Η επιβάτης της αμαξοστοιχίας στην τραγωδία των Τεμπών, Ευδοκία Τσαγκλή, καταγγέλει όσα απαράδεκτα βίωσε στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, στη Θεσσαλονίκη.

Όσα συνέβησαν

Προεκλογική περίοδος νούμερο δύο. Και αυτό, αν μη τι άλλο, σημαίνει συνεντεύξεις πολιτικών αρχηγών – που τώρα θυμήθηκαν να μας τάξουν λαγούς με πετραχήλια (είμαστε περίεργοι να δούμε τι θα λένε μετά) –, προεκλογικές ομιλίες και λίγη βία, έτσι για το σασπένς. Το βράδυ της Τετάρτης (21/06), σειρά είχε η εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, όπου ο – βαθύτατα συγκινημένος – πρόεδρος του κόμματος, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν παρέλειψε να εκφράσει τις ευχαριστίες του στους Έλληνες πολίτες, για την εντυπωσιακή νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 21ης Μαΐου.

Στην εν λόγω συγκέντρωση, βρισκόταν και η επιζήσασα των Τεμπών, Ευδοκία Τσαγκλή, η οποία, λίγη ώρα, αργότερα δημοσίευσε ένα βίντεο στα social media της, όπου φανερά οργισμένη κατήγγειλε πως την έβγαλαν σηκωτή και χωρίς καμία δικαιολογία από την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού.⁠

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ευδοκία a.k.a eve (@evdokeah)

«Μόλις πήγα μόνη μου, χωρίς πανό, χωρίς κανέναν, να τον κοιτάξω στα μάτια και με βγάλανε σηκωτή! Με κουβαλήσανε, κατάλαβες; Με κουβαλήσανε έξω. Δεν έχω τίποτα πάνω μου, ούτε τσάντα και με βγάλανε έξω! Με αρπάξανε και με διώξανε! Αυτοί είστε, αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία!».⁠ Για όσους δεν θυμούνται, η Ευδοκία Τσαγκλή, είναι μία εκ των επιβατών του τρίτου βαγονιού του επιβατικού τρένου, το οποίο συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, εκείνο το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.⁠ 

Με απλά λόγια, η Ευδοκία ήταν «τυχερή», και από τους λίγους που επέζησαν. Σε επόμενη ανάρτησή της στο Instagram, η ίδια λυγίζει και χωρίς πια να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της αναρωτιέται «ποια δημοκρατία;», τονίζοντας πως «αρπάξατε μια γυναίκα στον αέρα μπροστά στον κόσμο. Με ποιο δικαίωμα;».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ευδοκία a.k.a eve (@evdokeah)

«Όσοι με γνωρίζουν μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ποτέ δεν ήμουν με κανένα κόμμα, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ, δεν έχω κανένα τέτοιο συμφέρον. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι πια στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Εγώ πήγα ειρηνικά, μόνη μου, χωρίς τίποτα και στάθηκα μπροστά, να τον κοιτάξω. Ήταν κακοποιητική συμπεριφορά!», είπε με τρεμάμενη φωνή.

Οι διαμαρτυρίες

Δεν ήταν μόνο η Ευδοκία. Στο πάρκο της ΧΑΝΘ ήταν εχθές συγκεντρωμένοι πολλοί συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τον άδικο χαμό των παιδιών τους, των γονιών τους, των συντρόφων τους, των αγαπημένων τους ανθρώπων. Ήταν, όμως, κι άλλοι, άνθρωποι που δεν είχαν κανέναν δικό τους στο τρένο, αλλά μουδιάζουν ακόμη και μόνο στο άκουσμα μίας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχουν συμβεί και στιγματίσει τη χώρα μας. Όπως όλοι μας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μάλιστα, πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς που παρευρέθηκαν, επιχείρησαν να σηκώσουν πανό στη μνήμη των νεκρών τους. Όπως, ένας κύριος που έχασε τη γυναίκα του στα Τέμπη και προσπάθησε ειρηνικά, μαζί με την Ευδοκία, να ανοίξουν δύο πανό δίπλα στο συντριβάνι. Η ΕΛΑΣ, φυσικά, δεν άργησε να κινητοποιηθεί, αποτρέποντας συγγενείς και μη να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε κίνηση διαμαρτυρίας, με την ένταση ανάμεσα στις δύο μεριές να κινδυνεύει αρκετές φορές να ξεφύγει από τον έλεγχο. 

Οι αντιδράσεις

Εγκλήματα, αδιαφορία, συγκάλυψη, βίαιες συμπεριφορές. Άρα οργή, μία οργή που θα συνεχίζεται, όσο συνεχίζονται όλα όσα την προκαλούν. Το Twitter, φυσικά, ήταν παρόν για ακόμη μία φορά, αφού οι χρήστες σύσσωμοι έσπευσαν να σχολιάσουν αυτή την απαράδεκτη και αδικαιολόγητη ενέργεια.

Η Ευδοκία και η ανάγκη για δικαιοσύνη

Η Ευδοκία απομακρύνθηκε, βίαια, γιατί ενοχλούσε. Όπως θα ενοχλούσε κάθε άνθρωπος που ζητά δικαιοσύνη. Λίγες μέρες πριν, η ίδια είχε συγκλονίσει, στέλνοντας στους πολίτες το δικό της μήνυμα για να τονίσει το προφανές: «Δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία», καλώντας παράλληλα τον κόσμο να ασκήσει πίεση, απαιτώντας δικαιοσύνη. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ευδοκία a.k.a eve (@evdokeah)

«Με λένε Ευδοκία και επέζησα ενός πρωτοφανούς εγκλήματος που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί. Πριν από τρεις μήνες 57 αθώες ψυχές, έχασαν τη ζωή τους στη μετωπική σύγκρουση δύο τρένων στην Ελλάδα και οι υπόλοιποι ζούμε με σοβαρά τραύματα και με τον φόβο της επανάληψης. Δεν ήταν ατύχημα. Μιλάμε για αμέλεια ή για πιθανή εξαπάτηση από ενδεχόμενο δόλο, που προκάλεσε μία πολύνεκρη δολοφονία και τι έχει αλλάξει από τότε; Απευθύνομαι στους πολίτες τη Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου να ρίξουμε φως στην υπόθεση. Κοινοποιώντας το μήνυμα ασκούμε πίεση για δικαιοσύνη, διαφάνεια και για να κάνουμε την Ελλάδα ασφαλή ξανά για τους κατοίκους, για τους επισκέπτες και το πιο σημαντικό για τη συνείδησή μας».

Δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία.

Μια δολοφονία που παραμένει ατιμώρητη.

Και μια ατιμωρησία που δεν διαμαρτύρεται, αλλά, όπως φαίνεται, φιμώνεται, με κάθε τρόπο.

Πόσο κοστίζει ένα πτυχίο;

Οι «αιώνιοι φοιτητές» αποτελούν ένα φαινόμενο που συναντάται σε πολλές χώρες παγκοσμίως. Φαίνεται, όμως, να είναι πιο διαδεδομένο στην Ελλάδα. Εκτός από αντικείμενο συζήτησης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, οι αιώνιοι φοιτητές αποτελούν ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ζήτημα, ως προς το γιατί υφίστανται, ποιος φοιτητής μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το εν λόγω φαινόμενο. 

Είναι δεδομένο, λοιπόν, πως πρόκειται για ένα από τα πιο πολύπλοκα σημεία στο εκπαιδευτικό σύστημα – αλλά και στην ελληνική κοινωνία, συνολικά.

Ποιους ονομάζουμε «αιώνιους φοιτητές»;

Ως «αιώνιοι φοιτητές» ορίζονται οι σπουδαστές που, μετά το πέρας ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος από το υποχρεωτικό πλαίσιο της τετραετίας, δεν έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους. 

Σύμφωνα με το Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Εθνικό Σύστημα Ποιότητας (ΟΠΕΣΠ), το 43.6% των φοιτητών στην Ελλάδα θεωρείται πως είναι αιώνιοι ή «λιμνάζοντες», με την επίσημη ορολογία.   

Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις πανευρωπαϊκά, ως προς το φαινόμενο αυτό, και μάλιστα επί πολλές δεκαετίες. 

Τα αίτια της «γέννησης» των αιώνιων φοιτητών κατατάσσονται σε ποικίλες κατηγορίες  

Ενδεικτικά, υπάρχουν «αιώνιοι φοιτητές», που έχουν δυσκολευτεί με την ύλη του προγράμματος σπουδών, αποτυγχάνοντας, έτσι, στα μαθήματα. Παράλληλα, πολλοί φοιτητές  αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες τους «αναγκάζουν» να εργάζονται σε πλήρες εργασιακό ωράριο, μένοντας πίσω στις σπουδές τους.

Στην εξίσωση εισέρχονται κι άλλα τυχόν σοβαρά οικογενειακά ζητήματα ή προβλήματα υγείας, που αποτελούν τροχοπέδη για την ομαλή ολοκλήρωση των σπουδών. Επιπλέον, συναντάμε κάτι, το οποίο για την ελληνική κοινωνία αποτελεί ακόμη «ταμπού»: Το να μην αρέσει στον φοιτητή/φοιτήτρια/φοιτητ@ το αντικείμενο σπουδών, στο οποίο εισήχθη.

Ακόμη, πολλά παιδιά έχουν παραμελήσει ή/και εγκαταλείψει τις σχολές στις οποίες σπουδάζουν λόγω αφόρητης γονικής πίεσης να περάσουν κάπου που δεν ήθελαν πραγματικά. Αυτό οφείλεται, ενδεχομένως, στην εμφυτευμένη από την κοινωνία αντίληψη του Πανεπιστημίου ως «μονόδρομος». Τέλος, ενδέχεται να συμβαίνει απλά επειδή αυτό που νόμιζαν ότι ήθελαν, δεν ήταν αυτό που πίστευαν.

Συνεπώς, οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν είναι ένα απλό και επιφανειακό ζήτημα. Πίσω από την αδυναμία κάθε φοιτητή να ολοκληρώσει σε ένα φυσιολογικό χρονικό πλαίσιο τις σπουδές του, κρύβεται τουλάχιστον ένα από τα προαναφερθέντα προβλήματα.

Η πολιτικάντικη εργαλειοποίηση του φαινομένου με στόχο την υποβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου

Η δημόσια συζήτηση για τους «αιώνιους φοιτητές», συχνά παγιδεύεται σε ημιμαθείς σχολιασμούς και επικίνδυνες γενικεύσεις. 

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι από τον συντηρητικό χώρο βάζουν στο ίδιο καλούπι όλους τους φοιτητές, χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες» που ζουν εις βάρος του κράτους (λες και ο λόγος που το ΕΣΥ καταρρέει δεν είναι η κρατική εγκατάλειψη, αλλά οι φοιτητές που αργούν να τελειώσουν το Πανεπιστήμιο). 

Συγκεκριμένα, είδαμε μία καθαρή στοχοποίηση εις βάρος αυτών των φοιτητών από την κυβέρνηση της ΝΔ και την τέως υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, η οποία προέβη σε παραπληροφόρηση και παραποίηση στοιχείων ως προς το ζήτημα αυτό. 

Αυτή η επίθεση μεταλαμπαδεύτηκε και στην πράξη, με το νομοσχέδιο διαγραφής φοιτητών από το πανεπιστήμιο στο πλαίσιο ν+2. Έτσι, προβλέπεται η υποχρεωτική διαγραφή κάθε φοιτητή από το τμήμα, εφόσον δεν καταφέρει να ολοκληρώσει τις σπουδές του 2 χρόνια μετά την απαραίτητη χρονική περίοδο των 4 ετών. 

Χρειάζεται, αντ’ αυτού,  να θεσπιστούν άμεσα μεταρρυθμίσεις για τη στήριξη των φοιτητών, ώστε να ολοκληρώσουν ομαλά τις σπουδές τους.

Τέτοια μέτρα, μεταξύ άλλων, θα μπορούσαν να είναι: Η πρόσβαση σε άλλα τμήματα ΑΕΙ, η επαγγελματική κατάρτιση και η οικονομική υποστήριξη για να ζουν αξιοπρεπώς, χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται αδιάκοπα.

Εντούτοις, είδαμε την απερχόμενη – και ίσως επερχόμενη – κυβέρνηση της ΝΔ να πολεμά ξανά το δημόσιο Πανεπιστήμιο και τη νέα γενιά, στερώντας της το δικαίωμα στις σπουδές μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. 

Εδώ αξίζει να επισημανθεί, πως ενώ με το ένα χέρι η ΝΔ διαγράφει φοιτητές από τα Πανεπιστήμια, με το άλλο εμποδίζει μαθητές από το να εισέλθουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, μέσω της μεγάλης μείωσης των εισακτέων – υπαρξιακό πρόβλημα για πολλά Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.

Κι ενώ η κυβέρνηση υποστηρίζει πως απελευθερώνει τα παιδιά από τον προαναφερθέντα κοινωνικό μονόδρομο του Πανεπιστημίου, στην ουσία τα στέλνει σε ιδιωτικά κολλέγια, διατηρώντας, ταυτόχρονα, τραγικά υποχρηματοδοτούμενα τα ΔΙΕΚ. 

Αυτό που συνήθως δεν μπορούμε να διακρίνουμε στο ζήτημα των «αιώνιων φοιτητών» είναι πως δημιουργήθηκε από πολιτικές και κοινωνικές παθογένειες, δημιουργώντας νέα προβλήματα

Το θεμελιώδες αυτό ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό: Η ψευδαίσθηση του μονόδρομου του Πανεπιστημίου, η αδυναμία – ίσως και αδιαφορία – του κράτους να την αντιμετωπίσει και να προσφέρει πληθώρα σοβαρών επαγγελματικών εναλλακτικών στη νεολαία κ.ά.

Όλα αυτά οδήγησαν στην εφαρμογή πολιτικών που, ναι, ίσως εξαλείψουν αυτό το φαινόμενο, θυσιάζοντας τη δημόσια παιδεία, προκαλώντας την τερατογέννεση νέων και δυσκολότερων ζητημάτων. Συγχρόνως, είναι επιτακτική ανάγκη αντί για φραγμούς, να εφαρμοστούν κίνητρα και νέες προοπτικές.

Ποιο θα είναι το αύριο των παιδιών που θα διαγραφούν από τη σχολή τους; Ποιος θα τους εγγυηθεί ότι θα βρουν μια εναλλακτική βιοποριστική επιλογή; Τι θα συμβεί στα τμήματα που κινδυνεύουν να κλείσουν τα επόμενα χρόνια εξαιτίας της μείωσης των φοιτητών;

Πώς, γι’ άλλη μια φορά, μέσα από την «επίλυση» ενός προβλήματος καταφέραμε να γεννήσουμε πολλά περισσότερα;

Αυτή τη φορά, ήταν η 27χρονη Αναστάζια από την Κω.

Η Αναστάζια να στραγγαλίστηκε και να δολοφονήθηκε μαρτυρικά από τα χέρια ενός 32χρονου άντρα από το Μπαγκλαντές. Συγχρόνως, πιθανολογείται ότι ενεργό ρόλο στην τραγική μοίρα της νεαρής γυναίκας διαδραμάτισε και ο Πακιστανός συγκάτοικός του. Το αναμενόμενο, κατά κάποιον τρόπο, θα ήταν να ευαισθητοποιηθεί ακόμα περισσότερο η κοινή γνώμη γύρω από τέτοια ζητήματα.

Να τεθούν, δηλαδή, στο δημόσιο διάλογο σοβαρά επιχειρήματα για το πόσο βαθιά προβληματική είναι μια γυναικοκτονία, για το γεγονός ότι χρειάζεσαι να θεσπιστεί και νομικά ο όρος, όπως επίσης και σειρά μεταρρυθμίσεων προς αποφυγήν αντίστοιχων, δραματικών γεγονότων. Αντ’ αυτού, άνοιξε γι’ ακόμη μια φορά ο ασκός του Αιόλου γύρω από το αν η γυναικοκτονία, η δολοφονία, η κακοποίηση και ο βιασμός έχουν μεταναστευτικό πρόσημο.  

Εμείς φταίμε Εμείς που ανεχόμαστε τα σκουπίδια στην Ελλάδα. Εμείς φταίμε που ΔΕΝ έχουμε αντιδράσει Κρίμα κορίτσι μου. Κρίμα και άδικο. Εμείς φταίμε που καθόμαστε και βλέπουμε τους αλήτες μουσουλμάνους να εισβάλουν στην πατρίδα μας #Ανασταζια pic.twitter.com/Sz2gJqYvs0

— peristeraRa. (@peristeraRa) June 19, 2023

Μπάμπης Αναγνωστόπουλος και Μανώλης Κούκουρας: Δύο Έλληνες που καταδικάστηκαν για γυναικοκτονίες –και δεν είναι οι μοναδικοί

Η δολοφονία της Καρολάιν από τα χέρια του ίδιου της του συζύγου, Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, ήταν ίσως η πρώτη αφορμή για να επικαλεστούμε τον όρο «γυναικοκτονία» στη δημόσια σφαίρα. Από την άλλη, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ήταν αυτό που λέμε «υπεράνω πάσης υποψίας» και «κελεπούρι» για κάθε γυναίκα εκεί έξω: Εμφανίσιμος, επιτυχημένος, αποδεκτός γενικά από την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Μόνο που πίσω από το πλαστό προσωπείο του «τέλειου άντρα», μπορεί να κρύβεται μια ζοφερή πραγματικότητα.

Ακόμη, ο Μανώλης Κούκουρας, ένας εκ των δύο αντρών που καταδικάστηκαν για το βιασμό και την ειδεχθή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, δεν ήταν μετανάστης. Είχε καταγωγή από τη Ρόδο. Στη Βόρεια Ελλάδα, ο Λεοντής Βοριάς, Έλληνας στην καταγωγή, μέλος της Χρυσής Αυγής και πυγμάχος, δολοφόνησε εν ψυχρώ την πρώην σύντροφό του, Βίκυ, μπροστά στα μάτια της άτυχης κόρης της κι έπειτα, αυτοκτόνησε.

Η βία δεν γνωρίζει εθνικότητες, μπορεί να μπει μέσα σε κάθε κλειδαρότρυπα

Αν ο δράστης είναι από το Μπαγκλαντές, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από το Πακιστάν, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από την Ελλάδα, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από την Αμερική, πρέπει να τιμωρηθεί. Καμία καταγωγή και καμία εθνικότητα δεν αποτελούν «ασπίδα» για όσους διαπράττουν φρικτά εγκλήματα, για όσους παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια παράμετρος να κατηγορείται ένας άνθρωπος, ανεξαρτήτως καταγωγής, για μια γυναικοκτονία και μια διαφορετική να λιθοβολείται ένας λαός στο σύνολό του λόγω διαφορετικών πεποιθήσεων ή φόβου.

Αυτή η διάκριση είναι η μοναδική που πράγματι χρειάζεται να αποτυπωθεί στο μυαλό μας, σ’ έναν κόσμο όπου οτιδήποτε «διαφορετικό» ή «όχι συνηθισμένο» είναι αυτομάτως δακτυλοδεικτούμενο. Εναλλακτικά, αν εφαρμοστούν όλες αυτές οι ακρότητες που γράφονται από στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τότε αφού ρίξουμε τους μετανάστες «στο πυρ το εξώτερον», θα ακολουθήσουν οι εκατοντάδες εγκληματίες ελληνικής καταγωγής που προέβησαν σε αντίστοιχες πράξεις.

Οι γυναικοκτονίες και τα pushbacks είναι εγκλήματα αμφότερα

Είναι κωμικοτραγικό το γεγονός ότι έχει ανοίξει τόσο πολύ η ψαλίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που το εν λόγω τραγικό γεγονός συσχετίζεται, κατά την άποψη ορισμένων, με τα pushbacks. Τα pushbacks, λοιπόν, αποτελούν μια εγκληματική ενέργεια διαφορετικής φύσεως. Πρόκειται, επί της ουσίας, για επαναπροωθήσεις των μεταναστών που φτάνουν μέσω θαλάσσης στα ελληνικά εδάφη, υιοθετώντας βίαιες πρακτικές. Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βρεθεί απέναντι στην Ελλάδα ουκ ολίγες φορές για το εν λόγω ζήτημα, το οποίο παραβιάζει τον χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ.

Όσο μεγαλώνουμε, τα ταμπού μας κατακλύζουν από παντού: Ταμπού για τη σεξουαλικότητα, για την ηλικία, για την εξωτερική εμφάνιση ή τις επιλογές ζωής μας.

Κάποια, όμως, από τα μεγαλύτερα ταμπού που κυριαρχούν καθώς μεγαλώνουμε, είναι τα ταμπού σε σχέση με το φύλο. Το τι είναι «αντρικό» και τι «γυναικείο», είναι από τα βασικά πράγματα που μάθαμε από την οικογένεια, το σχολείο, τις διαφημίσεις και την κοινωνία στο σύνολό της. Από τα χρώματα και τα ρούχα, μέχρι τα επαγγέλματα και τα χόμπι, όλα φαίνονται να χωρίζονται, ρητά ή υπόρρητα, σε «κατάλληλα για γυναίκες» και «κατάλληλα για άντρες».

Και ακριβώς επειδή ζούμε σε έναν κόσμο πατριαρχικό και βαθιά εμποτισμένο με μισογυνισμό, οι γυναίκες που αγαπούν τις «αντρικές» δραστηριότητες θεωρούνται συχνά κουλ. Αντιθέτως, οι άντρες που ενδιαφέρονται για ενασχολήσεις και καταστάσεις με «γυναικείο» πρόσημο, υφίστανται συχνά εμπαιγμό και κοροϊδία.

Ζήτω η τοξική αρρενωπότητα

Η τοξική αρρενωπότητα είναι αυτή που ενθαρρύνει εξουσιαστικές, επιθετικές, βίαιες και χωρίς ενσυναίσθηση επιλογές των αντρών και τις αναγνωρίζει ως εγγενή και αναπόσπαστα κομμάτια της «αντρικής φύσης». Θέλει τους άντρες να είναι σκληροί, άμεμπτοι, κυρίαρχοι και επιβραβεύει κάθε είδους σχετική πρακτική, ενώ παράλληλα εμπαίζει και υποτιμά οτιδήποτε θεωρείται παραδοσιακά θηλυκό ή γυναικείο. Ένα καλό παράδειγμα για όσα περιγράφω είναι ο βιγκανισμός ως στάση ζωής αλλά και η πρακτική της χορτοφαγίας, ως διατροφική επιλογή.

Μιας και οι vegan και οι χορτοφάγοι είναι, κατά βάση, γυναίκες, οι άντρες που ακολουθούν έναν ανάλογο τρόπο ζωής, συχνά γίνονται στόχοι εμπαιγμού. Μάλλον η κοινωνία θεωρεί ότι δεν είναι «αρκετά άντρες» εφόσον επιδεικνύουν ενσυναίσθηση ή δεν καταναλώνουν «κρέας». Είναι γεγονός ότι η παραδοσιακή αφήγηση της αρρενωπότητας θέλει τον άντρα να εμπλέκεται πολύ πιο ενεργά σε κάθε διαδικασία του κρέατος: Από το κυνήγι ή τη σφαγή, μέχρι το ψήσιμο και τη σούβλα και φυσικά την κατανάλωση – σε μεγάλες ποσότητες και χωρίς πολλά έξτρα. 

Να φροντίζει και να δέχεται φροντίδα

Ένας άντρας ντροπιάζεται συχνά για την ευαισθησία του, για την ευαλωτότητά του. Για την τάση του να θέλει να φροντίσει και να δεχτεί φροντίδα, κόντρα στα έμφυλα στερεότυπα. Δεν είναι λίγοι, λοιπόν, οι άντρες που ενώ αγαπούν να φροντίζουν τη σύντροφο, τη φίλη, τη μητέρα τους όταν βρίσκονται στο σπίτι, ντρέπονται να δείξουν το έντονο νοιάξιμό τους όταν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο ή ανάμεσα σε φίλους με το φόβο μην ακούσουν ότι «τους έχει βάλει στο βρακί της» ή «τους σέρνει από τη μύτη».

Να περιποιείται τον εαυτό του

 Όλο και περισσότεροι σύγχρνοι άντρες δηλώνουν, χωρίς να ντρέπονται, ότι αγαπούν το self care. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμα δυσκολεύονται να παραδεχτούν – και να αποδεχτούν – ότι απολαμβάνουν την περιποίηση. Από το να βάλουν μάσκες προσώπου και να βγάλουν τα φρύδια τους, μέχρι το να κάνουν αποτρίχωση και να χωθούν σε μία ζεστή μπανιέρα με bath bombs, αγαπούν να περνούν έτσι τον ελεύθερό τους χρόνο, όσο και αν η κοινωνία τους ωθεί να το κρύβουν.

Να θέλει να παντρευτεί

Στην πατριαρχική κοινωνία μας, το παραδοσιακό αφήγημα θέλει τη γυναίκα από μικρή να ονειρεύεται το γάμο και τον άντρα, από την άλλη πλευρά, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να «γλιτώσει» από αυτόν. 

Εξάλλου, παρατηρούμε ότι ακόμα και πριν το γάμο οι φίλοι του γαμπρού συνηθίζουν να του κάνουν αστεία λες και τον προορίζουν για σφαγή ή εκτελεστικό απόσπασμα. Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που τα ίδια τα ζευγάρια επιλέγουν να στολίσουν την τούρτα με φιγούρες που δείχνουν είτε τη νύφη να κυνηγάει το γαμπρό να τον αρπάξει, είτε το γαμπρό να βρίσκεται στην αγχόνη λίγο πριν το θάνατο. Σε αντίθεση, όμως, με αυτό το αφήγημα, οι άντρες φαίνεται ακόμα και ερευνητικά να είναι πιο χαρούμενοι όταν βρίσκονται σε σχέση από ότι αν είναι ελεύθεροι. 

Να έχει παθητικό ρόλο στο σεξ

Είτε ένας άντρας κάνει σεξ με γυναίκες είτε με άντρες, η αλήθεια είναι ότι ο παθητικός ρόλος στο σεξ, εφόσον έχει συνδεθεί άρρηκτα με το ρόλο της γυναίκας κατά τη σεξουαλική επαφή, θεωρείται αναπόφευκτα υποτιμητικός και μη αρρενωπός. Με δεδομένο αυτό, δεν είναι λίγοι οι άντρες που απολαμβάνουν τον ενεργητικό ή εξουσιαστικό ρόλο πάνω τους. Συγχρόνως, ενδέχεται οι άντρες να απολαμβάνουν τα παιχνίδια στην περιοχή του πρωκτού τους ή ακόμα και το pegging. Ωστόσο, ντρέπονται να το παραδεχτούν δημόσια και φοβούνται να το ζητήσουν από την/τον παρτενέρ τους.

Ρομαντισμός

Μπορεί η τοξική αρρενωπότητα να γαλουχεί από μικρούς τους άντρες στη σκληρότητα και να τους απομακρύνει από τα πιο αγνά τους συναισθήματα, όμως εκατομμύρια άντρες απολαμβάνουν κάθε παραδοσιακή και εναλλακτική ρομαντική πρακτική. Από το να βλέπουν ρομαντικές κομεντί, να κρατιούνται χέρι-χέρι με την/το σύντροφό τους μέχρι και να ανάβουν κεριά στο σπίτι. Η σημερινή κοινωνία θεωρεί ταμπού κάθε ίχνος ρομαντισμού για έναν άντρα.

Να σπάσουμε επιτέλους τα έμφυλα ταμπού και στερεότυπα

Όσο γράφω αυτή τη μικρή λίστα με πράγματα που πολλοί άντρες απολαμβάνουν αλλά ντρέπονται να το παραδεχτούν, δεν μπορώ παρά να νιώσω θλίψη.

Γιατί άραγε συνεχίζουμε να θρέφουμε μία κοινωνία που μας καταπιέζει όλους, όλες και όλα; Η μέρα που θα ξημερώσει σε έναν κόσμο χωρίς δίπολα, χωρίς ροζ και γαλάζιες προτιμήσεις, χωρίς «γυναικείες» και «αντρικές» δραστηριότητες, θα είναι η μέρα που θα ζούμε πλέον σε έναν καλύτερο κόσμο, με λιγότερη ντροπή, ενοχές και καταπίεση.