Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με το τραγικό ναυάγιο της Πύλου, συνελήφθησαν 9 Αιγύπτιοι για παράνομη διακίνηση μεταναστών και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Εντούτοις, οι ρίζες του προβλήματος φαίνεται να είναι ακόμη βαθύτερες όσο έρχονται στην επιφάνεια περισσότερα στοιχεία γύρω από την υπόθεση. Ειδικότερα, η δήλωση του αδελφού ενός από τους αγνοούμενους, σύμφωνα με την οποία ο επιβαίνων πλήρωσε 4.000 δολάρια, πυροδότησε έντονες αντιδράσεις –και όχι άδικα. Παράλληλα, φαίνεται να ενώνονται σταδιακά τα κομμάτια του παζλ ως προς τις συνθήκες υπό τις οποίες ταξίδευαν οι (περίπου) 750 μετανάστες με το μοιραίο σκάφος.
Γιατί συνελήφθησαν οι Αιγύπτιοι και πόσο βαρύ είναι το κατηγορητήριο εναντίον τους;
Όπως ανακοινώθηκε και επίσημα, χθες το βράδυ (στις 15/6), οι 9 Αιγύπτιοι, ηλικίας 20 έως 40 ετών, μεταφέρθηκαν στην Εισαγγελία Καλαμάτας, όπου τους αποδόθηκαν βαρύτατες κατηγορίες σε συνάρτηση με την υδάτινη τραγωδία της Πύλου. Αξίζει να σημειωθεί, πως τα εν λόγω πρόσωπα τα υπέδειξαν οι διασωθέντες από το ναυάγιο, ενώ έχει σχηματιστεί βαρύ κατηγορητήριο εις βάρος τους.
Συγκεκριμένα, τους αποδίδονται κατηγορίες για:
– Πρόκληση ναυαγίου
– Ανθρωποκτονία εξ αμελείας
– Σύσταση/συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση
– Έκθεση ζωής σε κίνδυνο
Μάλιστα, οι αποτρόπαιες αυτές πράξεις ενισχύονται ακόμα περισσότερο, έπειτα από μαρτυρία συγγενικού προσώπου ενός αγνοούμενου, βάσει της οποίας, οι διακινητές έλαβαν 4.000 δολάρια για τη μεταφορά του αδελφού του. Κι έπειτα, συμπλήρωσε: «Τους πήραν τα κινητά, δεν είχαν ίντερνετ και τους τα έκλεισαν, αυτά ξέρω».
4.000 δολάρια – Τόσο κοστίζει η απάνθρωπη μεταχείριση των μεταναστών
Το ακόμα χειρότερο δε, είναι πως δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Διαχρονικά, οι μετανάστες από Λιβύη, Πακιστάν, Συρία κ.ά., πέφτουν συχνά θύματα διακινητών. Από μεριάς τους, οι διακινητές, βλέποντας τα δεινά που μαστίζουν τους λαούς αυτούς, τους τάζουν μεταφορά σε καλύτερους τόπους, ώστε να εξασφαλίσουν ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Εν τέλει, όμως, το μόνο που εισπράττουν είναι στοίβαγμα σε υπερφορτωμένα σκάφη, χωρίς τροφή και νερό για μέρες.
Στον Έβρο, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα παράνομης μεταφοράς μεταναστών από τη γείτονα Τουρκία, οι οποίοι πολλές φορές βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και χρειάζεται να επέμβουν άμεσα οι διασώστες και οι φορείς.
Ανοίγει ανησυχητικά η ψαλίδα της διακίνησης
Η απώλεια 79 (και πλέον) ψυχών είναι, αδιαμφισβήτητα, μια ανείπωτη τραγωδία. Εύλογα, η αδιάκοπη εκμετάλλευση των μεταναστών έχει πια περάσει στη δημόσια σφαίρα του διεθνούς διαλόγου, διότι το ζήτημα αυτό πρωταγωνιστεί και στα διεθνή ΜΜΕ, προκαλώντας αντιδράσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ίσως μια Ελλάδα, μόνη της, να μην είναι σε θέση να κάνει πολλά. Αλλά αν συσταθούν φορείς, θεσπιστούν σοβαρές μεταρρυθμίσεις και μπει μια οριστική τελεία στην ανοχή, ενδεχομένως να έρθουν καλύτερες μέρες.
Γαλλικά και γερμανικά ΜΜΕ αποκαλούν την τραγωδία στην Πύλο ως το χειρότερο ναυάγιο μετά το 2006. Δυστυχώς, η κατάσταση είναι σοκαριστική. #ναυαγιοΠυλος
Τι γίνεται στο μεσοδιάστημα με το ναυάγιο της Πύλου;
Προκύπτουν διαρκώς νέες πληροφορίες, τόσο αναφορικά με τη σύλληψη των 9 Αιγυπτίων, όσο και με τα πιθανά θύματα του ναυαγίου. Πρόσφατα, διέρρευσε και η πληροφορία πως στο αμπάρι του σκάφους ήταν κλεισμένοι κι άλλοι επιβαίνοντες –γυναίκες και παιδιά στην πλειοψηφία τους– που συνεχίζουν να βρίσκονται στη λίστα των αγνοουμένων.
Στον αγώνα για την επαγγελματική ανέλιξη, καλούμαστε να θυσιάσουμε πολλά.
Είναι, όμως, ο κόπος και ο αγώνας για την επιτυχία και την αναγνώριση τα μόνα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως γυναίκες; Η επαγγελματική καταξίωσή μας έγκειται μόνο στον προσωπικό μας αγώνα, όπως στον κόσμο των αντρών, ή έχουμε ακόμη πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε για να θεωρηθούμε ίσες στον εργασιακό στίβο; Μήπως οι γυναίκες ξεκινούν χιλιόμετρα πίσω αλλά ο τερματισμός παραμένει ίδιος για όλους;
Και μπορεί αυτές οι σκέψεις να “κλωτσάνε” μέσα μας εν έτει 2023 και ύστερα από τόσους αγώνες, αλλά η απάντηση δίνεται στις πρώτες σκέψεις του εργοδότη όταν μαθαίνει πως μια εργαζόμενη είναι έγκυος. Εκεί κρύβεται μια αγεφύρωτη διαφορά. Όση πρόθεση κι αν υπάρχει και από τις δύο πλευρές, μια εγκυμοσύνη θα θεωρείται πάντοτε τροχοπέδη, αδυναμία και πρόβλημα στον εργασιακό τομέα.
Για να πετύχεις, πρέπει να μείνεις απερίσπαστη και αφοσιωμένη για χρόνια. Κι εδώ ακριβώς γεννιέται ένα μεγάλο αδιέξοδο.
Η κοινωνία μας έχει εκπαιδεύσει να σκεφτόμαστε με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο
Υπάρχει η σωστή ηλικία για όλα. Η σωστή ηλικία να σπουδάσεις, να βρεις την πρώτη σου δουλειά, να βάλεις μίνι. Μετά είναι γνωστή ηλικία γάμου, η κατάλληλη ηλικία να γίνεις μανούλα και η ηλικία αυτή που πρέπει να πιέσεις για να γίνεις γιαγιά. Οτιδήποτε άλλο, είναι ριψοκίνδυνο. Πόσες γυναίκες, υπό την πίεση να προλάβουν όλα αυτά, δεν έχουν σκεφτεί πως θα ήθελαν να παγώσουν τον χρόνο;
Ευτυχώς πλέον, ολοένα και περισσότερες γυναίκες αρχίζουν να γυρνούν την πλάτη τους σε όλους αυτούς τους περιορισμούς και τα “πρέπει”, καθορίζοντας ως κατάλληλη ηλικία να γίνουν μάνες, αυτή που είναι πραγματικά έτοιμες και ολοκληρωμένες. Έτσι, η μητρότητα έρχεται συνειδητά και ο ρόλος τους είναι απόφαση – και όχι κοινωνικό “καπέλο”.
Για να τα καταφέρουν όμως χρειάζονται έναν και μόνο σύμμαχο: Το χρόνο
Επειδή κάθε γυναίκα γεννιέται μ’ έναν συγκεκριμένο αριθμό ωάριων (περίπου 200.000-2.500.000) και ο αριθμός αυτός μειώνεται κάθε μήνα τόσο σε αριθμό, όσο και σε κυτταρική ακεραιότητα. Κι επειδή όσο μεγαλώνουν αυξάνεται η πιθανότητα χρωμοσωμικών ανωμαλιών του εμβρύου, ο κίνδυνος αποβολής, γενετικών ανωμαλιών ή διαταραχών – που καθιστούν τη σύλληψη πιο δύσκολη, η τεχνολογία ανέπτυξε τη λύση. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα: “Κατάψυξη ωαρίων”, και δίνει τη δυνατότητα στη γυναίκα να βγάλει τις μπαταρίες από το βιολογικό της ρολόι για όσο εκείνη θέλει.
Της δίνεται, δηλαδή, το δώρο του χρόνου και η δυνατότητα να κρατήσει ένα γόνιμο κομμάτι της φυλαγμένο για τον μελλοντικό εαυτό της, ο οποίος θα είναι πιο έτοιμος να το δεχτεί και να το αξιοποιήσει σωστά. Η κατάψυξη ωαρίων, γνωστή και ως “κρυοσυντήρηση ώριμων ωαρίων”, είναι μία διαδικασία ευρέως διαδεδομένη πλέον ανά τον κόσμο, με έναν πολύ μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο αριθμό γυναικών να την ακολουθούν είτε επειδή επιλέγουν να καθυστερήσουν τη μητρότητα, είτε για λόγους ασθενειών.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για την κατάψυξη ωαρίων; Ο Δρ. Θάνος Παράσχος μας εξηγεί τους λόγους και τις αιτίες με απλά λόγια! @Dr. Thanos Paraschos IVF Μπορείτε να στέλνετε τις ερωτήσεις σας στο ivf-embryo.gr/epikoinonia ή καλέστε στα (+30)210 6774104, (+30)6944 428 242 για δωρεάν συμβουλές. #eggfreezing#ivf#γυναικολογος
Κατά την κατάψυξη ωαρίων, αυτά εξάγονται, καταψύχονται και αποθηκεύονται
Όσο νεότερη σε ηλικία η γυναίκα που το κάνει, τόσο καλύτερη η ποιότητα των ωαρίων που αποθηκεύει και περισσότερες οι πιθανότητες εγκυμοσύνης τη στιγμή που θα τα χρειαστεί. Τότε, τη στιγμή εκείνη, τα κατεψυγμένα ωάρια τοποθετούνται σε ειδικό διάλυμα και αξιολογούνται, με τα δυνατότερα να γονιμοποιούνται με το σπέρμα. Αυτά, με τη σειρά τους, θα καλλιεργηθούν έως ότου τα έμβρυα να είναι έτοιμα να τοποθετηθούν στη μήτρα.
Το παράθυρο αυτό που δίνεται στη γυναίκα της επιτρέπει να παλέψει για τους στόχους της, να κυνηγήσει την καριέρα που επιθυμεί, να ετοιμαστεί ψυχολογικά, να περιμένει μέχρι να το θέλει πραγματικά αλλά και να αντιμετωπίσει σοβαρές ασθένειες, με τον κίνδυνο να χάσει την αναπαραγωγική της ικανότητα να περιορίζεται σημαντικά. Της επιτρέπει να τεκνοποιήσει μετά τα σαράντα με την αναπαραγωγική ικανότητα που θα είχε το σώμα της στα τριάντα και να εντάξει αρμονικά στο νέο της ρόλο, στη ζωή που πρόλαβε να χτίσει όπως η ίδια επιθυμούσε.
Φυσικό επακόλουθο, ύστερα από αυτή την επαναστατική πρακτική που απελευθερώνει ακόμη περισσότερο τη γυναικεία φύση, είναι να εγερθεί μια μεγάλη διαμάχη.
Άλλος ένας τρόπος χειραγώγησης των γυναικών ή μια μηχανή κερδοφορίας;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανακοίνωση του κολοσσού “Αpple” πως θα χρηματοδοτεί στο εξής τη διαδικασία για τις εργαζόμενές του, έτσι ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να αφιερώσουν τα “γόνιμα” χρόνια τους στην καριέρα τους, εφόσον το επιθυμούν.
Η ίδια πολιτική ακολουθείται και από εταίρο κολοσσό, τη “Facebook”, η οποία χρηματοδοτεί με 20.000 δολάρια την κάθε εργαζόμενη που επιθυμεί να προχωρήσει στη διαδικασία. Αξίζει να σημειωθεί, πως στο παρελθόν η Facebook έχει κατηγορηθεί για τη δυσαναλογία των φύλων που απασχολεί. Σίγουρα, στη δική μας χώρα, δεν έχουμε συνηθίσει σε πολιτικές εταιριών “φιλικές προς τον χρήστη” καθώς παλεύουμε ακόμη για τα αυτονόητα – και ίσως δικαιολογημένα να σκεφτόμαστε πως είναι ένας καλός τρόπος να κάνουν συμφέρουσες συνεργασίες με Κέντρα Εξωσωματικής, μεγάλες εταιρίες με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος.
Επίσης, σε μια κοινωνία που βρίθει απόψεων, οι υπέρμαχοι της “φυσικής ροής”, οι καχύποπτοι σχετικά με την επιτυχία και οι “θέλουν να μας ελέγχουν από παντού” δε θα μπορούσαν να λείπουν και από τη συγκεκριμένη διαμάχη. Το μόνο ζητούμενο και άξιο περαιτέρω σκέψης είναι αν η πρόθεση αυτή θα μετατραπεί μέσα στα χρόνια σε “άγραφο κανόνα” – ακόμη και για την πρόσληψη των γυναικών – και αν είναι, τελικά, μια ουσιαστική μέθοδος επίλυσης ή παράκαμψης του προβλήματος.
Σε κάθε περίπτωση, ανά τα χρόνια οι μήτρες μας είχαν εκπροσώπους. Όποια κι αν είναι η πρόθεση πίσω από την πράξη, το μόνο σίγουρο είναι πως το απειλητικό TikTok εξασθενεί στα αυτιά των γυναικών, οι οποίες μετράνε ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα τους για τον πόλεμο κόντρα στις εμμονές και τα “πρέπει”. Παρά το γεγονός ότι η επιλογή και η αυτοδιάθεση θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να μας τα στερήσει ολοένα και περισσότερο, η κατάψυξη ωαρίων είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της επιστήμης.
Η χθεσινή ανείπωτη τραγωδία με το ναυάγιο στην Πύλο ήρθε να «βυθίσει» τη χώρα μας σε εθνικό πένθος.Εννοείται πως δεν απουσίασαν τα άκρως προβληματικά σχόλια και οι αντιδράσεις.
Από άγνωστα, μέχρι στιγμής αίτια, το μοιραίο σκάφος που μετέφερε περίπου 750 μετανάστες από τη Λιβύη στην Ιταλία, ανετράπη και παραδόθηκε στα αγριεμένα κύματα, 47 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου. Ως αποτέλεσμα, 79 ψυχές χάθηκαν στη θάλασσα – αριθμός που ενδέχεται να αυξηθεί όσο περνούν οι ώρες, ενώ οι αγνοούμενοι ανέρχονται σε εκατοντάδες. Όπως είναι λογικό, το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο αποτέλεσε έναυσμα για έντονες αντιδράσεις από την πλευρά της κοινής γνώμης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ειδικά δε, έπειτα από ορισμένα τραγικά σχόλια που ακούστηκαν από τα χείλη γνωστής τηλεπερσόνας.
Σε τριήμερο Εθνικό Πένθος βρίσκεται η χώρα μας ενόψει της υδάτινης τραγωδίας
Το δραματικό ναυάγιο στην Πύλο εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν φορείς, ΜΜΕ, ομάδες διάσωσης, αλλά και πρόσωπα του πολιτικού στίβου. Μάλιστα, από μεριάς του ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός, Ιωάννης Σαρμάς, κύρηξε τριήμερο Εθνικό Πένθος απο χθες, Τετάρτη 14 Ιουνίου του 2023 και ώρα 21:00 ως το Σάββατο 17 Ιουνίου του 2023 και ώρα 21:00. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση από το Μέγαρο Μαξίμου, η κίνηση αυτή αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής για: «Τα θύματα του σημερινού τραγικού ναυαγίου στα διεθνή ύδατα δυτικά της Ελλάδας, με τη σκέψη και σε όλα τα θύματα των αδίστακτων διακινητών που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία».
Οι ανατριχιαστικές εικόνες από το ναυάγιο στην Πύλο – ασφυκτικά στοιβαγμένοι οι επιβάτες
Οι εικόνες του υπερφορτωμένου πλοίου πριν από τη βύθιση και το θάνατο εκατοντάδων μεταναστών έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, μέσα από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, προκαλώντας θυμό και σοκ. Άνθρωποι στοιβαγμένοι ασφυκτικά, ο ένας πάνω στον άλλον, στο κατάστρωμα του πλοίου. Λες και μεταφέρονται άψυχα αντικείμενα με σκοπό την αγοραπωλησία. Πραγματικά, είναι απορίας άξιο πώς ταξίδευαν υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά και γενικότερα πόσο απάνθρωπες είναι οι καταστάσεις που βιώνουν οι μετανάστες στην προσπάθεια τους να μεταφερθούν σε μία άλλη χώρα με καλύτερες προοπτικές.
Ακόμη, παραμένει άγνωστος ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονταν στο αμπάρι και στους υπόλοιπους εσωτερικούς χώρους του σκάφους – καθώς επίσης και η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Μεταξύ άλλων, αυτή είναι μια σημαντικότατη παράμετρος που έχει τεθεί στο δημόσιο διάλογο τόσο από ελληνικά, όσο και από διεθνή ΜΜΕ. Εκτός αυτού, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για ξεκάθαρη εκμετάλλευση των μεταναστών, με μοναδικό κίνητρο το οικονομικό όφελος.
Επιπλέον, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες διασωθέντων μεταναστών, πολλές γυναίκες και πάνω από 100 παιδιά φαίνεται να παρέμεναν επί ώρες εγκλωβισμένοι στα αμπάρια του αλιευτικού και βρίσκονται στη λίστα των αγνοούμενων.
«Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να πούμε αν ήταν πολύ λιγότερα ή πολύ περισσότερα», τόνισε ο εκπρόσωπος τύπου της υπηρεσιακής κυβέρνησης, Ηλίας Σιακαντάρης.
Τελικά, γιατί βυθίστηκε το σκάφος;
Ως επικρατέστερο σενάριο του ναυαγίου, οι Αρχές θεωρούν το να παρουσίαστηκε κάποια μηχανική βλάβη στο σκάφος, με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθεί. Τότε, φαίνεται πως προκλήθηκε έντονη αναστάτωση, που συνοδεύτηκε από κλυδωνισμό αριστερά και μετά δεξιά. Κι, έτσι, μέσα σε μόλις λίγα λεπτά από τη στιγμή που σταμάτησε η μηχανή, το πλοίο είχε βυθιστεί.
Μετανάστες που κατάφεραν να διασωθούν, επιδεικνύουν ακόμη στις Αρχές φωτογραφίες με τους αγνοούμενους, που είναι, κατά κύριο λόγο, γυναίκες και παιδιά. Κι όσο η μεγάλη επιχείρηση διάσωσης στη θαλάσσια περιοχή του ναυαγίου θα συνεχίζεται, τόσο θα συνεχίζεται και ο θρήνος και αγωνία όλων μας, για όσους χάθηκαν και όσους ακόμα ελπίζουμε να μη χαθούν.
Ναι, το Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται στα Τάρταρα. Αυτό, όμως, συνεπάγεται ότι θα αφήσουμε αβοήθητους ανθρώπους στο έλεος της θάλασσας;
Φυσικά και σε κάθε ανθρώπινη τραγωδία υπάρχουν προβληματικά σχόλια, τα οποία αναδεικνύουν τις κοινωνικές παθογένειες που μας ταλανίζουν. Κατά την άποψη ορισμένων κυριών, εφόσον το Εθνικό Σύστημα Υγείας στερείται υποδομών με αποτέλεσμα να καθυστερούν εγκληματικά τα ασθενοφόρα, δεν θα έπρεπε μάλλον να σπεύσουν οι Αρχές και οι διασώστες να βοηθήσουν τους επιβαίνοντες στο εν λόγω σκάφος.
Άραγε, αυτό προκύπτει από μια γενικευμένη τάση μας να δείχνουμε αποστροφή απέναντι στους μετανάστες, θεωρώντας πως οι δικές μας ζωές, ως ντόπιοι, έχουν μεγαλύτερη αξία;
Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, όσοι εκφέρουν τέτοιες απόψεις δεν θα είχαν θέση στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, παραβιάζοντας καθημερινά τη δημοσιογραφική δεοντολογία, στάζοντας δηλητήριο και καταφεύγοντας σε πρακτικές κανιβαλισμού.
Αυτή η πρόσφατη τραγωδία αναδεικνύει, για ακόμη μία φορά, και, μάλιστα, με τον χειρότερο τρόπο την απελπισία των αιτούντων άσυλο, το εξαιρετικά σημαντικό και διαρκώς αυξανόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα, που μας αφορά όλους, καθώς και τη ανεξέλεγκτη δράση των εγκληματιών, που διακινούν απεγνωσμένους ανθρώπους.
Είναι ακόμη μία στιγμή που η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση προς τους επιζήσαντες του ναυαγίου μπαίνουν αυτόματα σε πρώτο πλάνο, ενώ παράλληλα βρισκόμαστε δίπλα σε κάθε προσπάθεια εντοπισμού των αγνοουμένων, με την ελπίδα να βρεθούν ζωντανοί. Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για ένα από τα χειρότερα ναυάγια των τελευταίων ετών στη Μεσόγειο. Εμείς για ακόμη μία ανθρώπινη τραγωδία στη χώρα μας, λίγους μόνο μήνες μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Άραγε, για πόσο ακόμα θα αντέχουμε να μετράμε χαμένες ζωές;
Το Vegan Life Market επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στις 17 και 18 Ιουνίου στο Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ από την ομάδα της Vegan Life, ευρέως γνωστή για τη δημιουργία του μεγαλύτερου vegan φεστιβάλ της Ευρώπης, του Vegan Life Festival!
Τι είναι η Vegan Life;
Η Vegan Life είναι ένας μη κερδοσκοπικός φορέας που έχει ως στόχο τη διάδοση του vegan τρόπου ζωής στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Πραγματοποιεί κάθε είδους εκδηλώσεις, καμπάνιες και δράσεις με κοινό σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των ζώων.
Ακόμη στοχεύει στην εξοικείωση του κοινού με την έννοια του βιγκανισμού, την ευαισθητοποίηση γύρω από ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και την παροχή προσβάσιμης, έγκυρης και επιστημονικά τεκμηριωμένης πληροφόρησης για το vegan τρόπο ζωής – αλλά και κάθε θέμα που έμμεσα ή άμμεσα συνδέεται με αυτόν.
Η σημαντικότερη εκδήλωσή της, το Vegan Life Festival Athens, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2016 στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Και από το 2019, αποτελεί πλέον το μεγαλύτεροveganφεστιβάλτης Ευρώπης, με προσέλευση που ξεπερνά τα 32.000 άτομα κάθε χρόνο.
Γιατί ο βιγκανισμός είναι ένας τρόπος ζωής, και όχι απλώς μία διατροφική επιλογή. Ξεκίνησε στην Αγγλία το 1944 με την ίδρυση της Vegan Society και πρεσβεύει μία φιλοσοφία ζωής που στοχεύει στην εξάλειψη της χρήσης ζώων για ανθρώπινη χρήση και κατανάλωση.
Σκοπός του vegan τρόπου ζωής είναι η έμπρακτη εφαρμογή της ιδέας ότι ο άνθρωπος δεν είναι ανώτερος από τα άλλα ζώα και έτσι δεν έχει κανένα δικαίωμα να τα εκμεταλλεύεται και να τα μεταχειρίζεται σαν να του ανήκουν.
Τι είναι το Vegan Life Market και σε ποια άτομα απευθύνεται;
Το Vegan Life Market είναι μία μεγάλη vegan έκθεση με πολλαπλές παράλληλες δραστηριότητες και στόχο την εξοικείωση του κοινού με το vegan τρόπο ζωής. Απευθύνεται σε όλα τα άτομα, είτε είναι vegan είτε θέλουν να γίνουν, είτε απλώς έχουν περιέργεια να μάθουν περισσότερα για το βιγκανισμό.
Το Vegan Life Market 2023 σε περιμένει να το επισκεφθείς και να γευτείς κάθε είδους λιχουδιές με 100% ύλες φυτικής προέλευσης: Από σουβλάκια μέχρι πίτσες, και από μαγειρευτά έως παγωτά, οι κουζίνες του Vegan Life Marketθα σου αποδείξουν περίτρανα ότι η vegan κουζίνα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη μαγειρική με ζωικά παράγωγα.
Πέρα από πεντανόστιμες δημιουργίες, στο Vegan Life Market 2023 θα βρεις μία μεγάλη γκάμα vegan προϊόντων και υπηρεσιών, από συσκευασμένα τρόφιμα μέχρι καλλυντικά, σαπούνια, ρούχα, προϊόντα προσωπικής υγιεινής και οικολογικά είδη.
Ακόμα, στο Vegan Life Market θα βρεις το πιο σούπερ ανταλλακτικό παζάρι ρούχων, όπου με σύνθημα «Φέρε ό,τι δεν χρειάζεσαι, πάρε ό,τι σου αρέσει», σε καλούμε να κάνεις πράξη την πιο βιώσιμη και οικονομική πρακτική για να ανανεώσεις τη ντουλάπα σου.
Όπως σε κάθε εκδήλωση, έτσι και τώρα, όσα ρούχα απομείνουν από την διαδικασία της ανταλλαγής, θα παραληφθούν από την Fabric Republic όπου έχει το πιο ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης ρούχων.
Επίσης, η οργάνωση Humanity Greece θα βρίσκεται καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης στο χώρο του μάρκετ για να συλλέγει τρόφιμα για την κουζίνα αλληλεγγύης που διενεργεί.
Κι επειδή οι παράλληλες δραστηριότητες δεν τελειώνουν ποτέ, η Vegan Life σε περιμένει στο φετινό μάρκετ με μία vegan εκδοχή της human library, στην οποία θα μπορείς να «ξεφυλλίσεις» ανθρώπινα βιβλία, να μάθεις τις ιστορίες τους και να τους κάνεις ό,τι ερώτηση επιθυμείς.
Επίσης, στο χώρο του Αμαξοστασίου θα βρεις γυαλιά εικονικής πραγματικότητας που θα σε βάλουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των κτηνοτροφικών μονάδων. Πιστεύεις ότι αντέχεις να αντιμετωπίσεις την αλήθεια;
Παράλληλες δραστηριότητες θα πραγματοποιηθούν και σε συνεργασία με την ActionAid και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Food Wave: Empowering urban youth for climate action»: Από πικ-νικ μέχρι δημιουργία seed bombs και ξενοδοχείων μελισσών, τίποτα δεν θα λείπει από τη φετινή εκδήλωση.
Αυτά και άλλα πολλά σε περιμένουν στο Vegan Life Market 2023: 17 & 18 Ιουνίου, από τις 11:00 έως τις 23:00 στο παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ με ελεύθερη είσοδο.
Οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά… ευπρόσδεκτα!
Σε τετράωρη στάση εργασίας προβαίνει η ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών – Πειραιώς) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το κατακρεουργημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Συγκεκριμένα, οι νοσοκομειακοί γιατροί βρίσκονται ήδη εν κινήσει από τις 10:00 π.μ., σήμερα, ενώ οι κινητοποιήσεις αναμένεται να συνεχιστούν μέχρι και τις 15:00 μ.μ. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, ότι στη 13:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση και στο υπουργείο Υγείας, προκειμένου να ακουστούν τα σημαντικότατα αιτήματά τους.
Δυστοπικό περιβάλλον το Εθνικό Σύστημα Υγείας, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΙΝΑΠ
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΕΙΝΑΠ: «Τα λειτουργικά προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων διογκώνονται εκθετικά κάθε ημέρα που περνάει, ενώ η εργασιακή υπερεξόντωση των ελάχιστων σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες εναπομεινάντων υγειονομικών έχει ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Η υποβάθμιση και εγκατάλειψη του ΕΣΥ επί δεκαετίες έχει οδηγήσει στην δημιουργία ενός δυστοπικού περιβάλλοντος που έχει αρνητική επίπτωση στην παρεχόμενη περίθαλψη».
«Η υποστελέχωση, η συνολική υποχρηματοδότηση του συστήματος, οι χαμηλές αμοιβές, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, δεν επιλύονται με την ιδιωτικοποίηση λειτουργιών των νοσοκομείων, ούτε με την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ούτε με την προκήρυξη θέσεων συντονιστών διευθυντών».
Και, πράγματι, η κατάσταση που περιγράφεται είναι αυτή ακριβώς που θα συναντήσει κανείς αν χρειαστεί να επισκεφτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ/EUROKINISSI
Σε μια χώρα με «καταπληκτική ποιότητα ζωής», τα αιτήματα της ΕΙΝΑΠ θα ήταν δεδομένα, όχι ζητούμενα
Κάθε φορά που ένας κλάδος ή μια ομάδα ανθρώπων προχωράει σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας για να διεκδικήσει όλα όσα θα έπρεπε να ήταν κεκτημένα, δε μπορούμε παρά να αναλογιστούμε το πόσο εγκληματικά άτοπος ήταν αυτός χαρακτηρισμός του πρώην – και νυν ενδεχομένως – Πρωθυπουργού περί ποιότητας ζωής. Στην περίπτωση των νοσοκομειακών γιατρών, τα αιτήματά τους περιλαμβάνουν τα εξής:
Επαναφορά του ιατρικού μισθολογίου πριν τις αντισυνταγματικές περικοπές του 2012
Μαζικές προσλήψεις τόσο γιατρών και νοσηλευτών, όσο και όσων άλλων ειδικοτήτων απαιτούνται
Μόνιμη δουλειά, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας
Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς όλων των υγειονομικών, 13ο και 14ο μισθό, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας σε όλους τους υγειονομικούς
Να καταργηθούν οι νόμοι που ιδιωτικοποιούν το ΕΣΥ
Γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στα νοσοκομεία
Αποκλειστικά δημόσια, υψηλής ποιότητας περίθαλψη για όλους τους κατοίκους της χώρας
Η ελληνική ραπ, συχνά και «μουσική του δρόμου», αποτελεί ένα είδος μουσικής, που έχει τις ρίζες του στην hip hop κουλτούρα, μία κουλτούρα γεννημένη στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Στην Ελλάδα, η ραπ μουσική ακούστηκε για πρώτη φορά κατά τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό, ενώ από τα πρώτα συγκροτήματα που «έκαναν την αρχή» στο είδος, ήταν οι FF.C, το 1987.
Τα τελευταία χρόνια, η ραπ σκηνή φαίνεται πως έχει εξελιχθεί σημαντικά, χαράσσοντας τη δική της ξεχωριστή πορεία και δημιουργώντας την προσωπική της ταυτότητα στη μουσική βιομηχανία της χώρας μας.
Μέσα σε αυτό το «ζωντανό» μουσικό τοπίο, έχει αναδειχθεί μία νέα γενιά καλλιτεχνών, που με το ακατέργαστο ταλέντο, τη στιχουργική τους ικανότητα και τις δυναμικές ερμηνείες τους, έχουν καταφέρει να επαναπροσδιορίσουν το είδος, αφήνοντας το στίγμα τους στις καρδιές και το μυαλό των θαυμαστών τους –και όχι μόνο.
Ο Ηλίας Παπανικολός, «Εισβολέας» ή αλλιώς Λιάκος, μας έχει χαρίσει – κατά κοινή ομολογία – ίσως από τα πιο ωραία live του είδους. Κι αυτό γιατί εκτός από εξαιρετικά οικεία φυσιογνωμία, αποτελεί αναμφίβολα κι έναν από τους πιο πρωτοπόρους καλλιτέχνες της γενιάς του.
Τα κομμάτια του μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να χορεύουμε, να αγανακτούμε. Ας κάνουμε, τώρα εικόνα, όλα αυτά να συμβαίνουν στις συναυλίες του.
Στον Ηλία δεν αρέσουν οι ταμπέλες. Η μητέρα του άκουγε από Βασίλη Καρρά μέχρι Deep Purple και τώρα εκείνος πειραματίζεται με επιτυχία με διαφορετικά μουσικά στιλ, συνδυάζοντας την ελληνική ραπ και το hip hop με το ρεμπέτικο και το λαϊκό, αφού ούτως ή άλλως, όλα είναι μουσική!
Δίπλα του θα δει κανείς πολλούς καλλιτέχνες, κυρίως γυναίκες, όπως η Σεμέλη Παπαβασιλείου ή η Ιουλία Καραπατάκη, που τα ντουέτα τους μας κάνουν να απορούμε πως γίνεται να «δένει» τόσο ωραία με κάθε φωνή.
Σε πολλά από τα κομμάτια του μας μιλά για τις προσωπικές του εμπειρίες, για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για τους αφανείς ήρωες που δε φορούν μπέρτα, για τους ανθρώπους που πολεμούν καθημερινά, με ψηλά το κεφάλι. Σε άλλα σατιρίζει, μας διασκεδάζει και μας ξεσηκώνει από την αρχή ως το τέλος.
Έχει συχνά χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, με ένα από τα κορυφαία flow της ραπ κοινότητας.
Με το καλλιτεχνικό του όνομα να είναι πια συνώνυμο της αυθεντικότητας, ο Σπαρτιάτης Γιάννης Γιαννακόπουλος, που ξεκίνησε την καριέρα του με τους «Flowjob», έχει καταφέρει να αποτελεί πια έναν από τους πρωταγωνιστές της εν λόγω σκηνής, που μας προσφέρουν εκρηκτικές sold out συναυλίεςαλλά και πολύ δυνατές κυκλοφορίες.
Οι μοναδικές ρίμες του καταφέρνουν να μας γεμίσουν συναισθήματα, αφού δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για τους δικούς τους αγώνες, φέρνοντας κάθε φορά το κοινό του ένα βήμα πιο κοντά του, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το περίεργο εδώ είναι πως αυτό το αίσθημα της «γροθιάς», που νιώθουμε οι περισσότεροι σε κάθε live του, το νιώθουμε εξίσου και σε κάθε – άρτια επιμελημένο – videoclip του.
«Γιατί ό,τι δεν μπόρεσε ο άνθρωπος, η αγάπη να ξέρεις μπορεί
Το σκοτάδι να πάρει απ’ τα μάτια σου και κάθε λάθος σου να συγχωρεί».
Η underground σκηνή στην Ελλάδα, ίσως και να ήταν μισή χωρίς τον ΛΕΞ, κατά κόσμον, Αλέξη Λαναρά. Ο καλλιτέχνης από τη Θεσσαλονίκη, έχει πολλάκις χαρακτηριστεί ως «φαινόμενο», την ίδια στιγμή που ο ίδιος αρνείται τον τίτλο «ποιητής του περιθωρίου».
Με τον προσγειωμένο χαρακτήρα του, τη χαρισματική σκηνική του παρουσία καθώς και τις παθιασμένες ερμηνείες του, έχει εδραιώσει δικαίως τη θέση του ως εξέχουσα προσωπικότητα της ελληνικής ραπ σκηνής.
O ΛΕΞ διατηρεί μεγάλη απόσταση από το κοινό του. Αλλά καμία από τη μουσική του.
Δεν έχει επαφές με ταsocial media, δε δίνει συνεντεύξεις, ό,τι έχει να πει το λέει μέσα από τα κομμάτια του, αγγίζοντας τους ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος ή υποβάθρου.
Μέσω των στίχων του ανοίγει ένα παράθυρο στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η σημερινή νεολαία, μιλώντας για θέματα όπως η ψυχική υγεία, η αστυνομική βία, οι κοινωνικές αδικίες, η πολιτική διαφθορά και η αναζήτηση ταυτότητας.
«Ζω και μ’αγαπάνε σα να πέθανα», λέει και εμείς θυμόμαστε, ακόμη, το περσινό του live-σταθμό, εκείνη την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου στη Νέα Σμύρνη, όπου γέμισε ένα στάδιο με 25.000 ανθρώπους…
Αν με ρωτούσαν ποιο όνομα μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη «καλλιτέχνης», σίγουρα θα ήταν αυτό του ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ.
Ο καλλιτέχνης και παραγωγός του «Bashment Records», Παναγιώτης Κυριακού, μέσα από το μοναδικό του ύφος και τη χαρισματική φωνή του, έχει χαράξει τη δική του πορεία προς μία επιτυχία, που μάλλον ξεπερνά τα όρια της δημιουργικότητας.
Ο πειραματισμός του ξεκίνησε σε μικρή ηλικία, με ένα κασετόφωνο, όπου ηχογράφησε και άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του, ενώ το πρόσωπο που τον μύησε σε αυτό τον κόσμο ήταν, αναμφίβολα, ο αδερφός του.
Ο Παναγιώτης επενδύει πολύ στους στίχους του και ίσως αργήσει να κυκλοφορήσει νέο κομμάτι, όταν το κάνει, όμως, θα βγει ακριβώς όπως το είχε φανταστεί.
Γι’ αυτό και τα περισσότερα live του γίνονται τις περισσότερες φορές sold out, με το κοινό να έρχεται ακόμη και τώρα με το ίδιο πάθος – ίσως και ακόμη περισσότερο – που ερχόταν και τότε, όταν ο ίδιος ήταν ακόμη μέλος των «Ψυχόδραμα 07».
«Μία δυσάρεστη στιγμή δεν θέλει άλλη για να καταλάβεις το χαμόγελο τι πάει να πει».
Πώς αυτά τα σύγχρονα είδωλα επαναπροσδιορίζουν το είδος και μας εμπνέουν;
Καθώς η ελληνική ραπ σκηνή συνεχίζει και θα συνεχίσει να εξελίσσεται, αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όριά της, πυροδοτούν συζητήσεις για σημαντικά θέματα και αιχμαλωτίζουν το κοινό με την τέχνη τους.
Τόσο η φωνή όσο και η προσωπικότητά τους λειτουργούν ως πηγές ενδυνάμωσης για τους θαυμαστές τους αλλά και ως φάροι έμπνευσης για τη νέα γενιά καλλιτεχνών.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ευτυχώς, έχουμε πολλούς ακόμα ανθρώπους που, μέσω της μουσικής τους, όχι μόνο διαμορφώνουν την ελληνική ραπ σκηνή αλλά λειτουργούν και ως καταλύτες για την κοινωνική αλλαγή, υπενθυμίζοντάς μας ότι η μουσική έχει τη δύναμη να ενώνει, να ενδυναμώνει και να διαμορφώνει τον κόσμο γύρω μας!
Πολλές φορές, με ρωτάνε για το coming out μου ή για το πότε κατάλαβα ότι είμαι bi.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία απολύτως ιστορία να διηγηθώ. Πάντα ένιωθα έλξη προς ανθρώπους ανεξαρτήτως του φύλου τους και ποτέ δεν προβληματίστηκα σχετικά με αυτό, αλλά ούτε και το αρνήθηκα.
Είναι γεγονός ότι μεγάλωσα σε αρκετά ισορροπημένο περιβάλλον και ότι γύρω μου είχα κυρίως ανθρώπους προοδευτικούς και ανοιχτόμυαλους, οπότε είχα την ευτυχία να μη χρειαστεί να εξηγηθώ σχεδόν ποτέ για το ποια είμαι.
Όλα ρόδινα, λοιπόν, σωστά;
Κατά μία έννοια, ναι. Σίγουρα δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που υπέστησαν αποκλεισμό, εκφοβισμό ή κακοποίηση για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που βίωσα και ακόμα βιώνω όσα χρόνια κι αν περάσουν – και όσο ανοιχτά κι αν μιλάω για αυτό, θα μπορούσα να το περιγράψω εύστοχα με μία λέξη: Ακύρωση.
Ο αγγλικός όρος «bi erasure [bisexual erasure]» έχει δημιουργηθεί για να περιγράψει ακριβώς αυτό που υφίσταμαι και εγώ και εκατομμύρια άλλα bi και pansexual άτομα που δεν ανήκουν στο δίπολο straight – lesbian/gay: Την αμφισβήτηση ή άρνηση του σεξουαλικού τους προσανατολισμού ως «έγκυρη» και πραγματικά υπαρκτή ταυτότητα.
Από το ότι «περνάω απλώς μία φάση» (εδώ και τριάντα πλέον χρόνια!) μέχρι ότι λέω ότι είμαι bi για να ακολουθήσω κάποιας μορφής μόδα, οι ακυρωτικές ατάκες που ακούω σχετικά με το σεξουαλικό μου προσανατολισμό από γνωστούς και αγνώστους, είναι πραγματικά ατελείωτες.
Αυτό, όμως, που ίσως πονάει περισσότερο από όλα όταν συμβαίνει, είναι η ακύρωση ή μησυμπερίληψη που υφίσταμαι – και υφιστάμεθα συχνά όλα τα bi και pansexual άτομα, από την ίδια τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Ναι, μπορεί το «b» να είναι το τρίτο μόλις γράμμα στο διεθνές αυτό αρκτικόλεξο (LGBTQI+), αλλά όλη μου σχεδόν τη ζωή νιώθω ότι οριακά ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός και, συνολικά, η ταυτότητά μου ως queer άτομο δεν αναγνωρίζονται ουσιαστικά από κανέναν. Ένας από τους βασικούς λόγους που συμβαίνει αυτό; Μα φυσικά, το γεγονός ότι έχω σχέσημε άντρα!
Η σχέση μου με τον τωρινό μου σύντροφο, καθώς και όλες οι προηγούμενες μεγάλες σχέσεις της ζωής μου, αποτελούσαν πάντοτε μόνιμη αιτία αμφισβήτησης και ακύρωσης του σεξουαλικού μου προσανατολισμού.
Μάλιστα, πριν από ένα περίπου χρόνο, δέχτηκα διαδικτυακή επίθεση και bi erasure από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, γι’ ακριβώς αυτό το λόγο.
Ήταν 25η Νοεμβρίου του 2022, και είχαμε κατέβει στο κέντρο με φίλες για να στηρίξουμε την πορεία ενάντια στηνέμφυλη βία.
Όταν σταματήσαμε μπροστά στο Σύνταγμα, αποφασίσαμε με την Κ. να βγάλουμε φωτογραφίες που φιλιόμαστε ακριβώς μπροστά στο Κοινοβούλιο με σκοπό να τις αναρτήσουμε στα social media και να γράψουμε ένα κείμενο για την ομοφοβία και την έμφυλη βία.
Η φωτογραφία μας αναρτήθηκε λίγες ημέρες μετά και άρχισε να διαδίδεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και να λαμβάνει κάθε είδους σχόλια. Ανάμεσα σε αυτά, ένα σχόλιο από ένα άγνωστο προφίλ ήταν αυτό που με τάραξε περισσότερο από όλα.
Στο σχόλιο αυτό, το εν λόγω άτομο, με κατηγορούσε με πολύ επιθετικό τρόπο ότι χρησιμοποιώ ένα φιλί με μία άλλη γυναίκα – φίλη μου (χωρίς φυσικά να γνωρίζει καν αν η Κ. αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα ή το ποια ακριβώς είναι η σχέση μας) για να πάρω likes και δημοσιότητα, την ίδια ώρα που είμαι «φανερά στρέιτ», όπως υποστήριξε, καθώς έχω σχέση με άντρα.
Γι’ ακόμη μία φορά, το γεγονός ότι έχω φανερά σχέση με άντρα, στάθηκε αφορμή για να ακυρωθεί ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός τόσο εύκολα και ανερυθρίαστα.
Για ακόμη μία φορά χρειάστηκε να απαντήσω και να υπερασπιστώ την εαυτή μου, την ταυτότητά μου, και να εξηγήσω γιατί είναι βαθιά προβληματικό να υποθέτουμε οτιδήποτε για ένα άτομο που δεν γνωρίζουμε.
Από το ότι ένα άτομο είναι στρέιτ επειδή έχει σχέση με άντρα, μέχρι το ότι όλες οι σχέσεις είναι μονογαμικές και, άρα, αποκλείεται να έχει σχέση και με άλλο άτομο – όλες αυτές οι υποθέσεις που βασίζονται πάνω σε κοινωνικά επιβεβλημένες κανονικότητες, αναπαράγονται αδιάκοπα και ανεμπόδιστα, ακόμη και από ενεργά μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Στο σχόλιο αυτό απάντησα, αναλυτικά και με επιχειρήματα
Εξήγησα γιατί ήταν προβληματικά και προσβλητικά όλα όσα μου προσήπτε και αναγκάστηκα να μπω σε έναν εξουθενωτικό διάλογο που με έφθειρε και πάλι συναισθηματικά.
Ο διάλογος τελείωσε πλέον με προσωπικά μηνύματα, στα οποία το άτομο αυτό κατέληξε να ζητήσει κατά κάποιον τρόπο συγγνώμη για τις υποθέσεις που έκανε και τον τρόπο που μου μίλησε.
Και ενώ εγώ αποφάσισα να αφήσω όλη αυτή την ιστορία πίσω μου και να προχωρήσω τη ζωή μου, παρατήρησα ότι όσο περνούσαν οι μέρες το επιθετικό σχόλιο που είχε γίνει κάτω από την ανάρτησή μου μάζευε όλο και περισσότερα likes.
Likes από δεκάδες άτομα που προφανώς συμφωνούσαν ότι εγώ, ως «φανερά στρέιτ αφού έχω σχέση με άντρα» δεν είχα το δικαίωμα να ανεβάσω φωτογραφία στην οποία φιλιέμαι με μία γυναίκα και να γράψω για την ομοφοβία και την έμφυλη βία.
Όσο αυξάνονταν τα like, άλλο τόσο φούντωνε μέσα μου η αδικία
Είμαι άραγε λιγότερο μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας επειδή έχω σχέση με άντρα; Μήπως δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω για τα ζητήματα που με απασχολούν και να μοιράζομαι τα συναισθήματα και τα βιώματά μου επειδή «φαίνομαι στρέιτ»;
Και τι, τέλος πάντων, σημαίνει το να φαίνεται στρέιτ ένα άτομο; Πώς ακριβώς διαχωρίζεται ένα στρέιτ από ένα queer άτομο από την όψη του;
Όλη μου τη ζωή καλούμαι να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα και, όμως, όλη μου τη ζωή στερεύω από απαντήσεις. Όταν ανοίγω τη συζήτηση αυτή σε φιλικές παρέες και συναντήσεις, τα περισσότερα άτομα συμφωνούν.
Παρ’ όλα αυτά, στην πράξη δεν έχω δει τίποτα να αλλάζει. Γι’ αυτό, θέλησα για ακόμη μία φορά να μιλήσω για αυτά τα πράγματα και γι’ αυτό επεδίωξα να γράψω αυτό το άρθρο.
Γιατί το ότι είμαι μία γυναίκα που έχει σχέση με άντρα, δεν με κάνει λιγότερο bi. Και γιατί δεν θα έπρεπε να μπαίνω συνεχώς στη διαδικασία να αποδείξω το σεξουαλικό μου προσανατολισμό και την ταυτότητά μου ως queer άτομο σε κανέναν.
Αν είσαι σαν εμένα, και επειδή ξέρω ότι είμαστε πολλές σ’ αυτό το τρένο, θέλω να σου πω ένα πράγμα: Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό. Και δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα διαφορετικά για να σταματήσουν να κάνουν προβληματικές και προσβλητικέςυποθέσεις και ερωτήσεις οι γύρω σου.
Για ακόμη μία φορά, το πρόβλημα δεν βρίσκεται σε εμένα, ούτε σ’ εσένα. Βρίσκεται στην κοινωνία. Γι’ αυτό είμαστε, όμως, όλες και όλα εμείς εδώ: Για να την αλλάξουμε.
Η Ελλάδα, μία πανέμορφη νησιωτική χώρα, προσφέρεται για διακοπές κάτω από τον γαλανό ουρανό και τις πανέμορφες παραλίες. Όχι τόσο για τους πολίτες της, αλλά κυρίως για τους τουρίστες.
Παραθεριστές, κυρίως ευρωπαϊκών χωρών, έχουν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν και να πάρουν μία γεύση από την αξέχαστη ελληνική φιλοξενία και να αφήσουν τα λεφτά τους, τη στιγμή που οι νέοι της χώρας, είναι κάτι σαν το παιδιά για τα θελήματα. Στην καλοκαιρινή σεζόν δουλεύουν πολύ, πληρώνονται λίγο, και διαβιούν σε πολύ ζόρικες – οριακά απάνθρωπες – συνθήκες.
Τα έσοδα πάνε στους επιχειρηματίες, μικρούς και μεγάλους, ξενοδόχους και εστιάτορες. Οι επιχειρηματίες αυτοί δεν λογοδοτούν σε κανέναν και έχουν πλήρη ελευθερία να εκμεταλλεύονται τα νέα παιδιά που εργάζονται.
Σε μία εποχή, που οι Έλληνες είτε δυσκολεύονται οικονομικά για να πάνε διακοπές, είτε δουλεύουν για τους άλλους.
Η «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού στην Ελλάδα στις πλάτες των νέων
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στα νησιά – κυρίως από ανάγκη.Δουλεύουν σκληρά, χωρίς ρεπό, αντιμέτωποι με την κούραση, τους αγενείς πελάτες και τους φιλοχρήματους επιχειρηματίες.
Στη σεζόν δουλεύεις όλη τη βδομάδα, 10 ίσως και 12 ώρες τη μέρα. Προσωπικά έχοντας κάνει σεζόν το 2018, έχει τύχει να δουλέψω έως και 17 ώρες κάποιες φορές. Κάπου στους 5 μήνες – στους οποίους πήρα μισό (!) ρεπό, μία φορά. Ναι, κάποια λάθη δεν τα ξανακάνεις, σίγουρα.
Κόσμος γυρνάει με σακατεμένες μέσες, γόνατα και νεύρα. Ναι, αν είναι να δώσουμε όλα μας τα χρήματα από τη σεζόν τους γιατρούς (ορθοπεδικούς, ψυχιάτρους κ.λπ.), καλύτερα να επιλέξουμε κάποια άλλη απασχόληση.
Μία εξομολόγηση στο Instagram μας αναφέρει: «Είχα κορωνοϊό, ήμουν χάλια και (ο εργοδότης) μου έλεγε ότι εξαιτίας μου θα χάσει λεφτά. Δούλευα με 39 πυρετό».
Ορθοστασία, ήλιος, απαιτητικοί τουρίστες, εργοδότες που δεν κολλάνε ολόκληρα τα ένσημα. Απλήρωτες υπερωρίες, σπίτια κοντέινερ ή χωρίς τις βασικές υποδομές, υπάλληλοι που κοιμούνται στριμωγμένοι έπειτα από εξαντλητικά ωράρια.
Αυτή είναι πραγματικότητα στα ελληνικά νησιά και την κουβαλάει στις πλάτες του το νεαρό εργατικό δυναμικό – με υπομονή και οργή.
Τα παράπονα από τους εργοδότες, ότι δεν βρίσκουν άτομα να εργαστούν σεζόν, μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ειδήσεων, σε μία στηλίτευση της επιχειρηματικής λογικής που θέλει να πείσει πως οι νέοι είναι «τεμπέληδες».
Θεωρούν πως όσα παρέχουν είναι υπεραρκετά για να βρουν πρόθυμους υπαλλήλους. Ουκ ολίγες φορές πρωταγωνιστούν σε ειδησεογραφικά site τίτλοι, όπως: «Οι ξενοδόχοι αναγκάζονται ακόμα και να σερβίρουν».
Σε τι κοινωνία, άραγε, ζούμε που εντυπωσιάζονται από κάτι τέτοιο και όχι από την κυρίαρχη μισθωτή σκλαβιά που παρέχεται στους νέους;
Οι εργαζόμενοι εναντιώνονται και δεν δέχονται εύκολα να τους κάνουν τα χατίρια για κυριολεκτικά, λίγα παραπάνω ευρώ. Όταν δουν ότι ζορίζονται, παραιτούνται. Γυρίζουν την πλάτη στην εκμετάλλευση. Δε νοείται να αντιμετωπίζονται σαν να βρίσκονται σε σκλαβοπάζαρο.
Η αξία των εργαζομένων είναι φτηνή, διότι θεωρούνται αναλώσιμοι.Γι’ αυτό τους φέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Στην τελική, αντί παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν προσωπικό, ας παρέχουν τουλάχιστον τα νόμιμα και τα απαραίτητα, αντί να εξαντλούν κάθε περιθώριο κέρδους που προκύπτει από τα χέρια των νέων.
Ας αυξήσουν τους μισθούς, ας δίνουν ρεπό, ας κολλάνε τα ένσημα, ας παρέχουν κατοικήσιμα σπίτια.Ας ρίξουν λεφτά, δηλαδή, ώστε να είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Στην Κρήτη, φέτος, έγινε γνωστό πως κάποιοι εργοδότες χρησιμοποιούν ακόμα και ρήτρες ώστε να μην μπορούν οι υπάλληλοι να παραιτηθούν – και αν το κάνουν, να πρέπει να πληρώσουν 5.000€. Σκέφτονται το υπέρτατο κέρδος και υποδουλώνουν το προσωπικό.
Χωρίς ντροπή.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα φαντάζει αστείο το TikTok του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο οποίο αναφέρει πως θα “τσακίσει” τους εργοδότες που φέρονται κατά αυτό τον τρόπο.
Όσοι έχουν εργαστεί σεζόν και μιλούν για την εμπειρία τους, έχουν κοινές αναφορές. Οι ιστορίες τους περιστρέφονται γύρω από το χρηματικό κομμάτι, τις προφορικές συμφωνίες που αναιρούνται, εώς και παραβιαστικές συμπεριφορές από εργοδότες.
Άτομο, το οποίο προτιμά να διατηρήσει την ανωνυμία του, αναφέρει πωςδούλευε 15ωρο (από τις 10 το πρωί μέχρι τις 2:30 το ξημέρωμα) για 30 ευρώ τη μέρα.
«Τόσα, επειδή ο εργοδότης κάλυπτε φαΐ και σπίτι».
Επιπλέον, πρόσθεσε πως δεν οι υπερωρίες δεν αμείβονταν καθώς, «οι έξτρα ώρες ήταν από ανάγκη του μαγαζιού» – όπως του είπαν.
Παράλληλα, στην ερώτησή μου για το αν κατάφερε να βγάλει όλη τη σεζόν, απάντησε: «2,5 μήνες μετά έφυγα, για πολλούς ευνόητους λόγους. Του είχα πει αν συνεχιστεί έτσι, να βρει άτομο γιατί θα φύγω χωρίς ειδοποίηση».
Η Θ. λέει: «Έχω δουλέψει 17:00 με κλείσιμο(συνήθως 03:00 κάποιες φορές εώς και τις 05:00). Για 20-25€. Αυτό, σε μέρος χωρίς ιδιαίτερο τουρισμό. Σε άλλο μαγαζί μου έδιναν 15€ για 7 με 2 και με τρέξιμο. Έκανα τη δουλειά μου και άλλοι με μπάνιζαν, άλλοι μου την έπεφταν ή μου έστελναν για να βρεθούμε μετά».
Κάποιος άλλος μας είπε: «Ιδιοκτήτρια έπαιρνε ποσοστό από τα tips και τα tips κάρτας. Δεν πήρα ποτέ γιατί ήμουν αδήλωτος».
Οι αγενείς τουρίστες εννοείται συμβάλλουν στη σεζόν. «Πελάτης με έβριζε στη γλώσσα του επειδή δεν είχα σερβίρει τα 8 πιάτα που είχε παραγγείλει σε 10 λεπτά».
Ακόμη, η Ε. αναφέρει πως ήταν ήπια η κατάσταση στη σεζόν (προφανώς ειρωνικά) και περιγράφει με λίγες λέξεις τι συμβαίνει τις περισσότερες φορές. «Βρισίδι, δηλητηριάσεις από το φαγητό του προσωπικού και σχεδόν τα μισά tips στον μάνατζερ. Είναι ακραία η εκμετάλλευση που υπάρχει».
Η ευγένεια και το «ευχαριστώ» ή το «μπράβο» λείπουν. Αντίθετα, όπως μοιράστηκε η Κ.: «Μετά από 15 ώρες σε παραλία, στον ήλιο με 35 βαθμούς, τα άκουσα. Μου την είπε επειδή δεν ήμουν χαμογελαστή. Αποφάσισα να μην το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου» – και πολύ σωστά, θα συμπληρώσω.
Χώρα ιδανική – για τους ξένους. Εδώ στρώνεται η επιχειρηματικότητα για να πατήσει η εκμετάλλευση. Οι φίλοι και οι φίλες μας, τα δικά μας παιδιά, “ξενιτεύονται” στα νησιά.
Είναι αδικία να μη μπορούμε να απολαύσουμε τις ομορφιές του καλοκαιριού και η ανάγκη να υποδουλώνεται για την επιβίωση από τη διαφθορά, δημιουργώντας σύγχρονη δουλεία – όχι δουλειά.
Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο άσχημα υπάρχουν εργοδότες-άνθρωποι ενάντια στην πλειοψηφία. Αλλά θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα.
Αυτό επιτυγχάνεται χάρη στην άρνηση στις παράλογες απαιτήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των τουριστικών επιχειρήσεων.
Μπορούν να προχωρούν σε καταγγελίες, να απαιτούν όσα δικαιούνται και να μη δέχονται τις τραγικές συνθήκες της σεζόν.
Ο κόσμος φτιάχτηκε έτσι από άλλους και για να λειτουργήσει προς όφελός μας πρέπει να ξαναφτιαχτεί με τον σωστό τρόπο από εμάς. Έχουμε την ευθύνη της αλλαγής. Και αυτό, καθώς είναι βέβαιο πως οι συμφεροντολόγοι δεν θα αλλάξουν.
Shocking; Καθόλου. Αυτό που είναι σοκαριστικό, ωστόσο, είναι πως το 95% από εμάς λέμε ψέματα κάθε εβδομάδα, σύμφωνα με έρευνα ψυχολόγου. Από τη μία, έχουμε τα εγωιστικά μαύραψέματα και από την άλλη έχουμε τα λευκά ψέματα – μικρά «ευγενικά» ψέματα που κάποιος μπορεί να πει, στην πλειοψηφία για να αποφύγει μια άβολη κατάσταση. Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη κατηγορία: Τα «μπλε ψέματα» – ή αλλιώς, «blue lies».
Ψέματα για την υποστήριξη και την προστασία μιας ομάδας
Τα «μπλε ψέματα» βρίσκονται ανάμεσα στα γενναιόδωρα «λευκά ψέματα» και τα «εγωιστικά μαύρα». Οι ερευνητές τα χρησιμοποιούν για να περιγράψουν το «ψέμα στο όνομα του συλλογικού καλού».
Θεωρητικά, όποιος λέει «μπλε ψέματα» προσπαθεί να προστατεύσει κάποιον από κάτι. Με άλλα λόγια, είναι ψέματα που αποσκοπούν στο να επωφεληθεί μια ομάδα ή μια συλλογικότητα.
Επίσης, ενδέχεται να ειπωθούν προκειμένου να υπονομεύσουν τους αντιπάλους της ομάδας αυτής. Αποτελούν, κατά κάποιον τρόπο, ένδειξη υποταγής στις κοινωνικές ομάδες στις οποίες ανήκουμε.
Ο όρος επινοήθηκε για να περιγράψει τα ψέματα που έλεγαν οι αστυνομικοί για να προστατεύσουν κάποιον από το περιβάλλον τους.
Διότι, το ψέμα με σκοπό να προστατευθεί ένας άλλος αστυνομικός από την τιμωρία, θεωρούταν ηθικό. Από τότε μέχρι και σήμερα, τα «μπλε ψέματα» θεωρούνται επιτρεπτά επειδή υποστηρίζεται ότι λέγονται καλοπροαίρετα.
Όπως εξηγεί ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Τορόντο, Kang Lee, τα «μπλε ψέματα» υπάρχουν παντού. Ο Lee ήταν μέρος μιας μελέτης του 2008 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Developmental Science, η οποία υποστήριξε ότι τα «μπλε ψέματα» είναι «διαδεδομένα» στον κόσμο των ενηλίκων – ιδιαίτερα στον κόσμο του αθλητισμού, των επιχειρήσεων και της πολιτικής.
Για παράδειγμα, οι μυστικοί πράκτορες ενδέχεται να ψεύδονται, αλλά το κάνουν για χάρη της εθνικής ασφάλειας μιας χώρας. Όπως εξηγείο συγγραφέας, Jeremy Adam Smith, στο Scientific American:
«Σε όλο τον κόσμο, τα παιδιά μεγαλώνουν ακούγοντας ιστορίες ηρώων που επιδίδονται σε εξαπάτηση και βία για λογαριασμό των ομάδων τους. Στον «Πόλεμο των Άστρων», για παράδειγμα, η πριγκίπισσα Λέια ψεύδεται για την τοποθεσία της μυστικής βάσης των Επαναστατών. Στα μυθιστορήματα του «Harry Potter» (spoiler alert!), όλη η ζωή του διπλού πράκτορα, Severus Snape, είναι ένα ψέμα, αν και «μπλε» ψέμα».
Όταν κάποιος μας λέει ψέματα, το θεωρούμε απαράδεκτο από ηθικής άποψης. Ωστόσο, αν κάποιος λέει ψέματα προς όφελός μας, κάνουμε συχνά τα στραβά μάτια.
Κατά συνέπεια, το να λέμε ψέματα για να υποστηρίξουμε την πολιτική μας ομάδα ή για να βλάψουμε αντίπαλες ομάδες, θεωρείται συχνά ηθικά δικαιολογημένο.
Για παράδειγμα, η εξαπάτηση του Trump φαίνεται να ενίσχυσε τη στήριξή του κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ το 2016. Τώρα, κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα ψέμα, η υποστήριξή του μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων δεν φαίνεται να κλονίζεται ιδιαίτερα.
Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να αναρωτηθούν: Πώς τα καταφέρνει ο πρώην πρόεδρος και τη γλιτώνει έτσι; Πώς μπορεί να λέει τόσα πολλά ψέματα και να εξακολουθεί να κερδίζει την υποστήριξη πολλών Αμερικανών; Η απάντηση βρίσκεται στα «μπλε ψέματα».
Σε μια στήληγια την εφημερίδα «Toronto Star», ο συγγραφέας Daniel Dale αναφέρει έναν υποστηρικτή του Trump ονόματι James Cassidy, ο οποίος δεν νοιάστηκε για το γεγονός ότι ο τότε πρόεδρος έλεγε ψέματα σε μια σειρά από tweets, κατηγορώντας τον Barack Obama ότι παρακολουθούσε τις γραμμές του στον Πύργο Trump.
Αν και τα «μπλε ψέματα» αποσκοπούν στην ανάδειξη των δικών μας (πολιτικών) συμφερόντων και στην υπονόμευση των (πολιτικών) αντιπάλων, στην περίπτωση του Trump, τα ψέματά του δεν είχαν κανέναν σοβαρό αντίκτυπο.
Ο λόγος για τον οποίο ο Trump τη γλιτώνει είναι επειδή τα ψέματά του στοχοποιούν τους αντιπάλους των υποστηρικτών του, όπως τον Obama, τον Biden και τους Δημοκρατικούς, γενικότερα. Πολλοί λατρεύουν αυτά τα ψέματα.
Ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια, αλλά σκέφτονται: «Ας το διασκεδάσουμε – ναι, είναι ψέμα, αλλά κάνει τους Δημοκρατικούς να φαίνονται σε δυσχερή θέση, οπότε δεν έχω πρόβλημα». Όσο περισσότερο απειλείται μια ομάδα, άλλωστε, τόσο περισσότερο τείνει να αποδέχεται τα «μπλε ψέματα».
Εκεί που τα «λευκά ψέματα» συσπειρώνουν τους ανθρώπους, τα «μπλε ψέματα» ενώνουν όσους βρίσκονται στην ίδια ομάδα, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνουν αυτούς που ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες.
Αυτό αναδεικνύει μια δύσκολη αλήθεια για το είδος μας: Είμαστε βαθιά κοινωνικά πλάσματα, τείνουμε, όμως, να χωριζόμαστε σε ανταγωνιστικές ομάδες, κυρίως με σκοπό την κατανομή των πόρων.
Οι άνθρωποι μπορεί από τη μία, δηλαδή, να είναι συμπονετικοί, ενσυναισθητικοί, γενναιόδωροι και ειλικρινείς μέσα στην ομάδα τους, και από την άλλη να είναι αντικοινωνικοί απέναντι σε άτομα που δεν ανήκουν στην ομάδα τους ή δεν έχουν κοινά συμφέροντα.
Εν τέλει, τα ψέματα, ό,τι χρώμα και αν έχουν, προκαλούν άσχημα προβλήματα. Αλλοιώνουν την πραγματικότητά μας, αναδιαμορφώνοντάς την μέσα από την ατζέντα του ατόμου/της ομάδας που δεν θέλει η αλήθεια να βγει στην επιφάνεια.
Και αναφορικά με αυτό, ο Mark Twain πολύ σοφά είπε: «Αν λες την αλήθεια, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα».
H συνταγή είναι απλή: Κάν’το να υπόσχεται γρήγορη απώλεια βάρους και έχεις ήδη πετύχει!
Δεν είναι λίγος ο καιρός που η βιομηχανία φαρμάκων κάνει επίμονες προσπάθειες να ανακαλύψει ένα φάρμακο-βοηθό στην απώλεια βάρους. Η τελευταία της απόπειρα (το Ozempic), ωστόσο, φαίνεται να έχει προκαλέσει μία μικρή επανάσταση, καθώς λύνει ένα βασικό «πρόβλημα» για τα άτομα, που έχουν πολλάκις αποπειραθεί να χάσουν βάρος, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Ποιο είναι αυτό;
Η φυσιολογική αύξηση της πείνας μετά από μακροχρόνια δίαιτα.
Και είναι αλήθεια πως είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να χάσει πολλά κιλά και να τα διατηρήσει κάνοντας μόνο δίαιτα και άσκηση, αφού, για κάποιο λόγο, το βαρος σταδιακά βρίσκει πάλι τον δρόμο του πίσω προς το σώμα.
Δικαιολογημένα έχει προκύψει, λοιπόν, η ανάγκη ανακάλυψης βοηθημάτων στην απώλεια βάρους, είτε αυτά αφορούν χειρουργική παρέμβαση, φαρμακευτική αγωγή ή ειδική συμβουλευτική τροποποίησης συμπεριφοράς, όταν μάλιστα γνωρίζουμε πως η παχυσαρκία αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για νόσο και πρόωρη θνησιμότητα.
Το Ozempic ανήκει στην οικογένεια φαρμάκων «αγωνιστών των υποδοχέων του πεπτιδίου GLP-1». Η δραστική του ουσία είναι η σεμαγλουτίδη, «ξαδερφάκι» της λιραγλουτίδης, για την οποία έχουμε μιλήσει εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο.
Η συγκεκριμένη οικογένεια φαρμάκων, σχεδιάστηκε αρχικά με στόχο τη διαχείριση του σακχαρώδους διαβήτη. Κατά την έρευνα και την κλινική δοκιμή τους, όμως, παρατηρήθηκε απώλεια βάρους στους ασθενείς που τα έλαβαν.
Αυξάνουν την ποσότητα της ινσουλίνης που απελευθερώνεται από το πάγκρεας, ρυθμίζοντας τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα.
Καταστέλλουν την απελευθέρωση γλυκόζης από το ήπαρ.
Επιδρούν στα κέντρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την όρεξη, περιορίζοντάς την.
Επιβραδύνουν τη γαστρική κένωση, γεγονός που οδηγεί το άτομο στο να νιώθει χορτάτο.
Το Ozempic είναι ένα αντιδιαβητικό φάρμακο, το οποίο χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ενηλίκων, όταν ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 δεν ελέγχεται ικανοποιητικά. Όλα αυτά, φυσικά, σε συνδυασμό με αλλαγές στον τρόπο ζωής.
Στον ιστότοπο του σκευάσματος αναφέρεται πως η απώλεια βάρους που προκαλεί οφείλεται στον περιορισμό της πείνας και της προσλαμβανόμενης ενέργειας, αλλά δεν αποτελεί το βασικό του σκοπό. Το φάρμακο, όμως, σε μεγαλύτερη δόση, έχει πλέον λάβει έγκριση και για την χρήση του ως βοήθημα στην απώλεια βάρους.
Και κάπως έτσι, η λήψη του έχει εξαπλωθεί από άτομα με αρρύθμιστο διαβήτη, σε άλλα, που θέλουν να αντιμετωπίσουν την παχυσαρκία και τα προβλήματα υγείας που τους προκαλεί, αλλά και σε celebrities/influencers/άτομα της διπλανής πόρτας, που θέλουν να πετύχουν ένα skinny σωματότυπο.
Και κάπως έτσι… από αντιδιαβητικό φάρμακο κατέληξε να είναι το νέο «μαγικό ραβδάκι» και βούτυρο στο ψωμί του diet culture.
Αυτή η νέα τρέλα απώλειας βάρους, έχει, πράγματι, προκαλέσει μεγάλη ανησυχία, καθώς η λήψη του φαρμάκου έχει ξεφύγει από τον έλεγχο: Η ζήτηση είναι πλέον τόσο υψηλή που άνθρωποι που το χρειάζονται πραγματικά δεν μπορούν να το βρουν.
Αλλά και παγκοσμίως παρατηρείται σοβαρή έλλειψη φαρμάκων της οικογένειας των GLP-1 αγωνιστών, σε τέτοιο βαθμό που άτομα με διαβήτη αναγκάζονται να αλλάξουν το σχήμα της φαρμακευτικής τους αγωγής, σε άλλο με ίσως χαμηλότερη αποτελεσματικότητα.
Μέχρι σήμερα το hashtag #ozempic έχει 1,1 δις προβολές στο TikTok, ενώ οι αναζητήσεις στο Google παγκοσμίως εμφανίζουν έντονη αυξητική τάση.
Στις ανεπιθύμητες ενέργειες του φαρμάκου περιλαμβάνεται στομαχικός πόνος, ναυτία, έμετοι και διαταραχή της γαστρεντερικής λειτουργίας (διάρροια ή δυσκοιλιότητα). Στις σοβαρότερες ανεπιθύμητες ενέργειες αναφέρεται η αύξηση του κινδύνου για θυρεοειδικούς καρκίνους, υπογλυκαιμία, διαταραχές όρασης, νεφρική ανεπάρκεια και η παγκρεατίτιδα.
Μαρτυρίες ατόμων που λαμβάνουν το φάρμακο (είναι παντού στο TikTok) αναφέρουν, ακόμη, έντονο αίσθημα φουσκώματος, απώλεια όρεξης, σημαντική υποκατανάλωση τροφής, χαμηλή ενέργεια, αδυναμία σωματικής άσκησης και έκπτωση της γνωστικής λειτουργίας (διόλου περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι πολλά άτομα που το λαμβάνουν καταλήγουν να υποσιτίζονται).
Το ζήτημα εδώ είναι ότι η διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής οδηγεί στην επαναπρόσληψη βάρους, καθώς επανέρχεται το αίσθημα πείνας και η κανονική ταχύτητα κένωσης του στομάχου. Είναι, επομένως, σημαντικό να τονίσουμε πως μιλάμε για ένα φάρμακο, το οποίο θα πρέπει να λαμβάνεται από το άτομο μακροπρόθεσμα, όπως οι στατίνες ή η αντιυπερτασική αγωγή.
Πολλοί γιατροί υποστηρίζουν πως οι ανεπιθύμητες ενέργειες της παχυσαρκίας ξεπερνούν τη σοβαρότητα των παρενεργειών του φαρμάκου. Και πράγματι, προς το παρόν, τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν πως η χρήση του μειώνει τον κίνδυνο για καρδιαγγειακά συμβάντα, εγκεφαλικό και νεφροπάθειες.
Φαίνεται, ακόμη, πως μειώνει την αρτηριακή πίεση και τα επίπεδα λιπιδίων στο αίμα (χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν είναι το φάρμακο ή η απώλεια του βάρους που ευθύνεται γι’ αυτό) και πως η μακροχρόνια χρήση του είναι σχετικά ασφαλής.
Για να πούμε αν, λοιπόν, αξίζει το ρίσκο θα πρέπει να συγκρίνουμε τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει το κάθε άτομο λόγω της παχυσαρκίας του με τις παρενέργειες που μπορεί να συναντήσει λαμβάνοντας το φάρμακο – κάτι που, φυσικά, είναι δουλειά του εκάστοτε θεράποντος γιατρού.
Σίγουρα, το ρίσκο που θα πάρει ένα άτομο με προβλήματα υγείας λόγω του βάρους του είναι διαφορετικό από αυτό που παίρνει ένα άτομο με μεγαλύτερο σωματότυπο, που όμως δεν αντιμετωπίζει συνοδά προβλήματα.
Σκέφτομαι πως το φαινόμενο «Ozempic» συνιστά ένα ακόμα παράδειγμα που υπογραμμίζει πόσο έντονη είναι η επίδραση της βιομηχανίας της δίαιτας στην συλλογική μας συνείδηση. Μου φαίνεται τρομερό το πόσο εύκολα και αβίαστα δέχεται – ή μάλλον επιλέγει – κανείς να ταλαιπωρήσει το σώμα του τόσο έντονα και με άγνωστες ακομα μακροπρόθεσμες επιδράσεις.
Ας θυμηθούμε κάπου εδώ τον διχασμό που προκάλεσαν τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού και πόσοι ήταν αυτοί που αρνήθηκαν να «βάλουν στο σώμα τους» κάτι που δεν γνωρίζουν πώς θα τους επηρεάσει μακροπρόθεσμα.
Αναρωτιέμαι πόσο φορτισμένο μπορεί να είναι ένα άτομο που ζει με παχυσαρκία από τα «πρέπει» του κοινωνικού συνόλου αλλά και του γιατρού του για να χάσει βάρος, ώστε να γίνει αποδεκτό και να φροντίσει την υγεία του.
Έχουμε μιλήσει επανειλημμένα για το στίγμα βάρους αλλά και την χονδροφοβία στον ιατρικό κόσμο. Νιώθω συμπόνια, λοιπον, όταν αντιλαμβάνομαι πόσο χειρότερα πρέπει να αισθάνεται το άτομο αυτό με τα κιλά του και πόσο δύσκολο θα του είναι να επιβιώσει σε έναν κόσμο που το αντιμετωπίζει με προκατάληψη.
Πώς, λοιπόν, να μην εξελιχθεί σε trend;
Σε έναν κόσμο που τα πάντα γίνονται φανερά και αποτελούν content άξιο μοιράσματος, πόσο μάλλον όταν αφορούν στο αδυνάτισμα, δεν είναι καθόλου περίεργο ένα τέτοιο φάρμακο να κεντρίσει το συλλογικό ενδιαφέρον.
Στο debate για το αν η φαρμακευτική αγωγή έχει θέση στην παρέμβαση για την αντιμετώπισή της παχυσαρκίας, θα σου απαντήσω «ναι».
Η παχυσαρκία μπορεί να περιορίσει σημαντικά την ποιότητα ζωής ενός ατόμου: Να το αποτρέψει από το να απολαμβάνει τη ζωή, να κινείται, να ταξιδεύει, να το αναγκάσει να δέχεται προκατάληψη.
Η απώλεια βάρους, από την άλλη, είναι μία διαδικασία δύσκολη, μακροχρόνια, βίαιη και αφύσικη, καθώς απαιτεί από το άτομο να δεσμευτεί στο να τρώει πολύ λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ το ίδιο του το σώμα του σαμποτάρει αυτή την προσπάθεια.
Είναι τεράστιος ο αριθμός των ατόμων που παλεύουν με τη σχέση τους με την τροφή και, σίγουρα, δεν είναι για όλους το ίδιο εύκολο να τη θεραπεύσουν. Είναι, επίσης, σημαντικό να πούμε πως δεν αντιλαμβάνονται όλοι την πείνα και την όρεξη με τον ίδιο τρόπο.
Συμβουλές όπως «απλά ράψτο» είναι αυθαίρετες και επιβλαβείς. Σε έναν κόσμο που η ιατρική και τα σύγχρονα φάρμακα δίνουν λύσεις για πολλές χρόνιες νόσους και καταφέρνουν να αυξήσουν το προσδόκιμο επιβίωσης και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής, γιατί να μην αφήσουμε τη βιομηχανία να βοηθήσει και τα άτομα αυτά;
Αν, τώρα, στη δεξαμενή των ατόμων που λαμβάνουν το φάρμακο υπάρχουν και αυτά που απλά δεν θέλουν να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τον τρόπο ζωής τους και ψάχνουν μία εύκολη λύση, είναι χρέος του υγειονομικού προσωπικού να τα φιλτράρει και να τα διαχωρίσει.
Αυτό που με προβληματίζει είναι πως η κοινωνία μας δεν είναι ακόμη έτοιμη για την παρουσία φαρμάκων, όπως το Ozempic.
Είναι πολλή η δουλειά που πρέπει να γίνει συλλογικά: Τόσο από μέρους της επιστημονικής κοινότητας, που αν αφήσουμε στην άκρη τα απαρχαιωμένα διαγράμματα του Δείκτη Μάζας Σώματος, ακόμα δεν έχει διαλευκάνει ποια είναι η γραμμή μεταξύ υγιούς και υπερβάλλοντος βάρους αλλά και από το μέτωπο των social media και των κοινωνικών προτύπων, στο οποίο αν και γίνονται βήματα, το αδύνατο θεωρείται ακόμα «όμορφο», κι ας μην είναι πάντα υγιές.
Μέσα σε όλα αυτά – και άλλα τόσα – δεινά, με τα οποία ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι, υπάρχει ένα άτυπο είδος τέχνης – αυτή που μας επιτρέπει να «πασπαλίζουμε» τις δραματικές αυτές καταστάσεις με σαρκασμό, χιούμορ και έξυπνες ατάκες. Τα μαγικά αυτά συστατικά, είναι αρκετά για να δημιουργήσουν τον πυρήνα των γνωστών μας, «memes».
Ο όρος «meme» (μιμίδιο εις την ελληνικήν) επινοήθηκε από τον Ρίτσαρντ Ντόκινς, έναν Βρετανό εξελικτικό βιολόγο, στο βιβλίο του «The Selfish Gene», το 1976. Εκεί, ο Ντόκινς χρησιμοποιεί τον συγκεκριμένο όρο για να περιγράψει πολιτιστικές ιδέες και συμπεριφορές, που μεταδίδονται από άτομο σε άτομο μέσω της μίμησης, όπως τα γονίδια μεταδίδονται μέσω γενεών.
Αρκετά χρόνια αργότερα, περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα memes κάνουν την εμφάνισή τους ως μία μορφή διαδικτυακού περιεχομένου και γίνονται γρήγορα βασικό στοιχείο της «ιντερνετικής κουλτούρας», παρέχοντας έναν δημιουργικό και γρήγορο τρόπο για τους χρήστες να εκφραστούν και να σχολιάσουν διάφορα θέματα.
Σήμερα, στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα memes θα λέγαμε πως έχουν γίνει πια μία παγκόσμια γλώσσα που ξεπερνά σύνορα, πολιτισμούς και γενιές.
Αυτές οι χιουμοριστικές ή σατιρικές εικόνες (πιο σπάνια και βίντεο), συνοδευόμενες από έξυπνες λεζάντες, λόγω της ταχείας εξάπλωσής τους, «φτάνουν» σε εκατομμύρια ανθρώπους σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Χρησιμεύουν, έτσι, ως ένας συνοπτικός και προσιτόςτρόπος επικοινωνίας ιδεών, ένα ισχυρό μέσο που επιτρέπει στους ανθρώπους να ασχολούνται, να σχολιάζουν και να διακωμωδούν κοινωνικά ζητήματα, σημαντικά γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένων των δραμάτων και των προκλήσεων της εποχής.
Την ίδια στιγμή, τα memes επηρεάζουν και διάφορες άλλες πτυχές της κουλτούρας μας, όπως της διαφήμισης, της πολιτικής και της ψυχαγωγίας.
Δεν είναι λίγες οι εταιρείες και οι πολιτικές καμπάνιες, που συχνά ενσωματώνουν memes στις στρατηγικές μάρκετινγκ, προκειμένου να αλληλεπιδράσουν πιο άμεσα με το νεότερο κοινό, να το προσελκύσουν και να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις σύγχρονες viral τάσεις.
Είναι όμως τα memes κάτι παραπάνω από μία απλή πηγή ψυχαγωγίας;
Memes:Θα μπορούσαν, επίσης, να είναι ένας νέος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το δράμα και τις προκλήσεις της καθημερινότητάς μας;
Αδιαμφισβήτητα, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των χιουμοριστικών εικόνων είναι η χαλαρή και σατιρική προοπτική που προσφέρουν ως προς τα σοβαρά ζητήματα που μας απασχολούν, κάτι που μας επιτρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να γελάσουμε και ίσως και να δούμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική.
Το σίγουρο είναι ότι μετατρέποντας το δράμα σε κωμωδία, τα memes μας βοηθούν να ξεφύγουμε, όσο μπορούμε, από το στρες και τις αγωνίες που μας δημιουργούν οι προκλήσεις της καθημερινότητας.
Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο τα memes έχουν γίνει ένα δημοφιλές μέσο αντιμετώπισης του «δράματός» μας είναι διότι καταγράφουν συναισθήματα και εμπειρίες, που έχουν μεγάλη απήχηση σε ένα ευρύ κοινό.
Είτε πρόκειται για μία αστεία εικόνα που απεικονίζει μία κατάσταση, είτε για μία σαρκαστική λεζάντα που εκφράζει απογοήτευση, παρέχουν μία διέξοδο στους ανθρώπους να εκφραστούν και να βρουν παρηγοριά σε κοινές εμπειρίες.
Με λίγα λόγια, σε έναν κόσμο, όπου το δράμα είναι συχνά απομονωμένο, τα memes δημιουργούν εκείνη την «αίσθηση της κοινότητας», που μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι στους αγώνες μας.
Έχουν, επιπλέον, τη δύναμη να πυροδοτήσουν συζητήσεις και να ευαισθητοποιήσουν πραγματικά τον κόσμο για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα.
Αναφερόμενα συχνά σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα και αναδεικνύοντας τους παραλογισμούς ή τις υποκρισίες στην κοινωνία μας, δημιουργούν ένα χώρο για συζήτηση, επιτρέποντας στα άτομα να εκφράσουν τις απόψεις τους και να συμμετάσχουν στο δημόσιο διάλογο. Και γιατί όχι, να κάνουν ένα βήμα μπροστά προς μία θετική αλλαγή.
Αν, τώρα, θέλαμε να απαντήσουμε και στην ερώτηση που θέσαμε νωρίτερα, σίγουρα θα λέγαμε ότι τα memes έχουν γίνει ένας νέος τρόπος ανακούφισης του δράματος και των προκλήσεων της καθημερινότητάς μας, αλλά όχι αντιμετώπισης και ουσιαστικής επίλυσης των προβλημάτων της πραγματικής μας ζωής.
Το σημαντικό εδώ είναι να είμαστε σε θέση να διατηρούμε την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ του χιούμορ και της λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων για τη ζωή μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε, επί της ουσίας, το δράμα που αντιμετωπίζουμε.
«Μια φορά κι έναν καιρό… με φώναζαν με το όνομά μου.
Μια φορά κι έναν καιρό… δε φοβόμουν. Δε φοβόμουν να υπάρξω, να χαρώ, να ζήσω. Δε φοβόμουν να είμαι εγώ».
Όπως πάντα, το συγκεκριμένο παραμύθι διαβάζεται μέσα σε κλειστές ντουλάπες, γράφεται σε κρυμμένα ημερολόγια και εκμυστηρεύεται στο πουθενά… μέχρι τώρα. Γιατί τώρα… Τέλος τα παραμύθια.
Με αυτό το ηχηρό μήνυμα – συνοδευόμενο από ένα εξίσου δυνατό βίντεο – άνοιξε η αυλαία του φετινού Athens Pride (ή αλλιώς «Φεστιβάλ Υπερηφάνειας»), το οποίο έχει ξεκινήσει και επίσημα από την Τετάρτη 17 Μαΐου, με δεκάδες εκδηλώσεις. Οι δράσεις αυτές θα κορυφωθούν το Σάββατο 10 Ιουνίου με τη μεγάλη παρέλαση, που φέτος θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά στην πλατεία Κοτζιά, λόγω του εκλογικού περιπτέρου της Νέας Δημοκρατίας, που είναι τοποθετημένο στο Σύνταγμα.
«Athens Pride»
Για την ιστορία, το «Athens Pride» αποτελεί ένα ισχυρό κίνημα που υπερασπίζεται τα δικαιώματα και την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην «καρδιά» της χώρας μας – αλλά και την πόλη όπου γεννήθηκε η δημοκρατία – την Αθήνα.
Και να που κάτι που ξεκίνησε ως μια μικρή συγκέντρωση το 2005, έχει πλέον μετατραπεί σε μια μεγάλη γιορτή, που κάθε χρονιά που περνάει προσελκύει όλο και περισσότερους ανθρώπους από όλη την Ελλάδα – και όχι μόνο.
Αγκαλιάζοντας τη διαφορετικότητα, την αγάπη και την αποδοχή, ο θεσμός δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να εκφράζονται ελεύθερα και χωρίς φόβο.
Προσφέρει ένα μέρος όπου τα μέλη της κοινότητας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή προσανατολισμού, μπορούν να γιορτάζουν το ποιοι είναι με ασφάλεια, έχοντας και τη στήριξη της υπόλοιπης κοινότητας.
Τα τελευταία χρόνια, η μεγάλη πορείαυπερηφάνειας και αισιοδοξίας για ένα καλύτερο και πιο πολύχρωμο αύριο«μεγαλώνει» και «αναπτύσσεται».
Την ίδια στιγμή, όμως, αποτελεί και ένα ισχυρό σύμβολο προόδου και ενότητας στη χώρα αλλά και μία σημαντική υπενθύμιση ότι ο αγώνας για τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων και προστασίας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Η επιτυχία της εκδήλωσης έχει αποδεδειγμένα παρακινήσει κι άλλες πόλεις να ακολουθήσουν το παράδειγμά της, οργανώνοντας τις δικές τους εκδηλώσεις και δημιουργώντας νέα δίκτυα υποστήριξης και ενότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Αλλά η σημασία του Pride έχει πια ξεπεράσει την ίδια τη γιορτή, αφού μέσω των συζητήσεων, της ευαισθητοποίησης και της αμφισβήτησης των κοινωνικών κανόνων που αποδεδειγμένα πετυχαίνει, λειτουργεί πλέον ως καταλύτης για μία ουσιαστική αλλαγή.
Την ημέρα της παρέλασης η πόλη γεμίζει με ανθρώπους κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης ή σεξουαλικού προσανατολισμού, που με τα φανταχτερά τους ρούχα, τα βαμμένα τους πρόσωπα και τις σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου στα χέρια, βαδίζουν στους ρυθμούς της μουσικής, σκορπίζοντας χαρά.
Την ίδια στιγμή, ακτιβιστές και οργανώσεις συγκεντρώνονται για να υποστηρίξουν νομικές μεταρρυθμίσεις, να καταπολεμήσουν τις διακρίσεις και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που εξακολουθούν να υφίστανται τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην ελληνική κοινωνία.
Οι δρόμοι γεμίζουν με φωνές, χειροκροτήματα, τραγούδια, ομιλίες αλλά και ιστορίες μιας αγάπης που δε γνωρίζει σύνορα.
Δεν ξεχνάμε ποτέ όμως πως ξεκίνησε το Pride
Τον πόνο, την στέρηση ελπίδας και τον διωγμό που βίωσαν χιλιάδες μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας μέσα στα χρόνια για να μπορούν σήμερα να γίνονται οι εκδηλώσεις αυτές ελεύθερα και περήφανα. Η ημέρα αυτή, λοιπόν, είναι αφιερωμένη και αφοσιωμένη σ’ αυτούς.
Γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που θα ήθελαν να είναι εδώ αλλά δεν τους άφησαν, γι’ αυτούς που είναι εδώ ακόμη και παλεύουν, για όσους έχουν φωνή και στόχο να φωνάξουν κάθε μέρα για όσα βίωσαν και βιώνουν ακόμη οι άνθρωποι της κοινότητας. Για όλους αυτους τους ανθρώπους θα είμαστε όλοι εκεί, μια γροθιά.
Φέτος, λοιπόν, η χώρα μας γιορτάζει ακόμη μία χρονιά του «Athens Pride» και ίσως το πιο σημαντικό θα ήταν να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε αφενός, την πρόοδο που έχει σημειωθεί και αφετέρου, τις προκλήσεις που έχουμε ακόμα μπροστά μας.
Γιατί ναι, η Ελλάδα έχει κάνει βήματα μπροστά. Υπάρχει, όμως, πάρα πολλή δουλειά ακόμα που πρέπει να γίνει. Γιατί η καταπολέμηση των διακρίσεων και των προκαταλήψεων συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όχι μόνο μέχρι να αλλάξει η νομοθεσία, αλλά κυρίως μέχρι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Μέχρι να μπορεί η φωνή όλων να ακουστεί στα πέρατα της γης.
Η μεγάλη γιορτή της ισότητας, της ελευθερίας, της αγάπης, της ενότητας και της ελπίδας είναι και πάλι εδώ για να μας υπενθυμίσει ότι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε μία πιο δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνία.
Μία κοινωνία που θα τους χωράει όλους, θα αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, θα υπερασπίζεται την ισότητα και θα γιορτάζει την αγάπη σε όλες τις μορφές της.
Τα σχολικά μας χρόνια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παραμένουν ανεξίτηλα στις μνήμες και στις καρδιές μας.
Τα πρώτα σκιρτήματα, το άγχος για τους βαθμούς, οι παρέες, οι «νταήδες» που διακρίνονταν από επιδειξιομανία και ήθελαν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη στο σχολείο – πολλές γλυκόπικρες αναμνήσεις. Σε αυτό το κλίμα, ανακαλύψαμε ορισμένες σειρές και ταινίες, οι οποίες φέρνουν στην οθόνη πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις της σχολικής πραγματικότητας.
Μάλιστα, τα παραδείγματα που επιλέξαμε έχουν έντονα το στοιχείο του ρεαλισμού, ούτως ώστε ως θεατές να ταυτιζόμαστε ευκολότερα και να συγκρίνουμε δικά μας, αληθινά βιώματα με το σενάριο.
Αν μη τι άλλο, ο ρεαλισμός μας λείπει αρκετά από αντίστοιχες αμερικάνικες ταινίες, όπου, ως διά μαγείας, το φινάλε είναι πάντα ευτυχές. Ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια κατακτά το crush της, καταφέρνει να κατατροπώσει τη «νέμεσή» του/της και να ηγηθεί μιας ομάδας. Ναι, μόνο που στην πραγματικότητα δεν κλείνουν πάντα έτσι οι σχολικοί κύκλοι.
Δείτε, απολαύσε και ταυτιστείτε ελεύθερα!
13 reasons why
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια αρκετά σκληρή σειρά που έχει, όμως, ένα αρκετά ρεαλιστικό υπόβαθρο. Παρουσιάζονται σχολικές στιγμές που δεν είναι για όλους ιδανικές – όπως θα περιμέναμε. Έφηβοι με προβλήματα συμπεριφοράς, παντελή έλλειψη κατανόησης, αποδοχής ή ενσυναίσθησης και έντονα στοιχεία αλαζονείας και ναρκισσισμού.
Ακόμη, βλέπουμε εφήβους να διεκδικούν αυτό που θέλουν πάση θυσία, όποιο κι αν είναι το κόστος, με αποτέλεσμα, σε πολλές περιπτώσεις, να πληγώνουν τους γύρω τους.
Σε αυτή τη σειρά, λοιπόν, παρουσιάζεται ένα κορίτσι, το οποίο, μέσα από όλο τολαβύρινθο και το χάος που βιώνει, έχει την δύναμη να ηχογραφήσει αυτά που της συμβαίνουν, έτσι ώστε δώσει το υλικό σε ένα άτομο που εμπιστεύεται από το σχολείο της και νιώθει ότι θα την καταλάβει. Όμως, μετά την αυτοκτονία της, τα ηχογραφημένα μηνύματα φτάνουν στα χέρια του πρωταγωνιστή.
Κι έτσι, ξεκινάει μια σειρά για τη ζωή των εφήβων που κακοποιούνται και πέφτουν θύματα εκφοβισμού στα σχολεία. Εκτός αυτού, δίνεται έμφαση και στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις αυτές από τους συμμαθητές ή τουςκαθηγητές των θυμάτων. Ως εκ τούτου, σταδιακά συνειδητοποιούμε ότι τα σχολικά χρόνια ίσως δεν είναι για όλους τόσο ονειρικά, όσο θέλουν να παρουσιάζουν οι περισσότερες αμερικάνικες ταινίες.
The End of the F***ing World
Μια σειρά, η οποία, με ιδιαίτερη αισθητική, προβάλλει τις διάφορες προκλήσεις που βιώνει ο κάθε έφηβος στο σχολείο, αλλά και γενικότερα. Δυο φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους έφηβοι, καλούνται να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο του σχολείου, χωρίς να είναι πάντα εφικτό.
Έχοντας ταλαιπωρηθεί ψυχικά από τις επιλογές των γονιών τους και τη δηθενιά της σχολικής κοινότητας, αισθάνονται πως δεν έχουν τίποτα αξιόλογο να αποκομίσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Γι’ αυτό, αποφασίζουν να αποδράσουν μαζί, μακριά από το σχολείο και τους γονείς τους.
Εντούτοις, οι δυσκολίες τους ακολουθούν και στο ταξίδι τους – ένα ταξίδι αυτογνωσίας με σκληρές στιγμές – που αποτελεί έναυσμα για να αντιληφθούν ότι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Άραγε, μέσα στο ψέμα, την κακία και τον πόνο, μπορεί η ανιδιοτελής αγάπη να λειτουργήσει ως γιατρικό; Ή μήπως είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα;
Normal People
Οι «κανονικοί άνθρωποι» είναι οι έφηβοι που μοιάζουν να είναι πλήρεις. Ωστόσο, η πρωταγωνίστρια διαφέρει κάπως και αμφισβητεί τη σιγουριά της υποτιθέμενης πληρότητας. Είναι κλειστός χαρακτήρας και εσωστρεφής, με αποτέλεσμα να μην έχει παρέες στο σχολείο.
Μια εξαιρετική οπτικοποίηση της περιθωριοποίησης που καλούνται να αντιμετωπίσουν όσοι δεν είναι εξωστρεφείς ή/και διαφέρουν.
Επιπροσθέτως, η σειρά αυτή καταδεικνύει τη αρχή μιας πολλά υποσχόμενης φιλίας, μέσω της οποίας μεταφέρονται σημαντικότατα μηνύματα σε σχέση με: Την αυτογνωσία, την αποδοχή, τη συμπερίληψη και τη σημασία της αληθινής φιλίας.
Το σχολείο δεν αποτελεί πάντα μια ευχάριστη ανάμνηση
Αξίζει να αναφερθεί, ότι τα παιδικά κι εφηβικά χρόνια μας είναι καταλυτικά για την μετέπειτα ανάπτυξη. Οπότε, αν έχουμε βιώσει περιθωριοποίηση, αποκλεισμό ή bullying, είναι λογικό να παραμείνει το αγκάθι βαθια στα μύχια της ψυχής μας.
Γι’ αυτό, εν κατακλείδι, τα σχολικά χρόνια δεν είναι πάντα μια ευχάριστη ανάμνηση για όλους.
Κάθε καλοκαιρινή σεζόν γινόμαστε μάρτυρες ενός νοσηρού φαινομένου και προϊόντος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Νέα παιδιά και άλλοι συμπολίτες μας αφήνουν πίσω τις υποχρεώσεις, τους φίλους, το σπίτι, την οικογένειά τους και πηγαίνουν να δουλέψουν σεζόν, δυστυχώς υπό άθλιες εργασιακές συνθήκες. Με ελάχιστα χρήματα και αποκλειστικές απολαβές, στην ουσία, τα φιλοδωρήματα των πελατών.
Στεγάζονται στριμωγμένοι σε στούντιο και γκαρσονιέρες με απαράδεκτες ή ανύπαρκτες υποδομές, ενώ εργάζονται δεκάωρα και δωδεκάωρα για να εξυπηρετήσουν τον ελιτισμό και την ταξικότητα που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία.
Με το που μπαίνει ο Μάιος, λοιπόν, τα μπάρ, τα εστιατόρια, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, οι καφετέριες, τα ξενοδοχεία – και όχι μόνο – προσλαμβάνουν υπαλληλικό προσωπικό, αναζητώντας ανθρώπους που επιλέγουν τη λεγόμενη «εποχιακή εργασία».
Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που το μονοπώλιο στην ανάπτυξη και την οικονομική της ενίσχυση έχει ο τουρισμός, η ανάγκη για προσωπικό που θα εξυπηρετήσει τους τουρίστες και τους ταξιδιώτες, είναι επιτακτική. Και παρόλο που οι επιχειρήσεις αυτές απολαμβάνουν υπέρογκα κέρδη, το προσωπικό αμείβεται ελάχιστα, ενώ οι απολαβές βασίζονται κυρίως στα tips.
Το οκτάωρο, το οποίο κατακτήθηκε έπειτα από αιματηρούς αγώνες χρόνων, δεν υφίσταται στο λεξιλόγιο των εργοδοτών. Επιπλέον, εξυπακούεται ότι οι υπερωρίες δεν αμείβονται εξτρά, αλλά ενσωματώνονται στο ήδη συμφωνηθέν μεροκάματο.
Από μεριάς τους, οι εργαζόμενοι δεν παραπονιούνται, καθώς έχει γίνει εθιμικό δίκαιο η καταπίεσή τους – και άγραφος κανόνας να κυριαρχεί η ίδια κατάσταση παντού. Εκτός αυτού, όμως, με σκληρή δουλειά καταφέρνουν να βγάζουν ένα ικανοποιητικό μισθό (για τα δεδομένα τους) απο τα φιλοδωρήματα.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως αν τυχόν ρωτήσουμε κάποιον που να έχει δουλέψει σεζόν για την εμπειρία του, θα λάβουμε τις ίδιες – ή τουλάχιστον – παρόμοιες απαντήσεις: εργασιακή εξαθλίωση, σωματική και ψυχολογική εξάντληση και εκμετάλλευση.
Οι νέοι – όσο έχουν ακόμη όρεξη για δουλειά και δυνάμεις να ανταπεξέλθουν στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες – συμβιβάζονται με την εργασιακή αυτή παράνοια, με αποτέλεσμα να δουλεύουν ασταμάτητα μέχρι και τα τέλη του Οκτώβρη, όπου τελειώνει η σεζόν. Χωρίς ρεπό και υπό ακραία πίεση, η οποία επιτάσσει σκληρή εργασία ακόμη και σε περιπτώσεις ασθένειας.
Οι εργαζόμενοι μοιράζονται, συνήθως, ένα μικρό δωμάτιο, μαζί με δύο ή και τρεις ανθρώπους, κάτω απο πρωτόγνωρες συνθήκες. Προφανώς, οι δυνατότητες στο κομμάτι της στέγασης είναι πολύ περιορισμένες και οι διαθέσιμες εγκαταστάσεις οριακά επαρκείς.
Ο εργοδότης, όμως, αντί να συνυπολογίζει αυτό το δεδομένο στις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο εργαζόμενός του, επιλέγει συνήθως να κοιτάξει το συμφέρον του.
Επίσης, εξαιτίας ακριβώς αυτής της εκμετάλλευσης και της κούρασης, οι άνθρωποι που επιλέγουν να εργαστούν στη θερινή σεζόν δεν είναι πολλοί. Έτσι, το φόρτο εργασίας για όσους επέλεξαν να διανύσουν αυτό τον άθλο πολλαπλασιάζεται, ανάλογα με τις ελλείψεις στο προσωπικό της εκάστοτε επιχείρησης.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη μελέτη της INSETE Intelligence για την απασχόληση και τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού στα ελληνικά ξενοδοχεία της προηγούμενης χρονιάς, εκτιμάται πως, συνολικά, σε εθνικό επίπεδο, στην αρχή της θερινής σεζόν του 2021 υπήρξαν 53.249 ελλείψεις θέσεων από τις 244.124 θέσεις εργασίας που προβλέπονται βάσει οργανογράμματος.
Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των ανθρώπων για εργασία, δεν σέβονται τα νέα παιδιά και τις προσπάθειες που κάνουν για να ενισχύσουν λίγο το εισόδημα τους και να ανταπεξέλθουν στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια.
Οφείλουμε ως κοινωνία να συζητούμε ανοιχτά για τα ζητήματα που αφορούν τους νέους και να μεταρρυθμίσουμε υπέρ τους – και όχι εναντίον τους.
Οφείλουμε να διεκδικούμε εργασιακές συνθήκες που να ευνοούν τον εργαζόμενο, με ένσημα, αποδοχές, πληρωμένες υπερωρίες, δικαιολογημένες απολύσεις, δώρα και συμβάσεις, βάζοντας τέλος στα πολιτικά παιχνίδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων.
Είναι σημαντικό να καταγγέλλουμε τον εργασιακό μεσαίωνα που σιγά-σιγά νομιμοποιείται στο βωμό της καπιταλιστικής κανονικότητας και να αγωνιζόμαστε για όσα θα έπρεπε να είναι στη πραγματικότητα αυτονόητα.
Και αυτό το καλοκαίρι σεβόμαστε τα νέα παιδιά, αλλά και όλους τους ανθρώπους γενικότερα, που εργάζονται για να βγάλουν κάποια χρήματα υπο αυτές τις συνθήκες. Είμαστε ευγενικοί, υπομονετικοί και δεν δυσκολεύουμε επιπλέον την ήδη πολύ κουραστική δουλειά τους.
Οι υπάλληλοι που μας εξυπηρετούν δεν είναι υπηρέτες μας και ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο.
Ο τεράστιος φόρτος εργασίας, ο καύσωνας, η ένταση και το βάρος των δίσκων, αποτελούν ήδη μεγάλες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι στη σεζόν. Το τελευταίο που χρειάζονται, είναι παράλογα παράπονα, επιθετικότητα και τοξικότητα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας καθώς το μόνο που έχουμε, είναι ο ένας τον άλλον.
Στη σημερινή εποχή, πολλά βιβλία τροποποιούνται κι επανεκδίδονται διαφοροποιημένα κι απαλλαγμένα από ρατσιστικές κι απαρχαιωμένες αντιλήψεις.
Αφορμή υπήρξε η προσπάθεια εκσυγχρονισμού, μεταξύ άλλων και τηςλογοτεχνίας, σε μια κοινωνία που αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Από τη μία, το φαινόμενο αυτό αφύπνισε τους αναγνώστες ώστε να αποκτήσουν κριτική σκέψη σε σχέση με τα όσα διαβάζουν, αποτρέποντας έτσι τη διαιώνιση φυλετικών κι εθνικών στερεοτύπων.
Από την άλλη, περιόρισε την ελεύθερη έκφραση και τη δημιουργική αυτονομία των συγγραφέων, ακυρώνοντας την αξία των πρωτότυπων έργων. Σκληρή στέρηση ελεύθερης έκφρασης ή απάντηση απέναντι στην υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ακόμη και μέσα από τη λογοτεχνία;
Η πολιτική ορθότητα δεν είναι εύκολο θέμα συζήτησης κι ενέχει κινδύνους κάθε φορά που τίθεται σε ένα τραπέζι. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ένα «εκδοτικό τραπέζι», που προσπαθεί να συσχετιστεί με το ρεύματης εποχής.
Πριν, όμως, ξεσηκωθεί ένα οπλοστάσιο επιχειρημάτων των «υπέρ και κατά» των αλλαγών στα βιβλία, αξίζει να δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα κλασικών έργων, που προσαρμόστηκαν κατάλληλα ώστε να «χωρέσουν» στα καλούπια της σύγχρονης πραγματικότητας.
Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των βιβλίων που τροποποιήθηκαν για λόγους πολιτικής ορθότητας αποτελείται από βιβλία του Roald Dahl όπως: «Το εργοστάσιο σοκολάτας», η «Ματίλντα» και οι «Μάγισσες». Ακόμη, έργα της Agatha Christie, όπως «Οι δέκα μικροί νέγροι», που μετονομάστηκε σε «Και δεν έμεινε κανένας» και «η Πίπη η Φακιδομύτη», της Astrid Lindgren.
Συγκεκριμένα, στην πρόσφατη έκδοση αυτών των βιβλίων, οι χαρακτήρες – τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα – δεν περιγράφονται από τα χρώματα, τα μεγέθη ή τη φυλή τους.
Καταργήθηκαν περιγραφές που αποτελούσαν συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε «κακούς» χαρακτήρες, οι οποίοι ήταν «χοντροί» ή «μαύροι» – περιγραφές και χαρακτηρισμοί με ξεκάθαρα αρνητικό πρόσημο, στιγματίζοντας παράλληλα ανθρώπους με σκουρόχρωμη επιδερμίδα ή/και στρογγυλό σωματότυπο. Μάλιστα, αυτή η επεξεργασία δεν περιορίστηκε μόνο σε λέξεις αλλά επεκτάθηκε και στις εικονογραφήσεις.
Η σκέψη πίσω από τις αλλαγές στα κλασικά παιδικά βιβλία είναι ότι οι νεαροί αναγνώστες πρέπει να διαβάζουν ένα περιεχόμενο που να συμβαδίζει με τις σημερινές κοινωνικές αξίες και ότι αυτές οι αναφορές μπορεί να προκαλούν σύγχυση ή να ενισχύουν αρνητικές συμπεριφορές ακόμη και στο σχολικό περιβάλλον.
Όσον αφορά τα βιβλία ενηλίκων, υποστηρίζεται ότι είναι σημαντικό να αντικατοπτρίζεται η ανάπτυξη και η αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας μέσα από το περιεχόμενο που καταναλώνουμε.
Και δεδομένου ότι αυτά τα βιβλία εξακολουθούν να κυκλοφορούν με επιτυχία, είναι απαραίτητη η προσαρμογή τους ώστε να πληρούν τα σύγχρονα πρότυπα και να αποφεύγεται η διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων, ως σημάδι εξέλιξης και προόδου.
Στον αντίποδα όλων αυτών, θα συναντήσει κανείς κι αντιδράσεις που υποστηρίζουν πως τέτοιες επεμβατικές ενέργειες σε έργα που έμειναν στην ιστορία ακυρώνουν την ιστορία της λογοτεχνίας και κατ’ επέκταση, την εξέλιξή της.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια διδάσκονται ακόμη μαθήματα, όπως «η Ιστορία της Λογοτεχνίας» και τα «Κείμενα Λογοτεχνίας», τα οποία αποσκοπούν στην ευαισθητοποίηση και στη γνωριμία με το παρελθόν, ούτως ώστε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, αποφεύγοντας τα παρελθοντικά λάθη.
Ταυτόχρονα, κυριαρχεί η άποψη πως αλλοιώνεται το ύφος των συγγραφέων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυθεντικότητα και ποικιλία απόψεων.
Αγνοείται ο χρόνος κι ο τόπος αναφοράς κι ωραιοποιούνται καταστάσεις, με αποτέλεσμα να «κλείνουμε τα μάτια» σε φαινόμενα κοινωνικής νοσηρότητας, τα οποία παρουσιάζονται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και οδήγησαν την κοινωνία σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «εκσυγχρονισμό».
Λόγω της εξέλιξης και της αστάθειας του πολιτικού κλίματος σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό που είναι αποδεκτό σήμερα, μπορεί να γίνει προβληματικό αύριο.
Είναι, επομένως, αυτός λόγος για να αλλοιώσουμε τα έργα συγγραφέων που έχουν φύγει από τη ζωή, χωρίς φυσικά την άδειά τους, με κίνδυνο να λογοκριθούν μελλοντικά; Πώς θα γνωρίσουμε εμείς, και οι επόμενες γενιές, έναν συγγραφέα και το προσωπικό του ύφος, αν παραποιηθεί ο χαρακτήρας των έργων του; Η λογοτεχνία, άλλωστε, ανέκαθεν προοριζόταν για να είναι προκλητική.
Μια καλή ιδέα θα ήταν, λοιπόν, να υπάρχει ένας πρόλογος προς ενημέρωση των αναγνωστών για το τι πρέπει να περιμένουν. Επίσης, να διατηρηθεί η πρωτότυπη γλώσσα και να υπάρχουν υποσημειώσεις που να κάνουν λόγο για τις κοινωνικές αντιλήψεις της εποχής που γράφτηκε το εκάστοτε έργο.
Έτσι, και οι αναγνώστες θα πληροφορούνται σωστά αλλά και οι εκδοτικοί οίκοι δεν θα φοβούνται μήπως τα βιβλία τους μείνουν για πάντα… στο ράφι.
Άλλη μία μέρα που ξυπνήσαμε με έναν κόμπο στο στομάχι. Αυτόν που μας δημιούργησε η είδηση του θανάτου μίας 19χρονης εγκύου, καθώς και του παιδιού που κυοφορούσε, την Τρίτη (6.6.2023) στη Νέα Μάκρη, η οποία περίμενε για ώρες το ασθενοφόρο για να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Από τις πρώτες πληροφορίες που έφτασαν στα αφτιά μας ήταν ότι, το πρωί της Τρίτης, η 19χρονη ένιωσε ξαφνική αδιαθεσία και παραπονέθηκε στον σύζυγό της για έντονους πόνους στην κοιλιά. Καθώς το ζευγάρι δε διέθετε αυτοκίνητο, γύρω στις 8:30 το πρωί κάλεσαν το ΕΚΑΒ για να την παραλάβει.
Απ’ όσα καταγγέλλουν οι συγγενείς της νεαρής, το ασθενοφόρο καθυστέρησε κατά πέντε ολόκληρες ώρες, και εν τέλει έφτασε μετά τις 13:00 το μεσημέρι, όταν και μετέφερε την έγκυο στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, όπου και διαπιστώθηκε ο τραγικός θάνατος της νεαρής γυναίκας.
Απ’ όσα, παλι, μας αναφέρουν οι καλά πληροφορημένες πηγές του News 24/7, οι μαρτυρίες αυτές δεν συμφωνούν με τις καταγραφές στα συστήματα του ΕΚΑΒ, τόσο για τις ώρες κλήσης, όσο και για τη δήλωση της σοβαρότητας της κατάστασης της εγκύου από τον σύζυγο.
«Γιατί να μεταφερθεί η 19χρονη στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης και όχι σε νοσοκομείο στην Αθήνα, εφόσον η κατάστασή της κρινόταν σοβαρή;», αναρωτιούνται οι συγγενείς της γυναίκας, οι οποίοι ισχυρίζονται πως η νεαρή μπήκε μέσα στο ασθενοφόρο ζωντανή, κι όταν έφτασε στο Κέντρο Υγείας ήταν ακόμη ζωντανή.
Από την πλευρά του Κέντρου Υγείας, βέβαια, υποστηρίζεται πως το περιστατικό αρχικά δεν χαρακτηρίστηκε «υψηλής προτεραιότητας» καθώς είναι δεκάδες οι αντίστοιχες κλήσεις που λαμβάνει καθημερινά για αδιαθεσία ή καταβολή δυνάμεων. Επιπλέον, ισχυρίζεται πως το ασθενοφόρο παρέλαβε την κοπέλα νεκρή και οι διασώστες προσπάθησαν να τη διασωληνώσουν στον δρόμο προς το Κέντρο Υγείας, αλλά δεν κατάφεραν να τη σώσουν.
Η 19χρονη έγκυος φτάνει στο νοσοκομείο με μυδρίαση, δηλαδή έντονη διαστολή της κόρης του ματιού, κάτι που δείχνει ότι πιθανότατα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Κι ενώ, ακόμη, περιμένουμε να διευκρινιστούν τα ακριβή αίτια του θανάτου της καθώς και να εξεταστούν όσα μεσολάβησαν από την πρώτη κλήση μέχρι την άφιξη του ασθενοφόρου, μετράμε ακόμη έναν άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου.
Η δυσμενής κατάσταση του Συστήματος Υγείας στη χώρα μας
Γνωρίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει πολυάριθμες προκλήσεις καθώς και σοβαρές οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις, γεγονότα που οδήγησαν σε μέτρα λιτότητας, τα οποία επιβάρυναν με τη σειρά τους το ήδη προβληματικό σύστημα υγείας.
Αλλά ακόμα και σήμερα, εν έτει 2023, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) εξακολουθεί να παρέχει μία πλήρως ανεπαρκή και αναποτελεσματική υγειονομική περίθαλψη στους πολίτες αυτής της χώρας.
Υπερφορτωμένα δημόσια νοσοκομεία, ανεπαρκής χρηματοδότηση, πολυάριθμες ελλείψεις προσωπικού, άνιση πρόσβαση στην υγεία. Τόσα κι άλλα τόσα περιγράφουν την θλιβερή κατάσταση στην Ελλάδα κι εμείς ακόμα αναρωτιόμαστε πως γίνεται να πεθαίνει μία γυναίκα από ένα ήδη πεθαμένο σύστημα υγείας. Θυμίζουμε ότι δεν πάει και πολύς καιρός από το θάνατο μίας 63χρονης, σε καρότσα φορτηγού στην Κω.
Τώρα ίσως κατανοήσουμε καλύτερα όσα δεν έχουν κατανοήσει τόσοι και τόσοι όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για εκτενείς μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση όλων αυτών των ζητημάτων. Χρειαζόμαστε χρηματοδότηση, επενδύσεις, δίκαιη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, νοσοκομεία εφοδιασμένα από εξειδικευμένους επαγγελματίες.
Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε να μην πεθάνουν έτσι κι άλλοι άνθρωποι
Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε, ότι με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα θα μπορέσει να οικοδομήσει ένα ανθεκτικό σύστημα υγείας, που θα προστατεύει πραγματικά την υγεία και ευημερία των πολιτών της, ανοίγοντας το δρόμο για ένα πιο υγιές μέλλον, που θα μετρά ζωές και όχι άδικους θανάτους.
