Το εκτενές κείμενο της οργάνωσης εμπεριείχε μήνυμα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και αφιέρωση στη μνήμη του Κυριάκου Ξυμητήρη.
Με εκτενές κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα indymedia, η οργάνωση «Επαναστατική Ταξική Αυτοάμυνα» ανέλαβε την ευθύνη για τις βομβιστικές επιθέσεις που σημειώθηκαν στα γραφεία της Hellenic Train και στο Υπουργείο Εργασίας.
Η ανάληψη ευθύνης συνοδεύτηκε από μήνυμα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και αφιέρωση στη μνήμη του Κυριάκου Ξυμητήρη, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε έκρηξη βόμβας σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους.
Στην ανακοίνωση της οργάνωσης αναφέρεται:
ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ HELLENIC TRAIN
“Θάνατος στις σκαλωσίες, θάνατος στα τρένα, ο καπιταλισμός θρέφεται με αίμα”
Σύνθημα που γεννήθηκε στις μεγάλες διαδηλώσεις του Μαρτίου του 2023 για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.
Στις 26 Ιανουαρίου 2025 και στις 28 Φεβρουαρίου 2025 αντίστοιχα, εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφονικών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων και στη Hellenic Train, θυγατρική του ιταλικού μονοπωλίου Ferrovie Dello Stato, που φέρει τη βασική ευθύνη για τη δολοφονία 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες αποτελούν μια συμβολή στη συγκρότηση της συλλογικής μας άμυνας ως Τάξη και παράλληλα, μιας και σημειώθηκαν εντός μιας χώρας με ενεργό ρόλο στον αμερικανοσιωνιστικό γενοκτονικό πολέμο στην Παλαιστίνη, μια έμπρακτη πράξη αλληλεγγύης στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, που με το όπλο στο χέρι δείχνει το δρόμο για την απελευθέρωση των λαών όλου του κόσμου.
Ειδικότερα, η απεργία της 28ης Φεβρουαρίου αποτέλεσε μια απάντηση στους ποταμούς αίματος που χύνονται καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Μια απάντηση για τον ανείπωτο πόνο για τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες μας, για τους αδερφούς και τις αδερφές μας, τις μανάδες και τους πατεράδες μας, τους γιους και τις κόρες, τους φίλους και τις φίλες μας, που χάθηκαν ή σακατεύτηκαν στον αγώνα για το μεροκάματο. Μια απάντηση στον αδυσώπητο ταξικό πόλεμο που ζούμε κάθε μέρα εδώ.
Η σφαγή της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς ως συνειδητή πολιτική του κεφαλαίου και του κρατικού μηχανισμού
Οι αριθμοί για τους θανάτους εν ώρα εργασίας, ακόμα κι αυτοί που δίνουν οι επίσημες κρατικές στατιστικές, οι οποίες δεν καταγράφουν πλήθος περιστατικών (πχ μεταναστών) ή εμφανίζουν θανάτους ως παθολογικούς, είναι αμείλικτοι. Μόνο την τελευταία τριετία πάνω από 600 εργαζόμενοι/ες έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 1000 τραυματίστηκαν βαριά (ακρωτηριασμοί, μόνιμες παραλυσίες, βαριά αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα), ενώ χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν έχοντας ανάγκη ιατρικής νοσηλείας (με όλο το πολύπλευρο κόστος που κάτι τέτοιο συνεπάγεται) σε πάνω από 40 χιλιάδες εργατικά “ατυχήματα”. Αριθμοί που γίνονται κατά πολύ μεγαλύτεροι, αν σε αυτούς συνυπολογίσουμε τους εκατοντάδες νεκρούς το χρόνο, σύμφωνα με εκτιμήσεις ανεξάρτητων διεθνών οργανισμών, από ασθένειες (καρκίνοι, καρδιοαγγειακά) που σχετίζονται με τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας (πχ μόνιμη έκθεση σε χημικά, καυσαέρια), και τους οποίους το ελληνικό κράτος δεν καταγράφει καν ως τέτοιους κατά παράβαση των διεθνών οδηγιών.
Το μακέλεμα της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται ταξική εκμετάλλευση, κυνήγι του μέγιστου κέρδους από το κεφάλαιο, απόσπαση υπεραξίας. Λέγεται εργοδοτική τρομοκρατία, λέγεται κρατική πολιτική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της αγοράς εργασίας, λέγεται εργοδοτικός συνδικαλισμός. Λέγεται μνημόνια, πολιτική μείωσης του δημόσιου χρέους, λέγεται σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας της ΕΕ, λέγεται νόμος Αχτσιόγλου, νόμος Χατζηδάκη, νόμος Γεωργιάδη. Λέγεται φτώχια, ανεργία, εκβιασμός της επιβίωσης.
Η ΒΟΥΛΗ είναι ένας μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας. Οι υπουργοί και οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι τεχνοκράτες του ΣΕΒ, των τραπεζών και των εφοπλιστών που στελεχώνουν τις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για τη σύσταση των αντεργατικών νόμων γνωρίζουν πολύ καλά τις συνέπειες των νόμων που ψηφίζουν. Έχουν πλήρη συνείδηση ότι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι υποχρεωτικές απλήρωτες υπερωρίες, η εξαήμερη εργασία, το πετσόκομμα των βαρέων και ανθυγιεινών, η σύνδεση μισθού παραγωγικότητας (νόμος για τoν κατώτατο μισθό), η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η κατάργηση ουσιαστικά της επιθεώρησης εργασίας, η ποινικοποίηση της απεργίας και η απελευθέρωση των απολύσεων, η κατάργηση βασικών προδιαγραφών ασφαλείας, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εκτόξευση του αριθμού των θανάτων και των τραυματισμών των εργαζομένων. Αυτη είναι όμως η δική τους δουλεια, ο δικός τους ρόλος, γι αυτό βρίσκονται στη θέση αυτή. Για να θωρακίζουν και να ενισχύουν την κερδοφορία των καπιταλιστών με το αίμα της εργατικής τάξης : με το αίμα των οικοδόμων, των ναυτεργατών και των λιμενεργατών, με το αίμα των οδηγών δικύκλου και των εργαζόμενων στα τρένα και τις μεταφορές, με το αίμα των εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα και την εστίαση, με το αίμα των εργατών στις βιομηχανίες και τα δημόσια έργα, με το αίμα των μεταναστών εργατών γης.
Γι αυτό ακριβώς τα πρόσωπα και οι δομές του βρίσκονται στο στόχαστρο του προλεταριάτου και του επαναστατικού κινήματος διαχρονικά. Από την εκτέλεση από αντάρτες πόλης στην Κατοχή του φασίστα δωσίλογου υπουργού εργασίας Καλύβα ως τις αιματηρές μάχες του οικοδομικού κινήματος τη δεκαετία του 1960 μπροστά από αυτό και τις επιθέσεις σε δομές του στη διάρκεια της Χούντας από αντιδικτατορικές οργανώσεις, κι από την διαρκή στόχευση του μεταπολιτευτικά από επαναστατικές οργανώσεις ως τους μαχητικούς αποκλεισμούς του από εργατικά σωματεία.
Η υπεράσπιση της ζωής της εργατικής τάξης όρος για την πολιτική της συγκρότηση και την αντεπίθεση της
Ο αγώνας ενάντια στο γενικευμένο εργασιακό σφαγείο είναι για την εργατική τάξη αγώνας ζωής. Αγώνας για το παρόν και το μέλλον της. Ένας αγώνας αμυντικός και ταυτόχρονα επιθετικός -επαναστατικός. Καμιά εργατική διεκδίκηση δεν μπορεί να κερδηθεί αν προηγουμένως δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε αποτελεσματικά την ίδια τη ζωή μας, και από την άλλη καμιά ουσιαστική περιφρούρηση των κεκτημένων μας δεν μπορεί να υπάρξει αν αυτη η περιφρούρηση δεν γίνεται αντιληπτή ως αφετηρία για κατακτήσεις και επαναστατικά άλματα. Ασφαλώς δεν έχουμε κάποια αυταπάτη ότι μπορεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος να υπάρξουν ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Η εργασία στον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι εγγενώς ανασφαλής ως νόμιμη κλοπή της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, ως εργασία αλλοτριωμένη, ως μισθωτή σκλαβιά σε τελική ανάλυση.
Μέχρις ότου ωστόσο απελευθερωθεί η εργασία από τα δεσμά του κεφαλαίου ή σωστότερα προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος γι αυτήν και την “κοινωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών” θα πρέπει πριν από όλα να επιστρέφουμε από τις δουλειές μας ζωντανοί και υγιείς. Και για να γίνει κάτι τέτοιο πρώτο μέλημα μας δεν μπορεί να είναι άλλο από την πολύπλευρη ανάπτυξη του ελπιδοφόρου πολυεθνικού προλεταριακού ρεύματος που γεννιέται σήμερα στα έγκατα της καπιταλιστικής παραγωγής: από τα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων ως τις εταιρείες ταχυμεταφορών και από τα λιμάνια και τα εργοστάσια ως τα φραουλοχώραφα και όλα τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική πείρα εκεί μέσα ακριβώς, στις υψηλές θερμοκρασίες της ταξικής πάλης εκεί που “δένεται το ατσάλι”, γεννιούνται οι επαναστατικές ταξικές οργανώσεις του μέλλοντος, εκείνες που θα γειώσουν στον παρόντα ιστορικό χρόνο το επαναστατικό πρόταγμα, και θα συγκροτήσουν προς την κατευθυνση αυτή την αναγκαία πολιτικοστρατιωτική δομή για την αναμέτρηση με την αστική τάξη, το κράτος της και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.
-Το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ως σημείο καμπής της ταξικής πάλης
Αντίστοιχα όπως το εργασιακό σφαγείο, έτσι και το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και η κυβερνητική διαχείριση-συγκάλυψη του με όρους μαφίας και κοινωνικής ταπείνωσης, έφεραν ορμητικά στο προσκήνιο το ζήτημα της ταξικής οργάνωσης και άμυνας, των μορφών πάλης, της επαναστατικής προοπτικής. Για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στη μεταμνημονιακή εποχή, τα Τέμπη αποτέλεσαν τομή. Φώτισαν και παράλληλα συμπύκνωσαν με τρόπο εκρηκτικό κεντρικές οψεις του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Από την ένταση της αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας και τη -ληστρική-ιδιοποίηση του κοινωνικού πλουτου από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ως τον ρόλο του κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή και το ταξικό περιεχόμενο της αστικής δικαιοσύνης. Και από τη -μηδαμινή- αξία των ζωών της τάξης μας για το κεφάλαιο και το -σάπιο- ηθικό υπόβαθρο της κρατικής κυβερνητικής εξουσίας ως τη δύναμη της λαικής κινητοποίησης, της ταξικής αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Ειδικότερα το έγκλημα στα Τέμπη κατέδειξε τι σήμαιναν τα μνημόνια, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές μείωσης του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων. Τι σήμαιναν οι εθνικοί στόχοι της παραμονής στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Όσο κι αν πασχίζει η συστημική προπαγάνδα για το αντίθετο, από τις 28/2/2023 στο κοινωνικό θυμικό ως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα έχει εντυπωθεί μεταξύ άλλων και το “θάνατος- δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη”.
-Το χρέος του ΟΣΕ ως μεταφορά πλούτου από την εργατική τάξη στο κεφάλαιο, με εγγυητή το κράτος
Η πορεία ιδιωτικοποίησης του δημόσιου σιδηρόδρομου και τα αποτελέσματα που αυτή σηματοδότησε είναι αποκαλυπτικά και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Αντίστοιχα όπως συνέβη σε όλες τις δημόσιες υποδομές, από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και τη δασοπυρόσβεση, ως τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, η απαξίωση και η διάλυση του δημόσιου σιδηρόδρομου υπήρξε συγκεκριμένη κρατική πολιτική, ενταγμένη στις στρατηγικές του ελληνικού καπιταλισμού και της ΕΕ. Οι δημόσιες συγκοινωνίες, όπως όλες οι δημόσιες υποδομές αποτελούν για την ελληνική αστική τάξη ένα βαρίδι, ένα περιττό βάρος που πάντα ηθελε να ξεφορτωθεί πριν βέβαια τις λεηλατήσουν οι μεγαλοεργολάβοι του δημοσίου, οι τράπεζες και οι ημέτεροι των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων.
Έτσι κι αλλιώς, ο όρος “δημόσια συγκοινωνία”, αναφερόμενος στον ΟΣΕ μόνο καταχρηστικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όπως αντίστοιχα καταχρηστική είναι καθε χρήση του όρου “δημόσια” όταν προσδιορίζει επιχειρήσεις του αστικού κράτους. Γιατί ο ΟΣΕ από τότε που ιδρύθηκε το 1971 από τη Χούντα (διατηρώντας μάλιστα μεγάλο μέρους του χουντικού διοικητικού προσωπικού και μετά τη Μεταπολίτευση), συγκροτήθηκε με όρους ιδιωτικής επιχειρήσης και όχι βέβαια ως μια υπηρεσία προσανατολισμένη στην προώθηση του δημόσιου συμφέροντος. Γι αυτό υπαγόταν πάντα εντός του καπιταλιστικού λογιστικού πλαισίου που όριζε η σχέση του κέρδους με τις ζημίες, αντίθετα από ότι θα αντιστοιχούσε σε μια δημόσια, έστω και υπό κρατικό έλεγχο, υπηρεσία που υποτίθεται υπάρχει για να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, ανεξαρτήτως κέρδους.
Τι εμφανιζόταν όμως ως ζημιά στον ΟΣΕ, και πώς με την πάροδο των χρόνων οι ζημιές αυτές συσσωρεύτηκαν για να δημιουργήσουν το τεράστιο χρέος του οργανισμού και μετά τη χρεοκοπία του και το ξεπούλημα του στο κεφάλαιο, και συγκεκριμένα στο ιταλικό μονοπώλιο των σιδηροδρόμων Ferrovie Dello Stato, θυγατρική του οποίου είναι η Ηellenic Train; Πέρα από την προκλητική κλοπή του δημόσιου χρήματος από τις διορισμένες απο τα αστικά κυβερνητικά κόμματα και στενά συνδεδεμένες με εργολάβους του Δημοσίου διοικήσεις του ΟΣΕ -που γέννησαν και την κοινωνικά απεχθή όπως και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα κάστα της ανώτερης δημοσιουπαλληλικής γραφειοκρατίας-, αυτό που εμφανιζόταν ως ζημιά ήταν η διαφορά των λιγοστών εσόδων -από τα σχετικά φτηνά εισιτήρια – σε σχέση με τα μεγάλα έξοδα που απαιτούνταν ώστε ο σιδηρόδρομος να λειτουργεί στοιχειωδώς. Μια απόκλιση την οποία κάλυπτε ως όφειλε το κράτος, έστω και περιορισμένα αφού τα λεφτά που δαπανούσε ήταν τόσα ώστε απλά ο ΟΣΕ να φυτοζωεί, λεφτά βέβαια τα οποία δεν ήταν δικά του, αλλά λεφτά του λαού που πρέρχονταν από τη βαριά φορολογία του. Στην πραγματικότητα λοιπόν ο κλεμμένος κοινωνικός πλούτος που το αστικό κράτος υπεξαιρούσε -την ίδια ώρα που απάλλασε από τη φορολογία το μεγάλο κεφάλαιο- για να χρηματοδοτήσει υποτυπωδώς τις δημόσιες υπηρεσίες, παρακρατώντας βέβαια και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για τους ανθρώπους του, εγγραφόταν ως χρεός του ΟΣΕ. Και έναντι ποιών ήταν το χρέος αυτό του ΟΣΕ και άρα του κρατούς και τελικά του λαού και της εργατικής τάξης; Μα έναντι των δανειστών του ελληνικού κράτους δηλαδή των τραπεζών και και κατά συνέπεια των δανειστών των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή του ευρωπαικού και κυριως γερμανικού, αγγλικού και γαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως βέβαια και του αμερικανικού. Η ληστρική φύση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος που μετατρέπει το χρέος του κεφαλαίου προς την εργατική ταξη σε χρέος της εργατικής τάξης προς το κεφάλαιο και τη ληστεία του κοινωνικού πλούτου μιας χώρας σε χρέος του λαού της χώρας αυτής στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, είναι αποκαλυπτική.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, ως κρατική στρατηγική, επιταγή της ΕΕ και μνημονιακή δέσμευση
Σε αυτό το πλαίσιο, κι ενώ τα χρέη συσσωρεύονταν την ώρα που ο σιδηρόδρομος εξακολουθούσε να λειτουργεί με όρους περασμένων δεκαετιών με απαρχαιωμένο και μικρό δίκτυο, οι αστικές ιαχές για τον εκσυχρονισμό και την εξυγίανση του ΟΣΕ και οι επιταγές της ΕΕ για την “ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του τομέα μεταφορών και συγκοινωνιών” ως προαπαιτούμενο για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ, αποτέλεσαν στην πραγματικότητα τον πολιορκητικό κριό για τη διάλυση και τελικά την ιδιωτικοποίηση του. Το 1996 το εκσυγχρονιστικό πλέον ΠΑΣΟΚ θα προβεί στην πρώτη κατάτμηση του ΟΣΕ, με την ίδρυση της ΕΡΓΟΣΕ ΑΕ που ανέλαβε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τον εκσυγχρονισμό του δικτύου, ενώ πέντε χρόνια αργότερα συστήνεται η ΓΑΙΟΣΕ ΑΕ για την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του ΟΣΕ. Το 2005 επί κυβέρνησης ΝΔ, εμβαθύνεται ο κατακερματισμός του ΟΣΕ -αφού προηγουμένως είχε πραγματοποιηθεί μια ακόμα τεράστια μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω μέσω της κρατικοποίησης του ύψους 4,5 δισ. ευρώ χρέους του ΟΣΕ- με την ίδρυση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ που αναλαμβάνει τα επιβατικά και εμπορικά δρομολόγια του ΟΣΕ, προικοδοτούμενη αδρά μάλιστα, στη βάση των οδηγιών της ΕΕ, με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Τρία χρόνια αργότερα το 2008 και ενώ ο βουλευτης τότε της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης μιλούσε ανοιχτά από τη Βουλή για την ανάγκη άμεσης ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ “προκειμένου να μην επιβαρύνεται άλλο ο ελληνικός λαός”, ο τότε υπουργός Μεταφορών Κ. Χατζηδάκης θα βάλει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση -ιδιωτικοποίηση του, δημαγωγώντας ασύστολα για τις συνθήκες ενός σοβαρού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στον Μπράλο την ίδια χρόνια με 16 τραυματίες, όπου και πάλι το “ανθρώπινο λάθος” και το “κακό δημόσιο” είχαν προβληθεί ως αιτίες, και οχι τα υπερφορτωμένα βαγόνια με σκοπό το κέρδος κατά παράβαση κάθε κανονισμού, όπως τα πορίσματα των πραγματογνωμόνων απέδειξαν.
Αυτό που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει η ΝΔ λόγω της κυβερνητικής αλλαγής του 2009, θα αναλάβει να συνεχίσει η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εκχωρώντας σε ιδιώτες το 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μεχρις ότου η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους το 2010 και η υπαγωγή του σε καθεστώς μνημονιακής εποπτείας από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ διαμορφώσει νέες δυναμικές. Η πλήρης ιδωτικοποίηση του σιδηρόδρομου θα καταστεί μνημονιακή δέσμευση του ελληνικού κράτους έναντι των δανειστών του, προκειμένου να εκταμιεύονται οι δόσεις της “σωτηρίας” του από το γιγαντιαίο χρέος που είχε συσσωρευτεί από πλήθος ληστρικών διαδικασίων αντίστοιχου περιεχομένου με αυτές που δημιούργησαν και το χρέος του σιδηρόδρομου, που το 2010 είχε φτάσει αισίως τα 10 δις ευρώ.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο σιδηρόδρομος θα πορεύεται με μειωμένο και κακοπληρωμένο προσωπικό, ανύπαρκτες επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και προδιαγραφές ασφαλείας, πλήρως δηλαδη απαξιωμένος ώστε το 2017 – επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια ΠΑΣΟΚ, ΝΔ- να γίνει επιτέλους, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, η ιδιωτικοποίηση ξεπούλημα έναντι 45 εκατομμυρίων ευρώ στο ιταλικό μονοπώλιο Ferrovie Dello Stato. Πουλήθηκε δηλαδή στο κεφάλαιο έναντι του παραπάνω ευτελούς τιμήματος ένα δημόσιο αγαθό, το οποίο είχε πληρωθεί με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ κλεμμένης εργατικής υπεραξίας.
Η τεράστια αυτή μεταφορά πλούτου από την κοινωνική βάση στο κεφάλαιο και δη το ξένο, επιχειρήθηκε να δικαιολογηθεί από τον τότε πρωθυπουργό Τσίπρα ως επιβεβλημένη από τα μνημόνια υποχρεώση και ότι χωρίς αυτήν την πώληση το ελληνικό κράτος θα πλήρωνε πρόστιμο 600 εκατομμυρίων ευρώ στην ΕΕ, ενώ θα τίθετο υπό αίρεση η καταβολή των δόσεων. Και πράγματι έτσι ήταν, μόνο που δεν ξεχνάμε πως η τότε κυβέρνηση ήταν αυτή που είχε ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο ακυρώντας τη σαρωτική λαϊκή αντιμνημονιακή βούληση του Ιούλη του 2015, όπως δεν ξεχνάμε ότι ο ίδιος είχε δημοσίως εκφραστεί θετικά για την ιδιωτικοποίηση, τονίζοντας ότι στη σύμβαση πώλησης το ιταλικό μονοπώλιο προβλεπόταν να προβεί σε παραγωγικές επενδυσεις ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο καμία επένδυση δεν έγινε -αλλώστε δεν υπήρξε και κανένας έλεγχος ως προς αυτό, μην τυχόν και δυσαρεστηθούν οι νέοι επενδυτές- παρά τα δύο πολύ σοβαρά σιδηροδρομικά δυστηχήματα, στις Σέρρες το πρώτο το 2016 με δύο νεκρούς και στο Άδενδρο Θεσσαλονίκης το δεύτερο με τρεις νεκρούς. Δυστηχήματα που είχαν αναδείξει τη μη ύπαρξη ακόμα και των βασικών προδιαγραφών ασφαλείας, φωτοσήμανση, τηλεδιοίκηση, ευρωπαικό σύστημα ETCS, μονή γραμμή σε μεγάλο μέρος του δικτύου κ.α σύμφωνα με τις σαφείς από τότε καταγγελίες των εργαζόμενων. Δυστηχήματα που είχαν αναδείξει το σκάνδαλο της μη υλοποίησης της περίφημης σύμβασης 717 του 2014 αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ, σύμβαση με την οποία πολλά για τα αναγκαία για την ασφάλεια του σιδηροδρόμου θα είχαν υλοποιηθεί, που όμως σκοπίμως από την ιδιωτική -στην ουσία- ΕΡΓΟΣΕ και τους αρμόδιους κρατικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους (υπουργούς, γενικούς γραμματείς) υπονομευόταν, για να παραμείνει απαξιωμένος ο ΟΣΕ, την ώρα που τα κονδύλια της σύμβασης γινόταν αντικείμενο προκλητικής διασπάθισης τους από τη διοίκηση της ΕΡΓΟΣΕ.
Διψασμένη για υπηρεσίες στο μεγάλο κεφάλαιο ύστερα από 5 σχεδόν χρόνια μακριά από τη διακυβέρνηση και τις προσόδους της, η Νεα Δημοκρατία, το κατεξοχήν ιστορικά κόμμα της ελληνικής αστικής τάξης, θα εμβαθύνει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και την πολιτική του “όλα στο κεφάλαιο”, σε όλους τους τομείς. Ειδικότερα σε ότι αφορά τον σιδηρόδρομο, η κυβέρνηση θα φτάσει να καυχιέται για τους θετικούς ισολογισμούς που εμφάνιζε πλέον ο ιδιωτικοποιημένος σιδηρόδρομος της κρατικής επιδότησης και του κρατικά διαγραμμένου χρέους, αλλά και για τον “εκσυγχρονισμό και την ασφάλεια του”, παρόλο που ήταν συνεχείς οι καταγγελίες των εργαζομένων για την άθλια κατάσταση του δικτύου, τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717 όσο και για το ακατάλληλο είδος πολλών αμαξοστοιχιών που χρησιμοποιούνταν από τη Ηellenic Train. Για να την επιβραβεύσει μάλιστα για τις υπηρεσίες της αυτές, η κυβέρνηση της ΝΔ θα φτάσει τον Ιούλιο του 2022 να υπογράψει με τη Ηellenic Train μια συμβαση με την οποία το ελληνικό κρατος αναλάμβανε για 15 χρόνια να καταβάλλει ετησίως πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ (συνολικά πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ), μεταξύ αλλών και για την ανάπτυξη των άγονων γραμμών του δικτύου -κάτι που ουδέποτε έγινε-, ενώ με νόμο απάλλαξε την εταιρεία από το συνολο σχεδόν των υποχρεώσεων της ύψους 600 εκατομμυρίων, που είχε αναλάβει όταν υπογράφτηκε η σύμβαση πώλησης το 2017. Νόμος που συνοδεύτηκε ανερυθρίαστα από διθυραμβικές δηλώσεις της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργείου Μεταφορών με επικεφαλής τον Κώστα Καραμανλή για την “νέα εποχή στις υπηρεσίες και την ασφάλεια του σιδηρόδρομου”.
Το έγκλημα στα Τέμπη, η κυβέρνηση και η Ηellenic Train
Από εκεί και πέρα πλέον ήταν όλα προδιαγεγραμμένα. Η Ηellenic Train αδρά χρηματοδοτημένη και απαλλαγμένη από κάθε ίχνος τυπικού έστω περιορισμού κι έχοντας δίπλα της μια κυβέρνηση αδίστακτη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, μπορούσε πλέον να επιδοθεί απερίσπαστη σε αυτό που ορίζει το dna καθε καπιταλιστικής επιχείρησης. Στο κυνήγι δηλαδή του μέγιστου κέρδους, στο πεδίο εκείνο που όπως έχει πει ο Μαρξ “δεν υπάρχει έγκλημα που δεν είναι ικανό το κεφάλαιο να διαπράξει και νόμο ανθρώπινο που να μην μπορεί να τσαλαπατήσει”.
Στις 28 Φεβρουρίου 2023 λοιπόν, σε συνθήκες που είχαν προσεγγιστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, μια εμπορική και μια επιβατική αμαξοστοιχία συγκρούστηκαν μετωπικά στα Τέμπη με αποτέλεσμα το θάνατο 57 συνανθρώπων μας, ανθρώπων της εργατικής τάξης. Μανάδων, πατεράδων, γιων, κορών, γιαγιάδων, παππούδων. Νεολαίων, φοιτητών, εργαζόμενων, μηχανοδηγών, μεταναστών, συνταξιούχων.
Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας που λειτουργούσε ακόμα με μονές γραμμές, ελλείψει οποιασδήποτε επένδυσης για την αναπτυξη του, “ως κόστους που επιβαρύνει τους θετικούς ισολογισμούς της εταιρείας”, δεν ήταν εφοδιασμένο ούτε με φωτοσημανση, ουτε με τηλεδιοίκηση, ούτε βέβαια με τα συγχρονα μέσα αποτροπής της αντίθετης κίνησης σε μονή γραμμή. Αποτελούσαν κι αυτα “αντιπαραγωγικά για τον ανταγωνισμό κόστη”. Η διοίκηση της Ηellenic Train και βέβαια η κυβέρνηση και το υπουργείο Μεταφορών γνώριζαν πολύ καλά τι σήμαιναν αυτές οι εγκληματικές ελλείψεις. Ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς όλα αυτά τα συστήματα, ο υποστελεχωμένος λόγω περικοπών στο προσωπικό και χωρίς υποδομές ασφαλείας σιδηρόδρομος, ήταν μοιραίο κάποια στιγμή -ακόμα και στη βάση ενός ανθρώπινου λάθους εξαιτίας της ελλειπούς εκπαίδευσης και της υπερεντατικής εργασίας των εργαζομένων- να φέρει πολύνεκρα δυστηχήματα. Και βέβαια αλίμονο αν το 2023 με αυτήν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, το ζήτημα της ασφάλειας εκατοντάδων ανθρώπων να επαφίεται αποκλειστικά στον ανθρώπινο παράγοντα, χωρίς πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας που να εκμηδενίζουν το αποτέλεσμα ενός λάθους. Αυτές οι δικλείδες ωστόσο δεν υπήρχαν, με πλήρη συνείδηση από πλευρας Ηellenic Train ότι κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με ευθεία έκθεση του επιβατικού κοινού στο θάνατο. Και βέβαια με πλήρη συνείδηση από πλευράς υπουργείου Μεταφορών, που έψεγε δια στόματος Κ. Κραμανλή τους εργαζόμενους ως “κακομαθημένους” -όπως σήμερα αποκαλει ο υπουργούς Υγειας τους αγωνιζόμενους υγειονομικούς- όταν αυτοί του εξέθεταν το τεράστιο κενό ασφαλείας, τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717.
Ασφαλώς η στάση της Ηellenic Train και της κυβέρνησης είναι απολύτως συμβατη με το “είναι” τους. Και σίγουρα δεν μπορεί κανείς να περιμένει ευαισθησία για τη ζωή του λαού, από αυτούς που συστηματικά για χρόνια τον λήστευαν. Αδίστακτοι εγκληματίες καπιταλιστές είναι οι ιδιοκτήτες της Ηellenic Train, το ιταλικό κρατικό μονοπώλιο Ferrovie Dello Stato. Una faca una raca με τους αντίστοιχους “δικούς” μας δολοφόνους της εργατικής ταξης: τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, με πολλούς από τους οποίους άλλωστε συνεργάζεται στενά. Και βέβαια η Ferrovie Dello Stato είναι σάρκα από τη σάρκα του πάντα φασιστικού στον πυρήνα του -και ανοιχτά σήμερα- ιταλικού κράτους και της ιμπεριαλιστικής ιταλικής μεγαλοαστικής τάξης με τις σφαίρες επιρροής στη Βόρεια Αφρική και τη Μεσόγειο και την κεντρική θέση στο ευρωπαικό βιομηχανικό καταμερισμό.
Ενα μονοπώλιο με οργανικές σχέσεις με τη νατοϊκή πολεμική μηχανή και το σιωνιστικό κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, όπως μαρτυρούν αφενός οι δουλειές του με στρατιωτικές βιομηχανίες που εφοδιάζουν το ΝΑΤΟ και αφετέρου οι σχέσεις του με τη σιωνιστική ΖΙΜ, βασική μεταφορέα οπλισμού προς το Ισραήλ, όπως και με το ίδιο το σιωνιστικό κράτος για το οποίο αναλαμβάνει πλήθος εμπορικών μεταφορών, γι αυτό και διατηρεί γραφεία στο Τελ Αβίβ. Ενα μονοπώλιο με μακρά ιστορία ταξικού πολέμου ενάντια στο ιταλικό προλεταριάτο, που κυοφόρησε και την ένοπλη αντιβία από πλευρας του τελευταίου, στα χρόνια της επαναστατικής αναμέτρησης τη δεκαετία του 1970 στην Ιταλία.
Η συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη ως αναληψη της πολιτικής ευθύνης του από την κυβέρνηση
Ο ταξικός χαρακτήρας του εγκλήματος στα Τέμπη καθόρισε όπως ηταν επόμενο και τους όρους της πολιτικής και δικαστικής διαχείρισης του από πλευράς κυβέρνησης και Ηellenic Train. Απέδωσαν κατευθείαν ακόμα και την ώρα που το αίμα δεν είχε στεγνώσει το δυστήχημα στο ανθρώπινο λάθος και στις “χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους και δημοσίου”, απαιτώντας στην πραγματικότητα ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων για το κεφάλαιο, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και νέες επιθέσεις σε ό,τι δημόσια υποδομή έχει απομείνει. Μπάζωσαν αστραπιαία με κυβερνητική εντολή-αδιαφορώντας για τις σωρούς των νεκρών- και κατά παράβαση καθε πρωτοκόλλου τον τόπο του δυστηχήματος, δυσχεραίνοντας έτσι σημαντικά την έρευνα προκειμένου να καλύψουν τις ποικίλες ευθύνες της Ηellenic Train, μεταξύ άλλων αυτές για την τεράστα πυρόσφαιρα που κόστισε τη ζωή σε επιβαίνοντες, ευθύνες που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν σοβαρές πτυχές της σύνδεσης κράτους, κεφαλαίου, Ηellenic Train και παράνομου-μαύρου κεφαλαίου. Έβγαλαν από το κάδρο των ποινικών ευθυνών, δια μέσω της δικιά τους δικαιοσύνης, τη διοίκηση της Ηellenic Train και του υπουργείου Μεταφορών, όπως βέβαια και όλους τους υπεύθυνους μέσα στα χρόνια, ανώτατους κυβερνητικούς και κρατικούς παράγοντες, που συνετέλεσαν ώστε ο σιδηρόδρομος να βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση που βρισκόταν στις 28/2/ 2023: δηλαδή ένας σιδηρόδρομος δημόσιος κίνδυνος.
Στην πραγματικότητα εδώ δεν μιλάμε καν για συγκάλυψη, αλλά για ανάληψη της ευθύνης για τη δολοφονία 57 ανθρώπων. Γιατί όταν όχι απλά δεν διώκεται, αλλά παραμένει στο τιμόνι του σιδηροδρόμου η ιδιοκτήτρια εταιρεία που καταφανώς ευθύνεται για το έγκλημα τότε μιλάμε ασφαλώς για ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την εποπτεύουσα ΕΕ, μέσω της αστικής δικαιοσύνης, στο γνώριμο ιστορικά της ρόλο η τελευταία να συγκαλύπτει τα εγκλήματα του συστήματος (από τους μεγαλόσχημους δωσίλογους της κατοχής και τους βασανιστές της Χούντας, ως τους δολοφόνους καπιταλιστές σήμερα και τα εκτελεστικά τους όργανα, τα σώματα ασφαλείας). Μια ανάληψη ευθύνης που γίνεται ακόμα πιο εκκωφαντική όταν ακόμα και σήμερα δεν έχουν τοποθετηθεί τα στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας στο σιδηρόδρομο, όπως απέδειξαν πλήθος περιστατικών με πιο χαρακτηριστικό αυτό στους Αγίους Αναργύρους πριν λίγους μήνες, όπου από τύχη δεν είχαμε νέα μετωπική σύγκρουση τρένων γεμάτων επιβατών. Που γίνεται ακόμα πιο εκκωφαντική όταν η ΕΕ συνεχίζει να εξαρτά τα δημοσιονομικά της προγράμματα για την Ελλάδα από την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων στις μεταφορές, ενώ τοποθετεί επίτροπο μεταφορών στην ΕΕ τον εκλεκτό του Μητσοτάκη, Τζιτζικώστα ως εγγυητή ουσιαστικά της συγκάλυψης του εγκλήματος στα Τέμπη.
Πρακτικά σήμερα η κυβέρνηση, το κράτος, το κεφάλαιο, η δικαιοσύνη, συνολικά το εγχώριο συστημα εξουσίας, λένε με απύθμενο κυνισμό σε όλη την κοινωνία : “αυτό είναι το πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος στο οποίο ζείτε”. Αντίστοιχα όπως οι νεκροί στα εργασιακά κάτεργα, αντίστοιχα όπως οι νεκροί στην Πύλο, αντίστοιχα όπως οι νεκροί στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, αντίστοιχα όπως οι νεκροί στα αστυνομικά τμήματα, αντίστοιχα όπως οι κακοποιημένες και δολοφονημένες γυναίκες των κυκλωμάτων trafficking, αντίστοιχα όπως η γενοκτονία στη Γάζα στην οποία το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργα, οι νεκροί στα Τέμπη είναι ο απαραίτητος φόρος αίματος για να υπάρχει και να αναπαράγεται το σύστημα. Όπως ακριβώς το έλεγε το σύνθημα των διαδηλώσεων τον Μάρτιο του 2023 : “Θάνατος στις σκαλωσιές, θάνατος στα τρένα ο καπιταλισμός θρέφεται με αίμα”.
Ο εκφασισμός του εγχώριου καπιταλιστικού πολιτικού συστήματος και το αντίπαλο ταξικά δέος που παλεύει να συγκροτηθεί
Οι κυβερνώντες πίστεψαν ότι με την παραπάνω γραμμή -ένα μείγμα αστικής νεοφιλελεύθερης αλαζονείας και ακροδεξιας ωμότητας- θα μπορούσαν να επιβληθούν εναντίον μιας κοινωνίας βαριά τραυματισμένης από τις ήττες του πρόσφατου παρελθόντος και αποκαμωμένης από την καθημερινή μάχη της επιβίωσης. Διαψεύστηκαν ωστόσο παταγωδώς. Το μεγάλο κοινωνικό ξέσπασμα του Μαρτίου του 2023, με τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα, οι οποίες πέτυχαν τη σύνθεση πλήθους πολιτικών πρακτικών (διαδηλώσεις, μεγάλες απεργίες- η μια μάλιστα οργανωμένη από τα κάτω χωρίς την εργοδοτική ΓΣΕΕ, καταλήψεις, συγκρούσεις- οδομαχίες) αποτέλεσε την πρώτη ηχηρή απάντηση. Μια απάντηση, που άντλησε προφανώς παρακαταθήκες από τις αξιοσημείωτες μάχες οπισθοφυλακών της προηγούμενης περίοδου (πανδημία- υγειονομική κρίση, απεργία πείνας του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, εργατικοί αγώνες, εξεγερτικά γεγονότα στη Νέα Σμυρνη), και η οποία άνοιξε ένα σοβαρό ρήγμα στις σχέσεις κοινωνικής αντιπροσώπευσης, το οποίο τροφοδότησε ποικίλες πολιτικές διεργασίες και δυναμικές, ορατές και υπόγειες, που νομοτελειακά θα έβρισκαν ξανά το δρόμο να εκδηλωθούν. Οι εκλογές του 2023 με την εμφατική νίκη της Νεας Δημοκρατίας δεν έκλεισαν το ρήγμα αυτό, ούτε βέβαια σήμαιναν, όπως δυστυχώς και ουκ ολίγες φωνές εντός των κινημάτων υποστήριξαν, ότι δεν είχε υπάρξει καν ρήγμα και οτι η κοινωνία είχε αποδεχτεί την υποταγή της. Αλίμονο αν με πάνω από 45% αποχή, οι εκλογές μπορούν να αποτελούν τον απόλυτο δείκτη των προσανατολισμών ενός κοινωνικού σχηματισμού. Και σε κάθε περίπτωση, αυτό που έδειξαν οι εκλογές ήταν ότι το ρήγμα αυτό είναι υπαρκτό, απλά η μία πλευρά είναι συνεκτική, έχοντας δημιουργήσει γύρω της στη βάση καποιών σχετικών προσόδων που οριακά ακόμα μπορεί να προσφέρει, έναν ισχυρό κοινωνικό συνασπισμό με μικροαστικά και μεσοαστικά στρωματα όπως και με καθυστερημένα τμήματα της εργατικής τάξης, όπως άλλωστε έκανε πάντα η αστική εξουσία. Αντίθετα με τη δική μας πλευρά που συνέχιζε χωρίς οργανωτική προπαρασκευή αντίστοιχη της έντασης της επίθεσης και με πολιτικό λόγο συχνά μη ικανό να δώσει σε αναγκαίους μεταβατικούς στόχους (πχ άρση των ιδιωτικοποίησεων) στρατηγική πνοή, την ώρα που αδυνατούσε να αφουγκραστεί σε βάθος το πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη και άρα να του δώσει το πολιτικό ταξικό περιεχόμενο που του αντιστοιχεί, φτάνοντας σταδιακά ακόμα και να βάλει σε δεύτερη μοίρα των προτεραιοτήτων της το έγκλημα στα Τέμπη.
Δυο σχεδόν χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2025 – και ενώ έχουν μεσολάβησει οι σημαντικές σε πολιτικό περιεχόμενο κινητοποίησεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη – η όξυνση της ταξικής πάλης θα απελευθερώσει πρωτοφανείς δυναμικές. Αρκούσε ένα ηχητικό ντοκουμέντο που αποτύπωνε τα τελευταία λόγια των νέων ανθρώπων που έσβηναν από έλλειψη οξυγόνου στο μοιραίο τρένο (και φώτιζαν ως εκ τούτου τις φρικτές συνθήκες του θανάτου τους και τα προκλητικά ψεύδη των κυβερνώντων). Οι τεραστιες σε όγκο διαδηλώσεις της 26ης Ιανουαρίου σε όλη την χωρα ήταν η επιβεβαίωση ότι η διαιρετική τομή με επίκεντρο τα Τέμπη όχι απλά είναι υπαρκτή, αλλά έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος, αναζητώντας την οργάνωση και τα πολιτικά περιεχόμενα για να γίνει κοινωνική έκρηξη και ταξική εξέγερση.
Σε πανικό το σύστημα εξουσίας, μην περιμένοντας την εξέλιξη και βλέποντας το λαϊκό ρεύμα να το απειλεί με ανατροπή, επιστράτευσε όλο το ταξικό του μίσος, αποκαλύπτοντας σε όλη την έκταση του το σάπιο αξιακό του υπόβαθρο, στρεφόμενο χωρίς περιστροφές κατά των συγγενών των νεκρών, πρακτικά στους ίδιους τους νεκρούς, πρακτικά σε όλη την κοινωνία, λέγοντας τους στην πραγματικότητα : “Θα σας σκοτώνουμε και θα σκύβετε το κεφάλι!” Αυτός όμως στην πραγματικότητα είναι ο λόγος ενός καθεστώτος, πιο σωστά ο λόγος ενός φασίζοντος καθεστώτος που απαιτεί δια της βίας τη μαζική κοινωνική ταπείνωση και υποταγή.
Αν θέλουμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, αυτό που επιχείρησαν να κάνουν από τις 26 Ιανουαρίου 2025 -και από πολύ πιο πριν βέβαια- η κύβερνηση και τα αφεντικά της (ντόπια και ξένα), ήταν να επιβάλλουν στη χώρα ένα φασίζων καθεστώς, ένα καθεστώς που επιμελώς θεμελίωναν εδώ και χρόνια μέσω συγκεκριμένων κινήσεων (κατασταλτική δολοφονική διαχείριση της πανδημίας, υποκλοπές, εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, μετατροπή της χώρας σε απέραντη αμερικανική βάση, συμμαχία με Ισραήλ). Γιατί μόνο ως φασίζων καθεστώς μπορεί να εκληφθεί -και εκλαμβάνεται σήμερα από σημαντικά τμήματα του λαού-, μια συνθήκη όπου η εξουσία θα δολοφονεί μαζικά και θα συγκαλύπτει ανοιχτά τους δολοφόνους, σκυλεύοντας ταυτόχρονα τη μνήμη των νεκρών, συκοφαντώντας τους συγγενείς τους και καταστέλλοντας με δολοφονικό ένστικτο το λαό που διαδηλώνει στους δρόμους. Ακριβώς γιατί μόνο ένα τέτοιου είδος καθεστώς μπορεί σήμερα να εγγυηθεί τις αναγκές του ελληνικού καπιταλισμού στο αποσταθεροποιημένο διεθνές περιβάλλον των εντεινόμενων ανταγωνισμών (διακρατικών και ιμπεριαλιστικών), της νεας οικονομικής δημοσιονομικής κρίσης και της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας και βέβαια μόνο ένα τέτοιο καθεστώς μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών προστατών του (ΗΠΑ και ΕΕ) και του Ισραήλ.
Πρακτικά λοιπόν, το δίλημμα στο οποίο καλούμαστε πλέον να τοποθετηθούμε, δίλημμα στο οποίο η ιστορική απεργία – ξεσηκωμός της 28ης Φεβρουαρίου σε όλη τη χώρα έδωσε μια εξίσου ιστορική απάντηση είναι σαφές. Είναι το ίδιο δίλημμα, έστω και με άλλες αναλογίες, με αυτό που αντιμετωπίζουν οι λαοί και το προλεταριάτο όλου του κόσμου όταν βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας : “Αλυσίδες ή όπλα”. Να επιλέξουμε αποφασιστικά το δεύτερο!
Αφιερώνουμε τις δυο αυτές ενέργειες στον παλαιστινιακό λαό και την ηρωική αντίσταση του.
Τιμή για πάντα στον Κυριάκο Ξυμητήρη και σε όσους και όσες έπεσαν μαχόμενοι στον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση!
Επαναστατική Ταξική Αυτοάμυνα
