Σε έναν ιδεατό κόσμο, η κάθε γυναίκα θα μπορούσε να περπατήσει στο δρόμο χωρίς να σκέφτεται πως την βλέπουν οι υπόλοιποι. 

Θα μπορούσε ελεύθερα να κυκλοφορήσει με αυτοπεποίθηση χωρίς να λούζεται με υπερβολικές σκέψεις τύπου: ”Πρέπει να περπατώ σωστά, να ντύνομαι σεμνά, πρέπει να πω αυτό και να δείξω εκείνο”.  Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως αυτό και να γινόταν αλλά σε αυτό που ζούμε τώρα τα πράγματα δύσκολα αλλάζουν. 

Πολλές φορές, αυτός που επηρεάζει πιο πολύ την σκέψη σου και τον τρόπο που θα συμπεριφερθείς είναι το άτομο που επιλέγεις για σύντροφό σου. Η εικόνα που σε βλέπει ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να είστε μαζί, γίνεται σιγά-σιγά ο τρόπος, με τον οποίο εσύ βλέπεις και αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου.

Ποιος ευθύνεται;

Ως επί το πλείστον, το ανδρικό φύλο νιώθει την ανάγκη υπεροχής όταν βρίσκεται κοντά σε μια γυναίκα. Δε μπορούμε να κατηγορήσουμε ευθέως τους άνδρες για τον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψης τους, αφού είναι εμφανώς επηρεασμένοι από την πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούμε. Ταυτόχρονα, στο παιχνίδι αυτό μπαίνουν και οι γυναίκες, οι οποίες επηρεάζονται εξίσου από τη στερεοτυπική κοινωνία.

Όσο ακραία κι αν φαντάζουν αυτά τα σενάρια, τα απλά παραδείγματα της καθημερινότητας είναι η απόδειξη για πολλές θεωρίες. Μια διαφήμιση που απεικονίζει μια γυναίκα να τρώει γλυκά, δίνει απευθείας την αίσθηση στον άνδρα ότι μια γυναίκα μπορεί να τρώει ό,τι θέλει αλλά να παραμένει στην φόρμα του μοντέλου. 

Την ίδια στιγμή, το πρόσωπο που πλασάρεται για λόγους marketing διαθέτει την κλασική “ομορφιά”, που η κοινωνία έχει ορίσει με τα δικά της μέτρα και σταθμά. Με λίγα κιλά, χαριτωμένη, πάντα ευδιάθετη και χωρίς άποψη. Όλα αυτά υποσεινήδητα θα περάσουν τον τρόπο σκέψης του καθενός που θα δει αυτή την διαφήμιση. Ο άνδρας πλέον θα αναζητήσει από τις γυναίκες τα χαρακτηριστικά που βρίσκει σε αυτή την καλά στημένη διαφήμιση.

Από εκεί και πέρα όλα είναι αναμενόμενα… 

Ο σύντροφος θα χρησιμοποιήσει ασυναίσθητα ατάκες, όπως:

“Βάλε κάτι πιο sexy, ντύνεσαι σαν άνδρας”. “Φέρσου πιο θηλυκά”. “Έχει βάλει βάρος, πώς έχεις γίνει έτσι;” “Έλα φάε κάτι, τι θα πάθεις;” “Γιατί μιλάς τόσο πολύ;”

Όλες αυτές τις ατάκες θα τις ακούσεις να χρησιμοποιούνται ακατάπαυστα από τους άνδρες. Πόσο μάλλον όταν βρίσκονται σε μια σχέση και θεωρούν ότι πλέον η γυναίκα αποτελεί κατάκτηση και ιδιοκτησία τους. Ο τρόπος που η κοινωνία προβάλλει τη γυναίκα καθορίζει και τις απαιτήσεις που θα έχει ένας άνδρας. 

Η επικριτική συμπεριφορά των ανδρών

Παράλληλα με όλα αυτά, εμφανίζεται και η διαφήμιση με το καλσόν. Στη διαφήμιση αυτή η γυναίκα προβάλλεται καθαρά ως σύμβολο του σεξ, με πόδια ψηλόλιγνα και mini φούστα. Συγχρόνως, δείχνει ένα σωρό άνδρες να τρέχουν από πίσω της και να θαυμάζουν υποτίθεται το καλσόν της. Και ενώ εσύ έχεις δεχτεί την πλήρη υπονομεύση του φύλου σου μέσα από μια καθημερινή διαφήμιση, θα δεχτείς και σχόλια από το σύντροφό σου τύπου:

“Γιατί φοράς αυτό;”. “Μη ντύνεσαι τόσο προκλητικά”. “Πας γυρεύοντας”. “Θες να σε κοιτάνε όλοι;”

Έξαλλες απαιτήσεις και προσεγγίσεις

Δυστυχώς, η ιδέα των ανδρών ότι σε αυτό τον κόσμο μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να εκμεταλλευτούν τις γυναίκες όπως θέλουν, είναι βαθιά ριζωμένη. Γιατί οι άνδρες προσεγγίζουν και φλερτάρουν πιο εύκολα μια γυναίκα που δουλεύει σε χώρο εστίασης παρά σε μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά; Ο περισσότερος κόσμος καταφεύγει σε τέτοιες δουλειές κυρίως σε περίοδο ανάγκης και τις πιο πολλές φορές για ένα συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο. 

Σε αυτή την περίπτωση, οι άνδρες θεωρούν ότι οι γυναίκες που βρίσκονται εκεί λόγω ανάγκης μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα για αυτούς που έρχονται ως πελάτες. Και σε αυτή την περίπτωση, συνήθως, θα ακούσεις ατάκες τύπου:

“Τι κάνει μια όμορφη κοπέλα σαν κι εσένα εδώ;”. “Εσύ είσαι για μεγάλα πράγματα με το σώμα και το πρόσωπο που έχεις”. “Έχω να σου προσφέρω εγώ μια δουλειά”. “Θες να δουλέψεις για εμένα;”

Όλα αυτά τα σχόλια θα γίνουν χωρίς να γνωρίζει στο ελάχιστο τη γυναίκα που βρίσκεται εκεί. Προβάλλει ένα αναπάντεχο και ξαφνικό ενδιαφέρον, το οποίο μέσα σε όλα αυτά εμπεριέχει μόνο την φράση: “ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ;”

Έως πότε θα συνεχίζεται η υποτίμηση;

Η υποτίμηση του γυναικείου φύλου και όλες αυτές οι ερωτήσεις που το προσβάλλουν είναι σε τραγικό βαθμό συχνές. Οι γυναίκες, χωρίς να το αντιλαμβάνονται σε τέτοιο βαθμό, ασπάζονται αυτές τις ιδέες. Ζουν μια καθημερινότητα υποτιμώντας οι ίδιες τον εαυτό τους. Το ποια είσαι και το ποια θέλεις να είσαι δε θα σου το πει κανένας άνδρας, καμία διαφήμιση, καμία γυναίκα, καμία δουλειά και κανένα στερεότυπο.

Υ.Γ. Ο καλύτερος τρόπος για να προλάβεις το σύντροφό σου από τέτοιου είδους σχόλια, είναι να δείτε μαζί την επική ταινία του Netflix: “I am not an easy man” και να δεις τις αντιδράσεις και τα σχόλιά του.

Είναι 6:00-7:00 το πρωί. Ξυπνάς, ενοχλημέν@ από τον ήχο του ξυπνητηριού, γνωρίζοντας ότι το μόνο πράγμα που θες να κάνεις, είναι να επιστρέψεις στον κόσμο των ονείρων –ή τουλάχιστον να χουζουρέψεις λίγο ακόμη στο κρεβάτι.

Δυστυχώς, όμως, γνωρίζεις ότι αυτό δεν είναι εφικτό και ξεκινάς την μέρα σου όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί πρέπει να περάσεις μέσα από το ατελείωτο  μποτιλιάρισμα που δημιουργούν τα οχήματα των υπόλοιπων εργαζόμενων.

Γεμάτ@ άγχος και μέσα σε ασφυκτική πίεση χρόνου, προσπαθείς να φτάσεις στο χώρο εργασίας σου για ακόμη μια μεγάλη μέρα, γεμάτη ρουτίνα και απογοήτευση. Λογικά, οι περισσότεροι από εσάς θα βρίσκεται κάποιο κοινό στοιχείο με τη δική σας καθημερινότητα. Εύλογα. Τι εστί καπιταλισμός, λοιπόν; Και πόσο μεγάλη ταπείνωση κρύβει;

Καπιταλισμός από… κούνια

Από μικρή ηλικία μας έχει μπει στο υποσυνείδητο από το σχολείο, το σπίτι ή την τηλεόραση και το διαδίκτυο ότι για να προχωρήσει κάποιος στη ζωή, πρέπει να σπουδάσει, να βρει μια καλή δουλειά και να “φτιάξει” το μέλλον του. Αυτό είναι κατάλοιπο των δεκάδων κατηχήσεων, που έχουμε άμεσα ή έμμεσα αφομοιώσει τι εστί καπιταλισμός. Ως αποτέλεσμα, νιώθουμε καθημερινά ταπεινωμένοι, ενώ μας γεννιέται η ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτό το αδιέξοδο που μας καταπίνει.

Από δουλειές σαν barista σε café ή σερβιτόρ@ σε οποιοδήποτε εστιατόριο, όλοι ζωγραφίζουμε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας και φερόμαστε ευγενικά σε ανθρώπους που μπορεί να μας βρίσουν ή να μας χειριστούν σαν κατώτερους τους – συμπεριφορές που δεχόμαστε παθητικά, γιατί “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” και επειδή ενδέχεται να αποκομίσουμε κάποιο μικρό φιλοδώρημα.

Και γενικώς, τα φιλοδωρήματα μας είναι άκρως απαραίτητα, αφού συνήθως με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα με τα ψίχουλα που μας πληρώνει ο εργοδότης. Ακόμη και σε δουλειές γραφείου, πάλι πρέπει να δείχνεις χαρούμενος, καθώς οποιοδήποτε άλλο αίσθημα συνδέεται με μη αποδοτικούς εργαζομένους, με αποτέλεσμα να σε παίρνουν “με κακό μάτι”.

Καθημερινά, λοιπόν, προβάλλουμε  ψεύτικη εκδοχή του εαυτού μας για… τα λεφτά. Όχι ότι είναι δικό μας το φταίξιμο. Απλώς, πρέπει να επιβιώσουμε κάπως.

Το προσωπείο της επιβίωσης

Το χειρότερο από όλα, όμως, είναι ότι πολλές φορές αυτός ο ψεύτικος χαρακτήρας εισβάλλει και στην καθημερινότητά μας. Σαν ένας κουρασμένος barista, μπορώ να σας πω εκατοντάδες συζητήσεις με συναδέλφους μου, που έχουμε δει τη δουλειά μας να μας επηρεάζει σε στιγμές εκτός εργασίας.

Από το να πιάνεις τον εαυτό σου να απαντάει στα τηλέφωνα με τη “φωνή της δουλειάς” όπως την αποκαλούμε, μέχρι να αποφεύγεις άλλα café –ή οποιοδήποτε μέρος που σου θυμίζει τον τόπο εργασίας σου– αποδεικνύει πόσο μπορεί κάποιος να αποκτήσει σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα από μια δουλειά.

Μάλιστα, πολλές φορές, δενόμαστε με τους συναδέλφους μας –όχι απαραίτητα λόγω του ότι τα βρίσκουμε–αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε πώς είναι να πηγαίνεις στη δουλειά σου με την ψυχολογία στα τάρταρα. 

Υπερφόρτωση, αισχροκέρδεια και ζάναξ

Σε κάθε επιχείρηση, απ’ το πιο μικρό café, μέχρι την πιο μεγάλη βιομηχανία αξίας εκατομμυρίων, πρώτα έρχεται η παραγωγικότητα και πολύ αργότερα ακολουθεί το θετικό πνεύμα και η ικανοποίηση των υπαλλήλων. Από την πρώτη κιόλας συνέντευξη για μια θέση εργασίας, μας συμβουλεύουν να μη δείξουμε κάτι εκτός του “φυσιολογικού”, γιατί δεν αρέσει στους εργοδότες.

Και μην ξεχνάμε τις περικοπές των μισθών –που την τελευταία δεκαετία έχουν μαστίσει όλη την υφήλιο– με του εργοδότες να ψάχνουν διαρκώς τρόπους να κάνουν περικοπές, προχωρώντας πολύ συχνά σε απολύσεις. Από την άλλη, αυτό οδηγεί τους εναπομείναντες υπαλλήλους να υφίστανται υπερφόρτωση, αναλαμβάνοντας και επιπλέον αρμοδιότητες πρώην συναδέλφων τους.

Τότε, η ζωή τους γίνεται ακόμη πιο δύσκολη, αφού αδυνατούν να αποχωρήσουν οικειοθελώς από τη δουλειά τους, γιατί δε θα μπορούν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους. Συνεπώς, στο τέλος της ημέρας, οι υπάλληλοι δεν αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινα όντα από τους εργοδότες τους, αλλά έχουν αντικατασταθεί από αριθμούς αποδοτικότητας και χρήματα.

Όσο η δουλειά βγαίνει, ο εργοδότης δε θα ασχοληθεί με το αν είναι υπερβολικός ο φόρτος εργασίας, εξαντλώντας τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα πολλά τμήματα μιας εταιρείας να καταλήγουν με ανεπαρκές προσωπικό.

Τι να την κάνεις την προσωπικότητα;

Η ταπείνωση του να εργάζεσαι στον καπιταλισμό είναι μεγάλη. Κάθε μέρα αναγκαζόμαστε να ζούμε  ψυχοφθόρες καταστάσεις για μισθούς πείνας μέσα σ’ ένα σύστημα, που ως επί το πλείστον ευνοεί όσους έχουν το μεγάλο κεφάλαιο. Ο κάθε εργαζόμενος αναγκάζεται να κλειδώσει την προσωπικότητά του έξω από το χώρο εργασίας και να ενοποιηθεί με τη μάζα, χάνοντας στην πορεία τη δημιουργικότητά του. Ιδού, λοιπόν, ο καπιταλισμός!

“Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες”. Αυτή είναι η κλασική ατάκα ενός Pick-Me Girl, ενός κοριτσιού ή γυναίκας που είτε εν γνώσει της, είτε άθελά της, κυνηγά την ανδρική επικύρωση και για να την αποκτήσει, ασπάζεται πατριαρχικές και μισογυνικές απόψεις.

Μια γυναίκα “Pick-Μe” είναι χαλαρή, άνετη και προσπαθεί να δείξει ότι δε σπαταλά καθόλου ενέργεια για να το αποκτήσει αυτό. 

Ισχυρίζεται ότι τα πάει καλύτερα με τους άντρες από τις γυναίκες, ενώ παράλληλα χλευάζει άλλες γυναίκες επειδή τους αρέσει οτιδήποτε είναι mainstream ή παραδοσιακά θηλυκό. Είναι η ίδια που θα απορρίψει το φεμινισμό και θα ισχυριστεί ότι οι γυναίκες δεν έχουν να ασχοληθούν με τίποτα στην ζωή τους. 

Και ενώ φαινομενικά μπορεί να φαίνεται “ακίνδυνη”, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο

Στη χειρότερη εκδοχή της, είναι αυτή που θα ρωτήσει τι φορούσε το θύμα μιας σεξουαλικής επίθεσης και θα δηλώσει με σιγουριά ότι αυτή ξέρει να βάζει όρια και ποτέ δε θα μπορούσε η ίδια να υπάρξει θύμα. Έτσι, καταλαβαίνει κανείς πως μια “Pick-Μe” γυναίκα μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη. 

Η γυναίκα “Pick-Me” επιζητά την ανδρική αποδοχή και επικύρωση, νιώθει ότι ξεχωρίζει επειδή δεν της αρέσουν τα κλασικά κοριτσίστικα πράγματα, δε θα ζητήσει ποτέ από τους άνδρες να λογοδοτήσουν για το οτιδήποτε και θα ταπεινώσει άλλες γυναίκες μόνο και μόνο για να τη διαλέξουν οι άνδρες, εξού και ο όρος “Pick-Me” –δηλαδή “διάλεξέ με”.

Είμαι σίγουρη ότι αν κάνεις μια βόλτα στα Social Media, θα διαβάσεις σχόλια από γυναίκες που θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν μια σεξιστική συμπεριφορά και θα απορρίψουν κάθε φεμινιστική αντίδραση ως υπερβολική ή που θα δηλώσουν ότι δεν έχουν γυναίκες φίλες γιατί τις ζηλεύουν και ότι οι άντρες εκ φυσικού τους έχουν πιο πολύ χιούμορ.

Σε μια άλλη εκδοχή της, μπορείς να τη συναντήσεις ως CEO ή πολιτικό. Ένα Girl Boss που θα απορρίψει οτιδήποτε θηλυκό ως αχρείαστο και θα μάθει να λειτουργεί σε ένα πατριαρχικό σύστημα, όπου για να γίνει επιτυχημένη, είναι πρόθυμη να υποστηρίξει τις ίδιες δομές που καταπιέζουν τις γυναίκες. Σε μια άλλη εκδοχή της, μπορείς να τη συναντήσεις ως εκείνη την CEO ή πολιτικό που έχει απορρίψει οτιδήποτε θηλυκό ως αχρείαστο. Ένα Girl Boss που εχει μάθει να λειτουργεί σε ένα πατριαρχικό σύστημα, όπου για να γίνει επιτυχημένη, είναι πρόθυμη να υποστηρίξει τις ίδιες δομές που καταπιέζουν τις γυναίκες.

Πώς ξεκίνησε ο όρος;

Ενώ ο όρος “Pick-Me Girl” ξεκίνησε ως μέσο για να περιγράψει αυτή τη συμπεριφορά, βάζοντας τελικά ένα όνομα σε ένα πρόσωπο που οι περισσότεροι από εμάς έχουν συναντήσει ή συναναστραφεί. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό και μετά από εκτεταμένη χρήση του στο διαδίκτυο, έχει πάρει μια πιο προβληματική τροπή.

Ήμουν κι εγώ κάποτε διαφορετική

Πριν μιλήσουμε όμως για την προβληματική τροπή που έχει πάρει ο όρος, θέλω να κάνω μια προσωπική εξομολόγηση: ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ PICK-ME. Στην εφηβεία είχα περάσει από αυτή τη φάση που δεν ήθελα να είμαι σαν τα άλλα κορίτσια. Οι φίλες μου λάτρευαν τον David Beckham, αλλά εγώ δήλωνα τρελαμένη με τον Oliver Kahn απλά επειδή ήταν τρομερός τερματοφύλακας και τον θαύμαζαν οι συμμαθητές μου. 

Οι φίλες μου αγόραζαν Cosmopolitan και εγώ Sporty, ήξερα τα ονόματα των ποδοσφαιριστών και έβλεπα κάθε εβδομάδα Formula 1. Στην πραγματικότητα, θεωρώ το ποδόσφαιρο βαρετό αλλά είχα πείσει τον εαυτό μου ότι μου άρεσε απλά γιατί ήταν μόνιμο θέμα συζήτησης των αγοριών στο σχολείο και ήθελα να είμαι μέρος αυτών των συζητήσεων. Ήθελα να με αποδεχτούν, να γίνω μέλος της αγέλης τους και τελικά να ξεχωρίσω. 

Με τον καιρό ξεπέρασα αυτή τη φάση, παραδέχτηκα ότι το ποδόσφαιρο είναι βαρετό και ότι βρίσκω τον David Beckham κούκλο –ακριβώς όπως οι φίλες μου. Επίσης, κράτησα μόνο όσες από τις “κατεξοχήν αγορίστικες” συνήθειες πραγματικά απολάμβανα, όπως το να βλέπω αγώνες μπάσκετ επειδή το θεωρώ συναρπαστικό άθλημα. 

Ε, λοιπόν, υπάρχουν γυναίκες που δεν ξεπέρασαν ποτέ αυτή τη φάση –και όχι απλά δεν την ξεπέρασαν– αλλά με τα χρόνια την έκαναν κτήμα τους. Προσπάθησαν τόσο πολύ να μην είναι σαν τις άλλες, που τελικά άρχισαν να το πιστεύουν και πλέον είναι δύσκολο να παραδεχθούν ότι όλη αυτή η προσπάθεια ήταν τελείως μάταιη και ότι στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό.

Τι βρίσκεται πίσω από ένα “Pick-Me Girl”;

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε σχετικά πρόσφατα, διαβάζω ότι για να αναλύσουμε γιατί ένα “Pick-Me Girl” είναι έτσι όπως είναι, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός περικλείει τον τρόπο με τον οποίο ορισμένες γυναίκες αισθάνονται περιφρόνηση προς το ίδιο τους το φύλο. Τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό συχνά δεν τον επιλέγεις, δουλεύει στο υποσυνείδητο σου με τρόπους που είναι δύσκολο να εντοπίσεις μιας και οι γυναίκες γεννιούνται και μεγαλώνουν σε πατριαρχικές κοινωνίες, εμποτισμένες με σεξισμό και αξίες που συντηρούν τα έμφυλα στερεότυπα. 

Οι περισσότερες γυναίκες πιθανότατα έχουν βιώσει εσωτερικευμένο μισογυνισμό στο παρελθόν, ενώ πολλές μπορεί ακόμα να τον αντιμετωπίζουν ή ακόμα και να έχουν εντοπίσει τις ρίζες του στην ανατροφή τους, αλλά να δυσκολεύονται να επαναπρογραμματίσουν τις αξίες τους. Κάποια που εμφανίζει τα χαρακτηριστικά ενός “Pick-Me Girl” πιθανότατα δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει γιατί νιώθει την ανάγκη να γίνει αρεστή στους άνδρες και προτιμά να υποτιμά τις γυναίκες από το να έρθει αντιμέτωπη με τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό που φωλιάζει μέσα της.

Pick-Me: Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι περισσότερο προβληματικός από όσο φαντάζεσαι

Η συμπεριφορά ενός “Pick-Me Girl” είναι απίστευτα προβληματική και θα πρέπει να γίνει ευρέως γνωστό πόσο επιβλαβής είναι. Η διάδοση και η καθιέρωση του όρου τον έχουν οδηγήσει σε μια σκοτεινή τροπή που υπονομεύει το θετικό του μήνυμα και το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, υπάρχουν αναφορές ότι από τη στιγμή που ο όρος έγινε δημοφιλής στο TikTok– ενώ αρχικά με επιτυχία στηλίτευσε γνήσιες συμπεριφορές εσωτερικευμένου μισογυνισμού– πολλοί χρησιμοποιούν τώρα τον όρο ως δικαιολογία για να μειώσουν τις γυναίκες.

Γιατί; Για οποιαδήποτε συμπεριφορά μπορεί να προσελκύσει την προσοχή των ανδρών. Πλέον, ο χαρακτηρισμός “Pick-Me” αποδίδεται σε γυναίκες που απολαμβάνουν τα σπορ, η που δεν φορούν μακιγιάζ ή που έχουν άντρες φίλους. Ο χαρακτηρισμός τείνει σήμερα να χρησιμοποιείται ευρέως για σκοπούς εκφοβισμού, υποτιμώντας συγκεκριμένα κορίτσια που δεν συμμορφώνονται με οτιδήποτε “παραδοσιακά θηλυκό”. 

Συμπερασματικά, μια γυναίκα που αποκαλεί μια άλλη “Pick-Me” κάνει το ίδιο για το οποίο την κατηγορεί: Τη χλευάζει και την υποτιμά. Θέτει τον εαυτό της άνωθεν εκείνης που “δεν ξέρει τι της γίνεται” και μάταια αγωνίζεται για την ανδρική επιδοκιμασία. Χλευάζοντας μια γυναίκα αποτυγχάνουμε να καταρρίψουμε τις πατριαρχικές δομές. Ίσα-ίσα, τις ενδυναμώνουμε στρέφοντας τις γυναίκες τη μια απέναντι από την άλλη.  

Τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά;

Μια γυναίκα με εσωτερικευμένο μισογυνισμό ζει με περιοριστικά, ανδροκεντρικά πρότυπα και αυτό πιθανότατα είναι επώδυνο σε κάποιο βαθμό. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ανεχτούμε τις προβληματικές της συμπεριφορές και ούτε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να τις κατονομάζουμε. Ωστόσο, είτε επειδή έχουμε βρεθεί στη θέση της, είτε επειδή ακόμα παλεύουμε να αποτινάξουμε στερεοτυπικές αντιλήψεις, μπορούμε να την προσεγγίσουμε με ενσυναίσθηση.

Αν έχεις κάνει τη σκληρή δουλειά που χρειάζεται για να αποτινάξεις τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό από πάνω σου, τότε σίγουρα σου είναι δύσκολο ένα πράγμα. Να βλέπεις γυναίκες που δεν έχουν κάνει την ίδια δουλειά με εσένα και δεν καταλαβαίνουν ότι οι πράξεις τους συμβάλλουν στη διατήρηση στερεοτύπων, την έμφυλη ανισότητα και τελικά την περαιτέρω καταπίεση των γυναικών.

Ωστόσο, την επόμενη φορά αντί να χλευάσεις μια τέτοια γυναίκα, προσπάθησε να την προσεγγίσεις με κατανόηση και ίσως διάθεση να της διδάξεις κάτι. Έτσι, ίσως μπορέσουμε πραγματικά να μετουσιώσουμε τι σημαίνει ενδυνάμωση και υποστήριξη των γυναικών. 

Ναι, το προφυλακτικό μπορεί να σώσει μια ζωή. 

Σαν σήμερα, το 2007, η 26η Σεπτεμβρίου ορίζεται ως η Παγκόσμια Ημέρα Αντισύλληψης. Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου –στο πότε θα γίνει γονιός αλλά και στην προστασία από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.  Όπως αναφέρεται στο Υπουργείο Υγείας: «Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, 75.000.000 κυήσεις παγκοσμίως είναι ανεπιθύμητες κάθε χρόνο και από αυτές, οι 45.000.000 καταλήγουν σε άμβλωση και περίπου 20.000.000 από αυτές γίνονται κάτω από μη ασφαλείς συνθήκες.

Τουλάχιστον 585 χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, ενώ οι μισοί από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχαν διαθέσιμες και επαρκείς υπηρεσίες με μέσα αντισύλληψης». Ακόμη, ενώ ο δείκτης των ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων παραμένει υψηλός στη χώρα μας, η αύξηση της χρήσης του προφυλακτικού φαίνεται να είναι η κύρια αιτία για τη σημαντική πτώση στον αριθμό των ανεπιθύμητων κυήσεων.   

Επιπλέον, έρευνες έχουν δείξει πως κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι μολύνονται από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα επειδή δεν ξέρουν πώς να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Και ενώ το προφυλακτικό δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία με τα πιο ασφαλή μέσα αντισύλληψης, διότι το ποσοστό επιτυχίας του φτάνει μέχρι και το 97%, είναι όμως το μοναδικό μέσο αντισύλληψης που μπορεί να μας προστατεύσει από σοβαρά σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Επομένως, αν ακολουθείτε σωστά τις οδηγίες και τα χρησιμοποιείτε κάθε φορά που κάνετε κολπικό, πρωκτικό ή στοματικό σεξ, προστατεύεστε σε ποσοστό σχεδόν 100%.

Και παρόλο που τα στατιστικά αυτά είναι γνωστά σε όλους μας πλέον, υπάρχει ακόμη μια μερίδα αντρών που αρνείται να φορέσει προφυλακτικό και η άρνηση αυτή είναι τόσο πεισματική, που όταν οι γυναίκες τους ζητούν και επιμένουν στη χρήση προφυλακτικού, εκείνοι βρίσκουν την καλύτερη διαφυγή του προβλήματος στο να πλάθουν δικαιολογίες, που θα ζήλευε ακόμα και ο Ιονέσκο.  

Το: «Δε θέλω να βάλω προφυλακτικό», σε τρεις πράξεις

Μερικούς μήνες πριν, ένα κορίτσι στο Twitter, αποφάσισε να γράψει κάποιες από τις δικαιολογίες που έχει ακούσει από άντρες για να μην βάλουν προφυλακτικό, ζητώντας και από άλλες γυναίκες να γράψουν τις δικές τους εμπειρίες.

Οι απαντήσεις κάτω από τα σχόλια του tweet είναι η πιο τρανή απόδειξη για το πόσο εφευρετικοί μπορεί να γίνουν οι άντρες, όταν δε θέλουν να κάνουν κάτι. 

Η πρώτη πράξη του δράματος με το προφυλακτικό: Τα λογικά-παράλογα

Συνήθως, όπως φαίνεται και από τα σχόλια, το παραλήρημα ξεκινά με: «λογικές-παράλογές» δικαιολογίες, όπως: «Με στενεύει», «Θα τραβηχτώ, μην ανησυχείς», «Δυσκολεύομαι να τελειώσω με προφυλακτικό», «Δεν το ευχαριστιέμαι», «Δεν είναι η ίδια αίσθηση με το προφυλακτικό» και μπορεί να φτάσει μέχρι το: «Είμαι στείρος», «Μόνο έτσι θα γίνουμε πραγματικά ένα», «Θέλω να σε νιώσω πραγματικά», «Αν με αγαπούσες, ούτε εσύ θα το ήθελες αυτό ανάμεσα μας». 

Είναι και μερικά, βέβαια, που δεν ξέρεις τι να απαντήσεις αφού από τη μία σκέφτεσαι: «Που έπεσα, Παναγία μου;» και από την άλλη: «Ευχαριστώ. Θεέ μου, που μου έδειξε από την αρχή πόσο ηλίθιος ήταν».

Απαντήσεις, όπως: «Έχω περάσει καρκίνο του δέρματος και δεν κάνει να φοράω προφυλακτικό», «Κάνω ειδική παραγγελία στο φαρμακείο για το μέγεθος του μορίου μου και δεν πρόλαβαν να μου το φέρουν», «Είμαι οικολόγος και το προφυλακτικό δεν ανακυκλώνεται», «Δεν έχω αρρωστήσει ποτέ στη ζωή μου. Ούτε γρίπη δεν έχω περάσει», «Δεν έχω τίποτα, είμαι αιμοδότης» και «Έχω γονείς γιατρούς», σε κάνουν πραγματικά να απορείς για το πόση βλακεία μπορεί να αντέξει τελικά ένας άνθρωπος. 

Δεύτερη πράξη: Δε φταίω εγώ, εσύ φταις!

Όταν ο πρώτος κύκλος απαντήσεων με τις «λογικές-παράλογες» απαντήσεις ολοκληρώνεται και καταλάβουν πως οι γυναίκες είναι ικανές να αντικρούσουν τις όποιες δικαιολογίες τους, έρχεται η επόμενη «λογική» απάντηση στο γιατί όχι προφυλακτικό.

«Γιατί δεν παίρνεις αντισυλληπτικά;», «Γιατί να βάλω αφού μόνο με σένα πάω; Εσύ πας και με άλλους δηλαδή;», «Ε, αν μείνεις έγκυος θα κάνεις έκτρωση». 

Τρίτη και τελευταία πράξη: Εξόδιος ακολουθία 

Φυσικά, αν μια γυναίκα αρνηθεί να κάνει σεξ με έναν άντρα που πρώτος αυτός αρνείται να φορέσει προφυλακτικό, η ευθύνη πέφτει καθαρά στην γυναίκα, αφού αυτή είναι η παράξενη, η περίεργη, ή η ανήθικη που τους άναψε και μετά τους άφησε στα κρύα του λουτρού.

Εκεί είναι η στιγμή που, ανάλογα με τον άντρα που έχεις απέναντί σου, θα κριθεί αν θα φύγει ή αν θα συνεχίσει να επιμένει. Γιατί ναι, υπάρχουν και άντρες που μετά από την ολοκλήρωση της τρίτης πράξης, επιστρέφουν στην πρώτη και προσπαθούν ξανά να κάνουν τα παράλογα, λογικά. 

Ευτυχώς πλέον, οι γυναίκες είναι έτοιμες να απαντήσουν στο κάθε:

«Δε θα φορέσω προφυλακτικό» με: «Ωραία, να φύγω/εις τότε».

Everyone knows the world is facing a climate crisis (and control) and while many agree we need to do what we can to help, how many actually follow through? We’ll tell you who Yvon Chouinard.

In 1973 Yvon Chouinard, an American rock climber, set up the outdoor apparel company Patagonia

Since then, the company has been hugely successful and was last valued at circa $3 BILLION. As the company’s success grew, so did Chouinard’s own net worth, and when it was reported that he was a billionaire, much to his disgust, he told the  New York Times that he was “horrified to be seen as a billionaire.” Not many people (maybe none) have such a mindset. Despite all this success, Chouinard’s eco-focused ideals have remained as the company’s core principles.

Patagonia has a long history of focusing on sustainability, social activism and specifically environmental protection, with examples including offering lifetime guarantees on products, marketing campaigns asking potential customers to only buy what they need, annually donating 1% of the company’s sales to grassroots activists .

The company is also known for its focus on ensuring the well-being of its employees. Too good to be true, isn’t it? Hold on…

While Chouinard has managed to ensure that the company has remained committed to his idealistic principles, he is fully aware that without him or his family in charge of the company, this may not remain the case. Consequently, Chouinard turned his attention to preserving the ideals of the company he has grown over nearly half a century. 

Although he did consider selling or taking the company public and donating the profits to initiatives in line with his eco-centred interests, he decided that he couldn’t trust that the company, in the control of others, would remain committed to certain current company practices such as prioritising employee well-being.

Chouinard’s advisors considered many potential options with none really fulfilling all of Chouinard’s requirements, including the possibility of leaving the company to Chouinard’s children who were not interested in assuming full ownership of the company and the financial benefit that would entail. However, a crafty solution was finally devised that ticked all the boxes.

What else?

It was decided that the Chouinard family would transfer their voting stock in the company, amounting to 2% of the company’s stock, into Patagonia Purpose Trust, a trust that will be overseen by the family and which will ensure that the company continues to operate in the manner Chouinard has focused on all of these years. And just to be clear – this transfer was a donation, meaning not only did the family not make any money from transferring the shares but instead lost money as they still had to pay taxes on the donation.

The remaining 98% of the company’s shares would then be transferred to a non profit organisation called the Holdfast Collective, who will receive the company’s profits – estimated to be roughly £100 million a year – and “advocate for causes and political candidates and make grants and investments that fight environmental crises, protect nature and biodiversity and support thriving communities.” 

In essence, the company’s profits will be used to fight climate change

Not to mention, the company will continue its annual donation of 1% of sales to grass roots organisations – as guaranteed by the new arrangement.

In summary, Chouinard has found a way to ensure that the company will not only continue to operate with its founding principles in mind but also that the profits of the company will go to protecting our planet. Not only did this solution tick all the boxes, but it also created new boxes and ticked those too. Some people say you can’t have the cake and eat it. Chouinard clearly disagrees.

Chouinard and his family are a sterling example to today’s wealthy on how those who are so privileged can REALLY make a difference and put their money where their mouth is. While the jury is currently out on whether any others will follow in Chouinard’s footsteps, at the very least, everyone now has a new reason to buy a new jumper from Patagonia – buy a jumper, save the planet!