Η Ιρλανδία, η Νορβηγία και η Ισπανία γνωστοποιούν επισήμως την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Πώς μεταφράζεται, όμως, αυτό επί του πρακτέου;
Αρχικά, αξίζει να αναφερθεί, πως, η Παλαιστίνη, ως ανεξάρτητο κράτος, στηρίζεται ήδη από 139 κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Μάλιστα, η πρώτη χώρα της Δύσης που αναγνώρισε επίσημα την Παλαιστίνη, ήταν η Σουηδία, το 2014. Έπειτα, η σκυτάλη πέρασε στη Μάλτα, την Κύπρο και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Επιπλέον, εκτός ΕΕ, η Ισλανδία και το Βατικανό υποστηρίζουν την κρατική κυριαρχία της Παλαιστίνης. Μία ακόμη αξιοσημείωτη κίνηση πραγματοποιήθηκε το 2012, με το ψήφισμα 67/19, βάσει του οποίου, η Παλαιστίνη χαρακτηρίστηκε ως «κράτος-παρατηρητής» του ΟΗΕ. Ως επιστέγασμα αυτής της εξέλιξης, έγινε δεκτή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το 2015, το οποίο έχει τη δικαιοδοσία να ορίζει ποινές για εγκλήματα πολέμου.
Ακολούθως, προσχωρούν πάραυτα και οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας και της Ισπανίας, μια συνθήκη που συνιστά τομή στην διπλωματική ιστορία της Παλαιστίνης.
Οι δηλώσεις του Ισπανού Πρωθυπουργού
Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες από το liveblog του BBC, η προσέγγιση του Πρωθυπουργού της Ισπανίας, Pedro Sánchez, καταχειροκροτήθηκε στο κοινοβούλιο. Συγκεκριμένα, υποστήριξε πως: «Θα αναγνωρίσουμε την Παλαιστίνη για πολλούς λόγους και μπορούμε να το συνοψίσουμε σε τρεις λέξεις: Ειρήνη, δικαιοσύνη και συνέπεια. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η λύση των δύο κρατών γίνεται σεβαστή και πρέπει να υπάρχουν αμοιβαίες εγγυήσεις ασφάλειας. Είναι σημαντικό, οι δύο πλευρές, να διαπραγματευτούν για την ειρήνη και, γι’ αυτό τον λόγο, αναγνωρίζουμε την Παλαιστίνη».
[…]
« Ο Benjamin Netanyahu ακόμα παριστάνει τον κωφό… εξακολουθεί να βομβαρδίζει νοσοκομεία και σχολεία, να τιμωρεί γυναίκες και παιδιά. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε. Έχουμε υποχρέωση να δράσουμε. Πρέπει να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια και να συνεχίσουμε να απλώνουμε το χέρι στους πρόσφυγες. Πρέπει να γίνουν περισσότερα».
Υπό αυτό το πρίσμα, η 28η Μαΐου ορίστηκε ως η επίσημη ημέρα αναγνώρισης της Παλαιστίνης.
Watch | Spanish Prime Minister Pedro Sanchez's declaration of recognition of the Palestinian state was met with hearty applause during his speech in front of Parliament today. pic.twitter.com/JL4JukMC6b
Στο Δουβλίνο, ο Ιρλανδός Πρωθυπουργός, Simon Harris, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι η χώρα υποστηρίζει πως «η ειρήνη μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο στη βάση της ελεύθερης βούλησης ενός ελεύθερου λαού». Υπενθυμίζεται, ότι νωρίτερα αυτό το μήνα, παρουσίασε μια ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία 143 κράτη ψήφισαν υπέρ της ενίσχυσης της θέσης του παλαιστινιακού κράτους στον ΟΗΕ και την επικείμενη αναγνώρισή του. Επιστρέφοντας στο σήμερα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, δήλωσε: «Οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα υπομένουν τις πιο φρικτές καταστάσεις: Βάσανα, κακουχίες και πείνα. Μια ανθρωπιστική καταστροφή, ασύλληπτη για τους περισσότερους και ασυνείδητη για όλους που εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο».
Εν συνεχεία, ανακοίνωσε την άμεση αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους.
Today Ireland recognises the state of Palestine. We believe that recognition will contribute to peace and reconciliation in the Middle East. pic.twitter.com/SaI2fTzECx
Η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους ως το «μοναδικό βιώσιμο μονοπάτι» για τη Νορβηγία
Για ειρήνη και σταθερότητα μίλησε και ο Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, Jonas Gahr Støre, λέγοντας: «Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Γάζα κατέστησε σαφές ότι η επίτευξη της ειρήνης και της σταθερότητας πρέπει να αποτελούν τη βάση στην επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος. Στόχος είναι να δομηθεί ένα κράτος που θα είναι «πολιτικά συνεκτικό». Κατόπιν, πρόσθεσε: «Η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους θα κρατήσει ζωντανή τη μόνη εναλλακτική λύση στη σύγκρουση: “Δύο κράτη, που ζουν δίπλα-δίπλα, σε καθεστώς ειρήνης και ασφάλειας”, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σε άλλες χώρες να ακολουθήσουν την ίδια τακτική.
Τόσο στην Ισπανία, όσο και στο Όσλο, η 28η Μαΐου θα σημάνει την αποδοχή της κυριαρχίας της Παλαιστίνης.
Πώς συμβάλλει η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στην κατάπαυση πυρός;
Ως επί το πλείστον, η αναγνώριση της Παλαιστίνης συνιστά πολιτική απόφαση. Εξάλλου, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και άλλες χώρες της Δύσης δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης, αλλά διατηρούν επαφές με την Παλαιστινιακή Αρχή στη Ραμάλα, η οποία αναγνωρίζεται από την ισραηλινή κυβέρνηση ως ο νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού. Δυστυχώς, λοιπόν, η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους παραμένει κυρίως συμβολική. Δηλαδή, δεν συνεπάγεται δικαιοσύνη, ισοτιμία, ασφάλεια ή προστασία για τους Παλαιστίνιους. Εντούτοις, λαμβάνοντας υπόψη την φρικτή γενοκτονία που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή, οι διεθνείς πιέσεις προς το Ισραήλ, ίσως καταφέρουν να επιδράσουν προς όφελος της Παλαιστίνης.
Αντιθέτως, άλλες χώρες τείνουν να εκδηλώνουν σθεναρά τη στήριξη τους προς το Ισραήλ, όπως η Γερμανία, με την πάλαι ποτέ καγκελάριο, Angela Merkel, να μιλάει, το 2014, για «μονομερή αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους», προσθέτοντας ότι «μια μονομερής αναγνώριση δεν θα μας ωθούσε προς μια λύση». Επιπροσθέτως, οι ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να ασκήσουν σοβαρή επιρροή στο Ισραήλ, αναγνωρίζοντας το κράτος της Παλαιστίνης, εξακολουθούν να κινούνται βάσει συμφερόντων, στο πλάι του Ισραήλ.
Φορείς, οργανισμοί και φοιτητές διεθνώς τάσσονται κατάφωρα κατά των ασφυκτικών συνθηκών, εξαιτίας της πολύμηνης εμπόλεμης ζώνης στη Γάζα. Παρά τις προσπάθειες αποσιώπησης και επιβολής αυταρχισμού από τις αρχές, η κοινή γνώμη παγκοσμίως αρνείται να παρατηρεί παθητικά τη βάναυση δολοφονία γυναικών, παιδιών και αμάχων, την καταστροφή σχολείων και νοσοκομείων.
Αισιόδοξη κρίνεται η συμμετοχή ολόκληρων κυβερνήσεων στο αέναο αυτό ρεύμα υπέρ της Παλαιστίνης, προκειμένου να ενισχυθούν σε μεγαλύτερο ποσοστό οι πιέσεις και τα ειρηνευτικά μηνύματα. Εν τέλει, όμως, η ειρήνη και η δικαιοσύνη δεν εξασφαλίζονται εν μία νυκτί, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα.
Η Αναστασία Βαϊτσοπούλου βρέθηκε στα δικαστήρια της Καλαμάτας για την δίκη των 9 Αιγυπτίων ένα χρόνο μετά το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα που διαπράχθηκε στη Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια. «Ήρθε ο καιρός η δικαιοσύνη να αναζητήσει τους πραγματικούς ενόχους, στο Λιμενικό», είπε η δικηγόρος Β. Αγγελίδου.
Το πρωί της 21ης Μαΐου βρήκε τους δρόμους γύρω από το έξω από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Καλαμάτας γεμάτους ένταση. Έξω από το δικαστήριο όπου θα εκτυλίσσονταν η δίκη για τους νέους Αιγύπτιους που κατηγορούνταν για διακίνηση και πρόκληση του πολύνεκρου ναυαγίου στην Πύλο, ήδη είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου, αλληλέγγυων και εκπροσώπων ανθρωπιστικών οργανώσεων, για να δώσουν το παρόν και να διαδηλώσουν υπέρ των επιζώντων.
Ο κόσμος δέχθηκε αναίτια επίθεση από τους αστυνομικούς που ήδη είχαν περικυκλώσει και αποκλείσει τον χώρο γύρω από το δικαστήριο. Όταν μέρος του κόσμου επιχείρησε να ανοίξει ένα πανό, η ΕΛ.ΑΣ επιτέθηκε με αποτέλεσμα να τραυματιστούν δύο άτομα και ο ένας να καταλήξει με ανοιγμένο κεφάλι και ο δεύτερος με μώλωπες, ενώ έγιναν και δύο προσαγωγές.
Έβλεπαν ότι 750 άτομα θα πεθάνουν. Εγώ έχω ακούσει ότι δουλειά τους είναι να μην πεθάνει κανένας
«Να μην βουλιάξει η δικαιοσύνη» έγραφε το πανό που κρατούσε η Αντιφασιστική Κίνηση Καλαμάτας. «Σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά» συνέχιζε το πανό που πάνω του είχε ζωγραφισμένη μια βάρκα που βουλιάζει, παραπέμποντας στην Guernica του Πικάσο.
Φωτογραφία: Αναστασία Βαϊτσοπούλου
Ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, ήταν επίσης ανάμεσα στο πλήθος που διαδήλωνε και δήλωσε: «Χωρίς αγώνα, είναι πολλές φορές δύσκολο να έχουμε δικαιοσύνη. Για αυτό ήρθαμε εδώ, για να πούμε ότι θέλουμε δικαιοσύνη. Ποιός ήταν που έκανε αυτό το έγκλημα; Αρχικά, γινόταν pushback, για αυτό ήταν 16 ώρες το πλοίο μπροστά στα μάτια του ελληνικού λιμενικού και με το ελικόπτερο της Frontex από πάνω. Έβλεπαν ότι 750 άτομα θα πεθάνουν. Εγώ έχω ακούσει ότι δουλειά τους είναι να μην πεθάνει κανένας».
Η ώρα είχε πάει λίγο μετά τις 9 και στην αίθουσα δεν υπήρχαν ούτε καν τα μισά καθίσματα, παρά το γεγονός ότι η δίκη είναι ανοιχτή στο κοινό και θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη ώστε να καθίσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος, δεδομένης και της σημασίας της δίκης. Αυτό ζήτησαν και οι συνήγοροι υπεράσπισης, ώστε «να κατοχυρωθεί η εμπιστοσύνη του κοινού σε αυτήν την αναζήτηση της αλήθειας», όπως είπε η Έφη Δούση στην έδρα του δικαστηρίου.
Η δίκη ξεκίνησε μετά από λίγο με την ένσταση από την πλευρά της υπεράσπισης σχετικά με την αρχή της νομιμότητας. «Τα ελληνικά δικαστήρια δεν έχουν δικαιοδοσία για αυτήν τη δίκη» υποστήριξε ο Δημήτρης Χούλης από το Human Rights Legal Project.
«Σε μια χώρα που σέβεται το κράτος δικαίου δεν μπορούμε να ακούμε ότι δεν αναγνωρίζει το γεγονός ότι υπάρχουν νόμοι. Είναι βασικό να υπάρχει αρμοδιότητα. Αν δεν σέβεται η ελληνική δικαιοσύνη τους νόμους και το διεθνές δίκαιο, τότε και τα άλλα κράτη δεν θα τους σέβονται. Οι κατηγορούμενοι δεν πέρασαν από τη χώρα, ούτε είχαν σκοπό να περάσουν, πράξεις του λιμενικού τους έφεραν στη χώρα» σημείωσε ο Δημήτρης Χούλης.
Από την στιγμή που το αλιευτικό είχε ξεκινήσει από την Λιβύη και είχε ως προορισμό την Ιταλία, και μάλιστα έπλεε σε διεθνή ύδατα μέχρι τη στιγμή της πρόκλησης του ναυαγίου, η υπεράσπιση διέτεινε ότι η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει αρμοδιότητα να κρίνει φερόμενες πράξεις που έλαβαν χώρα εκτός της γεωγραφικής της δικαιοδοσίας. Αντίστοιχες αποφάσεις είχαν λάβει και άλλα δικαστήρια στην Ελλάδα, όπως πχ. στην Ρόδο, στα Χανιά και το Ηράκλειο.
Ο Σπύρος Πανταζής τόνισε ότι πρόκειται για «δίκη προθέσεων». «Η εισαγγελική πρόταση είπε το εξής αμίμητο: “Είχαμε αποδεχτεί το ενδεχόμενο ότι μπορεί να εισέλθουν στην Ελλάδα” είχε γράψει ο δικαστικός σύμβουλος της Καλαμάτας. Με συγχωρείτε κυρία Πρόεδρε, αλλά αυτό δεν συνιστά νομική πρόταση, αλλά δίκη προθέσεων. Είναι αδιανόητο να αποδώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους κάτι τέτοιο. Δεν είχαμε αξιολόγηση πραγματικών περιστατικών. Η εισαγγελική πρόταση ερμήνευσε προθέσεις και σκέψεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ναυαγοί και η πρόταση αυτή τους αποδίδει μια βούληση εισόδου στην Ελλάδα, όταν αυτοί έκαναν το παν προκειμένου να μην έρθουν στην Ελλάδα».
Ο συνήγορος υπογράμμισε ότι πρέπει η διαδικασία να διεξαχθεί με όλες τις αρχές της νομιμότητας, αναφέροντας ότι «θα βρεθούμε σε αδιέξοδο», αν δεν γίνει δεκτή η αναρμοδιότητα.
Στη συνέχεια, ακολούθησαν οι ερωτήσεις της έδρας προς τους μάρτυρες, οι οποίοι επιβεβαίωσαν πως το αλιευτικό έπλεε σε διεθνή ύδατα.
Η κατάθεση του πλοιάρχου του λιμενικού
Πρώτος μάρτυρας ήταν ο Μιλτιάδης Ζουριδάκης, ο πλοίαρχος του περιπολικού σκάφους ΠΠΛΣ-920, του μοναδικού σκάφους του Λιμενικού που βρισκόταν στο σημείο και στους χειρισμούς του οποίου οφείλεται σύμφωνα με τους επιζώντες η βύθιση του αλιευτικού και ο θάνατος 600 ανθρώπων.
Πρόεδρος: Γνωρίζετε από που ξεκίνησε το αλιευτικό στις 9/5/23 και τι προορισμό είχε;
Ζουριδάκης: Προσωπικά, έλαβα εντολή να αποπλεύσω για το σημείο αυτό, χωρίς να ξέρω από που ξεκίνησε. Το άκουσα μετά από τους συναδέλφους. Δεν ήταν δουλειά μου να γνωρίζω από πού ξεκίνησε.
Πρόεδρος: Τι ακούσατε δηλαδή;
Ζουριδάκης: Ότι ξεκίνησε μάλλον από το Τομπρούκ.
Πρόεδρος: Το Τομπρούκ της Λιβύης;
Ζουριδάκης: Της Λιβύης.
Πρόεδρος: Με τι προορισμό;
Ζουριδάκης: Για Ιταλία.
Πρόεδρος: Γνωρίζετε εάν υπήρχε πρόθεση να εισέλθει σε λιμάνι της Ελλάδας;
Ζουριδάκης: Δεν φάνηκε αυτό νομίζω.
Πρόεδρος: Το περιστατικό που συνέβη; Σε διεθνή ύδατα; Στα πόσα ναυτικά μίλια;
Ζουριδάκης: Σε διεθνή ύδατα, τώρα με ακρίβεια να σας πω 47; Περίπου εκεί.
Πρόεδρος: Η ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη, από την πλευρά του Ιονίου, έχει επεκταθεί στα 12 ναυτικά μίλια. Είναι έτσι;
Ζουριδάκης: Μάλιστα.
Πρόεδρος: Το περιστατικό συνέβη αυτό στα 49 ναυτικά μίλια, άρα είναι στα διεθνή ύδατα. Η βύθιση δηλαδή του πλοίου έγινε εκεί;
Ζουριδάκης: Ναι, ναι.
Πρόεδρος: Μάλιστα. Γνωρίζετε αν ήταν σταθμός της πορείας του αλιευτικού η Ελλάδα; Προέκυψε αυτό;
Ζουριδάκης: Όχι, δεν προέκυψε.
Πρόεδρος: Επομένως, το αλιευτικό αυτό έπλεε στην ανοιχτή θάλασσα, στα διεθνή ύδατα.
Ζουριδάκης: Ναι, ναι.
Ζουριδάκης: Ούτε έχετε εσείς οποιαδήποτε πληροφορία ότι εισήλθε οποιαδήποτε στιγμή στην ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη. Έχετε τέτοια πληροφορία;
Ζουριδάκης: Όχι, και αυτό που είδαμε εμείς ήταν στα διεθνή ύδατα.
Ο δεύτερος μάρτυρας, Ηρακλής Τορνατζής, ήταν μέλος του πληρώματος του λιμενικού, ο οποίος έδωσε παρόμοιες απαντήσεις για την αφετηρία και τον προορισμό του αλιευτικού, ότι ξεκίνησε από Λιβύη και πήγαινε προς Ιταλία.
Εισαγγελέας: Θα μπορούσατε να γνωρίζετε αν το πλοίο έπλεε προς ελληνικά ύδατα; Από ραντάρ; Από στίγμα; Πώς βλέπατε το πλοίο;
Ηρακλής: Είναι υποκειμενικό αυτό, μπορούσε να πλεύσει προς ελληνικά ύδατα.
Εισ: Στις 14 Ιουνίου 2023 τι ενημέρωση είχατε;
Η: Προς Ιταλία πήγαινε το πλοίο, δεν μου αναφέρθηκε κάτι άλλο. Ήταν στα 47 ναυτικά μίλια.
In-depth investigation into the Pylos shipwreck and Greek coastguards responsibility with Forensic Architecture https://t.co/nIYozSzjWr
Έπειτα, η πρόεδρος προέβη στην ανάγνωση των εγγράφων του κατηγορητηρίου.
«Αυτό το πλοίο θα μας πήγαινε στην Ιταλία. Ο πατέρας μου έδωσε 4.000 δολάρια σε μεσάζοντα. Όταν έφτανα Ιταλία, θα τηλεφωνούσα» λέει η κατάθεση ενός εκ των Αιγυπτίων.
«Έφυγα από το Πακιστάν όπου ζούσα, με την οικογένειά μου, πλήρωσα 8 χιλιάδες δολάρια για να μεταβώ στην Ιταλία» αναφέρε μια άλλη.
Η συνήγορος υπεράσπισης Έφη Δούση δήλωσε: «Προκύπτει με σαφήνει ότι το πλοίο βρισκόταν σε διεθνή ύδατα. Έχουμε βέβαια και πλήθος εγγράφων και εκθέσεων να καταθέσουμε».
Οι Εννέα της Πύλου επί της ένστασης αρμοδιότητας του ελληνικού δικαστηρίου
Οι Αιγύπτιοι επιζώντες, ηλικίας 21 έως 37 ετών, οι οποίοι κατηγορούνταν για διακίνηση και πρόκληση του πολύνεκρου ναυαγίου στην Πύλο κατέθεσαν ένας ένας ότι σκοπός τους ήταν να πάνε στην Ιταλία:
Κατηγ.1.: Είμαι Αιγύπτιος. Ξεκινήσαμε από τη Λιβύη για την Ιταλία, πήγαινα να βρω συγγενή μου.
Πρ: Μήπως θέλατε να περάσετε από την Ελλάδα;
Κατηγ.1: Όχι βγήκαμε από τη Λιβύη και είχα συγγενείς στην Ιταλία και ήθελα να πάω εκεί.
Πρ: Πόσα χρήματα δώσατε;
Κατηγ.1: Έχω δώσει 150.000 σε Αιγυπτιακό νόμισμα – 5.000 δολάρια
Παρεμβαίνουν συνήγοροι υπεράσπισης: Κυρία πρόεδρε, δεν απολογείται, επί της ένστασης μόνο…
Πρ: Θέλετε να μας πείτε κάτι άλλο;
Κατηγ1: Είχα πρόθεση να πάω στην Ιταλία, τα λεφτά που πλήρωσα δεν τα έβγαλα εύκολα προφανώς, ήθελα να βοηθήσω την οικογένειά μου. Δε γνωρίζω μέχρι τώρα το λόγο που είμαι εδώ.
Κατηγ2: Από τη Λιβύη πηγαίναμε στην Ιταλία, πλήρωσα 5.000 δολάρια, πήγαινα να δουλέψω στην Ιταλία για να βοηθήσω την οικογένειά μου.
Πρ: Ελάτε, ο τρίτος, τί απολογείστε;
Κατηγ3: [Μέσω διερμηνέων] Ξεκίνησα από το Τομπρούκ για Ιταλία. Έχω 3 παιδιά, πήγαινα για ένα καλύτερο μέλλον στην Ιταλία. Στην Αίγυπτο είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Πρ: Σας είχαν πει ότι το πλοίο θα περνούσε από ελληνικό λιμάνι;
Κατηγ3: Όχι κατευθείαν στην Ιταλία.
Αντίστοιχες δηλώσεις έκαναν και οι υπόλοιποι Αιγύπτιοι.
Σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο, οι ελληνικές αρχές θα μπορούσαν να επέμβουν σε διεθνή ύδατα για συγκεκριμένα αδικήματα, όπως για πειρατεία, εμπόριο ναρκωτικών, εσχάτη προδοσία, τρομοκρατικές πράξεις, κ.ά. Στα παραπάνω εγκλήματα περιλαμβάνεται και η εμπορία ανθρώπων, κάτι που δεν συμπεριλαμβάνει νομικά την μεταφορά μεταναστών, για την οποία κατηγορούνταν οι εννέα του ναυαγίου της Πύλου.
«Δεν θα γίνει η Ελλάδα διεθνής τιμωρός», σχολίασε χαρακτηριστικά η υπεράσπιση.
Η απόφαση του δικαστηρίου
Μετά από διακοπή μισής ώρας, η εισαγγελέας πρότεινε να κηρυχθούν αθώοι οι 9 επιζώντες του ναυαγίου. Έγινε άλλη μια μισάωρη διακοπή και η έδρα επανήλθε ξανά και ανακοίνωσε την απόφαση:
«Το δικαστήριο κρίνει ως απαράδεκτη την ποινική δίωξη […] Κυρύσσει τους κατηγορούμενους αθώους».
Συγκεκριμένα, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Καλαμάτας κύρηξε αθώους τους κατηγορούμενους για το αδίκημα της παράνομης μεταφοράς (διακίνηση) και της παράνομης εισόδου. Παράλληλα, δήλωσε αναρμόδιο να κρίνει για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης και της πρόκλησης ναυαγίου, καθότι το πλοίο βρισκόταν σε διεθνή ύδατα.
Το ακροατήριο μεμιάς ξέσπασε σε χειροκροτήματα, δάκρυα χαράς και οι εννέα Αιγύπτιοι έσπευσαν στις αγκαλιές των αγαπημένων τους, αφού πέρασαν σχεδόν ένα χρόνο στη φυλακή. Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, πέρα από χαμόγελα, είδαμε και υψωμένες γροθιές αλληλέγγυων ατόμων που επευφημούσαν τους Εννέα της Πύλου και φώναζαν «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά» και «Γέμισε το Αιγαίο κορμιά μεταναστών, είναι και οι Έλληνες φονιάδες των λαών».
Οι συγγενείς και η συγκίνηση για την δικαίωση που άργησε 1 χρόνο
«Ήρθα εδώ για να υποστηρίξω τον ανιψιό μου. Ήμουν έτοιμη να καταθέσω. Έχω ιταλικό διαβατήριο και μένω στην Ιταλία, ήρθα εδώ για τον γιο του αδερφού μου» είπε η θεία ενός εκ των Αιγυπτίων. «Είμαστε χαρούμενοι για την απόφαση του δικαστηρίου, όμως ήταν άδικο που βρέθηκε μέσα στη φυλακή αυτό το παιδί» δήλωσε.
«Πώς θα πάρει πίσω τόσους μήνες και όλα όσα πέρασε εκεί μέσα; Δεν είναι συνθήκες αυτές για να ζει άνθρωπος. Ελπίζω να καταφέρει και να πάει εκεί που θέλει, να ακολουθήσει το μονοπάτι που επιθυμεί στη ζωή του».
Φωτογραφία: Αναστασία Βαϊτσοπούλου
Ο Wahid ήρθε μέχρι την Καλαμάτα από την Ιταλία για τον αδερφό του. «Είμαι χαρούμενος γιατί θα είναι ελεύθερος και δεν θα αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα. Γιατί δεν έκανε τίποτα λάθος» είπε φανερά συγκινημένος.
«Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια και όλοι τον περιμένουν να γυρίσει. Πάντα ήταν γενναίος και σκληρά εργαζόμενος».
Φωτογραφία: Αναστασία Βαϊτσοπούλου
Βγαίνοντας από το δικαστήριο, οι συνήγοροι υπεράσπισης μίλησαν για την δικαίωση. «Είμαστε πολύ χαρούμενοι με το αποτέλεσμα σήμερα και όσοι δικαιώθηκαν και όσοι χάθηκαν στις θάλασσές μας να δικαιωθούν. Πρέπει να γίνει μια ενδελεχής έρευνα για το τι έγινε εκείνη την ημέρα και να σταματήσουμε να φυλακίζουμε αθώους ανθρώπους» δήλωσε ο Δημήτρης Χούλης.
Στην ερώτηση αν είναι οριστικά αθώοι, ο δικηγόρος απάντησε: «Είναι οριστικά αθώοι και μάλιστα το δικαστήριο έκανε ένα βήμα πέρα από την δικαιοδοσία και είπε ότι και για το αδίκημα της διακίνησης είναι αθώοι. Δεν έχει μείνει κανένα στίγμα για το κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι ήταν διακινητές».
«Μετά από σχεδόν 1 χρόνο, όπου εννέα άνθρωποι βρίσκονταν άδικα στη φυλακή, ήρθε επιτέλους ο καιρός οι ελληνικές δικαστικές αρχές να ψάξουν επιτέλους τους ενόρκους. Στο Λιμενικό» ανέφερε η δικηγόρος Βίκυ Αγγελίδου.
Παραμένει ανοιχτό το αίτημα διερεύνησης των ευθυνών σε σχέση με την πρόκληση αυτού του ναυαγίου και την απώλεια εκατοντάδων συνανθρώπων μας.
«Μονότονα και στέρεα, από την πρώτη στιγμή, αυτά που ειπώθηκαν στο δικαστήριο από εμάς έγιναν δεκτά. Δεδομένα. Οι εννέα που ήταν κατηγορούμενοι φάνηκε από παντού ότι ήταν άδικα μέσα. Δεν είχαν καμία σχέση με την υπόθεση και ήταν τα εξιλαστήρια θύματα για ένα έγκλημα που συνετελέστη. Ο καθένας το καταλαβαίνει. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας» είπε ο συνήγορος Αλέξης Γεωργούλης.
«Σήμερα είχαμε μια γενναία απόφαση, όχι μόνο νομικά ορθή αλλά και δίκαιη. Η απόφαση αυτή αφορά τις πράξεις για τις οποίες κατηγορήθηκαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Δεν επηρεάζει ως προς το αποτέλεσμά της την υπόθεση που εκρεμμεί σε προκαταρκτικό στάδιο ενώπιον του Ναυτοδικείου Πειραιά. Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει ανοιχτό το αίτημα διερεύνησης των ευθυνών σε σχέση με την πρόκληση αυτού του ναυαγίου και την απώλεια εκατοντάδων συνανθρώπων μας. Είναι μια υπόθεση ανοιχτή και είναι μια υπόθεση που ελπίζουμε η ελληνική δικαιοσύνη να σταθεί επιτέλους στο ύψος της» είπε η Έφη Δούση.
«Για τους 11 μήνες, μετά το αμετάκλητο της υπόθεσης, θα αιτηθούμε να αποζημιωθούν για την άδικη προφυλάκισή τους» πρόσθεσε.
Φωτογραφία: Αναστασία Βαϊτσοπούλου
«Είναι μια τεράστιας σημασίας πολιτική νίκη σε μια πολιτική δίκη που δεν θα έπρεπε καν να έχει ξεκινήσει. Είναι ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο ναυάγιο στην ελληνική ιστορία, δικάζονται τα θύματα αντί να δικαστούν οι θύτες. Παρόλα αυτά, σήμερα αποκαταστάθηκε μια τεράστια αδικία εις βάρος 9 νέων ανθρώπων που κάθισαν στη φυλακή ένα χρόνο χωρίς να έχουν κάνει τίποτα. Συνεχίζουμε για την τελική δικαίωση που θα είναι να τιμωρηθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτού του εγκλήματος, που όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι. Είναι οι ελληνικές αρχές που αρνήθηκαν να τους διασώσουν και μετά τους ρυμούλκησαν με τελική έκβαση να τους βυθίσουν» δήλωσε ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, διασώστης και μάρτυρας υπεράσπισης, ο οποίος έδωσε το παρών στην πολύκροτη δίκη.
Η συστηματική ποινικοποίηση μεταναστών και προσφύγων έχει συχνά τραγική κατάληξη. Το ανυπόστατο κατηγορητήριο που πήγαν να φορτώσουν στους εννέα επιζώντες, όταν ακόμη καλά καλά δεν είχαν στεγνώσει τα ρούχα τους από το ναυάγιο, δεν πέρασε αψήφιστα. Οι έρευνες που έγιναν για την δράση και τις ευθύνες του ελληνικού Λιμενικού που βύθισε το αλιευτικό Andriana είναι πολλές και αδιαμφισβήτητες.
Και τώρα;
Στις 14 Ιουνίου 2024 θα κλείσει ένας χρόνος από το φονικότερο ναυάγιο της Μεσογείου στη σύγχρονη ιστορία.
Εκεί, το Λιμενικό Σώμα οφείλει να απαντήσει γιατί δεν συντόνισε σε κανένα σημείο επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης, όπως προβλέπεται με βάση τις ασκήσεις του ιδίου του Λιμενικού Σώματος, ενώ γνώριζε για το αλιευτικό Andriana και την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόταν για πάνω από 15 ώρες πριν βυθιστεί.
Επίσης, το ερώτημα παραμένει γιατί έπρεπε να περάσουν 30 λεπτά από τη βύθιση του αλιευτικού μέχρι να σταλθεί σήμα SOS για βοήθεια προς παρακείμενα σκάφη.
Τώρα πρέπει να λογοδοτήσει η Ελληνική Ακτοφυλακή και να επιρριφθούν ευθύνες για το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα στη Μεσόγειο των τελευταίων δεκαετιών.
Έχουν φυλή, φύλο ή εποχή οι ραγισμένες καρδιές; Πονούν λιγότερο οι άνθρωποι στα χρόνια του μεταμοντέρνου καπιταλισμού;
Άραγε μετασχηματίζεται η οδύνη του χωρισμού ανάλογα με το σημείο του χάρτη που θα ακουμπήσει ο δείκτης στο γύρισμα της σφαίρας, όσο ο κόσμος εξελίσσεται και αλλάζουμε χιλιετίες;
Οι ανθρώπινοι δεσμοί μετασχηματίζονται μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Ο ερωτικός λόγος διαφοροποιείται από εποχή σε εποχή, από τόπο σε τόπο, όπως και οι πρακτικές της συντροφικότητας. Υπάρχει ωστόσο κάτι διαχρονικό και πανανθρώπινο. Κι αυτό είναι η θλίψη του αποχωρισμού, η πίκρα της απώλειας, η ραγισμένη καρδιά μετά από τον αποχωρισμό του πολύτιμου Άλλου.
Αν χωρίσατε πρόσφατα και νιώθετε ακόμα την καρδιά σας να πονά σε σημείο που πάει να σπάσει, αυτό έχει τόσο ιατρική όσο και ψυχαναλυτική εξήγηση. Μια μελέτη της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ στις ΗΠΑ είχε δείξει πως το σύνδρομο Takatsubo ή αλλιώς το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς, γνωστό ως μια νοσογόνο κατάσταση καρδιακής ανεπάρκειας. Το σύνδρομο Takatsubo πλήττει συχνά ανθρώπους που έχουν βιώσει έντονο και βαθύ συναισθηματικό στρες, κάτι που συχνά συμβαίνει μετά από έναν επώδυνο χωρισμό.
Μία άλλη έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν είχε καταλήξει μάλιστα στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν το σύνδρομο της «ραγισμένης καρδιάς» ενδέχεται να μην αναρρώσουν ποτέ πλήρως. Όταν ψυχολόγοι ρώτησαν τους συμμετέχοντες στην έρευνα να αξιολογήσουν είδη συναισθηματικού και φυσικού πόνου, παρομοίασαν τον πόνο του χωρισμού με τον πόνο της γέννας δίχως αναλγητικά και με τις χημειοθεραπείες.
Οι επιστήμονες μέσα από αυτή τη μελέτη απέδειξαν πως αυτό το σύνδρομο συνδέεται με μια περιοχή του εγκεφάλου στον πρόσθιο φλοιό αντιδρά στην αίσθηση του φυσικού πόνου, αλλά και στον συναισθηματικό πόνο. Το σύνδρομο Takatsubo ανακαλύφθηκε στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990, όταν ασθενείς παραπονέθηκαν για συμπτώματα που θύμιζαν καρδιακό επεισόδιο, παρότι δεν συνέτρεχαν άλλοι λόγοι.
Οι ραγισμένες καρδιές ωστόσο ανέκαθεν υπήρχαν και μάλλον πάντα θα υπάρχουν. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε αν ανατρέξουμε στην παγκόσμια λογοτεχνία, στην ιστορία, στην ελληνική μυθολογία. Πως γίνεται ωστόσο να πονάμε τόσο πολύ, όταν χωρίζουμε στην εποχή του «ανθρώπου χωρίς δεσμούς» –φράση δανεική από τον Πολωνό στοχαστή Ζίγκμουντ Μπάουμαν– όλοι εμείς που συχνά δείχνουμε να αρκούμαστε στην προσωρινότητα των συναισθημάτων, δημιουργώντας χαλαρούς δεσμούς που λύνονται εύκολα;
Οι άνθρωποι της ρευστής νεωτερικότητας έχουν την τάση να αναζητούν διαρκώς νέες ηδονές εκ του ασφαλούς για να μη ρισκάρουν το ενδεχόμενο οδύνης που εμπεριέχει ένας πραγματικός έρωτας. Δεν αφήνονται με ευκολία στον πόνο, αλλά τον καμουφλάρουν με αντίδοτα, αρνούνται τη θλίψη του αποχωρισμού, διασπώντας την προσοχή του και «καταπίνοντας το τραύμα». Αυτό δεν σημαίνει πως όταν χάνουν τον σημαντικό Άλλο δεν πονούν, αλλά πως βρίσκονται σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουν τη θλίψη.
Στην πραγματικότητα, όμως, βυθίζονται συχνά σε μια κατάθλιψη, την οποία αδυνατούν να αναγνωρίσουν, καθώς δεν αναγνωρίζουν το αντικείμενο της απώλειας ούτε σαν χαμένο, ούτε σαν μη χαμένο. Άλλοτε πάλι εμφανίζουν μια παθολογική νοσταλγία για μια παρελθούσα ευτυχία, την οποία στην πραγματικότητα δεν είναι καν σε θέση να προσδιορίσουν. Ίσως γιατί το μεγαλύτερο στοίχημα στη ζωή του ανθρώπου είναι η διαχείριση της νοσταλγίας, δηλαδή της λαχτάρας επιστροφής σε εκείνον τον γενέθλιο τόπο χαράς.
Κανένας μας δεν μπορεί αποφύγει συνεπώς τον πόνο που εμπεριέχει η απώλεια. Διότι όταν αγαπάμε κάποιον –γράφει ο Αλέν Μπαντιού– εξαρτιόμαστε από αυτόν, εξαρτιόμαστε από την απάντησή του…
Photo by Pixabay
Συνεπώς το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς μας αφορά περισσότερο από ποτέ. Γιατί όσο και να προσπαθούμε να μη δεσμευόμαστε για να αποφύγουμε την πραγματική σύνδεση, όσο κι αν απωθούμε ή αρνούμαστε την ευαλωτότητά μας, δεν μπορούμε να γλιτώσουμε ούτε από τον έρωτα ούτε από τον πόνο του αποχωρισμού ενός αγαπημένου προσώπου.
Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε την απώλεια, ώστε να μην την «καταπίνουμε» και κατ’ επέκταση να και μην σωματοποιούμε. Για να καταφέρουμε να νοσταλγούμε χωρίς να νοσούμε θα πρέπει να μάθουμε να πενθούμε. Και για να να πενθούμε χωρίς να σπάνε οι καρδιές μας, θα πρέπει να μάθουμε να αποχαιρετούμε όσα χάνουμε και να μεταβολίζουμε σταδιακά τον αποχαιρετισμό σε καλωσόρισμα.
Είμαστε ο τρόπος που χωρίζουμε, ο τρόπος που αποχωριζόμαστε τον Άλλο, ο τρόπος που μπαίνουμε και βγαίνουμε από τις σχέσεις μας, σε έναν κόσμο ρευστό γεμάτο από πραγματικότητες σημαδεμένες από απώλειες και αποχωρισμούς.
Το ιδεατό είναι μία κοινωνική κατασκευή που αλλάζει από εποχή σε εποχή κι αποτελούσε πάντοτε την βάση, για να δημιουργηθούν τα πρότυπα ομορφιάς.
Δεν ήμασταν, όμως, πάντα χοντροφοβικοί. Μόλις λίγες δεκαετίες πίσω, αυτό που σήμερα θεωρούμε υπέρβαρο ήταν το απόλυτο πρότυπο γυναικείας ομορφιάς και θηλυκότητας. Το πάχος προσέδιδε κύρος και δύναμη, καθώς ήταν σημάδι πλούτου και ευημερίας. Ένα εξίσου παχύ σώμα σήμερα, θεωρείται σημάδι τεμπελιάς, λαιμαργίας και έλλειψης αυτοπειθαρχίας.
Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, η χοντροφοβία έχει επικρατήσει ως μηχανισμός άσκησης ελέγχου και ντροπής για τα σώματά μας, καθώς εξυπηρετεί τις καταναλωτικές τάσεις και φυσικά, το σύστημα που κυριαρχεί κι ενισχύει τους ανθρώπους που ασχολούνται καταναγκαστικά με την εξάλειψη των «ατελειών» τους, ενώ υπονοεί η παχυσαρκία είναι μια κατ’ επιλογή αποτυχία. Μάλιστα, όλος αυτός ο φόβος για το πάχος, φαίνεται ότι επηρεάζει δυσανάλογα τις γυναίκες που μεγαλώνουν από πολύ μικρές με το αίσθημα ότι έχουν ένα σώμα μόνιμα προς επιδιόρθωση. Αυτή η στάση απέναντι στα σώματα, δίνει μεγαλύτερο βάρος στο πώς φαίνονται παρά στο πώς νιώθουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτά.
Ζώντας κανείς σε ένα μεγαλύτερο σώμα είναι πολύ εύκολο να κατακλυστεί από θυμό, απογοήτευση και απομόνωση
Όταν ένα άτομο ανακαλύπτει ότι το σώμα του μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή αντικείμενο χλευασμού και βιώνοντας επαναλαμβανόμενα υποτιμητικά περιστατικά, είναι πιθανό να αρχίσει να αμφισβητεί την αξία του, αλλά και το χώρο που δικαιούται να καταλάβει στη ζωή. Η δυτική κοινωνία προστάζει –σχεδόν αφοριστικά– την ιεράρχηση των σωμάτων. Βρισκόμαστε σε μία διαρκή πάλη, σε έναν ανταγωνισμό δίχως τέλος όπου καλούμαστε να αποδείξουμε ότι ακόμα κι αν τα σώματά μας δεν πληρούν τις προδιαγραφές των προτύπων, δεν χρειάζεται να κρύβονται, να περιορίζονται, να συρρικνώνονται ή να υπάρχουν ως κάτι κατώτερο.
Η χοντροφοβία βρίσκεται παντού γύρω μας. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι η παχυσαρκία δεν απασχολεί την κοινωνία μόνο σε σχέση με ζητήματα υγείας, παρ’ ότι συχνά η επίθεση σε κάποιον για το βάρος του έρχεται συγκαλυμμένα μέσα από αυτό το πέπλο της ανησυχίας. Ακόμη κι αν αυτή η ανησυχία ήταν 100% βάσιμη, η σωματική υγεία δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να χρωστάμε σε κανέναν άνθρωπο πέρα από τον εαυτό μας. Τις περισσότερες φορές, δεν είναι μόνο τα κιλά που προκαλούν δυσφορία, αλλά οι συστηματικές διακρίσεις που βιώνουν τα άτομα σε μεγαλύτερα σώματα. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναρωτηθούμε πόσα εκατομμύρια θα έχανε η βιομηχανία της αισθητικής, αν, κάποια στιγμή, οι γυναίκες αποφάσιζαν ότι τα σώματά τους είναι αρκετά και δε χρειάζεται να συνεχίσουν να πασχίζουν για να φτάσουν την «τέλεια» εικόνα.
this is just one type of fatphob!a that i am showing, there are so many more. like people telling me i’m not worthy of breathing, or self proclaimed doctors telling me “you wont make it past 30”. just remember if u think u have the right to say this stuff we have a right to be equally as nasty back or worse. taking high roads arent changing anything. #fatphobia#fatphobiaisreal
Παλεύοντας κανείς να αποδεχτεί ένα σώμα για του οποίου την «ελαττωματικότητα» κραυγάζουν όλοι γύρω του, είναι πολύ εύκολο να αυτοπαγιδευτεί, καταλήγοντας να μισεί τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και ό,τι του μοιάζει. Φωλιάζοντας η χοντροφοβία μέσα μας δεν μας κάνει μόνο αυστηρούς κριτές του πάχους που παρατηρούμε έξω από εμάς, αλλά διεισδύει σε πολύ βαθύτερα στρώματα: Μας πείθει ότι όλες αυτές οι διακρίσεις σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο, είναι βάσιμες. Το να δεχτεί κανείς ότι είναι εντάξει η αυτοαξία του να λιγοστέψει λόγω των κιλών του, σημαίνει ότι έχει κουραστεί να κουβαλάει όλο αυτό το ψυχικό βάρος της μόνιμης διαμάχης και, τελικά, αφήνεται στο αφήγημα. Καταλαμβάνοντας λιγότερο χώρο στη ζωή, λειτουργώντας συρρικνωτικά σε σχέσεις, πασχίζοντας να αλλάξουμε για τους άλλους, ουσιαστικά παραδινόμαστε σε ό,τι μας επιτάσσει η εποχή.
Νιώθουμε μίσος για τα χοντρά σώματα, ακόμη κι αν τα σώματα αυτά είναι τα ίδια μας τα σώματα –δικά μας ή αγαπημένων μας ανθρώπων– γιατί με αυτό τον τρόπο γαλουχηθήκαμε. Οπισθοχωρούμε σε όσα διεκδικούμε, γιατί αισθανόμαστε ότι δεν δικαιούμαστε να υπάρξουμε ισότιμα με όσα άτομα χαίρουνσυνεχών αξιώσεων χάρη στο σώμα τους. Δεχόμαστε ότι είμαστε λιγότεροι κι αυτή είναι μία στάση παραίτησης κι αυτομομφής. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Προγραμματιστήκαμε για να μισούμε ό,τι δεν μοιάζει στο ιδεατό, ακόμη κι αν η προσπάθεια γι’ αυτό το ιδεατό μας κοστίζει τα τελευταία αποθέματα της ψυχικής μας αντοχής. Μας μισούμε γιατί είναι πιο εύκολο από το να μας δουν να μας αγαπάμε. Γιατί για μίσος πρόκειται. Δεν υπάρχει φοβία μόνο γύρω από το πάχος, υπάρχει σαφής κατηγορία.
Στη μάχη αυτή με την εικόνα και τους άλλους, δεν αρκεί το να θεραπευτούμε ή να αντέξουμε τις συνέπειες αυτών των διακρίσεων κι έπειτα να επιστρέψουμε πίσω στα ίδια καταπιεστικά πρότυπα. Χρειάζεται να αντισταθούμε σε οτιδήποτε εκεί έξω αποφασίζει για το ποια σώματα είναι περισσότερο άξια και σημαντικά και ποια όχι. Πόσο λυτρωτικό θα ήταν αν καταφέρναμε να μην αξιολογούμε την ύπαρξή μας από το μέγεθός μας;
Το De Torteltuin, ή αλλιώς ο «Κήπος των περιστεριών», γεννήθηκε από μια ομάδα 30 νέων που προσπάθησαν να απαντήσουν στο πώς θα καταφέρουν να αντέξουν οικονομικά να ζήσουν στην ίδια τους την πόλη.
«Πώς θέλουμε να ζήσουμε αργότερα στη ζωή μας; Αυτό το ερώτημα έβαλε τον πρώτο σπόρο για το de Torteltuin», διαβάζουμε στο site του νέου ολλανδικού στεγαστικού συνεταιρισμού De Torteltuin. Η απάντηση που έδωσε η ομάδα πίσω από το εγχείρημα είναι ότι αναζητούν κάτι «πιο προσιτό, κοινωνικό και πράσινο» από ό,τι μπορούν να βρουν στο Άμστερνταμ αυτή τη στιγμή.
«Αυτό που θέλουμε δεν υπάρχει ακόμα, οπότε θα το χτίσουμε μόνοι μας, ως συλλογικότητα» δηλώνουν και εργάζονται ήδη σκληρά για την δημιουργία μιας συνεταιριστικής κατοικίας γύρω από τις αρχές της περμακουλτούρας, προσαρμοσμένες πάντα στον κοινωνικό και αστικό τομέα.
Το Άμστερνταμ είναι από τις πλέον περιζήτητες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις οξύτατης στεγαστικής κρίσης, καθώς αποτελεί από τα πιο δύσκολα μέρη στην Ευρώπη για να βρει κανείς σπίτι. Συγκεκριμένα, τα ενοίκια έχουν εκτιναχθεί στην αρχική τιμή των 900 ευρώ για ένα απλό δωμάτιο σε κοινόχρηστο διαμέρισμα.
Τα διαμερίσματα που χτίζουν όμως για το de Torteltuin θα προστατεύονται από την ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς και θα έχουν ένα σταθερό, χαμηλό ενοίκιο. «Η κατοικία είναι άλλωστε ένα βασικό δικαίωμα και όχι ένα επενδυτικό εργαλείο», όπως στηρίζουν τα άτομα που συμμετέχουν στο πρότζεκτ.
Πώς ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία; «Ήταν το 2020, ήμασταν 22 ή 23 ετών», δήλωσε η Iris Luden στην Guardian. «Ήταν ένα όνειρο. Φανταζόμασταν τι θα γινόταν αν φτιάχναμε το δικό μας σπίτι; Σκεφτόμασταν ένα νηπιαγωγείο, την δυνατότητα να καλλιεργούμε τα δικά μας τρόφιμα… Συναντιόμασταν έτσι κάθε μήνα για να το συζητήσουμε και σιγά σιγά, αυτό γίνεται πραγματικότητα».
Ουσιαστικά, κάνουν πράξη το δικαίωμα σε μια κατοικία που μπορείς να μείνεις καιρό και να μην χρειάζεται να αλλάζεις κάθε χρόνο, να είναι προσιτή και να υπάρχει γύρω της μια κοινότητα που λειτουργεί με σεβασμό και δημοκρατικές διαδικασίες κι όχι με νεοφιλελεύθερες, ατομικιστικές πρακτικές. Έτσι, δημιουργήθηκε αυτός ο στεγαστικός συνεταιρισμός.
Πίσω από το De Torteltuin είναι ένας συνασπισμός ανθρώπων που θέλουν να διαχειρίζονται τα σπίτια τους με κοινωνικό τρόπο, με γνώμονα τις ανάγκες της συλλογικότητας και δημιουργούν ένα μοντέλο, όπου κάθε απόφαση για τον στεγαστικό συνεταιρισμό θα λαμβάνεται δημοκρατικά.
Με τα μάτια στραμμένα σε ένα βιώσιμο μέλλον, οραματίζονται ένα ενεργειακά ουδέτερο, κλιματικά ανθεκτικό και συμπεριληπτικό με τη φύση και τα ζώα κτίριο. Για αυτόν το σκοπό, συνεργάζονται με την Natrufied Architecture, για τον τελικό σχεδιασμό του κτιρίου και η έναρξη της κατασκευής έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του 2025.
Η ομάδα του De Torteltuin κέρδισε σε διαγωνισμό του δήμου του Άμστερνταμ ένα οικόπεδο μόλις 20 λεπτά από το κέντρο της πόλης, χρησιμοποιώντας το τραμ. Με την βοήθεια δανείων από μια τράπεζα και το δημαρχείο, crowdfunding από φίλους και δύο εκδόσεις ομολόγων, η ομάδα έχει ήδη συγκεντρώσει σχεδόν 9 εκατ. ευρώ από το εκτιμώμενο κόστος κατασκευής των 12 έως 13 εκατ. ευρώ.
Σύντομα, οι 30 νέες και νέοι θα ζουν σε ένα ουδέτερο από άποψη εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σπίτι, με ηλιακά πάνελ στην οροφή, κοινόχρηστους χώρους σε κάθε όροφο, δωμάτια επισκεπτών, μια κοινή εργαλειοθήκη, μια σκηνή και ένα μουσικό στούντιο στο υπόγειο.
«Πιστεύουμε στον στεγαστικό συνεταιρισμό ως το μέλλον της πόλης. Η De Torteltuin είναι το μέλλον της ζωήςστην πόλη» λένε.
Ταυτόχρονα, όπως δηλώνει ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην επαρκή στέγαση: «Τα ακροδεξιά κόμματα ευημερούν όταν μπορούν να εκμεταλλευτούν τα κοινωνικά κενά που προκύπτουν από την υποεπένδυση και τον ανεπαρκή κυβερνητικό σχεδιασμό … και όταν μπορούν να κατηγορήσουν τους ξένους».
«Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα πολλές χώρες της ΕΕ», δήλωσε ο Balakrishnan Rajagopal. «Η κρίση στέγασης δεν επηρεάζει πλέον μόνο τους χαμηλόμισθους, τους μετανάστες, τις μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά και τις μεσαίες τάξεις. Αυτό είναι το κοινωνικό ζήτημα του 21ου αιώνα».
Σε χώρες όπως η Γερμανία και η Ελβετία, αυτή η μορφή στέγασης έχει ήδη αναπτυχθεί ευρέως ως μέσο για να μειωθεί η πίεση στην αγορά κατοικίας. Ο δήμος του Άμστερνταμ δραστηριοποιείται πλέον στον τομέα αυτό και θέτει ως στόχο την υλοποίηση 40.000 κατοικιών συνεταιριστικού τύπου μέχρι το 2040, που θα αποτελούν περίπου το 10% των νέων κατασκευών μέχρι εκείνη τη χρονιά.
Ο σάλος που ξεσήκωσε η επιστολή του διοικητή του Ευαγγελισμού, οι ανεπαρκείς αποφάσεις και ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο.
«Τα περιστατικά τα οποία θα προσέλθουν θα πρέπει να καταγράφονται σε ξεχωριστή λίστα στο Γραφείο Κίνησης και θα έχουν απόλυτη προτεραιότητα στην εξέτασή τους και διεξαγωγή όλων των απαραίτητων εξετάσεων, εφόσον χρειαστεί».
Η παραπάνω παράγραφος είναι μέρος ενός εγγράφου που απέστειλε και υπογράφει ο διοικητής του μεγαλύτερου νοσοκομείου της χώρας, του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» προς τους εργαζόμενους του νοσοκομείου του. Τα περιστατικά αυτά δεν αφορούν βέβαια κάποιον καθημερινό και απλό πολίτη που βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με την άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΕΣΥ.
Αντιθέτως, η οδηγία αυτή αφορά τους VIP φιλάθλους που θα παρακολουθήσουν τον μεγάλο τελικό του Conference Cup στην OPAP ARENA, εκείνους δηλαδή που θα διαμένουν στα τρία μεγάλα (και πολυτελή) ξενοδοχεία της χώρας: Τη “Μεγάλη Βρετάνια”, το “Grand Hyatt” και το “Marriott Athens”.
Η απάντηση του Υπουργού και οι εξηγήσεις που δεν δόθηκαν
Η συγκεκριμένη επιστολή ήρθε στο φως της δημοσιότητας, ή μάλλον καλύτερα των social media, μετά και από παρεμβάσεις και καταγγελίες των συνδικαλιστικών ενώσεων γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. Οι τελευταίες, κατηγορήθηκαν δε όπως αναμενόταν, ως… λαϊκίστικες από τον Υπουργό Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη. Σύμφωνα με ανάρτησή του, «πάντοτε οι επίσημοι προσκεκλημένοι της Χώρας, εάν απαιτηθεί, δηλώνεται ότι θα εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα σε αυτό το Νοσοκομείο».
Αυτό βέβαια δεν εξηγεί σε καμία περίπτωση την «απόλυτη προτεραιότητα», η οποία μάλιστα στην επιστολή είναι με bold και υπογράμμιση. Μη τυχόν κάποιος γιατρός στο Ελληνικό Σύστημα Υγείας μπερδευτεί και δώσει προτεραιότητα σε κάποιον φτωχότερο και διαμένοντα σε λιγότερο πολυτελές δωμάτιο, ασθενή. Να τονιστεί σε αυτό το σημείο ότι η «απόλυτη προτεραιότητα» δεν αφορά φυσικά όλους τους οπαδούς που θα φιλοξενήσει η χώρα αλλά μόνο τους πιο επίσημους εξ αυτών.
Δεν εξηγεί επίσης, γιατί δεν επιλέχθηκε ως νοσοκομείο αναφοράς κάποιο από τα ιδιωτικά νοσοκομεία της χώρας, χωρίς να επιβαρυνθεί το ήδη απίστευτα επιβαρυμένο δημόσιο σύστημα υγείας που ειδικά τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης. Να υπενθυμίσουμε εδώ τη φωτογραφία που ήρθε στο φως της δημοσιότητας από το Γεννηματάς με την τραγική κατάσταση που επικρατούσε σε εφημερίες του, το οποίο αντιμετωπίστηκε από τη Διοίκηση του νοσοκομείου περίπου ως «στιγμιαίο λάθος».
Έρχεται δε, σε μία συνθήκη ευρύτερης ανησυχίας σχετικά με τη μερική ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ.
Να θυμίσουμε ότι πολύ πρόσφατα, με νομοτεχνική βελτίωση της τελευταίας στιγμής, το Υπουργείο έδωσε δυνατότητα σε ιδιώτες γιατρούς να μπουν στο ΕΣΥ, προκειμένου να ασκήσουν έργο, ενώ λίγο νωρίτερα θεσπίστηκαν τα επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία με τις πρώτες καταγγελίες για πληρωμή στη διαχείριση έκτακτων περιστατικών να έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους από την όμορφη Κρήτη μας.
Μάχη στον αγώνα της προτεραιοποίησης
Προφανώς, η προτεραιοποίηση των πλουσιότερων σε θεραπείες και συστήματα υγείας δεν είναι ούτε ένα καινούργιο, ούτε ένα ελληνικό φαινόμενο. Το ζήτημα είναι, όμως, ότι από την περίοδο της πανδημίας και μετά γίνεται, ειδικά στην Ελλάδα, με τρόπο απροκάλυπτο. Αρκεί να θυμίσουμε όλα τα ζητήματα που δημιουργήθηκαν ως προς την προτεραιότητα που δόθηκε στους εμβολιασμούς (όταν εμβολιάστηκαν πρώτοι κουμπάροι και πρωτοξάδερφα) ή στην κάλυψη των ήδη πολύ περιορισμένων κλινών ΜΕΘ κατά τις πιο δύσκολες περιόδους που πέρασε το σύστημα υγείας από την πανδημία της Covid-19.
Δεν χρειάζεται βέβαια να το πάμε και πολύ μακριά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι σαν να βρισκόμαστε όλο και πιο πίσω στην ουρά διαφορών πραγμάτων, καθώς τη θέση μας φαίνεται να καταλαμβάνουν οι vip ντόπιοι ή φιλοξενούμενοί μας. Στη στέγαση, στη διασκέδαση, στις διακοπές, στα μαγαζιά, στη διαχείριση φυσικών καταστροφών, στο ίδιο το νοιάξιμο του ελληνικού κράτους.
Όταν μιλάμε όμως για τον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, το «οι ζωές μας μετράνε λιγότερο» είναι πια τελείως άμεσο, τελειως πρακτικό και συνεπαγωγικά κυριολεκτικό.
Με άλλα λόγια, η ζωή κάποιου Έλληνα πολίτη που θα πάει στον Ευαγγελισμό το τριήμερο του τελικού του Conference League μετράει ξεκάθαρα λιγότερο από εκείνη του vip φιλοξενούμενού μας. Δεν είναι κάποιο σχήμα, δεν γίνεται στη σκιά μία συνωμοσίας, ούτε κρύβεται πίσω από κάποιον λανθάνοντα εξουσιαστικό λόγο που δυσκολεύεται να αποκωδικοποιήσει ο λαός. Είναι ένα απλό και ξεκάθαρο διοικητικό έγγραφο που το παίρνουμε και το ανεχόμαστε ως έχει.
Πιάνουν τόπο μάλλον οι μεταρρυθμίσεις και η απελευθέρωση της αγοράς, οι οποίες παρουσιάζονται πάνω από μία δεκαετία στον δημόσιο λόγο ως ιδεολογικά ουδέτεροι σκοποί που πρέπει να έχει κάθε κυβέρνηση προκειμένου «να επιτύχει».
Πετύχαμε, λοιπόν, και δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε να μην χρειαστούμε τις υπηρεσίες του Ευαγγελισμού. Κι αν το κάνουμε, σίγουρα να μην είναι στο τριήμερο 28, 29 και 30 του Μάη, γιατί ο πελάτης πάντα προηγείται.
Καθώς η 21η Μαΐου έχει οριστεί ως η ονομαστική γιορτή του Κωνσταντίνου και της Ελένης, φέτος επιλέξαμε να γιορτάσουμε την ομώνυμη σειρά, η οποία στάθηκε αφορμή να μεταβληθεί εκ θεμελίων ο τρόπος έκφρασής μας.
Το «Κωνσταντίνου και Ελένης» δεν είναι μια κλασική περίπτωση καθημερινής, τηλεοπτικής σειράς με έντονο κωμικό στοιχείο. Πέρα από το γεγονός ότι έσπασε κάθε ρεκόρ επαναλήψεων και κατάφερε να διεκδικήσει μια θέση στο βιβλίο με τα ρεκόρ Guinness, η εμβληματική σειρά έχει περάσει, σαν κληροδότημα, από γενιά σε γενιά, ασκώντας ισχυρές επιρροές στην προφορική επικοινωνία, ειδικά αν υπάρχει οικειότητα.
Οι διαχρονικές ατάκες και ο γλωσσικός εμπλουτισμός
Είναι γνωστό τοις πάσι πως οι κοινές καταβολές στο χιούμορ και στη χρήση όρων, προερχόμενων από μια δημοφιλή/αγαπητή πηγή, λειτουργεί θετικά στη σύναψη ανθρωπίνων σχέσεων. Παραδείγματος χάρη, έχει καθιερωθεί μεταξύ της λεκτικής επικοινωνίας η πρόταση: «Κοίταξε, εγώ δεν το πολυδιάβασα, αλλά έχω γενικά την αίσθηση», την οποία εξωτερίκευσε με εξαιρετικό τρόπο η Ελένη Ράντου, μιλώντας για τις θεωρητικές εξετάσεις οδήγησης, σε περιβάλλοντα όπου τίθεται επί τάπητος η μελέτη για την εξεταστική του Πανεπιστημίου, τις Πανελλήνιες εξετάσεις, τα σεμινάρια κ.λπ.
Εκτός αυτού, καλλιεργείται πάραυτα ένα κλίμα ζεστασιάς και κατανόησης προς το άτομο που εκφράζεται με αντίστοιχο τρόπο, λόγο του ότι ανταποκρίνεται σε κοινά γλωσσικά μοτίβα, τα οποία δομήθηκαν εξ απαλών ονύχων. Ένα ακόμη εύστοχο παράδειγμα, είναι το «Μάγκα μου, είσαι για μια νύχτα που κανείς ποτέ δεν θα μας τον ξεχάσει;», μια ατάκα, ειπωμένη επί τούτου με χαοτικό τρόπο, για να καταδειχτεί η αμηχανία της Ματίνας Μανταρινάκη (aka ταπεινό χαμομηλάκι) στο φλερτ. Σε πολλές παρέες, αυτό μπορεί να ειπωθεί χάριν αστεϊσμού, αν τυχόν επεκταθεί η συζήτηση στο πεδίο της ερωτικής προσέγγισης.
Αξιοσημείωτη είναι και η ατάκα της Πέγκυς: «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω», μια πρόταση που κάλλιστα λέγεται από άτομα όλων των ηλικιών, όταν μια συνθήκη έχει φτάσει πια στο απροχώρητο από άποψη λανθασμένης διαχείρισης, πίεσης και στρεσογόνων παραγόντων.
Άλλες φράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά, μεταξύ άλλων, είναι οι κάτωθι:
«Τι κάνει η θεία σου η Φιόνα;».
«Ωραία τα παπουτσάκια σου, Πέγκυ μου».
«Πήρε φωτιά το εργοστάσιο».
«I cut me lorda».
«Marvelous, excellent, fabulous».
«Μπράβο, είσαι η καλύτερη!».
«Έχω τακαμούρι».
«Είναι τοπικός».
Το διαχρονικό στοιχείο
Ακριβώς όπως και στα «Φιλαράκια», έτσι και στο «Κωνσταντίνου & Ελένης», η συγγραφική και παραγωγική ομάδα, φρόντισε πολύ έξυπνα να παραλείψει αναφορές σε επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα ή έντονες αναφορές που θα μαρτυρούν τις εδραιωμένες τάσεις της εποχής. Παρατηρώντας τις δύο αυτές σειρές, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η εκάστοτε χρονολογία προδίδεται, ως επί το πλείστον, από τις ηλεκτρονικές συσκευές που χρησιμοποιούνται από τους ηθοποιούς (κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, τηλεοράσεις).
Συγχρόνως, ανεξάρτητα από το αν οι χιουμοριστικές προθέσεις του σεναρίου ανταποκρίνονται στα επιθυμητά επίπεδα ποσοστού των τηλεθεατών –το χιούμορ, άλλωστε, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση– ή αν ορισμένα άτομα θεωρούν πια το «Κωνσταντίνου & Ελένης», τετριμμένο και βαρετό, είναι ευρέως αποδεκτή η χρήση φράσεων από τη συγκεκριμένη σειρά στις διαπροσωπικές συζητήσεις, προσδίδοντας ένα οικείο πρόσημο.
Μια σειρά-ορόσημο που μας φέρνει κάθε μέρα όλο και πιο κοντά
Υπό αυτό το πρίσμα, η θρυλική αυτή σειρά μας «μύησε» από πολύ νωρίς στο Βυζάντιο, στο ειδύλλιο του Ιουστινιανού με τη Θεοδώρα, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, στο χαμαιτυπείο, στο γιαουρτοσκόρδιον, στην ιταλική μαφία, την κλοπή σαλαμιού και μας υπενθυμίζει, κάθε χρόνο, ότι είμαστε σε θέση να γιορτάζουμε πολλά περισσότερα από τα ονόματα του Κωνσταντίνου και της Ελένης στις 21 Μαΐου. Φέτος, η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν μέσα από τον κοινό κώδικα επικοινωνίας του «Κωνσταντίνου & Ελένης», σε όλες τις περίπλοκες στιγμές που μετατράπηκαν σε αίσιες, επειδή κάποιος συνάδελφος στο γραφείο, είπε, αστειευόμενος: «Θέλω να εκδοθώ».
Αφιερωμένο στους/στις συντρόφους, που λένε, χαριτολογώντας, στο έτερον τους ήμισυ: «Είσαι η μοναδική μου αγάπη», «Πάμε μια βόλτα με την πόρσε;» ή «Είμαι έτοιμος/η για το ερωτικό γιουρούσι». Στις οικογένειες, στα αδέρφια, στους πατεράδες και στην αθάνατη Ελληνίδα μάνα που ρωτάει διαρκώς το παιδί της: «Από τι κάνεις διάλειμμα; Από το διάλειμμα;» ή «Γιατί δεν μελετάς;».
Γιορτάζοντας την ανθρώπινη επαφή στην εποχή της αποξένωσης, είναι όμορφο να θυμόμαστε τα στοιχεία που μας φέρνουν κοντά σε άλλα άτομα με παρόμοια ενδιαφέροντα και κοινές γλωσσικές καταβολές.
Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν τρεις συγκάτοικοι. Ο Νίκος, η Μαρίνα και η Αλεξάνδρα. Ένας σκηνοθέτης, μια ηθοποιός και μια φωτογράφος. Και μαζί έφτιαξαν την πρώτη ελληνική ταινία που θα διαγωνιστεί μετά από 23 χρόνια, στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα La Cinef του 77ου Φεστιβάλ των Καννών.
Συναντηθήκαμε εν μέσω πυρετωδών –για εκείνους– προετοιμασιών, λίγο πριν την αναχώρησή τους για την πόλη της Γαλλίας, όπου αυτές τις μέρες χτυπάει η καρδιά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Νίκος, η Μαρίνα και η Αλεξάνδρα είναι τρεις από τους ανθρώπους που ευθύνονται για τη μεγάλη επιτυχία τόσο στα εγχώρια, όσο και στα διεθνή εδάφη της μικρού μήκους ταινίας: «Το χάος που άφησε πίσω της». Ένα δημιούργημα που επιλέχθηκε να διαγωνιστεί, ανάμεσα σε σπουδαστικές ταινίες νέων σκηνοθετών απ’ όλο τον πλανήτη.
Το έργο, που έκανε την ελληνική του πρεμιέρα στη Δράμα, κερδίζοντας τα βραβεία Σκηνοθεσίας και Γυναικείας Ερμηνείας στο Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ και λίγο αργότερα ήρθε σε επαφή με το ακόμα ευρύτερο κοινό μέσα από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να κερδίσει τις εντυπώσεις χάρη στην απλότητα και την ειλικρίνειά του. Ακριβώς όπως συνέβη και στην δική μου περίπτωση με τους δημιουργούς του.
Ο Νίκος, η Μαρίνα και η Αλεξάνδρα μίλησαν στο Estella για το «Χάος», τις Κάννες, τα επόμενα βήματά τους και το μέλλον του ελληνικού σινεμά
[Η Άννα είναι λίγο πριν τα τριάντα και νιώθει πως τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία να πετύχει το όνειρό της, να κυνηγήσει μια μουσική καριέρα στο Παρίσι. Η επιτυχία δεν θα έμοιαζε άπιαστη, αν ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός πατέρας της δεν στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο της.]
(Credits: Αλεξάνδρα Ρίμπα)
Νίκο, υπάρχει κάποια πραγματική ιστορία, που λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης;
[Νίκος] Δεν υπάρχει κάποια άμεση σύνδεση με τον αλκοολισμό. Σίγουρα, έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και στους δύο χαρακτήρες. Μου αρέσει να γράφω για πράγματα που έχω ζήσει και με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ. Στην προκειμένη, αυτό ήταν η ανάγκη μου να φύγω από ένα άτομο που αγαπώ. Πώς φεύγεις από μία κατάσταση, παρά τα έντονα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλεί αυτή.
Φεύγεις;
[Νίκος] Νομίζω πως φεύγεις. Μπορεί να φεύγεις, ακόμα κι αν πρακτικά μένεις στο ίδιο μέρος. Η Άννα θα μπορούσε να μην φύγει ποτέ για το Παρίσι, αλλά παρ’ όλα αυτά να έχει αποσυνδεθεί από τον πατέρα της.
Τι συμβαίνει με την Άννα και τον Δημήτρη μετά την ταινία;
[Νίκος] Στην ταινία μένουν ανοιχτές οι ερμηνείες σχετικά με το εάν, τελικά, η Άννα φεύγει, ή όχι. Για μένα, σίγουρα φεύγει. Νιώθω ότι και οι δύο καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και, ταυτόχρονα, να μπορούν να υπάρχουν και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, διατηρώντας τους δεσμούς αγάπης που τους συνδέουν.
(Credits: Αλεξάνδρα Ρίμπα)
Πώς λειτουργεί για την Άννα η σχέση με την δασκάλα του πιάνου της;
[Μαρίνα] Πιστεύω, είναι μια φιγούρα που αντικαθιστά τη μαμά της, την οποία και δεν βλέπουμε στην ταινία. Τη βλέπει και σαν μία φίλη με την οποία μπορεί να μοιραστεί τα προβλήματα που βιώνει στο σπίτι, ενώ παράλληλα, υπάρχει και μία σχέση δασκάλας-μαθήτριας, η οποία όμως σπάει από τη στιγμή που οι δύο γυναίκες εμπλέκονται πια πολύ προσωπικά.
[Νίκος] Μία από τις πρώτες πρόβες που κάναμε ήταν μία σκηνή στην οποία η Μαρίνα και η Ελένη εξομολογούνται πράγματα η μία στην άλλη. Ήταν από τα πιο φορτισμένα πράγματα που έχω ζήσει. Είχα συγκινηθεί πάρα πολύ και ήμουν σίγουρος πως αυτές οι δύο είναι τέλειες μαζί.
[Μαρίνα] Είναι ενδιαφέρον γιατί και οι δύο γυναίκες είναι κάπως μόνες τους και, ταυτόχρονα, έχουν συναντηθεί, συνυπάρχουν, μοιράζονται και νιώθουν καλά μαζί, σε αυτό το πλαίσιο. Έχουν έναν ισχυρό δεσμό και αυτό είναι κάτι που ενοχλεί τον πατέρα.
Ως ηθοποιός, με ενεργοποιούσε η αλληλεπίδρασή μας. Με προετοίμαζε να πάω να αντιμετωπίσω κάτι εσωτερικά φορτισμένο και να αισθάνομαι εντάξει.
Πώς βίωσες την εξέλιξη του χαρακτήρα της Άννας;
[Μαρίνα] Συζητήσαμε πολύ. Οι πρόβες που κάναμε με τον Νίκο και τον Γιάννη ήταν εξομολογητικές από ένα σημείο και έπειτα. Μιλούσαμε πολύ για τους χαρακτήρες. Πώς τους φανταζόμαστε, τι τους έχει φέρει σε αυτό το επίπεδο. Χρειάστηκε να μοιραστούμε πολλά προσωπικά, δικά μας πράγματα. Από τη μία πρόβα στην άλλη, καταφέρναμε να χτίσουμε ένα παρελθόν για τους χαρακτήρες.
Τις σωματικές σκηνές δεν τις κάναμε καθόλου πρόβα, αλλά επειδή είχαμε μιλήσει τόσο πολύ βγήκαν κατευθείαν στο γύρισμα.
(Φωτογραφία από το ΔΤ)
Αλεξάνδρα, θέλω πάρα πολύ να μου πεις για το τετράγωνο
[Αλεξάνδρα] Λοιπόν, το τετράγωνο. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ, σαν φωτογράφος, είχα συζητήσει πολύ με τον Νίκο. Είχαμε αναλύσει πολύ τι θέλουμε, ήμουν στις πρόβες, κάναμε τεστ με την κάμερα. Το τετράγωνο ήταν από τα πρώτα πράγματα που επιλέξαμε παρέα. Δεν είναι πολύ σύνηθες να πεις ότι πάω με 1:1 στο σινεμά, όμως εμείς θέλαμε να είναι χαρακτηροκεντρικό. Να είναι τα πορτρέτα της Άννας και του Δημήτρη. Να είμαστε πάνω τους, να είναι σφιχτά τα κάδρα. Πιστεύω ότι λειτουργεί πολύ, δημιουργώντας και μία κλειστοφοβική αίσθηση. Δεν σε ενδιαφέρει πού βρίσκεται ο χαρακτήρας, αλλά το πώς αισθάνεται.
Μου αρέσει πολύ το πώς βλέπεις μέσα από το «τετραγωνάκι» τα πορτρέτα. Μου ήταν και πιο εύκολο να τους ακολουθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σε σκηνές «δύσκολες», όπως για παράδειγμα σε αυτή του μπάνιου, το τετράγωνο με βοηθούσε να είμαι πάνω τους.
Κάτι έχετε κάνει και με τα χρώματα που δεν μπορώ να εξηγήσω
[Αλεξάνδρα] Αυτό ήταν μία πάρα πολύ ωραία διαδικασία. Μου είχε ζητήσει ο Νίκος να του γράψω τι χρώμα μου βγάζει η κάθε σκηνή και για ποιον λόγο. Για παράδειγμα στη σκηνή του τσακωμού μου ταίριαζε το κόκκινο, στο μπάνιο το κίτρινο. Το συζητήσαμε παρέα και όντως βγήκε έτσι. Κάθε σκηνή έχει και μία δική της χρωματική παλέτα.
Και το τραγούδι της ταινίας είναι πολύ ιδιαίτερο…
[Νίκος] Λέγεται «The Ballad of Chaos». Είναι ένα τραγούδι που έγραψε η Πελαγία Χατζηνικήτα. Της παρήγγειλα ένα τραγούδι σαν του Elvis Presley, το «Devil in Disguise». Είχα χτίσει όλη την ταινία πάνω σε αυτό. Μέσα από την τελευταία σκηνή, χορεύοντας, οι δύο χαρακτήρες έλεγαν μία συγγνώμη, ένα αντίο που δεν μπορούσαν να πουν με λόγια. Είχα συνδεθεί με αυτό το τραγούδι και ήθελα κάτι αντίστοιχο. Η Πελαγία μου έστειλε δύο κομμάτια, τα οποία ήταν και τα δύο φοβερά και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Της ζήτησα με κάποιον τρόπο να τα ενώσει και το κατάφερε. Το αποτέλεσμα με εντυπωσίασε.
(Φωτογραφία από το ΔΤ)
Υπήρξε κάποιο σχόλιο που σας ξάφνιασε;
[Αλεξάνδρα] Χάρηκα πολύ στη Δράμα όταν δέχτηκα συγχαρητήρια από συνεργάτες φωτογράφους που είχαν τις ταινίες τους στο διαγωνιστικό και τους θαυμάζω πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που το ένιωσα αυτό. Όπως, επίσης, και το συναίσθημα που βιώνεις, όταν βλέπεις την ταινία πρώτη φορά με κοινό. Την παρακολουθείς με μια ταραχή, αναρωτιέσαι τι να σκέφτονται. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα και συνειδητοποιείς τις αντιδράσεις, είναι μοναδικό.
[Νίκος] Υπήρχαν άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το σινεμά, είδαν την ταινία, ένιωσαν συγκίνηση και μοιράστηκαν μαζί μου ιστορίες από τη δική τους ζωή, ακόμα και πιο έντονες από αυτά που συμβαίνουν στην ταινία. Παρ’ όλα αυτά, χάρηκα, γιατί ένιωσαν ότι στο τέλος υπάρχει μία αισιόδοξη νότα.
Υπήρξε κάποιο ρίσκο που να πήρατε και να σας πέτυχε;
[Αλεξάνδρα] Ε, από κάμερα νομίζω το ότι όλη η ταινία είναι στο χέρι, εκτός από τη σκηνή στην παραλία. Είναι κάτι που δεν γίνεται συχνά και είναι επίφοβο ως προς το μοντάζ ή ως προς το εάν το τράνταγμα, θα κουράσει για παράδειγμα τον θεατή στο μάτι. Αλλά νομίζω πως είναι από τα πολύ δυνατά της στοιχεία. Σου βγάζει ένταση, ζωντάνια.
(Φωτογραφία από το ΔΤ)
[Μαρίνα] Εμένα με φόβιζαν πολύ οι σκηνές της σύγκρουσης. Είχα μια αντίσταση σε αυτές. Τον Γιάννη (σ.σ. τον Τσορτέκη) πολλές φορές τον φοβόμουν. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να τον κοντράρω. Σκεφτόμουν, πώς θα πάω να τσακωθώ τόσο πολύ μαζί του, χωρίς να με συμπαρασύρει όλο αυτό; Αυτές οι σκηνές ήταν για μένα η πρόκληση.
Ευτυχώς, υπήρχε η κάμερα. Το σκεφτόμουν αυτό. Η κάμερα είναι σαν αθέατος συμπρωταγωνιστής εκείνη την ώρα. Παίρνεις δύναμη από αυτό το άτομο. Το ένιωθε και ο Γιάννης. Στις σκηνές που ήταν μόνος του, η Αλεξάνδρα ήταν η παρηγοριά του.
Πέρα από την συγκατοίκησή σας, η οποία προέκυψε μετά την ταινία, ετοιμάζετε κι άλλα πράγματα ως τριάδα;
[Νίκος] Ετοιμάζουμε δύο πράγματα: Το ένα είναι μία μικρού μήκους ταινία η οποία θα λέγεται «Το θηρίο που περπατάει σαν άνθρωπος». Πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης.
Ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε, έχει τελειώσει και μία ομάδα παιδιών, που ζει με έναν ας πούμε πρωτόγονο τρόπο, έχει έναν κανόνα σύμφωνα με τον οποίο, πρέπει καθένα από αυτά να μονομαχήσει με το μεγαλύτερο θηρίο του δάσους, μία καφέ αρκούδα. Το ίδιο καλείται να κάνει και η «Α», η οποία, ενώ δεν αισθάνεται έτοιμη, έρχεται αντιμέτωπη με την κοινωνική πίεση του «πρέπει να το κάνεις για να ανήκεις σε αυτή την ομάδα». Η ταινία θα γυριστεί στην Ηπειρωτική Ελλάδα και στο Νυμφαίο και (σ.σ. *SPOILER*) θα υπάρξουν σκηνές με μία πραγματική αρκούδα.
Για την άλλη ταινία, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αφορά ένα κουήρ λαβ στόρι στην Θεσσαλονίκη των 80’s. Θα λέγεται «Amnesia».
(Credits: Αλεξάνδρα Ρίμπα)
Κάννες… Η πρώτη ελληνική ταινία μετά από 23 χρόνια στην κατηγορία La Cinef
[Νίκος] Όταν μας το είπαν, νομίζαμε ότι μας έκαναν πλάκα. Διπλοτσεκάραμε. Παίρνουν 17 ταινίες από όλο τον κόσμο. Δεν το πίστευα.
[Αλεξάνδρα] Ακούς από παιδί το Φεστιβάλ των Καννών και δεν πιστεύεις ότι κάποια μέρα θα πας και εσύ με ταινία. Νομίζω πως πρέπει να φτάσουμε στη Γαλλία για να το πιστέψουμε. Η τελευταία ελληνική συμμετοχή, πριν από 23, ήταν του Σύλλα Τζουμέρκα που είναι αγαπημένος μας φίλος και συνεργάτης. Ήταν πολύ συγκινητικό.
[Νίκος] Βασικά όλοι δουλεύαμε με τον Σύλλα. Έτσι γνωριστήκαμε. Είναι ο συνδετικός μας κρίκος. Είναι πολύ καρμικό όλο αυτό.
[Μαρίνα] Είσαι μέρος ενός διαγωνιστικού τμήματος, όπου υπάρχουν ταινίες που μπορεί να έχουν γίνει με πολλά χιλιάρικα χρηματοδότησης από Πανεπιστήμια, όπως είναι το Columbia ή το London Film School, σχολές που βγάζουν τους επόμενους κινηματογραφιστές που θα μας απασχολήσουν και εσύ διαγωνίζεσαι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς, είναι φοβερό. Και με σχεδόν μηδενικό μπάτζετ.
Κλείνοντας, πείτε μου, πώς βλέπετε το ελληνικό σινεμά μέσα τα επόμενα χρόνια; Τι προσδοκίες έχετε;
[Αλεξάνδρα] Μακάρι τα πράγματα να γίνονται σιγά-σιγά πιο εύκολα και πιο επαγγελματικά, –για εμένα πολύ σημαντικό είναι να υπάρχει επίσης ευγένεια και διάθεση. Πολλές φορές, οι οικονομικές δυσκολίες δημιουργούν εντάσεις, περιορισμένο πρόγραμμα και πανικό. Πρέπει να γίνει λίγο πιο εύκολο όλο αυτό και φυσικά με τις αντίστοιχες οικονομικές απολαβές. Κάνουμε μία δουλειά και, για να μην χρειάζεται να κάνουμε άλλες, πρέπει αυτή να πληρώνεται αντίστοιχα.
[Μαρίνα] Έχω μία πίστη στη νέα γενιά του ελληνικού σινεμά. Βγαίνει με μία φόρα και ένα θράσος. Με καλές ιστορίες και ωραία ματιά. Πιο τολμηρή και αφιλτράριστη. Τα πράγματα είναι πιο ωμά. Μακάρι τέτοιες προσπάθειες να γίνονται χωρίς λογοκρισία και χρονοτριβή.
[Νίκος] Τα φεστιβάλ για τους νέους είναι πολύ σημαντικά. Πέραν της εμπειρίας, σου δίνουν και μια αναγνώριση με την έννοια της εγγύησης, της σφραγίδας. Ευελπιστώ, οι Κάννες να μας ανοίξουν πόρτες και να μας κάνουν τα πράγματα λίγο πιο εύκολα.
[Αλεξάνδρα] Και… σινεμά με συναίσθημα! (σ.σ. γέλια)
«Το χάος που άφησε πίσω της» θα πραγματοποιήσει την διεθνή του πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα La Cinef του 77ου Φεστιβάλ Καννών στις 22 Μαΐου.
Το astroturfing μάς δημιουργεί την εικόνα πως κάποια πολιτικά θέματα είναι σημαντικά, όμως η κοινωνία και οι μετρήσεις παρουσιάζουν αρκετές φορές άλλη εικόνα.
Τα τελευταία χρόνια, είναι συχνό το φαινόμενο να παρακολουθούμε τεράστιες συζητήσεις στα social media για ζητήματα που δεν γνωρίζαμε, όμως ξαφνικά είναι ιδιαίτερα hot. Πρόσωπα, στιγμές, ατάκες, brands, κόμματα και πολλά άλλα γίνονται viral μέσα σε ελάχιστες ώρες, με διαμορφωμένα τα δύο στρατόπεδα στα οποία καλούμαστε να τοποθετηθούμε.
Ταυτόχρονα, όμως, όσοι δεν είναι heavy users των μέσων κοινωνικής δικτύωσης νιώθουν εντελώς αποκομμένοι από την τρέχουσα επικαιρότητα των feed μας.
Τι είναι το astroturfing;
Αν και ο συγκεκριμένος όρος έχει μπει στο πολιτικό λεξιλόγιό μας τα τελευταία χρόνια, τον συναντάμε τόσο στην προϊοντική όσο και στην πολιτική επικοινωνία.
Το astroturfing είναι μία επικοινωνιακή στρατηγική για την ταχύτατη διάχυση ενός μηνύματος με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται πως όλα γίνονται από τη βάση, δηλαδή τους ίδιους τους χρήστες, με τη βοήθεια όμως πληρωμένων λογαριασμών ή bots. Ο ενδιαφερόμενος έρχεται σε επαφή με κάποια εταιρεία που διαχειρίζεται έναν σημαντικό αριθμό λογαριασμών στο μέσο στο οποίο ενδιαφέρεται να δημιουργήσει τη συζήτηση ή χρησιμοποιεί τους λεγόμενους «κομματικούς στρατούς», δηλαδή στρατευμένους χρήστες, με σκοπό να δημιουργήσει τον απαραίτητο «θόρυβο» ο οποίος και θα μετατρέψει σε viral ένα keyword, μία φωτογραφία ή ένα video που συνδέεται άμεσα με το μήνυμά του.
Με αυτό τον τρόπο, επιτυγχάνεται η χειραγώγηση της δημόσιας συζήτησης. Η ανάδειξη του μηνύματος σε «τάση» δεν διασπείρει με όρους πληρωμένης διαφήμισης μία θέση ή ένα αφήγημα, αλλά δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες ώστε οι χρήστες να πιστεύουν πως αυτό είναι όντως αυθεντικό, επίκαιρο, αφορά την ψηφιακή κοινότητα και αμέσως να παίρνουν θέση και να συμμετέχουν στη συζήτηση.
Astroturfing is a practice that adds credibility to front organizations, including those supposedly dealing with sustainability, environmentalism, and climate change. If your group is trying to drill for oil in a protected region, you can’t go to the local council and say as much. The public won’t be too happy if a group called “Drilling for Dollars” starts setting up shop. Instead, astroturfing organizations will create more eco-friendly names hiding their true intentions. They also have very opaque funding sources. For example, ExxonMobil has been behind funding over 100 climate-denying astroturfing organizations. Notable families, like the Walton’s and Koch Brothers, are also known to invest millions into scam groups. A 2013 investigation found the Walton’s gave $6.3 million to a Los Angeles group called Parent Revolution. While its “…stated goal is to empower poor parents to transform their low-performing neighbourhood schools into successful ones…” in reality, the group is a front for “…private charter school operators and their wealthy allies in the [ultra-conservative] Education Reform movement who support weakening and ultimately abolishing the teachers’ unions.” They want to replace public education with for-profit schooling. #astroturfing#greenwashing#howcompaniesgreenwash#sustainability
Έτσι, η αύξηση των αναφορών εντείνει την ισχύ και τη βαρύτητα του μηνύματος και το διασπείρει περαιτέρω, με αποτέλεσμα να το βλέπουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι και ταυτόχρονα το περιεχόμενο γύρω από αυτή τη θεματική να αυξάνεται περισσότερο.
Στην πράξη, λοιπόν, δημιουργείται μία φούσκα ενδιαφέροντος από το πουθενά η οποία ανατροφοδοτείται και εν τέλει φέρνει στο προσκήνιο ένα θέμα που εξυπηρετεί κάποιους στρατηγικούς στόχους ενός κόμματος ή μίας επιχείρησης.
Όπως καταλαβαίνετε, αποτελεί μία ιδιαίτερα ακριβή στρατηγική, η οποία για να έχει αποτελέσματα πρέπει να σχεδιαστεί με εξαιρετική προσοχή, ακρίβεια και στον σωστό χρόνο.
Οι δύο πλευρές του astroturfing
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επικοινωνιακές ενέργειες μεθετικό πρόσημο, όπως για παράδειγμα την αύξηση της συμμετοχής στις εκλογές, τη διάχυση του μηνύματος μίας καμπάνιας ευαισθητοποίησης ή την ενημέρωση σχετικά με ένα ζήτημα, ή πιο απλά την προώθηση ενός εμπορικούς προϊόντος ή μίας υπηρεσίας.
Από την άλλη πλευρά, το astroturfing μπορεί να χρησιμοποιηθεί κακόβουλα με εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες για τη δημοκρατία. Τέτοιες ενέργειες είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις (psy-ops), η δολοφονία χαρακτήρων (character assassination) μέσω της ενεργοποίησης του cancel culture, η παραπληροφόρηση μέσω της διασποράς fake news, η καλλιέργεια μίσους απέναντι σε μειονότητες, όπως οι μετανάστες και οι ΛΟΑΤΚΙ+ και οι διάφορες καμπάνιες δυσφήμισης (smear campaigns).
Όσοι έχουμε λογαριασμούς στα social media έχουμε γίνει αποδέκτες τέτοιων ενεργειών τουλάχιστον μία φορά –συγκεκριμένα των αρνητικών περιπτώσεων. Ο λόγος είναι πως η δομή, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε τα social media συμβάλλουν στην πόλωση και στην επικράτηση των αρνητικών μηνυμάτων.
Έτσι, είναι λογικό το κακόβουλο astroturfing να έχει πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από το θετικό, αλλά και οι ενδιαφερόμενοι να το προτιμούν για τη βλάβη των αντιπάλων, παρά για τη διάδοση ενός θετικού μηνύματος.
Astroturfing και ΜΜΕ
Social media και παραδοσιακά ΜΜΕ, δηλαδή Τύπος, ραδιόφωνο και τηλεόραση, δεν βρίσκονται απαραίτητα σε ανταγωνισμό, αλλά ανατροφοδοτούνται με θεματικές. Είναι ιδιαίτερα συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε συζητήσεις ή πρόσωπα από τον χώρο του διαδικτύου να παρεισφρέουν στα τηλεοπτικά πάνελς. Αντίστοιχα και περσόνες από τα παραδοσιακά ΜΜΕ επιχειρούν αύξηση της δημοσιότητάς τους μέσα από τις διάφορες πλατφόρμες των social media. Αυτοί οι δύο χώροι, λοιπόν, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και διαμοιράζονται πρόσωπα, θέματα και περιεχόμενο.
Αποτελέσματα του πετυχημένου astroturfing έχουμε δει αρκετές φορές να μην περιορίζονται στο διαδίκτυο, αλλά να αναδεικνύονται ως ειδήσεις και κεντρικά θέματα εκπομπών στην τηλεόραση, να γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων και να συζητούνται στις ραδιοφωνικές εκπομπές.
Εδώ είναι που εμφανίζεται και το πρόβλημα. Η ανάδειξη θεμάτων ή ακόμα και προσώπων, τα οποία αποτελούν αποκλειστικά προϊόντα αυτής της στρατηγικής, δεν αντανακλούν πάντα το συμβολικό και λειτουργικό βάρος που θα χρειάζονταν ώστε να έρθουν στο προσκήνιο υπό διαφορετικές συνθήκες.
This FB group doesn't have nearly as many Greek members. If you scroll down the members list you will see that it is probably an existing group that has been bought/transferred with the intention of making the "no masks is schools" movement look bigger than it is. pic.twitter.com/4LHdYGkrUl
Στην πράξη, έχουμε τη δημιουργία ενός θαλάμου αντήχησης (echo-chamber) ο οποίος όμως λειτουργεί μεγεθυντικά ως προς τη δημοσιότητα και τη θέαση. Με άλλα λόγια, επενδύεται ολοένα καιπερισσότερος χρόνος συζήτησης για ένα θέμα που απλά νομίζουμε πως όλοι συζητούν με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Έτσι όλο και περισσότεροι συμμετέχουν ενεργά ή παθητικά και στο τέλος έχει επιτευχθεί μία τεράστια κάλυψη του κοινού από το πουθενά.
Τελικά υπάρχει πολιτική έξω από τα social media;
Όσο επιδραστικό και αν ακούγεται το astroturfing, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως και εδώ υπάρχουν περιορισμοί και δεν θα πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της υπερτίμησης.
Ένα μεγάλο ποσοστό της αναπαραγωγής του αρχικού μηνύματος γίνεται από bots, δηλαδή ψεύτικους λογαριασμούς ή άτομα που πληρώνονται / είναι στρατευμένα για έναν τέτοιο σκοπό.
Σήμερα αρκετοί χρήστες είναι επιφυλακτικοί, καθώς έχουν τις γνώσεις για το πώς λειτουργεί το διαδίκτυο και τέτοιες πρακτικές ή δεν δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα, ακόμα και αν κάνουν αναπαραγωγή ενός μηνύματος ή συμμετέχουν στη συζήτηση. Ο λόγος, πολλές φορές, είναι απλά η ανάγκη να βρίσκονται με έναν τρόπο στο επίκεντρο και όχι η ουσιαστική άσκηση πολιτικής και ο διάλογος.
Θα πρέπει να μην ξεχνάμε πως η πολιτική ταυτότητα είναι κάτι το οποίο έχουμε όλοι μας και δεν μεταβάλλεται τόσο εύκολα. Μία πληροφορία μπορεί να μας δημιουργήσει εντυπώσεις και να συνθέσουμε συγκεκριμένες στάσεις για ένα ζήτημα, όμως δεν είναι τόσο ισχυρός παράγοντας για να μεταβληθεί αυτομάτως η πολιτική ταυτότητά μας. Οι εντυπώσεις είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την κοσμοθεωρία. Το astroturfing περιορίζεται αποκλειστικά στην καλλιέργεια εντυπώσεων, ακόμα και αν μας παρουσιάζει μία διαστρεβλωμένη εικόνα του κόσμου και μας υποδεικνύει τις δύο οπτικές (μανιχαϊσμός) μέσω των στρατοπέδων.
Τέλος, θα πρέπει να μην ξεχνάμε πως όλοι συσχετιζόμαστε περισσότερο με τον πραγματικό κόσμο (ακόμα) παρά με τον ψηφιακό. Οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί δεσμοί με την οικογένεια και τον περίγυρο είναι πολύ πιο δυνατοί από οποιαδήποτε επικοινωνιακή στρατηγική και πάντα επιδρούν ως φίλτρα διόρθωσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ναι, το astroturfing βοηθά στη συσσώρευση πληροφοριών, όμως αυτές διακινούνται και επανελέγχονται διαρκώς από τα αφανή δίκτυα της πραγματικής ζωής. Η πολιτική είναι κατεξοχήν μία offline διαδικασία η οποία βασίζεται στις βιωμένες εμπειρίες και τη διαπροσωπική επαφή.
Η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για το δικαίωμα στην άμβλωση φιλοδοξεί να μαζέψει 1 εκατομμύριο υπογραφές, διότι πολλές γυναίκες στην Ευρώπη δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και νόμιμη άμβλωση και η υγεία τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
Ήταν ένα βράδυ στη Νέα Υόρκη. Η Nika και η Sarah έτρωγαν πίτσα. Σε ένα επεισόδιο του Bread and Roses μοιράζονται πώς προέκυψε η ιδέα για την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών για την άμβλωση. Οι δύο γυναίκες, Nika και Sarah, είναι υπέρ της δημιουργίας συμμαχιών και συνεργασιών για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
Η Sarah μιλάει για τις εμπειρίες της από τον ακτιβισμό στη Γαλλία και για το πώς οδήγησε σε αλλαγές στο σύνταγμα της Γαλλίας που δίνει την ελευθερία πρόσβασης στην άμβλωση σε όλα τα άτομα που την έχουν ανάγκη. Η Γαλλία είναι σήμερα η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει κατοχυρώσει συνταγματικά το δικαίωμα κάθε γυναίκας να διακόψει ανεπιθύμητη κύηση.
Η ιστορική απόφαση ελήφθη με συντριπτική πλειοψηφία, ωστόσο ακόμη και στην συγκεκριμένη χώρα, απέχει πολύ η θεωρητική κατοχύρωση του δικαιώματος από την (σκληρή) πραγματικότητα, όπου πολλές (μαύρες) γυναίκες δεν μπορούν στην πράξη να βρουν κλινική να τις δεχτεί για να διακόψουν την κύηση.
Η νομοθεσία στην ΕΕ
Η ΕΕ κατοχύρωσε την προστασία της ανθρώπινης υγείας στο άρθρο 3 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της, ορίζοντας ότι: «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη σωματική και διανοητική του ακεραιότητα».
Παράλληλα, σύμφωνα με τη Συνθήκη για τη λειτουργία της ΕΕ: «η Ένωση συνεκτιμά τις απαιτήσεις που συνδέονται με […] [την] προστασία της ανθρώπινης υγείας» (άρθρο 9) και «μπορ[εί] επίσης να θεσπίζ[ει] μέτρα ενθάρρυνσης της προστασίας και της βελτίωσης της υγείας του ανθρώπου» (άρθρο 168).
Επιπλέον, βάσει του άρθρου 168, η ΕΕ ενέκρινε πρόσφατα το πρόγραμμα «Η ΕΕ για την υγεία» (EU4Health), το οποίο προβλέπει επένδυση ύψους 5,3 δισ. ευρώ για την επίτευξη των στόχων για καλύτερη υγεία στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της «υποστήριξης των δράσεων των κρατών μελών για την προώθηση της πρόσβασης στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγειονομική περίθαλψη» [κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 282/2014].
Το δικαίωμα στην ισότητα και την απαγόρευση των διακρίσεων προστατεύεται από το άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Σε χώρες όπου η τεχνητή διακοπή της κύησης περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον νόμο ή δεν είναι διαθέσιμη λόγω άλλων εμποδίων, η ασφαλής άμβλωση έχει συχνά καταστεί προνόμιο των πλούσιων, ενώ οι φτωχές γυναίκες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να καταφύγουν στις υπηρεσίες ανειδίκευτων παρόχων σε μη ασφαλή περιβάλλοντα ή να προκαλούν οι ίδιες τεχνητή διακοπή της κύησης με τη χρήση μη ασφαλών μεθόδων, οι οποίες προκαλούν θνησιμότητα και νοσηρότητα», τονίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Παρά τη λήψη όλων αυτών των μέτρων, πολλές γυναίκες στην Ευρώπη δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και νόμιμη άμβλωση και η υγεία τους παραμένει σε κίνδυνο, ενώ στερούνται πολλά από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και, ως εκ τούτου, περιορίζονται σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η υφιστάμενη κατάσταση των πολιτικών εντός της ΕΕ υπογραμμίζει την ανάγκη ανάληψης δράσης για την καλύτερη προστασία της υγείας των γυναικών, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε ασφαλείς και νόμιμες αμβλώσεις.
Η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία “My Voice, My Choice”
Η εκστρατεία που τιτλοφορείται με το φεμινιστικό σύνθημα “My Voice, My Choice” προσφέρει στους Ευρωπαίους πολίτες την ευκαιρία να καταστήσουν τη ζωή των γυναικών πιο ελεύθερη, πιο ασφαλή και καλύτερη· οπουδήποτε και αν ζουν στην Ένωση, ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται.
«Σε ολόκληρη την Ευρώπη, περισσότερες από 20 εκατομμύρια γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση σε άμβλωση. Είναι απαράδεκτο ότι πεθαίνουν ακόμη και σήμερα γυναίκες στην Πολωνία εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Ότι οι γυναίκες υποφέρουν οικονομικά επειδή η άμβλωση δεν είναι δωρεάν. Ότι οι γυναίκες αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις ή να αναζητούν μη ασφαλείς εναλλακτικές λύσεις λόγω της έλλειψης παρόχων» αναφέρει η εκστρατεία.
«Μαζί μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό» συνεχίζει, καλώντας όλες και όλους τους Ευρωπαίους πολίτεςνα υπογράψουν και να διαδώσουντην εκστρατεία “My Voice, My Choice”, έτσι ώστε να φτάσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να ασκηθούν πιέσεις για χρηματοδοτική στήριξη.
Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε ότι καθήκον της είναι να «στηρίξει πλήρως τις προσπάθειες των κρατών μελών για την υλοποίηση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την υγεία των γυναικών, την καθολική πρόσβαση στη σεξουαλική και αναπαραγωγική περίθαλψη, τον οικογενειακό προγραμματισμό και την εκπαίδευση».
Η έλλειψη πρόσβασης στην άμβλωση σε πολλά μέρη της Ευρώπης όχι μόνο θέτει τις γυναίκες σε κίνδυνο σωματικής βλάβης, αλλά προκαλεί επίσης αδικαιολόγητο οικονομικό και ψυχολογικό άγχος στις γυναίκες και τις οικογένειες, συχνά σε περιθωριοποιημένες κοινότητες που είναι λιγότερο σε θέση να επωμιστούν το κόστος.
Έχει τεκμηριωθεί επαρκώς ότι η αντιμετώπιση της αναπαραγωγικής περίθαλψης ως πολυτέλειας δεν μειώνει τις αμβλώσεις, αλλά απλώς ωθεί τις γυναίκες στην αναζήτηση μη ασφαλών αμβλώσεων.
Για να αλλάξει αυτό, η εκστρατεία “My Voice, My Choice” ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να υποβάλει, με πνεύμα αλληλεγγύης, πρόταση χρηματοδοτικής στήριξης στα κράτη μέλη που θα είναι σε θέση να προβούν σε ασφαλή τερματισμό της εγκυμοσύνης για οποιαδήποτε στην Ευρώπη εξακολουθεί να μην έχει πρόσβαση σε ασφαλείς και νόμιμες αμβλώσεις.
Η λύση αυτή θα μπορούσε να λάβει τη μορφή μηχανισμού προαιρετικής συμμετοχής, ο οποίος θα είναι ανοικτός στα κράτη μέλη σε εθελοντική βάση. Όσα κράτη μέλη επιλέξουν να συμμετάσχουν θα λάβουν χρηματοδοτική στήριξη από την ΕΕ για να αντισταθμίσουν το βάρος αυτής της προσπάθειας αλληλεγγύης.
Αμέτρητες ζωές καταστρέφονται λόγω της έλλειψης πρόσβασης σε ασφαλείς αμβλώσεις. «Αυτό πρέπει να σταματήσει. Με αυτή την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών, θα εφαρμόσουμε μια πιο δίκαιη πολιτική που θα εκφράζει τις ευρωπαϊκές μας αξίες με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και με πιο συγκεκριμένο τρόπο» σημειώνεται.
Το επιτυχημένο true-crime documentary, «Girl in the Picture», του Netflix δίνει φως σε μια ζοφερή, αλλά άγνωστη μέχρι πρότινος υπόθεση, που δύσκολα μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Ήταν Απρίλιος του ‘90, όταν βρέθηκε το άψυχο σώμα μιας όμορφης, νεαρής γυναίκας κοντά στην Οκλαχόμα. Υπήρχε ένα μεγάλο αιμάτωμα στο κρανίο της. Λόγω του ότι γύρω της βρέθηκαν σακούλες με τρόφιμα, οι αρχές υπέθεσαν ότι, αφότου έκανε τις αγορές της στην περιοχή, δέχτηκε χτύπημα από πίσω, ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από τον διώκτη της. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή.
Οι πρώτες έρευνες κατέληξαν ότι επρόκειτο για μια χορεύτρια που εργαζόταν σε κλαμπ, ονόματι Tonya Hughes, η οποία ζούσε με τον σύζυγό της, Clarence Hughes, και τον μικρό τους γιο, Michael. Λίγο μετά τον θάνατό της, ο σύζυγός της έβαλε τον Michael σε ανάδοχη φροντίδα, προτού εξαφανιστεί. Οι συνεργάτιδες και ο περίγυρός της δεν γνώριζαν κανένα άλλο στοιχείο για την ταυτότητά της. Ως εκ τούτου, θάφτηκε απλώς ως «Tonya», δίχως περαιτέρω πληροφορίες.
Για να αποκαλυφθεί αργότερα, ότι η συγκεκριμένη υπόθεση, ήταν πολλά παραπάνω από μια γυναικοκτονία.
(Spoiler alert!)
Πράξη πρώτη: Sharon Marshall
Οι αστυνομικές αρχές, απεγνωσμένες να ανακαλύψουν ποια ήταν αυτή η γυναίκα, τοποθέτησαν φωτογραφίες της σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ζητώντας τη συνδρομή όσων ήταν σε θέση να προσφέρουν ένα στοιχείο. Μια κίνηση που αναμενόταν να λειτουργήσει ως ο μίτος της Αριάδνης στην επίλυση του μυστηρίου. Μια πάλαι ποτέ συμμαθήτρια και φίλη της, την αναγνώρισε, υποστηρίζοντας πως το όνομά της ήταν Sharon Marshall.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε, η Sharon ήταν πολύ εύστροφο και χαρισματικό πλάσμα. Μια βαθύτατα ευγενής οπτασία, στήριγμα πολλών συμμαθητών της. Τότε, ζούσε με τον πατέρα της, Warren Marshall, αποφασισμένη να ακολουθήσει το όνειρό της, σπουδάζοντας αεροδυναμική. Εντούτοις, η δυστυχία παραμόνευε μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Με λυγμούς, η συμμαθήτριά της, περιέγραψε μια άκρως τραυματική και κακοποιητική εμπειρία, της οποίας το τραύμα θα μείνει, μάλλον, ανεξίτηλο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είχαν συνεννοηθεί με την Sharon να μείνει μαζί με εκείνη και τον πατέρα της. Το πρώτο προβληματικό σημείο που εντόπισε ήταν το γεγονός πως ο ίδιος της ο πατέρας της αγόραζε σέξι εσώρουχα. Ενδεχομένως, χρειαζόταν να τη θορυβήσει περισσότερο, καθώς επίσης και το γεγονός πως δεν υπήρχαν πόρτες στο σπίτι τους, παρά μόνο κουρτίνες.
Τη στιγμή που άλλαζαν τα κορίτσια, ο Warren μπήκε μέσα στο δωμάτιο κρατώντας όπλο, με την κοπέλα να προσπαθεί, σε κλάσματα δευτερολέπτου, να καλυφθεί με κάτι. Βγήκε από το δωμάτιο και επέστρεψε εκ νέου, εξακολουθώντας να κρατάει το όπλο. Διέταξε τη φίλη της Sharon να ξαπλώσει στον υπνόσακο και να βάλει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι της. Μέσα στον πανικό της, έκανε ακριβώς ό,τι της ζήτησε. Αμέσως μετά, συνέβη κάτι φρικτό: Ο Warren βίασε την υποτιθέμενη κόρη του, Sharon, σημαδεύοντάς την με το όπλο, ενώ η συμμαθήτριά της βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο. Έπειτα, σιωπή. Εκείνος ντύθηκε κι έφυγε. Τα κορίτσια δεν αντάλλαξαν κουβέντα μέχρι το επόμενο πρωί, όταν η Sharon αγκάλιασε τη φίλη της, προσπαθώντας να την καθησυχάσει.
«Έτσι είναι ο μπαμπάς», της είπε η Sharon. «Είμαι καλά και είσαι καλά. Ξέχασέ το».
Λίγο καιρό αργότερα, το όνειρο της Sharon φαινόταν να εκπληρώνεται. Είχε καταφέρει να μπει στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Τζόρτζια, για σπουδές αεροδυναμικής με πλήρη υποτροφία. Ο αρχικός ενθουσιασμός της ήταν απερίγραπτος, αλλά παροδικός. Ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης ήρθε να ανατρέψει συλλήβδην όχι μόνο τους στόχους, τις προσδοκίες και τα όνειρά της, αλλά και την ίδια της την ύπαρξη. Το παιδί γεννήθηκε και δόθηκε για υιοθεσία, ενώ η Sharon και ο Warren μετακόμισαν στην Τάμπα της Φλόριντα, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως χορεύτρια. Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ήρθε στη ζωή ο Michael και τότε, ο Warren και η Sharon άλλαξαν τα ονόματά τους σε Clarence και Tonya Hughes και παντρεύτηκαν στη Νέα Ορλεάνη.
Frank Delano Floyd/Πηγή: The Tab
Πράξη δεύτερη: Frank Delano Floyd και Suzanne Sevvakis
Αναζητώντας στοιχεία από το παρελθόν του Clarence Hughes/Warren Marshall, οι αστυνομικές αρχές αντιλήφθηκαν με τρόμο ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Frank Delano Floyd και είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για κλοπές, απάτες και απαγωγή μικρών κοριτσιών. Το 1962, απήγαγε ένα τετράχρονο κορίτσι, το οποίο κακοποίησε και βίασε σε δασική έκταση. Ακολούθησαν κι άλλα περιστατικά κλοπών και ληστειών, μέχρι που αφέθηκε ελεύθερος το 1972, προσπαθώντας να βιάσει άλλο ένα θύμα, το οποίο ευτυχώς διέφυγε, λίγους μήνες αργότερα. Έπειτα, οι αρχές θεώρησαν –προφανώς βάσει εγκληματικής αμέλειας– ότι θα ήταν ορθό να τον αφήσουν ελεύθερο προσωρινά με περιοριστικά μέτρα.
Με αυτή τους την επιλογή, κατέστρεψαν ολοσχερώς τη ζωή και την οικογένεια της Suzanne Sevvakis.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1974, ο Floyd, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο, Brandon Williams, προσέγγισε μια χωρισμένη μητέρα τεσσάρων παιδιών, την Sandra Francis Brandenburg. Παρ’ όλο που η σχέση τους είχε διάρκεια μόλις ενός μήνα, εκείνος την έπεισε να παντρευτούν. Ωστόσο, η απουσία των οικονομικών πόρων, ήταν παραπάνω από αισθητή και οι ανάγκες των παιδιών ολοένα και αυξάνονταν. Έτσι, λοιπόν, η Sandra αναγκάστηκε να πληρώσει τις πάνες των παιδιών με ακάλυπτη επιταγή και κατέληξε να εκτίει ποινή φυλάκισης 30 ημερών. Μετά το πέρας των 30 ημερών, έντρομη συνειδητοποίησε ότι τα παιδιά της, αλλά και ο σύντροφός της είχαν εξαφανιστεί. Οι δύο μεσαίες κόρες, η Alison και η Amy, στάθηκαν τυχερές, αφού ο Floyd τις άφησε στην εκκλησία. Αλλά η Suzanne και ο Philip, δεν βρίσκονταν πουθενά. Προσπάθησε να καταγγείλει την απαγωγή των παιδιών της από τον τότε σύντροφό της, αλλά η απάντηση που έλαβε από τα αρμόδια όργανα ήταν πως «είχε το δικαίωμα να τα πάρει ως νόμιμος σύζυγός της».
Όπως γνωστοποιήθηκε αργότερα, το πιθανότερο είναι ο Philip να επέζησε, λόγω του ότι δόθηκε για υιοθεσία στη Βόρεια Καρολίνα. Από την άλλη πλευρά, η Suzanne ήταν καταδικασμένη να ζήσει μέσα στην κόλαση.
Ο Frank Delano Floyd φρόντισε να αλλάξει τα ονόματά τους για να διασφαλίσει ότι δεν θα τους εντοπίσουν εύκολα οι αρχές και να διαδώσει ότι το κοριτσάκι ήταν κόρη του. Την κακοποιούσε σεξουαλικά από τα πρώτα παιδικά της χρόνια και η ψυχή της συνήθισε να ζει μέσα στο βούρκο. Μεγαλώνοντας, την απειλούσε και την εκφόβιζε, ώστε να μην τολμήσει να δραπετεύσει. Η γενναία απόφασή της να αφήσει πίσω της αυτό τον εφιάλτη, 20 περίπου χρόνια αργότερα, διατηρώντας την ταυτότητα της Tonya Hughes με τον τότε σύντροφό της, Kevin Brown, ήταν η τελευταία, αιματηρή πράξη του δράματος.
Ένα άλυτο μυστήριο, μια δολοφονία και μια γλυκιά ελπίδα
Όπως προαναφέρθηκε στην αρχή, ο Clarence Hughes/Frank Delano Floyd, όταν διαπιστώθηκε ο θάνατος της Tonya/Sharon/Suzanne, έβαλε τον γιο της, Michael, σε ανάδοχη φροντίδα. Μάλιστα, βρέθηκε ένα ζευγάρι, διατεθειμένο να δώσει στον Michael όλη τη στοργή και την αγάπη που χρειαζόταν. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι πως αν το παιδί παρέμενε μαζί τους, θα μεγάλωνε με υγιή τρόπο. Μόνο που ο Floyd, ως διεστραμμένο ον, δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο.
Το 1994, εισέβαλε ένοπλος στο σχολείο του παιδιού και απήγαγε τον διευθυντή του σχολείου, για κάλυψη, και τον Michael. Έδεσε τον διευθυντή σε ένα δάσος, ώστε να μην είναι σε θέση να τους ακολουθήσει και συνέχισε με το παιδί σε ένα βαν. Από τότε, ο μικρός εξαφανίστηκε. Το 2014, μετά την καταδίκη του, ο Floyd θα παραδεχτεί σε πράκτορες του FBI ότι πυροβόλησε τον Michael. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα, δεν έχει εντοπιστεί το σώμα του άτυχου παιδιού.
Michael Hughes/Πηγή: Newsweek
Ο Floyd δεν δίσταζε να αφαιρεί ζωές. Θύμα του υπήρξε και μια άλλη χορεύτρια που εργαζόταν σε κλαμπ, η Cheryl Commesso, η οποία αφελώς παρασύρθηκε από τις υποσχέσεις του διεστραμμένου εγκληματία, ότι μπορεί να την βοηθήσει να χαράξει ένα επιτυχημένο μονοπάτι στον χώρο της μόδας. Σύμφωνα με τα όσα πρόδιδαν οι φωτογραφίες που βρέθηκαν αργότερα στα υπάρχοντα του Floyd, η Commesso είχε υποστεί ακραία σεξουαλική κακοποίηση και είχε εκτελεστεί ψυχρά, με δύο πυροβολισμούς στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
Δεν αποφυλακίστηκε ποτέ. Τον Ιανουάριο του 2023, πέθανε στη φυλακή. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ξανά απειλή.
Παρά το σκότος και μέσα από την πολυετή έρευνα, προέκυψε μια ελπιδοφόρα εξέλιξη: Η Megan, η κόρη της Suzanne που είχε δοθεί για υιοθεσία, ήρθε σε επαφή με τις αρχές, αναζητώντας να ανακαλύψει περισσότερα για το παρελθόν της, τη βιολογική της μητέρα και όλα τα δεινά που αντιμετώπισε. Εν τέλει, τον Ιούνιο του 2017, συγκεντρώθηκαν γνωστοί, φίλοι και συγγενείς στο νεκροταφείο του Broken Arrow, προκειμένου να αποχαιρετίσουν τη Suzanne με τον τρόπο που της άξιζε, ως μια αξιαγάπητη φυσιογνωμία, η οποία, αν και πολεμούσε με τους δικούς της δαίμονες, άπλωνε πάντα το χέρι σε όποιον, όποια ή όποιο την χρειαζόταν.
Η Megan έγινε, με τη σειρά της, μανούλα και, όπως ανέφερε στο ντοκιμαντέρ του Netflix, αυτό συνέβαλε στο να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο σεβασμό στο πρόσωπο της βιολογικής της μητέρας. Τέλος, σε μία προσπάθεια να κρατήσει τις μνήμες ζωντανές, ονόμασε τον γιο της Michael, ως ένδειξη σεβασμού στον αδερφό της, που δεν βρέθηκε ποτέ.
Αν μπορεί να χαραχτεί ένα μήνυμα από την μαρτυρική ιστορία της Suzanne Sevvakis, αυτό είναι η εγκληματική ελαστικότητα των αρχών απέναντι σε φυσιογνωμίες, όπως ο Floyd, σε διεθνές επίπεδο. Δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι που έχουν προβεί σε κακποιητικές ή/και έκνομες ενέργειες ή να αφήνονται εν μία νυκτί με περιοριστικά μέτρα. Διότι, όπως δείχνει η ιστορία, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες.
Πλέον στην γαλλική πρωτεύουσα θα συναντήσει κανείς περισσότερους ποδηλάτες από αυτοκινητιστές. Πώς οδηγήθηκαν οι Παριζιάνοι σε μία τέτοια«πράσινη»μετάβαση;
«Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πριν από 10 χρόνια πως τα ποδήλατα θα ξεπερνούσαν αριθμητικά τα αυτοκίνητα; Κι όμως συνέβη», έγραψε στο Χ ο αντιδήμαρχος του Παρισιού και αρμόδιος για τις μεταφορές, David Belliard.
Η μελέτη που διεξήχθη από το Paris Region, ένα Ινστιτούτο Αστικού Σχεδιασμού με έδρα τη γαλλική πρωτεύουσα, διαπίστωσε ότι οι Παριζιάνοι επιλέγουν το ποδήλατο για το 11,2% των μετακινήσεών τους εντός πόλης, σε σύγκριση με το 4,3% ποσοστό που αφορά τις αντίστοιχες μετακινήσεις με αυτοκίνητο. Στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των πολιτών παραμένει το περπάτημα, με ποσοστό 53,5%, ενώ ακολουθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με 30%. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο διάστημα μεταξύ του Οκτωβρίου του 2022 και του Απριλίου του 2023 και συμπεριέλαβε 3.337 κατοίκους του Παρισιού ηλικίας 16-80 ετών, των οποίων καταγράφηκαν ολες οι μετακινήσεις.
Τα αυτοκίνητα εξακολουθούν να αποτελούν την νούμερα ένα επιλογή των πολιτών που μετακινούνται σε περιοχές των προαστίων, αλλά οι αρμόδιες αρχές προχωρούν στους απαραίτητους σχεδιασμούς, ώστε κι αυτό το ποσοστό να ανατραπεί.
Πώς πέτυχε το Παρίσι μία τέτοια αλλαγή;
Στο πλαίσιο των μέτρων για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, η γαλλική πρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια επενδύει συστηματικά σε ένα σχέδιο που σταδιακά θα περιορίσει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης. Μεταξύ άλλων, ρυπογόνα οχήματα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων παλιών πετρελαιοκίνητων και βενζινοκίνητων αυτοκινήτων, πρόκειται να απαγορευτούν από το 2025. Επιπλέον, οι διαθέσιμοι χώροι στάθμευσης έχουν περιοριστεί ενώ ταυτόχρονα πολλές οδοί έχουν πεζοδρομηθεί. Σε ψηφοφορία που διετέλεσθη τον Φεβρουάριο του 2024, οι Παριζιάνοι ενέκριναν μία πρόταση, σύμφωνα με την οποία, τα τέλη κυκλοφορίας μεγάλων οχημάτων, τύπου SUV, θα τριπλασιαστούν.
Ταυτόχρονα, γίνονται σημαντικές επενδύσεις σε τομείς που αφορούν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Σε αυτούς περιλαμβάνεται για παράδειγμα, ένα σχέδιο 250 εκατομμυρίων για τη βελτίωση των δομών ποδηλασίας εντός αστικού ιστού μέχρι το 2026. Στόχος είναι το Παρίσι να γίνει μία «100% ποδηλατική πόλη». Για τη βελτίωση της δημόσιας συγκοινωνίας στα γαλλικά προάστια, έχουν ήδη ξεκινήσει οι εργασίες για την επέκταση του μετρό, στο πλαίσιο του έργου «Grand Paris Express», βάσει του οποίου θα δοθούν στους πολίτες 68 νέοι σταθμοί και 4 καινούργιες γραμμές μετρό ενώ θα επεκταθούν και δύο από τις ήδη υπάρχουσες.
As a Parisian, I recommend you get on a bike and use this cycle path. It offers a magnificent view of the Seine and the Eiffel Tower. You’ll need to take the voie Georges Pompidou, which takes you over magnificent bridges such as the Pont Mirabeau and the Pont de Bir Hakeim. You’ll also get to see a scale model of the Statue of Liberty. Finally, take the Avenue de New York, which takes you to the Pont d’Iéna, directly overlooking the Eiffel Tower. #parisbybike#parisbike#pariscycle#eiffeltowerparis#eiffeltowerspot
Ποια είναι τα αντίστοιχα ποσοστά στο κέντρο της Αθήνας;
Στην Αθήνα, όπως ανέφερε η υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Χριστίνα Αλεξοπούλου, πραγματοποιείται καθημερινά ένας υπέρογκος αριθμός διελεύσεων με αυτοκίνητο. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοίχεια του 2024 και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, πραγματοποιούνται καθημερινά στην Αθήνα 4 εκατομμύρια διελεύσεις αυτοκινήτων. «Ακόμα και το 1% αυτών να γινόταν με ποδήλατο θα προέκυπτε τεράστιο όφελος», σημείωσε η ίδια κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του Εθνικού Κέντρου Συντονισμού Eurovelo (ΕΚΣΕ).
Η πραγματικότητα είναι πως η Αθήνα έχει γίνει ένα απέραντο πάρκινγκ από οχήματα και η κίνηση κάθε πρωί και απόγευμα είναι αφόρητη. Η χρήση των ΙΧ είναι ίδιαιτερα αυξημένη και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να προσάψει στους πολίτες, καθώς η δημόσια συγκοινωνία είναι σε μεγάλο βαθμό δυσλειτουργική. Τα αστικά λεωφορεία, όπως και το μετρό, είναι ασφυκτικά γεμάτα, κυρίως τις ώρες αιχμής, προκαλώντας δικαιολογημένα την οργή των πολιτών. Παράλληλα, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως είναι για παράδειγμα ο προαστικός, αποδεικνύνονται αφερέγγυα, καθώς αποτελεί συχνότατο φαινόμενο να παρακάμπτονται δρομολόγια, αφήνοντας το επιβατικό κοινό «ξεκρέμαστο». Την ίδια στιγμή, δρόμοι, όπως ο Κηφισός, είναι μονίμως απροσπέλαστοι, ενώ τα τροχαία ατυχήματα που επιτείνουν την όλη κατάσταση, είναι πλέον σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Και η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι πως όσο και να θέλει κανείς να πάρει το ποδηλατό του και να κυκλοφορήσει στην πόλη, οι κίνδυνοι είναι παραπάνω από αρκετοί, καθώς οι περισσότεροι από τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας παρακάμπτονται από τους οδηγούς συστηματικά, ενώ τα σημεία στην Αθήνα, όπου υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε προς το παράδειγμα της Γαλλίας είναι ακόμα μακρύς.
Πότε θα μάθουμε να δείχνουμε άφοβα ότι και οι χοντροί σωματότυποι κάνουν σεξ με όλων των ειδών τα κορμιά;
Σε μια περιήγηση στο Netflix, προσπαθώντας για ακόμη μια φορά να βρω λύση στο αιώνιο πρόβλημα του «Τι να δω απόψε», έπεσα πάνω σε μια σειρά με τον τίτλο «Survival of the Thickest». Το πάτησα από περιέργεια, και ενώ δεν με κέρδισε από την αρχή, συνέχισα να το βλέπω. Φτάνοντας στο τρίτο επεισόδιο, είδα την plus size πρωταγωνίστρια της σειράς, να γνωρίζει έναν πιο λεπτό άντρα από εκείνη –και κούκλο– ο οποίος την κυνήγησε, την κέρδισε και, τελικά, την ερωτεύτηκε. Σε αυτό το επεισόδιο, μάλιστα, η σειρά έδειξε τους δύο αυτούς ανθρώπους να έχουν μια πολύ παθιασμένη ερωτική σκηνή.
Μπήκα σε σκέψεις. Σε πόσες ελληνικές σειρές, αλήθεια, έχουμε δει μια γυναίκα, με χοντρό σώμα σε ερωτική σκηνή; Έχουν υπάρξει ελληνικές σειρές που να δείχνουν ότι οι γυναίκες με καμπυλωτά σώματα μπορούν να υπάρχουν ερωτικά με άντρες λεπτότερους από εκείνες; Πόσο διαφορετική θα ήταν η σεξουαλική ζωή των plus size γυναικών, αν η τηλεόραση ήταν πιο συμπεριληπτική;
Η σημαντικότητα του «Είσαι το ταίρι μου» στη σεξουαλική ζωή των plus size γυναικών
Ήταν το 2000, όταν ο Λευτέρης Παπαπέτρου, επέλεξε να πει την ιστορία μιας καμπυλωτής γυναίκας που προσέλκυσε ερωτικά έναν άντρα με πιο αδύνατο και πιο γυμνασμένο σωματότυπο. Ο γραμμωμένος Σωτήρης ερωτεύτηκε την καμπυλωτή Στέλλα και, 25 χρόνια μετά, το «Είσαι το ταίρι μου», παραμένει η μοναδική ελληνική σειρά που έδειξε πως οι plus size γυναίκες έχουν ερωτική ζωή.
Προσπαθώντας να βρω λύση στο ερώτημά μου, επέλεξα να δω ξανά το επεισόδιο εκείνο που η Στέλλα και ο Σωτήρης έχουν την πρώτη –και μοναδική– ερωτική σκηνή τους. Σαν γυναίκα που έχει αυξομειώσεις με το βάρος της και που έχει ακούσει πολλές φορές το: «Αν δεν χάσεις κιλά, άντρα δεν θα βρεις», το συναίσθημα που με κατέκλυσε βλέποντας το επεισόδιο αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ελευθερία. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που ένιωσα όταν είδα την ίδια σκηνή στο “Survival of the Thickest”. Μεγαλωμένη, όμως, σε μια κοινωνία που το αφήγημα «λεπτή γυναίκα ισούται με υγιή ερωτική ζωή και πιο μεγαλόσωμη γυναίκα ισούται με ανύπαρκτη ερωτική ζωή», έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν, τελικά, όλο αυτό ήταν απλώς μυθοπλασία. Έχουν στην πραγματική ζωή οι πιο μεγαλόσωμες γυναίκες ερωτική ζωή; Κι αν ναι, γιατί οι τηλεοπτικές και κινηματογραφικές αναπαραστάσεις επιμένουν να τις αποκλείουν από σεξουαλικές σκηνές;
Προσπαθώντας να βρω ουσιαστικές απαντήσεις, ξεκίνησα να ρωτάω φίλους και γνωστούς, να γκουγκλάρω και να ψάχνω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι περισσότεροι άντρες απάντησαν ότι: «Ναι, η αντίληψη της τηλεόρασης είναι ότι μόνο οι λεπτές γυναίκες κάνουν σεξ. Ποια ήταν η τελευταία φορά που είδες χοντρή γυναίκα να κάνει σεξ;». Στο ερώτημα αν έχουν υπάρξει σεξουαλικά με καμπυλωτές γυναίκες, οι περισσότεροι απάντησαν θετικά.
Από την άλλη, ρωτώντας γυναίκες με πιο στρογγυλά σώματα για τον ρόλο που έπαιξε η τηλεόραση στο να νιώθουν ντροπή για το σώμα τους, απάντησαν: «Έγινα 25 χρονών για να αποκτήσω την πρώτη μου σεξουαλική επαφή και να πιστέψω ότι μπορώ να περνάω καλά με το σώμα μου. Μέχρι τότε, μέσα από την τηλεόραση και τα μίντια, έβλεπα μόνο λεπτές γυναίκες να κάνουν σεξ και τις πιο μεγαλόσωμες να ακούν ότι “θα πρέπει να αδυνατίσουν για να μπορούν να αποκτήσουν μια υγιή σεξουαλική ζωή”. Πέρα από το “Είσαι το ταίρι μου”, που ήταν η μοναδική στιγμή που ένιωσα καλά με το σώμα μου, δεν έχω ξανανιώσει μέρος ενός κόσμου που μπορεί να είναι ελεύθερο και σέξι, ενώ η κοιλιά μου δεν είναι πλάκα και γραμμωμένη», είπε η Α.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η σεξουαλική ζωή των plus size γυναικών, αν η τηλεόραση ήταν πιο συμπεριληπτική;
Ρώτησα τις γυναίκες αυτές, αλλά και τον εαυτό μου, πόσο διαφορετική πιστεύουν πως θα ήταν η σεξουαλική τους ζωή αν ο μιντιακός και τηλεοπτικός κόσμος έδειχνε μεγαλόσωμες γυναίκες σε ερωτικές σκηνές. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη.
«Ξέρεις τι; Όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, όλοι μας επηρεαζόμαστε από αυτό που βλέπουμε. Αν ανέκαθεν, βλέπουμε πως οι λεπτές γυναίκες έχουν ερωτική ζωή και οι καμπυλωτές όχι, αυτό θα πιστέψουμε εν τέλει. Έχεις σκεφτεί, όμως, ότι η απεικόνιση των μεγαλόσωμων αντρών με λεπτές γυναίκες σε ερωτικές σκηνές είναι απόλυτα φυσιολογική και συνηθισμένη; Για ακόμα μια φορά, ωστόσο, ως γυναίκες, είμαστε διαφορετικές. Οπότε, ναι! Αν η τηλεόραση ή τα μίντια, γενικότερα, περιβάλλονταν από γυναίκες όλων των σωματότυπων εμπλέκονταν ερωτικά με άντρες κάθε σωματικής διάπλασης, τότε κι εγώ, ως plus size γυναίκα, θα πίστευα πως μπορώ να κατακτήσω μια υγιή σεξουαλική ζωή. Πώς μπορώ να είμαι θελκτική, ερωτική και ερωτεύσιμη από όλων των σωματότυπων άντρες; Πώς το καμπυλωτό μου σώμα μπορεί να περάσει καλά χωρίς να χρειάζεται να γίνει 50 κιλά;», ήταν η απάντηση που έλαβα από σχεδόν όλες τις γυναίκες.
Εν έτει 2024, ας πούμε, λοιπόν, στις γυναίκες με μεγάλα σώματα πως μπορούν να είναι ερωτικές, ερωτεύσιμες και ικανοποιημένες μέσα στα καμπυλωτά και χειμαρρώδη σώματά τους.
Ας αποδεχτεί και ας παρουσιάσει η κοινωνία μια εικόνα αποδοχής και συμπερίληψης για όλες τις γυναίκες, φωνάζοντας: «Ναι, οι plus size γυναίκες κάνουν σεξ».
Την ίδια ώρα που συνεχίζεται η μαζική σφαγή των Παλαιστινίων, αδαείς celebrities βάζουν τα καλά τους και περιφρονούν τους λιγότερο ευνοημένους λέγοντας «ας φάνε παντεσπάνι». Μπορεί το μαζικό μπλοκάρισμα να φέρει περισσότερη προσοχή στη Γάζα και σε όσα έχουν πραγματική σημασία;
Στις 6 Μαΐου επώνυμες και επώνυμοι πλήρωσαν 75 χιλιάδες δολάρια για ένα εισιτήριο στο Met Gala, το δημοφιλέστερο γεγονός μόδας του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης. Στις 6 Μαΐου, επίσης, σχεδόν 600 χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν από την Ράφα, το νοτιότερο κομμάτι της Λωρίδας της Γάζας, ως αποτέλεσμα της χερσαίας επιχείρησης του Ισραήλ. Την ίδια ώρα, ανακοινώθηκε πως το Ισραήλ μπλόκαρε ανθρωπιστική βοήθεια από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών φέρνοντας την Γάζα ακόμα πιο κοντά στον λιμό.
Σε έναν παραλογισμό που θύμισε το δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας “The Hunger Games”, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από ταυτόχρονες εικόνες πολέμου και λαμπερών σταρ. Στο Met Gala ουδεμία δήλωση έγινε για την γενοκτονία. Ο κόσμος, δικαίως, εξοργίστηκε.
Αυτό όμως που συνέβαλε στο να ξεχειλίσει το ποτήρι ήταν ένα TikTok, στο οποίο η influencer Haley Kalil υποδυόμενη την Μαρία Αντουανέτα, χρησιμοποίησε ένα ηχητικό απόσπασμα από την ομώνυμη ταινία, λέγοντας “let them eat cake” (ας φάνε παντεσπάνι).
Το συγκεκριμένο βίντεο εξόργισε πολλά άτομα αφού την ίδια ώρα που celebrities τραβούσαν βιντεάκια μιμούμενοι ιστορικά πρόσωπα που ειρωνεύονταν τους φτωχούς, άνθρωποι έχαναν και συνεχίζουν να χάνουν την ζωή τους είτε από βομβαρδισμούς είτε κυριολεκτικά λιμοκτονώντας.
Μετά την αναμενόμενη κατακραυγή, η influencer από το προκλητικό –και πλέον διαγραμμένο– βίντεο απολογήθηκε μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό, αλλά στην ουσία προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
Μας ενημέρωσε πως η ίδια δεν συμπεριλαμβάνεται στους ελίτ αφού δεν παρευρέθηκε στο event σαν καλεσμένη, αλλά σαν εργαζόμενη, θέλοντας έτσι να πετάξει από πάνω της την υποκρισία των πλουσίων, άσχετο που έγινε γνωστή κάνοντας tour του σπιτιού της που κοστίζει 17 χιλιάδες δολάρια το μήνα.
Στη συνέχεια, εξήγησε πως ο λόγος που δεν έχει μιλήσει για την γενοκτονία δεν είναι άλλος από το ότι δεν διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις για να τοποθετηθεί πάνω σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. 35 χιλιάδες νεκροί και πάνω από 13 χιλιάδες νεκρά παιδιά. Ορίστε η γνώση, Haley.
https://www.instagram.com/reel/C6_OGJZivp_
Έτσι, ξεκίνησε το διαδικτυακό κίνημα #Blockout2024 που παρακινεί όλα τα άτομα, όχι μόνο να σταματήσουν να ακολουθούν κάθε απαθή ευνοημένο celebrity που σιωπά για την κατάσταση στην Γάζα, αλλά να τους μπλοκάρουμε, παίρνοντάς τους το ένα πράγμα που χρειάζονται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, την προσοχή.
Ο λόγος που δεν αρκεί ένα unfollow στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι επειδή ο αλγόριθμος θα συνεχίσει να εμφανίζει δημοσιεύσεις των εν λόγω ατόμων. To block είναι πολύ πιο αποτελεσματικό, πόσο μάλλον αν αυτό γίνει μαζικά, αφού με αυτό τον τρόπο θα μειωθεί κατά πολύ το engagement σε κάθε δημοσίευσή τους και τελικά θα προκαλέσει ζημιά στο brand τους. Μέχρι τώρα, πολλές από τις δημοσιεύσεις των celebrities συγκέντρωναν από κάτω σχόλια με το hashtag #freepalestine, ωστόσο κάτι τέτοιο ανέβαζε το engagement τους και τελικά ο αλγόριθμος τις προωθούσε περισσότερο.
Στη λίστα με τους διασήμους των οποίων τις σελίδες καλούμαστε να μπλοκάρουμε, βρίσκονται μεταξύ άλλων Kim Kardashian, Selena Gomez, Taylor Swift, Zendaya, Jennifer Lopez κ.α., και όπως όλα δείχνουν, το μποϊκοτάζ ήδη φέρνει αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της σελίδας Blockout2024.org, η Kim Kardashian έχασε πάνω από 700 χιλιάδες followers μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, όπως επίσης και η Selena Gomez που προκάλεσε αντιδράσεις μετά την δήλωσή της πως «μια δημοσίευση δεν θα αλλάξει τον κόσμο». Η Taylor Swift επίσης έχασε 300 χιλιάδες ακόλουθους στο TikTok.
Να σημειωθεί ότι έχουν δημιουργηθεί λίστες και με Έλληνες και Ελληνίδες influencers, celebrities, brands που μέχρι στιγμής δεν έχουν τοποθετηθεί πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Την στιγμή που η επίσημη θέση των ΗΠΑ είναι πως «δεν διαπράττεται γενοκτονία στη Γάζα», οι περισσότεροι από τους αστέρες του Hollywood δεν τολμούν να εκφράσουν διαφορετική θέση με το φόβο της απώλειας χορηγιών, συνεργασιών, χρημάτων. Είναι αλήθεια πως πολλά άτομα που τόλμησαν να υπερασπιστούν το δίκαιο, έχασαν την δουλειά τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της ηθοποιού Melissa Barrera που απολύθηκε από την ταινία Scream 7 μετά τα Instagram posts της υπέρ της Παλαιστίνης, κάτι το οποίο δεν συνέβη όταν ο Noah Schnapp του Stranger Things ανέβασε βιντεάκι όπου κρατά αυτοκόλλητα τα οποία γράφουν “Zionism is Sexy”.
Παρά την γενικότερη «ευαισθησία» που δείχνουν σε άλλα ζητήματα οι celebrities, στην περίπτωση της Γάζας, τηρούν σιγήν ιχθύος, ωστόσο κάποιοι χρησιμοποιούν την πλατφόρμα τους για καλό.
Ο ράπερ Macklemore με το νέο του τραγούδι Hind’s Hall ζητά κατάπαυση του πυρός, καταδικάζει την αστυνομική βία στις καταλήψεις υπέρ της Παλαιστίνης, κατακρίνει τον Jo Biden λέγοντας πως έχει το «αίμα στα χέρια του», ενώ παράλληλα χαρακτηρίζει την σιωπηλή μουσική βιομηχανία συνυπεύθυνη. Τα έσοδααπό το τραγούδι θα διατεθούν στην UNRWA, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες.
Ακόμα, πριν μερικούς μήνες ο τραγουδιστής The Weeknd έστειλε 4 εκατομμύρια γεύματα αξίας 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων για την κάλυψη των επισιτιστικών αναγκών στη Γάζα.
Ο σκοπός του Blockout κινήματος δεν είναι η ανθρωποφαγία. Ο σκοπός είναι όλα τα άτομα που βρίσκονται σε ευνοημένη θέση και ασκούν τεράστια επιρροή με μία μόνο δημοσίευση, να χρησιμοποιήσουν την πλατφόρμα τους για έναν ουσιαστικότερο λόγο από το να βγάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα και να προωθήσουν περαιτέρω την ωραιοπάθεια τους.
Για κάποιες/ους από αυτές/ούς, ο μοναδικός λόγος που έχουν φήμη, χρήματα και δύναμη είμαστε όλοι εμείς που τους στηρίζουμε. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ότι αφού δεν κάνουν κάτι για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, θα το κάνουμε εμείς γι’ αυτούς.
Ο Andreas Jason αναλύει το πώς όσοι ασχολούνται με τις ζωδιακές αναλύσεις είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για όσα έρχονται.
Είναι αλήθεια πως ο τίποτα στη ζωή δεν συμβαίνει τυχαία και πως όλα έχουν τον σκοπό τους. Μας έχει δείξει πολλές φορές το σύμπαν πως ο κόσμος μας δεν είναι τόσο αφηρημένα φτιαγμένος και αν ασχοληθείς σοβαρά με το κομμάτι της πρόβλεψης, καταλαβαίνεις ότι πολλά πράγματα μπορούν να πραγματοποιηθούν σε ανατριχιαστική ακρίβεια.
Θυμάμαι τον εαυτό μου, από τότε που ξεκίνησε να ασχολείται με την αστρολογία και την αριθμοσοφία, να θέλει να ψάχνει απαντήσεις πίσω από τα «γιατί» και κατά πόσο μπορεί να δει ένα γεγονός πριν αυτό πάρει σώμα και ουσία.
Για να είμαι ειλικρινής, η ιστορία έχει δείξει πως η αστρολογία σε πολλές περιπτώσεις ήταν και θα είναι σωστή, καθώς αν κάποιος την αγαπάει ή ασχολείται μαζί της σοβαρά, μπορεί να κατανοήσει ότι δεν αστειεύεται. Θα ήθελα να επεκταθώ στην συγκεκριμένη ανάλυση και να καταγράψω μερικά παραδείγματα.
Αν γνωρίζουμε ένα γεγονός, το οποίο θα επηρεάσει αρνητικά την ανθρωπότητα, υπάρχει περίπτωση να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα; Εδώ η απάντηση είναι «και ναι και όχι». Σίγουρα θα μπορούσε να ήταν αρκετά διαφορετική η απάντηση αν όλοι μας «ακούγαμε» την αστρολογία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μας αρκεί να απαντήσουμε πως οι «πιστοί» είμαστε αρκετά πιο προετοιμασμένοι για όσα έρχονται.
Ξεκινώντας, ας αναφέρουμε ότι υπάρχουν μεγάλοι πλανήτες (όχι ως προς το μέγεθος, αλλά ως προς την επίδρασή τους) όπως ο Πλούτωνας, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας κλπ που δίνουν πάντα τεράστια κοσμικά γεγονότα μόλις έρθουν σε επαφή με άλλους μικρότερους πλανήτες ή αλλάξουν ζώδιο.
Η περίπτωση της πανδημίας
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μπορούμε να δώσουμε την περίπτωση του COVID-19 ή αλλιώς κορωνοϊού, στην οποία ο Ουρανός έπαιξε σημαντικό ρόλο. Γιατί όμως; Ο Ουρανός είναι ένας πλανήτης που αλλάζει ζώδιο κάθε 7 σχεδόν έτη και σαν κυβερνήτης του Υδροχόου συνδέεται άμεσα με τις αλλαγές που παρατηρούμε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Ουρανός, λοιπόν, το 2019 που μπήκε οριστικά στο ζώδιο του Ταύρου και δεν είναι σε καθόλου καλή θέση, καθώς ο Ταύρος θεωρείται πτωτικός για εκείνον, έφερε αλλαγές που έχουν να κάνουν με τις αξίες μας, τον τρόπο που ζούμε και επιβιώνουμε ως άνθρωποι.
Ποια ήταν λοιπόν η αλλαγή; Φυσικά η καραντίνα, που μας έβαλε σε μια τροχιά αναθεώρησης της απλής ρουτίνας μας, τον τρόπο που επιβιώνουμε και την σχέση που έχουμε με τα υλικά αγαθά. Ξεκινήσαμε να εκτιμούμε τα απλά και να μην δίνουμε τόση βάση στα υπόλοιπα. Από την άλλη πλευρά, στερηθηκαμε σαν κοινωνία, όλα όσα πριν φάνταζαν δεδομένα, όπως την αγκαλιά, την υγεία μας, μια βόλτα με έναν φίλο ή μια φίλη.
Τι άλλο όμως έφερε αυτή η αλλαγή; Ο Ταύρος συνδέεται άμεσα με τα οικονομικά μας με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί στα ύψη η τιμή πολλών αγαθών κατανάλωσης, του ρεύματος και παροχών που τα προηγούμενα χρόνια ήταν σε καλύτερη φάση. Θεωρώ πως θα δούμε και αλλαγές ως προς τον τρόπο που ανταλλάζουμε χρήματα, με κάποιες αλλαγές στα νομίσματα και αναδιάρθρωση σε τράπεζες. Γενικά το οικονομικό σύστημα δεν θα είναι αυτό που γνωρίζουμε. Μέχρι το 2026 έχουμε αρκετό δρόμο αλλά ήδη έχουμε παρατηρήσει διαφορές.
Η στροφή στην εποχή της εικόνας
Μια εξαιρετική περίπτωση αλλαγής παγκοσμίως ως προς τα δεδομένα μας μπορεί να φέρει ένας πλανήτης, όπως ο Πλούτωνας. Ο Πλούτωνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με λέξεις όπως θάνατος, καταστροφή, αναγέννηση και μεταμόρφωση. Επομένως, όταν αγγίζει κάτι που επιθυμεί, έχει ως στόχο να το συνθλίβει και έπειτα να το μεγαλοποιεί όπως εκείνος θέλει.
Το 2008 είχαμε την αλλαγή ζωδίου στον συγκεκριμένο πλανήτη, όπου από τον Τοξότη πέρασε σε ένα σκληροπυρηνικό και εξουσιαστικό ζώδιο, τον Αιγόκερω. Έκτοτε έχουμε δει τρομερές αλλαγές στην ανθρωπότητα που έγιναν πλήρως αισθητές.
Ο Αιγόκερως είναι εκείνος που τον νοιάζει αρκετά η εικόνα του και τι θα πει ο κόσμος, θέλει να έχει μια ταμπέλα που αναγράφει «τέλειος», καθώς στην δουλειά του είναι αποδοτικός και φιλόδοξος. Πώς όμως αυτό έχει σχέση με το άρθρο μας;
Όταν έχουμε αλλαγές ζωδίων σε πλανήτες, πάντα προσπαθούμε να συνδυάσουμε λέξεις-κλειδιά του συγκεκριμένου πλανήτη με του ζωδίου αντίστοιχα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν, θα συμπεράνουμε πως μπαίνουμε σε μια εποχή που η εικόνα μας έρχεται να μεταμορφωθεί και ο κόσμος να μας βλέπει με έναν διαφορετικό τρόπο.
Ο Πλούτωνας είναι πολύ αργός και φέρνει τα γεγονότα λίγο πιο μετά, καθώς σε ένα ζώδιο εγκαθίσταται για 20 έτη (και παραπάνω). Είδαμε λοιπόν πλέον να είναι για τα καλά κομμάτι της ζωής μας η εικόνα, πως τα social media δημιουργήθηκαν, αναπτύχθηκαν και πλέον είναι προτεραιότητα για όλους μας. Εμείς σαν άνθρωποι χτίσαμε μια διαδικτυακή «βιτρίνα», όπως μας «βόλεψε», κρατώντας μόνο τα καλά μας και δίνοντας σημασία στο πόσα likes και views θα έχουμε. Πως δηλαδή μας βλέπει ο κόσμος, που αναφέραμε προηγουμένως στο ζώδιο του Αιγόκερω.
Αυτό έρχεται να αλλάξει ωστόσο και μέχρι το 2040 θα έχουμε δει τρομερές αλλαγές, αλλά δεν είναι της ώρας.
Το γνώριζες πως αστρολογικό χάρτη εκτός από έναν άνθρωπο έχει το οτιδήποτε, ακόμα και οι χώρες; Πώς νομίζεις πως ένας αστρολόγος προβλέπει ένα γεγονός για μια χώρα πρίν αυτό συμβεί;
Γεγονότα όπως μεγάλοι σεισμοί, καταστροφές και ατυχήματα που μπορεί να βυθίσουν μια χώρα σε πένθος, είναι πολύ πιθανό να δεις σε έναν χάρτη μιας χώρας που σε απασχολεί, αν μπορείς να μελετήσεις τους πλανήτες όπως πρέπει.
Κάτι που πολύς κόσμος δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψιν είναι η περίπτωση των εκλείψεων. Συνήθως έχουν διάρκεια 1 με 2 έτη και μπορούν να φέρουν τραγικά συμβάντα, αν έχουν δύσκολες όψεις και είναι ενεργοποιημένες, όπως συμβαίνει τώρα με την γενοκτονία του Ισραήλ που οι εξελίξεις είναι μπροστά μας και τρέχουν. Και επειδή ξέρω πως το πρώτο πράγμα που ρώτησες είναι τι ζώδιο είναι η Ελλάδα μας, η απάντηση είναι Υδροχόος.
Ο Uri Ayalon είναι μέλος της Tamera, μίας οικοκοινότητας στην Πορτογαλία που διερευνά ζητήματα ειρήνης, από το 2005. Η δράση της κοινότητας και η γενοκτονία στη Γάζα.
Στα νοτιοδυτικά της Πορτογαλίας, στην περιφέρεια του Alentejo, έχουν συγκεντρωθεί περισσότεροι από 150 άνθρωποι, οι οποίοι βρέθηκαν στο ίδιο μέρος με έναν κοινό σκοπό… ή μάλλον δύο. Την έρευνα για την ειρήνη και την επίτευξη της αρμονικής συμβίωσης με την έμβια και άβια ζωή που τους περιβάλλει.
Η οικοκοινότητα Tamera ιδρύθηκε το 1995 από τρεις Γερμανούς, οι όποιοι μερικά χρόνια πίσω, το 1978, αποφάσισαν να αφήσουν τις δουλειές τους και να δημιουργήσουν ένα ερευνητικό κέντρο, με στόχο να βρουν λύσεις στα οικολογικά και τεχνολογικά προβλήματα με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπος ο σύγχρονος πολιτισμός. Γρήγορα κατάλαβαν πως, προκειμένου να κατανοήσουν οποιοδήποτε κοινωνικό-πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο, θα έπρεπε να κατανοήσουν πρώτα την ίδια την ανθρώπινη φύση, καθώς και την πηγή συναισθημάτων, όπως είναι ο ανταγωνισμός, η απληστία και η ζήλια.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η Tamera, στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Μέχρι σήμερα, ο σκοπός παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν σε αρμονία μεταξύ τους αλλά και με την φύση, καθώς και να δημιουργήσουν μία πετυχημένη, λειτουργική και βιώσιμη κοινότητα;
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Το Estella μίλησε με τον Uri Ayalon, μέλος της κοινότητας από το 2005 και ένα από τα βασικά στελέχη της
«Γεννήθηκα στην ευρύτερη περιοχή του Ισραήλ και ήμουν πολύ ενεργό μέλος του κινήματος κατά της κατοχής στην Παλαιστίνη. Στην Tamera ήρθα πρώτη φορά το 2005 ως ακτιβιστής για την ειρήνη και αφορμή υπήρξε τότε μία διοργάνωση κατά την οποία συγκεντρώθηκαν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, για να μιλήσουν για την κατάσταση στη Γάζα. Με συνεπήραν τόσο η ομορφιά του τόπου, όσο και η ιδέα πως ακτιβισμός δεν είναι μόνο η μάχη κατά του κατεστημένου, της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και της βίας, αλλά και η προσπάθεια και η ενέργεια που καταβάλλει κανείς στην δόμηση ενός εξ ολοκλήρου νέου συστήματος.
Το 2007, μαζί με μερικούς ακόμα Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους μετακομίσαμε μόνιμα στην Tamera με την επιθυμία, κάποια στιγμή, να επιστρέψουμε στον τόπο καταγωγής μας και να δημιουργήσουμε ένα ερευνητικό κέντρο για την ειρήνη εκεί. Και πράγματι, επιστρέψαμε μετά από περίπου πέντε χρόνια, και για δύο χρόνια καταβάλλαμε συστηματικές προσπάθειες να υλοποιήσουμε αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο, αλλά οι ισραηλινές αρχές μας έθεταν συνεχώς εμπόδια και έτσι, εγκαταλείψαμε την ιδέα και επιστρέψαμε στην Πορτογαλία».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Ο Uri έχει περάσει από διάφορες νευραλγικές για την κοινότητα θέσεις
Για περίπου πέντε χρόνια εργαζόταν ως κηπουρός, φροντίζοντας για την τροφή των μελών της Tamera, ύστερα μεταφέρθηκε στον τομέα της εκπαίδευσης, αναλαμβάνοντας να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση και τις αξίες της στα νέα της μέλη, ενώ πλέον έχει εστιάσει στη δημιουργία ενός τμήματος, αφιερωμένου στις δημόσιες σχέσεις.
Το όραμα της κοινότητας σε μία πρόταση θα ήταν: «Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ειρήνης», εξηγεί ο Uri. «Πώς μπορούμε να χτίσουμε έναν πολιτισμό, ο οποίος δεν είναι βίαιος. Από τον τρόπο που μιλάμε, μέχρι τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που κάνουμε παιδιά, που τα μεγαλώνουμε, τον τρόπο που συνεργαζόμαστε. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο ερευνητικών κέντρων, όπως είναι αυτό της Tamera, τα οποία θα διοχετεύουν την πληροφορία γύρω από την κουλτούρα της ειρήνης. Πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο».
«Η ζωή στην Tamera αποτελεί μία διαρκή διαδικασία ανακάλυψης. Είναι ένα πρωτοποριακό και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό πείραμα. Λαμβάνουμε τις αποφάσεις συλλογικά και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο σε μία ομάδα με περισσότερους από 100 ανθρώπους. Μοιραζόμαστε τους πόρους. Τα χρήματα, το φαγητό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μαζί. Ίσως η πιο επαναστατική μας πράξη είναι πως είμαστε αφοσιωμένοι στην αλήθεια και στη διαφάνεια. Σε μία κουλτούρα που οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να κρατούν μυστικά, είτε υπό τον φόβο της κατακραυγής, είτε προκειμένου να φανούν ευγενικοί, είτε με σκοπό να παραπλανήσουν, εμείς προσπαθούμε αυτό να το ανατρέψουμε. Ξέρω πως τολμώντας να είμαι περισσότερο ειλικρινής, συμβάλλω στο να γίνεται ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος, στο να επιτρέπεται περισσότερη διαφορετικότητα».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Η Tamera σήμερα διαθέτει 100% αυτάρκεια σε νερό, 25% αυτάρκεια σε τροφή και περίπου 50% αυτάρκεια σε ηλεκτρισμό. Ο Uri μου μιλά για τρεις από τις σημαντικότερες πτυχές της οικοκοινότητας
«Στην Tamera είμαστε βίγκαν. Υπάρχουν άτομα που μπορεί να τρώνε κρέας αλλά όχι εδώ. Διερευνούμε την επαφή μας με τα ζώα και έχουμε καταπληκτική σχέση ακόμα και με κάποια που πολλοί μπορεί να τα αντιλαμβάνονται ως «εχθρικά» προς τον άνθρωπο. Βρίσκουμε τρόπους να επικοινωνούμε. Αυτό βελτιώνεται ακόμα περισσότερο με την πάροδο του χρόνου. Μία άλλη σημαντική πτυχή της Tamera είναι η σχέση μας με το νερό. Ανακαλύψαμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του νερού στην αναγέννηση του εδάφους. Πόσο σημαντικό είναι να αφήνεις το νερό να παραμένει εκεί που πέφτει ως βροχή. Από ένα ξηρό και άγονο μέρος η Tamera πλέον είναι καταπράσινη και εύφορη.
Τέλος, θα έλεγα πως η έρευνά μας εστιάζει πολύ στο κομμάτι της αγάπης και της σεξουαλικότητας, καθώς αποτελεί διαπίστωση της κοινότητας της Tamera πως οι δύο αυτοί παράγοντες είναι καταλυτικής σημασίας για την συνεργασία των ανθρώπων (ή την αποτυχία αυτής). Είναι σημαντικό να απελευθερωθούμε από κατάλοιπα που συνεπάγονται οι δύο αυτές έννοιες. Επενδύουμε σε δεσμούς, ουσιαστικότερους από τον γάμο. Είμαστε μία κοινότητα, μία φυλή και θέλουμε η αγάπη να διαχέεται μεταξύ των μελών μας με διαφάνεια».
«Τα περισσότερα ζευγάρια που ζουν στην Tamera έχουν απαρνηθεί την έννοια της μονογαμίας. Φυσικά, υπάρχουν και μονογαμικά άτομα καθώς και άνθρωποι που έχουν “αποσυρθεί” από τις σεξουαλικές σχέσεις συνολικά. Αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων εδώ είναι ανοιχτή στη σύναψη ερωτικών σχέσεων με περισσότερα από ένα άτομα. Μιλάμε πολύ για την αγάπη και την σεξουαλικότητα. Έχουμε να μάθουμε πολλά πράγματα από την αρχή γύρω από αυτά τα ζητήματα. Μία τεχνική απελευθέρωσης που χρησιμοποιούμε στην κοινότητα έχει να κάνει με τη “μεταφορά” του έρωτα από την ιδιωτική σφαίρα, στη δημόσια. Κάτι τέτοιο αποτελεί βέβαια μεγάλη πρόκληση, αλλά η επίδραση που έχει είναι καταλυτικής σημασίας».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Όπως μου λέει ο Uri δεν θα μπορούσε να γυρίσει ποτέ πίσω στον παλιό τρόπο ζωής του. Αν και μέσα στα χρόνια πολλά από τα μέλη της Tamera αποχώρησαν από την κοινότητα, ο ίδιος θεωρεί ότι δεν θα μπορούσε να προσαρμοστεί ξανά στον αστικό τρόπο ζωής τόσο από οικολογικής άποψης, όσο και στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων.
«Πολλοί από τους επισκέπτες της Tamera έρχονται από τόπους απόγνωσης. Έχουμε πολλούς ανθρώπους, για παράδειγμα, που έχουν έρθει από το Ισραήλ ή την Παλαιστίνη. Ευελπιστώ πως φεύγουν από εδώ έχοντας εμπνευστεί, έχοντας αντλήσει ελπίδα. Δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω εξ ονόματος όλων, αλλά νιώθω πως αρκετοί από τους επισκέπτες έρχονται χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα ή προοπτική για ειρήνη και φεύγουν, συνειδητοποιώντας πως υπάρχει και ένας διαφορετικός τρόπος να ζει κανείς. Ελπίζω να αποκτούν τα εργαλεία για να συνεχίσουν να αλλάζουν τη ζωή τους. Αυτό είναι και το όραμα της Tamera. Πως οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως τόπου, θα μπορούν να κάνουν την επανάστασή τους. Πως ακόμα και στις μεγάλες πόλεις θα μπορούν να τολμούν να μοιράζονται περισσότερα».
Κλείνοντας και με αφορμή την καταγωγή του Uri, θέλω να μάθω περισσότερα αναφορικά με τη στάση του απέναντι στην γενοκτονία που λαμβάνει χώρα τους τελευταίους μήνες στη Παλαιστίνη.
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας Ισραηλινός ακτιβιστής για την ειρήνη παρακολουθώντας από την άκρη της Δυτικής Ευρώπης τα εγκλήματα πολέμου που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή;
«Είμαι Εβραίος, Ισραηλινός και αισθάνομαι απεριόριστη αλληλεγγύη, συμπόνια και δέσμευση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Σεβόμενος την ιστορία, δεν λέω ότι είμαι Ισραηλινός. Λέω ότι προέρχομαι από την περιοχή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαι από τη μεριά του θύτη, του δράστη αυτής της γενοκτονίας. Είναι αδιανόητο άνθρωποι που βίωσαν ένα Oλοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να εφαρμόζουν τώρα τις ίδιες πρακτικές. Νιώθω ντροπή. Νιώθω οργή. Νιώθω αδιανόητη θλίψη. Έχω την οικογένεια μου εκεί. Δεν ξέρω τι άλλο να πω…».
