Εδώ και εκατομμύρια χρόνια, χιλιάδες ποιητές και συγγραφείς ψάχνουν να βρουν τι είναι ο «έρωτας», αμοιβαίος ή ανεκπλήρωτος.
Έρωτας είναι αυτή η μυστηριώδης δύναμη που περιπλέκει την καρδιά μας και αιχμαλωτίζει την ψυχή μας.
H αινιγματική και πολύχρωμη έννοια, που στον πυρήνα της συνδυάζει ένα κράμα συναισθημάτων, από το πάθος, την τρυφερότητα και τη στοργή, μέχρι την απογοήτευση και τη θλίψη.
Συνυφασμένος με την ίδια τη σημασία της ανθρώπινης ύπαρξης, ο έρωτας ξεπερνά τα όρια και τη λογική. Έρχεται στη ζωή μας με αμέτρητες μορφές, γεννώντας αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και αναπάντητα συναισθήματα.
Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο ταξίδι του, οι γλυκόπικρες στάσεις, όπου θέλουμε και επιμένουμε σε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε (aka ανεκπλήρωτος έρωτας), δεν είναι και τόσο σπάνιες.
Ως μια πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας, ο ανεκπλήρωτος έρωτας επιβάλλει μια βαθύτερη ανάλυση, από το τι ακριβώς είναι, μέχρι το γιατί μας ελκύει τόσο κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε.
Κι εδώ έρχεται η ερώτηση: «Τι είναι, τελικά, ο ανεκπλήρωτος έρωτας;».
Η εκρηκτικότητα του ανεκπλήρωτου έρωτα κρύβεται ακριβώς στο γεγονός ότι μπορεί συνεχώς να μεταμορφώνεται αλλά και να λαμβάνει τελείως διαφορετικές διαστάσεις στις διάφορες περιόδους της ζωής μας.
Για πολλούς, ίσως να είναι αυτή η έλξη προς ένα άτομο που δεν είναι συναισθηματικά «διαθέσιμο», για άλλους το να ερωτευτούν κάποι@ που είναι σε σχέση ή ακόμα και ένα καταπιεσμένο συναίσθημα, στριμωγμένο για καιρό στο πιο βαθύ σημείο της ψυχής τους.
Υπάρχουν και φορές, και μάλιστα αρκετά συχνές, που στο μυαλό μας ο ανεκπλήρωτος έρωτας συνδέεται αυτόματα με τον «μεγαλύτερο» έρωτα.
Οι αναλύσεις είναι περίπλοκες και τα συναισθήματα ακόμα περισσότερο. Το νόημα, όμως, πίσω από όλα αυτά παραμένει το ίδιο:
Έρωτας/αγάπη χωρίς ανταπόκριση.
Σχεδόν όλ@ μπορεί να έχουμε ζήσει κάποια στιγμή έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, και η αλήθεια είναι πως οι «γραμμές» ανάμεσα σε αυτή την εμπειρία και τον πραγματικό έρωτα είναι πολύ λεπτές, αλλά υπαρκτές.
Τελικά όμως, τι είναι αυτό που μας ενώνει τόσο δυνατά με κάτι το ανεκπλήρωτο;
Η ψυχολογία δίνει τις απαντήσεις
Τις περισσότερες φορές, το «αντικείμενο» του πόθου μας, ή αλλιώς ο ανεκπλήρωτος έρωτάς μας, αποτελεί μια μυθοπλασία ή μια παραποιημένη εικόνα που έχουμε για ένα άτομο.
Είναι η στιγμή που τα συναισθήματά μας υπερτερούν της λογικής και μας παρασύρουν, αυξάνωντας τις πιθανότητες να πλάσουμε μια εξιδανικευμένη εκδοχή του «άλλου», η οποία φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Και όσο εύκολο είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία φανταστικών εκδοχών για τον εαυτό μας, ακόμα πιο εύκολο είναι να ερωτευτούμε μια εξωπραγματική εκδοχή ενός ατόμου.
Και εκεί είναι που έρχεται το συναίσθημα του ανικανοποίητου, καθώς σιγά-σιγά προσκολλούμαστε σε φανταστικά χαρακτηριστικά ή δυνατότητες ενός ανθρώπου, καταλήγοντας να εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε αρνητικές – πολλές φορές και τοξικές – καταστάσεις.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, όμως, η εμπειρία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα ίσως μας βοηθήσει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εσωτερικό μας κόσμο.
Η Logan Ury, σύμβουλος σχέσεων και συγγραφέας του βιβλίου «How To Not Die Alone», υποστηρίζει ότι μπορεί να υπάρχουν σημαντικά βαθύτεροι λόγοι για την εμμονή με κάτι το ανεκπλήρωτο ή με έναν άνθρωπο που δεν είναι συναισθηματικά «διαθέσιμος».
Ωστόσο ξεχωρίζει τη βασικότερη αιτία που κρύβεται πίσω από αυτή την κατάσταση: «Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έχουν εμμονή με κάποιον που δεν ενδιαφέρεται για αυτούς είναι γιατί χαρακτηρίζονται από «αγχωτικό στυλ προσκόλλησης» και πιθανόν έλκονται από άτομα με «στυλ αποφυγής προσκόλλησης».
Ουσιαστικά, σύμφωνα με την Ury τα άτομα που χαρακτηρίζονται από αγχωτικό στυλ προσκόλλησης, αισθάνονται έντονα τον φόβο της εγκατάλειψης, αναζητούν συνεχώς επιβεβαίωση και δημιουργούν συχνά σχέσεις εξάρτησης με άλλους ανθρώπους.
Ας μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται την απόρριψη, είτε είναι κοινωνική είτε συναισθηματική, όπως τον φυσικό πόνο, που μπορεί να προέρχεται από ένα σωματικό τραύμα.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως το να ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι κάποι@ δεν έχει τα ίδια συναισθήματα με εκείνον, δεν είναι και τόσο εύκολο, και όλη αυτή η εμπειρία μπορεί να λάβει τελείως διαφορετικές διαστάσεις σε κάθε άνθρωπο.
Όχι, δεν υπάρχει κάποια μαγική «συνταγή» προκειμένου να ξεφύγουμε από αυτό, αλλά η αποδοχή τόσο της κατάστασης όσο και των συναισθημάτων μας, είναι ένα σημαντικό βήμα – ίσως το σημαντικότερο.
Εξάλλου, οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, «τρέφεται» αποκλειστικά και μόνο από τη δική μας στάση και ανταπόκριση ως προς αυτό.
Η ισορροπία δεν θα έρθει παρά μόνο μέσω της ενίσχυσης της σχέσης μας με τον εσωτερικό μας κόσμο. Δυστυχώς, καθημερινά «βυθιζόμαστε» σε καταστάσεις, παραβλέποντας το γεγονός ότι έχουμε πάντα κάποιον εκεί για εμάς: Τον εαυτό μας.
Η αγάπη προς τον εαυτό και η αυτοεκτίμηση, όσο εύκολες και αν μοιάζουν στη θεωρία, αποτελούν την πιο απαιτητική δέσμευση απέναντι σε εμάς τους ίδιους.
Αυτή η δέσμευση είναι, όμως, που θα μας βοηθήσει να αμφισβητήσουμε, να καταρρίψουμε και τελικά να ξεφύγουμε από κάθε τι που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε «αρκετοί».