Home

Παγκόσμια ημέρα (αν)ελευθερίας του Τύπου

Από το 1993 η 3η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα Ελευθεροτυπίας, με σκοπό να μας υπενθυμίζει το θεμελιώδες δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης, πλουραλισμού και προστασίας στον Τύπο. Πόση ελευθερία υπάρχει όμως στον Τύπου; 

Από το 1993 η 3η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα Ελευθεροτυπίας, με σκοπό να μας υπενθυμίζει το θεμελιώδες δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης, πλουραλισμού και προστασίας στον Τύπο. Πόση ελευθερία υπάρχει, όμως, στον Τύπο; 

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές 477 ερασιτέχνες και επαγγελματίες δημοσιογράφοι βρίσκονται φυλακισμένοι σε όλο τον κόσμο. Ήδη μέσα στο 2022, 26 δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί, ενώ το 2021 ο αριθμός αυτός άγγιξε τους 49. Την ίδια στιγμή, 7 δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο της Ουκρανίας, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους χωρίς σύνορα.

Αν μιλήσουμε για άλλους πολέμους ο αριθμός αυτός εκτοξεύεται. Στην Συρία από το 2011 έως το 2020, δολοφονήθηκαν συνολικά 139 δημοσιογράφοι, ενώ άλλοι 55 έχουν δολοφονηθεί στο Αφγανιστάν από το 1994 έως το 2021. Οι διώξεις των δημοσιογράφων δεν σταματούν όμως εδώ. 

Τον Ιούλιο του 2021, δημοσιογράφοι του Forbidden Stories σε συνεργασία με τη Διεθνής Αμνηστία, δημοσίευσαν την έρευνα «Pegasus Project», η οποία αποκάλυψε πως η NSO Group, μία Ισραηλινή εταιρεία τεχνολογίας, είχε πουλήσει σε διάφορες κυβερνήσεις ένα Software, γνωστό ως Pegasus, με το οποίο παρακολουθούνταν χιλιάδες κινητά πολιτών.

Ανάμεσα στα κινητά που παρακολουθούνταν, βρέθηκαν τουλάχιστον 180 που ανήκαν σε δημοσιογράφους

Ανάμεσα στις κυβερνήσεις που είχαν αγοράσει το software ήταν αυτές του Αζερμπαϊτζάν, της Ινδίας, της Ουγγαρίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας. Μάλιστα, η τελευταία είχε κατηγορηθεί το 2018 για τη βάναυση δολοφονία του δημοσιογράφου Jamal Khashoggi – δημοσιογράφος που έγραφε κριτικές στη Washington Post για τον πρίγκιπα Mohammed bin Salman – στη πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη. 

Θα πίστευε κανείς πως οι διώξεις δημοσιογράφων συμβαίνουν μονάχα σε αυταρχικά καθεστώτα, παρόλα αυτά η πραγματικότητα έχει δείξει το ακριβώς αντίθετο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του  δημοσιογράφου και ιδρυτή του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στη Μ. Βρετανία, επειδή διέρρευσε χιλιάδες αρχεία που καταδείκνυαν τα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Πιο συγκεκριμένα, το 2010, ο πολυβραβευμένος Ασάνζ αποκάλυψε 400.000 απόρρητα έγγραφα που συνδέονταν με τον πόλεμο στο Ιράκ και 90.000 στρατιωτικούς φακέλους από το Αφγανιστάν.

Το πιο σοκαριστικό έγγραφο βέβαια, ήταν ένα βίντεο που δείχνει στρατιώτες, να δολοφονούν εκατοντάδες άμαχους πολίτες, μεταξύ των οποίων και δύο δημοσιογράφους μέσα σ’ ένα αμερικανικό ελικόπτερο. Αυτή τη στιγμή, ο Αζάνζ βρίσκεται στην Μ. Βρετανία, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της έκδοσης στις ΗΠΑ και την πιθανότητα φυλάκισης του για 175 χρόνια!

Οι διώξεις του Ασάνζ μοιάζουν περισσότερο με παραδειγματική τιμωρία, που σκοπό έχει να τρομοκρατήσει όποιον τολμά να συγκρουστεί με μεγάλα συμφέροντα και να αποκαλύψει την αλήθεια. Μιας και αναφερόμαστε σε αποκαλύψεις λοιπόν, δεν μπορούμε να βγάλουμε από τη λίστα των διωκόμενων τους Whistleblower.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Edward Snowden. Μέχρι το 2013, ο Edward Snowden εργαζόταν στην NSA, την υπηρεσία εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ. Εκεί ανακάλυψε πως η NSA παρακολουθούσε παράνομα εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.

Τον Ιούνιο του 2013, ο Snowden ταξίδεψε στο Χονγκ Κονγκ και διέρρευσε σε δημοσιογράφους όλα τα στοιχεία που είχε μαζέψει από τις παράνομες δραστηριότητες της NSA. Οι αποκαλύψεις του Snowden σόκαραν τον κόσμο και είχαν ως αποτέλεσμα πρόσφατα να αναγνωριστούν από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ οι παράνομες δραστηριότητες της NSA.

Παρόλα αυτά, ο Snowden κινδυνεύει με την κατηγορία περί κατασκοπείας, ενώ βρίσκεται εξόριστος στη Ρωσία, όπου και αναγκάστηκε να μείνει ύστερα από την ακύρωση του διαβατηρίου του από τις ΗΠΑ.

Ελευθερία του Τύπου: Στην Ελλάδα, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα

Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα η Ελλάδα κατατάσσεται στην 70η θέση στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Λόγου, ενώ μόλις το 2020 βρισκόταν στην 65η θέση. Εδώ και χρόνια η δημοσιογραφία στη χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο, με την κατάσταση να χειροτερεύει.

Μόλις πριν λίγους μήνες άλλωστε, η Ολλανδή Ingeborg Beugel δημοσιογράφος κατηγόρησε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας για ψευδή δήλωση του σχετικά με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών. Λίγο αργότερα υπήρξαν αποκαλύψεις σχετικά με την παρακολούθηση της δημοσιογράφου, με την ίδια να αποχωρεί από τη χώρα, εξαιτίας απειλών που δεχόταν. Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε οποιαδήποτε παρακολούθηση δημοσιογράφων. 

Η λίστα δεν τελειώνει εδώ

Εκατοντάδες δημοσιογράφοι, ακτιβιστές και ενεργοί πολίτες αποσιωπώνται, εκδιώκονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται κάθε χρόνο. Σε μία εποχή που η λογοκρισία καλπάζει, η τρομοκρατία και οι διώξεις απέναντι σε όσους υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον γιγαντώνεται, το να υψώσουμε ένα ισχυρό τοίχος προστασίας της ελευθερίας του Τύπου, γίνεται καθήκον όλων μας.

Κανένας δημοσιογράφος ή ενεργός πολίτης που αποκαλύπτει την αλήθεια στη δημόσια σφαίρα, δεν θα πρέπει να κυνηγιέται. Αντιθέτως, θα πρέπει να προστατεύεται τόσο αυτός όσο και τα δικαιώματά του. Η ελευθερία του Τύπου αποτελεί πυρήνα της δημοκρατίας.

Home

Γυμναστηριακά Βάρη VS Γυναίκες: Γεγονότα, Μύθοι και Αλήθειες

«Χτίζεις» μόνο μυς με τα βάρη ή πολλά περισσότερα;

Διαχρονικά, η προπόνηση με βάρη αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα από τις γυναίκες και αυτό προκύπτει από την εσφαλμένη άποψη που υπάρχει γύρω από το συγκεκριμένο είδος προπόνησης. Ίσως έχεις ακούσει ή σκεφτεί και εσύ η ίδια πως με τα βάρη το σώμα σου θα πάρει πολύ όγκο και ίσως «χάσει» την θηλυκότητα του(;).

Η προπόνηση με βάρη έχει γίνει αρκετά δημοφιλής τα τελευταία 20 χρόνια με την είσοδο του cross training και του crossfit στον αθλητισμό. Πλέον, πολλές είναι οι γυναίκες που επιλέγουν τα βάρη και οι λόγοι ποικίλουν. 

Μπορεί να το επιλέξεις είτε για αισθητικούς λόγους όπως παρακινούν κάποια ποστ στο Instagram ή άρθρα περιοδικών με γυμνασμένα γυναικεία σώματα είτε επειδή έχεις ακούσει ότι μπορούν να βοηθήσουν στην απώλεια κιλών. Ωστόσο, υπάρχουν και λιγότερο δημοφιλείς λόγοι – ίσως και πιο σημαντικοί –  που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή.

5 λόγοι για να ξεκινήσεις να κάνεις βάρη 

#1 Σωστή στάση του σώματος & μείωση πόνου

Το 70% των ενηλίκων έρχεται αντιμέτωπο κάποια στιγμή στη ζωή του με πόνους στον αυχένα, τη μέση ή τα γόνατα, οι οποίοι προκύπτουν από κακή στάση σώματος, έλλειψη κίνησης ή λάθος κινησιολογιών μοτίβων. Με τη βοήθεια ενός καταρτισμένου προπονητή, οι πόνοι αυτοί μπορούν να εξαλειφθούν και να φτιάξεις την ορθοσωμία σου. Ένα σώμα χωρίς πόνους κινείται άνετα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

#2 Αυτοπεποίθηση & επιλογή υγιειών στόχων

Η προπόνηση με βάρη βελτιώνει την εικόνα που έχουμε για το σώμα και τον εαυτό μας συνολικά σε σύγκριση με άλλα είδη άσκησης, όπως το τρέξιμο ή το περπάτημα. Πολλές φορές, η προσπάθειά μας να μειώσουμε το νούμερο που δείχνει η ζυγαριά μπορεί να οδηγήσει σε διατροφικές διαταραχές και σε επιλογή μη υγιών διατροφικών μοτίβων, όπως π.χ. ότι το βραδινό μετά τις 8 μ.μ. παχαίνει.

Η εκγύμναση με βάρη μπορεί να σε βοηθήσει να εστιάσεις πιο πολύ στη ενδυνάμωση και την αντοχή σου αντί για τις θερμίδες, με αποτέλεσμα να επιτεύξεις τους στόχους σου πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.

#3 Ενίσχυση του μεταβολισμού

Αχ, αυτό θα το κάνουμε και ξεχωριστό άρθρο – I promise! Λοιπόν, με απλά λόγια οι μύες του σώματός μας – σε αντίθεση με το λίπος – απαιτούν περισσότερη ενέργεια για να συντηρηθούν. Δηλαδή ένα σώμα με γυμνασμένους μυς καίει περισσότερες θερμίδες σε κατάσταση ηρεμίας από ένα σώμα που έχει υψηλό επίπεδο λίπους και αδύναμους μυς.

Σωστά κατάλαβες, εσύ κάθεσαι στον καναπέ διαβάζοντας το βιβλίο σου και οι μύες σου καίνε θερμίδες! Έτσι, μπορεί σε κάποιες προπονήσεις cardio να καις ελαφρώς περισσότερες θερμίδες (2 θερμίδες ανά λεπτό) απ’ ότι καις σε μια προπόνηση με βάρη, ωστόσο η δεύτερη συμβάλλει περισσότερο στις συνολικές θερμιδικές δαπάνες αλλά και στη διατήρηση του μυϊκού σου ιστού. Επίσης, μετά την προπόνηση ενδυνάμωσης, ο μεταβολισμός σου «τρέχει» σημαντικά πιο γρήγορα για τις επόμενες 24-48 ώρες.

#4 Μείωση ρίσκου εμφάνισης μεταβολικού συνδρόμου

Η μάστιγα της σύγχρονης εποχής. Η παχυσαρκία στα πρώτα χρόνια της ζωής, η συγκέντρωση λίπους ιδιαίτερα στην περιοχή της κοιλιάς, η ανθυγιεινή διατροφή και η καθιστική ζωή είναι παράγοντες κινδύνου εμφάνισης του μεταβολικού συνδρόμου, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε καρδιαγγειακές ασθένειες και διαβήτη. Η προπόνηση με βάρη μπορεί να μειώσει την εμφάνιση αυτών 40-70%.

#5 Βελτίωση και προστασία της οστικής πυκνότητας

1 στις 3 γυναίκες μπορεί να έρθει αντιμέτωπη με συμπτώματα οστεοπόρωσης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε περιορισμένη έως και καθόλου κίνηση. Η προπόνηση με βάρη είναι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο μπορείς να ενισχύσεις αλλά και να διατηρήσεις δυνατά και υγιή τα οστά του σώματός σου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου πω πως πράγματι είναι εφικτό να μεγαλώσουν οι μύες σου μέσα από την προπόνηση με βάρη. Αλλά! Να τονίσω εδώ πως αυτό απαιτεί πολύ συγκεκριμένη προπόνηση, πολλές παραπάνω θερμίδες από τις κανονικές μας (ώστε να «φουσκώσουν» οι μύες) και πολύ κόπο για να επιτευχθεί.

Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κατά λάθος! Γι’ αυτό, αν στόχος σου είναι το αδυνάτισμα, τα βάρη προτείνεται να κυμαίνονται σε μέτρια προς δύσκολα, για 2-3 σετ ανά μυϊκή ομάδα και για 12-15 επαναλήψεις ανά σετ.  

Να θυμάσαι… τα βάρη είναι φίλοι μας!

Home

Johnny Depp VS Amber Heard: Τι ξέρουμε μέχρι τώρα και οι τελευταίες εξελίξεις της δίκης

Εδώ και τρεις εβδομάδες, ο κόσμος των διασημοτήτων αλλά και το παγκόσμιο σείεται από την κατάθεση του Johnny Depp ενώ αναμένει καθηλωμένος για το τι θα ακολουθήσει από την κατάθεση της Heard, αλλά και από τους πιθανούς διάσημους υποστηρικτές της, όπως τον James Franco και τον Elon Musk.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα ενδοοικογενειακής κακοποίησης και ψυχικής διαταραχής, που τείνουν να προβληματίσουν τις δομές της παγκόσμιας κοινωνίας.

Πιο συνοπτικά ο Depp μηνύει, την πρώην σύζυγό του, Heard, για 50 εκατομμύρια δολάρια για ένα άρθρο που έγραψε η ίδια και δημοσιεύτηκε το 2018 στην Washington Post. Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα περιέγραφε τον εαυτό της ως «δημόσιο πρόσωπο που εκπροσωπεί την ενδοοικογενειακή κακοποίηση».

Αν και ο Depp δεν κατονομάστηκε στο άρθρο, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι του κόστισε σημαντικούς προσοδοφόρους ρόλους και έχασε διάφορες συνεργασίες με εταιρείες, εκ των οποίων οι σημαντικότερες ήταν η απομάκρυνσή του από τα franchise της Disney και της Warner Brothers. Σύμφωνα με τον Depp στην ερώτηση, τί έχασες με αυτή την υπόθεση, η απάντησή του ήταν: «Τίποτα λιγότερο από τα πάντα».

Όσα συνέβησαν στο Δικαστήριο

Μέχρι τώρα ο Depp κατέθεσε ότι δεν έχει ασκήσει ποτέ σωματική βία στην Heard, με τους δικηγόρους του να την αποκαλούν «ψεύτρα που έχει εμμονή με την δημόσια εικόνα της». Ενώ παράλληλα, υποστηρίζει με παραδείγματα ότι η Heard ήταν αυτή που κατείχε μια επιθετική συμπεριφορά στη σχέση τους, προκαλώντας έντονους καυγάδες και λέγοντας «εξευτελιστικές ατάκες» που συχνά κλιμακώνονταν σε σωματική βία. 

Την ίδια στιγμή, η νομική ομάδα της Heard κατηγορούσε τον Depp για σωματική κακοποίηση, δείχνοντας στο δικαστήριο ακόμη και τα προϊόντα που χρησιμοποιούσε η Heard για να καλύψει τους μώλωπες από το πρόσωπό της. Ωστόσο, το «θαυματουργό» καλλυντικό που χρησιμοποιούσε η Heard στον γάμο της από την εταιρεία Milani Cosmetics (Conceal Perfect All-in-) προωθήθηκε για χρήση πρώτη φορά το 2017, αφού η Heard είχε χωρίσει με τον Depp ήδη από το 2016.

Ο ηθοποιός έδωσε τον απολογισμό του για αρκετές αντιπαραθέσεις στο επίκεντρο της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένου ενός περιστατικού το 2015 όταν το ζευγάρι βρισκόταν στην Αυστραλία για τα γυρίσματα της πέμπτης ταινίας «Πειρατές της Καραϊβικής».

Ο Depp περιγράφει ένα περιστατικό, στο οποίο η Heard ήταν θυμωμένη για μια συνάντηση που είχε με έναν δικηγόρο σχετικά με μια πιθανή συμφωνία μετά το γάμο και πέταξε μια λαβή βότκας, η οποία έσπασε στο χέρι του, τραυματίζοντας σοβαρά το μεσαίο του δάχτυλο. «Η άκρη του δακτύλου μου είχε κοπεί και κοιτούσα κατευθείαν το κόκαλο μου να βγαίνει έξω», αποκαλύπτει ο ίδιος. 

Ταυτόχρονα η δικηγόρος του Depp, Τζέσικα Μάγιερς παρουσίασε στο δικαστήριο ηχητικά αποσπάσματα με την Heard να λέει στον Depp: «Δεν σε γρονθοκόπησα, σε χτύπησα… δεν γρονθοκοπήθηκες, χτυπήθηκες». Ενώ, σε άλλο απόσπασμα η Heard τον αποκαλεί «μωρό» και παραδέχεται την άσκηση σωματικής βίας, ενώ εκείνος προσπαθούσε να ξεφύγει σε άλλους χώρους του σπιτιού.

Στην πολύωρη κατάθεσή του ο Depp, μιλά για την κακοποίηση που υπέστη από την Heard αναφέροντας τα εξής: «Εάν δεν μιλούσα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια, θα πίστευαν ότι ήμουν απατεώνας».

Στον αντίποδα, οι κατηγορίες της Heard για κακοποιητική συμπεριφορά του Depp συνοδεύονται με σχετικό βίντεο, το οποίο τραβήχτηκε κρυφά από την ίδια. Στο video, ο ηθοποιός φαίνεται μεθυσμένος να σπάει ντουλάπια της κουζίνας, ενώ υποστηρίζει ότι «επιτέθηκα σε μερικά ντουλάπια αλλά δεν την άγγιξα». 

Στο δικαστήριο κατατέθηκαν κι άλλες ηχογραφήσεις από καβγάδες μεταξύ τους. «Γίνομαι παράλογος όταν κάνεις ταινίες, ζηλεύω και γίνομαι τρελός και περίεργος και τσακωνόμαστε πολύ περισσότερο», εκφωνεί σε συζήτηση που ακούγεται ο Depp. 

Και ενώ τα αποδειχτικά στοιχεία πάνε και έρχονται η καινούργια αποκάλυψη στο δικαστήριο ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα για το ποιος είναι τελικά ο υπαίτιος. Η ACLU σύμφωνα με τις πρόσφατες εξελίξεις, βοήθησε την Amber Heard να συντάξει το άρθρο της Washington Post που κατηγορούσε τον Johnny Depp για κακοποίηση, αφού η ίδια υποσχέθηκε στον οργανισμό δωρεά 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων από το διαζύγιό της. Ωστόσο, η ανάληψη του ολικού ποσού δεν έγινε ποτέ, αφού δόθηκε από την Amber, μόνο το ποσό των 350.000, γεγονός που αποδεικνύει την ψευδή μαρτυρία της μπροστά στις δικαστικές αρχές.

Αμοιβαία κακοποίηση και ψυχική διαταραχή

Η πρώην θεραπεύτρια του ζεύγους σε δηλώσεις της αναφέρεται σε «Αμοιβαία Κακοποίηση» και σε μια σχέση στην οποία και τα δύο μέλη ενεργούσαν με επιβλαβή τρόπο για τον σύντροφό τους. Αναφέρει πιο συγκεκριμένα, «Αυτός ήταν «καλά ελεγχόμενος», για 20-30 χρόνια και οι δύο ήταν θύματα κακοποίησης στα σπίτια τους από το παρελθόν», γεγονός που τεκμηριώνεται από τον Depp με μια εκτεταμένη κατάθεσή του ότι ο ίδιος κακοποιήθηκε σε τεράστιο βαθμό από την μητέρα του, όπου αυτό ήταν που τον οδήγησε σε χρήση ουσιών από τα 13 του.

Εν συνεχεία, η εν λόγω θεραπεύτρια προσθέτει «Με την Heard, όλο αυτό πυροδοτήθηκε και ενεπλάκησαν και οι δύο, όπως το αντιλήφθηκα εγώ, σε μια αμοιβαία κακοποιητική συμπεριφορά».

Σημαντικές ήταν και οι δηλώσεις, που προέκυψαν από την Forensic Phycologist, Dr Shannon Curry, η οποία σύμφωνα με τα ιατροδικαστικά της πορίσματα για την Heard, αναφέρει πως η κατηγορούμενη αντιμετωπίζει ζητήματα διαταραχής προσωπικότητας και όχι θέματα μετατραυματικού στρες, όπως ισχυρίστηκε η Amber. 

Johnny Depp VS Amber Heard: Τα social media στις επάλξεις

Τα social media φαίνεται να έχουν ήδη ανακηρύξει τον υπαίτιο. Οι αναρτήσεις στο Twitter και στο TikTok έχουν υποστηρίξει συντριπτικά τον Depp, με το hashtag #JusticeForJohnnyDepp, να τρεντάρει παντού δείχνοντας συμπόνια τους στα όσα έχει περάσει, σύμφωνα πάντα με τα μέχρι τώρα στοιχεία.

Ενώ την ίδια στιγμή κατακρίνουν την Amber για τον τρόπο που ντύνεται και φέρεται με σκοπό να μιμηθεί και να ταράξει τον Depp. Στον ίδιο κλοιό, πλήθος ατόμων εναντιώνεται σφόδρα στην Amber, σε βαθμό όπου σχεδόν 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υπογράψει μέχρι τώρα petition για την απομάκρυνση της από την ταινία Aquaman 2.

Ίσως, όλη αυτή η ανάγκη του κόσμου να υποστηρίξει τον Depp είναι γιατί ο ίδιος σπάει τα στερεότυπα της αρρενωπής και αναλλοίωτης ανδρικής φιγούρας – στερεότυπο της κοινωνίας, για ακόμη μια φορά – και εκφράζει ότι υπέστη βία από το γυναικείο φύλο.

Αν και αναμφισβήτητα οι γυναίκες είναι ένα πιο ευάλωτο, στην βία, φύλο, ίσως θα πρέπει, πλέον να καταστήσουμε και μια κοινωνία που δεν θα υπάρχει η ταμπέλα, στο ποιος είναι ικανός να κακοποιήσει ή στο ποιος είναι ικανός να είναι μόνο το θύμα, αντίστοιχα.

Home

Last supper syndrome ή πιο απλά “Από αύριο δεν θα ξαναφάω τίποτα”

Το Καλοκαιράκι πλησιάζει. Ξεσάλωσες στα Πασχαλινά τραπέζια, ήπιες το κρασί, έφαγες το τσουρέκι και κάτι τελευταία μπισκοτοπατατάκια που είχαν ξεμείνει στο ντουλάπι.

“Έπρεπε” να το κάνεις, γιατί από Δευτέρα ξεκινά η ΔΙΑΙΤΑ. Θα κόψεις τα γλυκά, τους υδατάνθρακες, τα λιπαρά, θα ξεχάσεις οτιδήποτε απαγορευμένο. Αυτή τη φορά το εγχείρημα θα πετύχει! Κανένας περιορισμός δεν έχει σημασία στον βωμό της ευτυχιας. “No pain no gain”, έτσι δε λένε; 

Τι είναι το Last Supper Syndrome;

Το Last Supper Syndrome εξηγεί την υπερκατανάλωση φαγητού που συμβαίνει μια ή μερικές ημέρες πριν την έναρξη κάποιου περιοριστικού διατροφικού πλάνου. 

Αν ετοιμάζεσαι για δίαιτα, η γνώση ότι συγκεκριμένες τροφές, τρόποι μαγειρέματος και δραστηριότητες θα είναι off limits σε ωθεί να ικανοποιήσεις μια τελευταία φορά την επιθυμία σου να απολαύσεις όλα όσα στο μέλλον θα σου λείψουν, “σαν να μην υπάρχει αύριο”, γιατί στο μυαλό σου όντως δεν υπάρχει αύριο. 

Αυτο το “τελευταίο δείπνο” περιλαμβάνει όλες τις αγαπημένες σου απαγορευμένες τροφές που, ω θεοί, είναι τόσο απολαυστικές,  μαζί με κάποιες άλλες που απλά έτυχε να βρίσκονται κοντά. Ξεκινά γεννώντας απόλαυση αλλά σταδιακά φέρνει δυσφορία και συχνά αίσθημα ενοχών. 

Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία γιατι ειναι η τελευταία φορά. Από αύριο γυρίζεις σελίδα, οπότε τι ψυχή έχει μια τελευταία “γουρουνιά”; 

Μεταξύ μας; 

Δεν θα ειναι η τελευταία. 

Ξημέρωσε Δευτέρα!

Το σώμα σου είναι ο ναός σου! Αγοράζεις όλη τη λαϊκή, ξεκινάς την ημέρα με smoothie, αλλάζεις διαδρομή για τη δουλειά, ωστε να μην διασταυρώνεσαι με τα μαγαζιά “πειρασμούς” και πληρώνεις συνδρομή στο γυμναστήριο.

Αρχικά, όλα πάνε καλά! Τα καταφέρνεις. Έχεις πειθαρχία. Χάνεις βάρος. Βέβαια δεν έχεις αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι. Ακόμα έχεις ομάδες τροφών στη μαύρη λίστα και η κατανάλωση φαγητού συνεχίζει να είναι για σένα coping mechanism για το άγχος, τη βαρεμάρα, τη θλίψη, τη μοναξιά, την επιβράβευση. Αργά ή γρήγορα, βρίσκεσαι στα δύσκολα και υποκύπτεις στη γοητεία μιας απαγορευμένης, “κακής” τροφής. Ο δρόμος από εδώ και πέρα είναι κατηφορικός. 

Η έκρηξη ντοπαμίνης είναι εθιστική. Νιώθεις τόση νοστιμιά που δεν μπορείς να σταματήσεις. Ταυτόχρονα, αισθάνεσαι απογοήτευση που δεν κατάφερες να κρατήσεις την υπόσχεση στον εαυτό σου.  Σαν σειρήνα η κατάσταση σε παρασύρει να συνεχίσεις να τρως. Άλλωστε, ήδη απέτυχες. Δεν θα αποτύχεις περισσότερο αν φας ένα ακόμα κομμάτι γλυκό, αν πάρεις και εκείνο το λαχταριστό burger με τις τηγανητές πατάτες που σου είχε λείψει, αν τσιμπολογήσεις και εκείνα τα μπισκότα που λιμπίστηκες τις προάλλες. 

Άλλωστε αυτή είναι η τελευταία φορά που ικανοποιείς αυτήν την παρόρμηση. 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ.

Καταλαβαίνεις που το πάω, έτσι;

Πώς να σπάσεις τον φαύλο κύκλο

Η στέρηση οδηγεί στην υπερφαγία και τη συνέχιση του φαύλου κύκλου. Η πειθαρχία έχει ημερομηνία λήξης και το τελευταίο δείπνο δεν είναι ποτέ στ’ αλήθεια το τελευταίο. Το LSS είναι σύμπτωμα μιας διαραγμένης σχέσης με το φαγητό και ο μόνος τρόπος να απαλλαχθείς από αυτό είναι να προσεγγίσεις διαφορετικά τη διατροφή σου. 

  • Η βιβλιογραφία φανερώνει πως άτομα με υψηλό αυτοπεριορισμό έχουν υπερ-απόκριση στα κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ανταμοιβή όταν τρώνε, γεγονός που αυξάνει κατά πολύ τον κίνδυνο υπερφαγίας. Αφαίρεσε το αρνητικό στίγμα από τις τροφές. Αν πεινάς, φάε και μάλιστα διάλεξε κάτι που σου αρέσει! Σκέψου, επισης, ότι όλες οι τροφές που αγαπάς θα είναι εκεί και αύριο. 
  • Ξεφορτώσου τη νοοτροπία που σου λέει ότι για να χάσεις βάρος πρέπει να “πονέσεις”. Το φαγητό είναι εκεί για να ικανοποιεί την πείνα σου, με τρόπο απολαυστικό και δημιουργικό. 
  • Εκπαίδευσε τον εαυτό σου να ακούει τα σήματα που δίνει το σώμα. Μην υποτιμάς τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς της πείνας και του κορεσμού, καθώς αυτοί θέλουν να σε διατηρούν σε ένα υγιές για το σώμα σου βάρος. 
  • Οι τύψεις σαμποτάρουν την απόλαυση, γι’ αυτό δεσμεύσου να τις πετάξεις μακριά από το τραπέζι σου. 
  • Ζήτα βοήθεια από κάποιον ειδικό, ωστε να υιοθετήσεις μια ισορροπημένη διατροφή χωρίς στερήσεις, να βελτιώσεις τη σχέση σου με το φαγητό και να μάθεις να αναγνωρίζεις τη σωματική από τη συναισθηματική πείνα. 

Κλείνοντας, σκέψου την φροντίδα της διατροφής όχι σαν κάτι στο οποίο μπαινοβγαίνεις, αλλά σαν μια lifetime δέσμευση που, με τα πάνω και τα κάτω της, θα σου προσφέρει καλύτερη σωματική αλλά και ψυχική υγεία. Ένα πλούσιο γεύμα μια στο τόσο δεν φέρνει την καταστροφή αλλά αντιθέτως: Ισορροπία.

Γράφει η Έρικα Νταουτίδου, Msc (Κλινική Διατροφολόγος / Διαιτολόγος)

Home

Τι είναι το ΝATO και γιατί το ακούω συνέχεια σε πολέμους;

Το ΝΑΤΟ… για αρχάριους

Την περίοδο 20 με 26 Φεβρουαρίου τα google searches σχετικά με το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα εκτοξεύτηκαν. Από τότε μέχρι και σήμερα παραμένουν σε υψηλά επίπεδα με ανθρώπους καθημερινά να google-άρουν “τι είναι το ΝΑΤΟ”.  Σίγουρα ο πόλεμος στην Ουκρανία που ακόμη  μαίνεται είναι ο βασικός λόγος πίσω από τα τόσα google searches, αλλά είναι μόνο αυτό; Ισως μαρτυρά και ένα γενικότερο ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού να καταλάβει τι ακριβώς είναι το ΝΑΤΟ, τι σκοπούς έχει στον σύγχρονο κόσμο και γιατί ασχολούμαστε μαζί του κάθε φορά που ξεσπάει ένας πόλεμος;

Τα πρώτα χρόνια

Το ΝΑΤΟ, ή αλλιώς Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου, είναι μια πολιτική και στρατιωτική συμμαχία. Ιδρύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1949, με σκοπό να διατηρήσει την ειρήνη που μόλις είχε επιτευχθεί στην Ευρώπη  και να προωθήσει την συνεργασία και την ελευθερία ανάμεσα στα κράτη μέλη του.

Αυτά αρχικά ήταν 12 και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ, το Βέλγιο, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Δανία, η Ισλανδία, η Ιταλία, ο Καναδάς, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία, η Πορτογαλία και η Ολλανδία. Βέβαια, αυτές οι χώρες ήθελαν να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στον νέο μεγάλο εχθρό της εποχής, την Σοβιετική Ένωση. Έτσι, το ΝΑΤΟ έγινε o ένας από τους δύο αντιπάλους συνασπισμούς του Ψυχρού Πολέμου, με τον δεύτερο να είναι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενός στρατιωτικού συνασπισμού που επηρέαζε η Ε.Σ.Σ.Δ.

Αρχικός σκοπός του ΝΑΤΟ λοιπόν ήταν να περιορίσει την Σοβιετική Ένωση και την ναζιστική ιδεολογία έτσι ώστε να φέρει κοντά τα ευρωπαϊκά κράτη και λαούς με σκοπό να αποτραπούν νέες συγκρούσεις την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βασική αρχή του ΝΑΤΟ είναι αυτή της συλλογικής άμυνας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εάν μια χώρα εκτός ΝΑΤΟ επιτεθεί σε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, θα είναι σαν να κηρύττει πόλεμο σε ολόκληρη την συμμαχία. Να σημειωθεί ότι η συμμαχία δεν έχει δικό της ξεχωριστό στρατό, αλλά εάν χρειαστεί μαζεύει στρατιωτικές δυνάμεις και εφόδια από όλα τα κράτη μέλη. Αυτά με την σειρά τους υποχρεούνται να δίνουν ένα ποσοστό του ΑΕΠ τους – το σύνολο των τελικών αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε  μια χώρα για μια περίοδο – για τις ανάγκες της συμμαχίας. 

Εξ’ αρχής το ΝΑΤΟ επέτρεψε και σε άλλα κράτη να ενταχθούν σε αυτό, αν συμφωνούσαν όλα τα μέλη του. Εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα, τα οποία μας συνοδεύουν ακόμα και σήμερα.

Τέλος εποχής

Όταν το 1991 κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και σταμάτησε ο Ψυχρός Πόλεμος, ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει και ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ. Όμως, η συμμαχία ήταν ακόμα ισχυρή και μάλιστα επεκτάθηκε προς τα ανατολικά, εντάσσοντας χώρες που ήταν πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης – του μέχρι πρότινος εχθρού δηλαδή. Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας (1991-1999) έφερε στο προσκήνιο και πάλι το ΝΑΤΟ. Τότε η συμμαχία πρωτοπόρησε, αφού διέπραξε την πρώτη εισβολή σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Συγκεκριμένα, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, βομβάρδισε πόλεις της Γιουγκοσλαβίας, και κυρίως το Βελιγράδι, με πρόσχημα την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, Μιλόσεβιτς –  sounds familiar?

Επειδή όμως όλα αυτά ίσως φαίνονται κάπως πολύπλοκα, ας προσπαθήσουμε να τα απλοποιήσουμε. Ουσιαστικά, μια συμμαχία που ιδρύθηκε με σκοπό την προστασία της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου από την σοβιετική απειλή, βομβάρδισε εν έτει 1999 μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αμάχους. Είναι, ομολογουμένως, μία (από τις πολλές) μελανές στιγμές στην ιστορία του ΝΑΤΟ. Από τότε έχει κάνει και άλλες “ανθρωπιστικές παρεμβάσεις” στο Αφγανιστάν, στην Λιβύη και αλλού.

Και σήμερα;

Σήμερα το ΝΑΤΟ αριθμεί 30 μέλη. Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια επεκτείνεται προς την ανατολική Ευρώπη και έχει εντάξει πολλά κράτη που παλαιότερα στήριζαν την Σοβιετική Ένωση. Αυτή η εξέλιξη δεν αρέσει καθόλου στη Ρωσία, η οποία νιώθει πως απειλείται εάν το ΝΑΤΟ πλησιάζει τα σύνορά της. Μην ξεχνάμε ότι αρχικός σκοπός της συμμαχίας ήταν να καταπολεμήσει την Σοβιετική Ένωση, τον (περίπου) πρόγονο της σημερινής Ρωσίας.

Και επειδή στην Ρωσία δεν άρεσε καθόλου η στενή σχέση που ανέπτυξε η Ουκρανία με το ΝΑΤΟ, και την Δύση γενικότερα, επέλεξε την εισβολή για να την αναγκάσει να απομακρυνθεί από αυτή. Είναι λοιπόν καθοριστικής σημασίας ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην υπόθεση του πολέμου της Ουκρανίας και να γιατί εκτοξεύθηκαν και τα google searches στην χώρα μας. Το ΝΑΤΟ επηρεάζει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία από την δημιουργία του.

Έχει παρέμβει σε κάποιους πολέμους και έχει προκαλέσει άλλους, εκπροσωπώντας κυρίως τα συμφέροντα της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στο εσωτερικό του, των ΗΠΑ. Είναι σημαντικό για τους λαούς όλου του κόσμου να γνωρίσουν την ιστορία και τον ρόλο του ΝΑΤΟ στον σύγχρονο κόσμο και να διδαχθούν από αυτά.

Home

«Από αύριο δίαιτα»: Γιατί πρέπει να απαγορευτεί η χρήση αυτής της φράσης σήμερα;

Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιο γνωστ@ σας, φίλ@ σας ή ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό σας, να λέει την φράση «σήμερα ξεκινάω δίαιτα» / «από Δευτέρα θα ξεκινήσω δίαιτα», και μέχρι να τελειώσει η μέρα το ξεχνάτε ή το ακυρώνετε;

Μήπως όμως δεν φταίει που έχουμε αδύναμο χαρακτήρα, ή που δεν το θέλουμε αρκετά ή που δεν είμαστε έτοιμοι, αλλά η χρήση της συγκεκριμένης λέξης; ΔΙΑΙΤΑ. Και μόνο στο άκουσμα της φέρνουμε όλοι στο μυαλό μας εικόνες πείνας, στέρησης, κακής ψυχολογίας και σιχαμάρας. Άρα ποιος φταίει εμείς ή η λέξη;

Την λύση στο “πρόβλημα” αποτελεί η σκέψη και η απόφαση ενός πιο «υγιεινού τρόπου ζωής», που στην τελική δεν χρειάζεται να είναι τόσο περίπλοκος και δύσκολος! Άλλωστε, αυτό που όλοι αποζητούμε όταν ξεκινάμε μια «δίαιτα» είναι να χάσουμε τα όποια κιλά μας δεν μας αρέσουν και δεν νιώθουμε άνετα με αυτά, και να υιοθετήσουμε ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής στην καθημερινότητά μας.

Με πολύ απλές αλλαγές, θα κάνετε τον τρόπο ζωής σας πιο υγιή και ελεύθερο χωρίς να πρέπει να ξεκινήσετε δίαιτα.

Ψώνια/Μαγείρεμα

Αφιέρωσε χρόνο για την προετοιμασία του φαγητού σου. Μαγείρεψε με όσο το δυνατόν πιο υγιεινούς  τρόπους ψησίματος – στο φούρνο, στον ατμό, σε air fryer, σε αντικολλητικό με λίγο λάδι κ.α. Το να έχεις έτοιμο μαζί σου το μεσημεριανό ή/και το σνακ σου, δεν σε βγάζει εκτός προγράμματος και δεν σε αφήνει να  “μπαίνεις” και σε πειρασμούς.

Πάρ’ τα μαζί σου στη δουλειά, στη σχολή – ακόμα και στην παραλία – και απόλαυσε ένα καλομαγειρεμένο φαγητό που και πιο νόστιμο θα είναι, αλλά και πιο υγιεινό.

Disclaimer: Οι όποιοι διατροφικοί «πειρασμοί» είναι μέρος της ζωής μας και το να φάμε κάτι απ’ έξω, κάτι που δεν είναι μέρος του προγράμματος μας ή/και κάτι πιο «ανθυγιεινό» δεν σημαίνει ότι κάναμε κάτι λάθος και δεν τιμωρούμε ποτέ τον εαυτό μας για αυτό.

Όταν θέλουμε και ζητάμε να φάμε κάτι το τρώμε και συνεχίζουμε την επόμενη μέρα/στιγμή από εκεί που είχαμε μείνει. Δεν παραλείπουμε γεύματα επειδή φάγαμε κάτι “λάθος” και δεν κάνουμε εντατική γυμναστική για να «διαγράψουμε» το γεγονός.

Ύπνος

Ο πολύ υποτιμημένος ύπνος παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου μας. Κάθε βράδυ μεταξύ 12-3, το σώμα μας παράγει αυξητική ορμόνη – Human Growth Hormone (HGH) ή σωματοτροπίνη – η οποία είναι υπεύθυνη για πολλές βασικές λειτουργίες του σώματος μας όπως την μυϊκή ανάπτυξη και τον μεταβολισμό του λίπους. Όταν τα επίπεδα της ορμόνης πέφτουν, παίρνουμε βάρος και γινόμαστε πιο ευάλωτοι σε διάφορες παθήσεις. Ένας ακόμη σύμμαχος που δεν είχαμε υπολογίσει. 

Ζήσε την ζωή σου χωρίς άγχος /stress

Το άγχος αποτελεί πλέον φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού στις προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Αρκετοί παράγοντες που οδηγούν στο στρες μπορεί να περιλαμβάνουν τα πάντα. Το στρες μπορεί να είναι σωματικό, ψυχικό ή συναισθηματικό, ή συνδυασμός των παραπάνω. Τις περισσότερες φορές μπορεί να επηρεάσει την διατροφή μας με δύο τρόπους:

  1. Επηρεάζει την σχέση μας με το φαγητό, ορίζοντας τι και πόσο τρώμε.
  2. Συνδέεται με αυξημένο βάρος γύρω από την περιοχή της κοιλιάς (π.χ. φουσκώματα/πρηξίματα).

Μην το αφήσεις να κατασπαράξει

  • Ανακάλυψε τι σε κάνει πραγματικά ήρεμο.
  • Δοκίμασε ένα χαλαρωτικό μπάνιο και το αγαπημένο σου βιβλίο ή χαλαρωτική μουσική.
  • Το σώμα και το μυαλό θέλουν ξεκούραση. Αν είσαι ενήλικας, πρέπει να στοχεύεις στις 8 ώρες ύπνου κάθε βράδυ.
  • Μακριά από τοξικές σχέσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Αν νιώθεις πίεση ή ότι πνίγεσαι, δεν έχουν θέση στην ζωή σου.
  • Μην σε ενδιαφέρει για το τι θα πει ο κόσμος ή για την γνώμη των άλλων. Φίλτραρε μόνο ό,τι μπορεί να σε κάνει καλύτερο.
  • Πάρε το χρόνο σου. Εσύ καθορίζεις τον ρυθμό των πραγμάτων. Επεξεργάσου τις αλλαγές που θα ήθελες να κάνεις για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Άσκηση

Βρες το κίνητρο σου και μην το χάσεις ποτέ! Ανακάλυψε την δραστηριότητα που θα σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα της καθημερινότητας σου. Για τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα πήγαινε ένα περίπατο ακούγοντας μουσική, κάνε ποδήλατο, εξερεύνησε/μάθε την χώρα που βρίσκεσαι. Δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις με τα πόδια, όπως το να πας στα μαγαζιά, να κάνεις διάφορες καθαριότητες στο σπίτι, να παίξεις με τα κατοικίδια ή/και  παιδιά, αποτελούν επίσης ένα καθημερινό τρόπο άσκησης.

Να σας αγαπάτε, να σας αποδέχεστε και ότι δεν σας αρέσει να το αλλάζετε, να έχετε υπομονή, αγάπη και φροντίδα προς τον εαυτό σας.

Γράφει η Άντρη Κλείτου (Διαιτολόγος / Διατροφολόγος)

Home

Παγκόσμια Ημέρα της Γης: Είναι έτοιμη η Ελλάδα να διαχειριστεί την κλιματική αλλαγή;

Η 22η Απριλίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως η Διεθνής Ημέρα Μητέρας Γης, ώστε να μας θυμίζει την ανάγκη συμφιλίωσης της ανθρωπότητας με τη φύση και τον περιορισμό της λεηλασίας της.

Παραδοσιακά, κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα, πραγματοποιούνται εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να μας ευαισθητοποιήσουν στα περιβαλλοντικά ζητήματα. Σήμερα όμως, η ανάγκη συμφιλίωσης με τη φύση, δεν είναι απλά μία συμβολική ημέρα στο calendar μας, αλλά ένα ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα με τολμηρά βήματα, ώστε να εξασφαλίσουμε την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Δυστυχώς, όμως, τα βήματα που έχουν γίνει ως τώρα όχι απλά δεν αρκούν, αλλά πολλά από αυτά φαίνεται να ήταν και λάθος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι γίνεται με την κλιματική αλλαγή;

Η Μητέρα των Κρίσεων και η ανεπάρκεια μας

Τα τελευταία χρόνια έχουμε μπει για τα καλά  σε αυτό που αποκαλούμε «κλιματική κρίση». Αυτό σημαίνει πως η κλιματική αλλαγή δεν είναι κάτι που θα έρθει, αλλά είναι ήδη εδώ. Με άλλα λόγια, η άμμος στην κλεψύδρα του περιβάλλοντος έχει πλέον στερέψει και ο κόσμος τρέχει να προλάβει τα χειρότερα. Έτσι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε ένα σχέδιο «κλιματικής οικονομίας», με σκοπό μέχρι το 2050 να μηδενιστούν οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η Ευρώπη επενδύει στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), δηλαδή τα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα. Η Ελλάδα με τη σειρά της θέλοντας να πρωταγωνιστήσει σε αυτό το σχέδιο, αποφάσισε να κλείσει τις μονάδες παραγωγής λιγνίτη. Σε αυτό το σημείο ξεκινάνε και τα προβλήματα.

Το πρώτο πρόβλημα αφορά τις ίδιες τις ΑΠΕ. Ακριβώς επειδή βασίζονται στον ήλιο και στον άνεμο, δεν έχουν καθόλου σταθερή παραγωγή, με αποτέλεσμα κάποιες μέρες να καλύπτουν τις ενεργειακές μας ανάγκες και άλλες να μην το κάνουν. Για να λυθεί το πρόβλημα σταθερότητας χρειαζόμαστε μπαταρίες, η τεχνολογία των οποίων όμως δεν έχει προχωρήσει σε επαρκές επίπεδο ώστε να καταφέρουν να αποθηκεύουν την ενέργεια. Επίσης, τα υλικά που χρειάζονται οι συγκεκριμένες μπαταρίες, όπως το λίθιο, είναι εξαιρετικά δυσεύρετες. Όλα αυτά σημαίνουν πως το συνολικό κόστος για τις ΑΠΕ εκτινάσσεται.

Το επόμενο πρόβλημα είναι πολιτικό. Το άνοιγμα μετά την πανδημία δημιούργησε αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Η αδυναμία να καλυφθούν, εκτόξευσε την τιμή στην ενέργεια. Κερασάκι στην τούρτα ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, η οποία εκτροχίασε την ενεργειακή κρίση φέρνοντας μαζί και την επισιτιστική κρίση με ορατό τον κίνδυνο να σπάσει το supply chain. Με την Ευρώπη να αδυνατεί να εξασφαλίσει επαρκής ενέργεια για τις κοινωνίες της και τις τιμές να βγαίνουν εκτός ελέγχου, η συζήτηση για μία κλιματική οικονομία άρχισε να πηγαίνει πίσω.

Για την Ελλάδα, αυτό σήμαινε το άνοιγμα ξανά των μονάδων παραγωγής λιγνίτη. Μέσα σε λίγους μήνες η κλιματική οικονομία μπήκε ξανά στο συρτάρι και η Ευρώπη άρχισε να τρέχει να μαζέψει τα σπασμένα – χωρίς καμιά επιτυχία.

Υπάρχει ελπίδα;

Οι λανθασμένοι χειρισμοί στο ενεργειακό ζήτημα, όχι απλά δεν μας πήγαν μπροστά, αλλά αποδείχθηκαν ζημιογόνες οικονομικά, βαραίνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όλων μας, που έχουν εξουθενωθεί ήδη από μία δεκαετία οικονομικής κρίσης. Η κατάσταση όμως είναι πια ξεκάθαρη: Η πανδημία, η ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, όλες συνδέονται με την κλιματική κρίση. Μόνο αν δούμε την κατάσταση με αυτό βλέμμα θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τη Μητέρα των Κρίσεων.

Στις αποφάσεις που θα πάρουμε δεν χωράνε πια λάθη, ούτε καθυστερήσεις. Ποιος όμως θα το εξασφαλίσει, όμως, αυτό; Η νέα γενιά μας, αυτή που συνειδητοποίησε πως έρχεται ένα καταστροφικό μέλλον για την ίδια! Τα τελευταία χρόνια άλλωστε αυτή ήταν που έγινε η φωνή της κλιματικής κρίσης, πιέζοντας τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να λάβουν δραστικά μέτρα.

Για το 2022 όμως η συμφιλίωση με τη φύση δεν είναι μονάχα να βρεθεί μία άμεση οικολογική και οικονομική λύση στο ενεργειακό πρόβλημα, αλλά να γίνουν και άλλα άμεσα βήματα, τα οποία μπορεί να εξασφαλίσει μονάχα η γενιά μας. Αυτό σημαίνει να απαλλαχτούμε από το πλαστικό, να μειωθούν τα Ι.Χ., να αυξηθούν οι χώροι πρασίνου στις πόλεις και τα ηλεκτροκίνητα οχήματα, να γίνει η ανακύκλωση ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Έχουμε αποδείξει ότι έχουμε τη διάθεση και να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά και να γίνουμε καλύτεροι.

Home

Αποτυχημένες σχέσεις: Μήπως φταίει που δε με αγαπώ αρκετά;

Με… ή χωρίς… είμαστε ολόκληρες υπάρξεις

(Αποτυχημένες) σχέσεις – Με… ή χωρίς… είμαστε ολόκληρες υπάρξεις

Στην τέχνη της ζωής, για τους ανθρώπους τα δύο πιο δύσκολα «μαθήματα», μαθήματα «αλυσίδες» μοιάζει να είναι το πώς θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους. Έτσι, άλλοι επενδύουμε περισσότερο στο ένα ή αφοσιωνόμαστε περισσότερο στο άλλο, δίνοντας βαρύτητα, συχνά, στην αγάπη που δείχνουμε προς τον εαυτό μας στην ευτυχία της σχέσης.

Ίσως γιατί όλοι μας έχουν μάθει πως πρέπει να βρούμε “το άλλο μας μισό”. Άρα τι; Δεν είμαστε και μόνοι μας μοναδικές, αυτόφωτες υπάρξεις; Ίσως πάλι, κάποια στιγμή μέσα από τις εμπειρίες που συλλέξαμε και ακούσαμε, νιώσαμε ότι δεν μπορούμε να αγαπηθούμε, ότι κάτι πάει λάθος μ’ εμάς. 

Κάπως έτσι, πιανόμαστε “στην παγίδα” του τέλειου συντρόφου. Είτε προσπαθώντας να γίνουμε εμείς οι τέλειοι σύντροφοι, αφήνοντας πίσω τις ανάγκες μας, είτε περιμένοντας από τον άλλο να γίνει το ο τέλειος σύντροφος, καλύπτοντας τα θέλω μας και καλύπτοντας τις όποιες ανασφάλειες μας. Πέρα, λοιπόν, των μη ρεαλιστικών προσδοκιών που καλλιεργούνται, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τι είναι εκείνο που κάνει την καρδιά μας να χοροπηδάει από χαρά. 

Με αγαπώ, σημαίνει…

Όλα αυτά, δεν είναι μια εγωιστική πράξη. Αγαπώντας τον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε ότι οι σχέσεις είναι ισότιμες, ότι αξίζει να μας συγχωρούμε, να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε. 

Θυμίσου ότι: Η μοναδικότητα του ατόμου δεν στηρίζεται στην τελειότητα, αλλά στην ικανότητά του να θέτει όρια, να εμπιστεύεται την αλήθεια του, να του επιτρέπει να είναι ολόκληρο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μπορούμε να διατηρούμε την αυτονομία μας, ακόμα και αν είμαστε σε σχέση. Ακόμη, μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα τις πλευρές μας και να νιώσουμε άνετα μαζί τους, χωρίς να σκεφτόμαστε αν θα «χωρέσουμε» ή αν θα «χωρέσει» ο άλλος. 

Self-love in action: Practice makes perfect

Δέξου την πραγματικότητά σου

Το να αγαπάμε όσα μας συμβαίνουν δεν είναι αναγκαίο για να μπορούμε να μας αγκαλιάσουμε. Ωστόσο, ας προσπαθήσουμε να το αναγνωρίσουμε. Η λέξη κλειδί εδώ είναι: ΑΠΟΔΟΧΗ. Πώς από το: «Δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί αυτό», μπορεί το μυαλό μας να μετακινηθεί σε μια πιο ανακουφιστική θέση όπως το: «Αυτή είναι η πραγματικότητά μου». 

Να θυμάσαι: Με αγαπώ δεν σημαίνει ότι δεν απογοητεύομαι, δεν στεναχωριέμαι, δεν θυμώνω ή δεν ζηλεύω. Αυτή η εικόνα που ενισχύεται μέσα από τα social media μοιάζει περισσότερο με μια μάσκα αυτού που ονομάζουμε «θετική τοξικότητα».

Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα αφήγημα όσο το δυνατόν πιο τρυφερό προς τον εαυτό μας

Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ είναι να θυμηθούμε την πολύτιμη βοήθεια των ειδικών ψυχικής υγείας. Πώς θα φτάσουμε στην αποδοχή, εάν διατηρούμε έναν άκρως τιμωρητικό εσωτερικό κριτή; Αφήνω εδώ τα λόγια της Dr. Solomon:

“Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τους τρόπους με τους οποίους πληγωθήκαμε ή παραμεληθήκαμε από τους φροντιστές/γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά είναι δική μας ευθύνη, ως ενήλικες, να προσαρμόσουμε τις στρατηγικές διαχείρισης που αναπτύξαμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό τον πόνο.” 

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι συνήθως αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε μοιάζει με ένα βέλος δύο κατευθύνσεων: Η μία αφορά το γεγονός που μας πλήγωσε και η άλλη σχετίζεται με το πώς μιλάμε εμείς στον εαυτό μας γι’ αυτό που συνέβη. Μίλα, λοιπόν, σε σένα με ευγένεια, με τρυφερότητα. Απόφυγε να γίνεις ο “bully” του εαυτού σου. Μια αρχή είναι να γράψεις ένα γράμμα σε σένα με όλα εκείνα που έχεις καταφέρει, με όσα γλυκά λόγια θα ήθελες να ακούσεις για αυτό που είσαι. Από εσένα για εσένα! Ακόμα μια ιδέα, είναι κάθε μέρα να γράφεις 2-3 προτάσεις που θα μιλούν για κάτι που σου αρέσει στον εαυτό σου.

Θέσε ασφαλή όρια στις σχέσεις σου

Τα όρια ισοδυναμούν με τη φροντίδα προς τον εαυτό μας. Τα όρια είναι ένας από τους πιο άμεσους τρόπους ώστε να σε αγαπήσεις. Μην απαντήσεις στο τηλέφωνο αμέσως μετά τη δουλειά, αναζήτησε σχέσεις (φιλικές, επαγγελματικές, σεξουαλικές) που ενισχύουν την αίσθηση της ασφάλειας, της άνεσης, της απόλαυσης και της επικοινωνίας. 

Y.Γ.: Πριν διαβάσεις το επόμενο άρθρο του περιοδικού μας, δοκίμασε να σε αγκαλιάσεις, για 2-3 λεπτά. Προσπάθησε να ανοίξεις όλους τους αισθητηριακούς σου πόρους. Αφουγκράσου. Είσαι το πιο πολύτιμο σου δώρο. 

Γράφει η Μαρία Μαθιουδάκη (Ψυχολόγος και Ειδικευόμενη στη Συστημική ψυχολογία)

Home

Νεπάλ: Ένα εθελοντικό ταξίδι από το εγώ στο εμείς: Μέρος 2ο

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, σας αφηγήθηκα τις πρώτες μου εντυπώσεις από το Κατμαντού και σας έδωσα μια σύντομη περιγραφή των οργανώσεων που συνέβαλαν σε αυτό το εθελοντικό ταξίδι στο Νεπάλ. Σε αυτό το μέρος, θα σας παρουσιάσω τις δράσεις στις οποίες συμμετείχαμε όλοι οι εθελοντές, καθώς και όσα θέλω να κρατήσω από αυτήν την απίθανη εμπειρία. 

Πώς ξεκινούσε και πώς τελείωνε μια τυπική μέρα στην κατασκήνωση της Conscious Impact;

Η μέρα ξεκινούσε από νωρίς το πρωί, σχεδόν με το πρώτο φως του ήλιου. Οι σκηνές μας ήταν στημένες ανάμεσα στα δέντρα στα οποία κατοικούσε πλήθος πτηνών ακόμα και μαϊμούδες! Επομένως μπορεί το ξύπνημα να ήταν νωρίς, αλλά με το που άνοιγες τα μάτια σου άκουγες το κελάηδημα των πουλιών και ένιωθες το παράλληλο ξύπνημα της φύσης.

Αν υπάρχει παράδεισος, το να ξυπνάς εκεί μάλλον θα έμοιαζε κάπως έτσι. Τρώγαμε πρωινό όλοι μαζί και στις 8:00 αναχωρούσαμε για τα διάφορα έργα. Ας δούμε όμως ποια ήταν τα έργα που συμμετείχαμε όσο μείναμε εκεί.

  1. Το πρόγραμμα ύδρευσης. Για γενιές, τα μέλη της κοινότητας στο Takure περπατούν από τα σπίτια τους στο βουνό και το αντίστροφο για να μεταφέρουν νερό από τις κοινόχρηστες βρύσες, μερικές φορές περιμένοντας ώρες για να έρθει το νερό. Επομένως, αυτό που πάντα ήθελαν οι κάτοικοι του χωριού είναι ένα έργο ύδρευσης που θα μεταφέρει το νερό σε κάθε σπίτι. 
  2. Το αγροτικό πρόγραμμα. Στόχος του προγράμματος είναι να δώσει στους τοπικούς αγρότες την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες αναγεννητικής γεωργίας, να καλλιεργήσουν καφέ, και να πειραματιστούν με την αγροδασοκομία. Αυτές οι πρωτοβουλίες είναι επωφελείς για τη γη, τους αγρότες και την κοινότητα.
  3. Το πρόγραμμα ενδυνάμωσης των νέων. Στόχος του προγράμματος δεν είναι να αντικαταστήσει τους δασκάλους στα κρατικά σχολεία, αλλά να παρέχει στους μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πρόσβαση σε δραστηριότητες και πληροφορίες που επί του παρόντος απουσιάζουν από το τυπικό πρόγραμμα σπουδών όπως η βιωσιμότητα, η τέχνη, και η εκπαίδευση για την σεξουαλική υγεία.

Επομένως, σκάψαμε για να περάσουν οι σωλήνες που θα μεταφέρουν νερό σε κάθε σπίτι, βοηθήσαμε στο θερμοκήπιο, φυτέψαμε σπόρους στο χώμα, κλαδέψαμε καφεόδεντρα, βάψαμε σχολικές αίθουσες, παίξαμε με τα παιδιά στο σχολείο και γεμίσαμε τις μέρες μας με γνώσεις, ιδρώτα και πολλά χαμόγελα.

Το πιο ωραίο κομμάτι των εργασιών ήταν ότι ποτέ δεν ήμουν μόνη, πάντα δίπλα μου θα ήταν οι άλλοι εθελοντές που θα με εμψύχωναν όταν κουραζόμουν, που θα γελούσαν με την ασχετοσύνη μου και που θα μου έφτιαχναν το κέφι με τα αστεία τους. Επίσης, δίπλα μας ήταν οι κάτοικοι του χωριού που μας συμβούλευαν για το πως να κάνουμε μια εργασία καλύτερα, μας έδιναν ένα ποτήρι τσάι για να μας ξεκουράσουν που ακόμα και αν δεν μιλούσαν αγγλικά, μας έσκαγαν ένα τεράστιο χαμόγελο για να μας δείξουν ότι εκτιμούν την βοήθεια μας. 

Το μεσημέρι πάντα κάναμε διάλειμμα για φαγητό

Το μενού περιελάμβανε μόνο ένα (!) πιάτο, το νταλ μπατ, το εθνικό πιάτο του Νεπάλ το οποίο αποτελείται από ένα βουνό από ρύζι και συνοδεύεται από διάφορα λαχανικά όπως μανιτάρια, χόρτα, πατάτες και από ένα μπολ με σούπα φακές.

Το πιάτο αυτό, οι ντόπιοι το τρώνε μεσημέρι και βράδυ και είναι άκρως χορταστικό, βέβαια εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί γιατί το βράδυ τρώγαμε πάντα κάτι διαφορετικό, από πίτσες, μέχρι κολοκυθόσουπα και τηγανητές μπανάνες, πάντα με υλικά από τον κήπο της κατασκήνωσης, και όλα αυστηρά χορτοφαγικά!

Οι 7 μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που η ημέρα της επιστροφής πλησίαζε και κανείς δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Από αυτές τις μέρες κρατάω τις συζητήσεις με τους ντόπιους, όπως ο Narayan Mama, η Parvati και η Kumari και όλα όσα μοιράστηκαν μαζί μας για την ζωή τους, τη θέση των γυναικών στην κοινωνία, αλλά και την απαιτητική διαβίωση στα Ιμαλάια.

Επίσης, κρατάω τις όμορφες συζητήσεις και τα γέλια που κάναμε με τους εθελοντές της Wheeling2Help αλλά και τις γνώσεις που απλόχερα μας έδωσαν οι εθελοντές της Conscious Impact. 

Κάθε βράδυ πριν φάμε όλοι μαζί βραδινό, καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον σχηματίζοντας έναν κύκλο, τον κύκλο της ευγνωμοσύνης. Κάποιος έκανε την αρχή και μετά ένας, ένας με την σειρά, έφερνε στον νου του όλα αυτά που τον έκαναν να νιώσει ευγνωμοσύνη και τα μοιραζόταν με τους υπόλοιπους. Στην αρχή τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία.

Δεν έχουμε μάθει βλέπετε να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε, ή έχουμε μάθει να μένουμε στα αρνητικά, να αναμασάμε όλα αυτά που μας θύμωσαν ή μας άγχωσαν μέσα στην μέρα. Καθώς οι μέρες περνούσαν έβλεπες ακόμα και τους πιο ντροπαλούς να ανοίγονται, να μοιράζονται μια στιγμή μέσα στην μέρα για την οποία ήταν ευγνώμονες. Νιώθαμε τις καρδιές μας λιγάκι πιο ανοιχτές και ανάλαφρες. 

Αυτό προσπάθησα να φέρω μαζί μου από το Νεπάλ, να πακετάρω στις αποσκευές μου αυτό το αίσθημα ηρεμίας και ευγνωμοσύνης και να το κρατήσω σε ένα συρτάρι σαν φυλαχτό που θα με συντροφεύσει στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας και του άγχους. Τέλος, αυτό που θυμήθηκα και δεν θέλω με τίποτα να ξεχάσω είναι το πόσο ωραίο είναι να δουλεύεις με το χώμα, να αγγίζεις και να φροντίζεις τα δέντρα, να παίζεις και να χορεύεις με τα παιδιά.

Πράγματα που μου έλειπαν αλλά μέσα στην τρέλα της πόλης και των υποχρεώσεων δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Πίσω στις ρίζες, πίσω στην απλότητα της ζωής, πίσω στην ευγνωμοσύνη αυτός θα ήταν για μένα ένας τίτλος για αυτό το ταξίδι.

Επιστρέφοντας από το Takure στο Κατμαντού, πλεον οι εθελοντές και συνοδοιπόροι είχαμε γίνει μια παρέα. Επισκεφτήκαμε μαζί βουδιστικούς και ινδουιστικούς ναους, κάναμε τα ψώνια μας για σουβενίρ και παζαρέψαμε από φούστες μέχρι χειροποίητες πήλινες κούπες. Πριν αναχωρήσουμε άλλοι για Αθήνα, άλλοι για Θεσσαλονίκη και άλλοι για Λεμεσό, ανταλλάξαμε σφιχτές αγκαλιές και δώσαμε υποσχέσεις να τα ανταμώσουμε ξανά, και θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να το κάνουμε.

Ένα βράδυ, στον κύκλο ευγνωμοσύνης, μια από την εθελόντριες είπε ότι δεν σκοπεύει να πει πολλά για αυτό το ταξίδι στους γνωστούς της γιατί δεν πιστεύει ότι κανείς μπορεί να καταλάβει έστω και στο ελάχιστο αυτά που βιώσαμε εμείς, ακούγοντας απλά μια σύντομη περιγραφή και βλέποντας μερικές φωτογραφίες.

Εν μέρει συμφωνώ, τα βιώματά μας δύσκολα μπορούν να μεταφραστούν σε εύπεπτες ιστορίες, είτε πρόκειται για κάποιο ταξίδι, είτε για οποιαδήποτε κατάσταση. Ωστόσο, ήταν τόσο υπέροχη εμπειρία που αν κάποιος αποφασίσει να τη ζήσει ακούγοντας ή διαβάζοντας γι’ αυτό το ταξίδι από μένα, τότε δεν μπορώ να του το στερήσω. Φυτεύεις το σποράκι και δεν ξέρεις μπορεί τελικά να γίνει δέντρο και να βγάλει καρπούς.

Στα 10ημερα αυτά ταξίδια, λένε ότι στην πραγματικότητα ταξιδεύεις από το “εγώ”, στο “εμείς”. Θα προσθέσω, όμως, ότι μετά γυρίζεις πίσω στο “εγώ”, μα με διαφορετική ματιά. Πιο ώριμη, πιο ήρεμη, πιο ανθρώπινη. Και μου αρέσει να κοιτάω τον εαυτό μου με αυτή τη ματιά, ενώ ταυτόχρονα εύχομαι όλοι να μπορούσαμε να το κάνουμε. Είτε με ένα ταξίδι εθελοντισμού, είτε με μια οποιαδήποτε εμπειρία ικανή να ταρακουνήσει λίγο τον πυρήνα μας.

Home

Age Shaming: Καινούργια μάστιγα ή μήπως χρόνιο κατεστημένο;

Τι είναι η το age shaming η αλλιώς ηλικιακή διάκριση; Πόσοι το κάναμε άθελά μας και πόσοι μας το έκαναν και το θεωρήσαμε φυσιολογικό; 

Πριν ξεκινήσω να γράφω και να αναλύω οποιοδήποτε θέμα μου ανατεθεί, βομβαρδίζω πάντα τον εαυτό μου με μια σειρά ποικίλων ερωτημάτων. Ίσως, αυτός είναι ένας τρόπος ώστε να κατανοήσω πλήρως το εκάστοτε ζητούμενο και να προσεγγίσω όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά το άρθρο που αναλαμβάνω. Μόλις, λοιπόν, έμαθα ότι το επόμενο άρθρο μου θα είναι αφιερωμένο στο φαινόμενο του age shaming/ageism, οι ακόλουθες σκέψεις στροβιλίζονταν για αρκετές μέρες στο μυαλό μου:

Πόσες φορές έχω υποστεί εγώ η ίδια age shaming χωρίς να το καταλάβω; Πόσες φορές έχω κάνει κι εγώ στερεοτυπικά σχόλια για την ηλικία κάποι@; Γιατί οι άνθρωποι έχουμε πάντα την τάση να κατηγοριοποιούμε τους άλλους με βάση την ηλικία τους; Μήπως η ηλικία δεν σχετίζεται ούτε στο ελάχιστο με την πραγματική μας αξία;

Η σημασία και ο αντίκτυπος του age shaming/ageism

Ο όρος ageism επινοήθηκε το 1969 από τον γεροντολόγο Robert N. Butler, προκειμένου να περιγράψει τις διακρίσεις εις βάρος των ηλικιωμένων. Με την πάροδο του χρόνου και καθώς τα ηλικιακά στερεότυπα κερδίζουν έδαφος στη σύγχρονη κοινωνία, ο όρος ageism έχει αποκτήσει μια ευρύτερη χροιά αντικατοπτρίζοντας κάθε φαινόμενο ηλικιακής προκατάληψης, είτε εκείνη αφορά ενήλικες και ηλικιωμένους είτε παιδιά και εφήβους.

Αν και εκ πρώτης όψεως το συγκεκριμένο ζήτημα φαντάζει για πολλ@ μια μικρή κουκίδα στο «χάρτη» των προκαταλήψεων, η πραγματικότητα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι οι ηλικιακές διακρίσεις κυριαρχούν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Αυτό συμβαίνει, διότι προκαλεί τεράστιο αντίκτυπο στην ψυχική και κοινωνική μας ευμάρεια, την εξέλιξη και την πρόοδο μας σε κάθε επίπεδο. Με λίγα λόγια;

Η κοινωνική καταπίεση σε όλο της το μεγαλείο

Το φαινόμενο του age shaming υπάρχει παντού γύρω μας. Εκδηλώνεται είτε με άμεσο και χυδαίο τρόπο, είτε με μια σειρά συμπεριφορών που πλέον έχουν συστηματοποιηθεί. Και μάντεψε. Ο γυναικείος πληθυσμός είναι για ακόμα μια φορά ο «εύκολος» στόχος.

Εξάλλου, όλ@ γνωρίζουμε ότι ένας ώριμος άντρας θεωρείται πάντα διακεκριμένος και ελκυστικός (;) ενώ μια γυναίκα μετά τα 40 χάνει κάθε αξία της. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, συναντάμε σχόλια του τύπου «για την ηλικία της, καλά κρατιέται», «δεν ντρέπεται να φοράει αυτά τα ρούχα μεγάλη γυναίκα;» ή «δεν ντρέπεται να βγαίνει με κάποιον 10 χρόνια μικρότερό της, θα μπορούσε να είναι γιός της».

Στη δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα περιπλέκονται, αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ ο χώρος των ΜΜΕ και της πολιτικής είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι γυναίκες άνω των 40 ή 50 ετών θα αποτελούν πάντα μειοψηφία. Πόσες φορές γυναίκες χάνουν ρόλους επειδή απλά έχουν μεγαλώσει, και τη θέση τους παίρνουν γυναίκες πολύ μικρότερες τους για να παίξουν ρόλους πολύ μεγαλύτερων τους; Όπως φαίνεται, στα media απλά δεν «πουλάει» και στην πολιτική οι γυναίκες άνω των 40 έχουν θέση μόνο στο σπίτι, δίπλα στην κατσαρόλα.

Reverse ageism και Gen Z

Ίσως δεν περίμενες αυτή την έκβαση, αλλά η Gen Z συνδέεται πιο άμεσα από ποτέ με το φαινόμενο του ageism. Αν και οι ηλικιακές διακρίσεις προς τις νεότερες γενιές βρίσκονταν πάντα στο προσκήνιο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ραγδαία όξυνση του συγκεκριμένου φαινομένου. 

Μην πας πολύ μακριά, πάρε για παράδειγμα το εργασιακό περιβάλλον ή την πολιτική σκηνή, όπου τα ηλικιακά στερεότυπα εις βάρος των νέων εξαπλώνονται με φρενήρεις ρυθμούς. Αλήθεια, πόσες φορές έχεις αισθανθεί μειονεκτικά επειδή ήσουν η/ο νεότερη/ος στη δουλειά – ανεξαρτήτως αν το βιογραφικό και οι γνώσεις σου είναι κλάσης ανώτερα από των προϊσταμένων σου; Πόσες φορές έχει νιώσει να σε απορρίπτουν λόγω της νεαρής ηλικίας σου;

Πόσες φορές έχεις ακούσει την έκφραση: «Οι νέοι δεν ξέρουν τι σημαίνει να δουλεύεις σκληρά»; ή «Είσαι πολύ μικρ@ για να ασχοληθείς με την πολιτική;» Εγώ, αμέτρητες φορές.

Μπορούμε να βάλουμε ένα «τέλος» σε αυτό το φαινόμενο;

Φυσικά και μπορούμε. Η λέξη-κλειδί στη συγκεκριμένη απάντηση είναι η αποδοχή. Αποδοχή του ότι η αξία μας δεν αντικατοπτρίζεται σε νούμερα. Αποδοχή του ότι η αξία μας δεν συνδέεται με τη νεότητα ή τη φυσική μας εμφάνιση. Αποδοχή του ότι μπορούμε να κάνουμε και να είμαστε όσα έχουμε ονειρευτεί, χωρίς να δίνουμε την παραμικρή σημασία σε ηλικιακά στερεότυπα και κακεντρεχή σχόλια που το μόνο που κρύβουν είναι ανασφάλεια. 

Κάποτε διάβασα σε ένα άρθρο την ακόλουθη φράση: “The only shame in shaming is being a shamer”. Δεν βρίσκω πιο κατάλληλο τρόπο για να γράψω τον επίλογο του συγκεκριμένου θέματος. 

Home

Σκέφτομαι να μειώσω το κρέας: Τι πρέπει να γνωρίζω;

Η θέση του κρέατος στη διατροφή μας αποτελεί αντικείμενο debate.

Η επίδραση της κατανάλωσης ζωικών προϊόντων στην υγεία μας και ο αντίκτυπος της κτηνοτροφίας στο περιβάλλον, εγείρουν όλο και εντονότερο προβληματισμό. Αν σκέφτεσαι να κάνεις αποχή από το κρέας και έχεις ανησυχίες για τα οφέλη και την ασφάλεια της χορτοφαγικής διατροφής, αυτό το άρθρο είναι για σένα.

Είναι η αποχή από το κρέας ωφέλιμη;

Η βιβλιογραφία δείχνει αναμφίβολα πως μια διατροφή που επικεντρώνεται στις φυτικές τροφές (plant based) είναι υγιεινή, διατροφικά επαρκής και μπορεί να επιφέρει οφέλη στην υγεία, στην πρόληψη και αντιμετώπιση ασθενειών.

Οι φυτικές τροφές αποτελούν πηγή ευεργετικών θρεπτικών συστατικών, όπως βιταμίνες, μέταλλα, διαιτητικές ίνες και πρωτεΐνες. Είναι, επίσης, πλούσιες σε πολυφαινόλες, βιολογικά ενεργά μόρια που τροφοδοτούν τον εντερικό μας μικροβιόκοσμο και ωφελούν την υγεία μας.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι άνθρωποι που τρώνε περισσότερα φυτά τείνουν να έχουν χαμηλότερο συνολικό κίνδυνο χρόνιων ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της υπέρτασης, του διαβήτη τύπου 2, του μεταβολικού συνδρόμου και σταθερά χαμηλότερη θνησιμότητα από καρδιακές παθήσεις, σε σύγκριση με εκείνους που τρώνε μια τυπική δυτική διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε απλούς υδατάνθρακες, κόκκινο κρέας, ζάχαρη και επεξεργασμένα τρόφιμα.

Η τακτική κατανάλωση κρέατος και ειδικότερα του κόκκινου κρέατος και των αλλαντικών σχετίζεται με αυξημένη φλεγμονή και κίνδυνο εμφάνισης διάφορων μορφών καρκίνου, κυρίως αυτής του παχέος εντέρου.

Μπορούν όλοι να είναι υγιείς χωρίς κρέας;

Δεν είναι γνωστή κάποια ιατρική πάθηση που να αποτρέπει απολύτως τη διατροφή χωρίς κρέας. Ωστόσο, καταστάσεις όπως η νεφρική ανεπάρκεια, οι τροφικές αλλεργίες, η αναιμία και κάποιες παθήσεις του εντέρου μπορεί να καταστήσουν πιο δύσκολο το να ακολουθεί κάποιος μια χορτοφαγική διατροφή.

H επίσημη θέση του Academy of Nutrition and Dietetics είναι πως μια καλά σχεδιασμένη χορτοφαγική, ακόμα και vegan διατροφή μπορεί να υποστηρίξει έναν άνθρωπο σε όλα τα στάδια της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της εγκυμοσύνης, της περιόδου του θηλασμού, της βρεφικής, παιδικής, εφηβικής, τρίτης ηλικίας όπως και έναν αθλητή.

Τι θα πει “καλά σχεδιασμένη”;

Είναι αλήθεια πως ένα άτομο που ακολουθεί μια plant based διατροφή πρέπει να φροντίζει, ώστε να έχει συχνά στη διατροφή του κάποιες τροφές ή ομάδες τροφών που θα τον βοηθήσουν να καλύπτει τις θρεπτικές του ανάγκες. Το κρέας είναι πλούσιο σε συστατικά όπως ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος και η πρωτεΐνη αλλά δεν είναι η μοναδική πηγή τους.

Θρεπτικά συστατικά που απαιτούν την προσοχή μας είναι ο σίδηρος, η βιταμίνη D, το ασβέστιο, το ιώδιο, ο ψευδάργυρος, η βιταμίνη Β12 και τα Ω3 λιπαρά οξέα. Κάθε σώμα, ανάλογα με την φάση ζωής στην οποία βρίσκεται, μπορεί να χρειάζεται κάποια παραπάνω φροντίδα στην κάλυψη των αναγκών του.

Η ποικιλία φυτικών τροφών είναι το “κλειδί”, όπως και η καθοδήγηση από κάποιον ειδικό. Για τα περισσότερα συστατικά, οι ανάγκες καλύπτονται εύκολα με σωστούς διατροφικούς χειρισμούς. Σε φάσεις ζωής όπως η εγκυμοσύνη, ο θηλασμός, η παιδική/εφηβική ηλικία και σε καταστάσεις όπως η αναιμία αξιολογείται η ανάγκη λήψης κάποιου συμπληρώματος διατροφής.

Συχνά, είναι βοηθητική η συμπληρωματική χορήγηση βιταμίνης D και DHA λιπαρών οξέων, ενώ στην αυστηρή χορτοφαγία η λήψη συμπληρώματος Β12 είναι απαραίτητη.

Είναι η αποφυγή του κρέατος αρκετή;

Είναι σημαντικό να τονιστεί πως η αποφυγή του κρέατος δεν κάνει αυτόματα τη διατροφή μας υγιεινή, αλλά το συνολικό διατροφικό μοτίβο του κάθε ατόμου.

Η συχνή κατανάλωση έτοιμων σνακ, πλούσιων σε απλά σάκχαρα, επεξεργασμένα έλαια, συντηρητικά και άλλα πρόσθετα σχετίζεται με φλεγμονή, διαταραχές στα επίπεδα σακχάρου και φτωχή υγεία. Η βιβλιογραφία αναδεικνύει τα οφέλη της plant based διατροφής, αλλά κυρίως αυτά της “whole foods plant based” διατροφής, δηλαδή αυτής που περιλαμβάνει κυρίως ακατέργαστες φυτικές τροφές.

Το λιγότερο κρέας ωφελεί το σώμα αλλά και το περιβάλλον

Η παραγωγή κρέατος, τυπικά, απαιτεί περισσότερους φυσικούς πόρους, οδηγεί σε περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και συμβάλλει στην αποψίλωση των δασών και τη ρύπανση σε μεγαλύτερο βαθμό από την παραγωγή φρούτων, λαχανικών, οσπρίων, δημητριακών και άλλων ελάχιστα επεξεργασμένων φυτικών τροφών.

Ανασκόπηση μελετών σχετικά με τη βιωσιμότητα διαφορετικών διατροφικών προτύπων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι plant based πρότυπα μπορούν να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, τη χρήση γης κατά 70-80% και τη χρήση νερού κατά 50%, αν συγκριθούν με τη δυτικού τύπου, κρεατοφαγική διατροφή.

Το συμπέρασμα

Δεν χρειάζεται να γίνεις vegan για να τρως περισσότερα φυτά. Αν πάλι σε ενδιαφέρει η αποκλειστική χορτοφαγία, με σωστή καθοδήγηση, αυτή μπορεί να σε θρέψει και να σε ωφελήσει. Ο όρος plant based μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναφερθεί σε ποικιλία διατροφικών προτύπων που όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Επικεντρώνονται στις φυτικές τροφές όπως φρούτα, λαχανικά, ξηροί καρποί, σπόροι, όσπρια, δημητριακά, βότανα, μπαχαρικά και ροφήματα όπως και το τσάι και ο καφές.

Η πιο ευέλικτη, ημι-χορτοφαγική διατροφή (flexitarian) στην οποία η κατανάλωση κρέατος περιορίζεται αλλά δεν εξαλείφεται έχει φανεί να σχετίζεται με οφέλη στην υγεία που πλησιάζουν αυτά που παρατηρούνται από την υιοθέτηση vegan ή vegetarian διατροφής.

Ακόμα και αν η παντελής αποχή από το κρέας σου φαίνεται δύσκολη, μια πρόταση είναι η συνειδητή αποφυγή του κρέατος μια ή δύο φορές την εβδομάδα, όπως προτείνει η πρωτοβουλία του “Meat free Mondays” ή το Τετάρτη και Παρασκευή όχι κρέας. Με τον τρόπο αυτό, θα boost-άρεις την υγεία σου, μειώνοντας ταυτόχρονα το ανθρακικό σου αποτύπωμα.

Γράφει η Έρικα Νταουτίδου, Msc (Κλινική Διατροφολόγος / Διαιτολόγος)

Home

Τι μας εμποδίζει σαν λαός να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα;

Διαφορετικότητα: Ποιοι είναι οι 3 εχθροί της αποδοχής;

Για όλους όσοι χάθηκαν άδικα, επειδή «τόλμησαν» να εκφράσουν την διαφορετικότητά τους.

Το Φεβρουάριο που μας πέρασε, παρακολουθήσαμε όλοι με βαθιά θλίψη τον άδικο χαμό του Άλκη, ενός 19χρονου παιδιού, ο οποίος «τόλμησε» να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που υποστήριζε. Για κάποιους, αυτό ήταν αρκετό για να στερήσουν τη ζωή ενός νεαρού παιδιού, αποδεικνύοντας μας ακόμα μια φορά ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο όν στον πλανήτη.

Σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων, κάποιος έκανε την εξής παρατήρηση: «Aν σαν λαός δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ένα διαφορετικό χρώμα φανέλας, πώς θα αποδεχτούμε άλλα είδη διαφορετικότητας, όπως αυτά της σεξουαλικής προτίμησης και της εθνικότητας. Τι εμποδίζει έναν ευρωπαϊκό λαό, μέλος του ελεύθερου κόσμου και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εν έτει 2022, να μην αποδέχεται τη διαφορετικότητα; »

Εχθρός πρώτος: Ένα φτωχό εκπαιδευτικό σύστημα

Ο πρώτιστος λόγος είναι η έλλειψη ενός “σημερινού” συστήματος εκπαίδευσης. Καθόλου τυχαία η επιλογή λέξης “σημερινού”, καθώς το ζητούμενο είναι να υπάρξει ένα σύστημα που να μπορεί να συναντήσει τις ανάγκες της κοινωνίας του σήμερα.

Τα παιδιά μας εκτίθενται καθημερινά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ακόμη και σήμερα βλέπει τη διαφορετικότητα ως ταμπού. Ένα σύστημα, το οποίο αρνείται επίμονα και επίπονα να αποτελέσει μέρος της εκπαίδευσης των παιδιών – μέσω διαφόρων ερεθισμάτων – στο να αποδεχθούν το “διαφορετικό” και να δουν τον συνάνθρωπό τους ως ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: Έναν συν-άνθρωπο. Ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, θρησκείας, και ποδοσφαιρικής φανέλας.

@dimimimi_

#fyp #foryoupage #greece #greektiktok #sxoleio #originalsound

♬ original sound – Dimitra

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα ζητά απελπισμένα την ένταξη μαθημάτων, όπως αυτό της κοινωνιολογίας, τα οποία θα φροντίσουν τα παιδιά να μην βγαίνουν απλά καλοί γιατροί και δικηγόροι, αλλά πρώτιστως καλοί άνθρωποι.

Μαθήματα τα οποία θα διδάξουν στα παιδιά μας για την ιστορία των εθνών, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ και των γυναικών μέσα στα χρόνια. Μαθήματα, τα οποία θα ερεθίσουν και θα “τσιγκλίσουν” τα παιδιά μας να μάθουν ουσιαστικά την ιστορία της διαφορετικότητας και να σεβαστούν τους αγώνες που δόθηκαν γι’ αυτήν.

Αν σκεφτεί κανείς ότι στο πλαίσιο του προγράμματος “Σεξουαλικότητα- Γονιμότητα-Γονεϊκότητα” στάλθηκαν στα σχολεία βίντεο με αναφορές όπως: «Η ομοφυλοφιλία οφείλεται στη μη αποδοχή του φύλου από τη μητέρα, που επιθυμούσε να έχει το παιδί της διαφορετικό φύλο», και ότι στην Κύπρο του 2022 οι μαθητές διαδηλώνουν για την ανάγκη ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα σέβεται τη διαφορετικότητα και θα προάγει την κριτική σκέψη αντί της παπαγαλίας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα ζει ακόμη στο 1920. Καθώς επίσης, και ότι παλεύουμε ακόμη για τα βασικά – που θα έπρεπε να είναι δεδομένα.

Εχθρός δεύτερος: Ένα αναχρονιστικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης

Ζούμε ακόμη σε ένα κράτος με ένα ποινικό σύστημα δικαιοσύνης που χαρακτηρίζεται από ήπιες ποινές. Έχουμε δει το έργο αρκετές φορές: Εγκληματίες να πέφτουν στα μαλακά, με ποινές οι οποίες «κοροϊδεύουν» το ίδιο το ποινικό σύστημα, ή ακόμη και εγκληματίες οι οποίοι, πριν καν καλά καλά εκτίσουν μέρος της ποινής τους, απελευθερώνονται.

Μελετώντας το ποινικό σύστημα της Αγγλίας και της Ουαλίας, κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι η υιοθέτηση αυστηρότερων νόμων χρησιμοποιείται σαν λαϊκίστικος «άσος στο μανίκι» από τους πολιτικούς για να κερδίσουν ψήφους.

Χωρίς ούτε αυτό να είναι σωστό, η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση: Δεν χρειάζονται νομικές γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος ότι ο σκοπός μιας ποινής είναι να απωθήσει κάποι@ από το να εγκληματίσει. Ωστόσο, νόμοι όπως αυτοί της Ελλάδας, δημιουργούν την αίσθηση και τη σιγουριά σε κάποιον ότι θα ξεφύγει, καλλιεργώντας την νοοτροπία του «θα μείνει ατιμώρητ@, όπως και τόσοι άλλοι».

Εχθρός τρίτος: Κοινωνικά στερεότυπα και στιγματισμός

Μεγαλώσαμε όλοι, ακούγοντας ένα: «Τι θα πει ο κόσμος», ένα «ο άνδρας ο σωστός, ο κουβαλητής» και ένα «αγόρι είναι, μπάλα θα δει, θα τσακωθεί και λίγο, παιδιά είναι…». Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι αλυσοδεμένη με σωρεία τέτοιων στερεοτύπων που δεν αφήνουν κάποι@ να εκφράσει την διαφορετικότητα. Μαθαίνουμε από μωρά να εγκλωβιζόμαστε στην απόλυτη αποδοχή των πάντων – ανθρώπων που ούτε καν ξέρουμε – για να μη μας κακολογήσουν, κοροϊδέψουν, στιγματίσουν.

Πες το φόβο, πες το ντροπή, αλλά ο κάθε άνθρωπος εκεί έξω δεν μπορεί να εκφράσει τη σεξουαλική του προτίμηση, την ομάδα που υποστηρίζει, ή τη θρησκεία του. Ας δημιουργήσουμε, επιτέλους, μια κοινωνία βασισμένη στην αποδοχή όπου οι ρόλοι θα αντιστραφούν: Η περιθωριοποίηση θα είναι το παράξενο, και η αποδοχή και η έκφραση της διαφορετικότητας η κανονικότητα.

@alexryyan

These stereotypes really make some people feel like they don’t have a place. #gay #lgbtq #fyp #foryou #viral #trending

♬ alright by supergrass – ember

Disclaimer: Δεν θέλουμε να βγάλουμε άλλες χώρες από την εξίσωση – παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν παντού, με πρόσφατο παράδειγμα τους χουλιγκανισμούς στο Μεξικό. Εντούτοις, η Ελλάδα, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπως και η Κύπρος, οφείλουν ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά τους. Πολλά πρέπει να αλλάξουν.

Το πώς συμπεριφερόμαστε στο γήπεδο, στο σχολείο, στη δουλειά και τη βόλτα είναι μια διάθλαση και αντανάκλαση της κοινωνίας. Τα συμβάντα αυτά είναι ένα μικρός καθρέφτης της κοινωνίας μας. Από αυτά μπορούμε να δούμε και να μάθουμε πολλά.

Home

“Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία”, έλεγε ο Τζίμης Πανούσης. Τι θα απαντούσε η Gen Z;

Ο Τζίμης Πανούσης ήταν πάντοτε ένας άνθρωπος που είχε γνώμη και γνώση για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.

Ο καυστικός τόνος, οι προκλητικοί στίχοι και ο εύστοχος του λόγος ήταν κάτι που ποτέ δεν έλειπε από τον Πανούση. Έτσι, σε συνέντευξη του που παραχώρησε λίγο πριν τις κρίσιμες εκλογές του 2015, μιλώντας για το κρίσιμο και επίκαιρο ζήτημα του φασισμού είπε: “Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία”. Tι ήθελε όμως να πει ο Πανούσης με αυτήν τη φράση;

Ας κάνουμε ένα zoom out

Βρισκόμαστε στο 2015, η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά πολωμένη και σε βαθιά κρίση.  Για το μεγαλύτερο μέρος του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας, ο φασισμός έχει συνδεθεί με τη Χρυσή Αυγή, η δίκη της οποίας έχει ήδη ξεκινήσει. Όσοι ακούγαμε τη λέξη “φασισμός” το 2015, το μυαλό μας πήγαινε κατευθείαν στη Ναζιστική Γερμανία, τα εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στα σύγχρονα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, στις ρατσιστικές πρακτικές και τον εθνικιστικό λόγο.

Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, μας ήταν σχετικά εύκολο να περιγράψουμε το φασισμό. Ωστόσο, για τον Πανούση, ο φασισμός ήταν μία νοοτροπία, ένας τρόπος ζωής, που ξεπερνούσε κόμματα και ιδεολογίες και μπορούσες να τον βρεις σε κάθε γωνιά της κοινωνίας. Τι είναι, λοιπόν, ο φασισμός;

Τι είναι ο φασισμός;

Σήμερα, 7 χρόνια μετά το 2015, η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή. Παρόλα αυτά, η λέξη “φασισμός” ακούγεται παντού. “Είσαι φασίστας” “κόκκινοι φασίστες” “φασιστικές πρακτικές”, είναι κάποιες από τις φράσεις που ακούμε κάθε μέρα στα social media, στην τηλεόραση και την κοινωνία. Η ευκολία της χρήσης του λόγου, προκαλεί πλέον πονοκέφαλο, ακριβώς γιατί γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να περιγράψουμε τι είναι ο φασισμός. Αν ρωτούσαμε τη Gen Z σήμερα “τι είναι ο φασισμός” θα δυσκολευόταν να μας απαντήσει.

Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να ορίσουμε το φασισμό ανεξάρτητα από την συγκυρία; Γιατί ο φασισμός είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία, που αλλάζει μάσκες, προσαρμόζεται στην κάθε συγκυρία και έτσι  επιβιώνει. Εισβάλλει σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, φτιάχνει φανατικούς στρατούς πάνω στο τυφλό μίσος, χτίζεται πάνω στη βία και τελικά δηλητηριάζει με όλα αυτά την κοινωνία μας. Αν μπορούσαμε με μία φράση να πούμε τι είναι ο φασισμός, θα λέγαμε πως είναι ένα “αντί”, κάτι δηλαδή που χτίζεται ενάντια σε κάτι και τρέφεται από αυτό. Ακριβώς δηλαδή σαν ένα παράσιτο.

(Αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο Εφετείο και πορεία στην βουλή, με αφορμή τον 1 χρόνο από την καταδικαστική απόφαση της Χρυσής Αυγής ως Εγκληματική Οργάνωση με την Μάγδα Φύσσα, Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2021)

Ο φασισμός από νοοτροπία σε ιδεολογία

Αφού έχει δηλητηριάσει διάφορες κοινωνικές ομάδες, ο φασισμός σταδιακά μετατρέπεται σε πολιτικό και κοινωνικό λόγο. Το μίσος ανθρώπου προς άνθρωπο, αρχίζουν να γίνονται οργανώσεις, κόμματα και τελικά ιδεολογία. Η κοινωνία αρχίζει και αυτή σιγά-σιγά να αποδέχεται όλο και περισσότερο αυτό το μίσος. Τελικά φτάνει κάποιες φορές να παίρνει και την εξουσία, φέρνοντας καταστροφικές συνέπειες. Το παράσιτο, λοιπόν, εκκολάπτεται.

Ο φασισμός ξεκινάει νοοτροπία, όπως θα έλεγε ο Πανούσης, αλλά τελικά βλέπουμε να καταλήγει συχνά σε ιδεολογία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής, η οποία ξεκίνησε από τους δρόμους κυνηγώντας μετανάστες και προκαλώντας τρόμο σε γειτονιές, καταλήγωντας τελικά σε ένα κόμμα με σκληρό πυρήνα και ιδεολογία. Είχε, λοιπόν, άδικο τελικά ο Πανούσης;

Ο φασισμός, σε αντίθεση με άλλες ιδεολογίες, ξεκινάει πρώτα από όλα από τις πράξεις και μετά γίνεται ιδεολογία. Κάποιο άτομο ή κάποια ομάδα ασκεί τυφλή βία. Αυτό δεν έχει κάποια ιδεολογία. Μέχρι που κάποιο άλλο άτομο έρχεται και προσφέρει ένα ground. Και η τυφλή βία, σιγά-σιγά αποκτά κοινωνική και πολιτική αιτιολόγηση. Θα λέγαμε οπότε, πως ο φασισμός είναι μία νοοτροπία που καταλήγει σε ιδεολογία. Ένα παράσιτο που αναζητεί πρόσφορο έδαφος του για να εκολαφθεί.

@monaxikos_giorgos

#φασισμοσ #δεν_θα_περασει_ο_φασισμος #socialmediagreece #greece🇬🇷 #greekviraltiktok #ελευθερίαέκφρασης

♬ πρωτότυπος ήχος – monaxikos_giorgos🐒

Και τι κάνουμε;

Η Gen Z έχει δείξει ότι ο φασισμός, όποια μορφή και αν παίρνει, δεν χωράει στον κόσμο που ονειρεύεται να φτιάξει. Γιατί η Gen Z αγαπάει τον άνθρωπο, αγαπάει τη φύση, είναι inclusive, είναι progressive. Το μίσος και η μισαλλοδοξία την πνίγει και αντιλαμβάνεται πως ο φασισμός βρίσκεται ακόμα παντού γύρω της. Γι’ αυτό το λόγο, η μάχη για το μέλλον συνεπάγεται τη μάχη κατά του φασισμού.

Και η μάχη κατά του φασισμού σημαίνει πρωτίστως μία κοινωνική μάχη, για να σταματήσουμε τις ίδιες τις κοινωνικές συνθήκες που επιτρέπουν την ανάπτυξη της φασιστικής πρακτικής. Η μάχη αυτή θα πρέπει να είναι συνεχής, προτού ο φασισμός καταφέρει να μετατραπεί σε ιδεολογία, προτού αποκτήσει την ευρεία κοινωνική αποδοχή και ξεχύσει το μίσος του παντού.

Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να παλεύουμε σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους δρόμους, στις σχολές, στη δουλειά, αλλά και στα social media για την εξάλειψή του. Γιατί η αιτιολόγηση τέτοιων πρακτικών είναι και αυτή που δημιουργεί φασιστικές νοοτροπίες και καταλήγει τελικά σε ιδεολογία και πολιτική εκπροσώπηση. 

Home

Εκλογές: «Δεν ξέρω τι να ψηφίσω» – άκυρο, λευκό ή αποχή;

Αφού έχεις το δικαίωμα να διαλέγεις ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα σου, γιατί να αφήνεις άλλους να διαλέξουν;

Στις βουλευτικές εκλογές του 2021 στην Κύπρο, το ποσοστό αποχής «χτύπησε» το 34.28%, με το πρώτο Κόμμα να συγκεντρώνει το 27.77% των ψήφων.

Από την άλλη, στις Βουλευτικές εκλογές του 2019 στην Ελλάδα, η αποχή κυμάνθηκε στο 42.22%, ενώ το πρώτο Κόμμα συγκέντρωσε, μόλις, 28.09%. Και στις δύο περιπτώσεις, αν η αποχή αντιπροσώπευε μία καινούρια παράταξη, αυτή όχι μόνο θα εκλεγόταν στην εκάστοτε Βουλή, αλλά θα είχε και την πρώτη θέση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα κατείχε και το γραφείο του Πρωθυπουργού. Κι ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως υπερβολικό, είναι η απόλυτη αλήθεια.

Στις εθνικές εκλογές του 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχθηκε με ποσοστό 39,85%, ενώ τα άκυρα και τα λευκά ήταν στο 2,08%. Εντούτοις, η συμμετοχή ανήλθε σε ποσοστό 57,78%. Άρα, με κάποια πρόχειρα μαθηματικά βλέπουμε ότι το ποσοστό της αποχής-λευκού-άκυρου ήταν 44,03%. Ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που έλαβε ο Πρωθυπουργός (!).

Αξίζει να σημειωθεί, πως η Νομοθετική Εξουσία του εκάστοτε Κράτους (η Βουλή) είναι υπεύθυνη να νομοθετεί – προφανώς – αλλά και να ρυθμίζει θέματα, τα οποία επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα όλων των πολιτών. Από τον τομέα της υγείας, στην εκπαίδευση και την άμυνα μέχρι και τις σημαντικές αποφάσεις για την μισθολογία, τον προϋπολογισμό, τις νέες πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Όλα καθορίζονται και επηρεάζονται κατά πολύ από το τι αποφασίσει η Βουλή.

«Έλα μωρέ, εγώ θα επηρεάσω το αποτέλεσμα;»

Το παράδοξο παρουσιάζεται εδώ. Ενώ και εγώ και εσύ και ο οποιοσδήποτε, έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε ή να καθορίσουμε το ποιος παίρνει αυτές τις αποφάσεις – που μας επηρεάζουν άμεσα – σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Κύπρου και της Ελλάδας, επέλεξε να αφήσει τους υπόλοιπους να αποφασίσουν για αυτούς.

Θα έλεγε κανείς πως όλο αυτό θυμίζει το κλασικό σενάριο του «τι θες να φάμε;», «ε, δεν με πειράζει, ό,τι θες», με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές να μένεις απογοητευμένος εκ των υστέρων και να γκρινιάζεις για το πόσο χάλια είναι το φαγητό.

«Αφού δεν έχει κανέναν ικανό», «αφού είναι όλοι διεφθαρμένοι», «αφού δεν θα αλλάξει κάτι» είναι κάποιες από τις πιο συνηθισμένες αιτιολογήσεις όλων όσων παρέλειψαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Δυστυχώς, η πολιτική σκηνή πολλές φορές απέδειξε πως όσοι υποστηρίζουν τις παραπάνω θέσεις, έχουν εν μέρει δίκαιο.

Είναι πολλά τα παραδείγματα ανίκανων και μη φερέγγυων πολιτικών. Την ίδια στιγμή όμως, για κάθε ανίκανο πολιτικό, υπάρχει και ένας ικανός που όντως θέλει να αλλάξει κάτι. Παρόλα αυτά, αυτή την αλλαγή που τόσο πολύ θέλουμε και περιμένουμε, με την αποχή, την αφήνουμε σ’ αυτούς που ξέρουμε ότι δεν είναι οι κατάλληλοι, αδιαφορώντας για το αν θα βρούμε κάτι καινούργιο.

Η πολυπόθητη αυτή αλλαγή δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον εκτός από εμάς. Ξεκινά από τη μονάδα και από τον εκάστοτε ψηφοφόρο. Εξαρτάται από τον καθένα. Γι’ αυτό, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθεί γιατί έχει σημασία η δική του ψήφος. Γιατί το: «Έλα μωρέ, εγώ θα επηρεάσω το αποτέλεσμα;» είναι λάθος. Μετά, θα πρέπει να ενημερωθεί και να αποφασίσει με ποια από τις διαθέσιμες επιλογές συμφωνεί περισσότερο, ή διαφωνεί λιγότερο.

Άρα, τι είναι καλύτερο αν δεν ξέρω τι να ψηφίσω: Άκυρο ή λευκό;

Τα λευκά/άκυρα, ενώ μπορεί να παρουσιάζονται ως «ψήφος διαμαρτυρίας» ή «αντίδρασης», στην πραγματικότητα ωφελούν το πρώτο κόμμα γιατί ενώ θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιο άλλο κόμμα, στην πραγματικότητα μεγαλώνουν το χάσμα μεταξύ του πρώτου και των υπολοίπων. Δεν έχουν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα – όπως θα θέλαμε κανονικά η «διαμαρτυρία» μας να έχει.

Πλέον, οι θέσεις, οι απόψεις, οι προτάσεις, μέχρι και τα σκάνδαλα που αντιπροσωπεύουν και επηρεάζουν έναν πολιτικό, είναι διαθέσιμα και προσβάσιμα σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν εργαλεία που σκοπός τους είναι να κάνουν την Πολιτική σκηνή όσο πιο προσβάσιμη γίνεται (αυτός είναι και ο κύριος στόχος του APLA).

Οι τρόποι υπάρχουν. Χρειάζεται, όμως, πρόθεση και θέληση από την πλευρά του ψηφοφόρου για να δει και να αντιληφθεί αν ο εκάστοτε πολιτικός αξίζει την ψήφο και την στήριξη του. Η πρόθεση, όμως, θα έρθει όταν καταλάβει ο κάθε ψηφοφόρος γιατί χρειάζεται να ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα αλλά και γιατί θα πρέπει ο ίδιος να θέλει να ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα.

Αφού έχεις το δικαίωμα να διαλέγεις ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα σου, γιατί να αφήνεις άλλους να διαλέξουν;

Home

Πώς θα καταφέρουμε να βάλουμε – και να κρατήσουμε – τη γυμναστική στη ζωή μας

Τι είναι κίνητρο;

Ποιο είναι κίνητρο για να διατηρήσουμε τη γυμναστική στη ρουτίνα μας;

Είναι ο λόγος μιας ενέργειας. Ποιοι είναι οι λόγοι επιλογής αυτής της ενέργειας; Γιατί πρέπει ή γιατί το θέλω. Και ποιο είναι το κίνητρο σου για να γυμνάζεσαι; Κάποιος μπορεί να ασκείται επειδή του αρέσει ή επειδή θέλει να γίνεται καλύτερος στο άθλημα του, ή επειδή θέλει καλύτερη υγεία και φυσική κατάσταση ή ένα πιο δυνατό και γυμνασμένο σώμα. Κάποιος άλλος μπορεί να ασκείται λόγω ασθένειας ή τραυματισμού.

Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να μοιραστώ μια ιστορία μου. Πριν από χρόνια, είχα ένα τρακάρισμα. Αναγκάστηκα να μείνω στο νοσοκομείο για ένα μήνα και όταν γύρισα στο σπίτι – με κάταγμα στη σπονδυλική στήλη και με περίεργη ψυχολογία – έπιασα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα, τα οποία δεν με είχα συνηθίσει! Ήταν πρωτόγνωρο για μένα να περιμένω στις 12 το μεσημέρι να ανοίξει το μπεργκεράδικο της γειτονιάς μου, ώστε να πάρω μπέργκερ και πατάτες τηγανητές! ΒΟΟΜ!

Λογικά, θα έχεις υποψιαστεί πως για να γράφω σε αυτή τη στήλη, η διατροφή και η άσκηση είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου – όχι αυστηρά μεν, με συνέπεια δε. Συνεπώς, μια τέτοια περίοδος με αποκλειστικά junk διατροφή και καθόλου γυμναστική είναι κάτι που κανονικά δε με χαρακτηρίζει. Έχοντας κάνει παύση από όλες τις καλές μου συνήθειες και έχοντας ξεχάσει την επιβράβευση που έπαιρνα μέσω αυτών, το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται τις συνέπειες της έλλειψης όλων αυτών. Και εδώ ακριβώς, ήταν που άρχισε να με κινητοποιεί εκ νέου.

Ποιοί είναι, όμως, οι τρόποι για να κάνει κανείς self-motivation;

Ο ένας είναι η επιβράβευση, ότι δηλαδή έχω να κερδίσω κάτι μοναδικό μέσα από αυτό που κάνω (reward). Kαι ο άλλος, είναι ο φόβος για τις συνέπειες όσων κάνω ή δεν κάνω (fear of consequences).

Το δικό μου κυρίαρχο motivational style επιλέγω να είναι η επιβράβευση. Κι όμως, στην προσωπική ιστορία που περιέγραψα, άρχισε να κυριαρχεί το motivational style του φόβου για τις συνέπειες στην υγεία μου και αυτό ήταν που με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την άποψη που αναπαρήγαγαν έντονα οι προηγούμενες γενεές. Έλεγαν: «Γίνε, παιδί μου, δικηγόρος/ γιατρός/ δάσκαλος, γιατί θα βγάζεις λεφτά και θα σε σέβονται». Δηλαδή τα χρήματα και το κοινωνικό στάτους έπρεπε να είναι οι οδηγοί των αποφάσεων μας.

Έτσι, πολλοί ήταν, και είναι, οι συνάνθρωποι μας που έκαναν πέρα τις επιθυμίες τους, τις ανάγκες τους, το όραμα τους, για να ικανοποιήσουν ανάγκες άλλων. Κι ήρθε, όμως, η ώρα που καταλάβαμε ότι το να κάνουμε ό,τι μας λένε και όχι αυτό που επιθυμούμε είναι μια από τις κυριότερες πηγές άγχους και στρες της ζωής μας.

Disclaimer: Είναι απόλυτα φυσιολογικό να συνδυάζουμε και τα δύο motivational styles στις επιλογές και στους στόχους μας. Π.χ. παίρνω επιβράβευση από τη γυμναστική, επειδή μου προσφέρει αμέτρητα οφέλη, όπως την καλή ψυχολογία, ένα γυμνασμένο σώμα, την θωράκιση του ανοσοποιητικού μου κ.α., ενώ παράλληλα έχω κατά νου και τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν από την έλλειψη της, όπως π.χ. τα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογίας μου.

Στην περίπτωση που επιλέξω αποκλειστικά το motivational style της επιβράβευσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος να το εγκαταλείψω γιατί – λόγω του υπερενθουσιασμού μου – δεν έχω σκεφτεί τα όποια «εμπόδια» που ίσως προκύψουν. Από την άλλη πλευρά, σε περίπτωση που o φόβος για τις συνέπειες είναι το κυρίαρχο motivational style μας, τότε μήπως τελικά είμαστε καταδικασμένοι να γυρνάμε πάντα στο παράδειγμα με τις προηγούμενες γενεές;

Γυμναστική, ώρα 0: Μπορεί κανείς να αντέξει να απαρνηθεί τις επιθυμίες του και αυτά που τον γεμίζουν; 

Εδώ, αξίζει να σημειώσουμε πως αν αποτύχουμε στο εκάστοτε εγχείρημα, ίσως είναι γιατί είχαμε φοβηθεί περισσότερο την αποτυχία παρά τα ενδεχόμενα θέματα για τα οποία θα έπρεπε να έχουμε προετοιμαστεί ότι θα αντιμετωπίσουμε, με αποτέλεσμα να το αφήσουμε στη μέση.

“Ο συνδυασμός των motivational style είναι το κλειδί της επιτυχίας και οι δυσκολίες είναι μέρος κάθε ταξιδιού. Γι’ αυτό αξίζει είναι να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι!”

Ένα ωραίο τρικ, είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου πού θέλει να φτάσει καθώς και τι θέλει να αποφύγει. Αυτά που σκέφτηκες, γράψε τα σε μία λίστα – βοηθάει ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΑ, ούτε εγώ το πίστευα – ώστε να τα επαναλαμβάνεις κάθε μέρα και να δημιουργείς έτσι νέα μοτίβα σκέψεων που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις όσα επιθυμείς. Να τα επαναλαμβάνεις κάθε μέρα, ώσπου να γίνουν κτήμα σου και μέρος του ταξιδιού σου.

Καλή επιτυχία στο πιο motivational ταξίδι!

Home

Νεπάλ: Ένα εθελοντικό ταξίδι από το εγώ στο εμείς: Μέρος 1ο

Η πρώτη μου εικόνα από το εθελοντικό ταξίδι στο Νεπάλ, είναι η πιάτσα των ταξί ακριβώς έξω από το αεροδρόμιο, με τους πολύ φιλικούς οδηγούς ταξί να προσπαθούν να μας πείσουν να τους διαλέξουμε έναντι των υπολοίπων, για να μας μεταφέρουν στο κέντρο του Κατμαντού.

Οι οδηγοί αυτοί ήταν από το πρώτο λεπτό έτοιμοι για παζάρια, 1000 Ρουπία (περίπου 7.5 ευρώ) ο ένας, 1200 ο άλλος αλλά με βανάκι, 100 Ρουπία κάτω ο τρίτος και εμείς ζαλισμένοι και κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι από την μια να θέλουμε να τελειώνουμε και να φτάσουμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας, από την άλλη να απολαμβάνουμε αυτό το παιχνίδι για την επίτευξη της χαμηλότερης τιμής. Στην τελική το ποσό που διακυβευόταν ήταν αρκετά μικρό αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να ζεσταθούμε για τα επερχόμενα παζάρια με τους εμπόρους της πόλης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή

Και πιο συγκεκριμένα από τις αρχές Ιανουαρίου, όταν σκρολάροντας στο Instagram έπεσα πάνω στον λογαριασμό του Wheeling2Help. To Wheeling2Help είναι μια πρωτοβουλία που στόχο έχει να εμπνεύσει και να μυήσει τους νέους στον εθελοντισμό μέσω κοινωνικών δράσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ξεκίνησε από 2 παιδιά, τον Ελπιδοφόρο και την Δώρα, που έκαναν την αρχή το 2014 ταξιδεύοντας στην Ασία και την Αφρική και βοηθώντας τις τοπικές κοινωνίες που επισκέπτονταν. Πλέον, προσπαθούν μέσα από τις δράσεις που οργανώνουν να ενσταλάξουν μέσα μας την αγάπη τους για τα ταξίδια και την προσφορά.

Η ομάδα πίσω από το Wheeling2Help, λοιπόν, οργανώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεκαήμερα εθελοντικά ταξίδια-αποστολές, σε αναπτυσσόμενες χώρες, στα οποία μπορεί να συμμετέχει ο καθένας. Στα ταξίδια αυτά οι συμμετέχοντες-εθελοντές συνεργάζονται με τους ντόπιους της εκάστοτε κοινότητας και συμβάλλουν σε διάφορες δράσεις, όπως η παροχή καθαρού νερού, η εκπαίδευση, η στέγαση, η ενδυνάμωση της νεολαίας και των γυναικών, και πολλά άλλα.

Πάντα υπάρχει αυτό το ταξίδι που θα θελες να κάνεις αλλά πάντα κάτι σε σταματάει. Δεν έχεις τα χρήματα που απαιτούνται, δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις την κατάλληλη παρέα, πάντα υπάρχει ένας λόγος που σε κάνει να αναβάλεις αυτό το ταξίδι που πάντα βάζει φωτιά στο μυαλό και την καρδιά σου. Για αυτό το λόγο, ήξερα ότι δεν έπρεπε να το σκεφτώ πολύ.

Ήξερα ότι υπήρχαν 100 λόγοι για να μην κάνω ένα τέτοιο ταξίδι και όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ θα ανακάλυπτα και από έναν. Μόλις λοιπόν, ανακάλυψα το Wheeling2Help, επικοινώνησα με τον Ελπιδοφόρο, ο οποίος με ενημέρωσε ότι το επόμενο ταξίδι ήταν στο Νεπάλ τον Μάρτιο και ότι υπήρχαν ελάχιστες θέσεις ανοιχτές. Την ίδια μέρα και μη έχοντας πει τίποτα σε κανέναν, δήλωσα και επίσημα συμμετοχή και έκλεισα τα πολυπόθητα εισιτήρια.

Οι δεύτερες σκέψεις, η υπέρβαση και μια αξέχαστη εμπειρία

Θα σας πάω τώρα λίγο παρακάτω και πιο συγκεκριμένα, μια βδομάδα πριν το ταξίδι. Η ανυπομονησία και ο ενθουσιασμός πήγαιναν χέρι με χέρι με το άγχος και τον φόβο. Τι θα κάνω εγώ εκεί; Και δεν θα ξέρω κανέναν. Κι αν δεν περνάω καλά; Κι αν κολλήσω κορονοϊό, πώς θα κάνω καραντίνα; Κι αν μου κλέψουν το διαβατήριο, πώς θα γυρίσω στην Ελλάδα; Κι αν, κι αν, κι αν.

Από την άλλη πλευρά, η προσμονή και η χαρά μου χτυπούσαν κόκκινο, για τους ανθρώπους που θα γνώριζα, για τα μέρη που θα έβλεπα, για τις δράσεις που θα συμμετείχα. Ηρέμησα τελικά δυο μέρες πριν το ταξίδι και αποφάσισα να αφεθώ στο άγνωστο δίχως φόβο, αλλά με περιέργεια. Να εμπιστευτώ τον εαυτό μου – αλλά και γενικότερα τους ανθρώπους – και να κάνω επιτέλους κάτι έξω από τη βολή μου.

Οι πρώτες δύο ημέρες στο Κατμαντού πέρασαν τόσο γρήγορα. Στο ξενοδοχείο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά όλη η ομάδα, περίπου 30 άτομα στο σύνολο, και ήταν ένα ενδιαφέρον μείγμα ανθρώπων που τους ένωνε κάτι κοινό, η επιθυμία να ζήσουν κάτι διαφορετικό και να συνδεθούν με άλλους ανθρώπους.

Το Κατμαντού είναι μια πολύ ζωντανή πόλη, με έντονη κίνηση στους δρόμους στους οποίους οι οδηγοί δεν σέβονται κανέναν κανόνα του ΚΟΚ, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ασίας, ανθρώπους χαμογελαστούς και έτοιμους να σου πουλήσουν από ναρκωτικά, μέχρι χειροποίητα αγαλματίδια του Βούδα. Και τέλος, διάσπαρτα σημεία λατρείας είτε του Ινδουισμού είτε του Βουδισμού. Πήραμε μια μικρή γεύση της πρωτεύουσας του Νεπάλ αλλά ο βασικός προορισμός του ταξιδιού μας ήταν άλλος!

Το Takure, η Conscious Impact και ένα ταξίδι αλλιώτικο από τα άλλα

Η συνέχεια του ταξιδιού περιελάμβανε την μετάβαση στο Takure την περιοχή στην οποία θα μέναμε 7 ημέρες και θα συμμετείχαμε σε διάφορες εθελοντικές δράσεις. Το ταξίδι με το λεωφορείο ήταν από μονο του μια εμπειρία μιας και το οδικό δίκτυο της χώρας είναι κάκιστο, η άσφαλτος διακόπτεται από χωματόδρομο, έργα στην μέση του δρόμου κλείνουν και τις δυο κατευθύνσεις και πάλι οδηγοί που οδηγούν σαν μανιασμένοι μην έχοντας ιδέα γιατί βιάζονται, συνέθεταν ένα καφκικό σκηνικό διαφορετικό από όσα έχω συνηθίσει στην Δύση.

Μετά από 4 ώρες, καταφθάσαμε στην κατασκήνωση της οργάνωσης, Conscious Impact. Η Conscious Impact είναι μια ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στο Νεπάλ από το 2015, όταν οι φονικοί σεισμοί των 7,8 ρίχτερ τράνταξαν ολόκληρη τη χώρα, ισοπεδώντας ολόκληρα χωριά και βυθίζοντας τη χώρα στο πένθος με περίπου 9.000 νεκρούς και 22.000 τραυματίες.

Οι ιδρυτές της ΜΚΟ βρίσκονταν στο Νεπάλ όταν ο σεισμός χτύπησε την χώρα και αποφάσισαν να μείνουν για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση σπιτιών, σχολείων και ορφανοτροφείων. Ωστόσο, οι πληγές του σεισμού δεν μπορούσαν να κλείσουν εύκολα.

Σύντομα, κατάλαβαν ότι η αλλαγή απαιτεί χρόνο και μόνο μέσω μιας μακροπρόθεσμης συνεργασίας θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ένας βαθύς μετασχηματισμός που θα είχε ως αποτέλεσμα να σταθούν ξανά στα πόδια τους οι αγροτικές κοινότητες.

Επομένως η Conscious Impact και οι άνθρωποι της εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί από το 2015, βοηθώντας την τοπική κοινωνία με διάφορα προγράμματα. Έτσι και εμείς, οι περίπου 30 εθελοντές, φτάσαμε από Ελλάδα και Κύπρο με σκοπό να ενταχθούμε στις δράσεις τους για την υποστήριξη της κοινότητας, Takure!

Εκεί κάπου στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, ξεκίνησε για μένα ένα ακόμα ταξίδι. Από τη μία, ένα ταξίδι εσωτερικό, ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού μου, αλλά και ένα ταξίδι συλλογικό, προς το “εμείς” και προς την αλληλεγγύη. Στο επόμενο μέρος αυτού του άρθρου, θα δούμε πώς ξεκινούσε και πώς τελείωνε μια τυπική μέρα στην κατασκήνωση της Conscious Impact, καθώς και ποιες ήταν τελικά αυτές οι δράσεις που συμμετείχαμε για 7 ημέρες!