Τι συμβαίνει με την υπόθεση που έχει απογοητεύσει τον κόσμο της αλληλεγγύης; Ο ιδρυτής της κοινωνικής κουζίνας, παρά τις κατηγορίες, ισχυρίζεται ότι δεν έχει πάρει ούτε σεντ από τον «Άλλο Άνθρωπο».
Ξεκινώντας από τις γειτονιές του Αιγάλεω και φτάνοντας μέχρι την δομή της Μόριας, τα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, αλλά και της Τουρκίας μετά τους καταστροφικούς σεισμούς, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος είναι ο άνθρωπος που προσέφερε ένα ζεστό πιάτο φαΐ σε οποιονδήποτε το είχε ανάγκη.
Η κοινωνική κουζίνα λειτουργεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια και είναι μια αγκαλιά για δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα σε μια βίαιη πραγματικότητα. Γιατί η φτώχεια είναι η πιο ύπουλη μορφή βίας.
Πρόσφατα όμως, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο ιδρυτής της πρωτοβουλίας που έγινε γνωστός για την προσφορά του μέσω της μαγειρικής προς τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας, βρέθηκε κατηγορούμενος.
Σύμφωνα με την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, ο επικεφαλής της κοινωνικής κουζίνας κατηγορείται για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και για απάτη, μαζί με την αδελφή του και τον σύζυγό της. Για τον λόγο αυτό, διετάχθη η δέσμευση κάθε είδους λογαριασμών, τίτλων, επενδυτικών στοιχείων ή χρηματοπιστωτικών προϊόντων.
Ο Πολυχρονόπουλος σχολίασε στον Alpha: «Να το ψάξουνε καλά και να έρθουν να με πάρουνε άμα κάνω ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Να σας το πω εγώ γιατί δεν είναι 600.000. Είναι πάνω από 1.500.000 τα τελευταία μόνο δυο-τρία χρόνια. Μόνο το φαγητό που έχουμε μοιράσει, 18 εκατομμύρια μερίδες φαΐ, βάλτε μόνοι σας πόσα λεφτά κάνουν».
Πρόσθεσε επιπλέον: «Εγώ δεν παίζω ποτέ [σ.σ.: τυχερά παιχνίδια]. Έχω έναν φίλο όπου πήγαινα με το POS, έβαζα την κάρτα και έβγαζα χιλιάρικα. Δυο-δυο κατοστάρικα, τρία-τρία. Αυτά όλα ήταν για τον “Άλλο Άνθρωπο”. Καλά κάνουν και ψάχνουν, δεν έχω θέμα. Καλά κάνουν. Να το πιάσουν όμως καλά και να έρθουν εδώ να με πάρουν άμα κάνω, πώς το είπαν, ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ναι, εδώ είμαι. Να ‘ρθετε να με πάρετε».
Οι φωτογραφίες στα social media του «Άλλου Ανθρώπου» δείχνουν μια εικόνα. Οι κατηγορίες περί συσσώρευσης περίπου 600.000 ευρώ από δωρεές και διοχέτευσής τους σε online τυχερά παιχνίδια παρουσιάζουν μια άλλη. Το τι ισχύει στην πραγματικότητα μένει να αποδειχθεί.
Είτε παρίστανε ψευδώς ότι τα χρήματα θα διατεθούν αποκλειστικά για κοινωνικό μη κερδοσκοπικό σκοπό, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι το σύνδρομο του υπερ-ήρωα για άλλη μια φορά καταρρέει.
Όταν μια ολόκληρη κοινωνία εναποθέτει τις ελπίδες της για την αλληλεγγύη και την προσφορά στον συνάνθρωπο σε μια φιγούρα που ανάγει σε υπεράνθρωπη και ηρωική, γιατί στον σύγχρονο κόσμο που έχουμε κατασκευάσει όλοι θέλουν να σε εκμεταλλευτούν, δημιουργείται ένα προβληματικό αφήγημα. Έτσι, από όσες και όσους προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο αφαιρείται η ανθρώπινη ποιότητα και από το σύνολο αφαιρείται η ευθύνη να δράσουμε.
Γιατί έχουμε τους «ήρωές μας» να νοιάζονται και να προσφέρουν αφιλοκερδώς, με τίμημα πολλές φορές την ίδια τους τη ζωή (βλ. διάσωση προσφύγων) κι έτσι εμείς μπορούμε να κάτσουμε ήσυχα στην ασφάλεια του σπιτιού μας και να κάνουμε το ελάχιστο. Να επιδοθούμε στο λεγόμενο “performative activism”. Οεπιτελεστικός ακτιβισμός, αυτός που τελείται από μαχητές του πληκτρολογίου, που θα σπεύσουν να καταδικάσουν το κάθετι πίσω από μία οθόνη, ίσως κάνει περισσότερο κακό στην κοινωνία μας.
Η κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται το δόλωμα για likes και comments και η ουσιαστική αλλαγή απομακρύνεται από τον ορίζοντα, καθώς δημιουργώντας διαδικτυακό θόρυβο, πιο πολύ τραβάμε τα φώτα πάνω μας, ενώ παράλληλα, ο κόσμος αποθαρρύνεται από το να δράσει στην αληθινή ζωή, μιας και κάποιος άλλος θα ασχοληθεί. Άρα δεν χρειάζεται να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας. Βολική η αποστασιοποίηση από την πραγματική ζωή.
Βολική και η αποκαθήλωση της αλληλεγγύης εν συνόλω, για κάθε κυνικό άνθρωπο στον πλανήτη αυτό. «Ποιος θα πρόσφερε επί 13 χρόνια φαγητό στον συνάνθρωπο χωρίς να τα ‘κονομάει ο ίδιος;» θα σπεύσουν να πουν οι πραγματιστές. «Ορίστε, πιαστήκατε κότσοι» θα δηλώσουν ανακουφισμένα, σχεδόν χαιρέκακα, όσοι δεν πίστεψαν ποτέ στα ιδανικά της αλληλεγγύης και θα συνεχίσουν να κοιτούν μόνο την πάρτη τους.
Τι φανερώνει όμως αυτή η ικανοποίηση που έπεται της αποδόμησης μιας πολύ χαρακτηριστικής και γνωστής φιγούρας της αλληλεγγύης; Ότι σύσσωμος ο αλληλέγγυος κόσμος είναι σκάρτος; Ή μήπως δεν έχει νόημα να προσφέρουμε και καλά θα κάνουμε να κοιτάμε το ατομικό μας συμφέρον, όπως προστάζει η νεοφιλελεύθερη κολυμπήθρα στην οποία προσπαθούν να μας βουτήξουν με το ζόρι;
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος αναρωτιέται: «μιλούν για εγκληματική οργάνωση για εμένα, τη μητέρα και το γαμπρό μου; Δεν έχω καταλάβει τι γράφει αυτό το πόρισμα. Χτυπώντας εμένα, χτυπάνε και τον “Άλλο Άνθρωπο”. Η αλήθεια θα φανεί».
Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως η αλληλεγγύη δεν χτυπιέται, επειδή «χτυπήθηκε» ένας άνθρωπος ή επειδή ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι αυτό που παρουσίαζε εξ αρχής.
Η αλληλεγγύη πάντα νικάει στο τέλος, ανεξαρτήτως των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν.
Υπάρχουν κάποιες χειρονομίες και κάποιες λέξεις, οι οποίες, αν και ενέχουν προσβολή, έχουν μετουσιωθεί στη συλλογική μας κουλτούρα – καλώς ή κακώς, αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση. Εκτός από τη χρήση της αθάνατης ελληνικής λέξης «μαλ***ς», έχουμε την τάση να δείχνουμε το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μας, όταν μας εκνευρίζουν οι πράξεις ή τα λεγόμενα του ατόμου που στέκεται απέναντί μας.
Έτσι, ώριμα και πολιτισμένα.
Εντούτοις, λίγοι γνωρίζουν ότι, παρ’ όλο που ως χειρονομία αναγνωρίζεται διεθνώς, το πιθανότερο είναι να ξεκίνησε από τους Αρχαίους Έλληνες.
Τι μαρτυρά η ιστορία για το μεσαίο δάχτυλο
Υπολογίζεται, ότι η πασίγνωστη αυτή χειρονομία εμφανίστηκε πριν από περίπου 2.500 χρόνια. Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι τότε το να δείχνει κανείς το μεσαίο δάχτυλο δεν είχε ακριβώς την ίδια χροιά με τη σύγχρονη εποχή. Ειδικότερα, στον παρόντα χρόνο, η εν λόγω χειρονομία ισοδυναμεί με το: «Άντε και γα****υ», ενώ όταν πρωτοξεκίνησε, σηματοδοτούσε περισσότερο μια ακραία σεξουαλική αναφορά.
Έκτοτε, η χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο έχει ενσωματωθεί στα πιο πολυχρησιμοποιημένα emoji, εντοπίζεται ανάμεσα στους παθιασμένους φιλάθλους κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ή στο δρόμο, από εκνευρισμένους οδηγούς.
Το μεσαίο δάχτυλο ως φαλλική χειρονομία
Μιας και η αναίδεια ήταν ίδιον των Αρχαίων Ελλήνων, όπως γράφει σε ένα σχετικό άρθρο του ο Max Nelson, διδάσκων κλασικών πολιτισμών στο Πανεπιστήμιο του Windsor, στο Οντάριο, «πιθανότατα βασίστηκαν στη χρήση του μεσαίου δακτύλου για να αναπαραστήσουν ένα πέος σε στύση». Το να δείχνει κάποιο άτομο με περηφάνεια το μεσαίο δάχτυλο προδιέθετε συνήθως χιούμορ, προσβολή ή σεξουαλική πρόταση, σύμφωνα με τα λεγόμενα τόσο του Nelson, όσο και άλλων ερευνητών.
Επιπλέον, ο Αριστοφάνης λέγεται ότι ήταν επίσης λάτρης της δημοφιλούς χειρονομίας, αφού είχε αναφερθεί στο «μακρύ δάχτυλο» σε πολλά από τα έργα του. Συγκεκριμένα, στην κωμωδία του «Νεφέλες», που γράφτηκε το 419 π.Χ., ο Σωκράτης επιχειρεί να συμβουλέψει τον Στρεψιάδη, ο οποίος πιέζεται από τις αρρύθμιστες οφειλές προς του δανειστές του, ώστε να μάθει τον δίκαιο και τον άδικο λόγο, για να είναι σε θέση να αμυνθεί. Ο Στρεψιάδης, με τη σειρά του, κάνει ένα αμφιλεγόμενο αστείο, αναφορικά με τη χρήση διαφορετικού δαχτύλου στη δημιουργία ρυθμού.
Πολλοί μεταγενέστεροι μεταφραστές φαίνεται να κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Στρεψιάδης προβαίνει στη γνωστή χειρονομία με το μεσαίο του δάχτυλο. Ανεξαρτήτως προθέσεως από τη μεριά του Στρεψιάδη, ωστόσο, ο Σωκράτης απάντησε με έντονη δυσφορία.
Από την Αρχαία Ελλάδα στην Αρχαία Ρώμη
Η χειρονομία αυτή πέρασε και στην Αρχαία Ρώμη, όπου οι ντόπιοι την ονόμασαν «digitus impudicus (aka το άσεμνο ψηφίο)» – μία περίεργη μετάφραση, ομολογουμένως. Βάσει των όσων ισχυρίζεται ο Ρωμαίος ιστορικός Suetonius, ο Αυτοκράτορας Καλιγούλας ανάγκασε τους υπηκόους του να φιλήσουν το μεσαίο του δάχτυλο.
Όσον αφορά στο πώς ερμηνεύεται η κίνηση αυτή, ο ανθρωπολόγος και κορυφαίος ιστορικός, Desmond Morris, που ασχολείται με το ζήτημα αυτό, χαρακτηρίζει τη χειρονομία αυτή ως υποτιμητική (με πολλή επιείκεια).
Το μεσαίο δάχτυλο στο σήμερα
Μπορεί να πέρασαν κάποιες χιλιάδες χρόνια από την εμφάνιση της λατρεμένης χειρονομίας, όμως στη σημερινή εποχή είναι πιο δημοφιλής από ποτέ. Μια χαμηλότερη τάση καταγράφεται μόνο κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, διότι η επιρροή της τότε εκκλησίας ήταν στο ζενίθ, η οποία, ως γνωστόν, αποδοκίμαζε κάθε χειρονομία σεξουαλικού περιεχομένου, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Κατά τη δεκαετία του ‘60 πιθανολογείται η «διεθνοποίηση» της επίμαχης χειρονομίας, με την έκφραση: «Flip the bird», όπως υποστηρίζει ο Brian Palmer. Έκτοτε, αποτελεί βασική προέκταση της ανθρώπινης επικοινωνίας, προδίδοντας είτε χιουμοριστικές, είτε συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις. Μια κομβική στιγμή στην ιστορία της χειρονομίας ήταν όταν ο Johnny Cash, πρόβαλε προκλητικά το μεσαίο του δάχτυλο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, το 1969, στη φυλακή San Quentin στην Καλιφόρνια.
Δεν αποκλείεται η κίνηση αυτή να λειτούργησε ως απάντηση του Cash σε έναν φωτογράφο που του ζήτησε να βγάλουν μια φωτογραφία για τους δεσμοφύλακες. Σε ανάλογα μονοπάτια έχουν κινηθεί, κατά καιρούς, κι άλλοι αντισυμβατικοί καλλιτέχνες, όπως ο Joe Strummer και Tupac Shakur, οι οποίοι δεν δίστασαν να φωτογραφηθούν έχοντας σηκωμένο το μεσαίο δάχτυλο του χεριού τους. Πρόκειται για στιγμιότυπα που έκαναν το γύρο του κόσμου και έχουν παραμείνει ανεξίτηλα στις αναμνήσεις μας.
Στο πρόσφατο παρελθόν, το 2012, η MIA (ερμηνεύτρια του τραγουδιού «Paper Planes») έδειξε το μεσαίο της δάχτυλο στην κάμερα κατά τη διάρκεια του Super Bowl Halftime Show της Madonna, ωθώντας τη διοργάνωση του αμερικανικού ποδοσφαίρου (NFL) και το αμερικανικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο NBC να ζητήσουν συγγνώμη από τους θεατές εκ μέρους της. Μάλιστα, η διοργάνωση ζήτησε αποζημίωση 16,6 εκατομμυρίων δολαρίων από τη MIA, ισχυριζόμενη ότι παραβίασε το συμβόλαιό της και έπληξε τη φήμη του πρωταθλήματος.
Είναι εντάξει να αποδεχτούμε τη χειρονομία αυτή ως διαχρονικό και διεθνή συμβολισμό;
Μιας και το ερώτημα αυτό άπτεται του υποκειμενισμού, είναι δύσκολο να δοθεί μια αντικειμενικά ορθή απάντηση. Για ορισμένα άτομα, η χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο σηματοδοτεί χιούμορ, ξέσπασμα και τείνει να εναρμονίζεται με την κουλτούρα του IDGAF. Άλλοι πάλι, μπορεί να ταυτίζονται με πιο συντηρητικές και πιο φρόνιμες πεποιθήσεις, αποφεύγοντας τέτοιου είδους κινήσεις και έχοντας μηδενική ανοχή απέναντι σε όσους εκφράζουν τον εκνευρισμό τους με αυτό τον τρόπο.
Σαφώς, υπάρχει ένα πλαίσιο ανθρώπινου σεβασμού και ουσιώδους (όχι υποκριτικής) ευγένειας, που προϋποθέτει ότι θα ήταν κάπως παράλογο να δείξει κανείς το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του σε έναν ανυποψίαστο και άγνωστο περαστικό. Διαφοροποιημένη είναι η κλίμακα, βέβαια, όταν η εκάστοτε κίνηση απευθύνεται σε γνωστό, φίλο ή συνάδελφο, ειδικά όταν εντοπίζεται κοινή αντιμετώπιση στο χιούμορ ή στην ανοχή.
Επομένως, θα ήταν ασφαλές να ειπωθεί πως κάθε πράξη και κάθε ενέργεια, συμπεριλαμβανομένης και της αμφιλεγόμενης χειρονομίας, εξαρτάται από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο δρα και αλληλοεπιδρά το άτομο, καθώς επίσης και από το είδος της επικοινωνίας που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους συνομιλητές.
Deepfake πορνογραφικό υλικό με πρωταγωνίστρια την απόλυτη pop star του 21ου αιώνα έχει κατακλύσει τα social media. Και το χειρότερο είναι πως το είχαμε ήδη δει να έρχεται.
Μέχρι σήμερα ανησυχούσαμε μην τυχόν διαρρεύσουν στο διαδίκτυο προσωπικές φωτογραφίες που μοιραστήκαμε εν γνώσει μας με κάποιον σύντροφό μας. Από εδώ και στο εξής φαίνεται πως θα έχουμε να ανησυχούμε και μην τυχόν βρεθούμε πρωταγωνίστριες σε πορνογραφικό υλικό που δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του.
Την τελευταία εβδομάδα, γυμνές φωτογραφίες της Taylor Swift φτιαγμένες με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης, κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, ενώ μία από τις deepfake της τραγουδίστριας έφτασε να προβληθεί 47 εκατομμύρια(!) φορές, πριν η λειτουργία του λογαριασμού στο Χ (πρώην Twitter) που τη διαμοιράστηκε, να ανασταλεί με καθυστέρηση 17 ωρών.
Την ίδια στιγμή, οι εικόνες μπορεί να μην είναι αληθινές, αλλά παραμένουν τρομερά ρεαλιστικές και διαθέσιμες στον οποιονδήποτε με μία απλή αναζήτηση
Κι αν αυτά σου ακούγονται οικεία, ίσως οφείλεται στο ότι πράγματι είναι, καθώς η deepfake πορνογραφία βρίσκεται κυριολεκτικά παντού. Όπως επισημαίνει ο Danielle Citron, καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, «υπάρχουν περισσότερες από 9.500 ιστοσελίδες αφιερωμένες σε μη συναινετικό πορνογραφικό περιεχόμενο».
Πρόκειται για μια νέα μορφή εκδικητικής πορνογραφίας που φαίνεται να επηρεάζει κατά κύριο λόγο ανήλικα κορίτσια και γυναίκες. Σύμφωνα με μία μελέτη του 2019, από την εταιρεία κυβερνοασφάλειας Deeptrace labs, το 96% του deepfake υλικού στο διαδίκτυο είναι πορνογραφικό, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν από την διεξαγωγή της μελέτης, η εταιρεία διαπίστωσε πως η κατάσταση όδευε αποκλειστικά προς το χειρότερο.
Η περίπτωση της διεθνώς καταξιωμένης pop star φαίνεται να ταρακούνησε τον Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών και εταιρειών, με τους παραπάνω να προχωρούν σε παρεμβάσεις ζητώντας την άμεση θέσπιση αυστηρού ρυθμιστικού πλαισίου. Αν και πρόκειται για μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση το μόνο που μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι πως για ακόμα μια φορά έρχεται αρκετά καθυστερημένα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές έχει αποδείξει η ιστορία πως η ανθρώπινη ηθική δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εχέγγυο της υπεύθυνης χρήσης των εκάστοτε αναδυόμενων νέων τεχνολογιών.
Σε ένα περιβάλλον που εξελίσσεται με φρενήρεις ρυθμούς, είναι παραπάνω από αδιανόητο η ασφάλεια των πολιτών να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και η συζήτηση περί νομοθετικού πλαισίου να γίνεται συστηματικά κατόπιν εορτής. Ιδίως όταν πρόκειται για μία εκ των αδιαμφισβήτητων ευθυνών της επιστήμης απέναντι στην ανθρωπότητα.
Γιατί μπορεί οι deepfake φωτογραφίες να είναι ψεύτικες, όμως οι συνέπειες που έχουν στον ψυχισμό των ατόμων που αφορούν είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Αποτυχία δημιουργίας ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για τους πολίτες σε παγκόσμια κλίμακα
Στην περίπτωση του deepfake της Taylor Swift – αν και η ίδια δεν έχει προβεί επί του παρόντος σε κάποια επίσημη δήλωση – η στρατιά των εκατομμυρίων θαυμαστών της έδειξε άμεσα αντανακλαστικά προχωρώντας σε μαζικές αναφορές λογαριασμών που μοιράστηκαν τις deepfake της, καθώς και στην δημοσίευση πραγματικών φωτογραφιών της χρησιμοποιώντας τη φράση “Taylor AI Swift” σε μία προσπάθεια να ξεγελάσουν τον αλγόριθμο. Και τα κατάφεραν.
Taylor Swift has become the newest victim of explicit AI deepfake videos. This is a new threat most women face as we head towards a future of AI innovation without the right guardrails to protect us. What are your thoughts? #taylorswift#taylorswiftai#fyp#news
Μπορεί οι Swifties να μην συνιστούν προνόμιο όλων, όμως η πραγματικότητα είναι πως ίσως καταφέρουν να αποτελέσουν έναν πολύ ισχυρό μοχλό πίεσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε να συμβαίνει. Συγκεκριμένα, το 2022, αφού η Ticketmaster προκάλεσε χάος με την προπώληση των εισιτηρίων για την περιοδεία Eras Tour της Swift, οι νομοθέτες των ΗΠΑ άρχισαν να επικρίνουν έντονα τις μη ανταγωνιστικές πρακτικές που εφαρμόζονται στη μουσική βιομηχανία, διεκδικώντας άμεσες παρεμβάσεις. Η κατακραυγή είχε ξεκινήσει στην πραγματικότητα από τους ίδιους τους φαν της τραγουδίστριας.
Σε μία εποχή που πολλοί «μάχονται» τον φεμινισμό και τις επιδιώξεις του, αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας στην κατανόηση της απήχησης της deepfake πορνογραφίας, δεδομένου του άπλετου υλικού που υπάρχει στο διαδίκτυο με συναινούντες ενήλικες. Λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψιν πως τα θύματα αυτού του νέου είδους revenge porn είναι κατά κόρον γυναίκες, δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσει κανείς πως η νέα αυτή τάση αποτελεί μία ακόμα προσπάθεια πραγμάτωσης της επιθυμίας πολλών ανδρών να εξευτελίσουν και να ταπεινώσουν με τρόπο βίαιο μία γυναίκα.
Μένει να δούμε αν το σύστημα θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ανεπαρκές ή εάν θα καταφέρει, τελικά, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, προστατεύοντας τα επικείμενα θύματα της deepfake πορνογραφίας.
Όσο δελεαστικό κι αν είναι το σενάριο του ατελείωτου αράγματος στον καναπέ μετά από έναν αγώνα δρόμου, γεμάτο υποχρεώσεις, μερικές φορές η αλλαγή παραστάσεων είναι επιτακτική ανάγκη. Ιδού, λοιπόν, μερικές δωρεάν εκδηλώσεις στην Αθήνα – γι’ αυτό το ΣΚ – ώστε να βγεις, δίχως να βάλεις βαθιά «το χέρι στην τσέπη».
Ομαδική έκθεση «Energy Athens 2024»
Για 14η χρονιά το European Centre for Architecture Art, Design and Urban Studies, σε συνεργασία με το Chicago Athenaeum Museum for Architecture and Design, παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση «Energy Athens 2024».
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν στις 02 Φεβρουαρίου, στο European Centre Athens-Contemporary Space Athens (από τις 18:00 έως 21:00).
Σκοπός της διοργάνωσης είναι να συγκεντρώσει σε μία ομαδική έκθεση, διαφορετικές απόψεις και τάσεις της εποχής, να συνδυάσει διαφορετικές τεχνικές, αλλά και να συνθέσει μία ενιαία εικόνα της τέχνης του σήμερα.
Η έκθεση περιλαμβάνει: Ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, ψηφιδωτό, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, design, graphics design, installation, και video art.
Σε συνεργασία με το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας της Ι.Δ. του Ιράν, διοργανώνεται στο Studio New Star Art Cinema το 1ο Ιρανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, παρουσιάζοντας ταινίες από το Ιράν σε Α’ προβολή για την Ελλάδα, από την 1η έως την 6η Φεβρουαρίου του 2024.
Πρόγραμμα video art: «I’d rather be a Cyborg than a Goddess»
Από τις 11 Ιανουαρίου έως τις 22 Φεβρουαρίου του 2024, ο πολιτιστικός οργανισμός Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) παρουσιάζει το πρόγραμμα video art «I’d rather be a Cyborg than a Goddess», σε επιμέλεια της Κίκας Κυριακάκου, Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του PCAI, με έργα της Συλλογής Έργων Τέχνης PCAI.
Το πρόγραμμα θα φιλοξενηθεί στο The Ellinikon Experience Centre, ένα από τα μεγαλύτερα και τεχνολογικά πιο προηγμένα κέντρα επισκεπτών στον κόσμο.
Ένα προοίμιο του αφιερώματος έλαβε χώρα κατά την πρόσφατη, δεύτερη συνάντηση της Διεθνούς Ένωσης Εταιρικών Συλλογών Σύγχρονης Τέχνης (IACCCA) στην Αθήνα.
Το πρόγραμμα συγκεντρώνει έργα video art από γυναίκες καλλιτέχνιδες, τα οποία εστιάζουν στις έννοιες της κλιματικής αλλαγής, του καταναλωτισμού, των διαστημικών απορριμμάτων, της τεχνολογίας και του φύλου: Σύγχρονες αφηγήσεις, οι οποίες κινούνται από τη γήινη πραγματικότητα στη σφαίρα της δυστοπίας ή της επιστημονικής φαντασίας.
Το SNFCC Youth Council είναι μία δημιουργική ομάδα 20 νέων, από 18 έως 25 ετών, που είναι υπεύθυνη για την επιμέλεια ενός ανεξάρτητου προγράμματος εκδηλώσεων, το οποίο εντάσσεται στον ετήσιο προγραμματισμό του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).
Εμπνεόμενο από τα Science Slams που ξεκίνησαν στη Γερμανία στις αρχές του 2000, οργανώνει και επιμελείται μια σειρά ομιλιών και συζητήσεων, με σκοπό την ανάδειξη ιδεών, γνώσεων, εμπειριών και, φυσικά, των ανθρώπων πίσω από αυτές.
To SNFCC Youth Council δημιουργήθηκε και οργανώνει τις δράσεις του χάρη στην αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Μετά την επιτυχημένη πρώτη συζήτηση, που ασχολήθηκε με ζητήματα «Αναπηρίας και Προσβασιμότητας», τα Slams by SNFCC Youth Council επιστρέφουν την Κυριακή 04 Φεβρουαρίου στις 17:00 στον Πύργο Βιβλίων, με θέμα την τεχνητή νοημοσύνη.
«Μοντέλο γλώσσας AI», «υπολογιστικά συστήματα», «ChatGPT»: Φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά, αλλά πόσο εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι ή πώς λειτουργούν;
Παράλληλα, πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη για τη δημιουργία έργων, εγείροντας ερωτήματα και συζητήσεις σχετικά με την αυθεντικότητα, τη δημιουργικότητα και, τελικά, τη θέση αυτού του μέσου στον χώρο του πολιτισμού.
Πέρα, όμως, από το τεχνικό ή δημιουργικό σκέλος της συζήτησης, επανέρχονται έντονα προβληματισμοί σχετικά με τα δικαιώματά μας εντός αυτής της ψηφιακής μεταβολής, που ενδεχομένως συμβαίνει με γρηγορότερους ρυθμούς από αυτούς που μπορούμε να κατανοήσουμε.
Αυτά είναι κάποια από τα θέματα που θα απασχολήσουν τους ομιλητές στο δεύτερο Slam του SNFCC Youth Council. Με βασικό ζητούμενο την έναρξη διαλόγου, μετά από την ομιλία θα ακολουθήσει ένα Q&A με τη συμμετοχή του κοινού.
Kαθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα.
Στο Κινηματοθέατρο «Κώστας Γαβράς» του Δήμου Περιστερίου (Βασιλικών 6, Κηπούπολη) διοργανώνονται πολιτιστικές δράσεις.
Ο Δήμαρχος Περιστερίου, Ανδρέας Παχατουρίδης, στο μήνυμά του, τονίζει: «Το Κινηματοθέατρο “Κώστας Γαβράς”, ανοίγει αυλαία λειτουργίας, προβολών και παραστάσεων, προς όλους τους πολίτες του Περιστερίου και όχι µόνο, για τη χρονική περίοδο Νοέμβριος 2023-Ιούνιος 2024, εντελώς δωρεάν».
Συγκεκριμένα, στις 03 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00, θα προβληθεί η ταινία: «Το Πάρκο των Θαυμάτων», ενώ στις 04 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00, θα πραγματοποιηθεί η παράσταση: «Ο Καραγκιόζης και ο Καλόσαυρος από το Θέατρο Συκεών «Σπυρόπουλου».
Οι δηλώσεις του δημιουργού των Sopranos, David Chase, μάς έφεραν μπροστά σε μία νέα πραγματικότηταγια τις σειρές.
Ήχοι ερήμου. Η κάμερα εστιάζει σε ένα τροχόσπιτο που τρέχει σε έναν χωματόδρομο στη μέση του πουθενά. Το οδηγεί αγχωμένα ένας άνδρας μάλλον μέσης ηλικίας, φορώντας μία αντιασφυξιογόνα μάσκα και μόνο ένα λευκό σλιπάκι. Κάποιος τους κυνηγάει. Πληθυντικός, γιατί δίπλα του υπάρχει ένας ακόμα τύπος. Μετά από τρελή πορεία, το τροχόσπιτο βγαίνει από την πορεία του και πέφτει σε κάτι θάμνους.
Ο οδηγός πετάγεται έξω και βγάζει τη μάσκα για να πάρει ανάσα. Εμφανίζεται μία ευγενική φιγούρα. Από το βάθος ακούγονται σειρήνες. Εκείνος τις ακούει. Φοράει βιαστικά ένα πράσινο πουκάμισο, παίρνει ένα όπλο και μία κάμερα. Στρίβει την κάμερα προς τον εαυτό του. “My name is Walter Hartwell White. I live at 308 Negra Arroyo Lane, Albuquerque, New Mexico, 87104. This is my confession”.
Προφανώς ο άνθρωπος που γύρισε αυτή τη σκηνή γνωρίζει ότι αυτή η ατάκα θα μνημονεύεται για χρόνια.
Πρόκειται για την πρώτη σκηνή τουBreaking Bad. Είναι επίσης η στιγμή που για πρώτη φορά, σε τηλεοπτικούς χρόνους, αισθάνθηκα ότι μία τηλεοπτική σειρά μπορεί να μην έχει ως αποκλειστικό σκοπό να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή. Μπορεί, επίσης, να προσπαθήσει μέσα από κινηματογραφικούς, αλλά και δικούς της κώδικες να φτιάξει κάτι καλλιτεχνικά σημαντικό πέρα από cliffhangers και αναίτια plot twists.
Δεν είναι προφανές ότι δεν είχα δει ξανά τηλεοπτική σειρά. Ούτε είναι ότι το Breaking Bad ήταν η πρώτη καλή σειρά που είδα. Ήταν όμως αυτή που μου άλλαξε το φίλτρο, με το οποίο έβλεπα μέχρι τότε τηλεόραση. Με βοήθησε να βάλω νέα κριτήρια στο τι είναι καλή και τι κακή εκδοχή της. Και έκτοτε έχω δει μπόλικη από δαύτη. Ακολούθησαν μεταξύ πολλής σαβούρας, μετριότητας ή καλών πράγματι σειρών, μερικά αληθινά αριστουργήματα: Το Wire, το Six Feet Under, o Bojack, το Mad Men, το Deadwood και φυσικά, το Sopranos.
Έχει πράγματι τελειώσει η χρυσή εποχή της τηλεόρασης;
Πρόσφατα, ο δημιουργός του τελευταίου, David Chase, δήλωσε, στην 25η επέτειο από την πρεμιέρα του, ότι η περίφημη χρυσή εποχή της αμερικανικής τηλεόρασης που είχε γεννήσει όλα τα παραπάνω έχει φτάσει πια στο τέλος της.
Τα ακριβή του λόγια ήταν: «Κλείνουν 25 χρόνια (ενν. από την πρεμιέρα του Sopranos) και προφανώς πολλοί το βλέπουν ως μία μεγάλη γιορτή, αλλά μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να το βλέπουμε ως κηδεία».
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο παρών τρόπος παραγωγής δεν αφήνει κανέναν απολύτως χώρο για τη δημιουργία μίας σύνθετης τηλεοπτικής σειράς. «Μπερδευόμαστε και το κοινό αδυνατεί να μείνει συγκεντρωμένο σε ένα πράγμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε οτιδήποτε σύνθετο που να έχει πολύ νόημα». Συμπλήρωσε δε ότι ως προς τους executives των streaming εταιρειών τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα.
Όπως είναι λογικό, αυτές οι δηλώσεις –από τον άνθρωπο που έγιναν μάλιστα– ξεσήκωσαν έναν διάλογο σχετικά με το αν πρέπει πράγματι να πατήσουμε την κόρνα της λήξης μιας εποχής που παρήγαγε σπουδαία τηλεόραση ή, τέλος πάντων, μίας γενιάς ανθρώπων που έβλεπαν την τηλεόραση με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει;
Το streaming άλλαξε την πραγματικότηταστις σειρές
Αν το δούμε στεγνά ως μία ιστορική περίοδο που γέννησε έναν συγκεκριμένο τρόπο τηλεόρασης, τότε ναι. Και αυτό γιατί σειρές, όπως το Sopranos, δεν γεννήθηκαν σε κενό αέρος, από μία δημιουργική διάνοια. Αντιθέτως, φτιάχτηκαν από ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν συγκεκριμένους συσχετισμούς, τρόπους σκέψης και ένα κοινό με απαιτήσεις που δεν υπάρχουν πια.
Η γέννηση του Netflix από τη μία και των υπόλοιπων streaming υπηρεσιών στη συνέχεια έφερε προφανώς έναν νέο τρόπο που το κοινό καταναλώνει τηλεόραση. Μεγάλο μέρος του προς κατανάλωση προϊόντος προκύπτει από μία εξατομικευμένη homepage, η οποία, όπως κάθε αρχική σελίδα στο ίντερνετ, προσπαθεί εναγωνίως να τραβήξει την προσοχή καταναλωτών-θεατών με ολοένα και μικρότερη δυνατότητα συγκέντρωσης. Νόμοι αγοράς-ζήτησης και τα ρέστα.
Όσοι έχουμε αρκετά χρόνια δουλειάς σε ψηφιακά μέσα γνωρίζουμε ότι αυτή η έλξη της προσοχής από το χάος της πληροφορίας θέλει προσεκτικά επιλεγμένους τίτλους και υπότιτλους, ακόμα πιο προσεκτικά επιλεγμένη φωτογραφία και κυρίως την υπόσχεση μίας απλής και εύληπτης ιστορίας, η οποία δεν χρειάζεται πολύ από τον χρόνο σου, αλλά μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή μέσα από πλάγιες αναγνώσεις.
Πόσο εύκολο είναι να γεννηθεί το Sopranos σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Πολύ. Ποιος θα δώσει λεφτά για να το γεννήσει; Ελάχιστοι.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζουν να βγαίνουν και ποιοτικές σειρές με τον παραδοσιακό τρόπο, εβδομάδα με την εβδομάδα, (το HBO και το FX παλεύουν ακόμα). Δεν σημαίνει ούτε απαραίτητα ότι και το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν μπορεί να βγάλει μερικά πολύ αξιόλογα πράγματα (πάρτε για παράδειγμα το Beef ή το Morning Show). Σημαίνει όμως ότι οι όροι για το τι περιμένουμε από έναν δημιουργό είναι τελείως διαφορετικοί.
Ένα τελευταίο, όμορφο φινάλε
Η χρυσή τηλεόραση, λοιπόν, πράγματι περνάει σιγά-σιγά στην ιστορία και ίσως τα Succession, Better Call Saul και Atlanta να έδωσαν αυτό το όμορφο δραματικό φινάλε στο πέρασμα σε μία νέα εποχή, στην οποία μία τηλεοπτική σειρά θα είναι κάπως σαν ένα story στο Instagram.
Μπορεί να είναι καλό, κακό, άθλιο ή αριστουργηματικό. Μπορείς να αδιαφορήσεις ή να σοκαριστείς βλέποντάς το. Το πιθανότερο όμως είναι ότι κανείς δεν θα έχει την προσδοκία όσοι το δουν να το πάρουν πραγματικά στα σοβαρά, πολλώ δε μάλλον να το θυμούνται μετά από 25 χρόνια. Αυτό από μόνο του είναι αλλαγή μία ολόκληρης συνθήκης.
Είναι τελείως διαφορετικό να θες να κάνεις ένα καλό και άρτιο έργο και διαφορετικό να θες να κάνεις ένα μεγάλο και σημαντικό έργο.
Εδώ που τα λέμε, τι είναι τα «μεγάλα» και «σημαντικά» έργα για εποχές που δεν τα αποζητούν;
Τι κι αν η Ιαπωνία κατοχύρωσε νομικά το 1947(!) την «άδεια εμμήνου ρύσεως», στην Ελλάδα η δουλειά με οξύ πόνο κάθε μήνα παραμένει ο κανόνας.
«Η περίοδος δεν θα είναι πλέον ταμπού. Δεν θα χρειάζεται πια να δουλεύουμε με πόνο, ούτε να παίρνουμε χάπια πριν φτάσουμε στη δουλειά και να πρέπει να κρύψουμε το γεγονός ότι πονάμε τόσο που δεν μπορούμε να δουλέψουμε». Με αυτά τα λόγια είχε χαιρετίσει η μέχρι πρόσφατα υπουργός Ισότητας της Ισπανίας, Irene Montero την έγκριση του νόμου περί άδειας εμμήνου ρύσεως από το υπουργικό συμβούλιο της χώρας, τον Μάιο του 2022.
Κι ενώ η Ισπανία έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα και μία από τις λίγες στον κόσμο -ανάμεσά τους η Ιαπωνία, η Ινδονησία και η Ζάμπια- που κατοχύρωσε νομικά «τη διακοπή της εργασίας για μια γυναίκα για λόγους εμμηνορρυσίας» που συνδέονται, για παράδειγμα, «με παθολογίες όπως η ενδομητρίωση», στην Ελλάδα ακόμα στέλνουμε μηνύματα όπως το παρακάτω στον εργοδότη/προϊστάμενό μας – κι αυτό στο πολύ καλό σενάριο:
«Καλημέρα. Με ταλαιπωρεί μια γαστρεντερίτιδα/ημικρανία/ίωση από χθες. Θα μπορούσα να δουλέψω από το σπίτι;».
Ο,τιδήποτε αρκεί να μην χρειαστεί να γράψουμε τη λέξη «περίοδο», εντός της οποίας ακόμα και σήμερα επιζεί μια πανάρχαια –καθόλου ανεξήγητη, αν κοιτάξουμε τους αιώνες δαιμονοποίησης του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος και της γυναικείας σεξουαλικότητας– ντροπή. Στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην Bella Baxter του ‘’Poor Things’’.
Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με έρευνα του The Chartered Institute of Personnel and Development, σε περισσότερες από 2.000 γυναίκες 18-60 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο:
– Μόλις μία στις πέντε γυναίκες (20%) αναφέρει στον/στην προϊστάμενό της ότι η απουσία της από τη δουλειά σχετίζεται με την περίοδό της.
– Σχεδόν οι μισές εργαζόμενες (49%) αναφέρουν ότι ποτέ δεν θα πουν ότι αναγκάζονται να λείψουν από τη δουλειά λόγω συμπτωμάτων της εμμήνου ρύσεως.
Οι αιτίες είναι αυτές που όλες –δυστυχώς– φοβόμαστε. Οι ερωτηθείσες απάντησαν ότι κατά κανόνα δεν αποκαλύπτουν τον πραγματικό λόγο απουσίας, διότι αισθάνονται ότι το πρόβλημά τους θα υποβαθμιστεί και θα παρουσιαστεί από τον μάνατζέρ τους ως μια ασήμαντη αφορμή για να λείψουν. Άλλες γυναίκες απάντησαν απλώς ότι ντρέπονται να πουν ότι έχουν περίοδο και ότι προτιμούν να κρατούν τέτοιου είδους θέματα για τον εαυτό τους.
Οι παραπάνω λόγοι σίγουρα συνδέονται με την ενοχή και το στίγμα γύρω από την περίοδο που επιβιώνουν ακόμα, αλλά και με το γεγονός ότι η γυναικεία εμπειρία διαχρονικά υποτιμάται ή δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Ας σκεφτούμε πόσο εύκολα μια γυναίκα θα χαρακτηριστεί «υπερβολική» ή «κακομαθημένη» -ακόμα και από άλλες γυναίκες- σε σχέση με έναν άντρα.
Περίοδο φυσικά δεν έχουν μόνο οι γυναίκες. Ένας τρανς άνδρας ή ένα non-binary άτομο μπορεί, επίσης, να βιώνει αντίστοιχες δυσκολίες στην εργασία του. Πώς λοιπόν ένα εργαζόμενο άτομο που υποφέρει από οξύ πόνο περιόδου να το πει, χωρίς να φοβηθεί ότι η ένταση των συμπτωμάτων του θα υποβαθμιστεί, πολλές φορές από έναν άντρα συνάδελφο ή προϊστάμενο;
«Όλες οι γυναίκες έχουν περίοδο, πώς κάνεις έτσι; Είναι κάτι φυσιολογικό, είσαι υπερβολική». Αυτά και άλλα πολλά έχουν ακούσει πολλοί άνθρωποι την ώρα που κάνουν εμετό στο μπάνιο, έχοντας ανοίξει όλες τις βρύσες για να μην ακουστούν.
Σύμφωνα με την έρευνα του CIPD, τα δύο τρίτα (69%) των γυναικών στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αντιμετωπίσει επώδυνες εμπειρίες στην εργασία τους λόγω πόνων περιόδου, με τα συμπτώματά τους να έχουν επιπτώσεις στη δουλειά τους, όπως αναφέρουν.
Το ποσοστό αγγίζει το συντριπτικό 81% για άτομα που αντιμετωπίζουν παθήσεις που συνδέονται με την έμμηνο ρύση, όπως ενδομητρίωση, σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, προεμμηνορροϊκή δυσφορική διαταραχή κ.α. Από την άλλη, μόλις μία στις δέκα εργαζόμενες αναφέρει ότι έλαβε υποστήριξη από το εργασιακό της περιβάλλον σε σχέση με τα ζητήματα αυτά.
Λόγω δομικών στρεβλώσεων και επίμονων προκαταλήψεων που αφορούν τα φύλα και την εργασιακή πραγματικότητα, οι γυναίκες και την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, νιώθουν αναγκασμένες να κρύβονται, να εφευρίσκουν δικαιολογίες ή να μένουν σιωπηλές ως προς τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πάνω από τις μισές εργαζόμενες που συμμετείχαν στην έρευνα του CIPD (53%) έχουν αναγκαστεί να λείψουν από τη δουλειά τους λόγω συμπτωμάτων περιόδου, αλλά μόνο μία στις πέντε πήρε κανονική (πληρωμένη) άδεια.
Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Για πολλές εργαζόμενες στην εστίαση, στο λιανικό εμπόριο, στην καθαριότητα, στον αγροτικό τομέα, η δουλειά με οξύ πόνο, ορθοστασία και σωματική καταπόνηση είναι ο κανόνας. Πραγματικά, οι περισσότερες ερωτηθείσες απάντησαν ότι δεν μπορούσαν να μείνουν στο σπίτι τους, παρόλο που δεν ένιωθαν καλά.
To 60% των εργαζομένων πάλευαν με έντονα συμπτώματα, προσπαθώντας να διατηρήσουν την αποδοτικότητά τους, πολλές φορές υπό το καθεστώς άγχους ότι θα τις χαρακτηρίσουν «υπερβολικές», «αδύναμες» ή ότι «δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους».
Η εργασιακή πραγματικότητα, φυσικά, είναι σκληρή για όλα τα φύλα. Οποιοσδήποτε μπορεί να αισθανθεί αναγκασμένος να παρουσιαστεί κανονικά στη δουλειά του, ενώ σωματικά ή ψυχολογικά καταρρέει, διότι φοβάται τις συνέπειες της απουσίας του.
Όμως, το εργασιακό –και όχι μόνο– ταμπού γύρω από την περίοδο είναι ακόμα πιο ζωντανό απ΄ ό,τι θέλουμε να παραδεχτούμε. Μας χτυπάει φιλικά στον ώμο κάθε φορά που απαντάμε ότι απλώς έχουμε πονοκέφαλο, όταν στην πραγματικότητα θέλουμε να διπλωθούμε στα δύο από τον πόνο στο γραφείο. Υπάρχουν άτομα που κάθε μήνα βιώνουν βαρύτατα συμπτώματα δυσμηνόρροιας, για τα οποία δεν υπάρχει καμία υποστήριξη, πρόβλεψη ή κατευθυντήρια γραμμή στα εργασιακά περιβάλλοντα, όπως δήλωσε το 67% των εργαζομένων. Αυτό το δυσμενές καθεστώς, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην εργασιακή αποδυνάμωση των γυναικών αυτών.
Το σίγουρο είναι ότι για να βελτιωθούν οι εργασιακές συνθήκες των ατόμων που έχουν περίοδο, θα πρέπει να πάψει αυτό το θέμα να αποτελεί ταμπού. Χρειάζονται πολιτικές και κατευθυντήριες γραμμές, έτσι ώστε η αντιμετώπιση του ζητήματος να μην είναι στη διακριτική ευχέρεια του κάθε εργοδότη. Άλλωστε, η ουσιαστική ισότητα στην εργασία θα επιτευχθεί μόνο όταν θα λαμβάνονται υπόψη οι συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται ο κάθε άνθρωπος.
Η συνολική αλλαγή της εργασιακής κουλτούρας, οι άδειες μετ’ αποδοχών όταν είναι απαραίτητο, η εξάλειψη του στίγματος γύρω από την περίοδο, οι ευέλικτες εργασιακές συνθήκες και τα περισσότερα διαλείμματα είναι μερικά μόνο από τα βήματα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση σε σχέση με τα συμπτώματα εμμήνου ρύσης και την εργασία, μέχρι να τεθεί πραγματικά στο τραπέζι μια νομοθετική ρύθμιση αντίστοιχη της Ισπανίας.
Την Παρασκευή ο κόσμος χαιρόταν με την απόφαση του Διεθνές Δικαστηρίου της Χάγης για την έγκληση προς το Ισραήλ να σταματήσει την γενοκτονία. Στην πραγματικότητα όμως διεκόπη η χρηματοδότηση προς την UNRWA που παρείχε ζωτική βοήθεια και προστασία προς τους Παλαιστινίους.
Έξω από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, είχε συγκεντρωθεί κόσμος που διαδήλωνε υπέρ της Παλαιστίνης. Εντός του δικαστηρίου επικρατούσε σιωπή, ενώ οι βομβαρδισμοί του παλαιστινιακού λαού περίπου 3.000 χιλιόμετρα μακριά συνεχίζουν να είναι εκκωφαντικοί. Η Αμερικανίδα πρόεδρος του δικαστηρίου, Joan Donoghue, ξεκίνησε τις διατυπώσεις για τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα και η ένταση είχε κορυφωθεί.
Την Παρασκευή, βγήκε η πολυαναμενόμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, που ζητά από το Ισραήλ να λάβει προσωρινά μέτρα ώστε να αποτρέψει τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο ζήτησε από το Ισραήλ να απόσχει από κάθε πιθανή πράξη γενοκτονίας, που μπορεί να αποτελεί αντικείμενο της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών περί γενοκτονίας, η οποία θεσπίσθηκε το 1948 μετά το Ολοκαύτωμα, ενώ συνεχίζει την στρατιωτική του επιχείρηση στην Λωρίδα της Γάζας.
«Είναι πολύ πιο δύσκολο για άλλες χώρες να συνεχίσουν να υποστηρίζουν το Ισραήλ απέναντι σε μία ουδέτερη τρίτη πλευρά που κρίνει ότι υπάρχει κίνδυνος γενοκτονίας», δήλωσε η ειδικευμένη στο Διεθνές Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Αυστραλίας, Τζούλιετ ΜακΙντάιρ. «Χώρες μπορεί να αποσύρουν την στρατιωτική ή άλλη υποστήριξή τους προς το Ισραήλ για να το αποφύγουν αυτό», πρόσθεσε.
Μάλιστα, ο υπουργός Δικαιοσύνης της Νότιας Αφρικής, Ρόναλντ Λαμόλα, σχολίασε ότι ο Νέλσον Μαντέλα «θα χαμογελά μέσα από τον τάφο του» με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κατά του Ισραήλ.
“I’m a little disappointed they didn’t clearly ask for a ceasefire.”
A protester in The Hague reacted to the interim ruling made by the International Court of Justice against Israel on Friday. pic.twitter.com/V06kRO3FWr
Η απόφαση αυτή δεν θα υπήρχε αν η Νότια Αφρική δεν είχε προσφύγει κατά του Ισραήλ και είναι πράγματι σημαντική και συμβολική, ωστόσο, το Διεθνές Δικαστήριο δεν διέταξε καν την άμεση κατάπαυση του πυρός.
Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την απόφαση ως ιστορική, καθώς το δικαστήριο αναγνώρισε τα ελάχιστα και μάλλον ως ανθρωπότητα αρκούμαστε με αυτά.
Τι έγινε μετά την απόφαση;
Όχι απλά δεν έλαβε μέτρα το Ισραήλ, ώστε να σταματήσει η γενοκτονία, αλλά η Γερμανία, όπως και οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρες που υποστηρίζουν και εξοπλίζουν το Ισραήλ σταμάτησαν τη χρηματοδότηση προς την UNRWA, η οποία παρέχει την ανθρωπιστική βοήθεια.
Ο λόγος; Οι αναπόδεικτες κατηγορίες του Τελ Αβίβ ότι 12 από τους 13.000 εργαζόμενους στην υπηρεσία του ΟΗΕ συνεργάζονταν με τη Χαμάς. Οι υπόλοιπες χώρες που υιοθετούν τις καταγγελίες του Ισραήλ είναι ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ιταλία, η Μ. Βρετανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία. Ούτε η Γαλλία προγραμματίζει να επιδώσει τη νέα χρηματοδότηση της υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες (UNRWA) κατά το πρώτο τρίμηνο του 2024.
Η UNRWA αμέσως απέμπεμψε τα μέλη του προσωπικού του, εξαιτίας αυτών των αιτιάσεων και δήλωσε πως θα διενεργηθεί έρευνα σε βάθος, όμως το Ισραήλ απαγόρευσε τη δράση της υπηρεσίας στη Λωρίδα της Γάζας μετά τον πόλεμο. Μόνο η Ιρλανδία δήλωσε ότι δεν θα διακόψει τη χρηματοδότηση και ότι έχει εμπιστοσύνη στην έρευνα του ΟΗΕ για τις καταγγελίες, υπογραμμίζοντας το σημαντικό έργο της υπηρεσίας.
Εν τω μεταξύ, το Γραφείο του ΟΗΕ για τον Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA), δηλώνει ότι 29 αυτοκινητοπομπές βοήθειας δεν έλαβαν άδεια από το Ισραήλ αυτόν τον μήνα, ενώ άλλες παραδόσεις παρεμποδίστηκαν στα ισραηλινά σημεία ελέγχου. Ο ΟΗΕ, επίσης, σημείωσε ότι δεν έγιναν οι περισσότερες παραδόσεις σε νοσοκομεία και εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης βόρεια του ποταμού Γουάντι στη Γάζα.
Η Γερμανία μάλιστα δήλωσε ότι λόγω της ιστορίας της ως υπεύθυνη του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων «θεωρεί τον εαυτό της ιδιαίτερα δεσμευμένο στη σύμβαση για τη γενοκτονία» και χαρακτήρισε την προσφυγή κατά του Ισραήλ «εντελώς αβάσιμη».
The day after @ICJ concluded that Israel is plausibly committing Genocide in Gaza, some states decided to defund UNRWA, collectively punishing millions of Palestinians at the most critical time, and most likely violating their obligations under the Genocide Convention. https://t.co/fl32DrDeFs
— Francesca Albanese, UN Special Rapporteur oPt (@FranceskAlbs) January 27, 2024
Η Francesca Albanese, ειδική εισηγήτρια των Ηνωμένων Εθνών για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, υπενθυμίζει ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζήτησε «να επιτραπεί η είσοδος επαρκούς ανθρωπιστικής βοήθειας» για τους κατοίκους της Γάζας. Επομένως, η απόφαση για αναστολή της χρηματοδότησης πολλών χωρών συνιστά «ανοικτή ανυπακοή στην διαταγή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης». «Είναι μία απόφαση που θα επιφέρει νομικές ευθύνες –ή θα φέρει το τέλος του διεθνούς δικαστικού συστήματος», έγραψε στην πλατφόρμα Χ (Twitter).
Ενώ συνεχίζεται το αιματοκύλισμα στη Γάζα, οι Ισραηλινοί συμμετέχουν σε συνέδριο με τίτλο «Επιστροφή στη Γάζα» για να σχεδιάσουν παράνομους οικισμούς στην κατεστραμμένη παλαιστινιακή γη.
Εν τέλει, ο Netanyahu που καταφερόταν εναντίον της «εξωφρενικής κατηγορίας για γενοκτονία» και έλεγε «κανένας δεν θα μας σταματήσει, ούτε η Χάγη», τώρα μπορεί να χαιρετίζει το γεγονός ότι η κατάπαυση του πυρός «δικαίως απορρίφθηκε» και να συνεχίζει τα σχέδιά του ανεμπόδιστα.
Η ελληνική τηλεόραση είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει πως όσους αγώνες και αν κάνουμε για ισότητα, σημασία έχουν οι ίντριγκες, οι χυδαιότητες και τα μαλλιοτραβήγματα, γιατί φέρνουν μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης.
Αν νιώθεις ότι το IQ σου μειώνεται κάθε φορά που παρακολουθείς ελληνική τηλεόραση, δεν είσαι μόνος/η. Δημοσιογράφοι προπαγανδίζουν υπέρ κυβερνήσεων, τηλεοπτικά «πλυντήρια» ξεπλένουν εγκληματίες, ανθρώπινες προσωπικότητες βιάζονται στο όνομα της τηλεθέασης, όλα τα έχουμε δει. Την ίδια ώρα, τα γνωστά σε όλους παραθυράκια που στήνονται με σκόπιμους καυγάδες και ο αθάνατος ελληνικός κιτρινισμός δεν ανήκουν στο παρελθόν.
Σε μια εποχή που παλεύουμε να κάνουμε επιτέλους την ισότητα πραγματικότητα, η ηθική και η αντικειμενικότητα είναι άγνωστες λέξεις για τη μικρή οθόνη με αποτέλεσμα όλα τα «μαργαριτάρια» που συγκεντρώσαμε παρακάτω.
Έκθεμα 1: Κατερίνα Καινούργιου VS Φαίη Σκορδά
Αν νομίζατε ότι beef έχουν μόνο οι trappers, κάνατε λάθος. Πρόσφατα ξέσπασε τηλεοπτικός πόλεμος ανάμεσα στην Φαίη Σκορδά και την Κατερίνα Καινούργιου με αφορμή την ανούσια και ανώριμη κόντρα Ανδρέα Μικρούτσικου-Light.
Παρουσιάστριες που επανειλημμένα τονίζουν το πόσο ακομπλεξάριστες και μη ανταγωνιστικές είναι, με την πρώτη ευκαιρία τοποθετούν την άλλη απέναντι στο ring και κάνουν ολόκληρη ανάλυση πάνω στο ποια φέρεται χειρότερα στους συνεργάτες της, ποια χρησιμοποιεί την άλλη για προβολή και φυσικά ποια σημειώνει χαμηλότερα νούμερα τηλεθέασης.
Γυναικεία αλληλεγγύη; Τι είναι αυτό;
Έκθεμα 2: Η Νανά Παλαιτσάκη θέλει άντρα παλαιάς κοπής
Είναι 2024 και ακόμα μιλάμε για άντρες παλαιάς κοπής. Αφορμή για να ανοίξει πάλι αυτή η συζήτηση αποτέλεσε μια δήλωση της Έφης Σαρρή στην εκπομπή «Mega καλημέρα» με παρουσιάστρια την Ελεονώρα Μελέτη. Η τραγουδίστρια είπε «θέλω ο άνδρας να ακούει τις διαταγές μου και να λέει yes, ma’am» με τη Νανά Παλαιτσάκη να ενοχλείται ιδιαίτερα και να σχολιάζει πως «ένας άντρας πρέπει να βάλει όρια για να νιώθει η γυναίκα ότι υπάρχει ασφάλεια».
Η Ελεονώρα Μελέτη όπως ήταν λογικό ξαφνιάστηκε και αναρωτήθηκε «μόνο ο άντρας πρέπει να βάζει όρια; Και η γυναίκα πρέπει» με τη κ. Παλαιτσάκη να απαντά «όταν υπάρχουν δύο καπεταναίοι, το καράβι πάει για φούντο». Ευτυχισμένο το 1924.
Έκθεμα 3: Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου φέρνει την Καλλιόπη Χάσκα σε άβολη θέση
Φαντάσου να είσαι πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός, να είσαι καλεσμένη σε εκπομπή για να μιλήσεις για την δουλειά σου και να έρχεσαι αντιμέτωπη με τα πιο περιττά σεξιστικά σχόλια. Η Καλλιόπη Χάσκα που συμμετέχει στη «Μάγισσα», ήταν καλεσμένη στην εκπομπή “The tonight show” με παρουσιαστή τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Καθώς μιλούσε για τη δουλειά της, δίπλα με split screen έπαιζαν οι ερωτικές της σκηνές, με τον παρουσιαστή να μιλάει εκθειαστικά και την ίδια κυριολεκτικά να βάζει τα χέρια της στο πρόσωπο από ντροπή.
Στη συνέχεια της συνέντευξης, και ενώ από δίπλα παίζουν σκηνές από τη σειρά, επιλέγεται μια συγκεκριμένη σκηνή, στην οποία η ηθοποιός φανερώνει το γυμνό της σώμα. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ο παρουσιαστής χάρισε στην ηθοποιό ένα πιγκάλ που πετάει νερό, με κάποιο κρυφό σεξουαλικό υπονοούμενο. Σίγουρα δεν θα θέλαμε να είμαστε στη θέση της.
‘Εκθεμα 4: Ο Γιώργος Λιάγκας και το πάνελ του βρίσκουν αστεία μια σεξουαλική επίθεση
Ποιος μπορεί να ξεχάσει μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, όταν ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάγκας και το πάνελ του ξεκαρδίστηκαν στο άκουσμα της είδησης ότι φοιτητής ασέλγησε σε φοιτήτρια στη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ;
Το πάνελ της εκπομπής Μεσημέρι έκανε μέχρι και αναπαράσταση της εγκληματικής πράξης, γελώντας έντονα και κάνοντας ερωτήσεις όπως «Έσταζε το ταβάνι;», «Υπήρχε συναίσθημα ανάμεσα στους δύο;», κανονικοποιώντας με αυτό τον τρόπο τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Δεν υπάρχουν λόγια.
Έκθεμα 5: Σεξιστικά σχόλια διπλής κατεύθυνσης στο First Dates
Στο First Dates δυο άγνωστα άτομα γνωρίζονται για πρώτη φορά μέσα από τυφλό ραντεβού προκειμένου να βρουν το άλλο τους μισό. Με αναχρονιστικές ατάκες όπως «ο άντρας πρέπει πάντα να πληρώνει» που έχουν ακουστεί σχεδόν σε κάθε επεισόδιο και από άντρες και από γυναίκες, τα ραντεβού έχουν αποτελέσει έδαφος για να αναπαραχθούν στερεότυπα.
Άντρες που μιλούν για το σώμα της γυναίκας σαν να είναι σεξουαλικό αντικείμενο, και γυναίκες που διακόπτουν ραντεβού στη μέση, επειδή ο άντρας δεν ήταν όσο ψηλός και γυμνασμένος περίμεναν. Το χειρότερο είναι πως αυτό το τηλεοπτικό προϊόν δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα.
Έκθεμα 6: Ολόκληρο το Bachelor
Τι χρειαζόμασταν σε μια εποχή που παλεύουμε για την καταπολέμηση της έμφυλης ανισότητας; Ένα ριάλιτι στο οποίο 20 γυναίκες ανταγωνίζονται η μία την άλλη για το ποια είναι η ικανότερη νύφη για έναν πολυπόθητο εργένη. Σε αυτό το μισογύνικο battle royale που θυμίζει μια άλλη εποχή, παρακολουθούμε γυναίκες να υποβάλλονται σε ντροπιαστικές δοκιμασίες, να τσακώνονται, μέχρι και να πιάνονται κυριολεκτικά στα χέρια προκειμένου να αποδείξουν ότι αξίζουν την προσοχή και την αγάπη του αρσενικού.
Αν κάτι λέει για τα ελληνικά κανάλια η επιλογή του συγκεκριμένου σεξιστικού σόου σε μια τέτοια εποχή, κάτι παραπάνω λέει και για την κοινωνία μας η αγάπη και η στήριξη που δείξαμε στο Bachelor, αφού ανανεώθηκε για δεύτερη σεζόν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε και τρίτη.
Μετά από όλα αυτά, νιώθω την ανάγκη να μην ανοίξω ποτέ ξανά την τηλεόραση.
Προμηθευτείτε άμεσα ποπ κορν, καθώς οι νέες κυκλοφορίες του Netflix για το Φεβρουάριο είναι πολλά υποσχόμενες.
Ο Φεβρουάριος σηματοδοτεί την αναπροσαρμογή στην πραγματικότητα μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές και την αποδοχή του νέου έτους, υπό την έννοια ότι παύει πια να υφίσταται κάποια δυσκολία στην αποτύπωση της ημερομηνίας – 2023, αντί για 2024. Συν τοις άλλοις, από άποψη εμπορικού ενδιαφέροντος και στρατηγικών προώθησης προϊόντων, η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον δεύτερο μήνα κάθε έτους.
Σε ό,τι αφορά την ψυχαγωγία, ιδού όλα όσα μας επιφυλάσσει το Netflix για το Φεβρουάριο.
Οι νέες σειρές
02/02/2024: Let’s Talk About CHU
Η Chu Ai (Kimi Hsia) διαθέτει ένα κανάλι, μέσω του οποίου «ανεβάζει» συχνά βίντεο μιλώντας αφιλτράριστα για το σεξ. Ωστόσο, σύντομα θα ανακαλύψει ότι, στην πραγματικότητα, το σεξ δεν είναι τόσο απλό θέμα, όσο ίσως φαίνεται. Βίοι παράλληλοι, τοξικές καταστάσεις και συναισθήματα έρχονται να ανατρέψουν κάτι που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ψυχρή συναλλαγή.
03/02/2024: An Encouragement of Love
Ένας κορυφαίος μαθητής ρισκάρει να χάσει τα πάντα, αψηφώντας τον πιο αυστηρό κανόνα του ιδρύματος: Όχι έρωτες και σχέσεις.
Τι μπορεί να συμβεί;
07/02/2024: Raël – The Last Prophet
Μέσα από συζητήσεις με το κοινό, τους επικριτές και τον ίδιο τον Raël, το εν λόγω ντοκιμαντέρ, εστιάζει στο πώς κατάφερε μια θρησκεία, εμπνευσμένη από τους εξωγήινους, να εξελιχθεί σε μια αμφιλεγόμενη λατρεία.
08/02/2024: One Day (Limited Series)
Είναι 15 Ιουλίου του 1988, με την Emma Morley (Ambika Mod) και τον Dexter Mayhew (Leo Woodall) να προετοιμάζονται για την αποφοίτησή τους. Μιας και κλείνει το κεφάλαιο των σπουδών τους, οι δύο φοιτητές αναμένεται να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους από την επόμενη μέρα.
Εντούτοις, η μεταξύ τους ιστορία μόλις έχει ξεκινήσει…
09/02/2024: Lover Stalker Killer
Το 2012, ο Dave Kroupa (Chris Maher) μετακομίζει στην Όμαχα, αφότου η μέχρι πρότινος μακροχρόνια σχέση του, έλαβε τέλος. Έτσι, είναι πρόθυμος να ξαναμπεί δυναμικά στο παιχνίδι του φλερτ. Τότε, έρχεται στη ζωή του η Liz Golyar (Jessica N. Johnson), μια ανύπαντρη μητέρα με μεγάλη αδυναμία στα ζώα. Λίγο αργότερα, εμφανίζεται και η Cari Farver (Katie Otten), μια, επίσης, ανύπαντρη μητέρα, με την οποία φαίνεται να αναπτύσσονται αμοιβαία συναισθήματα από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Η συνέχεια είναι κάτι παραπάνω από απρόβλεπτη, καθώς δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο, το οποίο αναμένεται να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του.
09/02/2024: A Killer Paradox
Ο Lee Tang (Choi Woo-Sik), παράλληλα με τις σπουδές του, εργάζεται σε ένα ψιλικατζίδικο για να βγάζει τα προς το ζην. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του, τσακώνεται με έναν αγενή, μεθυσμένο άντρα. Δίχως καλά-καλά να το συνειδητοποιήσει, ο Tang έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα αυτού του άντρα. Όπως είναι λογικό, ο τρόμος τον κατακλύζει και αισθάνεται ότι η εν λόγω πράξη θα του καταστρέψει εξ ολοκλήρου τη ζωή, μέχρι που αποδεικνύεται ότι ο άντρας που σκότωσε είναι, στην πραγματικότητα, ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο οποίος καταζητείται τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση όταν στο παιχνίδι μπει κι ένας δαιμόνιος ντετέκτιβ (Son Suk-Ku);
15/02/2024: House of Ninjas
Ως γνωστόν, οι νίντζα αποτελούν διαχρονικά ορόσημο της ιαπωνικής ιστορίας, ενώ μέχρι και σήμερα καλούνται να αναλάβουν μυστικές αποστολές. Το «House of Ninjas» διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ιαπωνία, θέτοντας στο επίκεντρο την οικογένεια Tawara, την τελευταία οικογένεια νίντζα, που, όμως, είχε αποποιηθεί τις ρίζες της έπειτα από ένα παρελθοντικό γεγονός.
Όταν μια πρωτοφανής κρίση απειλήσει να ταράξει συθέμελα τον πυρήνα της ιαπωνικής κοινωνίας, θα πρέπει να αποφασίσουν ποιο μονοπάτι θέλουν να ακολουθήσουν.
15/02/2024: Ready, Set, Love
Τοποθετημένο σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο, όπου οι άνδρες είναι πολύ περισσότεροι, οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν αλλεπάλληλα εμπόδια και έναν συνεχή ανταγωνισμό, για να βρουν τον τέλειο άντρα σε μία εκπομπή που στηρίζεται από… την κυβέρνηση!
Ιδού μια δύσκολη ερώτηση. Είναι και δεν είναι διάσημος. Είναι και δεν είναι πλούσιος. Είναι και δεν είναι εγκληματίας. Ακολουθώντας τον στις καθημερινές του περιπέτειες, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι όλα πάνε πολύ… λάθος!
16/02/2024: Comedy Chaos
Ο Panca (Raditya Dika) «εξορίζεται» από την ίδια του την εταιρεία, ενώ πρέπει να βρει τις ισορροπίες στον ήδη διαταραγμένο γάμο του. Το μοναδικό αποκούμπι που του δίνει μια σημαντική «ανάσα» αισιοδοξίας είναι το «Comedy Chaos», ένας σύγχρονος χώρος που διοργανώνονται stand-up comedies.
Κάπως έτσι, αποδεικνύεται περίτρανα, γι’ ακόμη μια φορά, ότι στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.
22/02/2024 Avatar: The Last Airbender
Η σειρά κινουμένων σχεδίων που αγαπήθηκε από τεράστιο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού έρχεται σε live-action, για να δώσει νέα οπτική στις περιπέτειες του Aang και των φίλων του, οι οποίοι μάχονται για τη σωτηρία του κόσμου.
Γνώριμοι τίτλοι που επανέρχονται
09/02/2024: Alpha Males (Σεζόν 2)
Τέσσερις άνδρες (ο Pedro, ο Luis, ο Raúl και ο Santi), γύρω στα σαράντα, αρχίζουν να παρατηρούν ότι το ανδρικό τους προνόμιο φθίνει ως απότοκο της κοινωνικής αλλαγής και της επικείμενης γυναικείας ενδυνάμωσης. Ως εκ τούτου, αναγκάζονται να προσαρμοστούν στη νέα τάξη πραγμάτων, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Νέα σεζόν, νέα άγχη!
13/02/2024: Sunderland ‘Till I Die (Σεζόν 3)
Μετά από ένα διάλειμμα σχεδόν τεσσάρων ετών, το αγαπημένο αθλητικό ντοκιμαντέρ του Netflix, επιστρέφει για τρίτη και τελευταία σεζόν.
Έτοιμοι;
14/02/2024: Love is blind (Σεζόν 6)
Το δημοφιλές φλογερό, κοινωνικό πείραμα επανέρχεται για έκτη σεζόν στο Netflix. Άραγε, είναι εφικτό να επικεντρωθεί κάποιο άτομο στην προσωπικότητα και στα ενδιαφέροντα του απέναντί του, όταν το παρουσιαστικό του είναι αφόρητα ελκυστικό;
Πόσο εύκολο είναι να ξεπεραστεί το στάδιο της έντονης σεξουαλικής έλξης και να δομηθεί μια σχέση, με γνώμονα τα βαθύτερα αισθήματα;
14/02/2024: Good Μorning, Verônica (Σεζόν 3)
Ποιος, τελικά, είναι ο Doúm;
Σε αυτό το ερώτημα θα βασιστεί η τρίτη και τελευταία σεζόν του «Good Morning, Verônica». Στην αναζήτηση του τρίτου αδερφού, η Βερόνικα ερευνά το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσαν ο Brandão και ο Matias. Σε μια μικρή πόλη, γνωρίζει τον Jerônimo, έναν εκατομμυριούχο κτηνοτρόφο αλόγων και τη μητέρα του, Diana, μια όμορφη και μυστηριώδη γυναίκα που γνωρίζει επτασφράγιστα μυστικά για το μακάβριο παρελθόν της περιοχής. Ωστόσο, όταν μια μαφία απειλήσει την οικογένεια της Verônica, θα πρέπει να μπει σε έναν αγώνα δρόμου, με «εχθρό» τον χρόνο.
23/02/2024: Through My Window 3: Looking at You
Ο Ares Julio (Peña) και η Raquel (Clara Galle) αποφασίζουν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Τα παιχνίδια της μοίρας, όμως, ανατρέπουν τις αποφάσεις τους, αφού όταν συναντιούνται εκ νέου στη Βαρκελώνη, τα αισθήματά τους αναζωπυρώνονται και, σταδιακά, αντιλαμβάνονται ότι οι επιθυμίες και οι προσδοκίες τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
28/02/2024: Code 8: Part II
Το sequel που όλοι περιμέναμε είναι εδώ.
Σε έναν κόσμο, όπου το 4% του πληθυσμού γεννιέται με ιδιαίτερες δυνάμεις και ελέγχεται από υψηλής τεχνολογίας ρομποτική, ένας πρώην απατεώνας συνεργάζεται με τον αρχηγό του εμπορίου ναρκωτικών – για τον οποίο δεν τρέφει και ιδιαίτερη συμπάθεια – ώστε να προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα από έναν διεφθαρμένο αστυνομικό.
28/02/2024: The Mire (Σεζόν 3)
Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘80, στην Πολωνία, μια πόρνη και ένας νέος βρίσκονται νεκροί. Οι υποψίες της αστυνομίας στρέφονται προς δύο δημοσιογράφους, αλλά μήπως τα φαινόμενα απατούν;
Home cinema α λα Netflix
01/02/2024: Home alone 1 & 2
Η αγαπημένη μας οικογενειακή κωμωδία, καθώς επίσης και το δεύτερό της sequel έρχονται επιτέλους στο Netflix!
Βέβαια, χρονικά ίσως θα ήταν πιο έξυπνο αν αυτό συνέβαινε τα Χριστούγεννα, διότι οι εν λόγω ταινίες είναι συνυφασμένες, για τη συντριπτική πλειοψηφία εξ ημών, με τις ημέρες των χριστουγεννιάτικων διακοπών.
01/02/2024: The Peacemaker
Μια κλασική ταινία δράσης του 1997.
Δύο τρένα συγκρούονται στην επαρχία της Ρωσίας, στο ένα εκ των οποίων μεταφέρονταν πυρηνικά όπλα που αγνοούνται μετά τη σύγκρουση. Έτσι, ενημερώνεται σχετικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η ειδική σε ζητήματα πυρηνικών όπλων, Δρ. Julia Kelly (Nicole Kidman) υποστηρίζει ότι σύντομα θα γίνει τρομοκρατική επίθεση, οπότε ο Αντισυνταγματάρχης Thomas Devoe (George Clooney) συμμαχεί μαζί της σε μία αποστολή για την επανάκτηση των όπλων.
01/02/2024: Brian Banks
Ελεύθερος από το κελί της φυλακής, αλλά εγκλωβισμένος με αναστολή, ο Brian Banks μάχεται να αποδείξει την αδικία πίσω από την καταδίκη του, ενώ είναι αποφασισμένος να κυνηγήσει το πάθος του στον αθλητισμό.
04/02/2024: Alice
Η Alice (Keke Palmer) προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά της δουλείας της για να ανακαλύψει ότι, στην πραγματικότητα, παντού κυριαρχεί η εκμετάλλευση.
09/02/2024: Ashes
Μια παθιασμένη φαντασίωση μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη υπόθεση, όταν μια παντρεμένη γυναίκα από μεγάλο τζάκι, διαβάζει ένα αδημοσίευτο μυθιστόρημα που απειλεί να «γκρεμίσει» όλα όσα έχει δημιουργήσει.
09/02/2024: Bhakshak
Μια Ινδή δημοσιογράφος αγωνίζεται διακαώς να δώσει φως, μέσα από εκτεταμένες έρευνες, σε φρικτές περιπτώσεις κακοποίησης κοριτσιών που λαμβάνουν χώρα σε μια τοποθεσία υπεράνω πάσης υποψίας.
13/02/2024: Kill me if you dare
Τι θα κάνατε αν κερδίζατε το λαχείο;
Η Demet (Seda Bakan) και ο Okan (Murat Boz) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, των οποίων ο ενθουσιασμός εκτοξεύεται στα ουράνια όταν συνειδητοποιούν ότι κέρδισαν το λαχείο.
Μπορεί, ωστόσο, το λαχείο αυτό να διασώσει τον γάμο τους ή μήπως ο επίλογος είναι πιο εμφανής από ποτέ;
14/02/2024: Players
Η Mack (Gina Rodriguez) εργάζεται ως αθλητικογράφος και είναι αυθεντία στο να σκαρώνει ερωτικά τερτίπια για χάρη των φίλων της. Παρ’ όλη τη μαεστρία που διαθέτει και διοχετεύει στην ερωτική ζωή των φίλων της, όμως, όταν ο έρωτας της κρούει τη θύρα, τότε «πέφτει με τα μούτρα» και αδυνατεί να σκεφτεί λογικά.
14/02/2024: The Heartbreak Agency
Μια δημοσιογράφος καλείται να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, προκειμένου να συγκεντρώσει τις απαραίτητες πληροφορίες για ένα άρθρο. Ούσα απρόθυμη να κάνει κάτι τέτοιο, επισκέπτεται, γεμάτη αμφιβολίες, το γραφείο του ειδικού και καταλήγει να του «ανοίξει» τα εσώψυχά της.
14/02/2024: A Soweto Love Story
Μέσα στην απελπισία της να παντρέψει τους τρεις γιους της, μια μητέρα υπόσχεται πως θα κληροδοτήσει το σπίτι στον πρώτο εξ αυτών που θα «βάλει την κουλούρα». Εντούτοις, δεν γνωρίζει ότι έτσι ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου»…
16/02/2024: The Abyss
Η Frigga, η οποία προσπαθεί να θέσει υγιείς ισορροπίες μεταξύ της ριψοκίνδυνης δουλειάς της – ως υπεύθυνη ασφαλείας στο ορυχείο Kiirunavaara – και της οικογενειακής της ζωής, πρέπει να παλέψει μέχρι τέλος όταν το ορυχείο καταρρέει και απειλεί να «κατασπαράξει» ολόκληρη την πόλη.
19/02/2024: Einstein and the Bomb
Τι συνέβη αφότου ο Αϊνστάιν έφυγε από τη Γερμανία;
Ένας φανταστικός συνδυασμός πραγματικού οπτικοακουστικού υλικού με στοιχεία μυθοπλασίας έρχεται να «φωτίσει» άγνωστες πτυχές της ζωής ενός από τα πιο ευφυή πλάσματα που πέρασαν ποτέ από αυτόν εδώ τον πλανήτη.
Τι άλλο αναμένουμε;
13/02/2024: Taylor Tomlinson: Have It All (stand-up comedy)
Μπορεί η Taylor Tomlinson να τα έχει… όλα;
Από τις σχέσεις, τις εργασιακές επιθυμίες και τα ευτράπελα, όλα τίθενται επί τάπητος σε αυτό το συναρπαστικό stand-up comedy.
16/02/2024: Rhythm + Flow Italy (Σεζόν 2)
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό talent show που απευθύνεται σε επίδοξους ράπερ, οι οποίοι ονειρεύονται να αφήσουν το στίγμα τους στη ραπ σκηνή. Αναμένεται να κυκλοφορήσει σε μια σειρά 8 επεισοδίων.
24/02: Βραβεία Screen Actors Guild
Για πρώτη φορά, η τελετή των Βραβείων Screen Actors Guild θα μεταδοθεί ζωντανά στο Netflix, επιτρέποντας στους συνδρομητές της δημοφιλούς πλατφόρμας να απολαύσουν σε πραγματικό χρόνο την ετήσια γιορτή του κινηματογράφου και των τηλεοπτικών παραγωγών. Για την ακρίβεια, η φετινή διοργάνωση θα είναι 30η και τα υποψήφια ονόματα για τα μεγάλα βραβεία είναι, μεταξύ άλλων, τα εξής: Margot Robbie (Barbie), Emma Stone (Poor Things), Cillian Murphy (Oppenheimer), Jennifer Aniston (The Morning Show), Robert De Niro (Killers of the Flower Moon), κ.ά.
Η Χρύσα Λύκου μίλησε με την καλλιτέχνιδα που φωτογράφισε τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς / “Να μην ξαναπεράσει η ανθρωπότητα κάτι αντίστοιχο, ήταν η επιθυμία όλων τους”.
“Γέροι με άσπρα μαλλιά να τρέχουν με τις παντόφλες, τα μικρά να ουρλιάζουν. Θα γυρίσουμε μάνα, μη στεναχωριέσαι. Ο διωγμός αυτός, παιδιά, ήταν το κάτι άλλο. Μας έβαλαν σε φορτηγά αυτοκίνητα, άλλα ανοιχτά κι άλλα κλειστά και πήραμε τον δρόμο της καταστροφής”.
“Παιδιά, δεν μπορώ να περιγράψω, δεν μπορώ μου είναι αδύνατον. Γιατί, Θεέ μου; Γιατί; Τι κάναμε; Ένας Θεός είναι για όλους, γιατί μας πονάς τόσο πολύ;”.
Δεν θυμάμαι αν όσα περιέγραψε η Εσθήρ Κοέν για το Άουσβιτς τα άκουσα πριν ή μετά την επίσκεψή μου στην Πολωνία, πριν ή μετά από εκείνο το τρένο που μας έφτασε μπροστά από εκείνη τη σιδερένια πύλη προς το νήμα που τρεμόπαιζε τη ζωή.
“Η αυγουστιάτικη βροχή έπεφτε ακούραστη πάνω από τα κεφάλια μας, η λάσπη κάλυπτε τους αστραγάλους μας. Έτσι, μέσα σε ένα ψευτοαδιάβροχο σταθήκαμε μπροστά από βιτρίνες γεμάτες τσαλακωμένα παπούτσια, γυαλιά μυωπίας και κουβάρια μαλλιών”.
“Αληθινών μαλλιών, από εκείνα που χτενίζουμε το πρωί ή που λούζουμε το βράδυ στο κεφάλι μας. Λίγο πιο κάτω ένας διάδρομος γεμάτος φωτογραφίες με ξυρισμένα κεφάλια που στερεώνονταν πάνω σε αποστεωμένα σώματα”.
Μάλλον όταν δεν μπορείς να φανταστείς ένα γεγονός, σημαίνει ότι κάτι πολύ κακό έχει συμβεί. Άρχισα, λοιπόν, να αναζητώ αν υπάρχουν ακόμη στη ζωή εκείνες κι εκείνοι που στο σώμα και στην ψυχή τους χαρτογραφήθηκε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ανθρωπότητας. Δυστυχώς, διαπίστωσα ότι “έφυγαν” πια και οι τελευταίοι. Μέσα από αυτή την έρευνα, όμως, είχα την τύχη να συναντηθώ με το έργο της Αρτέμιδος Αλκαλάη, μιας καλλιτέχνιδας που η εργασία της διαπερνάται από το τραύμα του Ολοκαυτώματος, αποτυπώνοντας τη μνήμη, με έναν τρόπο πιο ήπιο, σε ένα γεγονός που όλα γδέρνουν.
“Προέρχομαι από Εβραϊκή οικογένεια με μεγάλες απώλειες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο παππούς μου – ο πατέρας του πατέρα μου – δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς, καθώς και πολλά άλλα μέλη της οικογένειάς μας”, μου λέει καθώς ξεφυλλίζω τον πρώτο από τους καταλόγους των εκθέσεών της, εκείνον με τις μαριονέτες.
Μαριονέτες παραπέμπουν σε εικόνες μεγάλων καταστροφών
Μου εξηγεί ότι χρειάστηκε χρόνο για να ωριμάσει μέσα της η ιδέα, αλλά και να βρει τη δύναμη, να ασχοληθεί με αυτό το σημαντικό ιστορικό κεφάλαιο
Ο σκελετός από τις μαριονέτες είναι από ξύλο, ενώ το κεφάλι κι άλλα μέλη του σώματος είναι φτιαγμένα από χαρτοπολτό. Δεν φοράνε ρούχα. “Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 αποφάσισα να διαχειριστώ κατά κάποιον τρόπο το τραύμα, την απώλεια και την απουσία μέσα από το παιχνίδι της μαριονέτας”.
“Έτσι, μπορεί κανείς να δει ολόκληρες μαριονέτες σε μια σύνθεση που να θυμίζουν εικόνες από μεγάλες καταστροφές, είτε φυσικές είτε γενοκτονίες και πολέμους. Για μένα, ήταν ένας πιo έμμεσος τρόπος, μια προσωπική επιλογή να μην απεικονίσω ή να αναπαραστήσω σκηνές πολέμου και βίας”.
Ένα παντρεμένο ζευγάρι είναι το πρώτο έργο που έφτιαξε και το μόνο το οποίο έχει ντύσει, έχει ράψει μόνη της τα νυφικά ρούχα. Από κάτω τους υπάρχουν άλλες γυμνές ξαπλωμένες μαριονέτες. “Το ζευγάρι που έζησε μαζί σε αντίθεση με όλους αυτούς που δεν τα κατάφεραν”.
Μαριονέτες-Παντρεμένο ζευγάρι
Την ρωτάω αν έχει αφηγήσεις των δικών της ανθρώπων από το Άουσβιτς
“Οι γονείς μου αποσιωπούσαν τα γεγονότα για πολλές δεκαετίες. Οι επιζώντες άρχισαν να μιλούν στα παιδιά τους πολύ αργότερα, αλλά και πάλι περιορισμένα. Περισσότερο θα μπορούσα να πω ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μίλησαν στα εγγόνια τους, παρά στα παιδιά τους κι αυτό γιατί είχαν περάσει πια αρκετές δεκαετίες. Αντιλήφθηκαν οι ίδιοι την ανάγκη να διασωθεί η μνήμη, ατομική και συλλογική”.
“Με τα κινηματογραφικά έργα και τις τηλεοπτικές σειρές, ο κόσμος άρχισε να εξοικειώνεται κι εγώ με τη σειρά μου να παρακολουθώ πιο στενά οτιδήποτε έχει σχέση με τη γενοκτονία αυτή”.
“Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να δει κανένα έργο για το Ολοκαύτωμα, ούτε να διαβάσει έργα στρατοπεδικής λογοτεχνίας και ιστορικές μελέτες. Μάλιστα, είχε αναστατωθεί πολύ όταν παρουσίασα την έκθεση με τις μαριονέτες, ακόμη στα τέλη της δεκαετίας του ’90 δεν μπορούσε να διαχειριστεί το τραύμα αυτό”.
Η Άρτεμις Αλκαλάη, θεωρεί ότι οι επιζώντες, για να μπορέσουν συνεχίσουν τη ζωή τους ή να την ξαναπιάσουν από την αρχή, χρειάστηκαν τη γόνιμη “λήθη” εκείνης της πρώτου περίοδου. Έτσι κατάφεραν οι άνθρωποι αυτοί να υπάρχουν.
“Όλα όσα συνέβησαν, μεταφέρθηκαν όχι μόνο στη δεύτερη, αλλά και στην τρίτη γενιά και κάποια στιγμή, κάποιος από την οικογένεια που έχει θιγεί, αναλαμβάνει να διασώσει τη μνήμη με τον δικό του προσωπικό τρόπο”.
Από τις μαριονέτες στα σπίτια
Το ταξίδι στο έργο της Αρτέμιδος Αλκαλάη, το διατρέχει με συνέπεια η τρυφερότητα και η επανοικειοποίηση του ανοίκειου. Στο επίκεντρο της εργασίας της μπαίνουν τα σπίτια, ο τόπος από τον οποίο εκτοπίστηκαν πρώτα οι άνθρωποι αυτοί.
“Εδώ και τριάντα χρόνια “το σπίτι”, η οικία, με τους συμβολισμούς και τους συνειρμούς που αυτό φέρει, είναι ένα από τα κεντρικά θέματα της δουλειάς μου και των εκθέσεών μου”.
“Οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους το λίκνο της στοργής και της οικογενειακής αγάπης, έχασαν τους ανθρώπους που ζούσαν μαζί μέσα σε αυτό, έχασαν την πατρίδα και τη γλώσσα τους”.
“Το αναφέρω αυτό, γιατί πολλοί από τους επιζώντες δεν επέστρεψαν. Όχι μόνο αυτοί που εξοντώθηκαν, αλλά και εκείνοι που μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, γιατί δεν μπόρεσαν να γυρίσουν πίσω, δεν άντεχαν να ζήσουν με τα φαντάσματα τους παρελθόντος. ‘Έπρεπε να δημιουργήσουν ξανά ένα νέο σπίτι, μια νέα ζωή μετά τα στρατόπεδα”.
Μαριονέτες που μαρτυρούν τον βάναυσο θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Από τα σπίτια στους ίδιους τους επιζώντες
“Από το 2012, μόλις ολοκλήρωσα τη δουλειά με τα σπίτια, θεώρησα ότι έχω πλέον τη δύναμη να αντιμετωπίσω τους ίδιους του επιζώντες, τους “πρωταγωνιστές” αυτής της τραγωδίας. Πήγα σε διάφορα μέρη του κόσμου, ήθελα να προλάβω να συνομιλήσω με όσες κι όσους βρίσκονταν ακόμη στη ζωή.
“Μίλησα μαζί τους και κατέγραψα τις μαρτυρίες τους μέσω βίντεο και φωτογραφιών, τις οποίες άρχισα να εκθέτω από το 2014. Η δουλειά αυτή εκτέθηκε εκτενώς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό”.
“Σε αυτά τα πορτρέτα, λοιπόν, στο ίδιο φωτογραφικό πλάνο με τους επιζώντες τοποθέτησα κι από ένα έργο μου, «το σπίτι»”.
Η τελευταία έκθεση της Αρτέμιδος Αλκαλάη έγινε το 2020 στη Συναγωγή της Κέρκυρας, με οργανωτές και οικοδεσπότες την εβραϊκή κοινότητα της Κέρκυρας – με τον μικρό πια εβραϊκό πληθυσμό καθώς και τη Γερμανική Πρεσβεία. Η επιμελήτρια αυτού του εικαστικού-ερευνητικού πρότζεκτ και της έκθεσης ήταν η Ευγενία Αλεξάκη, Δρ. Ιστορίας της Τέχνης.
Ντίνος Μάτσας-Επιζών
Η τρέχουσα έρευνά της επικεντρώνεται στον ρόλο της τέχνης στη διεργασία του επώδυνου και τραυματικού ιστορικού παρελθόντος και στις διασταυρώσεις τέχνης και ιστορικής μνήμης, εστιάζοντας σε σύγχρονες αντι-μνημειακές, καλλιτεχνικές πρακτικές μνημόνευσης του Ολοκαυτώματος και των ναζιστικών εγκλημάτων.
“Κάναμε μια έκθεση στη συναγωγή της Κέρκυρας, με τους Εβραίους που εκτοπίστηκαν από το νησί, επέζησαν από το Άουσβιτς και ήταν ακόμη εν ζωή όταν εγώ ξεκίνησα την έρευνά μου το 2012”.
Παρατηρώ τις φωτογραφίες. Τα βλέμματα, τον τρόπο που έχουν τοποθετήσει οι άνθρωποι αυτοί τα χέρια τους, το περιβάλλον γύρω τους.
“Μου μίλησαν για όσα έχασαν, για όσα μπόρεσαν να διασώσουν. Μου περιέγραψαν τη ζωή πριν τον πόλεμο, την εμπειρία τους στα στρατόπεδα και τη ζωή τους μετά. Μου αφηγήθηκαν μόνο όσα μπορούσαν”.
“Με την πανδημία, δυστυχώς, σταμάτησαν τα ταξίδια μου και οι συναντήσεις μας. Είχα κανονίσει να δω επιζώντες που τελικά «συνάντησα» μέσω ψηφιακών πλατφορμών, αλλά πολλοί δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή όταν τελείωσε η πανδημία. Κατάφερα, όμως, και βρήκα τα παιδιά τους, τη δεύτερη γενιά Ολοκαυτώματος, όπως λέγεται, αλλά και την τρίτη γενιά, τα εγγόνια τους”.
Σάντρα Μάτσα-Επιζήσασα
Αυτό το πρότζεκτ με συγκινεί αφάνταστα, λειτουργεί σαν ένα άυλο μνημείο, σύμφωνα με την Ευγενία Αλεξάκη. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου, ενώνει τα εικαστικά με την ερευνητική δουλειά”.
Μιλάμε για τα ταξίδια που έκανε για χάρη αυτής της εργασίας, τους τόπους που βρέθηκε. “Εκτός φυσικά από την Αθήνα, ταξίδεψα στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στον Βόλο, τη Ρόδοκαι την Κέρκυρα. Επίσης, επισκέφτηκα τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία και το Ισραήλ, ενώ έχω φωτογραφίσει και κάποιον που ήρθε από την Αμερική κι έτσι δεν χρειάστηκε να κάνω αυτό το ταξίδι”.
“Να μην ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, με τον τρόπο, το μέγεθος και τη βιαιότητα που έγινε, να μην ξαναπεράσει η ανθρωπότητα κάτι αντίστοιχο, ήταν η επιθυμία κι η ευχή όλων των επιζώντων”.
“Στην αρχή, είχα την εντύπωση ότι η ιστορία του κάθε επιζώντα είναι σχεδόν ίδια. Συνομιλώντας, όμως, με τους ανθρώπους αυτούς, είδα ότι κάθε ιστορία ήταν μοναδική”.
“Αρκετοί μου τραγούδησαν στίχους που είχαν φτιάξει στο στρατόπεδο, βασισμένους σε ελληνικές μελωδίες, ώστε να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους, να εκφράζουν την πίκρα τους, την αγωνία τους και την ελπίδα τους. Είναι φοβερά σημαντικό ότι μπορούσαν και δημιουργούσαν. Στήριζαν ο ένας τον άλλον, προσπαθούσαν να στέκονται σαν ομάδα κι όχι σαν μονάδα”.
Το σπίτι
Την ρωτάω αν μπόρεσε να διακρίνει τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να αντέχει όλη αυτήν τη δυστυχία
“Πολλούς τους κράτησε η πίστη στον Θεό. Άλλοι, βέβαια, στο Άουσβιτς έχασαν την πίστη τους. Υπάρχει Θεός μετά το Άουσβιτς; Πρόκειται για ένα σημαντικό μεταπολεμικό φιλοσοφικό ερώτημα. Τους κράτησαν η ψυχική τους δύναμη, η ελπίδα για τη ζωή την δική τους και των αγαπημένων τους, η πίστη στον άνθρωπο. Ακόμη κι εκεί μέσα”.
Συζητάμε για τις εσωτερικές διεργασίες που αναδύθηκαν μετέπειτα, στην επεξεργασία του υλικού που συνέλεξε. “Την ώρα που έβγαζα τις φωτογραφίες και τα βίντεο, δεν αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς γινόταν λόγω της συγκίνησης για τη συνάντησή μας”.
Ερικέτη Βελέλη-Επιζήσασα
“Πολύ μετά, ακούγοντας και βλέποντας τις μαρτυρίες, η συγκίνησή μου ήταν εξίσου μεγάλη. Βρέθηκα μαζί τους μέσω της οθόνης, ξανά, πρόσωπο με πρόσωπο. Αρκετοί τότε είχαν ήδη φύγει από τη ζωή, οπότε βλέποντάς τους μπροστά μου, αντιλήφθηκα σε βάθος τη σπουδαιότητα των μαρτυριών τους που υπήρξαν από τις τελευταίες που έδωσαν”.
Αυτό που επεδίωκαν οι ναζί, ήταν να χαθεί η ανθρώπινη υπόσταση. Όλες και όλοι τους θεώρησαν σημαντική τη φωτογράφιση αυτή – για πολλούς ήταν η τελευταία τους φωτογραφία και μέσω αυτής διασώθηκε η μορφή τους. Σεβάστηκα τη μορφή τους, ήθελα να αποτυπώσω την εικόνα με την αξιοπρέπεια που οι ίδιοι ήθελαν να αφήσουν σαν παρακαταθήκη στον κόσμο”.
Ρεβέκκα Ααρών-Επιζήσασα
Σχολιάζουμε το γεγονός ότι οι άντρες που φωτογράφισε ήταν λιγότεροι από τις γυναίκες
“Αρχικά, από τα στρατόπεδα βγήκαν πιο πολλοί άντρες. Καθώς, όμως, πέρναγαν οι δεκαετίες, “έφευγαν” πρώτοι από τη ζωή κι έτσι έμειναν περισσότερες γυναίκες. Εγώ, τους συνάντησα από ηλικίες 80 μέχρι και 104 ετών. Πήγαινα πάντα στον δικό τους χώρο: Τα σπίτια τους, τα γραφεία ή καταστήματα τους, σε ξενοδοχεία, σε οίκους ευγηρίας, σε μουσεία και πάντα φωτογράφιζα και τους ανθρώπους που βρίσκονταν μαζί τους στη διάρκεια της συνάντησής μας”.
Ο αριθμός στο χέρι
Κοιτάζω τα χέρια τους, πλησιάζω τις φωτογραφίες στο πρόσωπο που, προσπαθώ να διακρίνω τον αριθμό που υπάρχει χαραγμένος.
“Για πολλούς, το τατουάζ με τον αριθμό είναι σοκαριστικό. Για εμάς, όμως, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας αυτών των ανθρώπων που αγαπάμε. Από τους 67 ανθρώπους που φωτογράφισα, μόνο μια το είχε αφαιρέσει. Με αυτόν τον τρόπο αισθανόταν πως θα μπορούσε να απαλύνει λίγο τον πόνο”.
“Ήθελα στις φωτογραφίες να φανεί ο αριθμός, τον βάζω συνειδητά σε πρώτο πλάνο, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται για επιζώντες από το Άουσβιτς. Υπάρχουν οι αρνητές του Ολοκαυτώματος είναι ένα ισχυρό ρεύμα εδώ και αρκετές δεκαετίες. Επίσης, σκέφτηκα ότι θα βοηθήσει τη νέα γενιά να κατανοήσει τις πρακτικές υπανθρωποποίησης στα ναζιστικά στρατόπεδα”.
Νάτα Όσμο-Επιζήσασα
Απ’ τη χαραμάδα του Άουσβιτς, εκεί όπου απ’ τον άνθρωπο αφαιρέθηκε ο άνθρωπος, κύλησε μια σταγόνα έρωτα.
“Είχα μια θεία, η κόρη της αδερφής της γιαγιάς μου. Εκτοπίστηκε οικογενειακώς από την Αθήνα, όλη της η οικογένεια δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς εκτός από εκείνη. Εκεί, λοιπόν, ερωτεύτηκε έναν επιζώντα”.
“Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους στο στρατόπεδο ή στην απελευθέρωση σε στρατόπεδα προσφύγων, δεν ξέρω με σιγουριά γιατί δεν προλάβαμε να μιλήσουμε γι’ αυτά. Ήταν ένα θέμα που ποτέ δεν θίξαμε. Όμως ναι, υπήρξε και έρωτας”.
“Προσπαθώ να διασώσω την ατομική και συλλογική μνήμη με ό,τι εργαλεία διαθέτω. Η μνήμη νοηματοδοτεί τη ζωή μας, είναι πολύ σημαντική για την απόκτηση γνώσης, συνείδησης του εαυτού μας και ταυτότητας. Είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη να γνωρίζει την ιστορία του”.
“Η δύναμη της ψυχής τους και η αγάπη για τη ζωή, υπήρξε για μένα ένα αξεπέραστο μάθημα. Τους είμαι για πάντα ευγνώμων”.
Ολοκληρώθηκε η εκδίκαση της αγωγής του Γρηγόρη Δημητριάδη σε βάρος της Εφημερίδας των Συντακτών, των Reporters United και του Θανάση Κουκάκη. Ο κ. Δημητριάδης επέλεξε να μην παραστεί.
Χτες το πρωί, έξω από το κτίριο 4 στα Δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, συγκεντρώθηκαν δεκάδες άτομα από μεγάλο κομμάτι του δημοσιογραφικού κόσμου και αλλυλέγγυες/οι ως ένδειξη της αμέριστης στήριξής τους στην ανεξάρτητη, ερευνητική δημοσιογραφία. Εντός, η αίθουσα 1 ήταν κατάμεστη.
Ο λόγος ήταν η εκδίκαση της εξοντωτικής, καταχρηστικής αγωγής του Γρηγόρη Δημητριάδη, τέως γενικού γραμματέα και ανιψιού του πρωθυπουργού κατά της Εφημερίδας των Συντακτών, των Reporters United και του Θανάση Κουκάκη για τις αποκαλύψεις που έκαναν σχετικά με την σύνδεση του κ. Δημητριάδη με επιχειρηματίες που εμπλέκονταν στη διακίνηση του παράνομου λογισμικού παρακολούθησης Predator.
Συγκεκριμένα, οι αγωγές SLAPPs του Γρηγόρη Δημητριάδη είναι οι εξής: κατά της Εφημερίδας των Συντακτών (250.000 ευρώ), των Reporters United (150.000 ευρώ), του Θανάση Κουκάκη (150.000 ευρώ) και του TVXS (550.000 ευρώ). Ο κ. Δημητριάδης αξιώνει, επίσης, συνολικά 3,3 εκατομμύρια ευρώ κατά τεσσάρων στελεχών της Εφημερίδας των Συντακτών και τριών δημοσιογράφων των Reporters United.
Δεν έλειπε η διεθνής υποστήριξη προς τους ερευνητές δημοσιογράφους. Λίγες μέρες πριν, το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου και άλλες οχτώ διεθνείς και ευρωπαϊκές οργανώσεις για την ελευθερία του Τύπου εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση, όπου ζητούν την απόσυρση της αγωγής, καθώς συνιστά «κορυφαίο παράδειγμα στρατηγικής αγωγής SLAPP», όπως καταδεικνύει η αξιολόγηση της Συμμαχίας κατά των SLAPPs (CASE).
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ως ενάγων, επέλεξε να μην εμφανιστεί στο Πρωτοδικείο Αθηνών. Έτσι, κατέθεσε μόνο μία μάρτυρας κατηγορίας, η Νικολέτα Μυλωνά, δικηγόρος και συνεργάτιδά του, η οποία υποστήριξε πως τον κρέμασαν στα μανταλάκια, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε έχει κατηγορηθεί για κάτι ή έχει κληθεί να καταθέσει σαν μάρτυρας.
Ως μάρτυρες των εναγομένων κατέθεσαν ο Νίκος Αλιβιζάτος, συνταγματολόγος και Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διδάσκει Συνταγματικό Δίκαιο από 1980, και ο Τάσος Τέλλογλου, ερευνητής δημοσιογράφος στο Inside Story.
Οι καταθέσεις τους τονίζουν την ανάγκη διασφάλισης της ελευθεροτυπίας ως ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας και αναδεικνύουν την τεράστια διάσταση του Σκανδάλου των Υποκλοπών που τράβηξε τα φώτα στην Ελλάδα για όλους τους λάθος λόγους, με αποτέλεσμα να κρούουν τον κώδωνα πολλάκις για το κράτος δικαίου στη χώρα μας.
Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έβαλε στο στόχαστρο την Ελλάδα η Sophie in’t Veld, εισηγήτρια της επιτροπής PEGA, η οποία μίλησε εκ μέρους του Renew Europe, δήλωσε σχετικά: «φιμώνονται ανεξάρτητες αρχές και φαίνεται ότι η Ελλάδα δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση».
«Μια σκιά για την κυβέρνηση»
Αρχικά, οι δικηγόροι της Εφημερίδας Συντακτών και των Reporters United, ζήτησαν να απορριφθεί η αγωγή ως καταχρηστική: «Ασκήθηκε καταχρηστικά η αγωγή με σκοπό να φιμώσουν τον Τύπο και να περιορίσουν, να παρεμποδίσουν δημοσιογράφους να ερευνούν το συγκεκριμένο πρόσωπο για το συγκεκριμένο θέμα».
Ο κ. Αλιβιζάτος σημείωσε το γεγονός ότι «Η αγωγή είχε υποβληθεί στις 4 Αυγούστου και η παραίτηση έγινε την επόμενη μέρα. Είναι σαν να έχει αποδεχθεί την υποψία των γεγονότων. Το μόνο –εντός πολλών εισαγωγικών– επιλήψιμο θα μπορούσε να είναι το εξώφυλλο. Αλλά όταν την επόμενη παραιτείται είναι δυνατόν να λέμε ότι δεν υπάρχει κάτι;».
«Οι δημοσιογράφοι αναφέρονται σε γεγονότα που δεν διέψευσε η άλλη πλευρά», σχολίασε ο συνταγματολόγος.
Ο καθηγητής αναφέρθηκε στον ορισμό των SLAPP ως παραπλανητικές αγωγές, που «ασκούνται από τάχα θιγόμενους, ισχυρά πρόσωπα για να εκφοβίσουν». Ο πρόεδρος της έδρας τότε τον διέκοψε, λέγοντας: «Σας παρακαλώ. Αν θέλετε να μιλήσουμε γενικά την ελευθεροτυπία, υπάρχουν άλλοι χώροι».
⚡️Meanwhile, the EU anti-SLAPP Directive that is supposed to honour Daphne and protect public watchdogs might end up completely hollowed out, deprived of crucial safeguards.
Η συνήγορος όμως των εναγομένων έσπευσε να παρατηρήσει: «Έχουμε τη δυνατότητα, να εξετάσουμε τον πλέον διακεκριμένο για το θέμα αυτό. Θεωρώ πως θα μπορούσε να πει δυο τρία σημαντικά πράγματα για αυτές τις αγωγές και να μην περιοριστούμε να συζητάμε στεγνά».
Από την άλλη πλευρά, ο δικηγόρος του κ. Δημητριάδη ρώτησε αν έγινε δημοσίευση για «επανόρθωση» μετά το εξώδικο του Ιουνίου. Ο κ. Αλιβιζάτος απάντησε ότι δημοσιεύτηκε η απάντηση του κ. Δημητριάδη, ωστόσο «το να δέχεσαι να δημοσιεύσεις την απάντησή του δε σημαίνει ότι συμφωνείς με το περιεχόμενο και ανακαλείς.
«Επιτρέπεται το να αναφέρεται ως πρακτική νομικού εκφοβισμού;» του αντέτειναν. «Επιβάλλεται» επεσήμανε ο συνταγματολόγος, καθώς «μιας που μιλάμε για κράτος δικαίου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει πει ότι η υπόθεση αυτή είναι μια σκιά για την κυβέρνηση».
Να σημειωθεί ότι ο κ. Δημητριάδης έχει ασκήσει και δεύτερη αγωγή κατά του Reporters United και της Εφ.Συν. για τα δημοσιεύματα που αποκάλυπταν SMS παγίδευσης στόχων παρακολούθησης, τα οποία εμφανίζονταν να προέρχονται από το κινητό του.
«Ποιος ήταν υπεύθυνος για τις τεχνικές, αν θα χρησιμοποιηθεί spyware; Ο Δημητριάδης, κανένας άλλος»
Έπειτα, κλήθηκε ο Τάσος Τέλλογλου ως δεύτερος μάρτυρας, ο οποίος έχει ερευνήσει και προσωπικά ενδελεχώς το θέμα των υποκλοπών.
Στην ερώτηση του προέδρου αν υπήρχε επαρκής τεκμηρίωση για τα επίμαχα δημοσιεύματα, ο δημοσιογράφος απάντησε: «Για τέτοια ζητήματα, δεν μπορείς να έχεις όλες τις αποδείξεις την ίδια στιγμή. Ο κ. Δημητριάδης και ο πρωθυπουργός για την περίπτωση του κ. Κουκάκη επικαλέστηκαν ένα χαρτί που το έφεραν στη Βουλή (που δεν άξιζε ούτε για χαρτί τουαλέτας), το οποίο χαρτί δεν είχαν ψάξει καν τους επίμαχους λογαριασμούς. Το λέω γιατί κι εμείς το είχαμε ερευνήσει».
«Στόχος του δημοσιεύματος ήταν να αναδειχθεί σχέση Δημητριάδη με τον Φ. Μπίτζιο, ο οποίος ήταν συνιδιοκτήτης Intellexa» τόνισε ο μάρτυρας, προσθέτοντας ότι ο άνθρωπος από τον οποίο αγόρασε την εταιρεία ο Γρηγόρης Δημητριάδης ήταν οδηγός του Μπίτζιου με ετήσια αμοιβή 15.000 ευρώ.
Ο Τάσος Τέλλογλου ανέφερε ότι στη διάρκεια των ερευνών του τελούσε και ο ίδιος υπό παρακολούθηση. Ρωτήθηκε αν ο κ. Δημητριάδης έχει στραφεί εναντίον του «Στο διάστημα που εμείς κάναμε την έρευνα μας είχαμε τη μισή ασφάλεια από πίσω μας. Δεν λέω ότι την έστειλε ο κ. Δημητριάδης, αλλά σίγουρα την απέστειλε κάποιος που μπορούσε να το κάνει», είπε χαρακτηριστικά απαντώντας σε ερωτήσεις των πληρεξουσίων δικηγόρων του Δημητριάδη, Κωνσταντίνου Βιτώρου και Χριστόδουλου Δερμενέζη.
«Σε αυτές τις δουλειές της μυστικής δράσης, υπάρχει το στοιχείο της αρνησιμότητας. Πρώτο τους μέλημα είναι να μην βρεις πως είναι αυτοί. Για να φτάσεις στην άμεση σύνδεση πρέπει να ακολουθήσεις διαφορετικούς δρόμους. Να δεις αν η εταιρεία που έφερε το λογισμικό στην Ελλαδα, η Intellexa, είχε σχέση με τον Δημητριάδη. Όλη η Αθήνα ήξερε ότι ο Μπίτζιος είχε σχέση με τον Δημητριάδη, μόνο ο Δημητριάδης δεν το ήξερε. Η Intellexa χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα εγκαθίστατο στην Ελλάδα. Ποιός ήταν υπεύθυνος για τις τεχνικές, αν θα χρησιμοποιηθεί spyware; Ο Δημητριάδης, κανένας άλλος. Από τη στιγμή που το spyware θα χρησιμοποιούνταν από κρατική υπηρεσία και υπεύθυνος ήταν ο Δημητριάδης, τα φώτα θα έπεφταν στον Δημητριάδη» δήλωσε.
«Υπάρχουν πολλές παρακολουθήσεις που έχουν γίνει με επισύνδεση. Είναι νομότυπες μεν, αλλά δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε τη νομιμότητά τους, καθώς δεν μπορούμε να αποδείξουμε αν υπάρχει όντως λόγος εθνικής ασφάλειας. Υπάρχει σχέση ατόμων που παρακολουθούνται και μέσω ΕΥΠ και με Predator», ανέφερε ο δημοσιογράφος.
«Η δημοσιογραφική έρευνα έχει δώσει εξήγηση για ποιο λόγο παρακολουθούνταν κοινά άτομα;», ρώτησε η Κλειώ Παπαντολέων. «Όταν δεν δούλευε το ένα σύστημα, δούλευε το άλλο», αποκρίθηκε αφοπλιστικά ο Τέλλογλου.
Στην ερώτηση αν έχει διαπιστωθεί αγορά του Predator από ιδιώτη, ο μάρτυρας απάντησε: «Δεν έχει διαπιστωθεί πουθενά στον κόσμο, το Πανεπιστήμιο του Τορόντο μας επιβεβαίωσε ότι το λογισμικό ήταν τόσο ακριβό που δεν θα μπορούσε να το έχει αγοράσει ιδιώτης».
«Αν το inside story λάμβανε μια αγωγή ύψους 1 εκατ. ευρώ και ήθελε να ξαναγράψει για το συγκεκριμένο πρόσωπο θα το σκεφτόταν;» ρώτησε η δικηγόρος. «Θα το σκεφτόταν, φυσικά. Για αυτό γίνονται αυτές οι αγωγές, για (σσ.: να μην γίνει) το επόμενο ρεπορτάζ, όχι για το προηγούμενο», τόνισε ο Τάσσος Τέλλογλου.
Το δικαστήριο άκουσε και τις δύο πλευρές και επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφαση του μέσα στους επόμενους μήνες. Αναμένεται κάπου προς το καλοκαίρι η απόφαση.
Περιμένοντας τον «νόμο της Δάφνης»
Πριν από περίπου δύο μήνες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ευρωπαϊκή οδηγία, με αφορμή τις SLAPPs, που αποτελούν ένα ολοένα και αυξανόμενο φαινόμενο στην Ευρώπη και τον κόσμο, με περισσότερες από 160 αγωγές να κατατίθενται μέσα στο 2022 και μόνο. Η οδηγία έχει ονομαστεί «νόμος της Δάφνης», από το όνομα της Μαλτέζας ερευνήτριας δημοσιογράφου Daphne Caruana Galizia, η οποία δολοφονήθηκε το 2017, ενώ ήταν αντιμέτωπη με πάνω από 40 τέτοιες αγωγές.
«Η νέα νομοθεσία καλύπτει και διασυνοριακές υποθέσεις και προσφέρει υψηλό επίπεδο προστασίας στους δημοσιογράφους. Θα μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση ενώ προβλέπεται ταχεία διαδικασία σε περιπτώσεις πρόδηλα αβάσιμων υποθέσεων. Έτσι, οι αγωγές θα μπορούν να σταματούν πολύ πιο γρήγορα. Θα υπάρξει εξοικονόμηση χρημάτων, σημαντικών πόρων, ενώ οι δημοσιογράφοι αποκτούν εργαλεία απέναντι στις καταχρηστικές αγωγές», δήλωσε ο Tiemo Wölken, Γερμανός ευρωβουλευτής μέλος της ευρωομάδας S&D.
🇬🇷#Greece: On 30 January, IPI will join #mediafreedom groups in holding a webinar to mark publication of a major report assessing #pressfreedom & independent journalism in Greece, following our mission to #Athens in September
— IPI – The Global Network for Independent Media (@globalfreemedia) January 26, 2024
Επιπλέον, οι στόχοι των υποθέσεων SLAPP θα πρέπει να μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση για τα έξοδά τους στο εθνικό τους δικαστήριο. Η εφαρμογή της νέας νομοθεσίας θα έχει τεθεί πλήρως σε ισχύ σε δύο χρόνια, οπότε τα κράτη μέλη να μεταφέρουν τη νομοθεσία στο εθνικό τους δίκαιο.
Όσον αφορά την εγχώρια καθεστηκυία τάξη, στην κοινή αναφορά της Κοινωνίας των Πολιτών προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για δεύτερη συνεχή χρονιά στον ετήσιο έλεγχο των εθνικών συστημάτων μέσω της Έκθεσης για το Κράτος Δικαίου (2023), εντοπίζονται 5 ζητήματα με αντίκτυπο στο Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Το ένα εξ αυτών υπογραμμίζει την κατάλυση της ελευθερίας του Τύπου, με κατάταξη της χώρας στην τελευταία θέση της ΕΕ για δεύτερη συνεχή χρονιά, λόγω των απειλών και επιθέσεων, των παρακολουθήσεων και των καταχρηστικών αγωγών (SLAPPs) κατά δημοσιογράφων.
Μια δημοκρατία δεν μπορεί να είναι λειτουργική, χωρίς ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης που πραγματοποιούν τις έρευνές τους ανεμπόδιστα.
Σε αυτή τη σειρά άρθρων, ήρθε η ώρα να ειπωθούν όλες οι αλήθειες μέσα από το πρίσμα των δικών σας βιωμάτων. Κατά διαστήματα, θα θέτουμε ερωτήσεις μέσα από τον λογαριασμό μας στο Instagram και οι απαντήσεις σας δημοσιεύονται σε μορφή άρθρου, διατηρώντας πάντα την ανωνυμία του εκάστοτε αποστολέα.
Για αρχή, επιλέξαμε να ανοίξουμε το επώδυνο και περίπλοκο θέμα του χωρισμού. Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, μπορεί κανείς να βρει αμέτρητες πληροφορίες γύρω από τα αίτια του χωρισμού, τους τρόπους αντιμετώπισης κ.λπ. Εδώ, η σκυτάλη περνάει σε εσάς, ώστε να δοθεί βήμα σε κάθε άτομο εκεί έξω που επιθυμεί να μοιραστεί την ιστορία του. Εν προκειμένω, ρωτήσαμε ποιοι είναι οι πιο γελοίοι λόγοι χωρισμού που έχετε ακούσει – είτε μέσα από αφηγήσεις άλλων, είτε καθαρά βιωματικοί.
Ιδού, λοιπόν, οι απαντήσεις σας!
«Οι φίλοι έλεγαν ότι στάνταρ με κερατώνει»
Αν μη τι άλλο, η απιστία είναι μια πολύ εύλογη αιτία χωρισμού.
Ωστόσο, θα ήταν προτιμότερο να προηγηθεί μια κουβέντα με το έτερον ήμισυ, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί η πιθανότητα του τρίτου προσώπου. Διότι, από τη μία, οι φίλοι ναι μεν θέλουν το καλό μας, οπότε μας προειδοποιούν για να έχουμε καθαρό κούτελο, αλλά δεν γνωρίζουν τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι.
Στην περίπτωση που αποδειχτεί ότι είχαν δίκιο οι φίλοι, έπειτα από ανάλογη συζήτηση με το άμεσα εμπλεκόμενο άτομο, τότε, πάρα πολύ ψύχραιμα, μπορείς να του κάψεις το σπίτι.
Κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ και να σέρνεσαι την επομένη εξαιτίας του ότι ροχαλίζει ασταμάτητα ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα σου. Παρ’ όλα αυτά, αν είναι υγιής η σχέση, κατά τ’ άλλα, υπάρχουν στο εμπόριο διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης.
Πάρε ένα μανταλάκι, στην τελική.
«Μου έλεγε ότι βγαίνω πολύ συχνά έξω και δεν γίνεται να εκτίθεται τόσο η κοπέλα του»
Ζήτω ο μεσαίωνας.
Συνήθως, όταν το ένα από τα δύο μέλη μιας σχέσης προσπαθεί να βάλει «φρένο» στην κοινωνική ζωή του άλλου, προμηνύεται κάποιου είδους ανασφάλεια ή κάποια πεποίθηση προηγούμενου αιώνα. Εν ολίγοις, δεν είναι πολύ υγιές αυτό. Σίγουρα μερικά άτομα είναι πολύ πιο εξωστρεφή και κοινωνικά από κάποια άλλα, όμως αυτό δεν είναι κατακριτέο. Αν, για παράδειγμα, η κοπέλα έχει διάθεση να βγει και το αγόρι δεν έχει όρεξη να ακολουθήσει, είναι πολύ εντάξει να πράττει κάθε πλευρά όπως την ικανοποιεί.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν όλο αυτό λειτουργεί παρεμβατικά, σε μία προσπάθεια να αλλοίωσης και διαστρέβλωσης της ήδη υπάρχουσας προσωπικότητας.
«Δεν τον/την συμπαθούσε η παρέα μου»
Δεν αποκλείεται, καμιά φορά, να «τυφλωθούμε» σε τόσο μεγάλο βαθμό από την καψούρα, ώστε να αγνοούμε ορισμένα red flags. Τότε, έρχεται η παρέα μας να προσδώσει μια ρεαλιστική νότα σε όλο αυτό, με αποτέλεσμα να επέλθει ανώμαλη προσγείωση από το «ροζ συννεφάκι», στο οποίο βρισκόμαστε και να προσγειωθούμε με δύναμη στο έδαφος.
Βέβαια, δεν αποκλείεται και η παρέα να βγάζει βιαστικά συμπεράσματα ενίοτε, σχηματίζοντας μια στρεβλή εικόνα. Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος θα δείξει τι ισχύει, καθώς επίσης και ότι χρειάζεται να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τη γνώμη όσων στέκονται αλώβητοι δίπλα μας, έχοντας αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι λειτουργούν με γνώμονα την ευημερία μας.
«Μου είπε ότι τα ξαναβρήκε με την κοπέλα του»
Delulu.
Να βγαίνεις ραντεβού με τον άλλον, ο οποίος ισχυρίζεται ότι χώρισε πρόσφατα, να φαίνεται πολλά υποσχόμενη η όλη φάση μεταξύ σας και ξαφνικά να σκάει τηλέφωνο: «Ξέρεις, συγγνώμη, τα ξαναβρήκα με την κοπέλα μου».
Μετά το πρώτο σοκ, αρχίζουν να καταφθάνουν περισσότερες πληροφορίες, βάσει των οποίων ουδέποτε υπήρξε χωρισμός και, κάπως έτσι, έγιναν τρία τα άτομα σε μία σχέση – με τα δύο εξ αυτών να έχουν πλήρη άγνοια.
Αχ, τοξικούληδες.
«Μέναμε μακριά»
«Στο μεταξύ, έμενε 12 λεπτά μακριά με το αμάξι», συμπληρώνει η φίλη που μας απάντησε στο Instagram.
Εδώ, ταιριάζει να παρατεθούν μερικοί στίχοι που ταιριάζουν άψογα με την περίπτωση:
«Κι αφού βάλω σε μια τάξη τ’ ασυμμάζευτα θα σου πω αν είσ’ εντάξει τώρα μάζευ’ τα, κι αν κρατάς το χαρακτήρα τον αλύγιστο παρ’ το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο».
«Είχα πολλή ενέργεια»
Νισάφι πια.
Αν έχουμε πολλή ενέργεια, δυσκολεύεται ο άλλος να το διαχειριστεί. Αν, πάλι, αντιμετωπίζουμε συναισθηματικές μεταπτώσεις, τότε είμαστε «σαν τη Μεγάλη Παρασκευή».
Παρατήστε μας στην ησυχία μας και αφήστε μας να είμαστε όπως θέλουμε.
«Τσακωθήκαμε για φαγητό και χωρίσαμε»
Το φαγητό είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις σε τούτο τον ταλαιπωρημένο κόσμο. Εντούτοις, για φαγητό να μην τσακώνεστε. Καλύτερα να σπαταλήσετε λίγα χρήματα παραπάνω για να παραγγείλει ο καθένας ό,τι τραβάει η όρεξή του.
Εξαιρούνται οι ακραίες περιπτώσεις, τύπου Joey Tribbiani, που έφερνε την καταστροφή αν έπαιρνες δύο πατάτες από το πιάτο του. Ακόμη, δεν αποκλείεται να κρύβονται άλλου τύπου προβλήματα πίσω από έναν έντονο τσακωμό για το φαγητό, οπότε καλύτερα να λήξει νωρίς-νωρίς αυτή η συνύπαρξη.
«Ανέβασε στο “BeReal” σέξι φωτογραφία από το μπάνιο»
Εδώ εγείρεται το ζήτημα των ορίων που έχουν τεθεί εξ αρχής.
Με την τεράστια έκρηξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πολλοί χρήστες αναρτούν σέξι φωτογραφίες, ανεξάρτητα από το αν είναι σε σχέση ή όχι. Θα μπορούσε να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα αυτό από την κοινωνική οπτική των επιβλαβών προτύπων, αλλά θα άνοιγε μεγάλη συζήτηση και δεν είναι το ζητούμενο. Αν, δηλαδή, είχε ξεκαθαρίσει το άτομο απέναντί σου ευθύς εξ αρχής ότι θα λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και το δέχτηκες, τότε τα ‘θελες και τα ‘παθες.
Στην περίπτωση που δεν είχε διεξαχθεί μια τέτοια συζήτηση, θα ήταν προτιμότερο να γίνει προτού αποφασιστεί ένας οριστικός χωρισμός. Δεν είναι δα ζήτημα ζωής και θανάτου, θα μπορούσε να βρεθεί μια χρυσή τομή.
«Ήταν εθισμένος/η στα φρουτάκια»
Αμάν.
Εξαφανίζεις γρήγορα ό,τι χρήματα είχες στο σπίτι και φεύγεις άρον-άρον, επειδή η αδερφή σου έχει τακαμούρι. Πέρα απ’ την πλάκα, αν κυριολεκτικά πρόκειται για εθισμό, τότε ανεξαρτήτως από την εξέλιξη της σχέσης, ξεκάθαρα και μόνο από ανθρώπινο ενδιαφέρον, είναι επιτακτική ανάγκη να παρέμβουν άτομα και φορείς που όντως μπορούν να τον/την αποτρέψουν από την αυτοκαταστροφή, όπως ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά.
Τα οικονομικά ζητήματα είναι πολύ συχνά ταμπού και έτσι οι μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα σε εμάς και την παρέα μας μπορούν πολύ συχνά να δημιουργήσουν προβλήματα.
Στο επεισόδιο “The one with the five steaks and an eggplant” της διεθνώς αγαπημένης σειράς Friends, η παρέα των έξι φίλων χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, καθώς αντιμετωπίζουν ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα: Η Ρέιτσελ, ο Τζόι και η Φοίβη δεν έχουν την ίδια οικονομική κατάσταση με τη Μόνικα, τον Τσάντλερ και τον Ρος και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής που επιλέγουν οι φίλοι τους, ο οποίος περιλαμβάνει εξόδους σε ακριβά εστιατόρια, συναυλίες και άλλες ακριβές δραστηριότητες.
Το επεισόδιο μπορεί να ανήκει σε κωμική τηλεοπτική σειρά, παρόλα αυτά δεν είναι λίγα τα άτομα που ταυτίζονται και βλέπουν τον εαυτό τους και τους φίλους τους μέσα από αυτό το σενάριο.
Είναι γεγονός: Διανύουμε μία ακόμη περίοδο οικονομικής δυσχέρειας και πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε ακόμη και να καλύψουμε τα πάγια έξοδά μας, όπως είναι οι λογαριασμοί ή τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Σε αρκετές, όμως, περιπτώσεις οι κοντινοί μας φίλοι και συγγενείς δεν βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμάς, είτε γιατί έχουν καλύτερες οικονομικές απολαβές από τη δουλειά τους, είτε γιατί είχαν την τύχη να έχουν μεγαλύτερη οικογενειακή περιουσία που μπορεί να υποστηρίξει έναν πιο άνετο οικονομικά τρόπο ζωής.
Ό,τι και αν συμβαίνει, η αλήθεια είναι μία: Τα οικονομικά ζητήματα είναι πολύ συχνά ταμπού στις σύγχρονες κοινωνίες και έτσι οι μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα σε εμάς και τους φίλους μας μπορούν πολύ συχνά να δημιουργήσουν άβολες καταστάσεις και προβλήματα.
Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Επικοινωνία
Η επικοινωνία, σχεδόν σε όλα τα προβλήματα, αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της λύσης. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ο φίλος που σε καλεί σε όλες αυτές τις ακριβές δραστηριότητες ίσως δεν έχει αντιληφθεί πραγματικά την οικονομική σου κατάσταση; Αν το ίδιο το άτομο δεν έζησε ποτέ σε αντίστοιχη συνθήκη, ίσως δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι η δική σου καθημερινότητα και τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις.
Πρότεινε εναλλακτικές επιλογές
Ναι, είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις σε καλά εστιατόρια ή ακριβές συναυλίες, αλλά υπάρχουν δεκάδες ακόμη επιλογές που κοστίζουν πολύ λιγότερο, όπως είναι μία βραδιά στο σπίτι με επιτραπέζια, ένα πικνικ σε κάποιο πάρκο, ή μία επίσκεψη στο εξοχικό κάποιου φίλου ή συγγενή.
Δεν χρειάζεται να ωραιοποιούμε ή ρομαντικοποιούμε το να μην έχουμε αρκετά χρήματα για εξόδους, ταξίδια και θέατρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι μία τέτοια κατάσταση μας οδηγεί πολλές φορές στο να βρίσκουμε ωραίες εναλλακτικές λύσεις στις οποίες μπορούμε όλοι να περάσουμε καλά.
Και αν δεν τους αρέσουν οι εναλλακτικές επιλογές;
Αν οι φίλοι σου δεν ενδιαφέρονται αρκετά, ώστε να κάνετε μαζί, κάτι στο οποίο να μπορείς και εσύ να ανταπεξέλθεις οικονομικά, ήρθε μάλλον η ώρα να αναρωτηθείς αν και κατά πόσο είναι πραγματικοί φίλοι σου και αν υπολογίζουν την παρέα σας περισσότερο από την απόλαυση κάποιας δραστηριότητας.
Είναι δικαίωμά τους να θέλουν να διασκεδάσουν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά, αν νοιάζονται για εσένα και τη σχέση σας, θα πρέπει να επιλέγουν κάποιες φορές και δραστηριότητες στις οποίες να μπορείς και εσύ να ακολουθήσεις.
Σπάσε το ταμπού
Δυστυχώς τα οικονομικά ζητήματα ανέκαθεν αποτελούσαν μεγάλο κοινωνικό ταμπού. Είτε κάποιος βγάζει πολλά χρήματα είτε ελάχιστα, δύσκολα θα πει δημόσια το μισθό του ή θα μιλήσει ειλικρινά για την οικονομική του κατάσταση. Γιατί;
Γιατί στην περίπτωση που ένα άτομο βγάζει πολλά χρήματα θα φοβάται μην επικριθεί ή αντιμετωπίσει φθόνο και ζήλια και στην περίπτωση που ένα άτομο ζει με λίγα χρήματα θα φοβάται ότι θα βιώσει ντροπή ή ακόμα και επίκριση για την πορεία της καριέρας του. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να αποσυνδέσουμε τα χρήματα από την αξία που έχουμε ως άνθρωποι και να σταματήσουμε να φοβόμαστε να μιλάμε για αυτά;
Δέξου υποστήριξη
Σε πολλές περιπτώσεις ακούμε ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή διαβιούν χωρίς ούτε τα βασικά αγαθά να λένε ότι δεν δέχονται να ζητήσουν βοήθεια, για λόγους αξιοπρέπειας. Η αξιοπρέπεια είναι μία όμορφη αρετή, που, όμως, δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις παρερμηνεύεται και αποτελεί τελικά εμπόδιο στην εξέλιξή μας.
Ας δεχτούμε επιτέλους ότι το να δεχόμαστε βοήθεια δεν είναι αναξιοπρεπές και ότι, αντιθέτως, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, η αλληλεγγύη είναι το βασικό μέσο που μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει.
Αν, λοιπόν, κάποια φίλη σου ή συγγενής θέλει να σε βοηθήσει πρακτικά ή οικονομικά, βρισκόμενη σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εσένα ή ακόμα και να καλύψει κάποια κοινά σας έξοδα για να περάσετε ποιοτικό χρόνο μαζί σε κάποια πιο «καλή» έξοδο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις κανένα λόγο να αρνηθείς, αρκεί φυσικά να γνωρίζεις με σιγουριά ότι όσα σου προσφέρει τα προσφέρει με αγάπη και χωρίς καμία πρόθεση να σε χειριστεί ή να αποκτήσει το πάνω χέρι στη σχέση σας.
Αντί επιλόγου
Τα οικονομικά ζητήματα αποτελούν κοινωνικά ταμπού που συχνά δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις μας. Αν έχουμε δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους και αντιμετωπίσουμε από κοινού και με ειλικρίνεια την κατάσταση, τότε είναι σίγουρο ότι θα βρούμε την καλύτερη λύση για όλους, ώστε να απολαμβάνουμε παρέα όμορφες στιγμές.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι «ρόδα είναι και γυρίζει» που έλεγαν και παλιά, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθείς εσύ στη θέση των φίλων σου, και εκείνοι στη δική σου. Πώς θα ήταν άραγε τα πράγματα σε αυτή την περίπτωση;
Αυτός ο Ιανουάριος διήρκησε τρεις ολόκληρους μήνες και είναι τουλάχιστον λυτρωτικό το γεγονός ότι, επιτέλους, φτάνει στο τέλος του. Καθώς σκρολάρουμε αμέριμνα, λοιπόν, μοιραία εμφανίζονται ορισμένες «ειδήσεις» που καθόλου (ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ) δεν τις χρειαζόμασταν.
Σάκης Τανιμανίδης: Διαπραγματεύσεις με ΑΝΤ1 για την ανανέωση του συμβολαίου του – Τι άλλο συζητά;
Ιδέα!
Ας δημοσιοποιήσουμε όλοι, όλες και όλα τις συμβάσεις, τις συμφωνίες με τους εργοδότες, τις αμοιβές μας και ό,τι άλλο συμπεριλαμβάνει μια μορφή συνεργασίας. Για όσα κακεντρεχή άτομα θεωρήσετε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παραβίαση της ιδιωτικότητας, των προσωπικών δεδομένων και, ενδεχομένως, των συμφερόντων της εργοδότριας εταιρείας, τότε δεν γνωρίζετε τι εστί κοινωνικό ενδιαφέρον.
Κατά γενική ομολογία, πάντως, ας μπει ένα «φρένο» στη διασπορά (ψευδών, σε πολλές περιπτώσεις) ειδήσεων αναφορικά με τις συμφωνίες και τις απολαβές διάσημων προσώπων.
Δεν αφορούν κανέναν.
Το ξέσπασμα της Λένας Δροσάκη on air: «Έμαθες ότι χώρισα, τι θες να πω, γιατί μου το κάνεις αυτό;»
Είναι τόσο απάνθρωπο το παιχνίδι που «σκαρώνεται» εις βάρος του ανθρώπινου πόνου, στον βωμό των κλικ.
Η υπέροχη Λένα Δροσάκη ήταν καλεσμένη στην εκπομπή The 2night Show, όπου απασφάλισε σε σχέση με την άνευ ορίων εμπλοκή των ΜΜΕ στις δυσμενείς καταστάσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.
«Στην αρχή ήταν λίγο… Η συνήθεια είναι μεγαλύτερο πράγμα. Μερικές φορές λένε ότι η συνήθεια είναι μεγαλύτερη κι από την αγάπη. Έχεις μία ανασφάλεια. Το πρώτο διάστημα είναι πού πατάω και πού βρίσκομαι. Προχωράς μπροστά με έναν στόχο να είναι καλά το παιδί. Ζούμε σε μία εποχή που έχουμε χάσει την ενσυναίσθηση. Έχεις χωρίσει και έρχομαι με το μικρόφωνο και σου λέω “πες μου”. Τι να σου πω; Δηλαδή, τι θέλεις να σου πω; Έμαθες ότι χώρισα γιατί μου το κάνεις αυτό;»
Στην περίπτωση που ενδιαφερόμαστε για την εξέλιξη της δημοσιογραφίας και της κοινωνίας, καλό θα ήταν να ακολουθήσουμε ευλαβικά την προτροπή της Λένας για ενσυναίσθηση και σεβασμό.
Είναι τραγική η εμπορευματοποίηση της οδύνης.
Η Χρηστίδου έκανε το μανικιούρ που θα σε κάνει να κλείσεις αμέσως ραντεβού στη nail artist σου
Κάτω τα χέρια από τη Σισσάρα.
Σε λίγο θα μας «πλασάρετε» ως είδηση το σαλόνι της, το σαμπουάν της, την κρέμα της και τις βλεφαρίδες της. Αφήστε τη γυναίκα να κάνει ό,τι θέλει.
Ελένη Χατζίδου για Γερμανού: «Θα είναι υποκριτικό αν δεν αλλάξει η σκαλέτα της εκπομπής»
Και μετά γίνονται παράπονα για τα νούμερα τηλεθέασης, τα οποία αφορούν το τηλεοπτικό κοινό στον ίδιο ακριβώς βαθμό με τη σημερινή μορφή της ελληνικής τηλεόρασης. Η κατάφωρη λογοκρισία, το politically correct, η επιβεβλημένη προβολή ανθρώπων μέσω ενός ιλαρού συστήματος και η αυτοαναφορικότητα έχουν απομακρύνει μεγάλη μερίδα τηλεθεατών από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Επομένως, αν δεν αλλάξει άρδην η φιλοσοφία που διαπνέει την τηλεόραση, τότε ούτε τα νούμερα τηλεθέασης θα παρουσιάσουν άνοδο. Το εν δυνάμει τηλεοπτικό κοινό χρειάζεται τροφή για σκέψη και πρωτότυπα θέματα – αντί για επαναλαμβανόμενο σουσού, «κιτρινισμούς», ανθρωποφαγία και συμφωνημένους τσακωμούς.
Σελένα Γκόμεζ: Το ηχηρό μήνυμα για τα κιλά της: «Συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναγίνω ποτέ έτσι…»
Η Selena Gomez έχει μιλήσει ανοιχτά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει – και μαγκιά της.
Όταν, λοιπόν, ένας άνθρωπος μάχεται αδιάκοπα με τους δαίμονές του, ενώ ορισμένοι στέκονται αποκλειστικά στη διαφοροποίηση μιας εικόνας, καθίστανται σαφείς οι λόγοι για τους οποίους αρνούμαστε κατηγορηματικά να εξελιχθούμε ως κοινωνικό σύνολο.
Γερονικολού: Η γνωριμία με τον Τσιμιτσέλη & η αποκάλυψη για την Λασκαράκη που άφησε άφωνη τη Μενεγάκη
Φυσικά και θα βγουν πομπώδεις τίτλοι για μια, ήσσονος σημασίας, αναφορά που έγινε από τη νυν σύντροφο του Γιάννη Τσιμιτσέλη στην πρώην γυναίκα του. Υπαινιγμοί για τρίτα πρόσωπα σε σχέσεις δίχως τέλος, ίσα-ίσα για να δοθεί ένα ανούσιο «τυράκι» σε έναν λαό που αδιαφορεί πλήρως για όλα αυτά και αγωνίζεται ασταμάτητα, αντιμετωπίζοντας τη σταθερή κρατική αφαίμαξη.
Εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια, η Κυψέλη είναι το κέντρο του κόσμου – και αυτό δεν το οφείλουμε σε κάποιο μουράτο περιοδικό, ούτε σε κάποιο νέο στέκι.
Το χρωστάμε στη Ρέα Φραντζή και τις φίλες της που ξεπήδησαν στους δρόμους της περιοχής από τις σελίδες της Γραμμής του Ορίζοντος. Το οφείλουμε, κυρίως, στον νεαρό κυψελιώτη που έγραψε αυτό το βιβλίο, μαθαίνοντάς μας τοπική και συναισθηματική γεωγραφία σε μερικές δεκάδες σελίδες, τον Χρήστο Βακαλόπουλο.
Από το χάος στο χαρτί
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Κυψέλη. Ήδη, από τα δεκαεννιά του, αρθρογραφούσε ως κριτικός κινηματογράφου και τηλεόρασης στο περιοδικό Σύγχρονος Κόσμος και στην εφημερίδα Αυγή.
Το 1980, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο κατά παραγγελία, Υπόθεση μπεστ-σέλερ, και φεύγει για το Παρίσι όπου σπουδάζει κινηματογράφο με δάσκαλο τον σπουδαίο γάλλο κινηματογραφιστή, Ερίκ Ρομέρ. Δύο χρόνια μετά θα επιστρέψει στην Αθήνα, θα ξεκινήσει πάλι την αρθογραφία στο μυθικό περιοδικό Αντί και το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ.
Χρήστος Βακαλόπουλος: Ο σινεφίλ που έγινε σκηνοθέτης
Το 1984, δημιουργεί την πρώτη μικρού μήκους του, οι Βεράντες και, παράλληλα, εκδίδει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: Οι Πτυχιούχοι. Μετά την δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, το Θέατρο, αρχίζει την σεναριακή συνεργασία με τον Σταύρο Τσιώλη και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, σκηνοθετεί επιτέλους την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Όλγα Ρόμπαρντς,η οποία λαμβάνει και το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και γράφει τις Νέες Αθηναικές Ιστορίες, μια συλλογή διηγημάτων.
Τα τελευταία καλλιτεχνικά βήματα
Το 1991, κυκλοφορεί τη Γραμμή του Ορίζοντος, ίσως το ωραιότερο δείγμα γραφής της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας, και ένα χρόνο μετά συμμετέχει σεναριακά και σκηνοθετικά στην ταινία του Τσιώλη Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε. Τον Ιανουάριο του 1993, μερικές μόνο μέρες μετά τα τριακοστά έβδομα γενέθλιά του, πεθαίνει από καρκίνο του πνεύμονα.
Πριν σχολιάσει οποιοσδήποτε την σίγουρα ιδιαίτερη και χαρισματική προσωπικότητά του Βακαλόπουλου, είναι αδύνατον να μην εντυπωσιαστεί από το πόσο χαλκέντερος υπήρξε αυτός ο δημιουργός, ενώ ταυτόχρονα πάλευε με την επάρατη νόσο. Ειδικά τα χρόνια έπειτα από την επιστροφή του από το Παρίσι, φλέγονται από έναν ασταμάτητο καλλιτεχνικό πυρετό.
Ο πρίγκιπας της Κυψέλης
Η γενιά του Βακαλόπουλου αποτελεί μια ελληνοποιημένη εκδοχή της γαλλικής Αριστερής Όχθης. Μας λείπει ο Σηκουάνας, ευτυχώς, αλλά θα έχουμε πάντα την Κυψέλη και τα Εξάρχεια για να θυμόμαστε ότι όταν ο έστω και μετριοπαθής πολιτικός χαρακτήρας συναντά την ώριμη καλλιτεχνική σκέψη και το αποσταγμένο εθνικό στοιχείο, δεν μπορεί παρά να ξεχωρίσει. Τρεις δεκαετίες μετά το θάνατό του και ακόμα τα βιβλία του διαβάζονται. Ακόμα τα σενάρια του αγαπιούνται. Σίγουρα υπάρχει μια λαϊκότροπη νοσταλγία σε ετεροχρονισμένη αγάπη, αλλά υπάρχει και ταλέντο και ακριβώς αυτό είναι που θα τον καθιστά πάντα σύγχρονο.
Η Γραμμή του Ορίζοντος, από την Κυψέλη στην Πάτμο
Όπως με όλα τα βιβλία που με έχουν αγγίξει σε τόσο μεγάλο βαθμό, τα βρίσκω σκούρα στο να μεταφέρω το μέγεθος αυτού του μυθιστορήματος σε λέξεις. Είναι σαν να προσπαθείς να χωρέσεις μια μπάλα του μπάσκετ σε μια σαπουνόφουσκα. Φαίνεται και είναι τόσο πρακτικά αδύνατο και σκαιό, παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσω.
Υπόθεση
Μια τριανταδιαχρονη γυναίκα, η Ρέα Φραντζή, φρεσκοχωρισμένη, ταξιδεύει στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και της παραμονής εκεί, αναλογίζεται το παρελθόν και τη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια στην Κυψέλη, τον πρώτο της έρωτα, πώς άλλαξε ο κόσμος και – μαζί με αυτόν – το συνοικιακό σινεμά, που γκρεμίστηκε, όπως και η ίδια.
Ο τόπος της πλοκής
Η επιλογή τόσο της Κυψέλης, γεννέτηρας του συγγραφέα, όπως και της Πάτμου δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο Βακαλόπουλος έζησε ένα μεγάλο μέρος της μικρής ζωής του εκεί. Συνήθιζε να πηγαίνει εκεί κάθε χρόνο, όχι ως τουρίστας, αλλά ως κάτι περισσότερο. Είχε μια σχέση προσωπικού ησυχαστηρίου με το νησί. Το πολύ ιδιαίτερο συγγραφικό ύφος που χαρακτηρίζει τη Γραμμή έχει ονομαστεί από τον ίδιο το Βακαλόπουλο ως αφηγηματική μέθοδος που θυμίζει βότσαλο στη λίμνη.
Αφαιρετικό, εμμονικά επαναληπτικό σε ορισμένα σημεία και τρομερά σαγηνευτικο, η Γραμμή του Ορίζοντος είναι με βεβαιότητα ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά κείμενα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
Μετά τη φαντασία, η αισχροκέρδεια στην εξουσία
Το 2018, έγινε η τελευταία ανατύπωση της Γραμμής. Τα αντίτυπα εξαντλήθηκαν μέσα σε ελάχιστες μέρες και από τότε το βιβλίο θεωρείται εξαντλημένο, όπως επίσης και οι εξαιρετικοί Πτυχιούχοι. Η διαρκής ζήτηση και η δίψα του κοινού για περισσότερη επαφή με την αισθαντική φιγούρα της Φραντζή έδωσαν πάτημα σε κάποιους αχαρακτήριστους να διαθέσουν το βιβλίο ακόμα και δεκαπέντε φορές πάνω από την αρχική του αξία στους ιστότοπους με τα μεταχειρισμένα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο σίγουρα, αλλά είναι ίσως η πιο θλιβερή. Αργά ή γρήγορα, το βιβλίο θα επανακυκλοφορήσει. Μέχρι όμως αυτό να γίνει, θα υπάρχουν πάντα κάποια διαθέσιμα αντίτυπα σε δανειστικές βιβλιοθήκες για να θαυμάζουμε τη γραφή του Βακαλόπουλου, θα υπάρχουν οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε και φυσικά η Κυψέλη, το κέντρο του ορατού και αόρατου κόσμου.
Σαν άλλο Headspace, τα ερωτικά podasts φέρνουν τους ψίθυρους στο αυτί μας και αφήνουν την φαντασία να οργιάζει.
«Γαμώτο. Είναι τόσο καλός με τα χέρια του. Είναι ο τρόπος που γλιστρούν πάνω στον πηλό, με τους μυες των χεριών του, όταν κάνει μικροδιορθώσεις εδώ κι εκεί. Είναι σχεδόν υπνωτιστικό» ακούγεται μια φωνή στα ακουστικά μου. Είναι το τελευταίο επεισόδιο της σειράς των ‘Audiodesires‘ podcasts, με τον τίτλο: “Finding a hot pottery guy in real life”. Αναστεναγμός. Και υγρός πυλός.
Ηχητικές ερωτικές ιστορίες, γεμάτες εικονοποιία και λεπτομέρειες που ηλεκτρίζουν, για γυναίκες και ζευγάρια, σε καθηλώνουν με τα ηχητικά ASMR εφέ τους στα ερωτικά podcasts που φαίνεται να σημειώνουν άνοδο.
Στο αχανές διαδικτυακό σύμπαν, υπάρχουν πολλές επιλογές για ερωτικά podcasts. Για παράδειγμα, η εφαρμογή Dipsea –η οποία εν μέρει βασίζεται στη συνδρομή, δημιουργεί ηχητικό περιεχόμενο ερωτικών φαντασιώσεων και απευθύνεται κυρίως σε όλες τις millenials. Εκεί, μπορείς να περιηγηθείς σε κατηγορίες για ετεροφυλόφιλες, ομοφυλόφιλες και ομαδικές καταστάσεις, καθώς και διαφορετικά επίπεδα “sexiness”.
«Δεν υπήρχε κανένα καλό, ενδιαφέρον, ερωτικό σεξουαλικό περιεχόμενο που να είναι φτιαγμένο για εμάς», σχολιάζει μία από τις δημιουργούς, η Gina Gutierrez στο Vox. «Υπήρχε μόνο αυτή η μαύρη αγορά όπου οι άνθρωποι έλεγαν: “Υπάρχει αυτό το ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου που θεωρώ ότι είναι σούπερ σέξι και είναι στοιβαγμένο στο κομοδίνο μου”, αλλά αυτό ήταν όλο».
Οι δημιουργοί του δεν θέλουν απλά να ερεθίσουν τον κόσμο. «Ο στόχος θα μπορούσε να είναι να νιώθεις ζωντάνια και αφύπνιση. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι αισθάνεστε περισσότερο σε επαφή και σύνδεση με το σώμα σας. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι αισθάνεσαι μεγαλύτερη σύνδεση με την/τον σύντροφό σας. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι εξιτάρεσαι πριν από ένα ραντεβού. Και, φυσικά, υπάρχει η κλασική χρήση, και είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να αυνανιστούν», σημειώνει.
Στο Quinn μπορείς να ψάξεις ανάμεσα σε αμέτρητες ηχογραφήσεις που κυμαίνονται από kinks μέχρι λαχταριστά ρομάντζα, ενώ υπάρχουν και διαφορετικές φωνές για κάθε ηχογράφηση. Για παράδειγμα, o ηθοποιός Jesse Williams στο σκάφος, αφηγείται μια ηχητική ερωτική σειρά με τίτλο The Misty Door, και ξεσηκώνει σώμα και πνεύμα. Ή ο Thomas Doherty σε ταξιδεύει στην βικτωριανή εποχή, στο Λονδίνο και σου «διδάσκει» διάφορα, στο “The Inventor’s Apprentice”, προσφέροντάς σου μια «ολιστική, ερωτική εμπειρία», όπως λέει εδώ:
Στο ίδιο πνεύμα σεξουαλικής εξερεύνησης, το Dirty Diana με πρωταγωνίστρια την Demi Moore, αφορά μια γυναίκα παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς αγάπη, η οποία αποφασίζει να διευθύνει κρυφά μια ερωτική ιστοσελίδα. Οι ιστορίες έχουν καλεσμένους σταρ που κάνουν guest εμφανίσεις και εξομολογούνται τις πιο άγριες ερωτικές φαντασιώσεις τους. Η αισθησιακή πρώτη σεζόν του Dirty Diana δίνει προτεραιότητα στη γυναικεία ευχαρίστηση.
Η Rose Caraway, στο podcast της, Kiss Me Quick, διαβάζει ιστορίες που θα καθηλώσουν κάθε ακροατή μέχρι το τέλος και περιλαμβάνουν κάθε είδος, από δράση μέχρι τρόμο και ρομάντζο. Απλά αφήνεσαι κι απολαμβάνεις.
Είναι γνωστό για το ηθικό πορνό και τα ερωτικά παιχνίδια. Το Bellesa’s Erotica Podcastθα σε κάνει να ψάχνεις για οξυγόνο. Με υλικό αποκλειστικά από τη φημισμένη συλλογή της καναδικής εταιρείας πορνό για γυναίκες Bellesa, αυτό το podcast έχει κάτι που κάνει θαύματα.
Στον δρόμο της εξερεύνησης του sexual wellness, μακριά από το male gaze και την επιθετικότητα του mainstream πορνό, αντικρίζεις τον κόσμο των ερωτικών podcasts –ένα υποτιμημένο εργαλείο που βοηθά στον ερεθισμό ή ακόμα και την ανακάλυψη σεξουαλικών δεξιοτήτων.
Πρόκειται για μια περιπλάνηση που προσφέρει το ίδιο δυνατές εμπειρίες με τις λογοτεχνικές και οπτικοακουστικές διαδρομές που έχουμε ήδη διανύσει δεκάδες φορές. Πολλές φορές, δεν αναγνωρίζουμε τον ρόλο που παίζουν οι ακουστικές μας αισθήσεις στο σεξ και το ταξίδι των απολαύσεων. Είναι σαν να σου διαβάζουν πορνό δυνατά.
Κάποτε διαβάζαμε τον Μέγα Ανατολικό του Εμπειρίκου, τώρα βυθιζόμαστε στα ακουστικά μας, αφήνοντας την Demi Moore να μας ταξιδέψει σε ροζ, υγρά σύννεφα.
