Τι μπορείς να κάνεις όταν νιώθεις ότι ο χρόνος κυλά αμείλικτος και δεν προλαβαίνεις να ανταπεξέλθεις σε όλα όσα θέλεις;
Αν μη τι άλλο, η καθημερινότητα θα ήταν πολύ πιο ισορροπημένη αν υπήρχε ένα κουμπί που θα έβαζε κάθε γεγονός και κάθε κατάσταση σε slow motion.
Έτσι ώστε να υπάρχει περισσότερος για να αφουγκραστούμε, να επεξεργαστούμε, να αναλύσουμε και να ζυγίσουμε αποτελεσματικά το καθετί. Τώρα, είμαστε έρμαια στον αέναο, φαύλο κύκλο του ρολογιού.
Στις 9:00 πρέπει να είσαι στο γραφείο. Το λεωφορείο περνάει στις 8:30, οπότε πρέπει να είσαι στη στάση λίγο νωρίτερα για να το προλάβεις. Στις 18:00 έχεις κανονίσει καφέ, αλλά πλάκωσε πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνεις να είσαι στην ώρα σου.
Στις 21:00 θέλεις να μαγειρέψεις, να κάνεις ένα ντους και να δεις την αγαπημένη σου σειρά, αλλά έχει κίνηση στη δρόμο και επιστρέφεις σπίτι στις 22:30. Είχες και pilates το απόγευμα, αλλά το ανέβαλες γιατί ήσουν κομμάτια.
Ένας ατέρμονος και άκαρπος αγώνας δρόμου, χωρίς ουσία, σε πολλές περιπτώσεις.
Μπορεί να αντιμετωπιστεί, τέλος πάντων, όλο αυτό;
Το: «Δεν έχω χρόνο» από επιστημονική οπτική
Όσο εξιδανικευμένο κι αν παρουσιάζεται το σενάριο να «παγώνει», κατά κάποιον τρόπο ο χρόνος, θα παραμένει πάντοτε ουτοπικό.
Εντούτοις, η Renate Meyer, ψυχολόγος και ιδρύτρια του «The Elegant Warrior», υποστηρίζει ότι: «Το άγχος που σχετίζεται με το χρόνο είναι, επί της ουσίας, η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν επαρκεί ποτέ και ότι δεν κάνεις αρκετές από τις δραστηριότητες που θα μπορούσες ή θα ήθελες στο προσφερόμενο χρονικό πλαίσιο».
Επίσης, εξηγεί ότι όσο περισσότερο εστιάζουμε στο πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος μας, τόσο ενισχύουμε, άμεσα ή έμμεσα, την αρνητική αυτή στάση. Μια συνθήκη που λειτουργεί αμφίδρομα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
«Όσο περισσότερο ανησυχείς για το χρόνο, τόσο περισσότερο ο χρόνος μοιάζει με κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχείς», προσθέτει.
Συνεχίζοντας, η Meyer υπογραμμίζει ότι, παρ’ όλο που δεν μπορούμε να «παγώσουμε» το χρόνο, είμαστε σε θέση να ακολουθήσουμε μια σειρά από πρακτικές, προκειμένου να αναδιαμορφωθεί στον εγκέφαλό μας άρδην ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε.
Καταρρίπτοντας το: «Δεν έχω χρόνο» σε 5 πράξεις
Ιδού, λοιπόν, 5 βήματα για να αποκτήσουμε την αίσθηση ότι έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας.
Εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας
Όχι κάτι συγκεκριμένο, οτιδήποτε εναρμονίζεται με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του καθενός.
Από την ανακάλυψη μιας νέας συνταγής, μέχρι ένα χόμπι είναι ατελείωτες οι δραστηριότητες που μπορούμε να επιλέξουμε.
Όπως αναφέρει η Meyer: «Αν ανακαλύπτετε διαρκώς νέες δεξιότητες, τότε θα βρίσκεται σε εγρήγορση ο εγκέφαλός σας, γεγονός που συνδέεται με την αίσθηση ότι αξιοποιείται επαρκώς ο χρόνος σας».
Στις διακοπές και στα ταξίδια λέμε ΝΑΙ, δίχως δεύτερη σκέψη
Δουλείες. Προθεσμίες. Υποχρεώσεις.
Το τρίπτυχο της σύγχρονης εποχής που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας και μπορεί, με μαθηματική ακρίβεια, να έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ψυχική μας υγεία.
Ωστόσο, αν πάρουμε την παρέα ή τη σχέση μας και πάμε ένα roadtrip το Σαββατοκύριακο σε μία όμορφη, κοντινή πόλη, τότε αυτομάτως θα μπούμε σε μία διαδικασία αποσυμπίεσης.
Μιας και θα επικεντρωθούμε στο σχεδιασμό αυτής της μικρής απόδρασης, αναζητώντας συγχρόνως τα ιδανικά μέρη για καφέ, για φαγητό ή, τέλος πάντων, τουριστικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, θα αποσυνδεθούμε απο πιεστικά deadlines και tasks.
Όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν έχεις χρόνο για τέτοια, δοκίμασέ το!
Θα καταλάβεις τη διαφορά.
Αυθορμητισμός: Ένα θείο δώρο που πολλοί δεν εκτιμούν
Κι όμως, το να λειτουργείς αυθόρμητα, χωρίς φίλτρο, σε βάζει σε μία διαδικασία να περνάς πιο αναίμακτα το χρόνο σου και, κατ’ επέκταση, να τον αξιολογείς καλύτερα.
Νέες γνωριμίες – και γιατί όχι;
Οι συναντήσεις με φίλους ή η γνωριμία με νέες παρέες διασφαλίζει, ως επί το πλείστον, ότι ο χρόνος περνά πιο αργά. Κι αυτό, διότι, βάσει των όσων υποστηρίζει η Meyer:
«Υπάρχουν ενδείξεις ότι η αντίληψή μας για το χρόνο είναι πολύ πιο αργή όταν είμαστε παιδιά. Επομένως, το να κάνουμε οτιδήποτε μας ωθεί να αισθανόμαστε και πάλι παιδιά, θα μπορούσε να συμβάλλει σε έναν βαθμό στη διαφοροποίηση του πώς αντιλαμβανόμαστε το χρόνο».
Διατηρώντας τις αναμνήσεις μας ζωντανές
Λόγω της αστραπιαίας ταχύτητας με την οποία συμβαίνουν όλα γύρω μας, είναι εξαιρετικά δύσκολη η διαδικασία της επεξεργασίας και της σκέψης.
Παρ’ όλα αυτά, αν πάρουμε ένα λεπτό για να αναλογιστούμε όλα όσα συνέβησαν στο τέλος της ημέρας ή την προηγούμενη ημέρα, θα αντιληφθούμε, πιθανότατα, ότι η διάρκεια του προσφερόμενου χρονικού πλαισίου διαφέρει από εκείνη που είχαμε κατά νου.
Ειδικότερα, η Meyer θεωρεί πως:
«Οι περισσότερες μέρες περνούν τόσο γρήγορα που δεν αφιερώνουμε ποτέ πραγματικά χρόνο για να επεξεργαστούμε όλα τα δεδομένα. Μελέτες έχουν δείξει ότι εάν επιβραδύνετε για μια στιγμή και ρίξετε μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, μπορεί να συνειδητοποιήσετε ότι ο χρόνος είναι περισσότερος απ’ όσο νομίζετε».
«Επιπλέον, η εξάσκηση της ενσυνειδητότητας ενδέχεται να αποτελέσει τη θεμέλιο λίθο στο να επιβραδύνετε με τον σωστό τρόπο».
Μήπως απλώς νομίζουμε ότι δεν έχουμε χρόνο, επειδή αγχωνόμαστε;
Πιθανότατα, η γενιά μας να είναι η πιο αγχωμένη απ’ όλες τις προηγούμενες.
Σαφώς, ανέκαθεν υπήρχαν προσωπικά και κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, όμως οι νεότερες γενιές καλούνται να ανταπεξέλθουν σ’ ένα μεταβατικό κλίμα παραμορφωτικών μεταρρυθμίσεων, σε μία προσπάθεια να συμβαδίσει η χώρα μας με τα πρότυπα του εξωτερικού.
Αλλά ακριβώς επειδή η πολιτεία δεν έχει καταφέρει να καλύψει ακόμη τα θεμελιώδη ζητήματα της υγείας, της παιδείας και της αξιοπρεπούς εργασίας, οι όποιες παρεμβάσεις δεν επιλύουν ουσιαστικά το πρόβλημα, απλώς το «καλύπτουν» επιφανειακά.
Ζούμε στην εποχή που οι σπουδές δεν έχουν την αξία που είχαν κάποτε, ακριβώς επειδή ο κόπος των φοιτητικών χρόνων δεν εξαργυρώνεται με μία αξιόλογη θέση εργασίας στο πεδίο του εκάστοτε πτυχίου.
Οι ειδικότητες στην Ελλάδα που εξακολουθούν να έχουν μεγάλη απορρόφηση είναι μετρημένες και σχετίζονται, κατά βάση, με τις νέες τεχνολογίες και την τεχνητή νοημοσύνη.
Από μεριάς τους, τα περισσότερα προγράμματα σπουδών διακρίνονται από μία εσωστρέφεια, με ορισμένα τμήματα να αρνούνται πεισματικά να δώσουν πραγματικά εφόδια στους αποφοίτους τους για την αγορά εργασίας.
Συν τοις άλλοις, ο μέσος μισθός αυτή τη στιγμή δεν ανταποκρίνεται στις ολοένα αυξανόμενες οικονομικές απαιτήσεις των πάγιων μηνιαίων εσόδων, ενώ η διαφθορά βρίσκεται στο απόγειό της.
Αυτοί είναι μερικοί μόνο παράγονες που ωθούν τους νέους να επιλέξουν τη μετανάστευση, λόγω του ότι αισθάνονται προδομένοι από την ίδια τους την πατρίδα.
Οπότε, αποφασίζουν να ταξιδέψουν στο άγνωστο, αναζητώντας ανθρώπους που θα τους πιστέψουν, θα επενδύσουν σε αυτούς και θα τους ανταμείψουν ανάλογα – αντί να τους αποκαλούν «τεμπέληδες» και «επαναστάτες του πληκτρολογίου».
Σ’ ένα τέτοιο χαώδες κλίμα, το άγχος και οι ψυχικές διαταραχές ανθίζουν ολοένα και περισσότερο, ενώ παράλληλα ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός αφού σε ένα 24ωρο πρέπει να χωρέσουν οι εργασιακές υποχρεώσεις, η ενασχόληση με το σπίτι, η παρακολούθηση κάποιου μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών, η κοινωνική ζωή και ο χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας.
Άραγε, είναι εφικτός αυτός ο συνδυασμός;
Μήπως θα έπρεπε να εξεταστεί εκτενέστερα το καθεστώς της τετραήμερης εργασίας, έστω σε πιλοτικό στάδιο;
Ίσως έτσι να αποφορτιζόταν μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού, καθώς θα ήταν μεγαλύτερη η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής – μια συνθήκη που σίγουρα θα είχε θετικό πρόσημο στη συλλογική ψυχική υγεία.
Αν όντως η λύση έγκειται σε μία τέτοια ρύθμιση, καλό θα ήταν να τη διεκδικήσουμε. Γιατί, ούτε η πολιτεία, αν δεν της ασκηθεί κάποιου είδους πίεση, δύσκολα θα ασχοληθεί με τέτοια ζητήματα.