Το τελευταίο διάστημα, μαζί με το άγχος και την πίεση της καθημερινότητας, με απασχολεί και κάτι ακόμα.
Έχω πάρει βάρος και, όσο κι αν δεν το θέλω, αυτό επηρεάζει σχεδόν κάθε τομέα της ζωής μου και οτιδήποτε αγαπώ να κάνω: Από γυμναστική μέχρι μπάνιο στη θάλασσα, εκδρομές ή βραδινές εξόδους. Δοκιμάζω τα ρούχα στην ντουλάπα μου ξανά και ξανά και κανένα δεν μου κάθεται όπως θα ήθελα. Αγχώνομαι πριν πάω σε ένα πάρτι, όπου αναπόφευκτα θα συναντήσω γνωστούς από τα παλιά.
Κι όμως, είμαι μία από εκείνες τις γυναίκες, που υποστηρίζουν, με κάθε αφορμή, την άποψη ότι τα σώματα όλων μας είναι όμορφα ακριβώς όπως είναι
Κάνω like σε όλες σχεδόν τις body positive και body neutral αναρτήσεις που βρίσκω στο Instagram. Ακολουθώ δεκάδες γυναίκες και queer άτομα που προβάλλουν την ομορφιά και τη σεξουαλικότητα των διαφορετικών τους σωμάτων. Γυναίκες με πολύ ή ελάχιστο ποσοστό λίπους, μυώδεις, ψηλές ή κοντές. Θηλυκότητες με κινητική βλάβη, λευκά μαλλιά, ακμή, λεύκη, τρίχες, κυτταρίτιδα, ειλεοστομία ή ό,τι άλλο φυσιολογικό και ανθρώπινο μας έχει κάνει η κοινωνία να θεωρούμε αφύσικο και μακρινό.
Είμαι εκείνη η φίλη, που θα το πει και θα το πιστεύει ότι η φίλη της είναι υπέροχη, σέξι και μοναδική όσα κιλά κι αν έχασε ή πήρε. Είμαι υποστηρικτική, τρυφερή, ενθουσιώδης με την ομορφιά όλων των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μου.
Παράλληλα, όμως, όταν η πόρτα του διαμερίσματός μου κλείνει και εγώ κοιτάζομαι στον καθρέφτη με τα εσώρουχα, δεν παύω να αναρωτιέμαι:
Γιατί όλη αυτή την ομορφιά και τη σεξουαλικότητα που βλέπω παντού γύρω μου δε μπορώ να τη δω ούτε λίγο στο δικό μου σώμα;
Γιατί η αυτοεικόνα και αυτοεκτίμησή μου είναι τόσο εύθραυστες και ευάλωτες μπροστά και στην παραμικρή αλλαγή που θα παρατηρήσω πάνω μου;
Κοιτάζω τις φωτογραφίες που βγάλαμε στην παραλία. Δεν βλέπω το χαμόγελό μου. Το μόνο που βλέπω είναι το σώμα μου αλλαγμένο, με τρόπο που δεν το αναγνωρίζω.
Αυτομαστιγώνομαι που «δεν προσέχω παραπάνω» ή «δεν κάνω αρκετή γυμναστική», όπως σπεύδουν να με συμβουλέψουν γνωστοί και άγνωστοι κάθε φορά που θα εκφράσω την παραμικρή δυσαρέσκεια για το σώμα μου. Και σαν να μην έφτανε το αυτομαστίγωμα για τα κιλά, τις θερμίδες, τη γυμναστική και τα συναφή, έρχεται ένα ακόμη βαρύτερο κύμα ενοχών:
Μήπως δεν είμαι αρκετά φεμινίστρια;
Πώς γίνεται να υποστηρίζω το body neutrality και παράλληλα να θέλω τόσο να αλλάξω το σώμα μου;
Μπορώ πραγματικά να λέω ότι το πως είναι ένα σώμα δεν έχει σημασία και συνάμα να δίνω τόση σημασία στην όψη του δικού μου;
Παίρνω ανάσες και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Γνωρίζω καλά ότι και εγώ και εσύ και όλες μας δεν φυτρώσαμε σ’ αυτό τον κόσμο.
Μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε σε μία κοινωνία βαθιά σεξιστική, πατριαρχική και χονδροφοβική. Μία κοινωνία, που μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, την τέχνη, την πολιτική, το μάρκετινγκ των εταιρειών, την ιατρική, μας εκπαιδεύει να πιστεύουμε ότι το να έχεις χοντρό σώμα – ειδικά αν είσαι γυναίκα – είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν. Από τα «αστειάκια» των κωμικών για τον τρόμο με τον οποίο αντιδρούν στο ενδεχόμενο ερωτικής σχέσης με χοντρή γυναίκα, μέχρι τα καθίσματα στα θέατρα ή τα αεροπλάνα, που είναι σχεδιασμένα για να χωράνε όλο και μικρότερα σώματα.
Από τα εκατοντάδες προϊόντα αδυνατίσματος, τις δίαιτες και τα προγράμματα γυμναστικής, που προμοτάρουν celebrities, μέχρι τον pilates instructor, που θα σου πει να «τα δώσεις όλα» τώρα που έρχεται καλοκαίρι «για να μπορέσεις να βγεις στις παραλίες». Τα πάντα γύρω μας φωνάζουν ότι το λεπτό σώμα είναι το σπουδαιότερο αγαθό που πρέπει να έχουμε για να μας σέβονται.
Σε μία κοινωνία που σου μαθαίνει ότι το να παίρνεις κιλά είναι δείγμα απουσίας υγείας, τεμπελιάς, έλλειψης πειθαρχίας και ότι το να είσαι χοντρή είναι ασύμβατο με το να είσαι σέξι, θηλυκή, χαριτωμένη, γίνεται να απορούμε ακόμα γιατί μέχρι και εμείς, οι body neutral, που θαυμάζουμε όλα τα υπέροχα σώματα γύρω μας, έχουμε σκοτεινές σκέψεις μπροστά στον καθρέφτη και μία ενδόμυχη επιθυμία να χάσουμε βάρος όταν κοιτάμε φωτογραφίες από τη θάλασσα;
Φτάνει το αυτομαστίγωμα, αρκετά
Η πορεία αυτή είναι ένα work in progress και δεν μπορούμε να αναμένουμε ότι εν μια νυκτί θα πάψει να μας νοιάζει αν χάσαμε ή πήραμε κιλά ενώ παράλληλα ζούμε σε μία κοινωνία που δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε τίποτα άλλο. Ναι, μπορώ να θέλω να χάσω βάρος και παράλληλα να είμαι υποστηρίκτρια του body neutrality.
Αρκεί να αναγνωρίζω ότι ούτε το δικό μου σώμα ούτε κανενός άλλου ανθρώπου, δεν είναι λιγότερο σημαντικό ή άξιο αγάπης, προσοχής, σεβασμού και φροντίδας, λόγω του βάρους του. Κι αν κάπου κάπου μπερδευτώ και σκεφτώ ότι το γεγονός ότι πάχυνα με κάνει λιγότερο όμορφη ή σέξι, αρκεί να μου υπενθυμίσω μία φράση, που πάντα με επαναφέρει στην πραγματικότητα: Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο σώμα μου. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κοινωνία!