Ζούμε στην Ελλάδα, αλλά θα μιλήσουμε για την Ελβετία, μία χώρα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στο μυαλό μας ως από τις πιο πολιτισμένες.
Και που, πράγματι, σε ορισμένους τομείς είναι ακριβώς έτσι. Σε κάποιους άλλους πάλι τα γεγονότα δεν κυλούν όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση μίας κατοίκου που διέμενε στην Ελβετία, της οποίας η αίτηση για να λάβει υπηκοότητα απορρίφθηκε και μάλιστα δύο φορές, αφού για κάποιους ήταν πολύ… «ενοχλητική».
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία της Nancy στην Ελβετία
Η 48χρονη πλέον Nancy Holten γεννήθηκε στην Ολλανδία.
Σε ηλικία 8 ετών, ωστόσο, μετακόμισε με την οικογένειά της στην Ελβετία, χώρα την οποία τα τελευταία χρόνια και αποκαλεί «σπίτι της», καθώς εκεί έχει ζήσει πια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.
Η Holten έχει τρία παιδιά, τα οποία είναι όλα Ελβετοί πολίτες και ζουν μαζί της στη μικρή πόλη Gipf-Oberfrick, στο βόρειο τμήμα της χώρας, στο καντόνι του Aargau.
Η ίδια δηλώνει vegan, ανεξάρτητη δημοσιογράφος, μοντέλο και φοιτήτρια θεάτρου.
Ο αγώνας για την ελβετική υπηκοότητα
Το ταξίδι της Nancy Holten όσον αφορά την απόκτηση της ελβετικής υπηκοότητας δεν ήταν και εύκολο.
Συγκεκριμένα, το 2015, η ίδια έκανε αίτηση για ελβετικό διαβατήριο, το οποίο θα την καθιστούσε επίσημο πολίτη της Ελβετίας.
Ωστόσο, στην Ελβετία, η υπηκοότητα δεν βασίζεται σε εθνικό τεστ, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αποφασίζεται σε τοπικό επίπεδο, με την τοπική επιτροπή να λαμβάνει υπόψη της τα σχόλια από τους ανθρώπους της περιοχής.
Και εκεί ακριβώς κρύβεται το πρόβλημα ή μάλλον το εμπόδιο για την αίτηση διαβατηρίου της Holten:
Οι γείτονές της δεν φαίνεται να την συμπαθούν ιδιαίτερα, κάτι που οφείλεται στο γεγονός ότι η Holten ανήκει σε εκείνο το μικρό ποσοστό των κατοίκων της Ελβετίας, που όχι μόνο είναι vegan, αλλά και εξαιρετικά παθιασμένοι με τα ζητήματα δικαιωμάτων των ζώων.
Ο αγώνας της για τα δικαιώματα των ζώων στην Ελβετία και η υπηκοότητα
Συγκεκριμένα, η ίδια έχει επανειλημμένα διαμαρτυρηθεί για την τοπική παράδοση να τοποθετούνται βαριές καμπάνες γύρω από το λαιμό των αγελάδων στην περιοχή, υποστηρίζοντας ότι το βάρος και το μέγεθός τους ταλαιπωρούν σημαντικά τα ζώα.
«Αυτά τα ζώα κουβαλούν περίπου πέντε κιλά γύρω από το λαιμό τους, κάτι που προκαλεί τριβή αλλά και εγκαύματα στο δέρμα τους. Επιπλέον, ο ήχος που κάνουν οι καμπάνες των αγελάδων είναι εκατό ντεσιμπέλ», έχει τονίσει επανειλημμένως.
Οι διαμαρτυρίες της Χόλτεν, όμως, δεν τελειώνουν εκεί.
Η ίδια έχει, επίσης, διαμαρτυρηθεί και για διάφορες άλλες τοπικές παραδόσεις, όπως είναι οι χοιροδρομίες και το κυνήγι.
Όλα αυτά φαίνεται πως οδήγησαν την Tanja Suter, πρόεδρο του τοπικού Ελβετικού Λαϊκού Κόμματος, να δηλώσει ότι η Holten έχει «μεγάλο στόμα» και οι κάτοικοι της πόλης δεν θέλουν να γίνει πολίτης ή μάλλον, όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν, δεν θέλουν να της κάνουν αυτό το «δώρο», αφού σύμφωνα με τους ίδιους:
«Mας ενοχλεί και δεν σέβεται τις παραδόσεις μας».
Κάτι που η ίδια αμέσως μετά διέψευσε:
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι επιτίθεμαι στις παραδόσεις τους, αλλά δεν επρόκειτο γι’ αυτό, ποτέ δεν επρόκειτο για αυτό. Αυτό που με παρακίνησε πρωτίστως για τα κουδούνια των αγελάδων ήταν η ευημερία των ζώων».
Ο Urs Treier, εκπρόσωπος της διοίκησης Gipf-Oberfrick, ωστόσο, έσπευσε να εξηγήσει ότι οι Ελβετοί ντόπιοι δεν αντιτίθενται στις ασυνήθιστες ιδεολογίες της Holten, αλλά στο γεγονός ότι τις εκφράζει τόσο δημόσια.
«Αν κάποιος βρίσκεται τόσο πολύ στο επίκεντρο της δημοσιότητας, επαναστατώντας ενάντια σε πράγματα που είναι αποδεκτά στην τοπική κοινότητα, είναι λογικό η κοινότητα να μην θέλει ένα τέτοιο άτομο ανάμεσά τους», τόνισε ο Treier.
Πράγματι, η Holten αναρτούσε συχνά τις θέσεις της για τα δικαιώματα των ζώων στη δημόσια σελίδα της στο Facebook και έκανε συνεντεύξεις σε μέσα ενημέρωσης εκφράζοντας τις απόψεις της.
Σε δηλώσεις της στο CNN, ωστόσο, η Holten υπερασπίστηκε τον εαυτό της:
«Ως vegan, κάνω δημόσια εκστρατεία για τα ζώα. Αυτό ενοχλεί πολύ κόσμο. Τους ενοχλεί επίσης που ήμουν (και συνεχίζω να είμαι) στα μέσα ενημέρωσης τόσο πολύ. Το κάνω αυτό για να κάνω τον κόσμο να σκεφτεί περισσότερο το θέμα της προστασίας των ζώων. Αυτή είναι η επιθυμία μου».
Κι έτσι η Holten, παρά το γεγονός ότι πληρούσε όλες τις νομικές προϋποθέσεις να αποκτήσει την αντίστοιχη υπηκοότητα στην Ελβετία, δεν τα κατάφερε (για δεύτερη φορά), μιας και σύμφωνα με τον ιστότοπο μετανάστευσης της Ελβετίας, ο κάθε υποψήφιος θα πρέπει να είναι «ενσωματωμένος στον ελβετικό τρόπο ζωής» και «απόλυτα εξοικειωμένος με τα ελβετικά ήθη και έθιμα».
Η δικαίωση
Η Holten δεν το έβαλε κάτω.
«Έχω βιώσει όλα όσα μπορείς να φανταστείς τα τελευταία δύο χρόνια. Ταπείνωση, περιφρόνηση, απειλές, παρενόχληση στο χώρο εργασίας. Αλλά έμαθα πολλά από αυτό και έγινα πιο δυνατή», είπε και στη συνέχεια άσκησε έφεση κατά της τελευταίας απόφασης στην κυβέρνηση του καντονιού Aargau.
Η καντονιακή κυβέρνηση εξέτασε και πάλι την αίτηση και την ενέκρινε επίσημα μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες.
Τώρα που της δόθηκε η υπηκοότητα, λέει ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ζώων στην Ελβετία, παρά το γεγονός ότι είναι «ενοχλητική».
Είναι κάτι το οποίο πιστεύει ακράδαντα και θέλει να διασφαλίσει ότι η φωνή της θα ακουστεί – είτε είναι πολίτης είτε όχι.
Η ειρωνεία, βέβαια, σε όλο αυτό έγκειται στο γεγονός πως η χώρα της Ελβετίας θεωρείται στην πραγματικότητα μια από τις καλύτερες στον κόσμο όσον αφορά την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων.
Κι όμως, είδαμε μια γυναίκα που εκφράζει και υπερασπίζεται τη γνώμη της γύρω από τα πλάσματα που δεν μπορούν να μιλήσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, να καταδικάζεται απερίφραστα γι’ αυτό.