Τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν – τελικά – τους ανθρώπους που είμαστε, τα έχουμε ως ένα βαθμό κληρονομήσει από τους προγόνους μας.
Από ‘κει και πέρα, η διαμόρφωση της καλύτερης δυνατής εκδοχής του εαυτού μας, αποτελεί ξεκάθαρα δική μας επιλογή και απαιτεί τεράστια προσπάθεια. Οι πρόγονοί μας, γενιές ανθρώπων που υπήρχαν πολύ πριν εμείς έρθουμε στη ζωή, μάς κληροδότησαν επιμέρους χαρακτηριστικά, τα οποία εμείς, με τη σειρά μας, θα τα περάσουμε, ενδεχομένως, στις επόμενες γενιές.
Εκτός, όμως, από το χρώμα ματιών, το σχήμα προσώπου, την ομάδα αίματος και τα γνωρίσματα της προσωπικότητας, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που μπορούμε πιθανά να κληρονομήσουμε – άγνωστο σε πολύ κόσμο: Το τραύμα των γενεών.
Πώς ορίζεται το το τραύμα των γενεών ή, αλλιώς, το διαγενεακό τράυμα;
Με τον όρο “διαγενεακό” ή “μεταγενεαλογικό” τραύμα ορίζεται η μετάδοση των τραυματικών εμπειριών και των ψυχολογικών και συναισθηματικών τους επιπτώσεων από μια γενιά σε μια άλλη. Αυτό μπορεί να συμβεί όχι μόνο στους απογόνους μιας συγκεκριμένης οικογένειας, αλλά και εντός μεγάλων κοινοτήτων ή/και ολόκληρων πληθυσμών.
Το τραύμα που έχει βιώσει μια ομάδα ανθρώπων, συχνά προερχόμενο από γεγονότα όπως πόλεμος, γενοκτονία, καταπίεση, διακρίσεις ή άλλες μορφές βίας, μπορεί να αφήσει ψυχολογικές και συναισθηματικές πληγές. Και, με τη σειρά τους, αυτές οι πληγές μπορεί να εκδηλωθούν στις επόμενες γενιές μέσω συγκεκριμένων προτύπων συμπεριφοράς και πεποιθήσεων.
Αξίζει να αναφερθεί, επιπλέον, ότι ακόμη και άτομα που δεν έχουν βιώσει κάποιο τραυματικό γεγονός, δύνανται να επηρεαστούν σε μεγάλο βαθμό από το τραύμα που κληρονομούν από τους προγόνους τους. Αν και τα τραυματικά αυτά γεγονότα συνέβησαν πριν καν γεννηθούμε, μπορούν κάλλιστα να μας επηρεάσουν χωρίς ποτέ να το αντιληφθούμε, αφού δεν πρόκειται για δικές μας εμπειρίες που μπορούν να αναγνωριστούν, έχουν, όμως, την τάση να εισχωρούν στη συνείδησή μας και να επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή μας.
Το διαγενεακό τραύμα μπορεί να εμφανιστεί με πάρα πολλούς τρόπους στην εκάστοτε γενιά που επηρεάζεται από αυτό. Τα συνηθέστερα σημάδια του τραύματος, ωστόσο, μοιάζουν πολύ με άλλες διαταραχές, γι’ αυτό δεν είναι μια κατάσταση πάντα ξεκάθαρη και άρα εύκολα αντιμετωπίσιμη:
Οι επόμενες γενιές μπορεί να αντιμετωπίζουν ιδιαιτέρως υψηλά επίπεδα άγχους, στρες και ανασφάλειας που σχετίζονται με το τραύμα που έχει κληρονομήσει η οικογένειά τους.
– Διαταραχές ψυχικής υγείας
Σε επόμενες γενιές που έχουν κληρονομήσει το τραύμα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα εμφάνισης διαταραχών ψυχικής υγείας, όπως κατάθλιψη, άγχος, PTSD (μετατραυματικό στρες), και διαταραχές συμπεριφοράς.
– Επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς
Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς μπορεί να εμφανιστούν στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων της οικογένειας, όπως έντονη ανάγκη για προστασία, υπερβολικός έλεγχος ή και απομόνωση.
– Δυσκολίες στις σχέσεις
Τα άτομα που επηρεάζονται από διαγενεακό τραύμα δύνανται να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις τους, είτε αυτές είναι με την οικογένειά τους, είτε με άλλους.
– Δυσκολίες στην αντιμετώπιση των συναισθημάτων
Δεν αποκλείεται το τραύμα να κάνει την εμφάνισή του μέσα από την αυξημένη δυσκολία για αναγνώριση, έκφραση και διαχείριση των συναισθημάτων – αλλά και την επεξεργασία τους.
Η απάντηση είναι αρκετά πολύπλοκη σε ό,τι αφορά το κληρονομικό τραύμα και τη θεραπεία του. Θεωρητικά, ναι… Μπορείς να αντιμετωπίσεις τα τραύματα, ακόμη κι αν αυτά πέρασαν στο DNA σου. Εντούτοις, το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση των τραυμάτων αυτών – και είναι πολύ απαιτητικό.
Το να αναγνωρίσεις πως αυτό που μπορεί να νιώθεις (τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά) οφείλεται, ενδεχομένως, σε κάτι που συνέβη και ήταν πέρα από τον έλεγχο σου, παρά σε αυτό που είσαι. Ως εκ τούτου, είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσεις με συμπόνια τον εαυτό σου. Όπως δουλεύεις για να εξελίξεις τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου, αντίστοιχη μπορεί να είναι και η αντιμετώπιση του τραύματος.
Εξάλλου, χρειάζεται να έχεις πάντα κατά νου ότι, συνήθως, τα τραύματα που περνούν από γενιά σε γενιά, τείνουν να συνδέονται με την ανάγκη για επιβίωση.
Ίσως εσύ να ξέρεις ήδη να επιβιώνεις, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιείς…
Αν το να σκρολάρεις στη δημοφιλή πλατφόρμα έχει μετατραπεί κάτι σε part time job για σένα, τότε σίγουρα έχεις καταλάβει για τι ακριβώς μιλάμε. Αν πάλι όχι, μερικά παραδείγματα θα σε διαφωτίσουν.
Αγόρασες κάτι με 50 ευρώ από το αγαπημένο σου μαγαζί και το επέστρεψες για να αγοράσεις κάτι άλλο με 100 ευρώ; Μπράβο, μόλις αποταμίευσες 50 ευρώ. Ξέχασες στην τσέπη του μπουφάν σου 20 ευρώ και τα βρήκες σήμερα, μετά από καιρό; Συγχαρητήρια, έχεις πλουτίσει. Αγόρασες εισιτήρια για μια συναυλία τρεις μήνες πριν τη συναυλία;
Τότε, προφανώς και είναι δωρεάν.
Απλά, λογικά και «κοριτσίστικα», πάνω απ’ όλα.
Αυτή είναι η νέα τάση του TikTok, μέσω της οποίας επιχειρείται η εκλογίκευση οποιασδήποτε σπατάλης χρημάτων ή μαθηματικής πράξης, με καθόλου(;) παράξενο τρόπο. Η τάση που όχι μόνο δικαιολογεί τις παρορμητικές αγορές αλλά, εν ολίγοις, δίνει ξανά στις γυναίκες αυτή την ταμπέλα της «ανεύθυνης» σε ό,τι αφορά τη διαχείριση χρημάτων.
Ναι, η φιλοσοφία πίσω από το «Girl Math» είναι αυτοσαρκαστική. Είναι όμως και βαθιά προβληματική.
Το στερεότυπο ότι οι γυναίκες δεν έχουν καλή σχέση με τα χρήματα και τις μαθηματικές πράξεις έχει βαθιές ιστορικές και πολιτισμικές ρίζες. Ο Guardian, σε παλαιότερο άρθρο του, έκανε εκτενή αναφορά σε έκθεση που διαπίστωνε ότι το 65% των οικονομικών άρθρων που απευθύνονταν σε γυναίκες τις χαρακτήριζαν «σπάταλες» και προσπαθούσαν να τις διδάξουν πώς να χαλιναγωγήσουν τα «απερίσκεπτα» έξοδά τους.
Προφανώς, στα άρθρα που απευθύνονταν στο ανδρικό φύλο κυριαρχούσαν εκφράσεις όπως «έμπειροι διαχειριστές» χρημάτων. (Θα έλεγε κανείς, τι πιο σύνηθες!). Μια πιο πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2021 στο Journal of Economic Behavior and Organization, απέδειξε το αυτονόητο: Το στερεότυπο πως οι γυναίκες είναι λιγότερο εγγράμματες στα οικονομικά, αυξάνει το άγχος τους γύρω από τη διαχείριση χρημάτων.
Έρευνα της Fidelity, που διεξήχθη τον ίδιο χρόνο, σε 2.400 ενήλικες στην Αμερική, με ετήσιο εισόδημα 50.000 δολάρια και άνω, διαπίστωσε ότι μόνο το 1/3 των γυναικών που συμμετείχαν δήλωσε ότι είχε «εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να επενδύει». Αυτές οι απαντήσεις ήρθαν παρά το γεγονός ότι μια παλαιότερη ανάλυση της Fidelity έδειξε ότι οι γυναίκες στην πραγματικότητα υπερείχαν ελαφρώς έναντι των ανδρών σε οτιδήποτε σχετίζεται με τα οικονομικά.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι γυναίκες έχουν υπάρξει ασφυκτικά περιορισμένες σε οικιακούς και – όχι μόνο – ρόλους, στερούμενες ακόμα και την πρόσβαση στην εκπαίδευση. Κάτι που όμως ίσως να μη γνώριζες, είναι ότι οι γυναίκες μέχρι το 1974 δεν είχαν το δικαίωμα να αποκτήσουν πιστωτικές κάρτες μόνες τους. Οι γυναίκες, ουσιαστικά, ήταν αποκλεισμένες από το άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών ή την εξασφάλιση δανείων. Όλοι αυτοί οι περιορισμοί βασίζονταν σαφώς στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι γυναίκες δεν ήταν αρκετά έξυπνες ώστε να διαχειρίζονται με σύνεση τα οικονομικά τους.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν το Κογκρέσο ψήφισε το 1974 τον νόμο-ορόσημο περί ίσων ευκαιριών Equal Credit Opportunity Act, ο οποίος απαγόρευσε στους πιστωτές να αρνούνται την έκδοση τραπεζικού λογαριασμού στο όνομα κάποιου, εξαιτίας φυλής, χρώματος, θρησκείας, καταγωγής, φύλου, οικογενειακής κατάστασης ή ηλικίας.
Δυστυχώς, ακόμα και μετά την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου, τα media και η λαϊκή κουλτούρα συνέχισαν να διαιωνίζουν τα παραπάνω στερεότυπα. Τηλεοπτικές σειρές όπως το Sex and the City συχνά απεικόνιζαν τις γυναίκες ως παρορμητικά, καταναλωτικά πρότυπα, συμβάλλοντας στην ενίσχυση αυτών των προκαταλήψεων.
Γυρνάμε ξανά 50 χρόνια πίσω;
Οποιαδήποτε πρόοδος κι αν έχει σημειωθεί από το 1974, το νέο trend του «Girl Math» απειλεί να «γκρεμίσει» τα πάντα, γυρνώντας το ρολόι πίσω κατά σχεδόν μισό αιώνα. Όχι, δεν πρόκειται για ακόμα ένα αστείο trend. Το «Girl Math» δεν υπονοεί τίποτα λιγότερο από το ότι οι γυναίκες δεν έχουν την ικανότητα να λαμβάνουν λογικές, οικονομικές αποφάσεις, δεν έχουν δεξιότητες κριτικής σκέψης αλλά και την ικανότητα συνετής διαχείρισης χρημάτων. Κι αυτό, είναι επικίνδυνο.
Καθώς αναλογιζόμαστε τα ιστορικά εμπόδια που έχουν αντιμετωπίσει οι γυναίκες στον οικονομικό κόσμο, είναι ζωτικής σημασίας να αμφισβητήσουμε και να καταρρίψουμε αυτές τις αντιλήψεις. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες έχουν αποδείξει την οικονομική τους οξυδέρκεια και την ικανότητά τους να λαμβάνουν σοφές αποφάσεις.
Ας εργαστούμε, λοιπόν, για ένα μέλλον όπου η οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών θα αναγνωρίζεται και θα «αγκαλιάζεται», χωρίς να επιβαρύνεται από αβάσιμες προκαταλήψεις και εφήμερα (ή και όχι) trends του TikTok.
«Σπίρτο και βενζίνη» θα ρίξει στο Μάλμε της Σουηδίας η Μαρίνα Σάττι τον Μάιο του 2024, όταν και θα διεξαχθεί η 68η Eurovision.
Ένα κάποιο κύμα ενθουσιασμού μας έχει κατακλύσει, αφού γνωστοποιήθηκε η είδηση ότι η Μαρίνα Σάττι θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 68ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης είδησης, η Μαρίνα Σάττι κλήθηκε να παραχωρήσει την πρώτη της συνέντευξη σε εκπομπή της ΕΡΤ. Εκεί, δήλωσε ότι είναι η τρίτη φορά που δέχτηκε πρόταση για να συμμετάσχει στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού, ωστόσο φέτος ένιωσε έτοιμη για να πει το μεγάλο «ναι».
Αξίζει να αναφερθεί, πως ακόμη δεν έχει επιλεγεί το τραγούδι με το οποίο θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας. Μάλιστα, ευχάριστη έκπληξη προκαλεί η ανοιχτή πρόσκληση από την ΕΡΤ, τη δισκογραφική εταιρεία, Golden Records και Minos EMI a Universal Music Company, αλλά και από την ίδια τη Μαρίνα Σάττι προς όλους τους δημιουργούς που ενδιαφέρονται να υποβάλλουν τις δικές τους προτάσεις ολοκληρωμένων τραγουδιών, στο e-mail: [email protected].
Ιδού 5 βασικοί λόγοι για να ενθουσιαστούμε με τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι στη Eurovision!
Κύριο χαρακτηριστικό των τραγουδιών της είναι η ενσωμάτωση παραδοσιακών στοιχείων
Μιας και γεννήθηκε στην Κρήτη από Σουδανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, τα παιδικά της χρόνια ήταν πλούσια σε ετερόκλητα ηθολογικά και πολιτιστικά ερεθίσματα. Εύλογα, λοιπόν, τα ερεθίσματα αυτά άσκησαν σημαντική επιρροή στη μετέπειτα μουσική της εξέλιξη και τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της καλλιτεχνικής της πορείας.
Ξεκίνησε τις σπουδές της στο πιάνο σε ηλικία μόλις 7 ετών στο Ωδείο Απόλλων Ηρακλείου, ενώ αργότερα, στην εφηβεία της, αποφάσισε να ασχοληθεί και με το κλασικό τραγούδι. Αν και κίνησε για τη σχολή Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, η ζωή την έστειλε στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Βεάκη», στην «Κεντρική Σκηνή» και στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, όπου παρακολούθησε μαθήματα τζαζ μουσικής.
Το 2009, έλαβε το πτυχίο της στο κλασικό πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής, ενώ παράλληλα απέκτησε με άριστα το δίπλωμά της στο κλασικό τραγούδι, αποσπώντας το 1ο βραβείο. Την ίδια χρονιά, εκπροσώπησε την Ελλάδα στην European Jazz Orchestra (EBU), ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη με έργα του Peter Herbolzheimer. Το 2011, αποφοίτησε από το διεθνούς φήμης Berklee College of Music, όπου σπούδασε με υποτροφία Ενορχήστρωση και Παραγωγη. Να σημειωθεί ότι, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, ανέπτυξε τον προσωπικό της ήχο, συνδυάζοντας τις διαφορετικές μουσικές παραδόσεις με τις οποίες γαλουχήθηκε όπως την ελληνική, την αραβική, αλλά και τη βαλκανική.
Τα «έσπασε» το 2016 και έγινε viral το 2017
Το 2016, η Μαρίνα Σάττι κυκλοφόρησε μια πρωτότυπη διασκευή του παραδοσιακού, σμυρναίικου τραγουδιού «Κούπες», με τίτλο: «Θα Σπάσω Κούπες». Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το συγκεκριμένο τραγούδι έλαβε τεράστια προβολή και δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές.
Σήμερα, έχει ξεπεράσει τις 27 εκατομμύρια προβολές στο YouTube, ενώ έχει συμπεριληφθεί στη συλλογή «Buddha Bar compilation albums: 20 Years Anniversary» των Ravin & Bob Sinclar. Μόλις έναν χρόνο αργότερα, το 2017, κυκλοφόρησε η «Μάντισσα», ένα τραγούδι εμπνευσμένο από ηπειρώτικους ρυθμούς, το οποίο έγινε viral σε χρόνο dt, ξεπερνώντας μέχρι σήμερα τις 54 εκατομμύρια προβολές στο YouTube.
Χάρισε τη φωνή της στη Βαϊάνα και στην Άριελ
Λίγοι γνωρίζουν πως, το 2008, η Μαρίνα Σάττι δάνεισε τη μαγευτική φωνή της στην Άριελ, στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Η Μικρή Γοργόνα 3: Τα πρώτα χρόνια της Άριελ» της Disney. Βέβαια, πίσω από τη μεταγλώττιση των διαλόγων βρισκόταν η Χριστίνα Κουλουμπή, με τη Μαρίνα Σάττι να αναλαμβάνει το τραγουδιστικό μέρος, ερμηνεύοντας μοναδικά τα μεταγλωττισμένα τραγούδια της αγαπημένης μικρής γοργόνας.
Ήταν το 2016 – ναι πέρασαν 7 χρόνια και κάτι – όταν κυκλοφόρησε η ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney «Βαϊάνα» με τη Μαρίνα Σάττι να αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη μεταγλώττιση της πρωταγωνίστριας, έχοντας πλάι της το Μιχάλη Κουϊνέλη ως συμπρωταγωνιστή. Τόσο η μουσική και το σενάριο, όσο και τα αισιόδοξα μηνύματα που περνούν μέσα από την ταινία αυτή προκάλεσαν αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Διότι, όπως απέδειξε η Βαϊάνα, το γεγονός ότι ένα μονοπάτι είναι προδιαγεγραμμένο για εμάς από τη στιγμή της γέννησής μας δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και το σωστό.
Έχει μιλήσει ανοιχτά για το ρατσισμό και τη διαφορετικότητα
Σε συνεντεύξεις της, η Μαρίνα Σάττι έχει αναφερθεί ουκ ολίγες φορές στα ρατσιστικά σχόλια προς το πρόσωπο του πατέρα της, λόγω του ότι η κλειστή, τότε, κοινωνία αδυνατούσε να αποδεχτεί έναν άντρα με σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Η συνθήκη αυτή είχε άμεσο αντίκτυπο και στη ίδια, καθώς αισθανόταν ότι δεν ήταν μέρος του συνόλου, μιας και ήταν διαφορετική.
Ειδικότερα, έχει δηλώσει τα εξής:
«Ξέρω ότι ο μπαμπάς μου έχει ακούσει κάποια ρατσιστικά σχόλια. Μου το έχει πει η μαμά μου. Κι εγώ έχω ακούσει για μένα. «Συνειδητοποιώ, όμως, ότι έχω ακούσει και πολλά άλλα θετικά και ο λόγος που εγώ μπορεί να είχα μείνει εκεί και να με είχε επηρεάσει και με είχε σημαδεύσει, είχε να κάνει λίγο και με τη δική μου ενοχή. Το ότι ένιωθα ότι μπορεί να είμαι διαφορετική από τα παιδάκια γύρω μου με έκανε να νιώθω ότι είμαι διαφορετική και από το σύνολο. Ένιωθα ότι αυτό με πετάει έξω. Σιγά-σιγά αγάπησα τη δική μου διαφορετικότητα, αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι».
Το σπουδαίο μήνυμα ενάντια στους φασίστες
Σε μία τοποθέτηση που χαρακτηρίστηκε αιχμηρή για τον λαμπερό κόσμο του «star system», όπου κυριαρχεί η διπλωματία και ο ισαποστακισμός, η Μαρίνα Σάττι καταδίκασε, μέσα από μια ανάρτησή της στο Instagram τις ιδεολογίες που έχουν εμποτιστεί από το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και το φασισμό.
Ήταν το 2017, όταν η καλλιτέχνιδα «ανέβασε» στον προσωπικό της λογαριασμό μία selfie, στην οποία απεικονιζόταν η ίδια με έναν κύριο από το Πακιστάν.
Προφανώς, η φωτογραφία αυτή στάθηκε αφορμή για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων, με πολλούς χρήστες να υποβάλλουν αναφορές και, εν τέλει, να κατέβει το επίμαχο post.
Εντούτοις, η Μαρίνα Σάττι προέβη σε μία νέα ανάρτηση, μοιράζοντας αφοπλιστικά τις δικές της απαντήσεις.
«Αναστατώθηκες (διπλά) φασίστα που ανέβασα φωτογραφία με τον κύριο Mirza; ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ σε όσους σχολιάζουν “γαμώ τους Μουσουλμάνους” αλλά ευτυχώς εσείς που κατακρίνετε αυτή τη στάση είστε πολλοί πολλοί περισσότεροι και σας ευχαριστώ».
«Περπατούσα προχθές στην Ομόνοια κι ακούω κάποιον να τραγουδάει “θα σπάσω κούπες, αμάν, αμάν”. Γυρνάω και βλέπω τον κύριο Mirza να μου χαμογελάει. “Είμαι από το Πακιστάν και σ’ακούω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ”. Και μετά γίναμε πολλοί».
Την 25η Οκτωβρίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης για τον Καρκίνο του Μαστού.
Με αφορμή αυτή τη μέρα, ολόκληρος ο Οκτώβριος έχει αφιερωθεί, παγκοσμίως, στα μηνύματα υπέρ της πρόληψης και της αντιμετώπισης για τον καρκίνο του μαστού – και όχι αδίκως.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 2020, μόνο στην Ελλάδα διαγνώστηκαν 7.772 νέα περιστατικά. Ήταν ο δεύτερος πιο συχνά εμφανιζόμενος καρκίνος στους Έλληνες ενήλικες (μετά τον καρκίνο του πνεύμονα) και πρώτος μεταξύ των Ελληνίδων. Όπως και για κάθε θέμα υγείας, έτσι και γι’ αυτό, έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα: Σωστά και λάθος. Πληροφόρηση και παραπληροφόρηση. Ενημέρωση και κινδυνολογία.
Σε αυτό το άρθρο, θα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και με βάση την τελευταία έκθεση του World Cancer Research Fund (2018) θα σε ξεναγήσω στο τι *πραγματικά* ισχύει σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου του μαστού μέσω της διατροφής και της άσκησης.
Και τώρα θα μου πεις: «Ναι, ναι, ξέρω. Για να μην πάθω καρκίνο του μαστού πρέπει να τρώω υγιεινά».
Εεμ… όχι ακριβώς. Βλέπεις, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διατροφή ή τρόφιμο που να προλαμβάνει 100% τον καρκίνο. Αυτό, όμως, που μπορεί να κάνει μια ισορροπημένη διατροφή είναι να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισής του. Δεν το λέω εγώ, η American Cancer Society το λέει.
Άλλωστε, για να εκδηλωθεί ένας καρκίνος χρειάζεται να συνυπάρχουν διάφοροι παράγοντες. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και – μιας και μιλάμε ειδικά για τον καρκίνο του μαστού – σύμφωνα με το World Cancer Research Fund, βασικά αίτια αυτού φαίνεται να αποτελούν η κληρονομικότητα, οι ορμόνες, η ακτινοβολία (από ιατρικές θεραπείες π.χ. ακτίνες Χ) και η ορμονοθεραπεία.
Ας δούμε τώρα τι μπορούν να κάνουν η διατροφή και η άσκηση μέσα σε όλα αυτά.
Όπως θα παρατηρήσεις παρακάτω, όταν μιλάμε για τον καρκίνο του μαστού, ξεχωρίζουμε το εάν αναφερόμαστε σε περιστατικά που διαγιγνώσκονται πριν ή μετάτην εμμηνόπαυση, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Για πάμε!
Για γυναίκες πριν την εμμηνόπαυση
Οι πιθανότητες να εμφανιστεί καρκίνος του μαστού σε γυναίκες πριν την εμμηνόπαυση πιθανώς μειώνονται από:
– Την έντονη σωματική δραστηριότητα
– Την αυξημένη λιπώδη μάζα σώματος στη νεαρή ενήλικη ζωή και μέχρι την εμμηνόπαυση (ναι, κι όμως!)
– Τον θηλασμό
… ενώ πιθανώς αυξάνονται από:
– Το αλκοόλ
– Το αυξημένος βάρος γέννησής τους (και τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό)
Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα για την επίδραση που έχουν τα λαχανικά, τα γαλακτοκομικά, οι πηγές καροτενοειδών, μια δίαιτα πλούσια σε ασβέστιο ή η συνολική σωματική δραστηριότητα: Τα δεδομένα είναι περιορισμένα αλλά τείνουν προς μια προστατευτική δράση. Αναμένουμε περισσότερες μελέτες και ισχυρά δεδομένα για να βεβαιωθούμε.
Για γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση
Από την άλλη πλευρά, έχουμε ισχυρά δεδομένα για να πούμε ότι στις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, οι πιθανότητες για καρκίνο του μαστού αυξάνονται από:
– Το αλκοόλ
– Την αυξημένη λιπώδη μάζα σώματος κατά την ενήλικη ζωή
– Τη μεγάλη πρόσληψη βάρους στην ενήλικη ζωή
Επίσης, οι μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες πιθανώς προστατεύονται από τη συνολική σωματική δραστηριότητα (συμπεριλαμβανομένης και της έντονης), την αυξημένη λιπώδη μάζα σώματος όσο ήταν νεαρές (18-30 ετών), καθώς επίσης και τον θηλασμό. Όπως για πριν, έτσι και για μετά την εμμηνόπαυση, τα επιστημονικά δεδομένα είναι περιορισμένα σχετικά με την επίδραση της κατανάλωσης λαχανικών, πηγών καροτενοειδών και μιας δίαιτας πλούσιας σε ασβέστιο: Μάλλον είναι προστατευτική.
Αναμένουμε και εδώ περισσότερα και ισχυρότερα ερευνητικά αποτελέσματα – δεν βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα!
Πώς μπορώ να εμποδίσω τον καρκίνο μαστού;
Όπως είπαμε και στην αρχή, δεν μπορείς να αποτρέψεις την εμφάνισή του, αλλά να μειώσεις τις πιθανότητες να συμβεί αυτό.
Αναρωτιέσαι και εσύ τι να κάνεις με αυτά τα φθαρμένα, αχρησιμοποίητα ρούχα πεταμένα στο πίσω μέρος της ντουλάπας σου;
Μην αναρωτιέσαι άλλο, συγκεντρώσαμε πολλές ιδέες και έμπνευση για το πώς να τα επαναχρησιμοποιήσεις!
Η κλιματική κρίση έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας και οι καταστροφικές επιπτώσεις της είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Προκειμένου, λοιπόν, να βάλουμε όλοι το λιθαράκι μας για ένα πιο «πράσινο» και οικολογικό μέλλον, χρειάζονται μικρά βήματα κάθε φορά, που όμως έχουν σημαντικό αντίκτυπο μακροπρόθεσμα. Ένα εξ αυτών είναι τα ρούχα και η γκαρνταρόμπα μας. Πάμε να δούμε πώς μπορείς να δώσεις καινούργια ζωή στα ρούχα σου.
Ούτε second-hand, ούτε fast-fashion: Ήρθε η ώρα για upcycling
Δυστυχώς, το να ξεφορτωθούμε τα παλιά μας ρούχα, ειδικά τα κατεστραμμένα και τα φθαρμένα, δεν είναι απλό. Μόνο το 10-20% των δωρηθέντων αντικειμένων μας μεταπωλείται, ενώ τα υπόλοιπα αποστέλλονται σε αγορές του εξωτερικού όπου θα επιβαρύνουν τις οικονομίες και τελικά τις χωματερές του Παγκόσμιου Νότου.
Επιπλέον, όλοι γνωρίζουν ότι το fast fashion, δηλαδή η γρήγορη μόδα (η τάση να αγοράζονται μεγάλες ποσότητες ενδυμάτων σε εξευτελιστικές τιμές και να γίνονται γρήγορα και φθηνά ρούχα), επιβαρύνει το περιβάλλον και την κοινωνία μας. Για παράδειγμα, χρειάζονται 20.000 λίτρα νερού για να φτιαχτεί ένα μόνο μπλουζάκι και ένα τζιν και παγκοσμίως, καταναλώνουμε 80 δις ρούχα κάθε χρόνο.
Do the math…
Γι’ αυτό, λοιπόν, προτού ξεχυθούμε στα μαγαζιά και ψωνίσουμε από χόμπι και όχι επειδή πραγματικά χρειαζόμαστε κάτι, ας ρίξουμε μια ματιά σε παλιά μας ρούχα και ας αφήσουμε την καλλιτεχνική μας φλέβα να ξεδιπλωθεί!
Πώς να αξιοποιήσεις τα παλιά ρούχα: Upcycling ιδέες
Για να ξεκινήσεις το πρώτο σου upcycling project, αυτά είναι μερικά πράγματα που μπορεί να σου φανούν χρήσιμα:
– Σετ ραπτικής (κλωστή, βελόνες, ραπτομηχανή)
– Ψαλίδι ραπτικής
– Κλωστές κεντήματος
– Βαφές ή χρώματα για υφάσματα
– Καρφίτσες
– Μετροταινία
– Κιμωλία ράφτη
Για εκείνα τα κομμάτια που χρειάζονται λίγη ζωή, ακολουθούν μερικοί τρόποι για να επανασχεδιάσεις τα ρούχα σου και να τα μετατρέψεις σε νέες κομψές δημιουργίες:
1. Crop
Ένας από τους πιο απλούς τρόπους να αλλάξεις ένα ρούχο είναι να το κροπάρεις. Τα τζιν μπορούν να γίνουν σορτς και ένα μάξι φόρεμα μπορεί να γίνει μίνι φόρεμα. Επίσης, μπορείς να μετατρέψεις το παλιό σου φαρδύ μπλουζάκι σε halter neck top. Ξέφτισε λίγο τις άκρες και ready to go!
Θέλει λίγη προσοχή. Δοκίμασε το κομμάτι πρώτα, μέτρησέ το και μετά, πιάσε το ψαλίδι.
2. Tie-dye
Είναι μια τάση εμπνευσμένη από τη δεκαετία του ’70 που αναβαθμίζεται σχεδόν κάθε σεζόν στην πασαρέλα και την αγαπούν οι celebrities. Σταρ όπως η Gigi Hadid και η Selena Gomez εμφανίζονται συχνά με πολύχρωμα μπλουζάκια και φορέματα. Η αλλαγή του χρώματος ενός ρούχου είναι ένας πολύ καλός τρόπος να το ανανεώσεις. Τα υπολείμματα τροφών μπορούν, μάλιστα, να προσφέρουν πολύ ενδιαφέροντες τρόπους για να βάψεις υφάσματα με τον πιο φυσικό τρόπο!
Κατάγραψε τα υλικά που υπάρχουν ήδη στην κουζίνα σου και μάθε πώς τα κρεμμύδια, τα κεράσια, τα παντζάρια ή το σπανάκι μπορούν να μεταμορφώσουν το χρώμα των ρούχων σου. Αν αναζητάς έναν πιο απλό τρόπο για να αλλάξεις το χρώμα τους, δοκίμασε έτοιμες βαφές ή χλωρίνη. Αν έχεις πιο καλλιτεχνική φύση, δοκίμασε να ζωγραφίσεις πάνω στο T-shirt, το πουκάμισο ή το τζιν jacket σου. Θυμήσου να επιλέξεις ειδικά χρώματα για ύφασμα που δεν φεύγουν με το πλύσιμο.
Tip: Όταν ολοκληρώσεις, λάβε υπόψη σου πως πρέπει να πλύνεις τα βαμμένα κομμάτια σου ξεχωριστά σε κρύο νερό για τις πρώτες χρήσεις.
Η προσθήκη δημιουργικών ραφών είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος για να εμπλουτίσεις με προσωπικές πινελιές τα κομμάτια σου. Αυτός είναι και ένας εύκολος τρόπος για να καλύψεις τρύπες και λεκέδες. Αφιέρωσε αρκετό χρόνο για να τοποθετήσεις χάντρες, δαντέλα, κουμπιά ή κάθε είδους διακοσμητικά στο παλιό σου ρούχο.
4. Τοποθέτησε patches
Το μπάλωμα είναι ένας άλλος εξαιρετικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις δημιουργικά τα κατεστραμμένα κομμάτια. Χρησιμοποίησε μεταχειρισμένα υφάσματα για να δώσεις άποψη σε ένα παλιό ρούχο και μετέτρεψε τα αξεσουάρ σου ή τα παλιά σου πουκάμισα με κουμπιά σε streetwear-inspired κομμάτια.
Αυτό είναι για τους τολμηρούς! Αν οι δεξιότητές σου στη ραπτική είναι λίγο πιο προχωρημένες, δοκίμασε να επανασχεδιάσεις τα ρούχα σου. Φορέματα και μακριά τοπ μπορούν να μετατραπούν σε σετ φούστας και πουκαμίσων. Οι μάξι φούστες μπορούν να κοπούν και να γίνουν φορέματα και μια παλιά μπλούζα μπορεί να μετατραπεί σε ένα hot μπουστάκι.
Τα παλιά χνουδωτά πουλόβερ είναι, επίσης, ιδανικά για να φτιάξεις καλύμματα μαξιλαριών που θα κάνουν το δωμάτιό σου να φαίνεται πολύ πιο cozy. Αν ψάχνεις τρόπους να βγάλεις ένα έξτρα χαρτζιλίκι, τα καλύμματα μαξιλαριών είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορείς να φτιάξεις και να πουλήσεις.
Οι δυνατότητες είναι ατελείωτες όταν μπορείς να συνδυάσεις τη φαντασία με δεξιότητες ραπτικής!
Θύτες και θύματα, κατευθυνόμενη πληροφόρηση και κριτική σκέψη, μία κοινωνία που βρίθει καθημερινά από εγκλήματα κάθε είδους. Ειδήσεις για δολοφονίες εξαπλώνονται με ταχύτητα και όμως η αφαίρεση μίας ζωής, δεν απασχολεί με ίδιο τρόπο κάθε φορά την κοινή γνώμη.
Η αντίδραση των πολιτών όταν γίνονται δολοφονίες είναι συχνά ιδιάζουσα και ορίζεται από πολλούς παράγοντες οι οποίοι δε προκαλούν πάντοτε τα ίδια κοινωνικά αντανακλαστικά. Κάποιες φορές, μάλιστα, το θύμα, φέρει το ρόλο του θύτη για την κοινή γνώμη, καθώς μετακυλίεται σε αυτό η ευθύνη, πιθανότατα, λόγω των στερεοτύπων.
Στον κόσμο της επιφανειακής ανάλυσης, αν το θύμα ήταν αλλόφυλο, αλλόθρησκο, ανήκει σε κάποια περιθωριοποιημένη ομάδα ή ήταν παραβατικό, τότε η σημαντικότητα του γεγονότος μειώνεται μαζί με την αξία της ανθρώπινης ζωής. Επίσης, τα πειστήρια, όπως ένα βίντεο που θα σοκάρει το θεατή, διαφοροποιούν την οπτική και αυξομειώνουν το ενδιαφέρον.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και αποτελούν τροφή για σκέψη
Τι θα γινόταν εάν ο Αντώνης Καρυώτης, τον οποίο έπνιξαν πετώντας τον από το πλοίο, δεν ήταν ημεδαπός; O ύπαρχος, υπεύθυνος για τη δολοφονία, μετά την πράξη του είπε: «Νόμιζα πως ήταν μαύρος, πακιστανός». Η πρόταση του αυτή, σηματοδοτεί τη μειωμένη αίσθηση για την αξία ζωής ενός ατόμου, απλά και μόνο επειδή ήταν ξένος – αλλά δείχνει και τι οδήγησε στο έγκλημα.
Η κοινή γνώμη, αντίστοιχα, εάν στη θέση του πράγματι βρισκόταν ένας άνθρωπος από το Πακιστάν, αν όντως, όπως ειπώθηκε αρχικά, δεν είχε εισιτήριο, εάν δεν υπήρχαν καν βίντεο με την αποτρόπαια πράξη, πιθανότατα να μην είχε συγκινηθεί το ίδιο, ενώ είναι σίγουρο πως κάποιοι θα απέδιδαν τις ευθύνες στο θύμα.
Πριν λίγο καιρό έγινε γνωστή η καταγγελία για την κρατική δολοφονία του 58χρονου Κώστα Μανιουδάκη, από αστυνομικούς στην Κρήτη. Παρ’ όλο που δεν υπήρξε βιντεοληπτικό υλικό και είναι μία δολοφονία μη επίσημα καταγεγραμμένη, έλαβε διαστάσεις, απασχόλησε τους ανήσυχους πολίτες, όμως δε παίχτηκε στα κανάλια και πέρασε αδιάφορο, εάν έγινε ποτέ γνωστό, από την πλειοψηφία.
Πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος εάν η 8χρονη που το 2021 έχασε τη ζωή της σε πόρτα εργοστασίου στο Κερατσίνι, δεν ήταν ρομά; Θα ακουγόταν, άραγε, όλα αυτά τα ρατσιστικά σχόλια εις βάρος ενός παιδιού; Το τραγικό ατύχημα θα είχε διαφορετικό σχολιασμό και αντιμετώπιση;
Και γιατί να μη διευρύνουμε την οπτική σε διεθνές επίπεδο; Τι θα γινόταν αν ο προ ημερών, βομβαρδισμός νοσοκομείου, με 500 θύματα, δε γινόταν στην Παλαιστίνη αλλά στην Ουκρανία; Εάν τα θύματα ήταν λευκοί χριστιανοί δυτικοευρωπαίοι πολίτες και όχι Άραβες ισλαμιστές;
Παρομοίως, υπήρξε ιδιαίτερη συγκίνηση και κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης για τα δύο θύματα στις Βρυξέλλες από τζιχαντιστή, την ίδια στιγμή που η παγκόσμια κοινή γνώμη αδιαφορούσε για τη δολοφονία 6χρονου με μαχαίρι από τον Αμερικανό δράστη, ο οποίος φώναζε με μίσος: «Εσείς οι μουσουλμάνοι πρέπει να πεθάνετε»!
Η κοινωνία χρησιμοποιεί άνισες οπτικές που αλλοιώνουν την αλήθεια και το δίκιο καταποντίζεται. Οι πιο ουσιαστικοί άξονες από τους οποίους μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα και να αντιληφθούμε την καθολική αξία της ανθρώπινης ζωής περνάνε μέσα από ένα αλλοιωμένο φίλτρο αξιολόγησης, με αποτέλεσμα οι απώλειες ανθρώπινων ζωών να μην έχουν το ίδιο αντίκρισμα.
Οι μαγικές λέξεις που αλλάζουν την ηθική
Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μέσω των ΜΜΕ, επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας από τη στιγμή που ένα γεγονός γίνει γνωστό. Η χειραγώγηση των μαζών, παίζει επικίνδυνα παιχνίδια διασποράς στερεοτύπων και ρατσισμού. Λέξεις και φράσεις καθορίζουν τον τρόπο σκέψης στο μέσο θεατή, ο οποίος ελεγχόμενα αναπαράγει και πείθεται για το ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο.
O πλούσιος κατηγορείται για διαφθορά και υπεξαίρεση χρημάτων, ενώ ο φτωχός κλέβει. Ο κακοποιός «δολοφονεί», ο αστυνομικός «τραυματίζει θανάσιμα». Ο ξένος «βιάζει», ενώ ο ημεδαπός «ασελγεί». Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, ένα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά στον κόσμο, ανέφερε πως στον πόλεμο της μέσης ανατολής «Πάνω από 500 άτομα πέθαναν στη Γάζα», ενώ από την άλλη «700 άτομα δολοφονήθηκαν στο Ισραήλ». Ίδια εγκλήματα, διαφορετικές διατυπώσεις.
Η αξία που προσδίδεται στις λέξεις δημιουργεί τις νοηματοδοτήσεις, οι οποίες, με τη σειρά τους, βάζουν στη ζυγαριά τις ανθρώπινες ζωές και το κοινό χωρίς κριτική σκέψη και εμβάθυνση καταναλώνει το τυποποιημένο πακέτο σκέψης, σμιλευμένο από τα μεγάλα κέντρα εξουσίας.
Πώς στεκόμαστε απέναντι στην απαξίωση
Η αναζήτηση και η απόδοση της αλήθειας και του δίκαιου, αλλά και η θέση που πρέπει να λαμβάνουμε ως προς το γεγονός της αφαίρεσης μίας ζωής, βρίσκεται στις ουσιαστικές αξίες και πανανθρώπινα γνωρίσματα. Απέναντι στη ρηχή αντιμετώπιση και το επιλεκτικό ενδιαφέρον κατευθυνόμενης ηθικής που δημιουργεί αποστασιοποίηση, έλλειψη ταύτισης και απανθρωποποίηση.
Η αδικία, ο ρατσισμός και ο φασισμός υποβόσκουν και εκδηλώνονται μέσω απόψεων και συμπερασμάτων, και συνειδητά ή ασυνείδητα, οι μάζες υποθάλπουν ή δικαιολογούν, καθώς διαμορφώνουν το ιδανικό τοπίο και κλίμα, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για νέα εγκλήματα σε έναν φαύλο κύκλο ψευδεπίγραφων ανθρώπινων αξιών.
«Καθώς πλησιάζω στο χώρο της νέας μου εργασίας, μού κόβονται τα γόνατα».
Αφότου πέρασες από τα βασανιστικά στάδια της συνέντευξης (ή των συνεντεύξεων – πληθυντικός) και της πρόσληψης,«έδωσες τα χέρια»επιτέλους με το νέο σου εργοδότη και, εύλογα, πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Επιτέλους, μια νέα αρχή και μία θέση, αισίως, πιο αξιοκρατική, ενδιαφέρουσα και καλύτερα αμειβόμενη, σε σύγκριση με την προηγούμενη εργασία σου.
Τα «σύννεφα», ωστόσο, αρχίζουν να εμφανίζονται, καθώς, άμεσα ή έμμεσα, θέτεις πολύ υψηλές προσδοκίες για τη νέα αυτή συνεργασία. Αυτό δεν αποκλείεται να επηρεάσει αρνητικά την ψυχοσύνθεσή σου, με αποτέλεσμα να κατακλυστείς από νευρικότητα και άγχος την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Και πώς την παλεύουμε ακριβώς σε τέτοιου είδους περιπτώσεις;
Αποδέξου ότι θα κάνεις λάθη στην αρχή
Όση προϋπηρεσία κι αν έχεις, όσο καλά κι αν γνωρίζεις να χειρίζεσαι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται στη νέα σου εργασία, θα κάνεις λάθη. Κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το αποδεχτείς, να το «αγκαλιάσεις» και να το περιμένεις. Σαφώς και είναι σημαντικό να εργαζόμαστε προσεκτικά, ειδικά στην αρχή αφενός γιατί αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες κάποιου ενδεχόμενου σφάλματος και αφετέρου διότι αισθανόμαστε διαρκώς την ανάγκη να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τη θέση εργασίας που μας δόθηκε – κάτι το οποίο είναι περιττό, αλλά φυσιολογικό.
Εντούτοις, τα λάθη είναι οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι σε όλους τους τομείς ζωής και δράσης μας. Μην προσπαθείς να τα ποινικοποιήσεις, ούτε να τα ξορκίσεις. Και φυσικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπεις σε διαδικασία «αυτομαστιγώματος», κατηγορώντας βάναυσα τον εαυτό σου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν πραγματοποιείται ενδελεχής έλεγχος από μεριάς σου – ειδικά μέχρι να βρεις τα πατήματά σου – ακόμα κι αν εντοπίσεις κάποιο λάθος, μπορείς πάντα να το διορθώσεις έγκαιρα.
Replying to @liz jane | work/life/balance lean into the discomfort of starting s new job – this is where you’ll learn, adapt, be open to new things, and really get your feet wet ar your new company (and it’ll pass, I promise!) #startinganewjob#newjobanxiety#newjob#careertok#careergirl
Όπως προαναφέρθηκε, επικρατεί η αντίληψη ότι όταν ξεκινάμε μια νέα συνεργασία, χρειάζεται απαραιτήτως να αποδείξουμε πως αξίζουμε και με το παραπάνω να βρισκόμαστε εκεί. Το ζήτημα αυτό, βέβαια, έχει κοινωνικές προεκτάσεις και πηγάζει μέσα από την παράλογη απαίτηση των εργοδοτών για πολυετή προϋπηρεσία και ύπαρξη εξειδικευμένων γνώσεων και δεξιοτήτων – που, τις περισσότερες φορές, δεν αμείβονται καν αναλόγως.
Ως εκ τούτου, μπαίνουμε συνεχώς «στο τρυπάκι» να προσπαθούμε να αποδείξουμε με κάθε τρόπο ότι ξέρουμε τα πάντα, μπορούμε να ανταποκριθούμε ακόμα και στις πιο πιεστικές απαιτήσεις, να ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, να κάνουμε το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες και να φέρουμε εις πέρας αρμοδιότητες που κανονικά θα έπρεπε να κατανεμηθούν σε τρεις διαφορετικούς υπαλλήλους. Μια εκ θεμελίων λανθασμένη – αλλά επικρατούσα – αντίληψη, η οποία έχει ως απότοκο να πλήττονται οι νέοι εργαζόμενοι από την «κρίση του ξερόλα».
Εφόσον ζούμε, όμως, σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, χρειάζεται αναγνωρίσουμε συλλογικά ότι η πρόσληψη ενός εργαζόμενου που προτιμάει να εκφράσει ευθέως την άγνοιά του αναφορικά με ένα ζήτημα και την επιθυμία του να ανακαλύψει περισσότερα γύρω από αυτό, είναι πολύ εντάξει.
Και, πιθανότατα, ωφελεί σε μεγαλύτερο βαθμό μια εταιρεία για δύο βασικούς λόγους:
– Έχει το μεράκι να αναζητήσει τη βέλτιστη λύση
– Δεν «πουλάει φούμαρα», τα οποία ενδέχεται να επιφέρουν δυσμενείς συνέπειες
Συνεπώς, μη φοβηθείς να πεις: «Δεν είμαι σίγουρ@ γι’ αυτό, θα το διπλοτσεκάρω και θα επανέλθω».
Λόγω του ότι βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο με τους συνεργάτες μας τις περισσότερες ώρες της ημέρας, είναι επόμενη η διεξαγωγή συζητήσεων που ξεπερνούν τα αυστηρά επαγγελματικά όρια και εστιάζουν σε προσωπικές προσεγγίσεις. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι άνθρωποι είμαστε φύσει κοινωνικά όντα, τότε όλο αυτό είναι απολύτως λογικό.
Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν συμπαθήσεις του συνεργάτες ή τον εργοδότη σου, είναι απαραίτητο να θυμάσαι πάντα πως είναι άτομα από το εργασιακό σου περιβάλλον και όχι οι φίλοι που θα καλέσεις σε περίπτωση ανάγκης. Όσο αυστηρό κι αν φαίνεται, οι επαγγελματικές σχέσεις δομούνται και λύνονται από ένα απλό συμβόλαιο, τη λεγόμενη σύμβαση εργασίας.
Αν, από ‘κει κι έπειτα, το αν θα διαμορφωθούν υγιείς φιλικοί δεσμοί μέσα από το χώρο εργασίας, αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση. Απλώς, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε επαγγελματική και προσωπική ζωή είναι το «χρυσό» μυστικό για να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Εξ ορισμού, η εργασία σηματοδοτεί ότι παράγεις έργο έναντι μιας προσυμφωνημένης αμοιβής.
Αντί να καταναλώνεις φαιά ουσία για το πώς θα σε αντιμετωπίσουν οι συνάδελφοι και ο εργοδότης, επικεντρώσου στο να συμπεριφέρεσαι επαγγελματικά και ευγενικά
Χίλιες και δύο σκέψεις σε κατακλύζουν όσο πλησιάζεις στην είσοδο της νέας σου δουλειάς.
«Έχω ντυθεί κατάλληλα;», «Θα με συμπαθήσουν, άραγε;», «Κι αν κάποιος είναι σαδιστής και θελήσει να κάνει τη ζωή μου κόλαση;», «Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του εργοδότη;»
«Σίγουρα όλοι θα σχολιάζουν το νέο μέλος της εταιρείας – ποιος ξέρει τι χολή θα πέσει».
Αλίμονο αν καταναλώναμε τόση φαιά ουσία σε ένα, πέρα για πέρα, υποθετικό σενάριο με έντονο το αρνητικό πρόσημο. Αντί, λοιπόν, να «κάψεις» τον εγκέφαλό σου στο overthinking, απόδειξέ τους ότι είσαι επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης και ότι δικαίως επιλέχθηκες για τη θέση αυτή.
Και οι αναποδιές μες το πρόγραμμα είναι. Για την ακρίβεια, οι αναποδιές είναι το ίδιο το πρόγραμμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μια συνεργασία δεν συνεπάγεται αιώνια σχέση πίστης και αφοσίωσης, ούτε αναγράφεται κάπου στο συμβόλαιο ότι θα γεράσετε παρέα με τον τωρινό σου εργοδότη. Και μη χειρότερα, δηλαδή.
Εκ των πραγμάτων, όσο εξελισσόμαστε και ανακαλύπτουμε καλύτερα τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις μας, παρουσιάζονται νέες ευκαιρίες στο διάβα μας, προσφέροντάς μας τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι που εκφράζει καλύτερα τα θέλω μας και καλύπτει επαρκέστερα τις ανάγκες μας – όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και άποψη προσωπικής φιλοσοφίας.
Οπότε, πάρε μια βαθιά ανάσα και δώσε τον καλύτερό σου εαυτό στη νέα σου δουλειά.
Η ευεξία έρχεται μέσα από μικρές, καθημερινές συνήθειες που σε γεμίζουν με όμορφα συναισθήματα.
Η λέξη «ευεξία» προέρχεται από το «ευ», το οποίο στα αρχαία ελληνικά σημαίνει καλό, και από το «έξις» που είναι η συνήθεια και προκύπτει από το ρήμα έχω. Μάντεψε! Το να έχεις καλές συνήθειες σου ανοίγει το δρόμο προς την ευεξία. Έχεις τη θέληση να προσθέσεις λίγα λεπτά ευεξίας στην ημέρα σου;
Αν ναι, έχουμε και λέμε:
Κίνηση, διατροφή, ψυχολογία: 3 σε 1 – 3 ΣΕ 1
Είναι το αγαπημένο μοντέλο παρουσίασης της ευεξίας από όλους όσοι ασχολούμαστε με το fitness. Πράγματι, οι 3 αρχές αποτελούν θεμελιώδεις πυλώνες και καλό είναι να αποτελούν προτεραιότητά μας. Προσθέτοντας καθημερινά περπάτημα, yoga ή ασκήσεις ενδυνάμωσης, για μόλις 20′, κάνεις το μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό σου. Μπορείς, επίσης, να το σπάσεις σε δύο δεκάλεπτα μέσα στην ημέρα σου – κάτι που αποκαλείται fitness snacking και προσαρμόζεται απόλυτα στο πρόγραμμά σου.
Ακόμα, αν προσθέσεις λίγα λεπτά διαλογισμού μέσα στη μέρα σου θα μπορείς να αποσυνδέεσαι για λίγο από τα τρέχοντα, να κάνεις μια στροφή προς εσένα προς τα μέσα και να ηρεμείς. Είναι ωραίο. Παρατίθεται ένας πεντάλεπτος διαλογισμός, τον οποίο ανακάλυψα πρόσφατα και μάλιστα μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμα και από κάποιο άτομο που μόλις έπαθε κρίση πανικού (ναι, είναι τρομερά χαλαρωτικός και σε κάνει να ψάξεις λίγο ακόμα το μέσα σου και τις αισθήσεις σου):
1. Ονόμασε 5 πράγματα που μπορείς να δεις
2. Ονόμασε 4 πράγματα που μπορείς να ακούσεις
3.Ονόμασε 3 πράγματα που μπορείς να αισθανθείς
(μπορεί να είναι τα άκρα σου, ο αέρας κ.λπ.)
4. Ονόμασε 2 πράγματα που μπορείς να μυρίσεις
5. Ονόμασε 1 πράγμα που μπορείς να γευτείς
Δοκίμασέ τον και θα με καταλάβεις!
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες, πολλές διαθέσιμες δόσεις ευεξίας.
Με 10 λεπτά έκθεσης των άκρων σου στο φως του ήλιου, συγκεντρώνεις αρκετά για την ημερήσια δόση βιταμίνης D που χρειάζεσαι. Ίσως ακόμα να έχεις παρατηρήσει ότι ο ήλιος σε τροφοδοτεί με ενέργεια ή ότι σε βοηθάει να κοιμηθείς. Πολύ σωστά! Για ακόμα μία φορά, οι ορμόνες της χαράς κάνουν πάρτυ και εσύ συμβάλλεις ενεργά στην ευεξία σου.
Τόλμησε το κρύο μπάνιο
Μπορείς, δοκίμασέ το! Θα το συνηθίσεις. Τα οφέλη του είναι αξεπέραστα. Καταπολεμούν τις φλεγμονές στο σώμα, ανεβάζουν κατακόρυφα τη διάθεση και ενισχύουν εξαιρετικά το ανοσοποιητικό. Δες πόσο σπάνια – έως και καθόλου – θα αρρωσταίνεις με μερικά λεπτά αφιερωμένα στην απόλυτη αναζωογόνηση.
Ακούγεται λίγο τρελό, αλλά νιώθω ότι είναι ζωτικής σημασίας πράξη για την καθημερινότητά μας. Η συζήτηση. Να προσπαθούμε να είμαστε παρόντες και παρούσες, όταν μιλάμε με κάποιον. Να ακουμε και να μπορούμε να επικοινωνούμε πραγματικά. Αφιέρωσε λίγη ώρα μέσα στην ημέρα σου, επικοινωνώντας με ένα άτομο που νιώθεις οικεία, είναι μια συνήθεια που μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και ενισχύει την ευεξία μας.
Να είσαι solution-oriented
…που λέμε και στο χωριό μου. Προσωπικά, θα έλεγα ότι είμαι κάπως φανατική της άποψης πως αξίζει να βλέπουμε κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία για κάτι καλύτερο.
Να αναζητούμε λύσεις και όχι να τροφοδοτούμε προβλήματα. Ακόμα και σε επαγγελματικό επίπεδο, προσπάθησε να είσαι το άτομο που προσανατολίζεται στην αναζήτηση λύσεων, γιατί αυτό δείχνει πως είσαι σε ετοιμότητα για δράση! Στο επόμενο meeting με την ομάδα σου, αφιέρωσε χρόνο ακριβώς σε αυτό το κομμάτι. Ο προσανατολισμός προς μια πιθανή λύση θα σε κάνει να εξοικονομήσεις πολύ χρόνο, ενώ παράλληλα αποτελεί ένα ηγετικόχαρακτηριστικό.
Με μια τόσο μικρή κίνηση, τόσο η ενέργειά σου όσο και η ευεξία σου επηρεάζονται θετικά. Και θεαματικά. Γίνε εσύ το παράδειγμα!
Γενικά, το να ξεστραβωνόμαστε και λίγο με τόση τρασίλα που κυκλοφορεί, το θεωρώ τεράστιο επίτευγμα γιατί απαιτεί θέληση, πειθαρχία, προσπάθεια και όλα αυτά τα θαυμάζω στους ανθρώπους. Θαυμάζω τους ανθρώπους που προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι. Μπορείς να αφιερώσεις 20-30′ καθημερινά διαβάζοντας ένα βιβλίο ή μαθαίνοντας μία ξένη γλώσσα ή για έναν πολιτισμό που σε ενδιαφέρει ή ακόμα και να μάθεις μια πολεμική τέχνη ή μια τέχνη γενικότερα, όπως είναι το θέατρο.
Υπάρχουν εργαστήρια για ερασιτέχνες, βεβαίως, μπορείς να δεις τι παρέχει ο δήμος σου ή άλλες τοπικές ομάδες και θέατρα. Οι επιλογές είναι αμέτρητες. Γι’ αυτό βρες εκείνες που ταιριάζουν με την προσωπικότητά σου και ξεκίνα αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ευεξία έρχεται με την ανάληψη δράσης. Ελπίζω οι προτάσεις μου να σε φέρουν ακόμα πιο κοντά στην εμπειρία της ευεξίας και να τις απολαύσεις!
Αντιδράσεις έχουν ξεσηκωθεί μετά από ένα αποκαλυπτικό άρθρο της ΕΦΣΥΝ για όσα έγραφε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στα 24 του χρόνια. Μήπως ο κ. Κασσελάκης στρέφει το τιμόνι του κόμματος προς τα δεξιά;
Ουκ ολίγα έχουν γραφτεί από τότε που «έσκασε» από το πουθενά ο Στέφανος Κασσελάκης, σαν ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα που τράβηξε πάλι την προσοχή στον μισοπεθαμένο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κάμερες ακολουθούσαν κάθε του βήμα, ο κόσμος έμαθε πώς πίνει τον καφέ του, ότι με τον σύντροφό του Tyler McBeth μόλις παντρεύτηκαν στις ΗΠΑ και μαζί έχουν ένα σκύλο, την Farlie, ένα πορτογαλικό θαλασσόσκυλο.
Η κάλυψη αναφορικά με την προσωπική ζωή του Στέφανου Κασσελάκη έλαβε διαστάσεις reality show, γεγονός που εγείρει ερωτήματα για την πολιτική μας κουλτούρα, αλλά και την εμμονική επιλογή του ίδιου για αυτοπροβολή με τέτοιους όρους. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑαποτελεί μία εντελώς αποπολιτικοποιημένη celebrity φιγούρα που φωνασκεί για την επιχειρηματική του επιτυχία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ως «αυτοδημιούργητος εφοπλιστής». Ωστόσο, τις ουσιαστικές τοποθετήσεις για τα πολιτικά πράγματα εδώ τις έχει αφήσει επιμελώς στην άκρη.
Ο Δημήτρης Ψαρράς, έγκριτος ερευνητής δημοσιογράφος, το αρχείο του οποίου μετρά δεκαετίες και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής, εντόπισε και ανέλυσε δεκάδες κείμεναπου έγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης για τον «Εθνικό Κήρυξ», την εφημερίδα για την ελληνική Διασπορά στις ΗΠΑ.
Το κείμενό του «Ο Στέφανος Κασσελάκης με τα δικά του λόγια» μπορεί να ιδωθεί ως μια απάντηση στο τι πρεσβεύει στ’ αλήθεια ο κ. Κασσελάκης.
Μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και σε αυτήν την έρευνα, βέβαια, δεν είχε γίνει άλλη ενδελεχής αναζήτηση για τα πιστεύω ενός ανθρώπου που έθετε υποψηφιότητα για την ηγεσία ενός κόμματος; Τι μπορεί να εξυπηρετεί το γεγονός ότι δεν είχε δημοσιευτεί κάτι πριν τις εκλογές; Ερωτήματα για δυνατούς λύτες…
Ποιες είναι πραγματικά οι πολιτικές θέσεις του Στέφανου Κασσελάκη;
Το άρθρο του Ψαρρά ξεκινάει από το σχόλιο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στον Σταύρο Θεοδωράκη, αυτοπροσδιοριζόμενος ως «το πιο διαφανές πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα». Στη συνέχεια, διαβάζουμε δηλώσεις του Κασσελάκη, με το ψευδώνυμο «Αριστοτέλης Οικονόμου», εναντίον των εργαζομένων και υπέρ των επιχειρήσεων και της μείωσης των μισθών, τις οποίες μόνο ένας δεξιός και νεοφιλελεύθερος θα έκανε.
Για παράδειγμα, είχε γράψει την περίοδο της συγκυβέρνησης Ν.Δ.ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ που απέλυαν δημοσίους υπαλλήλους: «Τα 15.000 άτομα που αποφάσισαν να απολύσουν από το Δημόσιο μέσα στο 2012 μού φαίνονται πάρα πολύ λίγα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχαν ήδη απολύσει πολύ περισσότερα άτομα και να επένδυαν τα χρήματα στη μείωση της φορολογίας».
Πιστός στα “Reaganomics”, πρέσβευε την ίδια οικονομική πολιτική με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τοποθετούνταν, επίσης, απέναντι και κόντρα στην Αριστερά και οτιδήποτε προοδευτικό, με καθαρά αντικομμουνιστική ρητορική: «Είναι απίστευτο πως το Κοµµουνιστικό Κόµµα πήρε το 8,1% των ψήφων σε µια ανεπτυγμένη χώρα, όπως η Ελλάδα».
Στις εκλογές του 2012 μάλιστα, ο κ. Κασσελάκης δήλωνε για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Θα ήμουν πολύ προσεκτικός για τις εξελίξεις στην Ελλάδα: αν η Κεντροδεξιά δεν συσπειρωθεί αρκετά ώστε να μπλοκάρει τα πιο δημαγωγικά κόμματα της Αριστεράς, ένα συστημικό γεγονός δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας» (19.5.2012).
Στο άρθρο της ΕΦΣΥΝ, διαγράφεται ξεκάθαρα η πολιτική θέση του μέχρι και τον Μάιο που μας πέρασε (ναι, του 2023), αφού έγραφε πριν λίγους μήνες ότι «από τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα να μπορούν να ενισχυθούν κοινωνικές προτεραιότητες» και πως μια κοινωνία χωρίς τράπεζες είναι «στη σφαίρα της ουτοπίας».
Συν τοις άλλοις, τον Ιούλιο, αμέσως μετά τις εκλογές, ο Στέφανος Κασσελάκης εξέφρασε στην «Καθημερινή» τη βαθιά του πολιτική εκτίμηση στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ενώ στις αρχές του Οκτωβρίου, ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Εθνικός Κήρυξ» είχε γράψει άρθρο με τίτλο: «Ο Κασσελάκης στρέφει τον ΣΥΡΙΖΑσκληρά δεξιά. Η Αριστερά μένει σε σοκ».
Είπα σε μία συνέντευξή μου ότι ο 24χρονος Στέφανος δε θα ψήφιζε τον 35χρονο Στέφανο. Και ότι ο 24χρονος Μητσοτάκης δε θα ψήφιζε τον 55χρονο Μητσοτάκη. Αλλά μάλλον λάθος η εκτίμηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ψήφιζε τον μεγαλύτερό του εαυτό. Διότι ο πατέρας του αγκάλιασε τον… pic.twitter.com/m9qsVyyioz
— Stefanos Kasselakis – Στέφανος Κασσελάκης (@skasselakis) October 22, 2023
Τι απάντησε ο Στέφανος Κασσελάκης μετά τις αποκαλύψεις
«Δεν θυμάμαι αυτά τα άρθρα. Δεν θυμάμαι ποιος ήμουν 24 χρονών», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, μετά το δημοσίευμα της ΕΦ.ΣΥΝ, που αποκάλυψε τα άρθρα που υπέγραφε ως Αριστοτέλης Οικονόμου στον «Εθνικό Κήρυκα», στα οποία επιχειρηματολογούσε μεταξύ άλλων υπέρ της μείωσης μισθών. Φαιδρό επιχείρημα. Από πότε κάνεις στροφή 180 μοιρών στις πολιτικές σου θέσεις και δεν θυμάσαι κιόλας τι πρέσβευες πριν λίγα χρόνια;
«Ήμουν ένα παιδί το οποίο δούλευε σε έναν πολύ δύσκολο τομέα, δούλευα πάρα πολύ σκληρά» σχολιάζει, επιμένοντας να ρίχνει το βάρος στον νεότερο εαυτό του. Δηλαδή, τα νέα παιδιά σήμερα -η νεολαία δηλαδή- που δουλεύουν σκληρά δεν είναι πολιτικοποιημένα όντα; Ή δεν είναι αρκετά ώριμη η νεολαία, ώστε να έχει στιβαρή πολιτική και αριστερή άποψη; Τι μήνυμα είναι αυτό για τις/τους νεαρές/-ούς ψηφορόρους του;
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του ΑΝΤ1, ο κ. Κασσελάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ομογενειακό ραδιοφωνικό σταθμό COSMOS FM το πρωί της Κυριακής είπε: «Ο 24χρονος Στέφανος ίσως να μην ψήφιζε για τον 35χρονο Στέφανο», προσθέτοντας το ακόμη πιο εξοργιστικό:
«Ήμουν σε μια σχέση με μια κοπέλα που δεν ήμουν χαρούμενος, προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου και να βοηθήσω τους γονείς μου. Ήταν ένας τομέας, ο χρηματοοικονομικός, που είχε ακόμη μεγάλη τοξικότητα και αναβρασμό μέσα του. Ήμουν ένα παιδί της ομογένειας τότε που ήταν πολύ νευριασμένο με αυτά που γινόντουσαν στην Ελλάδα».
Έγινε ο Κασσελάκης αριστερός από σκληρός δεξιός και νεοφιλελεύθερος;
Κι αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος αλλάζει απόψεις –που συνήθως λένε ότι ο άνθρωπος συντηρητικοποιείται μεγαλώνοντας–, έστω ότι ο κύριος Κασσελάκης ακολούθησε την αντίθετη πορεία.
Πού βρίσκεται αυτή η αποδεδειγμένη αλλαγή; Που είναι τα γραπτά του και οι πράξεις που φανερώνουν το πολιτικό σκεπτικό του, τις αλλαγές στα ιδεώδη και τις αρχές του;
Είναι σεβαστό ο Στέφανος Κασσελάκης να επικαλεστεί το δικαίωμά του στην αλλαγή θέσης και στάσης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει στην πράξη, αφού εκτός των άλλων και στην ομιλία του στο ΣΕΒ προ ολίγων ημερών έδειξε τα πιστεύω του, μιλώντας «ρητά για την ανάγκη καθιέρωσης των stock options προς επίτευξη συμπεριληπτικής ανάπτυξης» και καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι: «Το άνοιγμα ιδιωτικών εταιρειών στον εργαζόμενο θα αποτελέσει μια μεγάλη κοινωνική τομή».
Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει ξεκάθαρες απαντήσεις ως προς τις αρχές του. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αιωνίως το επιχείρημα ότι δεν ανήκει σε πολιτική οικογένεια και να ισχυρίζεται με λόγια του αέρα ότι έχει την ελευθερία να αλλάξει «προς το καλύτερο. Προς το Δίκαιο. Προς την Αριστερά».
Το αν θα είναι η ηγεσία Κασσελάκη «ταφόπλακα» για τον αριστερό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ μένει να φανεί. Αν δεν έχει φανεί ήδη.
Ένας ασυμβίβαστος καλλιτέχνης με σπάνιο ταλέντο και «κοφτερό» μυαλό.
Ασχέτως αν γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1925, ο Μάνος Χατζιδάκις είναι μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες που έχουν περάσει ποτέ από την ελληνική μουσική βιομηχανία, αποσπώντας Όσκαρ, κατακτώντας διεθνή αναγνώριση και σχολιάζοντας αιχμηρά τα τεκταινόμενα – που ήταν πολλά – των δεκαετιών εκείνων. Γεννημένος στην Ξάνθη, η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε από τα πρώτα ακόμη χρόνια της ζωής του. Ειδικότερα, σε ηλικία τεσσάρων ετών άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα πιάνου, βιολιού και ακορντεόν.
Έπειτα από τον χωρισμό των γονιών του, το 1932, ο Μάνος Χατζηδάκις, η μητέρα και η αδερφή του μετακόμισαν στην Αθήνα. Οι ισορροπίες, ωστόσο, κλονίστηκαν συθέμελα έξι χρόνια αργότερα, όταν ο πατέρας του Μάνου Χατζιδάκι άφησε την τελευταία του πνοή σ’ ένα αεροσκάφος. Για τραγικό «αεροπορικό δυστύχημα» έκανε λόγο ο Τύπος τότε, ενώ η δραματική αυτή εξέλιξη, σε συνδυασμό με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έφεραν την οικογένεια του Χατζιδάκι αντιμέτωπη με μια τεράστια οικονομική δυσπραγία.
Τότε, ο Χατζιδάκις αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά από βαριές, κοπιώδεις εργασίες, προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην για τη μητέρα και την αδερφή του. Έτσι, εργάστηκε, μεταξύ άλλων, ως φορτοεκφορτωτής, παγοπώλης, και βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Τα πρώτα βήματα μιας μουσικής ιδιοφυΐας
Το καλοκαίρι του 1944, σε ηλικία 19 ετών, ο Μάνος Χατζιδάκις πραγματοποίησε την πρώτη του συνεργασία, ως συνθέτης, στην κωμωδία: «Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολομού από το νεοσύστατο, εκείνη την εποχή, Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Αν και έκανε μια απόπειρα να ασχοληθεί και με την υποκριτική, ο ίδιος ο Κάρολος Κουν τον προέτρεψε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Και μάλλον κάτι παραπάνω έβλεπε, αφού η συνεργασία του Μάνου Χατζιδάκι με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» διήρκεσε, περίπου, δεκαπέντε χρόνια.
Υπό αυτό το πρίσμα, η επιτυχία στη μεγάλη οθόνη δεν άργησε να έρθει. Το 1946, ανέλαβε την πρώτη του συνεργασία, για την ταινία «Αδούλωτοι σκλάβοι», με την Έλλη Λαμπέτη να αναλαμβάνει χρέη πρωταγωνίστριας. Επιπλέον, υπήρξε από τους πρωτεργάτες του ρεμπέτικου τραγουδιού, ανακαλύπτοντας και κατανοώντας την αξία του. Μάλιστα, σε ηλικία μόλις 23 ετών, στις 31 Ιανουαρίου του 1949, έδωσε την περίφημη διάλεξή του για το ρεμπέτικο τραγούδι στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Σε αυτό το πλαίσιο, συνέδεσε το ρεμπέτικο τραγούδι με τη νεοελληνική πολιτιστική κληρονομιά και του προσέδωσε ευρωπαϊκής προέλευσης αξίες.
Το 1950, έγινε ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, με το οποίο παρουσίασε τέσσερα μπαλέτα του:
– «Μαρσύας» (1950)
– «Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές» (1951)
– «Το Καταραμένο Φίδι» (1951)
– «Ερημιά» (1958).
Την ίδια εποχή, ανέλαβε τη σύνθεση της μουσικής για τις «Χοηφόρους» (1950) από την «Ορέστεια» του Αισχύλου – μια συνεργασία που έμελλε να αποτελέσει την αφετηρία για την ενασχόληση του Χατζιδάκι με το αρχαίο δράμα.
Μερικές από τις τραγωδίες και κωμωδίες για τις οποίες έγραψε μουσική είναι οι εξής:
– «Μήδεια» (1956)
– «Κύκλωψ» (1959)
– «Βάκχες» (1962)
– «Εκκλησιάζουσες» (1956)
– «Λυσιστράτη» (1957)
– «Όρνιθες» (1959).
Η διεθνής αναγνώριση και οι διακρίσεις
Από το 1955, τίποτα δεν μπόρεσε να σταθεί ως τροχοπέδη στο δρόμο του Μάνου Χατζιδάκι – ένας δρόμος με χρυσές, διαχρονικές επιτυχίες. Εκείνη την περίοδο οι συνθέσεις για τον σπουδαίο καλλιτέχνη δεν είχαν σταματημό, ενώ μερικές από τις σπουδαιότερες συνεργασίες του ήταν:
– «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη
– «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελαρίου
– «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου
– «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσι Ουίλιαμς
– «Ο θάνατος του Διγενή» του Άγγελου Σικελιανού
– «Η Αλίκη στο Ναυτικό»
– «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος».
Το 1959 κατέκτησε το πρώτο βραβείο στο Α’ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το τραγούδι «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», που ερμήνευσε η Νάνα Μούσχουρη. Βέβαια, το 1960 ήταν, ενδεχομένως, η καλύτερη χρονιά για τον Μάνο Χατζιδάκι, με τις διακρίσεις να διαδέχονται συνεχώς η μία την άλλη. Του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο και στο Β’ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για δύο τραγούδια (το «Κυπαρισσάκι» και την «Τιμωρία», πάλι με τη Νάνα Μούσχουρη), ενώ απέσπασε το βραβείο για τη μουσική του στο «Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Το 1961, κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για «Τα παιδιά του Πειραιά», σε εκτέλεση της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, χωρίς όμως ο ίδιος να παραστεί στην τελετή απονομής στην Καλιφόρνια, με αποτέλεσμα το αγαλματίδιο να του αποσταλεί ταχυδρομικώς. Εύλογα, το Όσκαρ του πρόσφερε απλόχερα διεθνή αναγνώριση, με τον ίδιο να καταλήγει πως, τελικά, επιθυμεί να αποφύγει την τόσο εκτεταμένη δημοσιότητα, υποστηρίζοντας ότι στεκόταν εμπόδιο στη διαμόρφωση της σχέσης με το κοινό του.
Επιπροσθέτως, το 1961 κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο Γ’ Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το τραγούδι του «Κουρασμένο παλικάρι», ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι το Α’ βραβείο δόθηκε στον Μίκη Θεοδωράκη για την «Απαγωγή» που ερμήνευσε η Μαίρη Λίντα. Έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου του 1994 από οξύ πνευμονικό οίδημα, ενώ στην κηδεία του δεν παρευρέθηκαν τηλεοπτικά συνεργεία και φωτορεπόρτερ – σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε δώσει ο ίδιος.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις ενός διεθνούς φήμης μουσικού μεγαλουργού
Η πολιτική σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι επεκτείνεται στην ουσία των κοινωνικών ζητημάτων, πέρα και έξω από τον χώρο που ορίζουν οι ιδεολογίες και βρίσκεται πανταχού παρούσα στο έργο του – που ωστόσο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί στρατευμένο. Πάλεψε ενάντια σε αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ως μεθοδεύσεις, λαϊκισμό, συντηρητισμό και αμετροέπεια της εξουσίας.
Αναφορικά με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ο ίδιος είχε δηλώσει:
«Είμαι δημοκράτης αστός, ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς [… ] Ποτέ δεν υπήρξα αντικομμουνιστής [… ] Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός, όμως, δεν με περιέχει».
7 από πιο σημαντικά αποφθέγματα του Μάνου Χατζηδάκι
«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις».
«Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: Ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός».
«Η αμαρτία είναι βυζαντινή κι ο έρωτας αρχαίος».
«Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ».
«Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ‘ναι για τον έρωτα που θα χάσω».
«Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλλο. Είμαστε εμείς, εσείς και τα παιδιά σας».
«Η μουσική χρειάζεται 3 πράγματα. Τέχνη, τεχνική και βιώματα. Χωρίς αυτά δε γίνεται να γράψεις μουσική».
Κυριακή πρωί και εγώ πίνω τον καφέ μου στο μπαλκονάκι του δωματίου μας στην Πάρο, εν μέσω ηρεμίας και διακοπών.
Αποφάσισα να αφήσω για λίγες ημέρες στην άκρη το κινητό και να μην απαντήσω καθόλου σε μηνύματα, όμως κάτι με τραβάει να τσεκάρω για μία τελευταία φορά τα dms μου πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή μας βόλτα στην Παροικιά. Ένα μήνυμα που εστάλη από μία άγνωστη σε εμένα κοπέλα μέσα στην άγρια νύχτα, μου τραβάει την προσοχή και το ανοίγω, μπας και καταλάβω τι την ώθησε να στείλει σε εμένα 04:20 το πρωί. Διαβάζω το μήνυμα δυνατά στον Κώστα:
«Γεια, συγγνώμη για το θάρρος να σου στείλω μήνυμα, απλώς δεν ήξερα πού αλλού να απευθυνθώ για να μοιραστώ όσα νιώθω. Φαίνεσαι άτομο που δεν θα με κρίνει, γι’ αυτό και αποφάσισα να τα πω σε εσένα».
«Η ιστορία έχει ως εξής: Είμαι σε σχέση 3,5 χρόνια με το αγόρι μου, παρ’ όλα αυτά τον τελευταίο μισό χρόνο έχω έρθει όλο και πιο κοντά με τον αδερφό του. Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι είμαι ερωτευμένη με τον αδερφό του αγοριού μου – και νομίζω ότι είναι και εκείνος μαζί μου. Τώρα; Τι κάνω;»
Κοιταζόμαστε.
«Να κάνει την προσευχή της» μου λέει αμέσως ο Κώστας, λυμένος στα γέλια από το σοκ. «Δεν ξέρω τι άλλο θα πρότεινα στη θέση σου».
«Κάτσε, ένα-ένα» του απαντώ. «Αρχικά τι θα πει ότι *νομίζει* ότι ο αδερφός του αγοριού της είναι ερωτευμένος μαζί της; Δεν είναι καν σίγουρη για το αν τα αισθήματα είναι αμοιβαία;»
Σοβαρεύω, αφήνω τον καφέ μου και ξεκινώ να της απαντώ:
«Καλημέρα. Μόλις είδα το μήνυμά σου και, παρ’ ό,τι είχα πει ότι δεν θα απαντήσω σε μηνύματα αυτές τις μέρες, αποφάσισα να το κάνω, μιας και κατάλαβα ότι είναι μία κατάσταση πολύ πιεστική για σένα για να επιλέξεις να στείλεις σε μία άγνωστη μέσα στη νύχτα. Αρχικά, προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω το μήνυμά σου. Λες ότι με το αγόρι σου είστε 3,5 χρόνια μαζί – που είναι αρκετός καιρός – και μάλιστα δεν αναφέρεις πουθενά να έχετε κάποιο πρόβλημα στη σχέση σας».
«Παράλληλα, λες ότι το τελευταίο διάστημα μιλάς όλο και περισσότερο με τον αδερφό του. Αναρωτιέμαι, αυτό ξεκίνησε με κάποια αφορμή; Έχετε πολλά κοινά ή απλώς αποφασίσατε να έρθετε πιο κοντά για χάρη του αγοριού σου – για τον οποίο νοιάζεστε και οι δύο; Θα μου πεις, τι σημασία έχει αν ήρθαμε κοντά για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και θα σου απαντήσω: Όταν, στο τέλος του μηνύματός σου ανέφερες ότι “νομίζεις” ότι και ο αδερφός του αγοριού σου είναι ερωτευμένος μαζί σου, κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι κάτι που έχετε συζητήσει».
«Έχεις, λοιπόν, σκεφτεί το ενδεχόμενο αυτός να δίνει χρόνο και προσοχή σε εσένα στην προσπάθεια να έρθει κοντά σου για χάρη του αδερφού του – και όχι επειδή σε ερωτεύτηκε; Δεν λέω φυσικά ότι είναι απίθανο να σε έχει ερωτευτεί, αλλά το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να θέλει να ρισκάρει τη σχέση του με έναν τόσο κοντινό του συγγενή για να ζήσει έναν έρωτα. “Ποτέ μη λες ποτέ” θα μου πεις, και θα συμφωνήσω. Αλλά αν δεν έχεις καν εκφράσει τα συναισθήματά σου στον άνθρωπο αυτό και παράλληλα παραμένεις ακόμη σε σχέση με το αγόρι σου, πώς θα έχεις τα απαραίτητα εργαλεία για να λάβεις μία απόφαση;
Στη συζήτηση εμπλέκεστε τρεις άνθρωποι και, άρα, τέσσερις σχέσεις: Η δική σου με το αγόρι σου, η σχέση σου με τον αδερφό του, η σχέση ανάμεσα στα δύο αδέρφια, και η σχέση που έχετε χτίσει και οι 3 μεταξύ σας. Μήπως να αρχίσεις βήμα-βήμα να εξετάζεις την κάθε σχέση – ή έστω αυτές στις οποίες είσαι μέρος;»
1. Η σχέση σου με το αγόρι σου δεν καταλαβαίνω ότι είχε μέχρι πρότινος κάποιο σοβαρό πρόβλημα, ούτε μου λες ότι σκοπεύεις να χωρίσεις
«Ωστόσο, τώρα φαίνεται να έχεις στραφεί αλλού συναισθηματικά. Θεωρείς ότι είναι αρκετά ανοιχτός για να του κάνεις μία συζήτηση και αν ναι, πόσο ανοιχτός; Κρίνω πως για αρχή θα μπορούσες να διακόψεις τη σχέση μαζί του, μπας και τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται πιο απλά. Δεν ξέρω αν νιώθεις ακόμα ερωτευμένη με το αγόρι σου και τι θα ήθελες από τη σχέση αυτή, όμως δεν ξέρω αν μπορείτε να συνεχίσετε να είστε μαζί δεδομένων των συνθηκών».
2. Αφού δεις τι θα κάνεις με το αγόρι σου, μπορείς σε δεύτερο χρόνο να δεις τι σχέση ακριβώς υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και τον αδερφό του, όταν δεν θα μιλάτε πλέον ως «αδερφός του αγοριού» και «κοπέλα του αδερφού», αλλά ως δύο ανεξάρτητα άτομα
«Θα υπάρχει ακόμα θέληση από πλευράς του να μιλάτε όσο τώρα και αν ναι, μέχρι ποιο βαθμό; Νομίζω ότι οι απαντήσεις βρίσκονται ήδη μέσα σου αλλά και πίσω από τις πράξεις στις οποίες ξέρεις σίγουρα και η ίδια ότι πρέπει να προβείς για να ξεμπερδευτεί το κουβάρι στο οποίο έχεις βρεθεί. Ελπίζω να βοήθησα. Σου στέλνω δύναμη».
Έκλεισα το κινητό και κοίταξα ευγνώμων τον Κώστα. Δεν θα ήθελα καθόλου να βρίσκομαι στη θέση της κοπέλας που μου έστειλε, αλλά ούτε και στη θέση του αγοριού της.
«Θα μπορούσαμε άραγε να βρεθούμε ποτέ σε αντίστοιχη θέση εμείς;» ρώτησα τον Κώστα.
«Δεν το νομίζω γιατί η δική μας σχέση είναι ανοιχτό βιβλίο» αποκρίθηκε με σιγουριά, στη συνέχεια, ωστόσο, συμπλήρωσε: «Όμως, ποτέ μη λες ποτέ. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και εκπλήξεις. Ας δουλέψουμε τότε κι άλλο, για να μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε μαζί» είπα, και τον πήρα αγκαλιά.
Ο Βρετανός θρύλος, το ποδοσφαιρικό θαύμα, η κουλτούρα των ‘90s και ‘00s, η σχέση ζωής με την Victoria Adams από τις Spice Girls και ένα frenzy που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Για την «στρογγυλή θεά» έχουν γραφτεί αναρίθμητες αράδες. Την μπάλα του ποδοσφαίρου την έχουν υμνήσει και (θα) συνεχίζουν να της πλέκουν το εγκώμιο σε όλα τα μήκη και πλάτη του γαλαξία. Το ίδιο ισχύει και για τον David Beckham, τον πιο αναγνωρίσιμο και έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο, τον επιτυχημένο businessman, το fashion icon που σχολιάζει η υφήλιος, τον σύζυγο της Victoria Beckham (από τις Spice Girls) και πατέρα τεσσάρων παιδιών. Είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που ξέρεις ότι θα μιλούν για αυτόν στο διηνεκές.
Κι όμως πέρασε μια ολόκληρη δεκαετία από τότε που παραιτήθηκε από το ποδόσφαιρο (πότε μεγαλώσαμε;). «Ήξερα ότι ήθελα να κάνω ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ φέτος. Ένιωθα ότι ο κόσμος ερχόταν και μου έλεγε “πρέπει να πεις την ιστορία σου, έχει πολύ ενδιαφέρον”. Γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με την καριέρα μου στο ποδόσφαιρο, αλλά και με την οικογένειά μου, τον γάμο μου με ένα Spice Girl και το ταξίδι μου. Είναι κάτι τόσο προσωπικό για εμένα», είπε ο 48χρονος Άγγλος.
Το ταξίδι του στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε με την all-time favorite ομάδα του, Manchester United, με την οποία κέρδισε την Premier League έξι φορές, το Κύπελλο Αγγλίας δύο φορές και το UEFA Champions League το 1999. Είναι ο πρώτος Άγγλος παίκτης που κέρδισε πρωταθλήματα σε τέσσερις χώρες, σε Αγγλία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες και Γαλλία. Ο David Beckham κατατάσσεται σταθερά μεταξύ των πιο ακριβοπληρωμένων στο ποδόσφαιρο και το 2013 έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στον κόσμο, έχοντας κερδίσει πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια τους προηγούμενους δώδεκα μήνες.
Ten years since I retired from playing football I’m proud to share the first trailer for BECKHAM, my Netflix documentary series ❤️ 🎥 Streaming 4th October on @Netflix #BECKHAM
Το ντοκιμαντέρ “Beckham” όμως που ανέβηκε στο Netflix δεν είναι μόνο για την πορεία του στο ποδόσφαιρο. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι ένα παράθυρο στον κόσμο του αθλητισμού, στις προσωπικές στιγμές της οικογένειας Beckham και το roller coaster της ζωής τους, χάρη στις νίκες, τις ήττες, τα tabloids και την έκθεση που είχαν ως celebrity ζευγάρι. Κυρίως γιατί ο Beckham θέλησε τώρα να δώσει αυτήν την πρόσβαση στην ζωή του, ήθελε να βάλει την κάμερα μέσα στο σπίτι του και να μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε λίγο καλύτερα ποιος είναι ο David.
Όπως είπε και ο Fisher Stevens, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός που έκανε τον David Beckham να ανοιχτεί: «Δεν νομίζω ότι ο τύπος κάθισε ποτέ για περισσότερα από 20 λεπτά στη ζωή του και μίλησε για τον εαυτό του. Χρειαζόμουν πολύ χρόνο μαζί του. Η Victoria το είχε περισσότερο με τη γλώσσα και την ομιλία και τα συναισθήματα. Ο David έχει κάνει shutdown τα μεγαλύτερα κομμάτια του, οπότε ήξερα ότι θα χρειαζόταν χρόνος για να το βγάλω στην επιφάνεια. Νομίζω ότι βρίσκεται ακριβώς σε ένα σημείο στη ζωή του, όπου είναι επιτέλους έτοιμος να ξαναζήσει στιγμές που ήθελε να ξεχάσει».
O ντοκιμαντερίστας που έχει δουλέψει μεταξύ άλλων για το The Lincoln Project, Bright Lights, Before the Flood, ενώ έπαιζε και στο Succession, ερμηνεύοντας τον ρόλο του PR Manager, Hugo, σχολίασε στο Hollywood Reporter για την δουλειά του στο “Beckham”: «Υποθέτω ότι είχε την ατμόσφαιρα του Succession… ίσως;».
Μπροστά από την κάμερα του Stevens περνούν θρύλοι των γηπέδων, αλλά και η διευθύντρια σύνταξης της Vogue, η Anna Wintour. Βλέπουμε για πρώτη φορά την ιστορία ενός παιδιού που γεννήθηκε στο Λονδίνο, πώς μαθαίνει να πειθαρχεί χάρη στον πατέρα του, πως έπαιζε συνέχεια μπάλα, μέχρι την στιγμή που κοιτά την κάμερα στα μάτια, στο απόλυτο close-up πλάνο, διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής του και παραμένοντας το ίδιο γοητευτικός.
Ο έρωτας του Beckham με ένα Spice Girl, τη Victoria
Μία από τις πιο γλυκές στιγμές του ντοκιμαντέρ είναι όταν αφηγείται το πώς γνώρισε την γυναίκα του, τη Victoria Beckham, την οποία είχε δει στην τηλεόραση και είχε πει: «Εγώ αυτή θα την παντρευτώ». Κάτι που δεν συμβαίνει παρά μόνο στις ταινίες, εκτός αν είσαι ο David Beckham. Η σχέση τους φαίνεται να κρατά καλά στον χρόνο και -όπως είναι λογικό κι αναμενόμενο- πέρασε κι αναταράξεις και αναρωτιόμαστε ακόμη πως η Posh Spice άντεξε όλες τις αλλαγές ομάδας, χώρας και περιβάλλοντος και τις φήμες για απιστία.
Την θαυμάσαμε λίγο παραπάνω όταν εκείνη είχε πάει στο μαιευτήριο για να γεννήσει κι ο David επέλεξε να πάει να φωτογραφηθεί με την Beyoncé και τη Jennifer Lopez. Τουλάχιστον, παραδέχτηκε ότι φέρθηκε εγωιστικά -αρκετές φορές, θα λέγαμε- στην διάρκεια της έως τώρα ζωής του.
Χάνοντας τον έλεγχο τουλάχιστον δύο φορές
Το ντοκιμαντέρ μας δείχνει και τα low points της ζωής του. Κάποια ζητήματα τα ακούμπησε πολύ επιφανειακά η παραγωγή του Netflix, όπως το γεγονός ότι ο David Beckham πέρασε κλινική κατάθλιψη όταν ήταν 23 χρονών. Ή ότι έχει OCD, κάτι που αναδεικνύεται ακροθιγώς στο ντοκιμαντέρ, ενώ τον ακούμε να μας μιλάει για τον ψυχαναγκασμό του με την τακτοποίηση και την καθαριότητα, καθώς φτιάχνει μια κρεμάστρα στην ντουλάπα του. Δεν συζητιούνται ευθέως ωστόσο τα ζητήματα ψυχικής υγείας.
Πέρασε κάποιες δύσκολες περιόδους. «Αυτό που πέρασα ήταν τόσο ακραίο. Όλη η χώρα με μισούσε. Με μισούσε. Μου άλλαξε τη ζωή. Ένιωθα πολύ ευάλωτος και μόνος. Όπου κι αν πήγαινα, κακοποιόμουν καθημερινά», δηλώνει ο Beckham στο ντοκιμαντέρ. «Το να περπατάς στο δρόμο και να βλέπεις ανθρώπους να σε κοιτούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να σε φτύνουν, να έρχονται στο πρόσωπό σου και να σου λένε αυτά που μου έλεγαν, είναι δύσκολο. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, ήμουν σε ένα χάος».
Αυτό έγινε μετά τη «μητέρα των μαχών», τον αγώνα με την Αργεντινή, όπου πήρε κόκκινη κάρτα. Όλη η χώρα τον κατηγορούσε για χρόνια. Άλλα δεν θα σας μαρτυρήσουμε, αρκετά με τα spoilers, μπορείτε να ανακαλύψετε τα υπόλοιπα στο ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι απολαυστικότατο και με εξαιρετική μουσική επένδυση από Oasis και Blur, μέχρι Spice Girls προφανώς.
«Νομίζω ότι αγαπώ το παιχνίδι περισσότερο από όσο το αγάπησε ποτέ κανείς», υποστηρίζει ο Golden Balls, όπως τον φωνάζουν, λίγο πριν το τέλος του ντοκιμαντέρ. «Αυτό πιστεύω», λέει κι αυτό φαίνεται.
Ημέρα που η πολιτεία τιμά το σώμα που έχουμε νιώσει περισσότερο πάνω στο δικό μας.
Πρέπει να ήταν το κοντινό κι όμως τόσο μακρινό 2018, όταν ο Παύλος Παυλίδης και ο Γιάννης Αγγελάκας, μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τη “Νέα βαρβαρότητα”, ένα τραγούδι που ανεβοκατεβάζει συχνά-πυκνά ένταση στο κεφάλι μου, όταν περπατάω στην Πανεπιστήμιου, τρέχω τη Σταδίου, φτάνω στα Εξάρχεια ανοίγω το κινητό μου και διαβάζω ειδήσεις.
Σκρολάρω με έναν τρόπο που με τρομάζει και που κάθε Τρίτη τον μοιράζομαι με άγχος στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Σιγομουρμουράω πως: “Θα ταξιδέψουμε μια μέρα μακριά, θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε και οι παγίδες που μας στήσατε. Δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά”.
Με αυτή την υποβόσκουσα φόρτιση που δεν λέει να με αποχωριστεί κάθε φορά που σκέφτομαι τη βαρβαρότητα με την οποία έχει συνδεθεί η Ελληνική Αστυνομία, σκέφτηκα ότι σήμερα, 20 Οκτωβρίου – μέρα προς τιμήν της όπως ορίζει η πολιτεία – είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε κάποια – μιας κι όλα είναι αδύνατον – γεγονότα για τα οποία η αστυνομία θα έπρεπε να αυτοκαταστραφεί.
Ελεύθερη πτώση από την Κατάληψη Ευαγγελισμού
Τα ξημερώματα της 30ής Σεπτεμβρίου, η αστυνομία εισέβαλε στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της Κατάληψης Ευαγγελισμούστο Ηράκλειο της Κρήτης. Δύο εβδομάδες μετά την αποκατάσταση της “νομιμότητας” από το κράτος, σοβαρά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Αρχικά, να αναφέρουμε ότι τη μέρα εκείνη ένας άνθρωπος “έπεσε” από την ταράτσα, χωρίς κανέναν από τους αστυνομικούς που συμμετείχαν στην επιχείρηση να βρίσκεται υπόλογος για την πτώση ενός παιδιού και για τον σοβαρότατο τραυματισμό του. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο άνθρωπος που έπεσε βρισκόταν ήδη υπό σύλληψη και του είχαν φορέσει χειροπέδες.
Παρ’ όλα αυτά, βρέθηκε στο κενό από ύψος 12 έως 15 μέτρων, κάνοντας μας να πιστέψουμε στα θαύματα, μιας και μόνο ένα τέτοιο θα του έσωζε τη ζωή. Προφανώς, ούτε οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί, ούτε η ηγεσία της αστυνομίας στην Κρήτη κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις για το γεγονός ότι μετά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, πήραν τον τραυματία στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου όπου συνέχισαν για περίπου 10 ώρες τη διαδικασία της ανάκρισης, παρά τις διαμαρτυρίες του και καθώς ο άνθρωπος υπέφερε από αφόρητους πόνους.
Μάλιστα, στον σοβαρά τραυματισμένο δόθηκε εξιτήριο, με τον νεαρό τελικά να νοσηλεύεται μέχρι και σήμερα, έχοντας μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Αθήνας. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι στον αέρα βρίσκεται για ακόμη μια φορά και η ΕΔΕ για τον αστυνομικό Γιώργο Μαρκογιαννάκη – γ.γ. της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ηρακλείου – ο οποίος αποφάσισε να κάνει τον καμπόσο στα social media, αναρτώντας φωτογραφία από το σημείο της εκκένωσης με εκείνον να ποζάρει καμαρωτό, σχολιάζοντας:
“Η διμοιρία μου τα κατάφερε πετάξαμε μετά από 22 χρόνια τους άπλυτους από τον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο. Γαμώ τα σπίτια σας βρωμιάρηδες, η πόλη είναι δική μας. Καρκίνος στα σπίτια σας”.
Στη συνέχεια και με συνέπεια στην τακτική που υιοθετούν πάντα οι θρασύδειλοι κρετίνοι, ο ίδιος ισχυρίστηκε πως ο λογαριασμός του είχε παραβιαστεί από χάκερ. Προφανώς επειδή το είπε, ισχύει κιόλας με τη ζωή να κυλά κανονικά στην παράνοια αυτής της χώρας.
“Οι μπάτσοι πυροβόλησαν γιατί ήτανε Ρομά”
Από τον Εύοσμο μέχρι τον Ασπρόπυργο, από ένα κλεμμένο αυτοκίνητο μέχρι είκοσι ευρώ βενζίνη, από τον Κώστα Φραγκούλη μέχρι τον Νίκο Σαμπάνη, η αστυνομία εκτελεί ανθρώπους άλλοτε με 38 σφαίρες κι άλλοτε με μια και καλή στο κεφάλι. Παραμονές της 14ης επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, ένα ακόμη 16χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, με την πολλή σοβαρή και πιστευτή αιτιολογία ότι έφυγε από τον πρατήριο βενζίνης χωρίς να πληρώσει 20 ευρώ πετρέλαιο.
Ο Κώστας Φραγκούλης, έδωσε μια άνιση μάχη για τη ζωή του την οποία κι έχασε, έναν περίπου χρόνο μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη. Δύο παιδιά Ρομά, θύματα της αστυνομικής παραφροσύνης και του ρατσιστικού μίσους, δίχως την παραμικρή δικαίωση μέχρι στιγμής. Η μνήμη τους συνεχίζει να κατασυκοφαντείται με τους υπεύθυνους να παραμένουν ατιμώρητοι και προστατευμένοι μέσα σε μια προκλητική συναδελφική αλληλεγγύη, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ομερτά συγκάλυψης εγκλημάτων.
Ο 26χρονος ακτιβιστής και αντιφασίστας βασανίστηκε το καλοκαίρι του 2020 μπροστά από τα δικαστήρια του Βόλου σε κοινή θέα. Στα βίντεο που έχουν δημοσιευθεί οι πάνοπλοι αστυνομικοί που επιτίθενται στον Βασίλη εκείνη την ημέρα φαίνεται να τον χτυπούν λυσσαλέα υπό τον ήχο των αποδοκιμασιών του πλήθους.
Επειδή όμως το ξύλο δεν είναι ποτέ αρκετό για όλους αυτούς που νομιμοποιούν την παραφροσύνη τους κάτω από μια στολή, ο Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε με γροθιές πάνω στα σπασμένα πλευρά του μέσα στο περιπολικό, ενώ βασανίστηκε και εξευτελίστηκε στο τμήμα όπου αφού τον εξάντλησαν, τον παράτησαν χτυπημένο και αφυδατωμένο σε ένα χαντάκι.
Ο Βασίλης, πέθανε έναν μήνα μετά τη δολοφονία του. Οι αστυνομικοί που τον χτύπησαν ήξεραν την κοινωνική του θέση, ήξεραν τη μάχη που δίνει με τους δαίμονες τους και την πρόοδο που είχε κάνει για μια ζωή μακριά από τις τοξικοεξαρτήσεις. Το ψυχικό τραύμα της κακοποίησης ήταν μοιραίο για ένα παιδί που έζησε και πέθανε σαν αγωνιστής, που δεν έψαχνε έναν κόσμο να τον χωράει αλλά έναν κόσμο που να ζει και να ανασαίνει ελεύθερος.
“Μετά από λίγη ώρα, περίπου στις έντεκα, κάποιος – δεν θυμάμαι ποιος – μου είπε να καθίσω πάνω στο μεταλλικό γραφείο. Κάθισα ενώ εκείνοι ήταν όρθιοι και συνομιλούσαμε. Στη συνέχεια, έφυγαν οι δυο από τους τρεις. Μόλις έμεινα μόνη μου με τον… χωρίς να μου πει κάτι ξεκίνησε να με φιλάει στο στόμα”.
Αυτά είναι κάποια από τα λόγια της 19χρονης κοπέλας που κατήγγειλε τον βιασμό της από δύο αστυνομικούς, αποκαλύπτει τα όσα εκτυλίχθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας στις 11 Οκτωβρίου του 2022. Φυσικά οι αστυνομικοί αρνήθηκαν τα πάντα, βρήκαν κι έναν – γνωστό για τη ρητορική εξευτελισμού προς το θύμα – δικηγόρο και η ζωή, και σε αυτή την περίπτωση, συνεχίζεται για όποιους τη σκαπουλάρουν με τις ευχές της δικαιοσύνης.
Εκατοντάδες άνθρωποι ξυλοκοπούνται, βασανίζονται κι εξευτελίζονται κάθε χρόνο από την Ελληνική Αστυνομία
Σε πορείες, συγκεντρώσεις, πανεπιστήμια, πλατείες, στα τμήματα, στα στέκια τους. Κάποιοι απαγάγονται και εξαφανίζονται για ώρες στους ορόφους της ΓΑΔΑ, άλλοι κατηγορούνται για πράγματα που ποτέ δεν έκαναν, άλλοι αναρωτιούνται πώς επιβίωσαν εκείνο το απόγευμα μέσα στα χημικά και τα γκλομπ. Η αστυνομία, από την περίοδο της πανδημίας και μετά έχει κάνει διδακτορικό στην καταστολή και την αυθαιρεσία. Έχει συγκροτήσει μια ιδεολογία και τιμωρεί όπως εκείνη θεωρεί τους ανθρώπους που διασταυρώνονται στον δρόμο της.
Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει ευθύνη γι’ αυτόν τον εκτροχιασμό, για το γεγονός ότι οι άνδρες της αστυνομίας λειτουργούν σαν αποχαλινωμένοι ράμπο, αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους γύρω τους σαν εχθρούς σε εμπόλεμη ζώνη. Επειδή, λοιπόν, δεν πιστεύουμε ότι μια άλλη αστυνομία είναι εφικτή, θα ευχηθούμε μέρα που είναι να αντέχουμε όσο πιο πολύ μπορούμε, να μείνουμε ανυποχώρητες και ανυποχώρητοι στις διεκδικήσεις μας και να μη νιώθουμε μόνες και μόνοι.
Κι όμως, αυτά τα τραγούδια μίλησαν για την πολιτική, χωρίς να γίνει άμεσα αντιληπτό το νόημά τους.
Στη συλλογική μας συνείδηση, η μουσική έχει αποτυπωθεί, κατά βάση, ως μέσο ψυχαγωγίας και πρόσβασης στον συναισθηματικό κόσμο. Μέσα από τις νότες και τις μελωδίες, «ξετυλίγονται» αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα, μ’ έναν μαγικό τρόπο. Έτσι, η μουσική συμβάλλει σημαντικά στην αποσυμπίεση και την αποσυμφόρηση, ειδικά σε μία άκρως απαιτητική καθημερινότητα.
Εκτός αυτού, όμως, υπήρξαν τραγούδια που μίλησαν όχι μόνο στην ψυχή μας, αλλά αναφέρθηκαν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο σε ζητήματα που έχουν πολιτικές προεκτάσεις και πηγάζουν μέσα από αναποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις που αμβλύνουν τις κοινωνικές ανισότητες ή μεταφέρουν την εξουσία στα χέρια λίγων και ισχυρών. Ως εκ τούτου, έχουν σημειωθεί ουκ ολίγες φορές περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας ή αστυνομικής βίας.
Και η μουσική έχει τολμήσει να μιλήσει ευθέως για όλα αυτά.
«99 Red Balloons» – Nena (1983)
Ένα κομμάτι, το οποίο δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό, αλλά έχει βασίζεται σε μία αντιπολεμική φιλοσοφία και έχει θέση στο playlist όλων μας. Ο αρχικός τίτλος του στα γερμανικά ήταν «99 Luftballons» και, μέσα από τους στίχους, η Nena αναφέρθηκε στη Γερμανία, η οποία βρισκόταν εν μέσω Ψυχρού Πολέμου τότε. Ηιδέα για τη δημιουργία αυτού του τραγουδιού, μάλιστα, προήλθε από τον κιθαρίστα-συνεργάτη της Nena, Carlo Karges, ενώ βρισκόταν σε μία συναυλία των Rolling Stones στο Δυτικό Βερολίνο. Υπενθυμίζεται, ότι ακόμα η Γερμανία ήταν διαχωρισμένη σε Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο, αφού το περίφημο Τείχος του Βερολίνου κατεδαφίστηκε το 1989.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Rolling Stones, λοιπόν, σκορπίστηκαν εκατοντάδες μπαλόνια στον ουρανό και ο Carlo παρατήρησε πως μετατοπίζονταν σταδιακά και έμοιαζαν με μικρά διαστημόπλοια. Κατόπιν, ένα μπαλόνι ξέφυγε και παρασύρθηκε προς το Ανατολικό Βερολίνο, με τον Carlos να φαντάζεται τί θα συνέβαινε αν αυτό το μπαλόνι εντοπιζόταν από εχθρικό ραντάρ και παρερμηνευόταν ως αεροπλάνο των αντιπάλων. Υπό αυτό το πρίσμα, έγραψε τους στίχους του «99 Luftballons» για να αφηγηθεί αυτή την ιστορία.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η αγγλόφωνη εκδοχή δεν αποδίδει επαρκώς το νόημα του τραγουδιού, κάτι στο οποίο έχουν αναφερθεί και οι συντελεστές του. Εντούτοις, είναι ένα τραγούδι που θα παραμένει πάντα επίκαιρο, όσο θα μαίνονται πόλεμοι στον κόσμο.
«Where Is The Love» – The Black Eyed Peas (2003)
Αυτό το κομμάτι ενδεχομένως να είναι πιο γνωστό στους Gen Zeners και τους Millennials, αν και ελάχιστη βαρύτητα έχει δοθεί στην κοινωνικοπολιτική του ταυτότητα.
«People killin’, people dyin’ / Children hurt and you hear them cryin’ / Can you practice what you preach? / Or would you turn the other cheek?»
Μέσα από αυτούς τους στίχους γίνεται αναφορά στην πλήρη απουσία ενσυναίσθησης τόσο από την πλευρά των κρατικών μηχανισμών παγκοσμίως, όσο και από την πλευρά των πολιτών. Διότι, η αλληλεγγύη σε μία πραγματικότητα που κυριαρχούν τα μεγάλα συμφέροντα, ο καπιταλισμός και οι πελατειακές σχέσεις, είναι το μοναδικό μας όπλο για να υπερασπιστούμε τα παιδιά που καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα δυσοίωνο μέλλον.
Το ίδιο ισχύει και για τους συμπολίτες μας που αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε συστήματα υγείας με ανύπαρκτες υποδομές, λόγω του ότι ο καπιταλισμός επιτάσσει μακροζωία και ευημερία μόνο σε όσους έχουν τη δυνατότητα να την εξαγοράσουν. Οι μετανάστες και όσοι προέρχονται από ευάλωτα κοινωνικά στρώματα είναι καταδικασμένοι να βρίσκουν συνεχώς κλειστές πόρτες.
«Long Way To Go» – Gwen Stefani (2004)
Μπορεί η Gwen Stefani να είναι γνωστή για ποπ κομμάτια με πιο ανάλαφρο προσανατολισμό, όμως μας έχει χαρίσει και τραγούδια με σπουδαίο κοινωνικοπολιτικό πρόσημο.
«His skin wasn’t the same color as mine but he was fine / If all men are made equal then he was fine / Up until the time we went out on a date I was fine / Now I’m getting dirty looks I wonder what they’d say if we were blind»
Τα τελευταία χρόνια, συνηθίζεται να γίνεται λόγος για τις διακρίσεις και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που βιώνουν οι γυναίκες – και όχι άδικα. Ωστόσο, και οι άνδρες καλούνται να αντιμετωπίσουν την κακεντρεχή κοινωνία, ειδικά αν το χρώμα του δέρματος τους είναι σκούρο. Κι αυτό, δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, ακριβώς επειδή στο παρελθόν οι σκουρόχρωμες επιδερμίδες ήταν συνυφασμένες με τη δουλεία και την εκμετάλλευση. Και παρά τους αιματηρούς αγώνες που έχουν δοθεί, μέχρι και σήμερα είναι ορατός ο ρατσισμός, παρ’ όλο που κρύβεται πίσω από ένα υποκριτικό «ναι, αλλά».
Μια συνθήκη που γίνεται φανερή μέσα από τους παραπάνω στίχους.
«Hell No Talmbout» – Janelle Monae (2015)
Τα περιστατικά αστυνομικής βίας είναι αμέτρητα και στοιχίζουν ζωές σε παγκόσμιο επίπεδο. Φωνάζουμε για δικαιοσύνη σ’ έναν κόσμο που ηλικιωμένοι ξυλοκοπούνται βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις στις πορείες.
Ο θάνατος του Αλέξη, του Κώστα Φραγκούλη του George Floyd, καθώς και της 21χρονης εγκύου πρόσφατα στο Οχάιο από τα χέρια των αστυνομικών, δεν ήταν απλή άσκηση καθήκοντος. Ήταν καθαρή ανθρωποκτονία, ασχέτως αν το διεφθαρμένο σύστημα τείνει να ευνοεί τα παιδιά του. Γι’ αυτό και η Janelle Monae μιλάει ανοιχτά για την αστυνομική βία, μέσα από τους παρακάτω στίχους του «Hell No Talmbout»:
«Red, white, and blue here come the sirens / Only to dance with the little girls on the corner / There’s a war in the streets, nobody speaks / And now a boy laying on the ground»
«What About Us» – Pink (2017)
Ένας τολμηρός ύμνος από την Pink, ο οποίος, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να αναφέρεται σε έναν έρωτα. Αν εντρυφήσει κανείς, όμως, λίγο περισσότερο στους στίχους, θα αντιληφθεί ότι όχι μόνο δε μιλάει για έρωτες και αγάπες, αλλά αντιθέτως θέτει πολύ εύστοχα, αναπάντητα ερωτήματα που χρειάζεται να απαντηθούν από κάθε κυβέρνηση διεθνώς.
«What about us? / What about all the times you said you had the answers? / So, what about us? / What about all the broken happy ever afters?/ Oh, what about us? / What about all the plans that ended in disaster?»
«Land of the Free» – The Killers (2019)
Η οπλοκατοχή, η νομοθεσία της και η ένοπλη βία είναι ζητήματα που μας απασχολούν διαχρονικά. Κι αυτό συμβαίνει επειδή, ανεξάρτητα από το τί προβλέπει η αντίστοιχη νομική διάταξη κάθε χώρας, πάντα υπάρχουν εκείνοι που καταφεύγουν σε αθέμιτα μέσα για να οργανώσουν παράνομο εμπόριο όπλων, με αποτέλεσμα τα όπλα να καταλήγουν στα πλέον ακατάλληλα χέρια, στερώντας τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί τοαιματηρό μακελειό στο Τέξας, που έλαβε χώρα σε σχολείο, το 2022, όταν ένας ένοπλος δράστης δολοφόνησε 19 μαθητές και 2 ενηλίκους, ο ένας εκ των οποίων ήταν εκπαιδευτικός. Τα γεγονότα αυτά είναι άκρως ανησυχητικά και αποδεικνύουν διαρκώς την ένταση και το μέγεθος του προβλήματος, ακριβώς όπως αναφέρεται και στους στίχους των Killers:
«So how many daughters, tell me, how many sons / Do we have to have to put in the ground / Before we just break down and face it / We got a problem with guns?»
Πόσες φορές έχεις βρεθεί σε έναν χώρο διασκέδασης ή σε μια εκδήλωση και κατέληξες να νιώθεις άβολα με την επιλογή των ρούχων σου;
Πόσες φορές, ακόμη, βίωσες την απόρριψη, κατά την επίσκεψή σου σε έναν χώρο, στον οποίο δεν “πληρούσες” τα κριτήρια του “dress code”; Τι σημαίνουν, πλέον, όλοι αυτοί οι ενδυματολογικοί κώδικες, οι οποίοι μας προβληματίζουν κάθε φορά που θα επισκεφτούμε κάποιο άγνωστο για εμάς μέρος; Είναι φυσιολογικό, εν έτει 2023, να μην μπορούμε να εκφραστούμε ενδυματολογικά όποτε και όπως εμείς επιθυμούμε;
Τι λέει γι’ αυτό η συντάκτρια της βρετανικής Vogue
Η συντάκτρια της βρετανικής Vogue, Tish Weinstock, αντιμετώπισε ένα αντίστοιχο περιστατικό ενδυματολογικής απόρριψης, όταν επέλεξε να επισκεφθεί με την παρέα της ένα διάσημο member club. Στην παρέα της βρίσκονταν δύο διευθυντές μιας από τις πιο εμβληματικές streetwear μάρκες στον κόσμο. Οι δύο άνδρες, οι οποίοι επέλεξαν να φορέσουν δημιουργίες του brand που εργάζονταν δέχθηκαν απόρριψη, λόγω της ενδυματολογικής τους επιλογής. Το συγκεκριμένο περιστατικό προβλημάτισε την Tish, η οποία σε δήλωσή της ανέφερε:
“Οι αυστηροί ενδυματολογικοί κώδικες είναι “δρακόντειοι” και αποξενώνουν μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων – οι οποίοι συνήθως είναι πιο νέοι σε ηλικία και εργάζονται στον καλλιτεχνικό τομέα – και αποτελούν σημαντικούς εκπροσώπους σε αντίστοιχα κλαμπ”.
Παράλληλα, η Tish, επεσήμανε ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται κυρίως σε άνδρες, αφού οι ενδυματολογικοί κώδικες συνοδεύονται με περιοριστικές έννοιες του φύλου.
Σεβασμός, ένδυση και κόστος
Υπάρχουν περιπτώσεις, στις οποίες οι ενδυματολογικοί κώδικες αποτελούν στοιχείο της ταυτότητας ενός συγκεκριμένου χώρου, με ιστορική ή και θρησκευτική χροια. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο σεβασμός απέναντι σε τέτοιους χώρους καθιστά σημαντική και φυσιολογική την ύπαρξη του “dress code”. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν όλοι αυτοί οι χώροι, οι οποίοι δημιουργούνται με το σκεπτικό να προδιαθέτουν για νεοπλουτισμό και πολυτέλεια απορρίπτοντας κάθε διαφορετική στιλιστική επιλογή, λόγω του ότι δεν εμπίπτει – βάσει των εκάστοτε προτύπων – στην άποψη του χώρου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι που το “dress code” χρειάζεται να κατακερματιστεί. Όπως και στην περίπτωση της Tish, η τιμή των ρούχων επ’ ουδενί σχετίζεται με την ταυτότητα ή με την προσωπικότητα και το στιλ κάποιου ανθρώπου. Πόσο σωστό είναι, στην εποχή μας, την εποχή της χειραφέτησης και της ισότητας, να επιλέγουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους βάσει του πόσο κοστίζουν τα ρούχα και τα αξεσουάρ τους;
Τι δεδομένα έχει η μεγαλύτερη πλατφόρμα αναζήτησης;
Με μια γρήγορη αναζήτηση στη google, προσπαθώντας να ανακαλύψω διάφορους ενδυματολογικούς κώδικες, πρόσεξα έντονα το στοιχείο του αποτρεπτισμού στους πλείστους τίτλους: “Τι ΔΕΝ πρέπει να φορέσεις…”, “Ποια χρώματα να ΜΗΝ επιλέξεις για…”
Υπάρχει λόγος για όλα αυτά τα “μη” και τα “πρέπει” στα “dress code”;
Ως η γενιά που, πλέον, έχει καταφέρει να αναγνωρίσει και να αντιληφθεί την αξία της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου, η επιβολή αυστηρού ενδυματολογικού κώδικα, αντίστοιχα, αποτρέπει την ελευθερία έκφρασης του ατόμου μέσα από το ενδυματολογικό του σύνολο. Οι επιλογές στον τρόπο ένδυσης, αυτόματα, λειτουργούν και ως τρόπος έκφρασης της προσωπικότητας και του στιλιστικού χαρακτήρα για τον καθένα, την καθεμιά και το καθετί.
Ορισμένοι επιλέγουν να ντυθούν με τον πιο δημιουργικό τρόπο συνδυάζοντας διαφορετικά χρώματα, υφάσματα και ύφη, εκφράζοντας έτσι τη δημιουργική και έντονη εσωτερική τους φύση. Ακόμη, υπάρχουν εκείνοι που θα επιλέξουν ένα εξ ολοκλήρου “ήσυχο”, μονόχρωμο, μίνιμαλ, διαχρονικό outfit, επειδή πολύ απλά έτσι νιώθουν άνετα κι έτσι προτιμούν να εκφράζονται.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να ντυθούμε προβάλλει στοιχεία του χαρακτήρα μας και αυτό είναι που εμπνέει την μοναδικότητα, στο τέλος της ημέρας.
Παράλληλα, υπάρχουν πάντα και περιπτώσεις στις οποίες θα επιλέξουμε το outfit μας, ανάλογα με τον τρόπο που αισθανομαστε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αν, για παράδειγμα, δεν αισθανόμαστε πολύ καλά, ενδέχεται να επιλέξουμε κάτι πιο comfy, ώστε να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε εντός του comfort zone μας. Αν, ωστόσο, αισθανόμαστε αυτοπεποίθηση και θέλουμε να αναδείξουμε τα όμορφα χαρακτηριστικά μας, τότε επιλέγουμε ένα πιο επιβλητικό και έντονο ντύσιμο.
Εν κατακλείδι, οποιοδήποτε “dress code” στην εποχή που διανύουμε, αντιτίθεται στην μοναδικότητα και την διαφορετικότητα, αλλά και στον ίδιο τον ψυχισμό του ατόμου. Πώς θα ήταν, άραγε, ο κόσμος μας αν καταργούσαμε το προσωπικό στιλ ντυσίματος και επιβάλλαμε το εκάστοτε “dress code” που επικρατεί αναλόγως την περίσταση;
Τι συμβαίνει στη «μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο»; Διεθνολόγοι καταγγέλλουν την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Γιατί το αίμα των Παλαιστινίων ρέει για δεκαετίες χωρίς σταματημό κι ο πλανήτης ακούει μόνο τη μία πλευρά;
«Προσπαθούν να μας διαγράψουν από το χάρτη. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ αυτό, κανείς μας δεν ξέρει. Δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου, πόσο μάλλον τις λέξεις για να περιγράψω αυτό που συμβαίνει», μου γράφει μια φίλη από Παλαιστίνη που μένει στην Ελλάδα.
Την ρώτησα αν η οικογένειά της και οι δικοί της άνθρωποι είναι ασφαλείς και μου απάντησε «Για την ώρα, ναι, δεν ξέρουμε όμως για πόσο ακόμα. Δίνουν όπλα σε Ισραηλινούς “πολίτες” για να επιτεθούν στους Παλαιστίνιους. Δωρεάν σφαίρες για όλους. Αρκεί να στοχεύετε τον Παλαιστινιακό λαό. Πιστεύουν ότι αν μας καταπιέζουν για 75 χρόνια, θα ξεχάσουμε τις ρίζες μας».
Νιώθει και η ίδια ότι κινδυνεύει, επειδή που μου μιλάει σε ένα chat -κι ας ζει στην Αθήνα. «Συλλαμβάνουν κόσμο απλά επειδή έκανε like σε κάποια posts. Την προηγούμενη εβδομάδα, συνέλαβαν τον αδερφό μου, επειδή μοιράστηκε κάτι στο Facebook. Είμαι 100% σίγουρη ότι με περιμένουν κι εμένα, όταν επιστρέψω για να επισκεφθώ την οικογένειά μου. Δεν επιτρέπεται να εκφράσουμε τίποτα. Πρέπει απλά να βλέπουμε τους ανθρώπους μας να πεθαίνουν ανά χιλιάδες και να βγάλουμε τον σκασμό, αλλιώς θα μας συλλάβουν κι εμάς, θα καταστρέψουν τις ζωές μας», συνέχισε.
Στην Παλαιστίνη αυτήν την στιγμή συντελείται γενοκτονία, όπως τονίζει και ο Raz Segal, Ισραηλινός ιστορικός, που διευθύνει πρόγραμμα Σπουδών για το Ολοκαύτωμα και τις Γενοκτονίες στις ΗΠΑ. Ο κόσμος ωστόσο δεν φαίνεται να ακούει καθαρά.
Μέσα στο καθεστώς απαρτχάιντ, οι Παλαιστίνιοι βιώνουν ανελέητους βομβαρδισμούς, δολοφονίες ανθρώπων στα σπίτια τους, βασανιστήρια, τεχνικές λιμοκτονίας στη Γάζα. Την τελευταία εβδομάδα μόνο, η βία του Ισραήλ κατά της Γάζας έχει σκοτώσει περισσότερους από 1.800 Παλαιστίνιους, έχει τραυματίσει χιλιάδες και έχει εκτοπίσει περισσότερους από 400.000 μέσα στη λωρίδα της Γάζας. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, υποστηρίζει ότι αυτό είναι «μόνο η αρχή».
Η κατάσταση στη Γάζα γίνεται όλο και πιο αβίωτη. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μείνει χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς τρόφιμα και η ανθρωπιστική βοήθεια φτάνει με το σταγονόμετρο. Έχουν βομβαρδίσει δρόμους, σούπερ μάρκετ και τα ασθενοφόρα δεν μπορούν να προσεγγίσουν τους τραυματίες.
Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ δήλωσε ότι: «Πολεμάμε ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε ανάλογα». Οι Παλαιστίνιοι ζουν σε μια κατάσταση «αργού και ξαφνικού θανάτου», με 3.800 εξ αυτών να έχουν σκοτωθεί από το 2008 στην Δυτική Όχθη και τη Γάζα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Ένα σύντομο explainer για το τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη:
Στην Πρεσβεία της Παλαιστίνης στην Ελλάδα…
Έξω από την πρεσβεία της Παλαιστίνης στην Αθήνα, η σημαία κυματίζει μεσίστια. Ο Αραβικός καφές με κάρδαμο κάπως μαλακώνει το πολεμικό κλίμα. Ο Πρέσβης Γιουσέφ Ντόρχομ, στην έκτακτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, έκανε έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση να μεσολαβήσει στο Ισραήλ ώστε να σταματήσει η δολοφονική επίθεση στους αμάχους και στα ελληνικά ΜΜΕ να μην πέφτουν θύματα της Ισραηλινης παραπληροφόρησης.
«Σας κάλεσα σήμερα για να σας ενημερώσω για τη συνεχιζόμενη εθνική κάθαρση σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Αυτή είναι η πιο μαύρη ώρα για τους Παλαιστίνιους. Η Πρεσβεία της Παλαιστίνης καταδικάζει την γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού εδώ και πάνω από επτά δεκαετίες», σχολίασε ο Πρέσβης Γιουσέφ Ντόρχομ.
Το τελευταίο έγκλημα ήταν ο βομβαρδισμός στο νοσοκομείο στη Γάζα. «Ωστόσο, το πιο βάρβαρο έγκλημα όμως είναι το να ανέχεσαι όσα γίνονται και να στρέφεις το βλέμμα μακριά από τον τρόμο. Η ισραηλινή προπαγάνδα μάς πυροβολεί ξανά και ξανά με τις σφαίρες από δηλητήριο και δυσπιστία. Είδατε τα παιδιά μας, με αίματα στο κεφάλι και τον φόβο στο βλέμμα; Τι άλλο χρειάζεται ο κόσμος για να πιστέψει και να καταδικάσει την σφαγή;», συνέχισε ο Πρέσβης.
«Η μάχη του Παλαιστινιακού λαού δεν ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα. Ο λαός μας υποφέρει εδώ και δεκαετίες από καθημερινές δολοφονίες, συλλήψεις κλπ, απλά επειδή αντιστέκεται στην ισραηλινή κατοχή. Από το 1965 μέχρι σήμερα, 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχει φυλακιστεί» τόνισε. «Στα κατεχόμενα εδάφη, οι Ισραηλινοί έποικοι εξαπολύουν πογκρόμ, καίνε ολόκληρα χωριά. Οι επίσημες αρχές του Ισραήλ έχουν αποκλείσει κάθε θρησκευτικό χώρο. Οι φραστικές καταδίκες από λίγες ευρωπαϊκές χώρες δεν φτάνουν. Στην πραγματικότητα, δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων της ΕΕ έδωσαν το πράσινο φως στο Ισραήλ να διαπράξει αυτήν την εθνοκάθαρση».
«Απευθύνω έκκληση στην Ελλάδα που είναι ιστορικά φίλη του Παλαιστινιακού λαού, να μην δώσει νομιμοποίηση στα εγκλήματα του Ισραήλ εναντίον μας. Η Ελλάδα έχει ιστορικά ταχθεί υπέρ του διεθνούς δικαίου και του δίκαιου αγώνα της Παλαιστίνης» είπε. «Η ελληνική κυβέρνηση να παρέμβει αμέσως, ασκώντας πιέσεις στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου, ώστε να σταματήσει άμεσα αυτός ο πόλεμος εναντίον του λαού μας». Τέλος, εξέφρασε τις ευχαριστίες του στον ελληνικό λαό για την αλληλεγγύη του και τις ειρηνικές πορείες υπέρ του Παλαιστινιακού λαού.
«Η μόνιμη ειρήνη στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να έρθει, χωρίς να αποκτήσει ο λαός μας τα νόμιμα δικαιώματά του, με την ίδρυση του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Δεν θα ηττηθούμε ποτέ, δεν θα υποκύψουμε στην Ισραηλινή τρομοκρατία. Έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε και θα ζήσουμε», συνόψισε.
Όλος ο κόσμος μιλάει για το Παλαιστινιακό, όμως πολλοί μιλούν για ίσες αποστάσεις και ελάχιστοι κατανοούν ότι ακολουθώντας αυτήν την πολιτική, συντάσσεσαι με τον καταπιεστή.
Στην Δύση φιμώνεται κάθε φωνή που μιλά για την Παλαιστίνη
Παράλληλα, στην «δημοκρατική» και συμπεριληπτική Ευρώπη, αν φοράς μπλούζα “Free Palestine” και πας σε μια συναυλία, σου απαγορεύουν την είσοδο. Κάποτε, σύμφωνα με τις παραδόσεις της εποχής, Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, επειδή απαγορευόταν η Παλαιστινιακή σημαία, κρατούσαν στα χέρια επιδεικτικά μία φέτα καρπούζι. Είχε, βλέπετε, όλα τα χρώματα της σημαίας. Στην Γερμανία, αν καταγγέλλεις τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ, σε κατηγορούν ως αντισημίτη. Στη Γαλλία, αν θες να διαδηλώσεις υπέρ της ελευθερίας του Παλαιστινιακού λαού, σου στερούν ολοκληρωτικά αυτό το δικαίωμα κοκ.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του Info-war, τις τελευταίες ημέρες έφτανε έτοιμο υλικό σε μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ από ισραηλινές πηγές που περιείχε βίντεο και φωτογραφίες που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των δελτίων ειδήσεων. Αποστολείς του υλικού ήταν ψεύτικοι λογαριασμοί στο Facebook οι οποίοι δεν έχουν ποστάρει ποτέ τίποτα άλλο. Ο μηχανισμός προπαγάνδας μεγατόνων του Ισραήλ καλά κρατεί.
Στην Ευρώπη, δεν βλέπουμε ανακοινώσεις καταδίκης όταν οι κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ εξαφανίζουν χωριά, δολοφονούν παιδιά, κυνηγούν ηλικιωμένους και καταστρέφουν σπίτια και σοδειές. Διότι οι θύτες σε αυτήν την περίπτωση είναι «σύμμαχοι» της Ευρώπης. Όταν έγινε αυτή η επίθεση στο Ισραήλ όμως, η Ρομπέρτα Μέτσολα κάλεσε τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να αποτίσουν φόρο τιμής για τα θύματα εκεί. Λες και η απώλεια της ανθρώπινης ζωής και ο άμαχος πληθυσμός μετράει μόνο αν είναι από τη μία πλευρά. Άραγε, τα Παλαιστίνια παιδιά δεν αξίζουν να ζήσουν όσο τα παιδιά στο Ισραήλ; Ποιές ζωές θεωρούνται αξιοβίωτες και αξιοθρήνητες;
Ο Βραζιλιάνος παιδαγωγός Paulo Freire σημειώνει: «Ποτέ στην ιστορία δεν ξεκίνησε η βία από τους καταπιεσμένους. Η βία ξεκινά από αυτούς που καταπιέζουν, που εκμεταλλεύονται, που αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τους άλλους ως πρόσωπα – όχι από εκείνους που καταπιέζονται, εκμεταλλεύονται και δεν αναγνωρίζονται». Η βία του κατακτητή φέρνει την άμυνα του κατακτημένου.
Όπως δηλώνει η Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS (BNC):
«Πρέπει να δράσουμε για να τερματίσουμε την καταπίεση. Όπως αποδεικνύεται στον αγώνα της Νότιας Αφρικής, που διέλυσε το απαρτχάιντ εκεί, η αποκάλυψη και ο τερματισμός της κρατικής, εταιρικής και θεσμικής συνενοχής στο 75χρονο καθεστώς εποίκων-αποικιοκρατίας και απαρτχάιντ του Ισραήλ, ειδικά μέσω των τακτικών του BDS, είναι οι πιο ηθικές και στρατηγικές μορφές διεθνούς αλληλεγγύης για να τερματιστεί κάθε καταπίεση και κάθε βία. Μόνο έτσι μπορούμε να επιτύχουμε ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοπρέπεια».
Το Παλαιστινιακό δεν είναι πια τόσο περίπλοκο, ούτε είναι γόρδιος δεσμός. Μπορεί να λυθεί.
Η φεμινίστρια ακαδημαϊκός Judith Butler σχολιάζει εύστοχα κι εμείς συμφωνούμε: «Η ελπίδα φαντάζει σίγουρα αφελής, ακόμη και αδύνατη, σε πολλούς. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι από εμάς πρέπει μάλλον να την κρατήσουμε αναμμένη και να αρνηθούμε να πιστέψουμε ότι οι δομές που υπάρχουν τώρα, θα υπάρχουν για πάντα. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους ποιητές και τους ονειροπόλους μας, τους αδάμαστους ανόητους, αυτούς που ξέρουν να οργανώνονται».
