Ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας της μητέρας, η δημιουργός της σελίδας «Μάνα Στιγμή» μιλάει στο Estella για την θέληση της να ενώσει τους κόσμους μητέρων και παιδιών και μοιράζεται μηνύματα που την έκαναν τόσο να γελάσει, αλλά και να κλάψει.
Η μητρική αγάπη είναι μια παγκόσμια γλώσσα στην οποία δεν χρειάζονται υπότιτλοι για να τη μεταφράσεις. Έρχεται σε στιγμές είτε μικρές είτε μεγάλες, σε λέξεις είτε λίγες είτε πολλές, υπάρχει και εκεί που δεν υπάρχει. Πάνω από όλα όμως, είναι μια γλώσσα που λέει πάντα την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια έρχεται συχνά και με αρκετή δόση χιούμορ, μέσα από καθημερινά μηνύματα που ανταλλάσσουν μητέρες και παιδιά. Η σελίδα «Μάνα στιγμή» (manastigmi) δεν είναι απλά άλλο ένα account στην άβυσσο του Instagram. Μοιάζει να είναι περισσότερο μια φράση στο λεξικό μας, καθώς όλοι και όλες έχουμε τη δική μας «μάνα στιγμή».
Αυτός ήταν και ο στόχος της Δ. Όταν δημιουργούσε τη σελίδα. Να μπορέσει να συνδέσει μητέρες και παιδιά, όπως εξηγεί στο Estella
«Θα χαιρόμουν πολύ αν έχω βοηθήσει έστω κι έναν άνθρωπο να δει κάποια πράγματα λίγο καλύτερα, λίγο πιο καθαρά. Ο στόχος της σελίδας είναι η διάδοση της αγάπης, του γέλιου. Δε μένω μόνο εκεί, όμως. Δεν είναι όλα χαρωπά και ωραία. Υπάρχουν και παιδιά που δεν περνάνε καλά με τις μητέρες τους. Νιώθω σαν να έχουμε ενώσει δύο κόσμους, μητέρες και παιδιών, οι οποίοι αλληλεπιδρούν, μιλάνε και συνδέονται. Κάποια παιδιά βλέπουν σε άλλες μανάδες τις δικές τους, και κάποιες μανάδες βλέπουν σε άλλα παιδιά τα δικά τους. Αυτό είναι #manastigmi».
Η πρώτη «μάνα στιγμή» ήταν η μητέρα μιας φίλης της και το chat με την κόρη της, το οποίο ήταν αρκετά απασχολημένο, ειδικά τις ώρες που τα κορίτσια έβγαιναν έξω
«Η μαμά μιας φίλης μου όταν πήγαιναμε κάπου τις έστελνε κάτι μεγάλα κατεβατά, σεντόνια, τύπου: “Γύρνα, αύριο έχεις σχολή, γιατί δεν έχεις έρθει ακόμα”. Σεντόνια κανονικά. Της λέω: “Ρε συ Μαρία, δεν πρέπει να τα δει κάποιος κόσμος αυτό, έλα να κάνουμε μια σελίδα να τα ανεβάζουμε;”. Όταν ξεκινήσαμε, υπήρχε μόνο το παλιό antrasstigmi, δεν υπήρχε καθόλου αυτή η φάση που υπάρχει τώρα που έχουν φτιάξει μια στιγμή για τα πάντα. Ήμουν μέσα στο ΚΤΕΛ και επέστρεφα Αθήνα και το έφτιαξα.
Στην αρχή το είχαμε μαζί με τη φίλη μου, ακολουθούσαμε λογαριασμούς, διαβάζαμε τα μηνύματα. Ανέβαιναν οι followers, τριπλασιάστηκαν, τετραπλασιάστηκαν, πενταπλασιάστηκαν. Η φίλη μου μετά τα παράτησε, το κράτησα εγώ και ασχολήθηκα αρκετά. Δεν αφήνω αναπάντητα μηνύματα, απαντάω σε όλα. Αποθηκεύω αυτά που μου αρέσουν, τα ξανακοιτάω κι ανεβάζω ό,τι μου αρέσει. Υπάρχει και ένα post που έχει φτάσει 60 χιλιάδες likes. Είχα γελάσει πάρα πολύ. Ήμουν στην παραλία με δύο φίλες, τους το διαβάζω και το ανεβάζω καπάκια».
Πέρα από χιουμοριστικά και αστεία post, υπάρχουν και δημοσιεύσεις που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής των ανθρώπων. Όταν μιλάμε άλλωστε για την σχέση μητέρας και παιδιού, τα συναισθήματα ποικίλουν, συναισθήματα τόσο φωτεινά όσο και σκοτεινά.
«Αρκετές φορές στέλνουν και οι ίδιες οι μανάδες. Μου γράφουν μανάδες ότι ευτυχώς υπάρχουν κι άλλες σαν εμένα και δεν είμαι η μόνη παρανοϊκή. Μου στέλνουν, επίσης, ανά διαστήματα ότι αυτή η σελίδα είναι μια διέξοδος για κάποια άτομα που έχουν χάσει τη μητέρα τους και κάποιες δημοσιεύσεις τους την θυμίζουν. Έχω κλάψει με πολλά μηνύματα. Είχα ανεβάσει ένα post σε ένα ταμπλό αμαξιού που έγραφε “να προσέχεις, Ανδρέα” και είχα γράψει στη λεζάντα να προσέχετε στον δρόμο. Μου στέλνει μια κοπέλα να με ευχαριστήσει που το κοινοποίησα και μου λέει ότι πολύ πρόσφατα ο αδερφός της έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μαζί με κάποιες εικόνες. Τα είχα πάθει όλα, είναι αλλιώς να το ακούς κι άλλο να σου στέλνει ένα άτομο ότι έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Ήταν στενάχωρο και το γεγονός ότι ήταν τόσο πρόσφατο, με άγγιξε πολύ».
Η μητέρα της Δ. αγνοούσε για αρκετό καιρό ότι η κόρη της έχει δημιουργήσει μια σελίδα για στιγμές μανάδων. Όταν το ανακάλυψε δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της, σε φιλικό και διαδικτυακό περιβάλλον
«Η μητέρα μου έμαθε για τη σελίδα από την πρώτη γραπτή συνέντευξη που είχα δώσει. Όταν το έμαθε, με είχε ανεβάσει στο Facebook και έγραφε το παιδί μου έχει αυτή την σελίδα. Της είχε αρέσει πολύ, μου έλεγε τι ωραίο που το έχεις φτιάξει, είχε πλάκα. Θυμάμαι ότι με πήγαινε από μικρή σε θέατρα και σινεμά, έχω δει πάρα πολλές ωραίες παιδικές παραστάσεις. Επίσης, πηγαίναμε οι δυο μας στην κολλητή της στην Χαλκιδική, χωρίς τον αδερφό μου και τον πατέρα μου και περνούσαμε πολύ ωραία. Μου έμαθε πολλά. Κυρίως μου έμαθε ότι μητέρα σημαίνει αγάπη, αφοσίωση, όχι να αφιερώνεις ολόκληρη σου την ζωή στο παιδί σου, να μπορείς να είσαι εκεί, χωρίς να χρειαστεί να παρατήσεις την δουλειά σου. Αγκαλιά. Μητέρα σημαίνει αγκαλιά».
Ένα από τα σημαντικότερα post της σελίδας αφορούσε το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. «Νικάμε αδέλφια, ίσως και να υπάρχει ελπίδα τελικά», έγραφε η Δ. στην λεζάντα. Στα σχόλια, όμως, δεν έλειψαν οι συντηρητικές και αναχρονιστικές απόψεις. Για την Δ., αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να καθαρίσει το προφίλ.
«Δεν μπορώ να εμποδίσω τον οποιοδήποτε να γράψει κάτι. Μετά το post για τα ομόφυλα ζευγάρια, μου έγραφαν κάποιοι ότι υποστηρίζουμε τους ομοφυλόφιλους και έκαναν unfollow. Είχα γράψει και σε ένα σχόλιο: “Φύγετε να καθαρίσει η σελίδα”. Έσβηνα τρεις μέρες σχόλια, γιατί δεν ήθελα να υπάρχει αυτή η σαπίλα από κάτω».
Υπάρχουν μανάδες που σήμερα, 12 Μαΐου, θα γιορτάσουν μόνες τους την γιορτή της μητέρας. Μια αλυσίδα μανάδων δολοφονημένων παιδιών που προσπαθούν να βρουν μια όαση δικαιοσύνης σε μια έρημο ατιμωρησίας, μέσα σε ένα δικαστικό σύστημα που επανατραυματίζει και πολλές φορές «δικάζει» τα θύματα και όχι τους θύτες.
«Είναι πολύ ευαίσθητο το θέμα, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια και δεν ξέρω και τι να πω. Ακόμα και κάτι υποστηρικτικό να πεις, βλέπεις ότι δεν πιάνει. Δεν φταίνε οι κόρες, φταίνε οι κακοποιητές, οι γυναικοκτόνοι. Όσες φορές κι αν το πούμε, δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να υπάρξει παιδεία. Είδαμε πριν λίγο καιρό την δολοφονία έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Δεν υπάρχει προστασία. Αν πάθεις κάτι στον δρόμο και σταματήσεις ένα περιπολικό, έχει υποχρέωση να σε γυρίσει σπίτι σου. Είναι ασύλληπτο, πραγματικά».
Η Δ. θα ήθελε σε κάποια φάση να δει το account να αποκτά το δικό της podcast, στο οποίο η ίδια θα συζητά με μητέρες και ψυχολόγους. Μέχρι να δούμε και να ακούσουμε το «Mana Stigmi The Podcast», μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της τη δική σας μητέρα, τους ίδιους σας τους εαυτούς και την δική σας #manastigmi.