Home

Τα καλύτερα πανωφόρια της σεζόν και που μπορείτε να τα βρείτε

Ο καιρός κρύωσε, τα χειμερινά επανήλθαν – μαζί με τα πανωφόρια – στις ντουλάπες και η γυναικεία γκαρνταρόμπα είναι έτοιμη για ανανέωση. 

Ήρθε, λοιπόν, η σεζόν που ξεκαθαρίζουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα δώσουμε από τα ρούχα μας για να κάνουμε χώρο στα καινούργια που έρχονται. Και ως απόλυτος βασιλιάς του χειμωνιάτικου ρουχισμού, τα πανωφόρια, σε όλες τους τις εκφάνσεις – jackets, hoodies, κάπες, ζακέτες, μπουφάν και τόσα άλλα – είναι εκείνα που πρωταγωνιστούν σε κάθε χειμωνιάτικη ντουλάπα. 

Ποια είναι, όμως, τα είδη πανωφοριών που δεν πρέπει να λείπουν ποτέ από καμία γυναικεία ντουλάπα; 

Jackets: Είτε bomber, είτε δερμάτινά, ένα jacket δεν πρέπει ποτέ να λείπει από μία γκαρνταρόμπα!

Τα bomber jackets: Ήρθαν στη μόδα πριν από περίπου 5 χρόνια και όπως φαίνεται, δε θα φύγουν σύντομα.

Προσθέτουν μία fun νότα σε κάτι συνηθισμένο και μπορούν να φορεθούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ταιριάζουν με όλα – φούστες, φορέματα, παντελόνια – και συμπληρώνουν κάθε ντύσιμο.

Ακριβώς όπως και αυτό το metallic bomber jacket από favela.gr.

Τα biker jackets: Από τα πανωφόρια που ξεκινάμε να φοράμε στις αρχές του Φθινοπώρου, μέχρι και τους πρώτους μήνες της Άνοιξης.

Μπορεί να συμπληρώσει κάθε look και φοριέται από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Γι’ αυτό και η Parabita, φέρνει φέτος το biker jacket της χρονιάς.

Είναι δερματίνη – εννοείται οικολογική – έχει εσωτερική επένδυση από γούνα – εννοείται οικολογική– και είναι στο πιο fashionable χρώμα της χρονιάς: Το μπορντό. 

Αν ψάχνετε για κάτι πιο safe – το άσπρο-μαύρο χρώμα θα αποτελεί μια  επιλογή, την οποία θα βρείτε στα Notos. Εκεί θα βρείτε το πιο τέλειο μαύρο-εκρού faux leather biker jacket με μαύρη ζώνη, μεταλλική αγκράφα και φαρδύ μαύρο γιακά.

Έχει τσέπες στο πλάι με φερμουάρ και μπορεί να φορεθεί όλες τις ώρες της μέρας. Από casual εμφανίσεις, μέχρι βραδινά φορέματα, αυτό τo biker jacket δεν πρέπει να λείπει ποτέ από καμία ντουλάπα. 

Hoodies: Τα πανωφόρια για το πρωί, το σπίτι, τη βόλτα, τον καφέ!

Μπορεί τα hoodies – ή αλλιώς ζακέτα με κουκούλα – να ξεκίνησαν ως το απόλυτο hipster fashion item, αλλά τα hoodies έχουν εξελιχθεί σε απαραίτητο πανωφόρι για όλες τις γκαρνταρόμπες – γυναικείες και αντρικές.

Στη Favela μπορείς να βρεις hoodies σε όλα τα χρώματα και σχέδια. Εμείς επιλέξαμε ως αγαπημένο μας το velour hoodie από puma σε beige χρώμα – υπάρχει και σε μαύρο – που μπορεί να συμπληρώσει κάθε σας outfit.

Με τζιν για βόλτα και καφέ, με φόρμα για το σπίτι και το γυμναστήριο και με ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Η κάπα: Για να ρίξεις κάτι πρόχειρο και ζεστό πάνω σου όταν βιάζεσαι!

Είναι το πιο εύκολο πανωφόρι ever. Προσθέτει πάντα στιλ και class σε όποιον τη φοράει και φυσικά, πάει με όλα.

Στα Happy Sizes μπορείς να βρεις την τέλεια κάπα με γούνινες λεπτομέρειες στο χρώμα που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα φύγει ποτέ από τη μόδα: Το μαύρο. 

Μπορεί να φορεθεί με τζιν και πουκάμισο για stylish looks γραφείου, με φορέματα για βραδινές – και όχι μόνο εμφανίσεις – και με ό,τι υπάρχει στην ντουλάπα σας. 

H ζακέτα: Για πανωφόρι το Φθινόπωρο και την Άνοιξη, για μπλουζάκι το Χειμώνα 

Δεν υπάρχει πιο ασφαλής, άνετη και χουχουλιάρικη επιλογή από τη ζακέτα. Φοριέται για από το Φθινόπωρο ως την Άνοιξη, για μπλουζάκι ή πανωφόρι και πάει με όλα.

Από τζιν, παντελόνι γραφείου και αυστηρές pencil φούστες, μέχρι φόρεμα – σαν πανωφόρι με ζώνη στη μέση – μίνι φούστες και φόρμες, μία ζακέτα είναι πάντα η go to λύση για όλα τα outfits.

Το Mat Fashion δημιούργησε για φέτος την απόλυτη ζακέτα του Χειμώνα. Είναι μάλλινη, έχει απαλή πλέξη και μάλλινα νήματα, κουμπώνει μπροστά και είναι στο χρώμα που πάει σε όλες τις γυναίκες: Το βαθύ μπλε. 

Pro Tip: Φορέστε την ανάποδα – με τα κουμπιά πίσω δηλαδή – για να δημιουργήσετε διαφορετικά outfits με ένα μόνο κομμάτι.

Home

Τι είναι το “Hot Girl Book” και γιατί μιλούν όλοι γι’ αυτό;

«Hot girl book»: Τα τελευταία χρόνια, η μόδα και η λογοτεχνία είναι απόλυτα συνυφασμένες.

Μεγάλοι σχεδιαστές εμπνέονται από κλασικά βιβλία, celebrities απαθανατίζονται μ’ ένα βιβλίο αγκαλιά σε καθημερινές τους στιγμές και σπουδαίοι οίκοι μόδας επιλέγουν διάσημες βιβλιοθήκες ως χώρο φωτογράφισης των ρούχων τους. Ο λόγος; H ανάγκη των γυναικών να αποδείξουν ότι εκτός από όμορφες, μπορούν να είναι και μορφωμένες, εκλεπτυσμένες και «διαβασμένες». 

Με το «Hot girl book» να γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα trends στα Social Media, το νέο αυτό κίνημα έρχεται να αποδείξει ότι το βιβλίο στα χέρια μιας γυναίκας δεν είναι αξεσουάρ, αλλά το μέσο για την απελευθέρωσή της σε μια κοινωνία που συνεχώς αμφισβητεί τις γνώσεις και τις ικανότητές της.

Το «Hot girl book» αποτελεί ήδη μια κατηγορία βιβλίων σε διάσημα βιβλιοπωλεία και στο Goodreads, ενώ η ποικιλία των βιβλίων του είναι μεγάλη.

Μερικά από αυτά είναι ανάλαφρα και διασκεδαστικά, ενώ άλλα είναι ιδιαίτερα σκληρά και χρειάζονται γερό στομάχι για να διαβαστούν…

What a woman reads makes her more attractive and more elegant than what she wears.

–Carine Roitfeld

Daisy jones and the six

Η συγγραφέας του επιτυχημένου μυθιστορήματος «Οι επτά σύζυγοι της Έβελιν Χιούγκο» επιστρέφει με ένα δυνατό μυθιστόρημα. Το βιβλίο χάρισε στην Taylor Jenkins Reid το Βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνίας για το 2022, ενώ αναμένεται και η τηλεοπτική μεταφορά του. 

Το καθηλωτικό αυτό μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία ενός θρυλικού ροκ συγκροτήματος της δεκαετίας του ’70 ξεκινώντας από το μηδέν σε μια γειτονιά του Los Angeles και καταλήγοντας να γίνει μία από τις πιο θρυλικές μπάντες της ιστορίας. 

Ερευνά τους λόγους για τους οποίους το συγκρότημα «έσπασε» πάνω στο απόγειο της επιτυχίας του κι επικεντρώνεται σε ιστορίες γυναικών που μέσα από αυτό το συγκρότημα προσπάθησαν να σταθούν δυνατές σε μια κοινωνία που πάλευε να τις χωρέσει σε «καλούπια».

Ποιος είπε, όμως, ότι θα αφήσουν την κοινωνία να ορίσει τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο; 

Τα κορίτσια

Η ιστορία ξεκινά το 1969 κι επικεντρώνεται στη ζωή της 14χρονης Evie Boyd, η οποία νιώθει μόνη κι ανεπιθύμητη.

Όλα αλλάζουν, όταν αποφασίζει να περάσει εκείνο το Καλοκαίρι με μια ομάδα κοριτσιών.  Σαγηνευμένη από την ελευθερία και την αμεριμνησία τους και παρασυρόμενη στα δίχτυα μιας σέκτας και του επικίνδυνου ηγέτη της, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την οικογένεια και την καθημερινότητά της, ξεπερνά τα όρια προκαλώντας ολέθριες συνέπειες! 

Κύριο θέμα του βιβλίου, ο δύσκολος δρόμος προς την ενηλικίωση μιας κοπέλας με απότομες ψυχολογικές μεταπτώσεις, ανασφάλειες, άγνοια κινδύνου κι αμφισβήτηση απέναντι στο νόμιμο.

Μια ιστορία για το βάθος της ανθρώπινης ψυχής, εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα και πιο επίκαιρο από ποτέ.

Everything I know about love

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τα απομνημονεύματα της Ντόλι, μιας νεαρής κοπέλας η οποία αφηγείται τα ξέφρενα ξενύχτια της, τα απογοητευτικά ραντεβού της, το αίσθημα του να σε χωρίζουν, τον έρωτα, το αλκοόλ και το πόσο απίστευτα σημαντικές είναι για εκείνη οι φίλες της.

Θίγει τα λάθη και τα σωστά που έχουμε κάνει όλοι στα 20 μας, τις δυσκολίες της πρώιμης ενηλικίωσης και τη δύναμη της γυναικείας φιλίας. 

Σύντομα θα διασκευαστεί και για την τηλεόραση, γι’ αυτό διαβάστε το τώρα, ώστε να μπορείτε να πείτε αργότερα ότι «το βιβλίο ήταν καλύτερο!»

Τα φαντάσματα

Τα «φαντάσματα» της Dolly Alderton είναι ένα βιβλίο ωδή στη σύγχρονη γυναίκα!

Η συγγραφέας, αφηγείται τη ζωή της 32χρονης Νίνας, η οποία στην προσπάθειά της να βρει τον εαυτό της βγαίνοντας από μια μακροχρόνια σχέση, έρχεται αντιμέτωπη με τα Social Media, τους φίλους που χάνονται σιγά-σιγά από τη ζωή της και τους πρώην εραστές που προχωρούν στη ζωή τους.

Ταυτόχρονα, έρχεται αντιμέτωπη με τη μητέρα της η οποία φαίνεται να περνά κρίση μέσης ηλικίας και τον πατέρα της ο οποίος βρίσκεται στα όρια της άνοιας. 

Μια αυθεντική και μοντέρνα ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις και το σύγχρονο τρόπο ζωής μιας γυναίκας του σήμερα.

My year of rest and relaxation

Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου φαίνεται να έχει τα πάντα: Μια υπέροχη δουλειά σε μια γκαλερί μοντέρνας τέχνης,  διαμέρισμα στο Μανχάταν και μια μεγάλη κληρονομιά. Ωστόσο, πνίγεται σ’ έναν ανυπόφορο εσωτερικό κόσμο! 

Κουρασμένη από τη ζωή, απογοητευμένη από τους ανθρώπους κι εγκλωβισμένη σε μια τοξική σχέση, η ανώνυμη 26χρονη ηρωίδα αφηγείται την ιστορία της κατάθλιψης με έναν βαθιά ειλικρινή και ακατέργαστο τρόπο, μέσα από την πένα της Ottessa Moshfegh.

Το αόρατο μισό

Η ομοιότητα είναι το μοναδικό πράγμα που συνδέει τις δίδυμες αδερφές Vignes. Δραπετεύοντας στα δεκαέξι τους και αρνούμενες να υποταχτούν στη μοίρα τους, οι δύο κοπέλες έχουν πλέον διαφορετικές ζωές, οικογένειες και ταυτότητες. Οι κόρες τους έρχονται να ανατρέψουν τα πάντα όταν οι δρόμοι τους διασταυρώνονται. 

Κοιτάζοντας πολύ πέρα ​​από τα ζητήματα φυλής, η Brit Bennett εξετάζει τη διαρκή επιρροή του παρελθόντος καθώς αυτό διαμορφώνει τις αποφάσεις, τις προσδοκίες και την ανάγκη μιας μαύρης γυναίκας να ζήσει κάτι διαφορετικό. 

Home

Κοινωνική σύγκριση: Γιατί συγκρίνω συνέχεια τον εαυτό μου με τους άλλους;

Ήδη, από τις πρώτες  κοινωνίες ανθρώπων, η αντίληψη της αξίας ερχόταν μέσα από την παρατήρηση των χαρακτηριστικών του άλλου ατόμου.

Μόνο έτσι ο άνθρωπος μπορούσε να εκτιμήσει την προσωπική του αξία, και άρα να εξασφαλίσει κάποια θέση στην ιεραρχία. Θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, ότι η κοινωνική σύγκριση είναι γενεαλογικά εγγεγραμμένη, ενώ ενισχύεται από τα γονικά μοτίβα (π.χ. γονείς άκαμπτοι, που αναγνωρίζουν και επιβραβεύουν μόνο το αποτέλεσμα, γονείς που ενισχύουν την τελειομανία) και τις εμπειρίες ζωής (π.χ. εκφοβισμός στο σχολείο).

Αλλά, καλύτερα να πάρουμε το κουβάρι από την αρχή.

Τι είναι η κοινωνική σύγκριση; 

Η θεωρία κοινωνικής σύγκρισης είναι η ιδέα ότι τα άτομα καθορίζουν τη δική τους κοινωνική και προσωπική αξία. Αυτό επιτυγχάνεται με βάση τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνονται στους άλλους και στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος τους.

Ως εκ τούτου, η κοινωνική σύγκριση έρχεται με πολλές μορφές. Όποτε βρισκόμαστε μέσα σε μια ομάδα, έχουμε την τάση να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας σχηματίζοντας νοερά κάποιου είδους ιεραρχία, τυπική ή άτυπη. 

Σύνηθες παράδειγμα τα «μαμαδογκρούπ», όπου οι ομάδες των μαμάδων συγκρίνουν τα ορόσημα των μωρών τους και τις σχέσεις τους. Αυτό συμβαίνει τόσο σε μια προσπάθεια να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά τους προοδεύουν, όσο και να μετρήσουν τη δική τους επιτυχία ως μαμάδες. 

Μπορεί η κοινωνική σύγκριση να είναι ωφέλιμη;

Τα άτομα συχνά συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους ως τρόπο μέτρησης της προσωπικής τους ανάπτυξης ή για να παρακινήσουν τον εαυτό τους να βελτιωθεί, αναπτύσσοντας μια πιο θετική εικόνα για τον εαυτό τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι συγκρίσεις μπορεί να λειτουργήσουν σχεδόν ευεργετικά. Χρειάζεται, ωστόσο, προσοχή για να αποφευχθούν οι παγίδες της αρνητικής σύγκρισης. 

Σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε στις συγκρίσεις εξαρτάται από το με ποιον συγκρίνουμε τους εαυτούς μας: Όταν θέλουμε απλώς να αισθανόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας, τείνουμε να συγκρινόμαστε με άτομα σε χειρότερη θέση από εμάς, αν και αυτό μπορεί να γίνει μια ανθυγιεινή συνήθεια.

Όταν θέλουμε να βελτιωθούμε, όμως, μπορεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους περίπου παρόμοιους με εμάς ή με υψηλότερα επιτεύγματα σε έναν ή πολλαπλούς τομείς της  καθημερινότητας. Κατά γενική ομολογία, οι άνθρωποι προβαίνουμε είτε σε θετικές – ανοδικές – κοινωνικές, είτε σε αρνητικές συγκρίσεις.

Στην πρώτη περίπτωση, συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με εκείνους που πιστεύουμε ότι είναι καλύτεροι από εμάς κατά κάποιο τρόπο. Αντιθέτως, στη δεύτερη περίπτωση παρατηρείται το αντίστροφο. Πολλά άτομα, μάλιστα, αναφέρουν – γεγονός που δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη – πως οι  συγκρίσεις με υποδεέστερα παραδείγματα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας.

Παράλληλα, καθησυχάζουν και το αίσθημα της ανεπάρκειας

Πράγματι, η σύγκριση σε μερικά άτομα λειτουργεί ως ένας κινητοποιητικός μηχανισμός. Δίνει την ώθηση στο άτομο να προσπαθήσει περισσότερο προκειμένου να εξασφαλίσει για τον εαυτό του όλα εκείνα που μπορεί να συνθέτουν την υποκειμενική του ευτυχία. Ωστόσο, ο μηχανισμός αυτός έχει και «σκοτεινά» σημεία.

Οι συγκρίσεις είναι πιο πιθανό να μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα όταν πέφτουμε στην παγίδα να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας βάσει μεμονωμένων γεγονότων ή χαρακτηριστικών. Ως εκ τούτου, τείνουμε να εξιδανικεύουμε πολύ εύκολα και γρήγορα συνθήκες και ανθρώπους χωρίς να έχουμε όλα τα κομμάτια του παζλ. 

Συμπέρασμα: Αυτή η απουσία ολιστικής θέασης των πραγμάτων μπορεί να επιφέρει αυξημένο άγχος, αίσθημα ανεπάρκειας, θλίψης και θυμού. 

Τι μπορώ να κάνω για να αποφύγω  την κοινωνική σύγκριση; 

Λαμβάνοντας υπόψη μας όλα τα παραπάνω, καθώς και το πόσο γοητευτική μοιάζει μια σχεδόν αυτοματοποιημένη αξιολόγηση του εαυτού, νομίζω ότι ολ@ λίγο – πολύ είμαστε – ή υπήρξαμε στο παρελθόν– επιρρεπείς σε κάποια μορφή κοινωνικής σύγκρισης.

Επομένως, δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό είναι να την αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε, όμως, να κάνουμε είναι να αλλάξουμε το μετρικό μας σύστημα. Να θέσουμε δηλαδή προσδοκίες ρεαλιστικές και εξίσου απολαυστικές. Με άλλα λόγια, ο καθένας από εμάς είναι μοναδικ@ και με βάση τις ευκαιρίες που τ@ έχουν δοθεί, κάνει το καλύτερο δυνατό.

Η εποικοδομητική σύγκριση είναι θεμιτή. Εντούτοις, ουδέποτε δεν πρέπει να αμφισβητούμε τον εαυτό μας ή να θεωρούμε ότι δεν είμαστε “αρκετά ικανοί”. Οφείλουμε να μας αγκαλιάζουμε και να μας αναγνωρίζουμε όλα όσα έχουμε κατακτήσει. Πόσω μάλλον, όταν έχουμε περάσει διά πυρός και σιδήρου.

Γράφει η Mαίρη Μαθιουδάκη – Ψυχολόγος, Msc/Ειδικευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

Home

Shrinkflation: Πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει η τσέπη μας;

Ο όρος “shrinkflation” δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένος.

Δεν είναι μια λέξη που ακούμε σε συζητήσεις ή διαβάζουμε στην καθημερινή μας ενημέρωση. Εντούτοις, υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες, ενώ με το πληθωρισμό έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο. 

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… 

Τι είναι το “Shrinkflation”; 

Ο όρος  “shrinkflation” προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων: shrink=συρρικνώνω και inflation=πληθωρισμός. Ουσιαστικά, περιγράφει μια πρακτική που χρησιμοποιείται από πολυεθνικές και μεγάλες επιχειρήσεις μέσω της οποίας οι τελευταίες μικραίνουν τη συσκευασία ή την ποσότητα ενός προϊόντος, διατηρώντας όμως σταθερή – ή ακόμα και αυξάνοντας την τιμή του. Με αυτήν την πρακτική, οι επιχειρήσεις διατηρούν σταθερό το κέρδος τους, χωρίς να υπάρξει κάποια (ή και καθόλου) αύξηση των τιμών των προϊόντων.

Είναι μια ύπουλη τεχνική, για την οποία οι καταναλωτές σπάνια ενημερώνονται όταν συμβαίνει

Είναι επίσης σύνηθες να μειώνεται η ποσότητα του περιεχομένου ενός προϊόντος π.χ. μιας σοκολάτας, αλλά η συσκευασία να μένει ίδια, με αποτέλεσμα να είναι ακόμη δυσκολότερο για τους καταναλωτές να παρατηρήσουν την οποιαδήποτε διαφορά.

Έτσι και αλλιώς, ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι από εμάς κοιτάμε πρώτα την τιμή ενός προϊόντος που αγοράζουμε και δευτερευόντως την ποσότητά του. 

Το shrinkflation, ή αλλιώς “ο πληθωρισμός που δεν βλέπεις” δίνει το παρόν και στην ελληνική αγορά

Σε προϊόντα όπως ο καφές, τα αυγά, το χαρτί, το γιαούρτι ή τα τσιπς, ο καταναλωτής πληρώνει τα ίδια χρήματα αλλά παίρνει μικρότερη ποσότητα. 

Το φαινόμενο είναι έντονο. Αρκετά έντονο για να προκαλέσει τις δηλώσεις του Υπουργού Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος υποστήριξε ότι στο κοντινό μέλλον θα θεωρείται παράνομο τα σούπερ μάρκετ να διατηρούν ίδιες τιμές αλλά να μειώνουν την ποσότητα των προϊόντων και προειδοποίησε ότι θα υπάρχουν πρόστιμα σε τέτοιες περιπτώσεις shrinkflation.

Όλα αυτά ενώ αναμένεται νέο κύμα ακρίβειας μέσα στον Οκτώβρη λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου κίνησης, πράγμα που θα επηρεάσει τις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών όπως το ελαιόλαδο και τα λαχανικά. Πιο συγκεκριμένα, παραδείγματα του φαινομένου δίνει και ο κύριος Γιώργος Λεχουρίτης, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Καταναλωτών σε δηλώσεις του στο CNN Greece.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι καταναλωτές έχουν παρατηρήσει το shrinkflation στα κρουασάν (από 90 γραμμάρια σε 70), στο συσκευασμένο ψωμί (από 1 κιλό σε 850 γραμμάρια), στα γιαούρτια (από 250 γραμμάρια σε 220 ή από 200 σε 180), στο βούτυρο (από 250 γραμμάρια σε 200 ή από 500 σε 450) και στα παξιμάδια (από 1 κιλό σε 800 γραμμάρια), αλλά και σε προϊόντα για το σπίτι, όπως το χαρτί υγείας (από 1,2 κιλά σε 1) και η οδοντόκρεμα (από 120 ml σε 100). Πότε παρατηρείται; 

Το shrinkflation παρατηρείται στην αγορά σε περιόδους υψηλού πληθωρισμού

Έρχεται ως συμπλήρωμα σε αυτόν και βαραίνει ακόμα περισσότερο τις τσέπες των καταναλωτών.

Αυτό συμβαίνει, διότι  σε περιόδους πληθωρισμού αυξάνεται και το κόστος παραγωγής των εμπορευμάτων π.χ. το κόστος πρώτων υλών, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να προσπαθούν να μετακυλήσουν αυτό το αυξημένο κόστος στους καταναλωτές.

Για να το πούμε πιο απλά, η επιχείρηση δε θέλει να πληρώνει παραπάνω για την παραγωγή των εμπορευμάτων της και αναγκάζει τον καταναλωτή να την πληρώσει αυτός. Η άνοδος αυτής της κερδοσκοπικής πρακτικής στις μέρες μας έρχεται να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη δυσμενή οικονομική θέση των περισσότερων νοικοκυριών, που βλέποντας τον πληθωρισμό να καλπάζει προσπαθούν να «κόψουν» από όπου μπορούν.

Εν μέσω όμως  αυτής της κατάστασης, οι περισσότεροι καταναλώνουμε με βάση την τιμή των προϊόντων. Επάνω σε αυτό πατούν οι μεγάλες επιχειρήσεις και κερδοσκοπούν μέσω του shrinkflation. 

ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ/ ESTELLA

Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό που μπορούμε σαν καταναλωτές να κάνουμε είναι να είμαστε ενημερωμένοι και προσεκτικοί. Να καθορίζουμε τις αγορές μας με βάση την τιμή, αλλά και με βάση την ποσότητα και τη συσκευασία των προϊόντων.

Σε περίπτωση που παρατηρήσουμε ότι έχουμε πέσει θύματα του shrinkflation, μπορούμε να καταγγείλουμε την εταιρεία ή ακόμα και να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλους καταναλωτές θύματα, ώστε να κινητοποιηθούμε από κοινού. Είναι απαραίτητο , όμως, όλοι να κατανοήσουμε είναι η ηθική διάσταση του προβλήματος. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο κύριος Λεχουρίτης: «Είναι νόμιμο οι συσκευασίες να περιέχουν λιγότερη ποσότητα με την ίδια ή μεγαλύτερη τιμή, αλλά όχι και ηθικό».

Με άλλα λόγια, είναι απαράδεκτο μέσω πανδημίας, πολέμου και πληθωρισμού, οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να κερδίζουν και να πλουτίζουν ασταμάτητα στις πλάτες μας. Αυτό είναι πρόβλημα τόσο της αγοράς, όσο και της Πολιτείας, η οποία οφείλει να χαλιναγωγήσει την ασταμάτητη κερδοσκοπία των μεγάλων επιχειρήσεων. Αντ’ αυτού, χρειάζεται  να νομοθετήσει και να φορολογήσει υπέρ των κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερων.

Home

Ένα μυαλό με αγχώδη διαταραχή

4:44

Αφύπνιση σε 4 ώρες και 16 λεπτά.

Αφύπνιση σε 4 ώρες και 9 λεπτά.

Αφύπνιση σε 4 ώρες και 4 λεπτά. 

Υπερβολή τα 3 ξυπνητήρια;

Αφύπνιση σε 3 ώρες και 59 λεπτά.

Εντάξει, δεν πειράζει. Έχω ξανακοιμηθεί 4 ώρες και ήμουν μια χαρά την επόμενη μέρα. Θα τσούζουν λίγο τα μάτια μου, μπορεί να χασμουριέμαι, αλλά σιγά.

Βέβαια, δε νυστάζω καθόλου. Εννοείται, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και με το που ήρθα στο κρεβάτι, ξύπνησα. Έπρεπε να είχα μείνει στον καναπέ.

Δεν είχα βάλει ξυπνητήρι, όμως, οπότε ευτυχώς που ξύπνησα. Τελικά είμαι τυχερή. Ας μείνουμε σε αυτό. Πάντα την τελευταία στιγμή κάτι γίνεται και με σώζει.

Εκτός από εκείνη τη φορά, που δε χτύπησε το ξυπνητήρι και έχασα τις εξετάσεις. Αλλά και τι έγινε, ορίστε το πήρα το πτυχίο. Πόσο αχρείαστο άγχος και η σχολή. Τέλος πάντων, λοιπόν πρέπει να κοιμηθώ. 

5:12

Έχω δει το πολύ 10 δευτερόλεπτα από αμέτρητα βίντεο στο TikTok.

Να το, άρχισα να νυστάζω! Να θυμηθώ να πω στον ψυχίατρο ότι μια χαρά βοηθάνε τελικά οι οθόνες, πριν τον ύπνο. Λες και υπήρχε περίπτωση να νυστάξω διαφορετικά.

Νομίζω είμαι έτοιμη να αφήσω το κινητό. Μην κοιτάξεις την ώρα, δε χρειάζεται όσος ύπνος και να έμεινε είναι αρκετός. Μην κοιτάΑΑΑΑ, πέντε και τέταρτο; Οκ τον ήπια.

Και είμαι επίσημα ξύπνια. Καλά γιατί να πάθω πανικό τώρα, γι’ αυτό; Θα σηκωθώ, θα πάρω κι ένα ωραίο ζεστό καφεδάκι, θα πάω στη φωτογράφιση, θα περάσουμε μια χαρά και με το που γυρίσω, θα κοιμηθώ όσο θέλω.

Δηλαδή πρακτικά, θα λείψω το πολύ 8 με 10 ώρες απ’ το σπίτι. Καιρός ήταν. Δύο χρόνια παρακαλούσα να ξανά έχουμε ζωή και τώρα που έχουμε, εγώ θέλω να κοιμάμαι.

Λοιπόν. Σκέφτομαι τη μυρωδιά του ζεστού λάτε που θα πίνω αύριο. Οριακά θέλω να σηκωθώ τώρα να τον πιω. Ποιοι θα είναι αύριο; Ελπίζω να τους ξέρω. Αλλά και να μη θέλουν να πιάσουμε κουβέντα. Οκ, δεν αφήνω τελικά το κινητό.

05:31

Ένα μαϊμουδάκι τρώει φράουλες.

Θέλω μαϊμουδάκι. Δε θα κοιμηθώ ποτέ.

06:03

Με πήρε ο ύπνος με το κινητό στο χέρι.

7:58

Ξύπνησα πριν το πρώτο ξυπνητήρι.

Όχι, όχι με τίποτα δε μπορώ να το κάνω. Καλά αν το σκεφτώ για άλλα πέντε δευτερόλεπτα, δε θα σηκωθώ ποτέ. Ουόου. Ορθοστατική υπόταση.

Δε μπορώ να κάνω τίποτα με ψυχραιμία. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Τι ώρα να φύγω; Οκ. Τώρα το δίνει 27 λεπτά το gps, βέβαια αν φύγω σε κανένα 20 λεπτο μπορεί να πέσω ακριβώς πάνω στην κίνηση και να αργήσω.

Απ’ την άλλη ας μη φτάσω και πρώτη και χρειαστεί να συναναστραφώ. Εντάξει βέβαια, μπορώ να περιμένω και στο αυτοκίνητο. Να μην ξεχάσω να πάρω τα σκουπίδια και να βάλω νερό στις γάτες, πριν βάλω παπούτσια.

Πρέπει να καθαρίσω. Μήπως να το έκανα αύριο, που δεν έχω και τίποτα να κάνω; Δεν υπάρχει περίπτωση. Εντάξει πόσο να μου πάρει, τρεις ώρες;

Από το να κάθομαι στον καναπέ άπραγη, δεν είναι καλύτερα να καθαρίσω; Να κουνηθώ και λίγο; Αφού μετά θα νιώθω καλά.

Πρέπει να κάνω έρευνα για σκούπα ρομπότ. Τα πράγματα στη ζωή πρέπει να τα κάνουμε όσο ευκολότερα γίνεται.

Εντάξει δεν είμαι κι άσχημη. Αν εξαιρέσεις το μαύρο κύκλο. Αλλά για δουλειά πάω, ποιος νοιάζεται. Ανακατεύομαι. Τα δόντια μου τα έπλυνα; 

08:19

Δεν ξέρω αν περισσότερο με αγχώνει η μουσική στο αυτοκίνητο ή η σιωπή.

Έχω σκάσει. Μ’ αρέσει που πήρα και μπουφάν λες και πάω για σκι. Ευτυχώς προνόησα και έβαλα κοντομάνικο κάτω απ’ το φούτερ.

Ξέχασα τα σκουπίδια! Θα γεμίσει μυγάκια πάλι η κουζίνα και θα την ανατινάξω. «Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός».

Τελικά δεν έχω καταλήξει, είναι ώρα το 8.30 για να ακούς Θηβαίο; Δεν παίζει να σταματήσω για καφέ. Ελπίζω να έχει κάτι εκεί κοντά. Ή να μπορώ να παραγγείλω.

Εντάξει δεν είναι και ανάγκη να πιω καφέ κι ας είναι η μόνη σκέψη που με σήκωσε απ’ το κρεβάτι. Πονάει το στομάχι μου. Πρέπει να φάω. Τετάρτη. Μ’ αρέσει η Τετάρτη. Είναι κοντά στην Παρασκευή.

Απορώ αφού όλες οι μέρες είναι ίδιες, γιατί με ταλαιπωρούν με τόσο διαφορετικό τρόπο. Σίγουρα δε θα μπορούσα να δουλεύω πενθήμερο οχτάωρο. Και μόνο που το σκέφτομαι, έχω τάσεις φυγής.

Πρόσεχε, άνθρωπέ μου! Αν τώρα πατούσα αυτό τον ηλίθιο και τον σκότωνα, πώς θα ζούσα; Θα με πήγαιναν φυλακή;

Αφού πέρασε τρέχοντας το δρόμο στη μέση του πουθενά. Ελπίζω να είχα κανένα μάρτυρα. Τέλος πάντων, δε θα πατήσω κανέναν, έλεος.

20:43

Η ώρα που ονειρευόμουνα από χθες το βράδυ, που έπεσα για ύπνο.

Μια χαρά δεν πέρασα; Τι ήταν το τόσο τρομακτικό; Ορίστε είμαι στον καναπέ μου, με τις πιτζάμες, έχω έτοιμο παγωτό και αύριο δε χρειάζεται να ξυπνήσω καμία συγκεκριμένη ώρα. Άρα δε με αφορά και το αν και τί ώρα θα κοιμηθώ.

Ωραία. Τι να δω τρώγοντας το παγωτό μου; Όχι. Όχι. Χόρορ, με τίποτα. Γι’ αυτό είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά δεν είμαι για δράμα.

Μήπως να τελειώσω επιτέλους την έκτη σεζόν, που έχω αφήσει στη μέση; Απαπα, όχι. Θέλω κάτι που να με κάνει να κολλήσω, να ανυπομονώ να δω το επόμενο επεισόδιο, αλλά να μη με ψυχοπλακώσει κιόλας.

Μήπως να ξαναδώ άλλη μία φορά αυτό; Εντάξει έλεος, προχθές το τελείωσα. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο σειρές κι εγώ θα σπαταλήσω χρόνο να δω τέταρτη φορά την ίδια;

Γιατί δε μου λέει κάποιος τι να δω; Μήπως κανένα ριάλιτι, για να μη σκέφτομαι; Βαριέμαι. Οκ θα λιώσει το παγωτό μέχρι να αποφασίσω.

Ταινίες δε βλέπω καθόλου πια. Μήπως; Όχι. Θα χαζέψω στο κινητό. Όχι, όχι μη μου λέτε για γυναικοκτονίες.

Δεν αποφεύγω την πραγματικότητα, όλα τα βλέπω. Απλώς δεν αντέχω να τα περάσω στο συνειδητό. Δικαιολογίες.

23:40

Κοιμήθηκα στον καναπέ. 

04:22

Ξύπνησα από έναν τρομερό εφιάλτη. Πως μέσα στο κεφάλι μου, παίζει μόνιμα το ίδιο έργο. Πως κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια της ζωής, μπορεί σε δευτερόλεπτα να γίνει κόμπος στο λαιμό, ταχυκαρδία, ζάλη, κάψιμο στο στήθος, βουητό στα αυτιά, ναυτία.

Και πως εδώ και 30 χρόνια ζω δύο παράλληλες ζωές. Μία μέσα στο μυαλό μου και μία έξω από αυτό. Καμία από τις δύο δε βγάζει απόλυτο νόημα και πουθενά δε μπορώ να είμαι εκατό τοις εκατό.

Το χειρότερο είναι πως κανείς δε μπορεί να ακούσει το μυαλό μου και να καταλάβει πως, κάθε ανάσα που παίρνω, θέλει κόπο.

Στον εφιάλτη μου αυτό, ζω όλη μου τη ζωή με έναν εχθρό, που βλέπω μόνο εγώ. Κι έτσι κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει.

08:10

Ξύπνησα χωρίς να έχω τίποτα να κάνω.

Νομίζω πως χρειάζομαι βοήθεια.

TAGS:#WELLBEING#ΑΓΧΩΔΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Home

The EU FINALLY tells Apple to get rid of the Lightning port

Mere weeks after Apple announced and released the iPhone 14 and while YouTubers are still churning out reviews of the iPhone’s new ‘dynamic island’ like there’s no tomorrow, the EU’s European Parliament has just dealt a serious blow to Apple.

No More Lightning

For YEARS, Apple has decided, despite obvious disapproval from customers, to continue including their trademark ‘Lightning’ charging ports in the iPhones – and other devices- instead of opting for USB-C like basically EVERYONE ELSE. This meant that customers can’t use the widely available USB-C cables they already have for their numerous other devices and instead need to buy a Lightning cable.

This meant that Apple was basically forcing customers to buy these extra Lightning cables despite them being unnecessary, increasing their own revenue, at the expense of their customers who had already paid for the new Apple devices which BTW – are NOT cheap.

Restricting Users

However, this is a classic move from Apple, who have an eco system devoted to limiting user’s expression and choice, with these limitations generating Apple huge streams of revenue.

For example, iPhones can only download applications from the Apple app store and not from the internet, meaning after you pay a massive sum of money for a new iPhone, you are then restricted in what you can actually download onto your phone. In this way, Apple controls the one and only source of applications for iPhones and can set exorbitant fees for developers who want to list their apps on the app store.

Don’t get me wrong, Apple devices are fantastic bits of tech, however, Apple’s business model leaves a lot to be desired. This is because, at its very core, Apple makes its money from creating an ecosystem that works well, trapping people once they’re inside it, and emptying their wallets while they’re too busy looking at a ‘dynamic island’.

The Lightning cable is just another example of this. Say you’ve got an iPhone, AirPods and an iPad… you’re in the ecosystem. You see a new Android phone, earbuds or tablet and quite fancy one, or maybe all. Not only have you got to consider if you’re happy breaking the all-Apple ecosystem you’re already in that works quite well but you also need to buy new chargers for all of your new devices as your 3 Lightning cables are now useless.

This is an extra expense that you’re having to front for no reason other than Apple wanted to make an extra buck from you. And what happens to your old Lightning cables now you’ve moved to Android? Are you going to keep them as a souvenir of your Apple days ?

Intervention

Quite frankly, the whole situation is a joke. It’s something so small that would save customers money and might even increase iPhone sales but Apple can’t guarantee that, so they take the easier option, and charge extra from those who they’ve already won over to their side.

Τhe EU Parliament has passed a law that by the end of 2024, all mobile phones, tablets and cameras sold in the EU will have to be equipped with a UBC -C charging port. This is not only a result of the extra cost to customers for no good reason, but also to increase interoperability (allowing consumers to use charging cables among numerous devices – with interoperability being a key goal in the EU in the tech sphere), as well as reducing the effect on the environment from all those useless Lightning cables being thrown in the rubbish.

The Verge claims that “the EU estimates the rules could cut down on 11,000 metric tons (over 12,000 tons) of e-waste annually and save customers [EUR]250 million on unnecessary charger purchases”.

Effectively, Apple will have 2 choices: either stop selling devices in the EU, or adopt a USB-C charging port in its devices. Apple will likely not want to give up the massive market that is the EU for the sake of the Lightning cable and therefore will most likely adopt USB-C ports in all of its devices worldwide for the sake of uniformity and manufacturing costs.

Whether you’re normally a fan of EU intervention in big tech or not, this is a win for us all and an example of legislators using their power for the good of the environment and the people. Furthermore, it’s an example of how a small change can make a big difference.

Home

Από τη Mahsa Amini, στις Ιρανές στην Ελλάδα και τον αγώνα για ισότητα

Συμπληρώθηκε ένα μήνας, από τότε που η 22χρονη Ιρανή Κούρδη Mahsa Amini, άφησε την τελευταία της πνοή ενώ κρατούνταν από την αστυνομία ηθών στην Τεχεράνη για «ακατάλληλη ενδυμασία».

Από τότε, διαδηλώσεις έχουν σαρώσει το Ιράν, γυναίκες και άνδρες έχουν κατέβει στους δρόμους ζητώντας την πτώση του ιερατικού κατεστημένου. Οι διαδηλώσεις δεν αφορούν, όμως, μόνο τους κανόνες ένδυσης που έχουν επιβληθεί στις Ιρανές. Η πραγματικότητα είναι ότι τα μέτρα που έχουν θεσπιστεί για να τις ελέγχουν και να περιορίζουν την ελευθερία τους είναι εκατοντάδες.   

Τι είδους απαγορεύσεις υφίστανται οι Ιρανές γυναίκες;

Οι Ιρανές γυναίκες αποτελούν περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού και είναι από τις πιο μορφωμένες στη Μέση Ανατολή. Έχουν ποσοστό αλφαβητισμού άνω του 80% και αντιπροσωπεύουν πάνω από το 60% του πανεπιστημιακού σώματος του Ιράν.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο της Σαρία του Ιράν, που επιβλήθηκε μετά την επανάσταση του 1979, οι άντρες μπορούν να χωρίσουν τους συζύγους τους πολύ πιο εύκολα από τις γυναίκες, ενώ η επιμέλεια των παιδιών άνω των επτά ετών ανατίθεται αυτόματα στον πατέρα. 

Οι γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των νομοθετών και των ανώτερων αξιωματούχων, χρειάζονται άδεια από τους συζύγους τους για να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Η μαρτυρία τους ως νομικού μάρτυρα αξίζει τη μισή από εκείνη ενός άνδρα και οι κόρες κληρονομούν το μισό από αυτό που κληρονομούν οι γιοι. 

Οι γυναίκες μπορούν να εργάζονται, να ψηφίζουν ή να οδηγούν, αλλά δε μπορούν να υποβάλουν υποψηφιότητα για πρόεδροι ή να γίνουν δικαστές. Ας μη συζητήσουμε καθόλου για το δικαίωμα στην άμβλωση, το οποίο δεν υφίσταται και ο μακρύς κατάλογος απαγορεύσεων και περιορισμών προς τις γυναίκες δεν τελειώνει ποτέ. 

Είναι η μαντήλα απλά ένα σύμβολο θρησκευτικής πίστης;

Αν ρίξουμε παραπάνω φως στο θέμα του χιτζάμπ και της ένδυσης των γυναικών, θα δούμε ότι έχει να κάνει λιγότερο με τη θρησκευτική πίστη και περισσότερο με τον έλεγχο. Η υποχρεωτικότητά της μαντήλας είναι ένα σύμβολο που μετατρέπεται σε όπλο εδώ και δεκαετίες. Για τα ολοκληρωτικά συστήματα, μια κοινή οπτική ταυτότητα στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα: Όλοι σκέφτονται το ίδιο. Αυτό καλείται να κάνει και η μαντήλα. 

Το 1936, ο Reza Shah Pahlavi, εμπνευσμένος από τον Ατατούρκ της Τουρκίας, εξέδωσε διάταγμα για όλες τις γυναίκες να βγάλουν το χιτζάμπ τους σε μια δυναμική και αμφιλεγόμενη προσπάθεια εκσυγχρονισμού.

Περισσότερα από 40 χρόνια αργότερα, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί επανέφερε και πάλι της υποχρεωτικότητα της μαντήλας σε μια προσπάθεια να δώσει ολοκαίνουργιο όραμα και αισθητική στη νέα ισλαμική δημοκρατία. Όμως, για άλλη μια φορά, οι γυναίκες δεν ήταν μέρος αυτής της απόφασης.

Αυτός δεν είναι ο ούτε πρώτος, ούτε ο τελευταίος αγώνας

Μέχρι στιγμής, έχουν σκοτωθεί περισσότεροι από 185 άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 19 ανηλίκων από τις δυνάμεις ασφαλείας, ενώ έχουν τραυματιστεί και συλληφθεί χιλιάδες. Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ιρανοί επαναστατούν κατά του χιτζάμπ. 

Το 2014, η Alinejad ξεκίνησε μια καμπάνια στο Facebook, με τίτλο: “My Stealthy Freedom”, όπου μοιραζόταν φωτογραφίες Ιρανών γυναικών που δεν κάλυπταν τα μαλλιά τους. Το 2017, ξεκίνησε μια εκστρατεία για τις γυναίκες –για να φορούν λευκές μαντήλες τις Τετάρτες και το 2018, ακολούθησαν οι διαμαρτυρίες για το χιτζάμπ, όπου οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους κρατώντας τις μαντήλες τους ψηλά.

Σύμφωνα με τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεκάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί για τον ακτιβισμό τους κατά της αναγκαστικής κάλυψης. Ένα είναι σίγουρο: Οι Ιρανοί και οι Ιρανές αγωνίζονται για την ελευθερία εδώ και πολύ καιρό. Και αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Την ίδια στιγμή, οι Ιρανές που βρίσκονται στην Ελλάδα παρακολουθούν τις εξελίξεις από απόσταση

Από τη μία, ανησυχούν για τα όσα συμβαίνουν, για τους συγγενείς τους και τους δικούς τους ανθρώπους που βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν, από την άλλη αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς στην Ελλάδα και ίσως δικαιωμένες για την απόφαση τους να φύγουν για να γλιτώσουν από το θεοκρατικό καθεστώς της χώρας.

Όσες έχουν παιδιά, πήραν την απόφαση να φύγουν και για αυτά, για να μη χρειαστεί να βιώσουν και εκείνα την καταπίεση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.

“Δεν άντεχα να βλέπω τη δεκάχρονη κόρη μου να εξαναγκάζεται να πιστεύει σε τέτοιες παράλογες πεποιθήσεις” δηλώνει μια Ιρανή που βρίσκεται εδώ και 4 χρόνια στην Ελλάδα. 

Παράλληλα, από τη μία αισθάνονται ότι στην Ελλάδα είναι περισσότερο ελεύθερες μιας και δεν υπάρχουν οι ίδιοι νόμοι και κανόνες που τις περιόριζαν στο Ιράν, από την άλλη όμως αισθάνονται “πως ούτε εδώ οι γυναίκες αντιμετωπίζονται όπως θα έπρεπε, ειδικά αν δεν είναι Ελληνίδες.” 

Αλλά δεν έχουν όλες μια θετική εμπειρία από το ταξίδι τους προς την Ελλάδα. Η Parvin, διέφυγε από το Ιράν λόγω δίωξης με βάση το φύλο το 2017 και επαναπροωθήθηκε έξι φορές από την Ελλάδα –μέσω του ποταμού Έβρου και της θάλασσας του Αιγαίου– στην Τουρκία, κατά τη διάρκεια του 2020.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της αλλά και οπτικοακουστικό υλικό που συνέλεξε, κρατήθηκε σε μυστικούς χώρους, με άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς δικαίωμα επικοινωνίας, την χτύπησαν, την τρόμαξαν, της πήραν το κινητό και όλα τα προσωπικά της αντικείμενα, απελάθηκε/επαναπροωθήθηκε με παράτυπες και παράνομες διαδικασίες βιαίως στην Τουρκία.

Η ίδια σήμερα απαιτεί δικαιοσύνη και το τέλος των παράνομων επαναπροωθήσεων. Γι’ αυτό, αποφάσισε να υποβάλει καταγγελία κατά της Ελλάδας ενώπιον της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

Η έμφυλη βία και οι αγώνες της Δύσης

Όσο όλα αυτά συμβαίνουν στο Ιράν, οι γυναίκες στη Δύση συνεχίζουν να δίνουν τους δικούς τους αγώνες. Και μπορεί να μην είναι το ίδιο μεγάλοι και αιματοβαμμένοι, αλλά είναι εξίσου σημαντικοί. 

Ακόμα συνεχίζουμε να ακούμε μετά από υποθέσεις βιασμού, στερεοτυπικές φράσεις όπως “τι φορούσε;”, “πόσο είχε πιεί;”, “γιατί ήταν έξω τέτοια ώρα;”.

Άρα κανένας νόμος δεν μας επιβάλλει να φοράμε συγκεκριμένα ρούχα, αλλά μήπως υπάρχουν άτυποι κανόνες που ορίζουν τι μπορούμε και τι δε μπορούμε να φορέσουμε; Πόσο μπορούμε να πιούμε και τι ώρα πρέπει να γυρίσουμε σπίτι; Σίγουρα δεν υπάρχει αστυνομία των ηθών, αλλά πόση ασφάλεια μπορείς να νιώθεις όταν ακούς για βιασμούς σε αστυνομικά τμήματα από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι πρέπει να σε προστατέψουν;

Ο δρόμος για την κατάκτηση της ουσιαστικής ισότητας και την εξάλειψη της έμφυλης βίας μοιάζει ακόμα μακρύς στη Δύση και ακόμα πιο μακρύς και δύσκολος στην Ανατολή.

Αλλά είναι ένας δρόμος που μας καλεί –ή για την ακρίβεια προστάζει– να τον διαβούμε και ο μόνος τρόπος να το κάνουμε, είναι να σταθούμε δίπλα στις γυναίκες που αγωνίζονται ανεξαρτήτως τάξης, θρησκείας, φυλής και σεξουαλικού προσανατολισμού. Έτσι ώστε να μπορεί κάθε γυναίκα να κυκλοφορεί σε κάθε πόλη και κάθε στενό του κόσμου ελεύθερη, χωρίς να φοβάται τίποτα.

Home

Μελίνα Μερκούρη: Σαν σήμερα γεννήθηκε η τελευταία Ελληνίδα θεά

«Δεν προσποιήθηκα. Η προσποίηση για μένα είναι κάτι χυδαίο. Απλά και μόνο μίλησα όπως ήθελα. Χωρίς να υπολογίσω τίποτα και κανέναν», είχε πει η Μελίνα Μερκούρη.

Ίσως τότε, δεν γνώριζε ότι το όνομά της θα γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στη μνήμη μας και ότι 28 χρόνια μετά τον θάνατό της, θα εξακολουθούσαμε να θαυμάζουμε το μεγαλείο της ψυχής και του μυαλού της. Χαρακτηρίστηκε ως: «Η τελευταία Ελληνίδα θεά» και «γυναίκα-φλόγα». Αγωνίστρια εκ φύσεως, αρνήθηκε να μπει σε καλούπια και να συμβιβαστεί. Η γοητεία και το ταπεραμέντο της μαγνήτιζαν όποιον περνούσε από το διάβα της. Μια γυναίκα, ποίηση. Η λάμψη και ο τρόπος που μιλούσε για τα όνειρα, τις ελπίδες και τις αγωνίες της, μας καθηλώνουν μέχρι και σήμερα. 

Τα πρώτα χρόνια μιας σπουδαίας γυναίκας

Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη, γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στην Αθήνα, σε οικογένεια με μεγάλη ιστορία. Ο παππούς της, Σπυρίδων Μερκούρης, ήταν δήμαρχος Αθηναίων επί σειρά ετών, ενώ ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης, ήταν αξιωματικός του ιππικού, υπουργός και βουλευτής (Λαϊκό Κόμμα, Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα, ΕΔΑ). Τον Ιανουάριο του 1942 –κατά τη διάρκεια της Κατοχής– ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση «Ριζοσπαστική Οργάνωσις».

Η μητέρα της, Ειρήνη Λάππα, ήταν αδελφή του ναυάρχου, Πύρρου Λάππα, αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Γενικού Γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και αρχηγού του Στρατιωτικού Οίκου του βασιλιά Παύλου. Από την άλλη, τα ακροδεξιά φρονήματα του θείου της, Γεώργιου Μερκούρη, τον ώθησαν στο να δημιουργήσει το Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα—ένα ναζιστικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1932. Φυσικά, οι κινήσεις του αυτές βρήκαν αντίθετα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, δημιουργώντας έντονες προστριβές, με αποτέλεσμα να μην παρευρεθούν ούτε στην κηδεία του, το 1943. Η Μελίνα είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον παππού της –όπως έχει πει σε συνέντευξή της– αφού εκείνος της έμαθε τι πραγματικά σημαίνει ζωή.

Μάλιστα, όταν αποφάσισε να αφήσει το σχολείο για να αφοσιωθεί στο θέατρο –κάτι που θεωρείται ανήκουστο ακόμα και σήμερα– ο παππούς της την στήριξε, λέγοντάς της πως «Δεν έχει ανάγκη πιστοποιήσεις και χαρτιά, αφού το μυαλό της κόβει σαν μαχαίρι και ξέρει το παραμύθι της ζωής, όπως της το δίδαξε ο ίδιος».

Η Κατοχή, τα πλούτη και οι έρωτες

Το 1939, παντρεύτηκε τον –κατά πολύ μεγαλύτερο της– πάμπλουτο κτηματία, Παναγή Χαροκόπο, λόγω του ότι η μητέρα της δεν ενέκρινε το φλερτ της με έναν ηθοποιό. Ωστόσο, ο γάμος της δεν είχε στέρεες βάσεις και έτσι, διαλύθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, συνδέθηκε ερωτικά με το μαυραγορίτη επιχειρηματία, Φειδία Γιαδικιάρογλου. Τότε, η Μελίνα επικρίθηκε έντονα για το γεγονός ότι ζούσε απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις, σε διαμέρισμα 400 τ.μ., τη στιγμή που ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε. Το μοναδικό πράγμα, όμως, για το οποίο αισθάνεται τύψεις η Μελίνα, είναι η αποχή της από την αντίσταση. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ανέλαβε δημόσια τις ευθύνες της, λέγοντας:

« […] Εγώ δεν είμαι περήφανη για το τι έκανα μέσα στη Κατοχή. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που κάποτε θα εξηγηθεί. Θέλω να σου πω, ότι στην Κατοχή, αυτά τα παιδιά που ήμασταν εμείς, ήταν σκληρά και ευαίσθητα μαζί. Και αυτό έχει γίνει συνείδηση ζωής, για ό,τι συνέβη και παραπέρα. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε εμείς, είναι τρομακτική, είναι Κατοχές, είναι τρεις Κατοχές. Έβλεπες τους ανθρώπους μέσα στα κάρα, τα πτώματα των ανθρώπων και περνούσες. Σου λέω, ότι ήμουνα τολμηρή, ήμουνα ιδιωτικά τολμηρή. Δεν ήμουνα για την Ελλάδα, δεν έκανα αντίσταση και ίσως είναι η μόνη τύψη που έχω στη ζωή μου […]».

Η εντυπωσιακή καριέρα

Τον Σεπτέμβριο του 1938, η Μελίνα Μερκούρη ξεκίνησε τις σπουδές της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου— κρυφά από τη μητέρα της, που προσπαθούσε να την απομακρύνει από το χώρο του θεάματος. Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, με τίτλο: «Στέλλα», το 1955. Με αφορμή τη συγκεκριμένη ταινία, ταξίδεψε στις Κάννες για το κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπου γνώρισε τον Αμερικανό σκηνοθέτη, Ζυλ Ντασέν, με τον οποίο παντρεύτηκε 11 χρόνια αργότερα, το 1966. Επιπλέον, συμμετείχε σε πολλές ακόμη ταινίες, όπως: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1957), «Ο νόμος» (1958), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962) και «Τοπ καπί» (1964).

Η ερμηνεία της στην ταινία: «Ποτέ την Κυριακή», βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ τον επόμενο χρόνο, ενώ το 1967 κέρδισε μία υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι, στη θεατρική μεταφορά του έργου στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο: «Ίλια Ντάρλινγκ». Λίγοι γνωρίζουν, ότι η Μελίνα Μερκούρη «έβαλε φωτιά» στο γλέντι που ακολούθησε μετά το Φεστιβάλ των Καννών, με ένα συρτάκι. Η «γυναίκα-φλόγα», όπως έχει χαρακτηριστεί, ξεσήκωσε όλους τους παρευρισκόμενους με το μπρίο, την τσαχπινιά της και μαθαίνοντας στους ξένους τον αγαπημένο ελληνικό χορό, καθώς και πώς να… σπάνε πιάτα!

Τέλος, το 1972 πρωταγωνίστησε και πάλι στο Μπρόντγουέϊ στη «Λυσιστράτη», σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη.

Η Χούντα, η αποξένωση και η απογοήτευση

Όταν πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα του 1967 –βυθίζοντας την Ελλάδα στη Χούντα– η Μελίνα είχε αποκτήσει διεθνή φήμη, ενώ ζούσε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης με τον τότε σύζυγό της, Ζυλ Ντασέν. Τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου, ο Μάνος Χατζιδάκις τηλεφώνησε στο ζευγάρι για να τους ενημερώσει για όλα όσα είχαν συμβεί. Κατόπιν, η Μελίνα προέβη σε δηλώσεις στα ξένα ΜΜΕ με δάκρυα στα μάτια, εκλιπαρώντας για τη χώρα της. Χαρακτηριστικά, είχε πει: «Σας παρακαλώ, μην πάτε στη χώρα μου». Ως αποτέλεσμα αυτών των δηλώσεων, η χουντική κυβέρνηση της αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια στις 12 Ιουλίου του ίδιου έτους.

Σε αυτή την κίνηση, η Μελίνα απάντησε ως εξής: «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».

Από το Νοέμβριο του 1967 και για τρεις μήνες, το FBI την παρακολουθούσε παντού, ενώ υπήρχε προειδοποίηση ότι θα γίνει δολοφονική απόπειρα εναντίον της. Στις 7 Μαρτίου του 1969, στο θέατρο της Γένοβας, έγινε βομβιστική επίθεση εναντίον της, ενώ στο πλαίσιο της ίδιας περιοδείας, πραγματοποιήθηκε κι άλλη επίθεση από φασιστική οργάνωση στο Βέλγιο. Όσο βρισκόταν στο εξωτερικό, οι γονείς της έφυγαν από τη ζωή, με την ίδια να μην μπορεί να παρευρεθεί ούτε στην κηδεία του πατέρα της, χωρίς ιθαγένεια και διαβατήριο. Ακόμα και στην κηδεία της μητέρας της, το 1972, της επετράπη η είσοδος στη χώρα για λίγες μόνο ώρες. Στις 26 Ιουλίου του 1974, δύο μόλις μέρες μετά την πτώση της Χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα, κάνοντας το σήμα της νίκης και χάθηκε στην αγκαλιά των αγαπημένων της προσώπων.

Μια υπουργός Πολιτισμού με όραμα, ψυχή και τσαγανό

Αφότου τελείωσε η εφιαλτική περίοδος της Χούντας, η Μελίνα επέστρεψε στην πατρίδα το 1974 και ανέλαβε υπουργός Πολιτισμού με το ΠΑΣΟΚ (1981-1989 και 1993-1994). Το μεγαλύτερο όραμά της ήταν η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στα ελληνικά εδάφη. Μάλιστα, ένα από τα πιο δημοφιλή αποφθέγματα που βγήκαν από τα χείλη της είναι το εξής: «Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν, όμως, έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ». Το 1983, έθεσε το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν μια κοινότητα που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να μπορεί να αναπτυχθεί;» ενώπιον των υπουργών Πολιτισμού της τότε ΕΟΚ. «Η φωνή μας είναι καιρός να ακουστεί με την ίδια δύναμη όπως αυτή των τεχνοκρατών. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η δημιουργία, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από το εμπόριο, την οικονομία, την τεχνολογία».

Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ο θεσμός της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης», ο οποίος υλοποιήθηκε το 1985 με πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα την Αθήνα. Επιπλέον, χάρη σε εκείνη δημιουργήθηκαν τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, ενώ ενίσχυσε τις δράσεις για την αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης και επέμεινε στη στρατηγική ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς και την εισαγωγή του Πολιτισμού και της Θεατρικής Αγωγής στα σχολεία. Θεωρούσε ότι η επαφή των παιδιών με τις τέχνες θα δημιουργήσει νέες γενιές πολιτών με ουσιαστική παιδεία, τα οποία θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία για όλους.

Ο φόβοι και τα όνειρά της

«Νόμιζα ότι φοβόμουν την αρρώστια, δεν είναι αυτό. Φοβάμαι να μη με αγαπάνε πια. Έχω το στομάχι μου, έχω έλκος και η τελευταία μου περιπέτεια ήταν πάρα πολύ ισχυρή. Αλλά, νομίζω ότι τα έβγαλα πέρα πολύ αξιοπρεπώς και είδα κάτι, που χαλάλι. Είδα πόσο με αγαπάνε οι Έλληνες, και οι Ελληνίδες βέβαια. Πόσο με αγαπάει ο κόσμος».

Αυτά είχε δηλώσει σχετικά με τους φόβους και τις ανασφάλειές της. Όσον αφορά στα όνειρά της, οι δηλώσεις ήταν γι’ ακόμη μια φορά αφοπλιστικές: «Όλα. Και όταν λέω όλα, όλα. Θα ήθελα να είχα υγεία, θα ήθελα να ήμασταν καλά στο σπίτι και θα ήθελα η Ελλάδα να προοδεύσει και θα ήθελα να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κοινή αγορά, να αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα που θα έρθουν και να μείνουμε μια χώρα με ιστορία, μια χώρα με μέλλον».

Ο μεγάλος έρωτας με το τσιγάρο και η μοιραία κατάληξη

Η Μελίνα Μερκούρη είχε μία σχέση πάθους με το τσιγάρο, γεγονός που αποδεικνύεται και μέσω των στιγμιότυπων που την απεικονίζουν διαρκώς να φουμάρει. Υποστήριζε ότι το τσιγάρο της χάρισε χιλιάδες ευχάριστες στιγμές, ωστόσο, πολλοί ήταν εκείνοι που θεωρούσαν πως δεν άρμοζε σε μία γυναίκα να καπνίζει ή ότι το τσιγάρο της αφαιρούσε ποιότητα και κομψότητα.

«Παραλίγο να με λιντσάρουν επειδή κάπνιζα», είχε πει σε συνέντευξή της και λίγο αργότερα ζήτησε συγγνώμη, ανάβοντας τσιγάρο μπροστά στην κάμερα, λέγοντας πως δε μπορούσε να κρατηθεί. Η αγάπη της για το τσιγάρο, όμως, την έφερε μπροστά σε μια μοιραία εξέλιξη: Τον καρκίνο. Λίγο πριν αναχωρήσει στο εξωτερικό για να κάνει μια επέμβαση, βρέθηκε στο υπουργείο και έγραψε σε ένα πακέτο τσιγάρα: «Θα ξαναγυρίσω».

Μια δήλωση που, δυστυχώς, ήταν αναληθής. Δεν επέστρεψε ποτέ. Άφησε την τελευταία της πνοή στο «Memorial Hospital» της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994. Η απώλεια ήταν τεράστια, τόσο για τον καλλιτεχνικό και πολιτικό κόσμο, όσο και για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Μάλιστα, είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το γεγονός πως, στην κηδεία της, ο κόσμος άφηνε «συμβολικά» στο μνήμα της, πακέτα από τσιγάρα.

Η αθάνατη Μελίνα Μερκούρη

H 6η Μαρτίου –η ημέρα θανάτου της Μελίνας Μερκούρη– έχει ορισθεί από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού, κατά την οποία απονέμεται το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Μέσα από τους αγώνες, την πολυμορφική και σπουδαία της προσωπικότητα, το ταλέντο, την απαράμιλλη γοητεία, το κοφτερό μυαλό και τα ισχυρά της επιχειρήματα, η Μελίνα Μερκούρη ήταν, είναι και θα παραμείνει αθάνατη. Πάντοτε, θα τη θυμόμαστε σαν σύμβολο πολιτισμού και υπόδειγμα γυναίκας.

Home

Είναι η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία ο μοναδικός τρόπος για να μειωθούν οι αμβλώσεις;

Πριν μερικούς μήνες, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε την υπόθεση Roe v. Wade, καταργώντας το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση μετά από σχεδόν 50 χρόνια. 

H ποινικοποίηση στην πρόσβαση στην άμβλωση είναι μία κατά μέτωπο επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών. Αποτελεί μέρος μιας πολύ ευρύτερης, μακροπρόθεσμης στρατηγικής που αποσκοπεί στην εδραίωση της εξουσίας των ανδρών. Κι εδώ γεννέται το ερώτημα: Πώς μπορεί να σχετίζονται σεξουαλική αγωγή και αμβλώσεις;

Για τους νέους, η δραματικά μειωμένη πρόσβαση στην άμβλωση δημιουργεί τεράστια αβεβαιότητα. Αυτή η ανασφάλεια, δεν ισχύει μόνο, όσον αφορά τις επιλογές τους σε περίπτωση απρογραμμάτιστης και ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Εντοπίζεται σε όλες τις νέες γενιές, αφού το πολιτικό κίνημα, που έφερε το τέλος της ιστορικής απόφασης, επιδιώκει σε πολλές περιπτώσεις, να περιορίσει την ολιστική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη, γεννιέται το ακόλουθο ερώτημα. «Είναι τελικά η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία ο μοναδικός και πιο “σωστός” τρόπος για να μειωθούν οι εκτρώσεις»; 

Σεξουαλική αγωγή και αμβλώσεις στις ΗΠΑ

Σύμφωνα με έρευνες του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον,  οι έφηβοι που λαμβάνουν σεξουαλική αγωγή υψηλού επιπέδου έχουν σημαντικά λιγότερες πιθανότητες να μείνουν έγκυος από τους εφήβους που λαμβάνουν σεξουαλική αγωγή με βάση την αποχή. 

Όπως υποδηλώνει η σκηνή από την ταινία «Mean Girls», η σεξουαλική αγωγή αποχής και εγκράτειας επικράτησε ως μοναδική πρόταση για δεκαετίες στις ΗΠΑ και παραμένει δημοφιλής. Σήμερα, 29 είναι οι πολιτείες που απαιτούν να τονίζεται η αποχή, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Guttmacher. Στις πολιτείες του Τέξας, της Λουιζιάνα, του Μισισιπή, του Τενεσί και της Νότια Ντακότα η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πηγαίνει ενάντια στις ενδείξεις της δημόσιας υγείας. Αυτό που παρέχουν δίνει έμφαση στην αποχή, στη ντροπή, στην ενοχή και στον φόβο. 

Έρευνες έχουν δείξει επανειλημμένα ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μόνο με αποχή είναι σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική. Άρα, μάλλον τελικά σεξουαλική αγωγή και αμβλώσεις σχετίζονται άμεσα.

Ωστόσο, η ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για τη διδασκαλία αυτή αυξήθηκε υπό τη διοίκηση Τραμπ. H σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μόνο με αποχή δεν καθυστερεί τη σεξουαλική δραστηριότητα των νέων και είναι επιβλαβής, καθώς αποκλείει άλλους τύπους εκπαίδευσης για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία. Κάποιοι από αυτούς είναι ο έλεγχος των γεννήσεων και των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων λοιμώξεων. Επιπλέον, στιγματίζει όσους είναι ήδη σεξουαλικά ενεργοί. 

Αντιθέτως, η συμπεριληπτική-ολοκληρωμένη σεξουαλική εκπαίδευση «ενθαρρύνει τα ανθρώπινα δικαιώματα συμπεριλαμβανομένων της αυτόνομης λήψης αποφάσεων και σεβασμού για τα δικαιώματα των άλλων». Παρ’ όλα αυτά, μόνο 17 πολιτείες απαιτούν η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση να είναι ιατρικά ακριβής. 

Στην πραγματικότητα, τα κράτη που περιορίζουν την ολοκληρωμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι πιο πιθανό να περιορίσουν και τις αμβλώσεις. Όσο αυξάνονται οι περιορισμοί στην πρόσβαση στις αμβλώσεις, τόσο πιο σημαντική θα γίνει η εφαρμογή μιας πολύπλευρης μορφής σεξουαλικής αγωγής.

Πώς αλλιώς μπορούν οι νέοι να έχουν τη δυνατότητα να αποτρέψουν τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, άλλωστε; 

 Σεξουαλική αγωγή και αμβλώσεις στην Ευρώπη

Αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλο που η συντριπτική πλειονότητα των χωρών της ΕΕ έχουν καταστήσει τη συμπεριληπτική σεξουαλική εκπαίδευση υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία τους, στην Ελλάδα και την Κύπρο η σεξουαλική αγωγή εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού.

Η κοινωνία είναι ακόμα συντηρητική, η Εκκλησία δημιουργεί προσκόμματα και τα νούμερα των εφηβικών εκτρώσεων παραμένουν εξαιρετικά υψηλά.  Στη Γερμανία και στις σκανδιναβικές χώρες, από την άλλη, τα παιδιά διδάσκονται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο (στην Φινλανδία, συγκεκριμένα, οι έφηβοι μαθαίνουν ακόμα και πώς να βάζουν σωστά το προφυλακτικό!).

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του «World Health Organization» (WHO), οι περιπτώσεις που δεν χρησιμοποιείται ούτε προφυλακτικό ούτε γίνεται χρήση γυναικείου αντισυλληπτικού από τα 15χρονα παιδιά είναι 22% περίπου. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως γίνονται περίπου 150.000 αμβλώσεις ετησίως στη χώρα μας, και πως το 20-25% αυτών αφορά νεαρά κορίτσια κάτω των 16 ετών. 

Οι ενοχοποιητικοί παράγοντες των εφηβικών εκτρώσεων περιλαμβάνουν «την αδυναμία προσέγγισης εκ μέρους των γονέων και των εκπαιδευτικών για ενημέρωση και συμβουλευτική, η άγνοια, η περιορισμένη εφαρμογή της αντισύλληψης και η ανεύθυνη ενημέρωση από τους φίλους τους». 

Σεξουαλική αγωγή = Πηγή σωστής ενημέρωσης των νέων

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα χρησίμευε ως μη επικρίσιμη πηγή πληροφοριών σχετικά με τις επιλογές εγκυμοσύνης, της ανατροφής, της υιοθεσίας και της άμβλωσης. Πολλοί νέοι δεν μαθαίνουν για αυτά τα θέματα στο σπίτι τους.

Μακάρι όσοι τάσσονταν φανατικά κατά των εκτρώσεων, να μάχονταν με την ίδια αποφασιστικότητα για τη σωστή ενημέρωση των νέων από μικρή ηλικία για τη σεξουαλική λειτουργία και την αντισύλληψη. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν από μικρά, χωρίς ταμπού, πώς λειτουργεί το σώμα τους και πως μένεις έγκυος.

Μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, οι νέοι μπορεί να αντιληφθούν επίσης τη διαφορά μεταξύ του σεξ στην οθόνη (πορνό) και του σεξ στη ζωή, και να μάθουν για την αυτοδιάθεση και τη συναίνεση.

Home

5 remakes ταινιών που δεν έπρεπε να δουν το φως της μέρας

Τι σημαίνει remake και ποια είναι τα χειρότερα “movie remakes” στον χώρο του θεάματος.

Remakes ταινιών: Μια τάση που επικρατεί στο σύγχρονο κινηματογράφο. Πολλοί παραγωγοί έχουν προσπαθήσει να αναβιώσουν παλιές ταινίες και να ξανά αιχμαλωτίσουν την επιτυχία τους σε ένα πιο μοντέρνο σκηνικό.

Δυστυχώς όμως, σπανίως τα remakes ταινιών είναι επιτυχημένα, με τα περισσότερα να μην θυμίζουν σε τίποτα τις πρωταρχικές ταινίες. 

The Karate Kid (2010)

Το The Karate Kid (1984) είναι ίσως μια από τις καλύτερες νεανικές ταινίες της εποχής του, η οποία –εκτός από το Καράτε– αγγίζει διάφορα θέματα που απασχολούν τους νέους, όπως, το bullying και την προσαρμογή  σε ένα νέο περιβάλλον. Η ταινία αποτελεί σύμβολο των ταινιών Karate μέχρι και σήμερα ενώ θεωρείτε από πολλούς ως cult classic. 

Το 2010, κυκλοφόρησε ένα remake με τον ίδιο τίτλο, που  προσπάθησε να κάνει ορισμένες παραλλαγές στην πρωτότυπη ιστορία, διατηρώντας όμως αρκετά στοιχεία της. Ωστόσο, το αποτέλεσμα έμοιαζε με μια “κενή απομίμηση”, χωρίς ψυχή, ενώ απουσίαζε και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, Jaden Smith (Dre)-Jackie Chan (Mr. Han), σε σχέση με τους Daniel (Ralph Macchio)-Mr. Miyagi (Pat Morita).

Fun fact: Αν και το remake ονομάστηκε “The Karate Kid”, ο πρωταγωνιστής της ταινίας μαθαίνει Κουνγκ Φου, αντί για Καράτε!

Ghostbusters (2016)

Στην αρχική ταινία του 1984, τέσσερις επιστήμονες που ασχολούνται με το μεταφυσικό στοιχείο, χάνουν τις δουλειές τους.

Λίγο αργότερα, μεταφέρονται σε έναν εγκαταλελειμμένο πρώην πυροσβεστικό σταθμό, όπου και χτίζουν τις εγκαταστάσεις τους για να “πιάνουν” φαντάσματα –όπως, άλλωστε, προδίδει και ο τίτλος. Η ταινία βασίζεται πολύ  στο κωμικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να είναι  ευχάριστη και κατάλληλη για ένα ευρύ κοινό και να αποτελεί μέχρι σήμερα μία από τις αγαπημένες ταινίες όσων αγαπούν το super-natural και όχι μόνο. 

Στο remake του 2016, το σενάριο βασίστηκε σε κακόγουστα αστεία, όπως αέρια του εντέρου και ορισμένες αδεξιότητες που οδηγούν σε τραυματισμούς, με την ελπίδα να προκαλέσει γέλιο στους θεατές. Και μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά η προσπάθεια της συγκεκριμένης ταινίας να μιμηθεί την πρώτη, απέτυχε παταγωδώς. 

The Mummy (2017)

Στην ταινία, βλέπουμε τον Rick O’Connell (Brendan Fraser) και την Evelyn (Rachel Weisz) να ανακαλύπτουν έναν τάφο στη χαμένη πόλη της Hamunaptra, όπου ένα αρχαίο κακό –άθελά τους– εξαπολύεται στον κόσμο και πρέπει να βρουν τρόπο να το εξολοθρεύσουν. Αν και υπήρχαν πολλά στοιχεία τρόμου, η γοητεία του Brendan Fraser και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών την έκανε ένα τσακ πιο ευχάριστη. 

Ωστόσο, το remake του 2017 με τον Tom Cruise σε ρόλο πρωταγωνιστή δεν απέδωσε τόσο καλά, όσο η αρχική ταινία. Ο Nick Morton (Tom Cruise) παρουσιάζεται ως μέλος του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, που είναι επίσης κυνηγός θησαυρών, παρεκκλίνοντας έτσι από το αρχικό σκηνικό της Αιγύπτου.

Η προσπάθεια να μετατρέψουν την ταινία σε κάτι περισσότερο, με το να φέρνουν χαρακτήρες σαν τον Dr. Jekyll (Russell Crowe), γνωστός σαν τέρας από ένα βιβλίο του 1887, δείχνει πως η ταινία απομακρύνεται από τη φιλοσοφία  της “Μούμιας”. Τέλος, το σενάριο υστερεί από άποψη περιεχομένου. 

Godzilla (2014)

Η αρχική ταινία του 1954 από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη, Ishiro Honda, ήταν και παραμένει μέχρι και σήμερα μία από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες που πέρασαν ποτέ από  τον κινηματογράφο. Ίσως στο σήμερα η ταινία να φαίνεται απαρχαιωμένη, μετά από σχεδόν 70 χρόνια, όμως, παραμένει all-time-classic. 

Το remake του 2014, από την άλλη, χρησιμοποιώντας περισσότερα special effects και CGI μετέτρεψε την ταινία περισσότερο σε ιστορία καταστροφής (οι λεγόμενες disaster movies), με περισσότερη έμφαση στην καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει ο Godzilla, παρά στην ιστορία.

Αν και η ταινία έχει καταφέρει να κερδίσει μια μερίδα του κοινού, επικρατεί η άποψη ότι δε θα έπρεπε να υπάρξουν remakes ταινιών τέτοιας ιστορικής σημασίας στον κινηματογράφο θα πρέπει να μείνουν αναλλοίωτες.

Fantastic Four (2015)

Τέλος, πρέπει να αναφερθούμε στο φιάσκο του remake της ταινίας, “Fantastic Four”, του 2015. Η αρχική ταινία που βγήκε το 2005 ήταν από τις καλύτερες superhero ταινίες της εποχής της. Διέθετε έξυπνο σενάριο με αρκετό χιούμορ, εξισορροπώντας έτσι τη δράση που προσφέρει η πλοκή. Γενικώς, η συνταγή αυτή στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία.  

Και μετά ήρθε το remake του 2015. Από όπου και να το πιάσεις, ήταν μια αποτυχία. Πριν καν κάνει πρεμιέρα, οι κριτικοί είχαν δηλώσει ότι πρόκειται για μα φτηνή προσπάθεια από το στούντιο 20th Century Fox.

Με ελλιπές σενάριο, ελάχιστη δράση και χλιαρή χημεία, η ταινία δεν έκανε καλή εντύπωση. Ακόμη, άλλαξαν πολλά από τις αρχικές ιστορίες των κόμικς, όπως η προέλευση των δυνάμεων των χαρακτήρων. Εύλογα, τέτοιου είδους αλλαγές δυσαρέστησαν το κοινό.

Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο remake, έφερε πολλές ταινίες που είδαμε και αγαπήσαμε κάποτε, στο σήμερα.  Κάποιες ήταν επιτυχημένες. Κάποιες – πολλές – άλλες όμως όχι. Αυτό ίσως να είναι και το λάθος του Hollywood, αφού απ’ όσο φαίνεται έχει αλλάξει τη φόρμουλα παραγωγής ταινιών και βασίζεται σε παλιές επιτυχίες, αντί να αφοσιωθεί στην παραγωγή καινούργιου και πρωτότυπου υλικού.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η στασιμότητα της δημιουργικότητας θα επιλυθεί σύντομα και θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά νέες ταινίες στο μέλλον.

Home

Διαισθητική διατροφή και βιγκανισμός: Μπορεί ένας vegan να ακολουθεί διαισθητική διατροφή;

Η διαισθητική διατροφή ενθαρρύνει την υγιή σχέση με το φαγητό, τον επαναπροσδιορισμό της απόλαυσης και την απελευθέρωση από την κουλτούρα της δίαιτας. 

Αν δεν έχεις ξανακούσει για το intuitive eating (διαισθητική διατροφή) να σου πω πως πρόκειται για μια διατροφική προσέγγιση που δίνει προτεραιότητα στα εσωτερικά σήματα του σώματος για την επιλογή της ποσότητας και ποιότητας της τροφής (πείνα, κορεσμός, απόλαυση). Μπορούν, λοιπόν, να “παντρευτούν” διαισθητική διατροφή και βιγκανισμός; Γιατί όχι; Ένας vegan απλά επιλέγει να απέχει από τα ζωικά προϊόντα. 

Τρία είναι τα βασικά κίνητρα που ωθούν ένα άτομο στο βιγκανισμό: 

1. Η αντίθετη στάση απέναντι στην εκμετάλλευση των ζώων. 

2. Η μείωση του αποτυπώματος άνθρακα και η προστασία του περιβάλλοντος. 

3. Η επίτευξη της καλύτερης σωματικής υγείας. 

Το πραγματικό ερώτημα που μας απασχολεί είναι το κατά πόσο η υιοθέτηση μιας vegan διατροφής κρύβει πίσω της μια διαταραγμένη σχέση με το φαγητό. 

Τι λέει η επιστήμη;

Η βιβλιογραφία συνδέει τη χορτοφαγική και vegan διατροφή με χαμηλότερο κίνδυνο για καρδιαγγειακά νοσήματα, καλύτερους δείκτες υγείας και χαμηλότερη θνησιμότητα από κάθε νόσο.

Βέβαια, όταν διερευνάται η σχέση μεταξύ χορτοφαγίας και διαταραχών λήψης τροφής, φωτίζεται μια σχέση που καθόλου δεν πρέπει να αγνοήσουμε, που αφορά πιο ειδικά τη διαταραχή που ονομάζεται “νευρογενής ορθορεξία”. 

Όταν μιλάμε για ορθορεξία αναφερόμαστε στη διατροφική διαταραχή κατά την οποία το άτομο εστιάζει εμμονικά στην υγιεινή διατροφή όπως αυτή ορίζεται από κάποια διατροφική θεωρία. Οι διατροφικοί περιορισμοί κλιμακώνονται με την πάροδο του χρόνου και μπορεί να περιλαμβάνουν την εξάλειψη ολόκληρων ομάδων τροφίμων ή/και, προοδευτικά, πιο σοβαρούς «καθαρισμούς» που θεωρούνται εξαγνιστικοί ή αποτοξινωτικοί, βλ. νηστεία, water fasting, φρουτοφαγία κτλ. 

Η παραβίαση των διατροφικών κανόνων προκαλεί συναισθηματική δυσφορία και υπερβολικό φόβο για ασθένεια. Η απώλεια βάρους μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα διατροφικών επιλογών, αλλά δεν είναι ο πρωταρχικός στόχος. H επιθυμία για απώλεια βάρους απουσιάζει, κρύβεται ή υποτάσσεται στον ιδεασμό για υγιεινή διατροφή.

@nathaliecfit

intuitiveeating intuitiveeatingjourney nathaliecfit nutritioncoach

♬ original sound – Fitness + Macro Coach

Τι σχέση έχει ο βιγκανισμός με την ορθορεξία;

Οι χορτοφαγικές δίαιτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να νομιμοποιήσουν την αποφυγή ομάδων τροφίμων, να διευκολύνουν τον συνεχή περιορισμό και να συγκαλύψουν περιοριστικά διατροφικά πρότυπα που στοχεύουν στον έλεγχο του βάρους, με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο.

Η βιβλιογραφία δείχνει πως τόσο γυναίκες όσο και άντρες που υιοθετούν χορτοφαγική διατροφή, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν διαταραγμένες διατροφικές συμπεριφορές, σε σχέση με άτομα που καταναλώνουν κρέας.   

Τα αλληλοεπικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά της χορτοφαγικής (vegetarian & vegan) διατροφής με την ορθορεξία φαίνονται στην παρακάτω λίστα.

-Χορτοφαγική διατροφή

Ενασχόληση με την κατανάλωση γευμάτων χωρίς ζωικά προϊόντα (κυρίως με ηθικά κίνητρα)

-Ομοιότητες

  • Κατανάλωση συγκεκριμένων τροφών (θρεπτικά πυκνών, συχνά βιολογικών)
  • Θέματα σχετιζόμενα με το φαγητό αποτελούν σημαντικό τομέα της ζωής
  • Έμφαση στην ποιότητα της προσλαμβανόμενης τροφής
  • Μείωση της προσλαμβανόμενης τροφής, βάσει συγκεκριμένων διατροφικών κανόνων
  • Διατροφικοί κανόνες που προσδιορίζουν ποιες τροφές επιτρέπονται και ποιες απαγορεύονται
  • Άκαμπτοι διατροφικοί κανόνες και ανικανότητα ευελιξίας στις διατροφικές συνήθειες

-Νευρογενής ορθορεξία

Ενασχόληση με την κατανάλωση υγιεινών, ακατέργαστων, “καθαρών” τροφών (βασικός στόχος: Η υγεία)

@fabienne.bethmann

vegan food >>> #whatieatinaday #food #vegan

♬ mario sound – mandycap

Tips για να “παντρευτούν” διαισθητική διατροφή και βιγκανισμός

  • Ξεφορτώσου τη νοοτροπία της δίαιτας, plant-based ή μη

Η vegan διατροφή δεν είναι μια δίαιτα απώλειας βάρους. Η υιοθέτηση μιας χορτοφαγικής διατροφής με σκοπό την απώλεια βάρους την κάνει μη βιώσιμη και αποσπά την προσοχή από τα άλλα οφέλη της, στο περιβάλλον και το animal welfare. 

Οι δίαιτες σπάνια δουλεύουν, ανεξάρτητα από το αν περιέχουν ζωικά προϊόντα ή όχι, και μπορούν να δηλητηριάσουν τη σχέση με το φαγητό. Η κουλτούρα της δίαιτας είναι παντού, δυστυχώς και μέσα στην vegan κοινότητα. 

  • Χορτοφαγική διατροφή δεν σημαίνει “καθαρή” διατροφή

Δεν υπάρχει πιο συγκαλυμμένη ορθορεξία από το “clean eating”. Όπως έχουμε πει και σε προηγούμενο άρθρο (βρες το εδώ) μια προσέγγιση 80/20 στη διατροφή, που περιλαμβάνει όλες τις τροφές και ενθαρρύνει τη διατροφική ελευθερία, μπορεί να είναι ευεργετική για την υγεία, σωματική και ψυχική. 

Μία vegan διατροφή δε χρειάζεται να είναι low-fat, low-carb, sugar-free, oil-free, gluten-free, ωμοφαγική ή να αποτελείται αποκλειστικά από ακατέργαστες τροφές. Οι περιορισμοί οδηγούν μόνο σε λαχτάρα για τις απαγορευμένες τροφές, ακολουθούμενη από υπερφαγία και ενοχές. Δώσε στον εαυτό σου άνευ όρων άδεια να τρώει όλα τα (vegan) τρόφιμα.

Απόλαυσε ποικιλία από vegan προϊόντα και μη φοβάσαι να συμπεριλάβεις τροφές που απολαμβάνεις (εναλλακτικές κρέατος/τυριού ή το εκάστοτε junk food). Η άρση των περιορισμών μπορεί να κάνει μια vegan διατροφή πιο συναρπαστική, πιο βολική και εν τέλει πιο βιώσιμη μακροπρόθεσμα. 

  • Σεβάσου το πως αισθάνεσαι (άκου το αίσθημα πείνας και κορεσμού σου)
@nutritionwithtay

Mindful eating can help with weight loss too! Let’s enjoy food again🙌🏻 #plantbased #vegan #dietitian #weightloss #mindfuleating #fyp #foryoupage #vegandietitian #intuitiveeating

♬ Italian Dinner Party – Italian Restaurant Music of Italy

Αυτό αποτελεί θεμέλια αρχή της διαισθητικής διατροφής

Για να γίνει αυτό, είναι σημαντικό να αποτινάξεις τη νοοτροπία της δίαιτας, ώστε να δώσεις προτεραιότητα στις ανάγκες του σώματος και όχι στο τι νομίζεις ότι είναι “σωστό”. Ο βαθμός δυσκολίας μπορεί να είναι υψηλότερος αν έχεις ταλαιπωρηθεί με δίαιτες στο παρελθόν. 

  • Τίμησε την υγεία σου με μια ευγενική για το σώμα σου διατροφή

Μία από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις σχετικά με τη διαισθητική διατροφή είναι ότι αγνοεί τη φροντίδα της υγείας. Η απομάκρυνση από τη ζυγαριά και τους αυστηρούς διατροφικούς κανόνες δεν αμελεί την υγεία, απλά αφήνει ελεύθερο χώρο για την καλλιέργεια μιας υγιούς σχέσης με το φαγητό και επιτρέπει την υιοθέτηση καλών συνηθειών με έναν τρόπο που είναι πραγματικά βιώσιμος. 

Κατανάλωσε ποικιλία φυτικών τροφών και φρόντισε για τη λήψη των συμπληρωμάτων που χρειάζεσαι (συνήθη απαραίτητα συμπληρώματα στη vegan διατροφή; Β12, vitamin D, DHA, ιώδιο). Αν το έχεις ανάγκη, συμβουλέψου έναν non-diet διαιτολόγο, εξειδικευμένο στην vegan διατροφή. 

Διαισθητική διατροφή και βιγκανισμός: Τα συμπεράσματα

Η απάντηση στο αν μπορεί ο βιγκανισμός να συνυπάρξει με το intuitive eating, η απάντηση είναι ναι! Προϋπόθεση είναι η vegan διατροφή να μην αντιμετωπιστεί ως “δίαιτα”.

Αφενός για να μην απομακρυνθεί το focus από το βασικό κίνητρο του vegan τρόπου ζωής, που είναι η ευζωία των ζώων και αφετέρου για να μην καλλιεργηθεί μια διαταραγμένη σχέση με το φαγητό ή στίγμα βάρους, σε ένα κίνημα που, στον πυρήνα του, αφορά την απελευθέρωση και τα ίσα δικαιώματα.

Γράφει η Έρικα Νταουτίδου, Msc (Κλινική Διατροφολόγος / Διαιτολόγος)

Home

Oι 5+1 Top Έλληνες bookstagrammers που πρέπει να ακολουθήσεις σήμερα

Ακόμα κι αν δεν έχετε ασχοληθεί με το Bookstagram, σίγουρα θα το έχετε ακούσει.

Πρωτοεμφανίζεται κάπου στο 2015, όταν η άνοδος του Instagram ήταν τόσο καθηλωτική που δεν άφησε κανένα – νέο, γέρο και παιδί – χωρίς να μπει σ’ αυτόν τον κόσμο. Τότε, οι book-bloggers (σημερινοί bookstagrammers) όπως τους έλεγαν, βρήκαν την ευκαιρία να μοιραστούν την αγάπη τους για τα βιβλία, τις κριτικές και τις απόψεις τους μέσα από το Instagram.

Σιγά-σιγά, μέσω του Instagram, ξεκίνησε να χτίζεται μια κοινότητα. Μια κοινότητα ανθρώπων που παρόλο τον υπερφιαλισμό που υπάρχει στο Instagram, εκείνοι κατάφεραν να δείξουν πως οι άνθρωποι κάνουν το μέσον. Και όταν οι άνθρωποι έχουν κάτι καλό να δείξουν, τότε το μέσον γίνεται οδηγός για να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο. 

Τα τελευταία χρόνια και λόγω του τρίπτυχου covid-καραντίνα-κλείσιμο, το Βookstagram γνώρισε μεγάλη αύξηση. Μόνο το 2021, οι άνθρωποι που ασχολούνται με το Bookstagram αυξήθηκαν κατά 30% παγκοσμίως. Στην Ελλάδα δε – αν και ο ακριβής αριθμός μας είναι άγνωστος – οι bookstagrammers αυξήθηκαν πολύ περισσότερο. 

Έτσι, έχει χτιστεί μια ομάδα με πολλούς βιβλιοφάγους, που έχουν ως στόχο να σου μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους για τα βιβλία, να σε κάνουν να τα αγαπήσεις και να διαβάσεις και εσύ όσα περισσότερα βιβλία μπορείς. 

Ποια είναι, όμως, αυτοί οι 5 (+1 bonus) top Έλληνες bookstagrammers που πρέπει να ακολουθήσεις σήμερα; 

1. intellectual_thighs

Ξεκίνησε το account της το Καλοκαίρι του 2019, μετά από μια Σαββατιάτικη εξόρμηση με το παιδί της σε μια γκαλερί.

Διαβάζοντας τα στοιχεία για τις φωτογραφίες, συνειδητοποίησε ότι τα περισσότερα από τα νοήματα ήταν δυσνόητα. Τότε αποφάσισε να δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο. Έναν κόσμο, όπου θα μπορούσε να μοιραστεί με ανθρώπους «σαν κι αυτήν», τα δικά της υψηλά νοήματα, τις δικές της σκέψεις και απόψεις.

Κι όλα αυτά, μέσω ενός χώρου που μας έκανε να πιστεύουμε πως αν δεν είσαι «τέλειος», δε μπορείς να υπάρξεις μέσα σ’ αυτόν. Το intellectual thighs είναι ο δικός της τρόπος έκφρασης. 

Επιλέγει να μη μοιράζεται το όνομα της, να μη δείχνει το πρόσωπο της, να μη λέει περισσότερα γι’ αυτήν. Μιλά μόνο μέσα από τις απόψεις της για το κάθε βιβλίο, μέσα από τις επιλογές των βιβλίων της και μέσα από τη στοιχειοθέτηση της γνώμης. 

Αυτή είναι η bookstagrammer, intellectual thighs, και όσ@ δεν την ακολουθείτε, να το κάνετε τώρα. Έχετε να κερδίσετε πολλά από αυτήν. 

INTELLECTUAL THIGHS/ ESTELLA

2. afinekettleofbooks 

Διατηρεί ένα τόσο aesthetically pleasing Bookstagram, που θα to ζήλευαν ακόμα και οι πιο διάσημ@ bookstagrammers του εξωτερικού. Μπήκε στον κόσμο του Bookstagram τη δεύτερη ημέρα του 2019. Έκτοτε, δεν έχει σταματήσει να τροφοδοτεί τους followers με γνώμες, κριτικές και απόψεις για όλα τα βιβλία που λάτρεψε ή διάβασε με το «ζόρι». 

Έχει ένα γραφείο γεμάτο με στυλό σ’ όλα τα χρώματα, post-its και ρίγες. Θέλει πάντα να σημειώνει, να υπογραμμίζει να γράφει σε κουτάκια για όλα όσα σκέφτηκε την ώρα που διάβασε την κάθε σελίδα του βιβλίου της. Η Ισμήνη, με περισσότερους από 40 χιλιάδες followers, είναι μία από τις μεγαλύτερες bookstagrammers αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και ειλικρινά, αξίζει να την ακολουθήσετε. 

@afinekettleofbooks

New @metaixmiobooks 🧡🧡🧡#βιβλιοπροτάσεις #βιβλια #greekbooktok #βιβλία #βιβλιο

♬ Love Again – Dua Lipa

3. getaloca_life 

Η Αθανασία, όπως πραγματικά ονομάζεται η getaloca_life, είναι παλιά καραβάνα. Μπήκε στον κόσμο Instagram κάπου το 2014 χωρίς να ασχολείται ακόμα με τα βιβλία. Σιγά-σιγά, όμως, ξεκίνησε να ασχολείται μ’ αυτά. 

Να σημειωθεί, ότι δεν ανεβάζει απλώς κριτικές και γνώμες για τα βιβλία που διαβάζει. Ζητά τη γνώμη του κοινού για διάφορα θέματα σε σχέση με τα βιβλία, μοιράζεται κομμάτια που της άρεσαν και διατηρεί ένα από τα πιο χαρούμενα, φωτεινά και εντυπωσιακά Bookstagrams στην Ελλάδα. 

Αν σας αρέσουν τα βιβλία και δεν ακολουθείτε την getaloca_life, μη χάνετε ούτε λεπτό!

GETA LOCA LIFE/ ESTELLA

4. mariannareads

Είναι από τις πρώτες bookstagrammers στην Ελλάδα. Μπήκε στον κόσμο του Bookstagram το Καλοκαίρι του 2017 και από τότε μοιράζεται σκέψεις, ιδέες, κριτικές και λόγια από τα αγαπημένα της βιβλία με ευλάβεια και σχεδόν καθημερινά. 

Διατηρεί ένα από τα πιο καλαίσθητα Bookstagrams στην Ελλάδα. Επιπλέον, έχει διαβάσει άπειρα βιβλία και μοιράζεται τα reading goals της για τη κάθε χρονιά με το κοινό της – για το 2022 είναι 90 βιβλία και έχει διαβάσει ήδη τα 80 – θέλοντας να μυήσει όσο περισσότερους στον κόσμο του βιβλίου. 

Παράλληλα, μέσω του Etsy shop της BookmarkedCo, μπορεί κανείς να αγοράσει διάφορα δικά της προϊόντα – από τσάντες και σελιδοδείκτες μέχρι ό,τι έχει σχέση με το βιβλίο – και αν δεν την ακολουθείτε ήδη, τρέξτε γρήγορα να πατήσετε το “follow”.

@mariannareads

1st read if 2023/ πρώτο βιβλίο του 2023 #firstbookof2023 #διαβάζω #βιβλιοπροτάσεις #bookrecommendations

♬ original sound – Belgrave.belle (Vicky)

5. sophiesreadingcorner

Μια ακόμη παλιά καραβάνα, αφού έχει μπει στον κόσμο του Bookstagram από το 2015 και από τότε μοιράζεται σταθερά με τους followers ό,τι έχει να κάνει με τα βιβλία.

Παράλληλα με το Bookstagram της διατηρεί και το δικό της book-blog στο οποίο μοιράζεται ενδελεχή κριτικές για τα βιβλία που διαβάζει.

Η Σοφία διαβάζει σχεδόν καθημερινά και αγαπά όλα τα είδη βιβλίων. Λατρεύει, όμως, να διαβάζει ρομαντικά βιβλία σε κάθε μορφή τους – σύγχρονα, ιστορικά, dark academia – αλλά και βιβλία φαντασίας. 

Αν ο κόσμος των βιβλίων σε αφορά τότε πρέπει να ακολουθήσεις την sophiereadingcorner σήμερα. 

@sophiesreadingcorner

ΤΣΙΡΙΖΩ!!! Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία φέτος μόλις μεταφράστηκε από τις εκδόσεις @psichogiosbooks και ήρθε παρέα με ένα ακόμη πανέμορφο βιβλίο!! 😍😍 #greekbooks #greektiktok #greekbooktok #booktok #books #spicybookrecs😈 #spicytok #spicybooks

♬ Those Eyes New West Sped Up – Stan 🙂

(+bonus) 6. imikrivivliofagos 

Είναι η αγαπημένη bookstagrammer του Estella – και το δηλώνουμε ευθαρσώς. Είναι μόλις 20 χρονών. Σπουδάζει μαθηματικά και λατρεύει τα βιβλία. Διαβάζει συνέχεια, γράφει συνέχεια και είναι ένα αξιοζήλευτο πλάσμα. 

Μπήκε στον κόσμο του Bookstagram το 2019, και από τότε μοιράζεται με τον κόσμο της τα πάντα γύρω από τον κόσμο των βιβλίων που αγαπά. Όπως δηλώνει και το όνομα της – Μικρή Βιβλιοφάγος – διαβάζει συνεχώς και τα πάντα. Από παιδικά παραμύθια και νεανικά μυθιστορήματα, μέχρι κλασικά και ιστορικά βιβλία. 

Η Μαρία, ή αλλιώς @imikrivivliofagos είναι σίγουρα η πρώτη bookstagrammer που θα πρέπει να ακολουθήσεις σήμερα. 

IMIKRIVIVLIOFAGOS/ ESTELLA
Home

Όταν το Estella συνάντησε τη Βέρα Πρατικάκη: “Μόνοι μας το κάνουμε δύσκολο να μιλήσουμε για σημαντικά και ευαίσθητα θέματα”

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Ιστορία και Ψυχολογία στην Αγγλία και σήμερα ασκεί το επάγγελμα της ψυχοθεραπεύτριας, προσφέροντας υπηρεσίες σε ενήλικες και παιδιά.

Η μεγάλη της αγάπη για τη λογοτεχνία, την ώθησε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων τα οποία στη συνέχεια διακρίθηκαν με σημαντικούς τίτλους βραβείων. Διαβάζοντας κανείς τις ιστορίες της καταλαβαίνει ότι η Βέρα Πρατικάκη, κατάφερε να «παντρέψει» με έναν μαγικό τρόπο τα δύο αντικείμενα σπουδών της.

Άλλοτε, με μια μικρή δόση μυστηρίου κι άλλοτε με ευαισθησία, θίγει μέσα από τις ιστορίες της γεγονότα άλλοτε συναρπαστικά κι άλλοτε ιδιαίτερα σοβαρά, διασκεδάζοντας και εκπαιδεύοντας μικρούς και μεγάλους. 

Το βιβλίο της με τίτλο: «Τα μυστικά της βεντάλιας», ήταν υποψήφιο για τα Βραβεία Public καλύτερου Παιδικού Βιβλίου το 2016, ενώ αργότερα, το 2019, η Βέρα και το βιβλίο της: «Όλα ξεκίνησαν όταν μου έφεραν τον Ζαχαρία», κατάφεραν να κερδίσουν το Βραβείο Public Ελληνικού Εφηβικού Μυθιστορήματος.

Η αγάπη των μικρών αναγνωστών της για την ίδια και τις ιστορίες της, καθώς και η καθημερινή επαφή της με το αντικείμενο της ψυχολογίας σε συνδυασμό με την επικαιρότητα, οδήγησαν τη Βέρα στη συγγραφή βιβλίων που θίγουν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και θέματα που απασχολούν πολλούς εφήβους της σημερινής εποχής. 

Βέρα, σε καλωσορίζουμε στο Estella! Χαιρόμαστε πολύ που σε έχουμε κοντά μας.

Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Χαίρομαι κι εγώ που σας “συναντώ”.

Πώς από την Ιστορία και τη Ψυχολογία οδηγήθηκες στο υπέροχο μονοπάτι της συγγραφής; Τι σε ώθησε να εκφραστείς μέσα από το γραπτό λόγο και πότε κατάλαβες ότι η συγγραφή αποτελεί και αυτή κομμάτι της ζωή σου;

Το όνειρό μου από παιδί ήταν να γίνω συγγραφέας. Οπότε, πάντα ήταν στο μυαλό μου. Καθώς μεγάλωνα όμως ανακάλυψα ότι αγαπούσα και άλλα πράγματα, όπως την ιστορία και την ψυχολογία. Έτσι, προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να τα συνδυάσω. 

Αυθόρμητα ένιωσα την ανάγκη κάποια στιγμή να αρχίσω να εκφράζομαι μέσα από το γραπτό λόγο, χωρίς τότε να ξέρω ούτε και να αναζητώ το λόγο. Απλά ένιωθα ότι αυτό με γέμιζε, μου δημιουργούσε χαρά και ηρεμία. Καθώς τώρα το σκέφτομαι περισσότερο, κατανοώ ότι η συγγραφή είναι ένας υπέροχος τρόπος να διαχειριστεί κανείς τα συναισθήματά του. 

Μπορείς να αισθανθείς αυτήν την τεράστια χαρά που φέρνει η ελευθερία να είσαι αυθόρμητος, να έχεις τον απόλυτο έλεγχο σε ό,τι δημιουργείς, να αφήνεις τη φαντασία σου να οργιάζει. Επίσης, μέσα από τη συγγραφή μπορείς να “μεταβολίσεις” δύσκολα συναισθήματα (άγχος, θυμό, λύπη), χάρη στη δημιουργία χαρακτήρων και την επιλογή της εξέλιξης της πλοκής.

Ακόμα αν δοθεί η ευκαιρία σε έναν συγγραφέα να εκδόσει τα βιβλία του, τότε αποκτά και μια επιπλέον χαρά, αυτή που προκύπτει από το μοίρασμα της αγάπης και του έργου του με τους αναγνώστες. Όλα αυτά μαζί αποτελούν το λόγο που απολαμβάνω τη συγγραφή και που αισθάνομαι ότι την έχω ανάγκη να είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής των ιστοριών σου;

Τα πάντα μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης: Μια ενδιαφέρουσα ιστορική πληροφορία, ένα συναίσθημα, ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα όνομα, ένας άνθρωπος, μια προσωπική αναζήτηση, μια ανάμνηση, μια αφήγηση ενός αγαπημένου ή ενός τυχαίου ανθρώπου, μια νοσταλγία. Είναι πραγματικά συναρπαστικό το τι μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για ένα βιβλίο.

Στα περισσότερα βιβλία σου, θίγεις σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, τα οποία παρουσιάζεις με έναν πολύ προσεκτικό και ιδιαίτερο τρόπο. Πόσο εύκολο είναι να μιλήσεις για τόσο σημαντικά ζητήματα μέσα από ένα βιβλίο;  

Θεωρώ ότι πολλές φορές μόνοι μας οι άνθρωποι το κάνουμε δύσκολο να μιλήσουμε για σημαντικά ή ευαίσθητα θέματα. Αν είμαστε σίγουροι για την πρόθεση που έχουμε, αν δηλαδή αισθανόμαστε ότι προσεγγίζουμε ένα οποιοδήποτε θέμα με σεβασμό, με αποδοχή και με μια ανάγκη αρχικά να το κατανοήσουμε και έπειτα να το επεξεργαστούμε έτσι ώστε με κάποιο τρόπο να προσφέρουμε κάτι χρήσιμο, τότε δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο. 

Παρόλα αυτά, πάντα φυσικά είχα και μια πλευρά που ανησυχούσε, γιατί μπορεί να ένιωθα ότι είχα την κατάλληλη πρόθεση, όμως όταν ένα έργο σου δημοσιοποιείται, τότε δεν μπορείς ποτέ να έχεις την εγγύηση ότι κανείς δε θα νιώσει άσχημα με κάτι που λες ή γράφεις.

Εκεί θεωρώ πως αυτό που με βοηθάει είναι η σκέψη ότι μια πιθανή αρνητική κριτική για τον τρόπο που προσεγγίζω ένα θέμα μπορεί να είναι μια χρήσιμη πληροφορία για μένα και ότι χρειάζεται κανείς να πάρει το ρίσκο να πει ή να γράψει αυτό που πιστεύει σε μια δεδομένη στιγμή. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να αναθεωρήσει αργότερα. Όλοι εξελισσόμαστε. Δεν είμαστε ο ίδιος άνθρωπος όπως πριν χρόνια. Επομένως, μπορεί να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σε μια δεδομένη στιγμή και ταυτόχρονα να αντιλαμβανόμαστε αργότερα ότι τώρα θα μπορούσαμε να το κάνουμε πολύ καλύτερα ή εντελώς διαφορετικά.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η ευθύνη του συγγραφέα όταν γράφει ένα βιβλίο για εφήβους και παιδιά;

Ένας συγγραφέας που γράφει για εφήβους και παιδιά θεωρώ πως έχει ευθύνη να μπορέσει να βρει αυτή τη λεπτή, κατάλληλη ισορροπία που χρειάζεται για να απευθυνθεί σε εκείνα τόσο με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, όσο και με την ευαισθησία που μπορεί να χρειάζεται η κάθε ηλικία στην οποία απευθύνεται. Χρειάζεται να μην τα υποτιμάει, αλλά και να μην έχει μη ρεαλιστικές απαιτήσεις από αυτά. 

Να μη λέει ψέματα, ούτε να ωραιοποιεί καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα να φροντίζει τα όσα λέει να είναι δοσμένα με έναν τρόπο που να μπορούν να αφομοιωθούν και να μεταβολιστούν από το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Θεωρώ πως για να το καταφέρει αυτό χρειάζεται να είναι σε επαφή τόσο με τον ενήλικα εαυτό του, όσο και με το παιδί μέσα του.

Ως ψυχοθεραπεύτρια, μιλώντας με γονείς, παιδιά κι εφήβους καθημερινά, ποια είναι τα κύρια προβλήματα αυτών των ηλικιών στη σημερινή εποχή και τι ρόλο παίζουν η κοινωνία, το σχολείο και η οικογένεια στην επίλυσή τους;

Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη ερώτηση που θεωρώ ότι δε μπορώ να απαντήσω επαρκώς εδώ. Παρόλα αυτά, αν έκανα μια προσπάθεια θα έλεγα πως κάτι που παρατηρώ συχνά στα μικρά παιδιά, που ένα τόσο μεγάλο μέρος της ζωής τους δυστυχώς επηρεάστηκε από τον κορωνοϊό, είναι μια δυσκολία στην κοινωνικοποίηση καθώς επίσης και μια αυξημένη αγωνία που φαίνεται να έχουν για θέματα υγείας και άλλους πιθανούς κινδύνους. 

Οι έφηβοι γνωρίζουμε όλοι πως αρχίζουν και στρέφονται περισσότερο στους συνομηλίκους τους, επομένως θέματα σχέσεων συχνά είναι αυτά που τους απασχολούν περισσότερο: Σχέσεις με τους φίλους τους, σχέσεις με τους γονείς τους και η σχέση με τον εαυτό τους.

“Οι γονείς βλέπω πως συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αιτία πίσω από τη συμπεριφορά του παιδιού τους και επομένως να βρουν έναν κατάλληλο τρόπο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που μπορεί να εμφανίζονται”.

Δυσκολεύονται να δουν τη συμπεριφορά ως έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας. Συχνά μένουν μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο, δηλαδή στο τι θεωρούν ότι είναι σωστό και τι λάθος και προσπαθούν να “μάθουν” στο παιδί τους το σωστό χωρίς να έχουν επαρκώς δώσει σημασία στην ανάγκη που μπορεί να υποκινεί μια “λανθασμένη” —κατά την εκτίμησή τους— συμπεριφορά.

“Όσον αφορά το ρόλο που παίζουν η κοινωνία, το σχολείο και η οικογένεια στην επίλυση αυτών των δυσκολιών ίσως θα έλεγα πως ο βασικός κοινός παράγοντας είναι η ύπαρξη ή μη της υποστήριξης”.

Όταν ένα παιδί, ένας έφηβος ή και ένας ενήλικας αισθάνεται ότι ο περίγυρός του αποτελεί ένα υποστηρικτικό πλαίσιο, τότε μπορεί να βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει αυτά που τον απασχολούν. Όταν αυτό λείπει, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα και ίσως η προτεραιότητα είναι να δει κανείς πως μπορεί να αρχίζει να χτίζει το δίκτυο της υποστήριξής του. 

Δε μπορεί κανείς μόνος του εντελώς να είναι πάντα καλά. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Αν αισθανόμαστε ότι έχουμε ανθρώπους γύρω μας που ξέρουν πώς να ακούν πραγματικά, που μας αποδέχονται και που έχουν την ψυχραιμία να δουν τα πράγματα ίσως από μια διαφορετική οπτική γωνία, τότε αυτό βοηθάει πολύ.

Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να προέρχονται από την κοινωνία γενικά, από το σχολείο ή από την οικογένεια, ή ιδανικά και από τις τρεις αυτές κατηγορίες.

Έχοντας περάσει 3 δύσκολα χρόνια καραντίνας, ποια διαπιστώνεις πως είναι τα «αγκάθια» που άφησε η πανδημία στις νεαρές ηλικίες και πόσο εύκολο είναι να απαλλαγούν από αυτά;

Όπως ανέφερα και παραπάνω, θεωρώ πως μια σημαντική δυσκολία είναι η αυξημένη ανησυχία για πιθανούς κινδύνους ή απειλές για την υγεία. Μια αυξημένη αίσθηση ευαλωτότητας και ίσως και ανημπόριας που δημιουργεί άγχος, το οποίο ο καθένας μπορεί να βιώνει και να εκφράζει διαφορετικά.

Καταστάσεις όπως αυτή που περάσαμε αποτελούν ένα συλλογικό τραύμα, και αυτό επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά, ανάλογα με την προσωπικότητά του, τα βιώματά του και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Ακόμα, σίγουρα μια άλλη δυσκολία αφορά το κοινωνικό κομμάτι, καθώς σε κάθε ηλικία, αλλά πιστεύω ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά δεν δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν από νωρίς πώς να κοινωνικοποιούνται και να συναναστρέφονται άλλους ανθρώπους. 

Επίσης, θεωρώ ότι το γεγονός ότι και οι γονείς αναπόφευκτα βίωναν και εκείνοι δυσκολίες σημαίνει ότι δεν είχαν τα ίδια αποθέματα για να βοηθούν τα παιδιά τους να νιώθουν καλά. Πλέον γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να είναι ο ίδιος ο γονέας συναισθηματικά καλά για να μπορεί να είναι και το παιδί του, και κάτι τέτοιο ήταν σίγουρα πιο απαιτητικό τα χρόνια αυτά και έχει αφήσει τα “αγκάθια” του.

Το καλό είναι ότι ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες, καθώς ο εγκέφαλος και η προσωπικότητα των παιδιών και των εφήβων είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, υπάρχει η δυνατότητα και ο τρόπος να απαλλαγούν από “αγκάθια” που μπορεί να έχουν μείνει ως κατάλοιπα αυτών των βιωμάτων. 

Από την εμπειρία σου, θα έλεγες ότι τα παιδιά και οι έφηβοι διαβάζουν βιβλία σήμερα ή προτιμούν να βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τα μυήσουμε στο μαγικό κόσμο των βιβλίων; 

Θεωρώ ότι τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα δεν διαβάζουν και τόσο, όμως ούτε και οι ενήλικες διαβάζουν τόσο. Οι περισσότεροι είμαστε σχεδόν όλη την ώρα μπροστά από μια οθόνη.

Γνωρίζοντας ότι οι γονείς αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, πιστεύω πως η δική μας συμπεριφορά είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν το αν τα παιδιά μαθαίνουν και συνηθίζουν να διαβάζουν ή όχι.

Στις οικογένειες που οι ενήλικες αγαπούν πραγματικά το διάβασμα και χρησιμοποιούν τις οθόνες με μέτρο και ισορροπία συνήθως συναντάμε παιδιά που επίσης αγαπούν περισσότερο το διάβασμα και έχουν μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση μπροστά στις οθόνες. Κάτι ακόμα που πιστεύω πως θα βοηθούσε να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα, είναι να τα αφήσουμε να διαλέξουν τι θέλουν να διαβάσουν.

Πολλές φορές οι ενήλικες έχουμε μια αρνητική προδιάθεση απέναντι σε ορισμένα βιβλία ή θέματα. Αυτό σίγουρα δε βοηθάει γιατί η ελευθερία να επιλέξεις τι θα διαβάσεις είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει το αν θα απολαύσεις το βιβλίο και τη διαδικασία.

“Επίσης, σίγουρα δεν βοηθάει η απαίτηση για διάβασμα. Χρειάζονται όρια στη χρήση της οθόνης, αλλά αν θέλουμε να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να δούμε ένα παιδί να διαβάζει σίγουρα δε θα βοηθήσει το να προσπαθήσουμε να του το επιβάλλουμε”. 

Είναι ακόμα σημαντικό ως ενήλικες να μπορούμε να δούμε κάθε παιδί ως μεμονωμένο άτομο και να δούμε τι μπορεί να ενθάρρυνε το συγκεκριμένο παιδί να στραφεί προς το βιβλίο.

Ευτυχώς πλέον υπάρχουν όλο και περισσότερες επιλογές. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί έχει δυσκολία στην ανάγνωση, φυσικά δεν θα προτιμήσει να κάτσει να διαβάσει ένα βιβλίο για να ξεκουραστεί. Είναι όμως πιθανό να ενδιαφέρεται για κάποιο ηχητικό βιβλίο.

Μπορεί μέχρι τώρα να είναι κάπως περιορισμένη η ποικιλία των ηχητικών βιβλίων, αλλά σιγά-σιγά αυξάνεται και ίσως αυτό να αποτελέσει ακόμα μια ευκαιρία για κάποια παιδιά να αγαπήσουν το “διάβασμα”.

Τέλος, θεωρώ πως χρειάζεται να αναθεωρήσουμε κι εμείς οι ίδιοι το σκεπτικό μας για δυο πράγματα. Πρώτον, να αντιληφθούμε ότι δε μπορούμε να έχουμε έλεγχο πάνω στη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Μπορούμε να δοκιμάσουμε να επηρεάσουμε κάποιον, αλλά αυτός έχει τον τελευταίο λόγο. Δεν πρέπει ο στόχος μας να είναι απαραίτητα να μυήσουμε κάποιο παιδί σε κάτι, ούτε καν στο διάβασμα. 

Μπορούμε να του μεταδώσουμε την αγάπη μας για το διάβασμα και τις σκέψεις μας για το γιατί θεωρούμε ότι είναι κάτι τόσο όμορφο, αλλά μέχρι εκεί. Και δεύτερον και κυριότερο, να αντιληφθούμε ότι είναι εντάξει και κάποιο παιδί να μη θέλει να διαβάσει βιβλία.

Δεν είναι απαραίτητα κακό για ένα παιδί να μην αγαπάει το διάβασμα. Δεν ταιριάζουν όλα σε όλους. Πάνω από όλα, χρειάζεται να σεβαστούμε την προσωπικότητα του παιδιού και να το βοηθήσουμε να βρει τις κλίσεις του.

Τι είναι δυσκολότερο στη συγγραφή ενός παιδικού και εφηβικού βιβλίου; Ο τρόπος με τον οποίο θα περάσεις κάποια σημαντικά μηνύματα μέσα από μια ιστορία ή τα ίδια τα μηνύματα; 

Θα έλεγα πως δυσκολότερο είναι σίγουρα ο τρόπος. Νομίζω πως χρειάζεται να “νιώσεις” ένα βιβλίο για να βρεις αυτόν τον τρόπο. Εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω.

Είμαι από τους συγγραφείς που δε γνωρίζουν από πριν που ακριβώς θα πάει το βιβλίο που έχουν ξεκινήσει να γράφουν. Καθοδηγούμαι από τα συναισθήματά μου και το ανακαλύπτω στην πορεία. Έχω μια εικόνα του θέματος και του μηνύματος που θα ήθελα το βιβλίο να περάσει, αλλά υπάρχει και μια μεγάλη ευελιξία στη διαδικασία.

Έχει τύχει κάποιες φορές καθώς προχωράω τη συγγραφή ενός βιβλίου να καταλάβω ότι τελικά σαν να με οδηγεί από μόνο του κάπου αλλού, οπότε το εμπιστεύομαι και αναθεωρώ. Πολύ αργότερα έρχεται η λογική, για να βοηθήσει δίνοντας ένα πλαίσιο και μια καλύτερη δομή στην ιστορία.

Στο βιβλίο σου: «Η αδερφή της Χριστίνας», διηγείσαι την ιστορία ενός παιδιού που ανήκει στο φάσμα του «αυτισμού». Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του σχολείου και της κοινωνίας γενικότερα στην αντιμετώπιση φαινομένων περιθωριοποίησης;

Θεωρώ ότι το σχολείο και η κοινωνία (που εκφράζεται μέσα από τον κάθε έναν από εμάς) χρειάζεται να δώσουν σημασία στην καλλιέργεια της κατανόησης και αποδοχής της διαφορετικότητας, της ενσυναίσθησης και του σεβασμού.

Οι ενήλικες, είτε είναι γονείς είτε εκπαιδευτικοί, πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά μέσα από το προσωπικό τους παράδειγμα, τη στάση τους και τις αντιλήψεις τους, να κατανοήσουν ότι τον κάθε άνθρωπο που για κάποιο λόγο αισθανόμαστε “διαφορετικό” χρειάζεται να τον καταλάβουμε, να τον συναισθανθούμε και να τον σεβαστούμε. 

Αν ένα παιδί βιώνει συστηματικά στις σχέσεις που διαμορφώνει στην οικογένειά του, αλλά και στη διευρυμένη οικογένεια του σχολείου αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε θα τα εσωτερικεύσει και θα τα αναπαράγει και το ίδιο στις δικές τους σχέσεις. Είναι πλέον γνωστό ότι αναπαράγουμε αυτόματα τον τρόπο που βιώνουμε, τον τρόπο που μαθαίνουμε να συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους.

Στο βραβευμένο παιδικό βιβλίο σου: «Όλα ξεκίνησαν όταν μου έφεραν τον Ζαχαρία», αφηγείσαι τη δυσκολία ενός παιδιού να αποδεχτεί το νέο μέλος της οικογένειας. Τι θα συμβούλευες στους νέους γονείς που αντιμετωπίζουν ένα αντίστοιχο φαινόμενο στην οικογένειά τους; 

Θα ήθελα πολλά να πω, όμως κυρίως θα τους συμβούλευα να προσπαθήσουν όσο πιο πολύ μπορούν να δουν τα πράγματα μέσα από τα μάτια του παιδιού τους. Όχι μέσα από τα ενήλικά τους μάτια, ούτε μέσα από τα μάτια κοινωνικών προσδοκιών ή διαφόρων θεωριών. Ούτε και μέσα από τα μάτια της δικής τους παιδικής ηλικίας. 

Να μπορέσουν να έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες για να λάβουν τα σήματα που εκπέμπουν τα παιδιά τους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τη δική τους μοναδική προσωπικότητα και τις δικές τους μοναδικές ανάγκες και επιθυμίες, όταν στην οικογένεια προστίθεται ένα καινούργιο μέλος. 

Και μόλις αντιληφθούν ποια είναι αυτά τα λεκτικά ή μη-λεκτικά σημάδια, να τους δώσουν σημασία. Να καταλάβουν πώς νιώθει το κάθε παιδί στην οικογένεια με τον ερχομό ενός νέου μέλους και να το αποδεχτούν. Πολλές φορές, οι ενήλικες κρίνουμε κάποια συναισθήματα ως κακά (συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις τη ζήλεια και το θυμό). Όμως, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι καλό ή κακό. Είναι απλά μια πληροφορία. 

Η συμπεριφορά που μπορεί να προκύψει από ένα συναίσθημα μπορεί να είναι “καλή” ή “κακή”. Όταν, λοιπόν, μπορούν οι γονείς εγκαίρως να καταλάβουν τι συναίσθημα έχει το παιδί τους και τι πληροφορία τους δίνει αυτό, τότε μπορούν να το βοηθήσουν να το διαχειριστεί, να καλύψουν τη συναισθηματική ανάγκη που μπορεί να έχει εκείνη τη στιγμή, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να το καταπιέσει ή να το εκτονώσει με μια πιθανότατα μη-αποδεκτή συμπεριφορά. 

Έχοντας υπάρξει υποψήφια για το βραβείο παιδικού βιβλίου το 2016 κι έχοντας κερδίσει το βραβείο ελληνικού εφηβικού μυθιστορήματος το 2019, τι σημαίνουν αυτές οι διακρίσεις για σένα και τι συναισθήματα σου δημιουργούν για τα επόμενα συγγραφικά σου βήματα;

Η στιγμή της βράβευσης το 2019 ήταν πολύ συγκινητική. Πραγματικά, το να βραβεύεσαι για κάτι που αγαπάς τόσο πολύ είναι κάτι μοναδικό και υπέροχο.

Ένιωσα πως αναγνωρίζεται τόσο ο κόπος ο δικός μου, όσο και όλων των ανθρώπων που συμβάλλουν στη δημιουργία ενός βιβλίου. Πιστεύω πως όταν ασχολείται κανείς με τη συγγραφή βιβλίων, δίνει την ψυχή του και όταν αυτό που δημιουργεί αναγνωρίζεται και διακρίνεται, αισθάνεται μια βαθιά ικανοποίηση. 

Όταν κάποιος γράφει, το κάνει γιατί έχει κάτι να επικοινωνήσει. Έχει μια ανάγκη να τονίσει ένα μήνυμα που θεωρεί σημαντικό. Να φτάσει “απέναντι” και να αγγίξει μια άλλη ψυχή. Η βράβευση αποτελεί μια επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνει είναι σημαντικό και ταυτόχρονα, και μια ώθηση και ενθάρρυνση για τα επόμενα βήματα.

Στις 6 Οκτωβρίου αναμένεται να κυκλοφορήσει το νέο σου εφηβικό βιβλίο με τίτλο: «Άσε με, ξέρω τι κάνω». Θα ήθελες να μας πεις δύο λόγια γι’ αυτό;

Το συγκεκριμένο είναι ένα βιβλίο που πραγματικά αγαπώ πολύ και ανυπομονώ να το δω να κυκλοφορεί. Να μπορώ να το μοιραστώ με τους αναγνώστες και να το συζητήσω μαζί τους στις διάφορες εκδηλώσεις και παρουσιάσεις. Όταν ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο βιβλίο είχα πολλά ερωτήματα στο μυαλό μου, στα οποία προσπαθούσα να δώσω απαντήσεις.

Για παράδειγμα: Γιατί στην εποχή μας παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο επιρρεπείς στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους εξαρτήσεις; Tα άτομα που στρέφονται στα ναρκωτικά δεν θέλουν να πεθάνουν, αλλά να βοηθηθούν για να μπορέσουν να ζήσουν. Για ποιο λόγο λοιπόν όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι είναι τόσο δύσκολο να ζήσουν; 

Πώς είναι να έχεις έναν πολύ δικό σου άνθρωπο που είναι εξαρτημένος από ναρκωτικές ουσίες; Η εξάρτηση δεν είναι κάτι που αφορά μόνο έναν άνθρωπο. Αγγίζει τις ζωές όλων όσοι βρίσκονται γύρω του. Το να συμπαρασταθείς και να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά και εξαιρετικά σημαντικό. 

Τι ρόλο παίζουν η μοναξιά και οι ανθρώπινες σχέσεις; Μπορεί να είναι ταυτόχρονα η πηγή και η λύση του προβλήματος; 

Πώς σχετιζόμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας; Πόσο υπάρχει η εκμετάλλευση και πόσο η συμπαράσταση; Και πώς ξέρουμε αν και ποιόν μπορούμε να εμπιστευτούμε; 

Πόσο είναι καλό να παίρνουμε ρίσκα;

Η εφηβεία ειδικά είναι εποχή μεγάλης δοκιμασίας των ορίων. Μέχρι πού μπορεί αυτό να είναι ωφέλιμο και από ποιο σημείο και πέρα μπορεί να γίνει πραγματικά καταστροφικό;

Αυτά τα ερωτήματα αποτέλεσαν το βασικό άξονα, γύρω από τον οποίο γράφτηκε το συγκεκριμένο βιβλίο.

Κλείνοντας, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες του Estella; 

Θα ήθελα να μοιραστώ τη σκέψη μου ότι οι άνθρωποι νομίζω πως χρειαζόμαστε μια δόση τέχνης στη ζωή μας. Ότι είναι σημαντικό και υπέροχο να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει ποιο είδος τέχνης το γεμίζει περισσότερο και σε τι βαθμό μπορεί να το έχει ανάγκη στη ζωή του, έτσι ώστε να μπορέσει να το προσφέρει στον εαυτό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Home

Ο πρωτοπόρος κύριος Παπακαλιάτης και ο “Maestro” του

Κάποτε έλεγαν πως είναι ο άντρας που λατρεύουν όλες οι γυναίκες και που μισούν όλοι οι άντρες, αφού μονοπωλούσε την τηλεόραση κάθε ελληνικού σπιτιού τα βράδια της Δευτέρας. 

Για πάνω από 10 χρόνια, όμως, απείχε συνειδητά από αυτήν. Δεν άντεχε πλέον να περνά κάθε του βράδυ κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο σβήνοντας και γράφοντας. Ήθελε να ηρεμήσει, να σκεφτεί, να ονειρευτεί, να κάνει θέατρο και σινεμά. Είναι ο εμπνευστής του Maestro.

Κάπως έτσι, γεννήθηκαν 2 ταινίες που έμελλε να αφήσουν το στίγμα τους στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Το «Αν» και το «Ένας άλλο κόσμος» καθήλωσαν το ελληνικό κοινό, ταξίδεψαν σ’ όλο το κόσμο – από το Ισραήλ μέχρι την Αμερική – έκαναν το Χριστόφορο Παπακαλιάτη διάσημο στα πέρατα της γης και του χάρισαν στιγμές που είχε μόνο ονειρευτεί μέχρι τότε.

Χθες, ύστερα από 11 χρόνια, γύρισε στην πρώτη του αγάπη, την τηλεόραση και έφερε μαζί του τον «Maestro» του, μια σειρά που έφερε επιτέλους την ελληνική τηλεόραση στο σήμερα. Στη σκληρότητα του σήμερα, την αλήθεια του σήμερα, την κοινωνία του σήμερα.

Δεν μας παραξένεψε όμως. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ήταν ικανός, από όταν ήταν μόλις 24 χρονών να μεταφέρει ιστορίες αληθινές, ιστορίες που είχαν λόγο και χρόνο ύπαρξης στην εποχή που παίζονταν, αλλά και στο σήμερα. Ιστορίες που μπορεί να έχουν γραφτεί 20 χρόνια πριν, αλλά βλέποντας τις σήμερα συνειδητοποιείς πόσο σημερινές ή ακόμα και μπροστά από τη σημερινή εποχή μπορεί να είναι.

Ποιος είναι, όμως, στ’ αλήθεια ο πρωτοπόρος κύριος Παπακαλιάτης; Ποια ήταν η πορεία ζωής του που τον έφερε στο σήμερα;

Ο ταλαντούχος κ. Παπακαλιάτης

Ξεκίνησε όταν ήταν 16 χρονών. Όταν μια μέρα είδε μια αγγελία του studio ATA – της εταιρεία παραγωγής που τότε ήταν υπεύθυνη για όλες τις σειρές του MEGA – για τους «Φρουρούς της Αχαΐας». Πήγε στην audition κρυφά από τη μητέρα του. Όταν, όμως, πήρε το ρόλο και το συμβόλαιο απαιτούσε υπογραφή γονέα, αναγκάστηκε να της το πει.

Υποσχέθηκε, όμως, σαν αντάλλαγμα, ότι τελειώνοντας το σχολείο θα πάει στη Βοστώνη για να σπουδάσει oικονομολόγος. Κράτησε την υπόσχεση του. Άφησε πίσω του το «Ντόλτσε Βίτα», την «Αναστασία» και τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» και μετακόμισε στη Βοστώνη για να κάνει το χατίρι των γονιών του.

Άντεξε μόνο 6 μέρες. Γιατί η ζωή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη βρίσκεται ανάμεσα σε ιστορίες πάθους, αδιέξοδους έρωτες και μαγικές μουσικές. Αλλά και όνειρα. Εκεί που και η πιο σκληρή αλήθεια μπορεί να είναι πασπαλισμένη με αστερόσκονη.

Συνεχίζει να παίζει στην τηλεόραση, μα και στο θέατρο. Βρίσκεται στη σκηνή με τους ανθρώπους που βλέποντας τους σε μια παιδική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλλου όταν ήταν 4 ετών, τον έκαναν να πει: «Εγώ αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω». Την Άννα Παπαναγιωτοπούλου, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, το Μίμη Χρυσομάλλη.

Στην τηλεόραση παίζει στο «Άγγιγμα Ψυχής» και τον «Βαμμένο Ήλιο». Μέχρι που το 1999, σε ηλικία 24 χρονών, γράφει την πρώτη σου σειρά. «Η ζωή μας μια βόλτα». Τον εμπιστεύεται η Φιλαρέτη Κομνηνού και μαζί φτιάχνουν το πρώτο «απαγορευμένο» ζευγάρι που γέννησε το «Παπακαλιάτειο Σύμπαν». Και μετά έρχεται το «Να με προσέχεις», το «Κλείσε τα μάτια», το «Δυο μέρες μόνο» και οι «4».

https://youtube.com/watch?v=NxO3DkcYi4Y

Το γράψιμο και η διαφυγή από την πραγματικότητα

Έγγραφε από πάντα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Δεν ήταν ο καλός μαθητής που όλοι πίστευαν. Αντιθέτως, αν πότε κάποιος καθηγητής τον έχανε, ήξερε που θα τον βρει. Σ’ ένα κάθισμα στο πίσω θρανία να γράφε κειμενάκια, ιστορίες, σκέψεις, ή το δικό του τέλος σε ένα επεισόδιο μιας σειράς που είχε δει το προηγούμενο βράδυ.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως το γράψιμο για το Χριστόφορο Παπακαλιάτη ήταν μια διαφυγή από την πραγματικότητα. Από το διαζύγιο των γονιών του και τα όσα είχαν συμβεί στη ζωή του. Δεν ήταν αυτό όμως. Για το Χριστόφορο Παπακαλιάτη, το γράψιμο ήταν μια βιολογική ανάγκη. Υπήρχε μέσα του από πάντα. Κατοικοέδρευε στο μυαλό και τις σκέψεις του και έπλαθε χαρακτήρες, ιστορίες και κόσμους πέρα για πέρα αληθινούς.

Η φιλία, ο έρωτας και η ζωή

Αν ρωτήσεις το Χριστόφορο Παπακαλιάτη “τι είναι ο έρωτας”. θα σου πει τα πάντα και πως γι’ αυτόν, ο έρωτας είναι ανώτερος τη όποιας πραγματικότητας. Και η φιλία; Ποια θέση έχει στη ζωή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη η φιλία; Θα μπορούσε να πει κανείς, ανώτερου και του έρωτα. Γι’ αυτό, οι φίλοι του είναι ένα κοινωνικό υποσύνολο της οικογένειας από επιλογή.

Ο Maestro και η Clair De Lune του

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σεβόταν πάντα τις ανάγκες της κάθε εποχής. Προσπαθούσε, όμως, παράλληλα να προηγείται αυτής. Όταν οι λέξεις “ανεκτικότητα” και “αποδοχή” ήταν άγνωστές για την τηλεόραση, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης όχι μόνο τις εισήγαγε στον τηλεοπτικό μικρόκοσμο, αλλά τις έκανε νόρμα. Και αυτό έκανε για ακόμα μια φορά.

Δύο νέοι που ο μικρόκοσμος ενός μικρού Ελληνικού νησιού τους “απαγορεύει” να ερωτευτούν επειδή είναι το ίδιο φύλο. Μία γυναίκα που κακοποιείται, ψυχικά και σωματικά, από τον άντρα της.

Μία γυναίκα που ξέρεις πως αναγνωρίζει πως δεν είναι καλή μητέρα, ένας κακός σύζυγος-πατέρας-άνθρωπος, ένα 19χρονο νεραϊδίσιο πλάσμα που προσπαθεί να μεγαλώσει και ένας 46χρονος άνδρας που παρά τα σκοτάδια του καταφέρνει ακόμη να έλκεται από το φως. Όσο επικίνδυνο και αν είναι.

Το πρώτο επεισόδιο, ο πιλότος όπως τον ονομάζουν οι Αμερικάνοι, είναι το εισαγωγικό επεισόδιο. Εκείνο που σου συστήνει – επιφανειακά – τους ήρωες, σου αφηγείται τις πρώτες ιστορίες τους και σ’ αφήνει να δεις λίγο το γίνεται πίσω από την κλειδαρότρυπα του γραφικού αυτού νησιού.

Το πρώτο επεισόδιο γυρίστηκε γύρω από την Κλέλια. Το φωτεινό, νεραϊδίσιο πλάσμα που γνωρίζει τον Ορέστη, τον 46χρονο καθηγητή μουσικής που πηγαίνει στους Παξούς για να ηγηθεί του φεστιβάλ μουσικής του νησιού. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που οι δύο αυτοί άνθρωποι συναντιούνται, καταλαβαίνεις ότι κάτι κάτι συμβαίνει – ή συνέβη, κάτι γεννιέται – ή γεννήθηκε και κάτι θα γίνει – ή έγινε.

Το «Παπακαλιάτειο Σύμπαν» αυτό, που εκατομμύριά τηλεθεατές λάτρεψαν επέστρεψε και για 8 ακόμα Πέμπτες θα είναι εδώ να μας θυμίζει πως η ελληνική τηλεόραση μπορεί να είναι επιπέδου Netflix.

Home

Τα καλύτερα φθινοπωρινά βιβλία που πρέπει να διαβάσετε

H θερμοκρασία πέφτει, το Καλοκαίρι μας αποχαιρετά κι οι πρώτες βροχές αρχίζουν να πέφτουν. Είναι η εποχή που θες να χουχουλιάσεις κάτω από μια κουβέρτα διαβάζοντας ένα όμορφο βιβλίο, απολαμβάνοντας τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα! 

Οι επιλογές είναι πολλές και ποικίλουν: Αστυνομικά βιβλία, βιβλία μυστηρίου, φαντασίας, ακόμη και βιβλία τρόμου – αν θέλεις να μπεις σε διάθεση Halloween! Ελάτε να δούμε μαζί τα καλύτερα φθινοπωρινά βιβλία γι’ αυτή την εποχή.

Ο Καστανάνθρωπος

Μετά την επιτυχημένη αστυνομική σειρά, «The Killing», o Soren Sveistrup, επιστρέφει με μια ιστορία η οποία έμελλε να κλέψει τις εντυπώσεις! Πραγματεύεται την εξιχνίαση μιας σειράς φόνων στην Κοπεγχάγη, από έναν ψυχοπαθή που αφήνει φιγούρες από σπίρτα και κάστανα στον τόπο κάθε εγκλήματος που διαπράττει.

Την ίδια στιγμή, ένα ζευγάρι ντετέκτιβ, έρχεται αντιμέτωπο με το αποτύπωμα ενός ανήλικου κοριτσιού — και κόρης υπουργού — που είχε εξαφανιστεί ένα χρόνο πριν. Το 2019, ξεχώρισε ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς και βραβεύτηκε ως το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Πριν από ένα χρόνο μεταφέρθηκε και στο Netflix με τεράστια επιτυχία! 

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1890, σε γνωστό περιοδικό της εποχής σαν ιστορία, το Βρετανικό κοινό εξοργίστηκε με το γοτθικό έργο του, ισχυριζόμενο ότι «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» προσέβαλε τη Βικτωριανή ηθική. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, όμως, δεν πτοήθηκε και λίγο καιρό αργότερα κατάφερε να το εκδώσει και σε βιβλίο.  

Πραγματεύεται τη ζωή του ομώνυμου ήρωα, ο οποίος ενέπνευσε το ζωγράφο Μπασίλ Χάλγουαρντ, κι έντονα επηρεασμένος από τις απόψεις του Λόρδου Χένρι Γουότον περί αξίας της ομορφιάς, κατάφερε να αιχμαλωτίσει τη μορφή του σ’ έναν πίνακα. Έναν πίνακα που, σε αντίθεση με τον Ντόριαν, γερνούσε αυτός. 

Όταν, όμως, ο Ντόριαν Γκρέι φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης, με το σώμα του να παραμένει νέο και την ψυχή του να είναι παγιδευμένη στον καταραμένο πίνακα, η πραγματική ιστορία ξεκινά.

Rebecca

Δημοσιεύτηκε το 1938 και αποτελεί άλλο ένα γοτθικό μυθιστόρημα της Αγγλίδας συγγραφέως, Δάφνη Ντι Μωριέ. Απεικονίζει το γάμο μιας νεαρής γυναίκας μ’ έναν εύπορο χήρο και τη ζωή τους σ’ ένα στοιχειωμένο σπίτι από την πρώην γυναίκα του πρωταγωνιστή.

Ένα από τα καλύτερα φθινοπωρινά βιβλία. Έχει πουλήσει περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα κι έχει διασκευαστεί δεκάδες φορές για το θέατρο και το σινεμά, κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1940.

Fun Fact: Προτείνεται πάντα μετά «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι».

A good girl’s guide to murder

Αποτελεί το πρώτο μέρος της τετραλογίας του νεανικού μυστηρίου της Holly Jackson και πραγματεύεται την προσπάθεια της Pippa να διαλευκάνει — στο πλαίσιο μιας σχολικής εργασίας — το μυστήριο πίσω από τη δολοφονία μιας μαθήτριας του σχολείου της, λίγα χρόνια πριν.

Το στυγερό αυτό έγκλημα που συγκλόνισε ολόκληρη την πόλη, έρχεται ξανά στην επιφάνεια όταν η 17χρονη Pippa, δείχνει πεπεισμένη ότι ο δολοφόνος της αδικοχαμένης κοπέλας είναι ακόμα ελεύθερος παρά τις φήμες περί αυτοκτονίας. Τι πραγματικά συνέβη;  

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα Ελληνικά στις 2 Νοεμβρίου και αποτελεί ένα από τα must read της σεζόν.

The rules of magic

Έχει χαρακτηριστεί ως: «Το απόλυτο φθινοπωρινό βιβλίο φαντασίας» και είναι  ιδανικό για τους λάτρεις της μαγείας! Είναι η ιστορία τριών αδελφών που μεγαλώνουν στη Νέα Υόρκη στα μέσα του 20ου αιώνα, έχοντας κληρονομήσει μαγικές ικανότητες από τη μητέρα τους, η οποία τους εγκατέλειψε στην προσπάθειά της να απαλλαχθεί από τη μαγεία αλλά και την καταραμένη οικογένειά της.

Το «Rules of magic», καθώς και το «Magic lessons» της Alice Hoffman, αποτελούν prequel του επιτυχημένου βιβλίου της, «Practical Magic», το οποίο έχει μεταφερθεί και στο σινεμά.

Και δεν έμεινε κανένας

Αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι, με την ίδια να λέει ότι ήταν και το πιο δύσκολο βιβλίο που έχει γράψει. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1939 με τίτλο: «Οι δέκα μικροί Νέγροι», ο οποίος αργότερα άλλαξε σε: «Και δεν έμεινε κανένας», λόγω του ρατσιστικού χαρακτήρα του. 

Το 2015 αναδείχτηκε ως το καλύτερό της μυθιστόρημα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το μεγαλύτερο best seller βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας διαχρονικά. Η ιστορία του μας μεταφέρει σε ένα νησί, όπου δέκα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι προσκαλούνται από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη.

Αρκετοί από αυτούς πέφτουν νεκροί όταν εκείνος αποκαλύπτει τα ένοχα μυστικά τους. Όσοι καταφέρνουν να επιζήσουν, παγιδεύονται σε ένα έρημο νησί με έναν στυγερό δολοφόνο να απειλεί τη ζωή τους.

Ένα από τα πιο δημοφιλή φθινοπωρινά βιβλία… και όχι μόνο! Θα καταφέρει να επιβιώσει κάποιος ή μήπως… δεν θα μείνει κανένας; 

Mexican Gothic

Στο Μεξικό της δεκαετίας του 1950, η Νοεμί Ταμποάδα ξεκινά μια περιπέτεια για να σώσει την ξαδέρφη της από έναν αμφιλεγόμενο γάμο, μια στοιχειωμένη γοτθική έπαυλη και μερικά διεστραμμένα οικογενειακά μυστικά.

Συνεπαρμένη από αυτά που συναντά στο παλιό αρχοντικό, η Νοεμί συνειδητοποιεί ότι της είναι πολύ δύσκολο να αφήσει αυτό το μυστηριώδες σπίτι… Το πολυβραβευμένο «Mexican Gothic» μετρά εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο κι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 23 γλώσσες ενώ σύντομα θα μεταφερθεί και στην οθόνη του Hulu. 

Home

Η Gen Z φοβάται καθημερινά για την εργασία της

Το προνόμιο της αξιοπρεπούς εργασίας για τη Gen Z φαντάζει κάπως ουτοπικό.

Στη σύγχρονη εποχή, οι Gen Zers αναγκάζονται να συμβιβαστούν με θέσεις εργασίας εκτός της εξειδίκευσής τους ή έναντι εξαιρετικά χαμηλών απολαβών. Ακόμη κι αυτός ο αέναος συμβιβασμός, όμως, αρκεί για να καλυφθούν οι οικονομικές τους υποχρεώσεις. Πάρα τάυτα, το διαρκές στρες, η τοξική συμπεριφορά των εργοδοτών και ο ατελείωτος φόρτος εργασίας, δημιουργούν αισθήματα ανασφάλειας και ανεπάρκειας, ενώ, μερικές φορές, αναπτύσσεται και ο φόβος για απώλεια της τρέχουσας εργασίας. Αποκλειστικά ως μέσο βιοπορισμού, λοιπόν, ανεξάρτητα από τις προσφερόμενες (ή μη) ευκαιρίες ανέλιξης, όλα αυτά είναι απολύτως εύλογα.

Μια κακή συνεργασία

Εκ των πραγμάτων, το κάθε άτομο διακρίνεται από διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες, προτεραιότητες, ικανότητες και στόχους. Επομένως, μια ομαλή συνεργασία, εκτός από τους αντικειμενικούς παράγοντες των επαγγελματικών σχέσεων, των αμοιβών και του φόρτου εργασίας, εμπίπτει και στο φάσμα του υποκειμενισμού. Προκειμένου να καταστεί σαφής η οπτική ενός εργαζομένου για τη δουλειά του αρκεί να δοθεί έμφαση σε πέντε ζητήματα: Ενδιαφέρον, υποστήριξη, εξέλιξη, δημοκρατία και αξιοκρατία. Πιο αναλυτικά, χρειάζεται να αξιολογηθεί το ενδιαφέρον των αρμοδιοτήτων που χρειάζεται να ολοκληρωθούν εντός της ημέρας ή της εβδομάδας και η συμμετοχή σε μία υποστηρικτική ομάδα, όπου το κλίμα μεταξύ των συνεργατών έχει θετικό πρόσημο. Επιπρόσθετα, οι προοπτικές εξέλιξης εντός της εταιρείας είναι καλό να ληφθούν υπόψη, με γνώμονα να χαραχτεί ένα ασφαλές μονοπάτι για το εγγύς μέλλον. Τέλος, βαρύνουσας σημασίας είναι η πολυφωνία και η συνδιαλλαγή απόψεων, έναντι δεσποτικών συμπεριφορών, καθώς επίσης και η προσφορά αξιοκρατικού πακέτου αποδοχών.

Στρες στη δουλειά

Οι ανασφάλειες

Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι η ανασφάλεια δεν προκαλείται αποκλειστικά και μόνο από το φόβο της απόλυσης, καθώς οι εταιρείες συνηθίζουν να μην προβαίνουν σε απολύσεις ακόμα και σε περιπτώσεις χαμηλής απόδοσης, λόγω της επικείμενης καταβολής αποζημιώσεων, αφενός, και για την τροφοδότηση της εταιρικής εικόνας, αφετέρου. Αντ’ αυτού, ενίοτε υιοθετούν χυδαίες πρακτικές εκφοβισμού, υπερφόρτωσης και προσβολής, ούτως ώστε οι εργαζόμενοι να εξαναγκαστούν σε παραίτηση, δίχως να εμπλακεί εμφανώς η εργοδοσία.

Τέτοιου είδους αναχρονιστικές πρακτικές πληγώνουν τόσο την αυτοεκτίμηση του εργαζόμενου, όσο και την πολιτική της ίδιας της εταιρείας, ενώ παράλληλα ενισχύει μια ατμόσφαιρα αυταρχισμού, η οποία, με τη σειρά της, δεν δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη σύναψη μακροχρόνιων συνεργασιών.

Η εξαναγκασμένη παραίτηση

Όταν η συμπεριφορά εργοδοτών ή/και προϊσταμένων αποκτά απολυταρχική χροιά, η οποία διατηρείται σε βάθος εβδομάδων ή μηνών και απευθύνεται άμεσα ή έμμεσα σε ένα συγκεκριμένο υποκείμενο, τότε ενδέχεται να αποσκοπεί σε εξαναγκασμένη παραίτησή του, με αθέμιτες πρακτικές. Αφότου γίνει αντιληπτή μια τέτοια μεταβολή, προτείνεται η σταδιακή απεμπλοκή από το εν λόγω εργασιακό περιβάλλον και η αναζήτηση μιας νέας ευκαιρίας.

Εν ολίγοις, ήρθε η ώρα για μια εκτεταμένη έρευνα στον εργασιακό στίβο, καθώς επίσης και μια ανανέωση του βιογραφικού, ώστε να γίνει πιο ελκυστικό για μελλοντικές συνεργασίες. Συγχρόνως, είναι μια αφορμή να τεθούν επί τάπητος οι τρέχουσες οικονομικές ανάγκες, ώστε να υπολογιστεί το χρονικό διάστημα στο οποίο είναι εντάξει να μην υπάρχουν έσοδα, λόγω του ότι υπάρχει μια μικρή αποταμίευση ή βοήθεια από την οικογένεια.

Επομένως, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία, η οποία θα επιτρέψει τη θριαμβευτική αποχώρηση από ένα ψυχοφθόρο εργασιακό περιβάλλον.

Παραίτηση από τη δουλειά

Η παραίτηση

Συνήθως, μια επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της δίνει ένα χρονικό περιθώριο στον εργαζόμενο, προτού λήξει οριστικά η συνεργασία. Εν αντιθέσει με την εξαναγκασμένη παραίτηση, ο προσφερόμενος χρόνος για εύρεση νέας εργασίας είναι αρκετά περιορισμένος, οπότε χρειάζεται αποτελεσματική οργάνωση. Σαφώς, υπάρχει πάντα η λύση του ταμείου ανεργίας αν υπάρξει απόλυση, ένα ποσό το οποίο είναι αρκετά χαμηλό, δεδομένων των σημερινών οικονομικών συνθηκών, αλλά σίγουρα συνιστά αξιοπρεπές αποκούμπι, το οποίο δίνει μια αίσθηση ασφάλειας, προτού ακολουθήσει μια επόμενη συνεργασία. Σε γενικές γραμμές, είναι ωφέλιμη μια σταθερή επαφή με τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα της αγοράς εργασίας στον τομέα ενδιαφέροντος.

Εικόνες: Shutterstock