Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.
-Μπέρτολτ Μπρεχτ
Στις δεύτερες εκλογές της 25ης Ιουνίου, μόνο το 53% των ψηφοφόρων αποφάσισε να προσέλθει στην κάλπη, ανεβάζοντας την αποχή σε ένα ιστορικό – για τις εκλογές της μεταπολίτευσης – ποσοστό: 47%. Λίγοι παραπάνω από τους μισούς πολίτες, δηλαδή, έκριναν τα τελικά αποτελέσματα της εκπροσώπησης του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο. Αυτό, άραγε, αποδεικνύει πως αυτό το ποσοστό συντάσσεται με το «δεν είμαι πολιτικό ον;»; Είναι επιλογή το πόσο θα εμπλακούμε στα κοινά, τελικά;
Παρατηρούμε, λοιπόν, πως οι άνθρωποι γύρω μας αδιαφορούν, είναι μπουχτισμένοι – μέχρι και αηδιασμένοι – με το πολιτικό γίγνεσθαι
Είναι γεγονός ότι οι πολίτες απέχουν συνειδητά από τα κοινά, με αποτέλεσμα να μένουν εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας. Αυτό που μάλλον αγνοούν, όμως είναι πως, αν απέχεις, είσαι καταδικασμένος να σιωπείς όταν σου κλέβουν τη ζωή και τα όνειρα. Στέκεσαι ανήμπορος και παρακολουθείς κυβερνητικές αποφάσεις να κατακερματίζουν ό,τι με κόπο έχεις δημιουργήσει.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη φράση: «Όλοι ίδιοι είναι;».
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος ισαποστακισμός και τσουβάλιασμα από τη φράση αυτή. Ναι, μπορει – ως έναν βαθμό – στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα να είναι διεφθαρμένο και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν να μην αποπνέουν πλέον εμπιστοσύνη – πόσο μάλλον όταν βρίσκονται συνεχώς τα ίδια πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας. Είναι λογικό να αισθανόμαστε αποστροφή και, κατ’ επέκταση, να τείνουμε προς την αποχή.
Αποτελεί, όντως, λύση η αποχή; Ή απλά, συμβάλλει στη διαιώνιση μιας ατέρμονης πραγματικότητας;
Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών αποτελούν το καλύτερο επιχείρημα απέναντι στη φράση: «Όλοι ίδιοι είναι»
Τρία διαφορετικά ακροδεξιά κόμματα κατάφεραν αριθμητικά να συγκεντρώσουν ποσόστο που αγγίζει σχεδόν το 14%. Και, με το «καλημέρα σας» έχουν ξεκινήσει ήδη να εκφράζουν απο τη θέση εξουσίας τους, ρητορική μίσους απέναντι στα δικαιώματα των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ και των μεταναστών. Αξίζει να αναφερθεί, ότι η όποια ταύτιση της ακροδεξιάς προπαγάνδας και του φασισμού με οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να απενοχοποιηθούν, είναι εντελώς ανυπόστατη.
Παράλληλα, είναι χρέος μας να εντοπίζουμε, κατ’ αρχάς, τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών. Κι αφού ολοκληρωθεί ο όποιος απολογισμός, τότε χρειάζεται να στηρίξουμε τα άτομα που θεωρούμε ότι είναι ικανά να συμβάλλουν στην πρόοδο της χώρας. Ενδεχομένως, με αυτό τον τρόπο να σπάσει ο αέναος κύκλος πολιτικής διαφθοράς, αστάθειας, αδιαφορίας και αλαζονείας.
Ξεχνάμε πολλές φορές, λοιπόν, πως η πολιτική είναι παντού στη ζωή μας και επηρεάζει τα πάντα γύρω μας
Την εκπαίδευση, την υγεία, την εργασία, τις αγορές και τα δικαιώματά μας. Απο τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα μέχρι τα πιο περίπλοκα, όλα καθορίζονται από πολιτικές αποφάσεις. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τις αποφάσεις των «τριακοσίων» της Βουλής. Απο τη μία μέρα στην άλλη, με την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να διαφοροποιηθεί σε τεράστιο βαθμό τόσο προς το καλύτερο, όσο και ως προς το χειρότερο.
Είναι, λοιπόν, ως επί το πλείστον, στο χέρι μας τι πολιτική θα χαραχθεί σε όλα αυτά τα ζητήματα που μας αφορούν άμεσα. Επομένως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το να είσαι πολιτικό όν είναι, στην πραγματικότητα, θέσφατο και όχι επιλογή. Είτε επιλέξουμε να ασχοληθούμε με τα κοινά και να έχουμε άποψη είτε όχι, συμμετέχουμε και συμβάλλουμε σε μια καθημερινότητα που αφορά την πολιτική ζωή της χώρας.
Απλά, με τη μη συμμετοχή μας, καθιστούμε τη ζωή μας έρμαιο των καταστάσεων
Με άλλα λόγια, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με τις επιλογές όσων ασχολούνται με τα κοινά. Διότι, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, μια δική τους ψήφος μπορεί να αλλάξει άρδην όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Εντούτοις, είμαστε πολιτικά όντα και αυτό δεν αποτελεί επιλογή. Επιλογή αποτελεί το αν θα αξιοποιήσουμε το βήμα που μας δίνεται στο δημόσιο διάλογο, καθώς και το δικαίωμα της συμμετοχής στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Ακόμα και η απραξία μας, αποτελεί μια πολιτική πράξη. Αποτελεί συμπεριφορά ενός πολιτικού όντος και έχει πολιτική ανάλυση. Μπορεί να αφορά τον συναισθηματικό κόσμο ενός ανθρώπου, τον τρόπο με τον οποίο γαλουχήθηκε κ.λπ. Όπως η συμμετοχή στα κοινά επηρεάζει την πολιτική ζωή, άλλο τόσο την επηρεάζει και η μη συμμετοχή. Η αδιαφορία – και ο τρόπος που εκδηλώνεται – έχει συνέπειες στην κοινωνία και, συνήθως, αυτές είναι πέρα για πέρα αρνητικές.
Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό όν και η ύπαρξή του, εξ ολοκλήρου, βασίζεται και συνάδει με τα πολιτικά δρώμενα. Ως εκ τούτου, πρέπει να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ξεχωριστά πόσο καθοριστικός και σημαντικός είναι ο ρόλος μας. Πως και η δική μας φωνή, η ψήφος και η άποψη μπορούν να αποτελέσούν το λιθαράκι που χρειαζόμαστε για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.