Η νέα χρονιά βρήκε τους αναγνώστες των Social Media να εκπληρώνουν από νωρίς τους αναγνωστικούς στόχους τους, διαβάζοντας τα πιο δημοφιλή βιβλία των τελευταίων μηνών.
Από παλιές κυκλοφορίες μέχρι καινούργια βιβλία, η λίστα με τα καλύτερα βιβλία του Γενάρη σύμφωνα με τα bookstagram, booktube & booktok είναι μεγάλη και οι προτάσεις των αναγνωστών πολλά υποσχόμενες!
Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Μαρίσα, μια νεαρή Λονδρέζα με δύσκολο παιδικό παρελθόν που αναζητά την αγάπη. Όταν γνωρίζει τον Τζέικ, όλα τα όνειρά της μοιάζουν να γίνονται πραγματικότητα. Είναι ελκυστικός, έχει καλή δουλειά, είναι έξυπνος και πρόθυμος να κάνει οικογένεια — όπως κι εκείνη θέλει. Μέχρι που τα οικονομικά τους προβλήματα αναγκάζουν το ζευγάρι να νοικιάσει ένα από τα δωμάτια του σπιτιού τους σε μια κοπέλα, την Κέιτ.
Φαίνεται, όμως, πως η νέα συγκάτοικος εξοικειώνεται πολύ γρήγορα με το νέο της σπίτι και τον σύντροφο της Μαρίσα, σε σημείο που η δεύτερη αρχίζει να έχει υποψίες για το αν η Κέιτ έχει ξαναβρεθεί στο σπίτι τους.
Ένα έντονο κι ανατριχιαστικό μυθιστόρημα με θέμα την γονιμότητα, την ψυχική υγεία, τον φθόνο, και τους κινδύνους του να αποκτάς όλα όσα είχες ποτέ ονειρευτεί.
Όταν η Γκρέις Μπέρναρντ ανακαλύπτει ότι ο απών εκατομμυριούχος πατέρας της έχει απορρίψει τις εκκλήσεις της ετοιμοθάνατης μητέρας της για βοήθεια, ορκίζεται εκδίκηση κι ετοιμάζεται να σκοτώσει κάθε μέλος της οικογένειάς του, ένα προς ένα.
Οι αναγνώστες μένουν άφωνοι παρατηρώντας την Γκρέις να διαλέγει το επόμενο θύμα. Το αποτέλεσμα είναι τόσο φρικιαστικό όσο και διασκεδαστικό σε αυτή τη σκοτεινή περιπέτεια για τις κοινωνικές τάξεις, την οικογένεια, την αγάπη… και τον φόνο.
Από τα καλύτερα βιβλία, σύμφωνα πάντα με το bookstagram.
Η Νίνα Ντιν είναι 32 ετών, επιτυχημένη συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής, με έναν υπέροχο σύντροφο, υποστηρικτικούς φίλους και μια οικογένεια που την λατρεύει.
Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως όλα όσα θεωρούσε δεδομένα στη ζωή της, αρχίζουν να εκλείπουν. Οι φίλοι της απομακρύνονται, οι σχέσεις ατονούν και η οικογένειά της περνά κρίση ηλικίας. Ταυτόχρονα, οι πρώην σύντροφοί της συνεχίζουν τη ζωή τους, ενώ εκείνη προσπαθεί να βρει τα πατήματά της σε μια νέα πόλη όταν όλοι φαίνεται να περνούν την καλύτερη φάση της ζωής τους.
Μια γλυκιά και συγκινητική ιστορία για τα φαντάσματα του παρελθόντος και τη δύναμη του να ανακαλύπτεις ξανά ποιος είσαι.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου της βιβλίου, η Clare Pooley, επιστρέφει με άλλο ένα feel good βιβλίο. Αυτή τη φορά μάς συστήνει ένα καινούργιο καστ αξέχαστων χαρακτήρων, καθένας από τους οποίους έχει τα προβλήματά του και τις εκκεντρικότητές του.
Κανείς δεν μιλάει με αγνώστους στα τρένα του Λονδίνου. Όλοι το ξέρουν αυτό. Τι θα γινόταν, όμως, αν οι επιβάτες αναγκάζονταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού περιστατικού;
Μια διασκεδαστική ιστορία που αποδεικνύει πως οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα.
Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, η αστύνομος Φιόν Μόργκαν έρχεται αντιμέτωπη με έναν φόνο στο καινούργιο τουριστικό θέρετρο του Ρις Λόιντ. Οι ύποπτοι είναι άνθρωποι του στενού της κύκλου, οι γείτονες, οι φίλοι και η οικογένειά της, γεγονός που την ταράζει.
Τα ψέματα αποκαλύπτονται, με την αστυνόμο να προσπαθεί να προστατεύσει και τα δικά της μυστικά. Φαίνεται πως ο πολυσυζητημένος φόνος είναι η αρχή μιας σειράς γεγονότων που θα αναστατώσουν την κοινότητα του χωριού, αλλά και την πρωταγωνίστρια της ιστορίας.
Η Τσάρλι Ντέιβις είναι συντετριμμένη. Στα δεκαεπτά της, έχει ήδη χάσει περισσότερα από όσα χάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια ζωή. Αλλά έχει μάθει πώς να το ξεχνάει μέσα από τον αυτοτραυματισμό. Νιώθει πως ο πόνος ξεπλένει τη θλίψη μέχρι που δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ηρεμία.
Το διάσημο μυθιστόρημα Νεανικής Λογοτεχνίας που μάθαμε μέσα από το Booktok, εξιστορεί τις δοκιμασίες και το τραύμα ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού και τον αυτοτραυματισμό της, που είναι αποφασισμένη να αφήσει πίσω της.
Ένα δυνατό κι ελπιδοφόρο μυθιστόρημα για τους ανθρώπους που νιώθουν πως έχουν χάσει τη μάχη τους με τη ζωή. Ένα από τα καλύτερα βιβλία του bookstagram, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Είναι το πιο δημοφιλές δυστοπικό μυθιστόρημα των τελευταίων μηνών!
Πραγματεύεται την ιστορία της Τζουλιέτ, του κοριτσιού με το θανατηφόρο άγγιγμα και την ατυχή εμπλοκή της σε έναν φόνο. Όταν επιστρατεύεται παρά τη θέλησή της, μαθαίνει να είναι γενναία και να αντιμετωπίζει τους φόβους της, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει την αγάπη στα μάτια ενός νεαρού άντρα.
Μια ιστορία για ένα απομονωμένο κορίτσι σε μια φουτουριστική κοινωνία που απελευθερώνεται από τα δεσμά της και μαθαίνει πώς να παλεύει γι’ αυτό που πιστεύει.
Η Γεωργία Καλτσή (aka @geokaltsi) είναι ένας άνθρωπος που δεν έχεις την τύχη να συναντήσεις κάθε μέρα.
Έξυπνη, δυναμική, αισιόδοξη, ταλαντούχα, ασταμάτητη, πεισματάρα, αληθινή. Είναι αθλήτρια ξιφασκίας, καλαθοσφαίρισης, αλλά δηλώνει και taboo breaker. Πρωταγωνιστεί στη νέα, πρωτοποριακή σειρά του ΑΝΤ1+, με τίτλο: «Στα 4» και γίνεται η πρώτη γυναίκα με αμαξίδιο με κεντρικό ρόλο σε ελληνική σειρά. Η φιλοσοφία της εν λόγω σειράς, μάλιστα, διαφέρει πάρα πολύ απ’ όσα έχουμε δει μέχρι τώρα στην ελληνική τηλεόραση (και τις αντίστοιχες ελληνόφωνες συνδρομητικές πλατφόρμες). Επιπρόσθετα, σύμφωνα με πληροφορίες, επιδιώκεται η ρεαλιστική –και συνάμα αισιόδοξη– παρουσίαση της καθημερινότητας της πρωταγωνίστριας στη χαοτική Αθήνα.
Μπορεί το σενάριο να φέρει έντονα στοιχεία μυθοπλασίας, όμως η επιλογή της Γεωργίας στον ρόλο της πρωταγωνίστριας κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Το 2015, το πανέμορφο κορίτσι με την αφοπλιστική αύρα κλήθηκε να δώσει μία ατέρμονη μάχη με τη ζωή. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα την καθήλωσε σε κώμα για 24 ημέρες, ενώ οι γιατροί της έδιναν μόλις 1% ελπίδες. Ένα ποσοστό που ολοένα και αυξανόταν. Έτσι, ούσα μαχήτρια με έντονο αθλητικό παρελθόν, η Γεωργία νίκησε θριαμβευτικά. Έκτοτε, κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, χωρίς ωστόσο να την επηρεάζει αυτό. Είναι πλήρως λειτουργική και ουδέποτε κόμπλαρε, αφού είναι σε θέση να κάνει όλα όσα θέλει.
Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει: «Δεν μπορείς να ζεις κάθε μέρα με το φόβο ότι θα πάθεις κάτι».
Γεωργία μου, σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ που είσαι εδώ μαζί μας, στην παρέα του Estella!
Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
Με πετυχαίνετε σε μία δύσκολη αλλά δημιουργική φάση της ζωής μου, καθώς το 2023 είναι μία παρολυμπιακή χρόνια για την ξιφασκία που απαιτεί πολλές ώρες προπόνησης και ταξιδιών εκτός Ελλάδας για αγώνες. Ταυτόχρονα, βρίσκομαι και στην αρχή της αγωνιστικής του μπάσκετ με αμαξίδιο, το οποίο εξίσου απαιτεί προπονήσεις τις καθημερινές και πολλά από τα Σαββατοκύριακα που διεξάγονται οι αγώνες, εντός και εκτός Αθήνας. Είναι μια χρονιά την οποία θέλω να αφιερώσω στον αθλητισμό, γιατί στοχεύω σε μια θέση στην Παρολυμπιάδα που θα διεξαχθεί στο Παρίσι, το 2024.
Είσαι εξαιρετικά πολυπράγμων: Αθλήτρια μπάσκετ και ξιφασκίας, πτυχίο στην κλινική διαιτολογία- διατροφολογία, μεταπτυχιακό στη νευρολογία και την αποκατάσταση, μόντελινγκ και τώρα και υποκριτική. Είσαι κάπως ακούραστη, γενικά;
Όλοι κουραζόμαστε, πόσο μάλλον εγώ που είμαι ένα άτομο με αναπηρία και καλούμαι να ανταπεξέλθω σε μια γεμάτη καθημερινότητα, όπως όλοι μας. Λειτουργώ καλύτερα υπό πίεση και σχεδόν πάντα πιέζω τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα πολλές φορές να φτάνω στα όριά μου και να κλατάρω. Μου αρεσει να κάνω διαφορετικά πράγματα και να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε αθλητικές δραστηριότητες και χώρους που δεν έχω ξαναβρεθεί. Έτσι, νιώθω ότι είμαι δημιουργική και αξιοποιώ χρόνο από τη ζωή μου.
Θέλεις να μας περιγράψεις μία τυπική μέρα από την καθημερινότητά σου;
Μια τυπική μέρα ξεκινάει πάντα με έναν σωστό καφέ και αγκαλιές με τη Μπλου, το σκυλάκι μου. Αφού ξεκινάει τόσο θετικά η μέρα μου, ανοίγω το λάπτοπ και ασχολούμαι με τις δουλειές μου, τρώγοντας πρωινό. Μετά φεύγω για εξωτερικές δουλειές, καταλήγοντας στη προπόνηση μπάσκετ για 3 ώρες περίπου. Επιστρέφω για μεσημεριανό και παιχνίδι με τη Μπλου, μέχρι να έρθει η ώρα να πάω στην επόμενη προπόνηση ξιφασκίας για περίπου άλλες 3 ώρες. Τέλος, επιστρέφω σπίτι για να ξεκουραστώ, βλέποντας την παρέα μου και περνώντας δημιουργικό χρόνο μαζί τους.
Πώς προέκυψε ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην, ομολογουμένως, πολλά υποσχόμενη σειρά, «Στα 4»;
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στη σειρά του ΑΝΤ1+ «Στα 4» προέκυψε από το πουθενά, αφού προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί ή σπουδάσει κάτι ανάλογο, δεν είχα καμία επαφή με το χώρο της υποκριτικής. Με είχε δει η παραγωγή στα social media, ήρθαν σε επαφή μαζί μου και μετά από κάποιες συναντήσεις με την ομάδα, αποφάσισα να πορευτούμε παρέα σε έναν άγνωστο για μένα χώρο, που τελικά είναι πολύ ενδιαφέρον και απαιτητικός. Αφού δηλώνω taboo breaker, έκανα ένα ακόμα “βήμα”, προσπαθώντας να καταρρίψω κι αλλά εικονικά στερεότυπα.
Πού συγκλίνεις και πού απέχεις ως «Γεωργία» από το χαρακτήρα που καλείσαι να υποδυθείς στη σειρά;
Στη σειρά υποδύομαι την Στέλλα που συγκλίνουμε σαν χαρακτήρες σε πολλά, ειδικά σε πρωτόγνωρα ερεθίσματα που παίρνει ένα άτομο με αναπηρία από την κοινωνία. Από την άλλη, απέχουμε πολύ στο τρόπο αντιμετώπισης καταστάσεων, αλλά σαν προσωπικότητες έχουμε κάποια κοινά. Οι άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά, νομίζω θα γελάσουν και θα κλάψουν πολύ βλέποντας αυτή τη σειρά.
Διαθέτεις ένα πολύ δυνατό Instagram account, το οποίο μετρά περισσότερους από 20.000 followers. Τι είδους μηνύματα λαμβάνεις συνήθως; Υπήρξε κάποιο που σε συγκίνησε και είπες: «Ναι ρε φίλε, τέτοιους ανθρώπους θέλουμε».
Τα περισσότερα μηνύματα που λαμβάνω είναι θετικά και πολλές φορές σκέφτομαι το: «Ναι ρε φίλε, τέτοιους ανθρώπους θέλουμε». Βέβαια, τα λόγια είναι του αέρα και από πράξεις θέλουμε ακόμα δουλειά. Συγκινούμαι με τα μηνύματα ανθρώπων και γονιών που μου μιλάνε για τις δικές τους δυσκολίες και μου αναφέρουν πως είμαι λιθαράκι της δίκης τους επανάστασης.
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης γι’ αυτή την αστείρευτη αισιοδοξία που σε διακρίνει;
Ήμουν από πάντα αισιόδοξη σαν άνθρωπος, αλλά –όσο τραγικό και να ακούγεται– πηγή έμπνευσης για μένα αποτελεί το ότι ζω και είμαι εδώ, ενώ δεν έχουν όλοι δεύτερες ευκαιρίες. Είναι πολύ σημαντικό να βρεις νόημα μέσα σε μια καθημερινότητα και ρουτίνα, χωρίς να την έχεις στερηθεί κάποια στιγμή. Είναι μέχρι να συνειδητοποιήσει το μικρό μας μυαλό ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει δεν ξαναγυρίζει πίσω, όσο κι αν προσπαθήσουμε να το αξιοποιήσουμε σε δεύτερο χρόνο.
Υπήρξαν στιγμές που να λυγίσεις; Που είπες: «Δεν αντέχω άλλο. Τα παρατάω;»
Πολλές φορές ένιωθα ότι φτάνω στα όριά μου και ήμουνα έτοιμη να λυγίσω, λέγοντας τη φράση: «Δεν αντέχω άλλο», αλλά ποτέ ότι τα παρατάω. Κάποια προβλήματα, εμπόδια, καταστάσεις δεν μπορείς να τα παρατήσεις, πρέπει να τα ξεπεράσεις για δικό σου όφελος. Όλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες και πολλές φορές αισθάνονται ότι φτάνουν στα όριά τους. Όταν συνεχίζεις, όμως, τότε συνειδητοποιείς πως τα πραγματικά σου όρια απέχουν κατά πολύ από αυτό που πίστευες.
Υπήρξαν φορές που ένιωθες έντονα βλέμματα κάποιων, με αποτέλεσμα να θες να τους πεις ευθαρσώς: «Τι κοιτάς;»
Τα βλέμματα πάντα είναι στραμμένα πάνω στο διαφορετικό, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Πόσο μάλλον όταν το διαφορετικό τους φαίνεται και αλλόκοτο. Εδώ οι περισσότεροι μπερδεύουν το “διαφορετικό” με το “φυσιολογικό”. Εγώ, συνήθως, τους χαιρετάω όταν με κοιτάνε παραπάνω απ’ όσο πρέπει γιατί μετά φτάνουν στα όρια της αδιακρισίας, οπότε σκέφτομαι να τους βάλω σε μια “αμήχανη θέση” εγώ, πριν να με φέρουν άθελά τους αυτοί.
Στην περίπτωση του τροχαίου, τι ισχύει τελικά; Όλα για κάποιο λόγο γίνονται; Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό; Τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε;
Όλα τα παραπάνω που αναφέρεις προφανώς και ισχύουν σε κάθε περίπτωση, όχι μόνο σε παρόμοιες με τη δίκη μου. 8 χρόνια μετά, σκέφτομαι ότι για κάποιον λόγο η αναπηρία ήρθε στη ζωή μου, πέραν του πραγματικού, δηλαδή το ότι κανείς μας δεν είναι άτρωτος και αν υποστείς μια βλάβη, έχει και κάποιες συνέπειες.
Ήρθε στη ζωή μου σε ένα βαθμό “τόσο-όσο” όπως λέω κι εγώ, δηλαδή χρειάζομαι αναπηρικό αμαξίδιο για να κινούμαι, αλλά είμαι απόλυτα αυτόνομη και ανεξάρτητη σε σημείο που άλλοι ανάπηροι με πειράζουν, λέγοντάς μου ότι είμαι “ψευτοανάπηρη” με όλα αυτά που κάνω.
Τι συμβουλή θα έδινες σε όσους σκέφτονται να καταθέσουν τα όπλα;
Να μην το κάνουν, να μην παραδώσουν τα όπλα γιατί αν δεν παλέψουν αυτοί για τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν θα το κάνει κανείς. Κι επειδή μια φορά ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε όσο μπορούμε. Κανενός η ζωή δεν είναι εύκολη, όσο στρωμένα κι αν τους τα φέρει. Όλοι μπορούμε να βρούμε έναν λόγο για να μιζεριάζουμε, αλλά είναι επιλογή μας.
Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα του να κατακτάς ένα στόχο που έχεις θέσει στον εαυτό σου και σίγουρα τίποτα δεν γίνεται χωρίς να κοπιάσεις. Αλλά επειδή η ζωή είναι εκεί έξω –και όσο και να προσπαθήσεις δεν συμβαδίζει το μέσα και το έξω– πρέπει “να το βρεις” και να βγεις. Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, να σκέφτεσαι κατευθείαν τις λύσεις. Όπως λέει και το αγαπημένο μου hip-hop band: “Αν είχες κουραστεί μετά την ανηφόρα, η θέα του πεδίου ανταμείβει τον αναβάτη”.
Ονειρεύομαι να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στην επόμενη Παραολυμπιάδα στο Παρίσι, το 2024.
Επίσης, αυτό το νέο βήμα με τη μίνι σειρά «Στα 4» στο ΑΝΤ1+ μου προκαλεί τεράστιο ενθουσιασμό, λόγω του ότι είναι η πρώτη μου επαφή με κάτι τέτοιο. Αναμένω εναγωνίως την προβολή της από Φεβρουάριο και ελπίζω να πάει καλά!
Πώς το φεμινιστικό πορνο μπορεί να βάλει στο επίκεντρο την γυναικεία απόλαυση
Σε μια κοινωνία που παρουσιάζεται ως προοδευτική και απελευθερωμένη από στερεότυπα, οι ερωτικές ταινίες συνεχίζουν να είναι ένα ακόμα ταμπού. Πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν πορνό, κι όμως λίγοι συζητούν για αυτό. Σύμφωνα με έρευνα του Survey Center on American Life, 1 στους 4 άνδρες, έχει παρακολουθήσει ερωτική ταινία τον τελευταίο μήνα, ενώ στοιχεία δείχνουν ότι κατά μέσο όρο, ένας άνδρας εκτίθεται για πρώτη φορά σε πορνογραφία σε ηλικία 12 ετών.
Από την άλλη, το 30% των γυναικών δηλώνει ότι δεν έχει δει ποτέ πορνό, ενώ το ποσοστό των γυναικών που βλέπει τακτικά είναι μικρότερο από αυτό των ανδρών. Λαμβάνοντας τα παραπάνω δεδομένα υπόψη, γίνεται αμέσως σαφές, ότι το κοινό των ερωτικών ταινιών είναι κατά βάση οι άνδρες και επομένως το προϊόν, δηλαδή η πορνογραφία, προσαρμόστηκε στις δικές τους ανάγκες και σεξουαλικές φαντασιώσεις.
Ταινίες από άνδρες για άνδρες, λοιπόν, όπου οι γυναίκες παρουσιάζονται πολλές φορές ως σκεύη ηδονής και εκπλήρωσης κάθε σεξουαλικής φαντασίωσης. Από τη μία, οι γυναίκες πρωταγωνιστούν, αλλά παράλληλα είναι στο περιθώριο. Σε μια ερωτική ταινία, η κάμερα είναι συχνά στραμμένη στην γυναίκα χωρίς όμως να εξερευνά τη σεξουαλικότητα και τις δικές της επιθυμίες και φαντασιώσεις. Το ανδρικό βλέμμα στην πορνογραφία, είχε πάντα τα ηνία και όταν μιλάμε για ανδρικό βλέμμα μιλάμε για την οπτική ενός ετεροφυλόφιλου άνδρα, στα μέσα και τις τέχνες, που αναπαριστά τις γυναίκες ως σεξουαλικά, παθητικά αντικείμενα της ανδρικής επιθυμίας.
Female Gaze στην πορνογραφία
Όμως, τα τελευταία χρόνια, το γυναικείο κοινό αυξάνεται, όπως αυξάνεται και η αναζήτηση ταινιών που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Πλέον, στο προσκήνιο έρχονται γυναίκες σκηνοθέτιδες, οι οποίες προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τις ερωτικές ταινίες βάζοντας τη γυναικεία απόλαυση στο στόχαστρο.
Sky Deep, Erika Lust, Tristan Taormino, Cheryl Dunye είναι μόνο μερικές από τις γυναίκες σκηνοθέτιδες που ευελπιστούν να ικανοποιήσουν την όρεξη του γυναικείου (και όχι μόνο) κοινού, ενώ παράλληλα προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα είδος δίκαιου εμπορίου στον κόσμο της ψυχαγωγίας ενηλίκων, όπου η συναίνεση είναι διαφανής και οι συνθήκες εργασίας καλές.
Το φεμινιστικό πορνό δεν είναι μια καινούργια ιδέα, αλλά φαίνεται πως τώρα, οι συνθήκες το ευνοούν πιο πολύ από ποτέ
H σκηνοθέτιδα Ninja Thyberg μιλώντας στη La Repubblica για την ταινία της «Pleasure» εξήγησε ότι «Εννιά στις δέκα πορνογραφικές ταινίες που απευθύνονται σε ετερόφυλους ανθρώπους υιοθετούν την ίδια σκοπιά, καθώς ενσαρκώνουν μια αντρική φαντασίωση που συνδέεται με την αντικειμενοποίηση των γυναικών, οι οποίες αναγκάζονται να ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες, και το γεγονός αυτό επηρεάζει τη σεξουαλική μας ζωή. Είναι σαν η βιομηχανία του πορνό να διαμορφώνει τη σεξουαλική μας διαπαιδαγώγηση. Ομως πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, το βλέμμα είναι ανδρικό, όπως και η κουλτούρα μας γενικότερα».
Ενώ η Erika Lust, στην συνέντευξη της για το ντοκιμαντέρ “Hot Girls Wanted”, δήλωσε: «Όταν κοιτάζω το mainstream πορνό δεν είναι αρκετά καλό για μένα. Θέλω κάτι παραπάνω. Θέλω συγκίνηση. Πάθος. Οικειότητα. Θέλω να νιώσω μαζί τους…»
Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και οι φωνές που διαφωνούν με την ιδέα του πορνό για γυναίκες, καθώς θεωρούν ότι η ίδια η πορνογραφία είναι αντιφεμινιστική με την έννοια της απεικόνισης στρεβλωμένων εκδοχών γυναικών, το οποίο παρατηρούμε ιδιαίτερα στο mainstream πορνό. Οι φωνές αυτές, υπερθεματίζουν ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για φεμινιστικό πορνό χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών στην βιομηχανία. Δίκαιες συνθήκες εργασίας, βιομηχανικά πρότυπα, αξιοπρεπή αμοιβή και έλεγχο της εικόνας τους, είναι μερικά από τα αιτήματα τους, για να μπορέσει το πορνό που φτιάχνεται από γυναίκες, να είναι πραγματικά φεμινιστικό.
Πορνογραφία και οργασμικό κενό
Πέρα όμως από το ανδρικό και γυναικείο βλέμμα, έχουν οι ερωτικές ταινίες αντίκτυπο στην ερωτική ζωή των γυναικών; Σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2016 σε πάνω από 52.500 ενήλικες στις ΗΠΑ – συμπεριλαμβανομένων λεσβιών, ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων – το 95% των ετεροφυλόφιλων ανδρών ανέφεραν ότι συνήθως ή πάντα είχαν οργασμό κατά τη διάρκεια του σεξ, σε σύγκριση με το 65 τοις εκατό των ετεροφυλόφιλων γυναικών, που ήταν και το μικρότερο ποσοστό στην λίστα, με προτελευταίες τις αμφιφυλόφιλες γυναίκες ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις λεσβίες ήταν 86%.
Ένας από τους παράγοντες που φαίνεται να έχει συμβάλει στην διαφορά αυτή, είναι και η πορνογρφία. Ακριβώς επειδή οι περισσότερες ταινίες αφορούν την οπτική ενός άνδρα, παραμένει ασαφές τι τελικά ευχαριστεί τις γυναίκες. Μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις, είναι αυτή που θέλει τις γυναίκες να ερχονται σε οργασμό μόνο με διείσδυση και μάλιστα γρήγορα! Στην πραγματικότητα, όμως, μονο το 25% των γυναικών μπορούν να φτάσουν στην κορύφωση μόνο με διείσδυση.
Είναι σημαντικό, επομένως, να αναγνωρίσουμε την ανάγκη μιας πιο συμπεριληπτικής βιομηχανίας, η οποία κατευθύνεται τόσο από το ανδρικό όσο και από το γυναικείο βλέμμα. Ακόμη και τα κλισέ του κυρίαρχου άνδρα ή της υποταγμένης γυναίκας είναι φαντασιώσεις τόσο ανδρών όσο και γυναικών, που θα συνεχίσουμε να βλεπουμε να αναπαράγονται αλλά μπορούν να παρουσιαστούν από μια διαφορετική οπτική γωνία. Πλέον υπάρχει κοινό, υπάρχει και η ανάγκη, επομένως όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για πορνό, που έχει ως κύριο γνώμονα την απόλαυση για τις γυναίκες.
Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που είχα, για καιρό, μία διαστρεβλωμένη εικόνα για το σεξ. Πολλές είναι οι γυναίκες που μαθαίνουν από μικρές ότι το σεξ είναι ταμπού και, σε πιο ακραίες περιπτώσεις, πως πρέπει να περιμένουν μέχρι τον γάμο για να έχουν σεξουαλικη επαφή.
Δεν μαθαίνουν ποτέ οτι το σεξ είναι κάτι που θα πρέπει να απολαμβάνουν αλλά να το αποφεύγουν. Εξαιτίας αυτού, δεν ενημερώνονται ποτέ για οτιδήποτε σχετικό με το σεξ – εκτός από τα πολύ βασικά που διδάσκονται στησεξουαλική διαπαιδαγώγησηστα σχολεία. Αυτή η έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης μας κάνει να ντρεπόμαστε για πολλές πτυχές της σεξουαλικότητάς μας καθώς μεγαλώνουμε. Φοβόμαστε να επικοινωνήσουμε τις σεξουαλικές μας ανάγκες με έναν σύντροφο και νιώθουμε πως κάτι δεν πάει καλά ανδεν καταφέρουμε να έρθουμε σε οργασμό.
Όταν δεν ξέρουμε καλά το σώμα μας, συμπληρώνουμε τα κενά μόνες μας και πολλά από τα μηνύματα που δεχόμαστε, μας οδηγούν να εσωτερικεύουμε προβληματικές προσδοκίες και σεξουαλικές συμπεριφορές.
Γιατί τα ταμπού γύρω από το σεξ τόσο διαδεδομένη στη σημερινή κοινωνία;
Η ανακριβής πληροφόρηση στην τηλεόραση, στις εκπομπές, στα περιοδικά ή στις ταινίες πορνό οδηγεί πολλούς ανθρώπους να ντρέπονται στο σεξ για το σώμα τους. Απλά σκέψου πόσες φορές έχεις δει μία φωτογραφία ή ένα βίντεο στο ίντερνετ από ένα αιδοίο ή ένα στήθος και αισθάνθηκες ότι έχεις κάτι το διαφορετικό και το παράξενο συγκριτικά με τις υπόλοιπες. Η συζήτηση για την ανατομία του σώματος είναι κάτι που αποφεύγεται από πολλές γυναίκες λόγω φόβου, ανασφάλειας και ντροπής.
Μερικοί άνθρωποι δεν είναι κάν σε θέση να πουν δυνατά τη λέξη «κόλπος». Χρησιμοποιούν όρους όπως «εκεί κάτω». Έτσι, το μήνυμα σε κάποιο μικρό παιδί είναι: «Μπορούμε να πούμε μύτη, μπορούμε να πούμε αυτιά… αλλά αυτό το πράγμα «εκεί κάτω» πρέπει να το προσπεράσουμε ή να μην το αναγνωρίσουμε». Αυτά είναι μερικά πράγματα που πρέπει να προσέχουμε πολύ καλά για να κλείσει ο κύκλος των ταμπού γύρω από το σεξ.
Τώρα, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τους οργασμούς
Ενώ μπορεί να υπάρχει η αντίληψη ότι οι γυναίκες μπορούν να έρθουν σε αρκετούς διαφορετικούς τύπους οργασμού, η αλήθεια είναι πως με βάση τις σημερινές πληροφορίες και έρευνες, όλοι όσοι έχουν κόλπο μπορούν να έχουν οργασμό μόνο κλειτοριδικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να έχουν οργασμό μέσω του στήθους/θηλής ή μέσω της πρωκτικής επαφής – αυτό αφορά απλώς τις διαφορετικές περιοχές του αιδοίου.
Ουσιαστικά, ο οργασμός έχει αποδειχθεί δύσκολο να επιτευχθεί αποκλειστικά μέσω της διείσδυσης. Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά σημεία στο σώμα σου που θέλεις να εξερευνήσεις, αλλά δεν υπάρχει αυτό το μαγικό σημείο που θα σου δώσει έναν διαφορετικό ~τύπο~ κολπικού οργασμού. Οι οργασμοί μπορεί, ωστόσο, να είναι διαφορετικοί για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, αν έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είχες οργασμό, η αντίληψή σου γι’ αυτόν μπορεί να είναι διαφορετική. Επίσης, υπάρχουν κάποιοι οργασμοί που είναι πιο ισχυροί και κάποιοι που είναι λιγότερο.
Ο αυνανισμός και η επικοινωνία
Πώς μπορείς, λοιπόν, να βρεις νέους τρόπους για να απολαύσεις τον οργασμό; Με τον αυνανισμό και την επικοινωνία, φυσικά! Αρχικά, ο αυνανισμός μειώνει το στρες, το άγχος και την αρτηριακή πίεση, σε βοηθάει να κοιμηθείς και είναι ένας πολύ καλός τρόπος να μάθεις το σώμα σου.
Η επικοινωνία με τ@ν σύντροφό σου είναι και αυτή πολύ σημαντική
Πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα να επικοινωνήσουν τι τους αρέσει και τι όχι κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Φοβούνται ότι θα πληγώσουν τα συναισθήματα του άλλου ή θα τον κάνουν να ξενερώσει. Επίσης, σου προτείνω να κάνεις έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου σχετικά με τον λόγο που αισθάνεσαι έτσι.
Για παράδειγμα, όταν η Madonna δημοσίευσε μια φωτογραφία της με σέξι εσώρουχα, πολλοί έσπευσαν να σχολιάσουν ότι είναι πολύ μεγάλη και πως αυτό είναι ακατάλληλο περιεχόμενο για παιδιά. «Πού και πότε μάθαμε ότι σταματάς να είσαι σέξι μόλις φτάσεις τα 60; Ή ότι η σεξουαλική ικανοποίηση αποτελεί ικανοποίηση μόνο για τους νέους;». Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να παρατηρήσεις αυτές τις προκαταλήψεις που σε εμποδίζουν να βρεις τη σεξουαλική αυτοεκτίμησή σου και να προσπαθήσεις να δεις πέρα από αυτές. Και να θυμάσαι πάντα: Το σεξ δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο, παρά συναινετικό. Όλα τα υπόλοιπα, είναι επινοήσεις της δυτικής φαντασίας.
Τα περισσότερα άτομα από εμάς είναι σε θέσεις που, όπως όλες οι δουλειές, έχουν τις δυσκολίες τους. Κάποιες, όμως, δικαίως αποτελούν παράδειγμα για τον καθημερινό αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι. Ένα από τα επαγγέλματα που έχει ανθίσει στην εποχή μας και γνωρίζουμε καλά είναι το delivery.
Φαινομενικά, για όποιον δεν έχει εργαστεί ως διανομέας, φαίνεται ένα σχετικά απλό και εύκολο επάγγελμα. Πίσω του, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται όλη μέρα στο δρόμο για να μας φέρουν ζεστό το φαγητό ή τον καφέ μας. Και αυτό δε δείχνουμε να το σεβόμαστε ούτε εμείς ούτε η πολιτεία.
Η μεγάλη επικινδυνότητατου delivery
Ναι, είναι μία από τις, αν όχι πιο δύσκολες, σίγουρα από τις πιο επικίνδυνες δουλειές. Οι διανομείς καθημερινά ρισκάρουν επάνω στο μηχανάκι (μεγάλο ρίσκο με τόσους Έλληνες οδηγούς εκεί έξω). Αρκεί να σκεφτούμε ότι σαν χώρα, είμαστε σταθερά στις πρώτες θέσεις τροχαίων ατυχημάτων στη Ευρώπη για να αντιληφθούμε το ρεαλισμό του όρου ‘’επικίνδυνη εργασία’’. Κάθε χρόνο μετράμε δεκάδες νεκρούς και πολλούς παραπάνω τραυματίες από τροχαία στη μάχη για το μεροκάματο. Εργατικά ατυχήματα που περνάνε απαρατήρητα.
Έχουμε δει πρόσφατα εικόνες όπου, κυριολεκτικά, πλημμύρες από καταιγίδες παρασέρνουν delivery στα ορμητικά νερά. Δεν είναι μεταφορά, είναι η ελληνική πραγματικότητα του πώς αντιμετωπίζουμε τα delivery και ως καταναλωτές, αλλά και ως εργοδότες. Οι κακουχίες αυτών των ανθρώπων δε σταματούν ούτε και στα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως σφοδρές χιονοπτώσεις, αφού ακόμα και τότε δουλεύουν κανονικά. Δεν ονομάζεται τυχαία ‘’το μεροκάματο του τρόμου’’.
Μάταια όταν βρέχει αναπαράγεται το αυτονόητο, δηλαδή να μην παραγγέλνουμε στην καταιγίδα. Η αδιαφορία που επιδεικνύουμε γενικότερα ακολουθεί και εδώ τον κανόνα. Ποιος, όμως, φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη όταν υπό τέτοιες συνθήκες ‘’αφήνει’’ στους διανομείς να δουλέψουν όπως κάθε μέρα;
Ο σεβασμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση και δε χωράει καμία δικαιολογία. Οι άνθρωποι αυτοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους μέσα στα κρύα και τους καύσωνες, για να μας φέρουν φαγητό στην άνεση του σπιτιού μας. Ας είμαστε ευγενικοί και διπλά σκεπτόμενοι.
Εργατικά δικαιώματα… δυσεύρετα
Ο κλάδος των διανομέων εδώ και χρόνια εργάζεται σκληρά, αλλά όχι με τις δικαιότερες εργασιακές συνθήκες. Τα μισά ένσημα και τα δώρα που δεν παίρνουν, είναι μόνο κάποια από τα πολλά απαιτούμενα που θα έπρεπε να υπάρχουν, ώστε να διασφαλίζονται έστω τα αυτονόητα.
Τα σωματεία εδώ και χρόνια παλεύουν για καλύτερη ασφάλιση, βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα και ζητούν να παρέχονται προστατευτικά είδη, όπως κράνη σε όλους τους διανομείς. Συχνά, οι διανομείς κάνουν μαζικές πορείες για να απαιτήσουν όσα τους αξίζουν. Το θέμα απαιτεί την προσοχή των πολιτών αλλά και των υπευθύνων ειδικότερα.
Σε γενικές γραμμές οι μισθοί του delivery, ακόμα και αν πεις ότι είναι καλοί για την εποχή, εάν εξαιρέσεις τα φιλοδωρήματα και ότι πολλοί δουλεύουν χωρίς ένσημα, η δουλειά αυτή δεν πληρώνεται όσο θα έπρεπε. Όπως ακούγεται από άτομα που είναι χρόνια στον χώρο ‘’ο κάθε εργοδότης έχει το δικό του νόμο’’. Δεν υπάρχει κάτι σίγουρο, ούτε κάτι που να προστατεύει τον εργαζόμενο από τις αυθαιρεσίες και την άτυπη, καθιερωμένη στην Ελλάδα, ανομία των εργοδοτών.
Οι νέες συνθήκες
Υπάρχουν εδώ και κάποια χρόνια νέες εργασιακές επιλογές, σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες διανομών. Στις νέες ψηφιακές πλατφόρμες οι υπάλληλοι δουλεύουν ως ελεύθεροι επαγγελματίες και όχι ως μισθωτοί, κάτι το οποίο από τη μία τους δίνει το περιθώριο μεγαλύτερου κέρδους, αλλά αυξάνει και τον ανταγωνισμό. Στο τέλος της ημέρας, η υπεραξία των εργαζομένων καταλήγει στη μεγάλη επιχείρηση.
Πρόσφατα, το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων όρισε για πρώτη φορά πως οι ψηφιακές πλατφόρμες έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις υγιεινής και ασφάλειας για τους απασχολούμενους με εκείνες που ισχύουν για τις συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας. Ας ελπίσουμε πως δε θα αρκεστούν σε αυτό το μέτρο και θα υπάρξει μέριμνα για όλες τις ανισότητες και τις αδικίες του επαγγέλματος.
Η ηθική, η ελεύθερη αγορά αλλά και τα σκάνδαλα που ενέχουν αυτές οι νέες μορφές ιδιωτικών διανομών, είναι θέματα που με την είσοδο των νέων εταιρειών στην αγορά απασχόλησαν όχι μόνο τους διανομείς αλλά και τους πολίτες που παραγγέλνουν από αυτές τις πλατφόρμες και αντιλαμβάνονται αυτή την εξέλιξη της συγκεκριμένης εργασίας.
Delivery:Ένα υποβαθμισμένο επάγγελμα
Για άλλους μία ευκαιριακή δουλειά και για άλλους μόνιμη, ενώ κάποιοι το κάνουν σαν δεύτερη για συμπλήρωμα. Έχοντας δουλέψει και ο ίδιος ως διανομέας για κάποιο διάστημα στο παρελθόν, έχω δει πως είναι οι αγενείς πελάτες, τη βροχή και το χιόνι στο δρόμο, αλλά και τους ωραίους ανθρώπους που θα σου δώσουν παραπάνω tips και θα σε υποδεχτούν με χαμόγελο.
Συχνά, οι διανομείς λένε πως πολύς κόσμος δείχνει μία υποτίμηση στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που θα εμφανιστεί στην πόρτα του σπιτιου του, για να του παραδώσει κάποια ζεστή παραγγελία. Η ταξική απόσταση δεν κρύβεται, ο ντελιβεράς μπαίνει στα πιο φτωχά και στα πιο πλούσια σπίτια και, δυστυχώς, υπάρχει κόσμος που νομίζει πως είναι το παιδί για τα θελήματα.
‘’Ο πελάτης γκρινιάζει που άργησε η παραγγελία’’, λένε και αυτό μεταφράζεται σε μία πρόχειρη μετακύλιση ευθυνών όπου ο εργαζόμενος δέχεται τα παράπονα για τα λάθη άλλων. Έχουν να διαχειριστούν ασεβείς πελάτες, φόρτο εργασίας, μακρινά δρομολόγια, περίεργες ώρες εργασίας, βροχή και κρύο, ενώ παράλληλα πρέπει να προστατευτούν από τους υπόλοιπους ανεύθυνους οδηγούς. Αυτά είναι μόνο κάποια από αυτά που αναφέρουν ως τις μεγαλύτερες δυσκολίες άτομα που ρωτήθηκαν στο Instagram σχετικά με το θέμα.
Μία απαιτητική δουλειά της εποχή μας, που δείχνει να χρειάζεται καθημερινά. Η ανταπόδοσή μας ως άνθρωποι είναι να μπαίνουμε στη θέση των ατόμων αυτών, να μην είμαστε αγενείς και κυρίως, να μην παραγγέλνουμε όταν έχει κακοκαιρία. Υπομονή και δύναμη στους διανομείς και να μη ξεχνάμε να δίνουμε, εάν διαθέτουμε, ένα φιλοδώρημα και ένα χαμόγελο, σίγουρα θα εκτιμηθεί.
Το Ολοκαύτωμα είναι μία από τις σκοτεινότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, ας θυμηθούμε τι συνέβη τότε.
Σήμερα, στην εποχή που η ακροδεξιά έχει αρχίσει να κερδίζει εκ νέου έδαφος στη Ευρώπη, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να διατηρήσουμε τις μνήμες ζωντανές. Διότι, η ιστορία έχει αποδείξει, ουκ ολίγες φορές, πόσο ζοφερή μπορεί να γίνει η πραγματικότητα, στην περίπτωση που επικρατήσουν οι ακροδεξιές φιλοσοφίες. Τότε, οι κοινωνίες θα και απανθρακώνονταν στη δίνη μιας ασταμάτητης πυρκαγιάς.
Οι αριθμοί
Η 27η Ιανουαρίου έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως «Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος». Φυσικά, η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία. Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς –το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που έχτισαν οι Ναζί. Μέχρι και σήμερα, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο Ολοκαύτωμα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν έγγραφα των Ναζί που να αναφέρουν συγκεντρωτικά στοιχεία των θανόντων. Μάλιστα, από εκείνη την εποχή ακόμη, όσοι μελετητές και φορείς αναζήτησαν τον ακριβή αριθμό των θυμάτων, δεν κατάφεραν να βρουν κανένα απόρρητο αρχείο. Αντ’ αυτού, αρκέστηκαν σε απογραφές και δημογραφικές μελέτες, ώστε να καταλήξουν –έστω και κατά προσέγγιση– στον αριθμό των θυμάτων.
Οι έρευνες είναι ακόμη εν εξελίξει, πράγμα που σημαίνει πως τα τωρινά δεδομένα ενδέχεται να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. Εντούτοις, οι υφιστάμενοι αριθμοί μαρτυρούν τη φρίκη του Ολοκαυτώματος:
Ομάδα
Αριθμός θανάτων
Εβραίοι
6 εκατομμύρια
Σοβιετικοί πολίτες
περίπου 7 εκατομμύρια (1.3 ήταν Σοβιετικοί Εβραίοι πολίτες, οι οποίοι έχουν ήδη συμπεριληφθεί στον αριθμό των 6 εκατομυρίων Εβραίων θυμάτων)
Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου
περίπου 3 εκατομμύρια, από τους οποίους περίπου 50.000 είναι Εβραίοι στρατιώτες
Μη Εβραίοι Πολωνοί πολίτες
περίπου 1.8 εκατομμύριο (από τους οποίους μεταξύ 50.000 και 100.000 ανήκουν στην πολωνική ελίτ)
Σέρβοι πολίτες (στα εδάφη της Κροατίας, της Βοσνίας και της Ερζεγοβίνης)
312.000
Άτομα με αναπηρίες που ζουν σε ιδρύματα
μέχρι 250.000
Ρομά
μέχρι 250.000
Μάρτυρες του Ιεχωβά
περίπου 1.900
Κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες και οι αποκαλούμενοι “ακοινώνητοι”
τουλάχιστον 70.000
Γερμανοί πολιτικοί αντιφρονούντες και αντιστασιακοί στα κατεχόμενα από τις δυνάμεις του Άξονα εδάφη
ακαθόριστος αριθμός
Ομοφυλόφιλοι
εκατοντάδες -ενδεχομένως χιλιάδες (ίσως να έχουν συμπεριληφθεί κατά ένα μέρος στους 70.000 κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες και στους αποκαλούμενους “ακοινώνητους” που αναφέρονται παραπάνω)
Ο εφιάλτης ξεκινούσε με την αναγκαστική μεταφορά τους. Ήταν στοιβαγμένοι σε βαγόνια, για πολλές ώρες, χωρίς φαγητό ή νερό. Αν τελικά κατάφερναν να φτάσουν –διότι μερικοί πέθαιναν στη διαδρομή– αντιλαμβάνονταν ότι τότε ήταν που άρχιζαν τα πραγματικά βασανιστήρια. Τους κούρευαν γουλί για να τους εξευτελίσουν και έπειτα, περνούσαν από ιατρική εξέταση. Εκεί, το νήμα της ζωής τους κρεμόταν από το νεύμα του γιατρού. Όσοι κρίνονταν κατάλληλοι για εργασία, επιβίωναν προσωρινά. Από την άλλη, όσοι έκρινε ο γιατρός ότι δεν μπορούσαν να συνεισφέρουν σημαντικά στα έργα των Ναζί, κατέληγαν σε θάλαμο αερίων.
Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, συχνά, θεωρούνταν αυτόματα ακατάλληλα εργατικά χέρια και στέλνονταν απευθείας στους θαλάμους αερίων. Το ίδιο ίσχυε για μητέρες με μικρά παιδιά και άτομα που θεωρούνταν αδύναμα ή άρρωστα. Να σημειωθεί, επίσης, πως οι άνθρωποι που επιλέγονταν θα βασανίζονταν και θα θανατώνονταν ως «πειραματόζωα» σε ψευδοεπιστημονικά πειράματα.
Πράξη δεύτερη: Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης
Όσοι επιλέγονταν ως κρατούμενοι, περνούσαν μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Αρχικά, φορούσαν την κουρελιασμένη στολή του στρατοπέδου, ενώ τα υπάρχοντά τους κρατούνταν από τους Ναζί. Έπειτα, το τατουάζ. Το γνωστό τατουάζ, που σηματοδοτούσε ότι δεν ήταν άνθρωποι πια. Δεν είχαν ούτε όνομα, ούτε ταυτότητα. Ήταν απλοί και αναλώσιμοι αριθμοί. Εκτός αυτού, εξυπακούεται ότι οι εξευτελισμοί και οι απάνθρωπες βιαιοπραγίες μπήκαν στο πρόγραμμα από την πρώτη κιόλας μέρα. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπήρχε ιατρική περίθαλψη ακόμη κι αν κάποιοι είχαν σοβαρές παθήσεις. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι Ναζί δεν ενδιαφέρονταν για το αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει κάποιος. Σκοπός τους ήταν η πλήρης υποβάθμιση, ο εξευτελισμός και η θανάτωση.
Η πείνα θέριζε τα θύματα του Ολοκαυτώματος
Στο Άουσβιτς, όπως και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η πείνα ήταν πανταχού παρούσα. Ήταν ο βασικός λόγος που οι κρατούμενοι του Άουσβιτς είχαν μέσο προσδόκιμο ζωής λίγων εβδομάδων ή μηνών από τη στιγμή της άφιξής τους. Αν και οι Ναζί ισχυρίζονταν ότι είχαν ένα επίσημο, ισορροπημένο μενού για τους κρατούμενους, στην πραγματικότητα μοίραζαν, με υποτιμητικό τρόπο, τρόφιμα σε ανεπαρκείς ποσότητες. Ειδικότερα, για πρωινό τους πρόσφεραν μία κούπα με ένα πικρό ρόφημα (αντί για καφέ), το μεσημέρι, ένα πιάτο με αραιή σούπα από σάπια λαχανικά ή κρέας και μια κρούστα ψωμιού, ενώ το βράδυ, οι κρατούμενοι κατανάλωναν μόνο μια μικρή μερίδα μαργαρίνης.
Η πείνα ήταν κάτι παραπάνω από ακραία. Σε πολλές περιπτώσεις, συνοδευόταν από οξύ κοιλιακό άλγος, διάρροια και άλλες σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Μάλιστα, οι Ναζί συνήθιζαν να τιμωρούν τους κρατούμενους, στερώντας τους εντελώς το φαγητό.
«Η δουλειά θα σε ελευθερώσει»
«Arbeit macht frei», διαβάζουμε μέχρι και σήμερα στην πασίγνωστη επιγραφή του Άουσβιτς, η οποία μεταφράζεται ως: «Η δουλειά θα σε ελευθερώσει». Ωστόσο, μάλλον επρόκειτο για ακόμη ένα σαδιστικό αστείο των Ναζί, αφού μόνο ελευθερία δεν απέκτησαν όσοι βίωσαν την κόλαση του Ολοκαυτώματος. Συγκεκριμένα, οι κρατούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να εκτελούν καταναγκαστικές εργασίες για (τουλάχιστον) 11 ώρες τη μέρα, χωρίς καθόλου ανάπαυση ή εξοπλισμό. Μερικές από τις εργασίες που έπρεπε να φέρουν εις πέρας ήταν: Η φόρτωση υλικών μεγάλου όγκου, η εξόρυξη, η διαλογή των αντικειμένων που τους είχαν αποσπάσει οι Ναζί όταν πρωτοέφτασαν, η συμμετοχή στην παραγωγή χημικών, όπλων κ.ά.
Τα τελευταία χρόνια, ο ιατρικός τουρισμός (aka πλαστικές επεμβάσεις) στην Τουρκία ανθίζει με γοργούς ρυθμούς. Σύμφωνα, μάλιστα, με τη Στατιστική Υπηρεσία της χώρας (Tuik), μόνο το 2021 (μια χρονιά πανδημίας), οι περίπου 640.000 άνθρωποι που επισκέφτηκαν την Τουρκία για ιατρικούς λόγους, απέφεραν στη χώρα πάνω από 2,1 δις δολάρια.
Με τις πλαστικές επεμβάσεις – και κυρίως τις επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με απώλεια βάρους – να αποτελούν τις δημοφιλέστερες ιατρικές διαδικασίες, οι πιο τακτικοί επισκέπτες της Τουρκίας για το λόγο αυτό, είναι γυναίκες.
Το μεγάλο ενδιαφέρον έγκειται κυρίως στο γεγονός πως οι προσφερόμενες υπηρεσίες της χώρας είναι πολύ φθηνότερες σε σύγκριση με τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, την ίδια στιγμή που η τουρκική κυβέρνηση – στην προσπάθειά της να προσελκύσει πιθανούς ασθενείς – έχει εισάγει μέτρα, όπως για παράδειγμα απαλλαγή ΦΠΑ για τους ξένους.
Πολλές φορές, όμως, οι χαμηλές τιμές δύναται να επιφέρουν αναπάντεχα αποτελέσματα. Έτσι, μέσα στα χρόνια αυτά, πολλές γυναίκες που πραγματοποίησαν αισθητικές επεμβάσεις στη χώρα χρειάστηκαν διορθωτική χειρουργική επέμβαση ή άλλες θεραπείες λόγω ιατρικών λαθών που προέκυψαν. Άλλες, έχουν χάσει ακόμα και τις ζωές τους μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων, με μελέτη στις ΗΠΑ να διαπιστώνει ότι ένας στους 3.000 ασθενείς πεθαίνει από την ολοένα και πιο δημοφιλή διαδικασία.
Επιστρέφοντας στη Βρετανία, τα συμπτώματα επέμεναν και η Janet επισκέφθηκε έναν γιατρό, ο οποίος την ενημέρωσε ότι το δέρμα της είχε πάθει σήψη και χρειαζόταν να ξεκινήσει άμεσα θεραπεία για να μην πεθάνει. Νοσηλεύτηκε για εννέα μέρες, έλαβε αντιβιοτικά και στη συνέχεια επισκεπτόταν τακτικά το νοσοκομείο, ώστε να καθαριστούν τις πληγές της. Ωστόσο, οι γιατροί δεν αποκλείουν να χρειαστεί να κάνει και μεταμόσχευση δέρματος σε πλάτη και κοιλιά, αφού ένα κομμάτι στην κοιλιά της έχει νεκρώσει τελείως.
Μια απίστευτη περιπέτεια έζησε και η 53χρονη Βρετανίδα Samantha Kaye
Οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα όπου μια πλαστική επέμβαση στην Τουρκία αποδείχτηκε πραγματικός εφιάλτης. Τόσο οι συγκεκριμένες γυναίκες όσο και όσες έχουν βιώσει παρόμοια εμπειρία, τονίζουν πόσο το έχουν μετανιώσει και αποτρέπουν τον καθένα από το να πραγματοποιήσει αντίστοιχη επέμβαση στη χώρα.
Εύλογα μας γεννιέται το ερώτημα:
Τι πραγματικά συμβαίνει με τις πλαστικές επεμβάσεις στην Τουρκία;
Όπως είναι λογικό, η παρούσα κατάσταση έχει προκαλέσει περίσσεια ανησυχία για τα αίτια των αποτυχημένων επεμβάσεων και των μετεγχειρητικών επιπλοκών. Οι ισχυρισμοί αφορούν – μεταξύ άλλων – κακές χειρουργικές τεχνικές, ανικανότητα των γιατρών να ανταποκριθούν σε επείγοντα περιστατικά καθώς και ανθυγιεινό νοσοκομειακό περιβάλλον, σε συνδυασμό με κακή συμπεριφορά.
Τα παράπονα και οι αρνητικές κριτικές έχουν κάνει την εμφάνισή τους και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου γυναίκες που πραγματοποίησαν αποτυχημένες αισθητικές επεμβάσεις παραθέτουν την περιπέτεια και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προειδοποιώντας άλλες γυναίκες να μην πέσουν στο ίδιο λάθος. Καθησυχαστικός ως προς τις ανησυχίες εμφανίζεται ο σύμβουλος πλαστικός χειρουργός και μέλος της Βρετανικής Ένωσης Αισθητικών Πλαστικών Χειρουργών, Bryan Mayou.
Ειδικότερα, τονίζοντας πως «στην Τουρκία υπάρχουν πολύ καλοί πλαστικοί χειρουργοί», συμβουλεύει τους ανθρώπους να ερευνήσουν σωστά τον χειρουργό που θα επιλέξουν, ώστε να γνωρίζουν ότι θα λάβουν ένα καλό επίπεδο μετέπειτα φροντίδας. Την ίδια γνώμη φαίνεται να υποστηρίζει και η Αμερικανίδα Sara Casule, ιδρύτρια των υπηρεσιών Surgery Savior and Surgical Match.
Η ίδια και οι υπάλληλοί της, θέλοντας να αποτρέψουν τους ανθρώπους από ανάλογες εμπειρίες, συνοδεύουν τουρίστες που ταξιδεύουν στην Τουρκία για επεμβάσεις υγείας. Ταυτόχρονα, προτείνουν τους έμπειρους γιατρούς με τα κατάλληλα προσόντα.
Body neutrality VS body positivity: Που συγκλίνουν και που απέχουν;
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η κριτική απέναντι στα σώματά μας είναι συνυφασμένη με κάθε τομέα της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Από όταν είμαστε μικρά παιδιά, ερχόμαστε σε επαφή με πολύ αυστηρές κοινωνικές επιταγές για το πώς οφείλει να είναι ένα σώμα για να είναι αποδεκτό. Τα σώματά μας, ανάλογα την εποχή και το μέρος που ζούμε, οφείλουν να έχουν συγκεκριμένο βάρος, αναλογίες, χρώμα.
Οφείλουν να έχουν περισσότερο ή λιγότερο λίπος, να είναι πιο σκούρα ή πιο λευκά, να έχουν περισσότερη ή λιγότερη τριχοφυΐα, περισσότερους ή λιγότερους μύες, αλλά και να μπορούν να ανταποκριθούν σε συγκεκριμένες δραστηριότητες για να θεωρηθούν άξια για σεβασμό, αποδοχή και αγάπη.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, η αξία ενός ανθρώπου, και ιδιαίτερα μίας γυναίκας, υπολογίζεται σε άμεση συνάρτηση με το βάρος και τη δομή του σώματός της, τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά αλλά και, ευρύτερα, την εμφάνισή της. Σε ένα κόσμο όπου το πόσο θελκτική, ωραία, «fuckable» θεωρείται κάποια, παίζει ρόλο για το πόσο σεβασμό θα λάβει από τους γύρω της.
Δεν είναι λίγοι, όμως, παράλληλα οι άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτές τις νόρμες και δημιουργούν κινήματα για να εναντιωθούν σε αυτή τη συνεχή κριτική που υφίστανται τα σώματά μας. Μία από τις πιο γνωστές και εδραιωμένες απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, ήρθε από το δημοφιλές πλέον κίνημα του body positivity.
Το κίνημα του body positivity μας κάλεσε, για πρώτη ίσως φορά, να αγαπήσουμε το σώμα μας όπως αυτό είναι. Να αποδεχτούμε ότι όλα τα σώματα είναι όμορφα, το καθένα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Να δούμε θετικά όλα τα στοιχεία που αποτελούν την εξωτερική μας εμφάνιση, όπως και αν είναι αυτή.
Όπως κάθε σημαντικό κίνημα όμως, έτσι και αυτό του body positivity, αποτέλεσε αντικείμενο έντονων συζητήσεων και δέχτηκε κάθε μορφής κριτική, άλλοτε κακοπροαίρετη και χωρίς πολλή ουσία, και άλλοτε ουσιαστική και γόνιμη. Μία βασική πλευρά της κριτικής ενάντια στο κίνημα του body positivity αφορά στη σύνδεσή του με το λεγόμενο «toxic positivity», την τάση δηλαδή και την πεποίθηση που μας καλεί να αντιδράμε θετικά και να έχουμε συνολικά έναν θετικό τρόπο σκέψης, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
Με βάση την κριτική αυτή, το κίνημα του body positivity είναι τελικά ένα κίνημα μη ρεαλιστικό που μας καλεί να δούμε με αγάπη τα σώματά μας, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψιν το πόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα πολλές φορές να αγαπήσουμε ένα σώμα το οποίο όλη μας τη ζωή μάθαμε να το ζυγίζουμε, να το κρίνουμε και να το μισούμε. Η πεποίθηση αυτή υποστηρίζεται από άτομα που μας υπενθυμίζουν ότι το να αγαπάμε συνεχώς και σε κάθε περίσταση το σώμα μας, όσο όμορφο και αν ακούγεται, δεν είναι εν τέλει πάντοτε τόσο ρεαλιστικό.
Για να διορθώσει, λοιπόν, την προβληματική αυτή πλευρά του body positivity, ήρθε με τα χρόνια το κίνημα του body neutrality. Το body neutrality, σε αντίθεση με το body positivity δεν μας καλεί να αγαπήσουμε τα σώματά μας «no matter what» και ούτε εστιάζει σε αυτό το στόχο. Το body neutrality, του οποίου η εκκίνηση υπολογίζεται κάπου στο 2015, έγινε αρχικά πιο δημοφιλές μέσα από την επιρροή της συμβούλου διατροφής και διατροφικών διαταραχών, Anne Poirier. Η Poirier όρισε το body neutrality ως ένα κίνημα που προτεραιοποιεί τις λειτουργίες του σώματός μας έναντι της εμφάνισής του.
Με βάση τις υπέρμαχους του body neutrality, δεν μπορούμε με το ζόρι να μας αναγκάσουμε να έχουμε θετικά συναισθήματα απέναντι στο σώμα μας, καθώς θα είναι σαν να ξεχνάμε ότι έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία που κρίνει και κατηγορεί τα σώματά μας με κάθε δυνατό τρόπο.
Αντιθέτως, το αίτημα του να νιώθουμε ουδέτερα απέναντι στο σώμα μας, φαίνεται να είναι πολύ πιο ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο. Το να αποδεχόμαστε το σώμα μας όπως είναι, χωρίς όμως απαραίτητα να νιώθουμε αγάπη για αυτό κάθε στιγμή, είναι, για πολλά άτομα, μία πολύ πιο εφικτή λύση.
Εν κατακλείδι, να σε αποδέχεσαι και να σε σέβεσαι!
Με βάση το body neutrality, είναι σημαντικό να προωθήσουμε την αποδοχή του σώματός μας όπως αυτό είναι, ενώ παράλληλα να ενθαρρύνουμε κάθε άτομο να αναγνωρίσει τις δυνατότητές του και να εκτιμήσει περισσότερο τα μη σωματικά χαρακτηριστικά του έναντι της εμφάνισής του. Το body neutrality είναι μία τάση που δεν θέλει ούτε να μισείς αλλά ούτε και να αγαπάς, κατ’ ανάγκη το σώμα σου. Αλλά να το σέβεσαι και να το αποδέχεσαι όπως αυτό είναι.
Το κίνημα του body neutrality, όπως και αυτό του body positivity νωρίτερα, ήρθε για να απαντήσει στην αρνητική θέαση των σωμάτων μας από την κοινωνία, και έχει ως στόχο να μας βοηθήσει επιτέλους να ενδιαφερθούμε, πάνω από όλα, να καλύψουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, να νοιαστούμε για το σώμα μας, είτε καταφέρνουμε να το αγαπήσουμε, είτε όχι. Ποιο κίνημα μπορεί να έχει ένα αίτημα πιο όμορφο αλλά και παράλληλα πιο ρεαλιστικό από αυτό;
Disclaimer: Έρχεται και 2ο (ίσως και 3ο) μέρος με Έλληνες YouTubers!
Πριν από 17 χρόνια, τρεις επιχειρηματίες ονειρεύτηκαν την ίδρυση μιας πλατφόρμας όπου κανείς θα μπορούσε να βρει βιντεάκια από γεγονότα από όλο τον κόσμο. Όλα ξεκίνησαν όταν ο ένας εκ των τριών ιδρυτών του YouTube, o Jawed Karim, έψαχνε βιντεάκια από το Superbowl του 2004 – είναι αυτό που ο Justin Timberlake έσκισε το φόρεμα της Janet Jackson – και δεν μπορούσε να τα βρει πουθενά. Τότε, σκέφτηκε πως αν κανείς έφτιαχνε μια πλατφόρμα για βιντεάκια που θα μπορούσαν να γίνουν viral σε χρόνο dt, θα γινόταν τεράστια επιτυχία.
Σίγουρα το YouTube – όπως και όλα τα Social Media – είναι μια τεράστια δεξαμενή με ανθρώπους που αξίζουν την προσοχή μας. Ποιοι είναι, όμως, αυτοί που αξίζει να κάνετε subscribe στο κανάλι τους σήμερα;
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει λίστα με τους σημαντικότερους Έλληνες ΥouTubers που να μην συμπεριλάμβανε τη Μαίρη Συνατσάκη. Όταν η Μαίρη αποφάσισε να αφήσει την τηλεόραση και να ασχοληθεί με το YouTube, πολλοί είπαν πως το μόνο που θα καταφέρει είναι να φέρει την τηλεόραση στο YouTube.
Η Μαίρη, όμως, απέδειξε ότι όχι μόνο δεν έφερε την τηλεόραση στο YouTube, αλλά έφερε αυτό που η τηλεόραση θα ευχόταν να είχε δημιουργήσει. Συνεντεύξεις με ανθρώπους που η τηλεόραση αγνοούσε (δες το βίντεο με την Τζεφ Μοντάνα), βίντεο που μιλούσε για white privilege, ρατσισμό (δες σίγουρα το «Είμαι γκέι, είμαι αλβανίδα, είμαι πρόσφυγας»), bystander intervention και άλλες έννοιες, που μέχρι τότε αγνοούσαμε.
Αν, λοιπόν, δεν είσαι ένας από τους 282 χιλιάδες ανθρώπους που την ακολουθούν, η Mairiboo είναι η influencer/YouTuber που πρέπει να ακολουθήσεις σήμερα.
Είναι ένας από τους πιο γλυκούς, δοτικούς, ευαίσθητους και χαρούμενους Έλληνες YouTubers.
Ξεκίνησε το ταξίδι της στον κόσμο του YouTube το 2017. Από τότε μέχρι σήμερα, την ακολουθούν πάνω 150 χιλιάδες άνθρωποι, με την πλειονότητα αυτών να ορκίζεται πως η Εβελίνα Νικόλιζα είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στο Ελληνικό YouTube. Στο κανάλι της θα βρεις καθημερινά, «σπιτίσια» vlogs αλλά και βιντεάκια που μοιράζεται με τον κόσμο της ό,τι την απασχολεί, την προβληματίζει, τη συγκινεί και την εκνευρίζει.
Μέσα όμως από το κανάλι της Εβελίνας θα δεις και τον τρόπο που ακόμη αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τους ανθρώπους με πιο στρογγυλεμένο σωματότυπο, και τον τρόπο που θα έπρεπε να απαντάμε σε κάθε χονδροφοβικό σχόλιο.
Αν ο κόσμος σου δεν περιλαμβάνει ακόμη την Εβελίνα Νικόλιζα, θα πρέπει να αλλάξει αυτό σήμερα.
Ήταν από τις πρώτες που ασχολήθηκαν με το ελληνικό YouTube όταν οι περισσότεροι από εμάς το χρησιμοποιούσαμε μόνο για να ακούμε μουσική και να βλέπουμε αστεία βιντεάκια. Από το 2013 μέχρι και σήμερα, η Δανάη, έχει συνεχή παρουσία στο YouTube.
Μέσα από το κανάλι της θα μάθεις και θα δεις πολλά για τον κόσμο της μόδας και του beauty, καθημερινά αλλά και πολλά ταξιδιωτικά vlogs. Επιπλέον, χρειάζεται να ευχαριστήσουμε τη Δανάη για την είσοδο και την επιτυχία των vlogs στο ελληνικό YouTube – μιας και ήταν από τους πρώτους που τα ξεκίνησε – αλλά και περιεχόμενο ως προς το body και το female empowerment.
Σήμερα, η imikriollandeza μετρά πάνω από 326 χιλιάδες subscribers και αν είσαι ένας από τους λίγους που δεν την ακολουθεί, να το κάνεις σήμερα.
Ξεκίνησε το 2015 και σήμερα μετρά πάνω από 192 χιλιάδες subscribers. Το YouTube μπήκε στην ζωή της όταν κατάλαβε πως το να ασχολείται με τον τουρισμό – αυτό που είχε σπουδάσει – δεν της ήταν αρκετό.
Ήθελε να ασχοληθεί με κάτι που θα της επέτρεπε να εκφράσει την δημιουργικότητα και τον χαρακτήρα της. Ξεκίνησε με fashion και beauty περιεχομενο – γιατί αυτή ήταν η νόρμα στο ελληνικό YouTube τότε – σήμερα, όμως, ασχολείται με πολλά ακόμη θέματα.
Μέσα από το κανάλι της, μπορείς να βρεις vlogs με κομμάτια από την καθημερινότητά της, στιγμές από τα ταξίδια της αλλά και βιντεάκια όπου μιλά για το πώς είναι να μεγαλώνεις ως αλλοδαπός στην Ελλάδα.
Η Φωτεινή, είναι ένα ακόμη πρόσωπο που αξίζει να ακολουθήσεις και να παρακολουθήσεις κάθε της βίντεο.
Όσοι ξέρουν το Φίλιππο, λένε πάντα ότι είναι από τα καλύτερα παιδιά που θα γνωρίσεις ποτέ. Όσοι δεν τον ξέρουν και μαθαίνουν πως είναι μόλις 26 χρονών, δεν το πιστεύουν μιας και έχει καταφέρει πράγματα που άλλοι προσπαθούν για χρόνια.
Έχει σπουδάσει ψυχολογία στην Αγγλία, δουλεύει ήδη εδώ και 5 χρόνια ως Social Media Manager σε διάφορες εκπομπές («Καλοκαίρι Μαζί», «Καλό Μεσημεράκι», «Χαμογέλα και πάλι»). Επίσης, έχει ένα από τα μεγαλύτερα κανάλια στο Ελληνικό YouTube, που μετρά ήδη πάνω από 203 χιλιάδες subscribers.
Μέσα από το κανάλι του Φίλιππου θα γνωρίσεις καταρχάς τη χαρά. Κάθε του βίντεο είναι και μια αφορμή για να ξεκινήσει η μέρα σου χαρούμενα. Θα γνωρίσεις, όμως, και το «Θάρρος ή Αλήθεια», το segment όπου έχει περάσει σχεδόν όλη η ελληνική σόουμπιζ, το «Αχ, Βαχ», που ο κόσμος μοιράζεται τα ερωτικά του προβλήματα και τις ανησυχίες του. Εκτός αυτού, θα δεις vlogs με κάποιους από τους αγαπημένους σου Έλληνες YouTubers.
Για αυτούς αλλά και για τόσους άλλους λόγους, ο fipster είναι ο YouTuber που αξίζει να ακολουθήσεις τώρα.
Η Zoe Pre είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς ανθρώπους του ελληνικού YouTube και δε φοβάται να μιλήσει, να υπερασπιστεί και να εξομολογηθεί. Μπήκε στον κόσμο του YouTube το 2016 και από τότε μέχρι σήμερα, έχει συνεχή παρουσία.
Πριν από 2μιση χρόνια, ξεκίνησε το «Κρίμα» της, ένα από τα πρώτα vidcast – video podcasts – και είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να βρει κανείς στο Ελληνικό YouTube σήμερα. Έχουν περάσει από το «Κρίμα» κάποιοι από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς – από τον Γιώργο Καπουτζίδη και τον Φοίβο Δεληβοριά μέχρι τον Samalbatros και την Marseaux. Όλοι τους έχουν διηγηθεί ιστορίες που δεν είχαν πει ποτέ ξανά και έχουν περάσει μηνύματα που όλοι θα πρέπει να ακούσουμε
Με περισσότερους από 142 χιλιάδες subscribers, η Zoe Pre δικαιωματικά ανήκει στη λίστα με τους μεγαλύτερους Έλληνες YouTubers σήμερα, και είναι ένα από τα πρόσωπα που αξίζει να ακολουθήσεις.
Ο κυβερνοχώρος και οι κάμερες έχουν κάποιους άτυπους κανόνες για τα προβεβλημένα πρόσωπα της εποχής. Ένας από αυτούς είναι πως: “Ό,τι γράφει δε ξεγράφει” και εάν μπορούσαμε να παραφράσουμε το λατινικό ρητό: “scripta manent”, δηλαδή τα “γραπτά μένουν”, στην εποχή μας θα λέγαμε πως “τα βίντεο μένουν”.
Επιφανεις άνθρωποι, με δημόσιο λόγο, γίνονται viral και εμφανίζονται στις οθόνες μας, με λόγια και πράξεις που πυροδοτούν έντονο σχολιασμό. Οι εντυπώσεις που προκαλεί αυτού του είδους η δημοσιότητα, ακολουθούν το άτομο για καιρό και πολλές φορές το προσδιορίζουν στη συνείδηση των ανθρώπων, ειδικότερα όταν υπάρχει αρνητική χροιά στο γεγονός.
Πολιτικοί, καλλιτέχνες, ηθοποιοί, τραγουδιστές και influencers, κάνουν δηλώσεις που μπορεί να τους καταστρέψουν την εικόνα ή και να τους “ανεβάσουν” πολύ γρήγορα. Κρινονται αρνητικά, δέχονται καυστικά σχόλια ως προς τις πράξεις τους– και ίσως δικαιολογημένα – καθώς όταν λες κάτι δημόσια, στην ουσία βάζεις την υπογραφή σου.
Πολιτική και virality: Πόσο επικίνδυνος συνδυασμός είναι;
Η διακωμώδηση τέτοιων γεγονότων είναι συχνή και ναι μεν έχει χιούμορ, αλλά προκαλούνται και συναισθήματα όπως η οργή και θυμός όταν κάποιος γίνεται viral για ένα ατόπημά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που πολιτικοί έχουν πει πράγματα που τους ξέφυγαν, ενώ πολλές ακόμα οι στιγμές που έχουν πιαστεί στην κάμερα να λένε ξεκάθαρα ψέματα, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με παλαιότερες τους δηλώσεις.
Τα παλαιότερα βίντεο ορισμένων πολιτικών, αναιρούν τα σημερινά τους έργα. Αλλά τι δικαίωμα στο λάθος έχει κάποιος που βρίσκεται σε τέτοιες θέσεις και γνωρίζει ότι απευθύνεται σε ένα κοινό; Ανεξάρτητα από τη διάθεση του προσώπου, κάτι τέτοιο πλήττει την εικόνα του και σαφώς ένα ψέμα δεν έχει την ίδια βαρύτητα όταν το διαδίδει ένας απλός πολίτης σε σύγκριση με έναν διάσημο.
Ένα βίντεο κάποιου που ευτελίζεται δημόσια, μπορεί να μείνει στη συλλογική συνείδηση και να τον κατατάξει αυτόματα στο αρνητικό virality. Ακόμα και έτσι βέβαια, όσοι το στηρίζουν δε θα επηρεαστούν και τόσο. Θα αποκλείσουν όλα τα αρνητικά δεδομένα, ώστε η άποψή τους να μην αλλοιωθεί και θα συνεχίσουν να τον εμπιστεύονται. Το εάν η εικόνα θα πληγεί από ένα viral βίντεο είναι θέμα οπτικής και συμπάθειας.
Όσοι γίνονται viral έχουν τον τρόπο να αλλάξουν κάτι προς όφελός τους, αλλά πολλές φορές δεν πολυσκέφτονται τι λένε ή πιάνονται να κάνουν κάποιο λάθος. Υπάρχουν και ορισμένες φορές, όμως, όπου επίτηδες θέλουν να υπάρξει αναταραχή γύρω από το όνομά τους, καθώς γνωρίζουν πως θα αναπαραχθούν και θα προκαλέσουν με όσα πουν. Μιλάνε με εριστικό τρόπο, φωνάζουν για να ξεσηκώσουν αντιδράσεις και να λάβουν τα οφέλη που τους εξυπηρετούν. Και φυσικά πετυχαίνουν το σκοπό τους, καθώς ο κόσμος είναι εκεί για να ασχοληθεί μαζί τους. Ισχύει ο κανόνας πως η αρνητική διαφήμιση, παραμένει διαφήμιση.
Η μάζα αποδέχεται και κρίνει, όχι πάντα σωστά
Η κριτική είναι λογική και αναμενόμενη όταν απευθύνεσαι σε κόσμο. Το virality δεν είναι κάτι που απλά συζητάμε, αλλά κρύβει κάτι άλλο ως προς την απαξίωση των προσώπων. Η αδιαφορία των πολιτών να εμβαθύνει τους κάνει να εμμένουν σε καφενειακού τύπου συζητήσεις, στην επιφάνεια και όχι στην ουσία του λόγου. Συχνά, μία ακραία πράξη που γίνεται γνωστή επιδέχεται μία μαζική κατακραυγή, η οποία σαν πυροτέχνημα λίγες μέρες μετά θα αρχίσει να υποχωρεί. Γνωρίζουμε πολλές φράσεις, που ειπώνονται από τα χείλη κυβερνώντων,αλλά η πλειοψηφία έχει πλήρη άγνοια για πιο σοβαρά ζητήματα, όπως τα σκάνδαλα και τη συνέπεια των λόγων τους.
Η μάζα κρίνει το σημείο αναφοράς αλλά και τη σημαντικότητα ενός γεγονότος που θα γίνει ‘’διάσημο’’. Οι χρήστες του διαδυκτύου συχνά “κανιβαλίζουν” όπως και ψάχνουν τρόπους να ανεβάσουν ή να ρίξουν προσωπικότητες όχι πάντα με γόνιμο διάλογο αλλά με τοξική διάθεση, ακόμα και αν κάποιο άτομο το αξίζει, δεν είναι ο σωστός τρόπος για να ασκήσουμε κριτική.
Όπως αναφέρει και ο Γκυστάβ Λε Μπον, στο βιβλίο του: “Η ψυχολογία των μαζών”: “Η μάζα σήμερα επευφημεί κάποιον που αύριο με ευκολία θα αποκαθηλώσει”.
Είναι δίκαιο όλο αυτό; Είναι σωστός ο τρόπος μας;
H ελαφρότητα της αντιμετώπισης των αστείων ή άλλoτε εξοργιστικών στιγμών που θα γίνουν viral, δείχνει αδιαφορία για την έννοια της Δικαιοσύνης όπου σε αυτές τις περιπτώσεις την καθορίζει ο όχλος. Συχνά επιχειρούμε μέσα από μία δήλωση να αποδομήσουμε ολόκληρο το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, αλλά αγνοούμε το γεγονός ότι το ανθρώπινο ον είναι πολυδιάστατο.
Έτσι, θέλουμε να ταυτίσουμε ένα γεγονός με ολόκληρη την προσωπικότητα και το άτομο. Βέβαια αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου άνθρωποι επαναλαμβανόμενα και συνεχόμενα έχουν υποπέσει στα ίδια λάθη και έχουν γίνει πολλές φορές viral για τους λάθος λόγους. Ειδικά αν μιλήσουμε για πολιτική και virality.
Είναι δίκαιο όμως, καθώς όταν έχεις δημόσιο λόγο, πρέπει να προσέχεις τι λες και πως το λες, αφού εύκολα παρερμηνεύεται ή επισύρει το κοινό αίσθημα σε διαφορετικά μονοπάτια από ό,τι ήταν το πραγματικό νόημα. Άλλωστε, το σημαντικό όταν εκτίθεσαι, είναι να γνωρίζεις πως θα κριθείς και ακριβως για αυτό να είσαι προσεκτικός. Οι συνέπειες για όσους λένε πράγματα που εμπίπτουν στο φάσμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι καταγγελτικές και δικαίως κρίνονται αυστηρά. Το κοινό δε συγχωρεί, αντίθετα είναι πρόθυμο να καταδικάσει.
Ο πρωθυπουργός δεν ήξερε για τις παρακολουθησεις. Όπως δεν ήξερε ότι εκτός ΜΕΘ πεθαίνεις ευκολοτερα. Όπως δεν ήξερε ότι χιονίζει και τη μερα… #μητσοτακη_παραιτησου#Δημητριάδης#Predator
Υπάρχει πολύς κόσμος που θα έπρεπε να γίνει γνωστός και viral για τις απόψεις του, για όλους τους καλούς λόγους. Όμως, έχουμε μία τάση να απομονώνουμε τα ουσιαστικά πράγματα εμμένοντας στα σαφώς πιο ασήμαντα. Κοιτάμε τα αρνητικά και όχι τα θετικά. Και ίσως ο κόσμος ήταν λίγο καλύτερος εάν κάποια άλλα πρόσωπα και δηλώσεις έπαιρναν την αποδοχή που τους άξιζε.
Από την άλλη, το καλό και το κακό είναι υποκειμενικά και στο δημόσιο λόγο είναι ακόμα πιο αμφισβητούμενα. Μία δήλωση που θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τη μία μεριά, από την άλλη θα βρει πολλούς που συμφωνούν. Μήπως είναι καιρός να μην κάνουμε viral τις χαζομάρες του καθενός και να μην ασχολούμαστε με ασήμαντες δηλώσεις;
Αντ’ αυτού, μήπως θα ήταν καλύτερο να αφουγκραστούμε τη λογική όσων βλέπουμε και ακούμε; Είναι μία αλήθεια πως ο λόγος κρίνεται αυστηρά και οι συνέπειες στην ελληνική πραγματικότητα είναι όπως και στα υπόλοιπα ζητήματα: Αυθόρμητες, αστείες, επιφανειακές. Ωραίο θα ήταν αν γίνονταν viral η εμπιστοσύνη, τα ακλόνητα επιχειρήματα, και οι πράξεις που οδηγούν σε σκέψεις και αποτελέσματα.
Με τον ερχομό της νέας χρονιάς, οι ένθερμοι αναγνώστες, φτιάχνουμε λίστες με τα βιβλία που θέλουμε να διαβάσουμε. Τι συμβαίνει, όμως, όταν τα χρήματα δεν επαρκούν για την αγορά όλων των βιβλίων; Λοιπόν, δεν είσαι μόν@! Έχουμε βρεθεί όλοι σε αυτή τη θέση! Η λύση βρίσκεται στα μεταχειρισμένα βιβλία!
Δεν χρειάζεται ένα βιβλίο να είναι καινούργιο για να το απολαύσουμε
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ που πηγαίνουν όλα τα βιβλία που κάποια στιγμή εξαντλούνται και δεν επανακυκλοφορούν; Ο μοναδικός τρόπος να τα αποκτήσεις, είναι να τα αναζητήσεις σε βιβλιοπωλεία μεταχειρισμένων βιβλίων — ή αλλιώς, τα «second-hand bookstores».
Τα μεταχειρισμένα βιβλία είναι προσιτά σε όλους
Το γνώριζες ότι μπορείς να βρεις τα βιβλία που ψάχνεις από δεύτερο χέρι στη μισή τιμή – ή και φθηνότερα – από την τιμή που κυκλοφορούν; Αγοράζοντας βιβλία σε τόσο χαμηλές τιμές, αποταμιεύεις ένα σημαντικό ποσό για επόμενες αγορές βιβλίων!
Η χαρά της εξερεύνησης
Αν οι επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία φαντάζουν η ιδανική βόλτα μετά από μια γεμάτη μέρα, σκέψου πόσο συναρπαστική θα ήταν η επίσκεψη σ’ ένα βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων βιβλίων, όπου σε κάθε γωνιά του θα ανακαλύψεις βιβλία — διαμάντια! Που ξέρεις; Ίσως τυχαία πέσεις πάνω στο βιβλίο που έψαχνες για μήνες, κάνοντας την όλη διαδικασία της εξερεύνησης απολαυστική!
Η γοητεία των μεταχειρισμένων βιβλίων
Τα μεταχειρισμένα βιβλία είναι σαν τα κρασιά — αποκτούν μεγαλύτερη αξία με το πέρασμα του χρόνου. Διαβάζοντάς τις σελίδες τους, ταυτόχρονα, ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά και στη ζωή του προηγούμενου ιδιοκτήτη τους. Ίσως, να έχει υπογραμμίσει κάποιο αγαπημένο του απόσπασμα ή να σημείωσε κάτι που εκείνη τη στιγμή τον εξέφραζε. Αυτός ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα σε αναγνώστες που έχουν διαβάσει το ίδιο βιβλίο είναι κάτι που δεν αποκτάται αλλού!
Η προστασία του περιβάλλοντος
Με την κλιματική αλλαγή να αποτελεί ένα από τα βασικότερα προβλήματα παγκοσμίως, είναι σημαντικό να προστατεύσουμε τον πλανήτη με κάθε δυνατό τρόπο, επαναχρησιμοποιώντας κάθε δυνατό είδος. Επομένως, αγοράζοντας ένα μεταχειρισμένο βιβλίο, μειώνεται ο αριθμός των σελίδων που τυπώνονται, άρα και η ποσότητα του χαρτιού που παράγεται.
Extra Bonus: Αυτή η υπερ-γεμάτη και χαοτική βιβλιοθήκη που όλοι εμείς οι πιστοί αναγνώστες έχουμε μπορεί επιτέλους να γίνει ξανά λειτουργική με την βοήθεια των second-hand books και τον δανεισμό βιβλίων.
Παρακάτω, σου προτείνουμε μερικά παλαιοβιβλιοπωλεία και σελίδες μεταπώλησης κι αγοράς μεταχειρισμένων βιβλίων που αξίζει να ανακαλύψεις:
Είναι το μεγαλύτερο online marketplace μεταχειρισμένου βιβλίου στην Ελλάδα! Μέσα από μια εύκολη και γρήγορη καταχώριση αγγελίας, προβάλλεις τα βιβλία σου σε χιλιάδες αναγνώστες.
Ταυτόχρονα, αγοράζοντας βιβλία από το metabook, γίνεσαι κι εσύ σύμμαχος στην προσπάθεια να δώσουμε σε κάθε βιβλίο τη δυνατότητα να διαβαστεί ξανά και ξανά. Επίσης, βοηθάς άλλους αναγνώστες που θέλουν να κάνουν χώρο στις βιβλιοθήκες τους για τα επόμενα βιβλία.
Στεγάζεται στην Αθήνα κι εδώ και περίπου 4 χρόνια και παρέχει μεταχειρισμένα βιβλία σε πολύ χαμηλές τιμές, συγκεντρώνοντας παράλληλα έσοδα που βοηθούν άπορους συμπολίτες μας. Πολλά ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπισε, κινδυνεύοντας να χαθεί. Εντούτοις, η αγάπη και η στήριξη καθημερινών ανθρώπων, το κρατά ζωντανό.
Το μεγαλύτερο ελληνικό online βιβλιοπωλείο, με περισσότερους από 250.000 τίτλους βιβλίων, ελληνικών και ξένων, καινούργιων και μεταχειρισμένων. Είναι το μοναδικό βιβλιοπωλείο στην Ελλάδα που προσφέρει τη δυνατότητα να πουλήσεις τα μεταχειρισμένα σου βιβλία και να αγοράσεις οποιοδήποτε βιβλίο επιθυμείς! Εκεί, θα ανακαλύψεις σπάνια και εξαντλημένα βιβλία αλλά και πρόσφατα best sellers σε απίστευτες τιμές.
Μάλιστα, για τους βιβλιοφάγους, που θέλουν να παρακολουθούν τα πάντα αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν κάθε φορά όσα βιβλία επιθυμούν, η Πρωτοπορία έχει μια γενναιόδωρη προσφορά: Αν μέσα σε 25 ημέρες διαβάσεις το βιβλίο που αγόρασες, μπορείς να το επιστρέψεις στο κατάστημα και να πάρεις πίσω το 50% των χρημάτων που έδωσες.
Σπιτάκια – Δανειστικές βιβλιοθήκες
Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού, πιθανόν να έχεις συναντήσει μικρά ξύλινα σπιτάκια γεμάτα βιβλία. Αυτά λειτουργούν ως δανειστικές κι ανταλλακτικές βιβλιοθήκες για αναγνώστες που αγαπούν το διάβασμα στη φύση.
Ας ενθαρρύνουμε περισσότερο αυτή τη δράση, προτείνοντάς τη στο Δήμο ή τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μας.
Αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρεία λιανικής πώλησης μεταχειρισμένων βιβλίων στην Αγγλία, με αποθήκες και πωλήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προσφέρει καινούργια και μεταχειρισμένα βιβλία σε πολύ καλή κατάσταση και σε τιμές ενός καφέ! Εξυπηρετεί χιλιάδες αναγνώστες καθημερινά, συμβάλει στον κύκλο του βιβλίου και την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ ταυτόχρονα στηρίζει οργανώσεις που ενισχύουν αυτόν τον σκοπό.
Pro Tip: Αν επιλέξεις να μεταπωλήσεις ή να χαρίσεις κάποιο βιβλίο σου, φρόντισε να το παραδώσεις στον επόμενο ιδιοκτήτη του σε όσο το δυνατόν καλή κατάσταση ώστε να το απολαύσει κι αυτός με τη σειρά του.
Διαβάστε, επαναχρησιμοποιήστε και απολαύστε υπεύθυνα!
Η τσέχα πρωταθλήτρια του Τέννις, Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, είχε κάποτε δηλώσει: «Οι ταμπέλες ταιριάζουν στην αρχειοθέτηση. Οι ταμπέλες ταιριάζουν στα ρούχα. Οι ταμπέλες δεν ταιριάζουν στους ανθρώπους».
Είναι, όμως, πράγματι έτσι;
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει κοντινούς μου ανθρώπους, καθώς και αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο διαδίκτυο να δηλώνουν ότι σιχαίνονται τις ταμπέλες, ότι δεν τους/τις αντιπροσωπεύουν ή ότι τις θεωρούν περιττές και συχνά περιοριστικές.
Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τις ταμπέλες να ακούγονται τόσο απωθητικές σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων και γιατί είναι, κατά τη γνώμη μου, κρίμα να επικρατεί αυτή η θέαση;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Εγώ, η γράφουσα, είμαι μία vegan, φεμινίστρια, queer, πτυχιούχος ιστορίας και φιλοσοφίας της επιστήμης, αρθρογράφος, co-founder της Vegan Life NGO, γατομαμά, γυναίκα, γεννημένη εξαρχειώτισσα που κατοικεί πλέον στο Παγκράτι, και πολλά πολλά ακόμη που, λιγότερο ή περισσότερο, αποτελούν ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν.
Όλα αυτά είμαι εγώ αλλά συνάμα και άλλα τόσα που μπορεί να επιλέξω να μην μοιραστώ ποτέ, ή να επιλέξω να τα μοιραστώ κάποτε. Όλα όσα προανέφερα όμως είναι ταμπέλες και ταμπέλες που εγώ επέλεξα να τοποθετήσω, να μοιραστώ ή ακόμα και να δημιουργήσω. Συνάμα, όμως, είμαι και ένας άνθρωπος που τον ενοχλούν οι ταμπέλες. Πώς γίνεται αυτό;
Υποθεση ταμπέλες: Πότε ενοχλούν και πότε όχι;
Δε θα σου πω όμως ψέματα. Τις ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν θέλω να μπορώ να τις επιλέγω εγώ για μένα. Αν έρθεις, δηλαδή, εσύ που δεν με γνωρίζεις και πεις ότι είμαι οτιδήποτε που εγώ δεν νιώθω ότι το πρεσβεύω, είναι δεδομένο ότι δεν θα δεχτώ να μου φορέσεις μία άσχετη ταμπέλα απλώς και μόνο επειδή εσύ το θέλησες. Αυτός είναι ίσως ο πρώτος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τόσο πολύ τις ταμπέλες.
“Γιατί, μεγαλώνοντας στην κοινωνία αυτή που ζούμε, πολύ συχνά μας φοράνε από μικρά παιδιά κάθε είδους ταμπέλες που εμείς δεν επιλέξαμε”
«Η ωραία του σχολείου», «το φυτό», «η φλύαρη», «ο Αλβανός», «η ξανθιά», «η καλή μαθήτρια», «ο εκκεντρικός» και τόσα μα τόσα πολλά ακόμα. Είναι ταμπέλες που συχνά ακούμε για εμάς από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας.
Οι γονείς, η ευρύτερη οικογένεια, οι συμμαθήτριες και συμμαθητές, τα παιδιά της γειτονιάς, πολλές φορές μας παγιδεύουν μέσα σε δεσμευτικές ετικέτες τις οποίες μπορεί να προσπαθούμε ύστερα για χρόνια να τις βγάλουμε από πάνω μας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως υπάρχει και η σχετική λαϊκή ρήση: «Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».
“Το να βγάλεις από πάνω σου μία ταμπέλα που σου φορέθηκε με το ζόρι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση”.
Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις ταμπέλες δεν μπορούν να μας τις φορέσουν μόνο οι γύρω μας. Τις ταμπέλες μπορούμε κάλλιστα να τις φορέσουμε και εμείς σε εμάς, και αυτό είναι ίσως, η πιο απελευθερωτική πράξη.
Από τότε που με θυμάμαι, αγαπούσα πολύ τις ταμπέλες. Οι ταμπέλες με έκαναν να νιώθω ότι ξέρω ποια είμαι – ή έστω ποια θέλω να είμαι. Οι ταμπέλες με βοηθούσαν να βρω τα άτομα που μου ταιριάζουν και να με κάνουν να νιώθω ότι ανήκω, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε διάφορες «οικογένειες» ανθρώπων που μοιράζονταν κοινή ταυτότητα με εμένα.
Δημόσια, η ταμπέλα που φέρω πάνω μου τα τελευταία χρόνια είναι αυτή της «vegan feminist witch». Η ταμπέλα αυτή έχει φέρει κοντά μου εκατοντάδες ανθρώπους και έχει ίσως απομακρύνει άλλους τόσους. Γιατί αυτή είναι, μεταξύ άλλων, μία από τις ενδιαφέρουσες συνέπειες που έχει η επιλογή του να φοράμε ταμπέλες: Οι ταμπέλες αποτελούν ένα εξαιρετικό φίλτρο για το ποιοι άνθρωποι θα σε πλησιάσουν και ποιοι θα νιώσουν απώθηση για όσα πρεσβεύεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, ειδικά αν είσαι άτομο που έχει ανάγκη την αποδοχή των γύρω του.
Οι ταμπέλες που εγώ επιλέγω να μου τοποθετήσω:
Vegan
Η ταμπέλα του ότι είμαι vegan μου χάρισε κάποιους από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Αποτέλεσε για μένα μία μαγική αφετηρία ενός απίστευτου ταξιδιού χωρίς τέλος. Με ανάγκασε να ευθυγραμμίσω τις αξίες με τις πράξεις μου.
Με δικτύωσε με ένα σύμπαν ανθρώπων που ξέρουν να κοιτούν πολύ πέρα από τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και με έφερε πολύ πιο κοντά στη φύση. Μου έμαθε να διαβάζω ετικέτες, συστατικά και πιστοποιήσεις. Να γνωρίζω τι φοράω, τι τρώω και τι καταναλώνω. Η ταμπέλα του να είμαι vegan είναι μία ταμπέλα που μου άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή.
Feminist
Και, ύστερα, η ταμπέλα του ότι είμαι φεμινίστρια, με βοήθησε να ενδυναμωθώ και να επιμορφωθώ σε ζητήματα ισότητας και διαθεματικότητας. Με έφερε κοντά με άλλα άτομα που έχουν κοινούς στόχους και ανησυχίες και μου χάρισε στιγμές μοναδικής σύνδεσης αλλά και αφύπνισης. Να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση τα άτομα που ζουν γύρω μου και έχουν διαφορετικά βιώματα από τα δικά μου. Με έκανε να νιώσω λιγότερο μόνη για όσες φορές αδικήθηκα ή κακοποιήθηκα.
Witch
Και πάμε κάπου πίσω, 20 χρόνια τουλάχιστον, όταν κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι με μία σκούπα και δήλωνα χωρίς αμφιβολία ότι είμαι μάγισσα. Αρνιόμουν να κόψω τα μαλλιά μου για να μη μειωθούν οι μαγικές μου δυνάμεις και λάτρευα να ανακατεύω ό,τι συστατικό έβρισκα μέσα στο σπίτι, υποστηρίζοντας ότι έκανα μαγικά ξόρκια.
Όταν πλέον μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έμαθα την αληθινή ιστορία των μαγισσών: Γυναίκες που τιμωρήθηκαν γιατί ήταν διαφορετικές από την υπόλοιπη κοινωνία. Γυναίκες που βασανίστηκαν επειδή ήταν γυναίκες. Και όταν πια μία μέρα μία διαβόητη γραφική φιγούρα της τηλεόρασης δήλωσε δημόσια ότι έχει «πρόβλημα με τις βίγκαν λεσβίες μπαχαλοσατανίστριες μάγισσες», ένιωσα ότι η ταμπέλα της μάγισσας με αντιπροσωπεύει περισσότερο από ποτέ. Γιατί μάγισσα είναι μία γυναίκα που παλεύει να είναι αυτό που νιώθει, σε μία κοινωνία που την τιμωρεί απλώς και μόνο επειδή είναι διαφορετική.
Ταμπέλες
Είναι, άραγε, τελικά, τόσο κακό, τόσο προβληματικό, τόσο απωθητικό το γεγονός ότι επέλεξα και επιλέγω αυτές τις ταμπέλες για μένα; Ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα στο να τολμάς και να λες ρητά ποια είσαι και τι πρεσβεύεις; Οι αξίες μας και η ταυτότητά μας δεν θα έπρεπε να είναι παράσημα που επιλέξαμε και φοράμε περήφανα; Το να δηλώνεις ότι είσαι κάτι είναι μία πολύτιμη εξομολόγηση αλλά και μία δέσμευση για συνέπεια.
Οι ταμπέλες σε εξαναγκάζουν να είσαι συνεπής με όσα λες ότι πρεσβεύεις. Οι ταμπέλες σου ανοίγουν τις πόρτες σε κλειστές και συχνά δεμένες κοινότητες ανθρώπων οι οποίοι σε θεωρούν συχνά «οικογένεια», και απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, απέναντι στις κοινές σας αξίες, έχεις μία υποχρέωση για ιδεολογική συνέπεια, για συνέπεια λόγων και έργων.
Μήπως όταν δεν θέλεις να δηλώνεις δημόσια μία ταυτότητα είναι επειδή φοβάσαι να είσαι συνεπής προς αυτή; Μήπως είναι επειδή δεν αντέχεις να σε βλέπουν οι γύρω σου ως κάτι διαφορετικό;
Μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς καθόλου ταμπέλες
Το φύλο, το επάγγελμά μας, η οικογενειακή κατάσταση, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο, τα χόμπι μας κ.ο.κ. συχνά αποτελούν ταμπέλες που φοράμε ασυναίσθητα πάνω μας. Γιατί, λοιπόν, να μην επιλέξουμε στην τελική συνειδητά ποιες από αυτές τις ταμπέλες μας αντιπροσωπεύουν;
Το να φοράμε ταμπέλες δημόσια έχει μία ακόμη “βαριά” συνέπεια: Μας καθιστά εκπροσώπους της κοινότητάς μας. Όποιο άτομο μας γνωρίσει, μας ξεκινάει τις ερωτήσεις για να καταλάβει καλύτερα την ταμπέλα μας.
Άλλοτε καλοπροέραιτες και άλλοτε ειρωνικές, οι ερωτήσεις δεν παύουν να έρχονται. Πόσο εξοντωτικό να πρέπει να εξηγείς διαρκώς αυτό που είσαι… Έχει, όμως, και πάλι η κατάσταση αυτή ένα μεγάλο θετικό, που επισκιάζει με σιγουριά την κούραση που νιώθεις: Η ταμπέλα που έβαλες πάνω σου σου δίνει την ευκαιρία να μιλήσεις για όσα είσαι και πιστεύεις.
Σου δίνει την ευκαιρία να σπάσεις τους μύθους που επικρατούν, να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, και να φέρεις τους άλλους ανθρώπους πιο κοντά σ’ εσένα και στην κοινότητά σου.
Οι ταμπέλες είναι ένα εργαλείο μαγικό που δυστυχώς συχνά υποβαθμίζουμε. Η αίσθηση του ανήκειν, η ενδυνάμωση μέσα από τις νέες σχέσεις με ανθρώπους που έχουν κοινή ταυτότητα, η δικτύωση, η εύρεση χρήσιμων πληροφοριών, η αναγνώριση των κοινών προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε καθώς και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι πάντα πιο εύκολη όταν αγκαλιάζουμε τις ταμπέλες μας και τις φοράμε περήφανα πάνω μας.
Κι ύστερα από όλα αυτά που σου ανέλυσα παραπάνω, θα ήθελα να μου απαντήσεις ειλικρινά: Οι ταμπέλες δεν είναι τόσο κακές τελικά, δεν νομίζεις;
«Γειά σας, με λένε Σάντι και είμαι σεξιστής», έτσι ξεκινάει η ισπανική σειρά του Netflix με τίτλο: «Κυρίαρχα Αρσενικά (Alpha Males)».
Το ίδιο δηλώνουν ο Λουίς και ο Πέδρο αλλά ο Ραούλ, ο τέταρτος της παρέας, δεν μπορεί να το πει. Αρνείται να παραδεχτεί ότι είναι σεξιστής. Από το πρώτο επεισόδιο, οι τέσσερις μεσήλικες φίλοι στη Μαδρίτη μας κάνουν ξεκάθαρο ότι προσπαθούν να ανακαλύψουν εκ νεου την αρρενωπότητά τους και να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, αλλά και τις σχέσεις τους με τους γύρω τους.
Στα “Κυρίαρχα Αρσενικά”, παρακολουθούμε τους τέσσερις φίλους, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με γυναικες πιο ενδυναμωμενές από ποτέ και ο καθένας τους προσπαθεί να προσαρμοστεί σε σε έναν κόσμο που αλλάζει, με τον δικό του τρόπο.
Μια απόλυση από την δουλειά, μια ανοιχτή σχέση, ένας γάμος χωρίς σεξ, ένα διαζευγμένος στον κόσμο του online dating, τέσσερις διαφορετικές αφετηρίες, τέσσερα διαφορετικά προβλήματα που καλείται ο καθένας τους να αντιμετωπίσει.
Όσο παρακολουθούμε τους τέσσερις φίλους να αναλαμβάνουν δράση, βλέπουμε να ξεπηδούν ζητήματα που αφορούν την ταυτότητά τους αλλά και συχνές παρανοήσεις γύρω το φεμινισμό και την πατριαρχία.
Οι άντρες δεν κλαίνε και άλλα έμφυλα στερεότυπα
Ο Πεδρο απολύεται αλλά στην σύντροφο του λέει ότι παραιτήθηκε, επειδή δεν θέλει να δείξει ευάλωτος και αδύναμος. Όταν τελικά εκείνη το μαθαίνει και προσφέρεται να τον στηρίξει οικονομικά, εκείνος απορρίπτει την πρότασή της. Ο Σάντι προσπαθεί να ξεπεράσει την πρώην γυναίκα του και δέχεται, ύστερα από πιέσεις της κόρης του, να δοκιμάσει να βγει ραντεβού μέσω tinder.
Ο Λουίς, έχει να κάνει 5 μήνες σεξ με τη γυναίκα του και παρ’ όλες τις προσπάθειες της, εκείνος δυσκολεύεται να βρει και πάλι όρεξη. Τέλος ο Ραούλ, βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί: Να δεχθεί την πρόταση της συντρόφου του για ανοιχτή σχέση ή να μην την δεχθεί και να χωρίσουν;
Μέσα από τους προσωπικούς προβληματισμούς και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της σειράς, μπορούμε να παρατηρήσουμε συμπεριφορικά μοτίβα που συμβαίνουν στην πραγματικότητα.
Οι άντρες δυσκολεύονται να ανοιχτούν ακόμα και στους φίλους τους, αποφεύγουν την οικειότητα με άλλους άνδρες, φοβούμενοι μην χαρακτηριστούν “λιγότερο άνδρες” ή ομοφυλόφιλοι
Λιγότεροι από τους μισούς άνδρες αναφέρουν ότι είναι ικανοποιημένοι από τις φιλίες τους και μόνο περίπου 1 στους 5 δήλωσε ότι είχε λάβει συναισθηματική υποστήριξη από έναν φίλο την τελευταία εβδομάδα, σε σύγκριση με 4 στις 10 γυναίκες, σύμφωνα με έρευνα του 2021 από το Survey Center on American Life.
O Paul Daley, πριν μερικούς μήνες είχε γράψει στο Guardian, σχετικά με την φιλία των ανδρών:
«Τα αγόρια της εποχής μου μεγάλωσαν για να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο – και τον κόσμο. Η ανθεκτικότητα ήταν το παν. Συναισθήματα. Όλοι τα είχαμε φυσικά. Θαμμένα βαθιά μέσα μας. Φόβοι; Βάλε στοίχημα. Ήταν εκεί για να τους καταπιούμε. Να τους κατακτήσουμε. Αλλά σπάνια για να τους μοιραστούμε, εκτός εάν ήταν απειλητικοί για τη ζωή. Ήταν σπάνιο να μιλάμε για τέτοια πράγματα στο σχολείο ή στο σπίτι. Οι μάγκες της γενιάς μου μεγάλωσαν βλέποντας την ανδρική φιλία με πολύ πιο πρακτικό παρά συναισθηματικό τρόπο».
Κυρίαρχα Αρσενικά:Γιατί οι άντρες δυσκολεύονται με το φεμινισμό
«Ξαφνικά όλα είναι πατριαρχία, είμαστε ιός. Κηρύξατε (οι γυναίκες) τον πόλεμο στο χρωμόσωμα Ψ. Τώρα πρέπει να κλαίμε, να εκφραζόμαστε. Και μην αντικειμενοποιήσεις ποτέ γυναίκα. Γιατί το κάνουν μόνες τους». Αυτή είναι η οπτική του Πέδρο, την οποία εκφράζει όταν λογομαχεί με μία από τις δυναμικές γυναίκες της σειράς. Για τους τέσσερις φίλους, όπως και για πολλούς άνδρες στην πραγματικότητα, ο φεμινισμός είναι μια απειλή, είναι ένα κίνημα που θέλει να αποσταθεροποιήσει τους άνδρες. Να τους ευνουχίσει.
Πολύ συχνά, όταν μιλάω με άντρες φίλους μου, ακούω παρόμοιες πεποιθήσεις, οι οποίες συχνά έχουν διαμορφωθεί από κάτι που διάβασαν στο διαδίκτυο και δεν διασταύρωσαν ή από κάτι που άκουσαν να λέει κάποιος, κάποτε. Άλλες φορές, είναι απόρροια της αμυντικής θέσης που κρατάνε οι άνθρωποι όταν νιώθουν ότι τους επιτίθενται και πρέπει να απολογηθούν.
Όμως, πολλές φορές, οι πεποιθήσεις αυτές από τα “Κυρίαρχα Αρσενικά” προέρχονται από την αδυναμία αυτοκριτικής
Αυτό συμβαίνει λόγω της δυσκολίας που νιώθουν πολλοι άνθρωποι να παραδεχθούν ότι και οι ίδιοι συμβάλλουν στις ανισότητες και τη διαιώνιση του σεξισμού. Γιατί αν παραδεχθείς ότι και εσύ είσαι μέρος του προβλήματος, τότε θα βρεθείς στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να αλλάξεις, να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου για να γίνεις μέρος της λύσης.
Η πιο συχνή παρανόηση σχετικά με τις φεμινίστριες
Μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις σχετικά με τις φεμινίστριες είναι πως είναι μίσανδρες και αυτό είναι πέρα για πέρα μη αληθές. Πώς μπορείς, όμως, να φτιάξεις έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον σεξισμό και τις έμφυλες διακρίσεις αν δεν μιλάς για τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, αλλά και τις συμπεριφορές του σήμερα που απειλούν οποιαδήποτε προσπάθεια προόδου;
Ναι, οι άντρες βρίσκονται πλέον συχνά αντιμέτωποι με τις πατριαρχικές αντιλήψεις που γαλουχήθηκαν από παιδιά, όπως και οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό τους. Δεν είναι εύκολο να ξε-μάθεις όσα μάθαινες για χρόνια, να ξεριζώσεις την πατριαρχία από όλες τις εκφάνσεις της ζωή σου και να αναθεωρήσεις συμπεριφορές που δικαιολογούσες για χρόνια. Αλλά είναι μια δουλειά που αξίζει να κάνεις, αν θέλεις να είσαι σύμμαχος στον αγώνα για την ισότητα.
Ένας κόσμος που αλλάζει
Η σειρά “Κυρίαρχα Αρσενικά”, μέσα στα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται, προσφέρει γέλιο αλλά ταυτόχρονα αγγίζει επίκαιρα θέματα που καλούμαστε συχνά να έρθουμε αντιμέτωποι και στην πραγματικότητα. Αν κάτι μου άρεσε στη σειρά, είναι ότι παρόλο που ήθελε να σατιρίσει την τοξική αρρενωπότητα δεν το κάνει εις βαρος των τεσσάρων πρωταγωνιστών.
Οι τέσσερις φίλοι παρουσιάζονται ως φυσιολογικοί, καθημερινοί άνθρωποι, που έχουν τα θετικά τους, έχουν όμως και τις αδυναμίες τους και βρίσκονται αντιμέτωποι με τα λαθη τους. Το ίδιο και οι γυναίκες της σειράς, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζονται ως τέλειες.
«Όλοι γεννιόμαστε με δύο πλευρές του εαυτού μας: Τη σκληρή πλευρά που είναι στωική και ανεξάρτητη και τη μαλακή που είναι ευάλωτη και αλληλεξαρτώμενη. Η σκληρή πλευρά έχει χαρακτηριστεί ως αρσενική και εγγενώς προτιμότερη, και η απαλή πλευρά έχει θεωρηθεί ως θηλυκή και λιγότερο καλή», δηλώνει η Niobe Way, συγγραφέας του: «Deep Secrets: Boys’ Friendships and the Crisis of Connection».
Στα 10 επεισόδια της σειράς βλέπουμε, τους τέσσερις φίλους, να προσπαθούν να εναρμονιστούν με τη σύγχρονη εποχή, να αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους για τα σημαντικά και να προσπαθούν να απορρίψουν την πεποίθηση πως το να δείχνεις ευάλωτος είναι σημάδι αδυναμίας. Παράλληλα, μέσα από τις ιστορίες τους, γίνεται κατανοητό, ότι η αλλαγή συνήθως πάει χέρι-χέρι με την αυτοκριτική και πολλές φορές συνοδεύεται από θυσίες που κανείς δεν θέλει να κάνει.
Οι σύγχρονοι άνδρες, όπως και οι πρωταγωνιστές μας, καλούνται να ερθουν πρόσωπο με πρόσωπο με το σεξισμό και τα στερεότυπα και να τα καταρρίψουν. Ακόμα και αν δεν καταφέρουν να το κάνουν στον μέγιστο βαθμό, σίγουρα αξίζει να μπορούν να πουν ότι προσπάθησαν και ότι κάθε μέρα έχουν προοδεύσει λίγο παραπάνω από τη χθεσινή.
Σχεδόν 6 στους 10 εφήβους δηλώνουν καθημερινοί χρήστες του TikTok, ωστόσο λίγα είναι γνωστά για τις επιπτώσεις που έχει η χρήση της εφαρμογής στην ψυχική μας υγεία, αλλά και στην λειτουργία του εγκεφάλου μας.
Ίσως αναρωτιέστε, πώς μια εφαρμογή με βίντεο έχει τόσο ισχυρό αντίκτυπο στην υγεία μας, ψυχική και μη. Είναι αλήθεια πως τα βίντεο των 20 ή 30 δευτερολέπτων μας κάνουν να γελάμε ή μας μαθαίνουν μέχρι και να μαγειρεύουμε. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν πίσω από αυτήν την φαινομενικά ακίνδυνη χρήση, αλλά και στον εγκέφαλό μας όταν χρησιμοποιούμε την εφαρμογή.
Ο εθισμός στο διαδίκτυο αλλά και στις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας ευρύς όρος, ο οποίος καλύπτει ένα φάσμα συμπεριφορών και προβλημάτων ελέγχου των παρορμήσεων σχετικά με το διαδίκτυο. Είναι ένας μη χημικός, συμπεριφορικός εθισμός που λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο όπως ο εθισμός σε ψυχοδραστικές ουσίες.
Αυτό που συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν δεχόμαστε ή κάνουμε like είναι ότι ενεργοποιείται το «σύστημα επιβράβευσης» του εγκεφάλου, κάτι που είναι εθιστικό, ορμονικά μεν γιατί εκλύεται στο σώμα μας ντοπαμίνη και κοινωνικά δε, γιατί όλοι μας έχουμε την ανάγκη για αποδοχή και θαυμασμό. Άλλες περιπτώσεις ενεργοποίησης του ίδιου συστήματος είναι: Φαγητό, ποτό, σεξ και χρήματα, καθώς επίσης και η κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών.
Δεν έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε στον εγκέφαλό μας
Σύμφωνα με μια μελέτη μεταξύ των εφήβων χρηστών του TikTok διαπιστώθηκε ότι οι έφηβοι που είναι «εθισμένοι» στο TikTok είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη και στο άγχος. Αυτό με την σειρά του, μπορεί να έχει επιπτώσεις στη βραχύβια μνήμη τους. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι όσοι είχαν εθιστικές τάσεις προς την πλατφόρμα είχαν χειρότερη απόδοση στη μνήμη τους και συγκεκριμένα στην ανάκληση ακολουθίας αριθμών. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο International Journal of Environmental Research and Public Health, έδειξαν περαιτέρω ότι αυτό το έλλειμμα βραχύβιας-λειτουργικής μνήμης οφειλόταν εν μέρει σε αυξημένη κατάθλιψη και άγχος.
Μπορεί το TikTok να διαστρεβλώσει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας;
Όλες οι πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να επηρεάσουν το πώς βλέπει ένα άτομο τον εαυτό του. Ωστόσο, οι χρήστες του TikTok εκτίθενται σε δεκάδες βίντεο μέσα σε λίγα λεπτά, ενεργοποιώντας το σύστημα επιβράβευσης στον εγκέφαλο. Οι νεαροί χρήστες μπορούν να εθιστούν στην εφαρμογή και μπορεί να αναζητούν συνεχή διέγερση του συστήματος μέσω της χρήσης της εφαρμογής.
Δυστυχώς, οι χρήστες της εφαρμογής εκτίθενται συχνά σε βίντεο που τροφοδοτούν τη δυσαρέσκεια του σώματος, το άγχος που σχετίζεται με την εμφάνιση, τον εθισμό στην άσκηση και πολλά άλλα. Αυτά τα βίντεο, όμως, μπορεί να αλλοιώσουν την εικόνα του εαυτού μας.
Ένας αλγόριθμος διαφορετικός από τους προηγούμενους
Τα τελευταία χρόνια, το TikTok έχει αντιμετωπίσει έντονο έλεγχο για τις επικίνδυνες προκλήσεις (challenges) που έχει προκαλέσει ο αλγόριθμός του. Το «challenge Benadryl», όπου οι συμμετέχοντες καλούνταν να λάβουν μεγάλη ποσότητα αντισταμινικών σε μια προσπάθεια να βιώσουν παραισθησιογόνες εμπειρίες, οδήγησε σε τουλάχιστον έναν θάνατο. Το TikTok φαίνεται, επίσης, να είναι γρηγορότερο από οποιαδήποτε άλλη πλατφόρμα στο να εντοπίζει τα ενδιαφέροντά μας, σύμφωνα με ερευνητές του αλγορίθμου του tracking exposure.
Ο τομέας “For You” (Για Εσένα) της εφαρμογής φαίνεται να γνωρίζει τόσο καλά τις επιθυμίες και τα ενδιαφέροντα των χρηστών, που έχει πυροδοτήσει σχόλια στο διαδίκτυο και άρθρα για το πώς το TikTok γνωρίζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό ατόμων ακόμα και πριν οι ίδιοι τον αποκαλύψουν σε φίλους τους, με παρόμοιες ιστορίες να γίνονται γνωστές.
Αυτές οι ανησυχίες είναι ιδιαίτερα έντονες και στους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, ψυχολόγους και πάσχοντες από ΔΕΠΥ, καθώς οι χρήστες του TikTok έχουν αναφέρει ότι διαγνώστηκαν με την διαταραχή από επαγγελματίες ιατρούς αφού είδαν βίντεο σχετικά με τα συμπτώματά τους στην εφαρμογή.
Να σημειωθεί, ότι στην εφαρμογή επικρατεί το hashtag #ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder, στα ελληνικά ΔΕΠΥ). Εντούτοις, οι ειδικοί έχουν προειδοποιήσει για ακούσιες αρνητικές επιπτώσεις, όπως η ιατρική παραπληροφόρηση. Εξάλλου, η πλατφόρμα αμοίβεται για διαφημίσεις από σειρά startups με αντικείμενο την ψυχική υγεία.
Πόσο εύκολο είναι να θέσουμε όρια;
Η πλήρης αποχή από την εφαρμογή, δεν είναι η λύση. Αντίθετα, η ρύθμιση της χρήσης μας είναι το κλειδί. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνουμε στην εφαρμογή παρακολουθώντας βίντεο, τόσο λιγότερο χρόνο περνάμε αλληλοεπιδρώντας προσωπικά με άλλους ανθρώπους. Αν θέλουμε να μειώσουμε το χρόνο που περνάμε στο TikTok, μπορούμε να αρχίσουμε βάζοντας χρονικά όρια στη χρήση της εφαρμογής.
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το Instagram κυκλοφόρησε έναν νέο τρόπο για να κρατήσει τους γονείς ενημερωμένους στο πόσο χρόνο περνούν τα παιδιά τους στην εφαρμογή, ορίζοντας όρια χρήσης. Το TikTok έχει ένα παρόμοιο εργαλείο. Οι γονείς μπορούν να συνδέσουν τον λογαριασμό τους με τον λογαριασμό ενός εφήβου μέσω της λειτουργίας Family Pairing.
Εάν δεν μάθουμε να χρησιμοποιούμε καλύτερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπεριλαμβανομένου του TikTok, οι φόβοι περί κρίσης ψυχικής υγείας θα επιδεινωθούν. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις της εφαρμογής στην ψυχική μας υγεία, καθώς τα δεδομένα είναι μέχρι στιγμής ελάχιστα.
Αθώος ο Πέτρος Φιλιππίδης λόγω αμφιβολιών για την κατηγορία του βιασμού κατ’ εξακολούθηση –το σοβαρότερο από τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται– σύμφωνα με τα όσα πρότεινε η εισαγγελέας, Στέλλα Σόγια, στη σημερινή της αγόρευση.
Προτού ξεκινήσει η αγόρευση της εισαγγελεώς, όπως ήταν αναμενόμενο σήμερα, ο Πέτρος Φιλιππίδης ζήτησε να προβεί σε συμπληρωματική κατάθεση, διά της δικηγόρου του, Κικής Πακιρτζίδου. Η πλευρά του κατηγορούμενου υποστήριξε ότι ήρθαν ορισμένα κρίσιμα έγγραφα στην κατοχή του γνωστού ηθοποιού και επιθυμεί να τα καταθέσει στο δικαστήριο. Το εν λόγω αίτημα έγινε δεκτό από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο κι έτσι, ξεκίνησε η συμπληρωματική απολογία του Πέτρου Φιλιππίδη.
Η συμπληρωματική απολογία του Πέτρου Φιλιππίδη πυροδότητσε εντάσεις – διεκόπη η διαδικασία
Όταν, όμως, η Πρόεδρος τον ρώτησε αν υπονοεί ότι ο κύριος Μίτζιας κρύβεται πίσω από αυτό το φερόμενο ως ενορχηστρωμένο σχέδιο, τότε απάντησε ότι «δεν έχει να προσθέσει κάτι περαιτέρω».
Οι (εύλογες) αντιδράσεις της υπεράσπισης
Όπως ήταν λογικό κι επόμενο, ο κύριος Μίντζιας αντέδρασε άμεσα.
«Κάθομαι και ακούω τους 8 τελευταίους μήνες να εφευρίσκει κίνητρα στον αέρα. Ο κατηγορούμενος δεν έχει το θάρρος να πει το όνομα μου. Αυτός είναι ο κατηγορούμενος, αυτός ήταν πάντα. Είμαι μαχόμενος δικηγόρος επί 23 χρόνια. Η οικογένεια μου είναι νομική οικογένεια. Όλοι έχουν να λένε για το ήθος και την αξιοπρέπειά μου. Με λυπεί το γεγονός ότι το δικαστήριο επιτρέπει αυτές τις τοποθετήσεις. Έρχεται ένας κατηγορούμενος δειλός. Καταθέτω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση στον Πέτρο Φιλιππίδη», τόνισε.
Κατόπιν, η δίκη διακόπηκε για λίγο, για να συνεχιστεί εκ νέου μετά την επανέναρξη το κλίμα σφοδρής αντιπαράθεσης, μεταξύ του Αλέξανδρου Μίτζια και του συνηγόρου του Πέτρου Φιλιππίδη, Μιχάλη Δημητρακόπουλου. Ο Αλέξανδρος Μίτζιας ζήτησε να διακοπεί η δίκη, προκειμένου να συντάξει το έγγραφο της μήνυσης, ενώ ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος ανταπάντησε πως ο Πέτρος Φιλιππίδης θα ανταποδώσει τα πυρά με μήνυση εις βάρος του.
Στον απόηχο όλων αυτών, η Πρόεδρος –φανερά εκνευρισμένη– ζήτησε και πάλι διακοπή.
Η αντίδραση της Προέδρου σε όσα συνέβησαν
Πριν ξεκινήσει η αγόρευση της, η εισαγγελέας κ. Στόγια, η Πρόεδρος του δικαστηρίου απευθύνθηκε στις δύο πλευρές, λέγοντας:
«Θεωρώ ότι πρέπει να βοηθήσετε όλοι οι παράγοντες. Δεν θα επιτρέψω άλλη φορά χειροκροτήματα. Εδώ δεν είναι θεατρική παράσταση. Εδώ έχω δει πρωτόγνωρα πράγματα, που δεν τα έχω ξαναδεί στα 16 χρόνια που υπηρετώ σε αυτόν τον χώρο. Θέλετε να εκτονώσετε το θυμικό σας; Δεν θα το κάνετε παρουσία μου».
Η ώρα της κρίσης: Αθώος ο Πέτρος Φιλιππίδης–Όσα είπε στην αγόρευσή της η εισαγγελέας
«Εκτιμώντας όλο το αποδεικτικό υλικό αδυνατώ καταλήξω στο τι ακριβώς συνέβη. Έχω αμφιβολίες. Μπορεί να συνέβησαν τα γεγονότα όπως τα λέει η καταγγέλλουσα στο δικαστήριο, αλλά το δικαστήριο δε μπορεί να καταδικάσει με αμφιβολίες. Οι διαφοροποιήσεις στις καταθεσεις της πρώτης καταγγέλλουσας δεν είναι λεπτομέρειες. Υπάρχουν αμφιβολίες για το τι ακριβώς συνέβη. Για τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό θα προτείνω να τον κηρύξει αθώο».
Για την πρώτη καταγγέλλουσα (Βιασμός κατ εξακολούθηση- Ιούνιος 2008 και Σεπτέμβριος 2008)
«Οφείλουμε να ελέγξουμε την αξιοπιστία της μαρτυρίας όταν είναι το μόνο αποδεικτικό μέσο που υπάρχει. Για τον πρώτο καταγγελόμενο βιασμό η καταγγέλλουσα είχε καταθέσει ότι υπήρχε χειραγώγηση. «Υπήρχαν πράγματα που έλεγες για τον κατηγορούμενο… απλώς με συμπαθεί πολύ. Ήταν στο όριο», είχε καταθέσει η καταγγέλλουσα».
Στη συνέχεια, σημείωσε ότι του δήλωσε πως θέλει να φύγει αλλά και πως δεν αντιλήφθηκε ότι η πράξη που έγινε σε βάρος της συνιστούσε βιασμό.
Οι αντιφάσεις που γεννούν ερωτηματικά
Επιπλέον, επεσήμανε ότι στις καταθέσεις της πρώτης καταγγέλλουσας υπάρχουν αντιφάσεις, τις οποίες ανέφερε αναλυτικά, υπογραμμίζοντας ότι το δεύτερο περιαστικό βιασμού της υπενθυμίστηκε από φίλο της και αναφέρθηκε στο στάδιο της ανάκρισης. «Σε ερωτήσεις προς την καταγγέλλουσα για τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στις καταθέσεις της, εκείνη υποστήριξε: «Ήταν όλα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Όταν μου τα θύμισε ο Παναγιώτης (φίλος της), ήταν σαν να άνοιξε αυτή την πόρτα». Η καταγγέλλουσα σε τρία διαφορετικά όργανα κατέθεσε διαφορετική αποτύπωση των γεγονότων. Άλλα στο ΣΕΗ, άλλα στον εισαγγελέα, άλλα στην ανάκριση».
«Γιατί δεν είπε στον εισαγγελέα όσα είπε στον ανακριτή; Η καταγγέλλουσα προσήλθε στον εισαγγελέα για να καταγγείλει όσα υπέστη, όχι να τα χαρακτηρίσει νομικά. Το τόσο σοβαρό γεγονός το καταθέτει πρώτη φορά στην ανακρίτρια. Αν το είχε καταθέσει στον εισαγγελεα θα είχα διαφορετική τοποθέτηση, δεχόμενη ότι στο ΣΕΗ ήθελε να καταγράψει μια καταγγελία. Ανακάλυπτε, όμως, κάτι νέο σε κάθε επόμενο στάδιο. Ήταν ένα περιαστικό που της είχε ξανασυμβεί; Ήταν το συνήθως συμβαίνον; Η πρώτη καταγγέλλουσα υποβάθμισε τα γεγονότα, λέγοντας ότι αυτά συμβαίνουν στο θέατρο. Αν ήταν έτσι, για ποιο λόγο το απώθησε ως γεγονός;». Ακόμη, συμπλήρωσε ότι όλοι οι επιστήμονες που εξετάσθηκαν συμφώνησαν σε ένα πράγμα, ότι «το βίωμα του βιασμού δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη του θύματος».
Η πρώτη καταγγέλουσα είναι ηθοποιός και γνωρίζει τους κανόνες της υποκριτικής, επεσήμανε η εισαγγελέας και ανάφερε φράσεις της όπως “στο θέατρο ματώνουμε”. Σε κανέναν επαγγελματικό χώρο δεν μαθαίνουν οι δάσκαλοι στους νέους καλλιτέχνες να ανέχονται εγκλήματα. Συμπεριφορές ναι, πίεση ναι, αλλά όχι κακουργήματα ή κακοποιητικές συμπεριφορές. Μου προκάλεσε εντύπωση ότι σε αίτημα για αναπαράσταση η πρώτη καταγγέλουσα είπε: «Θα δεχτώ να γίνει αναπαράσταση αν το κάνει ο ιδιος. Μπορεί;». Στη συνέχεια είπε ότι ήταν χιούμορ και ειρωνεία και πως το θεωρεί αναχρονιστικό. Επιτρέψτε μου, όμως, ότι με τον βιαστή σου δε μπορείς να κανείς χιούμορ. Θα εκτιμηθεί και η συμπεριφορά του θυματος. Το θύμα δεν απολογείται για τη συμπεριφορά του, αλλά αξιολογείται η κατάθεσή του».
Ένοχος για τις άλλες δύο καταγγελίες
Εν συνεχεία, η εισαγγελέας ζήτησε την ενοχή του Πέτρου Φιλιππίδη για την απόπειρα βιασμού σε βάρος της δεύτερης καταγγέλλουσας το 2010 στο θέατρο Μουσούρη.
«Η δεύτερη καταγγέλλουσα ήταν πολύ χαρούμενη που θα συνεργαζόταν με ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Ο κατηγορούμενος την οδήγησε σε ένα άδειο θέατρο και, στη συνέχεια, επιχείρησε να τη βιάσει. Εκείνη προσπάθησε να τον αποφύγει, έκανε μια προσχηματική συνομιλία με τη μητέρα της, την οποία αντιλήφθηκε ο κατηγορούμενος και συνέχισε. Η πράξη του δεν ολοκληρώθηκε όχι επειδή με δίκη του βούληση τη σταμάτησε, αλλά γιατί όπως κατέθεσε η καταγγέλλουσα “ξενέρωσε”. Τα καταγγελλόμενα περιστατικά είναι τα ίδια σε όλες τις καταθέσεις της.
Στον ισχυρισμό της υπεράσπισης ότι η δεύτερη καταγγέλλουσα τον εκδικείται επειδή δεν πήρε ρόλο, η εισαγγελέας σχολίασε: «Αν ήταν συναινετικό αυτό που έγινε, γιατί δεν πήρε τον ρόλο; Γιατί στη συνέχεια δεν συνεργάστηκαν ποτέ; Γιατί δεν έπαιξε στις δυο σειρές;».
Όπως ανέφερε, η υπεράσπιση προσπάθησε να υπονομεύσει την αξιοπιστία της, υπογραμμίζοντας ότι η δεύτερη καταγγέλλουσα απαντούσε στα ερωτικά μηνύματα και τα τηλέφωνα του γνωστού ηθοποιού.
ΗTidy Guru (aka Μαριλένα Πατέρα) είναι η φίλη που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, η χαρά όσων προσπαθούν να έχουν τα ράφια και τις ντουλάπες τους σε τάξη, η πρώτη και μοναδική επαγγελματίας σύμβουλος οργάνωσης!
Μέσω τουInstagram account της — που μετράει περισσότερους από 24.000 followers — η Tidy Guru μοιράζεται μαζί μας πανέξυπνα και πρακτικά tips για το πώς να αξιοποιήσουμε καλύτερα το χώρο μας (ακόμη κι αν είναι πολύ μικρός) και πώς να τακτοποιήσουμε τα υπάρχοντά μας. Από ρούχα και αξεσουάρ, μέχρι είδη σπιτιού και υλικά για μαγειρική, ηTidy Guru ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα πώς να τακτοποιήσει τα πάντα.
Μαριλένα, σε καλωσορίζουμε στο Estella! Ομολογούμε ότι ξεχειλίζει ο ενθουσιασμός μας που είσαι σήμερα στην παρέα μας!
Είσαι η πρώτη επαγγελματίας σύμβουλος οργάνωσης, εξού και το “Tidy Guru”. Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια γι’ αυτό;
Καταρχάς θα ήθελα να πω, πως όταν ξεκίνησα δεν ήξερα ότι είμαι η πρώτη και δεν ήξερα καν τι είναι επαγγελματίας οργάνωσης. Μετά γνώρισα (δυστυχώς όχι προσωπικά) την Marie Kondo, είδα όλο το “Home Edit”, ακολούθησα εκατοντάδες accounts στο Instagram και οι πόρτες του Professional Organizing, όπως είναι ο διεθνής όρος, άνοιξαν για μένα.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με την οργάνωση και πώς δημιουργήθηκε η Tidy Guru — που όλοι λατρεύουμε;
Το 2011 είχα μια ιδέα, ξέρεις, όπως κάποιοι τραγουδούν στο μπάνιο, έτσι και εγώ με φαντάστηκα να παρέχω μια υπηρεσία που να αναλαμβάνει την οργάνωση της ντουλάπας σου και να δημιουργήσει μια πλήρης ντουλάπα για τον πελάτη. Είχα επηρεαστεί από το Visual Merchandising καθώς τότε εργαζόμουν ως VM σε μεγάλη ελληνική εταιρία ένδυσης. Η κρίση με τρόμαξε και δεν έκανα τίποτα τότε. Το 2019 ήταν η πρώτη φορά που μίλησα σε κάποιον για την ιδέα αυτή.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν σαν να μου άνοιξε τα μάτια. Το 2019, ξεκίνησα επίσημα ως Σύμβουλος Οργάνωσης με brand name “walking closet” και κύριο αντικείμενο την Οργάνωση Ντουλάπας. Ως Ενδυματολόγος έχω μια αδυναμία στις ντουλάπες. Το 2021, ιδρύθηκε το “The Tidy Guru” με σκοπό πια να καλύψει τις ανάγκες οργάνωσης κάθε προσωπικού και επαγγελματικού χώρου.
Αδιαμφισβήτητα, βοηθάς πολύ κόσμο με την οργάνωση και την τακτοποίηση του σπιτιού ως Tidy Guru. Ποιο είναι το συνηθέστερο πρόβλημα που σου εμπιστεύονται οι πελάτες σου;
Οι περισσότεροι προσπαθούν να οργανώσουν το χώρο τους, το πιο δύσκολο όμως είναι να τον διατηρήσουν οργανωμένο. Και αυτό είναι φυσικά και η πρόκληση για εμάς, τους επαγγελματίες οργάνωσης! Πώς θα καταφέρουμε να οργανώσουμε έναν χώρο με ένα τέτοιο σύστημα, ώστε να διατηρηθεί οργανωμένος. Αυτό είναι επιτυχία για μένα.
Το αμέσως επόμενο πρόβλημα είναι ότι θέλουμε να χωρέσουμε στον χώρο μας πολλά περισσότερα αντικείμενα από αυτά που πραγματικά χωράει. Εκεί, λέω χαρακτηριστικά, ότι δεν είμαστε μάγοι και κάπου εκεί ξεκινάει η μαγεία.
Ποια διαδικασία ακολουθείς όταν αναλαμβάνεις να οργανώσεις ένα σπίτι και πόσο περίπου διαρκεί; Αναλαμβάνει και ο πελάτης κάποια καθήκοντα ή το αναλαμβάνεις εξ’ ολοκλήρου εσύ;
Το πρώτο βήμα είναι να γίνει ένα ραντεβού γνωριμίας με τον υποψήφιο πελάτη στο χώρο του. Το σημαντικότερο για τη διαδικασία είναι να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης. Στο ραντεβού αυτό θα γνωριστούμε, θα συζητήσουμε τις ανάγκες και θα δούμε τον όγκο και την, από άποψη οργάνωσης, υπάρχουσα κατάσταση. Σε συνεργασία με τον πελάτη θα θέσουμε τους στόχους και θα ξεκινήσουμε ορίζοντας την ημερομηνία οργάνωσης.
Ξεκινώντας την οργάνωση τα βγάζουμε όλα έξω, κάνουμε το ξεκαθάρισμα που απαιτείται, κατηγοριοποιούμε και στο τέλος επανατοποθετούμε τα αντικείμενα με βάση τις συνήθειες και την καθημερινότητα του πελάτη. Καθ’ όλη τη διάρκεια, η παρουσία και η συμμετοχή του πελάτη είναι καίριας σημασίας. Καταρχάς, είμαστε ωραία παρέα!
Δεν μπορεί κανένας να άλλος πέρα από τον ίδιο να αξιολογήσει αν κάτι είναι για δόσιμο ή όχι και σίγουρα, δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς να γνωρίζουμε τι είναι λειτουργικό για το χρήστη. Κυρίως, όμως, γιατί η όλη διαδικασία περιλαμβάνει και coaching για το πώς να διατηρήσεις το χώρο σου. Η διάρκεια τώρα είναι κάτι πολύ σχετικό.
Έχω αναλάβει project από 5 έως 50 ώρες. Οι παράγοντες που το επηρεάζουν είναι ο όγκος των αντικειμένων, η υπάρχουσα κατάσταση (και τα δύο τα γνωρίζουμε από το πρώτο μας ραντεβού) αλλά και ο χρόνος αντίδρασης του πελάτη στο ξεκαθάρισμα αλλά και την αλλαγή.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας την πιο «δύσκολη» εμπειρία οργάνωσης σπιτιού μέχρι τώρα;
Μέχρι στιγμής, δύο είναι τα project που θα χαρακτήριζα ως τα πιο “δύσκολα”, οριακά αδύνατο να ολοκληρωθούν! Το ένα ήταν το 2019, μερικούς μήνες μετά το επίσημο ξεκίνημά μου και το δεύτερο έχει μόλις ολοκληρωθεί και διήρκεσε σχεδόν 50 ώρες οργάνωσης. Και στις δύο περιπτώσεις, η πρόκληση ήταν ο τεράστιος όγκος ρούχων. Θα πω μόνο ότι πέρασαν από τα χέρια μου σε 10 ώρες πάνω από 800 ζευγάρια παπούτσια.
Όταν πρόκειται για οργάνωση σπιτιού, παίζουν ρόλο τα τετραγωνικά; Μπορεί ένα πολύ μικρό σπίτι (aka studio) να οργανωθεί αποτελεσματικά;
Για μένα, δεν παίζουν κανένα ρόλο τα τετραγωνικά. Έχω δει τεράστια σπίτια με ελάχιστους αποθηκευτικούς χώρους και studios με αποθηκευτικές λύσεις που χωρούσες υπάρχοντα 3 ατόμων. Αυτό που παίζει ρόλο στην αποτελεσματικήοργάνωση είναι να βρεις την θέση εκείνη για το κάθε αντικείμενο, το “σπίτι” του, που θα είναι για λειτουργική. Και φυσικά, θα επαναλάβω ότι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και τις δυνατότητες του κάθε χώρου για το πόσα αντικείμενα πραγματικά χωράει.
Υπάρχει κάποιο μυστικό για να διατηρήσουμε το σπίτι μας οργανωμένο και λειτουργικό όλο το χρόνο;
Μάλλον με κάποιον τρόπο το έχω μαρτυρήσει παραπάνω αλλά ναι, υπάρχει. Πρέπει να βρούμε ένα σπίτι για το καθετί. Για παράδειγμα, τα κλειδιά μας, που ξέρω ότι είναι το πιο συνηθισμένο αντικείμενο που χάνετε μέσα στα σπίτια. Μια κλειδοθήκη που πάντα θα τοποθετούμε εκεί τα κλειδιά μας μπαίνοντας στο σπίτι μας.
Για κάθε αντικείμενο πρέπει να υπάρχει μια θέση, όπου θα βρίσκεται εκεί διαθέσιμο προς χρήση και θα επιστρέφει σε αυτή αφού χρησιμοποιηθεί. Εδώ θέλει λίγο προσοχή! Η θέση αυτή θα πρέπει να είναι πρακτική και λειτουργική για όλα τα μέλη της οικογένειας, αν μιλάμε για σπίτι ή τους συναδέλφους, αν μιλάμε για επαγγελματικό χώρο.
Γι’ αυτό και συνήθως επιλέγουμε να βάζουμε τα παιδικά σερβίτσια σε ένα ντουλάπι ή συρτάρι χαμηλό. Αυτό θα βοηθήσει το παιδί να αναζητήσει το ποτήρι του όταν διψάει, αλλά και να μας βοηθήσει να αδειάσουμε το πλυντήριο πιάτων αναλαμβάνοντας την ευθύνη να οργανώσει τα προσωπικά του αντικείμενα.
Πώς άλλαξε η ζωή σου από τότε που η “Tidy Guru” έγινε και επισήμως αγαπητή στο ευρύ κοινό;
Είμαι σίγουρη ότι έχω μεγάλο δρόμο να διανύσω ακόμα, αλλά η αγάπη και η ανάγκη του κοινού για την οργάνωση μας έχει φέρει κοντά. Προσωπικά, δυσκολεύομαι ακόμα να βρω μια ισορροπία στο χρόνο που αφιερώνω στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή μου. Αν κάποιος μπει σπίτι μου αυτή τη στιγμή θα αναρωτηθεί: “Είστε σίγουρα επαγγελματίας οργάνωσης κυρία μου;” Το όραμά μου, όμως, είναι να κάνω τη ζωή των ανθρώπων ευκολότερη.
Το πιο αστείο πάντως είναι ότι πριν λίγο καιρό ήταν η πρώτη φορά που με αναγνώρισαν έξω. Ήμουν στο ταμείο ενός καταστήματος ρούχων και δίπλωνα τα ρούχα που είχα επιλέξει μέχρι να έρθει η σειρά μου να πληρώσω. Στο ταμείο μου λέει η κοπέλα: “Είστε η κυρία που μας οργανώνει;”. Γέλασα, και όχι τόσο επειδή με αναγνώρισε αλλά γιατί από μέσα μου σκέφτηκα ότι τώρα θα κατάλαβε γιατί δίπλωνα τα ρούχα και δεν θα με πέρασε για τρελή.
Κατά καιρούς, οι περισσότεροι έχουμε υπάρξει ακατάστατοι σε περιπτώσεις έντονης κόπωσης ή πίεσης. Για σένα ισχύει αυτό;
Αναφέρεσαι στον τελευταίο 1,5 χρόνο της ζωής μου; Χαχαχαχα! Η πραγματικότητα είναι αυτή. Ο χώρος μας αντικατοπτρίζει το πώς είμαστε, το πώς αισθανόμαστε. Και αν μου επιτρέπεις, καλό είναι να δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να είναι το σπίτι μας ακατάστατο. Η τάξη και η οργάνωση δεν είναι κάτι που πρέπει να μας καταπιέζει. Τα οφέλη της οργάνωσης στη ζωή μας είναι πολλά. Οι περισσότεροι, όμως, και κυρίως οι γυναίκες, πολεμούν όλη μέρα να έχουν ένα σπίτι μαζεμένο επειδή ΠΡΕΠΕΙ. Και αυτό είναι όλο λάθος.
Γιατί μαζεμένο δεν σημαίνει οργανωμένο, και η ευθύνη της τακτοποίησης δεν πρέπει να βαραίνει έναν. Καθίστε στο τραπέζι με την οικογένεια σας, μιλήστε για το τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει και παρακινήστε και τα άλλα μέλη να το κάνουν. Συνεργαστείτε για να βρείτε το σύστημα που σας καλύπτει όλους και αναλάβετε ο καθένας από κάτι.
Αν κάτι έμαθα μεγαλώνοντας, είναι ότι πάντα έβλεπα τη μαμά μου σαν super hero που τα έκανε όλα, μεγάλωσε 3 παιδιά μόνη της, είχε πάντα ένα σπίτι μαζεμένο και όλοι τη θαυμάζαμε γι’ αυτό. Σήμερα που αναγνωρίζω το βάρος της ευθύνης αυτής και τις συνέπειες που είχε για εκείνη, εύχομαι να είχε “τσαλακωθεί” κάποια στιγμή μπροστά μας.
Ποια είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνουν στην “Tidy Guru” στα Social Media;
Νομίζω αν είναι σωστό τα ρούχα να είναι κρεμασμένα ή διπλωμένα και αν οι ντουλάπες πρέπει να έχουν κρεμαστά, ραγιά ή συρτάρια. Η απάντηση είναι ότι στην οργάνωση δεν υπάρχει σωστό και λάθος! Στην οργάνωση υπάρχει λειτουργικό ή μη! Και έχω οργανώσει πάνω από 200 ντουλάπες και δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση που να έκανα ποτέ κάτι ίδιο. Πρέπει εμείς να καταλάβουμε τι μας βολεύει και τι όχι, να δοκιμάσουμε τρόπους.
Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μέθοδος “konmari”, για την οποία ο κόσμος με ρωτάει συχνά αν τα ρούχα τσαλακώνονται περισσότερο. Εγώ έχω όλα μου τα ρούχα κάθετα τοποθετημένα στα συρτάρια μου και τώρα, περισσότερο από ποτέ, βλέπω όλα μου τα ρούχα και τα φοράω. Τσαλακώνονται περισσότερο; Ναι, αλλά για μένα αυτό είναι λιγότερο σημαντικό από το να τα βρίσκω. Το δοκίμασα μου και μου ταίριαξε. Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι το ίδιο αν έχουμε αμφιβολία.
Θεωρείς ότι η νέα γενιά αγαπάει την οργάνωση ή κλίνει περισσότερο προς την αταξία και το χάος; Κι αν ναι, που οφείλεται αυτό;
Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι η νέα γενιά θέλει λιγότερα πράγματα στον χώρο της. Μέχρι τη δική μου γενιά (είμαι γεννημένη το 1985) νομίζω ήμασταν πολύ επηρεασμένοι από το κατοχικό σύνδρομο που βάραινε τους παππούδες και τους γονείς μας. Μαζεύαμε πράγματα για αν ποτέ χρειαστούν. Και είμαστε και η γενιά του fast fashion.
Οι επόμενες γενιές αντιμάχονται το fast fashion, θέλουν λιγότερα και αισθάνομαι ότι δεν συνδέονται συναισθηματικά με αντικείμενα. Χαίρομαι που στις ντουλάπες τους βλέπω ότι προτιμούν συχνότερα ελληνικές εταιρίες. Και φυσικά, είναι πολύ περισσότερο ευαισθητοποιημένη για την προστασία του περιβάλλοντος και η οργάνωση, ο μινιμαλισμός και η τάση του zero waste συμβάλουν δυναμικά σε αυτό.
Σύμφωνα με την εμπειρία σου, ο κόσμος αποχωρίζεται εύκολα τα προσωπικά του αντικείμενα;
Θα πω όχι. Και είναι και το πιο δύσκολο μέρος της διαδικασίας για εμάς. Διαβάζω ένα βιβλίο αυτή την περίοδο για το πως να αποχωριστείς τα αντικείμενα και να κρατήσεις τις αναμνήσεις. Κάθε αντικείμενο που κρατάμε συνδέεται με κάτι μέσα μας. Για μένα υπάρχουν δύο κατηγορίες: Τα αντικείμενα που έχουμε πληρώσει “ακριβά” και τα αντικείμενα που συνδεόμαστε συναισθηματικά. Σχετικά με τα πρώτα, η πικρή αλήθεια είναι ότι τα χρήματα δόθηκαν όταν κάναμε την αγορά και όσο δεν χρησιμοποιούμε το αντικείμενο αυτό τόσο μεγαλύτερο είναι το “κόστος” του, καθώς δεν κάνει καν την απόσβεση που θα έπρεπε.
Μπορούμε να το χαρίσουμε ή να το μεταπωλήσουμε. Τώρα σχετικά με τα δεύτερα, βοηθάει πολύ να μοιραστούμε την ιστορία τους. Και ειλικρινά, αν υπάρχει χώρος εγώ δεν θα πιέσω κανέναν να αποχωριστεί κάτι που δεν θέλει. Και εγώ έχω κρατήσει τη μπλούζα που φορούσα τη μέρα που γνώρισα τον άντρα μου.
Της έχω δώσει όμως τη θέση που της αξίζει, ένα όμορφο κουτί αναμνήσεων! Δεν μου “τρώει” χώρο στην ντουλάπα, ούτε μένει κρεμασμένη να σκονίζεται. Βρείτε μια θέση που θα αξίζει στα αντικείμενα αυτά, ανάλογη με τις αναμνήσεις που αυτά συνδέονται και αν αυτός ο χώρος δεν υπάρχει αποχωριστείτε τα, με ευγνωμοσύνη.
Τι θα συμβούλευες κάποιον/κάποια που θέλει να εργαστεί ως σύμβουλος οργάνωσης;
Αχ! Τώρα μπορώ να μιλάω με τις ώρες για αυτό! Θα περιοριστώ στο να πω αρχικά ότι όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να το συζητήσουμε αναλυτικά. Στην Ελλάδα, και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποιο εκπαιδευτικό σεμινάριο που να σε πιστοποιεί ως Professional Organizer. Υπάρχουν πολλά online σεμινάρια, κυρίως Αμερικανών Επαγγελματιών του χώρου που μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει. Για μένα, όμως, η καλύτερη εκπαίδευση, είναι η τριβή.
Ξεκινήστε βοηθώντας συγγενείς, φίλους ή γνωστούς να οργανώσουν τον χώρο τους. Τραβήξτε φωτογραφίες το πριν και το μετά. Μελετήστε τις επιλογές σας, μάθετε από τα λάθη σας και δοκιμάστε ξανά. Εγώ ξεκίνησα από τη ντουλάπα μου, μετά από της κολλητής μου, του φίλου μου και τώρα έχω μπει σε πάνω από 300 σπίτια. Και μια συμβουλή: Η υπομονή και η ψυχραιμία είναι το μεγαλύτερο ατού ενός επαγγελματία οργάνωσης και αυτό που θα κάνει τον πελάτη να σε εμπιστευτεί.
Τι είναι, τελικά το declutter και πώς μπορεί να γίνει σωστά;
Το declutter είναι το γνωστό σε όλους μας ξεκαθάρισμα και για να μπορέσει να γίνει σωστά και αποτελεσματικά υπάρχει μια προϋπόθεση. Να γίνει ανά κατηγορία και όταν γίνει να έχετε συγκεντρώσει όλα τα αντικείμενα της κατηγορίας αυτής σε ένα μέρος. Μόνο έτσι θα μπορέσετε να δείτε τον πραγματικό αριθμό ή όγκο ας πούμε των τζιν ή παντελονιών που έχετε για να αποφασίσετε πόσα και ποια πραγματικά χρειάζεστε.
Έχεις να μας προτείνεις κάποια βιβλία για καλύτερη και βαθύτερη ενημέρωση σχετικά με την οργάνωση;
Θα πρότεινα σίγουρα τo βιβλίo της Marie Kondo, The Life-changing Magic of Tying Up, Keep the Memories Lose the Stuff από τον Matt Paxton, Κράτα την Ουσία! από τους Ryan Nicodemus, Joshua Fields Millburn (Εκδόσεις Διόπτρα).
Κι ένα γρήγορο παιχνίδι για το τέλος:
Ποια είναι τα 3 πιο χρήσιμα tips για τη σωστή οργάνωση της κουζίνας, της ντουλάπας και της βιβλιοθήκης;
Κατηγοριοποίηση, 2 χρωματική τοποθέτηση και τοποθέτηση στα πιο εύκολα προσβάσιμα σημεία αυτά που χρησιμοποιείτε συχνότερα.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με το αναγνωστικό κοινό του Estella;
Διαβάζοντας το “about us” του Estella, νομίζω ότι το όραμα μας είναι κοινό και θα ήθελα να απευθυνθώ στους αναγνώστες, λέγοντας ότι ο χώρος θα πρέπει να είναι το μέρος που ο καθένας από εμάς θα πρέπει να είναι ασφαλής να υπάρχει, και αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο εμείς.
Ας δώσουμε στο χώρο μας τον αέρα που του χρειάζεται, ας κλείσουμε τα κεφάλαια του παρελθόντος που μας κρατούν πίσω, ας πάψουμε να ελεγχόμαστε από τα αντικείμενα και ας κάνουμε χώρο για νέα πράγματα. Η έναρξη μιας νέας χρονιάς είναι πάντα ευκαιρία.
Καλή και οργανωμένη χρονιά σε όλους!
Μαριλένα μου, σ’ ευχαριστούμε πολύ για όλες τις χρήσιμες πληροφορίες που μοιράστηκες μαζί μας! Με εφόδιο τις πολύτιμες συμβουλές σου, δεν έχουμε παρά να πιάσουμε δουλειά και να οργανώσουμε το σπίτι μας κατάλληλα, ώστε να προετοιμαστούμε για τη νέα χρονιά δημιουργώντας περισσότερο χώρο για όμορφες αναμνήσεις!
