Ήρθε η ώρα να χαρούμε το καλοκαίρι για αυτά που έχει να μας δώσει (εκτός από την κλιματική κρίση) και όχι για τη μικρή πιθανότητα του να βρούμε τον μεγάλο έρωτα.
Στο “Call Me By Your Name”, o Έλιο γνώρισε τον Όλιβερ στην επαρχιακή Ιταλία ένα καλοκαίρι που τα ροδάκινα ήταν γινωμένα. Στο “The Notebook”, η Άλι γνώρισε τον Νόα ένα καλοκαίρι της νιότης της, ενώ ήταν αρραβωνιασμένη και τελικά δεν τους χώρισε ούτε το Αλτσχάιμερ της. Για να μην θυμηθώ την τριλογία που ξεκινά με το “Before Sunset”, γιατί αν δεν βρεις τον έρωτα σε ένα solo trip στην Ευρώπη, ενώ αλλάζεις τρένο κάθε μέρα, πού θα τον βρεις;
Κατηγορώ όλες τις ταινίες και όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν για καλοκαιρινούς έρωτες, που δεν απεικονίστηκαν ποτέ με ρεαλισμό. Αντιθέτως, αν το ‘summer fling δεν καταλήξει σε γάμο και γεράματα παρέα, κάτι έχεις κάνει εσύ λάθος. Ειδικά όταν ανακαλείς στη μνήμη σου εκείνο το summer fling που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Photo by Matt Hardy
Να ξεκινήσουμε με το τι σημαίνει καλοκαιρινός έρωτας για τον καθένα. Αν μιλάμε για φλερτ που μπορεί να μείνει στο φλερτ ή να γίνει one night stand ή να διαρκέσει μέχρι τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να συμβεί. Βασικά είναι πιο ρεαλιστικό. Τώρα, αν περιμένεις μία σχέση ζωής, είναι σίγουρα πιο δύσκολο, όχι επειδή δεν μπορεί να συμβεί, αλλά επειδή οι προσδοκίες γιγαντώνονται για έναν περίεργο λόγο και οι σχέσεις δεν προκύπτουν τυχαία ή αυθόρμητα, όπως θα συμβεί τον Φεβρουάριο, που δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.
Οι απογοητευτικές έρευνες
Οι έρευνες ανατρέπουν τα πάντα και διαφοροποιούνται, συγκριτικά με το 2021, τότε που η καραντίνα μάς απομάκρυνε, θέλοντας και μη, από το φλερτ. Πριν 3 χρόνια, οι singles ήταν έτοιμοι να βγουν έξω, να φλερτάρουν, ήξεραν πολύ καλύτερα τι είναι αυτό που θέλουν και αυτό δεν ήταν σίγουρα σεξ μίας καλοκαιρινής βραδιάς.
Photo by Josh Willink
Μία καινούρια δημοσκόπηση σε δεσμευμένους έδειξε ότι σχεδόν όλοι θα ήθελαν να γνωρίσουν κάποιον το καλοκαίρι, χωρίς να αφήσουν τη μακροχρόνια σχέση τους και δεν τους ενδιαφέρει απαραίτητα το σεξ, όσο το να νιώσουν λίγο ενθουσιασμό στις διακοπές τους. Αν χρειαστεί, το 25% είναι διατεθειμένο να κάνει ένα διάλειμμα από τη σχέση και να επανέλθει το φθινόπωρο.
Θα αναρωτιέσαι τι γίνεται με τους singles. Όλα δείχνουν ότι τους είναι δύσκολο να μπουν σε σχέση, ανεξαρτήτως εποχής, αφού τα dating apps είναι ο βασικός τρόπος να γνωρίσεις κάποιον. Αν και δηλώνουν ότι προτιμούν το συναίσθημα και δυσκολεύονται να λειτουργήσουν με σκέτο σεξ, γίνονται όλο και λιγότερο πρόθυμοι να μπουν σε μία σχέση. Εκτός αν είναι από απόσταση.
Γιατί είναι λάθος οι καλοκαιρινοί έρωτες
Ας υποθέσουμε ότι το βρήκες το φλερτ. Το σκέφτηκες καλά; Με την κλιματική αλλαγή και την απόλυτη απουσία δροσιάς, θέλεις να βγεις ραντεβού και να νιώσεις τον ιδρώτα να αυλακώνει το πρόσωπό σου; Να νιώθεις τα μπούτια σου να κολλάνε όχι από ενθουσιασμό, αλλά επειδή κάθισες σε καρέκλα με δερμάτινη επένδυση; Να πας να κάνεις σεξ, αλλά να μην έχεις καλό κλιματιστικό στο δωμάτιο;
Μήπως το κοκτέιλ που θα πιεις είναι μπόμπα και θολώσει την κατά τα άλλα σοφή κρίση σου; Θα έκανες σεξ με τον άγνωστο απέναντί σου αν τον έβλεπες στην ουρά στην Εφορία ή σου ψιθυρίζει στο αυτί η φωνή του περίγυρου «άντε τι περιμένεις, θα μείνεις στο ράφι»;
Μήπως να πας διακοπές για άλλους λόγους;
Δεν θα ήθελα να κόψω την τύχη σε κανέναν, ειδικά αν του παρουσιαστεί με φυσικό και χαλαρό τρόπο στις διακοπές του. Πιστεύω όμως ότι οι υψηλές προσδοκίες για έρωτα το καλοκαίρι μόνο κακό κάνουν.
Photo by Anna Shvets
Αν ρωτάς εμένα, οι καλοκαιρινές διακοπές θα έπρεπε να έχουν έναν και μοναδικό σκοπό. Να κάνεις log out από τα social media, την υπερχρήση κινητού και αυτό το άγχος που σε ακολουθεί ακόμα και στην τουαλέτα. Να διαβάσεις κανένα βιβλίο, γιατί κανείς δεν έπαθε κάτι κακό από το διάβασμα, να κάνεις τις απλωτές σου, να κοιμηθείς και να φας χωρίς να μετράς τις θερμίδες.
Αν μέσα σε όλα αυτά, προκύψει και μία ωραία γνωριμία, δεν θα πούμε όχι επειδή πολύ απλά δεν ακολουθούμε κάποιους κανόνες. Αποδεχόμαστε ότι μπορεί να είναι φλερτ του τύπου μιλάμε για μισή ώρα και μετά δεν το ξαναβλέπουμε, μπορεί και να γίνει σχέση, μπορεί και να βρήκες έναν νέο φίλο. Ας μην πιέζουμε τα πράγματα.
Πίστεψέ με, θα πάνε από μόνα τους. Αν δεν πάνε, είναι για καλό.
Διαλέγουμε τις queer ταινίες που γίνονται υπενθύμιση του έρωτα, της φιλίας, της ενηλικίωσης και της αυτοεξερεύνησης, πάντα με φόντο το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω ποιος ξεκίνησε αυτό με τα καλοκαίρια και τους έρωτες και ότι είναι η ιδανική εποχή για να έρθουμε πιο κοντά, αλλά θα σεβαστώ αυτή την ανάγκη και θα συνεχίσω. Το καλοκαίρι εξάλλου μας έχει δώσει τόσες μαγικές εικόνες στον κινηματογράφο.
Καλοκαιρινά ειδύλλια που ξεκίνησαν σε κάποιο νησί ή στη γοητευτική μαυρίλα μεγάλων πόλεων.
Υπάρχουν όμως και ταινίες που διαδραματίζονται αυτή την εποχή του χρόνου, χωρίς να πρωταγωνιστεί απαραίτητα ο έρωτας. Ιστορίες που μας άγγιξαν όλους σε βαθύτερο επίπεδο.
Πώς είναι να περνάς από την εφηβεία στην ενηλικίωση ή να νιώθεις εντελώς διαφορετικά για πρώτη φορά. Κι αν είσαι σαν εμένα που δεν πιστεύει πολύ στα καλοκαιρινά φλερτ, ίσως και να αλλάξεις άποψη αν ρίξεις μία ματιά στη λίστα που ακολουθεί.
Call Me By Your Name (2017)
Ο Έλιο και ο Όλιβερ γνωρίζονται στην επαρχιακή Ιταλία του 1983, σε μία coming of age ιστορία για τα πρώτα καρδοχτύπια ενός έφηβου.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του André Aciman, μία ιστορία που μας σύστησε τον Timothėe Chalamet και που μας κριντζάρει, μετά τις κατηγορίες εναντίον του Armie Hammer για κανιβαλισμό. Α, βλέπουμε και τα ροδάκινα πλέον αλλιώς.
Summer of ‘85 (2020)
Άλλη μία ερωτική ιστορία μεταξύ δύο αγοριών τη δεκαετία του ‘80. Ο γαλλικός κινηματογράφος συναντά το καλοκαίρι, τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, την ντίσκο και τους The Cure, που δεν λείπουν από από καμία ταινία που εκτυλίσσεται εκείνη τη δεκαετία.
Pride (2014)
Παραμένω στα 80s, γιατί εδώ μιλάμε για την ταινία που κατέγραψε αριστοτεχνικά την ιστορία του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος που κατάλαβε πόσα κοινά μοιράζεται με τους μεταλλωρύχους υπό το καθεστώς Θάτσερ. Καλοκαίρι στην Ουαλία δεν το λες και καλοκαίρι, αλλά το καταπληκτικό cast και οι ιστορίες των ανθρώπων την κάνουν μία από τις καλύτερες queer ταινίες.
Bros (2022)
Ο Billy Eichner ήθελε να κάνει την πρώτη gay rom com και τα κατάφερε. Απλά και ρεαλιστικά, πόσο δύσκολο είναι να βρεις έναν άνθρωπο για εσένα και πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις το comfort zone σου, ειδικά όταν μεγαλώνεις και νιώθεις ότι έχεις δει τα πάντα;
Anne+ (2021)
Στο Netflix, θα βρεις την ιστορία της Anne που ξεκίνησε ως σειρά και κατέληξε σε ταινία. Μία 20something γυναίκα που έχει μόλις αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο στο Άμστερνταμ προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της, λίγο πριν μετακομίσει στο Μόντρεαλ.
Το Καλοκαίρι της Κάρμεν (2023)
Η φετινή ελληνική ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι ίσως η πιο ρεαλιστική της λίστας. Η φιλία μεταξύ δύο gay ανδρών, του Δημοσθένη και του Νικήτα είναι πιο σημαντική από τον έρωτα, χωρίς όμως να λείπει και αυτό το στοιχείο. Καλοκαίρι στην Αθήνα, με πρωταγωνίστρια την Κάρμεν, τον σκύλο του Δημοσθένη.
My First Summer (2020)
Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Claudia κρύβεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Όταν η έφηβη Grace εμφανίζεται στον κήπο της και αφού ξεπεράσει το σοκ, έρχονται πιο κοντά και ανακαλύπτουν το πόσο ζωντανές νιώθουν όταν είναι μαζί.
Futur Drei (2020)
Ο Parvis, δεύτερης γενιάς Ιρανογερμανός δουλεύει σε ένα καταφύγιο προσφύγων, όπου γνωρίζει δύο αδέρφια από το Ιράν και ξεκινά μία ερωτική σχέση με τον Amon.
Μας έμαθε πράγματι το TikTok να μαγειρεύουμε ή για ακόμα μια φορά μας ρίχνει στο απόλυτο κυνήγι για τις προκλητικότερες τάσεις; Τα χειρότερα food trends που έχουμε δει στα social media, από αυτά που μας σοκάρουν μέχρι εκείνα που μπορούν να μας στείλουν νοσοκομείο.
Από την στιγμή που κρατάμε το κινητό στα χέρια μας, είμαστε μόλις ένα κλικ μακριά από κάθε συνταγή για όλα τα φαγητά του πλανήτη. Αναλυτικές εκπομπές, εικόνες, βίντεο, εκτενή κείμενα με οδηγίες βήμα-βήμα για οποιοδήποτε φαγητό, σνακ ρόφημα και αν βάλουμε στο μυαλό μας, είναι αναρτημένα για να μπορούν να μαγειρέψουν ακόμα και τα άτομα που δεν έχουν ακουμπήσει ποτέ τηγάνι. Ο διαδικτυακός κόσμος του φαγητού είναι τεράστιος, μαγευτικός και ξεκάθαρος. Τότε γιατί σήμερα τα χειρότερα food trends είναι και τα πιο δημοφιλή;
Η πρώτη φορά που μπήκαμε στην κουζίνα χάρη σε μια και μόνο μόδα ήταν την περίοδο της πρώτης καραντίνας. Όλες και όλοι ήθελαν να δοκιμάσουν το Dalgona Coffee, τον νοτιοκορεάτικο καφέ, η ιδιαιτερότητα του οποίου οφείλεται στο χτύπημα του καφέ με το μίξερ. Αυτή η τόσο απλή συνταγή μέσα σε λίγους μήνες έφτασε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Περισσότερο διασκεδαστικός, παρά νόστιμος, αυτός ο καφές ήταν μια δημιουργική και ευχάριστη ασχολία μέσα στην δύσκολη περίοδο που βιώναμε.
Κάπως έτσι, το FoodTok έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Σήμερα, καθημερινά εκεί που σκρολάρουμε, πετυχαίνουμε και μια νέα συνταγή που μας τραβάει την προσοχή, άλλες φορές χρήσιμη, άλλες νόστιμη, σε κάποιες περιπτώσεις περιττή και ανούσια και ενίοτε τα πράγματα είναι σοβαρά.
If you love my Baked Feta Pasta recipe, you can now order it for pickup or delivery from the Creators Kitchen As Seen On TikTok! It’s a new brand that features my viral #bakedfetapasta plus other viral food items from TikTok Creators. There are over 100+ stores currently serving the trendiest food on the internet! Let me know what you think of it if you try it! You can also order them through UberEats, DoorDash and Grubhub!
Οι περισσότερες συνταγές του Tik Tok έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: την ευκολία. Ο σημερινός τρόπος ζωής σε συνδυασμό με την ταχύτητα που χαρακτηρίζει τα social media δεν οδηγούν μόνο σε γρήγορη κατανάλωση περιεχομένου αλλά και φαγητού.
Οι περισσότερες/οι από εμάς δεν έχουμε άπλετο χρόνο για να μελετήσουμε τσελεμεντέδες και έτσι μια ωραία και γρήγορη ιδέα μπορεί να μας λύσει τα χέρια. Μπουκίτσες γιαουρτιού με επικάλυψη σοκολάτας, τορτίγια χωρισμένη στα τέσσερα με διαφορετικά υλικά, ζυμαρικά με φέτα και ντοματίνια σε ένα μόνο ταψί είναι κάποιες από συνταγές που έγιναν viral και μας ικανοποίησαν απόλυτα.
Ταυτόχρονα και δεδομένου ότι σήμερα γνωρίζουμε τις επιπτώσεις της υπερβολικής κατανάλωσης της ζάχαρης, του κόκκινου κρέατος και των συντηρητικών, η υγιεινή πλευρά του FoodTok μας αποκάλυψε έναν κόσμο γεμάτο νοστιμιά και δημιουργικότητα, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαμε μέχρι πρότινος.
Μετά το πρόσφατο viral ρόφημα με espresso και χυμό πορτοκαλιού, ήρθε το Onion coffee, ο καφές που περιέχει φρέσκο κρεμμυδάκι. Λέγεται πως προέρχεται από την Κίνα και συγκεκριμένα από την “dark cuisine”, κουζίνα η οποία αποσκοπεί στο να τεστάρει τις ευαισθησίες σου. Το σίγουρο είναι πως γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο με όσες/ους το δοκιμάζουν να μην μπορούν να καταλάβουν αν πρόκειται για κάποιου είδους φάρσα ή για ένα γευστικό διαμαντάκι για λίγους.
Δεν είναι όμως μόνο το συγκεκριμένο trend που ξαφνιάζει με το πόσο παράξενο είναι. Viral έγινε επίσης το deep fried βούτυρο, ένα στικ βουτύρου περασμένο από αλεύρι, αυγό και ψωμί που τηγανίζεται μέχρι να χρυσαφίσει. «Τα δημητριακά της φύσης», επίσης δημοφιλής τάση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια φρουτοσαλάτα μέσα σε νερό καρύδας που όμως έγινε viral όταν η τραγουδίστρια, Lizzo, είπε πως το βρήκε εξαιρετικά καλό, ενώ σήμερα χάρη στο TikTok, τα πλατό δεν περιέχουν πια τυριά και αλλαντικά, αλλά απλωμένο βούτυρο με μυρωδικά.
Τα επικίνδυνα
Ασφαλώς το αν ένα φαγητό είναι νόστιμο, αδιάφορο ή αηδιαστικό είναι θέμα γούστου. Υπάρχουν όμως και κάποια trends που θα έπρεπε καθολικά να απαγορευτούν αφού μπορούν να σε στείλουν στο νοσοκομείο.
Η influencer Ashley English δείχνει στα social media την καθημερινή διατροφή της που περιλαμβάνει ωμό ζωικό κρέας, ωμό συκώτι και απαστερίωτο γάλα. Παρά την βεβαίωση της ίδιας πως η συγκεκριμένη διατροφή είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και ασφαλής, οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ωμό κρέας περιέχει μικρόβια και παράσιτα, όπως Σαλμονέλα, E-coli κ.α., τα οποία μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες στον άνθρωπο μέχρι και θάνατο.
Εξίσου επικίνδυνο είναι και το one-chip-challenge, όπου άτομα αγοράζουν ένα σακουλάκι που περιέχει μόνο ένα πατατάκι με σκόνη από την πιο καυτερή πιπεριά στον κόσμο, και στη συνέχεια βιντεοσκοπούν τις αντιδράσεις τους. Πριν ένα χρόνο, ένας 14χρονος από την Μασαχουσέτη έχασε την ζωή τουακολουθώντας την συγκεκριμένη πρόκληση, και παρόλο που σήμερα το πατατάκι έχει αποσυρθεί από τα καταστήματα, τα βίντεο με τα καυτερά φαγητά είναι ακόμα εξαιρετικά δημοφιλή.
Τα tanghulu, το δημοφιλές κινέζικο σνακ που περιλαμβάνει φρούτα με επικάλυψη σιροπιού, πρέπει να παρασκευάζεται πάρα πολύ προσεκτικά αφού η καυτή ζάχαρη μπορεί να προκαλέσει σοβαρά εγκαύματα σε όποιον την καταναλώνει. Αυτό δεν το γνώριζε ένα 12χρονο κορίτσι από τη Μελβούρνη αλλά και δεκάδες παιδιά ακόμη, που οδηγήθηκαν στα επείγοντα όταν δοκίμασαν την συγκεκριμένη συνταγή χωρίς γονεϊκή επίβλεψη.
Το πιο τρομακτικό από όλα, είναι πως μετά την γνωστοποίηση της επικινδυνότητας μιας Tik Tok μόδας, αυξάνεται και το ενδιαφέρον γύρω από αυτήν. Έτσι έγινε όταν κυκλοφόρησε ένα βίντεο, στο οποίο χρήστης φαίνεται να μαγειρεύει κοτόπουλο μέσα σε σιρόπι για τον βήχα και αφού ο FDA έβγαλε ανακοίνωση για την επικινδυνότητά του, οι αναζητήσεις για το “NyQuil chicken” αλλά και οι προσπάθειες αντιγραφής του αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Ακριβώς όπως και με οποιοδήποτε άλλο post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα, δεν αρκεί να είναι καλό το περιεχόμενο για να ξεχωρίσει. Στην εποχή που το πόσα μάτια είναι ανοιχτά και καρφωμένα μεταφράζεται σε νούμερα, είναι λογικό ότι θαμαζέψουν προβολές τα πιο παράξενα βίντεο.
Την επόμενη φορά όμως που θα δούμε ένα trend και θα πούμε «ας το δοκιμάσω», ας σιγουρευτούμε ότι δεν θα βάλουμε φωτιά στο στόμα ή το σπίτι μας.
Η συγγραφέας του βιβλίου «Της Λένης η μ[i]λιά» αντιστέκεται στην ασχήμια μέσω της γραφής, ενώ θεωρεί ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τη δική του προσωπική αφήγηση.
Λίγες ημέρες αργότερα, μεταξύ συρμού κι αποβάθρας, τράβηξα το βιβλίο της Στέλλας Χαιρέτη και σε ένα ζεστό βαγόνι, άνοιξε με δύναμη ένα παράθυρο δροσιάς με πυρωμένες ανταύγειες στην καρδιά μου. Η Λένη και το όριο της Αρετής, πιλατεύουν από τότε το μυαλό μου, σκέφτομαι τις γυναίκες, εμάς, τις μανάδες μας, τις γιαγιάδες μας, όλες εκείνες που κουβαλάμε μέσα μας χωρίς να τις έχουμε γνωρίσει νιώθοντας παντοτινά ενωμένες μαζί με τα τραύματά τους.
Με αυτή τη συγκίνηση αποφάσισα να στείλω στη Στέλλα, να την ευχαριστήσω για την αμεσότητα, για τις εικόνες που διασώζουν τη μνήμη, να τη ρωτήσω πώς ξεκίνησε μετά από δύο ποιητικές συλλογές κι ένα θεατρικό έργο, να γράψει τον θεατρικό μονόλογο Της Λένης η μ[i]λιά, για το οποίο της απονεμήθηκε έπαινος στα Κρατικά Βραβεία Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2022. Να τη ρωτήσω πώς ξεκίνησε να γράφει για τη μιλιά, σε μια εποχή που παλεύει να δημιουργήσει ρωγμή στην κυρίαρχη σιωπή.
«Ξεκίνησα να γράφω “Της Λένης η μ[i]λιά” χωρίς να έχω τίποτα άλλο κατά νου εκτός από την επιθυμία μου να σχετίζεται το έργο αυτό με το δημοτικό τραγούδι. Πολύ σύντομα, όμως, η Λένη αυτονομήθηκε και διεκδίκησε το δικό της μερίδιο αφήγησης. Νιώθω ότι η Λένη επανάφερε στη μνήμη μου εκείνες τις φωνές που είχαν διατηρηθεί μέσα μου για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Ωστόσο, η Λένη είναι και μυθοπλασία. Αλλά η πραγματικότητα σταθερά εμπνέει τη φαντασία μου και την τροφοδοτεί με εικόνες και σχέσεις που υπάρχουν, ή υπήρξαν κάποτε, κοντά μου αποτελώντας κοινά σημεία αναφοράς, όπως φαίνεται, με το αναγνωστικό κοινό. Το να μπορεί κάποια/κάποιος να αναγνωρίζει τους κοινούς τόπους, δημιουργεί μια σχέση προσωπική που αποδεσμεύει το έργο από τις επιδιώξεις της συγγραφέα και το καθιστά κτήμα κοινό. Και αυτό, ναι, είναι μία από τις επιδιώξεις μου».
Το τελευταίο διάστημα, αναγνωρίζω την ανάγκη μου να ανακαλύπτω ποιες/ποιοι είναι αυτές/-οι που έχουν διαμορφώσει την/τον συγγραφέα που το έργο της/του με έχει κάνει να το σκέφτομαι μέρες αφότου επέστρεψα το βιβλίο τους σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου.
Έτσι, ρωτάω τη Στέλλα αν υπάρχουν πράγματα που έχει διαβάσει και λειτούργησαν αποκαλυπτικά για εκείνη
«Ξεκίνησα την παιδεία μου στη λογοτεχνία πολύ νωρίς. Το διάβασμα είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες. Ενδεικτικά, μερικά από τα σημεία-σταθμοί για μένα είναι της Ρέας Γαλανάκη O βίος του Iσμαήλ Φερίκ πασά, της Μάρως Δούκα η Αρχαία Σκουριά, της Ιωάννας Καρυστιάνη ο Άγιος της μοναξιάς και της Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ το Και ιδού ίππος χλωρός. Επίσης, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλι Μπροντέ, ο Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ και Ο γέρος και η θάλασσα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι μόνο ελάχιστα από τα βιβλία που ζήλεψα πολύ για τη γραφή τους, τη δύναμή τους και την ανάγκη τους στη φαντασία ως μια άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας. Γενικά, όμως, προτιμώ τις ιστορίες που κρύβουν περισσότερα από αυτά που αποκαλύπτουν, καθώς γονιμοποιούν τη φαντασία μου και μου αφήνουν όλο το περιθώριο της απαραίτητης αυτενέργειας ώστε να μπορώ να νιώθω ελεύθερη –έστω και μέσα στα στενά και προαποφασισμένα συγγραφικά όρια».
Διαβάζοντας τη νουβέλα της Στέλλας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος, ένιωσα ότι μπορούσα να συναισθανθώ και να αφουγκραστώ τις εικόνες που περιγράφει. Ένιωσα μέρος και μέλος της αφήγησης
«Η παρατήρηση είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, καθώς τροφοδοτεί και την ίδια τη συγγραφέα με τις απαραίτητες εικόνες. Όμως ο τρόπος που παρατηρούμε τα πράγματα, είναι πολύ διαφορετικός. Πολλές φορές, δεν χρήζει παρατήρησης μια ολόκληρη εικόνα, αλλά ένα μικρό στοιχείο που σου αποσπά την προσοχή. Και αυτό το μικρό, και ίσως ασήμαντο, παραμένει στη σκέψη και ζητά να έρθει στην επιφάνεια όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις καθημερινές τετριμμένες αφηγήσεις. Δεν χρειάζονται πάντα σημαντικά ή σπουδαία σκηνικά ή περισπούδαστες συζητήσεις. Μια κοινή φράση που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι εύηχη ή ένα παραπεταμένο σκουριασμένο μαχαίρι, είναι αρκετά».
Της Λένης – Του Κρητικού και Του Κατοίκου. Τρεις αφηγήσεις για μια ιστορία. Της ζητάω να μου περιγράψει πόσο εύκολο ήταν για εκείνη να σκιαγραφήσει αυτούς τους τρεις χαρακτήρες
«Βάσει της όλης αφήγησης, είναι η ανάγκη της Λένης στον λόγο και η δική μου ανάγκη για ανάσα. Όμως καμία ιστορία που είναι ειπωμένη μόνο από τη μεριά ενός προσώπου δεν είναι ολοκληρωμένη, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Επέλεξα ακόμα δύο αφηγητές, και μάλιστα άνδρες, για να αναστήσω το δικό μου συγγραφικό σύμπαν πιστεύοντας ότι αυτές οι τρεις φωνές θα αποκάλυπταν, με τον τρόπο τους, το μήνυμα που και η ίδια αναζητούσα μέσα σε αυτό το έργο. «Της Λένης η μ[i]λιά» δεν γράφτηκε βάσει σχεδίου. Όποια απόφαση κι αν έπαιρνα εκ των προτέρων, η ίδια η γραφή μου την ακύρωνε. Οι χαρακτήρες απαιτούσαν τη δική τους αλήθεια και εγώ τους ακολούθησα. Τους δύο χαρακτήρες από αυτούς τους συμπάθησα περισσότερο. Τον έναν, όχι και τόσο. Μπορεί κατά τόπους να καταλάβαινα τα κίνητρά του, αλλά δεν συγχώρεσα τις πράξεις του. Το φινάλε το άφησα στην ίδια τη μηλιά γιατί δικαιωματικά της άξιζε να γίνει η μιλιά των ταπεινών και απαγορευμένων –στη θρησκευτική μας συνείδηση– πραγμάτων».
Η Λένη και το όριο της Αρετής, είναι η ραχοκοκαλιά ενός έργου που αναπτύσσεται μέσα από τρία διαφορετικά βλέμματα. Τι συμβολίζει, όμως, η έννοια της Αρετής και για ποιο λόγο την επιλέγει για να επικοινωνήσει την ιστορία της Λένης;
«Βρίσκω ότι το όνομα Ελένη έχει πορευτεί ανά τους αιώνες πολύ αδικημένο. Κατά κάποιον τρόπο, το όνομα Ελένη και η Αρετή φαίνονται έννοιες ασύμβατες. Αυτή την αδικία ήθελα να αποκαταστήσω. Η Λένη είναι η κόρη της Αρετής και η Αρετή δεν θα μπορούσε να είχε άλλο παιδί παρά τη Λένη. Η Αρετή είναι το πρωταρχικό αίτημά μου, ερμηνευμένο ως ο σεβασμός της κάθε διαφορετικότητας που έχει ανάγκη χώρου έκφρασης και ύπαρξης με τους όρους που κάθε φορά εκείνη επιλέγει».
Τη ρωτάω πόσο σημαντικό είναι να δίνεται πλέον μιλιά σε υποκείμενα τα οποία για χρόνια ήταν παραγκωνισμένα κοινωνικά, άρα και λογοτεχνικά
«Η ζωή του κάθε ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τη δική του προσωπική αφήγηση. Όταν η προσωπική σου αφήγηση εξοβελίζεται από τον κυρίαρχο λόγο, είναι σαν να καταρρίπτεται το ίδιο το δικαίωμά σου να ζεις. Δεν επιτρέπεται να απαγορεύεται η αφήγηση για κανέναν λόγο. Μπορείς να επιλέξεις να μην ακούσεις, και αυτό υπό προϋποθέσεις, αλλά τότε να θυμάσαι ότι πρέπει να διατηρήσεις και το δικαίωμα στη σιωπή για εκείνα που επέλεξες να μην γνωρίζεις».
Συζητάμε ότι η λογοτεχνία που παράγεται κι αναγνωρίζεται σήμερα από γυναίκες συγγραφείς δεν είναι κάτι που ήταν πάντα δεδομένο
«Η θηλυκότητα, η θηλύτητα, το γυναικείο είναι έννοιες πολύπαθες. Τείνουμε να ξεχνάμε ότι το φύλο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία κοινωνική κατασκευή που ενέχει μέσα της χαρακτηριστικά που έχουν προαποφασιστεί ερήμην μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανακυκλώνουμε πρότυπα και μοτίβα μόνο και μόνο για να έχουμε την ασφάλεια του ανήκειν σε μια ευρύτερη κοινωνική ομάδα που επιμένει να μας αποδέχεται μόνο όσο είμαστε συνεπής. Αν «Της Λένης η μ[i]λιά» αποτελεί μέρος αυτής της νέας συνθήκης, χαίρομαι πολύ. Η Λένη μου είναι το αίτημα της διαφορετικότητας που αποζητά τον προσωπικό της χώρο με όποιο κόστος».
Ζητάω τη γνώμη της για όσα συνέβησαν πρόσφατα με αφορμή άρθρο της Ρένας Λούνα, και τη ματιά της στη γραφή του Μ.Καραγάτση, πυροδοτώντας έναν πόλεμο σχολίων στα social media
«Όλη η τέχνη, και όχι μόνο η λογοτεχνία, αποτελεί καταρχήν έναν χώρο αμφισβήτησης. Ο ρόλος της τέχνης για μένα δεν είναι η απάντηση, αλλά η υποψία. Υπό αυτήν την οπτική, δεν υπάρχει κανένα έργο που να μην του επιτρέπεται η κριτική ή και η απόρριψη. Για παράδειγμα, αγαπώ πολύ τον Μ. Καραγάτση και τον βρίσκω έναν από τους πιο αξιόλογους Έλληνες συγγραφείς, αλλά, για παράδειγμα πάλι, δεν ενθουσιάζομαι το ίδιο με τον Νίκο Καζαντζάκη (με εξαίρεση τον Καπετάν Μιχάλη). Αλλά αυτή είναι η δική μου τοποθέτηση. Εν προκειμένω, συμφωνώ και διαφωνώ με το άρθρο της Ρένας Λούνα. Χαίρομαι όμως πολύ με τον πόλεμο απόψεων, γιατί αποδεικνύει ότι η λογοτεχνία είναι ένας τόπος ζωντανός».
To να γράψεις ένα βιβλίο είναι ένα εγχείρημα που δεν ενισχύεται από την πολιτεία. Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τον άνθρωπο που γράφει να ξεπερνά τις όποιες δυσκολίες ή μη διευκολύνσεις και να προχωρά προς αυτό τον στόχο;
«Η γραφή, για μένα, είναι η αντίσταση στην ασχήμια της πραγματικότητας. Η πολιτεία θα την ενίσχυε μόνο αν ήταν πεφωτισμένη, δηλαδή αν την ενδιέφερε ο πολίτης ως πρόσωπο και όχι ως στατιστικό στοιχείο. Αλλά με μια πολιτεία που προτάσσει τον τουρισμό ως τη βαριά (;!) βιομηχανία (;!) της χώρας, ο πήχης για τέτοιες επιδιώξεις δεν έχει χώρο να ανέβει παρά μόνο μερικά εκατοστά. Γι’ αυτό το λόγο, όμως, εφευρεθήκαν φαίνεται οι εκδότες, βλέπε Πόλα Καπόλα, που λειτουργούν αποσυμφορητικά! Η αλήθεια μου είναι ότι χωρίς τη γραφή η ζωή για μένα είναι αφόρητη. Έστω και αν η λύτρωση που μου προσφέρει είναι προσωρινή. Η γραφή είναι το πολύ προσωπικό μου δωμάτιο μέσα στο οποίο είμαι ελεύθερη να είμαι εγώ χωρίς κρίσεις. Αυτή η ανάγκη μου είναι και το κίνητρό μου».
Ή πόσο χωράει το spam χλιδής σε μία κοινωνία που δεν βγάζει τα βασικά για να επιβιώσει.
Τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό ίντερνετ και μαζί του η ελληνική κοινωνία έμαθαν ακόμα έναν όρο που κανονικοποιεί τη φτώχεια της. Ο όρος staycation, μια λέξη που προκύπτει από τη σύμπτυξη των λέξεων stay και vacation. Πρακτικά, σημαίνει το «να κάνεις διακοπές στο σπίτι σου και όχι στο νησί ή έστω στο χωριό». Μία χαρά επιλογή, δεν λέω. Αρκεί να είναι πράγματι επιλογή και όχι κάποιου τύπου αναγκαιότητα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ποντάρω ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ισχύει το δεύτερο.
Η εκτόξευση των τιμών σε ενέργεια, διαμονή, ακτοπλοϊκά και εστίαση αλλά και άλλα πιθανά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν (κάποιο θέμα υγείας, οικογενειακά προβλήματα, δουλειά) έχουν οδηγήσει ένα ποσοστό της τάξης του 50% να δηλώνει ότι φέτος δεν θα κάνει διακοπές, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών. Το ποσοστό είναι τεράστιο για τα δεδομένα της Ελλάδας.
Πρακτικά, οι μισοί Έλληνες θα περάσουν το φετινό καλοκαίρι στο σπίτι τους χωρίς να πάρουν ανάσα από τη δύσκολη καθημερινότητά τους. Σε αυτούς βέβαια θα πρέπει να προσθέσουμε ένα ακόμα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που θα πάνε διακοπές για ελάχιστες ημέρες ή ακόμα και για τριήμερα. Η Αθήνα φέτος τον Αύγουστο θα είναι πιο γεμάτη από ποτέ.
Το καλοκαίρι με τη σειρά του θα είναι μαγικό για τους μισούς και ασφυκτικό για τους άλλους μισούς.
Οι υψηλές θερμοκρασίες σε επίπεδο καύσωνα που πλήττουν την χώρα αρκετές ημέρες τώρα, κρατούν τους κατοίκους της πόλης μέχρι αργά στις παραλίες της Αττικής, Δευτέρα 22 Ιουλίου 2024 (ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΤΣΟΜΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ/EUROKINISSI)
Η μπαναλιτέ του καλοκαιριού
Για όσους και όσες (ακόμα) έχουν τη δυνατότητα διακοπών σε κάποιο κυκλαδονήσι, το πλέγμα του ταξιδιού και η σπατάλη διακοπών μοιάζει με μία επένδυση η οποία δεν θα αποδώσει τίποτα. Πολλές φορές, λοιπόν, πολλοί από εμάς -και ειδικά στο Instagram- μπαίνουμε σε μία διαδικασία αδιάκοπου φλεξαρίσματος των διακοπών μας με την ελπίδα ότι το πραγματικό κεφάλαιο που θα σπαταλήσουμε θα μετατραπεί εν μέρει σε ψηφιακό content.
Ταυτόχρονα με αυτό βέβαια, θα ξορκίσουμε τον απόλυτο φόβο του χρήστη του ίντερνετ το 2024: Να μη φανεί δηλαδή ότι δεν έχει ζωή, ότι δεν κάνει ταξίδια.
Με βάση τα παραπάνω, το Instagram του Ιουλίου και του Αυγούστου μοιάζει με μία αδιάκοπη επανάληψη του ίδιου story ή τέλος πάντων της ίδιας ομάδας story και δημοσιεύσεων. Φωτογραφίες από παραλίες, από σκιές δέντρων πάνω σε βιβλία, από γάτες που ξαπλώνουν σε κάποιο κατάλευκο περβάζι, από γκουρμέ πιάτα ή καλαμαράκια, από ηλιοβασιλέματα και τελικά από κοκτεϊλάρες ή κάποιο νυχτερινό πάρτυ. Μετά, σύντομος ύπνος και πάλι από την αρχή.
Στιγμιότυπα από το νησί της Πάρου. (EUROKINISSI/PANORAMA PRESS/ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ)
Όλα αυτά δεν προκύπτουν από τα stories ενός ανθρώπου, αλλά επαναλαμβάνονται δεκάδες φορές από χιλιάδες χρήστες, ουσιαστικά σηματοδοτώντας μία περίοδο που χοντρικά ξεκινάει από τα μέσα Ιουλίου και φτάνει ως τα τέλη του Αυγούστου ή ακόμα και τις αρχές Σεπτεμβρίου. Τα social media τυποποιούνται περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο του έτους.
Η τυποποιημένη παραγωγή content γεννιέται από μία ούτως ή άλλως καταπιεστική κουλτούρα που προωθεί τo Instagram. Καταλήγει όμως να γίνεται διπλά και τριπλά καταπιεστική προς όσους, για παράδειγμα, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές.
Η κοινωνική ανισότητα βρίσκει και τον δικό της ψηφιακό χώρο με τρόπο πιο απόλυτο και καταστροφικό.
Eλληνικό καλοκαίρι πιο ταξικό από ποτέ
Να ξεκαθαρίσουμε βέβαια ότι το πρόβλημα δεν προκύπτει από τα stories όσων πάνε σε διακοπές, αλλά από συνολικές πολιτικές που οδηγούν στη βίαιη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων. Ούτε φυσικά νόημα έχει να δει κανείς τις διακοπές του ενοχικά, σαν να φταίει ο ίδιος και η ίδια για την κοινωνική ανισότητα της χώρας.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι όλη η πανέμορφη μπαναλιτέ του καλοκαιριού δεν είναι κάτι τόσο δεδομένο εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, τόσο πιο εύκολο θα είναι να αγωνιστούμε μήπως καταφέρουμε να κάνουμε το ελληνικό καλοκαίρι συνώνυμο της χαράς και της ηρεμίας και όχι της καταπίεσης ή της χλιδής.
Τα περίφημα «μπάνια του λαού» που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι πια ένα μακρινό παρελθόν. Οι διακοπές γίνονται όλο και πιο ακριβές, οι καύσωνες κάθε χρόνο και πιο άγριοι και η ενέργεια που χρειάζεται το air-condition πιο δαπανηρή από ποτέ. Με απλά λόγια, το ελληνικό καλοκαίρι είναι πιο ταξικό από ποτέ και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να αγνοήσουμε.
Υποβρύχια περιήγηση στα νερά του Αιγαίου, με σεβασμό και συναίσθημα για τα πλάσματα ενός κόσμου που απειλείται.
«Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ’ όνομά της είναι ένα θαυμαστικό». Με αυτούς τους στίχους ξεκινάει το ποίημα «Το εγκώμιο της Θαλάσσης» του Κώστα Καρυωτάκη, που προσπάθησε να χαθεί για πάντα μέσα της.
Αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό κοιτώντας τις υποθαλάσσιες φωτογραφίες του Γιώργου Νούνεση. Γαλήνη κυριαρχεί καθώς τα πλάσματα της θάλασσας ισορροπούν σαν να πετούν στο νερό. Όμως μέσα στην ησυχία του βυθού, η ισορροπία έχει ήδη διαταραχτεί λόγω της κλιματικής αλλαγής. Κι αν δεν ακούμε τις άηχες κραυγές των πλασμάτων της, έχουμε ανθρώπους σαν τον Γιώργο για να τις φέρει στην επιφάνεια.
Λίγα λόγια για τον φωτογράφο πριν μας αφηγηθεί το υποθαλάσσιο ταξίδι του και μας συστήσει στους κατοίκους του Αιγαίου
Ο Γιώργος Νούνεσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Μαθήτευσε στο FAMU –Faculty of Still Photography (Πράγα), στην E.S.P. -School of Photography (Αθήνα) και στο Plakas Arts Center -BTEC in Arts & Design (Αθήνα) µεταξύ 1996-2002. Μαθήτευσε και εργάστηκε στο προσωπικό εργαστήρι του Νίκου Κεσσανλή κατά το 2002-2003. Aπό το 2003 έως το 2019 εργάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου και στο Φεστιβάλ Ντο-κιµαντέρ Θεσσαλονίκης. Είναι ιδρυτικό µέλος της ανεξάρτητης κινηματογραφικής οµάδας «Part of the Solution» ως παραγωγός, σεναριογράφος και line producer, που από το 2014 δηµιουργεί βίντεο για κοινωνικά ζητήµατα και παράλληλα προτείνει λύσεις/κατευθύνσεις γι αυτά. Aπό το 2022 είναι μέλος της κινηματογραφικής ομάδας «Συλλογική Μνήμη» ως οπερατέρ, μοντέρ, και color grader μιας ομάδας που έχει ως σκοπό την ανάδειξη της ιστορίας και των προφορικών μαρτυριών μέσω τεκμηριωμένης παράθεσης γεγονότων.
Ως φωτογράφος έχει συµµετάσχει σε πολλές οµαδικές εκθέσεις και έχει διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισµούς. Το σύνολο των –πανοραµικών– φωτογραφιών µε τίτλο “Αµοργός”, βραβεύτηκε µε την 1η θέση στη κατηγορία «Τοπίο», στον διεθνή διαγωνισµό φωτογραφίας της Μόσχας (MIFA).
Στις 9-17 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί έκθεση με τις φωτογραφίες του στη Λόζα της Χώρας Αμοργού, στον Σύλλογο πολιτισμού & τέχνης Σημωνίδης.
«Γιατί βουτάς; Με ρωτάνε. Δεν φοβάσαι; Δεν κρυώνεις; Πόση ώρα λείπεις; Μα αλήθεια, δεν φοβάσαι; Ζώδιο; Όχι, εντάξει, αυτό δεν μου το ρωτάνε –συχνά»
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αγαπώ τόσο τη θάλασσα. Παιδικές αναμνήσεις διακοπών σίγουρα, πρώτοι έρωτες, πρώτες φωτογραφικές ανακαλύψεις, ησυχία και ενδοσκόπηση, κυριολεκτικά ελαφρότητα, επιστροφή στην «αρχή» όπως έλεγε ο Jacques Mayol (κορυφαίος δύτης και πηγή έμπνευσης για το «Big Blue»). Όλα είναι σίγουρα ένας τρόπος σύνδεσης, μία σχέση που χρειάζεται χρόνο, υπομονή, προσπάθεια, πίσω βήματα, ρίσκο, αγάπη και σεβασμό, για να βγει μια φωτογραφία, αλλά και μάθημα για οποιαδήποτε σχέση στη ζωή. Μια μαθητεία, λοιπόν, νιώθω την επαφή με τη φύση, που τόσο έχουμε απολέσει την εγγύτητα μαζί της, ή έστω το κάνουμε μόνο επιδερμικά πια, συμπυκνώνοντας νοηματικά οτιδήποτε βλέπουμε σε «μπλε» και σε «πράσινο», και σε μία οριακά by proxy σχέση. Δεν φοβάμαι, λοιπόν, δεν κρυώνω, όσες ώρες και να λείπω, γιατί σέβομαι τα όρια και τα δικά μου και αυτής της τεράστιας αγκαλιάς που όλα τα περιέχει.
Αυτή η χελώνα, για παράδειγμα. Κάποιος/α μπορεί να πει: «Πόσο τυχερός είσαι που την πέτυχες», η αλήθεια όμως είναι ότι βουτάω κάθε μέρα σχεδόν, για 3-4 ώρες, για βδομάδες, για μήνες, για να «πετύχω» ένα τέτοιο καρέ. Υπομονή, επιμονή, και παρατήρηση. Και ακόμα και τότε, μπορεί να κολυμπάω μαζί της, από απόσταση πάντα, για αρκετή ώρα. Δεν θέλω ούτε να την τρομάξω, ούτε να μάθει στην ανθρώπινη παρουσία και το πλησίασμα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Οπότε θα πλησιάσω λίγο περισσότερο, ίσα-ίσα για να βγάλω μερικά καρέ, από την γωνία που το φως θα μου αρέσει περισσότερο, και εκεί θα τελειώσει αυτή η συνάντηση. Ή για να είμαι ακριβής, πιο πολύ θα κάτσω να την θαυμάζω και να συγκινούμαι βαθιά, όπως κάθε φορά που νιώθω μικρός και ταπεινός απέναντι στη φύση (πάντα δηλαδή), παρά θα φωτογραφίζω κυνηγώντας ένα καρέ.
Άλλες φορές πάλι, όπως με τις αγαπημένες Pelagia noctiluca (η γνωστή μωβ τσούχτρα που τόσο έχει «κυνηγηθεί» τα τελευταία χρόνια), το πλησίασμα είναι απαραίτητο για να φανεί το πόσο υπέροχα όμορφη είναι, οι διαφάνειές της, τα σαν δαντέλα πλοκάμια της, η χάρη και η γλυκύτητα που έχει η κίνησή της.
Ή όπως με τη Δράκαινα, χωμένη στην άμμο, να περιμένει, να προστατεύεται, να ποζάρει, ένα με το φόντο, μόνο το βλέμμα της. Προφανώς και δεν προτρέπω σε κανέναν και σε καμία να πάρει μια μηχανή και να πάει πέντε εκατοστά από μια τσούχτρα. Είναι επικίνδυνο αν δεν υπάρχει σεβασμός, εμπειρία, όρια, και σωστός εξοπλισμός (κυρίως προστασίας).
Υπάρχουν, βέβαια, και είδη που είναι επικίνδυνα όχι μόνο για μας αλλά για όλο το οικοσύστημα της Μεσογείου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Λεοντόψαρο, ένα ξενικό είδος που ήρθε σε μας μέσω της διώρυγας του Σουέζ, δηλητηριώδες, και χωρίς θηρευτές να το κυνηγάνε στο δικό μας περιβάλλον. Κάποιοι/ες το σκοτώνουν για να προστατεύσουν τα άλλα είδη, άλλοι/ες θέλουν να το εκμεταλλευτούν εμπορικά, αλλά σίγουρα όταν μιλάνε γι αυτό, θα αναφερθούν στην άνοδο της θερμοκρασίας της Μεσογείου (παρενθετικά, η θερμοκρασία επηρεάζει και το φύλλο στα αυγά της θαλάσσιας χελώνας, οπότε σε μερικά χρόνια θα γεννιούνται μόνο θηλυκά και το είδος θα κινδυνεύσει) αλλά δεν θα πουν ξεκάθαρα για την κλιματική κρίση ή/και για την διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ, και τα δύο γεγονότα άρρηκτα συνδεδεμένα με ανθρωπογενή δραστηριότητα ή –για να το πω πιο ωμά– αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει μόνο στόχο την μεγιστοποίηση των κερδών χωρίς να υπολογίζει ουσιαστικά τις επιπτώσεις στη φύση, στους ανθρώπους, στο σύνολο της ύπαρξης, ή για να το βάλω στη σωστή του διάσταση, αδιαφορώντας.
Για να επιστρέψουμε στην ησυχία του βυθού, παίρνοντας μια ανάσα, κυριολεκτικά, και μεταφορικά, μια αγαπημένη μου «άσκηση» είναι να κατεβαίνω σε ένα βάθος λιγότερο από αυτό που μπορώ πραγματικά, πιο ασφαλές δηλαδή και να κάτσω όσο μπορώ και να χαζεύω. Είναι με έναν τρόπο σαν να κάθεσαι σε ένα οποιοδήποτε τοπίο. Από κάτω χώμα, μπροστά ο ορίζοντας, η πρασινάδα ίσως που την κουνάει ο «αέρας», αν κοιτάξεις ψηλά βλέπεις τον ήλιο, και απλώς αντί για πουλιά να πετάνε, θα δεις κανά κοπάδι ψάρια να περνάνε μπροστά σου ή κάνα πιο περίεργο ψάρι να σε κοιτάει σαν χάνος (pun intended –ο χάνος είναι είδος θαλάσσιου ψαριού της οικογένειας σερανίδες).
Είναι μια μοναδική αίσθηση, εκεί μέσα στην ησυχία, σε αυτή τη βουτιά στο άγνωστο, που εγκυμονεί τόσες εκπλήξεις, τόσα μέρη να ανακαλύψεις, να βρίσκεσαι ελαφρύς, με τις σκέψεις να μην έχουν πολύ χώρο, και με το συναίσθημα να σε κατακλύζει. Και μετά, αυτή η υπέροχη άνοδος στην επιφάνεια. Που σου δίνει μια ανάσα ακόμα για να συνεχίσεις.
Γιατί βουτάς; Δεν φοβάσαι; Δεν κρυώνεις; Σχεδόν πάντα όταν γράφω ένα κείμενο γι’ αυτή την εμπειρία έχω τόσα πράγματα που θέλω να μοιραστώ, από παιδική χαρά και χαμόγελα κι ένα τεντωμένο δάχτυλο να δείχνει ένα ψάρι, μέχρι δάκρυα συγκίνησης για το πόσο όμορφος είναι ο κόσμος, πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε κάθε ύπαρξη, από τον διπλανό μας άνθρωπο μέχρι το μικρότερο κομμάτι Ποσειδωνίας, πόσο σημαντική είναι η αγάπη που εκλείπει, πόσο χρειαζόμαστε μια θαρραλέα βουτιά στο άγνωστο.
Info: Στις 9-17 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί έκθεση με τις φωτογραφίες του Γιώργου Νούνεση στη Λόζα της Χώρας Αμοργού, στον Σύλλογο πολιτισμού & τέχνης Σημωνίδης.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία για την έκθεση εδώ.
Η Comrastro γράφει για το Estella τα do’s and don’ts για τις ημέρες που έχουμε –τον παρεξηγημένο;– ανάδρομο Ερμή που ξεκινά από 5 Αυγούστου.
Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν έχουμε ανάδρομο Ερμή μόνο και μόνο επειδή πολλά πράγματα σου πάνε στραβά; Είναι γεγονός ότι ο ανάδρομος Ερμής έχει πολύ κακή φήμη και εύκολα αποδίδουμε σε αυτόν όποια ατυχία μας συμβαίνει. Είναι, όμως, δίκαιο που το κάνουμε αυτό;
Μήπως τελικά υπάρχουν τρόποι όχι μόνο να αποφεύγεις τις κακοτοπιές εν μέσω περιόδου ανάδρομου Ερμή, αλλά και να αρπάξεις κρυμμένες ευκαιρίες;
Είναι ο ανάδρομος Ερμής παρεξηγημένος;
Τι σημαίνει ανάδρομος Ερμής; Τρεις φορές το χρόνο ο Ερμής, ο πλανήτης της επικοινωνίας και της καθημερινότητας, μπαίνει σε μια φαινομενικά ανάδρομη πορεία. Δηλαδή ο ίδιος ο πλανήτης δεν πηγαίνει ακριβώς προς τα πίσω, μα τα θέματα που αφορούν τον πλανήτη αυτόν πολλές φορές υπόκεινται σε καθυστερήσεις ή και αναθεωρήσεις.
Για παράδειγμα, ο Ερμής μπαίνει ανάδρομος από 5 ως 29 Αυγούστου 2024 στα ζώδια της Παρθένου και του Λέοντα. Καλείσαι να επανεξετάσεις ζητήματα τάξης, οργάνωσης και υγείας που συνδέονται με την Παρθένο, καθώς και θέματα έκφρασης, διασκέδασης και δημιουργικότητας που αντιπροσωπεύει ο Λέοντας.
Αυτές οι επανεξετάσεις συμβαίνουν για καλό. Μέσα από αυτές καταλαβαίνεις τι σου ταιριάζει πλέον και τι όχι. Αφήνεις πίσω σου πράγματα και καταστάσεις που δε σου κάνουν πλέον καλό και ανοίγεις το δρόμο για καινούρια πράγματα που θα είναι πιο κοντά σε εσένα.
Τα Don’ts του ανάδρομου Ερμή
Μην κάνεις μεγάλες και σημαντικές αγορές
Σε περιόδους ανάδρομου Ερμή η κρίση σου ίσως να μην είναι απαραίτητα η καλύτερη. Εκείνη την περίοδο τείνουμε συλλογικά να βιαζόμαστε και η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος, πόσο μάλλον σε θέματα αγορών. Μπορεί, λοιπόν, να πιάσεις τον εαυτό σου να λέει «ναι» σε παρορμητικές αγορές και σε προϊόντα που δεν αξίζουν τα λεφτά τους. Είναι εύκολο να μετανιώσεις αργότερα.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις αγορές gadgets και ηλεκτρονικών συσκευών. Μες στη βιασύνη σου μπορεί να δώσεις ένα κάρο χρήματα π.χ. για ένα κινητό που τελικά δεν είναι αυτό που ήθελες.
Καλύτερα να συγκρατηθείς και να αφήσεις τις μεγάλες αγορές μετά την περίοδο του ανάδρομου Ερμή.
Απόφυγε τις υπογραφές συμβολαίων
Ο Ερμής είναι ο πλανήτης των λεπτομερειών. Όταν είναι ανάδρομος, είναι εύκολο να παραλείψεις τα λεγόμενα ψιλά γράμματα σε ένα συμβόλαιο και να το υπογράψεις χωρίς πολλή σκέψη. Μερικές φορές αυτό μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες, γιατί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα βρεις μπροστά σου τον όρο που δε διάβασες.
Εάν, πάλι, δεν έχεις επιλογή και χρειάζεται να βάλεις την υπογραφή, καλύτερα να διαβάσεις το συμβόλαιο πάρα πολύ προσεκτικά. Έτσι, θα σιγουρευτείς πως ξέρεις τι ακριβώς υπογράφεις.
Μην κάνεις νέες αρχές
Ανάδρομος Ερμής πάει να πει ότι όλα πάνε πίσω. Όχι μπροστά. Με το να πεις «ναι» σε μια νέα σχέση, συμφωνία ή εργασία αποπειράσαι να πας μπροστά.
Τι συμβαίνει συνήθως; Η νέα αρχή που έκανες ίσως να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Για παράδειγμα, η καινούργια σχέση που έχεις δεχθεί να κάνεις ενδέχεται να εμφανίσει προβλήματα επικοινωνίας ή εκείνη η πρόταση εργασίας που σου έγινε αποδεικνύεται φούσκα.
Τα Do’s του Ανάδρομου Ερμή
Κάνε ένα γερό ξεσκαρτάρισμα
Εφόσον η ανάδρομη περίοδος του Ερμή συνεπάγεται αναστοχασμό, σού παρέχει τις κατάλληλες ευκαιρίες για να κάνεις ξεσκαρτάρισμα σε ό,τι δε σε εξυπηρετεί πλέον.
Το ξεσκαρτάρισμα αυτό μπορεί να ξεκινήσει από το χώρο σου. Γιατί να μην απαλλαγείς από εκείνα τα πλέον άχρηστα post-its πάνω στο γραφείο σου ή τα ρούχα που δε σου κάνουν πλέον; Επίσης, μπορεί να είναι ξεσκαρτάρισμα συνηθειών. Για παράδειγμα, μπορείς να μειώσεις, αν όχι να κόψεις, την πολλή κατανάλωση καφέ. Και το ξεσκαρτάρισμα μπορεί να συνεχιστεί σε σχέσεις, εργασία και ούτω καθεξής!
Έχε το νου για επανασυνδέσεις σχέσεων
Ο ανάδρομος Ερμής είναι περίοδος που μας θυμούνται πρόσωπα από το παρελθόν – ή τα θυμόμαστε εμείς. Μπορεί να είναι πρώην συνάδελφοι, πρώην φίλοι ή και πρώην ερωτικά ταίρια.
Αν σκέφτεσαι να γυρίσεις σε κάποια παρελθοντική σχέση, είναι σημαντικό να σκεφτείς τον πραγματικό λόγο για τον οποίο θες να το κάνεις αυτό. Καλώς ή κακώς, οι επανασυνδέσεις δεν είναι μόνο χαρούμενες επιστροφές στην αγκαλιά κάποιου. Πολλές φορές σημαίνει ότι θα αναδυθούν θέματα από το παρελθόν και το αν θα δουλευτούν εξαρτάται και από τις δυο πλευρές.
Να σκεφτείς διπλά πριν μιλήσεις
Οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν όταν έχουμε ανάδρομο Ερμή. Ενδέχεται να βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα και να εμπλέκεσαι σε καυγάδες πιο εύκολα από ότι συνήθως. Το ίδιο μπορεί να κάνουν και οι γύρω σου, όμως αυτούς δε μπορείς να τους ελέγξεις.
Πριν αντιδράσεις αυθόρμητα, σκέψου διπλά τι θα πεις. Δε χρειάζεται να δώσεις μια άμεση απάντηση σε οτιδήποτε. Μερικές μαγικές φράσεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις είναι οι εξής: «Μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς;», «θα πάρω χρόνο να το σκεφτώ» και «θα ήθελες να το συζητήσουμε άλλη φορά;».
Παρακολουθήστε, από τις 26 έως τις 28 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, τρεις ημέρες συζητήσεων και εργαστηρίων από διακεκριμένους ομιλητές από όλο τον κόσμο στο διεθνές forum Δημοσιογραφίας iMEdD.
Μεταξύ άλλων, οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν:
προκλήσεις και στρατηγικές για τη διασφάλιση της ελευθερίας του Τύπου
καινοτόμες προσεγγίσεις για ένα βιώσιμο μιντιακό τοπίο
τρόπους δημιουργίας περιεχομένου με απήχηση και αντίκτυπο
επιτυχημένα διασυνοριακά συνεργατικά δημοσιογραφικά έργα
Για να συμμετάσχετε, απαιτείται ηλεκτρονική εγγραφή στη διεύθυνση forum.imedd.org.
“Media Hat” – Εργαλεία, άρθρα και πηγές για τον Ιούλιο
Η δεύτερη έκδοση του “Media Hat”, του ειδικά σχεδιασμένου newsletter του iMEdD στο LinkedIn, είναι εδώ! Μάθετε για την πρώτη ασφαλή πλατφόρμα καταγγελιών στην Ελλάδα, βρείτε εργαλεία για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης και των εκστρατειών συκοφάντησης, εργαλεία που ενισχύουν την αλληλεπίδραση και την ανατροφοδότηση σε podcast και πολλά άλλα.
Στα μέσα Μαΐου 2024, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε τον τετραπλασιασμό των δασμών στα κινεζικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ήταν μόνο το τελευταίο επεισόδιο στον εν εξελίξει εμπορικό πόλεμο μεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου. Tο iMEdD, μέσα από συνεντεύξεις με Έλληνες και ξένους ειδικούς, αναλύσεις για τις γεωπολιτικές ισορροπίες και την αλήθεια των αριθμών, επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει αυτό που περιγράφεται ως ο «Νέος Ψυχρός Πόλεμος».
Επιπλέον, ακούστε τη συνέντευξη του Δρ Κωνσταντίνου Τσιμώνη, ο οποίος αναλύει τη δυναμική του νέου Ψυχρού Πολέμου και την οικονομική αντιπαλότητα ΗΠΑ-Κίνας.
*Η συνέντευξη είναι διαθέσιμη μόνο στα αγγλικά
For your ears only
Οι αργοί ρυθμοί του καλοκαιριού είναι μια καλή ευκαιρία για να ακούσετε κάποιο από τα τελευταία podcasts του iMEdD. Μπορεί να μην είναι τα πιο τυπικά «καλοκαιρινά» ακούσματα, ωστόσο μπορεί να σας βοηθήσουν να διευρύνετε τους ορίζοντές σας επάνω σε κρίσιμα ζητήματα της επικαιρότητας, και όχι μόνο.
Οι Διάλογοι του ΙΣΝ, σε συνεργασία με το SNF Agora Institute στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, φέρνουν τη συζήτηση για τον εξελισσόμενο ρόλο των πανεπιστημίων στην προώθηση των δημοκρατικών αξιών, εν μέσω του σημερινού κλίματος πόλωσης, στην πανεπιστημιούπολη, με τη συμμετοχή εμπειρογνωμόνων και φοιτητών. Η εκδήλωση αυτή αποτελεί μέρος μιας σειράς συζητήσεων των Διαλόγων του ΙΣΝ για τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και τον πολιτισμένο διάλογο στις ΗΠΑ. Μάθετε περισσότερα
Το Sani Festival συστήνει στο ελληνικό κοινό την Emeli Sandé, τη διάσημη τραγουδίστρια της R&B και Soul σκηνής, το Σάββατο 3 Αυγούστου.
Προσκεκλημένη του Sani Festival θα εμφανιστεί το Σάββατο 3 Αυγούστου για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η σημαντική Βρετανίδα καλλιτέχνης Emeli Sandé που τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει επάξια την κορυφή του μουσικού στερεώματος τόσο με την εκπληκτική φωνή της όσο και με τις βαθιά συναισθηματικές μελωδίες της.
Η ίδια δηλώνει για την εμφάνιση της στο Sani Festival: «Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που θα εμφανιστώ στην Ελλάδα για πρώτη φορά! Η ιστορία και ο πολιτισμός της Ελλάδας με συναρπάζουν, θα είναι μια πολύ ξεχωριστή βραδιά σε έναν εκπληκτικό χώρο, ανυπομονώ πραγματικά».
Με έναν σπάνιο συνδυασμό ποπ, R&B και σόουλ, η Sandé έχει κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων θαυμαστών σε όλο τον κόσμο με τα μοναδικά τραγούδια της. Τραγούδια που λάμπουν σαν ένας φάρος ελπίδας, εμπνέουν τους ανθρώπους να αγκαλιάσουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να παλέψουν για όσα πιστεύουν και αγαπούν.
Η Emeli Sandé είναι μία από τις πιο επιδραστικές φωνές της γενιάς της. Η πορεία της προς την κορυφή μοιάζει με παραμύθι και καθώς οι μέρες που θα την απολαύσουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πλησιάζουν, είναι ευκαιρία να τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από γεγονότα που αναδεικνύουν το τεράστιο ταλέντο της, την αποφασιστικότητά της αλλά και την επίδρασή της στη σύγχρονη μουσική.
Από το ξεκίνημά της στην αγροτική περιοχή Aberdeenshire έως την απονομή του τιμητικού τίτλου MBE του Ηνωμένου Βασιλείου για τη συνεισφορά της στη μουσική, ο δρόμος για την υπέροχη Emeli Sandé ήταν μακρύς αλλά τελικά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Ωστόσο, η επικαιρότητα των ημερών επιτρέπει μια «ανορθόδοξη» εξιστόρηση των γεγονότων της ζωής της, ξεκινώντας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου όπου η Emeli Sandé είχε την τιμητική της.
Το παγκόσμιο κοινό, λοιπόν, την απόλαυσε στις 27 Ιουλίου του 2012 στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Mε μία ερμηνεία επιβλητική, λιτή, συγκινητική και βαθιά συναισθηματική η Emeli Sandé τραγούδησε τον περίφημο εκκλησιαστικό αγγλικό ύμνο, Abide with me.
Η ερμηνεία της αυτή δεν ήταν παρά ένας φόρος τιμής στους «...φίλους και τις οικογένειες εκείνων που δεν μπορούν να είναι στο στάδιο απόψε», συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων της «7/7» του 2005 στο Λονδίνο (την επομένη ακριβώς ημέρα που ανατέθηκε στο Λονδίνο η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων). Φωτογραφίες των θυμάτων προβάλλονταν στις οθόνες ενώ ακουγόταν απόσπασμα από το ατμοσφαιρικό έργο του Brian Eno «An Ending (Ascent)» καθώς μια ομάδα χορευτών ερμήνευε μία εκπληκτική χορογραφία του Akram Khan.
Εκτός όμως από αυτό, και η μεγάλη της επιτυχία Heaven χρησιμοποιήθηκε για να ντύσει την εμφάνιση του ανθρώπου που άλλαξε τον τρόπο που επικοινωνούμε σήμερα που δεν είναι άλλος από τον Sir Tim Berners-Lee τον εφευρέτη του web.
Επίσης, το κανάλι NBC, που είχε αναλάβει την τηλεοπτική μετάδοση των Αγώνων, χρησιμοποίησε το τραγούδι της «Wonder» στους τίτλους τέλους της μετάδοσης που παίχτηκε με χρονική καθυστέρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στους 12 Αυγούστου 2012, στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, η Sandé τραγούδησε το «Read All About It (Part III)», ενώ ταυτόχρονα προβαλλόταν βίντεο με τους αθλητές που είχαν λάβει μέρος στους Αγώνες, σκηνές μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης και δύναμης δεμένες με την υπέροχη φωνή της.
Tέλος, το BBC χρησιμοποίησε μια δική της διασκευή του “Imagine” του John Lennon για να ντύσει μουσικά το Conclusion, βίντεο που δημιούργησε για το τέλος της κάλυψης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ειδικά το “Read All About It (Part III)”, που τραγούδησε στη τελετή λήξης το 2012, συνοδεύει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Μέσα από αυτή, αποκαλύπτεται η προσήλωσή της στο μουσικό της όραμα αλλά και η αστείρευτή ικανότητά της να βρίσκει πάντα τρόπο να επανέρχεται σε αυτό και να μην λοξοδρομεί.
Η Sandé ήδη από το 2010 είχε ξεκινήσει να συνεργάζεται με τον Professor Green σε διαφορά πρότζεκτ και έτσι οι δυο τους έγραψαν και τραγούδησαν μαζί το κομμάτι “Read All About It” που κατάφερε να φτάσει στο Νο1 του UK Singles Chart.
Μετά την κυκλοφορία και την εμπορική επιτυχία του τραγουδιού, το 2011, αποφάσισε να ηχογραφήσει τη δική της εκδοχή του τραγουδιού. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι την έκανε να σκεφτεί “τι σημαίνει το τραγούδι για μένα, και ποιος θα ήθελα να είναι ο τρόπος ερμηνείας του;“. Έτσι, το ξαναέγραψε σαν να ήταν η ιστορία της ζωής της και πλέον έγινε ένα τελείως διαφορετικό τραγούδι από το αρχικό το περίφημο «Read All About It (Part III)».
Η ιστορία της Emeli Sande
Ας πάμε τώρα πίσω στην αρχή: η Adele Emily Sandé γεννήθηκε στο Sunderland – ο πατέρας της είναι από την Ζάμπια και η μητέρα της Αγγλίδα. Η οικογένεια μετακόμισε στο Alford, Aberdeenshire, στη Σκωτία, όταν η Emeli ήταν τεσσάρων.
Η Sandé έγραψε το πρώτο της τραγούδι, “Tomorrow Starts Again” στα 11 της και η ίδια σχολιάζει «ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι μπορεί να γίνω τραγουδοποιός. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να γίνω μουσικός και ήξερα ότι ήθελα να γράψω η ίδια τα τραγούδια μου γιατί όλοι οι άνθρωποι που άκουγα. Έγραφαν οι ίδιοι τα τραγούδια τους. Ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν μια επιλογή να τραγουδήσω τα τραγούδια οποιουδήποτε άλλου.»
Στα 15 της, η Sandé πήγε στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στον διαγωνισμό “Rapology”. Ο Richard Blackwood την έβαλε επίσης στα στούντιο Camden του MTV για να τραγουδήσει gospel. Ήταν η πρώτη εμφάνισή της στο Λονδίνο Όταν έφτασε στα 16 της πια, είχε ήδη μια πρόταση για δισκογραφική συμφωνία με την Telstar Records. Ωστόσο, κατανοώντας την ευκαιρία που θα μπορούσε επίσης να της προσφέρουν οι πανεπιστημιακές σπουδές, απέρριψε τη συμφωνία.
Η Sandé σπούδασε ιατρική, με ειδίκευση στις νευροεπιστήμες, στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, έγραφε στίχους την ώρα των μαθημάτων, αλλά μόλις πήρε το πτυχίο της στην κλινική ιατρική, την εγκατέλειψε και αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό τους για μία καριέρα στη μουσική.
«Όταν σπούδαζα ιατρική, δυσκολευόμουν να γράψω, αλλά ένα από τα πράγματα που με ενέπνευσαν ήταν οι ασθενείς και η αλληλεπίδραση που είχαν με τους αγαπημένους τους κατά τη διάρκεια τους ασθένειάς τους. Όταν οι άνθρωποι έφταναν στο νοσοκομείο, τα χρήματα και η θέση δεν είχαν καμία αξία και μόνο η υγεία είχε σημασία, γεγονός που πυροδοτούσε μια ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων που ήταν εκπληκτική. Αυτή η αλληλεπίδραση, η υποστήριξη και η αγάπη που υπήρχε διάχυτη ήταν η έμπνευση για το «My Kind Of Love» και ήταν κάτι που ήθελα να δοκιμάσω και να δείξω σε αυτό το βίντεο.»
Πολλοί είναι αυτοί που στάθηκαν πηγή έμπνευσης για την Emeli Sandé. Η ίδια παραδέχεται εξομολογητικά ότι μία σημαντική επιρροή ήταν η Frida Kahlo. Ήταν μάλιστα τόσο σημαντική που μόλις άφησε την ιατρική σχολή, έκανε τατουάζ με το πορτρέτο της, το οποίο, για εκείνη, αντιπροσώπευε τη δύναμη και τη γενναιότητα. Είχε συνειδητοποιήσει ότι η απόφασή της να ακολουθήσει τη μουσική και να αφήσει την ιατρική, απαιτούσε να προχωρά άφοβη και αυτό το συναίσθημα το αντλούσε μέσα από την έκφραση της τέχνης της Κάλο.
Μία ακόμη σπουδαία καλλιτέχνης που επηρέασε βαθιά την Emeli Sandé ήταν η Nina Simone. Η ίδια έχει δηλώσει: «Το να ακούω για πρώτη φορά τη Nina Simone άλλαξε όλη μου τη ζωή. Θα ήμουν περίπου 11 ή 12 ετών και με τον μπαμπά μου καθόμασταν μέσα στο αυτοκίνητό και περιμέναμε να πάρουμε τη μαμά μου από τη δουλειά της. Ο μπαμπάς μου έβαζε μουσική στο αυτοκίνητο και έβαλε να ακούσουμε Nina Simone. Εκείνη την εποχή, δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι αυτή ήταν η φωνή μιας γυναίκας. Όταν μου το είπε ο μπαμπάς μου, έμεινα έκπληκτη. Ότι έκανε, ότι τραγούδησε αυτή η εκπληκτική καλλιτέχνης ήταν πηγή έμπνευσης για μένα … Η Nina Simone με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις παίζοντας πιάνο, πώς μπορείς να συνδυάσεις φωνή και πιάνο αλλά και πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη φωνή σου σαν ένα μουσικό όργανο ….ήταν μία μουσική ιδιοφυΐα … ότι δημιούργησε, αυτ ός ο συνδυασμός κλασικής και τζαζ ήταν μοναδικός … ήταν πάντα ξεχωριστή και πάντα ο εαυτός της… ήταν απλώς η Nina Simone – αγνή και δυνατή. Με ενέπνευσε να σκεφτώ διαφορετικά το τραγούδι.»
Στις αρχές του 2011, υπέγραψε συμβόλαιο με την EMI Records και λίγο αργότερα έγραψε για τον Chipmunk το ντεμπούτο τραγούδι του, Diamond Ringsστο οποίο τραγουδούσε και εκείνη. Κάπως έτσι, βρέθηκαν να φιγουράρουν μαζί στη θέση 6 των Βρετανικών charts.
Το πρώτο τραγούδι της Sande που βρέθηκε στο Νο 1 ήταν το Heaven που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2011 και περιέχεται στο ντεμπούτο άλμπουμ της, Our Version of Events – το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο εκείνη τη χρονιά.
Εκτός από την προσωπική της δουλειά, η Emeli Sandé έχει γράψει τραγούδια για πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Alicia Keys, Rihanna, και Leona Lewis.
Στο τέλος του 2011, κέρδισε το Brit Awards Critics’ Choice για το 2012 και την ίδια χρονιά, επιλέχθηκε ως British Breakthrough Act.
Το 2013 ήταν η πρώτη χρονιά που η σκληρή προσπάθειά της χάρισε στη Sandé πολλά και σημαντικά βραβεία. Κέρδισε δύο BRIT awards για το Best British Female Artist και το Best British Album. Το τραγούδι της “Next to Me” κέρδισε δύο βραβεία Ivor Novello για το “Best Song Musically and Lyrically” και το “PRS for Music Most Performed Work” το 2013. Η Sandé ήταν η νικήτρια των European Border Breakers Awards 2013 που τιμούν τις καλύτερες νέους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες στην Ευρώπη, σε μία τελετή που πραγματοποιείται στο Eurosonic Noorderslag στο Groningen (NL).
Η συνεισφορά της στην ανανέωση της μουσικής σκηνής και στις συνολικές καλλιτεχνικές υπηρεσίες της αναγνωρίστηκε ακόμα πιο επίσημα το 2018, όταν της απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Τάξης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας/ Member of the Most Excellent Order of the British Empire (MBE).
Και φτάνουμε στο 2024, χρονιά που βρίσκει την Emeli Sandé σε περιοδεία με το πέμπτο της άλμπουμ, «How Were We To Know».
Επόμενος σταθμός, η Ελλάδα και η Χαλκιδική!
Το Σάββατο 3 Αυγούστου, η Emeli Sandé θα δώσει μία αξέχαστη συναυλία στον ειδυλλιακό Λόφο της Σάνης – την πρώτη της καλλιτέχνιδας στην Ελλάδα -, όπου υπόσχεται να μαγέψει το κοινό με την ιδιαίτερη φωνή και τις μελωδίες της.
Emeli Sandé: Μια φωνή που αξίζει να γνωρίσετε από κοντά!
Φτάσαμε αισίως στην 7η ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων, και οι αθλητές της ελληνικής αποστολής μας έχουν ήδη χαρίσει εντυπωσιακές και συγκινητικές στιγμές. Δείτε τον απολογισμό των τελευταίων ημερών και των 4 μεταλλίων.
Το πρώτο μετάλλιο της ελληνικής αποστολής
Το πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ήρθε από τον Θοδωρή Τσελίδη. Στον τελικό των ρεπεσάζ στα -90κ. ο Τσελίδης νίκησε τον Ισπανό Τριστάνι Μοσαχλισβίλι κατακτώντας τη νίκη. Πρόκειται για το τρίτο μετάλλιο στη χώρα μας στην ιστορία του τζούντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
🇬🇷To πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρίσι 2024 είναι γεγονός! 🥉Είναι χάλκινο και το κατέκτησε ο γίγαντας Θοδωρής Τσελίδης στην κατηγορία των -90κ. στο τζούντο, νικώντας στον μικρό τελικό τον Ισπανό Μοσακλισβίλι 💪Μπράβοοοοο Θοδωρή#bronze#TeamHellaspic.twitter.com/AhW6zjwAnJ
— Ηellenic Olympic Committee (@HellenicOlympic) July 31, 2024
O 27χρονος τζουντόκα μπήκε αποφασισμένος και πήρε το προβάδισμα (1-0 στα 40΄΄). Διαχειρίστηκε ψύχραιμα το υπόλοιπο της αναμέτρησης ενώ δεν αμφισβητήθηκε σε κανένα σημείο η υπεροχή του. Η τακτική του ήταν αυτή που του επέτρεψε να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου.
Ναι, τα μετάλλια μένουν, αλλά εγώ θα κρατήσω και αυτή την εικόνα. Τον γίγαντα που σε κάθε νίκη τρέχει πρώτα να παρηγορήσει τους ηττημένους που είχαν λυγίσει.
Ο Απόστολος Χρήστου ήθελε να κατακτήσει το μετάλλιο που έχασε στα 100μ ύπτιο ανδρών. Και πραγματικά στον τελικό των 200μ κατάφερε να κερδίσει τη δεύτερη θέση και το ασημένιο μετάλλιο, κάνοντας παράλληλα πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 1:54:82.
H συγκίνηση, η χαρά, η λύτρωση για τους κόπους ετών, όλα σε δύο φωτογραφίες του Απόστολου Χρήστου, του αργυρού Ολυμπιονίκη μας στην κολύμβηση. pic.twitter.com/KxaH9YivAO
— Ηellenic Olympic Committee (@HellenicOlympic) August 1, 2024
Δύο χάλκινα στην κωπηλασία
Σπουδαία ήταν σήμερα (2/08) η μέρα για την ελληνική κωπηλασία η οποία πανηγυρίζει δύο χάλκινα μετάλλια στο διπλό σκιφ σε άνδρες και γυναίκες μέσα σε λίγη ώρα.
Πρώτα οι Αντώνης Παπακωνσταντίνου και Πέτρος Γκαϊδατζής τερμάτισαν τρίτοι με χρόνο 6:13:44 έπειτα από σπουδαία προσπάθεια. Μάλιστα, είχαν προβάδισμα στο πρώτο μισό της κούρσας.
🎉Τρίτο Μετάλλιο για την Ελλάδα🎉
Ο Πέτρος Γκαϊδατζής και ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου κατέκτησαν το Χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών της κωπηλασίας,
— Ηellenic Olympic Committee (@HellenicOlympic) August 2, 2024
Στη συνέχεια, οι Μιλένα Κοντού και Ζωή Φίτσιου είχαν μια εξαιρετική εκκίνηση και παρόλο που υποχώρησαν στα μέσα εκτός βάθρου, με μία εκπληκτική αντεπίθεση στα τελευταία 500μ. κλείδωσαν την παρουσία τους στα μετάλλια. Η επίδοση των δύο αθλητριών ήταν 6:49:28.
🎉Δεύτερο Χάλκινο Μετάλλιο στην κωπηλασία !!!! Η Μιλένα Κοντού και η Ζωή Φίτσιου κατέκτησαν το Χάλκινο Μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών Μπράβο κορίτσια !!!👏 pic.twitter.com/XG7G3ZMn7v
— Ηellenic Olympic Committee (@HellenicOlympic) August 2, 2024
Αξέχαστη η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη
Πέρα από τα μετάλλια, υπήρξαν στιγμές που πραγματικά κέρδισαν το ελληνικό κοινό. Μια από αυτές ήταν ο αγώνας της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Σε συγκινητική της δήλωση μετά τη συμμετοχή της στα 20 χλμ. βάδην, η αθλήτρια ευχαρίστησε τους υποστηρικτές της για την αγάπη που της χάρισαν.
«Ξεκίνησα παιδάκι από το τίποτα κι έφτασα ολόκληρη γυναίκα να έχω όλους εσάς. Τι άλλο να θέλω; Ξεκίνησα μόνη μου κι έχω όλη την Ελλάδα». Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Παρίσι 2024.
«Δεν ξέρω πως θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράψει πουθενά “τα παράτησε”», αυτό είχε πει η… pic.twitter.com/gAB5IT4lPI
Όπως δήλωσε στο Gazzetta και το GWomen: “Δεν μπορώ να σας περιγράψω. Αχ, τι αν σας πω… Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, είμαι πολύ συγκινημένη. Είναι η τελευταία μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Προσπαθώ να το διαχειριστώ εδώ και 2-3 μέρες ότι αυτό φτάνει προς το τέλος, και κάνω αναδρομή να δω τι έχω πετύχει, τι δεν έχω πετύχει, πόσα συναισθήματα μου έχει χαρίσει αυτή η εμπειρία. Και έχω μόνο όμορφα συναισθήματα, μόνο όμορφες στιγμές. Ακόμη κι όταν κλαις από αποτυχία, εγώ δεν βλέπω καμία αποτυχία.”
“Παρ’ όλα αυτά έκανα ένα φετινό ρεκόρ, με ένα κακό δεύτερο 10άρι. Η κούρσα έφυγε πάρα πολύ γρήγορα και σε παρασύρει θες δεν θες, οπότε ακολούθησα κι εγώ και είπα ό,τι είναι ΟΚ όπως πάει κι ό,τι γίνει. Δεν ήταν κακή η κούρσα, ήταν μία καλή επίδοση βάσει των συνθηκών. Πολύ λίγες άντεξαν τον υψηλό ρυθμό, βάσει των συνθηκών και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί δύο από αυτές είναι φίλες μου. Και χαίρομαι γιατί δούλεψα πάρα πολύ καλά.”
“Είναι Ινδή ή είναι μαύρη;” αναρωτιέται σε συνέντευξή του ο Trump για την Kamala Harris. Παράλληλα, νέες δημοσκοπήσεις δείχνουν οριακή διαφορά μεταξύ των δύο ανάμεσα στους ψηφοφόρους.
Άλλη μια μέρα, άλλη μια φορά που ο Donald Trump προκαλεί αντιδράσεις. Ο υποψήφιος του ρεπουμπλικανικού κόμματος αμφισβήτησε τη φυλετική ταυτότητα της αντιπροέδρου Kamala Harris κατά τη διάρκεια μιας έντονης ανταλλαγής απόψεων στο συνέδριο της Εθνικής Ένωσης Μαύρων Δημοσιογράφων στο Σικάγο. Οι δηλώσεις Trump έγιναν καθώς η εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2024 εντείνεται, με τη Harris να αναδεικνύεται ως η κυρίαρχη υποψήφια των Δημοκρατικών μετά την απόφαση του Joe Biden να μην επιδιώξει επανεκλογή.
Ο Trump υποστήριξε ψευδώς ότι η Harris πρόσφατα άρχισε να τονίζει την ταυτότητά της ως μαύρη γυναίκα: «Δεν ήξερα ότι ήταν μαύρη μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν έτυχε να γίνει μαύρη, και τώρα θέλει να γίνει γνωστή ως μαύρη», είπε. Συνέχισε να αμφισβητεί τη φυλετική της ταυτότητα, ρωτώντας: “Είναι Ινδή; Ή είναι μαύρη;” Η Harris, η πρώτη μαύρη και ασιατο-αμερικανίδα αντιπρόεδρος, έχει μιλήσει ανοιχτά για τη διπλή της κληρονομιά, με γονείς από την Ινδία και τη Τζαμάικα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Howard, ένα πανεπιστήμιο το οποίο ιστορικά φιλοξενούσε αφροαμερικανούς φοιτητές.
Ο Harris απάντησε στα σχόλια του Trump, αποκαλώντας τα «το ίδιο παλιό σόου», «διχασμού και ασέβειας». Σε ομιλία της στο Χιούστον, τόνισε ότι «Ο αμερικανικός λαός αξίζει καλύτερα. Αξίζουμε έναν ηγέτη που καταλαβαίνει ότι οι διαφορές μας δεν μας χωρίζουν – είναι μια ουσιαστική πηγή της δύναμής μας».
Οι ισχυρισμοί του Trump προκάλεσαν μια έντονη λεκτική διαμάχη με την ανταποκρίτρια του ABC News, Rachel Scott, η οποία συντόνισε την εκδήλωση στο Σικάγο. Η Scott αμφισβήτησε τα σχόλια του Trump, οδηγώντας σε έναν έντονο διάλογο. Ο Trump, αναφερόμενος στη φυλετική ταυτότητα της Harris, δήλωσε: «Σέβομαι και τις δύο (σ.σ. ταυτότητες), αλλά προφανώς εκείνη δεν το κάνει επειδή ήταν Ινδή και μετά ξαφνικά έκανε μια στροφή και έγινε μαύρη».
Η ιστορία του Trump στο θέμα των ρατσιστικών επιθέσεων σε πολιτικούς αντιπάλους είναι καλά τεκμηριωμένη. Παλιότερα είχε κατηγορήσει ψευδώς τον Barack Obama, τον πρώτο μαύρο πρόεδρο της χώρας, ότι δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Πιο πρόσφατα, επιτέθηκε στην πρώην πρεσβευτή του ΟΗΕ και Ρεπουμπλικανική αντίπαλό του στις προκριματικές εκλογές, Nikki Haley. Ισχυρίστηκε, και πάλι ψευδώς, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος επειδή οι γονείς της δεν ήταν πολίτες των ΗΠΑ όταν γεννήθηκε.
Η Harris έχει αντιμετωπίσει μια σειρά επιθέσεων από τότε που έγινε η κύρια υποψήφια των Δημοκρατικών. Οι Ρεπουμπλικάνοι επέκριναν την επιλογή της, υποστηρίζοντας ότι επιλέχθηκε αποκλειστικά λόγω της φυλής της.
Κατά τη διάρκεια της ίδιας συζήτησης, ο Trump επιτέθηκε και στην επαγγελματική προϋπηρεσία της Harris, σημειώνοντας ότι απέτυχε στις εξετάσεις δικηγορίας στην πρώτη της προσπάθεια. Η Χάρις αποφοίτησε από το Κολέγιο Νομικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια Hastings το 1989 και πέτυχε στη δεύτερη προσπάθειά της στις εξετάσεις. Αξίζει να σημειωθεί πως η επιτυχία με τη δεύτερη προσπάθεια είναι σύνηθες φαινόμενο στο λεγόμενο “bar exam” της Αμερικής. Λιγότεροι από τους μισούς από αυτούς που περνάνε τα καταφέρουν στην πρώτη τους προσπάθεια.
Παρόλα αυτά, ο Trump υπερασπίστηκε το ιστορικό του, δηλώνοντας: “Αγαπώ τον μαύρο πληθυσμό αυτής της χώρας, έχω κάνει τόσα πολλά για τον μαύρο πληθυσμό”.
"I love the Black population of this country," former President Donald Trump said Wednesday during an interview with the National Association of Black Journalists in Chicago. "I've done so much for the Black population of this country, including employment, including opportunity… pic.twitter.com/TuR9lk9ZD6
Στον απόηχο του γεγονότος, ο Trump πήγε στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης που δημιούργησε (Truth Social) για να επικρίνει τη συνομιλία, περιγράφοντας τις ερωτήσεις ως “αγενείς και άσχημες”. Βέβαια, όπως έγραψε θριαμβευτικά: “we CRUSHED IT!”
Τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις
Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές του 2024, μια νέα δημοσκόπηση του CNN που διεξήχθη από την SSRS δείχνει μια ανταγωνιστική κούρσα μεταξύ Harris και Trump. Η δημοσκόπηση, που διεξήχθη αφού ο Biden ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει επανεκλογή, δείχνει ότι ο Τραμπ έχει 49% υποστήριξη μεταξύ των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων σε εθνικό επίπεδο, σε σύγκριση με το 46% της Harris. Η διαφορά αυτή είναι μικρότερη σε σχέση με τη διαφορά που είχαν ο Trump και ο Biden σε αντίστοιχες δημοσκοπήσεις.
Μια άλλη δημοσκόπηση δείχνει ισχυρή υποστήριξη μεταξύ των Δημοκρατικών ψηφοφόρων για τη Harris, με πολλούς να εκφράζουν την προθυμία να την υποστηρίξουν ως νέα υποψήφια υποψήφια. Δείχνει επίσης ότι ο Harris κερδίζει έδαφος στις βασικές δημογραφικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των νεότερων ψηφοφόρων και των έγχρωμων ψηφοφόρων, οι οποίοι στο παρελθόν έδειχναν χλιαρή υποστήριξη στον Biden.
Η δημοσκόπηση του CNN διεξήχθη από τις 22 έως τις 23 Ιουλίου σε ένα τυχαίο εθνικό δείγμα 1.631 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων που είχαν συμμετάσχει σε προηγούμενες έρευνες του CNN. Τα αποτελέσματα έχουν περιθώριο δειγματοληπτικού σφάλματος συν ή πλην 3,0 ποσοστιαίες μονάδες. Καθώς προχωρά η εκστρατεία, η δυναμική μεταξύ Harris και Trump αναμφίβολα θα συνεχίσει να εξελίσσεται, διαμορφώνοντας το κλίμα της εκλογικής αναμέτρησης του Νοεμβρίου.
Η νίκη της πυγμάχου Imane Khelif οδήγησε σε “εξέγερση” στα social media, με πολλούς χρήστες να την κατονομάζουν “βιολογικό άντρα”. Το τρανσφοβικό παραλήρημα που εγέρθηκε προκαλεί ερωτήματα για την ισότητα στον αθλητισμό αλλά και τις γνώσεις μας στη… βιολογία.
Μήπως η βιολογία του γυμνασίου δεν καλύπτει τα πάντα;
Το τελευταίο 24ωρο έχει σημειωθεί σάλος στα social media με τις συμμετοχές δύο αθλητριών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Και καθώς διασχίζουμε τα αντίστοιχα hashtag, τα ερωτήματα που μας έρχονται στο μυαλό είναι πολλά.
Η αμφιλεγόμενη γροθιά της Imane Khelif
Η ταχύτητα με την οποία διαδόθηκε το νέο πως “ένας βιολογικός άνδρας κέρδισε μια γυναίκα στο άθλημα της πυγμαχίας” ήταν αξιοθαύμαστη. Δυστυχώς, όμως, για όσους έσπευσαν να τη σχολιάσουν στο Twitter, ήταν ψευδής.
Η Imane Khelif, αθλήτρια πυγμαχίας από την Αλγερία, επρόκειτο να αγωνιστεί ενάντια στην Ιταλίδα Angela Carini στο χθεσινό ματς. Οι θεατές των Ολυμπιακών Αγώνων παρατηρούσαν καθώς μετά από κάποια χτυπήματα η Carini επέστρεψε στη γωνία της και σήκωσε το χέρι της. Έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και αρνήθηκε να σφίξει το χέρι της Khelif, και η Αλγερινή κηρύχθηκε νικήτρια.
Η Carini είπε ότι παραιτήθηκε αφού χτυπήθηκε πιο δυνατά από ποτέ, και φοβόταν ότι η μύτη της είχε σπάσει. «Πήγα στο ρινγκ για να τιμήσω τον πατέρα μου. Πολλές φορές μου είπαν ότι είμαι πολεμίστρια αλλά προτίμησα να σταματήσω για την υγεία μου. Δεν έχω νιώσει ποτέ μια γροθιά σαν αυτή». δήλωσε η Carini αφού άντεξε μόλις 46 δευτερόλεπτα.
A man punching a woman in front of the world. Match lasted 45 secs before she abandoned with a suspected broken nose.
Ωστόσο, τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα και τα δάκρυα της αθλήτριας ήταν αρκετά ώστε να δημιουργηθεί μια τεράστια διαδικτυακή διαμάχη, κατά την οποία οι δικαστές του X αποφάνθηκαν πως η Khelif ήταν στην πραγματικότητα άντρας. Κατ’ επέκταση, η Carini, μια επαγγελματίας πυγμάχος, ήταν μια ανυπεράσπιστη γυναίκα. Έτσι δημιουργήθηκε το hashtag #IstandWithAngelaCarini, στο οποίο είδαμε πολλούς χρήστες που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον γυναικείο αθλητισμό.
This woman, Angela Carini, is crying because her dream of winning a medal for her late father was destroyed in 46 seconds.
Το ερώτημα πόσοι από τους χρήστες που συμμετέχουν στο παραπάνω hashtag ενδιαφέρονται πράγματι για τον γυναικείο αθλητισμό θα παραμείνει αναπάντητο. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως άλλες αμφιλεγόμενες αποφάσεις της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως τη συμμετοχή ενός καταδικασμένου βιαστή παιδιού στο άθλημα του beach volley, δεν σχολιάστηκε με την ίδια θερμότητα. Αξίζει επίσης να σχολιάσουμε, πως η συμμετοχή της Khelif στον χώρο της πυγμαχίας δεν αποτελούσε πρόβλημα όταν έχανε τους αγώνες.
Isn’t it interesting how at the 2020 Olympics, when Imane Khelif lost to Kellie Harrington 🇮🇪 in the quarterfinals, literally no one accused her of being a man?
It’s almost as if brain dead right wing morons will hope on any conspiracy theory train pic.twitter.com/jH290S4L4K
Είναι αλήθεια πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα περιβάλλον υψηλής πίεσης, και έχουμε δει πολλές φορές αθλητές και αθλήτριες να ξεσπούν και να εκφράζουν έντονα συναισθήματα για τις νίκες και τις ήττες τους. Η περίπτωση αυτή όμως έλαβε απευθείας μια έντονα έμφυλη διάσταση. Η Carini δεν ήταν μια αθλήτρια που έχασε έναν αγώνα, ήταν μια γυναίκα που “κακοποιήθηκε” από έναν άντρα.
Γρήγορα βγήκε στην επιφάνεια το γεγονός πως η Khelif, όπως και η δυο φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια της Ταϊβάν Lin Yu-ting, είχαν αποκλειστεί από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2023 που διοργάνωσε η International Boxing Association (IBA) στο Νέο Δελχί της Ινδίας. Ο πρόεδρος της IBA, ο Ρώσος Umar Kremlev ανάρτησε στο κανάλι του στο Telegram ότι οι εξετάσεις DNA είχαν “αποδείξει” ότι η Imane Khelif όσο και η Lin Yu-Ting της Ταϊβάν “είχαν χρωμοσώματα XY και έτσι αποκλείστηκαν από τα αθλητικά γεγονότα”. Δεν αναφέρθηκε τι είδους εξετάσεις συντελέστηκαν, ενώ ο αποκλεισμός συντελέστηκε πριν τον τελικό, ενώ η Khelif είχε συμμετάσχει κανονικά στο υπόλοιπο τουρνουά, όπως και σε άλλα παρόμοια τουρνουά στο παρελθόν.
Η Khelif τότε είχε διαμαρτυρηθεί για την απόφαση, καθώς αποκλείστηκε πριν από αγώνα της για χρυσό μετάλλιο: “Συμμετείχα σε πολλά τουρνουά και δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά όταν αυξήθηκαν οι πιθανότητές μου να κερδίσω το χρυσό μετάλλιο, ήρθαν και με απέτρεψαν”. H Lin Yu-Ting συμμετείχε επίσης σε προηγούμενες διοργανώσεις IBA, κερδίζοντας χρυσό στα τουρνουά του 2018 και του 2019.
Imane Khelif was born a woman from Algeria, where being gay or transgender is a crime. She was cleared to fight at the Olympics by the International Olympic Committee.
The amount of hate and transphobia she's facing is vile, baseless, and harmful to her life. She's a woman. pic.twitter.com/eZrk0SGuSM
Αφού όμως είχαν XY χρωμοσώματα είναι άντρες, σωστά; Επομένως, δεν έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν την Khelif “βιολογικό άντρα”;
Χρωμοσώματα, αθλητισμός και γιατί η βιολογία του γυμνασίου δεν μας φτάνει για να κρίνουμε
Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί ως πληροφορία, υπάρχει μεγάλη συζήτηση στο διαδίκτυο σχετικά με την πιθανότητα οι δύο αθλήτριες να ανήκουν στην κατηγορία ατόμων που χαρακτηρίζονται ως Intersex. Τι είναι πάλι αυτό;
Intersex χαρακτηρίζονται τα άτομα που κατά τη γέννησή τους έχουν χαρακτηριστικά φύλου που δεν εμπίπτουν στις κανονιστικές νόρμες των «αρσενικών» και «θηλυκών» σωμάτων. Για παράδειγμα, ένα intersex παιδί μπορεί να γεννηθεί με ΧΧΥ χρωμόσωμα αντί ΧΧ (θηλυκό) ή ΧΥ (αρσενικό). Όπως έχει διαπιστώσει πρόσφατη έρευνα, έως το 2019, 131 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν γεννηθεί με intersex ποικιλομορφίες.
Βέβαια, στο twitter το αφήγημα περί “βιολογικού άντρα” βασίζεται στην υπόθεση πως η Khelif δεν είναι intersex, αλλά trans γυναίκα. Trans είναι τα άτομα που έχουν γεννηθεί με τυπικά αναπαραγωγικά και ορμονικά συστήματα, αισθάνονται όμως πως το βιολογικό τους φύλο δεν εμπίπτει με το κοινωνικό. Η συμμετοχή των trans γυναικών σε αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, καθώς εγείρονται ερωτήματα περί “δικαιοσύνης” για τις cis γυναίκες. (σ.σ. εκείνες που γεννήθηκαν με γυναικεία βιολογικά χαρακτηριστικά και αισθάνονται γυναίκες).
Φυσικά, αυτό είναι ένα ζήτημα που οι μεγάλες αθλητικές οργανώσεις έχουν λάβει υπόψη τους. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν αποτελούν εξαίρεση.
Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει διαγωνισμός σε κατηγορίες αθλητών με διάκριση το φύλο, την ηλικία ή και το βάρος (σε ορισμένα αθλήματα) είναι για να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες, τα νεότερα άτομα και τα ελαφρύτερα ή βαρύτερα άτομα και να μην αποθαρρύνονται από την συμμετοχή.
Τόσο η Khelif όσο και η Lin έγιναν δεκτές στους Αγώνες του Παρισιού 2024, όπως συνέβη πριν από τρία χρόνια στο Τόκιο, επειδή τα επίπεδα των ορμονών τους πληρούσαν τις παραμέτρους που είχε θέσει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ). Επιπλέον, προκρίθηκαν στους αγώνες του Παρισιού μέσω των προκριματικών που διοργανώθηκαν από τη ΔΟΕ.
Ήδη από το 2021 η ΔΟΕ είχε δημοσιεύσει οδηγία με σκοπό να βοηθήσει τα κυβερνητικά όργανα στον καθορισμό κανόνων σχετικά με την καταλληλότητα του φύλου. Όπως ανέφερε, κανένας αθλητής δεν πρέπει να αποκλειστεί από τους αγώνες με βάση ένα “μη επαληθευμένο, υποτιθέμενο ή αντιληπτό αθέμιτο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα λόγω των διαφοροποιήσεων του φύλου, της φυσικής του εμφάνισης και /ή κατάσταση διεμφυλικού.”
Το έγγραφο της ΔΟΕ δεν είναι νομικά δεσμευτικό. Παρόλα αυτά δηλώνει ξεκάθαρα τι απαιτείται από τα κυβερνητικά όργανα που είναι αρμόδια για τη ρύθμιση των δικών τους αθλημάτων. “Θα πρέπει να επιτρέπεται στους αθλητές να αγωνίζονται, αλλά το αθέμιτο πλεονέκτημα πρέπει να ρυθμιστεί”, αναφέρει το έγγραφο της ΔΟΕ.
Από τους πιο πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ορισμένοι αθλητικοί κυβερνητικοί φορείς έχουν ενημερώσει τους κανόνες τους σε σχέση με το φύλο. Ορισμένοι φορείς απαγορεύουν πλέον σε αθλήτριες που πέρασαν “ανδρική εφηβεία” να συμμετέχουν σε αγώνες γυναικών. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν το επιχείρημα αυτό για τις συγκεκριμένες αθλήτριες, οι οποίες βρίσκονται στο επίκεντρο της διαμάχης.
Εκπρόσωπος της ΔΟΕ τόνισε ότι δεν πρόκειται για transgender αθλήτριες, ενώ σε ό,τι αφορά για την πληροφορία που κυκλοφόρησε για την Khelif σχετικά με την υψηλή τεστοστερόνη, εξήγησε πως δεν υπάρχει τέλειο τεστ για μέτρηση τεστοστερόνης. Όπως τόνισε, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο να έχουν γυναίκες επίπεδα τεστοστερόνης ανδρών «και να διαγωνίζονται ως γυναίκες. Αν πιστεύει κάποιος πως μια εξέταση τεστοστερόνης ‘βγάζει’ ξεκάθαρο αποτέλεσμα, λυπάμαι που θα πω ότι δεν είναι αυτή η πραγματικότητα».
«Οι συγκεκριμένες μποξερ (εννοεί και την Yu-ting) έχουν κάθε δικαίωμα να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι γυναίκες στο διαβατήριό τους, έχουν ήδη συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και συμμετέχουν σε διοργανώσεις εδώ και χρόνια. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να κατεβάσουμε τους τόνους και να μη μετατρέψουμε το ζήτημα σε κυνήγι μαγισσών», δήλωσε ο Mark Adams, εκπρόσωπος της ΔΟΕ, σε μία συνέντευξη τύπου την Τρίτη.
Η Αλγερία μιλά για προπαγάνδα ενάντια σε μια αγαπητή πρωταθλήτρια
Η Ολυμπιακή Επιτροπή της Αλγερίας (COA) δήλωσε την Τετάρτη ότι “καταδικάζουμε έντονα την ανήθικη στόχευση και κακοποίηση της αξιότιμης αθλήτριας μας, Imane Khelif, με αβάσιμη προπαγάνδα από ορισμένα ξένα μέσα ενημέρωσης”. Όπως πρόσθεσαν: “Τέτοιες επιθέσεις στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά της είναι βαθιά άδικες, ειδικά καθώς προετοιμάζεται για την κορύφωση της καριέρας της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η COA έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της πρωταθλήτριάς μας”.
Η Khelif μεγάλωσε σε χωριό της δυτικής Αλγερίας και έπαιζε ποδόσφαιρο έως τα 16 της “παρ’ ότι το σπορ δεν θεωρείτο παιχνίδι κατάλληλο για κορίτσια”. Τα αγόρια στο χωριό ένιωθαν απειλή από εκείνην και την προκαλούσαν διαρκώς σε τσακωμούς. Η ικανότητα της να αποφεύγει τις γροθιές τους, την οδήγησαν στην πυγμαχία. Ο πατέρας της -συγκολλητής στη Σαχάρα- δεν ενέκρινε το μποξ για την κόρη του και δεν της έδινε χρήματα. Αποφάσισε λοιπόν να πουλάει παλιοσίδερα για ανακύκλωση, για να βγάλει τα έξοδα των μετακινήσεων και των προπονήσεων.
“Πλέον είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου” έχει δηλώσει η αθλήτρια για τους γονείς της. Η Khelif έχει γίνει εθνική πρέσβειρα τηςUNICEF, ως ξεχωριστό πρότυπο για τους νέους. Όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν, αυτό που θέλει είναι να γίνει πηγή έμπνευσης για τους μη έχοντες στην Αλγερία. Το μήνυμα που θα ήθελε να περάσει στους νέους είναι “μην αφήνετε στα εμπόδια να μπουν στο δρόμο σας. Αν εμφανιστούν, ξεπεράστε τα”.
Ελπίζουμε, λοιπόν, να καταφέρει να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο που τέθηκε εναντίον της.
Σας ρωτήσαμε και μας απαντήσατε σε ποιο νησί θέλατε να πάτε να ενοχλήσετε τους τουρίστες μας, αλλά σας βρήκαμε σε κατάσταση Staycation και Ελλάδα 2.0.
Το καλοκαίρι έχει φτάσει εδώ και αιώνες μέσω ζέστης κι αν είστε τίποτα ανυπάκουοι κι ετοιμάζεστε για τα μπάνια του λαού την περίοδο που ο κύριος Άρης Πορτοσάλτε θα προτιμούσε να μείνετε σπίτι για να μη χαλάσει το τουριστικό κέφι σε Σαντορίνη και λοιπά νησιά, τότε ίσως βρεθούμε να παραμιλάμε ξόρκια και κατάρες σε κάποιο λιμάνι ή στα διόδια, αφήνοντας κατοστάευρα χιλιόμετρα μακριά από τον τελικό μας προορισμό.
Η αλήθεια είναι ότι τα τρία τελευταία καλοκαίρια έχω καταφέρει να αποφύγω να μπω σε καράβι, επιλέγοντας προορισμούς με θάλασσα χωρίς να χρειαστεί να κατέβεις από το αμάξι. Έτσι, μετά από Πήλιο, Μάνη και φέτος Λευκάδα, είπα να κάνω ένα στόρι στο Instagram και να ρωτήσω πώς την παλεύει ο κόσμος με τις τιμές των πλοίων και μάντεψε… δεν την παλεύει. Και πώς θα μπορούσε να το κάνει, σε μια χώρα που τη φτώχεια και την εξαθλίωση την πλασάρει σαν σύγχρονο lifestyle, που αν θες μπορείς να απολαύσεις με «έξυπνους τρόπους», αρκεί να μη γκρινιάζεις.
Όσο, λοιπόν, παρακολουθούμε στα social νησιά να βουλιάζουν από τουρίστες, διαβάζοντας ανακοινώσεις που προτείνουν στους μόνιμους κάτοικους να μένουν σπίτια τους γιατί ενοχλούν, μιλήσαμε για το πώς ένα εισιτήριο πλοίου κοντράρει με μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει, τον βασικό μισθό.
«Με το σύζυγό μου, μένουμε στην Κύπρο, από τον Αύγουστο του 2018. Το 2019 και το 2020, επισκεφτήκαμε την Ελλάδα τρεις φορές. Συνήθως ερχόμαστε Φλεβάρη και Οκτώβρη, το 2019 και 2020 όμως ήρθαμε και το καλοκαίρι. Από τότε κι έπειτα, αρκούμαστε στις δυο φορές τον χρόνο. Το καλοκαιρινό ταξίδι κόπηκε, μιας και οι αεροπορικές εταιρίες, είτε low cost, είτε ο “εθνικός” μας αερομεταφορέας αποφάσισαν ότι το να ταξιδέψεις καλοκαίρι από Κύπρο προς Ελλάδα είναι είδος πολυτελείας», μου λέει η Κατερίνα που κάθε χρόνο κάνει τη σκέψη να έρθει για καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα.
«Φέτος, είχαμε επιλέξει να πάμε στη Σύρο. Όταν είδαμε τις τιμές, σταματήσαμε την όποια σκέψη. Για εμάς, πέρα από το κόστος των ακτοπλοϊκών, του καταλύματος και όλων των υπολοίπων, είναι και το κόστος για τα αεροπορικά από Κύπρο για Ελλάδα. Από τον Πειραιά για τη Σύρο το κόστος τιμών κυμαίνεται από 45 έως και 60 ευρώ το άτομο κι άλλα τόσα για την επιστροφή. Άρα για εμάς που είμαστε ένα ζευγάρι, χωρίς παιδιά, μιλάμε για 90 έως 120 ανάλογα με την εταιρία που θα επιλέγαμε. Αν έμπαινε στην εξίσωση και αυτοκίνητο, η έξτρα επιβάρυνση ήταν από 90 έως 140 ευρώ και πάλι ανάλογα με την εταιρία. Δυστυχώς, ούτε φέτος όπως και πέρυσι θα καταφέρουμε να έρθουμε στην Ελλάδα κατά τις καλοκαιρινές μας διακοπές».
Τη ρωτάω τι διαφορές εντοπίζει στο κόστος διακοπών σε σχέση με την Κύπρο
«Αρχικά, στην Κύπρο η βενζίνη είναι πιο φτηνή από την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν διόδια και οι αποστάσεις είναι πολύ μικρότερες. Άρα τα “περιφερειακά” των διακοπών είναι σίγουρα οικονομικότερα. Από την άλλη, υπάρχουν πάρα πολλά ξενοδοχεία 4* και 5*, τα οποία σίγουρα έχουν αρκετά υψηλές τιμές αλλά προσφέρουν και τις ανάλογες υπηρεσίες: Πισίνα, σπα, γυμναστήριο, εξαιρετικό πρωινό κτλ.
Επίσης, σε όλους τους προορισμούς είτε καλοκαιρινούς είτε χειμερινούς στην Κύπρο, όταν πας για φαγητό, υπάρχει η επιλογή των μεζέδων με στάνταρ τιμή. Σου φέρνουν, δηλαδή, πολύ νόστιμο παραδοσιακό κυπριακό φαγητό σε καλή τιμή. Για εμάς που έχουμε το αυτοκίνητό μας και η πιο μακρινή απόσταση από τη Λευκωσία (στην οποία μένουμε) είναι περίπου 2,5-3 ώρες, έχουμε πρόσβαση στις εξαιρετικές παραλίες που έχει η Κύπρος και τις οικονομικές λύσεις που μπορείς να βρεις σε κατάλυμα, ειδικά αν το ψάξεις και λίγο νωρίς. Οι διακοπές στην Κύπρο θα μας βγουν με διαφορά πιο οικονομικές από το να ταξιδεύαμε στην Ελλάδα για να επισκεφτούμε κάποιο νησί.Για τους κατοίκους της Ελλάδας, με βάση αυτά που διαβάζουμε από τις έρευνες (1 στους 2 Έλληνες δε θα πάει φέτος διακοπές) μάλλον οι καλοκαιρινές διακοπές είναι είδος πολυτελείας».
Η Στέφι, είναι 22 χρονών και μέχρι πέρυσι ήταν φοιτήτρια σε Δημόσιο ΙΕΚ
«Το μοναδικό δικαίωμα που είχα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν 50% έκπτωση στα Μέσα Μεταφοράς (τρένο, μετρό, λεωφορείο κ.λπ). Όχι σε πλοίο όπως ας πούμε οι φοιτητές των Πανεπιστημίων. Εκεί δικαιούμασταν ένα 25% κι αυτό αν δεχόντουσαν να μας το δώσουν».
Φέτος, θα πάει στο χωρίο της στη Μυτιλήνη.
«Έκανα μια έρευνα αγοράς για το πού θα πάω διακοπές, όλα ήταν πανάκριβα. Αρχικά, ήθελα να πάω στην Πάρο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι φθηνό νησί, όμως προσελκύει αρκετό φοιτητικό κόσμο, οπότε ενδεχομένως να υπήρχαν και πιο οικονομικές επιλογές. Ακόμα, όμως, και το camping ήταν περίπου 300 ευρώ για τέσσερις ημέρες. Τα εισιτήρια ήταν περίπου 100 ευρώ πήγαινε-έλα. Τα τελευταία χρόνια, έχουν αυξηθεί οι τιμές σε όλα. Δεν τους ενδιαφέρει να βοηθήσουν τους κατοίκους αυτής της χώρας, προσαρμόζουν τα πάντα στις ανάγκες των τουριστών. Τελικά, τα εισιτήρια για να πας και να έρθεις Μυτιλήνη, ήταν 106 ευρώ κατάστρωμα και άλλα 240 ευρώ για το αμάξι. Σύνολο 346 ευρώ για ένα άτομο. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι τουλάχιστον δεν έχω το κόστος της διαμονής».
Η Στέφι, δουλεύει σε κέντρο αισθητικής. Όπως αναφέρει,συναντά ανθρώπους με καλή οικονομική κατάσταση. «Μέχρι κι εκείνοι δυσανασχετούν. Μου λένε ότι όλα πλέον έχουν ακριβύνει. Φαντάσου δηλαδή πώς είναι για εμάς…Όχι, κανείς απ’ την παρέα μου δεν θα πάει διακοπές φέτος, όλες κι όλοι δουλεύουν σεζόν».
Η Βασιλική, πήγε με τον σύντροφο της στη Νάξο. Αν και επιθυμούσαν Φολέγανδρο, το κόστος ήταν απαγορευτικό
«Κάναμε έρευνα και διαπιστώσαμε ότι οι τιμές είναι πάνω-κάτω το ίδιο υψηλές για τις διάφορες “ομάδες νησιών” (π.χ. Κυκλάδες ή Δωδεκάνησα). Τα ακτοπλοϊκά την τελευταία τριετία έχουν ξεφύγει. Πληρώσαμε περίπου κοντά στα 300 ευρώ, ενώ πήραμε μαζί μηχανή, που κόστισε 65 ευρώ. Επίσης, μιλάμε για ένα πανάκριβο νησί».
Τη ρωτάω τι σκέφτεται για το επόμενο καλοκαίρι.
«Συζητούσαμε με το αγόρι μου ότι ίσως είναι οι τελευταίες διακοπές μας σε ελληνικό νησί, αφού διαθέσαμε μεγάλο budget –για τα δικά μας δεδομένα– για πέντε μόνο ημέρες.Ήδη ένα χειμερινό ταξίδι μας το εξωτερικό που κάναμε φέτος ήταν σχεδόν ίδιου κόστους. Επομένως, η σκέψη ενός προορισμού στο εξωτερικό είναι σαφώς μια πιθανότατη επιλογή για το επόμενο καλοκαίρι».
Πώς η αίσθηση ότι βρισκόμαστε πάντα σε αναμονή για κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ζούμε μας στερεί κάθε χαρά και προοπτική εξέλιξης;
Παλιότερα, φορούσα συχνά ένα κόκκινο φούτερ που έγραφε με λευκά γράμματα στα αγγλικά:«Η αληθινή ζωή είναι κάτι άλλο». Μου άρεσε σαν quote και το ενστερνιζόμουν, ειδικά κάθε πρωί που πήγαινα αγουροξυπνημένη σε γραφεία που δεν ήθελα να πάω. Πάντα, προσπαθούσα να κατανοήσω εγκεφαλικά πού βρίσκεται αυτή η πραγματική ζωή και να την αγγίξω με το δάκτυλο, να την ακινητοποιήσω. Γιατί μονίμως μου ξεφεύγει;
Το φούτερ αυτό ήταν τρελό conversation starter -και στη δουλειά απ’ την οποία ήθελα να φύγω. Ποτέ δεν έλεγα αυτό που σκεφτόμουν: η αληθινή ζωή είναι κάπου αλλού, σίγουρα όχι εδώ, όσο πιο μακριά από εδώ γίνεται. Όταν θα παραιτούμουν από αυτή τη δουλειά, θα ξεκινούσε ένα καινούριο κεφάλαιο, θα ζούσα επιτέλους πραγματικά.
📷: Ντιάννα Βασιλείου
Ανέβαλα πολλές φορές τη μεγάλη απόφαση από φόβο για το μετά. Είχα βρει μια νέα ζώνη άνεσης εντός της μιζέριας και της απάθειας που η πρώτη προκαλεί αυτόματα. Ένιωθα πια επικίνδυνα άνετα σ΄ αυτήν την «πρόβα» της αληθινής ζωής που είχε γίνει η ζωή μου. «Αφού το παρόν δεν με ικανοποιεί επαγγελματικά έτσι κι αλλιώς, δεν έχει καμία σημασία να προσπαθήσω σε κανέναν άλλο τομέα», σκεφτόμουν ακινητοποιημένη και αδρανής, καθώς οι μήνες περνούσαν.
Κάπως έτσι μοιάζει το σύνδρομο αναβαλλόμενης ζωής, το οποίο όπως τονίζουν οι ψυχολόγοι δεν αποτελεί διάγνωση, αλλά περισσότερο μια ακατάλληλη για την ενήλικη ζωή νοοτροπία, ένα μοτίβο αποφυγής του παρόντος που τρομάζει το άτομο.
Με τον όρο αναβλητική ψευδαίσθηση περιγράφεται οτιδήποτε αποτελεί νοητά την αφετηρία μιας ζωής που θα μπορούσαμε επιτέλους να απολαύσουμε: η μεγάλη παραίτηση, μια ικανοποιητική δουλειά, η μετακόμιση από το σπίτι των γονιών μας ή μια καινούρια ζωή στο εξωτερικό, οικονομική άνεση, ένας καλός σύντροφος, μια διασκεδαστική παρέα κ.ο.κ.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να επιθυμούμε να κατακτήσουμε όλα τα παραπάνω. Το πρόβλημα έγκειται στο να περιμένουμε να αρχίσουμε να ζούμε, μόνο αφότου κατακτήσουμε ορισμένα εξωτερικά ορόσημα. Το σύνδρομο αναβαλλόμενης ζωής ή delayed life syndrome (DLS) προϋποθέτει κάποιες υποσυνείδητες πεποιθήσεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι η ζωή στο τώρα δεν είναι πραγματική.
Βρισκόμαστε μόνιμα σε μια αίθουσα αναμονής για κάτι μεγαλύτερο. Δεν ζούμε στο παρόν, αλλά προετοιμαζόμαστε αενάως για το μέλλον. Ποτέ, ωστόσο, δεν έρχεται η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσουμε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μας. Μένουμε ανικανοποίητοι και η αυτοπεποίθησή μας σταδιακά καταρρέει από την απραξία.
Η έλλειψη αυτοεκτίμησης, πράγματι, είναι ένας από τους βασικούς λόγους, σύμφωνα με τους ειδικούς, που εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτό το μοτίβο σκέψης και λειτουργίας. Το άτομο πιστεύει ότι δεν αξίζει τη ζωή των ονείρων του, γιατί δεν είναι αρκετά καλό ακόμα -θα γίνει όμως, κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον.
Η «όραση της σήραγγας» (tunnel vision), δηλαδή το να βλέπουμε μόνο ένα πράγμα μπροστά μας και όχι τη μεγάλη εικόνα, περιλαμβάνεται στους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν στο DLS. Παθαίνουμε εμμονή με μία συγκεκριμένη επιθυμία και δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Για παράδειγμα, αν χάσω 10 κιλά, θα έχω τη ζωή που ονειρεύομαι. Μέχρι τότε, τίποτα δεν έχει σημασία και τίποτα δεν δικαιούμαι να χαρώ (ήχος μαστίγιου).
📷: Ντιάννα Βασιλείου
Και κάπου εδώ η βασανιστική αλλά βολική τελειομανία κάνει την εμφάνισή της. Γιατί να ξεκινήσω κάτι καινούριο αφού θα αποτύχω; Ποτέ δεν πρόκειται να είναι τέλειο, άρα τι νόημα έχει να προσπαθήσω; Αναποφασιστικότητα, αδράνεια, αναβλητικότητα μπαίνουν στο παιχνίδι και μας ακινητοποιούν.
Ο φόβος για το μέλλον -φώναζέ με και φόβο για το άγνωστο- σίγουρα παίζει καταλυτικό ρόλο. Το άγνωστο μοιάζει τρομακτικό και καλύπτεται από μια βαριά κουρτίνα. Οι άλλοι τα πηγαίνουν καλά, όλοι ξέρουν πώς να κινηθούν εκτός από μένα. Αν δεν ζω στο παρόν, το μέλλον δεν θα έρθει ποτέ. Κι όταν έρθει, δεν θα έχει καμία σημασία γιατί εγώ θα το αποφύγω. Η στασιμότητα καραδοκεί.
Οι ειδικοί τονίζουν ότι η νοοτροπία του να ζούμε προσδοκώντας όσα δεν έχουμε σήμερα χτίστηκε κατά την παιδική μας ηλικία. Οι γονείς μας, οι δάσκαλοι, οι σημαντικοί άλλοι γενικά μας προέτρεπαν να πετυχαίνουμε τους στόχους μας/τους, για να κερδίσουμε ανταλλάγματα.
Η στάση αυτή μας έβαζε αυτόματα σε μια κατάσταση αναμονής. Αισθανόμασταν ότι το παρόν ποτέ δεν ήταν αρκετά ικανοποιητικό, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον, θα είχαμε όλα όσα μας υποσχέθηκαν.
Ως ενήλικες που έχουμε μεγαλώσει έτσι, το να επιστρέψουμε στο παρόν δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Οι ψυχολόγοι προτείνουν να θέσουμε στον εαυτό μας ένα πολύ σημαντικό ερώτημα που μας επαναφέρει στο τώρα και να απαντήσουμε, και γραπτά αν γίνεται:
Πώς μπορώ, σήμερα, να δομήσω με τέτοιον τρόπο την καθημερινότητά μου, με βάση τα πραγματικά δεδομένα της ζωής μου, ώστε να ζω όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που επιθυμώ; Μπορούμε να σκεφτούμε ότι η μεταμορφωτική αλλαγή, ο «Γκοντό» που περιμένουμε αενάως δεν θα έρθει ποτέ. Και τώρα τι κάνουμε;
Αυτό το ερώτημα θα το απαντήσει ο καθένας και η καθεμία για τον εαυτό της. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να κάτσουμε στο τραπέζι και να παίξουμε με τον καλύτερο τρόπο το φύλλο που μας έχει τύχει. Το βασικό είναι να μπούμε στο παιχνίδι, μαθαίνοντας σταδιακά ότι η αποτυχία δεν θα μας σκοτώσει. Η αδράνεια, το βάλτωμα και η στασιμότητα είναι πολύ πιο επικίνδυνες.
Υ.Γ.: Παραιτήθηκα από εκείνη τη δουλειά χρόνια πριν, αλλά μερικές φορές ακόμα αναρωτιέμαι πότε θα ξεκινήσει η «πραγματική» ζωή, αυτή που βλέπω στο σινεμά. Εκτός από τις στιγμές που νιώθω ευτυχισμένη και είμαι πολύ ικανοποιημένη με το παρόν μου, για να σταθώ τόσο πολύ στο μέλλον, όπως έλεγε ο Αϊνστάιν. Το παραπλανητικό κόκκινο φούτερ δεν το ξαναφόρεσα.
Το 45,6% των Ελλήνων αποτυπώνει ανησυχία για τον υπερτουρισμό στο μέλλον, ενώ το 30,5% θεωρεί πως πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα περιορισμού. Όμως, θετική είναι η άποψη των πολιτών για τον τουρισμό γενικά, με το 74,4% θεωρεί την επίδρασή του στην Ελλάδα θετική.
Η τελευταία μελέτη του ινστιτούτου Eteron, που υλοποιήθηκε από την aboutpeople, καταγράφει τις απόψεις των Ελλήνων για τον τουρισμό και την αυξανόμενη ανησυχία τους για τον υπερτουρισμό.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά από τις 22 έως τις 24 Ιουλίου 2024, με συμμετοχή 1.002 ανδρών και γυναικών. Οι συμμετέχοντες ήταν ηλικίας από 17 και άνω, και κατάγονταν από όλη την Ελλάδα.
Στα κύρια αποτελέσματα της έρευνας αποτυπώνεται η ανησυχία της πλειονότητας για τον υπερτουρισμό στο μέλλον (45,6%), ενώ το 30,5% θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα.
Πιο συγκεκριμένα:
Το 30,5% πιστεύει ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ήδη υπερτουρισμό και χρειάζονται άμεσα μέτρα περιορισμού.
Το 45,6% θεωρεί ότι η χώρα δεν έχει ακόμη πρόβλημα υπερτουρισμού, αλλά απαιτείται προσοχή για το μέλλον.
Το 19,6% δεν ανησυχεί για τον υπερτουρισμό και πιστεύει ότι ο περισσότερος τουρισμός είναι καλύτερος για τη χώρα.
Σε ένα σκέλος της έρευνας, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αξιολογήσουν την επίδραση του τουρισμού ως θετική ή αρνητική. Υπήρξε ειδική κατηγορία για τους κατοίκους των τουριστικών περιοχών.
Οι κάτοικοι των τουριστικών περιοχών αξιολόγησαν την επίδραση του τουρισμού ως θετική ή μάλλον θετική σε ποσοστό 67,2%, ενώ το 30,8% την χαρακτήρισε ως αρνητική ή μάλλον αρνητική.
Σε εθνικό επίπεδο, το 74,4% θεωρεί την επίδραση του τουρισμού στην Ελλάδα θετική ή μάλλον θετική, ενώ το 24,4% έχει αντίθετη άποψη.
Η έρευνα εξέτασε επίσης τις επιδράσεις του τουρισμού σε τομείς όπως οι θέσεις εργασίας, η οικονομία, τα πολιτιστικά δρώμενα, τα ενοίκια, το κόστος ζωής, η φυσιογνωμία της χώρας, η περιβαλλοντική ρύπανση και η ασφάλεια των κατοίκων. Τα παρακάτω ποσά είναι σε κλίμακα από το 1 (απόλυτα αρνητική επίδραση) έως το 7 (απόλυτα θετική επίδραση).
Θετικές επιδράσεις παρατηρούνται στην οικονομία (μέσος όρος 5,61), στις θέσεις εργασίας (μέσος όρος 5,30) και στα πολιτιστικά δρώμενα (μέσος όρος 4,86).
Αρνητικές επιδράσεις καταγράφονται στην περιβαλλοντική ρύπανση (μέσος όρος 2,97), στο κόστος ζωής (μέσος όρος 2,89) και στα ενοίκια (μέσος όρος 2,34).
Η υποταγή ενός ζώου δεν αξίζει μετάλλια. Πόσο μάλλον όταν δίνονται σε ανθρώπους που μαστιγώνουν και κακοποιούν άλογα, όπως η Charlotte Dujardin.
«Ορισμένοι θεατές μπορεί να βρουν τα παρακάτω πλάνα δυσάρεστα». Ακούγεται ο κρότος του μαστιγίου. Η πρώην πρωταθλήτρια της ομάδας της Μεγάλης Βρετανίας στην ιππασία, Charlotte Dujardin –τρεις φορές χρυσή ολυμπιονίκης– βρίσκεται σε μια αίθουσα ιππασίας και με ένα μακρύ μαστίγιο, χτυπά το ζώο πάνω από 20 φορές μέσα σε ένα λεπτό.
Παρότι το βίντεο είχε τραβηχτεί πριν χρόνια, βγήκε στην επιφάνεια τώρα με τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι και αναζωπύρωσε τη συζήτηση και τον σκεπτικισμό γύρω από την ηθική της εκμετάλλευσης ζώων για ανθρώπινη διασκέδαση. Ο κόσμος του ιππικού αθλητισμού δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Η «ευγενής» ιππασία και άλλα ιππικά αθλήματα φέρουν ένα πέπλο αγνότητας και μια ψευδαίσθηση ηρεμίας, αγνοώντας το γεγονός ότι αυτό το πιθανό συναίσθημα αφορά μόνο το ένα εμπλεκόμενο μέλος της εξίσωσης. Τον άνθρωπο. Τι ισχύει για το άλογο; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μάθει να βάζουμε πάνω απ’ όλα εμάς και την ευχαρίστησή μας –με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων που έχουν δώσει τη ζωή τους για άλλα μη ανθρώπινα πλάσματα.
Αυτό που δεν είναι ευδιάκριτο για τον περισσότερο κόσμο είναι η σκληρότητα και η κακοποίηση που βιώνουν τα άλογα που χρησιμοποιούνται σε αθλήματα για τον άνθρωπο. Το να κλείνουμε τα μάτια στο όνομα μιας παράδοσης είναι η πεπατημένη. Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν η πραγματικότητα είναι ο εξαναγκασμός ενός ζώου να εκτελεί ένα άθλημα που βασίζεται εξ ολοκλήρου στις ανθρώπινες επιθυμίες;
Το να θέτουμε τα ζώα σε κίνδυνο, να τα υποβάλλουμε σε σκληρά προγράμματα εκπαίδευσης και να τα εκτιμούμε μόνο για το τι μπορούν να κάνουν για εμάς, δεν αποτελεί «άθλημα». Τα ζώα μαθαίνουν έτσι να αισθάνονται ότι δεν έχουν καμία εξουσία και τιμωρούνται συνεχώς. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που ονομάζεται «μαθημένη αβοηθησία». Πρόκειται για μια κατάσταση που συνδέεται με την κατάθλιψη στους ανθρώπους και στην ουσία είναι μια μεθοδολογία που τιμωρεί το άλογο. Για αυτό και η κοινωνική αποδοχή των ιπποδρομιών και των ιππικών αθλημάτων έχει αρχίσει να μειώνεται.
Υπάρχουν όμως και παραδείγματα όπως η φάρμα Rancheros, στη Βόρεια Εύβοια, που φροντίζει άλογα και τα έχει ελεύθερα.
Η κακοποίηση των ζώων δεν θα έπρεπε να συνδέεται με τις ανθρώπινες φιλοδοξίες και την αθλητική υπεροχή ούτε και με δήθεν «αρμονία», «αμοιβαία εμπιστοσύνη» και «σεβασμό».
Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι θα χρησιμοποιηθούν περίπου 200 άλογα στα ιππικά αθλήματα της υπερπήδησης και της ιππικής δεξιοτεχνίας. Αναβάτες θα επιδιώξουν μετάλλια εις βάρος της ευημερίας των αλόγων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Ολυμπιακοί στο Τόκιο, όπου ένα άλογο γρονθοκοπήθηκε σε κοινή θέα. Οι ιστορίες κακοποίησης είναι αμέτρητες. Πολλά άλογα από την υπερβολική χρήση επώδυνων βοηθημάτων ιππασίας ματώνουν και όταν εξαντλούνται, τιμωρούνται με βία. Κι αυτή είναι μόνο η επιφάνεια του παγόβουνου βίας που ασκείται στα ζώα.
Η γαλλική κυβέρνηση δημιούργησε έναν κατάλογο 46 συστάσεων για τα αθλήματα ιππασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται αυτές τις μέρες στο Παρίσι. Ο στόχος ήταν να καθησυχάσουν λίγο τις ανησυχίες για την καλή διαβίωση των ζώων, μετά τους Ολυμπιακούς του Τόκιο και να προσπαθήσουν να ευαισθητοποιήσουν –ελάχιστα– για την ευημερία των ιπποειδών στον αθλητισμό.
Οι προτάσεις περιλαμβάνουν χώρους χαλάρωσης για τα άλογα, τη δημιουργία μιας “Επιτροπής Ευημερίας” και την 24ωρη παρακολούθηση με βίντεο. Οι βελτιώσεις για την προστασία της ασφάλειας και της ευημερίας των αλόγων είναι ένα θετικό βήμα, όμως το κρίσιμο ερώτημα είναι αν πρέπει να χρησιμοποιούνται τα άλογα στα αθλήματα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες –που εκ των πραγμάτων έχουν υπερβολικά αυξημένες απαιτήσεις– ή αν θα έπρεπε όλα τα αθλήματα ιππασίας να αποσυρθούν από τους Ολυμπιακούς.
Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, ακόμη και η ρομαντικοποιημένη ιππασία πόσο όμορφη είναι πραγματικά, αν σκεφτούμε ότι το άλογο απλά κάνει κύκλους ξανά και ξανά σε μια περιορισμένη έκταση, κουβαλώντας ανθρώπινο βάρος; Ξαφνικά, η μαγεία της ιππασίας χάνεται, αν κοιτάξεις τα μάτια του αλόγου που του έχει φορεθεί μια σέλα και ένας ρόλος διασκεδαστή, παρά τη θέλησή του. Άλλωστε, έχουν βγει διάφορες έρευνες που στηρίζουν ότι αν τα άλογα κουβαλούν μεγαλόσωμους αναβάτες, μπορεί να κουτσαθούν και να βιώνουν πόνο.
Διεθνείς οργανώσεις που παλεύουν για τα δικαιώματα των ζώων επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι τα ζώα δεν είναι δικά μας, δεν μας ανήκουν κι έτσι, οποιαδήποτε μορφή ελέγχου, ταλαιπωρίας ή εκμετάλλευσης είναι απαράδεκτη.
Η υποταγή ενός ζώου –είτε αυτή γίνεται μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών σε όλο τον πλανήτη είτε σε ένα απομονωμένο στάβλο– δεν αξίζει ούτε μετάλλια, ούτε μπράβο. Χρειαζόμαστε κι άλλη υπενθύμιση ότι τα ζώα δεν ανήκουν στον αθλητισμό, αλλά θα ‘πρεπε να ζουν ελεύθερα;
