Τα τελευταία χρόνια, ο κίνδυνος της ακροδεξιάς φαίνεται να έχει επιστρέψει ως κάτι το υπαρκτό.
Η επανεμφάνιση του ακροδεξιού λόγου και της ακροδεξιάς αισθητικής είναι παρούσα τόσο στις Η.Π.Α, όσο και στην Ευρώπη. Η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των Η.Π.Α, η εκλογή της Μελόνι στην Ιταλία και η εκλογική άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο, φαίνεται να φέρνουν μια κανονικοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής.
Είτε αυτή είναι κατά των προσφύγων/μεταναστών, είτε κατά των γυναικών, είτε κατά των ομοφυλόφιλων, είτε κατά των αριστερών. Με άλλα λόγια, υπάρχει ο κίνδυνος η ακροδεξιά να γίνει mainstream.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο κίνδυνος αυτός δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μπορεί τα εκλογικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς να είναι μηδαμινά, παρόλα αυτά η δύναμη της ακροδεξιάς δεν θα πρέπει να μετριέται μόνο με βάση τις εκλογές.
Μετά την επανάσταση του Μαϊντάν το 2014, στο οποίο οι ακροδεξιές ομάδες πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια με την αστυνομία, ο εθνικισμός και η ακροδεξιά κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην ουκρανική κοινωνία. Έτσι, υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα, κυρίως νέων ανθρώπων, που ασπάζονται ακροδεξιές ιδεολογίες και πρακτικές.
Ο Serhii Filimonov
Ηγετική προσωπικότητα αυτού του κινήματος στην Ουκρανία είναι ο Serhii Filimonov. Ο Filimonov στα νιάτα του ήταν οργανωμένος οπαδός της Ντιναμό Κιέβου και συνήθιζε να συμμετέχει σε συγκρούσεις με την αστυνομία και με οπαδούς άλλων ομάδων. Μάλιστα, είχε περάσει και από την Ελλάδα, όταν σε έναν αγώνα της Ντιναμό με τον Ολυμπιακό είχε τραυματιστεί σοβαρά στο χέρι από την ελληνική αστυνομία, όπως παραδέχεται ο ίδιος στο βιβλίο: «1312 Among the Ultras».
Όπως πολλοί οργανωμένοι οπαδοί, έτσι και αυτός ανήκε πολιτικά στον χώρο της ακροδεξιάς. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν το κρύβει, αφού κανείς μπορεί να το διαπιστώσει απλά με μια επίσκεψη στη σελίδα που διατηρεί στο Instagram.
Στην παρακάτω φωτογραφία ποζάρει μαζί με τους φίλους του – κάποιοι από τους οποίους έχουν ναζιστικά τατουάζ, όπως οι αριθμοί 14/88, που συμβολίζουν τις λέξεις «Heil Hitler», ενώ στην δεύτερη φωτογραφία φαίνεται ένας φίλος του να έχει τατουάζ τα αρχικά «WP», προφανώς προερχόμενα από τις λέξεις: White Pride. https://instagram.com/p/BKllgATD5Dq/embed/Επιπλέον, και στο πόδι του ίδιου του Filimonov φαίνεται ζωγραφισμένη η νεκροκεφαλή “Totenkopf”, ένα νεοναζιστικό σύμβολο μίσους, που συμβολίζει “την προθυμία να πεθάνεις για τον Φύρερ”.
Το 2014, όταν ξεκίνησαν οι συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία, ο Filmonov πολέμησε με το Σύνταγμα Αζόφ. Τραυματίστηκε στην πολύνεκρη μάχη του Ilovaisk και από τότε ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα στο ακροδεξιό κόμμα, National Corps.
Αρχηγός του National Corps είναι ο Andrii Biletsky, ο οποίος έχει πολλές φορές εκφράσει δημόσια νεοναζιστικές απόψεις, και ήταν και ιδρυτής του Τάγματος Αζόφ. Ο Filimonov ανέβηκε στην ιεραρχία και γρήγορα βρέθηκε αρχηγός του κόμματος για την περιοχή του Κιέβου, μία θέση που συνόδευε με έντονη ακτιβιστική δραστηριότητα στην ουκρανική πρωτεύουσα.
Το 2019, διαφώνησε με την ηγεσία του National Corps και αποχώρησε μαζί με άλλα στελέχη για να σχηματίσουν την ομάδα «Honor».
Σιγά-σιγά, ο Filimonov έχτιζε την φήμη του. Το αποκορύφωμα ήταν όταν, το 2021, πρωταγωνίστησε στην ουκρανική ταινία Rhino, για την οποία μάλιστα απέσπασε και βραβεία. Συγκεκριμένα, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Στοκχόλμη, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Μπατούμι, ενώ η ταινία βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Στην ταινία, ο Filimonov, ενσαρκώνει έναν Ουκρανό gangster της δεκαετίας του 1990, κάτι όχι και τόσο μακρινό από την πραγματικότητα, αν κανείς προσθέσει και την ακροδεξιά ιδεολογία του πρωταγωνιστή. Ο ρόλος του αυτός και η επιτυχία της ταινίας έφερε αναγνωσιμότητα στον Filimonov, ο οποίος διατηρεί σχεδόν 38.000 ακόλουθους στο Instagram και επάξια διεκδικεί τον τίτλο του ακροδεξιού influencer της Ουκρανίας.
Ο κίνδυνος της κανονικοποίησης
Όσο και αν ο ίδιος και οι συνεργάτες του προσπαθούν να αυτό παρουσιαστούν ως ακτιβιστές και ειρηνικά μέλη της κοινωνίας των πολιτών, η αλήθεια διαφέρει κατά πολύ. Ο Filimonov ήταν και συνεχίζει να είναι ηγετική προσωπικότητα ομάδων hooligans και ακροδεξιών κομμάτων.
Αυτός και οι ομοϊδεάτες του έχουν ασκήσει βία κατά μειονοτήτων και πολιτικών αντιπάλων και έχουν εκφράσει ποικιλοτρόπως τις ακροδεξιές και νεοναζιστικές τους αντιλήψεις.
An interesting part of Sternenko, anti-Avakov, etc protests in Ukraine is the apparent alignment between civil society, political figures – incl. from Ukrainian Helsinki Human Rights Union and Holos party – and militant "Honor" (Гонор) group led by known far-right figures pic.twitter.com/uwA1IlewsX
Το γεγονός ότι μια ηγετική φιγούρα της ουκρανικής ακροδεξιάς πρωταγωνιστεί σε μια ταινία η οποία όχι μόνο προβάλλεται διεθνώς, αλλά και βραβεύεται σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, αποτελεί μια επικίνδυνη κατάσταση.
Διότι η ακροδεξιά αισθητική και ο ακροδεξιός λόγος του βραβευμένου πρωταγωνιστή παρουσιάζονται ως κάτι μη άξιο αναφοράς, ως κάτι το κανονικό. Και μάλιστα, μέσω της κινηματογραφικής αυτής προβολής του ακροδεξιού πρωταγωνιστή δίνεται πρόσβαση στη (γεμάτη μίσος για το διαφορετικό) ιδεολογία του σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό.
Το «Στο Παρά Πέντε» το λατρεύω και θα το λατρεύω για πάντα, αλλά οι «Σαββατογεννημένες» θα είναι πάντα η αρχή μου.
Η όψη του Αργύρη Αγγέλου να υποδύεται το μαθητή της τρίτης λυκείου, Ασημάκη Λαζάρου, είναι ίσως από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω στη ζωή μου. Ο Αργύρης Αγγέλου, ως Ασημάκης Λαζάρου, μπήκε στην ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία και αποτελούσε πάντα ένα πρόσωπο, με το οποίο ονειρευόμουν πως κάποια στιγμή θα κατάφερνα να συζητήσω.
Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που τον είδα στην τηλεόραση, μου δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να πω, ότι ένα όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Μετά από τις «Σαββατογεννημένες», έγινε ο τηλεοπτικός Φώτης Βουλινός, ο εφευρετικός, ατρόμητος και πάνω από όλα δίκαιος χαρακτήρας που γέννησε η πένα ενός εκ των πιο ταλαντούχων και αξιοζήλευτων ανθρώπων αυτού του κόσμου: Του Γιώργου Καπουτζίδη. Ήταν, όμως, και ο Ευρυπίδης στο «Πάρης και Ελένη», ο Δαμιανός στον «Έρωτα με διαφορά» και ο λοχαγός της Χούντας στο φετινό «Φλόγα και Άνεμος», που ρίχνει αυλαία αύριο το βράδυ στις 10, στην ΕΡΤ.
Παράλληλα, έχει στο βιογραφικό του πολλούς ρόλους στο θέατρο – κωμικούς και δραματικούς, με σταθερή και συνεχή πορεία στο σανίδι – αν εξαιρέσουμε τα δύο έτη καραντίνας, για τα οποία όπως μας λέει: «Θέλω να βρούμε έναν τρόπο να διαγραφούν πάση θυσία από την ταυτότητά μας τα δύο αυτά χρόνια».
Εκτός από ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, όμως, o Αργύρης Αγγέλου είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός, αφού έχει αναλάβει – μαζί με τη Zoe Pre και τον Παύλο Χάππιλο – να μας ξυπνούν με τον πιο χαρούμενο και μελένιο τρόπο, κάθε πρωί, μέσα από τον νεοσύστατο, Pride 98.6. Ωστόσο, πάνω από όλα, ο Αργύρης Αγγέλου είναι από τα πιο ευγενικά, μειλίχια, γεμάτα ζωή και γέλιο πλάσματα, που θα γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου.
Πώς πήρες την απόφαση να πεις το «ναι» σ’ έναν τόσο αρνητικό και βίαιο ρόλο;
Είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να παίξω έναν τέτοιο ρόλο στην τηλεόραση. Ποτέ ξανά δεν είχε έρθει στα χέρια μου ένας τόσο σκοτεινός και βίαιος χαρακτήρας – τουλάχιστον για την τηλεόραση, γιατί στο θέατρο είχα την ευκαιρία να αναμετρηθώ με αρνητικούς και σκοτεινούς χαρακτήρες.
Ωστόσο, στην τηλεόραση, δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο και χάρηκα τόσο πολύ όταν μου το πρότεινε η αγαπημένη μου Ρέινα Εσκενάζυ. Με γνώριζε αρκετά καλά, μιας και είχαμε δουλέψει στο θέατρο μαζί. Ήξερε πως η αναζήτησή μου ήταν, και είναι, να κάνω συνεχώς διαφορετικά πράγματα, και την πρόταση αυτή της την χρωστάω.
Σκέφτηκες, ίσως και για μια στιγμή, το: «Μήπως να πω «όχι;»
Θα σου πω, ότι είπα το «ναι» χωρίς να έχω διαβάσει καν το σενάριο. Το όνειρό μου και η επιθυμία μου από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, ήταν – και είναι – να γίνω ένας ηθοποιός που ελίσσεται και εξελίσσεται. Το πρόσωπο εκείνο που ένας σκηνοθέτης θα το σκεφτεί για πολλούς, διαφορετικούς ρόλους. Γι’ αυτό, μόνο χαρά και τιμή νιώθω που ανήκω σ’ αυτή τη δουλειά και ειλικρινά, δε μπορώ να σκεφτώ κάποιο λόγο που κανείς θα μπορούσε να πει «όχι» σε μια τέτοια πρόταση.
Φοβήθηκες το γεγονός πως είναι η πρώτη φορά που το ευρύ κοινό θα σε έβλεπε σε κάτι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι σ’ έχει συνηθίσει;
Θα σ’ το απαντήσω λίγο διαφορετικά αυτό. Νιώθω ευλογημένος που στο ξεκίνημά μου, μου δόθηκε η τεράστια ευκαιρία να με γνωρίσει το ευρύ κοινό. Ενδεχομένως, και να με τυποποιήσει. Είναι τόσο δύσκολος αυτός ο χώρος και τόσο λαχείο το να σου τύχει κάτι τόσο φωτεινό, όσο έτυχε σε μένα – και με δύο δουλειές μάλιστα – που μόνο θετικά μπορώ να το δω.
Από την άλλη, σε κάθε δουλειά στο ξεκίνημά της, ό,τι είδος κι αν καλούμαι να υπηρετήσω, πάντα έχω την αγωνία και τη λαχτάρα της πρώτης προσέγγισης. Πόσο μάλλον σ’ αυτή τη δουλειά, που συνεργάστηκα μ’ έναν άνθρωπο (σ.σ. Ρέινα Εσκενάζυ), που με γνωρίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό – και της έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, όχι. Δεν το φοβήθηκα καθόλου.
«Όταν με πήρε η Ρέινα Εσκενάζυ τηλέφωνο για να μου προτείνει το ρόλο στη σειρά “Φλόγα και Άνεμος”, ούρλιαζα και έκλαιγα από τη χαρά μου».
Τι ήταν αυτό που σε άγχωνε περισσότερο για τη δουλειά αυτή;
Δεν ξέρω αν με άγχωνε κάτι γενικά. Αυτό που σίγουρα με είχε αγχώσει διαβάζοντας το σενάριο, ήταν η σκηνή βίας που θα είχα με την Καρυοφυλλιά. Στην εν λόγω σκηνή έχω να σου πω, ότι λειτούργησε και εκπληκτικά ο νόμος του Μέρφι. Το πρώτο και μοναδικό πράγμα που είχα ζητήσει από τη Ρέινα ήταν να μην κάνουμε πρώτη τη συγκεκριμένη σκηνή. Σε αφήνω να μαντέψεις, λοιπόν, ποια ήταν η πρώτη σκηνή που κάναμε με το «καλημέρα σας»: Η σκηνή βίας με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Που όσοι την είδατε, καταλαβαίνετε πόσο απαιτητική και δύσκολη ήταν.
Σκέψου ότι, αρχικά, η σκηνή αυτή ήταν περίπου τέσσερις σελίδες και χρειάστηκαν περίπου τέσσερις ώρες για να γυριστεί. Εμένα, όμως, μου φάνηκε σαν να κράτησε μόλις πέντε λεπτά. Είχα χαθεί μέσα σ’ αυτό. Είναι η αγαπημένη μου σκηνή από τη σειρά και τη βάζω στο βιογραφικό μου πάνω-πάνω, σαν παράσημο. Είναι μαγεία να δουλεύεις με την Καρυοφύλλιά.
Ένιωσες πως ίσως αυτή να είναι και μια ευκαιρία για να δείξεις ποιοι πραγματικά ήταν οι άνθρωποι της Χούντας; Πόσο αρρωστημένοι ήταν; Και να θυμίσεις ότι μπορεί, θεωρητικά, η Χούντα να έσβησε το 1974, αλλά δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν κατάλοιπά της;
Μπορεί να μην έζησα τη Χούντα, αλλά δυστυχώς κλήθηκα να ζήσω την άνοδο και τη δόξα της Χρυσής Αυγής. Τότε το αντιμετώπιζα με τεράστια αμηχανία, σοκ και φόβο. Δε μπορούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που παρακινεί έναν άνθρωπο να υπερασπίζεται μια τόσο ακραία και εξωφρενική παράταξη. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με χαροποιεί το γεγονός ότι δεν έζησα την εποχή της Χούντας.
Επιπλέον, οι άνθρωποι της Χούντας ήταν τόσο αρρωστημένοι και χαμένοι σε μια πλάνη. Χαίρομαι που καταφέρνουμε να δείξουμε και να αποτυπώσουμε την αρρώστια αυτών των ανθρώπων. Έτσι, ίσως μπορέσουμε να χτυπήσουμε και ένα «καμπανάκι» για το τι μπορεί να επιφέρει η άνοδος της ακροδεξιάς σ’ έναν λαό. Ήταν μια καλή ευκαιρία να θυμίσουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα σου πω ότι, κάποιες στιγμές, με τρόμαζε αυτό.
«Το “Φλόγα και Άνεμος” είναι μια συγκλονιστική στιγμή για την ελληνική τηλεόραση, αλλά και για μένα».
Μαζί με το «Φλόγα και Άνεμος», κάνεις και κάτι ακόμη για πρώτη φορά. Είσαι και στο πρωινό του Pride 98.6, παρέα με δύο πολύ ζωηρά και ταλαντούχα πλάσματα: Τη Zoe Pre και τον Παύλο Χάππιλο. Πώς προέκυψε αυτό;
Ο Γιάννης ο Γιαννούσης ευθύνεται γι’ αυτό. Είναι ο υπεύθυνος του Pride Radio, και ο άνθρωπος που είχε την φαεινή ιδέα να συνθέσει αυτή τη, θεωρητικά, ετερόκλητη ομάδα. Μια ομάδα που αποτελείται από εκπροσώπους τριών, διαφορετικών γενεών. Εμένα – που είμαι στα 44 και εκπροσωπώ τους “Boomers”, τον Παύλο – που είναι ο 35άρης της σύγχρονης εποχής, και τη Zoe – που είναι το σημερινό πλάσμα των 20κάτι.
Είμαστε τρεις άνθρωποι, οι οποίοι, ενώ έχουμε απόκλιση μιας 10ετίας (ο καθένας σε σχέση με τους άλλους), καταφέρνουμε να «ενωνόμαστε» και να βρίσκουμε πολλά κοινά σημεία σε τόσο μεγάλο βαθμό, που είναι σαν να ανήκουμε στην ίδια γενιά. Και το πιο ωραίο, είναι ότι όλο αυτό δεν έγινε καθόλου επιτηδευμένα. Αντιθέτως, πραγματοποιήθηκε σχεδόν ασυνείδητα από την πρώτη κιόλας μας συνάντηση. Και αυτό το οφείλουμε στο φοβερό ένστικτο του Γιάννη Γιαννούση.
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σας ενώνει τόσο πολύ;
Με τη Ζωή και τον Παύλο θεωρώ πως εκπροσωπούμε την ίδια εκδοχή τριών, διαφορετικών γενεών. Έχουμε και οι τρεις μια ροπή στη χαρά και μας αρέσουν τα πειράγματα. Έχουμε κοινές ευαισθησίες και μας αφορούν όλα τα θέματα και οι κοινωνικές ομάδες, που θα έπρεπε να απασχολούν τον κάθε άνθρωπο σήμερα.
«Με ενδιαφέρει και με αφορά πολύ αυτό που εκπροσωπεί το Pride Radio».
Πώς είναι να ξυπνά κανείς τόσο πρωί;
Αχ! Μου αρέσει! Έχω να σου πω, ότι ήταν δική μου επιθυμία να κάνω την πρωινή εκπομπή. Ήθελα να μη μου κόβει τίποτα άλλο μέσα στη μέρα και χαίρομαι απερίγραπτα πολύ που είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Μέσα από αυτό, ενεργοποιήθηκε η μέρα μου και είμαι ευγνώμων και ευτυχής, διότι τα τελευταία δύο χρόνια έχω ζοριστεί αρκετά και ο Pride, καθώς και η συνάντησή μου με τα παιδιά αυτά, με κάνουν να ξυπνάω κάθε πρωί με θετική διάθεση. Και είναι τόσο πολύτιμο αυτό, που δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.
Ποια ήταν η πιο ωραία στιγμή που ζήσατε μέχρι τώρα με τα παιδιά;
Μία μέρα, είχα πει στη Ζώη και τον Παύλο ότι φέτος δε θα στολίσω δέντρο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας κιόλας, χωρίς να μου πουν τίποτα, βρέθηκαν έξω από το σπίτι μου, με στολίδια και λαμπάκια, και μου είπαν: «Τώρα στολίζουμε». Δε σου κρύβω ότι ήταν από τις πιο γλυκές κινήσεις που έκανε ποτέ κανείς για μένα.
«Τα δύο τελευταία χρόνια του κορωνοϊού μ’ έκαναν να κλειστώ στο σπίτι και στον εαυτό μου. Έγινα πιο εσωστρεφής απ’ όσο ήθελα, αλλά και απ’ όσο άντεχα».
Πόσο εύκολο είναι ένας 40αρης του σήμερα, που έζησε και γαλουχήθηκε στην κοινωνία του τότε, να μην έχει στεγανά και να καταφέρνει να έρχεται κοντά επί της ουσίας με ανθρώπους που γεννήθηκαν και γαλουχήθηκαν με μια διαφορετική νοοτροπία;
Ήμουν τυχερός γιατί σαν άνθρωπος μεγάλωσα όντας ανοιχτός και δεκτικός. Δίχως στεγανά. Εντούτοις, αυτό που έκανα παλαιότερα ήταν να βάζω ταμπέλες στους ανθρώπους. Αλλά, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πόσο άσχημο και ανούσιο πράγμα είναι το να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους πριν καν τους γνωρίσεις.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να σταματήσεις να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους;
Νομίζω, η ίδια η ζωή. Κάθε φορά που έβαζα μία ταμπέλα σε κάποιον και έλεγα: «Μα εγώ μ’ αυτόν δε θα ‘χω να πω τίποτα. Δεν είναι έτσι, δεν είναι αλλιώς», επειδή του κόλλησα μία ταμπέλα, έπεφτα πάντα έξω. Πάντα. Έπρεπε, όμως, να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι όλα αυτά είναι κοινωνικά κατάλοιπα που αποτυπώνονται υποσυνείδητα στο μυαλό μας, πολλές φορές, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.
Βέβαια, αν είσαι ένα άτομο που ζει στην κοινωνία του σήμερα, έχεις διάφορες και διαφορετικές προσλαμβάνουσες, βλέπεις πώς εξελίσσεται η κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις και έχεις γνώση και επίγνωση για το στίγμα που θέλεις να αφήσεις σ’ αυτό τον κόσμο, η αλλαγή γίνεται τόσο ομαλά και ανεπαίσθητα, που δεν το συνειδητοποιείς καν συνήθως.
«Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με ετερόκλητους ανθρώπους».
Τι κέρδισες από αυτή τη διαδικασία; Από τη στιγμή που σταμάτησες να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους;
Κατάφερα να είμαι πολύ πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους. Είτε αυτό αφορά στην προσωπική μου ζωή, είτε στην επαγγελματική, είτε στην κοινωνική. Κατάλαβα πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο απλές από αυτό που θέλουμε να αναλύουμε και να λέμε. Ακόμη, αντιλήφθηκα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν τρεις βασικές αρχές: Την ειλικρίνεια, το σεβασμό και την αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Αν υπάρχουν αυτά τα μαγικά συστατικά, κάθε σχέση μπορεί να είναι επιτυχημένη.
Ανέφερες ότι την περίοδο της καραντίνας πέρασες πολύ δύσκολα. Σου έμεινε κάτι καλό τελικά από όλο αυτό;
Με βοήθησε να κάνω μια ανασκόπηση και να καταλάβω κάποια πράγματα. Το πρώτο είναι ένα «μπράβο» που δίνω στον εαυτό μου, λόγω του ότι κατάφερε να το αντιμετωπίσει όλο αυτό, όσο καλύτερα μπορούσε. Προσπάθησα, έστω και με το ζόρι, μέσα στη βύθισή μου, να κρατάω ενεργό τον εαυτό μου για να μη βουλιάξω εντελώς.
Παράλληλα, όμως, θυμώνω με μένα, επειδή υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου – γιατί υπερέβη εαυτόν – και δε ζήτησα βοήθεια. Άργησα να το επικοινωνήσω όλο αυτό που μου συνέβαινε. Δυστυχώς, δεν ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που αποκόμισαν κάτι θετικό από την καραντίνα.
«Ένιωσα την ανάγκη να πω, για όλους τους ανθρώπους που βίωσαν κάτι ανάλογο μέσα στην καραντίνα, πως είναι φυσιολογικό και να βυθιστείς, και να πέρασες δύσκολα. Και πολλοί άνθρωποι το αναγνώρισαν αυτό».
Στο θέατρο σε βρίσκουμε φέτος σ’ ένα έργο ρεπερτορίου, το Βοϋτσεκ του Μπύχνερ, με εκπληκτικούς συντελεστές. Τι σε έκανε να πεις «ναι» σ’ αυτή την πρόταση;
Το έργο αυτό γράφτηκε το 1823 από ένα παιδί 23 χρονών, και κατάφερε να αλλάξει την παγκόσμια δραματουργία. Το σκηνοθετεί ένας από τους πιο υπέροχους Έλληνες σκηνοθέτες, ο Στέφανος Τσακίρης, και συνυπάρχω επί σκηνής με ηθοποιούς, όπως: Ο Ιωάννης Παπαζήσης, η Βασιλική Τρουφάκου, ο Ιάσονας Παπαματθαίου, ο Ορφέας Παπαδόπουλος και φυσικά, η Ηρώ. Όπως καταλαβαίνεις, το να πω «ναι» σ’ αυτή την πρόταση ήταν πολύ εύκολο και σχεδόν δεδομένο. Η χαρά μου που υπάρχω σ’ αυτή τη δουλειά, δεν ξέρω αν περιγράφεται με λόγια.
Έχεις υπάρξει σε δύο πολύ ευτυχισμένες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης. Τις «Σαββατογεννημένες» και το «Στο Παρά Πέντε». Ξεχωρίζεις κάποια από τις δύο;
Τις αγαπάω και τις δύο πάρα πολύ. Νιώθω ευλογία που βρέθηκε στη ζωή μου ο Γιώργος Καπουτζίδης και μου χάρισε αυτούς τους δύο ρόλους. Οι «Σαββατογεννημένες», όμως, έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ήταν το ξεκίνημα μας με το Γιώργο (σ.σ. Καπουτζίδης), και τα χρόνια της αθωότητάς μας. Ήμουν 25 χρονών τότε. Ήταν όλα τόσο αθώα και ρομαντικά για μένα. Το «Στο Παρά Πέντε» το λατρεύω και θα το λατρεύω για πάντα, αλλά οι «Σαββατογεννημένες» θα είναι πάντα η αρχή μου.
«Νιώθω ευλογημένος που, στο ξεκίνημά μου, βρέθηκε στη ζωή μου ο Γιώργος Καπουτζίδης».
Νιώθεις περίεργα όταν ενώ έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, σου μιλάνε ακόμη συνέχεια όλοι γι’ αυτό;
Καθόλου. Είναι συγκινητικό αυτό που έχει γίνει, και γίνεται ακόμη, με το «Στο Παρά Πέντε». Κατάφερα να το ζήσω, έστω μία φορά στη ζωή μου, και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Μόνο και μόνο που αισθάνεται την ανάγκη ο κόσμος να μοιράζεται τα συναισθήματά του, μαζί μας, έπειτα από 15 χρόνια, μόνο συγκίνηση μου προκαλεί.
Όταν έχεις υπάρξει στήριγμα σε τόσο δύσκολες στιγμές, όταν άνθρωποι έζησαν μαζί σου τις ασθένειές τους – κι εσύ ήσουν η μοναδική πηγή γέλιου – καθώς και τόσα άλλα βιώματα που πολύς κόσμος έχει μοιραστεί μαζί μου, είναι κάτι που με συγκινεί ακόμη και σήμερα.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Εκτός από το να είμαι υγιής, να μη χάσω τον ενθουσιασμό μου για τη δουλειά μου. Θέλω καθετί που κάνω, κάθε καινούργιο μου βήμα, να έχει τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Είναι κάτι που, ενώ βρίσκομαι 23 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, το καταφέρνω ακόμη. Θεωρώ πως παρά τις δυσκολίες και τις ανασφάλειες που υπάρχουν στο χώρο της υποκριτικής, είναι η ωραιότερη δουλειά του κόσμου και αισθάνομαι βαθιά τυχερός που υπάρχω σ’ αυτήν.
Παρόλο που έχω υπάρξει σε πολύ δύσκολες συνεργασίες και αδιέξοδα, στον πυρήνα της, η δουλειά αυτή, είναι η πιο μαγική στον κόσμο.
Κάποτε έλεγαν πως είναι ο άντρας που λατρεύουν όλες οι γυναίκες και που μισούν όλοι οι άντρες, αφού μονοπωλούσε την τηλεόραση κάθε ελληνικού σπιτιού τα βράδια της Δευτέρας.
Για πάνω από 10 χρόνια, όμως, απείχε συνειδητά από αυτήν. Δεν άντεχε πλέον να περνά κάθε του βράδυ κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο σβήνοντας και γράφοντας. Ήθελε να ηρεμήσει, να σκεφτεί, να ονειρευτεί, να κάνει θέατρο και σινεμά.
Κάπως έτσι, γεννήθηκαν 2 ταινίες που έμελλε να αφήσουν το στίγμα τους στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Το «Αν» και το «Ένας άλλο κόσμος» καθήλωσαν το ελληνικό κοινό, ταξίδεψαν σ’ όλο το κόσμο – από το Ισραήλ μέχρι την Αμερική – έκαναν το Χριστόφορο Παπακαλιάτη διάσημο στα πέρατα της γης και του χάρισαν στιγμές που είχε μόνο ονειρευτεί μέχρι τότε.
Χθες, η πρώτη σεζόν του “Maestro” του, της σειράς που συζητήθηκε όσο καμία άλλη φέτος, τελείωσε. Ύστερα από 11 χρόνια από την τελευταία του σειρά στην τηλεόραση, ο ταλαντούχος κύριος Παπακαλιάτης δημιούργησε την πρώτη ελληνική σειρά που μπαίνει στο Netflix.
Ύστερα από 11 χρόνια, μία σειρά έφερε επιτέλους την ελληνική τηλεόραση στο σήμερα, μίλησε για την βία κατά των γυναικών, τις σκέψεις, τους τρόμους και την δύναμη τους, όσο καμία άλλη πριν και είπε μια ιστορία γεμάτη έρωτα, από αυτές που μόνο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξέρει να φτιάχνει.
Δεν μας παραξένεψε όμως. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ήταν ικανός, από όταν ήταν μόλις 24 χρονών να μεταφέρει ιστορίες αληθινές, ιστορίες που είχαν λόγο και χρόνο ύπαρξης στην εποχή που παίζονταν, αλλά και στο σήμερα. Ιστορίες που μπορεί να έχουν γραφτεί 20 χρόνια πριν, αλλά βλέποντας τις σήμερα συνειδητοποιείς πόσο σημερινές ή ακόμα και μπροστά από τη σημερινή εποχή μπορεί να είναι.
Ποιος είναι, όμως, στ’ αλήθεια ο πρωτοπόρος κύριος Παπακαλιάτης; Ποια ήταν η πορεία ζωής του που τον έφερε στο σήμερα;
Ο ταλαντούχος κ. Παπακαλιάτης
Ξεκίνησε όταν ήταν 16 χρονών. Όταν μια μέρα είδε μια αγγελία του studio ATA – της εταιρεία παραγωγής που τότε ήταν υπεύθυνη για όλες τις σειρές του MEGA – για τους «Φρουρούς της Αχαΐας». Πήγε στην audition κρυφά από τη μητέρα του. Όταν, όμως, πήρε το ρόλο και το συμβόλαιο απαιτούσε υπογραφή γονέα, αναγκάστηκε να της το πει.
Υποσχέθηκε, όμως, σαν αντάλλαγμα, ότι τελειώνοντας το σχολείο θα πάει στη Βοστώνη για να σπουδάσει oικονομολόγος. Κράτησε την υπόσχεση του. Άφησε πίσω του το «Ντόλτσε Βίτα», την «Αναστασία» και τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» και μετακόμισε στη Βοστώνη για να κάνει το χατίρι των γονιών του.
Άντεξε μόνο 6 μέρες. Γιατί η ζωή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη βρίσκεται ανάμεσα σε ιστορίες πάθους, αδιέξοδους έρωτες και μαγικές μουσικές. Αλλά και όνειρα. Εκεί που και η πιο σκληρή αλήθεια μπορεί να είναι πασπαλισμένη με αστερόσκονη.
Συνεχίζει να παίζει στην τηλεόραση, μα και στο θέατρο. Βρίσκεται στη σκηνή με τους ανθρώπους που βλέποντας τους σε μια παιδική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλλου όταν ήταν 4 ετών, τον έκαναν να πει: «Εγώ αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω». Την ΆνναΠαπαναγιωτοπούλου, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, το Μίμη Χρυσομάλλη.
Στην τηλεόραση παίζει στο «Άγγιγμα Ψυχής» και τον «Βαμμένο Ήλιο». Μέχρι που το 1999, σε ηλικία 24 χρονών, γράφει την πρώτη σου σειρά. «Η ζωή μας μια βόλτα». Τον εμπιστεύεται η Φιλαρέτη Κομνηνού και μαζί φτιάχνουν το πρώτο «απαγορευμένο» ζευγάρι που γέννησε το «Παπακαλιάτειο Σύμπαν». Και μετά έρχεται το «Να με προσέχεις», το «Κλείσε τα μάτια», το «Δυο μέρες μόνο» και οι «4».
https://youtube.com/watch?v=NxO3DkcYi4Y
Το γράψιμο και η διαφυγή από την πραγματικότητα
Έγγραφε από πάντα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Δεν ήταν ο καλός μαθητής που όλοι πίστευαν. Αντιθέτως, αν πότε κάποιος καθηγητής τον έχανε, ήξερε που θα τον βρει. Σ’ ένα κάθισμα στο πίσω θρανία να γράφε κειμενάκια, ιστορίες, σκέψεις, ή το δικό του τέλος σε ένα επεισόδιο μιας σειράς που είχε δει το προηγούμενο βράδυ.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το γράψιμο για το Χριστόφορο Παπακαλιάτη ήταν μια διαφυγή από την πραγματικότητα. Από το διαζύγιο των γονιών του και τα όσα είχαν συμβεί στη ζωή του. Δεν ήταν αυτό όμως. Για το Χριστόφορο Παπακαλιάτη, το γράψιμο ήταν μια βιολογική ανάγκη. Υπήρχε μέσα του από πάντα. Κατοικοέδρευε στο μυαλό και τις σκέψεις του και έπλαθε χαρακτήρες, ιστορίες και κόσμους πέρα για πέρα αληθινούς.
Η φιλία, ο έρωτας και η ζωή
Αν ρωτήσεις το Χριστόφορο Παπακαλιάτη “τι είναι ο έρωτας”. θα σου πει τα πάντα και πως γι’ αυτόν, ο έρωτας είναι ανώτερος τη όποιας πραγματικότητας. Και η φιλία; Ποια θέση έχει στη ζωή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη η φιλία; Θα μπορούσε να πει κανείς, ανώτερου και του έρωτα. Γι’ αυτό, οι φίλοι του είναι ένα κοινωνικό υποσύνολο της οικογένειας από επιλογή.
Ένα τελευταίο επεισόδιο γεμάτο μουσική, έρωτα, αλήθειες, ψέματα και μία δολοφονία
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σεβόταν πάντα τις ανάγκες της κάθε εποχής. Προσπαθούσε, όμως, παράλληλα να προηγείται αυτής. Όταν οι λέξεις “ανεκτικότητα” και “αποδοχή” ήταν άγνωστές για την τηλεόραση, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης όχι μόνο τις εισήγαγε στον τηλεοπτικό μικρόκοσμο, αλλά τις έκανε νόρμα. Και αυτό έκανε για ακόμα μια φορά. Μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, ο έρωτας 2 αγοριών μονοπωλούσε την ιστορία.
Δύο νέοι που ο μικρόκοσμος ενός μικρού Ελληνικού νησιού τους “απαγορεύει” να ερωτευτούν επειδή είναι το ίδιο φύλο. Ένα αγόρι που κακοποιείται, ψυχικά και σωματικά από τον πατέρα του, μία γυναίκα που κακοποιείται, ψυχικά και σωματικά, από τον άντρα της και ένας άλλος πατέρας που δεν μπορεί να δεχτεί το φυσιολογικό. Την αγάπη.
Όλα αυτά χθες, βρήκαν, ή έχασαν, τον δρόμο τους. Ένα αγόρι σταμάτησε να φοβάται, ένας απαγορευμένος έρωτας άνθισε, δύο γυναίκες βρήκαν την δύναμη να μιλήσουν, ένας άντρας παρασύρθηκε για ακόμη μια φορά από τον φόβο, ένα κορίτσι έχασε τον “έρωτα”, ένα αγόρι “έσωσε” τον έρωτα με μια δολοφονία, και ένα πτώμα ανασύρθηκε στην επιφάνεια της θάλασσας.
Το τελευταίο επεισόδιο, τελείωσε με αυτό που οι Αμερικάνοι, ονομάζουν cliffhanger, δηλαδή με ένα αγωνιώδες στιγμιότυπο. Το πτώμα ανασύρθηκε στην θάλασσα, αφού δυστυχώς για ακόμη μια φορά, όπως φαίνεται, μία άγκυρα δεν είναι ικανή να κρατήσει στον πάτο ένα “κάθαρμα”. Τι θα γίνει την δεύτερη σεζόν; Κανείς δεν ξέρει.
Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ήταν η σειρά που κέρδισε επάξια τον τίτλο της καλύτερης ελληνικής σειράς για φέτος. Ήταν η σειρά που ένωσε την Μαρία Καβογιάννη και την Χάρις Αλεξίου η σειρά που έδειξε πόσο σπουδαίο ταλέντο είναι ο Γιάννης Τσορτέκης και η σειρά που μας θύμισε τη σημαίνει καλή τηλεόραση.
Το «Παπακαλιάτειο Σύμπαν» αυτό, που εκατομμύριά τηλεθεατές λάτρεψαν, χθες το βράδυ έριξε, για λίγο, αυλαία, κάνοντας μας να μετράμε ήδη τις μέρες για την επόμενη σεζόν.
Δεν ξέρω αν είναι τάση, συνήθεια ή ένας καλά ριζωμένος φόβος, μα παρατηρώ τον κόσμο να κρύβεται.
Δε γνωρίζω αν έτσι έχει μάθει ή αν έτσι βολεύεται, αλλά αντιλαμβάνομαι πως έτσι σίγουρα, δε ζει όπως θα ήθελε. Η αγαπημένη του κρυψώνα είναι τα όρια και η αμέσως επόμενη, η επίκληση στο «φυσιολογικό».
Το παράδοξο είναι πως τώρα, περισσότερο από ποτέ, ζούμε στην εποχή της εικόνας.
Να δείχνουμε πάντα κάτι καλό, κι ας μην είναι στ’ αλήθεια. Κουκουλώνουμε αγωνίες, επιθυμίες και απωθημένα, πίσω από ρούχα, αξεσουάρ και οτιδήποτε γεμίζει πρόχειρα το βάθος της ψυχής μας. Οτιδήποτε ντύνει καλά τη γυμνή αλήθεια μας.
Γυμνοί ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο. Με τις καρδιές ορθάνοιχτες και μετά βιαζόμαστε να τυλιχτούμε. Πρώτα σε κουβερτάκια κι ύστερα σε ρούχα. Πολλά ρούχα, όσα περισσότερα γίνεται.
Αρνούμαστε την απόφαση της φύσης από το πρώτο λεπτό της ύπαρξής μας. Με ποιο κουράγιο την επικαλούμαστε αργότερα;
Πώς παραμυθιάζουμε έτσι τον εαυτό μας;
Είναι πια ριζωμένη βαθιά μέσα μας η αγωνία να διορθώνουμε συνεχώς τον τρόπο που δείχνουμε. Με επιμέλεια κόβουμε κάθε ειλικρινή σύνδεση με το σώμα μας. Ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας γυμνό στον καθρέφτη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν κοιταχτεί ποτέ. Δε γνωρίζουν το σώμα τους, δεν ξέρουν πραγματικά τις ανάγκες του, δεν αναγνωρίζουν τα σημάδια, δεν ακούν τα μηνύματα που τους στέλνει.
Τις περισσότερες φορές το νιώθουμε απλά σαν ένα περιττό βάρος που κουβαλάμε μαζί μας εδώ κι εκεί και το στολίζουμε για να θρέψουμε ακόμη περισσότερο τη ματαιοδοξία μας.
Το «ακατόρθωτο» έχει γίνει ο Βορράς στην πυξίδα μας, η οποία πλέον ξέχασε να δείχνει προς τα μέσα. Όλα τα κανονικά είναι ντροπή, είναι προβοκατόρικα, είναι λάθος. Κανονικά, μα όχι όπως τα έχει ορίσει η συντηρητική κοινωνία.
Τα κανονικά της ανθρωπότητας
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν καταπιεσμένα και σκυφτά. Πολλές ομάδες ανθρώπων που κατακεραυνώνονται καθημερινά από τους υπέρμαχους των εντολών της φύσης.
Ποιον θα αγαπήσεις, ποιον θα ερωτευτείς, πόσα κιλά θα είσαι, που θα έχεις τριχοφυΐα, ποιο φύλο έχει το δικαίωμα στο τόπλες, ποιο το «προνόμιο» του απεριποίητου, με πόση μυστικοπάθεια θα βιώσεις την περίοδό σου;
Όλα τα παραπάνω, και ακόμη περισσότερα, αποδεικνύουν με τον πιο ειρωνικό τρόπο, πόσο πολύ έχουμε επιλέξει να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ατόφια φυσικές και φυσιολογικές καταστάσεις και συναισθήματα, μεταφρασμένα με τον πιο λάθος τρόπο, έχουν καταντήσει ο θεμέλιος λίθος των ταμπού, τα οποία είναι το γρανάζι της κοινωνίας μας.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ίσως τίποτα και κανείς άλλος δεν έχει ταλαιπωρηθεί περισσότερο από αυτά τα ταμπού, όσο το γυναικείο κορμί. Το κορμί αυτό που λατρεύουμε να μισούμε. Που αιμορραγεί, εγκυμονεί, πλάθει, τίκτει, βγάζει γάλα, ζεσταίνει, γλυκαίνει, αντέχει.
Το κορμί αυτό, λοιπόν, από την πρώτη μέρα της ύπαρξής του στην κοινωνία, έχει να αντιμετωπίσει απαιτήσεις, προκαταλήψεις, εμμονές, επιθυμίες και προκλήσεις.
Καμία φυσική του πλευρά δε γίνεται αποδεκτή. Ποτέ
Απαγορεύεται να έχει τρίχες, σπυριά, κιλά, περίοδο. Απαγορεύεται να αναδεικνύεται, να φωτογραφίζεται γυμνό και είναι σχεδόν αδύνατο, να μη σεξουαλικοποιείται σε τέτοιο βαθμό που να διαχωρίζεται από τον ίδιο τον άνθρωπο.
https://youtube.com/watch?v=IA7KbrS3l0c
Γυναικείο κορμί: Προϊόν σε βιτρίνα κρεοπωλείου, χωρίς τη συναίνεσή του
Το γυναικείο σώμα οφείλει να είναι πάντοτε περιποιημένο και στολισμένο αναλόγως, για να μπορεί ο οποιοσδήποτε να το σχολιάσει, να το βαθμολογήσει, να το αξιολογήσει, να το επιλέξει, να το φαντασιωθεί, να το απορρίψει. Απαγορεύονται ράμματα, παχάκια, κοιλιές, κυτταρίτιδα, ιδρώτας, αξύριστες γάμπες.
Απαγορεύεται να φανεί η θηλή ή και ολόκληρο το στήθος (θου Κύριε), απαγορεύεται να φαίνεται η ραφή από το εσώρουχο μέσα από το παντελόνι, απαγορεύεται να λερωθεί από την περίοδο. Επιβάλλεται να λάμπει, να είναι σφρυγιλό, λείο, ενυδατωμένο και κρυμμένο τόσο-όσο. Κι αυτό, ανταπεξέρχεται, εξακολουθεί, δυναμώνει, αντέχει. Επιβιώνει σε έναν κόσμο που ηδονίζεται να καταπιέζει.
Δεν υπάρχει τρόπος να γράψω ψιθυριστά, ειδάλλως θα το έκανα. Υπάρχει, βλέπετε, σοβαρός κίνδυνος, να θεωρηθεί προκλητικό το περιεχόμενο του άρθρου αυτού, καθώς δε συμμορφώνεται με πολιτικές ή γιατί μπορεί να θεωρηθεί πως υπονοεί σεξουαλικό περιεχόμενο. Άλλωστε, για γυναικείο στήθος μιλάει. Για στήθος, μπούτι, γλουτό.
Ό,τι ακριβώς ορίζει, στο μυαλό των περισσότερων τη γυναικεία φύση και ό,τι ακριβώς διαχωρίζει την ίδια τη γυναίκα από τον εαυτό της. Είσαι γυναίκα και το διαπιστευτήριό σου είναι η εξωτερική σου εμφάνιση. Οτιδήποτε εσωτερικό, δε με ενοχλεί όσο δεν το βλέπω.
«Μπορείς να μείνεις έγκυος, και ίσως ακούσεις και μπράβο(;), μα μη διανοηθείς να κρατήσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης περισσότερο από σαράντα ημέρες και μην υποκύψεις στις ορμόνες σου. Υπάρχει κάτι που ονομάζεται επιλόχειος κατάθλιψη και το παθαίνουν μόνο οι κακές μητέρες».
Μην αναρωτιέσαι ποιος έχει πει τα παραπάνω: Εσύ
Μη σου κακοφαίνεται. Μπορεί να μη χρησιμοποίησες ακριβώς αυτές τις λέξεις, όμως τις εννοείς όταν κοιτάζεις αυτόματα την κοιλιά της γυναίκας που επιστρέφει στη δουλειά μετά την άδεια μητρότητας ή όταν σου λέει πως γέννησε.
Τις εννοείς όταν κρίνεις μέσα σου τη μητέρα που έχει επιλόχειο, τη μητέρα που δε θηλάζει, τη μητέρα που θηλάζει, τη μητέρα δεν προλαβαίνει να κάνει μπάνιο και κοιτάζεις τις ραγάδες στην κοιλιά της στην παραλία. Δεν ξέρεις αν ντρέπεται γι’ αυτές, αν τις θέλει, αν τις αγαπά ή αν είναι περήφανη καθώς είναι η πρώτη ζωγραφιά του παιδιού της.
Οι σωματότυποι είναι τόσοι πολλοί και διαφορετικοί, όσοι και οι άνθρωποι. Σήμερα, ίσως γίνεται μια προσπάθεια αποκόλλησης της ταμπέλας, οποιαδήποτε μορφής, από τα μέτωπα. Ωστόσο, ακόμη κι αν αντιλαμβανόμαστε την ποικιλομορφία και την αποδεχόμαστε μέχρι ένα σημείο, εξακολουθούμε να επιβάλλουμε περιορισμούς στο γυναικείο κορμί. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τη συζήτηση και να το φοβόμαστε.
Φάρο σε όλη αυτή την καταπίεση αποτελούν, ευτυχώς, πολλές γυναίκες σήμερα
Celebrities και μη, βγάζουν μπροστά τον εαυτό τους, προσπαθώντας να ανοίξει η συζήτηση, να ανοίξει το μυαλό, να ανοίξει ο δρόμος. Τρανό παράδειγμα είναι το role model, Ashley Graham, η οποία άλλαξε για πάντα τον κόσμο της μόδας, εδραιώνοντας μια και καλή τα plus size μοντέλα στο χώρο. Η ίδια εκτόξευσε τον όρο, όταν έγινε το πρώτο plus size SUPER model.
Το υπερμοντέλο λοιπόν αυτό, ύστερα από τρία παιδιά, μας φωνάζει να αγαπάμε και να σεβόμαστε το γυναικείο κορμί, να αποδεχόμαστε τα κιλά, να αποδεχόμαστε τις ατέλειες και αποδεικνύει σε όλους ότι μια γυναίκα είναι ταυτόχρονα αμέτρητα πράγματα.
Ποστάρει καθημερινά, στους εκατομμύρια ακόλουθους της, φωτογραφίες με τις ραγάδες της, με το ταλαιπωρημένο στήθος της ύστερα από τους θηλασμούς, φωτογραφίες που την απαθανατίζουν κουρασμένη, αχτένιστη, σέξι, υπέροχη, μακιγιαρισμένη, ντυμένη πρόχειρα ή με τα πιο ακριβά ρούχα.
Η βασίλισσα RiRi
Γνωρίζει πολύ καλά πως το κορμί της της ανήκει και κάνει ό,τι θέλει με αυτό. Για το τέλος άφησα το κερασάκι, την κορυφή, τη νίκη προσωποποιημένη, τη θηλυκή έκδοση του Μίδα, το «απόλυτο sex symbol», Rihanna. Δεν ξέρω αν σε πόνεσε το χαστούκι της, πάντως εγώ το άκουσα.
Η queen λοιπόν αυτή, αναπολογητικά και με αξιοζήλευτο θράσος, αγκάλιασε και λάτρεψε, μαζί με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, τον ώμο σεξουαλικό μαγνητισμό της, μέσω βιντεοκλίπ, χορευτικών, δηλώσεων, στιλιστικών επιλογών και μιας αυτοκρατορίας που εκτός των άλλων, περιλαμβάνει και σέξι εσώρουχα.
Όταν αποφάσισε να μείνει έγκυος, δεν κουνήθηκε εκατοστό από το βάθρο της. Πήρε κιλά στην εγκυμοσύνη της και μας τα έδειχνε περήφανη, τα οποία διατηρεί, δοξάζοντας το σώμα της όπως έκανε και παλαιότερα.
Ευχαριστήθηκε την εγκυμοσύνη της και απολαμβάνει τη νέα εικόνα της. Αρνείται να αγχωθεί ή να γίνει η λεχώνα που έχεις συνηθίσει. Είναι μια γυναικεία έμπνευση, μια υπενθύμιση πως το γυναικείο σώμα πρέπει να δοξάζεται και μια δήλωση γροθιά σε όλα τα στερεότυπα περί αποδεκτού και όμορφου.
Τι παίζει με το γυναικείο κορμί;
Τελικά, δε μπορώ να καταλάβω εάν αυτό που υπάρχει εντονότερα γύρω από το γυναικείο σώμα είναι προκατάληψη ή δέος. Ίσως η συνειδητοποίηση πως είναι ό,τι πιο κοντά στο θεϊκό κομμάτι της ύπαρξης του ανθρώπου, καθώς είναι το μόνο πού φτιάχνει ζωή, να μουδιάζει τον φτωχό νου του ανθρώπου.
Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως και να δεχτώ τη «σταύρωση». Ίσως πάλι τελικά, να είμαστε μάγισσες ή και εξωγήινοι που έχουμε καταλάβει τον κατώτερο εξελικτικά πλανήτη σας, αλλά αυτό δε θα το μάθετε ποτέ.
Το εορταστικό κλίμα έχει πια μπει για τα καλά στις ζωές μας, ενώ ήδη έχουμε κάνει μια γρήγορη έρευνα αγοράς ώστε να βρούμε τα τέλεια χριστουγεννιάτικα δώρα για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Εν μέσω του πληθωρισμού και των ολοένα και αυξανόμενων τιμών, όμως, η επιλογή δώρων γίνεται κάπως περίπλοκη. Τα μετράς από δω, τα υπολογίζεις από κει, δε βγαίνει ο προϋπολογισμός – εκτός, βέβαια, αν τρως ζυμαρικά όλο το Δεκέμβριο, που είναι κάπως δύσκολο εκ των πραγμάτων.
Γι’ αυτό κι εμείς, ψάξαμε (πολύ) και συγκεντρώσαμε τις πιο ωραίες και budget-friendly* προτάσεις δώρων για όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Σαφώς, προτείνονται και κάποιες εναλλακτικές λύσεις, αφού η επιλογή δώρου είναι άμεσα συνυφασμένη με την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντα του παραλήπτη.
*Το πλαφόν για το κόστος του εκάστοτε δώρου ανέρχεται στα 35€.
Smartwatch: Επίλεξε την ψηφιακή διέξοδο για εκείνον
Οι άνδρες της ζωής μας, συνήθως, αγαπούν την τεχνολογία. Για όσους και όσες αναζητούμε ένα δώρο για το σύντροφό μας – αλλά έχουμε όριο στο budget – αυτό το smartwatch από ταPublic, είναι μια εξαιρετική λύση.
Όχι μόνο αποτελεί ένα σύγχρονο αξεσουάρ, αλλά καταγράφει τα βήματα και τους καρδιακούς ρυθμούς, ενώ παράλληλα διαθέτει αναγνώριση κλήσεων, ειδοποίηση εφαρμογών και λειτουργία SMS.
ΤοCelestino διαθέτει τα απόλυτα μποτάκια για το φετινό Χειμώνα. Μαύρα, με κροκό υφή, μεταλλική λεπτομέρεια στη μύτη του παπουτσιού και χοντρό, άνετο τακούνι. Προσφέρονται σε καταπληκτική τιμή και αξίζει να βρίσκονται στη γκαρνταρόμπα κάθε γυναίκας.
ΣταPublic μπορούμε να βρούμε τον απόλυτο βοηθό περιποίησης και ομορφιάς για όλους τους άνδρες που αγαπάμε. Ειδικότερα, η συγκεκριμένη συσκευή περιποίησης της Philips μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο πρόσωπο και στα μαλλιά, αφού διαθέτει οκτώ εξαρτήματα και χρόνο αυτονομίας έως και μία ώρα.
Oversized ζιβάγκο για τη μαμά: Ζεστό και χουχουλιάρικο, με πολλή αγάπη
Η ζεστή αγκαλιά της μαμάς χρειάζεται κάτι άνετο, ευκολοφόρετο και στιλάτο, για να… παραμείνει ζεστή. Τι καλύτερο, λοιπόν, από αυτό το cozy oversized πλεκτό από τοCelestino, που μπορεί κάλλιστα να φορεθεί το πρωί στη δουλειά, στο μεσημεριανό φαγητό, στον απογευματινό καφέ, στα ψώνια ή στο σινεμά; Ειδικά σε συνδυασμό με κολάν δερματίνης, αρβυλάκια και μακρύ παλτό, το μαμαδίσιο στιλ θα απογειωθεί!
Γι’ ακόμη μια φορά, ταPublic έχουν την τέλεια πρόταση δώρου για τον αδερφό μας. Ασύρματο headset – με καλώδιο για να γίνεται και ενσύρματο και μπαταρία του διαρκεί μέχρι οκτώ ώρες.
Τώρα, ο αδερφός μας μπορεί να ακούει non-stop τα αγαπημένα τουτραγούδια στη διαπασών, να βλέπει ασταμάτητασειρές καιταινίες ή να λιώσει στο League of Legends και στο Call of Duty, χωρίς να ακούμε κι εμείς τους ήχους απ’ όλα αυτά.
Ισιωτική μαλλιών για την αδερφή: Λέμε «ναι» στα λεία και λαμπερά μαλλιά
Με κεραμικές πλάκες που θερμαίνονται μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα, πολλαπλές ρυθμίσεις θερμοκρασίας και τεχνολογία ThermoProtect – για να ελαχιστοποιείται η φθορά των μαλλιών, αυτή η ισιωτική μαλλιών από ταPublic, είναι το καλύτερο δώρο για την αδερφή μας.
Δωρίζοντάς της τη συγκεκριμένη συσκευή, θα μας σκέφτεται πάντα με αγάπη κάθε φορά που θα έχει ίσια και απαλά μαλλιά.
Υπάρχει κάποιο παιδί εκεί έξω που να μην έχει μπει, έστω για λίγο, στον κόσμο του Super Mario, του κακού Bowser και της γλυκιάς πριγκίπισσας Peach; Το playset με το κάστρο του Mario World από τοΜουστάκα θα επιτρέψει σε κάθε παιδί να δημιουργήσει τη δική του ιστορία με τους αγαπημένους ήρωες.
Το σχολείο Pollyville από τοΜουστάκα περιλαμβάνει τρία επίπεδα, επτά χώρους παιχνιδιού, μίνι κούκλες Polly και Nicolas και δώδεκα μίνι αξεσουάρ, τα οποία μπορούν να προσαρμοστούν μέσα ή έξω από το σχολείο. Επιπλέον, κάθε παιδί μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι του, να βάλει μέσα τα βιβλία του ή να μάθει πιάνο στην αίθουσα μουσικής. Το πιο παιχνιδιάρικο και fun σχολείο για τις μικρές μας φίλες!
Οι γιαγιάδες είναι, κατά βάση, πολύ τρυφερές υπάρξεις. Χαίρονται να μας φροντίζουν και να μας μιλούν για όσα έχουν βιώσει. Τις κρύες μέρες του Χειμώνα, λοιπόν, υπάρχει καλύτερο δώρο για τη γλυκιά μας γιαγιά από ένα ζεστό κασκόλ; Έτσι, κάθε φορά που θα το φοράει, θα μας σκέφτεται και θα λέει νοσταλγικά: «Αχ, αυτό μου το πήρε το εγγόνι μου». ΣτοPink Woman υπάρχουν αρκετά ακόμη σχέδια, για να διαλέξουμε το αγαπημένο της γιαγιάς.
Όσοι είμαστε τυχεροί και ζουν ακόμη οι παππούδες μας, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αγαπούν το ραδιόφωνο. Άλλωστε, στα χρόνια τους ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένα ραδιόφωνο σε κάθε σπίτι, διότι μέσω αυτού ενημερώνονταν, άκουγαν μουσική κ.α.
Έτσι, για τους παππούδες μας είναι ακόμη ένας νοσταλγικός τρόπος ενημέρωσης, ψυχαγωγίας αλλά και συντροφιάς – αφού όταν είναι μόνοι και παίζει το ραδιόφωνο, αυτομάτως υποβαθμίζεται το αίσθημα της μοναξιάς. Στα Public, λοιπόν, μπορούμε να διαλέξουμε μέσα από μια μεγάλη γκάμα το καλύτερο ραδιόφωνο για τον παππού.
Με αυτό το δώρο από τοΜουστάκα, είναι δεδομένο ότι η ανιψιά μας θα ξεχυθεί στους διαδρόμους του σπιτιού για ατελείωτες εξορμήσεις με τη Barbie και το σπορ κάμπριο αυτοκίνητο. Με λαμπερό ροζ χρώμα, ασημένιες ζάντες, πλαϊνούς καθρέφτες, προβολείς και μαύρα καθίσματα με ζώνες ασφαλείας, είναι το αυτοκίνητο που θα λατρέψουν όλες οι μικρές μας φίλες – και μελλοντικές οδηγοί!
ΣτοΜουστάκα βρίσκουμε την πιο συναρπαστική κούρσα, γεμάτη δράση. Το αυτοκίνητο κατεβαίνει με ταχύτητα από την κορυφή του πύργου, αλλά προσοχή! O καρχαρίας μπορεί να το γραπώσει και να διαλύσει το αυτοκίνητο με τα σαγόνια του! Ένα παιχνίδι που θα το ευχαριστηθεί στο έπακρο ο ανιψιός μας.
Και ποιο παιδί δεν ονειρεύεται να πετάξει; Τώρα, με το ελικόπτερο της Barbie από τοΜουστάκα, η πτήση είναι απλή υπόθεση! Το ελικόπτερο διαθέτει ασημί περιστρεφόμενους έλικες, πιλοτήριο και ζώνες ασφαλείας στο εσωτερικό. Ας απογειώσουμε τη φαντασία της βαφτισιμιάς μας!
Το τέλειο δώρο από τοΜουστάκα για τους μικρούς μας φίλους που κρύβουν έναν easy-rider μέσα τους. Άλλωστε, ποιος δεν ονειρεύεται να αποκτήσει τη δική του Ferrari για να σουλατσάρει σε όλο το σπίτι;
Στα Public βρίσκουμε το απόλυτο gadget, για να ξυπνάμε ευχάριστα. Μπορούμε να διαλέξουμε μεταξύ της κλασικής ειδοποίησης ή του ραδιοφώνου, ώστε να ξυπνάμε υπό τους ήχους των αγαπημένων μας τραγουδιών.
Ειδικότερα, το συγκεκριμένο ραδιόφωνο ξυπνητήρι διαθέτει ραδιόφωνο FM, ρυθμιζόμενη φωτεινότητα οθόνης, δυνατότητα ρύθμισης δύο ξυπνητηριών, καθώς και λειτουργίες «sleep» και «snooze».
Στα Pink Woman βρίσκουμε τη hot φούστα, που πρέπει να υπάρχει σε κάθε ντουλάπα: Ψηλόμεση, σε όψη δερματίνης με ζώνη στη μέση, τσέπες στο μπροστινό μέρος και κλείσιμο με φερμουάρ. Φοριέται από το πρωί μέχρι το βράδυ και είναι κάπως δεδομένο, ότι αν την κάνουμε δώρο στην κολλητή μας, αυτομάτως θα μας αγαπήσει ένα τσακ περισσότερο.
Extra tip 1: Μια εύκολη και budget-friendly λύση για σινεφίλ και λάτρεις της μουσικής είναι οι φιγούρες Funko Pop.
Η τιμή τους κυμαίνεται μεταξύ 13€-30€ και μπορούμε να βρούμε τους χαρακτήρες απ’ όλες τις ταινίες της Disney, της Marvel, της DC, του Harry Potter, καθώς και από επιτυχημένες σειρές, όπως τα Φιλαράκια, το Stranger Things και το Office. ΣτοNerdom, τοeFantasy και τοCollector, υπάρχει τεράστια ποικιλία για να διαλέξουμε.
Extra tip 2: Μια safe λύση είναι και η δωροκάρτα. Όσοι δεν είμαστε απολύτως σίγουροι για το τι θέλουμε να δωρίσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα ή θέλουμε να τους δώσουμε την πολυτέλεια της επιλογής, μπορούμε να αγοράσουμε μια δωροκάρτα – προσφέρεται (και online) στα περισσότερα εμπορικά καταστήματα. Τέλος, το κόστος της ξεκινάει, κατά βάση, από τα 20€.
*Να σημειωθεί ότι οι επιλογές των προαναφερθέντων δώρων έγινε κατά προσέγγιση, για να καλύψει τις περισσότερες δυνατές περιπτώσεις. Ελπίζουμε να σας βοήθησε κάπως αυτό εδώ το άρθρο και να περάσετε τις πιο τρυφερές και χουχουλιάρικες στιγμές με τους αγαπημένους σας ανθρώπους. Γιατί – στο τέλος της ημέρας – αυτό μένει, όχι τα δώρα.
Aν έχετε ήδη ξεκινήσει το countdown για τα Χριστούγεννα, σας έχουμε την κατάλληλη ταινία για κάθε μέρα του countdown σας. 5 ημέρες για τα Χριστούγεννα, 1 ταινία για την κάθε μέρα!
Είναι η ταινία που σήμανε την επιστροφή της Lindsay Lohan στην ενεργό δράση και η ταινία που σήμανε την έναρξη της χριστουγεννιάτικης σεζόν για το Netflix.
H Sierra Belmont είναι μια κακομαθημένη κληρονόμος ξενοδοχείων, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το Instagram. Όλα αλλάζουν, όμως, όταν από ατύχημα χάνει τη μνήμη της και μπαίνουν στη ζωή της ο Jake και η Avy.
O Jake της σώζει την ζωή, τη φιλοξενεί στη μικρή πανσιόν του, και της συστήνει μία διαφορετική ζωή από που γνώριζε. Μέσα από τον Jake και την Avy – την κόρη του – μαθαίνει να καθαρίζει και να μαγειρεύει, να συμπεριφέρεται σωστά στους ανθρώπους και γνωρίζει επιτέλους το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Έτσι, η άλλοτε κακομαθημένη, πλούσια influencer γίνεται ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Τι γίνεται, όμως, όταν ξαναβρίσκει την μνήμη της και θυμάται ποια πραγματικά είναι;
4 και σήμερα και “The Princess Switch” 1,2 και 3
Που να ήξερε ο Mark Twain όταν έγραφε το “Ο πρίγκιπας και ο Φτωχός” το 1881, ότι το concept «συναντώ κάπου τυχαία κάποιον που είναι ακριβώς ίδιος με μένα, και αλλάζουμε θέσεις» θα παρουσιαζόταν τόσες φορές σε δεκάδες σειρές και ταινίες – ακόμη και το 2020; Παρόλο, όμως, που το concept αυτό έχει εμφανιστεί πολλάκις μέχρι και σήμερα – ακόμη και βραζιλιάνικο σίριαλ έγινε με τίτλο “La Usurpadora”– συνεχίζει να αρέσει.
Κάπως έτσι, το 2018, το concept αυτό βρίσκει το δρόμο του και στο Netflix και η Vanessa Hudgens γίνεται η πριγκίπισσα του Μοντενάρο, Lady Margaret Delacourt, αλλά και η “φτωχή” φουρνάρισσα από το Chicago Stacy De Novo. Ένας διαγωνισμός “Bake off” γίνεται αφορμή για να συναντηθούν οι δύο αυτές άγνωστες μεταξύ τους μέχρι τότε γυναίκες. Τότε, η πλούσια γίνεται “φτωχή”, και η “φτωχή” πλούσια.
3 και σήμερα και “A boy called Christmas”
Έχουμε πια μπει βαθιά στις ημέρες των Χριστουγέννων και το “A boy called Christmas” έρχεται να μας ξυπνήσει το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Τρία παιδιά μένουν μόνα τους τις ημέρες των γιορτών και η θεία τους, για να τους φτιάξει τη διάθεση, τους λέει μία χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Ένα αγόρι, ο 13χρονος Νικόλας, ζει με τον ξυλοκόπο πατέρα του σ’ ένα δάσος. Όταν ο βασιλιάς της πόλης ανακοινώνει πως θα δωρίσει ένα τεράστιο ποσό σε όποιον φέρει χαρά στο παλάτι, όλοι οι κάτοικοι της πόλης ξεκινούν με στόχο να βρουν μία χαμένη μαγική πόλη, την Elfhelm.
Ο μικρός Νικόλας ανακαλύπτει τυχαία ένα χάρτη που επιβεβαιώνει πως η πόλη αυτή υπάρχει. Κάπως έτσι, ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι με κλέφτες, ζώα που μιλούν, ανθρώπους που γίνονται οι σωτήρες του και νεραϊδίσια πλάσματα. Μαζί, ανακαλύπτουν τη μαγεία, την αγάπη, τη χαρά και την αισιοδοξία.
2 και σήμερα και “Christmas Chronicles” 1 και 2
O Kurt Russell ενσαρκώνει τον Άγιο Βασίλη και η Goldie Hawn η γυναίκα του. Την παραμονή των Χριστουγέννων, μία μόλις μέρα πριν από τα Χριστούγεννα, μία κλοπή ενός αυτοκινήτου γίνεται η αφορμή για να καταλήξει μία οικογένεια – εκτός από τη μαμά – στο έλκηθρο του Άη Βασίλη – κατά κόσμον, Saint Nick.
Το έλκηθρο, όμως, σπάει και τα τρία παιδιά μαζί με τη θεία τους και τον Άη Βασίλη, βρίσκονται ξαφνικά στο Σικάγο. Πώς θα μπορέσει ο Άγιος Βασίλης να μεταφέρει όλα τα δώρα στα παιδιά χωρίς το έλκηθρό του;
Η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία, μια ταινία που θα δει όλη η οικογένεια και θα μας κάνει να επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία.
P.S. Η δεύτερη ταινία είναι καλύτερη από τη πρώτη. Δείτε όμως και τις 2. Χριστούγεννα είναι.
1 και σήμερα και “Dolly Parton’s Christmas on the Square”
Όταν μία ταινία έχει κερδίσει Emmy, ξέρεις σίγουρα ότι θα είναι καλή. H Dolly Parton κάνει τη πρώτη real time ταινία ταινία του Netflix και μαζί με την Debbie Allen, τη σκηνοθέτιδα της ταινίας-μιούζικαλ, κερδίζουν Emmy καλύτερης ταινίας για την τηλεόραση και εξαιρετικών χορογραφιών.
Η Christine Baranski – η Tanya του Mamma Mia! – είναι η προσομοίωση του Scrooge. Επιστρέφει μετά από χρόνια στη μικρή πόλη της ταινίας μας, με μοναδικό της σκοπό να διώξει όλους τους κατοίκους για να την πουλήσει σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία.
Η Dolly Parton, όμως, ο κρυφός άγγελός της, της δείχνει την πραγματική εικόνα του σχεδίου της και τη βοηθά να αναθεωρήσει τα σχέδια της. Η ταινία είναι γεμάτη με τραγούδια – γραμμένα αποκλειστικά για την ταινία από την Dolly Parton – και εντυπωσιακές χορογραφίες.
Τα μαγαζιά έχουν στολιστεί γιορτινά, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ηχούνε παντού και όλη η πλάση μοσχοβολάει μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Κάπως έτσι, η ομορφότερη εποχή του χρόνου, είναι πάλι εδώ.
Τα Χριστούγεννα όμως, εκτός από την γιορτή της αγάπης, είναι και η εποχή των δώρων. Η εποχή που κάθε αγαπημένο μας πρόσωπο περιμένει από εμάς μια χειρονομία αγάπης. Και αφού τα βιβλία θα είναι πάντα τα καλύτερα δώρα, ετοιμάσαμε για εσάς τη λίστα μας με τα καλύτερα βιβλία για να χαρίσετε σε όποι@ αγαπάτε.
Μια χιονοθύελλα μαίνεται στις πεδιάδες της Αϊόβα, όταν η Wylie Lark, συγγραφέας true crime βιβλίων, ανακαλύπτει ένα μισοπαγωμένο αγοράκι στην αυλή της με σημάδια κακοποίησης και τραύματος στο σώμα του.
Κάπως έτσι, ξεκινά η true crime ιστορία της Wylie. Ξεκινά να ψάχνει για στοιχεία που δείχνουν ότι συνέβη κάποιο αυτοκινητιστικό. Ένα τρακαρισμένο φορτηγό την οδηγεί σε μια τραυματισμένη, μισοπαγωμένη γυναίκα. Έχουν κάποια σχέση τα δύο αυτά άτομα ή όχι; Είναι αυτοί οι δύο άγνωστοι που ρίσκαραν τη ζωή τους για να ξεφύγουν από κάτι — ή κάποιον — εν μέσω της παγωνιάς;
Τι σχέση μπορεί να έχει μια παλιά δολοφονία που συνέβη 20 χρόνια πριν στην ίδια πόλη; Τι έχει να πει γι’ αυτό η μόνη επιζώσα; Πώς ένα τρίτο αφηγηματικό σκέλος, από την οπτική γωνία μιας νεαρής κοπέλας που ζει με τη μητέρα της και φοβάται τις περιστασιακές επισκέψεις μιας βάναυσης και υβριστικής πατρικής φιγούρας, συνδέεται με αυτό; Τρεις ιστορίες με κοινές αναφορές.
Τρομακτικό, εθιστικό και ακραίο, αποτελεί ένα βιβλίο για γερά στομάχια και πολλά warnings!
Συμπεριλαμβάνεται σε πολλές λίστες best seller βιβλίων, έχει ανακηρυχθεί βιβλίο της χρονιάς κι έχει μεταφραστεί σε 17 γλώσσες!
Μια ιστορία ωδή στην αθωότητα και την καλοσύνη, γεμάτη από μαύρη, στροβιλιζόμενη καλλιγραφία και σκόρπιες πινελιές ακουαρέλας. Μια συλλογή αφηρημένων εικονογραφιών ενός μοναχικού αγοριού που τριγυρνά στην ύπαιθρο, αναζητώντας συντροφιά, συναντά όλα τα ζώα του τίτλου. Πρώτα, έναν τυφλοπόντικα, μετά μια αλεπού και στο τέλος, ένα άλογο.
Καθώς περπατούν μοιράζονται σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς γύρω από μεγάλα ερωτήματα της ζωής:
«Τι κάνουμε όταν πονάει η καρδιά;», «Το σπίτι δεν είναι πάντα ένα μέρος, σωστά;» «Συχνά το πιο δύσκολο άτομο για να συγχωρήσεις, είναι ο εαυτός σου».
Αν κάποιος με ρωτήσει για την τελευταία φορά που ένα βιβλίο συντάραξε την ψυχή μου, θα επέλεγα αυτό! Ο Ανδρέας Κονάνος, συγγραφέας του βιβλίου «Φλόγα», μέσω του YouTube, γεμίζει βάλσαμο τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ο ήρωας της διπλανής πόρτας και η “Φλόγα” του αποτελεί ένα βιβλίο – φάρμακο ψυχής.
«Φλόγα»: Ήταν το συνθηματικό όνομα του γέροντα πνευματικού του όταν τον πρωτογνώρισε. Έκτοτε, ο άνθρωπος αυτός, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του Ανδρέα Κονάνου, καθώς και όλων εμάς των αναγνωστών.
«Το διαβάζεις και η θλίψη εξαφανίζεται», «Ανοίγεις μια τυχαία σελίδα και πέφτεις πάνω σε ένα απόσπασμα που μιλά για σένα και τη ζωή σου», «Βουρκώνεις σε κάθε κεφάλαιο», αυτές είναι μερικές μόνο από τις εντυπώσεις όσων διάβασαν αυτό το βιβλίο, που έμελλε να γίνει η θεία γιατρειά τους.
Η ιστορία ξεκινά την δεκαετία του 70, όταν η 16χρονη Λίζα εξαφανίζεται μυστηριωδώς στο Οχάιο της Αμερικής. Η μητέρα της είναι σίγουρη ότι έχει απαχθεί, ενώ ο μεγάλος αδερφός της υποψιάζεται ότι ο μοναχικός γείτονας έχει κάποια ανάμειξη. Μία μέρα μετά την εξαφάνισή της, ανακαλύπτεται το πτώμα της μέσα σε μία βάρκα…
Ένα καθηλωτικό βιβλίο με κύριο θέμα την οικογένεια και πώς οι γονικές προσδοκίες μπορούν να έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή των παιδιών τους.
Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και πολυσυζητημένα βιβλία αυτοβελτίωσης! Η κλινική ψυχολόγος, Julie Smith που έγινε γνωστή μέσα από το TikTok, μιλά για χρήσιμες πρακτικές ζωής και απλές τεχνικές ψυχοθεραπείας που μπορούμε να εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας.
Χάρη σε αυτόν τον χρήσιμο οδηγό, θα δοθούν απαντήσεις σε προβλήματα όπως το άγχος, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η κριτική κ.α.
Ένας άντρας που επαναξιολογεί τη ζωή του σε μια δύσκολη καμπή. Τι έχει καταφέρει μέχρι σήμερα και ποιο ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η οικογένειά του για αυτό; Ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει να βάζει ένα τίμημα σε όλα, όταν πρόκειται για τη δική του ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το χρόνο που του δόθηκε αλλά και με γεγονότα μπορούν να εκπλήξουν.
Τώρα, καλείται να σώσει τη ζωή ενός πεντάχρονου κοριτσιού. Αλλά για να γίνει αυτό, απαιτείται μια πράξη απόλυτης ανιδιοτέλειας, κάτι που δεν είναι πολλοί άνθρωποι ικανοί να προσφέρουν…
Εκτός από τα λαχταριστά εδέσματα, τον πολύχρωμο στολισμό και τα κάλαντα, η περίοδος αυτήείναι αρκετά περίπλοκη όσον αφορά στις προσδοκίες των Χριστουγέννων, στα όνειρα και στις ευχές.
Κάπου εκεί, έρχεται ο ρεαλισμός να μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα.
Λίγο-πολύ, το ζητούμενο των χριστουγεννιάτικων διακοπών, είναι οι στιγμές ηρεμίας με αγαπημένα πρόσωπα. Ιδανικά, ίσως, σε ένα σαλέ καταμεσής του χιονιά με αναμμένο τζάκι και γλυκό κρασί. Επίσης, ιδιαίτερα ευχάριστες είναι οι οικογενειακές διακοπές σε ένα μεγάλο σπίτι με άφθονο φαγητό και ανταλλαγή δώρων. Σε κάθε περίπτωση, οι επιθυμητές χριστουγεννιάτικες διακοπές, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Συχνά, ωστόσο, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες λειτουργούν αποτρεπτικά στην ευχάριστη νότα των διακοπών.
Το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας και η θαυματουργή ευγνωμοσύνη
Η πιεστική καθημερινότητα, σε πολλές περιπτώσεις, εύλογα δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάγκη απεμπλοκής από τις ευθύνες και τις ασφυκτικές προθεσμίες. Μια μορφή ήπιας τάσης φυγής, με γνώμονα την αναγκαία ανάπαυλα και την εύρεση ποιοτικού χρόνου με τον/την σύντροφο, τους φίλους ή τους συγγενείς. Συν τοις άλλοις, τα στρεβλά πρότυπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προάγουν έναν τρόπο ζωής με πολλά ταξίδια και μεγάλη οικονομική άνεση, δημιουργώντας ένα μοτίβο προσδοκιών που δεν ανταποκρίνεται πάντα στο πρόγραμμα και στον τραπεζικό λογαριασμό κάθε ατόμου.
Αυτό, όμως, δεν συνιστά αιτία για συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αντιθέτως, αν τεθούν όλα υπό ένα πρίσμα αισιοδοξίας, ευγνωμοσύνης και εξέλιξης, θα γίνει αντιληπτή η σπουδαιότητα των κεκτημένων, μέσα από όλα όσα, καθημερινά, συντελούν στη βελτιωμένη διάθεση. Επιπρόσθετα, με ορθή οργάνωση χρόνου και χρημάτων, είναι εφικτό το ταξίδι σε όλους, σχεδόν, τους προορισμούς. Μέχρι τότε, είναι πολύ εντάξει ο εορτασμός των Χριστουγέννων με οικογενειακά πρόσωπα, ανεξάρτητα από το αν συνάδει ή όχι με τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η μαγεία των χριστουγεννιάτικων διακοπών, άλλωστε, δεν συνδέεται με την εντοπιότητα ή την ευπορία, αλλά με το αίσθημα της οικειότητας, της ζεστασιάς και του σπιτιού. Διότι, το σπίτι για ορισμένα άτομα μεταφράζεται ως οικογενειακή θαλπωρή, ενώ για άλλα, ένα στοργικό βλέμμα.
Είναι ίσως η μόνη πλατφόρμα που ξεκινά να γιορτάζει τα Χριστούγεννα από την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη.
Όταν εμείς ακόμη σκεφτόμασταν αν ήρθε επιτέλους η στιγμή να βγάλουμε τα χειμερινά από τις ναφθαλίνες – ναι, υπάρχει κόσμος που το κάνει ακόμη – το Netflix είχε ήδη κυκλοφορήσει την πρώτη του μεγάλη χριστουγεννιάτικη ταινία.
Η ταινία είχε τίτλο “Falling for Christmas” και σήμαινε την επιστροφή της «εξαφανισμένης» Lindsay Lohan. Από τότε μέχρι και σήμερα – 10 μέρες μέχρι την πιο «φωτεινή» μέρα του χρόνου – το Netflix έχει κυκλοφορήσει πάνω από 10 νέες χριστουγεννιάτικες ταινίες. Ακόμη, όπως και κάθε χρόνο, έχει συμπεριλάβει στην πλατφόρμα πάνω από 10 παλαιότερες κυκλοφορίες.
Αν, λοιπόν, κανείς προσμετρήσει τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που ήδη υπήρχαν στο Netflix με τις φετινές προσθήκες, μπορεί να καταλάβει ότι ίσως πρόκειται για την πλατφόρμα που γιορτάζει τα Χριστούγεννα, όσο καμία άλλη. Και αν έχετε ήδη ξεκινήσει το countdown για τα Χριστούγεννα, σας έχουμε την κατάλληλη ταινία για κάθε μέρα του countdown σας.
Μέρος πρώτο:
9 και σήμερα και “Holiday in the Wild”
H λατρεμένη μας Charlotte από το “Sex and the City”, κατά κόσμον Kristin Davis, γίνεται η μητέρα ενός 18χρονου αγοριού που φεύγει για το Πανεπιστήμιο και η σύζυγος ενός άντρα σε έναν γάμο που έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια. Όταν επιτέλους το συνειδητοποιεί, αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι του μέλιτος στη Ζάμπια – που ετοίμαζε σαν δώρο στον άντρα της – μόνη της. Εκεί, γνωρίζει τον Derek και μαζί του έναν άλλο κόσμο.
Μία ταινία που μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις τη ζωή σου και πως τα Χριστούγεννα είναι η εποχή της αγάπης και της οικογένειάς – όποια και αν είναι η οικογένεια που έχουμε επιλέξει.
Ίσως η λιγότερο «χριστουγεννιάτικη» ταινία της λίστας μας, που όμως φέρει μαζί της το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.
8 και σήμερα και “Noel Diary”
Μία από τις φετινές χριστουγεννιάτικες παραγωγές του Netflix, μια ταινία ικανή να ζεστάνει και την πιο κρύα καρδιά. O Kevin του “This is us” και η Vic του “Station 19”, γίνονται δύο άνθρωποι με κοινές εικόνες, δρόμους και πονεμένο παρελθόν.
Μια γυναίκα που ψάχνει να βρει τη βιολογική της μητέρα και ένας άντρας που χάνει τη δική του μαμά – έναν άνθρωπο που η ζωή και ο πόνος απομάκρυναν από την ζωή του – γίνονται carpool buddies με προορισμό την αλήθεια.
O Jake (Justin Hartley) αποφασίζει να συναντήσει ξανά τον πατέρα του, περίπου 20 χρόνια μετά το θλιβερό δυστύχημα που διέλυσε την οικογένεια. Ταυτόχρονα, η Rachel (Barrett Doss) αποφασίζει να βρει τη μαμά της, μήπως και έτσι συμπληρωθεί το κομμάτι που της λείπει.
Ένα ημερολόγιο, το ημερολόγιο της Noel, γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει ένα ταξίδι με στόχο την αλήθεια και την αγάπη.
7 και σήμερα και “Holidate”
Τι γίνεται όταν όλη σου η οικογένεια – ακόμη και ο μικρός σου αδερφός – είναι σε σχέση και εσύ μόν@; Ψάχνεις ένα Holy-date, μία σχέση για τις γιορτές, για να καλύψεις τα κενά και τη γκρίνια των δικών σου.
Η Emma Roberts έχει κλείσει τα 28 και είναι μόνη. Δουλεύει από το σπίτι και δεν θέλει κανέναν άντρα στη ζωή της. Από την άλλη, ο Jackson δεν είναι ιδιαίτερα τυχερός στις επιλογές των συντρόφων του και έχει βαρεθεί τις χριστουγεννιάτικες περιστασιακές σχέσεις που δε βγάζουν πουθενά. Μια τυχαία συνάντηση στο mall γίνεται η αφορμή για να γίνουν ο ένας το holiday date του άλλου, και η αιτία για να περάσουν μαζί τις γιορτές – από το Πάσχα μέχρι το St. Patrick’s day – όλου του χρόνο.
Μία anti-christmas ταινία, θα μπορούσε να πει κανείς, ταινία, που κρούει το καμπανάκι του: «Τι γίνεται όταν είσαι single τις γιορτές».
6 και σήμερα και “Love Hard”
Μπορεί ένα ιντερνετικό catfishing να γίνει η αφορμή για να αποκτήσει κανείς τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, να καταλάβει πως το να προσποιείσαι για να αρέσεις σε κάποιον δεν βγάζει ποτέ σε καλό και να θυμηθεί ότι η αλήθεια είναι πάντα το στοιχείο που θα σε κάνει να κερδίσεις την καρδιά κάποιου;
Η Natalie (Nina Dobrev), μια αρθρογράφος για dating θέματα γνωρίζει στο dating app της το τέλειο «ματσάρισμα». Έτσι, αποφασίζει να του κάνει έκπληξη και να εμφανιστεί ξαφνικά έξω από το σπίτι του, το οποίο βρίσκεται κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η εικόνα του ανθρώπου που μιλούσε, Darren Barnet (aka Paxton Hall-Yoshida του “Never have I ever”), και ο ίδιος ο άνθρωπος – Jimmy O. Yang – δεν είναι το ίδιο πρόσωπο.
Μια «περιστασιακή» πρόταση γάμου, κάποια «ψεύτικα» ραντεβού με τον άνθρωπο που νόμιζε πως μιλούσε τόσο καιρό και η πραγματική σχέση που αναπτύσσεται με τον πραγματικό άνθρωπο που συνομιλούσε, γίνονται η αφορμή για να μας θυμίσουν ότι μία εικόνα μπορεί να έχει πολλές όψεις, ενώ η εμφάνιση μπορεί να μην είναι και τόσο σημαντική τελικά.
«Μουδιασμένο» το Ευρωκοινοβούλιο –αλλά και η κοινή γνώμη– με το πρωτοφανές σκάνδαλο διαφθοράς, στο οποίο φαίνεται να εμπλέκεται και η Ελληνίδα ευρωβουλευτής και τέως αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Εύα Καϊλή.
Όπως γνωστοποιήθηκε, σήμερα αναμενόταν να ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου για το αν η Εύα Καϊλή θα κριθεί προφυλακιστέα ή αν θα αφεθεί ελεύθερη με περιοριστικούς όρους. Ενώ, λοιπόν, όλοι είχαμε στραμμένο το βλέμμα μας στην είδηση της ημέρας, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από το CNN, η πρώην ευρωβουλευτής δεν παρευρέθηκε στην ακροαματική διαδικασία. Μέχρι στιγμής, οι λόγοι της απουσίας της παραμένουν αδιευκρίνιστοι.
CONFIRMED: Eva #Kaili was not present in court today but her 3 codefendants were here, according to one of the lawyers involved in the case.
She had asked for a delay and her hearing will be held on December 22.
Ο Λουί Κολάρ, δημοσιογράφος της βέλγικης «Le Soir» και ένας από τους τρεις ρεπόρτερ που έριξαν φως στην υπόθεση QatarGate, δήλωσε πως όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο. Τότε ήταν που έφτασε στα χέρια τους μια πληροφορία, σύμφωνα με την οποία οι αρχές διερευνούσαν μία υπόθεση, σχετική με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Επιπλέον, ανέφερε πως ναι μεν η δημοσιογραφική έρευνα διήρκησε μερικές εβδομάδες, αλλά η αστυνομική ξεκίνησε από τον Ιούλιο, έως ότου έφτασε στην άκρη του νήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία των αρχών, αλλά και της δημοσιογραφικής έρευνας, η Εύα Καϊλή, ο σύντροφός της, Φραντσέσκο Τζόρτζι, καθώς και ο πατέρας της φαίνεται να υπήρξαν κεντρικές φιγούρες στο σκάνδαλο του Κατάρ, με αποτέλεσμα να τους βαραίνουν κατηγορίες για διαφθορά, ξέπλυμα χρήματος και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Προφυλακιστέα η ευρωβουλευτής
Αφότου εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος της, η Εύα Καϊλή κρίθηκε προφυλακιστέα, από κοινού με το σύντροφό της. Από την άλλη, ο πατέρας της, ο οποίος βρέθηκε με μία βαλίτσα μετρητά στις Βρυξέλλες, αφέθηκε ελεύθερος. Προς το παρόν, η Εύα Καϊλή δηλώνει αθώα, ενώ σήμερα βρέθηκε ενώπιον των δικαστών, ώστε να αποφασιστεί το αν θα παραμείνει προφυλακιστέα έως την έναρξη της δίκης ή αν θα αφεθεί ελεύθερη με περιοριστικούς όρους. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί πως η ίδια ζήτησε να αφεθεί ελεύθερη με βραχιολάκι, διότι είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού. Εντούτοις, το αίτημα αυτό δεν έγινε δεκτό σε πρώτη φάση.
Επιπλέον, έχει ήδη δοθεί εντολή να δεσμευτεί η περιουσία της, η περιουσία του συντρόφου της, καθώς και της οικογένειάς της. Συν τοις άλλοις, δεσμεύτηκαν και οι τραπεζικοί λογαριασμοί μιας εταιρείας real estate, την οποία ίδρυσαν πρόσφατα με το σύντροφό της.
Το Πόθεν Έσχες της Εύας Καϊλή
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου διαθέτει τρία διαμερίσματα στην Ελλάδα κι στις Βρυξέλλες. Συνολικά, η αξία των εν λόγω ακινήτωνανέρχεται στα 886.000 ευρώ, αν εξαιρέσουμε το ένα ακίνητο, λόγω του ότι έχει μόνο το 25% της κυριότητας. Όσον αφορά στις καταθέσεις της,τα ποσά που εμφανίζονταν στους τραπεζικούς της λογαριασμούς για την τελευταία τριετία ήταν τα εξής:
– 211.432 ευρώ για το 2018
– 405.544 ευρώ για το 2019
– 463.190 ευρώ για το 2020
Η αποκαθήλωση
Στον απόηχο των όσων συνέβησαν, οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές διέγραψαν διά παντός την Εύα Καϊλή από τις τάξεις τους. Συγχρόνως, επικαλούμενοι το άρθρο 21 του καταστατικού, ζητούν την άμεση καθαίρεσή της από τη θέση της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Μάλιστα, χθες ανακοινώθηκε η ομόφωνη απόφαση των προέδρων του Ευρωκοινοβουλίου, σύμφωνα με την οποία η Εύα Καϊλή καθαιρείται από τη θέση της αντιπροέδρου. Κατόπιν, ακολούθησε ψηφοφορία από την Ολομέλεια, η οποία υπερψήφισε την αποκαθήλωσή της, ήτοι: Από τους 628 ευρωβουλευτές, οι 625 ψήφισαν θετικά, ένας ψήφισε αρνητικά και δύο ψήφισαν «λευκό».
Αναφορικά με την υπόθεση, η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, δήλωσε: «Έχω να πω στους κακοήθεις από τρίτες χώρες που νομίζουν ότι η Ευρώπη ξεπουλιέται, ότι θα βρείτε απέναντί σας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είμαστε Ευρωπαίοι, προτιμούμε να κρυώνουμε παρά να μας πληρώνετε. Το Κοινοβούλιο δέχεται επίθεση, η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία δέχεται επίθεση. Ο εχθρός δεν θα σταματήσει πουθενά. Αυτοί οι δράστες έχουν χρησιμοποιήσει ως Δούρειο Ίππο, ΜΚΟ, στελέχη και ανθρώπους μέσα από το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά απέτυχαν. Δεν θα ανεχτούμε τη διαφθορά. Η κατάσταση αυτή δεν έχει σχέση με αριστερά ή δεξιά, βορρά ή νότο. Μην την εκμεταλλευτείτε για πολιτικές σκοπιμότητες».
Ο εγκέφαλος του σκανδάλου
Ο Πιερ Αντόνιο Παντσέρι, πρώην ευρωβουλευτής που υπηρέτησε επί 15 έτη (2004-2019) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φαίνεται να είναι ο «μαέστρος» του QatarGate. Στο κινητό του βρέθηκαν επίμαχοι διάλογοι με τη σύζυγό του, τους οποίους έδωσε στην δημοσιότητα η «La Repubblica» και αποκαλύπτουν πως έλαβε ως «δώρο» χειμερινές διακοπές οικογενειακώς, αξίας 100.000 ευρώ. Η φιλική σχέση του Παντσέρι με το Κατάρ πιθανολογείται ότι ξεκίνησε το 2015, προωθώντας μια «ελαστική» θέση απέναντι στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Έγκυρες πηγές αναφέρουν, επίσης, ότι ο σύντροφος της Εύας Καϊλή, Φραντσέσκο Τζόρτζι, ήταν το δεξί χέρι του Παντσέρι. Μια «χρυσή» συνεργασία, ομολογουμένως, αφού μέχρι στιγμής, έχουν βρεθεί πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ μετρητά στις οικίες της Εύας Καϊλή, του Πιερ Αντόνιο Παντσέρι και άλλων εμπλεκομένων στην υπόθεση του Κατάρ, σύμφωνα με το BBC.
Επιπλέον, ακριβώς όπως και η Εύα Καϊλή, ο Πιέρ Αντόνιο Παντσέρι κρατείται στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο των ερευνών για κατηγορίες διαφθοράς, ενώ στην κατοικία του στις Βρυξέλλες, βρέθηκαν 500.000 ευρώ.
Στον σύντροφό της επιρρίπτει τις ευθύνες η Εύα Καϊλή
Σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει ο δικηγόρος της Εύας Καϊλή, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, οι ευθύνες για το τεράστιο χρηματικό ποσό που βρέθηκε και κατασχέθηκε επιρρίπτονται στο σύντροφό της.
«Ο σύντροφος της Εύας Καϊλή, είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε ποιον ανήκαν αυτά τα χρήματα, γιατί βρέθηκαν στο σπίτι τους και τι εξυπηρετούσαν. Η Εύα Καϊλή δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα χρήματα», τόνισε.
20 ευρώ: Πόσο κοστίζει τελικά στην κοινωνία η επιβολή του νόμου;
Κατέληξε σήμερα ο 16χρονος Ρομά, ο οποίος δέχτηκε πυρά στο κεφάλι εν ψυχρώ από αστυνομικό. Ζούμε γεγονότα επαναλαμβανόμενης αδικίας, αφού η αυθαιρεσία της εξουσίας για πολλοστή φορά έδειξε πως επιβάλλει το “νόμο και την τάξη” με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι ενός 16χρονου Ρομά.
Ο λόγος ήταν το ευτελές ποσό των 20 ευρώ βενζίνης. Το ποσό που δεν πλήρωσε ο νεαρός Ρομά. Και το ποσό που έμελλε να στοιχίσει τη ζωή του.
Οι άτοπες συγκρίσεις για την παραβατικότητα
Το επιχείρημα πως: “Οι Ρομά κλέβουν, άρα καλά να πάθει”, δεν αρκεί για να αναιρεθεί το γεγονός ότι ένα θεσμοθετημένο όργανο του κράτους, με τόση ευκολία, πάτησε τη σκανδάλη. Η εξάντληση της αυστηρότητας των αστυνομικών με τη χρήση όπλου, τους έκανε αυτόματα δικαστές και εκτελεστές της ποινής που έπρεπε να επιβληθεί στον Κώστα Φραγκούλη. Μία ακραία επιλογή σε μεγάλη αναντιστοιχία με το ευτελές αδίκημα που διέπραξε ο 16χρονος.
Από την άλλη, έρχεται και δένει τέλεια η πράξη τους με τη χυδαία και ρατσιστική κριτική όσων “χειροκρότησαν” μία δολοφονία. Κάποιοι επιμένουν να θέτουν ως αντίβαρο υποθέσεις, στις οποίες εμπλέκονται Ρομά, υποστηρίζοντας ότι συχνά απασχολούν την επικαιρότητα με παραβατικές πράξεις. Αλλά αυτό από μόνο του, δε λέει κάτι. Αντίθετα αναδεικνύει τον ολοκληρωτισμό της τήρησης της νομιμότητας με όποιο κόστος, ειδικότερα εις βάρος μειονοτήτων.
Χωρίς κίνητρα και αξιώσεις από την πολιτεία, η περιθωριοποίηση και οι διακρίσεις παραμένουν και διαιωνίζονται, μαζί και οι γνώμες που θέτουν τους Ρομά ως εξιλαστήρια θύματα. Οι γνώμες αυτές, βέβαια, δεν έχουν την ίδια οργή και αντίδραση όταν, για παράδειγμα, πολιτικοί εμπλέκονται σε σκάνδαλα εκατομμυρίων και η δικαιοσύνη τους αφήνει ανέγγιχτους.
Η καταδίωξη και ο πυροβολισμός, βέβαια, για τους πιο υποψιασμένους, έχει ξεκάθαρα ρατσιστικό κίνητρο. Δεν ήταν τα 20 ευρώ αλλά ότι ήταν Ρομά, κάτι το οποίο γνώριζαν οι αστυνομικοί. Όπως μάθαμε από τις συνομιλίες με το κέντρο επιχειρήσεων, από τους ασυρμάτους ακούστηκε πως το άτομο πηγαίνει προς Αγία Σοφία, όπου γνώριζαν ότι είναι καταυλισμός. Σε κάθε περίπτωση, η κλοπή δεν τιμωρείται με αφαίρεση της ζωής.
Η κοινωνική περιθωριοποίηση των Ρομά δεν είναι επιλογή τους
Σε ένα ξεχωριστό πλαίσιο και σαφώς απομονωμένοι από την πολιτεία, οι Ρομά βιώνουν ακραίες συνθήκες ως προς τη διαβίωση. Είτε από αδιαφορία της πολιτείας, είτε επειδή έχουν συνηθίσει, το αποτέλεσμα είναι αυτό.
Η παραβατικότητα των Ρομά έχει ως προέλευση όχι τόσο την ατομική επιλογή του καθενός, αλλά την απαξίωση της πολιτείας για σωστές υποδομές και την ένταξή τους στην κοινωνία. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πολλές και η έλλειψη σε βασικές παροχές βρίσκεται στην καθημερινότητά τους.
Αρκεί να πούμε πως το 10% των Ρομά στην Ελλάδα ζει σε νοικοκυριά χωρίς νερό βρύσης, ενώ το 35% δεν έχει εσωτερική τουαλέτα, ντους ή μπάνιο, σύμφωνα με τα στατιστικά του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. Επίσης, η έκθεση αναφέρει πως το 96% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ σχεδόν ένας στους δύο ερωτηθέντες, δηλαδή το 47%, ανέφερε ότι τουλάχιστον ένα άτομο της οικογένειάς του πήγε για ύπνο πεινασμένο, τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο μήνα.
Όταν, λοιπόν, οι συνθήκες είναι αυτές, πώς μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει ότι είναι επιλογή τους το να κλέβουν και να παραμένουν σε αυτή την κατάσταση; Έχουν συνηθίσει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και για να προσαρμοστούν στη σύγχρονη κοινωνική ζωή χρειάζονται προσπάθειες από την πολιτεία.
Η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί
Μια αλλαγή προς έναν άλλο δρόμο είναι πάντα εφικτή, αρκεί οι κυβερνώντες, που είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι, να ακολουθήσουν μία στρατηγική όπου θα εξαλείψει τα προβλήματα.
Η μαθησιακή υποστήριξη κατά την προσχολική εκπαίδευση θα βοηθούσε αρκετά καθώς, όπως αναφέρει ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA) στην Ελλάδα, το 81% των γυναικών Ρομά ηλικίας 16-24 ούτε εργάζεται, ούτε είναι σε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Επιπλέον, το ποσοστό αυτό για τους άντρες είναι 38%.
Οι περισσότεροι Ρομά είναι αναλφάβητοι, καθώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο για να εργαστούν. Επομένως, η στοχευμένη εκπαίδευση και κατάρτιση θα βοηθήσει τους νέους και τις γυναίκες Ρομά στη μετάβασή τους από την πρωτοβάθμια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς και στην αναζήτηση εργασίας.
Πώς να ενταχθούν, άρα, εάν στερούνται βασικά δικαιώματα όπως η εκπαίδευση και η εργασία; Πώς θα αποφευχθούν οι συνέπειες του να βρίσκονται αποκλεισμένοι από την κοινωνία με περιορισμένη εκπαίδευση;
Η υπεράσπιση της λογικής για το δίκαιο
Η κοινή γνώμη έχει έναν διχαστικό τρόπο αντίληψης περί του δικαίου αισθήματος. Τιμωρεί το περιθώριο χωρίς να μπαίνει στον κόπο να αναλύσει, ενώ το πώς αντιλαμβάνεται το κάθε άτομο τις πράξεις και τις συνέπειες δε συνάδει συνήθως με τη λογική.
Όσοι βλέπουν τις αντιφάσεις της αστυνομίας στη συγκεκριμένη υπόθεση αλλά και το κλίμα υπερπροστασίας που προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει, μπορούν να αντιληφθούν μία ανεξέλεγκτη κατάσταση, απόρροια των εξουσιών που απλόχερα έχουν δοθεί στους “προστάτες του νόμου”, ώστε να κάνουν ό,τι τους αρέσει.
Οι συνομιλίες των ΔΙΑΣ που έκαναν την καταδίωξη δεν αναφέρουν στο κέντρο κάτι για εμβολισμό αλλά ούτε ότι έκαναν χρήση όπλων, ενώ δεν είχαν λάβει καν εντολή για καταδίωξη. Ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου, επίσης, κάλεσε το τμήμα και είπε πως δεν επιθυμεί να διωχθεί. Άρα, τι ψάχνουμε ως κοινωνία;
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) κατήγγειλε, το 2006, ότι στην Ελλάδα “την τελευταία δεκαετία παρατηρείται η μεγαλύτερη παράνομη έξωση Ρομά”, ενώ παράλληλα είναι σε έξαρση η εξύβριση των υπερασπιστών των δικαιωμάτων τους, με τη συμβολή και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η εκτροπή από την αστική νομιμότητα οδηγεί την κοινωνία σε διαφορετικά κύματα οργής προς διαφορετικές κατευθύνσεις , ενώ ένας όχλος σηκώνει το ύψος του ενάντια στον αδύνατο γιατί δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την επιφάνεια.
Ένα άτομο 16 ετών παραμένει παιδί, ακόμα και να έχει παιδί όπως ο Κώστας Φραγκούλης, και δεν ευθύνεται για τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε. Οι άνθρωποι, όμως, που βρίσκουν ουσία στην αναζήτηση, έχουν ευθύνη να απαιτήσουν δικαιοσύνη. Ή πιο σωστά, όπως έγραψαν και στο πανό τους οι Ρομά: “ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ”.
Μία ανάσα πριν τα Χριστούγεννα και εννοείται πως ήδη έχουμε ξεκινήσει να ρωτάμε με ενθουσιασμό ο ένας τον άλλον αν θα παίξει κάποια άδεια ή απόδραση αυτές τις μέρες.
Για να είμαι ειλικρινής, έχω ακούσει και άλλο ένα ερώτημα… «Θα κάνουμε προπονήσεις ή θα σταματήσουμε;» Και ανάλογα με τον τονισμό καταλαβαίνεις τα «φύτουκλα», αλλά και τα «λαμόγια» της παρέας! Γελάω πάρα πολύ τόσο με τους μεν που πανικοβάλλονται στη σκέψη ότι δε θα κάνουν γυμναστική τα Χριστούγεννα, όσο και με τους δε που θέλουν να λουφάρουν!
Σε ποια κατηγορία ανήκεις εσύ;
Πριν, όμως, μου δώσεις την απάντησή σου, θα ήθελα να επισημάνουμε κάποια facts.
Γνωρίζεις ότι…
– Όπως δεν πραγματοποιείται απώλεια λίπους με την κατανάλωση μιας σαλάτας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνιμη αύξηση σωματικού βάρους με μία καρμπονάρα; Ή πίτσα ή μπέργκερ ή πατάτες τηγανητές; Αυτό ήταν, πείνασα!
– Το γεγονός ότι υπάρχει στο τραπέζι ή στο ψυγείο – ή και στο μυαλό μου, αν θες – ένα επιδόρπιο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το φάω; Ειδικά στην περίπτωση που συνοδεύεται από τη μαγική φράση «Ε, τι; Γλυκό δε α φάμε;». Όχι, δεν ήταν τυπογραφικό λάθος.
Έτσι το λες, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις! Γι’ αυτό, λοιπόν, φάε το επιδόρπιο της επιλογής σου ΟΠΟΤΕ γουστάρεις και όχι όποτε εμφανιστεί μπροστά σου, για να έχει πραγματική ουσία η επιλογή σου.
Και ότι…
– Το πρήξιμο στην κοιλιά δεν έχει καμία σχέση με το λίπος και με το σωματικό βάρος σαν έννοιες; Είναι φυσιολογικό εάν παρατηρηθεί ένα μικρό πρήξιμο, με την αλλαγή των διατροφικών σου συνηθειών. Αυτό το έχουμε πάθει όλοι αρκετές φορές και διερωτώμαι, πότε θα χωνέψουμε πως όταν επανερχόμαστε στις σταθερές διατροφικές μας συνήθειες, αυτό το πρήξιμο υποχωρεί. Πότε; Δεν τη δέχομαι την αχρείαστη ανασφάλεια που μας προκύπτει από το πουθενά! Next.
– Όσο περισσότερο έχει διατηρηθεί στο σώμα σου το λίπος που επιθυμείς να αποβάλλεις, τόσο πιο αργά μειώνεται; Αντίθετα, αν είναι αποτέλεσμα των τελευταίων ημερών/εβδομάδων, μειώνεται με πιο γρήγορο ρυθμό μετά την επαναφορά στη συνηθισμένη ρουτίνα.
– Οι κουραμπιέδες είναι ποοοοολύ πιο νόστιμοι από τα μελομακάρονα; Πράγματι, σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησα σε συνεργασία με τον εαυτό μου, παρατηρήσαμε πως η ανωτέρω δήλωση είναι αληθής.
Και αλήθεια, κάθε φορά που ακούω αυτό το: «Και πώς να μη φας τώρα όλη την πιατέλα με τα μελομακάρονα;» να πω πρώτον, πως δεν ξέρεις, γιατί – αν ήξερες – τότε τα μελομακάρονα δε θα έφταναν ποτέ στην πιατέλα και δεύτερον, η ανωτέρω δήλωση είναι αληθής.
Έκλεισε λίγο παράδοξα το: «Γνώριζες ότι…», αλλά ομολογουμένως είναι θέμα που καίει!
Όπως και αυτό των προπονήσεων.
Προπονήσεις-Χριστούγεννα: Ώρα μηδέν
Για πες, τι σκέφτεσαι να κάνεις τα Χριστούγεννα με τις προπονήσεις σου; Αλλά πριν μου απαντήσεις κι εδώ – κιχ δεν έχεις προλάβει να βγάλεις σήμερα μ’ αυτά και μ’ αυτά! – να σου θυμίσω πως τις προπονήσεις τις κάνεις για εσένα.
Για την εξέλιξή σου. Για την επίτευξη του δικού σου προπονητικού στόχου. Όχι, αυτό δεν ήταν σπόντα που «πέταξα» σηκώνοντας το φρύδι.
Πάντα υπάρχει η δυνατότητα να χάσεις μία προπόνηση αλλά και η δυνατότητα να προσθέσεις περπάτημα, βόλτες, πεζοπορίες ή ακόμα και να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο παγοδρόμιο! Μεταξύ μας, ανυπομονώ φέτος για αυτό!
Αυτό που είναι καλό να θέτεις σαν στόχο, είναι η κίνηση. Όσες προπονήσεις και να προσθέσεις ή να σκιπάρεις, το να είσαι active πνευματικά και σωματικά, είναι το ποιοτικότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.
Το να προσθέσεις προπονήσεις επειδή σκοπεύεις να φας παραπάνω στις γιορτές, μετά από αυτά που αναφέρονται ανωτέρω, νομίζω ότι θα σε κουράσει ψυχολογικά και σωματικά. Στην περίπτωση, ωστόσο, που το κάνεις επειδή βρήκες επιπλέον χρόνο που μπορείς να αφιερώσεις στον εαυτό σου και όχι λόγω διατροφικών τύψεων, τότε μαζί σου 100%!
Ψάχνοντας motivation για προπόνηση
Από την άλλη πλευρά, αν ψάχνεις αφορμή για να αποφύγεις την προπόνησή σου, δύο είναι τα τινά:
– Δε σε εμπνέει καθόλου αυτό που έχεις επιλέξει, μάλλον ούτε ο coach σου
Ή
– Έχεις εγκλωβιστεί σε μία ασφυκτική και κουραστική καθημερινότητα που δεν σου επιτρέπει να έχεις χρόνο για την υγεία σου.
Για μένα, το ότι επιτρέπεις το σαμποτάρισμα της υγείας σου συνειδητά, δεν θα σου κρύψω ότι είναι από τις καταστάσεις που με προβληματίζουν. Με προβληματίζει να σε βλέπω πάνω από το λάπτοπ να εργάζεσαι μέχρι αργά και να αφήνεις τη ζωή να περνάει και μην αντιλαμβάνεσαι ότι αυτές οι στιγμές που αφιερώνεις μέχρι αργά το βράδυ στη δουλειά σου (δουλειά, γιατί αυτό δεν είναι εργασία) δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω.
Αν θες τη γνώμη μου, συνέχισε να κάνεις στις διακοπές των Χριστουγέννων ό,τι έκανες και πριν ή δοκίμασε να ξεκουραστείς λίγο περισσότερο, προσθέτοντας στιγμές με φίλους που συνοδεύονται από γέλια, χορό και αναμνήσεις που θα κρατήσετε για μία ζωή!
Είμαι σίγουρη ότι με το που διάβασες τον τίτλο, σκέφτηκες: “Μιλάμε για την ίδια Wednesday – που όταν βαριέται κάνει ηλεκτροσόκ στον αδερφό της”;
Κι όμως, στην πραγματικότητα, η Wednesday είναι πολλά παραπάνω από ένα κοριτσάκι με σαδιστικές τάσεις και σκοτεινή προσωπικότητα. Αλλά, καλύτερα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Το Νοέμβρη, ένα dark comedy που εξιστορούσε τις περιπέτειες της Wednesday – κόρης της γνωστής οικογένειας Addams, έκανε την εμφάνιση του στο Netflix. Πριν καλά-καλά το καταλάβω, είδα τη σειρά να σκαρφαλώνει στις παραγωγές με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και έτσι, πάτησα το play!
Φυσικά δεν ήμουν η μόνη, αφού από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας της συγκέντρωσε 341,2 εκατομμύρια ώρες προβολής – ενώ όπως κοινοποίησε το Netflix – πάνω από 50 εκατομμύρια συνδρομητές έχουν δει τη σειρά από την πρεμιέρα της μέχρι σήμερα.
Το επιτυχές αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού ο σκηνοθέτης που βρίσκεται πίσω από τη σειρά – που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο – δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον σπουδαίο, Tim Burton. Ο Burton κατάφερε να αποτυπώσει το σκοτεινό χαρακτήρα που εκπέμπει η σειρά και σε συνδυασμό με τα υπέροχα κοστούμια, τις σωστές δόσεις μαύρου χιούμορ και το σασπένς κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου και στα 8 επεισόδια.
Η αξιολάτρευτη οικογένεια Addams
Η οικογένεια Addams δε συστήνεται στο κοινό για πρώτη φορά, αφού από το 1964 μέχρι και σήμερα την έχουμε δει σε ταινίες, σειρές και κινούμενα σχέδια. Μπορεί από τις προηγούμενες παραγωγές να μη θυμάμαι και πολλά, αλλά δε χρειαζόταν κιόλας, διότι η σειρά του Netflix κατάφερε από το πρώτο επεισόδιο να με βάλει στον μικρόκοσμο της Wednesday.
Στην αρχή της ιστορίας, λοιπόν, η Wednesday καταφθάνει στη Nevermore Academy, αφότου αποβλήθηκε από το παλιό της σχολείο – λόγω του ότι προσπάθησε να σκοτώσει τους νταήδες του αδελφού της, Pugsley. Αρκετά, όμως, με τις εισαγωγές, πάμε να δούμε παρακάτω, γιατί πιστεύω ότι η Wednesday Addams είναι ένα καλό φεμινιστικό πρότυπο για τα νέα κορίτσια. Ωστόσο, σε προειδοποιώ ότι από εδώ και πέρα υπάρχουν αρκετά spoilers!
Η εμφάνιση της Wednesday
H πρωταγωνίστρια της σειράς, την οποία υποδύεται με μεγάλη επιτυχία η Jenna Ortega, έχει τα χαρακτηριστικά κορακίσια μαύρα μαλλιά, πλεγμένα σε δύο μακριές πλεξούδες και μια φράντζα πάνω από το φρύδι της. Έχει χλωμή επιδερμίδα με σκούρα καστανά μάτια και συχνά τη βλέπουμε να φοράει μαύρη σκιά ματιών.
Είναι μικροκαμωμένη σε σύγκριση με τους άλλους μαθητές της Nevermore, ενώ η γκαρνταρόμπα της είναι μονοχρωματική. Για την ακρίβεια, αποκλειστικά ασπρόμαυρη. Όπως δήλωσε η Morticia Addams στο 1ο επεισόδιο, η κόρη της είναι “αλλεργική στο χρώμα”, ενώ ακόμα και η μαθητική στολή που φοράει είναι προσαρμοσμένη στο μαύρο χρώμα αντί για το τυπικό indigo που φορούν οι άλλοι μαθητές.
Μπορεί να μην είναι σωστό, αλλά πάντα κρίνουμε ένα βιβλίο και από το εξώφυλλό του. Και η ηρωίδα μας δε σκοτίζεται καθόλου για το αν θα κάνει καλή εντύπωση. Δεν προσπαθεί να μοιάσει στους συμμαθητές της, δεν απορρίπτει την προσωπικότητα και το στιλ της για να ταιριάξει και να γίνει αποδεκτή, προσπαθεί να μείνει πιστή στον εαυτό της ακόμα και αν αυτό της στοιχίζει τα εχθρικά βλέμματα που συναντά στους διαδρόμους.
Πόσες φορές έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη και ενώ σου άρεσε αυτό που έβλεπες, τελικά δεν τόλμησες να το φορέσεις από φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι; Το μικρό, κυνικό και αυθάδες κορίτσι, που είναι το επίκεντρο αυτού του άρθρου, σίγουρα θα σου έλεγε ότι θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να γίνει κάποια άλλη από φόβο και ανασφάλεια!
Η Wednesday ξέρει να λέει όχι
Δε χαμογελάει σχεδόν ποτέ ενώ από την αρχή κάνει ξεκάθαρο ότι δεν της αρέσουν οι αγκαλιές. Όταν κάποιος πάει να την αγκαλιάσει λέει ξεκάθαρα “όχι” και απομακρύνεται. Το γεγονός ότι είναι πάντα απόμακρη σε οποιαδήποτε εκδήλωση αγάπης, μου κλώτσησε κάπως άσχημα – το ομολογώ – αλλά όσο παρακολουθούσα τη σειρά, έβλεπα την ασπίδα της πολύ κουλ και απόμακρης έφηβης να σπάει και από μέσα να φαίνεται κάτι άλλο πιο ζεστό, πιο ολοκληρωμένο.
Από την άλλη, θυμάμαι όλες εκείνες τι φορές που ήμουν παιδί και θείες, γιαγιάδες, μπατζανάκηδες απαιτούσαν να τους δώσω ένα φιλί ή μια αγκαλιά, και εγώ το έκανα επειδή ήθελα να είμαι καλό κορίτσι. Τι έμαθα, όμως, έτσι για τη συναίνεση, τι έμαθα για την αυτοδιάθεση;
Ότι δεν έχω το δικαίωμα να πω “όχι”; Ότι το “όχι” είναι συνώνυμο του κακού και του λάθους και ότι η δική μου επιθυμία ωχριά μπροστά στις κοινωνικές προσταγές; Και έρχεται τώρα η Wednesday, να μας υπενθυμίσει ότι το να λες “όχι” και να το εννοείς είναι πολύ θαρραλέο, ειλικρινές και συνάμα απαραίτητο.
https://youtube.com/watch?v=l7UlmQ8cbO0
Η Wednesday, ο χορός και τα αγόρια
Όσο η πλοκή εξελίσσεται, βλέπουμε ότι η πρωταγωνίστρια είναι στο στόχαστρο δύο νεαρών αγοριών, τα οποία σύντομα εκδηλώνουν και ανοιχτά το ενδιαφέρον τους απέναντί της. Εκείνη, από την άλλη, τους αντιμετωπίζει μάλλον με απάθεια, μιας και στις προτεραιότητες της είναι οι προσωπικοί της στόχοι: Να λύσει το μυστήριο, να εκδώσει το δικό της βιβλίο μυστηρίου και να προστατέψει το σχολείο.
Έχουμε συνηθίσει σε πολλές σειρές με εφήβους, ο έρωτας να παίζει σημαντικό ρόλο και είναι ενδιαφέρον να παρακολουθούμε μια ηρωίδα που δε νιώθει έτοιμη να ανακαλύψει τη σεξουαλικότητα της. Μια αντιηρωίδα για την ακρίβεια, η οποία προτιμάει να εξερευνά στοιχειωμένα σπίτια, αντί να αδημονεί για το χορό του σχολείου. Όχι ότι είναι άσχημος λίγος εφηβικός ρομαντισμός, αλλά επιτέλους είδαμε στις οθόνες μας και κάτι διαφορετικό!
Τελικά, όμως, η Wednesday εμφανίζεται στο χορό του σχολείου ντυμένη στα μαύρα, με ένα φόρεμα γεμάτο βολάν και διαφάνειες, και μας χαρίζει μια εμβληματική σκηνή στην οποία χορεύει ως ο μοναδικός, τελείως ιδιαίτερος και αλλόκοτος εαυτός της.
Σε συνέντευξή της στο Netflix, η Jenna αποκάλυψε ότι η ίδια ήταν η χορογράφος. «Το χορογράφησα μόνη μου και νομίζω πως είναι πολύ προφανές ότι δεν είμαι χορεύτρια ή χορογράφος», είπε η ηθοποιός, προσθέτοντας ότι ένιωθε «ανασφαλής» για τα βήματα.
Η μικρή Wednesday φωνάζει με αυτό το χορό, ότι δε θέλει να χωρέσει σε καλούπια, ότι μπορεί να είναι γοητευτική και άκρως ενδιαφέρουσα, απλά με το να είναι ο εαυτός της. Συγχρόνως, μας προσκαλεί να ξεδιπλώσουμε μαζί της τον παράξενο εαυτό μας, αδιαφορώντας για το ποιος κοιτάει.
O χορός της, τελικά, γίνεται viral στο TikTok, με άτομα από όλο τον κόσμο να προσπαθούν να αναπαραστήσουν τις κινήσεις της, καθώς το #wednesdaydance ξεπερνά τις 500 εκατομμύρια προβολές στην εφαρμογή, πράγμα που αποδεικνύει ότι η αυθεντικότητα είναι ένα ισχυρό και ενδυναμωτικό προσόν και υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε αυτό.
Η σχέση της με την Enid και την Bianca
Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο που βρήκα ενδιαφέρον στην σειρά είναι η σχέση που αναπτύσσει η πρωταγωνίστρια με τις συμμαθήτριες της και κυρίως με την συγκάτοικο της, Enid. Παρόλο που η φιλική τους σχέση έχει τις δυσκολίες της– κυρίως λόγω των κακών χειρισμών της Wednesday – τελικά, καταλήγει μια από τις πιο δυνατές της σειράς.
Η Enid είναι ένα από τα μοναδικά άτομα που υποστηρίζει και προσέχει συνεχώς τη φίλη και συγκάτοικό της. Αν και δεν έχει καμία σχέση με τους φόνους, τη βοηθά ενεργά στις έρευνές της, ενώ από μόνη της σαν χαρακτήρας εξελίσσεται σε μια δυναμική νέα γυναίκα, η οποία διεκδικεί από τη μητέρα της το δικαίωμα να εξελιχθεί με τον ρυθμό της – ούσα λυκάνθρωπος.
Όσο για τη σχέση της με τη Bianca, μοιάζουν πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουν και όταν το ανακαλύπτουν, καταλαβαίνουν ότι είναι πιο δυνατές ενωμένες.
https://youtube.com/watch?v=um-g14tcHwM
Τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα happy ending όπου η Wednesday, η Enid και η Bianca συνεργάζονται για να σώσουν το σχολείο και τους συμμαθητές τους; Τα νέα κορίτσια δεν περιμένουν πλέον τον πρίγκιπα καβάλα στο άσπρο άλογο για να τα σώσει. Αντ’ αυτού, στηρίζονται στις δυνάμεις τους, τις φίλες τους, τους συμμαθητές τους. Και αυτό είναι αρκετό για να τα καταφέρουν.
Διαχρονικά, η κινηματογραφική βιομηχανία έχει πολλούς λόγους (aka ταινίες), για τους οποίους μπορεί να είναι περήφανη.
Υπάρχουν ταινίες που έχουν αποτυπώσει καταπληκτικά και άκρως ρεαλιστικά ορισμένα γεγονότα και έχουν δώσει πνοή σε χαρακτήρες μέσα από τη δύναμη του σεναρίου και των λέξεων. Κατά έναν μαγικό τρόπο, όμως, όταν μία ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αυτομάτως γίνεται πιο γοητευτική και αποτελεί πόλο έλξης για σημαντικό ποσοστό θεατών.
Schindler’s List (1993)
Μια σκληρή και συνάμα συγκινητική ταινία, με τον απίθανο Λίαμ Νίσον στον ρόλο του Όσκαρ Σίντλερ. Έχοντας πάντα κατά νου ότι μπορεί να υπάρχουν και αμυδρά στοιχεία μυθοπλασίας, η ιστορία –αλλά και η δράση– του Σίντλερ είναι πραγματική. Όντως, ο Σίντλερ κατάφερε να δημιουργήσει μια λίστα Εβραίων, οι οποίοι θα εργάζονταν θεωρητικά για εκείνον, προκειμένου να τους σώσει από το κολαστήριο του Ολοκαυτώματος. Κατάφερε να χρηματίσει ανθρώπους-κλειδιά, σώζοντας περισσότερους από χίλιους Εβραίους από την πύρινη λαίλαπα και τη μανία των Ναζί.
Και μπορεί το νούμερο να μην φαίνεται εντυπωσιακό σε πολλούς, όμως, ως Γερμανός στην καταγωγή εν καιρώ πολέμου, οι ορδές του Χίτλερ δεν θα δίσταζαν να τον θανατώσουν για εσχάτη προδοσία. Κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, δεν θα είχε σωθεί ούτε μια εβραϊκή ψυχή.
The Pianist (2002)
Πολλές φορές, χρησιμοποιούμε μεταφορικά τη φράση: «Η μουσική μπορεί να μας σώσει». Ωστόσο, στην περίπτωση του «πιανίστα», Βλαντισλάβ Σπίλμαν, η φράση αυτή πήρε σάρκα και οστά. Το 1944, ο Σπίλμαν (Εβραίος στην καταγωγή) κρυβόταν σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Κάποια στιγμή, τον ανακάλυψε εκεί ο Γερμανός αξιωματικός, λοχαγός Βιλμ Χόζενφελτ, ο οποίος –προς έκπληξή του Σπίλμαν– δεν τον συνέλαβε, ούτε τον σκότωσε. Παρά την αδυνατισμένη του κορμοστασιά και την ταλαιπωρημένη του αμφίεση, ο Χόζενφελτ αναγνώρισε τον πιανίστα. Κατόπιν, ζήτησε από τον Σπίλμαν να του παίξει κάτι στο πιάνο. Έτσι κι έγινε. Αφού ο Σπίλμαν έπαιξε το Nocturne No. 20 του Σοπέν σε C♯ minor, ο αξιωματικός του πήγε ψωμί και μαρμελάδα σε πολλές περιπτώσεις.
Επίσης, του πρόσφερε ένα από τα πανωφόρια του για να τον προφυλάξει από το κρύο. Στο τέλος, παρά τις προσπάθειες του Σπίλμαν και των Πολωνών να τον σώσουν, ο Χόζενφελτ πέθανε σε ένα σοβιετικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου το 1952.
The Pursuit of Happyness (2006)
Το εξαιρετικά δημοφιλές δράμα παρουσιάζει το ταξίδι του Κρις Γκάρντνερ (Γουίλ Σμιθ), από τις συνθήκες της ανείπωτης φτώχιας –ο ίδιος και ο γιος του έμειναν άστεγοι και φιλοξενήθηκαν για αρκετά βράδια σε ανάλογες δομές, μέχρι που κατάφερε να γίνει πολυεκατομμυριούχος. Μια πολύ γλυκιά ιστορία, η οποία είναι πραγματική κατά βάση –με ορισμένα στοιχεία μυθοπλασίας. Ο αδιάκοπος αγώνας του Γκάρντνερ για να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στο παιδί του, αποκρύπτοντας συγχρόνως απ’ όλους τα δεινά που βιώνει, δε μπορεί παρά να αποτελέσει πηγή έμπνευσης.
Eat.Pray.Love (2010)
Η πασίγνωστη ρομαντική κομεντί βασίζεται σε ομώνυμο απομνημόνευμα της Αμερικανίδας δημοσιογράφου, Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ. Ακριβώς όπως στην ταινία, η Γκίλμπερτ ερωτεύτηκε έναν άνδρα στην Ινδονησία. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 2010, η Γκίλμπερτ δημοσίευσε τη συνέχεια του «Eat.Pray.Love», με τίτλο: «Committed: A Skeptic Makes Peace with Marriage». Στη συνέχεια της ιστορίας, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι, μέσα από αυτό το ταξίδι αυτοανακάλυψης, αποφάσισε να παντρευτεί τον άνδρα που ερωτεύτηκε, αντιμετωπίζοντας πάσης φύσεως προκλήσεις. Μπορεί, βέβαια, οι δυο τους να χώρισαν το 2016, κάτι που ανακοίνωσε η ίδια η Γκίλμπερτ μέσω του Facebook, όμως, η ιστορία τους θα παραμείνει ανεξίτηλη.
The Wolf of Wall Street (2013)
Χαρακτηρίστηκε ως μαύρη κωμωδία, ανέδειξε το υποκριτικό ταλέντο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και βασίστηκε στη βιογραφία του Τζόρνταν Μπέλφορτ. Ο Μπέλφορτ ήταν ένας ευφυέστατος απατεώνας που κατάφερε να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία, εξαπατώντας άλλους ανθρώπους με περίτεχνα χρηματιστηριακά κόλπα. Τελικά, το 1999 κατηγορήθηκε για απάτη και ξέπλυμα χρήματος. Σήμερα, κυκλοφορεί ελεύθερος, ενώ σε πολλές περιπτώσεις μοιράζεται και επιχειρηματικές συμβουλές με το κοινό του μέσω των social media.
The Irishman (2019)
Βασισμένη στο βιβλίο «I Heard You Paint Houses: Frank “The Irishman” Sheeran and the Closing of the Case on Jimmy Hoffa (2004)», η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του Φρανκ Σίραν (aka «Ιρλανδός), τον οποίο υποδύεται εκπληκτικά ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Σε αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια της ζωής του Σίραν, που αναλογίζεται όλα όσα καθόρισαν την αιματηρή πορεία του, ως διαβόητο δολοφόνο, καθώς και την εμπλοκή του στη δολοφονία του φίλου του, Τζίμι Χόφα.
Αν και ποτέ δε βρέθηκαν επίσημα στοιχεία για το θάνατο του Τζίμι Χόφα –με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν εκατοντάδες θεωρίες συνομωσίας– ο συγγραφέας του βιβλίου, Τσαρλς Μπραντ, ισχυρίστηκε ότι ο Σίραν ομολόγησε την ενοχή του. Επιπλέον, στην ταινία απεικονίζεται και η συνεργασία του Σίραν με τη μαφία, καθώς και άλλες περιπέτειες που βίωσε.
Bad Education (2019)
Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε ένα σκάνδαλο που έλαβε χώρα σε προάστιο της Νέας Υόρκης στα μέσα της δεκαετίας του ’00. Ειδικότερα, αφηγείται την ιστορία του Φρανκ Τασσόνε (τον οποίο ενσαρκώνει φανταστικά ο Χιου Τζάκμαν). Επρόκειτο –εκ πρώτης όψεως– για έναν γοητευτικό και φιλόδοξο διευθυντή σχολείου, που συνελήφθη (και καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη) για υπεξαίρεση πολλών εκατομμυρίων. Μάλιστα, η εν λόγω υπόθεση έγινε αργότερα γνωστή ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο υπεξαίρεσης σχολείων στην ιστορία των ΗΠΑ. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι ο Τασσόνε αφέθηκε ελεύθερος το 2010 λόγω καλής διαγωγής.
Αν το καλοσκεφτούμε, ζούμε σε μια εποχή που μαχόμαστε συνεχώς για την ισότητα και την ελευθερία σε κάθε τους μορφή.Το ίδιο ισχύει και με τα ρούχα: Δεν έχουν φύλο.
Μία από αυτές τις μορφές είναι και η ελευθερία κάθε ατόμου να χαρακτηρίζεται ως μη-δυαδικό (non-binary), χωρίς δηλαδή να «τοποθετεί» τον εαυτό του συγκεκριμένα στο αρσενικό ή το θηλυκό φύλο. Αυτή η κοινωνική αλλαγή – η οποία, ομολογουμένως, σημειώνει σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια – έχει δώσει ώθηση και στη βιομηχανία της μόδας να διευρύνει τους ορίζοντές της, υιοθετώντας με τη σειρά της μια πιο ουδέτερη και «ρευστή» τάση μεταξύ των δύο φύλων, γνωστή και ως «gender fluid».
Και παρόλο που για αρκετό καιρό οι συλλογές των σχεδιαστών ήταν αυστηρά καθορισμένες σε ανδρική και γυναικεία μόδα, η μόδα του σήμερα τείνει να είναι για όλους, χωρίς στερεότυπα ή όρια στα κιλά, το χρώμα ή το φύλο, αφού – επί της ουσίας – το μόνο που μπορεί να προσδιορίσει το τι θα φορέσει κάποιος είναι η ανάγκη του να εκφραστεί όπως επιθυμεί, απελευθερωμένος από έμφυλους περιορισμούς και κοινωνικές ταμπέλες.
Η διεμφυλική ρευστότητα στη μόδα γίνεται όλο και πιο αισθητή, καθώς τόσο ταλαντούχοι, ανερχόμενοι σχεδιαστές, όσο και μεγάλοι οίκοι μόδας (Gucci, Tanner Fletcher…) προβάλλουν και προωθούν αυτή την τάση, δημιουργώντας ουδέτερης φιλοσοφίας κομμάτια, που μπορούν να φορεθούν από άντρες, από γυναίκες αλλά και non-binary gender άτομα.
Μοιραία, δεν είναι λίγες και οι διασημότητες που πειραματίζονται με τη μόδα και πρωτοστατούν, καθιερώνοντας έτσι το «gender fluid style», ως μια από τις ανερχόμενες τάσεις της εποχής μας.
Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως τον νούμερο ένα εκπρόσωπο της gender fluid μόδας, αυτός θα ήταν σίγουρα ο διάσημος τραγουδιστής και ηθοποιός Harry Styles, με τις εμφανίσεις του από τα κόκκινα χαλιά μέχρι τις συναυλίες του να μαρτυρούν πως βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από κάθε ταμπού ή στερεότυπο σχετικό με τον έμφυλο διαχωρισμό.
Ενδεικτικό παράδειγμα η ανατρεπτική φωτογράφισή του για το εξώφυλλο της Vogue τον Δεκέμβριο του 2020, στην οποία φορώντας ένα εντυπωσιακό Gucci φόρεμα και γυναικεία αξεσουάρ, έβαλε τους «δικούς του κανόνες» ενάντια σε κάθε «πρέπει» που αφορά στο ανδρικό ντύσιμο. Παρά τις επικριτικές αντιδράσεις, κατάφερε να αποτελέσει αφορμή για μια ουσιώδη συζήτηση σχετικά με τη μόδα «χωρίς φύλο».
Στο ίδιο πνεύμα, ο εξίσου εμβληματικός Αμερικανός ηθοποιός και τραγουδιστής, Billy Porter, μας κάνει διαρκώς σαφές πως οι επιλογές των ρούχων δεν ακυρώνουν σε καμία περίπτωση την ταυτότητα κάποιου, αλλά αντίθετα, του επιτρέπουν να εκφραστεί αυθεντικά και ανεξάρτητα. Κάτι που κάνει και ο ίδιος τόσο με τους κινηματογραφικούς ρόλους που επιλέγει – στο ριμέικ της ταινίας «Σταχτοπούτα» (2021) υποδύθηκε μια «άφυλη» νεραϊδονονά – όσο και με τις μοναδικές του εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί σε αρκετές εκδηλώσεις μόδας.
Κορυφαία στιγμή του δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τα Όσκαρ του 2019, όπου φορώντας ένα φουσκωτό μαύρο φόρεμα με βραδινό σακάκι, πουκάμισο και παπιγιόν, μας απέδειξε πως δε χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα ένα «ανδρικό» κι ένα «θηλυκό» look, όταν μπορούμε να τα συνδυάσουμε τόσο καλά και τα δύο!
Γνωστός τόσο για τις φωνητικές του ικανότητες – με κορυφαία στιγμή εκείνη της νίκης του στη Eurovision του 2021– όσο και για το αντισυμβατικό, «non binary» στιλ του. Ο ταλαντούχος τραγουδιστής των Maneskin, Damiano David, έχει καταφέρει να αγαπηθεί εξίσου από ανδρικό και γυναικείο κοινό, που δε χάνει ευκαιρία να τον αποθεώνει σε κάθε του εμφάνιση!
Ο Damiano δηλώνει «ανοιχτός» με τη σεξουαλικότητα του, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και ολόκληρο το συγκρότημα, αποτελούν ένθερμους υποστηρικτές της ελευθερίας, της ισότητας και των LGBTQI+ δικαιωμάτων.
Ήταν το Καλοκαίρι του 2021, όταν το συγκρότημα δημοσίευσε μια φωτογραφία στο Instagram, στην οποία o David ποζάρει με σέξι γυναικεία εσώρουχα, κοσμήματα και τακούνια πλάι στη – ντυμένη με ανδρικό look – band mate του, Victoria De Angelis. Και μπορεί ο σκοπός τους να ήταν το προμοτάρισμα του τραγουδιού τους: «I wanna be your slave», η φωτογραφία, ωστόσο, αποτέλεσε ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια σε κάθε έμφυλη διάκριση!
Από τη λίστα δε θα μπορούσαν να λείπουν, βέβαια, και γυναίκες celebrities, όπως η Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια Zendaya, που με τις ενδυματολογικές της επιλογές αποτελεί έμπνευση για τους θαυμαστές της και όχι μόνο.
«Φορέστε ό,τι στο καλό θέλετε – φορέστε αυτό που σας κάνει να νιώθετε καλά. Σας προσφέρω ρούχα κι εσείς κάνετε ό,τι θέλετε με αυτά», δηλώνει αναφερόμενη στη δική της σειρά ρούχων «Daya by Zendaya», στην οποία έχει συμπεριλάβει όχι μόνο μια ευρεία γκάμα μεγεθών, αλλά και πολλά gender-fluid κομμάτια.
To Φεβρουάριο του 2021, η Zendaya πόζαρε για το εξώφυλλο του ανδρικού περιοδικού GQ, φορώντας ανδρικά ρούχα του οίκου Saint Laurent. Υιοθετώντας μοναδικά το «ανδρικό» urban στυλ, η ηθοποιός τράβηξε τα βλέμματα, δηλώνοντας ξανά ότι η «δική της» μόδα δεν υπακούει σε κανένα φύλο!
Dream Job:Το ονειρεύεσαι από παιδί. Μελετάς αδιάκοπα, για να περάσεις στη σχολή που σου επιτρέπει να το ακολουθήσεις επαγγελματικά.
Εργάζεσαι προσωρινά από δω κι από κει, μετρώντας αντίστροφα μέχρι να έρθει η πολυπόθητη μέρα που θα ασχοληθείς με αυτό. Τα καταφέρνεις. Περνάς όλα σου τα μαθήματα και έρχεται η στιγμή της ορκωμοσίας, όπου με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποιείς πόσο κοντά έχεις φτάσει.
Φτιάχνεις όσο καλύτερα μπορείς το βιογραφικό σου και το στέλνεις σε όσες σχετικές θέσεις εργασίας βρίσκεις ανοιχτές. Αναμένεις καρτερικά να χτυπήσει το τηλέφωνο, ενώ σκέφτεσαι πόσο υπέροχη θα είναι η ζωή σου από δω και πέρα, που θα κατακτήσεις το «dream job» σου.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι από τη δουλειά των ονείρων σου. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε. Σε καλούν σε συνέντευξη. Χοροπηδάς καμιά τριανταριά φορές στο κρεβάτι σου, βάζει στο τέρμα το «We are the champions» και ανασκουμπώνεσαι για να δεις τι θα βάλεις.
Πας στη συνέντευξη, πέφτουν στην αντίληψή σου κάποια red flags που (συνειδητά) αγνοείς, λόγω του τεράστιου ενθουσιασμού σου, και ολοκληρώνεται με πολύ καλές προοπτικές. Λίγες μέρες μετά, σε καλούν πάλι. «Η θέση είναι δική σας». Ακούγοντας αυτές τις λέξεις, η χαρά σου δεν περιγράφεται, είναι στα όρια της τρέλας. Επιτέλους, θα κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου.
Όλα είναι βγαλμένα από παραμύθι κι εσύ ξαπλώνεις πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Και μετά ξεκινάς να εργάζεσαι. Και έρχεται η πραγματικότητα να σε χαστουκίσει με δύναμη στο πρόσωπο.
Τι συμβαίνει όταν το dream job, τελικά δεν είναι dream job;
Πολλές φορές, ο τεράστιος ενθουσιασμός μας δε μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τα red flags, που βρίσκονται διαρκώς γύρω μας. Ως εκ τούτου, στην αρχή προετοιμαζόμαστε καλά για τη δουλειά, πηγαίνουμε πάντα είκοσι λεπτά νωρίτερα, οργανώνουμε το γραφείο και τα tasks μας και καταβάλλουμε υπερπροσπάθεια, προκειμένου να ικανοποιήσουμε στο μέγιστο την εταιρεία που μας επέλεξε.
Περνάνε οι πρώτες μέρες, οι πρώτες εβδομάδες και κάπου στο τρίμηνο, αρχίζουμε να νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξαφνικά, δεν ξυπνάμε ορεξάτοι το πρωί. Δεν έχουμε διάθεση για δουλειά. Οι εργατοώρες κυλούν βασανιστικά, ενώ μετράμε αντίστροφα μέχρι να έρθει η πολυπόθητη στιγμή που θα αποχαιρετίσουμε τους συναδέλφους μας.
Τα tasks που μας ανατίθενται δεν είναι όπως ονειρευόμασταν. Κάποιες φορές είναι ενδιαφέροντα, αλλά συνήθως είναι πολύ βαρετά ή αφόρητα πιεστικά βάσει του deadline. Κοινώς, δεν την ευχαριστιόμαστε τη δουλειά μας. Δεν την αγαπάμε. Ενδεχομένως, να ευθύνεται και ο εργοδότης, η φιλοσοφία της εταιρείας ή οι συνάδελφοί μας γι’ αυτό. Συχνά-πυκνά, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τακτικές micro-management, όπου ένας μουρλός στέκεται πάνω από το κεφάλι μας με το χρονόμετρο και μας πιέζει να ολοκληρώσουμε ένα task.
Άλλες φορές, μπορεί να αλλάξει γνώμη ο υπεύθυνος και να μας ζητηθεί να κάνουμε ένα κοπιώδες έργο ξανά από την αρχή, ακόμη κι αν κάναμε ακριβώς ό,τι μας είχε ζητηθεί. Ίσως, η συμπεριφορά του εργοδότη να είναι κυκλοθυμική και δύστροπη, με αποτέλεσμα να μη μας επιτρέπει να εργαστούμε παραγωγικά.
Γενικώς, το dream job είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Επί της ουσίας, το αντιλαμβανόμαστε όταν αρχίσει να ξεθωριάζει ο αρχικός ενθουσιασμός και αντικατασταθεί με μια πραγματικότητα, γεμάτη ατέλειες.
Καταρχάς και κυρίως, επειδή είναι ανθρώπινο και εκ των πραγμάτων, σχεδόν ανέφικτο να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε από τα γεννοφάσκια μας. Εκτός αυτού, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας δεχόμαστε ερεθίσματα από το σπίτι ή την κοινωνία, τα οποία μπορούν να μεταφραστούν με πολλούς τρόπους.
«Γιατρός ή δικηγόρος να γίνεις», ήταν η κλασική ατάκα της Ελληνίδας μάνας κάποτε όσον αφορά στην επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού της. Συγχρόνως, η κοινωνίατείνει να θεοποιεί το επάγγελμα του δημοσίου υπαλλήλου, του καθηγητή και του μηχανικού. Συν τοις άλλοις, αν ο μπαμπάς ή η μαμά διαθέτουν ήδη ιατρείο, δικηγορικό γραφείο, φαρμακείο ή τέλος πάντων, έχουν μια συγκεκριμένη ιδιότητα που κληροδοτείται, είναι αυτονόητο ότι το παιδί θα βαδίσει προς την ίδια κατεύθυνση. Wait, what?
Κι αν δεν είναι ευτυχισμένο προς αυτή την κατεύθυνση; Κι αν ονειρεύεται να ασχοληθεί με τη μουσική, το θέατρο ή τη συγγραφή; Θα του κόψουμε τα φτερά, επειδή μερικές δουλειές δεν υπόκεινται στους «άγραφους νόμους της επιτυχίας;» Κι όμως!
Μάλιστα, ο διαχωρισμός βάσει της εργασιακής ταυτότητας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στην κοινωνία. Αν, δηλαδή, συστηθείς ως «οδηγός ταξί», είναι δεδομένο ότι θα δεχτείς κάποιο υποτιμητικό βλέμμα — αν όχι σχόλιο. Αν, όμως, συστηθείς ως «φιλόλογος», τότε αυτομάτως χαίρεις μεγαλύτερης εκτίμησης. Επομένως, τα κοινωνικά πρότυπα/στερεότυπα και οι «συμβουλές» της οικογένειας καλούνται να αναλάβουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για φαινομενικά επιτυχημένους επαγγελματίες, γεμάτους ανεκπλήρωτα όνειρα και απωθημένα.
Disclaimer: Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μην ευθύνεται η δουλειά αυτή καθαυτή, αλλά η πολιτική της εταιρείας. Αν, δηλαδή, αγαπάμε αυτό που κάνουμε, αλλά ονειρευόμαστε το κεφάλι του εργοδότη μας να σιγοβράζει στους διακόσιους βαθμούς, τότε μπορούμε να κρατήσουμε την ειδικότητά μας και απλώς, να αλλάξουμε εταιρεία.
Να βρεις μια καλή δουλειά και… φύκια για μεταξωτές κορδέλες
Ως κοινωνικό σύνολο, δεν έχουμε ανάγκη από κορεσμένα επαγγέλματα, τα οποία δήθεν προσφέρουν μεγαλύτερες απολαβές και μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αντιθέτως, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που ψάχνονται, είναι ανήσυχοι και δραστήριοι. Ανθρώπους που δεν τους αρέσει να βολεύονται και να επαναπαύονται, μέχρι να ανακαλύψουν αυτό που γεμίζει την ψυχή τους.
Ακόμη κι αν, τελικά, επιλέξουμε λάθος μονοπάτι (ή λάθος εταιρεία), δεν είναι ποτέ αργά για να κάνουμε στροφή και να ακολουθήσουμε ό,τι μας γεμίζει. Εδώ που τα λέμε, είναι και πιθανό, διότι οι προτεραιότητες και τα θέλω μας μπορεί να αλλάζουν σε κάθε δεκαετία της ζωής μας.
