Η επιλογή εκπαιδευτικής – και κατ’ επέκταση επαγγελματικής – κατεύθυνσης είναι μία από τις πρώτες και, ίσως, σημαντικότερες αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε στη ζωή μας. 

Όσοι, μάλιστα, περάσαμε από τον μαραθώνιο που λέγεται «Πανελλήνιες Εξετάσεις», σίγουρα βρεθήκαμε στο δίλημμα του αν θα ακούσουμε την καρδιά ή το μυαλό μας στην επιλογή του κατάλληλου επαγγελματικού δρόμου. Εάν βρίσκεσαι και εσύ στο συχνότερο δίλημμα των μαθητών, για το αν θα πρέπει να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα έπειτα από ανάλογες σπουδές, ή αν θα πρέπει να επιλέξεις εκείνο με την πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε να αποφασίσεις συνειδητά. 

Θέση 1: Σπούδασε αυτό που αγαπάς

Αν κάποιος σου έλεγε πως έχεις ήδη κατακτήσει μια θέση στον τομέα που σε ενδιαφέρει, τότε ποιο επάγγελμα θα επέλεγες; 

Αν η απάντησή σου δεν συμβαδίζει με την επιλογή σου, τότε μάλλον έχεις πέσει θύμα αυτών που «γνωρίζουν καλύτερα» τι είναι καλό για εσένα, αλλά δεν γνωρίζουν εσένα…

Το επιβεβαιώνουν και οι μελέτες: «Η γονική συμμετοχή στη διαδικασία της επαγγελματικής καθοδήγησης, είναι ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες, που επηρεάζουν τις αντιλήψεις ενός εφήβου για τον κόσμο της εργασίας». 

Η συχνότερη συμβουλή;

Μα, φυσικά, η επιλογή σχολών που οδηγούν σε πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Πολλές φορές, όμως, ο φόβος και οι ανησυχίες των γονέων και των καθηγητών για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, οδηγεί τους μαθητές σε σύγχυση, με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να λαμβάνουν αποφάσεις εν ψυχρώ. Από τη μία, υπάρχουν γονείς που άθελά τους αποθαρρύνουν τα παιδιά τους, με την πρόφαση της αβέβαιης επαγγελματικής αποκατάστασης, σε περίπτωση επιλογής ενός «μη κατάλληλου» γι’ αυτούς επαγγέλματος. Από την άλλη, ορισμένοι καθηγητές αποδοκιμάζουν τις επιλογές των μαθητών τους, προσπαθώντας να τους κατευθύνουν σε σχολές με «περισσότερο κύρος», με σκοπό να διαφημίσουν τη δουλειά τους. 

Το νόημα, ωστόσο, είναι να καταλάβουμε πως τα όνειρα και οι στόχοι των παιδιών δεν πρέπει να συμβαδίζουν πάντα με τα θέλω και τα πιστεύω των γονιών τους. Καθένας από εμάς είναι μια ανεξάρτητη μονάδα με διαφορετικές αντιλήψεις, φιλοδοξίες και όνειρα. 

Το να δείχνεις γνήσιο ενδιαφέρον για κάτι που πραγματικά σε παθιάζει, είναι από τις μεγαλύτερες ευλογίες που θα νιώσεις στη ζωή σου, αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις το επάγγελμα των ονείρων σου

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις

Καλά όλα αυτά. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, το να αποφασίσεις να σπουδάσεις το αντικείμενο της επιλογής σου ίσως και να έχει κάποια μειονεκτήματα. Παράγοντες όπως η έλλειψη ελεύθερου χρόνου λόγω προσήλωσης στην επαγγελματική σου καριέρα, το στρες και το άγχος που θα προκύψουν όπως επίσης και οι πενιχροί μισθοί σε πολλούς τομείς, είναι μερικοί από τους λόγους που θα σου δημιουργήσουν δεύτερες σκέψεις. 

Ταυτόχρονα, να είσαι έτοιμος να δεχθείς την κριτική των γύρω σου, οι οποίοι ίσως και να μην συμμερίζονται το πάθος σου. Το να καταφέρεις να κατακτήσεις το επάγγελμα των ονείρων σου, σεβόμενος τα «θέλω» σου, είναι πάντα εφικτό αρκεί να έχεις τη θέληση και το πείσμα να το κυνηγήσεις. 

Θέση 2: Να είσαι ρεαλιστής

Σίγουρα θα γνωρίζεις ανθρώπους, που άκουσαν το μυαλό κι όχι την καρδιά τους στην επιλογή επαγγέλματος, να μιλούν για το πόσο δαπανηρές είναι οι σπουδές. Πράγματι, τα ενοίκια ολοένα κι αυξάνονται, οι συγκοινωνίες συχνά δυσλειτουργούν, ενώ ταυτόχρονα οι τιμές βασικών αγαθών προκαλούν ζάλη! 

Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς από επενδύσεις για να συνειδητοποιήσει ότι ο σκοπός των σπουδών είναι να έχεις μακροπρόθεσμα και κάποιο όφελος. Προφανώς, η επένδυση χρημάτων στην εκπαίδευσή σου υποδηλώνει ότι το κέρδος πρέπει εκτός από ακαδημαϊκό, να είναι και οικονομικό. Και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που πρέπει, πριν επιλέξεις την επαγγελματική σου διαδρομή, να επανεξετάσεις έαν πρόκειται για ό,τι πράγματι ονειρεύεσαι ή απλώς για μια πρόσκαιρη επιθυμία.

Σίγουρα θα έχεις ακούσει τη φράση: «Κάνε το χόμπι σου επάγγελμα και δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μία ημέρα στη ζωή σου». Ακούγεται πολλά υποσχόμενη, συχνά, όμως, κρύβει παγίδες. Όταν είσαι παθιασμένος με κάτι, τότε είναι εύκολο να το δεις ως ένα μέσο οικονομικών απολαβών, σωστά;

Όχι, όταν κάνεις το πάθος σου επάγγελμα τότε το hobby σου παύει να γίνεται με ευχαρίστηση και δημιουργικότητα και γίνεται επειδή πρέπει να πληρώσεις λογαριασμούς! 

Μέτρον άριστον

Και όχι, αυτό σίγουρα δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι κανείς μέτριος στη δουλειά του, αλλά ούτε και τέλειος. Αρκεί απλώς να είναι καλός! 

Το επάγγελμά μας δε μας καθορίζει. Και, φυσικά, με τη σωστή δουλειά θα υπάρχει πάντα χρόνος για τα πράγματα που μας αρέσουν, ανεξάρτητα από το αν τα έχουμε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο ή όχι. Όποια κι αν είναι η επιλογή σου, μην ξεχνάς πως η επιλογή καριέρας είναι μια αδιάκοπη διαδικασία συνεχούς εξέλιξης κι ανάπτυξης και η επιμονή στους στόχους σου σε συνάρτηση με τους κόπους και τα εμπόδια που θα συναντήσεις στο πέρασμα της επαγγελματικής σου καριέρας, είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την δική σου προσωπική επαγγελματική επιτυχία!

Στην Ελλάδα τον βαφτίσαμε Κλέων.

Λέγεται ότι το όνομα Κλέων αναφέρεται στον Αθηναίο στρατηγό του Πελοποννησιακού πολέμου, που οι σύγχρονοί του, Θουκυδίδης και Αριστοφάνης, τον αναπαριστούν ως πολεμοκάπηλο δημαγωγό. Η Ιταλική Μετεωρολογική Εταιρεία, από την άλλη, τον ονόμασε Κέρβερο (Cerberus), από το τέρας με τα τρία κεφάλια που εμφανίζεται στην «Κόλαση του Δάντη», ως φρουρός στις πύλες της κολάσεως. Ευρηματικοί λαοί.

Ο λόγος, φυσικά, για τον ακραίο καύσωνα που έχει κατακλύσει τόσο τη χώρα μας όσο και ολόκληρη την νότια Ευρώπη, και που ειδικά σήμερα Παρασκευή αλλά και αύριο Σάββατο θα είναι στα… ντουζένια του!

@lewsnews

Cerberus Heatwave To Hit Europe 🔥 Record breaking heat in Europe. Scientists are stating that the global warming crisis is at an all time high and Europe could be facing their hottest summer ever! #heatwave #cerberus #europe #africa #hot #warning #weatherwarning #red #death #italy #turkey #spain #greece #france

♬ Spooky, quiet, scary atmosphere piano songs – Skittlegirl Sound

Ο καύσωνας έπληξε πρώτη τη γειτονική Ιταλία

Οι Ιταλοί μάλλον δεν είχαν άδικο για την ονομασία, μιας και τις προηγούμενες ημέρες η χώρα θρήνησε ανθρώπους λόγω καύσωνα. Ένας 44χρονος εργάτης, που έβαφε γραμμές διάβασης στην πόλη Λόντι, κοντά στο Μιλάνο, κατέρρευσε από τη ζέστη στην άκρη του δρόμου και πέθανε στο νοσοκομείο. Την ίδια ώρα, στη Ρώμη, αρκετοί τουρίστες κατέρρευσαν λόγω θερμοπληξίας, συμπεριλαμβανομένου ενός Βρετανού τουρίστα, που έχασε τη ζωή του μπροστά από το Κολοσσαίο.

«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα κύμα ασυνήθιστης ζέστης σε αφόρητα επίπεδα. Ίσως θα έπρεπε τις πιο ζεστές ώρες να λαμβάνονται όλες οι χρήσιμες προφυλάξεις για να αποφευχθούν τραγωδίες», έγραψε ο Ιταλός πολιτικός, Nicola Fratoianni, την Τρίτη στο Twitter.

Το Yπουργείο Υγείας της Ιταλίας, μάλιστα, εξέδωσε κόκκινο συναγερμό (που σημαίνει «κίνδυνος θανάτου») για την εβδομάδα που διανύουμε σε 27 πόλεις της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Ρώμης, της Φλωρεντίας και της Μπολόνια. Κι αυτό γιατί κανείς δεν αποκλείει οι θερμοκρασίες να πλησιάσουν το ρεκόρ των 48,8 βαθμών Κελσίου, κάνοντας λόγο για την υψηλότερη θερμοκρασία στην ευρωπαϊκή ιστορία, που σημειώθηκε στο νησί της Σικελίας, στις 11 Αυγούστου 2021, σύμφωνα με την Ιταλική Κυβέρνηση.

Το κύμα καύσωνα, όπως ήταν αναμενόμενο, επηρεάζει σημαντικά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ισπανία και, φυσικά, η χώρα μας!

Ο Κλέωνας πολιορκεί την Ελλάδα

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, στη χώρα μας, οι θερμοκρασίες προβλέπεται να φτάσουν έως και τους 44 βαθμούς Κελσίου τις επόμενες ημέρες, τονίζοντας πως πρόκειται για την πιο καυτή εβδομάδα που έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια. Καλά θα πάει αυτό.

Ξένα μέσα ενημέρωσης, μάλιστα, βγάζουν ανταποκρίσεις από την Ελλάδα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δημοσιογράφο, Hannah Thomas-Peter, να αναφέρει ότι τις επόμενες ημέρες αναμένονται στη χώρα μας ίσως και από τις πιο ζεστές καιρικές συνθήκες της ηπείρου.

Τονίζει, ακόμα, ότι τις ημέρες αυτές «συστήνεται στους ανθρώπους να μείνουν σε εσωτερικούς χώρους, την ίδια στιγμή που τα περισσότερα δημόσια κτίρια θα παραμείνουν κλειστά». Αν μας ρωτάτε, στη «λίστα επιβίωσης» σπεύδουμε να προσθέσουμε:

Να πίνουμε άφθονο νερό και χυμούς.

Να τρώμε ελαφριά, κυρίως φρέσκα τρόφιμα και πολλά φρούτα.

Να αποφεύγουμε τις μετακινήσεις μεταξύ 11 π.μ. και 3 μ.μ., – καλά βασικά όλη την ημέρα!

Να έχουμε απαραιτήτως καπέλο και αντηλιακό μαζί μας σε περίπτωση που βγούμε έξω.

Και το κυριότερο…

Να κάνουμε υπομονή και θα περάσει και αυτό!

Καύσωνες και κλιματική αλλαγή

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, «τα φαινόμενα με τους καύσωνες στη Ευρώπη δεν θα είναι μόνο πιο συχνά, θα είναι και πιο ακραία». Την ίδια στιγμή που, σύμφωνα με νέα έκθεση, βρισκόμαστε στην ήπειρο που θερμαίνεται με τη μεγαλύτερη ταχύτητα στον κόσμο, συγκεκριμένα θερμαίνεται διπλάσια από τον παγκόσμιο μέσο όρο από τη δεκαετία του 1980! Πράγμα πλέον λογικό αν σκεφτεί κανείς πως όλο αυτό είναι συνέπεια της κλιματικής αλλαγής.

Τι σημαίνει αυτό; Πως η κρίση της υπερθέρμανσης του πλανήτη βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών και η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πιο καυτό της καλοκαίρι από ποτέ.

Βοήθειά μας!

Τα τελευταία χρόνια, ο παγκόσμιος εργασιακός τομέας φαίνεται να βιώνει μία σημαντική «στροφή» προς την τηλεργασία, ωθούμενη τόσο από την διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογική πρόοδο όσο και από την πρόσφατη πανδημική κρίση.

Ακόμη, όμως, κι αν ο χώρος εργασίας αλλάζει, μερικά από τα «παλιά» του προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Συγκεκριμένα, κι ενώ η τηλεργασία προσφέρει πραγματικά πολλά οφέλη, όπως είναι η αυξημένη ευελιξία ή ο μηδενικός χρόνο μετακίνησης, δημιουργεί επίσης νέες προκλήσεις, όπως η σεξουαλική παρενόχληση.

Όχι, η σεξουαλική παρενόχληση δεν σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τη σωματική επαφή, αλλά μπορεί να συμβεί με την ίδια ευκολία και στον εικονικό χώρο εργασίας, στο διαδίκτυο ή μέσω τηλεφώνου, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη αντιμετώπισής της τόσο από τα άτομα όσο και από τους εκάστοτε οργανισμούς-εταιρείες. 

Τι είναι η «σεξουαλική παρενόχληση» στην εργασία;

Η σεξουαλική παρενόχληση περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ανεπιθύμητων συμπεριφορών, συμπεριλαμβανομένων των ανεπιθύμητων σεξουαλικών αιτημάτων για σεξουαλικές χάρες, των σεξουαλικών σχολίων ή αστείων. Ακόμη, ενδέχεται να συνδέεται με οποιαδήποτε άλλη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικής φύσεως, επηρεάζοντας άμεσα ή έμμεσα την εργασιακή απόδοση ενός ατόμου ή να δημιουργήσει ένα εκφοβιστικό, εχθρικό ή προσβλητικό εργασιακό περιβάλλον. 

@nefmeg

Όταν, λοιπόν, το φλερτ συνεχίζει παρά την άρνηση του άλλου ατόμου, τότε λέμε ότι υπάρχει παρενόχληση. #lawyersoftiktok #nefelimeg #greektiktok #flirt

♬ original sound – Nefmeg

Η σεξουαλική παρενόχληση στην τηλεργασία

Στην ψηφιακή εποχή, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ένας δράστης μπορεί να παρενοχλεί, να καταδιώκει, να εκφοβίζει ή και να απειλεί τα θύματά του στο πλαίσιο ενός εργασιακού περιβάλλοντος. Τα συνηθέστερα παραδείγματα περιλαμβάνουν:

Ακατάλληλά e-mails ή μηνύματα, αποστολή πορνογραφικού περιεχομένου, έκθεση γεννητικών οργάνων μέσω συνομιλίας ή βίντεο, σεξουαλικό εκφοβισμό, εξαναγκασμό, εκμετάλλευση ή διαδικτυακές απειλές.

Γιατί ο κίνδυνος είναι υψηλότερος σε απομακρυσμένα περιβάλλοντα;

Σύμφωνα, μάλιστα, με την Επιτροπή Ίσων Ευκαιριών Απασχόλησης των ΗΠΑ (EEOC), ο κίνδυνος σεξουαλικής παρενόχλησης ίσως να είναι και υψηλότερος σε απομακρυσμένα περιβάλλοντα, λόγω: 

Κακής επικοινωνίας

Τα απομακρυσμένα περιβάλλοντα εργασίας συχνά «θολώνουν» τα όρια μεταξύ προσωπικών και επαγγελματικών χώρων, καθιστώντας δύσκολη τη διάκριση της αποδεκτής και της μη αποδεκτής συμπεριφοράς. Εκτός αυτού, η απουσία αλληλεπίδρασης «πρόσωπο με πρόσωπο», συχνά ενισχύσει τη δυναμική της εξουσίας, ενθαρρύνοντας τους παρενοχλητές να ενεργούν ατιμώρητα.

Περιορισμένης υποστήριξης

Οι υπάλληλοι που εργάζονται εξ αποστάσεως έχουν λιγότερη πρόσβαση σε ανθρώπους ή αρμόδιους της εταιρείας στους οποίους, υπό κανονικές συνθήκες, θα μπορούσαν να απευθυνθούν, και με τη σειρά τους να τους υποστηρίξουν σε περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης.

Κακής κρίσης

Λόγω του ότι δουλεύουν τις περισσότερες φορές από το σπίτι τους, οι εργαζόμενοι μπορούν πιο εύκολα να κάνουν χρήση αλκοόλ ή ουσιών, τα οποία θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κακή κρίση και, κατά συνέπεια, στην ανάρμοστη και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. 

Τι μπορούμε να κάνουμε εάν αντιμετωπίζουμε σεξουαλική παρενόχληση ενώ εργαζόμαστε εξ αποστάσεως;

Ίσως το πιο σημαντικό εδώ είναι να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουμε τη σεξουαλική παρενόχληση σε απομακρυσμένα περιβάλλοντα εργασίας. Στοχεύοντας στη δημιουργία ενός ασφαλούς και χωρίς αποκλεισμούς εργασιακού χώρου που θα προάγει την παραγωγικότητα, την ευημερία και την ισότητα, τόσο τα άτομα όσο και οι οργανισμοί, θα πρέπει να λαμβάνουμε τα κατάλληλα μέτρα: 

Επικοινωνία

Μερικές φορές, το μόνο – και σίγουρα το πρώτο – που χρειάζεται για να ξεκαθαρίσει ένα ζήτημα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι η επικοινωνία. Ο δράστης μπορεί να μην έχει συνειδητοποιήσει πώς μας κάνουν να νιώθουμε τα σχόλιά του και, κατανοώντας τη στάση μας, να το σταματήσει χωρίς περαιτέρω προτροπή.

Αποδεικτικά στοιχεία

Εάν, πάλι, αυτό δε λειτουργήσει, μία καλή λύση θα ήταν να αποθηκεύσουμε όλα τα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι υποστήκαμε σεξουαλική παρενόχληση. Παραδείγματος χάρη, e-mails ή screenshots από μηνύματα ή κλήσεις, συμπεριλαμβανομένων των ημερομηνιών και των ωρών τους, ώστε να μπορούμε να τεκμηριώσουμε τη θέση μας, σε περίπτωση που χρειαστεί.

Υποστήριξη

Οι συνάδελφοι, οι φίλοι, η οικογένειά μας είναι εκείνοι που μπορούν να μας παράσχουν την κατάλληλη συναισθηματική υποστήριξη κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου. Η ανταλλαγή εμπειριών και η αναζήτηση της σωστής καθοδήγησης από τους ανθρώπους μας, μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά στη διαδικασία αντιμετώπισης της παρενόχλησης.

Αυτοφροντίδα

Μία σεξουαλική παρενόχληση είναι σίγουρα επιζήμια και εξαντλητική για τον καθέναν μας, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Αν, όμως, δε φροντίσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς. Κι αν, πάλι, ούτε αυτό μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζητήσουμε επαγγελματική βοήθεια. Ανάλογη προτεραιότητα στην ευημερία των εργαζομένων τους χρειάζεται, φυσικά, να δώσουν και οι οργανισμοί-εταιρείες, μέσω της παροχής πόρων υποστήριξης ψυχικής υγείας.

Κατάλληλα μέτρα

Στην εσχάτη των περιπτώσεων, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι είτε να απευθυνθούμε στο εργατικό δυναμικό της εταιρείας μας, είτε σε όποιον θεωρούμε αρμόδιο. Κι αν ούτε εκείνοι είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το εν λόγω ζήτημα, μπορούμε να ζητήσουμε μία νομική συμβουλή ή ουσιαστική παρέμβαση. 

Αν πάλι είμαστε μάρτυρες μίας σεξουαλικής παρενόχλησης, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μιλήσουμε γι’ αυτό και να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο το εκάστοτε θύμα. Κι αυτό, γιατί η παρέμβαση των παρευρισκόμενων μπορεί να είναι καθοριστική στην πρόκληση ακατάλληλης συμπεριφοράς και, κατά συνέπεια, στη δημιουργία ενός ασφαλέστερου εργασιακού περιβάλλοντος.

Δεν είσαι μόνος!

Όχι, η σεξουαλική παρενόχληση δεν είναι ούτε αδύνατη ούτε ασυνήθιστη στην εξ αποστάσεως εργασία και το σίγουρο είναι ότι έχει συμβεί σε πολλούς. Εκτός από όλα όσα προαναφέρθηκαν, υπάρχουν κι άλλες λύσεις που μπορούμε να επιλέξουμε, με την προϋπόθεση να γνωρίζουμε πάντοτε τα δικαιώματά μας, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Μόνο έτσι η τηλεργασία θα παραμείνει μια θετική και ενδυναμωτική εμπειρία για όλους!

Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται. 

-Μπέρτολτ Μπρεχτ

Στις δεύτερες εκλογές της 25ης Ιουνίου, μόνο το 53% των ψηφοφόρων αποφάσισε να προσέλθει στην κάλπη, ανεβάζοντας την αποχή σε ένα ιστορικό – για τις εκλογές της μεταπολίτευσης – ποσοστό: 47%. Λίγοι παραπάνω από τους μισούς πολίτες, δηλαδή, έκριναν τα τελικά αποτελέσματα της εκπροσώπησης του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο. Αυτό, άραγε, αποδεικνύει πως αυτό το ποσοστό συντάσσεται με το «δεν είμαι πολιτικό ον;»; Είναι επιλογή το πόσο θα εμπλακούμε στα κοινά, τελικά;

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως οι άνθρωποι γύρω μας αδιαφορούν, είναι μπουχτισμένοι – μέχρι και αηδιασμένοι – με το πολιτικό γίγνεσθαι

Είναι γεγονός ότι οι πολίτες απέχουν συνειδητά από τα κοινά, με αποτέλεσμα να μένουν εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας. Αυτό που μάλλον αγνοούν, όμως είναι πως, αν απέχεις, είσαι καταδικασμένος να σιωπείς όταν σου κλέβουν τη ζωή και τα όνειρα. Στέκεσαι ανήμπορος και παρακολουθείς κυβερνητικές αποφάσεις να κατακερματίζουν ό,τι με κόπο έχεις δημιουργήσει. 

Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη φράση: «Όλοι ίδιοι είναι;». 

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος ισαποστακισμός και τσουβάλιασμα από τη φράση αυτή. Ναι, μπορει – ως έναν βαθμό – στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα να είναι διεφθαρμένο και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν να μην αποπνέουν πλέον εμπιστοσύνη – πόσο μάλλον όταν βρίσκονται συνεχώς τα ίδια πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας. Είναι λογικό να αισθανόμαστε αποστροφή και, κατ’ επέκταση, να τείνουμε προς την αποχή

Αποτελεί, όντως, λύση η αποχή; Ή απλά, συμβάλλει στη διαιώνιση μιας ατέρμονης πραγματικότητας;

@proedros.ependytis

#ΑΠΟΧΗ ξανά για δεύτερη Κυριακή! . . Κάτω τα κουλα σας από τα λεφτά μας! . . #εκλογες #εκλογες2023

♬ πρωτότυπος ήχος – Προέδρος Επενδυτής

Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών αποτελούν το καλύτερο επιχείρημα απέναντι στη φράση: «Όλοι ίδιοι είναι»

Τρία διαφορετικά ακροδεξιά κόμματα κατάφεραν αριθμητικά να συγκεντρώσουν ποσόστο που αγγίζει σχεδόν το 14%. Και, με το «καλημέρα σας» έχουν ξεκινήσει ήδη να εκφράζουν απο τη θέση εξουσίας τους, ρητορική μίσους απέναντι στα δικαιώματα των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ και των μεταναστών. Αξίζει να αναφερθεί, ότι η όποια ταύτιση της ακροδεξιάς προπαγάνδας και του φασισμού με οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να απενοχοποιηθούν, είναι εντελώς ανυπόστατη.

Παράλληλα, είναι χρέος μας να εντοπίζουμε, κατ’ αρχάς, τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών. Κι αφού ολοκληρωθεί ο όποιος απολογισμός, τότε χρειάζεται να στηρίξουμε τα άτομα που θεωρούμε ότι είναι ικανά να συμβάλλουν στην πρόοδο της χώρας. Ενδεχομένως, με αυτό τον τρόπο να σπάσει ο αέναος κύκλος πολιτικής διαφθοράς, αστάθειας, αδιαφορίας και αλαζονείας.

@jrramonas

Ο μπρο ψηφίζει από όταν πρωτομπουσουλησε😂 Ποιος θέλει part 2;;😅 #εκλογες #ψηφος #ερμου #ermou #ερωτησεις

♬ πρωτότυπος ήχος – Giannis Pavlopoulos

Ξεχνάμε πολλές φορές, λοιπόν, πως η πολιτική είναι παντού στη ζωή μας και επηρεάζει τα πάντα γύρω μας 

Την εκπαίδευση, την υγεία, την εργασία, τις αγορές και τα δικαιώματά μας. Απο τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα μέχρι τα πιο περίπλοκα, όλα καθορίζονται από πολιτικές αποφάσεις. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τις αποφάσεις των «τριακοσίων» της Βουλής. Απο τη μία μέρα στην άλλη, με την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να διαφοροποιηθεί σε τεράστιο βαθμό τόσο προς το καλύτερο, όσο και ως προς το χειρότερο.

Είναι, λοιπόν, ως επί το πλείστον, στο χέρι μας τι πολιτική θα χαραχθεί σε όλα αυτά τα ζητήματα που μας αφορούν άμεσα. Επομένως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το να είσαι πολιτικό όν είναι, στην πραγματικότητα, θέσφατο και όχι επιλογή. Είτε επιλέξουμε να ασχοληθούμε με τα κοινά και να έχουμε άποψη είτε όχι, συμμετέχουμε και συμβάλλουμε σε μια καθημερινότητα που αφορά την πολιτική ζωή της χώρας. 

Απλά, με τη μη συμμετοχή μας, καθιστούμε τη ζωή μας έρμαιο των καταστάσεων 

Με άλλα λόγια, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με τις επιλογές όσων ασχολούνται με τα κοινά. Διότι, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, μια δική τους ψήφος μπορεί να αλλάξει άρδην όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Εντούτοις, είμαστε πολιτικά όντα και αυτό δεν αποτελεί επιλογή. Επιλογή αποτελεί το αν θα αξιοποιήσουμε το βήμα που μας δίνεται στο δημόσιο διάλογο, καθώς και το δικαίωμα της συμμετοχής στις δημοκρατικές διαδικασίες. 

Ακόμα και η απραξία μας, αποτελεί μια πολιτική πράξη. Αποτελεί συμπεριφορά ενός πολιτικού όντος και έχει πολιτική ανάλυση. Μπορεί να αφορά τον συναισθηματικό κόσμο ενός ανθρώπου, τον τρόπο με τον οποίο γαλουχήθηκε κ.λπ. Όπως η συμμετοχή στα κοινά επηρεάζει την πολιτική ζωή, άλλο τόσο την επηρεάζει και η μη συμμετοχή. Η αδιαφορία – και ο τρόπος που εκδηλώνεται – έχει συνέπειες στην κοινωνία και, συνήθως, αυτές είναι πέρα για πέρα αρνητικές.

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό όν και η ύπαρξή του, εξ ολοκλήρου, βασίζεται και συνάδει με τα πολιτικά δρώμενα. Ως εκ τούτου, πρέπει να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ξεχωριστά πόσο καθοριστικός και σημαντικός είναι ο ρόλος μας. Πως και η δική μας φωνή, η ψήφος και η άποψη μπορούν να αποτελέσούν το λιθαράκι που χρειαζόμαστε για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.

Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω μας πάει η κυβέρνηση τα τελευταία εικοσιτετράωρα –το λες και τανγκό. Αρχικά, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Ν. Μηταράκη, επρόκειτο να καταργηθεί η Πανεπιστημιακή Αστυνομία στην πρότερη μορφή της, ενώ παράλληλα ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός σώματος έφιππων αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας. Μόνο που, μέσα σε λίγες μόνο ώρες, ήρθαν οι απαντήσεις της κυβέρνησης να διαψεύσουν τις ανακοινώσεις αυτές, υποστηρίζοντας πως, ως προτάσεις, δεν έγιναν δεκτές.

Τι δήλωσε ο κ. Μηταράκης σε στον ΣΚΑΪ αναφορικά με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Έπειτα από τα δημοσιεύματα που ήθελαν την κατάργηση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, ο κ. Μηταράκης βρέθηκε καλεσμένος σε γνωστή εκπομπή του ΣΚΑΪ, όπου δήλωσε, μεταξύ άλλων:

«Το πλαίσιο της “Πανεπιστημιακής Αστυνομίας” επανεξετάζεται. Τα ίδια τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα θα πρέπει να έχουν πιο ενεργό ρόλο στη φύλαξή τους, καθώς δεν είναι ο ρόλος της Αστυνομίας αυτός, αλλά να παρεμβαίνει σε περιστατικά αξιόποινων πράξεων».

«Δεν θα μπαίνει μέσα στα Πανεπιστήμια για να κάνει τον θυρωρό. Ο ρόλος της Αστυνομίας θα είναι επικουρικός και θα μπαίνει στα Πανεπιστήμια όταν χρειάζεται», συμπλήρωσε.

Κατόπιν, μια ανάσα ανακούφισης πλημμύρισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον ελληνικό λαό, λόγω του ότι υπήρχαν αρκετές ενστάσεις και παράπονα, ακόμα και από τα ίδια τα Ιδρύματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ως προς την αποτελεσματικότητα (ή μη) της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.

Μόνο που δεν κράτησε πολύ.

Τι προέβλεπε το πλάνο με τους έφιππους αστυνομικούς

Ακόμη, όπως ανακοινώθηκε επισήμως, από το 2024 υπάρχουν σχέδια για τη δημιουργία έφιππων (!) αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας. Συγκεκριμένα, έγινε λόγος για έξι άλογα και δέκα αστυνομικούς αναβάτες, οι οποίοι αναμένεται να τοποθετηθούν για περιπολία σε σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος. Απο μεριάς του, ο κ. Μηταράκης, ανέφερε πως το νέο αυτό σώμα θα έχει τελετουργικό χαρακτήρα, δηλαδή θα συμμετέχει σε παρελάσεις και επίσημες εκδηλώσεις –κυρίως στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Μια ανακοίνωση, η οποία ήταν θέμα χρόνου να διαψευστεί.

Η απάντηση της κυβέρνησης για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία και το σώμα εφίππων αστυνομικών διά στόματος του Π. Μαρινάκη

Στον απόηχο των όσων ακούγονταν –και δεν ήταν λίγα– ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης διέψευσε αμφότερες τις δύο ανακοινώσεις, επικαλούμενος το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε καμία από τις δύο προτάσεις.

Ειδικότερα, δήλωσε: «Η Πανεπιστημιακή Αστυνομία –το λέω ρητώς– δεν καταργείται, δεν υπήρξε ποτέ καμία τέτοια πρόθεση και καμία τέτοια διατύπωση, αντιθέτως επανεξετάζουμε συνεχώς πώς θα έχει τον καλύτερο τρόπο λειτουργίας σε συνεργασία με όλη την υπόλοιπη αστυνομία», ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, κατά την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, σχολιάζοντας τις επίμαχες δηλώσεις του υπουργού Προστασίας, Νότη Μηταράκη.

Όπως ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, «στον πυρήνα της πολιτικής της κυβέρνησης είναι η διασφάλιση της ασφάλειας στα Πανεπιστήμια».

«Είχαμε ένα άσυλο ανομίας και τώρα έχουμε ένα άσυλο διακίνησης ιδεών. Μία από τις κινήσεις είναι και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία, η οποία το λέω ρητώς δεν καταργείται. Δείτε πόσες επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων έγιναν τα τελευταία χρόνια και θα συνεχίσουν να γίνονται», συμπλήρωσε. Ως προς την έφιππη αστυνομία, ανέφερε ότι «δεν υπάρχει κανένα “άδειασμα” κανενός υπουργού από τον Πρωθυπουργό. Υπήρξε μία πρόταση, η οποία δεν έγινε αποδεκτή σχετικά με την έφιππη αστυνομία».

Όλα τα είχαμε, το σκωτσέζικο ντους μας έλειπε

Σαφώς, είναι απερίγραπτα περίπλοκη η διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν χωρά αμφιβολία αυτό. Εντούτοις, θα ήταν καλύτερο αν υπήρχε μια κοινή σύμπνοια στις αποφάσεις και τις ανακοινώσεις. Εξάλλου, μπορεί, ορισμένοι εξ ημών να είχαμε ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι άλογα θα παρελαύνουν στο Σύνταγμα αγέρωχα και να είχαμε προετοιμαστεί για ατελείωτο photoshooting. Δηλαδή, πώς έρχεστε έτσι απλά και μας γκρεμίζετε τα όνειρα;

Αχ, κακό που μας βρήκε.

Σύμφωνα με τα όσα είχε ανακοινώσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νότης Μηταράκης, στο κέντρο μελετών (ΚΕΜΕΑ), πέφτουν τίτλοι τέλους για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία στην πρότερη μορφή της. Ειδικότερα, οι 1.060 αστυνομικοί που είχαν διοριστεί για τη φύλαξη των Πανεπιστημίων, θα ενσωματωθούν πια στους ειδικούς φρουρούς. Ακόμη, όπως ανακοινώθηκε επισήμως, από το 2024 υπάρχουν σχέδια για τη δημιουργία έφιππων (!) αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για έξι άλογα και δέκα αστυνομικούς αναβάτες, οι οποίοι αναμένεται να τοποθετηθούν για περιπολία σε σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος.

What a nice weather you have here in Greece!

Απο μεριάς του, ο κ. Μηταράκης, ανέφερε πως το νέο αυτό σώμα θα έχει τελετουργικό χαρακτήρα, δηλαδή θα συμμετέχει σε παρελάσεις και επίσημες εκδηλώσεις –κυρίως στο κέντρο της πρωτεύουσας. Έλα, όμως που ο κ. Μητσοτάκης δεν αποδέχτηκε την πρόταση αυτή, μετά τη μαζική δυσαρέσκεια που εκδηλώθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Και, όπως ήταν λογικό, μετά από την εξέλιξη αυτή, έχει ξεσπάσει γλέντι στο Twitter.

Η αμφιλεγόμενη Πανεπιστημιακή Αστυνομία και οι αψιμαχίες

Η εισαγωγή της μεταρρύθμισης για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Δεν υπήρξαν λίγες φοιτητικές ομάδες, καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι στα Πανεπιστήμια, οι οποίοι μίλησαν για παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και ενίσχυση των περιστατικών βίας μεταξύ αστυνομικών και φοιτητικών ομάδων. Από την άλλη, το επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν πως η εν λόγω μεταρρύθμιση θα συνέβαλε στη μείωση της εγκληματικότητας, λόγω του ότι στα Πανεπιστήμια –ειδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης– έχουν σημειωθεί πολλάκις κλοπές, ξυλοδαρμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις κ.λπ.

Ομολογουμένως, και τα δύο επιχειρήματα ευσταθούν, μόνο που, επί της ουσίας, η εγκληματικότητα δεν διαγράφηκε από το χάρτη, ούτε αντικαταστάθηκε από το αίσθημα της ασφάλειας. Ακόμη κι αν οι «επιτήδειοι» δεν κυκλοφορούσαν μέσα στα Πανεπιστήμια, σίγουρα τριγύριζαν σε κοντινά σημεία, σκανάροντας τους περιαστικούς. Καλεσμένος σε εκπομπή του ΣΚΑΪ, το πρωί της Τετάρτης, ο κ. Μηταράκης δήλωσε, μεταξύ άλλων: «Το πλαίσιο της “Πανεπιστημιακής Αστυνομίας” επανεξετάζεται. Τα ίδια τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα θα πρέπει να έχουν πιο ενεργό ρόλο στη φύλαξή τους, καθώς δεν είναι ο ρόλος της Αστυνομίας αυτός, αλλά να παρεμβαίνει σε περιστατικά αξιόποινων πράξεων».

«Δεν θα μπαίνει μέσα στα Πανεπιστήμια για να κάνει τον θυρωρό. Ο ρόλος της Αστυνομίας θα είναι επικουρικός και θα μπαίνει στα Πανεπιστήμια όταν χρειάζεται», συμπλήρωσε.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Πανεπιστημιακή Αστυνομία (ΟΠΠΙ) είχε ιδρυθεί με το νόμο 4777/2021 και ήταν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο της κυβέρνησης για την «ακώλυτη παροχή της Ανώτατης Εκπαίδευσης, την προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας εντός των πανεπιστημιακών χώρων, τη διασφάλιση της ακώλυτης άσκησης της ακαδημαϊκής ελευθερίας και την προστασία του προσωπικού και της περιουσίας των ΑΕΙ». Ωστόσο, ακόμη και πριν τις εκλογές, ήταν αναμενόμενη η όποια αναδιαμόρφωση του παραπάνω νόμου, μιας και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν λειτούργησε αποτελεσματικά στην πράξη, αλλά αντιθέτως όξυνε τις όποιες εντάσεις μικρής κλίμακας με συγκεκριμένες φοιτητικές παρατάξεις –και όχι μόνο. Που, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, η Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν βρίσκεται στο χώρο του campus για να παίζει ξύλο με τους φοιτητές, αλλά για να τους προστατεύει από τυχόν εγκληματικές ενέργειες.

Ως εκ τούτου, ήταν αναγκαία η αλλαγή.

Το «άδειασμα» από τον κ. Μητσοτάκη

Ενίοτε, είναι απορίας άξιο το πλαίσιο υπό το οποίο παίρνονται ορισμένες αποφάσεις. Συγκεντρώθηκαν, δηλαδή, μέλη του υπουργείου Προστασίας και αποφάσισαν ομόφωνα ότι οι έφιπποι αστυνομικοί θα αυξήσουν τα μέτρα ασφαλείας σε σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος της Αθήνας; Σκέφτηκαν, άραγε, ότι έτσι θα αναβαθμιστεί και το προσφερόμενο θέαμα σε ταξιδιώτες και τουρίστες, ούτως ώστε να τραβούν ακόμη περισσότερες φωτογραφίες –οι οποίες αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αποτελούν διαφήμιση; Ήταν κάποιος αγγλομαθής στην παρέα αυτή για να αναφέρει τις αντίστοιχες συνθήκες της Αγγλίας ως παράδειγμα προς μίμηση;

Από την άλλη, ίσως θα ήταν προτιμότερο να εστιάσουμε σε ζητήματα που ταλανίζουν αδιάκοπα τη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Η στέγη (στα 400-500€ ο μέσος όρος ενοικίου), οι απολαβές (στα 667€ ο βασικός μισθός), τα ίσα δικαιώματα (υπάρχουν ακόμη διακρίσεις που μας δηλητριάζουν), η ποιοτική εκπαίδευση (όχι η αποστήθιση από κακογραμμένα σχολικά εγχειρίδια) είναι μερικά μόνο από τα καίρια προβλήματα, τα οποία καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε.

Σαφώς, αυτά δεν αποτελούν αρμοδιότητα του υπουργείου Προστασίας, απλώς ίσως θα ήταν προτιμότερο –έστω επικοινωνιακά– να ξεκινήσουν από έναν διαφορετικό άξονα οι υπουργικές ανακοινώσεις, με γνώμονα την ουσιαστική ελάφρυνση των πολιτών. Με άλλα λόγια, η σειρά να είναι– κατά κάποιον τρόπο– φθίνουσα, βάσει των κοινωνικών αναγκών. Διότι, όταν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως αύξουσα, συνεπάγεται το μένος των πολιτών, αφού μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ότι υπάρχει αδιαφορία απέναντι στη μέση ελληνική οικογένεια που, αποδεδειγμένα, υφίσταται οικονομική αφαίμαξη.

Και φυσικά, στον απόηχο των έντονων αντιδράσεων, δεν άργησε να έρθει το «άδειασμα» από την πλευρά του Πρωθυπουργού, βάσει του οποίου η εν λόγω πρόταση δεν έγινε αποδεκτή. Αν μη τι άλλο, η εξέλιξη αυτή προκάλεσε –δικαιολογημένα– θεωρίες συνωμοσίας για στροφή 180 μοιρών από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη, λόγω της μαζικής δυσαρέσκειας που εκδηλώθηκε από την κοινή γνώμη.

Είναι κοινώς αποδεκτό πως όλοι μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με το δίλημμα: «Να δω πρώτα την ταινία ή να διαβάσω πρώτα το βιβλίο;» τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας! 

Έτσι, κάποια βιβλία μένουν ανεξίτηλα στις καρδιές του κοινού λόγω της φοβερής κινηματογραφικής τους μεταφοράς. Αντιθέτως, πολλές ταινίες που βασίστηκαν σε βιβλία αποτυγχάνουν παταγωδώς και λαμβάνουν κάκιστες κριτικές. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, καθώς εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κανείς τη δυσκολία του να συμπυκνώσεις ένα ολόκληρο βιβλίο σε λίγες μόνο ώρες προβολής.  

Παρακάτω, θα βρεις μερικές από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών που βασίστηκαν σε βιβλία, καθώς και τα ομώνυμα μυθιστορήματα για να τα εντάξεις στη λίστα σου! 

If Beale Street Could Talk του James Baldwin 

Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο James Baldwin, εξιστορεί την αληθινή ιστορία αγάπης μιας νεαρής μαύρης γυναίκας, της οποίας η ζωή διαλύεται όταν ο σύντροφός της κατηγορείται άδικα για ένα έγκλημα στη Νέα Υόρκη του ‘70. Είναι από εκείνα τα βιβλία που καταφέρνουν μέσα από μια απλή ιστορία να μας υπενθυμίσουν σημαντικότατα κοινωνικά ζητήματα, όπως οι διακρίσεις και ο ρατσισμός, αποδεικνύοντας πόσο επίκαιρο είναι ένα τέτοιο έργο στην εποχή μας. 

Μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με σκηνοθέτη τον Barry Jenkins, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Η υποψήφια για Oscar ταινία έλαβε πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένης του βραβείου Καλύτερου Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Regina King.  

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ - IF BEALE STREET COULD TALK JAMES BALDWIN

A simple favor της Darcey Bell

Η ζωή μιας ανύπαντρης μητέρας ανατρέπεται όταν η καλύτερή της φίλη εξαφανίζεται σε αυτό το ανατριχιαστικό θρίλερ – στο πνεύμα των «Gone Girl» και «The Girl on the Train». Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στη Stephanie, μια μαμά blogger που προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την ξαφνική εξαφάνιση της καλύτερής της φίλης, Emily, από τη μικρή τους πόλη στο Connecticut.

Πριν εξαφανιστεί, μάλιστα, εμπιστεύθηκε τον γιο της, Nicky, στη Stephanie, γεγονός που προκαλεί έκπληξη στις αρχές. Ίσως το καλύτερο μέρος του θρίλερ είναι η παράξενη, αλλά συναρπαστική δυναμική της Blake Lively και της Anna Kendrick στην κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας. Είναι από εκείνες τις ταινίες που θα παρακολουθήσετε αποσβολωμένοι, τρίβοντας τα χέρια σας από την αγωνία…

Mια υπόθεση γεμάτη προδοσίες, ανατροπές, μυστικά, αποκαλύψεις, αγάπη, φόνο και εκδίκηση!

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ - A SIMPLE FAVOR DARCEY BELL

The color purple της Alice Walker 

Η Celie είναι μια φτωχή μαύρη γυναίκα η οποία μέσα από τα γράμματα που γράφει, αφηγείται την 20χρονη ιστορία της ζωής της, ξεκινώντας από την ηλικία των 14, όταν κακοποιείται και βιάζεται από τον πατέρα της. Προσπαθεί να προστατεύσει την αδερφή της από την ίδια μοίρα, ενώ παντρεύεται έναν βάναυσο άντρα που την τρομοκρατεί. Όταν η Celie μαθαίνει ότι ο καταχρηστικός σύζυγός της κρατούσε τα γράμματα της αδερφής της, η οργή που νιώθει, σε συνδυασμό με την υποστήριξη που της παρέχει ο στενός της φίλος Shug, την ωθεί τελικά προς την αφύπνιση του εαυτού της και τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας της.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Alice Walker και αφηγείται τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι μαύρες γυναίκες στις αρχές του 20ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της ενδοοικογενειακής βίας, της φτώχειας, του ρατσισμού και του σεξισμού. Το ταξίδι της Celie εκτείνεται σε μια χρονική περίοδο 40 ετών και υπόσχεται να αγγίξει κάθε ευαίσθητη χορδή!

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ - COLOR PURPLE ALICE WALKER

Hidden Figures της Margot Lee Shetterly 

Πρόκειται για μια εκπληκτική αληθινή ιστορία μιας ομάδας μαύρων γυναικών μαθηματικών στη NASA, οι οποίες συνέβαλαν σε μερικά από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Αμερικής στο διάστημα. Ξεκινώντας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και προχωρώντας στον «Ψυχρό Πόλεμο», το «Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων» και τον «Αγώνα του Διαστήματος», το Hidden Figures ακολουθεί τις μαρτυρίες τεσσάρων Αφροαμερικανών γυναικών που διέπρεψαν στον χώρο των επιστημών. 

Εξιστορεί τη σταδιοδρομία τους για σχεδόν τρεις δεκαετίες γεμάτες προκλήσεις, χρησιμοποιώντας το μυαλό τους για να αλλάξουν τη ζωή τους αλλά και το μέλλον της χώρας τους. Μια αποκαλυπτική ιστορία, άκρως απαραίτητη για την κατανόηση των διακρίσεων και των επιτευγμάτων της σύγχρονης Αμερικής. 

Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου της Margot Lee Shetterly ρίχνει φως στον αγώνα των μαύρων γυναικών να θεωρηθούν ισότιμες, ενώ παράλληλα αφυπνίζει κι εμπνέει χιλιάδες γυναίκες να θριαμβεύσουν στον χώρο των επιστημών. 

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ - HIDDEN FIGURES MARGOT LEE SHETTERLY

Room της Emma Donoghue 

Αιχμάλωτοι για χρόνια σ’ ένα μικρό υπόγειο, μια γυναίκα κι ο μικρός της γιος, αποκτούν την ελευθερία τους και το αγόρι γνωρίζει για πρώτη φορά τον έξω κόσμο. Το «Room» είναι μια καθηλωτική και, ταυτόχρονα, συγκινητική ιστορία ακατανίκητης αγάπης μητέρας-παιδιού υπό οδυνηρές συνθήκες επιβίωσης. 

Έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως η Emma Donoghue, έγραψε το σενάριο του μυθιστορήματός της πριν εκδοθεί, επειδή ήταν σίγουρη ότι η ιστορία θα προσέλκυε το ενδιαφέρον των κινηματογραφιστών. Το αποτέλεσμα εντυπωσίασε εκατομμύρια θεατές λόγω των άριστων ερμηνειών των Brie Larson και Jacob Tremblay, καθώς και της εξαιρετικής σκηνοθεσίας του Lenny Abrahamson.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ - ROOM EMMA DONOGHUE

Μπορεί στη σύγχρονη εποχή να επιζητούμε τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, όμως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι καλούνταν να λύσουν έναν σχετικό δυσεπίλυτο γρίφο: Αυτόν της… κλειτορίδας!

Η κλειτορίδα, το όργανο της γυναικείας απόλαυσης, αν και γνωστή με αυτό το όνομα τουλάχιστον από το 1559, αποτελούσε βαθύ ταμπού για πολύ καιρό. Καθ′ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, το στυτικό όργανο της γυναίκας συχνά διαγραφόταν ή θεωρούνταν επικίνδυνο ή άσεμνο – και η αρχαιότητα δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Μερικές αναφορές της κλειτορίδας στην αρχαιότητα

Στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία, έχουν εντοπιστεί διάσπαρτες αναφορές για την κλειτορίδα (συνήθως με ονόματα που παρέπεμπαν σε άνθη και καρπούς δέντρων, όπως τα μύρτιλλα). Στην τηλεοπτική σειρά «Ρώμη» (2005-7), για παράδειγμα, ο λεγεωνάριος Τίτος Πούλλος δίνει κάποιες συμβουλές στον εκατόνταρχο Λούκιο Βορένο για να προσφέρει ευχαρίστηση στη σύζυγό του, Νιόβη.

«Πες της ότι είναι όμορφη, όλη την ώρα, ακόμα και όταν δεν είναι», λέει ο Πούλλος.

«Τίποτα άλλο;», ρωτάει ο Βορένος.

«Ναι», λέει ο Πούλλος. «Όταν της κάνεις έρωτα, άγγιξε το κουμπί ανάμεσα στους μηρούς της και θα ανοίξει σαν λουλούδι».

«Πώς ξέρεις ότι η Νιόβη έχει αυτό το κουμπί;, ρωτάει ο Βορένος.

«Κάθε γυναίκα έχει ένα».

Μάλιστα, από τον κόσμο της μυθολογίας, υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι ο πατριαρχικός πολιτισμός είχε καλλιεργήσει ένα ποσοστό φοβίας προς το «μυστήριο θαύμα της κλειτορίδας». Η Κίρκη της Οδύσσειας σαγήνευε τους άνδρες και τους μεταμόρφωνε σε υποτελή γουρούνια. Να θυμίσουμε ότι η λέξη «χοίρος» απαντάται σε ποιητές του αρχαίου κόσμου ως ανάλογο για το «γυναικείο αιδοίο».

Συγκεκριμένα, σε επιγραφές του Νίκαρχου του 1ου αιώνα μ.Χ. βλέπουμε: «Το γουρούνι με αγκάθι (το αγκάθι παραπέμπει στην κλειτορίδα), που έπρεπε να κοπεί αν προεξείχε πολύ». Αξιοσημείωτος είναι και ο μύθος με τον Τειρεσία, σύμφωνα με τον οποίο ο μάντης μεταμορφώθηκε από την Ήρα σε γυναίκα ως «τιμωρία», όταν χώρισε δύο φίδια την ώρα που ζευγάρωναν. Αφού ο Τειρεσίας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που υπήρξε άντρας και γυναίκα διαδοχικά, η Ήρα και ο Δίας του ζήτησαν να επιλύσει μια διαφωνία σχετικά με τις απολαύσεις του έρωτα.

Η Ήρα υποστήριζε ότι η απόλαυση ήταν πιο έντονη για τους άντρες, γι’ αυτό και ο Δίας είχε τόσες ερωμένες, ενώ ο Δίας έλεγε ότι η γυναίκα είχε την μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Ο Τειρεσίας απάντησε λέγοντας: «Αν η ηδονή ήταν χωρισμένη σε 10 μέρη, το ποσοστό που θα αντιστοιχούσε στη γυναίκα ήταν θα ήταν 9 και στον άντρα μόνο 1». Γι’ αυτήν την ανυποταξία, η Ήρα τύφλωσε τον Τειρεσία. Σκοπός του μπορεί να ήταν απλά να κοροϊδέψει τους παντοδύναμους θεούς.

Ή μπορεί να είχε κατανοήσει καλύτερα από τους περισσότερους αυτό το πλούσιο σε νεύρα κέντρο της γυναικείας ηδονής: Την κλειτορίδα.

Η μακροχρόνια αδιαφορία για τη γυναικεία ανατομία

Πράγματι, οι περισσότεροι γιατροί της αρχαιότητας – η πλειοψηφία των οποίων ήταν άντρες – σπάνια πραγματοποιούσαν πυελική εξέταση σε γυναίκες ή ακόμα και ανατομή σε σορούς γυναικών. Γι’ αυτό δεν γνώριζαν τι ρόλο έπαιζε η κλειτορίδα, και πιθανότατα τη θεωρούσαν ασήμαντη. Στην περίπτωση, όμως, που της έδιναν κάποια σημασία, την περιέγραφαν ως γυναικεία παραλλαγή του πέους – αλλά κατώτερη. Οι πρώτοι 2 επιστήμονες που διαμόρφωσαν 2 «σχολές» προσέγγισης επάνω στη λειτουργία της κλειτορίδας ήταν ο Σωρανός ο Εφέσιος και ο Κλαύδιος Γαληνός από την Πέργαμο – ο δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη.

Ο Σωρανός ο Εφέσιος, στο έργο του «Περί γυναικείων», ονομάζει την κλειτορίδα «νύμφη». Με αυτό τον τρόπο, συσχετίζει την κρυμμένη κλειτορίδα με το πρόσωπο μιας νεαρής γυναίκας που κρύβεται κάτω από το πέπλο της. Από την άλλη, ο Κλαύδιος Γαληνός, είχε μια πιο επιφανειακή και παραπλανητική προσέγγιση: Ότι η μοναδική λειτουργία της κλειτορίδας ήταν να προστατεύει τη μήτρα.

Η πρώτη ανατομική χρήση της λέξης ανήκει στον Ρούφο τον Εφέσιο, σύγχρονο του Σωρανού, συγγραφέα του βιβλίου ανατομίας: «Περὶ ὀνομασίας τῶν τοῦ ἀνθρώπου μορίων». Χωρίς αμφιβολία, η ετυμολογία του όρου υποδηλώνει μια μορφολογία ανάμεσα στο «λοφίσκο» (κλειτορίς) και στο «κλείσιμο» (κλείδος) – και φέρνει στο νου την ιδέα ενός αόρατου οργάνου, που κρατείται «αιχμάλωτο». Στη Γαλλία, το όνομα εμφανίζεται το 1575, όταν ένας γιατρός εξέτασε αυτό το όργανο για πρώτη φορά – ονομάζοντάς το «membre honteux» δηλαδή «το ντροπιαστικό μέλος», και δήλωσε ότι ο μοναδικός του σκοπός ήταν η ούρηση.

Δυστυχώς, αυτή η αδιαφορία για την κλειτορίδα δεν περιοριζόταν μόνο στην ιατρική. Όπως αναφέρει η Δρ. Jen Gunter σε ένα σημείο του βιβλίου: «Η Βίβλος του Κόλπου», «Σκεφτείτε όλα εκείνα τα αρχαιοελληνικά αγάλματα με τα λεπτομερώς σμιλεμένα πέη και όσχεα. Τα αιδοία, εκείνη την εποχή, δεν ήταν παρά μυστηριώδεις σχισμές που κρύβονταν μέσα στα πόδια».

Σήμερα, σε αντίθεση με αυτές τις αρνητικές παρουσιάσεις της αρχαιότητας, οι καλλιτέχνες υμνούν τη δύναμη της κλειτορίδας, η οποία έχει γίνει σύμβολο της δικαίωσης των γυναικείων δικαιωμάτων. Ωστόσο, παρ’ όλο που αυτή η ημιμάθεια σχετικά με την ανατομία και τη λειτουργία της κλειτορίδας έχει βελτιωθεί σημαντικά έκτοτε, παραμένει ακόμα και σήμερα. Και όχι επειδή δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα ή οι πόροι για περαιτέρω έρευνα, αλλά επειδή παραμένουμε μια πατριαρχική κοινωνία που νιώθει αμηχανία για τη γυναικεία σεξουαλική απόλαυση.

Ξεχνάμε συνειδητά, στρουθοκαμηλίζουμε ή αποδεχόμαστε;

Το βράδυ της Δευτέρας (10/07) η άκρως επιτυχημένη σειρά «50-50» με πρωταγωνιστή, μεταξύ άλλων, τον Πέτρο Φιλιππίδη επέστρεψε στους τηλεοπτικούς δέκτες, έπειτα από την επίσημη καταδίκη του γνωστού ηθοποιού για απόπειρα δύο βιασμών –καθώς και την αθώωσή του για την τέλεση άλλων δύο.

Μετά από τις φρικτές περιγραφές που ακούστηκαν στη δικαστική αίθουσα και αφού χύθηκε τόσο μελάνι για τις δεσποτικές συμπεριφορές, την κατάχρηση εξουσίας, την παραβίαση της γενετήσιας αξιοπρέπειας, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης –έννοιες που δεν είναι κατ’ ανάγκην αυτονόητες και δεν βρίσκουν τη δύναμη να βγουν στο φως– ο Πέτρος Φιλιππίδης επανήλθε στο γυαλί.

Πράγματι, είναι εξαιρετικά περίπλοκη η απόδειξη τέτοιων πράξεων, διότι εκτός από το γεγονός ότι συμβαίνουν «πίσω από κλειστές πόρτες», υπάρχει πάντα το επιχείρημα: «Είναι ο λόγος μου ενάντια στον δικό σου». Εντούτοις, από τη στιγμή που η ίδια η δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι ο πρώην προφυλακιστέος, Πέτρος Φιλιππίδης, ήταν όντως ένοχος για μερικές από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν, πώς επιστρέφει έτσι εν μία νυκτί στα τηλεοπτικά δρώμενα;

Άραγε, θεωρούν ορισμένα κανάλια ότι είμαστε σε θέση, ως κοινωνία, να αποδεχτούμε εκ νέου τα αστειάκια του «Νικηφόρου Ζορμπά» –πόσο μάλλον να γελάσουμε με αυτά;

Ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν έφαγε «cancel», ούτε διαγράφηκε

Ομολογουμένως, λαμβάνοντας υπόψη τις τελευταίες εξελίξεις στη δικαστική υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη, θεωρούσαμε κάπως αυτονόητη την μετέπειτα διαγραφή του από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Σε γνωστή εκπομπή του Alpha μίλησε ο σκηνοθέτης της σειράς «50-50», Βασίλης Θωμόπουλος, αναφορικά με την επιστροφή της άλλοτε αγαπημένης σειράς, καθώς και την αμφιλεγόμενη τηλεοπτική επιστροφή του Πέτρου Φιλιππίδη: «Για μένα είναι μία χαρά που επιστρέφει το “50-50”, γιατί έχει μεγαλώσει μια γενιά. Είναι από τις εξαιρετικές κωμωδίες. Δεν χρειάζεται να συνδυάζεται το καλλιτεχνικό έργο κάποιου ανθρώπου με το τι κάνει στην προσωπική του ζωή»

«Εδώ είναι πιο μπερδεμένα τα πράγματα, γιατί όλα τα προβλήματα έγιναν στον χώρο της δουλειάς. Είναι μια περιπέτεια που κανείς δεν χάρηκε που συνέβη. Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή. Δεν είναι μόνο ο Πέτρος Φιλιππίδης –που εντάξει πιστεύω ότι έσκισε σε αυτήν την σειρά– είναι κι άλλοι ηθοποιοί. Δεν έχω καλές σχέσεις με τον Πέτρο Φιλιππίδη από παλιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν υπέροχος κι ήταν εξαιρετικός συνεργάτης σε αυτήν την δουλειά… Δεν χαίρεται κανείς με αυτή τη διαδρομή. Μετά το “50-50”, δεν ξαναδούλεψα με τον Πέτρο και δεν είχαν συμβεί όλα αυτά», πρόσθεσε.

«Κάτι δεν κούμπωσε και νομίζω ότι ούτε αυτός θέλει. Από την επανάληψη κι εγώ και κάποιοι συντελεστές κι οι ηθοποιοί παίρνουν ένα ποσοστό, ανάλογα με την ώρα που προβάλλεται. Πιθανόν ο Πέτρος το έχει και ανάγκη. Ο Πέτρος έχει και πολλές άλλες σειρές και μπορεί να είναι μία ανάσα για αυτή την περίοδο».

Κι εδώ, έγκειται ο διχασμός που γεννήθηκε και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Είναι, όντως, προβληματική η επιστροφή της σειράς αυτής –και κατ’ επέκταση του Πέτρου Φιλιππίδη– στην τηλεόραση; Ή μήπως, ισχύει αυτό που λέμε «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά;»

Κατά γενική ομολογία, αν κρίνουμε βάσει των όσων γράφτηκαν στο Twitter, η τηλεοπτική επάνοδος του γνωστού ηθοποιού –παρά την καταδίκη του– βρίσκει αντιμέτωπη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Και όχι άδικα. 

Κατακερματισμός του #MeToo ή απλή κίνηση αυτοσυντήρησης στον πιεσμένο κλάδο της υποκριτικής;

Όσο θυμό κι αν προκαλεί η επάνοδος του «50-50» λόγω της υπόθεσης Φιλιππίδη, ίσως θα βοηθούσε αν βλέπαμε την κατάσταση λίγο πιο σφαιρικά. Αρχικά, όντως η εν λόγω σειρά έχει αγαπηθεί διαχρονικά από το ευρύ κοινό, με μερικές από τις ατάκες να παραμένουν ανεξίτηλες στην πάροδο του χρόνου. Ακόμη, δεν αποκλείεται ορισμένοι συντελεστές της σειράς να αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και να χρειάζονται τα έσοδα της επανάληψης. Εξάλλου, είναι γνωστή η επισφάλεια που κυριαρχεί στον καλλιτεχνικό χώρο. 

Ωστόσο, υπάρχουν και τα τινά. Θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί με ασφάλεια, ότι βαραίνουν περισσότερο από τα προαναφερθέντα επιχειρήματα. Μάλιστα, αν το καλοσκεφτούμε δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη περίπτωση καταδίκης ηθοποιού, με επακόλουθη την –εντός μερικών μόνο μηνών– επιστροφή στους τηλεοπτικούς δέκτες. Αν δε, υπολογίσουμε στην εξίσωση τις υπερπροσπάθειες που καταβάλλονται καθημερινά από το ελληνικό #MeToo σε αντίστοιχες υποθέσεις, τότε η συλλογική αποδοχή της επαναπροβολής του «50-50», με πρωταγωνιστή έναν ναι μεν ταλαντούχο ηθοποιό– ουδέποτε αμφισβητήθηκε αυτό– αλλά με μια καταδικαστική απόφαση να τον βαραίνει, ισοδυναμεί με μούδιασμα.

Η απόπειρα βιασμού –και ειδικά η καταδίκη για απόπειρα βιασμού– δεν αποτελεί απλό παράπτωμα, αλλά εγκληματική πράξη, η οποία έχει κοινωνικές διαστάσεις. Διότι, σε μία ιδανική κοινωνία, η αυτοδιάθεση και το «όχι» θα ήταν σεβαστά. Πάρα ταύτα, στην ελληνική κοινωνία του σήμερα, που το #MeToo αγωνίζεται να αποδείξει τα ευκόλως εννοούμενα, καλό θα ήταν να βγάλουμε από το χρονοντούλαπο της τηλεοπτικής ιστορίας κάποιες άλλες –εξίσου επιτυχημένες– σειρές.

Ποια χαρακτηριστικά έχει ένα fuckboy;

Ίσως είναι η πρώτη φορά που ακούς τη λέξη «fuckboy» ή ίσως θεωρείς ότι την έβγαλα από το μυαλό μου. Όμως, είναι μια 100% πραγματική και ευρέως διαδεδομένη λέξη. Για του λόγου το αληθές ακόμα και το dictionary.com έχει ορισμό! 

«Είναι ο τύπος που δεν σέβεται τις γυναίκες, αλλά βασίζεται πολύ σ’ αυτές.

Είναι απόμακρος, δεν νοιάζεται για τον χρόνο των άλλων και δεν δεσμεύεται.

Εστιάζει στον εαυτό του, κάνει ανόητα πράγματα και παίζει με τα συναισθήματα των άλλων».

Για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένη, ας δούμε έναν ακόμα ορισμό – αυτή τη φορά από το urbandictionary.com, που είναι συνήθως η σελίδα που θα επισκεφτείς, για να βρεις επίκαιρες λέξεις και εκφράσεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται στην αμερικάνικη αργκό.

«Ένα αγόρι που ψάχνει αυστηρά σεξουαλικές σχέσεις: Θα κατακτήσει μια κοπέλα και μετά θα την παρατήσει.

Στη συνέχεια θα απολογηθεί και μόλις κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη της, θα ζητήσει «πονηρές φωτογραφίες».

Τέτοια αγόρια προσποιούνται ότι νοιάζονται πραγματικά, αλλά πάντα αποτυγχάνουν στην πράξη να αποδείξουν την υποτιθέμενη αγάπη τους.

Αν μια κοπέλα προσπαθήσει να εναντιωθεί σε αυτό τον τύπο, πιθανότατα θα αρνηθεί τα πάντα και θα ρίξει την ευθύνη σε εκείνη, κάνοντάς το να φαίνεται ότι η σύγκρουση ήταν δικό της λάθος και δεν έχει κάνει τίποτα κακό.

Πάντα θα επιστρέφει, γιατί τον νοιάζει το σεξ και δεν μπορεί να αντέξει την απόρριψη από μια από τις κοπέλες που βγαίνει, γιατί έχει περισσότερες από μία, αυτό είναι σίγουρο.

Τέτοια αγόρια είναι εγωιστές που δεν μπορείς να εμπιστευτείς και είναι δύσκολο να απομακρυνθείς, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως να σε κρατήσουν».

5 συμπεριφορές για να καταλάβεις ότι βγαίνεις με ένα fuckboy

Τα fuckboys, έχουν συγκεκριμένο στόχο, το σεξ και την συναισθηματική χειραγώγηση, και ακολουθούν συγκεκριμένες συμπεριφορές για να το πετύχουν.

Κάνει ή λέει οτιδήποτε (δηλαδή, ψέματα) για να κάνει σεξ

Χρησιμοποιεί παραπλανητικές τακτικές για να χειραγωγήσει το άτομο με το οποίο θέλει να κάνει σεξ, συμπεριλαμβανομένου του να λέει ψέματα, να χρησιμοποιεί την κολακεία και να προβάλει συναισθήματα που δεν νιώθει πραγματικά.

@abbiechatfield

Molly calls bullsh*t on Vernon in a twist that none of us saw coming!!!! Watch the entire season of #FBoyIslandAustralia on @BINGE now

♬ original sound – Abbie Chatfield

Έχει στόχο το σεξ, αλλά ταυτόχρονα κάνει το ελάχιστο για να το πετύχει

Ένα fuckboy ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για το σεξ αλλά θα καταβάλει την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια για να το κάνει. Παράδοξο ε; 

Κι όμως, θα δείξει ελάχιστο ενδιαφέρον στα συναισθήματα ή τις επιθυμίες του άλλου ατόμου, θα επιδιώξει να κάνει σεξ όσο πιο γρήγορα γίνεται, με τους δικούς τους όρους και χωρίς να προσπαθήσει για ξεκάθαρη και ουσιαστική επικοινωνία.

Δεν βγαίνει ποτέ μόνο με ένα άτομο

Έχει ή τουλάχιστον προσπαθεί να έχει πολλές επιλογές, γι’ αυτό και κρατάει όσο πιο πολλές γυναίκες, ή και άντρες, μπορεί στη δεξαμενή των σεξουαλικών παρτενέρ του. 

Έχει master στο gaslighting 

Είναι ο τύπος που θα σου κάνει gaslighting τόσο δεξιοτεχνικά, που ούτε καν θα το καταλάβεις. Αν ζητήσεις εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του ή τον στριμώξεις για κάποιο ψέμα, θα αντιδράσει έντονα, θα το παίξει θιγμένος και, πιθανότατα, θα καταφύγει σε προσωπικές επιθέσεις για να βγει από τη δύσκολη θέση.

Είναι εγωιστής

Προτεραιότητα έχουν πάντα οι δικές του ανάγκες και επιθυμίες. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη δική του ικανοποίηση. 

Τι είναι αυτό που κάνει ένα fuckboy τόσο γοητευτικό;

Παρ’ όλο που λες ότι ψάχνεις έναν ωραίο και ευγενικό τύπο, παρόλο που το έχεις συζητήσει με τις φίλες σου και έχεις πάρει ένα σωρό συμβουλές για τις ρομαντικές σχέσεις, είναι πιθανόν να συνεχίζεις να κολλάς με άντρες που έχουν όλα ή τα περισσότερα χαρακτηριστικά ενός fuckboy. Δεν σου αρέσει η σιγουριά, δεν σου προκαλούν ενδιαφέρον οι άνθρωποι που από την πρώτη στιγμή σε διεκδικούν έντονα, βαριέσαι εύκολα, ψάχνεις την περιπέτεια, συνεχώς μπλέκεις με μη διαθέσιμους άντρες και συχνά αναρωτιέσαι γιατί πάντα ερωτεύεσαι τον λάθος άνθρωπο.

Αν τα παραπάνω σου φαίνονται κάπως οικεία, τότε σου έχω νέα: Δεν είσαι η μόνη και αυτό που νιώθεις έχει επιστημονική εξήγηση. Ειδικότερα, ονομάζεται «Θεωρία της Προσκόλλησης» και βασικά, είναι ο λόγος που είσαι εντελώς χαλαρή με κάποιον και μετά φρικάρεις, όταν σταματά να απαντά στα μηνύματα σου. Στην αρχή δεν σου άρεσε καν και τόσο πολύ, αλλά ξαφνικά περιμένεις σαν την εξαρτημένη, πότε θα ανεβάσει το επόμενο story στο Instagram, για να πάρεις λίγη από την δόση σου. 

Η Θεωρία της Προσκόλλησης και τα διαφορετικά είδη δεσμού

Σύμφωνα με τη θεωρία της προσκόλλησης, ο τρόπος που ο κύριος φροντιστής (συνήθως η μητέρα) θα ανταποκριθεί στις ανάγκες και τη διάθεση του βρέφους, έχει καθοριστική σημασία καθώς γίνεται μοντέλο για τις μετέπειτα σχέσεις του. Η ποιότητα της σχέσης που δημιουργείται τους πρώτους μήνες της ζωής ενός βρέφους, στη πορεία επεκτείνεται για να συμπεριλάβει τις προσδοκίες που το παιδί θα αναπτύξει για τον εαυτό του, τους άλλους αλλά και τον κόσμο γύρω του. Πολλά άτομα εμφανίζουν ασφαλή δεσμό προσκόλλησης, που σημαίνει ότι αισθάνονται άνετα να βασίζονται σε άλλους και έχουν θετική άποψη για τον εαυτό τους και τις σχέσεις τους. 

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δεσμοί προσκόλλησης αποφυγής και άγχους, που τείνουν να ελκύουν ο ένας τον άλλον – παρά το γεγονός ότι είναι εντελώς αντίθετοι. Για παράδειγμα, τα άτομα με αποφευκτικό στυλ δεσμού, συνήθως, δίνουν προτεραιότητα στην ανεξαρτησία και την αυτοδυναμία. Συχνά, μπορεί να υποβαθμίζουν τη σημασία των στενών σχέσεων και να αποφεύγουν τη συναισθηματική οικειότητα.

Την ίδια στιγμή, ένα άτομο με αγχώδη/συμβιωτικό τρόπο δεσμού βιώνει την απομάκρυνση, την αυτονομία και την ανεξαρτησία του άλλου ως εγκατάλειψη. Έτσι, ένας συμβιωτικός τύπος θα εφαρμόσει στρατηγικές χειρισμού που τον φέρνουν κοντά στον άλλον, ενώ ταυτόχρονα, ένας αποφευκτικός τύπος θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει μια «ικανοποιητική» απόσταση ανάμεσα στον εαυτό του και στον άλλον. Επομένως, δύο τελείως αντίθετοι τύποι μπορούν να συνδυαστούν και να οδηγήσουν σε μια τοξική σχέση. 

Γιατί κολλάμε με τα fuckboys;

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη σχέση με ένα fuckboy. Κάθε φορά που έχεις κάποια αλληλεπίδραση μαζί του, το «σύστημα προσκόλλησής» σου ενεργοποιείται και παίρνεις παρηγοριά μόνο όταν εκείνος κάνει μια μέτρια πράξη στοργής ή σε διαβεβαιώσει ότι νοιάζεται για ‘σένα.

Ωστόσο, αυτή η πράξη ισοδυναμεί με το να βάλεις έναν επίδεσμο σε μια τεράστια πληγή. Δημιουργείται έτσι ένα μοτίβο απομάκρυνσης και επανένωσης, αδιαφορίας και στοργής, που ωθεί τον εγκέφαλο σου να εξισώνει αυτά τα συναισθήματα που προκαλούνται από το άγχος και την απόρριψη, με τη χημεία, το πάθος και την αγάπη.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο περιστασιακό σεξ

Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό και ντροπιαστικό στο περιστασιακό σεξ. Μπορεί να είναι αυτό που ψάχνεις και έχεις ανάγκη για ένα διάστημα. Αλλά υπάρχει διαφορά στο να επιδιώκεις περιστασιακό σεξ, ως το να λες ψέματα και να χειραγωγείς τους άλλους για να το πετύχεις.

Καταλαβαίνω πως κάποιοι θα εκπλαγούν διαβάζοντας ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι εξαρτημένος ή εθισμένος με την άσκηση – ειδικά εφόσον η πρόσβαση σε καναπέδες και πατατάκια είναι πολύ πιο εύκολη!

Ωστόσο, αυτή μπορεί να είναι μία πραγματική συνθήκη που επηρεάζει πολλούς αθλούμενους. Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω πως ως εξάρτηση (στην άσκηση, αλλά και γενικότερα) ορίζουμε τη συνεχή και καταναγκαστική εκδήλωση μιας συμπεριφοράς, παρά τη βλάβη που προκαλεί στον εαυτό ή/και στους άλλους.

Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή

Η άσκηση αποτελεί έναν ζωτικό συντελεστή για τη βελτίωση της υγείας και της ευεξίας. Εντούτοις, όπως συμβαίνει με πολλές δραστηριότητες, ελλοχεύει ο κίνδυνος της εμφάνισης εθιστικής συμπεριφοράς. Πριν λίγο καιρό, είχα μιλήσει σε άρθρο μου για το runner’s high, αναφέροντας τον εθισμό των δρομέων στην άσκηση.

Συνεπώς, δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτούμε πως ένας άνθρωπος στην προσπάθειά του να κόψει ανθυγιεινές συνήθειες, όπως το κάπνισμα, την καθιστική ζωή ή την υπερφαγία, ίσως καταλήξει να προσθέσει μία ακόμα εξάρτηση στο βιογραφικό του: Την υπερβολική άσκηση.

Η σχέση άσκησης και ορμονών

Οι ορμόνες παίζουν σημαντικό ρόλο στον ανθρώπινο οργανισμό, καθώς καταλύουν και ρυθμίζουν πολλές από τις αντιδράσεις του. Κατά τη διάρκεια της άσκησης, ορισμένες ορμόνες, όπως η ενδορφίνη, οι ενδοκανναβινοειδείς ορμόνες και η αδρεναλίνη, αυξάνονται στον οργανισμό μας.

Αυτές οι ορμόνες έχουν συνδεθεί με την αίσθηση ευφορίας και τη μείωση του άγχους. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ορμόνες μπορούν να επηρεάσουν την επιρροή της άσκησης στον εγκέφαλο και τη συμπεριφορά, καθιστώντας την εθιστική για ορισμένους ανθρώπους. Ο εθισμός αυτός μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την υπερβολική ανάγκη για άσκηση, την αδυναμία να τη σταματήσει κανείς ακόμα και όταν υπάρχουν σοβαροί τραυματισμοί ή εξάντληση – καθώς και την απομόνωση από κοινωνικές δραστηριότητες.

Κάπως έτσι, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να βάλεις στη ζωή σου το τρέξιμο και μετά το γυμναστήριο. Και χωρίς να το καταλάβεις καν, μπορεί να βρεθείς να κάνεις προετοιμασία για τη συμμετοχή σου σε τρίαθλο. Φυσικά, αυτό είναι τρομερά ωφέλιμο για τη σωματική σου υγεία, ωστόσο θα με βρείς αντίθετη αν επιδιώξεις κάτι τέτοιο ως αρχάριος ή σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Και αυτό, γιατί όλα οφείλουν να γίνονται προοδευτικά είτε σε επιβάρυνση, είτε σε διάρκεια.

Στο πλαίσιο της αυτοβελτίωσης που επιδιώκει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του, ίσως γίνει ένα μικρό μπέρδεμα σχετικά με το τι θα πει αυτοβελτίωση και εγωιστικές ανάγκες. Είναι πολύ εύκολο να «κολλήσεις» με τη γυμναστική, καθώς σε βοηθάει να βελτιώσεις τη σχέση που έχεις τόσο με τον εαυτό σου και την εικόνα σου όσο και τη σχέση σου με εθισμούς.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όταν γυμνάζεσαι, πέρα από την έκλυση ορμονών, θα έχεις παρατηρήσει πως δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Το μυαλό σου αδειάζει και η πραγματικότητα (για λίγο) παύει να συμβαίνει. Μαζί της παύουν να σε απασχολούν διάφορα ζητήματα που έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Όλο και κάποιον θα έχεις ακούσει να λέει: «Με τη γυμναστική γλίτωσα τον ψυχολόγο!» ή «Με τη γυμναστική κατάφερα να τη βγάλω καθαρή στην καραντίνα!» και έτσι, σιγά-σίγα, μπαίνει στο μυαλό μας η ιδεά πως η άσκηση αποτελεί πανάκεια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Εξάρτηση και άσκηση: Ναι μεν, αλλά

Η υπερβολική άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς, εξάντληση, αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο και ανισορροπία στο μεταβολισμό. Ως προς την ψυχική σου υγεία, η υπερβολική άσκηση θα μπορούσε να σε μπερδέψει και να εξισώσεις την αξία σου με τα αποτελέσματα που φέρνεις στις προπονήσεις. Κι αν δεν έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στο χρονικό πλάισιο που έχεις ορίσει ως φυσιολογικό για τον εαυτό σου; Ένας άνθρωπος με λάθος κριτήρια θα μπορούσε να απογοητευτεί και να τα παρατήσει – έως και να καταρρεύσει ψυχολογικά.

Για να αποφύγεις την εξάρτηση από την άσκηση, είναι σημαντικό να λαμβάνονται τα εξής προληπτικά μέτρα:

– Αναζήτησε τις οδηγίες ενός επαγγελματία προπονητή για να σε αξιολογήσει σωματικά και να σε βοηθήσει να διαμορφώσεις ένα πρόγραμμα άσκησης που είναι κατάλληλο για τις ανάγκες και τις δυνατότητές σου, τη δεδομένη χρονική στιγμή.

– Όρισε ρεαλιστικούς στόχους και απόφυγε την επιδίωξη επίτευξης γρήγορων αποτελεσμάτων εντός σύντομου χρονικού διαστήματος. Προσπάθησε να αυξήσεις σταδιακά την ένταση και τη διάρκεια της άσκησης.

– Δώσε στο σώμα σου το χρόνο που χρειάζεται για ανάπαυση και αποκατάσταση. Πάρε ημέρες ανάπαυσης μεταξύ των προπονήσεων και απόφυγε τις υπερβολικές ώρες άσκησης.

– Ανίχνευσε τα σημάδια εξάρτησης: Εάν αισθάνεσαι υποχρεωμέν@ να ασκηθείς ακόμα και όταν νιώθεις κόπωση ή έχει προκύψει τραυματισμός ή άλλα προβλήματα υγείας, ενδέχεται να φλερτάρεις με τον εθισμό στην άσκηση. 

Αυτό, φυσικά, είναι κάτι που μπορεί να λυθεί σχετικά γρήγορα μόλις γίνουν αντιληπτά τα συμπτώματα. Σε αντίθετη περίπτωση, η συμβουλή από κάποιον επαγγελματία σωματικής ή/και ψυχικής υγείας θα σε βοηθήσει να δεις πιο σφαιρικά τι μπορείς να βελτιώσεις ώστε να επιτευχθεί το «νους υγιής εν σώματι υγιή»!

Πρόσφατα έπεσε η αυλαία για τις εγχώριες κάλπες, με την πολιτική επικαιρότητα να βρίσκεται σε αναβρασμό.

Ακόμη, έντονο ήταν το πολιτικό κλίμα και στη γείτονα Τουρκία, η οποία επίσης κλήθηκε να ψηφίσει τον ικανότερο – κατά την άποψή της – ηγέτη, στη Ρωσία – ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις με τη Βάγκνερ, καθώς και στη Γαλλία, έπειτα από τη δολοφονία του 17χρονου από τα χέρια αστυνομικού. Αν μη τι άλλο, οι ιδεολογικές συζητήσεις και οι τοποθετήσεις που εμπεριέχουν πολιτικές πεποιθήσεις, αποτελούν μεγάλο μέρος των διενέξεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δεδομένου του ισχυρού ρόλου των παραδοσιακών και ψηφιακών μέσων στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, οι συζητήσεις –, καθώς φυσικά οι διαφωνίες και οι εντάσεις για τα πολιτικά – έχουν μπει πλέον σχεδόν σε κάθε σπίτι της ελληνικής επικράτειας. Στις διαφωνίες αυτές παίζει καταλυτικό ρόλο, μεταξύ άλλων, το διαχρονικό χάσμα των γενεών και ο τρόπος με τον οποίο ενημερώνεται η κάθε γενιά για το πολιτικό γίγνεσθαι. Πιο συγκεκριμένα, με βάση τον Frederic CAVAZZA, που δραστηριοποιείται μέσω της εταιρείας του, SYSK, στον τομέα του ψηφιακού μετασχηματισμού:

«Οι άνθρωποι της νέας γενιάς εξελίχθηκαν με τρόπο τέτοιο, ώστε από παθητικοί θεατές τηλεόρασης να γίνουν ενεργοί χρήστες διαδραστικών μέσων. Εχουν στραφεί από τις τηλεοπτικές οθόνες σε αυτές των κινητών τηλεφώνων».

@caffe_crema

“Do you have a minute to talk about small politics?” #caffecrema #barsitatok #politics

♬ original sound – louis🥷

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις διαφορετικές προσλαμβάνουσες και βιώματα της κάθε γενιάς, οδηγούν συχνά σε διαμάχες και συγκρούσεις

Δεν είναι λίγες φορές που οι νεότερες γενιές θα εκφράσουν τους προβληματισμούς τους για το συντηρητισμό που διακατέχει τους γονείς, ή τους οικείους τους. Και ενώ στην καθημερινότητα μπορεί οι διαφωνίες με γονείς, παππούδες και θείους να αποφεύγονται σχετικά εύκολα – ειδικά αν μένουμε σε διαφορετικά σπίτια – είναι, όμως, συχνά αναπόφευκτο να βρεθούμε σε σχετική διένεξη με το που θα συναντηθούμε, ιδιαίτερα σε περιόδους πολιτικών αναταράξεων. Συχνά, οι όποιες διαφωνίες δεν περιορίζονται στις κομματικές διαφορές.

Αντιθέτως, εξαπλώνονται σε σημαντικά ζητήματα, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και η έμφυλη ισότητα, με αποτέλεσμα να θέλουμε να φύγουμε τρέχοντας από το οικογενειακό τραπέζι.

Υπάρχει, άραγε, κάτι που μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;

Αρχικά, κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε, είναι το αν οι γονείς μας θέλουν πραγματικά να μας ακούσουν και να κάνουν ένα γόνιμο διάλογο μαζί μας, ή αν θέλουν απλώς να ξεσπάσουν τα συναισθήματά τους, μονολογώντας. Αν πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση, είναι μάλλον μάταιος κόπος να προσπαθούμε να συζητήσουμε και είναι ίσως καλύτερα να πούμε ότι: «Φαίνεται πως δεν θέλεις να συζητήσουμε, οπότε θα προτιμούσα να μην ανοίξουμε αυτό το θέμα».

Αν πρόκειται για την πρώτη περίπτωση, αξίζει να αναφερθεί ότι συχνά δεν γνωρίζουμε γιατί υποστηρίζουν οι δικοί μας άνθρωποι τις όποιες θέσεις – αλλά και ούτε εκείνοι γνωρίζουν τι υποστηρίζουμε εμείς και γιατί. Ειδικά όταν η διαφωνία είναι έντονη και κλιμακώνεται γρήγορα, ενδέχεται να απαντήσουμε βεβιασμένα χωρίς να αναπτύξουμε με σαφήνεια τη σκέψη μας και να ακούσουμε τον απέναντί μας. Μήπως έχουν διαφορετική γνώση της κατάστασης; Μήπως είναι θύματα παραπληροφόρησης ή τρομολαγνίας;

Ό,τι και να συμβαίνει, η αλήθεια είναι μία: Για να μπορείς να διαφωνήσεις με κάποιον, θα πρέπει να έχετε και οι δύο κατανοήσει πού πραγματικά εδράζεται η διαφωνία σας. Γι’αυτό, πέρα από το να εξηγήσουμε τη δική μας θέση, θα βοηθούσε πολύ να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις για να καταλάβουμε πραγματικά και τη θέση της άλλης πλευράς.

Κατά δεύτερον, είναι σημαντικό να δούμε αν και κατά πόσο, πέρα από τη διαφωνία, μοιραζόμαστε και κάποιες κοινές αξίες και θέσεις

Αναζητώντας το κοινό έδαφος σε μία συζήτηση, και αναγνωρίζοντας τα σημεία στα οποία συμφωνούμε πέρα από αυτά που διαφωνούμε, μπορεί σίγουρα να μας βοηθήσει να πιάσουμε καλύτερα το νήμα και να έρθουμε πιο κοντά μεταξύ μας. Κάτι ακόμα που αξίζει να δοκιμάσουμε, είναι να μιλήσουμε για τα βιώματα και τα συναισθήματά μας με τους γονείς μας.

Περα από τα καθαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα βιώματα και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου – ειδικά ενός ανθρώπου με τον οποίο έχουμε τόσο κοντινή σχέση – μπορεί να συμβάλλουν στην κατανόηση της οπτικής του. Τέλος, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε πότε βρισκόμαστε σε τέλμα και πότε η συζήτηση περισσότερο μας φθείρει, παρά μας βοηθάει να έρθουμε κοντά. Στην περίπτωση αυτή, είναι μάλλον προτιμότερο να πούμε πως «συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» και να ζητήσουμε την – όσο το δυνατόν – πιο ανώδυνη λήξη της συζήτησης.

Παρ’ όλα αυτά, αν η διαφωνία είναι τόσο θεμελιώδης και καταλήγει να προσβάλλει τις πιο κεντρικές μας αξίες ή ακόμα και την ίδια μας την ταυτότητα, χωρίς ίχνος σεβασμού, τότε αυτό ίσως μαρτυρά πολλά και για τη μεταξύ μας σχέση. Το ότι ένας άνθρωπος μας μεγάλωσε ή μας έφερε στον κόσμο, δεν σημαίνει ότι η σχέση μαζί του δεν έχει και αυτή τα δικά της όρια. Μπορούμε κάλλιστα να αγαπάμε και να βρισκόμαστε δίπλα στους δικούς μας, ακόμη και αν διαφωνούμε πολιτικά και ιδεολογικά. Αρκεί η κατάσταση αυτή να μη φτάνει στο σημείο να μας φθείρει ψυχικά.

Σύγχρονη ζωή σημαίνει έντονοι ρυθμοί, αμέτρητες υποχρεώσεις, πολλές ώρες εργασίας, ισχυρός ανταγωνισμός. 

Με λίγα λόγια, είναι όλες εκείνες οι συνθήκες, που κάνουν πολλούς από εμάς να ερχόμαστε – σε κάποια φάση της ζωής μας –  αντιμέτωποι με το δίλημμα ανάμεσα στις επαγγελματικές μας φιλοδοξίες και την επιθυμία μας να οικοδομήσουμε μια οικογενειακή ζωή, όπως ακριβώς την έχουμε ονειρευτεί. Και είναι, πράγματι, αλήθεια πως η εξισορρόπηση αυτών των δύο κρίσιμων πτυχών της ζωής (καριέρα-οικογένεια) συχνά μοιάζει σαν μια «ανυπέρβλητη» πρόκληση, που δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με το εάν και κατά πόσο ο συνδυασμός τους είναι πραγματικά προβληματικός ή εάν έτσι μας τον έχουν πλάσει οι κοινωνικοί κανόνες.

Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.

Και θα ήθελα πολύ να πω και ότι δεν απασχολεί μόνο γυναίκες, αλλά στη χώρα μας – και όχι μόνο – δεν βρισκόμαστε ακόμη σε αυτό το στάδιο. 

Το ερώτημα παραμένει:

Είναι στ’ αλήθεια δυνατόν να επιτευχθεί μια αρμονική ισορροπία ανάμεσα στην καριέρα και την οικογένεια, η οποία, μάλιστα, να μας επιτρέπει τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική μας εξέλιξη;

Αν το πάρουμε ιστορικά, σίγουρα θα λέγαμε πως οι κοινωνικοί κανόνες έχουν συχνά παρουσιάσει την καριέρα και την οικογένεια ως δύο αντικρουόμενες έννοιες. Είναι γνωστό ότι οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων ήθελαν τις γυναίκες να έχουν την κύρια – και αποκλειστική – ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών και τα οικιακά καθήκοντα, την ίδια στιγμή που οι άνδρες αναλάμβαναν να «φέρνουν τα λεφτά στο σπίτι».

Σήμερα, ωστόσο, που (υποτίθεται) ότι βρισκόμαστε σε μία φάση εξέλιξης, με την ισότητα των φύλων να γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη, αυτοί οι ρόλοι δείχνουν να έχουν υποστεί σημαντικές αλλαγές. Τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες πλέον έχουν την ελευθερία να ακολουθήσουν όποια σταδιοδρομία επιθυμούν και να επιτύχουν σε αυτή, ενώ παράλληλα φροντίζουν τις οικογένειές τους. Πώς, όμως, μπορεί να γίνει αυτό όταν υπάρχει ο φόβος ότι δεν μπορούμε να δώσουμε επαρκή προσοχή και στα δύο;

Με λίγα λόγια, όταν αυτό που ακούμε συχνά είναι ότι «δεν μπορούμε να είμαστε σε όλα το ίδιο καλοί»;

Η καριέρα

Τις περισσότερες φορές, οι απαιτήσεις μιας καριέρας είναι έντονες, καταναλώνοντας συχνά πολλές ώρες, ίσως ακόμα και ταξίδια, μα σίγουρα ακλόνητη εστίαση στους επαγγελματικούς στόχους. Από αυτά και μόνο, κάποιος, ενδεχομένως, να αναρωτιόταν πώς κάτι τέτοιο μπορεί να συνδυαστεί αρμονικά με τις υποχρεώσεις μιας οικογένειας. Κι όμως, από τη μία, υπάρχουν πράγματι «ευέλικτοι» χώροι εργασίας, προσφέροντας πολιτικές όπως «ελαστικό» ωράριο, δυνατότητα τηλεργασίας και γονική άδεια.

Έτσι, καλλιεργείται ένα περιβάλλον όπου οι εργαζόμενοί μπορούν να ανταπεξέλθουν στις επαγγελματικές τους ευθύνες, ενώ παράλληλα είναι παρόντες για τις οικογένειές τους.

Η οικογένεια

Από την άλλη, η δημιουργία και ανατροφή μιας οικογένειας σίγουρα απαιτεί χρόνο, ενέργεια – αν μη τι άλλο – και, φυσικά, συναισθηματική σταθερότητα.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητη η υποστήριξη μεταξύ των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Οι ευθύνες είναι κοινές, επομένως οι σύζυγοι ή οι σύντροφοι θα πρέπει να είναι σε θέση να μοιράζονται τα καθήκοντά τους και να παίρνουν αποφάσεις από κοινού. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να διατηρήσουν ένα υγιές οικογενειακό πλαίσιο, μέσα στο οποίο όλοι θα είναι ευχαριστημένοι και αποδοτικοί, τόσο στην οικογένεια όσο και στους προσωπικούς τους τομείς.

Η σημασία της εξισορρόπησής τους

Αν θέλαμε, τώρα, να απαντήσουμε στο ερώτημα εάν ο συνδυασμός καριέρας και οικογένειας είναι προβληματικός, τότε η απάντηση είναι καθαρά σχετική. Αυτό εναπόκειται ξεκάθαρα στην ικανότητά του καθενός από εμάς να επαναπροσδιορίζει την επιτυχία και να ιεραρχεί αυτό που πραγματικά έχει σημασία για εκείνον. Και σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η εύρεση της σωστής ισορροπίας μεταξύ καριέρας και οικογένειας, είναι μια βαθιά προσωπική απόφαση.

Μερικά άτομα μπορεί να δώσουν προτεραιότητα στη σταδιοδρομία τους σε ορισμένες φάσεις της ζωής τους, αφιερώνοντας, έτσι, περισσότερο χρόνο και ενέργεια στην επαγγελματική τους ανάπτυξη. Άλλοι, πάλι, μπορεί να αποφασίσουν ότι η οικογένειά τους είναι πάνω απ’ όλα, με αποτέλεσμα να περιορίσουν προσωρινά τη σταδιοδρομία τους. Δεν υπάρχει αποκλειστικά μια προσέγγιση που να ταιριάζει σε όλους, ενώ η «ιδανική» ισορροπία σίγουρα ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες, τις προσωπικές αξίες και τις φιλοδοξίες του καθενός.

Αν, όμως, θέλουμε μια επιτυχημένη καριέρα (όπως την έχουμε ορίσει εμείς) και μια ικανοποιητική οικογενειακή ζωή ταυτόχρονα, αυτό ναι μεν μπορεί να επιτευχθεί αλλά, όπως καθετί, απαιτεί προσπάθεια, επιμονή, υπομονή, προσαρμοστικότητα και υποστήριξη. Μελέτες, μάλιστα, έχουν δείξει ότι ο συνδυασμός αυτός μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα και για τους δύο τομείς, με τα άτομα να βιώνουν υψηλότερα επίπεδα συνολικής ικανοποίησης από τη ζωή.

Κι αν το σκεφτούμε, σαφώς μια επιτυχημένη καριέρα μπορεί να προσφέρει οικονομική σταθερότητα, προσωπική ολοκλήρωση και «αίσθηση του σκοπού», γεγονός που μπορεί να επηρεάσει θετικά τη δυναμική μίας οικογένειας. Ομοίως, ένα υποστηρικτικό και στοργικό οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να ενισχύσει την ευημερία των ατόμων που το απαρτίζουν, δημιουργώντας μια αίσθηση συναισθηματικής ολοκλήρωσης που να διαχέεται και στον επαγγελματικό τομέα.

Τρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το 2020, τη χρονιά που ακόμα και τα πιο δυστοπικά σενάρια έγιναν πραγματικότητα. 

Τότε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο λεξιλόγιό μας η λέξη «lockdown», και κάτι που έμοιαζε τόσο μακρινό – σχεδόν φανταστικό – έγινε η καθημερινότητά μας. Άνθρωποι φοβισμένοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους, δρόμοι χωρίς «ζωή», καταστήματα με κατεβασμένα ρολά, περιορισμοί στις μετακινήσεις και μια μόνιμη ανασφάλεια για το «αύριο». Και ενώ οι περισσότερ@ στοιχηματίζουμε ότι κάνεις δεν θα επιθυμούσε να ζήσει ξανά εκείνες τις σκληρές μέρες, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όχι μόνο εστιάζουν στη θετική πλευρά της καραντίνας, αλλά φαίνεται να αισθάνονται κάποιου είδους νοσταλγία της καραντίνας.

Η νοσταλγία της καραντίνας 

Η «νοσταλγία της καραντίνας» είναι ένα φαινόμενο που άρχισε να εμφανίζεται ήδη από το 2021, ωστόσο το τελευταίο διάστημα έχει κατακλύσει τις «διαδικτυακές» – και όχι μόνο – συζητήσεις. Όχι, δεν σημαίνει ότι όσ@ αναπολούν την καραντίνα επιθυμούν να βιώσουν ξανά τον φόβο, την ανασφάλεια και τη θλίψη εκείνων των ημερών, αλλά περισσότερο νοσταλγούν το ότι όλα τότε κυλούσαν πιο αργά. O χρόνος είχε κυριολεκτικά «παγώσει» και επιτέλους τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή έλαβαν την αξία που τους αναλογούσε. Ακόμα και το «social distancing» δεν κατάφερε ποτέ να αποξενώσει στην πραγματικότητα τους ανθρώπους.

Ίσά-ίσα, με έναν μαγικό τρόπο, όλ@ ένιωθαν περισσότερο συνδεδεμέν@ από ποτέ. Ειδικά με τον εαυτό τους. Τα δεδομένα, εξάλλου, μιλούν από μόνα τους, αφού σύμφωνα με τα ευρήματα μιας νέας έρευνας, ένας στους τρεις νέους δήλωσαν ότι ένιωθαν πραγματικά πιο ευτυχισμένοι κατά τη διάρκεια του lockdown. Μάλιστα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Cambridge σημειώνουν ότι οι έφηβοι κατά τη διάρκεια της καραντίνας ένιωθαν λιγότερο μόνοι, διατηρούσαν μια καλύτερη ρουτίνα ύπνου, και έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στη σωματική και ψυχική τους υγεία. 

«Το κοινό αφήγημα ότι η πανδημία είχε, ως επί το πλείστον, αρνητικά αποτελέσματα για τις ζωές των παιδιών και των νέων μπορεί να μην αντανακλά εξ ολοκλήρου την πραγματικότητα. Αντιθέτως, ένας σημαντικός αριθμός παιδιών και νέων φαίνεται να δηλώνει πως η ψυχοσωματική του κατάσταση ήταν θετική κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας το 2020», υποστηρίζει η διδακτορική φοιτήτρια και συγγραφέας της μελέτης, Emma Soneson.

Τι συμβαίνει στο TikTok; 

Με περισσότερες από 84 δισεκατομμύρια προβολές στο TikTok, η «νοσταλγία της καραντίνας» μάλλον δεν αποτελεί ένα τόσο σπάνιο αίσθημα. Αμέτρητοι creators στο TikTok και στο YouTube επιχειρούν να ρομαντικοποιήσουν τις τάσεις – ακόμα και τους φόβους που κυριαρχούσαν στη ζωή μας μόλις λίγα χρόνια πίσω. Αυτό το «κύμα» της ωραιοποιημένης εκδοχής της καραντίνας έχει δημιουργήσει μια διαδικτυακή κοινότητα, η οποία πλέον συνδέεται από τη λαχτάρα για μια εποχή που ο κόσμος φαινόταν πραγματικά ενωμένος – αντιμετωπίζοντας ένα αβέβαιο μέλλον.

Απόδραση από την πραγματικότητα 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό το αίσθημα της νοσταλγίας που βιώνουν πολλοί άνθρωποι, πηγάζει από το γεγονός ότι τελικά η καραντίνα ίσως πρόσφερε ένα «δώρο», ένα διάλειμμα από τις πιέσεις και τις υποχρεώσεις της πολυάσχολης ζωής μας. 

«Καθώς οι επιπτώσεις της πανδημίας κυρίευσαν την καθημερινότητά μας, αναγκαστήκαμε να ανατρέξουμε σε ένα ήσυχο καταφύγιο», εξηγεί η Carla Marie Manly, κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου Joy from Fear. Αυτό, σύμφωνα με την ίδια σήμαινε ότι επιτέλους είχαμε την ευκαιρία να πούμε «όχι» σε προσκλήσεις σε πάρτι ή σε μαζώξεις με φίλους, χωρίς να αισθανόμαστε τύψεις. 

Δίνοντας και μια διαφορετική εξήγηση, ο Andrew Abeyta, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Rutgers στο Camden, σημειώνει ότι οι συναισθηματικοί και υπαρξιστικοί στρεσογόνοι παράγοντες μπορούν να καταλήξουν να δημιουργήσουν θετικές αναμνήσεις στο μέλλον.

Σύμφωνα με τον ίδιο, το αίσθημα της νοσταλγίας μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να επεξεργαστούν τις τραυματικές εμπειρίες με υγιή τρόπο. «Η ανάμνηση των καλών και των κακών πραγμάτων που προέκυψαν από την πανδημία, για μερικούς ανθρώπους, είναι ο τρόπος τους να κατανοήσουν και να αναπτυχθούν από την εμπειρία», σημειώνει ο ειδικός. 

Εάν πιάνεις, λοιπόν, τον εαυτό σου να αναπολεί διάφορες στιγμές από την καραντίνα, μην προσπαθείς να το καταπολεμήσεις, αλλά αντιθέτως επιχείρησε να φέρεις ξανά στη ζωή σου οτιδήποτε νιώθεις ότι σου λείπει. Ξεκίνα ένα νέο hobby, επένδυσε στη ψυχική και σωματική σου ευημερία, ασχολήσου με τη μαγειρική, προσκάλεσε τους φίλους σου για επιτραπέζια και πέρνα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο με τα κατοικίδιά σου. Τα συναισθήματα που μας έχουν συνδέσει με την πανδημία είναι τόσο βαθιά, που είναι αδύνατον να τα ξεριζώσουμε. Και ίσως δεν χρειάζεται κιόλας.

Όλ@ επηρεαστήκαμε σημαντικά, με διαφορετικούς τρόπους, και με διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να το θεραπεύσουμε. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να συμφιλιωθείς με κάτι που σου άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή (προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο). 

Δεν πειράζει, υπάρχουν και τα ιδιωτικά κολέγια.

Η ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) εισήχθη ως νόρμα στο εκπαιδευτικό σύστημα το 2021, από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Επί της ουσίας, πρόκειται για ελάχιστα όρια επιτυχίας σε ειδικά μαθήματα, όπως το ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο για την Αρχιτεκτονική –μαθήματα τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται καν στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου. Από την πρώτη κιόλας χρονιά εφαρμογής της, η ΕΒΕ αποτέλεσε τροχοπέδη στην είσοδο αριστούχων στο Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να προκαλούνται έντονες αντιδράσεις.

Παρ’ όλα αυτά, το σύστημα παρέμεινε ως έχει για το 2022 και το 2023, με την κυβέρνηση να υιοθετεί το επιχείρημα ότι: «Δεν γίνεται υποψήφιοι με “λευκή κόλλα” να κατακτούν μια θέση στα πανεπιστημιακά έδρανα». Εντούτοις, το πρόσφατο παράδειγμα της Ζηνοβίας Κονταξοπούλου έρχεται να κατακερματίσει αυτό το επιχείρημα και να καταδείξει μια άκρως προβληματική μεταρρύθμιση για τη δημόσια εκπαίδευση.

Τα είπε όλα η Ζηνοβία στην επιστολή της: Η ΕΒΕ δεν αποτελεί λύση-πλαφόν για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά ξεκάθαρο εμπόδιο

«Γεια σας, ονομάζομαι Ζηνοβία Κονταξοπούλου, μόλις έδωσα Πανελλήνιες και σας στέλνω γιατί πραγματικά βρίσκομαι σε κατάσταση απελπισίας, γνωρίζοντας ότι ενώ έχω συγκεντρώσει λίγο παραπάνω από 22 χιλιάδες μορια για αρχιτεκτονική Αθηνών, δεν μπορώ καν να δηλώσω τη συγκεκριμένη σχολή, λόγω της ΕΒΕ στο ελεύθερο σχέδιο (η διαφορά μου είναι 0,6 μονάδες)!!» 

«…Ένα μάθημα που δεν διδάσκεται καν στο σχολείο… είναι άδικο… τόσα παιδιά που έχουν προσπαθήσει και ενδεχομένως τα έχουν καταφέρει  να περιορίζονται από ένα τέτοιο νομοσχέδιο…»

«Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας».

«Σας επισυνάπτω αναλυτικά τους βαθμούς μου»

Σε μια χώρα που νομοθετεί διαρκώς υπέρ της ιδιωτικοποίησης, το άριστα περιττεύει

Για όλα έχει φροντίσει η κυβέρνηση –ακόμα και για τους αριστούχους που δεν καταφέρνουν να περάσουν το κατώφλι του Πανεπιστημίου λόγω ΕΒΕ. Το κυβερνητικό αφήγημα προβάλλει τη φοίτηση σε ιδιωτικά κολέγια (πληρώνοντας αδρά), ως εναλλακτική. Διότι, με τη λογική αυτή, όσοι αριστεύουν σε καίρια μαθήματα βαρύτητας, θα πρέπει να αναγκαστούν να στραφούν στην ιδιωτική εκπαίδευση, υποβαθμίζοντας έτσι την δημόσια, επειδή ακριβώς προέκυψε η ΕΒΕ. Ίσως και επειδή, υπάρχουν συμφέροντα, άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Εκεί, μέσα ατην αγωνία για το μέλλον όσων δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη σχολή που στόχευαν λόγω ΕΒΕ, βομβαρδίζονται από τα ανακαινισμένα κτίρια και τα πολλά υποσχόμενα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών κολεγίων, ως μια «λύση» που μόνο δίκαιη δεν είναι. Το δίκαιο και το άδικο, βέβαια, ενίοτε, είναι λίγο σχετικά. Σαφώς και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, υπάρχει πληθώρα αναγνωρισμένων ιδιωτικών Πανεπιστημίων, τα οποία όμως εναρμονίζονται, κατά κάποιον τρόπο, με τις ανάγκες και τις δυνατότητες του μέσου όρου των πολιτών. 

Στην Ελλάδα του ’23, που ο βασικός μισθός είναι στα 667€, ο πληθωρισμός βρίσκεται στα ύψη και οι νέες γενιές επιλέγουν να σπουδάσουν ή/και να εργαστούν σε άλλες χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, η αέναη υπερπροβολή και η υπερπροσπάθεια ανάδειξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις υφιστάμενες κοινωνικές ανάγκες.

Ας αφήσουμε την δωρεάν εκπαίδευση στην ησυχία της

Εξαρχής, η εφαρμογή της ΕΒΕ συμπαρέσυρε αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, λόγω του ότι, ως μία χώρα που αντιμετωπίζει διαρκώς οικονομικά κύματα, η δωρεάν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ήταν ένα τεράστιο δώρο. Τότε, ίσως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο δίκαιο ήταν το: «Γράφεις καλά, περνάς». Ακόμη κι αν δεν έγραφες άριστα, βέβαια, πάλι υπήρχε πλήθος επιλογών σε περιφερειακά Πανεπιστήμια ή σε σχολές χαμηλότερης ζήτησης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η πρόσβαση στη δωρεάν εκπαίδευση αποτελούσε απότοκο της προσπάθειας των υποψηφίων –και όχι της φαιδρής απαγόρευσης που ονομάζεται «ΕΒΕ». Το διαρκές πρόβλημα στη χώρα μας, μεταξύ άλλων, είναι πως προσπαθούμε να υιοθετήσουμε μοντέλα του εξωτερικού, αγνοώντας ότι χρειάζεται πρωτίστως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τα μοντέλα αυτά. Κι ως απότοκο, τέτοιου είδους προσπάθειες καταντούν παραμορφωτικές και πέφτουν στο κενό.

Όταν αγγίξουμε τα επίπεδα των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών στην οικονομία, τις θέσεις εργασίας, τις δίκαιες απολαβές, τη συλλογική παιδεία του λαού, την προνοιακή στεγαστική πολιτική και την πραγματική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τότε ως κράτος ίσως να είμαστε όντως σε θέση να υποδεχτούμε την επιλογή της ιδιωτικής εκπαίδευσης και τα όποια πλεονεκτήματά της.

Η ενσυνείδητη διατροφή αποτελεί μια εμπειρία που κινητοποιεί όλα μας τα κομμάτια: 

Το σώμα, την καρδιά και το μυαλό μας, στην επιλογή, την προετοιμασία και την κατανάλωση της τροφής μας. 

Συμπεριλαμβάνοντας όλες μας τις αισθήσεις, μας βυθίζει στα χρώματα, τις υφές, τα αρώματα, τις γεύσεις – ακόμη και τους ήχους του ποτού ή του φαγητού.

Εξιτάρει την περιέργειά μας, ικανοποιεί την ανάγκη μας για παιχνίδι και βελτιώνει ουσιαστικά τη σχέση μας με την τροφή.

Ανοίγοντας, έτσι, για τα καλά το κεφάλαιο του «mindful eating», ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε έμπρακτα να το εντάξουμε στη ζωή και τη διατροφική μας συμπεριφορά!

Ξεκινώντας κάπως ανορθόδοξα, ας δούμε τι ΔΕΝ είναι η ενσυνείδητη διατροφή: 

Δεν είναι μια hippie φιλοσοφία, καθώς εκτενής σύγχρονη βιβλιογραφία επιβεβαιώνει την επίδρασή της στην βελτίωση της διατροφικής συμπεριφοράς

Δεν είναι μια μέθοδος απώλειας βάρους, με αρκετές μελέτες να δείχνουν πως ναι μεν μπορεί να προκύψει ως «παρενέργεια» της βελτίωσης της σχέσης του ατόμου με την τροφή του, αλλά δεν είναι ο πρωταρχικός της σκοπός. 

Το να τρως ενσυνείδητα δεν σημαίνει μόνο να τρως αργά και να μασάς καλά την τροφή σου. Θα έλεγα, μάλιστα, πως η αργή μάσηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – και ιδιαίτερα σημαντική όσο κάποιος είναι αρχάριος στο mindful eating. Όσο πιο «δεξιοτέχνης», όμως, είναι στο να είναι παρών, μπορεί να είναι και mindful αλλά και σβέλτος. Κι αυτό, γιατί το mindfulness αποτελεί μια ολόκληρη φιλοσοφία απέναντι στο φαγητό και το σώμα.

@awakenwings

In order to overcome stress eating, it is important to recognize the connection between the mind and the body. If the mind is weak, the body is likely to suffer as well. Therefore, the key to mastering stress eating is to take control of the mind. This involves being more aware and conscious of what you want, and setting an intention to overcome the habit. By doing so, you will be motivated to do the necessary research to identify the root cause of your stress eating, as well as the types of food that trigger the behavior. Once you have identified these triggers, you can take proactive steps to remove them from your environment. This might involve eliminating certain foods from your home or developing a more disciplined and intentional approach to your eating habits. Ultimately, it is up to you to take charge of your own health and well-being by cultivating a stronger and more resilient mind. Source: @ineverknewtv on YT Speaker: Paula Hurlock @paulahurlock Curated by Solomon Joseph – – #mindovermatter #stressmanagement #healthyhabits #mindfulness #selfdiscipline #intentionalliving #mentalhealth #selfcare #wellness #selfawareness #emotionalhealth #healthylifestyle #mindbodyconnection #overeating #eatingtriggers #mindfulnutrition #selfcontrol #healthychoices #selfimprovement #selfmotivation #personaldevelopment #mindpower #innerstrength #eatwellbewell #healthandwellness

♬ Ambient-style emotional piano – MoppySound

Mindful eating δεν σημαίνει να τρως το 100% των γευμάτων σου ενσυνείδητα. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής απαιτεί από εμάς να ανεβάσουμε ρυθμούς. Είναι οκ αν κάποια φορά φας βιαστικά ή αν φας παραπάνω. Μέσα στο ευρύ φάσμα της ενσυνειδητότητας, θα είναι πιο εύκολο να παρατηρήσεις και την τάση σου να τρως ασυνείδητα. Άλλωστε, όπως είπαμε, βασική αρχή της ενσυνειδητότητας είναι τόσο η απουσία επίκρισης, όσο και η αυτοσυμπόνια

Με ποιους τρόπους μπορείς να γίνεις πιο mindful στη διατροφική σου συμπεριφορά;

Διαλογίσου

Η διαλογιστική πρακτική μπορεί να εκπαιδεύσει κάποιον να επανέρχεται στο παρόν, να συγκεντρώνεται στις φυσικές του αισθήσεις και να προσανατολίζεται στις πραγματικές ανάγκες του σώματός του. Κι αν δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις, υπάρχουν πολλές εφαρμογές πλέον, που προσφέρουν guided meditations – χωρίς να χρειάζεται να αφιερώσεις περισσότερα από μερικά λεπτά την ημέρα. Ο διαλογισμός δεν είναι ο μόνος, αλλά είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς την ενσυνειδητότητα.

@lifeer.co

You always need to have a crystal clear mind. Meditate, eat healthy and sleep enough, so you can perform at your best. That’s when the real progress is made. Speaker: David Goggins – #davidgoggins #motivation #mindset #inspiration

♬ original sound – Lifeer

Slow down

Σκέψου πως πηγαίνεις ένα ταξίδι και οδηγείς με 200 km/ώρα. Προλαβαίνεις να απολαύσεις το φυσικό τοπίο και την ομορφιά που σε περιβάλλει; Σίγουρα όχι. 

Όπως είπαμε, το φαγητό έχει να προσφέρει πολλά ερεθίσματα στο σώμα μας, όπως είναι η γεύση, η υφή, η θερμοκρασία και τα αρώματά του, τα οποία – όπως είναι λογικό – δεν αντιλαμβανόμαστε όταν τρώμε βιαστικά και καταπίνουμε πριν μασήσουμε. Σημαντικό ποσοστό της απόλαυσης που λαμβάνουμε από το φαγητό έρχεται από το χρόνο του στο στόμα μας, κατά τη διάρκεια της μάσησης. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τις υφές της τροφής, αλλά και τα αρώματά της, τα οποία απελευθερώνονται όσο αυτή τεμαχίζεται. Η επαρκής μάσηση μας βοηθά, επιπλέον, να πάρουμε περισσότερη θρέψη από αυτό που τρώμε, καθώς διευκολύνει την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών

Περιεργάσου και μείνε στο παρόν

Εξερεύνησε το πιάτο σου και ό,τι περιέχει: Χρώματα, υφές, σχήματα – ακόμα και το πώς είναι τοποθετημένο στο πιάτο (plating). Φάε σαν ένας connoisseur του καλού φαγητού! Πάρε πρώτα μια βαθιά εισπνοή από τη μύτη για να νιώσεις τα αρώματα που αναδύει το πιάτο. Μετά, φάε μια μικρή μπουκιά. Γύρισέ την στο στόμα σου. Τι συστατικά αντιλαμβάνεσαι; Τι υφές; Μάσα καλά και κατάπιε. Όταν το στόμα σου αδειάσει, επανάλαβε. Μήπως το μυαλό σου έφυγε σε κάτι που σε απασχολεί; Σταμάτα και επανάφερέ το στη διαδικασία του φαγητού.

«Λέρωσε» τα χέρια σου

Όταν μπορείς, μαγείρεψε το φαγητό σου. Έτσι, θα έχεις την ευκαιρία να έρθεις σε στενότερη επαφή με τις πρώτες ύλες του πιάτου σου. Επένδυσε λίγη από την ενέργειά σου και το γεύμα που θα φτιάξεις θα σου τη δώσει πίσω διπλό κέρδος, αφού η απόλαυση θα συνοδεύεται και από τη θρέψη. Άγγιξε τα υλικά σου, μύρισέ τα, δοκίμασέ τα, τόλμησε να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να φας.  

Ανακάλυψε νέες γεύσεις

Επιδίωξε να δοκιμάσεις νέα φαγητά και συνταγές. Άφησε τον εαυτό σου να εξερευνήσει και να ανακαλύψει νέες υφές και μυρωδιές. Όταν τρώμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδοκιμάσει, μπαίνουμε στη διαδικασία του φαγητού σαν «γευσιγνώστες», με περιέργεια και με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση.

Άσε το multitasking

Όταν κάθεσαι να φας, προσπάθησε να επικεντρωθείς αποκλειστικά και μόνο στο γεύμα σου. Απομακρύνσου από το κινητό σου, κλείσε την τηλεόραση και, γενικότερα, άφησε πίσω σου κάθε ερέθισμα που μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή. 

Έκφρασε την ευγνωμοσύνη σου

Πάρε μια στιγμή για να αναλογιστείς τον κόπο και την ενέργεια που απαιτήθηκαν για να φτάσει αυτή η τροφή στο πιάτο σου και ευχαρίστησε όσους συνεισέφεραν σε αυτό. Μια προσευχή που άκουσα πρόσφατα ξεκινούσε κάπως έτσι: «Η τροφή είναι το δώρο όλου του κόσµου: Της γης, του ουρανού, των αναρίθµητων ζωντανών οργανισµών και το προϊόν σκληρής προσπάθειας και εργασίας». 

Αναλογίσου την πολιτισμική προέκταση του γεύματός σου

Κάθε πιάτο κρύβει μια ιστορία που σε συνδέει με την κουλτούρα, αλλά και τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Τι αναμνήσεις σου ανασύρει ένα πιάτο γεμιστά; Η επίγνωση της προέλευσής του κάνει το γεύμα πιο σημαντικό, πιο νόστιμο και πιο απολαυστικό.

Πάρε χαρτί και μολύβι

Δοκίμασε να κρατήσεις ένα ημερολόγιο, στο οποίο θα καταγράφεις τι έφαγες, αλλά κυρίως τα συναισθήματά σου (ευτυχία, δυσαρέσκεια, ενοχή, απογοήτευση, ικανοποίηση) και τις σωματικές σου αισθήσεις πριν και μετά το γεύμα (πείνα, κορεσμός, δυσφορία). Ένα τέτοιο ημερολόγιο μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για την εκπαίδευσή σου στην ενσυνείδητη διατροφή.

Σκέψου την «βιωσιμότητα»

Κάτω από την «ομπρέλα» της ενσυνείδητης διατροφής είναι η επιλογή τροφίμων που προέρχονται από βιώσιμη εκτροφή και καλλιέργεια, η επιλογή τοπικών και εποχιακών τροφίμων, η προτίμηση βιολογικών προϊόντων, η μείωση της συχνότητας κατανάλωσης κρέατος, ο περιορισμός της περιττής σπατάλης τροφίμων και η υποστήριξη μικρών παραγωγών. Οι παραπάνω είναι κάποιες μόνο από τις πρακτικές που δείχνουν σεβασμό στη ζωή και το περιβάλλον και συνεισφέρουν στη βιωσιμότητα.