Kid Moxie: Είναι το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τη διασκευή του “Creep”, το εμβληματικό κομμάτι των Radiohead που “πρωταγωνιστεί” στο Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Tο πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από το νέο μουσικό σήμα της εμβληματικότερης εταιρείας παραγωγής του Hollywood, MGM – Metro Golden Mayer. Tο πρόσωπο που έχει συνεργαστεί με τον Al Pacino, τον David Lynch, αλλά και το Γιώργο Μαζωνάκη και το Βασίλη Κεκάτο. Ταυτόχρονα, είναι το πρόσωπο που το CNN χαρακτήρισε ως μία από τις συνθέτριες που “κάποια στιγμή μπορεί να δείτε στα Όσκαρ”.
Eίναι, όμως, και η φωνή που όλοι shazam-άραμε ανελέητα μόλις ακούσαμε τη διασκευή του “Creep”, ψάχνοντας να βρούμε πια υπερθεότητα βρίσκεται πίσω από αυτό το remix. Η φωνή που βρίσκεται πίσω από electro-pop κομμάτια που αν τα ακούσεις μία φορά, θα τα ακούς για πάντα. Ακόμα και αν η electro-pop δεν είναι το στιλ σου.
Μετακόμισε στο L.A. πριν από 10 χρόνια και έκτοτε, μένει εκεί. Η Kid Moxie (@kidmoxie) είναι η απόδειξη πως η διεθνής καριέρα για έναν Έλληνα μπορεί να είναι σταθερή και μόνιμη επιλογή. Μπορεί να χτίζεται μέρα με τη μέρα, δουλειά με τη δουλειά και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, να κάνεις συνεργασίες που μέχρι τότε μόνο να τις ονειρευτείς μπορούσες.
Πότε μπαίνει η μουσική στη ζωή της Kid Moxie;
Ήμουν τριών χρονών όταν άκουσα κάποιον από τη γειτονιά να παίζει πιάνο. Κατευθείαν είπα: “Θέλω αυτό”. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η μουσική στη ζωή μου υπάρχει από πάντα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ξεκίνησα με κλασικό πιάνο αλλά σύντομα κατάλαβα ότι η τόσο μεγάλη αυστηρότητα του κόσμου της κλασικής μουσικής δεν ταίριαζε σε μένα και ειδικά ως έφηβη.
Βλέποντας δε την ελευθερία που είχε ο αδελφός μου με τη μουσική – ο οποίος έπαιζε ντραμς – αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω. Ξεκίνησα να παίζω μαζί του μέχρι τα 18 μου – που μετακόμισα στην Αμερική και αποφάσισα πως ήθελα να δοκιμαστώ και στο μπάσο. Ένα βαρύ όργανο με βαρύ ήχο.
Μου άρεσε περισσότερο αυτό που μέχρι τότε πιστεύαμε ότι είναι πιο “αγορίστικο”. Κάπως έτσι, με οδήγησε ο δρόμος μου στο να παίζω σε διάφορες μπάντες στο L.A. Ως control freak, όμως, αποφάσισα πως ήθελα να ασχοληθώ με δικά μου projects. Ήθελα να γράφω τους στίχους, τη μελωδία, τη μουσική γενικότερα.
Φανταζόσουν τον εαυτό σου ως τραγουδίστρια ή σε ενδιέφερε μόνο το κομμάτι της σύνθεσης;
Παρόλο που ήμουν σε χορωδίες από παιδί, δε σκεφτόμουν ποτέ τον εαυτό μου ως τραγουδίστρια. Ήξερα ότι είχα μια καλή φωνή, αλλά δεν ήταν ποτέ το όνειρο μου να γίνω τραγουδίστρια.
Και πώς γίνεται αυτή η μετάβαση;
Άρχισα να τραγουδάω για να στηρίζω τα δικά μου κομμάτια. Τότε, συνειδητοποίησα πόσο στήριζε η δική μου φωνή τα κομμάτια που έγραφα. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα και συνεχίζω μέχρι σήμερα να τραγουδώ.
“Στο L.A. έπαιζα σε μπάντες με rock, goth ήχο. Μία από αυτές, ήταν η μπάντα του Michael Buble”.
Στα 18 σου παίρνεις της απόφαση να πεις: «Φεύγω για Αμερική». Πόσο εύκολο είναι αυτό για ένα παιδί 18 χρονών και πόσο εύκολη ήταν αυτή η μετάβαση;
Ήμουν από αυτά τα παιδιά, που από την εφηβεία τους ακόμα, ήξεραν τι ήθελαν. Ήξερα ότι με το που τελείωνα το σχολείο θα έφευγα για Αμερική.
Τότε πίστευα πως ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Η μουσική δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα χόμπι. Σύντομα, όμως, κατάλαβα πως η υποκριτική – σε κάθε μορφή της – με εγκλώβιζε σε κάτι άλλο που δεν ήμουν εγώ. Δε με άφηνε να είμαι ελεύθερη.
Ήθελα να μπορώ να γράφω το σενάριό μου. Να είμαι η πρωταγωνίστρια της ζωής και των επαγγελματικών μου επιλογών. Και η μουσική μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Έχω, όμως, ζήσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων μέσω της μουσικής και έχω φάει πολλά χαστούκια. Ωστόσο, δε μετανιώνω για τίποτα και θα ζούσα το καθένα από αυτά ξανά και ξανά.
Γιατί όλα αυτά με έφεραν στο σήμερα. Σε όλες τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου, στους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, στα πράγματα που έχω ζήσει. Γι’ αυτό και η διαδρομή σε κάνει να λες: “Έχω ξεχάσει όλα τα χαστούκια που έχω φάει”.
Πώς έγινε λοιπόν αυτή η στροφή από τον κινηματογράφο και το θέατρο στη μουσική;
Ξεκίνησα παίζοντας σε μπάντες φίλων σαν ένα side job. Αλλά στην πορεία, το ερωτεύτηκα. Αυτό που ένιωσα στο stage παίζοντας μουσική, δεν το είχα νιώσει ποτέ μέσω της υποκριτικής.
Ένιωθα ελεύθερη. Ένιωθα ο εαυτός μου. Τότε κατάλαβα ότι εκεί ανήκω.
“Μέσω της μουσικής, βρήκα τη φυλή μου, την αγέλη μου”.
Κάτι που δεν ξέρουν πολλοί για σένα είναι ότι είσαι και ηθοποιός και μάλιστα, έχεις παίξει και σε παράσταση που σκηνοθέτησε o Al Pacino, καθώς και σε music video σε παραγωγή του David Lynch. Πώς ήταν αυτές οι εμπειρίες;
Το να γνωρίζεις ανθρώπους αυτού του βεληνεκούς και με τόσο ισχυρές προσωπικότητες, είναι σίγουρα μια ξεχωριστή και πολύ δυνατή εμπειρία.
Σίγουρα οι ρόλοι ήταν μικροί, αλλά όλα όσα αποκόμισα ήταν σπουδαία.
Στο καινούργιο σου album, με τίτλο: “Better than Electric” παίζεις με ήχους που δεν είχες δοκιμάσει τόσο στο παρελθόν. Τι καινούργιο φέρει αυτό το album της Kid Moxie;
Το “Better than Electric” είναι μια ωδή στο τρίπτυχο: Αγάπη, Σεξ και Όνειρο. Το πρώτο κομμάτι, που από εκεί πήρε και το album τον τίτλο του, “Better than Electric”, είναι αφιερωμένο στην αγάπη από απόσταση, το Shine με το σεξ, τη σεξουαλική επιθυμία, το ερωτικό παιχνίδι και μετά το όνειρο.
Αυτές οι τρεις πτυχές διαπνέουν όλο το δίσκο.
Είναι ο πιο ειλικρινής δίσκος που έκανα ποτέ, ακριβώς επειδή μιλάω για αυτά που αφορούν εμένα, για τα πράγματα που μιλούν στην καρδιά και την ψυχή μου. Και αυτός ο δίσκος με απελευθέρωσε. Έπαψα να σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι, τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Γι’ αυτό και μίλησα για πράγματα που ίσως παλαιότερα να μη μιλούσα.
Και όλο αυτό το χρωστάω στην πανδημία. Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα του “ίσως φτάνουμε σ’ ένα τέλος”, που κατάφερε να μου ξεκλειδώσει τον πιο τολμηρό μου εαυτό. Το: “Αν όχι τώρα, πότε;” της πανδημίας, κατάφερε να φωτίσει ό,τι έκρυβα μέσα μου.
Ζούμε σε μια κοινωνία που θέλουμε να πιστεύουμε ότι αλλάζει. Πώς και πόσο επηρεάζεσαι από όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Ενώ η μουσική μου, αυτή καθ’ αυτή, δεν επηρεάζεται άμεσα από το πολιτικό-κοινωνικό τοπίο, το γεγονός ότι εγώ σαν γυναίκα, ζω και δημιουργώ στην κοινωνία του σήμερα, επηρεάζει σίγουρα εμένα και ίσως, σε ένα βαθμό και τη μουσική μου, χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός.
Τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό στην καθημερινότητά μας πλέον, που νομίζω ότι χωρίς να το καταλαβαίνουμε η ζωή και το έργο μας επηρεάζεται σε κάποιο βαθμό από αυτά.
Θα έκανες πιστεύεις ένα video clip όπως αυτό του “Shine” πριν από 10 χρόνια; Όταν το κομμάτι γυναικεία σεξουαλικότητα ήταν τόσο μεγάλο ταμπού;
Ίσως να μην είχα την τόλμη να μιλήσω για την έντονη ερωτική επιθυμία των γυναικών τότε. Σίγουρα το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργούμε, μας ξεκλειδώνει – ή μας κλειδώνει πολλές φορές τις πόρτες.
Και το ότι οι γυναίκες έχουν τοποθετήσει σε πρώτο πλάνο τη ζωή, την ελευθερία, αλλά και τη σεξουαλικότητά τους, είναι σίγουρα κάτι που με επηρεάζει θετικά σήμερα.
“Η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας ήταν κάτι που πάντα με φόρτιζε και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη”.
Πώς μπαίνει στη ζωή της Kid Moxie το κομμάτι soundtracks kαι film composition;
Ήταν από πάντα όνειρό μου. Δεν πίστευα, όμως, ότι είχα αυτό που χρειάζεται. Για χρόνια το film and soundtrack composition ήταν ένας καθαρά ανδροκρατούμενος χώρος και κυρίως απαρτιζόταν από άντρες μαέστρους.
Αυτό μ’ έκανε να πιστεύω πως ο χώρος αυτός δεν είναι για μένα. Μου δόθηκε, όμως, η ευκαιρία να γράψω κάποια κομμάτια για μια σειρά και τότε πίστεψα πως μπορώ. Έτσι γνώρισα και τον Clint Mansell – έχει γράψει τη μουσική για τις πιο iconic ταινίες, μερικές εκ των οποίων: “Requiem for a Dream”, “Μαύρος Κύκνος” “Η πηγή της ζωής”.
Παράλληλα, είναι στενός και μόνιμος συνεργάτης του Daren Aronowski. Ο Clint πίστεψε πολύ σε μένα και μέσω αυτού του σπουδαίου ανθρώπου – και φίλου πλέον – ξεκίνησα να κάνω διάφορα πράγματα. Του χρωστάω πολλά.
Περιέγραψε μας τις ακριβείς αντιδράσεις σου, όταν είδες το CNN να σε συμπεριλαμβάνει στις συνθέτριες που “κάποια στιγμή μπορεί να δείτε στα Όσκαρ”;
Δεν το πίστευα. Ήταν ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχω ζήσει. Θυμάμαι, είχα στείλει μήνυμα στη δημοσιογράφο που το έγραψε και της είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Δε θα σου κρύψω ότι παρόλη την χαρά και τον ενθουσιασμό μου, ένιωσα και ένα άγχος για το πώς μπορεί κανείς να κάνει follow up μετά από κάτι τόσο μεγάλο.
Μπήκα σε μια λίστα με πολύ σημαντικούς ανθρώπους και το μόνο που θέλω, είναι να αποδείξω ότι αξίζω να είμαι σ΄αυτή τη λίστα.
Και κάπως έτσι, φτάνει στη πόρτα σου η MGM, ζητώντας σου, ανάμεσα σε εκατομμύρια Αμερικανούς συνθέτες, να είσαι εσύ – η Kid Moxie – αυτή που θα γράψει το νέο τους μουσικό σήμα.
Είμαι σίγουρη πως το άρθρο του CNN έπαιξε μεγάλο ρόλο σ’ αυτό. Ήταν μία ακόμη απόλυτα σουρεαλιστική στιγμή στη ζωή μου. Δεν ήταν κάτι που το κυνηγήσαμε, ούτε εγώ, ούτε και ο ατζέντης μου. Μας προσέγγισαν και με το request να γράψω εγώ το νέο σήμα για τη MGM.
Καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη ευθύνη είναι αυτό. Όταν έρχονται εκείνοι σε σένα ζητώντας σου προσωπικά να γράψεις γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και δουλεύαμε πάνω από ένα χρόνο γι’ αυτά τα 15 δευτερόλεπτα, γράφοντας γύρω στα 150 κομμάτια.
Δε σου κρύβω, πως ακόμα δεν το έχω πιστέψει καλά-καλά. Άρχισα να το συνειδητοποιώ ότι πριν από μερικές μέρες με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο και μου λέει: “Έλενα, είμαι σ’ αυτή την πρεμιέρα και παίζει το σήμα που εσύ έγραψες για την MGM”.
Δε μπορώ να μη σε ρωτήσω για τη σχέση που δημιούργησες με τον Angelo Badalamenti, έναν από τους πιο εμβληματικούς συνθέτες που γέννησε ποτέ αυτός ο πλανήτης. Πώς γνωριστήκατε και πως δημιουργήσατε αυτή την όμορφη φιλία;
O Angelo είναι ένας μαγικός άνθρωπος και ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Η γνωριμία μας έγινε μετά από ένα e-mail που του έστειλα εγώ, μην πιστεύοντας πως θα μου απαντούσε ποτέ. Και ο Angelo όχι μόνο μου απάντησε, αλλά μου μίλησε και με τα καλύτερα λόγια. Μου είπε πόσο του άρεσε η δουλειά μου και με κάλεσε αμέσως στη Νέα Υόρκη για να τον συναντήσω.
Το αστείο είναι ότι με ρώτησε αν τυχόν θα είμαι στη Νέα Υόρκη σε 2 εβδομάδες. Φυσικά δεν το είχα σκοπό, αλλά του απάντησα κατευθείαν πως: “Ναι, βεβαίως και θα είμαι εκεί”. Η δε γνωριμία μας ήταν μια ταινία από μόνη της. Γνωριστήκαμε σε ένα κτίριο στο Broadway, όπου χρειάζονταν διάφοροι κωδικοί για να μπεις μέσα.
Ήταν μια πολύ σουρεάλ φάση. Κάπως έτσι βρεθήκαμε να πηγαίνουμε βόλτα με το αυτοκίνητο του, να μου εξηγεί πως γράφτηκε το “Mysteries of Love” – το soundtrack της ταινίας “Blue Velvet”, του David Lynch, με την Isabella Rossellini – το οποίο και διασκευάσαμε τελικά μαζί [με τον Angelo] για τα 30 χρόνια από την πρεμιέρα της ταινίας.
Το soundtrack αυτό χρησιμοποιήθηκε και στη μικρού μήκους ταινία “The Music of David Lynch”, παραγωγής του David Lynch Foundation.
“Η συνεργασία μου με τον David Lynch και τον Angelo Badalamenti ήταν κάτι το απίστευτο και μια συνεργασία που κρατώ βαθιά στην καρδιά μου”.
Θέλω να μας περιγράψεις το πως είναι να δουλεύει κανείς με έναν τόσο τελειομανή και λεπτολόγο άνθρωπο, όπως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.
Με το Χριστόφορο ήμασταν πολύ φίλοι από πριν συνεργαστούμε και κάναμε πολύ παρέα όταν ζούσε και αυτό στο L.A. Δε θα σου κρύψω πως φοβήθηκα να καταπιαστώ μ’ αυτό το εμβληματικό κομμάτι, το “Creep” των Radiohead.
Όμως ο Χριστόφορος το λάτρεψε από την πρώτη στιγμή και μου είπε: “Είναι τέλειο μην αλλάξεις τίποτα”. Κάτι αρκετά σπάνιο για έναν σκηνοθέτη. Είναι ένας από τους πιο συνεργάσιμους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει ποτέ. Ξέρει απόλυτα τι θέλει από πριν. Σου δίνει στέρεες συντεταγμένες και εμπιστεύεται απόλυτα τους ανθρώπους που δουλεύει μαζί τους.
Αυτό είναι το σημαντικό με το Χριστόφορο. Η εμπιστοσύνη που δείχνει στους ανθρώπους που επιλέγει για συνεργάτες. Ένιωθα ασφάλεια και εμπιστοσύνη να δουλεύω μαζί του.
“Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι από τους πιο συνεργάσιμους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει”
Kid Moxie, εκτός από τις μουσικές του “Maestro”, τι άλλο ετοιμάζεις φέτος;
Έχω γράψει τη μουσική για το “Milky way” του Βασίλη Κεκάτου, που έρχεται στο Mega, η οποία πιστεύω ότι θα είναι μία από τις πιο ανατρεπτικές και τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.
Και χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω με ένα τόσο ταλαντούχο πλάσμα, όπως ο Βασίλης [Κεκάτος].
Χαίρομαι τόσο πολύ που μέσω της σειράς θα δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να γνωρίσει ένα τόσο ρομαντικό, ευφυές και όμορφο πλάσμα, όπως το Βασίλη. Εκεί, λοιπόν, κάνω όλη τη μουσική για τη σειρά.
“Θα ακούσετε από εμένα και άλλα 5 κομμάτια στη σειρά – τα περισσότερα από αυτά έρχονται από το “Better than Electric”
Ετοιμάζω, επίσης, τη μουσική για μια αμερικάνικη ταινία, ενώ παράλληλα δουλεύω στο καινούργιο album μιας Γερμανίδας τραγουδίστριας, της Mina.
Θα μας απαντήσεις και σε κάποιες πολύ γρήγορες ερωτήσεις;
Βαγγέλης Παπαθανασίου, Angelo Badalamenti ή Hans Zimmer;
Αν και μου είναι πολύ δύσκολο, θα διαλέξω το Βαγγέλη.
Όσκαρ καλύτερου original score, καλύτερου original song ή καλύτερης ερμηνείας;
Όσκαρ καλύτερου original score, σίγουρα.
L.A., Νέα Υόρκη ή Αθήνα;
L.A. χωρίς δεύτερη σκέψη
Σουβλάκια, σπανακόπιτα της μαμάς ή σούσι;
Σπανακόπιτα της μαμάς, επίσης σίγουρα.
Παπακαλιάτης, Κεκάτος ή Μαζωνάκης;
Αχ! Δε μπορώ να διαλέξω. Θα την αφήσω πίσω αυτή την ερώτηση.
