Έχει συνειδητοποιήσει κανείς πόσο έχει αλλάξει η μουσική μετά την πανδημία;

Όσο κι αν δεν θέλει κανείς μας να το συνειδητοποιήσει, έχουν περάσει 2 χρόνια που είμαστε σε μια συνεχόμενη καραντίνα, σε ένα ασταμάτητο άγχος και σε μια ατέρμονη απορία για το πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το πράγμα. Όλα γύρω μας έχουν αλλάξει.

Η καθημερινότητά μας, οι συνήθειες μας, η ψυχαγωγία μας. Κι αφού το να ακούμε μουσική είναι για πολλούς από εμάς αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, μέρος της ψυχαγωγίας μας και βασική μας συνήθεια, δεν θα μπορούσε παρά να επηρεαστεί και αυτή από την πανδημία. Πώς και πόσο, όμως, την έχει επηρεάσει; 

Πιο γρήγορη και πιο fun μουσική

Οι περισσότεροι από εμάς περάσαμε όλα τα lockdowns ακούγοντας μουσική στο Spotify και στο YouTube. Ακούσαμε ό,τι τραγούδι μας άρεσε από τα 5 μας μέχρι και τώρα, αλλά και ό,τι καινούργιο κυκλοφόρησε. Κάνοντας μια έρευνα για να δω τα καινούργια κομμάτια που βγήκαν από το 2020 μέχρι σήμερα, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα ήταν ανεβαστικά και πιο χορευτικά κομμάτια. Αν δει κανείς το Billboard 100 και το U.K. Official Charts, θα δει ότι τα 8 στα 10 κομμάτια του top 10 είναι dance και upbeat.

Αλλά ακόμη κι οι μπαλάντες, είναι πιο «γρήγορες» σε σχέση μ’ αυτές που ακούγαμε το 2010. Συγκρίνοντας μια από τις μεγαλύτερες μπαλάντες του 2022, το “Easy On Me”, με μία από τις μεγαλύτερες μπαλάντες του 2012, το “Someone Like You” της ίδιας τραγουδίστριας, βλέπεις ότι το 2022 κομμάτι είναι πιο «γρήγορο» από αυτό του 2012. Για τους ψαγμένους της μουσικής, να πούμε ότι το Easy On Me έχει 71 bpm και το Someone Like You 67. Αλλά και στα ελληνικά charts, τα 7 στα 10 τραγούδια του top 10 είναι ανεβαστικά. 

Τσεκάροντας όμως τα charts, παρατήρησα και κάτι ακόμη. Δυναμικές μπαλάντες όπως το “Skinny Dipping” της Sabrina Carpenter και το “The Joker And The Queen” του Ed Sheeran μέχρι το “Τελικά σε θέλω” του Κωνσταντίνου Αργυρού και το ‘Άσ’ το” του Πέτρου Ιακωβίδη που παλαιότερα θα ήταν αργές μπαλάντες, σήμερα είναι γρήγορες και ρυθμικές μπαλάντες. Μήπως τελικά απ’ την πολύ την νταουνίλα της καραντίνας βρήκαμε καταφύγιο στην πιο ρυθμική μουσική; 

TikTok

Δεν ακούγαμε όμως μόνο μουσική στις καραντίνες – ήταν και πολλές βλέπετε –  βλέπαμε και  βιντεάκια στο TikTok, γεμάτα με μουσικές. Από το “Savage” της Meghan Thee Stallion το «εθνικό» τραγούδι της πρώτης καραντίνας, και το Woman της Doja Cat, μέχρι το XCM (Xapiacocomayro) του Bossikan και το Δυνατά (Τα Τα Τα) του Στέφανου Πίτσι, οι καραντίνες μας ήταν γεμάτες με χορευτική μουσική.

Από τα γεμάτα χορογραφίες video στο TikTok μέχρι τα challenges – όλων των ειδών – ήταν όλα περιστοιχισμένα από ανεβαστικές μουσικές. Άρα μήπως επιβεβαιώνεται το ότι οι τόσες καραντίνες και η τόση μαυρίλα της πανδημίας έφερε τις χαρούμενες μουσικές στο προσκήνιο και πλέον αν δεν έχει και λίγο beat το τραγουδάκι δεν μας αρέσει;

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο Αυστραλιανό μουσικό site mixdownmag.com.au είδα ότι το 2020 τα top 20 τραγούδια της χρονιάς είχαν κατά μέσο όρο 122 beats per minute ή αλλιώς χτύπους το λεπτό. Για τα στατιστικά να πούμε ότι είναι το πιο ψηλό bpm που σημειώθηκε σε τραγούδια από το 2009 μέχρι και σήμερα. Από το 2020 μέχρι και σήμερα τα τραγούδια είναι πιο γρήγορα και πιο χαρούμενα.

Είναι επίσημο λοιπόν, και το 2022 οι μουσικές θα συνεχίσουν να είναι ρυθμικές και χαρούμενες και μέχρι να ξεπεράσουμε τα τραύματα των καραντίνων – κατά το 2050 το βλέπω –  θα ακούμε  μόνο μπιτάτα τραγούδια και πιο «γρήγορες» μπαλάντες.

Η Gen Z δεν θα μπορούσε να μην αντιπροσωπεύεται από εναλλακτικούς και πρωτότυπους τραγουδιστές.

Από Gen Z τραγουδιστές που σφύζουν από πάθος και έρωτα για την μουσική, αλλά και καλλιτέχνες που αναζητούν να ακουστούν μέσα από αυτή την δύναμη της μουσικής, του τραγουδιού και της μελωδίας. Η Gen Ζ δεν χρησιμοποιεί μόνο την καθιερωμένη μουσική σκηνή σαν δρόμο για να επικοινωνήσει τα τραγούδια της με το κοινό, αλλά κάνει κάθε δρόμο και πεζόδρομο της κάθε πόλης να μοιάζει με φιέστα! Και φυσικά, η Gen Ζ δεν αντιπροσωπεύεται από παθητικούς τραγουδιστές σε σοκάκια, αλλά από νέους που κατακτούν την καρδιά του κόσμου μέσα από το πάθος τους για μουσική. 

Το πεζοδρόμιο πλημμύρισε από έρωτα

Μια από τους πιο δημιουργικούς και απερχόμενους τραγουδιστές της Gen Z, η οποία ξεκίνησε το ταξίδι της μουσικής από live συναντήσεις στο Instagram και συνέχισε με συναυλίες στους δρόμους, είναι η Μαρίνα Σπανού. Μια καλλιτέχνιδα, η οποία είχε το θάρρος να σταθεί και να τραγουδήσει στον δρόμο και να αγγίξει την καρδιά των πάντων με τραγούδια που η ίδια έγραψε αλλά και ερμηνεύοντας παλιές αγαπημένες της επιτυχίες. Αν και πολλοί επιλέγουν να την χαρακτηρίζουν ως η κόρη του ηθοποιού Χρήστου Σπανού, στην πραγματικότητα είναι μια ανεξάρτητη και νέα γυναίκα η οποία κατάφερε να κάνει τον δρόμο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου να χορεύει στους δικούς της ρυθμούς.

Puamango

Ο πεζόδρομος αποκτά ψυχή και χαρακτήρα με τις ξεσηκωτικές ερμηνείες της Αλεξάνδρας Μάγκου, η οποία με την βοήθεια της μπάντας puamango κρατά συντροφιά στους περαστικούς της Θεσσαλονίκης. Η χαρά του δρόμου, το ανέμελο style της και η ξεσηκωτική προσωπικότητά της κάνουν τους πάντες να χορεύουν, να τραγουδούν και συνεπαίρνει μαζί της όσους την ακούν να τραγουδά.

Οι συναυλίες της θυμίζουν ένα αιώνιο καλοκαίρι και αυτό φαίνεται και μέσα από τα τραγούδια της στο youtube. Αν και η Θεσσαλονικιά τραγουδίστρια τραγουδά σε τοπική εμβέλεια, ο καθένας μπορεί να την γνωρίσει και να την ακούσει μέσα από τα socials της. Ίσως να μην έχεις ακούσει πολλά για αυτην αλλα σίγουρα θα την λατρέψεις ακούγοντάς την να τραγουδάει!

Η GEN-Z pop έχει το όνομά της

Η Marseux δικαιωματικά κατακτά τον τίτλο της πιο ανερχόμενης και επιτυχημένης pop τραγουδίστριας της γενιάς μας. Έχοντας στο ενεργητικό της τεράστιες επιτυχίες όπως το “Βότκα Βύσσινο” το “Mεγαλύτερο Mου Λάθος” και το “Tέλεια Aτελής”,  αλλά και συνεργασίες με μεγάλες τραγουδίστριες όπως αυτή με την Έλενα Παπαρίζου στο “Deja Vu”, καταφέρνει, μέσω των τραγουδιών της να κάνει τον κάθε ακροατή να προβληματιστεί με κάθε της στίχο. Τα τραγούδια και οι ερμηνείες της αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα ένα πνεύμα και μια φιγούρα που δεν παύει να ενδιαφέρεται, δεν σταματά να εφησυχάζεται και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να ζει για δικά της ιδανικά. Ενώ, οι στίχοι στα τραγούδια της αποτελούν “κηρύγματα” για πολλούς, από μια νέα γυναίκα της δικής μας γενιάς.

Η συνεργασία της με τους WNC a.k.a. Wednesday Night Cypher, αποτελεί για εκείνη αναπόσπαστο κομμάτι της καριέρας της, αφού αναφέρει χαρακτηριστικά «O Solmeister και οι WNC, είναι η ομάδα μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Ήταν καρμικό να συναντηθούμε όλοι εμείς. Συγκατοικούμε κιόλας». 

Η παράδοση σε νέα μετάδοση

Η αναζωπύρωση της ρεμπετολαϊκής μουσικής παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις ερμηνείες δύο φοιτητών, του Σπύρου και του Παναγιώτη, ή αλλιώς του συγκροτήματος τους, Γιαγκίνηδες. Οι δύο φοιτητές είναι γνωστοί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για τα μουσικά τους ακούσματα, αφού ξεσηκώνουν τον κόσμο με το δικό τους style, και φέρνουν τους περαστικούς πιο κοντά στην παράδοση και στην αγάπη για το ρεμπέτικο- λαϊκό τραγούδι.

Το όνομα του συγκροτήματος τους, “Γιαγκίνιδες”, προέρχεται από την μικρασιατική λέξη Γιαγκίνη, που σημαίνει φλόγα στην καρδιά/ερωτική κάψα, ότι δηλαδή προσφέρουν και οι δύο με τα ακούσματα τους στους περαστικούς. Με τον Σπύρο στην κιθάρα και τον Παναγιώτη στο μπουζούκι, οι δύο φοιτητές έχουν καταφέρει να επαναφέρουν ακούσματα από το παρελθόν και να ανακτήσουν την αγάπη και το πάθος του κόσμου για αυτού του είδους την μουσική.

Σε μια εποχή που τα πάντα είναι ρευστά και τρέχουν σε έξαλλους ρυθμούς, σταμάτα και άκου τι έχει να σου πει η μουσική. Αυτή καθορίζει τις εποχές κι αυτή ορίζει τον κάθε ένα από εμάς.

Εσύ ήξερες ότι…

Η ετυμολογία της «μουσικής» προέρχεται από τις εννέα Μούσες της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (κι όμως!), αν και τότε ο όρος «μουσική» αναφερόταν σε ένα σύνολο τεχνών, όπως η ποίηση, ο χορός και η μουσική με την έννοια που τη γνωρίζουμε σήμερα. Με την πάροδο του χρόνου, προέκυψε ένας διαχωρισμός ανάμεσα στις τέχνες και έτσι, σήμερα ως «μουσική» ορίζεται η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός έργου. Ήρθε η ώρα, να ανακαλύψουμε ορισμένα facts για τη μουσική.

It’s story time!

Στην προϊστορία, πιθανολογείται ότι οι άνθρωποι άρχισαν να παράγουν μουσική ως τρόπο μίμησης των ήχων της φύσης, καθώς και για θρησκευτικούς ή ψυχαγωγικούς σκοπούς. Μάλιστα, το πρώτο μουσικό όργανο που χρησιμοποιήθηκε είναι, πιθανότατα η ανθρώπινη φωνή, αν και οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει ορισμένα μουσικά όργανα, όπως φλάουτα, τα οποία εκτιμάται ότι κατασκευάστηκαν πριν από περίπου 35.000 χρόνια! Feeling old yet?

Πολύ αργότερα, από τον 18^ο έως τις αρχές του 20^ου αιώνα, πολλοί μεγάλοι συνθέτες, όπως ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν και ο Σούμπερτ πειραματίστηκαν με διαφορετικές μελωδίες και καινοτόμες συνθέσεις. Αυτή η κλασική εποχή περιλάμβανε την ανάπτυξη μιας καινούριας μορφής τραγουδιού, η οποία «πάντρεψε» τη μουσική με το θέατρο και σήμερα είναι γνωστή ως «Όπερα». 

Στη συνέχεια, εμφανίστηκε μια ολοκαίνουργια προσέγγιση στη μουσική, η οποία ήρθε να ανατρέψει τα μέχρι τότε δεδομένα και να σπάσει τα στερεότυπα. Ο λόγος για την τζαζ, με αφρικανικές καταβολές. Ειδικότερα, οι έγχρωμοι σκλάβοι, που προέρχονταν κυρίως από τη Δυτική Αφρική, μεταφέρθηκαν στο Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών και κατ’ επέκταση, μετέφεραν μέρος των παραδόσεων τους, όπως λατρευτικά έθιμα και μουσικά αφρικανικά χαρακτηριστικά.

Στην Αμερική της τότε εποχής, καθαρές μορφές αφρικανικής μουσικής συναντάμε ως επί το πλείστον στην τελετουργική ή θρησκευτική μουσική και στα λαϊκά τραγούδια. Από αρκετά νωρίς, ωστόσο, η μαύρη μουσική «παντρεύεται» με «λευκά» στοιχεία και έτσι, γεννιέται η τζαζ. All that jazz! 

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50, το Rock and Roll ήρθε για να φέρει την επανάσταση στην μουσική και μαζί του την κοινωνική και πολιτική επανάσταση μετά τον παγκόσμιο πόλεμο. Πολύ σύντομα, κατέκλυσε τη μουσική σκηνή και συγχρόνως, αποτέλεσε ισχυρό θεμέλιο για αμέτρητα άλλα είδη μουσικής, όπως η pop.

Η μουσική στο σήμερα

Με μια αναζήτηση στο YouTube, μπορούμε να εξερευνήσουμε τα σημερινά μουσικά trends ανά γεωγραφική περιοχή. Παρατηρείται μία εκτόξευση της trap μουσικής, διατηρώντας πολλά στοιχεία της rap με την προσθήκη ηλεκτρονικού ήχου και autotune. Ενδεικτικά, στην περιοχή της Αθήνας στο top 5 των καλλιτεχνών συμπεριλαμβάνονται οι:

1. Light: Στις 18 Δεκεμβρίου και στις 21 Δεκεμβρίου του 2020, κυκλοφόρησε στο Spotify και στο YouTube το «Voodoo», σε συνεργασία με τον Hawk, καθώς και ο κοινός τους δίσκος με την ονομασία «Supernova» στις 25 Δεκεμβρίου, ο οποίος κατέκτησε την 3η θέση στα 10 πιο δημοφιλή άλμπουμ παγκοσμίως.
2. Snik: Το άλμπουμ «1987» έχει μπει στην λίστα του Spotify, ως ένα από τα 10 albums με το καλύτερο ντεμπούτο παγκοσμίως.
3. Trannos: To κομμάτι εκτοξεύτηκε στις πρώτες θέσεις των trends και έκανε πάνω από 100.000 views μέσα σε λίγες ώρες από την πρεμιέρα του στο YouTube.
4. Νίκος Οικονομόπουλος: Μέσα σε ένα μήνα το single του «Για κάποιο λόγο», κατάφερε να συγκεντρώσει 10.000.000 προβολές στο YouTube, αριθμός ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα και προσωπικό ρεκόρ για τον ίδιο.
5. Fly Lo: To κομμάτι «King Lo» έχει γίνει χρυσό και ταυτόχρονα, αγγίζει τα 2 εκατομμύρια streams στο Spotify και τα 2,5 εκατομμύρια views στο YouTube.

Δύο λόγια…

Η μουσική είναι, στην ουσία, ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Εκτός από όλα τα παραπάνω facts για τη μουσική, αποτελέι κοινή παραδοχή πως καθώς αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζει και η μουσική.

Η πρόσβαση στο διαδίκτυο παίρνει τεράστιες διαστάσεις και αφού θέλοντας και μη ζούμε στην εποχή των Social Media, από εκεί βλέπουμε, μαθαίνουμε και ακολουθούμε τα trends στη μουσική. Επομένως, πριν μιλήσουμε για «ποιότητα» και «κουλτούρα», ας αναλογιστούμε κατά πόσο επικρατούν αυτές οι έννοιες γενικώς πλέον.

Η Ουκρανία ανακηρύσσεται μεγάλη νικήτρια της Eurovision 2022 και η Ευρώπη στέλνει ξανά ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα αποδεικνύοντας μας, για ακόμη μια φορά, ότι η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική.

Η βραδιά του ημιτελικού ξεκίνησε – και έκλεισε – με ένα αντιπολεμικό μήνυμα. Το Show άνοιξε με τους Rocking 1000 – ένα Ιταλικό συγκρότημα 1000 μουσικών, που μέσα υπάρχουν και έλληνες, τραγουδώντας ένα από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, το “Give peace a chance” του John Lennon και συνέχισε με ένα medley των μεγάλων επιτυχιών της Laura Pausini.

Let the Eurovision Song Contest 2022 begin: 25 χώρες, 25 τραγούδια, 1 νικητής

Τη βραδιά άνοιξε η Τσεχία με ένα από τα λίγα upbeat τραγούδια της βραδιάς, το Lights off – που δεν έτυχε και της καλύτερης θέσης – και συνέχισε με τις Ρουμανία, Πορτογαλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γαλλία, Νορβηγία και Αρμενία. Από αυτές τις χώρες μόνο η Πορτογαλία και η Νορβηγία κατάφεραν να μπουν στην δεκάδα.

Μετά το 1ο διαφημιστικό διάλειμμα της βραδιάς, τον διαγωνισμό άνοιξε ξανά η Ιταλία με το Brividi – ένα τραγούδι που τραγουδήθηκε σχεδόν από όλο το στάδιο – και συνέχισε με την Ισπανία – που ξεσήκωσε επίσης όλο το στάδιο – την Δανία, την Ουκρανία – με ένα τραγούδι που ενώ γράφτηκε ως φόρος τιμής προς την μαμά του τραγουδιστή Oleh Psiuk, έμελλε να γίνει ένα τραγούδι αφιέρωμα προς όλες τις μάνες, αλλά και την μητέρα πατρίδα τους, της Ουκρανίας. Η βραδιά συνεχίστηκε με την Γερμανία την Λιθουανία, το Αζερμπαϊτζάν – που ήταν και το 12 της Ελλάδας από τους κριτές – και το Βέλγιο. 

Μετά από το 2ο διαφημιστικό διάλειμμα που ακολούθησε, ήταν η σειρά της Ελλάδας, με την υπερταλαντούχα Αμάντα Γεωργιάδη Tenjford, να εμφανιστεί

Η Αμάντα, με το “Die Together,” ένα πολύ όμορφα σκηνοθετημένο και απόλυτα εσωτερικό τραγούδι, κατάφερε να κερδίσει κοινό και επιτροπές – λίγο παραπάνω επιτροπές – και να κατακτήσει της 8η θέση ανάμεσα σε 25 χώρες.

Η βραδιά συνεχίστηκε με την Ισλανδία, την Μολδαβία, την Σουηδία – με ένα τραγούδι που ήταν φαβορί από την αρχή – και την Αυστραλία, για να περάσουμε σ’ ένα μικρό, τραγουδιστικό αυτή την φορά, break. H Laura Pausini μας μετέφερε στο μακρινό 1958 τότε που ο Domenico Madugno εκπροσώπησε την Ιταλία με το θρυλικό “Volare”.

Ένα τραγούδι που ενώ κατέλαβε την 3η θέση, και όχι την πρώτη, κατάφερε να γίνει ένα από τα κλασικότερα τραγούδια της Eurovision αλλά και της Ιταλίας. Οι Ιταλοί απέδειξαν για ακόμα μια φορά πως από το τίποτα μπορούν να φτιάξουν ατμόσφαιρα, να συγκινήσουν και να μαγέψουν το κοινό. Με την μαγική φωνή της Laura Pausini, και χορωδία το κατάμεστο στάδιο Pala Olympico, μας χάρισαν μια από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς, τραγουδώντας a capella το “Volare”.

Το διαγωνιστικό μέρος της Eurovision 2022 έκλεισε με τις 4 τελευταίες εμφανίσεις της βραδιάς, από την Αγγλία – το απόλυτο φαβορί της βραδιάς μετά την Ουκρανία –  την Πολωνία, την Σερβία – με ένα τραγούδι που τελικά καταλάβαμε ότι μιλούσε για την πόλωση της υγείας του σώματος και την περιθωριοποίηση της υγείας της ψυχής – και την Εσθονία που έκλεισε την βραδιά με τον πιο σέξι άντρα της χώρας της.

Οι Maneskin, ο Mika και η Gigliola Cinquetti

Μετά το τέλος του διαγωνιστικού κομματιού, η σκηνή δόθηκε στην Gigliola Cinquetti, την γυναίκα που εκπροσώπησε την Ιταλία στην Eurovision το 1974 και κατέλαβε την δεύτερη θέση με το “Si” – την πρώτη είχαν πάρει οι ABBA με το “Waterloo”. Μια πολύ όμορφη στιγμή που έδωσε πάσα σε ένα φαντασμαγορικό performance από τον Mika.

Στην σκηνή εμφανίστηκε μια τεράστια καρδιά – που καλύπτε όλη την σκηνή –  για να μας τραγουδήσει μεγάλες επιτυχίες του όπως το “Grace Kelly”, το “Love Today” το “Υο-Υο” για να κλείσει με το “Happy Ending”.

Και επιτέλους αυτό που όλοι περιμέναμε! Οι περσινοί μεγάλοι νικητές της Eurovision Maneskin, εμφανίστηκαν στην σκηνή για να μας τραγουδήσουν το καινούργιο τους τραγούδι “Supermodel” και να αποσπάσουν το τεράστιο χειροκρότημα του κοινού.

Let the Eurovision 2022 voting begin!

Και μετά από μία σύνδεση με διάστημα – με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και την Samantha Cristoforetti – ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της βραδιάς ξεκινά. Την αρχή έκανε η Ολλανδία, από το Ρότερνταμ – όπου πήραμε και το πρώτο – μη αναμενόμενο – 12ρι της βραδιάς.

Η Ελλάδα έλαβε συνολικά 6 12ρια, από Κύπρο, Δανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Βουλγαρία και Ελβετία και 10ρια από Ιταλία και Σαν Μαρίνο, λαμβάνοντας συνολικά 158 ψήφους από τις επιτροπές. Από τις ψήφους του κοινού η Ελλάδα κατέλαβε συνολικά 57 πόντους, από Αλβανία – που μας έδωσε και το μοναδικό 12ρι, από Κύπρο – με ένα 10ρι που μας ξάφνιασε –  από Σλοβενία – με 8 –  και άλλες 6 χώρες που μας χάρισαν μικρότερους πόντους.

Με κριτές τους: Βικτώρια Χαλκίτη – πρόεδρο της επιτροπής, Δημήτρη Μασούρα – creative director, Έλλη Καρβώνη – τηλεοπτική παραγωγό,  Χριστιάννα Δανέζη – διευθύντρια παραγωγής ραδιοφώνου και τον Νίκο Αντωνίου – music expert, η Ελλάδα έδωσε το 12ρι της στο Αζερμπαϊτζάν – προς μεγάλη έκπληξη τολμώ να πω – και το 10ρι της στην Πολωνία, ενώ το κοινό έδωσε 12 βαθμούς στην Ισπανία και 10 στην Ουκρανία.

Μεγάλη νικήτρια της βραδιάς ανακηρύχτηκε η Ουκρανία με 631 πόντους συνολικά. Η Ουκρανία ψηφίστηκε με 12ρια από τις κριτικές επιτροπές των Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Μολδαβία και Ρουμανία ενώ 10ρια πήρε από Γαλλία, Ισλανδία και Γερμανία, αποσπώντας συνολικά 192 πόντους από τις επιτροπές.

Το κοινό όμως, που από την αρχή έδειξε την αμέριστη υποστήριξη του προς το τραγούδι της χώρας, έδωσε 28 12ρια στην Ουκρανία – 28 χώρες την ψήφισαν συμπεριλαμβανομένου και της Κύπρου, 8 δεκάρια – 8 χώρες έδωσαν το 10αρι τους στην Ουκρανία συμπεριλαμβανομένου και της Ελλάδας, 2 8ρια και ένα 7αρι, αποσπώντας συνολικά τον υψηλότερο αριθμό σε ψήφους κοινού που έχει λάβει χώρα, από το 2016 που άλλαξε το σύστημα ψηφοφορίας της Eurovision, μέχρι και σήμερα. Την πρωτιά αυτή κατείχε μέχρι τώρα η Πορτογαλία.

Μουσικός Διαγωνισμός ή κάτι παραπάνω;

Η Μουσική, όπως και όλες οι τέχνες, είναι πολιτικές πράξεις. Μέσα από την μουσική έχει ο καθένας την ευκαιρία να επικοινωνήσει ένα μήνυμα, να φωνάξει για ό,τι τον πνίγει και να μιλήσει στην καρδιά του κοσμου, και η Eurovision 2022 απέδειξε για ακόμα μια φορά, ότι δεν είναι μόνο ένα τηλεοπτικό show – όπως πολλοί έλεγαν για χρόνια – αλλά μια πολιτική πράξη.

Τραγούδια, όπως αυτό της Αυστραλίας και της Ιταλίας μίλησαν για την ισότητα της αγάπης και την ανάγκη για αποδοχή. Άλλα, όπως αυτό της Σερβίας – όσο κι αν λίγο το κοροϊδέψαμε στην αρχή – και της Ολλανδίας μίλησαν για την ψυχική υγεία. Η Ελβετία με το “Boys do cry” μίλησε για την πατριαρχία και το γεγονός το ότι οι άντρες μπορούν να είναι ευαίσθητοι και ευάλωτοι.

Η Ουκρανία με ένα κομμάτι φόρο τιμής στην μάνα, έδωσε για άλλη μια φορά ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στον πόλεμο και ζήτησε από τον κόσμο να στηρίξει την χώρα τους που αυτή την στιγμή υποφέρει.

Η φετινή Eurovision έκλεισε όπως έπρεπε. Με ένα μήνυμα ενάντια στον πόλεμο, με μια χώρα που κάτω από πολεμικές συνθήκες καταφέρνει να βγει νικήτρια και μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Γιατί να ζητάμε από τους άνδρες να αισθάνονται σαν ρομπότ – και να μην κλαίνε;

Μια από τις πιο «κλισέ» φράσεις τις οποίες η κοινωνία ακόμη θεοποιεί είναι το: «Οι άνδρες ποτέ δεν κλαίνε». Η φράση αυτή έχει κυριαρχήσει αρκετά στην καθημερινότητα των ανθρώπων και πολλοί καλλιτέχνες ενέταξαν στα τραγούδια τους στίχους, με τους οποίους εξυμνούν τη σκληρή συμπεριφορά και την αδιαφορία στον άνδρα – Να θυμηθούμε το: «Οι άνδρες δεν κλαίνε, μονάχα πονάνε του Γιώργου Μαζωνάκη».

Ένα από τα πιο βαθιά ταμπού, λοιπόν, που καλείται να αντιμετωπίσει η κοινωνία, είναι η σκληρή αρρενωπότητα και η τοξική εκφραστικότητα που καταπιέζει τους άνδρες… Μέσα από παράλογες απαιτήσεις της κοινωνίας, πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να απομυθοποιήσουν αυτή την τοξική συμπεριφορά, δείχνοντας μας  πως οι άνδρες έχουν δικαίωμα στο συναίσθημα. Ποια είναι, λοιπόν, τα τραγούδια που μας είπαν πως και οι άνδρες κλαίνε;

«Boys Don’t Cry», Camilla Cabello

Η Camila Cabello αφιέρωσε το τραγούδι της, σε όλους τους άνδρες της ζωής της, που έχουν υποφέρει από την τοξική αρρενωπότητα. Μετά από ανάρτησή της στο Instagram, η Camila εξέφρασε τα εξής: «Αφιερώνω αυτό το τραγούδι σε όλους τους άνδρες στη ζωή μου που υπέφεραν πίσω από τη μάσκα της τοξικής αρρενωπότητας, έπρεπε να «ανδρωθούν» και να δώσουν μια παράσταση, όταν οι ίδιοι χρειάζονταν πραγματικά βοήθεια ή ένα καλό κλάμα». 

Η καλλιτέχνης απευθύνεται στον σύντροφό της, ζητώντας του να αποτάξει από την ζωή του όλη την σκληρή και ατσαλάκωτη συμπεριφορά που του επιβάλλει η κοινωνία. Μέσα από τον στίχο: «It’s just trauma turned to armor/ Είναι απλώς το τραύμα που μετατράπηκε σε πανοπλία», η τραγουδίστρια παρουσιάζει την ανάγκη των ανδρών για συνεχή άμυνα, κάνοντας ό,τι τους πληγώνει πανοπλία. 

«Εκατό φορές κομμάτια», Αντώνης Ρέμος

Μια από τις μεγάλες επιτυχίες του Αντώνη Ρέμου που εξυμνεί τον έρωτα του άνδρα απέναντι στην γυναίκα, την οποία αγαπά και σέβεται. «Εκατό φορές κομμάτια έγινα για σένα μια βραδιά», μέσα από τους στοίχους του δείχνει το πόσο πολύ μπορεί ένας άνδρας να αγαπηθεί και να πληγωθεί από μια σχέση στην οποία είναι αφοσιωμένος.

Ενώ την ίδια στιγμή δείχνει ότι τα δυνατά συναισθήματα που έχει δεν τον αφήνουν να τερματίσει αυτή την σχέση, στην οποία υπομένει τον πόνο: «Εκατό φορές τα μάτια είπαν φεύγω μα δεν έφυγα ούτε μια, εκατό φορές τα χείλη φώναξαν μα ‘μείναν σιωπηλά». Μέσα από αυτό το τραγούδι, ο καλλιτέχνης δείχνει ότι οι άντρες είναι εξίσου ευάλωτοι και ευαίσθητοι, όσο κι αν υπομένουν καταστάσεις.

«Wonder», Shawn Mendes

Ο Shawn Mendes, μέσα από το «Wonder», δείχνει ξεκάθαρα το πώς οι άνδρες λαμβάνουν και αφομοιώνουν άθελά τους, την αρρενωπότητα που επιβάλλει η κοινωνία. Μέσα από τους στοίχους του εκφράζει την ανάγκη οι άνδρες να νιώσουν άνθρωποι με όλο το φάσμα των συναισθημάτων, χωρίς να θεωρηθούν αυτόματα αδύναμοι και ευάλωτοι από την κοινωνία. 

To τραγούδι  μιλά για το τίμημα της φήμης και την αβεβαιότητα που το συνοδεύει. Το «τι θα πει η κοινωνία;» κατακλύζει τις σκέψεις του. Ο Shawn ανοίγεται λέγοντας ότι θέλει να είναι περισσότερο ο εαυτός του, αλλά δε μπορεί να το κάνει, λόγω του ποιος είναι και του πώς θα τον αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι. Προς τιμήν της ακέραιης φήμης του, ο Shawn, στους στίχους του αναφέρει πως τα συναισθήματά του, τα κρατάει μυστικά ακόμη και από τους φίλους του, μη τυχόν και κριθεί ή χλευαστεί.

«Θες», Δημήτρης Μητροπάνος

Μέσα από το «Θες», ο Μητροπάνος κατάφερε να περιγράψει μια ιστορία αγάπης, στην οποία ο άντρας αλλάζει εξ ολοκλήρου για το άτομο που αγαπά. Μέσα από τους στοίχους του δείχνει την προσπάθεια της ανδρικής φιγούρας να δεχθεί ό,τι τον πληγώνει αμέτοχος, να αποσιωπήσει τον πόνο του και να γίνει ατσαλάκωτος, ενώ κρύβει μέσα του συναισθήματα αγάπης και έρωτα: «Θες να γίνω άλλος να μην είμαι πια εγώ, μέσα στο κόσμο αυτό που έφτιαξες να ζω».

Είναι πλέον ανάγκη για το ανδρικό φύλο, να ζει σε μια κοινωνία όπου να μπορεί να λειτουργεί και να εκφράζεται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι άντρες κλαίνε, πονάνε, πληγώνονται και μπορούν να νιώσουν τα πάντα. Γιατί, λοιπόν, η κοινωνία να τους στερεί τον άνθρωπο από μέσα τους;

Οι τέχνες και ειδικότερα η μουσική, ήταν πάντα για πολλούς ανθρώπους το καταφύγιό τους.

Το μέσο για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να ξεσπάσουν τα όσα νιώθουν και να δηλώσουν πόσο ευάλωτοι είναι. Η μουσική, όμως, δεν αποτελεί καταφύγιο μόνο για τον απλό κόσμο αλλά και για τους ίδιους τους μουσικούς. Μέσα από τη μουσική τους επιλέγουν να εκφράσουν συναισθήματα, φόβους και αλήθειες της δικής τους ζωής, ελπίζοντας πως έτσι θα καταφέρουν να αγκαλιάσουνε τους εαυτούς τους αλλά και όσους συνδέονται μαζί τους μέσω της μουσικής τους.

Όσο περνούν τα χρόνια, λοιπόν, και όσο το στίγμα της ψυχικής υγείας αρχίσει να εξαφανίζεται, τόσο περισσότεροι καλλιτέχνες αποφασίζουν να μιλήσουν για το όσα έζησαν, τα όσα είδαν κοντινούς τους ανθρώπους να βιώνουν και τα όσα πιστεύουν πως πρέπει να ειπωθούν μέσω της μουσικής.

Το να μιλάμε για θέματα ψυχικής υγείας δεν είναι και δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι ταμπού και οι καλλιτέχνες αυτοί το αποδεικνύουν περίτρανα.

Breathe me, Sia – Μια κραυγή βοήθειας μέσα από τη μουσική

Το “Breathe me” είναι μια έκκληση για βοήθεια. Μια κραυγή απόγνωσης. Μια ιστορία αποδοχής του γεγονότος πως δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου. Χρειάζομαι βοήθεια. Ζητάω βοήθεια. Ζητάω βοήθεια για να αγαπήσω εμένα μέσα από τη μουσική. Να πάψω να παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Να με αγαπήσω για να αγαπηθώ.

Η Sia εκφράζει τα συναισθήματα όσων βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτές τις σκέψεις. Αυτά τα λόγια. Αντιμέτωποι με τους πιο σκληρούς δαίμονές τους, αντιμέτωποι με το: «Δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου». «Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να με βοηθήσω». Η Sia εκφράζει καθένα από εμάς και γι’ αυτό το “Breathe me” έχει συντροφεύσει πολλούς από εμάς στις πιο σκοτεινές στιγμές μας.

Lithium, Nirvana – Μια μουσική «σπουδή» στη διπολική διαταραχή

Αν και ο Kurt Cobain – τραγουδιστής και συνθέτης των Nirvana – δεν το επιβεβαίωσε ποτέ, το “Lithium” είναι για πολλούς η δίοδος στο μυαλού ενός ανθρώπου που παλεύει με τη διπολική διαταραχή. Οι στίχοι του τραγουδιού εκφράζουν έναν άνθρωπο που παλεύει με το μυαλό του, τις αντιστάσεις του, την τρικυμία των σκέψεών του. Λέει τα λόγια όπως τα σκέφτεται. Περνά από τη μανία στη γαλήνη και ξανά πίσω, χωρίς να καταλαβαίνει πως.

Ο διπολισμός, δεν εκφράζεται μόνο μέσω των στίχων αλλά και της μουσικής αφού το τραγούδι περνά σε δευτερόλεπτα από την έντονη στην απαλή μουσική και πίσω, αφήνοντάς μας να δούμε ένα μικρό δείγμα της καταιγίδας που υπάρχει στο μυαλό του δημιουργού.

Αν σκεφτεί κανείς πως το λίθιο είναι το κατεξοχήν φάρμακο που δίνεται σε ανθρώπους που παλεύουν με διπολική διαταραχή, μπορεί κανείς να πει πως, ακόμα και αν ο Kurt Cobain δεν το επιβεβαίωσε ποτέ, το “Lithium” εξιστορεί τις σκέψεις ενός ανθρώπου που παλεύει με διπολική διαταραχή.

In my blood, Shawn Mendes – Ναι, 20χρονοι καλλιτέχνες μπορούν να μιλήσουν για ψυχική υγεία.

«Βοηθήστε με». Αυτές είναι οι δύο πρώτες λέξεις του τραγουδιού και αντικατοπτρίζουν απόλυτα την ψυχική κατάσταση κάποιου που πάσχει από αγχώδη διαταραχή και κρίσεις πανικού.

Ο Shawn Mendes είπε σε συνέντευξη του πως ενώ δεν έχει βιώσει κάποιά από τις δύο διαταραχές, έχει ζήσει αυτές τις καταστάσεις από μέλη της οικογένειάς του που υπέφεραν από κρίσεις πανικού και αγχώδη διαταραχή. Γι’ αυτό και ήθελε να αφιερώσει το κομμάτι αυτό στα μέλη της οικογένειας του, αλλά και τους fams του που παλεύουν με τις διαταραχές αυτές.

Μέσω του τραγουδιού μπορεί κανείς να δει όλα τα συναισθήματα που βιώνουν όσοι υποφέρουν από τις διαταραχές αυτές. Η αίσθηση του εγκλωβισμού, της παραίτησης, η ανάγκη να νιώσεις ότι πατάς σε στέρεο έδαφος. Η αίσθηση πως δεν μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου και πως κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να σε κάνει καλά. Όλα αυτά τα συναισθήματα βρίσκουν χώρο και νόημα μέσα σ’ αυτό το τραγούδι.

Logic–1-800-273-8255, Alessia Cara & Khalid: –Το Αμερικανικό νούμερο που μπορεί να καλέσει κάποιες όταν έχει σκέψεις και τάσεις αυτοκτονίας 

Το τραγούδι είναι ένας διάλογος μεταξύ ενός ανθρώπου που θέλει να αυτοκτονήσει και του ανθρώπου από το κέντρο παρέμβασης για την αυτοκτονία. Σε όλο το πρώτο κομμάτι ο Khalid διηγείται την ιστορία του, τους λόγους που τον έφεραν σε αυτή την απόφαση, της αυτοκτονίας.

«Νιώθω πως χάνω το μυαλό μου. Πως η ζωή μου δεν μου ανήκει. Δεν θέλω να είμαι ζωντανός. Θέλω να πεθάνω σήμερα. Αυτό μόνο. Τίποτα άλλο».

Με αυτά τα απλά και συνάμα σπαρακτικά λόγια, ο Khalid μας μεταφέρει αυτόματα στο μυαλό και στη σκέψη ενός ανθρώπου δεν αντέχει και δεν θέλει άλλο να ζει. Η ιστορία του τραγουδιού, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Στο υπόλοιπο μισό του τραγουδιού η ιστορία μας φέρνει το φως. Τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τη γραμμή βοήθειας και εκεί συναντάμε όλους τους λόγους που αξίζει κανείς να ζει.

Η Εθνική Υπηρεσία Πρόληψης Αυτοκτονιών της Αμερικής αλλά και το British Medical Journal ανακοίνωσαν πως από την πρώτη κυκλοφορία του act στα MTV Video Awards και το act στα βραβεία GRAMMYS το 2018, οι κλήσεις για βοήθεια από ανθρώπους που σκέφτονταν την αυτοκτονία αυξήθηκαν κατά σχεδόν 30%.

Jessica Darrow – Surface Pressure (“Encanto”) – H Disney μιλά για την ψυχική υγεία

Ποιος είπε ότι τα τραγούδια που απευθύνονται σε παιδιά – όλων των ηλικιών – δεν μπορούν να μιλούν για ψυχική υγεία; Το Encanto έσπασε τα ταμεία τη χρονιά που μας πέρασε και αγαπήθηκε από παιδιά όλων των ηλικιών. Τα τραγούδια της ταινίας λατρεύτηκαν από όλους, ενώ βρισκόταν για πολλές βδομάδες στα charts της Αμερικής και της Αγγλίας κατακτώντας την πρώτη θέση.

Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά βρίσκεται και το “Surface Pressure”, το κομμάτι που μιλά για την επιφάνεια και τι πραγματικά βρίσκεται πίσω από αυτήν.

Ναι, στην επιφάνεια μπορεί να φαινόμαστε δυνατοί, ότι μπορούμε να κινήσουμε βουνά με τη δύναμη της θέλησής μας. Και ναι, ίσως κάποιες φορές μπορούμε. Είναι, όμως, και κάποιες φορές που νιώθουμε αχρείαστοι. 

Που νιώθουμε πως αν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που οι άλλοι ζητούν από εμάς, δεν θα μας χρειάζονται πια. Κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται μια απίστευτη πίεση και μια τεράστια ανασφάλεια για την ταυτότητα και τις δυνατότητές μας.