Παίζει στην «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη, δεν κάνει πλάνα, φέτος το καλοκαίρι ένιωσε για πρώτη φορά ότι θα πεθάνει.
Η Βάσω Καμαράτου είναι ένα χειμαρρώδες πλάσμα. Μιλάει με αυθορμητισμό για την καθημερινότητά της, το θέατρο, την εξάντληση, την Ματούλα Ζαμάνη, για όσα τη συγκινούν και για όσα ελπίζει.
Στη συνάντησή μας στους Χάρτες της Βαλτετσίου, κάποια στιγμή μας πλησίασε ένας πλανόδιος πωλητής. Με το που τον είδε η Βάσω τον αναγνώρισε, ως μια φιγούρα που ξέρει κοντά στα 20 χρόνια, από τα Εξάρχεια. Η συζήτηση διακόπηκε, η Βάσω αγόρασε μια θήκη κινητού, ο Aσιάτης πωλητής άρχισε να την πειράζει φιλικά. Όταν απομακρύνθηκε, η Βάσω μου λέει: «Είναι πολύ καλό παιδί, όλα αυτά τα χρόνια την ίδια δουλειά κάνει». Την κοιτάω, είναι και η Βάσω πολύ καλό παιδί, έχει περάσει δύσκολα, αλλά αντί να της μείνει η πικρία, της έχει μείνει η καλοσύνη.
Η Βάσω μοιράζεται τον εαυτό της μέσω των αναρτήσεών της στο Facebook, εκεί μίλησε για τον βιασμό που υπέστη ως παιδί για να τονίσει ότι η ζωή μπορεί να είναι ωραία ακόμη και μετά από ένα τέτοιο τραύμα, για τους χωρισμούς της, τους φόβους της, τους ανθρώπους. Η Βάσω γράφει γιατί οι λέξεις τη βοηθούν, η Βάσω μιλά γιατί ξέρει ότι το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.
Πέρασα ένα καλοκαίρι πολύ βαρβάτο. Μετακόμιζα, δούλευα, είχα μόλις χωρίσει και είχα να διαχειριστώ μεγάλη πίεση. Ξυπνούσα το πρωί στις 7, κοιμόμουν βράδυ στις 3 και στο ενδιάμεσο δεν έπαιρνα ανάσα. Με το που ξεκίνησα τις πρόβες, και μείωσα τις ημέρες που δουλεύω στο εστιατόριο, ξεκίνησε για τέσσερις ημέρες ένας πονοκέφαλος με εμετούς. Την τέταρτη ημέρα, ένιωσα ότι θα πεθάνω. Tο ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και φοβήθηκα και δεν φοβήθηκα. Φοβήθηκα γιατί δεν θέλω να πεθάνω, τη λατρεύω τη ζωή. Μέσα στο ασθενοφόρο, ήμουν εντελώς εξαντλημένη, ένιωθα ότι μου είχε φύγει κάθε ματαιοδοξία, κατάλαβα τη φθαρτότητά μας. Όντως την κατάλαβα, γιατί άλλο να γράφεις και να μιλάς για αυτά, άλλο να σου συμβαίνει. Εκείνη την ώρα είσαι εσύ και το κουφάρι σου, και μπορεί σε πέντε δευτερόλεπτα, να μην είσαι καν εσύ, μόνο το κουφάρι σου.
Από εκείνη την ημέρα ταρακουνήθηκα πάρα πολύ. Είπα στον εαυτό μου: «Ώπα Βασούλα. Χαμηλώνουμε τώρα τις μηχανές. Είσαι 47 χρονών, σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, αλλά πιο αργά, πιο ήρεμα. Δες το ωραία και καλά». Και μέχρι τότε ωραία και καλά τα έβλεπα, αλλά όλα στο φουλ. Σιγά-σιγά μετασχηματίζεται αυτό. Παραμένω παρορμητική, αλλά καταλαβαίνω μέχρι πού μπορώ να φτάσω πια, προσέχω πιο πολύ τον εαυτό μου πια.
Εδώ και ένα χρόνο έχω κόψει το αλκοόλ, εδώ και επτά χρόνια έχω κόψει το τσιγάρο, καφέ δεν έπινα έτσι κι αλλιώς γιατί έκανα ομοιοπαθητική, από τις καραντίνες και μετά ασχολούμαι με το τρέξιμο, έχω κάνει και δυο μαραθωνίους.
Μου αρέσει πολύ η «Μπανιστηρτζού» της Ματούλας Ζαμάνη, κι από τότε την παρακολουθώ και διαβάζω τις συνεντεύξεις της. Βλέπεις έναν άνθρωπο, μια γυναίκα, από τη χαρά της να βγάζει το μπλουζάκι της και να το πετάει στο κοινό -όπως έχουν κάνει τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες- και την κακολογείς; Εγώ την είδα και είπα: «Μπράβο Ματούλα, μπράβο γλυκό μου κορίτσι». Αυτοί που σχολιάζουν έτσι αισχρά είναι διπλανοί μας άνθρωποι, κι αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι δεν έχουν κάνει μια τρέλα πάνω στην ένταση της στιγμής. Εγώ είχα γδυθεί, μεθυσμένη και ερωτευμένη, και είχα μπει νυχτιάτικα μέσα σε ένα σιντριβάνι στον Καρέα, μπροστά σε μια εκκλησία -εγώ που πιστεύω στον Θεό- για να κάνω ερωτική εξομολόγηση σε μια γυναίκα.
Μετά από έναν χωρισμό μένεις εσύ κι η πάρτη σου, δεν υπάρχει πια ο άλλος. Οπότε εκεί στρέφεσαι στον εαυτό σου και λες: «Για κάτσε, να με δω, να με δω εγώ, να δω τα χέρια μου, τα πόδια μου, το σώμα μου ολόκληρο, την ψυχή μου».
Έχω μάθει από μικρή να λύνω αμέσως ό,τι προκύπτει. Δεν μπορώ να σου πω τι θα κάνω σε δύο χρόνια, δεν κάνω πλάνα. Αυτό δεν ξέρω αν μου βγαίνει σε καλό ή σε κακό. Θεωρώ πάντως ότι καλά τα πάω μέχρι τώρα, μέσα βέβαια από πολλές δυσκολίες.
Μου αρέσουν και οι πρόβες, όμως πιο πολύ μου αρέσει να παίζω. Όλο αυτό το κάνουμε αρχικά για εμάς, αλλά θέλουμε να το δώσουμε κάπου. Έχω παίξει και για δύο ανθρώπους. Δεν με επηρεάζει, δεν με ενοχλεί καθόλου. Φτιάχνουμε ό,τι φτιάχνουμε όχι για να το δείξουμε σε 200.000 ανθρώπους, αλλά σε αυτόν που θα έρθει να δει. Άλλωστε, πάνω στη σκηνή δεν μπορούμε να δούμε καθαρά τον κόσμο λόγω των φώτων. Δεν βλέπω τους θεατές, αλλά τους νιώθω. Βγαίνω, λοιπόν, και εστιάζω σε δύο ανθρώπους και είναι σαν να παίζω για αυτούς. Είναι φανταστικό συναίσθημα. Από την άλλη, όταν πήγα στη συναυλία του Bloody Hawk -που μου αρέσει πολύ- στη Νέα Σμύρνη άρχισα να κλαίω, γιατί σκεφτόμουν πώς να νιώθει αυτό το παιδί με όλους εμάς από κάτω. Τον ένιωσα σαν παιδί μου.
Θα ήθελα ένα παιδί. Πια δεν μπορώ να κάνω. Βλέπω παιδιά και κλαίω, με συγκινούν. Έχω τη βαφτιστήρα μου ως παιδί μου. Καταλαβαίνω ότι είναι τεράστια ευθύνη -εδώ με τα ζωάκια μου τρέμει το φυλλοκάρδι μου- και ότι ο οικονομικός παράγοντας είναι μεγάλο ζόρι, αλλά μέσα στο μυαλό μου, ως Βάσω μιλάω και μπορεί να κάνω λάθος, θεωρώ ότι αν το θέλεις πάρα πολύ το κάνεις το βήμα. Εγώ επειδή ήμουν ταγμένη στο θέατρο σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο εστιασμένη στο παιδί. Από την άλλη, ποτέ δεν είναι αργά… Ίσως κάποια στιγμή να το προσπαθήσω με υιοθεσία γιατί πάντα έχω τα παιδιά στο μυαλό μου, ειδικά αυτά που έχουν ανάγκη.
Το υπαρξιακό βάρος που φέρουμε είναι πολυσύνθετο. Δεν ξέρω από πού προέρχεται, το ψάχνω κι εγώ, με αφορά. Το κουβαλάμε, νομίζω, από τους προγόνους μας. Το λέει και ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική». Κουβαλάμε τόσους ανθρώπους μέσα μας, άντε να βγάλεις άκρη. Θα θέλαμε να ζήσουμε κάποιες ζωές μόνο και μόνο για να ασχοληθούμε με αυτό. Η γραφή βοηθάει πολύ. Με βοηθούν οι λέξεις, μόλις τις βγάζω από μέσα μου, βγαίνουν κι άλλα πράγματα στην επιφάνεια, βγαίνουν οι πρόγονοι και μιλάνε.
«Η κασέτα» θα ολοκληρωθεί στις 17 Νοεμβρίου. Δεν έχω κάποια άλλη πρόταση για μετά. Προσεύχομαι να βρω κάτι. Θα ήθελα πολύ να κάνω και τηλεόραση. Δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου, αλλά όταν βρεθώ κάπου που υπάρχει μια ανοιχτή μου αρέσει να χαζεύω. Υπάρχουν και ωραία προγράμματα. Δεν ξέρω δηλαδή, γιατί δεν βλέπω (γέλια), αλλά είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχουν. Ωστόσο, αν βρισκόταν κάτι που θα με ενδιέφερε, θα ήθελα πολύ να το κάνω. Έχω υπάρξει στην τηλεόραση πριν πολλά χρόνια, και πίσω από τις κάμερες, και μπροστά. Ήμουν φροντίστρια σε μια σειρά που λεγόταν «Σαν όνειρο», με τον Γιώργο Νινιό, που τον αγαπώ πολύ. Μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά, αλλά αμέσως μετά έκανα την πρώτη μου παράσταση στο θέατρο και επικεντρώθηκα στο να είμαι ηθοποιός. Ως ηθοποιός έκανα guest σε κάποια επεισόδια, στο «Μίλα μου βρώμικα» της αγαπημένης μου φίλης, της Μυρτώς Κοντοβά. Πάντως αν ξανακάνω τηλεόραση, θα την κάνω με την ψυχή μου. Έτσι λειτουργώ· ό,τι κάνω, το κάνω με την ψυχή μου.
Info: «Η ΚΑΣΕΤΑ» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. Ερμηνεύουν Γιώργος Δεπάστας/Φώτης Κοτρώτσος, Βάσω Καμαράτου, Μάνος Καρατζογιάννης, Σταύρος Μερμήγκης, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Ερμίνα Κυριαζή, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιάννης Τσουμαράκης. Στο Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55), μέχρι 17 Νοεμβρίου.
