Ο νεαρός άντρας βρέθηκε το πρωί της Πέμπτης 25/7 και ανασύρθηκε από η θαλάσσια περιοχή εντός της διώρυγας της Κορίνθου. Μεταφέρθηκε στο γενικό νοσοκομείο Κορίνθου, ενώ άγνωστη παραμένει ακόμα η αιτία θανάτου του.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Korinthostv.gr, οι άντρες του λιμενικού φαίνεται να βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα μακάβριο θέαμα το πρωί της Πέμπτης 25 Ιουλίου, με το σώμα του νεαρού άνδρα να επιπλέει στη διώρυγα του Ισθμού. Το σημείο που εντοπίστηκε ήταν κοντά στην Ποσειδωνία Κορίνθου, ενώ εκτός από το σώμα του βρέθηκε και το σταθμευμένο αυτοκίνητό του.
Το σώμα του άντρα μεταφέρθηκε στο γενικό νοσοκομείο Κορίνθου. Υπολογίζεται πως ήταν σε ηλικία 25-30 ετών, όμως δεν γνωρίζουμε ακόμα τα στοιχεία του ή την αιτία θανάτου του. Για τον λόγο αυτό το Β’ Λιμενικό Τμήμα Ίσθμιας του Λιμεναρχείου Κορίνθου έχει προβεί σε προανάκριση, ενώ έχει παραγγελθεί διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία.
Δείτε παρακάτω βίντεο από τη διώρυγα, στο σημείο επιχείρησης της ανάσυρσης του νεαρού άνδρα από το νερό:
Η Χριστίνα Βούλγαρη μιλά για την κωμωδία, τη δημιουργία του πρώτου queer comedy club στην Ελλάδα, τη νέα γενιά που έχει «άλλες εργοστασιακές ρυθμίσεις» και γιατί δεν γίνεται πλέον να είσαι κωμικός που απλά παρατηρεί και δεν εμπλέκεται
Την πρώτη φορά που μιλήσαμε ήταν σε στούντιο, στα γυρίσματα ενός βίντεο για την ισότητα. Τη δεύτερη φορά, ήμουν στο κοινό σε stand up της. «Α, μένετε μαζί από την αρχή της σχέσης. Σίγουρα δεν είστε λεσβίες;». Όλοι γύρισαν και μας κοίταξαν κι εγώ επιτέλους είχα εκπληρώσει ένα όνειρό μου. Είχα γίνει στόχος σε stand up. Η τρίτη φορά ήταν στη Στέπα της Ασκληπιού, να τα λέμε πάνω από δύο κοκτέιλ με αλόη. Η Χριστίνα Βούλγαρη είναι η πρώτη κωμικός που γνωρίζω χωρίς καμία διάθεση να σου αποδείξει το πόσο αστεία είναι. Ωστόσο είναι, όπως και πολλά άλλα πράγματα.
Γυναίκα, κωμικός, λεσβία, λάτρης των escape rooms, η δημιουργός του Snap, του μοναδικού queer comedy club της Αθήνας, η Χριστίνα Βούλγαρη μιλά στο Estēlla.
«Μεγάλωσα στον Ωρωπό και έφυγα στα 17 μου για Ορεστιάδα για να σπουδάσω Δασολογία, Διαχείριση Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων. Έφυγα στην κρίση για Αγγλία και έμεινα εκεί 10 χρόνια. Έκανα σπουδές στη μουσική, δούλεψα, πήγα στην Κίνα για δύο χρόνια, ξαναγύρισα και γύρω στο 2016 άρχισα να ασχολούμαι πια επαγγελματικά με το stand up».
Μα δεν είναι δύσκολο να κάνεις κωμωδία σε άλλη γλώσσα; «Εγώ ξεκίνησα με τα αγγλικά, επομένως με δυσκόλεψε περισσότερο η μετάβαση στα ελληνικά». Επέστρεψε στην Ελλάδα το 2020 και έπεσε πάνω στον COVID. «Όταν είδα ότι θα τραβηξει η καραντίνα, κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω γιατί ό,τι είχα χτίσει με παραστάσεις στην Αγγλία θα χανόταν και θα ήμουν πια 35 χρονών. Έπαιξε ρόλο και το ότι μεγαλώνει ο πατέρας μου και έλειπα από τα 17. Ξεκίνησα σιγά σιγά, μετά ήρθε το live streaming στο YouTube που κάναμε όλοι και σιγά σιγά ήρθαν οι παραστάσεις».
Η δημιουργία του Snap, του πρώτου queer comedy club
«Αφότου επέστρεψα, έπαιξα σε σκηνές και ήρθα σε επαφή και με το queer καλλιτεχνικό κομμάτι. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το Snap. Ξεκινήσαμε τον Μάρτιο του 2021 έτσι yolo. Ήμασταν εγώ, ο Λευτέρης Κουλώνης και η Kangela Tromokratisch. Είπαμε να κάνουμε μια βραδιά open mic να δούμε αν θα έρθει κανένας, ξέραμε 2-3 άτομα και λέμε στη χειρότερη θα είμαστε μεταξύ μας. Ήρθαν 35 άνθρωποι και πήγε απίστευτα καλά. Στην αρχή μάς φιλοξένησε το Communitism, που ήταν safe space και μετά το Red Jasper όπου μας έβλεπες πια με εισιτήριο. Μας στήριξαν άνθρωποι, όπως η Κατερίνα Βρανά και σε μια εποχή που ο κόσμος είχε φάει πολλή κλεισούρα και ήθελε να βγει. Το κοινό κατηύθυνε εντέλει το τι θα κάνουμε και αυτό οδήγησε στο να κάνουμε καραόκε πάρτι και workshops για παιδιά που ήθελαν να ξεκινήσουν να γράφουν. Το Communitism πουλήθηκε όμως και μειώθηκαν οι ευκαιρίες που είχαν τα παιδιά να έρθουν και να δοκιμάσουν πράγματα. Ψάχνουμε να βρούμε το επόμενό μας βήμα».
«Θα σου πω αυτό που λέω στους μαθητές μου με τον Δημήτρη Δούκογλου του Snap. Πρέπει να έχεις 3 πράγματα. Να είσαι συμπαθητικός, να είσαι στην ώρα σου και να είσαι αστείος. Αν έχεις έστω τα 2 από αυτά, είσαι οκ. Στο Snap ωστόσο λειτουργούμε διαφορετικά. Αν έρθει ένα τρανς άτομο να παίξει αλλά δεν είναι πολύ καλό, θα το βάλω γιατί λείπει ως εκπροσώπηση και επειδή μιλά μία γλώσσα στην οποία δεν είμαστε συνηθισμένοι. Ίσως χρειαζόμαστε εκπαίδευση και χρόνο ως κοινό. Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έρχονται απαραίτητα για να γίνουν κωμικοί. Μπορεί να θέλουν μόνο να γράφουν ή να καταπολεμήσουν τον φόβο της έκθεσης. Έχουμε μαθητές διαφημιστές που γράφουν ήδη σλόγκαν. Επίσης, είναι μια δουλειά που θέλει χρόνο μέχρι να φτάσεις σε επαγγελματικό επίπεδο».
Είναι το Snap αποκλειστικά για την queer κοινότητα;
«Πάντα υπάρχει χώρος, ειδικά για cis straight γυναίκες, εφόσον η πλειοψηφία στο stand up είναι cis straight άντρες. Δεν θα πούμε όχι σε cis straight αγόρια, αλλά σίγουρα θα είναι η μειοψηφία. Ειδικά αν δεν κολλάει με το vibe μας».
Τι σημαίνει για εσένα να είσαι λεσβία γυναίκα κωμικός στην Ελλάδα;
«Πολύ μεγάλη συζήτηση. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσεις τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας. Τα πρώτα δύο χρόνια στην Ελλάδα κατάλαβα ότι υπάρχει ανάγκη για λεσβία κωμικό γιατί πολύ απλά θες να υπάρχει μία ομπρέλα σε ηλικίες, φύλα, καταγωγή και είδος κωμωδίας. Ως το πρώτο out άτομο που έπαιζε σε μεγάλους χώρους, όπως το θέατρο Τζένη Καρέζη, προβληματίστηκα. Δηλαδή, το λύσαμε επειδή υπάρχει μία λεσβία κωμικός; Όχι. Άρα κάπου εκεί προέκυψε και το Snap. Εκτός από ψυχοφθόρο, είναι και επαγγελματικό το θέμα. Δεν μπορώ να σηκώνω εγώ τον σταυρό μίας ολόκληρης κοινότητας και δεν θέλω κιόλας. Είναι άδικο για όλα μας γιατί δεν εκπροσωπώ κανένα άτομο».
«Θεωρώ ότι το stand up έχει ακόμη δρόμο στην Ελλάδα. Γιατί ο μέσος θεατής δεν θα πάει για να δει το είδος, αλλά το πρόσωπο. Επειδή ξέρει εμένα ή την Κατερίνα Βρανά ή τον Λάμπρο Φισφή. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι δεν υπάρχει comedy club στην Αθήνα. Να πηγαίνει όποιος θέλει σε open mic, με μεγάλα ονόματα αλλά και με νέα, όπως γίνεται και στην Αγγλία. Είναι το μεγάλο στοίχημα, ειδικά σε μία εποχή που δεν έχει ούτε τηλεοπτικές κωμωδίες. Ούτε τον Σεφερλή δεν βλέπεις!».
Το point of view στην κωμωδία
«Θεωρώ ότι έχουμε πολλούς καλούς κωμικούς και σε διαφορετικά είδη. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα περισσότερο είναι οι κωμικοί με point of view. Με έχει κουράσει το στιλ είμαι έξω από την κατάσταση, την παρατηρώ και τη διακωμωδώ. Είναι πολύ 1990. Θέλω να εμπλέκεσαι κάπως. Ίσχυε κάποτε αλλά τώρα είναι δασκαλίστικο και δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη το κοινό. Κατά τη γνώμη μου, μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχει γίνει είναι η “Κουβέρτα” της Χρύσας Κατσαρίνη».
«Εμένα δεν με παίρνει να ανέβω στη σκηνή και να μην έχω άποψη. Συστήνομαι με το που με βλέπεις, πριν μιλήσω καν. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να είμαι η πρώτη λεσβία που θα δουν κάποιοι στο κοινό. Δεν με βαραίνει καμία ευθύνη, εκτός από αυτή που φέρω εγώ προς τον εαυτό μου. Αλλά αν πω κάτι αστείο, θα γελάσεις, ακόμα κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τους δονητές ή τις λεσβίες».
Σου έχει τύχει κάτι πολύ κουλό ή άβολο σε stand up σου;
«Όχι ιδιαίτερα, γιατί πιστεύω ότι αυτός που θα έρθει να με δει, κάπως με ξέρει. Όταν πληρώνεις εισιτήριο, το ψάχνεις λίγο. Δεν περνάς τυχαία απ’ έξω. Σε συνέδρια που έχω παίξει και ήταν 12 το μεσημέρι, κατάλαβα ότι προτιμούσαν να φάνε από το να με ακούσουν».
Έχεις σκεφτεί ότι βαρέθηκες να κάνεις κωμωδία για την queer ταυτότητά σου;
«Αυτό έχει ενδιαφέρον, γιατί στο Snap το κοινό είναι queer, αλλά στις δικές μου παραστάσεις η πλειοψηφία είναι οι straight γυναίκες. Κι αυτό δείχνει την ανάγκη των γυναικών για εκπροσώπηση γενικότερα. Και αυτό με ενδιαφέρει. Το κοινό που έρχεται για πρώτη φορά, θέλει να περάσει καλά και να μην φάει στη μάπα κι άλλα στερεότυπα. Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι θα πάνε σε stand up για να ακούσουν πολιτική σάτιρα. Επίσης, ως λαός είμαστε τρομερά εύθικτοι».
«Για εμένα, είναι το αστείο, αλλά είναι και θέμα κωμικού. Βλέπεις τη Βρανά και γελάς ό,τι και να πει όμως υπάρχουν και οι κωμικοί που έχουν μόνο εξαιρετικό κείμενο. Είναι βασικό να μένεις πιστός στον εαυτό σου και στα κομμάτια που λειτουργούν. Μπορεί να είναι ένας ήχος, μια γκριμάτσα ή οι μιμήσεις. Έχουμε πολλούς καλούς κωμικούς, από διαφορετικές γενιές, αρκεί να γράφεις για εσένα και όχι για το κοινό».
«Η δική μου έμπνευση στη δουλειά ήταν ανέκαθεν οι μαύροι κωμικοί, ειδικά στις δεκαετίες ‘80 και ‘90, που έφεραν ταυτότητες και μίλησαν για πράγματα που οι υπόλοιποι δεν γνώριζαν. Πρακτικά, δεν μπορούσαν να είναι ουδέτεροι. Αυτό είναι που μου λείπει από την Ελλάδα. Κωμικοί που να είναι μετανάστες γιατί ξέρεις, στην τροφική αλυσίδα της κωμωδίας οι μετανάστες είναι πιο κάτω και από τα queer άτομα. Εμείς έχουμε φωνές, αλλά βλέπεις Αλβανούς ή AfroGreeks; Ή βλέπεις άτομα με αναπηρίες στην κωμωδία; Η Κατερίνα Βρανά υπάρχει γιατί είχε ήδη καθιερωθεί στη δουλειά. Εδώ δεν υπάρχει πρόσβαση μωρέ».
Η αξία της νέας γενιάς των κωμικών
«Ξεχωρίζω πολλα παιδιά γιατί έχουν λυμένα αυτά που εμείς έπρεπε πρώτα να λύσουμε. Κι αυτοί έχουν τα δικά τους, αλλά οι κάτω των 30 ξέρουν by default τι δεν είναι αστείο. Έχουν άλλες εργοστασιακές ρυθμίσεις. Για παράδειγμα, εγώ μεγάλωσα με το ότι οι μεγάλοι άνθρωποι είναι αστείοι και έπρεπε να μετακινηθώ από αυτό όταν έγραφα αστεία για τη γιαγιά ή τον μπαμπά μου. Επειδή είναι απαλλαγμένοι από στερεότυπα, έχουν μεγαλύτερη ταχύτητα όταν πηγαίνουν στον πυρήνα. Ας πούμε, εμείς που είμαστε άνω των 35, καλούμαστε να εκπαιδευτούμε ακόμα και στη χρήση της γλώσσας που αλλάζει. Μου έχει τύχει να πω σε κοινό “καλησπέρα σε όλους” και να νιώσω ότι νιώθουν κάπως. Το διορθώνω και μαθαίνω, ακόμα και αν δεν μου βγαίνει αυτόματα».
Οι boomers κωμικοί που ενοχλούνται με τη woke κουλτούρα
«Στο τέλος της ημέρας, το κοινό αποφασίζει. Αν υπάρχουν boomers που γεμίζουν θέατρα ή αν ο Louis C.K ήταν sold out στην Αθήνα, δεν έχει γίνει κανένα cancel. Από την άλλη, αυτό που παρατηρώ είναι ότι μέχρι πριν μερικά χρόνια πολλές ομάδες δεν είχαν πρόσβαση στο καλλιτεχνικό προϊόν. Κάπως βελτιώθηκε η βιοποριστική κατάσταση και είναι πιο εύκολο να πας να δεις κάτι και μετά να έχεις άποψη. Είναι αναμενόμενο να πεις κάτι στη σκηνή και να υπάρξει αντίλογος, και καλώς υπάρχει. Βγες και υποστήριξέ το, αλλά αν λες ότι τα τρανς άτομα και οι μετανάστες δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση, αυτό που ακούω είναι ότι εκνευρίζεσαι γιατί δεν μπορείς πια να είσαι μαλάκας στις απόψεις σου».
«Υπάρχουν τόσα πολλά μέτωπα ανοιχτά και πώς γράφει μέσα σε κάθε άτομο. Θα σου πω για μένα που δεν τον γνώριζα προσωπικά. Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι το ότι συζητάμε αν ήταν δολοφονία, ενώ είδαμε όλοι το βίντεο, παρόλο που πια δεν το βρίσκεις. Ακόμα και οι κατηγορίες δεν είναι για ανθρωποκτονία, αλλά για σωματικές βλάβες. Πέρα από την έκφραση φύλου ή την ταυτότητα, μιλάμε πάντα για τη ζωή ενός ανθρώπου και εκεί τελειώνει. Τι μπορεί να βαραίνει περισσότερο; Ωστόσο, η Zackie Oh λείπει και σαν ύπαρξη από τον χώρο, είτε καλλιτεχνικά είτε ακτιβιστικά. Και σε αυτά τα 6 χρόνια έχουμε ακούσει τέρατα. Δες πώς έκλεισε η δίκη του Παύλου Φύσσα και πώς η δίκη του Ζακ. Στην πρώτη περίπτωση, αντέδρασε τόσος κόσμος, καταδικάστηκε η Χρυσή Αυγή, και στη δεύτερη υπάρχει ένα debate για το τι συνέβη. Η δολοφονία του όμως μας θύμισε πόσο επικίνδυνα είναι έξω και ότι μας σκοτώνουν. Κάποιοι νιώθουν ότι δεν μπορούν να ντύνονται όπως θέλουν, εγώ ότι πρέπει να προσέξω σε ποια περιοχή θα μείνω. Όλοι είδαμε ένα κομμάτι μας».
Το Pride, το Family Pride και η ωμή βία
«Το φετινό Pride θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο βαρετά. Τώρα πρέπει να επαναπροσδιορίσει το τι είναι. Ένα από τα προηγούμενα αιτήματα για ισότητα στον γάμο ήταν πολύ σημαντικό και καλώς έγινε. Αλλά από εδώ και πέρα τι; Πρακτικά μιλώντας, ο γάμος αφορά ελάχιστο κόσμο και δεν άλλαξε κάτι στη δική μου ζωή. Υπάρχουν πολύ πιο ζωτικά θέματα, όπως η ισότητα στην εργασία, η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, που δεν έχουν αποτυπωθεί ακόμα με μαζικούς όρους στο queer κίνημα. Δυστυχώς εκφράζονται από μεμονωμένες ομάδες και αυτό όταν καλούμαστε να διαχειριστούμε το πρόβλημα. Ένα παράδειγμα είναι η ψυχιατρικοποίηση της τρανς ταυτότητας. Αν ρωτάς εμένα, ο αντιρατσιστικός νόμος είναι πιο επείγων από τον γάμο, χωρίς όμως να τον υποτιμώ».
«Όσο για τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο Family Pride, εγώ τους κατατάσσω στις φωνές πληκτρολογίου που έχουν μία γραφικότητα. Στην Αθήνα τουλάχιστον, λένε θα κάνουμε αυτό, εκείνο και εμφανίζονται 4 άτομα. Την ημέρα που ψηφιζόταν το νομοσχέδιο, ήμασταν 35 εμείς πάνω που πανηγυρίζαμε και 4 από κάτω να μας λιβανίζουν. Από την άλλη, τα 150 άτομα στην πλατεία Αριστοτέλους που την έπεσαν σε δύο, ήταν ένα γερό reality check. Ναι γάμος, αλλά κοίτα τι γίνεται. Όπως και με τον ξυλοδαρμό του 15χρονου στην Πάτρα. Ζούμε σκοτεινές εποχές. Η φτωχοποίηση και η ακρίβεια παίζουν ρόλο σε αυτές τις συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα Pride έγιναν σε χρυσές εποχές. Πότε ανέβηκε η Χρυσή Αυγή; Μετά το μνημόνιο. Τα πράγματα δεν είναι σίγουρα στατικά, ειδικά στον δημόσιο χώρο. Αυτό που δεν πρόκειται να δεχτώ είναι ότι ένας άνθρωπος ζει τη ζωή του λιγότερο για να μπορεί να ζει. Για να μην προκαλεί».
Φοβόμαστε τον εκφυλισμό του εαυτού μας, γιατί ακόμα και τα παραμύθια που μας έλεγαν μιλούσαν για την κακιά γριά μάγισσα και τον άγριο γέρο.
Γιατί στοχοποιούμε τα γηρατειά αφού εκεί όλοι αναπόφευκτα θα καταλήξουμε; Έχεις συλλάβει τον εαυτό σου να προσπαθεί να καλύψει τα σημάδια του γήρατος; Σου έχει τύχει έστω και από κεκτημένη ταχύτητα να αντιμετωπίσεις με προκατάληψη, αδιαφορία ή ακόμα και απέχθεια ηλικιωμένα άτομα;
Πριν από περίπου ένα χρόνο το ακρωνύμιο FOGO –fear of growing old, ή γεροντοφοβία στα ελληνικά– μπήκε στη ζωή μας μέσα από ένα σχετικό δημοσίευμα του Guardian. Το δημοσίευμα επέμεινε πως ο ηλικιακός ρατσισμός είναι πιο παράδοξη προκατάληψη, γιατί είναι σαν να στοχοποιεί κανείς τον ίδιο του τον εαυτό, αφού κάποτε, αργά ή γρήγορα, όλοι –όσοι δηλαδή ζήσουμε– ανεξαιρέτως θα γεράσουμε.
Ο όρος είχε κυκλοφορήσει αρκετά νωρίτερα στο διαδίκτυο μέσα από μια μεγάλη έρευνα που έγινε πριν από μερικά χρόνια στις ΗΠΑ για λογαριασμό της Pfizer, σύμφωνα με την οποία το 87% των συμμετεχόντων ομολόγησε τους φόβους του για τα γεράματα.
Για ποιο λόγο βλέπουμε τον μελλοντικό μας εαυτό ως μια ομογενοποιημένη μάζα, αντί να τον αντιμετωπίσουμε ως ένα ευλογημένο πλάσμα που έχει την τύχη να μακροημερεύσει και να αδράξει τους καρπούς της εμπειρίας ζωής; Τι κρύβουν τα αισθήματα εχθρότητας απέναντι στους ηλικιωμένους; Τι μας κάνει να τους φερόμαστε σαν να είναι αόρατοι, να αγνοούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, να τους καταδικάζουμε στο περιθώριο και να προβαίνουμε σε προσβλητικές γενικεύσεις;
Photo by Nashua Volquez-Young
Η απάντηση βρίσκεται στην κοινωνική αναπαράσταση της τρίτης ηλικίας και στον τρόπο ύπαρξης των ηλικιωμένων στο λεκτικό πεδίο.
Οι ηλικιωμένοι είναι ταυτισμένοι με την απόσυρσή τους από την παραγωγική οικονομία, τα επιβαρυμένα ασφαλιστικά ταμεία και τη φυσική φθορά σε έναν κόσμο που επιμένει να απωθεί το αναπόδραστο του γήρατος. Οι επιμέρους ταυτότητές τους έχουν αφανιστεί, ενώ παράλληλα η ιατρικοποίηση των σωμάτων μας στις μετανεωτερικές κοινωνίες μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια του γήρατος ως μειονεξίες που καθιστούν τους ανθρώπους αδύναμους και εξαρτώμενους.
Ναι, φοβόμαστε τον εκφυλισμό του εαυτού μας, γιατί ακόμα και τα παραμύθια που μας έλεγαν μιλούσαν για την κακιά γριά μάγισσα και τον άγριο γέρο. Ναι, τρέμουμε τη φυσική φθορά του χρόνου και σπεύδουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τα «πολυκαιρισμένα σώματα», η θέα των οποίων λειτουργεί συχνά ως μια υπενθύμιση της αναπόδραστης βιολογικής ευπάθειας και ενίοτε για κάποιους ως μια υπενθύμιση του τέλους της ζωής. Γιατί γνωρίζουμε πως το γήρας είναι αναπόφευκτο. Κι όμως δεν αποδεχόμαστε όλες τις «εποχές του εαυτού μας» και φορτώνουμε με επιβλαβή στερεότυπα την τρίτη ηλικία.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ζήσαμε τη δαιμονοποίηση των γερασμένων σωμάτων και την αντιμετώπισή τους ως οι «Περιττοί Άλλοι». Η προκατάληψη του γήρατος, ωστόσο, δεν συνέβη ξαφνικά. Όλες οι μορφές τέχνης αναφέρονται εδώ και δεκαετίες στην νεότητα, φράση δανεική από τη Χάνα Αρεντ.
Photo by Andrea Piacquadio
Από τη δεκαετία του 60, η βιομηχανία της μόδας, του κινηματογράφου και της μουσικής απευθύνονται στους νέους με αποτέλεσμα ένα αίσθημα ντροπής να συνοδεύει όσους εμφανίζουν σημάδια γήρατος και ενίοτε ακόμα και γεροντικό ιδεασμό, δηλαδή τη δυσαρέσκεια για τη γήρανση. Ο όρος “ageism” – ηλικιακός ρατσισμός– επινοήθηκε το μακρινό 1969 από τον Αμερικανό ψυχίατρο και γεροντολόγο Ρόμπερτ Μπάτλερ, για να περιγράψει τις διακρίσεις σε βάρος των ηλικιωμένων. Στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε για να θίξει την καταπίεση των νεότερων ανθρώπων από τους ηλικιωμένους.
Τι είναι αυτό που κάνει τους νεότερους να διαχωρίζουν τους εαυτούς τους συναισθηματικά από τους γηραιότερους, δηλαδή τους μελλοντικούς εαυτούς τους και να καταφεύγουν στην καταναγκαστική νεότητα μέσα από την κάλυψη των σημαδιών τους γήρατος;
Ο όρος “youth quake” που είχε εισαγάγει η Diane Vreeland, Διευθύντρια της αμερικανικής Vogue, είναι ενδεικτικός για μια παραληρηματική ωδή στην νεότητα που κάνει τους μεγαλύτερους ηλικιακά να καταναλώνουν προϊόντα που υπόσχονται αιώνια νιότη, να καταφεύγουν σε θεραπείες και χειρουργεία για να δείχνουν πιο νέοι, να υιοθετούν συνήθειες για να δείχνουν νέοι και παριστάνουν κάποιον που δεν είναι –χωρίς πραγματικά να είναι ανοιχτοί στο να μάθουν ποιοι είναι τι συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Έχουμε μάθει να ζούμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μια καταναγκαστική εμμονή στη νεότητα και στην επιβλαβή αναπαραγωγή των στερεοτύπων για την τρίτη ηλικία στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Μας έχει καταπιεί ο κυρίαρχος λόγος, ο οποίος εδώ και δεκαετίες επενεργεί στην ταυτότητα των ηλικιωμένων νομιμοποιώντας την περιθωριοποίησή τους και την αντιμετώπισή τους ως «περιττών ανθρώπων» –φράση δανεική από τον Ζίγκμουντ Μπάουμαν.
Έχουμε παραδοθεί άνευ όρων στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας που μας κάνει να αντιμετωπίζουμε κάθε ασθενή, διαφορετικό ή ευάλωτο άτομο ως υποδεέστερη κατηγορία.
Αποτέλεσμα; Τα στερεότυπα για την τρίτη ηλικία, όπως «ασθενή σώματα» και «καταναλωτές συντάξεων» στο λεκτικό πεδίο, μειώνουν την πολιτική ευθύνη τόσο απέναντι στη ζωή όσο και απέναντι στο θάνατο αυτή της κατηγορίας ανθρώπων.
Ο φόβος του γήρατος δηλαδή και η άρνηση της αποδοχής των ηλικιωμένων στην κοινωνική πραγματικότητα συνομιλεί διαχρονικά με το δημόσιο λόγο που πολλαπλασιάζει τις φοβίες εντός μας και το σώμα μας αναπτύσσει μηχανισμούς άρνησης και απώθησης, αρνούμενο στην πραγματικότητα τη δική του μελλοντική αδυναμία.
Στεκόμαστε φοβικά απέναντι στη δική μας περατότητα και προκαλούμε το θρυμματισμό της αυτοεικόνας των Άλλων. Όσο η τρίτη ηλικία παραμένει στο λεκτικό πεδίο ένας χώρος επιφορτισμένος με λέξεις και έννοιες με αρνητικά πρόσημα, τόσο θα ταπεινώνουμε τους γέροντες.
Ως γνωστόν το υποκείμενο που ταπεινώνεται, ενσωματώνει την ταπείνωση και βιώνει τη ντροπή και την ενοχή ενός σώματος που περισσεύει.
Ας διεκδικήσουμε την πολιτιστική μετατόπιση στον τρόπο που βλέπουμε την τρίτη ηλικία, μια πολιτιστική μετατόπιση στον τρόπο που βλέπουμε τους μελλοντικούς μας εαυτούς.
Σήμερα μοιάζει σαν να ζούμε σε μία αναπαράσταση του τότε πάρτι, στην οποία όμως δεν είμαστε καν καλεσμένοι.
Ήταν η 13η ημέρα ενός διαφορετικού Αυγούστου. Η ημέρα που μία ολόκληρη χώρα περίμενε με αγωνία για επτά ολόκληρα χρόνια. Aπό τότε δηλαδή που η 106η Σύνοδος της ΔΟΕ είχε επιλέξει, δια της φωνής του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, την Αθήνα ως την οικοδέσποινα πόλη των28ων Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Ένας ηλεκτρονικός πίνακας κάπου κοντά στην Κηφισίας μέτραγε αντίστροφα τα χρόνια, τους μήνες, τις μέρες και τα λεπτά.
Ύστερα από 108 χρόνια, οι Αγώνες θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους.
Τελικά, η Τελετή Έναρξης έγινε υπό την καθοδήγηση του avant-garde χορογράφου και σκηνοθέτη, Δημήτρη Παπαιωάννου. Εκείνος δημιούργησε ένα αν μη τι άλλο πρωτότυπο θέαμα, μία μοντέρνα τελετή, που βασιζόταν σε μία νέα εκδοχή και ανάγνωση της περίφημης ελληνικότητας. Ένωνε τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα με τον καρπουζά και το ρεμπέτικο.
Τις ιαχές ενθουσιασμού των δεκάδων χιλιάδων τυχερών που βρέθηκαν στο ανανεωμένο ΟΑΚΑ, κάτω από το νεόδμητο στέγαστρο Καλατράβα, ακολούθησαν τα ενθουσιώδη πρωτοσέλιδα. «Ήταν όλα υπέροχα. Κερδίσαμε τις εντυπώσεις» και «υπερθέαμα υψηλής αισθητικής» έγραφε η Καθημερινή στο φύλλο του Σαββάτου 14 Αυγούστου. Στο εσωτερικό της εφημερίδας μίλαγε για ένα θέαμα «που ανέδειξε την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου και έστειλε μήνυμα μοντέρνο, για τη χώρα που μέχρι προσφάτως ακροβατούσε μεταξύ Δύσης και Ανατολής».
Να υπενθυμίσουμε ότι μόλις λίγες εβδομάδες πριν, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πετύχαινε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του αθλήματος. Το αθλητικό κομμάτι φυσικά είναι σημαντικό από μόνο του.
Ήρθε όμως ως κορύφωση μίας περιόδου διαρκούς οικονομικής ανάπτυξης, αύξησης των εισοδημάτων και ένταξης της χώρας στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.
Το Euro, οι Ολυμπιακοί και ο εκσυγχρονισμός
Η Ολυμπιάδα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρξαν μία εντατικοποίηση διαδικασιών ήδη παρόντων και εξελισσόμενων στην Ελλάδα και την Αθήνα. Όλοι έμοιαζαν μεθυσμένοι από τους πολυποίκιλους και αναπάντεχους θριάμβους. Το ιστορικό παρελθόν ήταν πίσω μας ως ρίζα έλεγε το εκσυγχρονιστικό αφήγημα, αλλά το μέλλον μπροστά μας φάνταζε λαμπρό.
Οι θρίαμβοι συνδέθηκαν μεν με την εκσυγχρονιστική οκταετία των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη αλλά λογίστηκαν ως εθνική επιτυχία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι λίγους μήνες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές, γλυτώνοντας στο νήμα μία εκλογική συντριβή. Μικρή σημασία είχε. Η Ελλάδα είχε μπει στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα ως νικήτρια.
Ακολούθησαν ούτως ή άλλως τρεις ακόμα μεγάλες «εθνικές» επιτυχίες. Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του μπάσκετ, η Eurovision της Παπαρίζου και φυσικά ο μεγάλος τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μπάσκετ και κυρίως η νίκη απέναντι στις ΗΠΑ στον ημιτελικό της Σαϊτάμα.
Σε ένα διάστημα από το 2004 μέχρι το καλοκαίρι του 2006, η Ελλάδα ήταν το κέντρο του Σύμπαντος. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Δυστυχώς, η εντροπία δεν μας επιτρέπει να φτιάξουμε μία χρονομηχανή, να γυρίσουμε στην πλημμυρισμένη από ελληνικές σημαίες Ομόνοια, προκειμένου να πούμε σε έναν φουσκωμένο από την εθνική υπερηφάνεια Έλληνα πως ελάχιστα χρόνια μετά, η χώρα θα εισερχόταν σε μία από τις βαθύτερες οικονομικές κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Θα έμπαινε δηλαδή και πάλι στο μικροσκόπιο της διεθνούς ειδησεογραφίας αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Η κρίση ήρθε. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι τεράστιες πυρκαγιές της Ηλείας και φυσικά η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η σφυρηλατημένη επί χρόνια εθνική συνοχή έμοιαζε να διαλύεται το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Έγινε πια θρύψαλα στο Καστελόριζο. Το «ευκαριστούμε Αθήνα, ευκαριστούμε Ελλάδα» του Ζαγκ Ροκ, προέδρου της Ολυμπιακής Επιτροπής στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, έγινε «καλό κουράγιο» που ευχήθηκε ο κοινοτικός Επίτροπος για τα Οικονομικά, Όλι Ρεν το 2010.
Το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο η ελληνική κοινωνία πέρασε από την κορυφή στη σκληρή ματαίωση ήταν συγκλονιστικά μικρό για μία χώρα σε καιρό ειρήνης. Αυτοί που κοίταγαν τον κόσμο περήφανοι ως Έλληνες έχασαν το 25% του εισοδήματός τους. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι έφυγαν από τη χώρα, περιουσίες καταστράφηκαν, βασικά δικαιώματα σμπαραλιάστηκαν, τα κοινωνικά νήματα έσπασαν και οι επίσημοι εθνικοί λόγοι ανανεώθηκαν αλλά χωρούσαν, αναγκαστικά, όλο και λιγότερους ανθρώπους.
Χρυσή Αυγή, Μαρφίν, αστυνομική βία, φτώχεια, ανεργία, πυρκαγιές, δημοψήφισμα. Η ελληνική κοινωνία διχάστηκε σε ακραίο βαθμό.
Σήμερα, στο κλείσιμο των 20 χρόνων από τότε, ζούμε μία βίαιη προσπάθεια να πειστούμε ότι τα δύσκολα πέρασαν. Η μαρμάρινη πλάκα της Μαρφίν, που έχει ξεκάθαρα ιδεολογικό ρόλο, μιλάει για τον διχασμό και το τυφλό μίσος. Μοιάζει σαν προσπάθεια να κλείσουν γρήγορα-γρήγορα οι πληγές της περιόδου των μνημονίων, προκειμένου να περάσουμε στην επόμενη μέρα. Οι επίσημοι εθνικοί λόγοι έγιναν και πάλι θριαμβευτικοί, η πόλη μοιάζει με εργοτάξιο. Σταθερή κυβέρνηση, νέοι εκσυγχρονισμοί. Οι Έλληνες μάλιστα βγήκαν στους δρόμους για τις επιτυχίες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκοί και του ΠΑΟΚ.
Βέβαια, όλο αυτό το νέο εθνικό αφήγημα επιβολής χαράς και ενθουσιασμού βρίσκει απέναντί της την ίδια την καθημερινότητα. Οι Έλληνες ζουν ένα νέο είδος φτωχοποίησης, πιο ύπουλο αυτή τη φορά, που δεν αφορά τόσο τα εισοδήματά τους αλλά την αγοραστική τους δύναμη. Οι τιμές για τα είδη πρώτης ανάγκης, την ενέργεια, τα τρόφιμα, τις διακοπές και φυσικά τη στέγαση έχουν εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα επίπεδα, την ώρα που οι μισθοί έχουν μείνει στάσιμοι.
Ως εκ τούτου, προφανώς, αυτή η εξαγγελία του τέλους των διχασμών είναι παντελώς εκτός πραγματικότητας, καθώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών γιγαντώνεται διαρκώς, σε ρυθμούς που ενδεχομένως η ελληνική κοινωνία δεν έχει ξαναζήσει. Το κοινό όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, που με όλα τα στραβά του, λειτουργούσε ως συγκολλητική ουσία της ελληνικής κοινωνίας του 2004, πλέον είναι ανέκδοτο. Οι περισσότεροι ζουν σε ένα ατέρμονο παρόν, σε mood επιβίωσης ή αρπαχτής, χωρίς την παραμικρή έγνοια για τον δίπλα τους, πολλώ δε μάλλον για τον επόμενο.
Το 2024, λοιπόν, μοιάζει με μια βίαιη αναπαράσταση των θριάμβων και της εορταστικής διάθεσης του 2004. Αφορά όμως ακόμα λιγότερους και αποκλείει τη μεγάλη πλειοψηφία. Κι αν το πάρτι εκείνο, για πολλούς, οδήγησε στην οικονομική κρίση του 2009, αυτό εδώ, το πολύ πιο πριβέ, μπορεί να γεννήσει πολύ μεγαλύτερα τέρατα που δυστυχώς θα τα πληρώνουμε για δεκαετίες. Εμείς και οι επόμενοι.
Μια υπερεντατικοποίηση και εξουθένωση από την πολλή δουλειά, ένα παραλυτικό άγχος επιβίωσης και αγωνία του «να τα βγάλω πέρα», ενώ ο αριθμός των νέων ανθρώπων που πεθαίνει άδικα ολοένα και αυξάνεται.
Ξημέρωνε 13 Αυγούστου 2023, όταν ένας νέος δημοσιογράφος πέθανε μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ο Αντώνης Χρυσουλάκης, ο οποίος κάλυπτε το αστυνομικό ρεπορτάζ για την εφημερίδα Παραπολιτικά και παράλληλα, δούλευε σε ένα μπαρ στου Ψυρρή, έχασε τη ζωή του από φωτιά που ξέσπασε στο διαμέρισμά του στην πλατεία Αττικής. Είχε γυρίσει εξαντλημένος στο σπίτι, στέλνοντας το τελευταίο του κείμενο στις 6.30 η ώρα και έβαλε να μαγειρέψει κάτι. Ήταν ανοιχτό το μάτι, ίσως τον πήρε ο ύπνος από την κούραση και βρέθηκε πεσμένος πίσω από την είσοδο του διαμερίσματος, μεταξύ υπνοδωματίου και κουζίνας. Με εγκαύματα και χωρίς τις αισθήσεις του. Ο 37χρονος μάλλον προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά πιθανολογείται ότι έχασε τις αισθήσεις του από τον καπνό και δεν πρόλαβε να βγει από το διαμέρισμα.
Πριν λίγες μέρες, η vegan σεφ Ντέμη Γεωργίου, η οποία είχε ανοίξει το δικό της εστιατόριο στην Πάρο, υπέστη κάποια οξεία βακτηριακή λοίμωξη. Μέσα σε λίγα 24ωρα κατέρρευσε, ενώ τα οικεία της πρόσωπα έκαναν λόγο για υπερκόπωση. Δούλευε 7 στα 7, για να μπορέσει να βγει η δουλειά του να έχεις το δικό σου εστιατόριο σε ένα νησί των Κυκλάδων.
«Σβήνω» είχε στείλει στην σύντροφό της, η οποία τότε έσπευσε σπίτι, κάλεσε το ΕΚΑΒ, μεταφέρθηκε στο κέντρο υγείας του νησιού, όμως ήδη ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. «Πεθαίνω» ήταν το μήνυμα που έστελνε σε έναν άλλο φίλο της. Έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα επειγόντως, όμως το ελικόπτερο άργησε να βρεθεί. Όταν έφτασε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου διασωληνώθηκε στην εντατική, ήταν ήδη αργά. Οι γιατροί έλεγαν στους φίλους και οικείους της να μείνουν εκεί, γιατί δεν θα τα καταφέρει. Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 39 ετών.
«Η Ντέμη είχε συμπτώματα κόπωσης τις τελευταίες περίπου 10 ημέρες, δεν ένιωθε τα άκρα της, είχε μουδιάσματα, αρκετές ενοχλήσεις, ωστόσο διαγνώστηκε με γαστρεντερίτιδα οπότε η φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνε ήταν για γαστρεντερίτιδα», λέει στο Μega η στενή της φίλη, Αντριάννα Μανέτα.
Αυτές είναι μόνο δύο από τις δεκάδες περιπτώσεις που έρχονται στην δημοσιότητα και αφορούν νέους ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους, επειδή δούλευαν τόσο πολύ που η υγεία τους –ψυχική και σωματική– είχε μπει σε δεύτερη μοίρα. Γιατί το άγχος της επιβίωσης σε μια κοινωνία που μαστίζεται από πολυκρίσεις τους έχει καταβάλλει. Όπως μας καταβάλλει όλα τα άτομα καθημερινά. Απλά κάποιες ψυχές δεν τα κατάφεραν.
Το «Ζούμε από τύχη» δεν είναι μια απροσδιόριστη κραυγή αγωνίας ή μια (ακόμη) καταγγελία για κρατική αυθαιρεσία. Είναι η υπαρκτή αγωνία της ίδιας της αναπνοής μας. Αν θα συνεχίσει η καρδιά μας να χτυπάει ή θα σταματήσει, γιατί δεν μπορούσαμε να πάρουμε άδεια από την δουλειά για να φροντίσουμε την υγεία μας.
Η καταδίκη αυτής της γενιάς είναι να πεθαίνει από την δουλειά. Στην κυριολεξία.
Η εργασιακή εξουθένωση αναλύεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) από το 2019, οπότε και προσδιορίστηκε ως ένα σύνδρομο που προέρχεται από ένα επαγγελματικό φαινόμενο. Το burn out. Όσο αθώο και να ακούγεται στα αγγλικά, σκοτώνει. Και τα εξαντλητικά ωράρια είναι μόνο μία πλευρά αυτού του οδυνηρού φαινομένου.
«Η υπερβολική εργασία και επίδοση οξύνονται και καταλήγουν να γίνουν αυτοεκμετάλλευση, η οποία είναι αποτελεσματικότερη της εκμετάλλευσης από τρίτους, γιατί συνοδεύεται από ένα αίσθημα ελευθερίας» γράφει ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν στην «Κοινωνία της κόπωσης».
Η κοινωνία μας εξελίσσεται σε μια κατάσταση γενικής εξάντλησης, μια κοινωνία της κούρασης, μια κοινωνία της «επίδοσης» όπου γινόμαστε εμείς οι τύραννοι του εαυτού μας. Όπως εξηγεί ο κορεάτης φιλόσοφος, στη σύγχρονη εποχή, οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, όμως παρατηρεί να δημιουργείται ένας νέος τύπος σκλάβου. Ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση.
Υπάρχει μια ψευδαίσθηση «ελευθερίας επιλογής», η οποία παράγει κουρασμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους. Και νεκρούς.
Η μόνη πιθανή διέξοδος είναι να επαναφέρουμε συνεχώς σε «εργοστασιακές ρυθμίσεις» (oh the irony) και να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ποιες και ποιοι είμαστε και τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Να κάνουμε συχνά διαλείμματα από τα εξαντλητικά ωράρια και να ξεκουραζόμαστε. Το δικαίωμα στην ξεκούραση και το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ιερά. Να αναθεωρήσουμε την άποψη ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται. Να αποδομήσουμε την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας και να αναρωτηθούμε ποιους ωφελεί η τάση μας για αυτοεκμετάλλευση. Να μην είναι ο στόχος μας να ικανοποιήσουμε το κεφάλαιο και να μην ξεχνάμε να ζούμε στο μεταξύ.
Ο Πωλ Λαφάργκ έγραφε στο βιβλίο του «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» για το ολέθριο αυτό δόγμα: «Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του».
Στην Ιταλία, η απόφαση του δικαστηρίου να μειώσει την ποινή του Antonio De Pace με το σκεπτικό του “αντίκτυπου του Covid-19”, προκαλεί σοκ. Ο 28χρονος είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη γυναικοκτονία της Lorena Quaranta το 2020, όταν τη στραγγάλισε εν μέσω πανδημίας.
Η 27χρονη Lorena Quaranta, ήταν τελειόφοιτη Ιατρικής από την πόλη Φαβάρα της επαρχίας του Αγκριτζέντο. Τον Μάρτιο του 2020, όταν ξέσπασε η πανδημία, συζούσε με τον 28χρονο σύντροφό της, Antonio De Pace, στην επαρχία της Μεσίνα στη Σικελία. Η 27χρονη επρόκειτο να αποφοιτήσει όταν άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα όπως ξηρό λαιμό για εβδομάδες.
Ο δράστης ήταν πεπεισμένος πως η 27χρονη είχε κολλήσει COVID-19 και γι αυτό είχε αποφασίσει να επιστρέψει στους συγγενείς του στην Καλαβρία. Η Quaranta τον παρακάλεσε να μη φύγει και να μείνει μαζί της. Ο De Pace τη στραγγάλισε εν μέσω τσακωμού και έκοψε τις φλέβες του πριν καλέσει την αστυνομία. Ομολόγησε την πράξη του και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από ιταλικό δικαστήριο.
Ωστόσο, πρόσφατα το ανώτερο δικαστήριο της Ιταλίας ανέτρεψε την απόφαση αυτή, εξαιτίας του ελαφρυντικού παράγοντα: “αντίκτυπος του Covid-19”. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η πρωτόδικη απόφαση για τη γυναικοκτονία δεν έλαβε υπόψη την επίδραση της πανδημίας στην ψυχική κατάσταση του δράστη. Οι συνήγοροί του ισχυρίστηκαν ότι το στρες επηρέασε την κρίση του, ενώ ψυχίατρος κατέθεσε ότι δεν υπήρχαν σημάδια ψύχωσης, αλλά μια προσωπικότητα με ροπή προς τη βία. Το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της ακύρωσης των ισοβίων.
(JamPress)
Οι δικαστές επισήμαναν ότι το δικαστήριο προηγουμένως “απέτυχε να εξετάσει αν η συγκεκριμένη φύση της κατάστασης, η περίοδος του Covid και η δυσκολία αντιμετώπισής του, συνιστούσαν παράγοντες που επηρεάζουν την έκταση της ποινικής ευθύνης”. Αν και η καταδίκη παραμένει, η απόφαση της ποινής θα επανεξεταστεί από ένα περιφερειακό εφετείο στην Καλαβρία, προκαλώντας γενική κατακραυγή.
Η πρόεδρος της Ιταλικής Ένωσης Δικαστικών Ψυχολόγων, Liliana Lorreto, σημείωσε ότι η απόφαση θέτει ένα “επικίνδυνο δεδικασμένο” μειώνοντας την ευθύνη των δραστών. “Μια τέτοια πρόταση μοιάζει να επιβεβαιώνει ότι η βία εκείνη την περίοδο ήταν ‘φυσιολογική’ και επομένως θα παραμείνει ατιμώρητη,” είπε.
Έντονες αντιδράσεις από την οικογένεια της Quaranta και πολιτικούς της χώρας
Ο Vincenzo Quaranta, πατέρας της Lorena, εξέφρασε την οργή του δηλώνοντας ότι η απόφαση ισοδυναμεί με τη δολοφονία της κόρης του για δεύτερη φορά. “Είναι άδικο. Το lockdown δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ο De Pace είχε σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στην κόρη μου. Δεν ξέραμε ότι ήταν ένα τέρας ” ανέφερε χαρακτηριστικά στην εφημερίδα Il Messaggero. Εκείνος και η οικογένειά του θα συνεχίσουν να αναζητούν δικαιοσύνη.
Η απόφαση προκάλεσε απογοήτευση και μεταξύ πολιτικών και ακτιβιστών υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων, ακόμη και από το ακροδεξιό κόμμα της Giorgia Meloni. Η βουλεύτρια Elisabetta Lancellota δήλωσε ότι ο Covid δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί ελαφρυντικό παράγοντα, ειδικά σε υποθέσεις γυναικοκτονίας. “Στη διάρκεια της πανδημίας είδαμε μια αξιοσημείωτη αύξηση στην ενδοοικογενειακή βία που είχε αποτέλεσμα τραγωδίες και η σημερινή βία κινδυνεύει να καταστεί επικίνδυνο προηγούμενο. Η βία κατά των γυναικών δεν μπορεί να έχει ελαφρυντικά, από σεβασμό προς τα θύματα και τους αγαπημένους τους” είπε.
Η Mara Carfagna από την κεντρώα συνεργασία Azione δήλωσε: «Αν δεχτούμε την ιδέα ότι η ευθύνη είναι λιγότερο σοβαρή υπό το άγχος, αυτό είναι ακόμη πιο ενοχλητικό σε μια περίπτωση γυναικοκτονίας».
Έμφυλη βία στη διάρκεια της πανδημίας
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η αύξηση της βίας κατά των γυναικών ήταν δραματική. Ο ΟΗΕ είχε προειδοποιήσει από τον Ιούνιο του 2020 για την αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Τηλεφωνικές γραμμές στήριξης και ξενώνες φιλοξενίας σε όλη την Ευρώπη ανέφεραν αύξηση στις κλήσεις από γυναίκες σε κίνδυνο λόγω της καραντίνας.
Ωστόσο, τα δικαστήρια στην Ιταλία φαίνεται να εξετάζουν περισσότερο το στρες των θυτών παρά την έμφυλη διάσταση των εγκλημάτων. Στην Ευρώπη του 2024, η μάχη για τα δικαιώματα των γυναικών και την αναγνώριση των γυναικοκτονιών συνεχίζεται, αλλά η απόφαση αυτή αποτελεί ακόμη ένα βήμα πίσω στην προσπάθεια για δικαιοσύνη και ισότητα.
Να ελαττώσουν τις μετακινήσεις τους οι κάτοικοι της Σαντορίνης προέτρεψε δημοτικός σύμβουλος εκ της Τοπικής Κοινότητας Θήρας, γιατί αναμενόταν η έλευση 17.000 τουριστών από κρουαζιερόπλοια.
Αντιδράσεις προκάλεσε η ανάρτηση στο Facebook, με την πρωτοφανή συμβουλή του δημοτικού συμβόλου Σαντορίνης να θυμίζει lockdown. “Άλλη μια δύσκολη ημέρα για την πόλη και το νησί μας με την έλευση 17.000 επισκεπτών από τα κρουαζιερόπλοια!!!” έγραφε η ανάρτηση του Πάνου Καβαλλάρη εκ της Τοπικής Κοινότητας Θήρας. Συνέχισε λέγοντας: “Παρακαλούμε την προσοχή σας και όσο μπορούμε ελαττώνουμε τις μετακινήσεις μας!!!”.
Πιθανώς λόγω των αντιδράσεων, η ανάρτηση έχει πλέον διαγραφεί. Ακόμα υπό την οπτική ότι η ανακοίνωση έγινε με τις καλύτερες προθέσεις, οι υπαινιγμοί είναι δεινοί για τους μόνιμους κατοίκους της Σαντορίνης. Οι κάτοικοι αυτοί, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 ανέρχονται μόλις στους 15.480.
Ένα νησί, επομένως, του οποίου οι υποδομές καλύπτουν 15,5 χιλιάδες άτομα τον υπόλοιπο χρόνο, καλείται να υποδεχθεί παραπάνω από 17 χιλιάδες, καθώς ο αριθμός που ανέφερε ο Π. Καβαλλάρης αφορούσε μόνο τις κρουαζιέρες και όχι τους τουρίστες που θα κατέφθαναν με άλλα μέσα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Καθημερινή, ο δήμαρχο της Σαντορίνης Νίκος Ζώρζος είχε μιλήσει για το ζήτημα του υπερτουρισμού και συγκεκριμένα για την έλευση κρουαζιερόπλοιων. Όπως είχε αναφέρει, έχουν γίνει πανεπιστημιακές μελέτες σχετικά με το πόσους επισκέπτες “αντέχει” το νησί, και ήταν πολύ λιγότεροι από 17 χιλιάδες. Με βάση τον αριθμό που προέκυψε, είχε δημιουργηθεί ένα σύστημα απόβασης επισκεπτών στη Σαντορίνης με ανώτατο όριο του 8.000 επιβάτες ανά ημέρα αλλά αυτό εγκατελήφθη. Όπως είπε “Όταν αναλάβαμε τον δήμο στις αρχές του χρόνου, είδαμε πως το σύστημα προγραμματισμού κατάπλου κρουαζιερόπλοιων και αποβίβασης επισκεπτών, το berth allocation που είχαμε εισαγάγει προ ετών με ανώτατο όριο τους 8.000 επιβάτες την ημέρα –αριθμός που προέκυψε έπειτα από πανεπιστημιακή μελέτη της φέρουσας ικανότητας του νησιού–, είχε εγκαταλειφθεί”.
“Είχαμε έτσι μπροστά μας 63 πολύ δύσκολες μέρες για φέτος με πολύ περισσότερους από 8.000 επιβάτες. Καταφέραμε έπειτα από πολλές και επίπονες συζητήσεις με τις εταιρείες κρουαζιέρας να τις περιορίσουμε σε 48 μέρες. Όμως και αυτές είναι πολλές”, συνέχισε ο δήμαρχος της Θήρας. Όπως ανέφερε, δεσμεύεται πως το 2025 θα τηρηθεί το όριο των 8.000, αλλά θα τεθούν και ποιοτικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία θα δίνεται προτεραιότητα στα κρουαζιερόπλοια: χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και άλλων ρύπων, μικρό μέγεθος και περισσότερες ώρες διαμονής στο νησί.
Υπάρχουν τουλάχιστον οικονομικά κίνητρα για την έλευση επισκεπτών από κρουαζιερόπλοια;
Σημαντικό ζήτημα αποτελεί και το κέρδος που έχει η τοπική κοινότητα του νησιού από την έλευση τουριστών από κρουαζιερόπλοια. Βάσει των στοιχείων του 2023, η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα θετική. Σύμφωνα με την σχετική ΚΥΑ, το Λιμενικό Ταμείο Θήρας εισπράττει 0,35 λεπτά ανά επιβάτη – 0,3325 καθαρά μετά τους φόρους-, Έτσι λοιπόν, το 2023, εισέπραξε από τα τέλη επιβατών κρουαζιέρας 436.418,49 ευρώ για τους 1.322.480,27 επιβάτες κρουαζιέρας.
Πέρα από τα τέλη, υπάρχουν φυσικά και τα κέρδη από τις δαπάνες των επισκεπτών στο νησί – φαγητό, ξεναγήσεις, σουβενίρ. Όμως και σε αυτόν τον τομέα, τα έσοδα είναι περιορισμένα: Οι επισκέπτες από κρουαζιέρες συνήθως ξοδεύουν μέσα στο κρουαζιερόπλοιο, έχοντας αγοράσει πακέτα υπηρεσιών all inclusive και όχι τόσο στις εξόδους τους στους διάφορους περιορισμούς.
Μέσα στο κλίμα συζητήσεων περί υπερτουρισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης, αναμένουμε να δούμε εάν τα μέτρα αυτά θα τηρηθούν πράγματι, ώστε η κατάσταση να είναι βιώσιμη για τους κατοίκους του νησιού, και να μην χρειαστεί να “ελαττώσουν τις μετακινήσεις” τους το 2025. Προς το παρόν στη χώρα μας δεν έχει σημειωθεί κάποια οργανωμένη διαμαρτυρία όπως εκείνες που είδαμε στην Ισπανία.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος της κοινότητας θήρας ζητά επίσημα από τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους για να κυκλοφορούν οι τουρίστες. Αριστούργημα. pic.twitter.com/llRIMpLDzt
Η Εισαγγελέας Βρυξελλών προτείνει την άσκηση ποινικής δίωξης με σοβαρές κατηγορίες για τα αδικήματα του βιασμού και της επικίνδυνης σωματικής βλάβης εναντίον του Αλέξη Γεωργούλη. Η δίκη αναμένεται εντός του διμήνου Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2024, μετά από αναβολή που ζήτησε ο κατηγορούμενος.
Σύμφωνα με το βελγικό δίκαιο, η εισήγηση της Εισαγγελέως υποβάλλεται σε ειδικό δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίσει για την τελική άσκηση των κατηγοριών και θα ορίσει ημερομηνία για την πρώτη δίκη. Η πρώτη ακρόαση είχε οριστεί για τις 27 Ιουνίου, ωστόσο ο Αλέξης Γεωργούλης, πρώην ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, ζήτησε αναβολή την προηγούμενη ημέρα, με αποτέλεσμα να αναβληθεί σε ακαθόριστη ημερομηνία, πιθανόν εντός του διμήνου Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2024.
Εάν η εισήγηση της Εισαγγελέως γίνει δεκτή, θα οριστεί το ποινικό δικαστήριο που θα εξετάσει σε βάθος την υπόθεση και θα λάβει τελεσίδικες αποφάσεις. Η δικηγόρος του πρώην ευρωβουλευτή, σε επικοινωνία με την ΕΦ.ΣΥΝ., δεν απέκλεισε την άσκηση των κατηγοριών, αλλά δεν έδωσε λεπτομέρειες για την περαιτέρω διαδικασία.
(alexisgeorgoulis.eu)
Το χρονικό της υπόθεσης
Ο Αλέξης Γεωργούλης είχε καταγγελθεί από υπάλληλο των ευρωπαϊκών θεσμών και υποψήφια βουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. για βιασμό και πρόκληση σωματικής βλάβης. Παρά τις κατηγορίες, κατέβηκε υποψήφιος στις τελευταίες ευρωεκλογές με το Πράσινο Κίνημα. Μετά την κατάθεση μήνυσης, οι βελγικές αρχές ζήτησαν την άρση της βουλευτικής του ασυλίας τον Απρίλιο του 2023, που έγινε δεκτή, ενώ ταυτόχρονα διεγράφη από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η εισήγηση της ποινικής δίωξης και ο προσδιορισμός της πρώτης δίκης είχαν γνωστοποιηθεί στον ευρωβουλευτή πριν τις εκλογές, ενώ ο ίδιος δήλωνε δημοσίως ότι δεν είχε κληθεί από τη βελγική Δικαιοσύνη. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε ήδη κληθεί σε προανάκριση μετά την άρση της ασυλίας του.
Ο Αλ. Γεωργούλης δήλωσε ότι εφόσον δεν υπήρχε ποινική δίωξη ήταν “ελεύθερος ηθικά και νομικά” να κατέβει στις εκλογές. Ο προσδιορισμός της δίκης δίνει την ευκαιρία στον Αλ. Γεωργούλη να παρουσιάσει τα επιχειρήματά του, ενώ αποτελεί και μια δικαίωση για την καταγγέλλουσα, η οποία υπέστη διασυρμό όταν η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε χωρίς δική της πρωτοβουλία. Αναμένεται να μιλήσει δημοσίως για το θέμα σύντομα.
Οι άλλες καταγγελίες που βγήκαν στη δημοσιότητα
Η καταγγελία από την πρώην υπάλληλο του Ευρωκοινοβουλίου και νυν στέλεχος της νομικής υπηρεσίας της Κομισιόν αποτέλεσε την αφορμή για να αποκαλυφθούν άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές του ευρωβουλευτή. Δύο πρώην συνεργάτες του γραφείου του Αλέξη Γεωργούλη κατήγγειλαν επίσης την κακοποιητική του συμπεριφορά, αλλά οι καταγγελίες αυτές δεν προχώρησαν νομικά.
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος κατηγορεί το υπουργείο Υγείας πως “αποπειράται να συγκαλύψει τη δική του ανικανότητα, χρησιμοποιώντας μεθόδους που προσιδιάζουν μόνον σε αυταρχικά καθεστώτα”. Ο Αδ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι δεν γίνεται λόγος για επίταξη, απαντώντας στις κατηγορίες.
Οι εντάσεις ανάμεσα στους ιδιώτες γιατρούς και το υπουργείο Υγείας πυροδοτήθηκαν από μια νέα νομοθετική διάταξη: Αποκλείονται από το σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης όσοι γιατροί αρνούνται να δουλέψουν με μερική απασχόληση στο Δημόσιο. Ο σκοπός της διάταξης είναι η κάλυψη των κενών στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων.
Έτσι, η αρχική προδιάθεση για συνεργασία με το υπουργείο από την πλευρά των γιατρών πλέον είναι παρελθόν. Σημειώνεται πως παλαιότερα ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ) είχε ανακοινώσει μπόνους 1.000 ευρώ στους παθολόγους που θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα για το ΕΣΥ. Οι τελευταίες εξελίξεις όμως οδήγησαν στην σκληρή αντίδραση των γιατρών με επίσημη ανακοίνωση του ΠΙΣ.
Η διάταξη του νομοσχεδίου χαρακτηρίζεται στην ανακοίνωση ως “επαίσχυντη”: “Είναι γνωστό στην ελληνική κοινωνία πως τα κενά δεν προέκυψαν ούτε αναίτια, ούτε αιφνιδιαστικά” αναφέρει ο ΠΙΣ. Επιπλέον, στην ανακοίνωση, ο σύλλογος δηλώνει πως “το Υπουργείο Υγείας, με την επονείδιστη ρύθμιση που εισάγει προς ψήφιση, αποπειράται να συγκαλύψει τη δική του ανικανότητα, χρησιμοποιώντας μεθόδους που προσιδιάζουν μόνον σε αυταρχικά καθεστώτα”. Σημειώνεται επίσης πως τα μέτρα δεν θα έχουν συνέπειες μόνο για τους γιατρούς, αλλά και για τους ασθενείς, εξαιτίας της άρσης της συνταγογράφησης. Ανάμεσα σε αυτά που δήλωσε πως θα πράξει ο ΠΙΣ, είναι η πρόθεσή του να “εξαντλήσει όλα τα νομικά μέτρα, εντός και εκτός της χώρας, προκειμένου να ακυρώσει τις επαίσχυντες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου”. Δείτε παρακάτω ολόκληρη την ανακοίνωση του ΠΙΣ:
Δελτίο Τύπου του Π.Ι.Σ. που αφορά στη στάση και τις ενέργειες της ιατρικής κοινότητας απέναντι στις νομοθετικές ρυθμίσεις για επίταξη ιδιωτών γιατρών και άρση της συνταγογράφησης pic.twitter.com/ErQGZPaugz
— Panhellenic Medical Association (@pis_office) July 23, 2024
“Κατατέθηκε στη Βουλή, ως πρόσθετη διάταξη στο νομοσχέδιο περί ψυχικής υγείας, η επαίσχυντη ρύθμιση του Υπουργείου Υγείας που επιτρέπει την επίταξη των ιδιωτών γιατρών προκειμένου να καλύπτουν τα κενά στη στελέχωση του ΕΣΥ.
Είναι γνωστό στην ελληνική κοινωνία πως τα κενά δεν προέκυψαν ούτε αναίτια, ούτε αιφνιδιαστικά. Προέκυψαν εξαιτίας της απαξίωσης του ΕΣΥ και της ασυνέπειας του ίδιου του Υπουργείου Υγείας να θεσμοθετήσει τα κίνητρα για τις άγονες και προβληματικές περιοχές που είναι νομοθετημένα από έτους. Προέκυψαν ως συνέπεια της άρνησης της πολιτείας να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας και του Αρείου Πάγου που επιτάσσουν την αποκατάσταση στους μισθούς των γιατρών ΕΣΥ στα προ μνημονίων επίπεδα. Προέκυψαν από τις μηδαμινές προκηρύξεις θέσεων, ενώ τα τελευταία χρόνια τα κενά ξεπερνούν τις 6000 και οι κρίσεις γίνονται με τεράστιες και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις.
Είναι προφανές πως το Υπουργείο Υγείας, με την επονείδιστη ρύθμιση που εισάγει προς ψήφιση, αποπειράται να συγκαλύψει τη δική του ανικανότητα, χρησιμοποιώντας μεθόδους που προσιδιάζουν μόνον σε αυταρχικά καθεστώτα. Αδιανόητα και προσβλητικά είναι όσα ακούστηκαν από τον υπουργό Υγείας περί δήθεν οφειλής των γιατρών έναντι του κράτους, όταν είναι γνωστή η αυτοθυσία την οποία επέδειξε η ιατρική κοινότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, την οποία το υπουργείο ανταποδίδει τώρα με τρόπο περιφρονητικό στο ιατρικό λειτούργημα. Ως ευνόητο η κίνηση αυτή του υπουργείου ακυρώνει όλες τις καλόπιστες πρωτοβουλίες που έλαβε ο ΠΙΣ προκειμένου να λειτουργήσουν τα 14 Νοσοκομεία που παρουσίαζαν τα μεγαλύτερα προβλήματα στελέχωσης.
Δυστυχώς τα μέτρα δεν στρέφονται μόνον εναντίον των γιατρών. Στρέφονται επιπλέον σε βάρος των ασθενών, αφού χρησιμοποιείται ακόμη και η άρση της συνταγογράφησης ως μέτρο εξαναγκασμού των γιατρών που θα αρνηθούν να συμμορφωθούν στις αυταρχικές μεθοδεύσεις του Υπουργείου Υγείας. Όμως η συνταγογράφηση αποτελεί ένα σύγχρονο μέσο για τη διεκπεραίωση της θεραπείας των ασθενών και όχι προνόμιο των γιατρών, όπως ισχυρίζεται παραπλανητικά ο υπουργός.
Δε χρειάζεται σκέψη πως το μέτρο θα επιδεινώσει συνολικά την κατάσταση, καθώς γιατροί ειδικοτήτων σε έλλειψη θα αποφεύγουν τα νησιά και τις άγονες περιοχές, ενώ οι «ανεπιθύμητες» ειδικότητες θα προσελκύουν ολοένα και λιγότερους νέους γιατρούς. Ο θεσμός του προσωπικού ιατρού θα οπισθοδρομήσει και εντέλει οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ασθενείς της κεντρικής Ευρώπης
Δηλώνει πως θα εξαντλήσει όλα τα νομικά μέτρα, εντός και εκτός της χώρας, προκειμένου να ακυρώσει τις επαίσχυντες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου
Καλεί τους ιατρούς βουλευτές να αναλογιστούν το μέγεθος της ευθύνης που επωμίζονται αποδεχόμενοι να υπερψηφίσουν διατάξεις που ισοπεδώνουν το ιατρικό λειτούργημα και δημιουργούν προηγούμενο επίταξης κάθε άλλου επαγγελματικού κλάδου που δεν αποδέχεται την επιβολή εξοντωτικών μέτρων.
Καλεί τους Ιατρικούς Συλλόγους να συνεδριάσουν και ν΄ αναλάβουν άμεσα πρωτοβουλίες, προκειμένου οι γιατροί όλης της χώρας να μην προβαίνουν σε συνταγογράφιση και έκδοση ή εκτέλεση παραπεμπτικών από την Παρασκευή 26 Ιουλίου μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής.
Καλεί τους Ιατρικούς Συλλόγους να εκδώσουν Δελτία Τύπου και να παραχωρήσουν συνεντεύξεις τύπου, ώστε να ενημερώσουν φορείς και πολίτες της τοπικής κοινωνίας και να εκδώσουν ανακοινώσεις που θα παραδίδουν οι γιατροί στους ασθενείς, εξηγώντας τους λόγους κινητοποίησης της ιατρικής κοινότητας.
Ο ΠΙΣ θα τοποθετηθεί μέσω του Προέδρου του κατά την ακρόαση φορέων στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής και θα συγκαλέσει αύριο διάσκεψη με τους Προέδρους όλων των Ιατρικών Συλλόγων της χώρας, προκειμένου να εξεταστούν οι περαιτέρω κινήσεις μας. Θα παραχωρήσει επίσης συνέντευξη τύπου, της οποίας την ακριβή ημέρα και ώρα θα ενημερώσουμε με νεότερο Δελτίο Τύπου.“
Η απάντηση του Αδ. Γεωργιάδη
Ο υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης μιλώντας στη βουλή σχετικά με την νομοθετική διάταξη δήλωσε πως “δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεση να κάνουμε κανέναν πόλεμο στους γιατρούς”.
Ανέφερε επίσης: “Η λέξη επίταξη δεν ξέρω γιατί μπαίνει στο δημόσιο διάλογο. Εμείς με τους γιατρούς έχουμε μια συνεργατική σχέση. Εκείνοι είναι γιατροί και εμείς τους παρέχουμε την πρόσβαση στο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογραφήσεως και εξασφαλίζουμε την αποζημίωση των ασθενών τους, μέσω αυτού του συστήματος”, ενώ αργότερα δήλωσε πως δεν έχει καμία διάθεση να ενεργοποιήσει τη διάταξη αυτή: “Οφείλω όμως να πω ότι η ευθύνη μου, ως υπουργός Υγείας της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν μου επιτρέπει, αν γνωρίζω ότι σε ένα νοσοκομείο δεν βγαίνουν οι εφημερίες, να υποκρίνομαι ότι βγαίνουν, χωρίς να έχω εξαντλήσει κάθε πρόσφορο μέσο”.
(ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΟΛΗΣ/EUROKINISSI)
Διαβάστε παρακάτω τις σχετικές δηλώσεις του Αδ. Γεωργιάδη στη Βουλή:
“Παρουσιάζεται ότι θέλουμε να κάνουμε κάποιου είδους πόλεμο στους ιδιώτες γιατρούς. Θέλω να είμαι απολύτως σαφής, από το επίσημο και ιερό βήμα της Βουλής, δεν έχω και δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεση να κάνουμε κανέναν πόλεμο στους γιατρούς. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που επικρίνουν τη διάταξη, λένε ουσιαστικά «δεν μας ενδιαφέρει αν θα λειτουργεί το νοσοκομείο αρκεί να μην πειράξετε τον ιδιώτη γιατρό την ώρα που κάνει το ιδιωτικό του ιατρείο»”
“Εμείς όμως λέμε κάτι άλλο. Λέμε «αγαπητοί ιδιώτες γιατροί, σας σεβόμαστε, σας αγαπάμε και σας ξεχωρίζουμε. Επειδή σας σεβόμαστε, σας αγαπάμε και σας ξεχωρίζουμε, δεν θεωρούμε ότι το ιδιωτικό επάγγελμα του ιατρού, εξισούται με οποιοδήποτε ιδιωτικό επάγγελμα ελεύθερου επαγγελματία. Γι΄ αυτό το λόγο θεωρούμε ότι και ο ιδιώτης γιατρός έχει ευθύνη και πρέπει να τον ενδιαφέρει αν θα λειτουργεί το νοσοκομείο της οικείας περιφέρειας στην οποία ασκεί το λειτούργημά του.
Και λυπούμαστε που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε καλόπιστα και πολιτισμένα, για να βρούμε λύση να βγαίνουν οι εφημερίες, αλλά αν δεν μπορούμε να βρούμε, με κανέναν άλλο τρόπο, και άρα σε αυτή την περίπτωση τίθεται ζήτημα δημόσιας υγείας, από τη μη ορθή λειτουργία του νοσοκομείου, τότε σε αυτή την περίπτωση και μόνο και για ένα αυστηρώς περιορισμένο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να αποφασίσεις να έρθεις στο νοσοκομείο να κάνεις δύο εφημερίες το μήνα. Αν δεν κάνεις, στην πραγματικότητα μας λες ότι το ιδιωτικό σου ιατρείο είναι τόσο πολύ σημαντικότερο της παροχής υγείας των συμπατριωτών σου και συμπολιτών σου, που δεν σε ενδιαφέρει.
(ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI)
Αν δεν σε ενδιαφέρει εσένα, και εμάς δεν μας ενδιαφέρει η συνεργασία μαζί σου. Δεν κάνουμε καμία επίταξη». Η λέξη επίταξη δεν ξέρω γιατί μπαίνει στο δημόσιο διάλογο. Εμείς με τους γιατρούς έχουμε μια συνεργατική σχέση. Εκείνοι είναι γιατροί και εμείς τους παρέχουμε την πρόσβαση στο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογραφήσεως και εξασφαλίζουμε την αποζημίωση των ασθενών τους, μέσω αυτού του συστήματος. Εάν δεν θέλουν και αναγνωρίζουν ότι οι δικές μας ανάγκες είναι αδιάφορες, τότε λυπούμαστε πάρα πολύ γι΄ αυτό, προφανώς αυτή η συνεργατική σχέση έχει πρόβλημα. Αυτό λέμε.”
Ο Αδ. Γεωργιάδης υποστήριξε επίσης ότι η διάταξη θα ισχύσει σε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, δηλαδή σε συνθήκες απολύτου έκτακτης ανάγκης και για αυστηρά περιορισμένο και προσδιορισμένο χρονικό διάστημα: “Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να ενεργοποιήσω αυτή τη διάταξη. Καμία απολύτως. Οφείλω όμως να πω ότι η ευθύνη μου, ως υπουργός Υγείας της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν μου επιτρέπει, αν γνωρίζω ότι σε ένα νοσοκομείο δεν βγαίνουν οι εφημερίες, να υποκρίνομαι ότι βγαίνουν, χωρίς να έχω εξαντλήσει κάθε πρόσφορο μέσο. Θέλω λοιπόν να ξεκαθαρίσω ότι αυτή είναι μια διάταξη εφαρμογής σε συνθήκες απολύτου έκτακτης ανάγκης, για περιορισμένο και αυστηρά προσδιορισμένο χρονικό διάστημα και με απόλυτη τεκμηρίωση ότι εκεί υπάρχει ζήτημα, ως προς τη δημόσια υγεία και τις παροχές υγείας στους συμπολίτες μας. Μόνο σε αυτή την ακραία περίπτωση θα μπορεί να εφαρμόζεται, υπό αυτούς τους όρους και προϋποθέσεις, αυτή η διάταξη”.
Στην ερώτηση “Και πώς θα επιλέξετε τους ιδιώτες; Ποιοι θα πάρουν φύλλο πορείας; Ή μήπως θα πάνε με τα φρονήματά τους…” της βουλευτού της Νέας Αριστεράς Θεανώ Φωτίου, ο υπουργός υγείας απάντησε: “Όλοι οι ιδιώτες μιας περιοχής, της οικείας ειδικότητας που την έχει ανάγκη το νοσοκομείο. Όλοι θα είναι στην ίδια κατηγορία. Άπαντες. Το 100%. Δεν θα επιλέξουμε είναι η απάντηση. Όταν χρειαζόμαστε παθολόγους θα είναι όλοι οι παθολόγοι. Αν πάνε όλοι παθολόγοι, μπορεί να είναι και μια εφημερία τον μήνα. Αν πάνε οι μισοί, μπορεί να είναι και τρεις εφημερίες το μήνα. Όσοι περισσότεροι πάνε, τόσο λιγότερο θα επιβαρυνθούν οι συνάδελφοί τους, από αυτή τη δουλειά”.
Οι hypersexuals, η «συμπαντική καύλα» και η έλευση του 2024 που έφερε μία νέα εποχή στο σεξ που κάνει η Gen Z.
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι κάθε δεκαετία επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα για τους προηγούμενους ή εμάς τους ίδιους. «Δεν φλερτάρουν πια στις μέρες μας» ή «ποιος κάνει σεξ μωρέ; Προτιμούν το Tinder και το sexting». Ναι οκ, τα social δεν υπήρχαν πριν από 20 χρόνια, αλλά μήπως δεν υπήρχαν τα SMS με περιγραφές «θα σου κάνω αυτό και θα σου κάνω εκείνο»; Συνεπώς, όταν ακούω ότι δεν υπάρχει φλερτ ή σεξ, πιστεύω ότι είναι απλά θέμα ανθρώπου και περίπτωσης. Και οι έρευνες έρχονται να με επιβεβαιώσουν πανηγυρικά, αν και υπάρχουν κάποια «αλλά».
Η έλευση του 2024 έφερε μία νέα εποχή στο σεξ που κάνει η Gen Z. Ενώ το 2023 τα ποσοστά ήταν χαμηλά και όλα έδειχναν ότι πρόκειται για μία γενιά που προτιμά να κάνει μονόζυγο ή κανό, έγινε ξαφνικά ένα τριπλό τόλουπ (σ.σ.: άλμα στο καλλιτεχνικό πατινάζ) και σύμφωνα με έρευνα του eHarmony, τόσο η Gen Z όσο και οι millennials κάνουν καθημερινά σεξ, αλλά όταν είναι σε σχέση. Εκεί νιώθουν και μεγαλύτερη ασφάλεια να γίνονται πιο περιπετειώδεις. Άρα πού βοηθά το Tinder και τα υπόλοιπα dating apps; Ενώ οι περισσότεροι έχουν κάνει χρήση έστω και μία φορά, η συντριπτική πλειοψηφία δεν βρίσκει καμία αυθεντικότητα.
Μιλώντας με άτομα της Gen Z, με κάποια να είναι με το ένα πόδι στους millennials, διαπίστωσα ότι ούτε αυτή η γενιά μεγάλωσε με τεράστια ελευθερία γύρω από το σεξ και ό,τι πρέπει να ξέρουμε για αυτό. Οι περισσότεροι ανακάλυψαν μόνοι τους τον εαυτό τους ή τους άλλους μέσα από τις εμπειρίες ή συζητήσεις με φίλους.
Photo by cottonbro studio
«Προφανώς και δεν μιλούσαμε για αυτό. Ίσως μόνο για το συναισθηματικό κομμάτι των σχέσεων», λέει η Μαίρη, 29 χρονών, με τη Στεφανία να μοιράζεται μία ανάλογη εμπειρία. «Η μαμά μου με μεγάλωσε λέγοντάς μου ότι πρέπει να κάνουμε σεξ με κάποιον που αγαπάμε. Η αγάπη ήταν απαραίτητη προϋπόθεση -αν δεν υπήρχε, δεν υπήρχε και λόγος να κάνεις σεξ. Πολύ όμορφο να μιλάς σε ένα παιδί για αυτό με αυτόν τον τρόπο, περίεργο αν εξακολουθείς να το λες σε μία έφηβη που ήδη είχε κάνει σεξ χωρίς να αισθάνεται αγάπη και χωρίς η πρώτη της φορά να μοιάζει με σκηνή από το Notebook».
Είναι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πιο ανοιχτή στο θέμα σεξ;
«Θυμάμαι παιδιά από το Πανεπιστήμιο που μιλούσαν πολύ πιο ανοιχτά για το σεξ, ενώ τα κορίτσια έμεναν στην ανάλυση των μηνυμάτων που δέχονταν. Αν ρωτάς εμένα που είμαι straight, μου είναι πιο δύσκολο να μιλάω για το σεξ, ή την έλλειψή του σε παρέα που έχει μόνο straight άτομα, γιατί νιώθεις ότι θα σε κρίνουν, ειδικά στην Ελλάδα. Από τότε που μετακόμισα στην Ολλανδία, βλέπω τη διαφορά στο πόσο open είναι στο να μιλήσουν ακόμα και για τα sex parties που πηγαίνουν, τη συλλογή δονητών τους ή ποια στάση δεν τους βολεύει», υποστηρίζει η Μαίρη.
«Είμαι demisexual και hypersexual. Αυτό σημαίνει ότι έχω μόνιμες ορμές από την εφηβεία μου, αλλά για να λειτουργήσω σεξουαλικά (συνήθως) θέλω να νιώθω μία συναισθηματική ασφάλεια, ακόμα και αν είναι μόνο από την πλευρά μου. Αν συνεχιστεί και δεν υπάρχει ανταπόκριση, δεν μπορώ να λειτουργήσω σεξουαλικά. Ωστόσο κάνω πολύ συχνά σεξ, αλλά όχι όσο θα ήθελα, ειδικά αφού υπάρχει η ευκολία των apps. Μιλώντας πάντως με την παρέα μου, που είναι κυρίως άτομα της LGBTQI+ κοινότητας, κάνουμε γενικά καλό σεξ. Δεν το κάνουμε απλά για να το κάνουμε. Εντοπίζω σημαντικές διαφορές με τους straight, που ψάχνουν περισσότερο τη δέσμευση», υποστηρίζει ο Άγγελος ή Angel Seemen, 28 χρονών.
Photo by cottonbro studio
«Κοίτα, με πετυχαίνεις σε μία φάση ξηρασίας, για αυτό έχω υψηλές προσδοκίες από τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Πέρα από την πλάκα όμως, δεν μου λείπει εφόσον είναι πολύ σημαντικό για εμένα να υπάρχει τόσο η χημεία όσο και η εγκεφαλική σύνδεση. Δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς αυτά. Το έχω πάθει και σε σχέση και το αποτέλεσμα ήταν ότι σεξ ήταν πολύ κακό. Για αυτό και ξεκίνησα το σεξ πιο αργά», λέει η Μαρία Ρεβέκκα, στα 24 της.
Η μαγεία των situationships
Η Μαρία Ρεβέκκα και ο Άγγελος είπαν τη λέξη κλειδί, το situationship. Ως millennial, τους ενημέρωσα ότι αυτές οι on/off σχέσεις ήταν πάντοτε a thing, απλά τώρα έχει όνομα. Άνθρωποι που ήταν μη διαθέσιμοι συναισθηματικά, αλλά εμείς επιμέναμε ότι θα αλλάξουν γνώμη.
«Μου έχει τύχει να ενδιαφέρομαι για κάποιον, να ξεκινήσουμε ως φίλοι που έκαναν τα πάντα μαζί, να γίνει σεξουαλικό και να είμαστε έτσι για μερικούς μήνες. Στο τέλος ξεκόψαμε», λέει ο Άγγελος που ίσως δεν ξέρει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να διαρκέσει για χρόνια. «Είμαι πολύ σε αυτή τη φάση, ίσως επειδή δεν είμαι ακόμα έτοιμη για πολύ σοβαρή σχέση, αλλά έλα που δεν μου κάνουν και τα one night stands».
Σχέση ή one night stand;
«Υπάρχουν δύο άκρα στη δική μου παρέα. Ή που θα είναι σε πολύ σοβαρή σχέση ή που θα το κάνουν κάθε βράδυ και με άλλο πρόσωπο. Το βλέπω περισσότερο στα αγόρια, αλλά όχι ότι δεν γίνεται και στα κορίτσια», υποστηρίζει η Μαρία Ρεβέκκα με τον Γιώργο, 28 χρονών, να λέει ναι στη σχέση εδώ και αρκετά χρόνια, δίνοντας περισσότερο βάση στην ποιότητα. «Γιατί να το κάνω κάθε μέρα αν είναι sloppy και χωρίς ολοκλήρωση (και δεν αναφέρομαι στην εκσπερμάτιση); Αν ήμουν single, δεν θα έλεγα όχι σε casual σεξ, γιατί όλα αυτά είναι σημαντικές εμπειρίες. Οι συνομήλικοί μου πάντως ασχολούνται πολύ περισσότερο με το sexting και δεν εκτονώνονται όσο θα μπορούσαν. Ίσως ξενερώνουν πολύ εύκολα και χάνουν την ουσία του να ζουν τη στιγμή».
«Έχω περάσει φάσεις που έκανα σεξ με όποιον να ‘ναι, όχι σαν πρωταγωνίστρια ταινίας, η οποία αναζητά επιβεβαίωση ή θέλει να καλύψει ένα απέραντο συναισθηματικό κενό, αλλά επειδή απλώς ήθελα σεξ. Είχα τύψεις επειδή δεν ένιωθα αγάπη; Κάποιες φορές ναι, αλλά μου υπενθύμιζα ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι. Έχω μπερδέψει τη γάτα μου επειδή έβλεπε κόσμο να μπαινοβγαίνει στο σπίτι και δεν ήξερε με ποιον να δεθεί; Αυτό είναι σίγουρο και θα ξεκινήσουμε οικογενειακή ψυχοθεραπεία. Fast forward στο σήμερα που βρίσκομαι σε σχέση και νιώθω ότι βρίσκομαι στην πιο ωραία φάση της ζωής μου, όσον αφορά στον έρωτα. Δεν είναι ότι κάνω σεξ κάθε μέρα όλη μέρα, ούτε ότι ζω κινηματογραφικούς οργασμούς, σκηνοθετημένους από άντρες. Είναι, όμως, η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι ότι έχω χώρο να εκφραστώ με απόλυτη ελευθερία. Και πλέον έχω καταλάβει ότι τα kinks όχι απλώς δεν είναι για τις σινγκλ φάσεις μας, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να τα ζεις με τον άνθρωπό σου. Αν δεν μοιραστείς με αυτόν τις «βρωμιές» που έχεις στο μυαλό σου άλλωστε, με ποιον θα τις μοιραστείς; Με κάθε τυχαίο, που δεν θα ξαναδείς ποτέ;», λέει η Στεφανία, που έχει περάσει και από τις δύο φάσεις, νιώθοντας εξίσου οκ.
«Προτιμώ τη σχέση και θεωρώ το σεξ πολύ σημαντικό κομμάτι της. Το one night stand δεν μου λέει πολλά και δεν με βοηθά να λειτουργήσω», λέει ο Γιώργος και κάπου εκεί καταλήγουμε στο ότι το one night stand είναι χαμηλά στις επιλογές, απλά τώρα οι άνθρωποι είναι πιο vocal με αυτό και δεν νιώθουν ότι θα απορριφθούν αν το πουν.
Μεγαλώνοντας με τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι κατέληξαν στο ότι η οικογένεια δεν είναι συνήθως το μέρος όπου μαθαίνεις αυτά που χρειάζεσαι, γύρω από το σεξ. Τα κορίτσια μιλούν με τις μαμάδες περισσότερο για το συναίσθημα και την αγάπη και λιγότερο για την οργασμό, πόσω μάλλον για την αυτοϊκανοποίηση. Τα αγόρια μπορούν να μιλούν ή να κάνουν πλάκα για το σεξ με τον μπαμπά τους μέχρι τη στιγμή που κάνουν coming out. «Μεγαλώνοντας δεν είχαμε θέματα ταμπού με την οικογένειά μου στο κομμάτι του σεξ, αλλά δεν ήταν όλα και φιλελεύθερα. Γενικότερα είχα την άνεση με τους γονείς μου να συζητήσω για αυτό το θέμα, ωστόσο έβαζα πάντα τα όριά μου» λέει ο Δημήτρης, 28 χρονών.
«Από πάρα πολύ μικρή ηλικία υπήρξε μια αφύπνιση σε σχέση με το σεξ σε εμένα, και άρχισε και πολύ νωρίς η δραστηριότητά μου. Παρ’ όλα αυτά μεγάλωσα σε ένα κύκλο που, ρε παιδί μου, ξέρεις, θεωρούσαν ότι ο προορισμός σου είναι να βρεις το παντοτινό σου ταίρι και να μείνεις μαζί του, να δημιουργήσεις την οικογένεια και μπλα μπλα μπλα. Ως υπερσεξουαλικό όμως ον, κατάλαβα ότι απλά καταπιέζω τον εαυτό μου. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να ανήκουμε σε ένα πρόσωπο, γιατί απλά υπάρχει λίμπιντο και η συμπαντική καύλα», είναι η οπτική του Δημήτρη.
«Ως μέσο εκπαίδευσης είχα σίγουρα τις τσόντες και θυμάμαι ότι προσπάθησα να διεγερθώ βλέποντας γυναίκες. Κατάλαβα όμως ότι δεν μπορούσα και αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να ζήσω τη ζωή μου καταπιεσμένος, ειδικά όταν μιλάμε για σεξ. Με βοήθησε πολύ η σχέση μου στο να απελευθερωθώ».
Η πολυσυντροφικότητα
«Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι είναι πολύ όμορφη η εναλλαγή συντρόφων. Με την έννοια ότι είναι μια ξεχωριστή ιστορία το κάθε πράγμα. Μια μικρή ιστορία. Και με τον κάθε άνθρωπο μοιράζεσαι κάτι πάρα πολύ μοναδικό. Και εκεί, τελευταία, αρχίζει και ξυπνάει μέσα μου η σκέψη ότι γιατί θα πρέπει να είμαστε με έναν άνθρωπο ή ελεύθεροι; Γιατί δεν μπορείς να έχεις πολλές μικρές ιστορίες; Αυτό που λένε πολυσυντροφικός» αναρωτιέται ο Δημήτρης.
Photo by cottonbro studio
«Γιατί δεν μπορεί ο έρωτας να είναι σαν τη φιλία και να πηγαίνει σε ένα μόνο πρόσωπο; Δεν ξέρω, είναι διάφορες σκέψεις που κάνω. Κάποιοι φίλοι μου ταυτίζονται με αυτό. Κάποιοι άλλοι καθόλου. Γενικότερα αυτό που παρατηρώ είναι ότι ο κόσμος όντως μένει πολύ προσκολλημένος στα social media και στο sexting. Εγώ δεν το κάνω ποτέ. Δεν με εκφράζει. Εγώ θέλω να βγω, να παίξω, να φλερτάρω, να περάσω ωραία. Αυτό για μένα είναι η πραγματική επαφή. Το να έρθεις εδώ απλώς να κάνουμε σεξ, εμένα δεν μου λειτουργεί καθόλου. Δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς κιόλας μετά; Και εκεί έρχεται η έννοια του πολυσυντροφικού. Ναι, θα μπορούσα να κοιμηθώ και με σένα, και με σένα, και με σένα».
«Όλοι ψάχνουμε μια σχέση που θα θέλαμε να πληροί κάποια κριτήρια και να μην είμαστε μόνοι. Εγώ προτιμώ να είμαι μόνος, απ’ το να είμαι σε μια λάθος συνθήκη. Κι αυτό που βλέπω στους φίλους μου, ανεξαρτήτως φύλου ή προσανατολισμού, είναι ότι απλά έχουν σχέσεις, είναι βολεμένοι, φλερτάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο, στα κρυφά, κάποιες φορές θα παρασυρθούν, θα κάνουν αρπαχτές, και μετά μια χαρά. Είναι πολύ ανέντιμο. Το σοκαριστικό είναι ότι κάνουν σεξ και απατούν χωρίς προφύλαξη. Και σαν να φτάνουν όλα σε έναν κορεσμό πάρα πολύ γρήγορα. Όσο εύκολα κάνουμε scroll down και κάνουμε likes, έτσι γρήγορα είναι και με τους ανθρώπους. Και αυτό είναι λίγο περίεργο, για να είμαι ειλικρινής. Δηλαδή, ξέρεις, ιστορίες δύο, τριών ημερών και βαριέσαι και σταματάς, και τέτοια, και όλο θέματα, και όλο κάπου κολλάει. Εγώ θεωρώ ότι είναι ωραίο να επενδύσεις στους ανθρώπους και να δεις τι μπορεί να σου δώσει ο καθένας και να αφεθείς στη στιγμή», εξηγεί σαν χείμαρρος ο 28χρονος Δημήτρης.
Asexuals
Μία άλλη σημαντική έρευναέδειξε ότι η Gen Z κάπου μπούχτισε με το πολύ σεξ σε σειρές και ταινίες και θα ήθελε να δει περισσότερες asexual ή μη ρομαντικές σχέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους αφορά το σεξ, αλλά θα ήθελαν να δουν την ομπρέλα να ανοίγει ώστε να μην γίνεται all about it.
«Ως asexual άτομο έχω μία διαφορετική οπτική και σχέση με το θέμα του σεξ, σε σύγκριση με τους ανθρώπους γύρω μου. Προσωπικά δεν με ελκύει. Ούτε το θεωρώ απαραίτητο. Αντιθέτως, ίσως είναι κι ένα από τα πράγματα που θα με απομακρύνουν από μία πιθανή σχέση. Για να το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται: δεν το γουστάρω! Και δεν είμαι ο μόνος. Είμαστε μία μικρή μερίδα της LGBTQI+ κοινότητας, πόσω μάλλον του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε! Είμαι asexual αλλά ταυτόχρονα και gayromantic, δηλαδή μου αρέσουν οι άντρες (ή γενικότερα τα masc άτομα). Άλλα asexual άτομα είναι aromantic, πράγμα που σημαίνει πως δεν νιώθουν έστω τη ρομαντική έλξη και το πιο πιθανόν να μην αποζητούν κάποια σχέση. Είμαστε όμως κι εμείς που θέλουμε, αλλά το dating είναι δύσκολο όταν είσαι στο ace spectrum. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα όταν τα έχεις με ένα άλλο asexual άτομο, αλλά είναι φορές που ερωτεύεσαι και τυχαίνει να έχετε άλλες ανάγκες», εξηγεί ο Oly, 21 ετών.
«Κάτι που θα ήθελα να καταλάβουν οι άλλοι, και ειδικά τα ζευγάρια, είναι πως το γεγονός ότι είμαστε asexual δεν σημαίνει πως δεν αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη σας, ή πως φοβόμαστε το σεξ, ή πως βρισκόμαστε σε ψυχολογική πίεση ή κάτι τέτοιο. Κάποια asexual άτομα κάνουν σεξ, κάποια άλλα όχι. Εξαρτάται. Η επικοινωνία βοηθάει, αυτό ζητάμε».
Ο εμπνευστής του Save Your Hood, Βασίλης Σφακιανόπουλος, μίλησε στη Χρύσα Λύκου, για τα καλοκαίρια που περνά ανάμεσα στις φλόγες, το τραυματισμένο ζαρκάδι που ελευθέρωσε στη Δαδιά και την προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα.
Πάνε λίγα μόλις χρόνια, μπορεί κι αιώνες από τότε που αραγμένες σε ένα καναπέ με έναν παλιό ανεμιστήρα να μας πλευριτώνει λέγαμε τυχαία ονόματα νησιών και βουνών, μέρη που ονειρευόμασταν να κρυφτούμε και να ξεκουράσουμε τον χειμώνα, μέσα στο καλοκαίρι. Σήμερα, υπάρχουν ημέρες που ο Κώστας μου λέει ότι κάθε που ανανεώνει τις σελίδες που παρακολουθεί στο Internet, του εμφανίζεται και μια νέα φωτιά, διαλύοντας τον χάρτη. Για τα τελευταία πολύ δύσκολα καλοκαιρία, μίλησα με τον Βασίλη Σφακιανόπουλο, εμπνευστή της ομάδας Save Your Hood, που έγινε αρχικά γνωστή μέσα από τις δράσεις καθαρισμού των γειτονιών από τα σκουπίδια σε όλη την Ελλάδα και που σήμερα αγκαλιάζουν την άγρια ζωή που ξεφεύγει απ’ τις φλόγες.
Μπαίνουμε αγκομαχώντας σε ένα καφέ του κέντρου, για να είναι κοντά στο επόμενο ραντεβού του. Γκρινιάζω σαν να τον ξέρω καιρό, μου φταίνε τα τσιμέντα, η αποψίλωση του κέντρου, οι σκιές που χάθηκαν μαζί με τα δέντρα, τα πάρκα κι ό,τι δίνει ανάσα σε μια πόλη που η άσφαλτος μας τηγανίζει σε κάθε βήμα. Συμφωνούμε ότι στην Ελλάδα, έχουμε αναπτύξει την έννοια του ιδιωτικού χώρου εξυμνώντας την αξία του, παραμελώντας και συναινώντας στην εξαθλίωση του δημόσιου. Αρκεί το σπίτι μας να είναι καθαρό και η οικογένεια μας καλά. Τίποτα άλλο δεν μας απασχολεί.
Τον ρωτάω αν θα φύγει για διακοπές
«Τα τελευταία τέσσερα καλοκαίρια δεν έχω ζήσει διακοπές. Ενώ φεύγω, τελικά τις κόβω στη μέση, νιώθω ότι δεν μπορώ να μη βρεθώ στο πεδίο, να μη βοηθήσω στη φωτιά. Με φοβίζει, η σκέψη ότι για μια ακόμη χρονιά θα θρηνήσω κάτι το οποίο θεωρούσα εξαιρετικά τυχερός που έχω κοντά μου, όπως ένα δάσος, κι απ’ την άλλη δεν θα απολαύσω στιγμές χαλάρωσης με τον γιο μου. Πέρυσι, ήταν μια χρονιά που ξεκίνησε αισιόδοξα με μεγάλα ποσοστά βροχοπτώσεων και υγρασίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ιούνιος ήταν ένας φανταστικός καλοκαιρινός μήνας, σκεφτήκαμε πως θα τη γλιτώσουμε. Τελικά, όλα ήταν χειρότερα».
«Φέτος, από τα μέσα Μαΐου έχουμε παρατεταμένους καύσωνες κι ακούμε να λένε απ’ τις αρχές Ιουλίου: “Τι καλά που αντιδρά ο κρατικός μηχανισμός” και ότι “Δεν έχει ξεφύγει καμία φωτιά”. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες χρονιές, τέλη Ιουλίου αρχές Αυγούστου, γίνονταν τα χειρότερα. Τρέμω! Πλέον, κάθε καλοκαίρι με κυριεύει η ανησυχία για το να είμαστε καλύτεροι απ’ την προηγούμενη χρονιά, αν έχουμε οργανώσει τα πράγματα καλύτερα ώστε να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, να σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται».
Τον ρωτάω για τη διαδικασία της προετοιμασία της ομάδας τους
«Το βασικό που επιδιώκουμε είναι η καλύτερη συνεργασία με όλους τους φιλοζωικούς φορείς, να καταφέρνουμε να συνεργαζόμαστε σαν μια ομάδα, αντιμετωπίζοντας την κατάσταση και φροντίζοντας όσο πιο έγκαιρα γίνεται τόσο για τα ζώα συντροφιάς, όσο και για την άγρια ζωή, που είναι κι ο βασικός μας τομέας. Σε επίπεδο πρόληψης, δυστυχώς, το Save your hood δεν έχει αρκετή δύναμη αυτή τη στιγμή, ώστε να ανταπεξέλθει σε αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι και με τη φετινή εμπειρία, του χρόνου θα μπορούμε να καταθέσουμε προτάσεις με νόημα για τη χώρα, ώστε να πιέσουμε να υιοθετηθούν εγκαίρως».
Ο Βασίλης, είναι απ’ τους πρώτους που θα βρεθεί στο μέτωπο της φωτιάς
«Έχω λάβει κατάλληλη εκπαίδευση και μαζί με μια μικρή ομάδα που δεν τη συσχετίζω με το Save your hood, βοηθάμε με κάθε τρόπο στην πυρόσβεση, ενώ ταυτόχρονα καταγράφω τις ανάγκες που προκύπτουν. Όταν η φωτιά σβήσει, αρχίζει με την ομάδα μου, η διάσωση της άγριας ζωής. Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον στάδιο, αν αξιολογήσουμε ότι χρειάζεται μια μεγάλη δράση, ανοιχτή στους εθελοντές. Πριν συμβεί όμως κάτι τέτοιο, προϋποθέτει διάφορες μελέτες. Αρχικά, να δούμε την έκταση που έχει καεί, τη βιοποικιλότητα που είχε και να επικοινωνήσουμε με το δασαρχείο και τους αρμόδιους φορείς. Έπειτα, να γίνει από μια μικρή ομάδα επιτόπια έρευνα που θα ελέγξει όλη την περιοχή για απώλειες ζώων αλλά και σημάδια ζωής. Η περιοχή πρέπει να χαρτογραφηθεί ώστε να εκτιμηθούν οι κίνδυνοι για τον εθελοντή και να σχεδιαστεί η αποστολή κι ο τρόπος δράσης, για να γίνει τελικά το ανοιχτό κάλεσμα».
Τον ρωτάω αν είναι όσο δύσκολο ακούγεται και μου απαντά ότι είναι πολύ περισσότερο
«Σε μια κρίση υπάρχουν πάρα πολλοί οι παράμετροι. Φορείς, ομάδες ανθρώπων, ευθύνη για τους εθελοντές σου και φυσικά να έχει αποτέλεσμα αυτό που κάνεις για τα ζώα για τα οποία βρίσκεσαι εκεί. Αν είναι να πάρεις ένα ζώο απ’ τη Δαδιά και να το μεταφέρεις στην Αθήνα τραυματισμένο κι ετοιμοθάνατο, τι να το κάνεις; Πρέπει να βρεις άμεσα έναν τρόπο να περιθαλπτεί εγκαίρως και σωστά, στον τόπο που βρέθηκε».
Απ’ την ώρα που βρεθήκαμε σκέφτομαι διαρκώς να του πω: «Ναι, αλλά ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές», το αφήγημα που τρεντάρει όσο κανένα τα τελευταία χρόνια και που μετατρέπει τον άνθρωπο σε βασιλιά του πλανήτη, που μόνο η δική του ζωή λογίζεται σαν απώλεια. «Σε κάθε πυρκαγιά, όλοι μιλάνε για περιουσίες που χάθηκαν και για ανθρώπινες ζωές που ενδέχεται να έχουν χαθεί. Στη φωτιά στη Σταμάτα, βρήκαμε καμένο ένα μωρό αλεπουδάκι. Κατά τα άλλα, δεν θρηνούμε ζωές. Να μιλήσω για τον Έβρο; Ξεπερνά κάθε φαντασία το πόσα νεκρά ζώα βρήκαμε».
Τον ρωτάω για το ψυχικό κόστος όλης αυτής της διαδικασίας
«Όλοι φεύγουν με χαμόγελο απ’ τις δράσεις. Ακόμα κι αν εσύ δεν βρεις κάποιο ζωντανό ζώο, αν βρει ο διπλανός σου χαίρεσαι. Κι όταν, στο τέλος της δράσης, βλέπεις πόσες ζωές έχουν βρεθεί και είναι καλά ή είναι τραυματισμένες και θα γίνουν καλά, μόνο φως υπάρχει μέσα στο σκοτάδι».
Συζητάμε για τις εξοργιστικές εικόνες που έχουν καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες, με ζώα δεμένα κι εγκαταλελειμμένα δίπλα στη φωτιά. «Πρόσφατα, στη φωτιά στην Κερατέα, βρήκαμε ένα σπίτι καμένο με έναν δεμένο σκύλο στην αυλή. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση, βρισκόταν σε ένα καμένο τοπίο χωρίς νερό και σκιά. Μιλήσαμε με την πυροσβεστική και την αστυνομία, υπηρεσίες οι οποίες είχαν ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να το πάρει. Τον πήρε και τον ξαναπήγε πίσω στα καμένα. Για ποιο λόγο; Βρες μια λύση για το ζώο σου. Πέρυσι στην Πεντέλη, ήταν δύο σκυλιά σε ένα μπαλκονάκι δεμένα ακριβώς δίπλα στη φωτιά. Στήσαμε ολόκληρη επιχείρηση να τα κατεβάσουμε και να βρούμε τους ιδιοκτήτες τους που ήταν διακοπές. Τι μας είπαν; Αν μπορούμε να τα κρατήσουμε μια εβδομάδα για να μη χαλάσουν το πρόγραμμά τους και γυρίσουν νωρίτερα. Είναι εξοργιστικό αλλά μια μεγάλη μερίδα πολιτών, αντιλαμβάνεται τα κατοικίδια του σαν αντικείμενα».
Ο Βασίλης μου περιγράφει στιγμές από τις διασώσεις με τους εθελοντές του
«Αν δεις περσινές φωτογραφίες μας, θα δεις να κρατάμε τις χελώνες ανάποδα, μιας και μας είχαν ενημερώσει ότι έτσι δεν κινδυνεύουμε από το να μας γδάρουν. Τελικά, διαπιστώσαμε ότι το στρες που δημιουργείται σε μια χελώνα όταν της συμβαίνει αυτό, ξεπερνά κάθε όριο. Τώρα ξέρουμε και το κάνουμε σωστά, προσπαθούμε να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι. Ξέρεις ότι οι χελώνες είναι ένας πολύτιμος κρίκος στην αναγέννηση του τόπου. Γι’ αυτό αντέχουν. Έχουν μηχανισμούς για να κρύβονται κι όχι για να φεύγουν. Όταν εκπαιδευτήκαμε από Γάλλους ειδικούς που τις μελετάνε πάνω από 20 χρόνια, καταλάβαμε πόσο αξιοθαύμαστο ζώο είναι. Δεν είναι καθόλου καημενούλια, αλλά απ’ τα πιο σκληροτράχηλα ζώα που υπάρχουν και που πρέπει να τις επιστρέφουμε πάντα στο σημείο που τις βρήκαμε. Τις ενυδατώνουμε, τους παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες κι αν είναι υγιείς τις επιστρέφουμε στις τρύπες που τις βρήκαμε, βάσει των συντεταγμένων που κρατά κάθε εθελοντής που βρήκε κάθε ζώο. Τις ίδιες συντεταγμένες κρατάμε και για τα νεκρά ζώα».
«Δεν μπορώ, επίσης, να ξεχάσω εκείνο το ζαρκάδι στη Δαδιά. Το βρήκαμε γεμάτο εγκαύματα, καταφέραμε όμως και το πιάσαμε. Ο αρμόδιος φορέας μας υπαγόρευσε ένα ευρύχωρο κλουβί για να το βάλουμε μέχρι να περιποιηθούμε τα τραύματά του. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Την επόμενη ημέρα, το ζαρκάδι ήταν γεμάτο πληγές. Ήταν αφηνιασμένο, έπαιρνε φόρα κι έπεφτε στα κάγκελα. Μας έπιασε πανικός, δεν ξέραμε πώς να το ηρεμήσουμε. Άνοιξα την πόρτα και το άφησα να φύγει. Ήμασταν επικίνδυνοι γι’ αυτό το ζώο. Γνωρίζαμε πώς να το πιάσουμε, όχι όμως πώς θα το περιθάλψουμε. Πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να ξέρεις ούτε να τα κάνεις όλα. Μέχρι και σήμερα προσπαθώ με δυσκολία να αποδεχτώ ότι δεν είναι δικιά μου κάθε μάχη».
Τελικά, η διατήρηση της ομορφιάς μέσα στο σκοτάδι, γίνεται χωρίς θυσία;
«Τίποτα δεν γίνεται χωρίς θυσία. Οφείλεις να βρεις ισορροπία σε αυτό που κάνεις και στην προσωπική σου ζωή, όμως χωρίς θυσία δεν παλεύεις κι αυτό είναι το νόημα. Αν ξέρεις τι θυσιάζεις κάθε φορά, βοηθάς περισσότερο. Δράση! Όσο δρούμε, επηρεάζουμε κι όσο επηρεάζουμε, πετυχαίνουμε περισσότερο πράγματα».
Από την ανικανότητα προστασίας της ανθρώπινης ζωής, στην αδυναμία να προσφέρει αίσθημα δικαίωσης στους συγγενείς των θυμάτων.
Πρόκειται για μία από εκείνες τις ημέρες που θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων μας. Ήταν η 23η Ιουλίου του 2018, όταν μέσα σε ελάχιστα λεπτά ο οικισμός Μάτι της Αττικής μετατράπηκε από έναν ήσυχο τόπο ξεκούρασης και ηρεμίας σε τόπο καταστροφής με γιγαντιαίες φλόγες να καλύπτουν τη γύρω δασική περιοχή και να εισέρχονται μέσα στον οικιστικό ιστό πριν ο κρατικός μηχανισμός προλάβει να αντιδράσει. Για την ακρίβεια, πριν καν καταλάβει τι συμβαίνει.
Οι πρώτες αναφορές, βλέπετε, μιλούσαν για έναν καπνό μικρής έκτασης στο Νταού Πεντέλης. Λόγω μίας φωτιάς που είχε προηγηθεί στην Κινέτα, υπήρξε μία σύγχυση: Πολλοί και πολλές θεώρησαν ότι επρόκειτο για μία αναζωπύρωση εκείνου του μετώπου. Η πραγματικότητα έμελλε όμως να είναι διαφορετική. Δυστυχώς.
Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά πράγματα, προκειμένου να καταδείξει το μέγεθος της καταστροφής: 104 νεκροί και άλλοι 147 τραυματίες και εγκαυματίες. Ζωές που χάθηκαν, οικογένειες που διαλύθηκαν, περιουσίες μίας ζωής που καταστράφηκαν και προφανώς μία πολύ μεγάλη φυσική καταστροφή στη γύρω περιοχή. To Mάτι έγινε συνώνυμο του πόνου.
Μέσα στα έξι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, αυτό το ακραίο φυσικό φαινόμενο ήταν το πρώτο που κατέδειξε αυτό που λέμε «χρόνιες αδυναμίες» του ελληνικού κράτους. Δυστυχώς τις δείχνει ακόμα. Σε κάθε επίπεδο, το ελληνικό κράτος έδειξε ότι απλά δεν μπορεί ή αδιαφορεί για τους πολίτες του.
Οι… χρόνιες ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους
Προφανώς, μιλάμε για μία πυρκαγιά η οποία δημιουργήθηκε και επεκτάθηκε σε ελάχιστα λεπτά λόγω του συνδυασμού πολύ υψηλών θερμοκρασιών με πολύ ισχυρούς ανέμους. Συνθήκες πρωτόγνωρες και δύσκολα αντιμετωπίσιμες. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελέσει συγχωροχάρτι για έναν κρατικό μηχανισμό που αιφνιδιάστηκε πλήρως χωρίς τελικά να καταφέρει να κάνει τίποτα παρά να παρακολουθεί ως θεατής.
Τα επόμενα χρόνια, όταν βγήκαν στη δημοσιότητα οι απομαγνητοφωνήσεις εκείνης της ημέρας, είδαμε πυροσβεστική, αστυνομία και τους διάφορους μηχανισμούς δασοπυρόσβεσης να βρίσκονται σε μία απόλυτη σύγχυση χωρίς να μπορούν να φτιάξουν το παραμικρό πλάνο με το μπαλάκι των ευθυνών να πηγαίνει από τη μία στην άλλη. Είναι χαρακτηριστικές οι μαρτυρίες πολλών ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων δεν είδαν ούτε έναν πυροσβέστη, αλλά αφέθηκαν μόνοι τους να γλυτώσουν τους εαυτούς τους.
Το ίδιο βράδυ, το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθούσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά μία τραγωδία κάνοντάς τα όλα πολύ χειρότερα. Η πλήρης απουσία ενός συντονιστικού φορέα ο οποίος θα αναλάμβανε να διαχειριστεί την κρίση εν πολλοίς ήταν γενεσιουργός αιτία μίας τραγωδίας. Φάνηκε αργότερα από το συνταρακτικό πόρισμα της επιτροπής Γκολντάμερ το οποίο, αν διαβάσει κανείς, θα καταλάβει όλη τη γύμνια του ελληνικού κρατικού μηχανισμού.
Εκτός βέβαια από τις ευθύνες της τότε κυβέρνησης, ήρθε μία άνευ προηγουμένου προσπάθεια εκμετάλλευσης της τραγωδίας από την αντιπολίτευση. Για ένα χρονικό διάστημα είχαμε δύο αντίπαλες παρατάξεις να διαγωνίζονται σε μία μάχη σύγκρισης αριθμού νεκρών και του ποιος είχε τους περισσότερους στη βάρδια του. Ποτέ μα ποτέ δεν ακούστηκε στα σοβαρά μία επιχειρηματολογία σχετικά με τα αίτια της τραγωδίας αλλά και το πώς θα αποφευχθεί στο μέλλον κάτι αντίστοιχο. Τα πάντα έμειναν στον ορίζοντα πολιτικού κόστους/οφέλους.
Αν δεν έφταναν όλα αυτά, η δικαιοσύνη ήρθε να βάλει τη δική της υπογραφή μέσω της πρωτόδικης απόφασης στη δίκη που θεωρητικά τουλάχιστον θα έψαχνε τις ευθύνες ανάμεσα στους φορείς. Από τους 21 κατηγορούμενους συνολικά, μόλις έξι καταδικάστηκαν. Οι πέντε ήταν πρώην υψηλόβαθμα στελέχη της Πυροσβεστικής και ο έκτος ήταν ένας ηλικιωμένος που φέρεται να έκαιγε ξερόχορτα στην περιοχή που λίγο αργότερα ξεκίνησε η πυρκαγιά. Οι ποινές έμοιαζαν με χάδι.
Τώρα, οι συγγενείς περιμένουν τι θα βγάλει και η απόφαση του εφετείου όπου βρισκόμαστε ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Να το πούμε με άλλα λόγια; Κλείνουν σήμερα έξι ολόκληρα χρόνια και οι συγγενείς δεν έχουν βρει την παραμικρή δικαίωση. Ίσα-ίσα αυτό που πήραν ήταν ταλαιπωρία, καθυστερήσεις και φυσικά μεγάλες απογοητεύσεις στην προσπάθεια να απαλύνουν λίγο τον πόνο τους.
Το ξεγύμνωμα μίας ολόκληρης χώρας
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι το Μάτι δεν ήταν μόνο μία τραγωδία. Μία ακραία φυσική καταστροφή ξεγύμνωσε τον τρόπο λειτουργίας μία ολόκληρης χώρας: Από την κάκιστη πολεοδομία στην πλήρη αδυναμία αντιμετώπισης μίας κρίσης, στον πολύ χαμηλού επιπέδου πολιτικό διάλογο και τελικά στις καθυστερήσεις και στην ατιμωρησία που βγαίνει ούτως ή άλλως από τις δικαστικές αίθουσες.
Το «ποτέ ξανά» που λέγαμε, κλασικά ως ευχή, τις επόμενες ημέρες της ασύλληπτης τραγωδίας δυστυχώς έμοιαζε με ένα ευχολόγιο χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Τα πρόσωπα άλλαξαν, το ελληνικό κράτος συνεχίζει να μοιάζει το ίδιο ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του.
Η διορατικότητα της ομάδας που υπογράφει την εμβληματική σειρά, «Simpsons», εξακολουθεί να συναρπάζει.
Ως γνωστόν, η ιδιόρρυθμη οικογένεια από το Springfield είχε προβλέψει, μεταξύ άλλων, την προεδρία του Donald Trump και την εικονική πραγματικότητα. Όπως φαίνεται, μάλλον κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την υποψηφιότητα της Kamala Harris.
Με αφετηρία την αποχώρηση του Joe Biden από την κούρσα των προεδρικών εκλογών του 2024, δημιουργήθηκε πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη ηγετικών προσώπων, με την Kamala Harris να διεκδικεί δυναμικά τα σκήπτρα μέχρι πρότινος. Εύλογα, η είδηση κατέκλυσε το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πολύ εύστοχες αναφορές σε μία ενδεχόμενη πρόβλεψη των «Simpsons», αναφερόμενη στο σημερινό πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ.
Η συναρπαστική ομοιότητα
Πριν από 24 ολόκληρα χρόνια, τον Μάρτιο του 2000, στο επεισόδιο «Bart to the Future», μεταβαίνουμε χρονικά στο 2030, όπου η 38χρονη πια Lisa αναλαμβάνει χρέη Προέδρου των ΗΠΑ, διαδεχόμενη τον Donald Trump –η πρόβλεψη για την προεδρία Trump έγινε σε αυτό το επεισόδιο– ενώ ο αδερφός της προσπαθεί διαρκώς να αλλοιώσει την αξιοπιστία και τη δημόσια εικόνα της. Όσοι, όσες και όσα θυμούνται στιγμιότυπα από το εν λόγω επεισόδιο, εντόπισαν αμέσως μια συναρπαστική ομοιότητα ανάμεσα στην ενδυμασία της Lisa και της Kamala Harris –όπως φαίνεται και στο ακόλουθο tweet:
The #Simpsons never ceases to amaze: in the 2000 series, Lisa Simpson becomes President of the United States in an outfit very reminiscent of #KamalaHarris at #Biden's inauguration in 2021, right down to the colour of the suit and the beads. pic.twitter.com/S7320Fmtnr
— Boris Alexander Beissner (@boris_beissner) July 22, 2024
Πέραν τούτου, στο σήμερα, αν η Kamala Harris καταφέρει να κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης από τους Δημοκρατικούς, αυτό θα συνεπάγεται πολιτική αψιμαχία με τον τέως Πρόεδρο, Donald Trump –καθιστώντας ανατριχιαστικά τα κοινά σημεία μεταξύ της προ δύο δεκαετιών μυθοπλασίας και της σύγχρονης πραγματικότητας.
Από πλευράς της, η Yeardley Smith, η ηθοποιός πίσω από την Lisa, έγραψε στο Twitter: «Ειλικρινά, θέλω να πιστεύω ότι η Kamala Harris επέλεξε την ενδυμασία της ως μια έξυπνη αναφορά στη Lisa Simpson». Παράλληλα, ο σεναριογράφος της σειράς, Al Jean, τοποθετήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον επίμαχο παραλληλισμό, αναφέροντας πως είναι περήφανος που στελέχωσε την ομάδα πίσω από τους «Simpsons».
Έχοντας εξασφαλίσει μαθηματικά τους απαραίτητους εκλέκτορες για να λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών και να βρεθεί απέναντι στον Donald Trump στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, το προβάδισμα της Harris είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Εντούτοις, η αναμέτρησή της με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών δεν θα αποτελέσει απλή υπόθεση. Σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, όπως αναφέρει το BBC, ο Trump έχει ένα μικρό προβάδισμα σε σχέση με την Harris, χωρίς ωστόσο να πρόκειται για παγιωμένα νούμερα που δεν επιδέχονται μεταβολές.
Όσον αφορά στις θέσεις της, η Harris υποσχέθηκε τη Δευτέρα πως θα θέσει στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας της την ενίσχυση της μεσαίας τάξης, το δικαίωμα στην άμβλωση κι ευρύτερα τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, καθώς και το ζήτημα του ελέγχου των όπλων.
«Θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα (των γυναικών) να αποφασίζουν αυτές για το σώμα τους, γνωρίζοντας πολύ καλά πως εάν του δινόταν η ευκαιρία, ο (Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος για την προεδρία Donald) Trump θα προωθούσε την απαγόρευση της άμβλωσης σε κάθε πολιτεία».
Συν τοις άλλοις, η υποψήφια των Δημοκρατικών φαίνεται να αφουγκράζεται τις υφιστάμενες περιβαλλοντικές ανάγκες, αφού έχει τονίσει ουκ ολίγες φορές ότι χρειάζεται να υιοθετηθούν αποτελεσματικές πρακτικές για το κλίμα.
Τέλος, αναφορικά με τη φρικιαστική γενοκτονία στη Γάζα, στην οποία συναινούν σιωπηλά οι ΗΠΑ, τα αισιόδοξα βλέμματα αντιμετωπίζουν την Harris ως μια πιο αυστηρή επίκριση απέναντι στην απάνθρωπη, εγκληματική δράση του Ισραήλ. Υπενθυμίζεται, άλλωστε, πως είχε προβεί σε έντονες εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός, ψέγοντας το Ισραήλ για την αιματηρή στρατηγική του. Αντιθέτως, τα άτομα που εναρμονίζονται με μια πραγματιστική θεώρηση των ζητημάτων, βλέπουν μια σειρά από αντικειμενικούς περιορισμούς και συμφέροντα, τα οποία συντέλεσαν και στην προβληματική στάση του Biden.
«H ίδια και ο (πρώην) Πρόεδρος Biden βρίσκονται σε αδιέξοδο όταν πρόκειται για το Ισραήλ», επισήμανε η Halie Soifer, η οποία ήταν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας της Harris όταν ήταν γερουσιάστρια.
Είμαστε εδώ για να σπάσουμε τα αναγνωστικά κατεστημένα και να προτείνουμε αυτό το καλοκαίρι να αφήσετε τα αστυνομικά μυθιστορήματα και τα rom-coms στην άκρη.
Η πραγματική φάση είναι στα κόμικς. Φυσικά, οι φίλοι του είδους το ξέρουν καλά αυτό. Τα κόμικς συνδυάζουν σχέδιο, χρώμα και ιστορία, ενώ παράλληλα είναι ιδανικά αναγνώσματα για αυτές τις μέρες που λιώνει το σίδερο και δεν αντέχεις να χάνεσαι σε δεκάδες σελίδες.
Our lord and savior, Alejandro Jodorowsky
Εδώ και μερικούς μήνες, κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά το Ινκάλ, το αριστουργηματικό κόμικ του Moebius και του θρυλικού σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky. Ήρωας του κόμικ είναι ο ντετέκτιβ Τζον Ντιφούλ, η ζωή του οποίου ανατρέπεται όταν βρίσκει ένα αρχαίο αντικείμενο με το όνομα Ινκάλ. Από εκείνο το σημείο θα ξεκινήσει για τον Ντιφούλ, μια συναρπαστική περιπέτεια που θα τον φέρει αντιμέτωπο με διάφορους αντιπάλους και προκλήσεις βγαλμένες από την αχαλίνωτη φαντασία του Χιλιανού παραμυθά. Μπορεί να μην ολοκλήρωσε ποτέ την κινηματογραφική μεταφορά του Dune που οραματιζόταν στη δεκαετία του 1970, εντούτοις ο Jodorowsky κατάφερε τελικά να μας δείξει τη sci-fi ματιά του μέσα από τις χάρτινες σελίδες και τα καρέ αυτού εδώ του πονήματος. Κυκλοφορεί σε δύο τόμους.
Η Κληρονομιά του Νίκου Καζαντζάκη
Πέρα από προσωπικά γούστα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες. Ο Καπετάν Μιχάλης, ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, μεταφέρθηκε πρόσφατα στον κινηματογράφο από τον Κώστα Χαραλάμπους και τώρα γνωρίζει κόμικ διασκευή από τον συγγραφέα και μουσικό Παναγιώτη Πανταζή (aka Pan Pan). Αφηγούμενος την ιστορία ενός σκληροτράχηλου, λιγομίλητου άνδρα στην υπό τουρκική κυριαρχία Κρήτη του 19ου αιώνα, ο δημιουργός του κόμικ δίνει νέα πνοή στο κλασικό πλέον μυθιστόρημα. Προσεγμένο σκίτσο, περιπέτεια, ρομάντζο και μια αρχετυπική ιστορία για την κατάκτηση της ελευθερίας συνθέτουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τίτλους της εγχώριας παραγωγής στο χώρο της ένατης τέχνης, ο οποίος έρχεται να αποδείξει εκ νέου ότι τα λογοτεχνικά αριστουργήματα εξακολουθούν να άπτονται της επικαιρότητας όσο το αναγνωστικό κοινό είναι πρόθυμο να ακούσει όσα έχουν να του πουν.
Το Παλιό και το Καινούργιο
Ακόμα ένα αγαπημένο ελληνικό λογοτεχνικό έργο, ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη, έγινε κόμικ από τους Αγγελική Δαρλάση και Δημήτρη Μαστώρο. Ήδη πολυβραβευμένο, το κόμικ διαδραματίζεται στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο εννιάχρονος Πέτρος παίρνει την απόφαση να ξεκινήσει ένα μεγάλο περίπατο στην κατεχόμενη Αθήνα, στη διάρκεια του οποίου έρχεται αντιμέτωπος με την πείνα, την εξαθλίωση και τους κινδύνους της ναζιστικής λαίλαπας, αλλά και την ελπίδα που γεννούν οι πράξεις αντίστασης στους κατακτητές. Το λατρεμένο ανάγνωσμα χιλιάδων παιδιών στη χώρα μας γίνεται graphic novel από δύο δημιουργούς που εμφανώς γνωρίζουν και αγαπούν το μυθοπλαστικό σύμπαν της Άλκης Ζέη, γι’ αυτό και μεταφέρουν στα καρέ τους στην εντέλεια την ατμόσφαιρα και την προβληματική του
πρωτότυπου έργου. Το κόμικ αποτελεί ιδανική «γέφυρα» προκειμένου η νέα γενιά να γνωρίσει ξανά ένα κλασικό βιβλίο.
Από τα καρέ στην οθόνη
Πάρα πολλοί από εσάς είδατε και, ενδεχομένως, αγαπήσατε τη σειρά του Netflix, Heartstopper. Τώρα, μπορείτε να διαβάσετε και το κόμικ στο οποίο αυτή βασίστηκε, το οποίο φέρει την υπογραφή της Alice Oseman. Δύο αγόρια γνωρίζονται, γίνονται φίλοι, και σύντομα αναπτύσσεται μεταξύ τους αμοιβαία έλξη, αλλά και μια σχέση αγάπης. Από τις καλύτερες δημιουργίες στο χώρο των κόμικς που περιστρέφονται γύρω από ΛΟΑΤΚΙ+ θεματολογία, το Heartstopper είναι απολαυστικό, τρυφερό και ακαταμάχητα ρομαντικό, έχει φοβερό ρυθμό, ταυτόχρονα όμως είναι και μια γλυκόπικρη, ελαφρώς μελαγχολική ερωτική ιστορία για τα κοινωνικά στερεότυπα, τις ψυχικές ασθένειες και τα αδιέξοδα των ανθρώπινων σχέσεων. Όπως λέει κι ο τίτλος του, το κόμικ αυτό είναι ικανό να σας αιχμαλωτίσει την καρδιά, ισορροπόντας επιδέξια ανάμεσα στην γλυκύτητα και τη συγκίνηση.
Απαγορευμένα καρέ
Στην κυριολεξία, «Hinterhof» σημαίνει «πίσω αυλή» στη γερμανική γλώσσα, μεταφορικά όμως σημαίνει και το μέρος όπου κρύβουμε τα πράγματα που δεν θέλουμε να βλέπουν οι άλλοι. Ένα τέτοιο, για τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, είναι η σεξεργασία, την οποία πραγματεύεται αυτό εδώ το κόμικ. Η ηρωίδα του, Ντάσα Χινκ, άλλοτε ζούσε μια ήρεμη καθημερινότητα με τον φίλο της, τον οποίο όμως αποφάσισε, κάποια στιγμή, να εγκαταλείψει.
Πήγε στο Βερολίνο και εγκαταστάθηκε εκεί, ασχολούμενη με καλλιτεχνικές εργασίες την ημέρα και κάνοντας την dominatrix τα βράδια. Μέσα από την ευρηματική πένα της συγγραφέως Anna Pakmanko, η Ντάσα μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της, μας συστήνει στους πελάτες της και σχολιάζει τον κόσμο της σεξεργασίας. Αν νομίζατε ότι τα κόμικς δεν μπορούν να είναι αισθησιακά και να θίγουν θέματα-ταμπού με οξυδερκή κοινωνικοπολιτική ματιά, αφήστε τα καρέ του Hinterhof να κάνουν σμπαράλια αυτή σας την εντύπωση.
Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί εκεί έξω και πολλά ενδιαφέροντα κόμικς που αξίζει να ανακαλύψετε αυτό το καλοκαίρι. Αποτελούν μια μορφή τέχνης που μπορεί να μας ψυχαγωγεί, , να μας ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, να μας φέρνει σε επαφή με αρχετυπικούς χαρακτήρες και να μας δίνει τροφή για σκέψη.
Το #bratsummer κατακτά τα charts, την pop culture, ακόμα και τα memes στα κοινωνικά μέσα και η Charli XCX φαίνεται πως έχει την απόλυτη pop συνταγή του μέλλοντος, τιμώντας τις underground καταβολές της.
Τι συμβαίνει όταν ο Kyle McLachlan γυρίζει ένα βίντεο στο οποίο απολαμβάνει το πρωινό του jogging ακούγοντας και κάνοντας lip syncing στο “The girl, so confusing version with lorde” και όταν ο Jarvis Cocker πατάει το play στο ίδιο κομμάτι κατά τη διάρκεια ενός από τα περίφημα dj sets του στο Glastonbury; Ή όταν το “BRAT green” έχει γίνει το απόλυτο χρώμα της σεζόν στον fashion και tech κόσμο, καλώντας τους πάντες και κυρίως τα κορίτσια και τις θηλυκότητες να παρτάρουν σαν να έχουμε 2007;
Όταν ολόκληρο το διαδικτυακό meme culture κατακλύζεται με χιλιάδες BRAT-themed memes, αντλώντας έμπνευση από όλες εκείνες τις relatable καταστάσεις που περιγράφει ο δίσκος; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Charli XCX μάλλον κυκλοφόρησε τον σημαντικότερο δίσκο της χρονιάς (κι ας έχουμε ακόμη μέλλον μέχρι την ολοκλήρωσή της), κατακτώντας επιτέλους τη θέση της στο πάνθεο της παγκόσμιας ποπ μουσικής σκηνής. Μιας σκηνής η οποία πάντα έβρισκε τα προηγούμενα χρόνια τους τρόπους να την εκτοπίζει στη θολή γραμμή του εντός-εκτός κι επί τα αυτά, ως outsider και υπερβολικά underground προσωπικότητα.
Πράγματι, το μουσικό όραμα της Charli XCX ή κατά κόσμον Charlotte Emma Aitchison θα περνούσε από σαράντα κύματα μέχρι η ίδια να αναγνωριστεί από εκατομμύρια λάτρεις της pop, κάνοντάς την σήμερα ένα από τα πιο hot ονόματα της σκηνής, είτε ως τραγουδίστρια, είτε ως επιτυχημένη dj. Η ίδια θα γινόταν άλλωστε γνωστή όταν το μακρινό 2008 ανέβαζε τη μουσική της στο πάντα απευθυνόμενο σε πιο niche κοινό MySpace, κεντρίζοντας σύντομα το ενδιαφέρον της Asylum Records.
Παρότι τα singles και τα mixtapes της από το 2011 μέχρι το 2012 θα της χάριζαν την ευκαιρία να συνεργαστεί με το Σουηδικό duo των Icona Pop στο breakthrough single “I Love It”, το δισκογραφικό της ντεμπούτο θα αποτύγχανε τελικά εμπορικά. Έκτοτε, κάθε ένας από τους δίσκους που θα κυκλοφορούσε θα την έκανε συγκρατημένα πιο επιτυχημένη και γνωστή, ποτέ όμως τόσο όσο τραγουδίστριες όπως για παράδειγμα η Dua Lipa. Μέχρι που το 2022 θα ερχόταν το Crash, αλλάζοντας τα πάντα.
Εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του J.G. Ballard και την κινηματογραφική του διασκευή από τον David Cronenberg, το Crashήταν η πιο φιλόδοξη προσπάθεια της Charli XCX για την κατάκτηση του τίτλου της οικουμενικής pop star, πράγμα που θα κατάφερνε και με το παραπάνω μέσα από singles όπως τα “Good Ones”, “New Shapes” σε συνεργασία με το Christine and the Queens και την Caroline Polachek και “Beg for You” σε συνεργασία με τη Rina Sawayama.
Όλα τους όμως με polished electro pop ήχο και στίχους έξω από τη raw και αναπολογητική παράδοση στην οποία την είχαμε συνηθίσει, που φυσικά θα προκαλούσε εν τέλει στην Charli δυσφορία, με την ίδια να δηλώνει σε μετέπειτα συνεντεύξεις της ότι δεν άντεχε καν να ακούσει τον πιο εμπορικό δίσκο της μέχρι τότε καριέρας της. Με την ωριμότητα των 30, η Charli θα έκανε λοιπόν το επόμενό της δισκογραφικό βήμα αποβάλλοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κατακτήσει τα charts απεκδυόμενη την πραγματική της ταυτότητα. Και εγένετο BRAT.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το BRAT τόσο ξεχωριστό δίσκο, ώστε να είναι το highest-rated album του 2024 σύμφωνα με το Metacritic και για πολλούς η pop του μέλλοντος; Η Charli XCX άφησε για τις ανάγκες του την Asylum, συμπράττοντας με την Atlantic Records σε μια δουλειά που επαναφέρει ουσιαστικά στο προσκήνιο την κουλτούρα του raving, κλείνοντας το μάτι στην acid house, αλλά και τη dubstep, μουσική που μεσουράνησε την τελευταία περίοδο κατά την οποία ο πλανήτης φαινόταν να πηγαίνει συγκρατημένα καλά.
Έτσι, με ασυναγώνιστη ενέργεια και sing-along διάθεση που γυρνά τους συνομηλίκους της late millennials σε εποχές που πάταγαν στο iPod τους «play» στο “Pop The Glock” της Uffie, η Charli τραγουδά στα “360”, “365”, “Club Classics” και “Von Dutch” για τη νοσταλγία εποχών που μπορούσε να συμπεριφέρεται σαν κωλόπαιδο (=brat) crash-άροντας το πάρτι σου με bitchy διάθεση, απορρίπτοντας το σκληρό celebrity status που της επιβλήθηκε με τοCrash, αλλά και τολμώντας να μιλήσει ανοιχτά για το αίσθημα της ζήλειας και των συμπλεγμάτων της απέναντι σε άλλες καλλιτέχνιδες που θεωρεί ανώτερές της. Πράγμα που μαρτυρά άλλωστε και η bold κίνησή της στη συνεργασία με τη Lorde, με την οποία το κοινό διαχρονικά τη μπερδεύει.
Όταν δεν κάνει τα παραπάνω, μιλά στο “So I” σε εξομολογητικό τόνο για το πένθος της μπροστά στο χαμό της συνεργάτιδας και μέντορά της Sophie το 2021, από την οποία είχε απομακρυνθεί λίγο καιρό πριν, μη μπορώντας να διαχειριστεί την ευφυΐα και το ταλέντο της, ενώ στο “I think about it all the time” δεν διστάζει να εξετάσει το ζήτημα της απώλειας ελευθερίας που φέρνει η μητρότητα, χωρίς να φοβηθεί να παραδεχθεί ότι είναι ευάλωτη μπροστά στο αίσθημα του FOMO που της γεννάται κάθε φορά που μια φίλη της γίνεται μητέρα.
Το Brat της Charli XCX είναι η pop του μέλλοντος γιατί διατηρεί τον εγγενώς κολλητικό χαρακτήρα ενός genre που γεννήθηκε για να διασκεδάσει τις μάζες, χωρίς ωστόσο τα ίδια τα υποκείμενα που τη δημιουργούν να πρέπει να αναγκάζονται σε συμβιβασμούς προς τη mainstream αποδοχή και άρνηση των ταυτοτικών χαρακτηριστικών τους.
Η Charli XCX αποδέχεται με αυτόν της το δίσκο το freak που κρύβει μέσα της, γίνεται ευάλωτη απέναντι σε ρεαλιστικά και relatable προς το ακροατήριό της προβλήματα και δημιουργεί banger tunes για τα πάρτι του μέλλοντος που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυσε αεροπορικές επιδρομές στο ανατολικό μέρος της Khan Younis, λίγο αφού έδωσε εντολή στους κατοίκους να εγκαταλείψουν την περιοχή. Η επίθεση οδήγησε σε τουλάχιστον 30 απώλειες ανθρώπων. Το σημείο αυτό είχε χαρακτηριστεί ως “ανθρωπιστική ζώνη”.
Πιο συγκεκριμένα, οι απανωτές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν νωρίς τη Δευτέρα 22/7 στη Khan Younis, και ξεκίνησαν λιγότερο από μία ώρα μετά την εντολή εκκένωσης. Τουλάχιστον 30 άνθρωποι σκοτώθηκαν, σύμφωνα με υγειονομικούς αξιωματούχους στη Γάζα. Ο πληθυσμός της περιοχής, η πλειοψηφία του οποίου έχει εκτοπιστεί και έχει απελπιστική ανάγκη για καταφύγιο και φαγητό, δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να βρει ασφάλεια. Το Ισραήλ έχει ωθήσει του παλαιστινίους σε συρρικνούμενες «ασφαλείς ζώνες» λόγω βομβαρδισμών.
Ο ισραηλινός στρατός έδωσε εντολή στους ανθρώπους τη Δευτέρα να εγκαταλείψουν περιοχές συμπεριλαμβανομένου του ανατολικού τμήματος της ανθρωπιστικής ζώνης al-Mawasi στη νότια Λωρίδα της Γάζας. Είπαν ότι σχεδιαζόταν μια επιχείρηση μετά την εκτόξευση επίθεσης με ρουκέτα προς το Ισραήλ.
Μεταφορά παιδιών που τραυματίστηκαν σε ισραηλινή επίθεση στο ιατρικό συγκρότημα Nasser στη Khan Younis, 22 Ιουλίου (Hatem Khaled/Reuters)
“Οι άνθρωποι δεν είχαν καν την ευκαιρία να εκκενώσουν την περιοχή”, ανέφερε η Hind Khoudary του Al Jazeera από την κεντρική πόλη Deir el-Balah. “Οι ισραηλινές δυνάμεις ξεκίνησαν τις αεροπορικές τους επιθέσεις και τους βομβαρδισμούς του πυροβολικού στην ανατολική Khan Younis λίγο μετά την ρίψη των φυλλαδίων διαταγής εκκένωσης”. Σημείωσε ότι τα θύματα έσπευσαν στο μοναδικό λειτουργικό νοσοκομείο της Khan Younis – Nasser Medical Complex – και οι γιατροί παρακαλούσαν για αιμοδοσία.
Ο ισραηλινός στρατός είπε ότι οι ανανεωμένες επιθέσεις του στην περιοχή, στην οποία έχει επανειλημμένα εισβάλει κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν μια απάντηση στις επιχειρήσεις της Χαμάς. Σε ανάρτηση στο X, ο στρατός του Ισραήλ κατηγόρησε τη Χαμάς ότι χρησιμοποιεί τους πολίτες στις ανατολικές συνοικίες της Khan Younis ως “ανθρώπινες ασπίδες”, μετατρέποντας την περιοχή σε επικίνδυνη ζώνη. Κάλεσε τους κατοίκους, πολλοί από τους οποίους έχουν ήδη εκτοπιστεί πολλές φορές, να φύγουν “αμέσως” δυτικότερα στη ζώνη εκκένωσης al-Mawasi.
Due to significant terrorist activity and rocket fire toward the State of Israel from the eastern part of the Humanitarian Area in Gaza, remaining in this area has become dangerous. Accordingly, at this time, the Humanitarian Area will be adjusted. The adjustment is being carried… pic.twitter.com/bk5GGNXn6M
Η εντολή επηρεάζει περισσότερους από 400.000 ανθρώπους, σύμφωνα με την Παλαιστινιακή Πολιτική Άμυνα. Όμως η ζώνη al-Mawasi δεν έχει μείνει απρόσβλητη από επιθέσεις. Νωρίτερα αυτό το μήνα, μια μαζική αεροπορική επίθεση έπληξε την περιοχή, σκοτώνοντας περισσότερους από 90 πολίτες, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας της Γάζας.
Αυτή η επίθεση, για την οποία ο ισραηλινός στρατός είπε ότι είχε στόχο ανώτατους διοικητές της Χαμάς, περιγράφηκε από εκείνους που είχαν καταφύγει στην περιοχή ως “φρικιαστική σφαγή”, αφήνοντας γυναίκες και παιδιά σκορπισμένα στις σκηνές τους σε κομμάτια. “Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι οι Ισραηλινοί παίζουν ένα παιχνίδι σκάκι μαζί τους, μεταφέροντάς τους από το ένα μέρος στο άλλο και κανένα μέρος δεν είναι ασφαλές”, είπε ο Khoudary.
Συγγενής Παλαιστίνιου που σκοτώθηκε αντιδρά στο νοσοκομείο Nasser, στη Kahn Younis, 22 Ιουλίου (Hatem Khaled/Reuters)
Το κύμα επιθέσεων του Ισραήλ στο ανατολικό μέρος της Khan Younis πραγματοποιείται την ώρα που ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Benjamin Netanyahu κατευθύνεται στην Ουάσιγκτον για να μιλήσει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, το οποίο ενέκρινε δισεκατομμύρια στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Παράλληλα, οι Ισραηλινοί διαπραγματευτές προετοιμάζονται να ξεκινήσουν εκ νέου τις συνομιλίες για την ανταλλαγή αιχμαλώτων-κρατουμένων την Πέμπτη, σύμφωνα με τον Netanyahu.
Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος, οι ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα έχουν σκοτώσει 38.983 ανθρώπους και έχουν τραυματίσει σχεδόν 90.000. Το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) αποφάσισε ότι το Ισραήλ πρέπει να λάβει μέτρα για να αποτρέψει απώλειες αμάχων και να διασφαλίσει την είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, αλλά το Ισραήλ απέρριψε την απόφαση του δικαστηρίου.
Luca Bruno, File/AP Images
(@constads) 
