«Καθώς πλησιάζω στο χώρο της νέας μου εργασίας, μού κόβονται τα γόνατα».
Αφότου πέρασες από τα βασανιστικά στάδια της συνέντευξης (ή των συνεντεύξεων – πληθυντικός) και της πρόσληψης, «έδωσες τα χέρια» επιτέλους με το νέο σου εργοδότη και, εύλογα, πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Επιτέλους, μια νέα αρχή και μία θέση, αισίως, πιο αξιοκρατική, ενδιαφέρουσα και καλύτερα αμειβόμενη, σε σύγκριση με την προηγούμενη εργασία σου.
Τα «σύννεφα», ωστόσο, αρχίζουν να εμφανίζονται, καθώς, άμεσα ή έμμεσα, θέτεις πολύ υψηλές προσδοκίες για τη νέα αυτή συνεργασία. Αυτό δεν αποκλείεται να επηρεάσει αρνητικά την ψυχοσύνθεσή σου, με αποτέλεσμα να κατακλυστείς από νευρικότητα και άγχος την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Και πώς την παλεύουμε ακριβώς σε τέτοιου είδους περιπτώσεις;
Αποδέξου ότι θα κάνεις λάθη στην αρχή
Όση προϋπηρεσία κι αν έχεις, όσο καλά κι αν γνωρίζεις να χειρίζεσαι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται στη νέα σου εργασία, θα κάνεις λάθη. Κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το αποδεχτείς, να το «αγκαλιάσεις» και να το περιμένεις. Σαφώς και είναι σημαντικό να εργαζόμαστε προσεκτικά, ειδικά στην αρχή αφενός γιατί αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες κάποιου ενδεχόμενου σφάλματος και αφετέρου διότι αισθανόμαστε διαρκώς την ανάγκη να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τη θέση εργασίας που μας δόθηκε – κάτι το οποίο είναι περιττό, αλλά φυσιολογικό.
Εντούτοις, τα λάθη είναι οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι σε όλους τους τομείς ζωής και δράσης μας. Μην προσπαθείς να τα ποινικοποιήσεις, ούτε να τα ξορκίσεις. Και φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπεις σε διαδικασία «αυτομαστιγώματος», κατηγορώντας βάναυσα τον εαυτό σου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν πραγματοποιείται ενδελεχής έλεγχος από μεριάς σου – ειδικά μέχρι να βρεις τα πατήματά σου – ακόμα κι αν εντοπίσεις κάποιο λάθος, μπορείς πάντα να το διορθώσεις έγκαιρα.
Είναι οκ να μην τα ξέρεις όλα
Όπως προαναφέρθηκε, επικρατεί η αντίληψη ότι όταν ξεκινάμε μια νέα συνεργασία, χρειάζεται απαραιτήτως να αποδείξουμε πως αξίζουμε και με το παραπάνω να βρισκόμαστε εκεί. Το ζήτημα αυτό, βέβαια, έχει κοινωνικές προεκτάσεις και πηγάζει μέσα από την παράλογη απαίτηση των εργοδοτών για πολυετή προϋπηρεσία και ύπαρξη εξειδικευμένων γνώσεων και δεξιοτήτων – που, τις περισσότερες φορές, δεν αμείβονται καν αναλόγως.
Ως εκ τούτου, μπαίνουμε συνεχώς «στο τρυπάκι» να προσπαθούμε να αποδείξουμε με κάθε τρόπο ότι ξέρουμε τα πάντα, μπορούμε να ανταποκριθούμε ακόμα και στις πιο πιεστικές απαιτήσεις, να ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, να κάνουμε το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες και να φέρουμε εις πέρας αρμοδιότητες που κανονικά θα έπρεπε να κατανεμηθούν σε τρεις διαφορετικούς υπαλλήλους. Μια εκ θεμελίων λανθασμένη – αλλά επικρατούσα – αντίληψη, η οποία έχει ως απότοκο να πλήττονται οι νέοι εργαζόμενοι από την «κρίση του ξερόλα».
Εφόσον ζούμε, όμως, σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, χρειάζεται αναγνωρίσουμε συλλογικά ότι η πρόσληψη ενός εργαζόμενου που προτιμάει να εκφράσει ευθέως την άγνοιά του αναφορικά με ένα ζήτημα και την επιθυμία του να ανακαλύψει περισσότερα γύρω από αυτό, είναι πολύ εντάξει.
Και, πιθανότατα, ωφελεί σε μεγαλύτερο βαθμό μια εταιρεία για δύο βασικούς λόγους:
– Έχει το μεράκι να αναζητήσει τη βέλτιστη λύση
– Δεν «πουλάει φούμαρα», τα οποία ενδέχεται να επιφέρουν δυσμενείς συνέπειες
Συνεπώς, μη φοβηθείς να πεις: «Δεν είμαι σίγουρ@ γι’ αυτό, θα το διπλοτσεκάρω και θα επανέλθω».
Είναι η κανονικότητα.
Δεν πας στη δουλειά για να κάνεις φίλους
Λόγω του ότι βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο με τους συνεργάτες μας τις περισσότερες ώρες της ημέρας, είναι επόμενη η διεξαγωγή συζητήσεων που ξεπερνούν τα αυστηρά επαγγελματικά όρια και εστιάζουν σε προσωπικές προσεγγίσεις. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι άνθρωποι είμαστε φύσει κοινωνικά όντα, τότε όλο αυτό είναι απολύτως λογικό.
Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν συμπαθήσεις του συνεργάτες ή τον εργοδότη σου, είναι απαραίτητο να θυμάσαι πάντα πως είναι άτομα από το εργασιακό σου περιβάλλον και όχι οι φίλοι που θα καλέσεις σε περίπτωση ανάγκης. Όσο αυστηρό κι αν φαίνεται, οι επαγγελματικές σχέσεις δομούνται και λύνονται από ένα απλό συμβόλαιο, τη λεγόμενη σύμβαση εργασίας.
Αν, από ‘κει κι έπειτα, το αν θα διαμορφωθούν υγιείς φιλικοί δεσμοί μέσα από το χώρο εργασίας, αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση. Απλώς, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε επαγγελματική και προσωπική ζωή είναι το «χρυσό» μυστικό για να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Εξ ορισμού, η εργασία σηματοδοτεί ότι παράγεις έργο έναντι μιας προσυμφωνημένης αμοιβής.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ρευστά.
Αντί να καταναλώνεις φαιά ουσία για το πώς θα σε αντιμετωπίσουν οι συνάδελφοι και ο εργοδότης, επικεντρώσου στο να συμπεριφέρεσαι επαγγελματικά και ευγενικά
Χίλιες και δύο σκέψεις σε κατακλύζουν όσο πλησιάζεις στην είσοδο της νέας σου δουλειάς.
«Έχω ντυθεί κατάλληλα;», «Θα με συμπαθήσουν, άραγε;», «Κι αν κάποιος είναι σαδιστής και θελήσει να κάνει τη ζωή μου κόλαση;», «Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του εργοδότη;»
«Σίγουρα όλοι θα σχολιάζουν το νέο μέλος της εταιρείας – ποιος ξέρει τι χολή θα πέσει».
Αλίμονο αν καταναλώναμε τόση φαιά ουσία σε ένα, πέρα για πέρα, υποθετικό σενάριο με έντονο το αρνητικό πρόσημο. Αντί, λοιπόν, να «κάψεις» τον εγκέφαλό σου στο overthinking, απόδειξέ τους ότι είσαι επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης και ότι δικαίως επιλέχθηκες για τη θέση αυτή.
Κι αν κάτι πάει στραβά;
Και οι αναποδιές μες το πρόγραμμα είναι. Για την ακρίβεια, οι αναποδιές είναι το ίδιο το πρόγραμμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μια συνεργασία δεν συνεπάγεται αιώνια σχέση πίστης και αφοσίωσης, ούτε αναγράφεται κάπου στο συμβόλαιο ότι θα γεράσετε παρέα με τον τωρινό σου εργοδότη. Και μη χειρότερα, δηλαδή.
Εκ των πραγμάτων, όσο εξελισσόμαστε και ανακαλύπτουμε καλύτερα τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις μας, παρουσιάζονται νέες ευκαιρίες στο διάβα μας, προσφέροντάς μας τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι που εκφράζει καλύτερα τα θέλω μας και καλύπτει επαρκέστερα τις ανάγκες μας – όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και άποψη προσωπικής φιλοσοφίας.
Οπότε, πάρε μια βαθιά ανάσα και δώσε τον καλύτερό σου εαυτό στη νέα σου δουλειά.