Συναδελφική αλληλεγγύη: Τι είναι αυτό; Τρώγεται;
Όταν έρχεται στο επίκεντρο η συναδελφική συναναστροφή στο χώρο εργασίας, διαμορφώνεται το εξής δίπολο: Είτε που θα έχεις εξαιρετικούς συναδέλφους, οι οποίοι θα λειτουργήσουν επικουρικά στο να παραμείνεις σε μία θέση εργασίας, είτε που θα μετατρέψουν την εργασιακή σου καθημερινότητα σε κόλαση. Περνώντας από διάφορες επιχειρήσεις, όλοι μας έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με συναδέλφους, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονταν ακριβώς σε αυτό που ονομάζουμε «συναδελφική αλληλεγγύη». Αντιθέτως, επιδρούσαν καταλυτικά, ακούσια ή εκούσια, στο να μαζέψουμε εν τάχει τα μπογαλάκια μας και να ψάξουμε αλλού την τύχη μας.
Ποιοι είναι, όμως, οι χειρότεροι εξ αυτών;
Ο παραπονιάρης
Πάντα ο Ερμής είναι ανάδρομος.
Είναι αυτός ο συνάδελφος που όλα του φταίνε: Από τα κόκκινα φανάρια στο δρόμο και τον φόρτο εργασίας, μέχρι το ότι δεν πρόλαβε τους λουκουμάδες στο κυλικείο. Εκπέμπει μια αδιανόητα αρνητική ενέργεια και μια μαυρίλα, που σε κάνει να θέλεις να τον πετάξεις από το παράθυρο, με συνοπτικές διαδικασίες. Δηλαδή, να έχεις την πίεση της δουλειάς, την παράνοια των πελατών, να έχεις και τον άλλον που παραπονιέται γιατί χθες έκλαιγε το μωρό του γείτονα και δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι.
Πώς να την παλέψεις: Γύρνα το στο χαβαλέ και απομακρύνσου πριν μαυρίσει το είναι σου.
Ο «είναι όλα μάταια»
«Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».
Ο λόγος συγκρότησης των συναδελφικών ομάδων είναι η συνύπαρξη διαφορετικών ταλέντων, δεξιοτήτων και ιδεών σ’ ένα συγκεκριμένο εργασιακό πλαίσιο. Ωστόσο, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που, μάλλον, διαφωνεί κάθετα με την ερμηνεία και την πραγμάτωση του ομαδικού πνεύματος. Αντί, λοιπόν, να ενισχύσει την ομαδική δουλειά με όποιον τρόπο μπορεί, αρνείται κατηγορηματικά να κάνει κάτι παραπάνω από το bare minimum.
Με άλλα λόγια, είναι εκείνοι που αδιαφορούν επιδεικτικά για το καλό της ομάδας και το μόνο που τους αφορά είναι να μην απολυθούν για να εισπράττουν το μισθό τους κάθε μήνα. Συνήθως, τέτοιου είδους εργαζόμενοι απεχθάνονται τη δουλειά τους και επ’ ουδενί τους απασχολεί να διαγράψουν σπουδαία καριέρα στον τομέα τους.
Πώς να την παλέψεις: Αν έχεις τέτοιους συνεργάτες, θα ήταν προτιμότερο να τους αγνοήσεις και να αφοσιωθείς στο πώς θα κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου. Καλό θα ήταν, επίσης, να παραλείψεις το «κάρφωμα» στο αφεντικό, αφενός γιατί δεν είναι politically correct και αφετέρου, διότι σίγουρα γνωρίζει, απλώς κάνει τα «στραβά μάτια» για τους δικούς του λόγους.
Ο διπρόσωπος
«Φύλαγε τα ρούχα σου για να ‘χεις τα μισά», λέει ο σοφός λαός.
Ειδικά σε αμφιλεγόμενες καταστάσεις, όπως στις υποτιθέμενες «φιλίες» μεταξύ συνεργατών, το παραπάνω απόφθεγμα μπορεί να αποδειχθεί χρυσός. Διότι, οι διπρόσωποι συνεργάτες εξαπλώνονται και επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες, αναζητώντας παράλληλα την ιδανική ευκαιρία για να σου τη φέρουν πισώπλατα. Αυτό μπορεί κάλλιστα να μεταφραστεί ως εξής: Αν έχεις μια ωραία ιδέα, είναι θέμα χρόνου να την παρουσιάσει εκείνος και να πάρει τα credits, ενώ «ξεχνάει» συνειδητά να σε ενημερώσει για κάποια συνάντηση, κάποια αλλαγή ή κάποιο feedback κ.λπ.
Το επικρατέστερο σενάριο, λαμβάνοντας υπόψη τις πράξεις του, είναι ο εν λόγω συνάδελφος να αισθάνεται ότι απειλείται από σένα, γι’ αυτό και προσπαθεί να σε «σαμποτάρει» με κάθε τρόπο.
Πώς να την παλέψεις: Συζήτησε μαζί του στα ίσα. Αν όντως νιώθει ότι είσαι απειλή, εξήγησέ του ότι δεν διαγωνίζεστε για το έπαθλο του καλύτερου υπαλλήλου, αλλά εργάζεστε (υποτίθεται) σε ένα ομαδικό κλίμα για έναν κοινό στόχο.
Το γλειφτρόνι
Υπάρχουν εκείνοι που κατακτούν την κορυφή με το σπαθί τους, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που καταφεύγουν σε αθέμιτα μέσα για να ανελιχθούν. Και, δυστυχώς, είναι αρκετοί. Ως επί το πλείστον, οι γλειψιματίες είναι μέτριοι έως κακοί στη δουλειά τους και προσπαθούν να εξελιχθούν με ακραίες επιθέσεις πλαστής «φιλίας» και «αγάπης», ειδικά προς το πρόσωπο του αφεντικού ή των ανώτερων στελεχών. Βέβαια, χρειάζεται να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τέτοιου είδους συνθήκες. Επομένως, τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τους γλειψιματίες εργαζόμενους φέρουν και οι εργοδότες, λόγω του ότι δεν φροντίζουν να εστιάσουν αποκλειστικά και μόνο στην αποδοτικότητα του εργατικού δυναμικού και να αγνοήσουν τα «σάλια».
Πώς να την παλέψεις: Λόγω του ότι είναι αρκετά σύνθετο το παιχνίδι των ρόλων, πόσο μάλλον αν γίνεται με τη συγκατάθεση του εργοδότη, τότε καλύτερα να αναζητήσεις κάπου αλλού δουλειά. Δεν θέλεις να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο καθεστώς, ειλικρινά.
Ο «εγώ τα κάνω όλα καλύτερα»
Δεν έχει σημασία αν θεωρείς πως είχες την πιο παραγωγική σου μέρα στη δουλειά, ούτε αν οι εργασίες σου απέφεραν τεράστια κέρδη στην εταιρεία. Όχι.
Επειδή υπάρχει αυτός ο συνάδελφος που βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από σένα και θεωρεί ότι είναι επιτακτική ανάγκη να περιγράφει την αδιαφιλονίκητη επιτυχία του με μεγάλη γλαφυρότητα. Κατά βάση, πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο αφήγημα με ανύπαρκτα στοιχεία αλήθειας ή, αλλιώς, φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Πώς να την παλέψεις: Με ατελείωτο τρολ. Αν θέλει να διατείνεται ότι είναι ο καλύτερος υπάλληλος, ενίσχυσέ του κι άλλο αυτή την πεποίθηση και ετοιμάσου να ξεκαρδιστείς με την ποσότητα ματαιοδοξίας και εγωκεντρισμού που θα ξεχυθεί από μέσα του. Κοινώς, ασ’ τον να κολυμπάει μέσα στα ίδια του τα παραμύθια.
Ο τελειομανής
Το αντίπαλο – αλλά εξίσου εκνευριστικό – δέος του «είναι όλα μάταια».
Είναι αυτοί συνεργάτες που νιώθουν την ανάγκη να κάνουν τα πάντα μόνοι τους. Ως ξεκάθαρα control freaks, θεωρούν ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι σωστά, είναι ο δικός τους. Το πιο εξοργιστικό χαρακτηριστικό τους σχετίζεται με τις εναλλακτικές απόψεις, οι οποίες γι’ αυτούς είναι ανύπαρκτες, λανθασμένες οι φαιδρές. Πολλές φορές, γίνονται αυταρχικοί προκειμένου να επιτύχουν τις βέλτιστες επιδόσεις, ενώ δε θέλεις να μπλεχτείς στα πόδια τους εν ώρα εργασίας. Ασυζητητί.
Πώς να την παλέψεις: Προσπάθησε να συζητήσεις τις ιδέες σου με κάποιο άλλο, πιο διαλλακτικό και συζητήσιμο, μέλος της ομάδας. Αν πέσει κάποια εξαιρετική ιδέα στο τραπέζι και υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των υπόλοιπων συναδέλφων, τότε όσο κι αν χτυπιέται ο τελειομανής, θα γίνει το δέον.