Κινούμενα σχέδια και φέτες με μερέντα τα πρωινά του Σαββάτου.
Στην ενήλικη πια ζωή μας, έρχονται μέρες εξαιρετικά περίπλοκες, που θέλουμε, ως διά μαγείας, να διακτινιστούμε σε μια ήρεμη τοποθεσία, μακριά από ευθύνες, άγχη και υποχρεώσεις. Ή, ακόμα καλύτερα, να βρούμε μια μηχανή του χρόνου και να ταξιδέψουμε σε μια ξέγνοιαστη εποχή. Τότε, που βάφαμε το θρανίο μας με μπλάνκο, παίζαμε μήλα και κρυφτό, κάναμε διακοπές δύο μήνες το χρόνο, μετρούσαμε πόσα παγωτά τρώγαμε τα καλοκαίρια και παραπονιόμασταν κάθε Σεπτέμβριο, γιατί δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στα σχολικά θρανία.
Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πόσο έχουμε απομακρυνθεί, στην πραγματικότητα, από την παιδική μας ηλικία, τόσο μας πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος. Όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι μεγαλώνουμε με αστραπιαίους ρυθμούς χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, αλλά γιατί μας πλημμυρίζει η νοσταλγία της παιδικής μας ηλικίας.
Όλα όσα κάναμε τότε.
Συλλογή με αυτοκόλλητα ή τάπες
Κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του έχει ένα καλοδιατηρημένο άλμπουμ με αυτοκόλλητα.
Βασικά, το κάνουν ακόμα αυτό τα παιδιά;
Εμείς, πάντως, όχι μόνο συλλέγαμε αυτοκόλλητα, αλλά – ως εκκολαπτόμενοι έμπορες – τα ανταλλάσσαμε και μεταξύ μας. Επίσης, τα αγόρια κατά βάση, μάζευαν διαρκώς τάπες από τα γαριδάκια, με τις οποίες έπαιζαν τα απογεύματα στο πάρκο, χτυπώντας τες μέχρι να αναδειχτεί ο νικητής. Κι αν είχαν γίνει σκηνικά με τσακωμούς για το ποιος έχει τις περισσότερες ή τις καλύτερες τάπες στη δική μας γειτονιά… Μη σου τύχει!
Kinder έκπληξη
Το σοκολατένιο αυγό της γνωστής εταιρείας που σημάδεψε την παιδική μας ηλικία και μας «προίκιζε» με διαφορετικά δωράκια τσέπης. Πιθανότατα, το αγαπήσαμε τόσο πολύ, ως παιδιά, αφενός γιατί ως λιχουδιά ήταν το κάτι άλλο και αφετέρου, γιατί το δωράκι που έκρυβε μέσα του μας ήταν παντελώς άγνωστο, οπότε ανυπομονούσαμε αφάνταστα να το ανακαλύψουμε!
Tamagotchi
Ένα μικροσκοπικό παιχνίδι που είχε εξαπλωθεί πιο ραγδαία κι απ’ τον κορωνοϊό για τους Gen Zeners και Millennials. Για πρώτη φορά, είχαμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε το δικό μας ψηφιακό κατοικίδιο, το οποίο χρειαζόταν φροντίδα, χρόνο και απασχόληση. Ήταν τόσο εθιστικό το Tamagotchi, που σταδιακά άρχισε να προκαλεί προβληματισμούς για το κατά πόσο επιδρά θετικά στα παιδιά ή τους αποσπά από σημαντικότερες δραστηριότητες, όπως το διάβασμα, το παιχνίδι με τους φίλους και τα εξωσχολικά αθλήματα.
Με τα χρόνια, τα Tamagotchi άρχισαν να εξαφανίζονται, για να επιστρέψουν στα ελληνικά καταστήματα τα τελευταία χρόνια – αναζωπυρώνοντας τις παιδικές μας αναμνήσεις.
Game Boy
Η πασίγνωστη παιχνιδομηχανή, η οποία υποσχόταν ατελείωτες ώρες παιχνιδιού, ακόμη και στο σχολείο. Για παράδειγμα, στα δικά μας σχολεία, τα αγόρια (κυρίως) συνεννοούνταν μεταξύ τους, ώστε να φέρνει κάθε φορά ένας το δικό του Game Boy και να παίζει όλη η παρέα εναλλάξ στα διαλείμματα ή στις ελεύθερες ώρες.
Άραγε, στα υπόλοιπα σχολεία το έκαναν αυτό ή μόνο εμείς ήμασταν τόσο καμένοι;
Σπίτια με μαξιλάρια και κάστρα από άμμο
Οι μικροί εργολάβοι σε νέες περιπέτειες. Ήταν αυτή η αίσθηση της ασφάλειας και της ανεξαρτησίας που αισθανόμασταν όταν χτίζαμε σπίτια από τα μαξιλάρια του καναπέ – και την κουβέρτα για σκεπή. Μάλιστα, όσοι είχαμε και λίγη παραπάνω φαντασία, φροντίζαμε να εξοπλίσουμε το χώρο μας με το λαμπατέρ του κομοδίνου, τα βιβλία και τα παιχνίδια μας. Έτσι, ήμασταν σε θέση να κάνουμε ό,τι θέλουμε «στο σπίτι μας».
Μια άλλη εργασία στον κατασκευαστικό τομέα, ήταν φυσικά και τα κάστρα από άμμο – όταν πηγαίναμε οικογενειακώς στην παραλία. Αν το καλοσκεφτούμε, ήταν πράγματι εντυπωσιακό πόση λεπτοδουλειά χρειαζόταν για να χτιστεί ένα τέτοιο κάστρο, με πόρτες, παράθυρα και πυργίσκους. Φυσικά, οι μικροί Αϊνστάιν σκάβαμε βαθιά από το κάστρο μας μέχρι τη θάλασσα, ούτως ώστε να δημιουργηθεί ένα αυλάκι, παρέχοντας πρόσβαση στο θαλασσινό νερό.
Κινούμενα σχέδια το πρωί του Σαββάτου
Ενός λεπτού σιγή για παιδικά του Star τα πρωινά του Σαββάτου, με τα οποία γαλουχηθήκαμε τρώγοντας coco pops ή φέτες με μερέντα. Σκούμπι-Ντου, Στρουμφάκια, Πόκεμον, Τομ και Τζέρι, Μπαγκς Μπάνι, Λούκυ Λουκ, Χελωνονιντζάκια και Baby Looney Tunes – είναι μερικά μόνο από τα κινούμενα σχέδια που βλέπαμε back to back τα Σάββατα.
Ναι, πρέπει επειγόντως να δημιουργήσουμε petition για να επιστρέψουν δριμύτερα στην ελληνική τηλεόραση, διότι, συγγνώμη, αλλά συγκρίνονται τα κινούμενα σχέδια που παίζουν τώρα με αυτά εδώ τα αριστουργήματα;
Όνομα-Ζώα-Φυτά
Όταν οι δάσκαλοι ήταν στις καλές τους και μας έδιναν ελεύθερες ώρες, το παιχνίδι αυτό – ειδικά τις κρύες μέρες που δε μπορούσαμε να παίξουμε στο προαύλιο – ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν. Η αίσθηση του ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και χρειάζεται μέσα σε ελάχιστο χρόνο να βρεις μια διαφορετική λέξη από τους υπόλοιπους – ώστε να συγκεντρώσεις τους περισσότερους βαθμούς – προκαλούσε νεύρα, γέλιο και τσακωμούς μεταξύ των συμπαικτών, αλλά ήταν τόσο ωραίο challenge!
Έπειτα, εννοείται ότι εξακολουθούμε να πάιζουμε «Όνομα-Ζώα-Φυτά» και ως ενήλικες πια. Τι, όχι;
Φιδάκι στο Nokia
Ο ορισμός του αθάνατου κινητού. Κάθε φορά που περιμέναμε στο γιατρό, στο αυτοκίνητο ή, τέλος πάντων, να τελειώσουν οι γονείς μας τη δουλειά τους, περνούσαμε φανταστικά παίζοντας φιδάκι. Χρειάζεται να αιτηθούμε συλλογικά την άμεση επιστροφή τους στο εμπόριο. Και η μπαταρία από άλλο πλανήτη. Φόρτιση ήθελε κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα.
Walkman
Ποιο MP3; Ποιο MP4; Ποιο YouTube;
Τα Walkman ήταν απαραίτητο στις σχολικές εκδρομές και τις οικογενειακές αποδράσεις στην παιδική μας ηλικία. Ακούγαμε το «Ξέρω τι ζητάω» των Hi5, το «Ελλάδα, συγγνώμη» του NiVo και το «Φταις» της Τάμτα – και αισθανόμασταν πολύ badass.
Video Club
Μπορεί οι συνδρομητικές πλατφόρμες να μπήκαν για τα καλά στις ζωές μας, προσφέροντάς μας πλούσιο ψυχαγωγικό υλικό – και από κινούμενα σχέδια, βλέπε Disney+ – αλλά τα Video Club είχαν άλλη αίγλη.
Μπορούσαμε να περάσουμε ώρες εκεί, αναζητώντας την τέλεια ταινία ή να πηγαίνουμε καθημερινά, περιμένοντας να ξενοικιαστεί η νέα ταινία που έκανε πάταγο και ήθελαν όλοι να τη δουν. Τώρα, απλώς με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούμε να δούμε ό,τι τραβάει η ψυχούλα μας. Είναι όλα υπερβολικά εύκολα πια.