Όταν ακόμη η ψυχοθεραπεία ήταν θέμα ταμπού, η ατάκα που θα άκουγες πάντα όταν έλεγες σε κάποιον πως πας σε ψυχολόγο ήταν: “Μάλλον φταίει η μαμά σου για αυτό’’.
Παρά τη γενικευμένη απάντηση και την λάθος αντιμετώπιση του θέματος, η θεωρία που κρύβεται πίσω από αυτή την άποψη – δυστυχώς ή ευτυχώς – είναι βάσιμη. Από το Σοφοκλή μέχρι και σήμερα, η σχέση μητέρας-παιδιού βρίσκεται στο προσκήνιο. Είναι η πρώτη σχέση που δημιουργεί ένα παιδί, το πρώτο άγγιγμα, η πρώτη αγκαλιά. Είναι η σχέση που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που θα εξελιχθείς στο μέλλον και αυτή που θα θέσει τις βάσεις για τις σχέσεις που θα δημιουργήσεις ως παιδί και ενήλικας.
Ο δεσμός μητέρας – παιδιού και η θεωρία προσκόλλησης
Πριν 90 χρόνια, ένας από τους πιο γνωστούς ψυχιάτρους της εποχής, οJohn Bowlbyξεκινά να ερευνά την σχέση μητέρας-παιδιού. Μέσα από την έρευνά του με παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες, αναπτύσσει τη δική του θεωρία για τη διαμόρφωση της σχέσης μητέρας-παιδιού, θέτοντας τις βάσεις για τη θεωρία που σήμερα γνωρίζουμε ως “attachment theory”.
Όταν, όμως, στην ομάδα του προστίθεται η Αμερικανοκαναδή ψυχολόγος, Mary Ainsworth, η θεωρία αυτή παίρνει σάρκα και οστά. Μέσω πειραμάτων και περαιτέρω ερευνών, η ίδια περιγράφει τη θεωρία προσκόλλησηςέτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα.
Χωρίζοντας τα είδη δεσμού σε δύο βασικές κατηγορίες, τον ασφαλή και τον ανασφαλή δεσμό – με το δεύτερο να χωρίζεται σε υποκατηγορίες – καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο, στο οποίο η θεωρία αυτή αποκτά πρακτικές εφαρμογές.
Ο ασφαλής δεσμός και η δημιουργία ενός σίγουρου ενήλικα
Από την πρώτη επαφή του παιδιού με τη μητέρα, ξεκινά να αναπτύσσεται μια καθοριστική σχέση. Μέσα σε αυτή τη σχέση, μπαίνουν οι βάσεις για τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και τις κοινωνικές δεξιότητές του ως ενήλικας.
Στην αρχή, το βρέφος, εφόσον δεν έχει συνείδηση για τον κόσμο που το περιβάλλει, επαφίεται στη μητέρα του, ώστε να δημιουργήσει το μικρόκοσμο του. Σύμφωνα με τη θεωρία δεσμού, μια μητέρα που κατανοεί και ικανοποιεί τις ανάγκες του βρέφους, που έχει ενσυναίσθηση, είναι ευαίσθητη και διαθέσιμη στα μηνύματά του, τείνει να αναπτύσσει έναν ασφαλή τύπο δεσμού με το βρέφος. Έτσι, καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ασφαλή μικρόκοσμο, που αντικατοπτρίζεται σε έναν αξιόπιστο κόσμο για το μέλλον.
Ο ανασφαλής τύπος δεσμού και οι ανασφαλείς ενήλικες
Από την άλλη πλευρά, τα βρέφη που μεγαλώνουν με μια μητέρα που δεν ανταποκρίνεται κατάλληλα στις ανάγκες τους, αναπτύσσουν έναν ανασφαλή δεσμό προσκόλλησης, ο οποίος διακρίνεται σε δύο κατηγορίες: τον απορριπτικό/αποφευκτικό και τον αγχώδη/αμφιθυμικό.
Τα παιδιά με ανασφαλή προσκόλληση και των δύο τύπων θεωρούν τους εαυτούς τους ως ανάξιους αγάπης, είναι ανασφαλείς, δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες τους ενώ η κοινωνία προσλαμβάνεται ως απορριπτική, μη προβλέψιμη και τιμωρητική για αυτούς.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Λίγα χρόνια μετά την δημοσίευσή της, η θεωρία αυτή βρήκε πολλούς επικριτές που την κατηγόρησαν ως μονοδιάστατη, ενώ έρευνες που έγιναν αργότερα δεν κατάφεραν να καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα και να επιβεβαιώσουν την εγκυρότητά της.
Ακόμα, η θεωρία έχει κατηγορηθεί ότι υποτιμάει τις ικανότητες των παιδιών και των βρεφών να αλληλοεπιδρούν με το περιβάλλον και να το επηρεάζουν, ενώ έχει χαρακτηριστεί και ως μονοδιάστατη όσον αφορά την επιρροή που έχει η μητέρα στο παιδί, παραβλέποντας την αξία των σημαντικών Άλλων.
Εσύ σε ποιον τύπο δεσμού ανήκεις;
Αυτό που, πάντως, δεν προέβλεψαν οι δύο ερευνητές είναι το πόσο γνωστή θα γινόταν η θεωρία τους στην ποπ ψυχολογία, έτσι ώστε σήμερα να μιλάμε για μια νέα τάση αυτοδιάγνωσης του συναισθηματικού δεσμού, ανάμεσα σε ζευγάρια.
Η καινούργια τάση καλεί τον καθένα εκεί έξω να πιστεύει πως διαβάζοντας άρθρα του τύπου: “Εσύ σε ποιον τύπο δεσμού ανήκεις, σύμφωνα με τη θεωρία προσκόλλησης”, γίνεται αυτομάτως και ένας εν δυνάμει ψυχολόγος. Κάποιος που μπορεί να αναγνωρίσει τον τύπο δεσμού στον οποίο ανήκει αυτ@ και @ σύντροφ@ τ@ και που μπορεί να καταλάβει αν είναι ικαν@ για σχέση ή όχι.
Είναι περιττό να πούμε πως η αντίληψη ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να γίνουν κατανοητές από ένα άρθρο ή μια θεωρία είναι αβάσιμη. Γι’ αυτό και η θεωρία αυτή δεν αντιμετωπίζεται σαν πανάκεια, αλλά ως μια βάση που χρήζει περισσότερης έρευνας και κατανόησης. Για το λόγο αυτο, η θεωρία έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν πως μπορεί να ενθαρρύνει τους ενήλικες να παραιτούνται από την ευθύνη του ελέγχου της συναισθηματικής τους ζωής.
Ίσως η ανάγκη μας για μια μια ενιαία προσέγγιση όσον αφορά την αγάπη ή η ανάγκη μας για confirmation bias (το να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους ώστε να επιβεβαιώσουμε αυτό που αρχικά πιστεύαμε) να μας καλεί να δημιουργήσουμε ένα δόγμα, στο οποίο να βασίζεται κάθε σχέση.
Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκα όντα και η ανάγκη για εξήγηση των πράξεων μας και των πράξεων των άλλων, θα μας απασχολεί για πάντα.
Μήπως υποφέρετε από την “κατάθλιψη του Φθινοπώρου”;
Η εποχιακή συναισθηματική διαταραχή (seasonal affective disorder, SAD), γνωστή και ως εποχιακή κατάθλιψη, είναι μια συναισθηματική διαταραχή που εμφανίζεται, συνήθως, το Φθινόπωρο. Μικραίνει η μέρα, πλησιάζει για τα καλά ο Χειμώνας και κάπως έτσι, δημιουργείται πολλές φορές ένα αίσθημα μελαγχολίας που μπορεί να εξελιχθεί ακόμα και σε μια παθολογική κατάσταση.
Που οφείλεται η εποχιακή συναισθηματική διαταραχή και ποια είναι τα συμπτώματα;
Τα ακριβή αίτια εμφάνισης της εποχιακής συναισθηματικής διαταραχής δεν είναι σαφή. Σύμφωνα με έρευνες, όμως, σημαντικό ρόλο παίζουν το φύλο, το οικογενειακό ιστορικό αλλά και η απόσταση από τον ισημερινό.
Επιπλέον, η μείωση της διάρκειας της ημέρας το Χειμώνα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας που επηρεάζει την εμφάνιση της διαταραχής, εξαιτίας της διατάραξης του κιρκάδικου ρυθμού (βιολογικό ρολόι). Αυτό συμβαίνει λόγω της αυξημένης παραγωγής μελατονίνηςπου εκλύεται όταν πέφτει το σκοτάδι, και προκαλείται η γνωστή υπνηλία.
Τα συμπτώματα για να αναγνωρίσουμε την εποχιακή συναισθηματική διαταραχή είναι:
Εποχιακή συναισθηματική διαταραχή: Διάγνωση και αντιμετώπιση
Η διάγνωση της εποχιακής συναισθηματικής διαταραχής, σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, μπορεί να γίνει μετά από 2 χρόνια συστηματικούς καταγραφής των συμπτωμάτων αποκλειστικά τη συγκεκριμένη εποχή.
Είναι σημαντικό να ακούμε το σώμα μας και να έχουμε υπόψη μας τα συμπτώματα της διαταραχής, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τα περιορίσουμε ή και να τα αντιμετωπίσουμε. Ενώ δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη και καθολική θεραπεία, υπάρχουν τρόποι που μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και να μειώσουμε την ένταση των συμπτωμάτων της διαταραχής.
Σταθερό πρόγραμμα
Για τη διατήρηση του κιρκάδιου ρυθμού, είναι σημαντικό να τηρούμε ένα σταθερό πρόγραμμα ύπνου και άσκησης. Ο κιρκάδιος ρυθμός επηρεάζεται από το φως της ημέρας και μπορούμε να τον διαχειριστούμε καλύτερα όταν κοιμόμαστε τουλάχιστον 7 ώρες και διατηρούμε έναν σταθερό κύκλο ύπνου. Παράλληλα, σημαντικό είναι να είμαστε συνεπείς στις καθημερινές μας δραστηριότητες άσκησης και δουλειάς.
Πρωινό ξεκίνημα
Η ήπια σωματική δραστηριότητα, όπως το περπάτημα, βοηθάει να έχουμε ένα παραγωγικό ξεκίνημα στη μέρα μας ενώ ανεβάζει τα επίπεδα ενέργειάς μας λόγω της καλής κυκλοφορίας του αίματος και του φρέσκου, ψυχρού αέρα.
Ηλιακή ενέργεια
Η έκθεσή μας στον ήλιο είναι η καλύτερη πηγή για την παραγωγή βιταμίνης D μαζί με την καταναλωση τροφών, όπως το γάλα, τα αυγά, τα μανιτάρια και τα ψάρια. Η βιταμίνη D παίζειρόλο στη διατήρηση της διάθεσής μας και γι’ αυτό, είναι σημαντική η έκθεσή μας στον ήλιο τουλάχιστον για δέκα λεπτά την ημέρα.
Fact: Στις βόρειες χώρες, όπου τα επίπεδα ηλιοφάνειας είναι χαμηλά, συνιστάται η φωτοθεραπεία, δηλαδή η έκθεση σε τεχνητό φως ή η πρόσληψη βιταμίνης D με συμπληρώματα διατροφής.
Επαφή με την φύση
Στη φύση, βρίσκουμε μεγάλες ποσότητες ιονισμένου αέρα στην παραλία, σε δάση, ακόμα και στην πόλη μετά από μια καταιγίδα. Ο ιονισμένος αέρας δημιουργείται από μια χημική ένωση η οποία έχει αποδειχτεί βοηθητική σε πολλές παθήσεις, όπως το άσθμα, αλλά έχει επιπλέον και αντικαταθλιπτικές ιδιότητες.
Σε εσωτερικούς χώρους, το επίπεδο των ιόντων, ειδικά με το θερμαινόμενο, ξηρό αέρα το Χειμώνα, είναι πολύ μειωμένο. Ο ιονισμός αέρα είναι άλλη μια μέθοδος θεραπείας για ασθενείς με αυτή τη διαταραχή. Υπάρχει κάτι πιο αναζωογονητικό από τον καθαρό αέρα, άλλωστε;
Ψυχοθεραπεία
Στην ψυχοθεραπεία, λέμε ΝΑΙ! Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και αν τα συμπτώματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι έντονα, απλά σαν μια μέθοδος για τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας. Για παράδειγμα, η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και η συμβουλευτική είναι οι προσεγγίσεις που ενδείκνυνται για την αντιμετώπιση της διαταραχής.
Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις που η εποχιακή διαταραχή μπορεί να εξελιχθεί σε παθολογική κατάσταση, δηλαδή έντονη εποχιακή κατάθλιψη. Σε αυτή την περίπτωση, χρειάζεται οπωσδήποτε η συμβολή ειδικού και πιθανώς, μια αγωγή.
Τα τελευταία χρόνια, το σινεμά έχει βομβαρδιστεί από το ασταμάτητο κίνημα των superhero movies. Εταιρείες όπως η Marvel, Warner Bros και ακόμη νέα “πρόσωπα” – όπως η Amazon Prime – όλοι κυνηγούν τα τεράστια νούμερα που φέρνουν οι ταινίες των superheroes.
Έτσι, πολλοί κριτικοί προβλέπουν το θάνατο του σινεμά στη μορφή που το γνωρίζουμε. Αν πηγαίναμε δύο-τρεις δεκαετίες πίσω, η κινηματογραφική σκηνή θα ήταν πολύ πιο διαφορετική. Έχουν χαθεί πλέον οι μέρες που μία ταινία βασιζόταν στη μοναδικότητα του σεναρίου, το ταλέντο των ηθοποιών και τη σκηνοθεσία. Ταινίες όπως οι: Cast away (2000), Goodfellas (1990) κ.ά. έχουν αντικατασταθεί εκατοντάδες superhero movies που αναπαράγονται διαρκώς και αδιαλείπτως.
Επιτυχία και sequels
Στο “παλιό” σινεμά, μια ταινία θα έπρεπε να σημειώσει τεράστια επιτυχία για να υπάρχει η πιθανότητα για sequel, με σκηνοθέτες και σεναριογράφους να προσπαθούν να φέρουν κάτι καινούριο στην επακόλουθη ταινία χωρίς να δημιουργήσουν μία φτηνή απομίμηση της πρώτης ταινίας. Τώρα, κάθε superhero movie απαιτεί sequel, χωρίς την επιτυχία ως προαπαιτούμενο.
Αντ’ αυτού, οι παραγωγοί πασχίζουν να βγάλουν ταινίες-sequels μετριότατου επιπέδου, ενώ η ποιότητα αντικαθίσταται με την ανάγκη για ποσότητα, σε έναν κόσμο όπου τα υποανάπτυκτα σενάρια προσπαθούν να καλύψουν τη μετριότητα της ταινίας και να ακολουθήσουν τις επιθυμίες των fans. Με αυτό τον τρόπο, οι fans είναι ικανοποιημένοι παρά την κακή ποιότητα των ταινιών.
Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήταν λογικό να δούμε κάποιο είδος προβληματισμού από τη μεριά της παραγωγής, με ηθοποιούς και σκηνοθέτες να εκφέρουν τα παράπονά τους. Αντιθέτως, όμως, βλέπουμε όλο και περισσότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες να συντάσσονται με την τεράστια μηχανή των superhero movies.
Δεκάδες άρθρα βγαίνουν κάθε μήνα με εικασίες για το ποιος θα είναι ο επόμενος χαρακτήρας που θα φέρει στη μεγάλη οθόνη η Marvel
Ποιος ηθοποιός θα ταιριάζει περισσότερο στο ρόλο ή ποιος θα είναι ο επόμενος Batman στην Warner Bros; Το χειρότερο είναι ότι φαίνεται πως δεν υπάρχει ηθοποιός που να μην ενδιαφέρεται για τη δημοσιότητα (και φυσικά το χρήμα) που αποφέρουν αυτή την στιγμή οι ταινίες υπερηρωών.
Λίγοι συντελεστές έχουν αναφερθεί ενάντια στις ταινίες αυτές, όπως ο κ. Martin Scorsese, πασίγνωστος για τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει όπως το Wolf of Wall Street (2013), Taxi Driver (1976) και The Departed (2006). Όταν ρωτήθηκε για το αν θεωρεί τις ταινίες υπερηρωών καλές, εκείνος απάντησε ότι τις βλέπει περισσότερο σαν “theme parks”, παρά καλό σινεμά.
Πολλοί fans το θεώρησαν συκοφαντία ή ζήλια ενάντια σε μια βιομηχανία που ο ίδιος δε συμμετέχει. Κάπως έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι οποιαδήποτε άποψη δε συμφωνεί με τις ταινίες υπερηρωών, συνεπάγεται αυτόματη δυσφήμιση του προσώπου που διαφωνεί. Ακόμη, μπορεί να σημαίνει και τον αποκλεισμό του από μελλοντικές παραγωγές.
Λιμοκτονούμε για λίγη δημιουργικότητα
Τέλος, η συνεχής προώθηση των αλληλενδετων ταινιών σαν μέλη ενός μεγαλύτερου σύμπαντος έχει σακατέψει την αυθεντικότητα των ταινιών, με τη Marvel και το MCU να έχουν την πρωτοκαθεδρία. Όταν δημιουργήθηκε αυτό το “σύμπαν”, στην αρχή ήταν κάτι μοναδικό, αφού για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, διάφορες ταινίες λειτουργούσαν συνεργατικά.
Σκοπός ήταν να δείξουν ένα νέο τρόπο αφήγησης, μέσα από πολλές ταινίες, καταλήγοντας σε ένα φινάλε που έκλεινε αρμονικά για όλες μαζί. Κάτι σαν επιτομή της ιστορίας. Aυτό, όμως, έχει δώσει πνοή στην απομίμηση αυτής της φόρμουλας από κάθε σεναριογράφο και σκηνοθέτη, δημιουργώντας μία στασιμότητα δημιουργικότητας.
Η αλήθεια είναι πως, ίσως ναι, το σινεμά έχει επηρεαστεί αρκετά από τα superhero movies και έχει αρχίσει να “πεθαίνει”. Ταινίες που ξεκινήσαν σαν ένα αθώο μέσο απόλαυσης χαρακτήρων που μεγαλώσαμε μαζί τους, σε καρτούν και κόμικς, έχουν μετατραπεί σε επενδύσεις, που εκμεταλλεύονται αυτή την αθωότητα για να κερδίσουν χρήματα.
Αν και καινούργιες ταινίες που προσπαθούν να κρατήσουν τα στοιχεία του “παλιού σινεμά” συνεχίζουν να βγαίνουν, η συνεχής επιτυχία των superhero movies επισκιάζουν το μέλλον.
Η έλλειψη ποιότητας που χαρακτηρίζει πολλές από αυτές τις ταινίες τον τελευταίο καιρό, με τις αρνητικές κριτικές να αυξάνονται με κάθε νέα ταινία, ίσως αναγκάσουν τη βιομηχανία του κινηματογράφου να κάνει ένα βήμα πίσω και να επιστρέψει στις παλιές της ρίζες.
«Ο καθένας μπορεί να θυμώσει – αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο – αυτό είναι δύσκολο».
Ανά τους αιώνες, ένα από τα πολλά θέματα που ενδιέφερε ιδιαίτερα τον άνθρωπο, ήταν ο ίδιος του ο εγκέφαλος. Πώς σκεφτόμαστε, γιατί σκεφτόμαστε ποιος σκέφτεται καλύτερα. Επιστήμονες και φιλόσοφοι, μέσα στα χρόνια, έχουν προσπαθήσει να προσδιορίσουν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο αυθαίρετα, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Το πρώτο τεστ ευφυΐας (κλίμακα Binet- Simon) φανταστείτε, εμφανίστηκε το 1905 από τον ψυχολόγο, Alfred Binet, και το συνεργάτη του, Theodore Simon, για να αναγνωρίσει ποιοι μαθητές αντιμετώπιζαν δυσκολίες αντίληψης στο σχολείο. Από την άλλη, το πρώτο IQ test (ειδικά για ενήλικες), εμφανίστηκε το 1939 από το David Wechsler (κλίμακα WAIS), και προχώρησε περαιτέρω στην κλίμακα ευφυΐας για παιδιά (WISC).
Οι κλίμακες Wechsler περιλάμβαναν υποκατηγορίες, όπως: Λεκτική και πρακτική ικανότητα, έτσι ώστε να μη βασίζεται τόσο στην λεκτική ικανότητα, όπως το αυθεντικό τεστ Binet.
Όσον αφορά στον όρο «συναισθηματική νοημοσύνη», φαίνεται να πρωτοεμφανίζεται σε ένα έγγραφο του 1964 από τον Michael Beldoch. Εντούτοις, έγινε ευρέως γνωστός από την έκδοση του bestseller βιβλίου του Daniel Goleman: «Συναισθηματική νοημοσύνη – Γιατί μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία από το IQ», το 1995.
Άραγε τελικά, η τόσο πολυπόθητη για τον Αριστοτέλη, ευδαιμονία, μήπως χρειάζεται ένα συγκερασμό δεξιοτήτων και λειτουργιών για να επιτευχθεί;
Η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι φοβερά πολύπλοκη
Αιώνες μετά το έναυσμα του Αριστοτέλη, είδαμε να κάνουν την εμφάνισή τους καινούργιες έννοιες, καινούργια δεδομένα, τεστ και μετρήσεις, για να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί, πώς το μετράμε και τί ακριβώς περιλαμβάνει.
«Μη ρωτάς πόσο έξυπνο είναι ένα παιδί, αλλά µε ποιον τρόπο είναι έξυπνο».
-Howard Gardner
Η λέξη «νοημοσύνη» εμφανίστηκε στην αγγλική γλώσσα περίπου το 12ο αιώνα, αν και η αντίληψή μας γύρω από αυτή την έννοια διαρκώς μεταβάλλεται.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υποστηρίζεται πως η νοημοσύνη είναι το αποτέλεσμα που έχει η αλληλεπίδραση της βιολογίας (κληρονομικότητα) με τις εμπειρίες που αποκτά ο καθένας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Για παράδειγμα, ένας έξυπνος χειρουργός θα εμφανίζει διαφορετικού τύπου νοημοσύνη από έναν έξυπνο αθλητή.
Πάμε να δούμε τις έννοιες…
Πώς ορίζεται η Συναισθηματική Νοημοσύνη;
Συναισθηματική Νοημοσύνη (Emotional Quotient, EQ) ή αλλιώς Συναισθηματικό Πηλίκο είναι η ικανότητα του ανθρώπου, να αναγνωρίσει, αρχικά, τη φύση και την προέλευση των συναισθημάτων του, των συναισθημάτων των γύρω του, να τα διαχωρίσει μεταξύ τους και να τα διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η ύπαρξη ανεπτυγμένης Συναισθηματικής Νοημοσύνης, καθιστά έναν άνθρωπο ικανότερο να ανταποκριθεί και να ανταπεξέλθει κάτω από δύσκολες συνθήκες ή συγκρούσεις.
Ειδικότερα, το να είναι κάποιος σε θέση να αντιληφθεί πώς αισθάνεται ο απέναντί του, τον βοηθά να χειριστεί ανάλογα οποία κατάσταση και να προκύψει ανάμεσά τους. Έτσι, μπορεί να διατηρήσει, σχεδόν πάντοτε, την ισορροπία στη σχέση τους και να πετύχει την ειλικρινή και ανοιχτή επικοινωνία μέσω της κατανόησης.
Έτσι, δημιουργούνται σχέσεις πιο ειλικρινείς και ακλόνητες, κάτι το οποίο είναι άκρως ευεργετικό για την ποιότητα της ζωής του ανθρώπου.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η τόλμη και η αποφασιστικότητα για ριζικές και απαραίτητες αλλαγές στη ζωής, χωρίς φόβο ή αμφιβολία, καθώς το άτομο είναι σε θέση να προσαρμοστεί σε αυτές. Μέσω στρατηγικών αλλαγών, λοιπόν, επιτυγχάνουν ευκολότερα την επιτυχία.
Επιπλέον, η αυτοπεποίθηση και η ειλικρινής αναγνώριση του εαυτού, επιφέρουν μεγαλύτερη επίγνωση. Έτσι, η δέσμευση απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε είναι ουσιαστικότερη. Παράλληλα, η περίπτωση της αποτυχίας ή του λάθους είναι λιγότερο καταστροφική για την ψυχολογία και η προσπάθεια επίλυσής προβλημάτων, ψυχραιμότερη.
Θεμέλιος λίθος της είναι η αυτεπίγνωση, δηλαδή, το «γνώθι σαυτόν».
Διαφορετικά, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να κυνηγήσει την ευτυχία του, εάν πρώτα δεν ήξερε τί είναι αυτό που πραγματικά τον κάνει ευτυχισμένο;
Τελικά, συνεπάγεται ευφυΐα ο υψηλός Δείκτης Νοημοσύνης;
Ο Δείκτης Νοημοσύνης (Intelligence Quotient, IQ) είναι ο δείκτης ο οποίος αναδεικνύει κατά προσέγγιση την ευφυΐα ενός ανθρώπου. Αυτό, προκύπτει μετά από τη διαδικασία του τεστ IQ, όπως προαναφέρθηκε.
Οι άνθρωποι με υψηλό Δείκτη Νοημοσύνης συνήθως παρουσιάζουν μια έφεση στο διάβασμα και μια επιθυμία συνεχούς απόκτησης καινούριας πληροφορίας και γνώσης. Επίσης, το διάβασμα, αναπτύσσει τις λεκτικές τους ικανότητες, ενισχύει τη συγκέντρωσή τους και βελτιώνει τη μνήμη τους.
Επιπλέον, έχουν ανεπτυγμένη την κριτική ικανότητα και την ικανότητα σύγκρισης, ανάλυσης, καθώς και τη μαθηματική, την οπτική και τη γλωσσική ικανότητα.
Όμως, ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης υποστηρίζεται πως δεν είναι από μόνος του αρκετός για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του William James Sidis, ο οποίος γεννήθηκε το 1898 και από πολύ μικρός διακρίθηκε ως προικισμένος.
Σύμφωνα με πληροφορίες, σε ηλικία μόλις 2 ετών μπορούσε να διαβάσει τους New York Times, ενώ μπορούσε να μιλήσει οκτώ ξένες γλώσσες από τα 6 του. Λίγα χρόνια αργότερα, στα 11 φοιτούσε το Πανεπιστήμιο του Harvard.
Μεγαλώνοντας, του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ενταχθεί ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Στην πορεία της ζωής του άρχισε να υποστηρίζει διάφορες ιδέες όπως ο σοσιαλισμός, ο αθεϊσμός και ο ειρηνισμός, με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί ποινικά ως συμμετέχων σε σοσιαλιστικά γεγονότα.
Προκειμένου να αποφύγει τη φυλάκιση, παρέμεινε για αρκετό καιρό κρυμμένος στην ψυχιατρική κλινική του πατέρα του. Εύλογα, όλα αυτά τα γεγονότα ενέτειναν την τάση του για απομόνωση και προς το τέλος της ζωής του, κατέληξε να εργάζεται ως υπάλληλος γραφείου με ελάχιστο εισόδημα. Έτσι, ο εξυπνότερος ως τότε άνθρωπος στον κόσμο, πέθανε σε ηλικία μόλις 46 ετών, μόνος, δυστυχισμένος και φτωχός.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι διαφορές μεταξύ Συναισθηματικής Νοημοσύνης και Δείκτη Ευφυΐας;
EQ
– Ικανότητα αναγνώρισης συναισθημάτων
-Αξιολόγηση των συναισθημάτων των άλλων
-Έλεγχος συναισθημάτων
– Χρήση συναισθημάτων για τη διευκόλυνση της κοινωνικής επικοινωνίας
– Ευκολία στη συσχέτιση με τρίτους
IQ
-Οπτική και χωρική επεξεργασία
-Ευρεία γκάμα γενικών γνώσεων
-Ρευστός συλλογισμός
-Καλύτερη μνήμη
-Καλύτερη συλλογιστική
IQ VS EQ
Στο βιβλίο του: «Συναισθηματική Νοημοσύνη», ο Daniel Goleman, υποστήριξε πως το EQ είναι σημαντικότερο από το IQ στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αρκετοί ψυχολόγοι πιστεύουν πως τα αποτελέσματα των τεστ ευφυΐας προκύπτουν κάτω από πολύ στενά περιθώρια και δεν περιλαμβάνουν ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης νοημοσύνης.
Ο ψυχολόγος Howard Gardner, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της θεωρίας της πολλαπλής νοημοσύνης, μέσα από το έργο του επαναπροσδιόρισε ολόκληρη την έννοια. Υποστήριξε πως το γνωστικό προφίλ ενός ανθρώπου διαμορφώνεται από πολλαπλούς τύπους ευφυΐας, χωρίζοντάς τους σε εννέα τομείς. Ανέφερε πως η νοημοσύνη είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού της φύσης (κληρονομικότητα, DNA) και των εμπειριών που αποκτά κάποιος κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Ο καθένας, δηλαδή, μπορεί να έχει περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένη μια ή και περισσότερες μορφές νοημοσύνης. Αντί, λοιπόν, για μια γενική ευφυΐα, γνωστή ως “G-factor”, υποστηρίζεται πλέον ότι η ικανότητα και η ευχέρεια αντίληψης και κατανόησης των συναισθημάτων, παίζει εξίσου ή/και σημαντικότερο ρόλο στον τρόπο που πορευόμαστε.
Αδιαμφισβήτητα, το IQ εξακολουθεί να θεωρείται βασικός παράγοντας για την επιτυχία, απλώς, δε θεωρείται πλέον ο μοναδικός. Οφείλουμε πάντως να αναφέρουμε πως πλέον, ότι δεν είναι λίγες οι εταιρείες που συνιστούν εκπαίδευση Συναισθηματικής Νοημοσύνης και χρησιμοποιούν τεστ EQ κατά τη διάρκεια της αναζήτησης προσωπικού.
Υψηλό EQ ως προσόν στον εργασιακό τομέα
Οι εταιρείες πλέον γνωρίζουν καλά ότι η ανεπτυγμένη Συναισθηματική Νοημοσύνη, δεν είναι απλώς ένα δείγμα πως ο εργαζόμενος θα κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά θα έχει και καλύτερα αντανακλαστικά σε περιπτώσεις κρίσεων και θα διατηρεί καλύτερες σχέσεις με τους συνεργάτες του.
«Οι εργοδότες σήμερα αναζητούν άτομα με υψηλό EQ. Συνεργαζόμαστε με εταιρείες όπως η Google, η American Express και η FedEx – και είναι ψηλά στη λίστα τους όταν επιλέγουν άτομα»
-Steven Stein, Διευθύνων Σύμβουλος της Multi-Health Systems.
Συμπερασματικά, και τα δύο είδη νοημοσύνης μπορούν να επηρεάσουν δραματικά την ποιότητα της ζωής μας και την ικανότητα να κατακτούμε τους στόχους που έχουμε θέσει. Ίσως λοιπόν, ο σιγουρότερος τρόπος να γευτούμε τα όνειρά μας να είναι, αυξάνοντας τις τιμές μας και στους δύο αυτούς τομείς που αναλύθηκαν πιο πάνω.
Ο αγώνας των γυναικών ιστορικά, για ανάκτηση των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους, είναι αδιαπραγμάτευτος.
Ο αγώνας δε για τα πολιτικά δικαιώματα και τη γυναικεία κατάρτιση σε πολιτικά αξιώματα είναι από τις πιο μεγάλες κοινωνικές συζητήσεις που χρήζουν ιδιαίτερου χειρισμού.
Μέσα από την έρευνα της Eteron προκύπτουν αποτελέσματα σχετικά με τη Gen-Z που εφησυχάζουν τους πολίτες για την ύπαρξη μιας κοινωνίας με ίσες ευκαιρίες εκπροσώπησης και συμμετοχής στα πολιτικά δρώμενα. Τα πορίσματα της Eteron, προβάλλουν τη γυναίκα ως ελεύθερο φύλο, που επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα εμπλακεί στην πολιτική και σε ποιο βαθμό επιθυμεί το ίδιο να ασχοληθεί. Στον αντίποδα, σύμφωνα με τηνUN Women, οι γυναίκες στην πολιτική υπόεκπροσωπούνται σε όλα τα επίπεδα και αυτό είναι αποδεδειγμένο με απτά παραδείγματα.
Ποια η Eteron και ποια η UN Women;
Η Eteron είναι Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή. Ένας μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που παράγει γνώση, συμβάλλει στην ενδυνάμωση των πολιτών και προάγει τις συνεργασίες. Η UN Women είναι ο θεσμοθετημένος οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών που αποσκοπεί στην ισότητα των φύλων και την ενδυνάμωση του ρόλου των γυναικών.
Το πόρισμα της έρευνας δεν απαντά στο γιατί δεν υπάρχει ίση πολιτική εκπροσώπηση
Ο τρόπος με τον οποίο είναι διαμορφωμένη η έρευνα, δεν είναι σε θέση να καλύψει τη γυναικεία συμμετοχή στην παραδοσιακή πολιτική, όπως τη γνωρίζουμε. Η διαπίστωση της έρευνας που προβάλλει την ψηφιακή συσπείρωση των γυναικών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν αποτελεί και απόδειξη έμπρακτης συμμετοχής.
Δεν είναι επιλογή των γυναικών να εκπροσωπούνται μέσα από διαδικτυακές σελίδες ή λογαριασμούς. Από τη στιγμή που η έρευνα προωθεί ότι ανεξαρτήτως φύλου, το 84% προτίθεται να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές, θα έπρεπε να υπάρχει και ίση δυνατότητα εκπροσώπησης.
Το βασικό συμπέρασμα που εξάγεται μέσα από τα ποσοστά και τα δεδομένα είναι ότι για τις νεαρές ηλικίες δε διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο η υπόσταση και ο τρόπος που αντιμετωπίζει η κοινωνία το φύλο, αλλά οι προτιμήσεις που έχουν.
Γι’ αυτό και απλουστεύουν τη σημασία των ποσοστών που διακρίνουν ότι η μόνη σημαντική έμφυλη διαφορά εντοπίζεται στη συμμετοχή σε κόμμα ή οργάνωση νεολαίας: Οι νεαροί άνδρες δηλώνουν σε διπλάσιο ποσοστό από τις γυναίκες ότι είναι μέλη κομματικής οργάνωσης (12.3% και 6.3% αντίστοιχα), και μάλιστα σε ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό αν συνυπολογίσουμε την ηλικία του δείγματος.
Η γενική εικόνα που προκύπτει από τα ερευνητικά ευρήματα προβάλλει την υποχώρηση της βαρύτητας του φύλου ως παράγοντα διαφοροποίησης της πολιτικής συμπεριφοράς των νέων ατόμων, που εξειδικεύονται σε πολλούς τομείς και διακατέχονται από ευρύ φάσμα γνώσεων.
Η σύγκλιση, ωστόσο, αφορά πρωτίστως το επίπεδό της συμμετοχικής προδιάθεσης και της έμπρακτης πολιτικής συμμετοχής. Ενώ παράλληλα, μια πιο ενδελεχής εξέταση φανερώνει κάποιες ποιοτικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο γυναίκες και άνδρες σχετίζονται με την πολιτική.
Γιατί δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τα κοινωνικά στερεότυπα;
Τα στερεότυπα δεν είναι κοινωνικές παθογένειες που ξεπερνούνται από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι ίωση, η οποία έχει και αντιβίωση. Δρουν στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου και καθίστανται δυσδιάκριτα για τον ίδιο, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να διακρίνει τι πραγματικά κάνει την κοινωνίαδυσλειτουργική.
Η υποτίμηση του ρόλου της γυναίκας είναι ένα μικρόβιο που μπορεί να γίνει αντιληπτό ευκολότερα από τις νέες γενιές, αφού δεν έχουν προλάβει ακόμη να «αρρωστήσουν». Η γυναίκα προσπαθεί να βρει κάποιο δίαυλο για να επικοινωνήσει τα στερεότυπα αυτά –όπως εξακριβώνει και η έρευνα–και τα καταφέρνει πολλές φορές μέσα από το διαδίκτυο. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση δεν είναι επιλογή για τις γυναίκες, αλλά αναγκαστική κατάληξη. Και εδώ έρχεται το ζήτημα των στερεοτύπων. Τα καλώς δρώμενα της κοινωνίας δε μπορούν να αλλάξουν εν μια νυκτί και δε μπορούν οι πολίτες να τα κατανοήσουν στην ολότητά τους.
Οι γυναίκες επιλέγουν το διαδίκτυο γιατί σε αυτό βρήκαν φωνή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σε αυτό ήθελαν να καταλήξουν πάντα. Η έρευνα προωθεί την ίση γυναικεία πολιτική εκπροσώπηση και συμμετοχή με βάση τις απαντήσεις της Gen-Z. Με ποιο κριτήριο, όμως, θεωρείται η γυναικεία συμμετοχή στο διαδίκτυο ίση πολιτική εκπροσώπηση;
Κινούμαστε προς μια περίπλοκη κατεύθυνση
Οι πολιτικές αποφάσεις, τα πολιτικά δρώμενα και η ενεργός συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία γίνεται μέσα από συγκεκριμένους φορείς εξουσίας. Την εξουσία κατέχουν συγκεκριμένες παρουσίες στο χώρο της πολιτικής, οι οποίες ξεκάθαρα αποδεικνύουν τη γυναικεία υπόεκπροσώπηση.
Σύμφωνα με την UN Women, η γυναικεία εκπροσώπηση στο χώρο της πολιτικής βρίσκεται σε καλό σημείο σε σχέση με τα δεδομένα προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, προτάσσει ότι υπάρχει τεράστιο μονοπάτι για να καλυφθεί. Μάλιστα, ούτε μέχρι το 2063, η γυναικεία εκπροσώπηση στα νομοθετικά όργανα της κάθε χώρας δε θα μπορεί να κρίνεται ως ίση.
Είναι σημαντικό ο ψηφιακός δίαυλος επικοινωνίας των γυναικών να λειτουργήσει ως το όπλο συσπείρωσης, αντίστασης και οργάνωσης των γυναικών, με απώτερο στόχο τη διεκδίκηση ίσου αριθμού θέσεων πολιτικής εκπροσώπησης και συμμετοχής.
Στα 10 ήθελα να γίνω κτηνίατρος, στα 12 το σκυλί μας πέθανε και δε μπορούσα να το διαχειριστώ για αρκετές βδομάδες.
Έτσι, κατάλαβα ότι θα γινόμουν απαίσια κτηνίατρος αφού δεν θα μπορούσα να αντέξω ένα βασικό στοιχείο της δουλειάς, το θάνατο. Αφού παράτησα το όνειρο του κτηνιάτρου, αποφάσισα πως θέλω να γίνω πιλότος – βαθειά γοητευμένη από την ελευθερία που προσφέρουν οι αιθέρες.
Λίγα χρόνια αργότερα, απέρριψα και αυτό το επάγγελμα γιατί η σκέψη του να βρίσκομαι σε μια μικρή καμπίνα με κουμπιά δε μου φαινόταν τελικά τόσο απελευθερωτική. Κάθε εξάμηνο διάλεγα καινούργιο επάγγελμα, αλλά όσο μεγάλωνα και μάθαινα καλύτερα τον εαυτό, τόσο πιο εύκολα τα απέρριπτα.
H παγίδα των bucket lists μέχρι τα 30
Όταν στα 18 μου έφυγα από το πατρικό μου για να σπουδάσω, έκανα μια λίστα με όσα θα ήθελα να κάνω μέχρι τα 25, ταξίδια σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες,Bungee Jumping στον Ισθμό της Κορίνθου, να βάψω τα μαλλιά μου μπλε και άλλα πολλά – που όσο και αν προσπαθήσω δύσκολα θα θυμηθώ. Αθέτησα πολλές από αυτές τις υποσχέσεις στον εαυτό μου και μπορώ με σιγουριά να πω ότι μέχρι τα 25 δεν είχα κάνει ούτε τα μισά.
Όμως, παράλληλα με τη λίστα αυτή άρχισα να δημιουργώ μια άλλη, μια λίστα με πράγματα που δεν υπήρχαν στην πρώτη, αλλά έμοιαζαν θεμελιώδη και άκρως σημαντικά για τη ζωή και την εξέλιξή μου. Στη δεύτερη αυτή λίστα, άρχισε να σχηματίζεται ένας οδηγός αυτογνωσίας ή ακόμα και επιβίωσης με βάση όλα εκείνα που είχα πετύχει, αλλά και όλα εκείνα που είχα αποτύχει παταγωδώς.
Έτσι, αντί για bungee jumping, ένιωθα πολύ χαρούμενη γιατί είχα καταφέρει να κάνω καινούργιους φίλους που αποδέχονταν τον αυθεντικό εαυτό μου. Αντί να βάψω τα μαλλιά μου μπλε, άρχισα να θεωρώ αρκετά σημαντικό να αγκαλιάσω τη φυσική μου ομορφιά και να μην κάνω πειράματα απλά επειδή ήταν της μόδας.
Σε αυτές τις λίστες έχουμε μια τάση να βάζουμε μετρήσιμα πράγματα, εμπειρίες που μπορούμε μετά να διαγράψουμε με κόκκινο στυλό και να τις θεωρήσουμε ολοκληρωμένες, νούμερα που πιάσαμε και αντικείμενα που αποκτήσαμε. Ωστόσο, αυτό που πολλές φορές λείπει είναι όλα εκείνα τα μη μετρήσιμα αλλά τελείως ουσιαστικά συστατικά μιας ευτυχισμένης ζωής.
Πολλοί από εμάς θα θέσουν ως στόχο για τη νέα χρονιά να χάσουν κιλά και άλλοι θα θέσουν ως στόχο να αποδεχτούν και να αγαπήσουν το σώμα τους
Σίγουρα, οι πρώτοι είναι πολύ περισσότεροι και δεν τους κατηγορώ, γιατί ακριβώς έχουμε μάθει να ορίζουμε την επιτυχία με μαθηματικούς όρους. Σαν άλλοι λογιστές μετράμε νούμερα, καταγράφουμε κέρδη και βγάζουμε ισολογισμούς.
Συνήθως, στο τέλος του έτους, κάνουμε τον απολογισμό μας, έχασα 5 κιλά, πήρα 100 ευρώ αύξηση, ταξίδεψα σε 3 χώρες. Είναι, όμως, αυτοί αλάνθαστοι δείκτες επιτυχίας; Τι σημασία έχει αν έχασα 5 κιλά αλλά ακόμα δεν νιώθω όμορφα με το σώμα μου, τι να τα κάνω τα 100 ευρώ αν μισώ την δουλειά μου, και ποια η μαγεία του ταξιδιού αν δεν είχα την κατάλληλη διάθεση και παρέα;
Τα περιοδικά, το διαδίκτυο ή ακόμα και δημοφιλή βίντεο στα Social Media σε βομβαρδίζουν με όλα εκείνα που πρέπει να κάνεις για να είσαι πετυχημένος και ευτυχής. “30 πράγματα που πρέπει να κάνεις μέχρι τα 30”, “10 προορισμοί που πρέπει να επισκεφτείς πριν πεθάνεις”, “25 εμπειρίες που πρέπει να ζήσεις πριν γεράσεις” και άλλες πολλές λίστες που οριοθετούν τις επιλογές σου και δημιουργούν προσδοκίες για το τι σημαίνει μια ολοκληρωμένη ζωή.
Τα κοινωνικά ορόσημα
Παράλληλα, η κοινωνία έχει το δικό της τρόπο να κατευθύνει τις αποφάσεις σου και να σε κατατάσσει στους επιτυχημένους ή αποτυχημένους, με βάση συγκεκριμένα ορόσημα. Στα 20 πίστευα ότι μέχρι τα 30 θα έπρεπε να έχω παντρευτεί και να έχω ή να ετοιμάζομαι να κάνω παιδιά, επίσης θα έπρεπε να έχω μια καλή δουλειά, να ντύνομαι σαν άλλη Carrie Bradshaw, και λίγο-πολύ να έχω βάλει ένα φρένο σε οτιδήποτε περιπετειώδες.
Ε, λοιπόν, έχω κλείσει τα 30, δεν έχω σύζυγο, ούτε παιδιά και τις περισσότερες μέρες φοράω τζιν και φόρμες, ενώ ταξίδεψα μόνη μου στο Νεπάλ για 20 μέρες! Κάποιος μπορεί να με θεωρήσει παταγώδη αποτυχία, ίσως και ο εικοσάχρονος εαυτός μου να μην ενέκρινε την τροπή που έχει πάρει η ζωή μου. Αλλά εγώ νιώθω ότι πατάω στα πόδια μου πιο γερά από ποτέ, ενώ παράλληλα νιώθω ευγνώμων που άκουσα τις πραγματικές ανάγκες μου και έκανα τις επιλογές μου βάσει αυτών και όχι βάσει όσων οι άλλοι περίμεναν από μένα.
Την ίδια στιγμή, πιάνω τον εαυτό μου να αναλογίζεται τι συγκινήσεις έχει να μου προσφέρει η ζωή την επόμενη δεκαετία και – γιατί όχι – και τη μεθεπόμενη. Σίγουρα δε θα είμαι η ίδια! Τα φυσικά μου χαρακτηριστικά θα αλλάξουν, η ταυτότητα και η ψυχολογική μου κατάσταση θα είναι διαφορετική, γιατί εξαρτάται από τα πράγματα που θα μου συμβούν ή δε θα μου συμβούν.
Πέρα, όμως, από αυτά που γνωρίζω ή υποπτεύομαι, ήθελα αληθινές μαρτυρίες γυναικών για να μπορώ να πάρω μια μικρή γεύση από το τι μπορεί να μου επιφυλάσσει το μέλλον! Έτσι λοιπόν, ζήτησα από γυναίκες στα 40 και τα 50 να μοιραστούν κάποιες από τις δικές τους εμπειρίες.
Πώς είναι μετά τα 30 και το συμπέρασμα
Όπως μου εκμυστηρεύεται η Ελένη, στα 39 χώρισε από μακροχρόνια σχέση και πλέον είναι έγκυος στα 45, ενώ συνεχίζει: “Νιώθω ότι το μάθημα είναι πως δεν πρέπει να παίρνουμε τη ζωή σαν δεδομένο και να βρίσκουμε τη δύναμη να αλλάζουμε, ανεξάρτητα από τα κοινωνικά στερεότυπα.” Αντίστοιχα, η Νεφέλη υποστηρίζει ότι στα 40 κατάλαβε πως δε χρειάζεται να έχεις καμία προσδοκία από τους άλλους, ενώ δηλώνει πως αν κάνεις πράγματα που συμβαδίζουν με την ηθική σου, πάντα θα κοιμάσαι ήσυχη το βράδυ!
Η Κατερίνα αντίστοιχα περιγράφει ότι η ζωή της ξεκίνησε ουσιαστικά στα 39, αφού πήρε διαζύγιο και αποφάσισε να βρει μια δουλειά που τη γεμίζει. Η Γεωργία μετά από ένα εγκεφαλικό στα 41 της, αποφάσισε να κάνει το ταξίδι που πάντα ήθελε στην Ισλανδία και πλέον το μόνο που θέλει, είναι να χαίρεται την ζωή.
Τέλος, κρατάω την ιστορία της Έλλης που μέχρι τα 16 έπαιζε βόλεϊ σε επαρχιακή ομάδα, αλλά για διάφορους λόγους σταμάτησε το άθλημα που αγαπούσε. Τελικά, όμως, όπως μοιράστηκε μαζί μου, η ζωή βρήκε τον τρόπο να κλείσει έναν κύκλο που τόσα χρόνια έμενε ανοιχτός.
“Στα 40 μου βρέθηκα μόνιμα πια στην επαρχία και αποφάσισα να συμμετέχω στην ομάδα του χωριού των γυναικών. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, παίζουμε το πρώτο μας επίσημο φιλικό με γειτονική επαρχιακή ομάδα. Μια χούφτα γυναίκες άνω των 40 με πείσμα, δύναμη και θέληση, όλες με παιδιά και υποχρεώσεις αλλά που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τελικά το όνειρο τους – όσο μικρό ή μεγάλο κι αν ήταν αυτό, γιατί η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός”.
Το συμπέρασμα που έβγαλα από αυτές και πολλές ακόμα εμπειρίες γυναικών είναι αναμενόμενο και χιλιοειπωμένο
Η ζωή δεν έρχεται ποτέ όπως την περιμένεις, βρίσκει τρόπους να σε βγάλει από την πορεία σου άλλες φορές για καλό και άλλες για καλό. Αυτό, όμως, που κρατάω είναι ότι δεν έχει σημασία πόσα κουτάκια τσέκαρες στη λίστα των στόχων σου, αλλά πως στην αποτυχία βρήκες τη θέληση να συνεχίσεις και ότι από τα προβλήματα δημιούργησες ευκαιρίες.
Ωστόσο, για να μην παρεξηγηθώ, πρέπει να βάζουμε στόχους και πρέπει να δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας. Μια υπόσχεση είναι ένας τρόπος να ορίσεις ένα αβέβαιο μέλλον. Χωρίς υποσχέσεις θα βαδίζαμε σε μια υπαρξιακή άβυσσο χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό, με αποτέλεσμα τελικά να χαθούμε. Όμως, είτε επειδή το κόστος της εκπλήρωσης είναι πολύ υψηλό, είτε γιατί στην πορεία αναθεωρήσαμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να αθετήσουμε τις υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας.
Το να εκπληρώνουμε όλους τους στόχους που θέσαμε στο παρελθόν άνευ όρων μέχρι τα 30, μπορεί να είναι καταστροφικό. Η δυνατότητα να πηγαίνουμε μπροστά – ακόμα και αν χάνουμε πολλές φορές το δρόμο μας – σηματοδοτεί για μένα την πραγματική επιτυχία.
*Τα ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν δεν είναι τα πραγματικά για λόγους ανωνυμίας.
Αύριο προσγειώνεται στο Netflix η σειρά «Wednesday», η οποία επαναφέρει την απολαυστική οικογένεια Addams στις ζωές μας, αλλά αυτή τη φορά με έμφαση στην (καθόλου) χαριτωμένη κόρη τους.
Δημιουργοί της σειράς με κεντρικό πρόσωπο τη Wednesday Addams είναι ο Alfred Gough και ο Miles Millar, ένα δίδυμο που έχει βάλει το χεράκι του σε παραγωγές, όπως: «Φονικό όπλο νούμερο 4», «Spider-Man 2» και «Charlie’s Angels». Μέλος της παραγωγής, αλλά και σκηνοθέτης είναι ο υπερταλαντούχος, Tim Burton, ο οποίος μας έχει χαρίσει συγκλονιστικές κινηματογραφικές στιγμές, όπως: «Batman», «Ψαλιδοχέρης», «Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας», «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» κ.ά.
Μάλιστα, το trailer που κυκλοφορεί, προδίδει την ιδιαίτερη αισθητική και τη μοναδική καλλιτεχνική πινελιά του Burton. Ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος θερμός υποστηρικτής του, συγκρίνοντας τα σκηνικά με την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και τη «Νεκρή Νύφη», η υπογραφή του Burton είναι ολοφάνερη. Πρωταγωνίστρια είναι η 20χρονη Jenna Ortega, την οποία γνωρίσαμε μέσα από διάφορες επιτυχίες της μεγάλης και της μικρής οθόνης. Ορισμένες εξ αυτών είναι: «Iron Man 3», «Insidious: Chapter 2», «The Fallout» και «Scream».
Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει και η εκθαμβωτική Catherine Zeta-Jones, η οποία έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από «Τη μάσκα του Ζορό» και το «Σικάγο». Επιπλέον, ο Luis Guzmán («He’s Just Not That Into You», «Journey 2: The Mysterious Island») θα πρωταγωνιστήσει στο πλάι της Catherine Zeta-Jones, ως Gomez Addams.
Η πλοκή
Όπως προαναφέρθηκε, η σειρά εστιάζει στην κόρη της οικογένειας Addams, τη Wednesday (Jenna Ortega). Η Wednesday Addams, λοιπόν, αντιμετωπίζει διάφορες δυσκολίες στην προσαρμογή της σχολικής πραγματικότητας, στην ακαδημία Nevermore. Δυστυχώς, έχει βεβαρημένο ιστορικό, σύμφωνα με το οποίο έχει αλλάξει οκτώ σχολεία (!) τα τελευταία πέντε χρόνια. Μια σκηνή που συμπεριλαμβάνεται στο trailer, δικαιολογεί αυτές τις μεταβάσεις. Με περίσσια άνεση εισβάλλει στην εσωτερική πισίνα που προπονούνται οι συμμαθητές της, εμφανίζει δύο σακούλες με πιράνχας (ομολογούμενως με αξιοθαύμαστη πραότητα), τις οποίες αδειάζει στην πισίνα.
Προσπαθώντας (ανεπιτυχώς) να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να κατανοήσει τη φύση των δυνάμεών της, η Wednesday καλείται να έρθει αντιμέτωπη με ένα μπαράζ δολοφονιών, που σπέρνουν στο χάος την περιοχή. Εκτός αυτού, θα βρεθούν στο διάβα της σκοτεινά και υπερφυσικά μυστικά, τα οποία επηρέασαν την οικογένειά της πριν από πολλά χρόνια.
H μία Wednesday συναντά την άλλη
Ως γνωστόν, η Christina Ricci, ως Wednesday Addams, στις ταινίες «The Addams Family (1991)» και «Addams Family Values (1993)», έχει αφήσει το στίγμα της στις προηγούμενες γενιές. Η αγαπημένη ηθοποιός επιστρέφει στη σειρά «Wednesday», ενσαρκώνοντας έναν διαφορετικό ρόλο. Σύμφωνα με το IMDB, ο χαρακτήρας της θα λέγεται «Marilyn Thornhill», δίχως να έχουν ανακοινωθεί περαιτέρω λεπτομέρειες.
Τα επεισόδια
Όπως έχει ανακοινωθεί και επισήμως, η σειρά «Wednesday» θα αποτελείται από οκτώ επεισόδια, με τη διάρκεια του κάθε επεισοδίου να ανέρχεται στη μία ώρα. Βέβαια, παραμένει ασαφές αν η σειρά θα περιοριστεί σε μία μόνο σεζόν ή αν θα υπάρξει και συνέχεια.
H ορθορεξία είναι μια μη υγιής ενασχόληση με την υγιεινή διατροφή.
Το να επιλέγει κανείς υγιεινές τροφές κάνει καλό. Η επίγνωση και η ανησυχία για τη διατροφική ποιότητα των τροφών δεν αποτελεί πρόβλημα από μόνο του. Τότε, μιλάμε για ορθορεξία.
Ένα άτομο με ορθορεξία, όμως, προσηλώνεται τόσο στη λεγόμενη «υγιεινή διατροφή» που καταλήγει να βλάπτει την υγεία και ευημερία του, καθώς μπορεί να οδηγηθεί σε υποσιτισμό, απώλεια ανθρώπινων σχέσεων και κακή ποιότητα ζωής.
Ένα άτομο με ορθορεξία υιοθετεί διατροφικές συνήθειες που απορρίπτουν τροφές, οι οποίες δεν είναι αρκετά “αγνές”. Τα κριτήρια αποκλεισμού μπορούν να ποικίλουν: Clean eating, keto, διαλείπουσα νηστεία, 100% organic τροφές, 100% σπιτικά γεύματα, superfoods, plant based κτλ. (Για τη σχέση της χορτοφαγικής χορτοφαγικής διατροφής με την ορθορεξία έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο).
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ της ορθορεξίας και άλλων διατροφικών διαταραχών, όπως η βουλιμία και η ανορεξία και όλες έχουν να κάνουν με την τροφή και τον έλεγχο.
Διαγνωστικά κριτήρια της ορθορεξίας
Ο όρος “ορθορεξία” επινοήθηκε το 1997 από το γιατρό Steven Bratman και σημαίνει: “Eμμονή” με τη σωστή διατροφή. Έκτοτε, η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχθεί τον όρο. Επί του παρόντος δεν αναγνωρίζεται σε κλινικό περιβάλλον ως ξεχωριστή διατροφική διαταραχή και δεν υπάρχουν επίσημα κριτήρια για την διάγνωση της. Βέβαια, η ευαισθητοποίηση σχετικά με την ορθορεξία αυξάνεται.
Το 2016, οι Bratman και Dunn,πρότειναν διαγνωστικά κριτήρια 2 σταδίων:
Κατά το κριτήριο Α, το άτομο παρουσιάζει εμμονική εστίαση στην υγιεινή διατροφή και νιώθει έντονο άγχος και δυσφορία με διατροφικές επιλογές που δεν θεωρεί υγιεινές. Θα χάσει βάρος λόγω των διατροφικών του συνηθειών, αλλά όχι επειδή είναι πρωταρχικός του στόχος. Ακολουθεί καταναγκαστικά διατροφικούς κανόνες που θεωρεί πως ευνοούν την υγεία και το “σπάσιμο” των κανόνων αυτών δημιουργεί έντονο φόβο ασθένειας και ενοχές. Οι κανόνες γίνονται πιο αυστηροί με τον καιρό (αποτοξινώσεις, νηστείες).
Κατά το κριτήριο Β, το άτομο βιώνει ψυχικά και σωματικά προβλήματα. Οι έντονοι διατροφικοί περιορισμοί οδηγούν σε υποσιτισμό, έντονη απώλεια βάρους ή άλλα προβλήματα υγείας. Οι άκαμπτες πεποιθήσεις και οι αυστηροί διατροφικοί κανόνες προκαλούν προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις. Η εικόνα σώματος και η αυτοεκτίμηση εξαρτώνται υπερβολικά από το ποσοστό συμμόρφωσης στους διατροφικούς κανόνες.
Σημάδια που υποδεικνύουν παρουσία ορθορεξίας
Το άτομο:
Ανησυχεί συνεχώς για την ποιότητα της τροφής του, την προέλευση και τη σύστασή της, γεγονός που οδηγεί σε έντονο άγχος.
Αποφεύγει να βγει έξω ή να φαει γεύματα που δεν έχουν ετοιμαστεί από το ίδιο.
Παρακολουθεί εμμονικά λογαριασμούς στα Social Media που έχουν να κάνουν με υγιεινή διατροφή.
Φοβάται την ασθένεια. Αγωνιά όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα “υγιεινά”, “ασφαλή” τρόφιμα.
Αφιερώνει πολύ χρόνο στην έρευνα για τη διατροφή του, τον προγραμματισμό των επόμενων γευμάτων του, τη μελέτη των διατροφικών ετικετών. Ψάχνει εκτεταμένα πληροφορίες για τα συστατικά των τροφών, τις υπερτροφές, τις βλαπτικές επιδράσεις του πρόχειρου φαγητού κτλ.
Αποκλείει από τη διατροφή του ευρεία γκάμα τροφών που θεωρεί ανθυγιεινές (τροφές με ζάχαρη, γλουτένη, κορεσμένα λιπαρά, κρέας, ζωικά προϊόντα, τρόφιμα “σεσημασμένα” για την υψηλή περιεκτικότητά τους σε φυτοφάρμακα κτλ).
Τρέμει την απώλεια ελέγχου. Νιώθει ότι κάνει το σωστό με τις διατροφικές του επιλογές και πως έτσι φροντίζει την υγεία του. Φοβάται πως όλο αυτό μπορεί να καταρρεύσει έστω και με μία “παρασπονδία”.
Είναι πιθανό να εμφανίσει φυσικά σημάδια υποσιτισμού και απώλεια βάρους, ειδικά αν περιορίζει σημαντικά την ποικιλία των τροφών και την ενέργεια που προσλαμβάνει.
Είναι επικριτικό για τις διατροφικές επιλογές των φίλων και της οικογένειάς του.
Κινείται μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, μεταξύ αγάπης/φροντίδας για τον εαυτό του και έντονης ενοχής.
Παραγοντες κινδυνου για την ορθορεξία
Καταστάσεις που μπορούν να κάνουν ένα άτομο πιο επιρρεπές σε ορθορεκτικές συμπεριφορές είναι:
Βιολογικές: Όπως η παρουσία κάποιου ατόμου στο κοντινό περιβάλλον με διατροφική διαταραχή, ιστορικό ενασχόλησης με δίαιτες ή κάποια ασθένεια όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.
Ψυχολογικές: Όπως η τελειομανία, η αγχώδης διαταραχή, η δυσαρέσκεια με την εικόνα σώματος.
Κοινωνικές: Όπως ο εκφοβισμός για το σώμα, το στίγμα βάρους, η ιδέα του “τέλειου σώματος”.
Αντιμετώπιση
Συνοψίζοντας, θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής. Είναι υγιές να ρίχνεις μια ματιά στην ετικέτα ή να απορρίπτεις κάποιες τροφές επειδή δεν σου αρέσουν. Είναι υγιές να επιλέγεις βιολογικά όταν μπορείς, να λες όχι σε κάποια τροφή έντονα επεξεργασμένη που θα σε βαρύνει. Αυτό που σε απομακρύνει από το πλαίσιο του υγιούς είναι το άγχος και ο φόβος που δημιουργείται αν κάνεις “αλλιώς”.
Το κλειδί για την αντιμετώπιση της ορθορεξίας είναι να αναγνωρίσει κανείς πως ο τρόπος που έχει επιλέξει να τρέφεται τελικά του προκαλεί περισσότερο κακό παρά καλό. Η αντιμετώπισή της στοχεύει τόσο στην απόκτηση μιας πιο υγιούς σχέσης με το φαγητό όσο και στην συναισθηματική ενδυνάμωση, την αύξηση της αυτοεκτίμησης αλλά και την εύρεση άλλων, πιο λειτουργικών τρόπων διατήρησης του αισθήματος ελέγχου και αυτοφροντίδας.
Προτείνεται συνεργασία με θεραπευτική ομάδα που αποτελείται από ψυχοθεραπευτή, που έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει την ορθορεξία και τη διαφορά της από την υγιεινή διατροφή, όπως και ειδικό διαιτολόγο-διατροφολόγο.
Γράφει η Έρικα Νταουτίδου, Msc (Κλινική Διατροφολόγος / Διαιτολόγος)
Γνωστοί και ως iGeneration, post-Millennials ή όπως αλλιώς μπορεί να έχεις ακούσει να τους αποκαλούν, οι Gen-Zs θα λέγαμε πως είναι οι νεότεροι ενήλικες ή – για να είμαστε πιο ακριβείς – όσοι γεννήθηκαν (στο περίπου) μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του 1990, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2000.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των Gen-Zs, είναι η επαφή της με την τεχνολογία, μιας και μιλάμε για γέννημα-θρέμμα παιδιά του διαδικτύου και των Social Media, τα οποία μάλιστα αποτελούν πολύ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Έχοντας «ωριμάσει» σε ένα περιβάλλον διαρκούς και κάθε είδους κρίσης – και παρά την ανησυχία και το άγχος που τη διακρίνει για το μέλλον – οι Gen-Zs έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, γνώμη, διάθεση και κυρίως το θάρρος για μια ουσιαστική αλλαγή της σημερινής κοινωνίας!
Και ορισμένους από αυτούς τους Gen-Zs τους γνωρίζεις ήδη
«Όνειρο μου, να κάνω τους άλλους να γελάνε», γράφει στα Social Media του την ίδια στιγμή που μας συστήνεται περήφανα ως: «Λίγο ηθοποιός, λίγο κωμικός, λίγο σαμπουάν, λίγο μαλακτικό».
Με όπλα το χιούμορ, την προσωπικότητα, την ανεξάντλητη τρέλα και το πηγαίο ταλέντο του, αυτή η ατόφια κωμική φιγούρα μας κερδίζει όχι μόνο επειδή μας κάνει να γελάμε με την ψυχή μας, αλλά κυρίως γιατί μπορεί να μας δημιουργεί ταυτόχρονα τα πιο έντονα συναισθήματα.
Αυθόρμητος και αφοπλιστικά ειλικρινής, δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για θέματα όπως η ισότητα, η κακοποίηση, η αγάπη, η σεξουαλική απελευθέρωση αλλά ακόμα και για τα προσωπικά – μερικά σκοτεινά – βιώματά του, που ξορκίζει μέσω του γέλιου. Μιλά, ακόμα, για το δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό, προσφέροντας «τροφή για σκέψη» και στα πιο συντηρητικά μυαλά και κάνοντας τη γενιά του (aka Gen-Zs)… το λιγότερο υπερήφανη!
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Γιάννης Κατινάκης μας αφορά όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας ή σεξουαλικής ταυτότητας. Και θα συνεχίσει να μας αφορά.
Νεφέλη Μεγκ ή αλλιώς το φρέσκο κορίτσι με τα φουντωτά σγουρά μαλλιά, τα πολύχρωμα κοκαλάκια κι αυτό το δασκαλίστικο ύφος που – παραδόξως – έχουμε αγαπήσει.
H Νεφέλη είναι απόφοιτος της Νομικής, stand-up comedian και content creator, ενώ οι περισσότεροι από εμάς τη «γνωρίσαμε» μέσα από τα βίντεό της σε Youtube και Instagram, όπου ως ένας κωμικός χείμαρρος μας αναλύει – με τρόπο ξεχωριστό μα πάντοτε κατανοητό – σοβαρούς νομικούς όρους, που δεν είχαμε ιδέα ότι μας ενδιέφεραν.
Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για το περιεχόμενο που επικοινωνεί, και έχει πράγματι ευθύνη, αφού συνδυάζοντας την ευστροφία, το ταλέντο και τις γνώσεις της, ανοίγει καθημερινά το δρόμο – και κυρίως το μυαλό – στη νέα γενιά να αντιληφθεί καλύτερα τα επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
Επίσης, να είναι ενήμερη για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της, να μην επηρεάζεται και – κυρίως – να συνδυάζει το άπλετο χιούμορ με έναν υπεύθυνο τρόπο ζωής που θα φέρει την αλλαγή.
Χαρούμενο, παθιασμένο, ευαίσθητο και ταυτόχρονα δυναμικό. Με αυτές τις λέξεις θα χαρακτήριζε τον εαυτό του ο Εμμανουήλ Καραλής ή «Μανόλο», όπως συχνά τον αναφέρουμε. Είναι, όμως, πολλά περισσότερα.
Ο – μόλις 22 ετών – αθλητής του άλματος επί κοντώ ανήκει στη λίστα με τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου, κάνοντας μας υπερήφανους όχι μόνο για τις αθλητικές του επιδόσεις, αλλά για την αγάπη του για την Ελλάδα και την ικανότητα του να απαντά σε κάθε ρατσιστικό ή αρνητικό σχόλιο με τη θετική του ενέργεια.
Προσφάτως, μέσω μιας ανάρτησης του στα Social Media, ανακοίνωσε πως λόγω ενός τραυματισμού που υπέστη, έπαθε σοβαρή κρίση πανικού και εκ τότε, έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη. Εξαιτίας αυτών, ο αθλητής αποφάσισε να αποσυρθεί για λίγο από την ενεργό δράση, ώστε να φροντίσει την ψυχή του και να «ξαναβρεί» το χαμόγελό του.
Το θάρρος και η γενναιότητά του να μιλήσει ανοιχτά για την κατάσταση που αντιμετωπίζει, έφερε την κοινωνία μας ένα βήμα πιο κοντά στην απομάκρυνση κάθε ταμπού που αφορά ψυχική υγεία και τη σωστή – και φυσιολογική – ίασή της και μας έκανε να μετράμε μια ακόμη επιτυχία για τον Εμμανουήλ Καραλή.
Το ταλαντούχο κορίτσι με τη μαγική φωνή γνώριζε από παιδί πως το τραγούδι ήταν για εκείνη ο τρόπος της να υπάρχει. Και πλέον το γνωρίζουμε και εμείς.
Σημείο εκκίνησης για εκείνη ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, εκεί όπου το Καλοκαίρι του 2020, μας συστήθηκε τραγουδώντας για πρώτη φορά και αποδεικνύοντας ότι μια κιθάρα, ένα μικρόφωνο κι ένα ηχείο αρκούν για να ενωθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Με πολλή υπομονή και ακόμη περισσότερο πείσμα, η Μαρίνα πραγματοποίησε πολλές ακόμα εμφανίσεις σε δρόμους και μουσικές σκηνές, εντυπωσιάζοντας και πάλι το κοινό με τις ερμηνείες και την αστείρευτη ενέργειά της.
Η ίδια πιστεύει στο ρομαντισμό, στα όνειρα και στην ευφυΐα των ανθρώπων, ενώ έχει υποσχεθεί στον εαυτό της ότι θα αλλάξει τον κόσμο «λιτά και δημοκρατικά». Προσηλωμένη στο στόχο της και ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα πια, ανήκει στους αυθεντικούς και γενναιόδωρους επαγγελματίες της νέας γενιάς που μας προσφέρουν απλόχερα λίγο από το φως τους.
Τα τελευταία χρόνια, τα τατουάζ έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και μάλιστα, χωρίς τις προκαταλήψεις που τα ακολουθούσαν στο παρελθόν.
Σήμερα, οι περισσότεροι επιλέγουν να επισκεφθούν τους tattoo artists και να διακοσμήσουν το κορμί (ή το πρόσωπό) τους με κάτι που θέλουν να μείνει ανεξίτηλο. Ενδεχομένως, να είναι μια ημερομηνία γέννησης, το όνομα του παιδιού τους, ένα απόφθεγμα, ένα σύμβολο με ιδιαίτερη σημασία ή μία καλλιτεχνική πινελιά. Από εντυπωσιακά τατουάζ «μανίκια», σε μικρά, διακριτικά και χαριτωμένα, ασπρόμαυρα ή με σχέδια, υπάρχουν αμέτρητες επιλογές!
Η Roza Salim είναι μια εκ των κορυφαίων tattoo artists αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Όπως έχει δηλώσει η ίδια, όλα ξεκίνησαν με τη μυρωδιά της τσίχλας! Θυμάται όταν ήταν μικρή ότι γέμιζε συνέχεια το σώμα της με τα αυτοκόλλητα/χαλκομανίες, που έδιναν παλιά μαζί με τις τσίχλες.
«Είχα αναλάβει να γεμίζω και τα παιδιά στην τάξη μου με τα ίδια αυτοκόλλητα. Σε μεγαλύτερη ηλικία, όμως, επηρεάστηκα πολύ από την pop culture και θεωρούσα πολύ ωραίο ότι αυτό που ζωγραφίζω πάνω στο χαρτί θα μπορούσα να το έχω και πάνω στο σώμα μου»,έχει πει. Δεν νομίζω πλέον ότι η τέχνη του τατουάζ είναι ανδροκρατούμενη, καθώς υπάρχουν πολλές γυναίκες tattoo artists, οι οποίες έχουν εδραιώσει το όνομά τους σε αυτό το χώρο. Το μόνο κριτήριο πλέον είναι άμα είσαι καλός tattoo artist ή όχι, ασχέτως φύλου», ανέφερε μεταξύ άλλων στην ίδια συνέντευξη.
Αξίζει να αναφερθεί, ότι πρόσφατα ξεκίνησεμια μοναδική συνεργασία της με τη NIVEA, στο πλαίσιο μιας συλλεκτικής σειράς που εξυμνεί την Αγάπη, την Ελευθερία και την Ενότητα μέσα από την τέχνη του τατουάζ. Έτσι, η Roza εκπροσωπεί την Ελλάδα με το σχέδιο: «Wild & Free».
Επιπλέον, έχει αποκαλύψει πως η πιο συγκινητική περίπτωση που βίωσε ήταν όταν ένας 83χρονος της ζήτησε να του κάνει το πορτρέτο της γυναίκας του, η οποία είχε φύγει από τη ζωή. Και μάλιστα, διάλεξε τη φωτογραφία που του είχε δώσει όταν πρωτογνωρίστηκαν. Την είχε κρατήσει μέσα στο πορτοφόλι του από τότε. Λόγω του ότι τα τελευταία χρόνια έπασχε από άνοια, φοβόταν μήπως χάσει το πορτοφόλι του μαζί με τη φωτογραφία της. Κι έτσι, την έκανε τατουάζ για να την έχει πάντα πάνω του.
Η αγάπη του για την τέχνη ήταν εμφανής από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Του άρεσε να ζωγραφίζει, να κάνει γκράφιτι, καθώς και αρχιτεκτονικό σχέδιο. Έχει εργαστεί ως γραφίστας, art και creative director σε πολλά γνωστά ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες. Όταν έκανε τατουάζ για πρώτη φορά, ένιωσε ότι η ζωή του άλλαξε. Από τότε, μπήκε δυναμικά στο χώρο των τατουάζ.
Ειδικεύεται στα fine line και small dottism tattoos.
Η Αγγελιάννα Κορωνιού (κατά κόσμον, Foxy Lady) είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα tattoo artist, που ξέρει καλά να αφήνει το στίγμα της. Τα σχέδιά της –που είναι σήμα κατατεθέν της– είναι γεμάτα με πολύ έξυπνα λογοπαίγνια και ευφάνταστες εικόνες.
«Η ενασχόληση με τα τατουάζ ήταν μια δουλειά που πέρασε από το μυαλό μου φευγαλέα, κάνοντας το πρώτο μου τατουάζ στα 18 μου. Έκανα ό,τι πίστευα ότι θα μου άρεσε. Ακολούθησα το ένστικτό μου και με οδήγησε στο τέλος εκεί»,έχει δηλώσει σε συνέντευξή της. «Αν δεν ήμουν tattoo artist θα ήθελα να ήμουν μάλλον μαραγκός ή κάτι που έχει να κάνει με μαστόρεμα! Μπορεί να ήθελα να ήμουν και μουσικός… Βασικά, δεν ξέρω, μπορεί και μπογιατζής!», προσθέτει στην ίδια συνέντευξη.
Ο Van Boik (aka Χάρης Μπόικος) είναι ένας κορυφαίος tattoo artist που έχει πάει σε άλλο επίπεδο τον μαύρο φωτορεαλισμό. Γεννημένος στην Αθήνα το 1990, άρχισε να πειραματίζεται με την τέχνη του τατουάζ το 2016, αναζητώντας μια νέα πρόκληση εκτός από τη ζωγραφική.
Η Χαρά είναι μια πραγματική καλλιτέχνιδα, αφού εκτός από την ενασχόλησή της με την τέχνη των τατουάζ, σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Όπως είναι λογικό, το ταλέντο και η καλλιτεχνική της φύση αποτυπώνονται πλήρως στα σχέδιά της, τα οποία είναι άκρως artistic.
Αγαπάει το μινιμαλισμό και τις καθαρές γραμμές, ενώ αποφεύγει τα πολλά χρώματα στα τατουάζ της.
«Είναι πολύ λίγα τα προγράμματα που προσφέρει», «Δεν αξίζει πια τόσο, όσο αντίστοιχες άλλες συνδρομητικές πλατφόρμες», «Σώθηκε από το “Stranger Things”», «Τα shows του είναι χάλια», και πάει λέγοντας.
Και πράγματι, υπάρχουν ορισμένα shows στη δημοφιλή συνδρομητική πλατφόρμα, τα οποία (αν και σε πολλές περιπτώσεις είχαν χαράξει πολύ σωστές στρατηγικές προώθησης, προβολής και μάρκετινγκ), το τελικό αποτέλεσμα δεν έλαβε θετικές κριτικές. Τώρα, έγινε λόγω σκηνοθεσίας; Λόγω υποκριτικής; Λόγω cast; Λόγω φωτογραφίας; Λόγω σεναρίου;
Ας πάρουμε ένα-ένα τα χειρότερα shows που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο Netflix, για να δούμε τί πήγε τόσο λάθος στο καθένα εξ αυτών.
Η πολυαναμενόμενη ταινία, εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν, με την πανέμορφη Ντακότα Τζόνσον να ενσαρκώνει το ρόλο της πρωταγωνίστριας, Ανν Έλιοτ. Κατά γενική ομολογία, αναμέναμε ότι η ταινία θα ήταν άκρως επιτυχημένη, λαμβάνοντας υπόψιν την προώθηση και το cast των ηθοποιών.
Άνθρακες ο θησαυρός και από τα χειρότερα netflix shows, αφού η ταινία θεωρήθηκε ότι αντιμετωπίζει υπερβολικά ανάλαφρα το εξαιρετικά δημοφιλές και διαχρονικό έργο της Τζέιν Όστεν. Μάλιστα, εντοπίζονται (στο 19ο θεωρητικά) ατάκες του τύπου: «Αν είσαι πεντάρι [εμφανισιακά] στο Λονδίνο, στο Μπαθ είσαι δεκάρι». Wait, what?
Επιπλέον, η μοντέρνα προσέγγιση που θέλησαν να αποδώσουν οι σεναριογράφοι Ρον Μπας και Άλις Βικτώρια Γουίνσλοου, δε στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού η Ντακότα Τζόνσον κάνει περίεργα βλέμματα στην κάμερα σε πολλά σημεία της ταινίας. Και αν μη τι άλλο, είναι κάπως disturbing αυτό.
Δικαίως, λοιπόν, έλαβε βαθμολογία 5,7/10 από το IMBD.
Όχι, δεν ήταν απαραίτητο να δούμε τη Μέριλιν να κάνει στοματικό σεξ στον τότε Πρωθυπουργό των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι. Ούτε τις σκηνές βιασμού. Ούτε ερωτικά και άκρως αισθησιακά τρίο. Αν αναλογιστούμε δε, ότι όλες αυτές οι σκηνές αναφέρονται σε μία γυναίκα που έχει φύγει από τη ζωή εδώ και χρόνια, είναι και λίγο στα όρια της προσβολής.
Ωστόσο – για να είμαστε και δίκαιοι – η ταινία αποδίδει αρκετά καλά τη σύγχυση που επικρατούσε (σύμφωνα με ντοκιμαντέρ και μαρτυρίες) στο μυαλό της Μέριλιν, τις βιαιότητες που υπέστη στα χέρια συντρόφων της, καθώς και την ξεκάθαρη εμπορευματοποίηση της εικόνας της.
Γι’ αυτό και το IMBD τη βαθμολογεί με 5,5/10 – οριακά πάνω από τη βάση.
Sex/Life
Άκρως καυτό, άκρως αισθησιακό, με μία πολύ εντυπωσιακή πρωταγωνίστρια. Η Μπίλι (Σάρα Σάχι) είναι παντρεμένη με δύο παιδιά, αλλά λόγω φόρτου εργασίας του (κατά τ’ άλλα τέλειου) συζύγου της (Μάικ Βόγκελ), η ερωτική τους ζωή βρίσκεται στα τάρταρα.
Ως εκ τούτου, νοσταλγεί και φαντασιώνεται την έντονη σεξουαλική δραστηριότητα με τον πρώην της (Άνταμ Ντέμος). Και προκειμένου να ξεσπάσει κάπου όλα όσα τη φορτίζουν, ξεκινάει να παραθέτει τις σκέψεις της σ’ ένα ημερολόγιο.
Εντάξει, σαν πλοκή δεν είναι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, ούτε κάτι που σε καθηλώνει. Το πρόβλημα είναι ότι το στήθος της πρωταγωνίστριας βρίσκεται πρώτο πλάνο στις περισσότερες σκηνές, ενώ το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της απόλαυσης και της ηδονής εμπορευματοποιείται στο έπακρο, με αποτέλεσμα τα επεισόδια να είναι πολύ βαρετά.
Και φυσικά, το IMDB – που βλέπει, εντοπίζει και δύσκολα συγχωρεί – αξιολογεί την εν λόγω σειρά με 5,4/10. Κι εμείς, με τη σειρά μας, τη κατατάσσουμε στα χειρότερα netflix shows.
Troy: Fall of a City
Ο Τρωικός Πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα σχολικά μας χρόνια. Τότε, που μαθαίναμε για τα Ομηρικά Έπη, μαζί με τις περιπέτειες του Οδυσσέα, την Ωραία Ελένη, τον Πάρη, και δε συμμαζεύεται.
Πολύ έξυπνα και στρατηγικά, λοιπόν, ο Τρωικός Πόλεμος επιλέχθηκε ως κέντρο δράσης για τη συγκεκριμένη σειρά, όμως, αξιοποιήθηκε και παρουσιάστηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Τα επεισόδια δεν είχαν την ένταση που χρειάζεται ένα πεδίο μάχης, αντ’ αυτού ήταν οριακά αφόρητα λόγω μονοτονίας.
Συν τοις άλλοις, είναι τόσο κακογραμμένοι οι χαρακτήρες των ηθοποιών, που είναι αφάνταστα δύσκολο να συμπαθήσεις ή να ταυτιστείς με κάποιον από αυτούς.
Τελική ετυμηγορία του IMBD: 4/10, κάτω από τη βάση. Τα λέμε το Σεπτέμβριο. Ώπα, λάθος.
365 Days
Καυτά κορμιά, σεξ όσο δεν πάει, kinky καταστάσεις και αδιάφορα – έως κάκιστα όλα τα υπόλοιπα. Το γιαλατζί «Fifty Shades of Gray» (όπως έχει χαρακτηριστεί πολλάκις) μας παρουσιάζει την εμμονή του Ιταλού – και άκρως γοητευτικού – μαφιόζου, Μάσιμο (Μισέλ Μοράν), με τη Λώρα (Άννα-Μάρια Σιεκλούτσκα).
Σε σημείο που την ψάχνει απεγνωσμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, την απαγάγει και της υπόσχεται ότι θα την κάνει να τον ερωτευτεί σε 365 μέρες. Μιλάμε για πλοκή, όχι αστεία. Έχει χυθεί πολύς ιδρώτας για να γράψεις το σενάριο μιας ταινίας, που μπορεί οριακά να χαρακτηριστεί soft porn.
Και έχει όλα όσα δε χρειάζεται καθόλου να δούμε: Εκτός από υπερβολικό σεξ και υπερπροβολή του γυμνού σώματος, σκηνές βίας μεταξύ των μελών της μαφίας, κράτηση μιας γυναίκας παρά τη θέλησή της (!) και πάει λέγοντας.
Το βασικό μου πρόβλημα είναι το εξής: Αν ο Μάσιμο ήταν ενάμισι μέτρο, διακόσια κιλά, καραφλός, με σπυριά και μπατιράκι, θα τον ερωτευόταν η Λώρα; Ή παίζει ρόλο το ότι είναι παίδαρος, οπότε του δίνουμε άφεση παρόλο που είναι εγκληματίας;
Μια προβληματική ταινία, η οποία κατακρεουργήθηκε (δικαίως) και από το IMDB: 3,3/10.
Και τελικά, τι;
Αγαπητό Netflix, αν ποτέ πέσει αυτό εδώ το άρθρο στα χέρια σου (μία στο εκατομμύριο δηλαδή), θα ήθελα να σου ζητήσω περισσότερες σειρές σαν το Witcher, το Stranger Things, το Breaking Bad και το Peaky Blinders – εννοείται ότι αγαπάμε Φιλαράκια και Office επίσης – και να μετριάσεις λίγο την εξόφθαλμη εμπορευματοποίηση, τις κακές παραγωγές και τα shows που μας κριντζάρουν μέχρι το μεδούλι.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές το 1973, ως ένδειξη διαμαρτυρίας στο δικτατορικό καθεστώς που επέβαλε η Χούντα των Συνταγματαρχών.
«Δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο», αναφέρουν ορισμένοι.
«Οι στρατιωτικές δυνάμεις προσπάθησαν απλώς να πάψουν την κατάληψη».
«Δεν έγινε δα και κάτι τόσο τραγικό».
Κι όμως. Επισήμως, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών κάνει λόγο για 24 νεκρούς, τα ονόματα των οποίων μνημονεύονται κάθε χρόνο, στις 17 Νοεμβρίου. Αποδεδειγμένα και με ντοκουμέντα που παρατίθενται στη συνέχεια, αποδεικνύεται η οργανωμένη δράση των ενόπλων δυνάμεων, με ελεύθερους σκοπευτές σε δημόσια κτίρια και ταράτσες. Όπως σε κάθε ιστορία, όμως, καλό θα ήταν να πάρουμε το νήμα από την αρχή.
Υπό ποιες συνθήκες συγκεντρώθηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο
Αρχικά, ήταν σύνηθες τότε να εισβάλλουν πράκτορες του καθεστώτος και προβοκάτορες στις φοιτητικές συγκεντρώσεις. Συχνά, γίνονταν εύκολα αντιληπτοί και δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα. Ωστόσο, στο Πολυτεχνείο είχε ξεφύγει η κατάσταση. Όταν έγινε το κάλεσμα, άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φοιτητές. Σταδιακά, ο αριθμός ολοένα και αυξανόταν με τους περισσότερους – αν όχι όλους – να διαμένουν εντός των εγκαταστάσεων του Πολυτεχνείου. Μάλιστα, σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες, μαγείρευαν εκεί με τον εξοπλισμό που είχαν στη διάθεσή τους από τη φοιτητική σίτιση.
Επιπλέον, οργανώθηκαν συγκεντρώνοντας φάρμακα και στοιχειώδη ιατρικό εξοπλισμό, δημιουργώντας έτσι το δικό τους ιατρείο, αν και τότε δεν ήξεραν ότι θα το αξιοποιούσαν σε πολύ βαριά περιστατικά. Στη συνέχεια, αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των διαδηλωτών, οι οποίοι με συνθήματα και πανό τάχθηκαν ανοιχτά κατά της Χούντας. Να σημειωθεί, ότι λόγω των διαδηλώσεων είχε μπλοκάρει η κυκλοφορία, ενώ οι διαδηλωτές έγραφαν συνθήματα πάνω στα σταματημένα λεωφορεία, όπως:
«Κάτω η Χούντα».
«Κάτω οι Συνταγματάρχες».
«Ζήτω η Ελευθερία».
Η φωνή των φοιτητών
Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου διαδραμάτισε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, αφού έδωσε στους φοιτητές φωνή και βήμα στο δημόσιο λόγο. Ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 15 Νοεμβρίου του 1973, έπειτα από πρωτοβουλία των φοιτητών και δυστυχώς, λειτούργησε για λίγες μόνο μέρες.
Μεταξύ άλλων, οι πιο γνωστές φράσεις που εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός ήταν:
«Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών. Των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».
«Κάτω η Χούντα».
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Συνθήματα που τότε πνίγηκαν στο αίμα και σήμερα, δεν τολμούμε καν να τα εκφέρουμε. Ακόμη κι αν είναι πιο επίκαιρα από ποτέ
Οι τρεις γνωστότεροι εκφωνητές του εν λόγω ραδιοφωνικού σταθμού ήταν: Η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Λάμπρος Παπαδημητρακάκης. Όσο περισσότερο δυνάμωνε η φωνή τους, οι φοιτητές – που ήταν περίπου 4.000 τότε – κάλεσαν και απλούς πολίτες να συμβάλλουν στην εξέγερση και να εναντιωθούν στη δικτατορία. Τότε, ίσως ήλπιζαν ότι θα ανέτρεπαν το χουντικό καθεστώς αναίμακτα.
«Ήτανε σούρουπο. Κατεβαίνοντας τη Σόλωνος βλέπαμε απ’ όλες τις παράπλευρες οδούς να συγκεντρώνεται κοσμοσυρροή προς το Πολυτεχνείο και παρατηρήσαμε ότι ήταν κάθε μορφής πολίτης των Αθηνών, ασχέτως ταξικής διαφοράς. Δεν είχαν καμία διαφορά», έχει δηλώσει ο αυτόπτης μάρτυρας, Μιχάλης Μπέσης στη Μηχανή του Χρόνου.
Τα πρώτα πυρά εναντίον της εξέγερσης
Στις 16 Νοεμβρίου, η αστυνομία κλήθηκε να επέμβει και να καταστείλει την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Έτσι, οι γύρω δρόμοι μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης και η ατμόσφαιρα πλημμυρίστηκε από δακρυγόνα, φωτιές και καπνούς. Οι αστυνόμοι έδειξαν με κάθε τρόπο τη δύναμη και την εξουσία τους στους διαδηλωτές. Όμως, δεν αρκέστηκαν μόνο σε αυτά. Πολύ σύντομα, τοποθετήθηκαν ελεύθεροι σκοπευτές σε γύρω κτίρια, οι οποίοι – σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημοσιογράφου, Γιώργου Φιλιππάκη, πυροβολούσαν κατά βούληση και εν ψυχρώ.
Ο συγγραφέας και διδάκτωρ, Γιώργος Οικονόμου, ήταν 23 ετών όταν λαβώθηκε από τα πυρά των σκοπευτών και σωριάστηκε στο δρόμο. Οι σύντροφοί του τον μετέφεραν στο νοσοκομείο του Πολυτεχνείου, όπου του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Έπειτα, ένας φίλος του τον μετέφερε στο νοσοκομείο, διότι γνώριζε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή. Από τους πρώτους που τραυματίστηκαν θανάσιμα ήταν και ο Διομήδης Κομνηνός. 17 χρονών τότε, μαθητής λυκείου ακόμα. Καθώς μετέφερε τραυματίες στη γωνία της 3ης Σεπτεμβρίου (Μάρνη και Αβέρωφ), οι άνδρες της φρουράς που ήταν τοποθετημένοι στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης τον στόχευσαν από απόσταση δέκα μέτρων. Και η σφαίρα τον πέτυχε κατευθείαν στην καρδιά.
Προς τιμήν του, ο ποιητής Ανέστης Ευαγγέλου δημιούργησε μια συλλογή αποστροφικών ποιημάτων, την οποία ονόμασε: «Διομηδης Κομνηνος», ενώ μεταξύ άλλων αναφέρει: «Δεκαεφτά χρονών. Εθελοντής τραυματιοφορέας. Γαζώθηκε από σφαίρες τη Νύχτα της Μεγάλης Σφαγής. 17 Νοέμβρη του ’73 στο Πολυτεχνείο».
Στο μεταξύ, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε σε σύσκεψη με τους επιτελείς του ότι είναι απαραίτητη η επέμβαση του στρατού με κάθε μέσο, προκειμένου να πάψουν οριστικά οι διαδηλώσεις και να γίνει εκ νέου (βίαιη) κατάληψη του πανεπιστημιακού χώρου από το καθεστώς.
Η τελευταία πράξηστο Πολυτεχνείο
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, αποφασίστηκε η άμεση και βίαιη επέμβαση του στρατού. Τρία τανκς παρατάχθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο και το ένα γκρέμισε την κεντρική πύλη. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και ύστερα, ο εκφωνητής, Δημήτρης Παπαχρήστος, απήγγειλε τον Εθνικό Ύμνο.
Η μετάδοση δε διακόπηκε, ακόμη και μετά την είσοδο του τανκ στο Πολυτεχνείο. Όσοι φοιτητές είχαν παραμείνει, συγκεντρώθηκαν στο κεντρικό προαύλιο κι έψελναν όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο. Η πύλη του Πολυτεχνείου, όμως, έπεσε. Και από ‘κει, εισέβαλαν ένοπλες ομάδες του στρατού. Οι εκφωνητές συνέχισαν να εκπέμπουν, μέχρι την ύστατη στιγμή. Και μετά, σιγή. Η συνέχεια, είναι κάπως γνωστή. Συλλήψεις, βία, καταδιώξεις και προσπάθειες των διαδηλωτών να διαφύγουν. Η αλήθεια είναι ότι μερικοί κατάφεραν να βρουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες.
Η δίκη, οι κατηγορούμενοι και οι ποινές που επιβλήθηκαν
Η Δίκη του Πολυτεχνείου διεξήχθη από τις 16 Οκτωβρίου έως τις 30 Δεκεμβρίου του 1975 στη δικαστική αίθουσα των Φυλακών Κορυδαλλού, ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών. Στο ειδώλιο του κατηγορουμένου βρέθηκαν 32 στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος για εγκλήματα που διέπραξαν κατά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν. Διότι, το καθεστώς προσπαθούσε με κάθε τρόπο να επαναφέρει την «εύρυθμη κατάσταση» στη χώρα.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, καλούμενος να απολογηθεί, αμφισβήτησε με ένσταση την κρίση των πράξεων του, επικαλούμενος την προεδρική του ιδιότητα. Βεβαίως, η ένσταση απορρίφθηκε, λόγω του ότι η χουντική κυβέρνησή είχε προέλθει κατόπιν πραξικοπήματος, και άρα ήταν παράνομη.
Τα κύρια πρόσωπα, στα οποία επιβλήθηκαν ποινές ήταν τα εξής:
Δημήτριος Ιωαννίδης (επικεφαλής της στρατιωτικής αστυνομίας – ΕΣΑ την εποχή της εξέγερσης)
Ποινή: 7 φορές ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων. Επίσης του επιβλήθηκε διαρκής στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων.
Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την εποχή της εξέγερσης)
Ποινή: 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος)
Ποινή: 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων. Επίσης, του επιβλήθηκε διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος)
Ποινή: Ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του φοιτητή Μυρογιάννη.
Εκτός από τους παραπάνω, τέσσερις ακόμη ανώτατοι αξιωματικοί καταδικάστηκαν σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και σε δεκαετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Τέλος, άλλοι 12 κατηγορούμενοι τιμωρήθηκαν με ελαφρύτερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Φόρος τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τουςστο Πολυτεχνείο
Αργυροπούλου Αικατερίνη σύζυγος Αγγελή, 76 ετών
Τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της.
Γεριτσίδης Γεώργιος του Αλεξάνδρου, 47 ετών
Ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητό του, τραυματίστηκε θανάσιμα με σφαίρα στο κεφάλι.
Θεοδώρας Δημήτρης του Θεοφάνους, 5,5 ετών
Δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου.
Καραγεώργης Στυλιανός του Αγαμέμνονος, 19 ετών
Λαβώθηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον των διαδηλωτών περίπολος πεζοναυτών, η οποία επέβαινε σε τεθωρακισμένο όχημα.
Καράκας Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί), 43 ετών
Τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου οχήματος.
Καραμανής Μάρκος του Δημητρίου, 23 ετών
Βρισκόταν σε ταράτσα πολυκατοικίας, όταν δέχτηκε πυρά του στρατού στο κεφάλι.
Κολινιάτης Ευστάθιος, 47 ετών
Ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Κομνηνός Διομήδης του Ιωάννη, 17 ετών
Λαβώθηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Κοντομάρης Σπυρίδων του Αναστασίου, 57 ετών
Προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Κούμπος Ανδρέας του Στέργιου, 63 ετών
Τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος.
Κυριακόπουλος Δημήτριος του Αντωνίου, 35 ετών
Προσβλήθηκε από δακρυγόνα και στη συνέχεια, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, με αποτέλεσμα να πεθάνει από οξεία ρήξη αορτής.
Μαρίνος Σπύρος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών
Χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Μαρκούλης Νικόλαος του Πέτρου, 24 ετών
Τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου.
Μικρώνης Ιωάννης του Αγγέλου, 22 ετών
Χτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Υπέστη ρήξη του ήπατος, ενώ περίπτωσή του διερευνάται ακόμη.
Μιχαήλ Σωκράτης, 57 ετών
Προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστερής στεφανιαίας.
Μπεκιάρη Βασιλική του Φωτίου, 17 ετών
Βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά.
Μυρογιάννης Μιχαήλ του Δημητρίου, 20 ετών
Τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής).
Παντελεάκης Κυριάκος του Δημητρίου, 44 ετών
Ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης.
Παπαθανασίου Αλέξανδρος του Σπυρίδωνος, 59 ετών
Βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή.
Παπαϊωάννου Δημήτριος, 60 ετών
Προσβλήθηκε από δακρυγόνα, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας.
Σαμούρης Γεώργιος του Ανδρέα, 22 ετών
Τραυματίστηκε θανάσιμα στο λαιμό από πυρά της αστυνομίας, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου.
Σπαρτίδης Αλέξανδρος του Ευστρατίου, 16 ετών
Βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς.
Τόριλ Μαργκρέτα Ενγκελαντ, 22 ετών
Λαβώθηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Φάμελλος Βασίλειος του Παναγιώτη, 26 ετών
Τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Αντί επιλόγου
Το: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», το πασίγνωστο σύνθημα των διαδηλωτών του Πολυτεχνείου, είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν έχουμε ανάγκη άλλους σκοτωμούς και αιματοχυσίες. Έχουμε ανάγκη από θέσεις εργασίας για να βιοποριζόμαστε με αξιοπρέπεια, από ουσιώδη παιδεία για να αναπτυχθούμε με τις σωστές αξίες και προπαντός, από ελευθερία.
Σε μια εποχή που το άγχος και η πίεση κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας, τα βιβλία αυτοβελτίωσης και προσωπικής ανάπτυξης μας προσφέρουν έμπνευση, δύναμη και πρακτικές συμβουλές — τις οποίες όλοι έχουμε ανάγκη.
Αν είσαι ένας από αυτούς που αναρωτιέται ακόμη αν τα βιβλία αυτοβελτίωσης μπορούν πραγματικά να σου αλλάξουν τη ζωή, τότε ρίξε μια ματιά στη λίστα με 6 βιβλία που συγκεντρώσαμε για σένα και αξίζουν το χρόνο σου!
Η δύναμη αυτού του βιβλίου θα έλεγε κανείς ότι μπορεί πραγματικά να σου αλλάξει τη ζωή, αν κι η εφαρμογή των όσων τεχνικών θα βρεις στις σελίδες του δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Άλλωστε, ο στόχος του Τόνι Ρόμπινσον γράφοντας αυτό το βιβλίο δεν είναι να δείξει ότι η ζωή είναι μια εύκολη υπόθεση, αλλά το ότι είμαστε αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούμε το μυαλό μας.
Μερικές από τις κύριες θεματικές αυτού του βιβλίου είναι το πώς θα αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου — έτσι ώστε να σε εξελίσσουν αντί να σε αποδυναμώνουν — και πώς να επικεντρώνεσαι στους στόχους σου — ώστε να φτάσεις στην κορυφή της δικής σου προσωπικής κι επαγγελματικής επιτυχίας.
Ειδικός σε θέματα κορυφαίας ηγεσίας, ο Ρόμπιν Σάρμα παρουσίασε την ιδέα αυτού του βιβλίου πριν περίπου 20 χρόνια καταφέρνοντας να το κρατήσει στην κορυφή των πιο ευπώλητων βιβλίων προσωπικής κι επαγγελματικής ανάπτυξης ακόμη και σήμερα! Είναι μια πρωτοποριακή ιστορία δύο απλών καθημερινών ανθρώπων, οι οποίοι ψάχνοντας την ευημερία και την εσωτερική γαλήνη ενάντια σε κάθε ψηφιακό περισπασμό, συναντούν τον πιο περίεργο μέντορα.
Απευθύνεται σε όσους συχνά νιώθουν πως ο χρόνος δεν είναι αρκετός για όσα θέλουν να κάνουν. Μέσα από παραδείγματα ζωής και πορείας μεγάλων επιχειρηματιών και σπουδαίων ανθρώπων, ο συγγραφέας μας μαθαίνει την τεχνική του να ξυπνάς στις 5 το πρωί, ώστε να έχεις τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεσαι για να διεκπεραιώσεις τις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις και τις προσωπικές σου ανάγκες.
Ένα από τα σημαντικότερα και πιο πρωτοποριακά βιβλία, θα σου μάθει τους έξι τρόπους που θα σε κάνουν να κερδίσεις τη συμπάθεια των γύρω σου και να τους επηρεάζεις, χωρίς να προκαλείς δυσαρέσκειες. Έχοντας ξεπεράσει τις 15 εκατομμύρια πωλήσεις κι έχοντας εμπνεύσει πλήθος κόσμου ανά τον κόσμο, το βιβλίο αυτό, θα σε κάνει να αφήσεις τις καλύτερες εντυπώσεις και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των άλλων σε φιλικό κι επαγγελματικό επίπεδο, ανεβαίνοντας τη σκάλα της προσωπικής κι επαγγελματικής επιτυχίας.
Αν έχεις βαρεθεί να διαβάζεις βιβλία που προσπαθούν να σε εκπαιδεύσουν να γίνεις ο τέλειος γονιός, τότε ετοιμάσου να διαβάσεις κάτι διαφορετικό! Διαβάζοντάς το, θα συνειδητοποιήσεις ότι όχι μόνο δεν υπάρχει το «τέλειο» σχέδιο ανατροφής, αλλά δε χρειάζεται κιόλας να το αναζητήσεις. Η αναγνωρισμένη ψυχοθεραπεύτρια, Φιλίππα Πέρρυ, μας εξηγεί πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς με τους γονείς μας που θα μείνουν αλώβητοι σε κάθε έκρηξη θυμού και διαφωνίας. Με έξυπνο και χιουμοριστικό ύφος, σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα!
Αποτελεί ένα από τα καλύτερα και πιο πολυδιαβασμένα βιβλία αυτοβελτίωσης του Λέο Μπουσκάλια. Μέσα από ομιλίες, διαλέξεις, συζητήσεις και με τη βοήθεια της χαρισματικής γραφής του συγγραφέα, το βιβλίο αυτό θα σε αφυπνίσει, θα σε συγκινήσει και θα σε εμπνεύσει να μεταμορφωθείς σε εκείνη την εκδοχή του εαυτού σου, εκείνη που ονειρεύεσαι.
Βλέποντας το εξώφυλλο του βιβλίου, το πρόσωπο του Τζέι Σέτι πιθανόν να σου θυμίσει εκείνον τον τύπο που είδες τυχαία στα Social Media να δίνει συμβουλές για μια καλύτερη και πιο επιτυχημένη προσωπική ζωή! Δεν κάνεις λάθος!
Πράγματι, ο Τζέι Σέτι είναι σήμερα ο super star σύμβουλος των Social Media κι έχει καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια εκατομμυρίων χρηστών χάρη στην αμεσότητα και την απλότητα του λόγου του. Πηγαίνοντας κόντρα στις πεποιθήσεις των γονιών του, αντί να παραστεί στην τελετή αποφοίτησης του κολλεγίου του, οΤζέι Σέτιαποφάσισε να αφοσιωθεί στο να βοηθάει τους άλλους κι έτσι ακολούθησε τον μοναχισμό στην Ινδία, κάνοντας διαλογισμό οκτώ ώρες την ημέρα με απώτερο σκοπό να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.
Σήμερα, μοιράζεται με το κοινό του την εμπειρία του, έχοντας αφήσει πλέον το μοναχισμό κι έχοντας επικεντρωθεί στην καθοδήγηση των ανθρώπων προς μια πιο ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή.
Το OCD είναι ένας δαίμονας, το πρόσωπο του οποίου μόλις τον προηγούμενο χρόνο αναγνώρισα, παρόλο που κρεμιόταν απ’ τους ώμους μου ολόκληρη τη ζωή μου.
Θα έλεγα πως δεν πίστευα ότι αντιμετώπιζα κάτι τέτοιο, αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν γνώριζα τί ακριβώς ήταν η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, για να πιστέψω και στην ύπαρξή της. Δεν υπήρχε ενημέρωση· δεν υπάρχει ενημέρωση, ακόμα. Δεν έφτασα ποτέ στις πληροφορίες που χρειαζόμουν, κι ακόμα κι όταν είδα αυτές τις δύο λέξεις στο χαρτί της διάγνωσής μου, τις αγνόησα σαν να ‘ταν κάτι που μάλλον δεν θα μου έκανε και τόσο κακό.
Ιδεασμούς είχα ανέκαθεν· απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν ήμουνα παιδί, έγραφα στο τετράδιο μου επικλήσεις στον Θεό, ευχόμενος ο πατέρας μου να ζει ακόμα. Παρά τρίχα να τον χάσω από καρδιακή προσβολή όταν ήμουν μικρότερος και μ’ αυτές τις λίγες κακογραμμένες λέξεις προσπαθούσα να του κερδίζω μέρες.
Πάσχιζα να ‘χω τον έλεγχο πάνω σε αυτά που μπορούσαν να μου προκαλέσουν πόνο αν κατέρρεαν
Αργότερα, οι ιδεοληψίες μου άρχισαν να σχετίζονται με το φαγητό, τις θερμίδες και την εξωτερική μου εμφάνιση. Οι καταναγκασμοί που μου επέτρεπαν να καταναλώνω κάθε μέρα τα ίδια τρόφιμα, την ίδια ώρα της ημέρας, ύστερα από την ίδια διάρκεια άσκησης, συνδυάστηκαν με τη Νευρική Ανορεξία που αντιμετώπιζα ταυτόχρονα κι επί επτά μήνες διέσχιζα τη κόλαση επί γης.
Δεν ήξερα όμως τί μου συνέβαινε. Αγνοούσα πλήρως ότι υπάρχει η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή στους λαβυρίνθους του μυαλού μου, και συνέχιζα να ζω μαζί της, σαν να ‘ταν ένα παράσιτο που μου έπινε το αίμα· άλλοτε πολύ κι άλλοτε σταλιά-σταλιά. Συχνά τη δικαιολογούσα κιόλας· τη μασκάρευα με το προσωπείο τής φυσιολογικής ανησυχίας.
Βάφτισα επιτέλους αυτό το παράσιτο όταν συνειδητοποίησα πως είχα αποκτήσει ιδεοληψίες που μου φαίνονταν ακραία παράλογες, αλλά δεν μπορούσα να βάλω μια παύση στους εξίσου παράλογους καταναγκασμούς μου, ακόμα κι αν μου γκρέμιζαν την ζωή και με φυλάκιζαν σε ένα εγκεφαλικό κελί του οποίου τα παράθυρα σφάλιζαν το ένα μετά το άλλο.
Έλεγχα αν οι βρύσες είναι κλειστές, εισέπνεα, έλεγχα αν οι βρύσες είναι ακόμα κλειστές, εξέπνεα… και πάλι απ’ την αρχή. Περνούσαν ώρες κι εγώ δεν είχα μπορέσει καν να βγω από το σπίτι· ή να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Έπειτα, έλεγχα τη θερμοκρασία μου, τη πίεσή μου, τον κορεσμό του οξυγόνου μου και επέστρεφα πάλι στη θερμοκρασία.
Τίποτα δεν ήταν αρκετό
Καθησυχαζόμουν μονάχα για μια στιγμή κι ύστερα η ανησυχία με έζωνε ξανά. Αμφέβαλλα για όσα έβλεπα· οι αναμνήσεις μου δεν ήταν ισχυρότερες των φόβων μου. Κι έτσι, βρισκόμουν παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο καταναγκασμών που μου έτρωγε τη καθημερινότητα.
Αντιμετώπισα κι άλλους ιδεασμούς· αμέτρητους και διαφορετικούς. Έκανα πράγματα για να ημερέψω τη ψυχή μου, που δεν έχω ακούσει κανείς ποτέ να κάνει, και πέρασα ώρες σκεπτόμενος πως έχω χάσει το μυαλό μου.
Ακόμα βασανίζομαι· πολύ
Ξέρω πως η ψυχοθεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή είναι αυτές που θα με βοηθήσουν να υψώσω ανάστημα απέναντι στον παρασιτικό δαίμονα που πλέον με ξεπερνάει σε μέγεθος. Το έκαναν κάποτε, κι ακόμα όσα ειπώθηκαν μέσα στο γραφείο του ψυχιάτρου, με βοηθούν να διαχειριστώ μερικές καταστάσεις. Χωρίς ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, επίσης, δεν θα ήμουν σε θέση να συνεχίσω να ζω, πόσω μάλλον αξιοπρεπώς.
Έχω ξαναγράψει για την εμπειρία μου, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως τέτοιες ιστορίες πρέπει να μοιράζονται με τον κόσμο, όσο περισσότερο γίνεται, γιατί σπάνε το στίγμα, σβήνουν στερεότυπα και δίνουν φωνή σε ανθρώπους που δεν έχουν μιλήσει ακόμα για τους δαίμονές τους.
Ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει στα μάτια που έχουν ανάγκη να το δουν· να κρατήσει το χέρι αυτών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες ψυχικές διαταραχές και αισθάνονται μόνοι.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή δεν είναι απλά μια ιδιοτροπία, ούτε προϊόν γέλιου. Είναι εφιάλτης!
Ευχαριστώ πολύ το Estella που μου έδωσε το βήμα για να μιλήσω για την ιστορία μου!
Σε έναν καπιταλιστικό κόσμο όπου οι καταναλωτές έχουμε συνηθίσει να αγοράζουμε ασύστολα κάθε καινούργια τάση που κυκλοφορεί και να αφήνουμε εκατοντάδες ρούχα πεταμένα σε μια γωνιά της ντουλάπας μας, η φιλοσοφία της κυκλικής οικονομίας διακρίνεται ως η μοναδική χαραμάδα αισιοδοξίας.
Εν έτει 2022, η υιοθέτηση των πρακτικών της κυκλικής οικονομίας αποτελεί βασικό μέλημα για τη βιομηχανία της μόδας. Ηχηρό παράδειγμα φυσικά είναι οι rental fashion υπηρεσίες αλλά και η αγορά των vintage και second hand ρούχων, οι οποίες καθημερινά κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Η άνθιση του ηλεκτρονικού εμπορίου και των δικτύων peer-to-peer έχουν συμβάλλει καθοριστικά στη ραγδαία αλλαγή της αντίληψη μας αναφορικά με αυτό το επαναστατικό μοντέλο.
Τα νούμερα εξάλλου το αποδεικνύουν, αφού η αξία της αγοράς των μεταχειρισμένων ρούχων υπολογίζεται περίπου σε 40 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Μάλιστα, τα επόμενα χρόνια η μέση ανάπτυξη αυτής της αγοράς αναμένεται να προσεγγίσει το 15%- 20% ετησίως.
Γιατί να νοικιάσεις ή να αγοράσεις μεταχειρισμένα ρούχα;
Η βιομηχανία της μόδας είναι η δεύτερη πιο ρυπογόνα παγκοσμίως, ενώ είναι υπεύθυνη για το 10% των εκπομπών διοξειδίου άνθρακα. Παράλληλα, σύμφωνα με έρευνες, σχεδόν το 85% όλων των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων οδηγούνται κάθε χρόνο στις χωματερές.
Όπως αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, εκτός από το γεγονός ότι χάρη σε αυτό το επαναστατικό μοντέλο μπορείς να βρεις μοναδικά κομμάτια σε προσιτές τιμές, έχεις τη δυνατότητα να μειώσεις και το περιβαλλοντικό σου αποτύπωμα.
Επενδύοντας στις rental fashion υπηρεσίες και στην αγορά των second hand, δίνεις μια νέα «ζωή» σε ποιοτικά και διαχρονικά κομμάτια, συμβάλλοντας καθοριστικά στη μείωση της υπερπαραγωγής ρούχων, η οποία είναι υπεύθυνη για την τεράστια κατανάλωση νερού, ενέργειας και φυσικών πόρων.
Πού μπορείς να δανειστείς/νοικιάσεις ή να αγοράσεις second hand ρούχα;
Το Kilo-Shop αποτελεί μια διεθνή αλυσίδα καταστημάτων με original ή vintage μεταχειρισμένα ρούχα, η οποία ιδρύθηκε στο Παρίσι τη δεκαετία του 1980. Μόλις πριν μερικά χρόνια, το 2013, το Kilo-Shop άνοιξε τις πόρτες του και κέντρο της Αθήνας, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Όπως αποκαλύπτει και το όνομά του, σε αυτό το μαγαζί οι καταναλωτές μπορούν να αγοράσουν μεταχειρισμένα ρούχα με το κιλό, διαλέγοντας ανάμεσα από εκατοντάδες «διαμάντια» ένδυσης, υπόδησης ή αξεσουάρ.
Η συλλογή του Kilo-Shop περιλαμβάνει μοναδικά vintage κομμάτια περασμένων δεκαετιών σε άριστη κατάσταση και μοντέρνα κομμάτια για άνδρες και γυναίκες. Το Χειμώνα, μπορείς να βρεις επίσης μια μεγάλη συλλογή από οικολογικές γούνες, δερμάτινα μπουφάν, καμπαρντίνες, και πουλόβερ.
Έχοντας παρουσία στην Ελλάδα από το 2007, το Bohbo αποτελεί ακόμα ένα μαγαζί στο οποίο αξίζει να αφιερώσεις λίγο από τον χρόνο σου. Όντας ένα από τα κορυφαία καταστήματα second hand επώνυμων αλλά και vintage ρούχων ή αξεσουάρ, στο Bohbo θα ζήσεις μια από τις καλύτερες αγοραστικές εμπειρίες σου τόσο στο φυσικό κατάστημα όσο και στο ηλεκτρονικό.
Η συλλογή του περιλαμβάνει πληθώρα ενδυμάτων, αξεσουάρ, ενώ όπως και άλλα παρόμοια καταστήματα σου προσφέρει τη δυνατότητα να πουλήσεις τα δικά σου προϊόντα – τα οποία πλέον δεν χρησιμοποιείς.
Η Starbags υλοποιήθηκε το 2005 και αποτελεί μια υπηρεσία δανεισμού όπου οτιδήποτε απρόσιτο, γίνεται προσιτό. Απευθύνεται σε όλες τις σύγχρονες γυναίκες, αλλά και τους άνδρες που επιθυμούν να αποκτήσουν τα labels των πιο ακριβών ρούχων σε προσιτές τιμές ή να διαθέσουν τα δικά τους μεταχειρισμένα είδη πολυτελείας.
Πίσω από αυτή την πρωτοποριακή ιδέα βρίσκεται η Ολιάνα Σπυριδοπούλου. Έχοντας ζήσει στο Λονδίνο και ούσα εξοικειωμένη με τη φιλοσοφία της ανακύκλωσης ειδών πολυτελείας, διαπίστωσε πολύ γρήγορα το κενό που υπήρχε στην Ελληνική αγορά σχετικά με τις rental fashion υπηρεσίες αλλά και την ανακύκλωση των πολύ ακριβών αξεσουάρ και ρούχων.
Ξεκινώντας με δύο φυσικά μαγαζιά στο κέντρο της Σόφιας το 2009, το Remix κατάφερε σε λίγα χρόνια να αποκτήσει τεράστια δημοτικότητα και να επεκταθεί σε ακόμη οκτώ αγορές στην Ευρώπη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.
Σήμερα, η αγορά από το Remix πραγματοποιείται εξ ολοκλήρου διαδικτυακά στο remixshop.com, ενώ αποτελεί κομμάτι μιας από τις μεγαλύτερες πλατφόρμες μεταπώλησης ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ, τη ThredUP. Η αποστολή του είναι απλή: Να εμπνεύσει τη νέα γενιά καταναλωτών να στραφεί στην επαναχρησιμοποίηση των ρούχων.
Στο ηλεκτρονικό κατάστημα του Remix μπορείς να ανακαλύψεις μια ευρεία ποικιλία γυναικείων, ανδρικών, παιδικών ρούχων και αξεσουάρ. Εκεί, θα βρεις μικρά «διαμαντάκια» σε ελαφρώς μεταχειρισμένη μορφή ή περασμένων συλλογών. Φυσικά, στο Remix έχεις και την ευκαιρία να πουλήσεις δικά σου ρούχα ή αξεσουάρ.
Μία έννοια κομβικής σημασίας στη σύγχρονη πολιτική είναι τα “dark money”. Οι περισσότεροι δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτήν την έννοια, ωστόσο εν αγνοία μας επηρεάζει τις ζωές μας πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Με τις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ την προηγούμενη εβδομάδα, τα dark money φαίνεται να ήρθαν ξανά στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα.
Τι είναι τα dark money;
Στον πιο απλό ορισμό τους, τα dark money είναι χρήματα που ξοδεύονται για να επηρεάσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να γίνεται γνωστό από που προέρχονται. Είναι μια έννοια συνυφασμένη με το αμερικανικό πολιτικό σύστημα και τις εκεί εκλογές.
Πρόκειται, λοιπόν, για μεγάλες μυστικές δωρεές σε πολιτικά πρόσωπα ώστε να χρηματοδοτήσουν πολιτικές καμπάνιες, να προωθήσουν το πολιτικό τους πρόγραμμα, διαφημίσεις, περιοδείες κ.λπ. Όπως είναι προφανές, τα χρήματα αυτά επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εκλογές και τα αποτελέσματά τους, η πηγή τους όμως δεν είναι δημόσια και δε γίνεται ποτέ γνωστή στους πολίτες και στους ψηφοφόρους.
Τα χρήματα αυτά προέρχονται συνήθως από μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που ανήκουν στην κατηγορία 501(c)(4), κατηγοριοποιούνται δηλαδή ως οργανισμοί κοινωνικής πρόνοιας. Αυτοί οι οργανισμοί μπορούν, βάσει νόμου, να λάβουν απεριόριστη χρηματοδότηση από φορείς, εταιρείες και ιδιώτες, που είναι στην ουσία οι δωρητές.
Επίσης, δεν είναι υποχρεωμένοι να δημοσιοποιούν τα στοιχεία των δωρητών
Όταν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, οι οργανώσεις αυτές ονομάζονται “dark money groups”. Συχνά, τα dark moneygroups χρηματοδοτούν με τη σειρά τους τις λεγόμενες “Super PACs”. ΟιSuper PACs είναι πολιτικές επιτροπές οι οποίες μπορούν να δεχτούν και να δώσουν απεριόριστους πόρους για πολιτικές εκστρατείες.
Αν και οι Super PACs είναι νομικά υποχρεωμένες να αποκαλύπτουν τους χρηματοδότες τους, όταν πρόκειται για δωρεές από τα dark money groups που προαναφέρθηκαν, μπορούν να αναφέρουν απλώς το όνομα του συγκεκριμένου οργανισμού, αποκρύπτοντας έτσι τον αρχικό δωρητή. Να σημειωθεί, ότι αυτό συμβαίνει τόσο σε ομοσπονδιακό, όσο και σε τοπικό, πολιτειακό επίπεδο.
Συνεπώς, για να το απλοποιήσουμε έχουμε: Φορείς/εταιρείες/ιδιώτες χρηματοδοτούν τα dark money groups, τα οποία με την σειρά τους χρηματοδοτούν τις Super PACs. Οι τελευταίες μπορούν να δηλώνουν ως χρηματοδότη τους τα dark money groups και έτσι να μην αποκαλύπτεται ο αρχικός δωρητής. Μέσα από αυτό το πλέγμα μυστικότητας φτάνουν τα χρήματα στην εκστρατεία του εκάστοτε πολιτικού ή κόμματος.
Πώς ξεκίνησαν όλα;
Όλα άρχισαν το 2010, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, στην υπόθεση Citizens United v. F.E.C (Federal Election Commission) αποφάσισε ότι «ανεξάρτητες δαπάνες (σ.σ. στις πολιτικές εκστρατείες), συμπεριλαμβανομένων και αυτών που γίνονται από επιχειρήσεις δεν συμβάλλουν στην αύξηση ή/και την εμφάνιση της διαφθοράς» και ότι «με βάση την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ, η κυβέρνηση δε μπορεί να περιορίζει τις ανεξάρτητες δαπάνες για πολιτικές εκστρατείες, συμπεριλαμβανομένων όσων προέρχονται από μη κερδοσκοπικές εταιρείες, συνδικάτα και άλλες ενώσεις».
Συνεπώς, οι υποστηρικτές των dark money επικαλούνται αυτή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου και ευρύτερα, την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος. Από την άλλη, οι ενάντιοι επικαλούνται τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ενός συστήματος χρηματοδότησης και επιρροής των εκλογικών αποτελεσμάτων που κρατάει στο σκοτάδι τους ψηφοφόρους.
Για τι ποσά μιλάμε;
Στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2020, υπολογίζεται ότι ξοδεύτηκαν ένα δισεκατομμύριο δολάρια ως dark money. Αν και παραδοσιακά ήταν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που χρηματοδοτούσε εκστρατείες και πολιτικές καμπάνιες μέσω dark money, οι εκλογές του 2020 ήταν διαφορετικές, καθώς την πρωτοκαθεδρία σε αυτόν τον τομέα είχαν οι Δημοκρατικοί. Συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι η εκλογική εκστρατεία του Μπάιντεν προσέλκυσε περίπου 174 εκατομμύρια δολάρια ως dark money, ενώ η αντίστοιχη του Τραμπ μόνο 25,2 εκατομμύρια.
Dark money: Είναι απειλή για την δημοκρατία;
Είναι φανερό, πως ένα σύστημα όπως αυτό που περιγράψαμε, μπορεί να επηρεάσει τη δημοκρατική λειτουργία μιας κοινωνίας. Ειδικότερα σε μια φιλελεύθερη, αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπου η εκλογική διαδικασία αποτελεί τον θεμελιώδη λίθο της συμμετοχής των πολιτών στη διακυβέρνηση μιας χώρας.
Η εισροή dark money σε ένα πολιτικό σύστημα δίνει τη δυνατότητα σε δισεκατομμυριούχους και πολυεθνικές εταιρείες να επηρεάζουν τις εκλογές, χωρίς εμείς, οι πολίτες να το παίρνουμε καν χαμπάρι. Συμβάλλουν έτσι πέρα από την ενίσχυση της διαφθοράς και στην ενίσχυση του αισθήματος απογοήτευσης από την πολιτική που έχουν πολλοί, και κυρίως νέοι, άνθρωποι.
Αφού ακόμα και οι εκλογές έχουν καταλήξει να είναι μια διαδικασία γεμάτη μυστικά και κρυφούς δρώντες, γιατί να ασχοληθεί ο κάθε νέος άνθρωπος με αυτές; Πώς να έχει ερεθίσματα να ενδιαφερθεί για την πολιτική, όταν στο μυαλό του αυτή είναι συνδεδεμένη με τη διαφθορά;
Αυτό που χρειάζεται να γίνει, τόσο στην περίπτωση των ΗΠΑ, όσο και ευρύτερα, είναι μια πολιτική και νομοθετική μεταρρύθμιση που να προωθεί τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση πολιτικών εκστρατειών και κομμάτων, αλλά και μια γενικότερη αλλαγή της κυρίαρχης αντίληψης γύρω από την εκλογική διαδικασία.
