Καθώς μπαίνουμε όλο και περισσότερο σε φθινοπωρινό mood, οι περισσότεροι από εμάς, αισθανόμαστε ήδη τη νοσταλγία των καλοκαιρινών μας διακοπών. Την ξεγνοιασιά, την ηρεμία τους…
Και αφού πάντα, κυρίως ως αντίδραση, το πρώτο πράγμα που κάνουμε μόλις επιστρέψουμε από διακοπές, είναι να ψάχνουμε που και πότε θα είναι οι επόμενες διακοπές μας, ανακαλύψαμε τα πιο παραμυθένια δεντρόσπιτα, όπου ο καθένας μπορεί να ζήσει κάποιες από τις πιο ονειρικές και διαφορετικές διακοπές της ζωής του κάτω από τ’ αστέρια.
Συγκεντρώσαμε λοιπόν, τα 5 πιο εντυπωσιακά δεντρόσπιτα του κόσμου!
Ένα στολίδι κρυμμένο μέσα στην ζούγκλα του Πουέρτο Ρίκο έχει μπει στην πρώτη θέση του bucket list των φθινοπωρινών μας διακοπών.
Το δεντρόσπιτο αυτό χαρακτηρίζεται από την ιδανική ισορροπία μεταξύ χαλάρωσης στη φύση και του μοντερνισμού της πόλης. Είναι το μέρος όπου τα σύγχρονα έπιπλα και οι ηλεκτρονικές συσκευές, συνυπάρχουν με την όλη βιοφιλική διακόσμηση του σπιτιού κάνοντας το την ιδανικότερη επιλογή για τους “πρωτάρηδες” του είδους.
Τώρα, αν αναρωτιέστε για το μέγεθος του καταλύματος, μπορούμε απλά να σας πούμε ότι διαθέτει 3 σαλόνια, 3 υπνοδωμάτια, 3 μπάνια, 1 τραπεζαρία και μια μεγάλη εξωτερική βεράντα για να απολαύσετε την καθαρή ατμόσφαιρα της φύσης.
Τα γύρω δέντρα όχι απλά αγκαλιάζουν αυτή την πανέμορφη καλύβα, αλλά έχουν γίνει ένα μαζί της, καθώς οι κορμοί τους διαπερνούν τους τοίχους και τα πατώματα της.
Αυτό το ασφαλές και ήσυχο δεντρόσπιτο αποτελεί τον κατάλληλο προορισμό για ένα ζευγάρι που θέλει να ξεφύγει το Σαββατοκύριακο από την μουντή καθημερινότητά του.
Οι επισκέπτες δεν έχουν πρόσβαση μόνο στο ιδιωτικό υπνοδωμάτιο του δεντρόσπιτου, αλλά και στην εξωτερική κουζίνα και στο μπάνιο που βρίσκονται στην αυλή και είναι κοινόχρηστα με τους ενοικιαστές των γύρω καταλυμάτων.
Θα ορκιζόσουν ότι το συγκεκριμένο Airbnb είναιβγαλμένο από παραμύθι. Ο παραμυθένιος αυτός χώρος όμως βρίσκεται στην Ελλάδα και δη στη καρδιά του Παλαιοχωρίου Χαλκιδικής.
Προτού μπείτε μέσα σ’ αυτό το μαγευτικό σπιτάκι, θα αντικρίσετε μια ξύλινη κρεμαστή γέφυρα, που ξυπνά παιδικές επιθυμίες για εξερεύνηση στη φύση και διαμονή σε ένα ξύλινο σπιτάκι μέσα στην καταπράσινη πανδαισία. Εκτός αυτού, ως κατάλυμα προσφέρει όλα τα κομφόρ, αφού διαθέτει άνετο κρεβάτι, καλαίσθητους χώρους και πλήρως ανακαινισμένο μπάνιο.
Είτε ταξιδεύετε μόνοι, είτε με παρέα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η εξόρμηση στο δεντρόσπιτο αυτό θα σας χαλαρώσει και θα σας φέρει ένα τσακ πιο κοντά στη φύση.
Μόνο από τα reviews που έχουν αφήσει προηγούμενοι επισκέπτες, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το Airbnb αυτό είναι μοναδικό στο είδος του.
Το τέλειο getaway κατάλυμα για εσάς που δε μπορείτε να αποφασίσετε ανάμεσα σε διακοπές στη φύση ή στην παραλία, αφού βρίσκεται μέσα σε μια ζούγκλα του Παναμά και ταυτόχρονα, απέχει 4 μόνο λεπτά από τη θάλασσα.
Αυτό που εκπλήσσει τους περισσότερους φιλοξενούμενους, όμως, δεν είναι ούτε το εσωτερικό του σπιτιού –φτιαγμένο από bamboo, ούτε η εξωτερική ντουζιέρα πάνω στον κορμό του δέντρου, αλλά τα ιδιαίτερα ζωάκια που συχνάζουν γύρω.
Χαριτωμένα μαϊμουδάκια και πουλιά θα σας κρατήσουν συντροφιά, καθώς εσείς απολαμβάνετε τη διαμονή σας. Φανταστείτε, λοιπόν, να περνάτε την ημέρα σας κάνοντας surf και καταδύσεις, ενώ τη νύχτα να σας κοιμίζει ο ήχος των κυμάτων. Τι πιο τέλειο;
Μάλλον το πιο απομονωμένο από όλα τα δεντρόσπιτα που είδαμε μέχρι τώρα, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε 600 στρέμματα εθνικών πάρκων και τροπικού δάσους. Γι’ αυτό και αποτελεί ιδανικό προορισμό για μια ρομαντική εξόρμηση με το ταίρι σας –ιδανικά γι’ αυτή την περίοδο.
Χαλαρώστε στο εσωτερικό τζακούζι που είναι ενσωματωμένο στο πάτωμα, απολαμβάνοντας τη θέα των βουνών που βρίσκονται απέναντί σας. Αν είστε τυχεροί, μπορεί επίσης το βράδυ να παρακολουθήσετε τη βροχή μετεωριτών από το τηλεσκόπιο που διαθέτει ο χώρος και κατόπιν, να απολαύσετε ένα ποτήρι κρασί μπροστά από το τζάκι. Μήπως αυτό είναι το τέλειο δεντρόσπιτο;
Εμείς, πάντως, δε μπορούμε να σκεφτούμε πιο ωραίο σενάριο από το να απολαμβάνετε ένα ζεστό ρόφημα με το/τη σύντροφό σας το πρωί, στην εντυπωσιακή βεράντα αυτού του δεντρόσπιτου, με το κρύο αλλά ταυτόχρονα αναζωογονητικό αεράκι να σας διαπερνά.
Αν, λοιπόν, νοσταλγείτε τις στιγμές ξενοιασιάς των καλοκαιρινών διακοπών, τα παραπάνω δεντρόσπιτα έρχονται να σας αποδείξουν ότι αξίζει να ξεκλέψετε λίγες μέρες και να χαρείτε τις πιο χουχουλιάρικες φθινοπωρινές διακοπές!
Η Δανία λέει, ψηφίζεται ως η χώρα με τον πιο ευτυχισμένο λαό στη Γη από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ- OECD), σχεδόν κάθε χρόνο, από το 1973.
Στην Ελλάδα τότε, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” αντιστέκονταν διεκδικώντας τη Δημοκρατία. Ύστερα από έρευνες που έγιναν, λοιπόν, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ειδικοί κατέληξαν στο ότι η ευτυχία των Δανών έχει να κάνει με τον τρόπο ανατροφής των παιδιών τους.
Γονείς με ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη, εμφυσούν στα παιδιά τους την πολύτιμη ενσυναίσθηση μεγαλώνοντας έτσι ως ενήλικες με ενσυναίσθηση που με τη σειρά τους αναθρέφουν με τον ίδιο τρόπο και τα δικά τους παιδιά.
Έτσι, αντιλαμβανόμαστε πως η εξέλιξη σε έναν συναισθηματικά ώριμο ενήλικα, που σέβεται πρωτίστως τον εαυτό του κι έπειτα τον περίγυρό του και κερδίζει από αυτό, ζώντας σε μια υγιή κοινωνία απαλλαγμένη από κακές νοοτροπίες, ξεκινάει από το παιδί και συνεχίζεται κυκλικά και συνεχόμενα με υπομονή και προσπάθεια.
Αυτά, όμως, συμβαίνουν σε μια χώρα πέρα-πέρα μακριά, όπου υπάρχει σεβασμός στο παιδί και εφαρμόζεται η σωστή διαπαιδαγώγηση τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο. Πάμε τώρα να δούμε τι γίνεται σε μια χώρα που δεν εφαρμόζονται όλα τα παραπάνω;
Ας πάρουμε το πρώτο παράδειγμα που σου ήρθε στο μυαλό (και σ’ εμένα η Ελλάδα ήρθε).
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα – εχθρός απέναντι στην ενσυναίσθηση
Προσπαθώ, λοιπόν, να θυμηθώ. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια, αλήθεια. Μα στο μυαλό μου έρχονται μόνο καθηγητές να φλυαρούν μονότονα, κοιτώντας το ρολόι τους, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος.
Φυσικές, θρησκευτικά, λογοτεχνίες και τόσα ακόμη πολυσέλιδα βιβλία, γεμάτα μουτζούρες και μουστάκια σε πρόσωπα, από παιδιά που πλήττουν σε κρύες και μουντές αίθουσες από τον καταιγισμό αχρείαστης και υπέρογκης πληροφορίας.
Πληροφορία, που πρέπει απλώς να αποστηθίσουν και να γράψουν μηχανικά στις τελικές εξετάσεις, των οποίων το αποτέλεσμα δεν κρίνει μόνο το μέλλον τους, αλλά θεωρείται και ένα βαρόμετρο ικανότητας, ενισχύοντας έτσι στα παιδιά το άγχος της αποτυχίας και την ανασφάλεια.
Καθηγητές και γονείς σε ρόλο αστυνόμων ήθους και συμμόρφωσης να προκαλούν άγχος, εκνευρισμό και αμφιβολία σε μια γενιά που θα έπρεπε να αναθρέφεται με κατανόηση και προσοχή, κι όχι με σηκωμένα δάχτυλα.
Η πατροπαράδοτη ελληνική οικογένεια και η ελευθερία
Έτσι, τα παιδιά αυτά – σε αντίθεση με τα παιδιά που είναι προικισμένα με ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα – μεγαλώνουν ως ανασφαλείς ενήλικες που, δυστυχώς, δεν είναι σε επαφή με τις ανάγκες τους γιατί δεν διδάχτηκαν ποτέ πως να το κάνουν.
Αντίθετα, έμαθαν πως η φωνή τους δεν είναι αρκετά δυνατή, πως το διαφορετικό δεν εντάσσεται πουθενά, πως όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος και πως η αξία τους έγκειται στο εισόδημα, την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο (ναι, το ίδιο κοινωνικό σύνολο που το μεγάλωσε εξομοιωμένα) και την ολοκλήρωση μέσω του γάμου και της τεκνοποίησης.
Αγία ελληνική οικογένεια θα πεις εσύ, και στα δικά σας οι λεύτερες!
“Οι ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας”, θα σου πω κι εγώ, κοπιάροντας τη Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ.
Δεν ευτυχείς στα πρέπει, αγάπη μου, ούτε στην ουρά. Στην ελευθερία ευτυχείς. Ξεβολέψου!
Σκέφτηκες ποτέ, πώς θα ήταν άραγε η επόμενη γενιά, εάν στο σχολείο αντί για οικιακή οικονομία και θρησκευτικά δίδασκαν την αποδοχή και τον σεβασμό; Τι κόσμο θα παρέδιδε αυτή, στα δικά της παιδιά εάν μάθαινε τον τρόπο να αναπτύσσει την ικανότητα δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων και πώς να τις απολαμβάνει, καθώς και την ικανότητα να συμπάσχει δίνοντας σημασία;
Πώς θα σου φαινόταν εάν σου έλεγα ότι οι καθηγητές σου, θα σου ενίσχυαν την ανάγκη για τη διαμόρφωση προσωπικής ταυτότητας και αποδοχής του εαυτού;
Είναι κύκλος αυτή η κοινωνίας μας, ας μη κοροϊδευόμαστε, κι εμείς νομίζουμε πως είναι ευθεία γραμμή. Νομίζουμε πως προχωράμε πρόσω ολοταχώς προς την πρόοδο, έχοντας ξεφορτώσει στο χθες λάθη και μοτίβα, νομίζοντας πως μέρα με τη μέρα, μαγικά θα αλλάξει ετούτος ο κόσμος.
Δε βλέπουμε, όμως, ότι η γραμμή αυτή, έρχεται φορτωμένη με ό,τι σπείραμε από πίσω μας, έτοιμη να κλείσει τον κύκλο. Φτου κι απ’ την αρχή.
Ένα χαστούκι κι ένα χάδι
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά;
Για δύο πολύ απλούς λόγους. Ένα χαστούκι κι ένα χάδι. Και τα δύο στο πρόσωπο. Απρόσμενα και ξαφνικά.
Το πρώτο ήταν το χαστούκι. Όταν μια μέρα βγήκαμε μια βόλτα στο πάρκο να πετάξουμε ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι και μας πλησίασε ένα χαριτωμένο αγοράκι με μάτια όλο επιθυμία να συμμετέχει.
Το ζήτησε όλο γλύκα και ανυπομονησία και φυσικά όλο χαρά το μοιραστήκαμε. Του δείξαμε πως να το πετάξει και το ρωτήσαμε που θα ήθελε να το στείλει. Η απάντηση, τρομακτική και δύσκολη, σαν την αλήθεια.
“Πέρα στην Τουρκία για να σκοτώσει όσους περισσότερους Τούρκους μπορεί”.
Και γεμάτο παιδική αθωότητα γέλασε, μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς έχει πει. Αντέγραψε απλώς.
Τα σχόλια δικά σας.
Το δεύτερο ήταν το χάδι
Έκανα τη βόλτα μου σε ένα μεγάλο κατάστημα γνωστής αλυσίδας ρούχων. Βρισκόμουν στις κυλιόμενες σκάλες κατεβαίνοντας από τον όροφο με τα παιδικά ρούχα, θέλοντας να πάω στο όροφο που ήταν τα γυναικεία μαζί με τα ανδρικά. Μαζί μου κατέβαινε ένα μικρό κορίτσι με τη μητέρα του. Εκεί άκουσα την εξής συζήτηση:
“Μαμά, γιατί τα γυναικεία ρούχα είναι στον ίδιο όροφο με τα ανδρικά;”
“Γιατί οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε φύλα αγάπη μου. Όπως νιώθει ο καθένας ντύνεται”.
Το κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό και κατά πάσα πιθανότητα δεν κατάλαβε ακριβώς τί ήθελε να του πει η μητέρα του. Απάντησε, όμως, με έναν πολύ φυσικό τρόπο: “Αααα! Εντάξει”, που χώρεσε μέσα του όλη την αποδοχή και την κατανόηση.
Γύρισα σπίτι μου σκεπτική και γεμάτη σεβασμό για τη μητέρα αυτή. Ήθελα να τη σταματήσω και να της πω ευχαριστώ εκ μέρους του γιου μου, του γιου σου και της κόρης σου.
Δεν το έκανα. Προτίμησα να είναι το δεδομένο, το συνηθισμένο, το αυτονόητο, αυτό που δεν αξίζει περαιτέρω σχολιασμό. Ανυπομονώ απλώς για τη στιγμή που κι αυτό το παιδί, σαν το πρώτο στο πάρκο, θα αντιγράψει το δικό του ερέθισμα.
Γιατί αν κάνω χώρο για εσένα, θα χωρέσω κι εγώ.
Το παιδί μου σε έχει ανάγκη και το δικό σου εμένα.
Γιατί αν αναπνέεις ελεύθερα, έχει οξυγόνο και για μένα.
Ζούμε σε μια κοινωνία, που η δυστυχία βρίσκεται παντού.Κι εμείς, στον απόηχο των όσων συμβαίνουν, φοβόμαστε να δηλώσουμε ευτυχισμένοι, μην τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν.
Όποια στιγμή της ημέρας και αν ανοίξεις την τηλεόραση, το λάπτοπ ή το κινητό θα βρεθείς μπροστά από πόλεμο, γυναικοκτονίες, βιασμούς, ανθρώπους ικανούς να υποστηρίξουν ακόμα και το πιο ειδεχθές έγκλημα και ζωές γεμάτες μίσος και τοξικότητα.
Από την άλλη, υπάρχεις εσύ. Εσύ που κατάφερες επιτέλους να περάσεις, μετά από κόπο, στο Πανεπιστήμιο που ήθελες, εσύ που επιτέλους σου ζήτησε αυτ@ που σ’ αρέσει να βγείτε, εσύ που επιτέλους πήρες την προαγωγή που σου άξιζε, εσύ που μετά από χρόνια τοξικότητας αισθάνεσαι πλέον ευτυχισμέν@.
Όταν, όμως, ο κόσμος είναι πλημμυρισμένος από δυστυχία και μαυρίλα γύρω του, με ποιο θράσος θα τολμήσεις εσύ να δηλώσεις ευτυχισμένος;
O φόβος της χαράς
Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πως η εν λόγω κατάσταση –ο τρόμος που νιώθουμε όταν είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι– έχει όνομα: Χαιροφοβία (Cherophobia).
Η “Χαιροφοβία” είναι ένα είδος αγχώδους διαταραχής, το οποίο προκαλεί στον πάσχοντα φόβο για οτιδήποτε μπορεί να του φέρει χαρά. Είτε αυτό είναι ένα βράδυ χαράς και διασκέδασης με τους φίλους του, είτε είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός στη ζωή κάποιου, το άτομο που «υποφέρει» από αυτό, δείχνει αποστροφή σε κάθε χαρούμενο γεγονός.
Τα άτομα αυτά, μπαίνουν συνεχώς στη διαδικασία να σκέφτονται πως: «Όταν εγώ περνάω, καλά, κάτι κακό θα συμβεί σε κάποιον που αγαπώ», ότι, δεν μπορούν να περνάνε καλά όταν στον κόσμο υπάρχει τόση δυστυχία ή ότι: «Αν το σύμπαν με δει να περνάω καλά, κάτι κακό θα φέρει στη ζωή μου».
Οι μέχρι τώρα έρευνες γύρω από το θέμα αυτό, έχουν δείξει πως ο οικογενειακός περίγυρος του κάθε ατόμου, παίζει τεράστιο ρόλο σ’ αυτό.
Αν έχουμε μεγαλώσει σε μια οικογένεια που αντιμετώπιζε τη χαρά με δυσκολία, που συνήθιζε να γκρινιάζει συνεχώς για το οτιδήποτε συνέβαινε στη καθημερινότητα και που έδειχνε να μη χαίρεται με τίποτα, τότε το παιδί, θα επαναλάμβανε τις συνήθεις αυτές και στην ενήλικη ζωή του, δημιουργώντας του τη φοβία αυτή.
Η στεναχώρια πουλάει
Για χρόνια, όλοι αναρωτιόμασταν γιατί οι αρνητικές ειδήσεις κυριαρχούν στα ΜΜΕ και γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να δεχόμαστε τόση αρνητικότητα από παντού. Η κυριαρχία της αρνητικότητας (negativity bias), όπως ονομάζεται, δεν είναι εδώ τυχαία όμως. Με βάση μια έρευνα από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών της Αμερικής, οι άνθρωποι φαίνεται να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στα στενάχωρα γεγονότα παρά τα χαρούμενα.
Με βάση των έρευνα αυτή, όταν οι ειδήσεις κινούνται γύρω από πιο χαρούμενα γεγονότα, είτε αυτό πρόκειται για νίκες, είτε για κάποιες γιορτές οι τηλεθεάσεις πέφτουν. Όταν, όμως, τα γεγονότα κινούνται γύρω από καταστροφές, πολέμους και μαζικές δολοφονίες, οι τηλεθεάσεις ανεβαίνουν κατά πολύ.
Η ελληνική τηλεόραση δε διαφέρει και πολύ από αυτό. Αρκεί να ρίξει κανείς μόνο μια ματιά στις εκπομπές με τις μεγαλύτερες τηλεθεάσεις αυτή τη στιγμή για να καταλάβει ότι όσο πιο τραγικά παρουσιάζονται τα γεγονότα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η τηλεθέαση. Γιατί, όμως;
Η έρευνα αφορούσε ανθρώπους από διάφορες χώρες του κόσμου και σχεδόν όλες τις ηλικίες. Αν και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο απέναντι σε όλες τις ομάδες, ότι δηλαδή άνθρωποι διαφόρων backgrounds, εθνικοτήτων και ηλικιών, έδειχναν μεγαλύτερη σημασία και διέγερση απέναντι σε τραγικά γεγονότα, κανείς επιστήμονας δεν κατάφερε να απαντήσει στο γιατί συμβαίνει αυτό.
Η δύναμη της συνήθειας και οι ορμόνες της χαράς
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στη Δύναμη της Συνήθειας. Οι αρχαίοι όριζαν την συνήθεια σαν δεύτερη φύση ενός ατόμου. «Έξις Δευτέρα Φύσις». Αν αναλογιστεί κανείς τα όσα έχουμε βιώσει ως έθνος όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και όλες οι προηγούμενες γενιές από τη δική μας, θα καταλάβει ότι η δυστυχία ήταν σχεδόν από πάντα κομμάτι του έθνους μας.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με χώρες που επίσης έχουν υποφέρει από πολλά, όπως το Ιράν στο οποίο υπάρχει η πεποίθηση πως: «Το να γελάει κανείς δυνατά με όλη του την ψυχή, ξυπνάει την δυστυχία», τότε θα μπορούσε να πει κανείς πως η θεωρία αυτή έχει βάση. Αν, όμως, η γενιά μας ήρθε τελικά για να φέρει την αλλαγή στα κακώς κείμενα των προηγούμενων χρόνων, μήπως τώρα είναι η στιγμή για να αλλάξουμε και αυτό;
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα μπορεί να δημιουργήσει στον οργανισμό μας η έλλειψη των ορμονών, ή νευροδιαβιβαστών της χαράς, όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και η ωκυτοκίνη (ανωμαλία ύπνου, απώλεια μνήμης, πεπτική δυσλειτουργία και κατάθλιψη) τότε καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία αποτελεί βασικό συστατικό για την υγεία και την ευημερία μας και η έλλειψη αυτής δεν μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του έθνους μας.
Τελικά, γιατί φοβόμαστε να δηλώσουμε ευτυχισμένοι;
Αν σας έλεγε κάποιος ότι ένα σύγχρονο κράτος φοβάται να νομοθετήσει λόγω απειλών που δέχεται από ξένες μεγάλες εταιρείες, πώς θα αντιδρούσατε;
Το πιθανότερο είναι ότι θα το θεωρούσατε ανέκδοτο. Στη σημερινή παγκόσμια οικονομία, όμως, είναι κάτι το σύνηθες. Ειδικά σε τομείς όπου διακυβεύονται σημαντικά συμφέροντα και ακόμα σημαντικότερα κέρδη. Το περιβάλλον για παράδειγμα, και οι επιπτώσεις που του επιφέρει ο μηχανισμός ISDS.
Ο μηχανισμός ISDS, το νομικό πλαίσιο και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον
Η παράλογη αυτή κατάσταση καθίσταται δυνατή μέσω ενός μηχανισμού, ονόματι «Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών Κράτους-Επενδυτή» (Investor-State Dispute Settlement/ISDS).
Ο μηχανισμός αυτός υπάρχει ως ειδική ρύθμιση σε εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες ανάμεσα σε πολυεθνικές επιχειρήσεις και κράτη. Υπολογίζεται ότι σήμερα προβλέπεται σε περισσότερες από 2.650 διεθνείς συνθήκες, οι οποίες βρίσκονται σε ισχύ. Ο μηχανισμός ISDS δίνει στις πολυεθνικές το δικαίωμα να καταθέτουν μηνύσεις κατά κρατών και να απαιτούν αποζημιώσεις για πολιτικές και νόμους που θεωρούν ότι έβλαψαν τα συμφέροντά ή τα δυνητικά κέρδη τους. Το πιο παράλογο, όμως, είναι η διαδικασία επίλυσης των νομικών διαφορών κράτους-επενδυτή.
Την απόφαση λαμβάνει το Διεθνές Κέντρο για τη Διευθέτηση Διαφωνιών περί Επενδύσεων, που αποτελείται από τρεις εταιρικούς δικηγόρους, οι οποίοι επιλέγονται από κοινού από το κράτος και τον επενδυτή. Οι δίκες γίνονται μυστικά και πολλές φορές οι πολίτες δε μαθαίνουν καν την ύπαρξη τέτοιων υποθέσεων.
Επίσης, για τις αποφάσεις του δικαστηρίου αυτού δεν υπάρχει δικαίωμα έφεσης, ενώ μόνο οι εταιρείες έχουν δικαίωμα να υποβάλουν μήνυση απέναντι στα κράτη και το αντίθετο απαγορεύεται. Σε περίπτωση που ένα κράτος αρνηθεί να πληρώσει το πρόστιμο που θα του επιβληθεί, η εταιρεία έχει το δικαίωμα να κατασχέσει περιουσιακά του στοιχεία.
Παρόλο που ο μηχανισμός ISDS δημιουργήθηκε το 1950, μέχρι το 2000 είχε χρησιμοποιηθεί μόλις σε 50 υποθέσεις
Από τότε μέχρι σήμερα, όμως, η χρήση του έχει κορυφωθεί κυρίως σε υποθέσεις που αφορούν περιβαλλοντικά ζητήματα, διότι όλο και περισσότερα κράτη εφαρμόζουν φιλικές προς το περιβάλλον πολιτικές στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας προσπάθειας αποφυγής των τρομερών επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης.
Αυτή η κατάσταση, όμως, θίγει τα τεράστια συμφέροντα πολλών μεγάλων επιχειρήσεων. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου για την Βιώσιμη Ανάπτυξη. Σύμφωνα με αυτά, η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων χρησιμοποιεί συχνότερα το ISDS (20% των συνολικών περιπτώσεων), ενώ ακολουθεί η μεταλλευτική βιομηχανία, με ποσοστό 11 %. Vermilion VS France
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το φαινόμενο, αξίζει να δούμε το παράδειγμα της υπόθεσης Vermilion VS France. Όταν το 2017 ανέλαβε στη Γαλλία Υπουργός Περιβάλλοντος ο Nicolas Hulot, πολλοί πίστεψαν ότι ο γνωστός για τις οικολογικές του απόψεις νέος Υπουργός θα έφερνε ουσιαστικές αλλαγές στο περιβαλλοντικό ζήτημα.
Και όντως, ο Hulot αυτό είχε σκοπό να κάνει, μέσω της εφαρμογής της Συμφωνίας του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή. Όταν, όμως, ετοίμασε ένα νόμο που θα έβαζε τέλος στην εξόρυξη ορυκτών καυσίμων σε όλη τη γαλλική επικράτεια μέχρι το 2040, οι πετρελαϊκές εταιρείες αντέδρασαν.
Η καναδική Vermilion –η σημαντικότερη παραγωγός ορυκτών καυσίμων στη Γαλλία– απείλησε με μηνύσεις μέσω του μηχανισμού ISDS τη γαλλική κυβέρνηση. Η τελευταία, φοβούμενη την δικαστική διαμάχη που θα μπορούσε να της κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια, έκανε πίσω, τροποποιώντας το νόμο και επιτρέποντας την ανανέωση των αδειών εξόρυξης ορυκτών μέχρι τουλάχιστον το 2040.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και η απειλή για μια μήνυση τύπου ISDS μπορεί να ασκήσει τεράστια πίεση σε μια κυβέρνηση ενός ισχυρού ευρωπαϊκού κράτους.
Το πολιτικό υπόβαθρο
Αρχικός στόχος του μηχανισμού ISDS ήταν να προστατεύσει τις ξένες επενδύσεις σε χώρες που αποαποικιοποιούνταν και κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Ήταν ένα όπλο προστασίας των αγορών και των μεγάλων επιχειρήσεων ενάντια σε ένα δυνητικό κύμα αμφισβήτησης του κυρίαρχου καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου. Στη νεοφιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη οικονομία του σήμερα, όμως, αυτό έχει μετατραπεί σε δίκοπο μαχαίρι.
Οι αγορές και οι επιχειρήσεις έχουν γίνει τόσο ισχυρές, που μπορούν να απειλούν και να μηνύουν κράτη. Και όχι αδύναμα κράτη που ανεξαρτητοποιούνται μόλις, αλλά μοντέρνα και κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη. Το αποτέλεσμα: Να εμποδίζεται οτιδήποτε δεν αρέσει στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Στον τομέα του περιβάλλοντος συγκεκριμένα, οποιαδήποτε προοδευτική νομοθεσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει δραστικά την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων και ευρύτερα την κλιματική κρίση. Χρειάζεται, λοιπόν, μεταρρύθμιση του νομοθετικού και ευρύτερα θεσμικού πλαισίου λειτουργίας. Το 2019, ξεκίνησε μια διαδικασία μεταρρύθμισης της Συνθήκης για τον Χάρτη Ενέργειας ώστε να επικαιροποιηθεί και να συμπορευτεί με τη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, με στόχο τη μείωση της ισχύος του ISDS.
Το 2020, 146 βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου και των εθνικών κοινοβουλίων υπέγραψαν δήλωση για την ανάγκη εκμοντερνισμού της Συνθήκης για τον Χάρτη Ενέργειας.
Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι ο κόσμος δεν αρχίζει και τελειώνει με την Ευρώπη και την Ε.Ε. Ακόμη κι αν γίνουν βήματα εκεί, πολλές χώρες του υπόλοιπου κόσμου θα είναι ακόμα ευάλωτες σε μηχανισμούς τύπου ISDS. Αν λάβουμε υπόψιν όλα αυτά λοιπόν, αξίζει ο καθένας και η καθεμιά από εμάς να αναρωτηθούμε: Μέχρι πότε τα κέρδη κάποιων μεγάλων πολυεθνικών θα μπαίνουν πάνω από τις ζωές μας και το μέλλον μας;
Ποιο είναι το αντίθετο του “εργασία και χαρά” άραγε; Ανεργία και πολυπλοκότητα;
Το να μένεις άνεργος, ειδικά σε μία ηλικία πριν τα 30 – που συνήθως επιδιώκεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σταθερότητα – είναι μία χαρμολύπη. Είτε παραιτηθείς για να βρεις κάτι καλύτερο, είτε απολυθείς, είτε φεύγεις από ‘κει, σε περιμένει μία μετέωρη και αμφίβολη κατάσταση. Μπορεί να ξενερώσεις, μπορεί όμως και να νιώσεις μία λύτρωση.
Αγχώνεσαι. Είναι λογικό, αφού βγαίνεις από το καθημερινό πρόγραμμα και τις συνήθειές σου. Αρχίζεις να μετράς τα λεφτά σου. Το οικονομικό αντίκτυπο είναι αισθητό άμεσα εφόσον δεν έχεις κάποια άλλη πηγή εισοδήματος και τα λεφτά της ενδεχόμενης αποζημίωσης δεν κρατάνε αρκετά.
Περνάς σε μία φάση ελέγχου της επάρκειας. Ίσως αναγκάζεσαι να δανειστείς. Σίγουρα, περιορίζεις τις απολαύσεις σου. Είναι η στιγμή που η νέα κατάσταση αρχίζει να επηρεάζει τον τρόπο που λαμβάνεις αποφάσεις. Από το τι φαγητό θα μαγειρέψεις σήμερα, μέχρι το αν θα καταφέρεις να κάνεις μία απλή έξοδο για διασκέδαση.
Όλα αυτά, όμως, εφόσον δεν έχεις οικογένεια. Γιατί εάν έχεις, η ζυγαριά βαραίνει πολύ διαφορετικά.
Πώς είναι να ζεις σε μια χώρα που η επιλογή σε εκπαιδεύει στην ελάχιστη κατανάλωση
Η ανεργία σε αυτή την ηλικία σε αναγκάζει να σκέφτεσαι και να δρας περίεργα, με την ψυχολογία σου να έχει καθημερινές μεταπτώσεις. Είναι κάπως σαν να ξαναμαθαίνεις τον κόσμο από άλλη οπτική. Οι στόχοι σου αλλάζουν θέση προτεραιότητας με την επιβίωση.
Πλέον, ξέρεις. Γνωρίζεις ήδη πώς κινείται η αγορά εργασίας και έχεις φάει στραπάτσα. Έχεις κάνει λάθος επιλογές, ίσως έχεις ξεγελαστεί από εργοδότες. Έχεις δουλέψει “μαύρα” και πλέον, ελέγχεις τις συμβάσεις και τα χαρτιά που υπογράφεις. Και όλα αυτά τα σκέφτεσαι και τα ξανασκέφτεσαι.
Όμως, συχνά παίζεις με όρους κυριολεκτικά επιβίωσης. Το να ονειρεύεσαι δε σου καλύπτει τις ανάγκες. Τα συναισθήματα αγριεύουν, ενώ οι καταθλίψεις και το άγχος γίνονται οι πιο πιστοί φίλοι σου. Ίσως αναγκαστείς να δουλέψεις κάπου που σε περιορίζει ή κάπου που δε θες, αναγκαστικά και μόνο. Αλλά παράλληλα, θες κάτι πιο σταθερό.
“Είμαι άνεργος πριν τα 30 – Η ηλικία των “πρέπει”
Η έλλειψη χρημάτων δημιουργεί ένα αποτύπωμα που αρχίζει να σε χαρακτηρίζει και να συμπαρασύρει ένα σωρό άλλα ζητήματα βιοπορισμού.
Σταδιακά, η εικόνα σου γίνεται ένας καθρέφτης της επισφάλειας. Η αντιμετώπιση όταν λες πως δεν εργάζεσαι ή πως είσαι στο ταμείο είναι κάτι αντάξιο της ντροπής που νιώθεις, όταν η δασκάλα σε σηκώνει να πεις μάθημα την πρώτη μέρα στο σχολείο. Σκέφτεσαι πως σε βλέπουν οι άλλοι. Οι φίλοι, οι συγγενείς, μία νέα γνωριμία. Προκατάληψη και συναισθήματα ενοχής. Το νιώθεις γιατί σου το έχουν διδάξει το στερεότυπο.
Η σύνδεση της λέξης “άνεργος” πριν τα 30 γίνεται ξαφνικά ισάξια με την τεμπελιά, ή καλύτερα την αεργία. Πολλοί θα σκεφτούν: “Καλά 30 χρονών και χωρίς δουλειά;’’ Και τότε ξεκινάς σκέφτεσαι πεσιμιστικά. Να υπεραναλύεις την ιδανική εξίσωση ανάμεσα στο μισθό, τα ωράρια και το είδος της εργασίας που θες και να παραλύεις ανάμεσα σε σκέψεις, λόγια και αριθμούς.
Υπάρχει κάτι θετικό σε όλο αυτό;
Η απάντηση εξαρτάται ανάλογα με την οπτική, η οποία και διαμορφώνει την πραγματικότητά μας. Μία περίοδος ανεργίας υπό το πρίσμα της ωριμότητας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατά μία έννοια, “ασκητική”.
Οι δυσκολίες σμιλεύουν. Η ζωή και η καθημερινότητα σε κάνουν να θέτεις νέες βλέψεις και δημιουργεί ορίζοντες που θα σου επιτρέπουν να δημιουργήσεις και να ονειρευτείς. Θα μπορείς να ξεχωρίζεις τι θες και τι όχι. Πότε θα δώσεις ευκαιρία και πότε όχι. Θέτεις ως όριο στον εαυτό σου το να μη συμβιβάζεται… Και τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά είναι τελικά κάποια πράγματα που το ωράριο εργασίας σε κάνει να παραβλέπεις.
Μία αστυνομία για όποιον είναι άνεργος πριν τα 30
Πριν λίγες μέρες, η κυβέρνηση εργαλειοποίησε τους ανέργους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως ο άνεργος θα αναγκάζεται να δεχθεί οποιαδήποτε θέση εργασίας του προταθεί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες για να μην υποστεί τις “κυρώσεις”. Ο λόγος; Nα μειωθούν οι εγγεγραμμένοι στα μητρώα, ώστε να πέσουν οι δείκτες ανεργίας. Θα μπορούσαν πριν από αυτό, βέβαια, να θεσμοθετήσουν και μία αστυνομία εργοδοτών για τις ανεπίτρεπτες συνθήκες εργασίας που βιώνουν οι ήδη εργαζόμενοι.
Η έγκριση ήρθε ένα χρόνο μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου 4921/2022 του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστή Χατζηδάκη και είναι η ζωντανή απόδειξη του τι γίνεται, όταν άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, νομοθετούν για την ανεργία.
Το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 25- 29, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είναι (19,5%), οπότε δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αυτό αλλά αν βιώνεις την ανεργία σε αυτή την ηλικία δεν είσαι μόνο εσύ σε αυτή τη θέση.
Έχουμε μπουχτίσει με το “κάτσε εκεί στη δουλίτσα σου”και το ‘’βολέψου κάπου’’. Η ανεργία θέτει ζητήματα βασικών αναγκών. Και επιζητούμε ένα μέλλον αντάξιο των επιθυμιών και των ονείρων μας.
Ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε για το ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται η κοινωνία και σε ποιο βαθμό τα στερεότυπα αντί να απορρίπτονται, εκτροχιάζονται.
Ο λόγος για το “Only Fans”, μια πλατφόρμα που φιλοξενεί οπτικοακουστικό υλικό πορνογραφικού περιεχομένου επί πληρωμή και μάλιστα, χρησιμοποιείται πολλές φορές και από άτομα ανήλικους, οι οποίοι δεν έχουν πλήρη επίγνωση του τι πραγματικά είναι η εν λόγω πλατφόρμα.
Εκεί, ο καθένας μπορεί να εκθέσει το σώμα του όπως ο ίδιος επιθυμεί, χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο. Ωστόσο, ο εκχυδαϊσμός του σώματος δεν θα πρέπει να προβάλλεται ως υγιές πρότυπο και κυρίως για τις νέες γενιές.
Το “Only Fans” αποτελεί μια συνδρομητική πλατφόρμα, στην οποία οι χρήστες-δημιουργοί λαμβάνουν χρηματοδότηση απευθείας από τους θαυμαστές τους σε μηνιαία βάση, αναρτώντας στο profile τους –ως επί το πλείστον– πορνογραφικό υλικό.
Κατόπιν, οι “δημιουργοί” λαμβάνουν χρήματα και με την λειτουργία pay per view, αυξάνοντας έτσι τα έσοδά τους. Η πλατφόρμα “Only Fans” έχει πλέον, περισσότερους από 2 εκατομμύρια “δημιουργούς”, ενώ οι συνδρομητές ξεπερνούν τα 130 εκατομμύρια. Η έδρα του “Only Fans” βρίσκεται στο Λονδίνο με founder τον Tim Stokely και ως πλατφόρμα κατά καιρούς φιλοξενεί διαφόρων ειδών καλλιτέχνες.
Όμως, είναι γνωστή κυρίως για τη χρηστικότητα και την προσβασιμότητά της σε πορνογραφικό υλικό στη βάση μιας απευθείας σχέσης μεταξύ “δημιουργού” και “θαυμαστή”. Εκτός αυτού, το “Only Fans” έχει γίνει πλέον trend στις νέες γενιές, με πρωτοστάτες τις Cardi B και Bella Thorne.
Τόσο η εύκολη πρόσβαση, όσο και η τεράστια απευθείας χρηματοδότηση που λαμβάνουν οι “δημιουργοί” έχει καταστήσει την πλατφόρμα ιδανική εργασία και γι’ αυτό αποτελεί πόλο έλξης για άτομα μικρότερης ηλικίας, ακόμη και ανήλικα.
Όταν οι ανήλικοι απέκτησαν πρόσβαση στο “Only Fans”
Ο αυξανόμενος ρυθμός με τον οποίο τα Social Media επηρεάζουν τις ζωές μας, πολλές φορές μας οδηγεί απερίσκεπτα στην υιοθέτηση παράλογων trends, με αποτέλεσμα οι πράξεις μας να μη συνοδεύονται με τη λογική.
Tο “Only Fans” είναι ακόμη μια πλατφόρμα που αποδεικνύει ότι τα trends δεν θα έπρεπε να υιοθετούνται χωρίς κριτική σκέψη. Η πλατφόρμα, προφανώς, δεν παρέχει πρόσβαση σε ανήλικους, όμως, πάντα υπάρχει τρόπος.
Όπως αποκαλύπτει δημοσίευμα του BBC, πολλά άτομα κάτω των 18 ετών, έχουν δημιουργήσει λογαριασμούς, χρησιμοποιώντας ψεύτικες ταυτότητες, ενώ εντυπωσιακή ήταν η περίπτωση μιας 14χρονης, η οποία κατάφερε να ανοίξει λογαριασμό με το διαβατήριο της γιαγιάς της.
Σύμφωνα με υψηλόβαθμο αξιωματούχο της βρετανικής αστυνομίας στον τομέα της προστασίας παιδιών, αρκετά παιδιά μπαίνουν στην πλατφόρμα, με αποτέλεσμα να καθίστανται αυτόματα θύματα εκμετάλλευσης από χρήστες που πληρώνουν για να τους προσφέρουν περιεχόμενο.
Το BBC ξεκίνησε μια μεγάλη έρευνα αναφορικά με την ανάρτηση πορνογραφικού υλικού από ανήλικους, αν και η πλατφόρμα απαγορεύει την ανάρτηση ανάρμοστων εικόνων με εφήβους ή παιδιά. Εν τέλει, αποκαλύφθηκε ότι μια 17χρονη από ένα προάστιο της νοτιοανατολικής Αγγλίας πουλούσε βίντεο που την έδειχναν σε πράξη ικανοποίησης με τον εαυτό της, χρησιμοποιώντας sex toys.
Επίσης, άτομο ηλικίας 18 ετών συμμετείχε σε βίντεο ερωτικού περιεχομένου, το οποίο αναρτήθηκε σε λογαριασμό ενήλικου χρήστη από τη Νεβάδα των ΗΠΑ, παραβιάζοντας τους όρους και τις προϋποθέσεις της πλατφόρμας. Επιπλέον, σε ανώνυμες σημειώσεις συμβούλων της υπηρεσίας Childline που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους, κορίτσι ηλικίας 13 ετών εκμυστηρεύτηκε ότι είχε αποκτήσει πρόσβαση στο site.
Τέλος, οι δημοσιογράφοι του BBC στη διαδικασία έρευνάς τους, ανακάλυψαν ότι μια ανήλικη κατάφερε να ανοίξει λογαριασμό, χρησιμοποιώντας την ταυτότητα μιας 26χρονης γυναίκας.
Το “Only Fans” και οι κίνδυνοι που κρύβονται πίσω από αυτό
Όσο μακρινά κι αν φαντάζουν τα παραδείγματα αυτά, για Ελλάδα και Κύπρο, ο κόσμος του διαδικτύου φημίζεται κυρίως για τα αφανή γεωγραφικά τους σύνορα, αλλά και τη ραγδαία μετάδοση πληροφοριών και περιεχομένου.
Ο κόσμος του “Only Fans” ονομάζει πλέον τους παραγωγούς περιεχομένου, ως “σεξεργάτες” και “σεξεργάτριες”, ενώ για πολλούς άλλους η απόκτηση τεράστιων απολαβών από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα είναι στόχος ζωής.
Δε χρειάζεται να φτάσουμε στο σημείο να ακούμε για θύματα εκμετάλλευσης ανηλίκων και στις χώρες μας για να αφυπνιστούμε. Είναι σημαντικό οι έφηβοι να ενημερώνονται σωστά για τους συγκεκριμένους κινδύνους, για να μην τους εξάγεται η περιέργεια να δοκιμάσουν κάτι που μπορεί να τους ταξιδέψει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Γιατί νιώθω τύψεις, ενοχές και ανασφάλεια όταν δεν γυμνάζομαι και πώς μπορώ να τις αντιμετωπίσω;
Όπως, δεν γίνονται θαύματα με μία μέρα προπόνησης, με τον ίδιο τρόπο δεν καταστρέφεται τί-πο-τα αν μια μέρα δεν πας. Αν γνωρίσεις καλά το μέσα σου, θα μπορείς να αντιλαμβάνεσαι πότε κάνεις κάτι για σένα και πότε για τους άλλους.
-Έλα, ρε συ, μην την κάψεις. Κρίμα είναι. Αμαρτία είναι να μην πας προπόνηση, αφού κάθεσαι.
-Έφαγες 8 μπισκότα χθες το βράδυ, το μεσημέρι στην παραλία ήπιες δύο ποτήρια κρασί και έφαγες και πατάτες τηγανητές. Εντωμεταξύ, ξεκίνησες να φας 10 πατάτες που έχουν 300 θερμίδες αλλά κατέληξες να φας 20. Άρα 600+ θερμίδες.
-Έχεις δίκιο. Ευτυχώς, η λογική μου δεν με εγκαταλείπει ποτέ.
-Καλά, συγγνώμη, πώς σου πέρασε από το μυαλό να μείνεις άπραγη, ενώ τις τελευταίες ώρες δεν είσαι καθόλου παραγωγική; Δεν νιώθεις άσχημα που δεν προσφέρεις κάτι; Έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο; Ε, μάλλον δεν έχεις και πολλή δουλειά, Μήπως γι’ αυτό έχεις και αυτή τη μελαγχολία; Κατάλαβα. Νιώθεις άχρηστη.
-Είμαι μια χαρά, είμαι στην καλύτερη και πιο παραγωγική μου φάση! Είμαι σε μία ηλικία όπου έχω παλέψει και καταφέρει να μην σκοτώνομαι για τα βασικά, να έχω ελεύθερο χρόνο και να μπορώ να πηγαίνω κάποιο ταξίδι που επιθυμώ. Και τέλος πάντων, εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου με πολύ κόπο και με δουλειά μόνη μου αλλά και με τον ψυχολόγο μου. Τι θες εσύ τώρα;
-Ε, ναι γι’ αυτό σε θυμάμαι από τα 14 με πρησμένη κοιλιά. Μια ζωή έτσι θα μείνεις, με κοιλιές και παχάκια από δω κι από εκεί.
-ΜΑΜΑ; Πότε μπήκες στο σπίτι μου;
-Ποια μαμά, παιδί μου; Από «φωνή της λογικής» έγινα «μαμά»; Άχρηστος αυτός ο ψυχολόγος… Απλά σου παίρνει χρήματα. Δεν ξέρω εγώ να στα πω χωρίς να πληρώσεις νομίζεις;
Κάποιος μπορεί να συγκινηθεί, ενώ κάποιος άλλος μπορεί και να προβληματιστεί. Ή κάποιος άλλος μπορεί ακόμα και να ταυτιστεί. Πάντως, όλοι μας οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο διάλογος αυτός περιλαμβάνει σημαντικό μέρος από τις παθογένειες που παρουσιάζει η ελληνική οικογένεια.
Θα πρόσεξες πως οι λέξεις «τύψεις» και «ενοχές» δεν αναφέρθηκαν ούτε μία φορά. Παρόλα αυτά, υπήρχαν παντού. Οι τύψεις που προκύπτουν, επειδή έχασες μία προπόνηση, επειδή έφαγες, επειδή έβαλες τα όριά σου (!), επειδή έχεις τη δική σου άποψη και ζωή και προσπαθείς για το καλύτερο δυνατό, επειδή πήρες πρωτοβουλία, επειδή διαφώνησες με τους γονείς σου…
Αυτό συμβαίνει επειδή μας έχουν μάθει πως όλα αυτά εμπίπτουν στη σφαίρα του εγωισμού ή/και της τελειομανίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι αγάπη και σεβασμός προς τον εαυτό μας. Όλα αυτα δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, όπου μαθαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι και να σκεφτόμαστε τι θα πουν οι γύρω μας, αντί να εστιάζουμε στον εαυτό μας και στο πώς να αισθανόμαστε καλύτερα.
Αυτός ο διάλογος πραγματικά έχει συμβεί μέσα στο μυαλό μου
Ίσως, τμήματα αυτού να ηχούν ακόμα. Ίσως και να συνεχίσουν. Και αυτό είναι λογικό, καθώς η δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας να αποβάλλουμε διαστρεβλωμένες αντιλήψεις, είναι μια προσπάθεια καθημερινή κατά την οποία μέρα με τη μέρα διεκδικούμε περισσότερο έδαφος για την ολοκλήρωσή μας ως αυτόνομοι άνθρωποι, ανεξάρτητοι από όσα μάθαμε πιο μικροί.
Σε προκαλώ, όμως, να ξεκινήσεις ΧΘΕΣ να σε παρατηρείς. Πώς νιώθεις, γιατί το νιώθεις και αν σου θυμίζει κάτι από τότε που ήσουν παιδί ή και έφηβος. Θα συνειδητοποιήσεις, έτσι, ποιες σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα είναι πηγαία δικά σου και σε κάνουν να είσαι ο εαυτός σου και ποια είναι αυτά που σου έχουν μεταφέρει οι προηγούμενες γενιές και νομίζεις πως σε εκπροσωπούν.
Προτείνω να φιλτράρεις τι σου λέει το «μέσα» σου
Όπως, δεν γίνονται θαύματα με μία μέρα προπόνησης, με τον ίδιο τρόπο δεν καταστρέφεται τί-πο-τα αν μια μέρα δεν πας. Αν γνωρίσεις καλά το μέσα σου, θα μπορείς να αντιλαμβάνεσαι πότε κάνεις κάτι για σένα και πότε για τους άλλους.
Πιο συγκεκριμένα με τη γυμναστική, επειδή είναι μια κατάσταση κατά την οποία ξεβολεύουμε τον εαυτό μας και τον προκαλούμε να καταβάλει προσπάθεια, χρειάζεται ένα υποτυπώδες πρόγραμμα. Ξεκίνα θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους κάθε εβδομάδα, όπως π.χ. να ασκείσαι σίγουρα 2 φορές.
Απόφυγε τη βιασύνη, γιατί μπορεί να πέσεις στην παγίδα να θέλεις να κάνεις 5 προπονήσεις για πιο γρήγορα αποτελέσματα, ωστόσο αυτό θα σε κουράσει ψυχολογικά αν δεν έχεις συνηθίσει την άσκηση. Έτσι, η πιθανότητα να τα παρατήσεις είναι σχεδόν βέβαιη. Αντίστοιχα και με τη διατροφή, η “τέλεια” διατροφή είναι φυλακή, όχι επιτυχία. Όταν αυτό σταθεροποιηθεί, το πας και ένα βήμα πιο κάτω.
Προσάρμοσε την άσκηση στη ζωή σου και όχι τη ζωή σου στην άσκηση. Δες τι βοηθάει εσένα για να φτάσεις στο στόχο σου και κάν’ το για να ανταμείψεις το σώμα σου, όχι για να το τιμωρήσεις. Έφαγες; Μπράβο σου. Έχασες μία προπόνηση; Μπράβο σου και πάλι. Δεν σε εμποδίζει τίποτα από αυτά να συνεχίσεις την προσπάθειά σου!
Αγκάλιασέ το και κοίτα μπροστά, για σένα. Η ζωή είναι ωραία χωρίς τύψεις!
Γιατί έχουμε σαν κοινωνία τόσο πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες;
Ζώντας, λοιπόν, σ’ αυτή την κοινωνία, και σκεπτόμενη πλέον υπό άλλο πρίσμα τα όσα μου έμαθαν τότε, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: «Γιατί έχουμε σαν κοινωνία τόσο πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες»;
Η φανερή ντροπή της κοινωνίας απέναντι στους θηλυπρεπείς άντρες.
Γεννήθηκα σε μια εποχή που τότε τα πράγματα ξεκίνησαν να αλλάζουν. Πήγα σχολείο σε μια εποχή που τα αγόρια έκαναν παρέα μόνο με αγόρια, έπρεπε να ήταν ερωτευμένα με κάποιο κορίτσι και έπρεπε να ντύνονται και να στήνονται μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και τα αγόρια. Διαφορετικά, κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως: “θηλυπρεπείς άντρες”.
Έζησα όλη την εφηβεία μου ακούγοντας: «Αα! Δες τον αυτόν πως ντύνεται και κουνιέται. Σίγουρα θα είναι αδερφή», και μαθαίνοντας πως: «Αυτούς δεν τους πολυ-θέλουμε για παρέα γιατί είναι περίεργοι», πως: «Τους κοροϊδεύουν αυτούς, μην τους μιλάς» και πως: «Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην το δείχνει έξω από αυτό».
Δε ρώτησα ποτέ γιατί. Δυστυχώς. Έμαθα ότι έτσι είναι τα πράγματα και έτσι τα έκανα και εγώ. Δεν αμφισβήτησα ποτέ και δέχτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι έτσι πρέπει να μάθουν να ζουν. Μπορεί να μην κορόιδεψα ποτέ, μα δεν υπερασπίστηκα και ποτέ.
Ζω, όμως, την ενήλική ζωή μου σε μια κοινωνία που υπόσχεται ότι ήρθε για να αλλάξει όλα τα στερεότυπα των προηγούμενων χρόνων. Σε μια κοινωνία που καθημερινά μου μαθαίνει καινούργια πράγματα και μου δίνει την ευκαιρία να εξελιχθώ, να μάθω και να διορθώσω.
Ζώντας, λοιπόν, σ’ αυτή την κοινωνία, και σκεπτόμενη πλέον υπό άλλο πρίσμα τα όσα μου έμαθαν τότε, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: «Γιατί έχουμε σαν κοινωνία τόσο πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες»;
H θηλυκή πλευρά δεν έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα
Η αυτόματη δημιουργία συμπεράσματος πως όταν ένας άντρας έχει άμεση σχέση με τη θηλυκή του πλευρά είναι και gay, είναι αυτό που δημιουργούσε τόσα χρόνια την αντίληψη ότι άντρας και θηλυκότητα, ίσον gay. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα;
Προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα αυτό, ανακάλυψα τυχαία ένα βιβλίο μιας φιλόσοφου και πολιτικής ακτιβίστριας. Η Susan Sontag, συγγραφέας του βιβλίου: «Against Interpretation», αναφέρει ότι: «Το πιο όμορφο κομμάτι στους πραγματικά ανδροπρεπείς άντρες, είναι πάντα κάτι το θηλυκό. Το ίδιο και στις γυναίκες».
Το ανάγνωσμα αυτό μου θύμισε ένα μάθημα που κάναμε μια μέρα στο Πανεπιστήμιο για τη θεωρία του Jung – ενός εκ των πατέρων της ψυχολογίας – για το anima και το animus. Τότε, δεν του είχα δώσει και πολλή σημασία, αλλά διαβάζοντας το ξανά σήμερα κατάλαβα τι ήθελε να πει.
Ο Jung υποστήριζε πως το animum είναι η «ασυνείδητη» ανδρική πλευρά μιας γυναίκας και το anima η «ασυνείδητη» γυναικεία πλευρά ενός άντρα και ότι οι δύο αυτές πλευρές συνυπάρχουν στο ασυνείδητο του κάθε φύλου. Αν κανείς τα συνδέσει, δημιουργεί έναν τέλειο εαυτό.
Εφόσον τότε η επαφή τόσο με τη θηλυκή, όσο και με την ανδρική πλευρά δημιουργεί τον «τέλειο» άνθρωπο, γιατί εμείς τόσα χρόνια περιθωριοποιούσαμε τους ανθρώπους αυτούς;
Πρόσεχε πως φέρεσαι
Δυστυχώς επιφανειακά πράγματα όπως το ντύσιμο, τα μαλλιά ή το στήσιμο ενός θηλυπρεπή άντρα, δεν είναι τα μόνα πράγματα που ενοχλούν.
Πιο έμφυτα χαρακτηριστικά όπως μια πιο λεπτή από τη συνηθισμένη μπάσα φωνή ενός «άντρακλα», το πιο έντονο κούνημα χεριών από το στατικό των «αρσενικών» ή ακόμη και το ανεπαίσθητο κούνημα της λεκάνης από έναν θηλυπρεπή άντρα, δείχνει να ενοχλεί και να τρομάζει ακόμα περισσότερο τη κοινωνία μας. Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί;
Θηλυπρεπείς άντρες:Γιατί ενοχλεί τόσο κάθε τι το «θηλυκό»;
Το δε παράξενο είναι ότι το να είσαι θηλυπρεπής δεν ενοχλεί μόνο τους straight άντρες ή τους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία πιστεύοντας ότι η θηλυκή πλευρά ενός άντρα υπάρχει μόνο στους gay άντρες, αλλά ακόμα και ανάμεσα στο gay community. Το να είσαι θηλυπρεπής ενοχλεί είτε είσαι gay, είτε είσαι straight. Δεν κάνει διακρίσεις.
Ενδεχομένως, οι straight ενοχλούνται τόσο, λόγω του φόβου τους προς το άγνωστο. Τη διαιώνιση του στερεοτύπου: «Μη ντύνεσαι και φέρεσαι έτσι. Θα μας δουν μαζί και θα νομίζουν ότι είμαι και εγώ έτσι» και της έμφυτης αντίδρασης προς το διαφορετικό. Πιθανόν, να είναι αυτοί οι λόγοι που «αναγκάζουν» τους straight να συμπεριφέρονται έτσι. Από την άλλη, οι gay γιατί έχουν γιατί έχουν τόσο πρόβλημα;
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο: «Ας είσαι, αλλά ας μη φαίνεσαι», το: «Αα! Δες τον αυτόν πως ντύνεται και κουνιέται. Σίγουρα θα είναι…» και το: «Φέρσου πιο «αντρικά». Ατάκες που αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητας τους μεγαλώνοντας. Ίσως πάλι να φταίει που όλα κόμπλεξ και οι παθογένειες που μάζεψαν οι γονείς τους από τους δικούς τους γονείς μεταφέρθηκαν σ’ αυτούς δημιουργώντας ένας αέναο κύκλο ντροπής του «φαίνεσθαι».
Πιθανώς να μη φταίει τίποτα άλλο παρά αυτό το «σκάρτο» κομμάτι της κοινωνίας, που όσα κεφάλια και να του κόψεις, πάντα θα ξεφυτρώνουν περισσότερα στη θέση τους.
Τι λείπει, τι φταίει και τι το αύριο φέρνει;
Άρα, τι; Είμαστε για πάντα καταδικασμένοι να ζούμε σε μια κοινωνία που πάντα κάτι θα μας λείπει και πάντα κάτι θα μας φταίει; Σε μια κοινωνία «κρυφής ενοχής;» Σε μία κοινωνία που έχει πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες;
Η απάντηση κρίνεται στο πόσο νερό επιλέγει να δει κανείς πως υπάρχει στο ποτήρι. Μπορεί τελικά να είναι μισοάδειο κι ενώ 100 άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο κόσμο, να υπάρχουν πάντα 101 που θα τραβάνε τον κόσμο προς τα πίσω. Μπορεί, όμως, το ποτήρι να είναι μισογεμάτο και αυτοί που τραβάνε προς τα μπρος να γίνονται 101 και μετά 102 και μετά 1 εκατομμύριο.
Αν τελικά το καλό, μόνο καλό μπορεί να γεννήσει, η γενιά μας μέχρι τώρα αποδεικνύει ότι ήρθε για να αλλάξει τα κακώς κείμενα των προηγούμενων. Ότι όσο κι αν τραβάνε οι 101 προς τα πίσω, εμείς θα βάζουμε περισσότερη δύναμη για να πάμε μπροστά.
Τότε, ίσως να μπορούμε να πούμε πως κάποια στιγμή όλα αυτά θα αποτελούν ιστορίες που θα τις λέμε για να εμποδίσουμε να συμβούν ξανά τα ίδια κάποτε και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να είναι αποδεκτοί από όλους.
Όταν το Estella συνάντησε τη Σουρτούκω: «Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ξεπεράσω το φόβο της αποτυχίας. Γιατί τελικά, η αποτυχία είναι μόνο μία ιδέα»
Είναι η food-blogger που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις –αν δεν το έχεις ήδη κάνει. Οι χρήστες του Instagram –και ιδιαίτερα όσοι αγαπούν το φαγητό– ανυπομονούν να δουν στο feed τους την επόμενή της συνταγή.
Είναι η food-blogger που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις – αν δεν το έχεις ήδη κάνει. Οι χρήστες του Instagram – και ιδιαίτερα όσοι αγαπούν το φαγητό – ανυπομονούν να δουν στο feed τους την επόμενή της συνταγή.
Η Σουρτούκω (surtuko_) (κατά κόσμον, Μαριάννα Γκιτσάκη), όμως, είναι πολύ περισσότερα από αυτό.
Θεσσαλονικιά, λατρεύει το φαγητό, έχει πάθος με τα μακαρόνια και είναι η ζωντανή απόδειξη πως αν δεν σου αρέσει ο δρόμος καριέρας που έχει πάρει, είναι στο χέρι σου να τον αλλάξεις.
Ξεκίνησε από το χώρο της διαφήμισης και των Social Media και όταν η πρώτη καραντίνα της έδειξε πως δεν ήταν τελικά αυτό που τη γέμιζε, αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Ακολουθώντας την δεν ανακαλύπτεις μόνο λαχταριστές και ευφάνταστες συνταγές, αλλά και περιεχόμενο που φτιάχνει τη διάθεση και σκορπάει απλόχερα χαμόγελα.
Μια ιστορία που μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης σε όσους κατάλαβαν πως η αρχική τους επιλογή δεν ήταν τελικά αυτό που πραγματικά ήθελαν.
Γεννημένη νησιώτισσα, μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, αναθρεμμένη στην Αθήνα. Τι είναι αυτό που σε έκανε να πεις: « Εδώ θέλω να ζήσω, εδώ θέλω να σουρτουκεύω;»
Οι πάρα πολλές επιλογές που δίνει η Αθήνα. Και το ότι έχει μια πιο ανοιχτή κουλτούρα φαγητού και διασκέδασης. Στην Αθήνα έφαγα για πρώτη φορά κινέζικο, δοκίμασα ethnic κουζίνες.
Και πλέον έχει μεταμορφωθεί σε γαστρονομικό προορισμό. Η Θεσσαλονίκη έχει αληθινά νόστιμο φαγητό, όμως, οι επιλογές –τουλάχιστον αρκετά χρόνια πριν που ζούσα εκεί, περιορίζονταν στα κλασικά. Τώρα, βέβαια, βλέπω τεράστια ανοίγματα στη Θεσσαλονίκη, και ανυπομονώ να ανέβω και να τα δοκιμάσω όλα!
Είσαι ένα παιδί που από αλλού ξεκίνησε και αλλού η καραντίνα το πήγε. Πώς πήρες την μεγάλη απόφαση να αλλάξεις διαδρομή;
Ήταν κάτι που γύριζε μέσα μου για χρόνια. Εξωτερικά, ήταν όλα τέλεια. Είχα μια πολύ καλή θέση, σε μια πολύ καλή εταιρεία, περιτριγυριζόμουν από δημιουργικούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Είχα πετύχει αυτό που ονειρευόμουν όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μέσα μου, όμως, δεν ήμουν πλέον καθόλου ευτυχισμένη. Δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω.
Ωστόσο, ήξερα ότι αναζητούσα ελευθερία, δημιουργικότητα, κάτι που να με γεμίζει και που να αισθάνομαι ότι προσφέρω. Από εκεί και πέρα, έμενε απλά να έχω τα μάτια μου ανοιχτά στις ευκαιρίες που μου έφερνε η ζωή.
Πόσα «κότσια» χρειάζονται τελικά για να το κάνεις αυτό;
Όχι τόσο πολλά τελικά. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ξεπεράσω το φόβο της αποτυχίας. Γιατί στην τελική, η αποτυχία είναι μόνο μία ιδέα. Οι προηγούμενες γενιές βλέπε “ok boomer”, έμπαιναν σε μία δουλειά και έπαιρναν από εκεί σύνταξη.
Με αυτή την εικόνα μεγάλωσα κι εγώ. Πλέον, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί να απολυθείς ή να παραιτηθείς, να κάνεις κάτι άλλο και μετά να ξαναεπιστρέψεις σε κάποια άλλη εταιρεία. Ή στο εξωτερικό. Ή σε μια δουλειά εξ αποστάσεως.
Όποτε μου κόβονταν τα πόδια από τον φόβο και έλεγα τι πάω και κάνω η τρελή –και πίστεψέ με το είπα πολλές φορές– είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όποτε το θελήσω, μπορώ να επιστρέψω στην ζωή που έκανα για χρόνια. Και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίζω.
Πώς η προηγούμενη ενασχόλησή σου με τα Social Media και τη διαφήμιση, βοήθησε με αυτό το transitioning;
Και με βοήθησε, αλλά και με δυσκόλεψε. Σίγουρα, όταν τόσα χρόνια έχτιζα τεράστια brands, ήταν πολύ εύκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου σαν ένα brand και να χτίσω την εικόνα μου με τον ίδιο τρόπο.
Αυτό μου έδωσε ένα καλό ξεκίνημα. Όμως, είχα μάθει να κυνηγάω το τέλειο, που όμως τελικά είναι αποστασιοποιημένο. Εκεί που είδα πραγματικά το blog (surtuko.gr) μου να παίρνει ζωή, ήταν όταν προσπάθησα να αφήσω πίσω μου την “διαφημίστρια”, και εκτέθηκα, έβγαλα τον αληθινό μου, “ατελή” εαυτό. Κάτι που συνεχίζω να προσπαθώ κάθε μέρα.
Τι ήταν αυτό που σου «χάρισε» η μαγειρική. Αυτό που είπες: «Ναι εδώ ανήκει η τελικά η καρδιά μου;»
Το μαγείρεμα είναι ένα από τα πράγματα που μας κάνει ανθρώπους, που μας συνδέει με τον πραγματικό κόσμο. Μαγειρεύοντας χρησιμοποιείς όλες σου τις αισθήσεις, έρχεσαι σε επαφή με την τροφή και την προέλευσή της, δουλεύεις με τα χέρια σου.
Είναι απίστευτο το αποτέλεσμα όταν έχεις τη διάθεση να δημιουργείς κάτι και μετά να το απολαμβάνεις, είτε για πάρτη σου και μόνο, είτε να το μοιράζεσαι τους αγαπημένους σου. Τίποτα δεν είναι πιο ικανοποιητικό από το φαγητό που έφτιαξες με τα χεράκια σου. Και στην τελική, μιλάμε για μία τέχνη που μετά τρως το αποτέλεσμα. Τι άλλο θέλεις δηλαδή;;;
Όπως και σε όλες τις τέχνες, η ενασχόλησή μας μ’ αυτές μπορεί να πραγματικά να μας σώσει. Πιστεύεις ότι ισχύει το ίδιο και με τη μαγειρική; Εμένα με έσωσε, και παραπάνω από μία φορές. Ήταν αυτό που με έκανε να τη βγάλω σώα στην καραντίνα. Ήταν αυτό που μου έδωσε ώθηση όταν μετά από μία δύσκολη σχέση προσπαθούσα να ανακαλύψω ποια πραγματικά είμαι.
Εκεί στράφηκα όταν απολύθηκα και ένιωσα να καταρρέει μέσα μου όλη η εικόνα που είχα για τη ζωή μου και το μέλλον μου. Γενικά, ήταν πάντα δίπλα μου όποτε έχανα τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον βρω από την αρχή.
Έχει να κάνει με κάτι παραπάνω από το ότι δημιουργείς κάτι με τα χέρια σου. Νομίζω πως είναι κάτι πιο αρχέγονο. Ότι θρέφεις τον εαυτό σου, και νιώθεις ασφάλεια που μπορείς να τον φροντίσεις.
Όποιος είναι fan της Σουρτούκω, θα έχει δει ότι δεν έχεις μαγειρέψει ποτέ κάτι με κρέας. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να πεις: «Τέρμα πια το κρέας για μένα;»
Ένα κούμπωμα όταν έτρωγα κρέας το είχα από πάντα. Αλλά αυτό που με έκανε να το κόψω ήταν όλη αυτή η υπερκατανάλωση που έβλεπα γύρω μου, και όλη αυτή η εκβιομηχάνιση που ειδικά τα τελευταία χρόνια είχε παραγίνει.
Δε μπορούσα να βλέπω να προσγειώνεται στο τραπέζι μου ένα βουνό από παϊδάκια, τα οποία έφταναν για να χορτάσουν 10 άτομα, και από τα οποία τα μισά πετιόντουσαν, χωρίς καμία συναίσθηση της προέλευσής τους. Και έτσι, αποφάσισα ότι δε θέλω να έχω καμία συμμετοχή σε αυτό. Η μαγική στιγμή ήταν σε μια συναυλία του Morrissey, καθώς έπαιζε το “Meat is murder”. Τότε, κάπως κούμπωσαν όλα μέσα μου.
Ποια ήταν η αυτή η καθοριστική στιγμή που σε έκανε να πεις «Ναι, σήμερα θα ανοίξω το blog μου;»
Η ιδέα και η απόφαση να ανοίξω blog ήρθε σαν αναλαμπή ένα Αυγουστιάτικο βράδυ στις διακοπές, μετά την πρώτη καραντίνα. Από τότε το βασάνιζα αρκετούς μήνες και ποτέ δε μου φαινόταν “αρκετά καλό” για να το βγάλω live.
Μέχρι που σχεδόν πέρασε η δεύτερη καραντίνα, ήμασταν έτοιμοι να ξαμοληθούμε, και συνειδητοποίησα ότι όλη η δουλειά που είχα κάνει τόσο καιρό θα πήγαινε άκλαυτη επειδή εγώ είμαι ψείρας. Ε, κάπου εκεί πήρα μια πάααααααρα πολύ βαθιά ανάσα, και πάτησα το κουμπί.
Πόσο εύκολο είναι τελικά για έναν άνθρωπο να αλλάξει ρότα στη ζωή του και κατά πόσο τελικά η καραντίνες μας έκαναν και κάτι καλό;
Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να διαχωρίσω αυτό που πραγματικά θέλω εγώ από τη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένη, από αυτό που πίστευα ότι θέλω, από τις προσδοκίες των γονιών μου και από αυτή την εικόνα που μας έχει κουμπώσει η κοινωνία για το τι είναι η επιτυχία πώς πρέπει να ζούμε τη ζωή μας. Οι καραντίνες όσο κι αν ήταν αφόρητες, όσο κι αν άφησαν πίσω τραύματα που εγώ ακόμα παλεύω να κλείσω, έκαναν και ένα καλό: Διατάραξαν αυτή την εικόνα.
Έδειξαν ότι αυτό που ζούμε είναι προβληματικό. Ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή. Και με έκαναν να αναζητήσω πιο αληθινές αξίες, όπως την ανθρώπινη επαφή, όπως το να έχω το θάρρος να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με νοιάζει “τι θα πει ο κόσμος”.
Ποια είναι η πρώτη συνταγή που σε έκανε να αναφωνήσεις αυτό το: «Ναι, τώρα έφτιαξα κάτι ουάου. Μπράβο σου κορίτσι μου;»
Δεν ήταν συνταγή. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στην κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο και τα ντουλάπια, είδα τι έχω και αυτοσχεδίασα ένα curry χωρίς συνταγή. Εγώ σκέψου πάντα ήμουν με το laptop ανοιχτό στην κουζίνα και ακολουθούσα τις οδηγίες ευλαβικά, μην τυχόν και μου φύγει κανένα κόμμα.
Έτσι και διαπίστωνα ότι μου έλειπε ένα μπαχαρικό από τα 23 της συνταγής, μπορεί να πάθαινα λαλά. Το να φτιάξω κάτι χωρίς συνταγή ήταν αυτό που με απελευθέρωσε πραγματικά, και που άλλαξε όλη τη σχέση μου με τη μαγειρική.
Μεγάλωσες σε ένα σπίτι που τα γλυκά ήταν «ένοχη» και κατ’ επέκταση «απαγορευμένη» απόλαυση. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό τη σχέση σου με το φαγητό;
Και όχι μόνο τα γλυκά. Οτιδήποτε μη “υγιεινό”. Εννοείται ότι απέκτησα προβληματική σχέση με το φαγητό. Προσπαθούσα να αντισταθώ στα “ανθυγιεινά”.
Προφανώς και λύγιζα, και εννοείται αφού έγινε που έγινε το κακό, έτρωγα μετά χωρίς σταματημό για ένα διάστημα, και μετά τιμωρούσα τον εαυτό μου με δίαιτα και στέρηση, και ξανά από την αρχή. Δεν υπήρχε μέτρο, απλά έναν κύκλος καταπίεσης και ενοχών.
Ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες πως «ελευθερώθηκες» από την καταπίεση του «υγιεινού» φαγητού;
Ας είναι καλά η καραντίνα νο2. Το φαγητό ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που μου έδιναν χαρά. Και μέσα σε όλο αυτό που ζούσαμε, δεν άντεχα να καταπιέσω κι άλλο τον εαυτό μου. Θυμάμαι είχαμε πάει σούπερ μάρκετ με το τότε αγόρι μου και είχε πάρει μία σακούλα πατατάκια.
Για μένα ήταν ανήκουστο να αγοράσω πατατάκια για το σπίτι. Τα πατατάκια ήταν κάτι που πίστευα ότι δικαιούμαι να τσιμπολογάω μόνο έξω. Αλλά το έξω πλέον δεν υπήρχε. Και με αυτή τη σακούλα έγινε μια κάποια επανάσταση.
Ήταν αυτός ένας από τους λόγους που έχεις πλέον επιλέξει να μην κοιτάς τις θερμίδες ενός φαγητού, αλλά το πόσο θρεπτικό για το σώμα αλλά και την ψυχή και το μυαλό μπορεί να είναι;
Ήμουν με έναν θερμιδομετρητή στο χέρι από τα 13. Κουράστηκα πια να κυνηγάω νούμερα. Πλέον προτιμώ να φάω αυτό που θέλω, αυτό που έχω ανάγκη εκείνη τη στιγμή, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά.
Και έχω καταλάβει ότι μετά από λίγο καιρό που αρχίζεις να ακούς το σώμα σου και δεν του στερείς κάτι, κάπως αυτορυθμίζεται το σύστημα. Θα μου πεις, θα μπορούσα να ήμουν ένα νούμερο μικρότερο αν “πρόσεχα” περισσότερο;
Θα μπορούσα. Αλλά αξίζει να καταπιέζομαι μία ολόκληρη ζωή και να μου στερώ την απόλαυση του φαγητού; Ευχαριστώ, να μου λείπει.
Πώς καταπολεμείται η αυτόματη σκέψη που κάνουμε όλοι οι singles που είναι: «Έλα μωρέ, θα μαγειρέψω τώρα για 1 άτομο; Θα παραγγείλω».
Κοιτά, κι εγώ παραγγέλνω. Και επειδή είμαι και όλη μέρα στο πόδι, αρκετές φορές θα τσιμπήσω κάτι από έξω. Αλλά είναι ρε παιδί μου και οι φορές που θες να φας κάτι από τα χεράκια σου, να το φτιάξεις ακριβώς όπως θέλεις εσύ, με ποιοτικά υλικά που διάλεξες ένα προς ένα, και να το ευχαριστηθείς.
Έχει άλλη χάρη. Άσε που πολλές φορές, μπορεί να το ετοιμάσεις και σε λιγότερο χρόνο από ότι να παραγγείλεις. Γενικά, έχω στο μανίκι μου διάφορες συνταγές που ετοιμάζονται τσακ μπαμ ή που δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά-πολλά, για να κάνω τις μέρες που βαριέμαι να μαγειρέψω.
Και πάντα όταν μαγειρεύω, φροντίζω να δημιουργώ leftovers, ώστε την επόμενη φορά να είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να φτιάξω ένα φαγητό.
Το food-wasting είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ποια είναι τα δικά σου «μυστικά» για λιγότερο food-wasting;
Δεν έχει να κάνει τόσο μυστικά. Είναι περισσότερο θέμα νοοτροπίας. Ας πούμε, πριν μπορεί να χρειαζόμουν ένα κολοκυθάκι, αλλά ντρεπόμουν και έπαιρνα 3.
Τώρα ένα θέλω, ένα θα πάρω. Θα ψωνίσω πλέον πιο περιορισμένα πράγματα που δεν αντέχουν πολύ, όπως φρέσκα λαχανικά. Πάντα-πρώτα, θα φροντίσω να φάω πράγματα που βλέπω ότι πάνε να χαλάσουν. Και ό,τι βλέπω ότι δεν το προλαβαίνω, πάει κατάψυξη.
Τι επόμενο να περιμένουμε όλοι οι πιστοί ακόλουθοί σου;
Σίγουρα πολύ βίντεο, όπως θα έχεις ήδη καταλάβει. Και μετά δεν ξέρω. Είπαμε, ο στόχος μου για φέτος είναι να είμαι πιο αυθόρμητη.
Όταν το 2010 η κρίση ξεκίνησε να μπαίνει για τα καλά στη ζωή μας και η ελληνική οικονομία άρχισε να καταρρέει, η ελληνική τηλεόραση ήταν από τις πρώτες που είχαν πληγεί.
Οι άλλοτε προσοδοφόρες διαφημιστές εταιρείες κατρακύλησαν, κάποιες από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής κρίθηκαν αναξιόχρεες και έκλεισαν αμέσως, αφήνοντας ηθοποιούς και τεχνικούς απλήρωτους, ενώ οι ελληνικές σειρές ξεκίνησαν να κόβονται η μία μετά την άλλη εν μία νυκτί.
Τα κανάλια μην ξέροντας τι μέλλει γενέσθαι έψαχναν απεγνωσμένα γρήγορες και «φθηνές» λύσεις.
Τι στο καλό βλέπαμε τη δεκαετία του 2010;
Κάποιες από αυτές ήταν οι κονσέρβες, οι επαναλήψεις δηλαδή παλιών και αγαπημένων σειρών και ταινιών και η αιφνίδια «εισβολή» των τουρκικών σειρών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον «Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή, τον «Εζέλ» και τη «Φατμαγκιούλ».
Η είσοδος κάποιων εκ των πιο επιτυχημένων ριάλιτι παγκοσμίως στην ελληνική μορφή τους – από τα ξαναζεσταμένα «Big Brother», «Φάρμα» και «Survivor» μέχρι τα καινούργια «Power of Love», αλλά και «Game of Love» και τις «The Real housewives of Athens», ήταν μία ακόμη λύση των καναλιών.
Η ελληνική τηλεόραση στα χειρότερά της
Τότε όλοι μιλούσαν για την κατρακύλα και την κατάντια της ελληνικής τηλεόρασης. Τόνοι μελανιών είχαν χυθεί για τον ξεπεσμό των τηλεοπτικών προγραμμάτων, όπως τα ριάλιτι και τα τούρκικα σήριαλ.
Επίσης, εκατοντάδες εργατοώρες σπαταλήθηκαν σε εκπομπές συζητώντας, μεταξύ άλλων: «Γιατί δεν γίνονταν πλέον σειρές στην Ελλάδα της κρίσης, τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά και αν και ίσως είναι τελικά τα ριάλιτι η μόνη «φθηνή» λύση για την τηλεόραση αυτή τη στιγμή».
Πόσο πάει το μαλλί;
Και επειδή πάντα τα νούμερα μιλάνε καλύτερα, θα πρέπει να αναφερθεί πως η αγορά μίας τούρκικης σειράς κόστιζε στα κανάλια περίπου 3-5 χιλιάρικα – με τηλεθεάσεις που χτυπούσαν κόκκινο, ξεπερνώντας το 1 εκατομμύρια τηλεθεατές τη μέρα. Από την άλλη, η παραγωγή ενός ριάλιτι κοστίζει συνολικά – αναλόγως βέβαια με το κόστος δικαιωμάτων του, τα επεισόδιά και τους συντελεστές του – περίπου 500 χιλιάρικα.
Επιπλέον, το κόστος μίας ελληνικής σειράς κόστιζε πολύ περισσότερα, με την πιο φθηνή σειρά – γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε πλατό – να κοστίζει συνολικά περίπου 800 χιλιάδες ευρώ. Αν, μάλιστα, μιλήσουμε για σειρές με πολλά εξωτερικά γυρίσματα και σημαντικούς συντελεστές, τότε το budget ενδέχεται να άγγιζε το αστρονομικό ποσό των 3 εκατομμυρίων.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, λοιπόν, γιατί οι ιθύνοντες των τηλεοπτικών καναλιών έδειχναν σαφή προτίμηση στις τουρκικές σειρές και τα ριάλιτι έναντι των τηλεοπτικών σειρών.
Τι γίνεται σήμερα;
10 χρόνια μετά την οικονομική κρίση και με το ΕΚΟΜΕ – Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας – να επιχορηγεί ένα μεγάλο ποσοστό των ελληνικών σειρών, οι ελληνικές σειρές είδαν ξανά εποχές προ κρίσης.
Φέτος, για πρώτη φορά από το 2007, υπάρχουν 32 ελληνικές σειρές στον αέρα, με κάποιες από αυτές να είναι μίνι σειρές των 8-12 επεισοδίων. Φυσικά δεν λείπουν και τα ριάλιτι όλων των ειδών – από το «Love Island» και το «GNTM» μέχρι το «Asia Express» και το «Survivor All Star» που έρχεται.
Η σημαντική και ουσιώδης διαφορά είναι, όμως, όταν συγκρίνει κανείς τον αριθμό των παραγωγών των ριάλιτι το 2010 με σήμερα – γύρω τα 15 τότε και 4-5 σήμερα – και τον αριθμό των σημερινών ελληνικών σειρών σε σχέση με τα ριάλιτι που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση.
Τότε, είναι πασιφανές το πόσο τα κανάλια έχουν επιστρέψει στην ελληνική μυθοπλασία. Στα τα τουρκικά σήριαλ δε χρειάζεται καν να αναφερθούμε, αφού πλέον δεν είναι περισσότερα από 2-3, με την τηλεθέασή τους να μην θυμίζει σε τίποτα τις πρώτες δόξες τους.
Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι: «Είναι η αποχή των ελληνικών σειρών και η είσοδος των ριάλιτι και των τούρκικων σειρών ο λόγος που οριζόταν ως «σκουπίδι» η ελληνική τηλεόραση από πολλούς την τελευταία δεκαετία;
Υπάρχει τελικά καλή τηλεόραση;
Ας μην ξεχνάμε πως από τα πρώτα ακόμη χρόνια της ελεύθερης τηλεόρασης, τηλεοπτικά – κατά πολλούς – «προϊόντα υποκουλτούρας» υπήρχαν πάντα. Από το «Στο Ερωτοδικείο» – μία από τις πιο κακόφημες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης – και τις μεσημεριανές εκπομπές που έψαχναν στα σκουπίδια των ελλήνων celebrities για να βρουν από τεστ εγκυμοσύνης μέχρι τι φαγητό παρήγγειλαν οι άνθρωποι την προηγούμενη μέρα. Επομένως, οι trash εκπομπές ήταν πάντα κομμάτι της ελληνικής τηλεόρασης και όχι μόνο.
Αν αναλογιστεί επίσης κανείς ότι οι περισσότερες από αυτές τις εκπομπές είναι «δάνειο» από άλλες χώρες, θα δει ότι η «κακή» τηλεόραση δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο.
Τι ορίζεται ως «καλό»;
Η διαφορά μας, όμως, με τα ξένα κανάλια είναι ότι καταρχήν τα περισσότερα από αυτά δεν είναι ελεύθερα αλλά συνδρομητικά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρώνεις για να βλέπεις, κάτι που διαφοροποιεί αρκετά τις παραγωγές της ελληνικής τηλεόρασης, αφού εδώ είναι όλα ακόμη δωρεάν. Το γεγονός αυτό δημιουργεί το επόμενο σοβαρό πρόβλημα των ελληνικών καναλιών.
Για χρόνια πλανάται το ερώτημα του: «Τι στο καλό θέλει να δει ο κόσμος;», με τους σημαντικότερους ανθρώπους της τηλεόρασης ανήμπορους να απαντήσουν το ερώτημα αυτό. Το γεγονός πως ένα πρόγραμμα βρίσκεται τη μια χρονιά στην κορυφή και την άλλη στα τάρταρα καθιστούν τους καθ’ ύλην αρμόδιους ανήμπορους να καταλαβαίνουν τι τελικά θέλει να δει ο κόσμος.
Αυτός ήταν και ο λόγος, που για χρόνια οι τηλεοπτικοί ιθύνοντες φοβόντουσαν να φέρουν σημαντικές παραγωγές αντάξιες των ξένων ακόμα και όταν είχαμε λεφτά. Σίγουρα έχουν υπάρξει σημαντικές παραγωγές στην ελληνική τηλεόραση, αλλά είναι ικανές να εξισορροπήσουν τις «κακές»;
Ερωτώμενος σε μία εκπομπή, ο Γιάννης Μπέζος, για το τι πάει λάθος με την ελληνική τηλεόραση σήμερα, διηγήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν μεγάλο τηλεοπτικό παραγωγό όταν του πρότεινε ένα σημαντικό σενάριο για να γίνει σειρά. Ο τηλεοπτικός παραγωγός του απάντησε πως δεν είναι για την τηλεόραση αυτά και πως δεν θα τα δει ο κόσμος.
Μήπως τελικά η καλή τηλεόραση βρίσκεται στο τηλεκοντρόλ;
Δυστυχώς, η παραγωγή των 32 φετινών ελληνικών σειρών δεν είναι ικανή να μας κάνει να πιστέψουμε ότι υπάρχει καλή τηλεόραση, αφού κρίνοντας και από τα προηγούμενα χρόνια, όταν σε μια χρονιά υπήρχαν 40-50 ελληνικές σειρές, μια μεγάλη μερίδα από αυτές ήταν πολύ χαμηλού επιπέδου.
Η απάντηση, λοιπόν, για το που βρίσκεται η καλή τηλεόραση είναι ευτυχώς στο τηλεκοντρόλ. Το μοναδικό εργαλείο ικανό να κατευθύνει τους ιθύνοντες των καναλιών στο τι θέλουμε και τι όχι να βλέπουμε. Δεν ξέρω αν θα μπορεί να γίνει πραγματικότητα το: «Αν δεν σας αρέσει αλλάξτε το», ούτε αν αυτό θα σημαίνει αυτομάτως και μια καλύτερη τηλεόραση, θα σημαίνει σίγουρα όμως μια πιο «δίκαιη» τηλεόραση.
It was another win for science this week as NASA ups its game at planetary defence, taking the fight to space.
While there was no danger present to the planet on this occasion, NASA wanted to test the Earth’s defences to ensure that should the time come where we need them, they are ready.
And as many people will claim, the best defence is a good offence. That’s exactly what NASA had in mind as it hurled a rocket ship at a velocity of 22,000km per hour straight at a meteor to divert the rock’s course.
Our weapon of choice –DART (Double Asteroid Redirection Test) – roughly the size of a vending machine, was sent out on a mission to torpedo Dimorphos, an asteroid the size of a football pitch. The idea being that if DART can hit Dimorphos directly with enough force, it can adjust the rock’s orbit and knock it from its current course.
Think it sounds simple enough?
Well, just to make sure you fully appreciate just how amazing this is: NASA had to fly this small rocket ship, unmanned, 11 MILLION KILOMETRES, and fire it straight into this rock that is only the size of a football field flying through the immense vastness of space.
Oh yeah, they also had to make sure they avoided hitting the rock’s neighbour, Didymos – a 780m wide meteor.
This is especially important because it shows NASA isn’t just throwing these ships into the sky and hoping for the best but they’re also accurate and hitting only their desired targets, regardless of any nearby obstacles. And even then, DART was only 17m off of the direct centre of Dimorphos. Talk about accuracy.
It’s amazing to think that this is what some members of humanity are pulling off, yet I’d run out of fingers while counting how many of my friends can’t parallel park…
Luckily for those of us fascinated by the achievement, not only was DART streaming images right up until the crash but right behind DART, was LICIACube, an Italian satellite taking its own images of the impact itself. While it appears as if some of the images are still to be beamed to Earth/released to us, we’ve already had some of the below shared.
While all signs currently point to a successful mission, we won’t know for a few months just how successful it was until NASA can assess the rock’s new trajectory and speed.
In the meantime, the significance of the world’s first planetary defence mission cannot be understated
While on this occasion the size of the meteor wouldn’t have devastated the planet, we know that at least three collisions so far have caused mass extinctions, including that of the dinosaurs. Unless we want to end up like our prehistoric friends, I’m sure we can agree we hope NASA keeps doing what it’s doing.
Not to mention, that it only takes a 140m asteroid to create a 1-2km crater that could induce mass casualties on Earth. So even if it’s not going to result in extinction-level damage, we’d still prefer to blast these meteors away, before they blast us away.
What’s also interesting is that while we’re all celebrating now, the mission actually began with the launch of DART back in November 2021 and in fact, this is one of the most important factors of this method of planetary defence: Time.
Not just because the rocket ship needs the time to get to its target but more importantly, it needs to reach it in enough time, while it’s far enough away from Earth, that the targeted collision will actually divert the meteor from its course.
Despite slamming into the rock at such immense speeds, the meteor’s speed will only actually be shifted by a fraction of a millimetre per second.
For that to actually make a significant enough difference that it wouldn’t still hit Earth, the targeted collision needs to occur years before the potential crash on Earth, which is why NASA is always looking 10 steps ahead – and we’re very grateful for it!
Overall, this is a massive achievement for NASA and a testament to the amazing things we can now do across space – if only we were as good at problem-solving down on Earth!
Στη σημερινή κοινωνία, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο της θεοποίησης του μέσου όρου.
Τα τελευταία χρόνια, έχει διαπιστωθεί η ανάγκη εναρμόνισης των προσδοκιών, τον απόψεων και των αναγκών με τη στάση του μέσου όρου, υπό το πρίσμα του ασφαλούς πεδίου δράσης, μακριά από αψιμαχίες, διαφοροποιήσεις, αποκλίσεις και οξείες αντιδράσεις. Ενδεχομένως, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα συλλογικό comfort zone, το οποίο αντανακλά πολύ συγκεκριμένες τάσεις, αντιλήψεις και πρότυπα.
Τα στρεβλά πρότυπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Είναι εντυπωσιακή η επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη διαμόρφωση της συλλογικής κουλτούρας σε διεθνές επίπεδο. Χάρη στον εξαιρετικό τους αλγόριθμο, αυτές οι πλατφόρμες είναι σε θέση να προσφέρουν απλόχερα περιεχόμενο, το οποίο συνάδει με τα ενδιαφέροντα του εκάστοτε χρήστη. Ως εκ τούτου, πολλύ συχνά εξαπλώνονται τάσεις με τεράστια επιρροή στον τρόπο σκέψης μεγάλης μερίδας ανθρώπων, μεταβάλλοντας σταδιακά τις οπτικές τους σε ορισμένα ζητήματα. Έτσι, δομείται ένας μέσος όρος βάσει των προσφερόμενων πληροφοριών που σκιαγραφεί τα τρέχοντα πρότυπα ομορφιάς, δεκάδες τρόπους για εύκολο χρήμα και μια πλαστή ευτυχία. Ως επιστέγασμα, σημαντικό ποσοστό ατόμων παγκοσμίως αναζητούν τρόπους να μιμηθούν όλα όσα προβάλλονται ως «δέοντα». Σε κάθε άλλη περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποκλίνουν από τον μέσο όρο.
Οι ρητορικές μίσους, η πολυφωνία και η δημοκρατία στον πάγο
Ορισμένες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Twitter και το Facebook, προσφέρουν έδαφος για συνδιαλλαγή απόψεων, γόνιμο διάλογο και υγιή διαφωνία. Για την ακρίβεια, κάπως έτσι θα ήταν οι συνθήκες σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου θα υπήρχε δημοκρατία και όχι καταπάτηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Ειδικότερα, σε πολλές περιπτώσεις σημειώνεταικαταιγισμός από ρητορικές μίσους, οι οποίες λειτουργούν αποτρεπτικά στην κατάθεση απόψεων, μιας και προκαλούν φόβο και αποστροφή.
Υπό αυτό το πρίσμα, επικρατούν οι κοινώς αποδεκτές πεποιθήσεις του μέσου όρου, εφόσον κάθε άλλη συμβολή κατακρεουργείται εν μία νυκτί. Επιπλέον, τα ανασφαλή άτομα συνηθίζουν να επηρεάζονται από διαφορετικές αντιλήψεις, κυρίως επειδή υποστηρίζονται σθεναρά, ενίοτε προκαλώντας δυσφορία.
Η οικογένεια, η κοινωνία και το χάος
Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν καταλυτικά την ανάγκη να ανήκει κάποιος/κάποια/κάποιο στον μέσο όρο, είναι σαφώς οι αξίες που διατρέχουν το οικογενειακό περιβάλλον, καθώς και τον έμμεσο κοινωνικό περίγυρο. Ενίοτε, τα παιδιά ανατρέφονται σε ένα καθεστώς διαρκούς καταπίεσης για βέλτιστα αποτελέσματα (στις σχολικές επιδόσεις, στις εξωσχολικές δραστηριότητες κ.λπ.) ή επιμονής με πολύ στοχευμένες κατευθύνσεις, ως προς το πώς χρειάζεται να πορευτούν για να κατακτήσουν την ευτυχία ή ποια επαγγελματική σταδιοδρομία πρέπει να ακολουθήσουν.
Η κοινωνία, επίσης, δεν είναι άμοιρη ευθυνών, αφού έχουν θεσπιστεί ορισμένα στερεότυπα, τα οποία υποτάσσουν, κατατάσσουν και κατηγοριοποιούν. Αυτό μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως σε συνάρτηση με τη δημιουργία οικογένειας, τη διάκριση βάσει φυλετικής ή σεξουαλικής ταυτότητας, την αποδοχή προς ορισμένους τίτλους (λ.χ. καθηγητής, γιατρός) και την αέναη τάση να δείχνει με το δάχτυλο άνευ ορίων.
Κατά μέσο όρο, μια γυναίκα στα 30 πρέπει να έχει παιδί, να εργάζεται, να προσφέρει στο σπίτι, να είναι καλή σύζυγος και μητέρα. Ο άντρας πρέπει να εργάζεται σκληρά για να στηρίζει οικονομικά την οικογένεια και να μεριμνά κυρίως για την επαγγελματική του ανέλιξη. Σαφώς, δεν δύνανται να υφίστανται περισσότερα φύλα, παρά μόνο τα πατροπαράδοτα, πατριαρχικά. Οτιδήποτε απέχει από αυτά τα αναχρονιστικά πρότυπα, είναι δακτυλοδεικτούμενο.
Τι είναι το «Blind date with a book» και γιατί πρέπει να το δοκιμάσεις
Για τους περισσότερους ανθρώπους, τα ραντεβού «στα τυφλά» μπορεί να αποδειχθούν σκέτη αποτυχία! Τι συμβαίνει, όμως, όταν το ραντεβού έχει να κάνει με… βιβλία;
Για τους περισσότερους ανθρώπους, τα ραντεβού «στα τυφλά» μπορεί να αποδειχθούν σκέτη αποτυχία! Τι συμβαίνει, όμως, όταν το ραντεβού έχει να κάνει με… βιβλία;
Η μεγάλη τάση «blind date with a book», που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μας προσκαλεί να σταματήσουμε να κρίνουμε τα βιβλία από το εξώφυλλο τους και να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στο περιεχόμενο!
Το νέο αυτό project που έχει γίνει viral διεθνώς, προκαλεί εκατομμύρια αναγνώστες ανά των κόσμο να αποκτήσουν νέα αγαπημένα βιβλία που θα αφήσουν το στίγμα τους στην καρδιά τους.
Τι είναι το «Blind date with a book;»
Το «Blind date with a book» μεταφράζεται ως «ραντεβού στα τυφλά με ένα βιβλίο». Η ιδέα προέκυψε αρχικά από μια προσπάθεια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων να πείσουν τους αναγνώστες να επιλέξουν βιβλία, που υπό άλλες συνθήκες πιθανόν να μη διάλεγαν.
Τα βιβλία τυλίγονται με καφέ χαρτί, διακοσμούνται με σπάγκο ή κορδέλες κι επάνω στο περιτύλιγμα αναφέρονται πληροφορίες, όπως η υπόθεση και το είδος του βιβλίου.
Το συγκεκριμένο project δεν συναντάται μόνο σε φυσικούς χώρους πώλησης και δανεισμού βιβλίων αλλά και στο ίντερνετ! Με μια γρήγορη αναζήτηση, εύκολα μπορεί κανείς να ανακαλύψει βιβλία «έκπληξη» σε ηλεκτρονική μορφή! Τι πιο συναρπαστικό για τους λάτρεις των ebooks;
Είναι απίστευτο το πόσο έχει εξαπλωθεί η τάση του «blind date with a book» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Οι μεγαλύτεροι booktubers παγκοσμίως μοιράζονται την εμπειρία τους μέσα από το κανάλι τους, διάσημοι booktokers δημιουργούν περιεχόμενο με ειδυλλιακά «ραντεβού με βιβλία» και φημισμένοι bookstagrammers φωτογραφίζονται αγκαλιά με… το “ταίρι” τους!
Και εφόσον είναι μια μόδα που ξεκίνησε από το εξωτερικό, πολλά είναι, πλέον, τα ξένα βιβλιοπωλεία με τα αμέτρητα είδη «κρυφών» βιβλίων και κουτιών με βιβλία «έκπληξη» ή θεματικά αντικείμενα, όπως κεριά και σελιδοδείκτες για να δημιουργήσεις την ιδανική ατμόσφαιρα!
Υπάρχουν μέχρι και πωλητές βιβλίων που ειδικεύονται στα σπάνια ή μεταχειρισμένα βιβλία, τα οποία συχνά παρουσιάζονται ως “blind date books”, ώστε να τραβήξουν την προσοχή του αναγνώστη παρά την φθορά που έχουν υποστεί. Έτσι, βγαίνουν στο προσκήνιο ιστορίες που είχαν θαφτεί για χρόνια και ίσως να μην ξαναδιαβάζονταν ποτέ!
Μάλιστα, αρκετοί είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να σας προτείνουν βιβλία «έκπληξη», με βάση τη λίστα των πιο πολύ διαβασμένων βιβλίων σας στο Goodreads. Αυτό, αποτελεί την ιδανική πρόταση για όσους είναι διστακτικοί με την επιλογή άγνωστων βιβλίων, αλλά ταυτόχρονα θέλουν να ανακαλύψουν νέες ιστορίες.
Συνδυάζοντας τον ενθουσιασμό για ένα νέο βιβλίο με την απόλαυση του να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου, τα βιβλία του «blind date with a book» αποτελούν την πιο ξεχωριστή αγορά για βιβλιόφιλους!
Φανταστείτε να ξετυλίγετε γεμάτοι αγωνία ένα βιβλίο, το οποίο καλείστε να ανακαλύψετε μόνοι σας! Και μόνο στην ιδέα, φαντάζει συναρπαστικό!
Σκεφτείτε ακόμη όλες εκείνες τις φορές που ακούσατε θετικές κριτικές για ένα βιβλίο και με ένα google search, συνειδητοποιήσατε ότι το εξώφυλλο δεν θα τραβούσε ποτέ την προσοχή σας.
Δεν είναι κρίμα, να χάσετε την ευκαιρία να διαβάσετε υπέροχα αριστουργήματα εξαιτίας ενός άστοχου εξωφύλλου; Τα βιβλία «έκπληξη» αποτελούν, ακόμη, την ιδανική πρόταση για δώρο σε έναν φίλο σας που αγαπά τα βιβλία. Δοκιμάστε το και σας εγγυόμαστε ότι θα ξετρελαθεί!
Αν και αγαπάμε πολύ το «blind date with a book», μπορούμε να κατανοήσουμε τους αναγνώστες που μπορεί να μην συμπαθήσουν το συγκεκριμένο project ή να μην τους ταιριάζει.
Τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις διαβάσει το βιβλίο που ξετύλιξες ή έχεις ακούσει αρνητικές κριτικές γι’ αυτό;
Τα περισσότερα σημεία πώλησης και δανεισμού βιβλίων που υιοθετούν αυτό το project, σου παρέχουν δύο επιλογές για να διαλέξεις την κατάλληλη για εσένα και τις προτιμήσεις σου:
Μια ιδέα είναι να επιλέξεις να μην γνωρίζεις απολύτως τίποτα για το βιβλίο που διαβάζεις, εκτός από τον τίτλο του βιβλίου. Έτσι, θα ξέρεις εξ αρχής αν το έχεις ήδη διαβάσει ή ακούσει και τίποτα άλλο! Ιδανική επιλογή για το απόλυτο ραντεβού στα τυφλά!
Αν νιώθεις ανασφαλής στην ιδέα του να επιλέξεις ένα βιβλίο χωρίς να ξέρεις απολύτως τίποτα γι’ αυτό, τότε υπάρχει λύση! Επιλέγεις ανάμεσα σε μια μεγάλη γκάμα τυλιγμένων βιβλίων που αναγράφουν μόνο τα βασικά στοιχεία της ιστορίας. Έτσι, θα μπορέσεις να αποφασίσεις αν είσαι έτοιμος για… το επόμενο βήμα!
Είτε είστε ένθερμοι αναγνώστες είτε όχι, το «blind date with a book» αποτελεί μια νέα πρόκληση για όσους θέλουν να πάνε την ανάγνωση βιβλίων ένα βήμα παρακάτω.
Συγκεκριμένα, για όσους θέλουν η σχέση τους με το βιβλίο να … περάσει στο επόμενο level! <3
Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η ανησυχία που προκαλεί
Η τρομακτική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα των τελευταίων μηνών, που ανησυχεί όχι μόνο τους προοδευτικούς πολιτικούς αλλά και τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης και τους δημοκρατικούς πολίτες.
Η τρομακτική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα των τελευταίων μηνών, που ανησυχεί όχι μόνο τους προοδευτικούς πολιτικούς αλλά και τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης και τους δημοκρατικούς πολίτες.
Η αρχή έγινε το 2016, μετά το δημοψήφισμα για το Brexit και τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ. Τότε προβλέφθηκε ένα κύμα υποστήριξης των εθνικιστικών κομμάτων που θα άλλαζε τα δεδομένα. Η εκλογική επιτυχία των κεντροαριστερών Σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας και οι οπισθοδρομήσεις για τη σκληροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, έδειξαν ότι οι δυνάμεις της αντίδρασης υποχωρούν.
Στη συνέχεια, όμως, ήρθε ο επαναληπτικός γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν κέρδισε 13,3 εκατομμύρια ψήφους ρεκόρ – πάνω από το 41% του συνόλου.
Άνοδος της ακροδεξιάς – Με τι κριτήρια ψηφίζει ο κόσμος;
Αυτό που πρωτίστως όμως πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι οι προσπάθειες να διακρίνουμε πανευρωπαϊκές τάσεις μπορεί να είναι παραπλανητικές. Η εκλογική συμπεριφορά σε διάφορες χώρες επηρεάζεται από προσωπικότητες, γεγονότα, χρονικές στιγμές, περιφερειακά ζητήματα, κομματική πίστη και εκλογικά συστήματα.
Με αυτά τα δεδομένα, τα ακροδεξιά λαϊκιστικά κόμματα αποτελούν πανευρωπαϊκό πρόβλημα που μας αφορά όλους. Οι ανησυχίες για το κόστος ζωής και τις ενεργειακές κρίσεις, τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη μετανάστευση και την εγκληματικότητα – μπορεί να εξηγούν αυτό το φαινόμενο. Τέτοια ζητήματα μεταφέρονται σε όλες τις χώρες καθώς είναι θέματα που αφορούν την Παγκόσμια κοινότητα.
Εκεί δικαιολογούν πολλοί την εκλογή της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Η ηγέτης ενός εξεγερμένου λαϊκιστικού κινήματος, του οποίου η καταγωγή ανάγεται στον Μουσολίνι. Το κόμμα βρήκε στήριξη από δύο γνώριμες φιγούρες της δεξιάς, τον πρώην Πρωθυπουργό, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και τον Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας. Δύο ειδικοί στην πολιτική του διχασμού συνάντησαν μια πολιτικό γνωστή για την σεξιστική, ομοφοβική και αντιμεταναστευτική της ρητορική, κάτι που απειλεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Εθνικιστές απλωμένοι σε ολόκληρη την Ευρώπη
Όπως οι “Σουηδοί Δημοκράτες” και ο “Εθνικός Συναγερμός” της Λεπέν (πρώην Εθνικό Μέτωπο), οι “Αδελφοί” της Ιταλίας έχουν ξεπλύνει προσεκτικά την εικόνα τους και έχουν καταστείλει τις πιο άγριες ορμές τους. Η Μελόνι, όμως έχει μετριάσει τη στάση της κατά της ΕΕ και έχει πάρει αποστάσεις από τη Ρωσία. Όμως η ακροδεξιά της Ιταλίας περιφρονεί για την πολυπολιτισμικότητα και τα δικαιώματα των φύλων. Επιπλέον έχει εμμονή με την εθνική ταυτότητα που υποστηρίζεται από τον ρατσισμό προς όλες τις υπόλοιπες εθνικότητες.
Αν αναλογιστεί κανείς πως και η Πολωνία, οι Κάτω Χώρες, η Αυστρία, η Ισπανία, η Σερβία έχουν τις δικές τους εκδοχές των ακροδεξιών φωνών στην πολιτική ζωή καταλαβαίνει κανείς πως οι καταστάσεις είναι πολύ σοβαρές για να κλείνουμε τα μάτια σ’ αυτά που έρχονται.
Η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει η ακροδεξιά στην εξουσία είναι οδυνηρά εμφανής και στην Ουγγαρία. Αυτό συμβαίνει, επειδή ο Πρωθυπουργός της, Βίκτορ Όρμπαν, και το κόμμα του Fidesz εμπόδισαν τη δράση της ΕΕ για την Ουκρανία και υπονόμευσαν τις δικαστικές, ακαδημαϊκές, μειονοτικές και δημοσιογραφικές ελευθερίες. Πριν λίγο καιρό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δήλωσε ότι η Ουγγαρία δεν είναι πλέον δημοκρατία.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Το ίδιο δυστυχώς φαίνεται να συμβαίνει και στην Ελλάδα, με ακροδεξιές φωνές να βρίσκουν πάτημα να ακουστούν λόγω των δυσκολιών που βιώνει η χώρα. Η ιστορία, επαναλαμβάνεται, σε παγκόσμιο επίπεδο με τους πολίτες να στρέφονται σε φασιστικά μορφώματα λόγω της αγανάκτησης που προκαλεί η οικονομική, ενεργειακή, επισιτιστική κρίση.
Όσο άλλα κόμματα παλεύουν να διαχειριστούν πολλαπλές κρίσεις, η ακροδεξιά βρίσκει την ευκαιρία να προωθήσει έναν ιδιότυπο “κοινωνικό σωβινισμό”. Αυτό το πετυχαίνει με μια σειρά προτάσεων, βασισμένων σε καθαρά ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές αντιλήψεις.
Τα ακροδεξιά κόμματα «παντρεύουν» τον οικονομικό πόνο και την ανασφάλεια των πολιτών με την καλλιέργεια αισθημάτων φόβου απέναντι σε εξωτερικές δυνάμεις, τις οποίες παρουσιάζουν ως απειλή όχι μόνο για τις θέσεις εργασίας, αλλά και την εθνική κουλτούρα και τρόπο ζωής. Κάπως έτσι, παρουσιάζεται άνοδος της ακροδεξιάς.
Οι ανελεύθερες, αυταρχικές, αντιδημοκρατικές αντιλήψεις που τείνουν να εναντιώνονται στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι κύριες ιδεολογίες των ακροδεξιών κομμάτων και η άνοδος τους προσβάλει την όποια πρόοδο έχουμε κάνει γυρίζοντας μας πίσω σε σκοτεινά για την ανθρωπότητα χρόνια.
Η επικινδυνότητα της ακροδεξιάς και η ευθύνη των πολιτών
Είναι χρέος όλων μας να αντιληφθούμε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα της άνθησης της ακροδεξιάς και του φασισμού. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε να την ανατρέψουμε.
Είναι καθήκον μας να γνωρίζουμε την ιστορία μας, για να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος για να μην τα ξαναζήσουμε. Ο νεοφασισμός και ο νεοναζισμός δεν πρέπει να περνούν αδιάφοροι. Έχουν αφανίσει εκατομμύρια ανθρώπους με εφιαλτικό τρόπο, έχουν δημιουργήσει κουλτούρες και συστήματα που ακόμη καταπιέζουν κοινωνικές ομάδες. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να κάνει το ίδιο.
Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει. Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι. Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα. Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για μένα.
Με ένα σύντομο σκρολάρισμα στο TikTok, εμφανίζονται βιντεάκια με fashion trends, λαχταριστά φαγητά, καθώς και περιεχόμενο χιουμοριστικής φύσεως.
Τι γίνεται, όμως, όταν ένα πανίσχυρο app, όπως το TikTok, αξιοποιείται για να προωθήσει την ευαισθητοποίηση σε σχέση με σοβαρά κοινωνικά θέματα, όπως για άτομα με αναπηρία;
Η Britt, το σύνδρομο «Ehlers-Danlos» και το TikTok
Συγκίνηση προκαλεί η περίπτωση της Britt, ενώ παράλληλα αποδεικνύει ότι το TikTok μπορεί να αποτελέσει αρωγό στην ευαισθητοποίηση για όσα άτομα μάχονται με κάποια αναπηρία. Τον Νοέμβριο του 2020, η 24χρονη Britt (@myelasticheart) μοιράστηκε ένα βίντεο στο TikTok, στο οποίο αναφερόταν —με ανάλαφρο τρόπο, κατά τα λεγόμενά της— στο σύνδρομο Ehlers-Danlos (EDS), από το οποίο και πάσχει. Όταν αποφάσισε να το αναρτήσει, θεωρούσε ότι οι θεατές θα περιορίζονταν μεταξύ των γνωστών και των φίλων της. Εντούτοις, πήρε τεράστια έκταση, συγκεντρώνοντας πολλές χιλιάδες προβολές, ενώ μερικοί εκ των χρηστών δεν ήξεραν ακριβώς τι είναι το σύνδρομο Ehlers-Danlos ή ακόμη κι αν γνώριζαν, δεν είχαν συναντήσει ποτέ κάποιον που να το αντιμετωπίζει.
Το σύνδρομο αυτό είναι μια ομάδα σπάνιων γενετικών διαταραχών του συνδετικού ιστού. Τα συμπτώματα, συνήθως, είναι εμφανή από τη γέννηση ή τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού και μπορεί να περιλαμβάνουν χαλαρές αρθρώσεις (ή πόνο σε αυτές), υπερελαστικό δέρμα και μη-φυσιολογικό σχηματισμό ουλών. Επιπλέον, οι επιπλοκές μπορεί να περιλαμβάνουν προβλήματα στις αορτές, στις αρθρώσεις ή να δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για παθήσεις, όπως σκολίωση ή πρώιμη οστεοαρθρίτιδα.
Αναφορικά με την εντυπωσιακή εξέλιξη της ανάρτησής, η Britt δήλωσε: «Βλέποντας τον ενθουσιασμό των χρηστών ενόψει της σύνδεσης με ένα άτομο που έχει κάποια αναπηρία, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να κάνω περισσότερα βίντεο αντίστοιχου περιεχομένου, με την ελπίδα να έρθω σε επαφή με πολύ κόσμο και να προωθήσω την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση γι’ αυτά τα θέματα». Έκτοτε, η Britt αναρτά πολλά βίντεο την εβδομάδα, τα οποία —κατά βάση— σχετίζονται με το ιστορικό της αναπηρίας και τα επιμέρους ζητήματα, απευθυνόμενη σε ένα κοινό άνω των 55.000 ακολούθων. Επίσης, σε πολλά βίντεό της, η Britt μιλά για τα όσα έχει βιώσει και εξακολουθεί να βιώνει λόγω του συνδρόμου Ehlers-Danlos, καθώς και το Πολύπλοκο Περιοχικό Σύνδρομο Πόνου (CRPS)*.
Εκτός αυτού, απαντά σε ερωτήσεις, λύνοντας τις απορίες των ακολούθων της, ενώ εκφράζεται με απεριόριστη αγάπη και απερίγραπτο ενθουσιασμό για τα μικρά παιδιά με κινητικά προβλήματα. «Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι το η λέξη “ανάπηρος” έχει αρνητική χροιά. Είναι κάτι που δεν θέλουμε να είμαστε και θεωρείται ηττοπάθεια να χαρακτηρίζουμε τον εαυτό μας έτσι. Στην ουσία, όμως, το μόνο που χρειάζεται, είναι να αγκαλιάσουμε αυτή την ιδιαιτερότητα, αντί να προσπαθούμε να την καταπολεμήσουμε», λέει η Britt. «Και θεωρώ ότι είναι πραγματικά πολύ όμορφο να μοιραζόμαστε τα βιώματα και τις εμπειρίες μας, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ενδυνάμωσης και ευαισθητοποίησης στον κόσμο που μας ακολουθεί».
Στη σύγχρονη εποχή, ακτιβιστές –όπως η Britt– χρησιμοποιούν το TikTok προκειμένου να προωθήσουν την ευαισθητοποίηση σχετικά με τον Νόμο για την Αποκατάσταση Συμπληρωματικού Εισοδήματος Ασφαλείας, ο οποίος –μεταξύ άλλων– διασφαλίζει ότι τα άτομα με αναπηρία δεν θα χάσουν τα προνόμιά τους εάν επιλέξουν να παντρευτούν ή να εργαστούν σε καθεστώς μερικούς απασχόλησης.
*To Πολύπλοκο Περιοχικό Σύνδρομο Πόνου (CRPS) είναι ένα ιδιαίτερα περίεργο σύνδρομο πόνου που εμφανίζεται τις περισσότερες φορές μετά από τραυματισμό. Τα χαρακτηριστικά του περιλαμβάνουν πόνο, αισθητηριακές διαταραχές, οίδημα, διαταραχές στην κινητικότητα και τροφικές αλλοιώσεις.
Η Isabel, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και το TikTok
Στις αρχές του 2020, η 16χρονη τότε Isabel (@powerfullyisa) ξεκίνησε να συμμετέχει ενεργά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταλαμπαδεύοντας μηνύματα υπέρ της δικαιοσύνης και της ισότητας των ατόμων με αναπηρία. Στην αρχή, ήταν αρκετά ενεργή στο Instagram, κατόπιν όμως, την κέρδισε περισσότερο το TikTok. Ειδικότερα, έχει δηλώσει: «Τα βίντεο στο TikTok είναι μια πραγματικά μοναδική μορφή επικοινωνίας με το κοινό, γιατί πραγματικά εξανθρωπίζει το άτομο πίσω από την οθόνη».
Βάσει αυτού, η Isabel εξηγεί εκατοντάδες τρόπους με τους οποίους οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία ενσωματώνεται στη συλλογική κουλτούρα. Πρόσφατα, μάλιστα, η Isabel αποκάλυψε μια έκθεση, σύμφωνα με την οποία 25 πολιτείες των ΗΠΑ είχαν νόμους που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τα άτομα με αναπηρία διασωληνωθούν σε περίπτωση ανάγκης λόγω κορωνοϊού.
«Σε 25 πολιτείες, είναι νόμιμο να αρνηθεί κανείς μια ζωτικής φύσεως θεραπεία σε ένα άτομο με αναπηρία λόγω “χαμηλής ποιότητας ζωής”», λέει σε ένα βίντεο.
Ένα ακόμα αξιοθαύμαστο πλάσμα, η Becca (@tourettesbian), άρχισε να χρησιμοποιεί το TikTok λίγο πριν διαγνωστεί με το σύνδρομο Tourette*, τον Οκτώβριο του 2020. Καθώς περνούσε από τη διαδικασία να συμβιβαστεί με όσα αντιμετώπιζε λόγω του συνδρόμου, άρχισε να μοιράζεται τις εμπειρίες και τα βιώματά της στο TikTok, συγκεντρώνοντας περισσότερους από 600.000 ακολούθους.
«Νομίζω ότι μερικές φορές, τα άτομα με Tourette μπορεί να θεωρηθούν επιθετικά», λέει η Becca. «Αλλά μου αρέσει να μοιράζομαι βίντεο στο TikTok, μέσω των οποίων, όσοι με ακολουθούν, μπορούν να δουν ότι αγκαλιάζω και αυτοσαρκάζομαι με την όποια ιδιαιτερότητά μου».
Αν και η Becca δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιο με σύνδρομο Tourette, μέσω του TikTok μπόρεσε να έρθει σε επαφή με αμέτρητα άτομα που ταυτίζονται με το περιεχόμενό της. «Αρκετοί άνθρωποι μου έχουν στείλει προσωπικό μήνυμα, λέγοντας: “Κοίτα, έχω το σύνδρομο Tourette και πραγματικά, με βοήθησες να νιώσω καλά με την κατάστασή μου”», αναφέρει σχετικά η Becca.
Οι παράξενοι περιορισμοί του TikTok
Στο πρόσφατο παρελθόν, αφαιρέθηκαν βίντεο ατόμων με σύνδρομο Tourette, όπως η Becca, λόγω παραβίασης των κανόνων της κοινότητας. Και παρ’ όλο που η επιλογή προσθήκης αυτοματοποιημένων υποτίτλων σε βίντεο ήταν μια μεγάλη νίκη για χρήστες με αναπηρία, το λογισμικό αναγνώρισης φωνής εξακολουθεί να είναι περιοριστικό.
«Ένας από τους φίλους μου έχει εγκεφαλική παράλυση και η εφαρμογή δεν αναγνωρίζει ποτέ τη φωνή του, επειδή ο τρόπος που μιλάει ακούγεται διαφορετικός από τη μέση φωνή», αναφέρει η Britt.
*Είναι μια κληρονομική, νευρολογική διαταραχή που ξεκινά πριν από την ενηλικίωση και χαρακτηρίζεται από πολλαπλά κινητικά και τουλάχιστον ένα φωνητικό τικ. Οι εκδηλώσεις αυτές χαρακτηρίζονται από περιόδους έντασης και ύφεσης, μπορούν να κατασταλούν εκούσια από το άτομο για προσωρινό χρονικό διάστημα, ενώ της εμφάνισής τους προηγείται ένα προειδοποιητικό υποκειμενικό αίσθημα παρορμητικού χαρακτήρα.
H αμήχανη σχέση του GNTM με το Diversity και το Body Positivity
Όσο ο χώρος της μόδας και τα προϊόντα που παράγει –όπως είναι και το GNTM, αδυνατεί να απαντήσει ξεκάθαρα και με πράξεις στα παραπάνω διλήμματα τόσο ο απλός κόσμος θα κοιτάει όλες αυτές τις προσπάθειες για συμπερίληψη και αποδοχή με δυσπιστία. Εδώ, όμως, είμαστε και μακάρι η συνέχεια του show να διαψεύσει και έμενα και όσους δεν έχουν πειστεί για τις αγνές του προθέσεις.
To diversity (στο GNTM – θεωρητικά) θα λέγαμε ότι είναι ένα μείγμα διαφορετικότητας και ποικιλομορφίας που στηρίζεται στην παραδοχή ότι κάθε άτομο είναι μοναδικό και ότι σε μια ομάδα ή ένα κοινωνικό σύνολο είναι αναγκαία η συμπερίληψη ατόμων με διαφορετικές κοινωνικές και εθνοτικές καταβολές, διαφορετικά φύλα, ηλικίες, σεξουαλικούς προσανατολισμούς κ.λπ.
Στη μόδα αντιστοίχως, η ποικιλομορφία συναντάται ως μια ανάγκη να ικανοποιηθούν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, μεγέθη και προτιμήσεις στα είδη που πωλούνται και στα πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν την εκάστοτε εταιρεία.
Diversity στο GNTM
Αφού ξεκαθαρίσαμε το νόημα της λέξης “diversity”, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την επικαιρότητα και όπου επικαιρότητα βάλε το “Greece’s Next Top Model” ή αλλιώς το γνωστό σε όλους, GNTM. Οι συντελεστές του GNTM το προωθούν ως τον μεγαλύτερο διαγωνισμό μόδας στην Ελλάδα και τις τελευταίες εβδομάδες που προβάλλεται στους δέκτες μας, μας έχουν κάνει ξεκάθαρο πως το φετινό μότο του διαγωνισμού είναι η ποικιλομορφία, μιας και η λέξη diversity έχει ακουστεί ήδη μερικές χιλιάδες φορές.
Στο πρώτο κομμάτι των auditions είδαμε γυναίκες όλων των ηλικιών, με διαφορετικό υπόβαθρο, σωματότυπο και στιλ να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τους κριτές, οι οποίοι ουκ ολίγες φορές αναρωτήθηκαν αν η διαγωνιζόμενη μπορεί να συνεισφέρει στο προαπαιτούμενο του διαγωνισμού, δηλαδή την ποικιλομορφία και την διαφορετικότητα.
Όσες φορές όμως και αν ακούστηκε η λέξη, το τηλεοπτικό κοινό δεν πείστηκε ότι η πρόθεση είναι αληθινή
Στα πρώτα κιόλας επεισόδια, παρακολουθήσαμε μια έντονη συζήτηση για το τι είναι τελικά diversity, με τους κριτές να διαφωνούν χωρίς να προσεγγίζουν ωστόσο το πραγματικό νόημα. Κατά τη διάρκεια της διαφωνίας, ακούμε έναν από τους κριτές να λέει: «Έχουμε να διαλέξουμε 20 κορίτσια, δεν μπορούν όλα τα κορίτσια να είναι diversity […] θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε…η μόδα στη βάση της έχει να κάνει με την ομορφιά».
Ενώ λίγες μέρες αργότερα ένας άλλος κριτής του σόου, όταν ρωτήθηκε για την εξέλιξη των γυρισμάτων για το show δήλωσε: «Εμείς βάλαμε diversity και inclusivity αυτή τη σεζόν στο GNTM και έχουν έρθει μερικά supermodels με την έννοια την κλασική: Ψηλές, κορμάρες, με εμπειρία. Έχει ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει μία πολυμορφία και πολυφωνία στο ηλικιακό κομμάτι. Έχουμε ζαλιστεί, δεν έχουμε καταλάβει τι έχει γίνει».
Από αυτές τις δυο δηλώσεις αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της τηλεοπτικής εκπομπής, γίνεται φανερό ότι η ποικιλομορφία, η διαφορετικότητα και η συμπερίληψη ήταν μέρος του briefing και όχι αξίες που μπορούν ή θέλουν πραγματικά να υποστηρίξουν οι συντελεστές. Βλέπουμε να αναπαράγεται το δίπολο diversity ή supermodel ή με άλλα λόγια, διαφορετική ή όμορφη, λες και αυτές οι έννοιες είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες.
Αυτή ακριβώς η αδυναμία να εξισωθεί το διαφορετικό με το όμορφο και τα plus size μοντέλα, τα petite μοντέλα, τα trans μοντέλα ή τα μοντέλα μεγαλύτερης ηλικίας να σταθούν ισάξια δίπλα στα κλασικά ψηλά, αδύνατα μοντέλα χωρίς να υπολείπονται σε ομορφιά, είναι και ο λόγος που το τηλεοπτικό κοινό αντιμετωπίζει όλη αυτή την προσπάθεια για συμπερίληψη με αμφιβολία ή και αποδοκιμασία.
Body positivity και η υποκριτική στάση των μίντια
Παλαιότερα, το GNTM είχε προσπαθήσει να κουβαλήσει ένα ακόμα γνωστό λάβαρο, αυτό του body positivity που θα πει αισιοδοξία και θετική αποδοχή απέναντι στο φυσικό σώμα. Σύμφωνα με το κίνημα του body positivity όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να έχουν μια θετική εικόνα σώματος, ανεξάρτητα από το πώς η κοινωνία και η κουλτούρα ορίζουν το ιδανικό σχήμα, μέγεθος και εμφάνιση.
Έχουμε δει πολλά διάσημα πρόσωπα να τάσσονται υπερ του body positivity, εταιρείες να διοργανώνουν καμπάνιες με plus size, ή μικροκαμωμένα μοντέλα ή ακόμα και μοντέλα με ακρωτηριασμένα μέλη.
Τις προηγούμενες σεζόν είχαμε δει μια τάση του show μόδας να μας πείσει ότι ασπάζεται την παραδοχή ότι όλα τα σώματα είναι εξίσου όμορφα. Ταυτόχρονα όμως, βλέπαμε στους δέκτες μας, να κάνουν τις διαγωνιζόμενες να αισθάνονται άσχημα επειδή είχαν παραπάνω κιλά ή κυτταρίτιδα, να αμφισβητούν συνέχεια την δυνατότητα των παχουλών μοντέλων να σταθούν στη βιομηχανία της μόδας και να υποτιμούν τις πιο κοντές λέγοντας τους ότι κάνουν μόνο για το Instagram.
Το GNTM, όμως, είναι απλά ένα προϊόν των βιομηχανιών της μόδας, της διαφήμισης και της τηλεόρασης. Το σόου δεν εφηύρε ένα καινούργιο μήνυμα, μιμείται όμως εξαίσια τις βιομηχανίες αυτές και την πάλη που επικρατεί εντός τους, αφού από τη μια δημιουργούν πρότυπα και από την άλλη διακηρύσσουν ότι θέλουν να τα καταρρίψουν.
Αν θεωρήσουμε ότι η “ομορφιά” και το “ωραίο σώμα” είναι κοινωνικές κατασκευές, τότε η βιομηχανία της μόδας, της ένδυσης, της διαφήμισης είναι αυτές ακριβώς που τις προβάλουν με τόσο περιοριστικό και κανονικοποιημένο τρόπο.
Αποδοχή και συμπερίληψη στο χώρο του modeling
Body positivity, diversity είναι έννοιες που έρχονται σε αντίθεση με όσα για χρόνια πρέσβευε ο χώρος του modeling, οι επιδείξεις μόδας και οι φωτογραφίσεις. Παρόλο που μπορεί να υπάρχει διάθεση για αλλαγή και συμπερίληψη στον χώρο, ακόμα έχουμε πολλά βήματα να διανύσουμε για να αφήσουμε τα πρότυπα ομορφιάς και το “τέλειο σώμα” πίσω μας.
Το GNTM θα μπορούσε να συμβάλει στην αλλαγή – τουλάχιστον για τα δεδομένα της Ελλάδας, αν πραγματικά πίστευε αυτές τις αξίες. Αλλά, προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε με αμηχανία είναι να λειτουργεί σαν χαλασμένο ραδιόφωνο που έχει κολλήσει και επαναλαμβάνει μια λέξη: “Diversity, diversity, diversity”.
Είναι τελικά όλα τα σώματα όμορφα ή αυτά που έχουν κυτταρίτιδα είναι λιγότερο όμορφα; Μπορεί οποιοδήποτε σώμα να έχει θέση στην βιομηχανία της μόδας ή αν είσαι μικροκαμωμένη ή παχουλή, οι ευκαιρίες που έχεις είναι πρακτικά ελάχιστες; Μπορεί μια γυναίκα στα 45 της να κάνει modeling ή πρόκειται για όνειρο θερινής νυκτός; Έχει μια trans γυναίκα ευκαιρίες να δουλέψει στην Ελλάδα ή απλά την συμπεριλαμβάνουμε μια στο τόσο στις διαφημίσεις για να μην μας πουν τρανσφοβικούς;
Όσο ο χώρος της μόδας και τα προϊόντα που παράγει – όπως είναι και το GNTM, αδυνατεί να απαντήσει ξεκάθαρα και με πράξεις στα παραπάνω διλήμματα τόσο ο απλός κόσμος θα κοιτάει όλες αυτές τις προσπάθειες για συμπερίληψη και αποδοχή με δυσπιστία. Εδώ, όμως, είμαστε και μακάρι η συνέχεια του show να διαψεύσει και έμενα και όσους δεν έχουν πειστεί για τις αγνές του προθέσεις.
