Μητρότητα.
Ίσως αυτή η μία και μοναδική λέξη να είναι αρκετή για να θεωρηθεί ολοκληρωμένο το άρθρο. Σαν να αρκεί από μόνη της για να συμπεριλάβει νοήματα που βρίσκουν τις λέξεις λιγοστές ή και φτωχές μπροστά στο νόημα που φυλακίζει. Μητρότητα με θαυμαστικό. Ταξίδι που ξεκινά απότομα και απόλυτα από την πρώτη μέρα που εκείνο το μαγικό στικάκι, που κρατάει μέσα του όλη σου την αγωνία, βγει θετικό.
Παράδοξο δεν είναι πως μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας διαδραματίζεται πάντα σ’ ένα μπάνιο; Ίσως ναι. Ίσως πάλι και όχι, γιατί το ταξίδι αυτό χωράει παντού, ταιριάζει παντού, υπάρχει παντού και ξεκινά από μέσα μας.
Η μητρότητα τελικά, όμως, είναι ένα ανταγωνιστικό σπορ
Για τις περισσότερες παλιές, οι νέες μαμάδες είναι μια μάστιγα. Αντάρτισσες που σκοτώνουν το κλασικό χιούμορ, γυρνούν την πλάτη στην εμπειρία και πιστεύουν πως μπορούν να τα βρουν όλα γραμμένα στα βιβλία. Και τις περισσότερες φορές, είναι αυτές οι ίδιες, παλιές μαμάδες που υποτίμησαν τις επιλογές σου, βασισμένες στα όσα λίγα γνώριζαν, που θαυμάζουν και εκπλήσσονται ευχάριστα με τον άνθρωπο που βοηθάς το μικρό σου να γίνει, μετέπειτα.
Τότε το μπάνιο, τότε το κρέας, έτσι τον ύπνο, έτσι τον θηλασμό, δέκα ζακέτες, βγάλε την πάνα, μην το κοιμίζεις, κοίμησέ το, μη το καρότο από τόσο νωρίς, τα άλλα παιδιά, οι άλλες μαμάδες, εγώ στα δικά μου, εμάς τι πάθανε δηλαδή;
Mompetition λέγεται και η μοναδική αιτία εμφάνισής του είναι η δίψα ορισμένων μαμάδων για επιβεβαίωση
Είναι προσωπικό το θέμα, δηλαδή. Να βγάλουμε έξω τις «μητρότητές» μας να τις μετρήσουμε, για να νιώσουμε αρκετές. Δεν έχει να κάνει με το καλό του παιδιού σας ή το δικό σας. Ο θηλασμός, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, η εκπαίδευση της τουαλέτας και αργότερα οι βαθμοί στα σχολεία, η υπακοή, η αποδοχή από τους μεγαλύτερους, τα επιτεύγματά του και ακόμη τόσα, καταντούν μία τεράστια σύγκριση που βλάπτει πρωτίστως το παιδί.
Καθώς καθένα έχει διαφορετικούς χρόνους, θέλω και ανάγκες, οι μητέρες που ανταγωνίζονται άλλες μαμάδες, τα εξαναγκάζουν να τα αγνοούν ή και να μην τα γνωρίσουν ποτέ, στην προσπάθειά τους να νικήσουν τις άλλες. Αυτό, όμως, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη δική τους ανάγκη για επίδειξη και τα δικά τους κενά που ψάχνουν απεγνωσμένα να γεμίσουν. Στάση ακραία εγωιστική που έρχεται σε τρομερή αντίθεση με την ίδια τη φύση της μητρότητας.
Το πρώτο και σημαντικότερο, όμως, είναι ο απόλυτος σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού μας για να τη βοηθήσουμε να ανθίσει και να εξελιχθεί. Όχι το σκαλί που στέκεται δίπλα στα άλλα παιδάκια. Έτσι το γεμίζουμε μόνο με ανασφάλειες αντί να του μάθουμε τη δύναμη και τον αυτοσεβασμό και φυτεύουμε το φόβο της αποτυχίας βαθιά μέσα του, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει απομακρυσμένα από τον πραγματικό εαυτό του.
Έχει τύχει πολλές φορές να αναρωτηθώ κι εγώ η ίδια για τις τακτικές άλλων μαμάδων, αλλά κράτησα τις αντιρρήσεις μου για τον εαυτό μου, κυρίως από ντροπή.
Δεν γνωρίζουμε πραγματικά το παιδί κάποιου άλλου
Τι του ταιριάζει, τι του αρέσει, τι του αρκεί και τι το χαρακτηρίζει. Για κάποια χρόνια το ξέρει αποκλειστικά και μόνο η ίδια του η μαμά, μέχρι αυτό να μεγαλώσει και να πάρει τα ηνία της ζωής του. Η ανταγωνιστικότητα, όμως, των μαμάδων δε σταματά εκεί. Ορισμένες εξακολουθούν να πιέζουν τα παιδιά τους σε όλη την πορεία της ζωής τους με γνώμονα τη δική τους επιβράβευση από την κοινωνία και το κοντινό περιβάλλον.
Ποιον άνθρωπο θα αγαπήσουν, ποια δουλειά θα επιλέξουν, πόσα πτυχία θα κρεμάσουν στους τοίχους τους, πότε θα παντρευτούν, πώς θα παντρευτούν. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τις ανταγωνιστικές μαμάδες να έχουν να καμαρώσουν στις άλλες μαμάδες φίλες τους για τα παιδιά τους, καταστρέφοντας τη σχέση τους μαζί τους. Έτσι συνηθίζοντας να ακούω τέτοιες συζητήσεις, αναρωτήθηκα πολλές φορές αν η έντονη αυτή ανάγκη καθοδήγησης σε έγκυες ή νέες μαμάδες και η επίδειξη σε άλλες, έρχεται πακέτο με τον πελαργό.
Αν είναι, δηλαδή, ένα μητρικό χαρακτηριστικό που δεν μπορείς να αποποιηθείς, μέχρι που κατάλαβα πως οφείλεται σε μητρικές ανασφάλειες και λάθη – ή απλώς σε μία έντονη ανάγκη να θεωρηθείς ειδήμων σε κάτι. Και η απορία αυτή ήρθε να λυθεί τελείως, όταν έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά. Εκεί ξεδιάλυνε το τοπίο κατευθείαν.
Δεν επέτρεψα στιγμή στην εμπειρία και την άνεσή μου από την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου, να με καθοδηγήσουν στην δεύτερη. Το ίδιο φυσικά σκοπεύω να κάνω και αφότου γεννήσω. Ούτε από εμένα την ίδια δε θα δεχτώ προτροπή για μία πεπατημένη που αφορά άλλο παιδί. Δικό μου μεν, αλλά διαφορετικό. Με ολοκαίνουριο χαρακτήρα και ταπεραμέντο.
Θέλει θάρρος να σταθείς στο ύψος σου και να συνεχίσεις αυτό που κάνεις ανεπηρέαστα
Είναι πολλές οι φωνές και τροφοδοτούν με τον χειρότερο τρόπο τις εκατομμύρια ανασφάλειες, που κάθε μέρα έχεις ως μαμά. Η λέξη σούπερ, άλλωστε, πέθανε με τον Νίτσε. Χρειάζεσαι τα λάθη. Σε κάνουν καλύτερη, σε δυναμώνουν, εξοικειώνουν το παιδί σου με τον πραγματικό κόσμο, το θωρακίζουν.
Είσαι, όμως, καλή μαμά. Οι ανασφάλειες αυτές το αποδεικνύουν, και μόνον αυτές. Όχι η αυτοπεποίθηση μίας κεκτημένης εμπειρίας που εξομοιώνει όλα τα παιδιά. Όχι η άρνηση να παραδεχτείς λάθη και πως τελικά η μητρότητα δεν έχει τελευταία πίστα. Αγαπημένες μου μαμάδες, είμαστε τόσο κουρασμένες και τόσο άυπνες. Η κάθε μέρα μας είναι γεμάτη και κουραστική, αναζητούμε συνεχώς τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το χαοτικό ταξίδι και έχουμε τερματίσει το multitasking σαν να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο.
Μαζί και χώρια προσπαθούμε για τα ίδια πράγματα και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι γνώμες, συμβουλές, υποδείξεις και ανταγωνισμό. Η μητρότητα είναι γεμάτη από κύματα ανασφάλειας και κύματα αυτοπεποίθησης και ακραίας σιγουριάς πως τα καταφέρνουμε. Ας τροφοδοτούμε μόνο τα δεύτερα η μία για την άλλη. Θυμάμαι στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, ήμουν περίπου τριών μηνών όταν κάποια άλλη μαμά μου είπε πως δεν γιορτάζω στη γιορτή της μητέρας εκείνης της χρονιάς και πως βιαζόμουν. Θυμάμαι πόσο είχα στεναχωρηθεί. Ήταν το μόνο που είχα και μου το πήρε.
Έπειτα θυμάμαι τόσες και τόσες συμβουλές αφού γέννησα γιατί ήμουν «φρέσκια μητέρα και δεν ήξερα καλά». Στην πορεία, ωστόσο, συνειδητοποίησα πως ήμουν μάνα από τη στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να κάνω παιδί.
Ήμουν μάνα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και έπρεπε να γιορτάσω εκείνον τον Μάιο και σίγουρα ήμουν μάνα από την πρώτη στιγμή που κράτησα τον γιο μου αγκαλιά. Κανείς δεν ήξερε καλύτερα από εμένα τι έπρεπε να κάνω. Καμία μάνα δεν ήταν αρκετή για να με καθοδηγήσει γιατί απλά ήταν μάνα άλλων παιδιών. Στην υπέρτατη αυτή πίστα, η εμπειρία δεν φτουράει. Όσο το παιδί μεγαλώνει και εξελίσσεται, είσαι πρωτάρα.
Νέα μαμά εκεί έξω, σε παρακαλώ να μην το πάρεις και αυτό σαν μία ακόμη συμβουλή. Ήθελα μόνο να σου υπενθυμίσω πως είσαι υπεραρκετή και αυτό που σκέφτεσαι είναι το σωστό. Ένας ολόκληρος, ολοκαίνουριος κόσμος κρύβεται μέσα σε δύο μάτια που σε αγαπούν όπως είσαι.
Μην τα απογοητεύσεις στην προσπάθειά σου να συγκριθείς ή να υπακούσεις υποδείξεις. Άλλωστε η καλύτερη μαμά είναι αυτή που προτιμά να γεμίζει το σπίτι της ευτυχία και όχι τελειότητα. Εκεί μέσα και μόνο, μεγαλώνουν ασφαλή και δυνατά τα παιδιά.