Αχ, οι μέρες πριν από το Google Maps!
Ακόμα κι αν δεν μιλάμε για το πολύ μακρινό παρελθόν, η «πλοήγηση» σε αυτό τον κόσμο, πριν από την ανακάλυψη των ψηφιακών χαρτών και του GPS, φάνταζε μάλλον περισσότερο σαν μια περιπέτεια, η οποία απαιτούσε σίγουρα εφευρετικότητα και μερικές φορές… πολλή τύχη!
Οι ατυχίες και οι «απροσδόκητες εκπλήξεις» ήταν, βέβαια, στο παιχνίδι, ευτράπελα που στον σημερινό κόσμο της τεχνολογίας και των γρήγορων ρυθμών ζωής, μάλλον θα βρίσκαμε τρόπους να τα αποφύγουμε. Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα ταξίδι στο παρελθόν, εξερευνώντας τους 5 «δημοφιλέστερους» τρόπους που, πριν από το Google Maps, μας αρκούσαν για να βρούμε το δρόμο μας και που αν τους χρησιμοποιούσαμε σήμερα, στην καλύτερη θα γελούσαν, στη χειρότερη θα μας έβριζαν!
Ζητώντας οδηγίες: Η χαμένη τέχνη της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης
Θυμάστε εκείνες τις μέρες που σταματούσαμε όποιον περαστικό βρίσκαμε στο διάβα μας και του ζητούσαμε οδηγίες για το πως να πάμε εκεί που θέλουμε;
Ξέρετε τι εννοούμε, αυτή την ωραία επικοινωνία, που βασιζόταν σε αόριστες κινήσεις χεριών και ακατανόητα μουρμουρητά, τα οποία με περίσσεια υπομονή έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουμε. Εντάξει, αναλόγως σε τι λογής περαστικό πέφταμε. Για κάντε τώρα εικόνα να ρωτάτε έναν άγνωστο: «Ναι, με συγχωρείτε, μήπως ξέρετε να μου πείτε πώς να πάω στο πλησιέστερο βενζινάδικο;»
Όσο για την αξιοπιστία αυτής της μεθόδου, ας μη θυμηθούμε πόσους ανθρώπους – παρά τις καλές μας προθέσεις – έχουμε στείλει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που ζήτησαν.
Ξεδιπλώνοντας τους χάρτες, αυτή η κωμωδία…
Μήπως νοσταλγείτε κι εσείς εκείνες τις μέρες που τα οδικά ταξίδια περιλάμβαναν έναν παμπάλαιο, φθαρμένο χάρτινο χάρτη που όταν τον ξεδιπλώναμε έπιανε ολόκληρο το ταμπλό του αυτοκινήτου;
Και άντε, το ξεδίπλωμα εντάξει. Στην αναδίπλωση, όμως, ήθελες πτυχίο origami. Το εννοώ. Κι ακόμα κι αν αυτούς τους χάρτες τους νοσταλγούμε, αφού στα παιδικά μας χρόνια ήταν ίσως το βασικό μας εργαλείο πλοήγησης, στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά τέλειοι ήταν. Αντιθέτως, τους βλέπαμε σαν κάτι ακαταλαβίστικους λαβύρινθους από γραμμές, σύμβολα και διπλωμένα τμήματα, που μας δυσκόλευαν τόσο, λες και στο τέλος της διαδρομής θα βρίσκαμε τον κρυμμένο θησαυρό.
Φαντάζομαι πως αν τώρα βγαίναμε στο δρόμο με ένα τέτοιο χάρτη, μάλλον οι περαστικοί θα μαζεύονταν να χαζέψουν από κοντά ένα τουριστικό αξιοθέατο εν δράσει.
Ορόσημα και οπτικές ενδείξεις: Εδώ γελάμε
Πριν από τους Χάρτες της Google, οι άνθρωποι βασίζονταν πολύ σε οπτικές ενδείξεις και ορόσημα για να βρουν το δρόμο τους. Τέτοια στοιχεία μπορεί να ήταν μία μεγάλη βελανιδιά, ένα σπίτι, ένας φούρνος και πολλά ακόμα. Κι ακόμα κι αν και αυτή η μέθοδος είχε τη γοητεία της, απαιτούσε σίγουρα καλό μνημονικό και παρατηρητικές δεξιότητες.
Η απόπειρα αναπαράστασης της παραπάνω μεθόδου, σήμερα – και πόσο μάλλον στις πανέμορφες τσιμεντένιες μας πόλεις, με τα πολυώροφα κτίρια και τα εκατοντάδες καταστήματα – θα έμοιαζε μάλλον τραγελαφική.
Ας πάρουμε μία γεύση…
Για παράδειγμα: «Στρίψτε αριστερά στην ψηλή πολυκατοικία». «Πηγαίνετε ευθεία μέχρι να δείτε τα Starbucks στο αριστερό σας χέρι και, στη συνέχεια, πάρτε το δεύτερο δρόμο, αμέσως μετά την διαφημιστική πινακίδα για το νέο PlayStation που κατέφθασε μόλις σήμερα στην Ελλάδα».
Καλή τύχη, είπαμε;
Ακολουθώντας τις γραπτές οδηγίες: Μια συνταγή για την καταστροφή
Εντάξει, το συγκεκριμένο δε το θυμόμαστε, το έχουμε όμως ακούσει από διηγήσεις μεγαλύτερων, πολλοί από τους οποίους φαίνεται να ακολουθούσαν γραπτές οδηγίες, που κάποιος τους σημείωνε.
Απορείτε κι εσείς πώς γίνεται να μην χάνονταν, ε;
Ε, βασικά, χάνονταν είτε γιατί οι οδηγίες ήταν λάθος, είτε γιατί η ατυχία ήταν μεγάλη.
Εμείς, σήμερα, πως θα τα πηγαίναμε, άραγε, με αυτό. Θα φτάναμε ποτέ στον προορισμό μας ή μήπως στη Ζώνη του Λυκόφωτος;
Ας εμπιστευτούμε την εσωτερική μας πυξίδα: Εκεί που το ένστικτο παραπλανά…
Για το τέλος αφήσαμε το αγαπημένο μας.
Πριν από τους Χάρτες της Google, μερικοί άνθρωποι βασίζονταν στο ένστικτό τους, αυτή την εσωτερική τους αίσθηση της κατεύθυνσης.
Είχαν γενικά την αίσθηση, που λέμε.
Και η αλήθεια είναι, ότι κάποιοι είχαν πράγματι μια ασυνήθιστη ικανότητα να βρίσκουν το δρόμο τους, για άλλους βέβαια αυτή η αίσθηση ήταν ξεκαρδιστικά ανακριβής, αλλά την έβρισκαν την άκρη.
Σήμερα, πως θα μας φαινόταν αν βασιζόμασταν στο ένστικτό μας, πόσο μάλλον όταν όλοι οι υπόλοιποι θα είχαν την δυνατότητα του GPS, ενώ εμείς απλώς… αυτοπεποίθηση;
Η αλήθεια είναι ότι γράφοντας αυτό το κείμενο, μας έπιασε μια μικρή νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια και τους ευφάνταστους τρόπους με τους οποίους βρίσκαμε (ή και όχι) το δρόμο μας. Είχε, όσο να πεις, το κατιτίς του.
Αλλά κακά τα ψέματα. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε την τεράστια άνεση και ευκολία που έχει φέρει η τεχνολογία στη ζωή μας. Με λίγα μόνο αγγίγματα στα smartphones μας, όπου κι αν είμαστε και ό,τι ώρα κι αν είναι, μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας, να ενημερωθούμε σε πραγματικό χρόνο για την κυκλοφορία καθώς, για το αν τα σημεία ενδιαφέροντός μας είναι ανοιχτά ή κλειστά και για πολλά ακόμη.
Κι αν και σίγουρα πολλοί έχουμε σιχτιρίσει το GPS και τις φοβερά κατατοπιστικές οδηγίες του τύπου «Κινηθείτε νοτιοανατολικά», οι χάρτες της Google μας κρατούν όντως ενήμερους για όλα, διασφαλίζοντάς, παράλληλα, ότι δεν θα χάσουμε ποτέ ξανά τον δρόμο μας!