Πόσο κοστίζει ένα μασάζ στη Νέα Υόρκη, τέλος πάντων;
Τα «Φιλαράκια» εξακολουθούν να αποτελούν σταθερή αξία μεταξύ των αγαπημένων μας σειρών διαχρονικά. Αυτό επικυρώνεται όχι μόνο μέσα από τις αμέτρητες προβολές των επεισοδίων στο Netflix και των αποσπασμάτων στο YouTube, αλλά και από το γεγονός ότι ορισμένες παράμετροι της σειράς (ή των χαρακτήρων της), συνεχίζουν να απασχολούν. Ένα βασικό ζήτημα εξ αυτών, συνδέεται και με το εξαιρετικά υψηλό κόστος διαβίωσης στη Νέα Υόρκη, ειδικά για κάποιο από τα «Φιλαράκια», όπως η Φοίβη, που δεν λάμβανε ιδιαίτερα ικανοποιητικές απολαβές.
Τελικά, πώς βιοποριζόταν το πιο εκκεντρικό μέλος της iconic τηλεοπτικής παρέας;
Πού κυμαίνονταν τα ενοίκια στη Νέα Υόρκη κατά τη δεκαετία του ‘90;
Ως γνωστόν, η ενοικίαση ενός διαμερίσματος στη Νέα Υόρκη είναι αρκετά δαπανηρή υπόθεση. Εντούτοις, υπενθυμίζεται πως η Φοίβη διέμενε με τη γιαγιά της στις πρώτες σεζόν, ενώ αργότερα έκανε λόγο για μία συγκάτοικο με το όνομα Denise, η οποία, βέβαια, δεν εμφανίστηκε σε κάποιο επεισόδιο. Έπειτα, συγκατοίκησε με τη Ρέιτσελ, η οποία κατέληξε να ζει τελικά με τον Τζόι. Συνεπώς, η Φοίβη έμενε μόνη της, έως ότου εμφανιστεί ο Μάικ.
Ειδικότερα, σύμφωνα με άρθρο των New York Times, κατά τα έτη 1992-1993, η μέση ενοικίασης ενός διαμερίσματος με ένα υπνοδωμάτιο στη Νέα Υόρκη κυμαινόταν μεταξύ 1525-1650$. Βάσει αυτών των δεδομένων, μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι εκείνα τα χρόνια το κόστος ζωής ήταν πολύ πιο προσιτό σε σύγκριση με τη σημερινή εποχή.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Φοίβη, μάλλον θα δυσκολευόταν να ανταπεξέλθει οικονομικά υπό ρεαλιστικές συνθήκες, ως περιστασιακή μασέζ και μουσικός, ειδικά αν ζούσε μόνη της ευθύς εξ αρχής.
Η Φοίβη πέρασε από πολλές δουλειές – περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα στα «Φιλαράκια»
Παρ’ όλο που, λίγο-πολύ, όλα τα μέλη της παρέας ήρθαν αντιμέτωπα με οικονομικές δυσκολίες, ήταν κάπως πιο ξεκάθαρο το εργασιακό τοπίο γι’ αυτούς, μιας και μεταπήδησαν σε δύο – μάξιμουμ – διαφορετικούς τομείς.
Αντιθέτως, η Φοίβη δεν δίστασε να δοκιμάσει τις δυνατότητές της σε ποικίλες θέσεις εργασίας – χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, τις περισσότερες φορές.
Μουσικός: Από το «Smelly Cat» μέχρι το «My Sticky Shoe», η Φοίβη ασχολούταν με τη συγγραφή, τη σύνθεση και την ερμηνεία κομματιών, στη συντριπτική πλειοψηφία των επεισοδίων, μετρώντας εμφανίσεις στο Central Perk, στο δρόμο και έξω από το εστιατόριο που δούλευε η Μόνικα – μια κίνηση που προκάλεσε beef μεταξύ τους.
Μασέζ: Ως επί το πλείστον, η Φοίβη εργαζόταν ως ελεύθερη επαγγελματίας, διαμορφώνοντας το δικό της πρόγραμμα με τα ραντεβού για μασάζ, σε συνδυασμό με την… καριέρα της στη μουσική βιομηχανία. Ωστόσο, για ένα διάστημα αναγκάστηκε να συνεργαστεί με ινστιτούτο μασάζ – παρ’ όλο που τα θεωρούσε απαράδεκτα – προκειμένου να δει αύξηση στον τραπεζικό της λογαριασμό.
Συνιδρύτρια catering (μαζί με τη Μόνικα): Οι δυο τους δημιούργησαν ένα πολύ δυνατό επιχειρηματικό δίδυμο, καθώς η Μόνικα, ως σεφ, αναλάμβανε την προετοιμασία του φαγητού και η Φοίβη πρόσφερε ένα βαν για τη μεταφορά τους, ενώ, ως πιο σκληροπυρηνική, δεν δίσταζε να απαιτεί την πληρωμή τους, όταν οι πελάτες… έστριβαν διά του αρραβώνος!
Τηλεφωνήτρια: Την πρώτη της μέρα στη δουλειά, η Φοίβη μίλησε με έναν εργαζόμενο που ήθελε να αυτοκτονήσει, λόγω του ότι ο περίγυρός του τον αντιμετώπιζε σαν «αόρατο». Δεν ξεκίνησε καλά αυτό.
Νοσοκόμα/σερβιτόρα στη σειρά του Τζόι: Ούσα σε οικονομικό αδιέξοδο, ο Τζόι πρότεινε στη Φοίβη να αναλάβει ρόλο κομπάρσου στη σειρά που έπαιζε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προστριβές μεταξύ τους. Γι’ αυτό λένε ότι δεν είναι πάντα καλό να συνεργάζεσαι με φίλους.
Συγκέντρωση χρημάτων από περαστικούς τα Χριστούγεννα: Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, η Φοίβη κλήθηκε να βρεθεί στο δρόμο με ένα δοχείο, προτρέποντας τους περαστικούς να αφήσουν χρήματα. Μόνο που δεν υπήρχε ο στοιχειώδης σεβασμός από την πλευρά των περαστικών, αφού στο δοχείο βρέθηκαν απορρίμματα, αποτσίγαρα και… ούρα!
Δεν είχε καλή σχέση με τον καταναλωτισμό
Εν αντιθέσει με τα άλλα δύο κορίτσια της παρέας, η Φοίβη σπάνια ξόδευε χρήματα για καινούργια ρούχα και έπιπλα ή για υπηρεσίες αισθητικής.
Σαφώς, ήταν μια συνήθεια που είχε διαμορφωθεί εκ πεποιθήσεως, λόγω του ότι ήταν η πιο ευαισθητοποιημένη στην παρέα σε σχέση με τα δικαιώματα των ζώων, των εργαζομένων, την εκμετάλλευση κάθε μορφής και ό,τι άλλο συμπεριλαμβάνει η μαζική παραγωγή.
Παράλληλα, όμως, η τάση της αυτή οφειλόταν και στις περιορισμένες οικονομικές της δυνατότητες, εκφράζοντας απερίφραστα τη στήριξή της σε μικρές επιχειρήσεις, στα vintage ή μεταχειρισμένα προϊόντα ένδυσης και οικιακής χρήσης.
Αν μη τι άλλο, η Φοίβη ήταν από τους πρώτους τηλεοπτικούς χαρακτήρες που έκαναν trend τις vintage πινελιές στην ένδυση, ενώ ταυτόχρονα εισήγαγε και καθιέρωσε το boho στιλ που συνεχίζει να βρίσκεται δυναμικά στην κορυφή των στιλιστικών προτάσεων παγκοσμίως.
Μιλήσαμε με τέσσερις μουσικούς δημοσιογράφους και παραγωγούς για το κομμάτι που στιγμάτισε την εναλλακτική αθηναϊκή σκηνή και το κοινό της και ακούστηκε στα ερτζιανά –και όχι μόνο– περισσότερο από κάθε άλλο.
“I’m picking words as I go, holding my breath till I show”. Ξεκινάει το χαρακτηριστικό ριφ και απευθείας μπαίνεις στο mood. Το πόδι χτυπάει ρυθμικά το πάτωμα. Ανεπαίσθητα, ξεκινάς να λικνίζεσαι, “then my body starts to shake”. Οι στίχοι καρφώνονται στο μυαλό σου, μην έχοντας σκοπό να φύγουν ποτέ. Ψιθυρίζεις “And if you meet me tonight, don’t let me out of your sight”, κάνοντας eye contact με το εκάστοτε φλερτ σου σε ένα από τα μπαρ του κέντρου.
Ο ατμοσφαιρικός φωτισμός τρεμοπαίζει στο ρυθμό και με το “Come on and give me a kiss. Be the one to teach me this” η ένταση ανεβαίνει. Το Picking Words είναι από τα κομμάτια που έχεις τόσα πολλά να πεις, όμως δεν είναι τόσο εύκολο να διαλέξεις τις λέξεις. Αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα τραγούδι με (περίσσιο) γκελ. Έχει αυτό που λέμε hook, αυτό το «κάτι» που εξασφαλίζει ατελείωτες ώρες airplay.
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε τοπολυσυζητημένο καιπολυπαιγμένοtrack το 2014, παιζόταν πραγματικά σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό, σε κάθε εκπομπή, σε κάθε μαγαζί και το ήξερε όλος ο κόσμος απ’ έξω. Έβλεπες τα πλήθη να το τραγουδάνε και να διασκεδάζουν.
Η Σtella (aka Στέλλα Πολυχρονοπούλου) πλέον έχει υπογράψει με την δισκογραφική των Nirvana, τη θρυλική SUB POP Records, όπου κυκλοφόρησε το 2022 το πρώτο της διεθνές άλμπουμ “Up and Away”, ενώ μαθαίνουμε ότι ολοκληρώνει και τον επόμενο δίσκο της, ο οποίος θα κυκλοφορήσει μέσα στην επόμενη χρονιά.
Σίγουρα θέλουμε να πούμε στη Σtella“But from the moment we met, there’s not an ounce of regret”. Μας χάρισε απλόχερα αμέτρητες μουσικές εμπειρίες κι ευφορικές μελωδίες, συνοδεύοντας εδώ και μια δεκαετία στιγμές της ζωής μας που θα μείνουν αξέχαστες. Για αυτό χαιρόμαστε πολύ που την γνωρίσαμε πριν από μία δεκαετία και την βλέπουμε να εξελίσσεται μουσικά συνεχώς μέχρι και σήμερα, κρατώντας πάντα αυτό το γλυκό, χαμηλό προφίλ, με το συνεσταλμένο αλλά και γεμάτο ερωτισμό βλέμμα της που σε μαγνητίζει σε κάθε της live.
Το Σάββατο 23 Μαρτίου, η Σtella γιορτάζει 10 χρόνια από την επίσημη κυκλοφορία του Picking Words, με μια μεγάλη επετειακή συναυλία στο Gagarin 205 και το καλοκαίρι θα «οργώσει» την Ευρώπη, καθώς θα εμφανιστεί σε διάφορα headline events και μουσικά φεστιβάλ.
Πριν 10 χρόνια ένα αειθαλές, ραδιοφωνικό χιτ ακούστηκε στα ερτζιανά. Ηταν κοφτό, επαρκώς indie αλλά και αρκετά πιασάρικο για να γίνει σημαία των εναλλακτικών ραδιοφώνων. Ενα μουσικό “comfort food” τόσο για τους ανθρώπους που ξέρουν απ’ έξω τον κατάλογο της 4AD, όσο και εκείνων που «έφαγαν τα νιάτα τους» σε πνιγηρά clubs με επιτακτικά bpm.
Ηταν το “Picking Words” που σύστησε στο ευρύ κοινό τη Σtella. Η αρχή του μίτου για να ξεδιπλώσει η μουσικός τη διαυγή στόφα που την τελευταία δεκαετία έχει χαρακτηρίσει κάθε δουλειά της και της επέτρεψε να γράψει ποπ τραγούδια, μετριασμένης ευφορίας και υποδόριων ψηγμάτων μελαγχολίας. Πήγε στο SXSW στο Οστιν, υπέγραψε στην «πολλή» Sup Pop, πάντως, αν σε μία έκτακτη ανάγκη θα έπρεπε να διασώσει ένα μόνο τραγούδι από το μουσικό της «σπίτι», αυτό θα όφειλε να είναι το “Picking Words”.
Μιχάλης Καμάκας: «Έδειξε από την πρώτη στιγμή, από εκείνο το κομμάτι και εκείνο το ριφ, πως έχει την τόλμη»
Με μια χώρα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και μια στροφή των καλλιτεχνών σε μια πιο DIY προσέγγιση της μουσικής τους, τα εγχώρια μουσικά 10s θα τα θυμόμαστε έντονα για πολλούς λόγους. Κι ενω κάθε χρονιά είχε αξιόλογα δισκογραφικά highlights και πρωταγωνιστές, στου δρόμου τα μισά της εν λόγω δεκαετίας, προκύπτει αυτό το άλμπουμ, με αυτό το ομότιτλο κομμάτι. Το “Picking words”. Και είναι αυτό το ριφ στο ξεκίνημα του, σαν να λειτουργεί ως το τέλειο teaser για να μας “προειδοποιήσει” πως εδώ έρχεται κάτι διαφορετικό.
Το 2015 δεν είχα ξεκινήσει ακόμη στο ραδιόφωνο, παρόλα αυτά ως ακροατής θυμάμαι έντονα να παίζει μανιωδώς το “Picking words” σε πολλούς σταθμούς και το κυριότερο να επικρατεί η εξής εντύπωση και στιχομυθία στο ευρύ κοινό: «Το άκουσες; πολύ ωραίο! Από που να είναι άραγε η καλλιτέχνις;».
Για να φτάσω στην Σtella και το σήμερα, 10 χρόνια μετά, η Sub Pop μοιάζει το επιστέγασμα μιας συνεχόμενης ανοδικής πορείας για μια καλλιτέχνη που παρά τη φυσιογνωμική συστολή και εσωστρέφειά της, έδειξε από την πρώτη στιγμή, από εκείνο το άλμπουμ, εκείνο το κομμάτι και εκείνο το ριφ, πως έχει την τόλμη, την σοβαρότητα, την συνέπεια –και το κυριότερο, το πείσμα– για να σπάσει όλους τους γνωστούς φραγμούς που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εγχώριοι καλλιτέχνες και να τρέφει συνεχώς το όνειρο της με έναν ολοένα και πιο βαθύ ορίζοντα.
Εύη Χουρσανίδη: «Tο κομμάτι θα παίζει σε heavy rotation στον σταθμό, θα γίνει «κτήμα» του και jingle του»
Δεκέμβριος 2014, γραφεία En Lefko 87,7 Μαρούσι. Η χαρακτηριστική μπασογραμμή της εισαγωγής του “Picking Words” γίνεται εν μία νυκτί σύνθημα και παρασύνθημα. Τον επόμενο χρόνο η Kafka (τότε διευθύντρια προγράμματος) θα της πάρει συνέντευξη για τα 5/25 Live Sessions, το κομμάτι θα παίζει σε heavy rotation στον σταθμό, θα γίνει «κτήμα» του και jingle του.
«Δικό μας παιδί» η Σtella, εξάλλου ο Nteibint (Γιώργος Μπακαλάκος), με τον οποίο συνεργάστηκε στην παραγωγή του πρώτου της δίσκου, δεν βρίσκεται παρά ένα γραφείο πιο πέρα. Έχει προηγηθεί το “Holding Grass” των Fever Kids (Σtella και Αλέξης Ζαμπάρας), το «κομμάτι που ξεκινά με μια ανάσα» παίζει για καιρό αποκλειστικά στον En Lefko, οι ακροατές το ψάχνουν σαν τρελοί κι αυτό δεν υπάρχει ούτε στο YouTube.
Έτσι ακριβώς έσκασε η Σtella στα ερτζιανά εκείνον τον καιρό και δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, όσοι ήμασταν δίπλα της στα πρώτα βήματα όλο καμάρι παρακολουθούμε τη διεθνή, πλέον, πορεία του «δικού μας παιδιού» που -μετά από χρόνια επιμονής και υπομονής- δισκογραφεί πλέον στην Sub Pop, κλείνει απανωτά live στο εξωτερικό και έχει κομμάτι με πάνω από 35 (!) εκατομμύρια streams στο Spotify (“Charmed”). Ο ρομαντικός εαυτός μας θα την θυμάται πάντα ως ένα από τα τελευταία παραδείγματα μουσικών της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής που σε εγχώριο επίπεδο αναδείχθηκε μέσα από γνωριμίες, συνέργειες, ζυμώσεις, και αυθεντική αγάπη για την καλή μουσική.
Μύριαμ Παρασκευοπούλου: «Η μελωδία του σε οδηγεί και το μυαλό σου ακολουθεί»
Είναι λίγα τα κομμάτια που καταλαβαίνεις από την εισαγωγή τους. Είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που την τελευταία δεκαετία δεν χρειάζεται shazam για να καταλάβεις δουλειές τους, είτε από την ιδιοσυγκρασία του ήχου τους, είτε από την φωνή τους. Είναι λίγοι οι νέοι καλλιτέχνες που όταν ανακοινώνεις στη μητέρα σου ότι δέχτηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις σου, ακολουθεί ο επόμενος διάλογος:-Ελένη: Α! Ναι αυτό το κορίτσι έχει αυτό το φανταστικό κομμάτι…
-Μύριαμ: Ναι mommy, το “Picking Words”!
-Ελένη: Βάλτο, βάλτο!
Έχει συναισθηματική νοημοσύνη το κομμάτι αυτό και το αντιλήφθηκα όταν έβγαλα από την εξίσωση τον παράγοντα «στίχος». Η μελωδία του σε οδηγεί και το μυαλό σου ακολουθεί. Ωστόσο, κάθε φορά που ακούω τη φωνή της Σtella σε αυτό το τόσο αληθινά συναισθηματικό storytelling να συγχρονίζεται με τα synths και το beat καταλαβαίνω πως αυτά τα δέκα χρόνια το κομμάτι της, μου έχει κάνει παρέα τόσο με το πρώτο μέρος και τον στίχο “Come on and give me a kiss/Be the one to teach me this” να κάνει τα πόδια μου να τρέμουν, όσο και με το δεύτερο μέρος και τον στίχο “It’s time to clean up the mess/ Cause I’m starting to love you less” που έκανε το μυαλό μου να καθαρίσει.
Σtella, εύχομαι στα επόμενα δέκα χρόνια να το τραγουδάω με την κόρη μου.
Positively Different Short Film Festival: Ένα φεστιβάλ διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα.
40 ταινίες μικρού μήκους μας συστήνουν κόσμους δύσβατους αλλά και συναρπαστικούς και μας καλούν να χαθούμε μέσα τους. Με χιούμορ, ευαισθησία, τόλμη και περιέργεια, δημιουργοί από 22 χώρες, εκφράζουν κοινά ερωτήματα και ανησυχίες: Ποια είναι τα όρια των ταυτοτήτων μας; Πώς αντιστέκεσαι στη λήθη όταν «δεν θυμάσαι, τι δεν θυμάσαι»; Τι διαχωρίζει τη «δικαιοσύνη» από τη «δηκεοσίνη»;
Το πρόγραμμα συγκροτείται γύρω από το κοινωνικό φύλο, τη σεξουαλικότητα, την αναπηρία, τη μετανάστευση, την τάξη, τη φυλή και μας προσκαλεί να συνυπάρξουμε, να σκεφτούμε και να αμφισβητήσουμε.
Δημιουργοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα παραστούν σε όλες τις προβολές και θα συζητήσουν με το κοινό στα Q&A σκέψεις και προβληματισμούς. Οι 40 φιναλίστ θα διεκδικήσουν και 4 βραβεία: Καλύτερης Ταινίας, Κοινού, Καλύτερης Ελληνικής Παραγωγής και Επιμελητικής Ομάδας. Ειδικά επιμελημένα σετ θα προβληθούν σε μαθητριες/ές/ά λυκείου την Πέμπτη και την Παρασκευή, 7 & 8 Μαρτίου ενώ την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, οι βραβευμένες ταινίες θα προβληθούν ταυτόχρονα σε Αθήνα, Κωνσταντινούπολη και Βερολίνο.
Συναυλίες, masterclasses και συζητήσεις θα πλαισιώσουν το πρόγραμμα σε μια τετραήμερη γιορτή αφιερωμένη στη διαφορετικότητα, τον έρωτα και την ανατροπή.
Το Positively Different Short Film Festival έχει φροντίσει για την προσβασιμοποίηση του χώρου για άτομα με κινητικές δυσκολίες, μέσω της πρόσκαιρης εγκατάστασης αναβατορίου στις σκάλες του Άστορ, τις ημέρες του φεστιβάλ. Θα υπάρχουν άτομα του φεστιβάλ στο χώρο να κατευθύνουν τους επισκέπτες με κινητικές δυσκολίες προς το αναβατόριο.
Τυχόν απορίες σχετικά με την προσβασιμότητα του φεστιβάλ, αποστέλλονται στο: [email protected].
*Love is care, restlessness, togetherness;
To love is to revolt against norms and assigned roles.
Revolt is courage, dreaming, fire, urge to change. Revolt is an act of love for the self and for others.
PDSFF24 | Love & Revolt awaits for you at the intersection
Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια – είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον, τα εμπόδια και τις προοπτικές μας. Το Positively Different εστιάζει στα σημεία τομής τους ακολουθώντας ιστορίες χαρακτήρων, ατόμων και κοινοτήτων που βιώνουν καταπίεση λόγω ταυτοτήτων που φέρουν.
Φωτίζοντας πτυχές της διαδρομής ζωής των «άλλων» – άλλοτε με ρεαλισμό και χιούμορ κι άλλοτε με αφαίρεση και πειραματισμό – το φεστιβάλ φιλοδοξεί να δώσει χώρο στην από κοινού δημιουργία, τη δικτύωση και τη διαμόρφωση κοινών διεκδικήσεων.
Επιδίωξή μας είναι να καταστήσουμε το Positively Different έναν θεσμό για την προώθηση της διαθεματικότητας και την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών.
Η Έλλη Στούρνα αναρωτήθηκε και αποφάσισε να ρωτήσει στην αγαπημένη της πηγή απαντήσεων: το Instagram.
Όσο μεγαλώνει κανείς και περνάει από όλο και περισσότερες ρομαντικές σχέσεις, είναι μάλλον απίθανο να μην έχει εκτεθεί ποτέ σε συζητήσεις και ερωτήματα σχετικά με το ποια είναι τα όρια της ιδιωτικότητας και πότε αυτά παραβιάζονται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Είτε έχεις βρεθεί από την πλευρά εκείνης που «τρώγεται» να δει τις συζητήσεις του/της συντρόφου της, είτε έχεις πιάσει τον/τη σύντροφό σου να διαβάζει τα μηνύματα σου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχεις σκέψεις πάνω σε αυτό το θέμα.
Πότε άραγε είναι οκ να τσεκάρεις τα μηνύματα του άλλου; Υπάρχει κάποια συνθήκη στην οποία αυτό είναι αποδεκτό; Και αν ναι, ποια είναι αυτή η συνθήκη;
Οι αριθμοί μίλησαν
Αν αναρωτιέσαι πόσο συχνό είναι το να κοιτάζει τα μηνύματά σου ο/η σύντροφός σου, τα νούμερα είναι εδώ για να διαλευκάνουν την υπόθεση. Η εταιρεία SellCell διεξήγαγε έρευνα σε 2.000 άτομα που κατοικούν στις ΗΠΑ και βρίσκονται σε ερωτική/ρομαντική σχέση, ζητώντας να μάθει πώς διαχειρίζονται με το/τη σύντροφό τους τα ζητήματα που αφορούν στην ιδιωτικότητα και το τηλέφωνό τους.
Με βάση την έρευνα αυτή, το 51% των ατόμων απάντησε ότι έχει κοιτάξει το τηλέφωνο του/της συντρόφου του, χωρίς εκείνος/η να το γνωρίζει, ενώ το 57% δήλωσε ότι έχει πιάσει το/τη σύντροφό του να κάνει το ίδιο.
«Υπάρχει λόγος να μην μπορώ να διαβάσω τα μηνύματά του; Αυτό θα σημαίνει ότι κάτι μου κρύβει», αναφέρει η Α. και με βάζει σε σκέψεις.
«Είναι διαφορετικό το να μπορείς να τα δεις με την άδειά του και διαφορετικό το να το κάνεις πίσω από την πλάτη του. Έτσι δεν είναι;» της απάντησα. Κι όμως, με βάση την προαναφερθείσα έρευνα, το 83% των ερωτηθέντων απάντησε ότι ο/η σύντροφός τους τούς έχει δώσει τον κωδικό πρόσβασης του τηλεφώνου του/της.
«Ναι, έχω τον κωδικό του. Αυτό σημαίνει ότι έχω και το δικαίωμα να μπαίνω όποτε θέλω στα μηνύματά του;»
Σε σχετική ερώτηση που έκανα στο Instagram, το 89% όσων απάντησαν δήλωσαν κατηγορηματικά ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μπαίνουμε στα μηνύματα του/της συντρόφου μας, απλώς και μόνο επειδή έχουμε τον κωδικό πρόσβασης. Μάλιστα, έλαβα αρκετά μηνύματα που τόνιζαν πόσο ανήθικο και παρεμβατικό είναι να διαβάζεις τα προσωπικά μηνύματα ενός άλλου ατόμου. Από όσο φαίνεται, η κοινή γνώμη είναι σε μεγάλο βαθμό κάθετη ενάντια σε μία τέτοια συμπεριφορά.
«Γιατί, εφόσον η πλειοψηφία βρίσκει ανήθικο το διάβασμα των μηνυμάτων του συντρόφου μας, πάνω από το 50% των ανθρώπων το έχει κάνει έστω μία φορά στη ζωή του;» ρωτάω και πάλι το Instagram.
«Επειδή οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες και έχουμε μάθει να ζηλεύουμε το σύντροφό μας» απαντά η Λ. και στη συνέχεια συμπληρώνει: «Το ότι το κάνουμε δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό».
«Αν, όμως, όντως το κάνουμε πού βοηθάει το να θεωρούμε τόσο ταμπού το ζήτημα αυτό και να μην το συζητάμε καν;» αναρωτιέμαι.
Η αλήθεια είναι ότι αν όντως έχεις φτάσει στο σημείο να θέλεις να διαβάσεις τα μηνύματά του, η καλύτερη ιδέα είναι να του το πεις, αντί να το κάνεις. Εξήγησέ του γιατί έχεις αυτή την ανάγκη και τι σε ώθησε να θέλεις να μάθεις όσα συζητάει στις προσωπικές του συνομιλίες. Δώσε του το χώρο, το χρόνο και τη δυνατότητα να το διαχειριστεί. Άλλωστε πιθανότατα η θέλησή σου να διαβάσεις τις συζητήσεις του πηγάζει από κάποια ανασφάλεια. Γιατί να μην του δώσεις την ευκαιρία να σε κάνει να νιώσεις ξανά ασφαλής;
«Δεν θέλω να διαβάσω τα μηνύματά του» μου στέλνει ο Δ. «Θέλω όμως να ξέρω ότι μπορώ να τα διαβάσω, αν και όποτε νιώσω την ανάγκη», συμπληρώνει.
«Το ότι δεν θέλει κάποιος να διαβάσεις τα μηνύματά του σημαίνει απαραίτητα ότι σου κρύβει κάτι ή ότι σου λέει ψέματα;» αναρωτιέμαι. Η απάντηση σε αυτό δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αυτό γιατί τα όρια μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους δεν είναι πάντοτε τόσο διακριτά και μπορεί ο/η σύντροφός σου να μη σου κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό, αλλά να έχει πχ μία πτυχή στη ζωή του/της την οποία δεν θέλει να μοιραστεί ακόμα μαζί σου.
«Οι συνομιλίες μου με τους φίλους μου δεν είναι μόνο δικές μου, είναι και των φίλων μου. Οπότε ακόμα και αν εγώ δεν έχω θέμα να τις διαβάσει το αγόρι μου, θα έπρεπε να σεβαστώ ότι οι φίλοι μου μπορεί να μην είναι οκ να το κάνω» μοιράζεται μαζί μου η Γ. που παραδέχεται ότι έχει πιάσει το αγόρι της να διαβάζει όσα συζητά με τους δικούς της ανθρώπους. «Καταλαβαίνω να έχεις ανασφάλεια, αλλά η λύση δεν είναι να παραβιάζεις την ιδιωτικότητά μου» τονίζει, συμφωνώντας η Κ.
«Ναι, δεν είναι σωστό, αλλά έπρεπε να το κάνω» μου λέει η Α. «Το έκανα και έτσι ανακάλυψα ότι με κορόιδευε επί τρία χρόνια. Αν δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο, τώρα θα ήμουν ακόμη μαζί του και θα ένιωθα τρελή» συμπληρώνει.
Αντίστοιχη ιστορία μοιράζεται και η Τ.: «Το ότι έμαθα πως πήγαινε με άλλες ήταν το λιγότερο. Αν διάβαζες με πόσο απαίσια λόγια μιλούσε για εμένα στους φίλους του, δεν θα το πίστευες!»
Δεν μπορείς ποτέ να δώσεις μία απόλυτη απάντηση σε ερωτήσεις που αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις. Ναι, το να διαβάζεις τα προσωπικά μηνύματα ενός άλλου ανθρώπου δεν είναι γενικά σωστό ή ηθικό, παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι το κάνουν.
Το να αρνούμαστε την πραγματικότητα δεν βοηθάει, ενώ το να δούμε αυτή την ανάγκη σαν αφορμή για συζήτηση και αλλαγή είναι μάλλον η καλύτερη λύση. Έτσι δεν είναι;
Για κάποιο λόγο, οι ταινίες που μιλούν για ερωτικές σχέσεις, για situationships, για χωρισμούς και απορρίψεις σχεδόν αυτομάτως πηγαίνουν στο συρτάρι με τη σαβούρα για πολλούς από εμάς. Κυρίως δε τους άντρες.
Υπάρχει μια αγωνία για διαφύλαξη της αρρενωπότητας του άντρα που δήθεν ασχολείται με μπάλα και αυτοκίνητα, αλλά ποτέ με έρωτες και δράματα. Έχει να κάνει επίσης με τον συναισθηματικό εκβιασμό που χαρακτηρίζει πολλές από αυτές τις ρομαντικές ταινίες, καθώς και με το γεγονός ότι συνήθως αφηγούνται έναν έρωτα πολύ ξένο προς την εποχή μας –ειλικρινά πείτε μου πώς θα νιώθατε αν ακούγατε στην πραγματική ζωή την ιστορία του Notebook.
Όταν πιάνεις όμως μία τέτοια θεματική, η οποία έχει απασχολήσει επί αιώνες την ανθρώπινη σκέψη και την καλλιτεχνική έκφραση, προφανώς δεν έχει κανένα νόημα να μένεις σε προκαθορισμένες απόψεις. Ναι, υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες σαχλαμάρες που αφηγούνται ερωτικές ιστορίες.
Υπάρχουν όμως και πάρα πολλές ταινίες που καταπιάνονται με τον έρωτα και αποτελούν πραγματικά αριστουργήματα. Παρακάτω επιλέξαμε μόνο 5 από αυτές.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Υπάρχει ένα τεράστιο εύρος ταινιών που τις βλέπεις, τις συμπαθείς ή τις αντιπαθείς, και τελικά, με την πάροδο των χρόνων, τις ξεχνάς. Το Eternal Sunshine of the Spotless Mind σίγουρα δεν είναι μία από αυτές. Αντιθέτως, αφού τη δεις, τη ζεις και να την ξαναζείς σε κάθε χωρισμό. Ίσως να σου περνάει από το μυαλό και όταν είσαι με κάποιον/-α.
Το “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” αφηγείται την ιστορία του Joel και της Clementine οι οποίοι γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και τελικά πληγώθηκαν. Ο Joel μαθαίνει ότι η πρώην κοπέλα του έκανε μία πειραματική επέμβαση, προκειμένου να σβήσει κάθε μνήμη της σχέσης τους. Πληγωμένος επιλέγει να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία, όταν ξαναβιώνει όμως τις καλύτερες στιγμές τους μετανιώνει και προσπαθεί να κρατήσει έστω και την ελάχιστη μνήμη της Clementine.
Το σενάριο είναι του Charlie Kauffman είναι πάντα μία δυνατή βάση για τη σκηνοθετική απογείωση που έφερε ο εξαιρετικός Michel Gondry στην αδιαμφισβήτητα κορυφαία στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας του.
Μία ταινία, η οποία σε μία πολύ καλή περίοδο για το sci-fi (αρχές της δεκαετίας του 2000) βρίσκει έναν πραγματικά πρωτότυπο και τελικά ανεπανάληπτο τρόπο για να μιλήσει για χιλιοειπωμένα πράγματα που όμως μας αφορούν όλους. Τον έρωτα, τη μνήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις και την απώλεια.
In the Mood for Love
Η πλοκή της ταινίας τοποθετείται στο Hong-Kong της δεκαετίας του 1960 και συγκεκριμένα σε ένα ασφυκτικό κτίριο. Αφορά τη διαπροσωπική σχέση που αναπτύσσουν δύο γείτονες, ένας άνδρας και μία γυναίκα, οι οποίοι έρχονται μπροστά σε μία πολύ δύσκολη πραγματικότητα: οι σύζυγοί τους έχουν αναπτύξει παράλληλη σχέση.
Σταδιακά, αρχίζουν να αναπτύσσουν μία τρυφερή σχέση, η οποία γεννιέται μέσα από το παρόμοιο βίωμα της απόρριψης, του αισθήματος του κενού και του πλήγματος στην αυτοπεποίθηση που φέρνει η απάτη.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ταινία που να έχει αποτυπώσει τόσο καλά και τόσο αβίαστα όλο το πένθος και την ευτυχία του έρωτα ως ενός συναισθήματος που τελικά αντανακλά άλλες ανάγκες του ανθρώπου γεννώντας του ταυτόχρονα απογοήτευση, ανασφάλεια, ματαιότητα, αλλά και ελπίδα.
Notting Hill
Εδώ έχουμε ένα κατεξοχήν παράδειγμα μίας ταινίας που είναι ταυτόχρονα σαχλή, αλλα και πολύ καλή. Είναι πολύ καλή ακριβώς γιατί είναι σαχλή με τον σωστό τρόπο. Πράγμα που λίγο-πολύ συμβαίνει με όλη την καριέρα του Hugh Grant.
Ένας χαρισματικός, έξυπνος αλλά και λίγο βαρετός βιβλιοπώλης γνωρίζεται και αναπτύσσει φλερτ με τη μεγαλύτερη star του Hollywood, την Anna Scottt (πες την αλλιώς Julia Roberts, η οποία ουσιαστικά είναι σαν παίζει απλά τον εαυτό της). Ερωτεύονται και, όταν συνάπτουν σχέση, ξεκινάνε τα προβλήματα.
Αυτή η πολύ απλή αρχική ιδέα, με κάποιον μαγικό τρόπο, δίνει μπόλικο πετρέλαιο για καλό χιούμορ αλλά και την απαιτούμενη εμπλοκή με τους χαρακτήρες. Τη βλέπεις και θες μέσα από την ψυχή σου να δουλέψει το ειδύλλιο.
Νομίζω ότι είναι ταυτόχρονα η πιο καθαρή και ταυτόχρονα η πιο έξυπνη εκδοχή του (όχι άδικα) παρεξηγημένου είδους που λέγεται ρομαντική κομεντί. Κάθε προσπάθεια μίμησής του είναι συνήθως αποτυχημένη.
Bάζω ακριβώς κάτω από το “Notting Hill” αυτή την ταινία για να δηλώσω την ενόχλησή μου από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία ανάλογη «σαχλή» ρομαντική κομεντί που να ασχολείται με την ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού.
Επιστρέφω στο θέμα και σε αυτή την εκπληκτική ταινία του Luca Guadagnino.
Κάπου σε μία εξοχή της Βόρειας Ιταλίας, το 1983, ένας έφηβος στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, στη μέση των ανέμελων διακοπών του, γνωρίζει και ερωτεύεται έναν μεγαλύτερο του Αμερικανό που φιλοξενείται σε ένα γειτονικό σπίτι. Οι δύο τους αναπτύσσουν σταδιακά μία ερωτική σχέση που στα μάτια του 17χρονου Έλιο μοιάζει ήδη ανεπανάληπτη.
To “Call Me By Your Name” αποτυπώνει με εκπληκτικό τρόπο τα καλοκαίρια με τους πρώτους έρωτες. Από το σκηνικό, τους φωτισμούς μέχρι το εξαιρετικό γράψιμο των διαλόγων. Ένας πολύ καλός τρόπος να μιλήσεις για τον έρωτα, όταν τον πρωτογνωρίζεις.
Lost in Translation
Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιορίσεις τη συγκεκριμένη ταινία ως ερωτική, ακριβώς γιατί η συνθήκη που αφηγείται δεν γνωρίζουμε καν αν είναι ερωτική. Είναι όμως πανεύκολο να την προσδιορίσεις με τον άχαρο όρο «ρομαντική», ακριβώς λόγω της ασάφειας των καταστάσεων και των συναισθημάτων που περιγράφει.
Μία νεαρή σύζυγος ακολουθεί τον καριερίστα και εργασιομανή σύζυγό της στο Τόκιο. Στην προσπάθειά της να καταπολεμήσει τη μοναξιά και τη μελαγχολία που νιώθει, γνωρίζει έναν μίζερο μεσήλικα, έκπτωτο σταρ της βιομηχανίας του Χόλιγουντ και μαζί αναπτύσσουν μία πολύ παράξενη σχέση.
Ο προβληματικός, αν τον δεις με όρους 2024, τρόπος που απεικονίζεται το Τόκιο και οι Ιάπωνες λειτουργεί στο φιλμ ως το απόκοσμο πλαίσιο, μέσα στο οποίο το μόνο οικείο πράγμα είναι ο ένας για τον άλλο.
Η εξήγηση του τέλους της ταινίας, το τι ειπώθηκε και δεν ειπώθηκε, δεν με απασχόλησε ποτέ. Κάποια πράγματα είναι καλύτερο να μην τα μαθαίνουμε ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα λευκά άτομα από τη Δύση, επιλέγουν να επισκεφθούν αφρικανικές και ασιατικές χώρες μέσω προγραμμάτων «εθελον – τουρισμού».
Ταξιδεύοντας οργανωμένα σε χωριά και πόλεις πολύ μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, λευκά άτομασυμμετέχουν σε εθελοντικές δράσεις που πραγματοποιούνται εκεί.
Όσο οι πρωτοβουλίες αυτές αυξάνονται, τόσο αυξάνονται και οι προβληματισμοί, από πλευράς της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και πολιτικών ομάδων και κινημάτων που ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά, για το κατά πόσον τέτοιου είδους δράσεις βοηθούν ουσιαστικά τους ανθρώπους που στοχεύουν να βοηθήσουν.
Το σύνδρομο του λευκού σωτήρα
Μία έννοια που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε όταν συζητάμε τα ζητήματα αυτά, είναι «το σύνδρομο του λευκού σωτήρα» ή αλλιώς «white savior complex». Με βάση σχετικό άρθρο της Colleen Murphy, το «white savior complex», γνωστό και ως «white saviorism» είναι μία ιδεολογία, με βάση την οποία ένα λευκό άτομο ενεργεί βάσει μίας θέσης υπεροχής για να σώσει ένα μη λευκό άτομο (black, indigenous or person of color) ή μία κοινότητα μη λευκών ατόμων.
Η αλήθεια είναι ότι το σύνδρομο του λευκού σωτήρα δεν είναι μία έννοια καινούργια, καθώς εδώ και αιώνες οι λευκοί άνθρωποι της Δύσης συμπεριφέρονται και δρουν με τρόπο που υποδεικνύει ότι κατέχουν εγγενώς τη γνώση για το τι είναι καλύτερο για τους μη λευκούς ανθρώπους και ότι έχουν τα εφόδια και τις δεξιότητες να τους σώσουν από όποια προβλήματα οι ίδιοι θεωρούν ότι αντιμετωπίζουν. Την ίδια ώρα, «ξεχνούν» ότι ένα μεγάλο μέρος των πραγματικών προβλημάτων των μη λευκών ανθρώπων έχει ως αιτία τις πράξεις, τις πολιτικές και τις αποφάσεις των λευκών.
Το να θέλουμε να βοηθήσουμε και να δείξουμε αλληλεγγύη είναι κάτι υπέροχο και σίγουρα θα έπρεπε να ενθαρρύνεται. Όταν όμως μιλάμε για λευκούς που ταξιδεύουν από την Αμερική, την Ευρώπη ή των Καναδά στην Τανζανία ή στο Νεπάλ για λίγες μόνο ημέρες με το πρόσχημα της εθελοντικής βοήθειας, είναι σημαντικό να διερωτηθούμε: βοηθάει πραγματικά τους ανθρώπους στην Αφρική και την Ασία όλη αυτή ή διαδικασία ή μήπως αποτελεί κυρίως ένα μέσο εναλλακτικής αναψυχής για τους λευκούς ταξιδιώτες, κεκαλυμμένο υπό τον μανδύα της εθελοντικής προσφοράς;
Μία μόνο αναζήτηση στις ιστοσελίδες των οργανισμών που διοργανώνουν τέτοια ταξίδια, αλλά και στις αναρτήσεις που κάνουν όσοι συμμετέχουν σε αυτά, αρκεί για να μας προβληματίσει, καθώς σε αυτές επαναλαμβάνονται συχνά φράσεις όπως «πρόκειται για μία εμπειρία που θα σου αλλάξει τη ζωή» ή «είναι ένα ταξίδι που μου έδωσε νέα οπτική στα πράγματα».
Σίγουρα, δεν είναι καθόλου κακό να γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του κόσμου και να εμπνεόμαστε από αυτούς, αλλά όταν υποστηρίζουμε ότι ταξιδεύουμε σε ένα τόσο μακρινό μέρος για να βοηθήσουμε ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποια ανάγκη, δεν μπορεί το βασικό μας κίνητρο να είναι να ζήσουμε μια εμπειρία αυτοβελτίωσης.
Οι άνθρωποι που μιλούν για το “white savior complex” αναφέρουν συχνά ένα σημαντικό κριτήριο, με βάση το οποίο μπορούμε να καταλάβουμε αν οι πράξεις μας υπαγορεύονται από το σύνδρομο αυτό ή όχι. Όπως υποστηρίζουν, για να καταλάβουμε αν το σύνδρομο υποβόσκει σε όσα κάνουμε, αρκεί να αναρωτηθούμε: «Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν μαύροι και δεν έμεναν σε ένα χωριό κάποιας αφρικανικής χώρας, θα έκανα ακριβώς τα ίδια που κάνω τώρα;».
Ένα καλό παράδειγμα για το συγκεκριμένο θέμα, αποτελούν οι πολυσυζητημένες φωτογραφίες με μικρά παιδιά, που ανεβάζουν σχεδόν όλα τα άτομα που επισκέπτονται προορισμούς της Αφρικής και της Ασίας μέσω εθελοντικών προγραμμάτων. Άραγε οι άνθρωποι αυτοί θα έκαναν το ίδιο και σε μία επίσκεψη π.χ. σε κάποιο ελληνικό χωριό όπου οι κάτοικοί του βρίσκονται σε ανάγκη, π.χ. εξαιτίας κάποιας φυσικής καταστροφής;
Κοιτάμε μακριά και δεν βλέπουμε δίπλα μας
Πράγματι, εκατομμύρια άνθρωποι που κατοικούν σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας βρίσκονται σε ανάγκη, καθώς αντιμετωπίζουν την στέρηση βασικών δικαιωμάτων, υπηρεσιών και αγαθών που είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευημερία τους. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ανάγκη δεν κατοικούν μόνο σε μακρινές χώρες, αλλά υπάρχουν σχεδόν σε κάθε χώρα και ήπειρο, και σίγουρα βρίσκονται πολύ πιο κοντά μας από ότι φανταζόμαστε.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα στην οποία τα άτομα που αντιμετωπίζουν φτώχεια, αστεγία, πείνα, φυσικές καταστροφές, μετανάστευση, κακοποίηση και στέρηση βασικών αγαθών είναι χιλιάδες, και είναι συχνά πραγματικά δίπλα μας. Δεν είναι απορίας άξιο γιατί να επιλέξουμε να ταξιδέψουμε μέχρι το Νεπάλ για να βοηθήσουμε μικρά παιδιά, όταν εκατοντάδες παιδιά στα ελληνικά ιδρύματα, νοσοκομεία και φυλακές στερούνται βασικών υπηρεσιών και αγαθών;
Ένα κι ένα κάνουν δύο
Η ουσία εδώ δεν είναι να ασκήσουμε απλώς κριτική και να δείξουμε με το δάχτυλο λέγοντας «Γιατί βοηθάς αυτούς και όχι εκείνους;». Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε: Όταν ένα ταξίδι με εθελοντικό οργανισμό στην Αφρική κάνει μερικές εκατοντάδες ευρώ και όταν συχνά για να τα μαζέψουμε αυτά κάνουμε crowdfunding, ζητώντας από φίλους και γνωστούς λίγα χρήματα για να το πραγματοποιήσουμε, μήπως θα ήταν τελικά πιο ωφέλιμο, εφόσον θέλουμε πραγματικά να προσφέρουμε βοήθεια, να δώσουμε τα χρήματα αυτά απευθείας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη και μένουν λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι μας;
Ναι, οι άνθρωποι σε πολλές χώρες του κόσμου αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, στερούνται θεμελιωδών δικαιωμάτων και τους λείπουν αγαθά και υπηρεσίες που είναι απαραίτητα για τη ζωή τους. Παρόλα αυτά, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σε όλο αυτό, δεν αρκεί δυστυχώς να ταξιδέψουμε για 7 ή 10 μέρες στην Κένυα.
i could not have asked for a more perfect group trip, with strangers who quickly became best friends if u ever wanna volunteer anywhere in africa please please look into the company you choose and please choose @GIVE Volunteers this local communtiy in kairo taught me so much, they were the most welcoming people i have ever had the honor of coming in contact with on my travels. this is such a special trip huge thanks to GIVE for being a genuinely ethical and sustainable company, we need more companies who are doing so much good for the world.♥️♥️ asante sana, nakupenda!!!! #givevolunteers#give#africantiktok#volunteering#voluntourism#zanzibar
Η αλλαγή έρχεται μόνο αν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα πολιτικά, αν διεκδικήσουμε ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο τα δυτικά κράτη παρεμβαίνουν στις πολιτικές ξένων χωρών, αν σταματήσουμε να υποστηρίζουμε το σύστημα που θεμελιώνει τη δική μας καλοπέραση πάνω στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και φτώχεια.
Πρώτα απ’ όλα, όμως, θα πρέπει να διαβάσουμε ιστορία και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Να αναρωτηθούμε μήπως κάποιοι άνθρωποι στερούνται δικαιωμάτων για να ζούμε εμείς με περιττές πολυτέλειες, αλλά ακόμη και αν, με το να κάνουμε μακρινά ταξίδια σε άλλες χώρες ώστε να εμπνευστούμε και να αποκτήσουμε εμπειρίες, συμβάλλει, άθελά μας, σε ένα ολόκληρο σύστημα που συντηρεί ακριβώς αυτό που θέλουμε να πολεμήσουμε: τις διακρίσεις, τη φτώχεια και τα στερεότυπα.
Σαν σήμερα, το 1946, γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους άγγλους ηθοποιούς της γενιάς του, ο μεταξένιος Alan Rickman.
Ξεκίνησε την καριέρα του στο θεατρικό σανίδι αλλά σύντομα μεταπήδησε στη μικρή και μεγάλη οθόνη. Μέσω της τελευταίας, έγινε παγκοσμίως γνωστός και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, ενσαρκώνοντας τον ρόλο του καθηγητή Severus Snape στη σειρά ταινιών του Harry Potter. Ήδη, από τη δεκαετία του ’90, ο Alan Rickman κρατούσε ημερολόγιο με σύντομες σημειώσεις. Λίγο μετά τον θάνατό του, το 2016, υπήρξε η σκέψη της έκδοσης των ημερολογίων του, η οποία πραγματώθηκε επισήμως το 2022.
Από καλοντυμένος τρομοκράτης, καθηγητής στη σχολή μαγείας του Hogwarts
Το ευγενικό του παρουσιαστικό είτε θα τον χαντάκωσε σε γλυκανάλατες δραμεντί τύπου Love Actually, είτε θα τον σιγοντάριζε σε αινιγματικούς ρόλους – όπως αυτός του Hans Gruber στο πρώτο Die Hard και του Snape στο Harry Potter. Εξαιρετικός όπου κι αν έπαιζε, ακόμα και στο μίζερο Sense and Sensibility, κατάφερε να ξεχωρίσει και να δώσει κάτι από το στίγμα του. Δεν έπαψε ποτέ να επιστρέφει στην καλλιτεχνική του αφετηρία, το θέατρο. Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 παίζοντας κυρίως ρόλους κλασικού ρεπερτορίου, ενώ τη δεκαετία του ’00 ανέλαβε χρέη σκηνοθέτη.
Εξαρχής, η ιδέα του να διαβάσω ένα κείμενο που είναι γραμμένο για καθαρά προσωπικούς λόγους μου προκαλεί σύγχυση. Νιώθω ότι δεν χωράω στις στιγμές του γράφοντος, ότι ο χώρος της μνήμης και η λιτότητα της έκφρασης παίρνουν επικίνδυνα το σχήμα της κλειδαρότρυπας.
Στο Madly, Deeply: The Diaries of Alan Rickman που ανθολόγησε η επί σειρά ετών σύντροφος του ηθοποιού και πολιτικός, Rima Horton, δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή αυτή την ενόχληση. Οι σελίδες περνούν και τα μάτια του αναγνώστη γλιστρούν από τη μια καταχώριση στην άλλη. Τα μέρη που επισκέφτηκε, οι φίλοι που είδε, τα τηλεφωνήματα που έκανε, όλα χωράνε σε σύντομες καταχωρίσεις, γραμμένες με συνετό λυρισμό και ειλικρίνεια.
Φυσικά την παράσταση κλέβουν τα αποσπάσματα από τα γυρίσματα του Harry Potter, πάντα σύντομες και γραμμένες από το προσωπικό κάτοπτρο του ηθοποιού. Μαθαίνουμε για το ταλέντο του Radcliffe και την αξιοπρεπή υποστήριξη που είχε από τους γονείς του. Αυτό το μικρό κομμάτι που αριθμεί δύο προτάσεις όλες κι όλες, είναι χαρακτηριστικές του ήθους του Rickman. Κοιτάει με γοητευτικά ανθρώπινο τρόπο τον κόσμο γύρω του, που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.
Το 2005, τον χτυπάει η επάρατη νόσος. Στο ημερολόγιο δεν γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις δύσκολες μέρες της θεραπείας, ίσως από σεβασμό στο πρόσωπο του Rickman, αλλά η σχέση του ηθοποιού με το Harry Potter κλονίζεται. Ο Rickman νιώθει κουρασμένος, θέλει να φύγει από τις ταινίες και μιλάει με τον μάνατζερ του, Paul Lyon-Maris. Οι παραγωγοί ούτε που θέλουν να το ακούσουν και επιμένοντας, κερδίζουν.
Ο Rickman μένει στην ομάδα του Harry Potter κι εμείς γινόμαστε θεατές μιας γοητευτικότατης ερμηνείας. Όταν φτάνει πια η ώρα να διαβάσει το τέλος του ήρωα που ενσαρκώνει, ο Rickman αναγνωρίζει ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό φινάλε και συγκινείται. Δεν είναι λίγα τα όσα είχε περάσει μέχρι τότε τόσο με την υγεία του, όσο και με τα επαγγελματικά του.
Το όνομά μου είναι Rachel Corrie, ακούω και στο λογοκρισία
Βιώνοντας ήδη τον προσωπικό του σκόπελο με τα της υγείας του, ο Rickman βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πολιτικής λογοκρισίας, όταν αποφάσισε να μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι το έργο της δημοσιογράφου Katharine Viner, My Name in Rachel Corrie. Η Corrie ήταν αγγλίδα φοιτήτρια και ακτιβίστρια που, συγκινημένη από τον αγώνα των Παλαιστινίων, επισκέφτηκε τη Γάζα το 2003 και δολοφονήθηκε από ισραηλινά πυρά στην προσπάθεια να προστατέψει το σπίτι ενός Παλαιστίνιου από παράνομη κατεδάφιση.
Το έργο ανέβηκε το 2005 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, κερδίζοντας το κοινό και κάποια αξιοσημείωτα βραβεία. Όταν ο ηθοποιός μετέφερε την παράσταση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε θέατρο της Νέας Υόρκης, το έργο αναβλήθηκε επ’ αόριστον μετά από ερώτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή σε πολυάριθμες εβραϊκές ομάδες. Ο Rickman το εξέλαβε ως αυτό που πραγματικά ήταν, μια σκοτεινή περίπτωση λογοκρισίας.
Όπως προαναφέρθηκε, το Madly, Deeplyπεριλαμβάνει καταχωρίσεις από το 1993 μέχρι και λίγο καιρό πριν τον θάνατο του ηθοποιού, το 2016. Οι τελευταίες σημειώσεις αφορούν ταξίδια, τη συνάντηση του με το ζεύγος Ομπάμα και την υπεράσπιση της Miriam Margolyes, πολυαγαπημένης συνεργάτιδος και φίλη του Rickman, όταν η τελευταία υπερασπίστηκε τους Παλαιστίνιους στην 50ήμερη εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα το 2014.
Του χρωστάμε πολλά. Ίσως περισσότερα απ’ όσα θα χωρούσαν ποτέ σε ένα κείμενο μερικών εκατοντάδων λέξεων. Ενσάρκωσε έναν από τους κύριους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας και υπήρξε ένας άνθρωπος πιστός στις καλλιτεχνικές και ηθικές του αξίες. Πολέμησε θαρραλέα τον Καρκίνο και, ακόμα και όταν πια νικήθηκε από αυτόν, μας έδωσε ακόμα ένα μάθημα μαχητικότητας.
Μετά από τόσα χρόνια, πάντα και για πάντα, θα είστε βαθιά χαραγμένος στην καρδιά μας, κύριε Alan Rickman.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μπει, κάποια στιγμή, στη διαδικασία να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας.
Εντούτοις, όταν αυτές οι στιγμές γίνονται ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το λεγόμενο self-sabotage,δύνανται να προκαλέσουν συμπεριφορές, σκέψεις ή πράξεις που υπονομεύουν το μέλλον και την ψυχική μας ισορροπία.
Τι είναι το self-sabotage
To self-sabotage, συνήθως, αναφέρεται σε συμπεριφορές ή μοτίβα σκέψης (συνειδητά ή υποσυνείδητα), που παρεμποδίζουν τους μακροπρόθεσμους στόχους και τη συνολική μας ευημερία. Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να εμφανιστούν σε πολλούς τομείς, όπως ο εργασιακός ή ο προσωπικός.
Πώς δημιουργείται το self-sabotage
Η νευροψυχολόγος, Dr. Judy Ho, εξηγεί την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ως βιολογική αντίδραση. Ενώ, λοιπόν, θέτουμε στόχους, τα επίπεδα της ντοπαμίνης (ο νευροδιαβιβαστής που μας κάνει να νιώθουμε καλά) αυξάνονται. Παρ’ όλα αυτά, όταν καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε αυτούς τους στόχους, ο φόβος της αποτυχίας πυροδοτεί συμπεριφορές αποφυγής. Δηλαδή, προκειμένου να αποφύγουμε την ενδεχόμενη “απειλή”, υποσυνείδητα αρχίζουμε να αποφεύγουμε τους στόχους μας.
Συμπεριφορές και σκέψεις που μπορεί να υποδηλώνουν self-sabotage
– Αναβλητικότητα: Συνεχής καθυστέρηση ή αποφυγή σημαντικών εργασιών, ακόμη και όταν είναι σημαντικά.
– Έντονη και συνεχής αυτοκριτική: Η εμπλοκή σε έναν επίμονο εσωτερικό διάλογο που είναι ιδιαίτερα επικριτικός ή υποτιμητικός.
– Απομόνωση: Απομάκρυνση από τους φίλους, την οικογένεια ή τους συναδέλφους, κυρίως σε περιόδους με έντονο άγχος ή πεσμένη διάθεση, καθώς επίσης και άρνηση για βοήθεια και υποστήριξη.
– Τελειομανία: Καθορισμός ανέφικτων στόχων και έλλειψη ικανοποιήσης στην περίπτωση που μια κατάσταση δεν είναι “τέλεια”. Πράττοντας με αυτή τη λογική, μπορεί να μένουν πολλές αρμοδιότητες ανολοκλήρωτες ή να καθυστερεί σημαντικά η υλοποίησή τους, καθώς πάντα θα υπάρχει ένα ψεγάδι.
– Αποφυγή απέναντι στην κριτική: Υιοθέτηση αμυντικής στάσης κάθε φορά που δεχόμαστε αξιολόγηση από κάποιο άτομο – ακόμη κι αν είναι καλοπροέραιτη και εποικοδομητική.
Με ποια μορφή εμφανίζεται το self-sabotage; Πώς επηρεάζει; Αναβάλλονται υποχρεώσεις μέχρι την τελευταία στιγμή; Είναι έντονο το κλίμα με συνεργάτες, φίλους ή/και τη σχέση, χωρίς να έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο; Τα παραπάνω μπορεί να ξεδιαλύνει η παρακάτω πρόταση: “Θέλω να πετύχω (στόχο), αλλά συνεχίζω να κάνω (συμπεριφορά) ή συνεχίζω να σκέφτομαι (σκέψη)”.
Η συμβολή ενός ειδικού είναι πάντα καταλυτική σε τέτοιες συνθήκες. Μέσω της ψυχοθεραπείας, ενεργοποιείται μια εκ βάθρων εσωτερική αναζήτηση, ούτως ώστε να βρεθούν τα αίτια που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για το self-sabotage, ενώ παράλληλα προσφέρεται εξατομικευμένηβοήθεια στη διαχείριση του ζητήματος.
Για παράδειγμα, είναι συχνό φαινόμενο, η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά να πηγάζει από το άγχος. Αναλυτικότερα, άτομα τα οποία έχουν αυξημένο άγχος ίσως αποφεύγουν να είναι συνεπή, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Και αυτό, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος τυχόν αρνητικών συνεπειών.
Καταγράφοντας τις σκέψεις
Αν και η αντίληψη των προσωπικών μοτίβων αποτελεί περίπλοκο θέμα, μια εξαιρετική λύση είναι η καταγραφή ημερολογίου. Καθώς τίθενται επί τάπητος οι στόχοι αυτό συνεπάγεται παρατήρηση του εαυτού, αναφορικά με τους παράγοντες που προκαλούν επαναλαμβανόμενη δυσφορία.
Αφού εντοπιστούν τα πρότυπα συμπεριφοράς που θέλετε να θέσετε προς αλλαγή, φυσικό επακόλουθο είναι η δόμηση ενός σχεδίου υλοποίησης. Η εφαρμογή του σχεδίου αποτελεί κρίσιμο βήμα, καθώς η αναβλητικότητα συχνά αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.
Επομένως, όταν τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο, θα διευκολυνθεί η κατεύθυνση ως προς την πραγμάτωση των στόχων. Έτσι, πιθανότατα, θα μειωθεί ο φόβος ή το άγχος, επιδρώντας θετικά στη θωράκιση του εαυτού μέσα από την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης.
Η τελευταία πρόταση είναι η πιο απλή, αλλά και ταυτόχρονα, για ορισμένους, η πιο σύνθετη. Πολλοί από τους ανθρώπους που αυτό-σαμποτάρονται, θα προσπαθήσουν πολύ ώστε να μην γίνει αντιληπτό από τον περίγυρό τους πως αγχώνονται, φοβούνται ή πως αντιμετωπίζουν κάποιες ανασφάλειες.
Ωστόσο, η επικοινωνία, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να έχει πολλά απροσδόκητα ωφέλη. Κατ’ αρχάς, η εξωτερίκευση ενός φόβου συνδέεται με την αντίληψή του γι’ αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς να γιγαντώνεται στο μυαλό μας. Επιπλέον, το να μοιραζόμαστε τους στόχους και τις προσδοκίες μας με τα κοντινά πρόσωπα είναι καθοριστικής σημασίας, καθώς τους προσφέρεται έτσι η δυνατότητα να μας υποστηρίξουν.
Αν μη τι άλλο, το self-sabotage επηρεάζει την ψυχική μας ευημερία και συχνά είναι αντίθετο με τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις αξίες μας.
Τέτοια μοτίβα μπορούν να μειωθούν, παρακολουθώντας τις συμπεριφορές, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις για τον εαυτό μας και προσπαθώντας να τα ξεπεράσουμε. Όταν εντοπιστεί η γεννεσιουργός αιτία του self-sabotage, καθίσταται εφικτή η υιοθέτηση υγιών συμπεριφορών, οι οποίες θα συμβάλλουν στην επίτευξη των προσδοκιών μας.
Ο Σωτήρης Φωκέας τα παράτησε όλα για να γίνει full time καλλιτέχνης. Και τα κατάφερε.
Instamodel, influencer, cult leader, meme lord, poet, lifecoach. Αυτός είναι ο Soteur ή αλλιώς Σωτήρης Φωκέας. Κάνει pop art, αυτοσαρκάζεται και του αρέσει να αποδομεί τη σοβαρότητα πίσω από τη «βαθυστόχαστη» τέχνη.
Ξεκίνησε από το γκραφίτι, από εκεί οδηγήθηκε στην Καλών Τεχνών, πειραματίστηκε για περίπου πέντε χρόνια με το μάρκετινγκ και εκεί συνειδητοποίησε ότι το ωράριο 9 με 5 δεν ήταν για εκείνον. Έτσι, πήρε την απόφαση να γίνει full time καλλιτέχνης.
Τα τελευταία επτά χρόνια δουλεύει ως freelancer. Με την Τέχνη του θέλει να μιλά στον κόσμο. Επιθυμεί να τον καταλαβαίνουν, αλλά να μπορεί και ο ίδιος να καταλαβαίνει τον εαυτό του.
Βρίσκεται σε μία διαρκή κίνηση. Δεν φοβάται τις αλλαγές και δεν του αρέσει καθόλου να μένει καθηλωμένος στις ίδιες ιδέες.
«Πριν τον Soteur δεν δούλευα έτσι ως εικαστικός. Έκανα άλλου τύπου έργα. Κατασκευές, performances, πιο εννοιολογικά πράγματα. Όχι εμπορικά και όχι εμπορεύσιμα» λέει στο Estella.
Ο «Soteur» προέκυψε κατά τη διάρκεια των Mεταπτυχιακών του σπουδών και συγκεκριμένα στο πλαίσιο της διπλωματικής του. Στην αρχή ήταν κάτι τελείως πειραματικό, μιας και σκοπός του ήταν να κατανοήσει πώς μπορεί να υπάρχει μια κατασκευασμένη περσόνα ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα. «Ο Soteur τι είναι; Ένας εμπορικός, ποπ, χαρούμενος τύπος που ζει από την Τέχνη που απολαμβάνει να δημιουργεί», δηλώνει.
«Στην πραγματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που πάντα με ενοχλούσε στον χώρο της Τέχνης. Το δήθεν, το βαρύγδουπο, το ‘τι εννοεί ο ποιητής’. Ένιωθα ότι αυτό υποτιμάει τον θεατή. Και ακόμα το πιστεύω. Πάντα εκνευριζόμουν με το επιτηδευμένα βαθυστόχαστο και πάντα έψαχνα τρόπο να εκφράσω την αντίδρασή μου σε αυτό. Βρήκα μία πολύ ωραία διέξοδο ως Soteur» συνεχίζει.
Όταν είπε ότι θα κάνει pop art, δεν ήξερε πόσο πολύ του αρέσει να ζωγραφίζει τέτοια πράγματα. «Το εκτίμησα πολύ. Αγάπησα πολλά μες στη διαδικασία και χαίρομαι που τα είδα. Δεν ξέρω αν θα τα έβλεπα αν φορούσα ακόμα τις παρωπίδες που μου έβαλαν στην Καλών Τεχνών, ότι, ας πούμε, το εμπορικό δεν είναι Τέχνη, ότι το street art δεν είναι Τέχνη, ότι δεν έχει την ίδια βαρύτητα, για παράδειγμα, με ένα conceptual έργο τέχνης που το συζητάς και το αναλύεις. Eίπα ότι δεν με ενδιαφέρει, γιατί εγώ θέλω την Τέχνη μου να την καταλαβαίνει και η θεία μου που δεν έχει ιδέα. Δεν θέλω να ζω μία ζωή που συνεννοούμαι με πέντε ανθρώπους και όλοι οι τριγύρω, που δεν έχουν πτυχία, να μην καταλαβαίνουν τι κάνω. Θέλω να μοιράζομαι την Τέχνη μου. Θέλω να καταλάβεις γιατί έβαλα μία καρέκλα ανάποδα. Οπότε ή πρέπει να το πω καλύτερα ή πρέπει να κάνω ένα άλλο έργο».
Ταυτόχρονα, ο Soteur θέλει να μπορεί να κρίνει τη δουλειά του και ως εξωτερικός παρατηρητής, ενώ πιστεύει πως τα όρια μπορούν να είναι πάντα πιο ευέλικτα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως χάνεται η ηθική στα πράγματα που κάνουμε. «O Soteur είναι ένας εμπορικός καλλιτέχνης. Είμαι ένας εμπορικός καλλιτέχνης. Κάνω πιο εύπεπτη Τέχνη, που αρέσει στους πολλούς. Συνεργάζομαι με brands και με δήμους, γιατί ο στόχος μου είναι αφενός να βιοποριστώ από το έργο μου και αφετέρου να προσεγγίσω όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο μπορώ μέσα από αυτό. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι που αν δεν έχεις διαβάσει Φουκώ, δεν το καταλαβαίνεις. Γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει Φουκώ.»
«Κάνω την τέχνη που θέλω εγώ να βλέπω. Που θεωρώ ότι δεν υπάρχει. Είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος. Εννοείται πως έχω και τις μαύρες μου, αλλά έχω αυτή την ενέργεια που θέλω να μοιράζομαι. Και προτιμώ να μοιράζομαι αυτό με τον κόσμο. Νιώθω ότι υπάρχει τεράστιο κενό και είμαι πολύ διατεθειμένος να το “γεμίσω”, με όποιον τρόπο μπορώ. Με τιμάει να αναλαμβάνω αυτόν τον ρόλο. Ας κάνω εγώ τα χαρούμενα. Θέλω να μπορώ να δείξω ότι υπάρχει κι αυτός ο δρόμος και πως μπορείς να κάνεις pop art έργα που απευθύνονται σε πολλούς», σχολιάζει.
«Όσον αφορά στο κομμάτι των quotes, επειδή ήταν βασικός μου στόχος να έχω καλό Instagram ως Soteur, είδα ότι έχουν πολλή δύναμη. Ειδικά όταν τα ξεκίνησα. Είναι αυτό που μου βγαίνει όταν δεν είμαι καλά. Πολύ άμεσα, γρήγορα και εύστοχα μηνύματα. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργώ. Παράλληλα, είδα ότι δουλεύει πολύ, ίσως και πολύ περισσότερο από τη ζωγραφική μου, γιατί είναι πολύ πιο κατανοητό και ο κόσμος μπορεί να συνδεθεί πιο εύκολα. Είναι μία γλώσσα που τη μιλάμε όλοι. Έχουν αυτή τη χαλαρότητα ότι σχολιάζεις κάτι με χιούμορ.»
Αν και ακόμα προσπαθεί να βρει την ισορροπία, ο ίδιος εξηγεί πως χρωστάει πολλά στα social media. «Με έχουν εμπνεύσει άπειρα. Από τη μία ήταν πως η περσόνα του Soteur “έπιασε”. Από την άλλη ανακάλυψα πως μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλά αληθινά στοιχεία μου. Μου αρέσει αυτή η ζωγραφική. Βρήκα μέσα σε αυτό πράγματα που αγαπώ. Το κομμάτι της διαδικασίας, το κομμάτι του τι είναι πιο αρεστό ή τι προσεγγίζει περισσότερο κόσμο.»
Ο Soteur σέβεται το Instagram τρομερά σαν εργαλείο. «Δεν ξέρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτό. Από την άλλη, σε κοινωνικό επίπεδο το θεωρώ πολύ τοξικό. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι δεν είναι ο δημόσιος χώρος, αλλά μία πλατφόρμα, που από πίσω υπάρχει μία εταιρεία που έχει στόχο το κέρδος. Αυτό ήταν το πρόβλημά μου και με το radical influencing. Από τους 1.000 που με ακολουθούν, κανείς δεν θα διαφωνήσει με αυτό που θα πω. Είναι μία ανάγκη που δημιουργεί και προωθεί το Instagram. Έχει τεράστια διαφορά το αληθινό δημόσιο από αυτό.»
Το κυνήγι για επιβεβαίωση δεν θεωρεί ότι είναι πάντα καλό. «Προσπαθώ να εντοπίσω αν αυτό το θέλω μου είναι καλοπροαίρετο ή τοξικό. Είμαι ζωγράφος και ξέρω ότι εάν ανεβάσω φωτογραφία με τη φάτσα μου θα πάρω περισσότερα likes. Γιατί είναι πιο relatable, γιατί είναι πιο προσβάσιμο, γιατί μπορείς να με φλερτάρεις και λίγο, εάν θες. Αυτό δεν είμαι σίγουρος ότι είναι υγιές, το να αποφασίσω δηλαδή να εκφραστώ έτσι, για να καλύψω κάποιο κενό μου. Αυτά δεν τα έχω εντοπίσει ακόμα για εμένα στο Instagram» αναφέρει.
Κοιτώντας προς το μέλλον, ο ίδιος επισημαίνει πως σκοπός του είναι να βρει έναν τρόπο να είναι περισσότερο διαθέσιμος και στον φυσικό χώρο, ενώ παράλληλα αναζητά μία ουσιαστικότερη ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της προσωπικής του ζωής.
«Ίσως να ανοίξω λίγο περισσότερο το εργαστήριό μου, αλλά και να δουλεύω γύρω από project που με ενδιαφέρουν πολύ και προωθούν τα πράγματα που θέλω να πω. Αυτό που λέω πάντα είναι πως “θέλω να κάνω τα ίδια πράγματα, αλλά κάθε φορά λίγο καλύτερα”. Εμπιστεύομαι πολύ τη διαδικασία».
Παιχνίδια, κούκλες και αντιγηραντικές κρέμες αγοράζουν σήμερα τα ανήλικα κορίτσια. Ο υπερκαταναλωτισμός, η επιθετικότητα και ο ρόλος των influencers και των γονέων στη νέα «επιδημία» που χτυπά την τρυφερότερη ηλικία.
Βίντεο από παιδιά να κατακλύζουν γνωστές αλυσίδες καλλυντικών και να καταστρέφουν ό,τι βρουν στο διάβα τους, κάνουν τον γύρο του διαδικτύου. Kορίτσια, των οποίων η ηλικία δεν ξεπερνά τα 14 έτη, επισκέπτονται πολυτελή καταστήματα για να αγοράσουν ακριβά προϊόντα ομορφιάς, παράλληλα λερώνουν τις συσκευασίες, καταστρέφουν τα δείγματα, ενώ αν αυτό που ψάχνουν βρίσκεται σε έλλειψη, συμπεριφέρονται υποτιμητικά και υβριστικά προς τους υπαλλήλους, με τους γονείς –πολλές φορές– απλά να παρακολουθούν.
Αυτή η -σχεδόν αιρετική θα έλεγε κανείς – ομάδα που έχει συσταθεί χάρη στην υπερκαταναλωτική μανία της εποχής και την επιρροή των social media, προτιμά προϊόντα ομορφιάς από τα brands δημοφιλών pop τραγουδιστριών, κρέμες και αρώματα σε χαριτωμένες χρωματιστές συσκευασίες και καλλυντικά που έγιναν viral στo Instagram και το TikTok από διάσημους influencers.
Και εμείς στην εφηβεία τα ίδια κάναμε. Μόνο που εμείς βάζαμε άχρωμο lip gloss, ενώ σήμερα οι έφηβοι επιλέγουν ρετινόλη.
Η ρετινόλη είναι ένα συνθετικό παράγωγο της βιταμίνης Α και σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία τα τελευταία χρόνια λόγω της έντονης αντιγηραντικής της ιδιότητας, αφού συμβάλλει στην αναγέννηση των κυττάρων και στην παραγωγή κολλαγόνου και ελαστίνης. Παρόλο που η χρήση της δεν προορίζεται αποκλειστικά για συγκεκριμένη ηλικία, συχνά επιλέγεται από άτομα που επιθυμούν να κρύψουν τα σημάδια του χρόνου, αφού μειώνει τις ρυτίδες και την χαλάρωση του δέρματος. Γιατί λοιπόν ένα παιδί, του οποίου το δέρμα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, θέλει ξαφνικά να προμηθευτεί τέτοιες κρέμες;
To «άνοιγμα» της αγοράς απέναντι στους «μικρότερους καταναλωτές» είναι μια τακτική του καπιταλιστικού συστήματος που δεν μπορούμε να πούμε ότι μας κάνει εντύπωση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις συνεχείς διαφημίσεις που προβάλλονταν, όταν σαν παιδιά βλέπαμε κινούμενα σχέδια, με αποτέλεσμα να ζητάμε από τους γονείς μας να μας αγοράσουν παιχνίδια; Έρευνες, άλλωστε, δείχνουν πως όσο περισσότερη τηλεόραση παρακολουθεί ένα παιδί, τόσο περισσότερα παιχνίδια επιθυμεί.
Πώς όμως από εκεί που ζητούσαμε από τους γονείς μας τις γνωστές σε όλους στερεοτυπικές αψεγάδιαστες κούκλες, φτάσαμε να ζητάμε τα υλικά για να τις ενσαρκώσουμε;
Τα τελευταία χρόνια, οι beauty gurus έχουν μπει για τα καλά στις ζωές όλων μας. Influencers έχουν κάνει επάγγελμα το να μοιράζονται κομμάτια από τη ζωή τους, άλλοτε εύστοχα προωθώντας παράλληλα κοινωνικές ευαισθησίες, και άλλες φορές επιδεικνύοντας ένα άπιαστο lifestyle, συνοδευόμενο από προώθηση μη ρεαλιστικών προτύπων ομορφιάς.
«Αγόρασε αυτή την λοσιόν και θα γίνεις σαν εμένα» λένε πίσω από τα αμέτρητα φίλτρα και τις αισθητικές επεμβάσεις. Χωρίς να διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις, προωθούν προϊόντα που ενδέχεται να μην είναι κατάλληλα για κάθε τύπο δέρματος, πόσο μάλλον για κάθε ηλικία. Ως εκ τούτου, τα κορίτσια θέλοντας να τις μιμηθούν, ακολουθούν πιστά τις συμβουλές τους, αγνοούν ωστόσο την επιβάρυνση που μπορεί κάτι τέτοιο να έχει στην υγεία τους.
Are your kids as young as 10 asking for pricey serums and retinol? Gen Z is clearly skincare-obsessed, but is that a bad thing? While I appreciate tweens and teens showing an interest in skincare, it’s essential to highlight that the product lines these youngsters are gravitating toward aren’t designed for their young skin. Many of these products are too aggressive with active ingredients, including unnecessary items, and are heavy on potential allergens, which can wreak havoc on young skin. Remember, less is more when it comes to tween and teen skincare. #TeenSkincare#TweenSkincare#SkincareTips#SkincareRoutine#SkincareForBeginners
Ειδικοί και δερματολόγοι εξηγούν ότι σε περιπτώσεις ακμής, ορισμένα ρετινοειδή μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά για το δέρμα του ασθενή, μόνο όμως υπό την καθοδήγηση και την επίβλεψη του κατάλληλου γιατρού. Η αλόγιστη και απρόσεκτη χρήση μπορεί να επιφέρει ερεθισμούς, ξηροδερμία, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η χρήση τους είναι σίγουρα περιττή.
Ακόμα όμως και αν η σωματική υγεία δεν απειλείται, η ψυχική χτυπάει κόκκινο συναγερμό. Σύμφωνα με έρευνες, την μεγαλύτερη επιβάρυνση από τα πρότυπα που προβάλλονται σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δέχονται τα κορίτσια των ηλικιών 10 έως 14 ετών, που συγκρίνουν τον εαυτό τους με όσα βλέπουν.
Αν βάλουμε στην εξίσωση την υπερπληροφόρηση στα social media, τον καπιταλισμό που δημιουργεί συνεχώς νέες ανάγκες και συμπεριλάβουμε και αιώνια κοινωνική αποστροφή της φυσιολογικότητας του γήρατος, τι περιμένουμε;
Εμείς επηρεαζόμαστε, τα ανήλικα θα μείνουν έξω από τον χορό;
Στο TikTok έχουν στραφεί τώρα εργαζόμενες των μεγάλων καταστημάτων καλλυντικών, που μοιράζονται τη δική τους εμπειρία από την εξαιρετικά άβολη συναναστροφή με τα εν λόγω κορίτσια. Όπως λένε, δεν δείχνουν ίχνος σεβασμού προς τα προϊόντα αλλά ούτε προς τους υπαλλήλους και τους υπόλοιπους πελάτες.
Μια χρήστρια περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο τα κορίτσια καταστρέφουν τις συσκευασίες, βάζοντας μέσα στις κρέμες τα δάχτυλα τους και μεταφέροντας σε αυτά μικρόβια. «Είναι μια τρέλα» λέει. «Αυτό όμως που είναι πιο τρελό, είναι ότι οι γονείς δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να το αποτρέψουν» προσθέτει.
Οι γονείς της σημερινής Generation Alpha δεν είναι άλλοι από τους Millennials. Δεν μεγαλώσαμε εμείς με προβληματικά πρότυπα; Κάθε άλλο. Μπορεί να μην είχαμε TikTok και να μην ακολουθούσαμε πιστά τις συμβουλές των beauty gurus, δεχόμασταν όμως και εμείς επιρροή από περιοδικά, τηλεόραση, ίντερνετ και τη γενικότερη pop κουλτούρα που υπερ-προωθούσε την ιδέα ότι για να μοιάσεις στον/στην αγαπημένο/η σου star, πρέπει να ξοδέψεις πολλά χρήματα σε ρούχα και καλλυντικά. Κάθε γενιά δέχεται πίεση από τα πρότυπα της εποχής της και αυτό δεν χωράει αμφιβολία.
Εν πάση περιπτώσει, το να μη διδάσκεις στο παιδί σου στοιχειώδη σεβασμό για τους συνανθρώπους του δεν έχει καμία, μα καμία, δικαιολογία.
Το πολυαναμενόμενο biopic για την Amy Winehouse, ένα κωμικό λεσβιακό «Θέλμα και Λουίζ», μια δόση Zendaya και Timothée Chalamet και φτάσαμε καλοκαίρι.
Το 2023 ήταν η χρονιά που ο κόσμος επέστρεψε στον παντοτινό φυσικό χώρο του σινεμά, τη σκοτεινή αίθουσα. Αυτό εν μέρει οφείλεται στη σαρωτική εμπορική επιτυχία ταινιών-φαινομένων, όπως η “Barbie” και το “Oppenheimer”. Σίγουρα όμως, μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους, η χρονιά που μας πέρασε ήταν μια πολύ καλή χρονιά και αυτό φάνηκε και στο box-office.
Ενώ προσπαθούμε ακόμα να βρούμε χρόνο να δούμε τις ταινίες που έκαναν πρεμιέρα πριν λίγες μέρες, όπως το συνταρακτικό -κατά κοινή ομολογία- “All of us strangers” του Andrew Haigh και το πολυβραβευμένο “Animal” της Σοφίας Εξάρχου, αποφασίσαμε να κάνουμε μια λίστα με τις ταινίες που ανυπομονούμε να κυκλοφορήσουν στις αίθουσες, από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι και τους τρεις μήνες της άνοιξης.
Τι δεν θα λείψει με τίποτα από την κινηματογραφική μας ατζέντα;
Ένα κωμικό λεσβιακό road trip, ένα ανατριχιαστικό λούτρινο αρκουδάκι, η πολυαναμενόμενη βιογραφία της Amy Winehouse, η Zendaya κι ο Timothée Chalamet.
Dune: Part Two
Πολλοί κινηματογραφικοί παραγωγοί και σκηνοθέτες –ανάμεσά τους ο μάστερ του σουρεαλισμού David Lynch και ο sui generis Alejandro Jodorowsky– έχουν αποπειραθεί να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη το επικό sci-fi βιβλίο του Frank Herbert, ‘’Dune’’ με απογοητευτικά αποτελέσματα, καθώς οι περισσότερες απόπειρες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Όλα αυτά μέχρι να καταπιαστεί με το ‘’Dune’’ o Γαλλοκαναδός σκηνοθέτης Denis Villeneuve, ο οποίος το 2021 μάς παρουσίασε τη δική του εκδοχή. Η μεγάλη επιτυχία τού έδωσε το πράσινο φως για το πολυαναμενόμενο ‘’Dune: Part Two’’.
Στο sequel που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 29/02, ο Πωλ Ατρείδης του Timothée Chalamet συμμαχεί με τη Chani που υποδύεται η Zendaya, αναζητώντας εκδίκηση απέναντι στους συνωμότες που κατέστρεψαν την οικογένειά του. Η έλευση των Austin Butler (o ‘’Elvis’’ στην ομώνυμη ταινία), Léa Seydoux, Florence Pugh και Christopher Walken μας κάνουν να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για το δεύτερο μέρος του επικού ‘’Dune’’.
Drive Away Dolls
Το σόλο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ethan Coen περιγράφεται ως κωμωδία – λεσβιακό road trip και δεν θα μπορούσαμε να αδημονούμε περισσότερο. Το έτερον ήμισυ των αδερφών Coen, o Joel είχε ήδη υπογράψει πριν δύο χρόνια τον δικό του «Μακμπέθ». Τώρα είναι η σειρά του Ehtan.
Ένα queer, σύγχρονο «Θέλμα και Λουίζ» με την εγγύηση της ματιάς του Coen και πρωταγωνίστρια την Margaret Qualley είναι ίσως ό,τι χρειαζόμασταν για το 2024.
Back to Black
To εμβληματικό τραγούδι της Amy Winehouse “Back to Black” δίνει τον τίτλο στην πολυαναμενόμενη βιογραφική ταινία για τη σπουδαία μουσικό και ερμηνεύτρια. Η Marisa Abela μεταμορφώνεται σε Amy Winehouse, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Sam Taylor-Johnson και οι εκατομμύρια fans της πρόωρα χαμένης καλλιτέχνιδας ανυπομονούμε να δούμε το αποτέλεσμα.
Το biopic φιλμ ακολουθεί την Amy από τα πρώτα της βήματα στην τζαζ σκηνή του βόρειου Λονδίνου έως την αναγνώρισή της ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που πέρασαν ποτέ από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Την άνοιξη του 2024, δίνουμε ραντεβού στο σινεμά για να ακούσουμε ξανά μερικά από τα iconic κομμάτια που η Amy Winehouse μάς χάρισε στο σύντομο πέρασμά της από τη ζωή.
Χορεύοντας με τον Μπέκετ
Ο Βρετανός σκηνοθέτης James Marsh, μετά τον Stephen Hawking στη «Θεωρία των Πάντων», καταπιάνεται με τη βιογραφία μιας άλλης εμβληματικής προσωπικότητας, του ιδιοφυούς Samuel Beckett. O Ιρλανδός νομπελίστας συγγραφέας και ποιητής, πρωτοπόρος του «θεάτρου του παραλόγου» ζωντανεύει μέσα από τον φακό του Marsh και μας αποκαλύπτει τις απρόβλεπτες πτυχές μιας μοναδικής καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας.
Έχουν περάσει 118 χρόνια από τη γέννηση του Beckett, αλλά ο Ιρλανδός συγγραφέας με την τεράστια συμβολή στην μετακίνηση της τέχνης προς τα εμπρός, παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο της ποπ κουλτούρας, εκτός όλων των άλλων. Περιμένοντας να χορέψουμε με τον Μπέκετ και να ανακαλύψουμε τον άνθρωπο πίσω από τον θρύλο, θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις τον Μάρτιο στην κινηματογραφική αίθουσα.
Challengers
Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο με πρωταγωνίστρια τη Zendaya και φόντο τον ακραία ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού τέννις έρχεται τον Απρίλιο στις αίθουσες.
Μάλιστα, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Luca Guadagnino, δημιουργός ταινιών όπως το εξαιρετικό “Call Me by Your Name” και το “Bones and All”. Πόσο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
Imaginary
Μια γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι που μεγάλωσε για να ανακαλύψει ότι ο φανταστικός φίλος της παιδικής της ηλικίας, το λούτρινο αρκουδάκι της δεν είναι καθόλου ευχαριστημένο που το εγκατέλειψε.
Το πιο αγαπημένο παιχνίδι όλων των παιδιών πρόκειται να μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη στη νέα ταινία τρόμου της εταιρείας παραγωγής Blumhouse που μας έχει κόψει την ανάσα με horror φιλμ, όπως το “Insidious” και το “Paranormal Activity”. Τον Μάρτιο στις αίθουσες με ποπ κορν, σοκολάτες και αναψυκτικά.
Furiosa: A Mad Max Saga
Το πολυαναμενόμενο prequel της κλασικής πια δυστοπικής ταινίας δράσης του 2015, «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» έρχεται στις αίθουσες τον Μάιο του 2024. To “Furiosa: A Mad Max Saga”, φυσικά διά χειρός George Miller, επικεντρώνεται στη Furiosa, ρόλο που είχε ενσαρκώσει η Charlize Theron, από την οποία τώρα παίρνει τη σκυτάλη η Anya Taylor-Joy.
Ποια ήταν η Furiosa πριν συναντήσει τον Mad Max και ενώσουν τις δυνάμεις τους; Ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε τη δική της ιστορία. Πραγματικές εκρήξεις, εντυπωσιακά action stunts και αδρεναλίνη στα ύψη επιφυλάσσει για το κοινό της η νέα ταινία του Miller, πάντα στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο του Mad Max.
Μόλις λίγες ώρες μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου-ορόσημο, δημοσιεύτηκε ο πρώτος γάμος ομοφύλων, ενώ χαμόγελα και χρώματα του ουράνιου τόξου πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας.
Ασημένιο eyeliner, χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, glitter στα μάγουλα και αντί για κάπα φορούσε την rainbow σημαία. Ήταν μόλις ένα από τα δεκάδες άτομα που συγκεντρώθηκαν έξω από τη Βουλή. Από νωρίς το απόγευμα στο Σύνταγμα, είχαν βρεθεί δεκάδες κόσμου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Athens Pride για ορατότητα, διεκδίκηση και αγωνιστική γιορτή ενόψει της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο και κρατούσαν υπερήφανα πλακάτ στα χέρια τους, φώναζαν για ισότητα και ελευθερία και αδημονούσαν για τη θετική έκβαση της ψηφοφορίας.
Μετά από τις απαραίτητες τοποθετήσεις των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων που ήταν εκεί για να μας θυμίσουν ότι είναι μια ημέρα γιορτής, αλλά ταυτόχρονα και πως ο αγώνας δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς είναι πολλά αυτά που δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμη, βλέπαμε σε ζωντανή αναμετάδοση το τι γινόταν μέσα στο κοινοβούλιο. Λίγο μετά τις 23.30 το βράδυ, μάθαμε ότι είναι πλέον νόμος του κράτους ο γάμος των ομοφύλων με 176 «ναι».
Συγκέντρωση στο Σύνταγμα ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Γιορτή για την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Τα κομφετί εκτινάχθηκαν ψηλά στον αέρα, οι αγκαλιές και οι κραυγές χαρά δεν είχαν σταματημό και οι σημαίες με τα ουράνια τόξα πανηγύριζαν την ψήφιση ενός σχεδίου νόμου που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ισότητα.
Τα διεθνή μέσα έστρεψαν, φυσικά, την προσοχή τους σε αυτήν την ιστορική μέρα για τη χώρα μας και τα ανθρώπινα δικαιώματα και έσπευσαν να αναγνωρίσουν πως η Ελλάδα είναι η πρώτη ορθόδοξη χώρα που αναγνωρίζει την ισότητα στο γάμο και η 37η στον κόσμο.
176 «ναι» στην ισότητα
Το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο ψηφίστηκε στο κατάλληλο χρονικό σημείο για να μπορέσει ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, να πει: «Σήμερα η Ελλάδα γίνεται η 16η χώρα της ΕΕ που νομοθετεί την ισότητα στον γάμο. Είμαστε περήφανοι γιατί το Ν/Σ που ψηφίσαμε αποτελεί ορόσημο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αντικατοπτρίζει τη σημερινή Ελλάδα: μια προοδευτική, δημοκρατική χώρα, προσηλωμένη στις ευρωπαϊκές αξίες».
Διότι την προηγούμενη εβδομάδα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο εκφράζει τις έντονες ανησυχίες του για τις συστηματικές παραβιάσεις του κράτους δικαίου, των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα.
Όλες οι οικογένειες ίσες. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Συγκέντρωση στο Σύνταγμα ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Μετά από πολλές καταδίκες, ομοφοβικές δηλώσεις και διαδηλώσεις, αλλά και δεκαετίες αγώνων που έδωσε η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, σήμερα είναι μια ημέρα χαράς. Σήμερα, 176ψήφοι υπέρ του σχεδίου νόμου για ισότητα στο γάμο και την παιδοθεσία αναγνώρισαν δικαιώματα σε ανθρώπους που τα στερούνταν. Σε σύνολο 254 βουλευτών που ψήφισαν ηλεκτρονικά, οι 76 ήταν κατά και 2 τοποθετήθηκαν με το «παρών». Το νομοσχέδιο υπερψήφισαν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, η Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας, ενώ καταψήφισαν το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες.
Σε συνεχιζόμενο ρεσιτάλ ομοφοβίας, ο πρώην πρωθυπουργός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς δήλωσε: «Φυσικά και θα το καταψηφίσω. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών… δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα».
Όμως η πρώτη αγγελία για γάμο ομοφύλων στην Ελλάδα είναι ήδη γεγονός, μερικές ώρες μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου. Στην εφημερίδα «Τα Νέα», στο φύλλο της Παρασκευής δημοσιεύτηκε ο πολιτικός γάμος δύο ανδρών, ο οποίος θα λάβει χώρα στο δημαρχείο της Νέας Σμύρνης. Ο δήμαρχος εκεί τονίζει πως αυτή η ρύθμιση ήρθε να καλύψει ένα νομικό κενό.
Ο δρόμος για την πλήρη ισότητα είναι ακόμη μπροστά μας…
Το νομοσχέδιο αποτελεί αδιαμφισβήτητα ιστορική τομή για τον θεσμό της οικογένειας στην Ελλάδα, όμως έχει αρκετά προβληματικά σημεία και κενά και κινείται εντός του πλαισίου του ετεροκανονικού και πατριαρχικού μοντέλου της λεγόμενης «πυρηνικής» οικογένειας.
Για παράδειγμα, δεν χρησιμοποιείται η διατύπωση «ανεξαρτήτως φύλου» σε όλα τα σχετικά σημεία του, όπως στα Άρθρα 1, 2 και 3, αποκλείοντας έτσι τα τρανς, intersex και μη δυαδικά άτομα. Επιπλέον, δε δίνεται άμεση και αυτοδίκαιη αναγνώριση της γονεϊκότητας, με την τέλεση του γάμου. Προσφέρεται μόνο η τεκνοθεσία ως επιλογή, η οποία είναι πολύπλοκη και χρονοβόρα και έχει αρκετούς περιοριστικούς όρους και προϋποθέσεις.
Συγκέντρωση στο Σύνταγμα ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
«Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει» τραγουδούν οι Social Waste για την Γιορτή της Ουτοπίας. «Σ’έχω γυρέψει καιρό, πήρα από πίσω τα ίχνη. Σ’ έψαξα μέχρι την Τσιάπας, αντάρτες μες στην ομίχλη. Στο Σύνταγμα στην πλατεία σε ψηλαφίσαν μιλιούνια» και αυτό που για κάποιους φάνταζε όνειρο απατηλό και για άλλους δικαίωμα που θα έπρεπε να ήταν αναγνωρισμένο από καιρό, έγινε πραγματικότητα.
Ο κόσμος προχωράει και η ορατότητα και η προστασία όλων των οικογενειακών σχηματισμών κατοχυρώνεται, ανεξαρτήτως ταυτότητας, έκφρασης φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Συνεχίζουμε όμως να βαδίζουμε και να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία με δικαιοσύνη και ισότητα, χωρίς αστερίσκους, αταλάντευτα και αδιαπραγμάτευτα.
Πέρασε μια δεκαετία από την κυκλοφορία ενός εμβληματικού δίσκου που άγγιξε ολόκληρη την γενιά της κρίσης. Λίγο πριν τις απανωτές επετειακές συναυλίες που έχει διοργανώσει το ραπ συγκρότημα μίλησε στην Αναστασία Βαϊτσοπούλουγια τον έρωτα, το κενό και τη ζωή που άλλαξε.
Στο «Μικρό καφέ» στην Αραχώβης, κάποτε γίνονταν οι συνελεύσεις της underground καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Θέατρο Δρόμου». Ένα μεσημέρι του φετινού Φλεβάρη βρεθήκαμε με τους Jolly Roger, τον Μιχάλη (Anima), τον Ανδρέα (Πινόκιο) και τη Λίνα Φούντογλου, την ηθοποιό και ποιητική φωνή του δίσκου.
Με το που πατάς play και οι πρώτες νότες του «Κενού» φτάνουν στα αυτιά σου, ακούγοντας τις ρίμες που ηλεκτρίζουν το χάος μέσα σου, αυτόματα μεταφέρεσαι σε ένα χρονοντούλαπο και όλες οι σκηνές που παίζουν στο μυαλό σου είναι από μια δεκαετία πριν, όπου όλα έμοιαζαν –και ήταν– αλλιώς. Κάπως έτσι έγινε και με αυτήν τη συζήτηση.
Οι Jolly Roger –για όσα άτομα δεν γνωρίζουν– είναι ραπ συγκρότημα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2008. Το άλμπουμ τους με τίτλο το «Κενό» και αυτό το ασπρόμαυρο, χαρακτηριστικό εξώφυλλο των φοιτητικών μας χρόνων, αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής hip hop ιστορίας, καθώς για πρώτη φορά στην Ελλάδα το spoken word και η slam ποίηση συναντήθηκαν με το hip hop σε έναν δίσκο.
Το «Κενό» κυκλοφορεί ξανά, σε μία επετειακή έκδοση βινυλίου 180 γραμμαρίων από το νεοσύστατο label orbers vinyl. Είναι ένας από τους δίσκους που όσοι είναι τώρα 30 χρονών, άκουγαν στα νιάτα τους ξανά και ξανά. Έχει συνοδεύσει τους πρώτους έρωτες και τα σκιρτήματα, τις φοιτητικές εμπειρίες, τις συνελεύσεις και τα κινηματικά, την αναζήτηση του εαυτού αλλά και του χάους. Την ποίηση και τα αδιέξοδά της. Έχει σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, όπως θα μου πουν αργότερα οι ίδιοι.
Το «Κενό» μετρά 10 χρόνια ζωής. Πώς νιώθουν άραγε οι Jolly Roger για αυτό;
«Για μένα αυτή η δεκαετία είναι μια αφορμή να κάνω μια αναδρομή να δω τι έχει συμβεί. Είναι και μια καλή αφορμή να εξετάσεις το πρόσφατο παρελθόν, να τα βάλεις κάτω, γιατί έχουμε χάσει λίγο και το πότε ήταν 2019, πότε ήταν το ‘22 ή το ‘17, με όλες τις εξελίξεις γύρω μας –εννοώ με την κρίση στην Ελλάδα, τις καραντίνες, τους πολέμους, τους μισθούς. Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο γεννήθηκε το Κενό, το 2014, ακριβώς την εποχή που έκανε peak η οικονομική κρίση. Αυτό εξέφρασε, για αυτό άγγιξε και τον κόσμο», σχολιάζει ο Ανδρέας.
«Και εμείς μεγαλώσαμε και οι συνθήκες άλλαξαν πλήρως. Ούτε η κατάσταση στην hip hop είναι ίδια. Ούτε στην πολιτική σκηνή είναι ίδια. Ούτε η κοινωνική κατάσταση», προσθέτει ο Μιχάλης. «Θέλουμε να δούμε και τους ανθρώπους που άκουγαν τον δίσκο και να δούμε τι κάνουν κι αυτοί μετά από 10 χρόνια. Μεγαλώσαμε εμείς, μεγάλωσε το Κενό, μεγάλωσε ο κόσμος που το άκουγε. Έρχονται 30άρηδες και μου λένε “Α, άκουγα το Κενό όταν ήμουν 20 χρονών και θυμάμαι…” Αυτό είναι πολύ ωραίο».
Για τη Λίνα «είναι τεράστια η συγκίνηση. Πραγματικά. Περισσότερο γιατί κατάφερε και έφτασε σε τόσο κόσμο. Γιατί το μήνυμα έφτασε στον αποδέκτη. Πολλά πράγματα γίνονται στην τέχνη και δεν φτάνουν στα αυτιά όσων θέλουν να τα ακούσουν. Θεωρώ ότι το Κενό έφτασε στα αυτιά αυτών που ήθελαν να το ακούσουν και μοιραστήκαμε κάτι από την αλήθεια μας. Η επικοινωνία αυτή είναι η μεγαλύτερη απόλαυση».
Οι Jolly Roger έξω από το Μικρό στην Αραχώβης | Φωτογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Η ίδια συνδέθηκε με τον δίσκο, «μόνο και μόνο από τη λέξη ‘Κενό’ και όσα περιγράφει αυτό. Είχαμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μας και τα ψυχολογικά μας και αναρωτιόμουν τότε που πάει αυτό που ονομάζουμε ‘δίκαιο’, ‘αλήθεια’, ‘αλληλεγγύη’; Η επαναστατικότητα των στίχων ήταν το δεύτερο νήμα σύνδεσης».
«Να που ζήσαμε κι εμείς -οι χλιαροί- κάτι που να θυμίζει ταινία»
Στο track 04 του δίσκου, αφηγείται η Λίνα: «Ρε παιδί μου.. -κοίτα- εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά. Για την ζωή, τους ανθρώπους, τα πολιτικά, τα βιβλία. Και άλλα τέτοια. Όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα. Να ζήσουμε συναρπαστικά. Να κάνουμε άγριο σεξ. Και να γελάμε με τ’ ανθρωπάκια. Λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς».
Για να καταλήξει: «Να που ζήσαμε κι εμείς -οι χλιαροί- κάτι που να θυμίζει ταινία!».
«Εννοείται, όλα θυμίζουν ταινία. Οι ταινίες είναι βγαλμένες από την ζωή. Εκείνη την περίοδο που γράφαμε τον δίσκο ειδικά ήταν μια ταινία από μόνη της η ζωή» είπε ο Ανδρέας. «Ζούσαμε σε ένα τύπου κοινόβιο, γύρω στα 4-5 άτομα από το Θέατρο Δρόμου, βγάζαμε μουσικές όλη την ώρα, βγαίναμε, πίναμε, κάναμε ό,τι να ‘ναι, ζυμώσεις, κουβέντες, βγήκαν δίσκοι από ‘κει μέσα».
«Η αποκορύφωση ήταν όταν είχαμε φάει δεσίματα από μπάτσους, είχαν μπει μέσα στο σπίτι, είχαν πάρει τα λάπτοπ μας, είχαν πάρει σημειώσεις μας. Είχε μόλις πεθάνει ο Killah P και είχαμε βγάλει αφίσες, μας τις είχαν πάρει κι αυτές. Κάθε μέρα ήταν και μία διαφορετική περιπέτεια. Όλη αυτή η περίοδος που προσπαθώ μερικές φορές να επαναφέρω στη μνήμη μου, νομίζω ότι θα άξιζε να γινόταν ταινία. Όχι για εμένα, αλλά για όλη την συνθήκη εκείνης της πυκνής περιόδου, για τις αρχές της κρίσης στην Ελλάδα, που φτιάχτηκαν οι ΔΕΛΤΑ κι όλα όσα γίνονταν, εμείς τα ζούσαμε στο 100%».
«Στην Θεσσαλονίκη θυμάμαι να κοιμόμαστε σε παγωμένους χώρους του Πανεπιστημίου μέχρι να έρθει η σειρά μας να παίξουμε στις 5 το πρωί» | Φωτογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
«Πιο έντονα από ταινία ζήσαμε και ζούμε ακόμη δηλαδή», σχολίασε η Λίνα. «Εγώ με τα παιδιά έζησα και ζω κάτι που θυμίζει ταινία. Αυτό που δημιούργησαν τα παιδιά και μαζί καταφέραμε να το μεταδώσουμε στον αποδέκτη είναι ό,τι πιο ρομαντικό. Είναι η ταινία με το happy end. Τότε, εγώ έκανα παράλληλα τις πρόβες μου στο θέατρο, μετά έτρεχα να προλάβω τα παιδιά να μπω στη συναυλία, είχαμε κάθε εβδομάδα τότε. Είχαμε τις καταλήψεις, έτρεχα από στέκι σε κατάληψη, ερωτευμένη με κάποιον και ό,τι εξεγερσιακό γύρω μου. Το ζούσαμε όντως στο 100%».
Ο Μιχάλης ξεχωρίζει τις στιγμές που θα αποτύπωνε σε ένα καρέ ενός φιλμ. «Οι συναυλίες που έχουμε παίξει, οι περιοχές που έχουμε επισκεφτεί που δεν θα πηγαίναμε ποτέ αλλιώς, στην επαρχία και στο εξωτερικό, οι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει, οι ιδέες που έχουμε ανταλλάξει, οι τσακωμοί, όλα αυτά είναι στιγμιότυπα που μένουν σαν φωτογραφίες. Το πρώτο live που είχαμε κάνει στα Γιάννενα ήταν πολύ δυνατό. Στην Θεσσαλονίκη θυμάμαι να κοιμόμαστε σε παγωμένους χώρους του Πανεπιστημίου μέχρι να έρθει η σειρά μας να παίξουμε στις 5 το πρωί. Σε άλλο live, έβρεχε, ήμασταν κάτω από υπόστεγο, αλλά μας βαρούσε ο ηλεκτρισμός την ώρα που ραπάραμε».
«Όπως και το live μας στον Αγ. Δημήτριο, στην πλατεία Παναγούλη, όπου άρχισε ο κόσμος όλος από κάτω να λέει τους στίχους και έπαθα σοκ. Και στη Νομική και στο Πολυτεχνείο είχαμε κάνει πολύ ωραία live, αλλά την τελευταία συναυλία στο Temple δεν θα την ξεχάσω ποτέ», συμπλήρωσε η Λίνα.
Jolly Roger, ποιά είναι τα συναισθήματά σας για το «Κενό» μετά από μια δεκαετία;
Τι συναισθήματα και νοήματα αναδύονται στο σήμερα; Ο Μιχάλης λέει πως το Κενό το ξέρει όπως ξέρει τον εαυτό του. «Μου είναι πλήρως οικείο. Όταν το βλέπω από μια απόσταση χρόνων, βλέπω τι σκεφτόταν ο 20χρονος τότε Μιχάλης. Αυτό μπορεί να με φέρει μπροστά σε διάφορες αμηχανίες, αλλά το αναγνωρίζω ως μέρος του εαυτού μου. Θεματολογικά και σαν συναίσθημα, εκφράζει μια γενιά ολόκληρη και ενδεχομένως, μια φάση, μια αλλαγή πίστας».
10 χρόνια μετά το «Κενό» | Φωτογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Ο Ανδρέας τονίζει πως υπάρχουν θέματα που καταπιάνεται το Κενό, τα οποία σήμερα ίσως να μην τα έπιανε με τον ίδιο τρόπο. «Πιστεύω ότι η θεματολογία είναι αρκετά εύστοχη για την εποχή της –τουλάχιστον αυτό που ζούσαμε τότε. Κοιμόμασταν στα στέκια τότε, συναντιόμασταν στους αγώνες. Οπότε χαίρομαι που εξέφρασε εμάς και έναν περίγυρο που μας ενδιέφερε να ακουστεί. Σίγουρα 10 χρόνια μετά, αν με ξαναρώταγαν για διάφορα ζητήματα που καταπιάνεται, ίσως απαντούσα λίγο διαφορετικά. Όχι πολύ διαφορετικά, απλώς όχι τόσο χαωμένα, όσο φαίνεται στο περιβάλλον του Κενού. Κάποια πράγματα έχουν μπει σε σειρά στο κεφάλι μου, είναι ξεκάθαρα για εμένα, άσχετο αν δεν τα έχω αντιμετωπίσει πλήρως».
«Εφάπτεται στην θεματολογία του Κενού το χάος», υπογραμμίζει ο Μιχάλης. «Είναι μέσα στην ατμόσφαιρά του. Δίνει και μια αισθητικοποίηση της κατάθλιψης και αυτού του συναισθήματος της παραίτησης, της ματαίωσης» συμπληρώνει ο Ανδρέας. «Δεν θα ‘θελα να μείνει από το Κενό η μυθοποίηση και η αισθητικοποίηση της μαυρίλας.Αν είναι να μείνει κάτι, ας είναι ότι τόλμησε να μιλήσει για ζητήματα εσωτερικά που μας αφορούσαν όλους, αλλά οι περισσότεροι φοβόντουσαν να τα εκφράσουν ακόμη και στον εαυτό τους –όχι να τα εκφράσουν δημόσια, με τα πρόσωπά τους».
Τι άλλαξε μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια;
Μέσα στην δεκαετία που πέρασε, οι συνθήκεςέχουν διαμορφωθεί αλλιώς, στην κοινωνία και τη μουσική. «Στο hip hop ήταν εκείνη η περίοδος ακριβώς που άλλαζαν τα πράγματα, ήταν το μεταίχμιο. Τότε έκανε το hip hop ένα level up. Από εκεί που τα πετυχημένα live ήταν αυτά που μάζευαν χίλια άτομα, ξαφνικά το πετυχημένο live είναι να γεμίσεις ένα γήπεδο. Έγινε πολύ πιο μαζική η βιομηχανία αυτή και κανείς δεν ήξερε τότε, πηγαίναμε όλοι ψάχνοντας. Ακόμη προσπαθούμε να την ανακαλύψουμε, να δούμε τι συμβαίνει. Ούτε πιο μεγάλοι, σε νούμερα, καλλιτέχνες ή εταιρείες δεν γνωρίζουν ακριβώς και πάνε ψαχτά», ανέφερε ο Ανδρέας.
«Πριν 10 χρόνια βγάζαμε 500 CD και τόσα δεν θα έφευγαν ποτέ σήμερα. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι επανήλθε το βινύλιο. Άλλαξε και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνείς και τη μουσική σου. Πριν 10 χρόνια, δεν υπήρχε Instagram ας πούμε», δήλωσε ο Μιχάλης.
Συζητώντας με τους Jolly Roger | Φωτογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
«Ειδικά μετά την καραντίνα ανέβηκαν φουλ τα social media και έγιναν η νέα πραγματικότητα. Έχουν παίξει πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Όλες οι κινήσεις μας βασίζονται πάνω σε κάποιους αλγόριθμους και δεν κατανοούμε καν πως διαμεσολαβούνται», σημείωσε ο Ανδρέας.
Χωράει τελικά η πολιτική ορθότητα στην Τέχνη;
Πού στέκονται οι Jolly Roger αναφορικά με την πολιτική ορθότητα; Την ενστερνίζονται; «Σχετικά με τον μισογυνισμό στο hip hop που ακούγεται πολύ, θέλω να πω ότι ως είδος ξεκίνησε εξίσου από άντρες και γυναίκες και ενυπήρχε η παράδοση από τους Μαύρους Πάνθηρες, τον μαύρο φεμινισμό και την περηφάνια της φυλής και της τάξης. Το hip hop όταν χαρακτηρίζεται ως σεξιστικό είδος, νομίζω ότι αδικείται. Μπορεί να υπάρχουν μερικοί καλλιτέχνες που λένε κάτι που δεν μας αρέσει, όπου και πάλι πρέπει να εξετάσεις τι λέει, πως το λέει, είναι απλά μια λέξη; Προτάσσει μια ολόκληρη κουλτούρα;», αναρωτιέται ο Ανδρέας.
«Η σχέση με τη γλώσσα είναι δυναμική» τονίζει ο Μιχάλης. «Έχει όμως διαφορά όταν ένα πεδίο διεκδίκησης, όπως το γλωσσικό, έρχεται από τα κάτω και διαφορετικό όταν έρχεται από τα πάνω, να επιβληθεί. Στέκομαι κριτικά όταν έρχονται τα ιδρύματα και ξαφνικά μιλάνε με τον τρόπο που περίμενες τους από κάτω να μιλήσουν. Είμαι επιφυλακτικός γιατί έρχεται από τα πάνω να επιβάλλει μια κανονικότητα, από την οποία αν αποκλίνεις, θα έχεις θέμα και θα έρθει κάποιος να σε βάλει στη θέση σου και να πει ποιος είναι άξιος να κάνει πολιτικά πράγματα ή όχι» σχολιάζει.
Anima και Πινόκιο | Φωτογραφία: Κατερίνα Παπαγεωργίου
«Η πολιτική ορθότητα όμως, όπου γίνονται όλα remake, βγαίνουν κλασικές ταινίες και έχουν έναν μαύρο, μια γυναίκα κλπ, μου βγάζει μια κοινωνική υποκρισία. Λες και έτσι λύνονται διάφορα προβλήματα. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει πιο μοριακή δουλειά σε αυτό και να είναι πιο δική μας».
Ο έρωτας, βασική θεματική του Κενού
«Ερωτεύομαι για να ξεφύγω απ’ την μοναξιά/ Μα η σκέψη ότι θα ερωτευτώ ξανά/ Μου υπενθυμίζει πως είμαι μόνος» ραπάρουν οι Jolly Roger στο 01. Σήμερα, πώς βλέπουν τον έρωτα ως 30άρηδες;
«Τον έχω κάπως πιο γήινα πλέον στο κεφάλι μου. Δηλαδή είναι ένα από τα θέματα του Κενού που θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά. Τότε, τον έβλεπα πολύ πιο δραματικά. Νομίζω είναι μια πιο υλική συνθήκη ο έρωτας. Δεν είναι απλά το ότι είδα κάποιον/α και τώρα ζω μόνο για εκείνον/η και ό,τι κάνω είναι αυτόν/ή. Δεν μπορώ να το δω έτσι πια. Νομίζω ότι το έχω κάνει πιο απλό. Με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που μπορώ να τον εμπιστευτώ στις μαύρες μου, να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι όπως θέλω, να μπορούμε να μοιραζόμαστε τα έξοδα και όλα. Κι αυτό είναι μια σημαντική πτυχή των σημερινών σχέσεων, γιατί πλέον χωρίς ένα συγκάτοικο δεν βγαίνει. Ο έρωτας δεν είναι μόνο το πάμε για ποτό, πάμε σινεμά και να κάνουμε έρωτα στην παραλία» συνεχίζει ο Ανδρέας.
«Τελευταία, ακούω το κομμάτι των Κόρε Ύδρο ‘Όχι πια έρωτες’, αλλά εντάξει, αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό», λέει ο Μιχάλης.
«Πάντως, προς υπεράσπιση του έρωτα είναι τρομερό το συναίσθημα του να ιδρώνουν τα χέρια σου και να χτυπάει η καρδιά σου, όταν διαβάζεις το μήνυμα. Αυτός ο ενθουσιασμός είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Προφανώς το επιζητάς και νομίζω ότι πρέπει να το ζητάς για πάντα. Αλλά όταν οι καθημερινότητες και οι ζωές είναι αυτές που είναι, είναι δύσκολο και το να ερωτευτείς. Σίγουρα αλλιώς ερωτεύεσαι στα 20 σου και αλλιώς στα 30 που έχεις ερωτευτεί ήδη δυο-τρεις φορές, έχεις φάει και τα μούτρα σου, έχεις κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό σου και μπαίνεις λίγο πιο διστακτικά σε διάφορα πράγματα», σπεύδει να συμπληρώσει.
«Ή και όχι» του απαντά ο Ανδρέας. «Είναι λίγο ανέραστη εποχή, δεν έχω τον έρωτα στο μυαλό μου, όπως τον είχα στο Κενό. Ο έρωτας για να προκύψει θέλει και μια διάθεση, μια όρεξη, αν εσύ δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου ή την καθημερινότητά σου, πώς θα αγαπήσεις έναν άλλο άνθρωπο; Ο έρωτας προϋποθέτει να δεθείς με τον άλλο, είναι χημεία, δεν είναι απλά το μου αρέσει ένα άτομο».
Η Λίνα απάντησε με τον στίχο “Κυνικοί γίνονται οι απογοητευμένοι ρομαντικοί”, από το κομμάτι του Κενού 07.
«Εμένα με απασχολεί πολύ ο έρωτας, γιατί τον θεωρώ αντίσταση στον θάνατο. Για μένα προκύπτει από την ερώτηση/ερώτημα. Το να υπάρχει κάτι που θέλεις να ανακαλύψεις, να εξερευνήσεις, να βρεις τον εαυτό σου μέσα του, να βρεις την απάντηση σου, αυτό σου δίνει ζωή».
Και στην παράσταση που σκηνοθετεί αυτήν την περίοδο, το “Catch the butcher” κυρίαρχο θέμα είναι ο έρωτας. «Ο έρωτας με έναν άνθρωπο ή ακόμα και με την τέχνη σου, είναι ο αντίποδας του θανάτου, είναι αυτό που εντείνει το ένστικτο της ζωής και αυτό που παλεύει με το εξίσου ισχυρό ένστικτο, του θανάτου. Είμαι ακόμη ρομαντική, δεν τελειώνει αυτό, και αν τελειώνει ξαναγεννιέται άλλο».
Ποιος στίχος από το Κενό έχει στιγματίσει τους Jolly Roger μέχρι και σήμερα;
«Μου έχει μείνει πολύ αυτός ο στίχος που λέει ο Ανδρέας στο 05“Περίμενε μωρό μου λίγο κι όλα θα φτιάξουν. Μα είμαι 19 μαμά κι ακόμα τίποτα. Γράφουμε ποιήματα, που όλα τους μοιάζουν”. Από τη μία έχει αλήθεια, αλλά έχει και κάτι σαρκαστικό. Ένας μεγαλύτερος μπορεί να σκεφτεί “εντάξει, 19 χρονών, είσαι πολύ μικρός” κι όμως, ήθελε να το βρει, κι ακόμη τίποτα», δηλώνει η Λίνα.
«Αυτό μου το έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρός και εγώ σκεφτόμουν “Μου το λέει τόσα χρόνια, αλλά είμαι εδώ κι ακόμη δεν έχει γίνει”», λέει ο Ανδρέας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιον από τους τόσους στίχους που έχει γράψει.
Για τον Μιχάλη, το “Εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία” είναι πολύ αντιπροσωπευτικός στίχος. «Γιατί δεν βρίσκουμε ηρεμία. Μπορεί αυτό να μας τρώει από τη μία, αλλά από την άλλη μας τροφοδοτεί κιόλας. Είναι ο πρώτος στίχος που μου έρχεται στο μυαλό και ο πρώτος του δίσκου».
Τα live των Jolly Roger για τα 10 χρόνια Κενό
Μετά το sold out της πρώτης ημέρας, οι Jolly Roger θα βρίσκονται στην Αρχιτεκτονική Club Live Stage και το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Μαρτίου για να γιορτάσουν τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού δίσκου «Κενό».
Στο stage θα είναι μαζί τους φυσικά η Λίνα Φούντογλου, η οποία επιμελείται και την σκηνοθεσία της εμφάνισής τους, όπως κι ο simph0nik και οι Harry Caine και Host από την ομάδα του theReunion.
«Θα παρουσιάσουμε το Κενό και θα παίξουμε και δύο καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν με αφορμή αυτές τις συναυλίες», μου λέει ο Ανδρέας.
Κι εγώ ανυπομονώ να ακούσω live ξανά το «Σήμερα χορεύω να καλύψω το κενό μου/ Θυμήθηκα που μου ‘λεγες πως χάνω τον καιρό μου/ Θυμήθηκα που χάναμε τα χρόνια μας μαζί/ Σ’ αγαπάω!/ Πιάσε με απ’ τον ώμο δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω/ Κοίτα γύρω σου/ Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που χορεύουν μας κοιτάνε/ Ζηλεύουν που είμαστε εραστές κι αυτοί «ζευγάρια» καταντήσαν’/ Τους λυπάμαι/ Μπορεί και να ζηλεύω. Δεν θυμάμαι/ Έχει σημασία;/ Αυτοί ζητούν ασφάλεια, εμείς ελευθερία».
Το πρώτο βήμα για να μάθω να ζω με τη ΔΕΠΥ ήταν το να αποδεχτώ ότι αυτή αποτελεί μέρος της ζωής μου και, μαζί με εμένα, να το αποδεχτούν και οι δικοί μου άνθρωποι.
Είμαι η Έλλη και είμαι 30 ετών. Μόλις δύο χρόνια πριν, στα 28 μου χρόνια και μετά από μία επίσκεψη σε ψυχίατρο, έμαθα ότι έχω ΔΕΠΥ και από τότε η ζωή μου άλλαξε ριζικά.
Μεγαλώνοντας, είχα ακούσει λίγα πράγματα για τη διάσπαση προσοχής και δεν είχα σκεφτεί ούτε μία φορά ότι πρόκειται για κάτι που μπορεί να με αφορά προσωπικά. Τότε, άκουγα ότι πρόκειται για μία κατάσταση που αφορά κυρίως τα αγόρια που είναι υπερκινητικά και δεν μπορούν να καθίσουν σε μία θέση κατά τη διάρκεια του μαθήματος.
Περίπου στα 22 μου άκουσα για πρώτη φορά από μία φίλη ότι η ίδια έχει ΔΕΠΥ, δηλαδή Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι πρώτη φορά γνωρίζω ενήλικο άτομο και μάλιστα γυναίκα που έχει ΔΕΠΥ και δεν μπορούσα καν να καταλάβω πρακτικά τι σημαίνει αυτό. Ούτε να συνδέσω τη ΔΕΠΥ που είχα μάθει μεγαλώνοντας με εκείνο που έβλεπα στη φίλη μου.
Πέρασαν ακόμη 5 ή 6 χρόνια και μία ακόμη φίλη με ενημέρωσε ότι διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ και ένιωσε ανακούφιση. Κατάφερε, όπως είπε, για πρώτη φορά να εξηγήσει πράγματα που αισθανόταν και βίωνε και πλέον λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, η οποία τη βοηθά να συγκεντρωθεί και να δουλέψει. Τότε έμαθα ότι το ΔΕΠΥ λαμβάνει διάγνωση από ψυχίατρο και μπορεί να γίνει πιο διαχειρίσιμο με φαρμακευτική αγωγή.
Κάτι με έκανε να ψάξω για περισσότερες πληροφορίες, ώστε να καταλάβω λίγο καλύτερα τι είναι τη ΔΕΠΥ. Μπαίνω σε ομάδες αυτιστικών και άλλων νευροδιαφορετικών ατόμων και διαβάζω, ακούω, μαθαίνω τι σημαίνει να είσαι νευροτυπικός και τι νευροδιαφορετικός, τι σημαίνει να έχεις ΔΕΠΥ και πώς χιλιάδες ενήλικα άτομα, και κυρίως γυναίκες και queer άτομα, που ζουν με ΔΕΠΥ, δεν έχουν διαγνωστεί ποτέ στη ζωή τους.
Όπως διαβάζω στο Henry Ford Health, οι γυναίκες διαγιγνώσκονται πολύ πιο σπάνια με ΔΕΠΥ ενώ ο τρόπος που εκφράζεται συνηθέστερα σε αυτές έχει διαφορετικά συμπτώματα από αυτά που είχαμε στο μυαλό μας πριν κάτι χρόνια.
Η ΔΕΠΥ μπορεί να προκαλέσει διάσπαση προσοχής, αλλά σχετίζεται και με πλήθος άλλων χαρακτηριστικών, όπως είναι η κακή μνήμη, η δυσκολία να ακολουθείς οδηγίες, η ανυπομονησία και αναταραχή, η απροσεξία, οι ξαφνικές σκέψεις που δυσκολεύουν την εστίαση σε ένα μόνο θέμα, η απερίσκεπτη έκφραση λόγου και η δυσκολία να παραμείνεις οργανωμένη.
Όσο διάβαζα όλα αυτά, ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα πραγματικά: «Μήπως έχω και εγώ ΔΕΠΥ;»
Φοβούμενη μήπως υπερβάλλω, καθυστέρησα να πάω σε ψυχίατρο, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και άρχισα να παρατηρώ πλέον υπό άλλο πρίσμα τη συμπεριφορά μου, τα συναισθήματά μου και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα.
Έτσι, βρέθηκα επιτέλους στογραφείο του ειδικού και άκουσα για πρώτη φορά επίσημα ότι οι δεν ήταν ανεδαφικές οι παρατηρήσεις μου και ότι πράγματι φαίνεται να έχω ΔΕΠΥ. Ο γιατρός τότε, μού έδωσε κάποια ερωτηματολόγια να συμπληρώσω εγώ και τα κοντινά μου άτομα τα οποία, ως γνήσιο άτομο με ΔΕΠΥ, δεν του παρέδωσα τελικά ποτέ.
Δεν με ενδιέφερε πια τόσο να λάβω την τελική απάντηση.
Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η πορεία με έκανε να βεβαιωθώ όλο και περισσότερο ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που νόμιζα μεγαλώνοντας. Τότε, ξεκίνησε για εμένα ένα μοναδικό ταξίδι εκ νέου γνωριμίας με την εαυτή μου, αλλά και αποδοχής των δυσκολιών μου, των ορίων και των δυνατοτήτων μου.
Έμαθα ότι δεν είμαι κακή φίλη ή συνεργάτης επειδή καθυστερώ στα ραντεβού μου, απλώς δεν έχω καλή αίσθηση του χρόνου και υπερεκτιμάω όσα θα προλάβω να κάνω μέσα σε λίγα λεπτά. Έμαθα ότι δεν είμαι «βρωμιάρα» που δυσκολεύομαι να βάλω σε τάξη το σπίτι μου, απλώς ο εγκέφαλός μου δυσκολεύεται σε πολλές περιπτώσεις να ανταπεξέλθει σε διαδικασίες και εργασίες που δεν τον κρατούν σε εγρήγορση.
Έμαθα ότι είναι οκ που με ενοχλούν οι ξαφνικοί και έντονοι ήχοι και δεν είμαι η μόνη που δεν αντέχει να ακούγεται συνέχεια μουσική μέσα στο σπίτι. Ότι, ακόμα, δεν είμαι η μόνη που δυσκολεύεται με συγκεκριμένες υφές, τρόφιμα και μυρωδιές, αλλά ούτε και η μόνη που νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα μέχρι να είναι σίγουρη ότι έγινε κατανοητή από το συνομιλητή της. Όλα αυτά είναι κομμάτια της εμπειρίας του να ζεις με τη ΔΕΠΥ.
Κάθε μέρα αποκτούσα και μία νέα γνώση που συνδεόταν με μία συνειδητοποίηση. Κατάλαβα γιατί σκέφτομαι έτσι, γιατί πράττω αλλιώς και για ποιο λόγο δυσκολεύομαι με τη μία ή την άλλη διαδικασία. Σταδιακά, επικοινώνησα όσα μάθαινα με τα κοντινά μου πρόσωπα και είχα την ευτυχία να λάβω από αυτά αποδοχή και κατανόηση.
Για πρώτη φορά, σταμάτησαν να με κρίνουν τόσο αυστηρά που ξεχνιέμαι, που αργώ, που δυσκολεύομαι ή κολλάω με θεωρητικά απλές διαδικασίες. Που αναλύω συγκεκριμένα πράγματα και που έχω ξαφνική και έντονη ανάγκη να βγω στον ήλιο ή να πάω μία εκδρομή για να νιώσω το μυαλό μου να ενεργοποιείται.
Έμαθα να εξηγώ όλα όσα με δυσκολεύουν και να δημιουργώ από κοινού με τους κοντινούς μου ανθρώπους, διαδικασίες και δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα με αλληλοσεβασμό και ηρεμία.
Μάθαμε και μαθαίνουμε σταδιακά όλο και περισσότερα εργαλεία και μεθόδους διαχείρισης των προβλημάτων και απολαμβάνω πλέον, ίσως περισσότερο από ποτέ, τα θετικά του να έχεις ΔΕΠΥ, όπως η συνεχής όρεξη για νέες γνώσεις ή ο ενθουσιασμός και η διάθεση για νέες εμπειρίες, τα οποία έμαθα επίσης να αναγνωρίζω.
Δεν είναι όλα ιδανικά και εύκολα, όμως, το πρώτο βήμα για να μάθω να ζω με τη ΔΕΠΥ ήταν το να αποδεχτώ ότι αυτή αποτελεί μέρος της ζωής μου και, μαζί με εμένα, να το αποδεχτούν και οι δικοί μου άνθρωποι. Από εκεί και πέρα, όλα, σταδιακά βρίσκουν το δρόμο τους, με τα πάνω και τα κάτω τους, αλλά πάντα με πορεία προς το καλύτερο.
Περισσότερα για την διάγνωση της ΔΕΠΥ σε ενήλικα άτομα εδώ.
Η ψυχίατρος, Κατερίνα Μάτσα, μίλησε στη Χρύσα Λύκου για το τι πρόκειται να συμβεί με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας και της απεξάρτησης, καθώς και για τους λόγους που η μάχη αυτή θα αποτελέσει παρακαταθήκη για όλα τα νέα παιδιά.
Την Κατερίνα Μάτσα τη γνώρισα κάποια χρόνια πριν, σε μια πορεία που δεν θυμάμαι τι ακριβώς διακυβεύονταν, όχι γιατί δεν ήταν σοβαρό, αλλά γιατί έκτοτε συναντηθήκαμε αρκετές φορές στον δρόμο κι έτσι τα γεγονότα δεν χρειάζεται πια να είναι τόσο αυστηρά περιχαρακωμένα.
Για χρόνια επιστημονική υπεύθυνη της μονάδας απεξάρτησης του ΨΝΑ 18 Άνω, εκδότρια του περιοδικού «Τετράδια Ψυχιατρικής», μέλος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ) και συγγραφέας, η Κατερίνα Μάτσα δεν σταματά να δίνει τη μάχη κατά της εξάρτησης, πιστεύοντας αταλάντευτα – παρά τις ματαιώσεις που μπορεί να φέρνει ο χρόνος – ότι είναι δυνατή μια άλλη κοινωνία.
Συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι Σαββάτου σε δομή του 18 Άνω στα Εξάρχεια, μιλήσαμε για όσα σκόπιμα παραμερίζονται από τον δημόσιο λόγο, ανοίγοντας μέσω της σιωπής τον δρόμο σε ενέργειες καταστροφικές για τις μέρες που έρχονται.
Μιλήσαμε για τους ανθρώπους που το σύστημα καθιστά «αόρατους», για τα εξαρτημένα άτομα και τα άτομα που πάσχουν ψυχικά, και που μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης.
Εξοπλιστικά μεν, διαλυμένα νοσοκομεία δε…
«Οι στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται διαρκώς. Είναι γνωστό πλέον ότι η Ελλάδα εμπλέκεται σε πολέμους, με τον Πρωθυπουργό να δηλώνει πως έχουμε πόλεμο με τη Ρωσία, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση για τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα βοηθά με κάθε τρόπο το Ισραήλ και τη γενοκτονία που συμβαίνει στη Γάζα».
«Η πολιτική της κυβέρνησης αυτής, λοιπόν, είναι μια πολιτική νεοφιλελευθερισμού, με διαρκείς περικοπές των κρατικών δαπανών για την υγεία και την παιδεία. Ακολουθούν πιστά το δόγμα της Θάτσερ, συρρικνώνουν το κράτος μέχρι αυτό να μη συμμετέχει πουθενά», μου λέει η Κατερίνα στην αρχή της κουβέντας μας.
Εστιάζουμε στα νοσοκομεία και τις τραγικές ελλείψεις σε όλο το προσωπικό.
«Τα κενά των γιατρών στο ΕΣΥ σήμερα, φτάνουν τα 20.000. Αυτό συνέβη γιατί κανείς δεν προσέλαβε καινούργιους για τις θέσεις που άδειασαν, όταν κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν ή παραιτήθηκαν λόγω πίεσης».
«Θα αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη. Μια αναισθησιολόγος εφημέρευε, έχοντας για 14 συνεχόμενες ώρες χειρουργεία, με αποτέλεσμα να πάθει εγκεφαλικό. Δεν αντέχουν άλλο οι άνθρωποι».
«Στην πανδημία, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο σοβαρά, μιας και μεγάλο μέρος του προσωπικού αρρώστησε από covid, με κάποιους από αυτούς να πεθαίνουν. Ούτε τότε άλλαξε η παγιωμένη στρατηγική της κυβέρνησης, αντίθετα το μόνο της μέλημα παραμένει το πώς θα μπουν οι ιδιώτες στα δημόσια νοσοκομεία».
«Το τελευταίο που “πέρασαν”, είναι τα απογευματινά χειρουργεία. Κάθε ιδιώτης, δηλαδή, μπορεί να μπει να χειρουργήσει στο δημόσιο νοσοκομείο. Το ΕΣΥ κατέρρευσε, στην κυριολεξία».
Η πανδημία, τα lockdown, το άγχος, ο φόβος του να νοσήσεις ή και να πεθάνεις – ειδικά μέχρι να υπάρξει το εμβόλιο – επιβάρυναν την ψυχική υγεία όλων, με τις μελέτες που δημοσιεύονται να παρουσιάζουν αύξηση των ψυχικών διαταραχών κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κάτι που όπως λέει η Κατερίνα δεν έχει σταματήσει να συμβαίνει μέχρι σήμερα.
«Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους. Διαμορφώθηκε μια πολύ δύσκολη κατάσταση για πολλά νοικοκυριά, ζευγάρια έχασαν ταυτόχρονα τη δουλειά τους κι αναγκάστηκαν να μείνουν με τους γονείς τους. Στα κοινωνικά ιατρεία βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, που η ζωή τους άλλαξε προς το χειρότερο».
«Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο από την απουσία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και ψυχικής υγείας. Απουσία κέντρων πρόληψης και οποιασδήποτε δυνατότητας να υποστηριχθεί η οικογένεια σε αυτές τις συνθήκες. Όλα αυτά έχουν συμβάλει στο να είναι πολύ κακή η κατάσταση της ψυχικής υγείας του πληθυσμού».
Μου περιγράφει την κατάσταση στα ψυχιατρικά νοσοκομεία
«Υπερπληθυσμός ασθενών, υποστελέχωση και καταστολή. Οι άνθρωποι που νοσηλεύονται αντιμετωπίζονται κυρίως με ψυχοφάρμακα και μάλιστα με μεγάλες δόσεις ώστε να ελεγχθεί η συμπεριφορά τους».
«Άλλες μορφές θεραπείες, αποτελούν απλά εξαίρεση. Πολλοί ασθενείς σε μικρούς χώρους και λίγο προσωπικό έχουν σαν αποτέλεσμα οι “δύσκολοι” ασθενείς να αντιμετωπίζονται με τη βία, δηλαδή με μηχανικές καθηλώσεις».
«Τους δένουν κι αν έχουν την ατυχία να νοσηλευτούν Παρασκευή, θα μείνουν δεμένοι μέχρι τη Δευτέρα που θα έρθουν οι γιατροί. Θα μείνουν, δηλαδή, δεμένοι στο κρεβάτι τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ανάγκες τους. Είναι τραγική η κατάσταση, η Ελλάδα φέρει ένα σωρό καταδίκες».
«Αυτό το διάστημα, η νοσηλεία σε ψυχιατρείο θεωρείται ισοδύναμο βασανιστηρίου. Περίπου το 60% των εισαγωγών στα ψυχιατρεία, είναι αναγκαστικές – χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου του ασθενούς – με μεσολάβηση εισαγγελέα. Αυτό λέει πάρα πολλά, αν σκεφτούμε ότι στην Ευρώπη οι αναγκαστικές νοσηλείες δεν είναι πάνω από 10%».
Το νέο νομοσχέδιο σαρώνει τα πάντα
«Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που καταργεί τα δύο μεγάλα νοσοκομεία, το Δαφνί στην Αθήνα και το Δημόσιο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης. Τα καταργεί σαν ψυχιατρεία και τα εντάσσει σε έναν οργανισμό που εντάσσει και τις ιδιωτικές κλινικές και τις ΜΚΟ. Επίσης, τα δύο ψυχιατρεία που καταργεί, τα μετατρέπει σε υπηρεσίες στη ΔΥΠΕ».
Τι σημαίνει αυτό;
«Στα νοσοκομεία που καταργούνται, προβλέπεται από το νομοσχέδιο ότι οι υπηρεσίες τους θα καταργηθούν ή θα συγχωνευτούν. Έτσι, το προσωπικό ή θα απολυθεί – γιατί θα περισσεύει – ή θα μετατραπεί σε έναν πληθυσμό ο οποίος θα μετακινείται για να καλύψει τα κενά, όπου αυτά υπάρχουν».
«Για τους ασθενείς δεν προβλέπεται τίποτα. Όσοι απομείνουν σε ό,τι απομείνει, θα πάνε σε ιδιωτικά κέντρα ή στον δρόμο αν δεν έχουν οι δικοί τους να πληρώσουν. Εναλλακτικά, θα μείνουν στην κόλαση, δηλαδή στις υποβαθμισμένες συνθήκες του πλεονάζοντος δυναμικού των ασθενών και των ελλείψεων σε προσωπικό».
Σκέφτομαι ότι αυτό το τερατούργημα που λέγεται νομοσχέδιο εξαγγέλθηκε με τον ψευδεπίγραφο τίτλο: «Για την ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης»
Η Κατερίνα Μάτσα, επιμένει: «Καταδικάζουν την ψυχική υγεία, την κάνουν ακόμη πιο κατασταλτική και βάρβαρη. Ας σκεφτούμε επίσης τι πρόκειται να συμβεί όσον αφορά την απεξάρτηση. Εκεί δημιουργεί έναν φορέα, ΕΟΠΑΕ, όπου θα εντάσσονται όλα τα προγράμματα, δημόσια και ιδιωτικά, και ο φορέας θα είναι ιδιωτικού δικαίου».
«Ο πρόεδρος του φορέα, θα διορίζεται κατευθείαν από την κυβέρνηση, θα είναι ο ιμάντας μεταβίβασης εντολών. Τα προγράμματα που εντάσσονται στον φορέα αυτό θα ομογενοποιούνται, που σημαίνει ότι δεν θα λειτουργεί κανένα πρόγραμμα με τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας βάσει της ιστορίας του. Καταργεί το δικαίωμα του εξαρτημένου να επιλέξει το πρόγραμμα που του ταιριάζει. Θα υπάρχει μια επιτροπή που θα αποφασίζει και θα τον στέλνει όπου υπάρχει κενό».
Η επίσημη πολιτική θα είναι πλέον τα υποκατάστατα – η πολιτική του ΟΚΑΝΑ– και η συντήρηση της εξάρτησης, εξηγεί
«Δεδομένου του ότι θα λειτουργούν πολλά ιδιωτικά προγράμματα – ήδη υπάρχουν πολλά παράνομα χωρίς έγκριση – οι απελπισμένοι γονείς θα βάζουν σε αυτά τα παιδιά τους, πληρώνοντας τρεις και τέσσερις χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Όσοι δεν έχουν να πληρώσουν θα καταλήγουν στον δρόμο, με υποκατάστατα και μια εικόνα πιάτσας».
«Το πιο εξοργιστικό, αυτό που πρέπει να μας κινητοποιήσει όλες κι όλους, είναι ότι με αυτό το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση πολεμάει τους εξαρτημένους και όχι την εξάρτηση. Ευνοεί το ιδιωτικό κεφάλαιο δίνοντας του αυτές τις δομές, αντλώντας κέρδη από το δράμα αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους».
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτό το νομοσχέδιο, δεν προβλέπεται τίποτα για πρόληψη
«Πολλοί από τους ειδικούς θεραπευτές – άνθρωποι που ήταν εξαρτημένοι, έγιναν καλά και δουλεύουν στην απεξάρτηση – θα είναι όπως όλοι με μπλοκάκι και μια πολύ ευέλικτη μορφή εργασίας, έρμαια της διεύθυνσης και του διοικητικού μηχανισμού».
Το νέο νομοσχέδιο που αναμένεται να κατατεθεί σύντομα, ουσιαστικά διαχωρίζει την ψυχολογική απεξάρτηση από την κοινωνική επανένταξη. «Καταργείται η θεραπευτική συνέχεια κι αυτό θα παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στον τρόπο λειτουργίας των προγραμμάτων. Ένας εξαρτημένος άνθρωπος χρειάζεται πολύ κουράγιο για να πάρει την απόφαση να μπει σε ένα πρόγραμμα, αλλάζοντας τον εαυτό του».
«Στον βαθμό που θα υπάρχουν όλοι αυτοί οι περιορισμοί, δεδομένα δεν θα μπορεί πλέον να το κάνει. Ουσιαστικά, το νομοσχέδιο αυτό, αποτρέπει τον άνθρωπο από την απεξάρτηση, τον στρέφει στα υποκατάστατα και τη συντήρηση της εξάρτησης».
Τη ρωτάω τι σκοπιμότητα διακρίνει σε αυτή την κίνηση της κυβέρνησης
«Έχουν στόχο να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών του φαρμάκου. Οι εξαρτημένοι χρησιμοποιούν διάφορα ψυχοφάρμακα, με αποτέλεσμα να εθίζονται και σε αυτά. Επιπλέον, στον χώρο της ψυχικής υγείας, το φάρμακο θα μετατραπεί ουσιαστικά σε αποκλειστική θεραπεία».
«Οι πολυεθνικές των φαρμάκων πιέζουν, γιατί θα πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους. Ένας άλλος λόγος είναι η βιοπολιτική. Η κυβέρνηση, το κράτος θέλει να ελέγχει τις αντιδράσεις των ανθρώπων να μην υπάρχουν αντιστάσεις στην πολιτική της. Καλύτερη από τη χημική καταστολή δεν υπάρχει».
«Θέλει τη νεολαία στον κόσμο της, να μη βγαίνει στους δρόμους, να μην αγωνίζεται, να ζει την καθημερινή κόλαση της κρίσης, προσπαθώντας να βρει τρόπους φυγής. Οι ουσίες, είναι ένας τρόπος για να ξεφεύγουν τα παιδιά, όλο και πιο νέα».
«Όσο βαθαίνει η κρίση, οι νέοι αισθάνονται ότι η κοινωνία τους γυρίζει την πλάτη. Έχουν απογοητευθεί που η πλειοψηφία της μεγαλύτερης γενιάς έχει παραιτηθεί από τον αγώνα. Από αυτή λοιπόν την άποψη, αυτός ο αγώνας έχει πολύ μεγάλη σημασία να δοθεί, να αποδείξουμε ότι δεν σκύβουν όλοι το κεφάλι. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται, κι αυτός ο αγώνας θα είναι μια παρακαταθήκη».
