Μπορεί οι έρευνες να αποδεικνύουν ότι το μοντέλο της τετραήμερης εργασίας συμβάλλει τα μέγιστα στην παραγωγικότητα, την ευεξία και το work-life balance των εργαζόμενων, όμως εδώ στην Ελλάδα έχουμε αντίθετη άποψη.
Χώρες της βόρειας Ευρώπης, όπως η Δανία, το Βέλγιο και η Φινλανδία, έχουν ξεκινήσει τη μεταρρυθμιστική τομή της τετραήμερης εργασίας. Αντίστοιχα, στον ίδιο δρόμο κινούνται η Ισπανία και η Γαλλία που εφαρμόζουν σταδιακά το εργασιακό μοντέλο της επτάωρης εργασίας.
Στην Ελλάδα, η ιδέα της τετραήμερης εργασίας τρομάζει από μόνη της την κυβέρνηση. Στη χώρα που έχει κανονικοποιήσει την εργοδοτική αυθαιρεσία και την ανασφάλιστη εργασία, η τετραήμερη εργασία θεωρείται τροχοπέδη στην ανάπτυξη, της οποίας σύμφωνα με την ΝΔ, κινητήριος δύναμη είναι “τομές”, όπως οι απλήρωτες υπερωρίες και η 16ώρη εργασία.
Άραγε, θα μπορέσει να εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη η τετραήμερη εργασία στην ελληνική αγορά; Κι αν ναι, τότε πόσες γενιές πρέπει να ταλανιστούν πρώτα από αυτοαποκαλούμενα “φιλεργατικά” νομοσχέδια, τα οποία επί της ουσίας είναι “φιλοδουλικά”;
Τι είναι η τετραήμερη εργασία στην πράξη;
Η εφαρμογή αυτού του εργασιακού μοντέλου παράγει 32 ώρες εργασίας εβδομαδιαίως. Οι επιστημονικές έρευνες επάνω σε αυτό το ζήτημα, σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα εργασιακά παραδείγματα, αποκαλύπτουν πως τα ποσοστά παραγωγικότητας αυξάνονται ποιοτικά και ποσοτικά.
Τεκμηριώνεται έτσι το γεγονός πως όταν ο εργαζόμενος δουλεύει λιγότερες ώρες, καταλήγει να είναι πιο παραγωγικός απ’ όσο θα ήταν σε πενθήμερη εργασία. Οι λιγότερες ώρες εργασίας ανοίγουν, επιπλέον, τον δρόμο για περισσότερες θέσεις εργασίας. Μέσω του μοντέλου αυτού διαμορφώνεται, συνεπώς, μια νέα διέξοδος αντιμετώπισης της ανεργίας.
Αξίζει να σημειωθεί, παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη συνεισφοράς του ελληνικού κράτους με μερική χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν την τετραήμερη εργασία και προχωρούν επιπρόσθετα σε νέες προσλήψεις.
Σε ένα πλάνο στήριξης των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, γεννάται πρόσφορο έδαφος, η τετραήμερη εργασία να αποτελεί το κύριο εργασιακό πρόγραμμα που θα προσφέρεται στην Ελλάδα. Πέραν της παραγωγικής αναβάθμισης, η τετραήμερη εργασία προσφέρει κάτι ακόμη πιο σημαντικό για την ανθρώπινη ζωή, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη ψυχική υγεία.
Πολλοί εργαζόμενοι υποφέρουν από κρίσεις άγχους έως και κατάθλιψη εξαιτίας της πίεσης που βιώνουν στον εργασιακό τους χώρο. Εδώ χρειάζεται να σταθούμε στο γεγονός πως η βάση του πενθήμερου/οκταώρου μετατρέπεται ειδικότερα στην Ελλάδα σε υπερωρίες 10 και 12 ωρών έως και σε επταήμερη εργασία.
Η μείωση του εργασιακού ωραρίου προσφέρει περισσότερο ελεύθερο χρόνο στον εργαζόμενο για να ξεκουραστεί, να ζει πιο ήρεμα και να αναπτύξει τα ενδιαφέροντά του, διευρύνοντας τις δραστηριότητές του. Μία μέρα λιγότερης εργασίας μπορεί να προσφέρει ακόμη και μακροζωία, εφόσον ελαττώνονται σημαντικά το άγχος και η πίεση.
Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί επιπρόσθετα πως την τετραήμερη εργασία πρέπει να συνοδεύει η επιστροφή του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας που καταργήθηκε από την κυβέρνηση, ώστε να περιοριστούν μέχρι να εκμηδενιστούν συμπεριφορές εργοδοτικού αυταρχισμού.
Τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα;
Το ελληνικό εργασιακό σύστημα απέχει έτη φωτός απο το προαναφερθέν μοντέλο. Η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη σε ζητήματα καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων και ανασφάλιστης εργασίας. Αντίθετα, βρισκόμαστε στον πάτο της Ευρώπης αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας, τις οικονομικές απολαβές και τους θεσμικούς ελέγχους στους χώρους εργασίας.
Απο το 2021, στην Ελλάδα επιτρέπονται οι απλήρωτες υπερωρίες υπό την προϋπόθεση ότι μετατρέπονται σε περισσότερες ώρες νόμιμης άδειας του εργαζομένου. Εδώ και 2 χρόνια, όμως, εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες εργαζομένων που δεν έχουν δει τον νόμο να εφαρμόζεται έστω και υπό αυτό το πλαίσιο και έχουν εργαστεί 12 και 13 ώρες δίχως κανένα αντάλλαγμα.
Εκατοντάδες καταγγελίες που προστίθενται σε ένα τσουνάμι εργατικών αναφορών για παραβιάσεις δικαιωμάτων και εργασιακά καθεστώτα που αγγίζουν την δουλεία. Την στιγμή που άλλες χώρες αμφισβητούν την πενθήμερη εργασία βαίνοντας προς μια κατεύθυνση μείωσης των εργασιακών ωρών, η ελληνική κυβέρνηση αμφισβητεί επίσης το συγκεκριμένο εργασιακό μοντέλο, κινούμενη όμως προς τον εντελώς αντίθετο δρόμο.
Κομβικό παράδειγμα, η θέσπιση του “δικαιώματος” της 16ωρης εργασίας από τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Άδωνι Γεωργιάδη. Ένας νόμος ο οποίος αγγίζει οριακά τα εργασιακά καθεστώτα του 19ου αιώνα.
Μπορεί τελικά να δούμε τετραήμερη εργασία στην Ελλάδα;
Το όραμα της τετραήμερης εργασίας – ή έστω και της 35ώρης εργασίας – φαντάζει πολύ μακρινό την στιγμή που αμφισβητούνται ακόμη και υπάρχουσες εργατικές κατακτήσεις. Εργασιακά σωματεία, συνδικάτα και κινήματα, σήμερα δίνουν τον αγώνα για δικαιώματα που θεωρούνται πλέον δεδομένα σε άλλες χώρες. Παρά την αδιαφορία της κυβέρνησης προς τα κοινωνικά αιτήματα, η μάχη για εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες και όρους δεν δύναται να σταματήσει.
Αποτελεί, ως εκ τούτου, και ευθύνη των προοδευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης να προχωρήσουν σε πολιτικό διάλογο διαμόρφωσης ενός αντιπαραθετικού εργασιακού μοντέλου που θα δουλεύει για τους πολλούς και όχι για τους λίγους. Όσο όλοι επιμένουν τον εγωισμό, είτε πολιτικά, είτε κινηματικά, χρειάζεται να αντιληφθούν ότι πλέον στην ελληνική κοινωνία η ιδεολογία της συντήρησης είναι ηγεμονική με στέραιες, μάλιστα, βάσεις.
Η τετραήμερη εργασία πρέπει να ενσωματωθεί σε μια ισχυρή πρόταση εξουσίας, ειδάλλως θα συνεχίζει να φαντάζει ένα μακρινό όνειρο.
Γενικά, το φθινόπωρο είναι μια μεταβατική περίοδος.
Το καλοκαίρι έχει τελειώσει, επανερχόμαστε στις υποχρεώσεις και την καθημερινότητα, ενίοτε προμηνύονται αλλαγές σε κάποιον τομέα της ζωής μας, οπότε και βυθιζόμαστε στη νοσταλγία. Γι’ αυτό, λοιπόν, συγκεντρώσαμε μερικά ποιήματα, τα οποία μπορούν να μας συντροφεύσουν σε στιγμές νοσταλγίας.
«Νοσταλγία», Κώστας Καρυωτάκης
Μέσ’ από το βάθος των καλών καιρών οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε. Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες. Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα, δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά – πόσος καιρός! – τα χάιδεψες μια νύχτα και σα ν’ακούς εντός σου να σαλεύει μια συφορά παλιά και ξυπνά. Θα στήσουνε μακάβριο το χορό οι θύμησες στα περασμένα γύρω και θ’ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί- το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει, οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες, οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί
Ο Κώστας Καρυωτάκης, ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896, στην Τρίπολη. Θεωρείται ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Απεβίωσε στις 21 Ιουλίου του 1928, στην Πρέβεζα.
Τ’ άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: «Φίλιππε, θεία Ρόζα, Άννα…» αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι ξένοι και το σκοτάδι γιατί έρχεται καθώς νυχτώνει αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.
Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας.
Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης, ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1922, στην Αθήνα και απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 1988.
«Και διηγώντας τα», Γιάννης Ρίτσος
Έτσι που ξέπεσαν οι ανθρώποι, οι ιδέες, οι λέξεις, μήτε πια που νοιαζόμαστε για παλιές ή για πρόσφατες δόξες, για βιογραφίες του Αριστείδη· κι αν κανένας κάνει καμιά φορά να θυμηθεί τους Τριακοσίους ή τους Διακοσίους, μεμιάς οι άλλοι τον σταματούν με περιφρόνηση, ή σκεπτικισμό τουλάχιστον. Μα κάποιες ώρες σαν και τούτες, που ξανοίγει ο καιρός, — μια Κυριακή, σε μια καρέκλα, κάτω απ’ τους ευκάλυπτους, μέσα σε τούτο το αδυσώπητο φως, — μια μυστική νοσταλγία μάς κυριεύει για τις παλιές λαμπρότητες — κι ας τις λέμε φτηνές. Σαν ξεκινούσε η πομπή με τα χαράματα — ο σαλπιγκτής μπροστά και πίσω τ’ άρματα κατάφορτα κλώνους μυρτιάς και στεφάνια, ύστερα ο μαύρος ταύρος, παραπίσω οι έφηβοι με υδρίες κρασί και γάλα για τις σπονδές των νεκρών, κι ωραίες φιάλες με αρώματα και λάδι — Μα πιότερο θαμβωτικό, στο τέλος τέλος της πομπής, ντυμένος ολοπόρφυρα,ο άρχοντας των Πλαταιών, που ολοχρονίς δεν του επιτρέπονταν ν’ αγγίξει σίδερο και να φορέσει άλλο από άσπρα, τώρα, στα ολοπόρφυρα και με μακρύ σπαθί στη μέση, να διασχίζει μεγαλόπρεπα την πολιτεία κρατώντας μιαν υδρία απ’ τα δημόσια σκεύη, ώς τους τάφους των ηρώων.
Κι όταν, μετά το πλύσιμο των επιτάφιων στύλων και τις πλούσιες θυσίες, εσήκωνε το κύπελλο με το κρασί και χύνοντάς το στους τάφους, απάγγελνε: «Παρουσιάζω το κύπελλο τούτο στους γενναιότατους άντρες, που πέσανε για την ελευθερία των Ελλήνων», — ρίγος μέγα διαπερνούσε τους γύρω δαφνώνες· ρίγος που ακόμη ώς τώρα διαπερνά τα φύλλα ετούτων των ευκάλυπτων κι αυτά τα μπαλωμένα ρούχα, τα πολύχρωμα, τ’ απλωμένα στο σκοινί της μπουγάδας.
Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές με διεθνή φήμη και ακτινοβολία. Γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1909, στην Αθήνα. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, είκοσι δυο μυθιστορήματα, ένα θεατρικό έργο και αρκετές μελέτες. Απεβίωσε στις 11 Νοεμβρίου του 1990.
«Φωνές», Κ.Π. Καβάφης
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας – σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήταν Έλληνας ποιητής ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης εποχής. Γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1863, στην Αλεξάνδρεια. Γι’αυτό και αναφέρεται συχνά ως ο «Αλεξανδρινός». Απεβίωσε στις 23 Απριλίου του 1933.
«Νοσταλγία», Rainer Maria Rilke
Αυτό είναι η νοσταλγία να κατοικείς στο κύμα και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο. Κ’οι επιθυμίες αυτό ‘ναι σιγαλή ομιλία Της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.
Κ’η ζωή ‘ναι αυτό: Ώσπου από ένα χτες να βγει η μοναχικότερη απ’όλες τις ώρες ώρα, που διαφορετικά απ’τις άλλες αδερφές της γελά και μπρος στο αιώνιο μόνο, θα σωπάσει.
Ο Rainer Maria Rilke ήταν λυρικός ποιητής και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1875, στην Τσεχία και απεβίωσε στις 29 Δεκεμβρίου του 1926, στο Μοντρέ.
Στο TikTok της Τζεφ Μοντάνα, ακούσαμε την κόρη του Αχιλλέα Μπέου να μιλά για τα τραύματα και τις πληγές που της άφησε εκείνος. «Με τρομάζει» δήλωσε η ίδια κι εμείς αναρωτιόμαστε για το μέλλον της κοινωνίας μας.
«Μιλάω την γλώσσα της αλήθειας» είχε πει λίγες ημέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές ο Αχιλλέας Μπέος. «Αυτός είμαι και προσπαθώ με την μόρφωση δημοτικού που έχω να μην προσβάλλω», συνέχισε, σε μια απλή, λιτή και λαϊκιστική ρητορική, η οποία όμως μπορεί να ακούγεται κρυστάλλινη στα αυτιά του λαού. Πίσω από τις λέξεις αυτές όμως συχνά διαφαίνεται η παραπλάνηση, κακοποιητικός λόγος και πλήρης έλλειψη σεβασμού απέναντι σε μειονότητες.
Τις προάλλες, από την Βοστώνη, η Εύη Μπέος, κόρη του δημάρχου Βόλου, έκανε μια αποκαλυτπική συζήτηση στο TikTok με την Τζεφ Μοντάνα και δήλωσε ξεκάθαρα:
«Έκανε σαν να μην υπάρχω».
Η αιτία που βγήκε να μιλήσει δημόσια είναι ότι γράφονταν και λέγονταν πράγματα για την οικογένειάτης και όπως είπε η ίδια: «Δε μου αρέσουν, είναι πολύ προσωπικά, έχω ζήσει πολλές δύσκολες στιγμές. Δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος ο πατέρας μου, αυτός που βλέπετε, αυτός είναι».
«Έφτιαξα μια ιστορία για αυτόν σαν παιδί για να μπορέσω να ζω, για να επιβιώσω από τα τραύματα που έζησα», σημείωσε. Η Εύη Μπέος αγαπάει τον πατέρα της και το δήλωσε σε αυτήν την συζήτηση, όμως δεν μπορεί να ζήσει κοντά του. Ενώ δεν ήθελε να μπει σε λεπτομέρειες για τη βία και τα τραύματα που έχει βιώσει, είναι σαφές ότι πέρασε μια δύσκολη παιδική ηλικία.
Παρά την τραμπουκική συμπεριφορά του, με την χειροδικία και τις σφαλιάρες, την καταφανή ομοφοβία του και το εκδικητικό μπουγέλωμα, η πόλη που βυθίστηκε δύο φορές στις λάσπες λίγες μέρες πριν τις κάλπες, ξαναψήφισε τον Αχιλλέα Μπέο ως δήμαρχο του Βόλου.
Η μάχη για τη δημαρχία στον Βόλο έληξε με 55,02% υπέρ του, δείχνοντας ότι υπάρχει ακόμη μια πίστη απέναντι σε έναν άνθρωπο που υιοθετεί βίαιες και αυταρχικές πρακτικές. Υπήρξε βέβαια μια μείωση της επιρροής του, καθώς έχασε 5.000 ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές.
Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, γνωστός δικηγόρος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, είχε γράψει μετά το ομοφοβικό κρεσέντο του Μπέου «για να παράγουμε πούστηδες»:
«Ο αρμόδιος Εισαγγελέας οφείλει να παραγγείλει στα αστυνομικά όργανα του Βόλου την σύλληψη του Αχιλλέα Μπέου για να εξεταστεί με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο με την διαδικασία του αυτοφώρου για το ενδεχόμενο της παραβίασης του άρθρου 1 του Ν.927/1979 όπως τροποποιήθηκε από τον Ν.4285/2014. Ο ισχυρισμός του είναι ότι ο Κασσελάκης θέλει να τεκνοθετήσει δύο αγόρια “για να παράγουμε πούστηδες” αποτελεί ξεκάθαρη υποκίνηση μίσους κατά ατόμου και ομάδας ατόμων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού κατά τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο θεμελιώδη δικαιώματα, επομένως έχουμε σοβαρές αναλογίες με την υπόθεση Αμβρόσιου που κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο και το Ε.Δ.Δ.Α».
Το ζήτημα είναι πώς εμπιστεύεσαι και αφήνεις την τύχη ενός τόπου και των ανθρώπων του σε έναν πολιτικό με ομοφοβική ρητορική μίσους (και όχι μόνο), ο οποίος έχει ασκήσει βία -όποιου είδους κι αν είναι, σωματική, ψυχολογική, λεκτική- στο ίδιο του το παιδί; Υπάρχει ευθεία σύνδεση με την ρητορική μίσους που υιοθετεί και τις βίαιες συμπεριφορές του, κάτι που δεν εκπλήσσει, οφείλει όμως να αφυπνίσει την Πολιτεία και τους πολίτες.
Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι προσωπική υπόθεση. Είναι πολιτικό ζήτημα και όπως ορίζει η διεθνής Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης: «όλες οι πράξεις σωματικής, σεξουαλικής, ψυχολογικής ή οικονομικής βίας που συμβαίνουν εντός της οικογένειας ή της ενδοοικογενειακής μονάδας ή μεταξύ πρώην ή τρεχόντων συζύγων ή συντρόφων, ανεξάρτητα από το αν ο δράστης μοιράζεται ή έχει μοιραστεί ή όχι την ίδια κατοικία με το θύμα». Τελικά, τι είδους πολιτικούς θέλουμε; Αυτούς που υποκινούν σε μίσος και βία;
Μαζί με την Εύη Μπέος και απέναντι σε κάθε ομοφοβικό
Είναι πάγια φεμινιστική αρχή το «αδερφή μου, σε πιστεύω» και στεκόμαστε στο πλάι κάθε επιζώσας, ακριβώς όπως στεκόμαστε απέναντι σε κάθε σεξιστική, ομοτρανσφοβική και ρατσιστική δήλωση μίσους ή επίθεση. Αδιαπραγμάτευτα.
«Δυστυχώς, αυτός είναι. Με τρομάζει. Δεν πιστεύω αυτά που πιστεύει, μπορεί να μιλήσει με κάποιον που είναι γκέι, να έχει κάνει παρέα, αλλά η αλήθεια είναι αυτή: είναι ομοφοβικός. Όταν μίλαγα και έλεγα πράγματα που δε συμφωνούσε, δεν με άκουγε. Με τον πατέρα μου δε μιλάμε και δεν έχουμε επικοινωνία. Λυπάμαι την οικογένεια που είναι τώρα δίπλα του, όχι αυτόν», είπε στο TikTok η Εύη Μπέος.
Και συνέχισε: «Είσαι αυτός που είσαι, και επιλέγεις να είσαι αυτός που είσαι. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τις απόψεις μας σε κανέναν, αλλά μπορούμε να σεβαστούμε ο ένας τον άλλον και να υπάρχει αγάπη. Μπορούμε να συνυπάρχουμε. Δυστυχώς, θα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον πατέρα μου πάντα, αλλά πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλει η ψυχή μας», τόνισε, βάζοντας μπροστά και πάνω απ’ όλα την αγάπη. Μαζί με την αγάπη όμως χρειάζεται και η δικαιοσύνη και η ψυχοθεραπεία, για να επουλωθούν τα συλλογικά και προσωπικά τραύματα αντίστοιχα.
«Πλέον το έχω ξεπεράσει, έχω καταλάβει ποιος είναι και είμαι καλά. Έχω κάνει ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία για πάνω από 10 χρόνια. Λυπάμαι την οικογένεια που είναι δίπλα του τώρα, όχι γι’ αυτόν», συμπλήρωσε χαρακτηριστικά, αναφέροντας πως σήμερα δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει καμία επικοινωνία.
Δίνοντας χώρο και (τηλεοπτικό) χρόνο σε φιγούρες όπως ο Αχιλλέας Μπέος, αφήνουμε το περιθώριο να φτάνει σε περισσότερα αυτιά η υποκίνηση σε μίσος και βία, ενώ κανονικοποιούνται τέτοιες θέσεις.
Ενώ μπορούμε να δώσουμε περισσότερο χώρο και χρόνο στις φωνές που μιλούν για δικαιοσύνη και αγάπη και επούλωση των τραυμάτων μας, ως ατομικότητες αλλά και ως κοινωνία.
“Δεν θα μιλήσω στους γονείς μου ποτέ ξανά”, τόνισε με αυστηρή αλλά και ήρεμη φωνή η Κ. που αποφάσισε ένα βράδυ να μοιραστεί μαζί μου τις αλήθειες της ζωής της.
Ομολογώ ότι σάστισα. Περίμενα με ειλικρινή περιέργεια να ακούσω τι πραγματικά ήταν αυτό το τόσο φρικτό που είχαν κάνει οι γονείς της στην ίδια για να τους αξίζει μια τέτοια “τιμωρία”. Μου περιέγραψε περιστατικά και ιστορίες γεμάτα διαφωνίες και κριτική, παρ’ όλα αυτά, θα παραδεχτώ ότι δεν βρήκα κάτι ανάμεσα σε όσα είπε που να δικαιολογεί μια τόσο σκληρή, κατ’ εμέ, απόφαση. Στο γυρισμό προς το σπίτι, ξημέρωμα πλέον, αναλογιζόμουν ότι η Κ. δεν είναι το πρώτο άτομο κοντά στην ηλικία μου που μοιράζεται μαζί μου μια τέτοια ιστορία.
Είναι αρκετά πλέον τα άτομα γύρω μου που έχουν κόψει κάθε δεσμό με σημαντικά μέλη της οικογένειάς τους, και ιδιαίτερα τους γονείς τους. Η αλήθεια είναι ότι, ως κόρη που μεγάλωσε με πολλή αγάπη και υποστήριξη – αλλά και ως παιδί που έχασε τον μπαμπά του πριν καν τελειώσει το σχολείο – αποφάσεις σαν κι αυτές μου φαίνονται απόλυτα ξένες και οριακά αδικαιολόγητες.
Άλλωστε, εμένα με μεγάλωσαν γενιές ανθρώπων (οι γονείς και η γιαγιά μου) που, αντίθετα με όσα υποστήριξε η Κ. κατά τη συζήτησή μας, πίστευαν ότι αυτούς που μας μεγάλωσαν τους αγαπάμε – ή έστω τους σεβόμαστε – ό,τι κι αν μας έχουν κάνει, όπως κι αν μας έχουν συμπεριφερθεί. Πηγαίνοντας ίσως στο άλλο άκρο, θυμάμαι από μικρή να ακούω ιστορίες μεγαλύτερων ανθρώπων που είχαν γονείς βίαιους, κακοποιητικούς και απόλυτους, τους οποίους όμως ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκαν να αποκόψουν από τη ζωή τους.
Κι αυτό, διότι, το γεγονός ότι ήταν εκείνοι που τους μεγάλωσαν αρκούσε και περίσσευε μέσα τους για να τους προσφέρουν πάντα μια θέση στο οικογενειακό τραπέζι.
Πού είναι άραγε το όριο στο τι δεχόμαστε και τι όχι από τους γονείς μας και τι είδους περιστατικά δικαιολογούν μια πλήρη αποσύνδεση από εκείνους;
Άλλαξε, όντως, κάτι στις τελευταίες γενιές κάνοντας τους νεότερους ανθρώπους να κόβουν ευκολότερα τους δεσμούς; Κι αν ναι, τι είναι αυτό που άλλαξε; Με βάση τον κοινωνιολόγο, Karl Pillemer, και σύμφωνα με σχετική έρευνα που διεξήγαγε, το 10% των ατόμων έχει κόψει δεσμούς με τον γονιό ή το παιδί του, ενώ το 8% με τον αδερφό ή την αδερφή του.
Ακόμη, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, ένα στα τέσσερα άτομα στις ΗΠΑ είχε κόψει δεσμούς με μέλη της οικογένειάς του το 2020, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 67 εκατομμύρια ανθρώπους. Κι αν θέλουμε να κάνουμε μια σύγκριση με το παρελθόν, αξίζει να αναλογιστούμε ότι, με βάση σχετική έρευνα του 1997, το 7% των ενήλικων παιδιών είχε κόψει τους δεσμούς με την μητέρα του, ενώ το 27% με τον πατέρα του.
Το ερώτημα παραμένει: Ποιος είναι πραγματικά αρκετά καλός λόγος για να κόψουμε την επαφή με τους γονείς μας και τι άλλαξε στην πάροδο των ετών;
Τα διαθέσιμα επιστημονικά στοιχεία από ποιοτικές έρευνες δείχνουν ότι παιδιά και γονείς διαφωνούν για τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στη ρήξη των μεταξύ τους σχέσεων. Συγκεκριμένα, την ίδια ώρα που οι γονείς αναφέρουν (σε ποσοστό 80% βάσει σχετικής έρευνας) ότι ο βασικός λόγος που το παιδί τους σταμάτησε να τους μιλάει είναι τα λόγια τρίτων (π.χ. ο άλλος γονιός ή ο/η σύντροφος του παιδιού).
Τα παιδιά, από τη δική τους πλευρά, αναφέρουν ως βασική αιτία την τοξική συμπεριφορά από πλευράς του/της γονέα, όπως για παράδειγμα την έλλειψη ενσυναίσθησης, την έλλειψη σεβασμού των προσωπικών ορίων, καθώς επίσης και επικριτική στάση απέναντι στις αποφάσεις της ζωής τους.
Και ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται τη σεξουαλική και σωματική βία ως επαρκείς λόγους για την αποκοπή των δεσμών των ενήλικων παιδιών με τους γονείς τους, τα διαθέσιμα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η συνηθέστερη αιτία για την οποία τα παιδιά προβαίνουν στη διακοπή των σχέσεων, σχετίζονται με κακοποίηση συναισθηματικής φύσης.
Η συζήτηση για την συναισθηματική κακοποίηση γίνεται ολοένα και πιο ανοιχτή, παρ’ όλα αυτά, σίγουρα δεν έχουμε φτάσει ακόμα στην επιθυμητή ωριμότητα ως κοινωνία για να μπορούμε να τη διαχειριστούμε πάντα με τη δέουσα προσοχή και τα κατάλληλα εργαλεία.
Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και εγώ η ίδια, αν και κατανόησα ότι η Κ. υφίσταται ιδιαίτερα τοξική συμπεριφορά από την οικογένειά της, για κάποιο λόγο δεν θεώρησα ότι αποτελεί επαρκή αιτία για να λάβει την απόφαση να αποκλείσει άπαξ και δια παντός τους γονείς της από τη ζωή της. Η αλήθεια είναι ότι το κάθε άτομο έχει διαφορετικά βιώματα και αξίες, σύμφωνα με τα οποία δικαιούται να κρίνει ποιους ανθρώπους επιθυμεί να κρατήσει κοντά του, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι αυτοί είναι συγγενείς του ή όχι.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι από τη στιγμή που μας μεγάλωσαν θα πρέπει οι γονείς μας να αποδεχτούν ότι θα λάβουμε τις δικές μας αποφάσεις ζωής.
Σε έναν κορεσμένο κόσμο από τις «τέλειες» ινσταγκραμικές ζωές, δεν είναι και τόσο δύσκολο να αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να είμαστε τίποτα λιγότερο από ακατάπαυστα χαρούμεν@.
Η πίεση του να «φοράμε» ένα ψεύτικο χαμόγελο και να προσποιούμαστε ότι όλα είναι «μια χαρά» έχει μετατραπεί σε μια σιωπηλή προσδοκία. Ωστόσο, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι υπάρχει μια πιο σκοτεινή πλευρά σε αυτή την αδιάκοπη επιδίωξη της θετικότητας. Με τα δεδομένα να αποδεικνύουν ότι το άγχος και η κατάθλιψη – μεταξύ άλλων προβλημάτων ψυχικής υγείας – έχουν ανέλθει σε ιστορικά επίπεδα, η προσθήκη της τοξικής θετικότητας στην καθημερινότητά μας μπορεί απλώς να επιδεινώσει την αυξανόμενη παλίρροια αρνητικών συναισθημάτων.
Η τοξική θετικότητα είναι η πεποίθηση πως ανεξάρτητα από ό,τι συμβαίνει ή το πόσο δύσκολη είναι μια κατάσταση, πρέπει πάντα να διατηρούμε μια θετική νοοτροπία. Ουσιαστικά, η τοξική θετικότητα μάς οδηγεί σε μια γενικευμένη και ακραία στάση η οποία ελαχιστοποιεί ή αρνείται να «αγκαλιάσει» κάθε ίχνος ανθρώπινων συναισθημάτων που δεν είναι αυστηρά θετικά. Κάτι που μας διώχνει πολύ μακριά από τον οπτιμισμό και την ευγνωμοσύνη.
Η Αμερικανική Ένωση για το Άγχος και την Κατάθλιψη (ADAA) σημειώνει ότι η τοξική θετικότητα συχνά εκδηλώνεται ως απάντηση σε οδυνηρά συναισθήματα. Παράλληλα, προωθεί μια μη ρεαλιστικά αισιόδοξη αντιμετώπιση αρνητικών καταστάσεων, η οποία αγνοεί το πλήρες πλαίσιο και τις επιπτώσεις της.
«Η πίεση και η εμμονή μας να είμαστε πάντα “οκ” ακυρώνει το φάσμα των συναισθημάτων που όλοι βιώνουμε», σημειώνει η ψυχοθεραπεύτρια Carolyn Karoll. Πού οδηγεί όλο αυτό; Στην εντύπωση ότι όταν αισθανόμαστε δυστυχία, «η οποία μπορεί να εσωτερικευτεί σε μια βασική πεποίθηση, είμαστε ανεπαρκείς ή αδύναμοι», προσθέτει η Carolyn Karoll.
H κουλτούρα του «good vibes only» δεν είναι τοξική μόνο για εμάς, αλλά και τις σχέσεις μας. Η ψυχοθεραπεύτρια Whitney Goodman, συγγραφέας του βιβλίου Toxic Positivity: Keeping It Real in a World Obsessed with Being Happy, τονίζει πως «όταν ενισχύουμε ότι κάποια συναισθήματα είναι άσχημα ή κακά, χάνουμε την εγγύτητα που αναπτύσσεται μέσω της ευαλωτότητας».
«Δυστυχώς, η θετικότητα χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο για να μειωθεί η εμπειρία ορισμένων ομάδων. Η τοξική θετικότητα επιρρίπτει όλη την ευθύνη στο άτομο αντί για τα συστήματα και τους θεσμούς που καθιστούν τη θετική σκέψη, αδύνατη λύση», λέει η ψυχοθεραπεύτρια.
Η τοξική θετικότητα μπορεί να αποβεί περισσότερο επιζήμια από όσο φανταζόμαστε, καθώς υπονομεύει τις γνήσιες συναισθηματικές εμπειρίες μας.
Καλλιεργεί αισθήματα ντροπής: Η τοξική θετικότητα μπορεί να ενσταλάξει αισθήματα ντροπής, βομβαρδίζοντάς μας με σκέψεις ότι τα συναισθήματα που βιώνουμε σε δύσκολες περιόδους της ζωής μας είναι «λανθασμένα». Ωστόσο, σε τέτοιες δύσκολες περιόδους το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η διαβεβαίωση ότι όσα νιώθουμε είναι αποδεκτά και ότι μπορούμε να βρούμε στήριξη και αγάπη στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Δημιουργεί ενοχές: Η τοξική θετικότητα είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει και ενοχές. Η συγκεκριμένη πεποίθηση τρέφεται από ό,τι αποτελεί «προσωπική αποτυχία» εάν δεν είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε μια θετική στάση, ακόμη και εν μέσω αντιξοοτήτων.
Παρακάμπτει τα γνήσια ανθρώπινα συναισθήματα: Η τοξική θετικότητα χρησιμεύει ως μηχανισμός αποφυγής της αντιμετώπισης δυσάρεστων συναισθηματικών καταστάσεων. Μερικές φορές, οι άνθρωποι εσωτερικεύουν αυτά τα μηνύματα, ενώ συχνά καταλήγουν να υποβαθμίζουν, να απορρίπτουν ή να καταπιέζουν τα δικά τους αρνητικά συναισθήματα. Η καταπίεση, όμως, το μόνο που κάνει τελικά είναι να μεγεθύνει τα αρνητικά συναισθήματα. Κάποια στιγμή αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα συσσωρευτούν και θα εκραγούν, ίσως με έναν ανεξέλεγκτο τρόπο.
Εμποδίζει την προσωπική ανάπτυξη: Η υπερβολική θετικότητα μπορεί να μας αποτρέψει από το να αγκαλιάσουμε τα «δύσκολα» συναισθήματα, τα οποία μπορεί να είναι απαραίτητα για την προσωπική ανάπτυξη και την απόκτηση βαθύτερης κατανόησης του εαυτού μας.
Στο αέναο κυνήγι της ευτυχίας, συχνά ξεχνάμε την ομορφιά των γνήσιων συναισθημάτων. Αυτή η απατηλή πρόσοψη αιώνιας ευθυμίας όχι μόνο υπονομεύει τις γνήσιες ανθρώπινες εμπειρίες, αλλά και διαιωνίζει μια κουλτούρα άρνησης και συναισθηματικής καταπίεσης. Δυστυχώς, η αδιάκοπη άρνηση των συναισθημάτων έχει πάρει τη θέση της αληθινής αισιοδοξίας, διαβρώνοντας την ψυχική μας ευημερία και εμποδίζοντας την πολυδιάστατη ανάπτυξή μας.
Εντούτοις, η αληθινή θετικότητα «ανθίζει» μόνο όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί τα τρωτά του σημεία. Η κουλτούρα της αυθεντικότητας και της ενσυναίσθησης, είναι το «κλειδί» για να απελευθερωθούμε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της τοξικής θετικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, ανοίγουμε το δρόμο για τη γνήσια ευτυχία, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου τελικά είναι «οκ» να μην είσαι πάντα «οκ».
Με τον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών να έχει ολοκληρωθεί και τις κάλπες να έχουν αποφανθεί ποιες και ποιοι θα είναι οι νέοι τοπικοί ηγέτες, οραματιζόμαστε ξανά την πόλη, όπως θα έπρεπε να είναι.
Οι Villagers of Ioannina City τραγουδούν στο Zvara «Κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός». Μετά τιςκάλπες είναι χρήσιμο να κάνουμε έναν απολογισμό και να φανταστούμε εκ νέου την Αθήνα μας και πως θα θέλαμε να τη δούμε να ανθίζει.
Η ελληνική πρωτεύουσα έχει πλέον νέο δήμαρχο, τον Χάρη Δούκα, Μηχανολόγο Μηχανικό και Καθηγητή Ενεργειακής Πολιτικής και Διοίκησης στο ΕΜΠ. Πώς μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας και η όψη μιας πόλης προς το καλύτερο; Τι αλλαγές θέλουμε να δούμε στην Αθήνα;
Η πόλη είναι το μέρος που ζούμε και αναπνέουμε, εκεί που περνάμε αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μας και ιδανικά θέλουμε να είναι μια πόλη που να ανήκει σε όλα τα άτομα, να είναι ανοιχτή, συμπεριληπτική και βιώσιμη.
Τι σημαίνουν αυτά στην πράξη; Ποιες είναι ορισμένες καλές πρακτικές από το εξωτερικό που θα θέλαμε να δούμε να εφαρμόζονται στην Αθήνα μας;
Τι αέρα αναπνέουμε στην Αθήνα;
Ξεκινώντας από την ατμόσφαιρα μιας πόλης, για παράδειγμα, στο Λονδίνο η δημαρχία φροντίζει να ενημερώνει τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης για την ποιότητα και τη μόλυνση του αέρα με ειδικό χάρτη, παρέχοντας και μια σειρά διάφορων άλλων εργαλείων, όπως η «Εύρεση διαδρομής καθαρού αέρα».
Μάλιστα, το Λονδίνο έχει θεσπίσει νέους και αυστηρότερους στόχους για την ποιότητα του αέρα, στην προσπάθεια για ένα καθαρότερο Λονδίνο, το οποίο θα πληροί τις κατευθυντήριες γραμμές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την υγεία έως το 2030, προωθώντας τη μετάβαση σε πόλη μηδενικών εκπομπών.
Άραγε, ποια είναι η κατάσταση με την ατμοσφαιρική ρύπανση στην ελληνική πρωτεύουσα; Θα μπορούσε ο νέος δήμαρχος να δώσει έμφαση στις πρακτικές λύσεις που θα μειώσουν τις εκπομπές ρύπων στην Αθήνα και να δημιουργήσει ένα παρόμοιο εργαλείο, στοχεύοντας στην βελτίωση της καθημερινότητας των κατοίκων;
Στη Σουηδία πλέον σχεδιάζουν εκ νέου το σύστημα του αποχιονισμού, της μεταφοράς με ασθενοφόρο αλλά και πρακτικές που επηρεάζουν τις σχολικές επιδόσεις ανάλογα με τη στρατηγική της ενσωμάτωσης της διάστασης του φύλου.
Εφαρμόζοντας την οπτική του φύλου σε όλα τα είδη υπηρεσιών που παρέχονται στου πολίτες, η Σουηδική Ένωση Τοπικών Αρχών και Περιφερειών δείχνει πώς τόσο οι πολίτες όσο και οι δήμοι και οι περιφέρειες μπορούν να επωφεληθούν από την ισότητα των φύλων στην καθημερινή ζωή.
Η ταινία animation που έχουν δημιουργήσει εξηγεί το πως έδρασαν σε κάθε περίπτωση:
Στην Ελλάδα, η Urbana, μία ομάδα από αρχιτεκτόνισσες, κοινωνικές επιστημόνισσες, πολιτικές επιστημόνισσες και παιδαγωγούς που λειτουργεί από το 2019 με έδρα την Αθήνα, δουλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Με πρωτότυπα εργαστήρια, δράσεις και έρευνες που διενεργούν σχετικά με το αστικό βίωμα, έχουν ως αποστολή την διασφάλιση του δικαιώματος στην πόλη για όλες, όλους και όλα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε κοινωνικές ομάδες, οι οποίες παραδοσιακά συμμετείχαν λιγότερο στον σχεδιασμό του χώρου και στα κέντρα λήψης αποφάσεων, όπως οι γυναίκες, τα παιδιά και τα άτομα της τρίτης ηλικίας.
Μέσω της ενσωμάτωσης της διάστασης του φύλου μπορούμε να βελτιώσουμε τη διαχείριση των δομών διακυβέρνησης, να προωθήσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και να επιφέρουμε αποτελεσματικότητα και καλύτερη ποιότητα στην καθημερινότητά μας. Ωστόσο, απαιτείται πολιτική βούληση και δράση για να δούμε αλλαγές σε συνολικό επίπεδο αστικού βιώματος και να μην στηριζόμαστε στις αναγκαίες μεν, αλλά όχι αρκετές μεμονωμένες πρωτοβουλίες.
Η κοινωνική κατοικία μήπως δεν είναι όνειρο απατηλό;
Η Ελλάδα και η Λιθουανία είναι οι μοναδικές χώρες που αγνοούν τον θεσμό της κοινωνικής κατοικίας στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα, η Βιέννη θεωρείται υπόδειγμα για την κοινωνική κατοικία και την κοινωνική ανάμειξη του πληθυσμού. Παράλληλα, στην Βαρκελώνη όποιος αποκαθιστά ένα ολόκληρο κτίριο υποχρεούται να δίνει το 30% για οικονομικά προσιτή, κοινωνική κατοικία.
Η Αθήνα ενώ βρίθει από εκατοντάδες άδεια αλλά και εγκαταλελειμμένα σπίτια, δεν προσφέρει καμία επιλογή για προσιτή κατοικία και τα ενοίκια έχουν φτάσει σε αδιανόητα υψηλές κι αβάσταχτες τιμές για τον ντόπιο πληθυσμό.
Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες κατοίκων που επιχείρησαν -κι επιχειρούν ακόμη- να φέρουν εναλλακτικά μοντέλα κατοικίας στην πόλη, ωστόσο ο κεντρικός σχεδιασμός είναι κομβικός και αναγκαίος.
Η ευημερία των κατοίκων εξαρτάται άμεσα από το αν μπορούν να ζήσουν ικανοποιητικά στην περιοχή που επιθυμούν, εκεί όπου έχουν χτίσει την ζωή τους και η ποιότητα της ζωής τους να μην συνιστά πολυτέλεια. Δηλαδή, να μην χρειάζεται οι άνθρωποι να παλεύουν για να βγάλουν το μήνα και να μπορέσουν να πληρώσουν λογαριασμούς και ενοίκιο, χωρίς να περισσεύει χρόνος και χρήμα για οτιδήποτε άλλο στην ζωή τους.
Πόσο εύκολα βρίσκεις στην πόλη μία βρύση που να μπορείς να χρησιμοποιήσεις (να είναι καθαρή και λειτουργική), ώστε να γεμίσεις το μπουκάλι με το νερό σου;
Πόσες φορές χρειάζεται να μιλήσουμε για την αξία του νερού βρύσης ως περιβαλλοντικό δημόσιο αγαθό και ως φυσικός πόρος; Καθιστώντας το νερό δημόσιο και προσβάσιμο αγαθό, συμβάλλουμε ταυτόχρονα και στη μείωση των πλαστικών απορριμμάτων που δημιουργούνται από τα πλαστικά μπουκαλάκια. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Μάλιστα, ακόμη και ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει την διαφορά, καθώς μπορεί να γλιτώσει το περιβάλλον από 200 πλαστικά μπουκάλια το χρόνο αν σταματήσει να αγοράζει εμφιαλωμένο νερό. Για αυτό, ευελπιστούμε να ξανατοποθετηθούν λειτουργικές βρύσες σε κάθε σημείο της πόλης.
Η αξία του δημόσιου χώρου
Ποιά είναι η εμπειρία του δημόσιου χώρου για τους Αθηναίους; Υπάρχουν αρκετοί πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, χώροι πρασίνου, παγκάκια κ.ά.; Πρόκειται για ερωτήματα που επανέρχονται ξανά και ξανά στον δημόσιο διάλογο και θα επαναλαμβάνονται μέχρι οι ανάγκες αυτές να διευθετηθούν.
Μέχρι οι κάτοικοι να βιώνουν ικανοποίηση, χαρά και έμπνευση, ζώντας στην Αθήνα και να είναι τα συναισθήματα που επικρατούν σε κάθε αστική σφαίρα, όχι η ανασφάλεια και η μιζέρια. Γιατί με την πανδημία, πήραμε ένα καλό μάθημα και συνειδητοποιήσαμε την αξία και την σημαντικότητα της δημόσιας ζωής. Γιατί ξέρουμε ότι η φιλοσοφία της ανάπτυξης οφείλει να έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και να καλωσορίζει κάθε κοινωνική ομάδα.
«Αυτή η πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει. Τι να λέει; Μας πονάει και μετά κλαίει και θέλει χάδια και αγκαλιές και Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες», τραγουδά ο The Boy και εμείς αναζητούμε και διεκδικούμε μια πόλη-θαλπωρή που να αγκαλιάζει τους ανθρώπους, τα φυτά και τα ζώα της και γιατρεύει τις πληγές της.
Η Αθήνα και κάθε πόλη, κάθε μητρόπολη, θέλουμε να φροντίζει για τις διαφορετικές μας ανάγκες και -επιτέλους- το όραμα μιας βιώσιμης, ασφαλούς, ζωντανής και προσβάσιμης πόλης για όλα τα άτομα, να γίνει πραγματικότητα.
Η εθνοκάθαρση από το Ισραήλ έχει τις ευλογίες των συνήθων υπόπτων.
«Είναι απάνθρωπο να ζητάτε από τους ανθρώπους της Γάζας να καταγγείλουν τη Χαμάς, όταν βλέπουν τη Χαμάς να εκδικείται τον βασανιστή τους. Είναι απάνθρωπο. Κάθε φορά μας φωνάζουν οι δημοσιογράφοι και μας ρωτάνε αν καταδικάζουμε τη βαρβαρότητα της Χαμάς. Αν δεν το κάνουμε, υπονοούν ότι “καλά μας κάνει το Ισραήλ”».
«Είναι η ίδια ηθική με αυτή των Ναζί που “καθάρισαν” το χωριό των Καλαβρύτων γιατί οι Καλαβρυώτες δεν κατέδωσαν τότε τους δύο “κακούς εγκληματίες” που σκότωσαν τους δύο χαριτωμένους Γερμανούς φαντάρους».
Αυτά είναι τα λόγια του Μοχάμεντ Ελ Μπάτα, Παλαιστίνιου πρόσφυγα που με σπαραγμό μίλησε λίγες ημέρες πριν στο κανάλι του Kontra, τα μεσάνυχτα. Κι έχει πραγματικά μια απονιά και μια ασέβεια η απαίτηση μας αυτή, όταν οι άνθρωποι αυτοί εδώ και 72 χρόνια είναι εγκλωβισμένοι στη «μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο» – όπως χαρακτηρίζουν οι ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων την Παλαιστίνη, στην οποία το νερό, το ρεύμα, τα καύσιμα και τα τρόφιμα είναι διακόπτες στα χέρια του Ισραήλ που τους ανοιγοκλείνει ανενόχλητο με την ευχή Αμερικής και Ευρώπης.
Αυτό που θέλω, λοιπόν, να ξεκαθαρίσω εξ αρχής είναι ότι η κριτική, ο διάλογος, η διαμάχη μας για το πώς νιώθουμε εμείς με την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο για το πώς το βιώνει ο Παλαιστινιακός λαός.
Στις 7 Οκτωβρίου, η Μέση Ανατολή πέρασε σε μια νέα φάση της ιστορίας της. Η επίθεση της Χαμάς, η οποία αναφέρεται άλλοτε ως «11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ» κι άλλοτε «Τρίτη Ιντιφάντα» στον δημόσιο διάλογο, αιφνιδίασε ένα από τα πιο εξελιγμένα και εκτεταμένα δίκτυα πληροφοριών στη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας μια τεράστια ρωγμή στο διεθνές κύρος του Ισραήλ, το οποίο εδώ και μέρες έχει προβεί σε έναν άνευ προηγουμένου βομβαρδισμό της Γάζας.
Συγχρόνως, η Δύση δίνει για ακόμη μια φορά ρεσιτάλ υποκρισίας, αποδίδοντας στο Ισραήλ το δικαίωμα στην αυτοάμυνα δικαιολογώντας ένα από τα μεγαλύτερη εγκλήματα πολέμου της ιστορίας που συντελείται δίπλα μας. Έτσι, μπορεί και καταδικάζει τις δολοφονίες των Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς, αδιαφορώντας για τα χωρίς διάκριση χτυπήματα μεταξύ αμάχων και μαχητών που δέχεται η Γάζα.
Η κλίμακα της έντασης ξεπερνά ό,τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντας τη φρίκη σε θέαμα. Δεκάδες φωτογραφίες και βίντεο κατακλύζουν τα social media με νεκρούς αμάχους σε Παλαιστίνη και Ισραήλ, με πολλά μέσα ενημέρωσης να προσπαθούν να κρατήσουν «αποστάσεις», κάνοντας λόγο για «σκοτωμένους Ισραηλινούς» και «πεθαμένους Παλαιστίνιους».
Τι πλούσια η ελληνική γλώσσα, ε; Πόσο εύκολα κι ανώδυνα, τελικά, μπορείς να περάσεις το μήνυμα που θες στο τέλος της ημέρας;
Η απάντηση του Ισραήλ ή αλλιώς η επιχείρηση «Σιδερένια Ξίφη», με έχει κάνει να σβήσω τόσες φορές τον αριθμό των νεκρών στο χαρτί, που τελικά σκίστηκε μαζί με κάθε ελπίδα για δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού. Την ώρα που γράφω τις λέξεις αυτές, οι νεκροί Παλαιστίνιοι είναι 2.670, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 10.000. Από μεριάς Ισραήλ, οι νεκροί ανέρχονται στους 1.400 και οι τραυματίες στους 3.300. Μένοντας στους αριθμούς, αξίζει να αναφερθεί ότι μέσα σε οκτώ ημέρες, έπεσαν 6.000 ρουκέτες στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ, τον ίδιο αριθμό δηλαδή που έριξαν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, μέσα σε έναν χρόνο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η Maha Hussaini, διευθύντρια του Euro-Med Human Rights Monitor, δημοσίευσε στο Χ (πρώην Twitter) ότι «το Ισραήλ χρησιμοποιεί τον διεθνώς απαγορευμένο λευκό φώσφορο στη Γάζα».
«Μας βομβαρδίζουν όλη μέρα. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο ή πού θα πάμε».
Το Ισραήλ τελεί υπό παραφροσύνη επιδιδόμενο σε μια μαζική στρατιωτική επίδειξη δύναμης. Παλαιότερα, οι Ισραηλινοί αναφέροντας σε «χτυπήματα ακριβείας» ενώ τώρα ο ίδιος ο Υπουργός Άμυνας κάνει λόγο για «ανθρωπόμορφα ζώα», προαναγγέλλοντας ανοιχτά τη διάπραξη μαζικών φρικαλεοτήτων.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, του οποίου η δημοφιλία κατρακυλά στο εσωτερικό της χώρας του, ανακοίνωσε ότι κάθε μέλος της Χαμάς πρέπει ήδη να θεωρεί τον εαυτό του νεκρό, μόνο που μαζί με τους μαχητές ο στρατός του δολοφονεί αδιακρίτως όποια κι όποιον βρεθεί μπροστά του. Την ώρα που 300.000 στρατιώτες κι άρματα μάχης βρίσκονται σε αναμονή, έτοιμα να ισοπεδώσουν τη Γάζα από τη στεριά, τον αέρα και τη θάλασσα, ο εκπρόσωπος νοσοκομείων Αλ-Σίφα κάνει έκκληση: «Υποφέρουμε και ο κόσμος δεν κουνάει το δαχτυλάκι του. Αυτό είναι ένα SOS προς όλο τον κόσμο, πρέπει να μας βοηθήσετε».
Τα νοσοκομεία στη Γάζα μετατρέπονται σε μαζικά νεκροταφεία, ενώ κάποια αυτά έχουν ήδη βομβαρδιστεί. Άνθρωποι θάβονται στις αυλές τους γιατί δεν υπάρχει κανείς πλέον να αναζητήσει τα πτώματα. Έχουν όλοι σκοτωθεί.
Οι λαοί ξυπνάνε. Παρά τις κυβερνητικές απειλές και τις απαγορεύσεις ένα τεράστιο πλήθος κατέβηκε, σε μια πρωτοφανή μαζική διαμαρτυρία, στους δρόμους του Λονδίνου, φωνάζοντας: «Ελεύθερη, ελεύθερη Παλαιστίνη!» pic.twitter.com/WKsIAbME9F
Στις 13 Οκτωβρίου, ο ισραηλινός στρατός ειδοποίησε τα Ηνωμένη Έθνη για το γεγονός ότι ο παλαιστινιακός πληθυσμός πρέπει να μετεγκατασταθεί εντός 24 ωρών. 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή, πρέπει να εγκαταλείψουν τη γη τους σε μια μόλις ημέρα, με τον ΟΗΕ να ζητάει την ακύρωση του τελεσίγραφου χαρακτηρίζοντας την εκκένωση «αδύνατη» και με σοβαρές ανθρωπιστικές επιπτώσεις, για να πάρει τελικά την απάντηση «ντροπή» από το Ισραήλ.
Από την άλλη, η Χαμάς συνεχίζει το παιχνίδι της παράνοιας και το παιχνίδι των ψυχών, ζητώντας από τους κατοίκους της Γάζας να μην εγκαταλείψουν την περιοχή υποκύπτοντας στην προπαγάνδα των Ισραηλινών. Περισσότεροι από 423.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί, μέχρι στιγμής, από τη Γάζα εν όψει του νέου καταστροφικού σταδίου, αυτό δηλαδή της χερσαίας εισβολής. Από το άψογα ενορχηστρωμένο σχέδιο εθνοκάθαρσης της Γάζας δεν θα μπορούσε να λείπει η απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ και των υπόλοιπων δυτικών χωρών, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.
Η μαζική δηλαδή στοχοποίηση αμάχων, η συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, ο βομβαρδισμός νοσοκομείων, είναι για τα περισσότερα κράτη που παρατηρούν αυτό το έγκλημα να διαπράττεται σε ζωντανή μετάδοση μπροστά στα μάτια τους, το νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Είμαστε θεατές ενός πραγματικού πολέμου κι ας θυμόμαστε τις μέρες που φωνάζαμε πως «ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις». Είμαστε θεατές ενός εγκλήματος που μόλις ξεκινά παρά τα ήδη χιλιάδες θύματα.
Θα κλείσω όμως όπως άρχισα, με τα λόγια του Μοχάμεντ Ελ Μπατά:
«Υπήρχε πληροφορία ότι η Χαμάς κάτι θα κάνει και τους άφησαν για να προχωρήσουν στην τελική λύση. Εδώ και 75 χρόνια εκτελείται μια εθνοκάθαρση που ο κόσμος κάνει τα στραβά μάτια. Φτάσαμε στο τέλος».
Καλός ο κινηματογράφος, ωραίες οι ταινίες, αλλά τελειώνουν γρήγορα.
Στο συλλογικό ασυνείδητο ο Έλληνας ήταν πάντα σειράκιας. Πώς να το κάνουμε, μας αρέσει να σαπίζουμε στον καναπέ, με παρέα ή χωρίς, με σουβλάκια ή πίτσες και να χαζεύουμε τη μικρή οθόνη με τις ώρες. Και δεν υπάρχει καλύτερο τηλεοπτικό είδος για να γίνει αυτό, για να μας κρατήσει βράδια ολόκληρα στην ίδια πλευρά του καναπέ, από τις πολιτικές σειρές – εκεί όπου τα σκάνδαλα συναντούν την πολιτική ίντριγκα.
God save the queen (the fascist regime)
Μετά από ένα σύντομο διάλειμα για να ακούσουμε Sex Pistols, ας μιλήσουμε για τη βασίλισσα του Netflix, το εξαιρετικό, “The Crown”. “Tο Στέμμα” είναι μια ιστορική, δραματική σειρά που αφηγείται τη ζωή της Ελισάβετ Β’, της πεθεράς της Νταϊάνα ντε, από την άνοδό της στο θρόνο μέχρι περίπου τη σημερινή εποχή. Η προσωπική ζωή του μακροβιότερου μονάρχη της Ευρώπης, κορακοζώητη η κυρία Βέτα μας, συναντά την κοινωνικοπολιτική ίντριγκα της Μεγάλης Βρετανίας. Αποτελείται από έξι, συνολικά, σεζόν ενώ τρεις ηθοποιοί ενσαρκώνουν τη βασίλισσα με τελευταία την Ιμέλντα Στόντον.
Scandal in da White House
Πρόκειται για αμερικάνικο πολιτικό θρίλερ στο οποίο η πρωταγωνίστρια Κέρι Ουάσινγκτον υποδύεται ένα χαρακτήρα εμπνευσμένο από πραγματικό πρόσωπο που υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης του Τζωρτζ Μπους – ήταν η εκπρόσωπος Τύπου. Η σειρά “Scandal” έχε λάβει πολλές διακρίσεις και βραβεία ενώ στα απείρως θετικά της είναι οτι έχει ολοκληρωθεί. Εφτά ωραιότατες σεζόν για μπιντζάρισμα και μετά μιλάς το αγγλικό σαν βέρος ουασινγκτιανός.
Από τη Μασσαλία με αγάπη
Το “Marseille” είναι γαλλική σειρά, η πρώτη από τις πολλές που θα έκανε έπειτα το Netflix, με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Αποτελείται μόλις από δύο σεζόν, οχτώ επεισοδίων με καθεμία εξ αυτών να πραγματεύεται τη διαμάχη για τη δημαρχία της Μασσαλίας ανάμεσα στο δήμαρχο της πόλης και τον προστατευόμενο του. Αρκετά επίκαιρη θεματική, αφού κι εμείς βρισκόμαστε σε εκλογικό πυρετό για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Στο παιχνίδι της εξουσίας
Παραμένοντας στην πλατφόρμα της καρδιάς μας, θα αφιερώσουμε τις επόμενες γραμμές στη σειρά που εκτός από την πολιτική ίντριγκα μας πρωτοσύστησε τη συνήθεια του binge watching – αφού ήταν το πρώτο σόου η πρώτη σεζόν του οποίου κυκλοφόρησε απευθείας διαθέσιμη στο τηλεοπτικό κοινό – το “House of Cards”. Πρόκειται για την ιστορία του Φρανκ Άντεργουντ και των προσπαθειών του να ανέλθει στην ιεραρχία της αμερικανικής κυβέρνησης. Θεωρείται από τα αριστουργήματα της τηλεοπτικής ιστορίας κι ας μας τα χάλασε λίγο στην τελευταία σεζόν.
Η κατασκοπεία στο επίκεντρο
Μακριά από τα τυπικά πολιτικά δράματα αλλά εξίσου κοντά τους, βρίσκεται η γαλλική σειρά “Le Bureau des Legendes” με πρωταγωνιστή τον πάντα αγαπημένο, Ματιέ Κασσοβίτς. Η σειρά μας μεταφέρει στη σύγχρονη Γαλλία λίγο πριν τον εμφύλιο της Συρίας, όταν ο επί έξι χρόνια μυστικός πράκτορας επιστρέφει στο Παρίσι αφήνοντας τη μισή του καρδιά στη Δαμασκό. Νέες αρμοδιότητες του δίνονται, αλλά το παρελθόν δεν τον αφήνει να προχωρήσει. Η σειρά έχει την υψηλότερη βαθμολογία γαλλικής τηλεοπτικής παραγωγής στο IMDB – και καθόλου άδικα – ενώ σύντομα θα γυριστεί το αμερικανικό ριμέικ της από τον Τζορτζ Κλούνεϊ.
Χάρελσον, ο άνθρωπός μας στον Λευκό Οίκο
Το “White House Plumbers” είναι μια μίνι σειρά, πέντε επεισοδίων, βασισμένη στην πραγματική ιστορία δύο εμπίστων συνεργατών του Προέδρου Νίξον, εξαιτίας των οποίων ξέσπασε το σκάνδαλο “Watergate”. Πρωταγωνιστούν ο –πάντα απολαυστικός– Γούντι Χάρελσον και ο Τζάστιν Θερού.
Σύντομη, ιντριγκαδόρικη και με γερές δόσεις χιούμορ αξίζει σίγουρα την προσοχή σας.
Ο ελέφαντας στο ιντερνετικό δωμάτιο
Για πολλούς και διάφορους λόγους, το “Homeland” είναι ίσως η καλύτερη πολιτική σειρά που έχει γυριστεί ποτέ. Αφενός, η οξυδερκεια και η πολυδιάστατη σκέψη των δημιουργών του είχε σαν αποτέλεσμα η σειρά να “πέσει μέσα” σε πολλά γεγονότα που παρουσίασε ως μυθοπλασία, λίγα όμως χρόνια μετά έγιναν πραγματικότητα, όπως η συμφωνία ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τις ΗΠΑ. Αφετέρου, παρουσίασε με τόσο ρεαλισμό αλλά και ψυχραιμία τα τεκταινόμενα στον διεθνή διπλωματικό-κατασκοπικό χώρο, ώστε έθεσε αναπόφευκτα πολύ ψηλά τον πήχυ για κάθε ανάλογο εγχείρημα που ακολούθησε. Τέλος, “πάντρεψε” τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων του με τη σύγχρονη πολιτική, αποδεικνύοντας με τρόπο εμφατικό πως οι έννοιες του άσπρου και του μαύρου τείνουν να εκλείψουν οριστικά σε έναν κόσμο διαρκώς κινούμενο σε γκρίζες ζώνες.
Bonus: Για τους μερακλήδες θα δώσουμε μια τελευταία επιλογή που δεν είναι άλλη από το “The West Wing” του Άαρον Σόρκιν, μια σειρά χωρίς την οποία δεν νοείται πολιτική τηλεόραση. Καθ’ όλη τη διάρκειά της, παρακολουθούμε τις δολοπλοκίες που λαμβάνουν χώρα εντός του Λευκού Οίκου (μα πού αλλού!) με τον Πρόεδρο που υποδέχεται ο Μαρτιν Σιν να είναι μακράν ο πιο απολαυστικός που μας έχει χαρίσει η μικρή οθόνη.
Άλλες εκτενείς, άλλες σαφώς μικρότερες, όλες ιντριγκαδόρικες και απολαυστικές, αυτές είναι μερικές σειρές για να “ντύσεις” το υπόλοιπο του φθινοπώρου!
Ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια στα “Φιλαράκια” είναι αυτό όπου ο Ross και η Rachel κάνουν “backslide”.
Σε περίπτωση που δεν το γνώριζες, “backsliding” είναι όταν ένα ζευγάρι χωρίζει και, στη συνέχεια, τα ξαναφτιάχνει. Στις μέρες μας, το dating είναι τόσο χαοτικό και απογοητευτικό που πολλοί από εμάς στρεφόμαστε σε πρώην συντρόφους (ή situationships), για να διατηρήσουμε ζωντανές τις ελπίδες μας για αγάπη και ρομαντισμό.
Και πράγματι, σημειώνονται αυξητικές τάσεις στα ποσοστά των ανθρώπων που επιστρέφουν σε πρώην. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Jennifer Lopez και τον Ben Affleck που αναζωπύρωσαν τον έρωτά τους σχεδόν 20 χρόνια μετά τον χωρισμό τους και παντρεύτηκαν πέρυσι; Πρακτικά, το να γυρίσεις πίσω σε πρώην δεν είναι και πολύ καλή ιδέα πάντα, επειδή ο χωρισμός συνέβη για κάποιο λόγο. Μπορεί να υπάρξει, όμως, ελπίδα και να λειτουργήσει αποτελεσματικά η σχέση τη δεύτερη φορά, όπως και στην περίπτωση των “Benifer”;
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους καταλήγουμε να επιστρέφουμε σε πρώην έρωτες. Καταρχάς, η εξοικείωση και η άνεση που συνοδεύουν μια προηγούμενη σχέση είναι από τους πιο βασικούς παράγοντες για να συμβεί αυτό. Η κοινή ιστορία, η συναισθηματική σύνδεση και οι καθιερωμένες ρουτίνες μπορούν να δημιουργήσουν μια αίσθηση ασφάλειας, καθιστώντας δελεαστική την επιστροφή σε έναν γνωστό και οικείο σύντροφο, ιδιαίτερα σε περιόδους μοναξιάς ή αβεβαιότητας.
Οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο μπορεί να είναι δύσκολο να εγκαταλείψει κανείς μια σχέση. Τα συναισθήματα αγάπης, νοσταλγίας και συναισθηματικής εξάρτησης μπορούν να συμβάλουν στην επιθυμία επανασύνδεσης με έναν πρώην. Η επιθυμία να ανακτήσει κανείς τις θετικές πτυχές του παρελθόντος σχετίζεται και με έναν άλλο λόγο για τον οποίο επιστρέφουμε σε έναν πρώην. Δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να ρομαντικοποιούν την προηγούμενη σχέση τους, εστιάζοντας στα θετικά και αμελώντας τους λόγους του χωρισμού.
Υπάρχει, επίσης, ο φόβος του αγνώστου. Η αβεβαιότητα και οι προκλήσεις της έναρξης νέων σχέσεων μπορεί να είναι αποθαρρυντικές και αποτρεπτικές. Ο φόβος της απόρριψης ή της ευαλωτότητας μπορεί να οδηγήσει μερικούς ανθρώπους στο να αναζητήσουν παρηγοριά σε αυτό που ήδη γνωρίζουν, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την επιστροφή σε έναν πρώην σύντροφο.
Η ψυχολογία πίσω από το “backsliding”
Το “backsliding” μπορεί να επηρεαστεί από διάφορους ψυχολογικούς παράγοντες, όπως η εξάρτηση, η νοσταλγία, η συναισθηματική σύνδεση, ο φόβος της απόρριψης και η ανάγκη για επιβεβαίωση. Ο φόβος της μοναξιάς ή της αλλαγής μπορεί να μας οδηγήσει εύκολα πίσω στην αγκαλιά ενός πρώην αμόρε. Αντιθέτως, το dating και η δημιουργία νέων σχέσεων συνεπάγονται τον κίνδυνο απόρριψης ή αποτυχίας. Γιατί, λοιπόν, να μπούμε σ’ αυτή τη διαδικασία, όταν η αναζήτηση παρηγοριάς σε κάποιον που ήδη γνωρίζουμε είναι μακράν ευκολότερη;
Επιπλέον, πολλές φορές επιστρέφουμε σε παλιές σχέσεις για να αποφύγουμε τις νέες, λόγω του ότι αυτός είναι ένας πόνος που έχουμε μάθει να ελέγχουμε. Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει, ο λόγος, όμως, που πιθανότατα κάνεις “backslide” είναι επειδή, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, έχεις ήδη αποδεχτεί ότι η σχέση έχει τελειώσει και έτσι δεν υπάρχει κίνδυνος να ξαναπληγωθείς.
Ως εκ τούτου, δημιουργείς μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Μια ζώνη άνεσης.
Getting back with an ex feels psychologically safe and secure even though all facts support the fact that the ex is toxic, unhealthy and harmful to your well being. So why does seeing an ex feel so good? Breakups can feel as painful as a broken bone and this is because the same parts of the brain that activate when you are physically injured are activated when you break up with a loved one. The pain killer effect of the ex is related to happy chemicals in the brain and body and this may fool a person into staying in toxic situations because they are familiar. Knowing your brain chemistry is power and understanding your neuroscience may save you years of heartache ❤️🩹 Disclaimer: You may want to consider diagnosis and treatment of symptoms with a licensed medical professional. This page is not medical advice.
Είναι σημαντικό να σκεφτείς μερικούς από τους κινδύνους και τις προκλήσεις που ενέχει η αναζωπύρωση μιας παλιάς σχέσης πριν βιαστείς να τρέξεις στην αγκαλιά του. Η επανασύνδεση με έναν πρώην χωρίς μια ανοιχτή συζήτηση για την αντιμετώπιση των υποκείμενων ζητημάτων που οδήγησαν στον χωρισμό, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή στα ίδια ανθυγιεινά και τοξικά μοτίβα.
Το “backsliding” μπορεί, επίσης, να δημιουργήσει ψευδείς ελπίδες για ένα καλύτερο αποτέλεσμα ή ένα αναζωπυρωμένο ειδύλλιο. Αν, ωστοσο, τα υποκείμενα ζητήματα που προκάλεσαν τον χωρισμό παραμένουν ανεπίλυτα, μπορεί να οδηγήσει σε απογοήτευση και περαιτέρω συναισθηματικό πόνο. Συνεπώς, η επιστροφή σε έναν πρώην σύντροφο ενδέχεται να σταθεί και εμπόδιο στην προσωπική μας ανάπτυξη και να περιορίσει τις ευκαιρίες μας για νέες εμπειρίες και σχέσεις.
Όλοι μας αξίζουμε πολλά περισσότερα. Αξίζουμε να προχωρήσουμε με τη ζωή μας και να γίνουμε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Αξίζουμε να είμαστε με ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να είμαστε ευτυχισμένοι. Οπότε, την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να προσεγγίσεις έναν πρώην, αναρωτήσου το εξής: “Μου λείπει πραγματικά ή απλά συνήθισα να τον σκέφτομαι όταν νιώθω μοναξιά;”
Τι κρύβεται πίσω από το εμβληματικό κάστρο της Disney;
Τα ερεθίσματα που αποκτούμε κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη νοητική και συναισθηματική μας σφαίρα, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν σημαντικό κομμάτι στο παζλ της συνολικής ανάπτυξης και δόμησης της προσωπικότητάς μας. Το παιχνίδι με τους φίλους στο διάλειμμα, τα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές, οι σκανδαλιές και οι βιντεοκασέτες με τα παιδικά. Διότι, βιντεοκασέτες και βίντεο κλαμπ υπήρχαν τότε. Όχι DVD – αυτό ήρθε αργότερα. Ούτε καν λόγος, βέβαια, για Disney+.
Εκείνα ήταν τα χρόνια που πηγαίναμε με τους γονείς μας τακτικά στο βίντεο κλαμπ της περιοχής για να νοικιάσουμε παιδικές ταινίες της Disney, όπως: «Βασιλιάς των λιονταριών», «Πεντάμορφη και το Τέρας», «Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι», «Πινόκιο», «Ντάμπο» και «Μπάμπι». Κι έπειτα, υποσχόμασταν στους γονείς μας ότι θα αγγίξουμε την βιντεοκασέτα μόνο όταν τελειώσουμε όλα μας τα μαθήματα. Ασχέτως αν, τις περισσότερες φορές, κάναμε «πασαλείμματα», ώστε να στρωθούμε μπροστά στην τηλεόραση.
Μάλλον, είναι αυτές οι ξένοιαστες αναμνήσεις που μας ωθούν να βλέπουμε ξανά και ξανά τα ίδια κινούμενα σχέδια. Ανεξαρτήτως αν γνωρίζουμε το φινάλε, η καρδιά μας εξακολουθεί ναχτυπάει δυνατά, επιφυλάσσοντας πολλές στιγμές συγκίνησης. Κι αυτό, το οφείλουμε, σε μεγάλο βαθμό, στη Disney, στην εταιρεία που χάραξε το μονοπάτι για ένα νέο σύμπαν. Εκεί, όπου το καλό πάντα νικάει στο τέλος, η αληθινή αγάπη θριαμβεύει και λίγη νεραϊδόσκονη αρκεί για να πετάξουμε στα ουράνια.
Με αφορμή, λοιπόν, τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Disney, ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της, καθώς, εκτός από λάμψη και επιτυχία, υπάρχουν ορισμένα «σκοτεινά» σημεία, τα οποία το παιδικό μας μυαλό δεν θα μπορούσε ούτε να φανταστεί.
Η πρώτη απόπειρα του Walt Disney κατέληξε στη χρεοκοπία
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Walt Disney, σε συνεργασία με το φίλο του, Ub Iwerks, ίδρυσαν το κινηματογραφικό στούντιο Laugh-O-Gramστο Κάνσας Σίτι. Ως πρώτη απόπειρα, δημιούργησαν μια ταινία μικρού μήκους, με τίτλο: «Η Χώρα των Θαυμάτων της Αλίκης», η οποία αρχικά δεν στέφθηκε από επιτυχία. Αντιθέτως, το 1923, αμέσως μετά τη δημιουργία της προαναφερθείσας ταινίας, το Laugh-O-Gramχρεοκόπησε.
Εντούτοις, δεν είχε γραφτεί ακόμη ο επίλογος για την κινηματογραφική καριέρα του Walt Disney. Με την πάροδο του χρόνου, η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αγοράστηκε από τη Margaret J. Winkler, η οποία διένειμε ταινίες στη Νέα Υόρκη τότε. Τελικά, υπογράφηκε συμβόλαιο για τη δημιουργία έξι σειρών με θέμα «Alice Comedies», με την επιλογή για δύο ακόμη σειρές που θα αποτελούνταν από έξι επεισόδια.
Πριν την υπογραφή του συμβολαίου, ο Walt Disney μετακόμισε στο Χόλιγουντ, μαζί με τον αδερφό του, Roy, που έπασχε από φυματίωση. Έτσι, στις 16 Οκτωβρίου του 1923 γράφεται με «χρυσά γράμματα» η έναρξη του Disney Brothers Studio – το οποίο, το 1926, μετονομάστηκε σε Walt Disney Studio.
Η έναρξη μιας αυτοκρατορίας
Το 1934, ο Walt αποφάσισε να προχωρήσει με την ταινία «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι» – την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Walt Disney Productions. Ο αδερφός του πρόβαλε αντιρρήσεις ως προς αυτό το βήμα, ισχυριζόμενος ότι θα χρεοκοπούσε το στούντιο, αν έκανε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, ο Walt συνέχισε απτόητος την παραγωγή της ταινίας, ακολουθώντας μια ρεαλιστική προσέγγιση και δίνοντας έμφαση στη δράση μεταξύ των σκηνών. Πράγματι, όμως, ο Roy, ο αδερφός του Walt, έβλεπε μπροστά σε ό,τι αφορά το budget.
Η Walt Disney Productions ξεπέρασε τον αρχικό προϋπολογισμό των 150.000 δολαρίων για τη «Χιονάτη και τους 7 νάνους» κατά δέκα φορές, αφού η παραγωγή κόστισε συνολικά 1,5 εκατ. δολάρια! Επιπλέον, χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί η ταινία, στις 12 Δεκεμβρίου του 1937 και να κατακτήσει το θρόνο των υψηλότερων εισπράξεων όλων των εποχών μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ενδεικτικά, οι αρχικές εισπράξεις διαμορφώθηκαν στα 8 εκατ. δολάρια, τα οποία αξιοποιήθηκαν από τη Disney για την κατασκευή ενός νέου συγκροτήματος 51 στρεμμάτων στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια, όπου και μετακόμισε πλήρως η εταιρεία το 1940.
Η κάθοδος, η εκμετάλλευση, ο καπιταλισμός και οι σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων
Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησε ο «Πινόκιο», κατακτώντας Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και Καλύτερης Μουσικής, ενώ χαρακτηρίστηκε ως ένα σπουδαίο επίτευγμα στο χώρο των κινουμένων σχεδίων για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Βέβαια, οι αποδόσεις της ταινίας στο box office κινήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα, λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η «Φαντασία» είχε ακριβώς την ίδια τύχη στο box office, αλλά συνέβαλε στην εισαγωγή πρωτοποριακών τεχνολογιών για τα συστήματα ήχου. Έπειτα, συνοδεύτηκε από ένα θλιβερό γεγονός, αυτό της απεργίας μεγάλης μερίδας των σχεδιαστών κινουμένων σχεδίων που εργάζονταν στη Disney, αιτούμενοι υψηλότερες αμοιβές. Ο Walt Disney, θεωρώντας ότι ενδέχεται να είναι κομμουνιστές, απέλυσε πολλούς εξ αυτών, ακόμα και τους πιο ταλαντούχους.
Ο Roy προσπάθησε να πείσει τους βασικούς διανομείς της εταιρείας να επενδύσουν στη Disney, λόγω του ότι δυσκολευόταν πια να αντισταθμίσει το εξαιρετικά δαπανηρό κόστος παραγωγής με τις απολύσεις των εργαζόμενων, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει. Προκειμένου να αντισταθμιστούν οι τεράστιες απώλειες σε έσοδα και ανθρώπινο δυναμικό, κυκλοφόρησε ο «Ντάμπο», μια ταινία που κατέγραψε θετική απόδοση στο box office και απέφερε ζωτικά κέρδη στην εταιρεία.
Λίγο αργότερα και εν όψει βομβαρδισμού του Περλ Χάρμπορ, πολλοί από τους σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων κλήθηκαν σε επιστράτευση, ενώ 500 περίπου στρατιώτες των ΗΠΑ κατέλαβαν το στούντιο για 7 μήνες, ώστε να προστατεύσουν ένα κοντινό εργοστάσιο αεροσκαφών, το Lockheed. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1941, το Ναυτικό των ΗΠΑ ζήτησε από το Walt να δημιουργήσει προπαγανδιστικές ταινίες σε αντάλλαγμα με την προστασία του εν μέσω πολέμου. Εκείνος συμφώνησε και υπέγραψε συμβόλαιο με το Ναυτικό για 20 ταινίες μικρού μήκους, σχετικές με τον πόλεμο έναντι 90.000 δολαρίων.
Η «Σταχτοπούτα», ο χρυσός θρόνος και ο θάνατος του Walt Disney
Το 1950, η «Σταχτοπούτα», η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Disney μετά από οκτώ χρόνια, απέφερε τα μεγαλύτερα κέρδη στην εταιρεία, μετά τη «Χιονάτη και τους 7 νάνους», συγκεντρώνοντας 8 εκατ. δολάρια τον πρώτο χρόνο. Η επόμενη ταινία που κυκλοφόρησε από τη Disney ήταν «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», η οποία, εν αντιθέσει με τα μεταγενέστερα νούμερα, δεν έφερε οικονομική επιτυχία στην εταιρεία παραγωγής.
Ο ίδιος ο Walt δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ταινία αυτή τότε, λόγω του ότι αφοσιώθηκε στη δημιουργία ενός θεματικού πάρκου, τη σημερινή «Disneyland» – βέβαια, σε πολύ πρώιμο στάδιο τότε. Έπειτα από μια δεκαπενταετία και κάτι με μεταπτώσεις σε προϋπολογισμό και έσοδα, δημιουργήθηκαν οι παρακάτω ταινίες:
– «Πήτερ Παν» (1953) με ικανοποιητική απόδοση
– «Λαίδη και ο Αλήτης» (1953), σημειώνοντας εξαιρετικά νούμερα
– «Η Ωραία Κοιμωμένη» (1959), πληγώνοντας τον προϋπολογισμό
– «Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας» με πολύ θετικές προοπτικές.
Παράλληλα, τον Ιούλιο του 1955 άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες της η «Disneyland».
Το Νοέμβριο του 1966, ο Walt Disney μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, μιας και η εικόνα της υγείας του ήταν φανερά επιδεινωμένη. Αφότου υποβλήθηκε σε εξετάσεις, διαπιστώθηκε πως είχε αναπτυχθεί κακοήθης όγκος στον αριστερό του πνεύμονα, ο οποίος και αφαιρέθηκε πάραυτα. Αν και βγήκε από το νοσοκομείο, δύο εβδομάδες αργότερα, στις 15 Δεκεμβρίου του 1966 άφησε την τελευταία του πνοή απόκαταπληξία, σε ηλικία 65 ετών.
Ο θάνατός του προμήνυε την έναρξη μιας νέας εποχής για τη Disney.
Η αναγέννηση και η πτώση
Μετά το θάνατο του Walt, η ηγεσία πέρασε στον αδερφό του, Roy, αν και πολλοί υποστήριζαν ότι είναι αισθητή η απουσία του Walt στο αποτέλεσμα των ταινιών. Εκείνη την εποχή, κυκλοφόρησαν οι εξής ταινίες: «Το Βιβλίο της Ζούγκλας» (1967) και «Οι Αριστόγατες» (1970). Το 1971, ο Roy έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία και τα ηνία της εταιρείας πέρασαν στον Donn Tatum, μέχρι το 1980, και μετά στον Card Walker – μέχρι το 1983.
Κατά τη διάρκεια της εν λόγω δεκαετίας, η Disney διέγραψε σπουδαία πρόοδο, τόσο στον αριθμό των υπαλλήλων της (περίπου 23.000), όσο και στα έσοδά της (257.751.000 δολάρια). Οι ταινίες που κυκλοφόρησαν τα χρόνια εκείνα ήταν:
– «Μπερνάρ και Μπιάνκα» (1959): 48 εκατ. δολάρια στο box office
– «Ρομπέν των Δασών», γεμίζοντας τα ταμεία της εταιρείας με 18 εκατ. δολάρια
– «Η Μαύρη Τρύπα (1979)»: 35 εκατ. δολάρια
– «Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο» (1981): 39,9 εκατ. δολάρια.
Το 1983, καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου ανέλαβε ο γαμπρός του Walt, Ron W. Miller, ο οποίος, όμως, απομακρύνθηκε από τη συγκεκριμένη θέση έναν χρόνο μετά, το 1984, από τους εξής μετόχους της εταιρείας: Roy E. Disney, Sid Bass, Lillian και Diane Disney, καθώς και τον Irwin L. Jacobs. Στη θέση του, ορίστηκε ο Michael Eisner, πρώην πρόεδρος της Paramount Pictures. Ο Eisner ήθελε η εταιρεία να παράγει μια ταινία κινουμένων σχεδίων κάθε 18 μήνες και όχι κάθε τέσσερα χρόνια, όπως συνηθιζόταν.
Επιπλέον, προχώρησε σε μία σειρά δράσεων για να ενισχυθεί η παρουσία της Disney στην τηλεόραση, δημιουργώντας την κωμωδία «The Golden Girls», η οποία στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Το 1984, κυκλοφόρησε το «Μαύρο Καζάνι», μια σημαντική αποτυχία στο box office. Δύο χρόνια αργότερα, το 1986, η εταιρεία μετονομάστηκε από Walt Disney Productions σε Walt Disney Company, ισχυριζόμενη ότι το παλιό όνομα αναφερόταν αποκλειστικά στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Το 1988, κυκλοφόρησε η ταινία «Ο Όλιβερ και η παρέα του», συγκεντρώνοντας εισπράξεις άνω των 100 εκατ. δολαρίων. Τα ακαθάριστα έσοδα της εταιρείας αυξήθηκαν, από 165 εκατ. δολάρια το 1983, σε 876 εκατ. δολάρια το 1987 και τα λειτουργικά έσοδα αυξήθηκαν, από -33 εκατ. δολάρια το 1983, σε +130 εκατ. το 1987. Το επόμενο βήμα της Disney ήταν να μας ταξιδέψει σε μία μαγική ιστορία, με άρωμα θάλασσας. Έτσι, στις 17 Νοεμβρίου του 1989, κυκλοφόρησε η «Μικρή Γοργόνα», μια ταινία-σταθμός στην «αναγέννηση» της εταιρείας. Όπως ήταν λογικό, η ιστορία της Άριελ συγκέντρωσε πολύ γρήγορα 233 εκατ. δολάρια στο box office, ενώ απέσπασε και βραβείο Όσκαρ για το Καλύτερο Πρωτότυπο Τραγούδι («Under The Sea»).
Οι επόμενες ταινίες που έφεραν την υπογραφή της Disney είναι γνωστές σε όλους μας, έφεραν σημαντικά κέρδη στην εταιρεία, απέσπασαν βραβεία και διθυραμβικές κριτικές:
– «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1991): 430 εκατ. δολάρια
– «Αλαντίν» (1992): 504 εκατ. δολάρια
– «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994): 968,5 εκατ. δολάρια
– «Ποκαχόντας» (1995): 346 εκατ. δολάρια
– «Η Παναγία των Παρισίων» (1996): 325 εκατ. δολάρια
– «Ηρακλής πέρα από το Μύθο»: (1997): 252 εκατ. δολάρια
– «Μουλάν» (1998) 304 εκατ. δολάρια
– «Ταρζάν» (1999): 448 εκατ. δολάρια.
Ωστόσο, παρά τις επιτυχημένες ταινίες, το 2001, οι δραστηριότητες της Disney είχαν καθαρή απώλεια 158 εκατομμυρίων δολαρίων. Προκειμένου να γίνει ένα «γενναίο κούρεμα» στις δαπάνες, η Disney ανακοίνωσε ότι θα απολύσει 4.000 υπαλλήλους. Το 2003, ο Roy Disney, ανιψιός του Walt, ανακοίνωσε την αποχώρησή του λόγω του τρόπου λειτουργίας της εταιρείας. Την ίδια εβδομάδα, ο Stanley Gold, μέλος του διοικητικού συμβουλίου, αποσύρθηκε για τους ίδιους λόγους, ενώ οι δυο τους σχημάτισαν την καμπάνια: «Save Disney».
Η αλλαγή ηγεσίας και το σήμερα
Ο Νέμο ήρθε να σώσει την δυσμενή κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Disney, αφού η ταινία (η οποία δημιουργήθηκε από κοινού με την Pixar) «Ψάχνοντας το Νέμο», σημείωσε κέρδη 936 εκατ. δολαρίων. Τον Μάρτιο του 2005, ο Bob Iger έγινε Διευθύνων Σύμβουλος της Disney μετά τη συνταξιοδότηση του Eisner. Οι σημαντικότερες ταινίες που κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο ήταν, μεταξύ άλλων:
– «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού» (2006): Πάνω από 1 δισ. δολάρια στο box office
– «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου» (2007): 960 εκατ. δολάρια
– «Ρατατούης» (2007) και «WALL-E» (σε συνεργασία με την Pixar) (2008) – με τον «WALL-E» να κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων
– «Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά»: Πάνω από 1 δισ. δολάρια.
Εντούτοις, παρά την επιτυχία, τον Ιανουάριο του 2011, το μέγεθος των Disney Interactive Studios μειώθηκε και 200 υπάλληλοι απολύθηκαν. Στη συνέχεια, το 2013, κυκλοφόρησε η ταινία «Ψυχρά κι Ανάποδα», κατακτώντας το θρόνο των εισπράξεων, καταγράφοντας 1.2 δισ. δολάρια.
Στις 8 Αυγούστου του 2017, η Disney ανακοίνωσε ότι θα τερματίσει τη συνεργασία της με το Netflix, αφού αποσκοπεί στη δημιουργία μιας δικής της πλατφόρμας. Κι έτσι, το 2019 κυκλοφόρησε το Disney+, το οποίο μετρά περισσότερους από 135 εκατ. συνδρομητές από τον Ιούνιο του 2022.
«Σκοτεινά facts» για την εταιρεία παραγωγής που σημάδεψε την παιδική μας ηλικία
Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι μια εταιρεία σε μία ιδιαίτερα επικερδή βιομηχανία – όπως αυτή της παραγωγής ταινιών – απευθύνεται, ως επί το πλείστον, σε παιδιά δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι προσφέρει και το πιο υγιές εργασιακό περιβάλλον στους υπαλλήλους της.
Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα facts που δείχνουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως, πίσω από ένα πολύχρωμο σύμπαν, πασπαλισμένο με νεραϊδόσκονη, κρύβονται οι σκληρότερες αλήθειες.
Walt Disney – σαν να λέμε Miranda Priestly
Για όσους έχετε δει το: «Ο Διάβολος φοράει Prada», σκεφτείτε τον Walt Disney ως εργοδότη, με τα χαρακτηριστικά της Miranda Priestly. Ειδικότερα, σύμφωνα με μαρτυρίες εργαζόμενων, όταν ο Walt Disney περνούσε από έναν διάδρομο, έβηχε, προειδοποιώντας τους υπαλλήλους ότι «το αφεντικό είναι εδώ» και, ως εκ τούτου, επικρατούσε τέτοια σιγή, που μπορούσες να ακούσεις και μια καρφίτσα να πέφτει.
Ισότητα στον εργασιακό χώρο; Τι είναι αυτό; Τρώγεται;
Όσο ο Walt Disney ήταν επικεφαλής προσλάμβανε ελάχιστες γυναίκες. Και όσες εξ αυτών είχαν «την τιμή» να ενσωματωθούν στο εργατικό δυναμικό της Disney, υποβιβάζονταν στα τμήματα μελανιών και βαφής.
Καλά πήγε αυτό.
Το τίμημα της ματαιοδοξίας
Καθώς ο Walt γινόταν όλο και πιο επιτυχημένος, έχασε την επαφή με τους ταλαιπωρημένους και ανεπαρκώς αμειβόμενους υπαλλήλους του, οι οποίοι τελικά άρχισαν να επαναστατούν εναντίον του. Ακόμη και ο Art Babbitt, ένας από τους πιο στενούς φίλους και συνεργάτες του Walt, αλλά και ο άνθρωπος που σχεδίασε τον Γκούφυ, στάθηκε απέναντί του.
Βέβαια, ο Walt είχε τυφλωθεί τόσο πολύ από τη ματαιδοξία και την αλαζονεία που προσφέρουν το χρήμα και η δόξα, που έκλεισε τα αυτιά του προς κάθε είδους κριτική. Και μάλιστα, προχώρησε απολύοντας τον Babbitt. Η κατάσταση έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις το 1941, όταν 200 υπάλληλοι έφτασαν να διαδηλώνουν έξω από το στούντιο.
Όπως κάθε χρονιά από το 1945, μέχρι σήμερα, έτσι και φέτος, η 16η Οκτωβρίου γιορτάζεται ως η Παγκόσμια Ημέρα Φαγητού από τη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (Food and Agriculture Organization, FAO) του ΟΗΕ. Για το 2023, το θέμα είναι: «Water is life, water is food. Leave no one behind».
Για ένα λεπτό… Πρόκειται για την Παγκόσμια Ημέρα Φαγητού. Για ποιο λόγο μιλάμε για το νερό; Αυτό έχει δική του μέρα, στις 22 Μαρτίου.
Αν και το νερό καλύπτει το 71% της επιφάνειας της Γης, μόλις το 2,5% αυτού αποτελεί γλυκό, πόσιμο νερό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη γεωργία και τη βιομηχανία. Απ’ όλο το γλυκό νερό που αντλείται παγκοσμίως, το 72% χρησιμοποιείται από τη γεωργία και αυτές οι απαιτήσεις αναμένεται να αυξηθούν κατά 35% ως το 2050 (πίστεψέ με, αυτά τα ποσοστά θα βγάλουν περισσότερο νόημα σε λίγο). Ωστόσο, το νερό δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Ήξερες ότι το απόθεμα γλυκού νερού ανά άτομο έχει μειωθεί κατά 20% τις τελευταίες δεκαετίες;
Σοκ.
Ναι, οκέι, αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικά;
Επειδή είμαι geek και ΛΑΤΡΕΥΩ τα ποσοστά, ορίστε μερικά facts από τον FAO που σίγουρα θα σε ταρακουνήσουν:
– Περίπου το 74% όλων των καταστροφών κατά την περίοδο 2001-2018 είχαν να κάνουν με το νερό και προκάλεσαν οικονομική ζημιά 700 δισ. δολαρίων
– Από το 2000 και μετά, οι καταστροφές λόγω πλημμυρών έχουν αυξηθεί κατά 134%, ενώ ο αριθμός και η διάρκεια των ξηρασιών κατά 29%
– Οι υδροβιότοποι εξαφανίζονται 3 φορές πιο γρήγορα σε σχέση με τα δάση (σκέψου ότι το 85% των υδροβιότοπων έχει χαθεί τους τελευταίους μόλις 3 αιώνες). Αν και καλύπτουν μόνο το 1% της επιφάνειας της Γης, σε αυτούς ζει το 40% όλων των ειδών ψαριών του κόσμου: Από αυτά ψαρεύουμε 3.000 και εκτρέφουμε πάνω από 650!
– Τουλάχιστον 600 εκ. άνθρωποι εξαρτώνται (έστω και εν μέρει) από τα υδάτινα συστήματα διατροφής είτε λόγω επαγγέλματος (ψαράδες, εκτροφείς κ.ά.), είτε λόγω των θρεπτικών τους συστατικών (ω-3 λιπαρά οξέα, βιταμίνες και μέταλλα).
– Αν σκεφτούμε πως το 95% του φαγητού μας παράγεται στο έδαφος και πως όλα ξεκινούν από το χώμα και το νερό, αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τον λόγο για τον οποίο η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Φαγητού αφιερώθηκε στο νερό.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον FAO: «Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να διαχειριζόμαστε το νερό με σύνεση. Πρέπει να παράγουμε περισσότερα τρόφιμα και άλλα βασικά γεωργικά προϊόντα με λιγότερο νερό, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι το νερό κατανέμεται ισότιμα, ότι τα υδάτινα συστήματα διατροφής μας διατηρούνται και κανείς δεν μένει πίσω».
Ο FAO καλεί τις κυβερνήσεις, τους οργανισμούς, τους ακαδημαϊκούς, τον ιδιωτικό τομέα και τον κάθε πολίτη να συνεργαστούν για να προστατεύσουν τους υδάτινους πόρους – και άρα το μέλλον μας.
Ίσως νιώθεις μικρ@ μπροστά σε όλα αυτά, όμως υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις για να συμβάλεις κι εσύ σε αυτή την προσπάθεια:
– Επίλεξε φρούτα και λαχανικά εποχής, όσπρια, κεχρί και ξηρούς καρπούς όχι μόνο για τα θρεπτικά συστατικά που σου προσφέρουν, αλλά και επειδή χρειάζονται λιγότερο νερό για να παραχθούν
– Προτίμησε φρέσκα προϊόντα έναντι των επεξεργασμένων, μιας και τα πρώτα απαιτούν λιγότερο νερό για την παραγωγή τους – άσε που σε βοηθούν να αποκτήσεις μια ισορροπημένη διατροφή!
– 1 δισ. τόνοι φαγητού πετιούνται κάθε χρόνο! Μείωσε τη σπατάλη φαγητού (και άρα νερού), οργανώνοντας τα γεύματα και τα ψώνια σου, ώστε να μην περισσεύει φαγητό. Αν περισσέψει, κατανάλωσέ το την επόμενη μέρα (ή και μέσα στους επόμενους μήνες αν μπει κατάψυξη). Ακόμη, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε μια νέα συνταγή ή να το κομποστοποιήσεις
– Επίλεξε ψάρια και θαλασσινά που έχουν πιστοποίηση βιώσιμης ιχθυοκαλλιέργειας ή αλιείας
– Εξοικονόμησε νερό συντομεύοντας το μπάνιο σου (ξέρω, ούτε σε μένα αρέσει), επιδιορθώνοντας βρύσες που τρέχουν και ποτίζοντας τα φυτά σου με περισσευούμενο νερό από βράσιμο/ αφυγραντήρα. Μιας και το νερό χρησιμοποιείται και στην παραγωγή ενέργειας, βοηθάς ακόμα και με το να κλείνεις το φως και τις ηλεκτρικές συσκευές όταν δεν τα χρησιμοποιείς
– Πάρε μέρος σε εθελοντικά προγράμματα καθαρισμού παραλιών, ποταμών και λιμνών της περιοχής σου
– Προτίμησε ρούχα από φυσικά υλικά, όπως βαμβάκι ή μαλλί, διότι τα συνθετικά υλικά (π.χ. πολυεστέρας) απελευθερώνουν μικροπλαστικά, τα οποία καταλήγουν στο νερό και, τελικά, στο φαγητό μας.
Για μια μέρα, άσε τη selfie στα drafts σου και ανέβασε ένα Instagram story με τον δικό σου τρόπο να εξοικονομείς νερό: Από ένα ισορροπημένο πιάτο με υλικά που παράγονται με λιγότερο νερό, μέχρι άλλες καθημερινές δράσεις. Τάγκαρε το @FAO και χρησιμοποίησε τα hashtags #FoodHeroes και #WorldFoodDay για να συμμετάσχεις στην καμπάνια.
Κατάσταση αναμονής aka “waiting mode” είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος όταν αδυνατεί να ολοκληρώσει οτιδήποτε άλλο, εκτός από το σημαντικότατο ραντεβού που έχει κανονίσει για το απόγευμα. Ως εκ τούτου, κοιτάει όλη μέρα το ρολόι του, καθώς τα λεπτά κυλούν με αφόρητα αργούς ρυθμούς.
Φυσικά, το “waiting mode” δεν αφορά μόνο κάποιο σημαντικό ραντεβού αλλά μπορεί να συμβαίνει πριν από καθετί προγραμματισμένο
Συνήθως, το συναίσθημα που δημιουργείται κατά τη “λειτουργία αναμονής” είναι ανησυχία ή ανυπομονησία. Πρόκειται για μια συνθήκη καθόλου, μα καθόλου ευχάριστη, που, όμως, μπορεί να συμβεί σε όλους. Για την ακρίβεια, πιθανότατα οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε αντίστοιχες καταστάσεις.
Η “λειτουργία αναμονής” είναι σχετικά κοινή και, ως επί το πλείστον, γίνεται αισθητή πριν από μια συνέντευξη για δουλειά, ένα πρώτο ραντεβού ή μια καθοριστική συνάντηση με τον γιατρό μας. Εν ολίγοις, προγραμματισμένες καταστάσεις που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεσή μας και είναι βαρύνουσας σημασίας στη λίστα των προτεραιοτήτων μας.
Έτσι, ενώ μπορεί να γνωρίζουμε πως έχουμε τα χρονικά περιθώρια για να ρυθμίσουμε τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της ημέρας, η αναμονή γι’ αυτό που αναμένεται να συμβεί αργότερα, μας παραλύει σε τέτοιο βαθμό, που η ολοκλήρωση οποιασδήποτε άλλης εργασίας φαντάζει ακατόρθωτη. Αξίζει να αναφερθεί, πως η “λειτουργία αναμονής” ενδέχεται να βρει πρόσφορο έδαφος σε κάθε άτομο εκεί έξω. Εκτός από τους νευροαποκλίνοντες, βέβαια, είναι πολύ πιο εξουθενωτική για άτομα που ήδη παλεύουν με τις εκτελεστικές λειτουργίες.
Ειδικότερα, τα άτομα με ΔΕΠΥ, αυτισμό, κατάθλιψη, άγχος και PTSD τείνουν να βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής πιο συχνά από άλλους ανθρώπους, προκαλώντας τους συχνά περισσότερο στρες. Στον πυρήνα του, το “waiting mode” είναι ένα πρόβλημα ρύθμισης της προσοχής που σχετίζεται με το άγχος. Από πολλές απόψεις, μοιάζει με μηρυκασμό – ένα μοτίβο σκέψης όπου το μυαλό μας εστιάζει σε μια οδυνηρή κατάσταση και συνεχίζει να επιστρέφει σε αυτήν ακόμη και αφού αποτραβηχτεί.
Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούμε, όταν είμαστε προσκολλημένοι σε μια κατάσταση αναμονής, το μυαλό μας παραμένει “αγκιστρωμένο” στο επερχόμενο γεγονός, στις αγωνίες και στα σχέδιά μας γύρω από αυτό.
Τελικά, η “λειτουργία αναμονής” είναι ένας πολύπλοκος συνδυασμός άγχους, εκτελεστικής δυσλειτουργίας και κακής διαχείρισης χρόνου. Αυτή η πολυπλοκότητα σημαίνει ότι η καλύτερη προσέγγιση για να “απαγκιστρωθείς” απαιτεί μια ποικιλία στρατηγικών που να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές πτυχές του προβλήματος.
Εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα
Η λέξη-κλειδί είναι η ενσυνειδητότητα, η ικανότητά μας να επικεντρωνόμαστε στην τρέχουσα συνθήκη, χωρίς να εμπλέκονται παρελθοντικές ή ενδεχόμενες μελλοντικές καταστάσεις. Συνεπώς, καλλιεργώντας την ενσυνειδητότητα, έχουμε ευκολότερα την τάση να επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις μας και να “φρενάρουμε” όσες από αυτές μάς αποσυντονίζουν, ώστε να διαχειριστούμε καλύτερα το άγχος.
Μετάθεση του άγχους
Το άγχος, αν και έχει κατά βάση αρνητικό πρόσημο, είναι αναπόφευκτο – ακόμα και για τους πιο ψύχραιμους. Σε περιπτώσεις όπου η ατμόσφαιρα είναι συναισθηματικά φορτισμένη, το άγχος είναι λογικό επακόλουθο. Αν προσπαθήσουμε να το καταπολεμήσουμε εκείνη τη στιγμή, είναι πιθανό να αγχωθούμε πολύ περισσότερο. Γι’ αυτό, μια εναλλακτική λύση είναι να το βάλουμε στην άκρη και να αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια σε ό,τι συμβαίνει τώρα.
Σίγουρα, είναι μια πρόσκαιρη λύση, αλλά μπορεί να λειτουργήσει.
Η ενέργεια που δαπανάται ανά task διαφέρει από άτομο σε άτομο. Παρ’ όλα αυτά, ο γενικός κανόνας για να ξεφύγουμε από το “waiting mode” είναι να αναζητάμε απλές εργασίες που είναι, ταυτόχρονα, ενδιαφέρουσες ή πρωτότυπες, έτσι ώστε να ιντριγκάρουν το μυαλό μας. Η διαχείριση τόσο του χρόνου, όσο και του άγχους – ειδικά σε μία καθημερινότητα της οποίας οι ρυθμοί είναι φρενήρεις – δεν είναι απλή υπόθεση, οπότε το να εστιάζει το μυαλό μας σε μία κατάσταση αναμονής, κάποιες φορές είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικό.
Σταδιακά, με ένα βήμα τη φορά, όμως, μπορεί να βρεθεί λύση.
Μιας και πλησιάζει η εποχή που θέλουμε ολοένα και περισσότερο να αμπαρωνόμαστε στο σπίτι με ποπ κορν και να λιώνουμε μπροστά σε μια οθόνη, ίσως ήρθε η στιγμή να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες ταινίες δράσης στο Disney+.
Οι πειρατές της Καραϊβικής – yo ho, yo ho! A pirate’s life for me
Μπορεί η πρώτη ταινία να κυκλοφόρησε το 2003 – wait what? – αλλά οι απίθανες περιπέτειες του Jack Sparrow, της Elizabeth Swann και του Will Turner είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας. Εκτός από το αδιαμφισβήτητο υποκριτικό ταλέντο του Johnny Depp που «κουβάλησε» και τις πέντε ταινίες, οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές και οι «κακοί» κατέθεσαν το 100% του εαυτού τους, συμβάλλοντας σ’ ένα καταπληκτικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα.
Τα ειδικά εφέ, τα οποία ήταν ιδιαίτερα πρωτοποριακά – αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για 1-2 δεκαετίες πριν, τα σκηνικά, πολλά εκ των οποίων κατασκευάστηκαν αποκλειστικά και μόνο για τις ταινίες αυτές, μαρτυρούν τον τεράστιο προϋπολογισμό, αλλά και τη σπουδαία δουλειά που πραγματοποιήθηκε πίσω από τις κάμερες. Μπορεί οι δύο τελευταίες ταινίες να μας «ξένισαν» λίγο, γιατί δημιούργησαν κάποια «κενά» στο σενάριο και την πλοκή των προηγούμενων ταινιών, όμως τουλάχιστον έδωσαν στους πρωταγωνιστές το τέλος που τους άξιζε.
Φιλική συμβουλή: Να δείτε πάραυτα και τις πέντε ταινίες στο Disney+, ακόμα και τις δύο τελευταίες, γιατί το φινάλε έρχεται να ολοκληρώσει (σχεδόν) ό,τι είχε μείνει ημιτελές.
Μίλα μου για Statham
Ο Jason Statham είναι, πιθανότατα, ο ηθοποιός που έγινε ευρύτερα γνωστός επειδή μοιράζει ξύλο αβέρτα. Είτε είναι κάποιος φαν του είδους, είτε όχι, οφείλει να αναγνωρίσει ότι οι σκηνές κατά τις οποίες ο Statham έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα τσούρμο από αντιπάλους, μάς προσφέρουν απλόχερα σασπένς και αδρεναλίνη.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή, στο Disney+ βρίσκονται οι ταινίες δράσης «Transporter» και «Transporter 2», στις οποίες ο Jason Statham υποδύεται έναν οδηγό που έχει πάρε-δώσε με ανθρώπους του υποκόσμου και μεταφέρει τα «δέματά» τους, ό,τι κι αν περιέχουν αυτά, από ένα σημείο σ’ ένα άλλο – και αμείβεται αδρά γι’ αυτό. Εντούτοις, κάποια στιγμή, αγνοεί τους αυστηρούς κανονισμούς του και πέφτει σ’ ένα ατόπημα που τον οδηγεί σ’ ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό.
Το Χρονικό της Νάρνια – μια τριλογία που διακόπηκε βάναυσα
Η γνωστή ιστορία των τεσσάρων αδερφών Pevensie, του Peter, της Susan, του Edmund και της Lucy, που ανακαλύπτουν μια ιδιαίτερη ντουλάπα, η οποία τους οδηγεί σε μια μαγική χώρα, τη Νάρνια. Εκεί, ανακαλύπτουν ότι έχει σφετεριστεί το θρόνο μια σκληρή βασίλισσα, «βυθίζοντας» όλη την επικράτεια σε βαρύ χειμώνα και «παγώνει» κατά βούληση τα πάντα στο πέρασμά της.
Κι έτσι ξεκινούν όλα.
Αν και η πρώτη ταινία, το «Λιοντάρι, Η Μάγισα και Η Ντουλάπα» ξεκίνησε πολύ δυναμικά, σημειώνοντας ικανοποιητικά νούμερα στις εισπράξεις, στην πορεία η επιτυχία αυτή άρχισε να φθίνει. Λίγο ο σκληρός ανταγωνισμός, με πολλούς να συγκρίνουν, αδίκως, το «Χρονικό της Νάρνια» με τον «Χάρι Πότερ», λίγο που το marketing είχε πολλά περιθώρια βελτίωσης, μετά κόπων και βασάνων, οι ταινίες κατάφεραν να σχηματίσουν τριλογία με τον «Πρίγκιπα Κάσπιαν» και τον «Ταξιδιώτη Της Αυγής».
Εκ του αποτελέσματος, όμως, τόσο τα εφέ, η μουσική και το σενάριο, όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών συνθέτουν μια εξαιρετική σειρά ταινιών δράσης, με έντονο το στοιχείο της φαντασίας, περνώντας μηνύματα υπέρ της αφοσίωσης, της πίστης, της οικογένειας και της γενναιότητας.
–Ποιες ταινίες των X-Men έχει το Disney+; –Ναι.
Η πασίγνωστη ομάδα υπερηρωών προσφέρεται μέσα από όλες τις ταινίες της μέσω του Disney+, για να μη χορταίνουμε δράση τα φθινοπωρινά βράδια. Μιας και κάθε νέα ταινία που κυκλοφορούσε σημείωνε ολοένα και μεγαλύτερες εισπράξεις από την προηγούμενη, η κυκλοφορία δέκα και πλέον ταινιών ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη. Ειδικότερα, μερικές από τις ταινίες που προσφέρονται μέσα από τη δημοφιλή πλατφόρμα είναι οι εξής:
X-Men
X-Men 2
X-Men: Η Τελική Αναμέτρηση
X-Men: Η Πρώτη Γενιά
X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος
X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας
Και τέλος, ενός λεπτού σιγή για την υποδειγματική ερμηνεία του Hugh Jackman ως Wolverine.
Thor λέμε και κλαίμε
Οι ταινίες του Thor στο Disney+ είναι πέντε, με εξαίρεση εκείνες που εμφανίζεται στο πλαίσιο συγκρότησης μιας ομάδας ηπερηρωών, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Η κορυφαία όλων, ωστόσο, είναι αδιαμφισβήτητα το «Thor: Ragnarok». Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα σκηνοθεσία του Taika Waititi που έδωσε νέα πνοή στην συγκεκριμένη σειρά ταινιών.
Μάλιστα, η σκηνή όπου ο Thor μάχεται με τον Hulk είναι μία από τις πιο επικές μονομαχίες στο σύμπαν της Marvel.
Guardians of the Galaxy, βεβαίως
Ανεξαρτήτως αν κάποιος προτιμάει τη DC από τη Marvel ή αντιπαθεί σφόδρα της ταινίες που βασίζονται σε κόμικς ηπερηρωών συλλήβδην, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το «Guardians of the Galaxy» παίζει μόνο του στη δική του έδρα, δίχως να φοβάται τον ανταγωνισμό ή τη σύγκριση. Η χημεία, το χιούμορ και οι ατάκες της ομάδας των Star-Lord, Gamora, Rocket, Groot, Drax και Mantis, καθώς επίσης και οι ανεπανάληπτες σκηνές δράσης, αποτέλεσαν τα δομικά συστατικά για τη δημιουργία μιας ταινίας, πολύ διαφορετικής από τις ανάλογες του είδους.
Avatar – από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών
Όταν ο James Cameron έχει έμπνευση και διάθεση για δημιουργία, δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους. Οι ταινίες «Avatar» και «Avatar: The Way of Water» παρουσιάζουν στη μεγάλη οθόνη τις περιπέτειες του Jake Sully, ενός πρώην στρατιώτη με αναπηρία που συμμετέχει, αρχικά, ως «δόλωμα» σε μία αποστολή ως «avatar» στην Πανδώρα, προκειμένου οι άνθρωποι να εξορύξουν ένα πολύτιμο ορυκτό, το ουνομπταίνιο.
Στην πορεία, όμως, τα δεδομένα ανατρέπονται και στη δεύτερη ταινία, «Avatar: The Way of Water», βλέπουμε τον Jake στην προσπάθειά του να σώσει τη νέα του οικογένεια.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η πρώτη ταινία που κυκλοφόρησε το 2009 σημείωσε εισπράξεις ύψους 2.8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, με αποτέλεσμα ναεκθρονίσει τον «Τιτανικό» και να αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία της μεγαλύτερης εισπρακτικής επιτυχίας παγκοσμίως!
Ίσως αυτή η μία και μοναδική λέξη να είναι αρκετή για να θεωρηθεί ολοκληρωμένο το άρθρο. Σαν να αρκεί από μόνη της για να συμπεριλάβει νοήματα που βρίσκουν τις λέξεις λιγοστές ή και φτωχές μπροστά στο νόημα που φυλακίζει. Μητρότητα με θαυμαστικό. Ταξίδι που ξεκινά απότομα και απόλυτα από την πρώτη μέρα που εκείνο το μαγικό στικάκι, που κρατάει μέσα του όλη σου την αγωνία, βγει θετικό.
Παράδοξο δεν είναι πως μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας διαδραματίζεται πάντα σ’ ένα μπάνιο; Ίσως ναι. Ίσως πάλι και όχι, γιατί το ταξίδι αυτό χωράει παντού, ταιριάζει παντού, υπάρχει παντού και ξεκινά από μέσα μας.
Η μητρότητα τελικά, όμως, είναι ένα ανταγωνιστικό σπορ
Για τις περισσότερες παλιές, οι νέες μαμάδες είναι μια μάστιγα. Αντάρτισσες που σκοτώνουν το κλασικό χιούμορ, γυρνούν την πλάτη στην εμπειρία και πιστεύουν πως μπορούν να τα βρουν όλα γραμμένα στα βιβλία. Και τις περισσότερες φορές, είναι αυτές οι ίδιες, παλιές μαμάδες που υποτίμησαν τις επιλογές σου, βασισμένες στα όσα λίγα γνώριζαν, που θαυμάζουν και εκπλήσσονται ευχάριστα με τον άνθρωπο που βοηθάς το μικρό σου να γίνει, μετέπειτα.
Τότε το μπάνιο, τότε το κρέας, έτσι τον ύπνο, έτσι τον θηλασμό, δέκα ζακέτες, βγάλε την πάνα, μην το κοιμίζεις, κοίμησέ το, μη το καρότο από τόσο νωρίς, τα άλλα παιδιά, οι άλλες μαμάδες, εγώ στα δικά μου, εμάς τι πάθανε δηλαδή;
Mompetition λέγεται και η μοναδική αιτία εμφάνισής του είναι η δίψα ορισμένων μαμάδων για επιβεβαίωση
Είναι προσωπικό το θέμα, δηλαδή. Να βγάλουμε έξω τις «μητρότητές» μας να τις μετρήσουμε, για να νιώσουμε αρκετές. Δεν έχει να κάνει με το καλό του παιδιού σας ή το δικό σας. Ο θηλασμός, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, η εκπαίδευση της τουαλέτας και αργότερα οι βαθμοί στα σχολεία, η υπακοή, η αποδοχή από τους μεγαλύτερους, τα επιτεύγματά του και ακόμη τόσα, καταντούν μία τεράστια σύγκριση που βλάπτει πρωτίστως το παιδί.
Καθώς καθένα έχει διαφορετικούς χρόνους, θέλω και ανάγκες, οι μητέρες που ανταγωνίζονται άλλες μαμάδες, τα εξαναγκάζουν να τα αγνοούν ή και να μην τα γνωρίσουν ποτέ, στην προσπάθειά τους να νικήσουν τις άλλες. Αυτό, όμως, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη δική τους ανάγκη για επίδειξη και τα δικά τους κενά που ψάχνουν απεγνωσμένα να γεμίσουν. Στάση ακραία εγωιστική που έρχεται σε τρομερή αντίθεση με την ίδια τη φύση της μητρότητας.
Το πρώτο και σημαντικότερο, όμως, είναι ο απόλυτος σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού μας για να τη βοηθήσουμε να ανθίσει και να εξελιχθεί. Όχι το σκαλί που στέκεται δίπλα στα άλλα παιδάκια. Έτσι το γεμίζουμε μόνο με ανασφάλειες αντί να του μάθουμε τη δύναμη και τον αυτοσεβασμό και φυτεύουμε το φόβο της αποτυχίας βαθιά μέσα του, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει απομακρυσμένα από τον πραγματικό εαυτό του.
Έχει τύχει πολλές φορές να αναρωτηθώ κι εγώ η ίδια για τις τακτικές άλλων μαμάδων, αλλά κράτησα τις αντιρρήσεις μου για τον εαυτό μου, κυρίως από ντροπή.
Τι του ταιριάζει, τι του αρέσει, τι του αρκεί και τι το χαρακτηρίζει. Για κάποια χρόνια το ξέρει αποκλειστικά και μόνο η ίδια του η μαμά, μέχρι αυτό να μεγαλώσει και να πάρει τα ηνία της ζωής του. Η ανταγωνιστικότητα, όμως, των μαμάδων δε σταματά εκεί. Ορισμένες εξακολουθούν να πιέζουν τα παιδιά τους σε όλη την πορεία της ζωής τους με γνώμονα τη δική τους επιβράβευση από την κοινωνία και το κοντινό περιβάλλον.
Ποιον άνθρωπο θα αγαπήσουν, ποια δουλειά θα επιλέξουν, πόσα πτυχία θα κρεμάσουν στους τοίχους τους, πότε θα παντρευτούν, πώς θα παντρευτούν. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τις ανταγωνιστικές μαμάδες να έχουν να καμαρώσουν στις άλλες μαμάδες φίλες τους για τα παιδιά τους, καταστρέφοντας τη σχέση τους μαζί τους. Έτσι συνηθίζοντας να ακούω τέτοιες συζητήσεις, αναρωτήθηκα πολλές φορές αν η έντονη αυτή ανάγκη καθοδήγησης σε έγκυες ή νέες μαμάδες και η επίδειξη σε άλλες, έρχεται πακέτο με τον πελαργό.
Αν είναι, δηλαδή, ένα μητρικό χαρακτηριστικό που δεν μπορείς να αποποιηθείς, μέχρι που κατάλαβα πως οφείλεται σε μητρικές ανασφάλειες και λάθη – ή απλώς σε μία έντονη ανάγκη να θεωρηθείς ειδήμων σε κάτι. Και η απορία αυτή ήρθε να λυθεί τελείως, όταν έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά. Εκεί ξεδιάλυνε το τοπίο κατευθείαν.
Δεν επέτρεψα στιγμή στην εμπειρία και την άνεσή μου από την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου, να με καθοδηγήσουν στην δεύτερη. Το ίδιο φυσικά σκοπεύω να κάνω και αφότου γεννήσω. Ούτε από εμένα την ίδια δε θα δεχτώ προτροπή για μία πεπατημένη που αφορά άλλο παιδί. Δικό μου μεν, αλλά διαφορετικό. Με ολοκαίνουριο χαρακτήρα και ταπεραμέντο.
Θέλει θάρρος να σταθείς στο ύψος σου και να συνεχίσεις αυτό που κάνεις ανεπηρέαστα
Είναι πολλές οι φωνές και τροφοδοτούν με τον χειρότερο τρόπο τις εκατομμύρια ανασφάλειες, που κάθε μέρα έχεις ως μαμά. Η λέξη σούπερ, άλλωστε, πέθανε με τον Νίτσε. Χρειάζεσαι τα λάθη. Σε κάνουν καλύτερη, σε δυναμώνουν, εξοικειώνουν το παιδί σου με τον πραγματικό κόσμο, το θωρακίζουν.
Είσαι, όμως, καλή μαμά. Οι ανασφάλειες αυτές το αποδεικνύουν, και μόνον αυτές. Όχι η αυτοπεποίθηση μίας κεκτημένης εμπειρίας που εξομοιώνει όλα τα παιδιά. Όχι η άρνηση να παραδεχτείς λάθη και πως τελικά η μητρότητα δεν έχει τελευταία πίστα. Αγαπημένες μου μαμάδες, είμαστε τόσο κουρασμένες και τόσο άυπνες. Η κάθε μέρα μας είναι γεμάτη και κουραστική, αναζητούμε συνεχώς τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το χαοτικό ταξίδι και έχουμε τερματίσει το multitasking σαν να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο.
Μαζί και χώρια προσπαθούμε για τα ίδια πράγματα και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι γνώμες, συμβουλές, υποδείξεις και ανταγωνισμό. Η μητρότητα είναι γεμάτη από κύματα ανασφάλειας και κύματα αυτοπεποίθησης και ακραίας σιγουριάς πως τα καταφέρνουμε. Ας τροφοδοτούμε μόνο τα δεύτερα η μία για την άλλη. Θυμάμαι στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, ήμουν περίπου τριών μηνών όταν κάποια άλλη μαμά μου είπε πως δεν γιορτάζω στη γιορτή της μητέρας εκείνης της χρονιάς και πως βιαζόμουν. Θυμάμαι πόσο είχα στεναχωρηθεί. Ήταν το μόνο που είχα και μου το πήρε.
Έπειτα θυμάμαι τόσες και τόσες συμβουλές αφού γέννησα γιατί ήμουν «φρέσκια μητέρα και δεν ήξερα καλά». Στην πορεία, ωστόσο, συνειδητοποίησα πως ήμουν μάνα από τη στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να κάνω παιδί.
Ήμουν μάνα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και έπρεπε να γιορτάσω εκείνον τον Μάιο και σίγουρα ήμουν μάνα από την πρώτη στιγμή που κράτησα τον γιο μου αγκαλιά. Κανείς δεν ήξερε καλύτερα από εμένα τι έπρεπε να κάνω. Καμία μάνα δεν ήταν αρκετή για να με καθοδηγήσει γιατί απλά ήταν μάνα άλλων παιδιών. Στην υπέρτατη αυτή πίστα, η εμπειρία δεν φτουράει. Όσο το παιδί μεγαλώνει και εξελίσσεται, είσαι πρωτάρα.
Νέα μαμά εκεί έξω, σε παρακαλώ να μην το πάρεις και αυτό σαν μία ακόμη συμβουλή. Ήθελα μόνο να σου υπενθυμίσω πως είσαι υπεραρκετή και αυτό που σκέφτεσαι είναι το σωστό. Ένας ολόκληρος, ολοκαίνουριος κόσμος κρύβεται μέσα σε δύο μάτια που σε αγαπούν όπως είσαι.
Μην τα απογοητεύσεις στην προσπάθειά σου να συγκριθείς ή να υπακούσεις υποδείξεις. Άλλωστε η καλύτερη μαμά είναι αυτή που προτιμά να γεμίζει το σπίτι της ευτυχία και όχι τελειότητα. Εκεί μέσα και μόνο, μεγαλώνουν ασφαλή και δυνατά τα παιδιά.
Μπορεί η μουσική να θεωρείται αγαθό εύκολα προσβάσιμο για όλους, ωστόσο για τις προηγούμενες γενιές η μουσική ήταν ένα πάθος που… το πλήρωνες ακριβά!
Αν ρίξουμε ένα βλέμμα στο παρελθόν, θα δούμε ότι οι Millennials ήταν η τελευταία γενιά που έδινε το χαρτζιλίκι της για να ακούσει μουσική. Ήταν η γενιά που μοχθούσε για να αποκτήσει τον τελευταίο δίσκο του αγαπημένου της τραγουδιστή, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει αμέτρητες φορές τα τραγούδια που περιείχε. Βέβαια, ήταν και η γενιά που ανακάλυψε την “πειρατεία” και το παράνομο κατέβασμα τραγουδιών, ώστε να ενσωματώσει τα αγαπημένα της τραγούδια στη συλλογή της, χωρίς κόστος.
Ως εκ τούτου, εκτιμούσε κάθε κομμάτι από τους δίσκους των τραγουδιστών και, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι της ρουτίνας, της κουλτούρας και της φιλοσοφίας των Millennials. Η αγάπη των Millennials για τη μουσική συνέβαλε στη μεγάλη επιτυχία πολλών δίσκων, οι οποίοι, με την πάροδο του χρόνου, έγιναν διαχρονικοί μιας και εξακολουθούν να βρίσκονται και στις σημερινές μας playlists.
Ποιά είναι, λοιπόν, αυτά τα μουσικά άλμπουμ που αρνούνται να ξεπεράσουν οι Millennials;
Britney Spears – Oops … I did It Again (2000)
Το μουσικό αυτό άλμπουμ περιείχε τα κομμάτια “Oops … I did It Again”, “Don’t Let Me Be The Last To Know”, “Lucky” και “Stronger”. Η αυτοπεποίθηση και η αυθεντική περσόνα της Britney την έχει καταστήσει αξέχαστη, παρά το γεγονός ότι υπήρξε για χρόνια στη φυλακή. Ακόμη και οι επόμενες γενιές, οι οποίες δεν έζησαν την Britney στο αποκορύφωμα της καριέρας της, εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν τα κομμάτια της με τον τρόπο που η ίδια τα ανέδειξε για πρώτη φορά στη σκηνή.
The Weeknd – House of Balloons (2011)
Μπορεί το άλμπουμ να χρονολογείται από το 2011, ωστόσο οι Millennials ήταν η πρώτη γενιά που αγάπησε τα κομμάτια του Weeknd.
Το άλμπουμ House of Balloons περιέχει τα 10 αυτά κομμάτια: “High for this”, “What you need” “House of Balloons”, “Glass Table Girls”, “The Morning”, “Wicked Games”, “The Party and The After Party”, “Coming Down”, Loft Music”, “The Knowing”, αλλά και το bonus track “Twenty Eight”.
Lady Gaga – Fame (2008)
Άλμπουμ εποχής, το οποίο απολαμβάνει κάθε Millennial που σέβεται τον εαυτό του – και όχι μόνο. Ο εν λόγω δίσκος συμπεριέλαβε τα πλέον αγαπημένα μας κομμάτια της Lady Gaga, κατατάσσοντάς την στην κορυφή της ποπ μουσικής παγκοσμίως, ενώ έχουν πάντοτε θέση στις καρδιές κάθε γενιάς, από τους Boomers, μέχρι τους Gen Zeners.
Συγκεκριμένα, περιείχε τα εξής τραγούδια: “Just Dance”, “LoveGame”, “Paparazzi”, “Beautiful, Dirty, Rich”, “Eh, Eh, (Nothing Else I can Say), “Poker Face” – αξέχαστο – “The Fame”, “Money Honey”, “Again Again”, “Boys Boys Boys”, “Brown Eyes”, “Summer Boy”.
Amy Winehouse – Back to Black (2006)
Το ηχόχρωμα, τα τραγούδια και η περσόνα της κατάφεραν να παραμείνουν ανεξίτηλα στο χρόνο, ακόμα και μετά τον θλιβέρα πρόωρο θάνατό της. Αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας, με τα μοναδικά τραγούδια της να καθηλώνουν, μέχρι και σήμερα, τις νεότερες γενιές.
Το κορυφαίο άλμπουμ, βέβαια, είναι το “Back to Black”, με τα εξής κομμάτια: “Rehab”, “You know I’m No Good”, Me and Mr. Jones”, “Just Friends”, “Back to Black”, “Love is a Losing Game”, “Tears Dry on their Own”, “Wake up Alone”, “Some Unholy War”, “He Can Only Hold Her”, “Addicted”.
Αν και δεν κατάφερε να παλέψει με τους δικούς της εθιστικούς δαίμονες, κατάφερε να αφήσει το στίγμα της τόσο στους Millennials, όσο και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Rihanna – Rated R (2009)
Η τυχόν παράλειψη της RiRi από αυτή τη λίστα θα ήταν κάτι παραπάνω από εγκληματική, αφού πρόκειται για μια εμβληματική τραγουδίστρια της ποπ, της οποίας τα ακούσματα έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έχουν φτάσει στις συσκευές ανθρώπων κάθε ηλικίας.
Ακόμη κι αν επιλέγει να βγάζει πιο σπάνια ένα νέο κομμάτι, πλέον, η ποιότητα των τραγουδιών της δεν αλλοιώνεται, ούτε μπαίνει σε καλούπια.
Το άλμπουμ που ίσως έχει σημαδέψει περισσότερο τους Millennials είναι το “Rated R”, το οποίο αποτελείται από τραγούδια-σταθμούς στην καριέρα της Rihanna: “Mad House”, “Wait your Turn”, “Hard”, “Stupid in Love”, “RockStar 101”, “Russian Roulette”. “Fire Bomb”, Rude Boy”, “Photographs”, “G4L”, “Te Amo”, “Cold Case Love”, “The Last Song”.
Τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής και της “μαύρης εργασίας” κυριαρχούν στην Ελλάδα επί δεκαετίες.
Σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικότερα στα μνημονιακά χρόνια, προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τα φαινόμενα αυτά, καταλήγοντας τελικά σε πολλές περιπτώσεις να τα μεγενθύνθουν. Η φοροδιαφυγή και η “μαύρη εργασία” αποτελούν πεδία προβληματισμού στο δημόσιο διάλογο ως προς την εξουδετέρωσή τους.
Λίγοι, όμως, είναι αυτοί που προτού σκεφτούν κάποια πιθανή λύση, μελετούν τα στοιχεία που γεννούν αυτά τα ζητήματα. Αν μελετήσει κανείς το φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, θα συναντήσει ένα χάος που γεννά κάτι πολύ μεγαλύτερο από την φοροδιαφυγή, την υπερφορολόγηση.
Η υπερφορολόγηση-αφαίμαξη των μικρομεσαίων εισοδημάτων στα χρόνια της κρίσης, μέχρι και σήμερα
Η Ελλάδα, γι’ άλλη μια φορά, σημειώνει αρνητικό πρωταθλητισμό, κατέχοντας από τις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη ως προς το ύψος των φορολογικών συντελεστών της. Τρανό παράδειγμα, η φορολόγηση κατά 35% στα εισοδήματα 12.000-35.000 ευρώ. Εν ολίγοις, ένας εργαζόμενος με μισθό 1000€ το μήνα, δίνει μηνιαίως τα 350€ στο κράτος!
Σε μια χώρα όπου το ενοίκιο μιας γκαρσονιέρας έχει φτάσει στα 400€ και το καρότσι του σούπερ μάρκετ έχει μετατραπεί σε καλαθάκι που στερείται ακόμα και βασικά αγαθά, η υπερφορολόγηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, καθιστά τη φοροδιαφυγή μονόδρομο επιβίωσης. Στον κλοιό της υπερφορολόγησης βρίσκονται παράλληλα οι ελεύθεροι επαγγελματίες, όπου, σε ορισμένες περιπτώσεις, η φορολόγηση του ετήσιου εισοδήματός τους αγγίζει το 75%.
Στον τομέα της μικρομεσαίας επιχείρησης, παρά τους διθύραμβους της κυβέρνησης για ανακούφιση και στήριξη στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ακόμη τα συνοικιακά καταστήματα “αιμορραγούν” οικονομικά.
Ένας μέσος μικροεπιχειρηματίας, παραδείγματος χάρη, φορολογείται σχεδόν στο 1/3 των κερδών του, έχοντας παράλληλα στο λαιμό του τη “θηλιά” των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών για τους εργαζόμενους της επιχείρησης.
Το υπάρχον φορολογικό-ασφαλιστικό πλαίσιο, σε συνδυασμό με την επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε ένα παραγωγικό μοντέλο με κινητήριο δύναμη τα μεγάλα επιχειρηματικά μονοπώλια, καθιστά ασύμφορη την ύπαρξη μιας μικρομεσαίας επιχείρησης στην Ελλάδα.
Συνεπώς, πίσω από τους “εγκληματίες φοροφυγάδες” κρύβονται άνθρωποι που δεν μπορούν καν πλέον να ανταποκριθούν σε αυτές τις παράλογες οικονομικές απαιτήσεις και παλεύουν για την αξιοπρεπή επιβίωση τους.
Ποιες είναι οι κοινωνικές συνέπειες της υπερφορολόγησης;
Η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων μέσα από την υπερφορολόγιση, τρομάζει. Η μείωση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων βυθίζει την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια.
Το μείγμα υπερφορολόγησης-φοροδιαφυγής καταλήγει να στερεί χρήματα από τα ταμεία του ελληνικού κράτους, μειώνοντας έτσι και την ποιότητα των κοινωνικών παροχών όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας και η δημόσια εκπαίδευση.
Οι διευρυμένες κοινωνικές ανισότητες αγγίζουν αλυσιδωτά το φαινόμενο του “Brain Drain”. Πώς, άλλωστε, να μείνει στην Ελλάδα ένας νέος επιστήμονας, όταν στην χώρα μας λαμβάνει σχεδόν το 1/3 της αμοιβής που θα λάμβανε σε χώρες της βόρειας Ευρώπης και φορολογείται το διπλάσιο απ’ όσο θα φορολογούνταν στις αντίστοιχες χώρες;
Παρομοίως,στον τομέα του επιχειρείν, με ποια κίνητρα ένα νέο άτομο να ανοίξει την επιχείρησή του σε μια χώρα που δεν θα του επιτρέπει, στην ουσία, να απολαύσει κάποιο οικονομικό κέρδος για χρόνια, μόνο εκτός αν επιλέξει παράνομα να φοροδιαφύγει;
Αναρωτήθηκε κάποιο κυβερνητικό στέλεχος πως, υπό αυτές τις συνθήκες, ένας μισθωτός, ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή ένας μικροεπιχειρηματίας με οικογένεια θα αδυνατεί να βιοποριστεί αξιοπρεπώς δίχως να καταφεύγει σε τέτοια αθέμιτα μέσα;
Υπάρχει εναλλακτική;
Μήπως χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας απο τα “δρακόντεια” φορολογικά μέτρα σε πιο αποδοτικά φορολογικά μοντέλα;
Αντί το κράτος να παγιδεύεται μαζί με τον πολίτη σε έναν ιστό που επιβαρύνει τον πολίτη και υποβαθμίζει την ποιότητα των κρατικών υπηρεσιών, χρειάζεται να ακολουθήσει πολιτικές φορολογικής ανακούφισης και οριζόντιας φορολογίας, όπου αυτή μπορεί και πρέπει να γίνει. Μια γενναία μείωση του συντελεστή φορολόγησης των μισθωτών στο 18%, μπορεί να μετατρέψει το εισόδημα αυτό σε αγοραστική δύναμη και, με τη σειρά της, να δώσει σημαντική ώθηση στην ελληνική οικονομία.
Το ελληνικό κράτος, αντίστοιχα, αντί να λαμβάνει πρακτικά λιγότερο από 10% των φόρων των μισθωτών, περιορίζει σημαντικά την φοροδιαφυγή και, σε μακροπρόθεσμο στάδιο, αυξάνει τις εισροές στα δημόσια ταμεία.
Στον τομέα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, η προσεκτική θέσπιση του flat tax δίνει ισχυρά κίνητρα αποφυγής παράνομων φορολογικών δράσεων και ανακουφίζει σημαντικά και την μικρομεσαία επιχείρηση και τον ελεύθερο επαγγελματία.
Επιπρόσθετα, μια μικρή μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές στο 10% μπορεί δημοσιονομικά να ανοίξει τον δρόμο για αύξηση του κατώτατου μισθού μέχρι και 20%, προσφέροντας έτσι αμφίπλευρο όφελος σε εργοδότη και εργαζόμενο και καθιστώντας το πλαίσιο της ανασφάλιστης εργασίας, αντικειμενικά μη ωφέλιμο για κανέναν.
Οι αντιθέσεις που πρέπει να γίνουν συνθέσεις
Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις, ακόμη και στην οικονομία. Ζούμε σε μια χώρα που δρα σε φορολογική ρητορική Σκανδιναβίας και προσφέρει κρατικές υπηρεσίες ποιότητας Θάτσερ. Πρέπει επιτέλους να κάνουμε τις αντιθέσεις, συνθέσεις.
Να μη φοβηθούμε να προχωρήσουμε σε αναγκαίες τομές με μακροπρόθεσμο κοινωνικό κέρδος. Να μην κλειστούμε σε πολιτικά ταμπού που απωθούν, τελικά, τον κοινωνικό διάλογο. Μια χώρα με δίκαιο φορολογικό σύστημα και αξιοπρεπείς κρατικές υπηρεσίες, είναι εφικτή.
