Κι αν είναι, τι γίνεται με τα 30, 40 και τα 50; Σταματάμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε;
Συχνά, βρισκόμαστε σε συζητήσεις με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τα οποία τείνουν να συζητούν για τις εμπειρίες τους. Εκτός αυτού, βέβαια, ενδεχομένως να αφήσουν αιχμές (ή ακόμη και να δηλώσουν ευθαρσώς) πως: “Είμαστε μικροί”, “Δεν ξέρουμε”, “Δεν έχουμε εμπειρία”, ενώ θεωρούν ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε τη δική τους πεπατημένη.
Το χειρότερο δε, είναι το ότι – για κάποιον ανεξήγητο λόγο – οι μεγαλύτεροι υποστηρίζουν ότι η δική μας ζωή είναι απροβλημάτιστη. Δεν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, ούτε παλεύουμε καθημερινά. Λες και υπάρχει ηλικιακό όριο στα προβλήματα – στα 20 απαγορεύεται να έχεις, στα 30 αν έχεις είναι δικό σου το φταίξιμο, ενώ από τα 40 και μετά ήταν η ζωή που τα έφερε έτσι. Και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις δεν έχουν τελειωμό.
Εντούτοις, εμπεριέχει κι έναν κόκκο αλήθειας η αντίληψη αυτή, διότι – με απλά μαθηματικά – οι πιθανότητες να έχουν περάσει ένα τσακ πιο δύσκολα τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, αυξάνονται. Αυτό από μόνο του, όμως, δεν αποδεικνύει τίποτα.
Αν το καλοσκεφτούμε, τα 20 ήταν όντως μια ηλικία που ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε “ό,τι θέλουμε” ή μήπως δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο η ηλικία στο τέλος της ημέρας;
Τα 20, τα ερωτηματικά και η (όχι τόσο ρομαντική) πραγματικότητα
Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα 20 είναι μια ηλικία που μπορεί να λειτουργήσει και ως στάδιο συνειδητοποίησης και αποφάσεων. Εύλογα, γεννιούνται ερωτήματα, όπως: “Τι θα κάνω με την ζωή μου;” “Τι μου αρέσει και με τι θέλω να ασχοληθώ;” “Ποιοι άνθρωποι είναι όντως οι δικοί μου άνθρωποι;” “Μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμένα;” Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Οι αντίθετες σκέψεις και η πορεία προς την εξέλιξη
Νιώθεις ότι είσαι νέος και ταυτόχρονα ότι μεγαλώνεις. Νιώθεις ότι θέλεις να πιάσεις τη ζωή από τα κερατα, να τα κάνεις όλα μόνος – χωρίς βοήθεια από κανέναν. Ωστόσο, ταυτόχρονα χρειάζεσαι βοήθεια και στήριξη από κάποιον ή μια αγκαλιά. Αισθάνεσαι ότι γίνεσαι πιο σοφός και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα ορισμένες καταστάσεις, ενώ την ίδια στιγμή η ζωή έρχεται να σου αποδείξει το αντίθετο.
Δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς όλα όσα ραγδαία αλλάζουν, διχάζεσαι, αναρωτιέσαι και αμφισβητείς. Και κάπου μες το χάος, σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να ξαναγίνεις και πάλι παιδί. Να απολαμβάνεις στιγμές ξεγνοιασιάς, βόλτες με τους φίλους, ατελείωτο παιχνίδι και φροντίδα από τους δικούς σου.
Την ίδια στιγμή, έχεις την επιθυμία να μεγαλώσεις κι άλλο, ώστε να κάνεις πράξη όλα όσα ονειρεύεσαι. Κατά κάποιον τρόπο, θέλεις να ξεφύγεις από την τωρινή σου κατάσταση και να μεταφερθείς κάπου αλλού, σε μία πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στη φαντασία σου.
Συν τοις άλλοις, σε διακρίνει μια αυτοπεποίθηση. Σε ελκύει η ανεξαρτητοποίηση από τη μία πλευρά, αλλά συγχρόνως θα ήθελες λίγη ακόμη φροντίδα. Προσπαθείς να είσαι πάντα στην ώρα σου και να προλαβαίνεις τα πάντα, αλλά καταλήγεις να λες πως: “Τελικά, δεν έκανα τίποτα”. Σε πλημμυρίζει μια ανείπωτη χαρά και μία αστείρευτη ενέργεια όταν βρίσκεσαι κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα, όμως, μερικές φορές προτιμάς τη μοναξιά σου.
Ναι μεν, θεωρείς ότι έχεις ανθρώπους γύρω σου, ενώ την ίδια στιγμή αισθάνεσαι μόνος. Θέλεις να φέρεις (επιτυχώς) εις πέρας καθετί που καλείσαι να αναλάβεις – επειδή πραγματικά το κάνεις με μεράκι, όμως, καταλήγεις να αισθάνεσαι κόπωση και να αποζητάς ένα διάλειμμα.
Εν κατακλείδι – Ποια είναι η ουσία;
Και αυτές είναι ορισμένες από τις σκέψεις των 20άρηδων, κατηγοριοποιημένες σε “θετικές” και “αρνητικές”. Μια κατηγοριοποίηση που δεν έχει και πολλή αξία, αφού λειτουργούν ταυτόχρονα και είναι απόλυτα φυσιολογικό να κυριαρχούν στο κεφάλι κάθε νέου. Όλο αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένας διαξιφισμός με τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο. Ενδέχεται όλα γύρω μας να φαντάζουν στρωμένα με ροδοπέταλα και ξαφνικά, να συμβεί κάτι απρόσμενο και να κατεδαφιστούν τα πάντα.
Όπως και να ‘χει, ο καθένας μας είναι μοναδικός και σκέφτεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Οι απόψεις ποικίλουν και διίστανται. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι εντάξει. Εξάλλου, η πολυφωνία είναι οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι μιας δημοκρατικής κοινωνίας.
Ως εκ τούτου και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, χρειάζεται να καταστεί σαφές πως η ηλικία και τα προβλήματα δεν είναι ούτε ανάλογα, ούτε αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη, διότι δεν συναντώνται σε κανένα πλαίσιο. Αντ’ αυτού, όλοι οι άνθρωποι καλούνται να σκαρφαλώσουν τη δική τους ανηφόρα με τις όποιες εκπλήξεις μπορεί να επιφυλάσσει η διαδρομή.
Καμία σημασία, λοιπόν, δεν έχει αν είσαι στην ηλικία των 20, 30, 40 ή 50. Ξέρουμε πολύ καλά ότι έρχονται δύσκολες μέρες, στις οποίες χρειάζεται κουράγιο και γερό στομάχι. Γι’ αυτό, ας “αγκαλιάσουμε” τους ανθρώπους όλων των ηλικιών και ας αποδεχτούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η στάση: “Τι πρόβλημα να έχεις εσύ στα 20, εγώ έχω στην πλάτη μου δύο δάνεια;”, δεν ευνοεί μια κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, όπως ονειρευόμαστε να δημιουργήσουμε.