Το Μουντιάλ τελείωσε με έναν κρότο. Τον ακούσαμε, σωστά;

Ο Eduardo Galeano, στο βιβλίο του «Γυναίκες», έχει ονομάσει ένα από τα κεφάλαιά του: «Οι πρωταθλήτριες», αναφέροντας πως το 2003 διεξήχθη το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικείου ποδοσφαίρου.

«Οι Γερμανίδες νίκησαν κι ανακηρύχθηκαν πρωταθλήτριες. Το 2007 ύψωσαν πάλι το παγκόσμιο κύπελλο. Ο δρόμος τους δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα. Από το 1955 μέχρι το 1970, το ποδόσφαιρο ήταν απαγορευμένο στις Γερμανίδες. Η Γερμανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία είχε εξηγήσει γιατί: Στον αγώνα με τη μπάλα, χάνεται η γυναικεία χάρη, ενώ το κορμί και η ψυχή δέχονται καταστροφικές επιρροές. Η επίδειξη του σώματος προσβάλλει την αιδώ».

Έχοντας στο μυαλό μου αυτήν την ιστορία, αποφάσισα να δώσω λίγη ακόμη επικαιρότητα στο φετινό Μουντιάλ γυναικών που κέρδισε η Ισπανία αγκαλιά με μια ιστορία παρενόχλησης που όσο κι αν κυλήσει ο χρόνος πάνω της, είναι σημαντικό να μην ξεχαστεί.

«Fake φεμινισμός» και ιστορίες για αγρίους

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Λούις Ρουμπιάλες, πρόεδρος της Ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, φίλησε στο στόμα την Ισπανίδα ποδοσφαιρίστρια, Τζένιφερ Ερμόσο, λίγα λεπτά αφότου η Ισπανία κέρδισε την Αγγλία με 1-0 στον Σίδνεϋ, κατακτώντας το γυναικείο Μουντιάλ. 

Για το φιλί αυτό, η Ερμόσο δεν είχε συναινέσει καταγγέλλοντας τον Ρουμπιάλες που έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για σκοτεινές οικονομικές συναλλαγές, αυταρχισμό, διωγμούς στελεχών της ομοσπονδίας, καθώς και για κατάχρηση εξουσίας και βίαιη συμπεριφορά – κατορθώνοντας – πάντα ως δια μαγείας να επιβιώνει, για παρενόχληση. 

Αυτήν τη φορά όμως αποδείχθηκε – ξανά – περίτρανα ότι όλες κι όλοι μαζί, μπορούμε να τα βάλουμε με τους «ισχυρούς» αυτού του κόσμου, ακόμη κι αν η μητέρα τους ταμπουρώνεται σε εκκλησίες ξεκινώντας απεργία πείνας για τον γιο της, ο οποίος δηλώνει σοκαρισμένος από το ανθρωποκυνηγητό, πως ρώτησε την Ερμόσο για το φιλί κι εκείνη είπε «οκ» – και γενικά πως είναι το θύμα του «fake φεμινισμού» και «κυνηγιού μαγισσών».

Το νερό, όμως, έχει πια κυλήσει σε όχθες που ξεχειλίζουν την οργή της καταπίεσης και η Ισπανίδα ποδοσφαιρίστρια έχοντας δίπλα της 81 συναθλήτριες της που υπέγραψαν ότι δεν θα αγωνιστούν ξανά με την εθνική μέχρι ο μεγαλοπαράγοντας να απομακρυνθεί από τη θέση του, δήλωσε: «Αυτά τα περιστατικά προστίθενται σε μια μακρά λίστα καταστάσεων που οι παίκτριες έχουν καταγγείλει. Αυτό το περιστατικό είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», συμπληρώνοντας πως: «Δεν με σεβάστηκαν».

Ο Λουίς Ρουμπιάλες, διατηρώντας τον προνόμιο της πατριαρχικής κοινωνίας που τόσα χρόνια τον συντηρούσε επιτρέποντας σε αυτόν όπως και σε άλλους παράγοντες να χρησιμοποιούν το γυναικείο ποδόσφαιρο ως πεδίο σεξιστικών συμπεριφορών, επέμεινε στο να μην παραιτηθεί, τη στιγμή που πολιτικοί και ποδοσφαιρικοί σύλλογοι καταδίκασαν το γεγονός. Μάλιστα, ο Ισπανός υπηρεσιακός Πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, χαρακτήρισε τη συμπεριφορά του «απαράδεκτη» και πως ο δρόμος προς την ισότητα ανδρών καiι γυναικών είναι μακρύς ακόμη.

Στην ίδια πλευρά και ο Μπόρχα Ιγκλέσιας, επιθετικός της εθνικής Ισπανίας αναφέροντας με σειρά του πως: «Έχω πάρει την απόφαση να μην επιστρέψω στην Εθνική ομάδα μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα και τέτοιου είδους πράξεις δεν μένουν ατιμώρητες».

Η Ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου απείλησε με μήνυση για δυσφήμηση την Ερμόσο, μην καταφέρνοντας να τελικά να αποτρέψει το αυτονόητο. Ο Ρουμπιάλες, υπέβαλε την παραίτησή του και από τη θέση του αντιπροέδρου της εκτελεστικής επιτροπής της UEFA, δημιουργώντας με την κίνηση του αυτή νέο καύσιμο στους πολλούς αγώνες με την ανισότητα και τη διεκδίκηση που ακολουθούν. 

Αν υποθέσουμε ότι αυτή ήταν μια καλή εξέλιξη για την Ερμόσο, που την ώρα που σήκωνε το κύπελλο δέχτηκε ένα μη συναινετικό φιλί, μήπως κάτι έχουμε ξεχάσει;

Bropropriating τι είναι;

Το φεμινιστικό λεξικό μπορεί να μη διδάσκεται ακόμη στα σχολεία, με πιθανότερο σενάριο να αργήσει πολύ να συμβεί κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να μιλάμε σε κάθε ευκαιρία με όρους που αποτυπώνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τη συνθήκη που βιώνουν οι γυναίκες σε μια πατριαρχική κοινωνία. Ο όρος bropropriating, λοιπόν, χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις λογοκλοπής/ιδεοκλοπής από μία γυναίκα κι εν συνεχεία οικειοποίησης της ιδέας από έναν άντρα ή επικοινωνίας της με τρόπο που να θεωρεί το κοινωνικό σύνολο ότι πρόκειται για ιδέα γεννημένη από τις ανάγκες των καιρών. Αν βλέπεις κάτι που ταιριάζει σε αυτόν τον ορισμό με την ιστορία της Ερμόσο, πολύ καλά βλέπεις.

Ξέρεις γιατί; Γιατί μια γυναίκα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας την ώρα που μόλις είχε επιτεύξει ένας απ’ τους μεγαλύτερους στόχους της, όχι για τον αγώνα και τον κόπο της, αλλά γιατί ένας άντρας αποφάσισε ότι πρέπει να κυριαρχήσει στη στιγμή της, να ανέβει καλογυαλισμένος και ατσαλάκωτος στο βάθρο μαζί της, παίρνοντας κομμάτι μιας επιτυχίας που δεν του αναλογεί, καταλήγοντας ο αρνητικός πρωταγωνιστής.

Κι επειδή ο Ρουμπιάλες είναι ένας ακόμη από αυτούς που παλεύουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας, από δίπλα μας, απ’ τον κόσμο όλο, το μόνο που αξίζει να πούμε είναι ότι όταν αναφερόμαστε στην Ερμόσο καλό είναι να ξέρουμε ότι μιλάμε για την μια κορυφαία σκόρερ στην ιστορία τόσο για την εθνική της Ισπανίας, όσο και της Μπαρτσελόνα στην οποία αγωνίστηκε για 7 σεζόν.

Η Ερμόσο, είναι μια από τις πρωταγωνίστριες των προσπαθειών που έγιναν ώστε το γυναικείο ποδόσφαιρο να πάρει επαγγελματική μορφή στη χώρα, κάτι που έγινε τελικά μόλις το 2021 και μετά από 18 μήνες απεργίας από τις ποδοσφαιρίστριες. Η Ερμόσο, που έκανε το ντεμπούντο της σε ομάδα γυναικών στην Ατλέτικο Μαδρίτης σε ηλικία μόλις 14 ετών, έχει παίξει στις μεγαλύτερες ομάδες γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ισπανία. Εκατοντάδες αγώνες κι εκατοντάδες γκολ. 

Όταν αναφερόματε στην Ερμόσο να θυμόμαστε ότι στους πανηγυρισμούς της στο Σίδνεϊ φώναξε πως: «Κερδίσαμε ένα γ*μημένο Μουντιάλ», θα ξέρουμε όμως ότι το κέρδισε με κόπο, μαζί με μια νίκη για όλες μας.

Παρ’ όλο που πέφτουν, κατα καιρους, διάφορες “λύσεις” στο τραπέζι για το πώς μπορεί να μετριαστεί η αισχροκέρδεια εν μέσω πληθωρισμού, είναι όντως ρεαλιστικό να “μπει φρένο” σε όσους καταφεύγουν σε αθέμιτες πρακτικές, όταν μιλάμε για μια ελεύθερη αγορά;

Τι εστί αισχροκέρδεια;

Η αισχροκέρδεια είναι μια έννοια, η οποία αναφέρεται στην αποκόμιση κέρδους ή οφέλους από δραστηριότητες ή πρακτικές που είτε θεωρούνται ηθικά, κοινωνικά ή νομικά αμφισβητήσιμες, είτε αναποτελεσματικές για την κοινωνία. Στην ουσία, η αισχροκέρδεια αντιπροσωπεύει τον προσπορισμό κέρδους με αμφισβητούμενους, αθέμιτους, ή ακόμα και επιζήμιους τρόπους. Εν ολίγοις, πρόκειται για καθαρή εκμετάλλευση.

Εκμεταλλευόμενοι, δηλαδή, την ανάγκη των ανθρώπων, ορισμένοι επιχειρηματίες καταφεύγουν σε τρόπους για να διεκδικήσουν υψηλότερα κέρδη, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι συμπολίτες μας βρίσκονται σε τραγική κατάσταση. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας, είναι αυτο στη Θεσσαλία, όπου καταστηματάρχες χρέωναν είδη πρώτης ανάγκης, όπως τροφή και νερό, σε ιδιαίτερα ανεβασμένες τιμές σε ανθρώπους που έχουν χάσει τις περιουσίες τους εν μία νυκτί και μάχονται για να επιβιώσουν. 

Η αισχροκέρδεια στην πράξη

Τα παραδείγματα αισχροκέρδειας μπορούν να ποικίλλουν ανάλογα με τον τομέα και το πλαίσιο, καθώς η  αισχροκέρδεια δεν αφορά μόνο την εξαπάτηση των καταναλωτών, αλλά και διαφορετικά φαινόμενα, όπως την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Εργοδότες αισχροκερδούν εις βάρος των υπαλλήλων τους, παραβιάζοντας τα βασικά δικαιώματά τους. Αυτό μεταφράζεται σε λιγότερα ένσημα απ’ όσα τους αναλογούν, σαφώς χαμηλότερες αμοιβές, απλήρωτες υπερωρίες και δώρα. Με τέτοιου είδους πρακτικές, οι εργοδότες κερδοφορούν,  κανονικοποιώντας τον εργασιακό μεσαίωνα. 

Οι περιπτώσεις αισχροκέρδειας είναι εκατοντάδες και διαφορετικές μεταξύ τους, με το εν λόγω ζήτημα να βρίσκεται πλέον παντού γύρω μας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας είναι επιτακτική ανάγκη, ειδικά σ’ ένα καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο που εξυπηρετεί την ελεύθερη αγορά. Διότι, οι αθέμιτες πρακτικές που δημιουργούνται και κατακλύζουν την ελεύθερη αγορά, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την άνθιση και επικράτηση του καπιταλισμού – με ό,τι συνεπάγεται αυτό. 

Δεν υπάρχουν φραγμοί ή όρια, με αποτέλεσμα η αισχροκέρδεια να βλάπτει αφενός τον μέσο Έλληνα φορολογούμενο ή εργαζόμενο και αφετέρου την εγχώρια οικονομία, αφού οι επιχειρηματίες καταφεύγουν διαρκώς σε ατασθαλίες. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι αναμενόμενο να σημειώνονται περιστατικά αστάθειας και αδικίας, τη στιγμή που η αισχροκέρδεια περιχαρακώνει την κατεδάφιση κοινωνικών και ηθικών αξιών, στο βωμό του κέρδους. 

Η αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας είναι σημαντική για τη διασφάλιση της δικαιοσύνης, της ηθικής και της κοινωνικής ευημερίας 

Μια από τις πρώτες προτάσεις που έχουν συζητηθεί για την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας είναι η μείωση του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) σε ορισμένα βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Αυτό μπορεί να μειώσει το κόστος διαβίωσης των πολιτών και να ανακουφίσει ευπαθείς ομάδες, όπως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ωστόσο, η μείωση του ΦΠΑ πρέπει να γίνει με προσοχή, ώστε να μην δημιουργήσει οικονομικά ελλείμματα.

Ένα άλλο σημαντικό βήμα είναι ο εκτενής κρατικός έλεγχος στην αξία και στην τιμή πώλησης των προϊόντων. Η δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος ελέγχου μπορεί να φέρει στο φως ανομολογίες και αδικαιολόγητες αυξήσεις τιμών. Επίσης, η ποινικοποίηση της αισχροκέρδειας και οι αυστηρές ποινές για τους παραβάτες μπορούν να αποτρέψουν την παράνομη αύξηση των τιμών. Αν μη τι άλλο, υπάρχει ήδη στον Ποινικό Κωδικα ως διάταξη, απλώς εξακολουθεί να εκρεμμεί ο έλεγχος του παρόντος νόμου και, προπάντων, η εφαρμογή του σε περιπτώσεις παραβίασης. 

Είναι απολύτως απαραίτητο  οι κυβερνήσεις να ενισχύουν την εποπτεία και τις κανονιστικές αρχές που διέπουν την ελεύθερη αγορά. Οι συγκεκριμένες αρχές χρειάζεται να είναι ισχυρές, ανεξάρτητες και διαφανείς. Δεν νοείται να υπάρχει διαφθορά σ’ έναν φορέα που, εξ ορισμού, καλείται να πατάξει την απάτη. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζονται οπωσδήποτε τα κατάλληλα εργαλεία, ενώ αρμόδιοι φορείς πρέπει να εκτελούν απερίσπαστα και ανεπηρέαστα το έργο τους, προβλέποντας για τις όποιες κυρώσεις. 

Ένας τρόπος να επιτευχθεί εν τάχει η μείωση της αισχροκέρδειας αποτελεί το πλαφόν στις τιμές. Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν εταιρείες που προσπαθούν να αποφέρουν υπερκέρδη στα ταμεία  από προϊόντα πρώτης ανάγκης, ειδικά στις εφιαλτικές περιόδους που διανύουμε. Η κοινωνική μέριμνα και η αλληλεγγύη, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές και σπίτια, δεν εξαγοράζονται. Ο πόνος δεν δύναται να λειτουργεί ως “δόλωμα” για να θησαυρίζουν οι επιχειρήσεις, αλλά, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, να σταθούν δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη.

Εκτός από το κεφάλαιο, το οποίο όλοι γνωρίζουμε πόση αλαζονεία μπορεί να προκαλέσει, υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη των επιχειρήσεων (CSR), η οποία δύναται συμβάλλει τα μέγιστα στην ολιστική συνεισφορά των επιχειρήσεων υπέρ της κοινωνίας και της εγχώριας αγοράς συνολικά. 

Στο κάδρο η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση

Όσον αφορά στο πώς μπορεί να διαχειριστεί ο καθένας εξ ημών καταστάσεις αντίστοιχες με τις προαναφερθείσες, μπορούν να ειπωθούν τα εξής: Επιβάλλεται να γνωρίζουμε πότε γινόμαστε έρμαια της αισχροκέρδειας είτε ως καταναλωτές, είτε ως εργαζόμενοι. Κι αν διαπιστωθεί ότι πράγματι καταπατάται κάποιο δικαιώμά μας, οφείλουμε να το καταγγείλουμε πάραυτα στην αντίστοιχη υπηρεσία. 

Κατά γενική ομολογία, η καπιταλιστική βαρβαρότητα που ακούει στο όνομα  “αισχροκέρδεια” έχει καταφέρει να διεισδύσει παντού, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα λίγων και ισχυρών, εις βάρος των πολλών. Πιθανότατα, πρόκειται για μία ατέρμονη συνθήκη, έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος προκύπτει από τους κόλπους της μεγάλης οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας εδώ και δεκαετίες.

Ωστόσο, όταν ο μέσος όρος των πολιτών μιας χώρας δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει ακόμη και στα βασικά μηνίαια έξοδα και καλείται να κάνει “περικοπές” στο φαγητό, τις μετακινήσεις και την ψυχαγωγία, χρειάζεται να επικαλούμαστε την ηθική μας σε ανθρώπινο επίπεδο και να μην επιβαρύνουμε έτι περισσότερο μία ευπαθή ομάδα, στην οποία (ενδεχομένως) τυχαία δεν ανήκουμε. Η αισχροκέρδεια μπορεί να μετριαστεί, ακόμη και σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Διότι, η ελεύθερη αγορά δεν αποτελεί “άσυλο”, ούτε επιστέγασμα για όσους επιθυμούν να καταφύγουν στην εξαπάτηση και την εκμετάλλευση ανθρώπων ή/και καταστάσεων.

Μόνο που, για να πραγματωθεί ο κατακερματισμός της, πρέπει να έρθει και η ευλογία της πολιτείας, η οποία – ως επί το πλείστον – τείνει να ευλογεί μόνο τα “γένια της” μέχρι στιγμής. 

Σ’ έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα και η συμμετοχικότητα υποστηρίζονται όλο και περισσότερο, η βιομηχανία της ομορφιάς φαίνεται πως βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Ενώ η λέξη «ποικιλομορφία» έχει μετατραπεί σε σύνθημα τα τελευταία χρόνια, με πολλά beauty brands να καταβάλλουν προσπάθειες για να διασφαλίσουν ότι τα προϊόντα τους απευθύνονται και «αγκαλιάζουν» οποιαδήποτε έμφυλη ταυτότητα, δέρμα ή σωματότυπο, η συζήτηση έχει παραβλέψει σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία.

Μερικά στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας 

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με κάποια μορφή αναπηρίας, δηλαδή σχεδόν το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού. Δυστυχώς όμως, σύμφωνα με μελέτη που διεξήγαγε η P&G το 2019, μόνο το 4% των προϊόντων της βιομηχανίας της ομορφιάς καλύπτει άμεσα τις ανάγκες των ατόμων με σωματικές αναπηρίες. 

Παράλληλα, σύμφωνα με έρευνα του We Are Purple, το 73% των δυνητικών πελατών με αναπηρία αντιμετωπίζουν σημαντικά εμπόδια (όπως η έλλειψη περιγραφής των προϊόντων για άτομα με προβλήματα όρασης) σε σημαντικό αριθμό ιστοτόπων που επισκέπτονται για τις αγορές τους. Η ίδια μελέτη διαπίστωσε ότι οι επιχειρήσεις στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου, χάνουν περίπου 2 δισεκατομμύρια λίρες το μήνα αγνοώντας την αγοραστική δύναμη των ατόμων με αναπηρία.

Μία συνεχής εμπειρία μάθησης 

Η Millie Flemington-Clare, ιδρύτρια της Human Beauty, μιας εταιρείας που επιδιώκει να δώσει σε όλ@ πρόσβαση «στον θεραπευτικό κόσμο της βιομηχανίας της ομορφιάς» είχε τονίσει σε συνέντευξή της ότι «ως άτομο με αναπηρία, έχω σίγουρα αισθανθεί την ανάγκη να ξοδέψω περισσότερα χρήματα για τη ρουτίνα ομορφιάς μου, ώστε να βρω προϊόντα που λειτουργούν για μένα». 

«Αυτό συχνά σημαίνει ότι αγοράζω πιο ακριβά και εξειδικευμένα προϊόντα που συνήθως προσφέρονται μόνο από πολυτελείς μάρκες, καθώς είναι πιο εύκολο να τα χρησιμοποιώ λόγω των αδύναμων καρπών μου», είχε δηλώσει η ίδια, συμπληρώνοντας ότι «δυστυχώς, αυτού του είδους τα προϊόντα συχνά συνοδεύονται από υψηλότερη τιμή». 

View this post on Instagram

A post shared by Human Beauty™ (@humanbeautyldn)

«Σε καμία περίπτωση δεν ήταν εύκολο να δημιουργήσουμε ένα εμπορικό σήμα σε μια τόσο κορεσμένη αγορά και σ’ έναν κλάδο που είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στα ξεπερασμένα στερεότυπα. Η δημιουργία προσβάσιμων προϊόντων είναι μια συνεχής εμπειρία μάθησης και η εκπαίδευση μιας βιομηχανίας και μιας κοινωνίας που είναι προσκολλημένες στις παρωχημένες αντιλήψεις, χρειάζεται χρόνο», είχε σημειώσει η ιδρύτρια της Human Beauty. 

Μερικά beauty brands που επιχειρούν να αλλάξουν το «παιχνίδι» 

Estée Lauder

Στις αρχές του 2023, η Estée Lauder λάνσαρε μια εφαρμογή προκειμένου να βοηθήσει τα άτομα με προβλήματα όρασης να χρησιμοποιούν τα προϊόντα μακιγιάζ της επιλογής τους πιο εύκολα. Ουσιαστικά, η συγκεκριμένη εφαρμογή αποτελεί ένα Voice-Enabled Makeup Assistant (VMA) και φέρνει τους καταναλωτές πιο κοντά στο προσωποποιημένο μακιγιάζ. 

Το app βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη, αναλύει το πρόσωπο του χρήστη και δίνει ηχητική ανατροφοδότηση σχετικά με τις περιοχές που θα μπορούσαν να διορθωθούν ή να αναμειχθούν. Για την ανάπτυξη της τεχνολογίας, η Estée Lauder συνεργάστηκε με καταναλωτές που έχουν προβλήματα όρασης. 

Lancôme 

Νωρίτερα φέτος, η Lancôme παρουσίασε την πρώτη συσκευή μακιγιάζ η οποία είναι ειδικά σχεδιασμένη για άτομα με μειωμένη κινητικότητα. Το συγκεκριμένο gadget, με την ονομασία Hapta, αποτελεί ένα εργαλείο που διευκολύνει την εφαρμογή του κραγιόν για άτομα με αναπηρία στο χέρι ή/και στα δύο χέρια. 

View this post on Instagram

A post shared by Lancôme Official (@lancomeofficial)

Σύμφωνα με την εταιρεία, το Hapta χρησιμοποιεί ένα μαγνητικό εξάρτημα που επιτρέπει την εύκολη, εργονομική χρήση και προσφέρει 360 μοίρες περιστροφής και 180 μοίρες κάμψης. Οι πληροφορίες, μάλιστα, θέλουν το gadget να ενισχυθεί στη συνέχεια με νέα ρομποτικά χαρακτηριστικά για να λειτουργήσει και για την εφαρμογή μάσκαρα. 

Πάντως, το συγκεκριμένο λανσάρισμα ήταν σίγουρα κάτι που μας έκανε να χαμογελάσουμε. 

L’Oréal 

To να δημιουργήσουμε το τέλειο σχήμα φρυδιών μπορεί να είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, γι’ αυτό και η L’Oréal λάνσαρε φέτος ακόμα μια τεχνολογική καινοτομία, το Brow Magic. 

Αν και η συσκευή δεν απευθύνεται ειδικά σε άτομα με κινητικά προβλήματα, όπως το Hapta, δημιουργήθηκε για να «αγκαλιάσει» τη μοναδικότητα και να προσφέρει στους χρήστες το καλύτερο μοναδικό σχήμα φρυδιών, παρόμοιο με το αποτέλεσμα του microblading. Το Brow Magic αποτελεί ένα ελαφρύ, φορητό μηχάνημα που εκτυπώνει μη μόνιμα τατουάζ φρυδιών στο πρόσωπό μας. 

Σίγουρα, είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε μερικά βήματα προόδου στη βιομηχανία ομορφιάς, βήματα που κατευθύνονται εμφανώς προς τη συμμετοχικότητα. Πολλά beauty brands έχουν παρουσιάσει αξιέπαινες καινοτομίες, ωστόσο είναι προφανές ότι εξακολουθεί να υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ αυτών των αρχικών προσπαθειών και του πραγματικού inclusivity. 

Για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, απαιτείται η υιοθέτηση μιας ολιστικής προσέγγισης που δεν εξετάζει μόνο την προσβασιμότητα των προϊόντων, αλλά μεταβάλλει ενεργά το τοπίο αναφορικά με την εκπροσώπηση των ατόμων με αναπηρία σε ηγετικούς ρόλους. Είναι επιτακτική ανάγκη ο κλάδος να συνεχίσει να εξελίσσεται και να ακούει ενεργά τις φωνές των ατόμων με αναπηρία, προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου όλοι θα αισθάνονται ότι εκτιμώνται.

Μόνο τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συμμετοχικότητα έχει γίνει θεμελιώδες κομμάτι ηθικής για τη βιομηχανία της ομορφιάς. 

Κι αν ξεκινούσα με μία ερώτηση, αυτή θα ήταν: «Ποιο είναι αυτό το κορμί που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου ανά τους αιώνες;» 

Η απάντηση, βέβαια, έρχεται εύκολα, σαν να εννοείται. Δυστυχώς, όμως, ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσους αγώνες και χωρίς οι σκοτεινές ιστορίες του παρελθόντος να αποτελούν παράδειγμα, υπάρχουν γυναίκες που στερούνται του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Και ίσως το μεγαλύτερο κακό να μην είναι οι ιστορίες αυτές καθαυτές αλλά το ότι πλέον, ύστερα από τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, καμία είδηση κατάχρησης ή κακομεταχείρισης που έρχεται στο φως, δεν μας σοκάρει.

Είναι που συνηθίσαμε το καθεστώς αυτό. Συνηθίσαμε να ακούμε πως οι γυναίκες παλαιότερα υπέφεραν και δεν ανήκαν ουσιαστικά στον εαυτό τους, αλλά στο συμφέρον του εκάστοτε κακοποιητή. 

Τί γίνεται, όμως, όταν στη θέση του κακοποιητή είναι ένα ολόκληρο κράτος;

Ο Gustave Flaubert είχε πει κάποτε πως: «Η Γη έχει τα όριά της, όμως η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια» – και εδώ θα έρθουμε να προσθέσουμε και την ανθρώπινη ευρηματικότητα.

Θα λέγαμε ψέματα αν ξεκινούσαμε υποστηρίζοντας πως προκαλεί σοκ η είδηση ότι δεκάδες γυναίκες στη Γροιλανδία καταγγέλλουν παράνομη τοποθέτηση σπιράλ εν αγνοία τους από γιατρούς, κατόπιν συνεννόησης με την τότε κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να κρατηθεί υπό έλεγχο η αύξηση του γηγενή πληθυσμού της τότε Γροιλανδίας. 

Ναι μεν είναι στενάχωρο και εξοργιστικό το γεγονός ότι η είδηση δεν σόκαρε, αλλά ήρθε να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά αυτά που ήδη ξέρουμε. 

Όλα επιτρέπονται στο βωμό του συμφέροντος, ειδικά αν αυτά αφορούν τις γυναίκες

Η καταγγελία προς το κράτος έρχεται από μία ομάδα 67 γυναικών, οι οποίες ξεκίνησαν έναν αγώνα τόσα χρόνια μετά, για να βρουν τη δικαίωση έναντι στις ανυπολόγιστα μεγάλες βλάβες που υπέστησαν. Πιο συγκεκριμένα, καταγγέλλεται πως μεταξύ του 1966 και του 1970, περίπου 4.500 γυναίκες, το 35% περίπου των γυναικών δηλαδή κοντά σε ηλικία τεκνοποίησης, υποβλήθηκαν σε μία μαζική, παράνομη, προσπάθεια στείρωσης. 

Μάλιστα, πολλά από τα ανυποψίαστα θύματα ήταν κορίτσια μόλις 13 χρονών. Τα μικρά κορίτσια, κατά τη διάρκεια σχολικών εξετάσεων, έπεσαν θύματα της κρατικής αυτής αυθαιρεσίας με τα περισσότερα από τα ενδομήτρια σπειράματα που χρησιμοποιήθηκαν, να είναι πολύ μεγαλύτερα σε μέγεθος σε σχέση με τα μη ολοκληρωμένα σώματά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθούν σοβαρές επιπλοκές ή και μόνιμη στειρότητα. Οι περισσότερες, μάλιστα, γυναίκες εξακολουθούσαν να φέρουν το σπιράλ μέχρι να το εντοπίσει ο γυναικολόγος τους, χρόνια αργότερα. 

Η ακτιβίστρια Naja Lyberth, που ήταν και η πρώτη καταγγέλλουσα το 2017, δήλωσε πως ενώ η ίδια στάθηκε τυχερή αποκτώντας έναν γιο, πολλές από τις ομοιοπαθούσες δεν τα κατάφεραν, καταγγέλλοντας μάλιστα αιμορραγίες, λοιμώξεις και φριχτούς πόνους.

Οι γυναίκες, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι πολύ αισιόδοξες για την αντίδραση της κυβέρνησης με την Υπουργό Υγείας και Εσωτερικών, Sophie Løhde, να δηλώνει: «Πρόκειται για ένα βαθύτατα τραγικό θέμα και οι ιστορίες των γυναικών αυτών μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Είναι επιτακτική ανάγκη να διερευνήσουμε διεξοδικά αυτό το θέμα, γι’ αυτό και μια ομάδα ερευνητών διεξάγει ήδη μια ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα».

Η ολοκλήρωση της έρευνας αναμένεται τον Μάιο του 2025, με τα θύματα να αρνούνται να περιμένουν το πόρισμά της, καταγγέλλοντας πως τα χρόνια που περίμεναν στη σιωπή είναι ήδη αρκετά. Στις 2 Οκτωβρίου, έστειλαν γεμάτες ελπίδα και οργή, ένα αίτημα στην πρωθυπουργό της Δανίας, Mette Frederiksen, ζητώντας αποζημίωση από το δανικό κράτος ύψους 300.000 κορώνων, προειδοποιώντας πως, αν δεν εισακουστούν, θα προσφύγουν στη δικαιοσύνη. 

Μακάρι να μπορούσε ένας αισιόδοξος επίλογος, που μας απαλλάσσει από φόβους, να κλείσει αυτή την τόσο δυσάρεστη ιστορία 

Εντούτοις, η ζωή η ίδια μας επιβεβαιώνει καθημερινά πως εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο ακόμη υποφέρουν, πασχίζοντας να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Αλλά οι φωνές που εξακολουθούν να προσπαθούν να ακουστούν, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες αποσιώπησής τους, αποτελούν το φως μέσα στο σκοτάδι των καταλοίπων των προηγούμενων ετών.