Home

Εγώ δυσκολεύομαι να πληρώσω το ενοίκιο μου, εσύ;

Αν κάτι έχει καθορίσει την τελευταία δεκαετία είναι η έλλειψη σταθερότητας σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Ανάμεσά τους, το ζήτημα της ενοικίασης κατοικίας ξεχωρίζει.

Αν κάτι έχει καθορίσει την τελευταία δεκαετία είναι η έλλειψη σταθερότητας σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Ανάμεσά τους, το ζήτημα της ενοικίασης κατοικίας ξεχωρίζει.

Έρχεται συχνά σαν θέμα στις συζητήσεις, καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες αδυνατούν να καλύψουν τη βασική αυτή ανάγκη της στέγασης (aka το ενοίκιο). Είναι ένα σημαντικότατο κοινωνικό, αλλά και οικονομικό ζήτημα, που επιζητά άμεσα λύση.

Η κατοικία δεν είναι απλά ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα, αλλά και ένα σημαντικό αγαθό, το οποίο σύμφωνα τον Αμερικανό ψυχολόγο, Αβραάμ Μάσλοου, βρίσκεται στη βάση της πυραμίδας των φυσιολογικών και βιολογικών αναγκών του ανθρώπου. Το σπίτι μας, ο χώρος που ξεκουραζόμαστε και περνάμε πολλές ώρες μέσα στη μέρα και μας παρέχει ασφάλεια, παίζει καταλυτικό ρόλο στην ποιότητα της ζωής μας.

Σήμερα, οι επικρατούσες συνθήκες μπαίνουν εμπόδιο σε αυτή την ανάγκη και εκατομμύρια πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους. Έτσι, η θαλπωρή και η ασφάλεια γίνεται αόριστη και αμφίβολη. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως πολλοί συνάνθρωποί μας αναγκάζονται ακόμα και να περικόπτουν έξοδα από άλλες βασικές ανάγκες, όπως τα τρόφιμα ή το ρεύμα για να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους. 

Η ακρίβεια και το υψηλό κόστος δε δίνουν ευκαιρίες για οικονομικά προσιτές κατοικίες και κατ’ επέκταση, για αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών.

Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα κοιτώντας τους αριθμούς. Σύμφωνα με το ινστιτούτο για την έρευνα και την κοινωνική αλλαγή ETERON και την έρευνα της About People, το 47,8% δυσκολεύεται ή αδυνατεί να πληρώσει το ενοίκιο.

Δηλαδή, 1 στους 2 Έλληνες πολίτες βρίσκεται σε αυτή τη δυσχερή θέση χωρίς να έχει επιλογές που θα μπορέσουν να βελτιώσουν αυτή την επισφάλεια. Υπάρχουν μέτρα και προγράμματα βοήθειας, αλλά απευθύνονται κυρίως στις πιο ευάλωτες ομάδες ή σε όσους ζουν σε ακραίες συνθήκες φτώχειας.

Το 22,1% λαμβάνει επίδομα στέγασης και τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας για τον Μάιο του 2022, λένε πως χορηγήθηκε σε 285.259 νοικοκυριά. Αυτό, βέβαια, δεν αρκεί και δείχνει μία επιφανειακή λύση στο πρόβλημα, καθώς το ύψος του είναι 70 ευρώ για μονομελές νοικοκυριό και 210 ευρώ για τετραμελή οικογένεια και άνω.

Η πολιτεία και το κράτος, σταθερά, δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για τους πολίτες και τις χιλιάδες οικογενειών που ανά ώρα και πάσα στιγμή μπορεί να μείνουν στο δρόμο, επειδή δε μπόρεσαν να πληρώσουν το ενοίκιο και τους έκαναν έξωση.

Οι νέοι και τα όνειρα που μοιάζουν με ουτοπίες

Συζητιέται επίσης συχνά σε παρέες, ειδικότερα νέων ανθρώπων, πώς θα μπορέσει κάποιο άτομο με αυτούς τους μισθούς και αυτή την ακρίβεια να νοικιάσει ένα δικό του σπίτι και να καλύψει εξ ολοκλήρου τα έξοδά του. Πώς να δημιουργηθούν όνειρα και βλέψεις όταν μία τόσο σημαντική κίνηση ανεξαρτητοποίησης είναι σχεδόν ανέφικτη και με τις τιμές των ενοικίων να είναι απαγορευτικές; 

Όπως μας δείχνουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ του 2019, έχουμε ως χώρα ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ατόμων ηλικίας 18-34 ετών που ακόμα μένουν μαζί με τους γονείς τους. Το ποσοστό είναι υψηλό ιδιαίτερα στις ηλικίες 25-34 που φτάνει το 67,2% (61,2% για τις γυναίκες και 73,2% για τους άνδρες).

Οι ευθύνες και τα αίτια

Ο αρμόδιος ρυθμιστής, δηλαδή το κράτος, έχει αφήσει ανεξέλεγκτη την επιχειρηματικότητα στις επενδύσεις κατοικιών και μπροστά στα οικονομικά οφέλη, παραμερίζεται η ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ατόμων. Επιτρέπει αυτή την κατάσταση ενώ “κλείνει το μάτι” στην ελίτ των ακινήτων που πλουτίζουν, όσο κάποιοι ζουν μία δυσβάσταχτη πραγματικότητα. 

Η ιδέα πως το “ελεύθερο χέρι” της αγοράς θα λύσει το πρόβλημα, αυξάνει τα ενοίκια, ενώ η επέκταση των Airbnb και οι ξένες επενδύσεις σε ακίνητα δεν αφήνουν τετραγωνικού χώρου για τις χαμηλότερες τάξεις που αγωνιούν για το πως θα τα βγάλουν πέρα με την εύρεση προσιτής οικονομικά κατοικίας.

Το θέμα δε δείχνει να απασχολεί τους υπεύθυνους ώστε να κάνουν άμεσα κάτι προκειμένου να μειώσουν τις δυσκολίες των ενοικιαστών. Το κόστος στέγασης την περίοδο Μάιος 2021-Μάιος 2022 αυξήθηκε κατά 36,1%, αποτελώντας με διαφορά την κατηγορία αγαθών και υπηρεσιών με τη μεγαλύτερη αύξηση όπως μας δείχνουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, μέσα από τον υπολογισμό του εναρμονισμένου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Μελέτη της E- Real Estates για την έλλειψη στεγαστικής πολιτικής στην Ελλάδα ξεκινάει από το 2012, μετά την κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής κατοικίας (ΟΕΚ) και Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) λόγω μνημονικής υποχρέωσης.

Οι ενδεχόμενες λύσεις

Φαίνεται πως παρόλο το δύσβατο περιβάλλον στις ενοικιάσεις, υπάρχουν σοβαρές αντιπροτάσεις που θα μπορούσαν, αν όχι να φτιάξουν, σίγουρα να βελτιώσουν την κατάσταση και να φέρουν θετικές αλλαγές. 

Tο Policy Map του ETERON δίνει τις σημαντικότερες λύσεις με συγκεκριμένες προτάσεις και στοιχεία:

  1. Αξιοποίηση των άδειων κτιρίων, δημοσίων και ιδιωτικών.
  2. Κίνητρα στους ιδιοκτήτες: Φοροελαφρύνσεις, εγγυήσεις καταβολής ενοικίου, επιδότηση εργασιών αναβάθμισης του ακινήτου.
  3. Αύξηση επιδόματος ενοικίου και μεγαλύτερη κάλυψη δικαιούχων.
  4. Εκ νέου κατασκευή κοινωνικών και οικονομικά προσιτών κατοικιών (παρότι κρίνεται ως δύσκολο εγχείρημα, έχει σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης.)
  5. Να μπει ένα πλαφόν στις τιμές των ενοικίων.
  6. Έλεγχος κερδοσκοπικών επενδύσεων και χρηματιστικοποίησης κατοικιών.
  7. Δημιουργία φορέα υποστηριζόμενης στέγης.
  8. Προστασία και ενδυνάμωση ενοικιαστών/ριών, αύξηση μισθών/θέσεων εργασίας.

Η ευθύνη μας ως πολίτες

Το θέμα που πρέπει να τεθεί δυναμικά στον δημόσιο διάλογο, είναι μέχρι πότε θα ανεχόμαστε να παρακολουθούμε πραγματικότητες που απαξιώνουν την ίδια την έννοια της ανθρώπινης ζωής.

Υπάρχουν προτάσεις, υπάρχουν αιτήματα. Γιατί, λοιπόν, ενώ το πρόβλημα έχει λύσεις συνεχίζουν άνθρωποι να πετιούνται στο δρόμο; Ως πολίτες πρέπει να αντιληφθούμε την οριακή κατάσταση που βρισκόμαστε και να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω απαξίωση και υποτίμηση των αναγκών μας.

Είναι θέμα ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής να μεριμνούμε για τους γηραιότερους, τους ασθενείς, τα παιδιά, τις οικογένειες και τους νέους που οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον.

Είναι οι άνθρωποί μας, είμαστε εμείς. Και είμαστε οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, πολύ καλύτερα από τους κυβερνώντες, κάποιοι από τους οποίους διαθέτουν δεκάδες σπίτια και δεν έχουν ζήσει ποτέ στο ενοίκιο και με την ανασφάλεια να τους χτυπάει την πόρτα καθημερινά.

Home

Αφιέρωμα: Οι φωτογράφοι του ουκρανικού πολέμου

Οι φωτορεπόρτερ που έδωσαν την ζωή τους για την ενημέρωση

Οι φωτογράφοι του ουκρανικού πολέμου που έδωσαν την ζωή τους για την ενημέρωση.

Το επάγγελμα του πολεμικού ανταποκριτή έχει μια διττή φύση. Από τη μία, βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος του να βρίσκεται σε μια εμπόλεμη ζώνη. Ιδιαίτερα σε μια εποχή που η παλιά αντίληψη ότι σεβόμαστε τους δημοσιογράφους στις εμπόλεμες συγκρούσεις δείχνει να έχει αντιστραφεί, ο πολεμικός ανταποκριτής θέτει τον εαυτό του σε (ακόμα μεγαλύτερο) κίνδυνο.

Από την άλλη, είναι η προσφορά. Ο δημοσιογράφος κάνοντας ρεπορτάζ από μια εμπόλεμη ζώνη είναι, ουσιαστικά, το φερέφωνο της γράφουσας ιστορίας. Μεταδίδει σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τη δυστυχία, την καταστροφή και την απώλεια που φέρνει μαζί του ο κάθε πόλεμος.

Ο ρόλος του πολεμικού ανταποκριτή είναι, λοιπόν, ναι μεν επικίνδυνος, αλλά ταυτόχρονα διαπνέεται από ένα βαρύ αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης. Ο εν εξελίξει πόλεμος στην Ουκρανία δεν διαφέρει απ’ όλα τα παραπάνω. Σήμερα, οι δημοσιογράφοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, μεταφέρουν στον υπόλοιπο κόσμο εικόνες και ιστορίες για τη φρίκη του πολέμου.

Ο ρόλος τους αναδεικνύεται κομβικός λόγω της πολυπλοκότητας των πληροφοριών και της ενημέρωσης που έρχεται από την Ουκρανία αλλά και της ποσότητας της κρατικής προπαγάνδας γύρω από τον πόλεμο και από τις δύο πλευρές.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους, που βάζοντας στην άκρη το φόβο τους και έχοντας επιφορτιστεί με το λειτούργημα της ενημέρωσής μας από το πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας, ρίχτηκαν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων.

Maks Levin

Την 1η Απριλίου, στο δάσος ανάμεσα στα χωριά Huta-Mezhyhirska και Moshchun, βόρεια του Κιέβου, βρέθηκαν τα πτώματα δύο ανδρών.

Η περιοχή είχε βομβαρδιστεί από τις ρωσικές δυνάμεις το Μάρτιο και είχε βρεθεί στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Οι δύο νεκροί άνδρες ήταν οι Maks Levin και Oleksiy Chernyshov. Ο πρώτος ήταν δημοσιογράφος και φωτορεπόρτερ του Reuters και της ουκρανικής ιστοσελίδας LB.ua.

Κάλυπτε τις συγκρούσεις στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας από το 2014 και είχε οργανώσει και συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις φωτογραφίας για τον πόλεμο.

Οι Reporters Without Borders (RWB) έστειλαν δύο ερευνητές από τις 24 Μάϊου έως τις 3 Ιουνίου, στον τόπο όπου βρέθηκαν τα πτώματα, για να καταλήξουν ότι, δυστυχώς,  οι δύο άνδρες είχαν εκτελεστεί.

Βρέθηκαν πολλές σφαίρες στο σημείο, καθώς και απομεινάρια ρωσικών στρατιωτικών στολών. Με βάση τα στοιχεία αυτά οι ερευνητές κατέληξαν ότι τους δύο άνδρες είχαν εκτελεστεί και ενδεχομένως, βασανιστεί από τις ρωσικές δυνάμεις.

Frédéric Leclerc-Imhoff

Ο Frédéric Leclerc-Imhoff ήταν Γάλλος πολεμικός ανταποκριτής για το γαλλικό κανάλι BFM TV. Στις 30 Μάϊου, ενώ κάλυπτε τις προσπάθειες εκκένωσης του ουκρανικού πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας, ρωσικός πύραυλος χτύπησε ένα από τα οχήματα εκκένωσης, τα θραύσματα του οποίου προκάλεσαν το θάνατό του.

Αυτή ήταν η δεύτερη αποστολή του στην Ουκρανία από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Ήταν 32 ετών και εργαζόταν για το κανάλι BFM TV για έξι χρόνια. Από την ίδια έκρηξη τραυματίστηκε και ένας ακόμα Γάλλος δημοσιογράφος.  

Patrick Chauvel

Ο Patrick Chauvel είναι βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής. Γεννήθηκε το 1949 και έχει φωτογραφίσει συνολικά 34 πολεμικές συγκρούσεις, ανάμεσα στις οποίες τον πόλεμο των Έξι Ημερών, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τους πολέμους στην Τσετσενία και τον πόλεμο στη Λιβύη.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς του είναι η επιθυμία του να βρίσκεται και να φωτογραφίζει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην εμπόλεμη δράση, στην πρώτη γραμμή.

«Ώμο-ώμο με τους στρατιώτες», όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος. Ένας τόσο πολύπειρος φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφος δεν θα μπορούσε να λείπει από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Παρά τα 72 του χρόνια, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων, γιατί όπως λέει και ο ίδιος «προτιμά να ζει την ιστορία και όχι να τη διαβάζει».

Άρης Μεσσήνης

Ο Άρης Μεσσήνης είναι αυτοδίδακτος φωτογράφος. Από το 2003, εργάζεται στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (Agence France Presse), ενώ από το 2006 είναι ο επικεφαλής φωτορεπόρτερ του στην Αθήνα.

Ο πόλεμος της Λιβύης είναι ο πρώτος που κάλυψε, ενώ  κυρίως για τη μάχη της Σύρτης, βραβεύτηκε με το βραβείο «Bayeux-Calvados for War Correspondents». Έχει καλύψει επίσης τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές στην Ελλάδα το 2015, δουλειά για την οποία επίσης βραβεύτηκε με το βραβείο Visa d’or του International Festival of Photojournalism Visa pour l’ image. 

Έχει καλύψει τον πόλεμο στην Ουκρανία από τον Φεβρουάριο, βρισκόμενος κυρίως στις ανατολικές περιοχές της χώρας αλλά και στο Κίεβο κατά την περίοδο πολιορκίας του από τις ρωσικές δυνάμεις. Οι φωτογραφίες του φανερώνουν τις εξελίξεις του πολέμου από στρατιωτική πλευρά, αλλά επικεντρώνονται κυρίως στις ανθρωπιστικές επιπτώσεις του.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει πως: «Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς μας είναι όταν σκοτώνονται άνθρωποι γύρω μας κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να φωτογραφίζουμε. Όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να μείνουμε και αμέτοχοι. Συναισθηματικά, αλλά και πρακτικά».

Σε άλλη του, πιο πρόσφατη, συνέντευξη έδωσε ένα αντιπολεμικό μήνυμα, αναφέροντας: «Μην υποστηρίζεις κανέναν σε έναν πόλεμο που γίνεται για τα συμφέροντα λίγων. Υποστήριξε τους άνθρωπος που βιώνουν τις συνέπειές του και βγες έξω να φωνάξεις κατά όλων των πολέμων». 

Home

Σταματήστε να μας ρωτάτε πότε θα παντρευτούμε και πότε θα κάνουμε παιδιά

Αν είσαι γυναίκα και είσαι άνω των 25, η βασική και συνήθως πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν είναι αν είσαι σε κάποια σχέση.

Αν είσαι γυναίκα και είσαι άνω των 25, η βασική και συνήθως πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν είναι αν είσαι σε κάποια σχέση.

Πότε θα κάνουμε παιδιά; Οέο;

Η επόμενη ερώτηση, η οποία θα εξαρτηθεί από το ναι ή το όχι της απάντησης είναι αναμενόμενη, συνήθης και προφανής πλέον για κάθε γυναίκα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μια διαφορετική απάντηση σε κάποιο ερώτημα, θα γεννούσε και μια διαφορετική επόμενη ερώτηση.

Η περίπτωση αυτή όμως διαφέρει, αφού το όχι, θα γεννήσει την –το λιγότερη άβολη– ερώτηση: «Άντε, τι περιμένεις; Μέχρι να τον βρεις, να παντρευτείτε και να κάνετε και παιδί θα έχουν περάσει τα χρόνια», ενώ το ναι, θα γεννήσει την πανομοιότυπη –και ακριβώς ίδια σε ξεδιαντραποσύνη ερώτηση– «άντε τι περιμένετε; Πότε θα παντρευτείτε και πότε θα κάνετε παιδί; Περνούν τα χρόνια». 

Πότε θα κάνουμε παιδιά: Η ωρολογιακή βόμβα και το ληγμένο γιαούρτι 

Ακριβώς εκεί, τη στιγμή αυτής της ερώτησης, είναι η στιγμή που αρχίζεις να νιώθεις σαν μια ωρολογιακή βόμβα που της απομένουν περί τα 10 δευτερόλεπτα μέχρι την έκρηξη. Οι λόγοι; Πολλοί. 

Αρχικά, από πότε –και κυρίως από ποιον– έχει δοθεί cart blanche σε όποιον άνθρωπο μιλά την ίδια γλώσσα μ’ εσένα, να έχει δικαίωμα ψήφου στο αν και πότε θα πρέπει εσύ να παντρευτείς; Δεύτερον, από πότε –και ποιος– μας έχει αφαιρέσει το δικαίωμα στη βούληση; 

Όσο, όμως, κι αν θες η απάντηση που θα δώσεις εκείνη την στιγμή να είναι: «Όσο λοιπόν ζω σε ένα κράτος που μου επιτρέπεται το δικαίωμα στην εκτός γάμου σχέση, στον άτεκνο γάμο και στα εκτός γάμου παιδιά, μπορώ να έχω το δικαίωμα στην επιλογή», η αίσθηση όμως που τις περισσότερες φορές επικρατεί, είναι το πάγωμα.

Μια αίσθηση που σε καθιστά ανίκαν@ να δείξεις και να πεις αυτά που σκέφτεσαι και σε κάνει να απαντάς: «Δεν ξέρω, θα δούμε πότε θα κάνουμε παιδιά, το σκεφτόμαστε» και την ίδια στιγμή εύχεσαι να μην έχει το θράσος να ρωτήσει ή να σχολιάσει και κάτι άλλο. Και κάπου εκεί, τη στιγμή που απαντάς αυτό που το πάγωμα σου επιτρέπει, αρχίζεις να αισθάνεσαι σαν γιαούρτι με αυριανή ημερομηνία λήξης.

Είναι η στιγμή που χιλιάδες ερωτήματα ξεσπούν στο μυαλό σου. «Τι θα γίνει αν δε θέλω να παντρευτώ ή να κάνω παιδί; Πώς θα το πω και πώς θα το δεχτεί ο κοινωνικός και οικογενειακός μου περίγυρος; Τι θα κάνω; Μήπως πρέπει να θέλω; Μήπως το γεγονός πως δε θέλω υποδηλώνει ότι κάτι πάει λάθος με μένα; Πώς γίνεται τόσες γυναίκες να θέλουν και εγώ όχι;»  

@twotrends

It do be like that 😂 #couples #husbands #wife #husbandwifecomedy

♬ Nobody – Mitski

Πότε θα κάνουμε παιδιά; Θέλω αλλά δεν μπορώ! 

Σύμφωνα με έρευνες, στις ανεπτυγμένες χώρες, 1 στα 7 ζευγάρια αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα σύλληψης. Τα στατιστικά αυτά δεν είναι ξένα προς εμάς, αφού καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες για το ποσοστό υπογεννητικότητας σήμερα.

Δυστυχώς, όμως, το θράσος και η μηδενική αίσθηση ντροπής που έχουν όσοι κάνουν αυτές τις ερωτήσεις, τους καθιστά ανίκανους να σκεφτούν το εξής εύλογο ερώτημα: «Μήπως δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και ρωτώντας τους τους φέρω σε δύσκολη θέση;»

Το ακόμη πιο ανησυχητικό, είναι ότι κατά την πλειοψηφία τους οι ερωτήσεις αυτές γίνονται από γυναίκες προς γυναίκες. Από αυτές δηλαδή που θα περίμενε κανείς να καταλαβαίνουν, να διαισθάνονται και να σκέφτονται πριν ρωτήσουν μια άλλη γυναίκα κάτι τέτοιο. 

Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω 

Το 1955, κυκλοφορεί η ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο». Εκεί ακούγεται το τραγούδι: «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», ένα τραγούδι που τραγουδάμε και χορεύουμε μέχρι σήμερα.

Ένα τραγούδι που αντικατοπτρίζει ακόμη την κοινωνία μας μέχρι και σήμερα. Σαν μια χώρα λοιπόν που έζησε, γαλουχήθηκε και γαλουχείται  ακόμη με το «ο άντρας είναι…», καθιστά τους άντρες απρόσβλητους στην παθογένεια αυτής της ερώτησης, τουλάχιστον μέχρι τα 50.

Ναι, δυστυχώς, η ερώτηση αυτή έμεινε αλώβητη από την πατριαρχία, και βρήκε τρόπο να παρεισφρήσει και στη ζωή των ανδρών, με κάποιες μικρές διαφορές. 

Καταρχάς, ένας άντρας δικαιούται κοινωνικά να παραμένει αρχοντοπαλίκαρο μέχρι τα 50, μια ηλικία που για πολλούς σηματοδοτεί τη στιγμή που επιτρέπεται  ένας άντρας να ερωτάται «πότε θα παντρευτεί και θα κάνει παιδιά», ενώ στη γυναίκα, η ηλικία έναρξης της ερώτησης είναι τα 25.

Ακόμη, όμως, και αν αυτός ο άνδρας αποφασίσει να μην παντρευτεί ή να κάνει παιδιά ποτέ, θα παραμείνει για πάντα ένα αρχοντοπαλίκαρο, εν αντιθέσει με μια γυναίκα που θα μείνει άκληρη και γεροντοκόρη και αιώνια υποχρεωμένη να απαντά το: «Εσύ γιατί δεν έκανες παιδιά;», αναγκασμένη να νιώθει άσχημα γι’ αυτό. 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν, που θέλουν και δεν μπορούν, που θέλουν ένα από τα δύο ή και κανένα. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, αφορούν όμως τον έναν ή τους δύο ανθρώπους που απαρτίζουν ένα ζευγάρι και κανέναν άλλο.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, την ερώτηση αυτή πίσω και ας τους ρωτήσουμε «Αν είναι καλά και αν περνάνε καλά στην ζωή τους». Ας τους χαρίσουμε το δικαίωμα να μας πουν εκείνοι μόνοι τους αν θέλουν κάτι που θα αφορά την προσωπική τους ζωή.

Home

Επαναφορά στις προπονήσεις μου μετά το Καλοκαίρι: How-to

Λοιπόν, σήμερα στο Βεάκειο Θέατρο στην Αθήνα έχει συναυλία του Μάριο Φραγκούλη και είμαι πολύ έτοιμη να κάνω attend σε αυτόν το φανταστικό καλλιτέχνη που για πρώτη φορά θα δω από κοντά.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο ανυπομονούσα να επιστρέψω στη βάση μου. Με το δεύτερο λόγο δεν θα εκπλαγείς προφανώς, καθώς είναι το ότι μου είχε λείψει η ρουτίνα των προπονήσεών μου. Αν κι εσύ είσαι έτοιμ@ να ξεκινήσεις με ενθουσιασμό αυτή τη νέα σεζόν, τότε έχω μερικά tips να σου προτείνω για την καλύτερη και πιο ομαλή επαναφορά στις προπονήσεις με ασφάλεια, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. 

1. Προσπάθησε να μη φρικάρεις με τη ζυγαριά και τις θερμίδες 

Η υπερανάλυση των έξτρα θερμίδων και η προσκόλληση στη ζυγαριά είναι εχθροί της προσπάθειάς σου σε αυτή τη φάση. Μπαίνοντας ομαλά στο πρόγραμμά σου, εδώ έρχονται και τα καλά νέα: Το επιπλέον λίπος που αποκτήθηκε στις διακοπές φεύγει πολύ πιο εύκολα και γρήγορα από το ήδη υπάρχον λίπος. Ήδη, από τη δεύτερη εβδομάδα προπονήσεων θα έχεις επιστρέψει στα επίπεδα λίπους προ διακοπών. 

2. Επιστροφή στις καλές συνήθειες: Ύπνος και διατροφή 

Έχω μια εικόνα σχετικά με το πώς θέλω να τρέφομαι. Το πρώτο με το οποίο ξεκινάω είναι η κατανάλωση 2,2 λίτρων νερού κάθε μέρα, καθώς αυτό μειώνεται σημαντικά κάποιες ημέρες στις διακοπές. Παράλληλα, αυξάνω και τη λήψη πρωτεΐνης μέσα από την τροφή, ώστε να χορταίνω και να μην έχω λιγούρες, οπότε σιγά-σιγά αυτό με βοηθάει να πιάσω ξανά διατροφικό ρυθμό.

Σχετικά με τον ύπνο, νομίζω πως αυτό το κομμάτι ταλανίζει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού! Έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι κάπως πιο αργά και να ξυπνάς (πολύ) πιο αργά στις διακοπές και άντε τώρα όλο αυτό να αλλάξει. Προσωπικά, αφήνω 2-3 μέρες κενό ανάμεσα στις διακοπές και την έναρξη της νέας σεζόν, για να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου και να ξαναφτιάξω τον ύπνο μου.

Κανονικά, αυτό πιάνει. Αν, όμως, έχεις ΔΕΠΥ σαν εμένα, το ξέρεις και το ξέρω πως μάλλον αυτές τις μέρες θα τις χρησιμοποιήσεις για να κοιμάσαι 5 το πρωί και να ξυπνάς απόγευμα. Οπότε, εσύ συγκεκριμένα, ξεκίνα κατευθείαν άσκηση!

3. Επαναφορά στις προπονήσεις-Ξεσήκωσέ τους όλους! 

Πάρε μια φίλη να πάτε για περπάτημα και γιόγκα. Πάρε ένα φίλο και δοκιμάστε κάτι καινούργιο, όπως αναρρίχηση ή θαλάσσιο σκι.

Κανόνισε να πας για προπόνηση με τα παιδιά που έχεις γνωρίσει εκεί. Με παρέα ή χωρίς, αυτό που μετράει είναι να επιδιώκεις να είσαι σε κίνηση. Η κίνηση φέρει δράση, ζωή και πληρότητα.

4. Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος 

Επιστρέφοντας στις προπονήσεις σου, θα σου πρότεινα να αποφύγεις να πηγαίνεις με καφέ στο χέρι και την αγαπημένη σου μουσική στο κινητό. Αυτά τα δύο θα σου δώσουν ισχυρό boost και να πραγματοποιήσεις μια προπόνηση στο 110% σου.

Εμείς για τις πρώτες 2 εβδομάδες μετά από τις διακοπές θέλουμε να δουλέψουμε σε λίγο πιο χαλαρό ρυθμό, δηλαδή περίπου στο 60-70%. Αν όχι, θα σέρνεσαι για δύο βδομάδες με πόνους, πιασίματα και δυσφορία. Και… μην πεις ότι δεν στο είπα! 5. Πες όχι στα κεράσματα Έλεγξε τι τρως.

Φυσικά και δε μιλάμε για το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Ωστόσο, επειδή πρόκειται για μια συνήθεια που θέλει κι αυτή εξάσκηση, προσπάθησέ το λίγες φορές και θα δεις πως η αίσθηση του διατροφικού ελέγχου θα ανεβάσει και την αυτοπεποίθησή σου.

Πάντως, αν αναζητάς ευγενικούς τρόπους να αρνείσαι τα κεράσματα, η απάντηση: «Άστο, άστο καλύτερα! Τι να μου κάνει ένα σοκολατάκι… Αν ξεκινήσω, θέλω ολόκληρη τη συσκευασία!» δεν είναι η ιδανικότερη, καθώς ο συνομιλητής σου θα σου προσφέρει ακόμα περισσότερα σοκολατάκια!

Και αυτό δεν το θέλουμε. Ή το θέλουμε;! Όχι, όχι δεν το θέλουμε!

6. Self-sabotage 

Αν άκουγες κάποιον στις διακοπές του να αγχώνεται όλη την ώρα μην τυχόν πάρει κιλά, μην τυχόν είναι υπερβολικά μεγάλο διάστημα οι 2 εβδομάδες αποχής από τη γυμναστική, μην τυχόν αρχίσει να μοιάζει με «χλαπάτσα» (δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, τα έχω ακούσει αυτά) ή να τρομάζει με την ιδέα της επαναφοράς σε πρόγραμμα μετά τις διακοπές, τι θα σκεφτόσουν;

Ε, δε διασκεδάζει αυτός άνθρωπος. Αυτο-σαμποτάρεται. Δώσε ένα deadline στον εαυτό σου σχετικά με το πότε προγραμματίζεις την επαναφορά σου στις προπονήσεις and stick to that. Όσο πλησιάζει η μέρα, τόσο πιο έτοιμο θα είναι το μυαλό σου –άρα κι εσύ! Κλείνοντας, προσπάθησε να αποφύγεις τη βαρεμάρα. Σε οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου. Η δράση συνεπάγεται υλοποίηση στόχων.

Προσπάθησε να αποφύγεις τη μεγάλη αποχή από τις καλές σου συνήθειες. Το διάλειμμα –ναι– επιβάλλεται. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο διάλειμμα, οι στόχοι σου είναι η προτεραιότητά σου!

Home

Γεωργία Παράσχου: «Δε μπορεί να υφίσταται ομάδα έργου που αφορά την ανθρωπιστική διαχείριση χωρίς μια γυναίκα στο επιτελείο»

H Ιδρύτρια & CEO του Humanity Greece, μιλά στο Estella

H Ιδρύτρια & CEO του Humanity Greece, μιλά στο Estella

Ξεκινώντας να μιλάω με τη Γεωργία Παράσχου, την founder του “Humanity Greece”, πέρασα τα πρώτα 10 λεπτά της κουβέντας μας ψάχνοντας τις σωστές λέξεις για να περιγράψω το θαυμασμό προς εκείνη αλλά και προς το έργο που επιτελούν από κοινού με τους εθελοντές του “Humanity Greece”. Ομολογώ, ότι δεν τα κατάφερα. Όλες οι λέξεις έμοιαζαν τόσο κοινότυπες και τόσο χιλιοειπωμένες. Τελικά, αρκέστηκα σε ένα μπράβο και σε ένα ευχαριστώ.

Για όσους δε γνωρίζουν, η Γεωργία είναι ένα από αυτά τα κορίτσια που σε κάνουν να πιστέψεις ότι η  η Wonder Woman δεν είναι αποκύημα φαντασίας, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Ξεκίνησε να ασχολείται με τον εθελοντισμό από πολύ μικρή. Στα 20 της χρόνια έγινε η νεότερη γυναίκα διευθύντρια Πολιτισμού και Νεολαίας Ομίλου της UNESCO, ενώ παράλληλα ως εθελόντρια είχε την θέση της υπεύθυνης για τις 5 Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας.

Σήμερα, στα 26 της, η Γεωργία έχει καταφέρει να διευθύνει έναν από τους μεγαλύτερους εθελοντικούς οργανισμούς στην Ελλάδα, κάνει το μεταπτυχιακό της στο Crisis Management, εργάζεται full-time και βρίσκεται συνεχώς δίπλα σε όποιον συνάνθρωπό μας έχει ανάγκη.

Η πρώτη ερώτηση που πιστεύω ο καθένας θα ήθελε να σου κάνει, είναι πως μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο, το “Humanity Greece” έχει καταφέρει να επιτελέσει έργα που άλλοι οργανισμοί παλεύουν για χρόνια;

Από τη μία, βλέπουμε ότι έχουμε κάνει σημαντικά πράγματα μόνο σε ένα χρόνο, και προσπαθούμε καθημερινά να γινόμαστε καλύτεροι, από την άλλη όμως, όταν σκεφτόμαστε ότι ακόμα υπάρχουν χιλιάδες μη προνομιούχες οικογένειες μας κάνει, να συνεχίζουμε ακόμη πιο δυναμικά.

Επειδή βιώνουμε στην ουσία τους προβληματισμούς και τις καθημερινές αλλαγές, που αντιμετωπίζει η κοινωνία, τις τραγικές επιπτώσεις της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης, στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, μαζί και εμείς, μπαίνουμε στη διαδικασία, να συναισθανόμαστε, ότι ποτέ δεν είναι αρκετά τα όσα προσφέρουμε.

Νιώθεις ότι όλο αυτό παίρνει τελικά κάτι από τη ζωή σου;

Σε μικρές καθημερινές προσωπικές στιγμές ναι, αλλά πάντα λαμβάνεις περισσότερα από όσα προσφέρεις. Ενώ είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που απαιτεί συνεχώς εξέλιξη και προσοχή από εμένα, ένα κομμάτι που ενώ ξεκίνησε σαν volunteering με το να αφιερώνω ελάχιστο χρόνο μέσα στην ημέρα μου, εντούτοις έχει καταλήξει, να είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, με την επαγγελματική μου ιδιότητα σε εξέλιξη και την προσωπική μου ζωή – να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Έχουμε λάβει όμως, τόσα πολλά από το “Humanity Greece” και τους ανθρώπους που το απαρτίζουν, που ειλικρινά δεν θα το αλλάζαμε με τίποτα. Έχουμε δημιουργήσει την οικογένεια, που ιδανικά  θα θέλαμε να έχουμε.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δεν μπορείς ή δεν αντέχεις άλλο; Που λες δεν μπορώ να τα συνδυάσω όλα. Δε γίνεται.

Να σου πω κάτι; Έχουμε συνηθίσει εμείς οι γυναίκες να ακούμε: «Μα, πως μπορείτε και τα καταφέρνετε όλα;», χωρίς να καταλαβαίνουν, όσοι το ρωτάνε πως σε κάθε χρονική περίοδο, οι γυναίκες «πάλευαν» και μπορούσαν, να τα συνδυάσουν όλα στην καθημερινότητα τους.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας, οι γυναίκες, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη διαχείριση τόσων διαφορετικών ζητημάτων με τόσο πολύπλευρες κατευθύνσεις. Η καθημερινότητά μας αποτελείται πάντα από χιλιάδες πράγματα, που έπρεπε και πρέπει να κάνουμε για να επιβιώσουμε. Είναι, όμως κάποιες στιγμές και μέρες που οι εικόνες που βλέπω με καταβάλλουν. Οι καταστάσεις που καλούμαστε, να αντιμετωπίσουμε στο Humanity είναι τόσο θλιβερές, που το ψυχικό σθένος που χρειάζεται, να έχεις για να ανταπεξέλθεις είναι γιγαντιαίο.  Εκείνες τις λίγες στιγμές, το νιώθω.

“Την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών πέρυσι, ζήσαμε καταστάσεις πραγματικής κόλασης, που αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Υπήρχαν μέρες που για 5 συνεχόμενα 24ωρα ήμασταν άυπνοι”.

Η ομάδα του “Humanity Greece” αποτελείται κυρίως από πολύ νέα παιδιά. Πόσο εύκολο είναι για τόσο νέους ανθρώπους να διαχειρίζονται τόσο δύσκολες, και ψυχικά επώδυνες καταστάσεις;

Εύκολο δεν είναι. Η ψυχοσύνθεση του εθελοντή, ειδικά όταν βρίσκεται σε μια τόσο νεαρή ηλικία, μπορεί πολύ εύκολα να επηρεαστεί. Είναι παιδιά, που καθημερινά καλούνται να μιλούν με ανθρώπους, που εν μία νυκτί έχασαν όλο τους το βιός, που απέμειναν μόνοι και στηρίζονται σε εκείνους για να τους βοηθήσουν. Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη και την οδύνη των δύσκολων, έως φρικτών καταστάσεων οι εθελοντές καλούνται, να προφυλαχθούν ψυχικά, ώστε όλο αυτό να μην περάσει στην προσωπική τους ζωή.

Με μοναδικό κίνητρό τους την αλληλεγγύη, είναι καθημερινά εκεί για να στηρίξουν τους άλλους ανθρώπους με κάθε τρόπο. Όπως και όσο κάποιος μπορεί. Και τελικά, αντιλαμβάνεσαι ότι διευρύνεται η προσωπικότητα και τα συναισθήματα σου με την σύνδεση μεταξύ τόσων ανθρώπων που ποτέ δεν φανταζόσουν. Εν τέλει το αποτέλεσμα της πράξης της αλληλεγγύης είναι εκείνη, που δίνει την ψυχική ανάταση και τη δύναμη στους εθελοντές μας, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους.

“Η έννοια του Εθελοντισμού δεν είναι προς εκμετάλλευση. Οι εθελοντές δεν πρέπει να αντικαθιστούν τους επαγγελματίες για να καλύπτονται κενά. Ο εθελοντισμός δε μπορεί να επωμιστεί όλο το βάρος, των καταστάσεων που ουσιαστικά αφορούν στην κρατική οργάνωση. Μπορεί όμως να σταθεί αρωγός”.

Τι είναι αυτό που θα άλλαζες τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο εθελοντισμός στην Ελλάδα;

Μας εξαντλεί το γεγονός πως η δική μας γενιά κληρονομεί τακτικές εθελοντισμού που δεν μας αντιπροσωπεύουν. Έχουμε ζήσει στο παρελθόν καταστάσεις, στις οποίες οι προσφορές του κόσμου δεν έφταναν ποτέ στον προορισμό τους. Οικονομικές καμπάνιες στήριξης χωρίς αρχή – μέση – τέλος, γεγονός που προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί δυσπιστία στους ανθρώπους σε σχέση με τον εθελοντισμό και τις οργανώσεις της ΚτΠ.

Έχουμε κληρονομήσει όλες τις απαράδεκτες πρακτικές, που έχουν κάνει στο παρελθόν – ή και πρόσφατα – οργανισμοί και φορείς. Οφείλουμε, τώρα να χτίσουμε κάτι νέο, να δημιουργήσουμε ένα νέο σύστημα και να δείξουμε ότι η οικονομική άνεση και ο εθελοντισμός δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. Προσπαθούμε με όλους τους τρόπους να αποδείξουμε ότι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία είναι δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις και η μία μπορεί να μην εμπεριέχει την άλλη.

Πριν από λίγο καιρό, κληθήκατε να αντιμετωπίσετε ένα περιστατικό που μόνο από διηγήσεις η δική μας γενιά είχε μάθει. Αναφέρομαι στο περιστατικό της μητέρας στο Βόλο που άφησε το 9χρονο παιδί της σε ορφανοτροφείο γιατί αδυνατούσε, λόγω των τραγικών οικονομικών συνθηκών που βίωνε, να το μεγαλώσει μόνη της, και το “Humanity Greece” κατάφερε να σώσει 2 ανθρώπους. Πώς βιώσατε εσείς την ιστορία αυτή;

Ένα βράδυ, έλαβα ένα τηλεφώνημα από μία δημοσιογράφο στο Βόλο. Δεν σου κρύβω ότι όταν άκουσα τις συνθήκες που ζούσε η οικογένεια αυτή, καθώς και την απόφαση που εξαναγκάστηκε να πάρει αυτή η μάνα, σοκαρίστηκα τόσο εγώ όσο και όλη η ομάδα. Δεν είχαν ούτε ρεύμα, ούτε νερό. Έμεναν για μέρες νηστικές χωρίς να έχουν κάποια διέξοδο σε αυτή την κατάσταση.

“Η ενασχόληση με το ανθρωπιστικό πεδίο, σε καθημερινή βάση,  δεν σου αφήνει περιθώρια για σχέδια”.

Δεν περίμενα ότι σήμερα θα άκουγα ιστορίες σαν εκείνες που μου έλεγε η γιαγιά μου, οι οποίες συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν ακούς μια μάνα να λέει: «Έδωσα το παιδί στο Ορφανοτροφείο μέχρι να σταθώ στα πόδια μου. Δε μπορούσα να το ζήσω και θα πέθαινε μαζί μου», τότε αυτόματα καταλαβαίνεις, ότι αυτή η μητέρα θέλει άμεση στήριξη.

Δημιουργήσαμε αμέσως μια ομάδα από εξειδικευμένους εθελοντές – λογιστές, δικηγόρους, εθελοντές ψυχολόγους – γιατί το θέμα έχρηζε ολιστικής βοήθειας. Η μητέρα, σήμερα, έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να βρίσκεται στη διαδικασία να πάρει το παιδί της πίσω στο σπίτι.

Πώς, βιώνοντας εκ των έσω μια τέτοια κατάσταση, μπορεί κανείς να επιστρέψει στο σπίτι του και να ξεχάσει τα όσα συνέβησαν για να προχωρήσει στην επόμενη μέρα, στον επόμενο άνθρωπο και στην υπόλοιπη ζωή του;

Δεν ξέρω πως θα φανεί αυτό που θα σου πω, αλλά η απάντηση είναι «με πρόγραμμα». Η μέρα μου έχει ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, ώστε να προλάβω όλα τα κομμάτια – full-time δουλειά, μεταπτυχιακό αλλά και το “Humanity Greece” που πλέον απαιτεί από εμένα και την ομάδα μου περισσότερες ώρες απασχόλησης. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι δεν έχω το περιθώριο ή την πολυτέλεια, να αφήσω τις καταστάσεις, να με καταβάλλουν.

Όμως δεν ξεχνάς ποτέ. Θυμάσαι για πάντα και αφήνεις την κάθε περίπτωση, να σε οπλίσει με πείσμα και δύναμη για την επόμενη. Δεν σου κρύβω, ωστόσο, ότι κλαίω συχνά, στεναχωριέμαι βαθιά αλλά δεν αφήνω ποτέ οι συναισθηματικοί παράγοντες, να με επηρεάσουν στο κομμάτι της διαχείρισης του “Humanity Greece”. Προσπαθώ να υπενθυμίζω πάντα στον εαυτό μου πως: «Όταν κανείς διαχειρίζεται καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δε νοείται να έχει ξεσπάσματα στο πεδίο της δράσης».

“To “Humanity Greece” είναι μια οικογένεια”.

Πιστεύεις πως αν ο εθελοντισμός υπήρχε με κάποιο τρόπο και στα σχολεία, θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά από την Ελλάδα του σήμερα;

Ακράδαντα. Αν είχε ξεκινήσει όλο αυτό κάποια χρόνια πριν, οι στερεοτυπικές συμπεριφορές που βλέπουμε σήμερα θα είχαν αμβλυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο εθελοντισμός είναι αλληλεγγύη και ανιδιοτελή προσφορά. Σου μαθαίνει να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα, να καταρρίπτεις όλα τα φοβικά φαινόμενα, που μας έχει κληροδοτήσει η κοινωνία μας και να συνεργάζεσαι με πλήθος διαφορετικών, αλλά ταυτόχρονα ίσων ανθρώπων.

Ο κοινωνικός κύκλος των παιδιών ανοίγει, ανακαλύπτουν τη διαφορετικότητα σε κάθε της έκφανση και μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν γύρω τους. Με τον τρόπο αυτό έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν αντανακλαστικά συναισθηματικά και κοινωνικά.

“Πιστεύω ειλικρινά πως ο εθελοντισμός μπορεί να συμβάλλει στην εξάλειψη κάθε μορφής bullying”.

Πόσο πιο εύκολα θεωρείς πως θα ήταν τα πράγματα αν πίσω από το “Humanity Greece” βρισκόταν ένας άντρας και όχι μια γυναίκα; Θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά; 

Το να βρίσκεσαι επαγγελματικά σ’ ένα χώρο που παραδοσιακά ανδροκρατείται, σίγουρα δεν κάνει την δουλειά καμίας γυναίκας εύκολη. Η αντιμετώπιση που κάθε γυναίκα δέχεται είναι καθαρά στερεοτυπική. Πώς δηλαδή μια νέα κοπέλα στην ηλικία των 20-25 μπορεί να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση;  Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που το αντιμετωπίζω.

Όταν στην ηλικία των 18 έγινα η νεότερη γυναίκα υπεύθυνη της UNESCO και μάλιστα σε μια εποχή τόσο δύσκολη για την Ελλάδα, που είχε άμεσο αντίκτυπο στην τότε θέση που βρισκόμουν, άκουγα συνεχώς το: «Πώς είναι δυνατόν μια «νεαρή» να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση; Δεν έχει γνώσεις, εμπειρίες, δεν ξέρει τι της γίνεται». Έμαθα, όμως, να το αντιμετωπίζω και να αποδεικνύω τι μπορώ να κάνω.

Νιώθεις ότι επειδή το δέχεσαι από μικρή, έχει λίγο αρχίσει να γίνεται “δευτέρα φύσις” αυτό; Ότι είσαι σίγουρη ότι θα έρθει και το περιμένεις κιόλας;

Ελπίζεις πως θα σταματήσει να υπάρχει αυτή η αναχρονιστική και προσβλητική άποψη για τις γυναίκες. Δεν το περιμένεις ποτέ. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, η οποία ουδέποτε έκρινε κάποιον, μας έμαθε να σεβόμαστε και να βοηθάμε ανθρώπους που μπορεί να είχαν ανάγκη. Ενώ έχω βρεθεί σε περιβάλλον και έχω βιώσει αυτές τις πρακτικές, συνεχίζει να με εκπλήσσει αυτού του είδους η συμπεριφορά και να με κάνει πάντα να στηρίζω δυναμικά την σημαντικότητα κατάρριψης αυτών των αντιλήψεων.

Πιστεύεις πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό;

Είναι σημαντικό ο καθένας από εμάς, να βρει μια εθελοντική ομάδα, που να ασχολείται με δραστηριότητες, που να του αρέσουν και να τον ενδιαφέρουν. Ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι μονόπλευρο. Μπορεί κανείς να ασχοληθεί εθελοντικά με την κοινωνία, το περιβάλλον, να κάνει εθελοντικά μαθήματα μουσικής, να ασχοληθεί με την προστασία των ζώων και ούτω καθεξής. Άλλωστε, υπάρχουν τόσες πολλές οργανώσεις σήμερα. Ναι, πιστεύω πως όλοι μπορούν να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό. Σε αυτό βέβαια παίζει μεγάλο ρόλο και η κουλτούρα της οικογένειας.

Τα ερεθίσματα προέρχονται από την οικογένεια και την παιδεία. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον, που ο εθελοντισμός υπάρχει σαν επιλογή «Γνωριμίας» μέσα στις υπόλοιπες δραστηριότητες, αυξάνονται στατιστικά τα ποσοστά των νέων παιδιών που επιλέγουν, πως, πόσο και που θα προσφέρουν την εθελοντική τους βοήθεια.

Home

Ποια είναι η Sally Rooney και γιατί όλοι μιλούν για τα βιβλία της

Λίγοι είναι οι συγγραφείς που κατάφεραν να γίνουν αυτό που αποκαλούμε «παγκόσμια εκδοτικά φαινόμενα» και μία εξ αυτών είναι  η Sally Rooney.

Λίγοι είναι οι συγγραφείς που κατάφεραν να γίνουν αυτό που αποκαλούμε «παγκόσμια εκδοτικά φαινόμενα» και μία εξ αυτών είναι η Sally Rooney.

Το έργο της έχει αποσπάσει τέτοια αναγνώριση από τους κριτικούς που θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της χιλιετίας. Αξίζει, λοιπόν, να ανακαλύψουμε μαζί ποια είναι η Sally Rooney και γιατί τα βιβλία της έχουν τόσο μεγάλη απήχηση σε τόσους πολλούς νέους ανθρώπους. 

Γεννημένη στην Ιρλανδία, η 31χρονη σήμερα Sally Rooney ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή και τη σεναριογραφία. Έχει γράψει 3 κοινωνικά μυθιστορήματα, ενώ το πρώτο της μυθιστόρημα το έγραψε σε ηλικία μόλις 15 ετών! Η αναμονή για το πρώτο της βιβλίο: «Όμορφε κόσμε, που είσαι» ήταν τόσο μεγάλη, που πουλήθηκε παράνομα σε μορφή ARC στο eBay για 200$ πριν κυκλοφορήσει (επισήμως)! 

Είναι απίστευτο το πόσοι πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με τις ιστορίες και τους ήρωες των βιβλίων της Sally Rooney

Οι αναγνώστες της φαίνεται να αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη επαφή μεταξύ τους, ισχυριζόμενοι ότι μοιράζονται κοινές σκέψεις και απόψεις σε σχέση με την εκάστοτε ιστορία.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί η Sally Rooney φροντίζει να εντάξει στα βιβλία της χαρακτήρες σύγχρονων νέων από ποικίλες κοινωνικές ομάδες, δίνοντάς τους τη φωνή που χρειάζονται ώστε να περάσουν πολύτιμα κοινωνικά μηνύματα.

Ποιοι είναι οι χαρακτήρες της Sally Rooney;

Γενικά, οι χαρακτήρες της Sally Rooney είναι έξυπνοι αλλά με ελαττώματα, ενώ, συχνά είναι εκνευριστικοί και τρομερά ανασφαλείς.

Επιπλέον, ως κοινωνικά ανήσυχοι τύποι, σκοντάφτουν συνεχώς στα “ναρκοπέδια” της ενηλικίωσης, λαχταρούν την πραγματική σύνδεση — συμπεριλαμβανομένου του σεξ — αλλά πολύ συχνά σαμποτάρουν ακόμη και τις πολλά υποσχόμενες σχέσεις.

Αδιαμφισβήτητα, οι χαρακτήρες των ιστοριών της Sally Rooney μιλούν για όλα εκείνα τα ζητήματα που προβληματίζουν τη σημερινή νεολαία και εκφράζουν εκ μέρους τους αλήθειες που συχνά μένουν ανείπωτες.  

Συζητήσεις με φίλους

Δύο φίλες που ζουν στο Δουβλίνο, η Φράνσις και η Μπόμπι, γνωρίζονται και γίνονται φίλες με ένα διανοούμενο, παντρεμένο ζευγάρι τριάντα ετών, τη Μελίσσα και τον Νικ. Τα βέλη του έρωτα χτυπούν και τα δύο κορίτσια, αφού η Φράνσις νιώθει μια έλξη για τον Νικ, κάτι που συνειδητοποιεί ότι είναι αμοιβαίο, ενώ αναπτύσσεται και μια έντονη έλξη ανάμεσα  στη Μελίσσα και στη Μπόμπι.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, αυτό το μπερδεμένο τετ α τετ περιηγείται στην πολυπλοκότητα του σύγχρονου ρομαντισμού, της αγάπης, της φιλίας και της προδοσίας.

Μεταφρασμένο σε 12 γλώσσες, το «Συζητήσεις με φίλους» αποτελεί ένα από εκείνα τα βιβλία που μας ταξιδεύουν στην πολυδιάστατη προσωπικότητα του ανθρώπου, τα τρωτά του σημεία, τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του, τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχει και τον τρόπο με τον οποίο συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους στη σύγχρονη κοινωνία.

Στις 15 Μαΐου του 2022, μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και καθηλώνοντας χιλιάδες τηλεθεατές.

Κανονικοί άνθρωποι

Ο Κόννελ και η Μαριάν είναι δύο συμμαθητές πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Κόννελ είναι ο δημοφιλής του σχολείου και το αστέρι της σχολικής ομάδας ποδοσφαίρου, ενώ η Μαριάν είναι μοναχική κι ανασφαλής.

Όμως, όταν η μοίρα παρεμβαίνει, θολώνουν τα όρια μεταξύ του εφικτού και του ανέφικτου και έτσι, έπειτα από μια απροσδόκητη συνάντηση στο σπίτι της Μαριάν, ξεκινάει μια παράξενη κι ανεξίτηλη σχέση ανάμεσά τους, που είναι αποφασισμένοι να κρύψουν. 

Ένα χρόνο αργότερα, και οι δύο σπουδάζουν στο Δουβλίνο με τη  Μαριάν να έχει προσαρμοστεί στο νέο κοινωνικό περιβάλλον, ενώ ο Κοννέλ νιώθει αβέβαιος και μόνος. Καθ’ όλη τη διάρκεια των ακαδημαϊκών τους χρόνων, η Μαριάν και ο Κόννελ γνωρίζουν άλλους ανθρώπους και αποκτούν ερωτικές εμπειρίες, αλλά πάντα μαγνητικά κι ακαταμάχητα καταλήγουν και πάλι μαζί.

Καθώς εκείνη στρέφεται προς την αυτοκαταστροφή κι εκείνος αρχίζει να ψάχνει το νόημα αλλού, ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει πόσο μακριά είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να σώσουν ο ένας τον άλλον. Το μυθιστόρημα «Κανονικοί άνθρωποι» απέσπασε πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία είναι το “Βραβείο Μυθιστορήματος Costa” και το “Irish Book Award”, ενώ ψηφίστηκε ως το “Καλύτερο βιβλίο της χρονιάς” από τους New York Times. 

Όμορφε κόσμε, που είσαι

Εκδόθηκε πέρυσι στα Αγγλικά και πριν έναν μήνα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά! Η Sally Rooney εμπνεύστηκε τον τίτλο του από το ποίημα του Friedrich Schiller, “Beautiful World, Where Are You” και είναι ακριβώς το είδος του βιβλίου που θα περίμενε κανείς από εκείνη.

Το «Όμορφε κόσμε, που είσαι» είναι μια συναρπαστική και καλογραμμένη κοινωνική ιστορία, η οποία επικεντρώνεται γύρω από τέσσερις χαρακτήρες: Την Άλις, τον Φέλιξ, την Αϊλίν και τον Σάιμον. Το βιβλίο αυτό μας αφηγείται τις ζωές τους στο σύγχρονο κόσμο, όπου ο έρωτας και η φιλία συχνά περιπλέκονται, οι χωρισμοί ραγίζουν καρδιές, και τα υπαρξιακά ερωτήματα προβληματίζουν.

Τοποθετημένο στην εποχή του Brexit, το «Όμορφε κόσμε, που είσαι» περιστρέφεται γύρω τις ανθρώπινες σχέσεις και την πολυπλοκότητα της ζωής και της αγάπης στον 21ο αιώνα. Γραμμένο με την ωριμότητα και με τη χαρακτηριστική γραφή της Sally Rooney — που τόσο πολύ έχουμε αγαπήσει — το βιβλίο αυτό, έχει ήδη μπει στη λίστα μας!

Home

Ποιοι χακάρουν το Facebook και τι γίνεται με τα celebrity spam;

To Facebook, από τη γέννησή του, ήταν ο χώρος όπου θα έβρισκες ανθρώπους να τσακώνονται για τα πιο σοβαρά και τα πιο ανούσια θέματα.

To Facebook, από τη γέννησή του, ήταν ο χώρος όπου θα έβρισκες ανθρώπους να τσακώνονται για τα πιο σοβαρά και τα πιο ανούσια θέματα.

“Τι σημαίνει σεξουαλική κακοποίηση;” ή “Αρωγή βοήθειας για τις φωτιές”, “Πώς τελικά προφέρονται τα memes και γιατί τα λένε έτσι;” είναι μόνο κάποια από τα θέματα που έχουν ξεσπάσει κατά καιρούς στο Facebook. Κι ενώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συζήτηση για τα memes είναι τόσο ανούσια που κανείς δεν θα έπρεπε να νοιάζεται –we agree to disagree– εντούτοις εκατομμύρια εργατοώρες έχουν σπαταληθεί στο να βρεθεί η ακριβής σημασία και το hidden meaning πίσω από πολύ γνωστά memes Τέλος πάντων, ποιοι χακάρουν το Facebook και τι συμβαίνει;

Τι κρύβεται πίσω από το meme του σάντουιτς με γαλοπούλα;

Εδώ και μερικά 24ωρα έχει ξεσπάσει μια τεράστια συζήτηση για το καινούργιο meme “σάντουιτς με γαλοπούλα”. Και μπορεί όλο αυτό να μοιάζει με αστείο που γνωστός “κωμικός” θα μπορούσε να σκεφτεί, η πραγματικότητα, όμως, είναι πως όλο αυτό έχει γίνει στα αλήθεια. 

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποιες μέρες πριν, εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο, ξεκίνησαν να βλέπουν στο feed του Facebook τους ποσταρισμένο ένα meme ενός σάντουιτς με γαλοπούλα.

Το πώς, το γιατί και το τι στο καλό; Άγνωστα. Η ιστορία περιπλέκεται, όταν λίγο αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται links από περίεργα sites, περίεργα ποστάκια  σε celebrity pages και διάφορα άλλα που δεν έβγαζαν απολύτως κανένα νόημα. Κάπου εκεί, αρχίζει το “σάντουιτς με γαλοπούλα” να γίνεται viral με χιλιάδες celebrities να “ζητούν” μέσω των pages τους να γίνει re-post και από άλλους.

Μέσα στην όλη φρενίτιδα της κατάστασης –άσχετα links να πετάγονται, άσχετα memes να προσπαθούν να γίνουν διάσημα, και τα celebrity pages να γίνονται λευκό καμβάς για όποιον θέλει να ποστάρει το οτιδήποτε– οι χιλιάδες wannabe-entrepreneurs ανά τον κόσμο, αποφάσισαν να “εκμεταλλευτούν” την κατάσταση και να αρχίσουν να ποστάρουν paypal donations, προμοτάροντας διάφορα bitcoin και cryptocurrency projects που είναι στα σκαριά. 

Πώς το Facebook έγινε η επιτομή του “Ό,τι να ‘ναι”.

Η λύση στη φρενίτιδα ήρθε τελικά από τους “ψύχραιμους” ανθρώπους που ακόμα υπάρχουν στο Facebook –η αλήθεια δεν έχουν μείνει και πολλοί– οι οποίοι κατάλαβαν πως πρόκειται για κάποιο hack και βομβάρδισαν το Facebook με μηνύματα και αναφορές για το γεγονός. 

Η εξήγηση που όμως έδωσε το Facebook δεν ήταν ακριβώς η αναμενόμενη –και η πιο καθησυχαστική– αφού μας ενημέρωσε πως όλο αυτό δεν ήταν κάποιο hack, αλλά κάποιος ανασχεδιασμός στον κώδικά του. Σκεπτόμενοι τις αμέτρητες φορές που έχει χακαριστεί το Facebook τον τελευταίο καιρό και όλες τις αλλαγές που “προκλήθηκαν” από και προς το Facebook, δεν είναι παράξενο το ότι οι χρήστες του φεύγουν από αυτό με τον ίδιο ρυθμό που φεύγει ο κόσμος από κτίριο που έπιασε φωτιά.

Λίγο η τεράστια φήμη του TikTok, λίγο το Twitter που παραμένει σταθερός παίκτης, λίγο το BeReal που δημιουργεί expectations δημοτικότητας TikTok και πολύ τα hacks του –με το πιο πρόσφατο να εμπλέκει και το Linkedin –το Facebook δεν είναι σίγουρα ο μεγάλος παίκτης στον κόσμο των Social Media –σίγουρα όχι αυτό που ήταν κάποτε. 

Το παραμύθι του Facebook ξεκίνησε με το: “Μια φορά κι έναν καιρό, ελάτε να καταργήσουμε τους γεωγραφικούς περιορισμούς, δημιουργώντας έναν κόμβο επικοινωνίας για ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο”. Ωστόσο, η διαρκής επισφάλεια που προκαλείται από τα απανωτά hacks και τα bot accounts που μας στέλνουν συνεχώς καυτά μηνύματα, αποζητώντας χάδια και φιλιά, δε βοηθούν στην ομαλή έκβαση του παραμυθιού.

Κι αν κανείς αναλογιστεί το πόσο εξαρτώμενοι και εξαρτημένοι είμαστε από τα Social Media, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η δημιουργία και η εμφάνιση καινούργιών Social Media platforms μπορεί να φέρει και κάτι καλό. Μένει να δούμε αν θα είναι αλήθεια αυτό.

Home

Δυσμορφία σώματος: Γιατί επηρεάζει τόσο έντονα τη σεξουαλική μας ζωή;

Σε μια κοινωνία όπου τα πρότυπα ομορφιάς γίνονται όλο και πιο αδύνατον να υιοθετηθούν από το μέσο όρο, πολλοί είναι εκείνοι που δυσκολεύονται να δουν με αγάπη την εικόνα που βλέπουν στον καθρέφτη τους και να αποδεχθούν ότι οι όποιες “ατέλειες” τους είναι εκείνες που τους κάνουν ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς.

Δυσμορφία σώματος και σεξ: Πώς σχετίζονται;

Σε μια κοινωνία όπου τα πρότυπα ομορφιάς γίνονται όλο και πιο αδύνατον να υιοθετηθούν από το μέσο όρο, πολλοί είναι εκείνοι που δυσκολεύονται να δουν με αγάπη την εικόνα που βλέπουν στον καθρέφτη τους και να αποδεχθούν ότι οι όποιες “ατέλειές” τους είναι εκείνες που τους κάνουν ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς.

Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε κάποια στιγμή σταθεί μπροστά από έναν καθρέφτη και έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι πάνω μας. Για ορισμένους, όμως, η διαταραχή της εικόνας του σώματός τους μπορεί να είναι τόσο ακραία, ώστε να  παρεμβαίνει στην κοινωνική, επαγγελματική ή ακαδημαϊκή λειτουργία τους. Αυτό είναι γνωστό ως “Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή”.

https://www.tiktok.com/@anjalivarughese/video/6999361183086136581

Τι είναι η “Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή;

Η “Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή” (body dysmorphic disorder‎ ή αλλιώς BDD) είναι μια διαταραχή στην οποία ένα άτομο κατακλύζεται από έμμονες ιδέες ότι κάποιο μέρος του σώματος του είναι εμφανισιακά “λανθασμένο” ή/και άσχημο. Εμφανίζεται συνήθως σε παιδιά ηλικίας 12-13 και επηρεάζει μεταξύ 5-10 εκ. ανθρώπους στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να είναι αποκλειστικό.

Στις μεγαλύτερες ηλικίες, και κυρίως σε άτομα τρίτης ηλικίας, το φαινόμενο αυτό είναι επίσης πολύ συχνό, λόγω του έντονου κοινωνικού στίγματος που υπάρχει γύρω από τη φυσική γήρανση. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του BDD είναι ότι όσοι υποφέρουν από αυτό, περνούν συνήθως 3 με 8 ώρες κάθε μέρα κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

Οι πιο συχνές περιοχές ενασχόλησης και “προβληματισμού” τους είναι το πρόσωπο, τα μαλλιά, το δέρμα, το στήθος, τα γεννητικά όργανα, εντούτοις όμως οποιαδήποτε περιοχή του σώματος μπορεί να γίνει εστία της διαταραχής.

@aidanproffitt

I am mfs #fitness #gym #workout #dude comedу

♬ original sound – aidanproffitt

Η “Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή” στη ζωή μας

Το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών και θυληκότητων με Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή, ενοχλούνται περισσότερο από το πως δείχνουν οι γοφοί τους, βρίσκουν πάντα το βάρος τους προβληματικό και έχουν την τάση να «πειράζουν» το δέρμα τους και να έχουν νευρική βουλιμία.

Από την άλλη, ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών τείνει να περνά ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του στο γυμναστήριο –οι άνθρωποι αυτοί ασχολούνται κυρίως με το bodybuilding – τείνουν επίσης να παραμένουν άγαμοι και κάνουν κατάχρηση αλκοόλ. 

Οι άνθρωποι με BDD θεωρούν τον εαυτό τους “άσχημο” ή/και “παραμορφωμένο”. Συχνά δυσκολεύονται να βρουν έστω και ένα ελκυστικό σημείο στο σώμα τους. Πιστεύουν ότι οι άλλοι τους προσέχουν ιδιαίτερα με αρνητικό τρόπο και κοροϊδεύουν την εμφάνισή τους. Θεωρούν επίσης ότι λόγω της εμφάνισης τους, δεν θα καταφέρουν ποτέ να γίνουν αρεστοί και επιμένουν στην άποψη αυτή, ακόμη κι αν οι άλλοι έχουν αντίθετη γνώμη.

Η κατάσταση αυτή συχνά προκαλεί ή επιδεινώνει το άγχος, την κατάθλιψη και τις διατροφικές διαταραχές.

H “Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή” και η σεξουαλική μας ζωή

Αυτό, με την σειρά του, μπορεί να επηρεάσει σημαντικά και τη σεξουαλική ζωή ενός ανθρώπου.

Αν και η Σωματική Δυσμορφική Διαταραχή δεν έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει τη σεξουαλική ορμή, εντούτοις, οδηγεί συχνά είτε σε ψυχαναγκαστική διαταραχή σεξουαλικής συμπεριφοράς (καθώς χρησιμοποιείται το σεξ ως μέσο επιβεβαίωσης), είτε σε αποφυγή της σεξουαλικής δραστηριότητας. Η δυσμορφία σώματος προκαλεί επίσης αυτοαμφισβήτηση και χαμηλή αυτοεκτίμηση, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει περαιτέρω σε δυσάρεστες σεξουαλικές εμπειρίες.

Αυτό κάνει την επικοινωνία στο κρεβάτι πιο δύσκολη επειδή οι άνθρωποι με BDD ανησυχούν ότι φαίνονται περίεργα και αναρωτιούνται αν το σεξ μαζί τους μπορεί πραγματικά να είναι ευχάριστο. Το άγχος αυτό συχνά οδηγεί τους ανθρώπους αυτούς να προσέχουν εμμονικά την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια του σεξ, ώστε να φαίνονται πιο ελκυστικοί στους συντρόφους τους μειώνοντας έτσι την ικανοποίησή τους.

@almondmilkisnuts

It’s a mental health condition 💛 #bodydysphormia #bodyneutral #bodyimageissues #traumaresponse

♬ A-O-K – Tai Verdes

Πολλοί φοβούνται επίσης να πουν «όχι» όταν δεν θέλουν να έρθουν σε σεξουαλική επαφή, αφού η ανάγκη για να αισθανθούν ελκυστικοί και επιθυμητοί είναι τόσο ισχυρή που καλύπτει όλες τις άλλες

Ακόμη, συχνά υιοθετούν συμπεριφορές όπως τράβηγμα μαλλιών, “σκάσιμο” σπυριών, υπερβολικό χτένισμα και δάγκωμα νυχιών. Τείνουν επίσης να αποφεύγουν το έντονο φως και κάποια συγκεκριμένη στάση κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης, να αγοράζουν τόνους καλλυντικών και να ζητούν επίμονα να κάνουν κάποια πλαστική επέμβαση. 

«Είμαι σχεδόν 37 ετών και δεν είχα ποτέ μια ικανοποιητική σεξουαλική ζωή. Δεν μπορώ να αφεθώ. Δεν μου αρέσει καθόλου όταν κάποιος εστιάζει σε μένα, στην αναπνοή μου και αμφισβητεί αν το απολαμβάνω. Αν είχα περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, η σεξουαλική μου ορμή θα ήταν υψηλότερη. –θα ήμουν πιο ανοιχτόμυαλη και πειραματική – ξέρω ακριβώς τι μου αρέσει. Έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αν έχω πιει, αλλά και πάλι όχι αρκετά. Πρέπει να το ξεπεράσω πριν να είναι πολύ αργά», εξομολογείται ανώνυμα μια κοπέλα στο Guardian. 

Υπάρχει μεγάλη πίεση στις μέρες μας να αγαπάμε τον εαυτό μας και το σώμα μας. Ωστόσο, αυτό που δεν μας έμαθαν ποτέ είναι το πόσο δύσκολη είναι η εξάσκηση της αυτοαγάπης. Προσπάθησε να του υπενθυμίζεις με τρόπο το πόσο υπέροχο είναι που όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι έχουμε ατέλειες και πως ο κόσμος θα ήταν βαρετός και ανιαρός αν ήμασταν όλοι “τέλειοι”.

Home

Νέες κυκλοφορίες: Ό,τι αξίζει να δείτε στο Netflix αυτό το μήνα

Ποιες είναι οι νέες κυκλοφορίες του Netflix για το Σεπτέμβριο;

Η πρώτη μέρα ενός μήνα – και ειδικά του Σεπτεμβρίου – είναι πάντα η ιδανική για προγραμματισμό. Οι υποχρεώσεις που αφήσαμε πίσω πριν τις διακοπές, οι δουλειές που υποσχεθήκαμε πως θα κάνουμε από Σεπτέμβρη, τα ραντεβού που αναβάλαμε για Φθινόπωρο, έρχονται τώρα να μας βρουν.

Και επειδή οι σειρές και οι ταινίες θα είναι πάντα ιδανικές αφορμές για να αναβάλουμε τις υποχρεώσεις μας για αργότερα, το Netflix φέρνει αυτό το μήνα κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες αιτίες για σκιπάρισμα. 

Μετά από πολύμηνη αναμονή, η Ana de Armas γίνεται επιτέλους η Marilyn Monroe στην καινούργια ταινία για την ζωή της, το Cobra Kai επιστρέφει για 5η σεζόν με 10 καινούργια επεισόδια και το Love is Blind: Και μετά έρχεται να μας πει τι γίνεται μετά τον γάμο. 

Ποια είναι όμως τα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα που έρχονται στο Netflix αυτό τον μήνα, και ποια θα ήταν καλή ιδέα να αφήνατε στο “διαβάστηκε”; 

Ο Διάβολος στο Οχάιο

Με ένα πολλά υποσχόμενο τρέιλερ, το ο Διάβολος στο Οχάιο φαίνεται πως θα γίνει ένας από τους λόγους για να ακυρώσουμε τα πλάνα για το ΣΚ. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Daria Polatin , η μίνι σειρά των 8 επεισοδίων μας διηγείται την ιστορία της Suzanne Mathis, μιας νοσοκομειακής ψυχιάτρου, της οποίας η ζωή αλλάζει απροσδόκητα όταν έρχεται σε επαφή με ένα κορίτσι που το σκάει από μία αίρεση. 

Η Emily Deschanel, γνωστή από την σειρά “Bones” και η Madeleine Arthur, η Christine από το «Προς όλα τα αγόρια» ξεδιπλώνουν ένα μυστήριο που υπόσχεται να μας αφήσει με κομμένη την ανάσα. 

https://youtube.com/watch?v=xXCUntyapEk

The Anthrax Attacks: In the shadow of 9/11

Στις 8 Σεπτεμβρίου, έρχεται ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που υπόσχεται να ρίξει φως σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Αμερικής.

Μία εβδομάδα μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων, φάκελοι με άνθρακα αρχίζουν να καταφθάνουν σε Αμερικάνικους σταθμούς τηλεόρασης και σε σημαίνοντα πρόσωπα της κυβέρνησης σκοτώνοντας 5 ανθρώπους και μολύνοντας 17. 

Σήμερα, 21 χρόνια μετά, το ντοκιμαντέρ έρχεται να διηγηθεί, μέσω αληθινών συνεντεύξεων και αναπαράστασης των γεγονότων τα όσα συνέβησαν τότε. Μια ιστορία που γράφτηκε με μαύρες σελίδες στην ιστορία της Αμερικής και μέχρι σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος ότι γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. 

Cobra Kai: 5 κύκλος 

38 χρόνια μετά από την πρώτη ταινία “Karate Kid” και 28 από την τελευταία, το Cobra Kai ήρθε για να μας λύσει κάποιες απορίες.

Ποια είναι η πραγματική ιστορία, όπως την έζησε ο Johnny, το αντίπαλο δέος του Daniel, και τι είναι αυτό που τον κάνει να θέλει να ξανανοίξει το Cobra Kai και να συναντηθεί ξανά με τον παλιό του «ορκισμένο εχθρό»; 

Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στο YouTube Red έχοντας μεγάλη απήχηση. Όταν, όμως, το YouTube αποφάσισε πως θέλει πλέον να βγάζει δικές του σειρές, το Netflix αγόρασε τα δικαιώματα της σειράς δίνοντας της την ευκαιρία να συνεχίσει το 4ο κύκλο της στην πλατφόρμα του.

Η επιτυχία του 4ου κύκλου οδήγησε το Netflix στην ανανέωση της σειράς και σε ένα 5ο κύκλο που υπόσχεται να μας δώσει όλες τις απαντήσεις για το τι θα απογίνει το Cobra Kai μετά τα γεγονότα του τουρνουά All Valley.

Do Revenge

Ενώνοντας δύο από τις πιο αγαπημένες πρωταγωνίστριές των σειρών του Netflix, την Camila Mendes από το Riverdale και τη Maya Hawke – για όσους δεν την γνωρίζουν, ναι είναι η κόρη του Ethan Hawke και της Uma Thurman – από το Stranger Things, το Do Revenge ανήκει στην λίστα των πολυαναμενόμενων ταινιών του μήνα. 

Η Drea, είναι το κορίτσι που όλοι μισούσαμε – και κατά βάθος θέλαμε να μοιάσουμε – στο Λύκειο. Τα έχει όλα. Την τέλεια εμφάνιση, το τέλειο αγόρι, τις φίλες που είναι πάντα στο πλευρό της. Ώσπου μια μέρα, όλα διαλύονται. Ένα sex tape, που απ’ όσο φαίνεται δημοσιεύει το «τέλειο» αγόρι της, γίνεται ικανό να της διαλύσει τη ζωή.

Από την άλλη, η Eleanor, το καινούργιο κορίτσι στο σχολείο, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν της, όταν ανακαλύπτει ότι το bullying που δεχόταν στο προηγούμενο της σχολείο θα συνεχιστεί και στο καινούργιο αφού η Carissa, το κορίτσι που διέδιδε πως προσπάθησε να την φιλήσει παρά την θέληση της όταν ήταν 13 χρονών, βρίσκεται στο ίδιο σχολείο. Οι δυο τους αποφασίζουν να συμμαχήσουν με σκοπό να δώσουν ένα μάθημα τους δυνάστες τους. 

Λέγεται πως είναι η μαύρη κωμωδία που όλοι πρέπει να δούμε φέτος. Αν τελικά αξίζει η όχι θα φανεί στις 16 Σεπτεμβρίου. 

Blonde 

Είναι ίσως η πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς. Η Ana de Armas γίνεται επιτέλους η Marilyn Monroe σε μια ταινία που ετοιμάζεται από το 2010, όταν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Andrew Dominik απέκτησε τα δικαιώματα του βιβλίου της Joyce Carol Oates, “Blonde”.

Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν το 2019, σταμάτησαν λόγω COVID-19 και συνεχίστηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 2021.

Είναι η μοναδική ταινία του 2022 που έχει χαρακτηριστεί ακατάλληλη για ανηλίκους και η πρώτη του είδους της που θα παρουσιαστεί σε πλατφόρμα. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα από την ζωή της Marilyn, η ταινία «φαντάζεται» και εξετάζει το πως είναι να είσαι η Marilyn Monroe.

Τι πραγματικά συμβαίνει όταν οι κάμερες κλείσουν. Πού και πώς πεθαίνει η Norma Jeane Mortenson – το πραγματικό όνομα της Marilyn , και πότε γεννιέται η Marilyn Monroe. Με τον Brad Pitt ως τον παραγωγό της ταινίας και τον Adrien Brody (Ο πιανίστας, Μεσάνυχτα στο Παρίσι) να γίνεται ο Arthur Miller, δεν είναι τυχαίο που όλοι φέτος μιλούν για αυτή την ταινία. 

Αλήθεια, υπάρχουν ακόμη πράγματα που δεν ξέρουμε για την Marilyn Monroe; Οι απαντήσεις θα δοθούν στις 28 Σεπτεμβρίου. 

Αξίζει να δείτε επίσης 

Fate: The Winx Saga: Η σειρά που μας θυμίζει γιατί οι «παιδικές» ταινίες είναι τελικά για μεγάλους. 

Love is Blind: Και μετά; Στον δεύτερο κύκλο του Love is Blind: Και μετά; Οι απαντήσεις για το τι γίνεται μετά το «και ζήσαν αυτοί καλά» έρχονται μέσα από ένα εκ των χειρότερων και πιο addictive  Netflix Show. 

The Real Bling Ring: The Hollywood Heist: Οι απαντήσεις για μία από τις μεγαλύτερες ληστείες των τελευταίων χρόνων. αποκαλύπτονται. Ιδανικό για όσους αγαπούν τα καλά ντοκιμαντέρ που αποκαλύπτουν το «τι έγινε στην πραγματικότητα».

Lou:Το πιο ενδιαφέρον θρίλερ του Netflix για το Σεπτέμβριο.

Home

25 χρόνια από το θάνατο της Νταϊάνα: Το δυστύχημα και οι θεωρίες συνομωσίας

Σαν σήμερα, πριν από 25 χρόνια, έχασε τη ζωή της η πριγκίπισσα Νταϊάνα και ο τότε σύντροφός της, Ντόντι Αλ Φαγέντ στο πασίγνωστο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έλαβε χώρα στο Παρίσι, τον Αύγουστο του 1997.

Μέχρι και σήμερα, ορισμένα ερωτηματικά γύρω από το δυστύχημα παραμένουν αναπάντητα, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν πολλές εκδοχές γύρω από αυτή την υπόθεση και να αναπτύσσονται δεκάδες θεωρίες συνομωσίας. Ταυτόχρονα, πολλά γεγονότα από την προσωπική ζωή της Νταϊάνα στο παλάτι έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Μια δυστυχισμένη γυναίκα

Γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1961, με γονείς τον Έντουαρντ Τζον Σπένσερ και τη σύζυγό του Φράνσις, οι οποίοι χώρισαν το 1969. Την εποχή της γέννησής της, ο πατέρας της κατείχε τον τίτλο του «Viscount Althorp», ενώ το 1975, κληρονόμησε τον τίτλο του κόμη από τον πατέρα του, που έφυγε από τη ζωή. Διαχρονικά, ο τίτλος αυτός απονέμεται από το 1765, καθώς οι Σπένσερ είναι πλούσιοι γαιοκτήμονες στην Αγγλία εδώ και πολλούς αιώνες. Η εκπαίδευσή της ξεκόνησε με ιδιαίτερα μαθήματα κατ’ οίκον, ενώ αργότερα πήγε στο ιδιωτικό σχολείο Silfield στο King’s Lynn, στο Riddlesworth Hall School και στο σχολείο θηλέων του West Heath.

Αν και όχι άριστη μαθήτρια, αποδείχθηκε ιδιαίτερα ταλαντούχα στο πιάνο, την κολύμβηση και το χορό. Γι’ αυτό και όταν ήταν μικρή, ονειρευόταν να γίνει μπαλαρίνα, όμως, η τότε δασκάλα μπαλέτου της, της είπε πως ήταν πολύ ψηλή για να τα καταφέρει —αν είναι δυνατόν. Πριν παντρευτεί τον Κάρολο, είχε εργαστεί ως νταντά και ως νηπιαγωγός στο Young England School.

Η γνωριμία με τον πρίγκιπα Κάρολο και ο βασιλικός γάμος

Η οικογένειά της νοίκιασε το Park House, ένα κτήμα που ανήκε στη βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ και μητέρα του πρίγκιπα Καρόλου. Κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, η Νταϊάνα έπαιζε στο κτήμα με τα μικρότερα αδέρφια του Καρόλου, τον πρίγκιπα Άντριου και τον πρίγκιπα Εδουάρδο (ο Κάρολος ήταν 13 χρόνια μεγαλύτερος από τη Νταϊάνα). Λίγοι γνωρίζουν πως όταν η Νταϊάνα ήταν 16 ετών, ο Κάρολος έβγαινε με τη μεγαλύτερη αδερφή της, τη λαίδη Σάρα. Αργότερα, παρ’ όλο που η Νταϊάνα έχασε επαφή με τον πρίγκιπα Κάρολο, ξανασυναντήθηκαν όταν μετακόμισε στο Λονδίνο για να ζήσει και να εργαστεί το 1978.  

Ο Κάρολος και η Νταϊάνα συναντήθηκαν μόλις 13 φορές πριν ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, ο οποίος τελέστηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, στις 29 Ιουλίου του 1981. Κατόπιν, η Νταϊάνα έλαβε τον τίτλο της «Πριγκίπισσας της Ουαλίας», καθώς ο επίσημος βασιλικός τίτλος του Καρόλου είναι «Πρίγκιπας της Ουαλίας». Το νυφικό της έσπασε ρεκόρ, διότι το κοσμούσαν 10.000 μαργαριτάρια και είχε ουρά μήκους 25 μέτρων. Μάλιστα, η Νταϊάνα ήταν η πρώτη νύφη στη βασιλική οικογένεια που είχε εργαστεί ως μισθωτή σε κάποιον τομέα και που επέλεξε να γεννήσει σε νοσοκομείο (είναι βασιλική παράδοση οι διάδοχοι του θρόνου να γεννιούνται στο παλάτι).

Η ανατροφή των παιδιών και ο άδοξος γάμος

Ο πρίγκιπας Κάρολος και η πριγκίπισσα Νταϊάνα απέκτησαν δύο γιους— τον πρίγκιπα Γουίλιαμ, το 1982, και τον πρίγκιπα Χένρι (Χάρι), το 1984. Όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών της, η Νταϊάνα φρόντισε να μεγαλώσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, με το να πηγαίνουν σινεμά ή να περιμένουν στην ουρά για να φάνε στα McDonald’s και, γενικώς, να αποκτήσουν εμπειρίες που θα μπορούσαν να μοιραστούν με τους φίλους τους. Η Νταϊάνα ήταν αποφασισμένη να δείξει στους γιους της ότι οι ζωές των περισσότερων ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από αυτή που γνώριζαν όσοι ζούσαν πίσω από τα τείχη του παλατιού. Γι’ αυτό, το 1993, πήρε μαζί της τον 11χρονο Γουίλιαμ και τον 8χρονο Χάρι σε μια επίσκεψη στο «Passage», μια φιλανθρωπική οργάνωση του Λονδίνου για τους άστεγους. Μετά από χρόνια, ο Γουίλιαμ σχολίασε σχετικά, ότι η εμπειρία αυτή του δίδαξε τις αξίες του σεβασμού, της αξιοπρέπειας και της καλοσύνης προς τους ευάλωτους.

Ωστόσο, ο γάμος της Νταϊάνα με τον Κάρολο δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευτυχισμένος, με τον Κάρολο να διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις, κυρίως με την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς και τη Νταϊάνα να αναπτύσσει διάφορους ερωτικούς δεσμούς, όπως για παράδειγμα, με τον Μπάρι Μάνακι, πρώην σωματοφύλακά της. Το 2017, το National Geographic παρουσίασε απόρρητο υλικό με δηλώσεις της Νταϊάνα (Diana: In Her Own Words), όπου δήλωσε σχετικά με την ημέρα του γάμου της:

«Δε νομίζω ότι ήμουν ευτυχισμένη». Ποτέ δεν προσπάθησα να το ακυρώσω, αλλά νομίζω ότι [ήταν] η χειρότερη μέρα της ζωής μου». Σε αυτές τις δηλώσεις, περιέγραψε επίσης τον εαυτό της ως «πρόβατο στη σφαγή».

Τέλος, πρόσθεσε ότι όταν αρραβωνιάστηκαν, ανακάλυψε ένα βραχιόλι που είχε επιλέξει ο Κάρολος ειδικά για την Καμίλα, οπότε είπε στις αδερφές της ότι δεν ήθελε να τον παντρευτεί. Το 1992, ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους, ενώ χώρισαν επίσημα το 1996.

Νταϊάνα: H Πριγκίπισσα του λαού

Μετά από μια σειρά από βασιλικά καθήκοντα, η Νταϊάνα προσπάθησε να φέρει τη βασιλική οικογένεια σε στενότερη επαφή με το λαό της, έτσι το έργο της για φιλανθρωπικούς σκοπούς έγινε η μεγαλύτερη κληρονομιά της, παραμένοντάς για πάντα ανεξίτηλη στις μνήμες όλων μας ως: «Η πριγκίπισσα του λαού». Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, η Νταϊάνα αφοσιώθηκε στη φροντίδα των άλλων, ειδικά εκείνων που δεν έχουν φωνή. Ήταν πρόεδρος και προστάτιδα σε περισσότερες από 100 φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι οποίες βοηθούσαν αστέγους, ανθρώπους με αναπηρία, ορφανά παιδιά και άτομα με HIV.

Μάλιστα, το 1987, η Νταϊάνα άγγιξε το χέρι ενός οροθετικού άνδρα στο νοσοκομείο Middlesex του Λονδίνου χωρίς γάντια, σε μια εποχή που πολλοί εξέφραζαν (εσφαλμένα) φόβους ότι ο ιός θα μπορούσε να εξαπλωθεί μέσω του αγγίγματος. Η φωτογραφία στην οποία ακουμπά το χέρι του οροθετικού άντρα έκανε το γύρο του κόσμου. Κάποιοι το θεώρησαν απαράδεκτο, κάποιοι τραγικό, κάποιοι σπουδαίο και θαυμαστό. Η Νταϊάνα δεν φοβήθηκε ποτέ, όμως, να κάνει αυτό που κάθε μέλος της βασιλικής οικογένειας θα έπρεπε: Να είναι κοντά στο λαό της. 

Το θανατηφόρο δυστύχημα

Κυριακή, 31 Αυγούστου του 1997: «Η Νταϊάνα, η πριγκίπισσα της Ουαλίας, σκοτώθηκε μαζί με το σύντροφό της, Ντόντι Αλ Φαγέντ, σε τροχαίο ατύχημα κατά μήκος του ποταμού Σηκουάνα στην καρδιά του Παρισιού, καθώς το αυτοκίνητό στο οποίο επέβαιναν, έσπευσε να αποφύγει τους παπαράτσι που τους καταδίωκαν». Αυτά έγραψε τότε η Washington Post.

Η Νταϊάνα, 36 ετών, υπέστη σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, στα οποία και υπέκυψε γύρω στις 4 τα ξημερώματα (ώρα Παρισιού). Ο θάνατος της Νταϊάνα ήρθε έναν χρόνο και δύο μέρες μετά το διαζύγιό της με τον Κάρολο, πρίγκιπα της Ουαλίας και διάδοχο του βρετανικού θρόνου. Ο Ντόντι Αλ Φαγέντ, ο οποίος πέθανε μαζί της σε ηλικία 42 ετών, ήταν ο πρώτος γνωστός σύντροφός της μετά το διαζύγιο. Τη στιγμή του δυστυχήματος, ο Χένρι Πολ, ο οδηγός του αυτοκινήτου, φέρεται να ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ. Ο ίδιος και ο Αλ Φαγέντ σκοτώθηκαν ακαριαία, αλλά η Νταϊάνα ήταν ακόμη ζωντανή όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Διαγνώστηκε με διάσειση, ενώ είχε σπασμένο χέρι, τραύματα στο μηρό και στο στήθος. Είχε επίσης ένα μικροσκοπικό, αλλά θανατηφόρο σκίσιμο στη φλέβα του πνεύμονά της. Οι γιατροί τη χειρουργούσαν για δύο ώρες, αλλά δεν κατάφεραν να επαναφέρουν τον χτύπο της καρδιάς της. Τελικά, έφυγε από την εσωτερική αιμορραγία που υπέστη από τα τραύματα. Ο μόνος επιζών από το δυστύχημα ήταν ο σωματοφύλακας, Trevor Rees-Jones.

Αν και πολλά έχουν ειπωθεί και ακουστεί, ίσως το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ του ’97, παραμείνει άλυτο μυστήριο.

Home

Μήπως τελικά η αυτοπεποίθηση είναι και θέμα ανατροφής;

Η αυτοπεποίθηση αναφέρεται στη συνολική αίσθηση του ατόμου για τις ικανότητες του. Μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος μέτρησης του πόσο ένα άτομο εκτιμά, εγκρίνει, επιβραβεύει τον εαυτό του.

Περιγράφοντας την αυτοπεποίθηση

Πρόκειται ουσιαστικά για το χαρακτηριστικό εκείνο που επιτρέπει στο άτομο να αισθάνεται ότι μπορεί να ενεργήσει προς την πραγματοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του. Αν και είναι αλληλένδετη με την έννοια της αυτοεκτίμησης, οι δύο αυτές λέξεις δεν είναι ταυτόσημες, καθώς η αυτοπεποίθηση απαντά στα ερωτήματα: «Τι μπορώ να κάνω»; «Πόσο με εμπιστεύομαι;», ενώ η αυτοεκτίμηση σχετίζεται περισσότερο με τον ρόλο. Απαντά δηλαδή στο ερώτημα του «ποι@ είμαι».

Είναι, επομένως, το γνώρισμα εκείνο που μας επιτρέπει να σχηματίσουμε μια, όσο το δυνατόν, πιο ρεαλιστική εικόνα γύρω από τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητά μας. Αυτό που πολλοί ξεχνάμε και αξίζει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι η αυτοπεποίθηση δεν είναι κάτι που διαθέτουμε «a priori». Αντιθέτως, είναι ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό που χτίζεται σταδιακά όσο το άτομο μεγαλώνει. Αυτό  ακριβώς είναι που καθιστά τον ρόλο των γονέων τόσο σπουδαίο για την  ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Ανακαλύπτοντας τη «διαφοροποίηση»: Ο ρόλος της οικογένειας

Σημαντική διαδικασία για την κατάκτηση της αυτοπεποίθησης, είναι η έννοια της «διαφοροποίησης» (self-differentiation). Υπάρχουν δύο πτυχές της διαφοροποίησης: Η ενδοψυχική διαφοροποίηση και η διαπροσωπική διαφοροποίηση. Η ενδοψυχική διαφοροποίηση είναι όταν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις σκέψεις μας από τα συναισθήματά μας. Με άλλα λόγια, είναι αυτογνωσία. Από την άλλη πλευρά, η διαπροσωπική διαφοροποίηση είναι όταν μπορούμε να διακρίνουμε την εμπειρία μας από την εμπειρία των ανθρώπων με τους οποίους είμαστε συνδεδεμένοι.

Και οι δύο πτυχές της διαφοροποίησης είναι σημαντικές, καθώς μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε την τρέχουσα κατάστασή μας και την επιρροή διαφορετικών αλληλεπιδράσεων και περιβαλλόντων στην κατάστασή μας, ώστε να μπορούμε να αναλάβουμε δράση. Δεν υπάρχουμε απομονωμένοι, ούτε είμαστε άτρωτοι από τις αλληλεπιδράσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω μας. Αντίθετα, τα συναισθήματά μας και η αίσθηση του εαυτού μας διαμορφώνονται και αποτελούν μέρος ενός συναισθηματικού συστήματος που δημιουργείται από την οικογένεια.

Έτσι, η διαφοροποίηση είναι εκείνη που μας βοηθά να εμπεριέχουμε το εγώ μας μέσα στο εμείς, χωρίς να το ένα να λειτουργεί εις βάρος του άλλου. Ενθαρρύνοντας τη διαδικασία της διαφοροποίησης, οι γονείς δείχνουν ότι αποδέχονται την ατομικότητα του παιδιού τους, την ικανότητα του να λάβει πρωτοβουλίες, ακόμα και αν η απόφαση ή επιλογή μοιάζει λανθασμένη.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Από την άλλη, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με υψηλές και συνεχόμενες απαιτήσεις από αυτά, με απορριπτικές ή υπερπροστατευτικές δικλείδες. Σε αυτές τις συνθήκες παρατηρείται καταπίεση του “Εγώ” του παιδιού και διόγκωση του “Υπερεγώ”, της εσωτερικευμένης δηλαδή φωνής που υπαγορεύει τον κανόνα και το «πρέπει» και όχι το «θέλω» ή το « χρειάζομαι». Ως εκ τούτου, τα όρια καταλήγουν να είναι θολά ανάμεσα στο άτομο και σε κάποιον άλλον, κατάσταση που συχνά προάγει την αμφισβήτηση προς τον εαυτό και φτάνοντας σε ένα σημείο όπου το παιδί νιώθει ακρωτηριασμένο και σχεδόν ανήμπορο να δει τις ικανότητες του, φοβισμένο στο να δοκιμάσει τις δεξιότητες του και να ανίκανο να εμπιστευτεί τον εαυτό του.

Σύμφωνα, άλλωστε, με τη θεωρία του κοινωνιομέτρου, οι άνθρωποι αγωνίζονται για την σύνδεση ενώ παράλληλα λαχταρούν τη σχέση. Όταν ένα άτομο βιώνει την απόρριψη, η αυτοεκτίμηση μειώνεται, γεγονός που παρακινεί το άτομο να αλλάξει τη συμπεριφορά τ@ με σκοπό να ανακτήσει την κοινωνική αποδοχή. Η αυτοπεποίθηση είναι  – όπως θα έλεγε κανείς – το όχημα προς την (κοινωνική) αναγνώριση.

Gaining Self – Confidence

Τα παιδιά αποκτούν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου. Πιο συγκεκριμένα, η αυτοπεποίθηση ξεκινά να αναπτύσσεται, όταν ένα παιδί αισθάνεται ασφαλές, αγαπητό και αποδεκτό από την οικογένεια και τον περίγυρο του. Η πιο σημαντική συμβουλή για την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης, είναι να υπενθυμίζεται στα παιδιά σας ότι είναι  απολύτως εντάξει να αποτύχουν σε κάτι και ότι μπορούν να είναι ατελή. Οι καλύτερες εμπειρίες μάθησης συμβαίνουν μέσα από τις αποτυχίες μας. Κάντε κανόνα να μιλάτε για τις προκλήσεις και τις αποτυχίες σε τακτική βάση, επαναπροσδιορίζοντας τις και νοηματοδοτώντας τις θετικά.

Mαίρη Μαθιουδάκη – Ψυχολόγος, Msc/Ειδικευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

Home

Φεμινισμός: Δεν θα τον χρειαζόμαστε, όταν θα είμαστε όλοι ίσοι

Αν δηλώνεις ευθαρσώς φεμινίστρια δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει ότι ο φεμινισμός τον 21ο αιώνα δεν είναι αναγκαίος, γιατί πλέον θηλυκότητες και αρρενωπότητες έχουμε ίσα δικαιώματα. Έχουν όμως στην πραγματικότητα εκλείψει όλες οι έμφυλες διακρίσεις; Έχουν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες ανεξαρτήτως του φύλου τους; Και στην τελική έχουμε όντως σε όλο τον κόσμο ίσα δικαιώματα; Ακόμα όμως και αν τα έχουμε, είναι αυτό αρκετό;

Αν δηλώνεις ευθαρσώς φεμινίστρια δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει ότι ο φεμινισμός τον 21ο αιώνα δεν είναι αναγκαίος, γιατί πλέον θηλυκότητες και αρρενωπότητες έχουμε ίσα δικαιώματα.

Έχουν όμως στην πραγματικότητα εκλείψει όλες οι έμφυλες διακρίσεις; Έχουν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες ανεξαρτήτως του φύλου τους; Και στην τελική έχουμε όντως σε όλο τον κόσμο ίσα δικαιώματα; Ακόμα όμως και αν τα έχουμε, είναι αυτό αρκετό;

Ας πάμε όμως πρώτα να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά του τι συμβαίνει στον κόσμο αυτήν την στιγμή.

Η νομοθεσία της Υεμένης

Η Υεμένη βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο από τον Σεπτέμβριο του 2014 και ενώ η σύγκρουση είχε φρικτό αντίκτυπο σε όλους τους αμάχους ανεξαιρέτως, οι γυναίκες και τα κορίτσια έχουν επηρεαστεί δυσανάλογα. Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία τα έμφυλα στερεότυπα και οι συμπεριφορές που πηγάζουν από την πατριαρχία, καθώς και το νομικό σύστημα που εισάγει διακρίσεις, έρχονται να προστεθούν στην οικονομική ανισότητα και να επιδεινώσουν την ευαλωτότητα των γυναικών στη βία. 

Εκτός από τις οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα ευρύ φάσμα έμφυλων διακρίσεων: Επιθέσεις σε σημεία ελέγχου εάν δεν συνοδεύονταν από έναν άνδρα συγγενή, επιθέσεις κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών, όπως παρενόχληση, αυθαίρετη κράτηση και βασανιστήρια ή κακομεταχείριση από τις δυνάμεις ασφαλείας, ενώ πέρα από τις δυνάμεις καταστολής, οι γυναίκες βρίσκονται απέναντι από έναν συνήθη εχθρό, την ενδοοικογενειακή βία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα έμφυλης διάκρισης αποτελεί το νομικό σύστημα της Υεμένης, σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες επιτρέπεται να εμφανίζονται στο δικαστήριο για να καταθέσουν ή/και να ασκήσουν κατηγορίες, ωστόσο η μαρτυρία μιας γυναίκας αξίζει μόνο τη μισή από εκείνη ενός άνδρα και πρέπει να επιβεβαιώνεται από έναν άνδρα.

Ως αποτέλεσμα, μια γυναίκα, η οποία είναι συχνά θύμα ενός εγκλήματος– διώκεται συχνά αντί του άνδρα δράστη. Το UNFPA τονίζει σε άρθρο του ότι το αντίκτυπο αυτής της νομοθεσίας, είναι ότι λίγες γυναίκες εμφανίζονται για να καταγγείλουν βιασμό και σωματική κακοποίηση αλλά ακόμα και αν το κάνουν αντιμετωπίζονται με δυσπιστία.

Ενδοοικογενειακή βία στο Πακιστάν

Η ενδοοικογενειακή βία στο Πακιστάν είναι ένα ενδημικό κοινωνικό πρόβλημα και πρόβλημα δημόσιας υγείας. Σύμφωνα με μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2009 από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκτιμάται ότι μεταξύ 10 και 20 τοις εκατό των γυναικών στο Πακιστάν έχουν υποστεί κάποια μορφή κακοποίησης. Αξίζει να σημειώσουμε όμως ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα ζήτημα ταμπού που καλύπτεται από μυστικότητα και ντροπή, οπότε τα νούμερα είναι πιθανότατα μια κατάφωρη υποεκτίμηση.

Σύμφωνα με έρευνες, υπολογίζεται ότι χιλιάδες γυναίκες είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, με περίπου 5000 να σκοτώνονται ετησίως ενώ άλλες ακρωτηριάζονται ή μένουν ανάπηρες. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που οι γυναίκες αναφέρουν επιθέσεις που είτε αφορούν ψυχολογική είτε σεξουαλική κακοποίηση από τους συντρόφους τους.

Ο νόμος της Σαρίας στο Αφγανιστάν

Ένα χρόνο μετά την πτώση της Καμπούλ, η ζωή για τις γυναίκες του Αφγανιστάν συνεχίζει να επιδεινώνεται εν μέσω της αυξανόμενης βίας και της υποχώρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έκτοτε, οι Ταλιμπάν έχουν απαγορεύσει στις γυναίκες το δικαίωμα στην εργασία, εν μέσω μιας ήδη αδύναμης οικονομίας, η οποία κατέρρευσε σχεδόν εν μία νυκτί αφού ο κόσμος διέκοψε τη χρηματοδότηση στο Αφγανιστάν.

Σύμφωνα με μια μελέτη που κυκλοφόρησε από το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, εκτιμάται ότι το 97% του πληθυσμού του Αφγανιστάν θα μπορούσε να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας μέχρι τα μέσα του 2022. Μέσα στις πολλές απαγορεύσεις που έχουν επιβάλει οι Ταλιμπάν είναι ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να κυκλοφορούν μόνες χωρίς άνδρα συνοδό, ενώ επίσης είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν τα πρόσωπά τους δημόσια.

Μια ακόμα απαγόρευση αφορά την εκπαίδευση, μιας και τα κορίτσια δεν μπορούν να φοιτούν σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το 46% των νεαρών γυναικών να μην σπουδάζουν, σύμφωνα με έκθεση της Save the Children, με τα παιδιά που μένουν εκτός σχολείου, να συμμετέχουν σε επικίνδυνες μορφές παιδικής εργασίας ή να κινδυνεύουν από πρόωρο και αναγκαστικό γάμο.

Η κατάσταση στην Ευρώπη

Στις 22 Οκτωβρίου 2020, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πολωνίας, έκρινε ότι η άμβλωση για λόγους «σοβαρής και μη αναστρέψιμης εμβρυϊκής βλάβης ή ανίατης ασθένειας που απειλεί τη ζωή του εμβρύου» ήταν αντισυνταγματική. Η απόφαση τέθηκε σε ισχύ στις 27 Ιανουαρίου 2021, μια μαύρη μέρα για τα δικαιώματα των γυναικών στην Πολωνία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο οργανισμός Abortion Without Borders, ο οποίος βοηθά τις γυναίκες σε ευρωπαϊκές χώρες όπου η άμβλωση είναι παράνομη ή η πρόσβαση σε αυτήν είναι πολύ περιορισμένη, ανέφερε ότι 17.000 γυναίκες στην Πολωνία επικοινώνησαν μαζί τους μέσα στους πρώτους έξι μήνες μετά την απόφαση, για βοήθεια στην πρόσβαση στην άμβλωση και ότι συνεχίζουν να δέχονται περίπου 800 κλήσεις τον μήνα.

Όσο στην Πολωνία, το δικαίωμα στην άμβλωση και την αυτοδιάθεση των θηλυκοτήτων έχει αφαιρεθεί, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει φέρει τις γυναίκες σε δυσμενή θέση εκεί. Όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 έχει οδηγήσει στην αύξηση του κινδύνου της βίας κατά των γυναικών, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής βίας που σχετίζεται με πολεμικές συγκρούσεις.

Οι γυναίκες και οι άνδρες βιώνουν τον πόλεμο διαφορετικά λόγω του φύλου τους. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη οι γυναίκες και τα παιδιά αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία μεταξύ των εκτοπισμένων ατόμων—πάνω από το 90 τοις εκατό των προσφύγων και πάνω από το 60 τοις εκατό των εσωτερικά εκτοπισμένων ατόμων είναι γυναίκες (και παιδιά).

Η αναγκαστική μετεγκατάσταση έχει αρνητικό αντίκτυπο στις γυναίκες, περιορίζει τις ευκαιρίες απασχόλησης, αυξάνει την απλήρωτη εργασία στο σπίτι και, κατά συνέπεια, οδηγεί στην μείωση του εισοδήματος, μείωση της ποιότητας ζωής και επέκταση της εξάρτησης από κοινωνικές παροχές.

4 μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία, η Ομάδα Παρακολούθησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είχε λάβει αναφορές για 124 φερόμενες σεξουαλικές πράξεις που σχετίζονται με συγκρούσεις σε ολόκληρη την Ουκρανία. Ο ΟΗΕ επίσης προειδοποιεί για τον αυξημένο κίνδυνο εμπορίας ανθρώπων – μεταξύ άλλων για σκοπούς σεξουαλικής εκμετάλλευσης και πορνείας – ο οποίος κίνδυνος είναι ανησυχητικά εμφανής από την αρχή της σύγκρουσης.

Η ενδοοικογενειακή βία στο Πακιστάν, η νομοθεσία της Υεμένης, ο Νόμος της Σαρίας στο Αφγανιστάν, η άρνηση των αμβλώσεων στην Πολωνία, οι βιασμοί στην Ουκρανία αποτελούν μόνο ένα μικρό ποσοστό των διακρίσεων, της βίας και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες ανά τον κόσμο.

Πέρα όμως από τις περιπτώσεις κατάφορης αδικίας και ανισότητας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια, υπάρχουν πατριαρχικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες ακόμα και των πιο ανεπτυγμένων χωρών. Μικρά ή μεγάλα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία αλλά πρέπει να γίνουν πολλά βήματα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από διακρίσεις και βία κατα των γυναικών.

Κάποιος είπε: “Δεν χρειαζόμαστε πια τον φεμινισμό” και οι θηλυκότητες γέλασαν, γιατί αυτές ξέρουν τι θα πει να είσαι στην πλευρά του καταπιεσμένου.

Home

Bucket List: Τα παγκόσμια μουσικά φεστιβάλ που πρέπει να δείτε έστω και μια φορά στην ζωή σας

Το λεγόμενο bucket list – η λίστα επιθυμιών μας δηλαδή – είναι το πρώτο πράγμα που πολλοί επιλέγουν να κάνουν στην αρχή μιας νέας περιόδου της ζωής τους.

Μερικοί επιλέγουν να την κάνουν την πρώτη μέρα των γενεθλίων τους, τη μέρα δηλαδή που σηματοδοτεί την αρχή σε κάτι καινούργιο. Άλλοι επιλέγουν την πρώτη μέρα του χρόνου και άλλοι την πρώτη εβδομάδα που επιστρέφουν στη δουλειά, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Μία από τις βασικότερες επιθυμίες είναι για τους περισσότερους τα ταξίδια, τα οποία τις περισσότερες φορές συνδυάζονται με κάποια memorable εμπειρία. Για τους μουσικόφιλους, η εμπειρία αυτή είναι συνήθως παγκόσμια μουσικά φεστιβάλ, που υπήρχαν στη λίστα τους από όταν ήταν παιδιά, όπως το Glastonbury, το Coachella, το Sziget και τόσα άλλα φεστιβάλ που κάθε μουσικόφιλος ονειρεύεται μια μέρα να παρευρεθεί.

Ποια είναι, όμως, τα σημαντικότερα μουσικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο που κάθε άνθρωπος που λατρεύει τη μουσική αξίζει να δει έστω και μια φορά στη ζωή του;

Coachella – Αμερική

Το Coachella είναι ίσως το μεγαλύτερο και το πιο δημοφιλές παγκόσμιο μουσικό φεστιβάλ που γίνεται κάθε Απρίλιο στην Καλιφόρνια της Αμερικής. Διαρκεί συνολικά 6 μέρες, οι οποίες χωρίζονται σε 2 Παρασκευοσαββατοκύριακα. Από την Beyonce και τον Harry Styles μέχρι τους AC/DC και τους Red Hot Chili Pepper, το Coachella έχει φιλοξενήσει μέχρι τώρα κάποιους από τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη.

Για τους πιο adventurous τύπους, υπάρχουν σκηνές glamping που μπορείς να μείνεις εκεί όλες τις ημέρες του φεστιβάλ, ενώ αν είσαι ένας από εμάς που θέλεις κλειστό δωμάτιο και κρεβάτι για να κοιμηθείς το βράδυ, υπάρχουν ξενοδοχεία κοντά που μπορείς να κλείσεις για να πηγαινοέρχεσαι στο festival. Οι ημερομηνίες για το Coachella 2023 έχουν ήδη ανακοινωθεί – 14-23 Απριλίου – και τα εισιτήρια έχουν ήδη αρχίσει να εξαφανίζονται. 

Sziget – Ουγγαρία

Έχοντας να ανταγωνιστεί μεγάλες χώρες και διαχρονικά festival, το Sziget έχει καταφέρει να ξεχωρίσει ως ένα από τα must-attend φεστιβάλ για κάθε λάτρη της ροκ μουσικής. Ξεκίνησε το 1993 σαν μαθητικό φεστιβάλ και πολύ γρήγορα κατάφερε να ξεχωρίσει, σε σημείο που το 1996 είχε ως headliners τον Iggy Pop και τους Prodigy.

Μέχρι σήμερα, έχουν τραγουδήσει στο Sziget κάποια από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα στον κόσμο όπως οι Foo Fighters, οι Green Day, Oasis και οι REM, κάποιοι από τους μεγαλύτερους ροκ καλλιτέχνες του πλανήτη όπως τον David Bowie, τον Iggy Pop και την Patti Smith, αλλά και κάποιοι από τους μεγαλύτερους pop stars της γενιάς μας όπως τον Ed Sheeran, την Dua Lipa και την Rihanna.

Lollapalooza – Γαλλία (αλλά και Σικάγο)

Στο άκουσμα του φεστιβάλ Lollapalooza, το μυαλό των περισσοτέρων πάει στο Lollapalooza που πραγματοποιείτε κάθε Αύγουστο στο Grand Park του Σικάγο. Ένα μήνα πριν όμως, πραγματοποιείται το Lollapalooza στο Παρίσι και είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ της Ευρώπης. Έγινε για πρώτη φορά πριν από 5 χρόνια, το 2017, και μέχρι σήμερα έχει φιλοξενήσει κάποιους από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς μας.

Από τους Red Hot Chilli Peppers, τους Imagine Dragons και τους Depeche Mode, μέχρι τον David Guetta, τον The Weekend και την Lana Del Rey, το Ευρωπαϊκό Lollapalooza φαίνεται να είναι ένα από τα πιο υποσχόμενα νέα φεστιβάλ.

Glastonbury – Αγγλία

Κάθε Ιούνιο στο Σόμερσετ της Αγγλίας πραγματοποιείται το Glastonbury, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου. Ξεκίνησε το 1970, μια μέρα μετά τον θάνατο του Jimi Hendrix με 1500 άτομα κοινό. Το εισιτήριο κόστιζε μία λίρα και ο κάθε θεατής του έπαιρνε δώρο και ένα γάλα από την φάρμα του Glastonbury. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, το φεστιβάλ αυτό, έχει περίπου 200.000 άτομα κοινό σε κάθε μία από τις 5 μέρες που διαρκεί.

Έχει μέχρι τώρα φιλοξενήσει κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Από τους Rolling Stones και τους Arctic Monkeys μέχρι την Billie Eilish και την Megan Thee Stallion, το Glastonbury υπερηφανεύεται πως μπορεί να καλύψει όλα τα μουσικά γούστα. Εκτός από το μουσικά acts, μπορείς να απολαύσεις και άλλου είδους θεάματα. Με  χορευτικά, θεατρικά, circuit και cabaret performances, το Glastonbury έχει κάτι για τον καθένα.

Tomorrowland – Βέλγιο αλλά και Γαλλικές Άλπεις

Ίσως το Βέλγιο να μην είναι η πρώτη χώρα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε μουσικά φεστιβάλ, εντούτοις εκεί πραγματοποιείται ένα από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στον κόσμο. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015 και μέχρι τώρα έχουν εμφανιστεί εκεί ονόματα όπως ο Armin Van Buuren, o David Guetta, o Tiesto, ο Steve Aoki και δεκάδες άλλοι.

Είναι ίσως το μοναδικό φεστιβάλ που γίνεται 2 φορές τον χρόνο. Το πρώτο φεστιβάλ λαμβάνει χώρα κάθε Μάρτιο στις Γαλλικές Άλπεις. Μέσα σ’ ένα κατάλευκο τοπίο, οι φαν της ηλεκτρονικής μουσικής έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν κάποιους από τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη, ενώ το δεύτερο είναι αυτό που γίνεται κάθε Καλοκαίρι στο Βέλγιο.

TAGS:#MUSIC#ENTERTAINMENT
Home

Έχουν τα junk food χώρο σε μια “σωστή” διατροφή;

Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: “Ναι, φυσικά και έχουν!”

Αλλά το να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα εμπεριστατωμένα δεν είναι και τόσο εύκολο. Πόσο χώρο; Τι εννοούμε όταν λέμε “junk food” και ποια είναι πραγματικά η “σωστή” διατροφή; Και μπορώ αυτή τη στιγμή να σε “ακούσω” να σκέφτεσαι: “Μα, εγώ λίγο junk food να φάω παίρνω αμέσως βάρος”. Και εσένα που λες: “Μα, εννοείται έχουν χώρο! Αφού εγώ τρώω όσα θέλω και το βάρος μου είναι μια χαρά!”

Ξεκινώντας, θέλω να τονίσω πως η ποιότητα της διατροφής δεν καθορίζει απόλυτα το σωματικό μας βάρος. Αφενός, η ποσότητα είναι που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο, ακόμα και όταν το 100% των τροφών μας είναι θρεπτικές και ακατέργαστες. Αφετέρου, είναι και άλλοι παράγοντες που καθορίζουν το βάρος, όπως το γενετικό υπόβαθρο, το στρες, η εντερική μικροχλωρίδα, η φυσική δραστηριότητα, αλλά και άλλοι που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. 

Σίγουρα θα έχεις συναντήσει άτομα με καλή ποιότητα (και ποσότητα) διατροφής αλλά μέτριο/υψηλό δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και άλλα με πολύ κακή ποιότητα διατροφής αλλά χαμηλό ΔΜΣ. Αν και δεν συμπαθώ καθόλου τον ΔΜΣ για την αξιολόγηση του βάρους και της υγείας (εξηγώ περισσότερα εδώ), τον χρησιμοποιώ καθαρά ως έναν τρόπο να επικοινωνήσω την τεράστια “ποικιλ-ομορφιά” στα σώματα εκεί έξω και να επιστήσω την προσοχή στο ότι δεν είναι πάντα ευθύνη του ατόμου το ποιο είναι το μέγεθός του.

Ποιες τροφές ανήκουν στην κατηγορία junk food;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι στην κατηγορία “junk” μπαίνει μια τροφή όταν είναι επεξεργασμένη, με υψηλή θερμιδική πυκνότητα, πλούσια σε απλά σάκχαρα και απομονωμένα λιπαρά, φτωχή σε φυτικές ίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία.

Μία βόλτα στη βιβλιογραφία θα μας φανερώσει πως η συχνή κατανάλωση υπερ-επεξεργασμένων τροφών σχετίζεται με πρόωρη θνησιμότητα, αύξηση της κοιλιακής παχυσαρκίας, σακχαρώδη διαβήτη, καρδιαγγειακά νοσήματα και διάφορες μορφές καρκίνου.

Είναι πολύ δύσκολο όμως να προσδιοριστεί το τι ακριβώς σημαίνει “συχνή” κατανάλωση. Για αυτό οι φίλοι μας επιστήμονες έχουν δημιουργήσει διάφορες μεθόδους βαθμολόγησης της διατροφής. Μία από αυτές: το Alternate Healthy Eating Index (ΑΗΕΙ), ανανεωμένη έκδοση του αρχικού: Healthy Eating Index και το Mediterranean diet score. Το πρώτο αξιολογεί τον βαθμό προσκόλλησης στις διατροφικές συστάσεις για τους Αμερικανούς, το δεύτερο τον βαθμό υιοθέτησης της μεσογειακής διατροφής.

H εμμονή με τη διατροφή και οι επιπτώσεις της

Οι υπερ-επεξεργασμένες τροφές ρίχνουν το σκορ της διατροφής και αυτό σχετίζεται με έκπτωση της υγείας. Το να στοχεύουμε σε μια σωστή διατροφή, το να γνωρίζουμε ποιες τροφές είναι πλούσιες σε θρεπτικά συστατικά και μας δίνουν ευεξία και ποιες είναι που μας βαραίνουν και μας κλέβουν την ενέργεια είναι καλό και φροντιστικό.

Από την άλλη πλευρά όμως, έχουμε στοιχεία που δείχνουν ότι η συχνή ενασχόληση με τη δίαιτα, ο φόβος των υπερ-επεξεργασμένων τροφών και η στέρησή τους, επηρεάζουν επίσης αρνητικά την υγεία. Η κατηγοριοποίηση των τροφών ως καθαρές ή junk, ως καλές ή κακές, μπορεί να οδηγήσει σε μια επιβλαβή σχέση με το φαγητό. Μελέτη έδειξε πως άτομα που ακολουθούν μια αυστηρή, “όλα ή τίποτα” προσέγγιση στη διατροφή καταλήγουν, τελικά, να υπερ-καταναλώνουν φαγητό, με συνέπεια την αύξηση του σωματικού τους βάρους, την δημιουργία γαστρεντερολογικών προβλημάτων και πολλές φορές την δημιουργία διατροφικών διαταραχών.

Με άλλα λόγια, τα άτομα που περιορίζονται αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη δυσκολία στο να διατηρήσουν ένα υγιές βάρος σε σύγκριση με όσα έχουν μια πιο ευέλικτη διατροφή. Άλλη μελέτη παρατήρησε ότι η αυστηρή δίαιτα σχετίζεται με συμπτώματα διαταραχών πρόσληψης τροφής, άγχος και κατάθλιψη. Η ισορροπία, λοιπόν, είναι λεπτή, καθώς αυστηρά πρότυπα διατροφής που αποκλείουν τελείως την περιστασιακή λιχουδιά όχι μόνο σαμποτάρουν την προσπάθεια διατήρησης ενός υγιούς βάρους αλλά επηρεάζουν αρνητικά την υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική.

Το συμπέρασμα

Αυτό που δείχνει τόσο η εμπειρία μου όσο και η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας είναι ότι το να εξηγήσουμε την απόλυτη σχέση του τρόπου ζωής με την υγεία μας είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο! Κάθε συμπεριφορά μπορεί να μας επηρεάζει ποικιλοτρόπως.

Η απόφαση μου να μην γυμναστώ σήμερα μπορεί να σημαίνει περισσότερο προσωπικό χρόνο ξεκούρασης και ηρεμίας. Η απόφασή μου να φάω ένα γλυκό ή να πιω ένα ποτό σημαίνει πως μου προσφέρω ευχαρίστηση ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνω την παρέα των αγαπημένων μου ανθρώπων, ξεσκάω, συνδέομαι μαζί τους και δημιουργώ αναμνήσεις. Η απόφασή μου να κόψω τη ζάχαρη και τα επεξεργασμένα μπορεί να με βοηθήσει να χάσω βάρος αλλά ταυτόχρονα θα με κάνει να αισθανθώ περιορισμό και θα με αποκλείσει από δραστηριότητες που θα μοιραζόμουν με τους φίλους μου. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο όψεις σε κάθε νόμισμα.

Σύμφωνα με το  Healthy eating Index, βαθμολογία:

  • >80 δείχνει καλή ποιότητα διατροφής,
  • 51-80, διατροφή που χρειάζεται βελτίωση και
  • <51 φτωχής ποιότητας διατροφή

Χρειάζεται κανείς να πάρει 100 για να είναι υγιής; Φυσικά και όχι. Εξ ορισμού, βαθμολογία >80 σημαίνει ότι η διατροφή είναι σωστή και πως το άτομο αντιμετωπίζει χαμηλό κίνδυνο να ασθενήσει.

Σε μία ελεύθερη μετάφραση, αν το 80% της ενέργειας που προσλαμβάνουμε έρχεται από θρεπτικές τροφές και το 20% από φτωχότερης ποιότητας τροφές, η διατροφή μας μπορεί να θεωρηθεί “σωστή”. Αντικειμενικά, όσο πιο υψηλό είναι το σκορ, τόσο το καλύτερο. Ας μην ξεχνάμε όμως να συνυπολογίζουμε και όλα εκείνα τα “treats” που τελικά οδηγούν στο δικό μας, εντελώς υποκειμενικό “ευ ζην”.

Γράφει η Έρικα Νταουτίδου, Msc (Κλινική Διατροφολόγος / Διαιτολόγος)

Home

Οι καλύτερες sci fi ταινίες που πρέπει να ξαναδείς σήμερα

Οι ταινίες sci fi – science fiction – θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.

Θα είναι για πάντα οι ταινίες που μας επιτρέπουν να ξεφύγουμε για μερικές ώρες την καθημερινή μας ρουτίνα, να ζήσουμε σε κόσμους αλλιώτικους, γεμάτους φαντασία. Έτσι βρήκαμε τις καλύτερες – κατά την γνώμη μας – ταινίες sci fi όλων των εποχών για να παρακολουθήσετε την επόμενη φορά που θα ψάχνετε μία απόδραση από την καθημερινότητα σας.

The Terminator (1984)

Τα “The Terminator(s)” ανήκουν στην λίστα με τις πιο γνωστές sci fi σειρές ταινιών, με την πρώτη να βγαίνει το 1984 και η έκτη και τελευταία – μέχρι τώρα – το 2019.

Ο Arnold Schwarzenegger υποδύεται τον Terminator, ένα cyborg εκτελεστή ο οποίος έρχεται από το μέλλον – χρονολογία 2029 – στο παρόν – η τότε χρονολογία 1984 – για να σκοτώσει την Sarah Connor – υποδυόμενη από την Linda Hamilton. Ο λόγος; Μα φυσικά για να αποτρέψει την γέννηση του γιου της, ο οποίος – κατά τις προβλέψεις – θα είναι αυτός που θα  σώσει την ανθρωπότητα από τον Skynet, ένα παντοδύναμο ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη.

Η ταινία, όπως και τα  σίκουελ της, υπόσχονται δράση, σκηνές αγωνίας και μία ιστορία που ενώ διαδραματίζεται μέσα από δεκαετίες, έχει επάξια κατακτήσει τον τίτλο ως μία από τις εμπορικότερες και διαχρονικότερες sci fi ταινίες.

The Matrix (1999)

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες όσον αφορά τις sci fi ταινίες, αφού για περισσότερες από 2 δεκαετίες τώρα, έχει καταφέρει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η ζωή που ζούμε μέχρι τώρα είναι η πραγματικότητα ή ένας εικονικός κόσμος.

Παρέα με τον απόλυτο πρωταγωνιστή της ταινίας Keanu Reeves, ο οποίος υποδύεται τον Neo, έναν προγραμματιστή αλλά και χάκερ, ανακαλύπτουμε πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι τελικά ο πραγματικός κόσμος από αυτό που πιστεύουμε. Με την σειρά ταινιών να έχει μέχρι τώρα 4 ταινίες – με την πιο πρόσφατη να έχει βγει το 2021- η ιστορία που έχει να πει το Matrix μαζί με τα υπέροχα εφέ και σκηνές δράσης, έχουν κατατάξει την ταινία ως μία από τις καλύτερες στο είδος της.

Interstellar (2015)

Το Interstellar είναι η πρώτη και μόνη ταινία στην λίστα μας που δεν έχει – ακόμη – βγάλει κάποιο sequel. Στην ταινία πρωταγωνιστούν πολλά μεγάλα ονόματα με τον Matthew McConaughey, την Anne Hathaway και την Jessica Chastain να κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η ταινία διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου η κλιματική κρίση έχει καταστήσει τον πλανήτη γη ως μη βιώσιμο. Έτσι η NASA, δημιουργεί μία μυστική αποστολή με σκοπό να εξετάσει το αν η μετοίκηση σε άλλους πλανήτες μπορεί να είναι τελικά βιώσιμη. Ο Joseph Cooper, υποδυόμενος από τον Matthew McConaughey, ένας πρώην αστροναύτης της NASA, αποφασίζει πως θέλει να λάβει μέρος στο πρόγραμμα, με απώτερο σκοπό του να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για την κόρη του.

Αν και ένα από τα σημαντικότερα elements της ταινίας είναι η υπερφυσική της δράση, η ταινία είναι απόλυτα ικανή να σε κάνει να συγκινηθείς, να κλάψεις και σε στιγμές να νιώσεις ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή.Έχοντας κερδίσει βραβείο Όσκαρ για τα καλύτερα οπτικά εφέ και προτεινόμενο για άλλα τέσσερα, φαίνεται ότι αυτό το σχεδόν τρίωρο έπος έχει πολύ σωστά κερδίσει μία θέση στις καλύτερες ταινίες sci fi όλων των εποχών.

Star Wars: A new Hope (1977)

Τελευταίο – και ίσως σημαντικότερο – στην λίστα μας έρχεται το Star Wars. Μία σειρά ταινιών, η οποία εδώ και 4 δεκαετίες, παραμένει στην κορυφή ως μια από τις σημαντικότερες ταινία(ες) όλων των εποχών- ανεξαρτήτως είδους. Με την πρώτη ταινία να βγαίνει το 1977 και την τελευταία το 2019, αποτελεί την εξαίρεση που υπάρχει στον κανόνα των υπολοίπων sequel ταινιών που έχουν βγει μέχρι τώρα, αφού φαίνεται πως όσα χρόνια κι αν περάσουν οι ταινίες της δεν θα σταματήσουν ποτέ να ενδιαφέρουν.

Η πρώτη ταινία – και το 4o επεισόδιο της σειράς – ακολουθεί τον Luke Skywalker, υποδυόμενος από τον Mark Hamill, σε ένα γαλαξία “πολύ μακριά από εδώ”,  ο οποίος ανακαλύπτει το πραγματικό του πεπρωμένο και τη αληθινή του θέση στον γαλαξία που μετοικεί. Ελεγχόμενος από τον Darth Vader και τον Darth Sidious, δύο τυραννικούς χρήστες της σκοτεινής πλευράς της Δύναμης, ο γαλαξίας αυτός αποτελεί ένα πραγματικό μυστήριο για τον Luke Skywalker.

Ο Mark Hamill μαζί με τους Harrison Ford, Carrie Fisher και Sir Alec Guinness μας ταξιδεύουν σε ένα κόσμο γεμάτο φαντασία και περιπέτεια, όπου θα γνωρίσουμε ένα νέο γαλαξία γεμάτο διάφορες ανθρωποειδές και μη μορφές ζωής. Η πρώτη ταινία, σαν η αρχή της τεράστιας ιστορίας του Star Wars, έχει λάβει θέση επίσης στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Στον κόσμο του sci fi οι ταινίες που έχουν βγει μέχρι τώρα είναι αμέτρητες. Είναι όμως η δική μας ταπεινή γνώμη ότι οι ταινίες σε αυτό το άρθρο έχουν σημαδέψει τον κόσμο της φαντασίας με το δικό τους τρόπο και έχουν εμπνεύσει πολλές άλλες για να ακολουθήσουν τα δικά τους βήματα.

Home

Οι top 5 Έλληνες φωτογράφοι που πρέπει να γνωρίσετε σήμερα

Ίσως μία από τις πιο underrated τέχνες, η φωτογραφία, είναι η τέχνη που μας επιτρέπει να γνωρίσουμε και να εξερευνήσουμε κόσμους, ανθρώπους και ιδέες ενώ βρισκόμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας.

Είναι η μοναδική τέχνη που μπορεί να αιχμαλωτίσει μια στιγμή, ανάμνηση, πρόσωπο και γεγονός για να το διατηρήσει στην αιωνιότητα και μέσα από τον – κάποιες φορές – μαγικό κόσμο των socials να ταξιδέψει όλους εμάς στις στιγμές εκείνες. Γι’ αυτό και στο παρόν άρθρο παρουσιάζονται πέντε Έλληνες φωτογράφοι που – κατά την ταπεινή μας γνώμη – αξίζει να γνωρίσετε.

Υπάρχουν αρκετοί νέοι και ανερχόμενοι Έλληνες φωτογράφοι και ο Βασίλης είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Παρά το νεαρό της ηλικίας του – και ναι, είναι μόνο 19 χρονών – έχει φωτογραφίσει κάποιους από τους διασημότερους Έλληνες, συνεργάζεται με ξένα περιοδικά – με την Αμερικάνικη Vogue να είναι ένα από αυτά – και διατηρεί ένα από τα πιο αξιοζήλευτα Instagram accounts που θα δεις.

@Vrallhs – Βασίλης Ράλλης

Μένει και εργάζεται στο Παρίσι, έρχεται στην Ελλάδα για συγκεκριμένα projects και ανήκει σε ένα από τα μεγαλύτερα πρακτορεία στον κόσμο. Εάν υπάρχουν φωτογράφοι που θεωρούνται the one to watch, ο Βασίλης είναι σίγουρα ένας απο αυτούς, αφού προμηνύεται πως το μέλλον του θα είναι λαμπρό.

nassias_ – Νάσια Στουραΐτη

Ακόμα ένα 20 something κορίτσι, που προμηνύεται πως θα έχει λαμπρό μέλλον, αφού στα 23 της χρόνια έχει ήδη καταφέρει να μπει στον κόσμο της Vogue – με τις φωτογραφίες της να κοσμούν την Vogue Italia – να βραβευτεί σε διαγωνισμό που έγινε από το Γραφείο Εκπαίδευσης του Χονγκ Κονγκ και να συμμετάσχει σε διεθνή έκθεση στο Παρίσι. Την ίδια στιγμή, σπούδασε νομική στην Αθήνα αλλά και Επικοινωνία στο Deree. Όπως φαίνεται, η Νάσια είναι ένα από αυτά τα μαγικά πλάσματα που μπορούν να τα καταφέρουν όλα.

Πριν από ένα χρόνο αποφάσισε να μοιραστεί με τον κόσμο μια ιστορία. Μια ιστορία που ενώ ήταν, και είναι, αρκετά επώδυνη – σωματικά αλλά και ψυχικά – ήθελε να μιλήσει γι αυτή ώστε να δώσει φωνή και βήμα σε ανθρώπους που υποφέρουν από κάποια μορφής αναπηρία.

Μέσα από το κείμενο της, μίλησε για τα όνειρα, αυτά που μπορεί κανείς να κάνει ακόμη και αν έχει γεννηθεί με κάποια μορφή αναπηρίας. Μίλησε όμως και για το γεγονός πως «ζούμε σε ένα κόσμο που από τη στιγμή που γεννιόμαστε επιλέγουμε να βλέπουμε την αναπηρία ως μείον και που κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτούς».

Η Νάσια αποτελεί έναν από τους πιο φέρελπις φωτογράφους αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, με το Instagram της να είναι ένα από τα must check out accounts που πρέπει να τσεκάρεις αυτή την στιγμή.

@tassosvrettos – Τάσος Βρεττός

Οι πιο διάσημοι και σημαντικότεροι Έλληνες φωτογράφοι συμπεριλαμβάνουν φυσικά και τον Τάσο. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους Έλληνες καλλιτέχνες που γέννησε ποτέ αυτή η χώρα, όπως τον Διονύση Φωτόπουλο και τον Μάνο Χατζιδάκι, με μεγάλα ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει φωτογραφίσει μερικούς από τους πιο σημαντικούς Έλληνες δημιουργούς. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις φωτογραφίας σε όλο τον κόσμο, ενώ οι προσωπικές του εκθέσεις έχουν αφήσει ιστορία στην Ελλάδα.

Ασχολείται με την φωτογραφία από το 1970. Θυμάται ακόμη την πρώτη φορά που έπιασε κάμερα στην ζωή του. Ήταν ένα Καλοκαίρι στην Ύδρα. Δανείστηκε τη κάμερα μιας φίλης του και από τότε δεν την άφησε ποτέ του. Λέει ότι είναι ένας  φωτογράφος που κατεξοχήν βασίζεται στο ένστικτο και ότι η φωτογραφία δεν πρέπει ποτέ να πάψει να βασίζεται στην έννοια του τυχαίου.

Αν θέλετε να δείτε ένα από τα εντυπωσιακότερα και πιο artistic φωτογραφικά Instagram accounts που υπάρχουν, τότε το προφίλ του είναι the one to check today.

@Ashinyday – Αλεξάνδρα Διονά

Η Αλεξάνδρα είναι το πολύχρωμο, φωτεινό και ακούραστο πλάσμα που θα θέλαμε όλοι να έχουμε φίλη μας. Δεν είναι μια συμβατική φωτογράφος αφού όπως λέει και η ίδια «είμαι μία αυτοδίδακτη creative director, φωτογράφος αλλά και δημιουργός του A Shiny Day».

Η φωτογραφία, όπως και όλες οι τέχνες με τις οποίες καταπιάνεται, μπήκαν στην ζωή της απρόσμενα. Το 2014, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Ξάνθη και την αρχιτεκτονική και να επιστρέψει στην Αθήνα για να φροντίσει την μητέρα της η οποία είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Ασχολήθηκε με διάφορες τέχνες – γραφιστική, κοσμήματα, θέατρο, αλλά δεν μπόρεσε να βρει τι ήταν αυτό που την εκφράζει απόλυτα. Το 2015 ξεκινά να εργάζεται με μια εταιρεία μόδας και το 2018, όταν αυτός ο κύκλος κλείνει, δημιουργεί το ashinyday.com, το πιο bright και colourful site που θα συναντήσεις ποτέ.

Σήμερα, η Αλεξάνδρα συνεχίζει να ασχολείται με κάθε μορφή τέχνης – με την φωτογραφία να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της – και διατηρεί επίσης ένα από το πιο χαρούμενα και αξιοζήλευτα account στο Instagram που αξίζει να τσεκάρεις σήμερα.

@marioslolos – Μάριος Λώλος

Υπάρχουν λίγοι φωτογράφοι που επιλέγουν να δείχνουν την πιο σκληρή, και τις περισσότερες φορές αθέατη, πλευρά της φωτογραφίας. Ο Μάριος Λώλος ανήκει σε αυτούς.

Φωτορεπόρτερ στο επάγγελμα, έχει συνεργαστεί, εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια τώρα με τα περισσότερα ελληνικά έντυπα αλλά και με το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων «Νέα Κίνα», ενώ οι εκθέσεις φωτογραφίας του έχουν αφήσει ιστορία στην Ελλάδα. Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φωτορεπόρτερ για 12 χρόνια και έχει βιώσει την αισχρότητα του πολέμου από πολύ κοντά αφού έχει βρεθεί στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ως φωτορεπόρτερ, το 1999.

Έχει ασχοληθεί με το προσφυγικό όσο λίγοι φωτορεπόρτερς στην Ελλάδα. Μέσα από τις φωτογραφίες του, οι οποίες εκτέθηκαν στην δεύτερη του ατομική έκθεση με τίτλο «Παιδιά που είδα», επέλεξε να δώσει βήμα στους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν, με νύχια και με δόντια, για μια πιο ανθρώπινη ζωή.

Αν ψάχνετε ένα account στο Instagram που θα μπορούσε ίσως να σας αλλάξει την ζωή, το account του Μάριου Λώλου είναι σίγουρα αυτό που ψάχνετε.