Μικρές καθημερινές συνήθειες μεγάλων συγγραφέων για να εντάξεις στην καθημερινότητά σου, αν βαστάει ο χρόνος και το πορτοφόλι σου, ώστε να γευτείς και εσύ τις δάφνες της συγγραφικής επιτυχίας.
Θες να γίνεις συγγραφέας; Να δεις το όνομά σου τυπωμένο στη ράχη εκατοντάδων αντιτύπων που θα κοσμούν τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία; Θες να γράψεις το επόμενο best seller και να εκτοπίσεις την Δημουλίδου από την κορυφή των ευπώλητων; Ε λοιπόν, μπορεί να γίνει.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μην κοιτάς που οι ελιτιστές χαρτογιακάδες περνάνε από κόσκινο τις λέξεις σου ή ακόμα χειρότερα, σου ζητάνε να περάσεις κατευθείαν από το λογιστήριο – για να πληρώσεις, όχι να πληρωθείς – μπας και μπεις στον αισχροκερδή εκδοτικό τους κατάλογο.
Άπαξ και ακολουθήσεις τις παρακάτω συνήθειες μεγάλων συγγραφέων θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία ή τουλάχιστον θα μπορείς πιο εύκολα να αλλάξεις πλευρό και να συνεχίσεις την ονειροπόληση από την άλλη πλευρά.
Η αλλαγή χώρου είναι πάντα ευεργετική
Η Maya Angelou συνήθιζε να νοικιάζει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για όσο διάστημα έγραφε, ώστε να συγκεντρώνεται ήσυχα και χωρίς αντιπερισπασμούς στα γραπτά της. Το ίδιο και ο Νορβηγός Karl Ove Knausgård, ο οποίος το πήγε ένα βήμα παραπέρα, και νοίκιασε ολόκληρο σπίτι για να απομονώνεται με την ησυχία του.
Ο λατρευτός μου Βασίλης Αλεξάκης έγραφε πάντα στο μικροσκοπικό παρισινό του δώμα όπου από το φιλιστρινένιο παράθυρο του υπνοδωματίου του έβλεπε τον Πύργο του Άιφελ, όταν όμως κάποια στιγμή έσπασε το πόδι του αναγκάστηκε να μείνει και να τελειώσει τον «Μικρό Έλληνα» σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στον Κήπο του Λουξεμβούργου.
Μην κοιτάς που εσύ με δυσκολία βγάζεις το νοίκι. Ήρθε η ώρα να σταματήσεις τους εγωισμούς και να μετακομίσεις σε μια σουιτούλα στο King George, μιας και το Πεντελικόν έχει κλείσει. Εκεί θα βρεις την έμπνευση που ψάχνεις και αν δεν την βρεις εγκαίρως, ίσως χάσεις και κανένα νεφρό. Άσε τις τσιγκουνιές τώρα, δύο έχεις.
Σταθερό ωράριο συγγραφής, χωρίς να χτυπάς κάρτα
Λάτρης του προγράμματος κι ας μην του φαινόταν, ήταν ο Kurt Vonnegut. Προτιμούσε το πρωινό ξύπνημα και τις σταθερές ώρες εργασίας, χαρακτηριστικά που κάθε ελεύθερος επαγγελματίας δεν ξεχνά να συμπεριλάβει στη ρουτίνα του. Ο δικός μας Γιάννης Ρίτσος το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα και έκλεινε σταθερά οχτάωρο πάνω από τις σελίδες του, ακόμα και τις μέρες που η έμπνευση πήγαινε περίπατο.
Πράγματι, αν κάνεις ένα καλό πρόγραμμα, κόψεις και λίγο τον ύπνο, ένα μπαμπάτσικο οχτάωρο βγαίνει να το αφιερώσεις σκυμμένος πάνω από το γραπτό. Πότε θα δουλέψεις είναι άλλη ιστορία. Επειδή δεν το έχουν όλοι με το πρωινό ξύπνημα, ο Kerouac άνοιξε τον δρόμο για τους ξενύχτηδες. Έγραφε συστηματικά από τα μεσάνυχτα μέχρι το ξημέρωμα, ενώ δεν άνοιγε βλέφαρο πριν το μεσημέρι. Δεν ξέρω, βέβαια, που έμενε για να έχει την πολυτέλεια της ήσυχης νύχτας, σίγουρα πάντως όχι στη γειτονιά μου.
Κάνε λίγο χώρο στο κρεβάτι σου
Η αμερικανίδα Joan Didion συνήθιζε να ξεκλέβει μια ώρα την ημέρα για να σκέφτεται νηφάλια, παρέα πάντα με λίγο κρασάκι, τι έγραψε μέσα στη μέρα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όταν τελείωνε ένα βιβλίο κοιμόταν μαζί του για κανένα μήνα περίπου.
Ανέξοδο και τρομερά βολικό αυτό το τρικάκι. Κοιμάσαι και το υποσυνείδητο δουλεύει μόνο του. Τώρα αν ξυπνήσεις μέσα στο βράδυ αλαφιασμένος για τυχόν διορθώσεις και αλλαγές στην πλοκή, τι να σου πω, τα έχει η δημιουργία αυτά.
Η μουσική είναι ένας πάντα πολύτιμος σύμμαχος
Τι μουσική άκουγε άραγε ο Bukowski, όταν έγραφε; Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι ανυποψίαστοι αναγνώστες καλοπροαίρετα θα μάντευαν καμιά ψαγμένη τζαζιά ή έστω έναν Στράτο Διονυσίου. Κι όμως, ο θείος Charles συνόδευε τις ώρες συγγραφής του με κλασική μουσική.
Είχε μεγάλη συλλογή δίσκων και οι αγαπημένοι του συνθέτες ήταν ο Beethoven, ο Bach και ο Shostakovich. Επειδή άνθρωποι είμαστε και το θεωρώ εντελώς απίθανο να είσαι και εσύ τζάνκι του Bach, να ξέρεις μια χαρά δουλεύει η φάση και με Φουρέιρα – ή και όχι.
Η στάση μετράει
Τι κοινό έχει ο Hemingway και ο Hugo; Είχαν και οι δύο φλεβίτη ή τουλάχιστον έτσι εικάζω, αφού και οι δύο έγραφαν όρθιοι τα έργα τους. Πράγμα αξιοθαύμαστο αν υπολογίσει κανείς το μέγεθος, το εύρος και τον αριθμό των έργων τους.
Μήπως ήρθε και η δικιά σου ώρα φίλε συγγραφέα να σηκωθείς από καναπέδες και ντιβάνια και να πιάσεις όρθιος το πληκτρολόγιο; Που ξέρεις, μπορεί αυτό να είναι το μυστικό για το αυριανό νόμπελ.
Ένα ευτυχισμένο τέλος
Η αλήθεια είναι πως ό,τι κι αν κάνεις, όσες ρουτίνες και αν ακολουθήσεις, για να επιτύχεις σε αυτόν τον στριμμένο και δύσκολο χώρο της συγγραφής θέλει καντάρια υπομονής, ταλέντου, αυτοπεποίθησης και κάμποσης τύχης.
Πρέπει να μην σταματήσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, ακόμα και όταν όλα φαίνονται εναντίον σου, να μην αμφισβητήσεις ποτέ το ταλέντο σου. Θα το κάνουν αρκετοί εκδοτικοί για σένα και να ελπίζεις πάντα ότι θα πέσεις σε ανθρώπους που θα αγαπήσουν και θα σεβαστούν εσένα και τη δουλειά σου.
Συγγραφέας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι και αυτό είναι μια κατάκτηση που κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει.