Αυτό το Σαββατοκύριακο φαίνεται ότι δόθηκε “άφεση” σε δύο αδικήματα που παρουσιάζουν πολλά κοινά στοιχεία.

O γνωστός ηθοποιός, Πέτρος Φιλιππίδης, κρίθηκε προφυλακιστέος τον Ιούλιο του 2021, έπειτα από καταγγελίες εις βάρος του για σεξουαλική κακοποίηση και πράξεις που προσβάλλουν τη γενετήσια αξιοπρέπεια. Την αρχή έκαναν τρεις ηθοποιοί: Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και η Λένα Δροσάκη, που παρ’ όλο που τα εγκλήματα εις βάρος τους είχαν παραγραφεί, προέβησαν σε καταγγελίες, ζητώντας να επιληφθεί η δικαιοσύνη και να διαγραφεί ο Πέτρος Φιλιππίδης από το Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). 

Οι καταγγελίες των τριών γυναικών λειτούργησαν καταλυτικά ως κινητήριος δύναμη υποστήριξης και ενθάρρυνσης, δημιουργώντας ένα domino effect, το οποίο συνέβαλε στη φυλάκιση του Πέτρου Φιλιππίδη, για τις κατηγορίες της σεξουαλικής κακοποίησης και των πράξεων προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας.

Η εισαγγελική απόφαση της αποφυλάκισης

Το τελευταίο διάστημα, ο άλλοτε δημοφιλής ηθοποιός νοσηλεύεται στο νοσοκομείο μετά από ένα ελαφρύ εγκεφαλικό που υπέστη. Η εισαγγελέας της έδρας εισηγήθηκε να αφεθεί ελεύθερος, με το σκεπτικό ότι “δεν είναι επικίνδυνος πλέον να τελέσει ίδια αδικήματα, αφού είναι ανεπιθύμητος στον τόπο δράσης του και οι συνεργάτιδές του είναι υποψιασμένες”. Λογικότατο, γιατί μόνο στον χώρο εργασίας του μπορεί κανείς να προβεί σε κακοποιητικές πράξεις.

View this post on Instagram

A post shared by Newsbeast.gr (@newsbeast.gr)

Αξίζει να αναφερθεί ότι οι περιορισμοί για να αποφυλακιστεί ο κ. Φιλιππίδης είναι οι εξής: 

• Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα
• Εμφάνιση δύο φορές το μήνα σε αστυνομικό τμήμα της περιοχής του
• Επιβολή εγγυοδοσίας 20.000€. Η εγγύηση θα πρέπει να καταβληθεί εντός προθεσμίας δέκα ημερών.

Η θλιβερή έκβαση στην υπόθεση της Γεωργίας

Το βράδυ της φετινής Πρωτοχρονιάς κατέθεσε ότι βιάστηκε ομαδικώς η Γεωργία Μπίκα, σε δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης. Πολύ μελάνι χύθηκε γύρω από αυτή την υπόθεση, με τη Γεωργία να δηλώνει ότι: “Θα φτάσει μέχρι το Θεό, για να δικαιωθεί”. Για την υπόθεση, κατηγορείται ένας 27χρονος, σε βάρος του οποίου ασκήθηκε ποινική δίωξη για γενετήσιες πράξεις χωρίς τη συναίνεση της Γεωργίας. Ωστόσο, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, αρνούμενος τις κατηγορίες.

Η εισαγγελέας κατηγορεί τη Γεωργία για “ασύστολα ψεύδη”

Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, με βούλευμα που δημοσιεύτηκε, κάνει δεκτή την 62 σελίδων εισήγηση της εισαγγελέως Πρωτοδικών, Κυριακής Κλιάμπα, η οποία απεφάνθη ότι οι καταγγελίες της Γεωργίας αποτελούν “μυθεύματα και ασύστολα ψεύδη”.

Συγκεκριμένα, δήλωσε: “(σ.σ. Η Γεωργία Μπίκα) έπλασε μια ιστορία με ηρωίδα θύμα την ίδια, διανθίζοντας την κάθε φορά κατά το δοκούν με χονδροειδέστατα ψεύδη, ώστε να προσδώσει μεγαλύτερη αληθοφάνεια στην περιγραφή των γεγονότων, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως θύμα βιασμού από τον κατηγορούμενο και όχι μόνον”.

Η πλευρά της Γεωργίας

“Δεν θυμάμαι, τελικά, αν πήγα με τη θέλησή μου στο δωμάτιο που ξύπνησα την επόμενη μέρα. Αναγνωρίζω με βεβαιότητα τον Α. (σ.σ. τον 27χρονο κατηγορούμενο) ως έναν εκ των αντρών που μου ζήτησαν να κοιμηθώ μαζί τους και που επέμεναν, παρά την αντίρρησή μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι ξαπλωμένη σε μια κατάσταση που δεν ήθελα αλλά δεν μπορούσα να αποτρέψω, ήθελα να δώσει το κορμί μου μια ώθηση να σταματήσει αυτό, καταλάβαινα ότι ήταν κάτι κακό, αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω […] Δεν μου ασκήθηκε βία, αλλά η συνουσία που ακολούθησε δεν θα λάμβανε χώρα αν εγώ ήμουν νηφάλια”, έχει δηλώσει, μεταξύ άλλων, ενώπιον των αρχών, η Γεωργία.

Οι τοξικολογικές εξετάσεις

Σύμφωνα με τη γνωμάτευση του καθηγητή του εργαστηρίου του Ινστιτούτου Ιατροδικαστικής, Τοξικολογίας και Χημείας της Βέρνης, στο οποίο είχαν αποσταλεί δείγματα ούρων της Γεωργίας που λήφθηκαν μετά από περίπου 16 ώρες από τον καταγγελλόμενο βιασμό:

“Οι συγκεντρώσεις των άμεσων δεικτών της αιθανόλης είναι υψηλές και δείχνει μεγάλη κατανάλωση αλκοόλης το προηγούμενο εικοσιτετράωρο, αλλά οι συγκεντρώσεις αυτές δεν μπορούν να συσχετιστούν με τη συγκέντρωση της αλκοόλης στο αίμα στον χρόνο που αναφέρεται ο βιασμός. Γενικά η αιθανόλη μπορεί να προκαλέσει αμνησία, να επηρεάσει την κρίση του ατόμου σημαντικά, να επηρεάσει σημαντικά την ικανότητα του ατόμου να δίνει συγκατάθεση (άρση αναστολών) […] Σύμφωνα με το European Monitoring Centre for Drugs and Drugs Addiction, η αιθανόλη προκαλεί απώλεια του ελέγχου και της συνείδησης όταν βρίσκεται στον οργανισμό του ανθρώπου σε μεγάλες ποσότητες και τα επίπεδα της αλκοόλης στο αίμα τη χρονική στιγμή του συμβάντος υπολογίστηκαν να είναι πάνω από 2 γραμμάρια ανά λίτρο (0,5 γραμμάριο ανά λίτρο είναι το όριο για τα τροχαία ατυχήματα)”. 

Ρωσία και φυσικό αέριο. Δύο λέξεις που εμφανίζονται σχεδόν κάθε μέρα στις ειδήσεις αυτών των ημερών (και ποτέ με θετικό πρόσημο). 

Πρόσφατα, μπορεί να ακούσατε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εκδώσει μια προειδοποίηση, σύμφωνα με την οποία υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να διακοπούν όλες οι εξαγωγές φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη και δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν,  η προειδοποίηση αυτή είναι βάσιμη. Όλα δείχνουν ότι η Ρωσία πιθανότατα δεν θα εφοδιάσει την ΕΕ με φυσικό αέριο φέτος το Χειμώνα. 

Disclaimer: Αυτό δε σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι πολίτες θα ξεμείνουν εντελώς από φυσικό αέριο και ότι όλοι θα παγώσουμε. Ρεαλιστικά, σημαίνει απλώς ότι η τιμή του φυσικού αερίου θα συνεχίσει να εκτοξεύεται στα ύψη.

Είναι ρωσικό προϊόν το φυσικό αέριο;

Όχι όλο, αλλά το 40% του φυσικού αερίου της Ευρώπης, ναι. Το γεγονός αυτό προσφέρει στη Ρωσία μια απόλυτα ισχυρή θέση και θέτοντας τις περισσότερες χώρες του κόσμου ανήμπορες να εκφραστούν ανοιχτά εναντίον της, από φόβο μήπως διακόψει την παροχή του φυσικού αερίου ως αντίποινα. 

H Ρωσία άρχισε ήδη να βάζει φρένο στον εφοδιασμό φυσικού αερίου σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με τους Times, η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Γαλλία και η Ολλανδία έπαψαν ήδη να εφοδιάζονται με φυσικό αέριο από τη Ρωσία και η τροφοδοσία στο Nord Stream 1, το μεγαλύτερο δίκτυο φυσικού αερίου της Ευρώπης, έχει μειωθεί κατά 60% μόνο κατά το διάστημα της τελευταίας εβδομάδας (ποσοστό που ίσχυε μέχρι τις 22/06). 

Οι ανησυχίες αυτές άρχισαν να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, όταν ο Διευθύνων Σύμβουλος της Gazprom (Ρώσος προμηθευτής φυσικού αερίου), σύμφωνα με τη Moscow Time, δήλωσε τα εξής σε σχέση με τη διακοπή παροχής του φυσικού αερίου προς τη Γερμανία:

«Το προϊόν μας, οι κανόνες μας. Δεν παίζουμε με κανόνες που δε δημιουργήσαμε».

Έρχεται ένας δύσκολος Χειμώνας;

Οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκτήσουν – με όποιο τρόπο –  ικανά αποθέματα φυσικού αερίου πριν από το Χειμώνα – δυστυχώς μάταια – αφού ο κύριος προμηθευτής τους εξακολουθεί να κάνει περικοπές. Μια καλή μέθοδος είναι να στραφεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε λιγότερο ευνοϊκούς ενεργειακούς πόρους, όπως ο άνθρακας, έτσι ώστε το ήδη υπάρχον φυσικό αέριο να μπορεί να αποθηκευτεί για το Χειμώνα. 

Μια άλλη μέθοδος είναι η εύρεση νέων προμηθευτών, όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ, αλλά κι αυτό έχει τις δικές του προκλήσεις (όπως όταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου των ΗΠΑ έκλεισε για 90 ημέρες λόγω πυρκαγιάς).

Αν και θα ήταν προφανώς προτιμότερο να επιταχυνθεί η μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να αποφευχθεί η διαρκής προσπάθεια αποθήκευσης φυσικού αερίου, αυτή η πρακτική δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστική βάσει των χρονοδιαγραμμάτων της ΕΕ. 

Τι σημαίνει αυτό για τους πολίτες της ΕΕ;

Ουσιαστικά, υπάρχουν 2 τινά: Είτε η ΕΕ θα καταφέρει να συγκεντρώσει εγκαίρως τα απαραίτητα αποθέματα φυσικού αερίου για το Χειμώνα, είτε όχι. 

Εάν επιτευχθεί αυτό, τότε θα έχουμε έναν αναίμακτο Χειμώνα με επαρκές φυσικό αέριο αλλά ταυτόχρονα, έτοιμοι και προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το ολοένα και συνεχόμενα αυξανόμενο κόστος του. Εναλλακτικά, εάν τα αποθέματα φυσικού αερίου δεν είναι ικανοποιητικά για το Χειμώνα, τότε το φυσικό αέριο πιθανότατα θα διανεμηθεί ισάξια στις χώρες της Ευρώπης, ούτως ώστε να μη μείνουν στο κρύο οι πολίτες της ΕΕ. 

Σε αυτήν την περίπτωση, ισχύουν οι κλασικές χρεώσεις – όταν μειώνεται η κυκλοφορία και τα αποθέματα ενός προϊόντος, τότε μοιραία η τιμή του αυξάνεται. Επομένως, δυστυχώς, αυτό συνεπάγεται ακόμη υψηλότερες τιμές (!) για το φυσικό αέριο.

Όμως, ακόμα κι αν προκύψει κάποια συσσώρευση στη διανομή του φυσικού αερίου, αρχικά θα εφοδιαστούν οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο για βιομηχανική χρήση και έπειτα, θα ακολουθήσει ο εφοδιασμός των πολιτών. Εν ολίγοις, το κόστος του φυσικού αερίου είναι ήδη πιο ψηλό από ποτέ και πιθανότατα θα αυξηθεί κι άλλο, αλλά ευτυχώς, απέχουμε πολύ από μια μη αναστρέψιμη κατάσταση. 

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Καλό θα είναι λοιπόν, να έχουμε επίγνωση της κατάστασης σε ό,τι αφορά τη διανομή του φυσικού αερίου και να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε για πιθανές αυξήσεις στο κόστος, χωρίς πανικούς. Ακόμη, μπορούμε να βάλουμε την εξοικονομήσουμε ενέργειας –  όπου αυτό είναι εφικτό – σαν πρώτη μας προτεραιότητα και να συμβάλλουμε στη μείωση της ποσότητας αερίου που απαιτείται για να έχουμε έναν αξιοπρεπή Χειμώνα, χωρίς στερήσεις. 

Κάθε μικρή κίνηση μπορεί να βοηθήσει. Αν μάθαμε κάτι από την πανδημία της COVID-19, είναι ότι όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πανικοβάλλονται και να πραγματοποιούν τις αγορές τους με γνώμονα τον πανικό, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα. Όταν όμως οι άνθρωποι ενώνονται και συνεισφέρουν σε δύσκολες καταστάσεις σαν ένα, τότε βγαίνουμε πολύ πιο αναίμακτα από το λαβύρινθο των προβλημάτων. 

Πριν από πολλά χρόνια, ο Michael L. Berger, συγγραφέας του «Women Drivers: The Emergence of Folklore and Stereotypic Opinions Concerning Feminine Automotive Behavior», αναφέρθηκε στο στερεότυπο της γυναίκας ως «κακή οδηγό» – προβλήματα που γεννά ο σεξισμός. 

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οι ικανότητες των γυναικών στην οδήγηση τέθηκαν υπό αμφισβήτηση, αρχικά, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Τα τότε κοινωνικά πρότυπα ήθελαν τις γυναίκες να περιορίζονται στο σπίτι, ενώ οι άνδρες έβγαιναν για να μεταφερθούν στην δουλειά τους ή να απολαύσουν ένα ποτό με τους φίλους τους. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκαν οι μύθοι και τα στερεότυπα που αμφισβητούν τις ικανότητες των γυναικών στο τιμόνι.

Τα στερεότυπα που προκάλεσαν σεξισμό

Στο σήμερα, η εν λόγω αμφισβήτηση αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τη διαρκή περιφρόνηση των γυναικών που οδηγούν και την ανάπτυξη σεξιστικών σχολίων στο πρόσωπό τους. Εκατομμύρια φορές, οι «εξαιρετικοί» και «αλάνθαστοι» άνδρες οδηγοί έχουν πει:

«Γύρνα στην κουζίνα σου, κοπελιά. Δεν είναι γυναικείο σπορ η οδήγηση».

«Τράβα πλύνε κάνα πιάτο, κούκλα μου».

«Νύχτα το πήρες το δίπλωμα;»

«Σκοπεύεις να παρκάρεις φέτος;»

View this post on Instagram

A post shared by It Matters (@itmatters_._)

Σεξισμός. Ξεκάθαρος, απτός σεξισμός. Εντούτοις, δεν είναι πάντοτε άνδρες οι πομποί τέτοιων απόψεων. Η χειρότερη εκδοχή έρχεται όταν τέτοιου είδους λέξεις βγαίνουν από το στόμα άλλων γυναικών. Γιατί δυστυχώς, κι αυτό είναι συχνό φαινόμενο.

Και προσωπικά, μου γεννά ένα βασικό ερώτημα: Σε μία κοινωνία που έχει τις πατριαρχικές αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες μέσα της και σε έναν κόσμο που πασχίζουμε καθημερινά για να δυναμώσουμε τις φωνές μας, γιατί βάλλουμε η μία την άλλη, αντί να στηρίζουμε η μία την άλλη; Ειλικρινά, αδυνατώ να το καταλάβω.

Υπάρχει έστω ένας κόκκος αλήθειας σε αυτές τις σεξιστικές απόψεις;

Μια έκθεση του 2002 ανέλυσε τις διαφορές ανδρών και γυναικών στην οδήγηση και κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Σε όλες τις μελέτες και αναλύσεις, ανεξαιρέτως, οι άνδρες έχουν υψηλότερο ποσοστό ατυχημάτων από τις γυναίκες».

Επίσης, μια μελέτη από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό IIHS αποκάλυψε ότι διπλάσιος αριθμός ανδρών πέθαναν σε αυτοκινητιστικά  δυστυχήματα από το 1975 έως και το 2015 σε σχέση με τον αντίστοιχο αριθμό γυναικώμ.

Επιπλέον, το NHTSA απέδειξε ότι σχεδόν διπλάσιος αριθμός ανδρών πεθαίνει σε ατυχήματα λόγω υπερβολικής ταχύτητας σε σχέση με γυναίκες ηλικίας 34 ετών ή/και νεότερες. Συνυπολογίζονται άραγε αυτά τα δεδομένα, όταν χαρακτηρίζονται οι γυναίκες ως «κακοί οδηγοί;» ή απλώς αναπαράγουμε τα ίδια σεξιστικά σχόλια που έκαναν στον δρόμο άνθρωποι πριν από 100 χρόνια; 

Τελικά, μάλλον δεν υπάρχει και μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτές τις πατριαρχικές αντιλήψεις. Ακόμη κι αν υπήρχε, όμως, πώς δικαιολογείται η προσβολή και η απαξίωση της γυναίκας οδηγού;

Τα σημάδια της πατριαρχίας στη σημερινή εποχή

Η μακροχρόνια πατριαρχική κοινωνία μας, μας επέβαλε να προσπαθούμε συνεχώς να αποδείξουμε ότι κάθε γυναίκα μπορεί να οδηγήσει – και να το κάνει καλά – να μορφωθεί, να ξεκινήσει τη δική της επιχείρηση και να χαράξει μια επιτυχημένη πορεία. 

Βασιζόμενη στις δυνάμεις της. Πράγματα που για τους άντρες είναι δεδομένα. 

View this post on Instagram

A post shared by Sneha Acharekar (@the.agathist)

Την επόμενη φορά, λοιπόν, πριν αποφασίσεις να κορνάρεις, να μουτζώσεις (πρόσεχε, υπάρχει πρόστιμο πλέον) ή να βρίσεις μια γυναίκα επειδή πηγαίνει με 60 km/h, αλλά εσύ θέλεις να πας με 100 km/h επειδή γιατί να ξυπνήσεις για τη δουλειά σου (μη σεβόμενος τα όρια ταχύτητας και τις ζημιές που μπορεί να προκαλέσεις σε άλλους οδηγούς), ή που δυσκολεύεται να παρκάρει σε ένα χώρο που εσένα σου φαίνεται παιχνιδάκι, αναλογίσου ορισμένα πράγματα:

-Εκείνη είναι κακή οδηγός, επειδή δεν τρέχει ή εσύ, που οδηγείς λες και σου έβαλαν νέφτι;

-Εκείνη είναι επικίνδυνη και πρέπει να παρατήσει το τιμόνι, επειδή επιλέγει να παρκάρει προσεκτικά ή εσύ, που αδιαφορείς για το αν θα στουκάρεις πουθενά;

-Πόσο λογικό είναι να κρίνουμε τις δυσκολίες του άλλου σε σχέση με τις δικές μας ευκολίες και μάλιστα, χρησιμοποιώντας σεξιστικούς χαρακτηρισμούς;

Δύο λόγια…

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν και πολύ κακ@ οδηγοί. Ανεξαρτήτως φύλου. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Ωστόσο, γιατί υπάρχει ακόμη αυτό το στερεότυπο που θέλει τις γυναίκες οδηγούς να είναι ανίκανες στην οδήγηση και δε γίνεται μια συνολική αναφορά στους κακούς οδηγούς ανεξαρτήτως φύλου;

Πώς ξεκίνησε ο όρος GirlBoss

Όταν η Sophia Amoruso, ιδρύτρια της ιστοσελίδας γρήγορης μόδας, «Nasty Gal» θα χρησιμοποιούσε τον όρο GirlBoss στην αυτοβιογραφία της, η οποία έγινε μπεστ σέλερ, δε θα περίμενε ότι ο κόσμος θα τον αγκαλιάσει τόσο πολύ και ότι πολλές νέες γυναίκες θα έβρισκαν σε αυτόν την έμπνευση που έψαχναν για να κυνηγήσουν τα επαγγελματικά τους όνειρα και τις φιλοδοξίες. Η θεωρία του «GirlΒoss» χρησιμοποιήθηκε ευρέως για να περιγράψει μία εργαζόμενη γυναίκα του 21ου αιώνα, «η επιτυχία της οποίας ορίζεται σε αντίθεση με τον ανδρικό επιχειρηματικό κόσμο στον οποίο πηγαίνει κόντρα».

Συνθήματα όπως: «Δε δουλεύω για άλλους, οι άλλοι δουλεύουν για μένα» ή «Ζήσε με τόλμη, πίεσε τον εαυτό σου, μη συμβιβάζεσαι», ήταν στο starter pack ενός σωστού GirlBoss και είχαν σκοπό να ενθαρρύνουν τις νέες γυναίκες να πετύχουν στην επαγγελματική τους ζωή και όχι μόνο.

Κάποτε, έβρισκα γοητεία σε αυτά τα συνθήματα, και ίσως κάποτε να τα είχα γράψει σε κάποιο τετράδιο προσπαθώντας να διευρύνω τα όνειρα και την αυτοπεποίθησή μου. Σήμερα, ξαναδιαβάζοντάς τα δεν τα βρίσκω εξίσου ενδυναμωτικά, βρίσκω ότι έχουν μια μεγάλη δόση τοξικότητας.

@itscatchris

The OG GIRLBOSS! #sophiaamoruso #girlbosshustle #successfulbusinesswoman #womeninbusiness #mumiamarichman

♬ Boss Bitch – Doja Cat

H πτώση της αυτοκρατορίας του GirlBoss

Γυρνώντας πίσω στην Amoruso, η οποία κατάφερε από το τίποτα να φτιάξει τη δική της αυτοκρατορία, μέσω του βιβλίου της κατόρθωσε να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής, κέρδισε τεράστιο κοινό και ο όρος που χρησιμοποίησε γνώρισε μεγάλη αναγνώριση τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η φούσκα, όμως, άρχισε να ξεφουσκώνει γρήγορα, μιας και η Nasty Gal υπέβαλε αίτηση πτώχευσης το 2016 και εξαγοράστηκε από την Βρετανική BooHoo Group, επικαλούμενη «τοξική» κουλτούρα στο χώρο εργασίας και ζητήματα ηγεσίας. Σύμφωνα με μήνυση που κατατέθηκε την προηγούμενη χρονιά, η εταιρεία απέλυσε 4 εργαζόμενες επειδή ήταν έγκυες. Το «GirlΒoss» τελικά δεν ήταν το Boss που πολλοί περίμεναν.

Όμως η Amoruso δεν ήταν η μόνη που διέψευσε αυτό που υποστήριζε. Σε άρθρο του Vox αναφέρεται επίσης η περίπτωση της Rachel Hollis, μιας πολύ πλούσιας και αυτοδημιούργητης γκουρού αυτοβοήθειας, που ενσάρκωνε ένα αυθεντικό «GirlΒoss», υποστήριζε πως: «Αν η ζωή που κάνω είναι προσιτή για τους περισσότερους ανθρώπους, τότε κάτι κάνω λάθος», υπονοώντας ότι πρέπει να θυσιάσεις οτιδήποτε φυσιολογικό αν θέλεις να είσαι επιτυχημένη.

Αργότερα, άνθρωποι που εργάζονταν για αυτήν θα κατήγγειλαν πως ήταν μια ακόμα λευκή γυναίκα που επέλεξε την ενδυνάμωση και τον φεμινισμό για το κέρδος, χωρίς την πρόθεση να φέρει καμία αλλαγή.

Καθώς όλο και περισσότερες ιστορίες παρόμοιες με της Amoruso και της Hollis εμφανίζονταν, η προσφώνηση «GirlΒoss» έφτασε τα τελευταία χρόνια να αποτελεί ως και προσβολή που περιγράφει το κυνήγι της καπιταλιστικής επιτυχίας, θυσιάζοντας τις φεμινιστικές αρχές και πουλώντας το παραμύθι της γυναικείας ενδυνάμωσης.

Στο TikTok και στο Twitter, το «GirlΒoss» φιγουράρει πλέον μαζί με τις λέξεις «gaslight» και «gatekeep» και η τριπλέτα συνολικά χρησιμοποιείται για να ειρωνευτεί ένα είδος τοξικού, συνήθως λευκού φεμινισμού.

Αρκεί όμως η άνοδος και η πτώση της Amoruso και άλλων επιφανών γυναικών για την ματαίωση του #girlboss ή μήπως τελικά οι γυναίκες άρχισαν να νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν;

Μαζί με την άνοδο αυτής της φιλοσοφίας δόθηκε μια άτυπη υπόσχεση ότι εάν οι καταναλωτές έκαναν αυτά τα κορίτσια επιτυχημένα, θα σήμαινε καλύτερες συνθήκες εργασίας για τις γυναίκες, και μαζί με αυτό, ίσως και ενδυνάμωση για όλους. Τελικά, ο χρόνος έδειξε ότι αυτή η υπόσχεση ήταν πολύ δύσκολο να εκπληρωθεί.

Το «χάσμα αυτοπεποίθησης» και οι γυναίκες στο εργασιακό περιβάλλον

Η κουλτούρα της αυτοπεποίθησης (confidence culture), όπως εξηγούν οι Rosalind Gill και Shani Orgad στο βιβλίο τους με τον ομώνυμο τίτλο, υποστηρίζει ότι «οι γυναίκες υποφέρουν από ένα εσωτερικό «ελάττωμα», ότι υπάρχει δηλαδή ένα «χάσμα αυτοπεποίθησης (confidence gap)» σε σχέση με τους άντρες, που τις κρατάει πίσω στον κόσμο της εργασίας». Οι γυναίκες πολλές φορές νιώθουν ότι πρέπει να διορθώσουν αυτό το ελάττωμα.

Βιβλία όπως το Lean In της Sheryl Sandberg ή το GirlBoss της Sophia Amoruso, όμως, αντί να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανισότητας σφαιρικά, ενθαρρύνουν τις γυναίκες να εσωτερικεύσουν το πρόβλημα σαν να αφορά αυτές προσωπικά.

Οι γυναίκες που οραματίζονται οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων πρέπει να κάνουν τα πάντα για να ταιριάξουν στην εταιρική πραγματικότητα—να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να προωθήσουν τη δουλειά τους περισσότερο, να διαπραγματευτούν πιο σκληρά και να πάρουν τον εαυτό τους πιο σοβαρά— έτσι όμως, καταλήγουμε να κατηγορούμε τις γυναίκες ότι αν δεν πετύχουν φταίνε αυτές που δεν έκαναν τα σωστά βήματα.

Με άλλα λόγια, ζητάμε από τις γυναίκες να εργαστούν σκληρά για να αλλάξουν τον εαυτό τους

Μια εκ θεμελίων αλλαγή για τις γυναίκες μέσα στην υπάρχουσα καπιταλιστική, πατριαρχική εταιρική πραγματικότητα, αντί να τις υποστηρίξουμε έτσι ώστε να μεταμορφώσουν αυτήν την πραγματικότητα. Θέτοντας την επιτυχία σε αυτό το πλαίσιο, η εξουσία και το χρήμα γίνονται τα μοναδικά μέτρα ισότητας και η άνοδος στην εξουσία μια ψεύτικη ενδυναμωτική φεμινιστική νίκη.

Για να μην παρεξηγηθώ, η ιδέα ότι οι γυναίκες πρέπει να μη βάζουν φρένο στα όνειρά τους, ότι πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους και τις ιδέες τους και ότι με σκληρή δουλειά μπορεί να γίνουν CEO δεν είναι λάθος.

Από την άλλη, η πεποίθηση ότι όλα είναι στα χέρια των γυναικών, οδηγεί τις γυναίκες να πιστεύουν ότι οποιαδήποτε αποτυχία, όπως ότι δεν πήραν την προαγωγή που κυνηγούσαν ή ότι δεν τις κάλεσαν για συνέντευξη είναι επειδή δεν χειρίστηκαν καλά την κατάσταση ή δεν δούλεψαν αρκετά. Τι γίνεται για τις περιπτώσεις που απλά δεν ήθελαν να τους δώσουν μια θέση στο τραπέζι; Τι γίνεται για τις περιπτώσεις που τα κάνανε όλα σωστά αλλά δεν ήταν αρκετό;

Ήταν τελικά το GirlBoss ένα ακόμη…boss;

Δεν είναι ότι ο κόσμος ήθελε το «GirlΒoss» να αποτύχει, μάλιστα πολλές από τις νέες γυναίκες όπως εγώ που μπαίναν στον επαγγελματικό στίβο την στιγμή που αυτή η φιλοσοφία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, είχαμε εναποθέσει πολλές από τις ελπίδες μας στην αλλαγή που αυτό θα έφερνε. Η αλήθεια είναι ότι συνέβη το αντίθετο, δεν απογοητεύσαμε εμείς το«GirlΒoss», το «GirlΒoss» μας απογοήτευσε.

Από την άλλη, μήπως όμως ήταν όμως καταδικασμένη αυτή η θεωρία να αποτύχει; Μήπως ο στόχος που θέσαμε στις γυναίκες ήταν ανυπέρβλητος; Περιμέναμε ίσως υπερβολικά από το«GirlΒoss»… Να φτιάξει τα πάντα, τα φέρει την ισότητα, να προωθήσει τη γυναικεία αντιπροσώπευση στις διευθυντικές θέσεις, να καταπολεμήσει το σεξισμό και τον ρατσισμό και τελικά, να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στις γυναίκες, σε όλες τις γυναίκες.

Πετάξαμε αυτό το φιλόδοξο κορίτσι στην επαγγελματική αρένα και του ζητήσαμε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά να συμπαρασύρει και εμάς μαζί του. Αλλά όταν αυτό κέρδισε και άφησε πίσω όλες τις υπόλοιπες, νιώσαμε προδομένες και απογοητευμένες.

Αυτό το νέο, φιλόδοξο κορίτσι κάθισε στο τραπέζι, όχι όμως σε μια θέση που θα μπορούσε να φέρει την αλλαγή αλλά μια παραδοσιακή καπιταλιστική θέση που υπερισχύει το κέρδος, ο ανταγωνισμός και η πατριαρχία.

Αντί για το «GirlΒoss» που οραματιζόμασταν έγινε απλά ένα ακόμα boss, ένα αφεντικό όπως όλα τα υπόλοιπα, έγινε μέρος του συστήματος αντί να προσπαθήσει να το αλλάξει όπως ελπίζαμε και έτσι φτάσαμε στην σκληρή συνειδητοποίηση ότι το «GirlΒoss» δεν ήταν αυτό που περιμέναμε.

Γιατί πιστέψαμε τόσο σε αυτό;

Γιατί όμως επενδύσαμε τόσο πολύ σε αυτήν την θεωρία; Μάλλον γιατί ως νέες γυναίκες είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, είχαμε ανάγκη από μια γυναίκα δυναμική, φιλόδοξη, έτοιμη να κατακτήσει τα πάντα ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο, μια γυναίκα που θα ανέβαζε τις άλλες και όλες μαζί θα ταρακουνούσαμε την εργασιακή πραγματικότητα.

Η φιλοσοφία του «GirlΒoss» μπορεί να φθίνει, αλλά οι γυναίκες συνεχίζουν να έχουν ανάγκη από ένα ιδανικό, ένα πρότυπο που θα μπορούν να αγκαλιάσουν και να ακολουθήσουν, μαθαίνοντας παράλληλα από τα λάθη του παρελθόντος.

Το «GirlΒoss» και η αδυναμία του να αποτελέσει λύση στην επαγγελματική ζωή των γυναικών μας έδειξε ότι αντί να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της εργασιακής πραγματικότητας ατομικά, ήρθε η ώρα να λειτουργήσουμε συλλογικά, να θεσπίσουμε εταιρικές πολιτικές που είναι προς όφελος του συνόλου και όχι απλά του εαυτού μας. 

Λίγο-πολύ, είναι γνωστή σε όλους η ιστορία με την εξαφάνιση του Θύμιου Μπουγά από τον Πύργο του Πειραιά.

Ο 39χρονος Θύμιος δέχτηκε άγρια επίθεση από νεαρούς, λόγω ενός βαρύτατου τραυματισμού στο πρόσωπο. Μάλιστα, ο εν λόγω τραυματισμός αποτέλεσε τροχοπέδη στην επανένταξη του Θύμιου στην κοινωνία, με αποτέλεσμα να ζει άνεργος και απομονωμένος από την τοπική κοινωνία. Έπειτα από την άγρια επίθεση που υπέστη ο Θύμιος, στις 4 Μαΐου, τα ίχνη του σβήστηκαν. Όταν η οικογένειά του συνειδητοποίησε ότι ήταν αδύνατή η επικοινωνία μαζί του, ξεκίνησε μια διαρκής αναζήτηση που διήρκησε 46 ημέρες. Μετά από εκτενείς έρευνες, τελικά ο Θύμιος εντοπίστηκε στον Πύργο το απόγευμα του Σαββάτου, της 18ης Ιουνίου.

Ειδικότερα, βρέθηκε σε καλή κατάσταση σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στην αρχή της οδού Ρήγα Φεραίου, στο κέντρο του Πύργου, μια περιοχή στην οποία σύχναζε και πριν την εξαφάνισή του. Μαρτυρίες τον γειτόνων ανέφεραν ότι δεν είχαν δει το Θύμιο στην περιοχή, ενώ φαίνεται ότι είχε επιλέξει το συγκεκριμένο σπίτι λόγω της πυκνής του βλάστησης στον εξωτερικό του χώρο, διότι έτσι θα ήταν δυσδιάκριτος από τους περαστικούς.

View this post on Instagram

A post shared by JE M’EN FOUS ART (@je_men_fous_art)

Ο δήμαρχος του Πύργου, Παναγιώτης Αντωνακόπουλος, δήλωσε στην ΕΡΤ τα εξής: «Είναι σε καλή κατάσταση. Οι γιατροί που τον εξέτασαν είπαν ότι δε χρήζει νοσηλείας, αλλά χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη». Εφόσον η ιστορία είχε αίσιο τέλος, πλέον τίθεται επί τάπητος η μέριμνα που θα χρειαστεί προκειμένου να επανενταχθεί στην κοινωνία.

Το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας

Αν ο Θύμιος βρισκόταν στη Σουηδία, θα μπορούσε να αποτελέσει ενεργό μέλος της κοινωνίας και θα είχε μια αξιοπρεπή εργασία. Στην Ελλάδα, όμως, καλείται να αντιμετωπίζει διαρκώς προβλήματα. Σε ένα τέτοιο καθεστώς εκμετάλλευσης, δεν υπάρχει χώρος για ανθρώπους με αναπηρία, κινητικά προβλήματα ή πάσης φύσεως τραυματισμούς. Μάχεται ολομόναχος, μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο άνθρωποι σαν το Θύμιο, τον Γιακουμάκη και πολλά ακόμη θύματα εκφοβισμού, είναι δαχτυλοδεικτούμενα.

To 1969, μετά από αλλεπάλληλες καταπατήσεις των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, δημιουργείται το Pride, ως κίνημα για τα δικαιώματα της κοινότητας.

Το πρώτο Pride θα γίνει στη Νέα Υόρκη και από τότε και κάθε χρόνο, διοργανώνεται από όλο και περισσότερες πολιτείες της Αμερικής, φτάνοντας στο σήμερα όπου πραγματοποιείται σε σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου. 

Από τότε μέχρι και σήμερα, για της περισσότερες χώρες του κόσμου, ο Ιούνιος είναι ο μήνας της ΛΟΑΤΚΙ+ Υπερηφάνειας και το Pride 2022 επιστρέφει δυναμικά με μια σειρά από εντυπωσιακές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όπως και στις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου. Σήμερα, το Pride είναι γνωστό ως μια γιορτή υπερηφάνιας με συναυλιακές εκδηλώσεις, shows και πάρτι, μέσω των οποίων γιορτάζουμε ανοιχτά τη διαφορετικότητα και την αγάπη.

Ιστορική αναδρομή

Η αφετηρία του Pride είναι μία επέτειος μνήμης απέναντι σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη, στα τέλη Ιουνίου του 1969. Τότε, στο gay bar «Stonewall Inn» πραγματοποιήθηκε εισβολή από αστυνομικούς, σε μια σειρά αλλεπάλληλων επιδρομών σε ανάλογα μπαρ της περιοχής κι ενώ η γενική παρενόχληση των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ήταν συνήθης πρακτική. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου του 1969, το «Stonewall Inn», στην οδό Christopher στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, δέχτηκε εισβολή από οπλισμένους άνδρες της αστυνομίας. Η αδικαιολόγητη πρόφαση ήταν η παράνομη πώληση οινοπνεύματος.

Για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια εβδομάδα, το μπαρ έγινε στόχος της αστυνομίας. Οι επιδρομές στα gay bar και η γενική παρενόχληση των gay και των trans ατόμων είχαν καταντήσει μια κακόγουστη ρουτίνα. Η επιδρομή αυτή, όμως, έμελλε να είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τι υποκίνησε τη βία και ποιοι συμμετείχαν σε αυτήν, αλλά μερικά γεγονότα είναι βέβαια: Η αστυνομία προχώρησε σε έλεγχο στοιχείων για 200 θαμώνες και κατόπιν, άφησε τους περισσότερους να φύγουν, ενώ έθεσε υπό κράτηση το προσωπικό, τρεις drag queen και δύο trans.

View this post on Instagram

A post shared by Leanne (@nynydreaming)

Οι συλλήψεις και η βία που ακολούθησαν, εξαγρίωσαν τον κόσμο που βρισκόταν έξω από το μπαρ, με αποτέλεσμα να επιτεθούν στα αστυνομικά οχήματα με πέτρες, μπουκάλια, ακόμη και δοχεία απορριμμάτων. Στη συνέχεια, μαζεύτηκε πολύ μεγάλο πλήθος για να διαμαρτυρηθεί, ενώ οι συγκρούσεις με την αστυνομία συνεχίστηκαν για τις επόμενες μέρες και νύχτες.

Η απάντηση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην επίθεση

Τον επόμενο μήνα, πολλά ακτιβιστικά μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, κυκλοφόρησαν φυλλάδια απαιτώντας μια μαζική «συγκέντρωση για την ομοφυλοφιλική απελευθέρωση». Η συμμαχία που σχηματίστηκε από τη συνεδρίαση υιοθέτησε την ονομασία «Gay Απελευθερωτικό Μέτωπο» (Gay Liberation Front). Ανάμεσα στα αιτήματά της, ήταν και να σταματήσει η παρενόχληση από την αστυνομία, η προστασία στον εργασιακό χώρο, η ανάκληση των νόμων περί σοδομισμού και η θέσπιση νομοθεσίας κατά των διακρίσεων.

Έπειτα, ακολούθησαν κι άλλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και δημιουργήθηκαν οργανώσεις για τα δικαιώματα των gay σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θεωρήθηκε ως το πρώτο σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα. Η «Πορεία για στο Stonewall» πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, με σκοπό να ανακαλέσει τις αναμνήσεις των περσινών γεγονότων και συγχρόνως, ως διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των διακρίσεων και της βίας που βίωσε η (τότε) ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα της Νέας Υόρκης. 

Στην 30η επέτειο των γεγονότων της Νέας Υόρκης, το 1999, το «Stonewall Inn» ανακηρύχθηκε Μνημείο Εθνικής Κληρονομιάς, ενώ στην 40η (το 2009) επέτειο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ο Μπαράκ Ομπάμα, ανακήρυξε τον Ιούνιο μήνα υπερηφάνειας των ΛΟΑΤΚΙ+. 

View this post on Instagram

A post shared by Treci Bennett Mooneyham (@treci_bennett_mooneyham)

Με την πάροδο των χρόνων, η επέτειος απέκτησε εορταστικό χαρακτήρα, εξαπλώθηκε και σε άλλες αμερικανικές πόλεις και κατόπιν, σε πολλές άλλες χώρες, κυρίως του δυτικού κόσμου. Επιπλέον, η 28η Ιουνίου καθιερώθηκε ως η Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας (Gay Pride Day). Για το λόγο αυτό, οι περισσότερες πολύχρωμες παρελάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο διοργανώνονται, συνήθως, κατά τη διάρκεια του Ιουνίου.

Το Pride στην Ελλάδα

Η πρώτη απόπειρα διοργάνωσης Pride στην Ελλάδα επιχειρήθηκε από το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) στις 28 Ιουνίου του 1980 στην Αθήνα, οριοθετώντας την κυρίως ως πολιτική εκδήλωση και επαναλήφθηκε δειλά δύο χρόνια αργότερα, στον χώρο του Ζάππειου.

View this post on Instagram

A post shared by Zoe.paapp2🌼 (@zoegraphies)

Η επίσημη αρχή του Athens Pride σηματοδοτείται το 2005, με τη δημιουργία του “Φεστιβάλ Περηφάνειας Αθήνας – Athens Pride” που, με τη συνεργασία και συμμετοχή πολλών ελληνικών ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων και συλλογών, διοργανώνει ένα αντίστοιχο των ξένων χωρών Pride, το οποίο κάθε χρόνο δέχεται ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή. Κατά κανόνα, το Pride πραγματοποιείται το μήνα Ιούνιο στο κέντρο της Αθήνας, στη πλατεία Κλαυθμώνος. Αντίστοιχα, τα τελευταία δέκα χρόνια πραγματοποιείται και στη Θεσσαλονίκη, με αφετηρία το Λευκό Πύργο, ενώ εξαπλώνεται σε όλη τη Νέα Παραλία.

Τα come out που έφερε το Pride

Πρόσφατα, ο Νίκος Μουτσινάς παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικό Antivirus, όπου μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλική του ταυτότητα, αναφέροντας μεταξύ άλλων:

“Αυτοπροσδιορίζομαι ως γκέι, εννοείται. Αν κάνω έναν μικρό απολογισμό στις σχέσεις μου μέχρι τώρα, που κάποιες ήταν με γυναίκες και κάποιες –περισσότερες– με άνδρες, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι στο κομμάτι της συμβίωσης και του “συνυπάρχειν” έχω μεγαλύτερη οικειότητα με τους άνδρες”.

Το 1999, ο πρόεδρος Clinton ορίζει το μήνα Ιούνιο ως pride month, προασπίζοντας την περηφάνια και τα ίσα δικαιώματα της  ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Με αφορμή αυτό, πολλές εταιρείες αλλάζουν τα λογότυπά τους, χρωματίζοντάς τα στις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Είναι σαφές πως οι εταιρείες έχουν αντιληφθεί το γεγονός ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και δυστυχώς πολλές φορές χρησιμοποιούν επικοινωνιακά τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα προς όφελός τους.

Εκτός αυτού, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι ένα μέρος του αγοραστικού κοινού, συνεπώς οι εταιρείες ψάχνουν τρόπους να προσελκύσουν αυτούς τους ανθρώπους για να αυξήσουν την πελατεία τους. Έτσι λοιπόν, σε πολλές εξ αυτών παρατηρείται πως κάνουν το λεγόμενο “Rainbow Washing”.

View this post on Instagram

A post shared by Sarah Epperson 🦕 (@sarah.epperson)

Τι είναι το “Rainbow Washing”; 

Το “Rainbow Washing”, είναι: “Η πράξη της χρήσης ή της προσθήκης χρωμάτων ή/και εικόνων ουράνιου τόξου σε διαφημίσεις, ρούχα, αξεσουάρ προκειμένου να υποδηλωθεί η υποστήριξη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (και να κερδηθεί η αξιοπιστία των καταναλωτών) χωρίς όμως να καταβάλει πραγματική προσπάθεια ή να παράγει ένα απτό αποτέλεσμα για τους queer ανθρώπους.

Κατά τη διάρκεια του Ιουνίου, οι εταιρείες που συμμετέχουν στο “Rainbow Washing” θα μεταμορφώσουν τα logo τους με φωτεινά χρώματα και ουράνια τόξα. Μπορεί να “αναδεικνύουν” μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που εργάζονται στις εταιρείες τους, παρουσιάζοντάς τα να φορούν το εποχιακό “Pride” merch τους, ή άλλα εταιρικά ρούχα, χωρίς να πληρώνουν (ή να υποαμείβουν) τα queer άτομα που εμπλέκονται.

Μπορεί να βάζουν τα χρώματα της σημαίας του ουράνιου τόξου στις διαφημίσεις τους για να τραβήξουν το βλέμμα μας και να μας δελεάσουν να μπούμε στα καταστήματά τους. Ή μπορεί να υπαινίσσονται πως υποστηρίζουν queer οργανώσεις, χωρίς να το κάνουν όντως. Και τότε, ξαφνικά ΜΠΟΥΜ! Ο Ιούνιος τελειώνει – και όλα επιστρέφουν στη κανονικότητα, ενώ αυτοί έχουν κερδίσει χρήματα  μέσω εμπορευματοποίησης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των δικαιωμάτων τους. 

Τι επιπτώσεις έχει αυτή η εμπορευματοποίηση;

Η εμπορευματοποίηση της σημαίας του Pride (μια σημαία που αντιπροσωπεύει τη μακρά ιστορία αντίστασης της queer κοινότητας ενάντια στην καταπίεση και τις διαμάχες) έχει και ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του Pride ως εκδήλωση.

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων ακόμη και μέσα από την ίδια την κοινότητα, το Pride είναι απλά μια ευκαιρία για εμπορικές συμφωνίες, χορηγίες και εμφανίσεις διασημοτήτων και όχι για την ενίσχυση των queer φωνών και την ευαισθητοποίηση για τα ζητήματα ΛΟΑΤΚΙ+. Είναι επίσης επιζήμιο αφού παραπλανά τους καλοπροαίρετους ανθρώπους να νομίζουν ότι υποστηρίζουν την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+, ενώ στην πραγματικότητα γεμίζουν τις τσέπες εταιρειών.

Και τα χειρότερα έπονται… 

Υπάρχουν όμως και επιχειρήσεις που δυστυχώς όχι μόνο δεν στηρίζουν έμπρακτα τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αλλά την έχουν βλάψει. Πάρα πολλές πολυεθνικές -κυρίως στο εξωτερικό- κάνουν έντονες διακρίσεις εις βάρος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Σα να μην έφτανε αυτό, πολλές από αυτές έχουν δωρίσει χιλιάδες δολάρια ή ευρώ σε πολιτικούς, οι οποίοι θέλουν να νομοθετήσουν ενάντια στα δικαιώματα της κοινότητας. Παρόλα αυτά, κάθε Ιούνιο στολίζουν τα πάντα με τα χρώματα του ουράνιο τόξου και κάνουν δημοσιεύσεις για ίσα δικαιώματα. 

Γνήσια υποστήριξη vs. “Rainbow Washing”

Μπορεί, όμως, να είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τη γνήσια υποστήριξη από το “Rainbow Washing”. Γι’ αυτό, πρέπει να φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πραγματικά υποστηρίζουμε μια επιχείρηση που δεν υποκρίνεται την υποστήριξή της στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και δεν αγοράζουμε απλά προϊόντα με χρώματα;

Ως γενικός κανόνας, αν μια επιχείρηση υποστηρίζει πραγματικά τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, φαίνεται. Αλλά πριν προβούμε στο οποιοδήποτε συμπέρασμα, μπορούμε να σιγουρευτούμε. Είναι η υποστήριξη τους ολόχρονη ή θυμούνται την κοινότητα μόνο όταν τους συμφέρει επικοινωνιακά; Προσλαμβάνουν και προάγουν queer άτομα ή κάνουν διακρίσεις;

Οι πολιτικές τους ευθυγραμμίζονται με τα πρότυπα συμπεριφοράς του ΟΗΕ; Έχουν κάνει κάποια δράση υπερ της κοινότητας και των δικαιωμάτων της; Αν οι εταιρείες θέλουν να υποστηρίξουν τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, δεν αρκεί να “ντύσουν” το logo τους στα χρώματα του ουράνιο τόξου. Απαιτούνται πραγματικές πράξεις που βοηθάνε ουσιαστικά τα μέλη της κοινότητας και πάνε ενάντια στην ομοφοβία.

View this post on Instagram

A post shared by Krit Tochan (@krittochan)

Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι επιχειρήσεις, που στηρίζουν έμπρακτα την κοινότητα και κάνουν πραγματικό έργο υπερ των δικαιωμάτων της. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει στήριξη από τόσο μεγάλους φορείς που έχουν καθημερινή επαφή στις ζωές όλων των πολιτών. Η συμβολή τους είναι καθοριστική για την κατάρριψη στερεοτύπων, την καταπολέμηση των διακρίσεων και τον αγώνα υπερ των δικαιωμάτων τους.

Όλες οι επιχειρήσεις που κάνουν “Rainbow Washing” πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η υποκρισία τους γίνεται αντιληπτή. Το απλό μάρκετινγκ για την ωφέλεια της εταιρείας δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ πραγματική υποστήριξη προς την κοινότητα. Το ίδιο πρέπει να συνειδητοποιήσει και ο καθένας από εμάς. 

Ενώ ολοένα και περισσότερες χώρες έχουν ξεκινήσει να πειραματίζονται με τo πλαίσιο της τετραήμερης εργασίας, στην Ελλάδα τώρα έχουμε ξεκινήσει να το σκεφτόμαστε και να το συζητάμε.

Πότε ήρθε το ζήτημα για την τετραήμερη εργασία στην επιφάνεια;

Το ζήτημα έχει ξεκινήσει να απασχολεί εκατομμύρια εργοδότες και εργαζόμενους παγκοσμίως, αφού η πανδημία της COVID-19 έφερε αλλαγές και αναταράξεις στον τομέα της εργασίας.

Συγχρόνως, παρατηρήθηκε η «Μεγάλη Παραίτηση», με μαζικές παραιτήσεις εργαζομένων, οι οποίοι δεν άντεχαν να δουλεύουν κάτω υπό τις αντίξοες συνθήκες που επέβαλε η πανδημία και καταλάβαιναν ότι δεν πληρώνονται αρκετά.

Με αφορμή την κατάσταση αυτή, επανήλθε  η συζήτηση για το αν πρέπει να εδραιωθεί η  τετραήμερη εργασία. Γιατί τετραήμερη εργασία; 

Τετραήμερη εργασία και Work-Life-Balance

Η χορήγηση μιας παραπάνω ημέρας άδειας την εβδομάδα δίνει στους εργαζόμενους τη δυνατότητα να συνδυάσουν καλύτερα την επαγγελματική με την προσωπική τους ζωή (work-life balance).

Πρακτικά, αυτό σημαίνει περισσότερος ελεύθερος χρόνος. Δηλαδή περισσότερος χρόνος για τον άνθρωπο, ώστε να ασχοληθεί με τη δημιουργική πλευρά του, τα ενδιαφέροντά του, την οικογένειά του κ.λπ. 

Ολοένα και περισσότεροι ψυχολόγοι έρχονται να υποστηρίξουν το θεώρημα αυτό και ναι σταθούν υπέρμαχοι στην τετραήμερη εργασία.

Υποστηρίζουν δε ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος χαρακτηρίζεται κυρίως ως εργαζόμενος, καταλήγει να είναι μονοδιάστατος, χωρίς πνευματικούς ορίζοντες και πολλές φορές, με επιβαρυμένη ψυχική ή/και σωματική υγεία. Άγχος, διαρκής σωματική κούραση, κατάθλιψη και εργασιομανία.

Από την άλλη, ένας άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα και το χρόνο να ασχοληθεί με ένα πλήθος δραστηριοτήτων που τον ενδιαφέρουν αναπτύσσει πιο πολλές και πιο δημιουργικές πτυχές του εαυτού του.

Μια κοινωνία η οποία αποτελείται από τέτοιους ανθρώπους είναι επόμενο να αποτελεί μια κοινωνία δικαίου, ισότητας και αλληλεγγύης. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται μακρινά, αλλά η μείωση του χρόνου εργασίας μας φέρνει  ένα βήμα πιο κοντά τους. 

Tι δείχνουν οι έρευνες

Στο τέλος του 2020, μια έρευνα στην Μεγάλη Βρετανία έδειξε πως το 66% των επιχειρήσεων που εφάρμοσαν τετραήμερη εργασία, ανέφερε αύξηση της παραγωγικότητάς τους.

Το 78% των εργαζομένων ήταν πιο χαρούμενοι και το 70% λιγότερο αγχωμένοι, ενώ το 62% των εργαζομένων πήραν λιγότερες άδειες λόγω ασθένειας.

Ειδικότερα, η έρευνα δείχνει πως η τετραήμερη εργασία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους νεότερους εργαζομένους, της Gen Z, με το 67% εξ αυτών να υποστηρίζουν την εφαρμογή της.

Όσον αφορά τη σωματική υγεία, έρευνες δείχνουν ότι το 27,1% των ενήλικων ασκούνται λιγότερο από 30 λεπτά την εβδομάδα. Μια παραπάνω μέρα άδειας δίνει περισσότερο χρόνο για σωματική άσκηση, πράγμα που σημαίνει μειωμένες πιθανότητες για καρδιακές παθήσεις, καρκίνο, διαβήτη τύπου 2 κ.λπ.

Η κατάσταση με την τετραήμερη εργασία στο εξωτερικό

Πολλές χώρες διεθνώς έχουν πειραματιστεί με την τετραήμερη εργασία. Το Βέλγιο την εφάρμοσε διατηρώντας σταθερό τον αριθμό των ωρών εργασίας. Η Ισλανδία από την άλλη, μείωσε τις ημέρες εργασίας σε τέσσερις και ταυτόχρονα μείωσε και τις συνολικές ώρες εργασίας από 40 σε 35, χωρίς να επιβάλλει κάποια μείωση μισθού. 

Παρόμοια πειράματα έχουν γίνει και σε ΗΠΑ, Ιρλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Σκωτία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία αλλά και σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με την Ισπανία να πρωτοπορεί δοκιμάζοντας την τετραήμερη εργασία, με 32 ώρες εργασίας συνολικά ανά εβδομάδα (δηλαδή 8 ώρες την ημέρα).

Όλες οι εταιρείες που πειραματίζονται με αυτό το μοντέλο εργασίας, έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα. Οι εργαζόμενοί τους φαίνονται να έχουν λιγότερο άγχος και πίεση και να καταφέρνουν να ισορροπούν πιο αποτελεσματικά την επαγγελματική με την προσωπική και οικογενειακή ζωή τους.

Από την άλλη, δεν έχει παρατηρηθεί καμία πτώση στην παραγωγικότητα και την απόδοση των εργαζομένων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται και αύξηση σε αυτούς τους τομείς, όπως για παράδειγμα στον δημόσιο τομέα της Ισλανδίας.

Τι ισχύει στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα, η τετραήμερη εργασία προβλέπεται στον εργασιακό νόμο που ψηφίστηκε το 2021 (νομοσχέδιο Χατζηδάκη). Οι εταιρείες Grant Thornton, Terracom και Choose είναι οι πρώτες που θα το εφαρμόσουν για τους μήνες του καλοκαιριού, χωρίς μείωση των αποδοχών. 

Η εφαρμογή αυτή, όμως, δεν είναι απλή υπόθεση. Αρχικά, από το νόμο που ψηφίστηκε, δεν προβλέπεται μια μείωση του χρόνου εργασίας. Συνεπώς, ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να εργάζεται για 40 ώρες σε 4 ημέρες, πράγμα που σημαίνει ότι καταργείται ο θεσμός της οχτάωρης εργασίας.

Επίσης, ο νόμος προβλέπει τη  διαπραγμάτευση και τη συμφωνία του τετραημέρου ανάμεσα σε εργαζόμενο και εργοδότη, σε ατομικό επίπεδο εάν δεν υπάρχει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Στην Ελλάδα, όμως, μόλις το 14% των εργαζομένων καλύπτεται από Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Έτσι, η πλειοψηφία των εργαζομένων θα αναγκάζεται να διαπραγματεύεται σε ατομικό επίπεδο με τον εκάστοτε εργοδότη.

Κάτι τέτοιο, όμως, αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων στη συνδικαλιστική και συλλογική εκπροσώπηση των εργαζομένων και δίνει ευκαιρίες υπερεκμετάλλευσης στους εργοδότες. Συνεπώς, η εφαρμογή της τετραήμερης εργασίας γίνεται στρεβλά στην ελληνική περίπτωση.

Όπως είδαμε σε άλλες χώρες, ένα τέτοιο μοντέλο εργασίας συνοδευόταν και από μείωση του χρόνου εργασίας. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι στο Βέλγιο οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καλύπτουν το 96% των εργαζομένων και τα εργατικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

Στη χώρα μας, λοιπόν, πρέπει να γίνουν πολλές πολιτικές και θεσμικές αλλαγές εάν θέλουμε να αντιστρέψουμε τη στρεβλή αυτή εφαρμογή του μοντέλου της τετραήμερης εργασίας και να απολαύσουμε τα θετικά αποτελέσματά της.

Στο 21ο αιώνα η τετραήμερη εργασία δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά δικαίωμα. Στις σύγχρονες πιεστικές συνθήκες εργασίας και ζωής η μείωση των ημερών και του χρόνου εργασίας μπορούν μόνο καλό να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Έτσι, ο άνθρωπος της τετραήμερης εργασίας θα είναι πιο ολοκληρωμένος και υγιής και η κοινωνία πιο ανθρωποκεντρική.

Με αφορμή την ιστορική απόφαση που πάρθηκε στην Κροατία, σύμφωνα με την οποία θεσπίστηκε νομικά η τεκνοθεσία ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, ήρθε η ώρα να τεθεί επί τάπητος αυτό το σημαντικότατο ζήτημα και στα εγχώρια δεδομένα.

Η πρώτη χώρα που επέτρεψε στα ομόφυλα ζευγάρια να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους, ήταν η Ολλανδία, το 2001. Δύο χρόνια μετά, ακολούθησε το Βέλγιο, ενώ το 2005, στην Ισπανία και τον Καναδά κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Συνολικά, μέχρι και σήμερα, 33 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν δημιουργήσει το νομικό πλαίσιο, που επιτρέπει τους ομόφυλους γάμους.

Πηγή

Σε ποιες χώρες είναι νόμιμη η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;

Όπως φαίνεται, πολλές χώρες αντιλαμβάνονται ότι ένα υποστηρικτικό και στοργικό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο ανταποκρίνεται στις ανάγκες γαλουχίας των παιδιών, δεν συμπορεύεται με κανέναν τρόπο με τη φυλετική ταυτότητα των γονιών. Επί της ουσίας, πρόκειται για δύο ευθείες γραμμές, παράλληλες, χωρίς αποκλίσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, οι κάτωθι χώρες έχουν μεριμνήσει για τη θέσπιση ενός νομικού πλαισίου, προκειμένου να οριστούν όλες οι νόμιμες διατάξεις για την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια:

• Αυστρία
• Αργεντινή
• Βέλγιο
• Βραζιλία
• Καναδάς
• Κολομβία
• Δανία
• Νησιά Φώκλαντ
• Γαλλία
• Γροιλανδία
• Ισλανδία
• Μεξικό
• Μιανμάρ
• Ολλανδία
• Νέα Ζηλανδία
• Νορβηγία
• Πορτογαλία
• Ισπανία
• Νότια Αφρική
• Σουηδία
• Ταϊβάν
• Ηνωμένο Βασίλειο
• Γερμανία
• Γκάνα
• Φινλανδία
• Κροατία

Πηγή

Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη κάποιος νόμος, που επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου. Συγχρόνως, η τεκνοθεσία δεν συναντάται και δεν υπάγεται στην ελληνική νομοθεσία. Παραδόξως, έπειτα από 20+ χρόνια αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων και νομοθετικών διατάξεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εξακολουθούμε να μένουμε άπραγοι. Συνεχίζουμε να δεχόμαστε την εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης και να «κάνουμε τα στραβά μάτια» σε αυτό το ζήτημα.  

Καμπάνια ευαισθητοποίησης: Πες το ΝΑΙ!

Μέσα από την πανελλήνια καμπάνια «Πες το Ναι», το περιοδικό Antivirus αποσκοπεί στην ανάδειξη αυτού του ζητήματος, προωθώντας άμεσα το αίτημα της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας για τη θέσπιση του δικαιώματος στο γάμο και την τεκνοθεσία. Ειδικότερα, στόχος της συγκεκριμένης καμπάνιας είναι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, μέσα από ένα βίντεο που δημιουργήθηκε με τη συμβολή του Γιώργου Καπουτζίδη και τονίζει το δικαίωμα στη διεκδίκηση.

Συγχρόνως, καλεί όλους τους πολίτες, τους φορείς, τα ιδρύματα, τις εταιρείες κ.λπ. να εναρμονιστούν με αυτή τη φιλοσοφία, υπογράφοντας και στηρίζοντας την ισότητα στο γάμο, ασκώντας ταυτόχρονα πολιτική πίεση, ώστε να θεσπιστεί και νομικά.

Σύμφωνα με την Unicef, υπάρχουν 600 εκατομμύρια έφηβα κορίτσια στον κόσμο, τα περισσότερα εκ των οποίων ζουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Καθένα από αυτά τα 600 εκατομμύρια κορίτσια έχει δυνατότητες, σε 10 χρόνια να μπορεί να είναι επιχειρηματίας, επιστήμονας, μηχανικός ή ηγέτης της χώρας της.

Δεν έχουν, όμως, όλα τα κορίτσια τις ίδιες ευκαιρίες και πολλές καλούνται να αντιμετωπίσουν από νωρίς εμπόδια που μοιάζουν απροσπέλαστα. Κάθε 10 λεπτά, ένα έφηβο κορίτσι πεθαίνει ως αποτέλεσμα βίας.

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός είναι οι κύριες αιτίες θανάτου για τα έφηβα κορίτσια, ενώ 65 εκατομμύρια κορίτσια δεν πάνε σχολείο. Σχεδόν 1.000 νέες γυναίκες μολύνονται με τον ιό HIV κάθε μέρα και περισσότερα από 13 εκατομμύρια κορίτσια θα γίνουν νύφες μόνο φέτος.

Όλα αυτά τα κορίτσια έχουν φωνές, έχουν ιστορίες να μοιραστούν και ιδέες που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο.

Από άκρη σε άκρη της γης υπάρχουν έφηβες που μπορούν να μεταμορφώσουν τον κόσμο με τις κοινότητές τους, αλλά το μόνο που τους λείπει είναι η ευκαιρία να ακουστούν, οι δεξιότητες για να μπορέσουν να φέρουν την αλλαγή και η υποστήριξη για να αλλάξουν τον κόσμο.

Υπάρχουν οι ιστορίες κοριτσιών που άφησαν το αποτύπωμά τους στις κοινότητες τους ή ακόμα και σε ολόκληρο τον κόσμο και παρόλο που ήταν πολύ μικρές, δε δίστασαν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην αδικία.

Όλοι έχουμε ακούσει για την ιστορία της Μαλάλα Γιουσαφζάι ή της Γκρέτα Τούνμπεργκ, αλλά υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες κοριτσιών που θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο και αν της ακούγαμε, ίσως το κατάφερναν κιόλας.

View this post on Instagram

A post shared by The Guardian (@guardiannigeria)

Μαλάλα Γιουσαφζάι

Η Μαλάλα Γιουσαφζάι πυροβολήθηκε από τους Ταλιμπάν το 2012, επειδή μίλησε δημόσια για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. Αφού επέζησε της επίθεσης, συνέχισε να μοιράζεται την ιστορία της με όλο τον κόσμο και το 2013, ξεκίνησε τον οργανισμό Malala Fund με τον πατέρα της, με σκοπό την ευαισθητοποίηση για την εκπαίδευση των κοριτσιών. 

Η ίδια, σε μια από τις συνεντεύξεις της αρκετά χρόνια αργότερα θα δήλωνε:

«Άρχισα να εκφράζω τη γνώμη μου όταν ήμουν 11 ετών και δεν είχα ιδέα αν η φωνή μου μπορούσε να έχει αντίκτυπο ή όχι, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι με άκουγαν και η φωνή μου μπορούσε να φτάσει σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Επομένως, η αλλαγή είναι δυνατή και δεν πρέπει να βάζετε όρια στον εαυτό σας, μη σταματάτε τον εαυτό σας, μόνο και μόνο επειδή είστε νέοι».

Εκτός από ακτιβίστρια, η πλεον 24χρονη Γιουσαφζάι είναι δημοσιευμένη συγγραφέας, Αγγελιοφόρος της Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και το 2014, έγινε η νεότερη νομπελίστρια, αφού κατέκτησε το Νόμπελ Ειρήνης.

View this post on Instagram

A post shared by Malala Yousafzai (@malala)

Γκρέτα Τούνμπεργκ

Η Γκρέτα Τούνμπεργκ, στα 15 της, έγινε το πρόσωπο ενός παγκόσμιου κινήματος για την κλιματική αλλαγή. Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2018, όταν άρχισε να περνά τις μέρες του σχολείου της έξω από το σουηδικό Κοινοβούλιο ζητώντας ουσιαστικές πράξεις για την κλιματική αλλαγή. Κρατούσε μια πινακίδα που έγραφε: “Skolstrejk för klimatet” (Σχολική Απεργία για το κλίμα) και με κινητήριο δύναμη την επιμονή της, κατάφερε να εκκινήσει παγκόσμια απεργία για το κλίμα. 

Το Σεπτέμβριο του 2019, η Τούνμπεργκ διέσχισε τον Ατλαντικό με ένα σκάφος χωρίς εκπομπές ρύπων για να μιλήσει στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, όπου καταδίκασε τους παγκόσμιους ηγέτες για την έλλειψη δράσης τους.

Στην ομιλία της, η οποία προβλήθηκε από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία, μεταξύ άλλων ανέφερε: «Έρχεστε όλοι σε εμάς τους νέους για ελπίδα. Πώς τολμάτε; Έχετε κλέψει τα όνειρά μου και την παιδική μου ηλικία με τα κενά σας λόγια. Κι όμως, είμαι μια από τους τυχερούς. Άνθρωποι υποφέρουν. Άνθρωποι πεθαίνουν. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν».

View this post on Instagram

A post shared by Greta Thunberg (@gretathunberg)

Μη δημοφιλείς ιστορίες κοριτσιών  

Πέρα από τη Μαλάλα και τη Γκρέτα υπάρχουν έφηβα κορίτσια που αναγνώρισαν προβλήματα στις κοινότητες τους και προσπάθησαν να κάνουν πράξεις για να τα λύσουν.

Ίνα

Με την υποστήριξη του Rutgers που δουλεύει σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα των νεων ανθρώπων, η Ίνα υψώνει την φωνή της στο Μπαγκλαντές για να σταματήσει τους γάμους ανήλικων κοριτσιών. Σύμφωνα με τη UNICEF, υπάρχουν 38 εκατομμύρια ανήλικες νύφες.

Πρόκειται για γυναίκες που παντρεύτηκαν πριν από την ηλικία των 18 ετών. Από αυτές τις ανήλικες νύφες, τα 13 εκατομμύρια παντρεύτηκαν πριν από την ηλικία των 15 ετών. Συνέπεια ενός τέτοιου γάμου είναι η εφηβική εγκυμοσύνη, αλλά και η εγκατάλειψη του σχολείου.  

Η μητέρα της Ίνα ήταν και η ίδια ανήλικη νύφη, ενώ στο σχολείο δύο ανήλικες φίλες της παντρεύτηκαν, έμειναν έγκυες και απέβαλαν. Η θλίψη και ο αγώνας αυτών των γυναικών να τα βγάλουν πέρα, ενέπνεαν την Ina να αναλάβει δράση κατά του γάμου παιδιών. 

Σύμφωνα με την ίδια, η εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει και να επιφέρει θετική αλλαγή, γι’ αυτό άρχισε να διδάσκει τα παιδιά της κοινότητάς της. «Είναι το όνειρό μου να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς γάμους παιδιών».

Μπελέν Περουγκάτσι

Photo Credits: Unicef (Η Μπελέν περπατά στον κήπο της οικογένειάς της)

Στην άλλη πλευρά του κόσμου και συγκεκριμένα στο Εκουαδόρ, η Μπελέν Περουγκάτσι στοχεύει να διατηρήσει την τοπική οικονομία, ενώ παράλληλα ονειρεύεται έναν κόσμο που σέβεται τις τοπικές παραδόσεις και την πολιτισμική ποικιλομορφία. 

Το 2018, ταξίδεψε στη Χιλή για την Οικονομική Επιτροπή της Λατινική Αμερικής και της Καραϊβικής.

«Η συμμετοχή μου έστειλε ένα μήνυμα σε αυτόχθονες κοπέλες όπως εγώ. Τους είπα να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να αισθάνονται περήφανες για τις παραδόσεις τους. Φαντάζομαι έναν κόσμο με σεβασμό για διαφορετικούς πολιτισμούς, με σεβασμό για άνδρες και γυναίκες… Ονειρεύομαι την ισότητα».

Τι θα γινόταν αν πραγματικά ακούγαμε τα νέα κορίτσια, τι θα γινόταν αν αποκτούσαμε λίγη από την πυγμή και την αποφασιστικότητα τους να αλλάξουν τον κόσμο; Μάλλον, θα βλέπαμε ουσιαστικές αλλαγές, σεβασμό, ισότητα, κατανόηση και αγάπη προς τον πλανήτη.