Πολλές φορές, με ρωτάνε για το coming out μου ή για το πότε κατάλαβα ότι είμαι bi.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία απολύτως ιστορία να διηγηθώ. Πάντα ένιωθα έλξη προς ανθρώπους ανεξαρτήτως του φύλου τους και ποτέ δεν προβληματίστηκα σχετικά με αυτό, αλλά ούτε και το αρνήθηκα.
Είναι γεγονός ότι μεγάλωσα σε αρκετά ισορροπημένο περιβάλλον και ότι γύρω μου είχα κυρίως ανθρώπους προοδευτικούς και ανοιχτόμυαλους, οπότε είχα την ευτυχία να μη χρειαστεί να εξηγηθώ σχεδόν ποτέ για το ποια είμαι.
Όλα ρόδινα, λοιπόν, σωστά;
Κατά μία έννοια, ναι. Σίγουρα δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που υπέστησαν αποκλεισμό, εκφοβισμό ή κακοποίηση για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που βίωσα και ακόμα βιώνω όσα χρόνια κι αν περάσουν – και όσο ανοιχτά κι αν μιλάω για αυτό, θα μπορούσα να το περιγράψω εύστοχα με μία λέξη: Ακύρωση.
Ο αγγλικός όρος «bi erasure [bisexual erasure]» έχει δημιουργηθεί για να περιγράψει ακριβώς αυτό που υφίσταμαι και εγώ και εκατομμύρια άλλα bi και pansexual άτομα που δεν ανήκουν στο δίπολο straight – lesbian/gay: Την αμφισβήτηση ή άρνηση του σεξουαλικού τους προσανατολισμού ως «έγκυρη» και πραγματικά υπαρκτή ταυτότητα.
Από το ότι «περνάω απλώς μία φάση» (εδώ και τριάντα πλέον χρόνια!) μέχρι ότι λέω ότι είμαι bi για να ακολουθήσω κάποιας μορφής μόδα, οι ακυρωτικές ατάκες που ακούω σχετικά με το σεξουαλικό μου προσανατολισμό από γνωστούς και αγνώστους, είναι πραγματικά ατελείωτες.
Αυτό, όμως, που ίσως πονάει περισσότερο από όλα όταν συμβαίνει, είναι η ακύρωση ή μη συμπερίληψη που υφίσταμαι – και υφιστάμεθα συχνά όλα τα bi και pansexual άτομα, από την ίδια τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Ναι, μπορεί το «b» να είναι το τρίτο μόλις γράμμα στο διεθνές αυτό αρκτικόλεξο (LGBTQI+), αλλά όλη μου σχεδόν τη ζωή νιώθω ότι οριακά ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός και, συνολικά, η ταυτότητά μου ως queer άτομο δεν αναγνωρίζονται ουσιαστικά από κανέναν. Ένας από τους βασικούς λόγους που συμβαίνει αυτό; Μα φυσικά, το γεγονός ότι έχω σχέση με άντρα!
Η σχέση μου με τον τωρινό μου σύντροφο, καθώς και όλες οι προηγούμενες μεγάλες σχέσεις της ζωής μου, αποτελούσαν πάντοτε μόνιμη αιτία αμφισβήτησης και ακύρωσης του σεξουαλικού μου προσανατολισμού.
Μάλιστα, πριν από ένα περίπου χρόνο, δέχτηκα διαδικτυακή επίθεση και bi erasure από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, γι’ ακριβώς αυτό το λόγο.
Τι είχε συμβεί;
Ήταν 25η Νοεμβρίου του 2022, και είχαμε κατέβει στο κέντρο με φίλες για να στηρίξουμε την πορεία ενάντια στην έμφυλη βία.
Όταν σταματήσαμε μπροστά στο Σύνταγμα, αποφασίσαμε με την Κ. να βγάλουμε φωτογραφίες που φιλιόμαστε ακριβώς μπροστά στο Κοινοβούλιο με σκοπό να τις αναρτήσουμε στα social media και να γράψουμε ένα κείμενο για την ομοφοβία και την έμφυλη βία.
Η φωτογραφία μας αναρτήθηκε λίγες ημέρες μετά και άρχισε να διαδίδεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και να λαμβάνει κάθε είδους σχόλια. Ανάμεσα σε αυτά, ένα σχόλιο από ένα άγνωστο προφίλ ήταν αυτό που με τάραξε περισσότερο από όλα.
Στο σχόλιο αυτό, το εν λόγω άτομο, με κατηγορούσε με πολύ επιθετικό τρόπο ότι χρησιμοποιώ ένα φιλί με μία άλλη γυναίκα – φίλη μου (χωρίς φυσικά να γνωρίζει καν αν η Κ. αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα ή το ποια ακριβώς είναι η σχέση μας) για να πάρω likes και δημοσιότητα, την ίδια ώρα που είμαι «φανερά στρέιτ», όπως υποστήριξε, καθώς έχω σχέση με άντρα.
Γι’ ακόμη μία φορά, το γεγονός ότι έχω φανερά σχέση με άντρα, στάθηκε αφορμή για να ακυρωθεί ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός τόσο εύκολα και ανερυθρίαστα.
Για ακόμη μία φορά χρειάστηκε να απαντήσω και να υπερασπιστώ την εαυτή μου, την ταυτότητά μου, και να εξηγήσω γιατί είναι βαθιά προβληματικό να υποθέτουμε οτιδήποτε για ένα άτομο που δεν γνωρίζουμε.
Από το ότι ένα άτομο είναι στρέιτ επειδή έχει σχέση με άντρα, μέχρι το ότι όλες οι σχέσεις είναι μονογαμικές και, άρα, αποκλείεται να έχει σχέση και με άλλο άτομο – όλες αυτές οι υποθέσεις που βασίζονται πάνω σε κοινωνικά επιβεβλημένες κανονικότητες, αναπαράγονται αδιάκοπα και ανεμπόδιστα, ακόμη και από ενεργά μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Στο σχόλιο αυτό απάντησα, αναλυτικά και με επιχειρήματα
Εξήγησα γιατί ήταν προβληματικά και προσβλητικά όλα όσα μου προσήπτε και αναγκάστηκα να μπω σε έναν εξουθενωτικό διάλογο που με έφθειρε και πάλι συναισθηματικά.
Ο διάλογος τελείωσε πλέον με προσωπικά μηνύματα, στα οποία το άτομο αυτό κατέληξε να ζητήσει κατά κάποιον τρόπο συγγνώμη για τις υποθέσεις που έκανε και τον τρόπο που μου μίλησε.
Και ενώ εγώ αποφάσισα να αφήσω όλη αυτή την ιστορία πίσω μου και να προχωρήσω τη ζωή μου, παρατήρησα ότι όσο περνούσαν οι μέρες το επιθετικό σχόλιο που είχε γίνει κάτω από την ανάρτησή μου μάζευε όλο και περισσότερα likes.
Likes από δεκάδες άτομα που προφανώς συμφωνούσαν ότι εγώ, ως «φανερά στρέιτ αφού έχω σχέση με άντρα» δεν είχα το δικαίωμα να ανεβάσω φωτογραφία στην οποία φιλιέμαι με μία γυναίκα και να γράψω για την ομοφοβία και την έμφυλη βία.
Όσο αυξάνονταν τα like, άλλο τόσο φούντωνε μέσα μου η αδικία
Είμαι άραγε λιγότερο μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας επειδή έχω σχέση με άντρα; Μήπως δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω για τα ζητήματα που με απασχολούν και να μοιράζομαι τα συναισθήματα και τα βιώματά μου επειδή «φαίνομαι στρέιτ»;
Και τι, τέλος πάντων, σημαίνει το να φαίνεται στρέιτ ένα άτομο; Πώς ακριβώς διαχωρίζεται ένα στρέιτ από ένα queer άτομο από την όψη του;
Όλη μου τη ζωή καλούμαι να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα και, όμως, όλη μου τη ζωή στερεύω από απαντήσεις. Όταν ανοίγω τη συζήτηση αυτή σε φιλικές παρέες και συναντήσεις, τα περισσότερα άτομα συμφωνούν.
Παρ’ όλα αυτά, στην πράξη δεν έχω δει τίποτα να αλλάζει. Γι’ αυτό, θέλησα για ακόμη μία φορά να μιλήσω για αυτά τα πράγματα και γι’ αυτό επεδίωξα να γράψω αυτό το άρθρο.
Γιατί το ότι είμαι μία γυναίκα που έχει σχέση με άντρα, δεν με κάνει λιγότερο bi. Και γιατί δεν θα έπρεπε να μπαίνω συνεχώς στη διαδικασία να αποδείξω το σεξουαλικό μου προσανατολισμό και την ταυτότητά μου ως queer άτομο σε κανέναν.
Αν είσαι σαν εμένα, και επειδή ξέρω ότι είμαστε πολλές σ’ αυτό το τρένο, θέλω να σου πω ένα πράγμα: Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό. Και δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα διαφορετικά για να σταματήσουν να κάνουν προβληματικές και προσβλητικές υποθέσεις και ερωτήσεις οι γύρω σου.
Για ακόμη μία φορά, το πρόβλημα δεν βρίσκεται σε εμένα, ούτε σ’ εσένα. Βρίσκεται στην κοινωνία. Γι’ αυτό είμαστε, όμως, όλες και όλα εμείς εδώ: Για να την αλλάξουμε.