Κάθε άτομο που αγωνίζεται για την ισότητα των φύλων, αναγνωρίζει πως το ζήτημα της έμφυλης κακοποίησης λαμβάνει διαστάσεις σε όλα τα φύλα.
Την ώρα, όμως, που κινήματα αγωνίζονται για τη συνολική εξάλειψη της βίας, στον αντίποδα διακρίνεται μια τραγική εργαλειοποίηση υποθέσεων κακοποίησης ανδρών, με σκοπό την παραπληροφόρηση και την αλλοίωση της πραγματικότητας, θέτοντας κυρίως στο στόχαστρο τους αγώνες των κινημάτων για την ισότητα, την ελευθερία και την ασφάλεια των φύλων.
Είναι ιδιαίτερα σπάνιο να διαβάσουμε ή να ακούσουμε για κάποιο περιστατικό ενδοοικογενειακής ή έμφυλης κακοποίησης με θύμα άντρα. Εντούτοις, αυτή η σπανιότητα δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Αν και σε χαμηλότερο ποσοστό, πολλοί άνδρες έχουν πέσει θύματα σωματικής, ψυχολογικής ή σεξουαλικής κακοποίησης.
Στο ζήτημα της απόκρυψης της πλειοψηφίας τέτοιων υποθέσεων, ο παράγοντας που εμποδίζει την αποκάλυψη τους είναι η ίδια η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία. Σε μια απλούστερη ανάλυση, ένας μέσος άνδρας γίνεται συχνά δέκτης στερεοτυπικών αντιλήψεων που προτάσσουν τη σκληρή αρρενωπότητα.
Από σεξιστικές φράσεις όπως «οι άνδρες δεν κλαίνε», «μην κάνεις σαν κοριτσάκι» μέχρι και σε στιγματισμό στο ενδεχόμενο ότι κάποιος άνδρας μπορεί να πέσει θύμα κακοποίησης, παρατηρούμε πως τα θεμέλια στα όποια βασίζεται η αντίληψη της στοχοποίησης και του χλευασμού των κακοποιημένων ανδρών, είναι κάτι παραπάνω από ισχυρά.
Αυτές οι αντιλήψεις αποτελούν το σκοτάδι που απλώνεται επάνω σε κάθε υπόθεση κακοποίησης άνδρα και αποτρέπουν το θύμα από το να μιλήσει.
Η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, ενθαρρύνει έμμεσα την τοξικότητα και την επιβολή και στοχοποιεί άμεσα αυτούς που τις καταγγέλλουν.
Αυτό το πλαίσιο σήψης δημιουργεί στο τέλος έναν επικίνδυνο ιστό. Έναν ιστό όπου το θύμα δεν μπορεί να μιλήσει, διότι δεν του το επιτρέπει έμμεσα η ίδια η κοινωνία. Τεκμήριο των πατριαρχικών δομών της κοινωνίας αποτελεί η παρουσίαση του πρότυπου άνδρα ως η προσωποποίηση της τοξικής αρρενωπότητας και η περιθωριοποίηση των ανδρών που δεν ανταποκρίνονται σε αυτά τα πρότυπα.
Έτσι, λοιπόν, εφόσον ένας άνδρας καταγγείλει ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής, σωματικής ή ψυχολογικής βίας, αμέσως φορά επάνω του την κοινωνική ταμπέλα του «αδύναμου» που τον στιγματίζει σε όλες του τις σχέσεις και δραστηριότητες.
Συνεπώς, η κακοποίηση δεν έχει φύλο, όλ@ μας μπορούμε ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στον ρόλο του θύματος, γι’ αυτό, άλλωστε, η μάχη που δίνουν ποικίλα κινήματα κατά της κακοποίησης, είναι μια μάχη που μας αφορά και χρειάζεται να δώσουμε το παρόν γι’ αυτή.
Η εργαλειοποίηση των θυμάτων για την σπίλωση των αγώνων κινημάτων όπως του φεμινιστικού και του #Metoo.
Παράλληλα, οι υποθέσεις κακοποίησης ανδρών πολύ συχνά εργαλειοποιούνται από τα ίδια τα άτομα που ασκούν το δόγμα του στιγματισμού των θυμάτων.
Με στόχο την επίθεση στο φεμινιστικό κίνημα και σε άλλες σπουδαίες κοινωνικές πρωτοβουλίες, οι σεξιστές, οι συντηρητικοί και οι προασπιστές της πατριαρχίας καταλογίζουν στο φεμινιστικό κίνημα την κατηγορία της αδιαφορίας για τα θύματα κακοποίησης που είναι άνδρες, προβάλλοντας την ιδέα του φεμινισμού ως μια μορφή μητριαρχίας που φορά τη μάσκα της ισότητας.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να διακρίνουμε τις αντιφάσεις και την υποκρισία αυτών των ατόμων. Μπορούμε, αναζητώντας υποθέσεις κακοποίησης ανδρών στο διαδίκτυο και στα social media, να διαβάσουμε αμέτρητα εμετικά σχόλια υποβάθμισης και περιφρόνησης τέτοιων περιστατικών.
Σχόλια που ξεκινούν από διακωμώδηση περιστατικών παιδοβιασμού ανήλικων αγοριών από ενήλικες γυναίκες και φτάνουν μέχρι σε ομοφοβικούς, ρατσιστικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς για άνδρες που έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακής ή έμφυλης κακοποίησης, κοσμούν πάντοτε αυτού του είδους τις ειδήσεις.
Όταν, όμως, θα ξεσπάσει η αντιπαράθεση πατριαρχίας-φεμινισμού, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι οι ίδιοι που θα κατηγορήσουν τον φεμινισμό για αδιαφορία επάνω σε αυτά τα περιστατικά.
Ωστόσο, έμπρακτα αποδεικνύεται ότι αυτοί που αγωνίζονται για την ισότητα, την ελευθερία και την ασφάλεια των φύλων είναι τελικά το φεμινιστικό κίνημα και άλλες μορφές όπως το #Metoo, με το τελευταίο άλλωστε να έχει αναδείξει δεκάδες υποθέσεις κακοποιημένων ανδρών που φαίνονταν καταδικασμένες να μείνουν στο σκοτάδι.
Αντίθετα, αυτά που στην πράξη γεννούν τον φόβο και την αύξηση της βίας είναι τα δόγματα του σεξισμού και της πατριαρχίας που στοχοποιούν και στιγματίζουν κάθε ανεξαρτήτως φύλου θύμα, που προσπαθεί να καταγγείλει την κακοποίησή του.
Η εργαλειοποίηση των θυμάτων κακοποίησης είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνη, η απάντηση σε αυτή και προς κάθε κακοποιητ@ είναι η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανένα άτομο να εργαλειοποιεί ανθρώπινες ζωές, είναι κάτι το ανεπίτρεπτο που ξεπερνά την ιδεολογική αντιπαράθεση και επεκτείνεται στα όρια της υποβάθμισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η βία και η τοξικότητα είναι εδώ, βρίσκονται στην καθημερινότητα μας, στο περίγυρο μας, στην ίδια μας την ζωή.
Η απάντηση στο φόβο και στη βία της πατριαρχίας πρέπει να είναι μια και ενιαία, συλλογική ενεργοποίηση στα κοινωνικά κινήματα υπέρ της ισότητας των φύλων και έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε θύμα κακοποίησης ανεξαρτήτως φύλου. Μόνο έτσι μπορούμε να ξεριζώσουμε την πατριαρχική βάση της ανισότητας και της έμφυλης βίας και να εδραιώσουμε την ισότητα, την ελευθερία και την ασφάλεια για όλα τα φύλα.
