Ζούμε σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, που κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ατελείωτες υποχρεώσεις και, φυσικά, πάσης φύσεως δυσκολίες. Κάποιες καταστάσεις, ωστόσο, φαίνεται πως παραμένουν σταθερές. Κι μία εξ αυτών είναι και η συγκατοίκηση.
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, όλο και περισσότερα άτομα – και κυρίως ζευγάρια – επιλέγουν να ζήσουν μαζί, υιοθετώντας την ιδέα ότι το να μοιράζονται τον ίδιο χώρο με τον/ην σύντροφό τους μπορεί να ενισχύσει την ευτυχία τους και να δημιουργήσει έναν ακόμη πιο ισχυρό δεσμό.
Λογικό;
Σίγουρα!
Είναι σημαντικό, όμως, να αναγνωρίσουμε ότι, πολλές φορές, αυτή η «κουλτούρα της συγκατοίκησης αφενός μπορεί να μην «ταιριάζει» σε όλους και αφετέρου, μπορεί να μην οδηγεί πάντα στην «προσδοκώμενη ευτυχία». Δεν είναι, άλλωστε, και λίγες οι περιπτώσεις, όπου οι πιέσεις και οι προσδοκίες μίας τέτοιας κατάστασης έχουν συμβάλλει σημαντικά στην ψυχολογική δυσφορία – ή ακόμη και το χωρισμό – ενός ζευγαριού.
Ποιες είναι, άραγε, οι πιθανές προκλήσεις ή τα μειονεκτήματα, που πιθανόν να κρύβει μία συγκατοίκηση;
Απώλεια της ατομικότητας
Σου έχουμε νέα: Tο ότι επιλέγουμε να συγκατοικήσουμε με τον/ην σύντροφό μας, δε σημαίνει ότι επιθυμούμε να είμαστε μαζί του/ης 24/7. Με όποιον άνθρωπο κι αν μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι, το να έχουμε και οι δύο τον προσωπικό μας χρόνο και χώρο (aka την αυτονομία μας) – συνιστά καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία ενός τέτοιου βήματος.
Πάντα χρειάζεται μία ισορροπία μεταξύ συντροφικότητας και ατομικότητας, ώστε να δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος για προσωπική ανάπτυξη μέσα στη σχέση. Διαφορετικά, είναι λογικό να μας δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα ή ακόμα και μία αίσθηση «ασφυξίας», που θα συμβάλλει τελικά στη δυστυχία του ζευγαριού.
Ψευδαίσθηση της ευτυχίας
Πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να συγκατοικήσουν με τον άνθρωπό τους, βλέποντας μία τέτοια κίνηση ως τη «μαγική» λύση για όλα τα ζητήματα της σχέσης ή ακόμα και μία απρόσκοπτη μετάβαση σε μία ευτυχισμένη ζωή. Ας αφήσουμε, όμως, για λίγο, τις ψευδαισθήσεις κι ας επικεντρωθούμε στην πραγματικότητα – που μάλλον είναι αρκετά διαφορετική.
Η συμβίωση εννοείται πως μπορεί να προσφέρει πολλά οφέλη, όπως είναι η συντροφικότητα, το δέσιμο, ακόμη και ο διαμοιρασμός των εξόδων.
Εντούτοις, την ίδια στιγμή, όμως, συνοδεύεται και από ένα σύνολο προκλήσεων, όπως είναι η προσαρμογή στις συνήθειες του άλλου, που ενδέχεται να προκαλέσουν πίεση ή ακόμη και απογοήτευση σε μία σχέση. Και γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο απαιτείται η ανάλογη προσπάθεια και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις του ζευγαριού.
Επικοινωνία & επίλυση συγκρούσεων
Η αμοιβαία κατανόηση καθώς και η σωστή επικοινωνία είναι, θα λέγαμε, το «μυστικό» κάθε επιτυχημένης σχέσης – συμπεριλαμβανομένης και της συμβίωσης. Όταν ζούμε στο ίδιο σπίτι με κάποιον, οι εντάσεις και οι συγκρούσεις είναι σίγουρα αναπόφευκτες. Το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται.
Αν το ζευγάρι είναι σε θέση να συζητά ανοιχτά και ειλικρινά τις ανάγκες του, τις ανησυχίες και τους όποιους προβληματισμούς του, με κατανόηση και ενσυναίσθηση, σίγουρα θα είναι και σε θέση να βρει τις λύσεις εκείνες, που να ευνοούν και να ικανοποιούν οποιοδήποτε περιβάλλον συμβίωσης.
Μη ρεαλιστικές & ασύμβατες προσδοκίες
Η κοινωνία (ή, πολλές φορές, ακόμα και η οικογένεια ή οι συγγενείς μας) συχνά θεωρεί τη συμβίωση ως «προάγγελο» του γάμου ή ως δοκιμαστική πορεία για μία δια βίου δέσμευση. Τα ζευγάρια που συμβιώνουν, από τη μεριά τους, μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικές προσδοκίες για τη φύση και το μέλλον της σχέσης τους. Ο ένας σύντροφος μπορεί να θεωρεί τη συμβίωση ως ένα «σκαλοπάτι» προς το γάμο, ενώ ο άλλος μπορεί να τη βλέπει ως μία όμορφη συγκυρία, χωρίς καμία δέσμευση για περαιτέρω εξέλιξη.
Το βασικό, εδώ, είναι να γνωρίζουμε τι ακριβώς ζητάμε, να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και ξεκάθαροι με τον άνθρωπό μας, αφήνοντας πίσω τις κοινωνικές πιέσεις.
Όπως κάθε άτομο, έτσι και κάθε σχέση είναι μοναδικά. Και αυτό σημαίνει, πρώτον, πως δεν υπάρχει μια «φόρμουλα επιτυχίας», που να ταιριάζει σε όλους, και δεύτερον, ότι κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν είναι καθολικός για κάθε ζευγάρι που συμβιώνει. Πολλά άτομα βρίσκουν, πράγματι, την ευτυχία και την πληρότητα στη συγκατοίκησή τους (τους συγχαίρουμε γι’ αυτό!). Άλλα πάλι, όχι.
Ας θυμόμαστε ότι «είναι εντάξει» να έχουμε την αυτονομία μας, τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο, τα δικά μας όρια και στόχους μέσα στη σχέση και τη συμβίωσή μας. Είναι, επίσης, εντάξει και οι όποιες διαφορές μπορεί να υπάρξουν μέσα σε μια σχέση, αρκεί να μπορούμε να τις διαχειριστούμε σωστά, σύμφωνα με τις προσωπικές αξίες, τα θέλω και τη συγκεκριμένη δυναμική της κάθε σχέσης.