Τεράστιος θόρυβος έχει προκλήθει τις τελευταίες ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ζήτημα του δημόσιου θηλασμού, με αφορμή μια ανάρτηση της Ιωάννας Τούνη. Κι επειδή, μάλλον, έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας ως χώρα, μας έχει πιάσει μια αδιανόητη φαγούρα, επειδή μια μανούλα θήλασε δημοσίως.

Έλα, όμως, που όσο δημιουργούνται αψιμαχίες στο Twitter γύρω από αυτό το θέμα, η Τζενίν κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια πρωτοφανή αιματοχυσία –τη χειρότερη επιδρομή των τελευταίων δύο δεκαετιών…

Θρήνος και ανείπωτη τραγωδία

Μια βίαιη και βάναυση στρατιωτική επιχείρηση ταλάνιζε την πόλη Τζενίν τα τελευταία δύο 24ωρα, η όποια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έχει αφήσει πίσω της τουλάχιστον 12 νεκρούς και 100 τραυματίες. Συγκεκριμένα, πρόκειται για βάρβαρη κινητοποίηση του ισραηλινού στρατού, Τσαχάλ, στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στο βόρειο τμήμα της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης. Η εν λόγω επιχείρηση ονομάστηκε: «Σπίτι και Κήπος», ενώ ακολούθησε, βάσει εντολών, μια σειρά από επιθέσεις ενάντια σε Παλαιστίνιους. Ο στρατός δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, φειδωλός. Πυρά και εκρήξεις κατασπάραξαν την πόλη, συμπαρασύροντας και τον καταυλισμό προσφύγων. 

«Περίπου 3.000 άνθρωποι έχουν πλέον εγκαταλείψει τον καταυλισμό προσφύγων», δήλωσε τη Δευτέρα το βράδυ ο Καμάλ Αμπού αλ Ρουμπ, αντικυβερνήτης της Τζενίν. Ακόμη, ανέφερε πως οι αρχές μερίμνησαν για τη φιλοξενία των πληγέντων σε σχολικές και λοιπές εγκαταστάσεις. Από μεριάς του, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, μέσω δελτίου Τύπου, επικοινώνησε τα εξής: «Οι δυνάμεις μας μπήκαν στη σφηκοφωλιά των τρομοκρατών στην Τζενίν (…) και επιχειρούν να καταστρέψουν κέντρα διοίκησης και να πάρουν μεγάλη ποσότητα όπλων».

Εν μέσω της αιματηρής αυτής σύγκρουσης, οι Παλαιστίνιοι πετούσαν πέτρες στους στρατιώτες, ενώ ο ουρανός είχε μεταμορφωθεί σε μία ατελείωτη ζοφερή μάζα, λόγω των καπνών από τις εκρήξεις και τα φλεγόμενα οδοφράγματα. 

Ξεκάθαρα ανοιχτός πόλεμος του ισραηλινού στρατού εναντίον της Τζενίν 

Είνα δεδομένο πως, τα στιγμιότυπα που μας συντάραξαν τις τελευταίες δύο ημέρες, μαρτυρούν ανοιχτό πόλεμο και στοχοποίηση της Τζενίν από τον ισραηλινό στρατό, μια κίνηση που φυσικά βρήκε πολέμιους σε διεθνές επίπεδο. Ειδικότερα, η Ιορδανία μίλησε ευθαρσώς για «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» καθώς και «των υποχρεώσεων του Ισραήλ ως δύναμης κατοχής».

Επίσης, η θέση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων καταδίκασε τις αιματηρές κινητοποιήσεις και κάλεσε την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Νετανιάχου να «απόσχει από κάθε ενέργεια που θα επιτείνει τις εντάσεις (…) και θα οδηγήσει στη διαιώνιση του κύκλου της βίας». Οι βάναυσες αυτές πρακτικές σπέρνουν στο διάβα τους τον όλεθρο, στερώντας αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.

Μάλιστα, υπολογίζεται ότι, από τις αρχές του 2023, σκοτώθηκαν, τουλάχιστον, 186 Παλαιστίνιοι, 25 Ισραηλινοί, μια Ουκρανή κι ένας Ιταλός εν μέσω πυρών της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης.

Παύση πυρών από σήμερα στη Τζενίν, αλλά ο αέναος κύκλος της βίας συνεχίζεται

Όπως ανακοινώθηκε από έγκυρες πηγές, ολοκληρώθηκε επισήμως η καταστροφική επίθεση του ισραηλινού στρατού, χωρίς, όμως, αυτό να συνεπάγεται γαλήνη και ηρεμία στον τόπο. Μιας και η κυβέρνηση του Ισραήλ προέρχεται από το χώρο της ακροδεξιάς, επεξεργάζεται συνεχώς πλάνα τόσο στρατιωτικής επέμβασης, όσο και παράνομης προσάρτησης εδαφών της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.

Κι αυτό, διότι –σύμφωνα με τα όσα πιστεύει η κυβέρνηση– οι πόλεις Τζενίν και Ναμπλούς θεωρούνται «κέντρα τρομοκρατίας» –και ειδικά οι προσφυγικοί καταυλισμοί. Όσον αφορά συγκεκριμένα στη Τζενίν, ιδρύθηκε το 1953 για τη μετεγκατάσταση χιλιάδων Παλαιστινίων (που εκδιώχθηκαν το 1948). Έκτοτε, αποτελεί σημείο σφοδρών συγκρούσεων και αντίστασης κατά των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων, όπως το 2002 –με την αιματηρή επίθεση του στρατού.

Συνεπώς, όσο σκληρό κι αν φαίνεται, πιθανότατα μόλις τώρα να άνοιξε ένας νέος κύκλος βιαιοτήτων, ο οποίος δεν αναμένεται να έχει αίσιο τέλος –εκτός, φυσικά, αν επέμβουν διεθνείς δυνάμεις που ασκούν σημαντική επιρροή στην κυβέρνηση του Ισραήλ.

Τωρα που εισβαλει το #Ισραηλ στην #παλαιστινη δεν ειμαστε στην σωστη πλευρα οπως στην Ουκρανια; Δεν πρεπει να στηριξιυμε τους παλαιστινους με οποιο τροπο μπορουμε;

— Alex (@Alex64960205) July 4, 2023

Εξακολουθεί να μας ενοχλεί ο δημόσιος θηλασμός;

Όσο, λοιπόν, η ισραηλινή κυβέρνηση καταδιώκει ανελέητα όσους διαμένουν στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, εμείς αψιμαχούμε σγια το αν ο δημόσιος θηλασμός προκαλεί ή όχι. Που, για να λυθεί αυτή η παρανόηση, δεν προβλέπεται κάποιο νομικό κώλυμα στο δημόσιο θηλασμό. Και είναι δικαώμα κάθε μανούλας να θηλάσει και να μεγαλώσει το παιδί της όπως επιθυμεί. 

Εκτός αυτού, το γεγονός ότι μια μανούλα θηλάζει σε δημόσιο χώρο, δεν αποτελεί είδηση. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να αποτελεί. Διότι, μερικά άρθρα αναπαράγονται καθαρά και μόνο για να συγκεντρώνουν κλικ, δίχως τον απειροελάχιστο σεβασμό. Και τέλος, χρειάζεται κάποια στιγμή να διαχωρίσουμε στο κεφάλι μας πόση φαιά ουσία αξίζει να καταναλώσουμε σε κάτι, αφού δεν έχουν όλες οι καταστάσεις την ίδια βαρύτητα.

Η ζωή στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ακροβατεί, όλο και συχνότερα, ανάμεσα στις έννοιες «επιβίωση» και «διαβίωση». Το δικαίωμα στη στέγαση, μία από τις θεμελιώδεις ανθρώπινες ανάγκες, έχει γίνει απρόσιτη πολυτέλεια.

Ποιο είναι το οικονομικό αντάλλαγμα ώστε να μπορέσει να παρέχει κάποιος στον εαυτό του, αλλά και στην οικογένειά του, τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή καθημερινότητα; Η σκληρή δουλειά και η εξοικονόμηση χρημάτων αρκούν για την πολυπόθητη αυτή ανεξαρτησία; Βασικά, πόσα είναι τα χρήματα που πρέπει να λαμβάνει ένα άτομο προκειμένου να προχωρήσει σε ενοικίαση ενός σπιτιού στο κέντρο της Αθήνας;

H προσαρμογή σε αυτό που θα λέγαμε άνεση και θαλπωρή δεν είναι εύκολα εφικτή

Ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, η στεγαστική εξασφάλιση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις οικονομικές συνθήκες του ενδιαφερόμενου ατόμου-ενοικιαστή. Πολίτες όλων των ηλικιών βρίσκονται σε αναζήτηση κατοικίας και προσπαθούν να συνυπολογίσουν στην εξίσωση τα ακριβά ενοίκια, το ρεύμα, τους λογαριασμούς, το σούπερ μάρκετ και τα λοιπά πάγια έξοδα του μήνα.

Εντούτοις, η δυσμενής πραγματικότητα τους αποθαρρύνει από το να μπουν στη διαδικασία να νοικιάσουν, έστω, έναν απλό χώρο στο κέντρο. Συντίθεται ένα τοπίο δύσβατο, μαζί με πτυχές οι οποίες δε σχετίζονται μόνο με τα απαραίτητα της επιβίωσης, αλλά με τις προσδοκίες και τα όνειρα, τα οποία συρρικνώνονται σε μικρά διαμερίσματα, μέσα σε μια πολιτεία που αδιαφορεί και εστιάζει αποκλειστικά στο κέρδος. 

Η πραγματικότητα των ενοικίων και των μισθών

Όσο πιο ρεαλιστική είναι η οπτική μας τόσο αντιλαμβανόμαστε , αρχικά, ότι δεν υπάρχουν οικονομικά βιώσιμες οικιστικές επιλογές. Όλα τα στοιχεία που κυριαρχούν στην αναζήτηση σπιτιού είναι εκμετάλλευση και ακρίβεια. Με απλά μαθηματικά, όταν ο βασικός μισθός είναι στα 667€ καθαρά, πρέπει με κάποιον μαγικό τρόπο, άγνωστο προς το παρόν, να καλυφθούν οι βασικές μας ανάγκες.

Οι αγγελίες των προσφερόμενων κατοικιών είναι συνήθως απογοητευτικές, ενώ, τα ενοίκια δεν πλησιάζονται – και σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στη σχέση, που θα λέγαμε, ποιότητας-τιμής. Για μικροσκοπικά διαμερίσματα ζητούνται 400 ή 500€ μηνιαίο μίσθωμα. Ασφυκτικοί χώροι που χρήζουν ανακαίνισης, με τους οποίους είναι αδύνατον να συμβιβαστεί κανείς.

Ακόμη, χρειάζεται να συνυπολογιστούν και τα ενοίκια που ζητάει «μπροστά» ο σπιτονοικύρης, καθώς και το ενδεχόμενο κόστος των επίπλων και των ηλεκτρικών συσκευών. Συνυπολογίζοντας τα κόστη της σημερινής σύγχρονης καθημερινότητας, ένας άνθρωπος θα πρέπει, για να μπορεί να νοικιάσει σπίτι στην Αθήνα, να λαμβάνει μισθό τριπλάσιο από το μηνιαίο μίσθωμα του σπιτιού του.

Με βάση τα δεδομένα αυτά, αν το ενοίκιο κυμαίνεται μεταξύ 350-500€ το μήνα, τότε ο βασικός μισθός θα έπρεπε να ανέρχεται περίπου στα 1500€. Έτσι ώστε να καλύπτονται επαρκώς τα πάγια έξοδα, αλλά και να υπάρχει μια Χ οικονομική ευχέρεια.

Στέγαση βασισμένη σε πολιτικές και στερεότυπα

Το ότι αυτά τα αποτελέσματα απορρέουν από τις πολιτικές αποφάσεις, είναι γνωστό. Ο διαμοιρασμός αλλά και η μελέτη των αναγκών των πολιτών στα σύγχρονα αστικά κέντρα, ποσό μάλλον όταν μιλάμε για την πολύβουη και πυκνοκατοικημένη Αθήνα, είναι στα χέρια όσων λαμβάνουν αποφάσεις.

Ταυτόχρονα δε γίνεται μέριμνα για τη διευκόλυνση των πολιτών στο βασικότατο αυτό ζήτημα. Κάπως έτσι, διογκώνονται οι ανισότητες, αφού η συντριπτική πλειοψηφία πλυθησμού απομακρύνεται από τη βασική ανάγκη της στέγασης. Σαφώς, μέσα από αυτή την κατάσταση αναδύονται και στερεότυπα. Εάν στα 35 δε μένεις μόνος σου, εύκολα γίνεσαι ο δακτυλοδεικτούμενος, που ακόμα δεν έχει καταφέρει να ανεξαρτητοποιηθεί.

Σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες, οι αυξήσεις μισθών θα έπρεπε να διαμορφώνονται ανάλογα, ενώ χρειάζεται να δομηθεί μια σειρά μεταρρυθμίσεων και προϋποθέσεων για να έρθει σταδιακά η αλλαγή στη στεγαστική πολιτική. Ως επί το πλείστον, δεν ευθύνεται η γενιά μας που αδυνατεί να λύσει το πρόβλημα της στέγασης. Παρ’ όλο που εργάζεται σκληρά για να βιοποριστεί, οι αποφάσεις της κυβέρνησης βάζουν φραγή στα όνειρα και στις ελπίδες τους, ενώ τους φέρνει διαρκώς αντιμέτωπους με τα προαναφερθέντα στερεότυπα.

Λύσεις και Φιλελευθερισμός

Μέσα σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη οικονομία, στην οποία ζούμε, δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι που αυξάνει τα κέρδη των επιχειρηματιών, ενώ παράλληλα xωρίς ηθικούς φραγμούς, αδρανοποιεί την είσοδο χιλιάδων ατόμων σε ένα σπίτι της αρεσκείας τους και των προδιαγραφών που θα θέλαν να διαβιούν. Ολόκληρος ο επενδυτικός και επιχειρηματικός ιστός δημιουργεί αυτό το κλίμα χτίζοντας μία ανάπτυξη, η οποία θέτει ως πρώτη βάση όχι τις ανάγκες των πολλών, αλλά τα συμφέροντα των λίγων. 

Η αγορά ακινήτων και τα Airbnb – που έχουν κατακλύσει την αγορά – δημιουργούν τις συνθήκες μέσα στις οποίες ένα προσιτό σπίτι είναι είδος προς εξαφάνιση. Ανεξέλεγκτες επενδύσεις και ανύπαρκτα πλαφόν στα ενοίκια, την ίδια στιγμή που οι ιδιοκτήτες καθορίζουν αυθαίρετα το ύψος του ενοικίου, σε μία χώρα όπου το επίδομα ενοικίου ανέρχεται στα 70€ για ένα άτομο. Είναι ένας «φράχτης» στο κοινωνικό κομμάτι, το οποίο εξελίσσεται με πολιτικές επιλογές που δεν ασχολούνται με τη στεγαστική πολιτική, αφήνοντας τους ανθρώπους χωρίς υποστήριξη καθώς αναζητούν κάποιο σπίτι να στεγάσουν τα όνειρά τους.

Τι υπόσχεται να κάνει το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας;

Σύμφωνα με δηλώσεις του Πρωθυπουργού, το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας θα είναι το υπουργείο-πυλώνας για την αντιμετώπιση του δημογραφικού.

«Αυτό θα συνδυαστεί με μια σειρά κινήτρων για την ισορροπία οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, με ειδικά προγράμματα και διάθεση κονδυλίων για τη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών, για τις οικογένειες και προώθηση της ισότητας στην εργασία μεταξύ ανδρών και γυναικών».

Στο νέο υπουργείο περνάει και το χαρτοφυλάκιο που αφορά τους παιδικούς σταθμούς, τα ολοήμερα σχολεία και τα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι» και «Νταντάδες στο Σπίτι». Στις αρμοδιότητες του υπουργείου αναμένεται να προστεθούν και η μείωση του έμφυλου μισθολογικού χάσματος, η αναβάθμιση του ελέγχου των κοινωνικών επιδομάτων με ηλεκτρονική βάση για τα επιδόματα ανά δικαιούχο, η αύξηση του επιδόματος μητρότητας στις ελεύθερες επαγγελματίες, καθώς και το πρόγραμμα «Σπίτι μου» – που υποστηρίζει δανειοδότηση για την αγορά κατοικίας. 

Υπουργός ορίστηκε η Σοφία Ζαχαράκη, η οποία – με το καλημέρα σας – δέχτηκε σεξιστική επίθεση από τον Θάνο Τζήμερο, ο οποίος μας έχει συνηθίσει σε αντίστοιχες επιθέσεις.

«Ευτυχώς που ιδρύθηκε υπουργείο Οικογένειας, με επικεφαλής άγαμη άτεκνη για να αρχίσουμε να γεννάμε», έγραψε ο συγκεκριμένος, με την ίδια να απαντάει: «Εγώ θα κριθώ από την εργατικότητα και την αποτελεσματικότητά μου και νομίζω και από μία δυνατότητα να διοικήσω. Όλες οι άλλες, είναι προσωπικές μου επιλογές και δεν αφορούν κανέναν».

Το υπουργείο δεν είναι μια πρωτοτυπία της ελληνικής κυβέρνησης

Το νεοσύστατο υπουργείο – και ο χαρακτήρας του – δεν αποτελούν πρωτοτυπία της ελληνικής κυβέρνησης. Στη Γερμανία, αντίστοιχο υπουργείο ιδρύθηκε το 1953, το οποίο έφερε μια σειρά μέτρων για την οικονομική ενίσχυση και στήριξη των οικογενειών, όπως η εξασφάλιση περισσότερων θέσεων σε παιδικούς σταθμούς, αλλά και η ουσιαστική στήριξη σε μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες.

«Λαμβάνουμε για κάθε παιδί, μέχρι περίπου το πέρας των σπουδών του, 250 ευρώ το μήνα, ανεξαρτήτως εισοδηματικών κριτηρίων», εξηγεί στην «Καθημερινή» μια γυναίκα που μεγαλώνει την κόρη της στο Βερολίνο. 

Τι θα μπορούσε να προσφέρει το νεοσύστατο υπουργείο;

Φυσικά ένας από τους βασικούς λόγους που τα νέα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά, είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας. Η παροχή οικονομικών επιδοτήσεων, επιβραβεύσεων και φοροαπαλλαγών για τις οικογένειες με παιδιά, θα μπορούσε να είναι από τα μέτρα του υπουργείου για την καταπολέμηση του δημογραφικού, αλλά δεν θα ήταν αρκετό.

Οι νέοι δεν περιμένουν απλά ένα ακόμα επίδομα για να κάνουν οικογένεια. Αυτό που ψάχνουν είναι ένα ασφαλές οικονομικά και κοινωνικά περιβάλλον που θα τους παρέχει την βοήθεια και τις υπηρεσίες που χρειάζονται, όπως ολοήμερα σχολεία, βοήθεια στο σπίτι, ποιοτικοί παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, ικανοποιητικοί μισθοί και ευέλικτα ωράρια για τους εργαζόμενους γονείς.

Φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για την υποστήριξη των οικογενειών, χωρίς την ύπαρξη πολιτικών για την εξάλειψη των διακρίσεων, την προώθηση της ίσης αμοιβής και την παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους – ανεξαρτήτως φύλου. Όπως επίσης δεν μπορούμε να αγνοούμε τον εργασιακό μεσαίωνα, στον οποίο οι γυναίκες εξαναγκάζονται σε παραίτηση μόλις μείνουν έγκυες είτε άμεσα από τον εργοδότη, είτε έμμεσα από την έλλειψη προσβάσιμης και ποιοτικής παιδικής μέριμνας – συμπεριλαμβανομένων νηπιαγωγείων, βρεφονηπιακών σταθμών και ημερήσιων παιδικών σταθμών. 

Τέλος, εφόσον το πρόβλημα που καλείται να λύσει το εν λόγω υπουργείο είναι πρωτίστως αυτό του δημογραφικού, είναι εύλογο να εξεταστεί το ζήτημα της υπογονιμότητας και να δοθούν λύσεις στα υπογόνιμα ζευγάρια που επιθυμούν να κάνουν παιδιά αλλά δεν μπορούν. Σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο και η Σουηδία παρέχονται τουλάχιστον τρεις κύκλοι εξωσωματικής γονιμοποίησης δωρεάν. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, πολλά ζευγάρια μην αντέχοντας το οικονομικό αλλά και ψυχολογικό βάρος της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, πολύ συχνά εγκαταλείπουν τις προσπάθειες για να αποκτήσουν ένα παιδί.

Προβληματισμός και ενστάσεις

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβληματίστηκαν με την ίδρυση του νέου υπουργείου και άλλοι που εξέφρασαν σοβαρές ενστάσεις. 

«Υπουργείο οικογένειας και κοινωνικής συνοχής γιατί κάποιοι πρέπει να μεγαλώσουν τη νέα γενιά σωστά, ώστε να συνεχίσει να τραβάει κουπί και να ταΐζει τους γόνους πολιτικών τζακιών», θα γράψει ένας χρήστης του Twitter.

Ενώ ένας άλλος θα προσθέσει: «Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, για να μην υπάρχει αμφιβολία για το αν οδεύουμε προς απολυταρχική δυστοπία».

Η ανησυχία, λοιπόν, αυτή δεν έχει δημιουργηθεί άδικα. Η νέα υφυπουργός της κυβέρνησης, Χριστίνα Αλεξόπουλου, έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί κατά της άμβλωσης και κατά της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Πιο συγκεκριμένα, το 2019 είχε γράψει στο Twitter: «Η προστασία του αγέννητου παιδιού, συνιστά κορυφαίο ζήτημα ηθικής και αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα στην αντιμετώπιση του δημογραφικού. Διότι το αγέννητο παιδί είναι άνθρωπος, εικόνα Θεού, εξ άκρας συλλήψεως».

Επομένως, εφόσον αυτές οι απόψεις είναι αποδεκτές από την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, θα πρέπει να αναμένουμε αντίστοιχες «λύσεις» για την αντιμετώπιση του δημογραφικού;

Η ισότητα των φύλων περνάει σε δεύτερη μοίρα

Οι πρώτες μέρες της νέας θητείας της Νέας Δημοκρατίας δείχνουν μια υποβάθμιση των ζητημάτων που αφορούν τις γυναίκες και την έμφυλη ισότητα, με σκοπό να δοθεί έμφαση στο θεσμό της οικογένειας. Χαρακτηριστική της υποβάθμιση είναι η κατάργηση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, φορέας που υπήρχε αυτοτελώς από το 1981. Μάλιστα, κατα την προηγούμενη κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας, ο φορέας είχε ήδη πάρει τον κατήφορο, αφού είχε μετονομαστεί σε «Γενική Γραμματεία Οικογενειακής και Δημογραφικής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων».

Αλλά δεν χωρούσαν πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, οπότε η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στο δημογραφικό και να βάλει την έμφυλη ισότητα σε δεύτερο πλάνο. Για του λόγου το αληθές, ο φορέας απορροφήθηκε από το Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Φυσικά, δεν έφτανε αυτό, αφου μετονομάστηκε σε «Γενική Γραμματεία Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» – γιατί ποιος έχει ανάγκη έναν φορέα που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ισότητα των φύλων;

Η άνοδος της ακροδεξιάς και το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»

Αν στο μείγμα που έχει δημιουργηθεί από τις έννοιες «δημογραφικό» και «οικογένεια», προσθέσεις εκείνες της «θρησκείας» και της «πατρίδας», τότε αδιαμφισβήτητα έχεις μπροστά σου την πατροπαράδοτη συνταγή της ακροδεξιάς και του σκοταδισμού.

Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» είναι, κατα κοινή ομολογία, το αγαπημένο τρίπτυχο της ακροδεξιάς, η οποία εισέβαλε στην Ελληνική Βουλή – όχι με 1 αλλά 3 κόμματα (Ελληνική Λύση, Σπαρτιάτες, Νίκη) – καταλαμβάνοντας το 13% των εδρών. Επομένως ναι μεν, η δημιουργία του υπουργείου μπορεί να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις στην ελληνική οικογένεια, αλλά η επιτυχία του θα φανεί από το αν αντέξει το σφυροκόπημα των «Σπαρτιατών» και των λοιπών «κυρ Παντελήδων» που ονειρεύονται ένα μέλλον απολυταρχικό και δυστοπικό για τις γυναίκες, τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και τους μετανάστες. 

Το οχυρό που λέγεται αυτοδιάθεση των γυναικείων σωμάτων και ασφαλείς αμβλώσεις δεν είναι κάτι που μπορούμε να χάσουμε, αλλά ούτε κάτι θα θεωρήσουμε δεδομένο ή που δεν θα το προστατέψουμε. Ταυτόχρονα, ο φεμινιστικός αγώνας αφορά μια πληθώρα ζητημάτων που θα έπρεπε να έχουν πρωταρχική θέση στην ατζέντα της κυβέρνησης, αντί να κουκουλώνοται κάτω από τις έννοιες «οικογένεια», «δημογραφικό» και «ανθρώπινα δικαιώματα».

Παράλληλα, η μισογυνική ρητορική είναι αναμενόμενο να αυξηθεί μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς – και οι ελευθερίες των γυναικών να αμφισβητηθούν. Το στοίχημα που καλείται να κερδίσει το νεοσύστατο υπουργείο είναι να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις χωρίς να ολισθήσει σε κυνήγι μαγισσών, επηρεασμένο από τους ψηφοφόρους που έβαλαν την ακροδεξιά στην πολιτική σκηνή της χώρας.