Χθες είδαμε για πρώτη φορά ένα ρομπότ στη θέση του παρουσιαστή ειδήσεων της ΕΡΤ –λόγω «φόρτου εργασίας»– και τα ερωτήματα που γεννήθηκαν ήταν πολλά.
Ο «Ερμής» της ΕΡΤ, η τεχνητή νοημοσύνη και το κριντζ
«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας! Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στο στούντιο 4 της ΕΡΤ. Είναι το στούντιο, το οποίο σε λίγες μέρες θα φιλοξενήσει το debate των πολιτικών αρχηγών, με συντονιστή τον Γιώργο Κουβαρά. Κανονικά θα έπρεπε να κάνει εκείνος αυτή την παρουσίαση, αλλά λόγω φόρτου εργασίας, επιστράτευσαν εμένα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ το μόνο που ζήτησα είναι να κάνω έναν πιλότο εκπομπής. Φαίνεται, όμως, ότι τους έβαλα ιδέες. Θέλουν, λέει, να ακολουθούν πάντα την τελευταία λέξη της τεχνολογίας», είπε ο Ερμής.
Από τη μία πλευρά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι ένα πρωτοποριακό βήμα για τα ελληνικά δεδομένα, μέσω του οποίου η τεχνητή νοημοσύνη αξιοποιείται στο έπακρο. Άλλωστε, όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο άρθρο, η τεχνητή νοημοσύνη είναι πανταχού παρούσα σε καθημερινή βάση, από το Netflix, το TikTok και τη Siri, μέχρι τους αυτοματισμούς στα οχήματα και τα σπίτια. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα του Ερμή ήταν συνώνυμο του κριντζ.
Έρχεται το τέλος για την παραδοσιακή παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων;
Ουκ ολίγες φορές, στη δημόσια σφαίρα, διασπείρονται θεωρίες εργασιακού εκφοβισμού, δεδομένης της τεράστιας ανόδου των νέων τεχνολογιών και της τεχνητής νοημοσύνης, εργαλεία, τα οποία, ενδεχομένως, αρχικά, κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετούν τις τρέχουσες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά πια καταλήγουν να απειλούν την απροβλημάτιστη ύπαρξη του ίδιου του ατόμου. Κατά διαστήματα, επί παραδείγματι, καταγράφονται λίστες επαγγελματιών που κινδυνεύουν να αντικατασταθούν από ρομπότ, μεταβάλλοντας άρδην τα δεδομένα στο εργασιακό τοπίο διεθνώς. Εν προκειμένω, αν η τεχνητή νοημοσύνη αντικαθιστούσε έναν δημοσιογράφο στην παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων, τότε θα μπορούσε να γίνει λόγος για μια συνθήκη δυσοίωνη, δυστοπική και παράξενη πρακτική, καθώς ο Ερμής, ως τεχνολογικό προϊόν, διαθέτει υπολογιστική φωνή και «άδεια» έκφραση. Ως επιστέγασμα, πιθανότατα θα δημιουργούσε αισθήματα αποστροφής στο τηλεοπτικό κοινό, καταδικάζοντας βάναυσα τα δελτία ειδήσεων.
Καλοκαίρι, και ο καυτός ήλιος ζεσταίνει τα κορμιά μας, καθώς αράζουμε παρέα με την Ε. πίνοντας καφεδάκι, πλάι στη θάλασσα. Με την Ε. είμαστε φίλες χρόνια και μαζί έχουμε περάσει πολλά.
Όλα τα χρόνια που τη γνωρίζω εγώ είμαι σταθερά με τον ίδιο ερωτικό σύντροφο, εκείνη με εναλλαγές: Μία σε situationship, μια σε σχέση μονογαμική, κάποια fuck buddies, κάποιες απόπειρες ανοιχτής σχέσης.
Η Ε., όσα χρόνια τη γνωρίζω, ακροβατεί ανάμεσα στο να είναι single και να μην είναι. Και η ίδια γενικώς νιώθει πολύ καλά με αυτό. Γενικώς. Κάπου-κάπου, όμως, η φίλη μου γεμίζει με ανασφάλειες και πίεση, όπως εκείνο το καυτό Σάββατο του Ιουνίου.
Λίγη ώρα μετά που απολαμβάναμε τον καφέ μας, μια παλιά γνωστή που προστέθηκε στην παρέα άρχισε να της κάνει ερωτήσεις και να της δίνει συμβουλές: “Εσύ πόσο καιρό είσαι single, και γιατί;” “Τι πιστεύεις ότι φταίει;”, “Θα σε βοηθήσω εγώ να βρεις τον κατάλληλο!”
Η πρόθεση από πλευράς της γνωστής μας ήταν σίγουρα καλή, έλειπε όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: Η Ε. δεν είχε πει ούτε μια φορά ότι ψάχνει για σύντροφο και ούτε είχε ζητήσει συμβουλές και υποδείξεις για να καταφέρει να βρει.
Κάποιες μέρες μετά η Ε. θα έκλαιγε στην αγκαλιά μου μετά από ένα δύσκολο μεθύσι, γεμάτη παράπονο που “είναι μόνη”, όπως είπε. Όταν επέμεινα και τη ρώτησα ξανά και ξανά αν όντως ήθελε να βρει κάποια σχέση, η ίδια έδειχνε μπερδεμένη. “Να μη με λυπούνται, θα ήθελα βασικά” μου είπε. “Να μη νιώθω ότι η αξία μου είναι λιγότερη, επειδή δεν έχω σχέση και μάλιστα μονογαμική και με άντρα”.
Μετά από αυτή τη συζήτηση, δεν μπορούσα παρά να αναζητήσω για ακόμη μια φορά στο Google έναν όρο για αυτό που η Ε. είχε περιγράψει τόσο καλά. Ήμουν σίγουρη ότι το να δέχεσαι κριτική, αποκλεισμούς και σχόλια επειδή είσαι single, θα έχει κάποιο όνομα, και, είχα, όπως αποδείχτηκε, δίκιο!
“Singlism: Αρνητικά στερεότυπα και διακρίσεις απέναντι σε άτομα τα οποία είναι single”, διαβάζω στο σχετικό paper των DePaulo και Morris του 2006 με τίτλο “The Unrecognized Stereotyping and Discrimination Against Singles”.
“Πώς δεν γνώριζα αυτή την έννοια;” αναρωτήθηκα, και τότε θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα πριν χρόνια με μια κοντινή μου φίλη που έχει χάσει το σύντροφό της: “Με κάλεσαν σε μια δεξίωση”, μου είχε πει τότε, “και στην πρόσκληση είχε σημείωση ότι μπορώ να συνοδεύομαι από το σύντροφο ή το σύζυγό μου”. “Το γεγονός ότι δεν έχω ερωτικό σύντροφο σημαίνει ότι δεν μπορώ να συνοδεύομαι από την κολλητή μου, την κόρη μου ή την ξαδέρφη μου;”, είχε αναρωτηθεί.
Τι καθιστά το σύζυγο ή σύντροφο σημαντικότερο από όλες τις υπόλοιπες σχέσεις της ζωής μας;
Η προτεραιοποίηση αυτή που επιβάλλει η κοινωνία με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους στις ερωτικές (και ειδικά ετερόφυλες και μονογαμικές) σχέσεις, είναι και ο λόγος που οι άνθρωποι που είναι single αντιμετωπίζονται συχνά σαν άτομα που έχουν χαμηλότερο κοινωνικό status. Το να μην έχεις ερωτική/ό σύντροφο είναι, συχνά, ταυτόσημο με την αποτυχία, τουλάχιστον στο επίπεδο της προσωπικής ζωής.
Αν, όμως, θέλουμε να ξεπεράσουμε επιτέλους όλα αυτά τα στερεότυπα που μας καταπιέζουν και μας πνίγουν, και αν θέλουμε να πάψουμε να θεωρούμε ότι η [ετερόφυλη μονογαμική] ρομαντική σχέση που θα καταλήξει σε γάμο είναι το απόγειο μιας επιτυχημένης ζωής, πρέπει μάλλον να σταματήσουμε πια να κρίνουμε ένα άτομο από την κατάσταση της ερωτικής του ζωής:
Το ότι κάποια δεν έχει σταθερή σχέση δεν σημαίνει ότι δεν έχει σημαντικές σχέσεις και αγάπη στη ζωή της και σίγουρα η έλλειψη σταθερού ερωτικού συντρόφου δεν έχει καμία σχέση με την αξία μας. Ακόμα, το ότι κάποια δεν έχει σύντροφο δεν σημαίνει ότι απαραίτητα ψάχνει και να βρει.
Αξίζει να αναρωτηθούμε: Αν δεν υπήρχε τόση κοινωνική πίεση προς αυτή την κατεύθυνση, θα ήθελαν άραγε όλα τα άτομα να βρίσκονται σε ερωτική σχέση;
Το να είσαι single σίγουρα δεν είναι μια κατάσταση χειρότερη από το να είσαι σε ερωτική σχέση, όπως, φυσικά, δεν ισχύει και το αντίθετο. Η κάθε κατάσταση της ερωτικής ζωής ενός ατόμου, ειναι καλή ή κακή για εκείνο, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τη διάθεση και τα συναισθήματά του. Κάτι που είναι καλύτερο για εμένα, μπορεί να μην είναι τόσο καλό για τη φίλη μου, ούτε στον ερωτικό τομέα αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο τομέα της ζωής.
Γι’ αυτό, ας σταματήσουμε να ρωτάμε τους γύρω μας (και ειδικά τις γυναίκες) αν έχουν σχέση – ή γιατί δεν έχουν αν δεν έχουν, και ας επικεντρωθούμε σε πιο ουσιαστικές συζητήσεις.
Το να είσαι single δεν είναι κακό, όπως δεν είναι και κακό να έχεις σχέση ή σχέσεις, μονογαμικές, ανοιχτές ή πολυσυντροφικές, ετερόφυλες, ομοφυλες ή queer, ρομαντικές, σεξουαλικες ή φιλικές.
Το να είσαι single είναι καλό, κακό ή ουδέτερο, ανάλογα με τις δικές σου ιδιαίτερες ανάγκες και συναισθήματα.
Τι γίνεται όταν μια σπουδαία εικαστικός δημιουργεί ένα από τα πιο σημαντικά projects που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα με θέμα του την γυναίκα και τις θηλυκότητες; Γεννιέται μια ακόμη αφορμή για να γίνουν ανοιχτές συζητήσεις για ό,τι αφορά, ή ό,τι θα έπρεπε να αφορά, όλες τις θηλυκότητες σήμερα.
Δίνεται ξανά μια ευκαιρία για να ακούσεις τρεις σπουδαίες γυναίκες με ισχυρό λόγο και δράσεις για τη δύναμη και τα δικαιώματα των θηλυκοτήτων να μιλούν για όσα θα έπρεπε να ήταν δεδομένα.
To “I AM VULVA” είναι όλα αυτά. Μία σπάνια έκθεση της εικαστικού Έφης Εμμανουηλίδη, σε συνεργασία με την καλλιτεχνική της κολεκτίβα “Planet Sisterhood”, όπου η δύναμη της γης συναντά την δύναμη της θηλυκότητας και γεννά δεκάδες πολύχρωμα, χειροποίητα κεραμικά αιδοία.
Για πρώτη φορά, ο πολυχώρος του TAF, The Art Foundation, θα κατακλυστεί από προβολές και εγκαταστάσεις με πρωταγωνιστές θηλυκότητες της σύγχρονης Ελλάδας. Τo event θα ανοίξει τις πόρτες του σήμερα, Πέμπτη 4 Μαΐου, από τις 12:00 μέχρι τις 8:00 (7:00-10:00 είναι τα εγκαίνια) και θα συνεχιστεί μέχρι και την Κυριακή 7 Μαΐου τις ίδιες ώρες.
Το Σάββατο 6 Μαΐου, μέσω των παράλληλων δράσεων του project, δύο σπουδαίες γυναίκες της Ελλάδας του σήμερα θα είναι εκεί για να μιλήσουν για όσα μας αφορούν. Η ψυχολόγος και sex therapist, Sexethos, παρέα με την φεμινίστρια influencer και αρθρογράφο, The Abstract Girl, θα είναι εκεί για να αποδείξουν για ακόμα μια φορά πόσα μπορούν να κάνουν οι θηλυκότητες σήμερα. Το event θα πλαισιώσουν η Μυρτώ Αντωνιάδη στo dj set και η Βέφη Βαλσάμη, αναλαμβάνει το soundbath session στην τρίτη δράση του project.
Σε μια κοινωνία που συχνά καταπιέζει τη διαφορετικότητα και επιμένει να υποβαθμίζει την δύναμη της θηλυκότητας, το project της Έφης Εμμανουηλίδη χαρτογραφώντας την καινούργια κοινωνική πραγματικότητα, έχει ως στόχο να ανακατασκευάσει τα στερεότυπα που αφορούν το κοινωνικό φύλο, και να αναδείξει σε κάθε σκέλος της την αξία της φύσης μας.
Η Έφη Εμμανουηλίδη είναι εικαστικός και Art Director που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, γεννημένη το 1992. Η θηλυκότητα, ο οικοφεμινισμός και το φύλο είναι κυρίαρχα θέματα της εικαστικής της πρακτικής. Η δουλειά της επικεντρώνεται κυρίως στην έκφραση και την εκδήλωση της θηλυκότητας.
Χρησιμοποιεί μέσα όπως η γλυπτική, το βίντεο, η αναλογική φωτογραφία και το κείμενο. Είναι κάτοχος Master’s Degree στην Οπτική Επικοινωνία από το University of Derby / Vakalo Art & Design College (2018) ενώ πρόσφατα βραβεύτηκε στο Young Lions Competition Greece.
Οι “Planet Sisterhood” είναι μια καλλιτεχνική κολεκτίβα που ιδρύθηκε από την Έφη Εμμανουηλίδη, την Ισμήνη Ιγγλέση, τη Μαρίζα Καψαμπέλη και τη Χριστίνα Δημητρά το 2022 και είναι ανοιχτή σε κάθε θηλυκότητα που ασχολείται με τις τέχνες, με στόχο την υποστήριξη της ελευθερίας της έκφρασης μέσω της δημιουργικότητας.
Στο “I AM A VULVA” θα ανακαλύψεις την πολύπλευρη δύναμη της θηλυκότητας, που μας καθιστά μοναδικ@, όμορφ@, και πάντα αρκετ@.
Η πολιτική είναι παντού, καθώς επηρεάζει και τα πάντα γύρω μας. Δεν είναι δυνατό, λοιπόν, οι πολιτικές συζητήσεις να λείπουν από τους χώρους εργασίας.
Από απλές συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων, μέχρι την οργάνωση συνδικάτων και σωματείων, την πραγματοποίηση απεργιών αλλά και την έντονη κριτική που μπορεί να ασκηθεί, η πολιτική αδιαμφισβήτητα βρίσκεται σε χώρους εργασίας.
Πόσο ελεύθεροι είναι, όμως, οι εργαζόμενοι να εκφράζουν τις απόψεις τους, να αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα και να ασκούν κριτική στις πολιτικές απόψεις άλλων; Κάποιος θα έλεγε, όχι και τόσο πολύ.
Παρακολουθούμε να δαιμονοποιείται συνεχώς η αντίθετη, από αυτή της κυβέρνησης και των συμφερόντων, άποψη και δεν αφήνονται περιθώρια για κριτική, υγιή διάλογο και εναντίωση – καθώς όποιος φαίνεται να διαφωνεί στιγματίζεται, χαρακτηρίζεται κομματικά και μπορεί να έχει και άλλες συνέπειες. Η σκόπιμη διαστρέβλωση και δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης αποτελεί προϊόν μιας αυταρχικής αντίληψης και δείγμα του συντηρητικού λαϊκισμού.
Πρακτικές που είναι όνειδος για τη δημοκρατία μας, το κράτος δικαίου και τον δημόσιο διάλογο. Ταυτόχρονα, παρατηρείται η επίθεση σε οποιοδήποτε φορέα που έχει ως σκοπό την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και τον αγώνα ενάντια την εκμετάλλευση.
Απεργίες
Ένα από τα εντιεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας πηγαίνει ενάντια στις απεργίες. Στην ουσία το νομοσχέδιο πηγάζει απο την εποχή ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού που αφήνει περιθώρια εργασιακής εκμετάλλευσης. Οι απεργίες λιγοστεύουν καθώς οι προϋποθέσεις για την κύρηξη τους της είναι απαγορευτικές.
Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών του ΟΣΕ που έκαναν πριν το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη στην προσπάθειά τους να προειδοποιήσουν γι’ αυτό που έγινε. Όπως ανέφερε και συνδικαλιστής μιλώντας σε δημοσιογράφο στον ΣΚΑΪ: «Οι απεργίες για την αναβάθμιση του δικτύου είναι άπειρες. Μόνο που βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές με το νόμο Χατζηδάκη».
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό… μου φέρνει τρόμο
Στο αποκορύφωμα, αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες ενός έμμεσου “εκβιασμού” εργαζομένων από επιχειρηματία με τη παρουσία του Υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη.
Στην ουσία, ο “γαλάζιος φρουρός” όπως χαρακτηρίστηκε στα ΜΜΕ δήλωσε: «Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατικός σε αυτά τα πράγματα, σας το έχω αποδείξει», συμπληρώνοντας: «Είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι επειδή κάποιοι έχετε αποφασίσει να επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους».
Δηλαδή στον απόηχο των εκλογών επειδή νιώθει τα συμφέροντα του να απειλούνται, κουνάει το δάχτυλο σε εργαζόμενους για το τι να ψηφίσουν και στην ουσία τους ανακοινώνει πως απαγορεύεται να επιλέξουν το οτιδήποτε άλλο εκτός απο αυτό που ωφελεί τον ίδιο και την επιχείρηση του. Πρόκειται για μια απαράδεκτη εργοδοτική παρέμβαση στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής στην κάλπη.
Ο υπουργός με τη σειρά του σχολιάζει τυπικά πως ο καθένας μπορεί να ψηφίζει ό,τι θέλει.
Η συζήτηση αυτή δεν έχει σημασία αν είναι χιουμοριστική ή όχι, καθώς δεν υπάρχει context και πλαίσιο κατα το οποίο δεν είναι λάθος. Ο αυταρχισμός ο οποίος υποκρύπτεται πίσω από αυτές τις δηλώσεις γεννά ανασφάλεια και φόβο στον οποιονδήποτε και προσβάλει τις δημοκρατικές αξίες με τις οποίες θα έπρεπε να πορευόμαστε.
Με άλλα λόγια, δημιουργείται ένα κλίμα ολιγαρχίας όπου άτομα με εξουσία προσπαθούν να επιβληθούν και να τρομοκρατήσουν εργαζομένους προκειμένου να εκβιάσουν εκλογικά αποτελέσματα.
Πόσο εύκολο θα είναι για κάποιον που διαφωνεί με τη κυβέρνηση και τις πρακτικές της να εκφράσει την γνώμη του σε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον; Και το ερώτημα που γεννάται, είναι πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό; Πόσοι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν μπορούν να εκφραστούν επειδή θα πάνε ενάντια στους “λίγους” που προστατεύει και εκπροσωπεί η Νέα Δημοκρατία;
Το εργασιακό περιβάλλον πρέπει πέρα από να μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και ασφαλείς, να γεννά τον διάλογο και να δημιουργεί ένα υγιές πλαίσιο πολυφωνίας. Οφείλει, δηλαδη, να αφήνει τον κάθε άνθρωπο να εκφραστεί, στο πλαίσιο φυσικά που δεν προσβάλλει κάποιον άλλον τόσο ατομικά όσο και την κοινωνική ομάδα στην οποία μπορεί να εντάσσεται.
Οι τακτικές αυτές θυμίζουν άλλες εποχές και πολύ διαφορετικά καθεστώτα, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία. Ο καθένας έχει τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, που οφείλουμε να σεβόμαστε και κυρίως ο καθένας μπορεί να ψηφίσει αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Στις 21 Μαϊου ψηφίζουμε, για εμάς και για τους γύρω μας. Χωρίς απειλές και χωρίς εκβιασμούς.
Ξέμεινες από podcast και σύντομα ταξιδεύεις; Μήπως αναζητάς κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο για να σε συντροφεύσει στο ταξίδι σου; Τότε, τα audiobooks είναι η ιδανική λύση για εσένα.
Με αφηγητές τους καλύτερους και πιο αγαπημένους ηθοποιούς της ελληνικής τηλεόρασης και συντροφιά την υπέροχη φωνή τους, τα παρακάτω προτεινόμενα audiobooks θα σου προσφέρουν μια μοναδική και διαφορετική εμπειρία «ανάγνωσης» βιβλίων.
Διαβάστηκε σαν προφητεία κι αποτέλεσε το βιβλίο – σταθμό του 20ου αιώνα. Δεν είναι άλλο από το βιβλίο «1984, ο μεγάλος αδερφός» του συγγραφέα George Orwell.
Σε ένα καθεστώς που οτιδήποτε αφυπνίζει συνειδήσεις εξαλείφεται, που τα πάντα και οι πάντες παρακολουθούνται από οθόνες και υπακούουν στις εντολές του «Μεγάλου αδερφού», ο συγγραφέας μοιράζεται την ανατριχιαστική του αλήθεια για τη σημασία της τρομοκρατίας και της ελευθερίας στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Όταν πριν από 30 χρόνια, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς σε μια βάρκα ο 18χρονος γιος της, η ζωή της Tova Sullivan άλλαξε για πάντα. Σήμερα, δουλεύει σ’ ένα ενυδρείο τακτοποιώντας συνεχώς και τα πάντα, με την ελπίδα ότι ίσως έτσι θα καταφέρει να τακτοποιήσει και τις σκέψεις της.
Η ζωή της αλλάζει όταν γνωρίζει τον Marcellus, ένα γιγάντιο χταπόδι που γνωρίζει πολλά. Ανίκανος, όμως, να πολεμήσει τους ανθρώπους που απαγάγουν και σκοτώνουν τα θαλάσσια ζώα, δημιουργεί μια φιλία με την Tova. Έπειτα, όταν ο Marcellus θυμάται τι συνέβη τη νύχτα που εξαφανίστηκε ο γιος της Tova, κάνει τα πάντα για να ξεθάψει την αλήθεια πριν να είναι αργά.
Ο Σωτήρης Μεντζέλος χαρίζει τη φωνή του για το βιβλίο «Πανέξυπνα πλάσματα» της Shelby Van Pelt μέσα από την πλατφόρμα του jukebooks.gr.
«Αρχίζει με εμάς» της Colleen Hoover με αφηγήτρια την Αναστασία Τσιλιμπίου
Το «Τελειώνει με εμάς» της Colleen Hoover θα έλεγε κανείς πως αγαπήθηκε τόσο πολύ από το αναγνωστικό κοινό που ο ερχομός του sequel φάνταζε όχι απλά αναμενόμενος, αλλά αναγκαίος. Στο «Αρχίζει με εμάς», γνωρίζουμε την ιστορία του Άτλας και της Λίλι, που τόσο πολύ αγαπήσαμε.
Η συγγραφέας πραγματεύεται τη δυσκολία του να βιώνεις έναν χωρισμό, να μοιράζεσαι την επιμέλεια ενός παιδιού με έναν κακοποιητικό πρώην σύντροφο και να βρίσκεις τη δύναμη να κάνεις μια νέα αρχή στη ζωή σου. Πόσο εύκολο θα είναι για τη Λίλι να εμπιστευθεί τον παιδικό της έρωτα κάτω από τα καχύποπτα βλέμματα του Ράιλ και μάλιστα, όταν έχει ήδη πληγωθεί μία φορά;
Μένει να το ανακαλύψουμε μέσα από την καταπληκτική αφήγηση της Αναστασίας Τσιλιμπίου και την πλατφόρμα του bookvoice.gr.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο αγαπημένες Ελληνίδες συγγραφείς, αφού μέσα από τα βιβλία της έχει καταφέρει να αγγίξει τις καρδιές χιλιάδων αναγνωστών. Η Αλκυόνη Παπαδάκη, μέσα από τη φωνή της Ειρήνης Καζάκου, στο πιο τρυφερό βιβλίο της με τίτλο «Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα», μας μιλά για όλες εκείνες τις στιγμές που παρά τις δυσκολίες που βιώσαμε, βρήκαμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε δυνατότεροι.
Το ισχυρό μήνυμα της ζωής που συνεχίζεται, η συγγραφέας το περνά αβίαστα μέσα από τον γνήσιο κι ειλικρινή λόγο της που σε κάνει να ταυτίζεσαι με τις ζωές και τις πεποιθήσεις των ηρώων της με τα όσα θετικά κι αρνητικά στοιχεία συνοδεύουν τον λαό μας.
Η δραματική ιστορία μεταφέρθηκε και στην μικρή οθόνη το 2000 με πρωταγωνιστές τη Βάνα Μπάρμπα και τον Απόστολο Γκλέτσο.
Μπορείς να ακούσεις την εξαιρετική θεατρική ανάγνωση της ιστορίας από την Ειρήνη Καζάκου μέσα από το jukebooks.gr.
Ο Τζούλιαν, ένας μοναχικός 79χρονος, συνειδητοποιεί ότι έχει κάνει κάποια λάθη στη ζωή του. Αποφασίζει, λοιπόν, να ομολογήσει την αλήθεια του σε ένα πράσινο σημειωματάριο που θα αφήσει σε μια καφετέρια. Η Μόνικα, η ιδιοκτήτρια του καφέ, βρίσκει το σημειωματάριο, και αποφασίζει να μοιραστεί την αλήθεια της για την επιθυμία της να γίνει σύζυγος και μητέρα και πως φοβάται ότι δεν θα βρει ποτέ την αληθινή αγάπη.
Συγκινημένη από την ιστορία του Τζούλιαν, αποφασίζει να τον αναζητήσει και να τον βοηθήσει να βρει λίγη χαρά στη ζωή του. Η Μόνικα αφήνει το σημειωματάριο σε ένα μπαρ για να το βρει κάποιος άλλος και να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο Τζούλιαν. Καθώς το σημειωματάριοπερνάει από τον ένα χαρακτήρα στον άλλον και μοιράζονται αυθεντικές τους σκέψεις, οι ζωές αυτών των χαρακτήρων αρχίζουν να εμπλέκονται.
Μπορείς να ανακαλύψεις την ιστορία μέσα από τη μοναδική αφήγηση της Κατερίνας Λέχου και την πλατφόρμα του bookvoice.gr.
Κεφάλαιο σεξουαλικές φαντασιώσεις. Αυτές, που – λόγω της «ντροπής» και της «σεμνοτυφίας» γενεών και γενεών – έμεναν ή/και παραμένουν κρυφές και ανεξερεύνητες από πολλούς ανθρώπους, την ίδια στιγμή που, στην ουσία, δεν πρόκειται για τίποτα μεμπτό – πόσο μάλλον όταν γίνονται πράξη από ανθρώπους που είναι «ανοιχτοί» και συναινούν από κοινού σε αυτό.
«Το να έχεις φαντασιώσεις είναι ένα απολύτως φυσιολογικό και υγιές μέρος της ανθρώπινης φύσης», συμφωνούν οι ειδικοί. Και συμπληρώνουν: «Μπορεί να μην έχουν όλοι οι άνθρωποι σεξουαλικές φαντασιώσεις, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έχει».
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι πιο περίπλοκες δημιουργίες και η εξερεύνηση των φαντασιώσεων μας είναι «ζωτικής σημασίας». Και, σίγουρα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι φαντασιώσεις αυτές προσδίδουν στη σεξουαλική μας ζωή μια εντελώς νέα διάσταση, με αρκετά οφέλη. Από την κατανόηση των βαθύτερων επιθυμιών – τόσο των δικών μας όσο και του/ης συντρόφου μας – έως και την έμπνευση για παιχνίδια ρόλων, όλα οδεύουν προς μία μεγαλύτερη σεξουαλική απόλαυση.
Τι γίνεται, όμως, όταν μια από τις σεξουαλικές φαντασιώσεις κάποιου είναι ότι κάνει σεξ χωρίς τη θέλησή του; Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως είναι ανησυχητικό;
Το να προσποιούμαστε ότι τα ένστικτά μας είναι εξ ολοκλήρου διαχειρίσιμα, μειώνει το εύρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι μη συναινετικές σεξουαλικές φαντασιώσεις αποτελούν, αποδεδειγμένα, μια κοινή και πολύπλοκη σκέψη αρκετών ανθρώπων (γυναικών και ανδρών).
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο βιασμός δεν υποδηλώνει ανεξέλεγκτη επιθυμία για έναν άλλο άνθρωπο. Είναι μία πράξη που διεκδικεί την εξουσία με τον πιο ευτελή, τον πιο παραβιαστικό τρόπο και πρόκειται αναμφίβολα για μια φριχτή εμπειρία για τον καθένα.
Οι «φαντασιώσεις βιασμού», ωστόσο, δείχνουν να είναι από τις πιο συνηθισμένες στο γυναικείο πληθυσμό, με πρόσφατη έρευνα να καταγράφει πως περισσότερο από το 50% των γυναικών που συμμετείχαν ανέφεραν τέτοιου είδους φαντασιώσεις σε κάποια φάση της ζωής τους, με τις πιο συχνές να γίνονται από εκείνες που ενδιαφέρονται γενικά για το σεξ και τον σεξουαλικό πειραματισμό.
Υπάρχει, ωστόσο, σημαντική διαφορά μεταξύ του να σκέφτεσαι κάτι και να το κάνεις πραγματικά.
Σύμφωνα, με τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας που δημοσιεύτηκε στο Journal of Sexual Medicine σχετικά από τις πιο κοινές σεξουαλικές φαντασιώσεις, πολλές γυναίκες φαντασιώνονται την υποταγή – και κυρίως το να είναι δεμένες – λίγες, ωστόσο, από αυτές τις γυναίκες θα ήθελαν όντως να πραγματοποιηθεί η φαντασία τους.
Δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οι μη συναινετικές φαντασιώσεις υποδηλώνουν απαραιτήτως την επιθυμία για εμπλοκή σε μη συναινετική σεξουαλική δραστηριότητα και στην πραγματική ζωή. Όχι, δεν σημαίνει ότι «κάτι πάει λάθος με εμάς», ούτε μειώνει όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς μας.
Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου το Fifty Shades of Grey πούλησε εκατομμύρια σε αναγνώστες, γεγονός που μας κάνει να συμπεραίνουμε ότι μάλλον δεν είναι και τόσο «αφύσικο» να διεγείρεται κανείς από την ιδέα του να είναι αβοήθητος, υποταγμένος και να εξουσιάζεται.
Σε ένα παρόμοιο άρθρο, που δημοσιεύτηκε από το Vice στις αρχές του χρόνου, βλέπουμε τον όρο Consensual Non-Consent (συναινετική μη συναίνεση) CNC, ο οποίος φαίνεται να περιλαμβάνει τέτοιου είδους φαντασιώσεις. «Οι φαντασιώσεις CNC δεν έχουν να κάνουν με τη βία αλλά με την επιθυμία της κυριαρχίας και την ανάγκη για απόλυτη παράδοση», τονίζει ο σεξολόγος Yuri Ohlrichs.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.Υπάρχουν πολλοί λόγοι, για τους οποίους μπορεί να αρέσει σε πολλούς το CNC.
Για κάποιους, ίσως να είναι ένας τρόπος να εξερευνήσουν ή και να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους, χωρίς ενοχές, αφού αν στην φαντασίωσή σου «εξαναγκάζεσαι», στην πραγματικότητα δεν νιώθεις υπεύθυνος/η για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Πόσο μάλλον σε έναν κόσμο που επιθυμίες, όπως είναι το άγριο σεξ, είναι ακόμα – με έναν τρόπο – στιγματισμένες από την κοινωνία. Για άλλους, οι μη συναινετικές σεξουαλικές φαντασιώσεις προσδίδουν το αίσθημα της περιπέτειας ενώ σε αρκετά σπάνιες περιπτώσεις αποτελούν έναν τρόπο να ανακτηθεί ο έλεγχος μετά από ένα σεξουαλικό τραύμα.
Το πιο βασικό, εδώ, είναι να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τη φαντασία από την πραγματικότητα και να κατανοήσουμε ότι οποιαδήποτε μορφή μη συναινετικής σεξουαλικής δραστηριότητας, που θα μπορούσε – με οποιονδήποτε τρόπο – να προκαλέσει βλάβη στον εαυτό μας ή στους άλλους, πρέπει να παραμένει στη φαντασία και πως δεν είναι ποτέ αποδεκτή στην πραγματική ζωή.
Εξίσου σημαντικό, είναι, τέλος να διερευνηθούν οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους υπάρχουν τέτοιου είδους φαντασιώσεις καθώς και το αν και κατά πόσο κρύβουν από πίσω βαθύτερα ψυχολογικά ή συναισθηματικά ζητήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν.
«Η διευθύντριά μου είναι σκύλα!», έλεγε το μήνυμα της Κ. που έλαβα πριν λίγες ημέρες στα εισερχόμενά μου. «Μου φέρεται ηγετικά, με ελέγχει και μου μιλάει απότομα», συνέχιζε. «Δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένη, αλλά δεν ξέρω αν θα δούλευα ξανά με κάποια γυναίκα. Με κάνει, άραγε, αυτό σεξίστρια;».
«Πολλές οι σκέψεις, λίγος ο χώρος για να απαντήσω όσο αναλυτικά χρειάζεται σε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα», απάντησα, και έτσι κατέληξα να γράφω αυτό το άρθρο.
Από την πολιτική μέχρι το σινεμά, το αφήγημα της ηγέτιδας που είναι υπέρ το δέον αυστηρή, άκαρδη και σκληρή είναι σίγουρα πολύ ισχυρό.
Οι γυναίκες σε θέσεις εξουσίας φαίνεται λες και πρέπει απαραίτητα να ανταποκρίνονται απόλυτα σε έναν από τους δύο παρακάτω ρόλους: Είτε να είναι ηγετικές αλλά αποτελεσματικές, είτε να είναι συμπονετικές αλλά όχι τόσο καλές στη δουλειά τους.
«Ένα ακόμη δίπολο από αυτά στα οποία προσπαθεί να μας χωρέσει η πατριαρχία», σχολίασε η φίλη μου η Α., καθώς μοιράστηκα μαζί της αυτές τις σκέψεις. Πράγματι, έτσι είναι. Όπως η πατριαρχία επιμένει να διαχωρίζει τις γυναίκες σε «καλές για γάμο» ή «καλές για σεξ», σε «όμορφες αλλά χαζές» ή «έξυπνες αλλά άσχημες», με τον ίδιο τρόπο συντηρεί ένα ακόμη ισχυρό δίπολο:
Μία γυναίκα θα πρέπει είτε να ασκεί καλή και συμπονετική ηγεσία χωρίς να φέρνει όμως τόσο καλά αποτελέσματα, είτε να είναι αποτελεσματική αλλά να φέρεται σκληρά και άκαρδα στις υφιστάμενες και τους υφιστάμενούς της.
Αναζητώντας στο διαδίκτυο κάποια νέα οπτική ή πληροφορία πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, έπεσα πάνω σε δεκάδες νέους όρους, άρθρα και αναλύσεις που μου άνοιξαν τα μάτια:
Από το «queen bee syndrome» που περιγράφει «μια γυναίκα σε θέση εξουσίας μέσα σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον η οποία αντιμετωπίζει τις υφιστάμενές της πιο επικριτικά, όταν αυτές είναι γυναίκες» [1], μέχρι τη fairy god mother leader (θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «ηγέτιδα – νεραϊδονονά») που, όπως διαβάζω στο entrepreneur«δεν αποστασιοποιείται συναισθηματικά από τους/τις υπαλλήλους, αλλά τους/τις κάνει να νιώθουν σαν οικογένεια. Είναι πολύ πιο περιποιητική και ενθαρρυντική».
Και τότε αναρωτήθηκα: «Πρέπει άραγε μία γυναίκα σε θέση εξουσίας να προσομοιάζει το χαρακτήρα που υποδύεται η Meryl Streep στο «The Devil Wears Prada» για να είναι αποτελεσματική ή μήπως όσες βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις κρίνονται με πολύ αυστηρότερα κριτήρια από τους άντρες συναδέλφους τους;»
Είναι γεγονός ότι ο χώρος της διοίκησης επιχειρήσεων και οργανισμών είναι, πέρα από ακραία ανταγωνιστικός και σκληρός, παράλληλα καταφανώς ανδροκρατούμενος.
Μην ξεχνάμε, μάλιστα, ότι λίγους μόνο μήνες πριν, τον Ιανουάριο του 2023, τα ειδησεογραφικά «πανηγύριζαν» την πρωτοφανή άνοδο του ποσοστού γυναικών CEOs των Fortune 500 [2] στο 10% του συνόλου. Πώς θα μας φαινόταν αν τα ποσοστά αυτά ήταν αντίστροφα και πόσο άραγε ανταγωνισμό κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες αυτές σε σύγκριση με τους άντρες συναδέλφους τους για να βρεθούν σήμερα στη θέση που βρίσκονται;
Ο ανταγωνισμός είναι εγγενές συστατικό του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος που συχνά αρκεί για να δημιουργήσει σε κάθε άτομο ένα σκληρό και άκαρδο προσωπείο προκειμένου να επιβιώσει, τα επιπλέον όμως εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει μία γυναίκα για να ανελιχθεί επαγγελματικά σε ένα τέτοιο σύστημα είναι εξίσου καθοριστικά για τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς της, ειδικά όταν εκείνη φτάνει να εργάζεται σε θέσεις εξουσίας.
Παρόλα αυτά, φαίνεται παράλληλα οι γυναίκες να κρίνονται πολύ πιο αυστηρά από την κοινωνία για τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές που έχουν οι άντρες που βρίσκονται σε αντίστοιχες θέσεις. Μία συμπεριφορά ενός άντρα ηγέτη που θα τον καθιστούσε σίγουρο για τον εαυτό του και ευθύ, όταν την υιοθετεί μία γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν πιεστική και αυταρχική. Αντίστοιχα, ένας άντρας που χάνει τον έλεγχο και φωνάζει, σπάνια θα θεωρηθεί συναισθηματικός και παράλογος, όσο θα θεωρηθεί μία γυναίκα που φέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Γεννιέται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα: Είναι όντως πιο τοξική η συμπεριφορά της γυναίκας προϊστάμενής σου ή μήπως την κρίνεις διαφορετικά εξαιτίας του φύλου της; Είναι κακή επειδή είναι γυναίκα ή μήπως πρόκειται απλώς για ένα ακόμη άτομο σε ρόλο εξουσίας που φέρεται με σκληρό και αντιεπαγγελματικό τρόπο χωρίς όμως αυτό να έχει καμία σχέση με το φύλο του;
Πολύ συχνά το συμπέρασμα ότι οι γυναίκες ηγέτιδες είναι πιο σκληρές από τους άντρες ηγέτες, έρχεται μετά από μία ή δύο κακές εμπειρίες συνεργασίας, την ίδια ώρα που μπορεί να έχουμε δεκάδες ακόμη εμπειρίες με άντρες ηγέτες – είτε καλές, είτε κακές – τις οποίες όμως να μην κρίνουμε τελικά ισοδύναμα.
Και αυτό, γιατί όταν σκεφτόμαστε έναν εργοδότη, διευθυντή, αφεντικό, αυτόματα στο μυαλό μας έρχεται ένας άντρας, λες και ο «κανονικός» ηγέτης είναι εξ ορισμού φύλου αρσενικού. Κατά συνέπεια, οι κεραίες μας είναι πολύ πιο τεντωμένες για να παρατηρήσουμε τα διαφοροποιά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μίας γυναίκας που βρίσκεται σε ένα τέτοιο ρόλο και συχνά να τα αναγάγουμε γρήγορα και με περισσή ευκολία σε γενικούς κανόνες.
Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες εν γένει αναμένεται κοινωνικά να είναι πιο φροντιστικές, υπομονετικές και συμφιλιωτικές από τους άντρες, ανεξάρτητα με τα βιώματα, το χαρακτήρα και τους ρόλους που επιτελούν.
Ως αποτέλεσμα αυτής της προσδοκίας, μία γυναίκα που δεν υπακούει σε αυτά τα χαρακτηριστικά κρίνεται σίγουρα πολύ πιο αυστηρά από έναν άντρα: «Άντρας είναι, θα χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι» ακούμε να λένε σε αρκετές περιπτώσεις άτομα που δεν θα δικαιολογούσαν σε καμία περίπτωση αντίστοιχη συμπεριφορά από μία γυναίκα.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Το να δηλώσω ότι η εργοδότρια ή η διευθύντριά μου έχει μία συμπεριφορά αυταρχική και σκληρή απέναντί μου με κάνει σεξίστρια; Πώς μπορώ, άραγε, να γνωρίζω αν την κρίνω κατ’ αυτόν τον τρόπο απλώς επειδή είναι γυναίκα και όχι επειδή όντως φέρεται κακοποιητικά και άδικα;
Η απάντηση είναι απλή: Αν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχε ένας άντρας που βρίσκεται στην ίδια θέση θα τον έκρινες με τον ίδιο τρόπο; Σίγουρα αξίζει τον κόπο να αναλογιστείς αν έχεις μέσα σου double standards που βασίζονται σε κάποιου είδους εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Παρόλα αυτά, αν αναγνωρίζεις ότι μία συμπεριφορά που υφίστασαι στο εργασιακό σου περιβάλλον σε προσβάλλει ή σε μειώνει, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να δείξεις περισσότερη ανοχή σε αυτή, απλώς επειδή προέρχεται από γυναίκα.
Το mobbing και το bullying στο χώρο εργασίας, όπως και σε κάθε άλλο χώρο, είναι συμπεριφορέςαπαράδεκτες και καταδικαστέες και ως τέτοιες θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε.
Σίγουρα όλ@ μας έχουμε έχουμε ακούσει κάποιον να λέει μια φράση τύπου: “Εεε, εντάξει, εγω δεν έχω θέμα με τους … αλλά…”
Ή “Δεν έχω θέμα με τους… έχω και φίλους… αλλά…”
Ας αρχίσουμε με το να εξηγούμε το πιο απλό: Το “αλλά”, δηλώνει αντίφαση. Δηλαδή, όταν βάζεις το “αλλά” ανάμεσα σε δύο προτάσεις, η μία αναιρεί ή πάει ενάντια στην άλλη. Πολύ απλά, δεν γίνεται να ισχυρίζεσαι πως δεν είσαι ρατσιστής… αλλά να είσαι.
Όσο η κοινωνία προοδεύει και ο κόσμος προσπαθεί να αφήσει πίσω του τις αναχρονιστικές αντιλήψεις και τις κουλτουρες της πατριαρχίας, σιγά-σιγά κάποιοι δυσκολεύονται να αποδεχτούν τους συνανθρώπους τους, κι επειδή δεν θέλουν να χαρακτηριστούν ως ρατσιστές, προσπαθούν να αμυνθούν με τη μαγική λέξη “αλλά”. Λες και, ως δια μαγείας, αυτο που επρόκειτο να πουν μετα απο αυτή τη λέξη θα σταματήσει να είναι κακοποιητικό ή προσβλητικό προς την ομάδα ανθρώπων που απευθύνονται.
Συνεπώς, όλη αυτή η διαδικασία δεν είναι τίποτα άλλο παρά υποκρισία. Μια αποτυχημένη προσπάθεια του εκάστοτε ατόμου να μας πείσει ότι δεν είναι ρατσιστής, ομοφοβικός ή σεξιστής ακόμη και αν αυτό που δηλώνει μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Είναι η άρνησή τους να αποδεχτούν οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτά που συμβαδίζουν με τη δική τους λογική, η οποία είναι – ως επί το πλείστον – βασισμένη σε πατριαρχικά μοντέλα ζωής.
Οι άνθρωποι που πάνε να πουν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δηλώνουν ανοιχτοί και υπερ των άλλων μέχρι να βρουν κάτι “υπερβολικό”, “περίεργο” ή όπως ακούγεται συχνά… τα “ισοπεδώνει όλα”. Αν ισοπεδώνεται κάτι, είναι τα στερεότυπα που έχουν επιβληθεί και οι κατασκευασμένοι κοινωνικοί ρόλοι που έχουν νορμαλοποιηθεί και περνιούνται ως κάτι το καταναγκαστικό που όλ@ πρέπει να ακολουθήσουν. Και αυτό, είναι καλό να συμβαίνει.
Ένας λόγος που ο κόσμος δυσκολεύεται να απομακρυνθεί απο αυτες τις απόψεις είναι λόγω της ετεροκανονικότητας. Για παράδειγμα, οι σχέσεις των ετερόφυλων προβάλλονται παντού και έχουν εισβάλει σε κάθε πτυχή της κουλτούρας, της ύπαρξης και του πολιτισμού.
Η προπαγάνδα της ετεροκανονικότητας είναι παντού σε όλους τους τομείς της ζωής. Απο την ανατροφή των παιδιών, στον κήπο της Εδέμ, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στη διαφήμιση, στα τραγούδια, στα παραμύθια, στα βιβλία. Ο γαμπρός και η νύφη, η πριγκίπισσα και ο ιππότης, ο αλήτης και η λαίδη, το αρσενικό και το θηλυκό, ο ήρωας και η ηρωίδα. Όπου και να γυρίσουμε το μόνο που έχει κανονικοποιηθεί είναι οι ετερόφυλες σχέσεις. Γι’ αυτο, χρειάζεται να δοθεί περισσότερο ορατότητα σε όλες τις άλλες ταυτότητες.
Κακοποιητικές εκφράσεις και συμπεριφορές σε κινήματα
Δυστυχώς σεξιστικές, ομοφοβικές και άλλες φράσεις δεν συναντούμε μόνο απο τους “ναι μεν αλλάκιδες”, όπως μαρέσει να τους χαρακτηρίζω. Πολλές φορές, συναντάμε τη κουλτούρα της πατριαρχίας και του ρατσισμού ακόμη και μέσα σε δικά μας κινήματα. Κινήματα φεμινιστικά, αντιεξουσιαστικά.
Παραδείγματα
Ένα παράδειγμα γνωστό στους δρόμους είναι το σύνθημα: «Είναι π@τ@νες ολων των μπάτσων οι μάνες». Αυτό δεν είναι σύνθημα αντιμπατσικό, είναι κουλτούρα που βρωμάει σεξισμό. Κατ’ αρχάς, το συγκεκριμένο σύνθημα δεν είναι αντιμπατσικό και δεν έχει κάποια σχέση με τον αντιφασισμό, την αστυνομική βία, την προάσπιση δικαιωμάτων ή την καταπολέμηση οποιασδήποτε καταπιεστικής κουλτούρας. Το αντίθετο θα λέγαμε.
Αυτό που εκφράζει βρίσκει σύμφωνους όχι μόνο σεξιστές, αλλά και το σύνολο της πατριαρχικής ελληνικής κοινωνίας. Το σύνθημα κάνει επίθεση σε ομάδες γυναικών με βαθιά σεξιστικό τρόπο. Στις σεξεργάτριες και στις μανάδες. Ύπουλα και χωρίς κανένα λόγο, το σύνθημα εστιάζει στις γυναίκες, αντί να εστιάσει στην παράλογη και αναίτια αστυνομική κρατική βία που ασκείται σε διαδηλωτές.
Pick me’s
Στα Social Media, βλέπουμε κόσμο να χαρακτηρίζει γυναίκες ως “pick me” κυρίως όταν φαίνεται πως ασπάζονται πατριαρχικές αξίες και ηθική. Σύγχρονα άτομα που θεωρητικά αγωνίζονται για την ισότητα για ένα δίκαιο και φεμινιστικό μέλλον διαλέγουν να δώσουν τις λάθος μάχες.
Πρέπει να κατανοήσουν όλ@ πως η πατριαρχία επιβιώνει καταπολεμωντας τη γυναικεία αλληλεγγύη και τη συνείδηση των γυναικών ως κοινωνική ομάδα. Αν οι γυναίκες είναι διχασμένες συμμορφώνονται πιο εύκολα στην ανδρική κυριαρχία, στρέφοντας τη μία γυναίκα εναντίον της άλλης, ενώ απαλλάσσουν τους άνδρες από την ευθύνη για την καταπίεσή τους.
Οι “pick me” είναι οι μητέρες μας, οι θείες μας και οι γιαγιάδες μας που αναγκάστηκαν να εσωτερικεύσουν τον μισογυνισμό τους για την ανδρική έγκριση, για να εξασφαλίσουν τη ζωή και την ασφάλειά τους υπό την απειλή της ανδρικής βίας. Είναι γυναίκες που υπέκυψαν στην πατριαρχική ηθική, προκειμένου να νιώθουν σωστές απέναντι στη κοινωνία που τους επιβάλλεται.
Οι “pick me” δεν είναι εχθροί μας, είναι θύματα της πατριαρχίας. Η καταπολέμησή τους και η ανάλωση ενέργειας στην δημόσια κατακραυγή τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά πατριαρχικός αντιπερισπασμός. Μην αποσπάται η προσοχή σας από τον πραγματικό καταπιεστή: Την πατριαρχία.
Όταν οι γυναίκες αναζητούν διεξόδους για την οργή τους, νιώθουν πιο ασφαλές να στραφούν εναντίον άλλων γυναικών, διότιγνωρίζουν ότι είναι απίθανο να τους επιτεθούν, να τις καταδιώξουν ή να κινδυνεύσουν σωματικά/ψυχικά.
Οι γυναίκες είναι πολύ πιο “εύκολος” στόχος από τους άνδρες γιατί το να αντισταθείς στους άνδρες μπορεί να έχει “συνέπειες” όπως απειλές θανάτου και βιασμού, βία, doxing, παρακολούθηση, μέχρι και δολοφονία.
Εν κατακλείδι και βάσει των παραπάνω, χρειάζεται να έχουμε πάντα κατά νου πως οποιαδήποτε φράση ακολουθείται από το “αλλά”, αυτομάτως αναιρείται και χάνει το νόημά της. Δεν υπάρχει άτομο που να ορίζεται ως “λίγο ρατσιστής”, “λίγο ομοφοβικός” ή “υπό προϋποθέσεις”.
Επί της ουσίας, το “αλλά”, κρύβει το φόβο της καταγραυγής, μην τυχόν και κάποιος κακοχαρακτηριστεί ή είναι δακτυλοδεικτούμενος. Εντούτοις, ενδεχομένως να αρνείται να δεχτεί το γεγονός πως, εν έτει 2023, η ισότητα είναι αυτονόητη. Ή τουλάχιστον, πρέπει να είναι.
Υπάρχουν ένα εκατομμύριο οδηγοί για το πώς να ξεπεράσεις έναν χωρισμό, αλλά πολλοί λιγότεροι για το πώς να χωρίσεις με κάποιον. Αν σκέφτεσαι να τερματίσεις μια σχέση, δεν πρέπει να νιώθεις ενοχές. Μερικές φορές, τα πράγματα απλά δεν λειτουργούν.
Και να θέλεις να χωρίσεις, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως ξέρεις ακριβώς πώς να πεις το: «Θέλω να χωρίσουμε». Στον σημερινό κόσμο του dating όπου το ghosting φαίνεται να είναι ο κύριος τρόπος να πεις σε κάποι@ ότι δεν θέλεις να τ@ν ξαναδείς, η ιδέα του να το κάνεις ανώδυνα/με τον πιο ωραίο τρόπο, μπορεί να ακούγεται πολύ παλιομοδίτικη. Υπάρχουν μερικές επιλογές που μπορείς να κάνεις για να μετριάσεις τον πόνο – και να μην αισθάνεσαι σαν τον διάβολο.
Τα σημάδια για το τέλος μιας σχέσης
Είναι πιθανό να νιώθουμε δυσφορία σε μια σχέση αλλά να μην μπορούμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις να την εκφράσουμε. Ο εγκέφαλος θέλει να αισθάνεται ασφαλής και η όποια αλλαγή συνεπάγεται έξοδο από το comfort zone μας. Επομένως, και να υπάρχει η σκέψη του να χωρίσεις με κάποι@, το πιο εύκολο, πολλές φορές, είναι να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που ήδη κάνεις.
Σύμφωνα με έρευνατου 2022 από το VICE και την ψηφιακή εταιρεία προσωπικής χρηματοδότησης, SoFi, με δείγμα 1.050 Millennials, το 49% ανέφερε ότι παρέμεινε σε σχέσεις που δεν τους έκαναν ευτυχισμένους για πάνω από έναν χρόνο χωρίς να κάνει κάτι γι’ αυτό – ενώ το 15% έμεινε σε τέτοιες καταστάσεις για περισσότερα από 5 χρόνια. Αυτή η τάση δεν είναι αποκλειστική για τις ρομαντικές σχέσεις: Το 45% των ερωτηθέντων ανέφερε, επίσης, ότι παρέμεινε σε τοξικές φιλίες για πάνω από 1 χρόνο.
Για να χωρίσεις, πάντα θα πρέπει να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου. Θα πρέπει να δημιουργήσεις κάποια σύγκρουση. Και είτε φοβάσαι περισσότερο να πιάσεις το νήμα ξανά από την αρχή, είτε να εγκαταλείψεις την άνεση αυτού που έχεις, ή μήπως σε κακολογήσει κανείς, ένας χωρισμός σημαίνει αναπόφευκτα αλλαγή.
Πώς, λοιπόν, μπορείς να ξέρεις αν είσαι πραγματικά έτοιμ@ να κάνεις το βήμα αυτό; Όταν δεν υπάρχουν εμφανή σημάδια ότι @ σύντροφός σου σε κακομεταχειρίζεται, μπορεί να είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν πρέπει να χωρίσεις.
Εντούτοις, υπάρχουν 4 συμπεριφορές που αυξάνουν την πιθανότητα χωρισμού:
Κριτική
Μια επίθεση στ@ν σύντροφό σου στον πυρήνα του χαρακτήρα τ@. Σε αντίθεση με ένα παράπονο που επικεντρώνεται στο πραγματικό ζήτημα, δηλαδή, επικρίνεις τα ελαττώματα του χαρακτήρα τ@. Αντ’ αυτού, προσπάθησε να προσεγγίσεις το θέμα με ήπιο τρόπο και να είσαι ξεκάθαρ@ σχετικά με το γιατί είσαι αναστατωμέν@.
Περιφρόνηση
Η περιφρόνηση πηγαίνει πιο πέρα από την κριτική. Είναι, μάλιστα, μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης. Όταν επικοινωνείς με περιφρόνηση, έχεις την πρόθεση να προσβάλεις ή να βλάψεις τ@ν άλλ@ και θα χρησιμοποιήσεις την ντροπή, χαρακτηρισμούς, τον σαρκασμό και την εχθρότητα για να τ@ν μειώσεις. Οικοδόμησε μια κουλτούρα εκτίμησης και υπενθύμισε στον εαυτό σου τα καλά χαρακτηριστικά τ@ συντρόφου σου.
Αμυντικότητα
Συνήθως, αποτελεί απάντηση στην κριτική. Η αμυντικότητα περιλαμβάνει την θυματοποίηση του εαυτού σου για να αποκρούσεις μια αντιληπτή επίθεση και να αντιστρέψεις την ευθύνη.
Προσπάθησε να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τις πράξεις σου καθώς και να κατανοείς και να αποδέχεσαι την άποψη τ@ συντρόφου σου.
Stonewalling
To “stonewalling” περιλαμβάνει την πλήρη αποχώρηση από τη συζήτηση και την αποφυγή κάθε πιθανότητας σύγκρουσης. Αν διαπιστώσεις ότι το κάνεις αυτό, κάνε ένα βήμα πίσω και προσπάθησε να χαλαρώσεις με το να πάς, για παράδειγμα, μια βόλτα. Έπειτα, μπορείς να επιστρέψεις στη συζήτηση μόνο εφόσον νιώθεις πιο ήρεμη.
Πώς καταλαβαίνεις ότι ήρθε η ώρα να χωρίσεις;
Ταυτίζεσαι με κάποιες από τις παραπάνω συμπεριφορές; Αν εσύ και @ σύντροφός σου δεν είστε σε θέση να αλλάξετε αυτές τις συνήθειες, τότε αυτό είναι ένα σημάδι που δείχνει ότι μάλλον έφτασε η ώρα να τερματίσετε τη σχέση σας.
Πώς να χωρίσεις με κάποιον που αγαπάς
Δεν υπάρχει σωστός ή λανθασμένος τρόπος να αντιμετωπίσεις το πώς να χωρίσεις με κάποι@. Υπάρχουν, ωστόσο, βήματα που μπορείς να ακολουθήσεις για να το κάνεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Μη φοβάσαι να επικοινωνήσεις το πώς αισθάνεσαι
Ο πόνος που προκαλεί ένας χωρισμός μπορεί να μειωθεί όταν αντιμετωπιστεί σωστά και ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η ανοιχτή επικοινωνία. Προσπάθησε να είσαι σαφής (απέφυγε τα «νομίζω» και τα «ίσως»).
Χώρισε από κοντά, αν είναι εφικτό
Φυσικά, δεν είναι πάντα εφικτό να χωρίσεις από κοντά με κάποιον, ειδικά αν εξακολουθεί να σε χειραγωγεί. Αν πιστεύεις, όμως, ότι μπορείς να επικοινωνείς ανοιχτά και να εκφράζεσαι ελεύθερα στη σχέση σου, τότε πάντα προτίμησε να χωρίσεις αυτοπροσώπως και να μην κάνεις ghosting. Επίσης, αν μπορείς κάνε τη συζήτηση σε δημόσιο χώρο και όχι στο καφέ της γειτονιάς.
Μην προσπαθείς να κάνεις τ@ν άλλ@ να νιώσει καλύτερα
Από τη στιγμή που η σχέση έχει λήξει, τα συναισθήματα του άλλου ατόμου δεν είναι πλέον δική σου ευθύνη. Μερικές φορές, η προσπάθεια να τ@ν παρηγορήσεις θα σε κάνει να νιώσεις χειρότερα και θα σε εμποδίσει να θεραπεύσεις τον εαυτό σου.
Κόψε κάθε επαφή μαζί τ@ για όσο διάστημα χρειαστεί (ναι, αυτό σημαίνει blocking στα social media)
Το να βρεις το κουράγιο να διακόψεις την επικοινωνία και να μπλοκάρεις τ@ν πρώην στα social mediaμπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αυτή η ιδέα του να «παραμείνετε φίλοι» (ή ακόμα χειρότερα, f*ck buddies) δημιουργεί πολλές αμφιβολίες, όμως.
Πίστεψέ με, το μόνο που θα καταφέρεις με το να κρατήσεις επικοινωνία με τ@ν πρώην σου είναι να κοιτάζεις ξανά και ξανά το Instagram story τ@ ψάχνοντας για ενδείξεις ότι βγαίνει με κάποι@ άλλ@.
Μίλησε για τον χωρισμό με κάποιον που εμπιστεύεσαι
Βεβαιώσου ότι περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε ενθαρρύνουν και σε βοηθούν. Μίλησε με έναν έμπιστο φίλο ή μέλος της οικογένειάς σου πριν πάρεις την απόφαση.
Ακόμα και αν εσύ είσαι αυτ@ που αποφάσισες το χωρισμό, είναι λογικό να νιώθεις λυπημέν@. Είναι σημαντικό να αφήσεις τον εαυτό σου να νιώσει όλα τα συναισθήματα που σου προκαλεί ο χωρισμός.
Βάλε τον εαυτό σου σε προτεραιότητα
Όσο περισσότερο χρόνο περνάς σε μια σχέση, τόσο περισσότερο η ταυτότητά σου συγχωνεύεται με εκείνη τ@ συντρόφου σου. Έτσι, όταν χωρίζεις, αν νιώθεις ότι έχεις χάσει ένα κομμάτι του εαυτού σου είναι επειδή όντως το έχεις χάσει. Γι’ αυτό, η καλύτερη συμβουλή είναι να επενδύσεις στον εαυτό σου.
Η εστίαση στην ξεκούραση, την εκπαίδευση, την άσκηση, τη διατροφή και την κοινωνικοποίηση είναι μερικά βασικά βήματα για να ξεκινήσεις.
Μην αφήσεις τον φόβο του να είσαι single να σε εμποδίσει
Αντί να εστιάσεις στο με ποι@ θα βγεις το επόμενο ραντεβού, κάνε ένα βήμα πίσω και αφιέρωσε λίγο χρόνο για να δοκιμάσεις νέα πράγματα.
Το να είσαι single είναι η καλύτερη ευκαιρία να σε γνωρίσεις. Είτε σου αρέσει είτε όχι, μερικές φορές πρέπει να κάνουμε παρέα αποκλειστικά και μόνο με τον εαυτό μας. Οπότε, είναι σημαντικό να απολαμβάνουμε να κάνουμε πράγματα μόνοι μας.
Ξανασκέψου το να μείνεις φίλ@ με τ@ν πρώην σου
Αν πάρετε την απόφαση να παραμείνετε ο ένας στη ζωή του άλλου, είναι ΠΟΛΥ σημαντικό να θέσετε όρια. Δεν ξόδεψες τόσο χρόνο μαθαίνοντας πώς να χωρίσεις με κάποιον για το τίποτα. Δεν έχει νόημα να μείνεις φίλ@ με τ@ν πρώην σου αν ελπίζεις κρυφά να τα ξαναβρείτε. Κάτι τέτοιο δεν θα σου επιτρέψει να προχωρήσεις.
Θύμισε στον εαυτό σου ότι είναι ok να χωρίσεις με κάποι@
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να ξέρεις πώς να χωρίσεις με κάποι@. Ανεξάρτητα από το αν ήταν μια μακροχρόνια ή μια σύντομη σχέση – ή ακόμα και μια περιστασιακή σεξουαλική περιπέτεια, πάντα θα πονέσει. Να θυμάσαι, όμως, είναι ok να χωρίσεις. Παρά τα όσα λέει @ πρώην σου, δεν είσαι άκαρδο τέρας. Και είναι απολύτως λογικό να πράττεις με τρόπο που είναι ο καλύτερος για σένα.
Το ζήτημα της εργασίας, μέχρι και σήμερα, είναι πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, διαρκώς εφαρμόζονται νέα μοντέλα εργασίας, έστω και σε πειραματικό στάδιο, ούτως ώστε να βρεθεί η «χρυσή τομή» ανάμεσα στην ευημερία των εργαζομένων και στην άνοδο των επιχειρήσεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά της τηλεργασίας, η οποία –απ’ όσο φαίνεται, ήρθε για να μείνει– καθώς και της τετραήμερης εργασίας, που εφαρμόζεται ήδη σε αρκετές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
Εντούτοις, προτού καταλήξουμε στις σημερινές εργασιακές συνθήκες, υπήρξαν αξιέπαινες γυναικείες φιγούρες που πρωτοστάτησαν, διαμαρτυρήθηκαν και φώναξαν μαζικά για ένα ευοίωνο εργασιακό μέλλον.
Louise Boyle
Η φωτογράφος, Louise Boyle, κατέχει εξέχουσα θέση ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής που αποτύπωσαν τις καταστροφικές συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης για τους Αμερικανούς εργάτες. Το 1937, στο αποκορύφωμα ενός κύματος εργατικής μαχητικότητας, προσκλήθηκε να φωτογραφίσει τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ορισμένων υπαλλήλων. Έτσι, προχώρησε σε μια προκλητική καταγραφή θαρραλέων ανθρώπων που τολμούσαν να σχεδιάζουν το μέλλον τους, παρά την καταστροφική φτώχεια, τις εξαντλητικές αγγαρείες και τα βάναυσα αντίποινα από την αστυνομία.
Παρ’ όλο που οι περισσότεροι φωτογράφοι της εποχής επέλεξαν να φωτογραφίσουν Αφροαμερικανούς αγρότες στα σπίτια τους, σε συνδικαλιστικές συναντήσεις και συγκεντρώσεις ή να μαζεύουν βαμβάκι με την οικογένειά τους, η Boyle επέλεξε να ακολουθήσει το ρεαλιστικό μονοπάτι.
May Chen
Το 1982, η May Chen ηγήθηκε της απεργίας της Chinatown της Νέας Υόρκης, μιας από τις μεγαλύτερες απεργίες Ασιατών εργατών της Αμερικής με περίπου 20.000 εργάτες να παρελαύνουν στους δρόμους του Μανχάταν, ζητώντας συμβάσεις εργασίας. Η Chen, που τότε συνδέθηκε με τη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων Γυναικείων Ενδυμάτων, ήταν μια εκ των διοργανωτών της απεργίας.
«Η κοινότητα της Chinatown είχε τότε όλο και περισσότερα μικρά εργοστάσια παραγωγής ενδυμάτων», θυμάται. «Και οι Κινέζοι εργοδότες σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να παίξουν με ζητήματα εθνισμού, ώστε να παρακινήσουν τους εργάτες να απομακρυνθούν από το συνδικάτο. Έκαναν πολύ, πολύ μεγάλο λάθος».
Οι περισσότερες από τις διαμαρτυρίες περιλάμβαναν αιτήματα για υψηλότερους μισθούς, βελτιωμένες συνθήκες εργασίας, καθώς επίσης και την καλλιέργεια της δικαιοσύνης και του σεβασμού από την πλευρά της διοίκησης. Εν τέλει, οι εργάτες αναδείχθηκαν πανηγυρικά νικητές, αφού η απεργία ανάγκασε τους εργοδότες να αναχαιτίσουν τις περικοπές μισθών και να αποσύρουν τα αιτήματά τους, σύμφωνα με τα οποία οι εργαζόμενοι έπρεπε να ξεχάσουν ορισμένες αργίες και επιδόματα. Επιπλέον, η απεργία χάραξε μια σταθερή πορεία για καλύτερες συνθήκες εργασίας, έμπρακτα, με κινήσεις, όπως η πρόσληψη δίγλωσσου διερμηνεία για τους εργαζομένους και τη διοίκηση, καθώς και την έναρξη μαθημάτων αγγλικής γλώσσας για το εργατικό δυναμικό.
Πηγή: UNITY Newspaper
Elizabeth Gurley Flynn
«Θα αφιερώσω τη ζωή μου στον μισθωτό. Ο μοναδικός μου στόχος είναι να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να διορθώσω τις λανθασμένες αποφάσεις και να ελαφρύνω τα βάρη της εργατικής τάξης».
Το 1907, η Elizabeth Gurley Flynn εργαζόταν ως διοργανώτρια για τους Industrial Workers of the World (IWW) και το 1912, ταξίδεψε στη Μασαχουσέτη, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Απεργίας «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Συμμετείχε σε απεργίες και μάχες για την ελευθερία του λόγου, ενώ θεώρησε πως ήταν ιερό της καθήκον να επαναφέρει την ισορροπία στο εργασιακό τοπίο.
Πριν γίνει ασχοληθεί εντατικά με τα εργασιακά δικαιώματα, η Dolores Huerta ήταν δασκάλα, αλλά σύντομα τα εγκατέλειψε την ιδιότητα αυτή, όταν αντιλήφθηκε τη στενάχωρη εικόνα των παιδιών που πήγαιναν στο σχολείο πεινασμένα ή με ελλιπή ενδυμασία.
«Δεν άντεχα να βλέπω παιδιά να έρχονται στην τάξη πεινασμένα και χρειάζονται παπούτσια. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να κάνω περισσότερα οργανώνοντας τους εργάτες, παρά προσπαθώντας να διδάξω τα πεινασμένα παιδιά τους».
Έτσι, το 1955, η Huerta ξεκίνησε την καριέρα της στην οργάνωση εργασίας, βοηθώντας τον Fred Ross να εκπαιδεύσει τους διοργανωτές στο Στόκτον της Καλιφόρνια και, πέντε χρόνια αργότερα, ίδρυσε την «Agricultural Workers Association (AWA)» πριν οργανώσει τους «United Farm Workers (UFW)» με τον Cesar Chavez το 1962. Μια από τις πρώτες σημαντικές κατακτήσεις της ήταν η άσκηση πίεσης για δικαιώματα ψήφου για τους Μεξικανούς της Αμερικής, καθώς και για το δικαίωμα κάθε Αμερικανού να δώσει γραπτές εξετάσεις οδήγησης στη μητρική του γλώσσα. Προασπίστρια των εργατικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, της φυλετικής ισότητας, η Huerta παραμένει μια ανεξίτηλη φιγούρα στην ιστορία της επανάστασης της εργατικής τάξης.
Η Anna LoPizzo ήταν μία από τους απεργούς, η οποία σκοτώθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1912, κατά τη διάρκεια της απεργίας «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αγώνες στην εργατική ιστορία των ΗΠΑ. Μια γυναίκα που δεν δίστασε να αγωνιστεί για τα ιδεώδη και τη φιλοσοφία της σ’ έναν κόσμο, όπου η εκμετάλλευση και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν κάτι παραπάνω από αυτονόητη.
Η Luisa Moreno ήταν μετανάστρια από τη Γουατεμάλα και εισχώρησε στα πράγματα του εργασιακού ακτιβισμού το 1930, όταν συμμετείχε σε μία διαμαρτυρία για την εκμετάλλευση των εργαζομένων, τη διαρκή σεξουαλική παρενόχληση και τις απειλές για ενδεχόμενη απόλυση. Η αστυνομία, όταν ενημερώθηκε για την προσχεδιασμένη διαμαρτυρία σε ένα καφέ, σχημάτισε μια γραμμή στο πεζοδρόμιο, επιτρέποντας την είσοδο μόνο στους πελάτες του μαγαζιού. Η Moreno, φορώντας έναν γούνινο γιακά, διέσχισε τη γραμμή των αστυνομικών, ισχυριζόμενη ότι επρόκειτο να μπει στο καφέ. Ωστόσο, όταν βρέθηκε μπροστά στην πόρτα, έβγαλε μια ταμπέλα από το παλτό της και την σήκωσε ψηλά, σε κοινή θέα. Τότε, δύο εύσωμοι αστυνομικοί την έπιασαν από τους αγκώνες, τη σήκωσαν από το πεζοδρόμιο και την έσπρωξαν στην είσοδο ενός διπλανού κτιρίου.
Η Moreno, όμως, δεν πτοήθηκε. Αντιθέτως, τα επόμενα 20 χρόνια οργάνωνε εργάτες σε όλη τη χώρα προτού λάβει «εθελούσια αναχώρηση με ένταλμα απέλασης», με το σκεπτικό ότι κάποτε ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Συμπληρώνονται φέτος 137 χρόνια από την εξέγερση των εργατών του Σικάγο. Μια εξέγερση που ξεσήκωσε το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ – αλλά και παγκοσμίως – απέναντι στους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των μεγάλων βιομηχανιών που αντιμετώπιζαν τους εργαζόμενους ως σκλάβους και μηχανές παραγωγής πλούτου για τις τσέπες τους.
137 χρόνια μετά την εξέγερση του Σικάγο, στην Ελλάδα ακόμη εργαζόμαστε με εξευτελιστικούς μισθούς σε πλαίσιο εργασιακής ανασφάλειας και τοξικότητας.
Η εργασιακή καθημερινότητα στη χώρα μας βρίσκεται από την έναρξη της οικονομικής κρίσης του 2008 μέχρι και σήμερα, σε μια συνεχή υποβάθμιση.
Η οικονομική κρίση επέφερε σοβαρές αρνητικές μεταρρυθμίσεις στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων. Μεταρρυθμίσεις που περιείχαν καταστροφικές περικοπές στους μισθούς της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μείωση του κατώτατου μισθού, το 2012, από τα 751 στα 586 ευρώ, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο έτος θεσπίστηκε ο υποκατώτατος μισθός,μια ρατσιστική διάκριση για τα εργαζόμενα άτομα 18 έως 25 ετών που έθετε ως κατώτατη αμοιβή τα 510 ευρώ.
Χρειάστηκαν να περάσουν 7 χρόνια για να ξαναδούν οι εργαζόμενοι κάποια αύξηση στους μισθούς τους. Το 2019, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τον κατώτατο μισθό στα 650 ευρώ και κατάργησε παράλληλα τον υποκατώτατο μισθό. Παρά την σημαντική αύξηση, η Ελλάδα συνέχιζε να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με τον κατώτατο μισθό και το πλαίσιο των εργασιακών δικαιωμάτων.
5 χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια, η φτωχοποίηση έχει αυξηθεί, οι μισθοί παραμένουν ανεπαρκείς και μακριά από τον βαθμό της αξιοπρέπειας, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα υποβαθμίζονται ακόμη.
Τον Αύγουστο αναμένεται να συμπληρωθούν 5 έτη από την έξοδο της Ελλάδας από το τρίτο μνημόνιο. Επιπλέον με την διακήρυξη των εκλογών για τις 21 Μαΐου ολοκληρώνεται η θητεία της διακυβέρνησης της ΝΔ, η οποία και αποτέλεσε την πρώτη μεταμνημονιακή κυβέρνηση της Ελλάδας.
Παρά το γεγονός πως η Ελλάδα δεν βρισκόταν πλέον υπό τους σκληρούς μνημονιακούς περιορισμούς, οι ανισότητες και η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αυξήθηκαν. Σε αυτό το πεδίο εντάσσεται και ο τομέας της εργασίας, όπου οι προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ το 2019 για κοινωνική ανάπτυξη και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίαςκαλές δουλειές έγιναν στην πράξη, χαμηλοί μισθοί και αμφισβήτηση ακόμη και αυτονόητων, για μια ευρωπαϊκή χώρα, εργασιακών δικαιωμάτων.
Απαιτείται, αρχικά, να αναφερθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου εργασίας το 2021, γνωστό και ως «Νομοσχέδιο Χατζηδάκη» το οποίο επιτρέπει πλέον την μη πληρωμή της εργασιακής υπερωρίας, καταργώντας έτσι πρακτικά την 8ώρη εργασία.
Αφετέρου, αξίζει να μνημονευτεί η αθέτηση της προεκλογικής υπόσχεσης της ΝΔ που αφορούσε την αυτόματη αύξηση του κατώτατου μισθού κάθε χρόνο στο διπλάσιο επί του ποσοστού της ετήσιας ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εφόσον η κυβέρνηση είχε τηρήσει την υπόσχεσή της, τότε σήμερα ο κατώτατος μισθός θα βρισκόταν στα 1273 ευρώ, υπολογίζοντας μόνο τα έτη 2021 και 2022 όπου είχαμε ανάπτυξη 8.3% και 5.9% αντίστοιχα.
Αντίθετα, ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε μόλις στα 780 ευρώ μεικτά.
Στην Ελλάδα του 2023, τη χώρα της γκαρσονιέρας των 300 ευρώ, τη χώρα που το καρότσι του σούπερ μάρκετ έγινε ένα μισοάδειο καλάθι, τη χώρα που οι υποδομές της παιδείας και της υγείας καταρρέουν, τη χώρα που στερεί από την νέα γενιά τα όνειρά της, ένας μισθός λιγότερος από 800 ευρώ είναι η απόδειξη πως ζούμε σε μια χώρα με κόστος ζωής βόρειας Ευρώπης και μισθούς Βαλκανίων.
Η ανάγκη για κοινωνική κινητοποίηση και αλλαγή πολιτικής.
Σήμερα, λοιπόν, την Πρωτομαγιά, γιορτάζουμε την επέτειο των ιστορικών εξεγέρσεων των εργατών για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή. Στην Ελλάδα του 2023, οι γενιές Gen Z και των Millennials, οι νέες γενιές και οι πιο μορφωμένες της εποχής μας, ζουν πλέον χειρότερα απ’ όσο ζούσαν οι προηγούμενες γενιές.
Εργαζόμενα άτομα σε καθεστώτα ανασφάλιστης εργασίας και απλήρωτων υπερωριών, συχνά σε τοξικό εργασιακό περιβάλλον και με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας. Πολλά, μάλιστα, από αυτά τα άτομα κατέχουν πτυχία και κάποτε είχαν όνειρα για το μέλλον,όνειρα τα οποία οι τωρινές πολιτικές τα συνθλίβουν και ισοπεδώνουν.
Γιορτάζουμε, συνεπώς, μια εργατική επέτειο την στιγμή που βλέπουμε την ζωή μας να υποβαθμίζεται και την αδικία και την ανασφάλεια να κυριαρχούν.
Η κινητοποίηση των εργατών του Σικάγο, όμως, είναι τελικά αυτή που μας δείχνει τον δρόμο για την αλλαγή. Ο δρόμος της αλλαγής και της αξιοπρέπειας έρχεται μέσα από την συμμετοχή μας στα κοινωνικά κινήματα και μέσα από τη συμμετοχή μας στην ανάδειξη των εκπροσώπων του λαού.
Έχουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε τον δρόμο αυτό, σε λιγότερο από έναν μήνα.
Σε 20 μέρες από σήμερα, καλούμαστε να πάρουμε το μέλλον της χώρας στα χέρια μας. Στις εθνικές εκλογές έχουμε την δύναμη να αποφασίσουμε για τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια στην κοινωνία.
Εφόσον θέλουμε μια καλύτερη ζωή με δικαιοσύνη στα εργασιακά δικαιώματα μας και αξιοπρεπείς μισθούς, έχουμε την ευκαιρία στις εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου να την διεκδικήσουμε με την ψήφο μας.
Η επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς μας δείχνει ότι ο δρόμος της αλλαγής έρχεται μέσα από την ενεργοποίηση και τη συμμετοχή.
Πολλοί είναι οι παράγοντες που συνδυάζονται και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της αδηφαγικής διαταραχής. Μάλιστα, σε προηγούμενο άρθρο μιλήσαμε για μύθους και αλήθειες σε σχέση με το ζήτημα αυτο. Κάποια από τα πιο κοινά αίτια είναι τα παρακάτω:
Συναισθηματικά triggers
Ενα υπερφαγικό επεισόδιο μπορεί να πυροδοτηθεί από παράγοντες συναισθηματικού στρες, όπως το άγχος, η κατάθλιψη ή η ανία. Για πολλούς, ένα υπερφαγικό επεισόδιο αποτελεί μηχανισμό διαχείρισης τέτοιων συναισθηματων.
Πώς συνδέεται το συναίσθημα με το φαγητό;
Θα σου πω πως πολύ εύκολα μπορεί το φαγητό να γίνει κάτι παραπάνω από το μέσο ικανοποίησης της πείνας. Αν ανατρέξουμε στην παιδική μας ηλικία, πολλές ήταν οι περιστάσεις στις οποίες είχαμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αυτή τη σύνδεση.
Ως μωράκια, η τροφή μας ηρεμούσε όταν κλαίγαμε. Μια τουρτα συνόδευε τη γιορτή των γενεθλίων μας και κερνούσαμε τους συμμαθητές γλυκάκι στη γιορτή μας. Όταν νιώθαμε λυπημένοι, οι δικοί μας άνθρωποι μας προσέφεραν κάτι νόστιμο να φάμε. Και αυτοί είναι ελάχιστοι μόνο τρόποι που μεταμφίεσαν το φαγητό σε αγκαλιά, φροντίδα, χαρά, αντιπερισπασμό ή ανακούφιση.
Έχουμε πει σε προηγούμενο άρθρο για το Binge Eating Disorder, πως η αυξημένη κατανάλωση φαγητού σχετίζεται με το χρόνιο στρες, όπως και με τη δυσκολία αναγνώρισης των συναισθημάτων. Από τη μία αποτελεί εργαλείο αποστασιοποίησης και από την άλλη, επιδρά στα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου, αυξάνοντας τα επίπεδα παραγωγής ντοπαμίνης, που είναι η ορμόνη της ευχαρίστησης.
H αδηφαγική διαταραχή συχνά συνυπάρχει με την κλινική κατάθλιψη. Η βιβλιογραφία αναφέρει πως το 50% των ατόμων με BED πάσχουν από κάποια διαταραχή διάθεσης, όπως η κατάθλιψη. Οι διαταραχές αυτές αναπτύσσονται συχνά παράλληλα, αλλά είναι πιθανό η μία να προηγείται της άλλης: Τα υπερφαγικά επεισόδια να γίνονται μέσο μουδιάσματος των επίπονων συναισθημάτων της κατάθλιψης, ενώ, ταυτόχρονα, να επιδεινώνουν την αυτοεκτίμηση και την εικόνα σώματος, οδηγώντας σε χρόνια αρνητική διάθεση.
Άτομα που έχουν κάνει πολλές δίαιτες στο παρελθόν είναι πιο επιρρεπή σε υπερφαγικά επεισόδια. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της “όλα ή τίποτα” φιλοσοφίας που καλλιεργεί η χρόνια δίαιτα. Πολλές τροφές “χρωματίζονται” ως “κόκκινες” και απαγορευμένες και μικρές αποκλίσεις από το αυστηρό πρωτόκολλο οδηγούν σε αίσθημα αποτυχίας και τελικά παραίτηση από την προσπάθεια. Επίσης, ο χρόνιος αυτοπεριορισμός διαταράσσει τα φυσικά σήματα πείνας και κορεσμού του σώματος, με αποτέλεσμα το άτομο να χάνει την επικοινωνία με το σώμα του.
Υπάρχει βιβλιογραφία που αναδεικνύει πως ο γενετικός μας κώδικας μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο στην ανάπτυξη διατροφικών διαταραχών. Ατομα με οικογενειακό ιστορικό διατροφικών διαταραχών είναι πιο πιθανό να τις αναπτύξουν τόσο γιατί ζουν σε ένα περιβάλλον με διαταραγμένη σχέση με την τροφή, όσο και γιατί ο ίδιος ο γενετικός τους κώδικας τα προδιαθέτει.
Η επόμενη μέρα
Υπάρχει πολλή πληροφορία για το πώς να αναρρώσεις από ένα υπερφαγικό επεισόδιο.
-Καλή ενυδάτωση, γιατι πιθανότατα έχουν καταναλωθεί μεγάλες ποσότητες αλατιού και απλών υδατανθράκων.
-Κατανάλωση φρούτων λαχανικών και πηγών φυτικών ινών, για να αυξηθεί ο μέσος όρος της θρέψης και να εξισορροπηθεί η λειτουργία του γαστρεντερικού.
-Μικρά σνακς, για να αποφευχθούν οι λιγούρες.
Ομως, όλες αυτές οι προτάσεις μου φαίνονται κάπως επιφανειακές και άστοχες. Σαφώς το σώμα θα ζητήσει περισσότερο νερό, ενδεχομένως λιγότερη τροφή, ίσως περισσότερες φρέσκες τροφές. Αλλά δύσκολα τα γεύματα θα βοηθήσουν ένα άτομο να ξεπεράσει αυτό που του συνέβη.
Η επόμενη μέρα, πέρα από τις σωματικές συνέπειες (πρήξιμο, γαστρεντερικές διαταραχές, δυσφορία, φούσκωμα) έχει ενοχή, λύπη, απογοήτευση, ματαίωση, θυμό. Στην καλύτερη περίπτωση, το άτομο θα αναλογιστεί την εμπειρία του, θα μάθει από αυτήν, θα διερευνήσει τι είναι αυτό που το υπερφαγικό “θέλει να του πει” και ποια ανάγκη κρύβεται από πίσω.
Πιο συχνά, όμως, το άτομο, με ακόμα πιο τραυματισμένη αυτοεκτίμηση, θα προσπαθήσει να ξαναβρεί τον έλεγχο ξεκινώντας άλλη μία περιοριστική δίαιτα. Θα προσπαθήσει να συνεχίσει τη ζωή του διατηρώντας μια πληγή ανοιχτή και απεριποίητη, που πιθανότατα θα διαιωνίσει τον κύκλο αυτοπεριορισμού-υπερφαγίας.
Την επόμενη μέρα, λοιπόν, αυτό που χρειάζεται το άτομο είναι κατάλληλη υποστήριξη και αντιμετώπιση με επιείκεια και ενσυναίσθηση τόσο από το ίδιο προς τον εαυτο του, όσο και από τους γύρω του.
Πάντα, στο τέλος ενός τέτοιου άρθρου, μιλάμε για τους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος. Τι βοηθά και τι όχι στο να απαλλαγεί κανείς από τα υπερφαγικά επεισόδια;
Ο ρόλος της ψυχοθεραπείας
Η κορωνίδα της αντιμετώπισης των υπερφαγικών επεισοδίων: Η ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία βοηθά το άτομο να αναγνωρίσει τα συναισθηματικά και περιβαλλοντικά triggers που οδηγούν σε υπερφαγικά επεισόδια, όπως και να αναπτύξει λειτουργικούς μηχανισμούς διαχείρισης.
Η Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία και η Διαπροσωπική Ψυχοθεραπεία φαίνονται να αποτελούν τις προσεγγίσεις εκλογής για την αντιμετώπιση των υπερφαγικών επεισοδίων. Επιφέρουν τον μεγαλύτερο βαθμό ύφεσης από την υπερφαγία, καθώς και βελτίωση στην ψυχοπαθολογία της ειδικής διατροφικής διαταραχής και της γενικής ψυχοπαθολογίας, όπως η κατάθλιψη.
Οι ομάδες υποστήριξης μπορούν να παρέχουν στα άτομα έναν ασφαλή και υποστηρικτικό χώρο για να μοιραστούν την εμπειρία τους με άτομα που αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες. Όταν τα υπερφαγικά επεισόδια αφορούν παιδιά και εφήβους, προτείνεται η θεραπεία με βάση την οικογένεια, η οποία περιλαμβάνει ολόκληρη την οικογένεια ενός ατόμου στη διαδικασία θεραπείας.
Αρκετά φάρμακα έχουν μελετηθεί για τη δράση τους στη θεραπεία της υπερφαγίας. Παρόλο που η φαρμακευτική αγωγή είναι φθηνότερη και δρα ταχύτερα από την συμπεριφορική θεραπεία, δεν φαίνεται εξίσου αποτελεσματική και συνοδεύεται συχνά από ανεπιθύμητες ενέργειες όπως πονοκεφάλους, ενοχλήσεις στο στομάχι, διαταραχές ύπνου, αυξημένη αρτηριακή πίεση και άγχος.
Οι διαθέσιμες θεραπείες περιλαμβάνουν αντικαταθλιπτικά, αντιεπιληπτικά φάρμακα και φάρμακα που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά για υπερκινητικές διαταραχές (ADHD). Προτείνεται η φαρμακευτική αγωγή να χρησιμοποιείται πάντα σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία και άλλες αλλαγές τρόπου ζωής.
Η εμπειρία μου ως διαιτολόγος με εκπαίδευση στη διαχείριση του BED, αλλά και τα συμπεράσματα που εξάγουμε από τη βιβλιογραφία δείχνουν πως η δίαιτα είναι το λιγότερο αποτελεσματικό μέτρο που μπορεί κανείς να λάβει για να αντιμετωπίσει την υπερφαγία. Είναι μάλλον το πιο καταστροφικό, καθώς διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο της υπερφαγίας. Παρεμβάσεις απώλειας σωματικού βάρους, αν και μπορούν βραχυπρόθεσμα να βοηθήσουν κάποια άτομα να βελτιώσουν την εικόνα σώματος, δεν φαίνονται συνολικά βοηθητικές στην πρόληψη των υπερφαγικών επεισοδίων.
Από την άλλη, η ενσυνείδητη διατροφή και η ήπια φυσική δραστηριότητα μπορούν να μειώσουν τη συχνότητα και την ένταση των υπερφαγικών επεισοδίων. Μια προσέγγιση με συμπόνια και επιείκεια είναι που βοηθά, και όχι η αυστηρότητα.
Τις τελευταίες μέρες και, μάλλον, ενόψει προεκλογικής περιόδου, η Χρυσή Αυγή προβαίνει διαρκώς σε μια σειρά από παραβατικές ενέργειες.
Μόλις χθες γνωστοποιήθηκε η εισβολή τάγματος στην έκθεση του καλλιτέχνη, Σεργκέι Αντρέεφσκι, όπου 15 κουκουλοφόροι μοίρασαν φυλλάδια και την σφράγισαν με κόκκινη κορδέλα. Ακόμη, «κατέβασαν» τα έργα του καλλιτέχνη και του δήλωσαν πως δεν έχει δικαίωμα να παρουσιάζει τα έργα του. Την ίδια στιγμή, ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο Νίκος Μιχαλολιάκος και ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος, γνωστά στελέχη της Χρυσής Αυγής, βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου για δημόσια υποκίνηση ρατσιστικού μίσους.
Με διθυράμβους υποδέχτηκαν τον Κασιδιάρη οι υποστηρικτές του
«Ηλία, θυμήσου! Είμαστε μαζί σου», «Ελεύθερες εκλογές» και «Δικαιοσύνη». Αυτά ήταν τα συνθήματα που ακούγονταν από τα χείλη των οπαδών του Κασιδιάρη. Υπενθυμίζεται, ότι ο Ηλίας Κασιδιάρης και ο Ιωάννης Λαγός έχουν ήδη καταδικαστεί σε ποινή πολυετούς κάθειρξης για προηγούμενες κακουργηματικές τους συμπεριφορές.
Η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής
Πράξη πρώτη: Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Εκτός από την προαναφερθείσα έφοδο στην έκθεση του καλλιτέχνη, Σεργκέι Αντρέεφσκι, η Χρυσή Αυγή διαθέτει πλούσιο βιογραφικό με ποινικά κολάσιμες πράξεις, ενώ είναι απορίας άξιο το πώς εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Η τραγική δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το 2013, ίσως ήταν το πρώτο ισχυρό ταρακούνημα τόσο για την κοινή γνώμη, όσο και για την κοινωνία, ώστε να πάψει να εθελοτυφλεί.
Δεν δικαιολογείται στον 21ο αιώνα να σηκώνουμε συγκαταβατικά τους ώμους στις βιαιοπραγίες και στην κατάφωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πράξη δεύτερη: Η δολοφονική επίθεση σε Αιγύπτιους αλιεργάτες
Η εν λόγω υπόθεση βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει σε δικαστικό επίπεδο. Ειδικότερα, η επίθεση αυτή είχε διοργανωθεί από τον Ιωάννη Λαγό, ενώ συμμετείχαν περίπου 20 μέλη της Χρυσής Αυγής. Έφτασαν μετά τις 03:00 τα ξημερώματα στην οικία των αλιεργατών στο Πέραμα, με δολοφονικούς σκοπούς. Εντόπισαν τον Αμπουζίντ Εμπάρακ, αφού έσπασαν τα παράθυρα για να εισέλθουν στο σπίτι του και, κατόπιν, ξεκίνησαν να τον χτυπούν βάναυσα και αδίστακτα με λοστούς και παλούκια. Όταν νόμιζαν ότι ολοκλήρωσαν το δολοφονικό τους έργο, έφυγαν.
Το θύμα υπέστη σοβαρό διπλό κάταγμα στην κάτω γνάθο και στα ρινικά οστά, καθώς και θλάση πνεύμονα, βαθιά θλαστικά τραύματα προσώπου και κεφαλής και μεγάλο οίδημα προσωπικού και σπλαχνικού κρανίου. Μέχρι και σήμερα, 11 χρόνια μετά, δεν έχει επανέλθει πλήρως, αφού υποφέρει από ημικρανίες, δυσκολεύεται να παραμείνει για πολλές ώρες σε ορθοστασία και να μασήσει κανονικά την τροφή του.
Πράξη τρίτη: Η παρ’ ολίγον δολοφονία του μαθητή, Φοίβου Δεμετζίδη
Στις 28 Ιανουαρίου του 2013, ο 16χρονος, τότε, μαθητής, Φοίβος Δεμετζίδης δέχτηκε δολοφονική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής έξω από το σχολείο του, στο Παλαιό Φάληρο. Λίγες μέρες μετά το αιματηρό περιστατικό ακολούθησαν απειλές στην οικογένεια Δεμερτζίδη. «Μας έπαιρναν συνέχεια τηλέφωνο, μας απειλούσαν, στο κουδούνι ζωγράφιζαν σβάστικα (…) “Ξέρουμε πού είναι, θα σου φέρουμε το κεφάλι του”, έλεγαν».
Οι πράξεις αυτές, σε συνδυασμό με τη στυγερή δολοφονία του Πακιστανού εργάτη, Σαχζάτ Λουκμάν, και σωρεία ακόμη επιθέσεων και τρομοκρατικών ενεργειών, συνθέτουν ένα ξεκάθαρα εγκληματικό μοτίβο.
Η κοινωνική αλλαγή των τελευταίων, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι αισθητή σε όλους τους τομείς.
Η Mattel, αφουγκραζόμενη τον παλμό της κοινωνίας, κυκλοφορεί για πρώτη φορά κούκλα Barbie με σύνδρομο Down.
Κάθε παιδική ψυχή έξω αξίζει να έχει πρόσβαση στα όνειρα και στο παιχνίδι
Σαφώς, η κίνηση αυτή κρύβει πολύ σημαντικά μηνύματα, τα οποία σχετίζονται με τη διαμόρφωση των πρώτων σκέψεων και αντιλήψεων των παιδιών. Ως γνωστόν, τα παιχνίδια επιτρέπουν στα παιδιά να πλάθουν ιστορίες, να σκέφτονται, να ονειρεύονται και να δημιουργούν. Ακόμη, το παιχνίδι αποτελεί θεμέλιο λίθο στην ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου, ενώ τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν ενσυναίσθηση και κοινωνικές δεξιότητες. Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα Barbie με σύνδρομο Down έχει διττή σημασία: Αφενός, τα παιδιά έρχονται σε επαφή, από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, με διάφορες ιδιαιτερότητες, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνονται σταδιακά πως δεν είναι κάτι κατακριτέο, ούτε αρνητικό. Αφετέρου, εισέρχεται στο κάδρο η σημαντικότατη παράμετρος της εκπροσώπησης. Καθώς η κοινωνία εξελίσσεται στο σύνολό της και γίνονται καθημερινά προσπάθειες αποτίναξης στερεοτυπικών αντιλήψεων γύρω από την εικόνα, χρειάζεται να γίνουν ανάλογες προσπάθειες και στα ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά. Οι ατέλειες και οι παθήσεις είναι στοιχεία συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση, ανεξάρτητα που εξακολουθούν να κυριαρχούν ορισμένα προβληματικά πρότυπα ομορφιάς.
FIRST LOOK: Barbie unveils the first-ever doll with Down syndrome! Mattel partnered with the National Down Syndrome Society for the addition to the #Barbie Fashionista line. 💖 #BarbieDoll#Doll#Reveal#DownSyndrome
Η δημιουργία της νέας Barbie με σύνδρομο Down δεν ήταν απλή υπόθεση. Άλλωστε, πρόκειται για ένα εξαιρετικά λεπτό ζήτημα, οπότε μια λανθασμένη κίνηση θα μπορούσε να προκαλέσει κύμα οργής για παραμορφωτικές ή ρατσιστικές αντιλήψεις. Προκειμένου, λοιπόν, η Mattel να διασφαλίσει ότι η νέα κούκλα Barbie θα αντιπροσωπεύει με ακρίβεια ένα άτομο με σύνδρομο Down συνεργάστηκε στενά με την Εθνική Εταιρεία Συνδρόμου Down (NDSS). Συγκεκριμένα, η NDSS παρέχει πόρους, ωθεί στην αλλαγή πολιτικής και εμπλέκει τις τοπικές κοινωνίες, ενδυναμώνοντας τα άτομα με σύνδρομο Down και τις οικογένειές τους. Όσον αφορά στη δημιουργία της νέας κούκλας, η καθοδήγηση της NDSS και οι εμπειρίες ενός ατόμου με σύνδρομο down, βοήθησαν σε όλη τη διαδικασία του σχεδιασμού, από το καλούπι, τα ρούχα, τα αξεσουάρ και τη συσκευασία της νέας Barbie.
Η Kandi Pickard, Πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος της NDSS δήλωσε σχετικά: «Ήταν τιμή μου να συνεργαστώ με τη Mattel για τη δημιουργία της Barbie με σύνδρομο Down. Αυτό σημαίνει τόσα πολλά για την κοινότητά μας, που για πρώτη φορά, τα παιδιά μπορούν να παίξουν με μια κούκλα που τους μοιάζει. Αυτή η Barbie αποτελεί υπενθύμιση ότι δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε τη δύναμη της εκπροσώπησης. Είναι ένα τεράστιο βήμα και μια ευκαιρία να γιορτάζουμε τη συμπερίληψη».
Με τη συμβολή της NDSS, η Mattel δημιούργησε προσεκτικά κάθε σχεδιαστική επιλογή για την κούκλα, όπως:
Νέα, διαφοροποιημένη φιγούρα
Η νέα Barbie διαθέτει ένα νέο καλούπι προσώπου και σώματος, για να ανταποκρίνεται καλύτερα στη φυσιογνωμία των γυναικών με σύνδρομο Down. Το σώμα της έχει μικρότερο κορμό και μεγαλύτερο στήθος, το πρόσωπο είναι πιο στρογγυλό, με μικρότερα αυτιά, ενώ τα μάτια έχουν αμυγδαλωτό σχήμα με μία ελαφριά κλίση. Επίσης, οι παλάμες της κούκλας περιλαμβάνουν μία γραμμή, ένα χαρακτηριστικό που συχνά συνδέεται με άτομα με σύνδρομο Down.
Ορθωτικά ποδιού & αξεσουάρ
Επιπλέον, η νέα Barbie με σύνδρομο Down φοράει ροζ ορθωτικά ποδιού στον αστράγαλο (AFOs) για να ταιριάζει με το ντύσιμό της και έχει αθλητικά παπούτσια με φερμουάρ. Αυτό συμβαίνει, διότι μερικά παιδιά με σύνδρομο Down χρησιμοποιούν ορθωτικά για να στηρίξουν τα πόδια και τους αστραγάλους τους. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η NDSS παρείχε στην ομάδα σχεδίασης της Mattel, ένα κουτί ορθωτικών ως έμπνευση γι’ αυτά τα αξεσουάρ.
Ιδρύθηκε το 2006 από τους Allen Lau και Ivan Yuen κι έμελλε να γίνει η δημοφιλέστερη πλατφόρμα για ανερχόμενους συγγραφείς και η ιδανική κοινότητα για βιβλιόφιλους. Σήμερα, μετρά περισσότερους από 90 εκατομμύρια χρήστες, ανάμεσα στους οποίους είναι συγγραφείς, αναγνώστες αλλά και εκδότες!
Κύριος σκοπός του Wattpad είναι να ρίξει όποιο εμπόδιο υπήρχε ανάμεσα στους αναγνώστες και τους συγγραφείς. Συγκεκριμένα, ήρθε για να δώσει την ευκαιρία της ελεύθερης έκφρασης και της δωρεάν έκδοσης ιστοριών, κι ως επακόλουθο, την ανταλλαγή απόψεων των αναγνωστών. Κάθε συγγραφέας δημοσιεύει ένα κεφάλαιο τη φορά και οι αναγνώστες έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν σχόλιο σε κάθε σημείο της ιστορίας, βοηθώντας έτσι τον δημιουργό να κάνει τις κατάλληλες αλλαγές ώστε να διαμορφώσει την ιστορία με γνώμονα την κοινή γνώμη.
Οι ιστορίες του Wattpad είναι διαθέσιμες σε περισσότερες από 50 γλώσσες, ενώ περισσότεροι από 300.000 συγγραφείς από 35 χώρες συμμετέχουν στον δημοφιλέστερο διαγωνισμό συγγραφής «The Watty Awards». Μέχρι σήμερα, έχουν δημοσιευτεί περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο έργα, μερικά από τα οποία έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Το κοινό του Wattpad είναι κατά κύριο λόγο νεαροί χρήστες οι οποίοι αναζητούν σύγχρονες και πρωτότυπες ιστορίες όλων των ειδών. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, διακρίθηκαν κι έγιναν διάσημοι συγγραφείς, έργα των οποίων συναντάμε σήμερα στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Τα success stories που “γεννήθηκαν” μέσα από το Wattpad
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Anna Todd, η οποία με το ψευδώνυμο @imaginator1D, δημοσίευσε την πρώτη της ιστορία με τίτλο «After» το 2013 γράφοντάς τη στο κινητό της τηλέφωνο. Οι ιστορίες της όχι μόνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα έκαναν τους αναγνώστες της Todd να νιώσουν πως έχουν λόγο στην πλοκή των έργων της, γεγονός που εξασφάλισε την εμπιστοσύνη τους απέναντι στη συγγραφέα.
Χάρη στο Wattpad, η Anna Todd έκλεισε μια μεγάλη συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο “Simon and Schuster” το 2014, ακριβώς ένα χρόνο μετά τη δημοσίευση του πρώτου κεφαλαίου του πρώτου της έργου. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, ακολούθησαν 3 sequels και μία ταινία το 2019. Η ιστορία της Todd είναι η απόδειξη της δύναμης του Wattpad.
Άλλο ένα success story του Wattpad είναι και η περίπτωση της Beth Reekles, η οποία σε ηλικία 17 ετών όχι μόνο έκδωσε την πρώτη της ιστορία με τίτλο «The kissing booth» με επιτυχία, αλλά έκλεισε και μια γενναιόδωρη συμφωνία με τοNetflix για μεταφορά της ιστορίας στη μικρή οθόνη.
Η ιστορία της Reekles έδειξε πως οι αναγνώστες του Wattpad δεν διαβάζουν απλώς ιστορίες, αλλά τις δημιουργούν κιόλας! Το Wattpad φαίνεται πως συχνά συνεργάζεται με τους ενεργούς fans των ιστοριών που μεταφέρονται στις οθόνες δίνοντάς τους την ευκαιρία να αλλάξουν ακόμη και σημεία του σεναρίου!
Η επιτυχία που εξασφαλίζει το Wattpad δεν γνωρίζει εθνικότητες
Μάλιστα, το success story της Βραζιλιάνας, Lilian Carmine, είναι η τρανή απόδειξη πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς Βρετανός ή Αμερικάνος για να σημειώσει επιτυχία στο Wattpad. Ειδικότερα, η Lilian Carmine ξεχώρισε με 37 εκατομμύρια αναγνώσεις προτού η “Random House” εκδώσει την εθιστική ρομαντική τριλογία της.
Η Nikki Kelly είναι άλλη μια συγγραφέας που κατάφερε να εξασφαλίσει 1 εκατομμύριο αναγνώσεις για τη ρομαντική και φανταστική τριλογία της προτού εκδοθεί σε έντυπη μορφή το 2014.
Έπειτα από δέκα χρόνια συνεχούς επιμονής και απορρίψεων από γνωστούς εκδότες, η νεαρή Brittany Geragotelisαποφάσισε να δημοσιεύσει το πρώτο της έργο προκειμένου να τους αποδείξει πόσο μεγάλο λάθος έκαναν που την αγνόησαν. Δεκαεννέα εκατομμύρια αναγνώσεις αργότερα, ο εκδοτικός “Simon and Shuster” εξέδωσε τη φανταστική νεανική τριλογία της το 2011, εκπληρώνοντας κάθε όνειρο της Geragotellis.
Μια ξεχωριστή πλατφόρμα, η οποία εξασφαλίζει μια μοναδική αναγνωστική εμπειρία και μας επιτρέπει να δούμε το όνομά μας στα βιβλιοπωλεία
Οι επιτυχημένες ιστορίες που αναφέρθηκαν, βοήθησαν το Wattpad να δημιουργήσει μια βάση δεδομένων που θα μετρά τον δείκτη επιτυχίας και δημοφιλίας των ιστοριών του, ώστε να τις προωθεί περισσότερο.
Η μοναδικότητα αυτής της σελίδας έγκειται στο γεγονός πως ανανεώνεται και ενημερώνεται συνεχώς προς όφελος των συγγραφέων και των αναγνωστών του προωθώντας τα έργα τους έξω ακόμη κι από τα σύνορα της ψηφιακής πλατφόρμας.
Η λίστα των επιτυχημένων συγγραφέων που ξεκίνησαν από το Wattpad συνεχώς ανανεώνεται με τους προαναφερθέντες συγγραφείς να είναι οι πιο γνωστοί. Έτσι, αν ποτέ θελήσεις να μοιραστείς την ιστορία σου με τον κόσμο, και ίσως να κλείσεις και μια μεγάλη εκδοτική συμφωνία, το Wattpad είναι μια καλή λύση για να ξεκινήσεις από το μηδέν.
Βρισκόμαστε στην εποχή που τα ταμπού γύρω από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία έχουν αρχίσει να γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο.
Πράγματι, ακόμα και στη χώρα μας πλέον, η ψυχοθεραπεία αποτελεί μία τόσο δημοφιλή πρακτική, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν καθημερινά τέτοιου είδους μεθόδους, με σκοπό να επουλώσουν τα ψυχικά τους τραύματα και να βελτιώσουν την ψυχική τους υγεία και τις σχέσεις τους. Με λίγα λόγια, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Από την άλλη, η λέξη – ή μάλλον η ταμπέλα – «φεμινισμός» δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οριακά τρομάζει ακόμα την κοινωνία μας. Είναι φοβερό το πόσοι άνθρωποι έχουν μία τελείως διαστρεβλωμένη αντίληψη για το τι πραγματικά σημαίνει ο συγκεκριμένος όρος, αλλά και το αν και κατά πόσο αυτή η αντίληψη απέχει από τους ουσιαστικούς στόχους της έννοιας.
Δεν τους αδικώ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προωθούν καθημερινά μια μαζική – μα συγχρόνως υπερβολική – «γυναικεία αλληλεγγύη» – με αφορμή κυρίως και τα πρόσφατα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, έμφυλης βίας, και γυναικοκτονιών που βρίσκεται, ωστόσο, χιλιόμετρα μακριά από τις πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του φεμινιστικού κινήματος.
Κάπου εδώ, θα κάνει την εμφάνισή της η «Φεμινιστική Ψυχολογία», μία έννοια που εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με το Γυναικείο Κίνημα των Ηνωμένων Πολιτειών (1960-1970), ως απάντηση στην ανδροκρατούμενη, κυρίαρχη ψυχολογία της εποχής, η οποία αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό τις εμπειρίες των γυναικών, υποθέτοντας – λανθασμένα – ότι οι εμπειρίες των ανδρών θα μπορούσαν να γενικευθούν σε όλους τους ανθρώπους.
Στην πράξη, η Φεμινιστική Ψυχολογία αποτελεί έναν πολύπλευρο ψυχολογικό κλάδο, που – πέραν του ότι αγνοούσαμε/αγνοούμε σχεδόν και την ίδια του την ύπαρξη – θέτει στο επίκεντρο της ψυχολογικής έρευνας, θεωρίας και πρακτικής, την έμφυλη γυναικεία ταυτότητα και εμπειρία.
Βασικές της αρχές αποτελούν – μεταξύ άλλων – η αναγνώριση του ψυχολογικού αντίκτυπου του φύλου στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και συμπεριφερόμαστε αλλά και την κατανόηση των κοινωνικών και πολιτιστικών παραγόντων που σχετίζονται κυρίως με την ανισότητα, τις διακρίσεις, την καταπίεση και την έμφυλη βία.
Με ποιους τρόπους, όμως, η φεμινιστική ψυχολογία μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά εκατομμύρια γυναίκες να τον κόσμο;
Προώθηση της ισότητας των φύλων
Ένας εκ των βασικών στόχων της εν λόγω μεθόδου είναι να προωθήσει την ισότητα των φύλων, μέσω πολιτικών και πρακτικών που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών. Τέτοιες πολιτικές, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είναι όσες ενθαρρύνουν την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής για τις γυναίκες ή την ίση αμοιβή τους στην εργασία.
Αμφισβήτηση των έμφυλων στερεοτύπων
Η Φεμινιστική Ψυχολογία αμφισβητεί τα έμφυλα στερεότυπα, που περιορίζουν τις ευκαιρίες των γυναικών και διαιωνίζουν την ανισότητα των φύλων. Αντιθέτως, «εργάζεται» για την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τις βλαβερές συνέπειες αυτών των στερεοτύπων αλλά και την ανάπτυξη στρατηγικών για την αποφυγή των επιπτώσεών τους.
Πρόκειται, επίσης, για την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο αντιμετώπισης και υποστήριξης των γυναικών που έχουν βιώσει κάθε είδους έμφυλη βία. Κι αυτό γιατί διερευνά τις βαθύτερες αιτίες αυτού του φαινομένου, ενώ παράλληλα προσπαθεί, μέσω στοχευμένων παρεμβάσεων, να αντιμετωπίσει ουσιαστικά αυτές τις αιτίες.
I have experienced years of silence around the issue of gender-based violence (GBV) that my family and I have faced. I am committed more than ever to add to the change we require. GBV is a widespread and devastating problem on the African continent and it is essential for society to take action to address it. Unfortunately, financial constraints often limit the resources available to organizations working to combat GBV. My voice will be heard! #gbv#gbvawareness#helpgbv#stopgbv
Η Φεμινιστική Ψυχολογία αναγνωρίζει τον αντίκτυπο της έμφυλης καταπίεσης στην ψυχική υγεία των γυναικών και, με όπλα την προώθηση της αυτοεκτίμησης, της αυτοπεποίθησης και της διεκδίκησης, προσπαθεί να «εξαλείψει» αυτά τα ζητήματα ενδυναμώνοντας, έτσι, τις γυναίκες.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι όλα τα παραπάνω επιτυγχάνονται, τότε μπορούμε να πούμε – σχεδόν με βεβαιότητα – ότι η Φεμινιστική Ψυχολογία έχει τη δυνατότητα να προάγει την ισότητα, την υγεία και την ευημερία για τις γυναίκες αλλά και τις έμφυλες μειονότητες παγκοσμίως.
Είναι πλέον κατανοητό πως αυτή η εναλλακτική και ταυτόχρονα κριτική προσέγγιση δείχνει να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο για την ολοκληρωμένη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ψυχολογίας, που αναγνωρίζει τους τρόπους με τους οποίους το φύλο – και οι διάφορες πτυχές του – μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή των γυναικών, και συνεπώς όλων των ανθρώπων.
Η Φεμινιστική Ψυχολογία στοχεύει σε μία συνεχή εξέλιξη των διαφόρων ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τις έμφυλες ταυτότητες, την ισότητα και τις σχέσεις. Και όχι μόνο. Επιδιώκει την κοινωνική αλλαγή, άρα και την οικοδόμηση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.
