Ρούλα Παπασπιρίγκου: Η υπόθεση που συντάραξε την ελληνική κοινωνία
Οδηγήθηκε χθές το πρωί, ενώπιον της ανακρίτριας, η Ρούλα Πισπιρίγκου, η οποία κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση της 9χρονης κόρης της Τζωρτζίνας. Μετά τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων του παιδιού, βρέθηκαν στο αίμα της αδικοχαμένης Τζωρτζίνας μεγάλη συγκέντρωση αναισθητικού φαρμάκου (κεταμίνης).
Σύμφωνα με δηλώσεις υψηλόβαθμου Αξιωματούχου ΕΛ.ΑΣ. «…Η ποσότητα της συγκεκριμένης ουσίας ήταν τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να σκοτώσει ακόμα και ελέφαντα. Η Τζωρτζίνα πέθανε μέσα σε 10-15 λεπτά από την τόσο μεγάλη ποσότητα κεταμίνης». Άλλες δικαστικές πηγές δηλώνουν πως η υπόθεση του θανάτου της Τζωρτζίνας δείχνει «απολύτως δεμένη με ισχυρά στοιχεία που συνδέουν ευθέως τη μητέρα με τον θάνατό της».
Η τραγωδία με τον θάνατο της Τζωρτζίνας αλλά και με των δύο ακόμα παιδιών δεν σταματά εδω
Μέσα σε διάστημα τριών χρόνων, έχουν χαθεί από ασφυξία τρία παιδιά της ίδιας οικογένειας. Συνέβησαν άλλοι δύο θάνατοι μέσα στην ίδια οικογένεια που μέχρι τώρα έμειναν ανεξερεύνητοι από τις αρχές. Ή καλύτερα οι αιτίες θανάτου τους κρίθηκαν φυσικές, από τους ιατροδικαστές.
Έρχεται το σήμερα, λοιπόν, για να εξεταστούν επιτέλους από την αστυνομία, οι υπόλοιποι θάνατοι των παιδιών – όπου αν όλα βγουν αληθινά η Ρούλα Πισπιρίγκου θα κατηγορηθεί για συνολικά 13 εγκληματικές πράξεις και κακοποιητικές ενέργειες εις βάρος των τριών παιδιών – για να μιλάμε επιτέλους ανοιχτά: Για 3 θανάτους από ασφυξία.
Ύστερα από αυτές τις εξωφρενικές κατηγορίες, ο δικηγόρος Απόστολος Λύτρας, παραιτήθηκε από την υπεράσπιση της Ρούλας Πισπιρίγκου. Στη συνέχεια, ο Νίκος Ιωάννου τον οποίο όρισε ως δικηγόρο υπεράσπισης ο Δικηγορικός Σύλλογος, αρνήθηκε να επισκεφτεί τη Ρούλα Πισπιρίγκου και κατ’ επέκταση να αναλάβει την υπόθεση.
Οι σχετικές δηλώσεις του ήταν οι εξής: «Ο δε σεβασμός στο τεκμήριο αθωότητας είναι όχι μόνον δικαίωμα του κάθε κατηγορουμένου αλλά και δείγμα νομικού πολιτισμού. Η ποινική διαδικασία είναι η μόνη οδός ανεύρεσης της αλήθειας, και η ψυχραιμία είναι ο πυλώνας που φωτίζει τη δύσβατη αυτή οδό».
Ο Απόστολος Λύτρας αρνήθηκε την υπεράσπιση της υπόπτου μετά από τηλεφωνική επικοινωνία της, στην οποία έκανε την εξής ερώτηση στην ύποπτο: «Μα βρέθηκε δηλητήριο στο αίμα της κόρης σου. Ποιος ήθελε να της κάνει κακό; Ο γιατρός; Οι νοσηλευτές;», η ίδια δεν απάντησε και ο ποινικολόγος της ανακοίνωσε πως αποχωρεί από την υπόθεση.
Ταυτόχρονα, μετά τη συνάντησή της εχθές και με τον Νίκο Ιωάννου, αποφασίστηκε από κοινού, η μη υπεράσπιση της, βλέποντας πως η μόνη εφικτή λύση σύμφωνα με τον δικηγόρο, ήταν η υποβολή ποινής.
Και ενώ οι δικηγόροι αρνούνται να αναλάβουν την υπόθεση, εμφανίζονται νέες έρευνες που στρέφονται και στον πατέρα, ο οποίος εργαζόταν σε φαρμακευτική εταιρεία με τον πατέρα του, έχοντας πρόσβαση σε φάρμακα και άλλες ουσίες. Παράλληλα, ερευνείται και ο θάνατος της σπιτονοικοκυράς, τον οποίο η Ρούλα απέδωσε σε καρκίνο και αυτό έγινε πιστευτό. Κάλιο αργά, παρά ποτέ – θα έλεγε κάποιος – αλλά εκεί φτάσαμε με όλα αυτά.
Ο όχλος σε θέση δικαστή
Όπως ήταν φυσικό, η υπόθεση της κατηγορούμενης προκάλεσε την τεράστια οργή του κόσμου, ο οποίος συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της αλλά και έξω από το δικαστήριο όπου δικάζεται η κατηγορούμενη.
«Μήδεια», «φόνισσα», «παιδοκτόνε», «τέρας», είναι μόνο μερικά από τα επίθετα που την χαρακτηρίζει και ονοματίζει το πλήθος, με ένα τεράστιο κύμα κόσμου να απαιτεί το θάνατο της κατηγορούμενης. Σε ένα κράτος δικαίου, τον 21ο αιώνα, πώς γίνεται να απαιτείται η θανάτωση ενός ανθρώπου; Γιατί υπάρχουν τα δικαστήρια και οι ποινές;
Πώς γίνεται να μένουμε στην θανάτωση ενός ανθρώπου χωρίς να υπάρχει γενική διαμαρτυρία για την ελλιπή ιατρική προσοχή και για ανυπαρξία του κράτους, σε ένα θέμα που έχει να κάνει με τρεις δολοφονίες παιδιών;
Ο όχλος δικάζει και ξεσπά προς την κατηγορούμενη, υποδυόμενο τους δήμιους. Στοχεύουν στο δέντρο και στην ανάγκη τους για αίμα και για θάνατο, παρά στο δάσος που η γυναίκα αυτή ίσως κατάφερε να δολοφονήσει ατάραχη και τα τρία της παιδιά.
Σε ποια δικαίωση απευθυνόμαστε;
Η Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, Άννα Μαστοράκου, σχολίασε σε δήλωσή της πως οι γιατροί της πόλης νιώθουν «δικαιωμένοι», καθώς «από την πρώτη στιγμή υπήρχε η υποψία ότι κάτι συμβαίνει». Συγχρόνως, οι γιατροί ανέφεραν ότι εισηγήθηκαν την προσοχή ψυχολόγου στην Ρούλα Ποσπιρίγκου.
«Δικαιωμένοι» υπό την έννοια ότι κάτι συνέβη τελικά. «Δικαιωμένοι» υπό την έννοια ότι το κακό έγινε. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για δικαίωση εάν η δολοφονία δεν πραγματοποιείτο και όχι τώρα. Πώς ένας γιατρός οδηγείται σε δικαίωση μετά από υποψία για ένα θάνατο ή για προβλήματα που θυμίζουν εγκληματικές ενέργειες; Ίσως αυτό, όμως, να είναι και το λιγότερο.
Οι ιατροδικαστικές εξετάσεις για τους πρώτους δύο θανάτους των παιδιών εκτιμούνται πλέον λόγω ασφυξίας, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν αποδεικτικά σημάδια στα σώματα των παιδιών που παραπέμπουν σε πνιγμό, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Πέτρου Κουσουλού. Σε ποιο βαθμό εξετάστηκαν οι θάνατοι, αρχικά, από τους ιατροδικαστές για τα δύο παιδιά; Πρέπει να φτάσει στο εδώλιο μόνο η κατηγορούμενη;
Σε μια κοινωνία που σκοτώνει κάθε ηθική και αξία…
Ποια είναι αυτή η κοινωνία, στην οποία για να αφυπνιστεί η δικαιοσύνη πρέπει να έχουν πεθάνει ήδη τρεις αθώες ψυχές, να δολοφονηθούν τρία παιδιά; Η λέξη ΜΑΝΑ δεν είναι ένας τιμητικός τίτλος ο οποίος αποκτάται απλώς με την γέννηση ενός παιδιού. Ποιος μπορεί να αποκαλέσει μάνα όποια σκότωσε, τα τρια της παιδιά;
Σε τι κοινωνία καλούμαστε να ζήσουμε, με τι ανθρώπους καλούμαστε να συμβιώσουμε, οι οποίοι δεν εκτιμούν ότι τους χάρισε η φύση και του παίρνουν την ζωή με τον πιο βάναυσο τρόπο. Οι δολοφονίες δεν ήταν εν βρασμώ ψυχής, ούτε από ένα άτομο που δεν είχε “σώας τας φρένας” (όπως φαίνεται), αλλά ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο.
Στον άδικο κόσμο που ζούμε, που υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αποκτήσουν καν παιδιά και υπάρχουν άλλα τόσα που περιμένουν να υιοθετηθούν μετά από κρατική έγκριση, βέβαια, υπάρχουν άλλοι που δέχονται αυτή την ευλογία κακοποιώντας τα, παραμελώντας τα ή σκοτώνοντάς τα.
Ευτυχώς όμως που έχουμε και τους «δικαστές» που φωνάζουν έξω από το δικαστήριο για τη Ρούλα. Αυτοί θα σώσουν την υπόλοιπη κοινωνία. Γι’ αυτούς, αυτό μας είναι αρκετό. Γι’ αυτούς, η επιβολή θανατικής ποινής θα λύσει κάθε πρόβλημα, θα δικαιώσει αυτές τις αθώες ψυχές.
Ας επαναφέρουμε την έννοια “ηθική” σε ένα κόσμο που φωνάζει όπου τον παίρνει ο άνεμος, και σε ένα κόσμο που περιμένει τρεις θανάτους μέχρι να αφυπνιστεί.
