H Νικόλ Ανδρεάδη Χριστοδούλου είναι μια δασκάλα δημοτικού, μια μαμά ενός υπέροχου αγοριού και ιδρύτρια του “The Baby Ypnos”. Κάπως έτσι, αντιλήφθηκε πόσο μπορεί να υποφέρουν οι νέοι γονείς, όταν το παιδί τους δεν κοιμάται καλά τα βράδια. Γι’ αυτό, αποφάσισε να δημιουργήσει στην Κύπρο το “The Baby Ypnos”. Κάτι αρκετά επαναστατικό για τα κυπριακά δεδομένα, αφού είναι η πρώτη συμβουλευτική υπηρεσία βρεφικού και νηπιακού ύπνου που υπάρχει στην Κύπρο. Η Νικόλ, όμως, δεν το φοβήθηκε και αποφάσισε να συστήσει την υπηρεσία αυτή στο ευρύ κοινό, με απώτερο σκοπό της να βοηθήσει όσο περισσότερους νέους γονείς (και όχι μόνο) μπορεί.

Νικόλ, τι είναι αυτό που κάνει ακριβώς το “The Baby Ypnos”; 

Είναι συμβουλευτική υπηρεσία ύπνου για παιδιά από 0 μηνών μέχρι και 5 ετών. Ο κύριος στόχος είναι η ανάπτυξη μιας υγιούς σχέσης μεταξύ ύπνου και παιδιού, αλλά και η δημιουργία μιας υγιούς βάσης στο τρίπτυχο γονέα-ύπνου-παιδιού. Ακόμη, στοχεύει στο να προλάβει τα προβλήματα ύπνου και να προσφέρει τη γνώση που χρειάζονται οι νέοι γονείς γύρω από τα θέματα του ύπνου. Δυστυχώς, στην Κύπρο ο τομέας αυτός είναι ένα άγνωστο πεδίο, κάτι το οποίο αναγκάζει πολλούς γονείς να υποφέρουν.

Ποιες υπηρεσίες προσφέρετε εσείς; 

Το “The Baby Ypnos” προσφέρει δύο ειδών υπηρεσίες: Η μία αφορά μωρά από 5+ μηνών και το κομμάτι του “sleep training” και η άλλη αφορά μωρά 0-4 μηνών και το κομμάτι “healthy sleep foundation”. Τα πακέτα είναι εξατομικευμένα για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κάθε παιδιού. Υπάρχουν 3 πακέτα που μπορεί να επιλέξει κάθε γονιός, αναλόγως με τις ανάγκες της οικογένειας. Υπάρχει και η δυνατότητα της κατ’ οίκον επίσκεψης. Δηλαδή, κατόπιν συνεννόησης, μπορώ να βρίσκομαι στο χώρο του παιδιού κατά τη διαδικασία του training.

View this post on Instagram

A post shared by The Baby Ypnos (@thebabypnos)

Σε ποια ηλικία ενός μωρού μπορεί και χρειάζεται να ξεκινήσει το “sleep training”; 

Η διαδικασία εκπαίδευσης ξεκινά από το γονέα. Ως εκ τούτου, το λεγόμενο “healthy sleep foundation”, η δημιουργία βάσεων δηλαδή, ξεκινά από όταν η μαμά φτάσει στον 7^ο μήνα της εγκυμοσύνης της, μέχρι το παιδί να συμπληρώσει τον 4^ο  μήνα ζωής του. Μετά τον 5^ομήνα, μπαίνουμε στο κομμάτι “sleep training”. Τότε, οι κιρκάδιοί ρυθμοί ενός παιδιού αλλάζουν, αρχίζουν να δημιουργούνται πιο ομαλές συνθήκες ύπνου,  και χρειάζεται μια άλλη αντιμετώπιση και διαδικασία για να δημιουργηθεί το σωστό sleep education.

“Η απάντηση που έπαιρνα από γιατρούς στην Κύπρο όταν τους έλεγα δεν κοιμάται το παιδί μου, ήταν “κάνε υπομονή, θα μάθει σιγά-σιγά να κοιμάται”. 

Πώς ορίζεται το να έχει κανείς μια “υγιή σχέση” με τον ύπνο; 

Όσο κι αν δεν το πιστεύει κανείς, δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς το τι σημαίνει “υγιής σχέση” με τον ύπνο. Δυστυχώς, το πεδίο γνώσης μας σε σχέση με αυτόν τον τομέα φτάνει μέχρι το νύσταξα-κοιμήθηκα-ξύπνησα. Ο σωστός ύπνος, όμως, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό.  Οι κιρκάδιοι ρυθμοί ενός παιδιού, ξεκινούν να αναπτύσσονται μετά τους 4-5 πρώτους μήνες της ζωής του και μέχρι την ηλικία των 2-3, συνεχίζουν να αναπτύσσονται. Ως εκ τούτου, το σώμα ενός παιδιού δε μπορεί να στείλει σήματα κόπωσης – όπως ενός ενήλικα– για να αντιληφθεί το παιδί ότι χρειάζεται να κοιμηθεί. Η σχέση ύπνος-παιδί για ένα μεγάλο διάστημα είναι ανύπαρκτη. Γι’ αυτό, εμείς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτή την υγιή σχέση από νωρίς, δίνοντας βαρύτητα σε πολλά περισσότερα θέματα μέσα στην ημέρα και τη νύχτα μας από το απλό “νύσταξα – κοιμήθηκα”.

View this post on Instagram

A post shared by The Baby Ypnos (@thebabypnos)

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό; 

Όταν έμεινα έγκυος ξεκίνησα να ψάχνω και να διαβάζω πολύ για την εγκυμοσύνη. Μέσα στα βιβλία που διάβασα ήταν κι ένα βιβλίο γι’ αυτό. Μέσα από αυτό, είδα ότι υπάρχει στο εξωτερικό αυτή η υπηρεσία και έχει βοηθήσει πολλούς γονείς. Ψάχνοντας μια τέτοια υπηρεσία στην Κύπρο, δεν βρήκα πουθενά κάτι τέτοιο. Ακόμη και οι γιατροί στην Κύπρο δε γνωρίζουν πολλά σε σχέση με αυτό το κομμάτι και είναι πολύ λυπηρό, διότι βασανίζει πολλούς γονείς. Το ξέρω γιατί το έζησα από πρώτο χέρι.

Το δικό μου μωρό υπέφερε από τη γέννησή του μέχρι και τους πρώτους 4 μήνες της ζωής του από φρικτούς κολικούς. Δε μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια από τους πόνους και υπέφερε φρικτά. Οι γιατροί μου έλεγαν “κάνε υπομονή να περάσει”, αλλά δεν περνούσε με τίποτα. Θυμάμαι πολύ έντονα τον εαυτό μου να μην είναι καλά λόγω κούρασης, αϋπνίας και απόγνωσης. Θυμάμαι να κλαίω και να ρωτώ “γιατί σε μένα;” Όταν αυτό ευτυχώς πέρασε, είπα ότι σε καμιά μάνα δεν αξίζει να περάσει αυτό που πέρασα εγώ ή τουλάχιστον όχι με αυτή την ένταση – γιατί δυστυχώς, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις του κολικούς.

View this post on Instagram

A post shared by The Baby Ypnos (@thebabypnos)

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες; 

To να κερδίσω τους γονείς και να τους κάνω να με εμπιστευτούν. Είναι τόσο άγνωστο αυτό το πεδίο στην Κύπρο που, ουσιαστικά, έπρεπε να τους το συστήσω, να τους πείσω ότι αξίζω και μπορώ να το κάνω. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα ένα στίγμα ως προς το άγνωστο. Μία λογική του “Πώς μπορείς να μου πεις εσύ πως θα κοιμίσω το ίδιο μου το παιδί”. Χρειάζεται από μέρους μου να δείξω και να αποδείξω τι μπορώ να κάνω.

Γιατί πιστεύεις ότι χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να έρθει αυτή η υπηρεσία στην Κύπρο; 

Δυστυχώς, ήταν ένα πεδίο που ενώ βασάνιζε πολλούς γονείς, και ενώ υπάρχει η θέληση για βοήθεια, κανένας γιατρός δεν ενδιαφέρθηκε να ασχοληθεί με αυτό. Δυστυχώς, είμαστε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με τις καινούργιες υπηρεσίες και δεδομένα αλλά και γνώσεις που υπάρχουν στο εξωτερικό. Επικρατεί ένας φόβος γύρω από την απόκτηση και εφαρμογή καινούριων γνώσεων και απόψεων.

“Για να είναι ένα υγιές παιδί, το πρώτο που χρειάζεται είναι μια υγιή μάνα”.

Πιστεύεις ότι πολλοί γονείς είναι επιφυλακτικοί να εμπιστευτούν κάποιον τρίτο για κάτι που η κοινωνία μας έμαθε ότι οι μητέρες είναι γεννημένες για να καταφέρνουν και ως εκ τούτου ιδανικές για αυτό; 

Θα σου απαντήσω με ένα περιστατικό. Μου αρέσει όταν ένα παιδί έχει γενέθλια να βάζω στο instagram του “The Baby Ypnos” ένα ευχετήριο story χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο του ή/και χωρίς να αναφέρει οποιοδήποτε στοιχείο – όνομα μητέρας, παιδιού κ.λπ. Μία από τις μανούλες που συνεργάζομαι μου είπε, “σε παρακαλώ δε θέλω να το κάνεις αυτό”. Δε θέλω να ξέρουν ότι δέχομαι κάποια βοήθεια από εσένα. Οπότε η απάντηση στο ερώτημα είναι πως, δυστυχώς, ναι. Υπάρχει ακόμη ένα στίγμα προς τις μαμάδες που δέχονται οποιουδήποτε είδους βοήθεια – εκτός από συγγενών και φίλων. Υπάρχει ακόμα η νοοτροπία του “τέλειου” γονιού.

“Όλοι οι γονείς είμαστε τέλειοι με όλα μας τα λάθη. Και μέσα από αυτά γινόμαστε καλύτεροι”.

Γιατί πιστεύεις ότι κάθε γονιός θα έπρεπε να περάσει αυτό το training και να “επενδύσει” σ’ αυτό; 

Είναι ακριβώς αυτό που λες. Μια επένδυση. Μια επένδυση στη γνώση. Μια γνώση για τα επόμενα παιδιά που θα έρθουν και μια γνώση για όλη την οικογένεια. Μια γνώση που μπορεί να προσφέρει πολλά στην μητέρα, τον πατέρα και το μωρό. Μια γνώση που μπορεί να γλιτώσει τους νέους γονείς (και όχι μόνο) από πολλά προβλήματα.

“Δυστυχώς, τις πιο πολλές φορές η στήριξη από τους γιατρούς προς τη μητέρα σταματά τη στιγμή της γέννησης του παιδιού”.

Πώς μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με το sleep consulting επαγγελματικά; 

Αν πραγματικά ενδιαφέρεται κάποιος για αυτό και θέλει να ασχοληθεί μαζί του, μπορεί να το σπουδάσει. Δυστυχώς, δεν προσφέρεται ακόμη από κάποιο ινστιτούτο στην Ελλάδα ή/και την Κύπρο, αλλά υπάρχουν διάφορα ινστιτούτα στο εξωτερικό που ασχολούνται ειδικά με αυτό.

Ποια ήταν η κύρια ασχολία σου πριν ασχοληθείς με το sleep training και consulting; 

Σπούδασα μουσικός και δασκάλα νηπιακής και δημοτικής εκπαίδευσης. Δούλευα και δουλεύω ακόμη σε αυτόν τον τομέα. Δυστυχώς, οι συνθήκες δε μου επιτρέπουν ακόμη να αφοσιωθώ εξ ολοκλήρου στο “The Baby Ypnos”.

“Ένιωσα πως μπορούσα να προσφέρω τη βοήθεια που δε μου έδωσε κανείς”.

Τι θα ήθελες να πεις στους νέους γονείς; 

Να μη φοβόμαστε. Να μη φοβόμαστε να πούμε ότι δεν είμαστε καλά, ότι χρειαζόμαστε βοήθεια και να μη φοβόμαστε να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν εμάς, ως νέους γονείς αλλά και τα παιδιά μας. Να μη φοβόμαστε να εμπιστευτούμε και να ακολουθούμε νέες συμβουλές και μεθόδους. Δεν είναι λάθος να ζητήσω βοήθεια εάν κάτι με βασανίζει. Ας τερματίσουμε τα υφιστάμενα taboo της κοινωνίας μας.

Η Χριστίνα ή philologist-ina – όπως την ξέρουν οι περισσότεροι – μετράει πλέον 11,8k followers της στο Instagram και διατηρεί ένα από τα πιο επιμορφωτικά, ενδιαφέροντα και δημιουργικά accounts που θα δεις στα Social Media.

Την ανακάλυψα τυχαία μία μέρα, σκρολάροντας στο Instagram και από τότε, είναι ένα από τα 5 accounts που θα τσεκάρω κάθε πρωί πριν τη δουλειά. Μέσα από τα stories και τα posts της σου δίνεται καθημερινά η ευκαιρία να τεστάρεις τις γνώσεις σου, να το παίξεις έξυπνος στους φίλους σου, χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν είχαν ξανακούσει και να απαντήσεις επιτέλους στο ερώτημα: «Εσύ τελικά, πόσο καλά χειρίζεσαι στην ελληνική γλώσσα;»

Φιλόλογος στο επάγγελμα, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί δημιουργικά το χρόνο που μας δόθηκε στην πρώτη καραντίνα κι – ενώ εμείς τελειώναμε το Netflix – η Χριστίνα αποφασίζει να δημιουργήσει το site της: www.philologist-ina.gr.

Όταν είδε πόσο ευχάριστη και ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η διδασκαλία με τη βοήθεια του διαδικτύου, αποφάσισε να το πάει ένα βήμα παραπέρα και να δημιουργήσει λογαριασμούς σε Instagram και Facebook – αργότερα Twitter και TikTok – ανεβάζοντας εκπαιδευτικό περιεχόμενο, ιδωμένο μέσα από μια πιο φρέσκια, σημερινή και διασκεδαστική πλευρά, πολύ πιο ευχάριστη σε σχέση με τα όσα γνωρίζαμε μέχρι πρότινος.

Σήμερα, δύο και κάτι χρόνια μετά, η Χριστίνα έχει γίνει η αγαπημένη φιλόλογος των Social Media. Μας μαθαίνει λέξεις που οι περισσότεροι από εμάς μέχρι τώρα αγνοούσαμε, τη σωστή ορθογραφία των λέξεων και γενικότερα, έχει βαλθεί να μας μάθει σωστά ελληνικά!

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philologist-ina.gr (@philologist_ina)

Πώς μια φιλόλογος παίρνει την απόφαση να γίνει instagrammer;

Ξεκίνησε όλο μέσα στην καραντίνα. Εκεί, βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα χάος. Έπρεπε να κάνω τηλεκπαίδευση, χωρίς να έχω κανένα υλικό και μη γνωρίζοντας πως θα μπορούσα να κεντρίσω το ενδιαφέρον των παιδιών. Κάπως έτσι, γεννιέται η ιδέα της philologist-inas. Σαν ένας χώρος όπου θα έβαζα τις σημειώσεις μου, παρουσιάζοντας τις όμως και με τέτοιο τρόπο που θα έμεναν στα παιδιά.

Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Εντελώς ξαφνικά. Πηγαίνοντας για ύπνο ένα βράδυ, δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι με ποιον τρόπο θα οργανωνόμουν στο επίπεδο της τηλεκπαίδευσης. Ήταν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για εμάς και ήθελα να βρω ένα τρόπο να αποκτήσει ενδιαφέρουσα μορφή όλο αυτό. Έτσι, μου ήρθε η ιδέα του blog, ως ένα μέσο για να παρουσιάζω τις σημειώσεις μου με έναν πιο ενδιαφέροντα και δημιουργικό τρόπο. Έτσι, ήρθε και το Instagram. Χρησιμοποίησα το περιεχόμενο που είχα από το site, ώστε να γίνει ακόμα πιο διαδραστικό και ευχάριστο το μάθημα. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα μέσα που και τα παιδιά χρησιμοποιούν, μπαίνοντας λίγο στον κόσμο τους και φέρνοντας τη διδασκαλία και τη μάθηση πιο κοντά στο σήμερα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philologist-ina.gr (@philologist_ina)

“Τα παιδιά μου στέλνουν μηνύματα για να βάζω τα κουιζάκια την ώρα του διαλείμματος, για να μπορούν να παίξουν με τους φίλους τους”.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που ασχολούνται επαγγελματικά με το Digital, οι οποίοι αν και προσπάθησαν να μεταπηδήσουν στο κομμάτι του instagramming και δεν τα κατάφεραν. Εσύ, με όπλο την καλαισθησία σου, τη σημερινή σου ματιά απέναντι στα πράγματα και την όρεξή σου για δουλειά, κατάφερες να κατακτήσεις τα Social Media. Το περίμενες όλο αυτό όταν το ξεκινούσες;

Καταρχάς, σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όχι, δεν το περίμενα καθόλου. Η επαφή που είχα μέχρι τώρα με τo Instagram ήταν ένας προσωπικός λογαριασμός, όπως έχουν όλοι. Δεν περίμενα επ’ουδενί να εξελιχθεί το account μου σ’ αυτό που είναι σήμερα. Ήταν ένα account που αρχικός του σκοπός ήταν η βοήθεια των μαθητών μου και σιγά-σιγά έβλεπα πως και πολλοί ενήλικες ενδιαφέρονταν για το περιεχόμενό μου. Όσο έβλεπα την ανταπόκριση που είχε, τόσο πιο πολύ επένδυα κι εγώ σ’ αυτό. Μου αρέσει πολύ η αμεσότητα που δημιουργείται με τον κόσμο και η αλληλεπίδραση που έχουμε.

Ανήκεις σε αυτή την μερίδα ανθρώπων που αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν δημιουργικά την καραντίνα…

Ναι και χαίρομαι πολύ που εντάσσομαι σ’ αυτή τη μερίδα του πληθυσμού. Προσπάθησα να βρω κάτι καλό μέσα από την καραντίνα και να αξιοποιήσω το χρόνο που μας δόθηκε ως ευκαιρία. Πιστεύω πως σε καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας, πρέπει να βλέπουμε τη θετική πλευρά. Πιστεύω πως όλα τα γεγονότα μπορούν να έχουν και τη θετική τους πλευρά.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philologist-ina.gr (@philologist_ina)

Σου ζητά κόσμος να συμπεριλάβεις συγκεκριμένες λέξεις στα posts σου;

Φυσικά. Πολλά από τα παιδιά μου, έρχονται και μου ζητούν να συμπεριλάβω διάφορες λέξεις που βρήκα, αλλά και άγνωστος κόσμος μου στέλνει μηνύματα στα Social Media για συγκεκριμένες λέξεις. Συνήθως, ζητάνε video βέβαια.

Πόσο χρόνο και αφοσίωση απαιτεί όλο αυτό από σένα;

Ξέρεις τι; Έχω σταματήσει αυτό το άσκοπο σκρολάρισμα που κάνουμε όλοι στο κινητό και που μου έτρωγε αρκετό από το χρόνο μου και πλέον, όσο χρόνο περνάω στο κινητό μου, είναι για αυτό. Είτε ψάχνω, είτε δημιουργώ. Αλλά δεν το βλέπω σα δουλειά όλο αυτό. Το κάνω με απόλυτη χαρά.

Σου έχουν έρθει μηνύματα που να κριτικάρουν το γεγονός πως μια καθηγήτρια/ φιλόλογος περνά στον κόσμο των Social Media, που πολλές φορές αντιμετωπίζεται κάπως υποδεέστερα από ορισμένους;  

Ευτυχώς, όχι. Για το μόνο που έχω δεχτεί κριτική μέχρι τώρα, είναι για το γεγονός πως στα πρώτα μου posts έβαζα τα ανθρωπάκια να κρατάνε υπολογιστές αντί βιβλία και πως με αυτόν τον τρόπο προωθώ τους υπολογιστές αντί των βιβλίων.

Σκέφτεσαι όλο αυτό που έχεις δημιουργήσει στο TikTok και το Instagram να το εντάξεις και στη διά ζώσης εκπαίδευση;

Ένα από αυτά που έφερε στο προσκήνιο ο εγκλεισμός, ήταν και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Εκεί, πιστεύω πως μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα.  

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philologist-ina.gr (@philologist_ina)

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Τα όνειρά μου είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω ήδη, αλλά πιο οργανωμένα. Μου αρέσει πολύ ο ψηφιακός κόσμος και θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτόν. Παράλληλα, ολοκληρώνω και το Μεταπτυχιακό μου, το οποίο σχετίζεται με τη διδασκαλία μέσω του ψηφιακού κόσμου, οπότε μαθαίνω όλο και περισσότερα γύρω από αυτό το κομμάτι.

“Πάντα πίστευα πως έχεις να δώσεις όσα έχεις να πάρεις και πολλές φορές, μέσω της διδασκαλίας παίρνεις και περισσότερα από αυτά που δίνεις”.

Πάμε να παίξουμε ένα γρήγορο παιχνίδι λέξεων;

-Αγαπημένη λέξη: 

Τύνιδα (είναι ένα παιχνίδι με σχοινιά).

-Αγαπημένο βιβλίο: 

Να σου πω μια ιστορία – Χόρχε Μπουκάι.

-Αγαπημένη λέξη που σου είπε κάποιος που δεν ήξερες: 

Η διελκυστίνδα.

-Αγαπημένο post στο Instagram: 

Σύγχυση, Σύγχιση.

-Αγαπημένη λέξη για την ορθογραφία της: 

Παρεμπιπτόντως – μου αρέσει πολύ το “μ” στη μέση της λέξης.

-Υπάρχει κάποια λέξη που να κάνεις κι εσύ συνέχεια λάθος; 

Δεν είναι τόσο λέξη, αλλά ναι. Είναι η προστακτική στον προφορικό λόγο. Ενώ ξέρω πως δεν παίρνει αύξηση, στον προφορικό λόγο κάποιες φορές ξεφεύγει.

Η νομαδική ζωή των δημιουργών του Wheeling2help

Ανακάλυψα το Wheeling2help μέσω της υπέροχης abstract.girl και το ταξίδι που έκανε μαζί τους στο Νεπάλ. Μέσα από τα stories της είδα υπέροχες εικόνες του Νεπάλ, ανθρώπους όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων να εργάζονται, να συνεργάζονται και να γίνονται μια γροθιά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους του Νεπάλ. Ζήτησα από την Εύα – the abstract girl – να μας γράψει γι’ αυτό και να μας διηγηθεί την ιστορία της.

Διαβάζοντας τα όσα έγραψε, θαύμασα και εντυπωσιάστηκα από το Wheeling2help. Ψάχνοντας περισσότερο για τον οργανισμό αυτό, κατάλαβα ότι ο Έλπις και η Δώρα, οι ιδρυτές του Wheeling2help, έχουν μια απίστευτη ιστορία να μοιραστούν. Μια πολύ αξιόλογη και εντυπωσιακή ιστορία. Μιλώντας μαζί τους – με τον Έλπι ουσιαστικά, αφού αυτός είναι ο επικοινωνιολόγος της ομάδας – κατάλαβα ότι η ιστορία τους είναι πολύ πιο εντυπωσιακή απ’ όσο πίστευα στην αρχή.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα του Wheeling2help;

Για να στο απαντήσω αυτό θα πρέπει πρώτα να σου διηγηθώ την ιστορία μας. Γνωριστήκαμε με την Δώρα – την εδώ και 13 χρόνια γυναίκα μου – όταν σπουδάζαμε στην ΑΣΟΕΕ. Είδαμε αμέσως ότι και οι θέλαμε να ταξιδέψουμε σε όλο τον πλανήτη. 

Αποφάσισα να ξεκινήσω από κάτι “εύκολο” και έτσι επέλεξα να κάνω Erasmus στο Βέλγιο. Αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μας, μέσω της AIESEC, ενός οργανισμού που έχει ως στόχο του την ανάπτυξη των ηγετικών δεξιοτήτων στους νέους μέσω internship ή δουλειάς στο εξωτερικό, κάναμε μαζί την πρακτική μας για 6 μήνες μαζί στην Ινδία.

View this post on Instagram

A post shared by wheeling2help (@wheeling2help)

Ok, ερώτηση: Η Ινδία δεν είναι ο πρώτος προορισμός που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ψάχνει για πρακτική στο εξωτερικό. Εσείς γιατί επιλέξατε την Ινδία;

Ισχύει. Μια τρέλα την έχουμε όπως καταλαβαίνεις. Δε θέλαμε να πάμε ξανά Ευρώπη. Θέλαμε κάτι άλλο. Η Ινδία είναι μακράν από τις πιο βρώμικες και δύσκολες χώρες για να επισκεφθείς, αλλά αν ξεπεράσεις όλο αυτό και πεις «έτσι είναι τα πράγματα δεν έχω παρά να το απολαύσω», θα την ερωτευτείς. Είναι από τις πιο ξεχωριστές χώρες στον κόσμο.

“Έχει μια απίστευτη ενέργεια και σοφία η Ινδία, με πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους. Άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μας”.

Και πώς συνεχίζεται η ιστορία σας;

Το επόμενό μου βήμα, ήταν να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο finance. Η εμπειρία της Ινδίας, όμως, με άλλαξε. Δεν ήθελα μετά από όλο αυτό που έζησα εκεί να συνεχίσω με ένα μεταπτυχιακό που θα με έκλεινε σε ένα γραφείο. Η Δώρα αποφάσισε, όμως, να συνεχίσει με το μεταπτυχιακό και έτσι για ένα χρόνο επιλέξαμε ξεχωριστούς δρόμους. Εγώ βρήκα δουλειά στο Cape Town, στην Αφρική, και η Δώρα έμεινε εδώ για να συνεχίσει τις σπουδές της.

Πώς είναι για ένα παιδί 23 ετών, που μεγάλωσε στην Ελλάδα, να δουλεύει στην Αφρική;

Η Αφρική είναι επίσης μια πολύ δύσκολη χώρα για να ζεις. Υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα και πολλή φτώχεια. Δούλεψα στην εξυπηρέτηση πελατών και για μένα ήταν ένα απόλυτα μαγικό ταξίδι. Την επόμενη χρονιά, ήρθε και η Δώρα εκεί. Κάτσαμε συνολικά 3 χρόνια και είναι μια εμπειρία που αναπολούμε μέχρι σήμερα.

View this post on Instagram

A post shared by wheeling2help (@wheeling2help)

Παραιτηθήκαμε γιατί θέλαμε να ταξιδέψουμε. Φιλοξενούσαμε κόσμο μέσω couchserfing – μιας πλατφόρμας που σου επιτρέπει να φιλοξενείς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Φιλοξενούσαμε κόσμο από Κένυα, Ιαπωνία, Αιθιοπία και κάπως όλο αυτό μας… άνοιξε την όρεξη. Ένα βράδυ που καθόμασταν, μας ήρθε η τρελή ιδέα να μην επιστρέψουμε Ελλάδα με το αεροπλάνο αλλά με όποιο άλλο μέσω υπήρχε, δίκυκλα, τρίκυκλα οτοστόπ…

“Έχουμε ταξιδέψει σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και ομολογώ ότι το Cape Town είναι το πιο μαγικό μέρος στη γη…“

Πώς είναι να ζει κανείς μια τέτοια εμπειρία;

Το είχαμε οργανώσει με τέτοιο τρόπο στο κεφάλι μας, που πιστεύαμε ότι έβγαινε. Πήραμε όλη μας την προίκα παραμάσχαλα, και με budget 10 ευρώ τη μέρα διασχίσαμε ολόκληρη την Αφρική. Από το Cape Town, μέχρι το Κάιρο. Αποφασίσαμε, βοηθώντας σε κατασκηνώσεις, να ξεκινήσουμε ένα τύπου fundraising και να δημιουργήσουμε διάφορα projects βοηθώντας τον κόσμο της Αφρικής. Όλο αυτό πήρε και μεγάλη διάσταση από το media.

Τους άρεσε η ιδέα ενός «ερωτευμένου ζευγαριού που διασχίζει την Αφρική βοηθώντας κόσμο» και έτσι άρχισε να μας μαθαίνει και να μας βοηθά και πολύς κόσμος. Θέλοντας να δείξουμε στον κόσμο τι κάνουμε αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα τύπου ντοκιμαντέρ, το Afriquest. Χωρίς να έχουμε οποιαδήποτε γνώση από filmmaking, πήραμε ο καθένας μια κάμερα στο χέρι και γυρίζαμε τα πάντα και μόλις γυρίσαμε Ελλάδα αποφασίσαμε όλο αυτό να το δείξουμε σε διάφορες χώρες της Ελλάδας.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη wheeling2help (@wheeling2help)

“Μέσω του ταξιδιού μας, έχουμε βοηθήσει να χτιστούν ιατρεία στην Τανζανία, σχολικές αίθουσες στην Κένυα”.

Μετά από αυτή την εμπειρία γεννιέται και το Wheeling2help;

Ακριβώς. Μετά από αυτή την εμπειρία αποφασίσαμε να πάμε για δουλειά στην Αγγλία. Από εκεί είπαμε: Δε γυρίζουμε και όλη την Ευρώπη με ποδήλατο; Κοντά είναι το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι, γεννήθηκε και το Wheeling2help. Από το Wheel που είναι ο τροχός και το willing- της θέλησης για βοήθεια. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με τη “Φλόγα”, το Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια, και τα έσοδα από το γύρο της Ευρώπης με το ποδήλατο, να δοθούν εκεί. Όλο αυτό άρχισε σιγά-σιγά να αποκτά και νομική υπόσταση και έγινε το Wheeling2help αυτό που είναι σήμερα.

View this post on Instagram

A post shared by wheeling2help (@wheeling2help)

Τα ταξίδια σας έχουν πάντα ένα συγκεκριμένο σκοπό; Ένα quest;

Κάθε project έχει ένα δικό του σκοπό και μια συγκεκριμένη χώρα. Κάποια έχουν να κάνουν με το περιβάλλον, άλλα με τη γυναικεία ενδυνάμωση και εδώ και κάποια χρόνια κάνουμε τα “My Quest”, που είναι η αναζήτηση του καθενός. Είναι 10ήμερα ταξίδια “αλληλόδρασης” που έχουν ως στόχο την ουσιαστική γνωριμία των ανθρώπων που λαμβάνουν μέρος με την κοινότητα που επισκεπτόμαστε.

Αυτά τα ταξίδια μας αρέσει να τα ονομάζουμε “Από το Εγώ στο Εμείς” γιατί εκεί από μονάδα γίνεσαι ομάδα. Ομάδα με εμάς, με τους ανθρώπους του quest αλλά και με ολόκληρη την κοινότητα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο τις κοινότητες του “My Quest” – είναι κάποιες συγκεκριμένες σε Νεπάλ, Τανζανία, Ουγκάντα, Κένυα και Βιετνάμ – για να βλέπουμε τις διαφορετικές ανάγκες και την εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια.

View this post on Instagram

A post shared by wheeling2help (@wheeling2help)

Πώς προέκυψε η ιδέα του quest;

Πιστεύουμε πως ο κόσμος συνέχεια αναζητά πράγματα και τα ταξίδια. Αυτά είναι μια μεγάλη αναζήτηση. Είναι ταξίδια που σε αλλάζουν σαν άνθρωπο. Σε βγάζουν από το comfort zone σου και ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ήξερες. Τις περισσότερες φορές, τα ταξίδια αυτά ξεκινούν και από μία προσωπική αναζήτηση. Μέσω του “My Quest”, επαναπροσδιορίζεις τις ικανότητες και τις δυνατότητες σου σαν άνθρωπος. Ξαναθυμάσαι το πόσα είμαστε ικανοί να καταφέρουμε οι άνθρωποι όταν πραγματικά το θέλουμε. Ταρακουνάει όλο σου το είναι.

Πόσο ασφαλή και “εύκολα” είναι τα “My Quests”; Μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει;

Οι κοινότητες στις χώρες που επισκεπτόμαστε –  Νεπάλ, Τανζανία, Ουγκάντα, Κένυα και Βιετνάμ – είναι πολύ εύκολο να τις επισκεφθεί και να μείνει εκεί ο καθένας. Πηγαίνουμε πάντα σε κοινότητες που έχουν κατασκηνώσεις, διατηρούν πολύ καλές συνθήκες υγιεινής και είναι εύκολος ο τρόπος διαβίωσης.  Έχουν έρθει μαζί μας από συνταξιούχοι, φοιτητές μέχρι και μωρά 5-6 χρονών και έχουν περάσει όλοι υπέροχα.

Πως είναι να έχεις μαζί σου παιδιά 5-6 χρόνων σε ένα τέτοιο project;

Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να κάνουμε τα ταξίδια μόνο με παιδιά. Να δημιουργήσουμε μια ομάδα 20 παιδιών και να γυρίσουμε αυτές τις κοινότητες. Αυτά είναι που θα αλλάξουν τον κόσμο. Επειδή όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αρκούμαστε στο να τα φέρνουν μαζί οι γονείς τους. Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου, είναι αρκετά εύκολο. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα. Πολύ πιο εύκολα από ότι οι ενήλικες.

Μπορεί στην αρχή να γκρινιάζουν και να μην τους αρέσει η αλλαγή, αλλά πολύ γρήγορα θα προσαρμοστούν στη νέα τους πραγματικότητα και θα ξεκινήσουν να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Βλέποντας τα άλλα παιδιά της κοινότητας και το με πόσο λίγα πράγματα μπορούν να περάσουν καλά, μαθαίνουν, γίνονται κι αυτά ένα με τα παιδιά της κοινότητας και μέσα από αυτά, γινόμαστε κι εμείς ξανά παιδιά.

“Οι άνθρωποι στην Αφρική μας έμαθαν ότι όσο πιο λίγα έχεις, τόσο πιο πολύ μοιράζεσαι”.

Ξέρω ότι κάθε βράδυ κάνετε έναν κύκλο ευγνωμοσύνης. Τι σας προσφέρει αυτό;

Καταλαβαίνεις τι έχει αξία. Μέσα από την καθημερινότητά μας ξεχνάμε το πόσα πράγματα έχουμε για να είμαστε ευγνώμονες. Μέσα από τον κύκλο ευγνωμοσύνης ξαναθυμόμαστε πόσα πολλά έχουμε.

View this post on Instagram

A post shared by wheeling2help (@wheeling2help)

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ταξίδι μέχρι τώρα;

Το “καλοσύνη” project. Ήταν ένα ταξίδι που μέχρι και η Δώρα μου είπε: «Είσαι τρελός; Εγώ δεν έρχομαι σ’ αυτό. Κάν’ το μόνος σου». Ξεκίνησα, λοιπόν, με 0 ευρώ να πάω με το ποδήλατο από τη Βουδαπέστη στις Ράχες Φθιώτιδας. Δεν είχα πάρει ούτε σκηνή μαζί μου, ούτε τίποτα. Βασιζόμουν μόνο στην καλοσύνη του κόσμου. Βασιζόμουν μόνο στον κόσμο, για να μου δώσει λίγο νερό, λίγο φαγητό. Ήταν και είναι η καλύτερη και η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου.

Υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν σε κάποιο από ταξίδια σας και μετά από αυτό αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή; 

Πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που ακόμη και στα 60 και στα 70 τους άλλαξαν 180 μοίρες. Άνθρωποι που μέσα σε 10 μέρες άλλαξαν την ζωή τους. Πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν από δικά τους projects, τις δικές τους οργανώσεις και με πολλούς από αυτούς έχουμε γίνει οικογένεια. 

 “Έχουν έρθει στα ταξίδια μας άνθρωποι που μέχρι τότε έμεναν μόνο σε πεντάστερα ξενοδοχεία και έγιναν ένα με την κοινότητα. Μας ζητούσαν να έρχονται συνέχεια μαζί μας”.

Ανακάλυψα το “Women of Cyprus” πριν από κάποιους μήνες και αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Ήταν το μοναδικό κυπριακό account που βρήκα, το οποίο δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό το empowerment των γυναικών της Κύπρου. Θέλησα αμέσως να γνωρίσω τον άνθρωπο που κρυβόταν πίσω από αυτό το account. Έτσι, γνώρισα τη Seagull Shah, ένα εξαιρετικά γλυκό εξωστρεφές, νεραϊδίσιο πλάσμα που θέλει, όσο τίποτα άλλο, να δει αυτό τον κόσμο να αλλάζει.

Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Μοιράστηκε μαζί μας πράγματα και καταστάσεις της προσωπικής της ζωής που τη στιγμάτισαν, ιστορίες από κοπέλες, που μέσω του “Women of Cyprus” της διηγήθηκαν, βιώματα από την παιδική της ηλικία, καθώς και τα όνειρά της για το μέλλον.

Πάμε μερικά χρόνια πίσω; Που γεννήθηκες;

Γεννήθηκα στο Ιράν. Στην Τεχαράνη. Ήρθα στην Κύπρο όταν ήμουν 2 χρονών. Οι γονείς μου παντρεύτηκαν ενόσω ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ μαινόταν. Όταν γεννήθηκα, κατάλαβαν ότι δεν ήθελαν να δουν τη κόρη τους να μεγαλώνει σε μια χώρα όπου τα Ισλαμικά καθεστώτα θα την ανάγκαζαν καθημερινά να νιώθει υποδεέστερη απλώς και μόνο επειδή γεννήθηκε γυναίκα. Ήθελαν να η κόρη τους να μεγαλώσει σε μια χώρα που θα μπορούσε να έχει την ελευθερία να μορφωθεί, να ντυθεί και να ζήσει όπως εκείνη θέλει και όχι όπως τα Ισλαμικά καθεστώτα επέβαλλαν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Seagull Shah (@seagullshah)

Και πώς αποφάσισαν να έρθουν στην Κύπρο;

Είχαν έρθει για μήνα του μέλιτος εδώ και τους άρεσε πολύ. Ένιωσαν πως είναι μια ασφαλής χώρα, για να μεγαλώσει ένα κορίτσι.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις στην Κύπρο σαν παιδί μεταναστών;

Ήμουν τυχερή, γιατί ήρθα σε πολύ μικρή ηλικία εδώ και μεγάλωσα στην Κύπρο. Τα ελληνικά ήταν η μητρική μου γλώσσα και τίποτα στην εμφάνισή μου δεν υποδηλώνε ότι είμαι παιδί μεταναστών. Γι’ αυτό, δε βίωσα το ρατσισμό, όπως άλλα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο Ιράν και δυστυχώς δε γνώριζαν την γλώσσα τόσο καλό όσο εγώ.

Βλέποντας τον τρόπο που συμπεριφέρονταν τα άλλα παιδιά στο σχολείο σε αυτά τα παιδιά, με έκανε να καταλάβω πως ο ρατσισμός που δέχτηκα εγώ δε μπορούσε σε τίποτα να συγκριθεί με αυτό που ζούσαν άλλα παιδιά Ιρανικής καταγωγής και γι’ αυτό προσπαθούσα, με όποιο τρόπο μπορούσα, να βοηθήσω και να στηρίξω αυτά τα παιδιά.  

«Όταν ρωτούσα τη μαμά μου γιατί κάποιοι άνθρωποι μας αντιμετώπιζαν με θυμό χωρίς να έχουμε κάνει κάτι, μου απαντούσε: Γιατί είναι ρατσιστές».

Έζησες όλη τη ζωή σου στην Κύπρο;

Έμεινα στην Κύπρο μόνιμα μέχρι τα 19 μου, όπου έφυγα για σπουδές στην Αγγλία. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω πριν από 5 χρόνια, έπειτα από 8 χρόνια σπουδών και δουλειάς στην Αγγλία.

Μετά από 8 χρόνια μόνιμης διαμονής στην Αγγλία, πως παίρνει κανείς την απόφαση να γυρίσει πίσω;

Ενώ ήμουν από τους ανθρώπους που ήθελαν να μείνουν για πάντα εκεί, συνέβησαν πράγματα και καταστάσεις που έκριναν την επιστροφή μου ως αναγκαία για την ψυχική και σωματική μου υγεία. Βρέθηκα σε μια σχέση με έναν άντρα που ήταν απόλυτα τοξικός και επικίνδυνος. Χρειάστηκε να γίνει ένα intervention από την οικογένεια και τους φίλους μου, για να συνειδητοποιήσω την κατάσταση στην οποία ζούσα και να πάρω την απόφαση να επιστρέψω πίσω.

 «Μια κακοποιητική σχέση στην Αγγλία, ήταν αυτή που με ανάγκασε να επιστρέψω στην Κύπρο».

Πώς θα χαρακτήριζες αυτή τη μεταβατική περίοδο από την Αγγλία στην Κύπρο;

Οι πρώτες μέρες εδώ ήταν αρκετά δύσκολες. Είχα, όμως, ένα πολύ σημαντικό κλοιό (μήπως κύκλο) φίλων και ανθρώπων στη Κύπρο που με βοήθησε πάρα πολύ να σταθώ στα πόδια μου, να βρω ξανά τη Seagull και να ξεκινήσω την ζωή μου από την αρχή. Χρειάστηκε, όμως, αρκετός καιρός για να επανέλθω στην καθημερινότητα μου, να βρω τη Seagull που είχα χάσει και να καταλάβω πως μπορώ να αντιμετωπίσω τον πρώην σύντροφο μου. Εδώ, αποφάσισα πως έπρεπε επιτέλους να κάνω κάτι για να σταματήσω να τον φοβάμαι και ότι έπρεπε να τον καταγγείλω.  

Με τι σε απειλούσε ο πρώην σύντροφος σου; 

Ήταν μια υπόθεση revenge porn. Ο πρώην σύντροφος μου τράβηξε, χωρίς εγώ να το ξέρω, γυμνές φωτογραφίες με εμένα. Μια μέρα ξεκίνησε να με απειλεί με αυτές, κάτι το οποίο με ανάγκασε να ζω σε ένα κλοιό φόβου 24/7. Κάθε ώρα και στιγμή που περνούσε φοβόμουν ότι γυμνές φωτογραφίες μου θα έβγαιναν στο internet παρά την θέληση μου. Καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορούσα να ζήσω άλλο έτσι, αποφάσισα ότι έπρεπε να τον καταγγείλω στην αστυνομία και επειδή όλο αυτό έγινε στην Αγγλία, η καταγγελία θα έπρεπε να γίνει στην αγγλική αστυνομία, ενώ εγώ βρισκόμουν στην Κύπρο. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Seagull Shah (@seagullshah)

Πώς αντιμετώπισε η αγγλική αστυνομία την καταγγελία; 

Με απόλυτο σεβασμό και υποστήριξη. Δεν έδειξαν ούτε και μια στιγμή πως δε με πίστευαν. Μου έκαναν όλες τις ερωτήσεις που έπρεπε, με απόλυτο σεβασμό.

Με ποιο τρόπο χειρίστηκαν το θέμα;

Σαν ένας απόλυτα χειριστικός άνθρωπος και κάποιος που ήξερε πολύ καλά πως να καλύπτει τα νώτα του, ο τότε σύντροφος μου, δε με απείλησε ξεκάθαρα ποτέ για τη δημοσίευση του υλικού που είχε στην κατοχή του. Το έκανε πάντα μέσω υπονοούμενων, κάτι που έκανε την καταγγελία μου στην αστυνομία πολύ δύσκολη. Όμως, με ένα και μόνο τηλεφώνημα μου και χωρίς να έχω επισκεφθεί κάποιο αστυνομικό τμήμα, εφόσον τους είπα όλη την ιστορία, με κατεύθυναν στο πως θα έπρεπε να χειριστώ το θέμα, για να πάρω τις αποδείξεις που έπρεπε. 

Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήθηκε; 

Τους έστειλα screenshots από όλα τα μηνύματα που μου έστειλε. Μου είπαν πως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να τον κάνω να παραδεχτεί τις απειλές του τηλεφωνικά και να τον καταγράψω. Μου εξήγησαν επίσης τον τρόπο, με τον οποίο θα τον έκανα να παραδεχτεί τις απειλές του. Όταν επιτέλους τα παραδέχτηκε όλα, τα έστειλα όλα στην αστυνομία.

Αυτοί τότε όρισαν μια γυναίκα αστυνόμο που θα μιλούσα μαζί της, για να νιώθω πιο άνετα. Μου εξήγησαν την όλη διαδικασία που θα ακολουθείτο και μόλις τον συνέλαβαν και κατάσχεσαν όλο το υλικό που είχε, επικοινώνησαν πάλι μαζί μου για να μου πουν πως τελείωσαν όλα και πως δε χρειαζόταν να φοβάμαι πια. Μου είπαν επίσης πως του απαγόρευσαν να επικοινωνήσει μαζί μου, με οποιονδήποτε τρόπο και πως αν ποτέ το προσπαθούσε, να επικοινωνήσω μαζί τους αμέσως. 

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου μετά το τέλος αυτής της ιστορίας; 

Η ανακούφιση και η ελευθερία που ένιωσα μετά από αυτό είναι κάτι που οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν. Δε φοβόμουν πια. Ήμουν ελεύθερη να ζήσω χωρίς να φοβάμαι ανά πάσα ώρα και στιγμή ότι γυμνές φωτογραφίες μου θα γίνουν βορά στο internet για τον καθένα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Seagull Shah (@seagullshah)

Μέσα από το podcast σου μοιράστηκες και μια άλλη ιστορία με τον κόσμο, αυτή της λεκτικής σεξουαλικής κακοποίησης που δέχτηκες από συνάδελφό σου στην Κύπρο. Θες να μας πεις περισσότερα γι’ αυτή την ιστορία; 

Βεβαίως. Δυστυχώς, όταν συνέβη το περιστατικό αυτό, δεν έχαιρα και της καλύτερης σχέσης με τη διευθύντρια μου. Ήταν μια γυναίκα αρκετά αυταρχική και νευρική, και αυτό με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν μπορούσα να της μιλήσω για όλο αυτό που ζούσα. Ήμουν τυχερή, όμως, γιατί βρήκα αμέσως άλλη δουλειά και έφυγα κατευθείαν.

Ποια ήταν η συμπεριφορά του πρώην συναδέλφου σου απέναντι σου; 

Όταν βρισκόμασταν μόνοι μας σε ένα χώρο, μου έκανε συνεχώς «αστεία» σεξουαλικής φύσεως. Του είχα πει αρκετές φορές πως η συμπεριφορά του αυτή με έκανε να νιώθω άβολα και άσχημα, και πως ήθελα να σταματήσει αμέσως, αλλά αυτός με πρόφαση ότι δεν το εννοεί, και γίνεται για «αστείο», συνέχιζε. 

Ποια ήταν αυτά τα αυτοαποκαλούμενα «αστεία»;

Ήταν ατάκες του τύπου: «Πάμε για λίγο στην τουαλέτα;» ή comments για συγκεκριμένα σημεία του σώματος μου.

Μίλησες σε κάποιον άλλον μέσα στην εταιρεία γι’ αυτό;

Ναι, και η συμβουλή του ήταν: «Oκ, ξαναπές του το τότε – ότι σε ενοχλεί – και ζήτα του να σταματήσει, αλλά αφού το κάνει για αστείο δε χρειάζεται να το παίρνεις και εσύ τόσο σοβαρά». Κανείς δε νοιάστηκε για το πως ένιωθα εγώ.

Μπήκες στην λογική του victim blaming;

Δυστυχώς ναι, και το μεγαλύτερο πρόβλημα σ’ αυτό είναι το ότι πέρασαν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου, γιατί έτσι μας έμαθαν να σκεφτόμαστε. Μας έμαθαν ότι πάντα εμείς έχουμε το φταίξιμο.

«Κάθε φορά που οι γυναίκες δεχόμαστε κάποια μορφή κακοποίησης, η κοινωνία μας έμαθε να πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς. Ότι φταίνε τα ρούχα μας, η συμπεριφορά μας, τα πάντα μας».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Seagull Shah (@seagullshah)

Μέσω του Instagram account σου, “Women of Cyprus”, ενός λογαριασμού αφιερωμένου στις Κύπριες γυναίκες, έχουν έρθει σε επαφή μαζί σου γυναίκες που έχουν δεχτεί κάποια μορφή κακοποίησης;

Ναι, αρκετές. Μου έχουν στείλει πολλές κοπέλες που έχουν πέσει θύματα revenge porn, ή/και ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και πολλές κοπέλες που έπεσαν θύματα προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό, θέλησα και εγώ να έρθω σε επαφή με μια δικηγόρο και να της ζητήσω να με βοηθήσει σε όλο αυτό. Δεν ήθελα να πω πράγματα που δεν ισχύουν ή να κατευθύνω κάποια κοπέλα σε λάθος δρόμο και γι’ αυτό πάντα τις φέρνω σε επαφή μαζί της.

Πώς αντιμετωπίστηκαν από την κυπριακή αστυνομία οι γυναίκες αυτές που αποφάσισαν να καταγγείλουν την κακοποίηση που δέχθηκαν; 

Μου έστειλαν πολλές γυναίκες μηνύματα που πήγαν στην αστυνομία για να καταγγείλουν περιστατικό κακοποίησης ή revenge porn και η αντίδραση των αστυνομικών ήταν να γελάσουν και να τις διώξουν. Άλλες κοπέλες πήγαν στην αστυνομία για να καταγγείλουν περιπτώσεις προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας, και τους απάντησαν ότι: «Ααα τον ξέρουμε τον τύπο, είναι άκακος, δεν κάνει κάτι, αφήστε τον».

Πώς πήρες την απόφαση να δημιουργήσεις το “Women of Cyprus”;

Ήταν πολλοί οι παράγοντες που με οδήγησαν στην δημιουργία του. Ο πιο σημαντικός ήταν οι κακοποιητικές συμπεριφορές που είδα να συμβαίνουν μέσα στην ίδια μου την οικογένεια. Για χρόνια, μέλος της οικογένειας μου δεχόταν κακοποίηση από κάποιο άλλο μέλος της.

Ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να σταματήσει αυτές τις συμπεριφορές και τις καταστάσεις, ήμουν εγώ. Κανείς άλλος δεν ήταν εκεί για να βοηθήσει. Θέλησα, λοιπόν, να γίνω εγώ η βοήθεια για άλλους ανθρώπους που ζουν ή έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις με εμένα και να γίνω εγώ ο άνθρωπος που θα τους βοηθήσει. 

«Το Black Lives Matter ήταν αυτό που έκανε να καταλάβω ότι θέλω να είμαι μέρος της αλλαγής που έρχεται και να φτιάξω το “Women of Cyprus”».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The Women Of Cyprus (@thewomenofcyprus)

Ποια ήταν τα accounts που σε ενέπνευσαν;

Πολλά. Το “Feminist” από ξένα, το “Humanity Greece”, το “yperoxes.gynaikes” και το #metoogreece από ελληνικά. Accounts σαν αυτά, ένιωθα ότι έλειπαν από την Κύπρο. Accounts που να στηρίζουν τις γυναίκες και τις θηλυκότητες, αλλά και όλους τους ανθρώπους. Θεωρώ πως αυτά τα accounts κάνουν εκπληκτική δουλειά και ότι έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους. Γι’ αυτό, ήθελα να φτιάξω ένα account εμπνευσμένο από αυτά, που να βοηθά τις γυναίκες της Κύπρου.  

Βλέπεις ότι μετά το Ελληνικό #MeToo, αλλάζουν τα πράγματα και στην Κύπρο;

Ναι, και είναι λογικό. Είναι η πρώτη φορά που όλο αυτό ήρθε πολύ κοντά στο σπίτι μας. Καταρχάς, βλέπω τις γυναίκες πιο έτοιμες να μιλήσουν. Αυτό που επίσης – σιγά σιγά – βλέπω είναι να αλλάζει και η στάση του κόσμου απέναντι στα θύματα. Πιστεύω ότι είναι πιο ανοιχτοί στο να τα ακούσουν και να τα πιστέψουν. Άρχισαν να στήνονται οργανώσεις για τη στήριξη και την καθοδήγηση των θυμάτων. Αλλά είναι πολλά αυτά που έχουν να γίνουν ακόμη και ειδικότερα, σε σχέση με την αστυνομία και τη νομοθεσία.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;

Έχω πολλούς, μικρούς και μεγάλους στόχους, αλλά ο μεγαλύτερος είναι να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα με ανθρώπους όλων των προσωπικοτήτων και όλων των ηλικιών, οι οποίοι θα στηρίξουν το κυπριακό #MeToo, που πιστεύω πως κάποια στιγμή θα έρθει.

Θέλω να πιστεύω πως η δική μας η γενιά θα προλάβει να δει και να βιώσει την αλλαγή. Θέλω επίσης να κάνω διάφορα workshops, που να έχουν ως στόχο την εκπαίδευση των ανδρών, απέναντι σε θέματα που αφορούν τις γυναίκες. Να μιλήσω μαζί τους για θέματα, όπως είναι το internalised misogyny και το wilful ignorance,  γεφυρώνοντας το κενό που υπάρχει γι’ αυτά τα θέματα.

«Θεωρώ πως ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The Women Of Cyprus (@thewomenofcyprus)

Θεωρείς πως είναι έτοιμοι οι Κύπριοι άντρες να συζητήσουν και να μάθουν γι’ αυτά τα θέματα;

Θεωρώ πως ένα μεγάλο μέρος τους, είναι. Πιστεύω πως πολλοί Κύπριοι άντρες είναι έτοιμοι να δεχτούν και να αγκαλιάσουν την αλλαγή που έρχεται.

Ο Ηead of Press της κυπριακής Eurovision, Ανδρέας Αναστασίου, αποκαλύπτεται στο Estella. 

Ο Ανδρέας Αναστασίου είναι από αυτούς τους ανθρώπους που τους ζηλεύεις. Κατάφερε να κατακτήσει το όνειρο του σε πολύ μικρή ηλικία, άρπαξε κάθε ευκαιρία που βρέθηκε στο διάβα του, δούλεψε πολύ και κατάφερε να πετύχει πράγματα που λίγοι άνθρωποι στην ηλικία του έχουν καταφέρει – και ναι είναι μόνο 28 χρόνων. 

Με τον τελικό της Eurovision να βρίσκεται προ των πυλών, μιλήσαμε μαζί του για την φετινή συμμετοχή της Κύπρου στην Eurovision, τις παλαιότερες συνεργασίες που είχε με ανθρώπους της Eurovision αλλά και για την ζωή και τα σχέδια του για το μέλλον. 

Πότε και πώς ξεκινά το ταξίδι της Eurovision για σένα; 

Η ενασχόλησή μου με τον διαγωνισμό της Eurovision ξεκινά το 2011, όταν ήμουν 18 ετών, ως συνθέτης της κυπριακής συμμετοχής. Τότε το ΡΙΚ, το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, είχε προκηρύξει ένα διαγωνισμό για να επιλέξει το τραγούδι που θα εκπροσωπούσε την Κύπρο εκείνη την χρονιά. Η Eurovision ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ από μικρός αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν μπορούσα να το κάνω.

Θυμάμαι τον φίλο μου, Μιχάλη Αντωνίου, που γράψαμε και το τραγούδι μαζί, να προσπαθεί να με πείσει να λάβουμε μέρος στον διαγωνισμό. Εγώ ως πολύ νέος τότε, και στρατιώτης, ήμουν αρκετά διστακτικός. Η μουσική ήταν πάντα ένα κομμάτι που κρατούσα για εμένα, δεν ήθελα να το μοιράζομαι, και γι’ αυτό δεν ήξερα αν μπορούσα να κάνω αυτό το επόμενο βήμα.

Ενώ είναι στην ζωή μου από πολύ μικρός, αφού και ο πατέρας μου ήταν μουσικός, την περίοδο της εφηβείας – μετά από ένα συμβάν που μου συνέβη –  είχα μπει σε μια φάση άρνησης. Σκέψου ότι ακόμα και κολλητοί μου φίλοι δεν γνώριζαν αυτή την πλευρά του εαυτού μου. 

«Για μένα η μουσική είναι δημιουργία και γι’ αυτό δεν θέλω να εξαρτώμαι από αυτήν».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Andreas Anastasiou (@andreasana)

Ξέρεις αν έχει υπάρξει κάποιος καλλιτέχνης, νεότερος από εσένα, που να έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο στη Eurovision; 

Από όσο ξέρω, μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει. Ήμουν ο νεότερος συνθέτης που εκπροσώπησε ποτέ την Κύπρο στον διαγωνισμό, αλλά και το 2011 ήμουν ο πιο νεαρός συνθέτης από όλες τις χώρες και γι’ αυτό και έχαιρα «μεγάλου» ενδιαφέροντος από τα media. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μεγάλους συνθέτες που μεταγενέστερα θα δούλευα μαζί τους. Από το 2011 μέχρι και το 2016, μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε διάφορους εθνικούς τελικούς χωρών για την Eurovision, αλλά και να συνθέσω το τραγούδι της Κύπρου  στην Junior Eurovision το 2016, που σήμανε και την επιστροφή μου στην Eurovision. 

Και πώς μετά από όλα αυτά έρχεται το Head of Press της κυπριακής Eurovision στη ζωή σου; 

Το  2017, μου προτάθηκε από το ΡΙΚ να είμαι βοηθός αρχηγού αποστολής για τον παιδικό διαγωνισμό. Το 2019 μου ανατέθηκε η θέση του Υπεύθυνου Τύπου της κυπριακής συμμετοχής στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι δουλειά κάνει ο Head of Press της συμμετοχής μιας χώρας της Eurovision. Θες να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό; Τι εμπερικλείει η δουλειά αυτή; 

Εμπερικλείει πολλά, αλλά ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα από τον καλλιτέχνη από την μέρα που θα επιλεγεί μέχρι και την μέρα που θα τελειώσει ο μεγάλος τελικός. Είναι, επίσης, ο άνθρωπος που αναλαμβάνει όλη την επικοινωνία με τα media, κυρίως του εξωτερικού, καθ’ όλη την διάρκεια του διαγωνισμού. 

«Είχα την τύχη να ζήσω την Eurovision από όλες τις πτυχές της».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Andreas Anastasiou (@andreasana)

Πότε ξεκινά η προετοιμασία της Eurovision για εσάς; 

Την επόμενη μέρα του μεγάλου τελικού. Ξεκινούν οι συζητήσεις από πολύ νωρίς για τα επόμενα βήματα, τους καλλιτέχνες και για το γενικότερο approach που θέλουμε να έχουμε την εκάστοτε χρονιά, για να φτάσουμε στον Δεκέμβριο και να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πλάνο που θα μπει σε εφαρμογή. 

Ποια ήταν η συμμετοχή που εσύ απήλαυσες, να είσαι μέρος της, περισσότερο; 

Χμμ… Δύσκολη ερώτηση. Θα σου πω το Replay και την Τάμτα το 2019. Την Τάμτα την λάτρεψα, είναι ένα σπάνιο και υπέροχο πλάσμα. Και πέρυσι πέρασα πολύ καλά και η Έλενα Τσαγκρινού είναι ένα πολύ καλό παιδί, αλλά η συνθήκη της πανδημίας και όλες οι ανυπόστατες και ανούσιες αντιδράσεις προς το El Diablo, μας έκαναν να σπαταλήσουμε πολλή ενέργεια και κόπο για να ξεπεράσουμε αυτές τις παραφωνίες. 

«Πιστεύω πως κάποια στιγμή η Eurovision θα έρθει στην Κύπρο»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Andreas Anastasiou (@andreasana)

Εκτός από το Fuego, ποια άλλη συμμετοχή πιστεύεις πως άξιζε την πρωτιά; 

Ενώ πιστεύω ότι και πριν από το Fuego υπήρχαν αξιοπρεπέστατες συμμετοχές, όπως αυτή της Lisa Andreas, πιστεύω όμως ότι το Fuego σήμανε μια νέα εποχή για την κυπριακή Eurovision. Γι’ αυτό πιστεύω ότι μετά από το Fuego, όλες μας οι συμμετοχές είχαν τα εφόδια για να κερδίσουν. 

«Αυτό που κάνουμε δεν είναι εύκολο. Μπορεί να γίνει όμως όταν υπάρχει αλληλοκατανόηση, σεβασμός και καλή επικοινωνία».

Πόσο παρεμβαίνουν οι εταιρείες στο κομμάτι της εκπροσώπησης τύπου;

Υπάρχει μια πολύ στενή συνεργασία πάντα με τις εταιρείες. Ο καλλιτέχνης μπορεί να εκπροσωπεί την Κύπρο, αλλά δεν παύει να είναι μέρος μια δισκογραφικής εταιρείας που έχει ένα ολοκληρωμένο πλάνο για τον καλλιτέχνη. Η Eurovision είναι ένα project, και οι εταιρίες ξέρουν πάντα τι σημαίνει αυτό και τις απαιτήσεις που έχει ένα τέτοιο project.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Andreas Anastasiou (@andreasana)

Πιστεύεις πως όλοι οι καλλιτέχνες μπορούν να εκπροσωπήσουν την Eurovision; 

Ο διαγωνισμός της Eurovision δεν είναι ένας διαγωνισμός ταλέντων. Είναι ένας πολύ δύσκολος διαγωνισμός που αν δεν είσαι έτοιμος να τον διαχειριστείς, θα σε καταστρέψει. Ακόμη και καλλιτέχνες με τεράστια εμπειρία μπορούν να τα βρουν σκούρα. Πόσο μάλλον για ένα νέο καλλιτέχνη που δεν έχει εμπειρία και δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει αυτό το project. 

Ποιος ήταν ο στόχος σας για την φετινή εκπροσώπηση της Κύπρου; 

Στόχος μας φέτος ήταν να δώσουμε αυτή την πιο μεσογειακή γεύση προς τα έξω και πιστεύουμε ακράδαντα πως η Ανδρομάχη μπορεί να υποστηρίξει απόλυτα αυτό το κομμάτι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Andromachi Dimitropoulou ✨ (@andromache_dim)

Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον; 

Έχω πολλά όνειρα. Θέλω να κάνω πολλά musicals στην Κύπρο. Θέλω να συνεχίσω αυτά που ήδη κάνω και θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη μουσική. 

«Δεν θα σταματήσω ποτέ στην ζωή μου να έχω στόχους και να κυνηγώ τα όνειρα μου».

Ο 22χρονος αθλητής, Νίκος Παπαγγελής, μιλάει για τον ακρωτηριασμό του, την ζωή του πάνω στο ποδήλατο και το όνειρό του να δημιουργήσει ένα σύλλογο που θα βοηθά αθλητές με αναπηρία.

Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζεις ανθρώπους με τόση δύναμη ψυχής και σοφίας όπως τον Νίκο Παπαγγελή, πρέπει να αισθάνεσαι προνομιούχος. Αποφάσισε να αντιμετωπίζει τα πάντα με δύναμη, να μην το βάζει ποτέ κάτω, να βλέπει τα πάντα θετικά, να μην γυρνά ποτέ πίσω, να μην λέει ποτέ “γιατί σε μένα” και να βοηθά όπου και όποιον μπορεί.

Θέλει η όποια μορφής αναπηρία να μην αντιμετωπίζεται σαν κάτι το περίεργο ή το διαφορετικό και να έχουμε όλοι  ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Ο Νίκος Παπαγγελής είναι πρότυπο όχι μόνο προς τους αθλητές, όχι μόνο προς τους ανθρώπους με αναπηρία αλλά προς όλους μας. Πρότυπο για το ήθος, την ευγένεια, την αισιοδοξία και την ωριμότητά του.

View this post on Instagram

A post shared by Nikos Papangelis (@papangelisnikos)

Ποιο ήταν το όνειρο σου όταν ήσουν μικρός; Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ποδοσφαιριστής. Είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο και ήμουν και πολύ καλός. Σκέψου ότι η μαμά μου μας δοκίμασε, και εμένα και τα αδέλφια μου, σε σχεδόν όλα τα αθλήματα, αλλά και οι τρεις διαλέξαμε το ποδόσφαιρο. Είμασταν συνέχεια πίσω από μία μπάλα. Μέχρι τα 12. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι έντονοι πόνοι στο πόδι και ανακαλύψαμε ότι ήταν καρκίνος.

Θες να μας μιλήσεις λίγο για το τότε;

Φυσικά. Ξαφνικά ένα βράδυ ξεκίνησα να έχω έντονους πόνους στο πόδι. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάποιος τραυματισμός από το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό δεν είπα κάτι στους γονείς μου. Οι πόνοι, όμως, δεν σταματούσαν και δυνάμωναν. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να τους το πω. Πήγαμε αμέσως στον γιατρό, κάναμε κάποιες εξετάσεις και μόλις είδε τα αποτελέσματα μας είπε ότι θα πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο παίδων και εκεί μας είπαν ότι πρέπει να πάμε αμέσως για βιοψία.

Εσύ δεν είχες καταλάβει ακόμη ότι δεν ήταν τραυματισμός αλλά κάτι περισσότερο;

Τότε όχι. Ήμουν ένα παιδί 13 χρονών. Δεν είχα ξανακούσει αυτή την λέξη. Νόμιζα ότι θα έκανα ένα χειρουργείο και μετά θα ήμουν οκ. Το κατάλαβα μόλις με πήγαν στην ογκολογική μονάδα παίδων. Όταν είδα όλα τα παιδιά χωρίς μαλλιά. Τότε κατάλαβα, και τότε ήταν που ξεκίνησε και η πρώτη μου μάχη με τον καρκίνο.

«Πέρασα από 6 κύκλους χημειοθεραπειών που διήρκησαν περίπου 3 μήνες, ένα χειρουργείο για να αφαιρεθεί ο όγκος και μετά πέρασα από άλλους 6 κύκλους χημειοθεραπειών – προληπτικά – για να καθαρίσει όποια τυχόν καρκινικά κύτταρα ήταν ακόμη ζωντανά. Διήρκησε περίπου 8 μήνες όλο αυτό».

Πόσο επώδυνη ήταν όλη η αυτή η διαδικασία με τις χημειοθεραπείες;

Αρκετά. Είχα αφόρητες αναγούλες, εμετούς, δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Ένιωθα ότι καιγόμουν ολόκληρος. Ήξερα όμως ότι οι χημειοθεραπείες ήταν η μόνη μου ελπίδα για να τελειώσει αυτή η περιπέτεια και απλώς περίμενα να περάσει ο καιρός, να τελειώσουν οι χημειοθεραπείες για να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή.

Και πάνω που πίστευες ότι ο εφιάλτης αυτός τελείωσε και τον έχεις αφήσει πίσω σου, ξαφνικά 1μιση χρόνο μετά επανέρχεται. 

Ναι σε μια από τις εξετάσεις ρουτίνας που έκανα, βρέθηκε μια σκιά στην ακτινογραφία. Τότε, μου είπαν ότι το οστεοσάρκωμα επανήλθε. Δεν είχα ούτε πόνους ούτε τίποτα που να με κάνουν να υποψιαστώ ότι όλο αυτό επανήλθε. Μου είχε έρθει ο ουρανός στο κεφάλι. 

Μπήκες σε φάση άρνησης τότε; 

Ναι. Η δεύτερη φορά ήταν πολύ δύσκολη. Πίστευα ότι όλο αυτό είχε τελειώσει, είχα ξαναμπεί στους ρυθμούς μου και είχα ξαναβρεί την παλιά μου ζωή.

Έπαιξε ρόλο όμως και το γεγονός ότι αυτή την φορά ήξερα τι θα περνούσα. Ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω και το βουνό που βρισκόταν μπροστά μου.

Μπήκα στην νοοτροπία του: «Εγώ όλο αυτό δεν το ξαναπερνάω. Ας γίνει ότι θέλει», και ευχαριστώ πολύ τους δικούς μου γιατί σ’ όλο αυτό δεν με πίεσαν ποτέ. Μου έδωσαν χώρο και χρόνο να το χωνέψω όλο αυτό, να το σκεφτώ και να πάρω τις δικές μου αποφάσεις.

Διάβασα ότι είχε κανονίσει η μαμά σου, μόλις είπες το «οκ προχωράμε με τον ακρωτηριασμό», να έρθουν παιδιά με πρόσθετα μέλη στο σπίτι σου. 

Ναι και το σχεδίαζε καιρό. Περίμενε την στιγμή που θα ήμουν έτοιμος και κατασταλαγμένος, και μόλις είπα το «οκ, προχωράμε» να έρθουν τα παιδιά να με δουν.

Είχα την ευκαιρία να τους δω, να μιλήσουμε και ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ στο να αποδεχτώ την κατάσταση, και να μάθω τι πρέπει να κάνω.

Με βοήθησαν πολύ και οι άνθρωποι από το κέντρο αποκατάστασης. Μου εξήγησαν τα πάντα μου απάντησαν σε κάθε ερώτηση και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

View this post on Instagram

A post shared by Nikos Papangelis (@papangelisnikos)

Πόσο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σου – μαμά, μπαμπάς, παππούς, γιαγιά στον τρόπο που αντιμετώπισες όλη την κατάσταση; 

Είναι το νούμερο ένα που χρειάζεσαι σ’ αυτές τις καταστάσεις. Να έχεις την οικογένεια σου δίπλα σου, να μην σε πιέζει και να σε καταλαβαίνει.

Για μένα έπαιξε τεράστιο ρόλο στο πως αντιμετώπισα το γεγονός, η στάση της οικογένεια μου. Ήταν ο καθένας και όλοι μαζί το απόλυτο στήριγμα μου. Μιλούσαμε και γελούσαμε συνέχεια, κάναμε πλάκα με αυτό, με ενημέρωναν για τα πάντα, και όλο αυτό μου έδινε τεράστια δύναμη. 

Πώς ένα παιδί 15 χρονών μπορεί να είναι τόσο ώριμο και τόσο δυνατό μπροστά σ’ όλο αυτό; 

Είναι οι καταστάσεις που σε κάνουν να είσαι έτσι. Δεν είναι κάποιο ταλέντο ή κάποιο έμφυτο χάρισμα. Οι καταστάσεις είναι που σε κάνουν να έχεις αυτή την δύναμη και την θετικότητα. Η στιγμή που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον ακρωτηριασμό, ήταν εκεί που μηδένισαν όλα για μένα.

Άφησα τα πάντα πίσω μου και ανυπομονούσα να μπει το πρόσθετο μέλος για να επιστρέψω στο σχολείο και στον αθλητισμό. Σκέψου ότι ακρωτηριάστηκα τον Ιούνιο και μέχρι τον Σεπτέμβριο είχα καταφέρει να περπατάω κανονικά με το πρόσθετο μέλος και να γυρίσω πίσω στο σχολείο μου. 

Όταν έγινε ο ακρωτηριασμός, πίστεψες ότι το όνειρο του αθλητισμού χάθηκε; 

Είχα αποδεχτεί από την αρχή ότι με το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά το όνειρο του αθλητισμού δεν χάθηκε ποτέ. Με το που έμαθα για τον ακρωτηριασμό, ξεκίνησα να ψάχνω το πως μπορώ να συνεχίσω μ’ αυτό να ασχολούμαι με τον αθλητισμό, διάβασα για τους ολυμπιακούς αγώνες και εκεί είπα ότι εγώ μ’ αυτό θα συνεχίσω. 

«Ο αθλητισμός ήταν και είναι η ζωή μου».

View this post on Instagram

A post shared by Nikos Papangelis (@papangelisnikos)

Πώς μπαίνει το ποδήλατο στην ζωή σου; 

Δοκίμασα την κολύμβηση αλλά δεν με πολυ ενθουσίασε. Τότε ο πρώτος μου προπονητής – επειδή είχε ασχοληθεί με την ποδηλασία παλιά – μου το πρότεινε και με ενθουσίασε. Καθ’ όλη την διάρκεια που ήμουν πάνω στο ποδήλατο ένιωθα ελεύθερος και δυνατός. Ήταν ένα πολύ μοναδικό και ξεχωριστό συναίσθημα. 

«Για την αναπηρία μου, το ποδήλατο είναι ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα».

Θυμάσαι την πρώτη μέρα που έκανες ποδήλατο μετά τον ακρωτηριασμό; 

Ήταν ακριβώς όπως η πρώτη μέρα που ανέβηκα σε ποδήλατο όταν ήμουν παιδάκι.

Θυμάμαι τον προπονητή μου να με κρατάει για να ανέβω πάνω, να με σπρώχνει για να πάρω φόρα, να πέφτω συνέχεια, αλλά η στιγμή που έκανα ποδήλατο για πρώτη φορά μόνος μου με αντάμειψε για όλες τις φορές που έπεσα. 

Όλες αυτές τις φορές που έπεσες με το ποδήλατο, σκέφτηκες ποτέ το: «Δεν το έχω, τα παρατάω»; 

Πάρα πολλές. Αλλά χρωστάω πολλά στον προπονητή μου. Ήταν πάντα εκεί για μένα, με πίεζε όσο έπρεπε, μου έδινε κουράγιο και δεν με άφησε ποτέ να τα παρατήσω. Είχα και εγώ τεράστιο πείσμα και αγάπη γι’ αυτό, οπότε τα κατάφερα.

«Οι παραολυμπιακοί αγώνες ήταν στο μυαλό μου από την στιγμή που ακρωτηριάστηκα».

View this post on Instagram

A post shared by Nikos Papangelis (@papangelisnikos)

Και πώς μπαίνει η Παραολυμπιάδα στην ζωή σου; 

Ξεκίνησα με το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ατόμων με αναπηρία στην Κρήτη, μετά από προτροπή του προπονητή μου. Μου άρεσε από πάντα ο αγωνιστικός αθλητισμός και η πρώτη αυτή προσπάθεια στην Κρήτη μου άνοιξε την όρεξη.

Εκεί με είδε ο ομοσπονδιακός προπονητής, με προσέγγισε, και με παρότρυνση του – ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να συμμετάσχω σ’ αυτό – μπήκε το μικρόβιο του πρωταθλητισμού μέσα μου.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου στόχος; 

Να κατακτήσω ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο και να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος στην παραολυμπιάδα. Θέλω επίσης να ασχοληθώ με τον αθλητισμό για άτομα με αναπηρία και να αλλάξω τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον αθλητισμό ατόμων με αναπηρία.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι όλο αυτό το κάνουμε σαν χόμπι και για ψυχαγωγία, ενώ οι αθλητές με αναπηρία προπονούνται και γυμνάζονται όσο σκληρά γυμνάζονται και οι υπόλοιποι αθλητές. Θέλω να σταματήσουν να μας αντιμετωπίζουν σαν καμωμένους από γυαλί και να μην φοβούνται να μας πιέσουν. Να μας συμπεριφέρονται όπως και στους υπόλοιπους αθλητές.

Είναι ο προπονητής σου το πρότυπο σου; 

To μεγαλύτερο. Από την πρώτη στιγμή με αντιμετώπιζε σαν ένα αρτιμελή αθλητή που είχε τις ίδιες ικανότητες με όλους τους αθλητές.

Υπάρχει κάποια βοήθεια ή συνεισφορά από το κράτος προς του αθλητές με αναπηρία;

Το κράτος δεν βοηθάει σε τίποτα. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας από προσωπικούς χορηγούς, με δικό μας κόπο.

Ουσιαστικά το μόνο που παρέχει το κράτος είναι κάποιες οικονομικές επιβραβεύσεις μόνο όταν φέρεις κάποια διάκριση στους παραολυμπιακούς αγώνες, ή σε κάποιο παγκόσμιο αγώνα, από την 1 ως την 6 θέση. Όμως για να καταφέρει κανείς να φτάσει στο σημείο να λάβει μέρος και μετάλλιο σε κάποιο τέτοιο αγώνα, χρειάζεται πολύ ακριβό εξοπλισμό και στήριξη κάτι που το κράτος δεν προσφέρει.

Προσπάθησες ποτέ να έρθεις σε επαφή με κάποιον πολιτικό και να του μιλήσεις για αυτό; 

Δυστυχώς από τα λόγια των πολιτικών, που μόνο τάζουν, έχουμε χορτάσει χρόνια τώρα. Δεν θα ήθελα να μιλήσω με κάποιον και το μόνο που θα κάνει να είναι να μου υποσχεθεί πράγματα που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Γι’αυτό, θέλω να ανοίξω το δικό μου σύλλογο που θα βοηθάει παιδιά με αναπηρία που θα θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Θέλω να δημιουργήσω έναν χώρο που να παρέχει όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεται ένα αθλητής, έναν χώρο που θα μπορεί κανείς να δοκιμάσει διάφορα αθλήματα και να αποφασίσει ο καθένας τι είναι αυτό που του αρέσει και του ταιριάζει. 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; 

Στις 3 Μαΐου θα διοργανώσουμε ένα φιλανθρωπικό event, με κάποιους δικούς μου ανθρώπους και τον μάνατζερ μου, Ηλία Πάνου, όπου θα ποδηλατίσω από την Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα σε 2 μέρες και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στη «Φλόγα»

Δημιουργώντας το Estella, ένα από τα κύρια μελήματα μας, ήταν να δώσουμε φωνή σε όσα και όσους τα σύγχρονα media μέχρι τώρα αποσιωπούσαν.

Ψάχνοντας, λοιπόν, ποιοι θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι, ένας από τους πρώτους που μας ήρθε στο μυαλό ήταν ο Jim Varounis. Ο Jim Varvounis είναι εκπρόσωπος διεθνούς ρεπερτορίου στη δισκογραφική εταιρεία Minos EMI, συνεργάτης μεγάλων Ελλήνων τραγουδιστών και περήφανος founder του Be You Organization, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ως κύριο στόχο του την ευαισθητοποίηση κατά του σχολικού εκφοβισμού – a.k.a. bullying – και την προστασία των θυμάτων.

Μέσα από αυτή την συνέντευξη θέλαμε να δώσουμε στον Jim χώρο και βήμα για να μιλήσει για το “Be You”, για τα βιώματά του, που στάθηκαν αφορμή για να δημιουργήσει το “Be You” και να μας κάνει να δούμε την ζωή μέσα από μια άλλη ματιά. 

Backstory: Ο Jim έχει υπάρξει θύμα bullying στο σχολείο, λόγω της εμφάνισης του – αφού είχε περισσότερα κιλά από αυτά που θα ήθελαν οι συμμαθητές του να έχει – δεν μιλούσε καλά ελληνικά – αφού είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Σικάγο, και δεν άκουγε την μουσική που έπρεπε. Έμενε στην Σπάρτη και στα μάτια των παιδιών τότε ο Jim ήταν το «φρικιό», το «βόδι» και άλλα χαρακτηριστικά που επέλεγαν να τον φωνάζουν.

Αλλά δεν έμεναν εκεί. Έφτασαν μέχρι το σπίτι του, όπου μια μέρα θεώρησαν αστείο να αρχίσουν να του πετούν πέτρες. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν. Γιατί για αυτούς ο Jim ήταν διαφορετικός και αυτό τους έδινε το δικαίωμα να του συμπεριφέρονται έτσι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 𝐉𝐢𝗺 𝐕𝐚𝐫𝗼𝐮𝐧𝐢𝐬 🇺🇸/🇬🇷 (@monstermanager)

Ζώντας όλη αυτή την κατάσταση στο σχολείο, πόσο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σου σε όλο αυτό;

Η λέξη οικογένεια τότε ταυτιζόταν με  ένα και μόνο πρόσωπο – της μητέρας μου. Η Μητέρα μου λοιπόν, έπαιξε, και παίζει ακόμη, ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Ενώ ήταν μια σπουδαία μάνα, που δεν έχασε ποτέ αυτό τον ρόλο, την ίδια στιγμή ήταν και μια σπουδαία φίλη. Μια φίλη που μπορούσα να την συμβουλευτώ και να την εμπιστευτώ για τα πάντα. Με βοηθούσε πάρα πολύ με τις κουβέντες της, το σκεπτικό, και την αντιμετώπιση που είχε σε διάφορα πράγματα και καταστάσεις. Ήταν η δύναμη μου.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, δεν μοιράστηκες μαζί της τα όσα συνέβαιναν τότε;

Ήθελα να την προστατέψω από όλο αυτό. Δεν ήθελα να την συμπεριλάβω σ’ αυτή την δίνη των καταστροφικών εμπειριών της ζωής μου. Ήθελα να παραμείνει αυτή η πηγή θετικής ενέργειας και χαράς που ήταν πάντα για μένα, και φοβόμουν ότι αν μοιραζόμουν μαζί της τα όσα περνούσα στο σχολείο, θα έχανε όλη αυτή την θετικότητα που είχε σαν άνθρωπος. Δεν ήθελα να της το κάνω αυτό. Ίσως γιατί την θεωρούσα την μοναδική μου χαρά και ελπίδα σ’ όλον αυτόν τον Γολγοθά που βίωνα.

«H μαμά μου ήταν ο μοναδικός άνθρωπος εκείνη την περίοδο που δεν με έβλεπε σαν αντικείμενο σχολιασμού και bullying, που δεν με έκρινε και δεν με κορόιδευε  για την εμφάνιση μου. Ήταν η μοναδική μου φίλη».

Πότε αποφάσισες να της μιλήσεις;

Όταν όλο αυτό μεταφέρθηκε και στο σπίτι μου. Ξαφνικά μια μέρα, κάποια από εκείνα τα παιδιά ήρθαν κάτω από το σπίτι μου και μου πετούσαν πέτρες στο μπαλκόνι. Μην με ρωτήσεις γιατί, γιατί αλήθεια δεν ξέρω να σου απαντήσω. Μάλλον γι αυτούς ήταν αστείο. Να πετάς πέτρες στο σπίτι ενός παιδιού επειδή βρίσκεις αστείο το τρόπο που ντύνεται, τα κιλά που έχει, την προφορά που έχει. Τότε λοιπόν, αναγκαστικά, έπρεπε να της μιλήσω για όλο αυτό και να της εξηγήσω τι περνούσα τόσο καιρό.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη / (@monstermanager)

Πώς ένιωσες όταν ξαφνικά όλο αυτό πέρασε στο σπίτι σου;

Μέσα σε μια μέρα, το μέρος που ήταν για μένα το καταφύγιο και η ασφάλειά μου από όλο αυτό που περνούσα, μεταμορφώθηκε και αυτό σε χώρο ανασφάλειας και φόβου. Τότε, βίωσα την πραγματική κόλαση. 

Ποια ήταν η στιγμή που αποφάσισες ότι όλο αυτό θα σταματήσει να σε επηρεάζει;

Μπορεί να σου φανεί αστείο, αλλά όταν ανακάλυψα την μουσική. Το να ασχολούμαι με καλλιτέχνες και με ιστοσελίδες, με έβαλε σε ένα άλλο κόσμο που περνούσα ωραία. Τότε ήταν που βρήκα πάλι το καταφύγιο μου.

Τότε, ήταν που δημιούργησες και ένα fan page της Lady Gaga, που αργότερα αναγνωρίστηκε και επίσημα από την ομάδα της ως επίσημη ενημερωτική ιστοσελίδα της σωστά; 

Ναι. Ξεκίνησα να βλέπω διάφορες συνεντεύξεις της, και ακούγοντας την να μιλά για τα βιώματα της στο καθολικό σχολείο που πήγαινε ένιωσα κατευθείαν μια ταύτιση μαζί της. Βρήκα έναν άνθρωπο που βίωσε ότι βίωνα και εγώ αυτή την περίοδο και που κατάφερε να αφήσει πίσω της όλα αυτά, να χτίσει μια μεγάλη καριέρα και να βγει νικήτρια μέσα από όλο αυτό. Μέσα από τις συνεντεύξεις της λοιπόν, γνώρισα και την μουσική της και μέσα από την Lady Gaga αγάπησα την μουσική. Η Lady Gaga στάθηκε η αφορμή για να έρθουν οι νταήδες – που τόσα χρόνια μου έκαναν την ζωή μου κόλαση – να μου ζητήσουν να τους βρω εισιτήρια για την συναυλία της. 

Πώς άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα η σχέση σου με την μουσική. Ποιο ρόλο παίζει σήμερα για σένα;

Μου άρεσε και με εντυπωσίαζε πάντα το behind the scenes των πραγμάτων. Αναρωτιόμουν πάντα πως όλο αυτό που βλέπουμε στην σκηνή γεννιέται και υπάρχει. Μέσω της κατασκευής των fandom pages τότε βρήκα τον τρόπο να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι της μουσικής, και μέσω της δισκογραφίας  ασχολούμαι μ’ αυτό μέχρι και σήμερα Η σχέση μου μαζί της δεν έχει αλλάξει. Ήταν και παραμένει το καταφύγιο μου.

Η μουσική, όμως, δεν ήταν το μόνο πράγμα που σου έδινε δύναμη τότε…

Όχι. Χρωστάω ένα μεγάλο μέρος της δύναμης μου στο “Be You”.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Be You (@beyouorganization)

Θες να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία του “Be You”; Πώς έγινε η δύναμη και το στήριγμα σου τότε και πώς γίνεται η δύναμη χιλιάδων παιδιών σήμερα, που βιώνουν ό,τι και εσύ τότε;

Το “Be You” γεννήθηκε μια μέρα που ήμουν κλεισμένος – όπως και κάθε βράδυ – στο δωμάτιό μου. Ήταν μια μέρα που ένιωσα πως δεν αντέχω πια και ένιωθα ότι όλο αυτό είχε αρχίσει να με καταβάλλει. Ήμουν 3^η λυκείου τότε. Ήξερα ότι ερχόταν η στιγμή που θα τελείωνε το σχολείο και συνάμα, όλο αυτό αλλά δεν μου έφτανε…

Σκεφτόμουν πώς αλλιώς – εκτός της Lady Gaga και των Vegas – μπορώ να νικήσω αυτό το τέρας. Σκεπτόμενος όλα αυτά, βρήκα τον εαυτό μου να μιλάει σε μένα σε 3^ο πρόσωπο και να μου δίνω συμβουλές. Ήθελα όλα αυτά τα λόγια να τα καταγράψω κάπου, να τα έχω. Και έτσι γεννήθηκε και το blog, “Be You”. Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινα ο ghost writer του “Be You”, και ο άνθρωπος που έδινε συμβουλές και δύναμη σε άλλα παιδιά που βίωναν bullying. Μέσω αυτού έπαιρνα και εγώ τεράστια δύναμη.

Τι θα έλεγες αν συναντούσες κάποιον από αυτούς τους νταήδες σήμερα;

Ξέρεις κάτι; Θα του έλεγα ευχαριστώ γιατί στο τέλος της μέρας δεν ήταν πραγματικός εχθρός μου αλλά σύμμαχος μου. Όλα αυτά στάθηκαν η αφορμή για να γίνω αυτός που είμαι σήμερα και να δημιουργήσω όλα αυτά τα πράγματα. Και ξέρεις κάτι, αν με ρωτούσες τι θα άλλαζα από όλο αυτό θα σου έλεγα τίποτα. Ίσως θα προσπαθούσα να κάνω κάτι για να έμενε έξω από σπίτι μας για να μην στεναχωρούσα τη μητέρα μου, αλλά πέρα από αυτό, τίποτα άλλο δεν θα άλλαζα.

Τι σημαίνει το “Be You” για σένα σήμερα;

To “Be You” είναι η προέκτασή μου. Είναι κομμάτι DNA μου. Σε μια ιδανική κοινωνία, το “Be You” δεν θα υπήρχε, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε και bullying. Αλλά όσο υπάρχει το bullying, θα υπάρχει και το “Be You”. Και θα είναι εκεί για να στηρίζει όλους αυτούς που το χρειάζονται. 

«Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε πάντα είναι ότι για να ασχολούνται μαζί μας όλοι αυτοί οι νταήδες μάλλον θα βλέπουν κάτι διαφορετικό σε μας, κάτι που τους φοβίζει, κάτι που δεν έχουν αυτοί και προσπαθούν να το μπλοκάρουν».

Αποκάλεσες τα παιδιά που βλέπουν αλλά δεν μιλούν “παιδιά-θεατές”. Θεωρείς ότι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από τους νταήδες;

Απόλυτα. Τα παιδιά θεατές είναι – τις περισσότερες φορές – η μοναδική ελπίδα των παιδιών που δέχονται bullying. Ξέρεις, τα παιδιά που βιώνουν bullying εύχονται να υπήρχε αυτός ο ένας που θα μιλούσε, θα κατάγγελνε τους “νταήδες” και θα σταματούσε την κόλαση αυτών των παιδιών. Τα παιδιά θεατές έχουν  την δύναμη να κάνουν κάτι και επιλέγουν να μην! Επιλέγουν να μην μιλήσουν! Επιλέγουν να μην βοηθήσουν!

Πιστεύεις ότι όσο περνούν τα χρόνια το bullying κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος;

Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει ο όγκος και εξελίσσεται η αμεσότητα της πληροφορίας, τόσο περισσότερα φαινόμενα bullying έχουμε. Όλο αυτό βασίζεται στο φαινόμενο του μιμητισμού. Όσο o εκφοβισμός μπαίνει με κάθε τρόπο και μέσο στο κάθε σπίτι – μέσα από τα social, την τηλεόραση κ.α. – τόσο κάποιοι βρίσκουν έναυσμα για να κάνουν “εγκληματικές” πράξεις. Το παιδί βλέπει, το παιδί κάνει. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Be You (@beyouorganization)

Πιστεύεις ότι αν υπήρχε ένα ψυχοθεραπευτής στα σχολεία – από δημοτικό μέχρι λύκειο – θα υπήρχαν λιγότερα φαινόμενα βίας;

Εννοείτε, και πρέπει – επιτέλους – να σταματήσει όλο αυτό το πράγμα να θεωρείται ταμπού. Η Ψυχανάλυση – από μικρή ηλικία – είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του. Και από την πλευρά της οικογένειας και των γονιών, το να παροτρύνουν τα παιδιά τους να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να τους κάνουν. Αν όλοι το έβλεπαν έτσι ο κόσμος μας θα ήταν λίγο καλύτερος.

Και τέλος, ποιο είναι το μότο ζωής σου;

Χμμ δεν ξέρω έχω πολλά αλλά μια από τις αγαπημένες μου φράσεις που είναι και κάπως μάντρα μου είναι ότι «Ο μεγαλύτερο λυτρωτής στην ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός” και πρέπει να το θυμόμαστε πάντα αυτό.