«Ο άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξής του είναι κυνηγός» ή/και «το κυνήγι είναι μέρος του ανθρώπινου DNA μας» λένε όλοι οι κυνηγοί, αν και η μεγαλύτερη πλειοψηφία τους δεν κυνηγάνε για λόγους επιβίωσης ή με τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι πρωτόγονοι.
Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ένα διαδεδομένο φαινόμενο και οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να το επιτρέπουν σε πολλά καταφύγια άγριας ζωής, εθνικά πάρκα και σε άλλες δημόσιες περιοχές.
Πάνω από 1,7 εκατ. ζώα θανατώθηκαν με αυτό τον τρόπο την προηγούμενη δεκαετία, μεταξύ αυτών ελέφαντες, λιοντάρια, καθώς και απειλούμενοι ύπο εξαφάνιση ρινόκεροι. Και για ποιο λόγο; Όχι για την επιβίωση των ανθρώπων, σίγουρα όχι, αλλά για την διασκέδαση και την κερδοφορία τους (π.χ. το κέρας του ρινόκερου αξίζει στην αγορά πιο πολύ και από το χρυσάφι ή τα διαμάντια), καθώς και για να αποδείξουν τον «ανδρισμό» τους.
Παρότι η Άρτεμις ήταν στην αρχαιότητα θεά του κυνηγιού, η συμμετοχή των γυναικών στην κυνηγετική δραστηριότητα είναι μικρή. Τα όπλα, η βία και το αίμα συγκινούν, βλέπεις, σαφώς περισσότερο τους «macho» άντρες. Σύμφωνα με την θεωρία της «δαπανηρής επίδειξης», το νεκρό θήραμα βελτιώνει την εικόνα του κυνηγού, καθώς τον κάνει να φαίνεται πιο ικανό και θαρραλέο. Πέρα από «πραγματική ευχαρίστηση», αυτός είναι ένας τρόπος επίδειξης δύναμης, κυριαρχίας και ελέγχου.
Το κυνήγι δεν είναι άθλημα
«Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική, με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι». Σύμφωνα με τον δασικό κώδικο, το κυνήγι είναι άθλημα.
Σε ένα άθλημα, ωστόσο, και οι δύο πλευρές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι παίζουν στο παιχνίδι. Θα πρέπει να βρεις έναν «αντίπαλο», με λίγα λόγια, που να είναι ταυτόσημα εξοπλισμένος. Οι όροι του παιχνιδιού είναι ισάξιοι. Τι έχουν, όμως άραγε, να αντιπαρατάξουν, τα ελάφια και τα ρακούν στις επαναληπτικές καραμπίνες; Όσες δικαιολογίες και να δίνουν οι κυνηγοί για να δικαιολογήσουν το χόμπι τους, τίποτα δεν δικαιολογεί αυτήν την περιττή δολοφονία.
Πόνος και βασανιστήρια
Ναι, το κυνήγι μπορεί να είναι λιγότερο «βάρβαρο» από τη σφαγή ενός ζώου στο σφαγείο, έρευνες έχουν αποδείξει, ωστόσο, πως πολλά ζώα υποφέρουν από αργούς θανάτους όταν τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται απευθείας από κυνηγούς.
Μια μελέτη 80 λευκών ελαφιών διαπίστωσε ότι από τα 22 ελάφια που είχαν πυροβοληθεί με «παραδοσιακά τόξα», τα 11 τραυματίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ από τους κυνηγούς. Μια άλλη βρετανική μελέτη για το κυνήγι ελαφιών έδειξε ότι το 11% των ελαφιών που σκοτώθηκαν από κυνηγούς πέθαναν αφού πυροβολήθηκαν δύο ή περισσότερες φορές και ότι ορισμένα τραυματισμένα ελάφια υπέφεραν για περισσότερο από 15 λεπτά πριν πεθάνουν .
Εξελικτικές προσαρμογές στα οικοσυστήματα εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης
Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως η εύθραυστη ισορροπία των οικοσυστημάτων εξασφαλίζει την επιβίωσή τους – μόνο όμως αν παραμείνουν αναλλοίωτα. Φυσικά φαινόμενα όπως θηρευτές, λιμοκτονία και ασθένειες συμβάλλουν στη διατήρηση αυτής της ισορροπίας σκοτώνοντας μόνο τα πιο άρρωστα και αδύναμα ζώα.
Οι κυνηγοί, από την άλλη πλευρά, σκοτώνουν οποιοδήποτε ζώο θελήσουν να κρεμάσουν πάνω από το τζάκι τους, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων, ισχυρών ζώων που χρειάζονται για να διατηρηθεί ισχυρός ο πληθυσμός.
Σύμφωνα με νέα έρευνα, για παράδειγμα, παρατηρήθηκε ραγδαία αύξηση ελεφάντων χωρίς χαυλιόδοντες, ειδικά σε περιοχές όπου τα ζώα έχουν κυνηγηθεί. Γιατί; Για να επιβιώσουν από τη λαθροθηρία ελεφαντόδοντου. Μπορεί η έλλειψη χαυλιοδόντων να είναι προτέρημα σε περιοχές όπου είναι πιθανό να κυνηγηθεί ο ελέφαντας, ωστόσο, είναι απαραίτητα στα ζώα για να μπορούν να σκάβουν, να μαζεύουν τροφή και να προστατεύουν τους εαυτούς τους.
Ιστορικά, μόνο το 2-4% των θηλυκών αφρικανικών ελεφάντων δεν είχε φυσικά χαυλιόδοντες, αλλά τώρα σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού δεν τους αναπτύσσει. Όπως καταλαβαίνεις, οι χαυλιόδοντες δεν είναι διακοσμητικοί, σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό, οι συνέπειες θα είναι πολύ σημαντικές σε μια σειρά ζώων και φυτών.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε ελέφαντες, η πανίδα της χώρας μας, όμως, έχει δοκιμαστεί σκληρά τα τελευταία χρόνια και πρέπει να θεσπιστούν νέα μέτρα και περιορισμοί για το κυνήγι, ειδικά στις πληγείσες περιοχές.
Παρόλο που ήταν ένα κρίσιμο μέρος της επιβίωσης των ανθρώπων πριν από 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι σήμερα τίποτα περισσότερο από μια βίαιη μορφή ψυχαγωγίας και ένα διασκεδαστικό σπορ της ελίτ, το οποίο έχει συνεισφέρει στην εξαφάνιση πολλών ζώων σε ολόκληρο τον κόσμο.
