Ένας απολογισμός για το 2023 εμπνευσμένος από τα trends του Youtube.
Πριν περίπου 10 χρόνια, όταν οι πρώτοι content creators είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στο ελληνικό Youtube, υπήρχαν κάποια πολύ συγκεκριμένα βίντεο που είχαν μεγάλη απήχηση. Θυμάμαι πως το «Τι έχω στην τσάντα μου» και «Get ready with me» αναπαρήχθησαν τόσο μαζικά που τελικά το κοινό τα βαρέθηκε και άρχισε να αναζητά πιο πρωτότυπα θέματα.
Μια ακόμα θεματολογία που ήταν πολύ συνηθισμένη, κυρίως μεταξύ των beauty influencers ήταν το «Good, Bad, Empties», όπου η εκάστοτε Youtuber παρουσίαζε τα προϊόντα ομορφιάς που είχε δοκιμάσει και έλεγε την άποψη της για αυτά.
Καθώς το 2023 πλησιάζει προς το τέλος του, σκεφτόμουν τι ωραίο θα ήταν να μπορούσα να πω τι κρατάω, τι πετάω και τι αφήνω πίσω μου από την χρονιά που φεύγει, έτσι σαν μια μορφή προσωπικού -και όχι μόνο- απολογισμού.
Τι κρατάω
Η λέξη που εντυπώθηκε μέσα μου, περισσότερο από κάθε άλλη, την χρονιά που πέρασε, είναι η συνειδητότητα. Φέτος, έκανα για πρώτη φορά στην ζωή μου, συστηματικά, ψυχοθεραπεία. Ένα από τα θέματα που επικρατούσε στις συζητήσεις μας με την ψυχοθεραπεύτρια μου ήταν η συνειδητότητα, κατά πόσο, δηλαδή, οι άνθρωποι έχουμε επίγνωση των καταστάσεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.
Πολλές φορές τείνουμε να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας και τον ίδιο μας τον εαυτό, μέσα από φίλτρα, άλλες φορές ευνοϊκά ή χαρούμενα, άλλες απαισιόδοξα και άλλες αυστηρά. Η δυνατότητα να καταλαβαίνεις το φίλτρο που χρησιμοποιείς, αλλά και η ικανότητα να αναγνωρίζεις γιατί αντιδράς με συγκεκριμένο τρόπο είναι καθοριστική για να ρυθμίσεις τα συναισθήματά σου, αλλά και να απαντήσεις στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Η συνειδητότητα μου έδωσε πίσω ένα κομματάκι της αυτοεκτίμησής μου, να με καταλάβω και να με αγκαλιάσω λίγο πιο πολύ.
Το γεγονός ότι μπορώ και μιλάω δημόσια για το προσωπικό μου ταξίδι αυτογνωσίας, αλλά και την ψυχοθεραπεία, είναι αποτέλεσμα της στροφής που έχουμε κάνει ως κοινωνία γύρω από τα θέματα ψυχικής υγείας. Δεν είναι επίτευγμα των τελευταίων 12 μηνών, αλλά όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω να καταπολεμάται το στίγμα της ψυχικής υγείας.
Περισσότεροι άνθρωποι ζητούν βοήθεια, μιλούν για τις εμπειρίες τους και αντιμετωπίζουν όλα αυτά που τους κρατούν πίσω, ανοιχτά, με θάρρος. Πριν μερικά χρόνια, αν έλεγες ότι πας σε ψυχολόγο, πολλοί θα γυρνούσαν να σε κοιτάξουν με απορία και άλλοι θα σε αντιμετώπιζαν ως προβληματικό. Σήμερα, τα βήματα που γίνονται προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι πολύ ελπιδοφορα και σημαντικά.
Τι πετάω από το 2023;
Μακάρι να είχα έναν μεγάλο κάδο απορριμμάτων και να μπορούσα να πετάξω μέσα πολλά τινά που συνέβησαν την χρονιά που φεύγει. Φωτιές, πλημμύρες, ναυάγια, πόλεμος, ξεριζωμός, μισαλλοδοξία, ομοφοβία, οπαδική βία, σεξισμός. Αν είχα ένα 30φυλλο τετράδιο μπροστά μου, πιστεύω πως άνετα θα μπορούσα να το γεμίσω με όλα εκείνα τα γεγονότα που με τάραξαν, με στεναχώρησαν, δεν με άφησαν να κοιμηθώ το βράδυ, βάλαν στα χείλη μου πολλές φορές τις λέξεις «άδικο» και «λάθος».
Κάθε μήνας του 2023 ένιωθα ότι ήταν ένα δυνατό χαστούκι, ένα χαιρέκακο γέλιο στα μούτρα μου. Σαν κάποιο ανώτερο ον να έπαιζε μαζί μας. «Τι νομίζετε ότι τα έχετε δει όλα;» μας ρωτούσε και πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, συνέχιζε «Τώρα θα δείτε»!
«Κάθε δράκος γεννά και έναν Άγιο Γεώργιο που θα σκοτώσει τον δράκο» είχε γράψει ο Λιβανοαμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Kahlil Gibran. Σε αυτήν την φράση, προσπαθώ να βρω την αισιοδοξία, την απάντηση στο μίσος και το σκοτάδι. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί Άγιοι εκεί έξω. Όπως ο 80χρονος άνδρας που πήρε την βάρκα του μετά τις πλημμύρες και κατάφερε να σώσει 15 άτομα, οι οποίοι είχαν εγκλωβιστεί στο χωριό μετά την επέλαση της κακοκαιρίας Daniel.
Οι δεκάδες εθελοντές, άνθρωποι που τους ενώνει η ανάγκη τους να φανούν χρήσιμοι, να δώσουν αγάπη, αλλά και να πάρουν, μικροί και μεγάλοι που έτρεχαν στην Ρόδο και την Αλεξανδρούπολη με μπιτόνια και μπουκάλια για να σβήσουν τις φωτιές, με ένα πιάτο ζεστό φαΐ για τους πυροσβέστες. Οι άνθρωποι που όργωναν με τα αυτοκίνητά τους τις γειτονιές που είχαν πάρει φωτιά για να σώσουν τα ζώα που είχαν μείνει πίσω.
Οι γείτονες που βοήθησαν μια 22χρονη γυναίκα στον Βόλο να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της σύντροφο και δεν έκλεισαν τα αυτιά τους στις εκκλήσεις της για βοήθεια. Εκείνους τους ανθρώπους σκέφτομαι και γεμίζω ελπίδα, αυτούς που δεν θα κρυφτούν πίσω από το «δεν είναι δική μου δουλειά» ή «δεν με αφορά», εκείνους που δεν σκοτώνουν τον δράκο, αλλά κάθε μέρα τον αποδυναμώνουν όλο και πιο πολύ.
Τι αφήνω πίσω μουτο 2023
Σίγουρα αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό και καλωσορίζω τον καινούργιο, τον πιο ώριμο και πιο σίγουρο εαυτό μου. Κάθε χρόνος που περνάει είναι και ένας χρόνος πιο κοντά στο γήρας ή ακόμα και στον θάνατο. Σε έναν απολογισμό, ίσως δεν χωρούν οι λέξεις γήρας και θάνατος, τις έχουμε απορρίψει από τον καθημερινό λόγο και πολλές φορές τις αγνοούμε σε μια προσπάθεια να ξεχάσουμε την θνητή μας φύση.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε, κάποιοι ίσως σταθούμε αρκετα τυχεροί για να δουμε τα μαλλιά μας να ασπρίζουν. Αν και είμαι ακόμα είμαι πολύ νέα και ίσως ο θάνατος να φαντάζει μια παράταιρη και άτοπη σκέψη, προσπαθώ να τον ξορκίσω μιλώντας για αυτόν, όπως και για τον φόβο του γήρατος.
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο δυσκολο μου φαίνεται να σκορπίζομαι, να αναλώνομαι σε συζητήσεις για τον καιρό και τα άστρα. Χρειάζεται και λίγη ελαφράδα η ζωή, αυτό είναι σίγουρο, αλλά είναι τόσο κουραστικό να κολυμπας μονίμως στην επιφάνεια, να μην βουτάς στην ουσία, να μιλάς για θέματα επουσιώδη, ενώ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ζει μέσα μας και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να ξεχυθεί ορμητικός και όμορφος.
Αφήνω πίσω μου την επιφάνεια, τις χωρίς νόημα συναναστροφές και αγκαλιάζω τις συζητήσεις που ανάβουν μια μικρή φωτίτσα μέσα μου.
Είδαμε τη νέα ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου λίγο πριν την ελληνική πρεμιέρα της και κάνουμε τον απολογισμό.
Όλα ξεκίνησαν είκοσι και χρόνια πριν όταν ο Γιώργος Λάνθιμος μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο συνεργάστηκαν στο εγκληματικά αδιάφορο «Ο καλύτερος μου φίλος». Τέσσερα χρόνια αργότερα θα ερχόταν η αισθητά καλύτερη «Κινέττα», όπου ο σκηνοθέτης θα έδειχνε τα πρώτα στοιχεία της μοναδικής του υφολογίας, ενώ λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε ο σοκαριστικός «Κυνόδοντας».
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, «οι Άλπεις», η διεθνής καριέρα, «ο Αστακός», όλο και μεγαλύτερα budget, «Ο θάνατος του Ιερού Ελαφιού», η συνεργασία με σπουδαίους ηθοποιούς και «Η Ευνοούμενη». Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν ανέβηκε ούτε ένα σκαλί στην ανεμόσκαλα της φήμης που να μην το κέρδισε με την αδιαμφισβήτητη αξία του και αυτό το γράφει κάποια που θεωρεί το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του υπερεκτιμημένο.
Ένας παγκόσμιος δημιουργός
Δεν έχω καλή σχέση με το λεγόμενο “Greek weird wave”. Έχω παρακολουθήσει τις περισσότερες από τις ελληνικές παραγωγές αυτού του καλλιτεχνικού δόγματος και δεν βρήκα τίποτα το ενδιαφέρον, πέρα από δύο-τρεις ταινίες που δεν γνωρίζω καν αν ανήκουν αποκλειστικά στο συγκεκριμένο κύμα. Δεν έχει καμιά σημασία βέβαια, γιατί ο ελληνικός κινηματογράφος ήθελε ένα γενναίο restart και αυτό επιτεύχθηκε οριστικά και αμετάκλητα χάρη στο συγκεκριμένο κύμα.
Ο Λάνθιμος, αν και γνήσιο παιδί του “Greek weird wave”, ξέφυγε από αυτό, ανοίγοντας τα φτερά του και αποτινάζοντας τα κόμπλεξ του εγχώριου κινηματογραφικού στίγματος. Ακριβώς για αυτόν το λόγο, δεν θεωρώ ότι πλέον κάνει ελληνικό σινεμά ή ότι εκπροσωπεί με οποιοδήποτε τρόπο κάποια παγκόσμια ελληνικότητα στις διεθνής διοργανώσεις που συμμετέχει.
Ο Γιώργος Λάνθιμος το 2005 στο 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης / Eurokinissi
Από τον «Αστακό» και έπειτα, η πορεία του έχει βελτιωθεί σε εντυπωσιακό βαθμό. Αντίστοιχη είναι και η κατακόρυφη βελτίωση του μόνιμου σεναριακού συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου, με τον οποίο όμως δεν συνεργάζεται εδώ. Θυμάμαι επιτέλους να αναγνωρίζω στην «Ευνοούμενη» την ώριμη σκηνοθετική ματιά, την σεναριακή πρωτοτυπία, την εξαιρετική καθοδήγηση που οδήγησε στην συγκλονιστική ερμηνεία της Colman. Τότε, πείσθηκα πως ο τύπος αυτός μπορεί και θέλει να κάνει παγκόσμιο σινεμά.
Poor Things ή όχι και τόσο
Ερχόμαστε επιτέλους στον ελέφαντα στο δωμάτιο, την ταινία που χάρισε στον Λάνθιμο τον Χρυσό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας και εικάζω ότι θα χαρίσει επίσης αρκετά βραβεία και στην Emma Stone για την συγκλονιστική ερμηνεία της. Το Poor Things βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του σκωτσέζου συγγραφέα Alasdair Gray και μας μεταφέρει σε ένα φουτουριστικό βικτωριανό Λονδίνο.
Η ιστορία επικεντρώνεται στο πρόσωπο της Bella Baxter (Emma Stone), μιας γυναίκας για το παρελθόν της οποίας μαθαίνουμε σιγά σιγά και την γνωρίζουμε από τη στιγμή που βρίσκεται στο πλευρό του Δόκτορα Godwin Baxter (Willem Dafoe). Η εκκεντρική ηρωίδα απαρνείται την κοσμική ευγένεια και έχει μια ακόρεστη περιέργεια για τον κόσμο και το σεξ που θα την οδηγήσει στο κρεβάτι του υπερφίαλου ερωτύλου Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo).
Το Poor Things έχει έντονο φουτουριστικό και σουρεαλιστικό στοιχείο, ενώ η κεντρική θεματική του φέρνει πολύ στον Frankenstein της Mary Shelley. Από τα ευφάνταστα σκηνικά και κουστούμια μέχρι τους πολιτικούς υπερήχους της ταινίας, όλα είναι σφιχτοδεμένα και αποδοσμένα όπως θα έπρεπε να είναι. Οι ερμηνείες των Stone και Ruffalo είναι εξαιρετικές, η γνώριμη αλλόκοτη φιγούρα του Dafoe είναι επίσης τρομερή και η σκηνοθεσία του Λάνθιμου είναι τουλάχιστον επιβλητική. Διατηρεί το γνώριμο στιλιζάρισμα των ταινιών του, αλλά αυτή τη φορά επενδύει σαφώς περισσότερο στην σωματική τεχνική.
Το μοναδικό ψεγάδι που μπορώ να βρω, αλλά και πάλι να το δικαιολογήσω ως αφηγηματικό μέσο, είναι η επιτρεπτά εμμονική σχέση της πρωταγωνίστριας με το σεξ που σε ορισμένα σημεία μοιάζει κάπως αχρείαστη χωρίς όμως να εργαλειοποιηθεί. Το Poor Things είναι μια ταινία καμωμένη από άνδρα και ως εκ τούτου δεν ξεφεύγει του ανδρικού βλέμματος. Δεν είναι όμως σε καμία των περιπτώσεων μανιχαϊστική και σε αυτό έγκειται η ξεχωριστή γοητεία της.
Όντως η ταινία έχει πολύ σεξ και πολύ γυμνό που δεν γίνεται όμως ποτέ πραγματικά σοκαριστικό, γιατί έρχεται μια άλλη μεγάλη αρετή του κειμένου για να το σώσει, το χιούμορ. Ήδη από την «Ευνοούμενη» ο Λάνθιμος μας είχε μπάσει στο γκροτέσκο μαύρο χιούμορ του, αλλά εδώ του δίνει και καταλαβαίνει. Υπήρχαν σκηνές που δεν μπορούσες να μην ξελιγωθείς από τα γέλια και δεν ήταν όλες διαλογικές, πράγμα που το καθιστά ακόμα πιο δύσκολο.
Δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό, μάρτυρές μου φίλοι και γνωστοί, αλλά αυτή η ταινία είναι εξαιρετική. Χαίρομαι μέσα από τα τρίσβαθα της καρδιάς μου που ο Λάνθιμος κατάφερε να αποδείξει ότι άξιζε την επιμονή μου να παρακολουθώ τις δημιουργίες του, ακόμα και αν δεν με ενθουσίαζαν αναγνωρίζοντας ότι πάντα εξελισσόταν, έστω και λίγο κάθε φορά.
Η ταινία θα προβάλλεται από 1η Ιανουαρίου κάνοντας ένα θαυμάσιο κινηματογραφικό ποδαρικό στις εγχώριες αίθουσες. Την ίδια μέρα, θα κυκλοφορήσει και η νέα έκδοση του βιβλίου με εξώφυλλο την Emma Stone από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Αξίζουν και τα δύο το χρόνο σας.
Όσο πλησιάζει η μέρα των Χριστουγέννων, τόσο περισσότερο μπαίνουμε σε διαδικασίες αναστοχασμού, προβληματισμού και ανασκόπησης. Για πολλούς, τα Χριστούγεννα και η επικείμενη αλλαγή του χρόνου σηματοδοτούν την εξέλιξη, τη βελτίωση και τη θέσπιση νέων στόχων. Άλλοι πάλι, επικεντρώνονται στη στιγμή, απολαμβάνοντας τους εντυπωσιακούς στολισμούς, τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις που διοργανώνονται ετησίως από το δήμο κάθε περιοχής.
Το σίγουρο είναι πως όλοι έχουμε ανάγκη από λίγη γαλήνη και λίγη ξεκούραση, είτε αυτό μεταφράζεται σε δύο αεροπορικά εισιτήρια και ατελείωτες περιπέτειες, είτε χαλάρωση στο σπίτι με αγαπημένα πρόσωπα. Αν μη τι άλλο, ο καθένας εξ ημών αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τη μαγεία των Χριστουγέννων, καθώς οι προσδοκίες, τα όνειρα και οι επιθυμίες είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Εντούτοις, ανεξάρτητα από το πού θα μας βρουν οι φετινές γιορτές, ας «πασπαλίσουμε» τις μέρες αυτές με λίγη παραπάνω «νεραϊδόσκονη», επισκεπτόμενοι νοητά μερικές από τις πιο όμορφες τοποθεσίες στον κόσμο.
Σάλτζμπουργκ, Αυστρία
Λίγοι γνωρίζουν ότι η ονομασία της συγκεκριμένης πόλης προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις «Salz=αλάτι» και «Burg=κάστρο». Το πρώτο συνθετικό του ονόματος προέρχεται από το γεγονός πως η εν λόγω πόλη είχε αποκτήσει μεγάλο πλούτο χάρη στο ορυκτό αλάτι ή, αλλιώς, αλίτη. Όσο για το δεύτερο συνθετικό, οφείλεται στο ότι κάποτε προστατευόταν από το «Φρούριο Χοενσάλτσμπουργκ (Festung Hohensalzburg)», το οποίο σήμερα αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο.
Μια ματιά και μόνο στη στολισμένη όαση του Σάλτζμπουργκ… σου κόβει την ανάσα!
Λιουμπλιάνα, Σλοβενία
Μπορεί να μην είναι ο πιο διαδεδομένος προορισμός, όμως η ομορφιά της σλοβένικης πρωτεύουσας είναι ασύγκριτη. Ειδικά κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, μετατρέπεται σε μία λαμπερή οπτασία.
Όσλο, Νορβηγία
Κατά γενική ομολογία, η ποιότητα ζωής στο Όσλο είναι ιδιαίτερα υψηλή. Μάλιστα, σύμφωνα με έκθεση του περιοδικού fDi για τις Ευρωπαϊκές Πόλεις του Μέλλοντος, κατέκτησε την πρώτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών πόλεων όσον αφορά την ποιότητα ζωής, το 2012.
Ακόμη, οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί στο Όσλο είναι λες και φιλοτεχνήθηκαν επιμελώς από νεραΐδες.
Λας Βέγκας, Νεβάδα
«What happens in Vegas stays in Vegas», λένε. Μόνο που είναι τόσο εξωπραγματικά εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει τα Χριστούγεννα στο Λας Βέγκας, που θα ήταν τουλάχιστον εγκληματικό να μην το μοιραστούμε μέσα από στιγμιότυπα.
Ταλίν, Εσθονία
Η παλαιά πόλη της εσθονικής πρωτεύουσας αποτελεί μία από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις στην Ευρώπη, ενώ είναι καταγεγραμμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Παράλληλα, βρίσκεται ανάμεσα στις 10 κορυφαίες ψηφιακές πόλεις σε διεθνές επίπεδο, ενώ αναδείχθηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2011, μαζί με την πόλη Τουρκού της Φινλανδίας.
Δεν συμπεριλαμβάνεται στους πιο δημοφιλείς χριστουγεννιάτικους προορισμούς, αλλά με τόση ομορφιά, ίσως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσουμε.
Άμστερνταμ, Ολλανδία
Ασχέτως με το αν οι συνεχείς τουριστικές εισροές έχουν αλλοιώσει τη φυσική ομορφιά της ολλανδικής πρωτεύουσας, μια βόλτα στα κανάλια και στις γύρω περιοχές αρκεί για να «χορτάσουν» παραμυθένιες εικόνες τα μάτια μας. Ειδικά τα Χριστούγεννα, τα κανάλια εμπλουτίζονται με φως και λάμψη, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι, κυριολεκτικά, χάρμα οφθαλμών.
Νέα Υόρκη, Αμερική (Κέντρο Ροκφέλερ)
Αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο Κέντρο Ροκφέλερ ξεπερνά κάθε φαντασία.
Παραδείγματος χάρη, το δέντρο που φωταγωγήθηκε φέτος έχει ύψος 24 μέτρων και ζυγίζει 12 τόνους. Συγχρόνως, υπάρχει παγοδρόμιο, στο οποίο οι περαστικοί μπορούν να κάνουν πατινάζ μέσα σε μία πανέμορφα στολισμένη ατμόσφαιρα. Υπάρχουν, βέβαια, πολλά ερωτηματικά από κοινωνικής και οικονομικής άποψης, αλλά ας τα αφήσουμε στην άκρη μέρες που είναι.
Πράγα, Τσεχία
Ένας αρκετά προσιτός προορισμός που όλοι μπορούμε να επισκεφτούμε μελλοντικά, αν κάνουμε τα κουμάντα μας. Το αξιοσημείωτα ευχάριστο είναι πως, παρά το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να έχεις ένα γερό κομπόδεμα για να ταξιδέψεις στην Πράγα, εν αντιθέσει με τη Νέα Υόρκη π.χ., δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άποψη ομορφιάς. Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστουγεννιάτικο στολισμό συνιστούν μια τοποθεσία που πρέπει οπωσδήποτε να μπει στο bucket list.
Αμβέρσα, Βέλγιο
Η Αμβέρσα και η Μπριζ μοιάζουν σαν είναι βγαλμένες από διαχρονικά αγαπημένα παραμύθια καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Όταν, όμως, αυτό το φυσικό κάλλος ενισχύεται από τη μαγική λάμψη των Χριστουγέννων, τότε οι εικόνες και μόνο μας προδιαθέτουν να μετακομίσουμε εκεί εφ’ όρου ζωής.
Απλά, ουάου.
Ζάγκρεμπ, Κροατία
Το Ζάγκρεμπ δεν εισπράττει την αγάπη που αξίζει από τους ταξιδιώτες και τους τουρίστες. Ωστόσο, με μια ματιά στη στολισμένη πανδαισία της κροατικής πρωτεύουσας καλούμαστε να αναθεωρήσουμε πάραυτα.
Παρίσι, Γαλλία (Γκαλερί Λαφαγιέτ)
Γνωστή και ως «πόλη του φωτός», το Παρίσι βρίσκεται αρκετά υψηλά στις ταξιδιωτικές προτιμήσεις όσων αναζητούν αεροπορικά εισιτήρια – κι εδώ που τα λέμε όχι άδικα. Ο Πύργος του Άιφελ, η Αψίδα του Θριάμβου, τα Ηλύσια Πεδία, η Παναγία των Παρισίων και το Λούβρο αποτελούν ισχυρότατο κίνητρο για να την επιλέξει κανείς.
Παρ’ όλο που έχει συνυφαστεί με πολύ υψηλό κόστος, ειλικρινά αν γίνουν οι σωστές κρατήσεις από νωρίς, ενδέχεται οι τιμές στα αεροπορικά εισιτήρια και στη διαμονή να κυμαίνονται σε πολύ λογικά επίπεδα. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί ότι τα καθημερινά έξοδα εξακολουθούν να είναι αυξημένα σε σύγκριση με τα εγχώρια δεδομένα. Τα Χριστούγεννα, όμως, όταν «ντύνεται στα γιορτινά της», μοιάζει, κυριολεκτικά, με θαύμα.
Δρέσδη, Γερμανία
Η Γερμανία λάμπει εξ ολοκλήρου κατά το διάστημα των Χριστουγέννων. Το Βερολίνο, το Μόναχο, το Αμβούργο και Ντόρτμουντ στολίζονται και φιλοξενούν χριστουγεννιάτικα χωριά με εκδηλώσεις, δραστηριότητες και μικρά μαγαζιά που μοιάζουν με ξύλινα σπιτάκια ξωτικών.
Ωστόσο, η εικόνα που μπορεί να εντυπωσιάσει ακόμα και τον πιο αδιάφορο ως προς τα Χριστούγεννα, προέρχεται από το χριστουγεννιάτικο χωριό της Δρέσδης. Με τόση λάμψη και φως, η μαγεία των ημερών «αναγεννάται» και «φωλιάζει» ακόμη και στην πιο δύσπιστη καρδιά.
Σιμπίου, Ρουμανία
Η ακτινοβολία αυτής της πόλης αξίζει πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση. Καταρχάς, θεωρείται μία από τις γραφικότερες πόλεις της Ρουμανίας, διατηρώντας αναλλοίωτα τα μεσαιωνικά της στοιχεία, κυρίως στην αρχιτεκτονική.
Επιπλέον, επιλέχθηκε ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2007 μαζί με την πόλη του Λουξεμβούργου, ενώ καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα «εξαπλώνεται» ολούθε μια μαγική λάμψη, η οποία «μαγνητίζει» όσους έχουν την τύχη να την επισκεφτούν.
Σόφια, Βουλγαρία
Τι κι αν συγκαταλέγεται στους πλέον budget-friendly προορισμούς;
Η Σόφια διακρίνεται για τους εντυπωσιακούς χριστουγεννιάτικους στολισμούς της κάθε χρόνο, αν και το Μπάνσκο φαίνεται να προσελκύει περισσότερους τουρίστες και ταξιδιώτες κάθε χρόνο, αφενός λόγω προώθησης και αφετέρου, λόγω του χιονοδρομικού κέντρου.
Πάντως, αν τυχόν είναι κάποιος σε αναζήτηση μιας όμορφης και προσιτής χριστουγεννιάτικης τοποθεσίας για να αλλάξει παραστάσεις, τότε η Σόφια είναι εξαιρετική επιλογή.
Δράμα, Ελλάδα
Last but not least.
«Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει», λέει ο σοφός λαός.
Εκτός αυτού, όμως, η «Ονειρούπολη» Δράμας έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα υπερθέαμα, αντάξιο των προτύπων του εξωτερικού. Με στολισμό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, πάσης φύσεως δραστηριότητες και μικρά μαγαζάκια με αναμνηστικά, είδη δώρων και λιχουδιές, καθώς επίσης και χάρη στη φυσική ομορφιά της Δράμας, συστήνεται ανεπιφύλακτα για μικρούς και μεγάλους.
Με αφορμή το live της στις 20 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club λίγο πριν σβήσει το 2023, μιλήσαμε με την νεαρή καλλιτέχνιδα για την Αθήνα και τις μουσικές –και όχι μόνο– περιπλανήσεις της.
«Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη», έγραφε ο Χρήστος Βακαλόπουλος στη Γραμμή του Ορίζοντος και η αλήθεια είναι ότι πολλές/-οί καλλιτέχνες τελευταία τιμούν και αποδημούν ξανά προς την Κυψέλη, τον «ομφαλό της γης» και το «το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου». Μια εξ αυτών είναι και η νεαρή καλλιτέχνιδα, Μαρίνα Σπανού, που τραγουδά μεταξύ άλλων και για την Κυψέλη από τον πρώτο της δίσκο.
Έτσι, δώσαμε ραντεβού στην πιο όμορφη πλατεία του κόσμου, όπως θα έλεγε κάποιος βακαλοπουλικός, (ναι, του Αγίου Γεωργίου) και κάναμε μια κουβέντα με πολύ γέλιο και ρομαντισμό για το Estella με ένα από τα πιο φρέσκα πρόσωπα της αθηναϊκής μουσικής σκηνής.
Θα ξεκινήσω την συνέντευξη λίγο ανορθόδοξα, μιας και στα τραγούδια σου διαφαίνεται η ιδιαίτερη σχέση που έχεις με την πόλη των Αθηνων, τόσο που δίνεις στα κομμάτια σου τίτλους τα ονόματα περιοχών. Επομένως, Κυψέλη ή Παγκράτι;
Πέτυχες τον πιο αναποφάσιστο άνθρωπο, θέλω να σου πω. Περνάω από διάφορες φάσεις και με βρίσκω σε διάφορες περιοχές, γιατί έχω ιδιαίτερη σχέση με την Αθήνα. Παλιά, είχα περισσότερο μέσα μου το Παγκράτι κι όσο περνάει ο καιρός, επειδή ζω πιο πολύ την Κυψέλη, θεωρώ πως αυτήν την περίοδο, τείνω πιο πολύ Κυψέλη. Χωρίς να παρεξηγηθεί το Παγκράτι βέβαια (γέλια). Στον επόμενο δίσκο κιόλας που θα κυκλοφορήσει έχω sequel και Κυψέλης και Παγκρατίου. Έχεις πετύχει δύο περιοχές που έχουν όντως συνέχεια στα τραγούδια μου.
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με την Αθήνα;
Είναι καθαρά ερωτικής φύσεως η σχέση μου με την Αθήνα. Την λατρεύω. Έχει τόση ζωή, αναπνέει κάθε μέρα πολύ διαφορετικά. Σε κάθε στενό ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Ζω 21 χρόνια στην Αθήνα και ακόμη δεν την γνωρίζω και μου αρέσουν πολύ τα πράγματα που έχουν συνεχώς εκπλήξεις. Για αυτό νομίζω ότι έχω τόσο ιδιαίτερη σχέση με την Αθήνα, την θεωρώ πολύ κινηματογραφική πόλη.
Μπήκες σε αρκετά νεαρή ηλικία στον «χορό» των επαγγελματικών συναυλιών, πώς είναι να αναλαμβάνεις αυτήν την ευθύνη από τα πρώτα σου κιόλας ενήλικα χρόνια; Πώς το διαχειρίστηκες, έχεις βρει τα πατήματά σου σήμερα;
Δεν είχα επίγνωση της ευθύνης τότε. Τώρα, μου τα έχει σκάσει λίγο, γιατί γίνεται πιο συνειδητά και ενήλικα πλέον. Τώρα αρχίζω και το διαχειρίζομαι. Νηφάλια. Στην αρχή ήταν μεθυστικό. Είχε ξεκινήσει τόσο γρήγορα και τόσο έντονα που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ήμουν και είμαι ακόμη πολύ δημιουργική, γράφω, έχω συνεχώς καινούργιες ιδέες, το πονάω πολύ. Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, είμαι η πιο αυστηρή κριτής του εαυτού μου, όπως συμβαίνει άλλωστε και τις περισσότερες φορές. Ειδικά σε ανθρώπους που έχουν να κάνουν με την έκθεση του εαυτού τους.
Πλέον παίρνει μια πιο φυσιολογική τροπή. Είναι το επάγγελμά μου, είναι η καθημερινότητά μου, έχω τελειώσει τη σχολή από τον Σεπτέμβρη που ήταν κι αυτό ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Το πρωί ήμουν μαθήτρια και το βράδυ έπρεπε να κάνω παραγωγές σε δικά μου live και να γράφω και να σκέφτομαι το καλλιτεχνικό μου προφίλ. Τώρα αρχίζω να βρίσκω τα πατήματά μου, όπως λες, γιατί είναι μία κανονική δουλειά.
Μιας και ανέφερες τη σχολή σου, σπούδασες στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου για 4 ολόκληρους μήνες ήσασταν πρωτοστάτ(ρι)ες στον αγώνα των καλλιτεχνών και των σπουδαστ(ρι)ών καλλιτεχνικών σπουδών. Πώς νιώθεις τώρα με αυτήν την ιστορία; Πώς βλέπεις να αντιμετωπίζονται σήμερα οι καλλιτέχνες;
Η αποτίμηση εκείνης της περιόδου δεν είναι θετική. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, να ακουστεί όλο αυτό που συμβαίνει στα μέσα ενημέρωσης και να φτάσει στον έξω κόσμο. Κι αυτό είναι μια νίκη. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι, υπάρχει πολλά χρόνια αυτό το άλυτο ζήτημα και παραμένει μετέωρο. Θα συνεχίσουν όμως οι αγώνες με διαφορετικό τρόπο.
Αγαπάμε πολύ τον πολιτισμό σαν λαός. Δεν ξέρω γιατί σε πολιτικό επίπεδο υπάρχει τέτοια αμέλεια. Δεν υπάρχει μέριμνα για να λειτουργεί οργανωμένα ο πολιτισμός. Είναι σαν να μην έχουμε καταλάβει πόσο καλό κάνει και πόσα προσφέρει. Ούσα σε ένα περιβάλλον που υπέστη τόση φθορά όταν βγήκε εκείνο το προεδρικό διάταγμα, με τις καταλήψεις και όλα όσα συνέβαιναν, είμαι πολύ στενοχωρημένη. Θεωρώ ότι είμαστε σε πανικό, με την οικονομία να αιμορραγεί και κάνουμε αυτό που δεν πρέπει να συμβαίνει. Όμως έχω πίστη.
Ανήκοντας η ίδια στην Gen-Z, πώς θα χαρακτήριζες την γενιά σου που απασχολεί ολοένα και περισσότερο τον δημόσιο διάλογο;
Νομίζω ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που ανήκουν κιόλας στη γενιά αυτή και έχω πολύ πίστη. Ακούγονται τριγύρω πολλές απόψεις για τους νέους και τη σχέση τους με το Ίντερνετ και την πληροφορία. Το ακούω πολύ, όμως πιστεύω πολύ σε αυτήν την γενιά. Νιώθω ότι λίγα χρόνια πριν και τώρα που ακόμη περνάμε μια μεταβατική φάση, ακόμη διαχειριζόμαστε αυτό το multitasking, την διαχείριση της πληροφορίας κι όλα τα σχετικά, όμως ήμουν πολύ τυχερή. Λόγω της Αρεοπαγίτου, ήρθα σε επαφή με πολύ κόσμο στην ηλικία μου κι εγώ αντίκρισα πολύ ρομαντισμό. Σχεδόν vintage ρομαντισμό νιώθω στις ψυχές των ανθρώπων που είναι 17-23 ετών. Πιστεύω πολύ ότι θα αναδυθεί αυτός ο πυρήνας.
Όταν λες vintage ρομαντισμό;
Εννοώ τον ρομαντισμό που βλέπουμε στις ταινίες. Προσωπικά, βλέπω πολλές ρομαντικές κομεντί κι ανεβαίνουν οι προσδοκίες μου ραγδαία για το τι είναι ζωή, σχέσεις, το τι μπορεί να συμβεί στο διάβα σου καθημερινά. Αυτόν τον ρομαντισμό των ‘90s και των παλαιότερων δεκαετιών βλέπω.
Στα live σου είσαι πάντα πολύ επικοινωνιακή και αποζητάς την διάδραση με τον κόσμο. Τι σου προσφέρει αυτή η επικοινωνία;
Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που κάνω αυτήν τη δουλειά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι μου δίνει. Γιατί θέλει ένα θράσος να πάρεις την κιθάρα σου στα 17 και να βγεις στο δρόμο. Τώρα, δεν θα το έκανα με την ίδια ευκολία. Αναρωτιέμαι τι μου δίνει αυτήν τη δύναμη και πιστεύω ότι είναι ακριβώς αυτό. Έχω μια ανάγκη να έρθω σε επικοινωνία με κόσμο κυρίως της δικής μου ηλικίας, ίσως και μικρότερης και να γίνω, γιατί όχι, η συντροφιά μερικών παιδιών, σαν τη συντροφιά που εγώ δεν είχα.
Γιατί εγώ δεν είχα συνομήλικη συντροφιά μεγαλώνοντας, κάποιον που να μπορώ να ακουμπήσω τις σκέψεις μου και τα άγχη μου κι όλα αυτά. Έχω τους γονείς μου, αλλά είναι σε άλλη ηλικία και δεν μπορούν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο που μπορεί να έχουν, για παράδειγμα, οι φιλίες. Επειδή είχα αυτό το κενό μεγαλώνοντας, νομίζω ότι για αυτό προσπαθώ να το αναπληρώσω τώρα.
Ποιά είναι η πρώτη σου μουσική ανάμνηση; Συνδέεται με την επιλογή σου να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Πολύ αστεία ιστορία, γιατί ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική. Ήμουν 4 χρονών και είχαμε πάει διακοπές το Πάσχα με τους δικούς μου και είχαμε μείνει σε ένα ωραίο ξενοδοχείο που είχε ένα πιάνο με ουρά στο λόμπι. Στο σπίτι μας υπήρχε πάντα ένα πιάνο στο σαλόνι, εγώ ως μικρό παιδάκι δεν έφτανα καν καλά καλά να ακουμπήσω για να παίξω, οπότε έκανα φασαρία, όμως νόμιζα ότι έδινα ρεσιτάλ.
Ήμουν πεπεισμένη ότι ξέρω να παίξω. Είχαμε πάει λοιπόν σε εκείνο το ξενοδοχείο και η μαμά μου έπαιξε ένα βράδυ μουσική και είπα στον μπαμπά μου «Θέλω κι εγώ να ανέβω. Θα ανέβω να παίξω κι εγώ». Το απόλυτο θράσος όμως! Ήμουν εντελώς σίγουρη ότι θα θριαμβεύσω. Με κράτησαν με χίλια ζόρια, εγώ έκλαιγα και με έπιασαν να μου πουν: «Μαρίνα, αν θέλεις να μπορείς να το κάνεις κι εσύ αυτό, πρέπει να ξεκινήσεις να κάνεις μαθήματα». Έτσι, άρχισα να μαθαίνω να παίζω πιάνο.
Ποιά είναι τα μουσικά σου ακούσματα αυτήν την περίοδο;
Μ’ αρέσει πολύ η Billie Eilish και η πιο indie pop. Ακούω πολλή ξένη μουσική, αγγλική και γαλλική. Οι playlist που έχω φτιάξει στο Spotify έχουν πιο πολύ κομμάτια τέτοιων ακουσμάτων. Βέβαια, έχω πιο pop, rock ακούσματα, παλιές μπαλάντες, Elton John, Michael Jackson, Queen, παλιά συγκροτήματα, Coldplay, Radiohead, από τους πιο κλασικούς. Αλλά και ελληνική μουσική, Μαραβέγια, Παυλίδη, Ξύλινα Σπαθιά, Αγγελάκας, Παπακωνσταντίνου, Μαρία Παπαγεωργίου. Πολύς κόσμος.
Με αφορμή τον πρώτο σου δίσκο που έχει τίτλο «Κι αν ποτέ μαραθεί», τι θα επέλεγες να μην μαραθεί ποτέ;
Δεν θα ‘θελα να μαραθεί ποτέ η ιδέα του έρωτα, όπως τον έχω στο κεφάλι μου. Έτσι όπως τον ένιωσα στα 17 μου που ήταν σαν ένα τεράστιο χαστούκι ευφορίας, θλίψης, έντονων συναισθημάτων, μελαγχολίας, δημιουργικότητας και όλα τα συναφή. Δεν θα ήθελα αυτό να χαθεί ποτέ. Γιατί ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη για την ζωή, όχι μόνο για τη μουσική.
Ποιά ήταν η έμπνευση και το σύμπαν πίσω από το «Αερικό»;
Πετυχαίνεις ένα από τα πιο αγαπημένα μου και προσωπικά κομμάτια. Το έγραψα ένα απόγευμα, σούρουπο, στο δωμάτιό μου στο εξοχικό μου στην Κάρυστο. Ήθελα να γράψω ένα κομμάτι για την αγαπημένη μου θάλασσα. Ξεκίνησα όντως να γράφω ένα κομμάτι για αυτήν. Έχω μια θάλασσα στην Επίδαυρο που κάθε φορά που πάω, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μπαίνω μέσα, κάθομαι μία ώρα και κάνω μία αποτίμηση της χρονιάς. Είναι σαν να συζητάω μαζί της και να της λέω ότι φέτος ήμουν πολύ ευγνώμων για αυτόν και για αυτόν το λόγο και θα ήθελα η επόμενη χρονιά να μου φέρει αυτό κι αυτό κι αυτό. Για εμένα, η χρονιά ξεκινάει το καλοκαίρι. Είναι καταλυτικό το καλοκαίρι. Με τη μεγαλύτερη έμπνευση, με τους πιο δυνατούς έρωτες, με την πιο ανάλαφρη περίοδο.
Οπότε έχω μια συζήτηση με την αγαπημένη μου θάλασσα. Είμαι τρελή; Delulu; (γέλια)
Όσο έγραφα το τραγούδι για την θάλασσα λοιπόν, σκεφτόμουν ότι είναι σαν να μιλάω για ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και ήταν σαν να συσχετίζω την αγαπημένη μου θάλασσα με αυτό το πρόσωπο. Έτσι, συνειδητοποίησα πόσο βαθιά σημασία έχει για εμένα και τον έρωτα, το καλοκαίρι. Εντάξει, ξέρουμε ότι είναι η πιο ερωτική περίοδος, αλλά εκείνη την στιγμή πίστεψα όντως ότι μια θάλασσα είναι σαν τον έρωτα, όπως λέει και ο Χριστιανόπουλος και άλλοι ποιητές.
Έχει κι ένα άλλο στοιχείο η θάλασσα. Την πιάνεις στα χέρια σου και πάντα γλιστράει. Έτσι ήταν για μένα αυτός ο άνθρωπος, όπως και το αερικό. Μία ύπαρξη αιθέρια που την βλέπεις από μακριά και την θαυμάζεις πας να την προσεγγίσεις και ξεφεύγει. Εκείνο το απόγευμα, κούμπωσαν όλα αυτά τα κομμάτια κι έγραψα το κομμάτι.
Έχεις πει σε προηγούμενη συνέντευξή σου ότι κάνεις ψυχοθεραπεία. Πώς θα περιέγραφες αυτό το ταξίδι σου προς τα μέσα;
Ναι, εδώ και 3μιση χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία. Είναι σωτήριο. Ένα δώρο στον εαυτό. Χαίρομαι πολύ που αρχίζει και γίνεται πιο διαδεδομένη η ψυχοθεραπεία στην γενιά μας. Σταματάει να είναι ταμπού, όπως ήταν για πολλά χρόνια και έλεγαν «α, έχω μια ψυχική διαταραχή και πρέπει να πάω στην ψυχολόγο και να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες».
Η ψυχοθεραπεία κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι, σαν ένα check-up. Δηλαδή, όπως πάμε και κάνουμε εξετάσεις αίματος, θα ήταν καλό να έχουμε ο καθένας τον άνθρωπό του.
Να έχει ένα ασφαλές μέρος όπου μπορείς να κάνεις μια κουβέντα με τον εαυτό σου, με μια μικρή καθοδήγηση και αμελούμε να το κάνουμε. Ειδικά σε αυτήν την εποχή που οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι και δεν φροντίζεις τον εαυτό σου ή κάνεις ελάχιστα πράγματα για να τον ηρεμήσεις, πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να υπάρχει μια ώρα μέσα στην εβδομάδα ή δύο φορές τον μήνα ή όσο συχνά θέλει ο καθένας, να έχεις αυτό το μέρος για να συζητήσεις ό,τι σκέφτεσαι, χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου.
Σου λείπει το παίξιμο στους δρόμους ή ο εμφανίσεις σου στα stages γεμίζουν το κενό;
Μου λείπει πολύ. Δεν θα γύρναγα, η αλήθεια είναι. Απλώς αυτό που θυμάμαι με γλυκάδα είναι η ανεμελιά εκείνης της εποχής. Η ζωή μου είναι πιο ισορροπημένη τώρα και η σχέση μου με τη μουσική είναι πιο υγιής. Αυτό που μου λείπει, αν όχι η Αρεοπαγίτου αυτή καθεαυτή, είναι η αίσθηση της απελευθέρωσης που είχα στον δρόμο. Τη βρίσκω ενίοτε στη σκηνή, με άλλο τρόπο όμως, πιο ενήλικα. Είναι σαν να σου λείπει η εφηβεία σου.
«Θέλω να φτιάξω έναν κόσμο έτσι να μας χωρά» λες σε ένα σημείο στο κομμάτι σου Αύγουστος. Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο τι θα ήταν αυτό;
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά νιώθω ότι υπάρχω για να ξυπνήσω τον ρομαντισμό στις ψυχές των ανθρώπων, που απαλύνει τη σκέψη και ξετυλίγει λίγο το κουβάρι μέσα μας. Να υπενθυμίσω ότι έχουμε δικαίωμα να πονάμε, να στενοχωριόμαστε, να κλαίμε, να ερωτευόμαστε, να χαιρόμαστε και να ζούμε έντονα τα πράγματα. Και να ονειρευόμαστε, γιατί αισθάνομαι ότι έχουμε χάσει το δικαίωμα στα όνειρα. Το βλέπω κι από τον εαυτό μου. Αφήνουμε στην άκρη τα μεγάλα και φιλόδοξα σχέδια, κάποιες φορές, γιατί ντρεπόμαστε να τα πούμε. Πρέπει να πέρασαν δύο χρόνια για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ρομαντισμό ως μια κατάσταση που θα ήθελα να έχω και να μεταδώσω.
Τι να περιμένουμε στο Fuzz την Τετάρτη και από τα επόμενά σου βήματα;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, γιατί έχουμε ετοιμάσει με τους καταπληκτικούς μουσικούς που έχουμε στο σχήμα και κάποια καινούργια κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Επίσης, είναι στα σκαριά ο καινούργιος δίσκος, φτιάχνεται, ηχογραφείται και μέσα στο πρώτο μισό του 2024 θα έχει απελευθερωθεί. Ετοιμάζουμε και μια μικρή περιοδεία γύρω στον Μάρτιο-Απρίλιο.
Μια ευχή για το 2024;
Ελπίζω η επόμενη χρονιά να είναι ήρεμη, κατασταλαγμένη και λιγότερο ανυπόμονη!
Η Μαρίνα Σπανού live στο Fuzz Club, 20 Δεκεμβρίου, Ώρα Προσέλευσης: 20:00 | Ώρα έναρξης: 21:00. Γενική είσοδος: 14 ευρώ. Προπώληση στο more.com
Καθώς πλησιάζει η εορταστική περίοδος, υπάρχουν εκείνοι που ξεκινούν τις “αστραφτερές” διακοπές τους, μετατρέποντας τα Χριστούγεννα σε μια πραγματικά πολυτελή και χλιδάτη εμπειρία.
Από ιδιωτικά νησιά έως πολυτελείς χειμερινές χώρες, εμποτισμένες με τη λάμψη των Χριστουγέννων, τα πλουσιότερα άτομα του κόσμου δεν φείδονται δαπανών για να δημιουργήσουν αξέχαστες στιγμές την πιο υπέροχη εποχή του χρόνου. Την ίδια στιγμή, εμείς προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα για τη θέρμανση και για τα δώρα των αγαπημένων μας ατόμων. Βέβαια, μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε για τις διακοπές που θα θέλαμε να κάναμε αν…
Συνήθως, στο άκουσμα της λέξης “διακοπές”, σχεδόν αυτόματα στο μυαλό σου θα ξεπεταχτούν εικόνες εξωτικών προορισμών, νησιών – και όλες αυτές οι εικόνες θα είναι καλοκαιρινές. Μόνιμα.
Εγώ αυτό το παθαίνω με τα Χριστούγεννα. Οι εικόνες που υπάρχουν στο δικό μου μυαλό είναι χιόνια, ζεστή σοκολάτα, σαλέ, χιονοδρομικά (αν και δεν κάνω καν σκι). Είναι ίσως οι διακοπές που θα ήθελα να μπορώ να κάνω, αν είχα την οικονομική δυνατότητα και αν δεν δούλευα ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ. Εντούτοις, ας δούμε συκγκεκριμένα πώς θα μπορούσε κάποιος να περάσει αυτές τις ήμερες αν όντως διαθέτει το απαραίτητο budget;
Swiss Alps Retreats
Κλισέ; Ναι!
Βλέπω πολλές ταινίες με χιόνια; Πάλι ναι! Για όσους μαγεύονται από την ομορφιά του χειμώνα, οι Ελβετικές Άλπεις συνιστούν τον ιδανικό προορισμό – εφόσον υπάρχει μια κάποια οικονομική άνεση – να τον επισκεφτούν. Τα αποκλειστικά σαλέ και τα βουνά που “βυθίζονται” στο χιόνι προσφέρουν εκπληκτική θέα, αλλά και ιδιωτικότητα. Τα πολυτελή θέρετρα σκι, όπως το St. Moritz και το Zermatt, εξυπηρετούν την ελίτ, δημιουργώντας ένα αριστουργηματικό σκηνικό για οικογενειακές συγκεντρώσεις και εορταστικές εκδηλώσεις.
Οι προορισμοί όπως οι Μαλδίβες, οι Σεϋχέλλες ή τα Φίτζι, όπου οι βίλες πάνω από το νερό και οι παρθένες παραλίες δημιουργούν ιδανικά σκηνικά, δεν είναι αποκλειστικά καλοκαιρινοί προορισμοί.
Μάλιστα, τα Χριστούγεννα γίνονται ακόμα πιο μαγικοί. Για την ακρίβεια, μετατρέπονται σε απομονωμένα τμήματα του παραδείσου, προσφέροντας τον απόλυτο συνδυασμό χαλάρωσης και απόλαυσης, φορώντας ένα χριστουγεννιάτικο μαγιό.
Οι ιστορικές πόλεις της Ευρώπης μεταμορφώνονται σε μαγικές χώρες των θαυμάτων κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, προσελκύοντας την ελίτ – κι εμένα που το ονειρεύομαι. Η Βιέννη, γνωστή για τις μαγευτικές χριστουγεννιάτικες αγορές και την κλασική μουσική της και το Παρίσι, στολισμένο με εορταστικά φώτα κατά μήκος των Ηλυσίων Πεδίων, γίνονται “παιδικές χαρές” για όσους αναζητούν μια εκλεπτυσμένη και πολιτιστικά πλούσια χριστουγεννιάτικη εμπειρία.
Το Άσπεν στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Κουρσεβέλ στη Γαλλία και το Γουίσλερ στον Καναδά απευθύνονται σε όσους εκτιμούν το σκι παγκόσμιας κλάσης και την ψυχαγωγία après-ski. Τι κι αν πέφτω μόνο και μόνο που σκέφτομαι το σκι;
Η Νέα Υόρκη είναι η απόλυτα εμβληματική πόλη τα Χριστούγεννα, συνδυάζοντας ένα μείγμα παράδοσης και σύγχρονης πολυτέλειας. Η γιορτινή διακόσμηση της πόλης, οι παγκοσμίου φήμης εμπορικές περιοχές και οι αποκλειστικές εκδηλώσεις την καθιστούν ένα hotspot για όσους αναζητούν λαμπερά Χριστούγεννα. Τα ιδιωτικά ρετιρέ με θέα στο Central Park προσφέρουν μια θέση στην πρώτη σειρά για το εορταστικό μεγαλείο της πόλης.
Για όσους μπορούν απλά να μην υπολογίζουν το budget, η ομορφιά των χριστουγεννιάτικων ημερών αποκτά νέα υπόσταση. Έτσι, τα Χριστούγεννα γίνονται μια ευκαιρία για διαφορετικές εμπειρίες και αναμνήσεις ζωής.
Στη σφαίρα των απεριόριστων προϋπολογισμών, οι τέλειες διακοπές των Χριστουγέννων λειτουργούν ως μια συμφωνία υπερβολής και τέρψης. Ωστόσο, μέσα στην πολυτέλεια και τη χλιδή, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η αληθινή μαγεία των Χριστουγέννων βρίσκεται στη χαρά του να μοιράζεσαι αυτές τις στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Οι ταινίες του 2023 που, είτε μας άρεσαν, είτε όχι, το σίγουρο είναι πως συγκέντρωσαν τα φώτα πάνω τους για πολλούς και διάφορους λόγους.
Πολλές από τις κινηματογραφικές δημιουργίες της χρονιάς αυτής που ετοιμάζεται σιγά-σιγά να «ξεκουραστεί» προκάλεσαν αντιδράσεις. Ορισμένες εξ αυτών είχαν θετικό πρόσημο, ενώ άλλες αρνητικό. Στο τέλος της ημέρας, όμως, εφόσον αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης, κάτι πήγε καλά!
Oppenheimer
Ενδεχομένως, η εν λόγω ταινία να συμπληρώνει τη «χρυσή» δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Οι σκηνοθετικές πινελιές του Christopher Nolan, η συγκλονιστική ερμηνεία του Cillian Murphy στον ρόλο του πρωταγωνιστή, ο οποίος μας απέδειξε περίτρανα ότι κάλλιστα μπορεί να αποτινάξει από πάνω τον «Thomas Shelby» που λατρέψαμε μέσα από τους «Peaky Blinders», αλλά και η της Emily Blunt στο ρόλο της Kitty – της συζύγου του Oppenheimer – αξίζουν αμέτρητα βραβεία.
Τέλος, τα ειδικά εφέ και τα κοστούμια συμπλήρωσαν την παλέτα της επιτυχίας, εξασφαλίζοντας ένα δυναμικό 8,5/10 στο IMDB.
Barbie
Ανεξαρτήτως αν είμαστε φαν της Barbie, γενικά και ειδικά, ή όχι, αυτό που οφείλουμε να παραδεχτούμε είναι πως το συγκεκριμένο κινηματογραφικό project κατάφερε να προσελκύσει βλέμματα από ολόκληρο τον πλανήτη. Η προώθηση της ταινίας έγινε με τόσο σωστό τρόπο, ώστε όλοι οι τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας έσπευσαν να δημιουργήσουν προϊόντα και υπηρεσίες που εναρμονίζονται με τη φύση της ταινίας, με στόχο να προσελκύσουν το καταναλωτικό κοινό. Επίσης, τα σκηνικά και τα κοστούμια της ταινίας ήταν εξωπραγματικά καλοφτιαγμένα, λες και πράγματι ξεπήδησαν από τον πολύχρωμο, μαγικό και ροζ κόσμο της Barbie.
Μπορεί το σενάριο να μην είχε τις ανατροπές και την εξέλιξη που ίσως αναμέναμε μερικοί, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι η διαρκής προώθηση και ο ενθουσιασμός που είχε προκληθεί συνέβαλε σημαντικά στο να δημιουργηθούν εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες.
Τελικό σκορ στο IMDB: 7/10.
Poor Things
Κάτω τα χέρια από την Emma Stone.
Η Emma Stone – μια κινηματογραφική οπτασία και ένα από τα πιο ποθητά πλάσματα σε αυτόν εδώ τον κόσμο – κλήθηκε να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, αυτόν της Bella Baxter. Η Bella επανέρχεται στη ζωή από τα χέρια ενός πανέξυπνου – αλλά παλαβιάρη – επιστήμονα, του Dr. Godwin Baxter (Williem Dafoe) και επιθυμεί διακαώς να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω της και… μέσα της. Παρ’ όλο που το «Poor Things» απέσπασε βραβεύσεις από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, της Στοκχόλμης κ.ά., υπήρξαν μερικές πουριτανές φωνές, οι οποίες φαίνεται να προσβλήθηκαν από την προβολή ερωτικών σκηνών.
Αν μη τι άλλο, όταν αρνούμαστε να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και επιλέγουμε να ακολουθούμε ένα συντηρητικό και στενόμυαλο μονοπάτι, εκ των πραγμάτων αδυνατούμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα, αυτή της τέχνης. Αντ’ αυτού, εστιάζουμε στο αν φάνηκε κάποιο απόκρυφο σημείο του σώματος και στο αν προκαλεί ένας συντελεστής. Πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που σε καμία περίπτωση δεν πλήττουν την ποιότητα της ταινίας, αντιθέτως λειτουργούν σαν δωρεάν διαφήμιση. Διότι, από άποψη σκηνοθεσίας, παραγωγής και υποκριτικών επιδόσεων, είναι σχεδόν αδύνατον να προσάψει κάποιος κάτι αρνητικό στο «Poor Things», γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη βαθμολογία του στο IMBD: 8,5/10.
Wonka
Το υποκριτικό ταλέντο του Timothée Chalamet είναι αδιαμφισβήτητο.
Παρ’ όλο τον εντυπωσιασμό που επιφυλάσσει το trailer, η κύρια πλοκή της ταινίας δεν προκάλεσε έντονα συναισθήματα, ενώ οι σκηνές με τα τραγούδια ήταν αρκετά άνευρες. Ίσως μια guest εμφάνιση του Johnny Depp, ως Willy Wonka σε προχωρημένη ηλικία, θα έδινε αυτό το κάτι που χρειαζόμαστε, ώστε να συνδεθούν κάπως η iconic ταινία του 2005 με τη σύγχρονη εκδοχή του 2023.
Τα σκηνικά, τα κοστούμια και η εκπληκτική φωτογραφία συνέβαλλαν στην βαθμολογική αναρρίχηση της ταινίας, με το IMDB να τη βαθμολογεί με 7,5/10.
Killers of the Flower Moon
Όταν εμφανίζεται το όνομα του Martin Scorsese στη σκηνοθεσία και το σενάριο, τότε σίγουρα θα πάει πολύ καλά αυτό. Βασισμένη στο πολυβραβευμένο βιβλίο του David Grann, τοποθετείται στην Oklahoma του 1920 και εστιάζει στις δολοφονίες των ιθαγενών Osage από λευκούς οπορτουνιστές που ήθελαν να «βάλουν χέρι» στο πετρέλαιο της ιδιοκτησίας τους.
Πρόκειται για μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται ο Leonardo DiCaprio, ο Robert De Niro και η Lily Gladstone.
Οι χρήστες του IMBD φαίνεται να αναγνώρισαν την αξία της, αφού την βαθμολόγησαν με 8/10.
Fair Play
Μια ταινία του Netflix, η οποία προωθήθηκε με εξαιρετικό τρόπο, καθώς διοχετεύτηκαν trailer και αποσπάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργώντας ένα κάποιο suspense. Η Emily (Phoebe Dynevor) και ο Luke (Alden Ehrenreich) εργάζονται σε μία σκληρή επενδυτική εταιρεία που απαγορεύει τις σχέσεις μεταξύ των υπαλλήλων. Εντούτοις, ανάμεσα στους δύο συνεργάτες «ανθίζει» ένα φλογερό ειδύλλιο, το οποίο αποφασίζουν να αποκρύψουν από την εταιρεία για να μην χάσουν τη δουλειά τους. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν η Emily παίρνει την προαγωγή που ανέμενε ο Luke, προκαλώντας τριβές και εντάσεις στη σχέση τους. Οι δύο πλευρές φτάνουν στα άκρα και δεν διστάζουν να βάψουν τα χέρια τους… με αίμα.
Παρά το γεγονός ότι θεωρείται εμπορική επιτυχία, ως ταινία ήταν αρκετά άνευρη, αναμενόμενη και επαναλαμβανόμενη. Επίσης, το συνολικό μήνυμα ποιο ήταν; Ότι όταν μια γυναίκα πετυχαίνει περισσότερα από έναν άντρα στη δουλειά της, συνεπάγεται ρήγματα στη σχέση τους; Είναι πολύ τοξικό όλο αυτό. Σε ένα υγιές πλαίσιο, η επιτυχία στον εργασιακό τομέα, ανεξαρτήτως από πού προέρχεται, φέρνει χαρά σ’ ένα σπίτι, όχι χωρισμούς και βιαιπραγίες.
Προφανώς, κάπου εκεί προβληματίστηκε και το κοινό, βαθμολογώντας το «Fair Play» αρκετά αυστηρά, με 6,4/10.
Η Elizabeth (Natalie Portman) εργάζεται ως ηθοποιός και ταξιδεύει στην Τζόρτζια, προκειμένου να γνωρίσει την Gracie (Julianne Moore), μια γυναίκα που έγινε επίκεντρο σε ένα μεγάλο σκάνδαλο του 1992, όταν ήταν 36 ετών, καθώς αποπλάνησε τον 13χρονο, τότε, Joe (Charles Melton). Με αφορμή αυτό το γεγονός, μια ανάλογη ταινία είναι στα σκαριά με τον ρόλο της Gracie να ενσαρκώνεται μελλοντικά από την Elizabeth, γι’ αυτό και κλήθηκε να τη συναντήσει, ώστε να αποδώσει σωστά τον χαρακτήρα της.
Παρά το γεγονός ότι η Gracie εξέτισε την ποινή της στη φυλακή, η ίδια και ο Joe αργότερα παντρεύτηκαν και απέκτησαν τη δική τους οικογένεια. Πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες σε τέτοιου είδους καταστάσεις; Μήπως τα φαινόμενα απατούν, τελικά;
Όλο αυτό το κουβάρι περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η Elizabeth παραδέχεται πως τρέφει αισθήματα για τον Joe. Μπορεί το trailer να μην την παρουσιάζει ως ένα εκπληκτικό υπερθέαμα, αλλά ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην κοινωνική της προσέγγιση, καθώς και ο τρόπος που παρουσιάζει πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.
Γι’ αυτό και μόνο «τσίμπησε» ένα γενναιόδωρο 7,5/10 στο IMDB.
Passages
Οι ισορροπίες μεταξύ του Tomas (Franz Rogowski) και του Martin (Ben Whishaw) ως ζευγάρι θα ανατραπούν άρδην όταν εμφανιστεί στη ζωή τους η Agathe (Adèle Exarchopoulos).
Ένας δυσεπίλυτος γρίφος συναισθημάτων με τεράστια ποσότητα ανωριμότητας και αναποφασιστικότητας που θα πληγώσουν ανεπανόρθωτα τους πάντες, έρχεται στην επιφάνεια. Μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσέγγιση γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς ωστόσο να προσφέρει κάτι το σούπερ-ντούπερ-καταπληκτικό.
Γι’ αυτό και η βαθμολογία της στο IMBD περιορίζεται στο 6,8/10.
A Thousand and One
Μια μητέρα (Teyana Taylor) αποφυλακίζεται και αποφασίζει να απαγάγει τον γιο της, Terry (Aaron Kingsley Adetola), ο οποίος ζούσε με ανάδοχη οικογένεια μέχρι πρότινος. Οι δυο τους καλούνται να αντιμετωπίσουν πάσης φύσεως προκλήσεις, από την οικονομική δυσπραγία, μέχρι τη ρατσιστική αντιμετώπιση απέναντι σε όσους έχουν σκουρόχρωμη επιδερμίδα.
Σταδιακά, οι ζωές τους φαίνεται να αποκτούν μια σταθερότητα, ενώ ο Terry διαπρέπει στα μαθήματα, με αποτέλεσμα να διεκδικεί μια θέση σε πολύ αξιόλογες σπουδές. Εντούτοις, στο τέλος όλα ανατρέπονται και επανέρχονται στο απόλυτο μηδέν.
Μόνο και μόνο για το plot twist και την κατάδειξη μερικών από τις δυσκολίες που βίωσαν (και εξακολουθούν να βιώνουν) όσοι δεν διαθέτουν το «λευκό προνόμιο» στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στο Χάρλεμ, η ταινία αυτή αξίζει τουλάχιστον 7/10 – ακριβώς όσο βαθμολογήθηκε και από τους χρήστες του IMDB.
Pacifiction
Στην Ταϊτή, ο κυβερνητικός αξιωματούχος και Ύπατος Αρμοστής, De Roller, καλείται να διερευνήσει τις φήμες που θέλουν ένα μυστηριώδες υποβρύχιο να προαναγγέλλει την επιστροφή των πυρηνικών δοκιμών. Μια ταινία με μοναδική αισθητική, εκπληκτική φωτογραφία και πολύ έξυπνο σενάριο.
Το IMDB στάθηκε σκληρό απέναντί της, με τη συνολική της βαθμολογία να «αγγίζει» μόλις το 6,4/10, αν και αξίζει τουλάχιστον 7,5/10.
Γνώμη μας.
The Little Mermaid
Αδιαμφησβήτητα, η γενιά μας έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στη Disney, καθώς γαλουχήθηκε εξ απαλών ονύχων με τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που φέρουν την υπογραφή της. Παρ’ όλα αυτά, τίθεται εύλογα το ερώτημα ως προς το τι επιδιώκει τα τελευταία χρόνια με τη διαρκή κυκλοφορία των live actions, διαστρεβλώνοντας τις παιδικές μας αναμνήσεις και αλλοιώνοντας το αρχικό νόημα των αντίστοιχων ταινιών κινουμένων σχεδίων.
Στην περίπτωση της «Μικρής Γοργόνας», πυροδότησε θύελλα αντιδράσεων η επιλογή μιας ηθοποιού με σκούρο δέρμα, της Halle Bailey, στον ρόλο Άριελ, καθώς την είχαμε γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από την αρχική της εικόνα. Εδώ, οι απόψεις διίστανται και καλό είναι να προσφέρεται χώρος σε όλες.
Από τη μία πλευρά, είναι ελπιδοφόρο το μήνυμα της συμπερίληψης που προσπάθησε να περάσει η Disney μέσα από αυτή της την επιλογή, γεγονός που επιβεβαιώνεται από ένα viral βιντεάκι, μέσα από το οποίο μικρά κοριτσάκια με σκουρόχρωμη επιδερμίδα έδειξαν να ταυτίζονται. Από την άλλη πλευρά και αν εξαιρέσουμε την κοινωνική οπτική του θέματος, δεν αποκλείεται η κίνηση αυτή να έγινε καθαρά για εμπορικούς σκοπούς, ενώ ταυτόχρονα είναι η περίπτωση που «θρυμματίζεται» η αρχική εικόνα ενός χαρακτήρα που αγαπήθηκε από το κοινό. Κατά κάποιον τρόπο, η Disney είναι σαν να προσπαθεί να «ξεπλύνει» τα λάθη των προηγούμενων ετών, λόγω του ότι επέμενε να δημιουργεί αψεγάδιαστες, επικίνδυνα αδύνατες πριγκίπισσες, οι οποίες χρειάζονταν έναν πρίγκιπα για να είναι ευτυχισμένες.
Ενδεχομένως, θα ήταν προτιμότερη η δημιουργία νέων ιστοριών που συμπεριλαμβάνουν άτομα, τα οποία διαφέρουν από κάθε άποψη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αντί για την διαρκή ανακύκλωση επαναλαμβανόμενων ιστοριών με τυχόν αστοχίες.
Κυρίως λόγω μουσικής, σκηνικών, κοστουμιών και ειδικών εφέ, «περνάει» με ένα 7/10 από το IMDB.
Perfect Days
Ο Hirayama (Kōji Yakusho) εργάζεται ως καθαριστής τουαλετών και χώρων υγιεινής στο Τόκιο. Παρ’ όλο που, φαινομενικά, ζει μια πολύ απλή ζωή, ο ίδιος είναι πλήρως ικανοποιημένος, ακολουθώντας μια συγκροτημένη ρουτίνα και αφιερώνοντας χρόνο στις δύο μεγάλες του αγάπες: Το διάβασμα και τη μουσική.
Ωστόσο, μέσα από απροσδόκητες συναντήσεις ξετυλίγεται σταδιακά το κουβάρι του παρελθόντος. Συγκέντρωσε ένα αξιοπρεπέστατο 8/10 στο IMDB, κυρίως λόγω σεναρίου και λόγω της υποκριτικής δεινότητας του πρωταγωνιστή.
The Eternal Memory
Ένα εξαίσιο ντοκιμαντέρ με άρωμα Χιλής.
Ο Augusto Góngora και η Paulina Urrutia είναι ζευγάρι εδώ και 23 χρόνια. Ο Augusto είναι ένας από τους πιο εξέχοντες δημοσιογράφους και τηλεοπτικούς παρουσιαστές της Χιλής. Η σύζυγός του, Paulina, είναι μια ηθοποιός που υπηρέτησε ως Υπουργός Πολιτισμού και Τεχνών της χώρας από το 2006 έως το 2010. Πριν από οκτώ χρόνια, ωστόσο, ο Augusto διαγνώστηκε με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και έκτοτε, η Paulina στέκεται πλάι του, σαν βράχος.
Και οι δύο τρέμουν εκείνη τη μέρα που Augusto δεν θα τη θυμάται πια…
Μια πολύ τρυφερή και συγκινητική ιστορία, η οποία αδικήθηκε κατάφωρα από το IMDB, με βαθμολογία 7,8/10 – άξιζε τουλάχιστον 8,5/10.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Anatomy of a Fall
Ο Samuel Maleski (Samuel Theis) βρίσκεται νεκρός και όλες οι υποψίες βαραίνουν τη σύζυγό του, Sandra Voyter (Sandra Hüller). Ο μοναδικός που φαίνεται να γνωρίζει την αλήθεια, είναι ο μικρός γιος τους, Daniel (Milo Machado-Graner), του οποίου η όραση είναι μειωμένη, λόγω ενός παρελθοντικού γεγονότος. Στην πορεία, καθίσταται σαφές ότι όλα ενώνονται και συνδέονται, καθώς τα φαινόμενα απατούν.
Μια συγκλονιστική ταινία, η οποία όχι μόνο βαθμολογήθηκε με 7,9/10 από το IMDB, αλλά απέσπασε και το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
The Zone of Interest
Μια ιστορική ταινία που λαμβάνει χώρα στο Άουσβιτς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και βασίζεται εν μέρει στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Martin Amis. Ο Rudolf Höss (Christian Friedel), διοικητής του Άουσβιτς, και η σύζυγός του, Hedwig (Sandra Hüller), επιθυμούν να ζήσουν μια ήρεμη, οικογενειακή ζωή σε ένα σπίτι με κήπο δίπλα στο γνωστό κολαστήριο συγκέντρωσης.
Πόσο ρεαλιστικό είναι ένα τέτοιο σενάριο;
Καθώς οι ιστορικές ταινίες που προσφέρουν μια νέα οπτική στα ήδη γνωστά γεγονότα έχουν πάντα ιδιαίτερη θέση στις καρδιές μας, το IMDB τη βαθμολόγησε με 8,1/10.
Σίγουρα άξιζε πολύ παραπάνω.
Past Lives
Υπάρχουν οι ρομαντικές ταινίες που μας ωθούν να ξεράσουμε νεραϊδόσκονη, αλλά υπάρχουν και οι ρομαντικές ταινίες που όντως κάτι έχουν να μας δώσουν. Και το «Past Lives» είναι μία εξ αυτών. Δύο παιδικοί φίλοι καλούνται να διαχειριστούν τις αμφιβολίες τους ως προς το πώς θα εξελισσόταν η σχέση τους αν είχαν τολμήσει να κάνουν το πρώτο βήμα. Εντούτοις, καθώς τα χρόνια περνούν, οι προσδοκίες διαφοροποιούνται και προτεραιότητες αναδιαμορφώνονται, μπορεί κανείς να ελπίζει; Διαφορετικά, μήπως η επόμενη ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις;
Παρά την σχετικά απλή πλοκή της, το σενάριο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών έλαβαν διεθνείς διθυράμβους.
Σαφώς, οι χρήστες του IMDB δεν θα μπορούσαν να τη βαθμολογήσουν με λιγότερο από 8/10.
Four Daughters
Μια συγκλονιστική, αραβόφωνη ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Το 2016, η Τυνήσια, Olfa Hamrouni, έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από την αφήγηση του πώς έχασε τις δύο μεγαλύτερες κόρες της (τέσσερις στο σύνολο), οι οποίες αποφάσισαν να ενταχθούν στην ISIS. Σύμφωνα με τα όσα υποστήριξε η ίδια, οι κόρες της είχαν αναπτύξει επαναστατικό πνεύμα από την εφηβεία τους ακόμα. Για την ακρίβεια, από τότε που ο πατέρας της οικογένειας τις παράτησε δίχως την παραμικρή οικονομική υποστήριξη.
Επιπλέον, η Hamrouni παραδέχτηκε ότι δεν ήταν και υπόδειγμα μητέρας, καθώς χτυπούσε τις κόρες της, μεταφέροντας σε εκείνες τον πόνο του διαζυγίου. Σταδιακά, οι απόψεις των κοριτσιών της άρχισαν να γίνονται τρομακτικές, αφού την πρόσταζαν, παραδείγματος χάρη να κλείσει τη μουσική ή την τηλεόραση γιατί ήταν «απαγορευμένη».
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, το έσκασε η Ghofran σε ηλικία μόλις 16 ετών, ενώ η Hamrouni γνώριζε με τρόμο ότι έφυγε για να ενταχθεί στην ISIS. Προκειμένου να αποτρέψει τη δεύτερη κόρη της, τη Rahma, από το να γίνει κι εκείνη μέλος της ISIS, την παρέδωσε στις αστυνομικές αρχές, για να αφεθεί τελικά ελεύθερη και να ενωθεί με την αδερφή της στην ISIS.
Παρά την κάπως αυστηρή βαθμολογία του IMBD – 7,3/10 – έχει, αδιαμφισβήτητα, μια θέση στις αγαπημένες μας ταινίες.
Mission: Impossible — Dead Reckoning Part One
Η διαχρονική γοητεία του Tom Cruise επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία αυτή αποτελεί sequel του «Mission: Impossible – Fallout (2018)» και, ευρύτερα, το έβδομο κατά σειρά κινηματογραφικό project της σειράς ταινιών «Mission: Impossible». Μέχρι πρότινος, ο Ethan Hunt (Tom Cruise) και η ομάδα του έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τρομακτικές προκλήσεις. Πόσο αποτελεσματικοί θα είναι, όμως, αυτή τη φορά απέναντι σ’ ένα πανίσχυρο όπλο που βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη; Διότι, όπως έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές, η τεχνητή νοημοσύνη βρίσκεται παντού γύρω μας. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να αποκτήσει και «ρόλο κακού» στη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Το IMBD στάθηκε γενναιόδωρο απέναντι στην ταινία, με 7,8/10.
Smoke Sauna Sisterhood
Ορισμένες γυναίκες συγκεντρώνονται σε μία σάουνα, προκειμένου να καθαρίσουν το κατακρεουργημένο σώμα τους. Εκεί, ξεδιπλώνονται βαθιά κρυμμένα μυστικά και εμπειρίες, σε μία προσπάθεια να «ξεπλύνουν» τη ντροπή από πάνω τους, αν και έχει παγιδευτεί στα κύτταρά τους, με μια κοινωνία έτοιμη να κατακρίνει, να κατακρεουργήσει και να επιρρίψει ευθύνες, αντί να αφουγκραστεί και να κατανοήσει.
Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Εσθονίας, Γαλλίας και Ισλανδίας, η οποία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Κινηματογραφικού Ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance. Παράλληλα, αναδείχθηκε ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο.
Ένα αυστηρότατο 7,8/10 από το ΙMDB, αν και άξιζε τουλάχιστον 8/10, κυρίως λόγω της κατάρριψης των ταμπού και των προκαταλήψεων.
Reality
Μια πρώην ειδικός των αμερικανικών πληροφοριακών υπηρεσιών καταδικάζεται για τη μη εξουσιοδοτημένη δημοσίευση κυβερνητικών πληροφοριών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αναφορικά με τη ρωσική παρέμβαση στις εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών του 2016, με εκστρατεία μέσω e-mail. Ο λόγος για τη Reality Winner, ένα υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο φέρει βαριά γαλόνια στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ενώ η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που, εν τέλει, είχαν μια, μάλλον, αναπάντεχη τροπή.
Αν και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η ιδέα της παρουσίασης ενός ανάλογου γεγονότος στον κινηματογράφο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάπως άνευρο.
Κάναμε flashback στις τοποθεσίες όπου τηλεμεταφέρθηκε ο γνωστός παρουσιαστής και βρεθήκαμε από το Central Perk στις σήραγγες της Γάζας.
Στον διπλανό καναπέ των πιο κρίσιμων συναντήσεων πολιτικών ηγετών. Μεσοπέλαγα, πάνω σε σωσίβια ή μέσα σε βαθυσκάφος στα 3.500 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Ευαγγελάτος από τις σήραγγες της Χαμάς στη Γάζα, δίπλα στα τανκς του Πούτιν στην Ουκρανία. Στο κατόπι εξωγήινων, στο Central Perk και στο σπίτι σου (μιας και έγινε φίλτρο στο Instagram).
Τα μέρη στα οποία έχει ταξιδέψει ο Νίκος Ευαγγελάτος δεν πρόκειται εμείς οι μέτριοι ούτε να τα ονειρευτούμε. Παρόλα αυτά όμως δεν έχει γίνει από αυτούς τους πόζερους που μας πρήζουν για το πόσο περιπετειωδώς ζουν. Τη μία στιγμή τον βρίσκεις δίπλα από τον Τιτανικό και την αμέσως επόμενη να βρίσκεται ξανά στο studio να λέει για τον Κασσελάκη.
Εμείς αποφασίσαμε να σας υπενθυμίσουμε μερικές μόνο από τις πιο αλάνικες στιγμές της 3D ζωής του Νίκου Ευαγγελάτου μιας που μπαίνουμε πια και στον δρόμο για τα Όσκαρ. Δείτε Λάνθιμο εσείς.
Σχεδόν μέσα στους βασιλικούς τάφους
Η αφορμή για αυτή την πραγματικά σπουδαία στιγμή του Νίκου Ευαγγελάτου ήταν ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Μέσα, λοιπόν, στον βασιλόφρονα θρήνο, το Live News φρόντισε για την ενημέρωση όλων των τηλεθεατών σχετικά με το τελετουργικό της κηδείας.
Έτσι, τηλεμεταφερθήκαμε μπροστά στους βασιλικούς τάφους. Ο Νίκος ήταν έτοιμος να μπει μέσα σε κάποιον από αυτούς. Φανταστική goth στιγμή που δεν βλέπουμε συχνά στην ελληνική τηλεόραση. Ίσως μόνο στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος.
Σε άλλες εποχές βέβαια, αν φορούσε μαύρες αρβύλες, μαύρο παλτό και φόραγε γυαλιά ηλίου, θα πήγαινε καπάκι για Rebound. Τώρα απλά πέρασε στο επόμενο θέμα του ότι ανέβηκαν τρομακτικά οι τιμές της φέτας. Ζούμε δυστυχώς σε εποχές απομάγευσης.
Το συγκεκριμένο είναι με διαφορά το αγαπημένο μου. Όχι τόσο για την ίδια την ιδέα, που είναι ο ορισμός του ‘clickable’ θέματος, όσο για την εκτέλεσή της.
Ο Νίκος αποχαιρετά τον καλεσμένο του, ο οποίος προλαβαίνει να πει τη λέξη «συμπάσχω». Ξαφνικά, ακούγεται ένας ήχος σαν dial-up σύνδεση, εμφανίζεται ένας ιπτάμενος δίσκος και κατεβαίνουν δύο εξωγήινοι από μία πυραμίδα φωτός.
Όταν φτάνουν, χωρίς να γυρίσουν καν το βλέμμα στον Ευαγγελάτο, περπατάνε καμπουριαστοί ο ένας μπροστά και ο άλλος πίσω, σαν να έτοιμοι να ψειρίσουν Γερμανό τουρίστα στην Αιόλου. Στο τέλος, όλα συνεχίζονται κανονικά. Αριστούργημα.
Τα Φιλαράκια και ο Νίκος Ευαγγελάτος
Υπάρχουν διάφορες ειδήσεις που γίνονται, ας πούμε, Σάββατο και προσπαθείς να προβλέψεις πώς διάολο θα τα διαχειριστεί το 3D τμήμα του Live News. Για τον θάνατο του πολυαγαπημένου μας Chandler όμως νομίζω ότι όλοι πιαστήκαμε στον ύπνο.
Εν προκειμένω, ο Ευαγγελάτος τηλεμεταφέρθηκε στο Central Perk και βρέθηκε ακριβώς πίσω από τον εμβληματικό καναπέ στον οποίο καθόταν η αγαπημένη μας παρέα. Λίγο overdressed για χαλαρή καφετέρια της Νέας Υόρκης, αλλά ποιος να του πει τι; Ο άνθρωπος πριν λίγο ήταν μάρτυρας εξωγήινης εισβολής.
Στον βυθό της θάλασσας, δίπλα στον Τιτανικό
«Αν λοιπόν αυτοί οι 5 άνθρωποι είναι ζωντανοί, φίλες και φίλοι, είναι μέσα σε αυτό το βαθυσκάφος». Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Νίκος Ευαγγελάτος την αφήγηση της ιστορίας του Titan, η οποία όπως φαντάζομαι θα ξέρετε ήδη, είχε τραγική κατάληξη.
Mη φοβούμενος μήπως εξαϋλωθεί, κατέβηκε αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, γύρισε προς την κάμερα και εξηγούσε τι συμβαίνει στο βυθό του σκοτεινού ωκεανού, όσο βλέπαμε δίπλα του το διασημότερο ναυάγιο της ανθρώπινης ιστορίας, έναν καρχαρία και διάφορες τσιπούρες που δεν άντεξαν άλλο τα ρηχά νερά της Μεσογείου και αποφάσισαν να πάνε να βρουν τον εαυτό τους στην απομόνωση.
Κολαούοζος στην επίσκεψη του Eρντογάν
Το πιο διάσημο νεύμα της ελληνικής ιστορίας είναι το νεύμα που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Δήμητρα Λιάνη. Κατά αντιστοιχία και ως άλλος Ανδρέας, ο Νίκος Ευαγγελάτος βρέθηκε περίπου στο μέσο της σκάλας του τουρκικού προεδρικού αεροσκάφους.
Νεύμα του στιλ «ΠΡΟΕΔΡΕ ΕΛΑ, ΕΛΑ ΜΕ ΦΟΡΑ» μπορεί να μην έγινε, αλλά δεν είναι κάθε μέρα του Άη-Γιαννιού που λένε και οι Γιάννηδες όταν τους λένε «χρόνια πολλά» στις 8 Ιανουαρίου.
Πάντως, ο Νίκος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και βρέθηκε με τον 3D τρόπο του σε διάφορες στιγμές της ολιγόωρης παρουσίας του Ερντογάν στην Ελλάδα. Το έχω πάθει με κοινό γνωστό σε διακοπές.
Ευαγγελάτοςμέσα στις εμπόλεμες ζώνες
Από τις μικροεντάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στο Αιγαίο, στο βομβαρδισμένο Κίεβο και από εκεί, στις υπόγειες σήραγγες της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας.
Όσο εσείς πίνετε τον freddo-espresso-μέτριο-μαύρη σας, ο Νίκος Ευαγγελάτος ταξιδεύει μέσα στα πεδία της μάχης μεταφέροντάς μας τη φρίκη του πολέμου. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει εκεί βέβαια. Σκεφτείτε τώρα πανικό, εκρήξεις, μάχες σώμα με σώμα και ξαφνικά να εμφανίζεται ένας κουστουμάτος τύπος που κοιτάει στο κενό και μιλάει κάπου.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο.
Γιατί μας πιάνει ένα άγχος τα Χριστούγεννα μην τυχόν και πάρουμε κιλά;
Μήπως αντί να στερούμαστε, δημιουργώντας προβληματική σχέση με το φαγητό, να εστιάσουμε στην έμμετρη κατανάλωση όλων των τροφών; Το φαγητό έχει συνδεθεί ήδη από την αρχαιότητα με τον εορτασμό. Δεν είναι τυχαίο που σε γιορτινές περιόδους ή ακόμα και μεμονωμένες συνθήκες γιορτής υπάρχουν συγκεκριμένα τρόφιμα και συνταγές για να συνοδεύουν τις στιγμές μας.
Το τραπέζι, το μοίρασμα, το ίδιο το φαγητό λειτουργεί ενωτικά για τους ανθρώπους. Βρίσκεται στο κέντρο και χαρίζει απλόχερα ευκαιρία για σύνδεση και επικοινωνία. Τι γίνεται όμως όταν αρχίζει το άγχος για το πως θα επηρεάσει το βάρος μας;
Το πρόβλημα με όλες αυτές τις συνθήκες είναι ότι επικρατούν διπλά μηνύματα. Από τη μία πλευρά, θεωρούμε δεδομένο ότι για όσο διαρκέσουν οι γιορτές, θα βρισκόμαστε σε μία μόνιμη υπερφαγία (τα memes κυκλοφορούν ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου για τα κιλά των γιορτών), ενώ ταυτόχρονα κατακλυζόμαστε από πληροφορίες για το «πως να μην πάρουμε κιλά τις γιορτές». Το φαγητό αρχίζει να γίνεται ο φόβος κι ο τρόμος, νιώθει κανείς ότι θα χάσει τον έλεγχο και θα συμβεί κάποια τραγική αλλαγή στο βάρος και το σώμα του.
Τελικά, να κάνουμε δίαιτα πριν τις γιορτές; Υπάρχει κάποιος τρόπος να μην πάρουμε κιλά κατά την διάρκεια; Tips, tricks και κρυμμένα μυστικά; Η απάντηση είναι όχι. Το να αντιμετωπίζουμε έτσι το φαγητό και το σώμα μας είναι από μόνο του δυσλειτουργικό. Τα φαγητά των γιορτών δεν θα έπρεπε να μας φοβίζουν, όχι επειδή οι γιορτές κρατούν μόνο 15 μέρες, ούτε επειδή «δικαιούμαστε το φαγητό», αλλά γιατί αυτό θα ήταν μια καλή απόδειξη ότι έχουμε κάνει ειρήνη τόσο με την τροφή, όσο και με το σώμα μας. Το να μπορείς να απολαύσεις το φαγητό σου και να μην αισθάνεσαι ότι «σπάει» κάποια δίαιτα τις γιορτές, είναι πολύ σημαντικό για την σχέση σου με την τροφή.
Το φαγητό πριν το φαγητό
Εδώ και πολλά χρόνια, αρνούμαι να παραλείψω γεύματα για να γλιτώσω θερμίδες, ώστε να δικαιούμαι να φάω σε κάποιο τραπέζι. Αν ξυπνήσω και πεινάω απλώς θα φάω το πρωινό μου. Αν σε 4 ώρες είμαι καλεσμένη σε κάποιο τραπέζι, αλλά πεινάω ήδη, τρώω. Συνεχίζω να ακούω το σώμα μου, όπως όλη την υπόλοιπη χρονιά. Το να ακούω βέβαια το σώμα μου περιλαμβάνει και το να συνεχίζω να με θρέφω, όπως προσπαθώ όλο το χρόνο. Είναι γιορτές και το σώμα μου συνεχίζει να έχει ανάγκη από φρούτα, λαχανικά, αυγά, σαλάτες, σπόρους, όπως πάντα. Αρνούμαι, επίσης, να εφαρμόσω τεχνικές όπως ασκήσου πριν ή μετά το τραπέζι (έστω ένα περπάτημα). Όχι. Αν θελήσω να κινηθώ, θα το αποφασίσω εκείνη την ώρα λόγω της συνθήκης.
Το φαγητό μετά από κάθε φαγητό
Θυμάμαι τον εαυτό μου όλα τα χρόνια μετά από κάθε γιορτινό τραπέζι να βυθίζεται στις ίδιες κι απαράλλαχτες ενοχές, να παίρνει το μαστίγιο και να ξεκινάει ένα ατελείωτο νοητό αυτομαστίγωμα. Γιατί; Γιατί έφαγα. Γιατί δεν ήμουν πειθαρχημένη. Γιατί δεν κρατήθηκα μπροστά σε όλο αυτό το φαγητό και έφαγα παραπάνω από όσο χρειαζόμουν. Γιατί ξυπνούσα με πρησμένη κοιλίτσα και μάγουλα και δεν κούμπωνε το στενό μου τζιν. Γιατί «χανόταν» ο λαιμός μου από το πρήξιμο. Κι η συνέχεια γνωστή: Αυστηρά μοτίβα διατροφής, πολύ νερό και άρνηση να φάω μέχρι να δω την ζυγαριά να επανέρχεται. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μου αξίζει να με περνάω από όλη αυτή τη διαδικασία, η σχέση μου με το σώμα μου άλλαξε για πάντα.
Το παράδοξο όμως είναι πως όταν σταμάτησα να προσπαθώ να πειθαρχήσω μπροστά στο φαγητό, σταμάτησα να τρώω ανεξέλεγκτα. Βρήκα απόλαυση. Είδα το φαγητό όπως πραγματικά είναι. Φαγητό. Που βρίσκεται εκεί για να συνοδέψει στιγμές κι όχι σαν επίκεντρο των γιορτών. Σταμάτησα να τρώω πολύ. Οι ενοχές για τα τρία μελομακάρονα δεν με οδηγούσαν στο να φάω άλλα τέσσερα. Έφυγα από τους πόλους και ήρθα όσο μπορούσα στο κέντρο.
Ρωτούσα τον εαυτό μου «τι θέλεις να φας για να συνοδεύσεις τη στιγμή;» και το θέμα τελείωνε εκεί. Δεν χρειαζόταν να πω «αυτό έχει πολλές θερμίδες κι εκείνο λίγες» (κι ας τις ήξερα απ’ έξω). Δεν χρειαζόταν να ξυπνήσω την επόμενη μέρα και να μου επιβάλλω γιαούρτι ή smoothie, γιατί αυτό μου αξίζει, αφού το προηγούμενο βράδυ τόλμησα να απολαύσω κάτι που ήθελα.
Ξέρω ότι το μυαλό πολλών «κλωτσάει» σ’ αυτήν τη λογική. Γιατί έχουμε μάθει ότι το φαγητό είναι ένας τρόπος να έχουμε έλεγχο στη ζωή μας. Κι αυτή την ανάγκη για έλεγχο την έχουμε όλες/-οι, άλλοι πολύ κι άλλοι λιγότερο. Τελικά όμως το φαγητό δεν είναι εργαλείο εξάσκησης ελέγχου. Είναι απλά φαγητό. Αν το συνειδητοποιήσεις αυτό, είσαι ένα βήμα πιο κοντά σε μια υγιή σχέση με το φαγητό και με το σώμα σου. Εύχομαι να χαρείτε τα Χριστούγεννα και κάπου εκεί να υπάρχει και το φαγητό. Και να είναι τόσο απλό.
Κάθε Σάββατο, η Κουζίνα Αλληλεγγύης «Οδυσσέας» αποδεικνύει ότι είναι εφικτή μια άλλη κοινωνία.
«Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία. Πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλον. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους», έχει γράψει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, αποσαφηνίζοντας την επιτακτική εννοιολογική διαφοροποίηση μεταξύ των δύο αυτών λέξεων.
Τα τελευταία – αρκετά πλέον – χρόνια, οι πολιτικές λιτότητας έφεραν αλυσιδωτές επιβαρύνσεις που υπέστησαν κυρίως τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε αηδιασμένες και αηδιασμένοι από συσσίτια «μόνο για Έλληνες» που διοργάνωνε η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, μέχρι τη διαχρονική διανομή τροφίμων από εταιρικούς ομίλους και μέσα μαζικής ενημέρωσης, που τέτοιες ημέρες «βάζουν τα καλά τους» για να διαβάσουν από τα ντοσιέ τους κάτι πολύ συγκινητικό – που δεν συγκινεί ποτέ κανέναν.
Όταν μιλάμε για φιλανθρωπία αναφερόμαστε σε μια άυλη παροχή φροντίδας, μια υποστήριξη προς κάποιους «μακρινούς άλλους». Στον αντίποδα, η αλληλεγγύη αποτελεί μια σχέση που, έμπρακτα, αμφισβητεί μορφές καταπίεσης, συνιστώντας μια κοινή εμπειρία, που ενέχει την εν δυνάμει κοινωνική χειραφέτηση διαμέσου του πολιτικού αγώνα. Για αυτήν την αλληλεγγύη λοιπόν μίλησα με τον Ψι, έναν τύπο που εκτιμώ χρόνια για την πίστη του σε μια άλλη κοινωνία που φτιάχνεται κάθε στιγμή, πάνω από ένα καζάνι που αχνίζει, σε ένα γέλιο που ζεσταίνει, σε μια αγκαλιά που σφίγγει χωρίς να πονά.
Μαγείρεμα μετά μουσικής
«Η κουζίνα μας ξεκίνησε έναν περίπου χρόνο πριν. Το αποφάσισα πάνω στην τρέλα, που λέμε. Πήρα ένα καζάνι και μαζί με τη βοήθεια των ανθρώπων της γειτονιάς, αλλά και της τοπικής ομάδα Δόξα Βύρωνος, κάναμε αυτό το βήμα, να μαγειρεύουμε δηλαδή κάθε Σάββατο μπροστά από το δημαρχείο. Στο πρώτο μας μαγείρεμα ήμασταν 10 άτομα, στο δεύτερο διπλασιαστήκαμε».
«Η γειτονιά μας αγκάλιασε πάρα πολύ από την πρώτη στιγμή. Είμαστε πλέον κομμάτι της σαββατιάτικης βόλτας τους, περνάνε και μας αφήνουν κάθε εβδομάδα από μια σακούλα τρόφιμα, με ό,τι μπορεί ο καθένας και η καθεμία», μου λέει ο Ψι διευκρινίζοντας ότι τα μέλη της κουζίνας του Βύρωνα είναι από 5 μέχρι 75 χρονών».
Το όνομα της κουζίνας είναι «Οδυσσέας», του σπουδαίου μουσικού της ραπ σκηνής και μέλος των Razastarr, που σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν περίπου δύο χρόνια στο 30ό χλμ. της Επαρχιακής Οδού Θηβών-Θίσβης. Οι συνθήκες του ατυχήματος παραμένουν ακόμη στη σκιά πολλών ερωτηματικών, με την οικογένεια και τους φίλους του να μη σταματούν να αναζητούν την αλήθεια για τη δικαίωση της μνήμης του.
«Αποφασίσαμε να δώσουμε στην κουζίνα μας το όνομα του Οδυσσέα γιατί για εμάς ήταν αδερφός μας. Δεν θα μπορούσε μέσα στον Βύρωνα να υπάρχει άλλο όνομα σε μια τέτοια κίνηση. Έπειτα, σχεδόν όλοι ασχολούμαστε με τη μουσική».
«Μέσα στους επόμενους στόχους της ομάδας μας, είναι να εξασφαλίσουμε εξοπλισμό ώστε σε κάθε μας μαγείρεμα να στήνεται και μια μικρή συναυλία. Μέχρι στιγμής, έχουν γίνει αρκετά hip hop και reggae Dj sets από διάφορους DJs. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε ότι η νέα γενιά θα έρθει ακόμη πιο κοντά μας και θα “ζυμωθεί” μαζί με την αλληλεγγύη στον δρόμο».
Τον ρωτάω αν τελικά το φαγητό είναι η αφορμή για την κάλυψη πολύπλευρων τελικά αναγκών
«Ο κόσμος που έρχεται για να πάρει φαγητό δημιουργεί επαφή, συνδέεται, επικοινωνεί. Μαγειρεύουμε στον δρόμο και παράλληλα σηκώνουμε πανό, διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο με τους όρους μας, σε μια κοινωνία που κάθε μέρα εκφασίζεται όλο και περισσότερο. Είμαστε πολιτικοποιημένα άτομα κι αυτή είναι η βάση μας. Είμαστε πολιτική ομάδα, δεν μοιράζουμε απλά ένα φαγητό».
«Την περίοδο των εκλογών μαγειρεύαμε εκεί που μαγειρεύουμε πάντα, έξω από το δημαρχείο του Βύρωνα. Το Σάββατο, που εκατοντάδες άτομα περνάνε ήμασταν εκεί, ανάμεσα σε περίπτερα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και μαγειρεύαμε. Ένας άνθρωπος που μπορεί και καταλαβαίνει τα βασικά, μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει ποιος είναι ποιος και τι προσφέρει στην τελική».
Η αλληλεγγύη όπλο των λαών
Συζητάμε για τις ανάγκες που προκύπτουν σε εβδομαδιαία βάση κι αν η πιθανή έλλειψη τροφίμων του δημιουργεί άγχος.
«Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το κόστος που έχουν τα τρόφιμα, ειδικά σήμερα που έχουν ακριβύνει τα πάντα. Ευτυχώς ο κόσμος ανταποκρίνεται, μας βοηθάει κάθε φορά που προκύπτουν ανάγκες. Όταν κάποιες στιγμές δεν μπορούμε να καλύψουμε τα έξοδα, τα μέλη, τα βάζουμε από την τσέπη μας».
«Επίσης, είναι σημαντικό να αναφέρω ότι υπάρχουν και τα μαγαζιά της γειτονιάς που μας βοηθάνε. Ο κρεοπώλης, το μαγαζί με τα μπαχαρικά και άλλες μικρές επιχειρήσεις βάζουν πλάτη όσο κι όπως μπορεί ο καθένας».
«Όχι, δεν υπάρχει άγχος, είμαστε χρόνια στην αλληλεγγύη και εμπιστευόμαστε τις διαδικασίες. Μόλις μας τελειώνουν τα τρόφιμα και βγάλουμε μια ανακοίνωση στα social media της ομάδας, γεμίζει πάλι η αποθήκη μας. Σίγουρα έχουμε διαπιστώσει ότι έχει μειωθεί η κίνηση λόγω της αισχροκέρδειας που βιώνουμε, όμως προχωράμε χωρίς φόβο».
Ο Ψι, μου λέει ότι η κουζίνα τους συνέλλεξε και μετέφερε πράγματα στους σεισμόπληκτους στην Τουρκία, καθώς και στους πλημμυροπαθείς στην Θεσσαλία. Παράλληλα, κάθε Σάββατο βγάζουν περίπου 100 με 150 μερίδες.
«Αν μας περισσέψει φαγητό, έχουμε αυτοκίνητο που το μεταφέρει στο κέντρο της Αθήνας και το δίνει σε ανθρώπους εκεί. Συνήθως, όμως, δεν μένει κάτι. Μόλις τελειώνει κάθε μαγείρεμα, καθόμαστε όλες κι όλοι και τρώμε μαζί. Είναι απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές της διαδικασίας.
«Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία κι ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει. Στη φιλανθρωπία λυπάσαι τον άλλον, νιώθεις και δίνεις απ’ αυτό που σου περισσεύει. Στην αλληλεγγύη δεν λυπάσαι κανέναν, στέκεστε δίπλα ισος προς ίσο και βάζεις απ’ αυτό που δεν έχεις πολλές φορές».
Του ζητάω να μοιραστεί κάποια συγκινητική τους στιγμή
«Μία; Προσωπικά, είμαι μόνιμα συγκινημένος με όσα συμβαίνουν στην κουζίνας μας. Και μόνο που μας βλέπω να μαζευόμαστε κάθε εβδομάδα, με συγκινεί. Οι άνθρωποι που έρχονται κοντά μας μοιράζονται πολύ δύσκολα προσωπικά τους βιώματα. Πολλές φορές, ένα πιάτο φαγητό δεν είναι το σημαντικότερο που πρέπει να επιλυθεί».
«Προσπαθούμε όσο μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους, στα σπίτια τους, κι αυτό δεν αφορά μόνο ανθρώπους της γειτονιά μας. Μετά από τόσα χρόνια, προσπαθώ – όσο μπορώ – να βάζω φίλτρα».
«Δεν γίνεται να πέφτεις διαρκώς, οφείλεις να βάζεις το κεφάλι κάτω και να κάνεις τη δουλειά για την οποία είσαι εκείνη την ώρα εκεί. Δυστυχώς, έχει τύχει να έρθουν άνθρωποι και να έχει τελειώσει το φαγητό. Προσπαθώ να μην με παίρνει από κάτω, να σκέφτομαι ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι και παντοδύναμες».
Η σπεσιαλιτέ της κουζίνας του Βύρωνα, είναι οι πένες ναπολιτάνα.
«Μαγειρεύουμε από τις 11:00 το πρωί και το φαγητό μας σερβίρεται από τη 13:00 έως τις 15:00. Εκτός από την Πρωτοχρονιά που κάναμε πέρυσι και θα επαναλάβουμε και φέτος. Αυτό που είχαμε κάνει ήταν να βρεθούμε την πρώτη μέρα του χρόνου στον δρόμο με τον κόσμο».
«Ήταν οι πιο συγκινητικές μας στιγμές. Ήρθε κόσμος που δεν ήθελε απαραίτητα φαγητό, αλλά παρέα, να μην είναι μόνος του αυτές τις γιορτινές ημέρες. Είχαμε βγάλει ψησταριές, πίναμε κρασιά και τρώγαμε γλυκά. Είχαμε Dj που έπαιζε μουσική, ερχόντουσαν ηλικιωμένα ζευγάρια, ήταν μαγικό. Και φέτος, λοιπόν, παραμονή Πρωτοχρονιάς θα είμαστε στον δρόμο και θα γλεντήσουμε στο ίδιο σημείο».
Ανακουφισμένη που ξέρω τουλάχιστον να βράζω μακαρόνια, του είπα ότι σύντομα θα βρεθούμε παρέα πάνω από τα καζάνια τους
«Αν κάποια/-ος θέλεις να γίνει μέλος της κουζίνας μας, απλά έρχεται στο σημείο που μαγειρεύουμε. Γνωριζόμαστε και μπαίνει κατευθείαν στη μάχη. Δεν περνάει οντισιόν, είναι όλες κι όλοι ευπρόσδεκτοι, εκτός από τους φασίστες».
«Είμαστε γλυκύτατοι και γλυκύτατες! Ελάτε να γνωριστούμε και να μαγειρέψουμε, να νιώσουμε αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μόνο η αλληλεγγύη σου δίνει. Να βρισκόμαστε στον δρόμο, είναι μόνο κέρδος για εμάς».
Ακολουθήστε στα social media την Κουζίνα Αλληλεγγύης Βύρωνα «Οδυσσέας»:
Η περίοδος των Χριστουγέννων σηματοδοτεί, ως επί το πλείστον, πολλά οικογενειακά τραπέζια και συναθροίσεις με συγγενείς. Όσοι γνωρίζουν, ήδη στραβοκαταπίνουν και μόνο στην ιδέα μιας τέτοιας συνθήκης, αφού ορισμένοι συγγενείς προσπαθούν, σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, να δημιουργήσουν άβολες καταστάσεις ή να θέσουν αδιάκριτα ερωτήματα.
Κι όταν λέμε αδιάκριτα, εννοούμε της ντροπής.
Για την ακρίβεια, όλο αυτό πηγάζει από το ότι οι γενιές των θείων και των παππούδων μας έχουν γαλουχηθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τη δική μας γενιά ή τις νεότερες. Ο τρόπος σκέψης, οι προτεραιότητες και οι πεποιθήσεις τους έχουν διαμορφωθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ενώ τείνουν να αισθάνονται σοφότεροι ακριβώς επειδή είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία και έχουν περισσότερα βιώματα να διηγηθούν. Εκεί, αναδύονται πάσης φύσεως ζητήματα, όπως το περιβόητο χάσμα των γενεών και ο ηλικιακός ρατσισμός, που επιτρέπουν στους συγγενείς να μας «στριμώχνουν» με τις πιο αγενείς και αδιάκριτες ερωτήσεις που μπορεί να ξεστομίσει άνθρωπος.
Ας δούμε μερικές εξ αυτών, μαζί με έναν μίνι οδηγό επιβίωσης
«Παιδιά πότε θα κάνεις;»
Όχι απλά έχει κουράσει αυτή η ερώτηση, αλλά δεν είναι καν αποδεκτή από τις νεότερες γενιές. Έχει καταρριφθεί προ πολλού το στερεότυπο που μας ήθελε υποχρεωτικά να προχωρούμε στη δημιουργία οικογένειας, ενώ όλο αυτό το υποτιθέμενο σκηνικό της γαμήλιας ευτυχίας έχει απομυθοποιηθεί πανηγυρικά. Άλλωστε, οι τρέχουσες οικονομικές και μισθολογικές εξελίξεις μόνο αποτρεπτικά συμβάλλουν, αφού μετά βίας πια ένα άτομο βγάζει τα προς το ζην.
Πώς απαντάμε ευγενικά: Είναι πολυπαραγοντικό αυτό το ζήτημα. Χρειάζεται να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος, να το επιτρέπουν οι συνθήκες και τα οικονομικά μας. Έχουν αλλάξει οι καιροί.
Πώς απαντάμε: Θα κάνω αν θέλω, όποτε θέλω και δεν αφορά κανέναν.
Μαχαιριά στην καρδιά αυτή η ερώτηση. Εκτός αυτού, είναι δύσκολο να μαντέψεις τη σωστή απάντηση.
Αν πεις ότι λαμβάνεις ικανοποιητικές απολαβές, θα σε ρωτήσουν επίμονα πώς τα ξοδεύεις, αν βάζεις κάτι στην άκρη, αν σκέφτεσαι να πάρεις σπίτι με δάνειο, γιατί δεν αγοράζεις ένα καινούργιο αυτοκίνητο και δεν συμμαζεύεται. Από την άλλη πλευρά, αν απαντήσεις ότι με το ζόρι «αγγίζεις» τα 800€, τότε ετοιμάσου να εισπράξεις όση απαξίωση δεν έχεις εισπράξει σε όλη σου τη ζωή. Έπειτα, θα ξεκινήσει το τροπάρι: «Και πώς θα πάρεις σπίτι με αυτά τα λεφτά;», «Πώς θα κάνεις οικογένεια αύριο-μεθαύριο;», «Κι αν δεν έχεις πέντε φράγκα στην άκρη, τι θα κάνεις στα γεράματα;»
Πώς απαντάμε ευγενικά: Είμαι εντάξει προς το παρόν, αλλά έχω τις κεραίες μου ανοιχτές για νέες προοπτικές.
Πώς απαντάμε: Όσα έβγαζες εσύ σε μια βδομάδα επί ΠΑΣΟΚ.
«Ξέρεις να μαγειρεύεις;»
Διότι, αυτοί είναι οι προβληματισμοί των συγγενών, όλα τα υπόλοιπα προβλήματά τους προφανώς έχουν επιλυθεί. Στην περίπτωση που ξέρεις να μαγειρεύεις, θα λάβεις επαίνους λες και πήρες το Όσκαρ. Αν πάλι όχι, που είναι δικαίωμά σου στην τελική, αναμένεται να ακούσεις προβληματισμούς ως προς το τι θα τρώνε τα παιδιά και το έτερόν σου ήμισυ. Επιπλέον, οι στερεοτυπικές τάσεις, που εξακολουθούν να μας καταδυναστεύουν, έχουν δημιουργήσει μία παρανοϊκή σύνδεση ανάμεσα στα άτομα που δεν μαγειρεύουν και στους ακαμάτηδες.
Μόνο που το ένα ούτε αναιρεί, ούτε συμπληρώνει το άλλο. Βασικά, πρόκειται για δύο παράλληλες ευθείες, οι οποίες δεν τέμνονται με κανέναν τρόπο.
Πώς απαντάμε ευγενικά: Κάτι κάνουμε, παρακολουθώ συστηματικά τις συνταγές του Άκη.
Ενδεχομένως, να προτιμάς τη μοναξιά σου. Καλά κάνεις. Ίσως πάλι να επιζητάς τη συντροφικότητα, αλλά να μην έχει βρεθεί ακόμη το κατάλληλο άτομο. Φυσιολογικό είναι κι αυτό. Όπως και να ‘χει, όμως, σε ό,τι αφορά στο κομμάτι των σχέσεων, δεν περνάει 100% από το δικό μας χέρι και καλό θα ήταν να το συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι περίεργοι συγγενείς.
Πώς απαντάμε ευγενικά:
1) Κάτι υπάρχει στον ορίζοντα (αν είσαι σε σχέση).
2) Αν ξέρεις κάποια ψυχή που να ενδιαφέρεται για μένα, δεν θα πω όχι (αν είσαι single).
Είτε είναι πέντε, είτε δεκαπέντε καμιά δουλειά δεν έχει να ρωτάει η θεία σου η Λίτσα από τα Τρίκαλα, η οποία ανάθεμα κι αν ξέρει το αντικείμενο των σπουδών σου. Βαθιές αναπνοές.
Πώς απαντάμε ευγενικά: Τελειώνω σύντομα, θα σας βγάλουμε έξω και για φαγητό (φτου κακά).
Πώς απαντάμε: Όσοι θα είναι οι καλεσμένοι στην κηδεία σου.
«Πόσα κιλά πήρες;»
Ουδεμία σημασία έχει αν η ζυγαριά δείχνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Πάντα θα υπάρχουν οι εκνευριστικοί εκείνοι συγγενείς που θα σε κάνουν να νιώσεις άσχημα για το σώμα σου. Και το body shaming γέλασε, γιατί το body shaming ξέρει.
Πώς απαντάμε ευγενικά: Και ποιος δεν παίρνει 2-3 κιλάκια στις γιορτές; Σιγά, φεύγουν εύκολα μετά.
«Γιατί δεν πας να δουλέψεις και σου πληρώνει ο μπαμπάς το νοίκι;»
Άουτς. Εδώ τερματίζεται αυτό που λέμε «υπερβαίνω τα εσκαμμένα» και μπαίνει γκολ αγένειας από τα αποδυτήρια. Προτού τα σπάσεις όλα – και με το δίκιο σου – να θυμάσαι ότι οι μεγαλύτερες γενιές από εμάς έζησαν τις εποχές των παχιών αγελάδων και σπάνια αντιμετώπιζαν βιοποριστικά προβλήματα. Αυτά καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα.
Βασικά, σπασ’ τα όλα, πάει στα κομμάτια.
Πώς απαντάς ευγενικά: Είμαι σε αναζήτηση εργασίας. Ενημέρωσέ με, αν ακούσεις κάτι.
Πώς απαντάς: Γιατί τον μισθό που δίνουν τώρα, εσείς κάποτε τον «τρώγατε» ένα βράδυ στα μπουζούκια.
Αντί επιλόγου
Ανεξάρτητα από την χιουμοριστική προσέγγιση του θέματος, πράγματι αναδύονται κοινωνικά προβλήματα, των οποίων οι ρίζες είναι βαθύτερες απ’ όσο μπορούμε να κατανοήσουμε και έχουν ενσωματωθεί στον τρόπο που γαλουχήθηκαν οι μεγαλύτεροι. Για εκείνους, ένα πτυχίο ισοδυναμούσε με την διά βίου εξασφάλιση, με χρήματα και διευθυντικές καρέκλες. Ακόμη, οι πατριαρχικές αντιλήψεις είχαν ως απότοκο να διατρανωθεί το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα (γιατί τότε μόνο δύο αναγνωρίζονταν, εν αντιθέσει με το σήμερα), ενώ μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δεν είχε άμεση πρόσβαση στην παιδεία και την πληροφόρηση.
Εν έτει 2023, έχει σημειωθεί άρδην αναθεώρηση σε όλους τους τομείς. Η σύγχρονη κοινωνία παρουσιάζει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση απέναντι σε θέματα περιθωριοποίησης, ρατσισμούσυμπερίληψης και ισότητας. Τέλος, είναι γνωστές τοις πάσι οι επικρατούσες συνθήκες στην εργασία, την οικονομία και την κρατική υποστήριξη (;) προς όσους αναζητούν έναν τρόπο να ανελιχθούν και να δημιουργήσουν.
Συνεπώς, και οι δύο πλευρές χρειάζεται να κατανοήσουν, να αφουγκραστούν και να αντιληφθούν τις τεράστιες διαφοροποιήσεις μεταξύ των γενεών, σεβόμενες πάντα τα όρια του ανθρωπίνου σεβασμού που υφίστανται εκατέρωθεν.
Το να εργάζεσαι κατά τη διάρκεια των γιορτών, σίγουρα δεν αποτελεί το ιδανικό σενάριο για να περάσεις τα Χριστούγεννα, αλλά, δυστυχώς, είναι συχνό φαινόμενο.
Όσο κι αν αγαπάμε τη δουλειά μας, είναι μερικές μέρες το χρόνου που ούτε τον υπολογιστή θέλουμε να ανοίξουμε, ούτε καν να περάσουμε έξω από το χώρο εργασίας μας. Αν μη τι άλλο, διανύουμε κάποιες από αυτές τις μέρες. Όλα μυρίζουν φρεσκοψημένο μελομακάρονο και καυτή σοκολάτα μπροστά στο τζάκι, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεσαι πόσο πολλή ανάγκη έχεις να απολαύσεις τη ζεστασιά του σπιτιού και μερικές στιγμές ηρεμίας. Κάπως έτσι, εύλογα αναζητάς τρόπους για να αποφύγεις την εργασία καθ’ όλη τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών.
Είναι λογικό πως και μόνο στη σκέψη της εργασίας εν μέσω γιορτινών ημερών, “εξατμίζεται” κάθε εορταστική διάθεση, ωστόσο πάντα υπάρχει σχέδιο διαφυγής. Βέβαια, απαιτείται μια προσεκτική και, σε πολλές περιπτώσεις, προορατική προσέγγιση της κατάστασης, προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Ενσωματώνοντας εορταστικά στοιχεία στη ρουτίνα σου, μπορείς να πετύχεις τη χρυσή τομή που θα σου επιτρέψει να είσαι συνεπής στις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα και τη λάμψη των Χριστουγέννων.
Αφόυ μελετήσεις τον φόρτο εργασίας και τις υποχρεώσεις σου, θέσε ρεαλιστικές προσδοκίες για το τι μπορείς να επιτύχεις κατά την περίοδο αυτή. Δόμησε τις αρμοδιότητές σου κατά προτεραιότητα, εστίασε την προσοχή σου σε βασικές ευθύνες και επικοινώνησε αποτελεσματικά με τους συναδέλφους και τους ανωτέρους σου σχετικά με τη διαθεσιμότητά σου για οποιοδήποτε task.
Κακά τα ψέματα, η συντριπτική πλειψηφία όσων εργάζονται τέτοιες μέρες αντιλαμβάνονται απόλυτα το struggle και είναι πολύ εύκολο να βρεις “συμμάχους” που επιζητούν επίσης λίγη γαλήνη.
Δώσε εορταστική λάμψη στον χώρο εργασίας
Λίγα λαμπάκια δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Το να δώσεις μια εορταστική νότα στον χώρο της εργασίας σου μόνο θετικά μπορεί να συμβάλλει στην ψυχοσύνθεση όλων των εργαζομένων.
“Πασπάλισε” το γραφείο σου με λίγη νεραϊδόσκονη, εξαπλώνοντας το πνεύμα των Χριστουγέννων ολούθε και θα δεις πόσα χαμόγελα θα σκορπιστούν γύρω σου. Μάλιστα, μπορείτε να συγκεντρωθείτε όλα τα μέλη της επιχείρησης και να στολίσετε μαζί, υπό τους ήχους διαχρονικά αγαπημένων χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.
Βάλε πρόγραμμα στα διαλείμματα
Η εργασία κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραλείψεις ή να ξεχάσεις τα διαλείμματα. Προγραμμάτισε μικρά διαλείμματα για να αλλάξεις τη ρουτίνα σου και να “γεμίσεις τις μπαταρίες” σου. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματός σου, μάλιστα, μπορείς να περπατήσεις σ’ έναν στολισμένο δρόμο, απολαμβάνοντας ένα ζεστό ρόφημα. Ίσως έτσι πάρεις μια γεύση από την ομορφιά των ημερών.
Αν δεν μπορείς να βρίσκεσαι μαζίμε την οικογένεια και τους φίλους σου, το διαδίκτυο μπορεί να αποδειχτεί ο ιδανικός σύμμαχος. Μέσα από βιντεκλήσεις μπορείς να περάσεις χρόνο με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να κάνεις ανταλλαγές δώρων ή ακόμα και να παραστείς σ’ ένα οικογενειακό σουαρέ. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να διατηρηθεί η αίσθηση της συντροφικότητας, παρά την απόσταση.
Εξάσκησε την ενσυνειδητότητα
Ενσωμάτωσε τεχνικές ενσυνειδητότητας στην καθημερινότητά σου για να διαχειριστείς το άγχος γενικότερα – και ειδικότερα το εορταστικό που είναι κάπως πιο… δύσκολα αντιμετωπίσιμο. Αφιέρωσε λίγα λεπτά κάθε μέρα για ασκήσεις βαθιάς αναπνοής και διαλογισμό. Η ενσυνειδητότητα μπορεί να σε βοηθήσει να επικεντρωθείς στις θετικές πτυχές των χριστουγεννιάτικων ημερών.
Βάλε όρια
Επικοινώνησε ξεκάθαρα τη διαθεσιμότητά σου, θέσε τα όρια σου και μη διστάσεις να αναθέσεις καθήκοντα ή να συνεργαστείς με συναδέλφους. Ένας κοινός φόρτος εργασίας μπορεί να μειώσει την πίεση και να εξασφαλίσει ότι κανένα άτομο δεν φέρει ολόκληρο το βάρος.
Αναγνώρισε τη σκληρή δουλειά σου, αποδίδοντας στον εαυτό σου μικρές ανταμοιβές. Το αξίζεις και δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλλεις γι’αυτό. Μπορείς να απολαύσεις ένα εορταστικό κέρασμα, να παρακολουθήσεις μια ταινία ή απλώς να αφιερώσεις λίγο χρόνο χαλάρωσης στον εαυτό σου. Σημασία έχει να βρεις τρόπους να γιορτάσεις τα επιτεύγματά σου, ώστε η οπτική σου να παραμείνει όσο γίνεται θετική.
Το να δουλεύεις τις γιορτές είναι απογοητευτικό, σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά αν επιθυμείς να περάσεις χρόνο με ανθρώπους που σου λείπουν ή αν χρειάζεσαι λίγο παραπάνω χρόνο για ηρεμία και ξεκούραση. Εντούτοις, αν διατηρήσεις τις ισορροπίες στα σωστά επίπεδα και μοιράσεις το χρόνο σου κατάλληλα, μπορείς πάντα και να μπεις αλλά και να παραμείνεις στο πνεύμα των Χριστουγέννων, χωρίς να αισθανθείς το φόβο του να απέχεις λόγω ανωτέρας βίας.
Από εγχώριους σεφ και τις εορταστικές προτάσεις τους, μέχρι διεθνείς food bloggers που επανεφεύρουν την έννοια του plant-based, διαλέξαμε τις πιο εμπνευσμένες, νόστιμες και δημιουργικές συνταγές για ένα αξέχαστο τραπέζι.
Το φαγητό είναι μια ολιστική εμπειρία, σε κάνει να ταξιδεύεις και να δένεσαι με τους ανθρώπους που το μοιράζεσαι. Το φαγητό είναι όμως και συναίσθημα –ειδικά τις μέρες των γιορτών και των επετείων, παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο -και πώς αλλιώς, άλλωστε; Το φαγητό, όπως και το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μπορεί να είναι απολαυστικό και ηθικό, ταυτόχρονα.
Για αυτό το λόγο, το Estella ξεχώρισε εμπνευσμένες, αποκλειστικά plant-based συνταγές για να γαργαλήσετε με νέες γεύσεις τους ουρανίσκους σας και τα Χριστούγεννα!
Wellington φακής με cranberries
Ο Κωνσταντίνος Δήμουλας, γνωστός και ως BeetsMe, πειραματίζεται συνεχώς και δημιουργεί τις πιο νόστιμες plant-based συνταγές. Επίσης, έχει εκδώσει το βιβλίο συνταγών «Το βρόμικο αλλιώς», όπου επαναπροσδιορίζει τι σημαίνει «βρόμικο» και κάνει ένα γευστικό ταξίδι στα «βρόμικα» όλου του κόσμου. Για τις γιορτές, σας σερβίρει το διάσημο wellington φακής με μανιτάρια και cranberries.
Είναι το εορταστικό φαγητό των Άγγλων, το οποίο τυλίγουν σε σφολιάτα και αυτή είναι η vegan εκδοχή του. Βρες τη συνταγή εδώ.
Καστανόσουπα βελουτέ με αμυγδαλοβούτυρο και τραγανό crumble
Εδώ και καιρό, οι σούπες έχουν γίνει next-big-thing κι έχουν σταματήσει να είναι βαρετές. Έγιναν πολύχρωμες, με διαφορετικές υφές και ιδιαίτερους γευστικούς συνδυασμούς, όπως αυτή της Madame Ginger. Πρόκειται για μια καστανόσουπα με αμυγδαλοβούτυρο και crumble. Βρες ολόκληρη τη συνταγή εδώ.
Ψητό, εορταστικό στεφάνι με καρύδια
Ο Gaz Oakely, από τους πιο λατρεμένους σεφ της Αγγλίας, έχει εργαστεί για χρόνια σε διάφορα εστιατόρια στο Λονδίνο, έχει ανοίξει δικά του, μέχρι που αποφάσισε να μείνει στην εξοχή της Ουαλίας και να μοιράζεται τις εξαιρετικά δημιουργικές συνταγές του από εκεί. Συνήθως μαγειρεύει στον κήπο του και μεταφέρει tips και για την τελευταία του ενασχόληση, την κηπουρική. Πάντα με φρέσκα υλικά και πρωτότυπες συνταγές. Για τα Χριστούγεννα, σας έχουμε ονειρεμένο ψητό «στεφάνι» με καρύδια. Ολόκληρη η συνταγή εδώ.
Βελουτέ σούπα γλυκοπατάτας με μοσχοκάρυδο και κανέλα
Η Κρυσταλλίνα Παραμύθη είναι η γυναίκα πίσω από το Vegan Home, η οποία φροντίζει πάντα να μας δείχνει τα vegan μαγαζιά που επισκέπτεται, να μοιράζεται εύκολες και DIY συνταγές και πολλά χαμόγελα. Δείτε τη συνταγή για την πεντανόστιμη κρεμώδη vegan σούπα γλυκοπατάτας με καρότο, κρεμμύδι, τζίντζερ, σκόρδο και χειμωνιάτικα μπαχαρικά εδώ.
Steaks κουνουπιδιού
Αν δεν το δοκιμάσεις, δεν θα καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Δεν θα σου θυμίσει καθόλου το κουνουπίδι που τρώμε συνήθως βραστό, με λίγο λάδι και λεμόνι, για σαλάτα. Ο ουρανίσκος σου θα σε ευχαριστήσει αν τολμήσεις να πειραματιστείς με τα υλικά και τις έμπιστες συνταγές του Άκη Πετρετζίκη. Βρες τη συνταγή του Άκη εδώ.
Κάστανα στιφάδο
Ναι, σωστά διάβασες. Αχνιστά και μοσχοβολιστά κάστανα μπορούν να πάνε το γιορτινό τραπέζι σε άλλο επίπεδο. Η κανέλα και το μπαχάρι δημιουργούν μια μοναδική γευστική εμπειρία. «Μόνο μια μπουκιά είναι αρκετή για να σε γεμίσει ζεστασιά», γράφει ο BeetsMe στη σελίδα του. Βρες την ιδανική συνταγή για τις κρύες, χειμωνιάτικες μέρες εδώ.
Plant-based σνίτσελ με σάλτσα ντομάτας & τυρί στο φούρνο
Το τραγανό, απόλυτα comfort σνίτσελ που όλες/-οι απολαμβάναμε ως παιδιά, τώρα στην plant-based εκδοχή του. Για τα Χριστούγεννα μάλιστα, ενόψει των εορτών, η Madame Ginger το φτιάχνει σε μια κλασική ιταλική συνταγή με πάναπλη σάλτσα ντομάτας σαν μαρινάδα. Ολόκληρη η συνταγή εδώ.
Φίδι ή m’hanncha
Έχει ασχοληθεί και ο Jamie Oliver με τις plant-based συνταγές και μας προτείνει μια ιδιαίτερη συνταγή, μια πίτα που θυμίζει Μαρόκο. Την αποκαλούν και φίδι. «Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να τυλίξετε πανέμορφα λιωμένα λαχανικά και δημητριακά για να φτιάξετε ένα όμορφο δείπνο, προσθέτοντας παράλληλα εκπληκτική υφή – τραγανή στο εξωτερικό, μαλακή στη μέση. Νόστιμο», λέει ο διάσημος σεφ. Βρες την συνταγή εδώ.
Κουραμπιέδες με άρωμα καρύδας
Φυσικά, από το εορταστικό τραπέζι δεν θα μπορούσε να λείπει το ultimate γλυκό. Οι κουραμπιέδες για να είναι πετυχημένοι πρέπει να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Να είναι αφράτοι, μαλακοί και να λιώνουν στο στόμα. O BeetsMe υπόσχεται μια εύκολη συνταγή για να εντυπωσιάσετε στο γιορτινό τραπέζι. Η συνταγή είναι εδώ.
Μελομακάρονα
Εντάξει, αυτό είναι ίσως το απόλυτο γλυκό για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αφήσαμε για το τέλος μία πολύ αρωματική vegan συνταγή, όπου σιροπιάζουμε τα μελομακάρονα με σιρόπι με βάση την αγαύη. Καλή απόλαυση, δοκιμάζοντας την συνταγή εδώ.
Για κάποιους είναι η πιο μαγική περίοδος της χρονιάς, για κάποιους άλλους η πιο κουραστική.
Άσχετα με το πώς αισθάνεται κάποιος μεμονωμένα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, νομίζω ότι όλοι λίγο πολύ καλούμαστε – έστω και πειθαναγκαστικά – να υποκύψουμε στο πνεύμα των ημερών, στα φωτεινά λαμπάκια και την εθιστική γεύση των εορταστικών γλυκών. Η τέχνη πάντα βοηθάει. Κάποιοι βλέπουν σε πολλοστή επανάληψη το “Die Hard”, ενώ κάποιοι άλλοι προτιμούν να μπουν στο κλίμα διαβάζοντας.
Ορίστε πέντε δικές μας προτάσεις βιβλίων βασισμένων σε πραγματικά γεγονότα για να μπεις λίγο πιο ομαλά στο κλίμα των ημερών και να “πιάσεις” τον αναγνωστικό στόχο της χρονιάς – όσο ακόμα προλαβαίνεις.
Πρόγευμα δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο
Το μόλις σαρανταπέντε σελίδων διήγημα του Truman Capote, “A Christmas Memory”, πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Mademoiselle” τον Δεκέμβριο του ‘56. Πρόκειται για μια, σε μεγάλο βαθμό, αυτοβιογραφική ιστορία που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ‘30 και πρωταγωνιστούν ο επτάχρονος πρωταγωνιστής και μια ηλικιωμένη μακρινή συγγενή του. Ο χαρακτήρας της γυναίκας βασίζεται σε πραγματικό πρόσωπο, την αδερφή της οικονόμου της οικογένειας Capote, την οποία ο Truman αγαπούσε και σκεφτόταν με τρυφερότητα σε όλη του τη ζωή.
Το βιβλίο εστιάζει στη ζωή στη επαρχία, τη φιλία και τη χαρά της προσφοράς την περίοδο των γιορτών. Αν και παραμένει αμετάφραστο στα ελληνικά, το “A Christmas Memory” έχει διασκευαστεί επιτυχημένα αρκετές φορές για το θεατρικό σανίδι και τη μικρή οθόνη.
Όταν η προσφορά γίνεται βάλσαμο για την επούλωση του πένθους
Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της, η Joanne Huist Smith δεν μπορούσε να ορθοποδήσει ψυχολογικά για να στηρίξει την εαυτή της και τα τρία της παιδιά. Δώδεκα μέρες πριν τα Χριστούγεννα και με το τραύμα του πένθους ακόμα να φωλιάζει στην καρδιά της άρχισε να λαμβάνει δώρα από κάποιον άγνωστο στην εξώπορτα του σπιτιού της.
Καθώς η οικογένεια προσπαθεί να λύσει το ευχάριστο μυστήριο γύρω από τα δέματα με την αινιγματική υπογραφή “True Friends”, η ατμόσφαιρα ελαφρύνει και η απώλεια του αγαπημένου προσώπου μοιάζει να μπαίνει πια σε έναν αναγκαίο και ανακουφιστικό λογαριασμό. Το απολαυστικό “The 13th Gift” κυκλοφόρησε το 2014 και είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα σύγχρονα εποχικά αναγνώσματα της αμερικανικής λογοτεχνικής παραγωγής.
Μου ‘παν έλα να πάμε να δεις – κι εγώ τους είπα άλλη φορά
Η πιο πρόσφατη επιλογή της μικρής μας λίστας κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο και είναι το βιβλίο της Karen Kingsbury, “Christmas Miracles: True Stories from the Most Wonderful Time of the Year”. Πρόκειται για μια συλλογή είκοσι πραγματικών ιστοριών σύντομης έκτασης με κύρια θεματική το θαύμα των εορτών. Η Kingsbury είναι γνωστή κυρίως για τη λογοτεχνική σειρά “Redemption”, αλλά το “Christmas Miracles” έχει ήδη αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό κυρίως γιατί είναι λίγο παραπάνω χριστιανοτραφές από ό,τι πρέπει – και αυτό πουλάει στην Αμερική. Όπως και να ‘χει, υπάρχει και αυτό το κοινό και ποιοι είμαστε τέλος πάντων εμείς για το λογοκρίνουμε.
Άραγε, πότε ξεκινήσαμε να τρώμε γαλοπούλα τα Χριστούγεννα;
Μπορεί να μην είναι ακριβώς το βιβλίο που σε βάζει στην πνευματική ευφορία της περιόδου, είναι όμως το βιβλίο το οποίο ήθελες να διαβάσεις και δεν το ήξερες. Η Judith Flanders είναι καταξιωμένη κοινωνική ιστορικός και στο βιβλίο της “Christmas: A Biography” αποπειράται να γράψει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, μια ιστορικοκοινωνική βιογραφία για τη γέννηση και την εξέλιξη του φαινομένου των Χριστουγέννων.
Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί μύθους, θρύλους και ιστορικά στοιχεία της εποχής. Από πότε έγινε παραδοσιακό πιάτο των Χριστουγέννων η γαλοπούλα; Πότε ήταν το σημείο καμπής και από πνευματική γιορτή μετατράπηκε στη χαρά της συσκευασίας;
Αυτά και άλλα πολλά απασχολούν την Flanders σε ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και να σε βάλει σε σκέψεις όλο τον χρόνο.
Μερικές σελίδες ακόμα και θα πάμε για κουλουράκια δίπλα στη φωτιά
Η επιτυχημένη συγγραφέας του “Σε μια πτυχή του χρόνου”, Madeleine L’Engle, υπογράφει το “Miracle on 10th Street”, μια συλλογή πεζών, δοκιμίων και ποιημάτων γύρω από τα Χριστούγεννα. Τα γραπτά της στο σύνολό τους διαποτίζονται από τις αξίες της χριστιανικής οικουμενικότητας και στο δε “Miracle”, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτό το στοιχείο βρίσκεται στο πικ του, χωρίς όμως να γίνεται αφόρητα δογματικό.
Ας πούμε ότι έχει έναν κάποιο έντονο θρησκευτικό ρομαντικό που καλείσαι να ανεχτείς για χάρη των ημερών. Έτσι δεν είναι εξάλλου και όλες οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές;
Ναι μεν το αφιέρωμα έφτασε στο τέλος του, θα μου επιτρέψετε όμως μια τελευταία προσθήκη, που, αν και μυθοπλαστική, αξίζει να μπει έστω και την ακρούλα του άρθρου.
Έχετε ποτέ σκεφτεί τι θα μπορούσε να ζητήσει η Greta Thunberg από τον Άγιο Βασίλη; Ο Italo Calvino ή ο Guy Debord; Το σκέφτηκε ο σύνδεσμος Oulipo για εσάς και για τους γαλλομαθείς υπάρχει το ευφυέστατο και πολύ γλυκό “Cher Père Noël”, με χριστουγεννιάτικα γράμματα βγαλμένα από την πιο φανταστική πραγματικότητα.
Έτσι, για να μην υπάρχουν μόνο αγγλόφωνες επιλογές σε ένα άρθρο γραμμένο από μια καθηγήτρια γαλλικών. Pitié!
Ξεχωρίσαμε για εσάς 5 παραγωγές για να μην χάνετε χρόνο ψάχνοντας τι θα δείτε τις τελευταίες μέρες του 2023.
Όσο προχωράει ο Δεκέμβρης, τόσο περισσότερο γεμίζει με αχρείαστες ανάγκες, με μια αναγκαστική εξωστρέφεια, με έναν αγώνα δρόμου, συχνά μετ΄εμποδίων. Να προλάβω να στολίσω, να κανονίσουμε αυτό το reunion που λέμε από το 2018, να κλείσουμε κάπου ωραία παραμονή Χριστουγέννων για να μη περιπλανιόμαστε στο κρύο, κι άλλες αντίστοιχες καθόλου αγχωτικές ομορφιές. Ίσως τελικά αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη τον τελευταίο μήνα του χρόνου είναι να αδειάσουμε, ώστε να δώσουμε και λίγο χώρο στον εαυτό μας να γεμίσει ξανά.
«Γιατί δε μας λες απλώς να περάσουμε λίγο χρόνο με τον εαυτό μας;» ίσως σκεφτείτε όσο φλυαρώ και θα έχετε δίκιο. Σε αυτό ακριβώς το mood είμαστε λοιπόν, αλλά καμιά φορά η πολλή παρέα με τον εαυτό μας μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ένα άκρως υπεραναλυτικό recap του χρόνου που φεύγει και είμαι σίγουρος ότι το 2023 είχε αρκετή πληροφορία.
Για αυτό το λόγο, θα βρείτε παρακάτω μια σειρά από προτάσεις που μπορούν τόσο να σας αποτρέψουν από αυτή την δοκιμασία (ναι, το recap), αλλά και να αποτελέσουν μια πιο ομαλή μετάβαση στο νέο χρόνο που έρχεται σύντομα.
Πέντε προτάσεις από το αγαπημένο Cinobo, με στόχο να μειωθούν σε ένα υποθετικό “CinoboWrapped” τα λεπτά που χάσατε ψάχνοντας τι να δείτε. Και εν τέλει κοιμηθήκατε με ανοιχτό τον υπολογιστή.
Μετά από αρκετά Σάββατα που έσερνα τον εαυτό μου από εδώ κι από κει, το προηγούμενο αποφάσισα να μείνω μέσα. Τελικά όμως, κατέληξα ένα καλοκαίρι στη Σουηδία, να παρατηρώ δυο μικρά παιδιά που ζουν τον πρώτο τους έρωτα, έναν έρωτα γεμάτο τρυφερότητα, ανεμελιά, αλήθεια και άγνοια κινδύνου. Ένα ταξίδι με οδηγό τον Roy Andersson, ο οποίος έχει δημιουργήσει μια ταινία που νιώθεις ότι βλέπεις μέσα από ένα καλειδοσκόπιο. Θα πρότεινα να την δείτε με παρέα. «Αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για μοναχικούς ανθρώπους».
Έρωτας, άνθρωποι, επιθυμία, Παρίσι, ασπρόμαυρο. Σε όποια πρόταση κι αν βάλετε αυτές τις λέξεις, θα προκύψει μια ιστορία που είτε θα θέλετε να διηγηθείτε, είτε να σας διηγηθούν. Το έργο του Jacques Audiard παρακολουθεί τρεις γυναίκες και έναν άντρα, συντονισμένους στη συχνότητα του έρωτα, στην οποία καμιά φορά παρεμβάλλονται τα διαφορετικά ντεσιμπέλ ερωτικής επιθυμίας. Αν δείτε την ταινία με μαζί με ανθρώπους που γνωρίζετε και σας γνωρίζουν καλά, στο τέλος αυτής σίγουρα θα ακούσετε να σας παρομοιάζουν με έναν/μια εκ των χαρακτήρων της ταινίας.
Αν υπήρχε κατηγορία «κινηματογραφικά podcasts», η ταινία του σπουδαίου Jim Jarmusch πιστεύω ότι θα ταίριαζε γάντι. Η διαπεραστική φωνή του Adam Driver μπορεί πολύ εύκολα να σε στείλει για ύπνο από τα πρώτα κιόλας λεπτά του έργου, ειδικά αν η ώρα είναι περασμένη. Δεν είναι όμως η ταινία που θα πατήσεις play το επόμενο πρωί. Ένα έργο που σε ταξιδεύει μέσα από την αστική του ποίηση σε μέρη που μοιάζουν γνώριμα και όσο κι αν πιστεύεις ότι τα έχεις συνηθίσει, άλλο τόσο μεταμορφώνονται στο χρόνο, μέρα με τη μέρα, χωρίς να το καταλάβεις.
Το Σημείο Βρασμού είναι η ταινία, η οποία ξεκάθαρα θα σε κάνει να ανοίξεις το παράθυρο για να πάρεις λίγο οξυγόνο ακόμα κι αν χιονίζει έξω. Η λέξη ένταση φαίνεται άτονη για να την περιγράψει. Ο σκηνοθέτης Philip Barantini και το οριακά κλειστοφοβικό μονοπλάνο που χρησιμοποιεί δεν σε αφήνουν δευτερόλεπτο να αποσυνδεθείς, ούτε καν να κοιτάξεις το κινητό σου. Αν αναρωτηθείτε πώς μπορεί να γυριστεί μια ταινία θρίλερ μέσα μια κουζίνα εστιατορίου, σε περίπου 80 λεπτά θα έχετε πάρει την απάντηση σας.
Αν το Cinobo ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, αυτή η σειρά θα ήταν μεταγραφή αεροδρομίου. Μπορείς να την ξεκινήσεις οποιαδήποτε εποχή, αλλά νομίζω ότι η μελαγχολία του χειμώνα της πηγαίνει λίγο παραπάνω. Το αριστούργημα της Sally Rooney μεταμορφώθηκε πολύ απαλά από βιβλίο σε σειρά και διαθέτει πολλές θύρες με τις οποίες μπορείς να συνδεθείς. Στην παλέτα των συναισθημάτων, υπάρχουν διάφορα χρώματα. Το λευκό του έρωτα, της αγάπης και της φιλίας, το οποίο συγκατοικεί και με σκοτεινές πινελιές, το μαύρο της μοναξιάς, το γκρι του ψυχικού κενού.
Η σειρά αποτελείται συνολικά από 12 επεισόδια της μισής ώρας. Αν έπρεπε να την περιγράψω με μια πρόταση, το Normal People είναι σίγουρα η σειρά που θα γίνει αναφορά στο λεξικό των πιο επιδραστικών συναισθημάτων σας.
*Bonus playlist διά χειρός Paul Mescal, με το όνομα Connell, του χαρακτήρα που «υποδύεται». Όταν δείτε την σειρά στο Cinobo, θα ταιριάξετε τα κομμάτια με σκηνές και θα καταλάβετε την χρήση των εισαγωγικών στο ρήμα.
Πολλοί από τους Gen-Zers που μετακόμισαν μακριά από το σπίτι των γονιών τους, είναι πιθανό να σχεδιάζουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Αυτή η συνθήκη μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα: Ενθουσιασμό, στρες – ή και τα δύο.
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, είχε δημιουργηθεί μια διαφορετική ρουτίνα και καθημερινότητα, περνώντας αρκετό χρόνο είτε μόνοι τους, είτε με άτομα που γνωρίζουν εκτός οικογένειας. Πέραν τούτου, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι Gen-Zers που πρόσφατα «έφυγαν» από το σπίτι των γονιών τους για σπουδές ή δουλειά, όταν επιστρέφουν μετά από κάποιο διάστημα να αναφέρουν πως πλέον δεν αισθάνονται το ίδιο άτομο που ήταν όταν έφυγαν από το σπίτι.
Από την άλλη, αυτή η περίοδος μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σχέση τους με άλλα μέλη της οικογένειας. Αλλά ακόμη και οι οικογένειες που διακρίνονται από ισχυρές και στοργικές σχέσεις, μπορούν να βρεθούν σε αδιέξοδα αυτή την εποχή του χρόνου, καθώς η συνύπαρξη μπορεί να φέρει στην επιφάνεια παλιές συγκρούσεις και διαφωνίες.
Ανάλογα, λοιπόν, με την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρίσκεστε, το να επιστρέψετε στο σπίτι για τις διακοπές των Χριστουγέννων μπορεί να “χρωματίζεται” με ένα διαφορετικό συναίσθημα: Ενδεχομένως, να σας κατακλύζει η ανυπομονησία για το ευχάριστο γεγονός, ίσως πάλι να αισθάνεστε κάπως παράξενα, ενώ δεν αποκλείεται να λειτουργεί αγχωτικά όλο αυτό – ή να βιώνετε όλα τα παραπάνω συσσωρευτικά.
Έτσι, είτε ανυπομονείτε να επισκεφθείτε το σπίτι σας και να επιστρέψετε σε έναν οικείο χώρο, είτε η σκέψη της επίσκεψης στο σπίτι σας στρεσάρει, παρακάτω θα βρείτε κάποιες ιδέες που μπορείτε να δοκιμάσετε, για να προσαρμοστείτε ξανά σε μια άλλη καθημερινότητα.
Συζήτηση με την οικογένεια σχετικά με προσδοκίες και όρια
Όταν επιστρέψετε το σπίτι σας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η οικογένειά σας, η οποία όλο αυτό τον καιρό που λείπατε έχει διατηρήσει τους δικούς της ρυθμούς, μπορεί να περιμένει από εσάς να προσαρμοστείτε γρήγορα στη δική της ρουτίνα. Αυτό σε πολλούς μπορεί να δημιουργήσει κάποια δυσκολία, από τη στιγμή που έχετε συνηθίσει στη ζωή και τη δομή που δημιουργήσατε όσο μένατε μόνοι.
Για να μπορέσετε να συνυπάρξετε για όσο διάστημα μείνετε, ίσως είναι βοηθητικό να μιλήσετε με την οικογένειά σας για τις προσδοκίες σας. Για παράδειγμα, μπορείτε εξ αρχής να τους ενημερώσετε πως θα έχετε σχέδια εκτός των οικογενειακών συγκεντρώσεων, καθώς θέλετε να κρατήσετε επαφή και με τον κοινωνικό σας κύκλο εκεί. Ωστόσο, ανάλογα με τη δυναμική της κάθε οικογένειας, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί αυτή η συζήτηση να είναι δύσκολη και άβολη. Η συζήτηση μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με διάφορους παράγοντες, όπως η σχέση σας με την οικογένειά σας, και το χαρακτήρα των γονιών σας.
Παρ’ όλα αυτά, είτε κάνετε αυτή τη συζήτηση εκ των προτέρων, είτε τη στιγμή που προκύψει κάτι, είναι σημαντικό να αναφέρετε το πώς θέλετε να περάσετε τις διακοπές σας, ώστε να αποφύγετε τη δημιουργία έντασης, αλλά και να περάσετε αυτό το «διάλειμμα» από τη σχολή ή τη δουλειά με τρόπο που να σας ευχαριστεί και να σας ξεκουράζει.
👉 FREE pdf guide 🔗 in b1o or comment XMAS Here is a simple strategy to help your mental health at Christmas time. If the run up to Christnas has left you feeling stressed, anxious, exhausted, worried or low, try this exercise. It helps you step back and observe your unhelpful thoughts (like worry or self criticism) and see them for what they are: just thoughts rather than absolute truths. 👉 DOWNLOAD my guide today ☺️ #mentalhealthtip#christmastips#anxiousthoughts @Dr Liz • Clinical Psychologist @Dr Liz • Clinical Psychologist
Με το ξεκίνημα της ενήλικης ζωής μακριά από το σπίτι των γονιών σας, είναι πιθανό να έχετε δημιουργήσει τη δική σας κοινότητα: Νέοι φίλοι και συνάδελφοι με τους οποίους ήρθατε πιο κοντά.
Το να κρατήσετε επαφή μαζί τους όσο διάστημα βρίσκεστε στο σπίτι σας για τις γιορτές, μπορεί να συμβάλλει στη διατήρηση μιας γέφυρας επικοινωνίας με τη ζωή που έχετε πλέον δομήσει ως ενήλικες, προκειμένου η επιστροφή στην ρουτίνα μετά τα Χριστούγεννα να συνοδεύεται από τον ενθουσιασμό της επανασύνδεσης με τα εν λόγω πρόσωπα.
Επιπλέον, στην περίπτωση που και οι φίλοι σας επισκέπτονται και αυτοί τις οικογένειές τους για τις διακοπές, είναι πιθανό να βιώνουν παρόμοια συναισθήματα. Συνεπώς, μπορείτε να προγραμματίζετε συχνά βιντεοκλήσεις και να ανταλλάσσετε μηνύματα, διατηρώντας “ζωντανή” την μεταξύ σας επαφή. Εξάλλου, το να επικοινωνείτε με τους φίλους σας μπορεί να σας βοηθήσει να νιώθετε λιγότερο μόνοι κατά τη διάρκεια των διακοπών, ακόμη κι αν βρίσκεστε μακριά τους.
Αποφυγή καταστάσεων που σας κάνουν να αισθάνεστε άβολα
Σε αρκετές οικογενειακές συγκεντρώσεις, όπου συνυπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, ίσως υπάρχει εκείνο το μέλος που μπορεί να μετατρέψει μια ευχάριστη συζήτηση σε οικογενειακή διαμάχη. Αν νιώσετε ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια τροπή που σας φέρνει σε δύσκολη θέση, προσπαθήστε να μην το αφήσετε να κλιμακωθεί και να σας επηρεάσει ακόμη περισσότερο. Μια ιδέα είναι να αποχωρήσετε από τη συζήτηση, να πάτε στο δωμάτιό σας ή βγείτε έξω μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση.
Οι παραπάνω προτάσεις στοχεύουν στο να σας βοηθήσουν να περάσετε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα και με λιγότερο στρες τις διακοπές των Χριστουγέννων, αλλάζοντας περιβάλλον. Πέραν όμως από τις προκλήσεις, αυτή η περίοδος μπορεί να είναι ευκαιρία για ανανέωση σχέσεων και δημιουργία ευχάριστων στιγμών με την οικογένειά μας.
«Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» είναι ο τίτλος του νέου κύκλου εκθέσεων του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, που σημαίνει ότι για τους επόμενους 11 μήνες θα βλέπουμε αποκλειστικά το καλλιτεχνικό έργο γυναικών καλλιτεχνών και θηλυκοτήτων.
Jacinda Ardern, η πρώην πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Ένα όνομα που κρύβει πίσω του ένα ολόκληρο όραμα εναλλακτικής ηγεσίας, η οποία βασίζεται στην ενσυναίσθηση, τη φροντίδα και την συμπερίληψη και θα μπορούσε να αποτελεί το σύμβολο-απάντηση πίσω από τη νέα, τεράστια έκθεση του ΕΜΣΤ «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;».
Το φεμινιστικό κίνημα, οι φεμινιστικές τέχνες και θεωρίες πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς, όμως η φεμινιστική πολιτική αποτελεί ακόμη ζητούμενο σήμερα. Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα καταληφθεί από αύριο με έργα γυναικών και θηλυκοτήτων για τους επόμενους 11 μήνες κι αυτό ίσως αποτελέσει έναυσμα να αναρωτηθούμε που στο καλό έχουν πάει όχι μόνο όλες οι πολιτικές περί έμφυλης ισότητας, αλλά και οι φεμινιστικές αξίες και αρχές εν γένει. Ίσως χρειάζεται να φανταστούμε τον κόσμο αλλιώς, από την αρχή, χωρίς πολεμικές συρράξεις, χωρίς κλιματική κατάρρευση, χωρίς γυναικοκτονίες και να πιστέψουμε ότι ένας τέτοιος κόσμος είναι δυνατός, ώστε να τον φτιάξουμε.
Άποψη εγκατάστασης έκθεσης: ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Μαζί. Συλλογή ΕΜΣΤ, έργα των Hera Büyüktaşcıyan και Μαρίας Τσάγκαρη. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν
Κάτι τέτοιο ίσως αναλογίστηκε και η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ, Κατερίνα Γρέγου, η οποία αναρωτήθηκε πώς θα ήταν ένα μουσείο εάν τα περισσότερα έργα της συλλογής του είχαν δημιουργηθεί από γυναίκες καλλιτέχνιδες και το έκανε πραγματικότητα. «Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου δεν υπήρξε ποτέ ένα οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα στις εικαστικές τέχνες και οι γυναίκες καλλιτέχνιδες περιθωριοποιούνταν συστηματικά για δεκαετίες, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποτελεί μια σημαντική δήλωση και, ταυτόχρονα, αποκατάσταση μιας μεγάλης ανισότητας. Σε μια εποχή που γινόμαστε μάρτυρες αναζωπύρωσης των επιθέσεων κατά των δικαιωμάτων των γυναικών (όπως π.χ. η ανατροπή της απόφασης ορόσημο του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Roe vs. Wade του 1973) το ζήτημα της γυναικείας ενδυνάμωσης και της έμφυλης ισότητας, σε όλους τους τομείς, είναι πιο επείγον από ποτέ άλλοτε».
Alexis Blake, Allegory of the Painted Woman, 2012-2015. Rijksmuseum, Amsterdam, NL, 2015. Φωτογραφία: Ran Biran
Για την ιστορία, η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ, Κατερίνα Γρέγου, μοιράστηκε μαζί μας μια ιστορία που έγινε 20 χρόνια πριν. «Το 2002 έκανα μια έκθεση που λεγόταν Fusion Cuisine και μιλούσε για τους φεμινισμούς. Γιατί στην Ελλάδα, μιλάγαμε τότε για τον φεμινισμό σαν να υπήρχε μόνο ένας φεμινισμός. Η έκθεση πήγε σχεδόν άπατη, γιατί μου έλεγαν “τι κάθεσαι και ασχολείσαι με αυτά;” και “είνα ντεμοντέ”. Λες και το δικαίωμα για έμφυλη ισότητα είναι κάτι που μπορεί να μπει ή να βγει από τη μόδα. Είναι ένα πάγιο ζήτημα που είναι πάντα εν εξελίξει. Τότε, υπήρχαν καλλιτέχνιδες μάλιστα που είχαν αρνηθεί τη συμμετοχή στην έκθεση και ο λόγος ήταν πως αισθάνονταν ότι μια τέτοια έκθεση θα τους περιθωριοποιούσε. Είχαν ανάγκη την αντρική παρουσία για να μπορέσουν να επιβεβαιωθεί η θέση τους μέσα σε αυτό. Με χαροποιεί το γεγονός ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ σήμερα», δήλωσε.
«Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τις γυναικοκτονίες, την έμφυλη βία, το σεξισμό. Ας αναλογιστούμε γιατί οι γυναίκες στην Ελλάδα ήταν η τελευταίες που πήραν το δικαίωμα ψήφου στην Ευρώπη; Γιατί έφτασε 1983 για να θεσπιστεί ο οικογενειακός νόμος και να μπορούν οι γυναίκες να έχουν το δικό τους όνομα; Ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τα δικαιώματα των γυναικών. Μέσα στα καινούργια κύματα των φεμινισμών έχουμε και τα δικαιώματα των ζώων και της φύσης. Είναι όλα ζητήματα που ο φεμινισμός φέρνει στο προσκήνιο», συνέχισε η Κατερίνα Γρέγου.
Άποψη εγκατάστασης έκθεσης: ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Μαζί. Συλλογή ΕΜΣΤ, έργα των Μαρίας Λοϊζίδου, Ghada Amer, Μέρος της Δωρεάς της Συλλογής Δ.Δασκαλόπουλου και Bertille Bak. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν
Η εξερεύνηση του νέου κύκλου εκθέσεων στο ΕΜΣΤ ξεκίνησε ανορθόδοξα, από την ταράτσα, όπου με θέα την Ακρόπολη, η Alexis Blake μας παρουσίασε την performance “The allegory of a painted woman”, θίγοντας την αναπαράσταση και την υποκειμενοποίηση των γυναικείων σωμάτων, ενεργοποιώντας τα παράλληλα ως χώρους και φορείς κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Οι επόμενες παραστάσεις της θα γίνουν Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 17.12.2023, στις 14.00.
Το ΕΜΣΤ θα φιλοξενεί τέσσερις εκθέσεις μέχρι το τέλος της χρονιάς. Κατεβαίνοντας στον 2ο όροφο, συναντάμε την πρώτη με τίτλο «Η αναζήτηση της ευτυχίας για όσους περισσότερους γίνεται». Εκεί, στο ιδιαίτερο “Luna Park International”, η Χρύσα Ρωμανού χρησιμοποιεί τα υλικά του παιχνιδιού και δημιουργεί την πιο πολιτικοποιημένη πλευρά ενός λούνα παρκ, όπου ο άνθρωπος είναι στο επίκεντρο και τα αντικείμενα-προϊόντα έξω από το στόχο της σκοποβολής.
Τα κολάζ της είναι το ακριβώς αντίθετο της αμερικανικής pop art, μιας και ακολουθεί περισσότερο τον νεορεαλισμό, ασκώντας κριτική στην καταναλωτική κοινωνία, με έντονο πολιτικό πρόσημο, κάνοντας αναφορές στον πόλεμο στο Βιετνάμ, στη φτώχεια και την κοινωνική αδικία.
Χρύσα Ρωμανού, Luna Park International, 1965, κολάζ σε καμβά, 200×200 εκ.
Άκρως σημαντική η παρουσίαση του έργου “FΕΜΣΤ” στα πλαίσια της έκθεσης με τίτλο «Γυναίκες, μαζί», το οποίο απεικονίζει το χρονολόγιο του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, όπως το δημιούργησαν η Μάρη Σπανουδάκη και η Βάσια Ντούλια από το “This is not a feminist project”.
Στη συνέχεια, βλέπουμε μια “Barbie” ζωγραφισμένη αλλιώς. Κακοποιημένη. Απευθείας στόχευση και κριτική για την έμφυλη βία. Η καλλιτέχνιδα Δέσποινα Μεϊμάρογλου είναι η «Ελληνίδα Barbara Kruger» λέει η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΕΜΣΤ. «Είναι από τις πρώτες που μίλησαν την δεκαετία του ‘90 για τη βία κατά των γυναικών και τα πρότυπα ομορφιάς, σε μια εποχή που κανείς δεν μιλούσε για αυτά και ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί όσο έπρεπε», σημειώνει η κ. Γρέγου.
Η ατομική έκθεση της Δανάης Ανεσιάδου στο EΜΣΤ, με τίτλο “D POSSESSIONS”, μας προσκαλεί απευθείας σε μια διαφορετική, πιο σουρεαλιστική διάθεση. Μας υποδέχεται με μουσική, όπως το “Seabird” των Alessi Brothers, και ερπατώντας πάνω σε ένα επιβλητικό κόκκινο χαλί, περιπλανιόμαστε ανάμεσα σε props ταινιών, κρυστάλλους και σιδερένια αντικείμενα, τα οποία απαρτίζουν μια αλληγορική σκηνογραφία.
Άποψη εγκατάστασης: Δανάη Ανεσιάδου, DPOSSESSIONS, 2023 στο Wiels Contemporary Art Centre, Βρυξέλλες. Φωτογραφία: wedocumentar
Η Δανάη Ανεσιάδου θέλησε να απαλλαγεί οριστικά από όλα της τα υπάρχοντα και να αφήσει πίσω της το παρελθόν. Έτσι, τα χύτευσε σε εποξική ρητίνη, μετατρέποντάς τα σε έργα τέχνης. Πρόσθεσε στο μείγμα μεταλλικά ρινίσματα και κρυστάλλους χαλαζία και τα μετέπλασε σε οργονίτες, δηλαδή, σε συσκευές μετατροπής ενέργειας που, όπως θεωρούν ορισμένοι, προσελκύουν την οργόνη, η οποία μετατρέπει την αρνητική ενέργεια σε θετική. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αυτό είναι σχόλιο για την έντονη πόλωση που υπάρχει και στα media και στην πολιτική και η καλλιτέχνις αντιτίθεται μέσω της δουλειάς της σε αυτήν την πόλωση, ώστε να μπορούμε να εκφράζουμε τις διάφορες απόψεις.
Φυσικά, οι δύο γκιλοτίνες στο δωμάτιο κλέβουν την παράσταση. «Όσο όλοι οι άλλοι έφτιαχναν ψωμί στην διάρκεια της πανδημίας, είχα βρεθεί σε ένα μεγάλο σπίτι στο Brugge, δεν ήξερα πως να ξαναμπώ στην Τέχνη και ήθελα να φτιάξω ένα φιλμ. Έτσι, ένας καλλιτέχνης στις Βρυξέλλες δεν ήξερε που να βάλει τις γκιλοτίνες του και σκέφτηκα ότι μπορεί να χρησιμεύσουν στο φιλμ μου. Τις έβαλα λοιπόν στον κήπο μου και κάθε μέρα τις έβλεπα, ενώ άκουγα podcasts για το κακό που υπάρχει στον κόσμο», μας αφηγείται η Δανάη Ανεσιάδου και προσθέτει ότι δεν είναι μόνο η κυριολεκτική χρήση τους. Έχει να κάνει περισσότερο με το να αφήνουμε τα πράγματα να φεύγουν. «Όλα έχουν να κάνουν με αυτό», συμπληρώνει.
Λήδα Παπακωνσταντίνου. Φωτογραφία από περφόρμανς στο πλαίσιο της έκθεσης Το Κουτί, 1981 (Γκαλερί 3, Αθήνα). Περφόρμερ: Λήδα Παπακωνσταντίνου, Lesley Walton (ως Sally Smith). Φωτογραφία: Ερρίκος Καρρέρ.
Στο υπόγειο του ΕΜΣΤ, μας περίμενε η Λήδα Παπακωνσταντίνου, μία από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα και από τις πρωτοπόρους της φεμινιστικής τέχνης, στην είσοδο της έκθεσης των έργων της στο ΕΜΣΤ. Ο τίτλος είναι «Χρόνος στα χέρια μου» και η ίδια μας μίλησε για την αντίληψη που έχει για τον χρόνο και τη ζωή: «Όποιος αναζητά την αλήθεια μαζί με την δικαιοσύνη, μπορεί να αφήσει χρήσιμα ρεβύθια (σ.σ: ψίχουλα) πίσω του και αν τα συνδυάσει με αγάπη κι έρωτα, τότε θα βγει κάτι ακόμη πιο όμορφο».
Οι φεμινισμοί τυγχάνει να εμπεριέχουν όλα τα παραπάνω. Μαζί με την φροντίδα. Ο χρόνος όμως που θα χρειαστεί για να εξερευνήσετε το σπουδαίο έργο της, μαζί με το έργο των υπόλοιπων καλλιτέχνιδων, θα είναι αρκετός. Οπότε ίσως είναι καλύτερα να προγραμματίσετε ένα χαλαρό Σάββατο να κάνετε τη βόλτα σας, περνώντας από το ΕΜΣΤ και ανακαλύπτοντας τον κύκλο εκθέσεων «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;». Ή την κάθε έκθεση ξεχωριστά.
«Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;». Από τον Δεκέμβριο του 2023 έως το φθινόπωρο του 2024, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) παρουσιάζει –σε τρία μέρη– έναν κύκλο εκθέσεων αποκλειστικά αφιερωμένων στο καλλιτεχνικό έργο γυναικών ή καλλιτεχνών που αυτοπροσδιορίζονται ως θηλυκότητες.
