Άσχημο πράγμα η ενηλικίωση.
Ως παιδιά δεν βλέπαμε την ώρα να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε την περιβόητη φοιτητική ζωή, να ταξιδέψουμε και να βγάλουμε τα δικά μας χρήματαχαχαχαχαχαχαχα – εδώ γελάμε.
Έλα, όμως, που, με τον τρόπο τους, οι κοντινοί μας άνθρωποι, μας είχαν προετοιμάσει για τις πικρές αλήθειες, που περιστρέφονται γύρω από την ενήλικη ζωή και δεν τους ακούγαμε. Για τις ευθύνες, τα άγχη, τις υποχρεώσεις, τα οικονομικά βάρη και το ανάλγητο πέρασμα του χρόνου.
«Η ανεξαρτησία είναι ακριβό χόμπι».
«Δεν είναι εύκολο να αναλαμβάνεις εν μία νυκτί δεκάδες ευθύνες – ειδικά αν μέχρι πρότινος τις αναλάμβαναν οι δικοί σου».
«Το ότι είσαι ενήλικας, δεν συνεπάγεται ότι είσαι πλούσιος».
«Η καθαριότητα είναι καθημερινή και αποκλειστικά δική σου υπόθεση, αν μένεις μόνος».
Τότε, βλέποντας τα πάντα μέσα από το ροζ συννεφάκι μας, είχαμε πλάσει έναν ονειρικό κόσμο, μακριά από πιέσεις και ευθύνες. Στο μικρό κεφαλάκι μας η ενηλικίωση ήταν, κατά κάποιον τρόπο, συνυφασμένη με την ελευθερία. Σκεφτόμασταν ότι δε θα χρειάζεται πια να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, ούτε θα μας μαλώνουν επειδή καθόμαστε όλη μέρα στον υπολογιστή, γυρίζουμε αργά στο σπίτι και αφήνουμε τα παπούτσια μας στη μέση του σαλονιού.
Και η ενήλικη ζωή γέλασε, γιατί η ενήλικη ζωή ξέρει.
Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς
Είναι κάπως παράδοξο αυτό με τα χρήματα. Όσο σκληρά κι αν δουλεύεις, μ’ έναν μαγικό τρόπο δυσκολεύεσαι να αποταμιεύσεις. Οι απολαβές δεν κυμαίνονται στα επίπεδα που περίμενες ως παιδί, ενώ αν υπολογίσουμε στην εξίσωση το κόστος του ενοικίου, τις διαρκώς αυξανόμενες τιμές στα τρόφιμα, στα καύσιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, τότε ο κλοιός σφίγγει ακόμη περισσότερο.
Αν πάλι θέλεις να πας διακοπές, τότε η φειδώ και ο αυστηρός υπολογισμός εσόδων-εξόδων είναι απαραίτητα συστατικά για να το επιτύχεις. Διότι, περί επιτυχίας πρόκειται – λαμβάνοντας υπόψη τις τιμές των ακτοπλοϊκών, των ενοικιαζόμενων δωματίων και των ενοικιάσεων αυτοκινήτου. Πάνε οι εποχές που οι λογαριασμοί, τα πάγια έξοδα και το σούπερ μάρκετ τα κάλυπταν οι γονείς.
Τώρα, χρειάζεται να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη – μέχρι να πιάσει φόδρα.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη Μαίρη Παναγιωταρά
Το τραγούδι «Μια μέρα της Μαίρης» μιλάει, διαχρονικά, στις καρδιές των γυναικών-πολυμίξερ, που τρέχουν αδιάκοπα για να φροντίσουν το σπίτι και την οικογένειά τους. Όταν βλέπαμε τη μητέρα ή τον πατέρα μας σε ρόλο «φροντιστή», θεωρούσαμε ότι επρόκειτο για κάτι πανεύκολο και αυτονόητο. Μέχρι που μείναμε μόνοι μας. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλυντήριο ρούχων, άπλωμα, μαγείρεμα, πλύσιμο πιάτων, ξεσκόνισμα… Α, και τα σκουπίδια στον κάδο, φεύγοντας.
Ναι, αυτά – και άλλα πολλά – καλούμαστε να τα κάνουμε μόνοι μας πια, ακόμη κι αν εργαζόμαστε παράλληλα φουλ 8ωρο.
Μαμάαααα, βοήθεια!
Ο ελεύθερος χρόνος είναι είδος πολυτέλειας πια
Δουλειά, σούπερ μάρκετ, ουρές, δημόσιες υπηρεσίες, κι άλλες ουρές, ενασχόληση με τα «πάνω-πάνω» του σπιτιού και…
Α, ωραία – πήγε ήδη 11 παρά. Μια επαναλαμβανόμενη, ατέρμονη ρουτίνα, η οποία μας φθείρει σταδιακά, διότι μας απαγορεύει έμμεσα να απολαύσουμε το πολυτιμότερο αγαθό όλων: Την ελευθερία. Προκειμένου, λοιπόν, να βιοποριστούμε και να ικανοποιήσουμε μια-μια όλες τις κοινωνικές επιταγές, τρέχουμε συνεχώς να τακτοποιήσουμε όλες τις υποχρεώσεις μας, παραμερίζοντας το πιο σημαντικό: Να ζήσουμε.
Η κοινωνία περιμένει από εσένα να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να κάνεις
Μιας και λέγαμε για κοινωνικές επιταγές, ας αναφερθούμε και στη χειρότερη όλων. Αυτή που επιτάσσει ότι μέχρι τα 18 – άντε βαριά-βαριά τα 22 – θα πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Κι εδώ, τίθεται η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: Αν ήμασταν απολύτως σίγουροι και διαθέταμε τα κατάλληλα μέσα για να το καταφέρουμε, θα υπήρχε τόση δυστυχία γύρω μας;
Άνθρωποι που συμβιβάζονται σε μέτριες θέσεις εργασίας με πενιχρούς μισθούς, μόνο και μόνο επειδή χρειάζεται να στηρίξουν την οικογένειά τους. Απόφοιτοι Πανεπιστημίου, οι οποίοι ναι μεν εργάστηκαν για λίγο στον τομέα των σπουδών τους, αλλά συνειδητοποίησαν ότι δεν τους ικανοποιεί. Τα στενά ηλικιακά καλούπια πιέζουν ασφυκτικά γενιές και γενιές, ενώ μόνο αρνητικά επιδρούν στις όποιες μελλοντικές αποφάσεις, διότι υπάρχει πάντα το ζήτημα: «Είμαι 30 χρονών πια, δεν είμαι για τέτοια».
Ανεξαρτήτως ηλικίας, λοιπόν, είναι απολύτως φυσιολογική η θολούρα για το μέλλον, πόσο μάλλον σε μία χώρα όπως η δική μας, όπου οι επιλογές μας είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Καλείσαι να αντιμετωπίζεις τα πάντα μόνος σου
Η μοναξιά δεν είναι εύκολη συνθήκη, χρειάζεται τεράστιο σθένος για να τη δαμάσεις και να την κάνεις σύμμαχό σου. Κι αυτό στην αρχή της ενηλικίωσης, δεν υφίσταται, αφού έχουμε συνηθίσει να απευθυνόμαστε στους γονείς ή/και στα αδέρφια μας, σε περίπτωση που μας συμβεί κάτι. Ωστόσο, μεγαλώνοντας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας έναν τοξικό συνάδελφο, μία δύσκολη μέρα στο γραφείο, έναν αγενή πελάτη ή μια σχέση που έληξε άδοξα.
Εν ολίγοις, δικός μας ο ανήφορος, δικός μας κι ο κατήφορος.
Οι φθορές του χρόνου επηρεάζουν τους γονείς
Ασχέτως αν βλέπουμε τους γονείς μας συχνά ή σπανιότερα, η εικόνα τους έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας με τη μορφή δύο δυνατών ανθρώπων, ικανών να ανταπεξέλθουν στις όποιες προκλήσεις, να δημιουργήσουν μια οικογένεια και να την κρατήσουν ενωμένη. Δύο άνθρωποι που εργάζονται σκληρά και φροντίζουν να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να στερηθούν οι ίδιοι χρόνο, απολαύσεις, ανέσεις και ξεκούραση.
Ο χρόνος, από την άλλη, ο πιο σκληρός και ταυτόχρονα δίκαιος κριτής, δεν ξεχνά. Σε πολλές περιπτώσεις, μας δείχνει την πιο ανάλγητη πλευρά του, αφήνοντας στο διάβα του χρόνιες ασθένειες. Συν τοις άλλοις, το γήρας, αν και φυσιολογική ηλικιακή μετάβαση, αναδεικνύει στο έπακρο μικροπροβλήματα, που επιλέγουμε να αγνοούμε όταν είμαστε νεότεροι.
Οι αντοχές πέφτουν, γινόμαστε πιο αδύναμοι, χρειαζόμαστε γαλήνη, αντιλαμβανόμαστε ότι ο οργανισμός μας έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα. Το μόνο που μετράει πια είναι οι τελευταίες στιγμές με τα αγαπημένά μας πρόσωπα. Κι εκεί είναι που μας κυριεύει ο φόβος για το πώς θα είναι η ζωή μας όταν συμβεί το μοιραίο. Καταστάσεις μη αναστρέψιμες και εξαιρετικά περίπλοκες ως προς τη διαχείριση, οι οποίες, πολλές φορές, μας παρακινούν να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς ψυχικής υγείας, ώστε να τις αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά – και όχι κρύβοντας τη λύπη μας «κάτω από το χαλί».