Το ήξερες ότι σώζονται μόνο περίπου 650 γραμμές από την ποίηση της Σαπφούς; 

Η Σαπφώ έγινε γνωστή για την αγάπη που εξέφρασε στην ποίησή της για γυναίκες και θεωρείται μια από τις πρώτες λεσβίες, αν και η έννοια της σεξουαλικής ταυτότητας δεν υπήρχε κατά την εποχή της. 

Υπάρχουν μαρτυρίες ότι η Χριστιανική Εκκλησία αποδοκίμαζε την ηθική της και έκαιγε τα βιβλία της, κατα τον Μεσαίωνα, επειδή θεωρούνταν σεξουαλικά με έντονες λεσβιακές αναφορές. Οι μαρτυρίες αυτές δεν έχουν επιβεβαιωθεί, όμως είναι αδιαμφισβήτητο ότι το έργο της Σαπφούς λογοκρίθηκε ανα τους αιώνες, εξαιτίας της ερωτικότητάς του.

Ο Πλάτων μπορεί να την ονόμαζε «σοφή» και «δέκατη Μούσα» και ο Αντίπατρος «θηλυκό Όμηρο» αλλά, οι Αττικοί κωμωδιογράφοι σε μεταγενέστερη εποχή, τη δυσφήμησαν για ομοφυλοφιλικές τάσεις. Υπάρχουν αποδείξεις, ότι οι πρόωροι μεταφραστές της, ασκούσαν λογοκρισία για την ομοφυλοφιλική φύση του έργου της και το μετέτρεπαν σε ετεροφυλοφιλικό. 

Ξεκινώντας, λοιπόν, από το 600 π.Χ. μέχρι και σήμερα, μπορούμε να βρούμε πολλά παραδείγματα γυναικών που παραγκωνίστηκαν και απορρίφθηκαν επειδή εκδήλωσαν ομοερωτικά συναισθήματα. Η ίδια η λέξη “λεσβία”, ακόμα κουβαλά ένα βάρος ντροπής και υποτίμησης, ενώ για πολλά άτομα στην κοινωνία έχει αρνητικό πρόσημο.

Παράλληλα, αν ψάξουμε μεταξύ των ιδιαίτερα αναγνωρίσιμων γυναικών στην Ελλάδα, θα βρούμε ελάχιστες εξαιρέσεις που να δηλώνουν περήφανα την λεσβιακή τους ταυτότητα, παρόλο που σύμφωνα με έρευνες περίπου το 3% του πληθυσμού προσδιορίζεται ως ομοφυλόφιλο. 

Έτσι, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την λεσβιακή α-ορατότητα, η οποία συνδέεται άμεσα με την περιφρόνηση της γυναικείας σεξουαλικότητας, τις διακρίσεις αλλά και την έλλειψη εκπροσώπησης σε όλους τους τομείς όπως ο αθλητισμός, οι τέχνες, η πολιτική.

Τι είναι η λεσβιακη ορατότητα;

Η λεσβιακή ορατότητα έρχεται, λοιπόν, σαν απάντηση στην προαναφερθείσα αορατότητα! Η ιδέα ότι, οι λεσβίες πρέπει να είναι ορατές και αποδεκτές ως μέρος της ευρύτερης κοινότητας LGBTQ+, καθώς και στην κυρίαρχη κοινωνία, δεν είναι καινούργια, αλλά από την σκέψη ως την πράξη, απαιτείται ακόμα πολλή δουλειά.

Η λεσβιακή ορατότητα περιλαμβάνει την εκπροσώπηση στα μέσα ενημέρωσης, την πολιτική και άλλες δημόσιες σφαίρες, καθώς και την ικανότητα να εκφράζει κανείς ανοιχτά τον σεξουαλικό του προσανατολισμό χωρίς φόβο διάκρισης ή βίας. 

Γιατί, όμως, είναι σημαντική η λεσβιακή ορατότητα; Κυρίως επειδή αμφισβητεί την ετεροκανονικότητα που υποθέτει ότι όλοι είναι ετεροφυλόφιλοι, ενώ ταυτόχρονα προωθεί την αποδοχή και κατανόηση των διαφορετικών σεξουαλικών προσανατολισμών.

Συγχρόνως, κάνοντας τη λεσβιακότητα ορατή, μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των διακρίσεων, της παρενόχλησης και της βίας κατά των λεσβιών, καθώς επίσης να καταρρίψει το βάρος της ντροπής και υποτίμησης που μπορεί να αισθάνονται οι λεσβίες γυναίκες.

Επιπλέον, στο πλαίσιο της λεσβιακής ορατότητας, είναι σημαντικό να αναδειχθούν θετικά πρότυπα για τις γυναίκες που μπορεί να αισθάνονται απομονωμένες ή περιθωριοποιημένες και να δημιουργηθούν ευκαιρίες για σύνδεση και οικοδόμηση σχέσεων υποστήριξης μεταξύ των λεσβιών. 

Μιλώντας για πρότυπα σε όλους τους τομείς, μπορείς να φανταστείς μια γυναίκα Ελληνίδα πολιτικό που να είναι ανοιχτά λεσβία; Εγώ δυσκολεύομαι! Όχι γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν, αλλά γιατί κάτι τέτοιο θα τάραζε τα συντηρητικά και ομοφοβικά νερά της ελληνικής πολιτικής σκηνής. 

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε την λεσβιακότητα;

Το ήξερες ότι οι Ναζί σημάδευαν τις λεσβίες γυναίκες με ένα μαύρο τρίγωνο, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; 80 χρόνια μετά, οι λεσβίες δεν σημαδεύονται με μαύρα τρίγωνα αλλά είναι ακόμα δακτυλοδεικτούμενες από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που ακόμα δυσκολεύεται να τις καταλάβει και να τις αποδεχτεί. 

Ιστορικά, οι λεσβίες ήταν λιγότερο ορατές ακόμα και από τους ομοφυλόφιλους άντρες στο κοινό, τόσο στην εκπροσώπηση στα μέσα ενημέρωσης όσο και στα πολιτικά κινήματα. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο γεγονός ότι η λεσβιακότητα αμφισβητεί τις παραδοσιακές έννοιες των ρόλων των φύλων και της θηλυκότητας. Συν τοις άλλοις, επειδή οι γυναίκες είχαν ιστορικά λιγότερη κοινωνική, οικονομική και πολιτική δύναμη από τους άνδρες, οι φωνές και οι εμπειρίες τους έχουν συχνά περιθωριοποιηθεί και αποκλειστεί από τον κυρίαρχο λόγο.

Υπάρχει, επίσης, η υπόθεση ότι η λεσβιακότητα είναι μια περαστική φάση. Ωστόσο, δεν είναι περίεργο που πολύς κόσμος την αντιλαμβάνεται έτσι, αν σκεφτούμε ότι πολλές φορές τα μέσα ενημέρωσης την παρουσιάζουν κατά αυτόν τον τρόπο. Πάρε για παράδειγμα, σταρ όπως η Rihanna, η Ke$ha, η Katy Perry, η Megan Fox και η Nicki Minaj που έχουν υπονοήσει ομοερωτικά συναισθήματα, ως εργαλείο marketing. Και αυτό περνάει στην πραγματική ζωή. 

Ταυτόχρονα, η σεξουαλική αντικειμενοποίηση των γυναικών και η υπερσεξουαλοποίηση των λεσβιακών σχέσεων στα μέσα ενημέρωσης και την πορνογραφία έχει συμβάλει στην έλλειψη κατανόησης και αποδοχής των λεσβιακών σχέσεων. Η λεσβιακότητα, πολλές φορές, χρησιμοποιείται για να ικανοποιήσει τα ανδρικά γούστα.

Όλοι αναγνωρίζουμε το κλισέ του λεσβιακού πορνό, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν περιλαμβάνει πραγματικό λεσβιακό σεξ αλλά μια πρόσκληση δύο γυναικών σε έναν άντρα που αναπόφευκτα εντάσσεται. Έτσι η λεσβιακή εμπειρία, τείνει να παρουσιάζεται σαν μια φάση πειραματισμού ή σαν μια ερωτική συνθήκη που δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί το ανδρικό βλέμμα.

Πέρα, όμως, από το σύνολο της κοινωνίας, οι λεσβίες αντιμετωπίζουν επίσης μοναδικές προκλήσεις όσον αφορά την προβολή στην κοινότητα LGBTQ+. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα φαινόμενο γνωστό ως «λεσβιακή διαγραφή» («lesbian erasure»), το οποίο αναφέρεται στην τάση υποβάθμισης ή αγνοίας των εμπειριών των λεσβιών υπέρ μιας γενικότερης, ουδέτερης ως προς το φύλο προσέγγισης των ζητημάτων LGBTQ+. Αυτή η διαγραφή μπορεί να δυσκολέψει τις λεσβίες να βρουν υποστήριξη και μπορεί να συμβάλει σε συναισθήματα απομόνωσης και αορατότητας.

Γυναίκες που έχουν υποστηρίξει την προβολή των λεσβιών μέσα στην ιστορία

Ευτυχώς, μέσα στην ιστορία έχουν υπάρξει πολλές γυναίκες που έκαναν ένα βήμα μπροστά για να υποστηρίξουν την προβολή των λεσβιών, κάνοντας τες περισσότερο οράτες. Πάμε να δούμε κάποιες από αυτές!

Audre Lorde: «Μαύρη, λεσβία, μητέρα, πολεμίστρια, ποιήτρια». Έτσι αυτοπροσδιοριζόταν η Audre Lorde. Η Lorde υπήρξε μια εξέχουσα φωνή στα φεμινιστικά, λεσβιακά και μαύρα κινήματα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Έγραψε για τη σημασία της διαθεματικότητας και την ανάγκη όλων των περιθωριοποιημένων ομάδων να συνεργαστούν για την καταπολέμηση της καταπίεσης.

Del Martin και Phyllis Lyon: Η Martin και η Lyon ήταν ένα ζευγάρι λεσβιών που ήταν ακτιβίστριες και πρωτοπόρες στο κίνημα για τα LGBTQ+ δικαιώματα. Συνίδρυσαν το Daughters of Bilitis, την πρώτη οργάνωση για τα δικαιώματα των λεσβιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1955.

Στις 16 Ιουνίου του 2008, η Martin και η Lyon τελικά παντρεύτηκαν μετά από πάνω από 50 χρόνια κοινής ζωής, αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια έκρινε ότι ο γάμος ομοφύλων ήταν νόμιμος. 2 μήνες μετά, η Martin πέθανε σε ηλικία 87 ετών, γνωρίζοντας ότι είχε κάνει ότι περνούσε ότι περνούσε από το χέρι της για να αναγνωριστούν τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας.

Gloria Anzaldúa: Η Anzaldúa ήταν μια queer Chicana ποιήτρια, συγγραφέας και θεωρητιός του φεμινισμού. Είναι περισσότερο γνωστή για το βιβλίο της “Borderlands/La Frontera: The New Mestiza”. Σε αυτό, εξερευνά τη διασταύρωση των ταυτοτήτων της ως Μεξικανοαμερικανίδα και λεσβία, και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε για να γίνει αποδεκτή και από τις δύο κοινότητες.

Barbara Gittings: Η Gittings ήταν μια λεσβία ακτιβίστρια που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον αγώνα για τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οργάνωσε την πρώτη δημόσια διαδήλωση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη Φιλαδέλφεια το 1965 και έγινε εξέχουσα προσωπικότητα στο κίνημα για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες.

Ellen DeGeneres: Η DeGeneres είναι κωμικός και τηλεοπτική παρουσιάστρια που έκανε coming out ως λεσβία το 1997, και έγινε μια από τις πρώτες ανοιχτά γκέι διασημότητες στο Χόλιγουντ. Η απόφασή της να δημοσιοποιήσει την σεξουαλική της ταυτότητα ήταν αμφιλεγόμενη εκείνη την εποχή, αλλά παράλληλα αποτέλεσε πρότυπο για πολλές νεαρές λεσβίες.

Μπορεί να αναρωτιέσαι τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, για να συμβάλουμε στην λεσβιακή ορατότητα. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να δώσουμε το βήμα στις λεσβίες φίλες, αδερφές, συναδέλφισσες μας για να μιλήσουν για την προσωπική τους εμπειρία. Ας αφήσουμε χώρο σε αυτές, να μιλήσουν για τα εμπόδια και τις προκλήσεις που συναντούν και να ορίσουν την ορατότητά τους, από αυτές, για αυτές.

Ήταν Φεβρουάριος του 2019, όταν το Βρετανικό Υπουργείο Παιδείας εξέδωσε νέες οδηγίες σχετικά με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, οι οποίες ανέφεραν:

«Στη διδασκαλία για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση (RSE), τα σχολεία θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι ανάγκες όλων των μαθητών καλύπτονται κατάλληλα και πως όλοι κατανοούν τη σημασία της ισότητας και του σεβασμού. Τα σχολεία θα πρέπει, επιπλέον, να συμμορφώνονται με τις σχετικές νομικές διατάξεις περί ισότητας (2010), σύμφωνα με τις οποίες ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η αλλαγή φύλου είναι μεταξύ των προστατευόμενων χαρακτηριστικών».

Σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2020, η σεξουαλική αγωγή χωρίς αποκλεισμούς γίνεται πλέον υποχρεωτική για όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αγγλία.

Οι Άγγλοι μαθητές γυμνασίων έχουν πια την ευκαιρία να διδάσκονται τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, την ίδια στιγμή που όλα τα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διδάσκουν και για οικογένειες ΛΟΑΤΚΙ+ (LGBTQI+), διασφαλίζοντας ότι τα παιδιά αυτών των οικογενειών βλέπουν τον εαυτό τους να αντικατοπτρίζεται σε αυτά που μαθαίνουν.

Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές της εν λόγω νομοθεσίας αναφέρουν ότι τα σχολεία «πρέπει να διασφαλίσουν ότι αυτό το περιεχόμενο ενσωματώνεται πλήρως στα προγράμματα σπουδών τους και δεν παραδίδεται ως αυτόνομη ενότητα ή μάθημα».

Ένα πρόγραμμα σπουδών, που εκτός από την εκμάθηση θεμάτων όπως είναι η αντισύλληψη και οι ασφαλείς σεξουαλικές πρακτικές, περιλαμβάνει πλέον και την ενημέρωση των μαθητών για ζητήματα όπως είναι η συγκατάθεση, η άμβλωση και η ενδοοικογενειακή κακοποίηση. 

Τα σχολεία δείχνουν να αναλαμβάνουν πια ενεργό δράση ενάντια σε περιστατικά καθημερινού σεξισμού, μισογυνισμού, ομοφοβίας και κάθε στερεοτύπου των φύλων, προκειμένου να οικοδομήσουν ένα πλαίσιο όπου αυτά δεν θα είναι ανεκτά και όταν εντοπίζονται θα αντιμετωπίζονται αμέσως.

Ακόμη, – και με στόχο να μειωθεί και η αρνητική επίδραση του ψηφιακού κόσμου στους νέους σήμερα – οι καινούριοι κανονισμοί ζητούν από τα σχολεία να παρέχουν εκπαίδευση αναφορικά με την ασφάλεια στο διαδίκτυο και τους νόμους γύρω από το sexting και την πορνογραφία.

Κρίνεται, τέλος, απαραίτητο οι δάσκαλοι να προσεγγίζουν τα θέματα με ευαισθησία, καθώς πολλοί μαθητές μπορεί να βρίσκονται στη διαδικασία ανακάλυψης της ταυτότητάς τους.

Πρόκειται για τη νομοθεσία που έρχεται μετά από χρόνια εκστρατείας, σηματοδοτώντας μια καθοριστική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές διδάσκονται για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, τη σεξουαλική υγεία, τις σχέσεις και τις ταυτότητες φύλου.

Βοηθά όλους τους νέους να μάθουν να κατανοούν και να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους και να μεγαλώσουν νιώθοντας περήφανοι γι’ αυτό που είναι, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα λάθος στο να ανήκεις στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

Όλα τα παιδιά και οι νέοι αξίζουν μια εκπαίδευση που θα τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς και να ακούγονται. Μια εκπαίδευση που θα γιορτάζει τη διαφορετικότητα, δίνοντάς τους παράλληλα τα κατάλληλα εργαλεία να λαμβάνουν τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον τους.  

«Θέλουμε όλοι οι νέοι να είναι ευτυχισμένοι, υγιείς και ασφαλείς», δήλωσε εκπρόσωπος του Βρετανικού Υπουργείου Παιδείας στο NBC News.

«Ένα βήμα ορόσημο προς τα εμπρός για την ισότητα των LGBTQ+ στα σχολεία της Αγγλίας, που αξίζει να γιορταστεί! Η ένταξη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο πρόγραμμα σπουδών όχι μόνο προάγει τις υγιείς σχέσεις και το ασφαλές σεξ, αλλά ενθαρρύνει επίσης τους ετεροφυλόφιλους μαθητές να βλέπουν τους ομοφυλόφιλους ή τρανς συνομηλίκους τους ως ίσους, κάτι που διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση του εκφοβισμού»», δήλωσε ο Josh Bradlow, Διευθυντής Πολιτικής στη Stonewall. 

Η Stonewall συνιστά μια LGBTQI+ οργάνωση με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, που ιδρύθηκε ως απάντηση σε εκείνο το καταστροφικό νομοσχέδιο (Άρθρο 28), που ουσιαστικά απαγόρευε κάθε συζήτηση για σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου στα σχολεία, κάνοντας τα άτομα αυτά «αόρατα» στις τάξεις για χρόνια.

Η Αγγλία δεν είναι η πρώτη χώρα που προσφέρει πανελλαδική εκπαίδευση για το σεξ και τις σχέσεις χωρίς αποκλεισμούς για τους LGBTQI+. Η Δανία, η Σουηδία και η Ολλανδία παρέχουν, επίσης, στους μαθητές τους ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών που καλύπτει τη σεξουαλική διαφορετικότητα.

Και όλα αυτά, την ίδια στιγμή που η σεξουαλική αγωγή και κυρίως η παιδεία στην Ελλάδα αγνοούνται. Στη χώρα μας, ακόμη και σήμερα πολλά straight παιδιά δεν γνωρίζουν ακόμη ούτε τα βασικά γύρω από το σεξ, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες αυξάνονται συνεχώς και η κυβέρνηση αγνοεί πόσο σημαντικό πρόβλημα μπορεί να είναι αυτό για το μέλλον τους.

Όταν, μάλιστα, το θέμα έρχεται γύρω από την σεξουαλική διαπαιδαγώγησή των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν ιδέα για το πως είναι να έρχεσαι σε σεξουαλική επαφή με κάποιον και αν το οικογενειακό τους περιβάλλον δεν μπορεί να τους βοηθήσει, το internet φαντάζει ως η μόνη πηγή πληροφόρησης. 

Πώς και πότε θα βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά;

Πώς θα τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον;

Πώς θα αποτρέψουμε μελλοντικές ανεπιθύμητες καταστάσεις γύρω από ένα τόσο σημαντικό ζήτημα;

Πότε θα κάνουμε πράξη τα αυτονόητα και στη χώρα μας;

Χθες γνωστοποιήθηκε η είδηση που επιβεβαιώνει πως η προσφυγή της Γεωργίας Μπίκα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έγινε δεκτή. Μια είδηση που στάθηκε αφορμή για να ανοίξει εκ νέου ο δημόσιος διάλογος γύρω από αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα.

Μήπως, τελικά, όσοι και όσες έσπευσαν να εικάσουν πως η Γεωργία ψεύδεται ή πως τα σκαρφίστηκε όλα για τη δημοσιότητα και το χρήμα, χρειάζεται να αναθεωρήσουν και να σκεφτούν δύο και τρεις φορές πριν αποφασίσουν να εκφραστούν έτσι;

Καλύτερα, όμως, να πάρουμε το κουβάρι από την αρχή.

Η Γεωργία Μπίκα είπε όχι στο διακανονισμό που της προτάθηκε – Μόνο το 8% των υποθέσεων που υποβάλλονται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο γίνεται δεκτό

Όπως είχε γνωστοποιηθεί, η Γεωργία Μπίκα επέλεξε να προχωρήσει σε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υπόθεση του βιασμού της, λέγοντας πως «θα φτάσει μέχρι το Θεό για να βρει το δίκιο της».

Ως εκ τούτου, από εδώ και στο εξής, την υπόθεσή της αναλαμβάνουν και επισήμως τα ένδικα μέσα του εξωτερικού.

Σύμφωνα με πληροφορίες του CNN, η Γεωργία Μπίκα είχε κάνει την προσφυγή στις 22 Σεπτεμβρίου για την υπόθεση του βιασμού της και έγινε αποδεκτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο πρότεινε στην ίδια, αλλά και την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσουν σε διακανονισμό και να αποζημιωθεί.

Αναφορικά με το ζήτημα αυτό, ο δικηγόρος της Γεωργίας δήλωσε: «Η Γεωργία Μπίκα δεν πρόκειται να δεχθεί τον διακανονισμό, διότι επιθυμεί να οδηγηθεί η υπόθεση σε δημόσια συνεδρίαση, για να υποστηρίξει ζωντανά τα όσα ακριβώς συνέβησαν, και μετά να αποφασίσει το δικαστήριο για το τελικό ποσό της αποζημίωσης».

Κατά τα λεγόμενα του δικηγόρου της, δεν τίθεται ζήτημα περί αποδοχής υψηλότερου ή χαμηλότερου ποσού αποζημίωσης, αλλά η ηθική δικαίωση της Γεωργίας Μπίκα.

Επιπροσθέτως, ο δικηγόρος της Γεωργίας, κ. Διαλυνάς, δήλωσε: «Από εκεί και πέρα, το επόμενο ραντεβού μας θα είναι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, και αξίζει να τονιστεί πως από τις 78.000 προσφυγές, μόνο το 8% αυτών γίνεται δεκτό. Μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του, όχι μόνο για τα στοιχεία που περιείχε η προσφυγή, αλλά και για την αστοχία και τις παραλείψεις των ελληνικών αρχών».

Πώς είχε κινηθεί η ελληνική δικαιοσύνη στην υπόθεση της Γεωργίας;

Ομολογουμένως, η εισαγγελέας Πρωτοδικών, κ. Κυριακή Κλιάμπα, έκρινε τη Γεωργία εξαιρετικά αυστηρά, δημιουργώντας πολλά ερωτηματικά.

Αρχικά, η Γεωργία κατήγγειλε το βιασμό της σε σουίτα γνωστού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης το βράδυ της περασμένης Πρωτοχρονιάς, έπειτα από ένα σχετικό πάρτι που παρευρέθηκε.

Από την πλευρά της, η εισαγγελέας θεώρησε πως ήταν «νηφάλια με γνήσια βούληση να λάβει την απόφαση, προϊόν της ελεύθερης επιλογής της, να συνευρεθεί με τον κατηγορούμενο». Κατά συνέπεια, η εισαγγελική πρόταση ζήτησε η υπόθεση, για την οποία έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για βιασμό σε βάρος 27χρονου, να μην παραπεμφθεί σε δίκη.

Μάλιστα, έκρινε ότι από τα στοιχεία της δικογραφίας «προκύπτει μετά βεβαιότητας, δίχως ψήγμα αμφιβολίας, ότι ουδεμία αξιόποινη πράξη, πολλώ δε μάλλον αυτή του βιασμού, τελέστηκε» σε βάρος της 24χρονης, η οποία έχει υποδείξει – εκτός του 27χρονου – δύο ακόμα άνδρες ως δράστες.

Ακόμη, καταλόγισε στη Γεωργία «ασύστολα ψεύδη, μυθοπλασία, διαστρέβλωση γεγονότων» και «ενορχηστρωμένη προσπάθεια απόδοσης ευθυνών». Συγχρόνως, χαρακτήρισε την καταγγελία της «προσχηματική» και «με δόλο», επικεντρώνοντας σε αντιφάσεις των καταθέσεων της 24χρονης, όπως για παράδειγμα ως προς το πού και με ποιον βρισκόταν για το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς πριν μεταβεί στο επίμαχο πάρτι του ξενοδοχείου.

Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να αναφερθεί ότι εδώ και περίπου τρία χρόνια, για την ελληνική νομοθεσία το σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός και δεν απαιτείται η απόδειξη της χρήσης ή απειλής βίας για να αποδειχθεί η εγκληματική πράξη. Η αλλαγή του νομικού ορισμού με βάση τη μη συναίνεση και όχι μόνο τη βία ή την αντίσταση, φιλοδοξούσε – μεταξύ άλλων – να βάλει τέλος στον στιγματισμό και τη διαπόμπευση, οι οποίοι λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες στις καταγγελίες από τα θύματα.

Αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός πως η εισαγγελική πρόταση της υπόθεσης προκάλεσε μαζικές πορείες διαμαρτυρίας, που έκαναν λόγο για ενδεχόμενο συγκάλυψης. Αντίστοιχα, καταιγισμός υπέρ της Γεωργίας προκλήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με συνθήματα, όπως:

«Είμαστε με τη Γεωργία».

«Εγώ, αδερφή μου, σε πιστεύω».

Γεωργία και κάθε Γεωργία, είμαστε μαζί σου μέχρι τέλους

Βεβαίως, εκκρεμεί η τελική απόφαση του Ευρωπαϊκου Δικαστηρίου, ώστε να αποδοθούν κι επίσημα ευθύνες. Εντούτοις, εμείς από μεριάς μας οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα σε κάθε γυναίκα, θηλυκότητα ή άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου που βιώνει και καταγγέλλει τη βία σε κάθε της μορφή. Διότι, χρειάζεται πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι η βία δε γνωρίζει φύλο, χρώμα, όρια, σύνορα.

Μπορεί να συμβεί σε κάθε συμπολίτη μας εκεί έξω. Εντούτοις, δεν πρέπει να συμβαίνει. Δεν έχει χώρο σε ένα κράτος δικαίου, σε μία σύγχρονη κοινωνία, σ’ έναν κόσμο που αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Ειδικά δε, αν χρειαστεί να μιλήσουμε για περιπτώσεις συγκάλυψης ή ενορχηστρωμένης ευνοϊκής μεταχείρισης από την πλευρά της ελληνικής δικαιοσύνης.

Σ’ έναν κόσμο που φοβόμαστε να πούμε ανοιχτά: «Με χτύπησε», «με παρενόχλησε», «με κακοποίησε», «με βίασε» – επειδή υπάρχει περίπτωση να μας κατακρεουργήσουν, ενώ προσπαθούμε να αποβάλλουμε το δηλητήριο που μας κατασπαράζει την ψυχή – θα είμαστε δίπλα σε κάθε Γεωργία.

Μέχρι να δημιουργηθεί μια κοινωνία, στην οποία το θύμα και ο θύτης θα κρίνονται αξιοκρατικά από τις αρχές. Μέχρι να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, να αποσιωπούμε, να συγκαλύπτουμε και να αποκρύπτουμε.

Μέχρι κάθε Γεωργία να κυκλοφορεί ελεύθερη εκεί έξω.