Μπορεί σύντομα να αναμένουμε τον Β’ «Λανθιμικό» Πόλεμο στα social media -και μάλιστα μέσα στην ίδια χρονιά- με αφορμή το άνοιγμα της νέας ταινίας του διεθνούς σκηνοθέτη, ωστόσο το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσουν κι άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα φιλμ Ελλήνων δημιουργών. 

Η επιστροφή της σκηνοθέτιδας των «Δύσκολων Αποχαιρετισμών» και του “September”, Πέννυς Παναγιωτοπούλου στο σινεμά, μια queer κομεντί που δεν μοιάζει με καμία άλλη δια χειρός Ζαχαρία Μαυροειδή και η τρυφερή ταινία του The Boy για μια μαμά και μια κόρη, με τη Σοφία Κόκκαλη και τη Βίκυ Καγιά είναι σίγουρα τρία από τα πιο πολλά υποσχόμενα φιλμ, που θα παρακολουθήσουμε σύντομα. 

Εκτός όμως από τις ταινίες των καταξιωμένων σκηνοθετών, με ανυπομονησία περιμένουμε εκείνες των ανερχόμενων Ελλήνων δημιουργών που έχουν ήδη δώσει ξεχωριστά δείγματα κινηματογραφικής γραφής και αυτό το καλοκαίρι επιστρέφουν στις αίθουσες. 

Ποτέ άλλοτε ο ελληνικός κινηματογράφος δεν είχε τέτοια ποικιλομορφία και δεν πειραματιζόταν με τόσα διαφορετικά genres. Το «εγώ δεν βλέπω στο σινεμά ελληνικές ταινίες» ευτυχώς ακούγεται πιο ξεπερασμένο παρά ποτέ.  

Το καλοκαίρι της Κάρμεν, του Ζαχαρία Μαυροειδή

Λίγα χρόνια μετά τον «Απόστρατο», ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ζαχαρίας Μαυροειδής επιστρέφει με μια sexy και queer κομεντί που περιστρέφεται γύρω από την ανδρική φιλία, το ελληνικό καλοκαίρι και το ίδιο το σινεμά. 

Ο Δημοσθένης και ο Νικήτας είναι δύο κολλητοί που πρέπει μέσα σε λίγες μέρες να παραδώσουν μια ελκυστική σύνοψη της low-budget ταινίας τους, με θέμα το ελληνικό καλοκαίρι σε έναν Γάλλο παραγωγό, αν θέλουν να έχουν πιθανότητες για χρηματοδότηση. 

Με φόντο τα βράχια στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης, ένα σημείο με ειδικό βάρος για την queer Αθήνα, ξεδιπλώνεται η ταινία μέσα στην ταινία και μαζί μια σειρά από μνήμες, χωρισμούς, γέλια, one-night-stands και απογοητεύσεις των κεντρικών ηρώων. 

Ο Μαυροειδής μαζί με τον συνσεναριογράφο του, Ξενοφώντα Χαλάτση παραδίδουν μια ευρηματική και fun ταινία που παίζει με τους κανόνες της μυθοπλασίας και χρησιμοποιεί υπέρ της όλα τα κλισέ της ρομαντικής κομεντί και του queer σινεμά. «Το καλοκαίρι της Κάρμεν» έρχεται στα (θερινά) σινεμά στις 13 Ιουνίου από το Cinobo. Ανυπομονούμε! 

Πολύδροσο, του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy)

Η νέα ταινία του The Boy είναι μια ιστορία για ανθρώπους τρυφερούς, σ’ έναν όχι τρυφερό κόσμο. Πρωταγωνίστριες είναι οι δύο Σοφίες, η κόρη την οποία υποδύεται η μαγνητική Σοφία Κόκκαλη και η μαμά που ενσαρκώνεται από τη Βίκυ Καγιά, σε μια αναπάντεχα ευαίσθητη ερμηνεία. Η κόρη αφήνει στο σπίτι της τον φίλο της και μετακομίζει για ένα διάστημα στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας, καθώς την χρειάζεται η μαμά της που είναι άρρωστη και μπορεί να πεθάνει. 

Στο ήσυχο προάστιο του Πολύδροσου, στο οποίο μεγάλωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης,  τελούνται οι προετοιμασίες αποχαιρετισμού της κόρης σε μια περασμένη εποχή, στην εφηβεία της, στις παλιές αγάπες, στη μαμά Σοφία. Μια σχέση μαμάς-κόρης που είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική με όλες τις υπόλοιπες φωτίζεται με ένα απαλό φως που μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Από τις 16 Μαΐου, το «Πολύδροσο» είναι στις αίθουσες, από το Cinobo.

Wishbone, της Πέννυς Παναγιωτοπούλου

Δεν είναι πολλοί οι Έλληνες δημιουργοί, τις ταινίες των οποίων οι σινεφίλ περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Στην κατηγορία αυτή ανήκει σίγουρα η σκηνοθέτις Πέννυ Παναγιωτοπούλου. Μετά τα δύο εξαιρετικά φιλμ που χρονικά απείχαν αρκετά μεταξύ τους, «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Ο Μπαμπάς μου» (2002) και “September” (2013), έρχεται το “Wishbone”

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Κώστα, ενός αθώου νεαρού που οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειάς του τον ωθούν να συνεργαστεί με δικηγορικά και άλλα κυκλώματα που κατασκευάζουν περιστατικά ιατρικής αμέλειας, καταστρέφοντας ανθρώπους. 

Το σενάριο του “Wishbone” είναι διασκευή του διηγήματος της Κάλλιας Παπαδάκη, «Σαράντα Μέρες» από το βιβλίο της «Ο Ήχος του Ακάλυπτου» που επιμελήθηκε η ίδια η βραβευμένη συγγραφέας μαζί με την Πέννυ Παναγιωτοπούλου. 

Παρόλο που η ταινία φαίνεται να έχει έναν διαφορετικό προσανατολισμό από την προηγούμενη φιλμογραφία της σκηνοθέτιδας, στο κέντρο της παραμένει ο άνθρωπος, η οικογένεια, η μοίρα και η απώλεια με τον χαρακτηριστικό ελλειπτικό τρόπο της Παναγιωτοπούλου, όπου η σιωπές κυριαρχούν –ακόμα και σε μια ιστορία που άλλος δημιουργός μπορεί να την γύριζε ως καθαρόαιμη περιπέτεια. 

Μέντιουμ (Medium), της Χριστίνας Ιωακειμίδη

Μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης, σε μια Αθήνα που βράζει από τον αυγουστιάτικο καύσωνα, παραδίδει η σκηνοθέτις Χριστίνα Ιωακειμίδη, μετά το ντεμπούτο της, «Χάρισμα». H 16χρονη Ελευθερία, έχοντας χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, έρχεται από την επαρχία στην Αθήνα, για να βρει τη μεγάλη της αδερφή, η οποία είναι ερωτευμένη και ετοιμόγεννη

Η νεαρή κοπέλα περιπλανιέται μόνη της σε μια άγνωστη μεγάλη πόλη, μέχρι που γνωρίζει τον Άγγελο και ξυπνάει μέσα της η πρώτη ερωτική επιθυμία. Το γεγονός αυτό είναι η θρυαλλίδα που θα την οδηγήσει να ανακαλύψει έναν εντελώς καινούριο κόσμο. 

Η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός Αγγελική Μπεβεράτου ενσαρκώνει τη 16χρονη πρωταγωνίστρια, ενώ η τραγουδίστρια Μάρθα Φριντζήλα κρατά έναν ρόλο έκπληξη σε αυτήν την τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης που κέρδισε το βραβείο Cineuropa στο φεστιβάλ του Σαράγεβο. Ραντεβού τον Μάιο στις αίθουσες, από τη WEIRD WAVE.   

Ο τελευταίος ταξιτζής, του Στέργιου Πάσχου

Ποιος είπε ότι οι Έλληνες σκηνοθέτες δεν καταπιάνονται με το δύσκολο είδος του ψυχολογικού θρίλερ; Ο δημιουργός της δραμεντί «Άφτερλωβ» επιστρέφει με μια σκοτεινή ιστορία, ιδωμένη μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή του, του 50χρονου Θωμά, κατ’ ανάγκην ταξιτζή, με μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία. 

Η αυτοκτονία ενός πελάτη του ανασύρει όλες τις ματαιωμένες του προσδοκίες και τον βυθίζει στην ερωτική εμμονή, ως άλλον σκορσεζικό “Taxi Driver”. Η νουάρ ατμόσφαιρα, οι υποδόριες εκρήξεις του κεντρικού χαρακτήρα και η τελική σύγκρουση είναι σίγουρα μερικοί από τους λόγους που θέλουμε να παρακολουθήσουμε την υποβλητική ταινία του Πάσχου. 

Ο πρωταγωνιστής Κώστας Κορωναίος έφυγε με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ στην ταινία θα δούμε την Κλέλια Ανδριολάτου και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου σε δύο πολύ ιδιαίτερους ρόλους. Στις 27 Ιουνίου στους κινηματογράφους από τη WEIRD WAVE.

Guest Star, του Βασίλη Χριστοφιλάκη

Ως το πιο πολυφωτογραφημένο παιδί στην Ελλάδα, ο Λουκιανός Ασβεστόπουλος μεγαλώνει κάτω από τη σκιά των διάσημων νεκρών γονιών του, ένας β’ ανδρικός ρόλος στην ίδια του τη ζωή. Σαν ζωντανός-νεκρός περιφέρεται στα πρωινάδικα, μέχρι τη στιγμή που θα αποκτήσει τη δική του εκπομπή. 

Έξι χρόνια μετά το “Too Much Info Clouding Over my Head”, o Βασίλης Χριστοφιλάκης παραδίδει άλλη μία σάτιρα του κόσμου του θεάματος, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας είναι το alter ego του, που ερμηνεύεται από τον ίδιο –όπως και στην πρώτη του ταινία. 

Στο “Guest Star” ένας ολόκληρος μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία, προκειμένου ο ήρωας να μεταμορφωθεί σε έναν επιτυχημένο παρουσιαστή. Ο Λουκιανός θα γίνει πιόνι στα χέρια των άλλων, αλλά ταυτόχρονα θα βρει επιτέλους τον χώρο που έψαχνε, προκειμένου να γίνει ο πρωταγωνιστής της ζωής του. 

Οι επιρροές από Woody Allen και εν γένει αμερικάνικο indie είναι εμφανείς, ενώ μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα η εξέλιξη του ήρωα που υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης από ταινία σε ταινία. Τον Ιούνιο στις αίθουσες.   

Ελένη Κωστοπούλου

Η μητέρα του Ζακ, της Zackie Oh, μιλά στην Αναστασία Βαϊτσοπούλου μία ανάσα πριν την απόφαση του δικαστηρίου σε β’ βαθμό και υπολογίζει πολύ στην συμπαράσταση του κόσμου. 

«Ο Ζακ αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, θα συγχωρούσε και τους δολοφόνους του» μου είπε η Ελένη Κωστοπούλου ένα πρωί προ ολίγων ημερών. Εν αναμονή της απόφασης του Εφετείου, υπάρχει μεγάλη αγωνία για την εξέλιξη της υπόθεσης που ενώ έχει λάβει τόση δημοσιότητα, εξακολουθούμε να βλέπουμε κάκιστες πρακτικές εντός της αίθουσας του δικαστηρίου. 

Για ακόμη μία φορά, η δικάσιμος διακόπηκε λόγω κωλύματος της προέδρου της έδρας. Δεν υπήρξε καμία προειδοποίηση. 

Για ακόμη μία φορά, έγινε βανδαλισμός στην πινακίδα της Zackie Oh στη Γλάδστωνος. Η Zackie Oh όμως δεν σβήνεται έτσι απλά.

Οι απολογίες των δολοφόνων αναμένεται να γίνουν στις 21 Μαΐου και η παρουσία του κόσμου στην αίθουσα του δικαστηρίου είναι σημαντική. 

Στην δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. (ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Η Ελένη Κωστοπούλου μιλά 6 χρόνια, μετά για εκείνη τη μαύρη μέρα που συν-κλόνισε όχι μόνο την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.

«Συνεχίζει να είναι κάτι απίστευτο. Αυτό που έγινε και ο τρόπος που έγινε, αυτή η βαναυσότητα, δεν είναι κάτι πιστευτό. Δηλαδή όταν πηγαίνω σε εκείνο το σημείο νοερά, γυρίζω αμέσως πίσω. Τινάζω το κεφάλι μου, γιατί δεν θέλω να σκεφτώ αυτές τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκεί. Για αυτό και δεν έχω πάει εκεί σωματικά. Δεν έχω δει τα βίντεο, αλλά έχω ακούσει πολλές περιγραφές, έχω δει μια φωτογραφία σε μια εφημερίδα και μια σκηνή όταν έπαιζαν το βίντεο στην τηλεόραση. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έγινε και με τον τρόπο που έγινε. Ήταν πολύ βάναυσο και πονάει ακόμα πιο πολύ το γεγονός ότι συνέβη σε έναν άνθρωπο πολύ ευαίσθητο, πολύ δοτικό, πολύ αλληλέγγυο, που αγαπούσε τους ανθρώπους, που αγωνίζονταν για πολλά πράγματα». 

Η μητέρα του Ζακ εξηγεί ότι ο γιος της είχε υποστεί βία πολλές φορές. «Το δικαστήριο στον α’ βαθμό δεν το συναισθάνθηκε αυτό. Όταν μίλησα στην έδρα, το εξήγησα αυτό. Όταν έχεις κυνηγηθεί πολλές φορές στη ζωή σου, σου έχουν πετάξει πράγματα, σε έχουν χτυπήσει, σε έχουν χλευάσει στον δρόμο, είναι φυσικό όταν εγκλωβίζεσαι κάπου, να αντιδράς έτσι, γιατί ίσως ψυχανεμίζεσαι ότι μπορεί να τελειώσει η ζωή σου εκεί. Σε εμένα που δεν έχουν συμβεί όλα αυτά, μπορεί να ήμουν πιο ήρεμη, να χτυπήσω την πόρτα και να πω «ανοίξτε μου» ή κάτι άλλο. Για τον Ζακ ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ας μην ξεχάσουμε ότι υπήρχε μια έντονη ψυχική κατάσταση πριν μπει στο μαγαζί. Άρα, απειλείται η ζωή σου, μάλλον κάποιοι σε κυνηγάνε και κάποια στιγμή σε κλείνουν μέσα σε έναν χώρο, σαν σε κλουβί. Πώς θα αντιδράσεις; Εγώ την βρίσκω απόλυτα φυσιολογική την αντίδραση του Ζακ, προσπαθούσε να κάνει αυτό που έκανε πάντα, να ξεφύγει μακριά από την απειλή και να πάει σπίτι του, να αισθανθεί ασφάλεια. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούν να το καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι αυτό και αναφέρονται συνέχεια στη λέξη «αμόκ» και σε χαρακτηρισμούς που δεν ισχύουν». 

Ανοικτή συζήτηση με θέμα “δικαίωση για τα θύματα της αστυνομικής βίας” με τη συμμετοχή προσώπων των οποίων τα παιδιά έπεσαν θύματα ρατσιστικής, έμφυλης ή αστυνομικής βίας. Παρευρίσκονται ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλη Μάγγου, η Μάγδα Φύσσα μητέρα του Παύλου Φύσσα, η Ελένη Κωστοπούλου, μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, η δικηγόρος Άννυ Παπαρρούσου και συλλογικότητες που αγωνίζονται ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία και έμφυλη βία. (ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSI)

Αυτό που έμεινε στην Ελένη Κωστοπούλου από την πρώτη δικάσιμο είναι «όταν οι αστυνομικοί πήγαν σε κάποια καφετέρια και ζήτησαν οινόπνευμα για να πλύνουν τα χέρια τους, ανέφεραν τη λέξη ‘πούστης’. Το κατέθεσε ένας μάρτυρας αυτό. Στην δίκη σε β’ βαθμό τώρα ακούσαμε από δύο αυτόπτεις μάρτυρες ότι και οι κατηγορούμενοι όταν τον χτυπούσαν φώναζαν ‘παλιοπουστάρα’. Όταν το λες σε άγνωστο άτομο, είναι ρατσιστικός χαρακτηρισμός. Ένας άλλος μάρτυρας είπε ότι ο κόσμος που μαζεύτηκε μιλούσε για κάποιον Μαροκινό, για αυτό του επιτέθηκαν. Κάτι που είναι επίσης ρατσιστικό». 

Η μητέρα του Ζακ δεν θέλει να ξεχάσουμε ότι μετά την δολοφονία, η εισαγγελέας η Ξένια Δημητρίου είχε διατάξει έρευνα για το αν υπάρχει ρατσιστικό κίνητρο στην δολοφονία. «Αυτή η έρευνα δεν έγινε ποτέ. Μπήκε στο συρτάρι, μαζί με πολλά άλλα πράγματα. Γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, η αστυνομία δεν έκανε καμία έρευνα. Ούτε αναζήτησαν το ποιοι τον απείλησαν, γιατί μπήκε εκεί, ούτε πήραν υλικό από τις κάμερες, ούτε βρήκαν αυτόπτεις μάρτυρες, ούτε πήραν τα κινητά των δραστών. Μέχρι και κάμερα τηλεοπτικού συνεργείου υπήρχε που τραβούσε, αλλά δεν τους ένοιαξε τίποτα. Δεν έπιασαν τους δύο καταστηματάρχες. Δεν ήθελαν να διαλευκανθεί αυτό το έγκλημα» λέει η Ελένη Κωστοπούλου. 

«Αν δεν υπήρχε κινητοποίηση των οικείων, των φίλων του Ζακ και της οικογένειας, ώστε να ψάξουμε να βρούμε στοιχεία, δεν θα υπήρχε καν δικαστήριο πιστεύω» συνεχίζει. 

Η ορατότητα της δίκης πιστεύει ότι βοηθάει. «Το έχουμε δει και σε άλλες δίκες, όπως στην δίκη της Χρυσής Αυγής, παρόλο που δεν θα έπρεπε, γιατί υπάρχουν κανόνες, νομικοί, ηθικοί, κοινωνικοί και άλλοι. Στον α’ βαθμό της δίκης ήταν πολύ πιο έντονη η παρουσία του κόσμου. Μας βοήθησε πολύ. Η πίεση από την κοινωνία συμβάλλει λίγο. Θα έπρεπε όμως τα παιδιά μας να προστατεύονται πάση θυσία. Θέλω η δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της, όχι να πιεστεί από την κοινωνία, αλλά να κάνει αυτό που είναι ταγμένη να κάνει» σημειώνει η μητέρα του Ζακ. 

Τις προάλλες είχε συναντήσει μια φίλη του Ζακ που ήταν στην κηδεία του. «Θυμήθηκα που είχαν έρθει όλες οι φίλες του από τα drag show, ντυμένες με τα πολύχρωμα ρούχα τους, τις οποίες καλέσαμε μέσα στην εκκλησία, γιατί κάθονταν απ’ έξω. Τις θεωρούμε κομμάτι της ζωής του Ζακ. Όταν έγινε η ταφή στο νεκροταφείο, του πέταξαν τόνους χρυσόσκονη και κόλλησε στα πρόσωπα και τα ρούχα όλων μας. Κάποιοι δυσανασχέτησαν, όμως εγώ τότε ένιωσα την παρουσία του εκεί» σχολιάζει

Η πρωτοβουλία Justice for Zak/Zackie είναι ο ενορχηστρωτής των δράσεων που προσπαθούν να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν περισσότερο κόσμο για το πως εξελίσσεται η δίκη. «Έγιναν πάρα πολλές δράσεις, ειδικά τον πρώτο καιρό. Ήρθαν σημαντικοί άνθρωποι στη δίκη, είχαμε την Ανοιχτή Ορχήστρα να παίζει έξω από το δικαστηριο και έγιναν πολλές εκδηλώσεις. Ελπίζω να συνεχίσει να υπάρχει και μετά, να γίνονται πράγματα στη μνήμη του, όμως να αλλάξει τον τίτλο και να γίνει: «Επιτέλους, Justice for Zak/Zackie Oh». 

Η Ελένη Κωστοπούλου βλέπει ότι η κοινωνία δεν θα τον ξεχάσει τον Ζακ. «Έχει αφήσει το αποτύπωμά του σε διάφορους τομείς, γιατί ήταν πολυδιάστατος, δεν ήταν ένα πράγμα. Όταν μπήκε ο μεσίτης φυλακή, σκεφτόμουν πόσο ειρωνικό είναι που ο Ζακ είχε αγωνιστεί για τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Έχει τόσο μεγάλη καρδιά που είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, θα συγχωρούσε και τους δολοφόνους του» αναφέρει

«Ήταν ένα ξεχωριστό πλάσμα. Έβλεπα πόσο ευαίσθητος είναι από μικρός. Όταν έρχονταν οι Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα, ήρθε ένα παιδί στην τάξη του Ζακ και δεν του έκανε κανένας παρέα, εκτός από τον Ζαχαρία. Αυτή η ευαισθησία μεγάλωσε κι επεκτάθηκε τόσο σε άλλες ευάλωτες ομάδες όσο και στα ζώα». 

Διαβάζοντας τώρα τα post του στο Facebook, η μητέρα του Ζακ βλέπει πώς καυτηρίαζε κάθε αδικία και πώς διεκδικούσε. «Είχε γράψει γράμμα στον υπουργό μαζί με τη Θετική Φωνή για τους οροθετικούς, συμμετείχε συνεχώς σε πρωτοβουλίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είχε ένα μεγάλο θάρρος απέναντι σε κάθε καταπατητή δικαιωμάτων. Δεν θα ξεχάσω αυτό που είχε γράψει ο ίδιος ότι όταν ήταν ντυμένος drag queen και περπατούσε στο δρόμο, αν τον κορόιδευαν, εκείνος προσπαθούσε να μην επιταχύνει το βήμα του και να συνεχίσει να περπατάει αγέρωχα. Έτσι, από πίσω όποιος τον έβλεπε, θα είχε την εντύπωση ότι ήταν ένας δυνατός άνθρωπος που δεν τον επηρεάζει τίποτα, αλλά αν έβλεπες τα μάτια του, θα καταλάβαινες ότι ήταν φοβισμένος. Δεν ήθελε να δώσει όμως σε αυτούς την ικανοποίηση ότι τον τρόμαξαν και τον φόβισαν και ότι θα αλλάξει για αυτόν το λόγο». 

«Μην κλείνετε τα μάτια»: Έξω από το Εφετείο για την δίκη για τη δολοφονία του Ζακ.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Για την ίδια, όσο και για όλο τον κόσμο που τον γνώριζε, «ήταν τόσο τρυφερά όσα έγραφε, σε βαθμό υπεράνθρωπο, θα έλεγα. Είχε πει σε κάποια στιγμή: “Αν μας δώσετε το δικαίωμα να υιοθετήσουμε παιδιά, θα τα κάνουμε να αγαπάνε όλο τον κόσμο, όχι μόνο αυτούς που είναι σαν κι εμάς”. Πόσο πιο μεγαλόψυχος; Θα μπορούσε να είχε κάνει κι άλλα πράγματα, αλλά σε αυτήν τη ρατσιστική και ομοφοβική κοινωνία που ζούμε, νομίζω ότι όποιος είναι ορατός, γίνεται θύμα βίας. Φοβάμαι για αυτά τα άτομα ότι θα βρεθούν σε ένα σημείο σκοτεινό, όπως κι εκείνος, και θα τους χτυπήσουν».

«Ο Ζακ ήταν πολύ ονειροπόλος για αυτήν τη χώρα και τα όνειρά του τα πλήρωσε με την ζωή του, γιατί το να λες «όλοι είμαστε ίσοι» είναι σαν να ζητάς να σε σκοτώσουν, σαν να γίνεσαι εχθρός, γιατί κανένα κράτος, καμία κυβέρνηση, κανένας πλούσιος και ισχυρός δεν θα το ήθελε αυτό. Αυτόματα γίνεσαι στόχος» συνεχίζει η Ελένη Κωστοπούλου.

Πλησιάζουμε προς το τέλος της δίκης και η δικαιοσύνη μένει να φανεί αν θα αποδοθεί. «Μέχρι αρχές Ιουνίου θα πρέπει να έχουμε την απόφαση. Μένει να ακούσουμε τις απολογίες τους και την πρόταση του Εισαγγελέα. Περιμένω την τιμωρία των ενόχων και τη δικαίωση του παιδιού μου. Κανένας νεκρός δεν αναστήθηκε από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, αλλά είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να αποδίδεται δικαιοσύνη και να αποτρέπεται κάθε μελλοντική ενέργεια κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου».

Αύγουστος Κορτώ

Όταν πιάνω το κινητό και χαζεύω για λίγο στο Instagram, βλέπω μια ενημέρωση –ένα σχόλιο σε μια φωτογραφία. Είναι μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου: Ο Τάσος κι εγώ, λίγο μετά την τελετή του γάμου, σκύβουμε να αγκαλιάσουμε τον Τζέρι.

«Μια μέρα θα πατάμε πάνω στα πτώματά σας», γράφει ένας άγνωστος. Διαγράφω το σχόλιο, τον μπλοκάρω, συνεχίζω τη δουλειά.

Το γεγονός ότι έχω φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζω ένα τέτοιο σχόλιο με την αδιαφορία που του αξίζει, είναι συγχρόνως ευτύχημα, κι ενδεικτικό του πόσο βαθύ είναι το μίσος, και πόσο εξοικειωμένοι είμαστε, όσοι ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες που εμπνέουν τέτοιο μίσος, με τον ψυχικό εμετό άθλιων ανθρώπων. Βεβαίως, η αυτοματοποιημένη σίγαση, το «Χέσε μας κι εσύ, κακομοίρη», είναι σαφώς προτιμότερο απ’ το να επέτρεπα στην αηδή επίθεση να με κάνει κομμάτια –αλλά το πετσί σκληραίνει σταδιακά, με τα χρόνια, με πολύ κόπο.

Κάποτε, προσπαθούσα –με το συγγραφικό μου χούι– να μπω στον ψυχισμό τέτοιων ανθρώπων, να τους καταλάβω. Τι συνέβαινε στο μυαλό τους; Τι ήταν αυτό που φάνταζε στη νοοτρπία τους τέτοια απειλή, ή τέτοια προσβολή, ώστε να φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Άραγε, ίσχυε η θεωρία σύμφωνα με την οποία οι ακραίοι ομοφοβικοί και η κοινωνική τους παθογένεια πηγάζουν από ανομολόγητα, ανεπεξέργαστα ομοφυλοφιλικά αισθήματα, που καταπνίγονται και, μέσω της ντροπής, διαστρέφονται σε εχθροπάθεια;

Πλέον, μου είναι παγερά αδιάφορο το θυμικό τέτοιων ατόμων

Το μυαλό τους είναι ένα βαθιά απωθητικό μέρος, που δεν επιθυμώ να επισκεφθώ. Δεν με απασχολεί η ερμηνεία της συμπεριφοράς τους, όσο η διαχείρισή της με τη μεγαλύτερη δυνατή αποφυγή ψυχικού πόνου –του δικού μου, και των αδελφών μου: Της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Μεγάλωσα σε μιαν Ελλάδα πολύ πιο ομοφοβική απ’ τη σημερινή. Οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονταν με χλεύη και απέχθεια. Καλοί χριστιανοί πίστευαν ότι το AIDS ήταν δικαιοσύνη εξ ουρανών, θέλημα του Θεού, προκειμένου να καθαρίσει ο κόσμος απ’ τις αδερφές. (Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο πρόεδρος Ρέιγκαν, επί δύο θητείες, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να βοηθήσει τους οροθετικούς των ΗΠΑ). Οι λεσβίες, ως γυναίκες, εισέπρατταν συνδυασμό περιφρόνησης και μισογυνισμού, και δεν τους αναγνωριζόταν η ίδια τους η ύπαρξη –θεωρούνταν παραστρατημένες γυναίκες, που δεν είχαν βρει ακόμα τον κατάλληλο άντρα, για να τις στρώσει.

Κι όσο για την τρανς κοινότητα, ο όρος δεν υφίστατο ακόμα και οι διεμφυλικοί (αποκαλούμενοι συλλήβδην τραβεστί, δηλαδή παρενδυτικοί), αδυνατώντας να βρουν εργασία και να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, εξωθούνταν στο πεζοδρόμιο, με όλη τη βία που αυτό συνεπαγόταν –συλλήψεις, ξύλο και κακοποίηση απ’ την αστυνομία σε καθημερινή βάση. Οι νοσταλγοί του παρελθόντος πρέπει να βγάλουν πάραυτα τα ρόδινα γυαλιά τους και να κοιτάξουν τη φρίκη κατάματα.

Για να φτάσουμε στο σήμερα, στις Παρελάσεις Υπερηφάνιας, στους ανθρώπους της κοινότητας που ζουν ανοιχτά, άφοβα κι ελεύθερα, χρειάστηκε πολύς αγώνας, και πολλές θυσίες –απ’ τις εξεγέρσεις του Stonewall και του Σαν Φρανσίσκο, τη δολοφονία ηρώων ακτιβιστών όπως ο Χάρβεϊ Μιλκ, και το σθένος εκατομμυρίων ανθρώπων, που εκδιώχθηκαν απ’ τα σπίτια τους και τις συντηρητικές, μικρόψυχες φαμίλιες τους, κι επέζησαν χάρη στη δύναμη, το θάρρος τους, και την ολοένα και πιο ισχυρή αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας.

Τα πράγματα είναι απείρως καλύτερα απ’ ό,τι πριν μερικές δεκαετίες, ωστόσο τα προβλήματα, η περιθωριοποίηση, το μίσος, δεν έχουν καταλαγιάσει ολότελα

Οι οικογένειες που αγκαλιάζουν κι αποδέχονται άνευ όρων τα ΛΟΑΤΚΙ+ τέκνα τους παραμένουν ισχνή μειονότητα. Νέα παιδιά, ιδίως στην επαρχία, βρίσκονται ξεκρέμαστα, μετέωρα, έτσι κι αποκαλύψουν στους δικούς τους την αλήθεια της ψυχής τους. Οποτεδήποτε ένα νομοσχέδιο που εξασφαλίζει τα δικαιώματά μας και την ισονομία μεταξύ όλων των πολιτών, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ψηφίζεται στη Βουλή, πλήθος κόσμου, μέλη του χολερικού ιερατείου κι ακροδεξιοί ή ηθικά λειψοί και καθηλωμένοι βουλευτές ασχημονούν με μισανθρωπικές δηλώσεις, όπου η κοινωνία παρουσιάζεται πάντα ως ένα σώμα που κινδυνεύει απ’ την επέλαση της ανωμαλίας.

Και βέβαια, σε κάθε Pride, ο λόγος μίσους, οι απειλές κι οι κατάρες πέφτουν βροχή –καθώς ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που παρελαύνει με την ένδυση που γουστάρει, που γιορτάζει μία φορά τον χρόνο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την αδέσμευτη ύπαρξη, συνιστά στα μάτια των ομοφοβικών και τρανσφοβικών έκτρωμα, προσβολή της ευάλωτης ηθικής τους, δυναμίτη στα θεμέλια της παραδοσιακής, ελληνορθόδοξης οικογένειας και κοινωνίας.

Η λύση είναι μία: Αγώνας χωρίς σταματημό

Μακάρι να μη χρειαζόταν τόσος μόχθος για τη διεκδίκηση της ελευθερίας μας, αλλά η ελευθερία, εξ ορισμού, είναι ένα δώρο που οφείλεις να κερδίζεις καθημερινά, με πείσμα κι αδιάκοπη προσπάθεια, προκειμένου να μη σ’ την αρπάξει το πλήθος που ονειρεύεται μια παλιά Ελλαδίτσα, όπου έτρωγες ξύλο και καθόσουν ήσυχα-ήσυχα στη γωνία σου.

Το βάρος που μας συνθλίβει επί αιώνες είναι, στην ουσία, το πόδι ενός πήλινου αγάλματος. Κι είναι στο χέρι μας να το τσακίσουμε.

ευχάριστες ειδήσεις

Η επιστροφή στην αγχώδη πραγματικότητα μετά το πέρας των πασχαλινών διακοπών, είναι ψυχοφθόρα υπόθεση. Ενδεχομένως, να συμπρωταγωνιστεί και η αναμονή των καλοκαιρινών διακοπών που πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο, σκορπίζοντας ολούθε την ελπίδα της ηρεμίας και της χαλάρωσης. Είναι εμφανής η δυσκολία στη συγκέντρωση για την ολοκλήρωση καθημερινών εργασιών, γι’ αυτό συγκεντρώσαμε 5 ευχάριστες ειδήσεις, με γνώμονα την ευφορία.

«Mammoth»: Κατασκευάστηκε στην Ισλανδία το μεγαλύτερο εργοστάσιο στον κόσμο που προορίζεται για να απορροφά ολόκληρους τόνους εκπομπών άνθρακα

Το μεγαλύτερο εργοστάσιο στον κόσμο, σχεδιασμένο για να απορροφά τις εκπομπές άνρθρακα από την ατμόσφαιρα, τέθηκε σε λειτουργία στην Ισλανδία. Ο λόγος για το «Mammoth», τη δεύτερη (χρονικά) πρωτοβουλία μείωσης εκπομπών άνθρακα, με την υπογραφή των εταιρειών Carbfix και Climeworks, η οποία ξεπερνά κατά δέκα φορές το μέγεθος του «προκατόχου της», την «Orca». Περνώντας στους εντυπωσιακούς αριθμούς, το «Mammoth» μπορεί να απορροφήσει 36.000 τόνους άνθρακα από την ατμόσφαιρα σε ετήσια βάση, που ισοδυναμεί με την κατάργηση 7.800 αυτοκινήτων από το οδικό δίκτυο.

«Το νέο εργοστάσιο είναι ένα σημαντικό βήμα στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής», δήλωσε ο Stuart Haszeldine, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Εντούτοις, σημείωσε ότι η εν λόγω πρωτοβουλία αποτελεί μόνο ένα μικρό ποσοστό των περιβαλλοντικών δράσεων που χρειάζεται ο πλανήτης για να επιβιώσει.

Ένα καφέ απασχολεί άτομα με αναπηρία

Η Maureen Stanko ανέκαθεν αισθανόταν ότι ο γιος της, Nick, είχε πολλά να δώσει, παρά το γεγονός ότι μαχόταν δυσανάλογα με τον αυτισμό. Έτσι, λοιπόν, μοιράστηκε τις ανησυχίες της με τον θεραπευτή του Nick, Tyler Kammerle, ο οποίος της εξομολογήθηκε ότι είχε σκοπό να ανοίξει ένα κατάστημα εστίασης, όπου θα απασχολεί άτομα με αναπηρία. Ένα σχέδιο ίσως ουτοπικό εκ πρώτης όψεως, που όμως ευοδώθηκε. Σε συνεργασία με τη φιλάνθρωπο, Kathy Opperman, δύο χρόνια αργότερα έγιναν τα εγκαίνια του: So Much To Give Inclusive Cafe στο Cedars της Πενσυλβάνια, τον Ιανουάριο του 2023. Έκτοτε, στο εν λόγω καφέ απασχολούνται 63 άτομα –το 80% εκ των οποίων έχει αναπηρία– σε θέσεις, όπως υποδοχή, βοηθοί σεφ, σέρβις κ.ά.

Εκτός αυτού, το συγκεκριμένο καφέ δεν προσφέρει μόνο ευκαιρίες εργασίας σε άτομα με αναπηρία, αλλά και ασφαλές περιβάλλον για να χαλαρώσουν τέτοια άτομα.

«Ποτέ δεν πηγαίναμε με τον Nick σε εστιατόρια πριν ανοίξει αυτό το καφέ. Δεν άξιζε τον κόπο. Ξοδεύαμε όλα αυτά τα χρήματα για να πάμε έξω για φαγητό και καταλήγαμε να αγχωνόμαστε συνεχώς», τόνισε, μεταξύ άλλων η μητέρα του. «Αυτή η καφετέρια έχει μάθει στον Nick πώς να κάθεται σε μαγαζιά εστίασης. Γιατί τώρα έχουμε ένα μέρος να πάμε, όπου, αν σηκωθεί και αρχίσει να χοροπηδάει σαν κουνελάκι ή να χειροκροτεί ή να φωνάζει, κανείς δεν νοιάζεται».

Δωρεάν τρόφιμα στη Νότια Καλιφόρνια

Στην Santa Ana δραστηριοποιείται το Seva Collective, ένα εν κινήσει παντοπωλείο, που διανέμει δωρεάν τρόφιμα. Η λειτουργία του ξεκίνησε, αρχικά, εν μέσω πανδημίας, με μια χούφτα εθελοντές, οι οποίοι αγόραζαν τρόφιμα και παιχνίδια, προκειμένου να συμβάλλουν στην επισιτιστική ανασφάλεια που αντιμετώπιζαν τότε ορισμένες κοινότητες.

Ενώ ο πρωταρχικός της στόχος είναι να μεριμνήσει για τη διατροφή ανθρώπων που έχουν ανάγκη, το Seva Collective δίνει έμφαση στην παροχή φρέσκων προϊόντων και μη επεξεργασμένων τροφίμων, σε όσους, όσες και όσα επιθυμούν να ενθαρρύνουν τις υγιεινές συνήθειες. Στην πιο πρόσφατη δράση του, το παντοπωλείο διένειμε παιχνίδια, βιβλία και ρούχα, σε συνεργασία με επωνυμίες, όπως το Young LA.

Ένας οδηγός σχολικού λεωφορείου μοιράζει απλόχερα θετικότητα

Ο Anthony Burgess μεταφέρει μαθητές από και προς τα σχολεία της κομητείας Pinellas από τον Σεπτέμβριο του 2023. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στο «Good Morning America», σκέφτηκε, για τη φετινή άνοιξη, να ζητήσει από τους μαθητές και της μαθήτριες να γράψουν τα αγαπημένα τους αποφθέγματα ή/και ενθαρρυντικά μηνύματα, για να διακοσμήσει με αυτά το εσωτερικό του σχολικού του λεωφορείου.

«Ήθελα να το κάνω πιο φωτεινό, να το μετατρέψω σε έναν διασκεδαστικό χώρο, οπότε είπα: «Γεια, ας γράψουμε μερικά αποφθέγματα. Ήθελα το λεωφορείο να αποτελεί θετικό μέρος τόσο για τα παιδιά, όσο και για μένα», σημείωσε.

Τους τελευταίους δύο μήνες, το λεωφορείο του Burgess μετατράπηκε σε ένα πολύχρωμο καταφύγιο, γεμάτο με μαθητικά σημειώματα και ζωγραφιές που καλύπτουν όλο το μήκος του εσωτερικού και της οροφής του λεωφορείου. Ως προς αυτό, ο Burgess υπογράμμισε πως ήθελε τα παιδιά να γράψουν κάτι που τα εμπνέει, τα παρακινεί. Ανάμεσα στα αποφθέγματα που ξεχωρίζουν, βρίσκονται τα εξής: «Ο τρόπος σκέψης σου μπορεί να αλλάξει τα πάντα», «Απόδειξέ τους ότι κάνουν λάθος» και «Ποτέ μην τα παρατάς».

Πηγή: ABC News

Το ChatGPT ως διοργανωτής γάμου

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα εργαλεία της τεχνητής νοημοσύνης επεκτείνονται ολοένα και περισσότερο, ανταποκρινόμενα σε διαφορετικές ανάγκες κάθε φορά. Εντούτοις, μια μη αναμενόμενη λειτουργία που δύναται να φέρει εις πέρας το ChatGPT, είναι αυτή της διοργάνωσης γάμου. Συγκεκριμένα, μια έρευνα του 2024, διαπίστωσε ότι το 52% των αρραβωνιασμένων ζευγαριών τείνουν να εμπιστεύονται την τεχνητή νοημοσύνη, αναζητώντας τις βέλτιστες λύσεις στην οργάνωση της γαμήλιας τελετής.

Επιπροσθέτως, ζευγάρια που έχουν εμπιστευτεί αυτά τα εργαλεία, κάνουν λόγο για εξοικονόμηση χρημάτων και πολύ ικανοποιητικές προτάσεις, αναφορικά με ιδέες για ταξίδι του μέλιτος, διαχείριση του υπάρχοντος προϋπολογισμού, τη δημιουργία προσκλήσεων κ.λπ.

Τουτέστιν, αυτό το βήμα καθίσταται πια ευκολότερο και οικονομικότερο.

Είμαι γκέι είμαι Αλβανίδα

Από την πρώτη μέρα παρουσίας του, το βίντεο προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων με τις περισσότερες από αυτές να είναι πομπώδεις και προκλητικές. Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Αμφιφοβίας και της Τρανσοφοβίας, αξίζει να τεθεί επί τάπητος υπό το σύγχρονο πρίσμα.

Τι πραγματευόταν το βίντεο

Ήταν το 2017, όταν η Μαίρη Συνατσάκη ξεκίνησε μια στήλη στο YouTube κανάλι της με τίτλο «Αγαπητή Μαίρη». Μέσα από τη στήλη αυτή, η Μαίρη διάβαζε μηνύματα ανθρώπων που θεωρούσε πως η ιστορία τους άξιζε να ακουστεί, προκειμένου να εμπνεύσει, να προβληματίσει και, ίσως, να ταρακουνήσει. 

Τότε, ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Γεράσιμος Γιακουμάτος, είχε δηλώσει πως: «Η ομοφυλοφιλία είναι μια “κολλητική αρρώστια”». Παράλληλα, σ’ ένα γκάλοπ στον δρόμο με αφορμή τον έναν χρόνο από την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, μέσα από την εκπομπή «Αταίριαστοι» ρωτήθηκε ο κόσμος: «Αν θα προτιμούσαν το παιδί τους να γίνει γκέι ή αλκοολικό;», με τους περισσότερους να απαντούν το δεύτερο. Μία κυρία, μάλιστα, δήλωνε: «Ομοφυλόφιλος με τίποτα. Καλύτερα να ήταν τζογαδόρος». 

«Είμαι γκέι»

Κάπου 7 χρόνια μετά, με αφορμή την νίκη του non-binary Nemo στον διαγωνισμό της Eurovision, οι δηλητηριώδεις απόψεις δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μεταξύ άλλων, διάβασα: «Γιατί ήταν τόσο γκέι αυτή η Eurovision;», «Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά φιλελεύθερο, αλλά αυτό ήταν πολύ γκέι ρε παιδί μου». «Δεν μπορούν μικρά παιδιά να βλέπουν αυτό το πράγμα». Κάπως έτσι βρέθηκα να αναρωτιέμαι: «Πόσα άλλαξαν, τελικά, μέσα στα 7 αυτά χρόνια;». 

Αφότου νομιμοποιήθηκε ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών από σχεδόν όλη την Ευρώπη, μοιραία ήρθε και η σειρά της Ελλάδας. Θα περίμενε κανείς πως εν έτει 2024, με όλη την Ευρώπη να έχει ήδη ψηφίσει το νομοσχέδιο αυτό, οι αρνητικές αντιδράσεις θα ήταν κάπως περιορισμένες. Εντούτοις, χιλιάδες πολίτες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώθηκαν για να φωνάξουν ότι η οικογένεια σημαίνει «μητέρα, πατέρας και παιδί», πως «στηρίζουμε την ιερότητα της παραδοσιακής οικογένειας, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα το νομοσχέδιο ως επαίσχυντο. 

Γιατί; Πώς επηρεάζεται ένα ετεροφυλόφιλος από τα δικαιώματα που δίνονται σ’ έναν ομοφυλόφιλο; Γιατί ενοχλεί έναν ετεροφυλόφιλο η εικόνα ενός non-binary ατόμου με φούστα; Γιατί η εικόνα ενός ατόμου με ροζ χρώματα και φούστα να «τρομάζει» τα παιδιά; 

«Είμαι Αλβανίδα, είμαι πρόσφυγας» 

Στις 15 Μαΐου, ο Παλαιστινιακός λαός θυμάται την ημέρα της Νάκμπα. Ήταν το 1948, όταν περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους με πολλούς από αυτούς να γίνονται πρόσφυγες και να παραμένουν, μέχρι σήμερα, άνθρωποι χωρίς πατρίδα. 

70 χρόνια μετά, το κράτος του Ισραήλ, συνεχίζει να αρνείται στους ανθρώπους της Παλαιστίνης το δικαίωμα για επιστροφή στις οικίες τους, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο. Σήμερα, πάνω από 6 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν ως πρόσφυγες. Μάλιστα, μετά από εντολή της ισραηλινής κυβέρνησης για εκκένωση της Ράφας στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, πάνω από 400.000 άνθρωποι εξορίστηκαν διά της βίας. 

Πολλοί ήταν οι Έλληνες που είπαν: «Να δεις που όλοι αυτοί θα μας κατέβουν εδώ τώρα, για να βρουν άσυλο». «Πολύ λυπηρό αυτό που τους συμβαίνει δεν λέω, αλλά η Ελλάδα δεν τους χωράει όλους. Να πάνε και πουθενά αλλού». «Μακάρι να σωθούν οι άνθρωποι, αλλά αν έρθουν εδώ, εγώ δεν θα το δεχτώ». Μετά από όσα ακούστηκαν την εβδομάδα αυτή, προσπάθησα να θυμηθώ αν υπάρχει, τελικά, αντίβαρο. Αν τα λόγια αυτά μπορούν να αντισταθμιστούν με άλλα λόγια. Θυμήθηκα τα λόγια της Μαίρης στο βίντεο αυτό: 

«Δεν είστε εσείς οι παράλογοι, οι μη φυσιολογικοί, δεν είστε εσείς το πρόβλημα. Αν κάποιος έχει πρόβλημα, είναι αυτός που καλλιεργεί το μίσος. Όταν είσαι ρατσιστής, δεν εκτιμάς το δώρο της ζωής. Δεν μπορείς να είσαι καλή φίλη, φιλεύσπλαχνος πατέρας και ομοφοβικός. Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εν δυνάμει πρόσφυγες. Εξόριστοι σε μια άλλη χώρα. Ξένοι σε μια άλλη χώρα Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Είσαι πολύ σημαντικός, αλλά όχι πιο σημαντικός από κάποιον άλλο».

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθεί κάτι περισσότερο από αυτό. Ας θυμηθούμε και ας διαφυλάξουμε αυτά τα λόγια.

Αξίζει να σημειωθεί, πως από την πρώτη προβολή του, το βίντεο αυτό προκάλεσε τρομακτικό αριθμό προσβλητικών σχολίων, με κάποια από αυτά να απειλούν μέχρι και τη ζωή της Μαίρης Συνατσάκη. Λίγοι κατάλαβαν πως το βίντεο αυτό δεν είχε ως στόχο να διχάσει, να γεννήσει μίσος ή προσβάλει, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Επιζητούσε την αγάπη και την αποδοχή σε οτιδήποτε μπορεί να μας φαίνεται ξένο ή διαφορετικό. 

7 χρόνια φαγούρα

Παρά τους σφοδρούς αγώνες που δίνονται καθημερινά υπέρ της συμπερίληψης και της αποδοχής, δυστυχώς οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Η ακροδεξιά παρελαύνει ανενόχλητη σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη –συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας–, η βία διατρανώνεται ανεξέλεγκτα, σπέρνοντας τον όλεθρο, και οι ρατσιστικές πεποιθήσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να φωλιάσουν στις ψυχές των ανθρώπων και να διαστρεβλώσουν τις κοινωνικές ανάγκες.

Έπειτα από 7 χρόνια φαγούρας, λοιπόν, αν δημοσιευόταν σήμερα ένα αντίστοιχο βίντεο, το πιθανότερο είναι να πυροδοτούσε και πάλι ομοφοβικά, ρατσιστικά και σεξιστικά παραληρήματα πίσω από την ασφάλεια της διαδικτυακής ανωνυμίας, λαβώνοντας ανεπανόρθωτα κάθε επιμέρους και συλλογική προσπάθεια για εξέλιξη. Καταπατώντας κάθε ίχνος ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, χωρίς πάντοτε να γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος, εξαιτίας της μόνιμης αγανάκτισης από την πλευρά των πολιτών που διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία.

Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, χρειάζεται μια συμπεριληπτική ματιά στα πράγματα, ούτως ώστε να καταστεί σαφές το δέον, ότι, δηλαδή, η ανθρώπινη ζωή (οφείλει να) βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο, ανεξάρτητα από την ταυτότητά της. 

Mellowsophy

Τέσσερα χρόνια πριν, τέσσερις παιδικοί φίλοι, πήραν την απόφαση να ιδρύσουν την Mellowsophy music, μια εταιρεία οπτικοακουστικών παραγωγών και δισκογραφική με στόχο τους να εκφράσουν την αγάπη τους για την μουσική. 

Μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια, η Mellowsophy έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στην εναλλακτική μουσική σκηνή της Ελλάδας. Χάρη στους φρέσκους και πρωτότυπους ήχους της, τις μουσικές παραγωγές της, καθώς και τους ιδιαίτερους και πολύχρωμους καλλιτέχνες της, η Mellowsophy music αποτελεί έναν ασφαλή και πρωτότυπο χώρο για να υπάρξεις μουσικά. 

Με αφορμή τα τέσσερα χρόνια ύπαρξής της στα μουσικά δρώμενα της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής, η Mellowsophy Music έρχεται στη Ground Stage του Gazarte για δύο μοναδικές βραδιές, σήμερα, 17 Μαΐου και στις 24 Μαΐου.

Η πρώτη μέρα και οι καλλιτέχνες της 

Στη σκηνή του Gazarte, ανεβαίνουν σήμερα τέσσερις καλλιτέχνες που έχουν ξεχωρίσει για το μουσικό τους ήχο και την ποιότητα τους. Η Billie Kark, η ολίνα, η HΑΝ NΑΗ και η Jō, με τον ξεχωριστό μουσικό τους ήχο μας προσκαλούν να γνωρίσουμε τη μουσική τους, να περάσουμε καλά μαζί τους και να γίνουμε όλοι μέλος ενός πάρτι. 

Ποια είναι τα τέσσερα κορίτσια και γιατί αξίζουν τη προσοχή μας;

Billie Kark

Η Billie Kark, συνδυάζοντας την ηλεκτρονική μουσική και το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, έχει καταφέρει μέσα σε μόλις λίγο καιρό να ξεχωρίσει. Το «Πάρτυ» της, έγινε viral και αγαπήθηκε απ’ το κοινό, με παραπάνω από 1 εκατομμύριο προβολές σε Youtube και Spotify. Το υπερταλαντούχο πλάσμα, έκανε την εμφάνιση τους κατά την περίοδο της πανδημίας, έχει ως όραμα της να αφήσει ελεύθερη τη φαντασία της για να δημιουργεί κάτι ασυνήθιστο και απροσδόκητο.

ολίνα

Η ολίνα γράφει στίχους και τραγουδάει για τις εμπειρίες της στην πόλη. Κάποιες φορές αυτές είναι λυπηρές και ψυχαναλυτικές, άλλες πηγάζουν από τα παιδικά μας χρόνια κι άλλες είναι γλυκές και ρομαντικές. Πάντως ακόμα και τα πιο νταρκ τραγούδια της έχουν πάντα στο τέλος μια νότα αισιοδοξίας. Ένας χωρισμός με χρώμα μπλε μελαγχολί, μια Αθήνα που λιώνει, αλλά έχει γεύση χυμό λεμόνι, μια αθωότητα που χάθηκε μα βρέθηκε ξανά και δυο χαδιάρες γάτες που μόνο αυτές μας καταλαβαίνουν, είναι μόνο μερικές από τις αφορμές που γίνονται τραγούδια.

HAN NAH

Εμπνευσμένη από τους ήχους των 90s και 00s, η HAN NAH, δημιουργεί ιδιαίτερη μουσική, που συνδυάζει pop και electronic στοιχεία. Απόψε, θα μας παρουσιάσει το μελωδικό και ηλεκτρονικά groovy πρόγραμμά της, παρέα με τον Nala’s Naughty Dream. Μέσα από τη μουσική της, είτε πρόκειται για πολύ προσωπικά τραγούδια εμπνευσμένα από δικές της ιστορίες όπως το Leo είτε πρόκειται για ambient και cinematic κομμάτια όπως το 8, η Han nah, μας καλεί μέσα από τη μουσική της να δραπετεύσουμε σε διαφορετικούς κόσμους και να μυσταγωγηθούμε στη διαφορετική αυτή μουσική εμπειρία. Πρόσφατα επέστρεψε με ένα έντονα συναισθηματικό, captivating new single με τίτλο ultraviolent, το οποίο συνοδεύεται και από ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο music video.

Η jazzy ξεκίνησε σε μικρή ηλικία να παίζει πιάνο και να τραγουδά, ενώ στα 17 της ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή μαζί με Έλληνες hip hop artists. Fast forward μερικά χρόνια, και αφού εμπλούτισε τις επιρροές της με jazz, soul & neo-soul ακούσματα, η πλέον έχει κατασταλάξει στον ήχο της, τον οποίο εξερευνά πλήρως εδώ και 1.5 χρόνο. Απόψε υπόσχεται να ζήσει μαζί με το κοινό της την απόλυτη μουσική εμπειρία και να μας ταξιδέψει σε κόσμου ξένους αλλά και γνωστούς.

Σε μια βραδιά που υπόσχεται πολλά, η Mellowsophy Music, μας καλεί να ζήσουμε μαζί της μια αλλιώτικη μουσική εμπειρία και να γιορτάσουμε την μουσική. Εισιτήρια μπορείτε να βρείτε εδώ

Δύο χρόνια και κάτι μετά, το Bridgerton επέστρεψε στο Netflix με τον τρίτο κύκλο της σειράς και τον Colin με την Penelope στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των γυναικών και των ανδρών της υψηλής κοινωνίας του Λονδίνου. 

«Αγαπητέ αναγνώστη, είμαστε πάρα πολύ καιρό χώρια!». Με τον χαιρετισμό αυτό της Lady Wistledown ξεκίνησε η τρίτη σεζόν του Bridgerton. 

Το φετινό –διαφορετικό—- ζευγάρι της σεζόν, ήρθε για να πει μια ιστορία που θα μπορούσε ίσως να σημαίνει κάτι παραπάνω. Με καινούργια showrunner – ο Chris Van Dusen αποχώρησε και στη θέση του μπήκε η Jess Βrownell, ο τρίτος κύκλος επικεντρώνεται στο «φαινομενικά, ταπεινό χαμομηλάκι» της ιστορίας – από έξω ήσυχη από μέσα Lady Whistledown— που με ασπίδα της το καινούργιο αίσθημα αυτοπεποίθησης της, κερδίζει ό,τι έψαχνε όλα τα χρόνια της ζωής της. Αγάπη και αποδοχή προς τον εαυτό της.

Μπορεί να άλλαξε το χτένισμα και το χρώμα φορεμάτων της, η ουσιαστική, όμως, αλλαγή της Penelope, ήταν εσωτερική. Αφότου άκουσε για 2 ολόκληρες σεζόν – και 20 χρόνια – ότι δεν είναι άξια να την ερωτευτεί και να την παντρευτεί κανείς, η Penelope επέλεξε να σπάσει το γυάλινο κόσμο της και να δείξει τον αληθινό, γεμάτο αυτοπεποίθηση εαυτό της. 

Μπορεί ο δεύτερος κύκλος να έκλεισε με τον Colin να συνειδητοποιεί τα συναισθήματα της Penelope και να τα αγνοεί, αφήνοντάς την πληγωμένη και προδομένη – αφότου αποκαλύφθηκε η ταυτότητά της ως Lady Whistledown, αλλά και η προδοσία της προς την Eloise— o φετινός τρίτος κύκλος, όμως, παρουσίασε μια άλλη Penelope.

Η ιστορία μιλάει γι’ αυτό το έξυπνο και χωμένο στα βιβλία του κορίτσι του πίσω θρανίου, που ενώ την βλέπεις και την ακούς, επιλέγεις να μην της δώσεις πολλή σημασία. Μέχρι που από φόβο μην μείνει για πάντα στο σπίτι με την καταπιεστική μαμά της, αποφασίζει να αλλάξει. Όχι χαρακτήρα ή εμφάνιση, αλλά οπτική. 

Ο έρωτας ανάμεσα σ’ έναν ευπαρουσίαστο άντρα και μια διαφορετική από τις άλλες γυναίκα 

Η φετινή σεζόν μας έδωσε πολλά. Αρχικά, είδαμε την επιστροφή της Kate – Bridgerton πια – και του κόμη Anthony Bridgerton σε καθημερινές αλλά και ερωτικές σκηνές – για να ανταποδώσουν γι’ αυτή τη μοναδική μία της περασμένης σεζόν. Επιπρόσθετα, η διαμάχη μεταξύ Eloise και Penelope, την κατέταξε για ακόμη μια φορά, ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σχέσεις της σειράς. 

Το Διαμάντι της σεζόν – αφού ανησύχησαν όλες οι μητέρες της καλής κοινωνίας για την κατάστασή του – τελικά ανακοινώνεται και η Francesca Bridgerton αποδεικνύεται άξια συνεχίστρια της Daphne. Τέλος, για ακόμη μια φορά τα θέματα πατριαρχίας, γονεϊκή αποξένωσης, φιλοδοξίας και κοινωνικής απομόνωσης αναδείχθηκαν εξαιρετικά. 

Και ενώ τα προαναφερθέντα γεγονότα αποτελούν εξαιρετικούς δορυφόρους, η ιστορία επικεντρώνεται στη ταραχώδη σχέση του Colin και της Penelope. Αφότου ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη και έζησε τη ζωή του, o Colin επιστρέφει στο Λονδίνο ανανεωμένος και έτοιμος να μαγνητίσει. Αφότου, όμως, συνειδητοποιεί τον πόνο που προκάλεσαν τα λόγια του – δες το τελευταίο επεισόδιο του προηγούμενου κύκλου, αποφασίζει να το παίξει «θεία από το Σικάγο» και να κάνει την Penelope «άξια προσοχής και προτάσεων γάμου».

Ως γνήσιος Bridgerton, όμως, ο Colin μπλέκεται στα δίκτυα που ο ίδιος έπλεξε, αφού συνειδητοποιεί ότι τα συναισθήματα της Penelope είναι αμοιβαία. 

Κάθε σεζόν εμπνέεται από ένα βιβλίο της Jane Austen. Με το «Περηφάνια και Προκατάληψη» του πρώτου κύκλου να δίνει την θέση του στο «Λογική και Ευαισθησία» του δεύτερου, η «Έμμα» του τρίτου κύκλου, μας θυμίζει όλους τους λόγους που επιλέγουμε να διαβάζουμε Jane Austen 200 και κάτι χρόνια. Ο έρωτας του Colin και της Penelope, πατώντας στο αρχέτυπο «από φίλοι… εραστές» παρουσιάζει όλους τους λόγους του «γιατί η μυθοπλασία είναι ακόμη αντίβαρο της σκληρής πραγματικότητας». Όταν η καθημερινή μας ζωή είναι γεμάτη από απογοήτευση – φιλική, ερωτική, κοινωνική – η μυθοπλασία,  συνεχίζει να δίνει την ελπίδα της πίστης προς τον έρωτά και την ευτυχία.

Οι «Μεγάλες Προσδοκίες» για το δεύτερο μισό

Μπορεί στο πρώτο μισό του κύκλου να μην είδαμε πολλά σε σχέση με το ερωτικό πάθος του κεντρικού ζευγαριού – ένα μεγάλο μείον της σειράς οι πολλές και όχι τόσο σημαντικές παράλληλες ιστορίες – δημιούργησαν όμως «Μεγάλες Προσδοκίες» για το δεύτερο μισό. 

Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια επικεντρώθηκαν στο να αναδείξουν τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών, με την Νίκολα Κάκλαν και την Penelope να κλέβουν το ενδιαφέρον, δημιουργώντας τη βάση και πολλές προοπτικές εξέλιξης για το δεύτερο μισό. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τέταρτο επεισόδιο – και τελευταίο του πρώτου μισού κύκλου – κρατάει σχεδόν όλο ενδιαφέρον, με τα τελευταία 20 λεπτά του να αξίζουν την αναμονή των προηγούμενων τεσσάρων ωρών. 

Γυναικοκτονία Μενίδι

Προς το παρόν, έχει δοθεί εντολή από την Ασφάλεια Αττικής για την αναζήτηση του πρώην συζύγου της, ο οποίος, μάλιστα, είχε συλληφθεί τρεις φορές στο παρελθόν, ως επιστέγασμα των καταγγελιών της 40χρονης για ενδοοικογενειακή βία, αλλά είχε αφεθεί ελεύθερος. Το τραγικό αυτό γεγονός στέκεται αφορμή για να ανοίξει εκ νέου ο ασκός του Αιόλου, αναφορικά με την ανοχή των αρμόδιων οργάνων απέναντι σε άτομα, τα οποία, αποδεδειγμένα, έχουν υπάρξει κακοποιητικά.

Οι καταγγελίες της 40χρονης και το panic button

Η πρώτη καταγγελία του θύματος καταγράφηκε τον Απρίλιο του 2013, με τον σύζυγό της να συλλαμβάνεται και να οδηγείται στον εισαγγελέα. Εννέα χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2022, ακολούθησε δεύτερη καταγγελία της άτυχης γυναίκας για απειλή, σωματική βλάβη και εξύβριση. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κατηγορούμενος οδηγήθηκε εκ νέου στον εισαγγελέα. Εντός της πρώτης εβδομάδας του Μαΐου του 2024 –δηλαδή, μόλις πριν 10 περίπου μέρες– ήρθε η τρίτη και τελευταία καταγγελία, με τον κατηγορούμενο να οδηγείται και πάλι στη σύλληψη. Αυτή τη φορά, έλαβε ρητή δικάσιμο για τις 17 Μαΐου, ενώ στη 40χρονη έγινε προτροπή για ιατροδικαστική εξέταση.

Συγχρόνως, της δόθηκε πρόσβαση στην εφαρμογή του panic button, ενώ, αρνήθηκε την πρόταση των αρχών για φιλοξενία σε κάποια δομή κοινωνικού ή/και προνοιακού χαρακτήρα. Εντούτοις, ο εν διαστάσει σύζυγός της παρέμεινε ελεύθερος, με την ίδια να βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο.

Ένα μαχαίρι καρφωμένο στην κοιλιά της 40χρονης 

Όπως ανακοινώθηκε, το πτώμα του θύματος εντοπίστηκε νωρίς το πρωί της Πέμπτης, στη συμβολή των Οδών Πάρνηθος και Αριστοτέλους, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην κοιλιά. Στο σημείο κατέφτασαν πάραυτα μέλη της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας, ενώ διενεργούνται έρευνες για την εύρεση στοιχείων στην περιοχή και ελέγχονται οι κάμερες ασφαλείας.

Αξίζει να αναφερθεί, πως αποκλείστηκε το ενδεχόμενο ληστείας, αφού στον τόπο του εγκλήματος, βρέθηκαν η τσάντα, το κινητό και το πορτοφόλι της. Στο σημείο υπήρχε αυτόπτης μάρτυρας, στον οποίο η αστυνομία αναμένεται να πάρει κατάθεση.

Η σύνδεση με τη γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους

Ήταν αρχές του προηγούμενου μήνα, όταν γνωστοποιήθηκε η βάναυσα άδικη δολοφονία της 28χρονης Κυριακής από τον πρώην σύντροφό της έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Η νεαρή γυναίκα επέλεξε να κάνει το δέον, να απευθυνθεί, δηλαδή, στις αστυνομικές αρχές, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποτυπώδη προστασία για τη ζωή της. Αφότου ενημέρωσε για τη βίαιη φύση του πρώην συντρόφου της, η Κυριακή ζήτησε να επιστρέψει στο σπίτι της συνοδεία περιπολικού, λόγω του ότι φοβόταν, όμως η εξοργιστική απάντηση που της δόθηκε, ήταν πως: «Το περιπολικό δεν είναι ταξί».

Έτσι, λοιπόν, αναγκάστηκε να βγει έξω από το τμήμα και να καλέσει το 100, με την ελπίδα ότι θα βρισκόταν κάποιο διαθέσιμο περιπολικό. Η ανάλγητη και θρασύτατη αυτή απάντηση από τον αστυνομικό, ωστόσο, σηματοδότησε τον θανάσιμο επίλογο της υπόθεσης. Ο πρώην σύντροφός της, ο οποίος την παρακολουθούσε, της επιτέθηκε με μαχαίρι, με την ίδια να αφήνει την τελευταία της πνοή, έξω από το σημείο που υποτίθεται ότι πατάσσεται το έγκλημα και η διαφθορά.

Τόσο η κοινή γνώμη, όσο και δημοφιλή πρόσωπα του καλλιτεχνικού και πολιτικού στίβου υποστήριξαν κατάφωρα ότι τα περιπολικά επιβάλλεται να γίνονται ταξί, όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές. Υπό αυτό το πρίσμα, έκτοτε το αναμενόμενο θα ήταν οι αρμόδιες αρχές να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά προς κάθε θύμα που βρίσκει το σθένος να καταγγείλει τον κακοποιητή του. Εν προκειμένω, όμως, αυτός ο άντρας συνελήφθη τρεις φορές και αφέθηκε ελεύθερος άλλες τόσες, προτού συμβεί το μοιραίο. Επομένως, δύο είναι τα τινά: Είτε που οι αρχές δεν θεωρούν (εσφαλμένα) ότι ο δράστης δεν θα συνεχίσει να λειτουργεί βίαια, είτε που αδιαφορούν συνειδητά.

Το παράδοξο

Από την πρώτη στιγμή που αναδύθηκε το σπουδαίο κίνημα του #MeToo στην Ελλάδα, οι φορείς καταδικάζουν την αποσιώπηση και ωθούν τα θύματα να μιλούν για την κακοποίηση που υφίστανται. Ωστόσο, όταν τα θύματα αντλούν δύναμη να επικοινωνήσουν αυτό που τους συμβαίνει και, εν κατακλείδι, καλούνται να το πληρώσουν με τη ζωή τους, τότε με τι κουράγιο μπορούν να ανοίξουν περισσότερα στόματα;

Όταν οι εκπρόσωποι του κράτους και του νόμου, είτε μέσω ανεπαρκών κινήσεων, είτε εξαιτίας του απαρχαιωμένου νομικού πλαισίου, είτε λόγω της ελλιπούς εκπαίδευσής τους σε κοινωνικά φαινόμενα, στέκονται ανίκανα να σταθούν αποτελεσματικά ως τροχοπέδη ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη. Οι εγκληματίες αφήνονται ελεύθεροι, τα προσφερόμενα περιθώρια είναι υπέρ το δέον ελαστικά, ενώ δεν προβλέπονται ουσιώδεις ποινές για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, λεκτικής ή σωματικής κακοποίησης. Όταν πια κληθούν οι ίδιες αρχές να συλλέξουν το άψυχο σώμα του θύματος, δεν θα δύνανται να πουν πως «δεν μίλησε» ή πως «δεν ακολούθησε τις προβλεπόμενες διαδικασίες». Μα τότε, δεν θα έχει σημασία. Θα συνεχιστούν οι εκστρατείες περί έκφρασης και υποτιθέμενης καταδίκης κάθε μορφής βίας, σε μία χώρα που αποτυγχάνει σταθερά να μεριμνήσει για την ασφάλεια και την προστασία. Κι αυτό, εκτός από απάνθρωπο, είναι ένα βαθύτατα προβληματικό παράδοξο.

Κάποια πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα για όλους μας.

Όποιος έτυχε να βρίσκεται έξω το περασμένο Σαββατόβραδο και συγκεκριμένα την ώρα που παιζόταν στην τηλεόραση ο μεγάλος τελικός της Eurovision, θα έχει να λέει για το πόσο άδεια ήταν η Αθήνα, η οποία θύμιζε κάτι από Δεκαπενταύγουστο. 

Ο λόγος ήταν προφανώς ότι οι περισσότεροι επέλεξαν αντί να βγουν για ποτό, να κάτσουν μέσα και να παρακολουθήσουν την Eurovision. Δεν ήταν και τίποτα που δεν περιμέναμε. Επί ημέρες, η Eurovision ήταν το βασικό θέμα συζήτησης. Ίσως και να ήταν το αποκλειστικό αν δεν είχαμε τις προκρίσεις του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ.

Δεν είμαι καθόλου από αυτούς που σνομπάρουν τον διαγωνισμό. Ειδικά φέτος, με την υποψηφιότητα της Μαρίνας Σάττι, αλλά και τα διάφορα που έγιναν γύρω από τη συμμετοχή του Ισραήλ, υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. 

Καμία φορά όμως σκέφτεσαι πόσο ωραίο θα ήταν να ασχολούνται με τον ίδιο ζήλο τόσο μεγάλα κοινά με την πολιτική στην πιο παραδοσιακή της μορφή. Πώς θα ήταν, ας πούμε, αν ασχολούμασταν με την ίδια θέρμη με τις ερχόμενες Ευρωεκλογές

Ας τα δούμε ένα-ένα.

Ίσως και να μη ψηφίζουμε τον πρώτα τυχόντα

Στο ίδιο έργο θεατές. Με τον τρόπο που γίνονται οι εκλογές, με ένα κοινό για όλη τη χώρα ευρωψηφοδέλτιο κάθε κόμματος, κερδίζουν, σχεδόν αποκλειστικά, οι πιο διάσημες μούρες. Μπορεί να μην είναι καν μούρες πολιτικές, αλλά άτομα που έρχονται από τις τέχνες, την τηλεόραση και την πολιτική. Προβλέπω ότι σύντομα θα δούμε και τους πρώτους influencers.

Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι και η τεμπελιά μας να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τις Ευρωεκλογές. Όταν δεν σε νοιάζει και πάρα πολύ το τι και το πώς, πας την τελευταία στιγμή και ψάχνεις κανένα γνωστό όνομα, λες και σκας ξέμπαρκος σε μάζωξη που νόμιζες ότι θα ήταν πάρτι. 

Αν ασχολούμασταν με τις Ευρωεκλογές όσο ασχολούμαστε με την Eurovision, όλο και κάπου θα είχε πέσει το μάτι μας σε κάποια από τις πολύ αξιόλογες υποψηφιότητες που φέρουν γνώσεις, εντιμότητα, καλές προθέσεις, αλλά χάνονται στο χάος της άγνοιας, γιατί δεν φέρουν και ένα γνωστό επώνυμο.

Θα έβγαινε αυτός που κάνει το καλύτερο show

Βασικά αυτό γίνεται ήδη. Προχωράμε.

Μπορεί και να καταλαβαίναμε επιτέλους το επίδικο

Με την Eurovision ασχολείται τόσος κόσμος, κατά βάση γιατί είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι προπομπός για κάτι, ούτε ένδειξη για κάτι άλλο. Μπαίνεις στον τελικό, βγαίνεις πρώτος ή καταβαραθρώνεσαι, πανηγυρίζεις και πας σπίτι σου χαρούμενος ή στεναχωρημένος.

Στην Ελλάδα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι Ευρωεκλογές είναι κάτι σαν μία μεγάλη δημοσκόπηση. Αυτό ακριβώς δεν τους δίνει καμία ανεξαρτησία. Αντιθέτως, συνδέονται με τις εθνικές εκλογές, ακόμα και αν αυτές απέχουν 2 και 3 χρόνια μακριά.

Δεν είναι οπτική που αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά αφορά και τα ίδια τα κόμματα. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποδείξουν και να επικυρώσουν την κυριαρχία τους. Η αντιπολίτευση να δείξει τη ρωγμή στην κυβερνητική κυριαρχία. Και εις τους αιώνες των αιώνων.

Αντιμετωπίζοντάς το έτσι, προφανώς, διώχνεις ακόμα πιο μακριά το εκλογικό σώμα που δεν ψήνεται και πάρα πολύ να στείλει μηνύματα που καθείς θα διαβάσει όπως θέλει. Επιπλέον, αδικεί τη διαδικασία. Τα αποτελέσματα των εκλογών επηρεάζουν τη ζωή μας με χιλιάδες τρόπους που ούτε τους καταλαβαίνουμε. 

Εξάλλου, το πλαίσιο γύρω από το οποίο θα κινηθεί η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και δη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Δεν θα υπήρχε το concept «χαλαρή ψήφος»

Μπορεί να πει κάποιος ότι χαντακώθηκε στην Eurovision, όχι επειδή δεν τα πήγε καλά ο ίδιος, αλλά γιατί το κοινό ψήφισε πιο χαλαρωμένο; Όχι.

Στις Ευρωεκλογές από την άλλη, η περίφημη «χαλαρή» ψήφος είναι σχεδόν ο δεδομένος τρόπος να διαχειριστείς μία εκλογική ήττα.

Θα ήταν πολύ πιο queer friendly 

Όσα συνθήματα και να λένε, όση ευαισθησία και αν πουλάνε, η πολιτική είναι ακόμα σπορ λευκών στρέιτ ανδρών της μέσης ηλικίας. Συνήθως δε οι ίδιοι προνομιούχοι που μοιράζουν μεταξύ τους καρέκλες και αξιώματα κατηγορούν όλους τους υπόλοιπους/-ες ότι δήθεν δεν πολυασχολούνται.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν υπήρχε ένας τρόπος να αυξηθεί η συμπεριληπτικότητα, σίγουρα θα έμπαιναν περισσότερο στο παιχνίδι και άλλες δυναμικές κατηγορίες, οι οποίες, τελείως δικαιολογημένα, σήμερα νιώθουν παντελώς εκτός συζήτησης. Με άλλα λόγια, θα πετύχαινε αυτό που έχει πετύχει η Eurovision.

Θα είχαμε ευαισθητοποιηθεί λίγο γρηγορότερα

Χρειάστηκε για κάποιον λόγο να κάνει όσα απαράδεκτα έκανε η EBU, στο όνομα μίας δήθεν ουδετερότητας, προκειμένου να ασχοληθούν μεγαλύτερα κοινά με το τι συμβαίνει εδώ και μήνες στη Γάζα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν διαφωνώ.

Αν είχαμε ασχοληθεί όμως με τις Ευρωκλογές, χωρίς τα pop περιτυλίγματα της Eurovision, ίσως να είχαμε ευαισθητοποιηθεί πολύ νωρίτερα ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πολίτες με όσα δραματικά και τραγικά συμβαίνουν στη γειτονιά μας.

Οικογένεια

Βάσει της φιλοσοφίας που διέπνεε τον τρόπο που γαλουχηθήκαμε από τις προηγούμενες γενιές, η οικογένεια μεταφραζόταν ως «ένα ωραίο σπίτι, όπου ζουν ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά κι ένας σκύλος». Μεμονωμένα, μια τέτοια εικόνα σαφώς έχει θετικό πρόσημο –ακόμη κι αν δεν συνάδει με τις προσωπικές επιθυμίες κάποιου ατόμου. Εντούτοις, στη σύγχρονη εποχή, καθώς αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο η ανάγκη για συμπερίληψη και αποδοχή, χρειάζεται αφενός, να δοθεί μεγαλύτερη ορατότητα σε όλες τις μορφές οικογένειας και αφετέρου, στα αίτια που καθιστούν τόσο επιτακτική αυτή την ανάγκη. Τέλος, θα ήταν ωφέλιμο να τεθούν επί τάπητος ορισμένες –συχνά στερεοτυπικές– φράσεις, όπως: «Είναι παιδί από καλή οικογένεια» ή «Ο άνθρωπος είναι αξιοσέβαστος οικογενειάρχης, δεν θα πείραζε ποτέ τη γυναίκα του».

Μεγαλώνοντας σε μονογονεϊκή οικογένεια

Η έκβαση της σχέσης ενός (παντρεμένου) ζευγαριού, δεν είναι πάντα ομαλή, οπότε και αποφασίζουν τα δύο μέλη να λήξουν και διά νόμου τη συμβίωσή τους. Μπορεί μεν να αναδιαμορφώνεται συνεχώς το νομικό πλαίσιο της συνεπιμέλειας σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά δεν αναιρείται το γεγονός ότι το παιδί/τα παιδιά καλούνται να αναπτυχθούν εντός μιας μονογονεϊκής πια οικογένειας. Φυσικά, κάθε μονογονεϊκή οικογένεια καλείται να αντιμετωπίσει εξατομικευμένες δυσκολίες και εμπόδια, επομένως θα ήταν τουλάχιστον αφελής μια απόπειρα ερμηνείας ή πρότασης.

Αν μη τι άλλο, όμως, όσο ισχυρό κι αν είναι το τείχος προστασίας που θα δομήσει η μονογονεϊκή οικογένεια γύρω από τα παιδιά της, πάντα θα υπάρξουν οι κακοπροαίρετες φωνές που θα δείξουν με το δάχτυλο, θα σχολιάσουν και θα λοιδορήσουν, δίχως απαραίτητα να γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Ενίοτε, ο χωρισμός ενός ζευγαριού, όσο πληγωτικός κι αν είναι, ενδεχομένως συνδέεται με την ομαλή εξέλιξη του αναπτυσσόμενου ανθρώπου, του παιδιού, μακριά από ένα περιβάλλον πυρηνικής οικογένειας, το οποίο, ωστόσο, λόγω εντάσεων, διαφωνιών και λανθασμένων χειρισμών, θα είχε ολέθριες συνέπειες στην ψυχοσύνθεσή του.

Μάλιστα, είναι πιθανό, μια μονογονεϊκή οικογένεια να βρήκε τη γαλήνη που τόσο χρειαζόταν, μακριά από την τοξικότητα, την οποία μια «αγία», πυρηνική οικογένεια διαχειρίζεται καθημερινά, ακριβώς επειδή η κοινωνία επιτάσσει πως αυτή είναι η υπέρτατη μορφή οικογένειας.

Με τον/την σύντροφο (κι έναν σκύλο)

Ως γνωστόν, τους συγγενείς δεν τους επιλέγουμε. Συνεπώς, το μοναδικό σημείο αναφοράς ευθύς εξαρχής είναι οι δεσμοί αίματος ή εξαναγκασμένου σεβασμού, σύμφωνα με τις τρέχουσες κοινωνικές επιταγές. Πάρα ταύτα, είναι συχνό φαινόμενο, οι περιβόητοι αυτοί δεσμοί αίματος να μην επαρκούν για να επιζητά ένα άτομο την παρουσία ενός συγγενικού προσώπου στην καθημερινότητά του. Αντ’ αυτού, στρέφεται σε ανθρώπους που ανταποκρίνονται καλύτερα στις προσδοκίες, τις επιθυμίες και την προσωπικότητά του. Υπό αυτό το πρίσμα, επιλέγει να διαμορφώσει τη δική του οικογένεια με ένα/μία σύντροφο, ίσως βρίσκοντας μια κοινή στέγη και κάνοντας σχέδια για το μέλλον.

Αν και εφόσον το επιτρέπει ο διαθέσιμος χωροχρόνος, ένας σκύλος θα «έδενε» ακόμη περισσότερο αυτή την άτυπη –αλλά εξίσου σημαντική– μορφή οικογένειας. Διότι, αγαπητή Εστία, ανεξάρτητα με τα αναχρονιστικά σου μηνύματα, δύο άντρες και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια. Επίσης, δύο γυναίκες και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια. Δύο άφυλα άτομα και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια. Δύο άτομα διαφορετικού φύλου και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια.

Αφού η εκάστοτε συνθήκη δημιουργεί συναισθήματα αγάπης, θαλπωρής, ζεστασιάς, αφοσίωσης, άνευ όρων υποστήριξης και ολιστικού ενδιαφέροντος σε όλα τα επίπεδα, ουδεμία αξία έχει ο αριθμός ή ταυτότητα των μελών της εν λόγω οικογένειας.

Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε

Διατηρώντας τα επιχειρήματα από την προαναφερθείσα μορφή οικογένειας, δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθούν οι θεμελιώδεις σχέσεις φιλίας, οι οποίες συχνά, δύνανται να υποκαταστήσουν τις –παραδοσιακά– οικογενειακές. Άτομα προερχόμενα από κακοποιητικά, αδιάφορα ή, γενικότερα, ανεπαρκή οικογενειακά περιβάλλοντα, πιθανότατα βρίσκουν αποκούμπι στους φίλους. Εκείνους, εκείνες και εκείνα που θα ξαγρυπνήσουν αν χρειαστεί, θα ανταποκριθούν με το καλύτερο δυνατό τρόπο σε κάθε ανάγκη, θα συμπαρασταθούν, θα συμβαδίσουν. Θα είναι εκεί.

Ακριβώς όπως στα «Φιλαράκια», όπου η Μόνικα άπλωσε στοργικά το χέρι στη Ρέιτσελ όταν αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί. Ο Ρος αγόρασε στη Φοίβη το πρώτο της ποδήλατο. Ο Τσάντλερ ανέλαβε τις οικονομικές υποχρεώσεις του Τζόι. Μέχρι και το BBC αφιέρωσε άρθρο του στους τρόπους με τους οποίους τα «Φιλαράκια» μετέβαλαν την υφιστάμενη νοοτροπία ως προς το τι εστί οικογένεια.

Η ένωση διαφορετικών μελών, προερχόμενων από άλλες οικογένειες

Μια μορφή οικογένειας που αναδύεται τις τελευταίες δύο δεκαετίες στην Ελλάδα, είναι αυτό που αποκαλούν στο εξωτερικό «patchwork family». Επί της ουσίας, πρόκειται για γονείς, προερχόμενους από διαζύγιο ή χηρεία (ενδέχεται με παιδιά από προηγούμενη σχέση), οι οποίοι/ες συνάπτουν σχέση μεταξύ τους και προχωρούν στο βήμα της συγκατοίκησης. Η συγκεκριμένη οικογενειακή μορφή διακρίνεται από αρκετές δυσκολίες, λόγω του ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο εμπλοκής των παιδιών.

Παρ’ όλα αυτά, με σωστούς χειρισμούς, ενσυναίσθηση και έχοντας ως γνώμονα την ευημερία της νέας οικογένειας, ένα σπίτι μπορεί να σφύζει από ευτυχία.

Ένα μικρό θαύμα που λέγεται «υιοθεσία»

Υπό κανονικές συνθήκες, χρειάζεται ένα ολόκληρο άρθρο για να πραγματευτούν τα πλεονεκτήματα της υιοθεσίας, όπως επίσης και η ατέρμονη γραφειοκρατία που θα βρεθεί στο διάβα όσων επιλέξουν να ακολουθήσουν αυτό το σπουδαίο μονοπάτι. Δυστυχώς, το στίγμα απέναντι στα υιοθετημένα παιδιά ή στα ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν με φυσιολογικό τρόπο εξακολουθεί να είναι υπαρκτό, παρά τις αμέτρητες προσπάθειες που καταβάλλονται διαρκώς στην παγκόσμια σφαίρα για την κανονικοποίηση του φαινομένου. Βέβαια, απροσδόκητες είναι οι τροχοπέδες που προορίζονται και για τα ομόφυλα ζευγάρια αν επιθυμήσουν να δώσουν την στοργή και την τρυφερότητά τους σε ένα μικρό πλάσμα που βρέθηκε ξαφνικά μόνο.

Και ακούγονται στο βάθος οι σειρήνες του πολέμου από την πλευρά της ακροδεξιάς.

Εικόνες: Shutterstock

αντιρρησίας συνείδησης

Ήταν μόλις το 1985, όταν καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα Αντιρρησιών Συνείδησης, προσπαθώντας να δώσει ορατότητα στη δυνατότητα ενός άλλου δρόμου, αυτού που δεν σε κλείνει σε ένα στρατόπεδο ενορχηστρώνοντας μεθοδικά και βάναυσα τη διαμόρφωση της συνείδησής σου, σε ένα ανελεύθερο και καταπιεστικό πλαίσιο που ορίζει ο κρατικός μηχανισμός. 

Ο αντιρρησίας συνείδησης είναι το άτομο εκείνο που για λόγους ιδεολογικούς, θρησκευτικούς ή πολιτικούς αρνείται να εκτελέσει τη στρατιωτική του θητεία. Στην Ελλάδα, οι αντιρρησίες συνείδησης αντιμετωπίστηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου µε εκτελέσεις, πολυετείς φυλακίσεις και βασανιστήρια τις δεκαετίες του ‘50, ‘60 και ‘70 και µε συντομότερες φυλακίσεις, πολλαπλές διώξεις, διακρίσεις και περιορισμούς των πολιτικών και ατομικών τους δικαιωμάτων τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90. Ο αγώνας των Ελλήνων αντιρρησιών συνείδησης, η συνεχής πίεση των διεθνών οργανισμών που καταδίκασαν επανειληµµένα «την πρακτική της Ελλάδος να συμπεριφέρεται στους αντιρρησίες συνείδησης σαν να είναι εγκληματίες» και η µακροχρόνια δράση των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, επέφεραν, έστω και καθυστερημένα, τη θέσπιση της «εναλλακτικής πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας» µε το νόµο 2510/97 που τέθηκε σε ισχύ το 1998.

«Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης είναι διεθνώς αναγνωρισμένο δικαίωμα που, δυστυχώς, παρά τις περιορισμένες προόδους τις τελευταίες δεκαετίες, συνεχίζει να παραβιάζεται με πολλούς τρόπους στην Ελλάδα», έχει δηλώσει στο παρελθόν ο Γιώργος Κοσμόπουλος, εκ μέρους της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα.

Ο Ανδρέας Μίχος, είναι αντιρρησίας συνείδησης και μέλος του «Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης»

«Η αντίρρηση συνείδησης είναι μια πράξη που έχει καθαρό πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο. Ξεκινά από τις πεποιθήσεις εκείνες του ατόμου που έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβάνεται τη ζωή, τον κόσμο, τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους. Όταν το άτομο αυτό βρεθεί απέναντι στην υποχρεωτικότητα της στράτευσης, οφείλει να σηκώσει το ανάστημα του και να προτάξει δημόσια την άρνηση του». 

Ο Ανδρέας μου αναφέρει ότι η άρνηση στράτευσης στην Ελλάδα και η αντίρρηση συνείδησης ξεκινά από παλιά, με την πρώτη καταγραφή να αφορά τον αντιρρησία Θερσίτη στην Ιλιάδα, ο οποίος δήλωσε στους Αχαιούς ότι δεν γίνεται να πολεμάνε εκείνοι, για να παίρνει ο Αγαμέμνονας τον πλούτο των Τρώων. Αποτέλεσμα της στάσης του αυτής, ήταν να εκτελεστεί.

«Στους νεότερους χρόνους, λίγο μετά το 1821, το ελληνικό κράτος αναπτύσσεται και επεκτείνεται σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, βασίζεται σε ευρωπαϊκά πρότυπα στρατού κι από άτακτες ομάδες οπλαρχηγών, περνάει στην οργάνωση τακτικού στρατού. Η ανάγκη για ανθρώπους που θα στελεχώσουν το σώμα αυτό, οδηγεί το 1825 στην μερική υποχρεωτική στράτευση με κλήρο, ενώ το 1880 έχουμε την καθολική υποχρεωτική στράτευση όλων των ανδρών άνω των 18 ετών. Όσο, δηλαδή, αυξάνονταν οι ανάγκες σε δυναμικό, καθώς η χώρα επέκτεινε τα σύνορά της, τόσο αυστηροποιούταν ο νόμος, περιλαμβάνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους. Αυτό που διαπιστώνεται, επίσης, είναι ότι το μεγάλο κίνημα λιποταξίας, εντοπίζεται κυρίως στη Μικρασιατική Εκστρατεία, γεγονός που εξηγείται από την εξάντληση που είχε προκαλέσει στους ανθρώπους ο πόλεμος», μου εξηγεί ο Ανδρέας σε μια αναδρομή της στρατιωτικής κυριαρχίας στη χώρα.

Η κουβέντα μας φτάνει στα χρόνια της Δικτατορίας, όπου φανερώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι είναι διατεθειμένος να κάνει ο στρατός

«Μετά τη Χούντα και με τις διαδικασίες που υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο των κινημάτων, μπαίνει στο προσκήνιο ένας αντιμιλιταριστικός λόγος, απέναντι στον ελληνικό στρατό. Άμεσα, μέσα σε νεολαίες κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, δημιουργούνται επιτροπές ενάντια στους πολέμους που γινόντουσαν τότε. Παράλληλα, στον χώρο της οικολογίας και του αναρχισμού, προκύπτουν ομάδες που ξεκινάν να συγγράφουν το εμβληματικό για εμάς περιοδικό “ΑΡΝΟΥΜΑΙ” και το “Χωρίς Παραλλαγή”. Παράλληλα, εκείνη την περίοδο, ο Μιχάλης Μαραγκάκης σε συνέδριο της ΚΕΑΔΕΑ του ΠΑΣΟΚ, αρνείται δημόσια τη στράτευση. Αυτή του η επιλογή τον οδήγησε στη φυλακή και σε απεργίες πείνας, καταφέρνοντας όμως ένα ράγισμα στο αυστηρό κατεστημένο του ελληνικού στρατού, ανοίγοντας τον δρόμο για τη θέσπιση ενός διαφορετικού θεσμού υπηρεσίας στα κοινά, την κοινωνική εναλλακτική υπηρεσία». 

Με τον Ανδρέα αναφερόμαστε διαρκώς την έννοια του στρατού, του ζητάω λοιπόν να μου περιγράψει τι σημαίνει για εκείνον

«Πρόκειται για έναν θεσμό βίας κι εξουσίας, που σκοπό έχει να παγιώσει την κυριαρχία των λίγων, έναντι των πολλών. Ένας θεσμός που είναι έτοιμος να καταστείλει απεργίες, να διδάξει πρότυπα φτιάχνοντας δικές του αξίες, να παγιώσει και να διασπείρει τον σεξισμό αμβλύνοντας τις όποιες διαφορές έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Ο στρατός θέλει να μας ομογενοποιήσει, να στερηθούμε τη βασική μας ενσυναίσθηση και δυνητικά σε μια επόμενη πιθανή σύγκρουση, να είμαστε εμείς που θα δολοφονήσουμε έναν άλλον άνθρωπο. Όλα αυτά, φυσικά, για τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας που απολαμβάνει το μέγιστο των προνομίων, ενώ σπάνια λογοδοτεί για τις πράξεις της».

«Ο στρατός είναι ό,τι πιο κοντά μπορούμε να σκεφτούμε σε φυλακή, ένας εγκλεισμός που απώτερο σκοπό έχει να διαμορφώσει συνειδήσεις βίας και κυριαρχίας. Δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κάποιος/-α να διαφωνήσει ότι αν δεν υπήρχε ο στρατός και όλες αυτές οι δαπάνες που χορηγούνται διαρκώς για “ασφάλεια”, δεν θα συνέβαιναν πόλεμοι. Τα πρώτα θύματα του πολέμου, πέρα από τους ανθρώπους που είναι στο μέτωπο, είναι τα παιδιά και οι γυναίκες. Αυτοί κουβαλάνε το φορτίο της σύρραξης. Για μένα, λοιπόν, το να είναι κανείς αντιρρησίας συνείδησης είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον τρόπο που στέκεται απέναντι στους αμάχους». 

Τον ρωτάω την άποψή του για τη στρατιωτική απαλλαγή που προσφέρει το Ι5

«Δυστυχώς για μένα, το κράτος άνοιξε τη δικλείδα του Ι5, με το οποίο χαρακτηρίζει κάθε χρόνο αρκετές χιλιάδες στρατεύσιμους, οι οποίοι, με μια σειρά τεχνασμάτων, καταφέρνουν να διαφύγουν απ’ τη στράτευση. Η ενέργεια αυτή, όμως, δεν αφήνει καμία κουλτούρα αγώνα, δεν δημιουργεί καμία πηγή αντίστασης. Το κράτος, θα μπορούσε να λειτουργήσει με έναν 100% επαγγελματικό στρατό, ωστόσο δεν το κάνει γιατί, όπως είπαμε, αυτό που αποζητά να δημιουργήσει συνειδήσεις. Ο μόνος τρόπος και χώρος, λοιπόν, για να αντισταθώ σε αυτό, είναι ανοίγοντας την κουβέντα στη δημόσια σφαίρα». 

Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας με τον Ανδρέα, έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι δεν είχε ούτε έχει το παραμικρό διλημμα για την απόφασή του να μην καταταχθεί στον στρατό

«Ήταν 24 Φλεβάρη όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Εκείνη την ημέρα, έχοντας λήξει τα πράγματα μέσα μου πήγα στην στρατολογία, επικαλέστηκα τον νόμο 3421/2005 και δήλωσα περήφανα αντιρρησίας συνείδησης. Με παρέπεμψαν για ιατρικές εξετάσεις σε στρατιωτικό νοσοκομείο και, στη συνέχεια, για μια συνέντευξη από την Επιτροπή Ελέγχου συνείδησης, όπως τη λέμε εμείς. Η συγκεκριμένη επιτροπή αποτελείται από πανεπιστημιακούς ανωτέρων ιδρυμάτων (νομικοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι) και δύο αξιωματικούς του στρατού. Με λίγα λόγια, η επιτροπή αυτή γνωμοδοτεί αν κάποιος είναι ή όχι αντιρρησίας συνείδησης».

«Καταλαβαίνουμε όλες κι όλοι τη γελοιότητα αυτού του πράγματος που συμβαίνει, έτσι; Θέλουν να κρίνουν τη συνείδηση των ανθρώπων, γιατί το κράτος θέλει να θωρακίσει κι άλλο τον μηχανισμό του. Η συγκεκριμένη επιτροπή, λοιπόν, είναι υπεύθυνη για τα πολύ χαμηλά ποσοστά αναγνώρισης ειδικά στους ιδεολογικούς αντιρρησίες, τη στιγμή που οι θρησκευτικοί αντιρρησίες καταφέρνουν να περνάν με θετικές γνωμοδοτήσεις στο 97%. Το κράτος φοβάται τους αποφασισμένους ανθρώπους, αυτούς που στέκονται απέναντι στον στρατό και δημιουργεί αντικίνητρα για όσους σκέφτονται τον δικό μας δρόμο».

Ο Ανδρέας, πέρασε όλη αυτήν τη διαδικασία φτάνοντας σε αυτό που ο νομοθέτης έχει προβλέψει σε αντιστάθμισμα μιας ένοπλης στρατιωτικής θητείας. Όσοι, δηλαδή, δηλώνουν αντιρρησίες συνείδησης να τελούν μια προσαυξημένη θητεία σε φορείς του δημοσίου. Μια διαδικασία που, όπως λέει ο ίδιος, δεν είναι καθόλου εύκολη. 

«Σε στέλνουν να υπηρετήσεις για 15 μήνες σε κάποιον φορέα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, μακριά από τον τόπο καταγωγής και κατοικίας σου. Εγώ, για παράδειγμα, προέρχομαι από την Κοζάνη και τα Γρεβενά και το κράτος θέλησε να με εκδικηθεί, στέλνοντας με σε ταχυδρομείο στη Σπάρτη. Δουλεύουμε πέντε ημέρες 8ωρο, με δύο εναλλακτικές. Η μία αφορά τα 223.53 ευρώ το μήνα που μας δίνουν για την εργασία μας, με όλα τα έξοδα της καθημερινότητας δικά μας (ενοίκιο, φαγητό, κλ.π). Η άλλη εναλλακτική, παρέχει στους αντιρρησίες στέγη και τρία γεύματα την ημέρα, τους “κόβει”, όμως, τα 223,53 το μήνα. Πιστεύω ότι όλα αυτά μας συμβαίνουν γιατί είμαστε λίγοι. Ένα πιο μαζικό αντιμιλιταριστικό αντιρρησιακό κίνημα, θα μπορούσε να θέσει καλύτερους όρους, καταφέρνοντας καταδίκες της Ελλάδας στο εξωτερικό. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που επιλέγει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο με έναν άλλο τρόπο, τιμωρείται απ’ το κράτος».

«Θέλω να πω όμως και κάτι ακόμη. Με έστειλαν στη Σπάρτη για να με τιμωρήσουν, όμως δεν τους βγήκε. Αυτούς του 15 μήνες εκεί, έκανα νέους φίλους, δέθηκα με την τοπική κοινωνία και έφτιαξα έναν κύκλο που ήξεραν καλά τι έκανα κι έμαθαν απ’ αυτό κι εκείνοι. Αυτή την περίοδο της ζωής μου τη μετέτρεψα σε ευκαιρία, κατάφερα να παρουσιάσω έναν άλλον τρόπο ζωής που είναι εφικτός παρά τις δυσκολίες. Κέρδισα να μην μπορώ να περιγράψω με λόγια την αίσθηση ελευθερίας που νιώθω σήμερα». 

Τον ρωτάω για τις διαφορές που έχει η δική του απόφαση με αυτή που ακολουθούν οι ολικοί αρνητές στράτευσης

«Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι αρνούνται την παροχή μιας κοινωνικής θητείας και, γενικότερα, οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με το κράτος, το οποίο, με τη σειρά του, τους επιφυλάσσει διοικητικά πρόστιμα ύψους 6.000  ευρώ για κάθε περίοδο ανυποταξίας. Πρόκειται για κάτι που μπορεί να ξεκινήσει στην ηλικία των 18 και να τελειώσει κάπου στα 45, μπορεί και με πέντε ή και παραπάνω καταδίκες ανά έτος. Ουσιαστικά, το κράτος μεταφέρει την πίεση από τις πολυετείς φυλακίσεις ολικών αρνητών, στο κομμάτι ενός εξοντωτικού διοικητικού προστίμου με το οποίο μπορεί να σου πάρει ένα ακίνητο, ένα αυτοκίνητο, το μισθό σου κι άλλα περιουσιακά στοιχεία. Οδηγούνται σε στρατοδικεία, απομεινάρια μιας σκοτεινής εποχής. Άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν την ιδιότητα του στρατιωτικού, δικάζονται και απολογούνται σε στρατοδικεία τα οποία νομικά είναι αρμόδια να κρίνουν ανθρώπους που είναι εντός του στρατεύματος. Στέκομαι απόλυτα αλληλέγγυος απέναντί τους, δεν θεωρώ ότι οι αγώνες μας διαχωρίζονται». 

Ο Ανδρέας νιώθει τυχερός που γνωρίζει την πρώτη γενιά που αντιστάθηκε στην υποχρεωτική στράτευση, τον Μιχάλη Μαραγκάκη, τον Λάζαρο Πετρομελίδη –ο οποίος έχει δικαστεί και καταδικαστεί παράνομα, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δικαστήριο απ΄ την Ελλάδα 15 φορές– τα αδέρφια Μακρή, τον Σπύρο Ψύχα, τον Δημήτρη Σωτηρόπουλο και την Αλεξία Τσούνη, η οποία χρόνια τρέχει μαζί με τους αντιρρησίες συνείδησης δίνοντας φωνή μέσα από τη Διεθνή Αμνηστία, για ορατότητα. 

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω για τη συντροφικότητα, τις στιγμές γέλιου και προβληματισμού τα παιδιά που ζήσαμε και δουλέψαμε μαζί στη Σπάρτη. Τους φίλους που με φιλοξένησαν και μοιραστήκαμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, τη Μ. και τη Χ. Δεν θα μπορούσα να αντικρίζω τον εαυτό μου αν είχα πάρει έναν άλλο δρόμο. Αυτούς τους θεσμούς μόνο εμείς μπορούμε να τους αμφισβητήσουμε και να τους αλλάξουμε, να περπατήσουμε προς την ελευθερία και την ειρήνη. Τα λέμε εκεί όπου οι άνθρωποι ονειρεύονται έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο όμορφο, χωρίς κράτη, εξουσία και πατρίδες».

Links: 

https://www.facebook.com/antirrisies.gr

https://antirrisies.gr/

Εικόνες: Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Nylon mag

Nostalgic wave ή σημείο κουλτουραλικής συνάντησης των millennials με τη Gen Z;

Είναι καλοκαίρι του 2009, school’s out for summer κι εγώ ως έφηβη που μόλις έχει τελειώσει το γυμνάσιο βαριέμαι φρικτά. Θα μου έπαιρνε περισσότερο από μια δεκαετία για να συνειδητοποιήσω την αξία αυτού του συναισθήματος, όμως αυτό είναι μάλλον υλικό για ένα άρθρο για millennials που διαρκώς τρέχουν και δεν φτάνουν. 

Στις αργές ημέρες των διακοπών μου ως μαθήτρια 15 χρόνια πριν, υπήρχε κάτι που παρά την φαινομενική του απλότητα μπορούσε να γίνει το ιερό μου mood booster και να κάνει το μυαλό μου να ξεχειλίσει από αναφορές και πληροφορίες για μερόνυχτα ολόκληρα: η απόκτηση του νέου τεύχους του Nylon, που εκείνο τον Ιούλιο θα κυκλοφορούσε με εξώφυλλο την Karen O των Yeah Yeah Yeahs. Λίγους μήνες πριν, το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει τον δίσκο It’s Blitz!, σημείο αναφοράς για το indie sleaze και την αναδυόμενη τότε κουλτούρα των hipsters

Κοιτώντας όμως πίσω, ήταν το ίδιο το Nylon που όρισε τελικά αυτή την κουλτούρα και τα σχετικά trends μέχρι και το 2017, όταν και ανακοίνωσε την παύση της κυκλοφορίας του και τη συνέχισή του μόνο ως online μέσο. Με την είδηση της επανακυκλοφορίας του ως έντυπου επτά χρόνια μετά, γεννιέται λοιπόν η εύλογη απορία: είμαστε αντιμέτωποι με ακόμη ένα nostalgic wave που θα σβήσει με ταχύτητα φωτός (σαν άλλο ένα TikTok trend) ή μήπως ένα νέο σημείο κουλτουραλικής συνάντησης των millennials με τη Gen Z γεννιέται, με φόντο τα περιοδικά που νομίζαμε ότι πέθαναν για πάντα; 

Για να απαντήσουμε σε αυτό το tricky δίπολο, μια αναδρομή στην ιστορία του Nylon είναι απαραίτητη και για τους νεότερους. 

Δημιουργημένο σχεδόν στην αλλαγή του millennium, τον Απρίλιο του 1999, το Nylon υπήρξε το «παιδί» των Mark Blackwell, Madonna Badger, Michael “Mic” Neumann και της Helena Christensen, όταν η ίδια θέλησε να κάνει ένα δημιουργικό βήμα εκτός του χώρου του modelling στον οποίο είχε αναδειχθεί στα ‘90s, ως creative director του περιοδικού. 

Ο ευφάνταστος τίτλος του λειτουργούσε συνειρμικά τόσο για την υλικότητα του πολυαμιδίου –του απόλυτου αναλώσιμου σαν όλα τα trends υλικού– όσο και για τις πόλεις της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου που φυσικά πρωτοστατούσαν στη δημιουργία του. Κεντρικές θεματικές του η pop culture και η μόδα, αλλά και οι εικαστικές τέχνες, η ομορφιά, η εναλλακτική και μη μουσική, το design, οι celebrities και η τεχνολογία. Η επιτυχία ήταν δεδομένη. 

Αρκετά μπροστά από την εποχή του, το Nylon θα περνούσε στη digital era ήδη από το 2003, ιδρύοντας την ιστοσελίδα του nylonmag.com και προχωρώντας σε συνεργασίες με εταιρίες κολοσσούς για τη youth culture εκείνης της περιόδου, όπως αυτή με το θρυλικό social medium του MySpace το 2005 (στο προαναφερθέν άλλωστε τεύχος με εξώφυλλο την Karen O μπορεί κανείς να δει να αναγράφεται η συνεργασία του και με το iTunes, χαρίζοντας τότε 22 δωρεάν τραγούδια στους αναγνώστες του!). 

Τι ήταν όμως αυτό που έκανε το Nylon να ξεχωρίσει ανάμεσα σε μια θάλασσα από hip και niche έντυπα που κυκλοφορούσαν την ίδια περίοδο με αυτό; Aυτό δεν ήταν μάλλον άλλο από το coolness που κατάφερνε να αποπνέει διαχρονικά το περιοδικό, χαρακτηριστικό που καλλιεργήθηκε μέσα από bold visuals και graphics που διαφοροποιούνταν πλήρως από τα mainstream περιοδικά. Διέφερε με άλλα λόγια από πιο ακριβές και posh, αν θέλετε, εκδόσεις, όπως το iD και το Dazed and Confused.

Στα εξώφυλλά του φιλοξενούνταν celebrities με σαφέστατα youthful απεύθυνση, από τη Lindsay Lohan, τη Sienna Miller και τη Hillary Duff, μέχρι μπάντες και μουσικοί του indie subculture, όπως οι White Stripes, η Debbie Harry των Blondie, η M.I.A. και οι Florence & the Machine. Τα θρυλικά άλλωστε music issues του θα ήταν καταλυτικά για την ανάδειξη acts των noughties όπως οι Interpol, οι Horrors, οι Au Revoir Simone, οι Strokes, οι Klaxons, οι MGMT, η Peaches, οι LCD Soundsystem, οι Crystal Castles και δεκάδες ακόμη.

Το Nylon με το punk-pop edge του απευθυνόταν σε κάθε alternative νέο και νέα εκεί έξω που αναζητούσε τη «φάση» μουσικά, στυλιστικά και πολιτισμικά, λειτουργώντας σαν ένα Instagram ή ένα TikTok μιας πιο slow εποχής πριν από την επέλαση των σαρωτικών κοινωνικών μέσων και της αναλώσιμης υπερπληροφόρησης που αυτά έφεραν στη ζωή μας. 

Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που μια επαναφορά του στα πράγματα – έστω και με δύο τεύχη το χρόνο, όπως έχει ανακοινώσει – μοιάζει τόσο θελκτική στις νέες γενιές, που ενδεχομένως αναζητούν ένα αποκούμπι στην πιο ήσυχη, ψύχραιμη και σωστά επεξεργασμένη πληροφορία που προσφέρει διαχρονικά το χαρτί. 

Αποκούμπι είναι άλλωστε και η προσωπικότητα του πρώτου εξωφύλλου του relaunch του: η διαχρονικά αγαπημένη Gwen Stefani, που έχει τη μαγική συνταγή για να παραμένει relevant για τις παλαιότερες και νεότερες γενιές, επανεφευρίσκοντας τον εαυτό της, μαθαίνοντας από τα λάθη της (η ταυτότητα της queen of cultural appropriation που έφερε στο παρελθόν είναι κάτι που έχει εμφανώς επεξεργαστεί τα τελευταία χρόνια προς τη σωστή κατεύθυνση) και έχοντας πάντα κάτι νέο να προσφέρει στην τέχνη της. 

Θα καταφέρει άραγε να κάνει το ίδιο και το Nylon στη νέα του εποχή, παραμένοντας οικονομικά βιώσιμο; Σύμφωνα με την Emma Rosenblum, chief content officer στη BDG στην οποία ανήκει, το περιοδικό ξεκινά με limited παραγωγή 50,000 τευχών και διανομή σε αεροδρόμια, καταστήματα με έντυπα, high end boutiques, ξενοδοχεία και Nylon House events, μαζί φυσικά με τις συνδρομές του.

Ήδη ωστόσο το διαφημιστικό ενδιαφέρον που δημιούργησε το πρώτο του τεύχος φαίνεται πως μπορεί να διαφοροποιήσει το εν λόγω μοντέλο. Για να δούμε…

ugly trends

Χοντροκομμένες παντόφλες, chunky αθλητικά παπούτσια, oversized μπουφάν, τσαντάκια μέσης. Υπάρχουν πραγματικά άσχημα ρούχα; Ή για ακόμα μια φορά αφήνουμε τα στερεότυπα να καθορίζουν την αισθητική και το προσωπικό μας γούστο;

Πριν λίγα χρόνια, τα γνωστά σε όλους crocs ψηφίστηκαν ως το ασχημότερο είδος ρουχισμού και το περιοδικό TIME τα συμπεριέλαβε στην λίστα με τις χειρότερες εφευρέσεις για το 2010. Σήμερα, τα φορούν όλοι και σύμφωνα με την ίδια την εταιρεία, τα έσοδά της αναμένεται να ξεπεράσουν τα 5 δις μέχρι το 2026.

Στο ίδιο μήκος κύματος, παρά το γεγονός ότι τα clogs θεωρούνται εξαιρετικά αμφιλεγόμενα παπούτσια και το ότι ο Christian Louboutin τα μισεί, η μια εταιρεία μετά την άλλη τα συμπεριλαμβάνει στην συλλογή της, ενώ αποτελούν αγαπημένη επιλογή πολλών νέων.

Όταν ο Kanye West έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της μόδας ως σχεδιαστής, αντιμετωπίστηκε με χλευασμό. Τα τεράστια μπουφάν και τα αλλοπρόσαλλα Yeezys παπούτσια του έκαναν πολλούς/ές να δυσανασχετούν, ωστόσο σήμερα πολλές εταιρείες βγάζουν κολεξιόν στηριζόμενες σε αυτά. Ακόμα και μετά την λήξη της συνεργασίας του Kanye – μετά τα αντισημιτικά σχόλια του στο Twitter – με την Adidas, τα εναπομείναντα προϊόντα του είναι πολύ δημοφιλή στην αγορά του resale.

Επίσης, το κοινό της Kim Kardashian, κατηγόρησε την εταιρεία της, Skims, πως αντιγράφει τα σχέδια του πρώην συζύγου της.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναθεωρήσουμε σχετικά με την ομορφιά ενός «άσχημου» ρούχου/παπουτσιού/αξεσουάρ; Μήπως, το ότι εξαρχής η ασχήμια τους ήταν μια προκατάληψη; Ή επιλέγουμε να τα φοράμε παρά την υποτιθέμενη ασχήμια τους; 

Συχνά ακούμε για “ugly trends”, TikTok creators απαριθμούν τα χειρότερα κομμάτια της σεζόν, ενώ βασικό επακόλουθο κάθε μεγάλου event εκτός από τα καλοντυμένα άτομα είναι τα κακοντυμένα. Επώνυμες και επώνυμοι που επέλεξαν να φορέσουν μια δημιουργία ενός σχεδιαστή, αναλαμβάνουν τον ρόλο του περίγελου σε μια προσπάθεια να αποδώσουμε πρότυπα ομορφιάς ακόμα και στα ρούχα. 

Στο πρόσφατο Met Gala, celebrities όπως η Gigi Hadid, η Ariana Grande, o Barry Keoghan και ο Troye Sivan είχαν ολόκληρα αφιερώματα στο όνομά τους για την κάκιστη επιλογή ενδυμασίας τους.

@stephaniematto Worst dressed at the Met Gala 2024! I make this review from home dressed in yoga pants and a hoodie 🤣 #metgala2024 #metgalastyle #metgalalooks #metgalaoutfits ♬ original sound – Stephaniematto

Υπάρχει κάποιο αντικειμενικό κριτήριο που κατά κοινή ομολογία καθιστά ένα ρούχο άσχημο; Για πολλούς/ές άσχημο είναι κάτι μη κολακευτικό, που δεν εφαρμόζει στο σώμα έτσι όπως «θα έπρεπε». 

Πολύ συχνά τα φουσκωτά ρούχα ή τα chunky παπούτσια θεωρούνται αποκρουστικά. Άλλοι θεωρούν άσχημο κάτι που είναι εκτός μόδας, παρόλο που πριν μερικά χρόνια δεν έλειπε από την ντουλάπα τους. Είναι γνωστό άλλωστε πως στην μόδα υπάρχει ο κανόνας των 20. Ένα trend αντιμετωπίζεται με αγάπη για 10 χρόνια, στη συνέχεια με απέχθεια για άλλα 10, μέχρι να παρέλθει η εικοσαετία και να το ξαναγαπήσουμε.

Στην πραγματικότητα η ομορφιά είναι υποκειμενική. Κάθε φορά που μιλάμε για αντικειμενικότητα, στην ουσία αναφερόμαστε στην αντίληψη που μας έχουν δημιουργήσει τα παρόντα πρότυπα ομορφιάς, τα οποία δεν προκύπτουν οργανικά, αλλά καθορίζονται από trend setters, influencers, εταιρείες που παράγουν κέρδος με κάθε νέα μόδα που προβάλλουν.

Άλλωστε, αν κάτι βγει «εκτός μόδας» θα το πετάξεις και θα αγοράσεις το νέο και έτσι βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Εκτός από εμάς.

@sofia_boman

do the lace tights pass for office core?? 💅🏽✨ #outfitideas #officecore #90sminimalism #fyp

♬ Make You Mine – Madison Beer

Σήμερα, η νέα μόδα υποδέχεται την άλλη σε χρόνο ρεκόρ. Μέσα σε μια σεζόν, ξεπηδούν στο TikTok άπειρα νέα “cores” (αισθητικές), που βασίζονται στις δημιουργίες των μεγάλων οίκων μόδας, απασχολούν για μικρό χρονικό διάστημα και πολύ σύντομα τα ρούχα θεωρούνται ξεπερασμένα και καταλήγουν στα σκουπίδια. 

Αυτό που κάποιοι ονομάζουν “Attention Deficit Fashion” (δηλαδή μόδα ελλειμματικής προσοχής) είναι ουσιαστικά η δημιουργία των micro-trends που διαρκούν όσο κάθε μόδα που γίνεται viral στα social media και γρήγορα πεθαίνουν.

Όλο αυτό έχει τρομερές συνέπειες στον πλανήτη, με την βιομηχανία της μόδας σήμερα να ευθύνεται για περισσότερες εκπομπές άνθρακα από ότι όλες οι διεθνείς πτήσεις και θαλάσσιες μεταφορές μαζί, ενώ έχει αντίκτυπο και στην προσωπικότητά μας. 

Η ενδυμασία είναι ένας τρόπος προσωπικής έκφρασης. Οι επιλογές μας σε ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ μας δίνουν την δυνατότητα να μιλήσουμε χωρίς λόγια, να εξωτερικεύσουμε όσα αισθανόμαστε και να παρουσιαστούμε στον κόσμο όπως επιθυμούμε.

Σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, θα ντυνόμασταν όλα τα άτομα ακριβώς όπως θέλουμε. Εάν αισθανόμασταν την επιθυμία να βγούμε έξω με ένα μακρύ καπέλο σε σχήμα μπανάνας ή ένα παντελόνι με δίμετρα κρόσσια θα το κάναμε. Όμως σήμερα οτιδήποτε ξεφεύγει από τη νόρμα, οτιδήποτε μας ξεβολεύει, προκαλεί αποστροφή, μέχρι να γίνει της μόδας οπότε και οι μεγαλύτεροι επικριτές θα το δουν με άλλο μάτι. Χάρη λοιπόν σε όλα εκείνα τα άτομα που τολμούν να σπάνε τα στερεότυπα, ξεφεύγουμε από το να είμαστε όλοι/ες ίδιοι/ες, βαρετοί/ές, συνηθισμένοι/ες. Και ας μας λένε τρελούς/ές, κακόγουστους/ες και άσχημους/ες.

Επομένως, όχι, δεν υπάρχουν άσχημα ρούχα. Η ασχήμια είναι απλώς μια ταμπέλα που βάζουμε σε κάτι που δεν έχει συνηθίσει το μάτι μας. Κάποτε θεωρούνταν άσχημο να φορούν οι γυναίκες παντελόνια. Τροφή για σκέψη.

Παλαιστίνη

Το χθεσινό βράδυ σηματοδότησε την έναρξη οργανωμένων κινητοποιήσεων από φοιτητές, εργατικά σωματεία και απλούς πολίτες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου, ενώνοντας τις φωνές τους, δημιούργησαν μια «γροθιά» αλληλεγγύης υπέρ του Παλαιστινιακού λαού. Παράλληλα, εξέφρασαν συλλογικά τη δυσαρέσκειά τους για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο μείζον αυτό ζήτημα, με τον Δημήτρη Κουτσούμπα –και άλλες γνωστές φυσιογνωμίες– να δίνουν το παρών.

Αρκετοί από τους διαδηλωτές κατασκήνωσαν στα Προπύλαια της Αθήνας και στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, ενώ αναμένεται να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις, ακολουθώντας αντίστοιχες διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στο Παρίσι, την Κοπεγχάγη και το Βερολίνο.

Έως ότου δοθεί εντολή για κατάπαυση των πυρών και διακοπεί η βάναυση γενοκτονία αθώων στην Παλαιστίνη.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI

Οι δράσεις

Η συγκέντρωση ξεκίνησε με το «ευχαριστώ» της Παλαιστίνιας, Suzan Tayseer Salam, επικεφαλής της Ένωσης Παλαιστινιακών Συνδικάτων, η οποία, μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας, μετέδωσε θάρρος και δύναμη:

«Από την Παλαιστίνη, σας καλώ να δυναμώσουμε τον αγώνα ακόμα περισσότερο, να υψώσουμε δυνατά τις φωνές μας και να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να σταματήσει η επίθεση κατά της Παλαιστίνης και της Λωρίδας της Γάζας, ιδιαίτερα εναντίον της Ράφα. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράττει το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, στη Ράφα, έχουν συγκεντρωθεί 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, έρμαια της πείνας και των επιδημιών. Αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη είναι ένα έγκλημα εις βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας, Ισραήλ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ δολοφονούν τον λαό της Παλαιστίνης. Ό,τι και να κάνουν, εμείς δεν θα υποκύψουμε, η Παλαιστίνη δεν θα υποκύψει! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!».

Η ολονύχτια διαμαρτυρία στα Προπύλαια της Αθήνας πλαισιώθηκε μουσικά από συναυλία με συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών, καθώς επίσης και εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και μαζικών φορέων, με ξεκάθαρη εντολή: «Να σταματήσει η σφαγή του Παλαιστινιακού λαού».

Ακόμη, χιλιάδες διαδηλωτές εξέφρασαν τα εξής αιτήματα:

«Να σταματήσει η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ».

«Να αποχωρήσουν τα ισραηλινά στρατεύματα από τη Λωρίδα της Γάζας».

«Να αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο το Παλαιστινιακό κράτος».

«Η ελληνική κυβέρνηση να αποσύρει τη στήριξή της στο κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ».

«Να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο».

«Να γυρίσει πίσω η Φρεγάτα “Ύδρα”».

ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Σε μια επιπλέον προσπάθεια να εκδηλώσουν αλληλεγγύη προς τον απερίγραπτα ταλανισμένο Παλαιστινιακό λαό, οι πολίτες που συμμετείχαν στις δράσεις, άφησαν δεκάδες φαναράκια στον ουρανό. Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε και ο περήφανος χορός Παλαιστινίων κατοίκων της Ελλάδας, μεταδίδοντας ένα σπουδαίο μήνυμα αισιοδοξίας, υποστηρίζοντας πως: «Ο λαός αυτός δεν θα σκύψει το κεφάλι!». Ταυτόχρονα, οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, αντλώντας έμπνευση από τον αντιστασιακό αγώνα των Παλαιστινίων, δημιούργησαν μια μεγάλη τοιχογραφία, την ίδια στιγμή που η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και υποψήφια ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Νίκη Χρονοπούλου, δήλωσε:

«Οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια ενώνουμε τη φωνή μας με τους φοιτητές μας, γινόμαστε όλοι μαζί ο κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας που ξεσηκώνεται και στη χώρα μας, αλλά και σε δεκάδες χώρες όλου του κόσμου, ενάντια στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. Είμαστε ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των εργαζομένων που δεν ανέχεται η χώρα τους να συμμετέχει στη σφαγή!».

«Από τους λιμενεργάτες στο Λιβόρνο της Ιταλίας που αρνήθηκαν να φορτώσουν όπλα για το Ισραήλ, τους εργάτες στη Βρετανία που απέκλεισαν ισραηλινά εργοστάσια όπλων, μέχρι τους εργαζομένους και τους Πανεπιστημιακούς στο Κολούμπια και σε εκατοντάδες Πανεπιστήμια που αρνούνται να χαϊδέψουν τους φοιτητές τους στις διοικήσεις! Ό,τι και να κάνουν το σύνθημα “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” θα ακούγεται πάντα πιο δυνατά, σε όλες τις γλώσσες και σε όλες τις χώρες του κόσμου! Γι’ αυτό, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, απαιτώντας να σταματήσει εδώ και τώρα η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού!».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Αξίζει να αναφερθεί, ότι το Συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού πρόσφερε φαγητό στους παρευρισκόμενους.

Με αντίστοιχα πανό και συνθήματα διαμορφώθηκαν οι κινητοποιήσεις υπέρ της Παλαιστίνης και στη Θεσσαλονίκη: «Ενώνουμε τη φωνή μας με τους φοιτητές σε όλο τον κόσμο, γινόμαστε ένας ακόμα κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό που όλο και δυναμώνει», ανέφεραν εκπρόσωποι των φοιτητικών συλλόγων.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΚΙΤΖΗΣ/EUROKINISSI

Συνεχίζονται οι ανελέητοι βομβαρδισμοί στο Ισραήλ

Παρά το ξεκάθαρο μήνυμα αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης από αμέτρητα κινήματα σε διεθνές επίπεδο, εξακολουθούν να μαίνονται οι δολοφονικές εχθροπραξίες στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία είναι πια ερειπωμένη, αφού, μετά από τόσους μήνες πολέμου, οι Παλαιστίνιοι άμαχοι πασχίζουν αποχωρήσουν, μήπως καταφέρουν και σωθούν. Ειδικά στη Ράφα, οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ απειλούν ολοένα και πιο έντονα, με την κατάσταση να καθίσταται –το λιγότερο– απάνθρωπη.

Προφανώς, τα διεθνή συμφέροντα υπερτερούν της ανθρώπινης ζωής.

Μάλιστα, τις πρώτες πρωινές ώρες, αυτόπτες μάρτυρες και ανταποκριτές του Γαλλικού Πρακτορείου, έκαναν λόγο για αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε διάφορους τομείς της Λωρίδας της Γάζας, με την παλαιστινιακή Πολιτική Προστασία να μετρά τουλάχιστον οκτώ νεκρούς. Εκτός αυτού, βομβαρδίστηκαν, γι’ ακόμη μια φορά, νότια σημεία στη Ράφα, όπου είχαν βρει καταφύγιο κάπου 1,4 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, ελπίζοντας να σωθούν από τους βομβαρδισμούς και τις μάχες. Εντούτοις, σημαντικός αριθμός (360.000 άνθρωποι, σύμφωνα με νεότερους υπολογισμούς του ΟΗΕ) πλέον εγκαταλείπει μαζικά την πόλη.

Οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν τη γενοκτονία

Η κυβέρνηση του Joe Biden, αν και έχει έρθει ουκ ολίγες φορές αντιμέτωπη με την οργή της κοινής γνώμης στο πρόσφατο παρελθόν εξαιτίας της υποστήριξής της στο Ισραήλ, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει στη Λωρίδα της Γάζας ως γενοκτονία. Αντ’ αυτού, ζητά να εξασφαλιστεί η προστασία των αμάχων.

Ειδικότερα, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Jake Sullivan, ανέφερε: «Δεν πιστεύουμε ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι γενοκτονία. Έχουμε απορρίψει αυτή την πρόταση». Κατόπιν, πρόσθεσε οτι η Αμερική αναζητά τρόπους για κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση ομήρων.

Ωφέλιμες συνήθειες

Αξιοποιώντας τη δύναμη της συνήθειας – «έξις, δευτέρα φύσις», λένε – μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες ρουτίνες και ωφέλιμες συνήθειες που τροφοδοτούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, αποσαφηνίζοντας τι είναι η συνήθεια

Οι συνήθειες είναι συνεπείς, επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές. Οι καλές συνήθειες συμβάλλουν στην προσωπική μας ανάπτυξη, βοηθώντας μας να πετύχουμε τους στόχους μας και να ζήσουμε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, ενώ οι κακές συνήθειες είναι ζημιογόνες για τη σωματική, συναισθηματική και ψυχική μας υγεία και μπορεί να επηρεάσουν τις σχέσεις μας. Οι συνήθειες δεν διαμορφώνονται πάντα συνειδητά, καθώς πιθανότατα χτίζονται όταν λειτουργούμε στον αυτόματο πιλότο. Για παράδειγμα, μπορεί να θέλεις ένα ποτήρι κρασί μετά από μια αγχωτική ημέρα. Στην αρχή, είναι μόνο οι αγχωτικές μέρες που σε κάνουν να επιθυμείς ένα ποτήρι κρασί, αλλά μετά από λίγο, πίνεις ένα ποτήρι κρασί κάθε φορά που επιστρέφεις από τη δουλειά, ακόμα και τις καλές μέρες. Έχεις, δηλαδή, δημιουργήσει μια νέα συνήθεια χωρίς καν να το καταλάβεις. 

Ρουτίνα VS Συνήθεια

Η κύρια διαφορά μεταξύ μιας καθημερινής ρουτίνας και μιας συνήθειας, είναι η πρόθεση. Οι συνήθειες συμβαίνουν στον αυτόματο, ενώ οι ρουτίνες συμβαίνουν εξασκώντας τις σκόπιμα. Για παράδειγμα, η πρωινή σου ρουτίνα μπορεί να περιλαμβάνει ξύπνημα με ξυπνητήρι, βούρτσισμα δοντιών, τρέξιμο, διαλογισμό, προετοιμασία πρωινού κ.ά. πριν την εργασία σου. Όλα αυτά μπορεί να γίνουν συνήθειες μετά από λίγο, αλλά είναι μόνο αποτέλεσμα σκόπιμων ενεργειών. Η καθιέρωση συνήθειας, από την άλλη πλευρά, συχνά συμβαίνει χωρίς συνειδητή σκέψη. Η αναβολή στο πρωινό ξυπνητήρι κάθε πρωί είναι ένα παράδειγμα μιας συνήθειας που μπορεί να αναπτύξεις χωρίς συνειδητή σκέψη.

Πώς θα χτίσεις μια συνήθεια;

Ρίξε μια ματιά σε τρόπους με τους οποίους μπορείς να μάθεις να δημιουργείς νέες συνήθειες, εξαλείφοντας παράλληλα τις κακές και ελέγχοντας επιπόλαιες παρορμήσεις: 

Γράψτε τους στόχους σου

Ξεκίνα γράφοντας τις αρνητικές συνήθειες που σκοπεύεις να εξαλείψεις και τις θετικές συνήθειες που θα χτίσεις. Εάν χρειαστεί, χρησιμοποίησε post-it για kind reminder στον εαυτό σου σε ψυγεία, καθρέφτες, γραφείο κτλ. Άχαστο – στο υπογράφω!

Απόφυγε τα ερεθίσματα 

Το κλειδί για να σταματήσεις την κακή συνήθεια είναι να απομακρυνθείς από τις δραστηριότητες, τους ανθρώπους και τα μέρη που πυροδοτούν τη συνήθεια εξαρχής. Για παράδειγμα, αν τείνεις να ξοδεύεις υπερβολικά χρήματα, όταν ψωνίζεις σε ένα συγκεκριμένο κατάστημα, επίλεξε να το αποφύγεις για λίγο και να ψωνίσεις σε ένα άλλο κατάστημα.

Προσδιόρισε τη βασική αιτία των συνηθειών σου

Οι συνήθειες αναπτύσσονται από την ανταπόκρισή σου στις επιθυμίες σου. Οι επιθυμίες πυροδοτούνται από διάφορα ερεθίσματα, τα οποία χρησιμοποιεί ο εγκέφαλός σου για την αναζήτηση ανταμοιβής. Ο προσδιορισμός του είδους της ανταμοιβής που αναζητάς μπορεί να σε βοηθήσει να πάρεις πιο σοφές αποφάσεις και να απαλλαγείς από κακές συνήθειες δίνοντας έμφαση στις καλές. Για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξεις ένα ανθιυγιεινό γεύμα για να αντιμετωπίσεις μια αγχωτική ημέρα, παρόλο που μια πιο υγιεινή επιλογή θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα.

Εστίασε στις μικρές αλλαγές

Η αλλαγή μιας υπάρχουσας συνήθειας ή το χτίσιμο μιας νέας μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό σοκ για το μυαλό σου, γι΄ αυτό εστίασε σε μικρότερες συνήθειες. Για παράδειγμα, αν θέλεις να ασκείσαι περισσότερο, ξεκίνα κάνοντας ένα περπάτημα 15’ καθημερινά. Τόσο εύκολο που να μην μπορείς να πεις όχι!

Καθιέρωσε μια καθημερινή ρουτίνα

Η συνέπεια είναι ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία για να αλλάξεις συνήθειες. Μόλις εντοπίσεις τις υγιεινές συνήθειες που επιθυμείς να ενσωματώσεις στη ζωή σου, επίλεξε μια ώρα της ημέρας που σε βολεύει για να τις κάνεις και μείνε σε αυτή.

Μέτρα την πρόοδό σου

Κράτα σημειώσεις στο ημερολόγιό σου ή χρησιμοποίησε μια εφαρμογή στο κινητό σου. Έτσι, γιορτάζοντας τις μικρές νίκες, παίρνεις σημαντικό feedback που σου δίνει επιπλέον κίνητρο.

Partner in crime

Με κάποιον με τον οποίο έχεις κοινούς στόχους μπορείς να αυξήσεις τις πιθανότητες να δημιουργήσεις μια βιώσιμη συνήθεια (ή αλλαγή συνήθειας). Επιδίωξε με ένα άτομο του κύκλου σου να πηγαίνετε παρέα π.χ. για προπόνηση ή τρέξιμο και θα αντιληφθείς άμεσα τη δύναμη που έχει το να παρακινείτε ο ένας τον άλλον.

Στην ουσία, οι συνήθειες δεν απαιτούν ούτε όλη σου την ενέργεια, ούτε απεριόριστη πειθαρχία. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρεις εύκολους και έξυπνους τρόπους για να τις εντάξεις στο πρόγραμμά σου μέσα από διάφορες ρουτίνες, όσο γεμάτο κι αν είναι. Η υιοθέτησή τους είναι θέμα χρόνου και ακόμα κι αν θελήσεις να «λουφάρεις» κάποιες φορές, αρκεί να σκεφτείς από πού ξεκίνησες και γιατί, για να παραμείνεις συνεπής στους στόχους σου!

athens-ghetto

Η Αθήνα παρουσιάζεται ως ένα τεράστιο ghetto σε πολλά mainstream μουσικά video clips, θυμίζοντας περισσότερο Αμερική παρά Βαλκάνια. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Για πάνω από μία δεκαετία το hip hop -και ακολούθως η trap– έχουν καταστεί ως τα νέα δημοφιλή μουσικά είδη, εκτοπίζοντας το λαϊκό ή καταφέρνοντας να συνυπάρχουν μαζί του. 

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, η συγκεκριμένη μουσική παρέμενε στο περιθώριο και δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που ανησυχούσαν για τον εξευγενισμό του είδους τους, προειδοποιώντας ή αναφέροντας με απέχθεια σε πολλά κομμάτια τους πως σύντομα θα βρίσκεται στις «πίστες», εννοώντας τα μπουζούκια. 

Το διαρκώς αυξανόμενο κοινό και η γρήγορη επιτυχία νέων καλλιτεχνών έστρεψαν τις μεγάλες δισκογραφικές να επενδύσουν στο hip hop, κάνοντάς το ένα πεδίο από το οποίο κάποιος θα μπορούσε να βγάλει πολλά χρήματα και να προωθήσει ένα νέο lifestyle βασιζόμενο στην αισθητική του ghetto

Δεν είναι τυχαίο πως και η φετινή συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision γίνεται με το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι, ένα κομμάτι που δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή αρκετών trappers και έχει πλήθος τέτοιων χαρακτηριστικών.

Κρίση και ματαίωση

Έχουν επιχειρηθεί αρκετές αναλύσεις για να εξηγήσουν το γιατί το hip hop και η trap έχουν γνωρίσει τέτοια επιτυχία στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. 

Πέραν της δημοφιλίας στην Αμερική –στην οποία υπάρχει εντελώς διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση, όμως παράγει τα πολιτιστικά πρότυπα του δυτικού κόσμου–, καθοριστικό ρόλο έχει παίξει η πολυετής οικονομική κρίση, οι πολλαπλές ματαιώσεις και η διαρκώς μειούμενη καταναλωτική ικανότητα. Το μεγαλύτερο κοινό αυτής της μουσικής σήμερα δεν είναι οι millennials, αλλά οι νεότερες γενιές (Gen-Z, Gen-A) οι οποίες δεν γνώρισαν τον κόσμο της αφθονίας. 

Μεγαλωμένες μέσα σε ένα πλαίσιο διαρκούς διακινδύνευσης, βίωσαν πολλαπλές ματαιώσεις ήδη από την εφηβεία, γνωρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις πως ο κόσμος δεν είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορούν να τοποθετηθούν όπως επιθυμούν. 

Αντιθέτως, έχουν ένα προκαθορισμένο μονοπάτι, το οποίο πολλές φορές δεν θα τους εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια για τη δυνατότητα πρόσβασης στη συμβολική κατανάλωση, δηλαδή τα ακριβά brands. Η αντίφαση, όμως, εντοπίζεται στο γεγονός πως οι συγκεκριμένες γενιές μέσα από τα κινητά τους βλέπουν έναν κόσμο διαφημιστικά πλασμένο, στον οποίο το χρήμα, τα υλικά αγαθά και οι απολαύσεις κυκλοφορούν ελεύθερα και τους καλούν να τα διεκδικήσουν.

Το Ghetto ως αισθητική

Η κάθε μουσική κουλτούρα έχει και τη δική της αισθητική. Για το hip hop και την trap αυτή βρίσκεται στο ghetto και σχετίζεται με τις καταβολές του είδους που ξεκίνησε από τα φτωχότερα μαύρα στρώματα της δεκαετίας του 1970 στην Αμερική. 

Στην αρχή, είχε τον ρόλο μίας απεγνωσμένης κραυγής επιβίωσης και ενός μοιρολογιού στο οποίο εξιστορούνταν όλες οι δυσκολίες, οι προκλήσεις και οι κοινωνικές ανισότητες τις οποίες αντιμετώπιζαν οι μαύροι. Ρατσισμός, εκμετάλλευση, ναρκωτικά, πορνεία και μηδενικές ευκαιρίες για διαφυγή από έναν τέτοιο κόσμο ήταν οι αρχικές θεματικές, ενώ σταδιακά εντάχθηκε και ο έλεγχος των περιοχών από τις διάφορες συμμορίες. 

Αισθητικά, το hip hop τοποθετείται στον δρόμο. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε έναν DJ να παίζει υπαίθρια beats δίπλα από παρέες μαύρων που κάθονται σε σκαλιά, όπως στο video clip «Message» του Grandmaster Flash ή μαύρους να ζεσταίνονται δίπλα σε αναμμένους κάδους όπως κάνουν αργότερα οι Wu Tang Clan

Ενδυματολογικά τα φαρδιά και άνετα ρούχα εξυπηρετούν τις γρήγορες κινήσεις που χρειάζονται ως μέλη των συμμοριών για να τρέχουν όταν κλέβουν και όταν καταδιώκονται και για να έχουν χώρους για τα όπλα και τις ποσότητες ναρκωτικών. Οι κουκούλες και τα καπέλα δεν προστατεύουν μόνο από το κρύο, αλλά κρύβουν και τα πρόσωπα όταν είναι αναγκαίο. 

Ιδιαίτερο στοιχείο είναι η λατρεία των αθλητικών παπουτσιών και η τάση να αγοράζονται πολλά από αυτά όταν υπάρχουν χρήματα. Τα παπούτσια τις περισσότερες φορές συνδέονται με παιδικό τραύμα της στέρησης που σχετίζεται με τις ελλείψεις και τη φτώχεια

Τέλος, κυρίαρχο στοιχείο σε όλα τα ντυσίματα είναι τα κοσμήματα. Οι βαριές αλυσίδες, οι σταυροί, τα ρολόγια, τα σκουλαρίκια και άλλα αντικείμενα επικοινωνούν προς τα έξω τον πλούτο. Δεν είναι τυχαίο πως προτιμώνται γι’ αυτά πολύτιμα υλικά, όπως ο χρυσός, το ασήμι, η πλατίνα και τα διαμάντια, τα οποία αποκτήθηκαν είτε από κάποια κλοπή είτε αντανακλούν το οικονομικό status των κατόχων τους, καθώς πέτυχαν να ανέλθουν οικονομικά και να πλουτίσουν μέσω της μουσικής ή της παρανομίας.

Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί αποτελούν τη βάση των video clips του συγκεκριμένου είδους, με διάφορες προσθήκες και αφαιρέσεις ανά τις εποχές. Στην ίδια λογική κινείται και η απόδοση της αισθητικής της φαβέλας. Εκεί τα στοιχεία διαφοροποιούνται και κυριαρχούν περισσότερο τα γυμνασμένα αντρικά σώματα που ξεπροβάλλουν από τα floral πουκάμισα, τα γυαλιά ηλίου και οι ημίγυμνες γυναίκες που χορεύουν ερωτικά.  

Μία ακτινογραφία των αθηναϊκών ghettos

Αν κυκλοφορήσει κάποιος στην Αθήνα, θα καταλάβει πως υπάρχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις σε σχέση με την εικόνα που παρουσιάζεται στα video clips. Τα ghettos της Αθήνας συγκροτούνται από διαφορετικούς πληθυσμούς και οργανώνονται με διαφορετικό τρόπο

Η πρώτη ζώνη βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο όπου υπάρχουν κάποιες εστίες πέριξ της Βαρβακείου. Στη συγκεκριμένη ζώνη κυρίως δραστηριοποιούνται Άραβες και Ασιάτες μετανάστες και δευτερευόντως Αφρικανοί. Η πρώτη ομάδα έχει δημιουργήσει καταστήματα που απευθύνονται αποκλειστικά σε αυτό το κοινό. Μπακάλικα, μανάβικα, κουρεία, μαγαζιά με ρούχα και κινητά αναπτύσσουν μία εναλλακτική οικονομία που βασίζεται στο ethnic στοιχείο

Στους συγκεκριμένους δρόμους, όπως η Σωκράτους, η Γερανίου και η Σοφοκλέους που εκτείνονται μέχρι και την Πειραιώς, δραστηριοποιούνται παράλληλα ομάδες με εγκληματική δραστηριότητα. Πώληση ναρκωτικών, όπλων, πορνεία και διαρρήξεις αυτοκινήτων είναι οι συνηθέστερες μορφές παραβατικότητας. Πέρα των μεταναστών, κυκλοφορούν και πολλοί τοξικοεξαρτημένοι λόγω των «πιατσών».

Ένα δεύτερο ghetto εντοπίζεται στην περιοχή του Μεταξουργείου. Ο ταχύτατος εξευγενισμός (gentrification) της περιοχής αλλάζει ραγδαία τον πληθυσμό και οδηγεί στο κλείσιμο πολλών μαγαζιών με ρούχα τα οποία απευθύνονταν στους Ασιάτες. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως υπάρχει μία ολόκληρη ζώνη με οίκους ανοχής στην οποία διαμένουν αρκετοί άστεγοι τοξικοεξαρτημένοι.

Μία τρίτη ζώνη ghetto αναπτύσσεται πέριξ της Πατησίων και εκτείνεται μέχρι την πλατεία Βικτωρίας, φτάνοντας μέχρι και τον σταθμό Λαρίσης. Σε αυτήν υπάρχουν πολλά σπίτια και επιχειρήσεις μεταναστών, αντίστοιχα παράνομη πορνεία, πώληση ναρκωτικών και μετακινούμενοι πληθυσμοί άστεγων τοξικοεξαρτημένων.

Τέλος, ένας διαφορετικός τύπος ghetto βρίσκεται εκτός του κέντρου της Αθήνας και είναι διάσπαρτος στη Δυτική και Ανατολική Αττική. Πρόκειται για τις περιοχές και τους καταυλισμούς των Ρομά, όπου εκεί τα πράγματα διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Στις συγκεκριμένες ζώνες η φτώχεια είναι ακραία και κύριες δραστηριότητες είναι η συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών και ο καθαρισμός τους, χωρίς μέτρα προστασίας, με σκοπό να πουληθούν αργότερα και να περάσουν ξανά στον κύκλο παραγωγής. 

Επιπλέον, υπάρχει ανεπτυγμένο το εμπόριο κλεμμένων ανταλλακτικών αυτοκινήτων, ναρκωτικών και οι κλοπές.

Η πολιτισμική φαντασίωση του ghetto

Τι κοινό έχουν όμως όλα τα παραπάνω; Οι συγκεκριμένοι πληθυσμοί (Άραβες, Ασιάτες, μαύροι, Ρομά, τοξικοεξαρτημένοι) δεν έχουν πρόσβαση στη μουσική βιομηχανία ως δημιουργοί και εκτείνονται αναλογικά σε μία πολύ μικρή ζώνη εντός της Αττικής. 

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, αυτό που μπορεί να δει κάποιος στα video clip της ελληνικής rap / trap μουσικής στην πράξη είναι μία πολιτισμική φαντασίωση, αντλημένη αποκλειστικά από την αμερικανική μουσική βιομηχανία και επενδυμένη με πλήθος αισθητικών στοιχείων και στερεοτύπων παρμένα από μία άλλη κοινωνία. 

Τα εγχώρια ghetto έχουν εντελώς διαφορετικά δημογραφικά και αισθητικά χαρακτηριστικά. Εδώ είναι περισσότερο οικεία στοιχεία οι κελεμπίες, τα αρώματα των μπαχαρικών, τα ξένα τρόφιμα και λαχανικά, τα κουρελιασμένα ρούχα, οι αφίσες γραμμένες στα αραβικά ή τα κινεζικά, τα μαγαζιά με ethnic κουζίνα και οι στοίβες με παλιές συσκευές για ανακύκλωση και τα μισοκομμένα αυτοκίνητα στους καταυλισμούς των Ρομά αντί της αισθητικής του hip hop / trap που περιγράψαμε παραπάνω.

Μέσα από τα μουσικά προϊόντα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- στην πραγματικότητα γίνεται η προσπάθεια επιβολής γλώσσας, κανόνων, κοινωνικών διαιρέσεων, αισθητικής των συμμοριών και χαμηλών στρωμάτων με ανοίκειο τρόπο. Στην πράξη, πρόκειται για την πολιτισμική οικειοποίηση της mainstream αντικουλτούρας της Αμερικής λόγω της αδυναμίας να αποδεχτούμε τη δική μας πολιτισμική ταυτότητα, η οποία έχει περισσότερα στοιχεία Ανατολής και Βαλκανίων παρά Δύσης

Ακόμα και σε ένα πεδίο όπως αυτό της μουσικής του περιθωρίου, συμπεριφερόμαστε ως μία μικρή φαντασμένη περιφέρεια που μαγνητίζεται από τα μεγάλα κέντρα, καθώς αδυνατεί να αποδεχτεί την αυθεντικότητά της και να παράγει νέες φόρμες σε πολλές περιπτώσεις βασισμένη σε αυτή.

Το παραπάνω δεν είναι αποκλειστικό κατάλοιπο της οικονομικής κρίσης και των ματαιώσεων, αλλά της ανάγκης να αποδείξουμε με κάθε τρόπο πως ανήκουμε στη Δύση, όχι μόνο μέσω της αριστείας και των άλλων θετικών συσχετίσεων, αλλά ακόμα και με τις διαστάσεις των κοινωνικών προβλημάτων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μουσική, ανάμεσα σε πολλά άλλα, συνθέτει και αυτή νέες μυθολογίες, όπως της Αθήνας ως ghetto ή φαβέλας, ανάλογα τον καλλιτέχνη και το niche στο οποίο απευθύνεται.