Ο Νικήτας Μυλόπουλος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας εξηγεί τα αίτια της οικολογικής αυτής καταστροφής, ενώ οι αγρότες της περιοχής βρίσκονται σε αδιέξοδο. Έναν χρόνο μετά τις καταστροφικές πλημμύρες, έρχονται αντιμέτωποι με ξηρασία.
Σε «ρυάκι» φαίνεται να έχει μετατραπεί ο ποταμός Πηνειός σε διάφορα σημεία του, εξαιτίας της παρατεταμένης ξηρασίας και της εξάντλησης των υδατικών πόρων στην περιοχή. Παράλληλα, σε αδιέξοδο βρίσκονται για άλλη μια φορά οι αγρότες της Θεσσαλίας, καθώς έπειτα από τις καταστροφικές πλημμύρες, τώρα καλούνται να αντιμετωπίσουν την ξηρασία που μαστίζει τον Πηνειό.
Η εξέλιξη αυτή έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές ζημιές στην αγροτική παραγωγή της περιοχής. Η βιωσιμότητα ενός ποταμού ορίζεται από την μέση ετήσια παροχή του. Στον Πηνειό, όμως, αυτή υπολείπεται συστηματικά του ελάχιστου επιτρεπόμενου οικολογικού ορίου.
Ο Νικήτας Μυλόπουλος, καθηγητής – διευθυντής Εργαστηρίου Υδρολογίας και Ανάλυσης Υδατικών Συστημάτων Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τονίζει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο, πως τα αίτια της οικολογικής καταστροφής είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα: η απουσία οργανωμένων αρδευτικών δικτύων, οι απαρχαιωμένες μέθοδοι άρδευσης και – φυσικά- η ίδια η διάρθρωση των καλλιεργειών, με κύριο χαρακτηριστικό την επικράτηση υδροβόρων και χημικοσυντηρούμενων ειδών.
Παράλληλα, ορισμένες ανθρώπινες επιδράσεις όπως αμμοληψίες, εκχερσώσεις, οικιστικές επεκτάσεις, παρεμβάσεις στη φυσική κοίτη κλπ, συμπληρώνουν και δυσχεραίνουν την κατάσταση.
ΝΟΜΟΣ ΗΛΕΙΑΣ. Η ΣΤΑΘΜΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΗΝΕΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΩΣΤΑ Η ΑΡΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI
Η ανάλυση του Ν. Μυλόπουλου για την ξηρασία στον Πηνειό
Ο ίδιος κάνει ειδικά μια αναφορά και σε επεισόδια ξηρασίας στη Θεσσαλία, τονίζοντας:
«Στην Ελλάδα η αύξηση του ρυθμού εμφάνισης ανάλογων ακραίων φυσικών φαινομένων είναι επίσης γεγονός: παρατεταμένες περίοδοι ξηρασίας με έντονες καταιγίδες να τις ακολουθούν, θερμότεροι χειμώνες που εναλλάσσονται με εντονότερους καύσωνες, συχνότερες δασικές πυρκαγιές και πλημμύρες σε μία χώρα με ήδη έντονα τα σημάδια της οικολογικής υποβάθμισης, ή και καταστροφής.
Σε πρόσφατη μελέτη του Εργαστηρίου Υδρολογίας και Ανάλυσης Υδατικών Συστημάτων, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καταδεικνύεται ότι τα επεισόδια ξηρασίας στην περιοχή της Θεσσαλίας θα διπλασιαστούν την περίοδο 2070-2100, θα έχουν μεγαλύτερη δριμύτητα και διάρκεια και θα πλήξουν μεγαλύτερο ποσοστό έκτασης και για τα δύο κοινωνικοοικονομικά σενάρια κλιματικής αλλαγής. Ανάλογα είναι τα αποτελέσματα και για την πρόβλεψη των πλημμυρικών φαινομένων.
Όλα αυτά σε μία γεωγραφική περιοχή με ήδη εντονότατα τα σημάδια οικολογικής υποβάθμισης, στα όρια της ερημοποίησης, ως αποτέλεσμα της τεράστιας ανθρωπογενούς πίεσης που ασκήθηκε στους φυσικούς πόρους της για την κάλυψη των αρδευτικών της δραστηριοτήτων.
Τα αποτελέσματα σχετικής μελέτης για το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας που εκπονήθηκε από το ίδιο, πριν τις πλημμύρες, στο επιστημονικό εργαστήριο, επιβεβαιώνουν ότι τα επί σειρά ετών αρνητικά υδατικά ισοζύγια στις λεκάνες απορροής έχουν οδηγήσει σε εξάντληση, εκτός των ανανεώσιμων, και μεγάλου μέρους των μόνιμων υδατικών αποθεμάτων».
Πώς από τον κομμουνιστικό κίνδυνο περάσαμε στον κίνδυνο της πολιτικής ορθότητας και από εκεί στη δήθεν ατζέντα της woke κουλτούρας.
Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν οι συντηρητικοί στις ΗΠΑ σχηματοποίησαν τον νέο μπαμπούλα ο οποίος επρόκειτο να αντικαταστήσει μέσα στα επόμενα χρόνια τον μέχρι τότε (ψυχροπολεμικό) μπαμπούλα του κομμουνισμού και της καταρρέουσας Σοβιετικής Ένωσης. Είχε έρθει, λοιπόν, η ώρα της επινόησης της πολιτικής ορθότητας ως του ύστατου κινδύνου για το αμερικανικό έθνος.
Τον όρο αυτό, οι Ρεπουμπλικάνοι τον δανείστηκαν από τη μαρξιστική και κυρίως τη μαοϊκή θεωρία, προκειμένου να διαχειριστούν την άνοδο της Νέας Αριστεράς τη δεκαετία του 1970 και, κυρίως, το γεγονός ότι τα κινήματα της αριστεράς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχαν κυριαρχήσει (ή τουλάχιστον ακούγονταν έντονα) στους ακαδημαϊκούς και διανοουμενίστικους χώρους.
Από τότε και για αρκετές δεκαετίες, η περίφημη «πολιτική ορθότητα» αντιμετωπίστηκε ως ο απόλυτος κίνδυνος. Η ύπαρξή της διανθίστηκε με αληθινές και (κυρίως) ψεύτικες ιστορίες που δημιουργήθηκαν ώστε να κατασκευαστεί η εικόνα μίας δήθεν κυριαρχικής εν εξάλλω αριστεράς που ερχόταν με φόρα για να σαρώσει όσα θεωρούνταν κανονικά στον μέσο Αμερικανό πρώτα, αργότερα Βρετανό αργότερα και τελικά Δυτικό.
Στον λόγο του George Bush του Πρεσβύτερου, η πολιτική ορθότητα αντιμετωπιζόνταν ως πόλεμος στην ελευθερία του λόγου, λόγω της προσπάθειας εκ μέρους των υπερασπιστών τη πολιτικής ορθότητας να στιγματιστούν ιδεολογικά προσβλητικοί όροι και λέξεις που μέχρι τότε θεωρούνταν κανονικοί. Στη νέα εποχή, οι προνομιούχες κοινωνικές κατηγορίες έπρεπε έστω να προσέχουν πώς μιλάνε και τι όρους χρησιμοποιούν, γεγονός που θεωρήθηκε μία νέα μορφή ολοκληρωτισμού.
Το πλάνο ήταν ευφυές μέσα στην απλοϊκότητά του. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολιτευτές και δημοσιολογούντες φαντασιώθηκαν αυτόν τον μπαμπούλα, τού έδωσαν σάρκα και οστά και τελικά έφτασαν να κάνουν καριέρα ως αυτοί που τον αντιπαλεύουν στο όνομα της παράδοσης, των ηθικών αρχών και της ορθής λογικής.
Από την πολιτική ορθότητα στην woke ατζέντα
Σταδιακά, ο μπαμπούλας της «πολιτικής ορθότητας» διευρύνθηκε και σταμάτησε να δηλώνει μόνο έναν πόλεμο τον λέξεων. Έτσι, τα τελευταία χρόνια,, η πολιτική ορθότητα άρχισε να αντικαθίσταται από έναν ανανεωμένο όρο ο οποίος μάλλον δηλώνει τα ίδια περίπου πράγματα αλλά στο νέο ιστορικό συγκείμενο: O μπαμπούλας της πολιτικής ορθότητας έγινε πια ο μπαμπούλας της woke κουλτούρας και του δικαιωματισμού.
Όλο το πλαίσιο ονομάστηκε «woke ατζέντα» η οποία ως όρος υποδηλώνει ένα συγκεκριμένο πλάνο μίας αφηρημένης άρχουσας τάξης να δημιουργήσει τις συνθήκες, ώστε να ανατραπεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων όσον αφορά ζητήματα δικαιωμάτων, φύλου, φυλής, μετανάστευσης κτλ στο όνομα μίας ολότελα νέας συνθήκης η οποία, σύμφωνα με όσους χρησιμοποιούν τον όρο, θα αφανίσει την ίδια τη ρίζα του Δυτικού πολιτισμού, καθώς θα ανατρέψει το είναι κανονικό και τι όχι.
Όπως ακριβώς είχε κάνει και με την πολιτική ορθότητα, η δεξιά και η ακροδεξιά δανείστηκε τον όρο “woke” από τα κινήματα (κυρίως από το Black Lives Matter) των αρχών της δεκαετίας του 2010. Από το 2019 και μετά, λοιπόν, κατάφεραν να του δώσουν μία σαρκαστική και αρνητική χροιά. Ο “woke” πλέον δεν σήμαινε τον ευαισθητοποιημένο πολίτη για ζητήματα ισότητας αλλά τον οπαδό μίας ακραίας και διχαστικής ιδεολογίας.
Μέσα από κρυφά και φανερά υπόγεια (και κυρίως ψηφιακά) δίκτυα, η woke κουλτούρα άρχισε να απασχολεί όλο και περισσότερους ανθρώπους ως κάτι αστείο και μαζί επικίνδυνο. Κάτι για το οποίο τέλος πάντων πρέπει να κάνουν οι εχέφρονες πολίτες, γιατί «οκ τα δικαιώματα, αλλά δεν θα μας καβαλήσετε κιόλας».
Τον ρόλο του υπερασπιστή της κανονικότητας απέναντι στην επινοημένη woke παράνοια στην οποία βυθιζόταν η Δύση τον πήραν πολύ ευχαρίστως πολιτικοί, δημοσιογράφοι, lifecoaches και youtubers που βρήκαν έναν εύκολο τρόπο να βρουν κοινό, ψηφοφόρους και να αυξήσουν το οικονομικό και πολιτικό κεφάλαιό τους. Η προσφυγιά αντιμετωπίστηκε ως σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων, η γυναικεία χειραφέτηση ως εξαλλοσύνη και ευνουχισμός των ανδρών, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα συνδέθηκε με την ασυδοσία μέχρι και με την παιδοφιλία.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, είχαμε την πιο παραδοσιακή ακροδεξιά της Ελληνικής Λύσης, κομμάτια της Νέας Δημοκρατίας και τελικά τη Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου, ένα κόμμα του οποίου ουσιαστικά μόνος λόγος ύπαρξης ήταν η αντίσταση στη woke κουλτούρα. Ταυτόχρονα βέβαια έχουν παρόμοια δίκτυα σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με τον Trump, τη Le Pen, τη Meloni και τον Orban.
Το καλοκαίρι του 2024 είδαμε μία πολύ ισχυρή επικοινωνιακή καταιγίδα όλων αυτών των δικτύων με έμφαση τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Πρώτα με τον σάλο που ξέσπασε εξαιτίας της Τελετής Έναρξης των Αγώνων και δευτερευόντως, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, λόγω της περίπτωσης της πυγμάχου Imane Khelif που δήθεν αγωνίστηκε ως trans άτομο σε γυναικείες κατηγορίες.
Σε αυτό τον διαδικτυακό ορυμαγδό πρέπει να προσθέσουμε και τις βίαιες αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στο Southport και τελικά έφτασαν σε πολλές πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας. Αφορμή γι’ αυτές ήταν η δολοφονία τριών μικρών κοριτσιών από έναν άνδρα που ταυτοποιήθηκε ψευδώς ως μουσουλμάνος και πρόσφυγας, αιτούμενος ασύλου.
Και οι τρεις περιπτώσεις γεννήθηκαν από fake news: Η Imane Khelif δεν υπήρξε ποτέ άνδρας, η τελετή έναρξης δεν διακωμώδησε τον χριστιανισμό και ο δράστης της δολοφονίας των μικρών κοριτσιών ήταν γεννημένος στη Μεγάλη Βρετανία και χριστιανός. Παρόλα αυτά, μία διαστρεβλωμένη πραγματικότητα οδήγησε σε μία γενικευμένη αντίδραση που ξεπέρασε τα όρια της άκρας δεξιάς.
Could any picture sum up our new men’s rights movement better? The smirk of a male who’s knows he’s protected by a misogynist sporting establishment enjoying the distress of a woman he’s just punched in the head, and whose life’s ambition he’s just shattered. #Paris2024pic.twitter.com/Q5SbKiksXQ
Διαφόρων ειδών και αποχρώσεων αντίπαλοι της περίφημης woke ατζέντας σκηνοθέτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν τρία ανύπαρκτα γεγονότα, προκειμένου να δημιουργήσουν έναν γενικευμένο ηθικό πανικό. Όσα ξέραμε για την ασφάλεια, τον σεβασμό στον χριστιανισμό και τα φύλα των ανθρώπων καταρρέουν όχι στο όνομα κάποιας χειραφέτησης ή προόδου αλλά στο πλαίσιο του πλάνου μίας σκοτεινής ελίτ, έλεγαν τα δίκτυα της ακροδεξιάς με ύποπτα πανομοιότυπο λόγο και χτυπώντας τις καμπάνες της Αποκάλυψης.
Η πραγματικότητα βεβαίως είναι πολύ διαφορετική. Μία αναδυόμενη και ολοένα και πιο επιθετική ακροδεξιά επιχειρεί να αντιδράσει στο γεγονός ότι κοινωνικές ομάδες που ζούσαν περιθωριοποιημένες και καταπιεσμένες βρήκαν την πρόσβαση στον δημόσιο λόγο, τη στιγμή που κάποιες από αυτές κατάφεραν, μετά από σκληρούς αγώνες, να θεσμοποιήσουν βασικά δικαιώματά τους.
Έτσι, η περίφημη woke ατζέντα που προβληματίζει τόσο πολύ κόσμο εν μέσω κλιματικής κρίσης και ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων δεν είναι τίποτα άλλο από έναν μπαμπούλα της ακροδεξιάς. Κι αν ο παραδοσιακός μπαμπούλας βοηθάει τις γιαγιάδες να ταΐζουν τα εγγόνια τους, αυτός ο μπαμπούλας απλά βοηθάει την ακροδεξιά και τις ιδεολογίες μίσους να χρησιμοποιούν τον ακραίο τους λόγο ως θύματα και όχι ως θύτες, ως διωκόμενοι και όχι ως διώκτες, ως ήρωες και όχι ως μισάνθρωποι.
Ένα explainer για τη θεωρία του «red pill» και τους λόγους που αυτή γίνεται πιστευτή από ολοένα και περισσότερα άτομα στο διαδίκτυο.
Μία από τις χαρακτηριστικότερες σκηνές του σύγχρονου κινηματογράφου βρίσκεται στο πρώτο Matrix που κυκλοφόρησε το 1999. Πρόκειται για τη στιγμή που ο Μορφέας προσφέρει στον Neo δύο χάπια, ένα μπλε και ένα κόκκινο.
Το μπλε αυτόματα θα διαγράψει τη μνήμη του και θα τον στείλει πίσω στο Matrix όπου θα συνεχίσει κανονικά την εικονική ζωή του, ενώ το σώμα του θα παραμένει σε καταστολή και θα αξιοποιείται ως «μπαταρία» από τις μηχανές που ελέγχουν τον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, το κόκκινο χάπι θα τον αποδεσμεύσει από την εικονική φυλακή του και θα τον φέρει στην πραγματικότητα ώστε να μάθει την αλήθεια και να πολεμήσει για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Αυτή ακριβώς η σκηνή πρακτικά είναι και η έναρξη της «red pill theory».
Τι είναι ακριβώς είναι η «red pill theory»;
Παρά το γεγονός πως τα αδέρφια Wachowski έχουν χαρακτηρίσει το κινηματογραφικό σύμπαν του Matrix ως έναν trans μύθο, η όλη ιδέα πραγματεύεται έναν προβληματισμό σχετικά με την πραγματικότητα και τις αισθήσεις μας. Το Matrix έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στον «Μύθο του Σπηλαίου» του Πλάτωνα, αλλά και στο βιβλίο «Simulacres et Simulation» (Ομοιώματα και Προσομοίωση – 1981) του Jean Baudrillard. Το τελευταίο, μάλιστα, βρίσκεται στην κατοχή του Neo στην αρχή της ταινίας και λειτουργεί ως κρυψώνα για χρήματα και διάφορα προγράμματα που αναπτύσσει ως hacker.
Αποτελεί μία ανορθολογική αντίληψη η οποία όμως μπορεί να αναγνωστεί και ως θεωρία συνωμοσίας.
Ανορθολογική αντίληψη, διότι επιλέγει να αναγνώσει τον κόσμο μέσα από ένα κατοπτρικό σχήμα που βασίζεται σε μία αλληγορία και να κυρώσει την όποια λογική εξήγηση. Θεωρία συνωμοσίας, διότι υποστηρίζει πως η ίδια η πραγματικότητα -και άρα ένα κομμάτι της ιστορίας- στην πράξη είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των ενεργειών μίας κακόβουλης ελίτ.
Ως προς το περιεχόμενό της, όπως συμβαίνει με κάθε θεωρία συνωμοσίας, υπάρχει πλήθος παραλλαγών, αλλά διατηρεί ένα νοηματικό πυρήνα. Αυτός είναι πως ο κόσμος μας αποτελεί μία υπερδομή, όμοια με αυτή που είχε σχεδιαστεί στο Matrix. Δηλαδή μία φυλακή για όλους τους ανθρώπους που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν για να υπηρετήσουν ένα σύστημα. Οι θεσμοί, η εκπαίδευση, η εργασία και οι κοινωνικές μας σχέσεις είναι υποπροϊόντα αυτού του συστήματος που ελέγχεται από κάποια οντότητα, με σκοπό να μη μας επιτρέπει να έχουμε ελεύθερη βούληση και να μας διατηρεί σε ύπνωση. Παράλληλα, όποιος αντιδρά καταστέλλεται -εδώ ας θυμηθούμε τον ρόλο του Agent Smith-, όμως παραμένει πάντα ένα «παράθυρο» διαφυγής. Η «έξοδος» τείνει να αλλάζει ανάλογα με το ποιος είναι ο υποστηρικτής και τι πουλάει.
Αυτή μπορεί να είναι η οικονομική ανεξαρτησία που προέρχεται από τα κρυπτονομίσματα, οι χρησιμοθηρικές ανθρώπινες σχέσεις, ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας και πολλές άλλες στάσεις ζωής που αποτελούν διάσταση του ακραίου ατομικισμού. Το δίδαγμά τους είναι πως η κοινωνία είναι φυλακή και όσο πιο απεξαρτημένος είναι κάποιος από αυτή, τόσο πιο ελεύθερος είναι.
Η θεωρία του «κόκκινου χαπιού» είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε διαδικτυακές κοινότητες, οι οποίες απαρτίζονται κυρίως από άντρες.
Υπάρχει μία υψηλή νοηματική σύνδεση ανάμεσα στο «red pill» και την ιδεολογία (με την έννοια πάντα του ισχνού πυρήνα) της αρρενωπότητας. Έτσι, οι ανθρωπότυποι που ταυτίζονται με αυτή είναι συνήθως: 1) Ιncels (δηλαδή άντρες απογοητευμένοι από τις γυναίκες), 2) ομοφοβικοί ή ομοφυλόφιλοι σε έντονη άρνηση της σεξουαλικής τους ταυτότητας, 3) άτομα με ανασφάλεια για το σώμα και τον ανδρισμό τους και 4) αρσενικά με στοιχεία ναρκισσιστικής διαταραχής. Φυσικά, υπάρχουν και γυναίκες -κατά βάση «pick me»- που υποστηρίζουν την εν λόγω θεωρία συνωμοσίας, όμως αυτές είναι εξαιρετικά λιγότερες. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο όλων αυτών τον ομάδων είναι πως παρά τη συλλήβδην απόρριψη του συστήματος, υποστηρίζουν με εξαιρετικό πάθος τις υπερσυντηρητικές αξίες.
Τα social media και ιδιαίτερα το TikTok έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο ώστε αυτή η νόρμα να διασυνδεθεί, να βγει από το περιθώριο, να μιλάει ανοιχτά για τα όσα πιστεύει και διαρκώς να αυξάνεται σε μέγεθος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν σε κάτι συμφωνεί η βιβλιογραφία γύρω από τη μελέτη του φαινομένου της συνωμοσιολογίας, αυτό είναι πως όταν ένα άτομο πιστέψει σε μία θεωρία συνωμοσίας, τότε δύναται να πιστέψει σε πολλές άλλες, ακόμα και αν αντικρούονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένας content creator που μιλάει για το «red pill» μπορεί να παράγει αντίστοιχα περιεχόμενο γύρω από τη θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης», τον αντιεμβολιασμό και πολλά άλλα.
Με άλλα λόγια, μπορούμε να καταλάβουμε πως αυτό δεν είναι μία απλή αναμετάδοση περιεχομένου βασιζόμενη στον μηχανισμό του virality ή την υιοθέτηση της alt-right ρητορικής, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο σε γνωσιολογικό επίπεδο που επιτρέπει να λειτουργεί ως «πύλη», αλλά και ως «στάση» για τη συνωμοσιολογία και άρα για την αντίληψή μας για τον κόσμο.
Το «κόκκινο χάπι» είναι ιδιαίτερα δημοφιλές θέμα για διάφορους influencers που πουλάνε υπηρεσίες coaching, μαθήματα για αύξηση πλούτου, προγράμματα διατροφής και γυμναστικής και οδηγούς αυτοβελτίωσης. Μέσω αυτού του περιεχομένου αποσκοπούν στο να νιώσει ο θεατής έλλειψη σε κάποιον τομέα ή την τραυματική εμπειρία της σκληρής επίκρισης και να γίνει «lead», δηλαδή υποψήφιος πελάτης.
Αυτό που διδάσκουν είναι πως όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άτομο σήμερα ανάγονται στο τρίπτυχο «οικονομική ελευθερία, σεξουαλική υπερπλήρωση και ελευθερία λόγου», κάτι που -κατ’ αυτούς- ο σύγχρονος φεμινισμός, η ισότητα και η ισονομία προσπαθούν να περιορίσουν και το κάνουν μάλιστα τα τελευταία χρόνια με τεράστια επιτυχία. Δεν είναι μόνο Andrew Tate που τα υποστηρίζει αυτά ή οι localized περσόνες με συμμετοχή σε reality όπως ο Νίκος Πελετιέ ή Δαμιανός Προσαλέντης, αλλά κι άλλοι αμφιλεγόμενοι επιχειρηματίες και celebrities με τεράστιο ακροατήριο και επιρροή όπως ο Elon Musk και ο Kanye West.
Πολλές γυναίκες εξηγούν πως οι σχέσεις τους βιώνουν κρίση ή επήλθε διάλυση για τον λόγο πως οι σύντροφοί τους ξεκίνησαν να καταναλώνουν red pill content με αποτέλεσμα να γίνουν χειριστικοί και εξαιρετικά τοξικοί. Αυτό το κοινό γυναικείο βίωμα δεν αποτυπώνεται μόνο στις υπάρχουσες σχέσεις, αλλά γίνεται εντονότερα αισθητό όταν είναι singles και αναζητούν να βρουν έναν σύντροφο, ειδικά σε κάποιο dating app. Συχνά, έρχονται αντιμέτωπες με άντρες που διέπονται από μία ποσοτικοποιημένη λογική, όπως το body count (ο συνολικός αριθμός των σεξουαλικών συντρόφων) ή η βαθμίδα των αρσενικών (Alpha, Betta, Gamma, Sigma Males) που είναι ικανές να προσελκύσουν με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους και τη θηλυκότητα που αποπνέουν.
Αν δούμε πίσω από όλο αυτό, στην πραγματικότητα βλέπουμε ένα διάχυτο άγχος από τη μεριά των αντρών να ικανοποιήσουν κάποια κριτήρια που έχουν θέσει οι σύγχρονοι «guru» της αρρενωπότητας και τα οποία καθημερινά αναπροσαρμόζονται προς τα επάνω.
Ο αναθεωρητισμός στον τρόπο επιλογής των συντρόφων είναι αποτέλεσμα άμυνας απέναντι στο παντοδύναμο βλέμμα των «Άλλων» και την εικόνα που έχουν για τον κόσμο. Ο άντρας καλείται υπό αυτή την οπτική όχι να επιλέξει σύντροφο με βάση την έλξη, αλλά με βάση έναν δείκτη κοινωνικής αξίας. Το «red pill» δεν είναι κάποια «θεραπεία» απέναντι στη μετριότητα, αλλά διάσταση μίας ακραίας ατομικιστικής ιδεολογίας και της κουλτούρας της συνεχόμενης βελτίωσης. Πρόκειται για μία «χίμαιρα» ανάμεσα στην επιτάχυνση, στο αφηγήμα του «η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου», στην τοξική αρρενωπότητα και στην αδυναμία διαχείρισης των ματαιώσεων.
Δεν είναι τυχαίο πως αυτή η θεωρία συνωμοσίας ελκύει και τους πιο ευάλωτους άντρες, δηλαδή τις πιο εύθραυστες προσωπικότητες. Η ύλη λειτουργεί ως ένα μέσο το οποίο επιτρέπει στο διάχυτο άγχος να πάρει μορφή και να επικαθοριστεί, ώστε να γίνει με κάποιον τρόπο αντιληπτό στο ίδιο το υποκείμενο μέσω του «Εγώ». Η αιτία για το αίσθημα έλλειψης αγάπης και αποδοχής που είναι αναγκαίο για κάθε άτομο αποδίδεται στις γυναίκες, όμως στην πραγματικότητα έχει κοινωνικές καταβολές.
Το «red pill» υπόσχεται διαφυγή από έναν κόσμο γεμάτο πίεση, μέτριες απολαβές και στόχους που το άτομο αδυνατεί να κατακτήσει. Ένα καταβεβλημένο και κουρασμένο υποκείμενο αντί να εξετάσει κριτικά τους λόγους που αντιμετωπίζει όλα αυτά τα προβλήματα, δηλαδή τις κοινωνικές μεταβολές, γοητεύεται από ένα παραμύθι, μία προφητεία για τον «εκλεκτό», όπως ο Neo.
Η θυσία παίζει καθοριστικό ρόλο. Όσοι διαφημίζουν το «red pill», μιλούν για σκληρή δουλειά με τον εαυτό, οικονομικά ρίσκα, απομάκρυνση του περιγύρου και άλλα. Η ίδια ακριβώς μηχανική έχει χρησιμοποιηθεί από τα απολυταρχικά καθεστώτα στο παρελθόν, στο πλαίσιο της προπαγάνδας, αλλά και από τους «μάρτυρες αυτοκτονίας» του Τζιχάντ.
Για το ευάλωτο άτομο, είναι πιο εύκολο να αναζητήσει στο εσωτερικό του τις αιτίες της δυσαρέσκειάς του, αντί να αποδεχτεί πως όσα αισθάνεται είναι αποτέλεσμα εξωτερικών μηχανισμών που αδυνατεί να αλλάξει όντας απομονωμένο. Έτσι, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο «Εγώ», αναζητώντας απαντήσεις. Ας θυμηθούμε το πιο απλό: Μαγεία, θρησκεία και επιστήμη είναι συστήματα σκέψης που αναπτύχθηκαν αποκλειστικά για να εξηγήσουν πώς λειτουργεί ο κόσμος και να οργανώσουν με έναν τρόπο τη διαθέσιμη πληροφορία.
Το 3ο Λεσβιακό Φεμινιστικό Φεστιβάλ επιστρέφει στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου και η Ντιάνα Μάνεση, μία εκ των διοργανωτριών, μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και φέτος, τι θα δούμε και γιατί η ομοφοβία, η τρανσφοβία και ο μισογυνισμός είναι πιο έντονα από ποτέ.
Credits: Νίκος Σοφιανός/Antivirus
Το Σάββατο, 31 Αυγούστου, ο κινηματογράφος Τριανόν ήταν γεμάτος με λεσβίες, λεσβιάκια και πλάσματα. Το pre- event του φεστιβάλ που διοργανώνουν οι Λεσβίες στα Πρόθυρα ήταν ο προπομπός γι’ αυτό που θα ακολουθήσει στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου, στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Ερωτικές ταινίες μικρού μήκους απ’ όλο τον κόσμο, που όπως είπε η συν-διοργανώτρια Ντιάνα Μάνεση στο κοινό, «ελπίζω ότι θα μπορέσετε να δείτε τις εαυτές σας σε κάποια από αυτές τις ταινίες».
Μαζί με την κωμικό Χριστίνα Βούλγαρη, επανέρχονται για τρίτη χρονιά, αν και αποτελεί και για τις ίδιες έκπληξη το ότι τα έχουν καταφέρει και συνεχίζουν. «Το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα εντός και ενάντια αντίξοων συνθηκών φτωχοποίησης, ομοτρανσφοβίας, ρητορικής μίσους, άλωσης της Αθήνας από τουρίστες και ψηφιακούς νομάδες, πολιτικών αποψίλωσης του κράτους πρόνοιας και περιβαλλοντικών καταστροφών».
Credits: Νίκος Σοφιανός/Antivirus
Ένα διήμερο με storytelling, συζητήσεις, speed dating, drag show, stand-up, lesbian catwalk και πολλά ακόμη που θα ζωντανέψουν στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης αυτό το Σαββατοκύριακο. «Η οργάνωση ενός τέτοιου φεστιβάλ είναι μία αρκετά challenging διαδικασία γιατί οι διαθέσιμοι δημόσιοι χώροι είναι ελάχιστοι και λιγοστεύουν συνέχεια. Το ποσό ενοικίασης που ζητούν δε είναι πολύ υψηλό για ανθρώπους που δεν έχουν ιδιωτικούς ή κρατικούς πόρους, συνεπώς υπάρχει ένα τεράστιο κόστος που πρέπει να καλυφθεί. Ξεκινάς κάτι με ένα έλλειμμα στα χέρια σου. Εν τέλει, όταν πρέπει να πληρώσεις τόσα λεφτά για έναν δημόσιο χώρο, πόσο δημόσιος είναι; Το άλλο είναι ότι έχουμε συναντήσει γενικά θεσμικά εμπόδια και διακρίσεις, ορατές και αόρατες. Για παράδειγμα, μας έχει ζητηθεί διπλάσιο ενοίκιο από χώρο του Δήμου Αθηνών σε σχέση με ένα άλλο φεμινιστικό φεστιβάλ, που όμως δεν έφερε τη λέξη «λεσβιακό». Άλλη τιμή ενοικιάσης δόθηκε σε εμάς, άλλη σε αυτές που είναι και φίλες μας. Το ξέρουμε από τα ίδια τα άτομα δηλαδή, δεν το εικάζουμε».
Το να κάνεις ένα λεσβιακό φεμινιστικό φεστιβάλ σε δημόσιο χώρο αποτελεί πολιτική πράξη για τις διοργανώτριές του
«Δεν υπάρχει πολιτική διάθεση ούτε και η πόλη είναι φιλική προς ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τέτοια φεστιβάλ. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για εμάς να γίνεται μία δημόσια παρέμβαση και να καταλαμβάνει χώρο στην πόλη ο queer και ο λεσβιακός κόσμος. Αλλά προβλήματα υπάρχουν πάντα. Για παράδειγμα, είχαμε πέρυσι τις επιθέσεις μίας δημοτικής συμβούλου, η οποία εκφόβισε τον Δήμο με δημόσια ανάρτηση ότι θα το κάνει θέμα με σκοπό να ακυρωθεί το φεστιβάλ. Τα φασιστικά trolls στο ίντερνετ που ξερνούν ομοτρανσοβοφία και μισογυνισμό και αντικατοπτρίζουν την ελληνική κοινωνία είναι επίσης σταθερά εκεί. Φέτος είναι περισσότερα, γεγονός που αντικατοπτρίζει τον εκφασισμό της κοινωνίας που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Πλέον, εκφράσεις μίσους, απειλές ξυλοδαρμού κτλ. είναι οκ να ειπώνονται χωρίς καμία κύρωση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες βρίσκουμε μέσα μας την επιμονή να συνεχίσουμε παρόλες τις δυσκολίες να βρούμε πόρους», λέει η Ντιάνα.
Credits: Νίκος Σοφιανός/Antivirus
Φέτος θα υπάρξει περισσότερο προσωπικό ασφαλείας, που θα συντονίζουν οι ίδιες. «Δεν είναι ότι πέρυσι συνέβη κάτι επιθετικό, αλλά είχαμε πολύ κόσμο που απαιτούσε να μπει μέσα για να τραβά φωτογραφίες, να σχολιάζει, να κοροϊδεύει, να παρενοχλεί λεκτικά. Υπήρξαν αρκετές παρενοχλητικές συμπεριφορές. Απόδειξη αυτού είναι ότι πέρυσι έπρεπε να λήξουμε το πάρτι μία ώρα νωρίτερα».
«Αυτό που θέλαμε φέτος είναι να υπάρξουν πάνελ όπου θα συναντηθούν θέματα και τοποθετήσεις που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ άτομα αλλά και θηλυκότητες, γιατί θεωρούμε ότι το κομμάτι της έμφυλης βίας και των έμφυλων διακρίσεων διατρέχει και τις δύο ομάδες. Σε πατριαρχική, straight, ετεροκανονική κοινωνία ζούμε. ΛΟΑΤΚΙ χωρίς διαθεματικό φεμινισμό και διαθεματικός φεμινισμός χωρίς ΛΟΑΤΚΙ δεν υπάρχει. Αυτός ο διαχωρισμός δεν στέκει βιωματικά, θεωρητικά και πολιτικά. Αυτό που μας προβληματίζει είναι ότι έχουμε ένα 3o λεσβιακό φεμινιστικό φεστιβάλ, χωρίς λεσβιακό πάνελ. Είναι μια αντίφαση. Αυτό αποτυπώνει τον διάχυτο κατακερματισμό του ΛΟΑΤΚΙ χώρου, την απουσία ζυμώσεων, την άνοδο του ατομοκεντρικού ακτιβισμού, την ιστορική συνθήκη αορατότητας των λεσβιών αλλά κυρίως το μεγάλο ιστορικό και πολιτικό βάρος που φέρει η λεσβιακή ταυτότητα και η λέξη “λεσβία” στην Ελλάδα. Ωστόσο, θα έχουμε lesbian catwalk για δεύτερη φορά, ένα catwalk που γιορτάζει και την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα των λεσβιών, των non-binary λεσβίων, των τρανς λεσβιών, των τρανς αρρενωποτήτων».
«Το Σάββατο το φεστιβάλ ανοίγει με τον Τορβά, μία πρωτοβουλία open-mic storytelling δύο λεσβιών που τo “τρέχουν” όλη τη χρονιά με open-mic βραδιές σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Στο φεστιβάλ οργανώνουν open-mic “Λεσβιώματα”. Στη συνέχεια, ακολουθεί το πάνελ “ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και θηλυκότητες απέναντι στη δικαστική εξουσία” με άτομα από τα Παρατηρητήρια διάφορων δικών, μεταξύ των οποίων της δίκης για τη δολοφονία του Ζακ/Zackie Oh, της υπόθεσης trafficking της Ηλιούπολης και της δίκης Λιγνάδη. Στη συνέχεια, νέα κωμικά πλάσματα από τα εργαστήρια του Snap- Αthens Queer Comedy Club θα ανέβουν στη σκηνή δίνοντας χώρο και ορατότητα σε λεσβιακά, τρανς και κουίρ φεμινιστικές θεματολογίες στην κωμωδία. Η βραδιά θα συνεχίσει με live από τη Lou και στη συνέχεια από τη Sara, μια queer φεμινίστρια ράπερ ελληνοαιγυπτιακής καταγωγής, μαζί με τη Skoul. Αργότερα το βράδυ, θα ανέβει στα decks το Her Project με την Maantz και θα κλείσουμε τη βραδιά χορεύοντας».
«Η Κυριακή ξεκινά με το πάνελ του περιοδικού yusra, «ασε 1000 τρελς ν κανμε & να σ αγγζω με τρπσ που δν έχν ακμα εφευρευθει” – φίλες, αδερφές, εράστριες ή όλα» που θα εστιάζει στις ακαθόριστες σχέσεις μεταξύ γυναικών (κυρίως στην προεφηβεία) στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Το επόμενο πάνελ με τίτλο «Πέρα από τον γάμο: Kράτος και πολιτειότητα» φέρνει ανθρώπους από διαφορετικές θέσεις και πορείες ζωής να μιλήσουν για τη σχέση με το ελληνικό κράτος και την πολιτειότητα, από τη σεξεργασία στη γυναικεία μεταναστευτική εμπειρία στην τρανς προσφυγική εμπειρία. Θέλουμε να μετατοπίσουμε τη συζήτηση από τον γάμο που αφορά συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες και να στραφούμε στη δομική ομοτρανσφοβία, στον δομικό σεξισμό και ρατσισμό του ελληνικού κράτους και στους πολλαπλούς αποκλεισμούς που παράγει. Ο τρόπος που έγινε η ψήφιση του γάμου, η συζήτηση που ακολούθησε, έδειξε πως ήταν μια κίνηση εργαλειοποίησης των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων για να ξεπλύνει η κυβέρνηση τις κατάφωρες παραβιάσεις του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Δεν υποτιμώ τη σημασία της πρόσβασης σε ένα δικαίωμα και της διεκδίκησής του. Αυτό το θεωρώ αδιαπραγμάτευτο. Υπάρχουν οικογένειες που θα αναγνωριστούν και ζωές που θα αλλάξουν με αυτόν τον νόμο. Όμως πρέπει να δούμε και τι μένει απ’ έξω από αυτό το νόμο, την ομοκανονικότητα που φέρει, τα συντηρητικά αντανακλαστικά που αναδείχθηκαν μετά την ψήφισή του και εν τέλει τι μένει ίδιο και απαράλλαχτο σε ένα πατριαρχικό και ομοτρανσφοβικό κράτος».
«Θα ακολουθήσει το lesbian catwalk για 2η χρονιά, το οποίο θα παρουσιάζει η Ειρήνη Αντωνοπούλου (panathema_se). Το catwalk θα φωτογραφίζει η Θάλεια Γαλανοπούλου. Στη συνέχεια, θα έχουμε το καθιερωμένο speed-dating που δίνει χώρο σε γέλιο, φλερτ και φιλιά στον δημόσιο χώρο. Πολύ σημαντικό! Στη συνέχεια, θα ανέβει στη σκηνή η drag queen Marianah Grindr για μια special βραδια με camp performances λεσβιακών ασμάτων. Και η βραδιά θα κλείσει με τραγούδι από την Αθηνόιντ».
Credits: Νίκος Σοφιανός/Antivirus
«Στο χώρο θα υπάρχει το καθιερωμένο βιβλιοπωλείο με επιλεγμένους τίτλους από κουηρ λεσβιακή και κουηρ φεμινιστική λογοτεχνία, ποίηση και θεωρία με αυτό-εκδοτικά εγχειρήματα όπως η Μπαταρία press, η κατσαρίδα press, το Τεφλόν, το περιοδικό Kaboom, το περιοδικό Κουιρ-@, το περιοδικό Yusra αλλά και μεμονωμένες/α καλλιτέχνιδες/α και comic artists που θα διαθέτουν τα έργα τους».
Υπάρχει αισιοδοξία για το ότι τα πράγματα αλλάζουν;
«Δεν ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς εδώ και καιρό και δεν ξέρω αν η κοινωνία αλλάζει προς το καλύτερο. Τα περιστατικά ξυλοδαρμού ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στη Θεσσαλονίκη, η τρανς γυναικοκτονία της Άννας, η λήξη της δίκης του Ζακ/της Zackie Oh και το όλο κλίμα που τη συνόδευσε, η φτώχεια και η επισφάλεια, και δη των τρανς ατόμων, η απουσία της ελευθεροτυπίας, η ψήφιση του νόμου για την ψυχική υγεία που ονοματίζει οποιαδήποτε ψυχική κατάσταση ως παραβατική και η γενικότερη πολιτική κατάσταση δεν με αφήνουν να είμαι αισιόδοξη. Μπορώ όμως να σου πω αυτό που μου είπε μια φίλη προχθές στις προβολές στο Τριανόν. Ότι αυτό το φεστιβάλ είναι μια αγκαλιά καλωσορίσματος στην πόλη και μια ενδυνάμωση ενόψει του χειμώνα που έρχεται. Κρατώ αυτήν την προσμονή για μια αγκαλιά. Και να σου πω ότι μέσα σε αυτές τις δυσκολίες έχουμε και μεγάλη χαρά που τα καταφέρνουμε και θα έρθουν λεσβίες και λεσβιάκια και κάθε πλάσμα να περάσει καλά. Κάπως αυτό με συγκινεί κάθε χρόνο. Όταν βλέπω τις αγκαλιές λεσβιών και κουήρ ατόμων που έχουν καιρό να βρεθούν ή γνωρίζονται πρώτη φορά σε έναν δημόσιο χώρο της πόλης».
Ο Παύλος Πολάκης απηύθυνε πρόκληση στον Στέφανο Κασσελάκη ώστε να πραγματοποιηθούν άμεσα εκλογές για νέο πρόεδρο: «Πήγαινε σε εκλογές γιατί η πρόταση μομφής θα τραυματίσει το κόμμα» φέρεται να είπε.
Φέρεται πως κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας ο βουλευτής Χανίων ζήτησε την προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη νέου προέδρου.
Οι Όλγα Γεροβασίλη και ο Θανάσης Θεοχαροπουλος εξέφρασαν στο Όργανο, όπως έχουν κάνει ήδη και δημόσια, ην άποψη πως ο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσφύγει στη βάση. Άλλα στελέχη πρώτης γραμμής τα οποία έχουν καλέσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να προσφύγει σε εσωκομματικές εκλογές είναι Γιώργος Βασιλειάδης, ο Σωκράτης Φάμελλος και ο Νικόλας Φαραντούρης. Σκοπός του είναι να μην οδηγηθεί το κόμμα σε πρότασης μομφής και επίπονη ψηφοφορία.
Αξίζει να σημειωθεί πως εχθές, άνθρωποι από το περιβάλλον του Παύλου Πολάκη διέψευδαν τα σενάρια που έλεγαν ότι ο βουλευτής τελικά θα κάνει πίσω και θα συνδιαλλαγεί με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το κλίμα ανάμεσα σε Πολάκη και Κασσελάκη ήταν ήδη τεταμένο παρά την επιστροφή του βουλευτή Χανίων στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ: “Δεν είμαι παιδάκι να με διώχνουν και να με επαναφέρουν” είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
Αναμένεται η τοποθέτηση του προέδρου ου κόμματος, ο οποίος είναι παρών στο όργανο καθώς και η άποψη των υπόλοιπων μελών. Μετά από την πρόταση για προσφυγή στις κάλπες από τον Πολάκη, είναι πιθανό να υπάρξει πρόταση μομφής κατά του προέδρου στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου.
Η ολυμπιακή αθλήτρια της Ουγκάντα Rebecca Cheptegei πέθανε σε νοσοκομείο της Κένυας αφού υπέστη εγκαύματα στο 80% του σώματός της μετά από επίθεση από τον σύντροφό της την Κυριακή.
Η 33χρονος μαραθωνοδρόμος της Ουγκάντα, που συμμετείχε στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, είχε υποστεί εκτεταμένα εγκαύματα μετά την επίθεση την περασμένη Κυριακή 1/09. Οι αρχές στη βορειοδυτική Κένυα, όπου ζούσε και προπονούνταν η Cheptegei, δήλωσαν ότι στοχοποιήθηκε αφού επέστρεψε στο σπίτι μετά την εκκλησία με τις δύο κόρες της.
Μια αναφορά που κατατέθηκε από έναν τοπικό αξιωματούχο υποστήριξε ότι η αθλήτρια και ο πρώην σύντροφός της μάλωναν για ένα κομμάτι γης. Φέρεται πως η Cheptegei, πως είχε αγοράσει οικόπεδο στην κομητεία Trans Nzoia και έχτισε ένα σπίτι κοντά στα ελίτ προπονητικά κέντρα στίβου της Κένυας. Η αστυνομία αναφέρει ότι διεξάγεται έρευνα για την υπόθεση. Όπως δήλωσε ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης: “Το ζευγάρι ακούστηκε να τσακώνεται έξω από το σπίτι του. Κατά τη διάρκεια του καβγά, ο σύντροφός της εθεάθη να ρίχνει ένα υγρό στη γυναίκα πριν την κάψει.“
Οι αντιδράσεις μετά τον τραγικό θάνατο της αθλήτριας
Ο πατέρας της, Joseph Cheptegei, είπε ότι έχασε μια “πολύ υποστηρικτική” κόρη. Ο συνάδελφός της και αθλητής από την Ουγκάντα James Kirwa μίλησε στο BBC για τη γενναιοδωρία της και την προθυμία της να υποστηρίξει άλλους δρομείς οικονομικά: “ήταν ένα πολύ ευγενικό άτομο. [Αυτή] μας βοήθησε όλους ακόμη και οικονομικά και μου έφερε παπούτσια προπόνησης όταν επέστρεψε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν σαν μεγαλύτερη αδερφή για μένα “.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους έξω από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, ο κ. Cheptegei, πατέρας της αθλήτριας, ζήτησε από την κυβέρνηση της Κένυας να διασφαλίσει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη μετά τον θάνατο της κόρης του. Αναρωτήθηκε πώς θα “συνέχιζαν την εκπαίδευσή τους” τα δύο παιδιά της, 12 και 13 ετών.
We have lost our only bread winner, we are lost on what to do, Ugandan athlete Rebecca Cheptegei's father has expressed his sorrow following her death.
Cheptegei who has been undergoing treatment at the Moi Teaching and Referral Hospital in Eldoret succumbed to the injuries… pic.twitter.com/OtfXYpAG2P
Ο Δρ Owen Menach, επικεφαλής του Νοσοκομείου Moi Teaching and Referral στο Eldoret, δήλωσε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης ότι η αθλήτρια πέθανε από οργανική ανεπάρκεια. Ο πρώην σύντροφος της Cheptegei εισήχθη επίσης στο νοσοκομείο του Eldoret – αλλά με λιγότερο σοβαρά εγκαύματα. Εξακολουθεί να βρίσκεται στην εντατική, αλλά η κατάστασή του ήταν “βελτιωμένη και σταθερή”, είπε ο Δρ Menach.
Η ομοσπονδία στίβου της Ουγκάντα ανέφερε σε ανάρτησή της στο X: “Με βαθιά λύπη ανακοινώνουμε τον θάνατο της αθλήτριάς μας, Rebecca Cheptegei νωρίς σήμερα το πρωί, η οποία τραγικά έπεσε θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Ως ομοσπονδία, καταδικάζουμε τέτοιες πράξεις και καλούμε για δικαιοσύνη. Είθε η ψυχή της αναπαύεται εν ειρήνη».
We have learnt of the sad passing on of our Olympic athlete Rebecca Cheptegei OLY following a vicious attack by her boyfriend. May her gentle soul rest in peace and we strongly condemn violence against women. This was a cowardly and senseless act that has led to the loss of a… pic.twitter.com/V8Mog3oMOX
“Αυτή ήταν μια δειλή και παράλογη πράξη που οδήγησε στην απώλεια μιας μεγάλης αθλήτριας. Η κληρονομιά της θα συνεχίσει να αντέξει”, δήλωσε ο επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ουγκάντα Donald Rukare στο X. Η Cheptegei τερμάτισε 44η στον μαραθώνιο στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Κέρδισε επίσης το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βουνού και Τρεξίματος στο Τσιάνγκ Μάι της Ταϊλάνδης το 2022.
Η 3η αθλήτρια που δολοφονείται στην Κένυα μέσα σε λίγα χρόνια
Υπάρχουν ανησυχίες για τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά αθλητών στην Κένυα. Η Cheptegei είναι η τρίτη που σκοτώνεται από τον Οκτώβριο του 2021. Ο θάνατός της έρχεται μετά τις δολοφονίες των συναδέλφων αθλητριών της Ανατολικής Αφρικής Agnes Tirop το 2021 και της Damaris Mutua το επόμενο έτος, με τους συντρόφους τους να προσδιορίζονται ως οι κύριοι ύποπτοι και στις δύο περιπτώσεις από τις αρχές. Ο σύζυγος της Tirop αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή κατηγορίες για φόνο, τις οποίες αρνείται, ενώ το κυνήγι του φίλου της Mutua συνεχίζεται.
Ugandan Athlete, Rebecca Cheptegei has passed on after she was set on fire by her ex boyfriend.
Kenyan Athlete, Agnes Tirop was stabbed to death by her husband in 2021.
Kenyan Runner, Damaris Mutua was strangled to death by her boyfriend in 2022. pic.twitter.com/kItXz0tmJ0
Οι επιθέσεις σε γυναίκες έχουν γίνει μια σημαντική ανησυχία στην Κένυα. Το 2022 τουλάχιστον το 34% των γυναικών δήλωσαν ότι είχαν υποστεί σωματική βία, σύμφωνα με μια εθνική έρευνα. “Αυτή η τραγωδία είναι μια έντονη υπενθύμιση της επείγουσας ανάγκης για την καταπολέμηση της βίας με βάση το φύλο, η οποία επηρεάζει όλο και περισσότερο ακόμη και τα ελίτ αθλήματα”, δήλωσε ο υπουργός Αθλητισμού της Κένυας Kipchumba Murkomen.
Το περιστατικό περιέγραψε η ίδια η δήμαρχος του νησιού. Όπως ανέφερε, όταν το λιμενικό έσωσε 106 πρόσφυγες, ανάμεσά τους παιδιά, από τα ανοιχτά της Τήλου, η επισκέπτρια φάνηκε δυσαρεστημένη και είπε πως θα έπρεπε “Να τους πετάξουν στη θάλασσα”.
Η δήμαρχος Τήλου, Μαρία Καμμά, που βρέθηκε στο σημείο αφού δέχθηκε λεκτική επίθεση απάντησε στην γυναίκα λέγοντάς της: “Κυρία μου, αυτό το νησί δεν κάνει για εσάς!”
Αναλυτικά η ανάρτηση της κ. Καμμά
«Απόψε το βράδυ όσοι βρεθήκαμε στο λιμάνι της Τήλου ήρθαμε αντιμέτωποι και με τις δύο όψεις του νομίσματος…
Εκατόν έξι (106) Πρόσφυγες, ανάμεσα τους πάρα πολλά παιδιά, μπόρεσαν να μεταφερθούν με ασφάλεια στο νησί μας.
Οι σκηνές που αντίκρισα προσωπικά, με διέλυσαν…
Άντρες, κλαίγοντας και κρατώντας αρκετοί από αυτούς τα μικρά παιδιά τους αγκαλιά, να ευχαριστούν τους λιμενικούς και να προσπαθούν να τους φιλήσουν τα χέρια…
Οι άντρες του λιμενικού σώματος με περίσσια προσοχή, να σηκώνουν παιδιά και τραυματισμένους και να τους κατεβάζουν από το πλοίο.
Αστυνομικοί, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να είναι εικεί καθώς και κάτοικοι του νησιού να προσφέρουν από στεγνά ρούχα, ψωμί, παπούτσια και ότι άλλο μπορούσαν στα γρήγορα να φέρουν…
Δυστυχώς πολλά παιδάκια και μωρά…Και ξάφνου μια “κυρία” που με τον καλό της ψαρεύει στο λιμάνι, προφανώς της “χαλάει” τις διακοπές(;) αυτή η βαβούρα!
Αρχίζει να φωνάζει που τους πάτε, γιατί τους μαζεύετε;
Νομίζοντας εγώ πως δεν συμφωνούσε με την διαδικασία της καταγραφής των προσφύγων από το λιμενικό, της απαντάω πως κυρία μου έτσι γίνεται, οι λιμενικοί τους οδηγούν στο λιμεναρχείο προκειμένου να καταγραφούν.
Αμ δε!
“Να τους πετάξουν στη θάλασσα”
Αυτή ήταν η επιθυμία της “κυρίας”! Και αρχίζει να μου κάνει μαθήματα! Πως πρέπει να κρατήσουμε τη χώρα μας και τα εδάφη μας ελληνικά, πως είμαστε χριστιανοί και “αυτοί” δεν έχουν καμία θέση εδώ! Να τους διώξουμε, να τους πετάξουν στη θάλασσα που μας τους κουβαλάνε στα νησιά μας, εννοώντας τους άντρες του λιμενικού σκάφους που μετέφερε 106 ανθρώπινες ψυχές, αυτό ήταν το έγκλημα τους! Για αυτό νευρίασε η γυναίκα ρε παιδιά! Παρακολουθούσε τους άντρες του λιμενικού οι οποίοι βοηθούσαν τα παιδάκια να κατέβουν από το σκάφος και αυτή νευρίασε γιατί αυτά δεν μιλούσαν ελληνικά και δεν ήταν χριστιανόπουλα!!! Εμείς τους ευχαριστούσαμε και εκείνη μόνο που δεν τους έβρισε!
Και είχε και το θράσος να θέλει να με τραβήξει και βίντεο επειδή τόλμησα να της πω πόσο άδικο έχει. Ποια είσαι εσύ; της λέω ποια είμαι, για πείτε μου και εσείς το όνομα σας της απαντώ, μου είπε ένα όνομα, δεν ξέρω αν είναι το αληθινό, εγώ όμως στα αλήθεια της είπα και θα το ξαναπώ: Κυρία μου, αυτό το νησί δεν κάνει για εσάς!»
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τον θάνατο του Αντώνη Καρυώτη. Ο 36χρονος προσπαθούσε να επιβιβαστεί σε πλοίο της Blue Horizon, όταν μέλος του πληρώματος με τον οποίο είχαν διαφωνία, τον έσπρωξε στη θάλασσα.
Ο βίαιος θάνατος του Αντώνη στις 5 Σεπτεμβρίου 2023 είχε σοκάρει το πανελλήνιο. Ο 36χρονος βρισκόταν στο λιμάνι του Πειραιά, και ήθελε να επιβιβαστεί σε πλοίο που θα τον πήγαινε στο λιμάνι του Ηρακλείου. Βίντεο από το συμβάν, αλλά και μαρτυρίες από πολλούς επιβάτες του πλοίου, επιβεβαίωσαν τη βίαιη απώθηση του Αντώνη από τους καταπέλτες, ενώ είχαν ήδη τεθεί σε λειτουργία οι μηχανές.
Σύλλογοι Αγ.Νικολάου: Καμία συγκάλυψη για τη δολοφονία του #Αντώνη_Καρυώτη
''Σημερα Πεμπτη, 5 Σεπτ. και ωρα 19:00, στην κεντρική Πλ. της πόλης του Αγίου Νικολάου, καταδικάζουμε το έγκλημα που κόστισε τη ζωή στον 36χρονο Αντώνη!''https://t.co/opcbbF3HU1pic.twitter.com/dq2vh3a9AK
Ο Αντώνης ζούσε στις εργατικές κατοικίες του Αγίου Νικολάου στο Λασίθι με δύο αδελφές του. Λίγες μόλις μέρες πριν τον θάνατό του είχε χάσει την μητέρα του. Ήταν γνωστός στην τοπική κοινότητα, και εκείνοι που τον ήξεραν τον περιέγραψαν ως άνθρωπο της βιοπάλης. Ήταν μέλος δεκαμελούς οικογένειας ενώ όπως λένε λιμενικές πηγές είχε πληρώσει εισιτήριο, το οποίο μάλιστα βρέθηκε στα χέρια των λιμενικών αρχών στο πλαίσιο της προανάκρισης.
Σήμερα το απόγευμα (5/09) ετοιμάζεται συγκέντρωση στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης στη μνήμη του Αντώνη με συγγενείς, φίλους αλλά και συλλόγους της περιοχής. Οι διοργανωτές ζητούν να μην γίνει «καμία συγκάλυψη στο έγκλημα», ενώ το σημείο συγκέντρωσης είναι η κεντρική πλατεία της πόλης.
ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ 36ΧΡΟΝΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΥΩΤΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΡΗΤΗΣ 08/09/2023 (ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΑΠΑΝΗΣ / EUROKINISSI)
Η Ομάδα Γυναικών Αγίου Νικολάου (μέλος της ΟΓΕ), το Συνδικάτο Εργαζόμενων Επισιτισμού – Τουρισμού «ΤΑΛΩΣ», ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΙΚΑ Ν. Λασιθίου έβγαλαν την εξής ανακοίνωση:
«ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ – ΦΟΡΕΙΣ – ΝΕΟΛΑΙΑ – ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2024 και ώρα 19:00 στην κεντρική Πλατεία της πόλης του Αγίου Νικολάου, καταδικάζοντας το έγκλημα που κόστισε τη ζωή στον 36χρονο Αντώνη. Δε θα αφήσουμε να ξεχαστούν οι φριχτές εικόνες της δολοφονίας του 36χρονου συντοπίτη μας Αντώνη Καρυώτη, από τον καταπέλτη του πλοίου «Blue Horizon» ώστε να μην επαναληφθεί αυτή η ρατσιστική κτηνωδία.
Τα σωματεία υψώνουν φωνή αγώνα ενάντια στον ακραίο ευτελισμό και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, καταδικάζοντας τις εγκληματικές ευθύνες της εφοπλιστικής εταιρείας, του υπουργείου Ναυτιλίας, των υπηρεσιών του, όπως και ορισμένων μελών του πληρώματος. Το έγκλημα αυτό δε θα ξεχαστεί! Ήταν…ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΕ ΟΡΓΗ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ».
ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ 06/09/2023 (ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI)
Τον Ιανουάριο η δίκη για την υπόθεση
Στο δικαστήριο θα βρεθούν σε λίγους μήνες ο πλοίαρχος και τρία μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon για την υπόθεση του τραγικού θανάτου του 36χρονου Αντώνη.
Η δίκη έχει προγραμματιστεί για τις 20 Ιανουαρίου 2025, δύο μήνες προτού να εκπνεύσει το ανώτατο όριο προφυλάκισης των 18 μηνών που ορίζει ο νόμος για τους δυο από τους τέσσερις κατηγορούμενους. Προφυλακισμένοι είναι ο πλοίαρχος και ο ύπαρχος, ενώ ο υποπλοίαρχος και ο ναύκληρος έχουν αφεθεί ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ -ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ BLUE HORIZON ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ 36ΧΡΟΝΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΥΩΤΗ 09/09/2023 (ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ / EUROKINISSI)
TW: περιγραφή κακοποίησης, βίας. “Με χτυπούσε με μπουνιές σε όλο μου το σώμα, έφτυνα αίμα, πολύ αίμα. Μέσα στη ζάλη μου, θυμάμαι, ότι είχε πάρει ένα μαχαίρι και με κυνηγούσε”, δήλωσε η 19χρονη. Η κοπέλα έχει κινηθεί νομικά, όμως ο δράστης παραμένει ασύλληπτος.
Μια 19χρονη κοπέλα από τη Χαλκίδα έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της, όταν του είπε πως ήθελε να χωρίσουν: «Εκείνο το βράδυ, ήμουν για ποτό, όταν μου επιτέθηκε στο πάρκινγκ του μαγαζιού, που βρισκόμασταν. Το μαρτύριό μου, όμως, συνεχίστηκε στο σπίτι. Είχε παραβιάσει την πόρτα και με περίμενε. Με χτυπούσε με μπουνιές σε όλο μου το σώμα, έφτυνα αίμα, πολύ αίμα. Μέσα στη ζάλη μου, θυμάμαι, ότι είχε πάρει ένα μαχαίρι και με κυνηγούσε», είπε η κοπέλα στο τηλεοπτικό κανάλι Star.
Η ημέρα που η 19χρονη έζησε αυτόν τον εφιάλτη ήταν η 7η Ιουλίου. Όπως αναφέρει το Eviathema σε ρεπορτάζ του, η κοπέλα δήλωσε: «Από τότε κρύβεται, πέρασε το αυτόφωρο και δεν έγινε τίποτα. Φοβάμαι για τη ζωή μου, οι αρχές δεν έχουν κάνει το παραμικρό, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ελεύθερα και εκείνος συνεχίζει κανονικότατα τη ζωή του, χωρίς να έχει πάθει τίποτα από το νόμο. Πρέπει να τιμωρηθεί, η ζωή μου έχει γίνει μετά από αυτό μια κόλαση».
Μητέρα της 19χρονης: «Την αναγνώρισα μόνο από αυτό που φορούσε. Το πρόσωπό της ήταν μέσα στα αίματα».
H μητέρα της κοπέλας σε σοκαριστικές δηλώσεις μίλησε για τον φόβο με τον οποίο ζουν στην καθημερινότητά τους από τότε, αλλά και για τις ώρες έπειτα από το συμβάν:
«Όταν την είδα δεν αναγνώρισα το παιδί μου, την αναγνώρισα μόνο από αυτό που φορούσε. Το πρόσωπό της ήταν μέσα στα αίματα. Το παιδί είναι πάντα με συνοδεία για να πιει ένα καφέ πρέπει να έχουμε ένα σύνοδο δίπλα για να είμαι εγώ καλυμμένη ότι το παιδί μου είναι ασφαλές», είπε σοκαρισμένη η μητέρα της.
Η 19χρονη έχει κινηθεί νομικά, όμως ο δράστης παραμένει ασύλληπτος εδώ και δυο μήνες.
Η δικηγόρος της 19χρονης, Μαρία Κεφαλά Καρλή, δήλωσε: «Αφού βγήκε το θύμα από τον Ευαγγελισμό, την παρακολουθούσε έξω από το σπίτι της μητέρας της. Έχουμε κατάθεση από την ίδια τη γιαγιά και την αδερφή του δράστη αναφορικά με τη βιαιότητα του χαρακτήρα του».
Ποια θα είναι η νέα κανονικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το τέλος των ασταμάτητων συγκρούσεων και υπό ποια ηγεσία;
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ ονομάζεται ακόμα ΣΥΡΙΖΑ και όχι Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς. Πρόεδρος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ο Παύλος Πολάκης έχει επιστρέψει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και η Αθηνά Λινού παραμένει εκτός. Ταυτόχρονα, ο proxy war μεταξύ παλαιάς και παρούσας ηγεσίας συνεχίζεται ακάθεκτος.
Όπως έχουν αποδείξει οι τελευταίοι μήνες, βέβαια, όλο αυτό το οργανόγραμμα μπορεί να ανατραπεί μέσα σε λίγες ώρες και μετά η ανατροπή να ξανανατραπεί. Σκεφτείτε τις εξελίξεις στο κόμμα σαν το τελευταίο εικοσάλεπτο μέτριας ταινίας του M. Night Shyamalan και πολλαπλασιάστε επί τρία. Δύσκολη η ζωή στην μετά Τσίπρα εποχή. Ποιο θα είναι, όμως, το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ;
Mε βάση τη μέχρι τώρα δυναμική, φτιάξαμε παρακάτω τα τρία βασικά και πιθανότερα σενάρια για το μέλλον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με επίκεντρο, φυσικά, το πρόσωπο της ηγετικής ομάδας που θα αναδειχθεί.
Σενάριο πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κόμμα Κασσελάκη
Μετά από μία σειρά διασπάσεων, εσωκομματικού πολέμου και αναγκαστικών αποχωρήσεων, ο Στέφανος Κασσελάκης παίρνει, όπως έκανε και στην κόντρα του με τον Αλέξη Τσίπρα, τη μία πύρρειο νίκη μετά την άλλη. Κάποια στιγμή, οι κλυδωνισμοί επιτέλους καταλαγιάζουν, τα πράγματα μπαίνουν σε μία κανονικότητα, στην Κουμουνδούρου βγαίνει και πάλι ματωμένος αλλά λαμπερός ο ήλιος.
Σε αυτή την εκδοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται και επίσημα σε «κόμμα Κασσελάκη». Όσοι και όσες είναι να φύγουν αποτελούν πια παρελθόν, σχηματίζοντας έναν δικό τους πολιτικό σχηματισμό (γιατί έλειπαν τα κόμματα από την κεντροαριστερά) είτε μπαίνοντας σε κάποιον από τους υπάρχοντες. Όσοι και όσες είναι να μείνουν, βρίσκονται εκεί με απόλυτη πίστη στον αρχηγό, χωρίς αντιρρήσεις, κίνδυνο διασπάσεων και περιττές πολυφωνίες.
Από την άλλη, όμως, το κόμμα χάνει τους ούτως ή άλλως ισχνούς μηχανισμούς της βάσης του και επομένως τις άκρες με την κοινωνία. Γίνεται ένα απολύτως προσωποπαγές κόμμα που βρίσκει την ταυτότητά του στo star quality του Προέδρου του, ο οποίος θα βγει ταυτόχρονα λαβωμένος και πανίσχυρος.
Η συμμαχία μεταξύ του Παύλου Πολάκη και του Στέφανου Κασσελάκη αν μη τι άλλο ξένισε στη βάση της. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς πίσω από χειραψίες, ήταν αμοιβαία επωφελής: Ο Στέφανος Κασσελάκης, εξ Αμερικής ορμώμενος, βρήκε στον Πολάκη μία βάση ενεργών οπαδών οι οποίοι θα τον ακολουθούσαν παντού και φωναχτά.
Από την άλλη, ο Παύλος Πολάκης βρήκε μία σπάνια ευκαιρία να ξεμπερδέψει με εσωκομματικούς αντιπάλους (βλ. ομάδα Αχτσιόγλου και Χαρίτση) και, ταυτόχρονα, να ανέλθει στην ιεραρχία του κόμματος σε τέτοιον βαθμό, ώστε τελικά να κινεί τα νήματα όντας ο προστάτης του νέου και άπειρου αρχηγού.
Το σενάριο που αναλύουμε εδώ γράφεται λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του Παύλου Πολάκη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έγινε με ένα μεγαλοπρεπές: «Δεν είμαι κανένα παιδί». Φαίνεται ότι ο Κρητικός πολιτικός είναι μία σανίδα σωτηρίας για τον Κασσελάκη ή, για να το θέσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, η παραμονή του τελευταίου στην ηγεσία εξαρτάται από τη στάση του Πολάκη.
Αυτή η συνθήκη δίνει προφανώς μεγάλη εξουσία στον τελευταίο. Μπορεί να κάνει τις κινήσεις του, να θέτει ατζέντα (βλ. αποπομπή Λινού) και τελικά να προετοιμάσει το έδαφος για να αναλάβει αυτός την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που μόλις λίγους μήνες πριν έμοιαζε αδιανόητο.
Πρόκειται για ένα σενάριο καθόλου απίθανο, αλλά ταυτόχρονα δύσκολο να το φανταστεί κανείς στην ολότητά του. Το τι θα συμβεί, λοιπόν, στην περίπτωση που ο Παύλος Πολάκης αναλάβει την ηγεσία φεύγει από το πλαίσιο της πρόβλεψης και αγγίζει τη μυθοπλασία.
Σίγουρα πάντως, θα έχουμε ένα κόμμα που θα μοιάζει να επιστρέφει στη ρητορική του 2012 με σκληρή αντιπολίτευση που θα επικεντρώνεται όχι τόσο στο ιδεολογικό κομμάτι, αλλά σε ζητήματα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρει αντισυστημικές ψήφους που έχουν χαθεί. Είναι, όμως, δύσκολο να πείσει τις μεγάλες μάζες που τοποθετούνται στο μετριοπαθές κέντρο.
Σενάριο τρίτο: Η μεγάλη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα
Σε σχέση με τα άλλα δύο σενάρια, το συγκεκριμένο είναι το πιο δύσκολο να προβλεφθεί, ακριβώς γιατί πρωταγωνιστής του είναι ένας άνθρωπος του οποίου δεν ξέρουμε (και δεν μπορούμε να ξέρουμε) τις πρόθεσεις στο παρόν και κυρίως στο μέλλον.
Η αρχική σιωπή του Αλέξη Τσίπρα στην εσωκομματική διαδικασία των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εκληφθεί αρχικά ως η ουδέτερη στάση ενός ιστορικού ηγέτη, που παραμέρισε για την επόμενη μέρα. Με τους όρους που έγινε όμως η σύγκρουση, φάνταζε τελικά ως ιδιαίτερα ευνοϊκή για την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη.
Στην πορεία του χρόνου, το κλίμα άλλαξε και η φιλική σχέση μεταξύ των δύο έγινε μάχη χαρακωμάτων είτε γίνεται με ευθείες αναφορές του ενός προς τον άλλον είτε ως proxy war. Το επεισοδιακό συνέδριο του Φεβρουαρίου πιστώνεται ως νίκη του Κασσελάκη.
Παρόλα αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας, συνιστά προφανώς ακόμα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο το οποίο, όσο η κατάσταση στην κεντροαριστερά συνεχίζει να είναι κατακερματισμένη, ενισχύεται διαρκώς. Στο σενάριο αυτό, όπως καταλαβαίνετε, έχουμε μία δυναμική επιστροφή του ιστορικού ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, αν μη τι άλλο, θα αποτελέσει και πάλι έναν βασικό άξονα σε μία πλήρως ανακατεμένη κεντροαριστερά.
Τρομερή σημασία για μία τέτοια κίνηση θα έχει προφανώς το timing, η ίδια η πρόθεση του Τσίπρα και φυσικά το πόσο ανοιχτοί είναι οι δίαυλοι επικοινωνίας του ίδιου και των ανθρώπων του με τους νυν προεδρικούς, με όσους αποχώρησαν και φυσικά με τη Νέα Αριστερά (δύσκολο εγχείρημα και για τις δύο περιπτώσεις).
Από την άλλη, και μόνο του το όνομα του Αλέξη Τσίπρα είναι αρκετό προκειμένου να επιτευχθεί μία συσπείρωση στον κόσμο της αριστεράς. Υπενθυμίζεται, ότι στις περισσότερες έρευνες, ο Τσίπρας μοιάζει ως ο ιδανικότερος να ηγηθεί μίας ενιαίας κεντροαριστεράς.
Ονομάζεται χοντροφοβία, είναι η αόρατη πληγή που κακοφορμίζει όλον τον χειμώνα και ανοίγει κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει και τα ρούχα μας γίνονται πιο ελαφριά.
Καθώς το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, κρατάω ζωντανά στη μνήμη μου πολλά στιγμιότυπα από τις καλοκαιρινές συνεδρίες στο γραφείο. Ως διαιτολόγος, έρχομαι κάθε καλοκαίρι σε επαφή με μία πραγματικότητα που υποδεικνύει ότι για πολλούς από εμάς, αυτή η εποχή συνοδεύεται και από μια σκοτεινή πλευρά, που συνήθως αποσιωπάται.
Η χοντροφοβία δεν είναι απλά ένας όρος που εμφανίστηκε ξαφνικά. Είναι η διαρκής πίεση που νιώθουν πολλά υπέρβαρα άτομα να συμμορφωθούν με τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς, τα οποία υπαγορεύουν ότι μόνο τα αδύνατα σώματα αξίζουν την άνευ όρων αποδοχή. Είναι εκείνη η ματιά που σε σκανάρει και σε ζυγίζει, η φωνή που σχολιάζει, το βλέμμα που αποφεύγει ή κοιτάει επίμονα.
Γιατί, όμως, οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ το πάχος και τι κρύβει αυτή η υποβόσκουσα επιθετικότητα που εξαπολύουν με κάθε ευκαιρία στα υπέρβαρα άτομα;
Η χοντροφοβία δείχνει τον φόβο που πολλές φορές μετατρέπεται σε μίσος για τα μεγαλύτερα σώματα. Ο φόβος αυτός έχει τις ρίζες του στα πρότυπα ομορφιάς αλλά και σε μία βαθιά υπαρξιακή ανησυχία: Τον φόβο της υγείας και του θανάτου. Η παχυσαρκία έχει συνδεθεί τόσο άμεσα με την ασθένεια που πολλές φορές οι άνθρωποι προβάλλουν τους φόβους για τα δικά τους σώματα πάνω σε οποιονδήποτε δεν έχει ένα “αρκετά αδύνατο σώμα“! Στα μάτια μου φαντάζει σαν αόρατο βάρος που κουβαλάμε καθημερινά, πολλές φορές βαρύτερο κι από αυτό του σώματός μας. Καλούμαστε καθημερινά να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο απορριπτικό, βουτηγμένοι στην ντροπή. Όση προσπάθεια κι αν έχει γίνει ώστε οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των σωμάτων τους τελικά τα λογικά άλματα, οι γενικεύσεις και οι στερεοτυπίες μοιάζουν πάντα να κερδίζουν!
Φέτος το καλοκαίρι, όπως και κάθε καλοκαίρι, η χοντροφοβία έμοιαζε να είναι πανταχού παρούσα. Ήταν εκεί όταν τα social media γέμισαν με challenges αδυνατίσματος για το πολυπόθητο “bikini body” Ήταν εκεί σε κάθε επιστροφή στο πατρικό όπου άγνωστοι, συγγενείς και γείτονες μετά το “καλωσήρθες” ζύγισαν με το βλέμμα τους τα κορμιά μας για να μας ενημερώσουν αν και πόσο παχύναμε. Ήταν εκεί στις παραλίες, όπου κάποιοι από εμάς διστάζαμε να βγάλουμε την πετσέτα μας, φοβούμενοι τις κρυφές ματιές ή τα σχόλια. Ήταν εκεί σε όλα τα memes που κυκλοφορούσαν σαρκάζοντας τα μεγαλύτερα σώματα, βάζοντας τα δίπλα σε φώκιες και φάλαινες, γελοιοποιώντας τα, κακοποιώντας τα με αέρα χιούμορ και σάτιρας.
Το βαθιά πληγωτικό στην ιστορία της χοντροφοβίας είναι ότι το ίδιο το σύνολο που απορρίπτει τα άτομα και δημιουργεί άφταστα πρότυπα, είναι σε μεγάλο μέρος εκείνο που ευθύνεται για την αυξημένη παχυσαρκία. Όταν μονίμως νιώθεις ότι δεν “χωράς”, όταν απορρίπτεσαι, όταν ποτέ δεν είσαι αρκετό, όταν το φαγητό παύει να είναι θρέψη και απόλαυση και η σχέση σου μαζί του κλονίζεται, η υπερβαρότητα είναι απλώς το αποτέλεσμα. Είναι το ίδιο το περιβάλλον που σπέρνει την παχυσαρκία, εκείνο που έπειτα κακοποιεί τους παχύσαρκους. Είναι το ίδιο σύστημα που δημιουργεί τα πρότυπα που ύστερα πλουτίζει από την βιομηχανία του fitness. Οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουν ότι πρόκειται για θέμα υγείας είναι εκείνοι που, αντί να αφήσουν χώρο να βοηθηθεί όποιος το έχει ανάγκη, περιθωριοποιούν και δακτυλοδεικτούν όσα δεν αντέχει η κρίση τους.
Το να σταματήσουν τα σώματά μας να στιγματίζονται, δεν είναι μόνο δικαίωμα –είναι αναγκαιότητα για να υπάρξει ισοτιμία. Η χοντροφοβία είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που μπορούμε και πρέπει να ξεπεράσουμε εκπαιδεύοντας τους εαυτούς μας, διαβάζοντας, ανοίγοντας ψυχικά ώστε να χωρέσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας πριν μετατραπούν σε μίσος.
Μπορεί το φετινό καλοκαίρι να έφτασε στο τέλος του, αλλά ο αγώνας κατά της χοντροφοβίας θα συνεχιστεί. Κάθε φορά που κάποιος από εμάς τολμά να φορέσει το μαγιό του χωρίς ντροπή, κάθε φορά που μιλάμε ανοιχτά για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε η πίεση των προτύπων ομορφιάς, με κάθε όριο που βάζουμε στα σχόλια τρίτων, κάνουμε ένα βήμα προς την ατομική μας ελευθερία.
Λίγο πριν μας υποδεχθεί ξανά στην Ταράτσα του αλλά και στην Τεχνόπολη, μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους, ο Φοίβος Δεληβοριάς μας μιλάει για τη σχέση του με τα τρεντς, την εξουσία και τα ΜΜΕ.
Ο Σεπτέμβριος είναι ο γενέθλιος μήνας του Φοίβου Δεληβοριά και γι’ αυτό του έχει αδυναμία. Η μεγάλη αθηναϊκή του φθινοπωρινή συναυλία στην Τεχνόπολη, η επανέναρξη της Ταράτσας του Φοίβου, οι στίχοι «Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο/ Κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ / Τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο / Και να μου κάνει την καρδιά μου γης Μαδιάμ», τα διερχόμενα κορίτσια που σταμάτησαν το αυτοκίνητό τους για να τον χαιρετίσουν έξω από τον χώρο που κάνει τις πρόβες μαζί με την εξαιρετική μπάντα του και η ντροπαλή χαρά με την οποία ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, όλα αυτά είναι εικόνες, ήχοι, μνήμες ενός φθινοπώρου πολύ τρυφερού και οικείου, όπως είναι και ο ίδιος ο Φοίβος.
«Όταν κάποιος γίνεται εξουσία θέλω να τον εκνευρίσω αμέσως, να τον αποτρέψω απ’ το να έρθει να με δει, να με καπηλευτεί. Μου προκαλεί θλίψη η συμπόρευση ενός καλλιτέχνη με την εξουσία» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Φοίβο, «Κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως». Πού συναντιέται η melancolie in Settembre με τη φθινοπωρινή «πρωτοχρονιά» του ίδιου μήνα; Τι γεννά αυτή η συνάντηση;
Εμένα μου αρέσουν τρομερά οι αρχές των εποχών. Όπως η πρώτη καλοκαιρινή μέρα είναι γιορτή, έτσι και η πρώτη βροχή. Μυρίζουν τα πράγματα αλλιώς, σε βλέπω να φοράς κάτι άλλο, ο έρωτάς μας περνάει σε άλλη φάση. Επίσης, επειδή γεννήθηκα Σεπτέμβριο, έχω αδυναμία σ’αυτό το μήνα. Συναυλίες, θερινά, τραπεζάκια στους δρόμους, σημάδια κάτω απ’τα μαγιό, τελευταία, διψασμένα μπάνια, νέα, μυρωδάτα βιβλία. Γι’ αυτό και τις μεγάλες μου συναυλίες τις βάζω πάντα Σεπτέμβρη. 10 Σεπτεμβρίου την έβαλα φέτος, στην Τεχνόπολη. Είναι ο τελειότερος μήνας για να επικοινωνήσουμε.
Είναι η ενήλικη ζωή ό,τι πιο αντι-καλοκαιρινό υπάρχει; Μπορούμε να χαρούμε ακόμη με την ανεμελιά των παιδιών ενώ ζούμε την πραγματικότητα των μεγάλων;
Δεν μας παραδίδεται πια το καλοκαίρι. Ούτε ξεκουραζόμαστε, ούτε ζούμε πια τον παραδείσιο, αδιάσπαστο κόσμο του. Νομίζω δεν έχει, όμως, να κάνει μόνο με την απώλεια της παιδικότητας. Έχει να κάνει και με την κατάργηση του χώρου. Αν έχεις το smartphone σε ένα νησί, καταργείς το νησί. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να σε κυριαρχήσει. Και το μυστικό του καλοκαιριού, είναι να κυριαρχηθείς από έναν πιο ανοιχτό ορίζοντα. Θα μου πεις, γυρίζουμε εύκολα πίσω; Αν κρίνω από τον εαυτό μου, πολύ δύσκολα.
«Σε κάθε γενιά που ερχόταν, αντιπαθούσα τα trends, τα πράγματα που θύμιζαν κοπάδι» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Έχουμε φορτωθεί την ενοχή του: «Πώς μπορείς να χαίρεσαι όταν όλα γύρω σου πάνε χάλια;». Είναι η ενοχή αντίπαλος της δράσης (για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα) ή σύμμαχος της;
Αντιπαθώ φοβερά τις ενοχές. Μου άρεσε πάντα η αισιόδοξη εμπλοκή με τα πράγματα, ακόμα και μετά από σοβαρά λάθη. Είναι σοφό να πεις πως έφταιξες κι εσύ σε κάτι, όχι όμως για να ακινητοποιηθείς, αλλά για να προχωρήσεις αλλιώς. Ένα από τα πιο χυδαία πράγματα της τελευταίας 15ετίας ήταν η έννοια της «ατομικής ευθύνης» που έκανε τον κόσμο φοβικό και παράλυτο, ενώ οι ίδιοι που την κήρυξαν κάνουν τα πάντα -παρανομώντας με κάθε τρόπο- για να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες από πάνω τους.
Φοίβο, είσαι πολύ ενεργός στα social εκφράζοντας την άποψή σου για επίκαιρα ζητήματα. Πόσο πιστεύεις ότι ακόμη μπορεί να υπάρξει ψηφιακός διάλογος με επιχειρηματολογία και τι στραβώνει στην πορεία και όλο και πιο τακτικά ξεσπούν διαδικτυακά beef; Έτσι είναι τα πράγματα και στην αναλογική ζωή;
Δεν είμαι και τόσο ενεργός. 4-5 φορές το χρόνο, το πολύ, τυχαίνει να κάνω ένα ποστ που να αφορά κάτι «κοινό». Συνήθως, κάνω καλλιτεχνικά ποστ ή ποστ που αφορούν τη δουλειά μου. Νομίζω πως όταν το κάνω -κι εγώ και άλλοι ερασιτέχνες σχολιαστές- εκφράζουμε σε στιγμές που είναι ανάγκη, σκέψεις πολλών ανθρώπων. Και ο κόσμος ξέρει πως είμαστε ανεξάρτητοι και ανιδιοτελείς, γι’ αυτό και ανταποκρίνεται. Σε μένα γίνονταν στην αρχή συντονισμένες επιθέσεις από τρολ (ή από πολιτικούς και δημοσιολόγους-τρολ), αλλά δεν με έβλαπτε, ούτε και τους έπαιρνε να το συνεχίζουν για πολύ.
Στα beef δεν συμμετέχω ποτέ. Συμβάλλουν στο να ξεχνιούνται πολύ σημαντικά πράγματα. Οι άνθρωποι δεν έχουν να αγοράσουν φάρμακα, δεν μπορούν να πάνε σούπερ μάρκετ και τα σόσιαλ τσακώνονται για την Eurovision, τον Καραγάτση και τον Αλέν Ντελόν.
Όταν, πάντως, κάποιος βγαίνει να μιλήσει και είναι ακαπέλωτος με λόγο ευγενή κι ανυποχώρητο, δεν ξεχνιέται σε 3 μέρες. Η κυρία Μαρία Καρυστιανού, ας πούμε, είναι πολύ πιο πάνω από τα τρεντς -και η τελευταία φορά που μας ξύπνησε κάποιος όλους- μας ξανάκανε κοινωνία και όχι κοινωνία των media.
«Θεωρώ τον εαυτό μου έναν ταπεινό καλλιτέχνη του βαριετέ» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο underrated πολιτικό πρόβλημα των τελευταίων χρόνων και γιατί πιστεύεις ότι δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που πρέπει;
Θεωρώ τεράστιο ζήτημα τις υποκλοπές. Ο κόσμος αδιαφόρησε, δεν το πολυκατάλαβε. Αλλά και η κυβέρνηση δεν είχε κανέναν να της βάλει φρένο. Γιατί οι αρχές που θα έπρεπε να δράσουν, έχουν απαράδεκτη διείσδυση στους κόλπους τους και δέχονται και συνεχείς, εκβιαστικές πιέσεις. Τα περισσότερα ΜΜΕ το έβαζαν πολύ χαμηλά στην ατζέντα τους και στις διάφορες επιτροπές τοποθετήθηκαν αμέσως άνθρωποι που θα έριχναν για πάντα σκοτάδι στην υπόθεση. Θυμάμαι έναν λόγο της Προέδρου της Δημοκρατίας για το πόσο λάθος είναι να εκφράζει ο κόσμος ως όχλος την απαίτησή του για Δικαιοσύνη. Συμφωνούμε απολύτως. Αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους ανεπηρέαστοι οι θεσμοί και να υπάρχει διάκριση των εξουσιών, συμπληρώνουμε εμείς. Και μένουμε να κοιτάζουμε το κενό.
Το ότι βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της κατάταξης για την ελευθερία του Τύπου, στην ΕΕ, πόσο επηρεάζει και τη δική σου σχέση με τα Μέσα, που ως καλλιτέχνης έχεις συνεχή επαφή με αυτά; Σου επιτρέπεται να είσαι ο εαυτός σου και ειλικρινής όσο θέλεις ή νιώθεις ότι υπάρχουν Μέσα που σε περιμένουν στη γωνία;
Με έχουν παρακαλέσει αρκετά Μέσα την τελευταία 5ετία να στρογγυλέψω ή να αφαιρέσω απαντήσεις μου από γραπτές ή απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις. Το κάνω αμέσως, δεν θέλω να προξενήσω σε κανέναν το παραμικρό πρόβλημα. Μου φαίνεται, όμως, λάθος που βλάπτει πρώτα τους ίδιους και την επίδρασή τους στον κόσμο. Μετά την πτώση της Χούντας και μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο καθένας έλεγε ελεύθερα τη γνώμη του στα Μέσα -και αναλάμβανε και την ευθύνη των λεγομένων του. Διαβάζαμε -ή βλέπαμε- υπέροχες, εικονοκλαστικές συνεντεύξεις από σπουδαίους, αντισυμβατικούς ανθρώπους, πολύ τολμηρότερους και ασεβέστερους απ’ ό,τι θα διανοούμουν να υπάρξω ποτέ εγώ. Το να φοβούνται τώρα οι από πάνω έναν τύπο σαν κι εμένα, σκέψου πόσο παρανοϊκό και επικίνδυνο μπορεί να είναι. Αλλά εδώ παρακολουθούν τους οικείους τους, αλλάζουν κάθε λίγο τις ανεξάρτητες αρχές, πετάνε στο «ατομικό» την κάθε τους ευθύνη. Είναι ειρωνικό ότι γιορτάζουν τη Μεταπολίτευση. Τα κεκτημένα της τα έχουν, σχεδόν όλα, καταργήσει.
«Ένα από τα πιο χυδαία πράγματα της τελευταίας 15ετίας ήταν η έννοια της “ατομικής ευθύνης” που έκανε τον κόσμο φοβικό και παράλυτο» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Έχεις μετανιώσει ποτέ για τον τρόπο που διατύπωσες δημόσια τη θέση σου πάνω σε κάποιο κοινωνικό/πολιτικό ζήτημα ή για το ότι δεν τη διατύπωσες; Ξαναγυρνάς σε παλιότερες σου συνεντεύξεις ή τοποθετήσεις για να δεις πώς έχεις εξελίξει τον λόγο σου και τη σκέψη σου;
Δεν θυμάμαι τι έλεγα παλιά, ούτε τα ξαναβλέπω. Όμως, ξέρω πως -ενστικτωδώς- θέλω να είμαι πάντα αντιπαθής στην εξουσία. Όταν κάποιος γίνεται εξουσία θέλω να τον εκνευρίσω αμέσως, να τον αποτρέψω απ’ το να έρθει να με δει, να με καπηλευτεί. Μου προκαλεί θλίψη η συμπόρευση ενός καλλιτέχνη με την εξουσία. Μόνο στον Χατζιδάκι την συγχωρώ –κι αυτό γιατί όταν του δόθηκε carte blanche από την τότε κυβέρνηση, αυτός έκανε το δικό του θρυλικό, αντισυμβατικό Τρίτο Πρόγραμμα, μαζεύοντας γύρω του κυρίως αντιφρονούντες. Τον έδιωξαν τρεις φορές επί ΝΔ και οριστικά επί ΠΑΣΟΚ.
Έχεις συνεργαστεί ή θα συνεργαζόσουν με άνθρωπο της μουσικής που εκτιμάς πολύ την προσωπικότητά του και την πολιτικοκοινωνική του τοποθέτηση, αλλά δεν θαυμάζεις ιδιαίτερα από καλλιτεχνικής άποψης;
Ας το πάμε αντίστροφα. Θα συνεργαζόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη με έναν άνθρωπο που διαφωνούμε ριζικά στα πολιτικά ή που δεν θα τον άντεχα ως φίλο, αν ήταν καλλιτεχνικά ιδιοφυής. Τα κίνητρά μου, όμως, για σύμπραξη, ποικίλλουν. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν ταπεινό καλλιτέχνη του βαριετέ. Έχω συγκινηθεί βαθιά από καλλιτέχνες θεωρούμενους β’ κατηγορίας. Επίσης, ανθρώπους που τους θαυμάζει πολύς κόσμος για κάτι, εγώ μπορεί να τους θαυμάζω για κάτι εντελώς άλλο. Το σίγουρο είναι πως επειδή από μικρός έβλεπα ότι ο δικός μου δημιουργικός δρόμος ήταν -και παραμένει- κάτι εξαιρετικά μοναχικό, κάθε ευκαιρία για σύμπραξη με κάποιον άλλον την έβρισκα γιορτή. Τώρα, το να συμπορεύεται ένας καλλιτέχνης με τα κινήματα ή να διατυπώνει ελεύθερα την κρίση του εκνευρίζοντας τα συστήματα εξουσίας, είναι κάτι που το θαύμαζα από μικρός. Μόνο να χάσει έχει ο άνθρωπος αυτός, ό,τι κι αν λένε οι διάφοροι για να δικαιολογήσουν τη δική τους κοινωνική αφλογιστία.
«Αν έχεις το smartphone σε ένα νησί, καταργείς το νησί. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να σε κυριαρχήσει. Και το μυστικό του καλοκαιριού είναι να κυριαρχηθείς από έναν πιο ανοιχτό ορίζοντα» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Τι έχεις μάθει από το κοινό, ειδικά αυτό των live; Τι έχεις πάρει ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος από τη διάδραση με τους θεατές/ακροατές και πώς έχεις εξελιχθεί;
Έχω πάρει απροσδόκητη αγάπη, σαν να με βάλαν σπίτι τους μια μέρα καταιγίδας. Νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά σπίτια για να φιλοξενηθώ και άπειροι άνθρωποι που θα ήθελα να ζήσω κοντά τους. Στην αρχή, βέβαια, είδα ότι υπάρχει ένα είδος κόσμου που περιμένει μηχανικά τον επόμενο νέο για να τον κάνει είδωλο και μετά να τον φτύσει μαζί με τα κουκούτσια του. Έφυγα αμέσως απ’ αυτή τη λογική· αν δεν την θρέφεις, δεν τους ενδιαφέρεις. Έγραψα τον «Καθρέφτη» και μετά ήμουν σαν άτρωτος. Πάταγα συνέχεια στη γη, δεν μίλησα σε κανέναν από καθέδρας, ήθελα να μοιράζομαι τις αποτυχίες και τους ενθουσιασμούς μου, να κυκλοφορώ, να συμμετέχω στη ζωή, δεν αποσύρθηκα.
Νιώθεις κάποιες φορές μπούμερ όταν συναναστρέφεσαι ή όταν παρακολουθείς νέα παιδιά; Πώς πιστεύεις ότι αυτά αντιλαμβάνονται τα τραγούδια σου, τα αποκωδικοποιούν με τον ίδιο τρόπο με εμένα που μεγάλωσα μαζί σου;
Δεν αισθανόμουν ποτέ καλά με τις γενιές. Από μικρός χαιρόμουν με τις μόδες που άλλαζαν, όμως αγαπούσα ακόμη περισσότερο την παλιά μουσική και εκείνα που θεωρούνταν γερασμένα. Σε κάθε γενιά που ερχόταν, αντιπαθούσα τα τρεντς, τα πράγματα που θύμιζαν κοπάδι. Κι έβλεπα με ανακούφιση ορισμένα πράγματα να αποκτούν αξία, πέρα από τις νοσταλγίες και τα ιερατεία. Τον Cohen π.χ. ή τον Waits εμείς τον ανακαλύψαμε, όχι το κοινό του ’70. Τον Cave, ή την Cate Bush πολλά σημερινά παιδιά τους αντιλαμβάνονται βαθύτερα απ’ ό,τι το πρώϊμο κοινό τους ή απ’ ό,τι εμείς το ‘90. Άρα, δεν κάνω καμιά προσπάθεια να αλλάξω στιλ για να επικοινωνήσω. Πάντα γέρος ήμουνα και πάντα νέος θα ‘μαι.
Φοίβο, ποιο τραγούδι θα ήθελες να είχες συνθέσει, ποια ταινία να είχες γυρίσει, ποιο βιβλίο να είχες γράψει;
Το «Se le Cose Stanno Cosi» του Sergio Endrigo, τη «Μέρα της Μαρμότας», τη «Σαρκοφάγο» του Γιώργου Ιωάννου.
«Έχω πάρει απροσδόκητη αγάπη, σαν να με βάλαν σπίτι τους μια μέρα καταιγίδας. Νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά σπίτια για να φιλοξενηθώ και άπειροι άνθρωποι που θα ήθελα να ζήσω κοντά τους» (Φωτογραφία: Κική Παπαδοπούλου)
Μοιράσου μαζί μας από μια ιστορία για τους μουσικούς καλεσμένους σου στην Ταράτσα του Σεπτεμβρίου και στη συναυλία της Τεχνόπολης
Α, θα έγραφα ολόκληρο βιβλίο. Για την Τάνια που οργανώνει μαραθώνιους παρεϊστικων παιχνίδιών στο σπίτι της. Για τη Μαρία Παπαγεωργίου που κάθεται στο «Αερόστατο» ως το ξημέρωμα, της δίνουν τα κλειδιά. Για τις βόλτες μας με τη Μάρθα Φριντζήλα σε ένα ξέσκεπο, φανφαρόνικο κάμπριο παίζοντας «διλήμματα». Για το ότι πήγαινα στις παραστάσεις της Πασπαλά στο «Μετρό» 18 χρονών κάθε βράδυ και με χαιρετούσαν τα γκαρσόνια με τη συγκατάβαση που δείχνουμε στον καψούρη. Για ένα υπέροχο βράδυ στα Γιάννενα που προβήκαμε σε εξομολογήσεις με το Μίλτο και τον αγάπησα πολύ. Για την Ηρώ, και ένα βράδυ με τον Λουκιανό στο Λουτράκι. Για την Ιουλία, που έχει το πιο ωραίο δυνατό γέλιο του κόσμου και που το μεταδίδει σαν ιό.
Κι αφήνω τελευταίο τον φίλο μου τον Τάσο, το «Παιδί-Τραύμα», που θα ανοίξει την Τεχνόπολη και θα ετοιμάσουμε και κάτι μαζί. Το «Λάθος Τρένο» του είναι ίσως η πιο ωραία μου ηχογράφηση και αυτό ευθύνεται στη λεπτομερή του καθοδήγηση για το πώς πρέπει να τραγουδάω. Δεν έχω δει τόσο επίμονο και σίγουρο, για το πώς πρέπει να ακούγεται η μουσική του, καλλιτέχνη. Οι στίχοι του, συμπληρώνουν ένα μεγάλο κενό ανάμεσα στο αγγλόφωνο και στο ελληνόφωνο τραγούδι, που συνήθως καλύπτεται με πασαλείμματα.
Info: Η Ταράτσα του Φοίβου επέστρεψε, κάθε Τετάρτη στο Θέατρο Άλσος. Καλεσμένοι στις 4/9 οι: Τάνια Τσανακλίδου, Μαρία Παπαγεωργίου, Αριστοτέλης Ρήγας & Συναυλία Φοίβου Δεληβοριά, στις 10/9 στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, special guest: Παιδί-Τραύμα
Το Θέατρο Τ, η στέγη του καλλιτεχνικού σχήματος Passatempo (Γλυκερία Καλαϊτζή, Μαρία Καραδελόγλου, Ευαγγελία Κιρκινέ), συμπληρώνει δέκα χρόνια λειτουργίας στη Θεσσαλονίκη και το γιορτάζει με ένα πρόγραμμα που αντικατοπτρίζει τις βασικές αρχές του, τις οποίες υπηρετεί με αφοσίωση και συνέπεια από την αρχή της δημιουργίας του.
Οι βασικές αρχές του Θεάτρου Τ είναι να παράγει συστηματικά καλλιτεχνικό έργο, ανεβάζοντας 1-2 θεατρικές παραγωγές κάθε χρόνο, να δείχνει εμπιστοσύνη και σεβασμό στους φιλοξενούμενους καλλιτέχνες, δίνοντάς τους χώρο και χρόνο για να μοιράζονται τη δουλειά τους με το κοινό της πόλης και να αποτελεί την «καρδιά» του ελεύθερου θεάτρου της Θεσσαλονίκης, έναν χώρο δημιουργικών συναντήσεων και ανταλλαγής καλλιτεχνικών εμπειριών.
Φέτος, το Θέατρο Τ έχει ετοιμάσει ένα πολυποίκιλο επετειακό πρόγραμμα, μέσα από το οποίο θα βιώσουμε τη δύναμη ενός καταστροφικού έρωτα, θα μοιραστούμε ιστορίες ανθρώπων που θέλουν «να την κάνουν», θα παρακολουθήσουμε μία από τις καλύτερες κουκλοθεατρικές παραστάσεις ενηλίκων των τελευταίων ετών, θα εκπλαγούμε όταν μάθουμε πως το «τρίτο πρόσωπο» στη σχέση του Γκρεγκ με την Κέιτ είναι ένα…σκυλί, θα τραγουδήσουμε για μια χώρα που δεν χτίσαμε, θα μιλήσουμε ανοιχτά για την έμφυλη βία, θα νιώσουμε τι σημαίνει να ζεις σε μια κατάσταση συνεχούς αναμονής, θα συναντήσουμε την πιο χαρισματική αφηγήτρια ταινιών, θα προβληματιστούμε για τη σχέση του ανθρώπου με το χρήμα, θα επισκεφθούμε τον μύθο των Ατρειδών εξερευνώντας τη σχέση μητέρας-κόρης και θα γνωρίσουμε δύο νέα θεατρικά έργα: το Μαιευτήριο του Θανάση Τριαρίδη που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και το Incognito του Nick Payne που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Αναλυτικά το πρόγραμμα της σεζόν 2024-2025:
Senso του Camillo Boito | Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης, ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, αναμετριέται με το έργο του Boito, ευρέως γνωστό από την ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη», σε μια εκρηκτική παράσταση που εστιάζει στη δυναμική συνύπαρξη δύο φαινομενικά αντίθετων καταστάσεων: την άνευ όρων παράδοση στον έρωτα και την υποταγή του πάθους στην ψυχρή λογική.
Παίζουν: Έλμα Βλαστοπούλου, Ζωή Λάη, Δήμητρα Φάκα
Παραστάσεις: 30 Σεπτεμβρίου – 5 Νοεμβρίου 2024, κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Τηγκανά από την ομάδα DOC’S Theatre | Σκηνοθεσία: Ευγενία Ζάγουρα
Συνδυάζοντας τεχνικές του θεάτρου-ντοκουμέντο και του θεάτρου της επινόησης, η ομάδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας παρουσιάζει μια παράσταση βασισμένη σε προσωπικές ιστορίες, η οποία εστιάζει στη συνθήκη των ανθρώπων που νιώθουν ότι πρέπει να φύγουν, «να την κάνουν», ή «τηγκανά» όπως λένε και οι έφηβοι. Προλαβαίνουμε, άραγε, να κάνουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε;
Παραστάσεις: Παρασκευή 4 & Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024
Εφημερία από την κουκλοθεατρική ομάδα «Κέντρο Βάρους» | Σκηνοθεσία: Κλειώ Κιούλπαλη & η ομάδα
Συνδυάζοντας το κουκλοθέατρο και το θέατρο σκιών, 4 κουκλοπαίκτριες-νοσηλεύτριες εμψυχώνουν και φροντίζουν τις κούκλες-ασθενείς, σε ένα νοσοκομείο που βρίσκεται διαρκώς σε εφημερία και μας μεταφέρει στον κόσμο των ανθρώπων που το «κατοικούν», μιλώντας, με ευαισθησία και τρυφερότητα, για τη ζωή, τον θάνατο και την αγάπη για τη φθορά. Η παράσταση απευθύνεται σε ενήλικο κοινό και παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Faust και το Θέατρο Θησείον στην Αθήνα.
Παραστάσεις: Παρασκευή 11 και Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024
Μαιευτήριο του Θανάση Τριαρίδη | Σκηνοθεσία: Στέλιος Βραχνής
Η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση παρουσιάζει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το νέο έργο του σημαντικού Έλληνα συγγραφέα, επιδιώκοντας να φωτίσει την παμπάλαια λαχτάρα των ανθρώπων να υπάρξουν και την εξίσου παμπάλαια κτηνωδία της εξουσίας που προσπαθεί να την ελέγξει. Στον θάλαμο αναμονής της Κρατικής Μαιευτικής Κλινικής, ζευγάρια περιμένουν να γεννήσουν το παιδί τους, για το οποίο όλα φαίνονται προαποφασισμένα: άρτια υγεία, σπουδαία καριέρα, μακροζωία και ευτυχισμένη ζωή. Ωστόσο, για όλα τα παιδιά που θα γεννηθούν σήμερα έχει ήδη οριστεί το ίδιο ανομολόγητο μέλλον.
Παραστάσεις: 18 Οκτωβρίου – 17 Νοεμβρίου 2024, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Sylvia του A.R. Gurney | Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλάκος
Μια οικογενειακή κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φύση και τη μοναξιά από τους Monks!, που αφηγείται την ιστορία ενός παράξενου ερωτικού τριγώνου, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και το…σκυλί τους!
Παίζουν: Ανδρομάχη Μπάρδη, Γιώργος Κωνσταντίνου, Ιωάννης Καμπούρης, Σπυρέλα Γενιτσαρίδου
Παραστάσεις: 11 Νοεμβρίου – 4 Δεκεμβρίου 2024, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη
Πετριχώρα από την Εταιρεία Θεάτρου και Πολιτισμού DOT Ensemble | Σκηνοθεσία: Χάρης Θώμος
Η Πετριχώρα, βασισμένη στο θρυλικό δημοτικό τραγούδι «Το γεφύρι της Άρτας» και τις βαλκανικές εκδοχές του, είναι μια απόπειρα να πλησιάσουμε την παράδοση, τη φύση, τη σχέση του ατόμου με το σύνολο, λιγότερο μέσω του λόγου και περισσότερο μέσα από την τελετουργία, τον χορό και το τραγούδι. Είναι μια χώρα που δεν χτίσαμε, ένα τραγούδι που δεν έχει βρει τα λόγια να πει την αλήθεια, μια πορεία που καλούμαστε να αποφασίσουμε μαζί.
Παραστάσεις: 23 Νοεμβρίου – 15 Δεκεμβρίου 2024, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Incognito του Nick Payne | Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Πρόκειται για τη νέα παραγωγή του Θεάτρου Τ που πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και εξερευνά το πόσο δεσμευτικές είναι για την ταυτότητά μας οι αναμνήσεις μας αλλά και το τι σημαίνει να ζει κανείς διαρκώς στο παρόν. Στην παράσταση, 4 ηθοποιοί ερμηνεύουν 21 ρόλους μέσα από αστραπιαίες σωματικές και φωνητικές αλλαγές, σε παράλληλες και διαπλεκόμενες ιστορίες που τοποθετούνται από το 1955 μέχρι σήμερα.
Παραστάσεις: 25 Δεκεμβρίου 2024 – 2 Φεβρουαρίου 2025 (Τετάρτη έως Κυριακή κατά την εορταστική περίοδο και Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από τις 6 Ιανουαρίου)
Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση από την Librart Performing Arts Ensemble | Σκηνοθεσία: Γιάννης Διδασκάλου
Μια παράσταση θεάτρου της επινόησης για την έμφυλη βία. «Οι ιστορίες που θα σας αφηγηθούμε είμαστε εμείς. Είναι δικές μας. Είναι των μανάδων μας, των γιαγιάδων μας, των ανθρώπων που περάσανε δίπλα μας. Ιστορίες που δε θα ξεχάσουμε. Και καθώς ο ηθοποιός είναι η ενσάρκωση όσων δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, η παράσταση αυτή αφιερώνεται στη μνήμη τους.»
Παραστάσεις: 14 Φεβρουαρίου – 9 Μαρτίου 2025, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Το να έχεις φτερά και να μην μπορείς να πετάξεις / με σιχάθηκα, βασισμένο στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου | Σκηνοθεσία: Δέσπω Πύρτσιου
Μια γυναίκα που περιμένει μέσα στο διαμέρισμα της κάτι να της συμβεί. Κάτι, που θα αλλάξει αυτή τη μετριότητα που ζει. Που θα μπει από την πόρτα και θα έρθει και σ’ εκείνη. Μια διαρκής αναμονή για ένα κουδούνι. Ή για ένα νεύμα. Κι ο νους της ταξιδεύει σε κρεβάτια νοσοκομείων, σύκα, γόπες, θείους, χάπια, σούπερ μάρκετ, ψυχαναλυτές, ελληνικούς, διαχειρίστριες, βήματα, ρεφρέν και σουτιέν.
Παραστάσεις: 17 Φεβρουαρίου – 11 Μαρτίου 2025, κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Αφηγήτρια ταινιών, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Herman Rivera Letelier | Σκηνοθεσία: Νικόλας Λαμπάκης
Σ’ ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα τον ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Οι άνθρωποι προτιμούν να ακούν εκείνη να αφηγείται και να ζωντανεύει μπροστά τους τις ταινίες παρά να τις βλέπουν στο σινεμά του οικισμού, και στριμώχνονται στο σπίτι της για να παρακολουθήσουν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις της. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις.
Παίζει: Νοεμή Βασιλειάδου
Παραστάσεις: 17 Μαρτίου – 8 Απριλίου 2025, κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Παίξε Υπεύθυνα από τη θεατρική ομάδα Blackbird | Σκηνοθεσία: Ανθή Ιωαννίδου
Πόσο μπορεί να σε επηρεάσει το χρήμα; Τι θα έκανες αν κέρδιζες 2.000.000 €; Θα παρέμενες ο ίδιος άνθρωπος; Η ζωή μιας παρέας τριαντάρηδων ανατρέπεται, όταν ο Στράτος κερδίζει το τζόκερ. Μια παράσταση θεάτρου της επινόησης που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και τη σκοτεινή πλευρά που κρύβει ο καθένας μας.
Παραστάσεις: 21 Μαρτίου – 13 Απριλίου 2025, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Υπέρ Κλυταιμνήστρας της Δήμητρας Μήττα | Σκηνοθεσία: Στέλιος Βραχνής
Μετά από 8 χρόνια, η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση προσεγγίζει εκ νέου το έργο της Ελληνίδας συγγραφέως, το οποίο βασίζεται στον μύθο των Ατρειδών και φωτίζει την αρχέγονη αλλά πάντα επίκαιρη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης.
Παίζουν: Το καστ θα ανακοινωθεί μέσα στο 2025.
Παραστάσεις: 25 Απριλίου – 18 Μαΐου 2025, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Τέλος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το Θέατρο Τ συμπράττει με τις Συνέργειες Πολιτισμού και φιλοξενεί, στις 13, 14 και 15 Μαρτίου 2025, τα νέα θεατρικά έργα που θα αναδειχθούν από το τετράμηνο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του Outreach Project. Τα έργα θα παρουσιαστούν, όπως και πέρσι, σε μορφή θεατρικών αναλογίων, με τη συμμετοχή νέων σκηνοθετών και ηθοποιών της Θεσσαλονίκης.
Ο 71χρονος Dominique Pélicot κατηγορείται πως στη διάρκεια 10 ετών επικοινώνησε με πάνω από 80 άντρες με σκοπό να βιάσουν τη ναρκωμένη σύζυγό του Gisèle. Η δίκη επρόκειτο να είναι ανοιχτή έπειτα από αίτημα της Gisèle και θα ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο.
Στην πόλη Αβινιόν της Γαλλίας συνεχίζεται η δίκη του 71χρονου Dominique Pélicot, ο οποίος κατηγορείται ότι επί μια δεκαετία νάρκωνε τη σύζυγό του, Gisèle, και επικοινωνούσε με άνδρες μέσω online forum για να την κακοποιούν σεξουαλικά. Η δίκη, η οποία αναμένεται να διαρκέσει τέσσερις μήνες και να ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο, είναι ανοιχτή στο κοινό κατόπιν αιτήματος της Gisèle, η οποία επιθυμεί να δει τους βιαστές της να καταδικάζονται και να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ο Dominique Pélicot φέρεται ότι νάρκωνε τη σύζυγό του με υπνωτικά χάπια και αγχολυτικά που προσέθετε στα γεύματα ή το κρασί της. Ομολόγησε πως μέσα σε μόλις έναν χρόνο της είχε δώσει 450 υπνωτικά χάπια. Ενώ η Gisèle βρισκόταν σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση, ο Pélicot καλούσε άνδρες μέσω ενός αμφιλεγόμενου online forum. Οι κατηγορούμενοι ενήμεροι για τη διαδικασία, έπρεπε να αποφεύγουν άρωμα ή τσιγάρο και να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ώστε να μην ξυπνήσει η γυναίκα. Εάν το θύμα έκανε οποιαδήποτε κίνηση, η κακοποίηση έπρεπε αμέσως να σταματήσει.
Εικόνα από διαμαρτυρία για την υπόθεση/Christophe Simon
Από το 2011 έως το 2020, περισσότερα από 80 άτομα φαίνεται ότι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Pélicot. Μαζί με τον ίδιο, δικάζονται 51 από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων τοπικών αξιωματούχων, δημοσιογράφων και δεσμοφυλάκων. Οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης που μπορεί να φτάσουν τα 20 χρόνια.
Η έρευνα αποκάλυψε σοκαριστικά στοιχεία, όπως ένα USB με φάκελο που ονομάζονταν “καταχρήσεις”. Ο φάκελος περιείχε 20.000 φωτογραφίες και βίντεο της κακοποίησης της Gisèle, από σχεδόν 100 διαφορετικές περιπτώσεις. Οι αρχές βρήκαν επίσης φωτογραφίες της κόρης του ζευγαριού, οι οποίες ενίσχυσαν τους φόβους της ότι μπορεί να είχε και εκείνη πέσει θύμα του πατέρα της. Η κόρη, Caroline, που δημοσίευσε το 2022 ένα βιβλίο με τίτλο «Et J’ai Cesse de T’appeler Papa» (Και σταμάτησα να σε φωνάζω μπαμπά), είπε ότι τη στοιχειώνει ο φόβος ότι ο πατέρας της μπορεί να την είχε κακοποιήσει κι εκείνη.
Ο Dominique Pélicot
Η Gisèle διαγνώστηκε με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές και τέσσερις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, αποτέλεσμα των επανειλημμένων κακοποιήσεων. Εντωμεταξύ, ο Dominique Pélicot αντιμετωπίζει επίσης κατηγορίες για βιασμό και δολοφονία μιας 23χρονης το 1991, για την οποία φέρεται ότι την είχε νάρκωσε, βιάσει και στη συνέχεια μαχαιρώσει.
Η δίκη αυτή αποτελεί ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα της φρίκης που μπορεί να κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες. Εν μέσω των σοκαριστικών αποκαλύψεων, η οικογένεια της Gisèle και οι αρχές ελπίζουν ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί με την καταδίκη των υπευθύνων και τη σωστή διαχείριση της υπόθεσης.
Παρόλο που το Costa Navarino προβάλλεται ως πρότυπο βιωσιμότητας, το ρεπορτάζ των Reporters United αποκαλύπτει σοβαρά ζητήματα στη διαχείριση νερού, με αμφιλεγόμενα στοιχεία και έλλειψη ελέγχου.
Το Costa Navarino θεωρείται μία από τις κορυφαίες τουριστικές επενδύσεις στη Μεσόγειο και έχει χτίσει μια ισχυρή δημόσια εικόνα με την υποστήριξη των ΜΜΕ και επαίνους από τρεις πρωθυπουργούς. Ωστόσο, ρεπορτάζ των Reporters United αποκαλύπτει σοβαρές ανεπάρκειες στην υλοποίηση της «αειφορίας» που προβάλλει η εταιρεία.
Από τη δημιουργία του το 2010, το Costa Navarino έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα στα ελληνικά ΜΜΕ ως το κορυφαίο τουριστικό συγκρότημα στην Ελλάδα και «επίγειος παράδεισος». Παρά τη θετική προβολή, η έρευνα των Reporters United, που διήρκεσε πάνω από έναν χρόνο, φέρνει στην επιφάνεια σημαντικά ζητήματα στη διαχείριση του νερού από την ΤΕΜΕΣ, την εταιρεία που διαχειρίζεται το συγκρότημα.
Η έρευνα περιλάμβανε επιτόπια επίσκεψη και φωτογράφηση της περιοχής, χαρτογράφηση των υποδομών για τη διαχείριση του νερού και ανάλυση των ποσοτικών δεδομένων. Διαπιστώθηκε ότι η ΤΕΜΕΣ δεν ελέγχεται από ανεξάρτητη αρχή για τις ποσότητες νερού που αντλεί από τα τοπικά ποτάμια, το οποίο χρησιμοποιείται για την άρδευση τεσσάρων γηπέδων γκολφ. Η εταιρεία μετρά και αναφέρει μόνη της τα δεδομένα, με την Περιφέρεια να μην ελέγχει αυτά τα στοιχεία.
(costanavarino.com)
Άντληση νερού από ποταμούς, γεωτρήσεις και πηγές
Η ΤΕΜΕΣ ισχυρίζεται ότι αντλεί λιγότερο από το 1% της απορροής των τοπικών ποταμών, αλλά τα στοιχεία της έρευνας δείχνουν αμφιβολίες για την ακρίβεια αυτού του ισχυρισμού. Επιπλέον, οι υπολογισμοί της ΤΕΜΕΣ για τις συνολικές ποσότητες του νερού των ποταμών είναι πολύ υψηλότεροι από τα επίσημα στοιχεία του κράτους, γεγονός που δεν έχει επαρκώς εξηγηθεί από το υπουργείο Περιβάλλοντος ή την ίδια την ΤΕΜΕΣ.
Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης ότι το Costa Navarino έχει επωφεληθεί από ευνοϊκές συνθήκες για την άντληση του νερού, καθώς φαίνεται να αντλεί περισσότερο νερό από ό,τι έχει αρχικά αδειοδοτηθεί. Ειδικότερα, η άντληση νερού από τον ποταμό Γιαννούζαγα ξεπέρασε το 7%, ενώ η αρχική άδεια επέτρεπε μόνο το 4%. Το ποσοστό ίσως τελικά να φτάσει το 11%, κάτι που ενδέχεται να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη πίεση στους τοπικούς υδάτινους πόρους.
Επιπλέον, η ΤΕΜΕΣ αντλεί νερό για την ύδρευση των ξενοδοχείων της και των 274 πισίνων από γεωτρήσεις και πηγές ενός ορεινού χωριού, με την εταιρεία να πληρώνει το νερό αυτό με έκπτωση 20% σε σχέση με τη μέση τιμή που πληρώνουν οι κάτοικοι του χωριού. Αυτή η έκπτωση δόθηκε ως ανταποδοτικό όφελος για την κατασκευή ενός αγωγού, ο οποίος μεταφέρει το νερό στις εγκαταστάσεις του Costa Navarino. Ωστόσο, η κατανάλωση νερού από τα ξενοδοχεία υπερβαίνει κατά πολύ την κατανάλωση των χωριών.
Η εταιρεία ΤΕΜΕΣ, υπεύθυνη για τη λειτουργία των ξενοδοχείων και των γηπέδων γκολφ της Costa Navarino, παρουσιάζεται ως σημαντικός καταναλωτής νερού στην περιοχή. Σύμφωνα με τα στοιχεία που η ίδια η εταιρεία παρείχε στο Reporters United, η συνολική κατανάλωση νερού για ύδρευση και άρδευση φτάνει τα 1,74 εκατομμύρια κυβικά μέτρα (1,74 δισεκατομμύρια λίτρα) ετησίως. Αυτή η ποσότητα αντιστοιχεί στην ετήσια κατανάλωση νερού 26.484 οικιακών καταναλωτών, με δεδομένο τον μέσο όρο της ημερήσιας κατανάλωσης 180 λίτρα ανά άτομο στην Ελλάδα.
Η άρδευση των γηπέδων γκολφ, που ποτίζονται από δύο τοπικά ποτάμια, τον Σέλα και τον Γιαννούζαγα, αποτελεί σημαντικό μέρος της συνολικής κατανάλωσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρείας, η αντλία νερού από αυτά τα ποτάμια ανέρχεται σε πάνω από 1,35 εκατομμύρια κυβικά μέτρα (1,35 δισεκατομμύρια λίτρα) ετησίως.
Η συνολική έκταση των εγκαταστάσεων της Costa Navarino πλησιάζει τα 7.000 στρέμματα, περιλαμβάνοντας τα ξενοδοχεία και τα γήπεδα γκολφ. Για να καλυφθούν οι ανάγκες σε νερό, η εταιρεία καταναλώνει τουλάχιστον 1,74 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού ετησίως. Ειδικότερα, η ΠΟΤΑ Ρωμανού διαθέτει 274 πισίνες με συνολική χωρητικότητα 12.284 κυβικών μέτρων. Το νερό που χρησιμοποιείται για αυτές τις πισίνες προέρχεται από το δημοτικό δίκτυο ύδρευσης, δηλαδή τις πηγές και γεωτρήσεις του δήμου.
Η εταιρεία υποστηρίζει ότι το νερό στις πισίνες ανακυκλώνεται διαρκώς μέσω φίλτρων και τελικά ανακυκλώνεται 100% για αρδευτική χρήση, δηλαδή για το πότισμα των ξενοδοχείων. Ωστόσο, ο Βαγγέλης Τερζής, εμπειρογνώμονας στη διαχείριση αποβλήτων και πρώην υπεύθυνος πολιτικής για το νερό του WWF Ελλάδας, επισημαίνει ότι μια πισίνα περίπου 750 κυβικών μέτρων χάνει από την εξάτμιση τουλάχιστον 6 κυβικά μέτρα νερού ημερησίως, το οποίο αναγκαία αντικαθίσταται από το δίκτυο ύδρευσης.
Σύμφωνα με την ΤΕΜΕΣ, οι ποσότητες που αντλεί είναι μικρότερες του 1% της ετήσιας απορροής των ποταμών Σέλα, Ξεριά και Γιαννούζαγα. Ειδικότερα, αναφέρει ότι μια τρίτη λιμνοδεξαμενή που κατασκευάστηκε το 2018-20 για τις ανάγκες του Navarino Hills έχει χωρητικότητα 480.000 κυβικών μέτρων και αντλεί ποσότητα μικρότερη του 1,5% της απορροής του ποταμού Γιαννούζαγα.
Η άποψη των εμπειρογνωμόνων
Ωστόσο, ο ισχυρισμός της ΤΕΜΕΣ ότι αντλεί λιγότερο από 1% της απορροής των ποταμών αμφισβητείται. Οι Reporters United επικοινώνησαν με τη Διεύθυνση Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, η οποία ανέφερε ότι διαθέτει περιορισμένα μέσα και προσωπικό και δεν έχει τη δυνατότητα να επαληθεύσει την ακρίβεια των στοιχείων που παρέχει η ΤΕΜΕΣ. Οι μετρήσεις της ΤΕΜΕΣ για τις απορροές των ποταμών φαίνεται να είναι σημαντικά υψηλότερες από τις επίσημες εκτιμήσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Σύμφωνα με τον επιστήμονα που ερωτήθηκε, οι απορροές που υπολογίζει η ΤΕΜΕΣ είναι απίθανες και δεν συνάδουν με τα δεδομένα των βροχοπτώσεων στην περιοχή. Ο ειδικός επισημαίνει ότι η ΤΕΜΕΣ παρουσιάζει πολύ υψηλότερες απορροές από αυτές που θα μπορούσαν να προκύψουν από τις μετρήσεις των βροχοπτώσεων.
Η ΤΕΜΕΣ υποστηρίζει ότι οι μετρήσεις της βασίζονται σε ειδική εξίσωση που καταρτίστηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η οποία μπορεί να έχει αποκλίσεις σε σχέση με θεωρητικούς υπολογισμούς. Ωστόσο, το υπουργείο Περιβάλλοντος σημειώνει ότι δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμα τα στοιχεία της ΤΕΜΕΣ με τα επίσημα δεδομένα, ενώ ορισμένοι ειδικοί προτείνουν διερεύνηση των αποκλίσεων.
Επανειλημμένα ρωσικά χτυπήματα με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην Λβιβ και την Πολτάβα στοιχίζουν ζωές και προκαλούν διεθνή συναγερμό. Ο Ζελένσκι προτρέπει τους συμμάχους του για ισχυρότερη άμυνα ενώ παράλληλα τέσσερις Ουκρανοί υπουργοί παραιτούνται.
Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης βρίσκεται η Ουκρανία, με τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές σε διάφορες πόλεις της χώρας να συνεχίζονται. Η πιο πρόσφατη επίθεση στη Λβιβ, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Πολωνία, κόστισε τη ζωή σε επτά ανθρώπους, μεταξύ των οποίων τρία παιδιά, και τραυμάτισε πάνω από 30 άλλους.
Η επίθεση προκάλεσε επίσης εκτεταμένες ζημιές σε ιστορικά κτίρια της πόλης. Ο δήμαρχος της Λβιβ, Αντρίι Σαντόβι, επιβεβαίωσε το τραγικό συμβάν μέσω Telegram. Η νύχτα αυτή χαρακτηρίστηκε από συνεχιζόμενα πλήγματα με πυραύλους και drones, όχι μόνο στη Λβιβ αλλά και στην πρωτεύουσα, το Κίεβο, με τα αντιαεροπορικά συστήματα να ενεργοποιούνται για την απόκρουση των επιθέσεων.
Οι επιδρομές αυτές ακολούθησαν μια πολύνεκρη ρωσική επίθεση στην πόλη Πολτάβα, στην κεντρική Ουκρανία, όπου δύο βαλλιστικοί πύραυλοι σκότωσαν τουλάχιστον 51 άτομα και τραυμάτισαν άλλους 271, καταγράφοντας τη συγκεκριμένη επίθεση ως την πιο θανατηφόρα εντός της ουκρανικής επικράτειας το 2024. Η ένταση κλιμακώνεται, με την Ουκρανία να αντεπιτίθεται στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας και τα ρωσικά στρατεύματα να συνεχίζουν να προελαύνουν με αυξανόμενη ταχύτητα στα ανατολικά της Ουκρανίας.
At least 41 killed in institute in Poltava, many people still under the rubble.
Παράλληλα, η κυβέρνηση της Ουκρανίας βρίσκεται σε διαδικασία ανασχηματισμού, καθώς τέσσερις υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα, υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους. Οι άλλοι τρεις υπουργοί που αποχώρησαν είναι ο υπουργός Στρατηγικών Βιομηχανιών, Ολεξάντρ Καμούσιν, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Ντενίς Μαλιούσκα, και ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ρουσλάν Στριλέτς.
Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι δήλωσε πως οι αλλαγές αυτές έχουν ως στόχο την ενίσχυση της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, ο ίδιος κάλεσε τους διεθνείς συμμάχους της χώρας του να ενισχύσουν την αντιαεροπορική άμυνα της Ουκρανίας και να επιτρέψουν επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας στο εσωτερικό της Ρωσίας. Ο Ζελένσκι τόνισε ότι όποιος υποστηρίζει την παροχή τέτοιων δυνατοτήτων στην Ουκρανία, συμβάλλει στην αποτροπή ρωσικών επιθέσεων στις ουκρανικές πόλεις.
All attempts by the Russian army to establish pontoon bridges over the Seym river, Kursk region, in Russia are methodically suppressed by Ukrainian artillery. At least five pontoon units have been destroyed so far.
Η ένταση δεν περιορίζεται μόνο στην Ουκρανία, καθώς οι επιδρομές έχουν επηρεάσει και την Πολωνία, με τα στρατιωτικά αεροσκάφη της χώρας, μαζί με εκείνα των νατοϊκών συμμάχων της, να απογειώνονται εσπευσμένα για τρίτη φορά μέσα σε οκτώ ημέρες, με σκοπό την προστασία του εναέριου χώρου της. Η διοίκηση επιχειρήσεων των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων δήλωσε ότι ήταν «άλλη μια πολυάσχολη νύχτα» για το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας της χώρας, εξαιτίας της αυξημένης δραστηριότητας της ρωσικής αεροπορίας μακρού βεληνεκούς.
Η Ρωσία έχει εντατικοποιήσει τις επιθέσεις της το τελευταίο δεκαήμερο, χρησιμοποιώντας εκατοντάδες πυραύλους και drones, με ορισμένους Ρώσους μπλόγκερ να υποστηρίζουν ότι οι επιθέσεις αυτές είναι αντίποινα για την πρόσφατη ουκρανική προέλαση στο ρωσικό έδαφος, στην περιφέρεια Κουρσκ. Παρά τη σοβαρότητα των επιθέσεων, η Μόσχα δεν έχει σχολιάσει επίσημα τις επιδρομές που πραγματοποιήθηκαν στην Πολτάβα, στη Λβιβ και στο Κίεβο.
Όλη η Ουκρανία βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού για αεροπορικές επιδρομές από νωρίς το πρωί, με την Πολεμική Αεροπορία της χώρας να προειδοποιεί για νέες απειλές, ειδικά προς τη Λβιβ, με πιθανές νέες επιθέσεις πυραύλων.
