Μετά από περισσότερες από 6 ώρες αγόρευσης, ο συνήγορος του Χορταριά, Ι. Γλύκας, στον τέταρτο όροφο του Εφετείου ζήτησε να μη βγει ούτε σήμερα η απόφαση.
Η ώρα της απόφασης δεν ήρθε ούτε σήμερα. Για άλλη μία ημέρα, αλληλέγγυος κόσμος γέμισε από νωρίς την αίθουσα Δ100 στον 4ο όροφο του Εφετείου. Για άλλη μία ημέρα, ολόκληρη η χώρα περίμενε την απόφαση. Η οικογένεια του Ζακ, η Μάγδα Φύσσα, ακτιβιστά της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είχαν λάβει τις θέσεις τους εντός και εκτός της αίθουσας.
Μετά από 6 χρόνια, στην 20η δικάσιμο, είχε μείνει μόνο η αγόρευση του Ιωάννη Γλύκα, συνηγόρου του Χορταριά.
Ο δικηγόρος χρησιμοποίησε κατάπτυστα επιχειρήματα και συκοφαντίες, ενώ ήθελε –μεταξύ άλλων– να δείξει το πως κλωτσιές σε συνάδελφό του δεν επιφέρουν το θάνατο. Ήταν προφανές ότι καταχράστηκε τον δικαστηριακό χρόνο, μιλώντας πάνω από 6 ώρες, με στόχευση να καθυστερήσει την απόφαση.
Διαβάστε παρακάτω –με δική σας ευθύνη– μερικά από τα πράγματα που ακούστηκαν σήμερα στην δίκη.
Πράγματα που ακούσαμε και σήμερα και δεν θέλαμε
«Η συμπεριφορά και η δράση Χορταριά-Δημόπουλου είναι σαφέστατο ότι ξεκινάει με αυτά τα δεδομένα. Είναι σαφές ότι μιλούσαν για έναν επικίνδυνο άνθρωπο. Έχει να κάνει για το τι ζητάμε από τον μέσο κοινωνό, φυσικά κάποιος εξ αυτών είχε δει και το μαχαίρι και το ανέφερε στην Άμεσο Δράση».
«Δεν ξέρω αν οι συγκεκριμένες εξετάσεις μπορούν και να το βρουν αυτό το ναρκωτικό».
«Δηλαδή αποτελεί άμυνα το τζάμι, η δράση των αστυνομικών με την ύπαρξη του τζαμιού, στα πλαίσια των καθηκόντων τους, και δεν αποτελεί η επίθεση στο κεφάλι, ό,τι έχει προηγηθεί με την ταμειακή μηχανή; Και φυσικά φταίει μόνο η μία μελανιά του Χορταριά και τίποτα άλλο».
«Οφείλω να σας πω, κυρία πρόεδρε, επίσης ότι δεν μπορεί και δεν υπάρχουν συνολικά εννιά κλωτσιές. Όπως και να το βάλετε είναι 11 δευτερόλεπτα. Και πάλι χρονικά δεν βγαίνει! Χρονικά τις κινήσεις να βάλουμε, δεν βγαίνουν».
«Δεν ξεκίνησε μια επίθεση λόγω των χαρακτηριστικών. […] Π.Χ., μακρινός συγγενής του θυματος, από την τηλεόραση παρακολουθώντας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εφαρμόστηκε ο νόμος του Λιντς. Παραβέποντας ότι κρατούσε μαχαίρι, ότι πήρε ένα κομμάτι γυαλί και ότι οι συνάδελφοί του κατέθεσαν ότι πήραν σήμα για Ε52».
«Μιλάμε για αγρίμι, δεν μπορούσαν να του βάλουν χειροπέδες, προσπαθούσαν να τον συμμορφώσουν με καμία επιτυχία, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, ήταν προφανές. Ο ίδιος έκανε λόγο «δεν τα βλέπεις αυτά ούτε στις ταινίες».
«Αν δεν τον είχαν σταματήσει θα είχαμε σίγουρα θρηνήσει κι άλλο θύμα».
«Η πράξη αυτή ανάγεται στο αίσθημα αλτρουισμού που τον διακατέχει, από τις επαναλαμβανόμενες κλοπές και ληστείες που γινόντουσαν στην περιοχή».
«Ο Χορταριάς παρευρέθηκε εκεί με μοναδικό σκοπό να βοηθήσει την κατάσταση. Βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση επικίνδυνη […] Ο κίνδυνος ήταν άλλως αναπότρεπτος».
«Καθίσταται σαφές πως ο Κωστόπουλος σκόπευε να επιτεθεί προς κάθε κατεύθυνση. Προέβη σε δυνατότητα να πλήξει τον διασώστη, ήταν οπλισμένος με μαχαίρι, ενώ με το τμήμα υάλου τριάντα εκατοστών προσπάθησε να επιτεθεί και στους παρευρισκόμενους».
Αναμένοντας την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου για τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου, Τρίτη 11 Ιουνίου 2024. (ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Η δικηγόρος της οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου, Άννυ Παπαρρούσου, μετά από την πολύωρη τοποθέτηση ρώτησε την πρόεδρο αν θα έχουμε απόφαση σήμερα.
Ο Ιωάννης Γλύκας, μετά από πάνω από 6 ώρες, όπου επιδόθηκε σε έναν κακοποιητικό λόγο, προκαλώντας μεγάλη ψυχική φθορά στην οικογένεια και τους φίλους του Ζακ, που αναγκάζονται να ακούνε αυτήν τη ρητορική, ζήτησε να μην βγει σήμερα η απόφαση. Το ακροατήριο ξεσηκώθηκε.
Το δικαστήριο διέκοψε και η έδρα δήλωσε ότι θα συνεχίσει στις 10 Ιουλίου ξανά. Η ένταση και η θερμοκρασία στην αίθουσα αυξήθηκε κατακόρυφα.
«Έλεος! Αρκετά τους χαϊδέψατε. Δεν αντέχουμε άλλο» ξέσπασε με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα η μητέρα του Ζακ, Ελένη Κωστοπούλου.
«Την δώσατε την παράστασή σας, μπράβο» ακούστηκε από το κοινό. «Όσκαρ να πάρουν» πρόσθεταν.
(ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Ακτιβιστά από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και αλληλέγγυος κόσμος διαμαρτυρήθηκαν για τη διαδικασία ενώ φώναζαν «Η Ζάκι ζει, τσακίστε τους ναζί».
Καμιά δεκαριά αστυνομικοί πλησίασαν τη μητέρα του θύματος και μερικά άτομα από το κοινό έσπευσαν να την πλησιάσουν και να ζητήσουν από τους αστυνομικούς να κάνουν πιο πέρα. «Έτσι πέθανε κι ο Ζακ, κάντε πίσω» είπε ένα άτομο από το κοινό.
Τα συνθήματα, όπως το «Στην Ομόνοια δεν έγινε “ληστεία”, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία» ακούγονταν ολοένα και πιο δυνατά από όλα τα άτομα εντός της δικαστικής αίθουσας.
Εν μέσω έντασης που δημιουργήθηκε επί της διαδικασίας, η έδρα αποχώρησε.
Συνεχίζεται στις 10 Ιουλίου. Θα είμαστε εκεί, για την Zackie.
Ο 37χρονος είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για βιασμό ανήλικης, αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος.
Το βράδυ της Κυριακής (09/06), γνωστοποιήθηκε η εξαφάνιση της 11χρονης Βασιλικής από τη Μυρτιά Ηλείας και, άμεσα, το Χαμόγελο του Παιδιού ενεργοποίησε το amber alert. Οι κινήσεις της Βασιλικής χαρτογραφήθηκαν μέχρι τις 21:10, το βράδυ της Κυριακής. Έπειτα, σιωπή.
Δυστυχώς, τα χειρότερα σενάρια επιβεβαιώθηκαν νωρίς το απόγευμα της Δευτέρας (10/06), όταν το άψυχο σώμα της 11χρονης εντοπίστηκε σε χωράφι της περιοχής, φέροντας τραύματα από αιχμηρό αντικείμενο στο λαιμό.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσαν οι οικείοι της, η Βασιλική ήταν με τη μητέρα της, μέχρι τις 21:10, την Κυριακή. Εν συνεχεία, η 11χρονη εξέφρασε την επιθυμία της να επισκεφτεί τον παππού της, όπως και έγινε. Τη διαδρομή της ανέκοψε ένα γνώριμο όχημα, αυτό του 37χρονου θείου της (σ.σ. πρώτος ξάδερφος της μητέρας της). Εδώ, αξίζει να σημειωθεί, ο πρότερος βίος του συγκεκριμένου άντρα, καθώς τον «βαραίνει» καταδικαστική απόφαση από το Ορκωτό Δικαστήριο Ζακύνθου για τον βιασμό ανήλικου κοριτσιού, ηλικίας 14 ετών. Μάλιστα, έως ότου εκδικαστεί η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, ο 37χρονος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Επιστρέφοντας στη δολοφονία της Βασιλικής, το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας που εξετάστηκε επιμελώς από τους αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Πύργου, επέδειξε ότι η 11χρονη επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του θείου της προτού εξαφανιστεί διά παντός. Εν τέλει, η σορός της βρέθηκε με τραύματα στο λαιμό από κατσαβίδι, ενώ ο 37χρονος συνελήφθη πάραυτα και ομολόγησε τις φονικές του πράξεις.
Δεν είναι ακόμα γνωστό αν η Βασιλική κακοποιήθηκε σεξουαλικά πριν δολοφονηθεί, αναμένεται το ιατροδικαστικό πόρισμα.
Οι «γνώριμοι των αρχών» βιαιοπραγούν και δολοφονούν κατ’ εξακολούθηση
Από τις απαρχές του 2024, η συντριπτική πλειοψηφία των φρικτών γυναικοκτονιών ή δολοφονιών που συνταράσσουν την κοινή γνώμη, τελούνται από έμπειρο χέρι. Η μη αναγνώριση του χάσματος και της αδυναμίας συμμόρφωσης/σωφρονισμού/περιορισμού τέτοιων εγκληματικών φυσιογνωμιών, θα ήταν τουλάχιστον αφελής.
Η Γεωργία
Τις πρώτες μέρες του 2024, η Γεωργία Μουράτη δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της, ενώ ήταν έγκυος στο παιδί του. Η αδερφή του 39χρονου δράστη τον είχε καταγγείλει εννέα φορές για ξυλοδαρμό και, συγχρόνως, υπήρχαν τέσσερις καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος του.
Η Κυριακή
Στο πρόσφατο παρελθόν, η τραγική γυναικοκτονία της Κυριακής λίγα μέτρα έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων, συγκλόνισε την κοινή γνώμη όχι μόνο εξαιτίας της ειδεχθούς φύσης του εγκλήματος, αλλά και λόγω της ανεπάρκειας των αστυνομικών αρχών να την προστατεύσουν από τον κακοποιητικό της σύντροφο. Πριν από όλα αυτά, ο αδίστακτος άντρας είχε συλληφθεί για βιασμό και ξυλοδαρμό, έπειτα από καταγγελίες της Κυριακής, και είχαν εκδοθεί ασφαλιστικά μέτρα.
Η Ενκελέιντα
Πριν από έναν περίπου μήνα, στο Μενίδι, καταγράφηκε μια ακόμα γυναικοκτονία, όταν εντοπίστηκε η σορός 40χρονης στη μέση του δρόμου, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην κοιλιά. Ο σύντροφός της, ο οποίος της αφαίρεσε κυνικά τη ζωή, ήταν άλλος ένας «γνώριμος των αρχών». Ειδικότερα, το θύμα τον είχε καταγγείλει τρεις φορές για ενδοοικογενειακή βία: Τον Απρίλιο του 2013, τον Σεπτέμβριο του 2022 και δέκα ημέρες πριν τη δολοφονία της.
Μη μας δείξετε τον δράστη. Δε χρειάζεται. Να βρείτε και να μας δείξετε τους δικαστές που τον άφησαν να κυκλοφορεί ελεύθερος και να σφάζει κοριτσάκια έπειτα από βιασμό/ απόπειρα βιασμού ανηλίκου. #ηλεια#Megalivenews#παιδοβιαστης#11χρονη
Οι προαναφερθείσες υποθέσεις συνιστούν ένα δυσμενές μοτίβο, βάσει του οποίου αφήνονται ελεύθερα άτομα που υιοθετούν παραβατικές ή/και εγκληματικές συμπεριφορές, προφανώς διότι είτε αφελώς, είτε αμελώς, οι αρχές θεωρούν πως δεν θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Πάρα ταύτα, τα γεγονότα αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει περιθώριο για «ελαστικές» αποφάσεις ή ημίμετρα. Τουναντίον, όπως σε όλα τα κράτη δικαίου, έτσι και στην Ελλάδα χρειάζεται να θεσπιστούν μεταρρυθμίσεις, συνυφασμένες με την ασφάλεια όλων των ατόμων και με τον αποτελεσματικό σωφρονισμό όσων επιμένουν να δρουν εις βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Οι δυστοπίες έχουν επιστρέψει δυναμικά τα τελευταία χρόνια. Ταινίες, σειρές, βιβλία και άλλα πολιτιστικά προϊόντα εστιάζουν στο τέλος της ανθρωπότητας.
Πόσες φορές έχεις δει τα Matrix ή έκανες binge watching σειρές όπως το Fallout, το Silo, το Altered Carbon και το Three Body Problem;
Η δημοφιλής κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών είναι γεμάτη από δυστοπίες και φαίνεται πως όσο ο κόσμος μας γίνεται πιο σύνθετος και περίπλοκος, τόσο πιο πολύ θα αναζητούμε τις εφιαλτικές αναπαραστάσεις.
Τι είναι οι δυστοπίες;
Πρόκειται για ένα είδος μυθοπλασίας στο οποίο έχουμε την απεικόνιση μίας κοινωνίας, η οποία έχει έρθει αντιμέτωπη με την καταστροφή και βιώνει κοινωνικές και πολιτικές παθογένειες ως απάντηση στην υπαρξιακή απειλή της. Οι περισσότερες δυστοπίες τοποθετούνται στο μέλλον ή σε φανταστικούς κόσμους που μοιάζουν αρκετά με τον δικό μας, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, διότι πυρήνας του εν λόγω genre είναι η δυνητική απειλή.
I love how all the villains in Mad Max have cool names but I especially love Lord Humungus because it’s straight to the point. That guy is, in fact, humungous pic.twitter.com/EfpZkgGhSV
Η έννοια της δυστοπίας, έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι μία καθαρά νεωτερική κατασκευή, καθώς επικεντρώνεται σε προβληματικές που αφορούν το περιβάλλον και την κλιματική κρίση, την εξέλιξη της τεχνολογίας, τα πολιτικά συστήματα, τις εθνικές, θρησκευτικές ή έμφυλες ταυτότητες, τις ανθρώπινεςσχέσεις, την εργασία, τα δικαιώματα και την κατανάλωση.
Διάφοροι αναλυτές χρησιμοποιούν ως σημείο έναρξης «ΤαΤαξίδια του Γκιούλιβερ» (1726), όμως η ουσιαστική εμφάνιση του είδους γίνεται κατά τον 19ο αιώνα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι «Ο Τελευταίος Άνθρωπος» (1826) της Mary Shelley και «Η Μηχανή του Χρόνου» του Herbert G. Wells (1895). Το είδος συχνά συνδέεται με την επιστημονική φαντασία (sci-fi) –και όχι τυχαία αν σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο η Βιομηχανική Επανάσταση μετασχημάτισε τις τότε κοινωνίες.
Η πρώτη έκδοση «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ».
Το σημαντικότερο, όμως, σημείο για τη δυστοπική λογοτεχνία είναι ο 20ος αιώνας. Σε αυτόν βλέπουμε οι δυστοπίες να γίνονται πολύ πιο σκοτεινές και απαισιόδοξεος, ενώ αναδύουν έναν ιδιαίτερο πεσιμισμό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το «Εμείς» (1921) του Yevgeny Zamyatin, «Ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» (1932) του Aldous Huxley, το «1984» (1949) του George Orwell και το «Φαρενάιτ 451» (1953) του Ray Bradbury.
Οι τέσσερεις αυτές δυστοπίες, οι οποίες είναι και οι πιο γνωστές σήμερα, επικεντρώνονται στις πολιτικές ανησυχίες γύρω από τον ολοκληρωτισμό και τα ίδια τα υποκείμενα, ενώ δευτερευόντως εστιάζουν στις επιδράσεις της τεχνολογίας και την κλιματική κατάρρευση.
Από την άλλη πλευρά, δυστοπίες με περισσότερες κλιματικές ανησυχίες έχουμε τις επόμενες δεκαετίες, όπως είναι οι ταινίες «Soylent Green» (1973) και «Mad Max» (1979). Οι υπολογιστές, το διαδίκτυο και η ιδέα της τεχνητής νοημοσύνης είχαν φροντίσει από νωρίς να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό δυστοπικό υποείδος το cyberpunk, στο οποίο μπορούμε να βρούμε έργα όπως το «Westworld» (1973), το «Tron» (1982), το «Blade Runner» (1982), τo «Akira» (1982), το «Neuromancer» (1984), το «Terminator» (1984), το «Ghost in the Shell» (1989), το «Matrix» (1999) και πολλά άλλα.
Σε όλες τις κοινωνίες καταγράφονται υπαρξιακές ανησυχίες, οι οποίες αποτυπώνονται στους μύθους, στους θρύλους, στα παραμύθια και στις θρησκευτικές αφηγήσεις.
Αν επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε τις ρίζες των δυστοπιών, τότε θα δούμε πως αυτές εκτείνονται αρκετά πιο πίσω και συνδέονται άμεσα με τον ίδιο τον θάνατο.
Η πιο γνωστή δυστοπία στην ανθρώπινη ιστορία είναι το επέκεινα, δηλαδή η κατάσταση μετά από τον θάνατο. Όλοι οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τι συμβαίνει μετά τον θάνατο και να αρνηθούν ένα πιθανό τέλος, δημιούργησαν ουτοπικές και δυστοπικές αφηγήσεις, οι οποίες συνδέθηκαν με τα νομικά και ηθικά συστήματα και παρέτρεπαν τα μέλη των κοινωνιών τους να ζουν με έναν υποδεδειγμένο τρόπο.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τον Παράδεισο και την Κόλαση, τα Ηλύσια Πεδία και τον Άδη / Κάτω Κόσμο, τη μετενσάρκωση, το Κάρμα και τη Βαλχάλα. Όλες αυτές είναι θρησκευτικές αφηγήσεις που υπόσχονταν έναν ονειρικό κόσμο γεμάτο απολαύσεις ή ένα αιώνιο φρικτό μαρτύριο και εμπλουτίζονταν με διάφορα στοιχεία ή γνώριζαν πλήθος παραλλαγών.
Sandro Botticelli – La Carte del Enferno
Από αυτά καταλαβαίνουμε πως οι δυστοπίες δεν είναι απλά ένα μυθοπλαστικό είδος που εξελίχθηκε πάνω στις σύγχρονες διακινδυνεύσεις, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Στην πράξη, οι δυστοπίες αντανακλούν τους ατομικούς και συλλογικούς φόβους, ώστε να τους καταστήσουν πιο εύκολα διαχειρίσιμους, όπως ακριβώς κάνουν και οι θεωρίες συνωμοσίας.
Ταυτόχρονα, όμως, τους μεγεθύνουν σε σημείο ώστε ο εφιάλτης να είναι πιο ξεκάθαρος και φρικτός από ποτέ.
Αναζητώντας τις συνέπειες
Ο Michel Foucault στο εξαιρετικά επιδραστικό έργο του «Επιτήρηση και Τιμωρία» είχε παρατηρήσει πως το δημόσιο βλέμμα μαγνητίζεται από το βασανιστήριο και τη δημόσια φρίκη, ενώ παράλληλα αναζητά έναν τρόπο συμμετοχής σε αυτό.
Η συλλογική βία πάντα επιζητά τον αποτροπιασμό απέναντι σε ένα σώμα που επαναστατεί ή δεν συμμορφώνεται με τους εκάστοτε νόμους, όπως ακριβώς οι δυστοπίες, οι οποίες παρουσιάζουν το πιο φρικιαστικό, σκοτεινό και άδοξο μέλλον που μπορεί να έχει η ανθρωπότητα συνολικά.
Και οι δύο περιπτώσεις, όσο και αν φαίνεται πως έχουν διαφορές μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι τοαποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης, τη στιγμή που οικοινωνικές και πολιτισμικές συμβάσεις περιστέλλονται και επικρατεί η βία.
Ο λόγος που ο εκάστοτε δυστοπικός κόσμος έχει οδηγηθεί στην καταστροφή ή στην υπαρξιακή αβεβαιότητα πάντα οφείλεται σε μία απειλή στην οποία ένας πολιτισμός δεν έδωσε έγκαιρα λύση. Άρα, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος ξεπέρασε κάποια όρια γνώσης.
Για παράδειγμα, αυτά μπορεί να είναι γεωγραφικά και να εισήγαγε ένα εξωτικό μικρόβιο, κοσμικά και να ήρθε σε επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό, τεχνολογικά όπως οι γενετικές παρεμβάσεις, η αποτυχημένη σύζευξη σάρκας – μηχανής και η δημιουργία μίας τεχνητής νοημοσύνης που υπερβαίνει τον ίδιο τον άνθρωπο και πολλά άλλα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, σε δυστοπίες ενδέχεται να οδηγηθούμε και όταν χάνουμε το μέτρο ή αδιαφορούμε για τις συνέπειες. Για παράδειγμα, η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, η κατασπατάληση των πόρων δίχως κάποιο μακροχρόνιο σχεδιασμό για βιωσιμότητα και η αδιαφορία για την πολιτική και τις συνταγματικές ελευθερίες. Όλες αυτές οι μορφές είναι ουσιαστικά η απογοήτευση η οποία μας φέρνει αντιμέτωπους με την αμφισβήτηση των πράξεών μας ή του συστήματος στο οποίο ζούμε.
Η προσδοκία δεν είναι να αποδοθεί μονάχα η δικαιοσύνη απέναντι στην παρέκκλιση, αλλά όλοι να βιώσουν σε έναν βαθμό τις συνέπειες ακόμα και μέσα από τη συμμετοχή. Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε πως παρά την εξέλιξη των ποινικών συστημάτων, η δημόσια σφαίρα συχνά οδηγείται στη δημόσια κατακραυγή υπό τη μορφή ενός ψηφιακού λιντσαρίσματος μέσω των μηχανισμών του cancel culture, το οποίο είναι μία μεγεθυμένη απογοήτευση.
Αυτό που βρίσκουμε γοητευτικό λοιπόν και γι’ αυτό επιζητάμε ακόμα περισσότερο τις δυστοπικές μυθοπλασίες είναι η υπενθύμιση πως έχουμε όρια και είναι αναγκαίο αυτά να γίνονται κατανοητά. Από τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι υπάρχει πέραν αυτών, αναζητούμε μία φαντασίωση, ώστε να αποδεχτούμε πως ακόμα και αν ο πολιτισμός τελειώσειάδοξα, με κάποιο τρόπο ένα θραύσμα του θα επιβιώσει, όπως η ψυχή μετά τον θάνατο για τις θρησκείες.
Χαρακτηρίστηκαν ως οι πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων ετών. Ένας πρώτος απολογισμός δείχνει ότι τα αποτελέσματα έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στο εσωτερικό των χωρών από ό,τι στο ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Χτες βράδυ ζήσαμε μια «καλή βραδιά για τα κεντροδεξιά και ακροδεξιά κόμματα και μια άσχημη βραδιά για τους φιλελεύθερους και ιδιαίτερα τους Πράσινους», όπως γράφει το Politico. Περίπου 185 εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν στις φετινές Ευρωεκλογές και σε ολόκληρη την ήπειρο είδαμε τα δεξιά κόμματα να κερδίζουν μεγαλύτερη υποστήριξη από τον κόσμο.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «έστριψε» το τιμόνι προς τα δεξιά μετά τις Ευρωεκλογές που διήρκησαν 4 μέρες και ολοκληρώθηκαν χτες βράδυ. Το αποτέλεσμα; Έχουμε περισσότερους ευρωσκεπτικιστές κι εθνικιστές στο ευρωκοινοβούλιο και λιγότερους προοδευτικούς και οικολόγους.
H συμμετοχή βέβαια σε ολόκληρη την ΕΕ ανήλθε σε 51%, σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα, ενώ εγχώρια είχαμε ιστορικό ρεκόρ αποχής με το ποσοστό να ανέρχεται σχεδόν σε 60%. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα από το υπουργείο Εσωτερικών, από το σύνολο των 9.605.244 εγγεγραμμένων πολιτών στους εκλογικούς καταλόγους προσήλθαν για να ψηφίσουν μόλις 3.891.466 άνθρωποι. Άρα, τα αποτελέσματα κρίνονται με βάση μια συμμετοχή της τάξεως του 41,05%.
Οι δημοσκοπήσεις είχαν προβλέψει την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς, ωστόσο δεν ήταν τόσο ηχηρή, γεγονός που δείχνει ότι ο φιλοευρωπαϊκός συνασπισμός του κέντρου καλά κρατεί.
«Οι φετινές ευρωεκλογές ήταν οι πρώτες που έγιναν με ανοιχτό θέμα ασφάλειας εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου» επισημαίνει ο διεθνολόγος Θόδωρος Τσίκας σε σημερινό του άρθρο, τονίζοντας και την ενίσχυση της ακροδεξιάς. «Η άνοδος τους δεν είναι αυτή που φοβόντουσαν διάφοροι αναλυτές. Από το 20% των εδρών στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο, δεν φαίνεται ότι ξεπερνούν το 25% των εδρών στο νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν χρειάζεται φυσικά εφησυχασμός, αλλά δεν δικαιολογείται δραματοποίηση της κατάστασης».
Με λίγα λόγια, οι κεντροδεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι Φιλελεύθεροι και Πράσινοι θα είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να λαμβάνουν τις αποφάσεις για την Ευρώπη. Βέβαια, στο νέο Ευρωκοινοβούλιο θα απαιτούνται μεγαλύτεροι και πιο δύσκολοι συμβιβασμοί από την συρρικνωμένη πλειοψηφία του κέντρου.
Στους χαμένους των Ευρωεκλογών εντάσσονται τα πράσινα κόμματα, αφού έχασαν έδρες κι αυτό εγείρει φόβους ότι η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα αποδυνάμωσης των –ήδη χαμηλών– κλιματικών της φιλοδοξιών, ειδικά της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας. Συγκεκριμένα, η παράταξη των Πρασίνων θα βρεθεί από την 4η στην 6η θέση, συγκεντρώνοντας συνολιά 53 έδρες. Αυτό θα έχει επίπτωση στο κατά πόσο η Ευρώπη θα επιτύχει τους κλιματικούς στόχους που έχει θέσει για το 2030.
Τι ψήφισε η Ελλάδα;
Στην Ελλάδα, από τις 21 έδρες η Νέα Δημοκρατία, η οποία βγήκε «λαβωμένη» από αυτές τις εκλογές καθώς έχασε το στοίχημα του 30%, θα έχει τις 7. «Δεν θα κρύψω την αλήθεια. Το κόμμα μας δεν έφτασε το στόχο που είχαμε θέσει» είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Να σημειωθεί ότι την πρωτιά σε σταυρούς κέρδισε ο Γιώργος Αυτιάς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει 4 έδρες, το ΠΑΣΟΚ 3 έδρες και η Ελληνική Λύση 2 έδρες, όπως και το ΚΚΕ. Η Νίκη, η Πλεύση Ελευθερίας και η Φωνή λογικής θα έχουν από μία έδρα. Εκτός Ευρωβουλής μένει η Νέα Αριστερά, το ΜέΡΑ25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά και ο ΚΟΣΜΟΣ.
Οι νέες/οι ευρωβουλευτ(ρι)ες αναμένεται να ορκιστούν στο Στρασβούργο την εβδομάδα 15-18 Ιουλίου.
Στη χώρα μας, 1 στους 5 ψήφισε ακροδεξιό κόμμα, καθώς τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρωβουλή αγγίζουν το 19%. Επομένως, υπάρχει μια κρίσιμη μάζα πολιτών που θεωρεί ότι η ακροδεξιά και η ατζέντα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η απάντηση για ένα καλύτερο μέλλον. «Το έχουμε παρακάνει με τη woke ατζέντα» έχει δηλώσει άλλωστε ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Από την πλευρά της «τραυματισμένης» Νέας Δημοκρατίας αναμένεται ανασχηματισμός και η προσπάθεια του πρωθυπουργού να φέρει πίσω στο κόμμα τους δεξιούς ψηφοφόρους που τον αρνήθηκαν.
Τι έγινε στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Στη Γαλλία, ο Μακρόν, παραδεχόμενος την ήττα του, δήλωσε «Αποφάσισα να σας δώσω πίσω την επιλογή του κοινοβουλευτικού σας μέλλοντος. Αυτή η απόφαση είναι σοβαρή, βαριά, αλλά πάνω από όλα είναι πράξη εμπιστοσύνης». Και η Μαρίν Λεπέν, επικεφαλής του Εθνικού Συναγερμού, μετά την ιστορική κυριαρχία της και το θριαμβευτικό 32% απάντησε για τις πρόωρες εκλογές: «Είμαστε έτοιμοι».
Ο πρωθυπουργός του Βελγίου, Αλεξάντερ Ντε Κρου, παραιτήθηκε, επίσης, με δάκρυα στα μάτια, διότι το κόμμα του συγκέντρωσε μόλις το 5,7% των ψήφων.
Η Γερμανία ανέδειξε σε δεύτερη δύναμη το ακροδεξιό AfD με 16,4% και πρώτη τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) με 29,5%, ενώ στην Αυστρία το ακροδεξιό κόμμα FPÖ κατέλαβε την πρώτη θέση με 25,7% των ψήφων.
Στη γειτονική Ιταλία, το ακροδεξιό κόμμα της Μελόνι «Αδέλφια της Ιταλίας» ενισχύθηκε με 27,7-28,5% των ψήφων, αλλά και η κεντροαριστερά είχε καλή επίδοση στις Ευρωκλογές.
Το στοίχημα έχασε και η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) στην Ισπανία, αφού το Λαϊκό Κόμμα (PP) έλαβε σχεδόν το 34% των ψήφων και θα στείλει 22 ευρωβουλευτές στην Ευρωβουλή, ενώ οι Σοσιαλιστές πήραν μόλις το 30% των ψήφων και θα καταλάβουν δύο λιγότερες έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το ακροδεξιό Vox συγκέντρωσε 9,62% ψήφους, έναντι 6,21% το 2019. Εντύπωση προκάλεσε και η επίσης ακροδεξιά παράταξη Se acabo la fiesta (σ.σ.: «Τέλειωσε η γιορτή»), την οποίαι ίδρυσε αμφιλεγόμενος Youtuber και έλαβε περίπου το 4,5% των ψήφων, στέλνοντας έτσι στις Βρυξέλλες τρεις ευρωβουλευτές.
Το κόμμα του Όρμπαν στην Ουγγαρία ήρθε πρώτο, κατέγραψε όμως κι αυτό ισχυρή πτώση, ενώ το TISZA, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε πριν από μόλις δύο μήνες και υπόσχεται ανατροπή, έλαβε 29, 95%
The people of Hungary celebrate the opposition's success in the European Parliament elections yesterday.
Orban's regime will eventually fall. The opposition has become a strong force.pic.twitter.com/DrVsVPFVk8
«Η Ευρώπη χάνει και ξεχνάει τον εαυτό της: σε όλο και περισσότερες χώρες, εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα κερδίζουν επιρροή, ενώ στην πραγματικότητα απεχθάνονται την ευρωπαϊκή ιδέα, η οποία αναπτύχθηκε από τη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και της φονικής φρίκης των στρατοπέδων» ανέφερε η Διεθνής Επιτροπή του Άουσβιτς μετά τα χθεσινοβραδινά αποτελέσματα.
Οι μόνες χώρες όπου τα κόμματα της Aριστεράς και των Oικολόγων κατέγραψαν άνοδο στις Ευρωεκλογές ήταν οι σκανδιναβικές χώρες. Όχι μόνο αυτό, αλλά σε Φινλανδία, Σουηδία και Δανία τα κόμματα της ακροδεξιάς έχασαν, σε αντίθεση με το ακροδεξιό «τσουνάμι» που σάρωσε την υπόλοιπη Ευρώπη.
Την διαφορά στις Ευρωεκλογές έκανε και η Πορτογαλία με τους Σοσιαλιστές –που είναι αντιπολίτευση– να κερδίζουν οριακά στις Ευρωεκλογές το κεντροδεξιό κυβερνών κόμμα, ενώ το κόμμα της άκρας δεξιάς Σέγκα κατέλαβε την τρίτη θέση με το 9,8% των ψήφων.
Τα αποτελέσματα των χθεσινών Ευρωεκλογών αναδεικνύουν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που αντιμετωπίζει ο προοδευτικός κόσμος σήμερα. Η ανθεκτικότητα των αριστερών και των πράσινων κομμάτων είναι ενθαρρυντική, αλλά η άνοδος της ακροδεξιάς είναι μια έντονη υπενθύμιση της δουλειάς που πρέπει ακόμη να γίνει.
Η πορεία προς τα εμπρός απαιτεί αποφασιστικότητα, ενότητα και ένα σαφές όραμα για το μέλλον. Η δέσμευση για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, σε μια Ευρώπης που θα λειτουργεί για όλους, όχι μόνο για τους λίγους προνομιούχους, πρέπει να ανανεωθεί. Με την αντιμετώπιση των οικονομικών ανισοτήτων, την υπεράσπιση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και την προώθηση πολιτικών χωρίς αποκλεισμούς, οι προοδευτικές δυνάμεις θα πρέπει να παλέψουν για να οικοδομήσουν μια πιο δίκαιη και ισότιμη Ευρώπη.
Στην πρώτη μέρα του αγαπημένου καλοκαιρινού φεστιβάλ ακούσαμε το “Rock & Roll Queen” στα ελληνικά, είδαμε crowd surfing και σύσσωμη την πλατεία Νερού να εκτινάσσεται στον αέρα.
Τα πρώτα βήματα στην Πλατεία Νερού φέρνουν γλυκές μουσικές αναμνήσεις από τις προηγούμενες εκδόσεις του Release Athens. Επιτέλους, ήρθε η ώρα που πατάμε ξανά σε αυτήν την πλατεία και ξεκινάει αυτό το φεστιβάλ.
Έχει πλέον ολόκληρη τελετουργία. Οι μυημένοι και οι μύστες ξέρουν ακριβώς που να παρκάρουν για να μην «κολλήσουν» στην έξοδο, από ποιο μπαρ θα πάρουν το ποτό τους, σε ποιο σημείο να σταθούν για να έχουν τον καλύτερο δυνατό ήχο και ίσως να μπορούν να προβλέψουν το πότε πρέπει να σηκώσουν τα χέρια ψηλά για να συνεχίσουν το crowdsurfing του εκάστοτε καλλιτέχνη. Το φετινό Release Athens ξεκίνησε punk rock διαθέσεις και ψηλά τον πήχη.
12.000 άνθρωποι επέλεξαν να περάσουν το βράδυ της Κυριακής παρέα με μπάντες αθηναϊκές, βρετανικές, καναδέζικες και αμερικανικές αλλά και μπόλικο χορό. Από την πρώτη στιγμή έβλεπες να σχηματίζονται μεγάλες ουρές στην Πλατεία Νερού που έμελλε να μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο υπαίθριο πάρτυ.
Φωτογραφία: ReleaseAthens
Η έναρξη της καλοκαιρινής φεστιβαλικής σεζόν έγινε με σωστό punk rock από τους εγχώριους The Overjoyed και στη συνέχεια τους Danko Jones που ήρθαν από τον Καναδά για να μας δείξουν πως τα live χρειάζονται ενέργεια.
Όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι The Subways, το πλήθος που είχε πια γεμίσει κάθε σπιθαμή του συναυλιακού χώρου, έκανε χαμό, αποδεικνύοντας πόσο αγαπητή μπάντα είναι. Δεν έλειψε καθόλου η επικοινωνία με το κοινό, αφού ο Billy Lunn δεν σταμάτησε λεπτό να δείχνει τον ενθουσιασμό που επέστρεψαν στην Ελλάδα, ενώ η μπασίστρια Charlotte Cooper όργωνε κυριολεκτικά τη σκηνή πέρα ως πέρα.
Φωτογραφία: ReleaseAthens
Η βρετανική μπάντα έπαιξε μεταξύ άλλων τα “Young for eternity”, “I want to hear what you have got to say”, “Influencer killed the rock star” αλλά το live απογειώθηκε όταν ακούσαμε ένα από τα πιο πολυτραγουδισμένα τραγούδια, το “Rock & roll Queen” και μάλιστα με ελληνικό στίχο, αφού ο frontman είχε κέφια. Έτσι, αντί για “You are the sun” τραγουδούσαμε μαζί του: «Είστε ο ήλιος, είστε μοναδικοί». Ο Billy Lunn μάλιστα έκανε και stage diving, με το χαμόγελο ως τα αυτιά, επαναλαμβάνοντας πόσο χαρούμενοι είναι με τέτοια live.
Η επόμενη ώρα κατά την οποία αναμέναμε να ετοιμάσουν τη σκηνή για τους Offspring, οι οποίοι είχαν να έρθουν στην Ελλάδα 15 ολόκληρα χρόνια, ήταν μάλλον για να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για αυτό που θα επακολουθούσε. Από τις πρώτες νότες του “Come Out And Play” έγινε χαμός και η πλατεία μετατράπηκε σε μια αρένα όπου επικρατούσε ο χορός, τα χοροποδηχτά, το sing along και τα ουρλιαχτά.
Από το “All I Want”, το “Want You Bad”, “The Kids Aren’t Alright” και “Self Esteem”, μέχρι την διασκευή στο “Blitzkrieg Bop” των Ramones, ο κόσμος έδειχνε να το απολάμβανε στο έπακρο και να τραγουδά “Hey Ho, Let’s go”. Τα κονφετί, τα μπαλόνια και οι μπάλες αιωρούνταν μαζί με τα σώματά μας ρυθμικά, αλλά τα δώσαμε όλα στα “Bad Habit”, “Gotta Get Away” και “Why Don’t You Get a Job?”. Η setlist ήταν φτιαγμένη με τα best of και ο κόσμος το εκτίμησε δεόντως.
Οι θρύλοι της punk, Bryan Holland aka “Dexter” και Kevin Wasserman aka “Noodles”, έλεγαν μεταξύ τους πόσο τυχεροί είναι που έχουν τέτοιο κοινό, ομολογούσαν “Υou are beautiful” και αναρωτήθηκαν αρκετές φορές γιατί τους πήρε τόσα χρόνια να έρθουν στη χώρα μας, ενώ υποσχέθηκαν ότι το επόμενο live τους στην Ελλάδα δεν θα αργήσει τόσο.
Το κοινό παραληρούσε και το μήνυμα που έμεινε από την πρώτη φεστιβαλική καλοκαιρινή βραδιά είναι σίγουρα το “The kids are losin’ their minds” με τέτοια gigs και φυσικά “Punk is Not Dead”, καθώς ανάμεσα στο πλήθος έβλεπες ανάμεσα στις νεανικές φατσούλοες με το glitter, οικογένειες που είχαν φέρει τα παιδιά τους που χοροπηδούσαν κι αυτά από χαρά.
Αναμένουμε τα επόμενα lives, με τον ίδιο ενθουσιασμό!
Νιώθουμε τόσο δυσμορφικοί ή απλά έχουμε παραδοθεί στην ηγεμονία της εικόνας; Γιατί οι αισθητικές επεμβάσεις έχουν λάβει διαστάσεις επιδημίας στη μεταπανδημική φάση; Lips filler, tear trough filler, cheekbones. Ή αλλιώς υαλουρονικό στα χείλη, ενέσιμο υαλουρονικό κάτω από τα μάτια και μήλα.
Κάποτε οι αισθητικές επεμβάσεις ήταν ταμπού και αφορούσαν κυρίως γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Σήμερα οι αισθητικές επεμβάσεις αφορούν και τα δυο φύλα από την εφηβική ηλικία, ενώ έχουν απενεχοποιηθεί σε σημείο που οι influencers ανεβάζουν reels και stories των χειρουργείων τους στα social medias.
Ναι, ζούμε σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο ενθαρρύνουμε κάθε μέρα και πιο πολύ τη συνθλιπτική λειτουργία της εικόνας. Και αυτό μας συνθλίβει ψυχικά ενώ μας ωθεί στη μεταμόρφωση σωματικά.
Στην Ευρώπη, στα χρόνια του body positive, ένας στους τρεις Ευρωπαίους έχει πέσει θύμα body shaming. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ηλικίες 18-34 ετών έχουν καταφύγει περισσότερο στην αισθητική χειρουργική από ό,τι οι ηλικίες 50-60 ετών που παραδοσιακά αποτελούσαν τους κύριους ασθενείς τους.
Στη χώρα μας, σύμφωνα με τα ευρήματα μιας παγκόσμιας έρευνας που παρουσιάστηκαν το 2023 στο διεθνές συνέδριο ISAPS Olympiad Athens World Congress 2023, η αύξηση στις αισθητικές και κοσμητικές επεμβάσεις αποδείχτηκε αρκετά υψηλότερη από τη διεθνή τάση του 11,2%.
Τι μας συμβαίνει; Το σύνδρομο έχει όνομα, αλλά και εποχή. Η γενιά του Tik Tok, η οποία είναι εθισμένη στην εικόνα της και στην online υπερέκθεση, έχει αλλάξει το τοπίο της αισθητικής χειρουργικής και μας έχει φέρει αντιμέτωπους με την σωματοδυσμορφική Διαταραχή ή Δυσμορφοφοβία, δηλαδή το αίσθημα της «απέχθειας για το είδωλο μας στον καθρέφτη» μας. Δυσφορία, οδύνη ή εμμονή;
Η εικόνα του σωματοδυσμορφικού ατόμου για το σώμα του είναι στρεβλή, καθώς δεν αντιλαμβάνεται το ίδιο την εικόνα του στον καθρέφτη, όπως την αντιλαμβάνονται οι άλλοι γύρω του, με αποτέλεσμα να υιοθετεί μια εμμονική ενασχόληση με την εμφάνιση του.
Η διαταραχή είναι εντονότερη στην εφηβεία όπου οι έφηβοι και οι έφηβες βιώνουν πολύ οδυνηρά τη σχέση με το σώμα τους. Όταν αναφερόμαστε στο σώμα, δεν μπορούμε να το κάνουμε δίχως να λάβουμε υπόψη την αναπαράστασή του. Η ταυτότητά μας, εξάλλου, κατασκευάζεται μέσα από τα κυρίαρχα πρότυπα –φράση δανεική από τον Άντονι Γκίντενς. Το αίσθημα της ντροπής είναι εξαιρετικά οδυνηρό στην εφηβική ηλικία.
Γιατί τώρα περισσότερο από ποτέ ; Διότι ζούμε στα χρόνια της ηγεμονίας της εικόνας και του body shaming παρόλο που μιλάμε για body positivity. Οι εικόνες των τέλειων εαυτών κάνουν τα σώματα μας να είναι ντροπιασμένα, ένοχα, περιττά.
Η ντροπή μας βασανίζει και συνεχίζει να αποσιωπάται ακόμα και σήμερα σαν ένα ταμπού που θέλει να εξαφανιστεί από το πεδίο του λόγου. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, όσο πιο πολύ αποσιωπάται η ντροπή τόσο μεγαλύτερη οδύνη προκαλεί στην ήδη υπάρχουσα ταπείνωση που βιώνουμε. Ντρεπόμαστε δηλαδή και για την ντροπή που νιώθουμε.
Έτσι, καταφεύγουμε στο νυστέρι και στις ενέσιμες θεραπείες για να θυμίζουμε και στην πραγματική ζωή τις «επεξεργασμένες φωτογραφίες» που ανεβάζουν στα social media. Στόχος τους δεν είναι άλλος από μια εικόνα δίχως ψεγάδι, τη διόρθωση δηλαδή κάθε ατέλειας: λιγότερες ρυτίδες, καλύτερη μύτη, πιο γεμάτα χείλη, πιο λεπτή μέση, πιο φουσκωτά στήθη.
Με άλλα λόγια, η κατασκευή ενός νέου εαυτού. Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε πλατφόρμες όπως το Instagram και το Snapchat, οι οποίες παρέχουν φίλτρα που τους επιτρέπουν να αλλάξουν τόνο στο χρώμα του δέρματος, σχήμα στα χείλη και τα φρύδια τους, να δώσουν όγκο στα μήλα του προσώπου τους, να λεπτύνουν τη μέση τους. Συνεπώς, αναζητούν στην πλαστική χειρουργική και στην αισθητική δερματολογία εξιδανικευμένες εικόνες που δημιουργούν οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας φίλτρα.
Μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι; Αν δεν συμβάλλουμε –ο καθένας από τη θέση του και τον τρόπο του– στην μεταβολή των κυρίαρχων προτύπων, το body shaming, δηλαδή τη ντροπή και την ταπείνωση που νιώθουμε σε σχέση με το σώμα μας, θα οδηγηθούν στο χειρουργικό κρεβάτι ολοένα και νεότερα παιδιά.
Η ντροπή είναι ζήτημα πολιτικό και ταυτόχρονα οικονομικό. Τα κυρίαρχα πρότυπα συνομιλούν με κυρίαρχες ιδεολογίες και συνδέονται με την παγκόσμια βιομηχανία -πλαστικής χειρουργικής και ομορφιάς. Θα πρέπει να αντιπαλέψουμε την συντριβή της εικόνας μας μέσα από τον πολιτισμό, τα media, τους θεσμούς.
Ας μιμηθούμε τη Νορβηγία που κατέστησε παράνομη για τους influencers την κοινοποίηση ρετουσαρισμένων φωτογραφιών στα social medias, με απώτερο στόχο να βάλει φρένο στην «καταπίεση του σώματος η οποία είναι πάντα εκεί και είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί», όπως αναγραφόταν στην καμπάνια του υπουργείου Παιδιών και Οικογενειακών Υποθέσεων της χώρας.
Ας σώσουμε τα σώματα μας, ας μη συντρίψουμε τις ιδιαίτερες ταυτότητες μας, ας μη γίνουμε όλοι ίδιοι και άδειοι.
Στην Ελλάδα του πληθωρισμού και της οικονομικής κρίσης, το να απευθυνθεί κανείς σε διαιτολόγο φαντάζει ίσως ουτοπικό, αν αναλογιστούμε ότι μία συνεδρία με επαγγελματία μπορεί να κοστίζει όσο ένα ημερομίσθιο.
Αρχικά, χρειάζεται να δούμε την μεγάλη εικόνα. Οι διαιτολόγοι-διατροφολόγοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες του κλάδου υγείας και δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να θεσπίζει την κατώτατη ή την ανώτατη αμοιβή τους. Έτσι ακολουθούν τους νόμους ζήτησης της ελεύθερης αγοράς. Κοινώς, μπορούν να κοστολογήσουν τις υπηρεσίες τους όπως θέλουν –γεγονός που, πολλές φορές, καθιστά την παροχή διαιτολογικών υπηρεσιών απλησίαστη. Δεν είναι σαφώς λίγες οι περιπτώσεις αισχροκέρδειας και υπερτιμολόγησης των υπηρεσιών με αποτέλεσμα η διαιτολογική πράξη να μετατρέπεται σε κερδοφόρα επιχείρηση, αψηφώντας το πόσο απαραίτητη είναι στην προληπτική ιατρική.
Φυσικά, σε αυτό χρειάζεται να αναλογιστούμε και την ελληνική πραγματικότητα. Οι διαιτολογικές υπηρεσίες φορολογούνται με συντελεστή 24% (όσο δηλαδή και τα προϊόντα προς πώληση), ενώ σε αυτό χρειάζεται να προσθέσουμε τα λειτουργικά έξοδα ενός γραφείου, τις επιμορφώσεις και τους αστάθμητους παράγοντες. Φαίνεται ότι, τελικά, ένα 20-30% των εσόδων κάθε συνεδρίας απομένει στους επαγγελματίες κι αυτό είναι μια φορολογική πραγματικότητα, για την οποία ευθύνεται το κράτος που δεν μεριμνά, ώστε οι υπηρεσίες διαιτολογίας να είναι προσβάσιμες σε όλους, όλες και όλα.
Πώς μπορεί, λοιπόν, κανείς να κινηθεί αν δεν μπορεί να απευθυνθεί σε διαιτολόγο;
Αρχικά όσο παράδοξο κι αν ακούγεται χρειάζεται να σταματήσουμε να δεχόμαστε τόση πολλή και αφιλτράριστη πληροφορία. Το γεγονός ότι ανοίγοντας ένα οποιοδήποτε κοινωνικό δίκτυο ή μία εφαρμογή μπορούμε να βρούμε πληροφορίες για την διατροφή και την υγεία μας, μπορεί να προκαλέσει τρομερή σύγχιση και, τελικά, περισσότερες απορίες. Αντ’ αυτού, αν κάποιο άτομο θέλει κανείς να γίνει ο διατροφολόγος του εαυτού του, προτείνεται να επιλέξει προσεκτικά συγκεκριμένα βιβλία, τα οποία προσφέρουν διατροφική εκπαίδευση και μπορούν να λύσουν απορίες, υποστηρίζοντάς την προσπάθεια για βελτιωμένη διατροφή.
Μια καλή αρχή είναι ο εθνικός οδηγός διατροφής που παρέχεται δωρεάν από την ιστοσελίδα του υπουργείου Υγείας (εδώ). Εκεί βρίσκονται όλες οι διατροφικές συστάσεις για τον γενικό πληθυσμό ανά φύλο και ηλικιακή ομάδα, ενώ υπάρχει ξεχωριστός οδηγός για εγκύους, θηλάζουσες και παιδιά. Επιπλέον, μπορεί κανείς να επιλέξει ομάδες ρύθμισης βάρους, στις οποίες σαφώς το κόστος είναι χαμηλότερο και το κλίμα της ομάδας μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην οποιαδήποτε προσπάθεια.Πολλές φορές, η ποιότητα είναι προτιμότερη της ποσότητας: Όσοι, όσες και όσα δεν είναι σε θέση να απευθυνθούν οργανωμένα σε έναν διατροφολόγο, θα ήταν ίσως βοηθητικό να καταγράψουν όλες τις απορίες και να κανονίσουν 1-3 συνεδρίες, ώστε στοχευμένα να τεθούν επί τάπητος όλα όσα προβληματίζουν.
Τέλος, χρειάζεται να υπενθυμίζεται πως η διαιτολογική πράξη δεν αφορά μόνο το αδυνάτισμα, αλλά και κλινικές παθήσεις, καθώς επίσης και τις διαταραχές πρόσληψης τροφής. Εκεί, δυστυχώς, το να προσπαθήσει κανείς να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ίσως φανεί επιζήμιο. Δεν θα λαμβάναμε μόνοι μας μία δόση φαρμάκου για την αρτηριακή πίεση, αλλά ίσως φαντάζει δελεαστικό να ρυθμίσουμε τον προδιαβήτη διαβάζοντας στο διαδίκτυο. Αν μη τι άλλο, χρειάζεται ωριμότητα και ικανότητα θέσπισης προτεραιοτήτων, προκειμένου να γίνει αντιληπτό ότι μια τέτοια πράξη είναι επικίνδυνη για την υγεία.
Στο σημείο αυτό, μία πολύ χρήσιμη πληροφορία που λίγοι ασθενείς γνωρίζουν είναι ότι στην Ελλάδα παρέχεται διαιτολογική περίθαλψη από τα εξωτερικά ιατρεία και τα ιατρεία παχυσαρκίας των δημόσιων νοσοκομείων. Έτσι, σε περιπτώσεις διαβήτη, νοσογόνου παχυσαρκίας και άλλων κλινικών παθήσεων, οι πολίτες μπορούν να απευθύνονται στα εξωτερικά ιατρεία ώστε να κλείνουν το ραντεβού τους. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους διαιτολόγους που παρέχουν υπηρεσίες στα δημοτικά ιατρεία.
Ό,τι κι αν επιλέξετε είναι σημαντικό να κινηθείτε με βάση την υγεία, σωματική και ψυχική.
Το Σάββατο 15 Ιουνίου, οι Γιατροί του Κόσμου θα έχουν το περίπτερό τους στο Σύνταγμα για να γιορτάσουμε όλα μαζί τη χαρά της διαφορετικότητας, κόντρα στον φόβο, στις διακρίσεις, στους αποκλεισμούς.
Επειδή «ένας νόμος δεν αρκεί» για την εμπέδωση της ισότητας και την άρση των διακρίσεων. Επειδή κανένα δεν πρέπει να δέχεται αποκλεισμούς απλώς επειδή είναι διαφορετικό. Επειδή όλα πρέπει να απολαμβάνουν εξίσου το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην αγάπη. Επειδή η αγάπη είναι υγεία. Και όραμα είναι η εξάλειψη του στίγματος και ένας κόσμος με καθολική ανεμπόδιστη πρόσβαση στην υγεία.
Οι Γιατροί του Κόσμου στηρίζουν το ανθρώπινο δικαίωμα στη διαφορετικότητα και συμμετέχουν και φέτος στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας Athens Pride 2024, συντασσόμενοι πίσω από το κεντρικό σύνθημα «Ένας νόμος δεν αρκεί».
Ενώνοντας τη φωνή τους με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, οι Γιατροί του Κόσμου ζητούν πλήρη κοινωνική ένταξη και ορατότητα στο σύνολο των διεκδικήσεων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ολοκληρωμένη και συμπεριληπτική σεξουαλική εκπαίδευση στα σχολεία, εκπαίδευση ευαισθητοποίησης στον τομέα της υγείας ώστε τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να αναζητούν άφοβα κρίσιμη ιατρική περίθαλψη, καθώς και να εξαλειφθεί το στίγμα που συνοδεύει τα άτομα που ζουν με τον HIV αποτρέποντας την πρόσβασή τους σε αναγκαίες υπηρεσίες υγείας.
Έτσι, το Σάββατο 15 Ιουνίου 2024, στο ανοιχτό περίπτερο των Γιατρών του Κόσμου, στην πλατεία Συντάγματος, θα γίνεται ενημέρωση αναφορικά με τους τρόπους μετάδοσης και πρόληψης του ιού του HIV, επισήμανση των επικίνδυνων συμπεριφορών που εκθέτουν στον ιό, ευαισθητοποίηση για την εξάλειψη του στίγματος όσων ασθενούν αλλά και ενθάρρυνση για προληπτικό έλεγχο.
Παράλληλα, μεταξύ 17.00 και 20.00 θα διενεργείται δωρεάν rapid testing για τον HIV, την ιογενή ηπατίτιδα και τα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ), μια δράση που εντάσσεται στο πρόγραμμα 4C (Crossing Countries, Crossing Communities), το οποίο χρηματοδοτείται από το Πρόγραμμα EU4Health 2021-2027 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το Σάββατο 15 Ιουνίου 2024, από τις 11.00 το πρωί, οι Γιατροί του Κόσμου σας περιμένουν όλα στο Σύνταγμα, στο Athens Pride για να γιορτάσουμε μαζί τη χαρά της διαφορετικότητας και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, κόντρα στον φόβο, στις προκαταλήψεις, στις διακρίσεις, στους αποκλεισμούς.
Η ηθοποιός, Έλη Δρίβα, μίλησε στη Χρύσα Λύκου για την πρώτη φορά που χρειάστηκε να υπερασπιστεί ένα ανθρώπινο δικαίωμα, τα στερεότυπα που αντιμετωπίζει μια ανάπηρη γυναίκα και τον φόβο που προσπαθεί να ξορκίσει.
Την Έλη Δρίβα, την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί, μονολογώντας στο σκοτάδι ατάκες όπως: «Έλα ρε συ, πολύ καλή» χωρίς ευτυχώς να μου έχουν κάνει ακόμη κάποια παρατήρηση. Αυτό το καλοκαίρι, συμμετέχει στην παράσταση «Ενενήντα» της Βαλέριας Δημητριάδου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Έτσι, οι κουβέντες μας σε φουαγέ θεάτρων και συνομιλιών στο Instagram, πήραν μια πιο επίσημη μορφή για χάρη αυτής της συνέντευξης, που ξεκίνησε με τη διαπίστωση ότι οι σπουδές της στο Ιστορικό Αρχαιολογικό δεν ήταν αρκετές για να την κρατήσουν μακριά απ’ το θέατρο.
«Θυμάμαι να υπάρχουν πολλές στιγμές όπου μοιραζόμουν σε φίλους, συμφοιτητές και καθηγητές αυτό που είχε σπείρει εντός μου η τέχνη (πολύ πριν τη φιλοσοφική), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχα δρομολογήσει τη στροφή προς το θέατρο. Τουναντίον. Έμενα αδρανής μπροστά σε όλο αυτό το δέος που μου προκαλούσε. Η αγάπη κι η ανάγκη να είμαι σε αυτό, με έφεραν αργότερα μπροστά σε νέα βήματα. Είναι αυτή η διονυσιακή ατμόσφαιρα του θεάτρου. Από την είσοδο στην πλατεία, το άηχο –λόγω μοκέτας– πάτωμα, το χρώμα στις κουρτίνες, η διάταξη των καθισμάτων, η μυρωδιά του ξύλου της σκηνής, το ευγενές έμμετρο καμπανάκι, τα υγρά μάτια των θεατών που λαμπύριζαν στο σκοτάδι, μέχρι το τέλος της ημέρας όπου προσπαθούσα να θυμηθώ τη ροή των πράξεων λίγο πριν κοιμηθώ».
Τη ρωτάω αν η τέχνη είναι ένας τρόπος για εκείνη να μεταβολίζει τις υπαρξιακές της ανησυχίες
«Αν το συνώνυμό του “μεταβολίζει” είναι το “καθησυχάζει”, τότε όχι. Η τέχνη υπάρχει για να αφυπνίζει. Κρούει κινδύνους σε θεατή, ηθοποιό, σκηνοθέτη, σε κάθε λειτουργό αυτής… σε ολόκληρη την κοινωνία, σε μετέχοντες/-ουσες/-οντα και αποκλείοντες/-ουσες/-οντα». Για πολλές, πολλούς και πολλά, η τέχνη λειτουργεί σαν καταφύγιο. «Για μένα, όχι. Μπορεί, όμως, να ξεδιαλύνει έναν νέο μου προβληματισμό. Είναι προσωπική υπόθεση το τι οδηγεί κάθε άνθρωπο σε μία παράσταση. Αυτό που θεωρώ αδιαμφισβήτητο, είναι ότι η σκηνή αποστέλλει ερεθίσματα στον κάθε θεατή. Το ερέθισμα αυτό δεν είναι κοινό για όλους, κι αυτό σηματοδοτεί την ελευθερία στο ανθρώπινο πνεύμα κι εν γένει στην ύπαρξη».
Ο γοητευτικός κόσμος του θεάτρου, όπως κι ο όχι τόσο γοητευτικός κόσμος της πραγματικής ζωής, φέρει πολλές έξτρα δυσκολίες, αν είσαι ένας ανάπηρος άνθρωπος, όπως η Έλη. Αναρωτιέμαι πόσο εύκολο ήταν για εκείνη, να ακολουθήσει θεατρικές σπουδές
«Οι θεατρικές σπουδές σε αμιγώς θεωρητικό πλαίσιο (θεατρολογία λ.χ.) είναι σχετικά προσπελάσιμες όσον αφορά τη δομή των κτιριακών εγκαταστάσεων και των μαθημάτων –από όσα θυμάμαι, τουλάχιστον. Αν, όμως, πρόκειται για σπουδές στην υποκριτική, η κατάσταση ακόμα δυσχεραίνει, προσθέτοντας και τις φωνές εκείνες που κρίνουν ότι στον χώρο πρέπει να ανήκουν άνθρωποι με εξωτερικά χαρακτηριστικά συγκεκριμένων διαστάσεων και λειτουργιών. Συνεπώς, με κριτήρια χωμάτινα, φθαρτά κι αναλώσιμα. Είναι πεποίθηση που πληγώνει όσους αγαπούν το θέατρο, γιατί αυτό το χαρακτηρίζει “φτωχό”».
Τη ρωτάω αν την εκνευρίζει όταν μιλάμε για πράγματα καθημερινότητας όπως οι σπουδές, η εργασία αλλά και για μια απλή βόλτα, να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «υπομονή», «θάρρος» κτλ. Είναι, τελικά, οι ανεπάρκειες της πολιτείας που καλλιεργούν μια τέτοια συνθήκη;
«Αυτές οι ανεπάρκειες πράγματι οδηγούν σε ανάλογες συμπεριφορές, άρα και συνειδήσεις. Κι αυτό γιατί οι εν λόγω καθιστούν τη βλάβη, αναπηρία. Δεν με εκνευρίζουν, όχι. Η κοινωνική μου ταυτότητα μου έχει χαρίσει πολλές αμήχανες, αστείες ακόμη και προσβλητικές μισαναπηρικές στιγμές, μιας και η βλάβη μου είναι εκ γενετής. Έχω μυηθεί, λοιπόν, στην κατανόηση ώστε να διατηρώ την ισορροπία μου. Μπορώ να αντιληφθώ τη δυσκολία του ανθρώπινου νου όταν βρίσκεται σε συνθήκη μετάβασης κι αλλαγής. Ωστόσο, η μάθηση είναι δια βίου σε όλους τους τομείς και σταθμούς της ζωής. Γιατί όχι, λοιπόν, και στη συνείδηση;».
Μιλάμε για τα στερεότυπα που έχει αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της εργασίας της σε θέατρο και τηλεόραση
«Τα στερεότυπα με τα οποία έρχομαι αντιμέτωπη, συνήθως, δεν αφορούν τον τρόπο που προσωπικά επιλέγω να αφοσιώνομαι στον ρόλο μου, αλλά στην παρουσία ανάπηρου ηθοποιού στο θέατρο αγνοώντας ώρες προβών, εμπειρία, πνευματική και σωματική κόπωση μηνών. Αυτά τα στερεότυπα είναι ορατά είτε είσαι καλλιτέχνης, είτε όχι. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσες φορές είδε στην τηλεόραση ή στο θέατρο ρόλους που δεν βασίζουν την ύπαρξή τους στη βλάβη των ανθρώπων αυτών και πόσο ενεργοί ήταν στην πλοκή του έργου, τι είδους σχέσεις είχαν με τους υπόλοιπους (ερωτικές, εξουσίας ) κ.λπ».
Τη ρωτάω αν ο σεξισμός απέναντι σε μια γυναίκα, εντείνεται όταν αυτή είναι ανάπηρη
«Ναι κι όχι. Είναι αμφίσημo. Κάποιοι άνθρωποι έχουν προαποφασίσει πως η βλάβη δεν αξίζει σε κάποιο άτομο, είτε λόγω νεότητας είτε λόγω ομορφιάς. Το παραλληλίζω με την κοινή γνώμη όπως αυτή εκφράζεται και μέσω των ΜΜΕ, σε περιπτώσεις εγκλημάτων όπου τα θύματα είναι γυναίκες. Τι ακούμε; “Κρίμα, την κοπέλα! Ήταν τόσο όμορφη”. Από την άλλη, είναι σημαντικό να πούμε ότι η κοινωνία δεν προσδιορίζει σε ένα ανάπηρο άτομο την σεξουαλική του ταυτότητα. Έτσι, το αναγκάζει να τη στηρίζει σθεναρά, όπως συμβαίνει και με την κοινωνική του ιδιότητα».
Ζούμε στο 2024, κι ακόμη ένας άνθρωπος με φανερή ή όχι βλάβη μπορεί να προκαλέσει αμηχανία στους γύρω του, σαν να χρειάζεται να υιοθετήσουν έναν ειδικό χειρισμό. Άραγε, γιατί συμβαίνει αυτό και κατά πόσο ευθύνεται το γεγονός ότι δεν συναναστρεφόμαστε συχνά ανάπηρα άτομα, λόγω των άθλιων υποδομών προσβασιμότητας;
«Αλήθεια, δεν είναι θλιβερό; Και δεν αφορά τον άνθρωπο με την βλάβη. Δεν θέλω να τον θυματοποιήσω. Είναι και για τους δύο, η σχέση είναι αμφίδρομη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που υπερασπίστηκα ένα ανθρώπινο δικαίωμα (πολύ πριν αναγνωρίσω τα δικά μου). Ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό, στην τάξη μου είχε έρθει ένα κορίτσι Ρομά, πολύ κλειστό και ντροπαλό. Δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ. Σε ένα διάλειμμα, κάθισε στην αίθουσα μαζί μου. Δεν μιλούσαμε. Έρχεται ξαφνικά ένας όχλος παιδιών από άλλο όροφο. Μπαίνει στην αίθουσα κι αρχίζουν να μας χλευάζουν, γελώντας μαζί της. Εκείνη δεν απάντησε, δεν τόλμησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Ούτε εγώ θα το έκανα τότε για μένα. Φώναξα, τους έδιωξα».
«Είχα πολύ θυμό τότε για εκείνα τα παιδιά. Αρκετά χρόνια μετά, αναγνωρίζω πια, πως ευθύνη δεν έφερε μόνο εκείνο το κορίτσι που ήταν αρχηγός του όχλου. Αν στο σχολείο, η μοναδικότητα ήταν γνώρισμα κάθε μαθητή ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, θρησκείας, σωματικής δομής και σεξουαλικού προσανατολισμού, ουδείς, ουδεμία και ουδέν θα υπέφερε από μοναξιά ή ανάγκη να προκαλέσει για να ξεχωρίσει. Θα υπήρχε μόνο η ανάγκη να χτίζουμε σχέσεις, να σεβόμαστε και να φροντίζουμε, ώστε να ανθίσει η ανθρωπότητα».
Συζητάμε για τον εκφασισμό της κοινωνίας και τον καθημερινό ρατσισμό γύρω μας
«Οι άνθρωποι έχουμε μια “κοινωνική” και μια “ανομολόγητη” λίστα. Η πρώτη, περιλαμβάνει κρυφές επιθυμίες, στόχους, εξομολογήσεις, υπαρξιακά ερωτήματα, φόβους που έχουν κληρονομηθεί από στερεότυπα και πατριαρχίες, που χρειάζονται ένα μικρό ερέθισμα, ένα πολύ μικρό αίσθημα αποδοχής κι ασφάλειας, ώστε να κοινοποιηθούν έστω σε ένα άτομο και να επέλθει ο τοκετός της προόδου. Στη δεύτερη λίστα, εντάσσονται όσα δεν θέλεις να υιοθετήσεις. Λέξεις και ήχοι που δεν θέλεις να πάρουν μορφή κι αποκτήσουν οντότητα στη Γη, μιας και διαισθάνεσαι έναν τοξικό όλεθρο. Στη δεύτερη δική μου λίστα, ανήκει ο φασισμός. Ωστόσο, συνειδητά θα πρέπει να φτάσουμε στο στάδιο της εξομολόγησής τους, ώστε να έρθει η αλήθεια και να δημιουργήσει συμμάχους για την εξόντωσή τους. Η στέρηση της ελευθερίας δεν θα φέρει ποτέ κανέναν πιο κοντά στην πεμπτουσία της ζωής. Ο μεγαλύτερος φόβος που τώρα μοιράζομαι για να τον ξορκίσω, είναι πως αυτή την επικράτηση θα βιώσει η νέα γενιά ως “κανονικότητα’” μια λέξη την οποία σιχαίνομαι».
Της ζητάω να μου πει λίγα λόγια για την παράσταση που ετοιμάζουν αυτό το καλοκαίρι
«Το “Ενενήντα” μας! Είναι το νέο συγγραφικό παιδί της Βαλέριας Δημητριάδου και πραγματεύεται την ιστορία ενός άντρα που θέλει κι επιδιώκει να ζήσει νέες εμπειρίες, αντιμετωπίζοντας όμως εμπόδια, από οικεία –και μη– περιβάλλοντα που η κοινωνία τα έχει μυήσει να λειτουργούν σε μια άλλη μορφή ρατσισμού. Στον ηλικιακό».
«Είμαι ευγνώμων για τους μήνες αυτούς. Συνεργάζομαι με πολύ ικανούς κι άξιους συναδέλφους. Θα τούς αναφέρω έναν προς έναν, μία προς μία γιατί το αξίζουν: Ο Δημήτρης Παπαγιάννης, του οποίου το παρελθόν κι η εμπειρία έρχεται σε αντιπαράθεση με το “ευχαριστώ” που εκφράζει σε εμάς που είμαστε νεότεροι στον χώρο, η Μαρία Κατσανδρή, με την κουλτούρα της να σε στέλνει για καφέ στον Σηκουάνα, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με την έγνοια του για κάθε συνάδελφο στη σκηνή, ο Βαγγέλης Αμπατζής που όταν τον πρωτοείδα δεν φανταζόμουν ότι θα δουλέψω μαζί του, ο Μιχάλης Πανάδης να με εντυπωσιάζει με την αβρότητα και την επιμέλειά του σε κάθε πρόβα, η Αντριάνα Ανδρέοβιτς να είναι πάντα σε εγρήγορση με χαμόγελο και δεινότητα στο σωματικό θέατρο, η Μαριάμ Ρουχάντζε της οποίας μόνο οι μπούκλες της δεν γνωρίζουν από μουσική και ευφάνταστους αυτοσχεδιασμούς, η Αθήνα Σακαλή που μας οργανώνει, χορεύει και παίζει όποτε χρειαστεί και φυσικά, η Βαλέρια που είναι μια γυναίκα την οποία θαυμάζω από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας».
Αρχικά, αυτό έγινε εξαιτίας της ευγένειάς της και της διακριτικής παρουσίας στον χώρο. Σύντομα, διέκρινα κι άλλα πολύ σπουδαία χαρακτηριστικά της για να συνδεθώ. Ελεύθερο πνεύμα, οξυδέρκεια, διάθεση να εξερευνά και τρυφερότητα. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω μαζί της και είναι τιμή μου να είμαι μια εκ των μελών που δίνει ζωή στο όραμά της. Είναι αξιόλογο να έχεις καθημερινά τριβή με ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά σου, να μην προσπαθούν να επιβληθούν λόγω της θέσης και να λειτουργούν με σεβασμό απέναντι στο κάθε ον. Αυτά τα αισθάνομαι ακόμα και τώρα, στον πυρετό των πολύωρων προβών, λίγο πριν την πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών».
Δεν είναι τυχαίο ότι μερικά από τα κλασικά κομμάτια του hip hop είναι ουσιαστικά diss ενός ράπερ προς κάποιον ή κάποιους απέναντι.
Από τις πρώτες στιγμές, όταν έβγαινε έξω από τα όρια των δρόμων του Bronx, μέχρι και σήμερα, που είναι η πιο δημοφιλής μουσική του πλανήτη, το hip-hop εμπεριείχε μέσα στον πυρήνα του το diss.
H εποχή μας γέννησε και αυτή ένα τεράστιο beef. H κόντρα μεταξύ του Kendrick Lamar και του Drake μετράει πολλά χρόνια, αλλά φέτος κορυφώθηκε και μάλλον εκτροχιάστηκε. Από τον Μάρτιο ως τον Μάιο, οι δύο τους αντάλλαξαν μία σειρά από diss tracks, τα οποία πολλές φορές έβγαιναν κυριολεκτικά με απόσταση λίγων ωρών.
Παρακάτω θα κάνουμε ένα όσο το δυνατόν πιο συνοπτικό χρονολόγιο της σύγκρουσης αυτής, η οποία τράβηξε το ενδιαφέρον ενός τεράστιου κοινού αλλά ταυτόχρονα απογοήτευσε πολλούς από τους fans των δύο πιο επιδραστικών rappers του πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Ο Drake φαίνεται ότι είχε κομβικό ρόλο στην καριέρα του Kendrick Lamar, καθώς τον προμόταρε δίνοντάς του μάλιστα χώρο σε ένα από τα πιο σημαντικά albums του, το “Take Care” που βγήκε το 2011. Ο Kendrick με τη σειρά του δεν χρειάστηκε και πολύ χρόνο. Το πρώτο άλμπουμ του, “Good Kid, M.A.A.D. City” θεωρήθηκε ένα από τα πιο σημαντικά στην ιστορία του είδους.
Γρήγορα φάνηκαν και οι προσδοκίες του να ξεπεράσει τους πάντες και να γίνει ο καλύτερος. “I got love for you all, but I’m trying to murder you”, έλεγε στο guest verse του σε ένα κομμάτι του Big Sean. Ο στίχος απευθυνόταν σε όλη την αφρόκρεμα της σκηνής, με πρώτο και κύριο τον Drake.
Έκτοτε οι σχέσεις τους χάλασαν, ο καθένας εξάλλου είχε ανοίξει έναν δικό του και τελείως διακριτό δρόμο στο hip-hop. Πάντως, πέρα από κάποιες πολύ στοχευμένες μπηχτές, το beef μεταξύ του Lamar και του Drake ήταν σχεδόν βαρετό. Η έκρηξη, λοιπόν, έγινε από εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε.
Οκτώβριος 2023
O Drake και ο J.Cole συνεργάστηκαν μετά από καιρό. Στο κομμάτι “First Person Shooter”, ο J. Cole λέει “We the big three like we started a league”. Ουσιαστικά δηλαδή φτιάχνει έναν κανόνα της κορυφαίας τριάδας της hip-hop μουσικής βάζοντας μέσα τον εαυτό του, τον Drake και τον Kendrick Lamar.
Βέβαια, κάτι που δεν έχει τονιστεί, αμέσως μετά λέει πως νιώθει ο Mohammed Ali, δηλαδή νιώθει σαν κάποιος που ήταν αδιαφιλονίκητα πρώτος στο άθλημά του.
Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση του Lamar σε αυτον τον συμφιλιωτικό (;) στίχο δεν ήταν ανάλογα…συμφιλιωτική. Χρειάστηκαν λίγοι μήνες για να το καταλάβουμε.
Μάρτιος 2024
Σε ένα κομμάτι για το οποίο συνεργάστηκε με τον Future και Metro Boomin, ονόματι “Like That”, ο Kendrick κυριολεκτικά απασφαλίζει ραπάροντας εναντίον τόσο του Cole όσο όμως και εναντίον του μεγάλου του αντιπάλου, του Drake. Στον στίχο που ουσιαστικά τα συνοψίζει όλα, ο Kendrick λέει: “Μotherfuck the big three, it’s just big me”.
Στη συνέχεια αφού κατηγορεί τον Drake ότι τα τραγούδια του δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία, συγκρίνει τον εαυτό του με τον εμβληματικό Prince που, όπως και ο ίδιος, ξεπέρασε τον Michael Jackson.
Αφού έδωσε μία δηκτική απάντηση σε ένα live του, ο Drake σήκωσε το γάντι λίγες εβδομάδες μετά το “Like That”. Στο “Push Ups”, ο 6 God κοροϊδεύει ουσιαστικά τον Lamar για το ύψος του.
Λίγες ημέρες μετά, στις 19 Απριλίου, o Drake βγάζει και δεύτερο diss track, το “Taylor Made Freestyle” στο Instagram. Eκεί ουσιαστικά προκαλεί τον Lamar να απαντήσει. Χρησιμοποιεί μάλιστα μέσω AI τις φωνές του Snoop-Dogg και του Tupac, γεγονός που τον φέρνει σε νομικού τύπου περιπέτειες σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, ώσπου τελικά κατέβηκε.
30 Απριλίου
Η πολυαναμενόμενη απάντηση του Kendrick Lamar έρχεται με το “Euphoria”, ένα εξάλεπτο (!) diss κομμάτι που στοχεύει σχεδόν αποκλειστικά στον Drake. Σε αυτό ο Lamar τον λέει ψεύτη, τον κατηγορεί ότι δεν είναι καλός πατέρας, αλλά και ότι δεν είναι αρκετά μαύρος προκειμένου να χρησιμοποιεί την n-word.
Στη συνέχεια, αμφισβητεί την καλλιτεχνική του αξία αλλά και την αυθεντικότητα των στίχων του.
3 Μαΐου
Δεν περνάνε παρά ελάχιστες ημέρες και ο Lamar βγάζει και νέο κομμάτι με τίτλο “6:16 in LA” (κοροϊδεύοντας ουσιαστικά το σήμα κατατεθέν του Drake που χρησιμοποιεί συχνά ώρα και μέρος). Εκεί ο Lamar τον χαρακτηρίζει bully, λέει ότι είναι «απαίσιος άνθρωπος» και υποστηρίζει ότι ακόμα και μέλη της ομάδας του Drake είναι υπέρ του Kendrick σε αυτή την κόντρα.
Η απάντηση του Drake ήρθε με ένα track 8 λεπτών ονόματι “Family Matters” με εικαστικό reference στο εμβληματικό εξώφυλλο του “Good Kid, M.A.A.D City”. Σε αυτό το track έχουμε μία ακόμη κλιμάκωση στη μεταξύ τους κόντρα.
Ο Drake αναφέρεται στη σύντροφο του Lamar, Whitney Alford, υπονοώντας ότι ο Lamar την απατά. Σε άλλο σημείο μάλιστα αναφέρεται ακόμα και σε ενδοοικογενειακή βία: “When you put your hands on your girl, is it self-defence’ ‘cause she’s bigger than you?”.
4 Μαΐου
Δεν χρειάστηκαν παρά να περάσουν λίγες ώρες για να έρθει η σειρά του Lamar να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε ο Drake. Στο κομμάτι “Meet The Grahams”, το τρίτο diss σε μία εβδομάδα, ο Lamar τον κατηγορεί ότι έχει κρυφά κόρη, αλλά και ότι είναι εξαρτημένος στον τζόγο, τα ναρκωτικά και το σεξ.
5 Μαΐου
Δεν περνάει καιρός και ο Kendrick επανέρχεται με νέο κομμάτι, το “Not Like Us” που ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια views μέσα σε λίγες ώρες. Μεταξύ πολλών άλλων, στο κομμάτι που έχει ως φωτογραφία τη βίλα του Drake, ο Lamar τον κατηγορεί για παιδοφιλία (“certified pedophile”).
Την ίδια μέρα, στο μέχρι τώρα τελευταίο diss αυτής της κόντρας, στο “The Heart Part 6”, ο Drake επανέρχεται στο ζήτημα της συντρόφου του Lamar, την οποία κατηγορεί ότι έχει παιδί με τον συνεργάτη του Kendrick, τον Dave Free, πράγμα στο οποίο έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο diss κομμάτι.
Στη συνέχεια, αρνείται τις κατηγορίες περί παιδοφιλίας και υποστηρίζει ότι η φήμη περί της δήθεν κόρης που έχει κρυφά ο ίδιος, ξεκίνησε επίτηδες από την ομάδα του, ως μία τακτική να παγιδεύσει τον Lamar, τον οποίο κοροϊδεύει ότι είναι τόσο απελπισμένος που δεν κάνει καν fact-checking: “But you so thirsty, you not concerned with investigation”.
Ποιος κέρδισε τελικά;
Αφού έκατσε η σκόνη, οι fans και τα sites ασχολούνται τον τελευταίο καιρό με το ποιος είναι ο νικητής του συγκεκριμένου beef. Η αλήθεια είναι όμως ότι εν προκειμένω είχαμε μάλλον δύο χαμένους.
Πέραν των αποκαλύψεων του ενός για τη ζωή του άλλου, η τοξική αρρενωπότητα, ο σεξισμός, ακόμα και το body shaming ήταν στον πυρήνα μίας κόντρας που θύμισε περισσότερο τις χειρότερες στιγμές ενός reality παρά οτιδήποτε άλλο.
Μην ξεχνάμε ότι τις ίδιες περίπου ημέρες, ο Macklemore αποφάσιζε να βγει μπροστά και να γράψει ένα κομμάτι για την Παλαιστίνη, ρίχνοντας ταυτόχρονα την κόντρα Lamar-Drake στο επίπεδο που της άξιζε. Στο μηδέν.
Ο Έρβις κατάγεται από το Ελμπασάν, της Αλβανίας. Μεγάλωσε σε θετή οικογένεια. Από τα 16 του ασχολείται επαγγελματικά με τον χορό.
Ενώ κανείς θα περίμενε η αγαπημένη του ταινία να είναι το Billy Elliot, εκείνος αγαπάει το Kill Bill. Μεγαλωμένος σε μια συντηρητική πόλη, αναφέρει πως η διεκδίκηση του ονείρου του να γίνει επαγγελματίας χορευτής, του στοίχισε σε χρόνο και προσωπικές σχέσεις. Η πρώτη του μνήμη εντοπίζεται στην ηλικία των εννιά. Θυμάται πως μόλις είχε κυκλοφορήσει το «La Tortura» της Shakira και το «Cry me a River», του Justin Timberlake. Η χορογραφία τον συγκλόνισε. «Άρχισε το μάτι μου να πιάνει τις κινήσεις πολύ γρήγορα. Είπα, λοιπόν, να το δοκιμάσω. Ανέβηκα πάνω στο τραπέζι και ξεκίνησα να χορεύω. Μπαίνει η αδερφή μου στο δωμάτιο και με τσακώνει να χορεύω έτσι. Αυτή είναι η πιο έντονη μνήμη που έχω απ’ την παιδική μου ηλικία», αναφέρει.
«Τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου τον είχα καταλάβει κάποιους μήνες πριν. Νομίζω ότι ο χορός με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου. Με κοίταζα στον καθρέφτη καθώς χόρευα. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά απελευθερωμένος. Αισθανόμουν χαρούμενος, αν και τα πράγματα στην Αλβανία ήταν πολύ δύσκολα είκοσι χρόνια πριν», συμπληρώνει.
Credits: Τάσος Λουκόπουλος
Σε καθημερινή βάση, κατά τα μαθητικά του χρόνια, ο Έρβις δεχόταν επιθέσεις από τους συμμαθητές του
«Το bullying ήταν καθημερινό φαινόμενο για πολλά χρόνια στο σχολείο. Οι συμμαθητές μου έβλεπαν ότι ήμουν πολύ θηλυπρεπές αγόρι, μου επιτίθονταν λεκτικά και σωματικά. Θα πω ψέματα αν δεν αναφέρω πως είχα σκεφτεί να βάλω τέλος στη ζωή μου εξαιτίας αυτής της βίας. Ο χορός, όμως, μου έσωσε τη ζωή».
Η μοναδική συνθήκη κατά την οποία ο Έρβις αισθανόταν ελεύθερος και άνετα με τον εαυτό του ήταν στην ασφάλεια του σπιτιού του και περιελάμβανε έναν καθρέφτη, τον ίδιο και τη μουσική. Στη θετή του οικογένεια δεν ανέφερε ποτέ το πως αισθάνεται. Για την ακρίβεια, το ζήτημα του προσανατολισμού του δεν συζητήθηκε ποτέ, παρότι όπως λέει ο ίδιος, ήταν εμφανές από πολύ μικρή ηλικία. Συμμετείχε στις χορευτικές παραστάσεις του σχολείου του. Θυμάται έντονα να προσπαθεί να πείσει τους δασκάλους του να του επιτρέψουν να χορέψει μαζί με τα κορίτσια της τάξης του κατά τις σχολικές εκδηλώσεις για την λήξη της χρονιάς.
Στην ηλικία των 16, θυμάται να αποταμιεύει τα χρήματα που του έδινε η μητέρα του, προκειμένου να πάρει κάτι φάει από το κυλικείο. «Τα μάζευα για να μπορέσω να γραφτώ κάποια στιγμή σε σχολή χορού. Όταν μάζεψα αρκετά, γράφτηκα κρυφά σε σχολή χορού. Θυμάμαι πως πάντα πεινούσα. Γυρνούσα σπίτι πεινασμένος και με ρωτούσε η μάνα μου πώς γίνεται να πεινάω τόσο, ενώ μου έδινε λεφτά για να αγοράσω φαγητό. Όταν ανακάλυψε τι έκανα τα λεφτά που μου έδινε, δεν το πήρε καθόλου καλά. Βρήκε τα παπούτσια του μπαλέτου στη σχολική μου τσάντα και έγινε χαμός. Ο πατέρας μου το πήρε εντελώς αδιάφορα. Δεν νοιάστηκε και πολύ».
Από την ηλικία των 17, ζει και βιοπορίζεται μόνος του. Αφού τελείωσε το σχολείο, πέρασε στο τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας. «Πιέστηκα πολύ από την οικογένειά μου. Μου λέγανε να πάω να σπουδάσω κάτι που θα μου δίνει σταθερό μισθό. Να γίνω δάσκαλος. Μου λέγανε πως είναι λάθος να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Μου ‘λέγαν πως τα όνειρά μου ήταν μόνο για κορίτσια». Τα πρώτα δύο χρόνια δούλευε και σπούδαζε ταυτόχρονα. Κατά το δεύτερο έτος θυμάται να πηγαίνει κάθε πρωί στα σκαλία του Τμήμας Χορευτικών Σπουδών (General University of Arts Albania), μετανιώνοντας για την ταξική του μοίρα. «Έκλαιγα κάθε μέρα, σε σημείο, κάποια στιγμή, να με ρωτήσει ένας δάσκαλος αν κλαίω επειδή κόπηκα σε κάποιο μάθημα. Με έβλεπε τόσο συχνά που νόμιζε πως ήμουν φοιτητής του».
Κάποιες μέρες αργότερα, αποφάσισε εγκαταλείψει τις σπουδές του και να δώσει εξετάσεις για το Τμήμα Χορού. «Ξεκίνησα να διαβάζω τα ονόματα στον πίνακα ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή γιατί πίστευα πως αν υπάρχει μια πιθανότητα να έχω περάσει θα ήταν τελευταίος. Θυμάμαι να χτυπάει δυνατά η καρδιά μου όσο δεν έβρισκα το όνομά μου. Απ’ τα 250 άτομα, βγήκα τέταρτος. Δεν το περίμενα».
Credits: Τάσος Λουκόπουλος
Συνέχιζε να δουλεύει και να σπουδάζει ταυτόχρονα
«Κατά την διάρκεια του τρίτου έτους, μου ήρθε μια μεγάλη ευκαιρία. Μου πρότειναν να δουλέψω ως βοηθός χορογράφου στο X-Factor Albania. Έκανα δυόμισι χρόνια τηλεόραση. Μου έδωσε πολλά πράγματα αυτή η εμπειρία. Αργότερα δούλεψα ως κασκαντέρ για ηθοποιούς που δεν μπορούσαν να χορέψουν».
Στην Ελλάδα ήρθε πριν από επτά χρόνια. «Ο ένας λόγος που πήρα την απόφαση να έρθω είναι πως η βιολογική μου μητέρα μένει εδώ. Ο κύριος λόγος που το έκανα, όμως, είχε να κάνει με το γεγονός πως υπάρχει σοβαρό κενό στην ελληνική αγορά εργασίας. Αρχικά, στην Ελλάδα έχουν επιστρέψει πολλοί γνωστοί χορευτές, οι οποίοι έχουν επιστρέψει από το Χόλιγουντ αφού χόρεψαν πλάι στη Beyonce, την Lady Gaga, τη Britney Spears,όπως οι: Jojo Gomez, Brian Friedman και Yanis Marshall. Έβλεπα ότι έρχονταν εδώ για workshops. Έβλεπα ότι ήταν τόσο κοντά και τόσο μακριά από εμένα. Οπότε, αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να έρθω. Συμμετείχα στα σεμινάρια και συνεργάστηκα με αυτά τα άτομα. Ήταν πολύ δύσκολα αρχικά, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια νομίζω έχω μπει σε τάξη επαγγελματικά».
Credits: Τάσος Λουκόπουλος
Από τότε μέχρι σήμερα, ο Έρβις έχει διακριθεί λαμβάνοντας την 1η θέση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Heels Commercial Κατηγορία (Βραβείο καλύτερου χορογράφου), τη 2η θέση στον Διεθνή Διαγωνισμό Pole Dance Revolution Ανδρική Κατηγορία 2022, την 1η θέση Heels Battle στην Ελλάδα το 2022 και το 2023, την 1η θέση στο Hip Hop Mediterranean Cup 2023, την 3η θέση ως χορογράφος στο Athens Rhythmic Gymnastic Dance 2018, τη 2η θέση στην Rose Karra Athens Dance Sport 2019 Contemporary Solo Adults Division, την 3η θέση ως χορογράφος στο Pole Art Greece 2018, Men Category.
Σήμερα, συνεργάζεται με σχολές χορού όπως η Σχολή Pole Dance: Aerial Queens Marousi, Luna Pole Dance Academy και η Σχολή χορού Dancer’s Corner.
Είναι ο πρώτος exotic pole dance instructor στην Ελλάδα, ενώ στα άμεσα σχέδιά του είναι να ανοίξει τη δική του σχολή χορού.
Για τα επόμενα 20 χρόνια, θα έχουμε μια ισχυρή επιρροή. Διάβασε τις αναλύσεις για κάθε ζώδιο και ωροσκόπο.
Στην αστρολογία δίνουμε μεγάλη βάση στην θέση που έχουν οι πλανήτες, αλλά και στα ζώδια που τοποθετούνται. Κάποιοι πλανήτες έχουν επίδραση σε προσωπικό επίπεδο, ενώ άλλοι που έχουν πολύ μεγάλη δύναμη και ενέργεια, μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και τον κόσμο.
Ακούγεται αρκετά περίεργο, αλλά πάντα μιλάνε τα γεγονότα, όπως έχει δείξει η ίδια η ιστορία. Σήμερα, θα κάνουμε αναφορά σε έναν πλανήτη που έχει τρομερή επιρροή και δεν είναι άλλος από τον Πλούτωνα.
Ο Πλούτωνας από το 2008 βρισκόταν στο ζώδιο του Αιγόκερου και άλλαξε πολύ τα δεδομένα αν κρίνουμε από το πώς ζούμε σήμερα. Ωστόσο, το 2023 έκανε την πρώτη δοκιμαστική του πτήση στο ζώδιο του Υδροχόου (για 2 μήνες), όπου έδωσε αρκετά προμηνύματα για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα παγκοσμίως και τόνισε ποσό σημαντική είναι η τεχνολογία.
Έτσι λοιπόν, επίσημα από το ξεκίνημα του 2024 αυτός ο πλανήτης ήρθε και έριξε άγκυρα, αφού θα βρίσκεται μαζί μας μέχρι το 2044. Οι αλλαγές θα φανούν σιγά σιγά και μέχρι τότε, θα βλέπουμε τον κόσμο μας με πολύ διαφορετικά μάτια –κυριολεκτικά αν βλέπουμε τα πάντα μέσω VR.
Αυτό όμως αλλάζει και εσένα που διαβάζεις αυτό το άρθρο σε προσωπικό επίπεδο.
Ας δώσουμε μερικές αναλύσεις για το τι μπορεί να φέρει σε κάθε ζώδιο ξεχωριστά. Καλό είναι να ξεκινήσεις από τον ωροσκόπο σου:
Αν είσαι Κριός, ο οίκος που θα επηρεαστεί θα είναι ο 11ος. Αυτό σημαίνει πως θα βλέπεις τους φίλους σου με διαφορετικό τρόπο πια. Δεν αποκλείεται μάλιστα να βιώσεις θάνατο από στενό σου φίλο ή να γνωρίσεις από την άλλη άτομα που θα μπουν στη ζωή σου για τα καλά (καρμικός χαρακτήρας). Τα σχέδιά σου για το μέλλον κι οι ομάδες που συμμετέχεις με ομοϊδεάτες σου αλλάζουν για τα καλά, μαζί με το κομμάτι της φιλίας, αλλά αυτό θα το βιώσεις σιγά σιγά όσο περνάει ο καιρός. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν και παιχνίδια εξουσίας με παρέες σου, αλλά ο Πλούτωνας σε δοκιμάζει για να δει πόσο ικανός είσαι. Αλήθεια είσαι;
Αν είσαι Ταύρος, ο οίκος που θα επηρεαστεί θα είναι ο 10ος. Αυτό σημαίνει πως το κομμάτι που μεταμορφώνεται είναι το επαγγελματικό, η φήμη και οι φιλοδοξίες σου. Οι στόχοι γύρω από τη δουλειά σου είναι προτεραιότητα και πρέπει να μπουν γερές βάσεις τώρα για να πετύχεις όλα όσα ονειρεύεσαι. Πολλά μαθήματα θα λάβεις από τον χώρο που εργάζεσαι, καθώς πολλοί σε βάζουν στο μάτι και τα παιχνίδια δύναμης δεν θα λείψουν. Αν ξέρεις τι θέλεις με σιγουριά, τότε με το πείσμα σου θα το διεκδικήσεις. Αν σκέφτεσαι να πάρεις κάποια ρίσκα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μπορείς να διοικείς κάτι που εσύ επιθυμείς μελλοντικά.
Αν είσαι Δίδυμος, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 9ος. Αυτό σημαίνει πως στη ζωή σου έχεις πολλά ερωτήματα για πολλά πράγματα. Έχεις κάνει αρκετή έρευνα, έχεις διαβάσει, έχεις ψάξει κι έχεις βγάλει κάποια συμπεράσματα. Πολλές φορές, αυτό συμβαίνει βέβαια επιφανειακά. Τώρα έρχονται να αλλάξουν πολλά, μέχρι και ο τρόπος που νομίζεις πως λειτουργεί το σύμπαν. Πολλές θεωρίες σου θα αναδιαμορφωθούν με άλλη υπόσταση και ίσως δεν θα αλλάξει μόνο το περιτύλιγμα, αλλά και το περιεχόμενο. Είναι συγκλονιστικο το πώς θα δεις τη ζωή με μια διαφορετική νοοτροπία. Θα σε βοηθούν σε αυτό τα ταξίδια στο εξωτερικό και οι γνώσεις από τα βιβλία. Αυτό σημαίνει πως αλλάζεις κατεύθυνση και θες να μάθεις περισσότερα πράγματα μέσω σπουδών ή σεμιναρίων που δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα έχεις κάνει μέχρι σήμερα.
Αν είσαι Καρκίνος, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 8ος. Αυτό σημαίνει πως ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω σου με την αλλαγή ζωδίου από τον Αιγόκερω και έρχονται να κλείσουν πολλά κεφάλαια. Κατά κάποιο τρόπο θα νιώσεις έναν θάνατο (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) που θα σε αναγκάσει να αλλάξεις κατά πολύ. Αυτό θα φανεί σε εσωτερικό επίπεδο. Όμως θα σε κάνει λίγο πιο κτητικό και μυστήριο άνθρωπο, όταν θες να δείξεις προσοχή. Όσον αφορά τα χρηματοοικονομικά σου, θα λήξουν κάποιες συνεργασίες σου και έχοντας την ευκαιρία να προχωρήσεις σε κάτι νέο, θα γίνουν ρυθμίσεις εκ κενού σε ζητήματα με δάνεια ή τράπεζες. Το τελευταίο θα εξαρτηθεί περισσότερο από εσένα, οπότε η οικονομική διαχείριση τώρα είναι αρκετά σημαντική.
Αν είσαι Λέων, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 7ος. Αυτό σημαίνει πως κατά κάποιο τρόπο θα αλλάξει το γούστο που έχεις στους ανθρώπους. Τώρα επιθυμείς πιο δυναμικούς, ίσως και χειριστικούς και όλο αυτό τείνει να σε μπλέκει σε πιο τοξικές καταστάσεις. Οι συνεργασίες σου θα περάσουν από πολλές δοκιμασίες και αυτό δεν αποκλείει να φέρει οριστικά κλεισίματα με διαφωνίες. Ένας πλανήτης σαν τον Πλούτωνα στον οίκο της δέσμευσης και του γάμου, μπορεί να φέρει καρμικά γεγονότα, όπως έναν γάμο, ένα διαζύγιο ή έναν θάνατο συντρόφου. Όπως και να ‘χει, οι καρμικες συναντήσεις είναι εντός της λίστας και μην ξεχνάς πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, σωστά;
Αν είσαι Παρθένος, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 6ος. Αυτό σημαίνει πως θα αλλάξει για τα καλά ο τρόπος που εργάζεσαι, ενδεχομένως με μια νέα εργασία ή μια νέα θέση στην ήδη υπάρχουσα δουλειά σου (με καλύτερη προοπτική). Αυτό συνδέεται άμεσα με την αλλαγή που θα βιώσεις στην ρουτίνα και την καθημερινότητά σου. Είναι ένα ζήτημα που σε πονάει το συγκεκριμένο και θα το νιώσεις έντονα. Η υγεία σου τώρα είναι ιδιαίτερα σημαντική και καλείσαι να είσαι προσεκτικός, καθώς ένας γιατρός μπορεί να τονίσει πόσο καλύτερη είναι για σένα μια νέα δραστηριότητα ή μια άλλη διατροφή. Το θετικό είναι πως έχεις μια σπουδαία ευκαιρία για να επωφεληθείς και να κόψεις αρνητικές συνήθειες.
Αν είσαι Ζυγός, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 5ος. Αυτό σημαίνει πως στο επίκεντρο έχουμε το φλερτ και τις σχέσεις. Θέλεις πιο σοβαρά πράγματα, θέλεις βάθος και δεν είσαι ευχαριστημένος με κάτι που απλά περνάς την ώρα σου. Φυσικά δεν θα λείψει η ακαταμάχητη γοητεία που βγαίνει προς τα έξω, κάνοντάς σε λίγο πιο sexy, με την λίμπιντο να είναι στα ουράνια. Θα βγουν στην επιφάνεια όμως πολλες ζήλιες και ανασφάλειες προς τους συντρόφους σου. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να μπορέσεις να διαχειριστείς εμμονές και να θέσεις όρια σε σένα.
Αν είσαι Σκορπιός, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 4ος. Αυτό σημαίνει πως αλλάζουν πολλά όσον αφορά τις ρίζες σου και τα συναισθήματα σου. Είναι σημαντικό να αντιμετωπίσεις το χθες, να αλλάξεις κάτι μέσα σου και να δεις το αύριο σου με νέα αύρα και προοπτική. Πολλά παιδικά τραύματα σου «σκανε» ξαφνικά από το πουθενά. Μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από ειδικούς. Είναι σημαντικό να καταλάβεις πως οι θάνατοι που συμβαίνουν γύρω μας, μας κάνουν να καταλάβουμε πόσο ευγνώμονες χρειάζεται να νιώθουμε τώρα και να μην έχουμε τίποτα δεδομένο. Κάτι άλλο που θα σε απασχολήσει θα είναι σπίτια και μετακομίσεις, με αποτέλεσμα να πάρεις οριστική απόφαση για το μέλλον σου. Μια αλλαγή κατοικίας σε ξένη χώρα δεν αποκλείεται.
Αν είσαι Τοξότης, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 3ος. Αυτό σημαίνει πως αλλάζουν οι γνώσεις σου με τα βιβλία και το σύστημα που θες εσύ να εκπαιδεύεσαι, να σε κάνουν έναν άλλον άνθρωπο. Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου και επικοινωνείς, πρέπει να έχουν βάθος σκέψης και να σου δίνουν κάτι ουσιώδες, αλλιώς δεν έχει νόημα να βρίσκονται στη ζωή σου. Αυτό φέρνει μια ανακατάταξη σε άτομα. Από την άλλη, οι έμποροι, συγγραφείς, δημοσιογράφοι ή οδηγοί, θα δουν στις δουλειές τους να εξελίσσονται προς μια πολύ τεχνολογική κατεύθυνση σε βάθος χρόνου. Οι σκέψεις είναι ο μόνος μας εχθρός και το υποσυνείδητό μας χρειάζεται να λειτουργεί υπέρ μας. Αυτό μονάχα κράτησε.
Αν είσαι Αιγόκερως, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 2ος. Αυτό σημαίνει πως αλλάζει εντελώς το οικονομικό σου status και δίνει ευκαιρίες να εξελιχθείς τόσο πολύ που η κορυφή είναι ρεαλιστικό πλάνο. Όποιος βέβαια πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα λένε, αλλά χωρίς ρίσκο δεν έχει «πλάκα». Αισθάνεσαι μεταμόρφωση στα αξιακά σου συστήματα και ο υλισμός είναι αγαπημένος φίλος. Χρειάζεται, βέβαια, να κρατάμε μόνο όσα έχουμε ανάγκη και τα υπόλοιπα να τα αφαιρούμε από δίπλα μας με κάποιον τρόπο. Ο Πλούτωνας μπορεί να αλλάξει εντελώς τον τρόπο που βγάζεις χρήματα πάντως και καλό είναι να το αξιοποιήσεις αυτό.
Αν είσαι Υδροχόος, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 1ος. Αυτό σημαίνει πως είναι όλος πάνω σου, κάνοντάς σε για μια 20ετία κύριο πρωταγωνιστή των αλλαγών. Τα δικά σου θέματα θα χρωματίσουν τον κόσμο κατά κάποιον τρόπο. Αυτός ο πλανήτης θα σε μεταμορφώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, φέρνοντάς σου πλούτο και όσα επιθυμείς. Αυτό βέβαια θα έχει και ένα κόστος, που θα βιώσεις μακροχρόνια. Από την άλλη, μπορεί να γίνεις πιο μυστήριος και ζηλόφθων, καθώς είναι των άκρων. Είναι πολύ σημαντικό τώρα να δουλέψεις με τον εαυτό σου, γιατί θα βγουν πολλά προβλήματα στην επιφάνεια που δεν ήξερες πως υπήρχαν μες στο κεφάλι σου. Δείξε θάρρος και μπορείς να κατακτήσεις όσα θες.
Αν είσαι Ιχθύς, ο οίκος που θα επηρεαστεί είναι ο 12ος. Αυτό σημαίνει πως θα περάσεις την πιο μυστική περίοδο της ζωής σου. Το παρελθόν σου θα παίξει μεγάλο ρόλο και θα σε αναγκάσει να αλλάξεις ριζικά. Πολλά πρέπει να αφήσεις πίσω σου σε αυτό το ταξίδι, χωρίς να κοιτάξεις το παρελθόν ή να λυπηθείς. Θα είναι ευνοϊκό το διάστημα, αν θες να εξετάσεις τις πιθανότητες να δουλέψεις με τον εαυτό σου, ξεκινώντας με κάποιον τρόπο πνευματικό, όπως yoga, διαλογισμό ή οτιδήποτε άλλο σου κάνει. Ό,τι είναι να έρθει να σε βρει, έχει τον σκοπό του και δεν μπορείς να το σταματήσεις. Αυτό όμως δεν σε κάνει αδύναμο/η. Ίσα ίσα σε δυναμώνει και σε λίγα χρόνια θα έχεις καταλάβει την διαφορά μέσα σου.
Ένα γράμμα νοσταλγικό για το γωνιακό εστιατόριο του κέντρου που μας τάιζε με το κιλό και τώρα ο εξευγενισμός του κέντρου των Αθηνών έκλεισε άλλη μια πόρτα στην αυθεντικότητα.
Στη γωνία Βαλτετσίου και Τρικούπη, θεριεύει εδώ και 16 χρόνια, από το 2008, ο «Κιματοθραύστης». Εκεί που ως φοιτητούδια που δεν γνωρίζαμε ακόμη την Αθήνα καλά-καλά, τριγυρνούσαμε στα στενά του κέντρου, στους εκδοτικούς οίκους, να προμηθευτούμε τα ακαδημαϊκά συγγράμματα και όταν έφτανε το μεσημέρι και γουργούριζε η κοιλιά μας, ψάχναμε τις πιο φθηνές αλλά και νόστιμες επιλογές.
Η φοιτητική λέσχη σίτισης του Πανεπιστημίου Αθηνών –των σχολών του κέντρου– βρισκόταν λίγο πιο πάνω, στην Αραχώβης και οι μαγείρισσες εκεί είχαν γίνει οι πιο στενές μας επαφές, μας πρόσεχαν σαν τα μάτια τους, όμως όταν η λέσχη ήταν κλειστή, έπρεπε να βρούμε κάτι να γεμίσουμε τα στομάχια μας, στα διαλείμματα από τα μαθήματα ή την βιβλιοθήκη (ή και μετά τους κλασικούς ομαδικούς καφέδες).
Το πεζοδρόμιο με τα μοναστηριακά του τραπέζια σε φώναζε να κάτσεις, να γνωρίσεις την διπλανή παρέα, να δοκιμάσεις μια μεγάλη ποικιλία από μαγειρευτά φαγητά, να απολαύσεις τους ζωγραφικούς πίνακες και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Τότε, μπαίναμε μέσα, χαιρετούσαμε τη μαγείρισσα και διαλέγαμε μικρό ή μεγάλο πιάτο και το γεμίζαμε μέχρι πάνω με ό,τι τραβούσε η όρεξή μας. Οι άνθρωποι του «Κιματοθραύστη» ήταν μάλαμα. Το οικογενειακό κλίμα σου έδινε τη θαλπωρή που αναζητούσες ως 18χρονο στη μεγαλούπολη που φάνταζε τεράστια και έμελλε όμως να τη μάθεις σαν την παλάμη σου μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν.
Λίγα μαγαζιά καταφέρνουν να σου βγάλουν αυτήν την γνησιότητα και μοναδικότητα και να επιβιώσουν σε μια Αθήνα βουτηγμένη πλέον μέχρι το «λαιμό» στοgentrification και τον βίαιο εκτοπισμό των χώρων που αγαπήσαμε και των ανθρώπων που σέβονται τον χαρακτήρα της γειτονιάς τους και δεν αλλοιώνουν τον τόπο –ούτε και την φημισμένη αγωνιστικότητα των Εξαρχείων εν προκειμένω.
Έτσι, η ανακοίνωση που καρφώθηκε πριν λίγο καιρό στην βιτρίνα του «Κιματοθραύστη» -εκεί που δέσποζε ο λαχταριστός μπουφές μέχρι πρότινος- δεν προκάλεσε καμία έκπληξη:
«16 χρόνια, μαγειρέψαμε πραγματικά για πραγματικούς και όμορφους ανθρώπους! Είσαστε οι καλύτεροι των Εξαρχείων και όχι μόνο. Ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια, για την τιμή να μας επιλέξετε! Και γιατί όπως έχουμε πει είμαστε ικανοί στην επιλογή, πάμε για άλλα, για καλύτερα! Συνεχίζουμε… Θα μας λείψετε και φεύγουμε με τη σιγουριά πως θα σας λείψουμε και εμείς»
Πάντα με θετική διάθεση αντιμετώπιζαν τη ζωή και τις δυσκολίες της, αλλά και με τιμιότητα απένατι στον κόσμο που τους επέλεγε για το αληθινό και μαγειρευτό φαγητό τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πίσω στο 2013, το μικρό τους πιάτο, με τις τοπικές πρώτες ύλες (το οποίο όταν το γέμιζες έμοιαζε τεράστιο) κόστιζε 3,80 ευρώ και το μεγαλο 6,80 και χωρούσε φαγητό για δυο μέρες. Τον τελευταίο αρκετό καιρό μάλιστα είχαν προσθέσει στο καθημερινό μενού τους και vegan μουσακά, μακαρονάδες και άλλες φυτοφαγικές επιλογές για να ικανοποιήσουν το αυξανόμενο vegan πληθυσμό.
Πλέον, στα hip εστιατόρια του κέντρου, τα οποία ξεφυτρώνουν σαν τα «μανιτάρια» παρά τα αιτήματα των κατοίκων «Όχι άλλα μαγαζιά στα Εξάρχεια», και θα πρέπει να πληρώνεις 8 ευρώ για μια foccacia ή ένα burger που θα σε «κρατήσει» για λίγη ώρα και η ατμόσφαιρα του μαγαζιού θα θυμίζει οποιοδήποτε άλλο cafe, bar, resto σε Λονδίνο, Άμστερνταμ, Παρίσι ή Βερολίο, αφού ακολουθεί πιστά τη λογική του Instagramability. Κι εσύ θα έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας και τι θέλεις να φας.
Ο κάποτε γεμάτος ζωή, άδειος πλέον «Κιματοθραύστης» δεν θα ξεθωριάσει από τις μνήμες μας και κάθε φορά που θα περνάμε από τη γωνία Βαλτετσίου και Τρικούπη θα νοσταλγούμε τις εποχές προ gentrification.
Αγαπητέ «Κιματοθραύστη», θα θυμόμαστε για πάντα την αλήθεια σου και την ιστορία που κουβαλάς στα κύματά σου…
Στις 13 Ιουνίου 2024 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού θα δούμε την τρανς φεμινίστρια καλλιτέχνιδα που με το μανιφέστο της μας καλεί να «νιώσουμε επιτέλους τι πραγματικά συμβαίνει».
«Γεια σας, ορίστε μερικά πράγματα που σκέφτομαι: οι κύκλοι του φωτός, η Αρκτική, μάγισσες, θηλαστικά, η Σαμόα, η δουλεία του εθισμού και ο ιικός καπιταλισμός σε προχωρημένο στάδιο, η δύναμη της γυναίκας, οι οικογένειες που εκτιμούν τα τρανς παιδιά τους, η διεθνής επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, η άγρια διαίσθηση και μια παγκόσμια νέα συμμαχία δύο πνευμάτων, τα δάση, οξυγόνο, άνθρακας, οι πατριαρχικές θρησκείες και οι κληρονομικές αρχές που προτιμούν να προκαλέσουν την αποκάλυψη παρά να παραδεχτούν ότι αιώνες ανδρικής κυριαρχίας σχεδόν μας κατέστρεψαν. Μια φεμινιστική επανάσταση μπορεί να σώσει τον κόσμο μας».
Έτσι συστήνεται η Anohni το 2004 για να ξεχωρίσει ένα χρόνο μετά, κερδίζοντας το βραβείο Mercury για το album της “I Am A Bird Now”. Η ίδια έγινε μόλις το δεύτερο τρανς άτομο που προτάθηκε για Oscar για το τραγούδι της “Manta Ray,” το οποίο γράφτηκε για το οικολογικό ντοκιμαντέρ “Racing Extinction”. Εν τέλει, η Anohni δεν πήγε στην τελετή, διότι δεν της ζήτησε η διοργάνωση να τραγουδήσει.
«Ηταν τόσο προσβλητικό να βλέπω να εμφανίζονται άρθρα στα περιοδικά (Variety, The Daily Telegraph, Pitchfork, Stereogum κλπ). Αντί συγχαρητηρίων οι δημοσιογράφοι με ανέφεραν ανάμεσα σε όσους «κόπηκαν από την 88η τελετή απονομής των βραβείων Οσκαρ λόγω έλλειψης χρόνου». Και στην αμέσως επόμενη πρόταση ανέφεραν ότι θα ερμηνεύσει ένα τραγούδι ο Ντέιβ Γκρολ, ο οποίος δεν είναι καν υποψήφιος» έγραψε σε μια ανοιχτή επιστολή όπου τοποθετήθηκε με ειλικρίνεια για την απογοήτευσή της για την υποκρισία του Hollywood.
«Μία σειρά από γεγονότα συμβαίνουν σε βάθος χρόνου για να δημιουργηθεί ένα σύστημα που σε υποτιμά – στα πρώτα χρόνια ως θηλυπρεπές αγόρι, μετέπειτα ως ανδρόγυνη γυναίκα. Ενα σύστημα κοινωνικής καταπίεσης και ελάχιστων ευκαιριών για τα τρανς άτομα που έψαξαν την τύχη τους στην καπιταλιστική Αμερική για να δουν τα όνειρά τους και το πνεύμα τους να συνθλίβονται» συνέχιζε η τρανς καλλιτέχνιδα.
Η Anohni δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για όσα την αφορούν. «Η τρανς κατάσταση είναι ένα όμορφο μυστήριο, είναι μια από τις καλύτερες ιδέες της φύσης. Τι απίστευτη παρόρμηση, που αναγκάζει ένα 5χρονο παιδί να πει στους γονείς του ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν ότι είναι. Αυτά τα παιδιά μπορούν να ανθίσουν και να είναι ένα τέτοιο δώρο. Δίνουν στους άλλους ανθρώπους την άδεια να εξερευνήσουν βαθύτερα τον εαυτό τους, επιτρέποντας στα χρώματα του δικού τους ψυχισμού να ανθίσουν».
Η Anohni έχει συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα της μουσικής, από την Björk και τη Yoko Ono έως την Laurie Anderson, η οποία έχει πει πως «Όταν τραγουδάει [η Anohni], είναι ό,τι πιο εκλεκτό θα ακούσεις στη ζωή σου». Ενώ ο Lou Reed είχε δηλώσει πως: «Όταν την άκουσα για πρώτη φορά, ήξερα ότι δίπλα μου βρισκόταν ένα άγγελος»
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Στα 19 της, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και δημιούργησε την avant-garde drag κολεκτίβα Blacklips. Το 1992 ξεκίνησαν τις εμφανίσεις στο nightclub του East Village Pyramid Club, το οποίο ήταν στέκι στα ’70s και τα ’80s σε «μια νέα φυλή πολιτικοποιημένων drag performers», όπως η Lypsinka, η Lady Bunny και ο RuPaul, που έκαναν εκεί τα πρώτα τους show. To 1996 ήρθαν οι Johnsons.
Οι τότε Antony and the Johnsons εμφανίστηκαν για πρώτη φορά ως μέρος ενός installation του William Basinski το 1997 και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους το 2000. Το “Hopelessness” ήταν η πρώτη σόλο δουλειά της και χαρακτηρίστηκε ως ένα έντονα πολιτικός δίσκος –όπως και η ίδια– όπου εξέφραζε την απόγνωσή της για την κλιματική κρίση που την προβληματίζει σοβαρά.
Το 2014, αφού είχε κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ, η Anohni συνεργάστηκε με τέσσερις καλλιτέχνιδες και δημιούργησε το μανιφέστο “Future Feminism”. Το 2015, άλλαξε τις αντωνυμίες σε θηλυκό (she/her) και το όνομά της σε Anohni.
Πέρυσι κυκλοφόρησε το “My back was a bridge for you to cross”, μια σύγχρονη καλλιτεχνική blue-eyed soul δημιουργία, δηλαδή της soul που φτιάχνουν οι λευκοί και μεσουράνησε στα ’60s και τα ’80s–, και συνεχίζει με την ίδια θεματική που την απασχολεί –το κλιματικό άγχος.
Με αυτόν τον τίτλο θέλει να μας θυμίσει και να φέρει στο προσκήνιο ξανά τις θυσίες που έκαναν ΛΟΑΤΚΙ+ αγωνίστριες και αγωνιστές, ενώ για εξώφυλλο του δίσκου επέλεξε το πορτραίτο της drag queen ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, ένα από τα πρόσωπα που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Stonewall το 1969 και έγραψαν ιστορία, την οποία είχε γνωρίσει από κοντά και της είχε φιλήσει το χέρι.
«Πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν κάνει το πιο ηρωικό έργο για την ΛΟΑΤΚΙ+ κουλτούρα, το έκαναν με μεγάλο κόστος για τη δική τους ζωή», είχε αναφέρει πριν λίγο καιρό η Anohni στην Guardian. «Ως queer άτομα, είναι εύκολο να ταυτιστούμε με αυτό. Τα παιδιά στη δεκαετία του ’70 και του ’80 εξακολουθούσαν συχνά να πετιούνται έξω από τα σπίτια τους πριν τελειώσουν το λύκειο. Βρίσκεις τον εαυτό σου να φεύγει σε μια μεγάλη πόλη στην οποία δεν ήσουν ευπρόσδεκτος λόγω της διαφορετικότητας του φύλου σου».
Μετά από απουσία περισσότερων από 10 χρόνων από τις συναυλίες, η Anohni και οι Johnsons θα ξεκινήσουν την παγκόσμια περιοδεία τους από την σκηνή του Ηρωδείου, σε ένα live που γίνεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
“It’s Time To Feel What’s Really Happening”είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει σε αυτήν την περιοδεία, καθώς ακόμη πιστεύει στην ύπαρξη ενός καλύτερου κόσμου. Κι εμείς αναμένουμε να ακούσουμε το “It must change” από κοντά και να ανατριχιάσουμε.
Η ANOHNI έρχεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Μείνετε συντονισμένοι με το facebook event της συναυλίας
Credit φωτογραφιών: ANOHNI courtesy of Rebis Music LLC c. 2024
Πληροφορίες Εισιτηρίων
Η προπώληση των εισιτηρίων της συναυλίας της ANOHNI συνεχίζεται
Όλες οι θέσεις, κάτω και άνω διαζώματος, είναι αριθμημένες.
Οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινούν από 40 ευρώ και φθάνουν τα 170 ευρώ. Συγκεκριμένα:
Κάτω Διάζωμα
VVIP: 170 ευρώ
VIP: 150 ευρώ
Ζώνη A: 130 ευρώ
Ζώνη B: 100 ευρώ
Ζώνη Γ: 80 ευρώ
Άνω Διάζωμα
Ζώνη Δ: 70 ευρώ
Ζώνη E: 65 ευρώ
Ζώνη ΣΤ: 53 ευρώ
Ζώνη G: 40 ευρώ
ΑμεΑ: 40 ευρώ
Για τα ΑμεΑ υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος (ΚΑΤΩ Διάζωμα, Κερκίδα Α, Σειρές 1 – 3). Τα εισιτήρια κοστίζουν 40 ευρώ. Το εισιτήριο των συνοδών κοστίζει 40 ευρώ. Κρατήσεις στο [email protected] και στο τηλέφωνο 210 4834 913, Δε-Πα 10:00 – 17:00.
Ο Ορχάν Παμούκ ξεκινάει την Καινούργια Ζωή γράφοντας “μια μέρα διάβασα ένα βιβλίο κι από τότε άλλαξε ολότελα η ζωή μου”.
Οποιοσδήποτε χάνεται στη μαγεία των λέξεων, είτε είναι τακτικός αναγνώστης είτε όχι, έχει ζήσει κάποια στιγμή αυτό το γλυκό συναίσθημα θαλπωρής που χαρίζει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα ή την απότομη έξαψη αδρεναλίνης που δημιουργεί μια περιπέτεια. Ο λογοτεχνικός κόσμος, μέσω της ανάγνωσης, μπορεί να γίνει σταθερός αρωγός της ψυχικής και βιολογικής υγείας.
Βιβλιοθεραπεία, η πάντα ευεργετική
Η πρακτική της βιβλιοθεραπείας, που στα αυτιά μας μοιάζει μάλλον σαν μια χαριτωμένη new age ασχολία για να σπαταλάς τον χρόνο σου, εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στην Αμερική και έχει μελετηθεί σε βάθος. Από την εμφάνιση του όρου στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι την χρήση της πρακτικής από τον Φρόυντ και τη σύγχρονη ενσωμάτωσή της στα προτεινόμενα θεραπευτικά σχήματα, η βιβλιοθεραπεία έχει αποδεδειγμένα θετικά αποτελέσματα στη βελτίωση της ψυχικής υγείας του αναγνώστη.
Σε απαιτητικές περιπτώσεις συναισθηματικών διαταραχών δεν είναι αρκετή από μόνη της, αλλά εκεί φυσικά επεμβαίνει η επιστήμη για να βοηθήσει τον ενδιαφερόμενο. Ομάδες ανάγνωσης υπό καθοδήγηση, πάντως, είναι καθιερωμένες σε κλινικές, βιβλιοθήκες και σχολεία. Είναι μια πρακτική με μικρό κόστος και μεγάλα οφέλη που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις. Η ανάγνωση μειώνει το στρες, αυξάνει τη συναισθηματική νοημοσύνηκαι προκαλεί αισθήματα ευφορίας.
Διαβάζοντας μυθιστορήματα
Μελέτες έχουν αποδείξει ότι η ανάγνωση μυθιστορημάτων συνδέεται με τα παρακάτω οφέλη: Ενδυναμώνεται η ενσυναίσθηση, βελτιώνεται η ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων και διευρύνεται η διαπροσωπική κατανόηση. Κατά τη διάρκεια της εμβάθυνσης στην πλοκή και στους λογοτεχνικούς χαρακτήρες, εκεί δηλαδή που καίγεσαι να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια γιατί έχεις ερωτευτεί τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, ωριμάζουν οι συνθήκες για να κατανοήσεις αρτιότερα το συναισθηματικό περιβάλλον του ήρωα και να μπεις στη θέση του, να αναλύσεις τις επιλογές του και να ζήσεις και εσύ, έστω σε φαντασιακό επίπεδο, κάτι διαφορετικό στη ζωή σου.
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, όχι τόσο περίπλοκα. Δεν έχουμε το σκηνοθετημένο φαντασιακό περιβάλλον ενός λογοτεχνικού βιβλίου, αλλά μια πραγματική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Συνήθως, αυτές οι ιστορίες μεταφέρουν ένα μήνυμα, είναι διηγήσεις ανάκαμψης, και το κοινωνούν στο αναγνωστικό κοινό με άμεσο και διαυγή τρόπο. Τέτοιου είδους αναγνώσματα είναι πολύ σημαντικά, γιατί είναι ταυτόχρονα θεραπευτικά και για εκείνον που τα γράφει και για εκείνον που τα διαβάζει. Ο μεν μέσω της ανάλυσης και της αυτοέκθεσης επουλώνεται, ο δε ενισχύεται από τη συνολική εμπειρία μαθαίνοντας.
Διαβάζοντας βιβλία ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης
Με τα συγκεκριμένα βιβλία ο αναγνώστης έχει παρόμοιες απολαβές με αυτές που λαμβάνει διαβάζοντας αυτοβιογραφίες, αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμα πιο άμεσες. Αφενός υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού που διαβάζει μόνο τέτοιου είδους βιβλία, αφετέρου υπάρχει και μια άλλη μερίδα που τα αποφεύγει κατηγορηματικά θεωρώντας τα ως παραλογοτεχνικά προϊόντα. Η αλήθεια είναι πως, όταν είχε ξεκινήσει το συγκεκριμένο είδος να γίνεται γνωστό, είχαν κυκλοφορήσει αρκετά συγγράμματα σχεδόν κενού νοήματος με αναπαραγωγή κλισέ θέσεων. Πλέον, κυκλοφορούν εξαιρετικά συγγράμματα για τη διαχείριση του τραύματος και του άγχους που μπορούν πράγματι να βοηθήσουν τον αναγνώστη σε ένα πρώτο επίπεδο να ελέγξει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του. Είναι, δηλαδή, κατάλληλα για την πρόληψη και την περιστοίχηση κάποιων φαινομένων σε αρχικό ακόμα στάδιο.
Η ποίηση δεν θεωρείται άδικα η τροφή της ψυχής. Είναι το λογοτεχνικό είδος που μιλάει σε όλους, είναι πολυμορφική και μπορεί πολύ εύκολα να συνδυαστεί με μουσική. Κατά κανόνα, δεν μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα ολοκληρωμένο σύμπαν, όπως αυτό που έχει το χώρο και το χρόνο να το κάνει ένα μυθιστόρημα, αλλά πάντα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη μιας μεγάλης γκάμας συναισθημάτων. Τέλος, είναι από τα είδη που το κοινό απολαμβάνει περισσότερο λόγω έκτασης και πολυμορφικότητας. Είτε το διαβάσεις είτε το ακούς μελοποιημένο, ένα καλό ποίημα θα σε σαγηνεύσει.
Η ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων είναι αρκετά ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Κάθε ιερό κείμενο αποτελεί μια μαρτυρία του πολιτισμικού και κοινωνικού κόσμου στον οποίο γράφτηκε. Μπορεί να διαβαστεί για γνωσιακούς λόγους, πάντα με μια ευελιξία, υπάρχει όμως και το πνευματικό κομμάτι το οποίο αγγίζει κυρίως τους πιστούς κάθε θρησκείας. Σε επιστημονικό επίπεδο, η μελέτη και η αποστήθιση των ιερών κειμένων που είναι συνήθης πρακτική πολλών πιστών, αποδεδειγμένα βοηθάει στην καλή λειτουργία της μνήμης και στην πρόληψη της απώλειάς της.
Εν κατακλείδι,, πάντως, η ανάγνωση ενός βιβλίου σχετίζεται συνήθως με την απόλαυση μιας αφήγησης, όπως ακριβώς η παρακολούθηση μιας ταινίας ή ενός θεατρικού έργου. Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ακούει ιστορίες ήδη από τους πρώτους αιώνες της ύπαρξής του. Επομένως, ακόμα και η ψυχαγωγία που προσφέρει η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι επαρκής λόγος για τον οποίο η φιλαναγνωσία συντελεί στην διατήρηση ή και αποκατάσταση της ψυχικής υγείας του ατόμου.
Συγκεντρώσαμε τις παραστάσεις που πρέπει να βάλεις από τώρα στο ημερολόγιό σου για τους μήνες του καλοκαιριού.
Μήπως θα θέλαμε να περάσουμε όλα τα ΠαρασκευοΣάββατα του καλοκαιριού στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου; Πέρα από τα μεγάλα συναυλιακά eventsπου θα χαρίσουν άλλη δυναμική στο φετινό καλοκαίρι, ετοιμαζόμαστε να περάσουμε πολλά βράδια και στα υπαίθρια θέατρα.
Αδιαμφισβήτητα, ο πολιτιστικός θεσμός που περιμένουμε κάθε χρόνο είναι το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. «Μέσα σε έναν κόσμο που φλέγεται, σηκώνει αυλαία φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Με 93 παραγωγές, σε 85 ημέρες και τη συμμετοχή περίπου 2.500 περφόρμερ και δημιουργών από κάθε γωνιά της γης, με ένα πρόγραμμα πολυφωνικό, μαχητικό, παρηγορητικό, πολιτικό αλλά γεμάτο αληθινή ομορφιά, με αστέρες διεθνούς βεληνεκούς από τους χώρους του θεάτρου και της μουσικής, αλλά και νέα ονόματα στην αιχμή της σύγχρονης πρωτοπορίας, με παραστάσεις χορού, συναυλίες, περφόρμανς, προβολές, συζητήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, εκδόσεις, πάρτι, δράσεις με ελεύθερη είσοδο, τιμητικά αφιερώματα, νέες συνεργασίες, ειδικές πλατφόρμες για επαγγελματίες του χώρου και πολλά άλλα, φιλοδοξούμε να σας δείξουμε αυτόν τον κόσμο κάτω από ένα καινούριο φως και να διαστείλουμε τον χρόνο μέσα σας τα βράδια που θα έρθετε μαζί μας» είχε αναφέρει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου.
«Οι παραστάσεις μας φέτος έχουν έναν προσανατολισμό πολιτικό, με την έννοια ότι θέτουν στο επίκεντρό τους τις προκλήσεις της συμβίωσης στις σύγχρονες κοινωνίες: το αίτημα για δημοκρατία, δικαιοσύνη και συμπερίληψη, καθώς και την επιτακτική ανάγκη για συμμετοχή στα κοινά. Το νήμα αυτό διατρέχει τον προγραμματισμό μας από την Πειραιώς 260 ως το Ηρώδειο και τα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου».
Σημειώσαμε μερικές από τις παραστάσεις από το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και όχι μόνο:
Η ομάδα bijoux de kant του Γιάννη Σκουρλέτη επανέρχεται με το ορατόριο-παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς. Αντλεί έμπνευση από τον σπουδαίο Μικρασιάτη συνθέτη, μαέστρο και πιανίστα Γιάννη Κωνσταντινίδη (1903-1984). Έχοντας διαπρέψει στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού («Ξύπνα αγάπη μου», «Θα ξανάρθεις», «Τα νέα της Αλεξάνδρας», «Πόσο λυπάμαι» κ.ά.) με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης, με τον κύκλο Είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού, ο Κωνσταντινίδης δημιούργησε μια μουσική σύνθεση αντίστοιχη της δισυπόστατης καλλιτεχνικής του πορείας.
Με αφετηρία τον γοητευτικό αυτό κύκλο τραγουδιών και τα κείμενα του καλλιτέχνη και ερευνητή Αλέξανδρου Παπαδόπουλου, η drag βαρύτονος Νίνα Νάη, η περφόρμερ Daglara και ο εξαιρετικός μαέστρος και πιανίστας Γιώργος Ζιάβρας αφηγούνται εκ βαθέων μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ελληνικό horror show.
Μέσα σ’ ένα αλλόκοτο τοπίο, σχεδιασμένο από τον σκηνογράφο Κωνσταντίνο Σκουρλέτη, μιλούν για το ανοιχτό τραύμα της πατριαρχίας και την παρέκκλιση. Αφηγούνται μια άλλη, αθέατη πολλές φορές Ελλάδα. Είδωλα ενός καλά κρυμμένου προσωπικού βιώματος, εξιστορούν τα πάθη της ετερότητας σ’ έναν δυστοπικό κόσμο.
Με αφετηρία την πολιτική, ανθρωπολογική και φιλοσοφική διάσταση του θορύβου και αντλώντας έμπνευση από το παράδειγμα της noise μουσικής σκηνής, η Χαρά Κότσαλη αφουγκράζεται τα «θορυβώδη κοινωνικά σώματα» ‒ εκείνα που διαταράσσουν την αρμονία της κοινωνικής συναίνεσης. Χρησιμοποιώντας τον θόρυβο ως καλλιτεχνικό αντιπαράδειγμα, η χορογράφος αποτίει φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις φωνές που, όσο ισχυρά κι αν αρθρώνονται, πρέπει να κάνουν πάντα πολύ «θόρυβο» για να ακουστούν.
Η παράσταση Taverna Miresia* – Mario, Bella, Anastasia, από τις πιο πετυχημένες του καλλιτεχνικού προγράμματος του 2023, επανέρχεται στην Πειραιώς 260. Ανερχόμενος νέος δημιουργός, γεννημένος το 1998, ο αλβανικής καταγωγής Mario Banushi χρησιμοποιεί ως δραματουργικά υλικά τις προσωπικές του μνήμες για να τις μετατρέψει σε τελετουργική πράξη κάθαρσης.
Η φωτεινή επιγραφή ενός εστιατορίου σε προάστιο των Τιράνων φωτίζει την ιστορία μιας οικογένειας. Ένα απρόοπτο γεγονός, που εκτυλίσσεται υπό το φως της ταμπέλας, επιδρά καταλυτικά στη ζωή του Μάριο. Τι φωτίζει αυτή η επιγραφή; Μια επιστροφή στη χώρα της παιδικής ηλικίας. Στην εποχή που η χαρά εναλλάσσεται με την απόγνωση, και ένα πιάτο φαγητό φανερώνει φροντίδα. Το οικογενειακό τραπέζι με τις άδειες πια καρέκλες.
Μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις, και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Ένας αποχαιρετισμός.
Μετά τις αριστουργηματικές Τρεις αδερφές (2018), εξ ολοκλήρου απόδοσης του τσεχοφικού έργου στη νοηματική γλώσσα, ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Τιμοφέι Κουλιάμπιν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που τον σύστησε στο ελληνικό κοινό.
Ο γνωστός για την ποιητική σκηνοθετική ματιά του Ρώσος σκηνοθέτης θα ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια με την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, σε μια διεθνή παραγωγή του Φεστιβάλ. Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο, σχεδιασμένη αποκλειστικά για το αργολικό θέατρο. Η μετάφραση είναι του Παντελή Μπουκάλα, ενώ μεταξύ άλλων στην παράσταση εμφανίζονται η Ανθή Ευστρατιάδου (Ιφιγένεια), η Μαρία Ναυπλιώτου (Κλυταιμνήστρα) και ο Νίκος Ψαρράς (Αγαμέμνων).
Ο μύθος της Ορέστειας είναι επικίνδυνος, ανήκει στον κόσμο του ανοίκειου και Του παράξενου, προκαλεί τον τρόμο, επειδή αποκαλύπτει το ατίθασο, το βίαιο και τους νόμους του βάθους που δεν μπορούν να δαμαστούν. Η Κλυταιμνήστρα μάς καλεί να σπάσουμε μαζί τον καθρέφτη, για να γεννηθε ίαπό τα θραύσματά του μια νέα εφιαλτική εικόνα, που ωστόσο θα διατηρεί τις σκοτεινές ρίζες του μύθου.
Πρόθεσή μας είναι η μελέτη του βάθους του μύθου της Ορέστειας και η αναζήτηση του απρόβλεπτου, του ασυνήθιστου, του παράδοξου. Τα πρόσωπα προσφέρουν τα σώματά τους στο θυσιαστήριο του ανοίκειου, θέτουν διαρκή ερωτήματα και διλήμματα. Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη.
Θέτουμε ξανά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται οριστικές απαντήσεις, αλλά διαρκώς μας ενεργοποιεί προς την κατεύθυνση της ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του ήχου, της λέξης, των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος και της ανακατασκευής ενός νέου Μύθου.
Μετά τη θριαμβευτική υποδοχή της παράστασης Ηλέκτρα / Ορέστης σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε το 2019, ο κορυφαίος θίασος της Κομεντί Φρανσέζ έρχεται ξανά στην Επίδαυρο συμπράττοντας αυτή τη φορά με τον πολυσυζητημένο Πορτογάλο σκηνοθέτη Τιάγκο Ροντρίγκες, νέο διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν, ο οποίος κέρδισε το χειμώνα που πέρασε το αθηναϊκό κοινό με την παράσταση Καταρίνα ή Πως να σκοτώνεις φασίστες.
Στην πρώτη του συνεργασία με τον θίασο της Κομεντί Φρανσέζ, ο Τιάγκο Ροντρίγκες καταπιάνεται με την ιστορία της Εκάβης. Και όπως γίνεται πάντα στο χαρακτηριστικό μετωπικό του ιδίωμα, συμπλέκει το δράμα ενός αρχαίου μ’ ενός σύγχρονου ήρωα στον ίδιο διαχρονικό καμβά: εδώ μια Τρωαδίτισσα με μια γυναίκα σημερινή, ηθοποιό και μητέρα.
Ο Τιάγκο Ροντρίγκες συνηθίζει να λέει ότι δεν γράφει για το θέατρο, αλλά για τους / τις ηθοποιούς που κάνουν το έργο στο θέατρο. Στο έργο, μια ηθοποιός κάνει πρόβα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Υποδύεται τον ρόλο της χήρας του Πριάμου, η οποία, με την ήττα της Τροίας έχασε τα πάντα: τον άντρα της, τον θρόνο της, την ελευθερία της και σχεδόν όλα τα παιδιά της. Είναι μια γυναίκα που αξιώνει δικαιοσύνη.
Ο μύθος της τραγωδίας συναντάει όμως σπαρακτικά την οικεία πραγματικότητα της ηθοποιού, μητέρας ενός εφήβου στο φάσμα του αυτισμού, που έχει υποστεί κακοποίηση από το προσωπικό του ιδρύματος όπου τον έχει εμπιστευτεί. Καθώς οι ιθύνοντες προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση, αποφασίζει να τη δημοσιοποιήσει στον Τύπο. Στις πρόβες για την παράσταση παρεμβάλλεται με αμφίσημο τρόπο η δικαστική έρευνα. Σε ένα ιδιόμορφο, μεταιχμιακό σκηνικό, οι δύο αυτοί κόσμοι έρχονται σε αντιπαράθεση σε μια βασανιστική και συνταρακτική μείξη του μυθικού με το πραγματικό, του θεάτρου με τη δικαιοσύνη.
Στους Όρνιθες ο Αριστοφάνης εξιστορεί την απόφαση δύο Αθηναίων, του Πεισθέτερου και του Ευελπίδη, να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ανθρώπων αναζητώντας μια πόλη χωρίς μικρότητα και διαφθορά, όπου να μπορεί κανείς να ζήσει με ειρήνη και δικαιοσύνη. Ιδρύουν μαζί με τα Πουλιά μια πολιτεία στους αιθέρες και υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς.
Η σκηνοθεσία τοποθετεί το έργο σε ένα προ-τραγικό περιβάλλον προσεγγίζοντάς το σαν αρχέγονη τελετή. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τελετή, ένας θίασος ζωντανεύει βιωματικά τον μύθο. Οι δύο πρωταγωνιστές ζητούν αλληγορικά, να «αδειάσουν» από κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα και να «κατοικηθούν», άλλοτε ηδονικά κι άλλοτε μανιασμένα, από τη ζωώδη ορμή των πουλιών σε μια παράσταση – συναυλία.
Με σύμμαχο την εκρηκτικότητα της μουσικής και της κίνησης, ο Άρης Μπινιάρης δημιουργεί μια σύγχρονη σάτιρα παρασύροντάς μας σ’ ένα ηλεκτρισμένο «άσμα», που ρίχνει εκτυφλωτικό φως στα κρίσιμα ζητήματα της πόλης με το αριστοφανικό έργο πάντα ως πυξίδα.
Αγαπημένος συγγραφέας της σύγχρονης ελληνικής σκηνής με σημαντικά θεατρικά έργα στο ενεργητικό του (Μεταμφίεση, Λάσπη, Λα πουπέ, Αέρας, Στην οθόνη φως, Τον άυλο εσένα, Κέικ, Πεταλούδα σε πηγάδι, Στον παράδεισο), βραβευμένος μόλις με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας 2023, ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης γράφει με αφορμή την Εκάβη έναν κωμικό μονόλογο με πρωταγωνίστρια όχι την ίδια τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η ανώνυμη Τρωαδίτισσα έχει σταθεί μάρτυρας όλων των συμφορών τόσο της ίδιας της Εκάβης όσο και της πατρίδας της, που τώρα πια, μετά τον πόλεμο, είναι σκέτες στάχτες.
Ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.
Η εμβληματική τραγωδία του Ευριπίδη, Ηρακλής Μαινόμενος, θα περιοδεύσει στα ανοιχτά θέατρα όλης της χώρας, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και με έναν θίασο σπουδαίων ηθοποιών. Μετά την πρεμιέρα της στην Αθήνα (Παρ 5/7 & Σάβ 6/7 – Παπάγου), η παράσταση θα ταξιδέψει σε περισσότερους από 40 σταθμούς σε ολόκληρη τη Ελλάδα, και θα επιστρέψει στο τέλος Αυγούστου στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής.
Η Θάλασσα και ο Γέρος είναι μια διασκευή βασισμένη στο κλασικό και βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο «Ο γέρος και η θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ μετά το οποίο του απονεμήθηκε και το Νόμπελ λογοτεχνίας. Το έργο αυτό κατατάσσεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρομοιάζεται με ομηρικό έπος.
Περιγράφει την ιστορία ενός ψαρά, του Σαντιάγο -τον οποίο υποδύεται ο Τάσος Νούσιας– και το ταξίδι του στην ανεξερεύνητη και απέραντη θάλασσα. Την επική συνάντησή του με ένα υπέροχο μπλε μάρλιν, το οποίο ο ήρωας κατάφερε να ψαρέψει μετά από 84 ημέρες χωρίς ψαριά.
Το ψάρι είναι πολύ δυνατό, ο Σαντιάγο δεν καταφέρνει να το σκοτώσει και εκείνο αγκιστρωμένο από την πετονιά του, τραβάει αυτόν και τη μικρή του βάρκα όλο και πιο βαθιά στη θάλασσα για 3 μέρες και 3 νύχτες. Ο Σαντιάγο τελικά καταφέρνει να σκοτώσει το ψάρι αλλά επειδή είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στη βάρκα το δένει στο πλάι της. Στο δρόμο της επιστροφής καρχαρίες του επιτίθενται και τρώνε όλη τη σάρκα του πελώριου ψαριού.
Κάτω από αυτή την απλή ιστορία, κρύβεται ένας κόσμος πλούσιος σε συμβολισμούς και μεταφορές για την αναζήτηση του σκοπού, την αντοχή του ανθρώπινου πνεύματος και τη συγκρουσιακή σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον.
Η παράσταση του Γιώργου Νανούρη με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Σαράντη σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, τον οποίο διανθίζει εικατικά ο Απόστολος Χαντζάρας ζωγραφίζοντας επί σκηνής, επιστρέφει το καλοκαίρι ξεκινώντας από την Ηλιούπολη στις 14 Ιουλίου 2024.
Ο Μιχάλης Σαράντης ερμηνεύει και τους 9 ρόλους της τραγωδίας, ενώ ο Απόστολος Χαντζαράς συνομιλεί μαζί του ζωγραφίζοντας, μπροστά στα μάτια των θεατών.
Ο Αίαντας, ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, δικαιούται τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατο του. Όταν αυτά με δολοπλοκία καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Γίνεται όμως έρμαιο της θεάς Αθηνάς και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων. Ατιμασμένος και απεγνωσμένος, αυτοκτονεί.
Μετά από την τεράστια ζήτηση για το πιο πολυπόθητο θεατρικό εισιτήριο των τελευταίων 3 χρόνων, η παράσταση με τους 300.000 θεατές, τα απανωτά sold out και τις λίστες αναμονής, αποχαιρετά τη σεζόν και το θεατρόφιλο κοινό με λίγες καλοκαιρινές παραστάσεις.
Οι Πάνος Βλάχος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Κώστας Μαγκλάρας, Φοίβος Ριμένας, Ιφιγένεια Αστεριάδη και Στέλιος Πέτσος μας μυούν στο καυστικό και καταγγελτικό σύμπαν του Ντάριο Φο με ζωντανή μουσική, τραγούδια και προπάντων με χιούμορ διακωμωδώντας με τρόπο μοναδικό το δικό μας σήμερα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννης Κακλέας.
Μετά από 2 χρονιές, με γεμάτα θέατρα χειμώνα – καλοκαίρι, και μετά από ένα χρόνο απουσίας, οι Παίxτες του Ν.Β. Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, επιστρέφουν για λίγες παραστάσεις σε ανοιχτά θέατρα! Ο Γιάννης Νιάρρος, ο Βασίλης Μαγουλιώτης, ο Ηλίας Μουλάς, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θανάσης Δήμου, ο Γιώργος Τζαβάρας κι ο Γιώργος Μπουκαούρης συναντιούνται επί σκηνής και πάλι, κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, για μερικά ακόμη ξέφρενα ταξίδια στον κόσμο της μπλόφας και του ρίσκου σ’ αυτήν την κωμωδία αδρεναλίνης.
Σ’ ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφτάνει ένας δεινός χαρτοπαίχτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του, και να τα «γδάρει». Αλλά δε θα είναι τόσο απλή υπόθεση. Στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί κομπιναδόροι, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον πρώτο: ένα λαχταριστό, αθώο και, φυσικά, κεφαλαιούχο θύμα. Οι δύο συναντούν τον ένα και σύντομα ενώνουν τις δυνάμεις τους, οδηγώντας την παράσταση σε ένα πανδαιμόνιο γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις κι ανατροπές, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν σιγά-σιγά όλοι οι παράξενοι ένοικοι που τριγυρνούν σ’ αυτό το μικρό και ήσυχο πανδοχείο.
