Χθες το βράδυ ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εκλογών, η σκυτάλη των οποίων δόθηκε από την 21η Μαΐου με το σύστημα της απλής αναλογικής, όπου και αναδείχθηκε η Νέα Δημοκρατία ως πρώτη κομματική δύναμη.
Εντούτοις, το σύστημα της απλής αναλογικής δεν επέτρεψε στη Νέα Δημοκρατία να προχωρήσει κατευθείαν στο σχηματισμό κυβέρνησης, οπότε ο ελληνικός λαός κλήθηκε σε δεύτερες κάλπες με το σύστημα της ενισχυμένης πια αναλογικής.
Αν μη τι άλλο, δεν ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα που μας έφερε προ (δυσάρεστης) εκπλήξεως. Ας πούμε, ότι η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν ένα θλιβερά αναμενόμενο αποτέλεσμα. Όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το καταπιούμε.
Ωστόσο, η άνοδος της ακροδεξιάς και το γεγονός ότι κατάφεραν να μπουν στη Βουλή τρία (όχι ένα, ούτε δύο) ακροδεξιά κόμματα μέσα από τις χθεσινές κάλπες, μαρτυρά αμέτρητα δεινά για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Βουλή μέσα από τρία μικρά, αλλά άκρως επικίνδυνα κόμματα
Μεταξύ άλλων, οι χθεσινές κάλπες έδωσαν στα ακόλουθα τρία ακροδεξιά κόμματα το χρυσό εισιτήριο για τη Βουλή:
Τη πρωτοκαθεδρία, θα μπορούσαμε να πούμε, πως έχουν οι «Σπαρτιάτες» του Βασίλη Στίγκα, ένα κόμμα που ιδρύθηκε το 2017 υπό την προστασία του Ηλία Κασιδιάρη – ο οποίος έχει καταδικαστεί, για όσους δεν θυμούνται.
Στη συνέχεια ακολουθεί η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου, ένα κόμμα με γκελ, παρά τις ακροδεξιές του πεποιθήσεις.
Και τέλος, την τριπλέτα της ακροδεξιάς φωνής στη Βουλή, έρχεται να συμπληρώσει η «ΝΙΚΗ» του Δημήτρη Νάτσιου – ένα αποτέλεσμα με ξεκάθαρα αρνητικό πρόσημο στο σύνολό του.
Αν και είναι γνωστό, αξίζει να σημειωθεί πως τα τρία αυτά κόμματα αναζητούν ψηφοφόρους ανάμεσα σε εθνικιστές, οπισθοδρομικούς, υπερορθόδοξους και συντηρητικούς πολίτες.
Συνεπώς, είναι λογικό να σκορπιστούν ανησυχίες και προβληματισμοί ως προς τις προβληματικές απόψεις που θα ακουστούν περί ισότητας, ανεξιθρησκίας, μεταναστευτικού και συμπερίληψης.
Πώς γίνεται να στηρίζει την ακροδεξιά ένας λαός που έχει σακατευτεί ουκ ολίγες φορές από τη φιλοσοφία της;
Είναι απορίας άξιο, πώς είναι δυνατόν, μια χώρα η οποία στην ιστορία της έχει βιώσει τραγικές καταστάσεις εξαιτίας ακροδεξιών φρονημάτων, να επιλέγει ξανά και ξανά την ίδια κομματική κατεύθυνση.
Η Χούντα, ο Εμφύλιος και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, είναι μερικά μόνο ιστορικά γεγονότα που προκάλεσαν τεράστιες πληγές στην Ελλάδα – αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ας επαναλάβουμε, λοιπόν, τα ίδια και τα ίδια, διότι είτε έχουμε επιλεκτική μνήμη ως λαός, είτε είμαστε απλώς ανιστόρητοι. Όλες αυτές οι ζοφερές ιστορικές περίοδοι είχαν πολλά κοινά σημεία: Βαρβαρότητες, δολοφονίες, εξορίες, αρρωστημένες ιδέες.
Ο κοινός τους πυρήνας, όμως, ήταν ένας: Ο συντηρητισμός.
Από την «άρια φυλή» του Χίτλερ, μέχρι το Ολοκαύτωμα, τις μαζικές εξορίες και τις δολοφονίες όσων δεν υποτάχθηκαν κάτω από την αρβύλα της στρατιωτικής δικτατορίας, όλα αυτά είναι γραμμένα αποσπασματικά σε κακογραμμένα σχολικά εγχειρίδια.
Αυτό από μόνο του είναι προβληματικό, αλλά θα ήταν καλύτερα να αναλυθεί μεμονωμένα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Άραγε, δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συνέβη τότε; Μήπως η στήριξη της ακροδεξιάς είναι μια μορφή έκρηξης και αντίδρασης απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω μας – ακριβώς όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης; Ή απλώς, ξεχνάμε και αγνοούμε συνειδητά;
Διαχρονικά, κανένα ακροδεξιό καθεστώς δεν έφερε γαλήνη σε αυτόν εδώ τον τόπο – καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό
Όποιο κι αν είναι το κίνητρο όσων ψήφισαν υπέρ των τριών ακροδεξιών κομμάτων, είναι υψίστης σημασίας να δουν ορισμένες καταστάσεις λίγο πιο σφαιρικά.
Πόσοι παππούδες μας δολοφονήθηκαν από τους Ναζί; Πόσοι κατέληξαν στη Γυάρο και τη Μακρόνησο; Πόσοι βασανίστηκαν απάνθρωπα επειδή υπήρχε η υπόνοια ότι έχουν πάρε-δώσε με το ΕΑΜ;
Ακόμη, ας εξετάσουμε λίγο την προσέγγιση των ανεπτυγμένων χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
Ποια πολιτικά φρονήματα στηρίζουν στην Ολλανδία, τη Σουηδία, το Βέλγιο και τη Φινλανδία, κι έπειτα, τι αντίκτυπο έχει αυτό στην κοινωνία;
Γιατί επιμένουν στις εν λόγω χώρες να επενδύουν στην πρόοδο και την εξέλιξη, αφήνοντας πίσω το συντηρητισμό;
Η άνοδος της ακροδεξιάς και το παράδειγμα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών
Εκ του αποτελέσματος, υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι για τα βήματα αυτά, διότι έτσι δομείται ένα κοινωνικό σύνολο με αξίες και χώρο για όλους. Γι’ αυτό, και οι περισσότεροι νέοι επιλέγουν τη μετανάστευση.
Διότι, σ’ εκείνες τις χώρες είναι ελεύθεροι να εργαστούν όπου θέλουν, να αγαπήσουν όποιον θέλουν, να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους και να εκφραστούν ελεύθερα.
Αν, λοιπόν, εμείς συνεχίσουμε σε αυτό το μονοπάτι, στηρίζοντας αποκλειστικά τα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα – τα οποία με μαθηματική ακρίβεια μας κρατούν προσκολλημένους στο παρελθόν – τότε δεν αναμένεται να υπάρξει βελτίωση.
Η μετανάστευση θα εξακολουθήσει να αποτελεί πόλο έλξης για τις νέες γενιές, αφήνοντας πίσω της μια χώρα που γερνάει διαρκώς, νοητικά και σωματικά, και που κινδυνεύει να πνιγεί μέσα από τα απόνερα των δικών της πράξεων.
Αλήθεια τώρα, αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα θέλουμε;