Η εξέλιξη της από το απόλυτο γυναικείο στερεότυπο της ομορφιάς, στο μεγαλύτερο πρότυπο του inclusivity.
Η Barbie Millicent Roberts (ναι, όντως έχει επίθετο) κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1959 σε ξανθιά και σε μελαχρινή εκδοχή από τη γνωστή εταιρεία παιχνιδιών, Mattel. Με ψηλά πόδια, λεπτή μέση, αψιδωτά φρύδια, κόκκινα χείλη και αλογοουρά με αφέλειες, η Barbieαντιπροσώπευε την αίγλη του παλιού Χόλιγουντ.
Από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της έγινε τεράστια επιτυχία, καθώς πουλήθηκαν 300.000 κούκλεςστις ΗΠΑ, και μέχρι το 1998 οι πωλήσεις της ξεπερνούσαν τα 1 δισ. δολάρια ετησίως.
Από τη θετική πλευρά…
Η Ruth Handler, η δημιουργός της διασημότερης κούκλας στον κόσμο, δήλωσε: «Όταν πρωτοείχα την ιδέα της Barbie, πίστευα ότι ήταν σημαντικό για την αυτοεκτίμηση των μικρών κοριτσιών να παίζουν με μια κούκλα που έχει στήθος. Τα μικρά κορίτσια θέλουν να προσποιούνται ότι είναι μεγάλες κοπέλες και αυτή η αναπαράσταση μελλοντικών σεναρίων βοηθά την αυτοπεποίθησή τους.»
Πολλές γυναίκες είδαν μάλιστα στη Barbie την αλλαγή που χρειάζονταν οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων κατά τη δεκαετία του ’50. Όταν μια Αμερικανίδα ήταν ένα απλό διακοσμητικό του συζύγου της, η Barbie είχε δουλειά, δικό της διαμέρισμα, αυτοκίνητο και γενικώς, είχε την ανεξαρτησία της (ήταν επιχειρηματίας το 1963, αστροναύτης το 1965 και χειρουργός το 1973).
Δημιουργώντας μια κούκλα με χαρακτηριστικά ενηλίκων, η Mattel έκανε τα κορίτσια να καταλάβουν πως μπορούν να γίνουν και να επιτύχουν ό,τι επιθυμούν.
Η αντίληψη για την εικόνα του σώματος και οι αρνητικές κριτικές
Μπορεί η Barbie να έκανε τεράστιες πωλήσεις, δημιούργησε όμως και πολλές διαμάχες. Ακούστηκαν συχνά φωνές για τα λάθος πρότυπα που δίνει στα παιδιά η Barbie με τις μικροσκοπικές αναλογίες της. «Αν ήταν μια πραγματική γυναίκα, θα είχε ύψος 1,90, στήθος 99 εκ., μέση 40 εκ., γοφούς 86 εκ. και παπούτσια νούμερο 34», αναφέρει η Huffington Post. Αυτό, προφανώς, δεν είναι συμβατό με το σωματότυπο μιας γυναίκας και οδήγησε πολλούς να ισχυριστούν ότι η κούκλαπροωθούσε μια αρνητική εικόνα του σώματος.
Σάλο είχε προκαλέσει το 1963 η στολή Barbie Baby-Sits, η οποία συνοδευόταν από ένα βιβλίο με τίτλο: «How to Lose Weight», το οποίο συμβούλευε: «Μην τρώτε!»
Επιπλέον, όταν το 1992 κυκλοφόρησε η Teen Talk Barbie, προγραμματισμένη να λέει εκφράσεις όπως: «άραγε θα έχουμε αρκετά ρούχα;» και «το μάθημα των μαθηματικών είναι δύσκολο», μια ομάδα με την ονομασία «Barbie Liberation Organization» δήλωσε ότι η κούκλα δίδασκε στα κορίτσια ότι είναι πιο σημαντικό να είναι όμορφα παρά έξυπνα. Η δημιουργός της, άλλωστε, είχε ως πρότυπο για το σώμα της Barbie μια γερμανική κούκλα, την Bild Lilli, η οποία «έπαιζε» με ένα σωρό πλούσιους μνηστήρες.
Αυτές οι διαμάχες δεν άργησαν να επηρεάσουν και τα κέρδη της Mattel – οι πωλήσεις της Barbie έπεσαν 20% από το 2012 έως το 2014 και η Elsa από την ταινία Frozen εκθρόνισε τη Barbie ως τη πιο δημοφιλή κούκλα. Η εκτιμώμενη απώλεια εσόδων της Mattel από την Elsa και τις άλλες πριγκίπισσες της Disney ανέρχεται σε 500 εκ. δολάρια.
Η αλλαγή των δεδομένων
Έπειτα, η εταιρεία «αναγκάστηκε» να ακούσει τα σχόλια των πελατών της και άλλαξε τα δεδομένα. Η μεγαλύτερη αλλαγή στην εμφάνιση της Barbie ανακοινώθηκε το 2016, όταν η Mattel κυκλοφόρησε τοBarbie Fashionista Collection: Κούκλες σε τρεις τύπους σώματος, «ψηλή», «με καμπύλες» και «μικροκαμωμένη», και με πολλές αποχρώσεις δέρματος και χτενισμάτων. Επιπλέον, το 2018, η Mattel κυκλοφόρησε μία σειρά από κούκλες Barbie με τίτλο «Inspiring Women» (Γυναίκες που Εμπνέουν), αποδίδοντας τιμή σε ιστορικά και σύγχρονα γυναικεία πρότυπα, όπως η Frida Kahlo και η μαθηματικός Katherine Johnson.
Από τότε, η εταιρεία έχει κυκλοφορήσει, μεταξύ άλλων, την πρώτη Μουσουλμάνα Barbie με χιτζάμπ, κούκλες με αναπηρίες (συμπεριλαμβανομένης της κούκλας με προσθετικό μέλος και της κούκλας με αναπηρικό αμαξίδιο και ράμπα), μια κούκλα με ακουστικά βαρηκοΐας, μια κούκλα χωρίς μαλλιά και μια με λεύκη.
Η Mattel προσφέρει πλέον κούκλες Barbie με 5 σωματότυπους, 22 χρώματα δέρματος, 76 χτενίσματα, 94 χρώματα μαλλιών και 13 χρώματα ματιών, πράγμα που την καθιστά την εταιρεία με τη μεγαλύτερη σειρά από κούκλες με διαφορετικότητα στην αγορά.
Οι προσπάθειες της Barbie για την προβολή και την ένταξη της διαφορετικότητας αναγνωρίζονται καθώς οι 7 από τις 10 σε υψηλότερες πωλήσεις κούκλες ήταν κούκλες με διαφορετικότητα. Αυτές οι νέες Barbie έρχονται πιο κοντά στην εικόνα της σημερινής γυναίκας και επέτρεψε στα νεαρά κορίτσια να βρουν την κούκλα που τις εκφράζει, καθώς και να καταρρίψουν στερεότυπα που αφορούν τη διαφορετικότητα.
Μπορεί η Mattel να έκανε αρκετές λάθος κινήσεις στο παρελθόν, η Barbie, όμως, εξακολουθεί να αποτελεί ένα σύμβολο. Μέσα από τις καριέρες που έχει απεικονίσει και τους ρόλους που έχει ενσαρκώσει, η Barbie βοήθησε τα μικρά παιδιά να αναπτύξουν τη δημιουργική τους σπίθα και τους έδωσε την ώθηση να ονειρεύονται.
Τα τελευταία χρόνια, ο online κόσμος της ευεξίας έχει δημιουργήσει τα πιο παράξενα και ταυτόχρονα, αχρείαστα trends που ο μέσος καταναλωτής ακολουθεί χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, το λόγο συγκεντρώσαμε τα 5 πιο ηλίθια wellness trends που συναντήσαμε στα Social Media.
1. Καθαρισμός με σπόρους παπάγιας
Οι Tik Tok experts ξεκίνησαν τη διαιτητική αυτή τάση, ισχυριζόμενοι ότι με τους σπόρους παπάγιας μπορείς να ‘’καθαρίσεις’’ το σώμα σου από τοξίνες.
Αυτές οι πεποιθήσεις, όμως, δεν υποστηρίζονται από επιστημονικά τεκμήρια και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως μας αποκάλυψαν πολλοί χρήστες, μπορεί να προκαλέσουν περισσότερο κακό παρά καλό στον οργανισμό μας.
Αρκετά άτομα έπεσαν στην παγίδα αυτού του trend, χωρίς να γνωρίζουν ότι οι σπόροι αυτοί περιέχουν κυάνιο, το οποίο όταν καταναλωθεί σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει διάφορες παρενέργειες.
2. Κολπικό μασάζ ατμού
Διάσημες προσωπικότητες όπως η Gwyneth Paltrow και η Chrissy Teigen είναι μεγάλες υποστηρίκτριες του cleanse αυτού, αφού ισχυρίζονται ότι έτσι μπορείς όχι μόνο να καθαρίσεις την περιοχή εκείνη από μικρόβια, αλλά σου δίνει επίσης μια ώθηση ενέργειας που βοηθά στην εξισορρόπηση των ορμονών.
Στην ουσία, τοποθετείς ένα φαρμακευτικό δοχείο στη λεκάνη της τουαλέτας σου και βάζεις μέσα ζεστό νερό και οτιδήποτε από βότανα, σε μαγειρική σόδα, σε λεμόνι.
Πολλοί γυναικολόγοι έσπευσαν να καταρρίψουν αυτό το trend, υποστηρίζοντας ότι τα γυναικεία γεννητικά όργανα είναι ένα αυτοκαθαριζόμενο σημείο του σώματος, που πρέπει να έρχεται σε επαφή μόνο με νερό έτσι ώστε να μη χαλάει το pH του.
3. Υγιεινή Coca-cola
Το νέο, υγιεινό version της Coca-Cola που αποτελείται από το συνδυασμό βαλσάμικου και ανθρακούχου νερού, έχει τρελάνει το διαδίκτυο, απογοητεύοντας όμως όσους το έχουν δοκιμάσει.
Οι TikTok health gurus θεωρούν ότι αυτή η συνταγή είναι καλύτερη από την κανονική Coca-Cola, διότι δεν περιέχει τόση ζάχαρη και θερμίδες, ωστόσο, θεωρείται ένα, πραγματικά, αχρείαστο trend.
Εκτός του ότι το “κοκτέιλ” αυτό μπορεί να προκαλέσει ενοχλήσεις σε άτομα με ευαίσθητο στομάχι, προωθεί την τοξική κουλτούρα της δίαιτας–την οποία προσπαθούμε σκληρά να αποβάλλουμε.
4. Ηλιοθεραπεία περινέου
Ίσως το πιο παράξενο και τρελό wellness trend των τελευταίων χρόνων είναι η ηλιοθεραπεία του περινέου, η οποία έγινε παγκοσμίως viral.
Η τάση αυτή που πρωτοεμφανίστηκε στα Social Media μέσω της @Metaphysical Meagan, που ισχυρίζεται ότι 30 δευτερόλεπτα έκθεσης του περινέου στο φως του ήλιου, ισοδυναμούν με τις ωφέλειες που θα παίρναμε μια ολόκληρη μέρα ηλιοθεραπείας με ρούχα.
Τα οφέλη στα οποία αναφέρεται συμπεριλαμβάνουν: Επιπλέον ενέργεια, καλύτερος ύπνος, βελτιωμένη σεξουαλική υγεία, αλλά και ενίσχυση της δημιουργικότητας μας. Πολλοί ειδικοί, όμως, ανησυχούν για τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει η υπερβολική έκθεση από τις ακτίνες του ήλιου και γι’ αυτό, μας συνιστούν να αποφύγουμε αυτό το trend.
5. Νερό χλωροφύλλης
Η περιορισμένη έρευνα γύρω από τα συμπληρώματα χλωροφύλλης, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά ως προς τα θετικά ή μη αποτελέσματα που προσφέρει. Βέβαια, πέρυσι ήρθε ο πάταγος με το νερό χλωροφύλλης, κυρίως μέσω του Tik Tok που πολλοί health & wellness influencers προωθούσαν ως ωφέλιμο για την υγεία.
Για παράδειγμα, υπήρχε η αντίληψη ότι βοηθάει στη μείωση της ακμής, του ιδρώτα και του φουσκώματος. Εκτός αυτού, μερικοί– που εμφανώς ήταν κάπως υπερβολικοί– ισχυρίστηκαν ότι χάρη στην καθημερινή κατανάλωση νερού χλωροφύλλης, έχασαν βάρος.
Δυστυχώς, αυτές οι εξομολογήσεις δεν έχουν επιβεβαιωθεί από επιστημονικά στοιχεία και όπως αποκάλυψαν ειδικοί, όσοι είδαν θετικά αποτελέσματα σε θέματα βάρους, είναι λόγω της επιπλέον κατανάλωσης νερού.
Το μόνο σίγουρο, είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερα και ηλίθια και αχρείαστα trends θα κάνουν pop-up στα Social Media και γι’ αυτό, πρέπει να κάνουμε μια εκτενή έρευνα πριν αποφασίσουμε να εφαρμόσουμε κάποιο trend, ειδικά όταν είναι θέμα υγείας.
Τέλος, καλό είναι να θυμόμαστε να μην καταναλώνουμε ό,τι μας σερβίρουν, γιατί τις περισσότερες φορές, πίσω από κάθε trend, βρίσκεται ακόμη μια εταιρεία που θέλει απλά να κάνει πωλήσεις.
Ήρθε η ωρα να δούμε τα καλύτερα βιβλία από queer συγγραφείς.
Τι κι αν έχουμε μπει εδώ και χρόνια στον 21ο αιώνα, η λίστα των best seller συγγραφέων θυμίζει αυτή του 19ου αιώνα. Απαρτίζεται δηλαδή – κατά την πλειονότητα της – από λευκούς cis άνδρες, μερικές λευκές cis γυναίκες και κάποιους ανοικτά queer συγγραφείς οι οποίοι είναι εδώ για να μας θυμίσουν μέσα από το βιβλία πως ο έρωτας, η αγάπη, το μίσος και ο φόβος είναι πανανθρώπινα συναισθήματα, που κάθε άνθρωπος βιώνει.
Έτσι, συγκεντρώσαμε κάποια από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν από queer συγγραφείς και που αξίζει να διαβάσετε σήμερα.
Οι προφήτες – Robert Jones JR
Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Οι προφήτες», ο Robert Jones JR επαναπροσδιορίζει το δύσκολο παρελθόν δεκάδων queer Αφροαμερικανών του Νότου, και την προ αποικιακή Αφρική μένοντας για χρόνια στο προσκήνιο εξαιτίας της σεξουαλικής τους ταυτότητας.
Στο επίκεντρο του βιβλίου, βρίσκεται η ιστορία αγάπης δύο σκλάβων ανδρών, του Σαμουήλ και του Ησαΐα, που τολμούν να αψηφήσουν κάθε κίνδυνο επιλέγοντας να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον. Η σχέση τους πυροδοτεί μια αλυσίδα γεγονότων που φέρνει σε ρήξη τη σχέση τους.
Το βιβλίο εστιάζει λιγότερο στη βία και την σκλαβιά της Αμερικής του ‘20 και περισσότερο στο πώς οι σκλαβωμένοι άνθρωποι ανέκτησαν τα δικαιώματά τους και διεκδίκησαν την ιδιοκτησία των σκέψεων και των συναισθημάτων τους.
Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο – Adam Silvera
Μια εταιρεία ονόματι Δελτίο Θανάτου ειδοποιεί τους ανθρώπους την ημέρα που πρόκειται να πεθάνουν και μέσω μιας εφαρμογής, οι μελλοθάνατοι γίνονται ο ένας για τον άλλο οι «Τελευταίοι φίλοι» περνώντας μαζί την τελευταία τους μέρα πάνω στη γη. Μέσω της εφαρμογής αυτής, δύο έφηβοι, ο Ρούφους και ο Ματέο γνωρίζονται, ερωτεύονται και αναπτύσσουν ο ένας για τον άλλο συναισθήματα που δεν είχαν ξαναβιώσει.
Μέσα από την ονειρική γραφή του Adam Silvera, η ιστορία αυτή πραγματεύεται θέματα όπως το αναπόφευκτο του θανάτου, τη σημασία της φιλίας και τις εμπειρίες των LGBT+ εφήβων.
Red, white & royal blue – Casay McQuiston
Το Red, White & Royal Blue πραγματεύεται την ιστορία του γιου του βασιλια Alex Claremont-Diaz και του πρίγκιπα Henry, διαδόχου του βρετανικού θρόνου. Καθώς οι δύο νέοι διχάζουν την κοινή γνώμη δηλώνοντας ανοιχτά τα συναισθήματά τους ο ένας προς τον άλλο, το μυθιστόρημα διερευνά το θέμα της δυσφορίας φύλου, προσπαθώντας να βρει την ισορροπία μεταξύ του δημόσιου καθήκοντος και των προσωπικών επιθυμιών, της αξίας της ανεξαρτησίας και της διαφορετικότητας.
Κάθε μέρα άλλος – David Levithan
Ο πρωταγωνιστής του εφηβικού αυτού βιβλίου φαντασίας, είναι ένας 16χρονος νέος με μια πολύ περίεργη ζωή, αφού κάθε πρωί «ξυπνάει» στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά του, τα οποία παραμένουν ίδια ανεξάρτητα από το διαφορετικό σώμα που αλλάζει κάθε πρωί. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει κι ερωτεύεται τη Ριάννον. Τότε νιώθει για πρώτη φορά στην ζωή του πως βρήκε τον άνθρωπο με τον οποίο θέλει να είναι για πάντα μαζί.
Μια τρυφερή ιστορία που υμνεί τον έρωτα και την ελευθερία. Είναι από τα βιβλία που μας μαθαίνουν πως τα σύνορα της αγάπης φτάνουν πολύ πιο πέρα από την εμφάνιση ή το φύλο κάποιου.
Το δωμάτιο του Τζιοβάνι – Τζέιμς Μπόλντουιν
Δημοσιεύτηκε το 1956 και πρόκειται για μια ρομαντική τραγωδία η οποία ακολουθεί τη ζωή και τις σχέσεις του Αμερικανού Ντέιβιντ στη Γαλλία τη δεκαετία του 1950. Ο Ντέιβιντ προσπαθεί να συμβιβαστεί με τη σεξουαλικότητά του όταν ερωτεύεται τον Τζιοβάνι, έναν Ιταλό μπάρμαν, τη στιγμή όμως που συνεχίζει να αναζητά την ασφάλεια που μια ετεροφυλόφιλη σχέση μπορεί να του προσφέρει.
Λόγω της απεικόνισης διαφορετικών σεξουαλικών προσανατολισμών, το μυθιστόρημα έχει απαγορευτεί πολλές φορές στην Αμερική προκαλώντας αντιδράσεις.
Σάγκι Μπέιν – Douglas Stuart
Το «Σάγκι Μπέιν» είναι ένα έργο ρεαλιστικής φαντασίας που απεικονίζει την παιδική κι εφηβική ηλικία του ομώνυμου χαρακτήρα. Αν και ο Σάγκι είναι ο πρωταγωνιστής, μεγάλο μέρος της δράσης του μυθιστορήματος επικεντρώνεται στη μητέρα του, Άγκνες, και στον αγώνα της με τον αλκοολισμό. Με φόντο τη Γλασκώβη του 1981-1992, το μυθιστόρημα αντικατοπτρίζει τις ζοφερές συνθήκες που αντιμετώπισε η εργατική τάξη στην εποχή της αποβιομηχάνισης μετά τις πολιτικές της κυβέρνησης Θάτσερ.
Το Σάγκι Μπέιν εκδόθηκε το 2020, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς. Κατέκτησε το Βραβείο Booker 2020, ενώ ήταν υποψήφιο για το βραβείο Fiction First Novel Prize και το National Book Award.
The house in the cerulean sea – Tj Klune
Ο Tj Klune, ένας ανοικτά ασέξουαλ συγγραφέας, καταφέρνει κάθε φορά μέσα από τις ιστορίες και τα βιβλία του να αναδείξει τη σημασία της queer αντιπροσώπευσης.
Το House in the Cerulean Sea αφηγείται την ιστορία του 40χρονου Linus Baker, ενός μοναχικού εργαζομένου που διαχειρίζεται ορφανά παιδιά με μαγικές ικανότητες… Μια μέρα, του ανατίθεται μια μυστική αποστολή. Να αξιολογήσει ένα ειδικό ορφανοτροφείο στο νησί Marsyas, το οποίο διευθύνει ένας μυστικοπαθής άντρας ονόματι Arthur. Παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, ο Linus γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα, μια απίθανη οικογένεια και πιθανώς ακόμη κι ένα σπίτι.
Αυτά ήταν τα καλύτερα – κατά την άποψή μας πάντα – βιβλία που γράφτηκαν από queer συγγραφείς. Μη διστάσετε να τα αναζητήσετε!
Η Alexa γίνεται η φωνή των νεκρών συγγενών του χρήστη της και το artificial intelligence γίνεται πραγματικότητα
Είτε είστε φαν της Amazon είτε όχι, είναι ξεκάθαρο πως η Alexa έχει μετουσιωθεί – σε πολλά νοικοκυριά – σ’ ένα καινούργιο μέλος της οικογένειας και συνάμα στην πιο πιστή βοηθό και σύμβουλο που θα ήθελε ο καθένας από εμάς να έχει. Είναι εκείνος ο σύμβουλος που ξέρει πότε το φαγητό είναι έτοιμο, που θυμάται όλα μας τα tasks, και ξέρει το σωστό google search για κάθε τι που ψάχνουμε.
Είτε είστε φαν της Amazon είτε όχι, είναι ξεκάθαρο πως η Alexa έχει μετουσιωθεί – σε πολλά νοικοκυριά – σ’ ένα καινούργιο μέλος της οικογένειας και συνάμα στην πιο πιστή βοηθό και σύμβουλο που θα ήθελε ο καθένας από εμάς να έχει.
Είναι εκείνος ο σύμβουλος που ξέρει πότε το φαγητό είναι έτοιμο, που θυμάται όλα μας τα tasks, και ξέρει το σωστό google search για κάθε τι που ψάχνουμε. Είναι επίσης η τέλεια παιδαγωγός και entertainer για τα παιδιά αφού μπορεί να λύσει κάθε τους απορία, μπορεί να αναγκάσει ολόκληρο το σπίτι να ακούει το Baby Shark για πάντα και να κατεβάσει όποιο παιχνίδι θέλουν. Η Alexa όμως – σαν ένα ρομπότ που σέβεται τον εαυτό του – δεν μένει στάσιμη και εξελίσσεται.
Η Amazon και η Alexa δημιουργούν την πρώτη νεκρανάσταση
Στο φετινό συνέδριο της Amazon, το MARS (Machine Learning, Automation, Robotics, and Space) η Amazon ανακοίνωσε πως η Alexa θα μπορεί πλέον να επικοινωνεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας της, μέσω της φωνής νεκρών συγγενών τους. Κι ενώ όλο αυτό θα μπορούσε να αποτελεί το πιο τέλειο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, εντούτοις είναι η πραγματικότητα που μας ξεπερνά. Η Alexa θα μπορεί σύντομα να μιμείται τις φωνές των νεκρών αγαπημένων σας προσώπων όταν σας μιλάει.
Σαν ένα κομμάτι της παρουσίασης του νέου αυτού feature της Alexa, η Amazon παρουσίασε στο κοινό της ένα βίντεο, στο οποίο παρουσιάζεται ένα παιδί να ζητάει από την Alexa να του διαβάσει το ‘Μάγο του Οζ’, με τη φωνή της, κατά πάσα πιθανότητα, νεκρής γιαγιάς του.
Το νέο αυτό feature, έχει δημιουργήσει όπως ήταν φυσικό πολλές αντιδράσεις, με πολλούς να ισχυρίζονται πως ίσως έχουμε αρχίσει να χάνουμε το μέτρο. Η Amazon όμως πιστεύει πως είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να κρατήσει κανείς ζωντανή την φωνή ενός ανθρώπου που έχει φύγει. Και ναι, η τεχνολογία πίσω από αυτό είναι εντυπωσιακή, αφού με μόνο 1 λεπτό ηχογραφημένης φωνής από το εν λόγω αγαπημένο πρόσωπο, η Alexa καταφέρνει να γίνει η φωνή αυτή.
Και ίσως για τους techies αυτό να δείχνει τεράστια ενδιαφέρον, πόσο όμως βοηθάει τελικά στην διαχείριση της απώλειας ενός προσώπου και κατά πόσο δημιουργεί μεγαλύτερα κενά τελικά από αυτά που υποτίθεται πως καλύπτει;
https://youtube.com/watch?v=yG2PjzUknsU
H τεχνολογία πίσω από την νεκρανάσταση
Ωστόσο, η ιδέα ότι απαιτείται μόνο 1 λεπτό για να γίνει η Alexa ο νεκρός συγγενείς σας είναι ελαφρώς ανησυχητική, καθώς μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας πίσω από τους ΑrtificialΙntelligence assistants δεν επιλέγουν και τα πιο έννομα μέσα για να γίνουν οι πιστοί σας ακόλουθοι.
Στο παρελθόν, ανάλογες συσκευές έχουν βρεθεί να καταγράφουν τους χρήστες τους χωρίς να το γνωρίζουν, όταν, την ίδια στιγμή η Google, μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, βρέθηκε υπόλογη όταν δεν ενημέρωσε τους αγοραστές του Google Nest, μιας συσκευή για το σπίτι, πως η συσκευή αυτή περιείχε μικρόφωνο, με αποτέλεσμα να ηχογραφεί συζητήσεις χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν.
Όλα αυτά τα παραδείγματα, έρχονται λοιπόν να αποδείξουν γιατί κανένα μηχάνημα που μπορεί να γίνει η φωνή της γιαγιάς σου σε 1 λεπτό, δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης.
Η επικινδυνότητα, η ασφάλεια και το ζήτημα συγκατάθεσης
Ακόμα κι αν όλο αυτό ήταν ασφαλές, τι γίνεται με το ζήτημα συγκατάθεση; Κατά πόσο κανείς σέβεται την μνήμη των νεκρών, όταν καταπατώντας κάθε τους βήμα για συναίνεση αποφασίζει να τους κρατήσει στην αιωνιότητα;
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος για τον οποίο άλλες εταιρείες τεχνολογίας δεν έχουν ήδη εισαγάγει παρόμοια χαρακτηριστικά (παρά το γεγονός ότι “η συγκεκριμένη τεχνολογία υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στην αγορά”).
Στην πραγματικότητα, η Microsoft αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει αυτού του τύπου λογισμικού, υπό τον φόβο ότι θα μπορούσε να γίνει κατάχρηση με διαφορετικούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης της φωνής κάποιου άλλου ατόμου για εξαπάτηση.
Γιατί ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι με την ίδια λογική δεν μπορεί να δοθεί στην Alexa η φωνή κάποιου διάσημου ζωγράφου ή ηθοποιού;
Στα θετικά όμως, καθώς η τεχνολογία αυτή υπάρχει ήδη και τα παραπλανητικά κλιπ ήχου δεν είναι καινούργιο τρικ, το ότι ένα γνωστό όνομα όπως αυτό της Amazon δείχνει πόσο εύκολο είναι να παραπλανηθεί ο όποιος ήχος ακούμε, ίσως καταφέρει να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν πόσο προσεκτική πρέπει να είναι με κάθε τεχνολογικό μέσο.
Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, κι όσο κι αν ελπίζουμε ότι αν ζούσαμε σε πιο απλές εποχές όλα θα ήταν πιο εύκολα, αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και η τεχνητή νοημοσύνη πρόκειται – είτε το θέλουμε, είτε όχι – να αναπτυχθεί περαιτέρω, φέρνοντας πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα.
Κι όσο πιο γρήγορα το κοινό συνειδητοποιήσει πως αυτού του είδους η τεχνολογία ήρθε για να μείνει, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσει να την χρησιμοποιήσει με ασφάλεια.
Ανέκαθεν, οι απατεώνες, οι gangsters και οι ιστορίες τους ήταν ιδιαίτερα συναρπαστικές.
Εύλογα, διότι έφταναν στο σημείο να εξαπατούν εκατομμύρια ανθρώπους και να ελέγχουν ολόκληρες κυβερνήσεις με το σατανικό τους μυαλό. Ποιοι είναι, όμως, οι μεγαλύτεροι απατεώνες εξ αυτών;
Ο Charles Ponzi και το περιβόητο «σχήμα» του
O Charles Ponzi γεννήθηκε στο Lugo, μια μικρή πόλη της Ιταλίας, στις 3 Μαρτίου του 1882. Το 1903, όταν κατέφθασε στις ΗΠΑ, είχε μόλις 2,5 δολάρια στις τσέπες του. Για τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια περιπλανιόταν από πόλη σε πόλη και έκανε διάφορες δουλειές, για να εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1919, ίδρυσε μια επιχείρηση με την επωνυμία «Security Exchange Company». Υποσχόμενος στους επενδυτές του κέρδος 50% σε ενενήντα μέρες, πολύ γρήγορα άρχισε να εκδηλώνεται μεγάλο ενδιαφέρον. Χιλιάδες άνθρωποι αγόραζαν τα ομόλογα του Ponzi, ενώ ο ίδιος ξεχρέωνε τις προηγούμενες οφειλές του με τα χρήματα των μεταγενέστερων επενδυτών. Επρόκειτο για μια «πυραμίδα επενδυτών», που ονομάστηκε «σχήμα Ponzi». Μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιείται για το χαρακτηρισμό οποιασδήποτε χρηματικής απάτης, βασιζόμενης σε αντίστοιχη πυραμίδα.
Tο 1920, τα έσοδά του άγγιζαν το αστρονομικό ποσό των 250.000 δολαρίων τη μέρα, με τον ίδιο να υιοθετεί έναν προκλητικά πολυτελή τρόπο ζωής. Την 1η Νοεμβρίου του ίδιου έτους, βρέθηκε ένοχος, με 85 κατηγορίες να εκκρεμούν εις βάρους του. Κατόπιν, πέρασε αρκετά χρόνια σε φυλακές και σωφρονιστικά ιδρύματα, πριν ξεσπάσει το ομώνυμο σκάνδαλο για μικροαπάτες. Το 1934, βγήκε οριστικά από τη φυλακή και απελάθηκε στην Ιταλία, μιας και δεν είχε λάβει ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα.
Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Ponzi είχε συνεργαστεί και με το Benito Mussolini μετά την αποφυλάκισή του. Ειδικότερα, ο Mussolini του πρόσφερε μια θέση στη νέα αεροπορική εταιρεία της Ιταλίας, όπου εργάστηκε ως διευθυντής μέχρι το 1942. Ύστερα, ο Ponzi ανακάλυψε ότι πολλοί αξιωματούχοι των αερογραμμών χρησιμοποιούσαν τις πτήσεις για λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος. Και —όπως ήταν αναμενόμενο— ζήτησε κι εκείνος μερίδιο από τα κέρδη. Όταν η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική, τους «κάρφωσε» στην κυβέρνηση της Βραζιλίας.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε την πτώχευση των ιταλικών αερογραμμών και ο Ponzi βρέθηκε γι’ ακόμη μια φορά άνεργος. Έκτοτε, ζούσε από ελεημοσύνες, παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών ή βασιζόμενος στο βραζιλιάνικο ταμείο ανεργίας.
Πέθανε τον Ιανουάριο του 1949 στην πτέρυγα απόρων ενός νοσοκομείου στο Rio de Janeiro. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε από το απόλυτο μηδέν, έγινε ένας από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους απατεώνες, έφυγε άπορος και μόνος. Κατάφερε να αποταμιεύσει μόνο 75 δολάρια για τα έξοδα της κηδείας του.
Anna Sorokin: Η ανύπαρκτη, πλούσια κληρονόμος
Η Anna Sorokin (aka: Anna Delvey) γεννήθηκε το 1991 στη Ρωσία και μεγάλωσε στο Eschweiler της Γερμανίας, όπου ο πατέρας της εργαζόταν σε μεταφορική εταιρεία, η οποία τελικά πτώχευσε. Αρχικά, εργάστηκε ως ασκούμενη σε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων πριν μετακομίσει στο Παρίσι για να ξεκινήσει την πρακτική της στο γαλλικό περιοδικό μόδας «Purple», με το όνομα «Anna Delvey». Μιας και οι μηνιαίες απολαβές της περιορίζονταν στα 400 ευρώ το μήνα, λάμβανε οικονομική στήριξη και από τους γονείς της.
Το καλοκαίρι του 2013, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη, όπου και επέλεξε να παραμείνει, ενώ παράλληλα εργαζόταν και στα γραφεία του «Purple» που βρίσκονταν εκεί. Ωστόσο, τελικά, αποφάσισε να αλλάξει πορεία. Τα επόμενα τρία χρόνια, υποκρινόμενη την πλούσια κληρονόμο, έμενε σε πολυτελή ξενοδοχεία. Μάλιστα, μοίραζε απλόχερα φιλοδωρήματα 100 δολαρίων και ανέβαλε λογαριασμούς με υποσχέσεις τραπεζικών εμβασμάτων που δεν έφταναν ποτέ. Επιπλέον, διοργάνωνε δείπνα σε ακριβά εστιατόρια, προσέλαβε προσωπική γυμνάστρια και φορούσε ακριβές δημιουργίες διά χειρός Gucci και Yves Saint Laurent. Κατάφερε να δημιουργήσει πλαστούς τραπεζικούς λογαριασμούς και άλλα χρηματοοικονομικά έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία είχε 60 εκατομμύρια ευρώ σε ελβετικές τράπεζες.
Συνελήφθη στις 3 Οκτωβρίου του 2017, έπειτα από υποψίες που γεννήθηκαν μέσα από τις κινήσεις της. Το 2018, στη δίκη, ο δικηγόρος της ισχυρίστηκε ότι η πρόθεσή της ήταν να αποπληρώσει τα χρέη της. Επιπλέον, ανέφερε ότι της δόθηκαν υπηρεσίες με αντάλλαγμα τη δημοσιότητα στο Instagram —γιατί είχε «χτίσει» μια εντυπωσιακή ψηφιακή παρουσία.
Σε μια συνέντευξη πριν την καταδίκη της, είπε ότι: «Θα έλεγα ψέματα σε όλους και στον εαυτό μου, αν έλεγα ότι λυπάμαι για οτιδήποτε». Στις 9 Μαΐου του 2019, καταδικάστηκε σε φυλάκιση από 4 έως 12 χρόνια και «χρυσά» πρόστιμα σε όσους είχε εξαπατήσει. Στις 11 Φεβρουαρίου του 2021, αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους, ενώ στις 25 Μαρτίου του 2021, τέθηκε εκ νέου υπό κράτηση από την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE). Εκεί βρίσκεται μέχρι και σήμερα, με την ιστορία της να έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης της σειράς «Inventing Anna» που είναι διαθέσιμη στο Netflix.
Μέχρι σήμερα, θεωρείται μια από τους μεγαλύτερους απατεώνες, αφού κατάφερε να ξεγελάσει ακόμα και ηγετικά στελέγχη τεράστιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Simon Leviev: Ο «απατεώνας του Tinder»
Όλοι ξέρουμε και (λίγο-πολύ) έχουμε χρησιμοποιήσει το Tinder. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται μια διασκεδαστική εφαρμογή, μέσω της οποίας μπορείς να φλερτάρεις, να βρεις παρέα για το βράδυ, το άλλο σου μισό ή… μερικούς απατεώνες!
Ο Simon Leviev (πραγματικό όνομα: Shimon Yehuda Hayut) προσέγγιζε και γοήτευε όμορφες γυναίκες, στις οποίες παρουσιαζόταν —αρκετά πειστικά— ως κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας, μέσω ισραηλινής βιομηχανίας διαμαντιών. Ειδικότερα, πήγαινε τις συνοδούς του βόλτες με το ιδιωτικό του τζετ, έμεναν σε πανάκριβα ξενοδοχεία και απολάμβαναν πλούσια γεύματα. Αυτό που τα θύματά του δεν γνώριζαν τότε, ήταν ότι όλα αυτά, τα πλήρωναν οι ίδιες.
Κάθε φορά που η «σχέση» με ένα θύμα του σοβάρευε, ο Simon Leviev, υποκρινόταν ότι η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο. Έτσι, προκειμένου να σωθεί, έπρεπε η αγαπημένη του να στείλει χρήματα—πολλά εκατομμύρια δολάρια— σε έναν τραπεζικό λογαριασμού τρίτου. Τα ανυποψίαστα θύματα χρέωναν τις πιστωτικές τους κάρτες ή να του έστελναν βαλίτσες με μετρητά, διότι έτσι νόμιζαν ότι θα τον έσωζαν. Αφού ο Simon Leviev έπαιρνε τα χρήματα στα χέρια του, γινόταν «καπνός» και αναζητούσε νέα υποψήφια θύματα.
Το 2011, κατηγορήθηκε στο Ισραήλ για κλοπή, πλαστογραφία και εξαργύρωση κλεμμένων επιταγών. Δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο, αφού δραπέτευσε από τη χώρα με ένα πλαστό διαβατήριο και διέφυγε στην Ευρώπη. Το 2015, συνελήφθη στη Φινλανδία και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση για εξαπάτηση πολλών γυναικών. Αφού εξέτισε νωρίς την ποινή του, επέστρεψε στο Ισραήλ για να καταδικαστεί το 2017. Ωστόσο, σύμφωνα με τους Times of Israel, άλλαξε το όνομά και έφυγε ξανά από τη χώρα. Το 2019, συνελήφθη από την Interpol, μετά από χρήση πλαστού διαβατηρίου.
Αργότερα το ίδιο έτος, καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκιση στο Ισραήλ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος πέντε μήνες αργότερα, λόγω κορωνοϊού. Καταζητείται επίσης για διάφορα αδικήματα απάτης και πλαστογραφίας από τη Νορβηγία, τη Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία. Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο CNN στις 21 Φεβρουαρίου του 2022, αρνήθηκε ότι εξαπάτησε τις γυναίκες, ισχυριζόμενος ότι ήταν απλώς ένας «ελεύθερος άνδρας που ήθελε να γνωρίσει μερικά κορίτσια μέσω του Tinder». Σαφώς, και αυτή η ιστορία άφησε το στίγμα της στην ποπ κουλτούρα, με το Netflix να δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο: «Ο απατεώνας του Tinder», το οποίο παρουσιάζει λεπτομερώς την ιστορία αυτή.
Al Capone: Η ηγετική μορφή του υποκόσμου
Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1899 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και ήταν το τέταρτο από τα εννέα παιδιά της οικογένειας. Σε ηλικία 14 ετών εγκατέλειψε το σχολείο, ενώ ήταν ήδη μέλος δύο συμμοριών. Αργότερα, έπιασε δουλειά σε ένα πανδοχείο, όπου απέκτησε και τις ουλές στο αριστερό του μάγουλο, χάρη στις οποίες του δόθηκε το προσωνύμιο «Scarface». Αιτία ήταν ένα τολμηρό σχόλιο για την αδερφή ενός θαμώνα, ο οποίος δεν δίστασε να του χαράξει το μάγουλο.
Στη Νέα Υόρκη, ο Al Capone απέκτησε τη φήμη του «σκληρού» και, ύστερα από μια δολοφονία που πιστεύεται ότι διέπραξε ο Johnny Torrio, αρχηγός της συμμορίας του Capone, αποφάσισε να μετακομίσει στο Σικάγο. Εκμεταλλευόμενος την ποτοαπαγόρευση, κατάφερε να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και να αναδειχθεί σε έναν από τους ισχυρότερους γκάνγκστερ των ΗΠΑ. Το 1927, η περιουσία του υπολογιζόταν στα 100.000.000 δολάρια, ελέγχοντας στοιχήματα, κλαμπ, οίκους ανοχής κ.ά. Δεν δίστασε μάλιστα να δωροδοκήσει τον δήμαρχο, William Hale Thompson, τον οποίο βοήθησε να εκλεγεί για δεύτερη φορά στις εκλογές του 1927.
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1929, έμελλε να διαπραχθεί το έγκλημα που έμεινε στην ιστορία ως: «Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου». Κάποιοι άντρες του Al Capone, μεταμφιεσμένοι ως αστυνομικοί, εισέβαλαν αιφνιδιαστικά σε ένα γκαράζ, με σκοπό να σκοτώσουν ή έστω να προειδοποιήσουν τον George Moran, αρχηγό μιας άλλης συμμορίας. Ο George Moran, βλέποντας τους, τράπηκε σε φυγή, όμως, οι έξι άντρες του δεν είχαν την ίδια τύχη, διότι γαζώθηκαν από τουλάχιστον 150 σφαίρες. Ύστερα από αυτό το περιστατικό, η αστυνομία άρχισε τις συστηματικές προσπάθειες για τη σύλληψή του. Το Μάιο του 1929, συνελήφθη για παράνομη οπλοφορία, καταδικάστηκε σε διετή κάθειρξη αλλά αποφυλακίστηκε εννέα μήνες αργότερα, λόγω καλής διαγωγής.
Στο μεταξύ, είχαν αρχίσει οι διαδικασίες για την προσαγωγή του, με αφορμή «τη σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου». Οι κατηγορίες, όμως, έπεσαν στο κενό και ο Al Capone απλώς κλήθηκε να πληρώσει το ποσό των 5.000 δολαρίων για ασέβεια προς το δικαστήριο. Το 1930, ήταν ο νούμερο ένα πιο επικίνδυνος εγκληματίας στο Σικάγο, ενώ το 1931 και ύστερα από πολύχρονες έρευνες, καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή. Αρχικά, δέχτηκε τις κατηγορίες, πιστεύοντας ότι θα υπάρξει ευνοϊκή μεταχείριση. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, με αποτέλεσμα να αναιρέσει την αρχική του κατάθεση. Προσπάθειες όπως αυτή της δωροδοκίας των ενόρκων δεν πέτυχαν και έτσι, καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση, με επιπλέον επιβολή προστίμου 50.000 δολαρίων. Αποφυλακίστηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1939, αφού πλήρωσε 37.617,51 δολάρια και αποσύρθηκε στο κτήμα του στη Φλόριντα, όπου και απεβίωσε από ανακοπή οκτώ χρόνια αργότερα.
Κινητό και εξάρτηση: Τι δηλώνει η σχέση που έχουμε με το κινητό μας;
Είναι αυτές οι στιγμές που θες να χαλαρώσεις και να ξεχαστείς. Και πώς το κάνεις αυτο; Αρπάζεις το κινητό σου τηλέφωνο ως τη μόνη γρήγορη και εύκολη διέξοδο.
Είναι αυτές οι στιγμές που θες να χαλαρώσεις και να ξεχαστείς. Και πώς το κάνεις αυτο; Αρπάζεις το κινητό σου τηλέφωνο ως τη μόνη γρήγορη και εύκολη διέξοδο.
Κατά κάποιο τρόπο, νιώθεις πλέον την ανάγκη να μιλήσεις με τους “φίλους” σου, έστω για να ανακαλύψεις που και με ποιόν βρίσκεται ο καθένας.
Και όλα αυτά, χαλαρώνοντας σπίτι σου χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ενώ βρίσκεσαι σε μια ξαπλώστρα απολαμβάνοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, είσαι έξω με παρέα κ.λπ.
Είναι άλλες φορές που απλώς νιώθεις ασφάλεια, επειδή το κινητό σου βρίσκεται στην προέκταση του χεριού σου, ενώ πολύ συχνά έχεις την ανάγκη να μείνεις μόνος σου, να σκρολάρεις, να τσεκάρεις story ή να δεις βίντεο στο Tik Tok με την, χωρίς να σε απασχολούν ιδιαίτερα οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν.
Με άλλα λόγια, η κινητή συσκευή, την οποία θεοποιούμε άπαντες, έχει γίνει ο καλύτερος σύντροφός μας σε κάθε εμπειρία της ζωής μας, σε κάθε στιγμή της μέρας μας.
Την ίδια στιγμή αποτελεί, ωστόσο, έναν ψυχολόγο “εξάρτησης”, με τον οποίο όσο περισσότερο χρόνο περνούμε, τόσο λιγότερες στιγμές απολαμβάνουμε.
Έρωτας εξάρτησης
Έχεις ποτέ βρεθεί με μια παρέα και ενώ κουβεντιάζετε, ταυτόχρονα χρησιμοποιείς το κινητό σου, για να απαντήσεις σε μηνύματα ή να δεις τι παίζει στα Social Media; Έχεις ποτέ απορροφηθεί σε τέτοιο βαθμό από την κινητή σου συσκευή που έχεις καταφέρει να αγνοήσεις κάθε ύπαρξη που κινείται γύρω σου;
Αποσπάται, τελοσπάντων, η προσοχή σου από το κινητό σου; Μιας και η σχέση μας με το κινητό τηλέφωνο έχει περάσει πλέον σε σχέση εξάρτησης και ατελείωτου έρωτα, έχει πλέον αποκτήσει και δικό της όνομα –παγκόσμιας κλίμακας– αφού λέγεται “Phubbing”. Ο ισχυρός δεσμός που καλλιεργούμε με το κινητό μας τηλέφωνό μας καθημερινά, είναι πλέον ταυτόσημο με τους όρους bestfriend, boyfriend, girlfriend και όλα τα συναφή.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε άνδρες και γυναίκες ηλικίας 18-44 ετών, το 87% των ερωτηθέντων έχει σχέση εξάρτησης με το κινητό του και το 94% έχει το κινητό του όσο γίνεται πλησίον του ή στο χέρι του. Το 69% των ερωτηθέντων είναι σε θέση να αναγνωρίσει την τοξική και υπερβολική σχέση που έχει αναπτύξει με το κινητό του, ενώ το 60% καταβάλλει προσπάθειες για να το μειώσει.
Τι είναι το “Phubbing”;
Το φαινόμενο απόσπασης της προσοχής μας από τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας προκύπτει από την συνένωση δύο λέξεων: Phone & snubbing.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο μέσος όρος χρήσης του κινητού τηλεφώνου καθημερινά είναι 4,8 ώρες. Δυστυχώς, όμως, η απόσπαση και η αποσυγκέντρωση του ατόμου από το κινητό τηλέφωνο γίνεται τόσο τακτικά και διακριτικά που το ίδιο το άτομο δεν μπορεί να αντιληφθεί το κόστος που προξενεί στο ίδιο και στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Το κόστος= η συναισθηματική αποσύνθεση του ατόμου
Οι αυθεντικές οικογενειακές στιγμές αποτελούν πλέον μια ξεθωριασμένη ανάμνηση, η οποία όσο περνά ο καιρός, σβήνει. Στις οικογενειακές συζητήσεις επιβάλλεται πλέον η χρήση του κινητού τηλεφώνου, έτσι ώστε να ξεφεύγουμε από τις πολύωρες συζητήσεις.
Σε περίπτωση ζευγαριού, οι σύντροφοι μεταξύ τους έχουν φτάσει πλέον στο σημείο να ξαπλώνουν στο ίδιο κρεβάτι απολαμβάνοντας ο καθένας το θέαμα του τηλεφώνου του, χωρίς να ανταλλάζουν κουβέντα.
Ίσως όμως σε κάποια στιγμή της μεταξύ τους συναγωγής, ο ένας να αποστείλει ένα Tik Tok, το οποίο ο άλλος θα σχολιάσει με μόλις ένα νεύμα. Εκτός από αυτό το ζήτημα –που είναι πολύ σημαντικό– κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει τους συντρόφους περισσότερο είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται και εξελίσσονται πλέον μέσα από το τηλέφωνο.
Η πρώτη γνωριμία, η πρώτη κουβέντα, η έκφραση της αγάπης, η σεξουαλική επικοινωνία γίνονται πλέον μέσα από μια συσκευή. Έχει αλλοιωθεί, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος νιώθει, αισθάνεται, αντιδρά και εκφράζεται. Τα συναισθήματα έχουν γίνει πλέον emoji και η επικοινωνία έχει μεταφραστεί ως η ανταλλαγή μηνυμάτων.
Το “phubbing” και ό,τι συνεπάγεται αυτό, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι το φαινόμενο αυτό έχει αποτυπωθεί μέσα μας σε σημείο που να μπορεί να χειραγωγήσει την ανθρώπινη λειτουργία μας.
Εγώ θα έλεγα ότι είναι καλύτερα να ζήσουμε τώρα όσο γίνεται περισσότερο την ευκαιρία του να είμαστε ακόμη άνθρωποι, πριν μετατραπούμε ολοκληρωτικά σε άψυχες μηχανές.
Γι’ αυτό, εάν έχεις ποτέ αποκαλέσει τον εαυτό σου ή έστω ταυτίζεσαι με τη φράση “Marvel fan”, αυτές οι ταινίες που έχουμε διαλέξει είναι must για να δεις!
Η εταιρεία-γίγαντας Marvel, είναι πασίγνωστη στον κόσμο, αφού εδώ και περίπου 14 χρόνια έχει φέρει τους αγαπημένους μας χαρακτήρες στη ζωή μέσω του κινηματογράφου.
Γι’ αυτό, εάν έχεις ποτέ αποκαλέσει τον εαυτό σου ή έστω ταυτίζεσαι με τη φράση “Marvel fan”, αυτές οι ταινίες που έχουμε διαλέξει είναι must για να δεις!
1. Iron Man (2008):
Πηγαίνοντας αρκετά πίσω στον χρόνο, τότε που πολλοί γνωστοί χαρακτήρες, όπως: X-men, Fantastic Four, Spider-Man κ.α., ανήκαν σε άλλες εταιρείες, ενώ ήρωες σαν τον Iron Man δεν ήταν τόσο γνωστοί τότε. Η ταινία παρουσιάζει την αρχή του σούπερ ήρωα, με τη ζωή του Tony Stark πριν γίνει ο Iron Man, και το πως άλλαξε όταν έγινε.
Μια ταινία που ακολούθησε το τώρα ‘’βασικό’’ στυλ όσο αφορά τις ταινίες σούπερ ηρώων, με την αλλαγή του χαρακτήρα, Τony Stark,από μεγάλος playboy κληρονόμος μίας εταιρείας-τιτάνα που παράγει και πουλάει όπλα σε κυβερνήσεις χρηματοδοτώντας έτσι πολέμους, που μετά από ένα συμβάν αναγκάζεται να δει το κακό που έχει προκαλέσει στον κόσμο.
Τότε, επιλέγει να βάλει τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα και να γίνει ο Iron Man. Όλα αυτά που εμείς τώρα αναγνωρίζουμε σαν ‘’βασικό’’ σενάριο, τότε, ήταν κάτι το πρωτοπόρο και συναρπαστικό. Επιπλέον, το σενάριο της ταινίας παραμένει ενδιαφέρον και κάθε Marvel fan μπορεί να την απολαύσει ακόμη και σήμερα.
2. Doctor Strange (2016):
Η ταινία του Doctor Strange είναι αρκετά πιο πρόσφατη από την προηγούμενη, έχοντας βγει το 2016. Για ακόμη μία φορά, η ταινία είναι ταινία origins, δηλαδή μας καθορίζει την προέλευση του χαρακτήρα γνωστού σαν Stephen Strange, που γίνεται ο σούπερ ήρωας, Doctor Strange.
Ο Stephen, υποδυόμενος από τον Benedict Cumberbatch, μας παρουσιάζεται σαν ακόμη ένας αλαζονικός, εγωπαθής χαρακτήρας –κάτι που είναι πολύ παρόμοιο με τον Tony Stark– ο οποίος είναι πετυχημένος γιατρός, πλούσιος και ζει μία χλιδάτη ζωή. Μετά, όμως, από ένα πολύ άσχημο ατύχημα που του καταστρέφει τα χέρια του, χάνει την καριέρα του ως γιατρός.
Μετά από μήνες έρευνας και απελπισίας, ο Stephen φτάνει στην μυστική Kamar Taj, όπου ξεκινάει και εκπαιδεύεται στην μαγεία, ανακαλύπτοντας την κρυμμένη τέχνη, ενώ ταυτόχρονα έρχεται σε αντιπαράθεση με πτυχές του εαυτού του που πρέπει να ξεπεράσει για να φτάσει τις δυνατότητές του.
3. Black Panther (2018):
Είναι η πρώτη ταινία που σπάει τη ρουτίνα της πιο δυτικό-ποιημένης superhero movie και διαδραματίζεται ως επί το πλείστον στην Αφρική, στη φανταστική χώρα της Wakanda.
Με τον αείμνηστο Chadwick Boseman να υποδύεται τον T’Challa, το νέο βασιλιά της χώρας, η Marvel μας δείχνει ότι μπορεί να παρουσιάσει έναν κόσμο μακριά από την Αμερική, όπου διαδραματίζονται οι περισσότερες ταινίες της.
Ο T’Challa, σα νέος βασιλιάς, πρέπει να αποδείξει τον εαυτό του και στο λαό του, ότι μία χώρα που έχει παραμείνει για δεκαετίες μυστήριο για τον υπόλοιπο πλανήτη, παρουσιαζόμενη ως μια υποανάπτυκτη χώρα, είναι στην πραγματικότητα είναι δεκάδες φορές πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ταυτόχρονα, ο T’Challa πρέπει να πολεμήσει με προσωπικούς του δαίμονες, ενώ χωρίς να το γνωρίζει πλησιάζει ένας εχθρός για να απειλήσει όλα όσα έχει.
4. Avengers Infinity War & Endgame (2018-2019):
Δεν μπορούμε να κάνουμε λίστα με ταινίες της Marvel, χωρίς να αναφέρουμε τις δύο μεγαλύτερες μέχρι τώρα. Οι ταινίες Avengers Infinity War και Endgame, ήταν η καλλιέργεια σεναρίων και ιστοριών 11 χρόνων με όλους τους σούπερ ήρωες να έρχονται μαζί για πρώτη φορά για να πολεμήσουν για όλο το σύμπαν ενάντια στον Τρελό Τιτάνα, Thanos, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μαζέψει όλα τα infinity stones, πετράδια τα οποία έχουν την δύναμη να αλλάξουν ή/και να καταστρέψουν το σύμπαν εάν χρησιμοποιηθούν λάθος.
Οι σούπερ ήρωες της Γης, λοιπόν, πολεμούν ενάντια στον Thanos και τον τεράστιο του στρατό, σε δύο επικές ιστορίες που έχουν σύνολο πεντέμισι ώρες μεταξύ τους και υπόσχονται στους fans της Marvel στιγμές γέλιου, δράσης, λύπης και ενθουσιασμού.
Εν τέλει, είναι δύσκολο να βάλουμε όλες τις ταινίες που πρέπει να δει ένας Marvel fan. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα έχουν βγει 29 ταινίες που ανήκουν στο MCU, χωρίς να μετράμε τις σειρές που έχουν βγει. Έτσι, με αυτή τη μικρή λίστα, καλούμε όλους τους fans να ξεκινήσουν το δικό τους κινηματογραφικό ταξίδι με την Marvel.
6 all time classic summer songs που χορεύουμε ασταμάτητα εδώ και χρόνια
Ήλιος, αμμουδιά, θάλασσα. Το απόλυτο καλοκαιρινό τρίπτυχο της χαλάρωσης. Ή μήπως, όχι; Μήπως χρειαζόμαστε και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για να πάμε τη χαλάρωση και τη διασκέδαση σε άλλο επίπεδο;
Ήλιος, αμμουδιά, θάλασσα. Το απόλυτο summer τρίπτυχο της χαλάρωσης. Ή μήπως, όχι; Μήπως χρειαζόμαστε και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για να πάμε τη χαλάρωση και τη διασκέδαση σε άλλο επίπεδο;
Η απάντηση είναι, ΝΑΙ! Γι’ αυτό κι εμείς στο Estella, δημιουργήσαμε μια λίστα με διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια, τα οποία μας ταξιδεύουν στην καλοκαιρινή αύρα, είτε με τους στίχους, είτε με το ρυθμό τους (είτε και τα δύο).
Βάλτε τα ηχεία στο τέρμα και ελάτε να λικνιστούμε στους ρυθμούς του φετινού Καλοκαιριού!
1. “Walking on Sunshine”, Katrina & the Waves (1985)
Η ραδιοφωνική επιτυχία του 1985 των Katrina and the Waves δεν αναφέρεται κυριολεκτικά στο Καλοκαίρι.
Για την ακρίβεια, μιλάει για τον ενθουσιασμό που νιώθουμε κάθε φορά που περιμένουμε να συναντήσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Απλώς, αυτή η ακαταμάχητη αίσθηση και τα απίστευτα θετικά vibes του τραγουδιού παραπέμπουν στην ξεγνοιασιά του Καλοκαιριού, στη θάλασσα, στη χαλάρωση, στα beach parties και γενικώς, στο κλίμα των διακοπών.
2. “In The Summertime”, Mungo Jerry (1970)
Ως γνωστόν, το Καλοκαιράκι είναι η εποχή που χαλαρώνουμε, ηρεμούμε, απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα αγκαλιά με το αγαπημένο μας cocktail. Με βάση αυτή τη φιλοσοφία, ο Ray Dorset δημιούργησε αυτό το χαλαρωτικό τραγούδι τη δεκαετία του ‘70, για να μας θυμίσει πως πρέπει να γιορτάζουμε κάθε διασκεδαστική στιγμή του Καλοκαιριού.
Το συγκεκριμένο τραγούδι έγινε αμέσως επιτυχία και έφτασε στο νούμερο 1 σε πολλά κορυφαία charts παγκοσμίως!
3. “Summer Wine”, Lee Hazlewood & Nancy Sinatra (1967)
Πασίγνωστο και πολυαγαπημένο. Δεν υπάρχει καλοκαιρινό club που σέβεται τον εαυτό του και δεν το έχει συμπεριλάβει στο summer playlist. Ποιο είναι το νόημα των στίχων, όμως;
Στιχουργικά, το “Summer Wine” περιγράφει έναν άντρα που συναντά μια γυναίκα, η οποία παρατηρεί τα ασημένια σπιρούνια του και τον προσκαλεί να πιούν κρασί μαζί. Μετά από ένα μεθύσι, ο άντρας ξυπνά για να διαπιστώσει ότι τα χρήματά του έχουν κλαπεί από τη μυστηριώδη γυναίκα. Στη συνέχεια, δηλώνει λαχτάρα για περισσότερο από το “κρασί” της. Δε μιλάει κυριολεκτικά, βέβαια, καταλάβατε.
4. “Livin’ la vida loca”, Ricky Martin (1999)
Δεν μπορείτε παρά να κολλήσετε την παράλογα χαρούμενη μελωδία και τους πιασάρικους στίχους σε αυτό το παγκόσμιο megahit.
Ο τίτλος του τραγουδιού μεταφράζεται από τα ισπανικά ως «ζωντανή η τρελή ζωή», ενώ οι ανεπιτήδευτοι αγγλικοί στίχοι εν συντομία —και όχι χωρίς χιούμορ— περιγράφουν έναν θυελλώδη ρομαντισμό, με φόντο μια έντονη νυχτερινή ζωή.
Ο latin ρυθμός του, μας ξεσηκώνει εδώ και χρόνια και συνοδεύει τα summer parties μας.
5. Me gustas tu, Manu Chao (2001)
Στο δημοφιλές αυτό τραγούδι με τον πολύ χαρακτηριστικό ρυθμό, ο Manu Chao εκφράζει τα συναισθήματά του για ένα κορίτσι και της λέει ότι του αρέσει, συγκρίνοντάς και με οτιδήποτε άλλο του αρέσει, όπως: Ταξίδια, κανέλα, βροχή, βουνά κ.λπ.
Χάρη στην αύρα χαλαρότητας που φέρει ο ρυθμός του, αυτό το κομμάτι είναι η ιδανική μουσική υπόκρουση για μια μέρα στην ξαπλώστρα με θέα τη θάλασσα και παγωμένη μπύρα στο χέρι.
6. La isla bonita, Madonna (1987)
Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού (“La Isla Bonita”) μεταφράζεται ως: “Το όμορφο νησί”. Ομοίως, οι στίχοι του μιλούν για έναν τροπικό παράδεισο που αγαπά ιδιαίτερα η Madonna, λόγω του της «άγριας και ελεύθερης» φύσης του.
Catchy tune, ωραίος ρυθμός, τραγούδι που αποτυπώνεται εύκολα στο μυαλό και μας ταξιδεύει νοητά σε ένα τροπικό νησί.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο για την 48η επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράστηκε ανοιχτά υπέρ του Δημήτρη Λιγνάδη. Εύλογα, έπειτα από μια τόσο προκλητική κίνηση, ακολούθησε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια της λαμπερής εκδήλωσης, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, προέβη σε μια ομιλία με αφορμή την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που ήταν, θεωρητικά, και ο λόγος της διοργάνωσης.
Μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις ανισότητες, αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος». […] Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους».
Τι σημαίνει, όμως, «κοινό περί δικαίου αίσθημα;»
Εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε ένανορισμό για «το κοινό περί δικαίου αίσθημα» θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για την επίκληση της αντίληψης της ηθικής της κοινής γνώμης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένα κοινωνικό θέμα που χρήζει νομοθετικής ρύθμισης ή μια έννομη διαφορά, η οποία οδηγείται στη δικαστική κρίση. Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» εμφανίζεται τόσο στον έλεγχο συνταγματικότητας των νόμων, όσο και στο Ποινικό Δίκαιο και αφορά τη θεμελίωση των δικαστικών κρίσεων. Ένα από τα βασικά αντικείμενα του Ποινικού Δικαίου είναι τα κακουργήματα, δηλαδή ειδεχθή εγκλήματα τα οποία προκαλούν την αναστάτωση της κοινής γνώμης.
Γι’ αυτό τον λόγο, πρέπει να αποφασίζεται με μεγάλη προσοχή η ποινή την οποία θα εκτίσει κάποιος που διέπραξε ένα κακούργημα. Για την απόφαση αυτή πρέπει να ληφθεί υπόψη, εκτός από το περιεχόμενο των νόμων, και η κοινωνική ηθική. Έτσι, έχουν συγκροτηθεί τα Μικτά Ορκωτά δικαστήρια, ποινικά δικαστήρια πρώτου βαθμού, στα οποία καλούνται κάποιοι πολίτες-ένορκοι να ψηφίσουν για την κύρωση που θα επιβληθεί στον αδικήσαντα. Με τον τρόπο αυτό, οι ένορκοι εκφράζουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αυτό εκφράζεται επιπλέον, εμπειρικά και δημοσκοπικά, μέσω δημοσιογραφικών άρθρων και δοκιμίων.
Γιατί θεώρησε η κυρία Σακελλαροπούλου ότι η αναφορά της στον ένοχο –βάσει δικαστικής απόφασης—για δύο βιασμούς ανηλίκων, Δημήτρη Λιγνάδη, είναι απαραίτητη στη γιορτή της Δημοκρατίας; Ειδικά όταν έχει ήδη ασκηθεί έφεση από την Εισαγγελέα Εφετών κατά της πρωτόδικης απόφασης περί «μη ορθής κρίσης;»
Όταν μιλάμε εκ του ασφαλούς ή προς τιμήν των συμφερόντων, οι λέξεις ξεγλιστρούν πολύ αβίαστα και απερίσκεπτα, δημιουργώντας κύματα αναταράξεων σε μία χώρα που ήδη ταλαιπωρείται από την πύρινη λαίλαπα. Έπειτα, υπάρχει ένα μικρό ατόπημα στα όσα ειπώθηκαν: Ο Δημήτρης Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος, όχι εξαιτίας του «λαϊκισμού», αλλά βάσει του Συντάγματος και της νομοθεσίας από το αρμόδιο δικαστήριο. Το ότι αφέθηκε ελεύθερος με τόσο ευνοϊκούς όρους κατευθείαν είναι πράγματι εξόφθαλμο, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση.
Επομένως, ποιο είναι το ζητούμενο;
Καταπέλτης η Έλενα Ακρίτα
Κατόπιν εορτής, κυριολεκτικά, η Έλενα Ακρίτα έγραψε τις δικές της σκέψεις στο Facebook, δίνοντάς μας έναυσμα να συνεχίσουμε να αμφιβάλλουμε, να ερευνούμε και να διερωτόμαστε γύρω από την υπόθεση Λιγνάδη:
«Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος. Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών».
(«Είσαι Έλληνας», σε μουσική και στίχους Μίκη Θεοδωράκη).
«Όταν ο “Ινδιάνος” έμεινε εφτά μήνες φυλακή όντας αθώος, δεν είδαμε να κάνει παρόμοια δήλωση».
Έπειτα, ακολούθησε και μια δεύτερη ανάρτηση της κυρίας Ακρίτα, η οποία παραθέτοντας αποσπάσματα του Συντάγματος, αναφέρεται κατευθείαν στην κυρία Σακελλαροπούλου:
«Σύνταγμα της Ελλάδας
Άρθρο 1, παρ. 3
«Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Άρθρο 26, παράγραφος 3
«H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού».
Σαφές κυρία Σακελλαρόπουλου, ή να σάς το κάνουμε δίφραγκα;»
5 γυναίκες που δούλεψαν σκληρά για να πάρουν οι άνδρες τα εύσημα
Τι κοινό έχει ο συγγραφέας Σκοτ Φιτζέραλντ με τον εργοστασιάρχη και ανθρωπιστή Όσκαρ Σίντλερ που έσωσε εκατοντάδες εβραίους από τους Ναζί και η ζωή του έγινε ταινία; Δυστυχώς, στο ότι πήραν όλη τη δόξα ενώ οι γυναίκες τους, και το έργο τους, έμεινε για χρόνια στην αφάνεια, χωρίς να πάρουν τα εύσημα για την συνεισφορά τους.
Τι κοινό έχει ο συγγραφέας Σκοτ Φιτζέραλντ με τον εργοστασιάρχη και ανθρωπιστή Όσκαρ Σίντλερ που έσωσε εκατοντάδες εβραίους από τους Ναζί και η ζωή του έγινε ταινία;
Δυστυχώς, στο ότι πήραν όλη τη δόξα ενώ οι γυναίκες τους, και το έργο τους, έμεινε για χρόνια στην αφάνεια, χωρίς να πάρουν τα εύσημα για την συνεισφορά τους. Τι κοινό έχει η βιοφυσικός Ρόζαλιντ Φράνκλιν και η φυσικός Λίζε Μάιτνερ; Δυστυχώς, αυτό που ενώνει τις δύο γυναίκες είναι ότι το έργο τους οδήγησε σε τρομερές ανακαλύψεις και δύο βραβεία Νόμπελ, χωρίς όμως η Ακαδημία να αναγνωρίσει την προσφορά τους και να τις τιμήσει για το έργο τους.
1. Ζέλντα Φιτζέραλντ
Πολλοί τη γνωρίζουν απλώς ως «η σύζυγος του διάσημου μυθιστοριογράφου, Σκοτ Φιτζέραλντ», αλλά η Ζέλντα Φιτζέραλντ ήταν ξεχωριστή από μόνη της. Ανήκε σε μια γενιά από νεαρές γυναίκες που αψηφούσαν τους κανόνες και αδιαφορούσαν εξόφθαλμα γι’ αυτό που θεωρούσαν «αποδεκτή συμπεριφορά» εκείνη την εποχή. Ήταν απο τις γυναίκες που δεν φορούσαν κορσέδες, έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά, άκουγαν τζαζ και έπιναν αλκοόλ δημόσια.
Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Σκοτ Φιτζέραλντ οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του ως συγγραφέας στη Ζέλντα. Πιο συγκεκριμένα, όχι μόνο υπήρξε μούσα του, αλλά ο Σκοτ πήρε ολόκληρα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της γυναίκας του και τα έβαλε στο μυθιστόρημα του «The Beautiful and Damned» (Όμορφοι και Καταραμένοι).
Όταν η Ζέλντα διάβασε το μυθιστόρημα και αναγνώρισε τη δική της γραφή, έγραψε μια κριτική για το μυθιστόρημα στη New York Tribune στην οποία έλεγε, «Ο κ. Φιτζέραλντ – πιστεύω ότι έτσι γράφει το όνομά του – φαίνεται να πιστεύει ότι η λογοκλοπή ξεκινά από το σπίτι».
Όταν η Ζέλντα άρχισε να δέχεται αιτήματα για να γράψει βιβλία και άρθρα, ο Σκοτ άρχισε να της βάζει εμπόδια. Το 1932, ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν λόγω της εύθραυστης ψυχικής της υγείας, έγραψε ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με τίτλο «Save Me the Waltz» και το έστειλε στον εκδότη του Σκοτ.
Όταν ο Σκοτ το διάβασε, έγινε έξαλλος και της έστειλε πολλαπλές επιστολές επιπλήττοντάς την για όσα είχε γράψει και ζητώντας της να αφαιρέσει μεγάλα κομμάτια τα οποία είχε σκοπό να συμπεριλάβει στο δικό του μυθιστόρημα «Tender is the Night», πράγμα το οποίο έκανε.
Όταν τελικά το κουτσουρεμένο μυθιστόρημα της Ζέλντα εκδόθηκε και έλαβε κακές κριτικές, ο σύζυγος της συμμετείχε γράφοντας για την ίδια του τη γυναίκα, ότι είναι συγγραφέας τρίτης διαλογής οδηγώντας σε επιδείνωση της υγείας της.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Φιτζέραλντ πυροδότησε σκόπιμα τις φήμες ότι η Ζέλντα ήταν «τρελή» κι ήθελε παρακολούθηση και νοσηλεία προκειμένου να καλύψει την κατάφωρη κλοπή του λογοτεχνικού της έργου. Μάλιστα σε ημερολόγιό του, ο Φιτζέραλντ δήλωνε ρητά τα σχέδιά του να οδηγήσει τη γυναίκα του σε νευρικό κλονισμό προκειμένου να μην τον αφήσει.
Η Ρόζαλιντ Φράνκλιν ήταν Αγγλίδα βιοφυσικός και χημικός-κρυσταλλογράφος (ακτίνες Χ), με πάρα πολύ σημαντική συμβολή στην κατανόηση των μοριακών δομών του DNA, του RNA, των ιών, του άνθρακα και του γραφίτη.
Οι Γουάτσον και Κρικ βραβεύθηκαν το 1962 με το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής επειδή ανακάλυψαν ότι το DNA είχε σχήμα σπειροειδούς σκάλας – αλλά οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να είχαν σπάσει τον κώδικα χωρίς την δουλειά που είχε κάνει η Φράνκλιν.
Στην πραγματικότητα η Φράνκλιν έκανε δύο σημαντικές συνεισφορές. Η πρώτη είναι ότι απαθανάτισε στο φακό το DNA πιο καθαρά από όσο είχε κάνει οποιοσδήποτε επιστήμονας μέχρι τότε και μάλιστα, η περιβόητη «Photo 51» επιβεβαίωνε την ελικοειδή δομή του DNA. Οι φωτογραφίες αυτές μάλιστα, παρουσιάστηκαν στον Γουάτσον χωρίς την έγκριση ή τη γνώση της.
Η δεύτερη είναι ότι κατέγραψε τη θέση των φωσφορικών ομάδων στο εξωτερικό της δομής. Οι Γουάτσον και Κρικ χρησιμοποίησαν τα δεδομένα της χωρίς να την συγκατάθεσή της και τελικά, βραβεύτηκαν με το βραβείο Νόμπελ. Η Φράνκλιν πέθανε τραγικά από καρκίνο στα 38 της και το έργο της δεν αναγνωρίστηκε παρά αρκετά χρόνια αργότερα.
Για χρόνια, η ζωγράφος Μάργκαρετ Κιν ζωγράφιζε πορτρέτα ανθρώπων με τεράστια λυπημένα μάτια και ο σύζυγός της, Γουόλτερ, τα πουλούσε. Τα πορτρέτα της ήταν εξαιρετικά δημοφιλή στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 και η τιμή τους στην αγορά ήταν πολύ καλή. Αυτό που δεν ήξερε η Μάργκαρετ όμως είναι ότι ο Γουόλτερ, παρουσιαζόταν ως ο δημιουργός των πινάκων και έπαιρνε αυτός τα εύσημα.
Όταν η Μάργκαρετ συνειδητοποίησε ότι ο σύζυγός της, «έκλεβε» τη δουλειά της, συμφώνησε στην απάτη. Αργότερα, θα έλεγε στους New York Times ότι: «Πάντα θα μετανιώνω που δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου».
Σύμφωνα με μαρτυρίες της, ο σύζυγος της την φόβιζε ενώ μια φορά προσπάθησε να τη χτυπήσει. «Όταν δεν ήταν σπίτι, συνήθως τηλεφωνούσε κάθε ώρα για να βεβαιωθεί ότι δεν είχα βγει έξω», είχε πει στον Guardian το 2014.
Τελικά το 1970, η Μάργκαρετ αποφάσισε να διεκδικήσει την ιδιοκτησία των πινάκων της και όταν ο σύζυγός της απάντησε ότι έλεγε ψέματα, τον μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμιση.
Η Μάργκαρετ τελικά κέρδισε τη δίκη, όταν το δικαστήριο ζήτησε και από τους δύο να δημιουργήσουν έναν πίνακα μπροστά στα μάτια των ενόρκων. Εκείνη τα κατάφερε, ενώ εκείνος επικαλέστηκε έναν τραυματισμό στον ώμο.
Κέρδισε αποζημίωση 4 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά δεν πήρε ποτέ τα χρήματα, επειδή ο Γουόλτερ είχε σπαταλήσει όλη την περιουσία που έκανε πουλώντας το έργο της.
Η ίδια πάντως είχε δηλώσει ότι: «Δεν ήθελα χρήματα, ήθελα απλώς νομική νίκη». Η ιστορία αυτή έχει γίνει και ταινία από τον Τιμ Μπάρτον, με την Έιμι Άνταμς να ενσαρκώνει τον ρόλο της Μαργκαρετ Κιν, και τον Κρίστοφερ Γουόλτζ στον ρόλο του Γουόλτερ Κιν.
Η Λίζε Μάιτνερ ήταν Αυστριακή φυσικός, η οποία εργάστηκε στον τομέα της Πυρηνικής Φυσικής και της πυρηνικής ακτινοβολίας. Μαζί με τους Όττο Χαν και Φριτς Στράσμαν υπήρξαν οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν ότι ο πυρήνας του ουρανίου είναι δυνατόν να διασπαστεί όταν «βομβαρδιστεί με νετρόνια».
Η Μάιτνερ ήταν η Γερμανίδα γυναίκα που ανέλαβε την έδρα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου το 1939. Ωστόσο, λόγω του Ναζισμού, έφυγε από τη Γερμανία και βρήκε καταφύγιο στην Σουηδία μιας και είχε Εβραϊκή καταγωγή.
Η Μάιτνερ συνεργάστηκε για περισσότερα από 30 χρόνια στενά με τον Χαν, ο οποίος μαζί με τον Στράσμαν είχαν επιφορτιστεί με την εκτέλεση των πειραμάτων που παρήγαγαν στοιχεία που υποστηρίζουν την έννοια της πυρηνικής σχάσης, ενώ η Μάιτνερ με τον Φριτς είχαν αναλάβει να γράψουν τη θεωρία που εξηγούσε τα πειραματικά αποτελέσματα.
Λόγω της πολιτικής που ακολουθούσε η Ναζιστική Γερμανία, ήταν αδιανόητη η συνδημοσίευση των πειραμάτων των Χαν – Στράσμαν και της ερμηνείας τους από τους Μάιτνερ – Φριτς.
Ο Όττο Χαν τιμήθηκε, το 1944, με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας, ενώ η ίδια η Μάιτνερ αναφέρθηκε ως “βοηθός του Χαν”, με τον οποίο όμως υπήρξαν ισότιμοι συνεργάτες. Τελικά, η Μάιτνερ, τιμήθηκε μετά θάνατον, όταν το 1994 το υπερουράνιο στοιχείο με ατομικό αριθμό 109 ονομάστηκε “Μαϊτνέριο”, προς αναγνώριση του έργου της.
Φαντάζομαι έχεις δει την πολυβραβευμένη ταινία Schindler’s List (Η Λίστα του Σίντλερ) και έχεις ανατριχιάσει με τις προσπάθειες του Όσκαρ Σίντλερ να σώσει την ζωή 1.300 Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην ταινία η Έμιλι, παρουσιάζεται ως μια υποστηρικτική σύζυγος αλλά ήταν, τελικά, μόνο αυτό;
Αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, μια δημοσιογράφος, ονόματι Erika Rosenberg, δημοσίευσε μια βιογραφία για την Έμιλι Σίντλερ για να τονίσει τη θαρραλέα δουλειά της. Όπως φαίνεται από τα στοιχεία που σύλλεξε η δημοσιογράφος, στην πραγματικότητα η Έμιλι συμμετείχε εξίσου στη σωτήρια αποστολή με τον σύζυγό της.
Ο Όσκαρ Σίντλερ, ένας Γερμανός επιχειρηματίας από τη Μοραβία, έφτασε το 1939 στην Κρακοβία με την ελπίδα να κάνει περιουσία από τον πόλεμο. Ο Σίντλερ προσλάμβανε μόνο Εβραίους στο εργοστάσιό του, καθώς κοστίζουν λιγότερο αλλά παρακολουθώντας την τροπή που παίρνει ο πόλεμος αποφασίζει να σώσει όσους περισσότερους μπορεί.
Πείθει τους Ναζί να μη στείλουν κανέναν από τους Εβραίους εργάτες τους γιατί ήταν απαραίτητοι στο εργοστάσιο του και προσπαθεί να τους φυγαδεύσει πριν οδηγηθούν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Παράλληλα, η Έμιλι σε μια περίπτωση, φαίνεται να αναχαίτισε ένα καραβάνι με τέσσερα βαγόνια που μετέφεραν 250 Εβραίους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, πείθοντας τους Ναζί να την αφήσουν να πάει τους Εβραίους στο εργοστάσιο του συζύγου της και να τους βάλει να δουλέψουν.
Μόλις η Έμιλι πήρε όλους τους κρατούμενους πίσω στο εργοστάσιο, τους περιέθαλψε και τους πρόσφερε φαγητό. Ο ηρωισμός της Έμιλι έμεινε σε μεγάλο βαθμό εκτός της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας, αλλά πλέον μπορούμε να γνωρίζουμε όλοι πόσο θαρραλέα υπήρξε.
Αυτές είναι μόλις πέντε γυναίκες που το έργο ή συνεισφορά τους άργησε να αναγνωριστεί. Πολλά από όσα γνωρίζουμε γι’ αυτές προέρχονται επειδή μεταγενέστεροι δημοσιογράφοι και ερευνητές θέλησαν να ψάξουν την αλήθεια και να αποκαταστήσουν τα ονόματα τους, γράφοντάς τα με κεφαλαία γράμματα στην ιστορία.
Είμαι σίγουρη, όμως, ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που το έργο τους δεν αναγνωρίστηκε ποτέ και τα ονόματα τους χάθηκαν στη λήθη. Σε αυτές τις γυναίκες οφείλουμε να μην κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος είτε πρόκειται για την τέχνη, είτε για την επιστήμη, είτε οποιοδήποτε κλάδο οι γυναίκες παθιάζονται και διαπρέπουν.
Σε ποινές 10 χρόνια κάθειρξη για τον ένα βιασμό και 5 για τον άλλον καταδικάστηκε ο Δημήτρης Λιγνάδης, αν και ο εισαγγελέας πρότεινε 12ετή κάθειρξη για κάθε βιασμό. Προς το παρόν δεν του έχει αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό.
Το δικαστήριο άφησε ελεύθερο τον κ. Δημήτρη Λιγνάδη με περιοριστικούς όρους και χρηματική εγγύηση. Η απόφαση αναγνώστηκε εν μέσω έντονων αντιδράσεων και αποδοκιμασιών από την πλευρά των θυμάτων και μελών του ακροατηρίου.
Ένοχος κρίθηκε, κατά πλειοψηφία, ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης για δύο από τις τέσσερις υποθέσεις βιασμών για τις οποίες κατηγορείται. Πριν λίγο, οι δικαστές του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου ανακοίνωσαν την ετυμηγορία τους, κατά την οποία ο γνωστός σκηνοθέτης και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καταδικάζεται για δύο βιασμούς. Εντούτοις, λόγω αμφιβολιών κρίνεται αθώος για τους άλλους δύο βιασμούς που κατηγορείται ότι διέπραξε.
Η ετυμηγορία και η κρίση των ενόρκων
Ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών κατά πλειοψηφία (5-2 ένορκοι) για τον πρώτο μηνυτή Α., αθώος κατά πλειοψηφία (4-3) για τον Δ.Μ που δεν παρέστη στο δικαστήριο. Επιπλέον, βρέθηκε (4-3) ένοχος για την υπόθεση του S., (μειοψήφησαν 1 ένορκος, η πρόεδρος και μια δικαστής που είχαν τη γνώμη ότι πρέπει να κηρυχθεί αθώος λόγω αμφιβολιών) και (5-2) ένοχος για τον Π.Φ. (μειοψήφησαν πρόεδρος και μια δικαστής που είχαν τη γνώμη ότι πρέπει να κηρυχθεί αθώος λόγω αμφιβολιών). Αξίζει να αναφερθεί, πως ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης φαινόταν ιδιαίτερα ψύχραιμος στο άκουσμα της ετυμηγορίας.
Αυτά τα πρόσωπα έδωσαν το παρόν στη δική
Παρόντες στο δικαστήριο ήταν οι τρεις καταγγέλλοντες, οι οποίοι ξέσπασαν σε λυγμούς με την ανακοίνωση της απόφασης. Βαρύ ήταν το κλίμα και από την πλευρά του κατηγορουμένου, ενώ στη δικαστική αίθουσα βρέθηκε ο αδελφός του κατηγορουμένου, Γιάννης Λιγνάδης, και η Ελένη Κούρκουλα. Την ανακοίνωση της απόφασης παρακολούθησαν η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ και Τομεάρχης Πολιτισμού, Σία Αναγνωστοπούλου, και ο βουλευτής του Μέρα25, Κλέων Γρηγοριάδης. Από εδώ και στο εξής, ξεκινά η αγόρευση του συνηγόρου του κατηγορουμένου, κ. Αλέξη Κούγια, για την παροχή ελαφρυντικών. Τέλος, θα ακολουθήσει η πρόταση του εισαγγελέα για το ίδιο θέμα.
«Τα θύματα του βιασμού δεν έχουν φύλο, καταγωγή και κοινωνικό status. Ότι ο κατηγορούμενος ήταν αναγνωρίσιμος δεν αναιρεί τη διάπραξη. Τα θύματα λόγω ανηλικότητας, καταγωγής και οικογενειακής κατάστασης, ήταν εύκολος στόχος γιατί διασφάλιζαν τη σιγουριά ότι δεν θα αποκάλυπταν τι συνέβη. Η αναγνωρισιμότητα και η λάμψη δεν αναιρεί την ανάγκη ικανοποίησης της σεξουαλικής του ορμής».
Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια με τα οποία τεκμηρίωσε την πρότασή του για την ενοχή του Δημήτρη Λιγνάδη ο εισαγγελικός λειτουργός, αφήνοντας αιχμές για την υπεραστική γραμμή που επέλεξε ο κατηγορούμενος, ο οποίος επιχείρησε να αποδομήσει τους ισχυρισμούς των θυμάτων του, με βάση την εργασία ή το κοινωνικό τους στάτους. Ο εισαγγελέας σημείωσε πως «κοινός παρονομαστής» σε όλες τις υποθέσεις ήταν η ικανοποίηση της σεξουαλικής του ορμής. Εκτός αυτού, ο κατηγορούμενος καλλιεργούσε σχέσεις εμπιστοσύνης με τα (υποψήφια) θύματά του, ισχυριζόμενος ότι θα τα βοηθούσε στην επαγγελματική τους ανέλιξη.
Επίσης, ο εισαγγελέας δεν φάνηκε να πείθεται από τις απαντήσεις του κ. Δημήτρη Λιγνάδη, ενώ μετά την αναλυτική περιγραφή των πραγματικών περιστατικών που, κατά την κρίση του, αποδείχθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία, αναφέρθηκε ξεχωριστά σε καθεμία από τις περιπτώσεις για τις οποίες κατηγορείται ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης. Αναφερόμενος στον πρώτο καταγγέλλοντα σχολίασε: «Είναι απολύτως λογικό να μην προσδιορίστηκε ορθά ο χρόνος του βιασμού, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετικά επώδυνη πράξη. Δεν είναι τυχαίος ο χρόνος παραγραφής που προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας, δίνοντας τη δυνατότητα στα θύματα να απευθυνθούν στις Αρχές 15 χρόνια μετά, ενώ πλέον για τους ανήλικους ο χρόνος παραγραφής ξεκινά 1-3 έτη μετά την ενηλικίωση του θύματος. Ο νόμος αναγνωρίζει τη δυσκολία ενός ενηλίκου να προβεί σε καταγγελία ενός τόσο βάναυσου αδικήματος σε βάρος του».
Σχετικά με τον δεύτερο άνθρωπο που έχει καταγγείλει τον κ. Δημήτρη Λιγνάδη για βιασμό στην Επίδαυρο, ο εισαγγελικός λειτουργός αναφερόμενος στις αλλαγές των ημερομηνιών του ταξιδιού, εξήγησε πως δεν είναι αδικαιολόγητος ο λάθος προσδιορισμός του διαστήματος.
Ο τρίτος καταγγέλλων
Για την υπόθεση του τρίτου καταγγέλλοντα, ο οποίος έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι του σκηνοθέτη εξαιτίας του κακοποιητικού περιβάλλοντος του σπιτιού του και των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, ο εισαγγελέας περιέγραψε ότι «δεδομένων των περιστατικών βίας που έζησε στο κοντινό του περιβάλλον, το θύμα πίστευε ότι ο κατηγορούμενος θα μπορούσε να γίνει πιο βίαιος αν αντιδρούσε. Το θύμα προερχόταν από κακοποιητικό περιβάλλον, στερούνταν τα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, ήταν ανήλικος και απόλυτα εξαρτημένος από τον κατηγορούμενο που του εξασφάλιζε τη διαβίωση».
Τέλος, για την περίπτωση του Δ.Μ., που δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο για να καταθέσει, αλλά έχει καταγγείλει τον σκηνοθέτη για βιασμό του έπειτα από γνωριμία τους στην πλατεία του Αγίου Παύλου, ο εισαγγελέας ζήτησε την απαλλαγή του κατηγορουμένου, λέγοντας: «Το πρόσωπο αυτό αν και έχει διαταχθεί η βίαιη προσαγωγή του δεν ήρθε ποτέ να καταθέσει. Οι αποδείξεις διεξάγονται επ’ ακροατηρίω. Όχι στην τηλεόραση και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αποδείχτηκε, επίσης, ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν διαμένει, ούτε διέμενε ποτέ στη διεύθυνση που είχε δηλώσει. Επομένως, εγείρονται αμφιβολίες για την αξιοπιστία του και τη βασιμότητα όσων έχει καταγγείλει. Οι αμφιβολίες λειτουργούν υπέρ του κατηγορουμένου».
Update: Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης. Μια εξέλιξη που κλονίζει σοβαρά την πίστη στη δικαιοσύνη
Δίκη Χρυσής Αυγής: Ποιες άλλες πολύκροτες δίκες συντάραξαν την Ελλάδα;
Πριν μερικές ημέρες, έλαβε χώρα στην Αίθουσα Τελετών του Εφετείου Αθηνών η δεύτερη δικάσιμος για τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” σε δεύτερο βαθμό.
Πριν μερικές ημέρες, έλαβε χώρα στην Αίθουσα Τελετών του Εφετείου Αθηνών η δεύτερη δικάσιμος για τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” σε δεύτερο βαθμό.
Στις 20 Απριλίου του 2015 είχε ξεκινήσει η δίκη, με 69 άτομα να κατηγορούνται για συμμετοχή ή/και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, ανάμεσα στα οποία και βουλευτές και ηγετικά στελέχη του ναζιστικού μορφώματος. Σε πρώτο βαθμό, η δίκη έληξε στις 22 Οκτωβρίου του 2020.
Μαζί με τις κατηγορίες της Χρυσής Αυγής σχετικά με την εγκληματική οργάνωση, δικάζονταν και οι υποθέσεις δολοφονίας του Παύλου Φύσσα (Σεπτέμβριος του 2013), επίθεσης σε Αιγύπτιους αλιεργάτες και συγκεκριμένα η επίθεση στον Αμπουζίντ Εμπάρακ (12 Ιουνίου του 2012) και επίθεσης σε συνδικαλιστές και μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ (12 Σεπτεμβρίου του 2013).
Με αφορμή την συνέχιση της δίκης σε δεύτερο βαθμό στις 26 Ιουλίου θα θυμηθούμε κάποιες από τις πολιτικές δίκες που συντάραξαν την χώρα, αλλά έγιναν πριν από τηνGen Z εποχή.
Η δίκη Νίκου Μπελογιάννη
Από τα σημαντικότερα μέλη του ΚΚΕ, ο Νίκος Μπελογιάννης πολέμησε το πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον εμφύλιο πόλεμο. Στις 20 Δεκεμβρίου, συνελήφθη μαζί με άλλους συντρόφους του για συμμετοχή στο ΚΚΕ και ως κατάσκοποι της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Μπελογιάννης πέρασε από δύο δίκες.
Η πρώτη, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, ξεκίνησε στις 19 Οκτωβρίου του 1952 και είχε συνολικά 52 κατηγορούμενους. Ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου και μοίρασε 12 θανατικές ποινές, ανάμεσα στις οποίες και για το Μπελογιάννη, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ανάμεσα στα μέλη του στρατοδικείου ήταν και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, μετέπειτα δικτάτορας της χώρας. Μέσα στο μετεμφυλιακό πολιτικό κλίμα και λόγω της διεθνούς πίεσης ενάντια στις θανατικές καταδίκες, η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι η ποινή δεν θα εκτελεστεί.
Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του οδηγούνται σε δεύτερη δίκη (15 Φεβρουαρίου 1952), αυτή τη φορά με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία παίρνει διεθνείς διαστάσεις, ενώ ο Μπελογιάννης αποστομώνει πολιτικά και ηθικά τους κατήγορούς του. Λόγω αυτής της δίκης, ο ίδιος έμεινε γνωστός ως «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», εξαιτίας του κόκκινου γαρύφαλλου που κρατούσε καθημερινά στην δίκη, εικόνα που ενέπνευσε και τον Πάμπλο Πικάσο στο ομότιτλο σκίτσο.
Στις 30 Μαρτίου του 1952, ημέρα Κυριακή, κατά την οποία ούτε οι ναζί δεν διέπρατταν εκτελέσεις και παρά την διεθνή κατακραυγή, ο Μπελογιάννης και τρεις ακόμα σύντροφοι του εκτελέστηκαν στο στρατόπεδο του Γουδή.
https://youtube.com/watch?v=qhHhL6Q3JJM
Η δίκη για την δολοφονία Λαμπράκη
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν γιατρός και πολιτικός, εκλεγμένος βουλευτής με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) από το 1961 και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη. Στις 22 Μαΐου του 1963 μετά από ομιλία του στην Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από δύο παρακρατικούς, τον Μανώλη Εμμανουηλίδη και τον Σπύρο Γκοτζαμάνη.
Η δολοφονία του είχε τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις και ανάγκασε την κυβέρνηση της εποχής να παραιτηθεί λίγες ημέρες αργότερα. Η έρευνα που ακολούθησε τη δολοφονία έφερε στο φως στοιχεία που συνέδεαν τους δράστες με την αστυνομία και με τη δεξιά παράταξη. Η δίκη για την δολοφονία ξεκίνησε στις 3 Οκτωβρίου του 1966, κράτησε 67 ημέρες και αποτέλεσε μια από τις πιο πολύκροτες δίκες στην Ελλάδα διότι αποκάλυψε τον ρόλο του παρακράτους στην μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία, λίγο καιρό μάλιστα πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967.
Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση ενώ ο Μανώλης Εμμανουηλίδης σε 8 καθώς τους αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά. Ταυτόχρονα κατηγορούνταν ως ηθικοί αυτουργοί αξιωματικοί και στελέχη της αστυνομίας και της χωροφυλακής, οι περισσότεροι από τους οποίους όμως αθωώθηκαν.
Αξίζει να αναφερθεί ότι όταν ήρθε στην εξουσία η Χούντα, δηλαδή όταν κυβερνούσε το επίσημο παρακράτος, απένειμε χάρη στους δολοφόνους ενώ εξόρισε τους τους συνηγόρους πολιτικής υπεράσπισης και φυλάκισε τον ανακριτή, Χρήστο Σαρτζετάκη.
Έχει ο καιρός γυρίσματα…η δίκη της Χούντας
Οι πρώην κατήγοροι κάθονταν πλέον στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Έτσι, στις 28 Ιουλίου του 1975 ξεκίνησε η δίκη των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα της γυναικείας πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού.
Αυτή θα κρατούσε για σχεδόν έναν μήνα και την παρακολούθησε ολόκληρη η χώρα από τον φακό της κρατικής τηλεόρασης. Οι ελπίδες κάθε δημοκρατικού πολίτη εκπληρώθηκαν και το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε τους περισσότερους από τους χουντικούς πραξικοπηματίες.
Οι Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος αντιμετώπιζαν την θανατική ποινή, ενώ άλλοι όπως οι Ιωαννίδης, Σπαντιδάκης, Ζωιτάκης και Ντερτιλής καταδικάστηκαν σε ισόβια, με μικρότερες ποινές να δίνονται και στους άλλους κατηγορούμενους.
Βέβαια, η χάρη που απονεμήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στους τρεις θανατοποινίτες προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και την κοινή γνώμη της εποχής. Οι δύο από αυτούς, Παττακός και Μακαρέζος, αποφυλακίστηκαν το 1990, ενώ ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πέθανε φυλακισμένος το 1999.
Τι κάνεις όταν το body shaming ξεκινάει από την οικογένειά σου;
Kαθημερινά βομβαρδιζόμαστε με εικόνες τέλειων σωμάτων στην τηλεόραση, στα περιοδικά και σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το fitness lifestyle μοιάζει με μια ανοιχτή πληγή, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η σωματική εμφάνιση υπερέχει της υγείας. Κάπως έτσι, οι λέξεις αποκτούν «βάρος» και χρωματίζονται, διαμορφώνοντας συνειδήσεις. Σκέψου, πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερες να προφέρεις με ουδετερότητα την λέξη «χοντρός/η/ο» ή «αδύνατος/η/ο»;
Kαθημερινά βομβαρδιζόμαστε με εικόνες τέλειων σωμάτων στην τηλεόραση, στα περιοδικά και σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το fitness lifestyle μοιάζει με μια ανοιχτή πληγή, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η σωματική εμφάνιση υπερέχει της υγείας. Κάπως έτσι, οι λέξεις αποκτούν «βάρος» και χρωματίζονται, διαμορφώνοντας συνειδήσεις.
Και φυσικά όλο διαιωνίζει την ύπαρξη του body shaming. Σκέψου, πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερες να προφέρεις με ουδετερότητα την λέξη «χοντρός/η/ο» ή «αδύνατος/η/ο»;
Τι συμβαίνει, όμως, όταν το body shaming, η κριτική για το ντύσιμο, τα κιλά, τις ώρες που αφιερώνεις ή δεν αφιερώνεις στον γυμναστήριο και η απαξίωση της πραγματικής σου αξίας προέρχονται από το οικογενειακό σου περιβάλλον;
Οι διατροφικές διαταραχές δεν αναπτύσσονται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε προκαλούνται από έναν μόνο παράγοντα. Επομένως, η εσωτερίκευση της φωνής από ένα αγαπημένο πρόσωπο που σου λέει να ντρέπεσαι για το σώμα σου μπορεί να είναι ιδιαίτερα τραυματική. Άλλωστε, σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι οι γονείς λειτουργούν ως ισχυρά διατροφικά πρότυπα για τα παιδιά.
Μάλιστα, παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες που εστιάζουν στην κατανάλωση των σωστών τροφών, περιορίζοντας σημαντικά μη υγιεινές τροφές, όχι μόνο επιδίδονται σε περισσότερα επεισόδια υπερφαγίας, αλλά είναι επίσης πιο πιθανό να είναι υπέρβαρα και/ή να έχουν περισσότερο άγχος για την εικόνα του σώματός τους.
«Φάε κάτι», «Μια αληθινή γυναίκα έχει καμπύλες», «Γιατί είσαι τόσο κοκαλιάρ@;» Πρόκειται για μερικές μόνο από τις φράσεις που μπορεί να ακουστούν κατά διαστήματα σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι. Συχνά μάλιστα, η πρόθεση δεν είναι κακή. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές το μήνυμα είναι ίδιο: Δεν είσαι άξι@ ή επιθυμητ@ μέχρι να χάσεις βάρος. Αν και τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς έχουν γίνει ολοένα και πιο προοδευτικά, το να είσαι «αδύνατ@» ή «χοντρ@» θεωρείται μειονέκτημα. Λες και το βάρος δημιουργεί ένα είδος κοινωνικής ιεραρχίας, σχηματίζοντας παράλληλα συγκεκριμένες νοητικές αναπαραστάσεις γύρω από το πώς μοιάζει ένα θελκτικό σώμα.
Την ίδια στιγμή φράσεις όπως «αυτό είναι αρκετά αποκαλυπτικό» ή «Δεν είμαι σίγουρος ότι κολακεύει τον σωματότυπό σου» ή «Τι θα σκεφτεί ο κόσμος αν σε δει να κυκλοφορείς έτσι», όταν έρχεται η στιγμή της επιλογής κάποιου ρούχου, υποδηλώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που παρουσιάζεσαι, υπονομεύοντας έτσι τον πυρήνα της αυτό – εικόνας σου.
Άλλη μια συνηθισμένη απόκριση μπορεί να είναι η φράση: «Εγώ τα λέω για το καλό σου». Οι άμυνές μας λειτουργούν για να μειώσουν ή να εξαλείψουν τα συναισθήματα άγχους ή ντροπής τα οποία όλοι βιώνουμε. Έτσι, μοιάζει λιγότερο στρεσογόνο και “απειλητικό” το να επικρίνουμε κάποιον άλλον για αυτό που μας ενοχλεί από το να είμαστε εμείς το επίκεντρο της κριτικής.
Η προβολή, το να αποδώσουμε δηλαδή σε ένα άλλο άτομο ένα δικό μας συναίσθημα ή φόβο είναι ένας τρόπος να κρύψουμε την δική μας ανησυχία για κάτι -στη συγκεκριμένη περίπτωση: Φοβάμαι την κρίση των άλλων και δε θέλω να εκφράσω το δικό μου συναίσθημα, άρα καταφεύγω στην επίκριση προκειμένου να μη δείξω την ευαλωτότητα μου και να καθησυχαστώ.
Μερικές φορές, λίγος χώρος είναι απαραίτητος. Είναι βοηθητικό να μπορείς να έχεις την ικανότητα να πεις ότι αγαπώ αυτό το άτομο, αλλά είναι τοξικό για μένα. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι αγενής μαζί τους ή να απομακρυνθείς εντελώς. Μπορείς, όμως, να περιορίσεις την αλληλεπίδραση. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, μοιάζει όμως αναγκαίο.
Tι μπορείς να κάνεις
–Συζήτησε μαζί τους με ειλικρίνεια. Διεκδίκησε την επικοινωνία σας προκειμένου να καταφέρεις να διαχειριστείς την κατάσταση. Αρχικά, δηλώνεις τι ακριβώς συνέβη, πες το όπως είναι, χωρίς να είσαι επικριτικ@. Eξήγησε τι είναι το body shaming. Στη συνέχεια, εστίασε στο πώς ένιωσες ακούγοντας τα σχόλιά τους και τέλος, διευκρίνισέ τους τι πραγματικά χρειάζεσαι από εκείνους.
–Θωράκισε και αγάπα τον εαυτό σου. Να είσαι όπως θέλεις να είσαι και μην επηρεάζεσαι από τα λόγια του περίγυρου. Πολλές κουλτούρες, όπως και η δική μας θέτουν στο επίκεντρο τον φακό των άλλων -πως με βλέπουν οι άλλοι, ποια είναι η γνώμη τους, κ.λπ. Ωστόσο, η αναμονή μιας θετικής κριτικής είναι αναπόφευκτα μια παγίδα, η οποία δεν επιτρέπει την έκφραση του αληθινού μας εαυτού. Δεν είναι οι άλλοι που μας κάνουν σημαντικ@. Η πορεία της αξίας είναι από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίστροφο. Αξίζουμε επειδή υπάρχουμε, όχι επειδή κουβαλάμε κάποια ιδιότητα.
Τα μέλη της οικογένειάς σου μπορεί να πιστεύουν ότι με τέτοιου είδους σχόλια θα σε βοηθήσουν ή θα σε προτρέψουν να ακολουθήσεις ένα πιο ωφέλιμο μονοπάτι. Επίσης, είναι πιθανό να λειτουργείς για εκείνους ως το λευκό πανί προβολής των δικών τους αγώνων και ανησυχιών για την εικόνα του σώματός τους.
Σε κάθε περίπτωση, να θυμάστε ότι όλα τα σήματα, σε όλα τα σχήματα και τα μεγέθη είναι μοναδικά όμορφα, όπως και οι υπάρξεις που σφιχταγκαλιάζουν. Τα κακεντρεχή σχόλια δεν είναι προς κανονικοποίηση, από όπου και αν προέρχονται.
Διαισθητική διατροφή: Tι είναι και γιατί αξίζει να την υιοθετήσουμε
Η ενδοδεκτικότητα (interoception) είναι η επίγνωση της φυσιολογικής μας κατάστασης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ζώα και οι άνθρωποι ξέρουν ότι πεινούν ή διψάνε, ότι έχουν φάει ή πιει αρκετά. Ειδικά κέντρα στον εγκέφαλό μας ειδοποιούν ώστε να καλύψουμε την κάθε ανάγκη του σώματός μας, ανά πάσα στιγμή.
Η ενδοδεκτικότητα (interoception) είναι η επίγνωση της φυσιολογικής μας κατάστασης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ζώα και οι άνθρωποι ξέρουν ότι πεινούν ή διψάνε, ότι έχουν φάει ή πιει αρκετά.
Ειδικά κέντρα στον εγκέφαλό μας ειδοποιούν ώστε να καλύψουμε την κάθε ανάγκη του σώματός μας, ανά πάσα στιγμή. Η ενδοδεκτικότητα είναι η θεμέλιος λίθος για τη διαισθητική διατροφή.
Ορίζοντας τη διαισθητική διατροφή (intuitive eating)
Το να τρέφεται κανείς διαισθητικά σημαίνει να είναι σε επαφή με το σώμα του και να εμπιστεύεται τους μηχανισμούς που αυτό διαθέτει, ώστε να ρυθμίζει την ποιότητα και ποσότητα της τροφής που θα προσλάβει.
Σύμφωνα με τους Αvalos & Tylka όταν τρώει κανείς διαισθητικά:
1. Έχει άνευ όρων ελευθερία να φάει όταν πεινάει, τις τροφές που επιθυμεί.
2. Τρώει για να ικανοποιήσει τις σωματικές και όχι τις συναισθηματικές ανάγκες
3. Ακούει και ανταποκρίνεται στα αισθήματα πείνας και κορεσμού για να επιλέξει πότε και πόσο θα φάει.
Οι αρχές της διαισθητικής διατροφής δουλεύουν είτε ενισχύοντας την ενδοδεκτικότητα, είτε αφαιρώντας ό,τι εμποδίζει την αντίληψη και ανταπόκριση στα σήματα αυτά του σώματος.
Γιατί έχουμε χάσει τη δεξιότητα να ακούμε το σώμα μας;
Συζητάμε για κάτι τόσο απλό και έμφυτο όσο το να ανταποκρινόμαστε στο τι είναι το σώμα μας προγραμματισμένο να δηλώνει τις ανάγκες του, με σκοπό να επιβιώσει. Από την άλλη, κάνουμε συχνά το ακριβώς αντίθετο. Γιατί;
Η τρεχάλα της καθημερινότητας μας στερεί την ευχέρεια να συγκεντρωθούμε σε αυτό το ένα σήμα που δίνει το σώμα, όπως το “πεινάω” ή το “χόρτασα”. Όπως όταν πηγαίνουμε ένα ταξίδι με 200km/h. Προλαβαίνουμε να παρατηρήσουμε το τοπίο γύρω μας; Σίγουρα όχι.
Η κουλτούρα της δίαιτας είναι βαθιά ριζωμένη στις διατροφικές μας επιλογές. Πώς να μάθουμε να τρώμε διαισθητικά όταν κάποιος άλλος αποφασίζει τι θα φάμε ή όταν οι ποσότητες που βάζουμε στο πιάτο μας είναι γραμμένες σε ένα πρόγραμμα διατροφής που βρήκαμε στο ίντερνετ;
Αντικειμενικά το φαγητό προσφέρει comfort και αγχόλυση, είναι μια ασχολία, ένα ευχάριστο ερέθισμα που στιγμιαία αποσπά την προσοχή από αυτό που μας βασανίζει. Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν απαντά στο σώμα και τις φυσιολογικές του ανάγκες.
Πώς μπορούμε να γίνουμε περισσότερο ευαίσθητοι στην ενδοδεκτικότητα:
Απορρίπτοντας την κουλτούρα της δίαιτας και οποιοδήποτε νέο διατροφικό σχήμα μοιράζει ψεύτικη ελπίδα γρήγορης και μόνιμης απώλειας βάρους.
Κάνοντας ανακωχή με το φαγητό. Καμία τροφή δεν έχει τη δύναμη από μόνη της να επηρεάσει την υγεία μας. Ίσα ίσα, η απαγόρευση οδηγεί σε ανεξέλεγκτη όρεξη, υπερφαγία, ενοχές και έκπτωση της φυσικής και ψυχικής μας κατάστασης. Καιρός, λοιπόν, να γίνει mute στην “αστυνομία” φαγητού που λειτουργεί στο μυαλό μας.
Αντιμετωπίζοντας τα συναισθήματά μας με ευγένεια και επιείκεια. Το άγχος, η μοναξιά, η πλήξη, ο θυμός είναι φυσιολογικά συναισθήματα, τα οποία το φαγητό δεν μπορεί να διορθώσει. Όπως η πείνα είναι η σωματική ένδειξη ότι χρειαζόμαστε τροφή, έτσι και τα συναισθήματά μας είναι ενδείξεις κάποιας ψυχικής ανάγκης που ζητάει τη φροντίδα μας.
Σεβόμενοι το σώμα μας και τις ανάγκες του. Μαθαίνοντας να τιμάμε τα βιολογικά σήματα που δίνει το σώμα, αποκαθιστούμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και το φαγητό. Κάθε σώμα έχει το δικό του γενετικό υπόβαθρο και σχήμα το οποίο ζητάει την αποδοχή μας, με τον ίδιο ουδέτερο τρόπο που αποδεχόμαστε το νούμερο των παπουτσιών μας.
Εξερευνώντας την απόλαυση, που αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της υγιεινής ζωής. Όταν συμμορφωνόμαστε στην κουλτούρα της δίαιτας, παραβλέπουμε ένα από τα βασικότερα δώρα της ύπαρξης, την ευχαρίστηση και ικανοποίηση που μπορούμε να πάρουμε από την εμπειρία του φαγητού. Η ευχαρίστηση δεν είναι ανάλογη της ποσότητας. Εισάγοντας τον παράγοντα “απόλαυση” αποκτούμε ακόμα ένα εργαλείο που μας βοηθά να εντοπίσουμε ποια είναι ακριβώς “εκείνη” η ποσότητα που μας κάνει καλό.
Και τι θα γίνει αν είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να τρώμε ό,τι θέλουμε;
Tο “άνευ όρων” σίγουρα ακούγεται τρομακτικό! Οι επικριτές της διαισθητικής διατροφής εκφράζουν την ανησυχία τους για έναν από τους βασικούς πυλώνες της: Την απόλυτη ελευθερία στις διατροφικές επιλογές. Υποστηρίζουν πως μια τέτοια ελευθερία θα οδηγήσει σε έκπτωση της υγείας και αύξηση του σωματικού βάρους.
Η βιβλιογραφία όμως δείχνει πως τα άτομα που σκοράρουν ψηλότερα στην κλίμακα διαισθητικής διατροφής έχουν μια διατροφή με περισσότερη ποικιλία, λαμβάνουν μεγαλύτερη ικανοποίηση από το φαγητό τους, έχουν κατά μέσο όρο χαμηλότερο σωματικό βάρος και δεν φαίνεται να καταναλώνουν περισσότερο junk food.
Με άλλα λόγια, η διαισθητική διατροφή δεν αφαιρεί την ισορροπία από τη διατροφή. Αντιθέτως, προσφέρει:
Καλύτερη αυτοεκτίμηση και συμφιλίωση με το σώμα.
Καλύτερη διάθεση, ποιότητα ζωής, ψυχολογική αντοχή και περισσότερη αισιοδοξία.
Χαμηλότερο κίνδυνο για ανάπτυξη διαταραχών λήψης τροφής.
Μεγαλύτερη κινητοποίηση για φυσική δραστηριότητα, ως έναν ακόμα τρόπο επανασύνδεσης με το σώμα
Το κίνημα της διαισθητικής διατροφής πάει πλάι πλάι με αυτό του HAES(aka. Health at every size) για το οποίο έχουμε μιλήσει εδώ.
Τι σημαίνει BPA και τι ρόλο παίζει στην υγεία μας;
Από τη δεκαετία του 1950 έως και σήμερα, το BPA ή αλλιώς δισφαινόλη Α, αποτελεί μια βιομηχανική χημική ουσία που χρησιμοποιείται σε πολυανθρακικά πλαστικά και εποξειδικές ρητίνες. Τα πολυανθρακικά πλαστικά, χρησιμοποιούνται συχνά σε πλαστικά δοχεία που αποθηκεύουν διάφορα τρόφιμα και ποτά, όπως μπουκάλια νερού. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε άλλα καταναλωτικά αγαθά όπως ρούχα, έπιπλα, σακούλες, σφραγίδες και περιτυλίγματα. Οι εποξειδικές ρητίνες χρησιμοποιούνται για την επίστρωση του εσωτερικού μεταλλικών προϊόντων, όπως κουτιά τροφίμων, μπουκαλάκια και γραμμές παροχής νερού. Μπορεί επίσης και μερικά οδοντικά σφραγιστικά και σύνθετα υλικά να περιέχουν BPA.
Από τη δεκαετία του 1950 έως και σήμερα, το BPA ή αλλιώς δισφαινόλη Α, αποτελεί μια βιομηχανική χημική ουσία που χρησιμοποιείται σε πολυανθρακικά πλαστικά και εποξειδικές ρητίνες.
Τα πολυανθρακικά πλαστικά, χρησιμοποιούνται συχνά σε πλαστικά δοχεία που αποθηκεύουν διάφορα τρόφιμα και ποτά, όπως μπουκάλια νερού. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε άλλα καταναλωτικά αγαθά όπως ρούχα, έπιπλα, σακούλες, σφραγίδες και περιτυλίγματα. Οι εποξειδικές ρητίνες χρησιμοποιούνται για την επίστρωση του εσωτερικού μεταλλικών προϊόντων, όπως κουτιά τροφίμων, μπουκαλάκια και γραμμές παροχής νερού. Μπορεί επίσης και μερικά οδοντικά σφραγιστικά και σύνθετα υλικά να περιέχουν BPA.
Συνοπτικά, μερικά από τα κοινά προϊόντα που μπορεί να περιέχουν BPA περιλαμβάνουν:
It’s time to stop blindly accepting store receipts! They might seem innocent enough, but in reality, they can be a major source of exposure to the chemical BPA. Studies have found that the levels of BPA on individual thermal receipts can be as much as 250 to 1,000 times higher than what is found in a single can of food. This means that even a brief moment of handling a receipt can lead to the chemical entering your bloodstream. And it’s not just the receipt itself that poses a risk. Recent years have seen an increase in the use of hand sanitizers and lotions. These can damage the protective barrier of your skin and make it even easier for toxins to enter your body. Touching a store receipt after using hand sanitizer is the equivalent of getting a BPA dose from hundreds of plastic water bottles. So if you work at a cashier, it’s important to take action to protect yourself. Consider wearing cotton gloves and washing them frequently. This can help to minimize your exposure to the chemical. And as a customer, be mindful of the risks and try to decline receipts whenever possible. Don’t take any chances with your health. Be aware of the potential dangers and take steps to protect yourself. #BPAawareness#thermalreceipts#handhygiene#cashierlife#toxinfreeliving
Δυστυχώς,μπορεί να εισχωρήσει σε τρόφιμα ή ποτά από δοχεία που είναι κατασκευασμένα με BPA. Η έκθεση σε αυτό προκαλεί ανησυχία λόγω πιθανών επιπτώσεων που μπορεί να προκαλέσει στην υγεία μας. Επιστήμονες έχουν μελετήσει ένα τεράστιο φάσμα επιπλοκών στην υγεία που έχουν δείξει ότι συνδέονται με την έκθεση σε BPA:
-Διαταραχή της εγκεφαλικής λειτουργίας
-Διαταραχή της λειτουργίας του θυρεοειδούς
-Αυξημένος κίνδυνος παχυσαρκίας, υπέρτασης και καρκίνου
Day 11 – Throw away ALL your black plastic cooking utensils – 🦋Here’s why: – Nylon cookware leaches toxic endocrine disrupting chemicals as low as 158 degrees. Water boils at 212 degrees- so basically as soon as your food is slightly hot – your black plastic utensil will leach toxic chemicals into it – All recycled plastic is MORE toxic than virgin plastic- because it’s almost impossible to get clean. As a result, the plastic is full of super toxic heavy metals, pesticides and lots of poisonous pollutants that aren’t supposed to be in our food. – Black plastic is MORE toxic because it’s easier to hide how contaminated and dirty the plastic is… Endocrine disruptor exposure is directly linked with: – cancer – Reproductive issues (erectlle disfunction) – Infertility – Multiple miscarriage – Pre-eclampsia – Obesity – Heart disease – Diabetes – Neurodvergnce – Low IQ – Delayed development – Aggressive violent behavior in children – Precocious puberty 🌼#QuakerPregrain#toxicchemicals#endocrinedisruptors#endocrinedisruptingchemicals#avoidingplastic#blackplastic#kitchenutensil#cookingutensils#plasticutensils#hormonedisruptor#plasticisbad#bpa#bpafree#bisphenols
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA)αναφέρει ότι: Το BPA είναι ασφαλές στα πολύ χαμηλά επίπεδα που εμφανίζονται σε ορισμένα τρόφιμα (η έκθεση σε λιγότερο από 2,25 χιλιοστόγραμμα/5 mg ανά κιλό σωματικού βάρους την ημέρα είναι ασφαλής). O FDA απαγόρευσε, όμως, στους κατασκευαστές τη χρήση τουσε κουτιά με κρέμα για μωρά, μπιμπερό και φλιτζάνια.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές έρευνες που αποδεικνύουν ότι ακόμη και στα «ασφαλή» επίπεδα, η έκθεση σε BPA μπορεί να προκαλέσει ή να συμβάλει σε μια ποικιλία προβλημάτων υγείας. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε περισσότερη έρευνα για να κατανοήσουμε εάν υπάρχει πραγματικό όριο ασφαλείας για την έκθεση σε αυτόή εάν μπορεί να προκαλέσει βλάβη σε οποιοδήποτε επίπεδο έκθεσης.
Απαραίτητες συμβουλές για αποφυγή των προϊόντων με BPA
–Αναζητήστε προϊόντα που φέρουν την ένδειξη χωρίς BPA (aka BPA Free): Οι κατασκευαστές προσπαθούν να δημιουργούν όλο και περισσότερα προϊόντα χωρίς αυτό. Εάν ένα προϊόν δεν έχει ετικέτα, λάβετε υπόψη ότι ορισμένα, αλλά όχι όλα, ενδέχεται να περιέχουν BPA.
-Ζητήστε ηλεκτρονική απόδειξη ή αποφύγετε την έντυπη απόδειξη: Το BPA χρησιμοποιείται ευρέως και σε θερμικά χαρτιά που χρησιμοποιούνται για αποδείξεις. Δε χρειάζεστε έντυπη απόδειξη για κάθε αγορά.
-Αποφύγετε την θερμότητα: Μη βάζετε πλαστικά δοχεία στο φούρνο μικροκυμάτων ή στο πλυντήριο πιάτων, καθώς η θέρμανση πλαστικών που περιέχουν BPA μπορεί να προκαλέσει απελευθέρωση της χημικής ουσίας, με αποτέλεσμα να επιτρέψει στο BPA να διαρρεύσει στα τρόφιμα.
-Εστιάστε στα φρέσκα τρόφιμα: Όταν μπορείτε, επιλέξτε φρέσκα ολόκληρα φρούτα και λαχανικά και περιορίστε (όσο γίνεται) τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα ή τις τροφές που είναι συσκευασμένες σε πλαστικά δοχεία.
-Χρησιμοποιήστε εναλλακτικές λύσεις: Γυάλινα, πορσελάνινα ή ανοξείδωτα δοχεία για ζεστά τρόφιμα και υγρά αντί για πλαστικά δοχεία. Επίσης, μπορείτε να χρησιμοποιείτε γυάλινα μπιμπερό αντί για πλαστικά.
-Ιδιαίτερη προσοχή με τα παιχνίδια: Βεβαιωθείτε ότι όλα τα πλαστικά παιχνίδια που αγοράζετε για τα παιδιά είναι κατασκευασμένα από υλικό χωρίς BPA, ειδικά τα παιχνίδια που είναι πιθανό να μασήσουν ή να πιπιλίσουν.
Αν μεριμνήσουμε όλοι μαζί για τη χρήση προϊόντων με το λιγότερο δυνατό BPA, τότε αυτομάτως θα έχουμε καταφέρει να κάνουμε συλλογικά ένα πολύ μεγάλο βήμα για τη βελτίωση της υγείας και του τρόπου ζωής μας.
Αν και η κοινωνία μας δείχνει συνεχώς πως τα πατριαρχικά της κατάλοιπα δεν θα την αφήσουν ποτέ να εξελιχθεί και να αλλάξει, σαν ένας λαός που έμαθε να πηγαίνει κόντρα στην δικτατορία του ΠΡΕΠΕΙ και το δογματισμό, πιστεύουμε πως κάποια στιγμή αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Θα αλλάξει ποτέ αληθινά αυτή η κοινωνία; Αν και η κοινωνία μας δείχνει συνεχώς πως τα πατριαρχικά της κατάλοιπα δεν θα την αφήσουν ποτέ να εξελιχθεί και να αλλάξει, σαν ένας λαός που έμαθε να πηγαίνει κόντρα στην δικτατορία του ΠΡΕΠΕΙ και το δογματισμό, πιστεύουμε πως κάποια στιγμή αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Είναι και κάποιες μέρες όμως, που ανοίγεις το κινητό και βλέπεις τον τρόπο που χειρίζονται οι χρήστες των Social Media τις μάνες και τα χιλιάδες “καλόβουλα” και “με αγάπη” σχόλια που αφήνουν διάφοροι “σωστοί” κάτω από την φωτογραφία μιας μητέρας να της γράφουν: “Πώς ντύνεσαι έτσι μάνα πράμα;” “Τι θα πούνε τα παιδιά σου;” “Δε ντρέπεσαι να φαίνεται το στήθος σου;” “Πώς τολμάς να αφήνεις τη δουλειά σου πίσω για να δουλέψεις;” “Γιατί μεγαλώνεις το παιδί σου έτσι;” και αναρωτιέσαι: “Μήπως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ;”
Ο μακρύς κατάλογος για τη “σωστή” μάνα
Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που γαλούχησε τις γυναίκες να πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν μητέρες, επειδή αυτή είναι η φύση τους. Αν πάλι μια γυναίκα αποφασίσει να μη γίνει μητέρα πρέπει να γνωρίζει πως θα πρέπει να βρίσκεται υπόλογη και απολογούμενη μια ζωή γι’ αυτή της την απόφαση.
Αλλά κι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα, η κοινωνία μας, μας έμαθε ότι θα πρέπει να υπομένει τη συνεχή καταπίεση και τον ασταμάτητο κυκεώνα υπόδειξης και σχολιασμού από τους άλλους ανθρώπους για το τι “πρέπει” να κάνει τώρα που έγινε μητέρα.
Τα πολλά πρέπει και τα μη!
Μια γυναίκα, λοιπόν, όταν γίνεται μητέρα ΠΡΕΠΕΙ να μη φορά ΠΟΤΕ προκλητικά ρούχα. Από τη στιγμή που μια γυναίκα παίρνει στα χέρια της το θετικό τεστ εγκυμοσύνης – της επιτρέπονται ευτυχώς κάποιες μέρες εορτασμού του γεγονότος – πρέπει να τρέξει στα μαγαζιά για να αγοράσει καινούρια ρούχα.
Ο κατάλογος της σωστής μάνας λοιπόν επιβάλει: Μπλούζες με μέχρι 2 εκατοστά λαιμόκοψη, παντελόνια που δεν αφήνουν τα οπίσθια να διαγράφονται, φορέματα και φούστες από τον αστράγαλο και κάτω – γιατί το μίνι προκαλεί – και παπούτσια με χαμηλό τακούνι για να δείχνει “σοβαρή”.
Ακόμη, το μακιγιάζ πρέπει να είναι διακριτικό και ελαφρύ. Απαγορεύεται, όμως, να κυκλοφορεί άβαφη και ατημέλητη γιατί αυτό θα σημαίνει πως έχει παρατήσει τον εαυτό της και τον άντρα της, και έτσι θα τον χάσει.
Άρα, μια γυναίκα ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μητέρα θέλοντας ή μη, ΠΡΕΠΕΙ να είναι όμορφη, αλλά όχι σέξι για να “κρατήσει” τον άντρα της, αλλά να μη δίνει και δικαιώματα. ΠΡΕΠΕΙ επίσης να διατηρεί το σπίτι της καθαρό και οργανωμένο χωρίς βοήθεια από οικιακές βοηθούς.
Εκτός αυτού, μια μάνα ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνει πάντα και παντού με τα παιδιά της. Ο χρόνος μιας μητέρας πρέπει να δίνεται και να αφοσιώνεται στα παιδιά της – και ενίοτε τον άντρα της για να μην τον “χάσει” – και να ξεχάσει όποιες δουλειές έκανε πριν, γιατί τώρα οι προτεραιότητές της έχουν αλλάξει.
Τέλος, μια μητέρα πρέπει να προσέχει τι δουλειά κάνει
Αν μια μητέρα ΠΡΕΠΕΙ να δουλέψει, υπάρχουν συγκεκριμένες δουλειές που της επιτρέπονται να κάνει. Καταρχάς, απαγορεύονται οι δουλειές που την κρατούν πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Οι καλύτερες δουλειές είναι αυτές που τελειώνουν την ώρα που σχολάνε τα παιδιά από το σχολείο – ναι, την ώρα του σχολείου επιτρέπεται να δουλεύεις – για να περνάς δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά μετά το πέρας των μαθημάτων.
Αν τώρα η δουλειά σου έχει να κάνει με τα Social Media ή άλλες δουλειές που δε θεωρούνται “σοβαρές”, ή/και αν η δουλειά σου εμπεριέχει ταξίδια στο εξωτερικό που σε κρατούν μακριά από τα παιδιά σου, τότε συγνώμη αλλά η ενασχόλησή σου με αυτήν πρέπει να σταματήσει τη στιγμή που παίρνεις το παιδί σου αγκαλιά για πρώτη φορά. Σε μια μητέρα απαγορεύεται να ασχολείται με ευτελείς – μη κοινωνικά αποδεκτές – δουλειές και να παρατάει τα παιδιά της για επαγγελματικά ταξίδια.
Η πατριαρχική κοινωνία μας, μας το απαγορεύει καθέτως. Επίσης, απαγορεύεται μια μητέρα να ασχολείται με τα κοινά. Από που κι ως που θα έχει μια μάνα πολιτικό βήμα, όταν πρέπει να αλλάζει πάνες; Και πόσες ώρες θα χρειάζεται να αφοσιώνει στην καριέρα της; Και τα παιδιά της θα μεγαλώσουν με γιαγιάδες και νταντάδες για να κάνει αυτή καριέρα;
Προσοχή: Aν είσαι άντρας όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για σένα
Εντούτοις, σ’ έναν άντρα επιτρέπεται να: Φορά ό,τι θέλει – αφού δεν είναι υπόλογος σε κανέναν για το ντύσιμο του, να δουλεύει όπου και όσες ώρες θέλει – αφού μένει η μάνα με τα παιδιά στο σπίτι, και να λείπει όσες ώρες θέλει από το σπίτι του – αφού του το επιβάλλει η δουλειά. Αν λοιπόν είχες την “τύχη” να γεννηθείς άντρας, η κοινωνία σου επιτρέπει να κάνεις όσα μια γυναίκα δεν μπορεί.
Κι αν κάποτε μας ρωτήσει κανείς αν οι μάνες που ντύνονταν με ζιβάγκο και μακριές φούστες και κλείστηκαν στο σπίτι για να μεγαλώσουν “σωστά” τα παιδιά τους ήταν αληθινά ευτυχισμένες, θα τους απαντήσουμε: “Όχι. Δεν ξέρω. Δεν τις ρώτησα ποτέ”. Τι σημασία έχει, άλλωστε; Σκοπός της κάθε μάνας εκεί έξω είναι να ντύνεται και να φέρεται σωστά για να την αποδέχεται η κοινωνία, αγνοώντας την προσωπική της ευτυχία και κατ’ επέκταση αυτή των παιδιών της.
